title
stringlengths 1
108
| article
stringlengths 150
266k
| summary
stringlengths 126
13.8k
| url
stringlengths 31
613
|
|---|---|---|---|
Οικονομική μονάδα
|
Κύρια στοιχεία που συγκροτούν μια οικονομική μονάδα είναι τα ακόλουθα τρία: Οι συντελεστές παραγωγής, δηλαδή ύπαρξη αυτών, ανεξάρτητα του ποσοστού συμμετοχής εκάστου στην ο.μ. Εφαρμογή της οικονομικής αρχής, δηλαδή να καταβάλλεται προσπάθεια για καλλίτερο αποτέλεσμα με τη μικρότερη θυσία. Κάλυψη αναγκών, δηλαδή το σκοπούμενο αποτέλεσμα δια του συνδυασμού των δύο παραπάνω κύριων στοιχείων.Ως απλούστερη οικονομική μονάδα εμφανίζεται ο άνθρωπος, που συνδυάζοντας κατάλληλα τις δυνάμεις του με τα ευρισκόμενα στη διάθεσή του στοιχειώδη υλικά μέσα καλύπτει ανάγκες του και αμέσως μετά η οικιακή οικονομία. Κατά την ευρύτερη χρησιμοποίηση του όρου και της οικονομικότερης οργάνωσης των συντελεστών παραγωγής προκύπτουν οι οικονομικές μονάδες ανώτερου βαθμού π.χ. μια εμπορική επιχείρηση, μια τράπεζα, ένας κινηματογράφος κ.λπ. Όλες αυτές οι μονάδες που συντελούν στην λεγόμενη οικονομική ζωή (κάλυψης αναγκών) χαρακτηρίζονται "οικονομικές μονάδες" Οι οικονομικές μονάδες που απαντώνται στη σύγχρονη εποχή είναι απειράριθμες. Μπορούν όμως να διακριθούν με βάση κάποια σημαντικά κριτήρια όπως κατά φορέα, μέγεθος, δράση (παραγωγή ή κατανάλωση), περιουσιακή διάρθρωση, (στατική, δυναμική) κ.λπ. Δημόσιες ο.μ.: λέγονται εκείνες των οποίων φορέας είναι το κράτος, ή οργανισμοί τοπικής αυτοδιοίκησης (ΟΤΑ) κ.λπ. Ιδιωτικές ο.μ.: λέγονται εκείνες των οποίων φορέας είναι φυσικό ή νομικό πρόσωπο ιδιωτικού δικαίου π.χ. μια ιδιωτική επιχείρηση. Μικτές ο.μ.: λέγονται εκείνες που προκύπτουν από φορείς (πρόσωπα Δημοσίου και Ιδιωτικού Δικαίου. Μικρές ο.μ. Μεσαίες ο.μ. Μεγάλες ο.μ.Ως βάση χαρακτηρισμού μεγέθους λαμβάνεται συνηθέστερα το χρησιμοποιούμενο εντός της οικονομικής μονάδος κεφάλαιο ή το απασχολούμενο εργατικό δυναμικό, τα όρια των οποίων είναι συχνά μεταβλητά. Παραγωγικές ο.μ.: λέγονται εκείνες που αποβλέπουν στη παραγωγή αγαθών ή παροχή υπηρεσιών π.χ. μια ναυτιλιακή επιχείρηση, ένα εργοστάσιο Καταναλωτικές ο.μ.: λέγονται εκείνες που αποσκοπούν μόνο στη κατανάλωση αγαθών π.χ. μια οικογένεια. Α. Από στατικής άποψης: Οικον. μονάδες πάγιας περιουσίας: τα πάγια στοιχεία ενεργητικού τους (αξία αυτών) υπερέχουν στους ισολογισμούς τους. Οικον. μονάδες κυκλοφορούσης περιουσίας: η κυκλοφορούσα περιουσία υπερισχύει στους ισολογισμούς τους. Οικον. μονάδες μικτής σύνθεσης: όταν παρατηρείται συγκερασμός αμφοτέρων των παραπάνω ο.μ.Β. Από δυναμικής άποψης: Οικον. μονάδες πρώτων υλών: λέγονται εκείνες των οποίων το ποσοστό εξόδων κυριαρχεί σε πρώτες ύλες. Οικον. μονάδες εργασίας (παροχή υπηρεσιών): είναι εκείνες των οποίων κυριαρχεί το ποσοστό εξόδων εργασίας. Οικον. μονάδες κεφαλαίου: εκείνες στων οποίων κυριαρχεί το ποσοστό εξόδων κεφαλαίου. Οι φορείς (διαχειριστές) όλων των παραπάνω οικονομικών μονάδων ονομάζονται Οικονομικές Επιχειρήσεις χαρακτηριζόμενες κάθε μία ανάλογα αφενός μεν δια του χαρακτηρισμού των υπ΄ αυτών οικονομικών τους μονάδων, αφετέρου και εκ του επαγγελματικού χώρου δράσης, π.χ. μία ναυτιλιακή επιχείρηση μπορεί να έχει πολλές οικονομικές μονάδες (πλοία, ναυτικά πρακτορεία κ.λπ.), και που μπορεί να είναι είτε κρατική είτε ιδιωτική.
|
Με τον όρο οικονομική μονάδα, (ο.μ.), χαρακτηρίζεται στην Οικονομική επιστήμη ο συστηματικός συνδυασμός των συντελεστών παραγωγής, (φύσης - εργασίας - κεφαλαίου), δια του οποίου και αποσκοπείται η κάλυψη των ανθρωπίνων αναγκών.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9F%CE%B9%CE%BA%CE%BF%CE%BD%CE%BF%CE%BC%CE%B9%CE%BA%CE%AE_%CE%BC%CE%BF%CE%BD%CE%AC%CE%B4%CE%B1
|
Δίκοκκο σιτάρι
|
Κόκκοι του δίκοκκου σιταριού βρέθηκαν στους τάφους των Πυραμίδων της Αιγύπτου, ενώ ήταν διαδεδομένο στην αρχαία Βαβυλώνα και στην Κεντρική Ευρώπη. Προήλθε από το άγριο δίκοκκο T. turgidum ssp. dicoccoides. Ήταν ένα από τα πρώτα σιτηρά που εξημερώθηκαν στην περιοχή της Εύφορης Ημισελήνου (Fertile Crescent) μεταξύ 8.000-6.000 π.Χ.. Στις αρχές του 20ου αιώνα το δίκοκκο σιτάρι καλλιεργούνταν στη Ρωσία, στη χώρα των Βάσκων, στη Βαυαρία, στη Σερβία και στην Περσία. Σήμερα, συναντάται στη δυτική περιοχή της Εύφορης Ημισελήνου στην Ιορδανία, τη Συρία και το Ισραήλ, το κεντρικό τμήμα της νοτιοανατολικής Τουρκίας και τις ορεινές περιοχές του ανατολικού Ιράκ και του δυτικού Ιράν. Επίσης, συνεχίζει να καλλιεργείται σποραδικά σε περιορισμένες περιοχές της Γερμανίας, της Ελβετίας και της Ισπανίας. Ειδικότερα, καλλιεργείται σε μεγάλη έκταση στην Αιθιοπία, ενώ σε χώρες όπως η Ινδία και η Ιταλία η καλλιέργειά του είναι περιορισμένη. Στην Ελλάδα επανεμφανίστηκε την τελευταία δεκαπενταετία. Το καλλιεργούμενο δίκοκκο σιτάρι (T. turgidum ssp. dicoccum) και ο πρόγονός του το άγριο δίκοκκο (T. turgidum ssp. dicoccoides) είναι τετραπλοειδή σιτάρια, με γονιδιακή σύνθεση AABB. Τρία είδη εμφανίζονται σαν δότες του γονιδιώματος Α, το άγριο T. monococcum ssp. aegilopoides (T. boeoticum), ο απόγονός του, το καλλιεργούμενο T. monococcum ssp. monococcum και το T. urartu, το οποίο ανακαλύφθηκε μόλις το 1934. Η πηγή όμως του γονιδιώματος Β είναι αμφισβητήσιμη. Φαίνεται ότι, το προγονικό είδος το οποίο έδωσε το γονιδίωμα Β στα πολυπλοειδή σιτάρια πιθανότατα έχει εξαφανιστεί σήμερα. Το άγριο δίκοκκο σιτάρι (T. turgidum ssp. dicoccoides) είναι ο πρόγονος του καλλιεργούμενου δίκοκκου σιταριού και απαντάται στη Νοτιοανατολική Ασία. Ανακαλύφθηκε από τον Aaron Aaronsohn το 1906 στην Rosh Pinna, βόρεια της θάλασσας της Γαλιλαίας. Είναι ετήσιο, αυτογονιμοποιούμενο φυτό με μεγάλους επιμήκεις σπόρους και εύθραυστα στάχυα που κατά την ωρίμανση διαλύονται σε σταχύδια. Το ήμερο δίκοκκο σιτάρι (Triticum turgidum ssp. dicoccum) ανήκει στο Τμήμα (Sectio) Dicoccoidea. Το καλάμι είναι γεμάτο ή κούφιο, ενώ τα φύλλα έχουν συνήθως τρίχες. Έχει αγανοφόρους στάχεις, με δύο ως τέσσερα άνθη ανά σταχύδιο, παράγει όμως μόνο δύο κόκκους. Η ράχη του θραύεται κατά τον αλωνισμό και οι σπόροι συγκρατούν τα λέπυρα και μέρος της ράχης. Επομένως, κι αυτό είναι «ντυμένο», όπως και το μονόκοκκο σιτάρι (T. monococcum ssp. monococcum) και η όλυρα ή σιτάρι σπέλτα (T. aestivum ssp. spelta). Με άλλα λόγια ο σπόρος είναι σφιχτά κλεισμένος στα λέπυρα και απαιτείται επιπρόσθετη επεξεργασία ώστε να απομακρυνθούν τα λέπυρα. Οι κόκκοι του δίκοκκου σιταριού είναι μακριοί και λεπτοί και το χρώμα των πιτυρούχων στρωμάτων είναι σκούρο. Τα δίκοκκα σιτάρια μπορεί να είναι χειμερινά ή ανοιξιάτικα και είναι πολύ ανθεκτικά στην ξηρασία και στην υγρασία. Μερικές ποικιλίες παρουσιάζουν αντοχή στις ασθένειες, που τα καθιστά χρήσιμα για βελτιωτικούς σκοπούς. Εμφανίζουν ικανοποιητικές αποδόσεις σε ποικιλία εδαφών και κλιμάτων, ευδοκιμούν όμως συνήθως σε ξηρές πεδιάδες με ζεστό καλοκαίρι. Abdel-Aal E.-S., Sosulski F.W. and Hucl P. (1998). Origins, characteristics and potentials of ancient wheats. Cereal Food World 43, 708-715. Buller A. H. R. (1919). Essays on wheat. The MacMillan Company. New York. Carleton M. A. (1924). The small grains. Ed. L. HG. Bailey. The MacMillan Company. New York. Huang S., Sirikhachornkit A., Su X., Faris J., Gill B., Haselkorn R. and Gornicki P. (2002). Genes encoding plastid acetyl-CoA carboxylase and 3-phosphoglycerate kinase of the Triticum/Aegilops complex and the evolutionary history of polyploid wheat. PNAS 99 (12), 8133-8138. Kushnir U. and Halloran G. M. (1981). Evidence for Aegilops sharonensis Eig as the donor of the B genome of wheat. Genetics 99 (3-4), 495-512. Nath J., Hanzel J. J., Thompson J.P. and McNay J. W. (1984). Additional evidence implicating Triticum searsii as the B-genome donor to wheat. Biochem. Genetics, 22, 37-50. Ozkan H., Willcox G., Graner A., Salamini F. and Kilian B. (2011). Geographic distribution and domestication of wild emmer wheat (Triticum dicoccoides). Genet Resour Crop Evol. Vol. 58 (1), pp. 11-53. Παπαδάκης Σ. Ιωάννης (1929). Ελληνικοί τύποι σίτου. Επιστημονικό Δελτίο του «Ειδικού Σταθμού Καλλιτερεύσεως Φυτών εν Θεσσαλονίκη». Θεσσαλονίκη. Έκδοση με δαπάνη της Γενικής Διεύθυνσης Εποικισμού της Μακεδονίας. Petersen G., Seberg O., Yde M. and Berthelsen K. (2006). Phylogenetic relationships of Triticum and Aegilops and evidence for the origin of the A, B, and D genomes of common wheat (Triticum aestivum). Mol. Phylogen. Evol. 39, 70–82. Provan J., Wolters P., Caldwell K. H. and Powell W. (2004). High-resolution organellar genome analysis of Triticum and Aegilops sheds new light on cytoplasm evolution in wheat. Theor. Appl. Genet. 108, 1182-90. Sarkar P. and Stebbins G. L. (1956). Morphological evidence concerning the origin of the Β genome in wheat. Amer. J. Bot. 43, 297-304. Serpen A., Gokmen V., Karagoz A. and Koksel H. (2008). Phytochemical quantification and total antioxidant capacities of emmer (Triticum dicoccon Schrank) and einkorn (Triticum monococcum L.) wheat landraces. J. Agric. Food Chem. 56, 7285-7292. Shewry P. R. (2009). Wheat. J. Exper. Botany 60, 1537–1553. Sourdille P., Tavaud M., Charmet G. and Bernard M. (2001). Transferability of wheat microsatellites to diploid Triticeae species carrying the A, B and D genomes. Theor. Appl. Genet. 103, 346-352. Σφήκας Α. Γ. (1984). Ειδική Γεωργία. Τόμος πρώτος. Σιτηρά, ψυχανθή και χορτοδοτικά φυτά. Έκδοση Τρίτη, Θεσσαλονίκη 1984, 248 σελ. Toussaint-Samat M. (1992). The history of cereals, in: A history of food. A Bell, trans. Blackwell publishers, Cambridge, MA, page 127. Χρηστίδης, Βασίλειος (1963). Χειμωνιάτικα σιτηρά (2η έκδοση). Θεσσαλονίκη. Zhang W., Qu L.J., Gu H., Gao W., Liu M., Chen J., Chen Z. (2002). Studies on the origin and evolution of tetraploid wheats based on the internal transcribed spacer (ITS) sequences of nuclear ribosomal DNA. Theor. Appl. Genet. 104, 1099-1106.
|
Το δίκοκκο σιτάρι (επιστ. ονομ.: Triticum turgidum ssp. dicoccum), γνωστό και ως emmer, farro, amidonnier ή polba, αποτελούσε κυρίαρχο καλλιεργούμενο σιτάρι στην Ασία, Αφρική και Ευρώπη από τα πρώτα χρόνια της γεωργίας. Σήμερα καλλιεργείται σποραδικά σε περιορισμένες περιοχές.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%94%CE%AF%CE%BA%CE%BF%CE%BA%CE%BA%CE%BF_%CF%83%CE%B9%CF%84%CE%AC%CF%81%CE%B9
|
Σφαγή του Διστόμου
|
Οι Γερμανικές δυνάμεις χάνουν σε όλα τα μέτωπα του πολέμου και προσπαθούν να συγκροτήσουν την άμυνά τους στο πεδίο της Νορμανδίας. Αποτέλεσμα είναι οι μονάδες τους στην Ελλάδα να πρέπει να μετατεθούν, αλλά η παρουσία του αντάρτικου να τις καθηλώνει. Η περιοχή της Βοιωτίας δε δημιούργησε τάγματα ασφαλείας, αλλά αντιθέτως στήριζε τον ΕΛΑΣ. Οι μονάδες των Γερμανών στην περιοχή της Βοιωτίας είχαν ιστορικό σφαγών αιχμαλώτων στο Ανατολικό μέτωπο του πολέμου. Παράλληλα στις άλλες κατεχόμενες χώρες, 14 μέρες πριν τη σφαγή στο Δίστομο, στρατεύματα από την 7η Prinz Eugen Division των SS εκτέλεσαν 834 Σέρβους ως υποστηρικτές του γιουγκοσλάβικου Παρτιζάνικου κινήματος. Δυο ημέρες πριν τη σφαγή στο Δίστομο 135 Καναδοί στρατιώτες αιχμάλωτοι εκτελούνται και γερμανικά άρματα πάντζερ πέρασαν πάνω από τα πτώματα τους, ενώ την επόμενη ημέρα στην πόλη Tulle κρεμάστηκαν 99 άτομα. Την ίδια ημέρα με τη σφαγή στο Δίστομο, στο Οραντούρ-συρ-Γκλαν στη Γαλλία επ' αφορμής μικρών συγκρούσεων -χωρίς απώλειες- με αντάρτικες δυνάμεις, οι Γερμανικές δυνάμεις σκότωσαν 648 αμάχους (247 γυναίκες, 205 παιδιά). Όλα αυτά δείχνουν ότι υπήρχε μια ευρεία στρατηγική αντιμετώπισης της υποστήριξης των αντάρτικων στρατευμάτων με αντίποινα στον άμαχο πληθυσμό. Στις 10 Ιουνίου του 1944 ο εικοσιεξάχρονος τότε Φριτς Λάουτενμπαχ, λοχαγός των SS του 2ου λόχου του 1ου τάγματος του 7ου τεθωρακισμένου συντάγματος της αστυνομίας SS, έλαβε διαταγή να μετακινήσει το λόχο του από τη Λειβαδιά προς τα χωριά Δίστομο, Στείρι και Κυριάκι με σκοπό τον εντοπισμό ανταρτών στη δυτική πλευρά του Ελικώνα. Σα δόλωμα οι Γερμανοί είχαν δύο επιταγμένα Ελληνικά φορτηγά γεμάτα με άνδρες των SS μεταμφιεσμένους σε χωρικούς, που προπορεύονταν της κύριας φάλαγγας. Ταυτόχρονα ο 10ος και 11ος λόχος του 3ου τάγματος από την Άμφισσα κατευθύνονταν προς το Δίστομο για να συναντήσουν το 2ο λόχο. Οι τρεις λόχοι συναντήθηκαν χωρίς να έχουν εντοπίσει αντάρτες εκτός από 18 παιδιά που κρύβονταν σε γύρω στάνες. Έξι από τα παιδιά που προσπάθησαν να δραπετεύσουν εκτελέστηκαν. Οι Γερμανοί μπήκαν στο Δίστομο και εκφοβίζοντας τους χωρικούς έμαθαν ότι υπήρχαν αντάρτες στο Στείρι. Ο 2ος λόχος κατευθύνθηκε προς τα εκεί και στη θέση Λιθαράκι, περιοχή του Στειρίου, έπεσε σε ενέδρα ανταρτών του 11ου λόχου του 3ου τάγματος του 34ου συντάγματος του ΕΛΑΣ. Η μάχη του Στειρίου ήταν σκληρή και κράτησε περίπου μέχρι τις δύο το μεσημέρι αναγκάζοντας τους Γερμανούς σε οπισθοχώρηση. Αν και από το χωριό Δίστομο τα Γερμανικά στρατεύματα δε δέχθηκαν κάποια πρόκληση (παρόλο που μεταπολεμικά το ισχυρίστηκαν οι Γερμανοί κατηγορούμενοι της σφαγής), για λόγους αντεκδίκησης ο 2ος λόχος του 8ου Συντάγματος της 4ης Αστυνομικής Τεθωρακισμένης Μεραρχίας Γρεναδιέρων των Ες Ες άρχισε τη σφαγή όσων κατοίκων έβρισκαν στο χωριό. Η μανία τους ήταν τόσο μεγάλη, ώστε δεν ξεχώριζαν από το μακελειό ούτε τα γυναικόπαιδα ούτε τους ηλικιωμένους. Τον ιερέα του χωριού τον αποκεφάλισαν, βρέφη εκτελέστηκαν και γυναίκες βιάστηκαν πριν θανατωθούν. Η σφαγή σταμάτησε μόνον όταν νύχτωσε και αναγκάστηκαν να επιστρέψουν στη Λειβαδιά, αφού πρώτα έκαψαν τα σπίτια του χωριού. Οι εκτελέσεις συνεχίστηκαν και κατά την επιστροφή των Γερμανών στη βάση τους, καθώς σκότωναν όποιον άμαχο έβρισκαν στο δρόμο τους. Οι νεκροί του Δίστομου έφτασαν τους 228, εκ των οποίων οι 117 γυναίκες και οι 111 άντρες, ανάμεσά τους 53 παιδιά κάτω των 16 χρόνων. Η μαρτυρία του απεσταλμένου του Διεθνούς Ερυθρού Σταυρού Eλβετού George Wehrly ο οποίος έφτασε στο Δίστομο μετά λίγες μέρες μιλάει για 600 νεκρούς στην ευρύτερη περιοχή, με πτώματα να κρέμονται ακόμα και από δέντρα περιμετρικά του δρόμου που οδηγεί στο χωριό. Τις 24 Ιουνίου 1944, οι Γερμανοί επανήλθαν και έκαψαν τα σπίτια και τις θημωνιές στα αλώνια του Στειρίου, χωρίς ανθρώπινες απώλειες αφού οι κάτοικοί του είχαν προλάβει να κρυφτούν σε γειτονικές του χωριού δύσβατες περιοχές Ο λοχαγός των SS Φριτς Λάουτενμπαχ (Fritz Lautenbach) είναι ο άνθρωπος που εκτέλεσε την εντολή για τη σφαγή του Διστόμου, ο οποίος και μετά το τέλος της συνέταξε ψευδή αναφορά που ανέφερε ότι οι άνδρες του δέχθηκαν επίθεση "με όλμους, αυτόματα όπλα και τουφέκια από τη μεριά του Διστόμου". Η αναφορά του Lautenbach αμφισβητήθηκε αμέσως καθώς ο Georg Koch, πράκτορας της μυστικής υπηρεσίας, o οποίος συνόδευε επίσης το τάγμα, υπέβαλλε ξεχωριστή αναφορά κατά την οποία βεβαίωσε ότι το τάγμα στην πραγματικότητα έπεσε σε ενέδρα πολλά μίλια έξω από το Δίστομο. Ο Koch προσθέτει επίσης ότι μόνο αφού το τάγμα είχε αποτελεσματικά απωθήσει τους "αντάρτες", έκανε μεταβολή προς το Δίστομο για να διεκπεραιώσει τη σφαγή. Στην ανάκριση που ακολούθησε, ο Λάουτενμπαχ υπερασπίστηκε τις επιλογές του λέγοντας ότι προτίμησε συνειδητά να ακολουθήσει το πνεύμα των διαταγών, παρά το γράμμα. Επίσης, δήλωσε ότι γνώριζε πως η επιλογή του μπορούσε να θεωρηθεί ανυποταξία, ωστόσο ήλπιζε να εγκριθεί εκ των υστέρων, βάσει των ανθρωπιστικών και στρατιωτικών ιδανικών. Σημειώνεται ότι στο στρατοδικείο που ακολούθησε, δεν κλήθηκε κανένας Έλληνας μάρτυρας. Ένας από τους επικεφαλής που θεωρήθηκε επίσης υπεύθυνος για τη σφαγή στο Δίστομο, ο Χανς Τσάμπελ (en:Hans Zampel), μετά το τέλος του πολέμου συνελήφθη στη Γαλλία και εκδόθηκε στην Ελλάδα. Στην πορεία ζητήθηκε η μεταφορά του στη Γερμανία για τις εκεί έρευνες όπου και παρέμεινε. Σύμφωνα με κάποιες πληροφορίες ζει ως σήμερα ελεύθερος.Μέλη του ίδιου συντάγματος είχαν πραγματοποιήσει ένα μήνα μόλις πριν, τη Σφαγή της Κλεισούρας με 273 αμάχους νεκρούς ανάμεσα τους παιδιά και βρέφη. «Αντίκρισα στη μέση του σπιτιού την αδελφή μου ανάσκελα, γυμνή από τη μέση και κάτω. Το φουστάνι της ήταν γυρισμένο προς τα πάνω και σκέπαζε το σχισμένο και κομματιασμένο στήθος της, το πρόσωπό της ήταν παραμορφωμένο, όλο το σώμα της κατακομματιασμένο. Μα το χειρότερο και φρικαλεότερο θέαμα ήταν, όταν από τη στάση του σώματός της κατάλαβα ότι οι Γερμανοί είχαν βιάσει το άψυχο κορμί της. Δίπλα της βρισκόταν το τεσσάρων μηνών κοριτσάκι της λογχισμένο, με σπασμένο το κεφαλάκι του, και στο στόμα του είχε τη ρώγα του στήθους της μάνας του που είχαν κόψει εκείνοι οι κανίβαλοι. Το άλλο κοριτσάκι της, η 6χρονη Ελένη, βρισκόταν στο κατώφλι του σπιτιού μέσα σε μια λίμνη αίματος με βγαλμένα τα σπλάχνα του. Το είχαν ξεκοιλιάσει με μαχαίρι. Το αγόρι της, ο 3χρονος Γιάννης, το βρήκα νεκρό στην αυλή με λιωμένο κεφάλι». ΜΠΑΣΔΕΚΗΣ ΓΙΑΝΝΗΣ - "ΔΙΣΤΟΜΟ" -ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΑΡΧΕΤΥΠΟ- ΣΗΜΕΡΑ 2018 ΤΑ ΑΛΗΘΙΝΑ ΓΕΓΟΝΟΤΑ ΑΠΟ ΤΟΝ ΜΟΝΟ ΕΠΙΖΩΝΤΑ 92 ΕΤΩΝ ΤΗΣ ΣΦΑΓΗΣ ΤΟΥ ΔΙΣΤΟΜΟΥ. Ν. Ασημάκης ‘’ Η μάχη του Στειρίου της 10ης Ιουνίου και η αλήθεια για την σφαγή του Διστόμου’’ Εμβόλιμον τεύχος 21-22 Ιούνιος 1994 Μαρίας Π. Αργυρίου - Λουκάς Α. Κουσκούκης «Στείρι(Ιστορικά-Λαογραφικά στοιχεία)» ISBN:978-618-5423-032, Εμμανουήλ Μορφιαδάκη « Λαογραφία Στειρίου ». 1969 Αρχειοθετήθηκε 2011-08-24 στο Wayback Machine. Ηλίας Χρυσοχοΐδης, "Αναζητώντας το αμερικανικό Δίστομο", Καθημερινή, 15 Ιουνίου 2014. Η γυναίκα του Διστόμου Σφαγή του Οραντούρ-συρ-Γκλαν, εκτέλεση αμάχων στη Κατεχόμενη Γαλλία, την ίδια μέρα με τη σφαγή του Διστόμου Της Έφης Μαρίνου στην Εφημερίδα των Συντακτών, «Καθετί ζωντανό πέθανε Αρχειοθετήθηκε 2018-02-20 στο Wayback Machine.». Συνέντευξη από τον επιζώντα Γιάννη Μπασδέκη. Δημοσιεύθηκε 13/06/2015. Αρχειοθετήθηκε 20/02/2018. Ανακτήθηκε 31/08/2018.
|
Με τον όρο Σφαγή του Διστόμου αναφέρεται η εκτέλεση 228 αμάχων που έλαβε χώρα στις 10 Ιουνίου 1944 στο Δίστομο από τμήμα της Σούτσσταφφελ κατά τη διάρκεια της κατοχής της Ελλάδας.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A3%CF%86%CE%B1%CE%B3%CE%AE_%CF%84%CE%BF%CF%85_%CE%94%CE%B9%CF%83%CF%84%CF%8C%CE%BC%CE%BF%CF%85
|
Ιταλικό Ινστιτούτο Τεχνολογίας
|
Το ίδρυμα δημιουργήθηκε στα τέλη του 2003 κατά βούληση των υπουργών Giulio Tremonti και Letizia Moratti. Από την ίδρυσή του το 2003, ξέσπασε διαμάχη: τα μέλη της ιταλικής επιστημονικής, βιομηχανικής και πολιτικής κοινότητας χωρίστηκαν σε υπέρ και κατά του σχεδίου. Μεταξύ των διαφόρων απόψεων που εκφράστηκαν, αξίζει να αναφερθούν μεταξύ των αντιθέτων ο Carlo Rubbia , ο Tullio Jappelli και ο Marco Pagano , ο διευθυντής του Le Scienze Marco Cattaneo , ο Francesco Sylos Labini του CNR , ο Renato Ugo από την Ιταλική Ένωση Βιομηχανικών Ερευνών (AIRI) , ο Giorgio Squinzi της Confindustria και ο Alfonso Fuggetta της Cefriel. Από την άλλη μεριά, μεταξύ των υποστηρικτών, ο οικονομολόγος Francesco Giavazzi όπως έγραψε στο Corriere della Sera το 2003: «Το ΙΙΤ είναι ένα εργαλείο για να κάνει ένα άλμα η χώρα, καθότι θα εισάγει τον ανταγωνισμό στον κόσμο των πανεπιστημίων και της έρευνας και θα σπάσει λόμπι και βαρονίες». Με χρηματοδότηση από το ιταλικό κράτος (100 εκατομμύρια ετησίως, όπως ορίζεται από το νόμο ), το ΙΙΤ ιδρύθηκε με στόχο να καταστεί κέντρο αναφοράς για επιστημονική έρευνα με υψηλό τεχνολογικό περιεχόμενο, πέρα από την επιθυμία για παροχή μιας πλατφόρμας για την επιστροφή των λεγόμενων "μυαλών σε φυγή" Ιταλών που μετανάστευσαν στο εξωτερικό. Κατά τη φάση της συγκρότησης, οι υποψήφιες πόλεις για να στεγάσουν το Ινστιτούτο ήταν η Γένοβα και η Πίζα. Η επιλογή έπεσε στην πρωτεύουσα της Λιγουρίας ως βιομηχανική έδρα σημαντικών εταιρειών όπως η Ansaldo, η Siemens, η Ericsson και άλλες. Η οργανωτική και συμβατική δομή του Ινστιτούτου είναι εμπνευσμένη από εκείνη του Max Planck Institut στη Γερμανία. Το Ινστιτούτο δραστηριοποιείται από τον Οκτώβριο του 2005. Παρόλο που το ΙΙΤ είναι ένα πλήρως κρατικό ινστιτούτο (το οποίο ανήκει στο ιταλικό Υπουργείο Οικονομικών), διέπεται από ένα ίδρυμα που ακολουθεί τους κανόνες του ιδιωτικού δικαίου, σε αντίθεση με άλλα ιδρύματα όπως τα ιταλικά δημόσια πανεπιστήμια και το CNR, τα οποία ακολουθούν κανόνες δημοσίου δικαίου. Η επιλογή αυτή υπαγορεύθηκε από την ανάγκη του Ινστιτούτου να μπορεί να λειτουργεί μέσω μιας δομής παρόμοιας με εκείνη της εταιρείας, όπως συμβαίνει με το Max Planck Institut στη Γερμανία. Για το λόγο αυτό, ο επιστημονικός διευθυντής Roberto Cingolani θεωρείται, επίσης, ανώτατο επιστημονικό στέλεχος του Ινστιτούτου.Η ερευνητική δομή, στην έδρα της Γένοβας, χωρίζεται σε τμήματα και εργαστήρια: προχωρημένης ρομποτικής ("Advanced Robotics") ανακάλυψης και ανάπτυξης φαρμάκων ("Drug Discovery and Development" ) νευροεπιστημών και τεχνολογιών του εγκεφάλου ("Neuroscience and Brain Technologies") ρομποτικής, εγκεφάλου και γνωσιακών επιστημών ("Robotics, Brain and Cognitive Sciences") νανοχημείας ("Nanochemistry") νανοδομών ("Nanostructures") νανοφυσικής ("Nanophysics") ανάλυσης προτύπων και μηχανικής όρασης ("Pattern Analysis and Computer Vision") Nikon Imaging Center (NIC @ IIT), μονάδας οπτικής μικροσκοπίας σε συνεργασία με τη Nikon Από την ίδρυση του Ινστιτούτου έως το 2010, δραστηριοποιήθηκε, επίσης, ένα τμήμα τηλερομποτικής, το οποίο στη συνέχεια έκλεισε λόγω της αδυναμίας επίτευξης των επιδιωκόμενων στόχων.Το 2018, το Ινστιτούτο απασχόλησε 225 επιστήμονες με συμβάσεις αορίστου χρόνου και 855 με συμβάσεις ορισμένου χρόνου και co.co.co.Η διοίκηση διαθέτει ένα συμβούλιο και μια εκτελεστική επιτροπή. Το διδακτορικό πρόγραμμα διοικείται από το ΙΙΤ μαζί με το Πανεπιστήμιο της Γένοβας. Επίσημος ιστότοπος
|
Το Ιταλικό Ινστιτούτο Τεχνολογίας (ιταλικά: Istituto Italiano di Tecnologia, IIT) είναι κέντρο επιστημονικής έρευνας. Η επιστημονική έδρα του βρίσκεται στη Γένοβα, στην περιοχή Bolzaneto, ενώ η διοικητική βρίσκεται στη Ρώμη. Η Γένοβα στεγάζει, επίσης, τη δεύτερη επιστημονική έδρα του Ινστιτούτου (το Κέντρο Ανθρωπίνων Τεχνολογιών στο επιστημονικό και τεχνολογικό πάρκο του Erzelli), ενώ άλλα αποσπασμένα ερευνητικά κέντρα δραστηριοποιούνται σε διάφορες πόλεις (δώδεκα στην Ιταλία και δύο στη Βοστώνη στις Ηνωμένες Πολιτείες), σε συνεργασία με πολλά πανεπιστήμια.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%99%CF%84%CE%B1%CE%BB%CE%B9%CE%BA%CF%8C_%CE%99%CE%BD%CF%83%CF%84%CE%B9%CF%84%CE%BF%CF%8D%CF%84%CE%BF_%CE%A4%CE%B5%CF%87%CE%BD%CE%BF%CE%BB%CE%BF%CE%B3%CE%AF%CE%B1%CF%82
|
Ατάλ Μπιχάρι Βατζπαγί Χίντι Βισουαβιντγιαλάγια
|
Το 2016, το πανεπιστήμιο λειτουργούσε από δύο ενοικιαζόμενα κτίρια. Τα μαθήματα γίνονται στη παλιή Νομοθετική Συνέλευση του Μάντια Πραντές, ενώ οι διοικητικές λειτουργίες του βοηθούνται σε ένα κτίριο στη πανεπιστημιούπολη του Ανοιχτού Πανεπιστημίου του Μάντια Πραντές Μποτζ. Ο θεμέλιος λίθος για μια πανεπιστημιούπολη 50 εκταρίων στο Μουνγκάλια Κοτ ρίχτηκε το 2013. Το πανεπιστήμιο προωθεί τη μελέτη στα Χίντι. Το 2015 ζήτησε στο Ιατρικό Συμβούλιο της Ινδίας να επιτρέψει στους μαθητές να γράψουν έγγραφα μαθημάτων MBBS στα Χίντι. Το 2016 άνοιξε το πρώτο μάθημα μηχανικής στην Ινδία που διδάσκεται στη γλώσσα Χίντι, αν και το 2017 το πανεπιστήμιο εξετάζει τη διακοπή του προγράμματος λόγω έλλειψης μαθητών και υποδομών. Επίσημος ιστότοπος
|
Το Ατάλ Μπιχάρι Βατζπαγί Χίντι Βισουαβιντγιαλάγια, είναι κρατικό πανεπιστήμιο στην Μποπάλ του Μάντια Πραντές στη Ινδία. Ιδρύθηκε το Δεκέμβριο του 2011. Το πανεπιστήμιο πήρε το όνομά του από τον ποιητή στα Χίντι και και πρώην πρωθυπουργό της Ινδίας Ατάλ Μπιχάρι Βατζπαγί. Ο Μοχάν Λαλ Τσχίπα είναι ο πρώτος Αντιπρύτανης του πανεπιστημίου.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%91%CF%84%CE%AC%CE%BB_%CE%9C%CF%80%CE%B9%CF%87%CE%AC%CF%81%CE%B9_%CE%92%CE%B1%CF%84%CE%B6%CF%80%CE%B1%CE%B3%CE%AF_%CE%A7%CE%AF%CE%BD%CF%84%CE%B9_%CE%92%CE%B9%CF%83%CE%BF%CF%85%CE%B1%CE%B2%CE%B9%CE%BD%CF%84%CE%B3%CE%B9%CE%B1%CE%BB%CE%AC%CE%B3%CE%B9%CE%B1
|
Φεστιβάλ του Σαν Ρέμο
|
Το 71ο Φεστιβάλ πραγματοποιήθηκε στο θέατρο Άριστον του Σανρέμο από τις 2 έως τις 6 Μαρτίου 2021. Οι Ζλάταν Ιμπραχίμοβιτς και Ακίλε Λάουρο ήταν προσκεκλημένοι της εκδήλωσης Όπως και το 2019, ο διαγωνισμός είχε δύο κύριες κατηγορίες: μια κατηγορία διάσημων καλλιτεχνών που αποτελείται από 26 τραγουδιστές και μια κατηγορία νέων καλλιτεχνών αποτελούμενη από 8 τραγουδιστές. . Τον διαγωνισμό κέρδισαν οι Måneskin με το τραγούδι Zitti e buoni στο τμήμα των διάσημων καλλιτεχνών και από τον Gaudiano με το τραγούδι Polvere da sparo για το τμήμα των νέων καλλιτεχνών. Ως εκ τούτου, οι Måneskin κέρδισαν το δικαίωμα να εκπροσωπήσουν την Ιταλία στον Διαγωνισμό Τραγουδιού της Eurovision 2021, με αποτέλεσμα να στεφθούν νικητές και να επαναφέρουν στην Ιταλία τη νίκη του ευρωπαϊκού φεστιβάλ τραγουδιού 31 χρόνια μετά το τελευταίο.
|
Το Φεστιβάλ του Σαν Ρέμο είναι διαγωνισμός τραγουδιού της Ιταλίας, που διεξάγεται από το 1951 στο Σαν Ρέμο. Θεωρείται ο προπομπός του Διαγωνισμός Τραγουδιού της Eurovision. Για κάποια χρόνια (από το 1953 ως το 1971, με εξαίρεση το 1956), κάθε τραγούδι παρουσιαζόταν δύο φορές από τους ερμηνευτές. Επιπλέον, από το 1956 ως το 1966, το 1972 έως το 1997, το 2015 και μετά το νικητήριο τραγούδι οριζόταν ως η ιταλική συμμετοχή για την Eurovision.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A6%CE%B5%CF%83%CF%84%CE%B9%CE%B2%CE%AC%CE%BB_%CF%84%CE%BF%CF%85_%CE%A3%CE%B1%CE%BD_%CE%A1%CE%AD%CE%BC%CE%BF
|
Ντομπιέγκνιεφ
|
Η περιοχή αποτελούσε μέρος της Μείζονος Πολωνίας στην Πολωνία που κυβερνούσε ο Οίκος των Πιαστ. Ο οικισμός αναφέρθηκε το 1250, όταν ο Δούκας Πσέμισλ Α΄ της Μείζονος Πολωνίας τον παραχώρησε στους Κιστερκιανούς από την Οβίνσκα. Το 1280 αναφέρθηκε με το λατινοποιημένο όνομα villa Dobegneve σε έγγραφο του Πσέμισλ Β΄ της Πολωνίας. Του παραχωρήθηκαν προνόμια πόλης το 1298. Το 1333, το όνομα της πόλης αναφέρεται ως Βάλντινμποργκ (Waldinborg). Το 1373, μαζί με την περιοχή έγινε μέρος των Εδαφών του Βοημικού Στέμματος, που κυβερνούσε ο Οίκος του Λουξεμβούργου. Το 1402, οι Λουξεμβούργοι κατέληξαν σε συμφωνία με το Στέμμα του Βασιλείου της Πολωνίας στην Κρακοβία, σύμφωνα με την οποία η Πολωνία επρόκειτο να αγοράσει και να ενσωματώσει εκ νέου την περιοχή, αλλά τελικά οι Λουξεμβούργοι την πούλησαν στο Τευτονικό Τάγμα. Καταλήφθηκε από κοινές Πολωνο-Τσεχικές δυνάμεις το 1433, κατά τη διάρκεια του Πολωνο-Τευτονικού Πολέμου (1431-1435). Όταν ξέσπασε ο Δεκατριετής Πόλεμος (1454-1466) το 1454, οι Τεύτονες Ιππότες πούλησαν την περιοχή στο Μαργραβιάτο του Βραδεμβούργου για να συγκεντρώσουν κεφάλαια για τον πόλεμο. Η ευημερία της πόλης προήλθε από τη γεωργία, την υφασματουργία και το εμπόριο. Βρισκόταν στον εμπορικό δρόμο που συνέδεε το Πόζναν και το Στσέτσιν, και παρά την προσάρτησή του από την Πολωνία, είχε ακόμα ισχυρούς δεσμούς με τη Μείζων Πολωνία. Μετά τον Τριακονταετή Πόλεμο (1618–1648) πολλοί Πολωνοί εγκαταστάθηκαν στην πόλη και μέχρι το 1660 οι ντόπιοι έμποροι απαλλάσσονταν από τους δασμούς στο εμπόριο με την Πολωνική-Λιθουανική Κοινοπολιτεία. Από τον 18ο αιώνα ήταν μέρος του Βασιλείου της Πρωσίας και από το 1871 της Γερμανίας, μέχρι το 1945. Κατά τη διάρκεια του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου, το στρατόπεδο αιχμαλώτων πολέμου Oflag II-C βρισκόταν κοντά (σήμερα εντός των ορίων της πόλης). Το στρατόπεδο στέγαζε Πολωνούς αξιωματικούς. Σήμερα στεγάζει το Muzeum Woldenberczyków, το οποίο είναι αφιερωμένο στην ιστορία των κρατουμένων. Πολωνοί και Γάλλοι αιχμάλωτοι στρατιώτες υποβλήθηκαν σε καταναγκαστική εργασία στην πόλη, με δύο Πολωνούς να εκτελούνται δημόσια από την Γκεστάπο τον Απρίλιο του 1941 επειδή μίλησαν με τους Γάλλους. Οι Γερμανοί δημιούργησαν επίσης φυλακή για αλλοδαπούς, κυρίως Πολωνούς, που κατηγορούνταν ότι ήθελαν να δραπετεύσουν από την καταναγκαστική εργασία. Στα τελευταία στάδια του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου, η πόλη καταστράφηκε βαριά και τελικά καταλήφθηκε τον Ιανουάριο του 1945. Στη συνέχεια, η πόλη έγινε και πάλι μέρος της Πολωνίας και το ιστορικό της όνομα, Dobiegniew, αποκαταστάθηκε. Το Ντομπιέγκνιεφ βρίσκεται στη διασταύρωση της Εθνικής Οδού 22 και της Οδού Βοεβοδάτου 160, και υπάρχει επίσης ένας σιδηροδρομικός σταθμός στην πόλη. Επίσημος ιστότοπος της πόλης Εβραϊκή Κοινότητα στο Ντομπιέγκνιεφ στο Virtual Shtetl
|
Το Ντομπιέγκνιεφ (πολωνικά: Dobiegniew, γερμανικά: Woldenberg) είναι πόλη του Πόβιατ Στσέλτσε-Ντρεζντένκο, στο Βοεβοδάτο Λούμπους της δυτική Πολωνίας. Ο πληθυσμός του είναι 3.004 κάτοικοι (2021). Βρίσκεται στον ποταμό Μιεζέτσκα Στρούγκα και στη νότια όχθη της λίμνης Βιέλγκιε.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9D%CF%84%CE%BF%CE%BC%CF%80%CE%B9%CE%AD%CE%B3%CE%BA%CE%BD%CE%B9%CE%B5%CF%86
|
Κράλιεβο
|
Παλαιότερα γνωστό ως Ρούντο Πόλιε (Рудо Поље), Kαράνοβατς (Карановац) και Ρανκοβίτσεβο (Ранковићево), το Κράλιεβο έλαβε το σημερινό του όνομα, που σημαίνει «Βασιλική Πόλη», από τον Βασιλιά Μίλαν Α΄ της Σερβίας προς τιμή της δικής του στέψης και έξι Σέρβων βασιλιάδων που είχαν στεφθεί στην περιοχή αυτή. Το σύγχρονο οικόσημο της πόλης περιέχει επτά στέμματα που συμβολίζουν τους επτά βασιλιάδες. Η «κάτω» περιοχή του Ιμπάρ θεωρείται η πρώτη περιοχή όπου οι Σέρβοι άρχισαν να αναπτύσσουν πολιτιστική, πολιτική και οικονομική ζωή. Το Σερβικό κράτος της Ράσκα σχηματίστηκε τον 11ο αιώνα, με κέντρο την παλιά πόλη του Ρας στην περιοχή του σημερινού Νόβι Παζάρ. Υπάρχουν πολυάριθμα μοναστήρια στην περιοχή του Κράλιεβο, της Στουντένιτσα (1188), το Γκράντατς και το Στάρα Πάβλιτσα. Υπάρχει επίσης ένα μεσαιωνικό φρούριο γνωστό ως Μάγκλιτς. Το Μοναστήρι Ζίτσα (1219) ήταν η αρχική έδρα του Σέρβου Αρχιεπισκόπου και χρησιμοποιήθηκε για τη στέψη των Σέρβων βασιλιάδων. Το χωριό Ρούντο Πόλιε, από το οποίο προέκυψε το Κράλιεβο, ιδρύθηκε τον 14ο αιώνα. Η περιοχή καταλήφθηκε από τους Τούρκους μεταξύ 1458 και 1459. Κατά την Τουρκοκρατία το Ρούντο Πόλιε έγινε γνωστό ως Kαράνοβατς. Το Kαράνοβατς έγινε σημαντικός οικισμός κατά τη διάρκεια του πολέμου μεταξύ Αυστρίας και Τουρκίας μεταξύ 1718 και 1739. Μετά το 1718 δημιουργήθηκε σύνορο μεταξύ Αυστρίας και Τουρκίας κατά μήκος της δεξιάς όχθης του ποταμού Μοράβα, γεγονός που κατέστησε το Kαράνοβατς καταφύγιο για τους Τούρκους που έφευγαν κυνηγημένοι από τους Αυστριακούς. Κατά την πρώτη εξέγερση των Σέρβων το 1805 το Kαράνοβατς υπέστη σοβαρές ζημιές και οι περισσότεροι Τούρκοι έφυγαν, αφήνοντας τους Σέρβους να συνεχίσουν την ανάπτυξη της πόλης κατά την περίοδο που ακολούθησε την εξέγερση. Μετά τη Δεύτερη Σερβική Εξέγερση το απελευθερωμένο Kαράνοβατς έγινε η πρωτεύουσα της χώρας το 1819 υπό την ηγεσία του Πρίγκιπα Μίλος Ομπρένοβιτς. Την εποχή εκείνη κτίστηκε ο Ορθόδοξος Καθεδρικός ναός της Αγίας Τριάδας, το Gospodar Vasin konak, ένα αρχοντικό που χρησιμοποιείτο από πλούσιους επισκέπτες, καθώς και πολλά σημαντικά δημόσια κτίρια. Το Κράλιεβο απέκτησε το πρώτο του πολεοδομικό σχέδιο και έγινε σημαντική οικονομικά πόλη. Το 1882 ο Βασιλιάς Μίλαν Ομπρένοβιτς, ιδρύοντας το Βασίλειο της Σερβίας, προς τιμή της στέψης του άλλαξε το όνομα του Kαράνοβατς σε Κράλιεβο και έδωσε την εντολή για την αποκατάσταση του μάλλον ερειπωμένου μοναστηριού Ζίτσα. Το 1919 ο Νικολάι Βελιμίροβιτς ανακηρύχθηκε επίσκοπος της Ζίτσα και έζησε για λίγο στην πόλη. Επέστρεψε και πάλι το 1935 και έμεινε μέχρι το 1941. Ανοικοδόμησε και επέκτεινε το μοναστήρι. Κατά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο το Κράλιεβο ενεπλάκη στις μάχες μεταξύ του κατοχικού Γερμανικού στρατού και των Σέρβων. Το 1941 ντόπιοι μαχητές της αντίστασης επιτέθηκαν σε μια Γερμανική φρουρά που στάθμευε κοντά στο Κράλιεβο. Σε αντίποινα για τις μεγάλες απώλειες που υπέστη ο Γερμανικός στρατός σε αυτή την επίθεση, η Βέρμαχτ σφαγίασε περίπου 2.000 κατοίκους της πόλης. Τον Νοέμβριο του 1944 έγιναν σφοδρές μάχες στο Κράλιεβο και στις γύρω περιοχές. Οι σοβιετικές και γιουγκοσλαβικές δυνάμεις πολέμησαν σκληρά εναντίον των Γερμανών και το Κράλιεβο απελευθερώθηκε στις 29 Νοεμβρίου 1944. Οι Νατοϊκοί βομβαρδισμοί κατά της Γιουγκοσλαβίας το 1999 έπληξαν σοβαρά το Κράλιεβο και τους πολίτες του και ο πρώτος πυραύλος που έπεσε στη Γιουγκοσλαβία έπληξε το Αεροδρόμιο Λάτζεβτσι, που βρίσκεται κοντά στην πόλη. Σημαντικό χαρακτηριστικό της περιοχής είναι η Εκκλησία της Στέψεως, που ανήκει στο μοναστήρι Ζίτσα. Εδώ λέγεται ότι στέφθηκαν επτά Σέρβοι βασιλιάδες (τα επτά στέμματα του θυρεού της πόλης αντιπροσωπεύουν αυτή την υπόθεση). Η εκκλησία είναι Βυζαντινού ρυθμού και έχει μερικώς αποκατασταθεί, ενώ μόνο ο κύριος πύργος παραμένει από το αρχικό κτίριο που χρονολογείται από το 1210, όταν ιδρύθηκε από τον Αγιο Σάβα, προστάτη άγιο της Σερβίας. Το περίφημο μοναστήρι της Στουντένιτσα, 39χλμ. νοτιοδυτικά του Κράλιεβο, βρίσκεται ψηλά ανάμεσα στα νοτιοδυτικά βουνά, με θέα του Στουντένιτσα, παραπόταμου του Iμπάρ. Αποτελείται από μια ομάδα παλιομοδίτικων κτιρίων από ξύλο και κονίαμα, ένα ψηλό καμπαναριό και μια μικρή εκκλησία από λευκό μάρμαρο, που ιδρύθηκε το 1190 από τον Βασιλιά Στέφανο Α΄ Νεμάνια, που έγινε μοναχός και ανακηρύχθηκε άγιος ως Άγιος Συμεών. Τα ανάγλυφα γύρω από τις βόρειες, νότιες και δυτικές πόρτες έχουν παραμορφωθεί μερικώς από τους Τούρκους. Οι εσωτερικοί τοίχοι είναι διακοσμημένοι με βυζαντινές τοιχογραφίες, μεταξύ των οποίων μόνο μια παράσταση του Μυστικού Δείπνου και οι εικονογραφήσεις πέντε αγίων παραμένουν από το αρχικό έργο. Ο τρούλος και ο νάρθηκας είναι νεώτερες προσθήκες. Η ασημένια λειψανοθήκη του Αγίου Συμεών βρίσκεται μέσα στην εκκλησία, μαζί με πολλά χρυσά και ασημένια αντικείμενα, εκκλησιαστικά σκεύη και παλιά χειρόγραφα, καθώς και σειρά από άμφια και λειψανοθήκες, που πιστεύεται από τους μοναχούς ότι ανήκαν στον Άγιο Σάβα, που ίδρυσε το πρώτο νοσοκομείο στη Στουντένιτσα τον 13ο αιώνα. Σε διάφορες ιστορικές περιόδους το Κράλιεβο ήταν μέρος διαφόρων διοικητικών σχημάτων εντός της Σερβίας, για παράδειγμα στο Βασίλειο των Σέρβων, Κροατών και Σλοβένων, ως τμήμα της Βόρειας Σερβίας, στο Βασίλειο της Γιουγκοσλαβίας ως τμήνα της Μπανόβινας της Μοραβίας κ.λπ., και σήμερα είναι επίσημα τμήμα της Περιφέρειας Σουμάντιγια και Δυτική Σερβία. Το Κράλιεβο σείστηκε από σεισμό μεγέθους 5.4 στις 3 Νοεμβρίου 2010. Δύο άνθρωποι έχασαν τη ζωή τους και πάνω από 100 υπέστησαν ελαφρούς τραυματισμούς. Ορισμένα κτίρια υπέστησαν ζημιές και αρκετές εκατοντάδες, κυρίως μεγάλα κτίρια, κατέστησαν ακατοίκητα. Υπήρξαν αρκετές ασθενέστερες μετασεισμικές δονήσεις, περιλαμβανομένου ενός σεισμού 4.3 στις 4 Νοεμβρίου.. Σύμφωνα με τα αποτελέσματα της απογραφής του 2011 στην περιοχή του Δήμου του Κράλιεβο ζουν 125.488 κάτοικοι. Eθνοτικές ομάδες στην πόλη του Κράλιεβο σύμφωνα με την απογραφή του 2011: Από το 1990 διεξάγεται ετήσιος αγώνας λεμβοδρομίας με τίτλο "Χαρωπή κτάβαση" (Veseli spust) στον ποταμό Iμπάρ. Η διαδρομή έχει μήκος 25 χιλιόμετρα, ξεκινάει από το φρούριο Mάγκλιτς και καταλήγει στο Κράλιεβο. Πραγματοποιείται στις αρχές Ιουλίου και το 2017 συμμετείχαν πάνω από 300 βάρκες και 5.000 άτομα. Η πρώτη λεμβοδρομία το 1990 είχε 150 συμμετέχοντες, αλλά ο αριθμός αυξήθηκε σε 10.000 το 2004-06 και 20.000 το 2008. Ο παίκτης του NBA Βλάντε Ντίβατς ξεκίνησε την καριέρα του στο Κράλιεβο, παίζοντας για την ομάδα μπάσκετ "Σλόγκα" (η σύζυγός του είναι από το Κράλιεβο). Σήμερα υποστηρίζει οικονομικά τον σύλλογο. Ένας άλλος παίκτης του NBA, ο Nέναντ Κρστιτς, γεννήθηκε στο Κράλιεβο και έπαιξε στην ομάδα της πόλης "Mάσινατς". Το Κράλιεβο είναι η γενέτειρα του διεθνούς ποδοσφαιριστή Aλεκσάνταρ Λούκοβιτς. Ιβάνοβο, Ρωσία Σαιν-Φουά-λε-Λυόν, Γαλλία Ζέντενχορστ, Γερμανία Άλεν, Γερμανία Λοντ, Ισραήλ Ζιελόνα Γκούρα, Πολωνία Μάριμπορ, Σλοβενία Κότορ Βάρος, Βοσνία και Ερζεγοβίνη Πλούζινε, Μαυροβούνιο Πολυμέσα σχετικά με το θέμα Kraljevo στο Wikimedia Commons
|
Το Κράλιεβο (σερβικά: Краљево /Kraljevo) είναι πόλη της κεντρικής Σερβίας και το διοικητικό κέντρο της Επαρχίας Ράσκα και έχει πληθυσμό 68.749 κατοίκους (2011), ενώ ο δήμος του 125.488 κατοίκους. Είναι κτισμένο στις όχθες του ποταμού Ιμπάρ, 7 χιλιόμετρα δυτικά της συμβολής του με τον δυτικό Μοράβα, ανάμεσα στα όρη Κότλενικ (749 μ.) στα βόρεια και Στόλοβι (1.325 μ.) στα νότια. Με έκταση 1530 τ.χλμ. είναι ο μεγαλύτερος σε έκταση δήμος της Σερβίας (μετά το Βελιγράδι). Ο πληθυσμός της πόλης έχει αυξηθεί εξαιτίας της εσωτερικής μετανάστευσεις από το Κόσοβο (περίπου 18.500 μετανάστες).
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9A%CF%81%CE%AC%CE%BB%CE%B9%CE%B5%CE%B2%CE%BF
|
Γενετική μηχανική
|
Η γενετική μηχανική μεταβάλλει τη γενετική σύσταση ενός οργανισμού με τη χρήση τεχνικών που απομακρύνουν κληρονομήσιμο γενετικό υλικό ή εισάγουν DNA το οποίο παρασκευάζεται εκτός του οργανισμού, είτε απευθείας εντός του ξενιστή ή σε ένα κύτταρο το οποίο στη συνέχεια συντήκεται ή υβριδοποιείται με τον ξενιστή. Η διαδικασία περιλαμβάνει τη χρήση ανασυνδυασμένων νουκλεϊκών οξέων (DNA ή RNA), τεχνικές για να σχηματιστούν νέοι συνδυασμοί κληρονομήσιμου γενετικού υλικού, που ακολουθείται από τεχνικές για την ενσωμάτωση του εν λόγω υλικού, είτε έμμεσα, μέσω ενός φορέα του συστήματος, ή απευθείας μέσω μικροενέσεων, μακροέγχυσης και μικροέγκλεισης. Η γενετική μηχανική κανονικά δεν περιλαμβάνει την παραδοσιακή αναπαραγωγή ζώων και φυτών, σε εξωσωματική γονιμοποίηση, πρόκληση πολυπλοειδίας, τεχνικές μεταλλάξεων και σύντηξης κυττάρων που δεν χρησιμοποιούν ανασυνδυασμένα νουκλεϊκά οξέα ή ένα γενετικά τροποποιημένο οργανισμό κατά τη διαδικασία,. Ωστόσο, η Ευρωπαϊκή Επιτροπή έχει επίσης ορίσει, υπό την ευρεία έννοια, τη γενετική μηχανική έτσι ώστε να περιλαμβάνει τόσο την επιλεκτική αναπαραγωγή όσο και άλλα μέσα τεχνητής επιλογής Η κλωνοποίηση και η έρευνα βλαστικών κυττάρων, αν και δεν θεωρούνται κλάδοι της γενετικής μηχανικής,, συνδέονται στενά και η γενετική μηχανική μπορεί να χρησιμοποιηθεί σε αυτές. Η συνθετική βιολογία είναι αναπτυσσόμενος κλάδος της Βιολογίας που προωθεί περαιτέρω τη γενετική μηχανική με την εισαγωγή τεχνητά δημιουργημένου γενετικού υλικού από "ακατέργαστο" υλικό σε έναν οργανισμό.Εάν προστίθεται στον ξενιστή γενετικό υλικό από άλλο είδος, ο προκύπτων οργανισμός καλείται διαγονιδιακός (transgenic). Εάν το γενετικό υλικό από το ίδιο είδος ή είδος που μπορεί με φυσική διαδικασία να δώσει απογόνους με τον ξενιστή, ο προκύπτων οργανισμός καλείται ομογονιδιακός (cisgenic) Η γενετική μηχανική μπορεί επίσης να χρησιμοποιηθεί για την αφαίρεση γενετικού υλικού από τον οργανισμό-στόχο, δημιουργώντας έναn οργανισμό με "εκτοπισμένο" γονίδιο (gene knockout). Στην Ευρώπη η γενετική τροποποίηση είναι συνώνυμη με τη γενετική μηχανική, ενώ στις ΗΠΑ η γενετική τροποποίηση μπορεί επίσης να παραπέμπει σε συμβατικές μεθόδους αναπαραγωγής. Το αντίστοιχο καναδικό ρυθμιστικό σύστημα βασίζεται στο κατά πόσο ένα προϊόν έχει καινοτόμα χαρακτηριστικά, ανεξάρτητα από τη μέθοδο προέλευσης. Με άλλα λόγια, ένα προϊόν προσδιορίζεται ως γενετικά τροποποιημένο, αν φέρει κάποιο χαρακτηριστικό που δεν βρέθηκε προηγουμένως στο είδος είτε παρήχθη χρησιμοποιώντας παραδοσιακές μεθόδους αναπαραγωγής (π.χ., επιλεκτική αναπαραγωγή, κυτταρική σύντηξη, αναπαραγωγή με μετάλλαξη) ή γενετική μηχανική. Στο πλαίσιο της επιστημονικής κοινότητας, ο όρος γενετική μηχανική δεν είναι συνήθως σε χρήση, προτιμώνται οι επιμέρους πιο συγκεκριμένοι όροι, όπως διαγονιδιακός κλπ. Τα φυτά, τα ζώα ή οι μικροοργανισμοί που έχουν υποστεί αλλαγές μέσω γενετικής μηχανικής ονομάζονται γενετικά τροποποιημένοι οργανισμοί ή ΓΤΟ. Τα βακτήρια ήταν οι πρώτοι οργανισμοί που υπέστησαν γενετική τροποποίηση. DNA από το πλασμίδιο που περιέχει νέα γονίδια μπορεί να εισαχθεί μέσα στο βακτηριακό κύτταρο και τα βακτήρια στη συνέχεια θα εκφράσουν αυτά τα γονίδια, παράγοντας τις αντίστοιχες πρωτεΐνες. Αυτά τα γονίδια μπορούν να κωδικοποιούν για τα φάρμακα ή ένζυμα που επεξεργάζονται τρόφιμα και άλλα υποστρώματα. Τα φυτά έχουν τροποποιηθεί για προστασία απέναντι στα έντομα, ανθεκτικότητα στα ζιζανιοκτόνα, αντοχή σε ιούς, ενισχυμένη διατροφή, ανοχή σε περιβαλλοντικές πιέσεις και την παραγωγή κατάλληλων εμβολίων. Οι περισσότεροι ΓΤΟ του εμπορίου είναι ανθεκτικοί σε έντομα ή / και σε ζιζανιοκτόνα φυτά. Γενετικά τροποποιημένα ζώα χρησιμοποιήθηκαν για έρευνα, ως πειραματόζωα και για παραγωγή γεωργικών ή φαρμακευτικών προϊόντων. Σε αυτά περιλαμβάνονται ζώα με γονίδια "νοκ άουτ", με αυξημένη ευαισθησία σε ασθένειες, με ορμόνες για επιπλέον ανάπτυξη και ικανότητα να εκφράζουν τις πρωτεΐνες στο γάλα τους. Ο άνθρωπος άλλαζε τα γονιδιώματα των ειδών επί χιλιάδες χρόνια μέσω της τεχνητής επιλογής και, πιο πρόσφατα, με τη βοήθεια των τεχνητών μεταλλάξεων. Η γενετική μηχανική ως άμεσος τρόπος χειρισμού του DNA από τον άνθρωπο, εκτός των προαναφερθεισών μεθόδων, υφίσταται μόλις από τη δεκαετία του 1970. Ο όρος «γενετική μηχανική» επινοήθηκε για πρώτη φορά από τον Τζακ Ουίλλιαμσον (Jack Williamson) στο μυθιστόρημα επιστημονικής φαντασίας "Νησί του Δράκου", που δημοσιεύθηκε το 1951, ένα έτος πριν από τη διευκρίνιση του ρόλου του DNA στην κληρονομικότητα, που επιβεβαιώθηκε από τους Alfred Hershey και Martha Chase , και δύο χρόνια πριν οι Τζέιμς Γουότσον (James Watson) και Φράνσις Κρικ (Francis Crick) καταδείξουν ότι το μόριο του DNA έχει δομή διπλής έλικας. Το 1972 ο Πωλ Μπεργκ (Paul Berg) δημιούργησε τα πρώτα μόρια ανασυνδυασμένου DNA συνδυάζοντας DNA από τον ιό πιθήκου SV40 με εκείνο του ιού λάμδα. Το 1973 οι Χέρμπερτ Μπόιερ (Herbert Boyer) και Στάνλεϋ Κοέν (Stanley Cohen) δημιούργησαν τον πρώτο διαγονιδιακό οργανισμό, εισάγοντας γονίδια αντίστασης σε αντιβιοτικά στο πλασμίδιο ενός βακτηρίου Εscherichia coli. Ένα χρόνο αργότερα ο Ρούντολφ Γένιχ Rudolf Jaenisch δημιούργησε ένα διαγονιδιακό ποντίκι με την εισαγωγή ξένου DNA σε έμβρυό του, καθιστώντας το το πρώτο στον κόσμο διαγονιδιακό ζώο. Αυτά τα επιτεύγματα είχαν ως αποτέλεσμα να εκφραστούν ανησυχίες της επιστημονικής κοινότητας σχετικά με τους πιθανούς κινδύνους από τη γενετική μηχανική, τα οποία συζητήθηκαν πρώτα σε βάθος στο Συνέδριο Asilomar το 1975. Μία από τις κύριες συστάσεις από αυτή τη συνάντηση ήταν ότι θα πρέπει να καθιερωθεί εποπτεία της κυβέρνησης της έρευνας ανασυνδυασμένου DNA έως ότου η τεχνολογία θεωρηθεί ασφαλής.Το 1976 η Genentech, η πρώτη εταιρεία γενετικής μηχανικής, ιδρύθηκε από τους Herbert Boyer και Robert Swanson και ένα χρόνο αργότερα η εταιρεία παρήγαγε μια ανθρώπινη πρωτεΐνη (σωματοστατίνη) από το βακτήριο E.coli. Η Genentech ανακοίνωσε την παραγωγή ανθρώπινης ινσουλίνης το 1978.Το 1980, το Ανώτατο Δικαστήριο των ΗΠΑ στην υπόθεση Diamond κατά Chakrabarty έκρινε ότι η γενετικά τροποποιημένη ζωή θα μπορούσε να κατοχυρωθεί με δίπλωμα ευρεσιτεχνίας. Η ινσουλίνη που παράγεται από βακτήρια, με την εμπορική ονομασία "humulin", εγκρίθηκε να κυκλοφορήσει στο εμπόριο από την Υπηρεσία Τροφίμων και Φαρμάκων το 1982.Στη δεκαετία του 1970 ο μεταπτυχιακός φοιτητής Στίβεν Λίνταου (Steven Lindow) του Πανεπιστημίου του Wisconsin-Madison μαζί με τους με DC Arny και C. Upper βρήκε ένα βακτήριο, που προσδιόρισε ως P. syringae, που έπαιξε σημαντικό ρόλο στην επαγωγή σχηματισμού πυρήνων πάγου και, το 1977, ανακάλυψε ένα μεταλλαγμένο στέλεχος. Αργότερα, δημιούργησε με επιτυχία ένα ανασυνδυασμένο στέλεχος το οποίο μείωνε τον σχηματισμό πάγου. Το 1983, μια εταιρεία βιοτεχνολογίας, η Advanced Genetic Sciences (AGS) έκανε αίτηση για κυβερνητική έγκριση να πραγματοποιήσει δοκιμές πεδίου με το στέλεχος του P. syringae για την προστασία των καλλιεργειών από τον παγετό, αλλά ομάδες διαδηλωτών για την προστασία του περιβάλλοντος καθυστέρησαν τις δοκιμές πεδίου για τέσσερα χρόνια με νομικές παρεμβάσεις. Το 1987, το τροποποιημένο στέλεχος του P. syringae έγινε ο πρώτος γενετικά τροποποιημένος οργανισμός (ΓΤΟ) που απελευθερώθηκε στο περιβάλλον, όταν ένα χωράφι με καλλιέργεια φράουλας και ένας αγρός καλλιέργειας πατάτας στην Καλιφόρνια ψεκάστηκαν με αυτό. Και τα δύο πεδία δοκιμής δέχθηκαν επίθεση από ομάδες ακτιβιστών το βράδυ πριν από τις δοκιμές.Οι πρώτες δοκιμές στον τομέα των γενετικά τροποποιημένα φυτών πραγματοποιήθηκαν στη Γαλλία και τις ΗΠΑ το 1986, με φυτά καπνού που είχαν "κατασκευαστεί" για να είναι ανθεκτικά στα ζιζανιοκτόνα. Η Λαϊκή Δημοκρατία της Κίνας ήταν η πρώτη χώρα για που κυκλοφόρησε στο εμπόριο διαγονιδιακά φυτά, παρουσιάζοντας φυτά καπνού ανθεκτικά στον ιό της μωσαϊκής το 1992. Το 1994 η εταιρία Monsanto - Calgene έλαβε έγκριση για να κυκλοφορήσει στο εμπόριο την τομάτα Flavr Savr, τομάτα με μεγαλύτερη διάρκεια ζωής μετά την κοπή της από το φυτό, ώστε να αντέχει στα ράφια των εμπόρων χωρίς να σαπίζει. Το 1994, η Ευρωπαϊκή Ένωση ενέκρινε την εμπορία φυτών καπνού κατασκευασμένων για να είναι ανθεκτικά στο ζιζανιοκτόνο bromoxynil, καθιστώντας την την πρώτη εμπορική καλλιέργεια γενετικά τροποποιμένων φυτών στην Ευρώπη. Το 1995, η ποικιλία πατάτας Bt κρίθηκε ως ασφαλής από την Υπηρεσία Προστασίας του Περιβάλλοντος, αφού εγκρίθηκε από την Υπηρεσία Ελέγχουν Τροφίμων, καθιστώντας την το πρώτο ζιζανιοκτόνο φυτό εγκρίθηκε στις ΗΠΑ. Το 2009, 11 διαγονιδιακά φυτά αναπτύχθηκαν εμπορικά σε 25 χώρες, με τη σειρά, κατά καλλιεργούμενη έκταση, ΗΠΑ, Βραζιλία, Αργεντινή, Ινδία, Καναδάς, Κίνα, Παραγουάη και Νότια Αφρική.Στα τέλη της δεκαετίας του 1980 και στις αρχές της δεκαετίας του 1990, κατευθυντήριες γραμμές για την αξιολόγηση της ασφάλειας των γενετικά τροποποιημένων φυτών και τροφίμων δόθηκαν από οργανισμούς, συμπεριλαμβανομένου του FAO και της Παγκόσμιας Οργάνωσης Υγείας.Το 2010, επιστήμονες στο Ινστιτούτο J. Craig Venter ανακοίνωσαν ότι δημιουργήσαν το πρώτο συνθετικό βακτηριακό γονιδίωμα και το πρόσθεσαν ότι σε κύτταρο που δεν περιείχε DNA. Το βακτήριο, που ονομάστηκε Synthia, ήταν η πρώτη στον κόσμο συνθετική μορφή ζωής. Το πρώτο βήμα είναι να επιλεγεί και να απομονωθεί το γονίδιο που θα εισαχθεί στον γενετικώς τροποποιημένο (ΓΤ) οργανισμό. Από το 2012, τα περισσότερα εμπορευματοποιημένα ΓΤ φυτά έχουν γονίδια που μεταφέρονται σε αυτούς που παρέχουν προστασία έναντι των εντόμων ή ανοχή στα ζιζανιοκτόνα. Το γονίδιο μπορεί να απομονωθεί με τη χρήση ενζύμων περιορισμού για να κοπεί σε τμήματα DNA και στη συνέχεια με ηλεκτροφόρηση σε πήκτωμα για να διαχωριστούν τα τμήματα ανάλογα με το μήκος τους. Ξ αλυσιδωτή αντίδραση πολυμεράσης (PCR) μπορεί επίσης να χρησιμοποιηθεί για να ενισχύσει τμήμα γονιδίου, το οποίο μπορεί στη συνέχεια να απομονωθεί μέσω ηλεκτροφόρησης γέλης.. Εάν το συγκεκριμένο επιλεγμένο γονίδιο ή το γονιδίωμα οργανισμού - δότη έχει καλά μελετηθεί, μπορεί να είναι παρόν σε μια γενετική βιβλιοθήκη. Εάν η αλληλουχία DNA είναι γνωστή, αλλά δεν υπάρχουν αντίγραφα του γονιδίου διαθέσιμα, μπορεί να συντεθεί τεχνητά.Το γονίδιο που πρόκειται να εισαχθεί μέσα στο γενετικώς τροποποιημένο οργανισμό πρέπει να συνδυάζεται με άλλα γενετικά στοιχεία, προκειμένου να λειτουργήσει σωστά. Το γονίδιο μπορεί επίσης να τροποποιηθεί σε αυτό το στάδιο για καλύτερη έκφραση ή αποτελεσματικότητα. Το γονίδιο που πρόκειται να εισαχθεί πρέπει να περιέχει μια περιοχή έναρξης και μια περιοχή τερματισμού, καθώς και ένα επιλέξιμο δείκτη γονιδίου. Η περιοχή έναρξης εκκινεί τη μεταγραφή του γονιδίου και μπορεί να χρησιμοποιηθεί για τον έλεγχο της θέσης και το επίπεδο της γονιδιακής έκφρασης, ενώ η περιοχή τερματισμού είναι αυτή που ολοκληρώνει τερματίζοντας τη μεταγραφή. Ο επιλέξιμος δείκτης, που στις περισσότερες περιπτώσεις προσδίδει ανθεκτικότητα σε αντιβιοτικό στον οργανισμό, είναι απαραίτητος για να καθοριστεί ποια κύτταρα μετασχηματίζονται με το νέο γονίδιο. Τα παρασκευάσματα γίνονται χρησιμοποιώντας τεχνικές ανασυνδυασμένου DNA, όπως ένζυμο προσδέσεων (λιγάση του DNA) και μοριακής κλωνοποίησης. Ο χειρισμός του DNA πραγματοποιείται, εν γένει, σε πλασμίδιο. Η πιο κοινή μορφή της γενετικής μηχανικής περιλαμβάνει την εισαγωγή νέου γενετικού υλικού τυχαία μέσα στο γονιδίωμα του ξενιστή. Άλλες τεχνικές επιτρέπουν την εισαγωγή νέου γενετικού υλικού, που θα εισαχθεί σε μια συγκεκριμένη θέση στο γονιδίωμα του ξενιστή, ή τη δημιουργία μεταλλάξεων στην επιθυμητή γονιδιωματική περιοχή ικανή να εκτοπίσει τα ενδογενή γονίδια. Η τεχνική της γονιδιακής στόχευσης χρησιμοποιεί ομόλογο ανασυνδυασμό για να στοχεύσει τις επιθυμητές αλλαγές σε συγκεκριμένο ενδογενές γονίδιο. Αυτό τείνει να συμβεί σε σχετικά χαμηλή συχνότητα σε φυτά και ζώα και γενικά απαιτεί τη χρήση επιλέξιμων δεικτών. Η συχνότητα της γονιδιακής στόχευσης μπορεί να ενισχυθεί σε μεγάλο βαθμό με τη χρήση επεξεργασμένων νουκλεασών όπως νουκλεάσες δακτύλου ψευδαργύρου, (zinc finger nucleases) ενδονουκλεάσες μηχανικής παλιννόστησης ή νουκλεάσες δημιουργούμενες από μηχανισμό μεταγραφής (transcription activator-like) Εκτός από την ενίσχυση της γονιδιακής στόχευσης, οι επεξεργασμένες νουκλεάσες μπορούν επίσης να χρησιμοποιηθούν για να εισαγάγουν μεταλλάξεις σε ενδογενή γονίδια, που δημιουργούν ένα εκτοπιζόμενο γονίδιο. Περίπου 1% των βακτηρίων είναι εκ φύσεως σε θέση να δεχθούν ξένο DNA. Αν, για παράδειγμα, τα βακτήρια υποβληθούν σε "πίεση" με σοκ θερμότητας ή ηλεκτρικό σοκ, είναι πιθανόν η κυτταρική μεμβράνη τους να γίνει διαπερατή σε DNA, που μπορεί, στη συνέχεια, να ενσωματωθεί στο γονιδίωμά τους ή να υφίσταται ως εξωχρωμοσωμικό DNA. Το DΝΑ εν γένει εισάγεται σε ζωικά κύτταρα χρησιμοποιώντας μικροέγχυση, με την οποία μπορεί να εγχυθεί απευθείας εντός του πυρήνα ή μέσω χρήσης των ιικών φορέων. Στα φυτά το DNA γενικά εισάγεται χρησιμοποιώντας τη μεσολάβηση του ανασυνδυασμένου Agrobacterium ή με τη χρήση "γονιδιακού όπλου" (gene gun).Στο ανασυνδυασμένο Agrobacterium το κατασκευασμένο πλασμίδιο περιέχει Τ-DΝΑ , δηλαδή DΝΑ το οποίο είναι υπεύθυνο για την εισαγωγή του DNA στο γονιδίωμα του φυτού - ξενιστή. Αυτό το πλασμίδιο μεταφέρεται στο Agrobacterium, που δεν περιέχει πλασμίδια και, στη συνέχεια, "μολύνονται" τα φυτικά κύτταρα. Το Agrobacterium τότε φυσικά θα εισαγάγει το γενετικό του υλικό σε φυτικά κύτταρα. Στον βιολιστικό μετασχηματισμό, σωματίδια χρυσού ή βολφραμίου, επικαλύπτονται με DNA και στη συνέχεια εξακοντίζονται σε νεαρά κύτταρα φυτών ή φυτικών εμβρύων. Τμήματα από το γενετικό υλικό θα εισέλθουν στα κύτταρα και θα τα μετασχηματίσει. Αυτή η μέθοδος μπορεί να χρησιμοποιηθεί σε φυτά που δεν είναι ευαίσθητα σε "μόλυνση" από Agrobacterium και επίσης επιτρέπει μετασχηματισμό των πλαστιδίων. Μία άλλη μέθοδος μετασχηματισμού για φυτικά και ζωικά κύτταρα είναι η ηλεκτροδιάτρηση (electroporation). Η ηλεκτροδιάτρηση συνίσταται στην υποβολή φυτικών ή ζωικών κυττάρων σε ηλεκτρική εκκένωση, η οποία μπορεί να κάνει την κυτταρική μεμβράνη διαπερατή από το DNA πλασμιδίου. Σε ορισμένες περιπτώσεις, τα ηλεκτροδιάτρητά κύτταρα θα ενσωματώσουν το DNA στο γονιδίωμά τους. Λόγω των ζημιών που προκλήθηκαν στα κύτταρα και το DNA η απόδοση μετατροπής μέσω βιολιστικών και μεθόδων ηλεκτροδιάτρησης είναι χαμηλότερη από μετασχηματισμό με τη μεσολάβηση και μικροέγχυση με τη βοήθεια του Agrobacterium.Καθώς συχνά μόνο ένα κύτταρο μετασχηματίζεται με γενετικό υλικό, ο οργανισμός πρέπει να αναγεννηθεί από αυτό το κύτταρο και μόνο. Επειδή τα βακτήρια αποτελούνται από ένα μόνο κύτταρο η αναγέννηση αυτή δεν είναι απαραίτητη. Στα φυτά αυτό επιτυγχάνεται μέσω της χρήσης ιστοκαλλιέργειας. Κάθε είδος φυτού έχει διαφορετικές απαιτήσεις για την επιτυχή αναγέννηση ιστών μέσω ιστοκαλλιέργειας. Αν είναι επιτυχής, δημιουργείται νέος φυτικός οργανισμός, που περιέχει το διαγονιδιακό DNA σε κάθε του κύτταρο. Στα ζώα είναι απαραίτητο να εξασφαλιστεί ότι το εισαχθέν DNA είναι παρόν στα εμβρυϊκά βλαστικά κύτταρα. Επιλέξιμοι δείκτες χρησιμοποιούνται για να εντοπιστούν τα διαγονιδιακά από τα μη διαγονιδιακά κύτταρα. Αυτοί οι δείκτες είναι συνήθως παρόντες στον διαγονιδιακό οργανισμό, αν και έχει αναπτυχθεί ένας αριθμός από στρατηγικές που μπορούν να αφαιρέσουν τον επιλέξιμο δείκτη από το ώριμο διαγονιδιακό φυτό. Όταν παραχθούν απόγονοι, μπορούν να υποβληθούν σε διαλογή για την παρουσία του γονιδίου. Όλοι οι απόγονοι από την πρώτη γενεά θα είναι ετερόζυγοι για το νεοεισαχθέν γονίδιο και πρέπει να ζευγαρώσουν μεταξύ τους για να παραγάγουν ομόζυγο ζώο. Περαιτέρω δοκιμές χρησιμοποιούν τεχνικές όπως η PCR (Polymerase chain reaction, αλυσιδωτή αντίδραση πολυμεράσης), εντοπισμό τεχνικής Southern, για να επιβεβαιωθεί ότι ο οργανισμός περιέχει το νέο γονίδιο. Αυτές οι δοκιμές μπορούν επίσης να επιβεβαιώσουν τη χρωμοσωμική θέση και τον αριθμό των αντιγράφων του εισαχθέντος γονιδίου. Η απλή παρουσία του γονιδίου δεν εγγυάται ότι θα είναι σε θέση αυτό να εκφραστεί σε κατάλληλα επίπεδα στον ιστό - στόχο, και έτσι χρησιμοποιούνται επίσης μέθοδοι που αναζητούν και μετρούν τα προϊόντα που προκύπτουν από την έκφραση του γονιδίου (RNA και πρωτεΐνη). Οι μέθοδοι αυτές περιλαμβάνουν τεστ υβριδοποίησης "Northern", ποσοτική RT-PCR , στύπωμα Western , ανοσοφθορισμό , ELISA ( enzyme-linked immunosorbent assay, μέθοδος ανίχνευσης ουσιών μέσω αντισωμάτων και μεταβολών χρωματισμού) και φαινοτυπική ανάλυση. Για σταθερό μετασχηματισμό, το γονίδιο θα πρέπει να "περάσει" στους απογόνους εμφανίζοντας τύπο Μενδελιανής κληρονομικότητας, γι' αυτό και μελετώνται επίσης οι απόγονοι του οργανισμού. Η επεξεργασία του γονιδιώματος είναι μια μορφή της γενετικής μηχανικής στην οποία το DNA εισάγεται, αντικαθίσταται ή απομακρύνεται από το γονιδίωμα χρησιμοποιώντας τεχνητά επεξεργασμένες νουκλεάσες ή, όπως αποκαλούνται, «μοριακά ψαλίδια». Οι νουκλεάσες αυτές μπορούν να δημιουργήσουν ειδικές διακοπές της διπλής έλικας (DSBs) σε επιθυμητές θέσεις στο γονιδίωμα, και να αξιοποιήσουν τους ενδογενείς μηχανισμούς του κυττάρου για την επιδιόρθωση της επαγόμενης δικοπής από τις φυσικές διαδικασίες του ομόλογου ανασυνδυασμού (HR) και μη ομόλογους συνδέσμους τέλους (Nonhomologous end joining, NHEJ). Υπάρχουν, επί του παρόντος, τέσσερις οικογένειες παρόμοιων νουκλεασών: οι μεγανουκλεάσες, οι νουκλεάσες με δακτύλιο ψευδαργύρου (ZFNs), οι ενεργοποιητές μεταγραφής -όπως νουκλεάσες - τελεστές; (Talens), και οι CRISPR (clustered regularly interspaced short palindromic repeats) δηλ. περιοχές του DNA που περιέχουν πολλές, σύντομες, άμεσες επαναλήψεις των αλληλουχιών βάσεων. Η γενετική μηχανική έχει εφαρμογές στην ιατρική, την έρευνα, τη βιομηχανία και τη γεωργία και μπορεί να χρησιμοποιηθεί σε ευρύ φάσμα φυτών, ζώων και μικροοργανισμών. Στην ιατρική η γενετική μηχανική έχει χρησιμοποιηθεί για τη μαζική παραγωγή ινσουλίνης, ανθρώπινων αυξητικών ορμονών, FOLLISTIM (Ουροφολινοτροπίνης [Urofollitropin], δηλ. εξευγενισμένης μορφής της ωοθυλακιοτρόπου ορμόνης για τη θεραπεία της στειρότητας), ανθρώπινης αλβουμίνης, μονόκλωνων αντισωμάτων, αντιαιμοφιλικών παραγόντων, εμβολίων και πολλών άλλων φαρμάκων. Ο εμβολιασμός περιλαμβάνει, γενικά, έγχυση αδύναμων ζωντανών μικροοργανισμών, νεκρές ή αδρανοποιημένες μορφές ιών ή των τοξινών τους στο πρόσωπο που εμβολιάζεται. Οι γενετικά τροποποιημένοι ιοί που αναπτύσσονται είναι δυνατόν να προκαλέσουν ανοσία, αλλά η τους έχουν αφαιρεθεί οι μολυσματικές ακολουθίες. Σε υβριδώματα ποντικών, κύτταρα συντήκονται για να δημιουργήσουν μονοκλωνικά αντισώματα, τα οποία έχουν εξανθρωπισθεί μέσω γενετικής μηχανικής για τη δημιουργία ανθρώπινων μονοκλωνικών αντισωμάτων. Η γενετική μηχανική έχει αρχίσει να υπόσχεται πολλά για τη θεραπεία ορισμένων μορφών καρκίνου.Η γενετική μηχανική χρησιμοποιείται για να δημιουργηθούν μοντέλα ανθρώπινων ασθενειών σε ζώα. Τα γενετικά τροποποιημένα ποντίκια είναι η πιο κοινά χρησιμοποιούμενη εφαρμογή αυτού του τομέα. Έχουν χρησιμοποιηθεί για να μελετηθούν ο καρκίνος (το ογκοποντίκι (oncomouse)), η παχυσαρκία, οι καρδιακές παθήσεις, ο διαβήτης, η αρθρίτιδα, η κατάχρηση ουσιών, το άγχος, η γήρανση και η νόσος του Πάρκινσον. Πιθανές θεραπείες μπορεί να δοκιμάζονται με χρήση αυτών των μοντέλων σε ποντίκια. Έχουν εκτραφεί επίσης γενετικώς τροποποιημένοι χοίροι, με στόχο την αύξηση της επιτυχίας της μεταμόσχευσης οργάνου χοίρου σε ανθρώπινο οργανισμό.
|
Η γενετική μηχανική (genetic engineering), καλούμενη επίσης και γενετική τροποποίηση (genetic modification), είναι η άμεση χειραγώγηση του γονιδιώματος ενός οργανισμού με τη χρήση της βιοτεχνολογίας. Νέο DNA μπορεί να εισαχθεί στο γονιδίωμα του ξενιστή με μια πρώτη απομόνωση και αντιγράφοντας το γενετικό υλικό που ενδιαφέρει με τη χρήση μεθόδων μοριακής κλωνοποίησης, για να δημιουργηθεί έτσι μία νέα αλληλουχία DNA, ή με σύνθεση του DNA, και στη συνέχεια την εισαγωγή του στον οργανισμό - ξενιστή. Γονίδια μπορούν να αφαιρεθούν με τη χρήση μίας νουκλεάσης. Η στόχευση γονιδίου είναι μια διαφορετική τεχνική, που χρησιμοποιεί ομόλογο ανασυνδυασμό για να αλλάξει ένα ενδογενές γονίδιο, και μπορεί να χρησιμοποιηθεί για τη διαγραφή ενός γονιδίου, αφαιρουμένων των εξωνίων, την πρόσθεση ενός γονιδίου ή να εισαγάγει σημειακές μεταλλάξεις. Ο οργανισμός που δημιουργείται μέσω της γενετικής μηχανικής θεωρείται ως γενετικά τροποποιημένος οργανισμός (ΓΤΟ). Οι πρώτοι ΓΤΟ ήταν τα βακτήρια το 1973. Γενετικά τροποποιημένα ποντίκια δημιουργήθηκαν το 1974. Βακτήρια που παράγουν ινσουλίνη κυκλοφόρησαν για πρώτη φορά στο εμπόριο το 1982 και τα γενετικώς τροποποιημένα τρόφιμα έχουν αρχίσει να πωλούνται από το 1994. Το Glofish, ο πρώτος ΓΤΟ που σχεδιάστηκε ως κατοικίδιο, πωλήθηκε για πρώτη φορά στις Ηνωμένες Πολιτείες τον Δεκέμβριο του 2003.Οι τεχνικές γενετικής μηχανικής έχουν εφαρμοστεί σε πολλούς τομείς, συμπεριλαμβανομένης της έρευνας, της γεωργίας, της βιομηχανικής βιοτεχνολογίας και της ιατρικής. Τα ένζυμα που χρησιμοποιούνται στα απορρυπαντικά και φάρμακα όπως η ινσουλίνη και η ανθρώπινη αυξητική ορμόνη είναι πλέον δυνατό να κατασκευάζονται από γενετικά τροποποιημένα κύτταρα, πειραματικές γενετικά τροποποιημένες κυτταρικές σειρές και γενετικά τροποποιημένα ζώα, όπως ποντίκια ή ψάρια - ζέβρες, που χρησιμοποιούνται για ερευνητικούς σκοπούς και γενετικά τροποποιημένες καλλιέργειες έχουν πλέον εμπορευματοποιηθεί.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%93%CE%B5%CE%BD%CE%B5%CF%84%CE%B9%CE%BA%CE%AE_%CE%BC%CE%B7%CF%87%CE%B1%CE%BD%CE%B9%CE%BA%CE%AE
|
Βόρεια Αστέρια
|
Ξεκίνησαν ως graffiti crew στη Θεσσαλονίκη το 1997, αλλά η φιλία των παιδικών χρόνων και η από κοινού αγάπη για τη μουσική οδήγησε στη σύνθεση του συγκροτήματος το 1999. Η δημιουργία οφείλεται στην ένωση των Άλυτων Γρίφων, Χάσμα και Παρείσακτων, τα οποία ήταν project στα οποία δούλεψαν τα μέλη του συγκροτήματος στο παρελθόν. Από το 1999, τα Βόρεια Αστέρια παρήγαν και έγραφαν μονοί τους τη μουσική τους. Την παραγωγή των κομματιών είχε αναλάβει ο Mondi με τον Μικρό Κλέφτη, ενώ συχνά συμμετείχαν ο Dof και ο Aldo. Τη μίξη συνήθως αναλάμβανε ο Squeezy Anks. Το 2003 κυκλοφόρησαν ανεξάρτητα οι πέντε πρώτοι δίσκοι τους, ως αποτέλεσμα των προηγούμενων χρόνων προετοιμασίας. Μέσα στο 2003, αυτές οι δουλειές μοιραστήκαν δωρεάν μέσα από τις συναυλίες στις οποίες έλαβαν μέρος. Μέχρι το 2010, κυκλοφόρησαν άλλα επτά άλμπουμς. Τα Βόρεια Αστέρια είχαν απορρίψει τις προτάσεις των δισκογραφικών εταιριών. Τα περισσότερα άλμπουμς τους έχουν κυκλοφορήσει ελευθέρα, ενώ κάποια είχαν αρχικώς κυκλοφορήσει με μια ελάχιστη συμβολική τιμή. Ωστόσο, μέσα στο 2010, αποφάσισαν να συνεργαστούν με μια ανεξάρτητη ραπ δισκογραφική εταιρία, την Ηχοκρατορία. Έτσι, τον Δεκέμβριο του 2010 κυκλοφόρησαν τον πιο πρόσφατο δίσκο τους, με τίτλο 5 Αστέρων. Χαλαρά (2003) Χαλαρότερα (2004) Squeezy Anks - H.A.S.H. Mixtape (2007) Τα Αυθεντικά της Πόλης (2010) 5 Αστέρων (2010) Μικρός Κλέφτης (MC) Λεξ (MC) Τζαμάλ (MC) Αρτέμης Ζήνων (MC) Mondi (παραγωγός) 3D (ΜC) Des (MC) Aldo (παραγωγός) Βόρεια Αστέρια στο Discogs Συνέντευξη στο hip-hop.gr
|
Τα Βόρεια Αστέρια, γνωστοί και ως Βορ.Ας, ήταν Ελληνικό hip-hop συγκρότημα από τη Θεσσαλονίκη. Ιδρύθηκε το 1999 και αποτελούνταν από τους Μικρό Κλέφτη, Λεξ, Τζαμάλ, Ζήνων και Mondi. Στην αρχική δομή του συγκροτήματος συμμετείχε ο 3D, ο Des και ο Aldo. H στιχουργική τους δείχνει να είναι επηρεασμένη από τη ζωή και την καθημερινότητά τους. Η πόλη τους, η Θεσσαλονίκη, αναφέρονταν επανειλημμένα σε κομμάτια όπως το Θερμή Θεσσαλονίκη και το 24/7.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%92%CF%8C%CF%81%CE%B5%CE%B9%CE%B1_%CE%91%CF%83%CF%84%CE%AD%CF%81%CE%B9%CE%B1
|
Φρανκ Ντάραμποντ
|
Ο Φρανκ Ντάραμποντ γεννήθηκε σε ένα στρατόπεδο προσφύγων στο Μονμπελιάρ της Γαλλίας, κοντά στα σύνορα με την Ελβετία. Οι γονείς του είχαν εγκαταλείψει την Ουγγαρία μετά την Ουγγρική Επανάσταση του 1956, μαζί και με τους 5 αδελφούς του, τις 4 αδελφές του και τρία εξαδέλφια του. Με τον Φρανκ σε νηπιακή ακόμη ηλικία, οι οικογένεια εγκαταστάθηκε στις ΗΠΑ: στο Σικάγο και λίγο αργότερα στο Λος Άντζελες.Ο Φρανκ εμπνεύσθηκε να σταδιοδρομήσει στον κινηματογράφο όταν είδε την ταινία THX 1138 του Τζορτζ Λούκας. Τελείωσε το Γυμνάσιο του Χόλυγουντ το 1977 και δεν συνέχισε στην τριτοβάθμια εκπαίδευση. Η πρώτη του εργασία ήταν ως ταξιθέτης (και στην καντίνα) της ιστορικής κινηματογραφικής αίθουσας «Grauman's Egyptian Theatre» στο Χόλυγουντ, οπότε έβλεπε ταινίες δωρεάν. Ο ίδιος ισχυρίζεται ότι ανέπτυξε τη σεναριογραφική του δεξιότητα από «ατελείωτες ώρες συγγραφής με μια γραφομηχανή κατά τον ελεύθερο χρόνο του και από τον παιδικό του φίλο Κόντυ Χιλς. Η δημιουργική αρχή του Ντάραμποντ στην κινηματογραφική βιομηχανία σημειώθηκε όταν έγινε βοηθός παραγωγής σε ταινίες όπως οι Hell Night (1981), The Seduction (1982) και Trancers (1984). Η πρώτη ταινία που έγραψε και σκηνοθέτησε ήταν μια μικρού μήκους προσαρμογή του διηγήματος του Στίβεν Κινγκ The Woman in the Room (1983). Αν και ο ίδιος δεν ήταν ευχαριστημένος με το τελικό αποτέλεσμα, η ταινία οδήγησε σε έναν σύνδεσμο με τον Κινγκ, ο οποίος του χάρισε τα πνευματικά δικαιώματα σε ένα άλλο σύντομο έργο του, τη νουβέλα Rita Hayworth and Shawshank Redemption από τη συλλογή Different Seasons.Ο Ντάραμποντ πούλησε το πρώτο του σενάριο, με τίτλο Black Cat Run, το 1986, αλλά αυτό «έμεινε στο συρτάρι» πάνω από δέκα χρόνια, ώσπου έδωσε μια τηλεταινία με τον ίδιο τίτλο. Τότε ο Ντάραμποντ προσεγγίσθηκε από τον Τσακ Ράσελ (έναν από τους παραγωγούς των Hell Night και The Seduction) με την πρόταση να γράψουν σενάρια μαζί. Πράγματι, άρχισαν να δουλεύουν ένα σενάριο για ένα ξαναγύρισμα («ριμέικ») της ταινίας Ηφαίστειο αίματος (1958, προβλήθηκε και με τους τίτλους «Εισβολή από Αγνωστο Πλανήτη» και «Επικίνδυνες Επαφές απ` το Διάστημα»), που θα το πρότειναν σε διάφορα στούντιο, μέχρι που προσλήφθηκαν κι οι δυο για να ξαναγράψουν το σενάριο της ταινίας Εφιάλτης στο Δρόμο με τις λεύκες Νο. 3 με διορία δύο εβδομάδες. Κατάφεραν να το τελειώσουν σε μόνο 10 ημέρες και ο Ράσελ σκηνοθέτησε το έργο. Η επιτυχία αυτής της ταινίας της σειράς του Εφιάλτη στο Δρόμο με τις λεύκες τους επέτρεψε να παραγάγουν οι ίδιοι το σενάριο του «Ηφαιστείου αίματος», ως την ταινία Κινούμενη μάζα. Ο Ντάραμποντ ήταν πλέον ένας επιτυχημένος σεναριογράφος και συνέχισε με τη Μύγα και μια πρώτη εκδοχή του σεναρίου του Οι Περιπέτειες του Rocketeer.Ο Ντάραμποντ έκανε το σκηνοθετικό του «ντεμπούτο» με την τηλεταινία τρόμου Buried Alive, προϋπολογισμού 2 εκατομμυρίων δολαρίων, που προβλήθηκε το 1990. Μετά προσλήφθηκε ως σεναριογράφος για την τηλεοπτική σειρά του Τζορτζ Λούκας Ο νεαρός Ιντιάνα Τζόουνς, ενώ έγραψε και δύο επεισόδια της σειράς Tales from the Crypt. Ο Ντάραμποντ επωφελήθηκε από τη συμφωνία του με τον Στίβεν Κινγκ όταν έγραψε και σκηνοθέτησε την ταινία Τελευταία έξοδος: Ρίτα Χέιγουορθ (The Shawshank Redemption, 1994). Ο Ρομπ Ράινερ, που είχε μεταφέρει μια άλλη νουβέλα του Κινγκ στον κινηματογράφο σκηνοθετώντας το Στάσου Πλάι Μου, προσέφερε στον Ντάραμποντ 2,5 εκατομμύρια δολάρια για τα δικαιώματα της νουβέλας. Ο Ντάραμποντ σκέφθηκε σοβαρά την πρόταση, αλλά στο τέλος απεφάσισε ότι αυτή ήταν η ευκαιρία του «να κάνει κάτι το πραγματικά σπουδαίο», σκηνοθετώντας ο ίδιος την ταινία. Παρά την απογοητευτική εμπορική πορεία της ταινίας, αυτή έλαβε εξαιρετικές κριτικές και προτάθηκε για 7 βραβεία Όσκαρ (από τα οποία δεν κέρδισε κανένα), μεταξύ των οποίων το Όσκαρ Καλύτερης Ταινίας και το Όσκαρ Καλύτερου Προσαρμοσμένου Σεναρίου για τον Ντάραμποντ. Μετά από αυτές τις υποψηφιότητες το έργο απέκτησε ελκυστικότητα και έγινε η πλέον ενοικιασθείσα ταινία του 1995. Σήμερα θεωρείται από πολλούς ως μία από τις καλύτερες ταινίες που γυρίστηκαν ποτέ. Η επόμενη σκηνοθετική προσπάθεια του Ντάραμποντ ήταν μία ακόμα μεταφορά έργου του Στίβεν Κινγκ, με Το Πράσινο Μίλι, στο οποίο πρωταγωνίστησε ο Τομ Χανκς. Αρχικώς ο Ντάραμποντ ήταν διστακτικός επειδή το βιβλίο τού φαινόταν υπερβολικά όμοιο με το Τελευταία έξοδος: Ρίτα Χέιγουορθ (διαδραματίζονται και τα δύο μέσα σε φυλακή), ωστόσο άλλαξε γνώμη όταν το διάβασε. Είχε συναντηθεί για πρώτη φορά με τον Χανκς σε ένα γεύμα των «Όσκαρ» το 1994 και από τότε ήταν και οι δύο πρόθυμοι να συνεργασθούν. Ο Κινγκ δήλωσε ότι φανταζόταν κι εκείνος τον Χανκς στον πρωταγωνιστικό ρόλο και χάρηκε όταν was happy when Darabont mentioned his name.Η ταινία πήρε επίσης υποψηφιότητα για Όσκαρ Καλύτερης Ταινίας και ο Ντάραμποντ απέσπασε τη δεύτερη υποψηφιότητά του για Όσκαρ Καλύτερου Προσαρμοσμένου Σεναρίου. Η ταινία πήγε από την αρχή πολύ καλύτερα εμπορικά, καθιστάμενη η με μεγαλύτερα έσοδα ταινία που βασιζόταν σε μυθιστόρημα του Σ. Κινγκ με 286,8 εκατομμύρια δολάρια παγκοσμίως (την ξεπέρασε μόλις το 2017 η ταινία Το Αυτό, με 603 εκατομ. δολάρια). Η επόμενη ταινία του σκηνοθέτη ήταν η Κινηματογράφος Majestic, με πρωταγωνιστές τους Τζιμ Κάρεϊ, Μάρτιν Λαντάου και Λώρι Χόλντεν. Ο Μάικλ Σλόουν, τον οποίο ο Ντάραμποντ γνώριζε από το γυμνάσιο, έγραψε το σενάριο και η ταινία παραμένει μία από τις λίγες που σκηνοθέτησε ο Ντάραμποντ χωρίς να γράψει το σενάριο ο ίδιος. Θέλησε να τη γυρίσει επειδή την είδε ως «ένα γράμμα αγάπης» στα έργα του Φρανκ Κάπρα και όλες τις άλλες ταινίες που αγάπησε σε όλη τη ζωή του. Η ταινία αυτή πήρε ανάμικτες κριτικές και υπήρξε εμπορική αποτυχία. Ο Ντάραμποντ είχε την επιθυμία να σκηνοθετήσει την Ομίχλη ακόμα και πριν γυρίσει το Τελευταία έξοδος, αλλά το ανέβαλλε διαρκώς, ώσπου το 2004, when he began to write the screenplay for the film. Τα περισσότερα μέλη του συνεργείου είχαν εργασθεί στην τηλεοπτική σειρά The Shield, καθώς ο Ντάραμποντ τους είχε προσλάβει μετά τη σκηνοθέτησει από αυτόν ενός επεισοδίου της σειράς και σκέφθηκε ότι θα μπορούσαν να βοηθήσουν ώστε να προσδώσουν στην ταινία «μια πιο ρευστή, τραχιά, ντοκιμαντερίστικη κατεύθυνση». Ο Ντάραμποντ επίσης βοήθησε στη σχεδίαση των τεράτων της ταινίας τους καλλιτέχνες Τζόρντου Σελ, Μπέρνι Ράιτσον και τον επικεφαλής των εφέ μακιγιάζ Γκρεγκ Νικοτέρο.Αρχικά ο Ντάραμποντ οραματίστηκε την ταινία ασπρόμαυρη, κάτι που θα τόνιζε την ασφυχτική ατμόσφαιρα και b-movie του '50 αισθητική, όμως τελικά υπαναχώρησε στις πιέσεις του στούντιο, που φοβήθηκε την εμπορική αποτυχία ,καθώς θα ήταν δύσκολο να έχει καλή εμπορική προοπτική μια ασπρόμαυρη ταινία ,εν έτει 2007.Μπορεί κάποιος να βρεί την ταινία ασπρόμαυρη, όπως την οραματίστηκε ο Ντάραμποντ στο blu ray της ταινίας. Τα ψηφιακά εφέ της ταινίας έγιναν αντικείμενο κριτικής, καθώς ήταν παρωχημένης τεχνολογίας και δεν είναι ξεκάθαρο αν έγινε εσκεμμένα για λόγους b-movie αισθητικής ή γιατί ο Ντάραμποντ ήθελε την ταινία ασπρόμαυρη ή απλα για λόγους προϋπολογισμού. Η ταινία υπήρξε μέτρια εμπορική επιτυχία, αλλά απέσπασε θετικές κριτικές και θετική αποδοχή απο το κοινό και θεωρήθηκε cult απο την πρώτη στιγμή. Επιπλέον, ο Κινγκ επαίνεσε το συγκλονιστικό νέο τέλος της ταινίας από τον Ντάραμποντ. Ο Ντάραμποντ ανέπτυξε και παρήγαγε την πρώτη σεζόν της τηλεοπτικής σειράς The Walking Dead, που βασίζεται σε ομώνυμη σειρά κόμικς. Αρχικώς συμφώνησε με το NBC, αλλά αργότερα η προσφορά του απορρίφθηκε και τελικώς έκλεισε συμφωνία με το AMC, που επέλεξε τη σειρά με βάση το πρωτογενές υλικό και το όνομα του Ντάραμποντ. Ο Ντάραμποντ έγραψε το σενάριο και έκανε τη σκηνοθεσία για το επεισόδιο-πιλότο. Παρά τις θετικές κριτικές, τον Ιούλιο του 2011 το κανάλι AMC τον απέλυσε, εξαιτίας της επιθυμίας του καναλιού να περιορισθεί σημαντικά ο προϋπολογισμός της σειράς. Ο σκηνοθέτης και οι εκπρόσωποί του από την Creative Artists Agency κινήθηκαν νομικά κατά του AMC, απαιτώντας 280 εκατομμύρια σε απλήρωτα κέρδη για τον Ντάραμποντ.Στη συνέχεια ο Ντάραμποντ γύρισε το βιβλίο L.A. Noir του Τζων Μπάντιν, που του άρεσε πολύ, στην τηλεοπτική σειρά Mob City. Το σίριαλ έκανε πρεμιέρα τον Δεκέμβριο του 2013 και είχε μέτριες έως και θετικές κριτικές, και διάρκεσε μόνο μία σεζόν. Μη αναφερόμενα σενάρια Ο Φρανκ Ντάραμποντ στην IMDb Lilja, Hans-Åke. Συνέντευξη στο Lilja's Library – The World of Stephen King, 6 Φεβρουαρίου 2007
|
Ο Φρανκ Αρπάντ Ντάραμποντ (Frank Árpád Darabont, γεννημένος ως Ferenc Árpád Darabont στις 28 Ιανουαρίου 1959) είναι Ουγγρο-αμερικανός σκηνοθέτης, σεναριογράφος και παραγωγός του κινηματογράφου, ο οποίος έχει μέχρι σήμερα στο ενεργητικό του τρεις υποψηφιότητες για Βραβείο «Όσκαρ» και μία για Χρυσή Σφαίρα. Τις πρώτες δύο δεκαετίες της σταδιοδρομίας του υπήρξε κυρίως σεναριογράφος για ταινίες τρόμου, όπως τις Εφιάλτης στο Δρόμο με τις λεύκες Νο. 3, Κινούμενη μάζα και Η μύγα. Ως σκηνοθέτης είναι γνωστός για τις κινηματογραφικές μεταφορές έργων του Στίβεν Κινγκ, όπως η Τελευταία έξοδος: Ρίτα Χέιγουορθ, Το Πράσινο Μίλι και Η Ομίχλη.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A6%CF%81%CE%B1%CE%BD%CE%BA_%CE%9D%CF%84%CE%AC%CF%81%CE%B1%CE%BC%CF%80%CE%BF%CE%BD%CF%84
|
Δε θα τα Πάρεις Μαζί σου
|
Η Άλις (Τζιν Άρθουρ), το μοναδικό φυσιολογικό μέλος της εκκεντρικής οικογένειας Σίκαμορ, εργάζεται στην εταιρία του βιομήχανου Άντονι Π. Κέρμπι (Έντουαρντ Άρνολντ). Ο Κέρμπι ετοιμάζεται να φτιάξει καινούργιο εργοστάσιο, αλλά για να το κάνει αυτό, πρέπει ν' αγοράσει 12 τετράγωνα κατοικημένης γης κι ο μόνος που δεν δέχεται να πουλήσει το σπίτι του στον Κέρμπι είναι όλως τυχαίως ο παππούς της Άλις, ο Μάρτιν Βάντερχοφ (Λάιονελ Μπάριμορ), ο οποίος παρά τις δελεαστικές προσφορές του δικηγόρου του Κέρμπι αρνείται να πουλήσει το σπίτι που στεγάζει ολόκληρη την ανέμελη οικογένεια Σίκαμορ. Τα προβλήματα διογκώνονται όταν η Άλις, γραμματέας του γιου του Κέρμπι, Τόνι (Τζέιμς Στιούαρτ) κι ο Τόνι ερωτεύονται και οι σνομπ Κέρμπι αναγκάζονται ξαφνικά να παρευρεθούν για δείπνο στο σπίτι των εκκεντρικών Σίκαμορ με τους οποίους έχουν τόσα πολλά να χωρίσουν. Η ταινία αυτή του Φρανκ Κάπρα γυρίστηκε την περίοδο που είχαν ξεκινήσει ήδη οι προστριβές του με τον διευθυντή της Columbia, Χάρι Κον, καθώς ο Κάπρα θεωρούσε ότι έχοντας σκηνοθετήσει τις μεγαλύτερες επιτυχίες του στούντιο δεν λάμβανε αυτά που του άρμοζαν. Έτσι μετά την ολοκλήρωση των γυρισμάτων του Χαμένος ορίζοντας (Lost Horizon) το 1937 έκανε ένα διάλειμμα σκεπτόμενος να σπάσει το συμβόλαιο του με την Columbia και βρισκόταν στα λόγια με τον παραγωγό Ντέιβιντ Ο. Σέλζνικ. Το 1938 έχοντας ήδη κερδίσει δύο όσκαρ σκηνοθεσίας, ο Κάπρα ήταν ο πιο ισχυρός άνδρας στο Χόλυγουντ κι η αμοιβή που ζητούσε από τον Σέλζνικ ήταν τεράστια. Έτσι η συμφωνία ναυάγησε κι ο Κάπρα γύρισε στην Columbia όπου ο Κον είχε αγοράσει το βραβευμένο το 1934 με Πούλιτζερ θεατρικό των Κάουφμαν και Μος You Can't Take It With You το οποίο ο Κάπρα ήθελε καιρό να σκηνοθετήσει. Ο Κον διέθεσε υψηλό προϋπολογισμό για το σκηνοθέτη και μαζί μ' αυτόν και τους: Τζέιμς Στιούαρτ, Τζιν Άρθουρ & Λάιονελ Μπάριμορ. Παράλληλα με το ξεκίνημα των γυρισμάτων ξεκίνησαν κι οι προστριβές με τον μόνιμο συνεργάτη του και σεναριογράφο Ρόμπερτ Ρίσκιν ο οποίος είχε βαρεθεί να δίνονται τα εύσημα για τη δική του δουλειά στον Κάπρα. Μετά την ολοκλήρωση της ταινίας κι ενός σεναρίου που δεν ικανοποίησε το Ρίσκιν γιατί θεωρούσε ότι οι δεύτεροι χαρακτήρες δεν ήταν ολοκληρωμένοι (οι Σίκαμορ παρουσιάζονται ως καρικατούρες χωρίς ιδιαίτερη ουσία κι ο Τζέιμς Στιούαρτ πολύ αδύναμος ως γιος των Κέρμπι), ο Ρίσκιν εγκατέλειψε την Columbia. Παρ' όλα αυτά βρέθηκε ξανά υποψήφιος για Όσκαρ Καλύτερου Προσαρμοσμένου Σεναρίου κι η ταινία έφτασε την κορυφή του Box Office ως η πιο επιτυχημένη της χρονιάς. Οι διαφορές τις ταινίας με το θεατρικό είναι αρκετές, οι κυριότερες των οποίων είναι η αναπηρία του παππού Βάντερχοφ την οποία επινόησαν ο Κάπρα με το Ρίσκιν λόγω της αρρώστιας του Μπάριμορ που τον είχε καθηλώσει σε αναπηρικό καροτσάκι καθώς και η χρήση του κυρίου Πόππινς που αντικατέστησε τους χαρακτήρες κυρία Ουέλινγκτον και μεγάλη δούκισσα του θεατρικού. Η ταινία προτάθηκε 7 όσκαρ το και βρέθηκε συνυποψήφια για όσκαρ καλύτερης ταινίας μαζί με άλλα αριστουργήματα του κινηματογράφου όπως: Η μεγάλη χίμαιρα (La grande Illusion, 1938) του Ζαν Ρενουάρ, Ζέζεμπελ (Jezebel, 1938) του Γουίλιαμ Γουάιλερ, Ρομπέν των δασών (The Adventures Of Robin Hood, 1938) και το Κολασμένες ψυχές (Angels With Dirty Faces) και τα δύο του Μάικλ Κερτίζ και αναδείχτηκε νικήτρια. Επίσης χάρισε στο σκηνοθέτη Φρανκ Κάπρα το τρίτο του Όσκαρ Καλύτερης Σκηνοθεσίας μέσα σε 5 χρόνια, (είχαν προηγηθεί τα όσκαρ για το Συνέβη μια νύχτα (It Happened One Night, 1934) και για τον Πρίγκηπα των δολαρίων (Mr. Deeds Goes to Town, 1936). Βράβευση: Καλύτερης Ταινίας – Φρανκ Κάπρα Σκηνοθεσίας – Φρανκ ΚάπραΥποψηφιότητα: Β’ Γυναικείου Ρόλου – Σπρινγκ Μπάινγκτον Διασκευή σεναρίου - Ρόμπερτ Ρίσκιν Φωτογραφιας - Τζόζεφ Γουόκερ Μοντάζ - Τζιν Χάβλικ Ήχου - Τζον Π. Λίβανταρι Το Δε θα τα πάρεις μαζί σου στο imdb Hart, Moss· George S. Kaufman (1936). You Can't Take It with You (Archival manuscript έκδοση). New York: Moss Hart and George S. Kaufman. OCLC 44091928.
|
Το Δε θα τα πάρεις μαζί σου (αγγλ. You Can't Take It With You) είναι μία αμερικανική κωμωδία του 1938 σε σκηνοθεσία Φρανκ Κάπρα, βραβευμένη με Όσκαρ Καλύτερης Ταινίας. Πρωταγωνιστές αυτής της κλασικής ταινίας της χρυσής εποχής του Χόλυγουντ είναι ο Τζέιμς Στιούαρτ, η Τζιν Άρθουρ, ο Λάιονελ Μπάριμορ κι η Σπρινγκ Μπάινγκτον. Η ταινία βασίζεται στο βραβευμένο με Πούλιτζερ θεατρικό των Τζορτζ Σ. Κάουφμαν και Μος Χαρτ.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%94%CE%B5_%CE%B8%CE%B1_%CF%84%CE%B1_%CE%A0%CE%AC%CF%81%CE%B5%CE%B9%CF%82_%CE%9C%CE%B1%CE%B6%CE%AF_%CF%83%CE%BF%CF%85
|
Πισίνα ολυμπιακών διαστάσεων
|
Οι προδιαγραφές της FINA για μια πισίνα ολυμπιακών διαστάσεων είναι οι εξής: Πρέπει να υπάρχουν δύο μεγάλες εξωτερικές λωρίδες 2,5 μέτρων, οι 1 και 8 (στην πραγματικότητα, δύο κενές λωρίδες). Το μήκος των 50 μέτρων πρέπει να βρίσκεται ανάμεσα στα τακάκια αφής στο τέλος κάθε λωρίδας, εάν χρησιμοποιούνται. Εάν χρησιμοποιούνται μπλοκ εκκίνησης, τότε πρέπει να υπάρχει ελάχιστο βάθος 1,35 μέτρου από μεταξύ 1 μέτρου από το τέλος της πισίνας σε τουλάχιστον 6 μέτρα στο τέλος της πισίνας. Σε όλα τα άλλα σημεία, το ελάχιστο βάθος είναι 1 μέτρο. Εάν η πισίνα χρησιμοποιείται για Ολυμπιακούς Αγώνες ή Παγκόσμια Πρωταθλήματα, τότε το ελάχιστο βάθος αυξάνεται στα 2 μέτρα. Στο Συνέδριο της FINA το 2009, εγκρίθηκαν κανονισμοί για πισίνες 10 λωρίδων για διοργανώσεις, ως εναλλακτική λύση για την πιο παραδοσιακή πισίνα των 8 λωρίδων. Αυτή η έκδοση της πισίνας ολυμπιακών διαστάσεων έκανε το ντεμπούτο της στους Θερινούς Ολυμπιακούς Αγώνες του 2008 στο Πεκίνο. Προηγουμένως, οι Θερινοί Ολυμπιακοί Αγώνες παρουσίασαν την πιο παραδοσιακή διαδρομή 8 λωρίδων με βάθος περίπου επτά ποδιών, τώρα το ελάχιστο απαιτούμενο βάθος. Είκοσι πέντε παγκόσμια ρεκόρ καταρρίφθηκαν σε αυτήν την πισίνα. Η νέα πισίνα ολυμπιακών διαστάσεων σχεδιάστηκε για να παρέχει πλεονεκτήματα στους κολυμβητές, με την πρώτη να είναι η αύξηση του αριθμού των λωρίδων. Η αύξηση του αριθμού των λωρίδων από οκτώ σε δέκα δίνει στους κολυμβητές μια «ρυθμιστική λωρίδα», βοηθώντας στην απορρόφηση των κυμάτων που δημιουργούνται από τις κινήσεις των κολυμβητών, επιτρέποντας λιγότερη αντίσταση εναντίον των κολυμβητών. Επιπλέον, η αύξηση του βάθους της πισίνας δίνει ένα ακόμη πλεονέκτημα στους κολυμβητές, καθώς το προστιθέμενο βάθος βοηθά τις γραμμές λωρίδας να εξαπολύσουν τη ροή του νερού από τους κολυμβητές, δημιουργώντας λιγότερη υδροδυναμική αντίσταση για τους κολυμβητές.
|
Μια πισίνα ολυμπιακών διαστάσεων, ή ολυμπιακή πισίνα, εναρμονίζεται σε ρυθμιζόμενες διαστάσεις που είναι αρκετά μεγάλες για διεθνείς διοργανώσεις. Αυτός ο τύπος πισίνας χρησιμοποιείται στους Ολυμπιακούς Αγώνες, όπου η κάθε διαδρομή έχει μήκος 50 μέτρα, όπου συνήθως αναφέρεται ως «μεγάλη διαδρομή» και διακρίνεται από την «μικρή διαδρομή» που ισχύει για διοργανώσεις με πισίνες που έχουν μήκος 25 μέτρα. Εάν τα πάνελ αφής χρησιμοποιούνται σε αγώνες, τότε η απόσταση μεταξύ των πάνελ αφής πρέπει να είναι είτε 25 είτε 50 μέτρα για να πληρούν τις προϋποθέσεις έγκρισης της FINA. Αυτό σημαίνει ότι οι πισίνες ολυμπιακών διαστάσεων είναι γενικά μεγάλου μεγέθους, ώστε να φιλοξενούν πάνελ αφής που χρησιμοποιούνται στους αγώνες. Μια πισίνα ολυμπιακών διαστάσεων χρησιμοποιείται ως μια συνεκτική μονάδα όγκου, για να γίνουν συγκρίσεις κατά προσέγγιση με παρόμοια μεγέθη αντικείμενα ή όγκους. Δεν είναι συγκεκριμένος ορισμός, καθώς δεν υπάρχει επίσημο όριο στο βάθος μιας ολυμπιακής πισίνας. Η τιμή έχει τάξη μεγέθους 1 μεγαλίτρου (ML).
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A0%CE%B9%CF%83%CE%AF%CE%BD%CE%B1_%CE%BF%CE%BB%CF%85%CE%BC%CF%80%CE%B9%CE%B1%CE%BA%CF%8E%CE%BD_%CE%B4%CE%B9%CE%B1%CF%83%CF%84%CE%AC%CF%83%CE%B5%CF%89%CE%BD
|
Κρατική Επιτροπή για την Κατάσταση Έκτακτης Ανάγκης
|
Τα οκτώ μέλη ήταν οι: Γκενάντι Γιανάγιεφ (1937-2010), Αντιπρόεδρος Βαλεντίν Παβλόφ (1937-2003), Πρωθυπουργός Μπορίς Πούγκο (1937-1991), Υπουργός Εσωτερικών Ντμίτρι Γιάζοφ (γεννήθηκε το 1924), ο Υπουργός Άμυνας και ο Στρατάρχης της Σοβιετικής Ένωσης Βλαντιμίρ Κριούτσκοφ (1924-2007), Πρόεδρος της KGB Ολέγκ Μπακλάνοφ (γεννήθηκε το 1932), ο Πρώτος Αναπληρωτής Πρόεδρος του Συμβουλίου Άμυνας της ΕΣΣΔ Βασίλι Σταροντούμπτσεφ (1931-2011), Πρόεδρος της επιτροπής της Ένωσης Αγροτών της ΕΣΣΔ Αλεξάντρ Τιζιάκοφ (γεννήθηκε το 1926), Πρόεδρος του Συλλόγου των Κρατικών ΕπιχειρήσεωνΟ Πούγκο αυτοκτόνησε με πυροβολισμό για να αποφύγει τη σύλληψη, ενώ τα άλλα επτά μέλη συνελήφθησαν. Η Σοβιετική απόπειρα πραξικοπήματος του 1991, που συνέβη το τριήμερο 19-21 Αυγούστου 1991, ήταν μια προσπάθεια από την Συμμορία των Οκτώ να αναλάβει τον έλεγχο της χώρας από τον τότε Πρόεδρο της Σοβιετικής Ένωσης, Μιχαήλ Γκορμπατσόφ. Η Συμμορία των Οκτώ ήταν σκληροπυρηνικά μέλη του Κομμουνιστικού Κόμματος (ΚΚΣΕ), οι οποίοι ήταν αντίθετοι με το μεταρρυθμιστικό πρόγραμμα του Γκορμπατσόφ και τη νέα συνθήκη για την ένωση που διαπραγματεύτηκε, η οποία θα έδινε μεγάλο μέρος της εξουσίας της κεντρικής κυβέρνησης προς τις δημοκρατίες. Το πραξικόπημα κατέρρευσε μετά από δύο ημέρες, και παρόλο που ο Γκορμπατσόφ είχε αποκατασταθεί ως Πρόεδρος, το κύρος του επηρεάστηκε ανεπανόρθωτα και η επιρροή του έξω από τη Μόσχα μειώθηκε. Η εκδήλωση αποσταθεροποίησε τη Σοβιετική Ένωση και πολλοί εικάζουν ότι έπαιξε ρόλο και στη διάλυση του ΚΚΣΕ και την διάλυση της Σοβιετικής Ένωσης. Μετά την αποτυχία του πραξικοπήματος, τα επτά ζωντανά μέλη από την Συμμορία των Οκτώ συνελήφθησαν. Στις 15 Δεκεμβρίου 1992, ένα χρόνο μετά την απόπειρα πραξικοπήματος, ο Γενικός Εισαγγελέας έστειλε την ποινική υπόθεση της Συμμορίας των Οκτώ στο Στρατιωτικό Συλλογικό στο Ανώτατο Δικαστήριο της Ρωσικής Ομοσπονδίας. Ο Ανατόλι Ουκόλοφ, αναπληρωτής πρόεδρος του Συλλογικού, ανέλαβε την επανεξέταση της υπόθεσης και η ακρόαση είχε προγραμματιστεί για τις 26 Ιανουαρίου 1993. Στους κατηγορούμενους περιλαμβάνονται τα προαναφερθέντα επτά μέλη που ζουν από την ομάδα συν τον Ολέγκ Σένιν (1937-2009, ήταν μέλος του Πολίτμπιρο και της γραμματείας), ο Ανατόλι Λουκιάνοφ (γεννήθηκε το 1930, ήταν Πρόεδρος του Ανωτάτου Σοβιέτ της Σοβιετικής Ένωσης) και ο Βαλεντίν Βαρένικοφ (1923-2009), ο οποίος ήταν Γενικός διοικητής του Στρατού, Αναπληρωτής Υπουργός Άμυνας, και Διοικητής των Χερσαίων Δυνάμεων. Οι δίκες διήρκεσαν περισσότερο από δέκα μήνες, από τις 14 Απριλίου 1993 μέχρι την 1η Μαρτίου του 1994. Οποιοσδήποτε (κοινό και τύπος) μπορούσε να είναι παρών στις δίκες. Όμως, ο ξένος τύπος δεν συμμετείχε λόγω έλλειψης χώρου στην αίθουσα του δικαστηρίου. Το Συλλογικό ανέθεσε εννιαμελή επιτροπή για να διεξάγει την ποινική δίωξη, με επικεφαλής τον Ντενίσοφ, Αναπληρωτής Γενικός Εισαγγελέας. Οι δικηγόροι υπεράσπισης ήταν οι Χένρι Ρέζινκ (για τον Σένιν), ο Χένριχ Πάντβα, ο Γιούρι Ιβανόφ (για τον Κριούτσκοφ) και ο Ντμίτρι Στέινμπεργκ (για τον Βαρένικοφ), αλλά συνολικά υπήρχαν δεκαεπτά συνήγοροι υπεράσπισης. Μετά από διάφορες τακτικές καθυστέρησης που οργανώθηκαν από την υπεράσπιση, η δίκη άρχισε στις 30 Νοεμβρίου 1993. Οι κύριοι εισαγγελείς ήταν οι Γιάζοφ, Κριούτσκοφ, Σένιν και Βαρένικοφ. Στις 23 Φεβρουαρίου 1994, η Κρατική Δούμα εξέδωσε αμνηστία στην υπεράσπιση, και στις 1 Μαρτίου του 1994 η υπόθεση έκλεισε με τους δέκα κατηγορούμενους να αποδέχονται την αμνηστία. Ο Βαρένικοφ ζήτησε αμνηστία, με την προϋπόθεση ότι ο Μιχαήλ Γκορμπατσόφ θα δικαστεί και κατηγόρησε τον Γκορμπατσόφ για την δημιουργία της πρόσφατης πολιτικής αναταραχής. Το δικαστήριο απέρριψε την αίτηση. Ο Βαρένικοφ έστειλε το αίτημά του στη Γενική Εισαγγελία αλλά απορρίφθηκε και πάλι. Δέκα ημέρες μετά το κλείσιμο, το Προεδρείο του Ανωτάτου Δικαστηρίου αναβίωσε τη δίωξη, αποφασίζοντας ότι υπήρχαν διαδικαστικές παραβάσεις με την αμνηστία. Το Προεδρείο όρισε νέα ακρόαση και όρισε νέο δικαστή, τον Βίκτορ Αλεξάντροβιτς Γιάσκιν. Διεύθυνε την περίπτωση επανεξέτασης χρησιμοποιώντας αναθεωρημένες δικαστικές διαδικασίες. Ο Γιάσκιν προσέφερε αμνηστία στους κατηγορούμενους, αλλά ο Βαρένικοφ δεν την αποδέχτηκε. Ο Βαρένικοφ αθωώθηκε για το επιχείρημα ότι ακολουθούσε τις εντολές του Υπουργού Άμυνας. Οι Κριπούτσκοφ, Γιάζοφ, Σένιν και Παβλόφ ονομάστηκαν ως κύριοι συνωμότες. Ο Πούγκο αυτοκτόνησε μαζί με τη γυναίκα του. Ωστόσο, ορισμένες πηγές εικάζουν ότι μπορεί να είχε δολοφονηθεί.Ο Γιάζοφ πέρασε 18 μήνες στη Ματριόσκαγια Τισίνα, μια φυλακή στο βόρειο τμήμα της Μόσχας. Σύμφωνα με το περιοδικό "Βλαστ" αρ. 41(85), έκδοση της 14ης Οκτωβρίου 1991, επικοινώνησε με τον Πρόεδρο από τη φυλακή. Σύμφωνα με το ηχογραφημένο μήνυμα βίντεο, δήλωνε ότι μετανόησε και αποκαλούσε τον εαυτό του "χαζό". Ο Γιάζοφ αρνήθηκε ότι το έκανε και αποδέχτηκε την αμνηστία που του προσέφεραν οι Ρώσοι, δηλώνοντας ότι δεν ήταν ένοχος. Απολύθηκε από το στρατό με Προεδρικό διάταγμα, και κατά την απόλυσή του, τιμήθηκε με ένα τελετουργικό όπλο. Τιμήθηκε επίσης με το Τάγμα της Τιμής από τον Πρόεδρο της Ρωσικής Ομοσπονδίας. Ο Γιάζοφ εργάζεται ως στρατιωτικός σύμβουλος στο Γενικό επιτελείο της Ακαδημίας. Ο Βαρένικοφ πέρασε 18 μήνες στη Ματρόσκαγια Τισίνα, αρνήθηκε να δεχθεί τη προσφερόμενη αμνηστία και τελικά βρέθηκε αθώος για τους Ρώσους. Πριν από το σχηματισμό της Συμμορίας των Οκτώ, ο Βαρένικοφ συμμετείχε στα γεγονότα του Ιανουαρίου, σε μια προσπάθεια να καταλάβουν τον τηλεοπτικό σταθμό στο Βίλνιους της Λιθουανίας. Σύμφωνα με τον βοηθό του Γκορμπατσόφ, Ανατόλι Τσερνιάεφ, ο Βαρένικοφ αποφάσισε προσωπικά να χρησιμοποιήσει βία κατά των Λιθουανών, χωρίς συζήτηση με τον Πρόεδρο. Ο Βαρένικοφ ήταν βουλευτής από το 1995 μέχρι το θάνατό του. Το 2008, είχε δηλώσει δημόσια ότι η στρατιωτική δύναμη που χρησιμοποιήθηκε κατά τη διάρκεια της απόπειρας πραξικοπήματος του 1991 προοριζόταν για σκοπούς ασφάλειας, συμπεριλαμβανομένης της προστασίας του Γιέλτσιν. Ο Βαρένικοφ πέθανε το 2009 και τάφηκε στη Μόσχα. Ο Μπακλάνοφ πέρασε 18 μήνες στη Ματρόσκαγια Τισίνα και στη συνέχεια δέχθηκε αμνηστία το 1994, δηλώνοντας ότι δεν ήταν ένοχος. Αργότερα εργάστηκε ως διευθυντής της Ροσομπστσεμάς. Ο Γιανάγιεφ πέρασε 18 μήνες στη Ματρόσκαγια Τισίνα. Αργότερα έγινε πρόεδρος του τμήματος εθνικής ιστορίας στη Ρωσική Διεθνής Ακαδημία Τουρισμού.Ο Παβλόφ μεταφέρθηκε στο νοσοκομείο κατά τη διάρκεια του πραξικοπήματος με υπέρταση, αλλά στις 29 Αυγούστου 1991 μεταφέρθηκε στη Ματρόσκαγια Τισίνα. Δέχτηκε αμνηστία αναφέροντας ότι δεν ήταν ένοχος, και αργότερα έγινε ο επικεφαλής της Τσασπρομμπάνκ. Ο Παβλόφ παραιτήθηκε από την τράπεζα στις 31 Αυγούστου 1995 και έξι μήνες αργότερα η τράπεζα έμεινε χωρίς άδεια. Αργότερα ήταν σύμβουλος στην Προμστρόιμπανκ, σήμερα γνωστή ως VTB Bank. Ο Παβλόφ πέθανε το 2003 μετά από μια σειρά καρδιακών προσβολών και τάφηκε στη Μόσχα. Σύμφωνα με το Βζγκλιάντ, ο Ανατόλι Ουκόλοφ, το αρχικό άτομο που ανέλαβε τη δίωξη της Συμμορίας των Οκτώ, κατηγόρησε τον Γκορμπατσόφ για την εμφάνιση της απόπειρας πραξικοπήματος του 1991, υπονοώντας ότι ο ηγέτης δεν έπρεπε να πάει διακοπές. Ωστόσο, σε μια συνέντευξη με την Κομσομόλ Πράβντα, ο Ουκόλοφ επίσης ανέφερε πως τα μέλη της επιτροπής επέλεξαν να μην ακολουθήσουν το γράμμα του νόμου, αλλά να πάρουν την κατάσταση στα χέρια τους. Πώς δικάστηκαν τα μέλη της ΚΕΚΕΑ; (Κομσομόλ Πράβντα) 22 Αυγούστου 2006 (Ρωσικά) Οι δίκες της Συμμορίας των Οκτώ (Ρωσικά)
|
Η Κρατική Επιτροπή για την Κατάσταση Έκτακτης Ανάγκης (ρωσικά: Госуда́рственный комите́т по чрезвыча́йному положе́нию), επίσης γνωστή ως ΚΕΚΕΑ (ρωσικά: ГКЧП), ήταν μια ομάδα οκτώ υψηλών Σοβιετικών αξιωματούχων από την Σοβιετική κυβέρνηση, το Κομμουνιστικό Κόμμα και τη KGB, οι οποίοι επιχείρησαν πραξικόπημα κατά του Μιχαήλ Γκορμπατσόφ στις 19 Αυγούστου 1991. Ο Αμερικανός δημοσιολόγος Ζωρζ Ομπολένσκι την αποκάλεσε Συμμορία των Οκτώ. Το πραξικόπημα τελικά απέτυχε και η προσωρινή κυβέρνηση κατέρρευσε στις 22 Αυγούστου 1991. Αρκετοί από τους συνωμότες διώχθηκαν από το Ανώτατο Δικαστήριο της ρωσικής Ομοσπονδίας.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9A%CF%81%CE%B1%CF%84%CE%B9%CE%BA%CE%AE_%CE%95%CF%80%CE%B9%CF%84%CF%81%CE%BF%CF%80%CE%AE_%CE%B3%CE%B9%CE%B1_%CF%84%CE%B7%CE%BD_%CE%9A%CE%B1%CF%84%CE%AC%CF%83%CF%84%CE%B1%CF%83%CE%B7_%CE%88%CE%BA%CF%84%CE%B1%CE%BA%CF%84%CE%B7%CF%82_%CE%91%CE%BD%CE%AC%CE%B3%CE%BA%CE%B7%CF%82
|
Μίρκα Καλατζοπούλου
|
Η Μίρκα Καλατζοπούλου γεννημένη στην Αθήνα το 1945 από πολύ μικρή ηλικία ξεκίνησε μαθήματα κλασικού χορού. Στα μέσα της δεκαετίας του 1950 άρχισε τις εμφανίσεις στο παιδικό θέατρο μαζί με τον αδελφό της Γιάννη. Έκανε το κινηματογραφικό ντεμπούτο της το 1955 σε ηλικία μόλις 9 ετών με την αισθηματική ταινία Η δούκισσα της Πλακεντίας σε σκηνοθεσία της Μαρίας Πλυτά και με πρωταγωνίστρια την Ρίτα Μυράτ στο ρόλο της δούκισσας Σοφίας. Ο πρώτος πρωταγωνιστικός της ρόλος ήταν στα Ερωτικά παιχνίδια του 1960 σε σκηνοθεσία Γιώργου Θεοδοσιάδη. Άλλοι σημαντικοί της ρόλοι στην δεκαετία του 1960 ήταν στις ταινίες Ο κατήφορος του Γιάννη Δαλιανίδη, Το ξύλο βγήκε από τον παράδεισο του Αλέκου Σακελλάριου και το Κορόιδο γαμπρέ του Κώστα Καραγιάννη. Το 1967 μετά τον γάμο της με τον επιχειρηματία Καρλ Έπσερ έφυγε για τις Ηνωμένες Πολιτείες όπου ξεκίνησε να εμφανίζεται στη αμερικανική τηλεόραση συμμετέχοντας σε διάφορες εκπομπές, ενώ παράλληλα άρχισε να παρακολουθεί μαθήματα υποκριτικής στη Σχολή της Κολούμπια, καθώς και μαθήματα στην διοίκηση επιχειρήσεων στο πανεπιστήμιο UCLA. Το 1978 η Καλατζοπούλου επέστρεψε στην Ελλάδα και άρχισε να παίρνει μέρος σε παραστάσεις του Εθνικού Θεάτρου, ενώ δύο χρόνια αργότερα το 1980 θα κάνει την επανεμφάνιση της στον κινηματογράφο με την ταινία Ο άνθρωπος με το γαρύφαλλο σε σκηνοθεσία του Νίκου Τζίμα. Το 1986 συμμετείχε στην ταινία Καραβάν Σαράι του Τάσου Ψαρρά, όπου και βραβεύτηκε για την ερμηνεία της. Η τελευταία της συμμετοχή στον κινηματογράφο ήταν στην ταινία Το βλέμμα του Οδυσσέα το 1995 σε σκηνοθεσία Θόδωρου Αγγελόπουλου. Το 1967 γνώρισε και παντρεύτηκε τον σύζυγο της, τον Αμερικανό επιχειρηματία Καρλ Έπσερ γερμανικής καταγωγής και μετακόμισαν στο Λος Άντζελες, εκεί όπου δραστηριοποιούταν ο σύζυγος της. Μαζί απέκτησαν δυο παιδιά και τέσσερα εγγόνια. Η Μίρκα Καλατζοπούλου στην IMDb
|
Η Μίρκα Καλατζοπούλου (γεννηθείσα στις 5 Σεπτεμβρίου 1945) είναι Ελληνίδα ηθοποιός. Μαζί με τον αδελφό της Γιάννη Καλατζόπουλο και τον Βασιλάκη Καΐλα θεωρήθηκαν τα παιδιά θαύματα της χρυσής εποχής του ελληνικού κινηματογράφου.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9C%CE%AF%CF%81%CE%BA%CE%B1_%CE%9A%CE%B1%CE%BB%CE%B1%CF%84%CE%B6%CE%BF%CF%80%CE%BF%CF%8D%CE%BB%CE%BF%CF%85
|
Νεγκόσκα
|
Μακεδονία Ποπόλκα Ναούσης, Νεγκόσκα Ποπόλκα. Νάουσσα, Γουμένισσα. Οίνος Ο.Π.Α.Π. Γουμένισσα, Τοπικός οίνος Μακεδονίας. Είναι μια ποικιλία ζωηρή και παραγωγική. Η διαμόρφωσή της γίνεται σε κυπελλοειδή και σε αμφίπλευρα γραμμικά σχήματα. Είναι ανθεκτική στις περισσότερες ασθένειες.
|
Η ποικιλία Νεγκόσκα δίνει κρασιά υψηλόβαθμα, φρουτώδη, με καλό ερυθρό χρώμα, μέτρια οξύτητα και μαλακή γεύση. Με αυτά της τα χαρακτηριστικά αμβλύνει την οξύτητα και την τανικότητα του Ξινόμαυρου, αυξάνοντας τον αλκοολικό τίτλο.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9D%CE%B5%CE%B3%CE%BA%CF%8C%CF%83%CE%BA%CE%B1
|
Τοπίο στην ομίχλη
|
Η ιστορία της ταινίας περιστρέφεται γύρω από δύο παιδιά, τη Βούλα και τον Αλέξανδρο, που αποφασίζουν να ταξιδέψουν μόνα τους στη μυθική Γερμανία, καθώς πιστεύουν ότι εκεί θα βρουν τον πατέρα τους, τον οποίο επιθυμούν διακαώς να συναντήσουν. Πηγαίνουν στην Αθήνα στον σιδηροδρομικό σταθμό και προσπαθούν να επιβιβαστούν στο τρένο για τη Γερμανία, αλλά τους κατεβάζουν, επειδή δεν έχουν εισιτήριο. Ένας αστυνομικός τα πηγαίνει σε έναν μακρινό θείο, που τον πείθει ότι τα παιδιά δεν έχουν πατέρα στη Γερμανία. Τον πληροφορεί ότι τους είπε ψέματα η μητέρα τους για να μη μάθουν την αλήθεια: έχουν διαφορετικούς πατεράδες, από περιστασιακές ερωτικές σχέσεις της. Αν και τα παιδιά κρυφακούν την συνομιλία, δεν πιστεύουν τον θείο τους. Μετά από μια χιονοθύελλα στο χωριό, καταφέρνουν να το σκάσουν. Συνεχίζουν το ταξίδι τους και τελικά συναντούν έναν νεαρό, τον Ορέστη, ο οποίος έχει ένα χαλασμένο λεωφορείο. Αποφασίζει να τα πάρει μαζί του και τα παιδιά δέχονται. Ο Ορέστης είναι ο οδηγός ενός θιάσου, που παίζουν ένα έργο ελληνικής ιστορίας. Δεν έχουν πολλούς θεατές τελευταία. Καθώς χωρίζουν οι δρόμοι του Ορέστη και των παιδιών, εκείνα συνεχίζουν να ψάχνουν τρόπο να φτάσουν στη Γερμανία. Βρίσκουν έναν οδηγό ενός φορτηγού. Αργότερα, όταν ο Αλέξανδρος κοιμάται, ο οδηγός βιάζει την Βούλα και το σκάει, σοκαρισμένος από την ίδια του την πράξη. Τα παιδιά σύντομα φτάνουν σε έναν άλλο σιδηροδρομικό σταθμό. Επιβιβάζονται σε ένα τρένο, αλλά βλέπουν τον ελεγκτή και καταφέρνουν την τελευταία στιγμή να του ξεφύγουν. Συναντούν και πάλι τον Ορέστη, που τους παίρνει μαζί με τη μοτοσικλέτα του. Φτάνουν σε ένα άδειο παραλιακό καφενείο και περπατάνε στην προκυμαία. Ξαφνικά, ένα μεγάλο μαρμάρινο χέρι κρεμασμένο από ένα ελικόπτερο βγαίνει από τη θάλασσα. Ο δείκτης του χεριού έχει κοπεί. Ο Ορέστης αναγκάζεται να πουλήσει τη μοτοσικλέτα του, επειδή θα μπει στον στρατό. Συναντά τον αγοραστή αργότερα σε ένα μπαρ και υπονοείται ότι συνδέονται ερωτικά. Η Βούλα απογοητεύεται, καθώς τον είχε ερωτευτεί, και τα παιδιά φεύγουν και πάλι. Ο Ορέστης τα ψάχνει και τα βρίσκει σε έναν ερημωμένο αυτοκινητόδρομο. Παίρνει τη Βούλα στην αγκαλιά του και την παρηγορεί. Αποχαιρετιούνται για τελευταία φορά. Σε έναν άλλο σιδηροδρομικό σταθμό, ένας στρατιώτης δίνει χρήματα στη Βούλα για να αγοράσει εισιτήρια και τα παιδιά μπαίνουν στο τρένο για τη Γερμανία. Βγαίνουν λίγο πριν τον έλεγχο διαβατηρίων στα σύνορα. Συνειδητοποιούν ότι τα σύνορα είναι ένα ποτάμι και μπαίνουν σε μια μικρή βάρκα για να το διασχίσουν. Ξαφνικά, ακούγονται πυροβολισμοί από τους συνοριοφύλακες και ένα δέντρο διακρίνεται στην ομίχλη. Καθώς καθαρίζει η ομίχλη, η Βούλα και ο Αλέξανδρος τρέχουν προς το δέντρο και το αγκαλιάζουν. Μιχάλης Ζέκε - Αλέξανδρος Τάνια Παλαιολόγου - Βούλα Στράτος Τζώρτζογλου - Ορέστης Βασίλης Κολοβός - οδηγός φορτηγού Ηλίας Λογοθέτης - Γλάρος Μιχάλης Γιαννάτος - σταθμάρχης Οινόης Τούλα Σταθοπούλου - αστυνομικός Γεράσιμος Σκιαδαρέσης - στρατιώτης Δημήτρης Καμπερίδης - θείος Τάσος Παλαντζίδης - συνοδός αμαξοστοιχίας 290 Η ταινία κέρδισε το βραβείο νέου κινηματογράφου Interfilm στο Φεστιβάλ Βερολίνου,το βραβείο Silver Hugo στο φεστιβάλ Κινηματογράφου του Σικάγο και το βραβείο «Ταινία της Χρονιάς» στα Βραβεία Ευρωπαϊκού Κινηματογράφου. Επίσης, πήρε τρία βραβεία στο Φεστιβάλ Βενετίας (Αργυρό Λέοντα, Βραβείο C.I.C.A.E., Βραβείο των φοιτητών του πανεπιστημίου 'La Sapienza'). Σύμφωνα με ψηφοφορία του περιοδικού Times η ταινία συμπεριλαμβάνεται στις 200 καλύτερες όλων των εποχών, κατακτώντας την 24η θέση. Τοπίο στην ομίχλη στην Ταινιοθήκη της Ελλάδος Τοπίο στην ομίχλη στο IMDb
|
Το Τοπίο στην ομίχλη είναι μια ελληνική δραματική κινηματογραφική ταινία, σε σκηνοθεσία και παραγωγή του Θόδωρου Αγγελόπουλου. Το σενάριο ανήκει στον ίδιο τον Θόδωρο Αγγελόπουλο, τον Θανάση Βαλτινό και τον Τονίνο Γκουέρα.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A4%CE%BF%CF%80%CE%AF%CE%BF_%CF%83%CF%84%CE%B7%CE%BD_%CE%BF%CE%BC%CE%AF%CF%87%CE%BB%CE%B7
|
Επανασχεδιασμός επιχειρησιακών διεργασιών
|
Μπορούν να δοθούν διαφορετικοί ορισμοί. Κάποιοι από αυτούς δίνονται παρακάτω: «η Ανάλυση και Σχεδιασμός των ροών εργασιών και διαδικασιών μέσα και μεταξύ επιχειρήσεων», (Davenport & Short 1990). «η Κριτική Ανάλυση και ο Ριζικός Ανασχεδιασμός υπαρχόντων επιχειρησιακών διαδικασιών για την επίτευξη σημαντικών βελτιώσεων σε δείκτες μέτρησης επιδόσεων», (Teng et al., 1994)» Περιλαμβάνει την ριζική αλλαγή και εξέταση υποθέσεων και απόψεων που ισχύουν μέσα στην επιχείρηση, Οδηγεί σε Οργανωτική Αναδόμηση και Αναδιοργάνωση, Εκμεταλλεύεται όλους τους Τεχνολογικούς και Οργανωτικούς συντελεστές ιδιαίτερα όμως την Τεχνολογία της Πληροφορικής. Σχεδίαση με βάση τα Αποτελέσματα και όχι τις Ενέργειες, Εστίαση στις Θεμελιώδεις Διαδικασίες, Αυτοί που αποδέχονται το αποτέλεσμα μιας διαδικασίας πρέπει να την εκτελούν, Ενσωμάτωση της Επεξεργασίας της Πληροφορίας στην Εργασία που την παράγει, Αντιμετώπιση Γεωγραφικά κατανεμημένων Πόρων ως Κεντρικά Παρεχόμενους, Σύνδεση των Παράλληλων Δραστηριοτήτων αντί Ολοκλήρωσης των Αποτελεσμάτων, Τα σημεία Αποφάσεων τοποθετούνται εκεί που εκτελείται η διαδικασία και ο έλεγχος ενσωματώνεται στην διαδικασία, Σύλληψη Πληροφορίας μία φορά και στην πηγή, Εξέταση των δυνατοτήτων της Τεχνολογίας της Πληροφορικής για νέους τρόπους Εργασίας. Διοίκηση επιχειρησιακών διεργασιών Βελτίωση επιχειρησιακών διεργασιών Ροή εργασιών Davenport, Thomas & Short, J. (1990), Η Νέα Βιομηχανική Μηχανική: Τεχνολογία Πληροφοριών και Επιχειρήσεων Ανασχεδιασμός Διεργασιών, σε: Sloan Management Review, Καλοκαίρι 1990, σσ. 11-27 Davenport, Thomas (1993), Process Innovation: Reengineering work through information technology, Harvard Business School Press, Boston Davenport, Thomas (1993), διαδικασία για την καινοτομία: Reengineering εργασίας μέσω της τεχνολογίας των πληροφοριών, το Harvard Business School Press, Boston
|
Ο επανασχεδιασμός της επιχειρησιακής διεργασίας ξεκίνησε ώστε να βοηθήσει τους οργανισμούς να αναθεωρήσουν τον τρόπο εργασίας και λειτουργίας τους με σκοπό να αναπτύξουν σε μεγάλο βαθμό την εξυπηρέτηση πελατών, να μειώσουν το λειτουργικό κόστος και να γίνουν παγκόσμια ανταγωνιστικοί. Βασικό κίνητρο για τον επανασχεδιασμό έχει καταστεί η διαρκής ανάπτυξη των συστημάτων πληροφόρησης και των δικτύων. Κορυφαίοι οργανισμοί γίνονται όλο και πιο τολμηροί όσον αφορά τη χρήση αυτής της τεχνολογίας για την υποστήριξη καινοτόμων επιχειρηματικών διαδικασιών, παρά φιλτράροντας τωρινούς τρόπους για να επιτελέσουν το έργο τους.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%95%CF%80%CE%B1%CE%BD%CE%B1%CF%83%CF%87%CE%B5%CE%B4%CE%B9%CE%B1%CF%83%CE%BC%CF%8C%CF%82_%CE%B5%CF%80%CE%B9%CF%87%CE%B5%CE%B9%CF%81%CE%B7%CF%83%CE%B9%CE%B1%CE%BA%CF%8E%CE%BD_%CE%B4%CE%B9%CE%B5%CF%81%CE%B3%CE%B1%CF%83%CE%B9%CF%8E%CE%BD
|
Μέτιν2
|
Οι πόντοι εμπειρίας κερδίζονται κάθε φορά που ο παίκτης σκοτώνει τέρατα ή ολοκληρώνει μια αποστολή. Η λειτουργία του παιχνιδιού βασίζεται σε ένα σύστημα Hack and slash . Οι παίκτες μπορούν επίσης να συγκεντρώσουν ομάδες πλάσματα και να χρησιμοποιήσει ικανότητες σε κάθε ένα από αυτά ταυτόχρονα, ενώ όλα τα τέρατα επιτίθενται στον χαρακτήρα ταυτόχρονα. Υπάρχουν πολλοί διαφορετικοί χάρτες, τέρατα, πέτρες Metins (που χτυπάνε οι παίκτες μέχρι να τις σπάσουν, καθώς αυτές γεννούν τέρατα- αν οι Metins καταστραφούν επιτυχώς, υπάρχει η πιθανότητα αμοιβής με αντικείμενα), πανοπλίες, όπλα και αξεσουάρ. Μερικοί Metins έχουν ακόμη κατοικίδια ζώα και διαφορετικούς τύπους ζώων ιππασίας. Το νόμισμα στο παιχνίδι ονομάζεται Yang, το οποίο χρησιμοποιείται για την αγορά αντικειμένων μεταξύ των παικτών του παιχνιδιού. Οι παίκτες μπορούν επίσης να κάνουν τη δική τους συντεχνία των μαχητών και οι συντεχνίες μπορούν να κηρύξουν πολέμους μεταξύ τους. Υπάρχει επίσης ένα σύστημα πόντων 'αξιολόγησης' του χαρακτήρα σε κάθε παίκτη. Κατά αύξουσα σειρά σε πόντους, τα ranks είναι τα: 'Σκληρός', 'Κακόβουλος', 'Απατηλός', 'Επιθετικός', 'Ουδέτερος', 'Φιλικός', 'Καλός', 'Ευγενικός', 'Ιπποτικός'. Οι παίκτες που έχουν rank 'Επιθετικό' ή κατώτερο έχουν μια χαμηλότερη πιθανότητα να βρουν αντικείμενα από τα τέρατα και τις πέτρες Metins. Αν ακόμα έχουν επίπεδο 50 ή μεγαλύτερο, έχουν μια πιθανότητα να χάσουν αντικείμενα κάθε φορά που σκοτώνονται. Οι πόντοι για τα ranks μπορούν να κερδηθούν σκοτώνοντας τέρατα, με συγκεκριμένα αντικείμενα ή ξοδεύοντας απλά ώρα στο παιχνίδι, καθώς και να χαθούν με 'λίθους ψυχής' ή κάνοντας επίθεση σε άλλους παίκτες έχοντας ρυθμίσει το 'ήθος' του σε 'συντεχνιακό' ή 'ελεύθερο'. Οι παίκτες μπορούν να χρησιμοποιήσουν αληθινά χρήματα (ευρώ στην Ελλάδα) για να αγοράσουν 'δρακονομίσματα'. Με αυτά μπορούν να αγοράσουν μπόνους και ειδικά αντικείμενα στο παιχνίδι. Οι παίκτες μπορούν όταν φτάνουν έναν παίκτη στο επίπεδο 5, να επιλέξουν μια από τις 2 κατηγορίες ικανοτήτων (εκτός από τους Λυκανούς, που έχουν μια κατηγορία). Οι χαρακτήρες μπορεί να είναι είτε άντρες είτε γυναίκες (εκτός από τους Λυκανούς, που είναι μόνο άντρες). Πολεμιστής (Warrior): Ο πιο δημοφιλής χαρακτήρας, ο οποίος συνίσταται για καινούριους στο παιχνίδι.Σώμα: Διαθέτουν ικανότητες με τις οποίες μπορούν να επιτίθεται σε εχθρούς με μεγάλη ταχύτητα. Η κυριότερη τους ικανότητα, η Αύρα του Σπαθιού, τούς αυξάνει σημαντικά την επίθεση. Πνεύμα: Διαθέτουν ικανότητες που μπορούν να χρησιμοποιήσουν σε πολλούς στόχους ταυτόχρονα. Η σημαντικότερη τους ικανότητα, το Δυνατό Σώμα. τούς αυξάνει σημαντικά την άμυνα. Διακρίνονται σε μάχες με πολλά τέρατα. Σούρα (Sura): Είναι μαχητές με ένα δαιμονικό χέρι. Μπορούν να διακριθούν είτε στις μάχες με τέρατα είτε στις μονομαχίες μεταξύ παικτών.Όπλο: Οι ικανότητες τους έχουν έμφαση στις μάχες με πολλά τέρατα ταυτόχρονα. Διαθέτουν 1 ικανότητα που τους αυξάνει την επίθεση και τους επιτρέπει να γιατρεύονται (Επάρατη Λεπίδα) και 2 ικανότητες που τους αυξάνουν την άμυνα (Επάρατη Πανοπλία και Φόβος). Μαγεία: Οι ικανότητές τους έχουν έμφαση στις μονομαχίες με άλλους παίκτες.Το Πνεύμα της Φωτιάς είναι μια αυτόματη ικανότητα που κάθε ~4 δευτ. εκτοξεύει μια φλόγα σε έναν αντίπαλο. Ταυτόχρονα με το Πνεύμα της Φωτιάς, ο Σούρα μπορεί να επιτεθεί και με 2η ικανότητα στον αντίπαλο- χρησιμοποιεί έτσι πολλές ικανότητες σε μικρό χρονικό διάστημα για να επιτεθεί. Σαμάνος (Shaman): Διακρίνονται για τις ενισχυτικές ικανότητες (buffs) που μπορούν να χρησιμοποιήσουν σε συνεργάτες τους.Δράκοντας: Τα buffs τους είναι δημοφιλή σε μάχες με αρχηγούς και Metins μεγάλου επίπεδου. Διαθέτουν 1 ικανότητα που αυξάνει την πιθανότητα για κρίσιμο/διπλό χτύπημα (Βοήθεια του Δράκου) και 2 ικανότητες, την Ευλογία που μειώνει τη ζημιά από τέρατα και την Αντανάκλαση που τους επιστρέφει ζημιά. Θεραπεία: Οι ικανότητές τους, αν και προκαλούν τη χαμηλότερη ζημιά σε σχέση με τις άλλες κατηγορίες, φορτώνουν πιο γρήγορα για να επιτεθούν ξανά. Η Γιατρειά τους επιτρέπει να επαναφέρουν αρκετούς πόντους ζωής στις μονομαχίες. Νίντζα (Ninja): Μπορούν να προκαλέσουν εντυπωσιακή ζημιά με ορισμένες ικανότητες. Επιλέγουν για κυριότερα όπλα είτε στιλέτα και σπαθιά είτε τόξα.Λεπίδα: Μια ικανότητά τους, τα Στιλέτα που γυρνάνε, μπορεί να προκαλέσει τριπλάσια ζημιά. Ξεχωρίζουν σε κοντινές μάχες με τους εχθρούς. Τόξο: Το τόξο είναι το δυνατότερο όπλο στο παιχνίδι. Το Δηλητηριώδες Βέλος αποκτά εύκολα τεράστια πιθανότητα να δηλητηριάσει άλλους χαρακτήρες. Προσοχή χρειάζεται καθώς η ζημιά με το τόξο μειώνεται καθώς αυξάνεται η απόσταση του παίκτη από τον στόχο. Λυκανός (Lycan): Η καινούρια κατηγορία στο παιχνίδι, είναι χαρακτήρες με μορφή λύκου.Ένστικτο: Μπορούν να προκαλέσουν μεγάλη ζημιά σε αρκετούς εχθρούς με ικανότητες, όπως το Σκίσιμο και το Νύχι Λύκου. Το παιχνίδι έχει λάβει κυρίως μέτριες έως αρνητικές κριτικές. Η δυσκολία να ανέβουν επίπεδο οι παίκτες αυξάνεται σχετικά γρήγορα. Είναι επίσης για πολλούς παίκτες δύσκολο να βγάλουν χρήματα, καθώς τα αντικείμενα στο παιχνίδι που έχουν μεγάλη ζήτηση έχουν χαμηλή πιθανότητα να βρεθούν. Ακόμα, έχουν αναφερθεί μερικά προβλήματα (bugs) μέσα στο παιχνίδι, που συχνά αργούν να διορθωθούν. https://gr.metin2.gameforge.com/ http://wiki.metin2.gr/
|
Το Metin2 είναι ένα μαζικό διαδικτυακό παιχνίδι ρόλων πολλαπλών παικτών (MMORPG) που δημιουργήθηκε στη Νότια Κορέα από την Ymir Entertainment (τώρα ανήκει στην Webzen Games) και κυκλοφόρησε για πρώτη φορά επίσης στη Νότια Κορέα το 2004. Από τότε έχει δημοσιευθεί σε πολλές ευρωπαϊκές χώρες και στις Ηνωμένες Πολιτείες από την Gameforge 4D GmbH,. Άλλες εκδόσεις υπάρχουν σε ασιατικές γλώσσες.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9C%CE%AD%CF%84%CE%B9%CE%BD2
|
Εξίσωση
|
Οι εξισώσεις συχνά εκφράζουν σχέσεις μεταξύ δοσμένων ποσοτήτων, τις γνωστές και τις ποσότητες που δεν έχουν προσδιοριστεί ακόμη, τις άγνωστες. Συνηθίζεται οι άγνωστοι δηλώνονται με γράμματα από το τέλος του αλφαβήτου, x,y,z,w,...(ή φ,χ,ψ,ω,...) και οι γνωστοί με γράμματα από την αρχή του αλφαβήτου a,b,c,d,...(ή α,β,γ,...). Ο άγνωστος για τον οποίο η εξίσωση είναι αληθής ονομάζεται λύση ή ρίζα (μαθηματικά) της εξίσωσης. Σε μια σειρά ταυτόχρονων εξισώσεων, ή σύστημα εξισώσεων, οι πολλαπλές εξισώσεις δίνονται με πολλαπλούς αγνώστους. Λύση του συστήματος είναι οι τιμές των αγνώστων που καθιστούν όλες τις εξισώσεις αληθείς. Οι εξισώσεις μπορούν να ταξινομηθούν σε σχέση με το είδος των διαδικασιών που συμπεριλαμβάνονται και τις ποσότητες. Κάποιοι σημαντικοί τύποι είναι: Η αλγεβρική ή πολυωνυμική εξίσωση, η οποία είναι μια εξίσωση που περιέχει μόνο αλγεβρικές εκφράσεις στους αγνώστους. Αυτές έχουν περαιτέρω ταξινομηθεί ανάλογα με τον βαθμό τους. Η γραμμική εξίσωση, η οποία είναι αλγεβρική εξίσωση βαθμού ένα. Η παραμετρική εξίσωση, η οποία είναι μια εξίσωση της οποίας οι λύσεις εκφράζονται ως συναρτήσεις άλλων μεταβλητών που εμφανίζονται στην εξίσωση, που λέγονται παράμετροι. Η συναρτησιακή εξίσωση, η οποία είναι μια εξίσωση στην οποία οι άγνωστοι είναι συναρτήσεις Η διαφορική εξίσωση, η οποία είναι μια εξίσωση που περιλαμβάνει παραγώγους. Η ολοκληρωματική εξίσωση, η οποία είναι μια εξίσωση που περιλαμβάνει ολοκληρώματα. Η διοφαντική εξίσωση, η οποία είναι μια εξίσωση όπου οι άγνωστοι απαιτείται να είναι ακέραιοι. Μια χρήση των εξισώσεων είναι στις μαθηματικές ταυτότητες, των οποίων οι ισχυρισμοί είναι αληθείς ανεξάρτητα από την αξία των μεταβλητών που περιέχονται σε αυτές. Για παράδειγμα, για μια δεδομένη τιμή του x είναι αληθές ότι: x ( x − 1 ) = x 2 − x . {\displaystyle x(x-1)=x^{2}-x\,.} . Ωστόσο, οι εξισώσεις μπορούν επίσης να είναι σωστές μόνο για ορισμένες τιμές των μεταβλητών. Σ' αυτή την περίπτωση, μπορούν να λυθούν για να βρεθούν οι τιμές που ικανοποιούν την εξίσωση. Για παράδειγμα, θεωρείστε το εξής: x 2 − x = 0 . {\displaystyle x^{2}-x=0\,.} .Η εξίσωση είναι αληθής μόνο για δύο τιμές του x, οι λύσεις της εξίσωσης. Σ' αυτή την περίπτωση, οι λύσεις είναι x=0 και x=1. Πολλοί μαθηματικοί χρησιμοποιούν τον όρο εξίσωση αποκλειστικά για τον δεύτερο τύπο, για να υποδηλώσουν μια ισότητα η οποία δεν είναι μια ταυτότητα. Η διάκριση μεταξύ των δύο εννοιών μπορεί να είναι λεπτή. Για παράδειγμα: ( x + 1 ) 2 = x 2 + 2 x + 1 {\displaystyle (x+1)^{2}=x^{2}+2x+1} είναι μια ταυτότητα, καθώς η ( x + 1 ) 2 = x 2 + 2 x + 1 {\displaystyle (x+1)^{2}=x^{2}+2x+1} είναι μια εξίσωση με λύσεις x=0 και x=1. Είτε μια δήλωση προορίζεται να είναι μια ταυτότητα είτε μια εξίσωση μπορεί συνήθως να προσδιοριστεί από το περιεχόμενό της. Σε μερικές περιπτώσεις, γίνεται μια διάκριση μεταξύ του συμβόλου της ισότητας (=) για μια εξίσωση και το σύμβολο για μια ταυτότητα. Γράμματα από την αρχή της αλφαβήτου όπως α, β, γ,..συχνά δηλώνουν σταθερές στο πλαίσιο της συζήτησης στο χέρι, ενώ τα γράμματα από το τέλος της αλφαβήτου, όπως χ, ψ,ζ που συνήθως κρατιούνται για τις μεταβλητές, μια σύμβαση που ξεκίνησε από τον Ρενέ Ντεκάρτ. Αν μια εξίσωση στην άλγεβρα είναι γνωστή να είναι αληθής οι ακόλουθες πράξεις μπορούν να χρησιμοποιηθούν για να παράγουν μια άλλη αληθή εξίσωση: Κάθε πραγματικός αριθμός μπορεί να προστεθεί και στις δύο πλευρές. Κάθε πραγματικός αριθμός μπορεί να αφαιρείται από τις δύο πλευρές. Κάθε πραγματικός αριθμός μπορεί να πολλαπλασιάζεται και στις δύο πλευρές. Κάθε μη μηδενικός πραγματικός αριθμός μπορεί να διαιρέσει και τις δύο πλευρές. Κάποιες λειτουργίες μπορούν να εφαρμοστούν και στις δύο πλευρές. Πρέπει να δίνεται προσοχή για να επιβεβαιωθεί ότι η πράξη δεν προκαλεί ελλιπείς ή άσχετες λύσεις. Για παράδειγμα, η εξίσωση y*x=x έχει δύο λύσεις: y=1 και x=0. Διαιρώντας και τις δύο πλευρές με x απλοποιείται η εξίσωση σε y=1, αλλά χάνεται η δεύτερη λύση.Οι αλγεβρικές ιδιότητες (1-4) υπονοούν ότι η ισότητα είναι μια σχέση συμβατότητας για ένα πεδίο, στην πραγματικότητα αυτή είναι ουσιαστικά η μόνη. Το πιο γνωστό σύστημα αριθμών το οποίο επιτρέπει όλες αυτές τις διεργασίες είναι οι πραγματικοί αριθμοί, το οποίο είναι ένα παράδειγμα από ένα πεδίο. Ωστόσο, αν η εξίσωση βασιζόταν στους φυσικούς αριθμούς για παράδειγμα, μερικές από αυτές τις πράξεις (όπως η διαίρεση και η αφαίρεση) ίσως να μην είναι έγκυρη καθώς δεν επιτρέπονται αρνητικοί αριθμοί και μη ακέραιοι αριθμοί. Οι ακέραιοι είναι ένα παράδειγμα ενός αναπόσπαστου τομέα που δεν επιτρέπει διαιρέσεις καθώς χρειάζονται ξανά ακέραιοι αριθμοί. Ωστόσο, η αφαίρεση επιτρέπεται και είναι η αντίστροφη πράξη σ' αυτό το σύστημα. Αν μια συνάρτηση δεν είναι αμφιμονότιμη εφαρμόζεται και στις δύο πλευρές από μια αληθής εξίσωση, τότε η προκύπτουσα εξίσωση θα είναι ακόμη αληθής, αλλά θα είναι λιγότερο χρήσιμη. Επομένως το ένα έχει επίπτωση, όχι μια ισοδυναμία, έτσι το σύνολο των λύσεων μπορεί να είναι μεγαλύτερο. Οι συναρτήσεις που παρουσιάζονται στις ιδιότητες (1), (2), και (4) είναι πάντα αμφιμονότιμες,όπως και η (3) αν δεν πολλαπλασιάζεται με το μηδέν. Μερικά γενικευμένα γινόμενα, όπως ένα τέλειο γινόμενο δεν είναι ποτέ αμφιμονότιμο. Στεργίου, Μπάμπης (Οκτωβρίου 2014). «Εξισώσεις, Μέθοδοι - Σχόλια - Εφαρμογές». Εκθέτης Φύλλα Μαθηματικής Παιδείας (14): 1-14. http://ekthetis.gr/Ekthetis014.pdf. Παλαιογιαννίδης, Δ.; Φαλαγκάρας, Α. (Ιανουάριος 2021). «Από τις συναρτήσεις στις εξισώσεις». Ευκλείδης Α΄ (119): 9-17. http://www.hms.gr/sites/default/files/subsites/problems/material/EYKLEIDHS_A_119_EYKLEIDHS_2021.pdf. Θωμαΐδης, Γιάννης (Απριλίου 2012). «Ιστορικές, μαθηματικές και διδακτικές προεκτάσεις μιας άσκησης από την κλασική σχολική Άλγεβρα». Εκθέτης Φύλλα Μαθηματικής Παιδείας (11): 1-6. http://ekthetis.gr/Ekthetis011.pdf. North, Roger (Δεκεμβρίου 1962). «3041. On the real roots of an equation». The Mathematical Gazette 46 (358): 317–318. doi:10.2307/3611786. Rumney, Max (Δεκεμβρίου 1953). «Equations in Polynomials». The Mathematical Gazette 37 (322): 261–264. doi:10.2307/3610039. Goldenberg, H. (Σεπτεμβρίου 1954). «Complex Roots of a Transcendental Equation». The Mathematical Gazette 38 (325): 161–165. doi:10.2307/3609014. Lewis, E. P. (Οκτωβρίου 1939). «Notes on the Theory of Equations». The Mathematical Gazette 23 (256): 376–379. doi:10.2307/3606167. Clugnell, Norman J. (Μαρτίου 1908). «257. On the Graphical Solution of Equations». The Mathematical Gazette 4 (70): 232. doi:10.2307/3605152.
|
Εξίσωση στα μαθηματικά ονομάζεται κάθε ισότητα που συνδέει γνωστές ποσότητες με άγνωστες, τις οποίες θέλουμε να προσδιορίσουμε. Η εξίσωση λοιπόν είναι μια μαθηματική δήλωση που βεβαιώνει την ισότητα των δύο εκφράσεων. Στη σύγχρονη σημειογραφία, αυτό γράφεται τοποθετώντας εκφράσεις και στις δύο πλευρές από το σύμβολο ίσον, για παράδειγμα x + 3 = 5 {\displaystyle x+3=5\,} βεβαιώνει ότι x + 3 {\displaystyle x+3} είναι ίσο με το 5 {\displaystyle 5} . Το σύμβολο της ισότητας ( = {\displaystyle =} ) επινοήθηκε από τον Ρόμπερτ Ρέκορντ (1512-1558), ο οποίος θεώρησε ότι τίποτα δεν μπορεί να είναι πιο ίσο από τις παράλληλες ευθείες γραμμές με το ίδιο μήκος.Λύση μιας εξίσωσης με x αγνώστους είναι μία x-άδα (αριθμών, συναρτήσεων) που επαληθεύει την εξίσωση: αντικαθιστώντας τους άγνωστους στην εξίσωση με το αντίστοιχο στοιχείο της x-άδας, η ισότητα γίνεται αληθής. Μια εξίσωση που δεν έχει καμία λύση λέγεται αδύνατη. Μια εξίσωση που έχει για λύση κάθε δυνατή x-άδα (όλες δηλαδή) λέγεται ταυτότητα. Για παράδειγμα: 0x=0, όπου για κάθε τιμή του x η εξίσωση αληθεύει. Ειδικές περιπτώσεις εξισώσεων είναι οι πολυωνυμικές εξισώσεις, οι διαφορικές εξισώσεις, οι εξισώσεις διαφορών.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%95%CE%BE%CE%AF%CF%83%CF%89%CF%83%CE%B7
|
Κάθριν Μπερ Μπλότζετ
|
Η Μπλότζετ γεννήθηκε στις 10 Ιανουαρίου 1898 στο Σενέκταντι της Νέας Υόρκης. Ήταν το δεύτερο παιδί της Κάθριν Μπιουκάναν (Μπερ) και του Τζωρτζ Ρέντινγκτον Μπλότζετ. Ο πατέρας της ήταν δικηγόρος διπλωμάτων ευρεσιτεχνίας στη General Electric όπου ηγήθηκε αυτού του τμήματος. Πυροβολήθηκε και σκοτώθηκε στο σπίτι του από έναν διαρρήκτη λίγο πριν η Μπλότζετ γεννηθεί. Η GE προσέφερε ανταμοιβή 5.000 δολαρίων για τη σύλληψη και την καταδίκη του δολοφόνου, αλλά ο ύποπτος δολοφόνος κρεμάστηκε στο κελί του στο Σάλεμ της Νέας Υόρκης. Η μητέρα της ήταν οικονομικά εξασφαλισμένη μετά το θάνατο του συζύγου της, και μετακόμισε στη Νέα Υόρκη με την Κάθριν και τον γιο της Τζωρτζ Τζούνιορ λίγο μετά τη γέννηση της Κάθριν. Το 1901, η μητέρα της Κάθριν μετέφερε την οικογένεια στη Γαλλία, ώστε τα παιδιά να είναι δίγλωσσα. Έζησαν εκεί για αρκετά χρόνια, ώσπου επέστρεψαν στη Νέα Υόρκη για ένα χρόνο. Το διάστημα εκείνο η Κάθριν πήγαινε σχολείο στη λίμνη Σάρανακ, και στη συνέχεια πέρασε χρόνο ταξιδεύοντας στη Γερμανία. Το 1912, η Μπλότζετ επέστρεψε στη Νέα Υόρκη με την οικογένειά της και εισήχθη στη Σχολή Rayson της Νέας Υόρκης. Η παιδική ηλικία της Μπλότζετ χωρίστηκε μεταξύ της Νέας Υόρκης και της Ευρώπης και δεν είχε εγγραφεί στο σχολείο έως ότου ήταν οκτώ χρονών. Αφού φοίτησε στη Σχολή Rayson της Νέας Υόρκης, εισήχθη στο Κολλέγιο Μπριν Μορ με υποτροφία, όπου εμπνεύστηκε από δύο συγκεκριμένους καθηγητές: τον μαθηματικό Σάρλοτ Άνγκας Σκοτ και τον φυσικό Τζέιμς Μπαρνς. Το 1917, o Ίρβινγκ Λάνγκμουρ, πρώην συνάδελφος του πατέρα της και μελλοντικά βραβευμένος με Βραβείο Νόμπελ, πήρε την Κάθριν σε περιοδεία στα ερευνητικά εργαστήρια της General Electric (GE). Της πρόσφερε μια ερευνητική θέση στη GE εάν πρώτα ολοκλήρωνε την τριτοβάθμια εκπαίδευση, οπότε εγγράφηκε σε μεταπτυχιακό πρόγραμμα στο Πανεπιστήμιο του Σικάγο αφού έλαβε το πτυχίο της. Στο Πανεπιστήμιο του Σικάγου μελέτησε την προσρόφηση αερίου με τον Χάρβεϊ Μπ. Λέμον, ερευνώντας τη χημική δομή των μασκών αερίου. Αποφοίτησε το 1918 και πήρε θέση ερευνητικού επιστήμονα σε συνεργασία με τον Λάνγκμουρ. Μετά από έξι χρόνια στην εταιρεία, η Μπλότζετ αποφάσισε να ακολουθήσει διδακτορικό δίπλωμα με την ελπίδα να προχωρήσει περαιτέρω στο GE. Ο Λάνγκμουρ κανόνισε να σπουδάσει φυσική στο Πανεπιστήμιο Cambridge, στο Εργαστήριο Κάβεντις, πείθοντας τους κάπως απρόθυμους διαχειριστές να προσφέρουν μία από τις λίγες θέσεις τους σε μια γυναίκα. Εγγράφηκε στο Κολέγιο Νιούνχαμ, όπου έγινε δεκτή το 1924. Σπούδασε με τον Έρνεστ Ράδερφορντ και το 1926 έγινε η πρώτη γυναίκα που έλαβε διδακτορικό στη φυσική από το Πανεπιστήμιο του Cambridge. Η Μπλότζετ προσλήφθηκε από τη General Electric ως ερευνητής επιστήμονας το 1918 αφού έλαβε το μεταπτυχιακό από το Πανεπιστήμιο του Σικάγο. Ήταν η πρώτη γυναίκα που εργάστηκε ως επιστήμονας στο Εργαστήριο της General Electric στο Σενέκταντι της Νέας Υόρκης. Συνεργάστηκε συχνά με τον Ίρβινγκ Λάνγκμουρ, ο οποίος είχε πρωτοπορήσει σε μια τεχνική δημιουργίας λεπτών μεμβρανών μορίων στην επιφάνεια του νερού. Οι Μπλότζετ και Λάνγκμουρ διερεύνησαν την εφαρμογή παρόμοιων τεχνικών σε λιπίδια, πολυμερή και πρωτεΐνες, δημιουργώντας μονομοριακές επικαλύψεις σχεδιασμένες να καλύπτουν επιφάνειες νερού, μετάλλου ή γυαλιού. Αυτές οι ειδικές επικαλύψεις ήταν λιπαρές και μπορούσαν να εναποτίθενται σε στρώσεις πάχους μόνο μερικών νανομέτρων. Το 1935, η Μπλότζετ επέκτεινε το έργο του Λάνγκμουρ επινοώντας μια μέθοδο για τη διάδοση μονομοριακών επιστρώσεων ένα κάθε φορά σε γυαλί ή μέταλλο. Βυθίζοντας επανειλημμένα μια μεταλλική πλάκα σε νερό που καλύπτεται από ένα στρώμα λαδιού, μπόρεσε να συσσωρεύσει στρώματα λαδιού στην πλάκα με μοριακή ακρίβεια. Η συσκευή που χρησιμοποίησε και εξευγενίστηκε είναι γνωστή ως η γούρνα Langmuir – Blodgett. Χρησιμοποιώντας αυτήν την τεχνική, η Μπλότζετ ανέπτυξε πρακτικές χρήσεις για τις ταινίες gossamer του Λάνγκμουρ. Η Μπλότζετ χρησιμοποίησε στεατικό φιλμ βαρίου για να καλύψει το γυαλί με 44 μονομοριακά στρώματα, κάνοντας το γυαλί περισσότερο από 99% μεταδοτικό και δημιουργώντας "αόρατο" γυαλί. Το ορατό φως που αντανακλάται από τα στρώματα του φιλμ ακύρωσε τις αντανακλάσεις που δημιουργούνται από το γυαλί. Αυτός ο τύπος μη αντανακλαστικής επικάλυψης ονομάζεται πλέον φιλμ Langmuir – Blodgett και χρησιμοποιείται ευρέως. Η πρώτη μεγάλη κινηματογραφική παραγωγή που χρησιμοποίησε το αόρατο γυαλί της Μπλότζετ ήταν η δημοφιλής ταινία Όσα Παίρνει ο Άνεμος (1939), γνωστή για την διαυγή κινηματογραφική της. Μόλις θεσπίστηκαν, οι μη αντανακλαστικοί φακοί χρησιμοποιήθηκαν για προβολείς και κάμερες από τη μεταπολεμική κινηματογραφική βιομηχανία. Το γυαλί της Μπλότζετ χρησιμοποιήθηκε επίσης για υποβρύχια περισκόπια και κάμερες κατασκοπευτικών αεροπλάνων κατά τη διάρκεια του Β' Παγκοσμίου Πολέμου. Η Μπλότζετ εφηύρε επίσης τον μετρητή χρώματος, μια μέθοδο για τη μέτρηση των μοριακών επικαλύψεων στο γυαλί στο ένα εκατομμυριοστό της ίντσας. Ο μετρητής χρησιμοποιεί την ιδέα ότι διαφορετικά πάχη επιστρώσεων είναι διαφορετικά χρώματα. Εξετάζοντας την επίστρωση στεατικού οξέος σε γυάλινη πλάκα, συνειδητοποίησε ότι η προσθήκη κάθε στρώσης, πάχους περίπου 2 / 10.000.000 ιντσών, άλλαξε αξιόπιστα το χρώμα της πλάκας. Πριν από την εφεύρεσή της, τα καλύτερα όργανα μέτρησης ήταν ακριβή μόνο σε λίγα χιλιοστά της ίντσας. Το γυαλί της "χάρακας" έδειξε με πολύ μεγαλύτερη ακρίβεια την εξέλιξη των χρωμάτων και τα αντίστοιχα πάχη τους. Η μέτρηση του πάχους έγινε τόσο απλή όσο τα αντίστοιχα χρώματα. Οι Μπλότζετ και Λάνγκμουρ εργάστηκαν επίσης σε βελτιώσεις της λάμπας. Οι μελέτες τους σε ηλεκτρικές εκκενώσεις αερίων βοήθησαν να τεθούν τα θεμέλια για τη φυσική του πλάσματος. Η Μπλότζετ έλαβε οκτώ αμερικανικά διπλώματα ευρεσιτεχνίας κατά τη διάρκεια της καριέρας της. Ήταν η μόνη εφευρέτρια σε όλα τα διπλώματα ευρεσιτεχνίας εκτός από δύο, στα οποία εργάστηκε με τον Βίνσεντ Σάφερ ως συν-εφευρέτη. Η Μπλότζετ δημοσίευσε πάνω από 30 εξειδικευμένα άρθρα σε διάφορα επιστημονικά περιοδικά και εφηύρε τα απορροφητικά δηλητηριωδών αερίων, μεθόδους αφαίρεσης φτερών αεροσκαφών και την βελτίωση των προπετασμάτων καπνού. Η Μπλότζετ δεν παντρεύτηκε ποτέ και έζησε μια έντονη ζωή, διατηρώντας έναν γάμο Βοστώνης για πολλά χρόνια με την Γκέρτρουντ Μπράουν, η οποία προερχόταν από μια παλιά οικογένεια του Σενέκταντι. Για άλλη μια περίοδο έμεινε επίσης με την Έλσι Έρινγκτον, την Αγγλίδα διευθύντρια ενός κοντινού σχολείου θηλέων. "Ο διακανονισμός του νοικοκυριού απελευθέρωσε την Μπλότζετ από τις περισσότερες οικιακές υποχρεώσεις - με εξαίρεση το ότι έφτιαχνε τη διάσημη σάλτσα μήλου και τα popovers της." Δυστυχώς, δεν άφησε προσωπικά γραπτά κείμενα με τις σκέψεις της σχετικά με τις μακροχρόνιες σχέσεις της με αυτές τις γυναίκες. Η συνονόματη ανηψιά της Μπλότζετ ήταν η αστροφυσικός και δημόσιος υπάλληλος Κάθριν Μπλότζετ Τζέμπι. Σε ένα αυτοβιογραφικό απομνημόνευμα, η Τζέμπι θυμόταν ότι στις οικογενειακές επισκέψεις η θεία της Μπλότζετ: «πάντα έφτανε με βαλίτσες γεμάτες "εξοπλισμούς", με τους οποίους μας έδειξε τέτοια θαύματα όπως πώς να φτιάχνουμε χρώματα βυθίζοντας γυάλινες ράβδους σε λεπτές στρώσεις πετρελαίου που επιπλέουν στο νερό.»Η Τζέμπι μιλούσε συχνά στη μετέπειτα ζωή για την επιρροή της θείας της με προσωπικό παράδειγμα την επιλογή μιας καριέρας στην επιστήμη. Η Μπλότζετ αγόρασε ένα σπίτι στο Σενέκταντι με θέα τη γενέτειρά της, όπου πέρασε το μεγαλύτερο μέρος της ενήλικης ζωής της. Ήταν ηθοποιός στο θεατρικό συγκρότημα της πόλης της και συμμετείχε εθελοντικά σε πολιτικούς και φιλανθρωπικούς οργανισμούς. Η Μπλότζετ ήταν ο ταμίας της Traveller's Aid Society εκεί. Πέρασε τα καλοκαίρια σε μια κατασκήνωση στη λίμνη Τζορτζ, βόρεια της Νέας Υόρκης, για να συνεχίσει την αγάπη της για την κηπουρική. Η Μπλότζετ ήταν επίσης μια ενθουσιώδης ερασιτέχνης αστρονόμος. Συνέλεγε αντίκες, έπαιζε γέφυρα με φίλους και έγραφε αστεία ποιήματα στον ελεύθερο χρόνο της. Πέθανε στο σπίτι της στις 12 Οκτωβρίου 1979. Η Μπλότζετ έλαβε πολυάριθμα βραβεία κατά τη διάρκεια της ζωής της. Έλαβε ένα αστέρι στην έβδομη έκδοση του American Men of Science (1943), αναγνωρίζοντάς την ως μία από τους 1.000 πιο διακεκριμένους επιστήμονες στις Ηνωμένες Πολιτείες. Το 1945, η Αμερικανική Ένωση Πανεπιστημίων Γυναικών την τίμησε με το Annual Achievement Award. Το 1951 έλαβε το υψηλού κύρους μετάλλιο Francis Garvan από την Αμερικανική Χημική Εταιρεία για το έργο της σε μονομοριακά φιλμς. Την ίδια χρονιά, επιλέχθηκε από το Εμπορικό Επιμελητήριο των ΗΠΑ ως μία από τις 15 «γυναίκες με επίτευγμα». Επίσης, το 1951, τιμήθηκε στην Πρώτη Συνέλευση των Αμερικανών Γυναικών με Επίτευγμα της Βοστώνης (η μόνη επιστήμονας στην ομάδα) και ο δήμαρχος του Σενέκταντι την τίμησε με την Ημέρα της Κάθριν Μπλότζετ στις 13 Ιουνίου 1951 λόγω της τιμής που είχε φέρει στην κοινότητά της. Το 1972, η Φωτογραφική Εταιρεία της Αμερικής της έδωσε το Ετήσιο Βραβείο Επιτεύγματος και το 2007 εισήχθη στην Εθνική Αίθουσα Φήμης Εφευρετών . Το 2008 άνοιξε ένα δημοτικό σχολείο στο Σενέκταντι με το όνομά της. Έλαβε επίτιμα διδακτορικά από το Κολλέγιο Ελμίρα (1939), το Κολλέγιο Γουέστερν (1942), το Πανεπιστήμιο Μπράουν (1942) και το Κολλέγιο Ράσελ Σέιτζ (1944). Byers, Nina· Williams, Gary A. (2006). Out of the shadows : contributions of twentieth-century women to physics (Print book, English έκδοση). Cambridge, UK; New York: Cambridge University Press. ISBN 978-0521821971. Making contributions : an historical overview of women's role in physics (Print book: Biography: English έκδοση). College Park, MD: American Association of Physics Teachers. 1984. ISBN 978-0917853098. Notablewomenscientists. Proffitt,Pamela. Detroit: GaleGroup. 1999. ISBN 9780787639006. Marilyn Ogilvie & Joy Dorothy Harvey (2000). The biographical dictionary of women in science : pioneering lives from ancient times to the mid-20th century. New York: Routledge. ISBN 978-0415920391.
|
Η Κάθριν Μπερ Μπλότζετ (Katharine Burr Blodgett) (10 Ιανουαρίου 1898 - 12 Οκτωβρίου 1979) ήταν Αμερικανή φυσικός και χημικός γνωστή για το έργο της στην χημεία των επιφανειών, ιδίως για την εφεύρεση του "αόρατου" ή μη αντανακλαστικού γυαλιού ενώ εργαζόταν στη General Electric . Ήταν η πρώτη γυναίκα που έλαβε διδακτορική υποτροφία στη φυσική από το Πανεπιστήμιο του Κέιμπριτζ, το 1926.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9A%CE%AC%CE%B8%CF%81%CE%B9%CE%BD_%CE%9C%CF%80%CE%B5%CF%81_%CE%9C%CF%80%CE%BB%CF%8C%CF%84%CE%B6%CE%B5%CF%84
|
Ωοθήκη
|
Σε διατομή, η ωοθήκη εμφανίζει από έξω προς τα μέσα μια στιβάδα αποπλατυσμένου κυβοειδούς έως χαμηλού κυλινδρικού επιθηλίου, φλοιώδη μοίρα και μυελώδη μοίρα. Η φλοιώδης μοίρα αποτελείται από εξειδικευμένο στρώμα και ωοθυλάκια σε διάφορα στάδια ανάπτυξης ή ατρησίας. Υπολογίζεται, μάλιστα, πως κατά τον τοκετό ενός θηλυκού παιδιού στην ωοθήκη του υπάρχουν περίπου 200.000 ωοθυλάκια σε κάθε ωοθήκη(!) Από αυτά τα ωοθυλάκια, μόνο τα 400(!) θα φθάσουν σε ωρίμανση και ονομάζονται ωοθυλάκια του Graaf (Γρααφιανά). Εσωτερικά της φλοιώδους μοίρα ο συνδετικός ιστός σχηματίζει το ονομαζόμενο στρώμα της ωοθήκης, όπου υπάρχουν τα κοκκώδη κύτταρα. Η μυελώδης μοίρα καταλαμβάνει ένα μικρό τμήμα της ωοθήκη. Αποτελείται από χαλαρό συνδετικό ιστό, αγγεία, νεύρα και λεμφαγγεία που εισέρχονται εκεί από τον κρεμαστήρα σύνδεσμο, ο οποίος καταφύεται στο πάνω μέρος της ωοθήκης. Η αιμάτωση της ωοθήκης γίνεται από την ωοθηκική αρτηρία (η οποία είναι κλάδος της κοιλιακής αορτής) και από κλάδους της μητριαίας αρτηρίας. Οι φλέβες της ωοθήκης σχηματίζουν ένα πλέγμα το οποίο εκβάλλει με την ωοθηκική φλέβα δεξιά στην κάτω κοίλη φλέβα και αριστερά στην νεφρική φλέβα. Τα λεμφαγγεία βρίσκονται μέσα στον κρεμαστήρα σύνδεσμο κατά μήκος των ωοθηκικών αγγείων και νεύρων. Η εμφάνιση της εμμηνορυσίας σε κανονικά διαστήματα είναι ένας έμμεσος δείκτης της κανονικής λειτουργίας του άξονα Υποθάλαμος-Υπόφυση-Ωοθήκες και πολύ λεπτές ισορροπίες ρυθμίζουν τη φυσιολογική εμφάνιση της εμμηνορρυσίας. Ψυχογενείς και διατροφικοί παράγοντες μπορεί να επηρεάσουν αυτήν την ισορροπία με αποτέλεσμα την εμφάνιση λειτουργικής υποθαλαμικής αμηνόρροιας, δηλαδή να υπάρχει απουσία εμμήνου ρύσεως. Η πρώτη φάση του ωοθηκικού κύκλου είναι όταν ωριμάζει το ωοθυλάκιο. Ονομάζεται ωοθυλακική φάση και τότε το ωοθυλάκιο προοδευτικά αυξάνεται σε μέγεθος και ωριμάζει. Καθώς ωριμάζει το ωοθυλάκιο, αυξάνεται το ωοκύτταρο σε μέγεθος και τα κοκκώδη κύτταρα που είχαν πλακώδη εμφάνιση αποκτούν τώρα κυβοειδή μορφολογία. Η πρώτη αυτή φάση πριν την ωοθυλακιορρηξία, μπορεί να ποικίλλει σε διάρκεια και είναι εκείνη που συνήθως καθορίζει τη διάρκεια του κύκλου. Σε φυσιολογικές συνθήκες, 14 μέρες περίπου πριν από την επόμενη εμμηνορρυσία, κάτω από την επίδραση της LH, γίνεται η ωοθυλακιορρηξία. Μετά τη ρήξη του ωοθυλακίου ακολουθεί η δεύτερη φάση του ωοθηκικού κύκλου και σε αυτή το ραγέν ωοθυλάκιο μετατρέπεται σε ωχρό σωμάτιο (ωχρινική φάση). Σε αυτή τη φάση από το ωχρό σωμάτιο εκκρίνονται προγεστερόνη και οιστρογόνα, γι' αυτό και η φάση αυτή μπορεί να ονομαστεί και οιστρογονο-προγεστερανική φάση. Η προγεστερόνη αυξάνεται προοδευτικά και παίζει ουσιαστικό ρόλο στις δομικές και βιοχημικές μεταβολές του ενδομητρίου. Προς το τέλος του κύκλου, τώρα, η λειτουργία του ωχρού σωματίου σταματά προοδευτικά (ζει κατά μέσο όρο 14 μέρες). Τα επίπεδα της προγεστερόνης και των οιστρογόνων ελαττώνονται και αυτά προοδευτικά. Η πτώση της προγεστερόνης και των οιστρογόνων στο τέλος της δεύτερης φάσης του κύκλου, ευθύνεται για την αύξηση της FSH και την έναρξη ενός νέου κύκλου. Οι ορμονικές διακυμάνσεις στη διάρκεια του κύκλου παίζουν σημαντικό ρόλο τόσο στα όργανα στόχους, όσο και στις αλλαγές της ψυχικής διάθεσης. Γεώργιος Μ. Ιατράκης, Βιβλίο Μαιευτικής, Φυσιολογία και Παθολογία Μητέρας-Εμβρύου, εκδόσεις ΔΕΣΜΟΣ (Αθήνα 2004).
|
Στη βιολογία, ωοθήκη ονομάζεται το αναπαραγωγικό όργανο του θηλυκού οργανισμού στο οποίο παράγονται τα ωάρια. Στα φυτά αποτελεί μέρος του άνθους. Εκτός από αναπαραγωγική, έχει επίσης ενδοκρινική λειτουργία, παράγοντας θηλυκές ορμόνες. Στη γυναίκα, οι ωοθήκες είναι οι γεννητικοί αδένες που βρίσκονται από μια δεξιά και αριστερά της μήτρας. Το μέγεθος της μεταβάλλεται ανάλογα με το σε ποια ωοθήκη θα γίνει ωοθυλακιορηξία αλλά και σε ποια φάση του έμμηνου κύκλου βρίσκεται.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A9%CE%BF%CE%B8%CE%AE%CE%BA%CE%B7
|
Volt Europa
|
Το Volt Europa ιδρύθηκε στις 29 Μαρτίου 2017 από τους Αντρέα Βενζόν, Κολόμπ Καέν-Σαλβαδόρ και Νταμιάν Μπεσελάγκερ, την ίδια ημέρα που το Ηνωμένο Βασίλειο ανακοίνωσε επίσημα την πρόθεσή του να αποχωρήσει από την Ευρωπαϊκή Ένωση. Σύμφωνα με τη δική τους δήλωση, η ίδρυση του Volt ήταν μια αντίδραση στην αύξηση του λαϊκισμού στον κόσμο, καθώς και στο Brexit. Ο Βενζόν έγινε πρόεδρος, ο Μπεσελάγκερ έγινε αντιπρόεδρος και η Καέν-Σαλβαδόρ έγινε αρχηγός πολιτικής. Τον Μάρτιο του 2018, το πρώτο εθνικό θυγατρικό κόμμα ιδρύθηκε στο Αμβούργο της Γερμανίας. Από τότε, το Volt έχει ιδρύσει τοπικές ομάδες σε κάθε κράτος μέλος της ΕΕ και είναι εγγεγραμμένο ως νόμιμο κόμμα σε πολλές από αυτές τις χώρες. Το Βολτ Ολλανδίας έχει τα περισσότερα μέλη με περίπου 3.000, ακολουθούμενη από το Βολτ Γερμανίας με περίπου 2.000. Σήμερα, το κίνημα ισχυρίζεται ότι έχει μεταξύ 8.000 με 15.000 μέλη σε περισσότερες από 30 ευρωπαϊκές χώρες. Περίπου το 70% των σημερινών μελών αναφέρεται ότι δεν ήταν πολιτικά ενεργοί πριν ενταχθούν στο Volt. Το Volt προσδιόρισε (το 2018) τι αποκαλεί Τις 5+1 βασικές προκλήσεις που είναι: 1. Έξυπνο κράτος - ψηφιοποίηση δημόσιων υπηρεσιών 2. Οικονομική αναγέννηση - μίξη κυκλικής, πράσινης και μπλε οικονομίας 3. Κοινωνική ισότητα - ανθρώπινα δικαιώματα συν ισότητα ευκαιριών και φύλου και ανοχή πολιτιστικών διαφορών 4. Παγκόσμια ισορροπία - Θέσπιση βιώσιμων και υπεύθυνων πολιτικών στον τομέα της γεωργίας και του εμπορίου, αντιμετώπιση της κλιματικής αλλαγής και των προσφυγικών κρίσεων, υποστήριξη της μετανάστευσης εργασίας και της αναπτυξιακής συνεργασίας 5. Ενδυνάμωση των πολιτών - μεγαλύτερη επικουρικότητα με κοινωνική ευθύνη και συμμετοχική δημοκρατία +1 Ευρωπαϊκή μεταρρύθμιση - Ομοσπονδία κρατών της ΕΕ, αλλά μεγαλύτερες ευθύνες για τις περιφέρειες και τις πόλεις της Ο συνασπισμός «Σηκωθείτε! Έξω η Μαφία» κέρδισε 14 έδρες στις Βουλγαρικές βουλευτικές εκλογές 2021, καμία από αυτές τις έδρες δεν δόθηκαν σε μέλη του Βολτ. Το κόμμα «Ανανεώστε τη Σκωτία» συμμετείχε σε πέντε περιοχές και καμία εκλογική περιφέρεια στις Σκωτσέζικες βουλευτικές εκλογές 2021.
|
Το Volt Europa (συντόμευση Volt) είναι ένα φιλοευρωπαϊκό πολιτικό κίνημα με όραμα μιας ομοσπονδιακής Ευρώπης. Είναι ο πανευρωπαϊκός πυρήνας για διάφορα κόμματα σε πολλά κράτη μέλη της ΕΕ. Οι υποψήφιοι βουλευτές του Volt συμμετείχαν σε ένα κοινό, πανευρωπαϊκό μανιφέστο σε οκτώ κράτη μέλη στις εκλογές του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου τον Μάιο του 2019. Το κίνημα ακολουθεί μια «πανευρωπαϊκή προσέγγιση» σε πολλούς τομείς πολιτικής όπως στην κλιματική αλλαγή, στην μετανάστευση, στην οικονομική ανισότητα, στις διεθνείς συγκρούσεις, στην τρομοκρατία και στο αντίκτυπο της τεχνολογικής επανάστασης στην αγορά εργασίας.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/Volt_Europa
|
Ισαάκ Μπάσεβις Σίνγκερ
|
Ο Ισαάκ Μπάσεβις Σίνγκερ γεννήθηκε το 1902 στο χωριό Leoncin, κοντά στη Βαρσοβία. Μολονότι συχνά αναφέρεται ότι γεννήθηκε το 1904, η πραγματική ημερομηνία γέννησής του πρέπει να η 21η Νοεμβρίου του 1902, όπως ο ίδιος ο συγγραφέας είχε δηλώσει στον επίσημο βιογράφο του, Paul Kresh, και στη γραμματέα του, Dvorah Telushkin. Ο Σίνγκερ είχε δηλώσει, όταν ήταν νέος, ως ημερομηνία γέννησης τη 14η Ιουλίου του 1904, προκειμένου να αποφύγει τη στράτευση. Ο πατέρας του ήταν ραββίνος και η μητέρα του κόρη ραββίνου. Ο Σίνγκερ όταν εγκαταστάθηκε στις Η.Π.Α και ξεκίνησε να γράφει χρησιμοποίησε διάφορα ψευδώνυμα μεταξύ των οποίων και το Μπάσεβις, από το όνομα της μητέρας του Bathsheba. Αργότερα πρόσθεσε αυτό το ψευδώνυμο στο πραγματικό του όνομα. Δύο από τα αδέρφια του, η Έστερ Κράιτμαν (Esther Kreitman) και ο Ίσραελ Γιόσουα Σίνγκερ (Israel Joshua Singer) έγιναν επίσης συγραφείς. Λίγο μετά τη γέννησή του, ο Σίνγκερ με την οικογένειά του εγκαταστάθηκαν στην πόλη Radzymin και το 1914 μετακόμισαν στην οδό Krochmalna αρ. 12, στη φτωχή εβραϊκή γειτονιά της Βαρσοβίας. Τη ζωή και την ατμόσφαιρα της γειτονιάς στην οποία μεγάλωσε ο Σίνγκερ τις έχει αποτυπώσει σε πολλά από τα έργα του. Το 1917 με την μητέρα του και τον μικρότερο αδερφό του Μόσε, εγκαταστάθηκε στην πόλη καταγωγής της μητέρας του, το Biłgoraj, όπου τα αδέρφια της μητέρας του ήταν ραββίνοι. Το 1921 ο Σίνγκερ επέστρεψε στη Βαρσοβία και μπήκε στο Tachkemoni Rabbinical Seminary γρήγορα όμως κατάλαβε ότι δεν ήθελε να γίνει ραββίνος. Επέστρεψε στο Biłgoraj όπου παρέδιδε μαθήματα εβραϊκών για να βγάζει κάποια χρήματα αλλά γρήγορα τα παράτησε. Το 1923 ο μεγαλύτερος αδερφός του Ίσραελ Γιόσουα του βρήκε δουλειά, ως διορθωτή τυπογραφείου στο Literarische Bleter, στη Βαρσοβία, όπου ο ίδιος ήταν εκδότης.
|
Ο Ισαάκ Μπάσεβις Σίνγκερ (Isaac Bashevis Singer, 21 Νοεμβρίου 1902 - 24 Ιουλίου 1991) ήταν Αμερικανοεβραίος συγγραφέας, γεννημένος στην Πολωνία, ο οποίος βραβεύτηκε με το Νόμπελ Λογοτεχνίας το 1978. Το 1970 και το 1974 του απονεμήθηκαν το Εθνικό Λογοτεχνικό Βραβείο Παιδικής Λογοτεχνίας (National Book Awards in Children's Literature) και το Εθνικό Λογοτεχνικό Βραβείο Μυθιστορήματος (National Book Awards in Fiction) των Η.Π.Α αντίστοιχα. Όλα τα μυθιστορήματα και τα διηγήματά του ο Σίνγκερ τα έγραψε στη γλώσσα των Εβραίων της Κεντρικής και Ανατολικής Ευρώπης, τα Γίντις.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%99%CF%83%CE%B1%CE%AC%CE%BA_%CE%9C%CF%80%CE%AC%CF%83%CE%B5%CE%B2%CE%B9%CF%82_%CE%A3%CE%AF%CE%BD%CE%B3%CE%BA%CE%B5%CF%81
|
Κατάλογος βασιλέων της Ιορδανίας
|
Οι γιοι του Χουσεΐν μπιν Άλι, του Μεγάλου Εμίρη και του Σαρίφη της Μέκκας ορίστηκαν ως βασιλιάδες του Ιράκ και της Ιορδανίας στον απόηχο της Αραβικής Εξέγερσης και του Α' Παγκοσμίου Πολέμου. Η μοναρχία της Ιορδανίας ιδρύθηκε το 1921, με τον Αμπντάλα Α΄ να γίνεται Εμίρης του Εμιράτου της Υπεριορδανίας, θέση που κατείχε από τις 11 Απριλίου 1921 έως ότου η Υπεριορδανία κέρδισε την ανεξαρτησία της στις 25 Μαΐου 1946 ως Χασεμιτικό Βασίλειο της Υπεριορδανίας. Μόλις αποκτήθηκε η ανεξαρτησία, ο Αμπντάλα στέφθηκε ο πρώτος μονάρχης της χώρας. Το όνομα της χώρας συντομεύτηκε σε Χασεμιτικό Βασίλειο της Ιορδανίας στις 26 Απριλίου 1949, αφού το βασίλειο κέρδισε τον έλεγχο και των δύο πλευρών του ποταμού Ιορδάνη ως αποτέλεσμα του Αραβο-Ισραηλινού πολέμου του 1948. Η Χασεμιτική δυναστεία προέρχεται από την Χετζάζ, που είναι τώρα μέρος της Σαουδικής Αραβίας. Το Χασεμιτικό Οικογενειακό Δέντρο Αρχειοθετήθηκε 2018-06-12 στο Wayback Machine. The Official Website of the King
|
Ο Βασιλιάς του Χασεμιτικού Βασιλείου της Ιορδανίας (αραβικά: ملك المملكة الأردنية الهاشمية) είναι ο αρχηγός του κράτους και μονάρχης της Ιορδανίας. Υπηρετεί ως επικεφαλής της ιορδανικής μοναρχίας —της δυναστείας των Χασεμιτών. Ο βασιλιάς προσφωνείται ως Αυτού Μεγαλειότητα (صاحب الجلالة). Η Ιορδανία είναι μια συνταγματική μοναρχία. Ωστόσο, ο βασιλιάς έχει κάπως περισσότερη εκτελεστική και νομοθετική εξουσία από ό,τι συμβαίνει συνήθως με τους συνταγματικούς μονάρχες. Είναι γενικός διοικητής των ενόπλων δυνάμεων της Ιορδανίας και διορίζει τον πρωθυπουργό της Ιορδανίας και τους διευθυντές των υπηρεσιών ασφαλείας. Διορίζει επίσης τα μέλη της άνω βουλής, τη Γερουσία, καθώς και τα μέλη του Συνταγματικού Δικαστηρίου.Ο σημερινός βασιλιάς, Αμπντάλα Β΄, ανέλαβε το θρόνο στις 7 Φεβρουαρίου 1999 μετά το θάνατο του πατέρα του, Χουσεΐν.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9A%CE%B1%CF%84%CE%AC%CE%BB%CE%BF%CE%B3%CE%BF%CF%82_%CE%B2%CE%B1%CF%83%CE%B9%CE%BB%CE%AD%CF%89%CE%BD_%CF%84%CE%B7%CF%82_%CE%99%CE%BF%CF%81%CE%B4%CE%B1%CE%BD%CE%AF%CE%B1%CF%82
|
Αρχαίο θέατρο Ορχομενού Αρκαδίας
|
Το μνημείο ανήκει εξολοκλήρου σε μια κατασκευαστική φάση που χρονολογείται στον 3ο αιώνα π. Χ και. Το κοίλο αποτελείται από έξι κερκίδες ενώ διατηρούνται έως και 11 σειρές εδωλίων. Το κοίλο του θεάτρου εδράζεται στο φυσικό λόφο με την κατάλληλη διαμόρφωση του εδάφους, ακολουθώντας όλους τους κανόνες που απαιτούνταν για την κατασκευή ενός αρχαίου ελληνικού θεάτρου. Η βόρεια πλευρά του θεάτρου, είναι διαμορφωμένη κυρίως πάνω στο φυσικό βράχο, αντίθετα με την νότια που εν μέρει εδράζονταν σε θεμέλιο. Σε ακτίνα 30 περίπου μέτρων, ίχνη ισχυρού αναλημματικού τοίχους μαρτυρούν το άνω όριο του κοίλου. Στο σημείο αυτό διαμορφώνεται και το διάζωμα του θεάτρου. Η προεδρία (πρώτη σειρά εδωλίων) είναι φτιαγμένη από λευκό μάρμαρο και διαθέτει στηρίγματα για την πλάτη (ερεισίνωτα) και για τα χέρια (ερεισίχειρα) στα άκρα. Η διάμετρος της ορχήστρας είναι 20,60 μ. και στο χώρο αυτό βρέθηκαν δύο μαρμάρινοι θρόνοι διακοσμημένοι με ανάγλυφα πάνω σε ορθογώνια πλίνθο. Πιθανώς να χρησιμοποιούνταν σε θρησκευτικές λειτουργίες. Το προσκήνιο του θεάτρου ήταν λίθινο και είχε ορθογώνιο σχήμα. Είχε τη μορφή μιας στοάς με μήκος 13.35 μ. και πλάτος 3 μ. Από το προσκήνιο ορατός είναι μόνο ο στυλοβάτης, ο οποίος αποτελείται από ασβεστολιθικές πλάκες. Η σκηνή είναι κατασκευασμένη όμοια με το προσκήνιο από ασβεστόλιθο. Αποτελείται από δύο παράλληλους μεταξύ τους ορθογώνιους χώρους. Λόγω της απότομης κλίσης της πλαγιάς φαίνεται ότι ίσως το συγκρότημα της σκηνής λειτουργούσε και ως ανάλημμα. Παπαχατζής, Ν. 2002. Παυσανίου Ελλάδος Περιήγησις, Αχαϊκά και Αρκαδικά, Εκδ. Αθηνών. Σταϊνχάουερ Γ. 1973-74. Αρκαδία. Ανασκαφαί. Αρχαιολογικόν Δελτίον 29 Β2. Μποσνάκης Δ., Γκάγκτζης Δ. ΑΡΧΑΙΑ ΘΕΑΤΡΑ. θέατρα θέας άξια, εκδ. ITANOS. Dilke O.A.W. 1948. The Greek Theatre Cavea. The Annual of the British School at Athens, Vol. 43 (1948), pp. 125-192.
|
Το αρχαίο θέατρο του Αρκαδικού Ορχομενού ή Ορχομενού Αρκαδίας βρίσκεται στην ανατολική πλαγιά του λόφου της της αρχαίας πόλης και αποτελεί ένα σημαντικό μνημείο της. Με χωρητικότητα περίπου 3.000 θεατών το θέατρο φιλοξενούσε αγώνες προς τιμήν του Διονύσου.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%91%CF%81%CF%87%CE%B1%CE%AF%CE%BF_%CE%B8%CE%AD%CE%B1%CF%84%CF%81%CE%BF_%CE%9F%CF%81%CF%87%CE%BF%CE%BC%CE%B5%CE%BD%CE%BF%CF%8D_%CE%91%CF%81%CE%BA%CE%B1%CE%B4%CE%AF%CE%B1%CF%82
|
Λουί ντε Ζωκούρ
|
Ο Λουί ντε Ζωκούρ γεννήθηκε στις 27 Σεπτεμβρίου 1704 στο Παρίσι, ο μικρότερος γιος αριστοκρατικής οικογένειας. Σπούδασε θεολογία στη Γενεύη, φυσικές επιστήμες στο Πανεπιστήμιο του Κέιμπριτζ και ιατρική στο Λέιντεν. Μετά την επιστροφή του στη Γαλλία, πέρασε τα επόμενα 20 χρόνια γράφοντας το Lexicon medicum universale, ένα έργο έξι τόμων για την ανατομία. Το έστειλε να εκδοθεί στο Άμστερνταμ για να αποφύγει τη γαλλική λογοκρισία, αλλά το πλοίο που μετέφερε το μοναδικό χειρόγραφο βυθίστηκε και χάθηκαν 20 χρόνια εργασίας. Το 1734, στο Άμστερνταμ εξέδωσε την Ιστορία της ζωής και του έργου του Λάιμπνιτς.Άσκησε την ιατρική και ήταν μέλος της Βασιλικής Εταιρείας στο Λονδίνο και μέλος των ακαδημιών του Βερολίνου, της Στοκχόλμης (εξελέγη ξένο μέλος της Βασιλικής Σουηδικής Ακαδημίας Επιστημών το 1756) και του Μπορντώ. Ο Ζωκούρ προσφέρθηκε εθελοντικά να εργαστεί στην Εγκυκλοπαίδεια ή Λεξικό αλφαβητικά ταξινομημένο των τεχνών και των επαγγελμάτων, ξεκινώντας με τον δεύτερο τόμο του έργου. Άρχισε με λίγα μόνο άρθρα σε κάθε έναν από τους επόμενους τόμους, αλλά σταδιακά ασχολήθηκε όλο και περισσότερο. Μεταξύ 1759 και 1765 έγραφε κατά μέσο όρο 8 άρθρα εγκυκλοπαίδειας την ημέρα, για συνολικά 17.266 από τα 71.818 άρθρα (ή περίπου το 25%), καθιστώντας τον μακράν τον πιο παραγωγικό συνεργάτη. Ήταν ιδιαίτερα ενεργός στους τελευταίους τόμους, όπου τα μισά περίπου λήμματα ήταν δικά του. Με την έκδοση του όγδοου τόμου, ο Ντιντερό θεώρησε ευχαρίστησε τον συνεργάτη του για την ακούραστη αφοσίωσή του στο έργο, δηλώνοντας:«Αν υψώσαμε μια κραυγή χαράς όπως ο ναύτης όταν αντικρύζει τη στεριά μετά από μια ζοφερή νύχτα μεταξύ ουρανού και τρικυμισμένης θάλασσας, είμαστε υπόχρεοι στον κ. ντε Ζωκούρ. Και τι δεν έχει κάνει μας, ειδικά σ' αυτούς τους τελευταίους καιρούς; Με ποια σταθερότητα έχει αρνηθεί όλες τις παροτρύνσεις, φίλων ή της εξουσίας, που προσπάθησαν να τον απομακρύνουν από κοντά μας; Ποτέ δεν ήταν πιο απόλυτη και πιο ολοκληρωμένη η θυσία της ανάπαυσης, της υγείας, του συμφέροντος.»Σε αντίθεση με άλλους συντάκτες, ο Ζωκούρ ήταν ανεξάρτητος και πλούσιος και δεν ζητούσε καμία αμοιβή για την εργασία του πλήρους απασχόλησης. Απασχόλησε ομάδα γραμματέων, με δικά του έξοδα, στους οποίους υπαγόρευε. Τα περισσότερα από τα άρθρα του αποτελούνταν από την περίληψη βιβλίων και άλλων μεγαλύτερων έργων που μετέτρεπε σε εγκυκλοπαιδικά άρθρα, με μεγάλο περιεχόμενο αντιγραμμένο αυτολεξεί από υπάρχουσες πηγές, γεγονός για το οποίο του ασκήθηκε κριτική από άλλους συντάκτες που προτιμούσαν πρωτότυπη σκέψη. Ο Ζωκούρ δεν δημιούργησε πρωτότυπα άρθρα που να εκφράζουν τις δικές του απόψεις, όμως έδειξε έμμεσα τις προσωπικές του πεποιθήσεις μέσω της προσεκτικής επεξεργασίας ορισμένων αποσπασμάτων, της έμφασης και της επανάληψης, ακόμη και της επιλογής λέξεων. Οι συγγραφείς που επέλεξε δείχνουν επίσης ποια μηνύματα επεδίωξε θα διαδώσει στο ευρύτερο πλαίσιο κάθε άρθρου. Για παράδειγμα, στο άρθρο του για την «Κυβέρνηση», αντλεί σχεδόν αυτολεξεί από τα γραπτά του Τζων Λοκ. Δεδομένου του πολιτικά εμπρηστικού τόνου των έργων που αντέγραφε ή μετέτρεπε, ο Ζωκούρ απέκρυψε τα ονόματα των συγγραφέων και τις πληροφορίες δημοσίευσης μεγάλου μέρους των πηγών του. Συχνά, για να αποφύγει τη λογοκρισία, ο συγγραφέας απέδιδε ορισμένα αποσπάσματα εσφαλμένα, όπως όταν δανείστηκε το απόφθεγμα ενός φίλου του φιλοσόφου που καταδίκαζε την τυραννία και το απέδωσε στον Τάκιτο.Ενώ η κύρια εστίασή του ήταν οι επιστήμες, ιδιαίτερα η ιατρική και η βιολογία, η φυσιολογία, η χημεία, η βοτανική, η παθολογία και η βιολογία, κάλυψε επίσης ένα ευρύ φάσμα άλλων θεμάτων. Στα έργα του για την ιστορία και την κοινωνία οι πολιτικές και φιλοσοφικές του απόψεις γίνονται ξεκάθαρα εμφανείς. Έγραψε άρθρα για τον πόλεμο, τη μοναρχία, την πολιτική ιστορία, την οικονομία, την αστρονομία, τη λογοτεχνία. Η γραφή του δεν είναι ποτέ ανοιχτά πολιτική όσο άλλων συντακτών όπως ο Ντιντερό και ο Βολταίρος, αλλά είναι σαφές ότι διέπονταν από τις αρχές του Διαφωτισμού. Ορισμένα από τα άρθρα του, όπως αυτά για ιστορικά θέματα, περιέχουν ξεκάθαρα ριζοσπαστικά και αντικληρικά μηνύματα μέσω υπονοούμενων συγκρίσεων μεταξύ του αρχαίου παρελθόντος και της σύγχρονης Γαλλίας, όπως στο άρθρο του «Παρίσι». Με αυτή την τακτική, κατάφερε τόσο να παρακάμψει τους λογοκριτές που ταλαιπώρησαν τους περισσότερους συντάκτες της Εγκυκλοπαίδειας όσο και να προβάλει τα σχόλιά του στην κοινωνία με έναν λιγότερο φανερό αλλά αποτελεσματικό τρόπο. Ο Ζωνκούρ επέκρινε επίσης τη μαντεία και τη δεισιδαιμονία, ακολουθώντας τον Φράνσις Μπέικον στην ερμηνεία της δεισιδαιμονίας κυρίως ως διανοητικό λάθος. Έγραψε επίσης σημαντικά άρθρα για τη δουλεία, το δουλεμπόριο και τους μαύρους, καταδικάζοντας έντονα τη δουλεία ως αντίθετη τόσο στα φυσικά δικαιώματα όσο και στις ελευθερίες, προβάλλοντας την άποψη ότι η εμπορευματοποίηση της ανθρώπινης ζωής είναι απεχθής και ότι κάθε άτομο έχει το θεμελιώδες δικαίωμα της ελευθερίας.Πέθανε στις 3 Φεβρουαρίου 1779 σε ηλικία 75 ετών, στην Κομπιέν, όπου είχε αποσυρθεί λίγους μήνες πριν. Στις γενιές μετά την Εγκυκλοπαίδεια, κυρίως λόγω της αριστοκρατικής καταγωγής του, η συνεισφορά του στην Εγκυκλοπαίδεια επισκιάστηκε σε μεγάλο βαθμό από τους πιο επαναστατικούς Ντενί Ντιντερό, Ζαν Ζακ Ρουσό και άλλους Εγκυκλοπαιδιστές, αλλά από τα μέσα του 20ού αιώνα το έργο του εξετάζεται με περισσότερη επιστημονική προσοχή.
|
Ο Λουί ντε Ζωκούρ (γαλλικά: Louis de Jaucourt), 1704 -1779, ήταν Γάλλος λόγιος και ο πιο παραγωγικός συνεργάτης της Εγκυκλοπαίδειας των Ντιντερό και Ντ'Αλαμπέρ. Έγραψε περισσότερα από 17.000 άρθρα για θέματα όπως η φυσιολογία, η χημεία, η βοτανική, η παθολογία και η πολιτική ιστορία, ή περίπου το 25% ολόκληρης της εγκυκλοπαίδειας, όλα εθελοντικά. Ο Ιππότης ντε Ζωκούρ, όπως συνήθως αναφέρεται, ήταν επίσης γιατρός.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9B%CE%BF%CF%85%CE%AF_%CE%BD%CF%84%CE%B5_%CE%96%CF%89%CE%BA%CE%BF%CF%8D%CF%81
|
Τόποι εξορίας στην Ελλάδα
|
Τα νησιά που δέχτηκαν το μεγαλύτερο πλήθος κρατουμένων ήταν τα νησιά Μακρόνησος, Γυάρος, Άγιος Ευστράτιος, Ανάφη και Ικαρία. Αναλυτικά: Μακρόνησος, χρησιμοποιήθηκε ως τόπος εξορίας για πρώτη φορά το 1947. Από το νησί πέρασαν περισσότεροι από 27.000 στρατιώτες που υπηρέτησαν εκεί θεωρούμενοι από το καθεστώς αντιφρονούντες και πάνω από 30.000 πολίτες. Το 1989 ανακηρύχθηκε ιστορικός τόπος Γυάρος (Γιούρα), χρησιμοποιήθηκε ως τόπος εξορίας για πρώτη φορά το 1947 και λειτούργησε μέχρι το 1974 με μικρά διαστήματα παύσης λειτουργίας. Το 2002 ανακηρύχθηκε ιστορικός τόπος, αλλά το 2011 η απόφαση μεταβλήθηκε ωστέ ο χαρακτηρισμός να μην περιλαμβάνει ολόκληρο το νησί αλλά μόνο 2500 στρέμματα. Άγιος Ευστράτιος, (Αη Στράτης) υπήρξε τόπος εξορίας στο διάστημα 1928-1962. Πολλοί Έλληνες της διανόησης βρέθηκαν εξόριστοι στο νησί Ικαρία, υπήρξε τόπος εξορίας στο διάστημα 1947-1949, οπού εκτοπίστηκαν συνολικά 7.283 άνθρωποι Ανάφη, υπήρξε τόπος εξορίας από το 1923 και παρέμεινε μέχρι και την περίοδο της Απριλιανής δικτατορίας. ΑκροναυπλίαΝησιά που δέχτηκαν μικρότερο αριθμό εξορίστων ήταν: Χίος, λειτούργησε στο νησί στρατόπεδο κρατουμένων Παλαιό Τρίκερι, χρησιμοποιήθηκε ως τόπος εξορίας γυναικών την περίοδο του εμφυλίου Αίγινα Αλόννησος Αμοργός Αντικύθηρα Αντίπαρος Γαύδος Θήρα Ίος Κίμωλος Κύθηρα Λέρος, το μοναδικό από τα Δωδεκάνησα, υπήρξε τόπος εξορίας κατά τη διάρκεια της Απριλιανής δικτατορίας (1967-1974) Λήμνος Μήλος Νάξος Πάρος Σαμοθράκη Σέριφος Σίκινος Σίφνος Σκύρος, κυρίως την περίοδο του Μεσοπολέμου Φολέγανδρος, κυρίως την περίοδο του Μεσοπολέμου Φούρνοι ΟθωνοίΜικρό αριθμό εξορίστων, για μικρό χρονικό διάστημα έχουν φιλοξενήσει επίσης τα νησιά Άνδρος, Τήνος, Σύρος, Κύθνος, Μύκονος και Σκιάθος. Καθημερινή, Τόποι εξορίας στον Μεσοπόλεμο Πολιτιστική πύλη αρχιπελάγους, Το Αιγαίο ως τόπος εξορίας Έθνος, οι τόποι εξορίας
|
Ως τόποι εξορίας στην Ελλάδα χρησιμοποιήθηκαν, σε περιόδους εμφύλιων πολέμων ή πολιτικής καταπίεσης, πολλά νησιά κυρίως του Αιγαίου. Ο εκτοπισμός ως αστυνομικό μέσο υπήρξε από την εποχή του Όθωνα. Εκτοπισμοί σημειώθηκαν και κατά τη διάρκεια της ταραγμένης περιόδου 1914-1918, κυρίως την περίοδο του Εθνικού Διχασμού. Σε μεγαλύτερη έκταση όμως το μέτρο χρησιμοποιήθηκε μετά την ψήφιση του νόμου 4229/1929, γνωστού ως «ιδιώνυμο». Με το ιδιώνυμο, που ψηφίστηκε στις 25 Ιουλίου 1929, θεσπίστηκε η ποινή της δικαστικής εκτόπισης και όλο και περισσότερα νησιά άρχισαν να χρησιμοποιούνται ως τόποι εξορίας. Ο αριθμός των πολιτικών εξορίστων αυξήθηκε πολύ την περίοδο της δικτατορίας του Μεταξά. Υπολογίζεται οτί οι εξόριστοι αυτή την περίοδο ξεπέρασαν τις 5.000. Πολύ μεγαλύτερος αριθμός πολιτικών εξορίστων υπήρξε την περίοδο του εμφυλίου, οπότε και δημιουργούνται νέα και μεγαλύτερα στρατόπεδα εξορίας. Το μέτρο του εκτοπισμού παρέμεινε σε ισχύ κατά τη διάρκεια των πρώτων χρόνων της μετεμφυλιακής περιόδου. Μέχρι το 1967 είχε αρχίσει να αδρανοποιείται, όμως την περίοδο της δικτατορίας των συνταγματαρχών χρησιμοποιήθηκε ξανά σε μεγάλο βαθμό. Καταργήθηκε οριστικά μετά την πτώση της δικτατορίας το 1974.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A4%CF%8C%CF%80%CE%BF%CE%B9_%CE%B5%CE%BE%CE%BF%CF%81%CE%AF%CE%B1%CF%82_%CF%83%CF%84%CE%B7%CE%BD_%CE%95%CE%BB%CE%BB%CE%AC%CE%B4%CE%B1
|
Τζούλιο ντελλα Ρόβερε
|
Ήταν ο δεύτερος γιος του Φραντσέσκο-Μαρία Α΄ δούκα του Ουρμπίνο και της Eλεονώρας Γκοντζάγκα, κόρης του Φραγκίσκου Β΄ μαρκησίου της Μάντουας και ο μικρότερος αδελφός του Γκουιντομπάλντο Β΄ δούκα του Ουρμπίνο. Ο Τζούλιο αναβιβάστηκε σε καρδινάλιο το 1548 σε ηλικία 13 ετών Ως επίσκοπος, ήταν ο κύριος ιεροθέτης στις χειροτονίες των: Τζοβάννι Ολίβα, αρχιεπίσκοπος του Κιέτι (1568) και Aλεσσάντρο Μάτσα, επίσκοπος του Φοσομπρόνε (1569). Είχε δύο νόθους γιους: τον Ιππολίτο και τον Τζουλιάνο. Και οι δύο νομιμοποιήθηκαν αργότερα, όπως και τα παιδιά τους, από τον πάπα Πίο Ε΄ το 1572 και ο Ιππολίτο έγινε μαρκήσιος τουΣαν Λορέντσο.
|
Ο Τζούλιο, ιταλ.: Giulio della Rovere, γνωστός και ως Giulio Feltrio della Rovere (5 Απριλίου 1533 – 3 Σεπτεμβρίου 1578) από τον Οίκο ντελλα Ρόβερε ήταν Ιταλός καρδινάλιος της Καθολικής Εκκλησίας.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A4%CE%B6%CE%BF%CF%8D%CE%BB%CE%B9%CE%BF_%CE%BD%CF%84%CE%B5%CE%BB%CE%BB%CE%B1_%CE%A1%CF%8C%CE%B2%CE%B5%CF%81%CE%B5
|
Κρατικός Αερολιμένας Σκύρου
|
Ο αερολιμένας κατασκευάστηκε κατά τη περίοδο 1975-1981, και η πρώτη προσγείωση πραγματοποίηθηκε το 1978. Ο αερολιμένας βρίσκεται σε υψόμετρο 15 μ. από την επιφάνεια της θάλασσας και διαθέτει έναν διάδρομο απογειώσεων/προσγειώσεων με διεύθυνση 17/35 και μήκος 3.002 μ. (9.849 πόδια). Το εμβαδό του δαπέδου στάθμευσης είναι 15.000 μ2 ενώ του αεροσταθμού 7.500 μ2. Την επίγεια εξυπηρέτηση των επιβατών του Κρατικού Αερολιμένα Σκύρου έχει αναλάβει η Olympic Air. Πληροφορίες από την Υπηρεσία Πολιτικής Αεροπορίας
|
Ο Κρατικός Αερολιμένας Σκύρου (συντομογραφίες: IATA: SKU, ICAO: LGSY, ΥΠΑ: ΚΑΣΥ) βρίσκεται στην στρατιωτική βάση Τραχύ στο βόρειο τμήμα του νησιού. Το πολιτικό αεροδρόμιο βρίσκεται σε απόσταση 17 χιλιομέτρων από την πόλη της Σκύρου (ή Χώρα).
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9A%CF%81%CE%B1%CF%84%CE%B9%CE%BA%CF%8C%CF%82_%CE%91%CE%B5%CF%81%CE%BF%CE%BB%CE%B9%CE%BC%CE%AD%CE%BD%CE%B1%CF%82_%CE%A3%CE%BA%CF%8D%CF%81%CE%BF%CF%85
|
Πεσσινούς
|
Η Πεσσινούς ήταν μεγάλη πόλη της Δυτικής Γαλατίας, στα σύνορα Φρυγίας-Γαλατίας. Ο Ιεροκλής την αναφέρει ως μια από τις 9 σημαντικές πόλεις και πρωτεύουσα της Γαλατίας. Αποτελούσε κέντρο λατρείας της Κυβέλης Πεσσινουντίδας, την οποία λάτρευαν με το όνομα Άγδιστις. Εκεί και επί του Δίνδυμου όρους υπήρχε ιερός βράχος ονόματι Άγδος. Στον ναό υπήρχε ξόανο της θεάς ή, κατά τον Λίβιο, λίθινο άγαλμα που είχε «εκπέσει από τον ουρανό». Στο ίδιο όρος υπήρχε και το ιερό «άντρο» της θεάς, το αρχαιότερο όλων, όπου βρισκόταν αντί ομοιώματός της λατρευτικός λίθος ακατέργαστος (πιθανώς αερόλιθος). Η περιοχή του ναού στην Πεσσινούντα ανακαλύφθηκε εκ νέου το 1834 από τον Γάλλο αρχιτέκτονα και αρχαιολόγο Σαρλ Τεξιέ στα νότια του χωριού κατά μήκος του Γάλλου ποταμού, και ανασκάφηκε υπό την αιγίδα του Πανεπιστημίου της Γάνδης το 1967-1973 υπό τη διεύθυνση του Πιέτερ Λάμπρεχτς και το 1987-2008 υπό τη διεύθυνση του Τζον Ντεβρέκερ. Η διδακτορική διατριβή του Άντζελο Βερλίντε του 2012, που δημοσιεύτηκε το 2015, είναι επί του ναού.Μέχρι στιγμής, η περιοχή του ναού (τομέας Β) είναι η μόνη ενδελεχώς ερευνημένη περιοχή της πόλης, με εξαίρεση τη λεγόμενη Ακρόπολη (τομέας Ι) κοντά στη βόρεια είσοδο της κοιλάδας Μπαλλιχισάρ. Από το 2009, η πόλη ερευνάται από μια ομάδα του Πανεπιστημίου της Μελβούρνης, με επικεφαλής τον Γκότσα Τσετσχλάντζε. Πολυμέσα σχετικά με το θέμα Pessinus στο Wikimedia Commons
|
Η Πεσσινούς (ή Πισσινούς) ήταν αρχαία πόλη και αρχιεπισκοπή στη Μικρά Ασία, μια γεωγραφική περιοχή που κάλυπτε κατά προσέγγιση τη σύγχρονη Ανατολία (Ασιατική Τουρκία). Η τοποθεσία της πόλης είναι το σύγχρονο τουρκικό χωριό Μπαλλιχισάρ (Ballıhisar), σε μια παραποτάμια κοιλάδα του Σαγγάριου ποταμού στο ψηλό οροπέδιο της Ανατολίας, περίπου 950 μέτρα πάνω από την επιφάνεια της θάλασσας, 13 χιλιόμετρα απόσταση από την κωμόπολη Σιβριχισάρ. Η Πεσσινούς παραμένει καθολική (πρώην διπλή) τιμητική έδρα.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A0%CE%B5%CF%83%CF%83%CE%B9%CE%BD%CE%BF%CF%8D%CF%82
|
Burzum
|
Το 1990 ο Βίκερνες έπαιζε στην death metal μπάντα Old Funeral (από την οποία πέρασαν και οι Demonaz και Abbath των Immortal). Άφησε το συγκρότημα για να ασχοληθεί με την προσωπική του καριέρα το 1991. Σχημάτισε το γκρουπ Satanel με τον Abbath. Έπειτα, ξεκίνησε το σόλο πρότζεκτ του με το όνομα Burzum. Η λέξη «burzum» σημαίνει «σκοτάδι» σε μια γλώσσα που δημιούργησε ο Τζ. Ρ. Ρ. Τόλκιν. Από από τον Άρχοντα των Δακτυλιδιών, ο Βίκερνες πήρε και το ψευδώνυμο Count Grishnackh, που χρησιμοποιούσε αρχικά ως παραγωγός των Burzum.Έχοντας ηχογραφήσει δύο demo απέσπασε την προσοχή του ιδιοκτήτη της δισκογραφικής Deathlike Silence, Euronymous, και υπέγραψε συμβόλαιο. Ξεκίνησε τις ηχογραφήσεις για το πρώτο του άλμπουμ το χειμώνα του 1992. Κυκλοφόρησε το Μάρτιο του 1992 σε CD (δυο εκδόσεις) και σε περιορισμένα αντίτυπα βινυλίου, πιθανώς 300 (η α΄ εκτύπωση). Την ίδια περίοδο ξεκίνησε να παίζει μπάσο στους Mayhem, συγκρότημα του Euronymous, χρησιμοποιώντας το ψευδώνυμό του. Ο Βίκερνες δεν είχε περιοδεύσει ποτέ. Ωστόσο το 1992 ενδιαφερόταν για μια περιοδεία. Έτσι πήρε ως μπασίστα τον πολυ-οργανίστα Samoth, των Emperor, και τον ντράμερ Έρικ Λάνσελοτ (Erik Olivier Lancelot, γνωστός ως AiwarikiaR). Αυτοί αποχώρησαν αργότερα, αφού ο Βίκερνες δεν είχε πλέον σχέδια για συναυλίες. Ένα δεύτερο άλμπουμ κυκλοφόρησε το 1993. Το 1994 κυκλοφόρησε ο δίσκος Hvis lyset tar oss, ο οποίος έδειξε μια αλλαγή προς την ambient μουσική με το τραγούδι «Tomhet». Το ίδιο έτος κυκλοφόρησε και το De Mysteriis Dom Sathanas των Mayhem, για το οποίο ο Βίκερνες ηχογράφησε το μπάσο. Αργότερα την ίδια χρονιά ο Βίκερνες συνελήφθη και καταδικάστηκε για τον εμπρησμό εκκλησιών και την δολοφονία του Euronymous. Το 1996 κυκλοφόρησε το άλμπουμ Filosofem. Είχε ηχογραφηθεί το 1993 και ήταν το τελευταίο που ηχογράφησε ο Βίκερνες πριν τη φυλάκισή του. Μέσα στην φυλακή ηχογράφησε τραγούδια χρησιμοποιώντας μόνο συνθεσάιζερ, καθώς δεν είχε πρόσβαση σε άλλα όργανα. Αυτά τα τραγούδια αποτέλεσαν το υλικό για τα άλμπουμ Dauði Baldrs (1997) και Hliðskjálf (1999). Μετά την αποφυλάκισή του ο Βίκερνες άρχισε να γράφει νέο υλικό που οδήγησε στο άλμπουμ Belus του 2010. Την επόμενη χρονιά ήρθε το Fallen με το Umskiptar να ακολουθεί. Το Sôl austan, Mâni vestan του 2013 ήταν το πρώτο άλμπουμ χωρίς metal μουσική από το 1999. Λίγο νωρίτερα είχε δημοσιευτεί το τραγούδι "Back to the Shadows", το οποίο ο Βίκερνες αποκάλεσε το τελευταίο metal τραγούδι του. Το 2014 έφτασε ο δίσκος The Ways of Yore. Τον Ιούνιο του 2018, ο Βίκερνες ανακοίνωσε μέσω βίντεο στον λογαριασμού του "ThuleanPerspective" στο Youtube το τέλος της καριέρας του ως Burzum. H δισκογραφία του πρότζεκτ περιλαμβάνει τα παρακάτω κύρια άλμπουμ. Επίσημη ιστοσελίδα
|
Το Burzum (αγγλική προφορά ΔΦΑ: [ˈ|b|ər|z|(ə)m], νορβηγική προφορά: [ˈbʉrtsʉm]) ήταν μουσικό πρότζεκτ του Νορβηγού μουσικού Βαργκ Βίκερνες. Ξεκίνησε ως black metal συγκρότημα το 1991. Παρά το ότι έχει ακολουθήσει καθαρά ambient κατεύθυνση, ο Βίκερνες θεωρείται από τους πιο χαρακτηριστικούς μουσικούς της νορβηγικής black metal σκηνής.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/Burzum
|
Γεώργιος Δονάτος της Έσσης
|
Ο Γεώργιος-Δονάτος-Γουλιέλμος-Νικόλαος-Εδουάρδος-Ερρίκος-Κάρολος ήταν ο πρωτότοκος γιος του Ερνέστου-Λουδοβίκου μεγάλου δούκα της Έσσης & παρά τω Ρήνω και της Ελεονόρας, κόρης του Χέρμαν πρίγκιπα του Ζολμς-Χόενζολμς-Λιχ. Στις 9 Οκτωβρίου 1937 απεβίωσε ο πατέρας του και τον διαδέχθηκε στον τίτλο του. Στις 20 Νοεμβρίου 1937 o μικρότερος αδελφός του Λουδοβίκος θα νυμφευόταν στην Αγγλία. Ο Γεώργιος Δονάτος πήρε τα δύο μεγαλύτερα παιδιά του με τη νταντά τους, τη μητέρα του, την σε προχωρημένη κύηση σύζυγό του, ένα φίλο, τον πιλότο και δύο μέλη πλήρωμα και με αεροπλάνο απογειώθηκαν για την Αγγλία. Ήταν 16 Νοεμβρίου 1937. Στην πτήση η Καικιλία γέννησε και ο πιλότος θέλησε να κατεβεί στην Οστάνδη του Βελγίου, παρά τον κακό καιρό. Το αεροπλάνο χτύπησε σε μία καμινάδα εργοστασίου και συνετρίβη. Ετάφησαν στο Ρόζενχεε του Ντάρμστατ. Το τρίτο παιδί τους, η Ιωάννα, που δεν ήταν στο ταξίδι, υιοθετήθηκε από τον Λουδοβίκο, αλλά απεβίωσε δύο έτη μετά από μηνιγγίτιδα. Νυμφεύτηκε το 1931 την Καικιλία, κόρη του Ανδρέα πρίγκιπα της Ελλάδας. Ήταν κόρη της εξαδέλφης του Αλίκης. Είχε τέκνα: Λουδοβίκος 1931-1937, απεβίωσε 6 ετών. Αλέξανδρος 1933-1937, απεβίωσε 4 ετών. Ιωάννα 1936-1939, απεβίωσε 3 ετών. Ένα τέκνο, θνησιγενές στην πτήση το 1937. Πολυμέσα σχετικά με το θέμα Georg Donatus, Hereditary Grand Duke of Hesse στο Wikimedia Commons
|
Ο Γεώργιος-Δονάτος (γερμ. Georg-Donatus, 8 Νοεμβρίου 1906 - 16 Νοεμβρίου 1937) από τον Οίκο της Έσσης, ήταν διάδοχος στο μεγάλο δουκάτο της Έσσης & παρά τω Ρήνω και (1906-18), τιτουλάριος διάδοχος (1918-37) και μετά τιτουλάριος μέγας δούκας της Έσσης & παρά τω Ρήνω (1937).
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%93%CE%B5%CF%8E%CF%81%CE%B3%CE%B9%CE%BF%CF%82_%CE%94%CE%BF%CE%BD%CE%AC%CF%84%CE%BF%CF%82_%CF%84%CE%B7%CF%82_%CE%88%CF%83%CF%83%CE%B7%CF%82
|
Ασπρονέρι Καστοριάς
|
Το Ασπρονέρι είναι ορεινός οικισμός στο νότιο τμήμα του νομού Καστοριάς, βορειοδυτικά της Ασπροκκλησιάς και σε μέσο σταθμικό υψόμετρο 730. Απέχει 18 χλμ. περίπου Ν. της Καστοριάς. και 6 χιλιόμετρα απο το ΑΡΓΟΣ ΟΡΕΣΤΙΚΟ Οδική σύνδεση, προσέγγιση : Μέσω του δρόμου Άργος Ορεστικό -Αμπελοχώρι-Ασπρονέρι Ο οικισμός αναγνωρίστηκε το 1918 ως Σκράπαρη και προσαρτήθηκε στην κοινότητα Ασπροκκλησιάς του νομού Φλωρίνης. Το 1928 μετονομάστηκε σε Ασπρονέρι και το 1941 υπήχθη στον νομό Καστοριάς. Με το ΦΕΚ 244Α - 04/12/1997 αποσπάστηκε από την κοινότητα Ασπροκκλησιάς και προσαρτήθηκε στον δήμο Άργους Ορεστικού (πρόγραμμα Καποδίστριας). Με το ΦΕΚ 87Α - 07/06/2010 αποσπάστηκε από τον δήμο Άργους Ορεστικού και προσαρτήθηκε στον δήμο Ορεστίδος ο οποίος, το 2013, μετονομάστηκε σε δήμο Άργους Ορεστικού. Εγκυκλοπαίδεια Πάπυρος Λαρούς Μπριτάνικα, 1996 (ΠΛΜ) Εγκυκλοπαίδεια Πάπυρος Λαρούς, εκδ. 1964 (ΠΛ) Οργανισμός εκδόσεων «Ελλάδα», χάρτες (Βαρελάς) Περιοδικό «Διακοπές», εκδ. Δ.Ο.Λ., 2010 Google Earth eetaa.gr http://asproneri.blogspot.com/ https://www.facebook.com/asproneri.kastorias
|
Για συνώνυμους οικισμούς στην Ελλάδα δείτε το λήμμα: Ασπρονέρι (αποσαφήνιση) Το Ασπρονέρι είναι οικισμός της τοπικής κοινότητας Ασπροκκλησιάς, της δημοτικής ενότητας (τέως δήμου) Άργους Ορεστικού, του δήμου Άργους Ορεστικού, της περιφερειακής ενότητας (τέως νομού) Καστοριάς, στην περιφέρεια Δυτικής Μακεδονίας, σύμφωνα με το πρόγραμμα Καλλικράτης, καθώς και των μεταβολών που ακολούθησαν αυτό το πρόγραμμα. Πρίν το πρόγραμμα Καλλικράτης και το σχέδιο Καποδίστριας, ανήκε στην επαρχία και νομό Καστοριάς, στο γεωγραφικό διαμέρισμα Μακεδονίας. Μέχρι το 1928 ο οικισμός ονομαζόταν Σκράπαρη.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%91%CF%83%CF%80%CF%81%CE%BF%CE%BD%CE%AD%CF%81%CE%B9_%CE%9A%CE%B1%CF%83%CF%84%CE%BF%CF%81%CE%B9%CE%AC%CF%82
|
Τρίκαλα Κορινθίας
|
Τα Άνω Τρίκαλα είναι χτισμένα σε υψόμετρο 1100 μέτρων στις πλαγιές του όρους Κυλλήνη, μέσα σε ελατοδάσος. Αποτελούν το ορεινότερο από τα τρία χωριά που απαρτίζουν τα Τρίκαλα. Ο πληθυσμός τους σύμφωνα με την απογραφή του 2011 είναι 100 κάτοικοι.Εκεί ευρίσκεται η κατοικία όπου γεννήθηκε ο Άγιος Γεράσιμος ο εκ Τρικάλων Κορινθίας και έπειτα Αγιος Γεράσιμος ο εν Κεφαλληνία καθώς και το αρχοντικό της οικογένειας Νοταρα. Η Μέση Συνοικία Τρικάλων είναι χτισμένη σε υψόμετρο 1050 μέτρων στις πλαγιές του όρους Κυλλήνη. Ο πληθυσμός της σύμφωνα με την απογραφή του 2011 είναι 254 κάτοικοι και αποτελεί την πολυπληθέστερη συνοικία του χωριού. Βρίσκεται και αυτή μέσα σε πυκνό ελατοδάσος. Η Κάτω Συνοικία Τρικάλων είναι χτισμένη σε υψόμετρο 900 μέτρων στις πλαγιές του όρους Κυλλήνη. Ο πληθυσμός της σύμφωνα με την απογραφή του 2011 είναι 73 κάτοικοι. Ο μεγαλύτερης πληθυσμός των Τρικάλων καταγράφτηκε το 1861 (όταν τα Τρίκαλα ήταν ο μεγαλύτερος οικισμός της Κορινθίας) και έπειτα ακολούθησε μία πολύ μεγάλη μείωση. Μέχρι το 1940 ο πληθυσμός παρέμεινε σχετικά σταθερός, με μεγάλες διακυμάνσεις στις απογραφές εξαιτίας της μετακίνησης των κατοίκων κατά τους χειμερινούς μήνες στα χειμαδιά τους στα παράλια της Κορινθίας. Απο το 1940 μέχρι το 1991 τα Τρίκαλα γνώρισαν μία σημαντική ελάτωση του πληθυσμού τους, όμως τις τελευταίες τρείς απογραφές κατέγραψαν σταθερό πληθυσμό.
|
Τα Τρίκαλα είναι ορεινό χωριό του νομού Κορινθίας. Χωρίζεται σε τρεις επιμέρους συνοικίες (που αποτελούν επίσημα διαφορετικούς οικισμούς) με συνολικό πληθυσμό 427 ατόμων σύμφωνα με την απογραφή του 2011. Οι συνοικίες διαιρούνται με βάση το υψόμετρο με το χαμήλοτερο χωριό να είναι η Κάτω Συνοικία, στην μέση είναι η Μέση Συνοικία και πιο ψηλά είναι τα Άνω Τρίκαλα. Είναι χτισμένα στις πλαγιές του όρους Ζήρεια (Κυλλήνη) με μέσο υψόμετρο 980 μέτρων. Λόγω του όμορφου φυσικού τους περιβάλλοντος και της κοντινής τους απόστασης από την Αθήνα αποτελούν δημοφιλή τουριστικό προορισμό.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A4%CF%81%CE%AF%CE%BA%CE%B1%CE%BB%CE%B1_%CE%9A%CE%BF%CF%81%CE%B9%CE%BD%CE%B8%CE%AF%CE%B1%CF%82
|
Κάτω Δροσιά Αχαΐας
|
Η δημογραφική εξέλιξη του οικισμού στον 21ο αιώνα είναι η εξής: Αποτελέσματα της Απογραφής Πληθυσμού-Κατοικιών 2011 που αφορούν στο Μόνιμο Πληθυσμό της Χώρας, Εφημερίδα της Κυβερνήσεως της Ελληνικής Δημοκρατίας, τχ. 2ο, φ. 3465 (28 Δεκεμβρίου 2012). Ε.Σ.Υ.Ε. - Μόνιμος Πληθυσμός της Ελλάδος. Απογραφή 2001, Αθήνα 2004. ISBN 960-86704-8-9. Θεόδωρος Η. Λουλούδης, Αχαΐα. Οικισμοί, οικιστές, αυτοδιοίκηση, Νομαρχιακή Επιχείρηση Πολιτιστικής Ανάπτυξης Ν.Α. Αχαΐας, Πάτρα 2010. Κώστας Ν. Τριανταφύλλου, Ιστορικόν Λεξικόν των Πατρών, Τόμος Β', Τυπογραφείο Πέτρου Χρ. Κούλη, Πάτρα 1995, Τρίτη Έκδοση, λήμμα Προστοβίτσα. Ε.Ε.Τ.Α.Α. - Διοικητικές μεταβολές Κάτω Δροσιάς Αχαΐας. eetaa.gr. Ανακτήθηκε: 11/12/2017. Ε.Ε.Τ.Α.Α. - Διοικητικές μεταβολές Κοινότητας Δροσιάς Αχαΐας. eetaa.gr. Ανακτήθηκε: 07/11/2017.
|
Η Κάτω Δροσιά είναι οικισμός του Νομού Αχαΐας, αποτελεί τμήμα της Τοπικής Κοινότητας Δροσιάς, και σύμφωνα με το «Πρόγραμμα Καλλικράτης» από 1/1/2011 ανήκει στο Δήμο Ερυμάνθου. Την περίοδο 1997-2010, βάσει του «Σχεδίου Καποδίστριας», ανήκε στον πρώην Δήμο Τριταίας ως τμήμα του πρώην Δημοτικού διαμερίσματος Δροσιάς.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9A%CE%AC%CF%84%CF%89_%CE%94%CF%81%CE%BF%CF%83%CE%B9%CE%AC_%CE%91%CF%87%CE%B1%CE%90%CE%B1%CF%82
|
Μορφοκλασματική κεραία
|
Οι λογαριθμοπεριοδικές κεραίες είναι συστοιχίες που εφευρέθηκαν το 1952 και χρησιμοποιούνται συνήθως ως κεραίες τηλεόρασης, πολύ πριν ο Μάντελμπροτ επινοήσει τη λέξη φράκταλ το 1975 . Ορισμένοι συγγραφείς (π.χ. ο Κοέν) θεωρούν ότι οι λογαριθμοπεριοδικές κεραίες αποτελούν μια πρώιμη μορφή φράκταλ κεραίας λόγω της άπειρης αυτοομοιότητάς τους σε όλες τις κλίμακες. Ωστόσο, έχουν πεπερασμένο μήκος ακόμη και στο θεωρητικό όριο με άπειρο αριθμό στοιχείων και επομένως δεν έχουν διάσταση φράκταλ που να υπερβαίνει την τοπολογική τους διάσταση - η οποία είναι ένας τρόπος ορισμού των φράκταλ. Γενικότερα, (π.χ. Pandey) οι συγγραφείς τα αντιμετωπίζουν ως μια ξεχωριστή αλλά συναφή κατηγορία κεραιών. Τα στοιχεία κεραιών (σε αντίθεση με τις συστοιχίες κεραιών, οι οποίες γενικά δεν περιλαμβάνονται στις μορφοκλασματικές κεραίες) που κατασκευάζονται από αυτο-ομοειδή σχήματα δημιουργήθηκαν για πρώτη φορά από τον Ναθαν Κοέν , τότε καθηγητή στο Πανεπιστήμιο της Βοστώνης, από το 1988.. Οι προσπάθειες του Κοέν με διάφορα σχέδια φράκταλ κεραιών δημοσιεύτηκαν για πρώτη φορά το 1995, σηματοδοτώντας την πρώτη επιστημονική δημοσίευση για τις φράκταλ κεραίες. Πολλές κεραίες με φράκταλ στοιχεία χρησιμοποιούν τη δομή φράκταλ ως εικονικό συνδυασμό πυκνωτών και πηνίων. Αυτό επιτρέπει στην κεραία να έχει πολλούς διαφορετικούς συντονισμούς, οι οποίοι μπορούν να επιλεγούν και να ρυθμιστούν με την επιλογή του κατάλληλου σχεδιασμού φράκταλ. Αυτή η πολυπλοκότητα προέρχεται από το γεγονός ότι το ρεύμα στη δομή έχει μια πολύπλοκη διάταξη που προκαλείται από την αυτεπαγωγή και την αυτοχωρητικότητα. Σε γενικές γραμμές, αν και το πραγματικό ηλεκτρικό τους μήκος είναι μεγαλύτερο, οι κεραίες με φράκταλ στοιχεία είναι οι ίδιες φυσικά μικρότερες, και πάλι λόγω αυτού του αντιδραστικού φορτίου. Έτσι, οι κεραίες με μορφοκλασματικά στοιχεία είναι μικρότερες από τις συμβατικές κεραίες και δεν απαιτούν πρόσθετα εξαρτήματα, υπό την προϋπόθεση ότι η δομή έχει την επιθυμητή σύνθετη αντίσταση εισόδου συντονισμού. Γενικά, η διάσταση του φράκταλ μιας κεραίας φράκταλ είναι ένας κακός δείκτης της απόδοσης και της εφαρμογής της. Δεν λειτουργούν όλες οι φράκταλ κεραίες καλά για μια δεδομένη εφαρμογή ή σύνολο εφαρμογών. Οι ερευνητικές μέθοδοι υπολογιστών και οι προσομοιώσεις κεραιών χρησιμοποιούνται συνήθως για τον εντοπισμό των σχεδίων φράκταλ κεραιών που ανταποκρίνονται καλύτερα στις ανάγκες της εφαρμογής. Μελέτες στη δεκαετία του 2000 κατέδειξαν τα οφέλη της τεχνολογίας των μορφοκλασματικών στοιχείων σε πραγματικές εφαρμογές όπως η τεχνολογία RFID και τα κινητά τηλέφωνα. Τα φράκταλ χρησιμοποιούνται εμπορικά σε κεραίες από τη δεκαετία του 2010. Τα πλεονεκτήματά τους είναι η καλή απόδοση πολλαπλών ζωνών, το μεγάλο εύρος ζώνης και η μικρή επιφάνεια. Το κέρδος με μικρό μέγεθος προκύπτει από την εποικοδομητική παρεμβολή με πολλαπλά μέγιστα ρεύματος, που επιτρέπει η ηλεκτρικά μεγάλη δομή σε μικρή επιφάνεια. Ορισμένοι ερευνητές αμφισβήτησαν την ανώτερη απόδοση των μορφοκλασματικών κεραιών. Ο S.R. Best (2003) παρατηρήθηκε ότι "η γεωμετρία της κεραίας από μόνη της, είτε πρόκειται για φράκταλ είτε όχι, δεν καθορίζει με απόλυτο τρόπο τις ηλεκτρομαγνητικές ιδιότητες της μικρής κεραίας." Οι Χάνσεν & Κόλιν (2011) εξέτασαν πολυάριθμες εργασίες σχετικά με τις μορφοκλασματικές κεραίες και κατέληξαν στο συμπέρασμα ότι δεν προσφέρουν κανένα πλεονέκτημα σε σχέση με τα πλατιά δίπολα, τα φορτισμένα δίπολα ή τους απλούς βρόχους και ότι οι μη φράκταλ κεραίες είναι πάντα καλύτερες. [Ο Μπαλάνης (2011) αναφέρθηκε σε διάφορες μορφοκλασματικές κεραίες και διαπίστωσε ότι η απόδοσή τους ήταν ισοδύναμη με εκείνη των ηλεκτρικά μικρών κεραιών με τις οποίες συγκρίθηκαν. Οι λογαριθμικές περιοδικές, μια μορφή μορφοκλασματικη κεραία, έχουν τα ηλεκτρομαγνητικά χαρακτηριστικά τους μοναδικά καθορισμένα από τη γεωμετρία, μέσω μιας γωνίας ανοίγματος. Μια διαφορετική και χρήσιμη ιδιότητα ορισμένων κεραιών με φράκταλ στοιχεία είναι η αυτο-κλιμάκωσή τους. Το 1957, ο V.H. Rumsey παρουσίασε τα αποτελέσματα ότι η κλιμάκωση που καθορίζεται από τη γωνία ήταν μία από τις βασικές απαιτήσεις για να γίνουν οι κεραίες αναλλοίωτες (να έχουν τις ίδιες ιδιότητες ακτινοβολίας) σε έναν αριθμό, ή ένα εύρος, συχνοτήτων. Οι εργασίες του Υ. Mushiake στην Ιαπωνία που ξεκίνησαν το 1948 έδειξαν παρόμοια αποτελέσματα για ανεξάρτητες από τη συχνότητα κεραίες που έχουν αυτοσυμπληρωματικότητα. Θεωρήθηκε ότι οι κεραίες έπρεπε να ορίζονται από γωνίες για να ισχύει αυτό, αλλά το 1999 ανακαλύφθηκε ότι η αυτοσυμπληρωματικότητα ήταν μία από τις βασικές απαιτήσεις για να γίνουν οι κεραίες αναλλοίωτες σε συχνότητα και εύρος ζώνης. Με άλλα λόγια, η αυτο-ομοιότητα ήταν η βασική απαίτηση, μαζί με τη συμμετρία προέλευσης, για την ανεξαρτησία συχνότητας. Οι κεραίες που ορίζονται από γωνία είναι αυτοομοειδείς, αλλά άλλες αυτοομοειδείς κεραίες είναι ανεξάρτητες συχνότητας παρόλο που δεν ορίζονται από γωνία. Με βάση τις εξισώσεις του Μάξγουελ, η ανάλυση αυτή έδειξε ότι οι φράκταλ κεραίες προσφέρουν μια κλειστή και μοναδική εικόνα μιας βασικής πτυχής των ηλεκτρομαγνητικών φαινομένων. Δηλαδή: την αναλλοίωτη ιδιότητα των εξισώσεων του Μάξγουελ. Αυτό είναι πλέον γνωστό ως η αρχή Χόχφελντ-Κόεν-Ράμσεϊ (HCR). Η προηγούμενη εργασία του Mushiake σχετικά με την αυτοσυμπληρωματικότητα αποδείχθηκε ότι περιοριζόταν στην ομαλότητα της σύνθετης αντίστασης, όπως αναμενόταν από την Αρχή του Μπαμπινέ, αλλά όχι στην αναλλοίωτη συχνότητα. Εκτός από τη χρήση τους ως κεραίες, τα φράκταλ έχουν επίσης βρει εφαρμογή σε άλλα στοιχεία του συστήματος κεραιών, συμπεριλαμβανομένων των φορτίων, των αντίβαρων και των επιπέδων γείωσης. Τα φράκταλ επαγωγικά και τα φράκταλ συντονισμένα κυκλώματα (φράκταλ αντηχεία) ανακαλύφθηκαν και εφευρέθηκαν επίσης ταυτόχρονα με τις κεραίες με φράκταλ στοιχεία. Ένα αναδυόμενο παράδειγμα είναι τα μεταϋλικά. Μια πρόσφατη εφεύρεση καταδεικνύει τη χρήση στενά στοιβαγμένων φρακταλικών αντηχείων για την κατασκευή του πρώτου ευρυζωνικού μεταϋλικού μανδύα αορατότητας σε μικροκυματικές συχνότητες . Τα φράκταλ φίλτρα (ένας τύπος συντονισμένου κυκλώματος) είναι ένα άλλο παράδειγμα όπου έχει αποδειχθεί η υπεροχή της φράκταλ προσέγγισης για μικρότερο μέγεθος και καλύτερη απόρριψη . Καθώς τα φράκταλ μπορούν να χρησιμοποιηθούν ως αντίβαρα, φορτία, επίπεδα γείωσης και φίλτρα, όλα τα μέρη που μπορούν να ενσωματωθούν σε κεραίες, θεωρούνται μέρη ορισμένων συστημάτων κεραιών και συνεπώς συζητούνται στο πλαίσιο των μορφοκλασματικών κεραιών. Κυματοδηγός Σύνολο Μάντελμπροτ Σύνολο Julia Οικοδομήσιμο Σύμπαν
|
Μια μορφοκλασματική κεραία είναι μια κεραία που χρησιμοποιεί έναν φράκταλ και αυτο-ομοιόμορφο σχεδιασμό για να μεγιστοποιήσει το αποτελεσματικό μήκος ή να αυξήσει την περίμετρο (στα εσωτερικά τμήματα ή στην εξωτερική δομή) ενός υλικού που μπορεί να λάβει ή να εκπέμψει ηλεκτρομαγνητική ακτινοβολία εντός μιας δεδομένης επιφάνειας ή συνολικού όγκου. Αυτές οι μορφοκλασματικές κεραίες είναι επίσης γνωστές ως καμπύλες πολλαπλών επιπέδων και καμπύλες πλήρωσης χώρου, αλλά η βασική πτυχή είναι η επανάληψη ενός μοτίβου σε δύο ή περισσότερα μεγέθη κλίμακας , ή "επαναλήψεις". Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο οι φράκταλ κεραίες είναι πολύ συμπαγείς, πολυζωνικές ή ευρυζωνικές και έχουν χρήσιμες εφαρμογές στην κυψελοειδή τηλεφωνία και στις μικροκυματικές επικοινωνίες. Η απόκριση μιας μορφοκλασματικής κεραίας διαφέρει σημαντικά από εκείνη των παραδοσιακών κεραιών, δεδομένου ότι είναι ικανή να λειτουργεί με καλή έως εξαιρετική απόδοση σε πολλές διαφορετικές συχνότητες ταυτόχρονα. Κανονικά, οι τυπικές κεραίες πρέπει να "συντονίζονται" για τη συχνότητα για την οποία πρόκειται να χρησιμοποιηθούν - και έτσι οι τυπικές κεραίες λειτουργούν καλά μόνο σε αυτή τη συχνότητα. Επιπλέον, η μορφοκλασματική φύση της κεραίας συρρικνώνει το μέγεθός της, χωρίς τη χρήση οποιουδήποτε εξαρτήματος, όπως πηνία ή πυκνωτές.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9C%CE%BF%CF%81%CF%86%CE%BF%CE%BA%CE%BB%CE%B1%CF%83%CE%BC%CE%B1%CF%84%CE%B9%CE%BA%CE%AE_%CE%BA%CE%B5%CF%81%CE%B1%CE%AF%CE%B1
|
Ημερολόγιο εκλογών στον κόσμο 2008
|
5: Γεωργία, Πρόεδρος, δημοψηφίσματα για ένταξη στο NATO και για μετάθεση της προγραμματισμένης ημερομηνίας εκλογών σε νωρίτερη ημερομηνία. 7: Νήσοι Μάρσαλ : Πρόεδρος (από το Κοινοβούλιο) 9: Κόσοβο, Πρόεδρος (από το Κοινοβούλιο) 12: Ταϊβάν , Κοινοβούλιο και δημοψήφισμα. 15: Μπαρμπάντος , Κοινοβούλιο. 17- 18: Τοκελάου, Κοινοβούλιο. 19: Νήσοι Φερόες ,Βουλή. 20 Κούβα , Κοινοβούλιο. Σερβία, Πρόεδρος (1ος γύρος). 27 Γαλλική Πολυνησία ,Βουλευτικές (1ος γύρος) Γερμανία Έσση , Κοινοβούλιο (τοπικό). Κάτω Σαξονία , Κοινοβούλιο (τοπικό). 29 Ιανουαρίου: Μπουτάν , Εθνικό Συμβούλιο (συνέχεια των εκλογών της 31 Δεκεμβρίου 2007) 3 Σερβία, Πρόεδρος (2ος γύρος). Μονακό , Κοινοβούλιο. 7: Μπελίζ , Βουλευτικές και δημοψήφισμα για την ανάδειξη των μελών της Γερουσίας με εκλογές. 8: Τζιμπουτί , Κοινοβούλιο. 8 και 9: Τσεχία, Πρόεδρος (από το Κοινοβούλιο). (α΄ ψηφοφορία) 10: Γαλλική Πολυνησία ,Βουλευτικές (2ος γύρος). 11: Τρίνινταντ και Tομπάγκο , Πρόεδρος (από το Κοινοβούλιο). 15: Τσεχία, Πρόεδρος (από το Κοινοβούλιο) (β΄ ψηφοφορία). 17: Κύπρος, Πρόεδρος (1ος γύρος). 18: Πακιστάν , Κοινοβούλιο. 17, 18 και 19 Φεβρουαρίου: Δυτική Σαχάρα, Κοινοβούλιο. 19: Αρμενία , Πρόεδρος. 24: Αμβούργο: τοπική βουλή. Γαλλική Πολυνησία : Πρόεδρος (από το Κοινοβούλιο). Ελβετία, Δημοψήφισμα για αλλαγές στο σύστημα φορολογίας των επιχειρήσεων. Κούβα , Πρόεδρος (από το Κοινοβούλιο). Κύπρος, Πρόεδρος (2ος γύρος). Οκτώβριος 2007-Φεβρουάριος 2008: Κίνα , Εθνικό Λαϊκό Κογκρέσο. 2 Μαρτίου: Ρωσία, Πρόεδρος (1ος γύρος). Ταϊλάνδη :Γερουσία. 8 Μαρτίου Μαλαισία , Κοινοβούλιο. Μάλτα, Κοινοβούλιο. 9 Μαρτίου Ισπανία, Κοινοβούλιο. Ουγγαρία , Δημοψήφισμα εναντίον των μεταρρυθμίσεων που προωθεί η κυβέρνηση. 14 Μαρτίου: Ιράν , Βουλή, α΄ γύρος. 15 Μαρτίου: Κίνα , Πρόεδρος (από το Κοινοβούλιο). 9 και 16 Μαρτίου: Μαγιότ, βουλευτικές. 22 Μαρτίου: Ταϊβάν , Πρόεδρος και δημοψήφισμα για ένταξη της Δημοκρατίας της Κίνας στον ΟΗΕ. 24 Μαρτίου: Μπουτάν , Εθνικό Συμβούλιο (γενικές). 29 Μαρτίου: Ζιμπάμπουε , Πρόεδρος και Κοινοβούλιο. 6 Απριλίου: Μαυροβούνιο, Πρόεδρος. 9 Απριλίου: Νότια Κορέα , Βουλευτικές. 10 Απριλίου: Νεπάλ , Συντακτική Συνέλευση. 13-14: Ιταλία: Βουλευτικές. 20 Απριλίου: Παραγουάη, Πρόεδρος και Κοινοβούλιο. 23 Απριλίου: Γκέρνσι, Κοινοβούλιο. 23–24 Απριλίου: Τόνγκα , Βουλή. 25 Απριλίου: Ιράν, Βουλή, β΄ γύρος. 26 Απριλίου: Ναούρου, Βουλή. 30 Απριλίου: Τουβαλού, Συνταγματικό δημοψήφισμα. 4 Μαΐου: Βολιβία, ανεπίσημο δημοψήφισμα στην επαρχία Σάντα Κρους. Ισημερινή Γουινέα, Κοινοβούλιο. 10 Μαΐου: Μιανμάρ, Δημοψήφισμα για Σύνταγμα. 11 Μαΐου: Σερβία, Κοινοβούλιο. 16 Μαΐου: Δομινικανή Δημοκρατία, Πρόεδρος. 17 Μαΐου: Κουβέιτ, Κοινοβούλιο. 21 Μαΐου: Γεωργία, Κοινοβούλιο. 24 Μαΐου: Μιανμάρ, Δημοψήφισμα για Σύνταγμα στις πληγείσες από τον κυκλώνα Ναργκίς περιοχές. 25 Μαΐου: Λίβανος, Πρόεδρος (από το Κοινοβούλιο) 1 Ιουνίου: Ελβετία, Δημοψήφισμα για υιοθέτηση αυστηρότερης νομοθεσίας για τους αλλοδαπούς. Πρώην Γιουγκοσλαβική Δημοκρατία της Μακεδονίας, Βουλή. 7 Ιουνίου: , Νιούε, Κοινοβούλιο. 12 Ιουνίου: Δημοκρατία της Ιρλανδίας, Δημοψήφισμα για τη Συνθήκη της Λισαβόνας 15 Ιουνίου Ανζουάν, Πρόεδρος (1ος γύρος). Πρώην Γιουγκοσλαβική Δημοκρατία της Μακεδονίας: Βουλευτικές (επαναληπτικός γύρος). 23 Ιουνίου : Βολιβία, Δημοψήφισμα για αυτονομία στην επαρχία Ταρίχα. Σλοβενία, Μη δεσμευτικό δημοψήφισμα για σύσταση 13 επαρχιών. 27 Ιουνίου: Ζιμπάμπουε, Πρόεδρος (2ος γύρος). 29 Ιουνίου Ανζουάν, Πρόεδρος (2ος γύρος). Μογγολία, Κοινοβούλιο. (εκκρεμούν αποτελέσματα) 8 Ιουλίου: Γρενάδα, Κοινοβούλιο. 19 Ιουλίου και 21 Ιουλίου: Νεπάλ, Πρόεδρος (1ος και 2ος γύρος) 27 Ιουλίου: Καμπότζη, Κοινοβούλιο. 30 Ιουλίου: Δημοκρατία του Κονγκό , Γερουσία (έμμεσες εκλογές). 2 Αυγούστου: Λετονία, Δημοψήφισμα για Σύνταγμα. 5 Αυγούστου: Βόρεια Κορέα , Κοινοβούλιο. 10 Αυγούστου: Βολιβία , Δημοψήφισμα για διατήρηση ή μη του προέδρου Έβο Μοράλες, με τη μορφή ψήφου εμπιστοσύνης.24 Αυγούστου: Λετονία, Δημοψήφισμα για νόμο περί συντάξεων. 2 Σεπτεμβρίου: Βανουάτου, Βουλευτικές. 5–6 Σεπτεμβρίου: Αγκόλα, Βουλευτικές. 6 Σεπτεμβρίου: Πακιστάν, Πρόεδρος (από το Κοινοβούλιο). 7 Σεπτεμβρίου: Χονγκ Κονγκ, Βουλευτικές. 15—18 Σεπτεμβρίου: Ρουάντα, Βουλευτικές. 19 Σεπτεμβρίου: Σουαζιλάνδη, Βουλευτικές. 21 Σεπτεμβρίου: Σλοβενία, Βουλευτικές. 21 Σεπτεμβρίου: Γαλλία, Γερουσία (οι μισές από τις έδρες) 25 Σεπτεμβρίου: Νότια Αφρική, Πρόεδρος (από το κοινοβούλιο) 28 Σεπτεμβρίου: Αυστρία, Βουλευτικές. Βαυαρία, τοπικό Κοινοβούλιο. Ισημερινός, δημοψήφισμα για Σύνταγμα. Λευκορωσία, Βουλευτικές. 8 Οκτωβρίου: Μαλδίβες, Πρόεδρος (α΄ γύρος). 12 Οκτωβρίου: Λιθουανία, Κοινοβούλιο, α΄ γύρος. 14 Οκτωβρίου: Καναδάς, Κοινοβούλιο. 15 Οκτωβρίου: Αζερμπαϊτζάν, Πρόεδρος. Τζέρσεϊ, Γενικές (1ος γύρος) και δημοψήφισμα για υιοθέτηση ή μη της ώρας Κεντρικής Ευρώπης. 16 Οκτωβρίου: Ηνωμένα Έθνη, Συμβούλιο Ασφαλείας. 17/18 Οκτωβρίου και 24/25 Οκτωβρίου: Τσεχία, Γερουσία (το ένα τρίτο). 26 Οκτωβρίου: Λιθουανία, Κοινοβούλιο, β΄ γύρος. 28 Οκτωβρίου: Μαλδίβες, Πρόεδρος (β΄ γύρος). 30 Οκτωβρίου (και 31 Οκτωβρίου): Ζάμπια, Πρόεδρος. 4 Νοεμβρίου: ΗΠΑ: Πρόεδρος, Βουλή των Αντιπροσώπων, Γερουσία (ένα τρίτο: γερουσιαστές "Κατηγορίας II" ) Αμερικανική Σαμόα , Γενικές. Γκουάμ , Γενικές. Παλάου, Πρόεδρος, Γερουσία και Βουλή των Αντιπροσώπων. Πουέρτο Ρίκο ,Κυβερνήτης, Βουλευτικές. 8 Νοεμβρίου: Νέα Ζηλανδία , Γενικές. 9 Νοεμβρίου: Άγιος Μαρίνος , Κοινοβούλιο. 16 Νοεμβρίου: Γουινέα-Μπισσάου , Κοινοβούλιο. 23 Νοεμβρίου: Βενεζουέλα , περιφερειακές, δημοτικές και εκλογές για κυβερνήτη. 25 Νοεμβρίου: Γροιλανδία, Δημοψήφισμα για αυτοκυβέρνηση. 26 Νοεμβρίου: Τζέρσεϊ, Γενικές, δεύτερος γύρος. 30 Νοεμβρίου: Ελβετία: Δημοψήφισμα για ναρκωτικά και άλλα θέματα. Ρουμανία, Βουλευτικές. 7 Δεκεμβρίου: Γκάνα, Πρόεδρος (1ος γύρος) και Βουλή. 10 Δεκεμβρίου: Σαρκ, Γενικές. Ελβετία, Ομοσπονδιακό Συμβούλιο.14 Δεκεμβρίου και 28 Δεκεμβρίου: Τουρκμενιστάν, Βουλή. 28 Δεκεμβρίου: Γκάνα, Πρόεδρος (2ος γύρος)- επαναλαμβάνεται στις 2 Ιανουαρίου του 2009. 29 Δεκεμβρίου: Μπανγκλαντές, Γενικές. Rulers IFES Election Globe (διεθνή εκλογικά νέα, στα αγγλικά).
|
Παρατίθενται ημερομηνίες κατά τις οποίες έλαβαν χώρα προεδρικές, βουλευτικές εκλογές και δημοψηφίσματα ανά τον κόσμο το έτος 2008. Τα αποτελέσματα των εκλογικών αναμετρήσεων μπορείτε να τα δείτε, συνοπτικά ή σε πίνακες, στην ενότητα "Πολιτικά" (ή στα αντίστοιχα άρθρα για τα πολιτικά της χώρας) στα λήμματα για τις αντίστοιχες χώρες. Σημείωση: Στις χώρες ή τα εδάφη που σημειώνονται με έντονους χαρακτήρες σημαίνει ότι εκκρεμούν αποτελέσματα ή απαιτούνται πηγές.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%97%CE%BC%CE%B5%CF%81%CE%BF%CE%BB%CF%8C%CE%B3%CE%B9%CE%BF_%CE%B5%CE%BA%CE%BB%CE%BF%CE%B3%CF%8E%CE%BD_%CF%83%CF%84%CE%BF%CE%BD_%CE%BA%CF%8C%CF%83%CE%BC%CE%BF_2008
|
Όνγκερμανλαντ
|
Από το 1772, οι Σουηδοί/ές Πρίγκιπες/ίσσες φέρουν τον τίτλο του/ης Δούκα/ισσας από διάφορες επαρχίες και είναι αποκλειστικά μόνο ονομαστικός τίτλος. Πρίγκιπας Ερρίκος (1302–1310), επίσης Δούκας του Σβίελαντ, Σόντερμανλαντ, Χάλαντ, Βέστεργκετλαντ και Βέρμλαντ Πριγκίπισσα Ίνγκεμποργκ (1318–1321), επίσης Δούκισσα του Σβίαλαντ, Σόντερμανλαντ, Χάλαντ, Βέστεργκετλαντ και Βέρμλαντ Πρίγκιπας Κάρολος (1560–1604), επίσης Δούκας του Νάρκε Πριγκίπισσα Μαρία (1579–1589), επίσης Δούκισσα του Νάρκε Πριγκίπισσα Χριστίνα (1592–1604), επίσης Δούκισσα του Νάρκε Διάδοχος Πρίγκιπας Γουσταύος Αδόλφος (1604–1607) Πρίγκιπας Κάρολος Φίλιππος (1607–1618), επίσης Δούκας του Νάρκε Πρίγκιπας Κάρολος (1772–1809) Πριγκίπισσα Καρλότα (1774–1809) Πρίγκιπας Όσκαρ (1811–1844) Διάδοχος Πριγκίπισσα Ιωσηφίνα (1823–1844) Πρίγκιπας Κάρολος Όσκαρ (1852–1854) Πρίγκιπας Γουλιέλμος (1884–1965) Πριγκίπισσα Μαρία (1909–1914) Πρίγκιπας Αλέξανδρος (2016–σήμερα)
|
Το Όνγκερμανλαντ (σουηδικά: Ångermanland, προφορά: [ˈɔ̂ŋːɛrmanˌland]) είναι ιστορική επαρχία στο βόρειο τμήμα της Σουηδίας. Συνορεύει με το Λάπλαντ, το Βεστερμπότεν, τον Βοθνιακό Κόλπο, το Μίεντελπαντ και το Γιέμτλαντ. Το όνομα προέρχεται από τον παλιό θυμό της Νορβηγίας, που σημαίνει "βαθύ φιόρδ" και αναφέρεται στην βαθιά εκβολή του ποταμού Όνγκερμαν. Παλαιότερα η επαρχία ήταν γνωστή, στα μεσαιωνικά λατινικά, ως Όνγκερμανια (Angermannia).
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%8C%CE%BD%CE%B3%CE%BA%CE%B5%CF%81%CE%BC%CE%B1%CE%BD%CE%BB%CE%B1%CE%BD%CF%84
|
Χανάτο της Κριμαίας
|
Το χανάτο ιδρύθηκε όταν ορισμένες φυλές της αυτοκρατορίας της Χρυσής Ορδής έπαψαν να ζουν νομαδικά στις στέπες του Ντεστ-ι Κιπτσάκ (Desht-i Kipchak, σημαίνει: Στέπα των Κιπτσάκων ή Η ξένη γη που στεγάζει τους Κιπτσάκους) και αποφάσισαν να καταστήσουν την Κριμαία γιούρτα (πατρίδα) τους. Ακολούθως προσκάλεσαν έναν απόγονο του Τζένγκις Χαν, άτυχο διεκδικητή του θρόνου της Χρυσής Ορδής, τον Χατζί Α΄ Γκιράι, για να γίνει Χαν. Ο Χατζί Α΄ Γκιράι αποδέχθηκε την πρόταση και κατέφθασε από τη Λιθουανία, τον τόπο εξορίας του. Ίδρυσε το ανεξάρτητο κράτος του το 1441 μετά από μακρύ αγώνα για ανεξαρτησία από τη Χρυσή Ορδή. Το χανάτο κατείχε σχεδόν ολοκληρωτικά τη χερσόνησο της Κριμαίας (πλην της νότιας και νοτιοδυτικής ακτής και λιμένων που ελέγχονταν από τη Δημοκρατία της Γένοβας) και τις στέπες του Ντεστ-ι Κιπτσάκ. Ακολούθησε εσωτερικός ανταγωνισμός ανάμεσα στους γιους του Χατζί μετά το θάνατό του. Οι Οθωμανοί παρενέβησαν και εγκατέστησαν τελικώς στο θρόνο τον γιο του Χατζί, Μενγκλί Α΄ Γκιράι. Το 1475 οθωμανικές δυνάμεις υπό την αρχηγία του Γκεντίκ Αχμέτ Πασά κυρίευσαν το Πριγκιπάτο της Θεοδωρούς και τις γενουατικές αποικίες στο Τσέμπαλο (σημερινή Μπαλακλάβα), τη Σολδαία και τον Καφφά. Έκτοτε το χανάτο περιήλθε στη ζώνη επιρροής της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας. Ενώ η κριμαϊκή ακτή έγινε οθωμανικό σαντζάκι (Kefe sancak, από την πόλη Καφφά), οι χάνοι (χαν) συνέχισαν να κυβερνούν την υπόλοιπη χερσόνησο και τις βόρειες στέπες. Η σχέση των Οθωμανών με τους Κριμαίους Τατάρους υπήρξε μοναδική. Οι σουλτάνοι μεταχειρίστηκαν τους χαν περισσότερο ως συμμάχους παρά ως υποτελείς. Αν και ο επιλεγμένος χαν όφειλε να λάβει έγκριση από τον σουλτάνο, δεν υποδεικνυόταν από την Κωνσταντινούπολη. Οι Οθωμανοί αναγνώριζαν επίσης τη νομιμότητα των χαν στις στέπες, θεωρώντας τους απογόνους του Τζένγκις Χαν. Οι διάφοροι χαν συνέχισαν να ασκούν εξωτερική πολιτική ανεξάρτητη από εκείνη των Οθωμανών στις στέπες της "Μικρής Ταρταρίας". Οι σχέσεις μεταξύ αυτών και του Οθωμανού σουλτάνου διαμορφώνονταν μέσω διπλωματικής αλληλογραφίας. Οι χαν συνέχισαν να κόβουν τα δικά τους νομίσματα και να χρησιμοποιούν τα ονόματά τους στις προσευχές της Παρασκευής, αμφότερα σημαντικές ενδείξεις κυριαρχίας. Δεν πλήρωναν επίσης φόρους στην Οθωμανική Αυτοκρατορία. Αντίθετα η Οθωμανική Αυτοκρατορία τούς πλήρωνε για τις υπηρεσίες τους, για τους εκπαιδευμένους ανιχνευτές και το εξαιρετικό μάχιμο ιππικό στις εκστρατείες της. Η συμμαχία των Κριμαίων Τατάρων και των Οθωμανών ήταν συγκρίσιμη με την Πολωνο-Λιθουανική Κοινοπολιτεία ως προς τη σημασία και τη διάρκειά της. Το ταταρικό κριμαϊκό ιππικό έγινε απαραίτητο για τις εκστρατείες των Οθωμανών τόσο στην Ευρώπη (Πολωνία και Ουγγαρία), όσο και στην Ασία (στην περιοχή της Περσίας, εναντίον των Ακ Κογιουνλού και αργότερα των Σαφαβιδών). Ωστόσο η συγκεκριμένη πρακτική οδήγησε τους Κριμαίους Τατάρους σε εξάρτηση από τα λάφυρα που έπαιρναν σε νικηφόρες εκστρατείες, και όταν οι οθωμανικές στρατιωτικές εκστρατείες άρχισαν να αποτυγχάνουν, η οικονομία του χανάτου άρχισε επίσης να φθίνει. Το 1502 ο Μενγκλί Α΄ Γκιράι νίκησε τον τελευταίο χαν της Μεγάλης Ορδής, θέτοντας τέλος στις διεκδικήσεις της τελευταίας στην Κριμαία. Κατά τον 16ο αιώνα το χανάτο διεκδίκησε τη διαδοχή της επικράτειας της "Μεγάλης Ορδής", και συνεπώς την αρχηγία σε όλα τα χανάτα της περιοχής της Κασπίας και του Βόλγα, ιδιαίτερα δε του Χανάτου του Καζάν και του Χανάτου του Άστραχαν. Τούτο είχε ως αποτέλεσμα τον ανταγωνισμό με το Ρωσικό Βασίλειο για την κυριαρχία της περιοχής. Η επιτυχής εκστρατεία του Ντεβλέτ Α΄ Γκιράι στη Μόσχα το 1571 ολοκληρώθηκε με τη λεηλασία και πυρπόληση της ρωσικής πρωτεύουσας. Ο ίδιος μετά από αυτό ονομάστηκε "Taht-Algan" (ταχτ-αλγκάν, εκείνος που κατέλαβε με τη βία το θρόνο). Ωστόσο το χανάτο έχασε τη δυνατότητα πρόσβασης στις περιοχές του Βόλγα, εξαιτίας μιας καταστροφικής ήττας από τους Ρώσους στη Μάχη του Μόλοντι ακριβώς μετά από ένα χρόνο. Η πρωτεύουσα του χανάτου ήταν αρχικά στο Σαλατσίκ κοντά στο φρούριο Κιρκ Γιερ (Qırq Yer). Κατόπιν μεταφέρθηκε στο Μπαχτσέσαράι, που ιδρύθηκε το 1532 από τον Σαχίμπ Α΄ Γκιράι. Οι Γκιράι ανήγαν την καταγωγή τους στον Τζένγκις Χαν και το γεγονός αυτό τούς προσέδιδε πολιτική υπεροχή έναντι άλλων αριστοκρατικών οικογενειών. Σύμφωνα με την παράδοση της στέπας, ο κυβερνήτης ήταν νόμιμος μόνο εάν προερχόταν από το βασιλικό σόι των Τζενγκιδών. Ακόμη και ο τσάρος της Μοσχοβίας διεκδικούσε τέτοιου είδους καταγωγή. Αντί για την οθωμανική ιδεολογία της αυτοκρατορίας, το κριμαϊκό χανάτο ακολουθούσε την παράδοση της Χρυσής Ορδής. Με άλλα λόγια, η δυναστεία Γκιράι ήταν το σύμβολο της κυβέρνησης, αλλά ο χαν στην πραγματικότητα κυβερνούσε με τη συμμετοχή των μπέηδων του "Καράτσι", του συμβουλίου δηλ. των αρχηγών των ευγενών οικογενειών, όπως οι Σιρίν, οι Μπαρίν, οι Αργίν, οι Κιπτσάκ, και στη μεταγενέστερη περίοδο οι Μανσούρογλου και οι Σιτζαβούτ. Οι Νογκάι που δήλωσαν πίστη στον Κριμαίο χαν όταν κατέρρευσε το Χανάτο του Άστραχαν το 1556, υπήρξαν σημαντικό στοιχείο της εσωτερικής πολιτικής του Κριμαϊκού Χανάτου. Σημαντικό ρόλο έπαιξαν επίσης οι Κιρκάσιοι και οι Κοζάκοι σε δεδομένες στιγμές της κριμαϊκής πολιτικής, μοιράζοντας την πίστη τους μεταξύ του χαν και των μπέηδων. Εσωτερικά το χανάτο ήταν μοιρασμένο μεταξύ μπέηδων, πίσω από τους οποίους λειτουργούσαν ως εκτελεστική εξουσία οι μιρζά (πρίγκηπες) από ευγενείς οικογένειες. Οι σχέσεις των χωρικών ή των κτηνοτρόφων με τους μιρζά δεν ήταν φεουδαρχική. Ήταν ελεύθεροι, και ο ισλαμικός νόμος τούς προστάτευε από την απώλεια των δικαιωμάτων τους. Καταμερισμένη αναλογικά ανά χωριό, η γη καλλιεργείτο από κοινού και ο φόρος αποδιδόταν από όλο το χωριό. Ο φόρος ήταν η "δεκάτη" των αγροτικών προϊόντων, η "δωδεκάτη" των κοπαδιών και μία μεταβλητή απλήρωτης εργασίας. Κατά τη διάρκεια των μεταρρυθμίσεων του τελευταίου χαν, Σαχίν Γκιράι, η εσωτερική δομή άλλαξε ακολουθώντας το τουρκικό πρότυπο: οι γαίες των ευγενών κηρύχθηκαν επικράτεια του χαν και αναδιοργανώθηκαν σε «καντιλίκ», δηλαδή επαρχίες που κυβερνούνταν από αντιπροσώπους του χαν. Ο νόμος του κριμαϊκού χανάτου βασιζόταν στον ταταρικό νόμο, τον ισλαμικό νόμο και σε κάποια περιορισμένα ζητήματα, στον οθωμανικό νόμο. Αρχηγός της μουσουλμανικής κοινότητας σε θρησκευτικά ζητήματα ήταν ο μουφτής, επιλεγμένος από τον τοπικό μουσουλμανικό κλήρο. Το κύριο όμως καθήκον του δεν ήταν δικαιικό, ούτε θεολογικό, ήταν κυρίως οικονομικό. Οι μουφτήδες έλεγχαν όλα τα βακίφ (εξελλ. βακούφια) και τα σημαντικά δημόσια έσοδα που προέκυπταν από αυτά. Άλλοι μουσουλμάνοι αξιωματούχοι που δεν διορίζονταν από τον κλήρο αλλά από τον Οθωμανό σουλτάνο ανήκαν στο καντί ασκέρ, το σώμα δηλαδή των κατήδων (κατής ή καδής=δικαστής). Επόπτευαν τις περιοχές που τους αναλογούσαν και εξαρτώντο θεωρητικά από το καντί ασκέρ. Πρακτικά ήταν απόλυτα εξαρτημένοι από τους αρχηγούς των αριστοκρατικών οικογενειών και τον ίδιο τον χαν. Οι κατήδες ρύθμιζαν τη νόμιμη καθημερινή συμπεριφορά των μουσουλμάνων στο χανάτο. Οι μη μουσουλμανικές μειονότητες (Έλληνες, Αρμένιοι, Γότθοι της Κριμαίας, Κιρκάσιοι, Ενετοί, Γενουάτες, Καραΐτες Εβραίοι και Κριμτσάκοι Εβραίοι) ζούσαν σε πόλεις και χωριά, ενίοτε σε διαφορετικά καταλύματα. Είχαν τους δικούς τους θρησκευτικούς και δικαιικούς θεσμούς σύμφωνα με το σύστημα των μιλλέτ. Ήλεγχαν κυρίως τα οικονομικά επαγγέλματα και το εμπόριο, και πλήρωναν φόρο σε αντάλλαγμα απαλλαγής τους από τη στρατιωτική θητεία. Δεν υπάρχουν ενδείξεις ότι αντιμετώπιζαν διακρίσεις. Ζούσαν όπως οι Κριμαίοι Τάταροι και μιλούσαν τις διαλέκτους τους. Οι νομάδες από τους Κριμαίους Τατάρους και όλοι οι Νογκάι ήταν κτηνοτρόφοι. Η Κριμαία είχε σημαντικά εμπορικά λιμάνια, μέσω των οποίων τα αγαθά που κατέφθαναν εκεί από τον Δρόμο του Μεταξιού, εξάγονταν στην Οθωμανική Αυτοκρατορία και την Ευρώπη. Το κριμαϊκό χανάτο είχε αρκετές μεγάλες, όμορφες και "ζωντανές" πόλεις, όπως το Μπαχτσέσαράι, το Κεζλέφ, το Καρασουμπαζάρ και το Ακ Μεστζίτ με καραβανσαράι (καταλύματα για τα καραβάνια), εμπορικά καταστήματα, βυρσοδεψεία και μύλους. Οι μόνιμα εγκατεστημένοι Κριμαίοι Τάταροι απασχολούνταν στη γεωργία, το εμπόριο και τη βιοτεχνία. Επίσης, σε εκείνη την περίοδο η Κριμαία ήταν κέντρο παραγωγής οίνου, καπνού και καλλιέργειας οπωρικών. Τα κιλίμια (ανατολίτικα χράμια) του Μπαχτσέσαράι εξάγονταν στην Πολωνία και τα μαχαίρια που κατασκεύαζαν οι Κριμαίοι Τάταροι μεταλλοτεχνίτες θεωρούνταν τα καλύτερα ανάμεσα στις καυκάσιες φυλές. Διάσημοι ήταν επίσης οι Κριμαίοι Τάταροι για την καλλιέργεια του μεταξοσκώληκα και για την παραγωγή μελιού. Μία από τις μείζονες πηγές εισοδήματός τους και ιδίως των ευγενών ήταν τα λάφυρα από τις εκστρατείες στις γειτονικές χώρες, καθώς και το δουλεμπόριο. Το Χανάτο της Κριμαίας υπήρξε αναμφίβολα ισχυρή δύναμη στην Ανατολική Ευρώπη μέχρι τον 18ο αιώνα. Οι Τάταροι της Κριμαίας έπαιξαν τεράστιο ρόλο στην υπεράσπιση των συνόρων του Ισλάμ, ιδιαίτερα εναντίον των Πολωνών και των Μοσχοβιτών. Προκειμένου να εμποδίσουν τη σλαβική εγκατάσταση στις στέπες, ομάδες Κριμαίων Τατάρων σε συνεργασία με τους Τάταρους Νογκάι, επέδραμαν στις παραδουνάβιες ηγεμονίες (Βλαχία και Μολδαβία), την Πολωνο-Λιθουανική Κοινοπολιτεία και τη Μοσχοβία. Με μια διαδικασία που αποκαλούσαν «σοδειά της στέπας» σκλάβωναν πολλούς Σλάβους και Βλάχους χωρικούς και αποκτούσαν λάφυρα από τα οποία ο χαν εισέπραττε τη "δεκάτη" ή "εικοστή" (savğa, δηλαδή το 10 ή το 20%). Οι εκστρατείες των Κριμαίων Τατάρων θα μπορούσαν να διαιρεθούν στις επίσημες στρατιωτικές επιχειρήσεις, που καθοδηγούσαν οι ίδιοι οι χαν, και τις επιδρομές που πραγματοποιούσαν ξεχωριστές ομάδες ευγενών, ενίοτε παράνομες και αντιτιθέμενες στις συμφωνίες που υπέγραφαν οι χαν με τους κυβερνήτες γειτονικών χωρών. Για μεγάλο χρονικό διάστημα ώς τις αρχές του 18ου αιώνα, το χανάτο διατηρούσε μεγάλης έκτασης δουλεμπόριο με την Οθωμανική Αυτοκρατορία και τη Μέση Ανατολή. Το εμπορικό λιμάνι Κέφε ήταν από τα σημαντικότερα στο θέμα του δουλεμπορίουΤο κριμαϊκό χανάτο έκανε αρκετές συμμαχίες με την πολωνική Λιθουανία και τους Πολωνο-Λιθουανούς Κοζάκους εναντίον της αναπτυσσόμενης Μοσχοβίας, η οποία διεκδικούσε επικράτειες της Χρυσής Ορδής. Η διεκδικούμενη περιοχή είχε μεγάλη αξία για τους Μοσχοβίτες, καθώς θα επέτρεπε την εγκατάσταση Ρώσων σε εύφορες περιοχές με μακρύτερες περιόδους καλλιέργειας. Ορισμένοι θεωρούν ότι με αυτά τα εδάφη η Ρωσία θα ήταν αρκετά πλούσια ώστε να επιτρέψει την εξασθένιση του συστήματος της δουλοπαροικίας κατά τον 17ο αιώνα. Σε κάθε περίπτωση όμως, οι διαρκείς αψιμαχίες κατά μήκος της συνοριακής γραμμής και η αύξηση των στρατών των Ρώσων ευγενών είχαν ως αποτέλεσμα την αυξανόμενη εκμετάλλευση των Ρώσων χωρικών (μουζίκων). Ορισμένοι ερευνητές εκτιμούν ότι περισσότεροι από 3 εκατομμύρια άνθρωποι, κύρια Κιρκάσιοι και Ουκρανοί, Ρώσοι, Λευκορώσοι, Πολωνοί, Βλάχοι και Μολδαβοί αιχμαλωτίστηκαν και έγιναν σκλάβοι κατά τη διάρκεια της ύπαρξης του χανάτου. Ένα από τα διασημότερα θύματά τους ήταν η Ρωξελάνη, που έγινε αργότερα σύζυγος του Σουλεϊμάν του Μεγαλοπρεπούς και κατόρθωσε να κερδίσει σημαντική δύναμη στην οθωμανική αυλή. Η διαρκής απειλή των Κριμαίων Τατάρων ήταν ένα από τα κίνητρα για την εμφάνιση των Κοζάκων. Τελειοποιώντας τις τακτικές τους σε ό,τι αφορούσε στις επιδρομές, οι Κριμαίοι Τάταροι επέλεγαν δρόμους ανάμεσα σε ποταμούς. Ο κύριος δρόμος που ακολούθησαν για τη Μόσχα ήταν το Πέρασμα Μουράφσκι, που οδηγούσε από το κριμαϊκό Περεκόπ έως την Τούλα, ανάμεσα στους ποταμούς Δνείπερο και Σεβέρσκι Ντονέτς. Προχωρώντας έτσι αόρατοι βαθιά και χωρίς τον κίνδυνο πλαγιοκόπησης στις κατοικημένες περιοχές για 100-200 χλμ., επέστρεφαν λαφυραγωγώντας και συλλαμβάνοντας σκλάβους. Ετησίως υπολογίζεται ότι η Μόσχα κινητοποιούσε την άνοιξη μέχρι 65.000 στρατιώτες για υπηρεσία στα σύνορα, γεγονός που αποτελούσε βαρύ οικονομικό φορτίο για το κράτος. Οι Κοζάκοι και οι νέοι ευγενείς ήταν οργανωμένοι σε ομάδες περιπολίας, που παρατηρούσαν τους Τατάρους στη στέπα. Περίπου 30 μείζονες ταταρικές επιδρομές καταγράφηκαν στις μοσχοβίτικες περιοχές στην περίοδο 1558-1596. Η πτώση του χανάτου είναι αναπόσπαστα συνδεδεμένη με την αποδυνάμωση της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, και συνεπώς μιας αλλαγής του συσχετισμού δυνάμεων στην Ανατολική Ευρώπη, προς όφελος των χριστιανικών βασιλείων. Οι Κριμαίοι Τάταροι επέστρεφαν από τις οθωμανικές εκστρατείες με άδεια χέρια, ενώ το ταταρικό ιππικό χωρίς σύγχρονο οπλισμό υπέφερε μεγάλες απώλειες έναντι των σύγχρονων ευρωπαϊκών και ρωσικών στρατών. Έως το τέλος του 17ου αιώνα η μοσχοβίτικη Ρωσία (Μοσχοβία) έγινε πολύ ισχυρή δύναμη για να τη λεηλατεί η ταταρική Κριμαία. Από τότε οι Κριμαίοι Τάταροι δεν ήταν ικανοί να διεξάγουν επιδρομές για λάφυρα και σκλάβους στην Ουκρανία ή τη Ρωσία, χάνοντας έτσι μία από τις οικονομικές πηγές του χανάτου. Αυτές οι εξωτερικές αποτυχίες είχαν επιπλέον και ένα άλλο εσωτερικής φύσης αποτέλεσμα. Η υποστήριξη του χαν από τις οικογένειες των ευγενών άρχισε επίσης να φθίνει και ξεκίνησε μια εσωτερική διαμάχη για την απόκτηση της κεντρικής διοίκησης. Οι Τάταροι Νογκάι, που παρείχαν σημαντικό τμήμα των κριμαϊκών στρατιωτικών δυνάμεων, απέσυραν την υποστήριξή τους στους χαν προς το τέλος του χανάτου. Στο πρώτο μισό του 17ου αιώνα οι Καλμούχοι σχημάτισαν το Χανάτο των Καλμούχων στον Κάτω Βόλγα, και υπό τον Αγιούκα Χαν διεξήγαγαν πολλές στρατιωτικές επιχειρήσεις ενάντια στο κριμαϊκό Χανάτο και τους Νογκάι. Γενόμενοι τμήμα της Ρωσίας και κρατώντας τον όρκο τους να προστατεύουν τα νότια σύνορά της, οι Καλμούχοι έλαβαν ενεργά μέρος σε όλες τις ρωσικές στρατιωτικές εκστρατείες κατά τον 17ο και 18ο αιώνα, παρέχοντας έως και 40.000 πλήρως οπλισμένους ιππείς. Οι ενωμένες ρωσικές και ουκρανικές δυνάμεις επιτέθηκαν κατά του χανάτου στις εκστρατείες Σιγκιρίν και τις κριμαϊκές εκστρατείες. Κατά τη διάρκεια του Ρωσοτουρκικού πολέμου του 1735-1739, οι Ρώσοι υπό την αρχηγία του Μπούρκχαρντ Κριστόφ φον Μύνιχ κατάφεραν να διεισδύσουν στην κριμαϊκή χερσόνησο. Το μεγαλύτερο τμήμα της σύρραξης διεξήχθη την περίοδο της Μεγάλης Αικατερίνης. Ο Ρωσοτουρκικός πόλεμος του 1768-1774 κατέληξε στη συνθήκη Κιουτσούκ-Καϊναρτζή, σύμφωνα με την οποία το κριμαϊκό χανάτο κέρδιζε την ανεξαρτησία του από την Οθωμανική Αυτοκρατορία και ευθυγραμμιζόταν με τη Ρωσική Αυτοκρατορία. Η διακυβέρνηση του τελευταίου χαν της Κριμαίας, Σαχίν Γκιράι, σηματοδοτήθηκε από την αυξανόμενη ρωσική επίδραση και βίαιες εξεγέρσεις της αντιπολίτευσης. Στις 8 Απριλίου 1783, παραβιάζοντας τη συνθήκη, η Αικατερίνη Β' παρενέβη στον υπό εξέλιξη εμφύλιο πόλεμο, προσαρτώντας ντε φάκτο όλη τη χερσόνησο στη Ρωσική Αυτοκρατορία. Το 1787 ο Σαχίν Γκιράι αναζήτησε καταφύγιο στην Οθωμανική Αυτοκρατορία, και τελικώς εκτελέστηκε από τις οθωμανικές αρχές ως προδότης, στη Ρόδο. Η οικογένεια των Γκιράι επιβιώνει μέχρι σήμερα. Οι Νογκάι ποιμένες νομάδες βόρεια της Μαύρης Θάλασσας, θεωρούνταν υπήκοοι του Κριμαίου χαν. Ήταν διαιρεμένοι σε αρκετές ομάδες: τους Μπουντζάκ (από τον Δούναβη έως τον Δνείστερο), τους Γιεντιζάν (από τον Δνείστερο έως τον ποταμό Μπουκ), τους Γιαμ μπουλούκ (από τον ποταμό Μπουκ έως την Κριμαία), τους Γιεντικούλ (βόρεια της Κριμαίας) και τους Νογκάι του Κουμπάν. Με τη Συνθήκη του Ιασίου τα ρωσικά σύνορα επεκτάθηκαν έως τον Δνείστερο ποταμό και η κατάληψη της επικράτειας των Γιεντιζάν ολοκληρώθηκε. Η Συνθήκη του Βουκουρεστίου επανέφερε το Μπουντζάκ υπό τον έλεγχο της Ρωσικής Αυτοκρατορίας. The Bağçasaray Palace of the Crimean Khans Tatar.Net
|
Το Χανάτο της Κριμαίας (Qırım Hanlığı, قريم خانلغى, Κιρίμ Χανλιγί) ήταν κράτος των Κριμαίων Τατάρων από το 1449 έως το 1783. Το γηγενές όνομα ήταν Κριμαϊκή Γιούρτα (Qırım Yurtu, قريم يورتى). Ήταν το μακροβιότερο σε διάρκεια από τα χανάτα που δημιουργήθηκαν μετά τη διάλυση της Χρυσής Ορδής.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A7%CE%B1%CE%BD%CE%AC%CF%84%CE%BF_%CF%84%CE%B7%CF%82_%CE%9A%CF%81%CE%B9%CE%BC%CE%B1%CE%AF%CE%B1%CF%82
|
Τζάνετ Λι
|
Η Λι εμφανιζόταν αρχικά σε ραδιοφωνικά προγράμματα προτού κάνει την πρώτη της εμφάνιση στον κινηματογράφο στην δραματική ταινία The Romance of Rosy Ridge (1947). Με την MGM, εμφανίστηκε σε πολλές ταινίες που κάλυπταν μια ευρεία ποικιλία ειδών, μεταξύ των οποίων το δράμα Φυγάς του τρόμου (Act of Violence, 1948) και Μικρές κυρίες (Little Women, 1949), την κωμωδία Angels in the Outfield (1951), την ρομαντική Σκαραμούς, ο εκδικητής (Scaramouche, 1952), το γουέστερν Ο τελευταίος ζωντανός (The Naked Spur, 1953) και την κωμωδία Τρεις εβδομάδες ζωής (Living It Up, 1954). Ενσάρκωσε δραματικούς ρόλους στα τέλη της δεκαετίας του 1950, σε ταινίες όπως στο Σαφάρι, το καραβάνι της ζούγκλας (Safari, 1956) και στο νουάρ Ο άρχων του τρόμου (Touch of Evil, 1958). Η Λι απέκτησε την μεγαλύτερη επιτυχία μετά τον πρωταγωνιστικό ρόλο της ως Μάριον Κρέιν στην ταινία του Άλφρεντ Χίτσκοκ Ψυχώ (1960), για την ερμηνεία της κέρδισε την Χρυσή Σφαίρα Καλύτερου Β' Γυναικείου Ρόλου και υποψηφιότητα για Όσκαρ Καλύτερου Β' Γυναικείου Ρόλου. Συνέχισε να εμφανίζεται σε ταινίες, μεταξύ των οποίων στις Ο πειρασμός (Bye Bye Birdie, 1963), F.B.I φάκελος 17, άκρως εμπιστευτικό (Harper, 1966), Ο τρόμος βγήκε απ' τη γη (Night of the Lepus, 1972), και Boardwalk (1979). Έκανε την πρώτη της εμφάνιση στο Μπρόντγουεϊ το 1975 σε μια παραγωγή του Murder Among Friends. Εμφανίστηκε επίσης σε δυο ταινίες τρόμου με την κόρη της, Τζέιμι Λι Κέρτις: Η ομίχλη (The Fog, 1980) και Halloween H20: Είκοσι χρόνια μετά (Halloween H20: 20 Years Later, 1998). Παράλληλα ως ηθοποιός, η Λι έγραψε τέσσερα βιβλία από το 1984 έως το 2002, δυο από τα οποία ήταν μυθιστορήματα. Η Λι έκανε δυο γάμους σύντομης διάρκειας ως έφηβη (ένας εκ των οποίων ακυρώθηκε) προτού παντρευτεί τον ηθοποιό Τόνι Κέρτις το 1951. Το ζευγάρι πήρε διαζύγιο το 1962, και μετά τον πρωταγωνιστικό ρόλο της στην ταινία Κάτω από έναν άλλο ήλιο (The Manchurian Candidate) την ίδια χρονιά, η Λι ξαναπαντρεύτηκε και απογείωσε ξανά την καριέρα της. Πέθανε τον Οκτώβριο 2004 σε ηλικία 77 ετών. Πολυμέσα σχετικά με το θέμα Janet Leigh στο Wikimedia Commons Τζάνετ Λι στην IMDb Τζάνετ Λι στο Internet Broadway Database (Αγγλικά) 9550589 Τζάνετ Λι στο Find a Grave (Αγγλικά) Reelclassics.com Page Αρχειοθετήθηκε 2017-02-01 στο Wayback Machine. Janet Leigh at Virtual History Janet Leigh Collection available at the Holt-Atherton Special Collections and Archives
|
Η Τζάνετ Λι (αγγλικά: Janet Leigh; γεννημένη ως Jeanette Helen Morrison; 6 Ιουλίου 1927 - 3 Οκτωβρίου 2004) ήταν Αμερικανίδα ηθοποιός, τραγουδίστρια, χορεύτρια και συγγραφέας, με μια καριέρα που εκτείνεται πάνω από πέντε δεκαετίες. Μεγαλωμένη στην Καλιφόρνια από γονείς της μεσαίας εργατικής τάξης, η Λι ανακαλύφθηκε σε ηλικία 18 ετών από την ηθοποιό Νόρμα Σίρερ, η οποία τη βοήθησε να υπογράψει συμβόλαιο με την Metro-Goldwyn-Mayer.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A4%CE%B6%CE%AC%CE%BD%CE%B5%CF%84_%CE%9B%CE%B9
|
Συνθήκη του Καρς
|
Η συνθήκη υπεγράφη από τον στρατηγό και εκπρόσωπο της Τουρκικής Προσωρινής Κυβερνήσεως Καζίμ Καραμπεκίρ, τον βουλευτή και διοικητή του Ανατολικού Μετώπου Βελί Μπέη, τον βουλευτή Μουχτάρ Μπέη, καθώς και τον πρέσβη Μεμντούχ Σεβκέτ Πασά, τον Ρώσο Σοβιετικό πρέσβη Γιακόφ Γκανέτσκι, τον Αρμένιο Σοβιετικό Υπουργό Εξωτερικών Υποθέσεων Ασκανάζ Μραβιάν και τον Υπουργό Εσωτερικών Υποθέσεων Πογός Μακιντσιάν, τον Αζέρο Σοβιετικό Υπουργό Κρατικού Ελέγχου Μπεχμπούντ Σαχταχτίνσκι, καθώς και τον Γεωργιανό Σοβιετικό Υπουργό Στρατιωτικών και Ναυτικών Υποθέσεων Σάλβα Ελιάβα και τον Υπουργό Εξωτερικών Υποθέσεων και Οικονομικών Υποθέσεων Αλεξάντρ Σβανίντζε. Η Συνθήκη του Καρς επικύρωσε, εκ νέου, τους όρους της προγενέστερης Συνθήκης της Μόσχας, η οποία είχε υπογραφεί το 1921 μεταξύ της Μεγάλης Εθνοσυνέλευσης της Τουρκίας και της Ρωσικής ΣΟΣΔ. Καθόρισε τα σύνορα μεταξύ της νεοϊδρυθείσας Τουρκικής Δημοκρατίας και των τριών υπερκαυκάσιων δημοκρατιών. Η Συνθήκη του Καρς προέβλεπε τη διαίρεση του εδάφους του πρώην ρωσικού αυτοκρατορικού Όμπλαστ του Μπατούμι. Συγκεκριμένα, το νότιο τμήμα του πρώην όμπλαστ, το οποίο αντιστοιχούσε σε μεγάλο βαθμό στο Όκρουγκ του Αρτβίν, μαζί με την πόλη του Αρτβίν, θα προσαρτώταν στην Τουρκία. Το βόρειο τμήμα, το οποίο αντιστοιχούσε σε μεγάλο βαθμό στο Όκρουγκ του Μπατούμι, μαζί με τη στρατηγική πόλη-λιμένα του Μπατούμι, θα καθίστατο τμήμα της Σοβιετικής Γεωργίας ως η Αυτόνομη Σοβιετική Σοσιαλιστική Δημοκρατία του Αντζάρ (σημερινή Αντζάρα). Η συνθήκη απαιτούσε να αποδοθεί στη συγκεκριμένη περιοχή πολιτική αυτονομία, λόγω της παρουσίας κατά πλειοψηφία μουσουλμανικού τοπικού πληθυσμού, καθώς και την εφαρμογή «ενός αγροτικού συστήματος σύμφωνου με την επιθυμία του τοπικού πληθυσμού.» Ο ειδικός επί του Καυκάσου Τσαρλς Κινγκ έχει αναφερθεί στο συγκεκριμένο τμήμα της συνθήκης ως ένα «σπάνιο παράδειγμα, εντός των πλαισίων του διεθνούς δικαίου, όπου η εσωτερική διοικητική οργάνωση μίας χώρας αποτελεί συνέπεια συνθήκης με μία άλλη χώρα.» Επιπλέον, η συνθήκη εγγυόταν «ελευθερία μετακινήσεων μέσω του λιμένα του Μπατούμι για εμπορεύματα, καθώς και το σύνολο των υλικών τα οποία προορίζονταν για, ή προέρχονταν από, την Τουρκία, δίχως δασμούς και πρόσθετες οικονομικές επιβαρύνσεις, καθώς και το δικαίωμα της Τουρκίας προκειμένου να χρησιμοποιεί τον λιμένα του Μπατούμι, δίχως να καταβάλει οποιοδήποτε ειδικό οικονομικό αντίτιμο.» Η συνθήκη δημιουργούσε νέα σύνορα μεταξύ της Τουρκίας και της Σοβιετικής Αρμενίας, τα οποία ορίζονταν από τους ποταμούς Αχουριάν (Αρπατσάι) και Αράς. Η Τουρκία πέτυχε να λάβει το έδαφος του πρώην Όμπλαστ του Καρς της Ρωσικής Αυτοκρατορίας, το οποίο περιελάμβανε τις πόλεις του Καρς, του Αρνταχάν και του Ολτί, τη Λίμνη Τσιλντίρ, καθώς και τα ερείπια του Ανί. Από τα εδάφη του πρώην Κυβερνείου του Ερεβάν έλαβε, επίσης, το Σουρμαλίνσκι Ουγιέζντ (Σουρμαλί), μαζί με το Όρος Αραράτ, τα αλατωρυχεία του Κουλπ (Τουζλουτζά) και την πόλη του Ιγντίρ, καθώς και τον διάδρομο του Αράς, μία στενή λωρίδα γης εκτεινόμενη μεταξύ των ποταμών Αράς και Κάτω Καρασού, τα οποία αποτελούσαν, έως τότε, μέρος του Εριβάνσκι Ουγιέζντ.Σύμφωνα με τα απομνημονεύματα του Σιμόν Βρατσιάν, ύστατου Πρωθυπουργού της Πρώτης Αρμενικής Δημοκρατίας, οι Μπολσεβίκοι επιχείρησαν να επαναδιαπραγματευτούν του καθεστώς του Ανί και του Κουλπ, καθώς και να πετύχουν την ανάκτησή τους ως τμήμα της Σοβιετικής Αρμενίας. Ο Γκανέτσκι τόνισε τη «μεγάλη ιστορική και επιστημονική αξία» του Ανί για τους Αρμένιους, ενώ χαρακτήρισε το Κουλπ ως «αναπόσπαστο τμήμα της Υπερκαυκασίας.» Ωστόσο, η Τουρκία αρνήθηκε να προχωρήσει σε επαναδιαπραγμάτευση των όρων οι οποίοι είχαν συμφωνηθεί εντός της Συνθήκης της Μόσχας, προς απογοήτευση των Σοβιετικών. Το μεγαλύτερο μέρος των αρμενικών εδαφών τα οποία παραχωρήθηκαν στην Τουρκία, ήδη, βρίσκονταν υπό τουρκικό στρατιωτικό έλεγχο έπειτα από τον Τουρκοαρμενικό Πόλεμο. Η συνθήκη απαιτούσε την απόσυρση των τουρκικών στρατευμάτων από περιοχή η οποία αντιστοιχούσε, περίπου, στο δυτικό ήμισυ της σημερινής Επαρχίας του Σιράκ, στην Αρμενία, συμπεριλαμβανομένης της πόλης του Αλεξαντροπόλ (Γκιουμρί). Το άρθρο 5 της συνθήκης κατέστησε την περιοχή του Ναχιτσεβάν ως αυτόνομο εξκλάβιο υπό την πολιτική δικαιοδοσία (προτεκτοράτο) του Σοβιετικού Αζερμπαϊτζάν. Το νέο αυτόνομο έδαφος του Ναχιτσεβάν αποτελείτο από το πρώην Ναχιτσεβάνσκι Ουγιέζντ, το τμήμα του Σαρούρ από το Σαρούρ-Νταραλαγκέζσκι Ουγιέζντ, καθώς και τα νοτιότερα μέρη του Εριβάνσκι Ουγιέζντ του πρώην Κυβερνείου του Ερεβάν. Το 1924, η περιοχή επισήμως διακηρύχθηκε ως η Αυτόνομη Σοβιετική Σοσιαλιστική Δημοκρατία του Ναχιτσεβάν, υπαγόμενη στην Αζερική ΣΣΔ. Η δημιουργία της συγκεκριμένης αυτόνομης δημοκρατίας επέτρεψε στο Αζερμπαϊτζάν να μοιράζεται κοινή συνοριογραμμή με τον, πλέον υπό τουρκικό έλεγχο, διάδρομο του Αράς. Το 1991, το ανεξάρτητο, πλέον, Αζερμπαϊτζάν αυτοανακηρύχθηκε ως διάδοχο κράτος της Λαϊκής Δημοκρατίας του Αζερμπαϊτζάν (1918-1920} και όχι της Αζερικής ΣΣΔ (υπό την προστασία της οποίας είχε τεθεί το Ναχιτσεβάν μέσω της Συνθήκης του Καρς). Η Συνθήκη του Καρς είχε, επίσης, επιπτώσεις επί των τουρκοϊρανικών σχέσεων. Συγκεκριμένα, η προσάρτηση του Σουρμαλί, καθώς και του διαδρόμου του Καρς, πλέον, είχε ως συνέπεια για την Τουρκία ένα ελαφρώς μεγαλύτερο μήκος κοινών συνόρων με το Ιράν. Στα τέλη της δεκαετίας του 1920, η κουρδική Εξέγερση του Αραράτ ξέσπασε στην περιοχή του Όρους Αραράτ. Καθώς η Τουρκία επιχείρησε καταστείλει την εξέγερση, οι Κούρδοι εξεγερθέντες διέφυγαν μέσω των ιρανικών συνόρων προς την ανατολική πλευρά του Ελάσσονος Αραράτ, το οποίο και χρησιμοποίησαν «ως ένα ορμητήριο εναντίον του κράτους κατά τη διάρκεια της εξεγέρσεώς τους.» Ως απάντηση, η Τουρκία διέβη τα σύνορα με το Ιράν και κατέλαβε τη συγκεκριμένη περιοχή. Η περιοχή του Ελάσσονος Αραράτ αποτέλεσε το αντικείμενο συζητήσεων μεταξύ Τούρκων και Ιρανών διπλωματών στα πλαίσια διαπραγματεύσεων σχετικά με την οριοθέτηση της κοινής συνοριογραμμής. Το 1932, στην Τεχεράνη, το Ιράν συμφώνησε στην παραχώρηση της συγκεκριμένης περιοχής στην Τουρκία, λαμβάνοντας, ως αντάλλαγμα, ορισμένα εδάφη ευρισκόμενα νοτιότερα.Ωστόσο, η συμφωνία μεταξύ των δύο πλευρών καθυστέρησε, λόγω ενστάσεων εκ μέρους ορισμένων Ιρανών διπλωματών οι οποίοι θεωρούσαν την περιοχή του Ελάσσονος Αραράτ ως στρατηγικής σημασίας και οι οποίοι, επίσης, αμφισβητούσαν την εγκυρότητα της Συνθήκης του Καρς. Οι συγκεκριμένοι διπλωμάτες ένιωθαν πως η Τουρκία δεν διέθετε νόμιμη αξίωση επί του εδάφους του Σουρμαλί, το οποίο, προ της παραχώρησής της του στη Ρωσική Αυτοκρατορία μέσω της Συνθήκης του Τουρκμαντσάι, αποτελούσε τμήμα του Ιράν. Επιπλέον, καθώς η διατύπωση της Συνθήκης του Τουρκμαντσάι ήταν ασαφής, υποστήριζαν την προσάρτηση τμημάτων της συγκεκριμένης περιοχής. Έπειτα από μία εποικοδομητική συνάντηση με τον Μουσταφά Κεμάλ Ατατούρκ στην Άγκυρα, το 1934, ο Ρεζά Σαχ, ο οποίος, αρχικώς, ήταν υπέρ της προσαρτήσεως του διαδρόμου του Αράς, τελικώς, διέταξε τους διπλωμάτες του να παύσουν οποιαδήποτε ένσταση και να αποδεχθούν τις συνθήκες επί των νέων συνόρων. Μετά το πέρας του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου, η Σοβιετική Ένωση επιχείρησε να ακυρώσει τη Συνθήκη του Καρς και να ανακτήσει τα απολεσθέντα εδάφη της. Σύμφωνα με τον Νικίτα Χρουστσόφ, ο αντιπρόεδρος Λαβρέντι Μπέρια παρότρυνε τον συμπατριώτη του Γεωργιανό Ιωσήφ Στάλιν προκειμένου, ο τελευταίος, να αναλάβει δράση επί του συγκεκριμένου ζητήματος, επιμένοντας στην επιστροφή των συγκεκριμένων ιστορικών γεωργιανών εδαφών. Τελικώς, ο Στάλιν συμφώνησε και, στις 7 Ιουνίου 1945, ο Σοβιετικός Υπουργός Εξωτερικών Υποθέσεων Βιατσεσλάβ Μόλοτοφ ενημέρωσε τον Τούρκο πρέσβη στη Μόσχα πως οι επαρχίες του Καρς, του Αρνταχάν και του Αρτβίν θα έπρεπε να επιστραφούν στην ΕΣΣΔ, εις το όνομα των γεωργιανών και αρμενικών σοβιετικών δημοκρατιών. Η Άγκυρα βρέθηκε σε δυσχερή θέση: από τη μία πλευρά, επιθυμούσε τη διατήρηση καλών σχέσεων με τη Μόσχα, ωστόσο, από την άλλη πλευρά, αρνείτο την παραχώρηση των συγκεκριμένων εδαφών. Η Τουρκία ουδόλως ευρισκόταν σε κατάλληλη κατάσταση προκειμένου να διεξάγει πόλεμο εναντίον της Σοβιετικής Ένωσης, η οποία είχε αναδειχθεί ως υπερδύναμη μετά το πέρας του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου. Οι σοβιετικές εδαφικές διεκδικήσεις επί της Τουρκίας έχαιραν της υποστήριξης του Αρμένιου Καθολικού Γεωργίου ΣΤ΄, καθώς και του συνόλου της αρμενικής διασποράς, συμπεριλαμβανομένης, ακόμη, της αντισοβιετικής Αρμενικής Επαναστατικής Ομοσπονδίας. Η σοβιετική κυβέρνηση, επίσης, ενθάρρυνε τον επαναπατρισμό των απόδημων Αρμενίων στη Σοβιετική Αρμενία προς υποστήριξη των συγκεκριμένων διεκδικήσεων.Οι Βρετανοί και οι Αμερικανοί αντετίθεντο στις σοβιετικές εδαφικές διεκδικήσεις εις βάρος της Τουρκίας. Καθώς ο Ψυχρός Πόλεμος ξεκινούσε, η αμερικανική κυβέρνηση θεώρησε τις συγκεκριμένες διεκδικήσεις ως μέρος μίας «κίνησης επεκτατισμού εκ μέρους μίας κομμουνιστικής αυτοκρατορίας», καθώς και ως μία ενθύμηση των ναζιστικών αλυτρωτικών σχεδίων επί της Σουδητίας, στην Τσεχοσλοβακία. Το Στέιτ Ντιπάρτμεντ ανησυχούσε σχετικά με τη στρατηγική στρατιωτική σημασία του υψιπέδου του Καρς για τους Σοβιετικούς. Κατέληξαν στο συμπέρασμα πως η προγενέστερη υποστήριξή τους υπέρ της Αρμενίας από την περίοδο του Προέδρου Γούντροου Ουίλσον (1913-1921) είχε εκπνεύσει, κατόπιν της απώλειας της αρμενικής ανεξαρτησίας. Η ΕΣΣΔ, επίσης, απαιτούσε μία αναθεώρηση της Συμβάσεως του Μοντρέ, καθώς και μία στρατιωτική βάση επί των Τουρκικών Στενών. Το Στέιτ Ντιπάρτμεντ συνέστησε στον Πρόεδρο των ΗΠΑ Χάρι Σ. Τρούμαν να υποστηρίξει την Τουρκία, στη συγκεκριμένη διαμάχη, και να αντιταχθεί στις σοβιετικές απαιτήσεις, πράγμα το οποίο και έκανε. Το 1952, η Τουρκία εντάχθηκε στην αντισοβιετική στρατιωτική συμμαχία του NATO.Έπειτα από τον θάνατο του Στάλιν, το 1953, η σοβιετική κυβέρνηση παραιτήθηκε των εδαφικών διεκδικήσεών της εις βάρος της Τουρκίας, ως μέρος μίας προσπάθειας προώθησης φιλικών σχέσεων με τη χώρα της Μέσης Ανατολικής, καθώς και τη σύμμαχό της, τις Ηνωμένες Πολιτείες. Η ΕΣΣΔ εξακολούθησε να τηρεί τους όρους της Συνθήκης του Καρς, έως και τη διάλυσή της, το 1991. Ωστόσο, σύμφωνα με τον Κρίστοφερ Τζ. Ουόλκερ, η Μόσχα προχώρησε σε αναθεώρηση της συγκεκριμένης συνθήκης το 1968, όταν και επιχείρησε τη διαπραγμάτευση μίας προσαρμογής των συνόρων με την Τουρκία, στα πλαίσια της οποίας, τα ερείπια του Ανί θα τίθονταν υπό τον έλεγχο της Σοβιετικής Αρμενίας, ενώ, ως αντάλλαγμα, η Τουρκία θα έθετε υπό τον έλεγχό της δύο αζερικά χωριά στην περιοχή του Όρους Ακμπαμπά. Ωστόσο, σύμφωνα με τον Ουόλκερ, τίποτε δεν προέκυψε από τις συγκεκριμένες διαπραγματεύσεις. Έπειτα από τη διάλυση της Σοβιετικής Ένωσης, οι μετασοβιετικές κυβερνήσεις της Ρωσίας, της Γεωργίας και του Αζερμπαϊτζάν αποδέχθηκαν τη Συνθήκη του Καρς. Ωστόσο, η θέση της Αρμενίας ήταν διαφορετική, λόγω της απουσίας διπλωματικών σχέσεων μεταξύ της Τουρκίας και της Αρμενίας. Τον Δεκέμβριο του 2006, ο, τότε, Υπουργός Εξωτερικών Υποθέσεων του Ερεβάν, Βαρτάν Οσκανιάν, δήλωσε πως η Αρμενία αποδέχεται τη Συνθήκη του Καρς ως ο νόμιμος διάδοχος της Αρμενικής ΣΣΔ, ωστόσο, σημείωσε πως η Τουρκία δεν τηρούσε τους όρους της συνθήκης. Συγκεκριμένα, το άρθρο 17 της συνθήκης απευθύνει έκκληση για «ελευθερία διελεύσεως φυσικών προσώπων και εμπορευμάτων, δίχως το οποιοδήποτε εμπόδιο» μεταξύ των υπογραφόντων, ενώ, επίσης, ορίζει πως οι εμπλεκόμενες πλευρές θα λάβουν «όλα τα απαραίτητα μέτρα, προκειμένου να διατηρηθούν και να αναπτυχθούν, το ταχύτερο δυνατό, σιδηρόδρομος, τηλέγραφος, καθώς και άλλες μορφές επικοινωνίας.» Ωστόσο, λόγω εντάσεων μεταξύ της Αρμενίας και του Αζερμπαϊτζάν επί του Ναγκόρνο-Καραμπάχ, η Τουρκία προχώρησε στο κλείσιμο των χερσαίων συνόρων της με την Αρμενία, καθώς και στη διακοπή των διπλωματικών σχέσεών της με την τελευταία, με συνέπεια την παραβίαση του συγκεκριμένου άρθρου. Ο Οσκανιάν ανέφερε πως, μέσω της συγκεκριμένης ενέργειας, η Τουρκία έθετε υπό αμφισβήτηση την εγκυρότητα της συνθήκης. Η Συνθήκη του Καρς, γενικώς, απορρίπτεται από την Αρμενική Επαναστατική Ομοσπονδία. Συγκεκριμένα, η τελευταία, καταδικάζει τη συνθήκη ως μία «κατάφωρη παραβίαση του διεθνούς δικαίου», ενώ, επίσης, υποστηρίζει πως, καθώς οι τρεις υπερκαυκάσιες δημοκρατίες ευρίσκονταν υπό τον έλεγχο της Μόσχας το 1921, η ανεξάρτητη συναίνεσή τους τίθεται υπό αμφισβήτηση. Η Αρμενική Επαναστατική Ομοσπονδία, ακόμη, θέτει υπό αμφισβήτηση την εγκυρότητα της συνθήκης βασιζόμενη στις εκατέρωθεν ηγεσίες των υπογραφόντων πλευρών. Συγκεκριμένα, υποστηρίζουν πως Μεγάλη Εθνοσυνέλευση της Τουρκίας ουδεμία νομική εξουσία κατείχε προκειμένου να υπογράψει διεθνείς συνθήκες. Επιπλέον, υποστηρίζει πως καθώς η ΕΣΣΔ δεν ιδρύθηκε παρά μόνον το 1922, και ως εκ τούτου, κατά την υπογραφή της συνθήκης, δεν αποτελούσε αναγνωρισμένο κράτος, επίσης «δεν υπαγόταν στο διεθνές δίκαιο και, ως εκ τούτου, η κυβέρνησή της ουδεμία εξουσία είχε προκειμένου να υπογράψει διεθνείς συνθήκες.» Έπειτα από την κατάρριψη του ρωσικού Sukhoi Su-24 επί των συροτουρκικών συνόρων τον Νοέμβριο του 2015 και την άνοδο των εντάσεων μεταξύ Ρωσίας και Τουρκίας, μέλη του Κομμουνιστικού Κόμματος Ρωσίας πρότειναν την ακύρωση της Συνθήκης της Μόσχας και, ως συνέπεια, της Συνθήκης του Καρς. Αρχικώς, το Ρωσικό Υπουργείο Εξωτερικών εξέτασε τη συγκεκριμένη ενέργεια, προκειμένου να στείλει ένα πολιτικό μήνυμα προς την κυβέρνηση του Προέδρου της Τουρκίας, Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν. Ωστόσο, η Μόσχα, τελικώς, αποφάσισε να μην προχωρήσει περαιτέρω στην εφαρμογή της, στα πλαίσια μίας προσπάθειας αποκλιμάκωσης των εντάσεων με την Άγκυρα. Επακόλουθα του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου Ιστορία της Αντζάρα
|
Η Συνθήκη του Καρς (τουρκικά: Kars Antlaşması, ρωσικά: Карсский договор, γεωργιανά: ყარსის ხელშეკრულება, αρμενικά: Կարսի պայմանագիր, αζερικά: Qars müqaviləsi) ήταν συνθήκη ειρήνης η οποία όριζε τα κοινά σύνορα μεταξύ της Τουρκίας και των τριών υπερκαυκάσιων δημοκρατιών της Σοβιετικής Ένωσης (οι σημερινές ανεξάρτητες δημοκρατίες της Αρμενίας, της Γεωργίας και του Αζερμπαϊτζάν). Η συνθήκη υπεγράφη στην πόλη του Καρς, στις 13 Οκτωβρίου 1921.Στους υπογράφοντες της Συνθήκης του Καρς περιλαμβάνονταν πέντε εκπρόσωποι της Μεγάλης Εθνοσυνέλευσης της Τουρκίας, η οποία, το 1923, διακήρυξε τη Δημοκρατία της Τουρκίας, καθώς και εκπρόσωποι των αρμενικών, αζερικών και γεωργιανών σοβιετικών δημοκρατιών, με την ταυτόχρονη εκπροσώπηση της Ρωσικής ΣΟΣΔ. Οι τελευταίοι τέσσερις συμμετέχοντες, στη συνέχεια, κατέστησαν ως ιδρυτικά μέλη της Σοβιετικής Ένωσης, έπειτα από τη νίκη των Μπολσεβίκων κατά τη διάρκεια του Ρωσικού Εμφυλίου Πολέμου και την Ενωσιακή Συνθήκη του Δεκεμβρίου του 1922.Η συγκεκριμένη συνθήκη αποτέλεσε τη διάδοχο συνθήκη της προγενέστερης Συνθήκης της Μόσχας, η οποία είχε υπογραφεί τον Μάρτιο του 1921. Τα περισσότερα εκ των εδαφών τα οποία παραχωρήθηκαν στην Τουρκία εντός της συνθήκης είχαν αποκτηθεί από τη Ρωσική Αυτοκρατορία σε βάρος της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας κατά τη διάρκεια του Ρωσοτουρκικού Πολέμου του 1877-1878. Μοναδική εξαίρεση αποτέλεσε το η περιοχή του Σουρμαλί, το οποίο αποτελούσε μέρος του ιρανικού Χανάτου του Ερεβάν, προτού το τελευταίο προσαρτηθεί από τη Ρωσία εντός της Συνθήκης του Τουρκμαντσάι, μετά το πέρας του Ρωσοπερσικού Πολέμου του 1826-28.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A3%CF%85%CE%BD%CE%B8%CE%AE%CE%BA%CE%B7_%CF%84%CE%BF%CF%85_%CE%9A%CE%B1%CF%81%CF%82
|
Δωριεύς ο Ρόδιος
|
Ήταν ο τρίτος και μικρότερος γιος του διάσημου ολυμπιονίκη Διαγόρα του Ρόδιου, και οι αδερφοί του Δαμάγητος και Ακουσίλαος ήταν επίσης πολυολυμπιονίκες στο παγκράτιο και πυγμαχία αντίστοιχα, ενώ η αδερφή τους Καλλιπάτειρα ήταν η πρώτη γυναίκα η οποία μπήκε στον αθλητικό χώρο και παρακολούθησε τους ολυμπιακούς αγώνες. (οι ολυμπιονίκες με κίτρινη σκίαση) Αναφέρεται πως είχε ανεγερθεί μνημείο με αγάλματα όλης της οικογένειας στην Άλτι της Ολυμπίας. Συμμετείχε στον Πελοποννησιακό Πόλεμο εναντίον των Αθηναϊκών δυνάμεων, και αιχμαλωτίστηκε από τους Αθηναίους οι οποίοι ωστόσο αποφάσισαν να τον απελευθερώσουν από σεβασμό προς τα αθλητικά του επιτεύγματα. Αργότερα όμως συνελήφθη από τους Σπαρτιάτες, οι οποίοι τον έκριναν από τον τόπο καταγωγής του και το γεγονός πως η Ρόδος ήταν σύμμαχος των Αθηνών, οπότε και τον εκτέλεσαν. [1.5.19] οὗτος περιτυχὼν δυοῖν τριήροιν Θουρίαιν ἔλαβεν αὐτοῖς ἀνδράσι· καὶ τοὺς μὲν αἰχμαλώτους ἅπαντας ἔδησαν Ἀθηναῖοι, τὸν δὲ ἄρχοντα αὐτῶν Δωριέα, ὄντα μὲν Ῥόδιον, πάλαι δὲ φυγάδα ἐξ Ἀθηνῶν καὶ Ῥόδου ὑπὸ Ἀθηναίων κατεψηφισμένων αὐτοῦ θάνατον καὶ τῶν ἐκείνου συγγενῶν, πολιτεύοντα παρ᾽ αὐτοῖς, ἐλεήσαντες ἀφεῖσαν οὐδὲ χρήματα πραξάμενοι. Ξενοφών, Ελληνικά, 1.5.19 [1.5.19] Τούτος απάντησε δύο πολεμικά των Θουρίων και τα αιχμαλώτισε μαζί με τα πληρώματά τους. Τους αιχμαλώτους τους φυλάκισαν όλους οι Αθηναίοι, τον αρχηγό τους όμως Δωριέα (που καταγόταν από τη Ρόδο αλλά ήταν πολίτης των Θουρίων) τον λυπήθηκαν και τον άφησαν ελεύθερο δίχως καν να του ζητήσουν λύτρα, μόλο που τον είχαν εξορίσει από καιρό κι από την Αθήνα κι από τη Ρόδο, καταδικάζοντας σε θάνατο κι αυτόν και τους συγγενείς του. [3.8.1] Οἱ δὲ ἐπὶ τῆς πρώτης νεὼς ἐκπεμφθέντες Μυτιληναίων πρέσβεις, ὡς αὐτοῖς οἱ Λακεδαιμόνιοι εἶπον Ὀλυμπίαζε παρεῖναι, ὅπως καὶ οἱ ἄλλοι ξύμμαχοι ἀκούσαντες βουλεύσωνται, ἀφικνοῦνται ἐς τὴν Ὀλυμπίαν· ἦν δὲ Ὀλυμπιὰς ᾗ Δωριεὺς Ῥόδιος τὸ δεύτερον ἐνίκα. Από τη Βικιθήκη - Θουκυδίδης, Πελοποννησιακός Πόλεμος, 3.8.1 [3.8.1] Οι πρέσβεις της Μυτιλήνης που είχαν σταλεί με το πρώτο καράβι, πήγαν στην Ολυμπία όπου οι Λακεδαιμόνιοι τους είχαν καλέσει να πάνε για να τους ακούσουν όλοι οι σύμμαχοι. Στους Ολυμπιακούς εκείνους αγώνες νίκησε για δεύτερη φορά ο Ρόδιος Δωριεύς. Ο Δωδεκανησιακός Αθλητικός Ναυτικός Σύλλογος Δωριεύς έχει πάρει την ονομασία του από τον Δωριέα.
|
Ο Δωριεύς ο Ρόδιος ή Δωριεύς του Διαγόρα ή Δωριέας (5ος αιώνας π.Χ.) ήταν αρχαίος Έλληνας ολυμπιονίκης, γεννήθηκε στην Ιαλυσό στο νησί της Ρόδου, και πιθανώς ένας από τους ιδρυτές της πόλης της Ρόδου το 408 π.Χ., ο οποίος στέφθηκε τρεις φορές ολυμπιονίκης στο άθλημα του παγκράτιου στους 87ους (432 π.Χ.), 88ους (428 π.Χ.), και 89ους (424 π.Χ.) ολυμπιακούς αγώνες της αρχαιότητας. Αναφέρεται πως υπήρξε επίσης περιοδονίκης με 4 νίκες στους αγώνες των Πύθιων, 8 στους Ίσθμιους αγώνες, και 7 στα αγωνίσματα των Νέμεων. Οι εγγονοί και οι γιοί του ήταν επίσης Ολυμπιονίκες.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%94%CF%89%CF%81%CE%B9%CE%B5%CF%8D%CF%82_%CE%BF_%CE%A1%CF%8C%CE%B4%CE%B9%CE%BF%CF%82
|
Μανώλης Γλέζος
|
Γεννήθηκε στις 9 Σεπτεμβρίου 1922 στο χωριό Απείρανθος Νάξου, γιος της Μάχης Ναυπλιώτου (1894–1967) και του Νίκου Γλέζου (1892–1924). Η οικογένεια Γλέζου έχει απώτερη καταγωγή από τους Κομητάδες Σφακίων Κρήτης. Το 1935 μετοίκησε στην Αθήνα μαζί με την οικογένειά του, όπου και τελείωσε το Γυμνάσιο όπως και ο αδερφός του Νίκος Γλέζος (εκτελέστηκε από τους Ναζί στις 10 Μαΐου 1944). Κατά τη διάρκεια της φοίτησής του στο Γυμνάσιο, στην Αθήνα, εργάστηκε και ως υπάλληλος φαρμακείου. Το 1939 δημιούργησε μια αντιφασιστική ομάδα νεολαίας ενάντια στην ιταλική κατοχή της Δωδεκανήσου και τη δικτατορία του Ιωάννη Μεταξά. Το 1940 πέτυχε στην Ανωτάτη Σχολή Οικονομικών και Εμπορικών Επιστημών. Στην αρχή του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου, ζήτησε να ενταχθεί στον Ελληνικό Στρατό στο αλβανικό μέτωπο, αλλά απορρίφθηκε επειδή ήταν μικρότερος από την ηλικία στράτευσης. Αντ' αυτού, εργάστηκε ως εθελοντής για το Ελληνικό Υπουργείο Οικονομικών και από το 1941 άρχισε να σπουδάζει στην ΑΣΟΕΕ. Κατά τη διάρκεια της Κατοχής εργάσθηκε στον Δήμο της Αθήνας και στον Ελληνικό Ερυθρό Σταυρό, ενώ παράλληλα συμμετείχε ενεργά στην Αντίσταση, μέσα από τις απελευθερωτικές οργανώσεις των νέων (ΟΚΝΕ, ΕΑΜ ΝΕΩΝ και ΕΠΟΝ) με αποτέλεσμα να υποστεί πολλές διώξεις και φυλακίσεις. Τη νύκτα της 30ής Μαΐου, ξημερώνοντας η 31η Μαΐου του 1941, αυτός και ο Απόστολος Σάντας αφαίρεσαν τη γερμανική πολεμική σημαία του Γ΄ Ράιχ, που κυμάτιζε σε ιστό στην Ακρόπολη Αθηνών, κυριολεκτικά κάτω από τα μάτια της εκεί φρουράς. Την 1η Ιουνίου οι γερμανικές Αρχές Κατοχής εξέδωσαν ανακοίνωση η οποία πληροφορούσε ότι «υπεξηρέθη η επί της Ακροπόλεως κυματίζουσα γερμανική πολεμική σημαία παρ' αγνώστων δραστών» και επέβαλε στους καταζητούμενους δράστες την ποινή του θανάτου, ενώ στον ελληνικό Τύπο συνεργάτες των Γερμανών κατήγγειλαν την αντικατοχική ενέργεια. Το τολμηρό εκείνο εγχείρημα προκάλεσε κύμα ενθουσιασμού τόσο στην Ελλάδα όσο και στο εξωτερικό που μεταδόθηκε η είδηση. Η πράξη τους ενέπνευσε τους Έλληνες που αντιστέκονταν ενάντια στον κατακτητή και καθιέρωσε και τους δύο ως σύμβολα αντίστασης κατά της χιτλερικής κατοχής. Μάλιστα ο Γάλλος στρατηγός Ντε Γκωλ χαρακτήρισε τον Μανώλη Γλέζο ως «πρώτο παρτιζάνο της Ευρώπης». Το ναζιστικό καθεστώς αποκρίθηκε με την καταδίκη του Γλέζου και του Σάντα ερήμην σε θάνατο. Έτσι ξεκίνησε μια εκτεταμένη αναζήτηση και τελικά, σχεδόν ένα χρόνο μετά, στις 24 Μαρτίου του 1942, ο Μανώλης Γλέζος και ο συνεργός του συνελήφθησαν από γερμανικό κλιμάκιο και φυλακίσθηκαν στις φυλακές Αβέρωφ. Εκεί, ο Γλέζος υπέστη βασανιστήρια και προσβλήθηκε από φυματίωση βαριάς μορφής, οπότε και αφέθηκε ελεύθερος. Στις 21 Απριλίου του 1943 συνελήφθη και πάλι, αυτή τη φορά από τους Ιταλούς κατακτητές για την ενάντιά τους δράση του, οπότε και παρέμεινε στη φυλακή για τρεις μήνες. Έξι μόλις μήνες μετά την απελευθέρωσή του από τους Ιταλούς, στις 7 Φεβρουαρίου του 1944 συνελήφθη ξανά από συνεργάτες των κατακτητών, για «επικίνδυνη αντεθνική δράση» και φυλακίσθηκε για 7,5 μήνες. Κατάφερε τελικά να δραπετεύσει στις 21 Σεπτεμβρίου του ίδιου έτους. Μετά την απελευθέρωση ο Μανώλης Γλέζος εργάσθηκε συντάκτης στην εφημερίδα Ριζοσπάστης μέχρι τις 10 Αυγούστου του 1947, οπότε και ανέλαβε αρχισυντάκτης και υπεύθυνος της έκδοσης της εφημερίδας μέχρι το κλείσιμό της από τις ελληνικές Αρχές στα τέλη Δεκέμβρη του 1947. Στις 3 Μαρτίου 1948 συνελήφθη για τις πολιτικές του πεποιθήσεις και καταδικάστηκε αρκετές φορές με διάφορες ποινές και μια φορά σε θάνατο (Οκτώβριος 1948) για «αδικήματα Τύπου» και μια φορά ακόμη σε θάνατο για παράβαση του Γ΄ Ψηφίσματος στις 21 Μαρτίου 1949. Εντούτοις, οι ποινές θανάτου του δεν εκτελέσθηκαν, λόγω της δημόσιας κατακραυγής του ελληνικού λαού και της διεθνούς κοινής γνώμης. Προσωπικότητες όπως ο Πικάσο, ο Σαρλ ντε Γκωλ και άλλοι κινητοποιήθηκαν υπέρ του. Οι ποινές του θανάτου του μετατράπηκαν σε καταδίκη σε ισόβια δεσμά το 1950, που ούτε και αυτή τελικά εκτελέστηκε. Αποφυλακίστηκε στις 26 Ιουλίου 1954, επί κυβερνήσεως Παπάγου. Όταν ιδρύθηκε η ΕΔΑ (3 Αυγούστου 1951), ο Νίκος Ζαχαριάδης πρότεινε στην εκτελεστική επιτροπή του κόμματος, για τις επικείμενες εκλογές, να χρίσει υποψηφίους βουλευτές της τον Νίκο Πλουμπίδη και τον Νίκο Μπελογιάννη. Η ΕΔΑ όμως φοβούμενη μην εκτεθεί για συνεργασία με το παράνομο ΚΚΕ, αντ' αυτών προτίμησε να συμπεριλάβει τους Μανώλη Γλέζο και Αντώνη Αμπατιέλο, επίσης θανατοποινίτες που έχαιραν όμως ευρύτερης αποδοχής. Αν και φυλακισμένος, ο Μανώλης Γλέζος εκλέχτηκε βουλευτής Αθηνών, υπό τη σημαία της ΕΔΑ. Με την εκλογή του, πραγματοποίησε δωδεκαήμερη απεργία πείνας με κύριο αίτημα την απελευθέρωση των δέκα βουλευτών της ΕΔΑ που βρίσκονταν εξόριστοι. Τελικά το αίτημά του έγινε μερικώς δεκτό· απελευθερώθηκαν οι επτά από τους δέκα και εκείνος διέκοψε την απεργία. Μετά την αποφυλάκιση του το 1954, εκλέχθηκε μέλος της Διοικούσας Επιτροπής της ΕΔΑ και ανέλαβε οργανωτικός γραμματέας της. Τον Δεκέμβριο του 1956, ορίστηκε διευθυντής της εφημερίδας Αυγή. Σε μια προσπάθεια αύξησης του ελέγχου της ΕΔΑ από την εξόριστη ηγεσία του ΚΚΕ, ηγετικά στελέχη της ΕΔΑ, μεταξύ των οποίων και ο Γλέζος, εξελέγησαν τακτικά μέλη της ΚΕ του ΚΚΕ, δίχως να αναφερθούν τα πραγματικά τους ονόματα. Τον Αύγουστο του 1958, ο Γλέζος συναντήθηκε στην Αθήνα με το γενικό γραμματέα του ΚΚΕ, Κώστα Κολιγιάννη, που επισκεπτόταν παράνομα τη χώρα. Οι επαφές του Κολιγιάννη παρακολουθούνταν από τις υπηρεσίες ασφαλείας και στις 5 Δεκεμβρίου ο Γλέζος συνελήφθη μαζί με μερικούς άλλους συνεργάτες του στο σπίτι της αδερφής του Βασιλικής (Μπούμπας) Δημητροκάλλη, για παράβαση του αναγκαστικού νόμου 375/1936 περί κατασκοπείας με την κατηγορία της κατασκοπείας υπέρ της ΕΣΣΔ. Μέχρι να εκδικαστεί η υπόθεση στο στρατοδικείο δεν προέκυψαν συγκεκριμένα στοιχεία για πράξεις που έθεταν σε κίνδυνο της ασφάλεια και την άμυνα της χώρας. Έτσι, στον Γλέζο και σε οκτώ συγκατηγορούμενούς του απαγγέλθηκε η κατηγορία για «προσφορά εις κατασκοπείαν», με την οποία κατηγορούνταν επίσης δεκάδες μέλη του ΚΚΕ από το 1954 και η οποία επέφερε ποινή ισόβιας κάθειρξης. Η σύλληψη και η παραπομπή σε δίκη του Γλέζου προκάλεσαν διεθνείς αντιδράσεις και ανησυχία για την κατάσταση των πολιτικών ελευθεριών στην Ελλάδα. Τη δίκη του Γλέζου, που διεξήχθη το καλοκαίρι του 1959, παρακολούθησαν τρεις διακεκριμένοι διεθνώς νομικοί, που επέρριψαν ευθύνες στο ΚΚΕ για τη χρήση μεθόδων κατασκοπείας (π.χ. κώδικα, πλαστών εγγράφων), αλλά κατέληξαν ότι η κατηγορία ήταν αβάσιμη και η δίκη είχε πολιτικό χαρακτήρα. Ο Γλέζος καταδικάστηκε το 1959 σε φυλάκιση 5 ετών, εκτόπιση 4 ετών και στέρηση των πολιτικών του δικαιωμάτων επί 8 έτη, ενώ κρατείτο στις φυλακές από το 1958. Το χωριό του τ' Απεράθου της Νάξου πρωτοστατεί με υπόμνημα διαμαρτυρίας το οποίο υπέγραψαν όλοι οι κάτοικοι. Στο υπόμνημα αυτό συμμετείχαν με υπογραφές οι κοινοτάρχες και από άλλα χωριά της Νάξου. Στις 15 Δεκέμβρη του 1962, επ' ευκαιρία των γενεθλίων του, αποφυλακίστηκε με Βασιλικό Διάταγμα (ΦΕΚ 14 Δεκ. 1962). Χαρίστηκε το υπόλοιπο της ποινής φυλάκισης ενός έτους και ολόκληρη η εκτόπιση 4 ετών. Στο μεταξύ η εκλογή του ως βουλευτού της ΕΔΑ είχε ακυρωθεί λόγω της στέρησης των πολιτικών του δικαιωμάτων. Μετά την έκδοση χάριτος εξελέγη μέλος της νέας Δ.Ε. και της εκτελεστικής επιτροπής της ΕΔΑ. Παράλληλα με το θέμα της αντιδικίας στο εσωτερικό, έχει ξεσπάσει και αντιδικία με τη Σοβιετική Ένωση και με το ενδιαφέρον της κοινής γνώμης να αυξάνεται. Από τα τέλη Απριλίου αρχίζουν να φτάνουν στην Αθήνα αντιπρόσωποι διεθνών οργανώσεων, οι οποίοι είτε ερευνούν το θέμα είτε προβαίνουν σε αιτήματα για παραπομπή της υπόθεσης σε τακτικά δικαστήρια. Στις αρχές Μαΐου ανακοινώθηκε η ίδρυση Διεθνούς Επιτροπής για την υπεράσπιση του Γλέζου και των συνεργατών του, με έδρα το Παρίσι. Πρόεδρος είναι ο παλαιός Γάλλος πολιτικός Πωλ Μπονκούρ. Ανάμεσα στα ιδρυτικά μέλη ήταν και ο Γάλλος Ζαν-Πωλ Σαρτρ. Ο Γάλλος συγγραφέας και φιλόσοφος Αλμπέρ Καμύ σε επιστολή του της 27ης Απριλίου 1959 προς τον τότε πρωθυπουργό Κωνσταντίνο Καραμανλή σημειώνει:«Πέρα από κάθε κομματικό πνεύμα, θα ήθελα να σας εκφράσω τα συναισθήματα με τα οποία οι ελεύθεροι Γάλλοι διανοούμενοι παρακολουθούν την υπόθεση Γλέζου. Η φιλία και το χρέος της προσωπικής ευγνωμοσύνης που αισθανόμαστε για τη χώρα σας μας οδηγούν να πάρουμε θέση στην υπόθεση αυτή. Απευθύνοντας έκκληση στα πιστεύω σας περί δικαιοσύνης, θα ήμασταν ευγνώμονες εάν θελήσετε να δείξετε ευμένεια ως προς τον διανοούμενο [Γλέζο], του οποίου δεν ασπάζομαι τις πεποιθήσεις μεν, αλλά θεωρώ ότι η γενναιότητα του είναι άξια, αν μη τι άλλο, εκτίμησης.» Η υπόθεση έτσι πήρε διεθνείς προεκτάσεις. Την περίοδο εκείνη παρατηρούνταν ένα είδος κινητοποίησης η οποία προερχόταν τόσο από τα κομμουνιστικά κόμματα, τα οποία αποτελούσαν το κύριο μοχλό κινητοποίησης, όσο και από τα αντίθετα πολιτικά τους ρεύματα όπως οι φιλελεύθεροι, σοσιαλιστές, συντηρητικοί και ριζοσπάστες. Μέσα από το είδος της κινητοποίησης όλες αυτές οι πολιτικές ομάδες συνεργάστηκαν πιστεύοντας ότι οι πολιτικοί διωγμοί και τα στρατοδικεία υπονομεύουν τη δημοκρατία. Όσο προχωρούσε ο καιρός της ενάρξεως της δίκης – 9 Ιουλίου 1959 – τόσο πιο πολύ εντείνονταν οι κινητοποιήσεις και οι πιέσεις από το εξωτερικό. Η δίκη του Γλέζου και άλλων στελεχών του ΚΚΕ αρχίζει στις 9 Ιουλίου 1959, στο Τακτικό Στρατοδικείο Αθηνών. Στο μεταξύ, όλα τα κόμματα της Αντιπολιτεύσεως έχουν ταχθεί εναντίον της παραπομπής πολιτικών υποθέσεων στα στρατοδικεία. Παράλληλα στην Αθήνα αφικνούνται ξένοι νομικοί, εκπρόσωποι οργανώσεων και δημοσιογράφοι. Σύμφωνα με το βούλευμα, οι πέντε από τους παρόντες κατηγορούμενους και πιο συγκεκριμένα οι: Τρικαλινός, Βουτσάς, Ευθημιάδης, Συγγελάκης και Καρκαγιάνης παραπέμπονται «δια προσφοράν εις κατασκοπείαν», σύμφωνα με το Α.Ν. 375/1936 άρθρο 9ο. Οι υπόλοιποι, ανάμεσα στους οποίους και ο Γλέζος, για παροχή βοήθειας στους προσφερθέντες σύμφωνα με το άρθρο 10 παράγραφος 1 του ιδίου Νόμου. Τα αστυνομικά μέτρα που έχουν παρθεί από την πρώτη μέρα είναι ιδιαιτέρως εμφανή γύρω από το δικαστήριο, το παλαιό κτήριο του Στρατοδικείου επί της οδού Ακαδημίας. Οι κατηγορούμενοι καταφθάνουν στο στρατιωτικό δικαστήριο με περασμένες τις χειροπέδες στα χέρια τους και ορισμένοι χειροκροτούν με αποτέλεσμα την άμεση σύλληψή τους. Οι συνήγοροι υπερασπίσεως υποβάλλουν από την πρώτη στιγμή ενστάσεις αναρμοδιότητας του δικαστηρίου με το δικαιολογητικό ότι ο νόμος Α.Ν. 375 έχει καταργηθεί και ότι το κατηγορητήριο είναι αόριστο, αλλά το δικαστήριο τις απορρίπτει. Η διάρκεια της δίκης είναι 14 ημέρες. Μέσα στο δικαστήριο παρευρίσκονταν μόνο δημοσιογράφοι, μάρτυρες κατηγορίας, συγγενείς, συνήγοροι και τα αστυνομικά όργανα. Οι μάρτυρες κατηγορίας είναι ανώτατα στελέχη της Ελληνικής Αστυνομίας των οποίων η κύρια ενασχόληση τους είναι η μελέτη της ιστορικής εξέλιξης και των σκοπών του ΚΚΕ, υπό το πρίσμα της Δεξιάς. Ο βασικός μάρτυρας κατηγορίας αστυνόμος Παπασπυρόπουλος καταθέτει ότι είδε ο ίδιος τον Κολιγιάννη να μπαίνει στο σπίτι της αδερφής του Γλέζου. Από την παραμονή της δίκης σημειώνεται η πρώτη παρέμβαση της Σοβιετικής Ενώσεως. Ο πρόεδρος του Ανωτάτου Σοβιέτ στρατάρχης Βοροσίλωφ με μήνυμά του στο βασιλιά Παύλο εκφράζει την ανησυχία του για τη τύχη του Γλέζου. Ο υφυπουργός Εξωτερικών Σκεφέρης σε συνάντηση του με το Σοβιετικό Πρεσβευτή δηλώνει ότι ο βασιλιάς δε μπορεί να επέμβει και τούτο διότι το Δημοκρατικό Σύνταγμα της Ελλάδος απαγορεύει την ανάμειξή του στις αποφάσεις της Δικαιοσύνης. Παράλληλα την ίδια ημέρα ο Πρωθυπουργός Κωνσταντίνος Καραμανλής δηλώνει την έκπληξη του για την κινητοποίηση του Κομμουνισμού για την εν λόγω δίκη κατασκοπίας και καθώς επίσης ότι η Ελληνική Δικαιοσύνη είναι ανεξάρτητη, αμερόληπτη και δε δέχεται καμία εξωτερική επέμβαση. Οι περισσότεροι κατηγορούμενοι αναιρούν τις ομολογίες τους και υπερασπίζονται την πολιτική του ΚΚΕ και ο Μανώλης Γλέζος υποστηρίζει ότι η κατηγορία εναντίον του είναι συκοφαντική και σκοπός της είναι να πληγεί η ΕΔΑ και το δημοσιογραφικό της όργανο η Αυγή. Στην αγόρευσή του ο Βασιλικός Επίτροπος καταφέρθηκε κατά των κομμουνιστικών καθεστώτων, του διεθνούς κομμουνισμού καθώς επίσης και του ΕΑΜ, ΕΛΑΣ και ΚΚΕ. Στην αναφορά του στο πρόσωπο του Γλέζου, ζητά να μη καταδικαστεί για την υπόθεση της κατασκοπείας αλλά διότι γνώριζε και δεν ανέφερε. Στην δίκη αυτή την αδερφή του Μανώλη Γλέζου υπερασπίστηκε ο Νικηφόρος Μανδηλαράς. Στις 22 Ιουλίου το Στρατοδικείο ανακοίνωσε την απόφασή του, σύμφωνα με την οποία ο Μανώλης Γλέζος καταδικάστηκε σε 5 χρόνια φυλάκιση, 4 χρόνια εκτόπιση και 8 χρόνια στέρηση πολιτικών δικαιωμάτων. Σημειώνεται η δεύτερη παρέμβαση της Σοβιετικής Ενώσεως ότι η Σοβιετική Ταχυδρομική Υπηρεσία εξέδωσε το Δεκέμβριο του 1959 αναμνηστική σειρά με ένα μόνο γραμματόσημο με προσωπογραφία του Μανώλη Γλέζου. Σε αντίδραση της συγκεκριμένης έκδοσης, η Ελληνική Κυβέρνηση εξέδωσε σειρά δύο γραμματοσήμων με την προσωπογραφία του Ίμρε Νάγκι, Ούγγρου προοδευτικού Πρωθυπουργού που κρεμάστηκε εκείνη τη χρονιά απο τα Σοβιετικά Στρατεύματα Εισβολής. Και οι δύο χώρες απέσυραν τις σειρές αμέσως. Κατά τη διάρκεια της φυλάκισής του, ο Γλέζος επανεκλέχθηκε βουλευτής με το ψηφοδέλτιο της ΕΔΑ 1961. Τελικά ο Μ. Γλέζος απελευθερώθηκε στις 15 Δεκεμβρίου 1962 ως αποτέλεσμα της δημόσιας κατακραυγής στην Ελλάδα και στο εξωτερικό. Το 1963 συμμετείχε μαζί με το Γρηγόρη Λαμπράκη και το Λεωνίδα Κύρκο στην πορεία Ειρήνης του Όλντερμάστον (Aldermaston) της Αγγλίας. Ο Λαμπράκης κρατούσε ημερολόγιο καθημερινά, όπου αναφέρεται: Έφθασα στο Λονδίνο το βράδυ της παραμονής της πορείας. Είναι Μ. Πέμπτη. Βρέθηκα στο Κάουντι Οτέλ δωμ. 416 όπου έμενε κι ο Γλέζος και ο Λ. Κύρκος. Τους άφησα στην πόρτα του δωματίου τους σημείωμα ότι ήλθα για την πορεία και έπεσα να κοιμηθώ. Στις 12 μεσάνυχτα μου χτύπησε την πόρτα ο Μανώλης, με φίλησε. «Τρέχω είπε να φέρω το Λεωνίδα». Κι ήλθαν. Τους έδωσα ένα πακέτο τσιγάρα, φιστίκια κι εφημερίδες σημερινές. Τις ξεφύλλησαν με αγωνία. Μου είπαν ότι θα σηκωθούμε στις 6.30 το πρωί Μεγ. Παρασκευή για να μας μεταφέρει το αυτοκίνητο στο Όλντερμάστον απ΄όπου θ΄ αρχίσει η πορεία. Πρώτοι θα είναι οι Ιάπωνες (μούπε ο Μανώλης) λόγω Χιροσίμα. Μετά ακολουθεί η ελληνική αντιπροσωπεία.- Λόγω Μανώλη Γλέζου, είπα εγώ. Ο Μανώλης κατέβασε το κεφάλι και δεν απήντησε... Έφυγαν για να μου χτυπήσουν το τηλέφωνο και να ξυπνήσω το πρωί. Σαν χωριατόπαιδο δεν μπορώ να κοιμηθώ από αγωνία για την πορεία. Το βράδυ της 30ης Ιουλίου του 1963, ο Μανώλης Γλέζος έδωσε συνέντευξη προς τους δημοσιογράφους στη Μόσχα, όπου βρισκόταν για να παραλάβει το βραβείο Λένιν. Σύμφωνα με σχετικό τηλεγράφημα του Γαλλικού Πρακτορείου Ειδήσεων από τη σοβιετική πρωτεύουσα, ο Γλέζος φερόταν ότι εκφράστηκε «υπέρ της λύσεως του προβλήματος των μακεδονικών μειονοτήτων δια διαπραγματεύσεων (και) εις δεδομένην στιγμήν την ίδρυσιν μιας αυτονόμου Μακεδονίας». Το τηλεγράφημα δημοσιεύθηκε την επομένη στο επίσημο όργανο της Αριστεράς, την Αυγή. Προκλήθηκε θύελλα αντιδράσεων και η Ε.Δ.Α. με ανακοίνωσή της διέψευσε το περιεχόμενο του τηλεγραφήματος. Ωστόσο, το Γαλλικό Πρακτορείο δεν ανασκεύασε τα μεταδοθέντα, αν και δέχθηκε ότι πιθανόν «διέφυγον αποχρώσεις τινές» των όσων είπε ο Γλέζος. Στα όσα ακολούθησαν παρενέβη ο Σοβιετικός πρεσβευτής στην Αθήνα Ν. Κοριούκιν, ο οποίος στις 2 Αυγούστου δήλωσε ότι για τη Σοβιετική Ένωση δεν υφίσταται μακεδονικό πρόβλημα. Τελικώς ο ίδιος ο Γλέζος με δήλωσή του, που μετέδωσε το σοβιετικό πρακτορείο Ταςς στις 6 Αυγούστου, διέψευσε κατηγορηματικά το τηλεγράφημα του Γαλλικού Πρακτορείου και τόνισε ότι «δεν υπάρχει μακεδονικό ζήτημα». Παρόμοιες δηλώσεις έκανε κατά την άφιξή του στο αεροδρόμιο Ελληνικού στις 28 Αυγούστου, όπου τον υποδέχθηκαν στελέχη και οπαδοί της Ε.Δ.Α., μεταξύ των οποίων και ο Μίκης Θεοδωράκης. Στο πραξικόπημα της 21ης Απριλίου 1967, ο Γλέζος συνελήφθη τα ξημερώματα στην οδό Φαιδριάδων στην Κυψέλη όπου διέμενε μαζί με την οικογένεια του, μαζί με το υπόλοιπο των πολιτικών ηγετών και κρατήθηκε επί τέσσερα έτη διαδοχικά στο Γουδί, το Πικέρμι, στη Γενική Ασφάλεια (Χωροφυλακής), τη Γυάρο, το Παρθένι Λέρου και τέλος στον Ωρωπό απ΄όπου και απελευθερώθηκε το 1971 μετά από γενική αμνηστία. Συνολικά έχει καταδικασθεί 28 φορές για την πολιτική και αντιστασιακή δραστηριότητα του από τις οποίες τρεις φορές σε θάνατο. Ο συνολικός χρόνος παραμονής του Μανώλη Γλέζου στις φυλακές είναι 11 έτη και 5 μήνες, ενώ 4 έτη και 6 μήνες συμπλήρωσε στην εξορία. Έγιναν εννέα απόπειρες δολοφονίας εναντίον του. Το 1968 από την εξορία, καταδικάζει την επέμβαση της Σοβιετικής Ένωσης στην Τσεχοσλοβακία, οπότε αποχώρησε από το ΚΚΕ. Το 1967 το καθεστώς της 21ης Απριλίου δεν του επέτρεψε να παρευρεθεί στην κηδεία της μητέρας του. Η πολιτική πορεία του Μανώλη Γλέζου αναλώθηκε σε μια ανεπιτυχή προσπάθεια για την αναβίωση της ΕΔΑ, στην οποία ήταν γραμματέας έως το 1985 και Πρόεδρος, (μετά τον θάνατο του Ηλία Ηλιού) από το 1985 έως το 1989. Τον Οκτώβρη του 1986 εκλέχθηκε και ανέλαβε πρόεδρος για ένα χρονικό διάστημα στην κοινότητα Απειράνθου. Κατόπιν, κατάργησε ουσιαστικά τα προνόμια του συμβουλίου και εισήγαγε ένα σύστημα με ένα «σύνταγμα» και μια τοπική συνέλευση που είχε το συνολικό έλεγχο της κοινοτικής διοίκησης. Αυτό το πρότυπο λειτούργησε για αρκετά έτη, αλλά μακροπρόθεσμα το ενδιαφέρον των συγχωριανών του μειώθηκε και η συνέλευση εγκαταλείφθηκε. Στις βουλευτικές εκλογές του 1981 και του 1985, όπου η ΕΔΑ αποφάσισε συνεργασία με το ΠΑ.ΣΟ.Κ., ο Μ. Γλέζος εκλέχτηκε Βουλευτής στην Α' εκλογική περιφέρεια Αθηνών και στην Β' εκλογική περιφέρεια Πειραιώς αντίστοιχα. Το 1984 εκλέχτηκε για πρώτη φορά Μέλος του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου με το ΠΑΣΟΚ. Επανεξελέγη το 1985 βουλευτής, αλλά στις 19 Ιουνίου του ίδιου έτους ανεξαρτητοποιήθηκε από την κοινοβουλευτική ομάδα του ΠΑΣΟΚ. Την 1η Ιανουαρίου 1987 παραιτήθηκε του βουλευτικού του αξιώματος. Στις βουλευτικές εκλογές του 2000 ήταν υποψήφιος με το ψηφοδέλτιο του Συνασπισμού. Το 2002, διαμόρφωσε την πολιτική ομάδα Ενεργοί Πολίτες η οποία υποστηριζόμενη από τον ΣΥΡΙΖΑ συμμετείχε στις Νομαρχιακές εκλογές του ίδιου έτους. Ο Μανώλης Γλέζος εκλέχθηκε Νομαρχιακός Σύμβουλος Αθηνών-Πειραιώς της διευρυμένης περιφέρειας Αττικής, με την παράταξη να συγκεντρώνει ποσοστό 11. Η πολιτική ομάδα σε συνεργασία με τον Συνασπισμό και άλλα μικρότερα κόμματα της Αριστεράς, μέσω του ΣΥΡΙΖΑ συμμετείχε στις βουλευτικές εκλογές του 2004. Στις 5 Μαρτίου του 2010, εξαιτίας του ψεκασμού με χημικές ουσίες στο πρόσωπο από αστυνομικούς των ΜΑΤ κατά τη διάρκεια απεργίας, παρουσίασε αναπνευστικά προβλήματα και υψηλή πίεση. Την επίθεση καταδίκασε ο Υπουργός Προστασίας του Πολίτη Μιχάλης Χρυσοχοΐδης και άλλοι πολιτικοί. Ο Μανώλης Γλέζος μαζί με άλλα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ ετοιμάζονταν να αναρτήσουν πανό κοντά στο μνημείο του Αγνώστου Στρατιώτη.Στις Δημοτικές εκλογές του 2010 εκλέχτηκε Δημοτικός σύμβουλος στο Δήμο Πάρου (τόπο καταγωγής της μητέρας του), Επικεφαλής της Κίνησης Ενεργών Πολιτών Πάρου. Στις Βουλευτικές εκλογές του Μάιου και Ιουνίου 2012 εκλέχθηκε βουλευτής Επικρατείας με το κόμμα του ΣΥ.ΡΙΖ.Α ύστερα από χρόνια αποχής από το Ελληνικό κοινοβούλιο.Υπήρξε Πρόεδρος του Εθνικού Συμβουλίου διεκδίκησης των οφειλών της Γερμανίας προς την Ελλάδα. Υπήρξε επίτιμος Πρόεδρος της επιτροπής μελέτης και αξιοποίησης του έργου της ΕΠΟΝ. Πρόεδρος της επιτροπής συμπαράστασης στον αγώνα του λαού των Σαχράουι και του απελευθερωτικού μετώπου (POLISARIO). Στις Ευρωεκλογές του 2014 εξελέγη ευρωβουλευτής με τον ΣΥΡΙΖΑ με περισσότερους από 438.000 σταυρούς προτίμησης, πρώτος σε σταυρούς προτίμησης μεταξύ όλων των υποψηφίων, όλων των κομμάτων.Μαζί με τους ευρωβουλευτές Γιώργο Κατρούγκαλο και Κωνσταντίνα Κούνεβα καθώς και τον Βουλευτή Παναγιώτη Κουρουμπλή, ο Μανώλης Γλέζος εκπροσώπησε τον ΣΥΡΙΖΑ στη μεγάλη σιωπηρή πορεία κατά της τρομοκρατίας στο Παρίσι, στις 11-1-2015, όπου συμμετείχε πλήθος άνω των 3,5 εκατ. ατόμων, ανάμεσα στο οποίο βρέθηκαν και 44 ηγέτες του κόσμου, οι οποίοι μαζί με τους υπόλοιπους διαδηλωτές φώναξαν «Je suis Charlie». Παρά την υποστήριξή του στον ΣΥΡΙΖΑ, ο Γλέζος εξέφρασε δημόσια τη διαφωνία του με τις αποφάσεις του κόμματος, όταν διαπραγματεύτηκε πάνω στα θέματα της δανειακής σύμβασης και του μνημονίου. Ο Γλέζος, με άρθρο του στο blog της Κίνησης Ενεργών Πολιτών, κατηγόρησε την Κυβέρνηση πως υποχώρησε από τις προεκλογικές δεσμεύσεις της και πως αρκέστηκε σε επικοινωνιακές τακτικές, χωρίς να αλλάξει ουσιαστικά την προτέρα κατάσταση, ενώ κάλεσε τους οπαδούς του ΣΥΡΙΖΑ να αντιδράσουν «πριν είναι αργά». Από την πλευρά της, στην Κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ δήλωσαν πως περίμεναν «μια πιο δίκαιη και νηφάλια αποτίμηση από ένα στέλεχος της εμπειρίας και της διαδρομής του Μανώλη Γλέζου». Στις 17 Ιουνίου 2015, ο Γλέζος υπέβαλε την παραίτησή του από το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο, με ισχύ από τις 8 Ιουλίου 2015 καθώς είχε ανακοινώσει ότι θα αποχωρήσει με την παρέλευση ενός χρόνου θητείας. Τη θέση του στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο πήρε ο Νίκος Χουντής.Αντίστοιχες ήταν και οι διαφωνίες του με το κόμμα του ΣΥΡΙΖΑ μετά την αποχώρηση του. Κατά τη διάρκεια του δημοψηφίσματος για την δανειακή σύμβαση του 2015 πήρε σαφή θέση υπέρ του «όχι», ενώ στις διαπραγματεύσεις με με την Βόρεια Μακεδονία αντιτάχθηκε στη Συμφωνία των Πρεσπών του 2018 δηλώνοντας κατά της ονομασίας. Το 1947 Ο Μανώλης Γλέζος παντρεύτηκε την επίσης αντιστασιακή Αναστασία Κουκά (Τασία Γλέζου) με την οποία απέκτησε δύο παιδιά (το Νίκο και τη Μαρία) και τέσσερα εγγόνια. Μετά τον θάνατο της Τασίας το 1980, ο Γλέζος παντρεύτηκε την Τζώρτζια Αργυροπούλου, με την οποία παρέμεινε μέχρι το τέλος της ζωής του το 2020.Στις 7 Απριλίου 1999 αποφάσισε να συμμετάσχει στην ιστορική αποστολή της ΑΕΚ στο Βελιγράδι, η οποία αγωνίστηκε ως ένδειξη διαμαρτυρίας εν μέσω βομβαρδισμών του ΝΑΤΟ, απέναντι στην Παρτιζάν. Η συγκεκριμένη κίνηση ήταν η πρώτη του ενασχόληση με τα ποδοσφαιρικά δρώμενα, κάτι που τον ώθησε στη στήριξη της ΑΕΚ επί σειρά ετών. Ο Μανώλης Γλέζος απεβίωσε στην κλινική Ερρίκος Ντυνάν στο κέντρο των Αθηνών στις 30 Μαρτίου 2020, σε ηλικία 97 ετών, από καρδιακή ανεπάρκεια. Η κηδεία του τελέστηκε την 1η Απριλίου 2020 στον Ι.Ν. Αγίων Θεοδώρων στο Πρώτο Νεκροταφείο Αθηνών και προεξαρχόντος του Αρχιεπισκόπου Αθηνών Ιερώνυμου, χωρίς λαϊκό προσκύνημα και σε ιδιαίτερα στενό οικογενειακό κύκλο, λόγω της Πανδημίας κορωνοϊού του 2020. Ύστερα από απόφαση του Δημάρχου Αθηναίων Κώστα Μπακογιάννη, τελέστηκε δημοσία δαπάνη. Καθ' όλη την διάρκεια της ημέρας, η σημαία στο βράχο της Ακρόπολης κυμάτιζε μεσίστια, έπειτα από κυβερνητική απόφαση. Εκτός από την αρθρογραφία του σε ελληνικές και ξένες εφημερίδες καθώς και περιοδικά, ανακοινώσεις σε επιστημονικά συνέδρια, μελέτες, δοκίμια και συνεντεύξεις, από το 1942 έχει δημοσιεύσει τουλάχιστον 16 βιβλία: Η ιστορία του βιβλίου (1974) Από τη δικτατορία στη δημοκρατία (1974) Το φαινόμενο της αλλοτρίωσης στη γλώσσα (1977) Βίγλα Μνήμης 1981 Η συνείδηση της πετραίας γης (1997) Μαύρη Βίβλος της Κατοχής 1999 Ύδωρ, Αύρα, Νερό 2001 Ο άνθρωπος και η φύση 2002 Το 2006 εκδόθηκε και κυκλοφόρησε το δίτομο έργο του «Εθνική Αντίσταση 1940-1945» στην παρουσίαση του οποίου παρευρέθηκαν τόσο ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας όσο και ο Πρωθυπουργός της χώρας (2006) «Και ένα Μάρκο να ήταν...Οι οφειλές της Γερμανίας στην Ελλάδα» Νοέμβριος 2012 «Νέκυιαι Ωδαί» Ιούνιος 2013 «Έξοδος» Δεκέμβρης 2013 «Αντισταθείτε» στα Ισπανικά: «RESITID - Un manifesto contra la soumission» Οκτώβρης 2015 "Στα Κυκλαδονήσια η αίσθηση στο φως στιχουργεί" Απρίλης 2016 "Αντιτασθείτε" στα Ελληνικά με πρόλογο Μάρτιος 2017. "ΑΚΡΩΝΥΜΙΑ" Ιούνης 2017 από τις εκδόσεις της Βουλής των Ελλήνων (παρουσία πρωθυπουργού Α.Τσίπρα και προέδρου της Βουλής Ν.Βούτση) Ο Μανώλης Γλέζος τιμήθηκε το 1958 με το Διεθνές Βραβείο Δημοσιογραφίας και το 1959 με το χρυσό μετάλλιο Ζολιό Κιουρί του Παγκόσμιου Συμβουλίου Ειρήνης. Συνεχεία αυτού λίγα χρόνια αργότερα (1963) του απονεμήθηκε το Βραβείο Ειρήνης Λένιν. Επίσης, του απονεμήθηκε ο τίτλος του επίτιμου καθηγητή της φιλοσοφίας του Πανεπιστημίου Πάτρας το 1996 και του Αριστοτέλειου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης το 2001. Στις 22 Ιανουαρίου 2008 αναγορεύτηκε επίτιμος διδάκτορας της Φιλοσοφικής Σχολής του Πανεπιστημίου Αθηνών. Στις 31 Μαΐου 2017 το τμήμα Ιστορίας, Αρχαιολογίας και Διαχείρισης Πολιτισμικών Αγαθών της πανεπιστημιακής σχολής της Καλαμάτας τον αναγόρευσε επίτιμο διδάκτορα. Υπήρξε µέλος της Εκτελεστικής Επιτροπής της Διεθνούς Οργάνωσης Δημοσιογράφων, µέλος του Προεδρείου της Παγκόσμιας Ομοσπονδίας Αγωνιστών Εθνικής Αντίστασης (FIR) και µέλος του Προεδρείου του Παγκοσμίου Συμβουλίου Ειρήνης. Το Δεκέμβρη του 2015 0 Μανώλης Γλέζος τιμήθηκε με το βραβείο «Οστρόβσκι» στη Μόσχα Ο Μανώλης Γλέζος ήταν επίτιμος δημότης 38 δήμων της Ελλάδας. Εκτός από την πολιτική του δραστηριότητα, ο Γλέζος είχε εφεύρει ένα σύστημα για την αποτροπή των πλημμυρών, την καταπολέμηση της διάβρωσης και τη συντήρηση του υπόγειου νερού, το οποίο λειτουργεί με τη συλλογή του νερού της βροχής μέσα σε φρεάτια προκειμένου να το κατευθύνει στα υδροφόρα στρώματα. Για την επιστημονική του κατάρτιση και την πολιτική και αγωνιστική του δράση είχε τιμηθεί 4 φορές από την πανεπιστημιακή κοινότητα της χώρας (Πανεπιστήμιο Πατρών 1996, Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης 2001, Εθνικό Μετσόβιο Πολυτεχνείο 2003, Εθνικό Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο Αθηνών 2008). Επίσης, ανακηρύσσεται το 1994 επίτιμο μέλος της Ελληνικής Εταιρείας Διαχείρισης Υδάτινων Πόρων, το 1995 επίτιμο μέλος της Ελληνικής Υδροτεχνικής Ένωσης και το 1996 επίτιμο μέλος του συνδέσμου Γεωλόγων-Μεταλλειολόγων Κύπρου. Το 1997 τιμήθηκε από τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας Κωστή Στεφανόπουλο με το Μεγαλόσταυρο του Φοίνικα για τις υπηρεσίες που πρόσφερε στην Πατρίδα. Το 2002 το Γεωτεχνικό Επιμελητήριο Ελλάδας τον ανακηρύσσει επίτιμο μέλος του, για την προσφορά του στην επιστήμη του νερού και την προστασία του περιβάλλοντος. Το 2006 η Ακαδημία Αθηνών τον τιμά μαζί με τον Απόστολο Σάντα με το Χρυσό Μετάλλιο της Τάξεως Ηθικών και Πολιτικών Επιστημών, για την υποστολή της σβάστικας από την Ακρόπολη την νύχτα της 30ής προς 31ης Μαΐου 1941. Το 2008 ο Πρόεδρος της Βουλής των Ελλήνων Δημ. Σιούφας τον τιμά για τον ίδιο λόγο και πάλι με τον Απόστολο Σάντα. Το 2011 τιμήθηκε από τη Δημοκρατία της Γαλλίας. Δεκάδες δήμοι, σύλλογοι και κοινωνικοί φορείς τον έχουν τιμήσει για την προσφορά και τους αγώνες του για την Ελλάδα. Συμπληρώνοντας 75 χρόνια από την ίδρυση του ΕΑΜ, η διοίκηση των ΕΛΤΑ επέλεξε να απεικονίσει σε μια ειδική σειρά γραμματοσήμων τα πρόσωπα 5 αγωνιστών της εθνικής αντίστασης, των Βαρδή Β. Βαρδινογιάννη, Μανώλη Γλέζου, Στέλιου Ζαμάνου, Κώστα Μαραγκουδάκη και του Απόστολου (Λάκη) Σάντα. Η παρουσίαση έγινε στις 23 Φλεβάρη 2016, στο κτίριο της παλαιάς Βουλής ενώπιον πλήθος κόσμου. Στις 16 Απριλίου 2016 σε μεγάλη τιμητική εκδήλωση του Δήμου Γαλατσίου, προς τιμή του, ο Δήμαρχος Γεώργιος Μαρκόπουλος ανακοίνωσε την μετονομασία της μεγαλύτερης πλατείας του Δήμου Γαλατσίου (πλατεία που περικλείεται από τις οδούς Παπαφλέσσα, Πανδώρας, Σαπφούς και Κυμοθόης) σε πλατεία Μανώλη Γλέζου - Ελευθερίας. Τον Μάρτη του 2018 ο Ανδρέας Χατζηπατέρας παρουσίασε στο φεστιβάλ Θεσσαλονίκης ντοκιμαντέρ για το Μανώλη Γλέζο με τίτλο: Ο τελευταίος Παρτιζάνος αφιερωμένο στην ζωή και το έργο του. Στις 5 Οκτώβρη 2020 μετά από πρόταση και ενέργειες του Σχολικού Συμβουλίου του ΓΕΛ Νάξου, το Υπουργείο Παιδείας (υφυπουργός Σοφία Ζαχαράκη) ανακοίνωσε την υπ' αριθμ. 133763/Δ2 απόφαση μετονομασίας του μεγαλύτερου Λυκείου της Νάξου και των Κυκλάδων από Γενικό Λύκειο Νάξου σε Γενικό Λύκειο Νάξου – «Μανώλης Γλέζος». Η σχετική απόφαση δημοσιεύθηκε στο ΦΕΚ 4409, Τεύχος B΄, 06/10/2020.Επιπλέον, το προεδρείο του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου αποφάσισε να δώσει το όνομά του σε αίθουσα του κτιρίου Αλτιέρι Σπινέλι. Η πρόταση έγινε ομόφωνα δεκτή το απόγευμα της Δευτέρας 8 Μαρτίου 2021, σχεδόν ένα χρόνο μετά από το επίσημο αίτημα, όπως είχε διατυπωθεί τον Μάρτιο του 2020, με επιστολή του αντιπροέδρου του ΕΚ και επικεφαλής της ευρωομάδας του ΣΥΡΙΖΑ, Δημήτρη Παπαδημούλη, και των συμπροέδρων της Ευρωομάδας της Αριστεράς, Μανόν Ομπρί και Μάρτιν Σίρντεβαν προς τον πρόεδρο του ΕΚ, Νταβίντ Σασόλι. Μανώλης Γλέζος: «Στην εξορία πήρα το "δίπλωμα" γεωλογίας» Επίσημη ιστοσελίδα της πολιτικής κίνησης "Ενεργοί Πολίτες" (Ισπανικά) Άρθρο στην ισπανική εφημερίδα EL PAIS Μανώλης Γλέζος (Αρχείο ντοκιμαντέρ της ΕΡΤ) Μανώλης Γλέζος, Απόστολος Σάντας (Αρχείο ντοκιμαντέρ της ΕΡΤ) Τη νύχτα που κατέβηκε η σβάστικα (Αρχείο ντοκιμαντέρ της ΕΡΤ) Φυλλάδιο για την αποφυλάκιση του Γλέζου από την Επιτροπή Ελλήνων πολιτικών προσφύγων για τη δημοκρατία στην Ελλάδα 1962 (Αρχεία Σύγχρονης Κοινωνικής Ιστορίας, Αρχείο ΕΠΕΣ) Αρχειοθετήθηκε 2015-05-15 στο Wayback Machine. (Γαλλικά) Συλλεκτική ψηφιακή έκδοση για τον Μανώλη Γλέζο
|
Ο Μανώλης Γλέζος (Απείρανθος Νάξου, 9 Σεπτεμβρίου 1922 – Αθήνα, 30 Μαρτίου 2020) ήταν Έλληνας πολιτικός της Αριστεράς, ήρωας της Εθνικής Αντίστασης, δημοσιογράφος και συγγραφέας. Μαζί με τον Λάκη Σάντα υπήρξε συμπρωταγωνιστής σε μία από τις πρώτες αντιστασιακές ενέργειες στην κατεχόμενη Ελλάδα και ευρύτερα στην κατεχόμενη από τον Άξονα Ευρώπη κατά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο, όταν τη νύχτα της 30ής προς 31η Μαΐου του 1941 κατέβασαν τη σημαία της Ναζιστικής Γερμανίας από τον ιστό του βράχου της Ακρόπολης, στην Αθήνα. Μετά τον πόλεμο εργάστηκε ως δημοσιογράφος, αναλαμβάνοντας αρχισυντάκτης της εφημερίδας Ριζοσπάστης, ενώ αργότερα υπήρξε διευθυντής και της εφημερίδας Αυγής. Ωστόσο, γρήγορα συνελήφθη για τις πολιτικές τους πεποιθήσεις, φτάνοντας μάλιστα να καταδικαστεί σε θάνατο τρεις φορές. Οι συνεχείς δικαστικές του περιπέτειες μέχρι την οριστική του απαλλαγή με τη γενική αμνηστία του 1971 προκάλεσαν συχνά την αντίδραση της ελληνικής και της διεθνούς κοινής γνώμης. Υπήρξε επί δεκαετίες ενεργός στα πολιτικά πράγματα και μέλος του ελληνικού κοινοβουλίου. Μεταξύ άλλων, ασχολήθηκε επισταμένα με το ζήτημα των γερμανικών οφειλών προς την Ελλάδα από την περίοδο του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου. Υπήρξε βουλευτής και πρόεδρος της Ενιαίας Δημοκρατικής Αριστεράς (ΕΔΑ) και αργότερα βουλευτής και ευρωβουλευτής του ΠΑΣΟΚ, βουλευτής του Συνασπισμού της Αριστεράς, των Κινημάτων και της Οικολογίας (ΣΥΝ) και του ΣΥΡΙΖΑ. Από το 2014 έως το 2015 διετέλεσε ευρωβουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ, ερχόμενος πρώτος σε ψήφους σε όλη τη χώρα στις Ευρωεκλογές του Μαΐου του 2014. Ήταν επίσης επικεφαλής του ψηφοδελτίου επικρατείας της ΛΑ.Ε. στις βουλευτικές εκλογές του Σεπτέμβρη του 2015, χωρίς όμως να καταφέρει να εκλεγεί. Την τελευταία πενταετία της ζωής του πήρε σαφή θέση υπέρ του όχι στο δημοψήφισμα του 2015, και κατά της Συμφωνίας των Πρεσπών του 2018. Βραβεύτηκε το 1962 από την ΕΣΣΔ με το Διεθνές Βραβείο Ειρήνης Λένιν. Την περίοδο της πρώτης μεταπολεμικά δίωξης του Γλέζου, ο τότε πρόεδρος της Γαλλίας Σαρλ ντε Γκωλ τον χαρακτήρισε ως τον «πρώτο παρτιζάνο της Ευρώπης».
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9C%CE%B1%CE%BD%CF%8E%CE%BB%CE%B7%CF%82_%CE%93%CE%BB%CE%AD%CE%B6%CE%BF%CF%82
|
Καλυβίτης Αχαΐας
|
Η δημογραφική εξέλιξη του οικισμού στον 21ο αιώνα είναι η εξής: Αποτελέσματα της Απογραφής Πληθυσμού-Κατοικιών 2011 που αφορούν στο Μόνιμο Πληθυσμό της Χώρας, Εφημερίδα της Κυβερνήσεως της Ελληνικής Δημοκρατίας, τχ. 2ο, φ. 3465 (28 Δεκεμβρίου 2012). Ε.Σ.Υ.Ε. - Μόνιμος Πληθυσμός της Ελλάδος. Απογραφή 2001, Αθήνα 2004. ISBN 960-86704-8-9. Κεντρική Ένωση Δήμων και Κοινοτήτων (ΚΕΔΚΕ) - Ελληνική Εταιρία Τοπικής Ανάπτυξης και Αυτοδιοίκησης (ΕΕΤΑΑ), Λεξικό Διοικητικών Μεταβολών των Δήμων και Κοινοτήτων (1912-2001), Τόμοι Α΄-Β΄, Επιμέλεια έκδοσης: Γιάννης Μπαχάρας, Εκδόσεις ΕΕΤΑΑ, Αθήνα 2002. ISBN 960-7509-47-1. ISBN (SET) 960-7509-46-3. Θεόδωρος Η. Λουλούδης, Αχαΐα. Οικισμοί, οικιστές, αυτοδιοίκηση, Νομαρχιακή Επιχείρηση Πολιτιστικής Ανάπτυξης Ν.Α. Αχαΐας, Πάτρα 2010. Ε.Ε.Τ.Α.Α. - Διοικητικές μεταβολές Καλυβίτη Αχαΐας. eetaa.gr. Ανακτήθηκε: 12/07/2018. Ε.Ε.Τ.Α.Α. - Διοικητικές μεταβολές Κοινότητας Διακοπτού Αχαΐας (1912-1997). eetaa.gr. Ανακτήθηκε: 12/07/2018. Ε.Ε.Τ.Α.Α. - Διοικητικές μεταβολές Δήμου Διακοπτού (1997-2010). eetaa.gr. Ανακτήθηκε: 12/07/2018.
|
Ο Καλυβίτης είναι μικρός ορεινός οικισμός του Νομού Αχαΐας, αποτελεί τμήμα της Δημοτικής Κοινότητας Διακοπτού, και σύμφωνα με το «Πρόγραμμα Καλλικράτης» από 1/1/2011 ανήκει στο Δήμο Αιγιαλείας. Την περίοδο 1997-2010, βάσει του «Σχεδίου Καποδίστριας», ανήκε στον πρώην Δήμο Διακοπτού ως τμήμα του πρώην Δημοτικού διαμερίσματος Διακοπτού.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9A%CE%B1%CE%BB%CF%85%CE%B2%CE%AF%CF%84%CE%B7%CF%82_%CE%91%CF%87%CE%B1%CE%90%CE%B1%CF%82
|
Intel Pentium Pro
|
Ο Pentium Pro κυκλοφόρησε σε εκδόσεις μόνο για επιτραπέζιους υπολογιστές, σε έξι εκδόσεις: Μία έκδοση στα 150 MHz, FSB στα 60 MHz, και L2 κρυφή μνήμη (cache) στα 256kB, (κωδικός KB80521EX150). Μία έκδοση στα 166 MHz, FSB στα 66 MHz, και L2 cache στα 512kB, (κωδικός KB80521EX166). Μία έκδοση στα 180 MHz, FSB στα 60 MHz, και L2 cache στα 256kB, (κωδικός KB80521EX180). Τρεις εκδόσεις στα 200 MHz, FSB στα 66 MHz, και L2 cache στα 256/512kB και 1 MB αντίστοιχα. (κωδικοί: KB80521EX200 για τους δύο πρώτους και GJ80521EX200 για τον τρίτο). Η συχνότητα λειτουργίας του (χρονισμός ρολογιού) ξεκινούσε από τα 150 ΜHz και έφτανε στα 200 MHz. Η ταχύτητα του FSB (Front-side bus) ήταν στα 60 και 66 MHz. Ενσωμάτωνε 21.000.000 τρανζίστορ στις απλές εκδόσεις, 36.500.000 στις αναβαθμισμένες και έφτανε στα 66.000.000 στην ισχυρότερη του έκδοση. Σε κάθε περίπτωση, τουλάχιστον 10 φορές λιγότερα από ότι περιέχει ένας σημερινός μικροεπεξεργαστής. Είχε εσωτερική κρυφή μνήμη (L1 cache) με χωρητικότητα 8 + 8 KB και L2 cache με 256 kB στα πρώτα μοντέλα. Η L2 cache έφτανε στα 512 kB στις μετέπειτα εκδόσεις και τέλος στο 1MB στην τελευταία έκδοση. Είχε δυνατότητα διευθυνσιοδότησης στα 36 bit (δίαυλος διευθύνσεων, address bus), δηλαδή διαχειριζόταν 236 byte μνήμης, ήτοι 68.719.476.736 byte ή 64 GB. Επίσης μπορούσε να διευθυνσιοδοτήσει 246 ή 64 terabyte εικονικής μνήμης (Virtual Memory). Με τα εξωτερικά κυκλώματα επικοινωνούσε με δίαυλο δεδομένων (data bus) των 64 bit. Η τεχνολογία ολοκλήρωσης, ήταν 0.25 micron. Η τάση τροφοδοσίας ήταν στα 3,3V. Η βάση του ήταν τύπου SPGA (Staggered Pin Grid Array) 387 ακίδων, κεραμική σε 5 εκδόσεις και από πλαστικό και αλουμίνιο στην έκδοση με τον κωδικό GJ80521EX200. Η υποδοχή επεξεργαστή ήταν σε όλες τις εκδόσεις τύπου Socket 8. Ιστοσελίδα με χαρακτηριστικά όλων των επεξεργαστών (Αγγλικά) Ιστοσελίδα με αναλυτικές πληροφορίες παλαιών μικροεπεξεργαστών (Αγγλικά) Backside Bus, searchstorage.techtarget.com(Αγγλικά) Intel Pentium Pro images and descriptions, cpu-collection.de(Αγγλικά) CPU-INFO: Intel Pentium Pro, indepth processor history(Αγγλικά), web.archive.org
|
Ο Pentium Pro ήταν η έκτη γενιά μικροεπεξεργαστών 32-bit που σχεδίασε, παρήγαγε και παρουσίασε η εταιρεία ημιαγωγών Intel το Νοέμβριο του 1995.. Ήταν σχεδιασμένος κυρίως για εξυπηρετητές (servers), λειτουργία σε μητρικές με δυνατότητα υποστήριξης δύο ή τεσσάρων επεξεργαστών μαζί και λειτουργία σε υπερυπολογιστές. Προηγήθηκε της κυκλοφορίας του Pentium II αλλά ουσιαστικά αντικαταστάθηκε από τον Pentium II Xeon. Η συχνότητα λειτουργίας ξεκινούσε από τα 150 MHz στις πρώτες εκδόσεις και έφτανε στα 200 MHz στις τελευταίες. Η παραγωγή του σταμάτησε το 1998. Ο Pentium Pro κυκλοφόρησε μετά τον Pentium και ήταν μέλος της οικογένειας επεξεργαστών με τον κωδικό x86 και ο πρώτος που χρησιμοποιούσε τη μικροαρχιτεκτονική P6.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/Intel_Pentium_Pro
|
Άγιος Ρηγίνος
|
Ο Άγιος Ρηγίνος ήταν Ελληνικής καταγωγής. Γεννήθηκε στη Λιβαδειά της Βοιωτίας περί τα τέλη του 3ου με αρχές του 4ου αιώνα. Οι γονείς του ήταν ευσεβείς χριστιανοί, ενώ ο Επίσκοπος Λαρίσης (μετέπειτα Άγιος Αχίλλιος), ο οποίος διακρίθηκε για τη φιλανθρωπική δράση του, υπήρξε συγγενής της οικογένειας. Μετά την πρώτη βασική μόρφωση στη γενέτειρά του, ο Ρηγίνος ασχολήθηκε με τη Φιλοσοφία, τη Ρητορική και τη Θεολογία, επιστήμες της εποχής εκείνης. Το 325, ο Ρωμαίος αυτοκράτορας Κωνσταντίνος Α΄ συγκάλεσε την Πρώτη Οικουμενική Σύνοδο στη Νίκαια της Βιθυνίας, με σκοπό την αποκατάσταση της ειρήνης στα εκκλησιαστικά ζητήματα της ρωμαϊκής αυτοκρατορίας. Ο Ρηγίνος είχε την τύχη να παραβρεθεί και να παρακολουθήσει τις εργασίες της συνόδου. Συνόδευσε τους Επισκόπους Λαρίσης Αχίλλιο και Τρίκκης Διόδωρο.Η σύνοδος διήρκεσε από τις 20 Μαΐου έως τις 25 Ιουλίου και υπήρξε καταλυτική για τον Ρηγίνο, τόσο ως προς την εμπειρία όσο και ως προς την απόκτηση περαιτέρω γνώσεων, μιας και αποτέλεσε το πρότυπο για τις Οικουμενικές Συνόδους που θα ακολουθούσαν. Οι θεολογικού χαρακτήρα αποφάσεις και εξελίξεις της συνόδου επηρέασαν για πολλά χρόνια την Ανατολή. Σε εκείνη τη σύνοδο, επίσης, καταδικάστηκε επίσημα η διδασκαλία του θεολόγου Αρείου, ενώ η θεολογική θέση της διδασκαλίας του (Αρειανισμός) κρίθηκε αιρετική. Τον 4ο αιώνα, η ορθόδοξη πίστη στο νησί της Σκοπέλου κλονιζόταν από τις πλάνες των αιρετικών και τη μανία των ειδωλολατρών. Ο Επίσκοπος Αχίλλιος αποφάσισε να στείλει εκεί τον Ρηγίνο, με σκοπό να συμβάλλει στη στερέωση της ορθόδοξης πίστης. Πράγματι, ο Ρηγίνος ανέσυρε από το σκοτάδι των αιρέσεων τους κατοίκους, ενώ ταυτόχρονα ανέπτυξε φιλανθρωπική δράση. Για την ευσέβεια και τον ενάρετο βίο του χειροτονήθηκε διάκονος και στη συνέχεια πρεσβύτερος. Όταν κοιμήθηκε ο επίσκοπος Σκοπέλου, ο Ρηγίνος έλαβε το βαθμό του επισκόπου.Το 347 προσκλήθηκε και συμμετείχε στη Σύνοδο της Σαρδικής (σημερινή Σόφια της Βουλγαρίας) , στην οποία συνήλθαν 300 Ορθόδοξοι αρχιερείς της Δυτικής Εκκλησίας και 76 αρχιερείς οπαδοί του Αρείου, της Ανατολικής Εκκλησίας. Ο Επίσκοπος Ρηγίνος διέπρεψε, ενώ με αγιογραφικές αποδείξεις κατατρόπωσε τους οπαδούς του Αρείου, οι οποίοι αποχώρησαν πριν τη λήξη των εργασιών. Ο Ρηγίνος επέστρεψε στη Σκόπελο όπου έγινε δεκτός με ενθουσιασμό από το ποίμνιο του. Την περίοδο της αυτοκρατορίας του Ιουλιανού του Παραβάτη (331-363) η ειρήνη της Εκκλησίας διασαλεύτηκε και πάλι και άρχισαν σφοδροί διωγμοί κατά των Χριστιανών. Μεταξύ των πρώτων που συνελήφθησαν ήταν ο Επίσκοπος Ρηγίνος, του οποίου η φήμη είχε φτάσει έως τη Βασιλεύουσα. Ο ειδωλολάτρης έπαρχος της Ελλάδας πήγε στο νησί και προσπάθησε, με υποσχέσεις και απειλές, να τον πείσει να αρνηθεί την πίστη του στον Χριστό. Όταν είδε τη σταθερότητά του, διέταξε να βασανιστεί και να φυλακιστεί. Στις 25 Φεβρουαρίου του έτους 362, ο Ρηγίνος οδηγήθηκε για τελευταία φορά στον έπαρχο. Αφού ομολόγησε και πάλι την πίστη του, με διαταγή του αξιωματούχου οι δήμιοι τον τύφλωσαν και στη συνέχεια τον έσυραν στη θέση «Παλαιό Γεφύρι» όπου και τον αποκεφάλισαν με ξίφος. Τη νύχτα, οι κάτοικοι πήραν κρυφά το νεκρό σώμα του Επισκόπου τους και το έθαψαν σε ένα κοντινό λόφο, δίπλα σε μια πηγή και σε αρχαίο ναό δωρικού ρυθμού. Μετά τη μαρτυρική θυσία του, ο Επίσκοπος Ρηγίνος ανακηρύχθηκε άγιος της Ορθόδοξης Εκκλησίας και αναγνωρίστηκε προστάτης και πολιούχος της Σκοπέλου. Απ’ τους πρώτους που ασχολήθηκαν με τον Ρηγίνο, είναι ο πολυγραφότατος Σκοπελίτης μοναχός και λόγιος Καισάριος Δαπόντες (1713-1784), ο οποίος μεταξύ άλλων έγραψε το παρακάτω εγκώμιο: Χαίροις τὸ ἀγαλλίαμα, ἡ δόξα τῶν Σκοπέλων / Χαίροις ὁ τῆς πατρίδος μου πολύφωτος κοσμήτης / ἐμοῦ δὲ ὁ πολύτιμος ἔκλαμπρος μαργαρίτης Χαίροις καὶ σὺ ἡ Σκόπελος πατρίς μου ἡ τιμία / καὶ δέξαι τὰ ψελλίσματα ταῦτα ἐν προθυμίᾳ Καὶ σὺ δὲ ἁγιώτατε πάτερ καὶ Δέσποτά μου / ἐπιμελοῦ τὴν πόλιν σου, φύλαττε τὸν λαόν σου / ὅπου τιμᾶ πανευλαβῶς τάφον τὸν ἅγιόν σου. Σκέπε τὴ ἐπαρχίαν σου, σῶζε τὸ ποίμνιό σου / ὁποῦ δοξάζει κι ἐκτελεῖ καὶ τὸ μνημόσυνόν σου. Βρέχε την τὴν Σκόπελον μὲ ἔλεος παντοτεινὰ τὸ θεῖον / ἵνα βλαστάνη καὶ γενᾶ καρποὺς καλῶν παντοίους Ο Δαπόντες είχε συντάξει και εκδώσει ακολουθία με τίτλο «Ακολουθία του εν Αγίοις Πατρός ημών Ιερομάρτυρος Ρηγίνου Επισκόπου Σκοπέλου». Στη συνέχεια ασχολήθηκε και ο Δουκάκης, στον οποίο έδωσε, το 1889, τον βίο του αγίου σε χειρόγραφο ένας γέροντας ασκητής του Αγίου Όρους, ο Δαυίδ Σπηλιώτης.Το 1902, η τότε «Επιτροπή του Αγίου Ρηγίνου» στη Σκόπελο επιμελήθηκε και επανέκδωσε το κείμενο της ακολουθίας που συνέταξε ο Δαπόντες. Η ακολουθία τελείται κατά την αγρυπνία και την ημέρα της εορτής του Αγίου.Η περιοχή στο Παλαιό Γεφύρι, που θεωρείται ότι έλαβε χώρα ο αποκεφαλισμός, ονομάζεται «Άγιος Ρηγινάκης» και υπάρχει εικονοστάσι που φροντίζουν οι πιστοί και η εκάστοτε Εκκλησιαστική Επιτροπή. Εκεί, τελείται δέηση την ημέρα της εορτής του Αγίου, στις 25 Φεβρουαρίου. Η ημέρα αυτή της μνήμης του Ιερομάρτυρος, που είναι επίσημη αργία για τη Σκόπελο, εορτάζεται με μεγαλοπρέπεια και πάνδημη συμμετοχή. Πραγματοποιείται λιτανεία των ιερών λειψάνων και της εικόνας του Αγίου από τη Μονή Του έως το Ναό της Γεννήσεως του Χριστού, όπου φυλάσσονται. Το ανδρικό όνομα Ρηγίνος καθώς και το αντίστοιχο γυναικείο όνομα Ρηγίνα απαντώνται συχνά στη νήσο Σκόπελο, μιας και οι κάτοικοι, θέλοντας να τιμήσουν τον προστάτη τους άγιο, βαφτίζουν τα νήπια τους με το όνομά Του. Το 1068, ο Γουλιέλμος ο Αγαθός της Σικελίας, ο οποίος έκανε επιδρομές στα νησιά του Αιγαίου και μεταξύ άλλων συνέλεγε λείψανα Αγίων, πήρε τα λείψανα του Αγίου Ρηγίνου από τη Σκόπελο και τα μετέφερε στην Κύπρο. Το 1740 με φροντίδα της Γερουσίας Σκοπέλου εστάλη στην Κύπρο ο Χατζή Κωνσταντίνος (ο οποίος αργότερα έγινε καλόγερος με το όνομα Καλλίνικος) να πάρει το σκήνωμα. Δεν τα κατάφερε όμως και το μόνο που του έδωσαν ήταν το χέρι του Αγίου, το οποίο μετέφερε στη Σκόπελο. Οι δημογέροντες το εναπόθεσαν στη Μονή του Αγίου Ιωάννου του Προδρόμου και αργότερα στο Ναό της Γεννήσεως του Χριστού, όπου φυλάσσεται μέχρι σήμερα. Στις 16 Οκτωβρίου 1999, μέρος των λειψάνων παραδόθηκαν στην Ιερά Μητρόπολη Θηβών και Λεβαδείας από την Κύπρο, ενώ τα υπόλοιπα παρέμειναν στη Μεγαλόνησο. Προς τιμή του Αγίου τους, οι κάτοικοι του νησιού έκτισαν παλαιοχριστιανικό ναό με μονή, στον λόφο όπου είχε ταφεί, όπως αποδεικνύουν τα υπάρχοντα αρχιτεκτονικά μέλη του σημερινού ναού. Το 1728, η μονή ανακαινίστηκε από τον Ιερομόναχο Δωρόθεο με δαπάνη των πιστών, σύμφωνα με λίθινη πλάκα (ύψους 34 και πλάτους 37 εκ.) που βρέθηκε παλαιότερα στην είσοδό της και σώζεται μέχρι σήμερα. Το κείμενο της επιγραφής, σε πέντε στίχους, έχει ως εξής: Ο αρχιτεκτονικός ρυθμός του ναού του 18ου αι. ήταν τύπου μονόκλιτης καμαροσκέπαστης βασιλικής, ενώ τα κελιά καταλάμβαναν τη Νοτιοδυτική γωνία του μοναστηριού, θέση στην οποία βρίσκονται ακόμη. Στις 19 Δεκεμβρίου 1920, κατά την απογραφή του πληθυσμού της Ελλάδος, η Μονή είχε 4 κατοίκους – 2 άρρενες και 2 θήλεις. (Υπουργείο Εθνικής Οικονομίας. Πληθυσμός του Βασιλείου της Ελλάδος - Απογραφή 1920. Σελίδα 93) Τη δεκαετία του 1960, η μονόκλιτη βασιλική της μονής κατεδαφίστηκε και ξεκίνησε η κατασκευή νέου σταυροειδή ναού μεγάλων διαστάσεων, που εγκαινιάστηκε στις 9 Ιουλίου 1972. Στην περίκλειστη αυλή, Δυτικά του ναού, βρίσκεται ο τάφος του Αγίου Ρηγίνου – μια λίθινη σαρκοφάγος η οποία χρονολογείται τον 4ο αιώνα – και σε κοντινή απόσταση υπάρχει η κρήνη η οποία τροφοδοτούσε με νερό τη μονή. Πίσω από το ναό βρίσκονται τεμάχια κιόνων προερχόμενα από αρχαίο ναό δωρικού ρυθμού. Χάρτης / Συντεταγμένες: 39°06′07.20″N 23°43′10.10″E Η Μονή του Αγίου Ρηγίνου βρίσκεται σε απόσταση 3,5 χιλ. από το κεντρικό λιμάνι του νησιού, Νότια - Νοτιοδυτικά του οικισμού της Σκοπέλου. Ανήκει στον ομώνυμο δήμο, ενώ το Δημοτικό Συμβούλιο ορίζει τα μέλη της εκάστοτε Εκκλησιαστικής Επιτροπής. Στην ευρύτερη περιοχή της Βοιωτίας ο Άγιος Ρηγίνος ονομάζεται «Άγιος Ρηγίνος ο Λεβαδεύς» και, σύμφωνα με την παράδοση, υπήρχε ναός παλιότερα ο οποίος καταστράφηκε. Στις 15 Ιουλίου 1998, στην πόλη της Λιβαδειάς, θεμελιώθηκε ο Ιερός Προσκυνηματικός Ναός του Αγίου Ρηγίνου από τον τότε Σεβασμιώτατο Μητροπολίτη Θηβών και Λεβαδείας κ.κ. Ιερώνυμο (νυν Μακαριώτατο Αρχιεπίσκοπο Αθηνών και πάσης Ελλάδος). Ἀπολυτίκιον. Ἦχος α΄. Τῆς ἐρήμου πολίτης. Τῆς Σκοπέλου προστάτης καὶ ποιμὴν ἐνθεώτατος, ὤφθης Ἱεράρχα Ῥηγῖνε, ὡς τοῦ Πνεύματος σκήνωμα, καὶ αἵματι σοφὲ μαρτυρικῷ, φοινίξας τὴν ἁγίαν σου στολήν, διασώζεις ἐκ κινδύνων καὶ πειρασμῶν, τοὺς πίστοι ἐκβοῶντάς σοι· δόξα τῷ δεδωκότι σοι ἰσχύν, δόξα τῷ σὲ στεφανώσαντι, δόξα τῷ ἐνεργοῦντι διὰ σοῦ, πᾶσιν ἰάματα.Κοντάκιον. Ἦχος πλ. δ’. Τῇ ὑπερμάχῳ. Τὸν Ἱεράρχην τῆς Σκοπέλου καὶ διδάσκαλον, Καὶ τῶν Μαρτύρων κοινωνὸν καὶ ἰσοστάσιον, Μακαρίσωμεν Ῥηγῖνον τὸν θεηγόρων. Τῷ Χριστῷ γὰρ ἱεράτευσεν ὡς ἄγγελος, Καὶ ἀθλήσας διασώζει πάσης θλίψεως, Τοὺς κραυγάζοντας, χαίροις Πάτερ θεόληπτε.Μεγαλυνάριον. Χαίροις τῆς Σκοπέλου θεῖος ποιμήν, Ῥηγῖνε παμμάκαρ, ὁ ἀθλήσας καρτερικῶς· χαίροις Ἐκκλησίας, ὁ φωτοφόρος λύχνος, σοφὲ Ἱερομάρτυς, Ἀγγέλων σύσκηνε.Ἀπολυτίκιον. Λεβαδείας το γέννημα του Σκοπέλου Επίσκοπον, τον ιερομάρτυρα Ρηγίνον, δεύτε πάντες υμνήσωμεν. Ἀπολυτίκιον. Ἦχος πλ.δ΄. Τόν συνάναρχον Λόγον. Δεῦτε, πάντες, Ρηγῖνον ἀνευφημήσωμεν ἱερομάρτυρα θείον, τῆς Λεβαδείας βλαστόν καί Σκοπέλου ἐνθεώτατον ἐπίσκοπον, ὅτι ὀρθῶν προασπισθείς τῶν δογμάτων καί ὁδόν ἀνύσας τοῦ μαρτυρίου ἡμῶν θερμότατος πρέσβυς πρός τόν Θεόν τῶν πάντων γέγονε.Μεγαλυνάριον. Χαίροις, Λεβαδείας λαμπρέ φωστήρ, χαίροις, τῆς Σκοπέλου ἱεράρχης τε καί ποιμήν, χαίροις, Ὀρθοδόξων Πατέρων κοσμιότης, Ρηγίνε ἀθλοφόρε, μάρτυς στεῤῥότατε.
|
Ο Άγιος Ιερομάρτυς Ρηγίνος Επίσκοπος Σκοπέλου (4ος αιώνας) είναι ο προστάτης άγιος και πολιούχος της νήσου. Η μνήμη του εορτάζεται στις 25 Φεβρουαρίου, ημέρα του μαρτυρικού θανάτου του (το έτος 362) και είναι επίσημη αργία στη Σκόπελο.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%86%CE%B3%CE%B9%CE%BF%CF%82_%CE%A1%CE%B7%CE%B3%CE%AF%CE%BD%CE%BF%CF%82
|
Ασοσιασάο Ντεσπορτίβα Φεροβιάρια Βάλε ντο Ρίο Ντόσε
|
Campeonato Capixaba: Νικήτρια (18): 1964, 1965, 1967, 1972, 1974, 1977, 1979, 1980, 1981, 1984, 1986, 1989, 1992, 1994, 1996, 2000, 2013, 2016Copa Espírito Santo: Νικήτρια (2): 2008, 2012Campeonato Capixaba Second Level: Νικήτρια (2): 2007, 2012Campeonato Capixaba: Νικήτρια (1): 1964Taça Cidade de Vitória: Νικήτρια (1): 1966, 1968Torneio Ínicio: Νικήτρια (1): 1967 (Πορτογαλικά) Official site (Πορτογαλικά) Desportiva Ferroviária at Arquivo de Clubes
|
Η Ασοσιασάο Ντεσπορτίβα Φεροβιάρια Βάλε ντο Ρίο Ντόσε είναι μια βραζιλιάνικη, ποδοσφαιρική ομάδα. Ιδρύθηκε στις 17 Ιουνίου 1963. Έδρα της ομάδας είναι το Estádio Engenheiro Alencar Araripe, χωρητικότητας 22600 θεατών. Η ομάδα έχει αρκετές συμμετοχές στο Πρωτάθλημα ποδοσφαίρου ανδρών Βραζιλίας, με πρώτη το 1974 και τελευταία το 1993.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%91%CF%83%CE%BF%CF%83%CE%B9%CE%B1%CF%83%CE%AC%CE%BF_%CE%9D%CF%84%CE%B5%CF%83%CF%80%CE%BF%CF%81%CF%84%CE%AF%CE%B2%CE%B1_%CE%A6%CE%B5%CF%81%CE%BF%CE%B2%CE%B9%CE%AC%CF%81%CE%B9%CE%B1_%CE%92%CE%AC%CE%BB%CE%B5_%CE%BD%CF%84%CE%BF_%CE%A1%CE%AF%CE%BF_%CE%9D%CF%84%CF%8C%CF%83%CE%B5
|
2. Μπούντεσλιγκα
|
Το 1974 σηματοδότησε την εισαγωγή της δεύτερης κατηγορίας της Μπούντεσλιγκα. Σαράντα ομάδες, χωρισμένες σε δύο ομίλους (Βόρειο και Νότιο), διαγωνίστηκαν για τον προβιβασμό στην Μπούντεσλιγκα. Το 1981 θεσμοθετήθηκε να αποτελείται η 2η Μπούντεσλιγκα από 20 μόνο ομάδες. Την σεζόν 1991–1992, συμμετείχαν στο πρωτάθλημα και ομάδες από την πρώην Ανατολική Γερμανία. Αυτό κατέστη δυνατό με την επιστροφή στο σύστημα των δύο ομίλων (με 12 ομάδες σε καθένα εξ αυτών). Η σεζόν 1992-93 απετέλεσε ορόσημο, με 24 συλλόγους συνολικά να αγωνίζονται σε έναν μόνο όμιλο. Από την σεζόν 1994–95 αποφασίστηκε να συμμετέχουν 18 ομάδες στην Δεύτερη Κατηγορία. Η πλέον επιτυχημένη ομάδα στην ιστορία της 2ης Μπούντεσλιγκα είναι η ΣΚ Φορτούνα Κολωνίας (1.376 βαθμοί από τους συνολικά 2.910). Επίσημη ιστοσελίδα Αρχειοθετήθηκε 2008-04-20 στο Wayback Machine. Αφιέρωμα Β' Γερμανίας 2015-2016 - Οδηγός Σεζον
|
Η 2η Μπούντεσλιγκα (γερμανικά: 2. Fußball-Bundesliga) είναι η δεύτερη σε ιεραρχία επαγγελματική κατηγορία του γερμανικού ποδοσφαίρου. Από το 1974, οπότε και δημιουργήθηκε, διεξαγόταν σε δύο ομίλους (βόρειο και νότιο), ενώ το 1981 αποφασίστηκε η οργάνωση των ομάδων σε ένα και μοναδικό όμιλο. Μέχρι το 1981, δεν υπάρχει πρωταθλήτρια ομάδα. Το 1991-92, οπότε και ενσωματώθηκαν σε αυτή έξι ομάδες της Ανατολικής Γερμανίας, διεξήχθη με δύο ομίλους των δώδεκα ομάδων. Σήμερα συμμετέχουν σε αυτή 18 σύλλογοι. Το ρεκόρ πρωταθλημάτων κατέχει η ομάδα της Νυρεμβέργης (1. FC Nürnberg) με τέσσερις συνολικά τίτλους.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/2._%CE%9C%CF%80%CE%BF%CF%8D%CE%BD%CF%84%CE%B5%CF%83%CE%BB%CE%B9%CE%B3%CE%BA%CE%B1
|
Πολιτική της Μαδαγασκάρης
|
Ο πρώτος Πρόεδρος της Μαδαγασκάρης, Φιλιμπέρ Τσιρανάνα εξελέγη πρόεδρος στις 30 Μαρτίου του 1965 χωρίς αντίπαλο έπειτα από νίκη του Σοσιαλδημοκρατικού του κόμματος στις πρώτες βουλευτικές εκλογές στις 4 Σεπτεμβρίου του 1960. Στις 8 Αυγούστου του 1965 και στις 6 Σεπτεμβρίου του 1970 οι Σοσιαλδημοκράτες αναδείχθηκαν νικητές και στις βουλευτικές εκλογές, με 104 επί συνόλου 107 εδρών. Ο Τσιρανάνα επανεξελέγη χωρίς αντίπαλο στις 30 Ιανουαρίου του 1972. Ωστόσο, παραιτήθηκε δύο μήνες αργότερα έπειτα από μαζικές διαδηλώσεις κατά της κυβέρνησης, στις 13 Μαΐου του 1972. Οι ταραχές συνεχίστηκαν και όταν ανέλαβε ο διάδοχος του Τσιρανάνα, ο Στρατηγός Γκαμπριέλ Ραμαναντσόα. Ο τελευταίος διοργάνωσε δημοψήφισμα στις 8 Οκτωβρίου του 1972, στο οποίο το 96,4% των πολιτών ενέκρινε την εκχώρηση απόλυτων εξουσιών στο στρατηγό για πέντε χρόνια. Ο Ραμαναντσόα παραιτήθηκε στις 5 Φεβρουαρίου του 1975. Την ίδια μέρα ο Συνταγματάρχης Ρισάρ Ρατσιμαντραβά έγινε Πρόεδρος . Δολοφονήθηκε 6 ημέρες μετά, ενώ κατευθυνόταν με το αυτοκίνητό του από το Προεδρικό Μέγαρο στην οικία του. Οι πολιτικές εξουσίες μεταβιβάστηκαν στον Ζιλ Αντριαμαχαζό και μέχρι τον Ιούνιο του 1975 τη χώρα κυβέρνησε προσωρινά στρατιωτικό Διευθυντήριο. Στις 15 Ιουνίου του 1975 ο Ναύαρχος Ντιντιέ Ρατσιράκα (που είχε υπηρετήσει προηγουμένως στο Υπουργείο Εξωτερικών) κατέλαβε την εξουσία έπειτα από πραξικόπημα. Εξελέγη Πρόεδρος για επταετή θητεία και επί 16 χρόνια ακολούθησε το σοσιαλισμό, με βάση το Σύνταγμα του 1975- το οποίο εγκρίθηκε σε δημοψήφισμα με 95,5% υπέρ στις 21 Δεκεμβρίου του 1975-, κρατικοποιώντας μεγάλο μέρος της οικονομίας και διακόπτοντας όλους τους δεσμούς με τη Γαλλία. Αποτέλεσμα αυτού του «μαλγασιοποιημένου» συστήματος ήταν ο αναλφαβητισμός που υπάρχει και σήμερα αλλά και η επιδείνωση των οικονομικών προβλημάτων. Ο νέος ηγέτης κέρδισε τις βουλευτικές εκλογές στις 30 Ιουνίου του 1977, με 112 επί συνόλου 137 εδρών να πηγαίνουν στο κόμμα AREMA. Στις επόμενες βουλευτικές εκλογές, που διεξήχθησαν στις 28 Αυγούστου του 1983, το κόμμα του Ρατσιράκα εξασφάλισε 117 έδρες επί συνόλου 137. Οι εθνικές εκλογές στις 7 Νοεμβρίου του 1982 και στις 12 Μαρτίου του 1989 είχαν αποτέλεσμα να επιστρέψει ο Ρατσιράκα για δεύτερη (με 80,1% των ψήφων) και για τρίτη (με 63%) επταετή προεδρική θητεία. Το μεγαλύτερο μέρος αυτής της περιόδου η δράση της Αντιπολίτευσης επιτρεπόταν σε πολύ μικρό βαθμό. Επίσης, ο Τύπος απαγορευόταν να ασκεί απευθείας κριτική προς τον Πρόεδρο. Στις βουλευτικές εκλογές που διεξήχθησαν στις 28 Μαΐου του 1989 το κόμμα AREMA κέρδισε 120 έδρες από 137. Από τα τέλη της δεκαετίας του '80, το καθεστώς του Ρατσιράκα ήρε τους περιορισμούς στην ελευθερία έκφρασης και υπό την πίεση των οικονομικών προβλημάτων, αναγκάστηκε να χαλαρώσει τη σοσιαλιστική οικονομική πολιτική και να εισαγάγει φιλελεύθερες μεταρρυθμίσεις που αφορούσαν και τον ιδιωτικό τομέα. Το 1989 καταργήθηκε η λογοκρισία του Τύπου και το 1990 επετράπη ο σχηματισμός περισσοτέρων κομμάτων. Έτσι, σιγά σιγά προήλθε ένα αντιπολιτευόμενο κίνημα που καλούνταν Hery Velona ("Ενεργές Δυνάμεις"). Το κίνημα αυτό ενισχύθηκε από πολλούς πολιτικούς, όπως ο Αλμπέρ Ζαφί και ο Ρακοτονιάινα Μανανταφί. Τον Αύγουστο του 1991 έπειτα από μαζικές ειρηνικές διαδηλώσεις και καταστροφικές γενικές απεργίες, ο Ρατσιράκα αντικατέστησε τον πρωθυπουργό του. Ωστόσο, υπέστη μια ανεπανόρθωτη ζημία, όταν τα στρατεύματά του άνοιξαν πυρ και σκότωσαν περισσότερους από 30 διαδηλωτές που έκαναν πορεία στην Ιαβολόχα, στο προαστιακό προεδρικό μέγαρο. Ο Ρατσιράκα αναγκάστηκε να διαπραγματευτεί για το σχηματισμό προσωρινής κυβέρνησης, με αποτέλεσμα να υπογραφεί η Σύμβαση του Πανοράματος στις 31 Οκτωβρίου του 1991. Με βάση αυτήν, αφαιρέθηκαν σχεδόν όλες οι εξουσίες από τον Ρατσιράκα και δημιουργήθηκαν προσωρινοί θεσμοί. Επίσης ορίστηκε χρονοδιάγραμμα 18 μηνών, εντός του οποίου θα έπρεπε να ολοκληρωνόταν η μετάβαση σε έναν νέο τύπο συνταγματικής κυβέρνησης. Το Συνταγματικό Δικαστήριο διατηρήθηκε ως το ανώτατο δικαστικό σώμα. Το Μάρτιο του 1992 το Εθνικό Φόρουμ που οργανώθηκε από το Χριστιανικό Συμβούλιο των Εκκλησιών της Μαδαγασκάρης (FFKM) σχεδίασε νέο Σύνταγμα. Οι στρατιώτες που περιφρούρησαν τη διαδικασία συγκρούστηκαν με τους ομοσπονδιακούς υποστηρικτές του Ρατσιράκα, οι οποίοι αποπειράθηκαν να καταστρέψουν το Φόρουμ σε διαμαρτυρία για τη σχεδίαση συνταγματικών τροποποιήσεων, που αφαιρούσαν από τον Πρόεδρο το δικαίωμα να διεκδικήσει νέα θητεία. Το κείμενο του νέου Συντάγματος τέθηκε σε δημοψήφισμα στις 19 Αυγούστου του 1992 και εγκρίθηκε με ευρεία πλειοψηφία (με 72,69% υπέρ έναντι 27,31 κατά), παρά τις προσπάθειες των ομοσπονδιστών να δημιουργήσουν προβλήματα στην ψηφοφορία σε πολλές παράκτιες περιοχές. Το Συνταγματικό Δικαστήριο έκρινε ότι ο Ρατσιράκα θα μπορούσε να είναι υποψήφιος και στις προεδρικές εκλογές που διεξήχθησαν στις 25 Νοεμβρίου του 1992 δεν προήλθε νικητής από τον πρώτο γύρο. Στον τελικό γύρο, στις 10 Φεβρουαρίου του 1993 νικητής των εκλογών αναδείχθηκε ο Αλμπέρ Ζαφί, με 66,74% έναντι 33,26% για το Ρατσιράκα , ηγέτης του Hery Velona και ορκίστηκε Πρόεδρος στις 27 Μαρτίου του 1993. Ο νέος πρόεδρος κέρδισε τις περισσότερες έδρες και στις βουλευτικές εκλογές, που διενεργήθηκαν στις 16 Ιουνίου του 1993. Συγκεκριμένα, οι υποστηρικτές του Ζαφί κέρδισαν 75 επί συνόλου 138 εδρών στην Εθνοσυνέλευση. Σε δημοψήφισμα, στις 17 Σεπτεμβρίου του 1995, το 63,56% των πολιτών ενέκρινε τη χορήγηση στον πρόεδρο του προνομίου να απολύει εκείνος τον πρωθυπουργό αντί για την Εθνοσυνέλευση, όπως ίσχυε ως τότε. Το 1996 ο Ζαφί καθαιρέθηκε από την Εθνοσυνέλευση και έπειτα από τη βραχύβια προεδρία του δικαστικού Νορμπέρ Ρατσιραχονάνα, το 1996 στις εκλογές αναμετρήθηκαν ξανά οι Ζαφί και Ρατσιράκα, με τον τελευταίο αυτήν τη φορά να είναι νικητής. Στον πρώτο γύρο των εκλογών, στις 3 Νοεμβρίου 1996, προηγήθηκε ο Ρατσιράκα με 36,6% έναντι 23,3% για το Ζαφί. Στον τελικό γύρο στις 29 Δεκεμβρίου 1996 κέρδισε ο Ρατσιράκα, με 50,7% έναντι 49,2 για τον αντίπαλό του. Η Εθνοσυνέλευση αποτελούνταν κυρίως από μέλη του πολιτικού κόμματος του Ρατσιράκα, Οργάνωση για την Αναγέννηση της Μαδαγασκάρης (ΑREMA). Στη συνέχεια εγκρίθηκε νέο Σύνταγμα, με δημοψήφισμα, στις 15 Μαρτίου του 1998, με βάση το οποίο αυξήθηκαν οι προεδρικές εξουσίες. Υπέρ ψήφισε το 50,9% και κατά το 49%. Οι βουλευτικές εκλογές στις 17 Μαΐου του 1998 έφεραν τη νίκη για την κυβέρνηση Ρατσιράκα, καθώς από τις 120 έδρες, το κόμμα AREMA κέρδισε τις 63. Την 1η Μαΐου του 2001, ο Πρόεδρος Ρατσιράκα επανέφερε το θεσμό της Γερουσίας, ο οποίος είχε καταργηθεί το 1992. Το Δεκέμβριο του 2001 διεξήχθησαν προεδρικές εκλογές στις οποίες και οι δύο κύριοι υποψήφιοι κήρυξαν εαυτούς νικητές. Στον πρώτο γύρο στις 16 Δεκεμβρίου του 2001, προηγήθηκε με διαφορά (46,4%) από τον Πρόεδρο Ρατσιράκα ο δήμαρχος του Ανταναναρίβο, Μαρκ Ραβαλομανάνα. Ο Ρατσιράκα έλαβε 40,6%, ο πρώην Πρόεδρος Αλμπέρ Ζαφί 5,3% και ο Ερίζο Ραζαφιμαχαλέο 4,3%. Η συμμετοχή διαμορφώθηκε στο 66,9%. Το Υπουργείο Εσωτερικών ανακήρυξε νικητή των εκλογών το Ρατσιράκα και το κόμμα του, AREMA. Ο συνυποψήφιός του, Μαρκ Ραβαλομανάνα, αμφισβήτησε τα αποτελέσματα και κήρυξε εαυτόν νικητή. Ακολούθησε πολιτική κρίση, στη διάρκεια της οποίας οι υποστηρικτές του Ρατσιράκα απέκοψαν όλους τους διαύλους μεταφοράς από το κύριο λιμάνι ως την πρωτεύουσα, που ήταν προπύργιο των υποστηρικτών του Ραβαλομανάνα. Στις 22 Φεβρουαρίου του 2002 ο Ρατσιράκα κήρυξε κατάσταση εκτάκτου ανάγκης και την ίδια στιγμή αυτοανακηρύχθηκε Πρόεδρος ο Ραβαλομανάνα. Στις 4 Μαρτίου ο τελευταίος ανέλαβε τη διοίκηση του Στρατού και όρκισε Υπουργό Άμυνας. Στις 18 Απριλίου του 2002, έπειτα από μεσολαβητική προσπάθεια της Σενεγάλης, οι πρωταγωνιστές της κρίσης υπέγραψαν συμφωνία στο Ντακάρ, ενώ ήδη τα θύματα ξεπερνούσαν τα 35. Βάσει της συμφωνίας, θα γινόταν επαναληπτική καταμέτρηση των ψήφων από τις προεδρικές εκλογές του Δεκεμβρίου του 2001. Εάν δεν έβγαινε νικητής με απόλυτη πλειοψηφία, τότε σε έξι μήνες θα διεξαγόταν δημοψήφισμα για το θέμα στο νησί. Ο Ραβαλομανάνα σεβάστηκε τη συμφωνία και παραιτήθηκε από την προεδρία, όμως ο Ρατσιράκα αρνήθηκε να αναγνωρίσει τα αποτελέσματα της επαναληπτικής καταμέτρησης των ψήφων και ζήτησε δημοψήφισμα αντί αυτού. Το Συνταγματικό Δικαστήριο ανακήρυξε στις 29 Απριλίου νικητή του πρώτου γύρου των εκλογών το Ραβαλομανάνα , με 51,5% έναντι 35,9% για τον Πρόεδρο Ντιντιέ Ρατσιράκα. Ο Ρατσιράκα ζήτησε δημοψήφισμα, κάνοντας λόγο για μεροληψία των δικαστών σε βάρος του. Στις 6 Μαΐου ορκίστηκε νόμιμα και για δεύτερη φορά Πρόεδρος ο Ραβαλομανάνα. Σποραδικές συγκρούσεις και η οικονομική κρίση συνεχίστηκαν ως τον Ιούλιο του 2002, οπότε ο Ρατσιράκα και αρκετοί από τους υποστηρικτές του εγκατέλειψαν τη χώρα και εξορίστηκαν στη Γαλλία. Εκτός από τις πολιτικές διαφορές, οι εθνοτικές διαφορές διαδραμάτισαν επίσης σημαντικό ρόλο στην κρίση. Ο Ρατσιράκα προέρχεται από τους Μπετσιμισαράκα (φυλή των ακτών), ενώ ο Ραβαλομανάνα από τη φυλή των υψιπέδων Μερίνα. Στις 27 Μαΐου 2 στρατιώτες σκοτώθηκαν σε επίθεση οπαδών του Ραβαλομανάνα στο τελευταίο υπουργείο της νόμιμης κυβέρνησης στο Ανταναναρίβο, ενώ συνελήφθη και ετέθη σε περιορισμό κατ’ οίκον ο Πρωθυπουργός Ταντέλι Αντριαναρίβο από οπαδούς πιστούς στον αυτοανακηρυχθέντα Πρόεδρο Ραβαλομανάνα. Την πρωθυπουργία ανέλαβε ο υποστηρικτής του δευτέρου, Ζακ Σιλά. Την ίδια περίοδο, στις 31 Μαΐου, διορίστηκε από το Ρατσιράκα προσωρινός πρωθυπουργός ο Ζαν Ραζολοντράιμπε. Στις 16 Ιουνίου ο Ραβαλομανάνα διόρισε νέα κυβέρνηση εθνικής ενότητας, με πρωθυπουργό ξανά το Σιλά. Στις 23 Ιουνίου επέστρεψε στο νησί προερχόμενος από τη Γαλλία, ο Ρατσιράκα, ενώ ο Οργανισμός Αφρικανικής Ενότητας αδρανοποίησε την έδρα της χώρας, μην μπορώντας να διακρίνει ποιος ήταν Πρόεδρος του νησιού.Τελικά, έπειτα από στρατιωτικές επιτυχίες του Ραβαλομανάνα, η Γαλλία αναγνώρισε τον ίδιο ως Πρόεδρο της χώρας στις 2 Ιουλίου. Στις 7 του μηνός εγκατέλειψε τη χώρα μαζί με τη σύζυγό του ο Ρατσιράκα και έκανε διήμερη στάση στις Σεϋχέλλες. Στις 9 Ιουλίου αφίχθηκε στο Παρίσι από όπου έκανε δηλώσεις. Ανάμεσα στα άλλα, ο έκπτωτος πρόεδρος είπε ότι θα επέστρεφε στο νησί μόνο αν διεξαγόταν και δεύτερος γύρος ψηφοφορίας ή ένα δημοψήφισμα. Έπειτα από το τέλος της πολιτικής κρίσης του 2002, ο Πρόεδρος Ραβαλομανάνα προέβη σε πακέτο μεταρρυθμίσεων και κήρυξε τον πόλεμο κατά της διαφθοράς. Στις βουλευτικές εκλογές του 2002, οι οποίες διεξήχθησαν στις 15 Δεκεμβρίου, το νεοσυσταθέν κόμμα του TIM (Tiako-I-Madagasikara) (Αγαπώ τη Μαδαγασκάρη) κέρδισε άνετη πλειοψηφία, με 103 από τις 160 έδρες στην Εθνοσυνέλευση, ενώ οι σύμμαχοί του (συνασπισμός) κέρδισαν άλλες 22 έδρες και άλλες 22 πήραν οι ανεξάρτητοι, με συμμετοχή 67,8%. Η ένταση δεν τερματίστηκε στη χώρα, καθώς το Φεβρουάριο του 2003 συνελήφθη για απόπειρα πραξικοπήματος ο πρώην αρχηγός των Ενόπλων Δυνάμεων της Μαδαγασκάρης, Μπρούνο Ραζονσόν, μαζί με 2 άλλα άτομα. Το Νοέμβριο του 2003 διεξήχθησαν και ελεύθερες δημοτικές εκλογές, οι οποίες ανέδειξαν υποστηρικτές του προέδρου όσο και ανεξάρτητους πολιτικούς. Μετά την κρίση του 2002, στις 21 Μαρτίου ο Πρόεδρος αντικατέστησε τους κυβερνήτες των επαρχιών με PDSs (προέδρους Ειδικών Αντιπροσωπειών). Η νομοθεσία που θεσπίστηκε αργότερα ίδρυσε 22 νομούς με σκοπό τη διοικητική αποκέντρωση. Το Σεπτέμβριο του 2004 η κυβέρνηση όρισε 22 τοπικούς άρχοντες (Νομάρχες), οι οποίοι ήταν υπόλογοι απευθείας στον πρόεδρο. Ο Ραβολαμανάνα αναδείχθηκε ξανά νικητής των προεδρικών εκλογών με 54,79% από τον πρώτο γύρο που διενεργήθηκε στις 3 Δεκεμβρίου του 2006. Έναν χρόνο μετά, εγκρίθηκαν αλλαγές στο διοικητικό χάρτη της χώρας αλλά και καθιερώθηκε η αγγλική ως τρίτη επίσημη γλώσσα στο νησί, με το δημοψήφισμα που διεξήχθη στις 4 Απριλίου του 2007. Το 75,33% των πολιτών ψήφισε υπέρ των αλλαγών και τις καταψήφισε το 24,67%. Η συμμαχία "Αγαπώ τη Μαδαγασκάρη" (TIM) του προέδρου Ραβαλομανάνα κέρδισε 105 επί συνόλου 127 εδρών στις βουλευτικές εκλογές που διεξήχθησαν στις 23 Σεπτεμβρίου του 2007. Στις αρχές του 2009 σημειώθηκαν πολύνεκρες ταραχές στην πρωτεύουσα Ανταναναρίβο, έπειτα από το κλείσιμο του ιδιωτικού ραδιοφωνικού σταθμού που ανήκει στον αρχηγό της αντιπολίτευσης και δήμαρχο της πόλης, Αντρί Ραζοελίνα και τη διακοπή εκπομπής του ενώ βρισκόταν στον "αέρα" στις 26 Ιανουαρίου. Σε λεηλασίες καταστημάτων και επιχειρήσεων από αντικυβερνητικούς διαδηλωτές, βρήκαν το θάνατο περισσότεροι από 40 άνθρωποι. Η Αφρικανική Ένωση εξέφρασε την ανησυχία της για τις εξελίξεις και ζήτησε αυτοσυγκράτηση.Ο Ραζοελίνα δήλωσε στις 31 Ιανουαρίου ότι αναλαμβάνει τον έλεγχο της χώρας λόγω αποτυχίας του Ραβολομανάνα να αναλάβει τις ευθύνες του. Ο ίδιος τόνισε ότι θα ζητούσε από το Κοινοβούλιο την άμεση παραίτηση του προέδρου και επίσης το κλείσιμο όλων των υπουργείων ανάμεσα στα άλλα. Την ίδια μέρα ο Ραβολομανάνα δήλωσε ότι "παραμένει ακόμα πρόεδρος στη χώρα" και ότι "θα έκανε ότι ήταν απαραίτητο για την ανάπτυξη του κράτους".Στις 2 Φεβρουαρίου οι ηγέτες της αντιπολίτευσης συμμάχησαν με το Ραζοελίνα και κατέθεσαν αίτηση στο Συνταγματικό Δικαστήριο, ζητώντας την καθαίρεση του Ραβολομανάνα. Το Συνταγματικό Δικαστήριο έκρινε ότι δεν είχε την εξουσιοδότηση να καθαιρέσει τον πρόεδρο, καθώς αυτή ανήκε στο Κοινοβούλιο. Επίσης στις 3 Φεβρουαρίου απολύθηκε ο δήμαρχος Ραζοελίνα και αντιπροσωπεία με επικεφαλής τον Γκι Ραντριαναριζόα (Guy Randrianarisoa) διορίστηκε στη θέση του. Ο έκπτωτος δήμαρχος εξέφρασε τη βεβαιότητα ότι ο λαός θα ήταν αντίθετος στην απόφαση αυτή.Στις 7 Φεβρουαρίου του 2009 ο στρατός άνοιξε πυρ και σκοτώθηκαν δεκάδες διαδηλωτές κατά την πορεία των οπαδών της αντιπολίτευσης που κινήθηκαν προς το προεδρικό μέγαρο στο Ανταναναρίβο. Η κυβέρνηση κατηγόρησε την αντιπολίτευση για τα επεισόδια. Στις 16 Μαρτίου του 2009 άρματα μάχης εισέβαλαν σε ένα από τα προεδρικά μέγαρα του Ραβαλομανάνα, στο Μέγαρο Αμποχιτσιροχίτρα και το κατέλαβαν στρατιώτες προσκείμενοι στην αντιπολίτευση. Πληροφορίες επίσης έκαναν λόγο για κατάληψη και του κτηρίου της Κεντρικής Τράπεζας. Η Αφρικανική Ένωση καταδίκασε την πράξη και τη χαρακτήρισε "απόπειρα πραξικοπήματος". Ο Ραζοελίνα επέμεινε ότι η κατάληψη του προεδρικού μεγάρου δεν ήταν απόπειρα πραξικοπήματος.Λίγες ώρες αργότερα μεταδόθηκε από το BBC ότι ο Ραβαλομανάνα ετοιμαζόταν να παραιτηθεί και να παραδώσει τις αρμοδιότητες του προέδρου και του πρωθυπουργού σε στρατιωτικό διευθυντήριομε αρχηγό τον Απολίτ Ραμοροζόν Ραριζόν. Ο Ραβαλονανάνα ήδη είχε εγκαταλείψει το προεδρικό του μέγαρο στην Ιαβολόχα και είχε μεταφερθεί σε άγνωστη τοποθεσία. Η στρατιωτική χούντα θα αναλάμβανε να οργανώσει τη διεξαγωγή εκλογών εντός 24 μηνών και να καταρτίσει εκ νέου Σύνταγμα για την "Τέταρτη Δημοκρατία". Ωστόσο, αρχηγός του γενικού επιτελείου των ενόπλων δυνάμεων της Μαδαγασκάρης δήλωσε ότι ο στρατός υποστήριζε την ανάληψη της εξουσίας από τον ηγέτη της αντιπολίτευσης, Ραζοελίνα και όχι από τον Απολίτ Ραμαροζόν Ραριζόν. Από την πλευρά της, η Αφρικανική Ένωση δήλωσε ότι ο στρατός δεν πρέπει να παραδώσει την εξουσία στον αρχηγό της αντιπολίτευσης, καθώς δεν θα ήταν κάτι θα εκλαμβανόταν ως αντισυνταγματικό και ως πραξικόπημα.Τελικά, το βράδυ της 17ης Μαρτίου, ο στρατός μεταβίβασε την εξουσία στον ηγέτη της αντιπολίτευσης, Ραζοελίνα. Ο Ραζοελίνα ανέλαβε μεταβατικός πρόεδρος. Το Συνταγματικό Δικαστήριο ενέκρινε στις 18 Μαρτίου την απόφαση να αντικατασταθεί ο πρόεδρος Ραβαλομανάνα από τον ηγέτη της Αντιπολίτευσης. Ο νέος πρόεδρος ανέστειλε τη λειτουργία του Κοινοβουλίου στις 19 Μαρτίου του 2009. Στις 17 Νοεμβρίου 2010 διεξήχθη δημοψήφισμα για την αναθεώρηση του Συντάγματος ώστε να παραταθεί η παραμονή του προέδρου Ρατζοελίνα στην εξουσία μέχρι τις γενικές εκλογές του επόμενου έτους. Ωστόσο, μερικοί στρατιωτικοί ανακοίνωσαν το πρωί της ίδιας ημέρας την πρόθεσή τους να καταλάβουν την εξουσία. Το βράδυ ο πρωθυπουργός Βιτάλ διαβεβαίωσε ότι η κατάσταση ήταν υπό έλεγχο. Στις 20 Νοεμβρίου 2010 οι δυνάμεις ασφαλείας εισέβαλαν σε στρατόπεδο στα περίχωρα του Ανταναναρίβο και οι στασιαστές παραδόθηκαν. Με βάση τα αποτελέσματα από το δημοψήφισμα της 17ης Νοεμβρίου 2010, οι πολίτες τάχθηκαν υπέρ της αναθεώρησης του Συντάγματος, σε ποσοστό 74,1% έναντι 25,8% που το καταψήφισαν. Η συμμετοχή ήταν της τάξης του 52,91%. Με βάση το Σύνταγμα, πρόεδρος παρέμεινε ο Ραζοελίνα, μέχρι την διεξαγωγή εκλογών, το 2011. Αρχηγός Κράτους είναι ο Πρόεδρος της χώρας, ο οποίος εκλέγεται με καθολική ψηφοφορία για πενταετή θητεία, ανανεώσιμη μέχρι δύο φορές. Ο πρόεδρος διορίζει τον πρωθυπουργό και μπορεί να διαλύσει την Εθνοσυνέλευση. Στο αξίωμα αυτό ως επικεφαλής της Προσωρινής Ανώτατης Αρχής είναι ο Αντρί Ραζοελίνα , ντε φάκτο πρόεδρος από τις 17 Μαρτίου του 2009. Αρχηγός Κυβέρνησης είναι ο Πρωθυπουργός, Ροζέ Κολό, από το 2014. Ο πρωθυπουργός , που διορίζεται από τον πρόεδρο, και το συμβούλιο των υπουργών διευθύνουν την κυβέρνηση σε καθημερινή βάση. Η Εθνοσυνέλευση - είχε διαλυθεί το 2009- μπορεί να ζητήσει και να προκαλέσει την πτώση της κυβέρνησης και του πρωθυπουργού με πρόταση μομφής. Το Συνταγματικό Δικαστήριο εγκρίνει τη συνταγματικότητα των νέων νόμων. Το Κοινοβούλιο αποτελείται από δύο σώματα: την Εθνοσυνέλευση (Antenimieram-Pirenena/Assemblée Nationale) , με 160 μέλη, τα οποία εκλέγονταν για τετραετή θητεία σε μονοεδρικές και διεδρικές εκλογικές περιφέρειες, καθώς επίσης και τη Γερουσία (Sénat) . Η τελευταία απαρτιζόταν από 90 μέλη συνολικά, από τα οποία τα 60 εκλέγονταν για εξαετή θητεία, 10 για την κάθε επαρχία από επαρχιακούς εκλέκτορες και 30 μέλη τα οποία διορίζονταν από τον πρόεδρο. Οι πιο πρόσφατες προεδρικές εκλογές διεξήχθησαν το 2013. Στις προεδρικές εκλογές που διεξήχθησαν το 2006 και κατέληξαν σε νίκη και επανεκλογή του Μαρκ Ραβαλομανάνα. Στις βουλευτικές εκλογές, οι οποίες διεξήχθησαν στις 23 Σεπτεμβρίου 2007, το κυβερνών κόμμα κατήγαγε νίκη. Οι πιο πρόσφατες εκλογές για την ανανέωση της Γερουσίας διεξήχθησαν στις 29 Δεκεμβρίου 2015. Με το πρόσφατο Σύνταγμα, το 2007 εφαρμόστηκε η αποκέντρωση της κυβέρνησης και ιδρύθηκαν έξι αυτόνομες επαρχίες (faritany) . Οι επαρχίες αυτές είναι οι: Ανταναναρίβο, Αντσιρανανά, Μαχατζάνγκα, Τοαμασίνα, Τολιάρα και Φιαναραντσόα. Ο στρατός συναποτελείται από τις Ένοπλες Δυνάμεις του Λαού και την Εθνική Χωροφυλακή (Gendarmerie). Σύμφωνα με το IISS το 2007 υπήρχαν περισσότεροι από 12.500 στρατιώτες, 500 υπηρετούσαν στο Ναυτικό και επίσης 500 στην Πολεμική Αεροπορία. Στη διάρκεια του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου, τα στρατεύματα του νησιού πολέμησαν σε Γαλλία, Συρία και Μαρόκο. Η υποχρεωτική ηλικία στράτευσης είναι τα 18 χρόνια και η θητεία για τους στρατευμένους είναι 18 μήνες. Η αεροπορική δύναμη είναι μικρή (Armée de l'Air Malgache) και βασίζεται σε αεροσκάφη MiG-21. Η Μαδαγασκάρη είναι μέλος πολλών διεθνών οργανισμών. Αναλυτικά είναι μέλος των: ACCT, ACP, SADC (η εισδοχή της ανεστάλη στις 30 Μαρτίου 2009), AfDB, ECA, FAO, Οργανισμός Γαλλοφωνίας, G-77, IAEA, IBRD, ICAO, ICC, ICFTU, ICRM, IDA, IFAD, IFC, ILO, IMF, IMO, InOC, Intelsat, Interpol, IOC, IOM (παρατηρητής), ISO (ανταποκριτής), ITU, NAM, Αφρικανική Ένωση (η εισδοχή της ανεστάλη στις 20 Μαρτίου του 2009), OPCW, ΟΗΕ, UNCTAD, UNESCO, UNHCR, UNIDO, UPU, WCL, WCO, WFTU, WHO, WIPO, WMO, WToO, WTrO. Εκλογές στη Μαδαγασκάρη - αναλυτικά αποτελέσματα εκλογών και δημοψηφισμάτων από την ανεξαρτησία της χώρας ως σήμερα.
|
Το πολίτευμα της Μαδαγασκάρης είναι ημι-προεδρική δημοκρατία, όπου Αρχηγός Κράτους είναι ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας και Αρχηγός Κυβερνήσεως ο Πρωθυπουργός. Η εκτελεστική εξουσία ασκείται από την Κυβέρνηση και η νομοθετική από την κυβέρνηση και από τη Γερουσία και την Εθνοσυνέλευση. Η Εθνοσυνέλευση (Antenimieram-Pirenena/Assemblée Nationale) αποτελείται από 160 μέλη και η Γερουσία από 33 μέλη, εκ των οποίων τα 22 εκλέγονται έμμεσα, ένα μέλος για καθεμιά περιφέρεια του νησιού, ενώ τα υπόλοιπα 11 διορίζονται από τον Πρόεδρο. Στις 19 Μαρτίου του 2009 η λειτουργία του Κοινοβουλίου ανεστάλη. Το Κοινοβούλιο επαναφέρθηκε μετά την δημοκρατική μετάβαση. Η θητεία όλων είναι τετραετής. Η δικαστική εξουσία είναι ανεξάρτητη από την κυβέρνηση και από τη νομοθετική εξουσία.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A0%CE%BF%CE%BB%CE%B9%CF%84%CE%B9%CE%BA%CE%AE_%CF%84%CE%B7%CF%82_%CE%9C%CE%B1%CE%B4%CE%B1%CE%B3%CE%B1%CF%83%CE%BA%CE%AC%CF%81%CE%B7%CF%82
|
Αστικό δράμα
|
Το αστικό δράμα ανταποκρίνεται στα νέα γούστα ενός αιώνα που εγκαταλείπει την τραγωδία και δεν δέχεται πια τη φάρσα. Η ιδέα δεν είναι νέα, αφού ο Ζαν Μπρετό είχε ήδη γράψει τη Γαλλική Τραγωδία (1571) «πριν ο Ντιντερό δημιουργήσει την αστική τραγωδία». Η «δακρύβρεχτη κωμωδία», που δημιούργησε ο Νιβέλ ντε Λα Σωσσέ, ήδη από το 1735, προετοίμασε τον δρόμο για το είδος, εκφράζοντας ήδη ποιος θα ήταν ο διπλός σκοπός της: να συγκινήσει τον θεατή και να ικανοποιήσει τις ηθικές του απαιτήσεις. Στις Συνομιλίες για τον Νόθο γιό που συνόδευαν το πρώτο θεατρικό του Ο νόθος γιος που ο Ντιντερό αναφέρεται για πρώτη φορά στο αστικό δράμα, το οποίο αποκαλεί «σοβαρό είδος». Το αστικό δράμα είναι ένα θεατρικό είδος ανάμεσα στην κωμωδία και την τραγωδία και δανείζεται από αυτά πολλά στοιχεία. Τα έργα προβάλλουν τις αξίες της αστικής τάξης στην οποία ανήκουν οι ήρωές τους. Το ιδανικό τους είναι ο ενάρετος πολίτης και επικεντρώνονται στην ιδιωτική του ζωή και στη ζωή της οικογένειάς του. Κυριαρχούν αξίες όπως η αρετή, η ανθρωπιά, η ατομικότητα και τα αληθινά συναισθήματα.Το αστικό δράμα χαρακτηρίζουν: η άρνηση της ενότητας χρόνου και τόπου. η υπεροχή της αλήθειας έναντι της αληθοφάνειας και της πιθανότητας. η μεγαλύτερη εγγύτητα με τις ανησυχίες της εποχής. η πρόκληση μιας διδακτικής λειτουργίας μέσω του συναισθήματος. οι κοινωνικές συνθήκες. ο έρωτας. η τάση για πάθος και υπερβολές. η σημασία της κίνησης.Από σκηνικής άποψης, το αστικό δράμα καινοτομεί χάρη στην αφαίρεση, το 1759, των πάγκων που προορίζονταν για το κοινό που βρίσκονταν στη σκηνή. Έτσι, η οριοθέτηση μεταξύ σκηνής και θεατών γίνεται μεγαλύτερη και υπογραμμίζεται επίσης από την παρουσία κουρτίνας. Επιπλέον, τα σκηνικά είναι φτιαγμένα με μεγάλη φροντίδα για ρεαλισμό και το πάτωμα έχει ελαφριά κλίση για να τονίσει την προοπτική.Έμφαση δίνεται και στους ηθοποιούς. Σύμφωνα με τον Ντιντερό, δεν είναι φυσικό σε μεγάλες συναισθηματικές σκηνές να απαγγέλεται λυρικό κείμενο, έτσι ενθάρρυνε διαλόγους σε πεζό λόγο και την κίνηση, τις χειρονομίες. Ο Ντιντερό συνέβαλε σημαντικά στην ανάπτυξη του θεάτρου επίσης με μια από τις πρώτες θεωρίες για τον ηθοποιό και την υποκριτική τέχνη, στο δοκίμιο Το παράδοξο του ηθοποιού. Από πολλές απόψεις, το αστικό δράμα επηρέασε σε μεγάλο βαθμό το δημοφιλές είδος του μελοδράματος του 19ου αιώνα. Το πρώτο αστικό δράμα ήταν ένα αγγλικό θεατρικό έργο: Ο έμπορος του Λονδίνου του Τζορτζ Λίλο, που παίχτηκε για πρώτη φορά το 1731. Στη Γαλλία, το πρώτο ήταν η Συλβί του Πωλ Λαντουά, το 1741. Χρόνια αργότερα κυκλοφόρησαν Η πιστή Σύζυγος του Μαριβώ και δύο έργα του Ντενί Ντιντερό: Ο νόθος γιος ανέβηκε για πρώτη φορά το 1757 και Ο πατέρας της οικογένειας το επόμενο έτος. Επίσης, το θεατρικό του Μισέλ-Ζαν Σενταίν Φιλόσοφος χωρίς να το ξέρει (1765) και θεατρικά του Μπωμαρσαί όπως Η ένοχη μητέρα (1792). Αυτά τα έργα δεν ήταν αυστηρά τραγωδίες, αντιμετώπισαν την αστική ζωή με σοβαρό τρόπο ασυνήθιστο για τη σύγχρονη κωμωδία και παρείχαν έντονη κοινωνική κριτική στο πνεύμα των αρχών του Διαφωτισμού.
|
Το αστικό δράμα είναι θεατρικό είδος που αναπτύχθηκε τον 18ο αιώνα κυρίως από τους Μαριβώ, Ντιντερό και Μπωμαρσαί. Παρουσιάζεται ως ενδιάμεσο είδος μεταξύ κωμωδίας και τραγωδίας. Απεικονίζει χαρακτήρες της αστικής τάξης και αναζητά την αλήθεια σε αντίδραση στην αληθοφάνεια του κλασικισμού. Τα θέματα αγγίζουν τον μέσο άνθρωπο και τις πραγματικές κοινωνικές συνθήκες.Είναι καρπός του Διαφωτισμού και της ανάδυσης της αστικής τάξης και των ιδανικών της.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%91%CF%83%CF%84%CE%B9%CE%BA%CF%8C_%CE%B4%CF%81%CE%AC%CE%BC%CE%B1
|
Κέβιν Κλάιν
|
Ο Κλάιν γεννήθηκε στις 24 Οκτωβρίου 1947, στο Σεντ Λούις του Μιζούρι, από τους Μάργκαρετ Άγκνες Κερκ και Ρόμπερτ Τζόζεφ Κλάιν (1909–1996). Ο πατέρας του ήταν λάτρης της κλασικής μουσικής, ερασιτέχνης τραγουδιστής όπερας και ιδιοκτήτης του The Record Bar, ενός δισκάδικου στο Σεντ Λούις που άνοιξε στις αρχές της δεκαετίας του 1940. Επίσης, πούλαγε παιχνίδια κατά τη διάρκεια των δεκαετιών του 1960 και του 1970. Η οικογένεια του πατέρα του είχε επίσης την αλυσίδα πολυκαταστημάτων Kline's Inc. Ο Κλάιν έχει περιγράψει τη μητέρα του ως τον «δραματικό θεατρικό χαρακτήρα της οικογένειάς μας». Ο πατέρας του Κλάιν ήταν Εβραίος, ενώ η μητέρα του καθολική. Ο Κλάιν μεγάλωσε με την καθολική πίστη της μητέρας του. Έχει μια μεγαλύτερη αδερφή, την Κέιτ, και δύο μικρότερα αδέρφια, τον Αλεξάντερ και τον Κρίστοφερ. Αποφοίτησε από το Saint Louis Priory School το 1965. Το 1997, το σχολείο ονόμασε το νέο του αμφιθέατρο Θέατρο Κέβιν Κλάιν προς τιμήν του. Φοίτησε στο Πανεπιστήμιο της Ιντιάνα, στο Μπλούμινγκτον. Άρχισε να σπουδάζει σύνθεση και διεύθυνση μουσικής, αλλά μεταπήδησε στην ειδικότητα του θεάτρου και της ρητορικής τα τελευταία δύο χρόνια, αποφοιτώντας το 1970. Ο Κλάιν θυμάται: «Όταν πέρασα στο Τμήμα Θεάτρου, το μόνο που έκανα ήταν θέατρο. . . Μετά βίας κατάφερα να πηγαίνων στο μάθημα γιατί αυτό ήταν το πάθος μου». Το 1970, ο Κλάιν έλαβε υποτροφία στο νεοσύστατο Drama Division στη Σχολή Τζούλιαρντ της Νέας Υόρκης. Το 1972, μαζί με άλλους απόφοιτους του Τζούλιαρντ, όπως οι Πάτι Λουπόνε και Ντέιβιντ Όγκντεν Στίερς, σχημάτισε τον θίασο City Center Acting Company. Ο θίασος περιόδευσε στις ΗΠΑ παίζοντας έργα του Σέξπιρ, άλλα κλασικά έργα και μιούζικαλ. Το 1976, ο Κλάιν άφησε τον θίασο και εγκαταστάθηκε στη Νέα Υόρκη, κάνοντας μια σύντομη εμφάνιση στη σαπουνόπερα Search for Tomorrow. Το 1978, έπαιξε τον ρόλο του Μπρους Γκράνιτ στο έργο του Χάρολντ Πρινς On the Twentieth Century, για την οποία κέρδισε το πρώτο του Βραβείο Tony. Τα επόμενα χρόνια, ο Κλάιν εμφανίστηκε πολλές φορές σε παραγωγές θεατρικών έργων του Φεστιβάλ Σέξπιρ της Νέας Υόρκης, όπως Ριχάρδος ο Γ' (1983), Πολύ κακό για το τίποτα (1988), Ερρίκος ο Ε΄ (1984), και δύο παραγωγές του Άμλετ, το 1986 και το 1990 (τις οποίες σκηνοθέτησε επίσης). Μια βιντεοκασέτα της παραγωγής του 1990 προβλήθηκε στο PBS. Χαρακτηρισμένος ως "ο Αμερικανός Ολιβιέ" από τον κριτικό θεάτρου της εφημεδίας The New York Times Φρανκ Ριτς, ο Κλάιν τελικά τόλμησε να εμφανιστεί στον κινηματογράφο το 1982 στο Η εκλογή της Σόφι στον ρόλο του βασανισμένου και κυκλοθυμικού Νέιθαν δίπλα στη Μέριλ Στριπ. Η Στριπ κέρδισε Όσκαρ Α΄ Γυναικείου Ρόλου για την ερμηνεία της στην ταινία. Ο Κλάιν προτάθηκε για Χρυσή Σφαίρα το 1983 (Νέο Αστέρι της Χρονιάς) και Βραβείο BAFTA πιο εξέχοντα πρωτοεμφανιζόμενου στον κινηματογράφο. Κατά τη διάρκεια της δεκαετίας του 1980 και στις αρχές έως τα μέσα της δεκαετίας του 1990, ο Κλάιν γύρισε πολλές ταινίες με τον σκηνοθέτη Λόρενς Κάσνταν, όπως Η μεγάλη ανατριχίλα και Σιλβεράντο. Έπαιξε στο Κραυγή Ελευθερίας του Ρίτσαρντ Άτενμπορο δίπλα στον Ντένζελ Ουάσινγκτον, μια ταινία για τη φιλία μεταξύ του ακτιβιστή Στιβ Μπίκο και του εκδότη Ντόναλντ Γουντς. Το 1989, ο Κλάιν κέρδισε Όσκαρ Β' Ανδρικού Ρόλου για τον ρόλο του στη βρετανική κωμωδία Ένα ψάρι που το έλεγαν Γουάντα, στην οποία έπαιξε έναν ανίκανο Αμερικανό τραμπούκο και πρώην πράκτορα της CIA δίπλα στον Βρετανό δικηγόρο (Τζον Κλιζ) και τη μοιραία γυναίκα της ζωής του (Τζέιμι Λι Κέρτις). Το 1993, ο Κλάιν πρωταγωνίστησε στο Ντέιβ: Πρόεδρος για μια μέρα, μια πολιτική κωμωδία στην οποία πρωταγωνιστούσαν επίσης οι Τσαρλς Γκρόντιν, Σιγκούρνι Γουίβερ και Μπεν Κίνγκσλεϊ. Το 1996, δάνεισε τη φωνή του στον Λοχαγό Φοίβο στην ταινία κινουμένων σχεδίων Disney το 1996 Η Παναγία των Παρισίων . Το 1998, έλαβε ένα αστέρι στη Λεωφόρο της Δόξας του Σεντ Λούις. Εισήχθη στο American Theatre Hall of Fame το 2003. Τον Δεκέμβριο του 2004, ο Κλάιν έγινε ο 2.272ος παραλήπτης ενός αστεριού στη Λεωφόρο της Δόξας του Χόλιγουντ για τη συνεισφορά του στη βιομηχανία κινηματογραφικών ταινιών, που βρίσκεται στη λεωφόρο Hollywood Boulevard 7000. Ο Κλάιν έπαιξε τον ομώνυμο ρόλο στο έργο Βασιλιάς Ληρ στο Public Theatre και πήρε τον πρωταγωνιστικό ρόλο σε μια παραγωγή του Συρανό ντε Μπερζεράκ δίπλα στην Τζένιφερ Γκάρνερ. Αυτή η παράσταση αναγκάστηκε να κατέβη προσωρινά μετά από μόνο 11 παραστάσεις ως αποτέλεσμα της απεργίας των ηθοποιών του Μπρόντγουεϊ, αλλά στη συνέχεια ανέβηκε ξανά. Τον Ιανουάριο του 2008, ο Κλάιν κέρδισε ένα βραβείο Screen Actors Guild για την ερμηνεία του στην ταινία του Κένεθ Μπράνα Όπως σας αρέσει, προσαρμοσμένη από το έργο του Σέξπιρ. Η ταινία έκανε πρεμιέρα στις αίθουσες το 2006 στην Ευρώπη και προβλήθηκε στο HBO στις Ηνωμένες Πολιτείες. Η ταινία του Κλάιν Ύποπτη συνωμοσίας έκανε πρεμιέρα στο Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου του Τορόντο το 2010 και χαρακτηρίστηκε «παλιομοδίτικο ιστορικό θρίλερ». Έτυχε θετικής υποδοχής από τους περισσότερους κριτικούς. Ο Κλάιν πρωταγωνίστησε στην κωμωδία Ατίθαση ομορφιά του 2012 μαζί με την Ντάιαν Κίτον. Το 2017, ο Κλάιν έπαιξε επίσης στη μουσική μεταφορά του έργου Η Πεντάμορφη και το Τέρας της Disney, με συμπρωταγωνιστές τους Έμα Γουάτσον και Νταν Στίβενς. Ο Κλάιν γνώρισε την ηθοποιό Φοίβη Κέιτς το 1983. Η σχέση τους άρχισε το 1985 και παντρεύτηκαν το 1989. Το ζευγάρι ζει στο Upper East Side του Μανχάταν στη Νέα Υόρκη. Έχουν δύο παιδιά, τον Όουεν Τζόζεφ Κλάιν (γεννήθηκε το 1991) και την Γκρέτα Κλάιν (γεννήθηκε το 1994), η οποία είναι επικεφαλής του συγκροτήματος Frankie Cosmos. Αφότου ο γιος του, Όουεν Κλάιν, διαγνώστηκε με νεανικό διαβήτη, ο Κλάιν δραστηριοποιήθηκε στο Ίδρυμα Έρευνας Νεανικού Διαβήτη. Τον Νοέμβριο του 2004, του απονεμήθηκε το βραβείο Ανθρωπιστής της Χρονιάς του JDRF από τη Μέριλ Στριπ για τις εθελοντικές του προσπάθειες εκ μέρους του οργανισμού. Τα βραβεία Kevin Kline τιμούν τους επαγγελματίες του θεάτρου στο Σεντ Λούις σε μια σειρά κατηγοριών.
|
Ο Κέβιν Ντιλέινι Κλάιν (γεννημένος στις 24 Οκτωβρίου 1947) είναι Αμερικανός ηθοποιός. Είναι αποδέκτης ενός βραβείου Όσκαρ και τριών Βραβείων Τόνυ. Επιπλέον, έχει κερδίσει υποψηφιότητες για δύο Βραβεία Βρετανικής Ακαδημίας Κινηματογράφου, δύο Βραβεία Έμμυ Ζώνης Υψηλής Τηλεθέασης και πέντε Χρυσές Σφαίρες. Το 2003, ο Κλάιν εισήχθη στο American Theatre Hall of Fame. Ο Κλάιν ξεκίνησε την καριέρα του στη σκηνή το 1972 με τον θίασο The Acting Company. Κέρδισε τρία Βραβεία Τόνυ για τη δουλειά του στο Μπρόντγουεϊ, ως Καλύτερος Ηθοποιός σε Μιούζικαλ το 1978 στο έργο On the Twentieth Century. Το 2003, πρωταγωνίστησε ως Φάλσταφ στην παραγωγή του Ερρίκου Δ΄, για την οποία κέρδισε Βραβείο Drama Desk. Το 2017 κέρδισε το Βραβείο Tony στο έργο Present Laughter του Νόελ Κάουαρντ. Έκανε το κινηματογραφικό του ντεμπούτο στο ρομαντικό δράμα Η εκλογή της Σόφι (1982). Για τον ρόλο του στην κωμωδία Ένα ψάρι που το έλεγαν Γουάντα (1988), ο Κλάιν κέρδισε Όσκαρ Β' Ανδρικού Ρόλου. Άλλες ταινίες του είναι Η μεγάλη ανατριχίλα (1983), Σιλβεράντο (1985), Κραυγή ελευθερίας (1987), Ντέιβ: Πρόεδρος για μια μέρα (1993), Ερωτικό φιλί (1995), Η παγοθύελλα (1997), In & Out ( 1997) και Η Πεντάμορφη και το Τέρας (2017). Ο Κλάιν έχει δανείσει τη φωνή του σε διάφορους ήρωες στις ταινίες Η Παναγία των Παρισίων (1996), Ο Δρόμος για το Ελ Ντοράντο (2000), Η ιστορία του Ντεσπερό (2008) και στηβ κωμική σειρά κινουμένων σχεδίων Bob's Burgers (2011–σήμερα).
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9A%CE%AD%CE%B2%CE%B9%CE%BD_%CE%9A%CE%BB%CE%AC%CE%B9%CE%BD
|
Raging Silence
|
1. Hold Your Head Up (Argent, White) - 4:33 2. Blood Red Roses (Goalby) - 4:10 3. Voice on my TV (Box, Lanzon) - 4:20 4. Rich Kid (Bolder) - 4:49 5. Cry Freedom (Box, Lanzon) - 4:34 6. Bad Bad Man (Lanzon) - 4:11 7. More Fool You (Box, Lanzon) - 3:34 8. When the War is Over (Prestwich) - 5:09 9. Lifeline (Roddy, Medica, Frederiksen, Haselden) - 4:53 10. Rough Justice (Box, Shaw, Lanzon, Bolder) - 4:21 Raging Silence (άλμπουμ) Επίσημη κυκλοφορία: Απρίλιος 1989 Το "Raging Silence" ηχογραφήθηκε από τους εξής μουσικούς:Μπέρνι Σο - φωνητικάΜικ Μποξ - κιθάραΦιλ Λανζόν - πλήκτραΤρέβορ Μπόλντερ - μπάσοΛι Κέρσλεηκ - τύμπανα Uriah Heep 1970-2012, Tapio Minkkinen, [1] Allmusic [2] Ελβετικά τσαρτ [3]
|
Raging Silence είναι ο τίτλος του 17ου στούντιο δίσκου του βρετανικού χαρντ ροκ συγκροτήματος Uriah Heep, ο οποίος κυκλοφόρησε τον Απρίλιο του 1989 μέσω της δισκογραφικής εταιρείας "Enigma Records". Αυτός ήταν ο πρώτος δίσκος με τον τραγουδιστή Μπέρνι Σο και τον κιμπορντίστα Φιλ Λανζόν στη σύνθεση του συγκροτήματος, η οποία παρέμεινε ίδια μέχρι το 2007. Το "Raging Silence" περιέχει τρεις διασκευές, σε τραγούδια των Argent, των Αυστραλών Cold Chisel και των Αμερικάνων Le Roux, αλλά και το "Blood Red Roses" το οποίο είναι σύνθεση του προηγούμενου τραγουδιστή του συγκροτήματος, Πήτερ Γκόλμπι. Η εμπορική επιτυχία του δίσκου ήταν πολύ μικρή, αφού κατάφερε να μπει μόνο στο Top-30 των ελβετικών τσαρτ.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/Raging_Silence
|
Βιομεγέθυνση
|
Αν και μερικές φορές η βιομεγέθυνση θεωρείται ισοδύναμη της "βιοσυσσώρευσης", υπάρχει σημαντική διάκριση μεταξύ των δύο, και με τη βιοσυγκέντρωση. Η Βιοσυσσώρευση παρουσιάζεται μέσα σε ένα τροφικό επίπεδο, και είναι η αύξηση της συγκέντρωσης μιας ουσίας σε ορισμένους ιστούς των οργανισμών φορέων λόγω απορρόφησης από τα τρόφιμα και το περιβάλλον. Η Βιοσυγκέντρωση ορίζεται ως ότι συμβαίνει όταν η πρόσληψη από το νερό είναι μεγαλύτερη από την έκκριση.Άρα, η βιοσυγκέντρωση και η βιοσυσσώρευση παρουσιάζονται σε ένα οργανισμό, και η βιομεγέθυνση παρουσιάζεται σε όλα τα επίπεδα της τροφικής αλυσίδας. Η βιοδιάλυση είναι μια διαδικασία που παρουσιάζεται σε όλα τα τροφικά επίπεδα ενός υδάτινου περιβάλλοντος, και είναι το αντίθετο της βιομεγέθυνσης, δηλαδή όταν η συγκέντρωση ενός ρύπου μειώνεται καθώς ανεβαίνει στο τροφικό πλέγμα. Τα Λιπιδία, οι (λιπόφιλες) ή λιποδιαλυτές ουσίες δεν διαλύονται, αποικοδομούνται, ούτε απεκκρίνονται στα ούρα, ένα υδατικό μέσο, και έτσι συσσωρεύονται στους λιπώδεις ιστούς του οργανισμού, αν ο οργανισμός στερείται τα ένζυμα μεταβολισμού τους. Όταν φαγωθεί από έναν άλλο οργανισμό, τα λίπη απορροφώνται στο έντερο, μαζί με τις ουσίες που φέρουν, οι οποίες στη συνέχεια συσσωρεύονται στα λίπη του αρπακτικού. Επειδή σε κάθε επίπεδο της τροφικής αλυσίδας υπάρχει μεγάλη απώλεια ενέργειας, ένα αρπακτικό πρέπει να τραφεί από πολλά θηράματα, με συμπεριλαμβανόμενες όλες τις λιπόφιλες ουσίες. Για παράδειγμα, αν και ο υδράργυρος βρίσκεται σε μικρές μόνο ποσότητες στο θαλασσινό νερό, απορροφάται από τα φύκη, γενικά ως μεθυλυδράργυρος που είναι η πιο επιβλαβής μορφή του υδραργύρου. Απορροφάται αποτελεσματικά, αλλά απεκκρίνεται πολύ αργά από τους οργανισμούς. Η Βιοσυσσώρευση και η βιοσυγκέντρωση έχουν ως αποτέλεσμα συσσώρευση στους λιπώδεις ιστούς των διαδοχικών τροφικών επιπέδων: το ζωοπλαγκτόν, το μικρό νηκτόν, τα μεγαλύτερα ψάρια, κ.ο.κ.. Όποιος τρώει αυτά τα ψάρια προσλαμβάνει όλη τη ποσότητα υδραργύρου που είχε συσσωρευτεί στα σώματά τους. Έτσι εξηγείται γιατί αρπακτικά ψάρια, όπως οι ξιφίες και οι καρχαρίες, ή πουλιά, όπως ο ψαραετός και οι αετοί, έχουν μεγαλύτερες συγκεντρώσεις υδραργύρου στους ιστούς τους από ό, τι θα αναμενόταν. Για παράδειγμα, αν μια ρέγκα έχει υδράργυρο 0,01 μέρη στο εκατομμύριο (ppm) τότε ο καρχαρίας που τρέφεται από ρέγκες θα έχει περισσότερο από 1 ppm υδραργύρου στους ιστούς του.Το DDT είναι φυτοφάρμακο που βιομεγενθύνεται και ως εκ τούτου θεωρείται επιβλαβές για το περιβάλλον από τις υπηρεσίες προστασίας του περιβάλλοντος. Το DDT εναποτίθεται στο λίπος των ζώων όπου παραμένει για πολλά χρόνια χωρίς να μεταβολίζεται, και καθώς οι λιπώδεις ιστοί καταναλώνονται από τα αρπακτικά ζώα, τα ποσά του DDT βιομεγενθύνονται. Είναι πλέον απαγορευμένη ουσία σε πολλά μέρη του κόσμου. Η ανασκόπηση πολλών μελετών έδειξε ότι η βιομεγέθυνση ως φαινόμενο ίσως είναι πιο περιορισμένη από ότι πιστευόταν, αλλά τεκμηριώθηκε ότι τα DDT, DDE, PCBs, τοξαφαίνιο, και οι οργανικές μορφές του υδραργύρου και του αρσενικού πράγματι βιομεγενθύνονται στη φύση. Για άλλους ρύπους, η βιοσυγκέντρωση και η βιοσυσσώρευση δικαιολογούν τις υψηλές συγκεντρώσεις στους ιστούς του οργανισμού. Κατόπιν της απαγόρευσης στη χρήση του φυτοφάρμακου DDT αποκαταστάθηκαν με επιτυχία οι πληθυσμοί των κορυφαίων αρπακτικών πουλιών (φαλακροί αετοί, γεράκια) στη Βόρεια Αμερική. Διακρίνονται σε δύο τύπους που είναι εξίσου λιπόφιλες και μη αποικοδομήσιμες: Οι έμμονοι οργανικοί ρύποι για τους οποίους οι οργανισμοί δεν διαθέτουν μηχανισμούς αποικοδόμησης, μεταβολισμού, απέκκρισης και αποτοξίνωσης. Τα μέταλλα δεν είναι αποικοδομήσιμα επειδή είναι στοιχεία. Οι οργανισμοί διαθέτουν μηχανισμούς για απομόνωση και απέκκριση των μετάλλων, αλλά όταν εκτίθενται σε υψηλότερες συγκεντρώσεις από τις συνήθεις ο κανονικός ρυθμός αποτοξίνωσης δεν προλαβαίνει να παρεμποδίσει τη βλάβη. Κάποια βαρέα μέταλλα είναι πολύ επικίνδυνα και επιβλαβή για το αναπαραγωγικό σύστημα του οργανισμού.
|
Η Βιομεγέθυνση ή βιολογική μεγέθυνση είναι η αύξηση της συγκέντρωσης μιας ουσίας, όπως ένα τοξικό χημικό, στους ιστούς των ανεκτικών οργανισμών στα διαδοχικά υψηλότερα επίπεδα σε μία τροφική αλυσίδα. Η αύξηση αυτή μπορεί να προκύψει ως αποτέλεσμα των: Εμμονή – όταν η ουσία δεν μπορεί να αποικοδομηθεί με περιβαλλοντικές διαδικασίες Βιοενεργητική τροφικής αλυσίδας – όταν η συγκέντρωση της ουσίας αυξάνεται προοδευτικά καθώς ανεβαίνει σε μια τροφική αλυσίδα Πλήρης ή μερική αδυναμία μεταβολισμού ή απέκκρισης της ουσίας, συχνά λόγω αδιαλυτότητας στο νερόΗ Βιομεγέθυνση αναφέρεται στη διαδικασία κατά την οποία ορισμένες ουσίες όπως τα φυτοφάρμακα ή τα βαρέα μέταλλα καταλήγουν σε λίμνες, ποτάμια και τη θάλασσα, και στη συνέχεια καθώς ανεβαίνουν στην τροφική αλυσίδα οι συγκεντρώσεις τους προοδευτικά αυξάνονται. Αρχικά ενσωματώνονται στη διατροφή υδρόβιων οργανισμών όπως το ζωοπλαγκτόν, που τρώγονται από τα ψάρια, και αυτά στη συνέχεια τρώγονται από μεγαλύτερα ψάρια, μεγάλα πουλιά, ζώα ή ανθρώπους. Οι ουσίες βρίσκονται σε ολοένα και μεγαλύτερες περιεκτικότητες σε ιστούς ή τα εσωτερικά όργανα καθώς κινούνται προς τα πάνω στην αλυσίδα. Οι βιοσυσσωρευτές είναι ουσίες που αυξάνεται η συγκέντρωση τους σε ζωντανούς οργανισμούς καθώς προσλαμβάνουν μολυσμένο αέρα, νερό ή τροφή , επειδή μεταβολίζονται ή απεκκρίνονται πολύ αργά.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%92%CE%B9%CE%BF%CE%BC%CE%B5%CE%B3%CE%AD%CE%B8%CF%85%CE%BD%CF%83%CE%B7
|
Emanuelle in America
|
Μια Αμερικανίδα δημοσιογράφος ταξιδεύει στον κόσμο σε αναζήτηση μιας καλής ιστορίας. Στη διάρκεια των ταξιδιών της θα μπει σε ένα σύγχρονο χαρέμι και θα λάβει μέρος σε πριβέ διπλωματικά πάρτι στη Βενετία. Στην προσπάθεια της να "ξεσκεπάσει" έναν διεφθαρμένο πολιτικό, θα βρεθεί αντιμέτωπη με ένα κύκλωμα που απάγει κοπέλες και τις αναγκάζει να συμμετέχουν σε σκληρά πορνογραφικά φιλμ. Ερχόμενη πολύ κοντά στον θάνατο, η Εμμανουέλα αναρωτιέται μήπως έφτασε η ώρα να αποσυρθεί για πάντα. Λάουρα Γκέμσερ ... Emanuelle Γκαμπριέλε Τίντι ... Alfredo Elvize, Duke of Mount Elba Roger Browne ... The Senator Riccardo Salvino ... Bill Lars Bloch ... Eric van Darren Paola Senatore ... Laura Elvize Maria Piera Regoli ... Diana Smith Η ταινία υπήρξε διαβόητη για δύο κυρίως σκηνές (που συχνά λογοκρίθηκαν). Η μια έχει να κάνει με τον αυνανισμό ενός αλόγου από μια κοπέλα του χαρεμιού και η δεύτερη με μια από τις υποτιθέμενες ταινίες που γύριζαν οι απαγωγείς των κοριτσιών, όπου η κινηματογράφηση είναι ιδιαίτερα σκληρή και ρεαλιστική. Την πολύ καλή μουσική επένδυση υπογράφει ο Ιταλός συνθέτης Νίκο Φιντένκο. Η ταινία έκανε πρεμιέρα στις 5 Ιανουαρίου του 1977 στην Ιταλία. Emanuelle in America στην IMDb (Αγγλικά) Aναλυτική παρουσίαση
|
Το Emanuelle in America γνωστο επισής και με τον τίτλο Brutal Nights είναι μια ερωτική ταινία ιταλικής παραγωγής 1977 σε σκηνοθεσία Τζο Ντ' Αμάτο και με πρωταγωνίστρια τη Λάουρα Γκέμσερ. Πρόκειται για την τέταρτη ταινία με τη Μαύρη Εμμανουέλα, μια ηρωίδα που δημιούργησαν Ιταλοί παραγωγοί και σκηνοθέτες με στόχο να εκμεταλλευθούν την εμπορική επιτυχία της αυθεντικής Εμμανουέλας (1974) του Ζιστ Ζεκίν.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/Emanuelle_in_America
|
Μάχη στο Κόλτσι
|
Κύριο λήμμα: Ελληνική Επανάσταση στη ΜολδοβλαχίαΣτις 22 Ιανουαρίου του 1821, ο Αλέξανδρος Υψηλάντης περνά τον ποταμό Προύθο, σύνορο Ρωσίας – Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, και φτάνει στο Ιάσιο της Μολδαβίας. Δύο μέρες αργότερα, δημοσιεύει στην ίδια πόλη επαναστατική προκήρυξη, με τίτλο «Μάχου υπέρ πίστεως και Πατρίδος», κηρύττοντας την Ελληνική Επανάσταση. Παράλληλα, ανακοινώνει την απόφασή του στον τσάρο της Ρωσίας μαζί με την παραίτησή του από τον ρωσικό στρατό και αρχίζει να οργανώνει τον Αγώνα. Από τον Απρίλιο του 1821, όμως, η κατάσταση στη Μολδοβλαχία γίνεται όλο και πιο δύσκολη, εξ αιτίας της οικονομικής στενότητας των επαναστατών, καθώς και της μη συνεργασίας των εγχωρίων πληθυσμών και ηγεμόνων. Εν τω μεταξύ, στις 23 Μαρτίου, ο Πατριάρχης Γρηγόριος ο Ε’ αναγκάζεται από τον σουλτάνο να αφορίσει τον Υψηλάντη και τον Σούτσο, ενώ ο τσάρος αποκηρύττει τον Υψηλάντη. Και σε στρατιωτικό επίπεδο η κατάσταση φθίνει. Στις 7 Ιουνίου ο Ιερός Λόχος καταστρέφεται στη μάχη του Δραγατσανίου, ενώ οι Έλληνες, παρά τη σθεναρή αντίσταση, ηττώνται στη μάχη του Σκουλενίου (17 Ιουνίου). Ο δε Υψηλάντης, κατέφυγε στην Αυστρία, όπου και συνελήφθη και φυλακίστηκε από τις αρχές. Η Επανάσταση στη Μολδοβλαχία έχει αρχίσει να σβήνει. Παρά τις ήττες στο Σκουλένι και στο Δραγατσάνι, η Επανάσταση στις Παραδουνάβιες Ηεμονίες δεν έληξε ακόμη. Έλληνες και Βαλκάνιοι οπλαρχηγοί συνέχιζαν να αντιστέκονται με τα δικά τους στρατιωτικά σώματα, με κυριότερο αυτό του Γεωργάκη Ολύμπιου. Ισχυρές δυνάμεις, όμως, κατόρθωσε να συγκεντρώσει και ο αρχιμανδρίτης Σέρβος. Ο κληρικός αυτός, διασχίζοντας με 15 άνδρες του τα βουνά, έφτασε στο όρος Κόλτσι, στην περιοχή Μοέστι. Σε αυτό το όρος, συγκεκριμένα στη θέση Βάλια – Μουερήι, πλησίον των ουγγροβλαχικών συνόρων, συγκέντρωσε 300 Έλληνες και Σέρβους στρατιώτες, που είχαν διασκορπιστεί στη γύρω περιοχή. Εν τω μεταξύ, τα οθωμανικά στρατεύματα είχαν επιδοθεί στην προσπάθεια εξάλειψης και των τελευταίων επαναστατικών εστιών στη Μολδοβλαχία. Έτσι, εναντίον του σώματος του Σέρβου που βρισκόταν στο Κόλτσι, κινήθηκε πολυάριθμος τουρκικός στρατός, με τον οποίο ήταν ενωμένες και οι μονάδες του Έλληνα εξωμότη οπλαρχηγού Σάββα Φωκιανού. Η μάχη μεταξύ των αντιπάλων δυνάμεων διεξήχθη στο Κόλτσι στις 11 Ιουλίου. Η σύγκρουση ήταν σφοδρή και τα οθωμανικά στρατεύματα αναγκάστηκαν να υποχωρήσουν με μεγάλες -συγκριτικά με τους αντιπάλους τους- απώλειες. 120 Τούρκοι στρατιώτες έπεσαν νεκροί, ενώ τα χριστιανικά στρατεύματα είχαν μόνο 8 ελαφρά τραυματισμένους. Έτσι, ο αρχιμανδρίτης Σέρβος έμεινε κύριος του πεδίου της μάχης. Παρά τη νίκη τους στο Κόλτσι, Έλληνες και Σέρβοι κατάλαβαν πως σύντομα θα έφταναν στην περιοχή υπέρτερες τουρκικές δυνάμεις. Έτσι, στις 12 Ιουνίου πέρασαν τα σύνορα της Αυστροουγγαρίας, με τη σύμφωνη γνώμη των Αυστριακών αξιωματικών που βρίσκονταν εκεί. Αν και δεν το ήθελε, ο αρχιμανδρίτης Σέρβος αναγκάστηκε να ακολουθήσει το στράτευμά του. Λίγο αργότερα, έφτασε στα σύνορα ο Τούρκος Σιρκίλογλου με ισχυρές δυνάμεις. Απαίτησε την παράδοση των Ελλήνων και Σέρβων ή τουλάχιστον του αρχιμανδρίτη, και όταν οι αυστριακοί αξιωματικοί αρνήθηκαν, πέρασε με 150 στρατιώτες τα σύνορα και εισέβαλε στο έδαφος της Αυστροουγγαρίας. Έτσι, οι Αυστριακοί αποφάσισαν να βρουν μια μέση λύση. Αντί να παραδώσουν τον Σέρβο, τον άφησαν να βγει από τα σύνορα με τα όπλα κι έναν υπηρέτη του. Οι Τούρκοι τότε άρχισαν μια πολυήμερη καταδίωξη εναντίον του αρχιμανδρίτη και ύστερα από συμπλοκές μαζί του τον συνέλαβαν. Τελικά, τον οδήγησαν στη Σιλίστρια όπου βρήκε μαρτυρικό θάνατο. Σέρβος (αρχιμανδρίτης) Ελληνική Επανάσταση στη Μολδοβλαχία Μάχη του Σκουλενίου α. Το «Σέρβος» ήταν το παρωνύμιο του αρχιμανδρίτη, προερχόμενο από την εθνικότητά του. Το πραγματικό του όνομα είναι άγνωστο. Βακαλόπουλος, Α. (1980). Ιστορία του Νέου Ελληνισμού: Η μεγάλη ελληνική επανάσταση (1821-1829) – Τόμος 5: Οι προϋποθέσεις και οι βάσεις της (1813-1822). Θεσσαλονίκη. Δεσποτόπουλος, Α. (1975). Παράγοντες, διάρκεια, φάσεις και ιδιομορφία της Ελληνικής Επαναστάσεως. Ιστορία του ελληνικού έθνους – Τόμος 12: Η ελληνική επανάσταση και η ίδρυση του ελληνικού κράτους (1813-1822) (σελ. 8-70). Αθήνα: Εκδοτική Αθηνών. Δρακόπουλος, Β. & Ευθυμίου, Γ. (Επιμ.) (2004α). Επίτομο λεξικό της Ελληνικής Ιστορίας: Ημερομηνίες. Αθήνα: Το Βήμα. Δρακόπουλος, Β. & Ευθυμίου, Γ. (Επιμ.) (2004β). Επίτομο λεξικό της Ελληνικής Ιστορίας: Πρόσωπα - Γεγονότα. Αθήνα: Το Βήμα. Κρέμος, Γ. (1879). Χρονολόγια της ελληνικής ιστορίας – Τόμος 3: 1453-1830. Αθήνα: Τυπογραφείο Δημητρίου Ιασεμίδου. Φιλήμων, Ι. (1859). Δοκίμιον ιστορικόν περί της Ελληνικής Επαναστάσεως, Τόμος 2. Αθήνα: Τύποις Γ. Καρυοφύλλη.
|
Η μάχη στο Κόλτσι διεξήχθη στις 11 Ιουλίου του 1821 στο όρος Κόλτσι, στα σύνορα Βλαχίας – Αυστροουγγαρίας, μεταξύ των ελληνοσερβικών δυνάμεων του αρχιμανδρίτη Σέρβου[α] και των τουρκικών στρατευμάτων. Εντάσσεται στο πλαίσιο της Ελληνικής Επανάστασης του 1821 στη Μολδοβλαχία. Η μάχη έληξε με επικράτηση των χριστιανών, αλλά και αποχώρησή τους από το πεδίο της μάχης.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9C%CE%AC%CF%87%CE%B7_%CF%83%CF%84%CE%BF_%CE%9A%CF%8C%CE%BB%CF%84%CF%83%CE%B9
|
Άδεια λογισμικού
|
Οι άδειες λογισμικού γενικά ανήκουν σε μια από τις δύο ακόλουθες ευρείες κατηγορίες: Άδειες κλειστού λογισμικού και ελεύθερου-ανοιχτού κώδικα λογισμικού. Οι διαφορές που ξεχωρίζουν τις δύο κατηγορίες αδειών έχουν σημαντικό αντίκτυπο στα δικαιώματα του τελικού χρήστη. Τυπικά μια άδεια κλειστού λογισμικού επιτρέπει στον τελικό χρήστη την χρήση του λογισμικού εντός περιορισμένου περιβάλλοντος, απαγορεύοντας την αποσυμπίληση του λογισμικού (δηλαδή το να επιχειρηθεί η ανάκτηση του πηγαίου κώδικα από αυτή του κώδικα μηχανής), και την ανάλυση, τροποποίηση και αναδημιουργία του λογισμικού, και συνήθως απαγορεύονται επίσης η αντιγραφή και διανομή του λογισμικού (είτε δωρεάν είτε επί πληρωμή) από τρίτα πρόσωπα, καθώς και η χρήση του από ένα μεγάλο αριθμό ανθρώπων ή η εγκατάστασή του σε πολλούς υπολογιστές. Μια άδεια που επιτρέπει την δωρεάν αντιγραφή και διανομή του λογισμικού (freeware) παραμένει κλειστή άδεια από την στιγμή που δεν επιτρέπει την τροποποίηση του λογισμικού ή την εμπορική διανομή. Τυπικά μια άδεια ελεύθερου λογισμικού επιτρέπει την αντιγραφή, τροποποίηση και διανομή από οποιονδήποτε και για οποιοδήποτε σκοπό (ακόμη και εμπορικό). Πολλές φορές χρησιμοποιείται και ο όρος ανοικτό λογισμικό που αφορά λογισμικό για το οποίο διατίθεται ο πηγαίος κώδικας αλλά υπάρχουν περιορισμοί στην ελεύθερη χρήση του (π.χ. στην εμπορική χρήση). Κάποιες από αυτές τις άδειες περιέχουν περιοριστικούς όρους όπως η υποχρεωτική αναφορά στο όνομα του δημιουργού ή κατόχου των πνευματικών δικαιωμάτων, καθώς αυτοί οι όροι δεν περιορίζουν τις προηγούμενες ελευθερίες τροποποίησης και διακίνησης. Ελεύθερο περιεχόμενο, ένας γενικότερος όρος που δεν αφορά μόνο το λογισμικό. GNU General Public License, η πρώτη ελεύθερη άδεια λογισμικού. Ίδρυμα Ελεύθερου Λογισμικού/GNU
|
Άδεια λογισμικού είναι ο όρος ο οποίος περιγράφει τα νομικά δικαιώματα τα οποία έχουν οι χρήστες ως προς την χρήση, επεξεργασία και διανομή του λογισμικού, και τα οποία καθορίζονται από τον αρχικό δημιουργό του λογισμικού. Μια τυπική άδεια λογισμικού παρέχει σε έναν τελικό χρήστη άδεια να χρησιμοποιήσει ένα ή περισσότερα αντίγραφα του λογισμικού, με τρόπους που αν δεν υπήρχε η είχε δοθεί η άδεια θα αποτελούσαν καταπάτηση των δικαιωμάτων του εκδότη ο οποίος είναι και ως ο ιδιοκτήτης των δικαιωμάτων χρήσης/copyright είναι αυτός που τα καθορίζει. Πρακτικά, η άδεια λογισμικού καθορίζει τις ελευθερίες του χρήστη ως προς το τι μπορεί να κάνει νόμιμα, με την αρχική δημιουργία κάποιου άλλου.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%86%CE%B4%CE%B5%CE%B9%CE%B1_%CE%BB%CE%BF%CE%B3%CE%B9%CF%83%CE%BC%CE%B9%CE%BA%CE%BF%CF%8D
|
Great Wall Peri
|
Την σχεδίαση και ανάπτυξη του μοντέλου όπως σε όλα, ανέλαβε το τεχνικό τμήμα της αυτοκινητοβιομηχανίας (γνωστό ως GWM Technology Center), με εμφανή ομοιότητα όμως με τα μοντέλα Nissan Note πρώτης γενιάς και Fiat Panda δεύτερης γενιάς, έχοντας μάλιστα ακόμα μεγαλύτερη ομοιότητα με το δεύτερο. Κινητήρας και κιβώτιο Η Great Wall τοποθέτησε έναν σύγχρονο κινητήρα για την εποχή εκείνη, έναν κυβισμού 1.3 λίτρων (1.342 cm³) εφοδιασμένο με σύγχρονο σύστημα ψεκασμού πολλαπλών σημείων, κάτι που έχει κάνει σε όλα της τα μοντέλα. Για τα ευρωπαϊκά δεδομένα, καθώς το μοντέλο αρχικά ήταν στα πλάνα για παραγωγή και στην Ευρώπη, πληρούσε τις προδιαγραφές καυσαερίων Euro 4. Η μετάδοση της κίνησης γινόταν μπροστά, χάρη στην διαμήκη θέση του κινητήρα συνοδευόμενο με ένα κιβώτιο χειροκίνητης (μηχανικής) μεθόδου 5 σχέσεων και η μέγιστη ιπποδύναμη που θα παρήγαγε ήταν 88 ίπποι στις 6.000 στροφές το λεπτό. Η κατανάλωση καυσίμου καθοριζόταν από τα modes (επιλογές) που παρείχε το μοντέλο. Στην επιλογή Urban ήταν δυνατό να καταναλωθούν 7 λίτρα στα 100 χιλιόμετρα, στην Extra Urban μόλις 6 λίτρα στα 100 χιλιόμετρα και στην Combined 6.5 λίτρα στα 100 χιλιόμετρα. Ο κινητήρας για να προσαρμοστεί και να αποδώσει κατάλληλα στην ταχύτητα των 100 km/h χρειάζεται 17 δευτερόλεπτα. Ανάρτηση και πέδηση Το σύστημα ανάρτησης ήταν αποτελούμενο από τα λεγόμενα «γόνατα ΜακΦέρσον» μπροστά και μπουκάλα με ελικοειδές ελατήριο πίσω. Το σύστημα πέδησης έφερε στάνταρ δισκόφρενα μπροστά, ενώ είχε ταμπούρα πίσω. Επίσης, το τιμόνι ήταν υδραυλικής τεχνολογίας. Το Peri ήταν προορισμένο για τις αγορές της Κίνας, της Αφρικής, της Ευρώπης και από το 2009 στην Αυστραλία, αν και ειδικά για τις εξαγωγικές αγορές αυτό τελικά δεν συνέβη. Ο λόγος ήταν ότι η ιταλική Fiat κινήθηκε δικαστικά ενάντια στην κίνηση της Great Wall, λόγω της τεράστιας ομοιότητας με το δημοφιλές ιταλικό μοντέλο Fiat Panda δεύτερης γενιάς. Το αποτέλεσμα ήταν τον Ιούλιο του 2008 να εκδοθεί εντολή για πληρωμή πρόστιμου 15.000 ευρώ για κάθε ένα μοντέλο που θα εισαγόταν στην Ευρώπη, ενώ σε τυχόν αδιαφορία προς την κύρωση, τότε σε κάθε μοντέλο θα χρεωνόταν στην κινεζική φίρμα το ποσό των 50.000 ευρώ. Όσον αφορά τη δίκη στη χώρα της Κίνας, η απόφαση δεν βγήκε ποτέ, με αποτέλεσμα το Fiat Panda να μην παραχθεί στην Κίνα και το Peri να συνεχίζει να πωλείται στις τοπικές επιχειρήσεις. Πολυμέσα σχετικά με το θέμα Great Wall Peri στο Wikimedia Commons
|
Το Great Wall Peri ήταν αυτοκίνητο πόλης, που έκανε την πρώτη του παρουσίαση το 2007, στο Σαλόνι Αυτοκινήτου της Σαγκάης. Κατασκευαστής του ήταν η κινεζική αυτοκινητοβιομηχανία Great Wall Motors, η οποία παρήγαγε το μοντέλο αυτό από το 2008 έως το 2010 και ειδικά την SUV εκδοχή του μέχρι το 2011.Μαζί με την στάνταρ έκδοση, κυκλοφόρησε το ίδιο έτος το μοντέλο Peri Haval M1 υπό την μορφή ενός μικρού SUV / Crossover και το 2008 η ηλεκτροκίνητη έκδοση στο Σαλόνι Αυτοκινήτου στο Πεκίνο.Το Peri διακρίθηκε ως το Καλύτερο Αυτοκίνητο Κινέζικης προέλευσης του 2008, από την China Car Times.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/Great_Wall_Peri
|
Ρομποτική χειρουργική
|
Γυναικολογία: Οι βασικές λαπαροσκοπικές ρομποτικά υποβοηθούμενες επεμβάσεις που πραγματοποιούνται στη γυναικολογία είναι η μυομεκτομή, η υστερεκτομή, η ενδομητρίωση, η σαλπιγγική αναστόμωση και η ιεροκολποπηξία. Ουρολογία: Η ρομποτικά υποβοηθούμενη χειρουργική χρησιμοποιείται στην ουρολογία σε επεμβάσεις όπως η προστατεκτομή, η κυστεκτομή, η πυελοπλαστική κ.α. Οφθαλμολογία: Η ρομποτική τεχνολογία μόλις πρόσφατα ενσωματώθηκε στην οφθαλμολογία. Ως εκ τούτου, η εξέλιξη βρίσκεται μόνο στα αρχικά της στάδια. Ένα από τα παραδείγματα χρήσης της ρομποτικής τεχνολογίας στην οφθαλμολογία είναι το σύστημα χειρουργικής Ντα Βίντσι, το οποίο βοηθά τους χειρουργούς σε πολύπλοκες οφθαλμικές επεμβάσεις.Καρδιολογία: Η ρομποτική χειρουργική έχει αποδειχθεί εφικτή, ασφαλής και αποτελεσματική στον τομέα της καρδιολογίας και μπορεί να εφαρμοστεί στη διόρθωση διαφόρων ενδοκαρδιακών και εξωκαρδιακών παθήσεων, όπως οι επεμβάσεις μητροειδούς βαλβίδας, η διόρθωση του κολπικού διαφραγματικού ελαττώματος (ASD), η περικαρδιεκτομή, η αντιμετώπιστη της κολπικής μαρμαρυγής, και η επέμβαση αορτοστεφανιαίας παράκαμψης (CABG). Ορθοπεδική: Οι εφαρμογές της ρομποτικής χειρουργικής στην ορθοπεδική περιλαμβάνουν την ολική αρθροπλαστική ισχίου και γόνατος, την επέμβαση ανακατασκευής των συνδέσμων του γόνατος, και τις επεμβάσεις τραυμάτων και σπονδυλικής στήλης. Μεταμόσχευση: Η ρομποτική χειρουργική χρησιμοποιείται στη μεταμόσχευση οργάνων, όπως ο νεφρός, το ήπαρ, και το πάγκρεας. Παιδιατρική: Οι εφαρμογές της ρομποτικής χειρουργικής στην παιδιατρική περιλαμβάνουν την πυελοπλαστική, την επανεμφύτευση ουρητήρα, τη χειρουργική χοληφόρων αγγείων, τη χειρουργική καρδιάς κ.α. Οι σημαντικές πρόοδοι που έχουν παρατηρηθεί στον χώρο της ρομποτικής χειρουργικής είναι η χειρουργική από απόσταση, η ελάχιστα επεμβατική χειρουργική και η μη επανδρωμένη χειρουργική. Χάρη στη ρομποτική, η επέμβαση γίνεται με ακρίβεια, μικρότερες τομές, μειωμένη απώλεια αίματος, λιγότερο πόνο και ταχύτερο χρόνο επούλωσης. Ως αποτέλεσμα υπάρχει μειωμένη διάρκεια παραμονής στο νοσοκομείο, μειωμένη απώλεια αίματος, μεταγγίσεων και χρήσης παυσίπονων. Αντίθετα, η παραδοσιακή χειρουργική μειονεκτεί στον ότι έχει περιορισμένη πρόσβαση στη χειρουργική περιοχή, μεγάλο χρόνο αποκατάστασης, πολλές ώρες λειτουργίας, απώλεια αίματος, χειρουργικές ουλές και σημάδια.Το κόστος των μηχανημάτων της ρομποτικής χειρουργικής κυμαίνεται από 1 εκατ. έως 2,5 εκατ. δολάρια τη μονάδα. Κι ενώ το κόστος των αναλώσιμων είναι συνήθως 1.500 δολάρια ανά διαδικασία, το κόστος της ίδιας διαδικασίας είναι υψηλότερο. Κι αυτό γιατί απαιτείται πρόσθετη χειρουργική εκπαίδευση για τη λειτουργία του συστήματος. Έχουν γίνει πολυάριθμες μελέτες για να καθοριστεί εάν αξίζει η αγορά τέτοιων συστημάτων. Οι απόψεις μέχρι σήμερα διίστανται. Οι χειρουργοί αναφέρουν ότι, παρόλο που οι κατασκευαστές τέτοιων συστημάτων παρέχουν εκπαίδευση σε αυτή τη νέα τεχνολογία, η φάση εκμάθησης είναι εντατική και οι χειρουργοί πρέπει να εκτελέσουν 150 έως 250 επεμβάσεις για να γίνουν έμπειροι στη χρήση τους. Κατά τη διάρκεια της φάσης εκπαίδευσης, οι ελάχιστα επεμβατικές επεμβάσεις μπορεί να διαρκέσουν έως και διπλάσιο από την παραδοσιακή χειρουργική επέμβαση, κι έτσι οι ασθενείς χρειάζεται να παραμείνουν υπό αναισθησία για μεγαλύτερο χρονικό διάστημα. Οι επιπλοκές που σχετίζονται με τη ρομποτική χειρουργική περιλαμβάνουν την αναγκαιότητα να μετατροπεί η ρομποτικά υποβοηθούμενη χειρουργική σε ανοιχτή (παραδοσιακή) επέμβαση, η επανεγχείρηση, ο μόνιμος τραυματισμός, η βλάβη στα σπλάχνα και η βλάβη στα νεύρα. Από το 2000 έως το 2011, σε δείγμα 75 υστερεκτομών που έγιναν με ρομποτική χειρουργική, οι 34 είχαν μόνιμο τραυματισμό και οι 49 είχαν βλάβη στα σπλάχνα. Οι ελάχιστες χειρουργικές επεμβάσεις σε διάφορες ειδικότητες έπρεπε να μετατραπούν σε ανοιχτή επέμβαση ή να χειρουργηθούν εκ νέου, ενώ στις περισσότερες έχει αναφερθεί κάποιου είδους βλάβη ή/και τραυματισμός. Για παράδειγμα, από τις επτά επεμβάσεις αορτοστεφανιαίας παράκαμψης, σε μία ο ασθενής έπρεπε να υποβληθεί ξανά σε χειρουργική επέμβαση.
|
Η ρομποτική χειρουργική, λέγεται και ρομποτικά υποβοηθούμενη χειρουργική, είναι ένα είδος χειρουργικής επέμβασης που γίνεται με τη χρήση ρομποτικών συστημάτων. Αναπτύχθηκε για να προσπαθήσει να ξεπεράσει τους περιορισμούς της προϋπάρχουσας ελάχιστα επεμβατικής χειρουργικής και να ενισχύσει τις ικανότητες των χειρουργών που εκτελούν ανοιχτή χειρουργική επέμβαση. Στην περίπτωση της ελάχιστα επεμβατικής χειρουργικής με ρομποτική υποβοήθηση, ο χειρούργος αντί να μετακινεί απευθείας τα όργανα, χρησιμοποιεί μία από τις δύο μεθόδους χειρισμού των οργάνων. Η μία μέθοδος περιλαμβάνει την άμεση χρήση του τηλεχειριστή, και η άλλη γίνεται με έλεγχο από τον υπολογιστή. Ο τηλεχειριστής είναι ένας μηχανισμός που επιτρέπει στον χειρουργό να εκτελεί τις κανονικές κινήσεις που σχετίζονται με τη χειρουργική επέμβαση. Οι ρομποτικοί βραχίονες πραγματοποιούν αυτές τις κινήσεις χρησιμοποιώντας τελικούς τελεστές και χειριστές για να εκτελέσουν την πραγματική χειρουργική επέμβαση. Από την άλλη, σε συστήματα ελεγχόμενα από τον υπολογιστή, ο χειρουργός χρησιμοποιεί έναν υπολογιστή για να ελέγχει τους ρομποτικούς βραχίονες και τους τελικούς τελεστές του, αν και αυτά τα συστήματα μπορούν επίσης να χρησιμοποιούνται άμεσα από τον χειρουργό παρακάμπτοντας τον υπολογιστή. Ένα πλεονέκτημα της χρήσης της ρομποτικής χειρουργικής είναι ότι ο χειρουργός δεν χρειάζεται να είναι πάνω από τον ασθενή, γεγονός που οδηγεί στη δυνατότητα χειρουργικής εξ αποστάσεως. Οι συσκευές μνήμης διαδραματίζουν ουσιαστικό ρόλο στην πρόληψη τυχόν ταλαιπωρίας στη ρομποτικά υποβοηθούμενη χειρουργική. Οι λύσεις αποθήκευσης μνήμης μπορούν να εκτελούν πολλαπλές λειτουργίες με βάση το ιστορικό του ασθενούς. Μπορούν επίσης να υποδείξουν συγκεκριμένες πληροφορίες για τη μέτρηση των μετατοπίσεων βαθμονόμησης λόγω κακής ευθυγράμμισης του συστήματος μονάδας αποθήκευσης, διάρκεια ζωής των δεδομένων κ.α. Η ρομποτική χειρουργική έχει επικριθεί για το κόστος της, με το μέσο κόστος το 2007 να κυμαίνεται από 5.607 έως 45.914 δολάρια ανά ασθενή. Το 2014, υπολογίζεται ότι έχουν πραγματοποιηθεί περισσότερες από 570.000 επεμβάσεις παγκοσμίως με το σύστημα χειρουργικής Ντα Βίντσι, με το ποσοστό αυτό να αυξάνεται σχεδόν κατά 10% κάθε χρόνο. Οι πιο συχνές χρήσεις είναι στη γυναικολογία και στην ουρολογία, με πάνω από το 75% των ρομποτικών επεμβάσεων να πραγματοποιούνται σε αυτές τις δύο ειδικότητες.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A1%CE%BF%CE%BC%CF%80%CE%BF%CF%84%CE%B9%CE%BA%CE%AE_%CF%87%CE%B5%CE%B9%CF%81%CE%BF%CF%85%CF%81%CE%B3%CE%B9%CE%BA%CE%AE
|
Αμεδαίος της Ισπανίας
|
Ο Αμεδαίος Φερδινάνδος Μαρία ήταν ο δευτερότοκος γιος του Βίκτορα Εμμανουήλ Β΄ της Σαρδηνίας, μετέπειτα της Ιταλίας, και της Αδελαΐδας των Αψβούργων-Λωρραίνης, κόρης του Ράινερ Ιωσήφ της Αυστρίας. Ο Ράινερ Ιωσήφ ήταν εγγονός του Καρόλου Γ΄ της Ισπανίας. Μετά την εκθρόνιση της Ισαβέλλας Β΄ το 1870, η Βουλή της Ισπανίας (Cortes Generales) τον εξέλεξε βασιλιά της χώρας. Η περίοδος της εξουσίας του χαρακτηρίστηκε από έναν αυξανόμενο αντι-μοναρχισμό, από επαναστάτες Καρλιστές και από το κίνημα ανεξαρτησίας της Κούβας. Παραιτήθηκε το 1873 και ακολούθησε η Α΄ Ισπανική Δημοκρατία. Ήταν από τη γέννησή του δούκας της Αόστα, πρώτος του κλάδου της Σαβοΐας-Αόστα, που είναι νεότερος του κύριου κλάδου των βασιλέων της Ιταλίας, αλλά πρεσβύτερος του κλάδου Σαβοΐας-Γένουας. Νυμφεύτηκε πρώτα τη Μαρία Βιττόρια νταλ Πότζο. Είχε τέκνα: Εμμανουήλ Φιλιβέρτος 1869 - 1931, Δούκας της Αόστα, στρατάρχης. Βίκτωρ Εμμανουήλ 1870 - 1946, Κόμης του Τορίνο. Λουδοβίκος Αμεδαίος 1873 - 1933, Δούκας των Αβρουζίων, αντιναύαρχος του Ιταλικού Ναυτικού, εξερευνητής του Αρκτικού Ωκεανού και ορειβάτης.Η Μαρία Βιττόρια απεβίωσε το 1876. Το 1888 νυμφεύτηκε σε δεύτερο γάμο τη Μαρία Λετίτσια Βοναπάρτη, κόρη του Ναπολέοντα Ιωσήφ. Τέκνο του ήταν ο: Ουμβέρτος 1889 - 1918, Κόμης του Σαλέμι, απεβίωσε στον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο. Pollock, Sabrina (August 2006). "Spain's Forgotten Queen". European Royal History Journal 9.4 (LII): 25–26. Roger L. Williams, Gaslight and Shadow: The World of Napoleon III, 1851–1870 (NY: Macmillan, 1957), 156–7 The Cambridge Companion to the String Quartet, p. 260 Historiaantiqua. Amadeo I; (Spanish) (2008)
|
Ο Αμεδαίος (Amadeo I de España, 30 Μαΐου 1845 - 18 Ιανουαρίου 1890) ήταν βασιλιάς της Ισπανίας (1870-1873) από τον Οίκο της Σαβοΐας. Έγινε ο 1ος δούκας της Αόστα.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%91%CE%BC%CE%B5%CE%B4%CE%B1%CE%AF%CE%BF%CF%82_%CF%84%CE%B7%CF%82_%CE%99%CF%83%CF%80%CE%B1%CE%BD%CE%AF%CE%B1%CF%82
|
Πανεπιστήμιο του Μάρμπουργκ
|
Το Πανεπιστήμιο ιδρύθηκε στις 30 Μαϊου του 1527 από τον Φίλιππο Α΄ λαντγκράβο (μαρκήσιο) της Έσσης και ήταν το σημαντικότερο εκπαιδευτικό ίδρυμα του άλλοτε πριγκιπάτου της Έσσης. Ξεκίνησε τη λειτουργία του με 10 καθηγητές και 90 φοιτητές, εγγεγραμμένους σε 4 σχολές: τη θεολογική, τη νομική, την ιατρική και τη φιλοσοφική. Η Σχολή Χημείας του Μάρμπουργκ θεωρείται η αρχαιότερη του κόσμου με δεδομένο ότι ιδρύθηκε το 1609, όπως και η έδρα της ρομανικής φιλολογίας, που ιδρύθηκε το 1606. Σήμερα είναι ένα από τα σημαντικότερα πανεπιστήμια του σύγχρονου γερμανικού κράτους , με περίπου 23.000 εγγεγραμμένους φοιτητές, μεταξύ των οποίων περίπου 3000 αλλοδαποί από περισσότερες από 120 χώρες, ενώ το σύνολο των εργαζομένων σ' αυτό υπολογίζεται σε 4.500 άτομα. Σημαντικότερες σχολές του Πανεπιστημίου, με ιδιαίτερη φήμη, είναι η Ιατρική και η Φιλοσοφική Σχολή. Το Πανεπιστήμιο διαθέτει τις εξής σχολές (τμήματα) : Νομική Οικονομικών Επιστημών και Διοίκησης Επιχειρήσεων Κοινωνικών Επιστημών και Φιλοσοφίας Ψυχολογίας Προτεσταντικής Θεολογίας Ιστορίας και Πολιτισμικών Σπουδών Φιλολογίας και Τεχνών Ξένων Γλωσσών και Φιλολογιών Μαθηματικών και Πληροφορικής Φυσικής Χημείας Φαρμακευτική Βιολογίας Γεωγραφίας Ιατρική Παιδαγωγική Αδελφοί Γκριμ Μάρτιν Χάιντεγκερ Ντενί Παπέν Ρόμπερτ Μπούνσεν Έντουαρντ Τσέλλερ Βαλέριους Κόρντους Ρούντολφ Μπούλτμαν Άλφρεντ Βέγκενερ Χοσέ Ορτέγα ι Γκασέτ Γιούργκεν Χάμπερμας Μιχαήλ Λομονόσοφ Μπορίς Παστερνάκ Χάνα Άρεντ Καρλ Μπαρτ Χανς Γκέοργκ Γκαντάμερ Έρνστ Κασσίρερ Αύγουστος Χάιζενμπεργκ Ουλρίκε Μάινχοφ Κωνσταντίνος Σημίτης Κιμ Χουάνγκ-σικ Έμιλ φον Μπέρινγκ (Ιατρικής, 1901) Καρλ Φέρντιναντ Μπράουν (Φυσικής, 1909) Άλμπρεχτ Κόσελ (Ιατρικής, 1910) Χανς Φίσερ (Χημείας, 1930) Ότο Λέβι (Ιατρικής, 1936) Άντολφ Μπούτεναντ (Χημείας, 1939) Ότο Χαν (Χημείας, 1944) Καρλ Τσίγκλερ (Χημείας, 1963) Γκέοργκ Βίτιγκ (Χημείας, 1979) Επίσημος δικτυακός τόπος Συλλογές και μουσεία του Πανεπιστημίου Ιστορικό δωμάτιο κράτησης (Karzer)
|
Το Πανεπιστήμιο του Μάρμπουργκ, ή ορθότερα «Φιλίππειο Πανεπιστήμιο του Μάρμπουργκ» (γερμ.: Philipps-Universität Marburg) είναι δημόσιο ανώτατο εκπαιδευτικό και ερευνητικό ίδρυμα που εδρεύει στην ομώνυμη πόλη του κρατιδίου της Έσσης. Είναι το αρχαιότερο προτεσταντικό Πανεπιστήμιο στον κόσμο με έτος ίδρυσης το 1527. Σήμερα αποτελεί κρατικό πανεπιστήμιο, χωρίς θρησκευτικές υπαγωγές ή προσανατολισμούς.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A0%CE%B1%CE%BD%CE%B5%CF%80%CE%B9%CF%83%CF%84%CE%AE%CE%BC%CE%B9%CE%BF_%CF%84%CE%BF%CF%85_%CE%9C%CE%AC%CF%81%CE%BC%CF%80%CE%BF%CF%85%CF%81%CE%B3%CE%BA
|
Λεοπόλντ Σεντάρ Σανγκόρ
|
Ο Σενγκόρ γεννήθηκε στις 9 Οκτωβρίου 1906. Ο πατέρας του ήταν επιχειρηματίας από τη φυλή Σερέρ. Σε ηλικία 8 ετών ξεκίνησε τις σπουδές του στη χώρα του και αργότερα συνέχισε τις σπουδές του με υποτροφία στη Γαλλία. Αποφοίτησε από το Πανεπιστήμιο του Παρισιού, από όπου παρέλαβε τον τίτλο Agrégation στη Γαλλική Γραμματική. Εν συνεχεία δίδαξε ως καθηγητής σε πανεπιστήμια στις πόλεις Παρίσι και Τουρ την περίοδο 1935-45. Υπηρέτησε τη στρατιωτική του θητεία στο γαλλικό στρατό. Οπαδός μιας ομοσπονδίας της Αφρικής, μαζί με τον Μοντίμπο Κεϊτά αποφάσισαν τη σύσταση της Ομοσπονδίας του Μαλί μαζί με το πρώην Γαλλικό Σουδάν. Ο Σενγκόρ ήταν πρόεδρος της Ομοσπονδιακής Συνέλευσης ως τον τερματισμό της, το 1960.Στις 5 Σεπτεμβρίου 1960 ο Σανγκόρ εξελέγη πρώτος πρόεδρος της ανεξάρτητης Σενεγάλης και είναι και ο συγγραφέας του εθνικού της ύμνου. Το Δεκέμβριο του 1962 συνελήφθη ως ύποπτος για σχεδιασμό πραξικοπήματος ο στενός του συνεργάτης, Μαμαντού Ντιά και παρέμεινε στη φυλακή επί 12 χρόνια. Έπειτα από αυτό, ο Σανγκόρ δημιούργησε ένα προεδρικό καθεστώς. Στις 22 Μαρτίου 1967 διέφυγε δολοφονικής απόπειρας με πιστόλι, το οποίο δεν εκπυρσοκρότησε. Ο δράστης καταδικάστηκε σε θάνατο και εκτελέστηκε στις 15 Ιουνίου 1967, παρότι ήταν ασαφές αν σκόπευε να σκοτώσει τον πρόεδρο.Τον Δεκέμβριο του 1980 ο Σανγκόρ ανακοίνωσε την πρόθεσή του να παραιτηθεί στο τέλος του έτους. Λίγο πριν ολοκληρωθεί η 5η θητεία του, ο Σανγκόρ παραιτήθηκε την τελευταία ημέρα του 1980 και τον διαδέχθηκε στο αξίωμα του αρχηγού κράτους ο Αμπντού Ντιουφ, επί προεδρίας του οποίου εισήχθη ο πολυκομματισμός στη χώρα. Prière aux masques (Προσευχή στις μάσκες, 1935) Chants d'ombre (Τραγούδια της σκιάς, 1945) Nocturnes (Νυκτερινά, 1961) Ce que je crois (Αυτό που πιστεύω, δοκίμια, 1988) Τελετή ανακήρυξης του Προέδρου της Σενεγάλης Λεοπόλντ Σενγκόρ σε επίτιμο μέλος της Ακαδημίας Αθηνών.[1]
|
Ο Λεοπόλντ Σενγκόρ (ορθότερη προφορά: Σανγκόρ, Léopold Sédar Senghor, 1906-2001) ήταν Σενεγαλέζος ποιητής και πολιτικός. Διετέλεσε πρόεδρος της Δημοκρατίας της Σενεγάλης (ο πρώτος) επί είκοσι χρόνια (από τις 6 Σεπτεμβρίου 1960 ως τις 31 Δεκεμβρίου 1980) και υπήρξε επίσης ο πρώτος Αφρικανός που έγινε μέλος της Γαλλικής Ακαδημίας. Τον διαδέχθηκε στο αξίωμα του προέδρου ο Αμπντού Ντιουφ.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9B%CE%B5%CE%BF%CF%80%CF%8C%CE%BB%CE%BD%CF%84_%CE%A3%CE%B5%CE%BD%CF%84%CE%AC%CF%81_%CE%A3%CE%B1%CE%BD%CE%B3%CE%BA%CF%8C%CF%81
|
Άννα της Σαβοΐας (1455-1480)
|
Ήταν η πρώτη κόρη του Αμεδαίου Θ΄ δούκα της Σαβοΐας και της Γιολάντας των Βαλουά, κόρης του Καρόλου Ζ΄ της Γαλλίας. Αδέλφια της ήταν οι Φιλιβέρτος Α΄ και Κάρολος Α΄ δούκες της Σαβοΐας. Ο πατέρας της έπασχε από επιληψία, έτσι κυβερνούσε η μητέρα της Γιολάντα. Παντρεύτηκε τον Φρειδερίκο, τότε πρίγκιπα του Σκουιλάτσε, Αλταμούρα & Τάραντο. Το 1480 γέννησε την Καρλόττα και απεβίωσε το ίδιο έτος, ίσως κατά τη γέννα ή λίγο μετά. Τάφηκε στο Σαμπερύ. Ο Φρειδερίκος έκανε 2ο γάμο το 1487 και απέκτησε τρία τέκνα· το 1496 έγινε βασιλιάς της Νάπολης. Ο πατέρας της ήταν γιος της Άννας των Πουατιέ-Λουζινιάν, κόρης του Ιανού της Κύπρου, Ιερουσαλήμ & Αρμενίας. Έτσι ο Φιλιβέρτος Α΄ και ο Κάρολος Α΄ ήταν τιτουλάριοι βασιλείς των τριών αυτών χωρών. Τον Κάρολο Α΄ διαδέχθηκαν ο γιος του Κάρολος Β΄ και η κόρη του Γιολάντα-Λουίζα της Σαβοΐας, που απεβίωσαν άτεκνοι. Την τελευταία διαδέχθηκε η Άννα και αυτήν η κόρη της Καρλόττα. Παντρεύτηκε το 1478 τον Φρειδερίκο των Τραστάμαρα τότε πρίγκιπα του Σκουιλάτσε, Αλταμούρα & Τάρεντο και μετά βασιλιά της Νάπολης. Είχε τέκνο: Καλόττα 1480-1506, παντρεύτηκε τον Γκυ ΙΣΤ΄ κόμη του Λαβάλ, γιο του Ιωάννη του Λαβάλ (γιο της Ισαβέλλας των Ντρε-Μονφόρ). Charles Cawley, Medieval Lands, Dukes of Savoy
|
Η Άννα, γαλλ. Anne (1 Ιουνιου 1455 - Φεβρουάριος 1480) από τον Οίκο της Σαβοΐας ήταν κόρη του δούκα της Σαβοΐας και με τον γάμο της έγινε βασίλισσα της Νάπολης.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%86%CE%BD%CE%BD%CE%B1_%CF%84%CE%B7%CF%82_%CE%A3%CE%B1%CE%B2%CE%BF%CE%90%CE%B1%CF%82_(1455-1480)
|
Μαυροπελαργός
|
Άγνωστη ? Ο όρος ciconia στην επιστημονική ονομασία του είδους είναι η ακριβής απόδοση της ελληνικής λέξης πελαργός που, ήδη, καταγράφεται στα συγγράμματα των ποιητών Ορατίου και Οβιδίου. Η λέξη παραπέμπει στο αρχαίο θρακικό φύλο των Κικόνων, οι οποίοι κατοικούσαν, μεταξύ άλλων, κατά μήκος της ακτής από τις εκβολές του ποταμού Έβρου, μέχρι την Βιστωνίδα, όπου υπήρχαν πολλοί πελαργοί και, οι κάτοικοι τούς αντιμετώπιζαν με πολύ σεβασμό. Η επιστημονική ονομασία nigra είναι λατινικής προέλευσης και σημαίνει "μέλας" (= μαύρος) και όπως η κοινή ονομασία του είδους, μαυροπελαργός, οφείλεται στα μαύρα φτερά του πάνω μέρος του σώματός του. Το είδος περιγράφηκε για πρώτη φορά από το Λινναίο στη 10η έκδοση του Systema Naturae, ως Ardea nigra (Σουηδία, 1758).Μεταφέρθηκε στο σημερινό του γένος, από τον Γάλλο φυσιοδίφη και ζωολόγο Ματουρέν Μπρισόν (Mathurin Jacques Brisson, 1723-1806) το 1760.Στενότεροι, φυλογενετικά, συγγενείς του μαυροπελαργού είναι το άλλο ευρωπαϊκό είδος ο Λευκοπελαργός, και ο Ανατολικός πελαργός (Ciconia boyciana), ο οποίος είχε προηγουμένως ταξινομηθεί ως υποείδος του λευκοπελαργού. Οι στενές εξελικτικές σχέσεις εντός του γένους στηρίζονται σε ομοιότητες ηθολογικής συμπεριφοράς και, βιοχημικά, μέσω της ανάλυσης γονιδιακών αλληλουχιών μιτοχονδριακού κυτοχρώματος b από τον Μπεθ Σλίκας το 1997. Απολιθώματα έχουν ανακτηθεί από τα Μειόκαινα στρώματα των Νήσων Ρουσίγκα και Μαμπόκο της Κένυας, τα οποία είναι δυσδιάκριτα από τους λευκούς και μαύρους πελαργούς. Ο μαυροπελαργός είναι είδος του Παλαιού Κόσμου -ιδιαίτερα στην Ευρώπη και στην Αφρική-, όπου απαντά ως επί το πλείστον μεταναστευτικό πτηνό. Στην Ευρώπη, εξαπλώνεται κυρίως στην κεντρική ήπειρο. Η εξάπλωσή του αρχίζει από τα βορειοδυτικά της Γαλλίας (όπου φώλιασε πρόσφατα) στα ανατολικά μέχρι τις περιοχές της Ρωσίας, κάτω από το όριο της Σιβηρίας, περνώντας από όλες τις κεντροευρωπαϊκές χώρες (Γερμανία, Πολωνία, Τσεχία, Αυστρία, Ουγγαρία, Σλοβακία κλπ.). Επίσης αναπαράγεται στα Βαλκάνια και την Ισπανία (όπου υπάρχει επιδημητικός πληθυσμός), οι οποίες κάποτε αποτελούσαν τις μοναδικές περιοχές φωλιάσματος του είδους στη Μεσόγειο. Όμως το 1994 παρατηρήθηκε το πρώτο φώλιασμα μαυροπελαργού στην Ιταλία στο Πεδεμόντιο, κοντά στον ποταμό Σέζια, στο Φυσικό Πάρκο του όρους Φενέρα.Η Αφρική αποτελεί πολύ σημαντική επικράτεια διαχείμασης του μαυροπελαργού και είναι η ήπειρος στην οποία μεταναστεύει η συντριπτική πλειονότητα των πληθυσμών κατά την περίοδο του χειμώνα –του Β. ημισφαιρίου. Οι περιοχές διαχείμανσης βρίσκονται στην υποσαχάρια Αφρική, στη δυτική, κεντρική και ανατολική ήπειρο. Επίσης, στη Νότια Αφρική οι μαυροπελαργοί είναι επιδημητικοί. Στην Ασία, αναπαράγεται στη περιοχή της Ρωσίας κάτω από το όριο της Σιβηρίας, και σε μία μεγάλη περιοχή στα υψίπεδα του Ν. Καζακστάν και των χωρών της Οροσειράς των Αλτάι, ξεκινώντας από τις ακτές της νότιας Κασπίας. Επίσης στη βόρεια Τουρκία και τον ανατολικό Νότιο Καύκασο. Η μόνη επικράτεια διαχείμασης του είδους στην ήπειρο βρίσκεται στη βόρεια Ινδία και τις πολύ βόρειες περιοχές της νοτιοανατολικής Ασίας (π.χ. Μπανγκλαντές) και τη νότια Κίνα. Με βάση τη γεωγραφική κατανομή του, ο μαυροπελαργός είναι ένα αποδημητικό είδος που καταλαμβάνει μια περιοχή φωλιάσματος και διαχείμασης που περιλαμβάνει την Ευρασία μέχρι τον 63° βόρειο παράλληλο και τη νότια Αφρική μέχρι τον 35° νότιο παράλληλοΕίναι σημαντικό να διαχωριστεί η περιοχή αναπαραγωγής που περιλαμβάνει την Ευρασία και τη νότια Αφρική, από την περιοχή όπου οι ευρασιατικοί πληθυσμοί διαχειμάζουν στη κεντρική Αφρική όσον αφορά τους ευρασιατικούς πληθυσμούς και τη ζώνη που περιλαμβάνει το Πακιστάν, τη βόρεια Ινδία, το Μπανγκλαντές και τη νότια Κίνα όσον αφορά τους ασιατικούς πληθυσμούς. Ο ευρωπαϊκός πληθυσμός του μαυροπελαργού μπορεί να διαιρεθεί, όπως και αυτός του λευκοπελαργού,σε δύο ομάδες: τους δυτικούς μαυροπελαργούς και τους ανατολικούς μαυροπελαργούς. Οι πρώτοι αποδημούν από τη δυτική Ευρώπη και περνώντας από την Ισπανία, διασχίζουν το πέρασμα του Γιβραλτάρ και πηγαίνουν να διαχειμάσουν στη δυτική Αφρική. Η πλειονότητα των ζευγαριών που φωλιάζουν στη δυτική Ευρώπη βρίσκονται στην Ισπανία, το Βέλγιο, το Λουξεμβούργο, τη Γαλλία και την Ιταλία. Σύμφωνα με πρόσφατα στοιχεία, αυξάνεται η τάση ορισμένων ατόμων του είδους να επιλέγουν το φθινοπωρινό μεταναστευτικό πέρασμα που εκτείνεται ανατολικά του Γιβραλτάρ έως την Κορσική, τη Σαρδηνία και την Ιταλική χερσόνησο. Οι ανατολικοί μαυροπελαργοί καταλαμβάνουν, αντίθετα, μια εδαφική ζώνη που εκτείνεται από τη Δανία μέχρι την Ελλάδα και την Τουρκία. Η μεγαλύτερη πυκνότητα ζευγαριών που φωλιάζουν παρατηρείται στη Λευκορωσία, τη Λετονία και τη Πολωνία. Στο αποδημητικό τους ταξίδι περνούν από το Βόσπορο, για να κατευθυνθούν στη συνέχεια προς την ανατολική Αφρική, τόπο όπου αυτά τα πουλιά διαχειμάζουν. Η μεταναστευτική οδός αυτών των πληθυσμών δεν είναι όμως ακόμη ξεκάθαρη, γιατί μαυροπελαργοί που ζουν στη Δανία, τη Γερμανία, την Αυστρία, την Τσεχία και τη Σλοβακία παρατηρήθηκαν να περνούν πάνω από την Ισπανία, κατά τη διάρκεια της θερινής μετανάστευσης.Ο κύριος όγκος των πληθυσμών αναχωρεί από τα ευρωπαϊκά εδάφη αναπαραγωγής στα μέσα Αυγούστου κατά μεγάλα σμήνη, που καταφθάνουν στην Αφρική από τα μέσα Οκτωβρίου. Την άνοιξη, τα πουλιά επιστρέφουν βόρεια και καταφθάνουν στην Ευρώπη στις αρχές της άνοιξης, συνήθως μεταξύ Φεβρουαρίου και Μαρτίου και εγκαθίστανται αμέσως στα παλιά τους εδάφη. Παρά το γεγονός ότι μπορούν να ταξιδεύουν σε μικρές ομάδες κατά τη διάρκεια της μετανάστευσης, και μπορούν να σχηματίσουν ομάδες μέχρι 30 ατόμων για τη διαχείμασή του, ο μαυροπελαργός είναι μοναχικός (nester).Στην Ελλάδα, ο μαυροπελαργός είναι πλήρως μεταναστευτικό είδος, δηλαδή όλοι οι πληθυσμοί φεύγουν το φθινόπωρο για την Αφρική, για να επανέλθουν την άνοιξη στη χώρα και να φωλιάσουν. Επίσης, ο μαυροπελαργός είναι πιο συχνός από τον λευκοπελαργό στη Ν. Ελλάδα και το Ιόνιο κατά τη μετανάστευση. Μερικοί όμως παραμένουν και το χειμώνα, κυρίως γύρω από υγρότοπους. Καθ 'όλη τη διαδεδομένη κατανομή του στις τρεις ηπείρους, ο μαυροπελαργός καταλαμβάνει μια σειρά από διαφορετικούς βιότοπους. Ωστόσο, προτιμά γενικά τα παλιά, ανενόχλητα, ανοιχτά δάση και τις δασικές εκτάσεις, σε υψόμετρο έως και 2.000 έως 2.500 μέτρα. Η αναζήτησης τροφής γίνεται σε ρέματα, λίμνες, έλη, όχθες ποταμών, έλη, υγρά λιβάδια και περιστασιακά σε λιβάδια, αλλά ο μαυροπελαργός συνήθως αποφεύγει μεγάλα ποσοστά νερού ή σε περιοχές της πυκνό δάσος. Πουλιά συχνά διαχειμάζουν σε εκβολές ποταμών και λιμνοθάλασσες της Νότιας Αφρικής, και σε ορυζώνες στην Ευρώπη κατά τη διάρκεια της μη αναπαραγωγικής περιόδου συχνά μαζί με λευκοπελαργούς, ερωδιούς κ.ά. Στην Ελλάδα ο μαυροπελαργός απαντά επίσης σε δασωμένες εκτάσεις. Αποδυκνείεται πάντως πως ο μαυροπελαργός πρόκειται για είδος ευπροσάρμοστο σε διαφορετικά περιβάλλοντα, για παράδειγμα σε απότομες βραχώδης πλαγιές και σπηλιές, χωρίς πάντως να παραβλέπει τους παράγοντες της απομόνωσης και της πιθανής ενόχλησης από τον άνθρωπο. Ο μαυροπελαργός είναι μεγάλου μεγέθους πτηνό, λίγο μικρότερο από τον λευκοπελαργό. Το σύνολο του πτερώματος στην άνω επιφάνεια του σώματος είναι μαύρο, με μεταλλικές ανταύγες πράσινες και μωβ, ενώ στην κάτω επιφάνεια του σώματος είναι λευκό, κυρίως στην κοιλιά και τις "μασχάλες". Αυτή η διαφορά είναι φανερή στην πτήση κυρίως. Το ουροπύγιο και τα πηδαλιώδη φτερά της ουράς είναι διαφορετικά, καθώς το ουροπύγιο είναι λευκό και τα τα φτερά της ουράς μαύρα και στις δύο επιφάνειες. Τα φτερά του στήθους είναι μακρυά και «δασύτριχα» (shaggy), σχηματίζοντας ένα είδος περιλαιμίου που είναι ιδιαίτερα εμφανές κατά τις στιγμές της ανάπαυσης. Οι ίριδες έχουν χρώμα θαμπό καφέ ή γκριζόμαυρο, ενώ το δέρμα της περιοφθαλμικής περιοχής είναι κόκκινο. Οι ενήλικες έχει ταρσοκνήμες και πόδια φωτεινού κόκκινου χρώματος, το ίδιο με το μακρύ, οξύληκτο ράμφος. Ο μαυροπελαργός είναι λιγότερο συνηθισμένος με το υδάτινο περιβάλλον σε σχέση με τον συγγενή του και συχνά περπατάει και σε σκληρά εδάφη, γι'αυτόν το λόγο διαθέτει πιο κοντά νύχια και δάχτυλα που είναι ελάχιστα παλαμοειδή. Το πρώτο δάχτυλο είναι πολύ μικρό και κάνει τα αποτυπώματά του ευκολότερα αναγνωρίσιμα.Τα φύλα είναι παρόμοια, με το αρσενικό να είναι λίγο μεγαλύτερο από το θηλυκό. Τα δε νεαρά άτομα αρχίζουν να αποκτούν το πτέρωμα των γονιών τους 30 μέρες μετά τη γέννησή τους. Πριν όμως, τα φτερά των νεαρών είναι λευκά και μοιάζουν με νεαρούς λευκοπελαργούς. Επίσης, τα πόδια τους είναι πρασινωπά και το ράμφος δεν είναι φωτεινό κόκκινο, αλλά κιτρινωπό (το ράμφος αρχίζει να σκουραίνει όσο μεγαλώνει), και το δέρμα της περιοφθαλμικής περιοχής είναι μαύρο. Το πτέρωμα των ενηλίκων αποκτάται ολοκληρωτικά σε ηλικία 3 ετών, μετά το 2ο καλοκαίρι. Μήκος σώματος: (90-) 95 έως 100 (-105) εκατοστά Ύψος μέχρι τον ώμο: 95 έως 100 εκατοστά Άνοιγμα πτερύγων: (144-) 155 έως 173 (-205) εκατοστά Μήκος ταρσού: 16 έως 18 εκατοστά Βάρος: 2,5 έως 3 κιλά(Πηγές: ) Ο μαυροπελαργός τρέφεται κατά βάση με βατράχια, ψάρια (Misgurnus, Esox lucius), οστρακοειδή και έντομα. Σπάνια, η δίαιτά του μπορεί να συμπεριλάβει και σαλαμάνδρες, τρίτωνες, σαύρες και μικρά θηλαστικά, και ακόμη πιο σπάνια μικρά πτηνά. Για να ψαρέψει, ο μαυροπελαργός δεν χρησιμοποιεί ιδιαίτερα έξυπνες τακτικές. Συνήθως δεν ψαρεύει στήνοντας ενέδρα, όπως κάνουν γενικά οι ερωδιοί, αλλά κινείται συνέχεια σε ρηχές υδάτινες εκτάσεις και πιάνει τα θηράματά του με αστραπιαία τινάγματα του λαιμού του, που είναι εφοδιασμένος με ένα ιδιαίτερο αιχμηρό ράμφος, ή ψάχνει με το ράμφος του για μικρά θηλαστικά στο βυθό, στη βλάστηση και, σπάνια, στο έδαφος κάτω από τις πέτρες. Αφού πιάσει το θήραμα, το καταπίνει ή το βάζει στο πρόλοβο (μια διεύρυνση του οισοφάγου), απ' όπου θα το βγάλει στη φωλιά για να ταΐσει τους νεοσσούς. Ο μαυροπελαργός είναι ένα είδος ιδιαίτερα ντροπαλό και επιφυλακτικό, σε αντίθεση με τον συγγενή του τον λευκοπελαργό, που φωλιάζει κοντά σε ανθρώπινες κατασκευές και δεν φαίνεται να ενοχλείται καθόλου από την ανθρώπινη παρουσία. Οι μαυροπελαργοί αποφεύγουν εντελώς τον άνθρωπο και προτιμάει να ζει και να φωλιάζει σε ερημικές περιοχές, όπου η ανθρώπινη παρουσία είναι περιορισμένη στο ελάχιστο. Επίσης, σε αντίθεση με τον λευκοπελαργό, δεν ζει σε αποικίες, και εκτός της περιόδου μετανάστευσης, οι μαυροπελαργοί δεν πετούν σε σχηματισμό ή σε σμήνη. Η ζωή στη φωλιά είναι ιδιαίτερα ήσυχη, εκτός από την περίοδο επώασης, κατά την οποία η εναλλαγή των γονέων ζωντανεύει κάπως τα πράγματα. Μετά την εκκόλαψη των αυγών, οι μοναδικές στιγμές που συμβαίνει κάτι είναι εκείνες κατά τις οποίες ο ενήλικος έρχεται στη φωλιά, βγάζει από το στόμα του τη τροφή που έπιασε για τα μικρά και ξαναφεύγει αμέσως. Όλοι τη μέρα, οι κάτοικοι της φωλιάς κάνουν περιορισμένες πράξεις, όπως ο αλληλοκαθαρισμός του πτερώματος (allopreening) και ο ύπνος. Ο J. Sitko και ο P. Heneberg πρότειναν ότι οι μαυροπελαργοί φιλοξενούν πάνω από 12 είδη ελμινθών. Τα παράσιτα Cathaemasia hians και Dicheilonema ciconiae θεωρούνται τα κυριότερα. Οι νεαροί μαυροπελαργοί έδειξαν να έχουν λιγότερα είδη, αλλά η ένταση της λοίμωξης ήταν υψηλότερη στα νεαρά άτομα από ότι στα ενήλικα. Όπως και στους άλλους πελαργούς, οι πτέρυγες των μαυροπελαργών είναι μακριές και πλατιές, βοηθώντας τα πουλιά να αποκτούν μεγάλο ύψος όταν πετούν. Οι μαυροπελαργοί είναι άριστοι στην πτήση, αλλά για να μπορέσουν να πραγματοποιήσουν τις μετακινήσεις τους, χρησιμοποιούν ανοδικά ρεύματα θερμού αέρα. Ο μαυροπελαργός πετά όπως όλοι οι αυθεντικοί πελαργοί με τεντωμένο το λαιμό τους κάτω από τη γραμμή του σώματός τους, που εκτείνεται από το λαιμό και τα πόδια απλωμένα, με την η ουρά υπερυψωμένη, και με το κεφάλι και το ράμφος να είναι ελαφρώς καμπυλωτά. Τα φτερά είναι ελαφρώς στενότερα από αυτά του λευκοπελαργού. Ο μαυροπελαργός είναι ικανός για μακρές περιόδους παρατεταμένης πτήσης, και μπορεί να κάνει μεταναστεύσεις μέχρι 7.000 χιλιομέτρων και άνω, συχνά πραγματοποιώντας μεγάλες θαλάσσιες διαβάσεις όπου άλλα είδη αποφεύγουν. Ο μαυροπελαργός σπάνια ακούγεται, λόγω του απομακρυσμένου βιότοπου και της διακριτικής του συμπεριφοράς. Στη φωλιά βγάζει σαν ξύσιμο σειρές «σι-λουου σι-λουου σι-λουου…», με την πρώτη συλλαβή βραχνή, τη δεύτερη καθαρή. Λέγεται ότι έχει και νιαούρισμα (meow) «πιου» σαν της γερακίνας. Επίσης, το κροτάλισμα του ράμφους (bill clattering) είναι ήσυχο και σπάνιο. Δείγματα φωνής (εξωτερικός σύνδεσμος) Τόσο οι αρσενικοί όσο και οι θηλυκοί μαυροπελαργοί ωριμάζουν σεξουαλικά, όταν γίνουν περίπου 2 έως 3 ετών. Τα ενήλικα φτάνουν στις περιοχές αναπαραγωγής τους. Πρώτα έρχεται το αρσενικό και ακολουθείται μέσα σε σύντομο διάστημα από το θηλυκό. Γύρω από τη φωλιά, οι μαυροπελαργοί καθορίζουν στρατηγικά σημεία όπου κουρνιάζουν και ελέγχουν την περιοχή. Δέντρα και βράχια που βρίσκονται σε δεσπόζουσες θέσεις αποδεικνύεται ότι έχουν θεμελιώδη σημασία για τον έλεγχο και την ενδεχόμενη υπεράσπιση της πρόσβασης στη φωλιά απέναντι σε πιθανούς θηρευτές. Έτσι, είναι πολύ συνηθισμένο να παρατηρήσει κανείς πελαργούς κουρνιασμένους σε αυτά τα σημεία, ακόμη και για ώρες, να κοιτάζουν γύρω ενώ στρώνουν τα φτερά τους, προτού μπουν με κάθετη εφόρμηση στην κρυμμένη φωλιά. Θέση Ο τόπος που επιλέγεται για το φώλιασμα μπορεί να διαφοροποιείται ανάλογα με τις περιοχές και την ενόχληση από τον άνθρωπο. Καθώς ο μαυροπελαργός είναι ιδιαίτερα συνεσταλμένο είδος έχει την τάση να επιλέγει σημεία κρυμμένα, που εντοπίζονται με δυσκολία. Γι' αυτό τον λόγο, είναι δυνατόν να βρούμε τις φωλιές ανάμεσα στα κλαριά μεγάλων δέντρων που συνήθως δεσπόζουν στη γύρω βλάστηση και βρίσκονται πάνω σε λόφους ή σε μέτριο υψόμετρο πάνω σε ανοιχτές βουνοπλαγιές. Οι φωλιές κατασκευάζονται γενικά στο πάνω μέρος του δέντρου, αλλά ποτέ στην κορυφή. Φτιάχνονται πάνω σε ένα πλαϊνό κλαδί και μάλιστα έχοντας κάποια απόσταση από τον κορμό, έτσι ώστε να διευκολύνεται η είδος και η έξοδος. Στις περιοχές της κεντρικής Ευρώπης, για παράδειγμα, οι περισσότερες φωλιές κατασκευάζονται σε δασώδεις περιοχές, πεδινές κατά κύριο λόγο, ή σε χαμηλούς λόφους, που βρίσκονται στο κέντρο μεγάλων κοιλάδων, τις οποίες διατρέχουν χείμαρροι πλούσιοι σε ψάρια.Η φωλιά είναι δυνατόν επίσης να κατασκευάζεται σε προεξοχές, σε απότομες βραχώδεις πλαγιές και σπηλιές όχι πολύ βαθιές (πχ Μετέωρα), τοποθεσίες που επιλέγονται λόγο της άνεσης της πρόσβασης και της ασφάλειας των νεοσσών. Συνήθως οι μαυροπελαργοί δεν φτιάχνουν τις φωλιές τους σε αποικίες. Υλικά φωλιάς και διαστάσεις Οι μαυροπελαργοί έχουν την τάση να αλλάζουν συχνά στο πέρασμα των χρόνων τον τόπο φωλιάσματος για διάφορους λόγους, ανάμεσα στους οποίους είναι η ενόχληση από τον άνθρωπο ή κάποιο θηρευτή ή η πτώση και η καταστροφή της φωλιάς. Δεν είναι σπάνιες πάντως οι περιπτώσεις κατά τις οποίες μια φωλιά χρησιμοποιείται ξανά και ξανά επί πολλά χρόνια. Χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι η περίπτωση μιας φωλιάς στην Ουγγαρία που χρησιμοποιήθηκε χωρίς διακοπή από το 1987 έως το 2000 (13 χρόνια) με επιτυχία σε όλες τις αναπαραγωγικές περιόδους.Για την κατασκευή της φωλιάς χρησιμοποιούνται ξερά κλαδιά με διαφορετική διάμετρο και από διαφορετικά είδη δέντρων. Ο εσωτερικός χώρος καλύπτεται με βρύα, τούφες χόρτου και φύλλα.Οι φωλιές που κατασκευάζονται από την αρχή είναι σχετικά μικρές, με διάμετρο 50 εκ. και πάχος 20 με 25 εκ., ενώ εκείνες που ξαναχρησιμοποιούνται και ανακαινίζονται μπορούν να φτάσουν σε διάμετρο το 1,5 μ. και σε πάχος τα 50 με 115 εκ. Η απόθεση των αυγών γίνεται από τα μέσα Απριλίου ως τα μέσα Ιουνίου. Γενικά, η επώαση είναι μόνο μία, αλλά σε περίπτωση αποτυχίας, είναι πιθανή αντικατάσταση των αυγών. Ο αριθμός των αυγών κυμαίνεται από 3 έως 5 και κατ' εξαίρεση μπορεί να φτάσει τα 6. Τα αυγά έχουν σχήμα σχεδόν ωοειδές ή ελλειπτικό, είναι λεία και έχουν λευκό χρώμα, διαστάσεων 65 Χ 49 χιλιοστά, πάχος 0,35-0,45 χιλιοστά και βάρος 81-94 κιλά. Τα αυγά αποτίθενται με διαλείμματα δύο ημερών το ένα από το άλλο και η επώαση διαρκεί 28-46 μέρες, και γίνεται και από τους δύο γονείς. Η εκκόλαψη των αυγών είναι ασύγχρονη. Οι νεοσσοί καλύπτονται από ένα θερμομονωτικό λευκό πτίλωμα και έχουν κιτρινοπράσινα πόδια και ράμφος. Οι νεοσσοί είναι φωλεόφιλοι (δηλαδή μένουν πάντοτε στη φωλιά), είναι σχεδόν αδύναμοι, και έχουν ανοιχτά τα μάτια. Οι γονείς εναλλάσσονται στη φωλιά, έτσι ώστε να βγαίνουν εναλλάξ και να προμηθεύονται τροφή για να μεγαλώσουν τους νεοσσούς. Στην αρχή οι ενήλικοι βγάζουν την τροφή από το στόμα τους και τη βάζουν κατευθείαν μέσα στο λαιμό των μικρών και στη συνέχεια την αφήνουν στο βάθος της φωλιάς, απ' όπου την παίρνουν τα μικρά. Η ανάπτυξη των μικρών είναι ταχύτατη – έτσι, έπειτα από λίγες μέρες εμφανίζονται τα στελέχη των φτερών και σε τριάντα μέρες περίπου από τη γέννησή τους εμφανίζονται τα πρώτα μαύρα φτερά. Μέσα σε 63-71 μέρες ζωής, η ανάπτυξή τους ουσιαστικά έχει ολοκληρωθεί και έπειτα από λίγο, τα νεαρά πουλιά γίνονται ανεξάρτητα. Στην αρχή, οι ενήλικοι ακολουθούν τα νεαρά για να τους μάθους τις τεχνικές πτήσης και κυνηγιού και στη συνέχεια τα εγκαταλείπουν – εκείνα πρέπει να αντιμετωπίσουν μόνα τους την πρώτη μεγάλη πτήση προς την Αφρική. Οι μαυροπελαργοί έχουν καταγραφεί να ζουν έως και 18 χρόνια στην άγρια φύση, ενώ ζουν περισσότερο, 31 χρόνια, σε αιχμαλωσία. Η κύρια απειλή για τον μαυροπελαργό είναι η απώλεια ενδιαιτημάτων, αλλά και η αποψίλωση των δασών, η ανάπτυξη της γεωργίας, η αποστράγγιση και μετατροπή των υγροτόπων, η ρύπανση και η σύγκρουση με ηλεκτροφόρα καλώδια κ.ά.. Η χρήση των φυτοφαρμάκων πιστεύεται ότι έχει επιδεινώσει την κατάσταση, και την κατασκευή φραγμάτων και την αποστράγγιση των λιμνών για άρδευση και υδροηλεκτρική συστήματα έχουν μειωθεί περαιτέρω τα ενδιαιτήματα του είδους. Για παράδειγμα, η κατασκευή του φράγματος του Alqueva στην Πορτογαλία εκτιμάται ότι έχει βυθίσει τις φωλιές του 10% των αναπαραγωγικών ζευγαριών της χώρας των μαυροπελαργών.Το είδος επίσης περιστασιακά σκοτώνονται από συγκρούσεις με αερογραμμές και εναέρια καλώδια, και το κυνήγι στη Νότια Ευρώπη και την τροπική Ασία (ειδικά κατά τη διάρκεια της μετανάστευσης) έχει προκαλέσει μείωση του πληθυσμού. Αν και ο μαυροπελαργός δεν θεωρείται παγκοσμίως απειλούμενο είδος, και εξακολουθεί να έχει ευρεία εξάπλωση και μεγάλο παγκόσμιο πληθυσμό, έχει γενικά μειωθεί σε όλη την εξάπλωσή του, ιδιαίτερα στη Δυτική Ευρώπη. Το είδος εξαφανίστηκε από το Βέλγιο, τη Δανία, τη Σουηδία και τμήματα της Γερμανίας κατά τη διάρκεια του πρώτου μισού του περασμένου αιώνα, αν και πιο πρόσφατα έχει επιστρέψει σε περιοχές της προηγούμενης κατανομής του. Ο παγκόσμιος πληθυσμός υπολογίζεται ότι ανέρχεται στα 24.000-44.000 άτομα, ενώ η εθνικές εκτιμήσεις του πληθυσμού περιλαμβάνουν: <100.000 αναπαραγωγικά ζεύγη και <1.000 άτομα κατά τη μετανάστευση στην Κίνα: <50 άτομα για τη μετανάστευση και <50 άτομα που ξεχειμωνιάζουν στην Ταϊβάν: <100,000 αναπαραγωγικά ζεύγη, <.1,000 άτομα κατά τη μετανάστευση και <.50 άτομα που ξεχειμωνιάζουν στην Κορέα και <100,000 αναπαραγωγικά ζεύγη και <1,000 άτομα κατά τη μετανάστευση στη Ρωσία (). Κατά τη περίοδο 2000-2009, κατά τη χειμερινή μετανάστευση από την Ευρώπη έχουν καταγραφεί 3.000-4.000 άτομα στο Γιβραλτάρ, 150-200 άτομα στη Μεσσήνη, 7.000-9.000 άτομα στα στενά του Βοσπόρου και 17.000-19.000 άτομα στο Ισραήλ. Η γενική τάση του πληθυσμού είναι αβέβαιη, καθώς ορισμένοι πληθυσμοί μειώνονται, ενώ άλλοι αυξάνονται, σταθερές ή έχουν άγνωστες τάσεις. Πρόκειται για είδος που δεν έχει μελετηθεί επαρκώς στην Ελλάδα.Αν και μάλλον δεν ήταν ποτέ κοινό είδος ούτε και στο παρελθόν, σήμερα αναπαράγεται στη βόρεια Ελλάδα και κυρίως στη Θράκη (ιδιαίτερα στο Ν. Έβρου), στη Μακεδονία, στην Ήπειρο, τοπικά στη Θεσσαλία, καθώς και στη Λέσβο (6-8 ζευγ.). Ο συνολικός πληθυσμός του στην Ελλάδα εκτιμάται σε 70-100 ζευγ. (εκ των οποίων περίπου 50 ζευγ. αναπαράγονται στον Ν. Έβρου), με σταθερές τάσεις. Κατά τη μετανάστευση έχει ευρύτερη κατανομή αλλά παραμένει σπάνιος. Δεν υπάρχουν καταμετρήσεις από την περίοδο της μετανάστευσης, αν και η παρουσία μικρού ή μεσαίου μεγέθους κοπαδιών δεν είναι σπάνιο φαινόμενο στη Β.Α. Ελλάδα. Η μέγιστη καταμέτρηση στην Ελλάδα αφορούσε περί τα 400 άτομα στο Δέλτα Έβρου (15-9-2006, ), ενώ το φθινόπωρο μικρά σμήνη ή μεμονωμένα πουλιά κατευθύνονται νότια πάνω από την Πελοπόννησο (μέγιστη καταμέτρηση σμήνος 11 ατόμων πάνω από τη Λίμνη Καϊάφα, 8-9-1984) ή την Κρήτη. Δύο άτομα δακτυλιωμένα στην Κροατία και στην Τσεχία βρέθηκαν στο Μεσολόγγι και στο Ηράκλειο Κρήτης αντίστοιχα. Ο μαυροπελαργός είναι εισηγμένος στο Παράρτημα ΙΙ της Σύμβασης για το Διεθνές Εμπόριο Απειλούμενων Ειδών (CITES), που σημαίνει ότι το διεθνές εμπόριο των ειδών θα πρέπει να ελέγχεται προσεκτικά. Είναι επίσης, στο προσάρτημα ΙΙ της σύμβασης για τα αποδημητικά είδη (CMS), το οποίο αποσκοπεί στη διατήρηση των αποδημητικών ειδών σε όλη την περιοχή τους, και είναι εισηγμένος στο πλαίσιο της συμφωνίας της Αφρικής και της Ευρασίας υδρόβιων πτηνών (AEWA), η οποία καλεί τα μέρη αυτά να αναλάβουν τη διατήρηση της δράσης για την προστασία και τη διατήρηση των ειδών πουλιών που εξαρτώνται από τους υγρότοπους για τουλάχιστον μέρος του ετήσιου κύκλου τους.Στην Ελλάδα, ο μαυροπελαργός αποτελεί προστατευόμενο είδος, το μεγαλύτερο μέρος του αναπαραγόμενου στην Ελλάδα πληθυσμού απαντάται σε περιοχές του δικτύου ΖΕΠ/Natura 2000. Επίσης απαιτείται διαχείριση και προστασία τόσο των περιοχών φωλιάσματος όσο και των ενδιαιτημάτων τροφοληψίας (λήψη και εφαρμογή αγροπεριβαλλοντικών μέτρων, διατήρηση υγροτοπικών εκτάσεων κ.ά.), συστηματική απογραφή του αναπαραγόμενου στην Ελλάδα πληθυσμού και μελέτη της βιολογίας και οικολογίας του είδους, καθώς και των μεταναστευτικών κινήσεών του στην Ελλάδα. Στον ελλαδικό χώρο, ο Μαυροπελαργός απαντά και με τις ονομασίες Μαυρολελέκι, Μαύρο Λελέκι και Μαυρολέλεκας. Howard and Moore, Checklist of the Birds of the World, 2003. «Το Κόκκινο Βιβλίο των Απειλουμένων Σπονδυλοζώων της Ελλάδας», Αθήνα 1992 Black stork videos, photos and facts - Ciconia nigra | ARKive Black Stork Protection Germany (Schwarzstorchschutz Deutschland), March 2010Bobek, M., Hampl, R., Peške, L., Pojer, F., Šimek, J. and Bureš, S. (2008) African Odyssey project - satellite tracking of black storks Ciconia nigra breeding at a migratory divide. Journal of Avian Biology, 39(5): 500-506. Brisson, Mathurin Jacques (1760). Ornithologie ou, Méthode contenant la division des oiseaux en ordres, sections, genres, espéces & leurs variétés (in French) 1. Paris, France: C. J. B. Bauche. p. 48. Convention on the Conservation of Migratory Species of Wild Animals, February 2009 Danilo Mainardi, Gianluca Fereti, RCS La Cicogna e gli uccelli migratori, 2008 Dykes, Gareth J.; Alexander, Cyril Walker (2008). "New Records of Fossil 'Waterbirds' from the Miocene of Kenya". American Museum Novitates. 3610. ISSN 0003-0082. hdl:2246/5906. Elizabeth S. Austin. Ο Κόσμος των Φυτών και των Ζώων. Αθήνα 1962 Elphick, J. (2007) The Atlas of Bird Migration. Struik, Cape Town. Εγκυκλοπαίδεια Δομή, τόμος 13, Αθήνα 1999 Killian Mullarney, Lars Svensson, Dan Zetterström, Peter J. Grant, Τα Πουλιά της Ελλάδας Της Κύπρου και της Ευρώπης, ΕΟΕ, 2015 (2η Έκδοση) Linnaeus, Carolus (1758). Systema naturae per regna tria naturae, secundum classes, ordines, genera, species, cum characteribus, differentiis, synonymis, locis. Tomus I. Editio decima, reformata (in Latin). Holmiae (Laurentii Salvii). p. 142. Sitko, J.; Heneberg, P. (2015). "Composition, structure and pattern of helminth assemblages associated with central European storks (Ciconiidae)". Parasitology International. 64: 130–134. doi:10.1016/j.parint.2014.11.004. The Independent: After 70 years in exile, the black stork returns to Europe’s forests (February, 2009)
|
Ο Μαυροπελαργός είναι πελαργόμορφο αποδημητικό πτηνό της οικογένειας των Πελαργίδων, που απαντά και στον ελλαδικό χώρο. Η επιστημονική του ονομασία είναι Ciconia nigra και δεν περιλαμβάνει υποείδη (μονοτυπικό). Ο μαυροπελαργός, σε αντίθεση με τον λευκοπελαργό, είναι είδος πολύ συνεσταλμένο και επιφυλακτικό και έχει την τάση να μένει μακριά από τον άνθρωπο. Κατά συνέπεια, κατασκευάζει τη φωλιά του σε ερημικές περιοχές που βρίσκονται μακριά από κατοικημένα κέντρα.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9C%CE%B1%CF%85%CF%81%CE%BF%CF%80%CE%B5%CE%BB%CE%B1%CF%81%CE%B3%CF%8C%CF%82
|
Μοχούν Μπαγκάν ΑΚ
|
Η «Μοχούν Μπαγκάν» ιδρύθηκε το 1889 από τρεις γνωστές αριστοκρατικές οικογένειες Βεγγαλών της Βόρειας Καλκούτας. Ο Μπουπέντρα Ναθ Μπος ήταν ο πρώτος πρόεδρος του συλλόγου. Η ομάδα κέρδισε το πρώτο της τρόπαιο το 1904, όταν κατέκτησε το Κύπελλο Κούτσμπεχαρ. Τελευταία ενημέρωση: 23 Αυγούστου 2018.Ι-ΛιγκΠρωταθλήτρια (1): 2014–15, 2019–20Νάσιοναλ Φούτμπολ ΛιγκΠρωταθλήτρια (3): 1997–98, 1999–00, 2001–02Φεντερέισον ΚαπΝικήτρια (14): 1978, 1980, 1981, 1982, 1986, 1987, 1992, 1993, 1994, 1998, 2001, 2006, 2008, 2015–16Ινδικό Σούπερ ΚαπΝικήτρια (2): 2007, 2009 Μοχούν Μπαγκάν ΑΚ, επίσημος λογαριασμός στο Facebook.
|
Η Μοχούν Μπαγκάν (βεγγαλικά: মোহনবাগান, αγγλικά: Mohun Bagan) είναι αθλητικό σωματείο στην Καλκούτα της Ινδίας. Χρώματα του συλλόγου είναι το πράσινο και το βυσσινί. Δραστηριοποιείται στο άθλημα του ποδοσφαίρου. Φυσική έδρα της ομάδας είναι το Γήπεδο Μοχούν Μπαγκάν, χωρητικότητας 22.000 θεατών. Ορισμένα από τα εντός έδρας παιχνίδια της ομάδας διεξάγονται στο Γιούμπα Μπαράτι Κριράνγκαν, χωρητικότητας 85.000 θεατών.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9C%CE%BF%CF%87%CE%BF%CF%8D%CE%BD_%CE%9C%CF%80%CE%B1%CE%B3%CE%BA%CE%AC%CE%BD_%CE%91%CE%9A
|
Αλογόνα
|
Φθόριο Ανοικτοπράσινο αέριο F Χλώριο Πρασινοκίτρινο βαρύ Αέριο Cl Βρώμιο Κόκκινο Υγρό Br Ιώδιο Γκρίζο μεταλλικό Στερεό I Άστατο Μαύρο Στερεό At Τενέσιο Άγνωστο χρώμα, Στερεό Ts Είναι αμέταλλα Είναι τοξικά Σχηματίζουν διατομικά μόρια Σχηματίζουν άλατα με μέταλλα Παράδειγμα : Al + 3/2Br2 → AlBr3 Κάθε χημική ένωση αλογόνου με άλλο στοιχείο ονομάζεται αλογονίδιο. Τέτοιο είναι, για παράδειγμα, το συνηθισμένο αλάτι ή χλωριούχο νάτριο .Φθόριο Το φθόριο διαλύεται σε νερό και απελευθερώνει όζον(O3), οξυγόνο (O2). Χλώριο Όταν το χλώριο διαλύεται σε νερό τότε παράγεται το γνωστό χλωριούχο ύδωρ, ουσία η οποία απολυμαίνει λόγω της έκλυσης οξυγόνου και χρησιμοποιείται στις δεξαμενές πόσιμου νερού και στις πισίνες. Σύμφωνα με την αντίδραση: 2Cl2 + 2H2Ο → 4HCl + O2Άλλο προϊόν του χλωρίου είναι η γνωστή χλωρίνη με την απολυμαντική και λευκαντική δράση, η οποία στην χημεία ονομάζεται υποχλωριώδες νάτριο (NaClO). Απαγορεύεται η παράλληλη χρήση χλωρίνης και κάποιου οξέος διότι εκλύεται αέριο χλώριο που είναι τοξικό. Παρασκευάζεται σύμφωνα με την αντίδραση: Cl2 + 2NaOH → NaClO + NaCl + H2O Το χλώριο είναι διαβρωτικό και διασπάται εύκολα. Σταθερότερες ενώσεις του οι χλωραμίνες. Βρώμιο Οι ατμοί του προκαλούν στείρωση στους άνδρες. Ιώδιο Το ιώδιο διαλύεται σε νερό αλλά και σε αιθυλική αλκοόλη (CH3CH2OH) ή σε βενζόλιο(C6H6).Το μείγμα υδατικού διαλύματος ιωδιούχου καλίου, ιωδίου και αιθυλικής αλκοόλης είναι το αντισυπτικό βάμμα του ιωδίου που εφαρμόζεται σε εξωτερικές πληγές. KI(aq) + I2 + CH3CH2OH → βάμμα ιωδίου Είναι πιθανόν να προκαλέσει αλλεργία. Αστάτιο Το άστατο είναι ραδιενεργό δηλητήριο, τοξικό και επικίνδυνο για τη ζωή. Δημιουργεί άλατα με τον άργυρο, την λευκόχρυσο και τον χρυσό. Άτομο Χημική ένωση Αλογονάνθρακες Αλογονοειδή Αλογονοπαράγωγα Αλογονούχες ενώσεις
|
Τα αλογόνα είναι μια ομάδα του περιοδικού πίνακα των χημικών στοιχείων που αποτελείται από τα πέντε (5) συγγενικά χημικά στοιχεία φθόριο (F), χλώριο (Cl), βρώμιο (Br), ιώδιο (I) και αστάτιο (At). Το τεχνητό στοιχείο Τενέσιο (Ts) μπορεί επίσης να είναι ένα αλογόνο, αλλά δεν έχει ενταχθεί ακόμη επίσημα σε αυτά. Στη σύγχρονη ονοματολογία της IUPAC αυτή η ομάδα χημικών στοιχείων είναι γνωστή ως ομάδα 17. Η ομάδα των αλογόνων είναι η μόνη ομάδα του περιοδικού συστήματος που περιέχει χημικά στοιχεία και στις τρεις (3) συνηθισμένες καταστάσεις της ύλης, υπό κανονικές συνθήκες θερμοκρασίας και πίεσης. Όλα τα αλογόνα σχηματίζουν οξέα όταν συνδέονται με το υδρογόνο. Τα περισσότερα αλογόνα τυπικά παράγονται από ορυκτά ή άλατά τους. Τα «μεσαία» αλογόνα, δηλαδή το χλώριο, το βρώμιο και το ιώδιο, συχνά χρησιμοποιούνται ως απολυμαντικά. Τα αλογόνα είναι επίσης όλα τοξικά. Η ονομασία τους «αλογόνα», προέρχεται από τη σύνθεση των ελληνικών λέξεων «ἄλας» και «γεννῶ», και υποδηλώνει ότι παράγουν («γεννούν») άλατα, όταν αντιδρούν με μέταλλα. Τα αλογόνα έχουν επτά (7) ηλεκτρόνια στην εξωτερική τους στιβάδα και αυτό έχει ως συνέπεια να καθίστανται εξαιρετικά δραστικά. Σχηματίζουν ομοιοπολικές και ιονικές χημικές ενώσεις.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%91%CE%BB%CE%BF%CE%B3%CF%8C%CE%BD%CE%B1
|
Πίτερ φαν Άνρεντ
|
Ελάχιστα είναι γνωστά για τις συνθήκες της ζωής του. Σύμφωνα με το RKD γεννήθηκε στην Ουτρέχτη, αλλά εκπαιδεύτηκε στο Ντέβεντερ, όπου επηρεάστηκε από τον Χέραρντ τερ Μπορχ. Ο Άρνολντ Χαουμπράκεν αναφέρει ότι ο ζωγράφος ήταν πολύ φίλος με τον ποιητή Γιαν φαν ντερ Φέιν (Jan van der Veen). Νυμφεύτηκε την κόρη του Αντωνία και μετακόμισαν στο Άμστερνταμ το Rampjaar (έτος καταστροφής) 1672, όταν ο γαλλικός στρατός επιτέθηκε στην πόλη. Κατόπιν έλαβε μια παραγγελία να ζωγραφίσει τους εφόρους του οίκου Oudezijds huiszitten στο Λεπρόζενχραχτ. Αυτός ο πίνακας επαινέθηκε ιδιαίτερα από τον Χαουμπράκεν το 1718, αλλά αποδόθηκε στον Μπολ, αν και είναι υπογεγραμμένος και χρονολογημένος. Λίγο μετά τη ζωγραφική αυτού του ομαδικού πορτραίτου, ο Άνρεντ επέστρεψε στο Ντεφέντερ, όπου και απεβίωσε. Ζωγραφική της ολλανδικής Χρυσής Εποχής Κατάλογος Ολλανδών ζωγράφων Ο Pieter van Anraedt στο Artnet Rose, Hugh James (1857). "Anraat, Peter Van". A New General Biographical Dictionary. Vol. 1 AA–ANS. London: B. Fellowes et al. p. 484.
|
Ο Πίτερ φαν Άνρεντ (Pieter van Anraedt, περ. 1635 – 13 Απριλίου 1678) ήταν Ολλανδός ζωγράφος της Χρυσής Εποχής ο οποίος ζωγράφισε πίνακες με ιστορικές σκηνές και πορτρέτα.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A0%CE%AF%CF%84%CE%B5%CF%81_%CF%86%CE%B1%CE%BD_%CE%86%CE%BD%CF%81%CE%B5%CE%BD%CF%84
|
The Devil You Know
|
Το 2007, οι Heaven and Hell πραγματοποίησαν μία περιοδεία, μετά το τέλος της οποίας είχαν δηλώσει ότι θα διαλύονταν. Ο τραγουδιστής Ρόνι Τζέιμς Ντίο σχεδίαζε να επανέλθει στο προσωπικό του σχήμα για να ηχογραφήσει τα άλμπουμ "Magica II" και "Magica III", συνέχειες του πρώτου άλμπουμ που είχε κυκλοφορήσει το 2000. Επίσης, ο ντράμερ Βίνι Άπις σκόπευε να συνεχίσει με το πρότζεκτ του, 3 Legged Dogg. Παρ' όλα αυτά, ο Ντίο δήλωσε ότι υπάρχει η πιθανότητα για την ηχογράφηση ενός δίσκου, με το συγκρότημα να ανακοινώνει τον Σεπτέμβριο του 2007 ότι θα μπει στο στούντιο. Μέσα στο καλοκαίρι, συμμετείχαν στην περιοδεία "Metal Masters Tour" μαζί με τους Judas Priest, Motörhead και Testament. Στη συνέχεια, μετέβησαν στα "Rockfield Studios" της Ουαλίας για την ηχογράφηση του άλμπουμ. Η μίξη του ήχου έγινε στα "Total Access Recording Studios" της Καλιφόρνια και το mastering στο "Marcussenn Mastering" του Χόλιγουντ. Το εξώφυλλο του άλμπουμ προέρχεται από τον πίνακα "Satan I" του Περ Χάαγκενσεν, με τους αριθμούς 25 και 41 να φαίνονται δίπλα στο λογότυπο του συγκροτήματος, κάνοντας αναφορά στον 41ο στίχο από το 25ο κεφάλαιο του κατά Ματθαίον Ευαγγέλιου, ο οποίος μιλάει για την τελική κρίση.Ο δίσκος κυκλοφόρησε στις 28 Απριλίου 2009, μαζί με το σινγκλ "Bible Black", ακολουθούμενος από την περιοδεία "Bible Black Tour", η οποία διήρκεσε από τις 5 Μαΐου μέχρι τις 29 Αυγούστου 2009, με τους Coheed and Cambria να ανοίγουν τις εμφανίσεις τους.Οι πωλήσεις του άλμπουμ ήταν αρκετά καλές, αφού σκαρφάλωσε στο Top-10 του Billboard και το # 21 στη Μεγάλη Βρετανία, ενώ έφθασε στο # 5 στη Φινλανδία και το # 8 στη Σουηδία. Όλα τα τραγούδια είναι συνθέσεις των Ρόνι Τζέιμς Ντίο, Τόνι Αϊόμι και Γκίζερ Μπάτλερ The Devil You Know (άλμπουμ) Επίσημη κυκλοφορία: 28 Απριλίου 2009 Τα τραγούδια τα οποία περιλαμβάνονται στο The Devil You Know ηχογραφήθηκαν από τους εξής μουσικούς: Ρόνι Τζέιμς Ντίο - φωνητικά Τόνι Αϊόμι - κιθάρα Γκίζερ Μπάτλερ - μπάσο Βίνι Άπις - τύμπανα, κρουστάΓκεστ συμμετοχέςΜάικ Έξετερ - πλήκτρα The Devil You Know - Heaven & Hell | Songs, Reviews, Credits, Awards | AllMusic Heaven and Hell: The Devil You Know | PopMatters Heaven & Hell - The Devil You Know - Encyclopaedia Metallum: The Metal Archives
|
The Devil You Know είναι ο τίτλος του μοναδικού στούντιο άλμπουμ του heavy metal συγκροτήματος Heaven and Hell, το οποίο κυκλοφόρησε στις 28 Απριλίου του 2009 μέσω της δισκογραφικής εταιρείας "Rhino Records" στην Αμερική και της "Roadrunner" στην Ευρώπη.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/The_Devil_You_Know
|
Ηλίας Χατζοπλάκης
|
Γεννήθηκε στο χωριό Καρδιτσομάγουλα Καρδίτσας το 1935 και ακολούθησε νομικές σπουδές στο Πανεπιστήμιο των Αθηνών. Άσκησε το επάγγελμα του δικηγόρου.Εντάχθηκε στο ΠΑΣΟΚ από την ίδρυση του κινήματος και κατήλθε για πρώτη φορά στις εκλογές του 1974 ως υποψήφιος, χωρίς να εκλεγεί, συγκεντρώνοντας 2.857 ψήφους. Στις επόμενες εκλογές, το 1977 εξελέγη βουλευτής Καρδίτσας με το ΠΑΣΟΚ με 7.287 ψήφους. Επανεξελέγη βουλευτής στις εκλογές που οδήγησαν σε νίκη το ΠΑΣΟΚ, το 1981 με 7.547 ψήφους. Αργότερα προσχώρησε στο ΔΗΚΚΙ και το 1996 εξελέγη μέλος της Κεντρικής Επιτροπής του Κόμματος.Απεβίωσε το 2014 σε ηλικία 78 ετών και κηδεύτηκε από τον ναό του Αγίου Τρύφωνα στην Παλλήνη. Κώστας Διγκαβές, "Οι εκλογές στην Ελλάδα 1844-1985", Μαλλιάρης Παιδεία, Θεσσαλονίκη 1986.
|
Ο Ηλίας Χατζοπλάκης του Σωκράτη (1935 - 7 Φεβρουαρίου 2014) ήταν Έλληνας δικηγόρος και πολιτικός, βουλευτής με το ΠΑΣΟΚ στην Καρδίτσα από το 1977 ως το 1985.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%97%CE%BB%CE%AF%CE%B1%CF%82_%CE%A7%CE%B1%CF%84%CE%B6%CE%BF%CF%80%CE%BB%CE%AC%CE%BA%CE%B7%CF%82
|
Δημοτικές εκλογές Κύπρου 1986
|
Πριν την ανεξαρτησία της Κύπρου διεξάγονταν δημοτικές εκλογές από την αποικιοκρατική κυβέρνηση του νησιού. Οι τελευταίες εκλογές έγιναν το 1953. Πριν την ανεξαρτησία της Κύπρου υπήρχαν οι εξής 15 δήμοι στο νησί: Το 1962 δημιουργήθηκε και ο Δήμος Λύσης, αλλά σύντομα καταργήθηκε. Μετά την ανεξαρτησία της Κύπρου οι δήμοι αυτοί συνέχισαν με διορισμένους δημάρχους έως το 1986.Κατά τη διάρκεια της τουρκικής εισβολής του 1974 η επικράτεια των 8 από τους δήμους αυτούς καταλήφθηκε από τα τουρκικά στρατεύματα (Δήμος Αμμοχώστου, Δήμος Κερύνειας, Δήμος Λευκονοίκου, Δήμος Καραβά, Δήμος Λαπήθου, Δήμος Ακανθού, Δήμος Κυθρέας, Δήμος Μόρφου). Οι δήμοι αυτοί συνέχισαν και συνεχίζουν να διατηρούν το νομικό τους καθεστώς. Επιπλέον, το 1986 επαναδημιουργήθηκε ο Δήμος Λύσης, του οποίο η επικράτεια επίσης κατέχεται από τα τουρκικά στρατεύματα. Το 1986 δεν διεξήχθησαν εκλογές για τους δήμους αυτούς.Στις 23 Φεβρουαρίου 1986 διεξήχθησαν δημοψηφίσματα μέσα από τα οποία ανακηρύχθηκαν 11 νέοι δήμοι: Συνολικά το 1986 διεξήχθησαν δημοτικές εκλογές για 7 παλιούς δήμους και για τους 11 καινούργιους. Κάθε ψηφοφόρος είχε το δικαίωμα να ψηφίσει δήμαρχο και δημοτικούς συμβούλους. Ουσιαστικά επρόκειτο για δύο διαφορετικές ψηφοφορίες, με δύο διαφορετικά ψηφοδέλτια. Η ψηφοφορία για την εκλογή δημάρχων έγινε με το σύστημα της απλής πλειοψηφίας (όποιος υποψήφιος συγκέντρωνε τους περισσότερους ψήφους εκλεγόταν δήμαρχος). Η ψηφοφορία για την εκλογή δημοτικών συμβούλων έγινε με το σύστημα της ενισχυμένης αναλογικής. Κάθε ψηφοφόρος επέλεγε είτε ένα κομματικό συνδυασμό είτε έναν ανεξάρτητο υποψήφιο. Αν επέλεγε κομματικό συνδυασμό, μπορούσε να ψηφίσει επιπρόσθετα δημοτικούς συμβούλους του συνδυασμού αυτού. Για κάθε δήμο οι σταυροί προτίμησης που εδικαιούτο κάθε ψηφοφόρος ήταν διαφορετικός: 7 σταυροί προτίμησης: Δήμος Λευκωσίας, Δήμος Λεμεσού, Δήμος Στροβόλου 6 σταυροί προτίμησης: Δήμος Λάρνακας 4 σταυροί προτίμησης: Δήμος Πάφου, Δήμος Αγίου Δομετίου, Δήμος Αγλαντζιάς, Δήμος Λακατάμιας 3 σταυροί προτίμησης: Δήμος Λατσιών, Δήμος Μέσα Γειτονιάς, Δήμος Κάτω Πολεμιδιών 2 σταυροί προτίμησης: Δήμος Έγκωμης, Δήμος Αγίου Αθανασίου, Δήμος Παραλιμνίου, Δήμος Αραδίππου, Δήμος Αθηένου, Δήμος Πάνω Λευκάρων, Δήμος Πόλεως ΧρυσοχούςΤις 18 θέσεις δημάρχων διεκδίκησαν 69 υποψήφιοι. Τις θέσεις των δημοτικών συμβούλων διεκδίκησαν 920 υποψήφιοι. Το σύνολο των ψηφοφόρων και στους 18 δήμους ήταν 214944. Σ’ αυτούς περιλαμβάνονται και οι πρόσφυγες, οι οποίοι ψήφισαν στους τόπους προσωρινής διαμονής τους και 9305 νέοι, οι οποίοι είχαν συμπληρώσει το 18ο έτος της ηλικίας τους και ψήφισαν δια πρώτη φορά σύμφωνα με το νέο περί Δήμων Νόμο.Η ψηφοφορία ήταν υποχρεωτική. Συνολικά ψήφισαν 197678 (91,967%) για δημάρχους και 197668 (91,962%) για δημοτικούς συμβούλους. Στους δήμους της Επαρχίας Λευκωσίας είχαν δικαίωμα ψήφου 99166 ψηφοφόροι: Δήμος Λευκωσίας 34709, Δήμος Αγίου Δομετίου 9645, Δήμος Αγλαντζιάς 8947, Δήμος Έγκωμης 4033, Δήμος Λακατάμιας 8011, Δήμος Λατσιών 5776 και Δήμος Στροβόλου 28045. Δήμος Λευκωσίας Δήμαρχος Στον Δήμο Λευκωσίας υποψήφιοι ήταν ο τότε δήμαρχος Λέλλος Δημητριάδης ως ανεξάρτητος υποψήφιος, ο Παύλος Δίγκλης ως υποψήφιος του ΑΚΕΛ και ο Ιωάννης Ρωσσίδης ως ανεξάρτητος υποψήφιος. Δήμαρχος εξελέγη ο Λέλλος Δημητριάδης. Δημοτικό Συμβούλιο Δήμος Αγίου Δομετίου Δήμαρχος Στον Δήμο Αγίου Δομετίου υποψήφιοι ήταν ο Ανδρέας Κλεάνθους ως υποψήφιος του ΔΗΣΥ και οι ανεξάρτητοι υποψήφιοι Παύλος Μελισσάς, Κώστας Νικολάου και Βύρων Στυλιανού. Δήμαρχος εξελέγη ο Ανδρέας Κλεάνθους. Δημοτικό Συμβούλιο Δήμος Αγλαντζιάς Δήμαρχος Στον Δήμο Αγλαντζιάς υποψήφιοι ήταν ο Ανδρέας Πέτρου ως υποψήφιος του ΑΚΕΛ, ο Νίκος Γρηγορίου ως υποψήφιος του ΔΗΣΥ, ο Σάββας Τζιανίδης ως υποψήφιος της ΕΔΕΚ και οι ανεξάρτητοι Αδάμος Χριστοφή και Νεόφυτος Παπαμιλτιάδους. Δήμαρχος εξελέγη ο Ανδρέας Πέτρου. Δημοτικό Συμβούλιο Δήμος Έγκωμης Δήμαρχος Στον Δήμο Έγκωμης υποψήφιοι ήταν ο Μιχαλάκης Ζιβανάρης ως υποψήφιος του ΔΗΣΥ, ο Παντελής Πατατός ως υποψήφιος του ΑΚΕΛ, ο Σάββας Παπαφιλίππου ως υποψήφιος της ΕΔΕΚ και ο ανεξάρτητος υποψήφιος Ανδρέας Παυλίδης. Δήμαρχος εξελέγη ο Μιχαλάκης Ζιβανάρης. Δημοτικό Συμβούλιο Δήμος Λακατάμιας Δήμαρχος Στον Δήμο Λακατάμιας υποψήφιοι ήταν ο Χριστάκης Βιολάρης ως υποψήφιος του ΑΚΕΛ, ο Επαμεινώνδας Οδυσσέως ως υποψήφιος του ΔΗΣΥ και οι ανεξάρτητοι υποψήφιοι Παναγιώτης Ξ. Μεσαρίτης και Δημήτριος Σπ. Τσεριώτης. Δήμαρχος εξελέγη ο Χριστάκης Βιολάρης. Δημοτικό Συμβούλιο Δήμος Λατσιών Δήμαρχος Στον Δήμο Λατσιών υποψήφιοι ήταν ο Ανδρέας Κουκουμάς ως υποψήφιος του ΑΚΕΛ, ο Χριστάκης Χριστοφίδης ως υποψήφιος του ΔΗΣΥ και ο ανεξάρτητος υποψήφιος Κύπρος Ξενοφώντος. Δήμαρχος εξελέγη ο Ανδρέας Κουκουμάς. Δημοτικό Συμβούλιο Δήμος Στροβόλου Δήμαρχος Στον Δήμο Στροβόλου υποψήφιοι ήταν ο Ιωσήφ Χατζηιωσήφ ως υποψήφιος του ΔΗΣΥ, ο Γεώργιος Σαββίδης ως υποψήφιος του ΑΚΕΛ, ο Κωνσταντίνος Καδής ως υποψήφιος της ΕΔΕΚ και οι ανεξάρτητοι υποψήφιοι Ανδρέας Μιχαήλ και Γρηγόρης Κυριακίδης. Δήμαρχος εξελέγη ο Ιωσήφ Χατζηιωσήφ. Δημοτικό Συμβούλιο Στους δήμους της Επαρχίας Λεμεσού είχαν δικαίωμα ψήφου 68831 ψηφοφόροι: Δήμος Λεμεσού 53347, Δήμος Αγίου Αθανασίου 4173, Δήμος Κάτω Πολεμιδίων 5616 και Δήμος Μέσα Γειτονιάς 5695. Δήμος Λεμεσού Δήμαρχος Στον Δήμο Λεμεσού υποψήφιοι ήταν ο Αντώνης Χατζηπαύλου ως ανεξάρτητος υποψήφιος, ο Πανίκκος Παιονίδης ως υποψήφιος του ΑΚΕΛ, η Λιβανίου (Μιχαηλίδου) Δέσπω ως υποψήφια της ΕΔΕΚ και ο Θράσος Γεωργιάδης ως ανεξάρτητος υποψήφιος. Δήμαρχος εξελέγη ο Αντώνης Χατζηπαύλου. Δημοτικό Συμβούλιο Δήμος Αγίου Αθανασίου Δήμαρχος Στον Δήμο Αγίου Αθανασίου υποψήφιοι ήταν ο Φειδίας Διαμαντής ως υποψήφιος του ΑΚΕΛ και οι ανεξάρτητοι υποψήφιοι Ανδρέας Ελπιδοφόρου, Βασίλης Θεοδώρου και Στυλιανού Στέλιος. Δήμαρχος εξελέγη ο Φειδίας Διαμαντής. Δημοτικό Συμβούλιο Δήμος Κάτω Πολεμιδιών Δήμαρχος Στον Δήμο Κάτω Πολεμιδιών υποψήφιοι ήταν ο Κώστας Θωμά ως υποψήφιος του ΑΚΕΛ, ο Ανδρέας Αγγελίδης ως υποψήφιος του ΔΗΣΥ, και ο Αγαθοκλής Κοντολαίμης ως ανεξάρτητος υποψήφιος. Δήμαρχος εξελέγη ο Κώστας Θωμά. Δημοτικό Συμβούλιο Δήμος Μέσα Γειτονιάς Δήμαρχος Στον Δήμο Μέσα Γειτονιάς υποψήφιοι ήταν ο Γεώργιος Χριστοφόρου υποψήφιος του ΑΚΕΛ, ο Λεύκος Βασιλειάδης ως υποψήφιος της ΕΔΕΚ και οι ανεξάρτητοι υποψήφιοι Τρύφων Νικολάου, Γεώργιος Πρωτοπαπάς και Χριστοφίδης Χριστόδουλος. Δήμαρχος εξελέγη ο Γεώργιος Χριστοφόρου. Δημοτικό Συμβούλιο Στον Δήμο Παραλιμνίου της Επαρχίας Αμμοχώστου είχαν δικαίωμα ψήφου 4170 ψηφοφόροι. Δήμος Παραλιμνίου Δήμαρχος Στον Δήμο Παραλιμνίου υποψήφιοι ήταν ο Νίκος Βλίττη ως υποψήφιος του ΔΗΣΥ και ο ανεξάρτητος υποψήφιος Χρίστος Α. Γεωργαλλά. Δήμαρχος εξελέγη ο Νίκος Βλίττη. Δημοτικό Συμβούλιο Στους δήμους της Επαρχίας Λάρνακας είχαν δικαίωμα ψήφου 32700 ψηφοφόροι: Δήμος Λάρνακας 25989, Δήμος Αθηένου 2622, Δήμος Αραδίππου 3255 και Δήμος Πάνω Λευκάρων 834. Δήμος Λάρνακας Δήμαρχος Στον Δήμο Λάρνακας υποψήφιοι ήταν ο Γεώργιος Χριστοδουλίδης ως υποψήφιος του ΑΚΕΛ και οι ανεξάρτητοι υποψήφιοι Ανδρέας Μούσκος και Χριστόφορος Χριστοφίδης. Δήμαρχος εξελέγη ο Γεώργιος Χριστοδουλίδης. Δημοτικό Συμβούλιο Δήμος Αθηένου Δήμαρχος Στον Δήμο Αθηένου υποψήφιοι ήταν ο Κώστας Σάκκαλλου ως υποψήφιος του ΔΗΣΥ, ο Κυριάκος Αθηαινίτης ως υποψήφιος του ΑΚΕΛ, ο Ανδρέας Μελάς ως υποψήφιος του ΔΗΚΟ και ο Παναγιώτης Κουμή ως υποψήφιος της ΕΔΕΚ. Δήμαρχος εξελέγη ο Κώστας Σάκκαλλου. Δημοτικό Συμβούλιο Δήμος Αραδίππου Δήμαρχος Στον Δήμο Αραδίππου υποψήφιος ήταν ο Ανδρέας Τράττου ως υποψήφιος του ΑΚΕΛ και οι ανεξάρτητοι υποψήφιοι Ευάγγελος Νικολάου, Χριστόδουλος Μούσκος και Ανδρέας Ξιουρούππα. Δήμαρχος εξελέγη ο Ανδρέας Τράττου. Δημοτικό Συμβούλιο Δήμος Πάνω Λευκάρων Δήμαρχος Στον Δήμο Πάνω Λευκάρων υποψήφιοι ήταν ο Χριστάκης Κωνσταντίνου ως υποψήφιος της ΕΔΕΚ, ο Αντώνης Κορνιώτης ως υποψήφιος του ΑΚΕΛ και οι ανεξάρτητοι υποψήφιοι Κώστας Λύτρας και Χριστάκης Παπαλοΐζου. Δήμαρχος εξελέγη ο Χριστάκης Κωνσταντίνου. Δημοτικό Συμβούλιο Στους δήμους της Επαρχίας Πάφου είχαν δικαίωμα ψήφου 10077 ψηφοφόροι: Δήμος Πάφου 9177 και Δήμος Πόλεως Χρυσοχούς 900. Δήμος Πάφου Δήμαρχος Στον Δήμο Πάφου υποψήφιοι ήταν οι ανεξάρτητοι Ανδρέας Αταλιώτης, Χρύσανθος Κακογιάννης, Αργύρης Πολυκαρπίδης και Ανδρέας Χαραλαμπίδης (Πολυνείκης). Δήμαρχος εξελέγη ο Ανδρέας Αταλιώτης. Δημοτικό Συμβούλιο Δήμος Πόλης Χρυσοχούς Δήμαρχος Στον Δήμο Πόλης Χρυσοχούς υποψήφιοι ήταν ο Χρυσόστομος Κυριάκου ως υποψήφιος του ΑΚΕΛ, ο Γεώργιος Παπαδόπουλος ως υποψήφιος του ΔΗΣΥ, ο Νίκος Τριμιθιώτης ως υποψήφιος της ΕΔΕΚ και Παύλος Σεραφείδης ως ανεξάρτητος υποψήφιος. Δήμαρχος εξελέγη ο Χρυσόστομος Κυριάκου. Δημοτικό Συμβούλιο «Αποτελέσματα εκλογών 1986». Ένωση Δήμων Κύπρου. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 23 Μαΐου 2020. Ανακτήθηκε στις 23 Μαΐου 2020. «Δημοτικές εκλογές». www.polignosi.com. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 23 Μαΐου 2020. Ανακτήθηκε στις 23 Μαΐου 2020. «Το χρονικό των δημοτικών εκλογών, όταν καταργήθηκαν οι διορισμοί των Άγγλων». 20 Νοεμβρίου 2018. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 23 Μαΐου 2020. Ανακτήθηκε στις 23 Μαΐου 2020. «Η επαναφορά των Δημοτικών Εκλογών μετά την ανακήρυξη της ανεξαρτησίας». www.sigmalive.com. 5 Οκτωβρίου 2011. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 23 Μαΐου 2020. Ανακτήθηκε στις 23 Μαΐου 2020.
|
Οι Δημοτικές εκλογές Κύπρου 1986 ήταν οι πρώτες Δημοτικές εκλογές της Κύπρου. Διεξήχθησαν στις 25 Μαΐου 1986 για την εκλογή δημάρχων και δημοτικών συμβουλίων των Δήμων της Κυπριακής Δημοκρατίας. Ήταν οι πρώτες δημοτικές εκλογές μετά την εγκαθίδρυση της Κυπριακής Δημοκρατίας το 1960. Οι εκλογές διεξήχθησαν με βάση τον περί Δήμων Νόμο αρ. 111 του 1985.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%94%CE%B7%CE%BC%CE%BF%CF%84%CE%B9%CE%BA%CE%AD%CF%82_%CE%B5%CE%BA%CE%BB%CE%BF%CE%B3%CE%AD%CF%82_%CE%9A%CF%8D%CF%80%CF%81%CE%BF%CF%85_1986
|
Ντογκάνα
|
Η πόλη βρίσκεται στο βορειότερο σημείο του Αγίου Μαρίνου μετά το Φαλτσιάνο, κοντά στα σύνορα με την Ιταλία (στο Τσερασόλο, μιας πληθυσμιακής κοινότητας του Κοριάνο, στην περιφέρεια του Ρίμινι). Η Ντογκάνα διαθέτει πληθυσμό που αγγίζει τις 7.000 κάτοικους. Εξαιτίας του μεγέθους της, το 2006 ζήτησε να αποκοπεί από την Σερραβάλλε και να γίνει ένα αυτόνομο καστέλλο, αλλά το 2007 η πρόταση απορρίφτηκε. Μια μερική αυτονομία αντικατοπτρίζεται στο γεγονός ότι η Ντογκάνα διαθέτει τον δικό της ταχυδρομικό κωδικό (47891), ενώ το υπόλοιπο της Σερραβάλλε έχει το 47899. Η Ντογκάνα αποτελεί το κύριο σημείο εισόδου για τους ταξιδιώτες που έρχονται στο Άγιο Μαρίνο από την Ιταλία (από την εθνική οδό no. 72 από το Ρίμινι). Αν και Ντογκάνα σημαίνει τελωνείο στα Ιταλικά, δεν υπάρχει συνοριακός έλεγχος πουθενά στα σύνορα που χωρίζουν την Ιταλία από τον Άγιο Μαρίνο , ώστε οι οδηγοί να μπορούν να σταματήσουν στην Ντογκάνα μόνο για να κάνουν τα ψώνια τους από τα εμπορικά καταστήματά της. Η τοπική ποδοσφαιρική ομάδα είναι η Γιουβένες. Στάντιο Ολίμπικο (Άγιος Μαρίνος) Σερραβάλλε Κά Ράγκνι Σίνκουε Βίε Φαλτσιάνο Λεσινιάνο Πόντε Μελλίνι Ροβερέτα Βαλτζιουράτα
|
Η Ντογκάνα είναι πόλη και πληθυσμιακή ενορία (curiazia) στη βορειοανατολική γωνία του Άγιου Μαρίνου στον δήμο του Σερραβάλλε (κάστρο). Η πόλη αποτελεί τον πιο κατοικημένο οικισμό του κράτους.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9D%CF%84%CE%BF%CE%B3%CE%BA%CE%AC%CE%BD%CE%B1
|
Λευκή Επανάσταση
|
Ο Σάχης Μοχάμεντ Ρεζά Παχλαβί είχε σκοπό να είναι μια μη βίαιη αναγέννηση της ιρανικής κοινωνίας μέσω οικονομικών και κοινωνικών μεταρρυθμίσεων, με απώτερο μακροπρόθεσμο στόχο να μετατρέψει το Ιράν σε παγκόσμια οικονομική και βιομηχανική δύναμη. Ο Σάχης εισήγαγε οικονομικές έννοιες όπως η κατανομή των κερδών για τους εργάτες και ξεκίνησε τεράστια έργα βαριάς βιομηχανίας που χρηματοδοτήθηκαν από την κυβέρνηση, καθώς και την εθνικοποίηση των δασών και των βοσκοτόπων. Το πιο σημαντικό, ωστόσο, ήταν τα προγράμματα αγροτικής μεταρρύθμισης που είδαν τις παραδοσιακούς μεγαλογαιοκτήμονες του Ιράν να χάνουν μεγάλο μέρος της επιρροής και της ισχύος τους. Σχεδόν το 90% των Ιρανών μετόχων έγιναν ιδιοκτήτες γης ως αποτέλεσμα της επανάστασης. Κοινωνικά, οι μεταρρυθμίσεις παραχώρησαν στις γυναίκες περισσότερα δικαιώματα και διοχέτευσαν χρήματα στην εκπαίδευση, ειδικά στις αγροτικές περιοχές. Ιδρύθηκε ένα Σώμα Αλφαβητισμού, το οποίο επέτρεπε στους νέους να εκπληρώσουν την υποχρεωτική στρατιωτική τους θητεία εργαζόμενοι ως δάσκαλοι στα χωριά. Η Λευκή Επανάσταση αποτελούνταν από 19 στοιχεία που εισήχθησαν σε μια περίοδο 16 ετών, με τα πρώτα 6 να εισήχθησαν στις 9 Ιανουαρίου 1963, και τα οποία υποβλήθηκαν σε εθνικό δημοψήφισμα στις 26 Ιανουαρίου 1963. Πρόγραμμα Αγροτικών Μεταρρυθμίσεων και Κατάργηση του «Φεουδαρχισμού»: Η κυβέρνηση αγόρασε τη γη κατά τη διάρκεια της ιρανικής εδαφικής μεταρρύθμισης από τους φεουδάρχες γαιοκτήμονες σε μια δίκαιη τιμή και την πούλησε στους αγρότες κατά 30% κάτω από την αγοραία αξία, χορηγώντας δάνεια, τα οποία ήταν πληρωτέα για 25 χρόνια με πολύ χαμηλά επιτόκια. Αυτό έδωσε τη δυνατότητα σε 1,5 εκατομμύριο αγροτικές οικογένειες, να κατέχουν τα εδάφη που καλλιεργούσαν όλη τους τη ζωή. Δεδομένου ότι το μέσο μέγεθος μιας αγροτικής οικογένειας ήταν 5 άτομα, το πρόγραμμα μεταρρυθμίσεων γης έφερε ελευθερία σε περίπου 9 εκατομμύρια ανθρώπους, ή στο 40% του πληθυσμού του Ιράν. Εθνικοποίηση δασών και βοσκοτόπων : Εισήχθησαν πολλά μέτρα, όχι μόνο για την προστασία των εθνικών πόρων και την αναστολή της καταστροφής των δασών και των βοσκοτόπων, αλλά και για την περαιτέρω ανάπτυξη και καλλιέργειά τους. Περισσότερα από 9 εκατομμύρια δέντρα φυτεύτηκαν σε 26 περιοχές, δημιουργώντας 70.000 στρέμματα (280 χλμ 2 ) «πράσινων ζωνών» γύρω από πόλεις και στα όρια των μεγάλων αυτοκινητοδρόμων. Ιδιωτικοποίηση Κρατικών Επιχειρήσεων , επέτρεψε την πώληση μετοχών σε εργοστάσια και εργοστάσια παραγωγής στο κοινό και τους παλιούς φεουδάρχες, δημιουργώντας έτσι μια εντελώς νέα τάξη ιδιοκτητών εργοστασίων που θα μπορούσαν τώρα να βοηθήσουν στη βιομηχανοποίηση της χώρας. Διαμοιρασμός κερδών για βιομηχανικούς εργαζομένους σε επιχειρήσεις του ιδιωτικού τομέα, δίνοντας στους εργαζομένους των εργοστάσιων μερίδιο 20% στα καθαρά κέρδη όπου εργάζονταν και εξασφαλίζοντας μπόνους με βάση την υψηλότερη παραγωγικότητα ή τη μείωση του κόστους. Επέκταση του δικαιώματος ψήφου στις γυναίκες, οι οποίες προηγουμένως δεν απολάμβαναν αυτό το δικαίωμα. Το μέτρο αυτό επικρίθηκε από ορισμένους κληρικούς. Συγκρότηση του Σώματος Αλφαβητισμού, ώστε όσοι είχαν απολυτήριο λυκείου και έπρεπε να υπηρετήσουν την πατρίδα τους ως στρατιώτες να το κάνουν καταπολεμώντας τον αναλφαβητισμό στα χωριά. Το 1963 περίπου τα 2/3 του πληθυσμού ήταν αναλφάβητοι, με το 1/3 να βρίσκεται κυρίως στην πρωτεύουσα της Τεχεράνης. Σχηματισμός του Σώματος Υγείας για την επέκταση της δημόσιας υγειονομικής περίθαλψης σε όλα τα χωριά και τις αγροτικές περιοχές του Ιράν. Σε 3 χρόνια, σχεδόν 4.500 ιατρικές ομάδες εκπαιδεύτηκαν με σχεδόν 10 εκατομμύρια περιπτώσεις να έχουν αντιμετωπίστηκαν από το Σώμα. Σύσταση του Σώματος Ανασυγκρότησης και Ανάπτυξης για να διδάξει στους χωρικούς τις σύγχρονες μεθόδους και τεχνικές εκτροφής και κτηνοτροφίας. Η γεωργική παραγωγή μεταξύ 1964 και 1970 αυξήθηκε κατά 80% σε χωρητικότητα και 67% σε αξία. Συγκρότηση Οίκων Δικαιοσύνης όπου θα εκλέγονταν 5 γέροντες του χωριού από τους χωρικούς, για περίοδο 3 ετών, για να ενεργήσουν ως διαιτητές για να βοηθήσουν στην επίλυση μικροαδικημάτων και διαφορών. Μέχρι το 1977 υπήρχαν 10.358 οίκοι που εξυπηρετούσαν πάνω από 10 εκατομμύρια ανθρώπους που ζούσαν σε περισσότερα από 19.000 χωριά σε όλη τη χώρα. Εθνικοποίηση όλων των Υδάτινων Πόρων, με την εισαγωγή έργων και πολιτικών με σκοπό τη διατήρηση και όφελος από τους περιορισμένους υδάτινους πόρους του Ιράν. Πολλά φράγματα κατασκευάστηκαν και άλλα πέντε ήταν υπό κατασκευή το 1978. Αποτέλεσμα αυτών των μέτρων ήταν η έκταση της υπό άρδευση να αυξηθεί από 2 εκατομμύρια στρέμματα (8.000 χλμ 2 ), το 1968, σε 5,6 εκατομμύρια το 1977. Αστικός και Αγροτικός Εκσυγχρονισμός και Ανασυγκρότηση με τη βοήθεια του Σώματος Ανασυγκρότησης και Ανάπτυξης, κτίρια δημόσιων λουτρών, σχολείων και βιβλιοθηκών, καθώς και εγκατάσταση αντλιών νερού και γεννητριών ρεύματος για τρεχούμενο νερό και ηλεκτρισμό.Εκπαιδευτικές μεταρρυθμίσεις που βελτίωσαν την ποιότητα της εκπαίδευσης διαφοροποιώντας το αναλυτικό πρόγραμμα ώστε να προσαρμοστεί στις ανάγκες της ζωής στον σύγχρονο κόσμο. Δικαίωμα των εργαζομένων για ιδιοκτήτες μετοχών στα Βιομηχανικά Συγκροτήματα όπου εργάζονταν μετατρέποντας βιομηχανικές μονάδες, με 5ετή και άνω ιστορία, σε δημόσιες εταιρείες, όπου έως το 99% των μετοχών στις κρατικές επιχειρήσεις και το 49% των μετοχών της οι ιδιωτικές εταιρείες θα προσφέρονταν προς πώληση αρχικά στους εργαζόμενους και μετά στο ευρύ κοινό. Σταθεροποίηση τιμών και εκστρατεία κατά της παράλογης κερδοσκοπίας (1975). Σε ιδιοκτήτες εργοστασίων και μεγάλων αλυσίδων καταστημάτων επιβλήθηκαν βαριά πρόστιμα, με μερικούς να φυλακίζονται και σε άλλους να ανακαλούνται οι άδειες. Επιβλήθηκαν κυρώσεις σε πολυεθνικές ξένες εταιρείες και τόνοι εμπορευμάτων που ήταν αποθηκευμένα για κερδοσκοπικούς σκοπούς κατασχέθηκαν και πωλήθηκαν στους καταναλωτές σε σταθερές τιμές. Δωρεάν και Υποχρεωτική Εκπαίδευση και καθημερινό δωρεάν γεύμα σε όλα τα παιδιά από το νηπιαγωγείο έως την ηλικία των 14 ετών. Δημοτικά σχολεία χτίστηκαν σε εκατοντάδες χωριά που παλαιότερα δεν είχαν. Το 1978, το 25% των Ιρανών ήταν εγγεγραμμένοι μόνο σε δημόσια σχολεία. Την ίδια χρονιά φοιτούσαν 185.000 φοιτητές και των δύο φύλων στα πανεπιστήμια του Ιράν. Εκτός από τα παραπάνω υπήρχαν πάνω από 100.000 φοιτητές που συνέχιζαν τις σπουδές τους στο εξωτερικό, εκ των οποίων οι 50.000 ήταν εγγεγραμμένοι σε κολέγια και πανεπιστήμια στις Ηνωμένες Πολιτείες. Δωρεάν Τροφή για Άπορες Μητέρες και για όλα τα νεογέννητα μωρά έως δύο ετών. Εισαγωγή Κοινωνικής Ασφάλισης και Εθνικής Ασφάλισης για όλους τους Ιρανούς. Το σύστημα Εθνικής Ασφάλισης προέβλεπε έως και 100% των αποδοχών κατά τη συνταξιοδότηση. Σταθερό και εύλογο κόστος ενοικίασης ή αγοράς οικιστικών ακινήτων (1977). Έγιναν έλεγχοι στις τιμές της γης και σε διάφορες μορφές κερδοσκοπίας γης. Εισαγωγή Μέτρων για την καταπολέμηση της διαφθοράς στη γραφειοκρατία. Ιδρύθηκε η Αυτοκρατορική Επιτροπή Επιθεώρησης, αποτελούμενη από εκπροσώπους διοικητικών οργάνων και άτομα με αποδεδειγμένη ακεραιότητα. Υπήρξε μια μικρή βιομηχανική επανάσταση κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου μεταρρύθμισης. Οι λιμενικές εγκαταστάσεις βελτιώθηκαν, ο Υπεριρανικός Σιδηρόδρομος επεκτάθηκε και οι κύριοι δρόμοι που συνδέουν την Τεχεράνη με τις πρωτεύουσες των επαρχιών ασφαλτοστρώθηκαν. Πολλά μικρά εργοστάσια άνοιξαν με εξειδίκευση σε ρούχα, επεξεργασία τροφίμων, τσιμέντο, πλακάκια, χαρτί και οικιακές συσκευές. Άνοιξαν επίσης μεγαλύτερα εργοστάσια υφασμάτων, εργαλειομηχανών και συναρμολόγησης αυτοκινήτων. Τα εκπαιδευτικά ιδρύματα αυξήθηκαν επίσης μετά την έναρξη της Λευκής Επανάστασης. Οι εγγραφές στα νηπιαγωγεία αυξήθηκαν από 13.300 σε 221.990, στα δημοτικά σχολεία από 1.640.000 σε 4.080.000, στα σχολεία δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης από 370.000 σε 741.000 και στα κολέγια από 24.885 σε 145.20. Όχι μόνο άνοιγαν νέα σχολεία, αλλά καθιέρωσαν επίσης νέες εκπαιδευτικές πολιτικές που είχαν σχεδιαστεί για να υπονομεύσουν τον έλεγχο των κληρικών στην εκπαίδευση και τη θρησκευτική εκπαίδευση. Το Literacy Corps βοήθησε επίσης να αυξηθεί το ποσοστό αλφαβητισμού από 26 σε 42 τοις εκατό. Η Λευκή Επανάσταση περιλάμβανε επίσης ορισμένες μεταρρυθμίσεις για τα δικαιώματα των γυναικών. Οι γυναίκες απέκτησαν το δικαίωμα του εκλέγειν, της υποψηφιότητας για εκλεγμένο αξίωμα και της υπηρέτησης ως δικηγόρων και αργότερα δικαστών. Η ηλικία γάμου για τις γυναίκες αυξήθηκε επίσης στα δεκαπέντε. Το Ιράν γνώρισε εκρηκτική οικονομική επέκταση με ετήσιο ρυθμό οικονομικής ανάπτυξης κατά μέσο όρο στο 9,8%. Υπήρξε μια σημαντική άνοδος στην ιρανική μεσαία τάξη με πάνω από ένα εκατομμύριο οικογένειες να γίνονται ιδιοκτήτες μικρών επιχειρήσεων και περίπου 700.000 μισθωτοί επαγγελματίες. Η μεγάλη οικονομική ανάπτυξη χρησιμοποιήθηκε αργότερα για τη χρηματοδότηση όπλων που κατασκεύασε ο Σάχης, ο οποίος ξόδεψε δισεκατομμύρια για την αγορά ξένων όπλων καθιστώντας το Ιράν ως γεωπολιτική δύναμη. Η ιστορία της περσικής αυτοκρατορίας διδάχθηκε ως μέσο για να κάνει τους ανθρώπους να αισθάνονται μέρος του Ιράν. Στο εγχειρίδιο για το τρίτο έτος του γυμνασίου, για παράδειγμα, η παρέμβαση του Ζωροαστρικού κλήρου στην πολιτική προκάλεσε την ήττα της αυτοκρατορίας των Σασανίων από τους μουσουλμανικούς στρατούς. Ως εκ τούτου, η θρησκευτική παρέμβαση στις πολιτικές υποθέσεις διδάχθηκε ότι είναι εξαιρετικά επικίνδυνη. Οικονομικά, η Λευκή Επανάσταση ήταν πολύ επιτυχημένη. Η Λευκή Επανάσταση αναδιανέμεινε επιτυχώς γη σε περίπου 2,5 εκατομμύρια οικογένειες, ίδρυσε σώμα γραμματισμού και υγείας με στόχο τις αγροτικές περιοχές του Ιράν και οδήγησε σε μια σειρά κοινωνικών και νομικών μεταρρυθμίσεων. Τις δεκαετίες που ακολούθησαν την επανάσταση, το κατά κεφαλήν εισόδημα για τους Ιρανούς εκτοξεύτηκε στα ύψη. Η ταχεία αύξηση των εσόδων του Ιράν άνοιξε το δρόμο για αυξημένες κρατικές δαπάνες που χρησιμοποιούνται για τη χρηματοδότηση μεγάλων έργων βιομηχανικής ανάπτυξης στο Ιράν. Η μεταρρύθμιση της γης, η οποία ήταν το επίκεντρο της Λευκής Επανάστασης, έκανε αυτό που προοριζόταν να κάνει, αποδυνάμωσε τους ευγενείς και τους γαιοκτήμονες. Στη θέση τους, όμως, εμφανίστηκε μια νέα ομάδα εμπορικών αγροτών και πολλές παλιές μεγάλες οικογένειες γαιοκτημόνων, όπως η οικογένεια Παχλαβί, κατάφεραν να αναγεννηθούν σε αυτούς τους εμπορικούς αγρότες. Πράγματι σημειώθηκε μια ταχεία επέκταση των μικρών γαιοκτημόνων, αλλά η αγροτιά στο σύνολό της δεν απέκτησε γη. Μόνο περίπου ο μισός αγροτικός πληθυσμός έλαβε γη, και πολλοί από τους ανθρώπους που έλαβαν γη δεν έλαβαν αρκετή για να συντηρηθούν. Το αποτέλεσμα της Λευκής Επανάστασης ήταν ότι ο αγροτικός πληθυσμός μπορούσε να χωριστεί σε τρεις ομάδες: ευημερούντες αγρότες, μικρογαιοκτήμονες και εργάτες χωριών. Η πρώτη ομάδα ήταν η μόνη ομάδα που ωφελήθηκε πραγματικά από τις μεταρρυθμίσεις της γης, και αυτή η ομάδα αποτελούνταν από πρώην αρχηγούς χωριών, δικαστικούς επιμελητές και μερικούς πρώην ιδιοκτήτες. Η δεύτερη ομάδα αποτελούνταν από μετόχους που έλαβαν όχι περισσότερα από 10 εκτάρια γης. Οι περισσότεροι από αυτούς τους ανθρώπους κατέληξαν να ανταλλάσσουν τη γη τους για μετοχές σε κρατικούς συνεταιρισμούς. Η τελευταία ομάδα δεν έλαβε καθόλου γη και επέζησε ως αγρότες, εργάτες ή βοσκοί. Πολλοί από αυτούς μετανάστευσαν στα αστικά κέντρα για δουλειά. Στα τέλη του 1978, υπήρξε ευρεία δυσαρέσκεια μεταξύ των Ιρανών αγροτών σχετικά με τις αγροτικές μεταρρυθμίσεις που υποτίθεται ότι τους ενίσχυαν. Οι μεταρρυθμίσεις του Σάχη υπερεκτίμησαν τις μεγαλειώδεις αναποτελεσματικές βιομηχανίες σε σχέση με τη γεωργία, οδηγώντας σε μια αίσθηση αμέλειας μεταξύ των αγροτών. Η κακοδιαχείριση και η διαφθορά οδήγησαν σε σπατάλη πολλών κεφαλαίων που προορίζονταν για την αγροτική ανάπτυξη. Οι μεταναστεύσεις στις πόλεις είχαν ως αποτέλεσμα μεγαλύτερη ζήτηση από αυτή που μπορούσε να καλυφθεί από την παραγωγή. Παρόλο που οι μεταρρυθμίσεις μετέτρεψαν πολλούς αγρότες σε ιδιοκτήτες γης, τους επέβαλε κόστη όπως φόρους, αγορά σπόρων, νερού και εξοπλισμού που δεν τους επιβάρυνε όταν εργάζονταν για τους ιδιοκτήτες γης, ενώ εξάλειψε επίσης τις παρεχόμενες υπηρεσίες όπως η υγεία και η εκπαίδευση. για αυτούς από τους ιδιοκτήτες υπό το παραδοσιακό σύστημα. Η εισροή γεωργικών εισαγωγών από τις ΗΠΑ μείωσε επίσης το μερίδιο αγοράς των αγροτών. Στην αρχή, η Λευκή Επανάσταση έλαβε το μεγαλύτερο μέρος της κριτικής της από δύο κύριες ομάδες: τον κλήρο και τους γαιοκτήμονες. Οι ιδιοκτήτες ήταν θυμωμένοι για τις αγροτικές μεταρρυθμίσεις επειδή η γη τους αγοράστηκε από την κυβέρνηση και στη συνέχεια πουλήθηκε σε μικρότερα οικόπεδα στους πολίτες σε χαμηλότερη τιμή. Επίσης, δεν εκτιμούσαν ότι η κυβέρνηση υποβάθμισε την εξουσία τους όταν επρόκειτο να αντιμετωπίσει τους αγρότες ή τους εργάτες γης. Ο ισχυρός Σιιτικός κλήρος εξοργίστηκε επίσης με τις μεταρρυθμίσεις που αφαίρεσαν μεγάλο μέρος των παραδοσιακών εξουσιών τους στους τομείς της εκπαίδευσης και του οικογενειακού δικαίου, καθώς και μενοντας την προηγούμενη ισχυρή επιρροή τους στις αγροτικές περιοχές. Ένα «μεγάλο ποσοστό της ανώτερης βαθμίδας του κλήρου προερχόταν από οικογένειες γαιοκτημόνων» που επηρεάστηκαν βαθιά από τη μεταρρύθμιση και πολλά χαμένα έσοδα από ενοίκια πήγαιναν απευθείας στον κλήρο και στα ιδρύματά τους. Τα ενοίκια από περίπου 10.000 χωριά των οποίων τα ενοίκια συνέβαλαν στη χρηματοδότηση του γραφειακού ιδρύματος ήταν επιλέξιμα για αναδιανομή. Η ομάδα, ή πιο κατάλληλα, ο άνθρωπος που αντιτάχθηκε πιο ανοιχτά στη Λευκή Επανάσταση και στον ίδιο τον Σάχη ήταν ο Ρουχολάχ Χομεϊνί . Αν και ο κλήρος στο Ιράν δεν ήταν ευχαριστημένος με πολλές πτυχές της Λευκής Επανάστασης, όπως η χορήγηση ψήφου στις γυναίκες, το νομοσχέδιο για τις τοπικές εκλογές καθώς και οι μεταρρυθμίσεις της γης, ο κλήρος στο σύνολό του δεν διαμαρτυρόταν ενεργά. Ο Χομεϊνί, από την άλλη πλευρά, φαινόταν να υφίσταται μια σοβαρή αλλαγή σκέψης από τον παραδοσιακό ρόλο και τις πρακτικές του σιιτικού κλήρου και μίλησε ενεργά κατά των νέων μεταρρυθμίσεων και του Σάχη. Σε μια ομιλία στο σχολείο Feyziyeh τον Ιούνιο του 1963, ο Χομεϊνί μίλησε ενάντια στη βαρβαρότητα του Σάχη απέναντι στις διαδηλώσεις των μαθητών και για πρώτη φορά, ήταν μια ομιλία που επιτέθηκε στον Σάχη ως άτομο. Αυτή η ομιλία οδήγησε στην εξορία του Χομεϊνί, αλλά αυτό το γεγονός δεν σταμάτησε τις διαμαρτυρίες του Χομεϊνί, ούτε αποδυνάμωσε την επιρροή του στο εσωτερικό του Ιράν. Ο Χομεϊνί επιτέθηκε επίσης στις διατάξεις των μεταρρυθμίσεων που θα επέτρεπαν στα μέλη της μη μουσουλμανικής μειονότητας του Ιράν να εκλέγονται ή να διορίζονται σε τοπικά γραφεία: Έχω επανειλημμένα επισημάνει ότι η κυβέρνηση έχει κακές προθέσεις και είναι αντίθετη με τα διατάγματα του Ισλάμ. Το Υπουργείο Δικαιοσύνης έχει καταστήσει σαφές την αντίθεσή του στις διατάξεις του Ισλάμ με διάφορα μέτρα όπως η κατάργηση της απαίτησης να είναι οι δικαστές μουσουλμάνοι και άνδρες. Στο εξής, οι Εβραίοι, οι Χριστιανοί και οι εχθροί του Ισλάμ και των Μουσουλμάνων πρέπει να αποφασίζουν για υποθέσεις που αφορούν την τιμή και το πρόσωπο των Μουσουλμάνων. Λίγους μήνες αργότερα, στην Ασούρα, ο Χομεϊνί έδωσε μια οργισμένη ομιλία επιτιθέμενος στον Σάχη ως «άθλιο άνθρωπο». Δύο μέρες αργότερα, στις 5 Ιουνίου, ο Χομεϊνί συνελήφθη. Αυτό πυροδότησε τριήμερες ταραχές και άφησε αρκετές εκατοντάδες νεκρούς. Οι ταραχές μνημονεύονται σε ομιλίες και γραπτά ως την εποχή που ο στρατός «έσφαξε τουλάχιστον 15.000» σύμφωνα με τον Χομεϊνί. Ο Χομεϊνί αφέθηκε ελεύθερος από τον κατ' οίκον περιορισμό τον Απρίλιο του 1964, αλλά εστάλη στην εξορία τον ίδιο Νοέμβριο. Η πιο σημαντική και σχετική συνέπεια της Λευκής Επανάστασης και των μεταρρυθμίσεων που έφερε, ήταν η αυξανόμενη δημοτικότητα του Ρουχολάχ Χομεϊνί. Με την αυξανόμενη αντίληψη της κυβερνητικής διαφθοράς και την εφαρμογή των μεταρρυθμίσεων μέσω της Λευκής Επανάστασης, ο Χομεϊνί έγινε πολιτικός εχθρός του Σάχη. Η Λευκή Επανάσταση ήταν ο καταλύτης για την αλλαγή σκέψης του Χομεϊνί. Μόλις ο Χομεϊνί, ως σεβαστό μέλος του κλήρου, άρχισε να αντιτίθεται ανοιχτά στον Σάχη και να ζητά την ανατροπή του, άνθρωποι όλων των διαφορετικών επαγγελμάτων και της οικονομικής θέσης άρχισαν να τον βλέπουν ως μια πρωσοπικότητα που έπρεπε να συσπειρωθούν γύρω του. Αν και η Λευκή Επανάσταση συνέβαλε στην οικονομική και τεχνολογική πρόοδο του Ιράν, οι αποτυχίες ορισμένων από τα προγράμματα αγροτικής μεταρρύθμισης και η μερική έλλειψη δημοκρατικών μεταρρυθμίσεων, καθώς και ο σοβαρός ανταγωνισμός προς τη Λευκή Επανάσταση από τον κλήρο και τις ελίτ της γης, θα συνέβαλαν τελικά. στην πτώση του Σάχη και στην Ιρανική Επανάσταση το 1979. Mackey, Sandra (1996), The Iranians: Persia, Islam and the Soul of a Nation, Dutton Amanat, Dominic P. (2008). «The Historical Roots of the Persecution of the Babis and Baha'is in Iran». Στο: Brookshaw. The Baha'is of Iran: Socio-historical studies. New York, NY: Routledge. ISBN 978-0-203-00280-3. Momen, Moojan (2004), «Conspiracies and Forgeries: the attack upon the Baha'i community in Iran», Persian Heritage 9 (35): 27–29 Sanasarian, Eliz (2000), Religious Minorities in Iran, Cambridge: Cambridge University Press, ISBN 0-521-77073-4, https://archive.org/details/isbn_9780521770736 Chehabi, H.E. (2008). «Anatomy of Prejudice». Στο: Brookshaw, Dominic P. The Baha'is of Iran: Socio-historical studies. New York, NY: Routledge. ISBN 978-0-203-00280-3. Πολυμέσα σχετικά με το θέμα White Revolution στο Wikimedia Commons «White Revolution» (PDF) (στα Περσικά). The Cultural Foundation of Iranbanan. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο (PDF) στις 11 Απριλίου 2008. Ανακτήθηκε στις 28 Μαρτίου 2008.
|
Η Λευκή Επανάσταση (περσικά: انقلاب سفید) ή Επανάσταση του Σάχη και του Λαού (περσικά: انقلاب شاه و مردم) ήταν μια εκτεταμένη σειρά μεταρρυθμίσεων που οδήγησαν σε επιθετικό εκσυγχρονισμό στο Ιράν που ξεκίνησε στις 26 Ιανουαρίου 1963 από τον Σάχη Μοχάμεντ Ρεζά Παχλαβί, οι οποίες διήρκεσαν μέχρι το 1979. Οι μεταρρυθμίσεις οδήγησαν σε μεγάλη ανακατανομή του πλούτου στην εργατική τάξη του Ιράν, εκρηκτική οικονομική ανάπτυξη τις επόμενες δεκαετίες, ταχεία αστικοποίηση και αποδόμηση των φεουδαρχικών εθίμων του Ιράν. Οι μεταρρυθμίσεις χαρακτηρίστηκαν από υψηλούς ρυθμούς οικονομικής ανάπτυξης, σημαντικές επενδύσεις σε υποδομές, σημαντική αύξηση του κατά κεφαλήν ΑΕΠ και του αλφαβητισμού των Ιρανών. Η οικονομική ανάπτυξη και η πρόοδος της εκπαίδευσης άνοιξαν αναμφισβήτητα το δρόμο για τη συσσώρευση στρατιωτικών όπλων του Σάχη και την καθιέρωση του Ιράν ως μεγάλης γεωπολιτικής δύναμης στη Μέση Ανατολή. Αποτελούνταν από πολλά στοιχεία, όπως η μεταρρύθμιση της γης, η πώληση ορισμένων κρατικών εργοστασίων για τη χρηματοδότηση της αγροτικής μεταρρύθμισης, η κατασκευή ενός διευρυμένου οδικού, σιδηροδρομικού και εναέριου δικτύου, μια σειρά έργων φραγμάτων και άρδευσης, η εξάλειψη ασθενειών όπως η ελονοσία, η ενθάρρυνση και υποστήριξη της βιομηχανικής ανάπτυξης, η ευνοϊκή μεταχείριση των γυναικών, η εθνικοποίηση δασών και βοσκοτόπων, η συγκρότηση σωμάτων αλφαβητισμού και υγείας για τις απομονωμένες αγροτικές περιοχές και η θέσπιση συστημάτων κατανομής των κερδών για τους εργαζόμενους. Στις δεκαετίες του 1960 και του 1970, ο Σάχης προσπάθησε να αναπτύξει μια πιο ανεξάρτητη εξωτερική πολιτική και δημιούργησε εργασιακές σχέσεις με τη Σοβιετική Ένωση και τα έθνη της Ανατολικής Ευρώπης. Τις επόμενες δεκαετίες, το κατά κεφαλήν εισόδημα για τους Ιρανούς αυξήθηκε σημαντικά και τα έσοδα από το πετρέλαιο τροφοδότησαν μια τεράστια αύξηση της κρατικής χρηματοδότησης για έργα βιομηχανικής ανάπτυξης. Η Λευκή Επανάσταση ξεκίνησε από την κυβέρνηση με επιδοτήσεις γης σε εκατομμύρια οικογένειες της εργατικής τάξης και τη δημιουργία του σώματος αλφαβητισμού του Ιράν που διπλασίασε τα ποσοστά αλφαβητισμού των πολιτών. Ο Σάχης ήθελε όλοι οι Ιρανοί πολίτες να μπορούν να ζουν σε έναν μορφωμένο και ευημερούν τρόπο ζωής. Το μεγαλύτερο μέρος του προγράμματος στόχευε στην αγροτική τάξη του Ιράν ενώ αναδιανείμε τον πλούτο της τάξης των αριστοκρατών γαιοκτημόνων στους Ιρανούς της εργατικής τάξης. Έτσι, η Λευκή Επανάσταση στο Ιράν αντιπροσώπευε μια νέα προσπάθεια εισαγωγής μεταρρύθμισης από τα πάνω και διατήρησης των παραδοσιακών μοτίβων εξουσίας. Μέσω της μεταρρύθμισης της γης, που ήταν η ουσία της Λευκής Επανάστασης, ο Σάχης ήλπιζε να συμμαχήσει με τους αγρότες στην ύπαιθρο και ήλπιζε να διακόψει τους δεσμούς τους με την αριστοκρατία της πόλης. Προκειμένου να νομιμοποιήσει τη Λευκή Επανάσταση, ο Σάχης ζήτησε ένα εθνικό δημοψήφισμα στις αρχές του 1963 στο οποίο 5.598.711 άτομα ψήφισαν υπέρ των μεταρρυθμίσεων και μόλις 4.115 ψήφισαν κατά των μεταρρυθμίσεων, αν και το δημοψήφισμα μποϊκοτάρεται από την αντιπολίτευση του Σάχη. Η Λευκή Επανάσταση συνέβαλε στην οικονομική και τεχνολογική πρόοδο του Ιράν.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9B%CE%B5%CF%85%CE%BA%CE%AE_%CE%95%CF%80%CE%B1%CE%BD%CE%AC%CF%83%CF%84%CE%B1%CF%83%CE%B7
|
Τριαντάφυλλος Λαζαρέτος
|
Γεννήθηκε το 1800 στην Κέα όπως αναφέρει στην αυτοβιογραφία του. Ο πατέρας του, Αναστάσιος, γεννήθηκε στα Κύθηρα και ο Τριαντάφυλλος είχε ενετική υπηκοότητα εκτός της ελληνικής όχι Οθωμανική.Υπηρέτησε με τα άτακτα στρατεύματα για μια τετραετία, και μετά κατατάχτηκε στον στρατό. Πήρε μέρος στις μάχες της Χίου το 1822, στη μάχη της Πάτρας με την Ιωνική Φάλαγγα το 1823, στη Μάχη του Κρεμμυδίου το 1824 υπό τον Καρατάσσο, και στη μάχη της Καρύστου το 1826. Πολέμησε, επίσης, με τον Φαβιέρο στη μάχη της Θήβας το 1826 και στη μάχη του Χαϊδαρίου το 1826, και σε πολλά άλλα πολεμικά συμβάντα της Ελληνικής Επανάστασης. Τιμήθηκε δε με τον αργυρό σταυρό των Ιπποτών. Ανήλθε μέχρι στον βαθμό του υποστράτηγου (1856) και κατόπιν του στρατηγού και πήρε μέρος και στα γεγονότα της Γ' Σεπτεμβρίου για το σύνταγμα, όπου συμμετείχε ως λοχαγός. Με 700 άνδρες συνέβαλε στην οριστική αποπομπή του βασιλιά Όθωνα από την Ελλάδα (πηγή απομνημονεύματα Γενναίου Κολοκοτρώνη και εφημερίδα Εμπρός.). Μετά την αποστράτευσή του αναμίχθηκε με την πολιτική. Εκλέχθηκε δυο φορές βουλευτής Κέας στις εκλογές του 1865 και του 1869). Διετέλεσε υπουργός επί των στρατιωτικών στην Κυβέρνηση Αλέξανδρου Κουμουνδούρου Μαρτίου 1865 και στην Κυβέρνηση Αλέξανδρου Κουμουνδούρου Νοεμβρίου 1865. Το 1868 εκλέχθηκε πρόεδρος της Βουλής των Ελλήνων και το 1869 βουλευτής. Όσον αφορά την προσωπική του ζωή είχε ένα γιο και μία ψυχοκόρη από την Ήπειρο, όπως αναφέρει χαρακτηριστικά ο μοναδικός συμβολαιογράφος των Αθηνών της τότε εποχής Βουτηράς. Πέθανε στην Αθήνα την 1 Ιανουαρίου 1884.
|
Ο Τριαντάφυλλος Λαζαρέτος (1800 - 1884) ήταν Έλληνας αγωνιστής του 1821, στρατιωτικός και πολιτικός του νεοσύστατου ελληνικού κράτους, βουλευτής, πληρεξούσιος, υπουργός και πρόεδρος της Βουλής των Ελλήνων.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A4%CF%81%CE%B9%CE%B1%CE%BD%CF%84%CE%AC%CF%86%CF%85%CE%BB%CE%BB%CE%BF%CF%82_%CE%9B%CE%B1%CE%B6%CE%B1%CF%81%CE%AD%CF%84%CE%BF%CF%82
|
Δρυνοχώρι Σερρών
|
Κατά την περίοδο της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, ανήκε διοικητικά στον Καζά των Σερρών του Σαντζακίου των Σερρών του Βιλαετίου της Θεσσαλονίκης. Στη στατιστική μελέτη «Μακεδονία, Εθνογραφία και Στατιστική» του Βούλγαρου Βασίλ Κάντσωφ, εκτιμάται ότι το 1900 ο οικισμός είχε 200 Τούρκους κατοίκους. Σύμφωνα με την «Εθνολογική Στατιστική των Βιλαετίων Θεσσαλονίκης και Μοναστηρίου» του Αθανάσιου Χαλκιόπουλου που εκδόθηκε το 1910 στην Αθήνα, ο οικισμός αναφέρεται ως μουσουλμανικός με πληθυσμό 180 κατοίκων. Μετά το τέλος των Βαλκανικών Πολέμων, ο οικισμός περιήλθε στην ελληνική επικράτεια και με την Ελληνοτουρκική ανταλλαγή πληθυσμών του 1923 οι Τούρκοι κάτοικοι αποχώρησαν. Το 1927 προσαρτήθηκε στην κοινότητα Καρπερής (πρώην Έλσιανης) και το ίδιο έτος μετονομάστηκε σε Δρυνοχώρι. Σύμφωνα με στοιχεία της Επιτροπής Αποκαταστάσεως Προσφύγων, στο Δρυνοχώρι εγκαταστάθηκαν τουλάχιστον 60 οικογένειες προσφύγων από την Ανατολική Θράκη. Κατά την ελληνική απογραφή του 1928, είχε πληθυσμό 197 κατοίκων. Μετά τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο ο οικισμός εγκαταλείφθηκε και οι κάτοικοι μετακόμισαν στην Καρπερή Σερρών. Σήμερα, δεν σώζονται ερείπια του οικισμού και στην περιοχή υπάρχουν αγροκτήματα. Στο σημείο όπου υπήρχε η εκκλησία του οικισμού, έχει ανεγερθεί νεότερος ναός. Κάτοψη των χαλασμάτων του οικισμού είναι ορατή σε αεροφωτογραφίες της περιόδου 1945-1960. Κατάγονται από το ΔρυνοχώριΓιώργος Τσαρουχάς, Έλληνας αντιστασιακός και πολιτικός
|
Το Δρυνοχώρι ή Δρυονοχώρι ή Δρυοχώρι, έως το 1927 γνωστό ως Κιραμλή ή Αζιζιέ, είναι εγκαταλελειμμένος οικισμός που βρίσκεται στον σημερινό Δήμο Ηρακλείας της Περιφερειακής Ενότητας Σερρών της Περιφέρειας Κεντρικής Μακεδονίας. Βρίσκεται σε υψόμετρο 24 μέτρων, ανατολικά του ποταμού Στρυμόνα, σε απόσταση 3 χλμ. νότια από την Καρπερή Σερρών και 2 χλμ. δυτικά από την Αναγέννηση Σερρών.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%94%CF%81%CF%85%CE%BD%CE%BF%CF%87%CF%8E%CF%81%CE%B9_%CE%A3%CE%B5%CF%81%CF%81%CF%8E%CE%BD
|
Γεωδαιτικό σύστημα αναφοράς
|
Η σφαιρική φύση της Γης ήταν γνωστή στους αρχαίους Έλληνες, οι οποίοι ανέπτυξαν επίσης τις έννοιες του γεωγραφικού πλάτους και μήκους, καθώς και τις πρώτες αστρονομικές μεθόδους για τη μέτρησή τους. Αυτές οι μέθοδοι, που διατηρήθηκαν και αναπτύχθηκαν περαιτέρω από Μουσουλμάνους και Ινδούς αστρονόμους, ήταν επαρκείς για τις παγκόσμιες εξερευνήσεις του 15ου και 16ου αιώνα. Ωστόσο, η επιστημονική πρόοδος της Εποχής του Διαφωτισμού έφερε μια αναγνώριση των λαθών σε αυτές τις μετρήσεις και μια απαίτηση για μεγαλύτερη ακρίβεια. Αυτό οδήγησε σε τεχνολογικές καινοτομίες όπως το ναυτικό χρονόμετρο το 1735 από τον Τζον Χάρρισον, αλλά και σε μια επανεξέταση των υποκείμενων υποθέσεων σχετικά με το σχήμα της ίδιας της Γης. Ο Ισαάκ Νεύτων υπέθεσε ότι η διατήρηση της ορμής θα έπρεπε να κάνει τη Γη πλατύτερη (πλατύτερη στον ισημερινό), ενώ οι πρώιμες έρευνες του Γάλλου Ζακ Κασινί (1720) τον οδήγησαν να πιστέψει ότι η Γη ήταν σφαιροειδής (πλατύτερη στους πόλους). Οι επακόλουθες γαλλικές γεωδαισιακές αποστολές (1735-1739) στη Λαπωνία και το Περού επιβεβαίωσαν τον Νεύτωνα, αλλά ανακάλυψαν επίσης παραλλαγές στη βαρύτητα που θα οδηγούσαν τελικά στο γεωειδές μοντέλο. Μια σύγχρονη εξέλιξη ήταν η χρήση της τριγωνομετρικής έρευνας για την ακριβή μέτρηση της απόστασης και της τοποθεσίας σε μεγάλες αποστάσεις. Ξεκινώντας με τις έρευνες του Ζακ Κασινί (1718) και την Αγγλο-Γαλλική Έρευνα (1784–1790), μέχρι τα τέλη του 18ου αιώνα, τα δίκτυα ελέγχου των ερευνών κάλυψαν τη Γαλλία και το Ηνωμένο Βασίλειο. Πιο φιλόδοξες επιχειρήσεις όπως το Γεωδαιτικό Τόξο Στρούβε σε όλη την Ανατολική Ευρώπη (1816-1855) και η Μεγάλη Τριγωνομετρική Έρευνα της Ινδίας (1802-1871) διήρκεσαν πολύ περισσότερο, αλλά κατέληξαν σε ακριβέστερες εκτιμήσεις του σχήματος του ελλειψοειδούς της Γης. Ο πρώτος τριγωνισμός στις Ηνωμένες Πολιτείες δεν ολοκληρώθηκε παρά το 1899. Η έρευνα των ΗΠΑ οδήγησε στο Βορειοαμερικανικό Δεδομένο (οριζόντιο) του 1927 (NAD27) και στο Κατακόρυφο Δεδομένο του 1929 (NAVD29), τα πρώτα τυπικά δεδομένα που διατίθενται για δημόσια χρήση. Ακολούθησε η δημοσιοποίηση εθνικών και περιφερειακών στοιχείων τις επόμενες δεκαετίες. Η βελτίωση των μετρήσεων, συμπεριλαμβανομένης της χρήσης πρώιμων δορυφόρων, επέτρεψε πιο ακριβή δεδομένα στα τέλη του 20ού αιώνα, όπως το NAD83 στη Βόρεια Αμερική, το ETRS89 στην Ευρώπη και το GDA94 στην Αυστραλία. Εκείνη την εποχή, τα παγκόσμια δεδομένα αναπτύχθηκαν επίσης για πρώτη φορά για χρήση σε συστήματα δορυφορικής πλοήγησης, ειδικά το Παγκόσμιο Γεωδαιτικό Σύστημα (WGS 84) που χρησιμοποιείται στο παγκόσμιο σύστημα εντοπισμού θέσης των ΗΠΑ (GPS) και το Διεθνές Επίγειο Σύστημα Αναφοράς και Πλαίσιο (ITRF) που χρησιμοποιείται στο Ευρωπαϊκό σύστημα Galileo. Το οριζόντιο δεδομένο είναι το μοντέλο που χρησιμοποιείται για τη μέτρηση των θέσεων στη Γη. Ένα συγκεκριμένο σημείο μπορεί να έχει ουσιαστικά διαφορετικές συντεταγμένες, ανάλογα με το δεδομένο που χρησιμοποιείται για την πραγματοποίηση της μέτρησης. Υπάρχουν εκατοντάδες τοπικά οριζόντια δεδομένα σε όλο τον κόσμο, που συνήθως αναφέρονται σε κάποιο βολικό τοπικό σημείο αναφοράς. Τα σύγχρονα δεδομένα, που βασίζονται σε ολοένα και πιο ακριβείς μετρήσεις του σχήματος της Γης, προορίζονται να καλύπτουν μεγαλύτερες περιοχές. Το δεδομένο WGS 84, το οποίο είναι σχεδόν πανομοιότυπο με το δεδομένο NAD83 που χρησιμοποιείται στη Βόρεια Αμερική και το σημείο αναφοράς ETRS89 που χρησιμοποιείται στην Ευρώπη, είναι ένα κοινό τυπικό δεδομένο. Ένα κατακόρυφο δεδομένο είναι μια επιφάνεια αναφοράς για κάθετες θέσεις, όπως τα υψόμετρα των χαρακτηριστικών της Γης, όπως το έδαφος, η βαθυμετρία, η στάθμη νερού και οι ανθρωπογενείς κατασκευές. Ένας κατά προσέγγιση ορισμός της στάθμης της θάλασσας είναι το δεδομένο WGS 84, ένα ελλειψοειδές, ενώ ένας πιο ακριβής ορισμός είναι το Earth Gravitational Model 2008 (EGM2008), χρησιμοποιώντας τουλάχιστον 2.159 σφαιρικές αρμονικές. Άλλα δεδομένα ορίζονται για άλλες περιοχές ή σε άλλες χρονικές στιγμές. Το ED50 ορίστηκε το 1950 στην Ευρώπη και διαφέρει από το WGS 84 κατά μερικές εκατοντάδες μέτρα, ανάλογα με το πού κοιτάζετε στην Ευρώπη. Ο πλανήτης Άρης δεν έχει ωκεανούς και επομένως δεν έχει επίπεδο θάλασσας, αλλά τουλάχιστον δύο αρειανοί σταθμοί έχουν χρησιμοποιηθεί για τον εντοπισμό θέσεων εκεί. Στις γεωδαιτικές συντεταγμένες, η επιφάνεια της Γης προσεγγίζεται από ένα ελλειψοειδές και οι θέσεις κοντά στην επιφάνεια περιγράφονται με τους όρους γεωδαιτικό γεωγραφικό πλάτος ( ϕ {\displaystyle \phi } ), γεωγραφικό μήκος ( λ {\displaystyle \lambda } ) και ελλειψοειδές ύψος ( h {\displaystyle h} ). Το ελλειψοειδές παραμετροποιείται πλήρως από τον ημικύριο άξονα a {\displaystyle a} και την επιπεδότητα f {\displaystyle f} . Από a {\displaystyle a} και f {\displaystyle f} είναι δυνατόν να εξαχθεί ο ημιμικρός άξονας b {\displaystyle b} , πρώτη εκκεντρικότητα e {\displaystyle e} και δεύτερη εκκεντρικότητα e ′ {\displaystyle e'} του ελλειψοειδούς Τα δύο κύρια ελλειψοειδή αναφοράς που χρησιμοποιούνται παγκοσμίως είναι το GRS80 και το WGS 84.Ένας πιο ολοκληρωμένος κατάλογος με γεωδαιτικά συστήματα μπορείτε να βρεθεί εδώ (στα ισπανικά). Geodeetic Reference System 1980 (GRS80) World Geodeetic System 1984 (WGS 84) Το Παγκόσμιο Σύστημα Εντοπισμού Θέσης (GPS) χρησιμοποιεί το Παγκόσμιο Γεωδαιτικό Σύστημα 1984 (WGS 84) για να προσδιορίσει τη θέση ενός σημείου κοντά στην επιφάνεια της Γης. Η διαφορά στις συντεταγμένες μεταξύ των δεδομένων αναφέρεται συνήθως ως μετατόπιση δεδομένων. Η μετατόπιση δεδομένων μεταξύ δύο συγκεκριμένων σημείων αναφοράς μπορεί να ποικίλλει από το ένα μέρος στο άλλο εντός μιας χώρας ή περιοχής και μπορεί να είναι από μηδέν έως εκατοντάδες μέτρα (ή αρκετά χιλιόμετρα για ορισμένα απομακρυσμένα νησιά). Ο Βόρειος Πόλος, ο Νότιος Πόλος και ο Ισημερινός θα βρίσκονται σε διαφορετικές θέσεις σε διαφορετικά δεδομένα, επομένως ο Αληθινός Βορράς θα είναι ελαφρώς διαφορετικός. Διαφορετικά δεδομένα χρησιμοποιούν διαφορετικές παρεμβολές για το ακριβές σχήμα και μέγεθος της Γης (ελλειψοειδής αναφορά). Για παράδειγμα, στο Σίδνεϊ υπάρχει 200 μέτρα διαφορά μεταξύ των συντεταγμένων GPS που έχουν διαμορφωθεί σε GDA (με βάση το παγκόσμιο πρότυπο WGS 84) και AGD (χρησιμοποιείται για τους περισσότερους τοπικούς χάρτες), το οποίο είναι ένα απαράδεκτα μεγάλο σφάλμα για ορισμένες εφαρμογές, όπως η τοπογράφηση ή η τοποθέτηση αναφοράς για αυτόνομη κατάδυση. Η μετατροπή δεδομένων είναι η διαδικασία μετατροπής των συντεταγμένων ενός σημείου από ένα σύστημα αναφοράς σε ένα άλλο. Επειδή τα δίκτυα έρευνας στα οποία βασίζονταν παραδοσιακά τα δεδομένα είναι ακανόνιστα και το σφάλμα στις πρώιμες έρευνες δεν είναι ομοιόμορφα κατανεμημένο, η μετατροπή δεδομένων δεν μπορεί να πραγματοποιηθεί χρησιμοποιώντας μια απλή παραμετρική συνάρτηση. Για παράδειγμα, η μετατροπή από NAD27 σε NAD83 πραγματοποιείται χρησιμοποιώντας το NADCON (αργότερα βελτιώθηκε ως HARN), ένα πλέγμα που καλύπτει τη Βόρεια Αμερική, με την τιμή κάθε κελιού να είναι η μέση απόσταση προσαρμογής για αυτήν την περιοχή σε γεωγραφικό πλάτος και μήκος. Η μετατροπή δεδομένων μπορεί συχνά να συνοδεύεται από αλλαγή της χαρτογραφικής προβολής. Οι τεκτονικές πλάκες της Γης κινούνται μεταξύ τους σε διαφορετικές κατευθύνσεις με ταχύτητες της τάξης των 50 με 100 mm ανά έτος. Επομένως, τοποθεσίες σε διαφορετικές πλάκες βρίσκονται σε κίνηση η μία σε σχέση με την άλλη. Για παράδειγμα, η διαμήκης διαφορά μεταξύ ενός σημείου στον ισημερινό στην Ουγκάντα, στην Αφρικανική Πλάκα και ενός σημείου στον ισημερινό στον Ισημερινό, στη Νοτιο-Αμερικανική Πλάκα, αυξάνεται κατά περίπου 0,0014 τοξοδευτερόλεπτα ανά έτος. Αυτές οι τεκτονικές κινήσεις επηρεάζουν επίσης το γεωγραφικό πλάτος. Εάν χρησιμοποιείται ένα παγκόσμιο πλαίσιο αναφοράς (όπως το WGS84), οι συντεταγμένες ενός σημείου στην επιφάνεια γενικά θα αλλάζουν από έτος σε έτος. Οι περισσότερες χαρτογραφήσεις, όπως σε μια μεμονωμένη χώρα, δεν εκτείνονται σε πλάκες. Για να ελαχιστοποιηθούν οι αλλαγές συντεταγμένων για αυτήν την περίπτωση, μπορεί να χρησιμοποιηθεί ένα διαφορετικό πλαίσιο αναφοράς, ένα του οποίου οι συντεταγμένες είναι στερεωμένες στη συγκεκριμένη πλάκα. Παραδείγματα αυτών των πλαισίων αναφοράς είναι το NAD83 για τη Βόρεια Αμερική και το ETRS89 για την Ευρώπη. Παγκόσμιο Γεωδαιτικό Σύστημα Διεθνές Επίγειο Σύστημα και Πλαίσιο Αναφοράς Μετατροπή γεωγραφικών συντεταγμένων Προβαλλόμενο σύστημα συντεταγμένων Χιλιόμετρο Μηδέν Γεωκεντρική αδράνεια Σχήμα της Γης Πλανητικό σύστημα συντεταγμένων Ορόσημο Πλαίσιο αναφοράς Κατάλογος γεωδαιτικών παραμέτρων για πολλά συστήματα από το Πανεπιστήμιο του Κολοράντο Gaposchkin, EM and Kołaczek, Barbara (1981) Reference Coordinate Systems for Earth Dynamics Taylor & Francis (ISBN 9789027712608) Kaplan, Understanding GPS: αρχές και εφαρμογές, 1 ed. Norwood, MA 02062, ΗΠΑ: Artech House, Inc, 1996. Σημειώσεις GPS P. Misra and P. Enge, Global Positioning System Signals, Measurements and Performance. Λίνκολν, Μασαχουσέτη: Ganga-Jamuna Press, 2001. Peter H. Dana: Επισκόπηση γεωδαιτικών δεδομένων – Μεγάλος όγκος τεχνικών πληροφοριών και συζήτησης. Εθνική Γεωδαιτική Έρευνα των ΗΠΑ Το GeographicLib περιλαμβάνει ένα βοηθητικό πρόγραμμα CartConvert το οποίο μετατρέπει μεταξύ γεωδαιτικών και γεωκεντρικών (ECEF) ή τοπικών καρτεσιανών συντεταγμένων (ENU). Αυτό παρέχει ακριβή αποτελέσματα για όλες τις εισόδους συμπεριλαμβανομένων των σημείων κοντά στο κέντρο της Γης. Μια συλλογή από γεωδαιτικές συναρτήσεις που λύνουν μια ποικιλία προβλημάτων στη γεωδαισία στο Matlab . NGS FAQ – Τι είναι ένα γεωδαιτικό δεδομένο; Σχετικά με την επιφάνεια της Γης στο kartoweb.itc.nl
|
Το γεωδαιτικό σύστημα αναφοράς (επίσης: γεωδαιτικό σημείο αναφοράς ή γεωδαιτικό πλαίσιο αναφοράς) είναι μια παγκόσμια αναφορά δεδομένων ή πλαίσιο αναφοράς για την ακριβή αναπαράσταση της θέσης των τοποθεσιών στη Γη ή σε άλλα πλανητικά σώματα μέσω γεωδαιτικών συντεταγμένων. Τα δεδομένα είναι ζωτικής σημασίας για οποιαδήποτε τεχνολογία ή τεχνική που βασίζεται στη χωρική τοποθεσία, συμπεριλαμβανομένης της γεωδαισίας, της ναυσιπλοΐας, της τοπογράφησης, των συστημάτων γεωγραφικών πληροφοριών, της τηλεπισκόπησης και της χαρτογραφίας. Ένα οριζόντιο δεδομένο χρησιμοποιείται για τη μέτρηση μιας θέσης στην επιφάνεια της Γης, σε γεωγραφικό πλάτος και μήκος ή σε άλλο σύστημα συντεταγμένων. Ένα κατακόρυφο δεδομένο χρησιμοποιείται για τη μέτρηση του υψομέτρου ή του βάθους σε σχέση με μια τυπική προέλευση, όπως η μέση στάθμη της θάλασσας. Από την άνοδο του Global Positioning System (GPS, «δορυφορικό σύστημα πλοήγησης»), το ελλειψοειδές και το σημείο αναφοράς WGS 84 που χρησιμοποιούταν έχει αντικαταστήσει τα περισσότερα άλλα σε πολλές εφαρμογές. Το WGS 84 προορίζεται για παγκόσμια χρήση, σε αντίθεση με τα περισσότερα προηγούμενα δεδομένα. Πριν από το GPS, δεν υπήρχε ακριβής τρόπος να μετρηθεί η θέση μιας τοποθεσίας που ήταν μακριά από παγκόσμια σημεία αναφοράς, όπως από τον Πρώτο Μεσημβρινό στο Αστεροσκοπείο του Γκρήνουιτς για γεωγραφικό μήκος, από τον Ισημερινό για το γεωγραφικό πλάτος ή από την πλησιέστερη ακτή για τη στάθμη της θάλασσας. Οι αστρονομικές και χρονολογικές μέθοδοι έχουν περιορισμένη ακρίβεια, ειδικά σε μεγάλες αποστάσεις. Ακόμη και το GPS απαιτεί ένα προκαθορισμένο πλαίσιο στο οποίο θα βασίζονται οι μετρήσεις του, επομένως το WGS 84 λειτουργεί ουσιαστικά ως σημείο αναφοράς, παρόλο που διαφέρει σε ορισμένα στοιχεία από ένα παραδοσιακό τυπικό οριζόντιο ή κάθετο σημείο αναφοράς. Μια τυπική προδιαγραφή δεδομένων (είτε οριζόντια είτε κάθετη) αποτελείται από πολλά μέρη: ένα μοντέλο για το σχήμα και τις διαστάσεις της Γης, όπως ένα ελλειψοειδές αναφοράς ή ένα γεωειδές. Μια προέλευση στην οποία το ελλειψοειδές/γεωειδές είναι συνδεδεμένο με μια γνωστή (συχνά μνημειώδη) τοποθεσία πάνω ή μέσα στη Γη (όχι απαραίτητα σε 0 γεωγραφικό πλάτος και 0 γεωγραφικό μήκος) και πολλαπλά σημεία ελέγχου που έχουν μετρηθεί με ακρίβεια από την αρχή και έχουν καταγραφεί σε μνήμη. Στη συνέχεια μετρώνται οι συντεταγμένες άλλων θέσεων από το πλησιέστερο σημείο ελέγχου μέσω τοπογράφησης. Επειδή το ελλειψοειδές ή το γεωειδές διαφέρει μεταξύ των δεδομένων, μαζί με την προέλευση και τον προσανατολισμό τους στο διάστημα, η σχέση μεταξύ των συντεταγμένων που αναφέρονται σε ένα δεδομένο και των συντεταγμένων που αναφέρονται σε ένα άλλο σημείο αναφοράς είναι απροσδιόριστη και μπορεί μόνο να προσεγγιστεί. Χρησιμοποιώντας τοπικά δεδομένα, η διαφορά στο έδαφος μεταξύ ενός σημείου που έχει τις ίδιες οριζόντιες συντεταγμένες σε δύο διαφορετικά σημεία αναφοράς θα μπορούσε να φτάσει τα χιλιόμετρα εάν το σημείο είναι μακριά από την αρχή του ενός ή και των δύο σημείων αναφοράς. Αυτό το φαινόμενο ονομάζεται μετατόπιση δεδομένων. Επειδή η Γη είναι ένα ατελές ελλειψοειδές, τα τοπικά δεδομένα μπορούν να δώσουν μια πιο ακριβή αναπαράσταση κάποιας συγκεκριμένης περιοχής κάλυψης από το WGS 84. Το OSGB36, για παράδειγμα, είναι μια καλύτερη προσέγγιση για το γεωειδές που καλύπτει τις Βρετανικές Νήσους από το παγκόσμιο ελλειψοειδές WGS 84. Ωστόσο, καθώς τα οφέλη ενός παγκόσμιου συστήματος υπερτερούν της μεγαλύτερης ακρίβειας, το παγκόσμιο δεδομένο WGS 84 έχει υιοθετηθεί ευρέως.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%93%CE%B5%CF%89%CE%B4%CE%B1%CE%B9%CF%84%CE%B9%CE%BA%CF%8C_%CF%83%CF%8D%CF%83%CF%84%CE%B7%CE%BC%CE%B1_%CE%B1%CE%BD%CE%B1%CF%86%CE%BF%CF%81%CE%AC%CF%82
|
Προστατευτισμός
|
Στο σύνολό τους τα "προστατευτικά μέτρα" αποτελούν στην ουσία οικονομικό μηχανισμό κυβερνητικής παρέμβασης στην αγορά και κατ΄ επέκταση στο καθορισμό των τιμών των διακινουμένων αγαθών. Η Κυβερνητική αυτή παρέμβαση λέγεται επίσης και "πολιτική προστατευτισμού". Όταν ασκείται τέτοια οι τιμές δεν διαμορφώνονται ελεύθερα, όπως δηλαδή ορίζει ο γενικός νόμος της προσφοράς και ζήτησης Σημειώνεται ότι παρότι η παγκόσμια οικονομία ωφελείται από την ελεύθερη αγορά, εντούτοις πολλές χώρες, οικονομικά φιλελεύθερες (π.χ. Ηνωμένο Βασίλειο, ΗΠΑ κ.ά.), άσκησαν ή ασκούν κατά καιρούς προστατευτικές πολιτικές με ουσιαστικό χαρακτήρα στη πράξη την αντι-παγκοσμιοποίηση. Προστατευτικά μέτρα που λαμβάνει κυρίως μια χώρα είναι οι δασμοί, οι επιδοτήσεις, οι ποσοστώσεις εισαγωγών, τα διάφορα συναλλαγματικά μέτρα, οι ποσοτικοί περιορισμοί, ή διάφοροι άλλοι περιορισμοί, όπως π.χ. επιδοτήσεις ναύλων, ή το λεγόμενο καμποτάζ στις μεταφορές κ.λπ.. Για την υπεράσπιση του προστατευτισμού έχουν αναπτυχθεί διάφορες θεωρίες καθώς βεβαίως και αντίθετες. Ο Προστατευτισμός δεν είναι οικονομική θεωρία, αλλά μια οικονομική αντίληψη - πρακτική ως εκδήλωση της Εθνικής πολιτικής. Γενικά η λήψη προστατευτικών μέτρων αποσκοπεί κυρίως στη τόνωση της εσωτερικής εγχώριας παραγωγής ειδικότερα όταν παρουσιάζει ύφεση ή κάποιας μορφής στασιμότητας. Χαρακτηριστικότερη είναι η ανάγκη επιβολής της στην υπό ανάπτυξη βιομηχανία ή όπως λέγεται "νηπιακή βιομηχανία" στις αναπτυσσόμενες χώρες. Στις περιπτώσεις αυτές οι ποσοτικοί περιορισμοί επιβάλουν μέγιστα επίπεδα εισαγωγών ορισμένων αγαθών, όπως ομοίως μπορεί και να επιβληθούν προστατευτικοί δασμοί που αποτρέπουν μεγάλες εισαγωγές με μεγαλύτερη αποτελεσματικότητα. Η προστασία αυτή στην εσωτερική οικονομία απαντάται από την ελληνική αρχαιότητα. Χαρακτηριστική ήταν η περίπτωση των νομισμάτων της αρχαίας Σπάρτης που εκ του βάρους τους, ως προστατευτικό μέτρο, απέτρεπαν καθημερινές μεγάλες συναλλαγές. Στους νεότερους χρόνους χαρακτηριστική ήταν η περίπτωση της Μεγάλης Βρετανίας που κατά τον 18ο αιώνα αναγκάστηκε να εγκαταλείψει τους προστατευτικούς δασμούς που είχε επιβάλει στα σιτηρά, με τους γνωστούς "Νόμους των Σιτηρών" (1846). Στη κρίση όμως που ακολούθησε το 1930 αναγκάσθηκε η ίδια χώρα να καταφύγει στον προστατευτισμό της βιομηχανικής παραγωγής της λαμβάνοντας διάφορα μέτρα που ίσχυσαν μέχρι το 1973 όταν έγινε μέλος της Ευρωπαϊκής Κοινότητας. Αλλά και στις ΗΠΑ ο προστατευτισμός είχε μεγάλη έκταση αποτελώντας χαρακτηριστικό της οικονομίας της. Σημειώνεται ότι οι αμερικανικοί δασμοί το 1820 είχαν φθάσει στο μέγιστο σημείο τους που αντιστοιχούσε στο 70% επί της αξίας των εισαγομένων αγαθών. Το ίδιο συνέβη και αργότερα με τους περίφημους δασμούς του 1934 με τον επιβληθέντα νόμο των Σμουτ-Χώλυ του 1930. Μετά τον Β' Π.Π. η ανάπτυξη προστατευτικών μέτρων άρχισε να γενικεύεται από διάφορες χώρες και κυρίως του ανατολικού μπλοκ. Χαρακτηριστική ήταν ακόμα και η αποτροπή εισαγωγών βιομηχανικών ειδών με μεγάλους δασμούς στη Συρία, Ιράκ και Ιράν μετά την πτώση του Σάχη, ή ακόμα και η Λιβύη αποκλείοντας την είσοδο υπερήλικων πλοίων στους λιμένες της, κ.ά. Συνέπεια της μεγάλης αυτής διάδοσης των υψηλών προστατευτικών μέτρων ανά τον κόσμο ήταν 23 χώρες, (αρχικά), να συνομολογήσουν, το 1947, την περίφημη Γενική Συμφωνία Δασμών και Εμπορίου, γνωστότερη ως "Συμφωνία GATT" στην οποία το 1975 είχαν συμβληθεί 70 χώρες. Εγκυκλοπαίδεια Πάπυρος Larousse Britannica" τομ.51ος, σελ.38.
|
Γενικά ο όρος προστατευτισμός είναι οικονομικός όρος της οικονομικής πολιτικής που ασκεί μία χώρα προκειμένου να παράσχει προστασία της εγχώριας παραγωγής αγαθών έναντι ξένου ανταγωνισμού. Τα μέτρα - μέσα που λαμβάνει μία χώρα με αντικείμενο τον προστατευτισμό χαρακτηρίζονται προστατευτικά μέτρα.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A0%CF%81%CE%BF%CF%83%CF%84%CE%B1%CF%84%CE%B5%CF%85%CF%84%CE%B9%CF%83%CE%BC%CF%8C%CF%82
|
Λουίς Τεχάδα
|
Το ντεμπούτο του στο επαγγελματικό ποδόσφαιρο ήταν στο πρωτάθλημα της πατρίδας του, όπου κατάφερε να κάνει εύκολα εντύπωση και γρήγορα μετακόμισε στην Κολομβία, όπου αγωνίστηκε για δύο χρόνια. Μετά το 2005 ξεκίνησε καριέρα στα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα και την Αλ Αΐν, όπου δεν προσέφερε τα αναμενόμενα. Ακολούθησαν μεταγραφές σε πολλές ομαδες και χώρες με αξιοπρόσεκτη την αγωνιστική του παρουσία στο Περού την περίοδο 2010–12 με την Χουάν Άουριτς, με την οποία κατέκτησε και το μοναδικό συλλογικό του τίτλο, το πρωτάθλημα του 2011.Σε διεθνές επίπεδο έκανε το ντεμπούτο του με την εθνική ανδρών στις 5 Αυγούστου του 2001 με αντίπαλο την Κούβα. Οι καλύτερες στιγμές της καριέρας του ήταν το 2005, όταν οδήγησε τον Παναμά στον τελικό του ΚΟΝΚΑΚΑΦ Γκολντ Καπ το 2005, όπου η Εθνική του ομάδα τερμάτισε δεύτερη. Σκόραρε τρία γκολ και ήταν πρώτος σκόρερ, αλλά έχασε το πέναλτι του στη διαδικασία των πέναλτι εναντίον των Ηνωμένων Πολιτειών στον τελικό. Ονομάστηκε ο πολυτιμότερος παίκτης της διοργάνωσης για τις προσπάθειές του. Σημαντική στιγμή ήταν και η συμμετοχή του Παναμά με αυτόν αρχηγό στο Παγκόσμιο Κύπελλο Ποδοσφαίρου 2018 για πρώτη φορά στην ιστορία της χώρας. Εκεί έκλεισε τη διεθνή του σταδιοδρομία έχοντας 108 εμφανίσεις και 43 γκολ. Κατάλογος κορυφαίων διεθνών σκόρερ ποδοσφαίρου ανδρών ανά χώρα
|
Ο Λουίς Κάρλος Τεχάδα Ανσέλ (ισπανικά: Luis Carlos Tejada Hansell, γεννημένος στις 28 Μαρτίου 1982) είναι Παναμέζος ποδοσφαιριστής που αγωνίζεται ως επιθετικός. Είναι κάτοχος του ρεκόρ διεθνών τερμάτων της Εθνικής Παναμά με 43 γκολ.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9B%CE%BF%CF%85%CE%AF%CF%82_%CE%A4%CE%B5%CF%87%CE%AC%CE%B4%CE%B1
|
Οικιακή μύγα
|
Μπορεί να αναπαράγεται με εξαιρετική ευκολία, τόσο εξαιτίας της ικανότητάς της να εναποθέτει αυγά στο εσωτερικό οποιουδήποτε υλικού βιολογικής φύσης το οποίο αποσυντίθεται, όσο όσο και χάρη στην ταχύτητα με την οποία αναπτύσσονται οι προ νύμφες και γίνονται ενήλικες, με τη σειρά τους ικανές να αναπαραχθούν: κατά μέσον όρο σε 10 μέρες. Η διάρκεια ζωής της, υπό άριστες διατροφικές και περιβαλλοντικές συνθήκες, είναι 15-31 ημέρες. Το ενήλικο έντομο χρησιμοποιεί για να τραφεί την προβοσκίδα. Οι στερεές τροφές ραντίζονται με σάλιο για να διαλυθούν και κατόπιν ρουφιούνται από την προβοσκίδα. Παρότι πρόκεινται για οικιακές μύγες, συνήθως περιορισμένες σε κατοικημένο από ανθρώπους περιβάλλον, αυτά τα έντομα μπορούν να πετάξουν μερικά χιλιόμετρα από τον τόπο που γεννήθηκαν. Δραστηριοποιούνται μόνο κατά τη διάρκεια της ημέρας και το βράδυ αναπαύονται στις γωνίες των δωματίων ή "κολλημένες" στις οροφές. Οι προνύμφες της οικιακής μύγας έχουν μήκος από 9,5 έως 19,1 χιλιοστά. Ο προσδιορισμός των προνυμφών ταξινομείται σε στάδια: Κατά το πρώτο στάδιο η προνύμφη έχει μήκος 2-5 χιλιοστά, κατά το δεύτερο στάδιο 6-14 και κατά το τρίτο 15-20. Τα στάδια αυτά επιτυγχάνονται σε περίπου 2-3 μέρες για το πρώτο, 3-4 μέρες για το δεύτερο και 4-6 μέρες για το τρίτο (μέχρι την ενήλικη μύγα) αντίστοιχα, από την εναπόθεση των αυγών. Αν και η τάξη στην οποία ανήκει η οικιακή μύγα έχει ρίζες πολύ πιο αρχαίες, η οικιακή μύγα εξελίχθηκε στην αρχή της Καινοζωϊκής Περιόδου, περίπου 65 εκατομμύρια χρόνια πριν. Υπολογίζεται ότι αυτό το είδος προέρχεται από την Παλαιαρκτική Ζώνη, ιδιαίτερα από τη Μέση Ανατολή. Λόγω της άμεσης συνδαιτυμονικής σχέσης τους με το ανθρώπινο είδος, οι μύγες οφείλουν πιθανώς τη διασπορά τους σε παγκόσμιο επίπεδο στη συμ-μετανάστευση με τους ανθρώπους. Στα πιο ψυχρά κλίματα, οι μύγες επιβιώνουν μόνο αν συμβιώνουν με τον άνθρωπο. Έχουν την τάση να συνενώνονται και καθίσταται δύσκολο να τις πιάσει κανείς. Είναι ικανές να μεταφέρουν πάνω από 100 παθογόνους παράγοντες οι οποίοι είναι υπεύθυνοι για τον τύφο, τη χολέρα, τη σαλμονέλα, τη σιγκέλωση, τον άνθρακα, μολύνσεις των ματιών και ενδοπαρασιτικούς σκώληκες. Στις φτωχότερες χώρες κάτω από ανεπαρκείς υγειονομικές συνθήκες, οι μύγες βρίσκονται ανάμεσα στους κυριότερους μεταφορείς ασθενειών. Ορισμένα στελέχη έχουν αναπτύξει αντίσταση σε κοινά εντομοκτόνα.Η οικιακή μύγα τρέφεται με υγρά ή ημι-υγρά πέρα από τα στερεά οργανικά υλικά που προεπεξεργάζεται με το σάλιο ή τον εμετό της. Λόγω της μεγάλης ποσότητας τροφής την οποία προσλαμβάνει ημερησίως, αφήνει περιττώματα σχεδόν συνεχόμενα και αυτός είναι ένας από τους παράγοντες που καθιστά αυτό το έντομο φορέα επιβλαβών παθογόνων μικροοργανισμών και πολύ επικίνδυνο.
|
Η οικιακή μύγα (Musca domestica Linnaeus, 1758) είναι έντομο της τάξης των δίπτερων και κατατάσσεται στην οικογένεια Muscidae. Στην Ευρώπη το γένος Musca εκπροσωπείται από δώδεκα είδη. Στην Ελλάδα συναντούμε εκτός την οικιακή μύγα τα είδη Musca autumnalis, Musca larvipara, Musca osiris, Musca tempestiva. Στις Κυκλάδες, τα Δωδεκάνησα και στην Κύπρο συναντούμε Musca crassirostris και στην Κύπρο Musca sorbens, όχι όμως ενδημικά. Το είδος Musca domestica εκπροσωπείται στην Ευρώπη σε δύο υποείδη, στην Ελλάδα η οικιακή μύγα είναι η Musca domestica domestica.Το επίθετο domestica του επιστημονικού ονόματος είναι οικιακή στα λατινικά.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9F%CE%B9%CE%BA%CE%B9%CE%B1%CE%BA%CE%AE_%CE%BC%CF%8D%CE%B3%CE%B1
|
Your Song
|
Το 1988, το "Your Song" μπήκε στο Grammy Hall of Fame. Το 2004 τοποθετήθηκε στη θέση 137 της λίστας του περιοδικού Rolling Stone "Τα 500 Καλύτερα Τραγούδια Όλων των Εποχών", καθώς και στη λίστα του το 2010. Ένα ντέμο του συμπεριλήφθηκε το 1990 στο box set άλμπουμ του Έλτον To Be Continued.Έλαβε πολύ θετικές κριτικές κατά την κυκλοφορία του. Γράφοντας στο NME, ο Derek Johnson είπε "Το τραγούδι είναι λαμπερό και παράξενα στοιχειωμένο, η σύνθεση είναι απαλή και ντελικάτη και η απόδοση είναι συμπτωματική μιας νέας εποχής στα ποπ είδωλα." Ο Bill Janovitz από το AllMusic το χαρακτήρισε ένα "σχεδόν τέλειο τραγούδι". Σε συνέντευξή του το 1975 στο Rolling Stone, ο Τζον Λένον αναπόλησε, λέγοντας «Θυμάμαι να ακούω το "Your Song" του Έλτον Τζον στην Αμερική -ήταν ένα από τα πρώτα του μεγάλα χιτ- και θυμάμαι οτι σκεφτόμουν "Ωραία, αυτό είναι το πρώτο νέο πράγμα που συνέβη από τότε που εμείς (οι Μπίτλς) είχαμε συμβεί ". Ήταν ένα βήμα μπροστά. Υπήρχε κάτι στη φωνή του που ήταν εξέλιξη σε κάθε Αγγλικά φωνητικά έως τότε. Ήμουν ευχαριστημένος με αυτό». Οι συντελεστές αναγράφονται στο βιβλιαράκι του άλμπουμ Elton John. Elton John – πιάνο, φωνητικά Paul Buckmaster – ενορχήστρωση, καθοδήγηση Frank Clark – ακουστική κιθάρα Gus Dudgeon – παραγωγή Colin Green – κιθάρα Clive Hicks – 12-χορδη κιθάρα Barry Morgan – ντραμς Dave Richmond – μπάσο Μια νέα εκδοχή του "Your Song" από την Lady Gaga κυκλοφόρησε στις 30 Μαρτίου 2018. Το τραγούδι κυκλοφόρησε ως προωθητκό σινγκλ από το άλμπουμ - φόρο τιμής στον Έλτον Τζον, Revamp (2018). Σε αυτό το άλμπουμ νέοι και παλιότεροι καλλιτέχνες επανεκτελούν παλιότερες επιτυχίες του Τζον. Το τραγούδι έκανε πρεμιέρα στο BBC Radio 2 στις 29 Μαρτίου, έπειτα από ανακοίνωση στον προσωπικό λογαριασμό του Έλτον Τζον στο Instagram, ο οποίος το χαρακτήρισε "απολύτως καταπληκτικό". Λίγο αργότερα έγινε διαθέσιμο στις ψηφιακές πλατφόρμες και στο YouTube της τραγουδίστριας. Είναι το δεύτερο προωθητικό σινγκλ από το άλμπουμ, μετά την κυκλοφορία του "Don't Go Breaking My Heart" σε επανεκτέλεση του Q-Tip με τη Ντέμι Λοβάτο στις 16 Μαρτίου. Η Lady Gaga και ο Έλτον Τζον είχαν ερμηνεύσει μαζί το τραγούδι στα 52α Βραβεία Γκράμμι το 2009, μαζί με το "Speechless" από το δεύτερο άλμπουμ της, The Fame Monster (2009). Η εκδοχή αυτή είχε γίνει διαθέσιμη στο άλμπουμ των Γκράμμι εκείνης της χρονιάς. Λίγους μήνες αργότερα, τραγούδισαν ξανά τα δύο τραγούδια στην εκδήλωση "The Rainforest Fund" για τη διάσωση των δασών. Στις 29 Ιανουαρίου 2018, δύο μήνες πριν την κυκλοφορία της στούντιο εκδοχής του "Your Song" η Gaga το ερμήνευσε σε συναυλία των βραβείων Γκράμμι προς τιμήν του Elton, με τίτλο "Elton John: I'm Still Standing — A Grammy Salute".
|
Το "Your Song" είναι τραγούδι το οποίο συνέθεσε και τραγούδησε ο Άγγλος μουσικός Έλτον Τζον, με στίχους του μακροχρόνιου συνεργάτη του Bernie Taupin. Εμφανίστηκε αρχικά στο ομότιτλο δεύτερο στούντιο άλμπουμ του, που κυκλοφόρησε το 1970. Το τραγούδι κυκλοφόρησε αρχικά στις ΗΠΑ τον Οκτώβριο του 1970 ως B-side του "Take Me to the Pilot". Και τα δύο τραγούδια κέρδισαν ραδιοφωνική επιτυχία, αλλά το "Your Song" προτιμήθηκε και αντικατέστησε το "Take Me to the Pilot" ως το A-side, φτάνοντας τελικά στο #8 του Billboard Hot 100 τσαρτ. Έκανε επίσης κορυφαία θέση στο #7 του UK singles τσαρτ και έφτασε στο top 10 σε πολλές άλλες χώρες. Έχει επανεκτελεστεί από πολλούς καλλιτέχνες, ανάμεσα στους οποίους ξεχώρισε η εκδοχή της Ellie Goulding, που έφτασε στη θέση #2 του UK Singles Chart το 2010 και της Lady Gaga, από το άλμπουμ - φόρο τιμής στον Έλτον Τζον, Revamp (2018).
|
https://el.wikipedia.org/wiki/Your_Song
|
Χρηστομάθεια του Πρόκλου
|
Σύμφωνα με τον Φώτιο η Χρηστομάθεια απαρτιζόταν από τέσσερα μέρη, ο ίδιος όμως περιέργως στην επιτομή του έργου αναφέρεται μόνον στα δύο πρώτα. Ο Πρόκλος άνοιγε τη Χρηστομάθεια αναφέροντας τις διαφορές και τις ομοιότητες μεταξύ πεζού λόγου (πρόζας) και ποίησης και συνέχιζε με μια περισσότερο διεξοδική παρουσίαση των επιμέρους ποιητικών ειδών. Για τον Επικό κύκλο έλεγε ότι περιελάμβανε όλες τις διηγήσεις από τη μυθολογική ένωση του Ουρανού και της Γης (από τη οποία γεννήθηκαν οι Εκατόγχειρες και οι Κύκλωπες) μέχρι τον επιστροφή του Οδυσσέα στην Ιθάκη και τη μετέπειτα κατά λάθος δολοφονία του από τον γιο του Τηλέγονο, που σηματοδοτεί και το τέλος της μυθικής και ηρωικής εποχής. Την απαρχή του έπους την ανήγε στην ιέρεια του Απόλλωνος και προφήτισσα Φημονόη, η οποία συνήθιζε να δίνει τους χρησμούς της σε δακτυλικό εξάμετρο, ενώ ως σημαντικότερους εποποιούς μνημόνευε τον Όμηρο, τον Ησίοδο, τον Πανύασι, τον Πείσανδρο, και τον Αντίμαχο. Στη συνέχεια αναφερόταν στην ελεγεία και στον ίαμβο, καθώς και στις διάφορες κατηγορίες της μελικής ποίησης και μνημόνευε επίσης τους κύριους εκπροσώπους του κάθε ποιητικού είδους. Εκτός από αυτές τις πληροφορίες που περιέχονται στην επιτομή του Φωτίου και που μας είναι άλλωστε γνωστές και από άλλες πηγές, η Χρηστομάθεια του Πρόκλου είναι το μοναδικό έργο της αρχαιότητας που μας δίνει, περιληπτικά έστω, το περιεχόμενο των χαμένων επών του Τρωικού κύκλου. Τα σχετικά αποσπάσματα, με εξαίρεση το απόσπασμα που αναφέρεται στα Κύπρια Έπη, βρίσκονται στον περίφημο κώδικα Venetus A της Μαρκιανής Βιβλιοθήκης.Ο Πρόκλος παρουσίαζε το περιεχόμενο των επών του Τρωικού κύκλου με "χρονολογική" σειρά: Τα Κύπρια Έπη διηγούνταν τα πριν την Ιλιάδα γεγονότα. Άρχιζαν με τους γάμους της Θέτιδος και του Πηλέως και τη φιλονικία Ήρας, Αθηνάς και Αφροδίτης για το ποια είναι η "καλλίστη". Συνεχιζόταν με την κρίση του Πάριδος, την αρπαγή της ωραίας Ελένης, τη σύναξη των Αχαιών στην Αυλίδα, την απόβαση στο Ίλιον και τα πρώτα χρόνια του τρωικού πολέμου. Μετά την Ιλιάδα, τη σκυτάλη έπαιρναν η Αιθιοπίς και η Μικρά Ιλιάς. Στην Αιθιοπίδα, η βασίλισσα των Αμαζόνων Πενθεσίλεια και ο βασιλεύς των Αιθιόπων Μέμνων, σύμμαχοι και οι δυο των Τρώων, σκοτώνονταν από τον Αχιλλέα. Ο Αχιλλεύς σκοτωνόταν από τον Πάρι και ο Οδυσσεύς φιλονικούσε με τον Αίαντα για το ποιος είναι ο πιο άξιος για να πάρει τα όπλα του Αχιλλέως. Στη Μικρά Ιλιάδα, τα όπλα είχαν ήδη δοθεί στον Οδυσσέα και ο Αίας ντροπιασμένος έχανε τα λογικά του και αυτοκτονούσε. Ο Φιλοκτήτης επέστρεφε στον πόλεμο και σκότωνε τον Πάρι. Ο Επειός κατασκεύαζε τον Δούρειο Ίππο και οι Αχαιοί αναχωρούσαν για την Τένεδο. Η Ιλίου Πέρσις έπειτα περιέγραφε τα γεγονότα της άλωσης και της καταστροφής της Τροίας. Οι Τρώες, παρά τις προειδοποιήσεις της Κασσάνδρας και τις αντιρρήσεις του Λαοκόωντα, έμπαζαν τον Δούρειο Ίππο μέσα στην πόλη τους και γιόρταζαν το δήθεν τέλος του πολέμου. Οι Αχαιοί καταλάμβαναν την αφύλακτη Τροία και ακολουθούσε η λεηλασία και η σφαγή των Τρώων. Ο Πρίαμος, αν και ικέτης, φονευόταν πάνω στο βωμό του Ερκείου Διός· ο μικρός Αστυάναξ, ο γιος του Έκτορα και της Ανδρομάχης, γκρεμιζόταν από τα τείχη της Τροίας και η Πολυξένη σφαγιαζόταν πάνω στον τάφο του Αχιλλέως. Ο Μενέλαος εύρισκε την Ελένη, συμφιλιωνόταν μαζί της και την οδηγούσε στα πλοία του. Οι Αχαιοί διαμοιράζονταν τα λάφυρα και αναχωρούσαν επιτέλους για την πατρίδα. Οι θεοί όμως εξοργισμένοι με τις ιεροσυλίες και τις αγριότητες που διέπραξαν, μηχανεύονταν ήδη τη δίκαιη τιμωρία τους. Στους Νόστους περιγράφονταν, ως συνέπεια ακριβώς της θεϊκής νέμεσης, τα βάσανα και ο αφανισμός πολλών Αχαιών κατά την επιστροφή τους με αποκορύφωμα τη δολοφονία του Αγαμέμνονα από την Κλυταιμνήστρα και τον Αίγισθο. Τέλος στην Τηλεγόνεια, ο Οδυσσέας ξαναέφευγε από την Ιθάκη, παντρευόταν τη βασίλισσα των Θεσπρωτών Καλλιδίκη, διεξήγαγε πόλεμο ενάντια στους Βρύγους και επιστρέφοντας στο νησί του, όπου είχε ήδη καταφθάσει αναζητώντας τον ο Τηλέγονος (ο γιος του από την Κίρκη), σκοτωνόταν κατά λάθος απ' αυτόν.Η αξιοπιστία των περιγραφών του Πρόκλου έχει κατά καιρούς έντονα αμφισβητηθεί. Το βέβαιο πάντως είναι, όπως σημειώνει ο Άλμπιν Λέσκυ, ότι ο Πρόκλος (είτε έζησε τον 5ο είτε τον 2ο π.Χ. αιώνα) δεν είχε άμεση πρόσβαση στα έπη τα οποία περιέγραφε, αλλά μόνον σε επιτομές και σχόλια προγενεστέρων του.
|
Η Χρηστομάθεια (Χρηστομαθείας γραμματικής Εκλογαί) φαίνεται πως ήταν ένα εγχειρίδιο λογοτεχνίας γραμμένο από κάποιον Πρόκλο - που μερικοί ταυτίζουν με τον Πρόκλο τον νεοπλατωνικό φιλόσοφο του 5ου μ.Χ. αιώνα και κάποιοι άλλοι με τον Ευτύχιο Πρόκλο, γραμματικό του 2ου μ.Χ. αιώνα. Το έργο πλέον έχει χαθεί, διασώζεται όμως μια σύντομη περίληψη του (επιτομή) στη Βιβλιοθήκη του Φωτίου (9ος μ.Χ. αι.), καθώς και λίγα αποσπάσματα σε βυζαντινά χειρόγραφα.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A7%CF%81%CE%B7%CF%83%CF%84%CE%BF%CE%BC%CE%AC%CE%B8%CE%B5%CE%B9%CE%B1_%CF%84%CE%BF%CF%85_%CE%A0%CF%81%CF%8C%CE%BA%CE%BB%CE%BF%CF%85
|
Ειδύλλιο του Ζίγκφριντ
|
Η σύνθεση διαρκείας περίπου 20' λεπτών δημιουργήθηκε το 1870 με μυστικό τρόπο για να αφιερωθεί στην μητέρα του νεογέννητου Ζίγκφριντ. Ερμηνεύτηκε για πρώτη φορά στις 25 Δεκεμβρίου 1870 σε στενό οικογενειακό περιβάλλον στη βίλλα της οικογένειας στη λίμνη Λουκέρνη. Η μεταγενέστερη όπερα του Βάγκνερ "Ζίγκφριντ" (1876) περιέχει τμήματα από το Ειδύλλιο.
|
Το Ειδύλλιο του Ζίγκφριντ (Siegfried-Idyll) είναι μουσικό έργο του Ρίχαρντ Βάγκνερ προς τιμή της συζύγου του, Κόζιμα. Είναι συμφωνικό ποίημα γραμμένο για ορχήστρα δωματίου και συγκαταλέγεται στα σημαντικότερα έργα του συνθέτη.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%95%CE%B9%CE%B4%CF%8D%CE%BB%CE%BB%CE%B9%CE%BF_%CF%84%CE%BF%CF%85_%CE%96%CE%AF%CE%B3%CE%BA%CF%86%CF%81%CE%B9%CE%BD%CF%84
|
Αστυπάλαια
|
Κατά μία άποψη, το νησί ονομάστηκε έτσι (άστυ + παλαιός) από τους Δωριείς κατοίκους του, οι οποίοι βρήκαν στην περιοχή ίχνη παλαιότερου οικισμού των Φοινίκων, κατά τους ισχυρισμούς αρχαιολόγων. Το νησί απεκτησε και άλλα ονόματα, όπως ″Πύρρα″ ( για το ερυθρό χρώμα της γής ), ″Πυλαία″, ″Θεών Τράπεζα″ και ″Ιχθυόεσσα″. Οι κάτοικοί της λέγονται Αστυπαλίτες ή Αστροπαλίτες. Η Αστυπάλαια είναι το πιο δυτικό νησί από τα Δωδεκάνησα και γι' αυτό έχει δεχτεί πολλές επιρροές από τις Κυκλάδες. Συχνά αποκαλείται και «πεταλούδα του Αιγαίου», λόγω του σχήματος του νησιού. Η Χώρα της Αστυπάλαιας είναι από τις πιο όμορφες και εντυπωσιακές στο Αιγαίο. Εκτείνεται αμφιθεατρικά πάνω σε έναν λόφο με ανεμόμυλους και λευκά σπιτάκια, ενώ το φημισμένο κάστρο δεσπόζει στην κορυφή. Κατά τη μυθολογία, η Αστυπάλαια και η Ευρώπη ήσαν κόρες του Φοίνικος και της Περιμήδης. Από την ένωση της Αστυπάλαιας με τον Ποσειδώνα γεννήθηκε ο Αργοναύτης Αγγαίος και ο βασιλιάς της Κω Ευρύπυλος. Σύμφωνα με τον Στέφανο τον Βυζάντιο η Αστυπάλαια κατοικήθηκε αρχικά από Κάρες, που πρώτοι την ονόμασαν Πύρρα. Κατά τον ρωμαίο ποιητή Οβίδιο το νησί πέρασε από την κατοχή της Κρήτης, τον καιρό του Μίνωα, ενώ αργότερα εξελληνίστηκε από αποίκους που ήρθαν από τα Μέγαρα. Μεγαρείς αποίκους στην Αστυπάλαια, πατρίδα του ολυμπιονίκη Κλεομήδη, αναφέρει και ο Σκύμνος. Ακόμη, μια επιγραφή του 4ου π. Χ. αι. που βρέθηκε στο Ασκληπιείο της Επιδαύρου αναφέρει τους πρώτους Αστυπαλίτες ως αργολικής καταγωγής. Κατά τους αρχαίους χρόνους πρέπει να παρουσίασε ιδιαίτερη ακμή, όπως μαρτυρούν διάφορα ευρήματα, κυρίως νομίσματα, που βρέθηκαν στο νησί αλλά και οι συχνές αναφορές σε κείμενα αρχαίων συγγραφέων. Το όνομα της νήσου περιλαμβάνεται στις “Αναγραφές των φόρων” των Αθηναίων, ήταν επομένως φόρου υποτελής στην Αθήνα. Από τις ίδιες πηγές μαθαίνουμε ακόμη ότι υπήρχαν ιερά της Αθηνάς, του Δία, του Απόλλωνα, του Ασκληπιού, της Περσεφόνης και Αρτέμιδος, καθώς επίσης και Πρυτανείο, Θέατρο, Στοά και Αγορά. Επίσης από την Αστυπάλαια καταγόταν ο ιστορικός Ονησίκριτος που πήρε μέρος στην εκστρατεία του Μεγάλου Αλεξάνδρου. Κατά την ελληνιστική εποχή η Αστυπάλαια υπήρξε λιμάνι – σταθμός των Πτολεμαίων της Αιγύπτου και υποστηρίζεται ότι αυτή την περίοδο ιδρύεται στο νησί νομισματοκοπείο, ενώ κατά τη ρωμαϊκή περίοδο παρουσίασε σημαντική ακμή, χάρις στα πολλά φυσικά λιμάνια που αποτελούσαν ορμητήριο κατά των πειρατών. Αναφέρεται ιδιαίτερη συνθήκη με τους Ρωμαίους, το 149 π. Χ., για χρησιμοποίηση του νησιού ως ναυτιλιακού σταθμού με αντάλλαγμα την αυτονομία του, συνθήκη που ανανεώθηκε το 105 π. Χ. και η Αστυπάλαια απέκτησε την προσωνυμία “civitas foederata”. Βυζαντινό Θέμα Αιγαίου Κατά τη βυζαντινή εποχή τα νησιά του Αιγαίου Πελάγους – του “Αρχιπελάγους” - έπαιξαν τον ρόλο ναυτικών βάσεων με στρατηγική σημασία ως προς τον έλεγχο των διεθνών διελεύσεων. Η Αστυπάλαια υπάγεται κι αυτή στο “θέμα του Αιγαίου”, στη βυζαντινή δηλαδή επαρχία των Κυκλάδων. Ολόκληρη η περίοδος χαρακτηρίζεται από ιδιαίτερα έντονη ανασφάλεια των νησιωτικών πληθυσμών, που εντείνεται τον 7ο αι. μ. Χ. με τη δημιουργία του Αραβικού κράτους και την εγκατάσταση πειρατικών βάσεων στην Κιλικία, Σικελία και Κρήτη. Χαρακτηριστική περίπτωση αποτελεί η Πάρος, η οποία τον 7ο ή 8ο αι. εγκαταλείπεται τελείως και γίνεται ορμητήριο πειρατών.Γενικά, η έξαρση της πειρατείας έχει άμεσο αντίκτυπο στην οικιστική δομή της περιοχής, με την παρακμή των παράλιων οικισμών, τη μετακίνηση των πληθυσμών προς το εσωτερικό των νησιών και την ανέγερση ορισμένων κάστρων για προστασία, από τη βυζαντινή διοίκηση σ' όσα από τα νησιά δεν έμειναν εντελώς έρημα. Στην Αστυπάλαια την εποχή αυτή ενδέχεται να ανάγεται το Κάστρο του Αγ. Ιωάννη, στη Νοτιοδυτική ακτή του νησιού, το οποίο αναφέρεται από τον αρχαιολόγο Ludwing Ross και σημειώνεται σε χάρτη του Buon Delmonti. Όμως η γενική εξασθένιση του Βυζαντινού κράτους πριν την κατάκτηση του από τους Λατίνους, είχε ως συνέπεια την εγκατάλειψη των νησιών του Ν. Αιγαίου από τον Βυζαντινό στόλο και οπωσδήποτε την έλλειψη ελέγχου της ναυσιπλοΐας. Ενετοκρατία Με την άλωση της Κωνσταντινούπολης και την κατάλυση του Βυζαντινού κράτους από τους Φράγκους, το 1204, το δυτικό φεουδαλικό σύστημα επεκτείνεται και στον ελλαδικό χώρο, με τη διανομή των γαιών της Βυζαντινής αυτοκρατορίας μεταξύ των Φράγκων κατακτητών. Οι Κυκλάδες και τα άλλα νησιά του Αρχιπελάγους περιέρχονται στη δικαιοδοσία της Βενετίας. Η κατάκτηση των νησιών και η δημιουργία του Δουκάτου της Νάξου πραγματοποιούνται από τον Ενετό Marco Sanudo ( ανεψιό του δόγη της Βενετίας ) με τη μορφή ιδιωτικής επιχείρησης. Έτσι ιδρύθηκε το Δουκάτο της Νάξου, που διαδραμάτισε σημαντικό ρόλο στις εξελίξεις στην περιοχή, με τον έλεγχο των “στενών” προς όφελος της Βενετίας, διατηρώντας ταυτόχρονα και μια σχετική ανεξαρτησία. Η Αστυπάλαια, κατά τον G. Gerola, παραχωρήθηκε το 1207 από τον Δούκα του Αρχιπελάγους Marco Sanudo στον Ενετό ευγενή Τζοβάνι Ι Κουερίνι σε ανταπόδοση των υπηρεσιών του τελευταίου κατά την ίδρυση του νέου δουκάτου. Ο Querini θεωρήθηκε ετσι, ως ο ιδρυτής και πρώτος ιδιοκτήτης μιας οίκησης, που αποτέλεσε τον πυρήνα του σημερινού οικισμού. Σύμφωνα με τον Raymond – Joseph Loenertz όμως, που έχει ασχοληθεί διεξοδικά με τη γενεαλογία των Querini, η οικογένεια απέκτησε την κυριότητα του νησιού μόλις το 1413. Πάντως, σαφείς πληροφορίες για την πιθανή πρώτη αυτή οίκηση, καθώς επίσης και τον όποιο εποικισμό του νησιού, δεν υπάρχουν. Από το 1207 ως και τις αρχές του 14ου αι. επικρατεί στο Αιγαίο σχετική ειρήνη με την εδραίωση της φράγκικης παρουσίας στο Αρχιπέλαγος, η πειρατεία όμως εξακολουθεί να μαστίζει τα νησιά και κατά την εποχή αυτή. Για τον λόγο αυτό, μετά τα πρώτα 50 χρόνια λατινικής κυριαρχίας, διαπιστώνεται ότι όλα σχεδόν τα νησιά έχουν κάποιου είδους οχύρωση. Πάντως τον πρώτο αιώνα μετά τη φράγκικη κατάκτηση, τα νησιά που είχαν ερημωθεί από τις επιδρομές των Αράβων έχουν επαναποικισθεί. Έτσι, ενώ στα χρόνια που πέρασαν είχαν ερημωθεί ακόμα και μεγάλα νησιά, στα μέσα του 14ου αιώνα παρουσιάζονται κατοικημένα πολυάριθμα μικρότερα, όπως η Αμοργός. Σέριφος, Σίφνος, Φολέγανδρος, Ανάφη ακόμη και η Αστυπάλαια. Επανάκτηση από τη Βυζαντινή Αυτοκρατορία Η τελευταία, στα 1269 επανέρχεται στη Βυζαντινή Αυτοκρατορία, μετά την ανακατάληψη της από τον ναύαρχο του Βυζαντίου Λικάριο μαζί με άλλα νησιά, όπως π.χ. η Σίφνος. Σύμφωνα με τον G. Gerola, το 1310 συνδυασμένη επιχείρηση του Giavanni II Querini και της οικογένειας των Γκριμάνι αποκαθιστά την κυριότητα της δυναστείας στο νησί, με συνιδιοκτήτη αυτή τη φορά την οικογένεια των Grimani. Η αναφορά αυτή, βέβαια, δεν συμβιβάζεται με τις απόψεις του R. J. Loenertz, ο οποίος γράφει ότι τα περί ανάκτησης του νησιού, το 1310 από τους Querini, οφείλονται στον Karl Hopf, αλλά δεν πιστοποιούνται. Αντίθετα πιστοποιείται από τον R. J. Loenertz η παρουσία των Grimani στην Αστυπάλαια, οι οποίοι το 1384 εμφανίζονται ως κύριοι της Αστυπάλαιας και της Αμοργού. Πάντως, μετά τα πρώτα χρόνια της φραγκικής κατάκτησης παρατηρείται μια γενική επιδείνωση των συνθηκών διαβίωσης στο Αρχιπέλαγος. Η “αιώνια¨ανασφάλεια στο νησιωτικό χώρο οξύνεται στις αρχές του 14 αι. με την πύκνωση των εμφανίσεων Τούρκων πειρατών. Το 1318 σηματοδοτεί τη νέα αυτή περίοδο αναστάτωσης στο Αιγαίο με συγκεκριμένες αναφορές σε ολοκληρωτικές ερημώσεις νησιών. Οι επιδρομές και οι αρπαγές των Τούρκων κατά τον 14 αι., δεν περιορίζονται στο Αιγαίο, όπου η πειρατεία ήταν το γενικό φαινόμενο, αλλά επεκτείνονται μέχρι και το Ιόνιο. Από τα παράλια λοιπόν της Μ. Ασίας, ιδίως από το εμιράτο του Μεντεσέ, “πραγματική φωλιά πειρατών, πλέουν οι Τούρκοι στα απέναντι Δωδεκάνησα, αρπάζουν κοπάδια, σοδειές και αιχμαλωτίζουν τους κατοίκους”. Την εποχή αυτή πολλά νησιά του Αιγαίου ερημώνονται για λίγα ή πολλά χρόνια, όπως π.χ. η Τένεδος στα 1383 ή η Αστυπάλαια στο 1341, όταν επέδραμαν Τούρκοι από τη Μικρά Ασία με επικεφαλής τον Omar Morbassan, εμίρη του Αϊδινίου. Η καταστροφή από την επιδρομή ήταν μεγάλη, με αποτέλεσμα το νησί να εγκαταλειφθεί τελείως για μεγάλο χρονικό διάστημα. Η συνεχώς αυξανόμενη παρουσία των Τούρκων αναγκάζει τη Βενετία σε αναθεώρηση της πολιτικής της, της σχετικής ανεξαρτησίας των διαφόρων αρχόντων, και σε ανάληψη άμεσης διοίκησης. Έτσι η δυναστεία των Γκύζη της Τήνου και Μυκόνου σβήνει το 1390, το Δουκάτο της Νάξου όμως εξακολουθεί την ανεξάρτητη πορεία του. Τελικά η συστηματική οχύρωση των οικισμών του Αιγαίου ανάγεται ακριβώς στο β' μισό του 14ου αι. και στις αρχές του 15ου. Στην ίδια περίοδο εντάσσεται και η περίπτωση οχύρωσης της Αστυπάλαιας. Το 1413 ο Giovanni IV – Zannaki Querini, διοικητής της Τήνου και Μυκόνου, εποικίζει – εκ νέου – το έρημο νησί και εξασφαλίζει τις προϋποθέσεις για μια μόνιμη παρουσία. Το γεγονός πιστοποιείται απ' όλους τους μελετητές. Με οικονομική συνεισφορά των Grimani κτίζει το Κάστρο (ή ανακαινίζει προϋπάρχουσα οχύρωση) και μεταφέρει εποίκους από την Τήνο και Μύκονο για να αξιοποιήσει το τιμάριο. Το όλο εγxείρημα επισημοποιείται με τη μετονομασία του νησιού σε “Αστυ – νέα”. Η μαζική και οργανωμένη αυτή πληθυσμιακή μεταφορά προσέκρουσε σε έντονη αντίδραση της Βενετικής διοίκησης, η οποία προσπάθησε να επιβάλει επιστροφή των εποίκων στα νησιά τους, χωρίς όμως επιτυχία. Τελικά η ουσιαστική ίδρυση του νεότερου οικισμού της Αστυπάλαιας οφείλεται σε μια οργανωμένη και χρονικά εντοπισμένη προσπάθεια εκμετάλλευσης της φεουδαρχικής ιδιοκτησίας και συνδέεται με πράξη εποικισμού μέσω μαζικής μεταφοράς καλλιεργητών, φαινόμενο συνηθισμένο βέβαια στον Μεσαίωνα και ιδιαίτερα στις αποικίες των Φράγκων στην Ανατολή. Ακόμη, συμπίπτει χρονικά με τη μείωση της επιρροής της Βενετίας στον χώρο του Αιγαίου, τη συρρίκνωση του εμπορίου της Ανατολής και τη βούληση της Βενετικής διοίκησης για καλύτερη οργάνωση της άμυνας των κτήσεων της (το κάστρο της Αντιπάρου κτίζεται κι αυτό τον 15ο αι.). Ο Goavanni IV – Zannaki Querini πεθαίνει το 1421 και ο διάδοχος του, Giovanni, πάλι Querini, αποκτά το 1446 το ένα τέταρτο της Αμοργού, με παραχώρηση από τη Βενετική διοίκηση. Η συνιδιοκτησία της Αμοργού από τους Querini και τους Grimani πιστοποιεί τις σχέσεις των δύο οικογενειών, που, κατά τον Gerola, ανάγονται στην εποχή του Giovanni II Querini και την κοινή τους προσπάθεια ανάκτησης της Αστυπάλαιας. Με τον θάνατο του Giovvani Querini, η Αστυπάλαια και η νέα κτήση της Αμοργού περιέρχονται στον Francesco, γιο του Giovanni – Zanaki Querini, υπό την κυριαρχία του οποίου ο πληθυσμός της Αστυπάλαιας ανέρχεται το 1470 σε 400 μόλις άτομα. Το 1494 καταλύεται η ανεξαρτησία του δουκάτου της Νάξου, στα πλαίσια της αμεσότερης ανάμειξης της Βενετίας στο Αιγαίο, η προσπάθεια όμως δεν απέτρεψε την Οθωμανική εξάπλωση. Το 1537 ο Σουλεϊμάν Α' ο Μεγαλοπρεπής, εκστρατεύει εναντίον της Κέρκυρας, με αρχηγό του στόλου τον Χαϊρεντίν Μπαρμπαρόσα. Η αποτυχία του εγχειρήματος στρέφει τον τελευταίο προς τις φραγκικές κτήσεις του Αιγαίου. Ερημώνει τα Κύθηρα, προσβάλλει την Αίγινα και την Κέα, παίρνοντας 1200 σκλάβους και συνεχίζει εναντίον των Κυκλάδων. Δεν είναι ξεκαθαρισμένο ποια νησιά επέταξε κατά σειρά, αλλά πάντως κατέλυσε τις τοπικές δυναστείες των Michieli στη Σέριφο, των Pisani στην Ίο, Ανάφη, Αντίπαρο και των Querini στην Αστυπάλαια και Αμοργό. Η Ενετική κατοχή επομένως για την Αστυπάλαια τελειώνει το 1537, χωρίς όμως καταστρεπτικά αποτελέσματα, γιατί ίσως το νησί είχε δηλώσει υποταγή προ της καταλήψεως του. Ανεξάρτητα απ' αυτό το 1540 με συνθήκη Βενετίας – Τουρκίας η Αστυπάλαια αποδίδεται επίσημα στην Οθωμανική Αυτοκρατορία. Από το 1537 έως το 1566 το νησί αυτοδιοικείται από το Συμβούλιο δημογερόντων, εκλεγόμενο με δικαστική, δημοσιονομική και διοικητική εξουσία. Το 1566, επί της εποχής του γιου του Σουλεϊμάν Α', του Σελίμ του Β', καταλύεται και το εναπομένον Δουκάτο του Αιγαίου και αποδίδεται στον Εβραίο τραπεζίτη, ευνοούμενο του Σουλτάνου, Ιωσήφ Νάζη. Η Αστυπάλαια είναι ένα από τα νησιά που περιλαμβάνονται στη δικαιοδοσία του. Κατά την περίοδο της Τουρκοκρατίας συνεχίζεται κατά κάποιο τρόπο και η οργάνωση του παλαιού Δουκάτου του Αιγαίου, που αποτελεί πια το “σαντζάκι της Νάξου”. Οι διοικητές του σαντζακίου είναι εκμισθωτές φόρων (Τούρκοι και αργότερα Έλληνες), που διοικούν κατά το παλιό φεουδαρχικό σύστημα αποδίδοντας φόρους στον “Καπουδάν Πασά”. Το σύστημα όμως ατονεί σιγά σιγά και η διοίκηση περνάει στους μπέηδες κάθε νησιού ή συγκροτήματος νησιών, οι οποίοι όμως, από φόβο των πειρατών αποφεύγουν να μένουν στα νησιά και έτσι, από τις αρχές του 17ου αι. κυρίως, αναπτύσσεται η τοπική αυτοδιοίκηση σε κάθε νησί. Με την επιβολή πάντως των Οθωμανών στο Αιγαίο και τον επανεποικισμό των νησιών – στην Αστυπάλαια μεταφέρεται Αλβανικός πληθυσμός – παρατηρείται βαθμιαία ύφεση των μεγάλων πειρατικών επιδρομών, με περιορισμό της δράσεως μεγάλων πειρατικών καραβιών και επιχειρήσεων. Νέα ένταση της αναρχίας στο Αιγαίο σημειώνεται κατά τον 17ο αι., με τις επιδρομές κυρίως Δυτικοευρωπαίων καθολικών πειρατών, κυρίως Γάλλων στην υπηρεσία του δούκα της Τοσκάνης, που έχουν ορμητήριο τη Μάλτα ( Ιππότες του Αγίου Ιωάννη ), το Λιβόρνο ( Ιππότες του Αγ. Στεφάνου ) και τη Μαγιόρκα. Η ένταση της πειρατείας στο Αιγαίο προϋποθέτει βέβαια την συνεργασία των νησιωτών, οι οποίοι αναγκάζονται να προσαρμοσθούν σ' αυτή την κατάσταση, συναλλασσόμενοι και συνεργαζόμενοι με τους πειρατές, και αποκτούν έτσι μεγάλη πείρα στη ναυτιλία, ως πλοηγοί στα ξένα πλοία. Για την Αστυπάλαια έχουμε πληροφορίες ότι ανήκε κι αυτή στις πειρατοφωλιές, όπως και η Σύρα, Μήλος, Κίμωλος, Επισκοπή κ.α. Η παραμονή Τούρκων γινόταν έτσι όλο και πιο ανασφαλής στην περιοχή, με αποτέλεσμα την αδυναμία της κεντρικής εξουσίας να ασκεί τη διοίκηση σε όλη της την έκταση και κατά συνέπεια την ανάπτυξη του κοινοτικού συστήματος διοίκησης. Η ακαταστασία στην περιοχή εντείνεται ακόμη περισσότερο με τον Τουρκοενετικό πόλεμο του 1683–1699 και τη συμμετοχή Φράγκων πειρατών σε αυτόν. Οι νησιώτες αναγκάζονταν να επανδρώσουν τουρκικά πλοία και δημιουργήθηκαν με αυτόν τον τρόπο οι βάσεις για τη ναυτιλιακή ανάπτυξη των νησιών. Η ναυτιλία στο Αιγαίο εξελίχθηκε σε εμπορική κυρίως μετά την εδραίωση της τουρκικής κυριαρχίας και τον περιορισμό του εμπορίου των Ενετών. Γενικά τον 18ο και τον 19ο αιώνα η οικονομία των νησιών ακολουθεί μια ανοδική πορεία με παράλληλη άνοδο του πληθυσμού. Η Αστυπάλαια με γεωργοκτηνοτροφική κυρίως παραγωγή παρουσιάζει μια εμπορική δραστηριότητα, στην περιφέρεια όμως της Σύμης και της Καλύμνου. Έτσι, στα 1806 ο περιηγητής Turner αναφέρει για την Αστυπάλαια πληθυσμό 2.000 κατοίκους, ενώ ο John Galt στην περιήγηση του στην Ανατολή, μεταξύ 1809 – 1811, αναφέρει για το νησί πληθυσμό 1.500 κατοίκων και παραγωγή 20.000 κιλά σιτάρι. Στις 4 Μαΐου 1823 οι Αστυπαλίτες κατήργησαν την οθωμανική κυριαρχία και έλαβαν μέρος στη Ναυμαχία του Γέροντα. Κατά τη διοικητική διαίρεση του 1828, που έγινε από τον Καποδίστρια, περιελήφθη στο νέο ελληνικό κράτος, αργότερα όμως με το πρωτόκολλο των Προστάτιδων Δυνάμεων του 1830 αποδόθηκε στην Οθωμανική Αυτοκρατορία. Στο διάστημα του 1830–1870 η οικονομία του νησιού αναπτύσσεται, με την ισχυροποίηση του διαμετακομιστικού εμπορίου, η βιομηχανική όμως επανάσταση στην Ευρώπη και η καταστροφή του περίφημου εμπορίου της Ανατολής αναστατώνουν τις δομές της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας με δυσμενείς συνέπειες για το νησί. Επιχειρείται συγκέντρωση του ελέγχου και της εξουσίας, με την επιβολή φόρων και κατάργηση – μετά το 1870 – των προνομίων. Η Αστυπάλαια πλέον δεν μπορεί να ζήσει τον πληθυσμό της, που υπερβαίνει τις 4.000 και αρχίζει η μετανάστευση. Οι περισσότεροι αχθοφόροι κατά την περίοδο ακμής της Σύρου κατάγονταν από την Αστυπάλαια. Ο χαρακτηρισμός «αστροπαλίτης» υποβαθμίστηκε έτσι ώστε να σημαίνει γενικά τον "χαμάλη". Στη συνέχεια, επειδή οι αστροπαλίτες αυτοί δεν ήταν ούτε δημότες αλλά ούτε εγγεγραμμένοι στα μητρώα του λιμένος Σύρου, έφθασε ο όρος αστροπαλίτης να σημαίνει παράλληλα και εκείνον που δεν είχε δικαίωμα ψήφου. Τον Απρίλιο του 1912 κατά τον Ιταλοτουρκικό πόλεμο, το νησί καταλαμβάνεται απο την Ιταλία. Τον Μάιο του 1914 καθώς οι διωγμοί στα απέναντι μικρασιατικά παράλια είχαν ενταθεί ενάντια στο ελληνικό στοιχείο, πολλοί Μικρασιάτες κατέφυγαν στα νησιά ανάμεσα στα οποία και η Αστυπάλαια. Τους τελευταίους μήνες του 1918, μετά τη λήξη του Α΄ παγκοσμίου πολέμου για την Τουρκία, άρχισε η παλιννόστηση των προσφυγών στη Μικρά Ασία. Συγκεκριμένα με τη ανακωχή του Μούδρου (1918) και την αποβίβαση του Ελληνικού στρατού στη Σμύρνη (1919) αρκετοί πρόσφυγες που είχαν παραμείνει στα Δωδεκάνησα επέστρεψαν στη Μικρά Ασία αλλά προσωρινά όπως αποδείχθηκε. Μετά τη Μικρασιατική Καταστροφή, πολλές οικογένειες Μικρασιατών εγκαταστάθηκαν πλέον οριστικά στην Αστυπάλαια και τα υπόλοιπα Δωδεκάνησα.Η ιταλική κυριαρχία διήρκεσε μέχρι τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο, οπότε παραχωρείται στην Ελλάδα, μαζί με τα άλλα Δωδεκάνησα. Η επίσημη ενσωμάτωση με την Ελλάδα έγινε στις 7 Μαρτίου του 1948. Οι ακτές της Αστυπάλαιας είναι βραχώδεις, με όρμους και παραλίες. Μια μικρή λωρίδα γης περίπου 100 μέτρων, το Στενό, χωρίζει το νησί σε δύο τμήματα το μέσα και το έξω νησί. Στα νοτιοανατολικά υπάρχουν διάφορα μικρά νησιά, όπως η Αγία Κυριακή, ο Χονδρός, το Κουνούπι και ο Κουτσομύτης. Στα Δυτικά βρίσκονται οι νησίδες Οφιδούσα, Χτένια, Ποντικούσα και αλλες. Η πρωτεύουσα και κύριο λιμάνι του νησιού είναι η Αστροπαλιά, ή Χώρα. Το Ανατολικό τμήμα της νήσου Αστυπάλαιας, οι γύρω νησίδες, η Οφιδούσα και η θαλάσσια ζώνη τους (Ακρ. Λάντρα - Ακρ. Βρύση) είναι προστατευόμενοι βιότοποι του Natura 2000, με κωδικό GR4210009, κατά μία συνολική έκταση 70,32 τ.χλμ. Εκτός από τη Χώρα που είναι η πρωτεύουσα, υπάρχει ένα ακόμη χωριό που ονομάζεται Ανάληψη (παλιά ονομασία Μαλτεζάνα ή Μαρτιζάνα) και απέχει δέκα χλμ από τη Χώρα. Εδώ βρίσκεται και το αεροδρόμιο του νησιού. Τους καλοκαιρινούς μήνες κατοικείται και το Λιβάδι, παραθαλάσσιος οικισμός που βρίσκεται σε πολύ μικρή απόσταση από τη Χώρα. Ένας ακόμη μικροσκοπικός οικισμός βρίσκεται στα ΒΑ του νησιού και λέγεται Βαθύ. Το σπουδαιότερο αξιοθέατο είναι το κάστρο της Αστυπάλαιας που αποτελεί κατάλοιπο της Ενετοκρατίας. Στις παρυφές του κάστρου βρίσκεται και η ονομαστή εκκλησία της Παναγίας της Πορταΐτισσας, που γιορτάζει στις 15 Αυγούστου. Στο πανηγύρι της προσφέρεται δωρεάν δείπνο σε όλους, με πρώτο πιάτο τη σπεσιαλιτέ του νησιού, το περίφημο Λαμπριανό, (κατσικάκι γεμιστό με ρύζι και συκωτάκια).Μέσα στο κάστρο, βρίσκονται οι εκκλησίες του Ευαγγελισμού και του Αγίου Γεωργίου. Σήμα κατατεθέν του νησιού είναι και οι πολύ καλά διατηρημένοι ανεμόμυλοι. Άξιο επίσκεψης είναι επίσης το κάστρο του Αγίου Ιωάννη, καθώς και τα δύο σπήλαια του νησιού, πλούσια σε σταλακτίτες και σταλαγμίτες. Στη Χώρα βρίσκεται και το Αρχαιολογικό Μουσείο της νήσου, με αρκετά εξαιρετικά εκθέματα. Η Αστυπάλαια συνδέεται ακτοπλοϊκά με τον Πειραιά και τα άλλα νησιά των Δωδεκανήσων μέσω του λιμανιού της Σκάλας. Στο νησί υπάρχει και αεροδρόμιο με σχετικά καλή σύνδεση με τον αερολιμένα Αθηνών και Ρόδου. Ο Κρατικός Αερολιμένας Αστυπάλαιας (IATA: JTY) συνδέει το νησί με την Αθήνα, τη Λέρο, την Κω και τη Ρόδο. Χρησιμοποιούνται αεροσκάφη DASH 8-100 (37 θέσεων). Υπάρχουν διαφορετικά δρομολόγια από και προς Αθήνα και από και προς Ρόδο κατά την καλοκαιρινή και κατά τη χειμερινή περίοδο. Ο δήμος Αστυπάλαιας περιλαμβάνει το νησί της Αστυπάλαιας, καθώς και τις γύρω νησίδες. Αναλυτικά οι οικισμοί και οι νησίδες που αποτελούν τον δήμο Αστυπάλαιας: η Αγία Κυριακή (νησίδα) [ 0 ] οι Αδελφοί (νησίδα) [ 0 ] η Ανάληψη [ 159 ] το Αυγό (νησίδα) [ 0 ] το Βαθύ [ 10 ] το Γλυνό (νησίδα) [ 0 ] ο Ζαφοράς (νησίδα) [ 0 ] το Κατσαγρέλλι (νησίδα) [ 0 ] οι Κουνούποι (νησίδα) [ 0 ] το Κουτσομύτι (νησίδα) [ 0 ] τα Λιβάδια [ 110 ] το Μεσονήσι (νησίδα) [ 0 ] η Οφιδούσσα (νησίδα) [ 0 ] η Πλακίδα (νησίδα) [ 0 ] η Ποντικούσα (νησίδα) [ 0 ] τα Στεφάνια (νησίδα) [ 0 ] η Σύρνα (νησίδα) [ 0 ] το Τηγάνι (νησίδα) [ 0 ] τα Φωκιονήσια (νησίδα) [ 0 ] το Χονδρονήσι (νησίδα) [ 0 ] το Χονδρό (νησίδα) [ 0 ] η Χώρα [ 1.055 ]Σημειώνεται ότι με την εφαρμογή της νέας διοικητικής διαίρεσης της χώρας κατά το Πρόγραμμα Καλλικράτης ουδεμία μεταβολή επήλθε στο Δήμο, σύμφωνα με το άρθρο 1,§ 2.10.Γ. αυτού. Ο δήμος Αστυπαλαίας συστάθηκε για πρώτη φορά στις 28 Σεπτεμβρίου 1948. Δήμαρχοι διετέλεσαν τα εξής πρόσωπα: Λεπτομερείς ναυτιλιακές πληροφορίες για τη νήσο Αστυπάλαια παρέχει ο Ελληνικός Πλοηγός 4ος τόμος, επίσης ο χάρτης ελληνικής έκδοσης: ΧΕΕ-424, που καλύπτει όλη τη θαλάσσια περιοχή από νήσο Ανάφη μέχρι τη νήσο Κω και ειδικότερα ο ΧΕΕ-424/3 που είναι και ο λιμενοδείκτης των όρμων Βαθύ, Αγίου Ανδρέα, Σκάλας και του όρμου Ανάληψης (Μαλτεζάνα) της νήσου. Π. Γραμματόπουλος, Σ. Μαμαλούκος, Σ. Νέλλα - Ποτηροπούλου, Γ. Πανέτσος, Χ. Πανουσάκης, ΑΣΤΥΠΑΛΑΙΑ: Πολεοδομία και Αρχιτεκτονική της Χώρας, Αθήνα 1994 "Αστυπάλαια: η πεταλούδα του αρχιπελάγους". Αφιέρωμα περιοδικού Γεωτρόπιο τεύχος 15 σ. 54-59 (Ιουλ. 2000) Bertarelli, L.V. (1929). Guida d'Italia, Vol. XVII. Consociazione Turistica Italiana, Milano. Kaletsch, Astypalaia - Siegfried Lauffer, Griechenland. Lexikon der historischen Stätten Β. Βέργης, Αστυπάλαια, Αθήναι 1922. Μ. Φίλιππα - Αποστόλου, Το Κάστρο της Αντιπάρου, Αθήνα 1978. Giusepe Gerola, I monumenti medioevali delle tredici Sporadi - Parte Seconda, Stampalia, Annuario della Reghia Scuola Archaelogica di Athene e delle Missioni Italiane in Oriente, 1916. Raymond - Joseph Loenertz, Les Querini I, II, Byzantina et Franco - Graeca, Edizioni di Storia di Letteratura, Roma 1970.-Μαρία Ζ. Σιγάλα, "Εικόνα της Κοίμησης της Θεοτόκου των όψιμων παλαιολόγειων χρόνων στην Αστυπάλαια", ΔΧΑΕ ΚΖ', Αθήνα 2006, 259-270. Δήμος Αστυπάλαιας, επίσημος ιστότοπος. Αποτελέσματα δημοτικών εκλογών, ΕΕΤΑΑ «Τα «θαμμένα» βρέφη της Αστυπάλαιας», άρθρο στον ιστότοπο τΑρχείο:της εφημερίδας «Η Καθημερινή», 6 Αυγούστου 2011.
|
Η Αστυπάλαια (ή Αστροπαλιά και Αστυπαλιά) είναι νησί του Αιγαίου με 1.334 κατοίκους (απογραφή 2011). Η Αστυπάλαια ανήκει στον Νομό Δωδεκανήσου, αλλά γεωγραφικά και πολιτισμικά βρίσκεται στο μεταίχμιο ανάμεσα στα Δωδεκάνησα και στις Κυκλάδες.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%91%CF%83%CF%84%CF%85%CF%80%CE%AC%CE%BB%CE%B1%CE%B9%CE%B1
|
Ντάριους Λαβρινόβιτς
|
Ο Λαβρινόβιτς «άνθισε» τη σεζόν 2005-06 της Ευρωλίγκα ενώ έπαιζε με τη Ζάλγκιρις Κάουνας, καθώς κέρδισε μία θέση στη Δεύτερη Ομάδα της Ευρωλίγκα. Ήταν ο κορυφαίος στα ριμπάουντ εκείνο το έτος, όπου κατέκτησε την κορυφή στην κατηγορία τόσο στο Πρωτάθλημα Λιθουανίας όσο και στη Βαλτική Λίγκα, με μέσο όρο 9,8 ριμπάουντ ανά αγώνα σε κάθε διοργάνωση. Το 2006, εντάχθηκε στην Ούνικς Καζάν και το 2008 στη Ντιναμό Μόσχας. Το 2009, εντάχθηκε στη Ρεάλ Μαδρίτης. Τον επόμενο χρόνο, μετακινήθηκε στη Φενερμπαχτσέ. Το 2011, υπέγραψε διετές συμβόλαιο με την ΤΣΣΚΑ Μόσχας.Στις 30 Αυγούστου 2013, υπέγραψε με την ουκρανική ΜΚ Μπουντιβέλνικ.Στις 31 Ιουλίου 2014, εντάχθηκε στην Ρέτζο Εμίλια της Σέριε Α. Παρά την απουσία του από την έναρξη της σεζόν λόγω τραυματισμού, συνέβαλε με 11,4 πόντους σε περίπου 17 λεπτά ανά αγώνα σε πάνω από 25 αγώνες πρωταθλήματος, πριν σκοράρει με διψήφια νούμερα σε 10 από τους 15 αγώνες για τα πλέι οφ που έπαιξε, καθώς η Ρέτζο Εμίλια κέρδισε τον τίτλο του πρωταθλήματος στον 7ο και τελευταίο αγώνα των τελικών.Στις 22 Αυγούστου 2018, υπέγραψε με τη λιθουανική ΜΚ Πριέναϊ.Στις 21 Σεπτεμβρίου 2019, υπέγραψε με τη Λόντον Σίτι Ρόιαλς της Βρετανικής Λίγκας.Στις 19 Ιανουαρίου 2020, υπέγραψε με την ΜΚ Βίτις. Ο Λαβρινόβιτς έχει υπάρξει μέλος της Εθνικής Λιθουανίας. Με τη Λιθουανία έπαιξε στο Ευρωμπάσκετ του 2005, στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα του 2006, στο Ευρωμπάσκετ του 2007, στους Ολυμπιακούς Αγώνες του 2008, στο Ευρωμπάσκετ του 2009, στο Ευρωμπάσκετ του 2013 και στο Παγκόσμιο Κύπελλο του 2014. Βοήθησε τη Λιθουανία να κερδίσει το αργυρό μετάλλιο στο Ευρωμπάσκετ του 2013 και το χάλκινο μετάλλιο στο Ευρωμπάσκετ του 2007. Ο Λαβρινόβιτς είναι πολωνικής καταγωγής. Έχει έναν δίδυμο αδερφό, τον Κσίστοφ, με τον οποίο έπαιξε μαζί στην Όυνικς Καζάν, καθώς και στην Εθνική Λιθουανίας. Στις 18 Οκτωβρίου 1998, ο Ντάριους, ο δίδυμος αδελφός του Κσίστοφ και ο ξάδελφος τους, βίασαν εκείνη την εποχή ένα κορίτσι ηλικίας δεκαεπτά ετών. Στις 25 Ιουνίου 1999, το δικαστήριο καταδίκασε τους δίδυμους αδελφούς σε 5 χρόνια φυλάκιση και τον ξάδελφό τους σε 6 χρόνια φυλάκιση. All-EuroLeague Team Δεύτερη Ομάδα: 2005-06 Λιθουανικό All-Star Game : MVP: 2013 Πρωτάθλημα Ουκρανίας MVP: 2013-14 Κύπελλο Ουκρανίας MVP: 2014 All-EuroCup Team Δεύτερη Ομάδα: 2013-14 Προφίλ στο Euroleague.net Προφίλ στο Πρωτάθλημα Ισπανίας (στα ισπανικά)
|
Ο Ντάριους Λαβρινόβιτς (λιθουανικά: Darjuš Lavrinovič, πολωνικά: Dariusz Ławrynowicz, γενν. την 1η Νοεμβρίου 1979) είναι Λιθουανός επαγγελματίας καλαθοσφαιριστής, ο οποίος αγωνίζεται ως σέντερ για την ΜΚ Βίτις.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9D%CF%84%CE%AC%CF%81%CE%B9%CE%BF%CF%85%CF%82_%CE%9B%CE%B1%CE%B2%CF%81%CE%B9%CE%BD%CF%8C%CE%B2%CE%B9%CF%84%CF%82
|
Ηλιοσεισμολογία
|
Οι ηλιακές ταλαντώσεις υποδιαιρούνται σε τρεις διαφορετικούς τύπους με βάση τη δύναμη που τις καθοδηγεί: Τα ακουστικά ή κύματα πιέσεως (p modes), στα οποία η πίεση είναι η δύναμη επαναφοράς. Η δυναμική τους καθορίζεται από τις διαφορές στην τοπική ταχύτητα του ήχου στο ηλιακό εσωτερικό. Τα κύματα αυτά έχουν συχνότητες μεγαλύτερες του 0,001 Hz (1 mHz) και είναι πολύ ισχυρά στην περιοχή 2 ως 4 mHz, όπου αναφέρονται συχνά ως οι «ταλαντώσεις των 5 λεπτών». (5 λεπτά της ώρας ανά κύκλο είναι 1/300 του κύκλου ανά δευτερόλεπτο = 3,33 mHz). Τα πλάτη των ταλαντώσεων αυτών στην ηλιακή επιφάνεια ανέρχονται σε εκατοντάδες χιλιόμετρα και ανιχνεύονται εύκολα με απεικόνιση Ντόπλερ ή ευαίσθητη απεικόνιση της εντάσεως των φασματικών γραμμών.Τα κύματα βαρύτητας (g modes), που προκαλούνται από τις διαφορές στην πυκνότητα. (Δεν πρέπει να συγχέονται με τα βαρυτικά κύματα που προβλέπει η Γενική Θεωρία της Σχετικότητας.) Τα κύματα αυτά έχουν χαμηλές συχνότητες (0 ως 0,4 mHz). Περιορίζονται στο εσωτερικό του Ηλίου, κάτω από τη ζώνη ρευμάτων μεταφοράς (δηλαδή σε αποστάσεις κάτω της 0,7 ηλιακής ακτίνας από το κέντρο του Ηλίου), και είναι πρακτικά αδύνατο να παρατηρηθούν στην επιφάνεια. Η δύναμη που τα παράγει προκαλείται από αδιαβατική διαστολή: στο βαθύ εσωτερικό του Ηλίου, η βαθμίδα θερμοκρασίας είναι μικρή και μια μάζα πλάσματος που κινείται π.χ. προς τα πάνω θα καταστεί ψυχρότερη και άρα πυκνότερη από το περιβάλλον της και επομένως θα κατεβεί κάτω στην αρχική της θέση. Αυτή η ταλάντωση είναι τα κύματα των g-modes. Στη ζώνη ρευμάτων μεταφοράς, η βαθμίδα θερμοκρασίας είναι λίγο μεγαλύτερη, οπότε υπάρχει μια αντίθετη δύναμη (αυτή που δημιουργεί τα ρεύματα της ύλης) και τα κύματα βαρύτητας αδυνατούν να διαδοθούν, παρότι κάποιοι «απόηχοί» τους με πλάτη λίγων μόνο χιλιοστομέτρων εκτιμάται ότι πρέπει να φθάνουν ως τη φωτόσφαιρα. Από τη δεκαετία του 1980 υπήρξαν πολλοί ισχυρισμοί επιστημόνων ότι ανίχνευσαν κύματα g-mode στον Ήλιο, αλλά κανένας δεν επιβεβαιώθηκε. Το 2007 μία ακόμα ανίχνευσή τους ανακοινώθηκε στα δεδομένα της ομάδας του GOLF [1][2]. Και αυτά τα τελευταία αποτελέσματα δεν βρίσκουν σύμφωνους όλους τους ηλιοσεισμολόγους, παρότι συμφωνούν με παλαιότερη εργασία [3] που υποδεικνύει ότι ο ηλιακός πυρήνας περιστρέφεται με γωνιακή ταχύτητα έως 5 φορές μεγαλύτερη από ό,τι η επιφάνεια.Τα επιφανειακά κύματα βαρύτητας (f modes), είναι και αυτά κύματα βαρύτητας, αλλά διαδίνονται πάνω ή πολύ κοντά στη φωτόσφαιρα, όπου η βαθμίδα της θερμοκρασίας πέφτει και πάλι κάτω από το «κατώφλι» της αδιαβατικότητας. Η ηλικία του Ηλίου μπορεί να εκτιμηθεί έμμεσα από ηλιοσεισμολογικές μελέτες. Αυτή η μέθοδος επαληθεύει την ηλικία του Ηλιακού Συστήματος που υπολογίζεται με βάση τη ραδιοχρονολόγηση των μετεωριτών, βλ. π.χ. A. Bonanno, H. Schlattl, L. Paternò: «The age of the Sun and the relativistic corrections in the EOS», περιοδικό Astronomy and Astrophysics, τόμος 390, σελ. 1115 (2002). Σημειώσεις διαλέξεων επί των αστρικών ταλαντώσεων του Jørgen Christensen-Dalsgaard Εκλαϊκευμένη περιγραφή της Ηλιο- και Αστερο-σεισμολογίας «Τοπική ηλιοσεισμολογία»: άρθρο στο Διαδίκτυο «Επιστήμονες εκδίδουν πρόγνωση χωρίς προηγούμενο για τον επόμενο κύκλο ηλιακών κηλίδων» - Δελτίο τύπου του Εθνικού Ιδρύματος Επιστημών των ΗΠΑ, 6 Μαρτίου 2006. GOLF VIRGO SOI/MDI TRACE BiSON Mark-1 GONG HiDHN Αστεροσεισμολογία Μαγνητοβαρύτητα Αλυσίδα πρωτονίου-πρωτονίου Πρόβλημα των ηλιακών νετρίνων
|
Η ηλιοσεισμολογία (helioseismology) είναι η μελέτη της διαδόσεως των υλικών κυμάτων πιέσεως στον Ήλιο. Παρόμοια στη φύση τους με τα σεισμικά κύματα πάνω στη Γη (πρόκειται και στις δύο περιπτώσεις για κύματα υποήχων), τα ηλιακά κύματα διαφέρουν στο ότι διαδίδονται σε πυκνό αέριο (πλάσμα) αντί για στερεά ύλη και στο ότι έχουν αμελητέα εγκάρσια συνιστώσα. Τα ηλιακά σεισμικά κύματα παράγονται από τις τυρβώδεις κινήσεις στη ζώνη ρευμάτων μεταφοράς θερμότητας, στο ανώτερο τμήμα του ηλιακού εσωτερικού. Ορισμένες συχνότητές τους ενισχύονται από ενισχυτική συμβολή. Τα κύματα μεταδίδονται μέχρι την εξωτερική φωτόσφαιρα, όπου παράγεται το ηλιακό φως που φθάνει ως εμάς, και γίνονται αντιληπτά σχεδόν σε όλες τις χρονοσειρές εικόνων του Ηλίου. Ανιχνεύονται πάντως καλύτερα με τη μέτρηση της μετατοπίσεως Ντόπλερ των φασματικών γραμμών απορροφήσεως της φωτόσφαιρας. Οι μεταβολές στη διάδοση των κυμάτων αυτών μέσα στον Ήλιο αποκαλύπτουν λεπτομέρειες για τη δομή του εσωτερικού του και επιτρέπουν στους ηλιακούς φυσικούς να αναπτύξουν εξαιρετικά λεπτομερείς περιγραφές για τις εσωτερικές φυσικές συνθήκες που επικρατούν εκεί. Η ηλιοσεισμολογία στάθηκε ικανή να αποκλείσει την πιθανότητα ότι το Πρόβλημα των ηλιακών νετρίνων οφειλόταν σε λανθασμένα μοντέλα του ηλιακού εσωτερικού. Χαρακτηριστικά που αποκαλύφθηκαν ηλιοσεισμολογικά είναι η διαφορική περιστροφή της ζώνης ρευμάτων μεταφοράς και της εσωτερικής ζώνης ακτινοβολίας με τον ηλιακό πυρήνα, φαινόμενο που παράγει το κύριο μαγνητικό πεδίο του Ηλίου, και το ότι η ζώνη ρευμάτων μεταφοράς έχει ταχέα ρεύματα πλάσματος ("jet streams") χιλιάδες χιλιόμετρα κάτω από την επιφάνεια. Αυτά τα ταχέα ρεύματα σχηματίζουν πλατιά μέτωπα στον ηλιακό ισημερινό, ενώ διασπώνται σε μικρότερες κυκλωνικές διαταραχές σε μεγάλα ηλιογραφικά πλάτη. Η ηλιοσεισμολογία είναι επίσης σε θέση να οδηγήσει στην ανίχνευση ηλιακών κηλίδων στην πλευρά του Ηλίου που τη συγκεκριμένη χρονική περίοδο είναι αόρατη από το μέρος της Γης. Ο όρος «ηλιοσεισμολογία» προήλθε από την παρόμοια πρακτική της μελέτης των γήινων σεισμικών κυμάτων για τη μελέτη της συστάσεως και των φυσικών ιδιοτήτων του εσωτερικού της Γης. Το περιεχόμενο της ηλιοσεισμολογίας μπορεί να συγκριθεί με την Αστεροσεισμολογία, που ασχολείται με τη διάδοση των ηχητικών κυμάτων στους αστέρες.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%97%CE%BB%CE%B9%CE%BF%CF%83%CE%B5%CE%B9%CF%83%CE%BC%CE%BF%CE%BB%CE%BF%CE%B3%CE%AF%CE%B1
|
Κλοντάρφ
|
Η ονομασία Cluain Tarbh προέρχεται από τον ήχο του ανέμου στην παραλία ενώ λέγεται πως ακούγεται όπως το λαχάνιασμα ενός ταύρου. Το Κλοντάρφ εξυπηρετείται από λεωφορειακές γραμμές των αστικών συγκοινωνιών του Δουβλίνου. Ο ιστορικός σιδηροδρομικός σταθμός της περιοχής, έκλεισε πριν αρκετά χρόνια, αλλά ο νέος σιδηροδρομικός σταθμός στο Κλοντάρφ Ρόουντ, βρίσκεται ανάμεσα στο Κλοντάρφ και το Φεαρβιού. Το Κλοντάρφ βρίσκεται στη βόρεια πλευρά της πόλης του Δουβλίνου, βορειοανατολικά από το κέντρο της πόλης κατά μήκος της ακτής. Δυτικά και νότια βρίσκεται το Φεαρβιού Παρκ και το προάστιο Μαρίνο, στα βόρεια τα προάστια Κίλλεστερ, Αρτέιν και Κούλοκ και στα βορειοανατολικά το Πάρκο Σεντ Αννς και το προάστιο του Ράχενυ. Στη νότια πλευρά βρίσκεται η μια πλευρά των εκβολών ενός από των τριών ποταμών του Δουβλίνου, του ποταμού Τόλκα. Ο ποταμός Νάνικεν περνά μέσω του Πάρκου Σεντ Αννς και φτάνει στη θάλασσα στην άκρη του Ράχενυ, με την εκβολή του να σημαίνει τα όρια της κοινότητας. Η νήσος Μπουλ, ανήκει στο Κλοντάρφ και το Ράχενυ, και συνδέεται με το Κλοντάρφ μέσω ιστορικής ξύλινης γέφυρας στο Ντολυμάουντ. Ενώ το μεγαλύτερο μέρος του νησιού ανήκει στην κοινότητα, το (βόρειο) Τείχος Μπουλ και οι κυματοθραύστες, οι σχετιζόμενοι δρόμοι και τα μονοπάτια, και η (ξύλινη) Γέφυρα Μπουλ ανήκουν στην Εταιρεία Λιμένος του Δουβλίνου. Στην άκρη του κυματοθραύστη υπάρχει άγαλμα της Παναγίας, Αστέρος της Θάλασσας (Our Lady, Star of the Sea (Realt na Mara)), για την προστασία των ναυτικών και των λιμενεργατών. Κάποτε υπήρχε νησί, που ονομαζόταν Νήσος Κλοντάρφ, στα ανοικτά του Κλοντάρφ κοντά στις εκβολές του Τόλκα, όπως φαίνεται σε χάρτες όπως αυτός του Τζον Ροκ το 1753, με ενιαίες κατοικίες, και κατά περιόδους (κυρίως τον 19ο αιώνα), υποδομές λουτρών. Το νησί χρησιμοποιήθηκε επίσης ως χώρος προστασίας από την πανούκλα του 1650. Τα κατασκευαστικά έργα στο Μεγάλο Νότιο Τείχος και το Τείχος Μπουλ στο Λιμάνι του Δουβλίνου άλλαξαν τη ροή των υδάτων στον Κόλπο του Δουβλίνου, απειλώντας την ύπαρξη του, αν και στην πραγματικότητα καταστράφηκε από μεγάλη καταιγίδα το 1844. Μετά την ήττα των Βίκινγκς και των συμμάχων τους από το Λένστερ στη Μάχη του Κλοντάρφ το 1014, το Κλαντάρφ απόλαυσε σχετική ειρήνη για τα επόμενα 100 χρόνια μέχρι τον ερχομό των Νορμανδών το 1172. Λίγο μετά, το Κλοντάρφ δόθηκε στον Άνταμ ντε Φέυπο, ακόλουθο του Ριχάρδου ντε Κλαρ, 2ου Δούκα του Πέμπροουκ. Αυτός κατασκεύασε το πρώτο κάστρο του Κλοντάρφ.Η κατοίκηση στην τοποθεσία του Κλοντάρφ χρονολογείται από τον 12ο αιώνα τουλάχιστον, και τον 19ο αιώνα θεωρήθηκε πως βρέθηκαν ερείπια του. Το Κλοντάρφ εμφανίζεται στον χάρτη "A Modern Depiction of Ireland, One of the British Isles" του Αβραάμ Ορτέλιους ως "Clantarfe".Η έπαυλη και η εκκλησία του Κλοντάρφ κατεχόταν από τους Ναΐτες και στη συνέχεια από τους Ιωαννίτες, και στην περιοχή υπήρχε Ιερό Πηγάδι, μέχρι πρόσφατα.Μικρή έπαυλη και οικισμός βρισκόταν στη μικρή κορυφογραμμή που είχε θέα στη θάλασσα. Η έπαυλη ανακαινίστηκε πολλές φορές με το ξενοδοχείο που βρίσκεται πλέον εκεί να χρονολογείται σε μεγάλο βαθμό από τις αρχές του 19ου αιώνα. Ο πύργος που βρίσκεται στην τοποθεσία είναι αντίγραφο του αρχικού κτίσματος των Ναϊτών στην τοποθεσία από τον 19ο αιώνα. Η γειτνιάζουσα εγκαταλελειμμένη εκκλησία είναι παλαιός ενοριακός ναός της Εκκλησίας της Ιρλανδίας, που χρονολογείται από τα μέσα του 17ου αιώνα και ίσως αποτελεί την παλαιότερη χρήση κόκκινου τούβλου στην Ιρλανδία. Το Κάστρο του Κλοντάρφ κάηκε το 1641 από τον στρατηγό του Κρόμγουελ, Σαρλ Κουτ, προφανώς ως μέσο αντιπερισπασμού για την απιστία του τότε ιδιοκτήτη, Τζορτζ Κινγκ. Το κάστρο, το κτήμα και η περιοχή λέγεται πως δόθηκαν από τον Κρόμγουελ στον Τζον Μπλάγκουελ, ο οποίος ανέθεσε τα κτήματά του στον Τζον Βέρνον γενικό διοικητή του στρατού του Κρόμγουελ στην Ιρλανδία, αν και στο Τοπογραφικό Λεξικό του Λιούις του 1897 περιγράφεται ως «δωσμένο από το Στέμμα στον Ναύαρχο Βέρνον». Η οικογένεια Βέρνον στη συνέχεια κατέλαβε το Κάστρο για περίπου 350 χρόνια.Το 1659, ο πληθυσμός του Κλοντάρφ ήταν 79 άτομα. Η αλιεία, η συλλογή στρειδιών και η γεωργία παρέμειναν οι κύριες ασχολίες στους επόμενους αιώνες, με μια μεγάλη βιομηχανία αλιείας στην περιοχή the Sheds, κοντά στις αρχές της Λεωφόρου Βερνόν (το πανδοχείο στην περιοχή χρησιμοποιεί ακόμη την ονομασία), περίπου 1 χιλιόμετρο από τον αρχικό οικισμό. Τον 18ο αιώνα, η περιοχή αυτή μετατράπηκε σε δευτερεύοντα οικισμό, ψαράδων και γεωργών, που ζούσαν σε υποτυπώδεις καλύβες με υπόστεγα ξήρανσης για τα ψάρια. Αναγράφεται εμφανώς σε χάρτες πλοήγησης του Κόλπου του Δουβλίνου που χρονολογούνται από τον 18ο αιώνα. Όμως, με τόσους «άτυπους» οικισμούς στην Ιρλανδία, το Clontarf Sheds έγινε η τοποθεσία ενός Ρωμαιοκαθολικού ναού του 19ου αιώνα - η Εκκλησία του Αγίου Ιωάννη της Εκκλησίας της Ιρλανδίας και η Ρωμαιοκαθολική εκκλησία του Αγίου Αντωνίου βρίσκονται πλησιέστερα στον αρχικό οικισμό - και έπειτα ξεπέρασε τον αρχικό οικισμό.Η έκθεση του Λιούις του 1837 ανέφερε πως «η γη στην ενορία αυτή φαίνεται να έχει το υψηλότερο επίπεδο καλλιέργειας...» Στις αρχές του 19ου αιώνα, το Κλοντάρφ έγινε διάσημος παραθεριστικός οικισμός για τους πολίτες του Δουβλίνου, οι οποίοι έφευγαν από την πόλη για να κάνουν τα λουτρά τους στην θάλασσα ή στα θερμά και ψυχρά λουτρά της περιοχής. Τα δρομολόγια με άλογα από την πόλη ξεκίνησαν και το Κλοντάρφ έγινε μια μοδάτη περιοχή - ο Σάμιουελ Λιούις καταγράφει 27 κύριες οικίες, πέρα από το Κάστρο του Κλοντάρφ, στις οποίες κατοικούσαν εύποροι και σημαντικοί ευγενείς. Στον Κατάλογο Καταγραφής του 1824 υπήρχαν τέσσερις κυρίες με τίτλο – η Κυρία Τσαρλεμόντ, η Κυρία Κάρολιν Κλέμεντς, η Κυρία Μαρία Κώλφιλντ και η Κυρία Έμιλυ Κώλφιλντ. Το Κλοντάρφ έπαιξε σημαντικό ρόλο στη σταδιοδρομία του προεξέχοντος Ιρλανδού εθνικιστή πολιτικού Ντάνιελ Ο'Κόνελλ ο οποίος διοργάνωσε στην περιοχή, συμβολικά εξαιτίας της διασύνδεσης με την μάχη του Κλοντάρφ το 1014, ένα μαζικό κάλεσμα για ακύρωση της Πράξης Ένωσης. Η συνάντηση απαγορεύθηκε από τον τότε Πρωθυπουργό Σερ Ρόμπερτ Πιλ, και παρά τις εκκλήσεις των υποστηρικτών του, ο Ο'Κόνελλ αρνήθηκε να αψηφήσει τις αρχές και ακύρωσε τη συνάντηση, μιας και δεν ήθελε να ρισκάρει τυχόν αιματοκύλισμα.Σημαντική ήταν η παρουσία του Σερ Μπέντζαμιν Λι Γκίνες, γιου του Αρθούρου Γκίνες Β΄, και του συνεργάτη του με τον οποίον διαχειριζόταν το ζυθοποιείο του Κλοντάρφ, έχοντας αγοράσει κτήματα στο Κλοντάρφ και το Ράχενυ.Μέχρι τα τέλη του 19ου αιώνα το Κλοντάρφ αστικοποιήθηκε, αρχικά ως παραθεριστικός οικισμός για εύπορους κατοίκους του Δουβλίνου, και πολύ γρήγορα ως προάστιο της πόλης. Γραμμή τροχιοδρόμου (τραμ) λειτουργούσε κατά μήκος της ακτής, αυξάνοντας την δραστηριότητα στην περιοχή.Για κάποιο διάστημα, το Κλοντάρφ ήταν αστική περιοχή με τα δικά της δικαιώματα, αλλά έχασε αυτή τη μορφή του στις αρχές του 20ού αιώνα. Μέχρι τα μέσα του 20ού αιώνα απορροφήθηκε πλήρως από την πόλη και πλέον θεωρείται τμήμα των εσωτερικών προαστίων. Το σημαντικότερο σημείο αναψυχής του Κλοντάρφ είναι η προκυμαία του, που βρίσκεται κατά μήκος της Alfie Byrne Road μέχρι την ξύλινη γέφυρα στο Ντολλυμάουντ. Η προκυμαία είναι δημοφιλές σημείο για τρέξιμο, περπάτημα, ιστιοπλοΐα και ποδηλασία. Μεταξύ των χαρακτηριστικών της προκυμαίας είναι το αντίγραφο αγάλματος Μωάι της Νήσου του Πάσχα, το οποίο αποτελεί διπλωματικό δώρο του Πρέσβη της Χιλής. Επίσης στην προκυμαία βρίσκεται η ιδιωτική ανοικτή πισίνα του Κλοντάρφ, η οποία κάποτε αποτελούσε γνωστό προορισμό αναψυχής με θερμά και ψυχρά λουτρά, αλλά πλέον έχει εγκαταλειφθεί. Τέλος υπάρχουν δημόσιες γέφυρες διάβασης πεζών, πάνω από τις οδούς.Το Κλοντάρφ επίσης βρίσκεται πλησίον του Πάρκου Σεντ Αννς, το οποίο μοιράζεται με το Ράχενυ. Πέρα από μεγάλους περιπατητικούς διαδρόμους και ανοιχτές περιοχές, το πάρκο περιλαμβάνει πολυάριθμες αθλητικές υποδομές, όπως αγωνιστικούς χώρους και χώρους μη αθλητικής αναψυχής. Σε αυτούς περιλαμβάνεται το Κέντρο Τέχνης, στο οποίο υπάρχουν καταστήματα καλλιτεχνών και στούντιο, καφετέρια και ανοιχτές αγορές κυρίως τα σαββατοκύριακα, μαζί με έναν μεγάλο κήπο ρόδων που βρίσκεται δίπλα από τα γήπεδα της Γαελικής Αθλητικής Ομοσπονδίας.Το Κλοντάρφ έχει πρόσβαση στο νησί Νορθ Μπουλ μέσω της περιοχής Ντολλυμάουντ. Στο νησί υπάρχει ο χώρος αναψυχής Dollymount Strand όπως και δύο γήπεδα γκολφ. Το νησί είναι ακόμη γνωστό για την άγρια ζωή του, και τη λιμνοθάλασσα και τους βάλτους ανάμεσα στο νησί και τη στεριά που είναι σημείο κατάλληλο για παρακολούθηση πτηνών.Στο Κλοντάρφ υπάρχουν πολλές επιχειρήσεις, όπως σουπερμάρκετ, πανδοχεία, εστιατόρια, υποκαταστήματα τραπεζών, φαρμακεία και ιατρεία. Το Κλοντάρφ έχει σήμερα τρεις Ρωμαιοκαθολικές ενορίες, μία της Εκκλησίας της Ιρλανδίας, Πρεσβυτεριανό Εκκλησίασμα και ενορία Μεθοδιστών.Ιστορικά το Κλοντάρφ είχε ισχυρή Προτεσταντική κοινότητα για πολλά χρόνια, με την ενορία της Εκκλησίας της Ιρλανδίας να είναι μια από τις πιο πολυάριθμες Αγγλικανικές ενορίες της χώρας μέχρι την δεκαετία του 1950. Στην απογραφή του 1911, το 39% του πληθυσμού του Κλοντάρφ ήταν Προτεστάντες, το 25% υποστηρικτές της Εκκλησίας της Ιρλανδίας, το 8,5% Πρεσβυτεριανοί και το 5,5% Μεθοδιστές. Οι σχέσεις μεταξύ των κοινοτήτων ήταν πάντοτε καλές στο Κλοντάρφ ενώ υπήρχαν και μικτοί γάμοι ακόμη και το 1911. Στο Κλοντάρφ υπάρχουν πολλοί αθλητικοί σύλλογοι, μεταξύ των οποίων ράγκμπι, ποδοσφαίρου, γκολφ, κρίκετ, ιστιοπλοΐας και γαελικών αθλημάτων.Στο Κλοντάρφ υπάρχει ισχυρός σύλλογος ράγκμπι, ο οποίος έφτασε σε δύο εθνικούς τελικούς. Το Clontarf Cricket Club Ground, που βρίσκεται στον ίδιο χώρο με τον σύλλογο του ράγκμπι φιλοξένησε τον τελικό του Τροπαίου ICC του 2005. Φιλοξένησε πολλούς διεθνείς αγώνες κρίκετ, και είναι έδρα της εθνικής ομάδας κρίκετ της Δημοκρατίας της Ιρλανδίας.Η πρώτη ομάδα του Clontarf Cricket Club κέρδισε το κύπελλο Leinster Senior Cup το 2007 και το 2008.Το Κλοντάρφ είναι έδρα αρκετών σωματείων γαελικού αθλητισμού που συμμετέχουν στο κομητειακό πρωτάθλημα του Δουβλίνου στο γαελικό ποδόσφαιρο, το γυναικείο ποδόσφαιρο, το χέρλινγκ και το καμόγκι. Η Clontarf GAA ιδρύθηκε το 1961 και έχει ως έδρα στο Seafield Road και παίζει τους εντός έδρας αγώνες στο St.Anne's Park στο Ράχενυ. Η Scoil Uí Chonaill CLG έχει την έδρα της στο Clontarf Road και συμμετέχει σε διοργανώσεις από το 1953.Υπάρχουν επίσης δύο σωματεία αντισφαίρισης - το Clontarf Lawn Tennis Club στο Oulton Road και το Clontarf Parish Lawn Tennis Club στο Seafield Road, το οποίο πρόσφατα επανεκκίνησε τις δραστηριότητες του στην ενορία της Εκκλησίας της Ιρλανδίας. Υπάρχουν γήπεδα αντισφαίρισης και στο ιδιωτικό Westwood Club, μεταξύ Κλοντάρφ και Φεαρβιού.Ο Σύλλογος Ταεκβον-ντό του Κλοντάρφ (Clontarf Taekwon-do Club) έχει την έδρα του στο σχολείο Belgrove Boys' και ιδρύθηκε το 2013. Συμμετέχει σε εθνικές και διεθνείς διοργανώσεις.Η ιστιοπλοΐα σχετίζεται με το Κλοντάρφ μέσω του Clontarf Yacht & Boat Club, έναν από τους παλαιότερους ιστιοπλοϊκούς ομίλους στον Κόλπο του Δουβλίνου, έχοντας ιδρυθεί το 1875.Στο Κλοντάρφ υπάρχει και η Κεντρική Θεραπευτική Κλινική (Central Remedial Clinic) και το Ορθοπεδικό Νοσοκομείο της Ιρλανδίας (Incorporated Orthopaedic Hospital of Ireland) (από το 1876), καθώς και σημαντικό κέντρο για την Ομοσπονδία Ατόμων με Αναπηρικό Καρότσι της Ιρλανδίας (Irish Wheelchair Association). Δεν υπάρχουν τοπικές εφημερίδες αλλά στο παρελθόν εκδιδόταν το "Clontarf's Eye." Στα σχολεία πρωτοβάθμιας εκπαίδευσης στην περιοχή ανήκουν τα Belgrove National School (NS), Greenlanes NS (Εκκλησία της Ιρλανδίας) και Howth Road Mixed NS (Πρεσβυτεριανό). Σε δευτεροβάθμιο επίπεδο, η περιοχή εξυπηρετείται από τα Mount Temple Comprehensive School, Holy Faith School (για κορίτσια) και, στο όριο με το Ράχενυ, το St. Paul's College (για αγόρια).Ακόμη υπάρχουν υποδομές για ειδική εκπαίδευση στις εγκαταστάσεις της Κεντρικής Θεραπευτικής Κλινικής και της Ομοσπονδίας Ατόμων με Αναπηρικό Καρότσι. Το Κλοντάρφ ανήκει στην δικαιοδοσία του Δημοτικού Συμβουλίου του Δουβλίνου. Πρόκειται για αστική κοινότητα που αποτελείται από πολλούς οικισμούς. Το Κλοντάρφ εκπροσωπείται από την εκλογική περιφέρεια Δουβλίνο Βόρεια-Κεντρικό Ντάιλ και είναι το κύριο μέρος της Τοπικής Εκλογικής Περιοχής στις δημοτικές εκλογές. Στο Κλοντάρφ ήταν η πρώτη τοποθεσία της ντίσκο Grove Social Club από το 1967 έως το 1997.Στην προκυμαία υπάρχει κυκλικό υπόστεγο βροχής, το οποίο σχηματίζει μια κάψουλα πάνω από το πρώην ορυχείο μολύβδου, το οποίο έκλεισε λόγω συνεχών πλημμυρών. Τζον Ρόουσον, Υποκόμης του Κλοντάρφ, κορυφαίος πολιτικός κατά την διάρκεια της βασιλείας του Ερρίκου Η΄ και τελευταίος Επικεφαλής του Τάγματος του Αγίου Ιωάννη της Ιερουσαλήμ. Σερ Πάτρικ Γουάιτ, δικαστής του Ανωτάτου Δικαστηρίου και κάτοχος γης στην περιοχή τις δεκαετίες του 1540 και του 1550. Ρίτσι Μπάουτσερ, γενικός διευθυντής της Τράπεζας της Ιρλανδίας. Τζέρυ Μπριν, πρώην Λόρδος Δήμαρχος του Δουβλίνου. Μαρία Ντόυλ, ηθοποιός. Πάντυ Γκλάκιν, βιολιστής. Μπερναντέτ Γκρίβυ, σοπράνο. Νιλ Τζόρνταν, σκηνοθέτης. Ντέκλαν Κίμπερντ, ακαδημαϊκός. Κρίστυ Ο'Κόννορ, γκολφέρ. Μπράιαν Ο'Ντρίσκολ, πρώην αρχηγός της ομάδας ράγκμπι της Ιρλανδίας. Όταν ο Έρβιν Σρέντινγκερ μετακόμισε στο Δουβλίνο, έμεινε στο Κλοντάρφ. Μπραμ Στόκερ, συγγραφέας του Δράκουλα. Ντον Γουιτσερλέι, ηθοποιός Ιστοσελίδα για το Κλοντάρφ
|
Το Κλοντάρφ (αγγλικά: Clontarf, ιρλανδικά: Cluain Tarbh, μετάφραση: λιβάδι του ταύρου) είναι παράκτιο προάστιο στη βόρεια πλευρά του Δουβλίνου, στη Δημοκρατία της Ιρλανδίας. Είναι περισσότερο γνωστό για τη Μάχη του Κλοντάρφ το 1014, στην οποία ο Μπράιαν Μπόρου, Βασιλιάς της Ιρλανδίας, επικράτησε επί των Βίκινγκς του Δουβλίνου και τους συμμάχους τους, τους Ιρλανδούς του Λένστερ. Η μάχη, η οποία επεκτάθηκε σε ευρύτερη περιοχή, σηματοδότησε το τέλος των Πόλεμων μεταξύ Ιρλανδών και Βίκινγκς.Πρόκειται επίσης για αστική κοινότητα στην αρχαία βαρωνία του Κούλοκ. Ενώ το Κλόνταρφ δε διαθέτει «κεντρικό σημείο», ιστορικά είχε δύο πληθυσμιακά κέντρα, ένα στην ακτή προς την πόλη και τον οικισμό των αλιέων βορειότερα από την ακτή, στις Καλύβες του Κλοντάρφ, εκεί που πλέον βρίσκεται η λεωφόρος Βέρνον. Το Κλοντάρφ έχει πληθώρα εμπορικών υποδομών σε διάφορες περιοχές, κυρίως στην λεωφόρο Βέρνον. Γειτονεύει με το Φέαρβιου, το Μαρίνο, το Κίλλεστερ, το Αρτέιν και το Ράχενυ, και ανήκει στην ταχυδρομική περιοχή Δουβλίνο 3. Το Κλοντάρφ είναι παραθαλάσσιο προάστιο σε απόσταση 3 χιλιομέτρων από το Δουβλίνο και 11 χιλιομέτρων από το Χόουθ πάνω στοn δρόμο που συνδέει τις δύο πόλεις. Οι περισσότεροι δρόμοι είναι κάθετοι προς την ακτή.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9A%CE%BB%CE%BF%CE%BD%CF%84%CE%AC%CF%81%CF%86
|
Ευδοκία Ιγγερίνα
|
Η Ευδοκία ήταν κόρη του Ιγγερινού, που ήταν στη φρουρά των Βαράγγων στην υπηρεσία του αυτοκράτορα. Η μητέρα της ήταν κόρη του Μαρτινάκιου, 5ου απογόνου τού Ανδρέα μικρανιψιού του Ηρακλείου και είχε μακρινή σχέση με την αυτοκρατορική οικογένεια. Επειδή η οικογένειά της ήταν εικονομαχική, η αυτοκράτειρα Θεοδώρα την αποδοκίμαζε σθεναρά. Περίπου το 855 η Ευδοκία έγινε η ερωμένη του γιου της Θεοδώρας, Μιχαήλ Γ΄, ο οποίος έτσι επιβαρύνθηκε με την οργή της μητέρας του και του ισχυρού υπουργού Θεόκτιστου. Ανίκανος να διακινδυνεύσει ένα μεγάλο σκάνδαλο, ο Μιχαήλ άφησε τον Ευδοκία και την πάντρεψε με τον φίλο του Βασίλειο, αλλά συνέχισε τη σχέση του μαζί της. Ο Βασίλειος αντισταθμίστηκε με την αδελφή του αυτοκράτορα Θέκλα ως δικιά του ερωμένη. Η Ευδοκία γέννησε ένα γιο, τον Λέοντα, τον Σεπτέμβριο του 866 και έναν άλλον, τον Στέφανο, τον Νοέμβριο του 867. Ήταν επίσημα παιδιά του Βασιλείου, αλλά αμφισβητήθηκε η πατρότητά τους, προφανώς, ακόμη και από τον ίδιο τον Βασίλειο. Η παράξενη προώθηση του Βασιλείου ως συν-αυτοκράτορα (Μάιος 867) δανείζει κάποια υποστήριξη στην πιθανότητα, ότι τουλάχιστον ο Λέων ήταν πραγματικά νόθος γιος του Μιχαήλ Γ΄. Η καταγωγή των νεότερων παιδιών της Ευδοκίας δεν αποτελεί αντικείμενο της διαφοράς, αφού ο Μιχαήλ Γ΄ δολοφονήθηκε το Σεπτέμβριο του 867. Για μια δεκαετία ενώ βασίλευε ο Βασίλειος, η Ευδοκία ενεπλάκη με άλλον άνδρα, τον οποίο ο αυτοκράτορας διέταξε να καρεί μοναχός. Το 882, επέλεξε τη Θεοφανώ ως σύζυγο για το γιο της Λέοντα και πέθανε λίγο αργότερα. Η Ευδοκία και ο Βασίλειος είχαν επισήμως έξι γνωστά παιδιά: τον Συμπάτιο (865 - 3 Σεπτεμβρίου 879), που μετονομάστηκε σε Κωνσταντίνος, συναυτοκράτορα του Βασίλειου έως τον θάνατό του, που είχε αρραβωνιαστεί την Ερμενγάρδη της Ιταλίας· τον Λέοντα, που μπορεί να ήταν γιος του Μιχαήλ Γ΄· τον Πατριάρχη Στέφανο Α΄ που επίσης μπορεί να ήταν γιος του Μιχαήλ Γ΄· τον Αλέξανδρο· την Άννα, την Ελένη και τη Μαρία, που στάλθηκαν καλόγριες στο μοναστήρι της Αγίας Ευφημίας. [1]
|
Η Ευδοκία Ιγγερίνα (840 – 882) ήταν σύζυγος του Αυτοκράτορα των Ρωμαίων Βασιλείου Α΄, ερωμένη του προκατόχου του Μιχαήλ Γ΄ και μητέρα των αυτοκρατόρων Λέοντα ΣΤ΄ και Αλέξανδρου και του Στέφανου Α΄ Πατριάρχη της Κωνσταντινούπολης.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%95%CF%85%CE%B4%CE%BF%CE%BA%CE%AF%CE%B1_%CE%99%CE%B3%CE%B3%CE%B5%CF%81%CE%AF%CE%BD%CE%B1
|
Απολυταρχία
|
Η απολυταρχία δημιουργήθηκε στο πρώτο μισό του 17ου αιώνα και έφτασε υπό τον Λουδοβικο ΙΔ' στο ζενίθ του. Ο Λουδοβίκος ΙΔ' κατόρθωσε να περιορίσει πολύ όλες τις άλλες εξουσίες στο γαλλικό κράτος. Επίσης ο κλήρος και οι ευγενείς έφθασαν στο σημείο να εξαρτώνται από τον βασιλιά, καθώς χρειάζονταν την οικονομική υποστήριξη του για να πάρουν μέρος στη δαπανηρή ζωή της βασιλικής αυλής. Σε όλα σχεδόν τα κράτη που είχαν απολυταρχία, αυτή συνοδεύτηκε από πολλές μεταρρυθμίσεις στην οικονομία, τη διοίκηση και τη δικαιοσύνη. Ο στόχος ήταν να δυναμώσει το κράτος και να γίνει πολύ ισχυρό. Ο Ζαν Μπατίστ Κολμπέρ, υπουργός οικονομικών υπό τον Λουδοβίκο ΙΔ', ίδρυσε την οικονομική μορφή του μερκαντιλισμού, που συγγενεύει με την έννοια του μονοπωλίου. Ο μονάρχης στηρίζεται σε πέντε πυλώνες δύναμης: Ο στρατός είναι απαραίτητος σε έναν μονάρχη, καθώς αυξάνει τη δύναμη και την επιρροή του, όχι μόνο στο εσωτερικό της χώρας, αλλά και στο εξωτερικό. Η Γαλλία είχε το 1664 περίπου 45.000 στρατιώτες ενώ μέχρι το 1703 είχε φτάσει να έχει περίπου 400.000. Έτσι είχε γίνει η ισχυρότερη στρατιωτικά χώρα της Ευρώπης. Ο Λουδοβίκος ΙΔ' χρειαζόταν αυτό τον πολυάριθμο στρατό για να προλάβει τις επαναστάσεις στο εσωτερικό της χώρας του και έτσι να διατηρήσει την απόλυτη εξουσία. Η ανώτερη εντολή στον στρατό ανήκε σε αυτόν. Επιθυμούσε κυρίως να κάνει τη Γαλλία ηγέτιδα δύναμη στην Ευρώπη, πράγμα που το κατόρθωσε, αν και για σύντομο χρονικό διάστημα. Τα τεράστια ποσά χρημάτων που χρειάζονταν για τη διατήρηση ενός τόσο μεγάλου στρατού ήταν πολύ επιβαρυντικά για την οικονομία του κράτους. Ο απόλυτος μονάρχης συγκέντρωσε όλες τις δυνάμεις στα χέρια του. Αυτός δημιουργούσε τους νόμους και ήταν ταυτόχρονα ανώτατος δικαστής. Τη διακυβέρνηση του κράτους μπορούσε να την αφήσει σε έναν ανώτατο υπουργό, αυτός όμως επέλεξε να είναι ο ένας και μοναδικός κυβερνήτης. Ο μονάρχης και η αυλή του είναι το επίκεντρο της κοινωνικής και της πολιτιστικής ζωής ολόκληρης της χώρας. Οι ευγενείς και ο κλήρος συμμετέχουν σε φαντασμαγορικές γιορτές, σε χορούς, σε πολυτελή γεύματα, σε κυνήγια, χτίζουν λαμπρά κάστρα κτλ. Στην εποχή της απολυταρχίας κέντρο ήταν το τεράστιο και υπέρλαμπρο ανάκτορο των Βερσαλλιών. Εξαιτίας της συνεχούς οικονομικής εξάρτησης από τον βασιλιά, ο κλήρος και οι ευγενείς χάνουν την ανεξαρτησία τους. Ο μονάρχης είναι ταυτόχρονα αρχηγός και ρυθμιστής της πνευματικής ζωής. Τότε πιστευόταν ότι κυβερνούσε με τη χάρη του Θεού. Δηλαδή πάνω από αυτόν δεν βρισκόταν κανένας, εκτός από τον Θεό, ενώ ήταν και ο εκπρόσωπος του Θεού στη γη. Τότε, επειδή υπήρχαν και αρκετοί προτεστάντες, ο βασιλιάς Λουδοβίκος ΙΔ' έκανε έναν ολόκληρο αγώνα για να τους διώξει από τη Γαλλία. Ο μερκαντιλισμός χαρακτηριζόταν από μια κεντρική, συστηματική και ενωτική οικονομική πολιτική. Έτσι τα κρατικά έσοδα είναι απαραίτητα για τη συντήρηση του στρατού, για τη συντήρηση της πολυέξοδης βασιλικής αυλής, καθώς και για την επεκτατική πολιτική. Για αυτό ακολουθήθηκαν τα εξής μέτρα: α) αύξηση της εξαγωγής προϊόντων, μείωση των εισαγωγών, β) δημιουργία ισχυρού στόλου για τη μεταφορά των πρώτων υλών και την αποφυγή τυχόν πολεμικών συγκρούσεων, γ) δημιουργία οδικού δικτύου: δρόμοι, κανάλια, γέφυρες, και δ) ίδρυση αποικιών σε συνεργασία με εταιρείες εμπορίου, όπου οι αποικίες θα έπρεπε να μείνουν σε απόλυτη εξάρτηση από τη μητρόπολη. Στα πρώτα χρόνια της νεώτερης ευρωπαϊκής ιστορίας η απολυταρχία ήταν πολύ διαδεδομένη στην Ευρώπη και έφτασε σε μεγάλη άνθηση κατά την εποχή του Μπαρόκ. Το κύριο παράδειγμα για μια απολυταρχική εξουσία είναι ο Λουδοβίκος ΙΔ' ο οποίος απαγόρευσε τον προτεσταντισμό, ανακαλώντας το Διάταγμα της Νάντης. Πολιτική πυξίδα
|
Με τον όρο απολυταρχία εννοείται το πολίτευμα, στο οποίο ένας κυρίαρχος - κυρίως ένας βασιλιάς, ένας δικτάτορας ή ένας αυτοκράτορας - κατέχει απεριόριστη δύναμη και μπορεί και την ασκεί στη χώρα του. Σε αυτό το πολίτευμα δεν υπάρχει χωρισμός των εξουσιών. Ο μονάρχης του κράτους ελέγχει και τις τρεις εξουσίες: τη νομοθετική, την εκτελεστική και τη δικαστική. Σε αντίθεση με τη δικτατορία, ο μονάρχης κατέχει την εξουσία νόμιμα μέσω διαδοχής, κυρίως από πατέρα σε γιο.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%91%CF%80%CE%BF%CE%BB%CF%85%CF%84%CE%B1%CF%81%CF%87%CE%AF%CE%B1
|
BMW Nazca C2
|
Ένα επιπλέον, ιδιαίτερα εντυπωσιακό, σχεδιαστικό στοιχείο, ήταν ότι ενώ οι πόρτες τους άνοιγαν κανονικά, τα παράθυρα άνοιγαν προς τα πάνω, με τέτοιο τρόπο που να θυμίζουν φτερά γλάρου.Και τα δύο μοντέλα έφεραν τον ίδιο V12 κινητήρα με τις BMW E32 750i και BMW E31 850i, κυβισμού 4.988 cm³, ισχύος 350 hp στις 5.200 στροφές το λεπτό, που προσέφερε επιτάχυνση 0 - 100 km/h (0 - 60 mph) σε 3,7 δευτερόλεπτα και τελική ταχύτητα 325 km/h (202 mph). Συνδυαζόταν με 5-τάχυτο μηχανικό κιβώτιο. Το 1993, η εταιρεία Italdesign παρουσίασε μία νέα, ακόμα πιο εντυπωσιακή, σχεδιαστικά, καμπριολέ εκδοχή της C2, υπό το όνομα C2 Spider. Έφερε τον κινητήρα S70B56, από την κορυφαία έκδοση της Σειράς 8, την BMW 850 CSi, κυβισμού 5.567 cm³ και ισχύος 380 hp, καθώς και το ίδιο 6-τάχυτο μηχανικό κιβώτιο της έκδοσης 850 CSi. Συνολικά παρήχθησαν 3 αντίτυπα σειράς BMW Nazca: ένα Nazca Μ12, ένα Nazca C2 και ένα Nazca C2 Spider. Και τα τρία έχουν κατά καιρούς οδηγηθεί και δοκιμαστεί από το προσωπικό της εταιρείας. Η εκδοχή C2 Spider εμφανίστηκε στο βιντεοπαιχνίδι των PlayStation και Microsoft Windows Need For Speed II Special Edition το 1997. Το αρχικό Nazca C2 εμφανίστηκε στο βιντεοπαιχνίδι Need For Speed III: Hot Pursuit το 1998 και ειδικότερα στην εκδοχή του PlayStation. The Nazca C2 at TopSpeed.com ConceptCarz: Italdesign Nazca C2 BMW Nazca M12 und Nazca C2 (στα γερμανικά)
|
Το αρχικό BMW Nazca M12 και το σχεδιαστικά βελτιωμένο BMW Nazca C2, που παρουσιάστηκε αμέσως μετά, ήταν δύο πρωτότυπα αυτοκίνητα (concept cars) υψηλών επιδόσεων, της γερμανικής αυτοκινητοβιομηχανίας BMW. Παρουσιάστηκαν το 1991, ως μελέτη για έναν πιθανό αντικαταστάτη της εντυπωσιακής BMW M1 του 1978 - 1981, αν και τελικώς κανένα από τα δύο μοντέλα δεν έφτασε στην παραγωγή. Τα μοντέλα είναι γνωστά και ως Italdesign Nazca Μ12 και Italdesign Nazca C2. Οι εναλλακτικές ονομασίες οφείλονται στο ότι τα μοντέλα σχεδιάστηκαν από την εταιρεία Italdesign, οίκος του γνωστού σχεδιαστή αυτοκινήτων Τζορτζέτο Τζουτζιάρο. Και τα δύο είχαν μια σχεδίαση στο μπροστινό μέρος που παρέπεμπε άμεσα στα τότε μοντέλα παραγωγής της BMW.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/BMW_Nazca_C2
|
Ιωάννης Εμμανουήλ της Πορτογαλίας
|
Ήταν ο μόνος (επιζήσας) γιος τού Ιωάννη Γ΄ της Πορτογαλίας και της Αικατερίνης των Αψβούργων, κόρης τού Φιλίππου Α΄ της Καστίλης. Γεννήθηκε στο ανάκτορο της Έβορα και έγινε διάδοχος το 1539, όταν απεβίωσε 6 ετών ο μεγαλύτερος αδελφός του. Άλλοι τρεις μεγαλύτεροι αδελφοί απεβίωσαν 1, 3 και 6 ετών. Ως έφηβος ήταν ασθενής και οι συχνές επιγαμίες μεταξύ των Οίκων της Πορτογαλίας και της Ισπανίας πιστεύεται, ότι ήταν η αιτία για την κακή υγεία του. Απεβίωσε από φυματίωση το 1554 σε ηλικία 16 ετών, αλλά μερικοί ιστορικοί πιστεύουν, ότι η αιτία ήταν ο διαβήτης, ασθένεια πού ίσως κληρονόμησε από τον πάππο του Φίλιππο Α΄. Δεκαοκτώ ημέρες μετά γεννήθηκε ο γιος του Σεβαστιανός, που τον διαδέχθηκε. Νυμφεύτηκε το 1552 την εξαδέλφη του (από τη μεριά τού πατέρα του και της μητέρας του) Ιωάννα των Αψβούργων, κόρη τού Καρόλου Α΄ της Ισπανίας και είχε τέκνα: Σεβαστιανός 1554-1578, βασιλιάς της Πορτογαλίας. Chisholm, Hugh, ed. (1911). "John III. of Portugal". Encyclopædia Britannica. 15 (11th ed.). Cambridge University Press. p. 444.
|
O Ιωάννης-Εμμανουήλ, πορτογαλ. João Manuel (4 Ιουνίου 1537 - 2 Ιανουαρίου 1554) από τον Οίκο των Καπετιδών-Πορτογαλίας-Αβίς ήταν πρίγκιπας (infante) της Πορτογαλίας και διάδοχος.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%99%CF%89%CE%AC%CE%BD%CE%BD%CE%B7%CF%82_%CE%95%CE%BC%CE%BC%CE%B1%CE%BD%CE%BF%CF%85%CE%AE%CE%BB_%CF%84%CE%B7%CF%82_%CE%A0%CE%BF%CF%81%CF%84%CE%BF%CE%B3%CE%B1%CE%BB%CE%AF%CE%B1%CF%82
|
Καθεδρικός Ναός του Άαχεν
|
Ο ναός άρχισε να χτίζεται κατά τη βασιλεία του Καρλομάγνου πάνω στα ερείπια παλαιότερου παρεκκλησιού, ο οποίος αναφέρεται σε πηγές του 766. Ο παλιός ναός, ο οποίος έχει εντοπιστεί, χτίστηκε σε ένα σύμπλεγμα ρωμαϊκών κτιρίων, κυρίως λουτρών και για την ανοικοδόμησή του χρησιμοποιήθηκαν μέρη αυτών των κτιρίων. Με τη στέψη του Καρλομάγνου σε βασιλιά των Φράγκων το 768 στη Noyon απέκτησε το Άαχεν μεγάλη πολιτική σημασία εφόσον άρχισε να χτίζεται στην πόλη το μεγαλύτερο από τα ανάκτορα του νέου βασιλιά.. Η επιλογή του Άαχεν ως βασιλική πόλη (Λατιν. urbs regalis) δεν ήταν τυχαία. Η γεωστρατηγική θέση της πόλης ανάμεσα στην κύρια εμπορική οδό από την Κολωνία στο Παρίσι καθώς βρισκόταν στο κέντρο του Βασιλείου των Φράγκων, το οποίο επεκτεινόταν από τα Πυρηναία στα ισπανικά σύνορα μέχρι τον ποταμό Έλβα και από τη Βόρεια Θάλασσα στην κεντρική Ιταλία. Επίσης οι ιαματικές πηγές της πόλης, οι οποίες είχαν προσελκύσει και τους Ρωμαίους (η λατινική ονομασία της πόλης είναι Aquisgranum που σημαίνει Νερά του Γράνου) στην περιοχή αυτή καθώς και τα προς κυνήγι προσφερόμενα κοντινά δάση αποτέλεσαν πιθανότατα λόγους για την επιλογή του Άαχεν ως είδους πρωτεύουσας για τον Καρλομάγνο. Η ακριβής ημερομηνία της έναρξης της ανοικοδόμησης του ναού δεν είναι γνωστή. Το 788 ολοκληρώθηκε το βασιλικό ανάκτορο, το οποίο βρισκόταν στη θέση του σημερινού δημαρχείου. Την ίδια περίοδο πρέπει να άρχισε και η ανοικοδόμηση του παρεκκλησιού το οποίο έμελλε να γίνει ο σημερινός Καθεδρικός. Ουσιαστικά πρωταρχικά το παρεκκλήσι αποτελούσε μέλος του ανακτορικού συμπλέγματος με το οποίο συνδεόταν μέσω μιας στοάς η οποία σήμερα δε σώζεται. Ο Αλκουίνος, Άγγλος μοναχός και διδάσκαλος στο Άαχεν εκείνη την περίοδο, αναφέρει ότι διακοσμητικές ρωμαϊκές κολώνες τοποθετήθηκαν το 798. Αυτό το γεγονός δείχνει ότι ο ναός πρέπει να αποπερατώθηκε λίγο αργότερα. Η μεταφορά ιερών λειψάνων στο Άαχεν κατά τα έτη 800 και 801 δείχνει ότι εκείνη την περίοδο θα πρέπει να εγκαινιάστηκε ο ναός. Το εν λόγω παρεκκλήσι χτίστηκε ως κυκλικό κτίριο αποτελούμενο από ένα κεντρικό οκτάγωνο και ένα δεκαεξάγωνο να το περικλείει με τρούλο. Το όνομα του πρωτομάστορα έχει διασωθεί, πρόκειται για τον Odo von Metz. Η κεντρική θύρα, η οποία διασώζεται, είναι μπρούτζινη και αρχαιολογικές έρευνες στο Άαχεν έδειξαν ότι κατασκευάστηκε στην πόλη, γεγονός που αποδεικνύει την πρόοδο στον τομέα των τεχνών την περίοδο εκείνη στο Άαχεν. Ο διάκοσμος της θύρας δείχνει ιταλικές επιρροές, κάτι που επιβεβαιώνει τις πηγές, οι οποίες αναφέρουν συμβολή ξένων τεχνιτών στην κατασκευή του ναού. Σε όλη τη διάρκεια του Μεσαίωνα η μπρούτζινη διπλόθυρα ήταν γυαλισμένη ώστε να δίνει την εντύπωση ότι είναι χρυσή. Ονομάζεται Θύρα των Λεόντων από το διάκοσμο της που φέρει κεφαλές λιονταριών από των οποίων τα στόματα κρέμονταν παλαιότερα μεγάλα δαχτυλίδια. Το κύριο κτίριο έχει δύο επίπεδα με το δεκαεξάγωνο να αποτελεί όροφο και να δημιουργεί δύο γαλαρίες και το οκτάγωνο να είναι ως τη σκεπή ελεύθερο. Τρεις σειρές οκτώ τόξων διακοσμούν το ναό. Η πρώτη οκτάδα χωρίζει στο ισόγειο το οκτάγωνο από το δεκαεξάγωνο που το περικλείει. Στον όροφο τα τόξα αποτελούν παράθυρα προς στο κέντρο και είναι ταξινομημένα σε δύο επίπεδα. Τα εν λόγω τόξα διακοσμούνται από 36 ρωμαϊκές κολώνες (δύο ανά τόξο) κορινθιακού ρυθμού οι οποίες αφαιρέθηκαν από ναούς της Ρώμης και της Ραβέννας με άδεια του Πάπα Αδριανού του Α' και μεταφέρθηκαν στο Άαχεν για το σκοπό αυτό. Σήμερα σώζονται οι 24 από τις αρχαίες κολώνες ενώ οι υπόλοιπες είναι απομιμήσεις νεοτέρων χρόνων. Τον κύκλο των τόξων στον όροφο περιστοιχίζουν μπρούτζινα κάγκελα, επίσης καρολίγγειας περιόδου. Οι τοίχοι εκείνη την περίοδο ήταν απλά βαμμένοι άσπροι ενώ οκτώ παράθυρα φώτιζαν το χώρο. Ο σημερινός διάκοσμος των τοίχων είναι σχετικά πρόσφατος. Μετά τη λεηλασία του ναού από τους Γάλλους του Ναπολέοντα το Άαχεν περιήλθε το 1815 στην Πρωσία και με την δημιουργία της Γερμανικής Αυτοκρατορίας το 1871 αποφασίστηκε η αποκατάσταση του ναού. Η βυζαντινή αρχιτεκτονική του ναού ενέπνευσε στις αρχές του 20ου αιώνα τους αρχιτέκτονες ώστε να επιλέξουν βυζαντινά πρότυπα για τη διακόσμηση του ναού. Έτσι οι τοίχοι του εξαγώνου καλύφθηκαν από μαρμάρινες πλάκες ενώ οι τοίχοι των δεκαεξάγωνων γαλαριών και του τρούλου διακοσμούνται με μωσαϊκά. Στη δυτική πλευρά του ορόφου κοιτάζοντας προς Ανατολάς βρίσκεται ο λεγόμενος «Θρόνος του Καρλομάγνου». Μέχρι και πριν λίγα χρόνια αμφισβητούσαν πολλοί ιστορικοί την αυθεντικότητα του μαρμάρινου θρόνου αυτού για το αν όντως πρόκειται για θρόνο του 9ου αι. ή αν πρόκειται για δημιούργημα του 10ου. Οι καρολίγγειες πηγές (Αλκουίνος και Αϊνχάρδος) αν και περιγράφουν λεπτομερέστατα το ναό επί Καρλομάγνου δεν αναφέρουν καθόλου το θρόνο. Με τη στέψη του Όθωνα του Μεγάλου το 936 εμφανίζεται ο θρόνος στην Ιστορία. Το ερώτημα που αιωρούνταν επί χρόνια ήταν αν ο θρόνος είναι όντως αυτός του Καρλομάγνου ή αν ο Όθων για να δώσει ιδιαίτερο βάρος στη στέψη του θέλοντας να βάλει τον εαυτό του στην άμεσε διαδοχή του Καρλομάγνου ήρθε στο Άαχεν για τη στέψη του και έφτιαξε το θρόνο αυτό για περαιτέρω εντυπωσιασμό. Αρχαιολογικές έρευνες τα τελευταία χρόνια έφεραν στο φως κάτω από τη μαρμάρινη πλάκα του καθίσματος ένα περαιτέρω ξύλινο κάθισμα που αποτελούσε βάση του θρόνου. Με τη ραδιομετρική μέθοδο C14 πιστοποιήθηκε η ηλικία του ξύλου η οποία χρονολογείται όντως από τον 9ο αιώνα. Επίσης ανακαλύφθηκε το δάπεδο κάτω από το θρόνο ως το αυθεντικό καρολίγγειο το οποίο δε φέρει κανένα σημάδι φθοράς. Ως εκ τούτου δεν αμφισβητείται πλέον η ηλικία του θρόνου, που θεωρείται ότι είναι καρολίγγειο δημιούργημα, δεν είναι όμως βέβαιο αν χρησιμοποιήθηκε από τον Καρλομάγνο ως θρόνος. Ο θρόνος είναι κατασκευασμένος από τέσσερις πλάκες παριανού μαρμάρου. Είναι τοποθετημένος σε μία υπερυψωμένη βάση στον οποίο οδηγούν έξι σκαλοπάτια. Τα τέσσερα από αυτά είναι τα τέσσερα μέλη μίας διπλά διχοτομημένης ρωμαϊκής κολόνας (περαιτέρω σύμβολο ρωμαϊκής διαδοχής) ενώ το όλο σχέδιο παραπέμπει στο θρόνο του Σολομώντα (σύμβολο πίστης και δίκαιης εξουσίας) καθώς και σε βυζαντινά πρότυπα βασιλικών θρόνων σε εκκλησίες. Οι μαρμάρινες πλάκες είναι διαφορετικού πάχους και πριν τη μεταφορά τους στο Άαχεν είχαν τύχει διαφορετικής χρήσης. Στη μία πλάκα διακρίνεται καθαρά το σχεδιάγραμμα ρωμαϊκού παιχνιδιού γνωστού και σήμερα στα γερμανικά ως Mühle και στα αγγλικά ως nine mans morris. Η παλαιότερη χρήση των μαρμάρων ενισχύει την άποψη που θέλει το θρόνο να έχει αρχικά χαρακτήρα λειψανοθήκης και όχι βασιλικού θρόνου. Πίσω από το θρόνο βρίσκεται η καρολίγγεια Αγία Τράπεζα του Σωτήρα διακοσμημένη με έναν γοτθικό σταυρό. Εδώ έχρισε ο Καρλομάγνος το γιο του τον Λουδοβίκο τον Ευσεβή διάδοχο. Η σημασία του θρόνου για τη γερμανική ιστορία είναι τεράστια. Αρχής γενομένης από τον Όθωνα τον Μεγάλο το 936 αποτέλεσε ουσιαστικά μέχρι το 1531 την έδρα της Αυτοκρατορίας. Κάθε νεοεκλεγείς Γερμανός βασιλιάς (οι εκλογές γινόντουσαν συνήθως στη Φρανκφούρτη) όφειλε να ταξιδέψει στο Άαχεν ώστε να στεφθεί Βασιλιάς καθίζοντας στο θρόνο του Καρλομάγνου και λαμβάνοντας από τον Αρχιεπίσκοπο της Κολωνίας τα σύμβολα της Αυτοκρατορίας. Μόνο μετά τη στέψη του στο Άαχεν μπορούσε να επισκεφθεί τον Πάπα στη Ρώμη ώστε να στεφθεί ως Αυτοκράτορας των Ρωμαίων. Μετά το 1531 οι στέψεις λάμβαναν χώρα στη Φρανκφούρτη. Από τον τρούλο κρέμεται ο λεγόμενος «Πολυέλαιος του Μπαρμπαρόσσα». Με την αγιοποίηση του Καρλομάγνου το 1164 από τον Αρχιεπίσκοπο της Κολωνίας Rainald von Dassel (Ράιναλντ φον Ντάσσελ), συνεργάτη του Αυτοκράτορα Φρειδερίκου Μπαρμπαρόσσα, ο Μπαρμπαρόσα αφιέρωσε τον Πολυέλαιο αυτό στο ναό. Αναπαριστά την επουράνιο Ιερουσαλήμ, με πύλες και τείχη η οποία κατεβαίνει από τον ουρανό ώστε να παραλάβει τον Καρλομάγνο, του οποίου η σαρκοφάγος βρισκόταν αρχικά κάτω από τον πολυέλαιο. Έχει διάμετρο 4,20 μέτρα και είναι κατασκευασμένος από επίχρυσο σίδηρο και χαλκό. Κρέμεται από μία 26 μέτρων μήκους αλυσίδα που χρονολογείται από την ίδια περίοδο και αιωρείται στο κέντρο του οκταγώνου. Η Αγία Τράπεζα βρίσκεται σε ένα ελαφρά υπερυψωμένο βάθρο στα ανατολικά του οκταγώνου πριν την Αίθουσα των Ψαλμών. Πρόκειται για μια δωρεά του Αυτοκράτορα Όθωνα του Γ' κατά το έτος 1000 και η μπροστινή πλάκα επονομάζεται Pala d'Oro. Πρόκειται για μια ολόχρυση πλάκα ανεκτίμητης καλλιτεχνικής αξίας με παραστάσεις από τη ζωή του Ιησού. Η σημασία του κτιρίου αυτού για τον Καρλομάγνο και το βασίλειό του φαίνεται από τους αριθμούς. Το κτίριο έχει συνολικό ύψος 34,7 μέτρα, τα θεμέλια βάθος 5,8 μέτρα και οι τοίχοι πάχος 1,75 μέτρα. Για περισσότερα από διακόσια χρόνια ο Ναός του Άαχεν ήταν το υψηλότερο κτίριο βορείως των Άλπεων καθιστώντας το ως πόλο έλξης πολλών πιστών. Η ανοικοδόμησή του συνδέεται αναμφίβολα με τη στέψη του Καρλομάγνου τα Χριστούγεννα του 800 στη Ρώμη από τον Πάπα Λέοντα τον Γ' σε Αυτοκράτορα των Ρωμαίων. Ο Ναός στο Άαχεν αποτελεί σύμβολο αυτής της βασιλείας με τη μεγαλοπρέπειά του, την αρμονία των αριθμών κατά βιτρουβικά πρότυπα καθώς και με την πληθώρα των συμβολισμών του που παραπέμπουν σε δύο στοιχεία: στο Χριστιανισμό και τη Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία συνδέοντας τα σε ένα χώρο και κατ' επέκταση σε ένα πρόσωπο: στον Καρλομάγνο ως νέο Ρωμαίο Αυτοκράτορα, ο οποίος στέφθηκε από τον αντιπρόσωπο του Ιησού στη Γη, τον Πάπα. Ο ναός αποτελεί εικόνα της επουρανίου Ιερουσαλήμ. Η αρμονία μήκους, πλάτους και ύψους, η τοποθέτηση του ναού στραμμένου προς την Ανατολή, δηλαδή την επίγεια Ιερουσαλήμ και η επανάληψη του αριθμού 8, ο οποίος το Μεσαίωνα θεωρούταν ιερός διότι συμβόλιζε την θεϊκή αρμονία, είναι στοιχεία που χρησιμοποιήθηκαν εσκεμμένα από τους καρολίγγειους τεχνίτες ώστε να τονίσουν τη μοναδικότητα και σημαντικότητα του χώρου αυτού. Χτίζοντας το ναό ως κυκλικό κτίριο τοποθετεί ο Καρλομάγνος τον εαυτό του στην ίδια σειρά με τον Σολομώντα ο οποίος έχτισε επίσης το Ναό στην Ιερουσαλήμ κυκλικό, καθώς και τον Βυζαντινό Αυτοκράτορα Ιουστινιανό με την Αγία Σοφία. Ως πρότυπο για το ναό του Άαχεν θεωρείται ο βυζαντινός Ναός του Αγίου Βιταλίου στην ιταλική Ραβέννα, ο οποίος είχε εντυπωσιάσει τον Καρλομάγνο, όμως ο Ναός στο Άαχεν δεν αποτελεί αντίγραφο, διότι πηγές του 9ου αιώνα αναφέρουν ότι τα σχέδια βασίστηκαν σε ιδέες του ίδιου του Καρλομάγνου. Η αρχιτεκτονική του ναού αποτέλεσε πρότυπο για άλλες εκκλησίες στο χώρο της Κεντρικής Ευρώπης. Ο Καθεδρικός Ναός του Έσσεν στην περιοχή της κοιλάδας του Ρουρ, ο Ναός του Αγίου Ιωάννη στη Λιέγη του γειτονικού Βελγίου και το αβαείο του Όττμαρσχαϊμ (Ottmarsheim) της Αλσατίας αποτελούν μερικά παραδείγματα ναών που εμπνεύστηκαν από τον Καθεδρικό του Άαχεν. Εξακόσια χρόνια μετά το θάνατο του Καρλομάγνου το 1414 το Άαχεν είχε μετατραπεί σε σημαντικό κέντρο προσκύνησης στην Ευρώπη, το τρίτο μεγαλύτερο μετά τη Ρώμη και το Σαντιάγο ντε Κομποστέλα. Το οκτάγωνο δεν ανταποκρινόταν στις ανάγκες να φιλοξενήσει τόση πληθώρα κόσμου έτσι ώστε το κτίριο επεκτάθηκε προς τα ανατολικά με την ανοικοδόμηση της λεγόμενης Αίθουσας των Ψαλμών (Γερμ. Chorhalle). Πρόκειται για μια αίθουσα γοτθικού ρυθμού που περιβάλλεται από παράθυρα ύψους 30 μέτρων, των οποίων η επιφάνεια καταλαμβάνει χώρα 1000 τμ. Πρότυπο για αυτήν την αίθουσα στάθηκε το παρεκκλήσι της St. Chapelle στο Παρίσι. Τα παράθυρα της Αίθουσας των Ψαλμών συγκαταλέγονται στα υψηλότερα της γοτθικής τέχνης και η αίθουσα ονομάζεται από τους κατοίκους της πόλης ως το Γυάλινο Σπίτι του Άαχεν (Γερμ. Aachener Glashaus). Έχει μήκος 25μ, πλάτος 13μ και 32μ ύψος. Από το κέντρο του κρέμεται ένα άγαλμα της Παναγίας του 1524 που την παριστάνει ως νέα Εύα της Αποκαλύψεως. Εσωτερικά τα παράθυρα περιβάλλονται από δεκατέσσερα ξύλινα αγάλματα του 15ου αιώνα: έξι από κάθε πλευρά αναπαριστώντας τους Δώδεκα Αποστόλους και στο κέντρο, δηλαδή ανατολικά, τον Καρλομάγνο να προσφέρει ένα μοντέλο της εκκλησίας στην Παναγία η οποία βρίσκεται δεξιά του. Τα τζάμια των παραθύρων καταστράφηκαν κατά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο κατά τα άλλα ο Ναός έμεινε χάρη στις σωτήριες επεμβάσεις μίας ομάδας εφήβων εθελοντών, η οποία φύλαγε το ναό από πυρκαγιές, άθικτος. Κάθε επτά χρόνια αρχής γενομένης τον 13ο αι. λάμβανε χώρα η λεγόμενη «προσκύνηση του Άαχεν» (Γερμ. Aachener Pilgerfahrt) κατά την οποία χιλιάδες πιστών συνέρρεαν στο Άαχεν ώστε να προσκυνήσουν τα Τέσσερα Μεγάλα Ιερά Λείψανα του Άαχεν. Το Άαχεν βρισκόταν πάνω σε μία από τις πολλές Ιακώβειες Οδούς τις οποίες ακολουθούσαν προσκυνητές από όλη την Ευρώπη ώστε να καταλήξουν στον τάφου του Αποστόλου Ιακώβου στο ισπανικό Σαντιάγο ντε Κομποστέλα. Επίσης η πόλη της Κολωνίας αποτελούσε κατά το Μεσαίωνα σημαντικός προορισμός προσκυνητών εφόσον στον Καθεδρικό Ναό της πόλης βρίσκονται τα Ιερολείψανα των Τριών Μάγων. Έτσι η ευρύτερη περιοχή της Ρηνανίας είχε εξελιχθεί σε σημαντικό προορισμό προσκυνητών. Η παράδοση αυτή συνεχίζεται μέχρι και σήμερα και η επόμενη Προσκύνηση του Άαχεν θα πραγματοποιηθεί το 2014. Τα Τέσσερα Μεγάλα Ιερά Λείψανα του Άαχεν είναι: το φόρεμα της Παναγίας κατά τη Γέννηση Του Ιησού, ένας χιτώνας του Ιησού, οι φασκιές του Ιησού καθώς και το ύφασμα στο οποίο τυλίχθηκε η κεφαλή του Αγίου Ιωάννου του Προδρόμου. Τα λείψανα αυτά φυλάσσονται στη λεγόμενο «Σαρκοφάγο της Παναγίας» (Γερμ. Marienschrein), η οποία βρίσκεται στο δυτικό άκρο της αίθουσας, πίσω από την Χρυσή Αγία Τράπεζα. Η σαρκοφάγος που έχει σχήμα βασιλικής κατασκευάστηκε μεταξύ του 1220 και του 1238 και ανήκει στη σχολή των Ρηνανικών σαρκοφάγων. Το δρύινο εσωτερικό της καλύπτεται από επίχρυσες αναπαραστάσεις του βίου της Θεομήτορος καθώς και από αγαλματίδια των Αποστόλων (έξι σε κάθε πλευρά) οι οποίοι αναπαρίστανται να κρατάνε ξίφη έτοιμοι να προασπιστούν την πίστη. Η επιρροή των Σταυροφοριών γίνεται εμφανής. Τέσσερα μεγαλύτερα αγαλματίδια παριστάνουν την Παναγία, τον Βασιλεύοντα Ιησού (ως σύμβολα της θεϊκής εξουσίας) καθώς και Καρλομάγνο με τον Πάπα Λέοντα τον Γ' (ως σύμβολα της επί γης μοιρασμένης μεταξύ βασιλέων και Πάπα εξουσίας). Επίσης ημιπολύτιμοι λίθοι στολίζουν σε διάφορα σχήματα τη σαρκοφάγο. Πίσω από το αγαλματίδιο της Παναγίας βρίσκεται ένα λουκέτο, το οποίο κάθε εφτά χρόνια σπάζεται για να ανοιχτεί η σαρκοφάγος και να αναδειχτούν τα Ιερολείψανα. Στο θησαυροφυλάκιο του ναού φυλάσσονται σήμερα όλα τα λουκέτα της σαρκοφάγου των οποίων η δημιουργία αποτελεί ιδιαίτερη πρόκληση για κάθε χρυσοχόο στο Άαχεν, οι οποίοι συναγωνίζονται για το ποιος θα κατασκευάσει το καλύτερο λουκέτο. Στο βάθος της αίθουσας βρίσκεται ακόμη μία σαρκοφάγος, η «Σαρκοφάγος του Καρλομάγνου» (Γερμ. Karlsschrein). Αρχικά τοποθετημένη κάτω από τον Πολυέλαιο του Μπαρμπαρόσσα στο κέντρο του οκταγώνου μεταφέρθηκε το 1951 στην Αίθουσα των Ψαλμών καθιστώντας την ένα είδος Μαυσωλείου για τον Φράγκο βασιλιά. Περιέχει τα οστά του Καρλομάγνου τα οποία πιστεύεται ότι όντως ανήκουν σε αυτόν. Επίσης σε σχήμα βασιλικής από βελανιδιά καλύπτεται από επίχρυσες αναπαραστάσεις σκηνών από τη ζωή του Καρλομάγνου. Σε αντίθεση με τη Σαρκοφάγο της Παναγίας ο όλος σχεδιασμός του διακόσμου έχει πολιτικό χαρακτήρα. Αφιερωμένη επίσης από τον Αυτοκράτορα Φρειδερίκο Μπαρμπαρόσσα δημιουργήθηκε μεταξύ του 1200 και του 1220 εκθειάζει τον Καρλομάγνο ως ηγεμόνα και τον τοποθετεί συμβολικά σε ανώτερη θέση από τον Πάπα του οποίου οι ηγεμονικές τάσεις είχαν φθάσει στις αρχές του 13ου αιώνα στο αποκορύφωμά τους με τον Πάπα Ιννοκέντιο τον Γ'. Στη μπροστινή πλευρά της σαρκοφάγου διακρίνουμε τρεις μορφές: στο κέντρο κάθεται ενθρονισμένος ο Καρλομάγνος κρατώντας στα χέρια του τα σκήπτρα της εξουσίας και ένα μοντέλο της εκκλησίας. Πλαισιώνεται από δύο κληρικούς, τον Πάπα Λέοντα τον Γ' και τον Αρχιεπίσκοπο της Ρενς Τουρπίνο, οι οποίοι στέκονται όρθιοι δίπλα στον Αυτοκράτορα κάτω από δύο καμάρες των οποίων το χαμηλό ύψος τους αναγκάζει να σκύψουν τις κεφαλές τους μπρος στον Αυτοκράτορα, σαν να αναγνωρίζουν την ανωτερότητα της δικής του εξουσίας. Η όλη σκηνή ολοκληρώνεται με τον Ιησού να αιωρείται πάνω από τον Καρλομάγνο ευλογώντας αυτόν και όχι τον Πάπα, ο οποίος θεωρείται ως vicarius Iesu αντιπρόσωπος του Ιησού επί Γης. Οι τοίχοι της «Αίθουσας των Ψαλμών» είναι καλυμμένοι με τοιχογραφίες, μεγάλο μέρος των οποίων με το πέρασμα του καιρού έχουν φθαρεί. Στον αριστερό τοίχο έχει ταφεί η καρδιά του πρώτου Επισκόπου του Άαχεν, Marc Antoine Berdolet (1740-1809) -το Άαχεν πρωτοανακηρύχθηκε επισκοπή κατά τη διάρκεια της γαλλικής κατοχής επί Ναπολέοντα. Στο κέντρο του δαπέδου βρίσκεται ο τάφος του Αυτοκράτορα Όθωνα του Γ', γιου του Όθωνα του Β' και της Βυζαντινής πριγκίπισσας Θεοφανούς, ο οποίος πέθανε σε νεαρή ηλικία το 1002 στην Ιταλία. Στην νότια πλευρά της αίθουσας βρίσκεται ο «Άμβωνας του Ερρίκου». Πρόκειται για ένα έργο τέχνης, δωρεά του αυτοκράτορα Ερρίκου του Β' προς τους πολίτες του Άαχεν για να τους κατευνάσει μετά από το θάνατο του αγαπημένου τους αυτοκράτορα Όθωνα του Β', του οποίου το νεκρό σώμα είχε κρατήσει όμηρο και βεβηλώσει κατά την νεκροπομπή από την Ιταλία στο Άαχεν. Το εσωτερικό είναι κατασκευασμένο από ξύλο βελανιδιάς επικαλυμμένο με επίχρυσο χαλκό. Αποτελείται από τρία μέλη κοιλωτά (τα δύο άκρα πιο μικρά από το κεντρικό μέλος). Το κεντρικό μέλος είναι χωρισμένο σε εννέα τετράγωνα. Τα τέσσερα ακριανά παριστάνουν τους Ευαγγελιστές ενώ τα πέντε υπόλοιπα που σχηματίζουν έναν σταυρό είναι διακοσμημένα με ρωμαϊκά και βυζαντινά υαλικά (ανάμεσά τους ένα φλιτζάνι και το πιατάκι του) καθώς και πιόνια σκακιού επίσης βυζαντινά. Τα κοιλωτά που πλαισιώνουν το κεντρικό μέρος είναι επίσης χάλκινα επίχρυσα και χωρισμένα πάλι σε τρία τετράγωνα. Εδώ βλέπουμε υστερορωμαϊκές ελεφάντινες μορφές. Κατά τη διάρκεια των αιώνων χτίστηκαν διάφορα παρεκκλήσια (εφτά συνολικά). Τα περισσότερα από αυτά είναι γοτθικού ρυθμού ενώ το λεγόμενο «Παρεκκλήσι των Ούγγρων» είναι μπαρόκ ανασχεδιασμένο μεταξύ του 1756 και του 1767 από τον Ιταλό αρχιτέκτονα Moretti. Το κτίριο χρονολογείται από το 1367 και χτίστηκε από τον βασιλιά της Ουγγαρίας Λουδοβίκο τον Μεγάλο για τους Ούγγρους προσκυνητές. Τα Παρεκκλήσια της Αγίας Άννας και του Αγίου Ματθαίου χρονολογούνται από το 1414 και αποτελούν δείγμα της ανεπιτυχούς προσπάθειας να περιστοιχιστεί το καρολίγγειο οκτάγωνο με γοτθικά παρεκκλήσια. Το υστερορωμανικού ρυθμού Παρεκκλήσι του Αγίου Νικολάου αποτελεί το μεγαλύτερο από όλα είναι ανοικτό στο κοινό ως χώρος προσευχής. Το 1474 εγκαινιάστηκε το διώροφο Παρεκκλήσι των Αγίων Καρόλου και Ουβέρτου - ενώ το Παρεκκλήσι των Αγίων Πάντων κατασκευάστηκε το 1954-1955 και είναι σύγχρονα διακοσμημένο. Το σημερινό καμπαναριό είναι νεογοτθικού ρυθμού και χρονολογείται από το 1884 ενώ οι παλαιότερες των δύο καμπανών είναι του 17ου αιώνα. Η λεγόμενη Πόρτα των Λεόντων, το καρολίγγειο μπρούτζινο δίθυρο είναι τοποθετημένη σήμερα στη βάση του κτίσματος του καμπαναριού. Ο περιβάλλων εξωτερικός χώρος αποκαλείται Ντόμχοφ (Γερμ. Domhof) δηλαδή Αυλή του Καθεδρικού και χρονολογείται από τον 18ο αι. ενώ ουσιαστικά αποτελεί αναλογία του καρολίγγειου αιθρίου που υπήρχε στο χώρο αυτό τον 9ο αιώνα. Εκείνη την περίοδο υπήρχε πηγάδι στο κέντρο του αιθρίου του οποίου χάλκινο μέλος σε μορφή κουκουναριού (σύμβολο ρωμαϊκής δύναμης) βρίσκεται στην είσοδο του ναού. Απέναντι από το χάλκινο κουκουνάρι βρίσκεται μια χάλκινη αρκούδα ρωμαϊκών χρόνων που χρησίμευε παλαιότερα ως υδρορρόη. Από τους ντόπιους αποκαλείται λανθασμένα λύκαινα, διότι τη συνδέουν με έναν θρύλο αναφορικά με την ανοικοδόμηση του ναού. Θεωρείται ότι φέρνει τύχη όταν χαϊδέψει κανείς το πόδι της κάτι το οποίο φαίνεται στο χρώμα του ποδιού, το οποίο σε αντίθεση με το υπόλοιπο σώμα της είναι γυαλιστερό. Einhard: Vita Karoli Magni. Epperlein, Siegfried: Leben am Hofe Karls des Großen, Regensburg 2000. Hägermann, Dieter: Karl der Große. Herrscher des Abendlandes, Berlin 2000. Kerner, Max: Der Aachener Dom als Ort geschichtlicher Erinnerung. Köln 2004. Mekking, Aart J.J: Vorbilder und Rezeption. Das Bauwerk. In: Die Waage, Band 42. Oktober 2003. Minkenberg, Georg: Führer durch den Aachener Dom. Aachen 1995. Shipely Duckett, Eleanor: Alcuin, Friend of Charlemagne 1951. Καθεδρικός Ναός του Άαχεν (στα γερμανικά) Εικόνες του Ναού Σελίδα της UNESCO Γερμανική Επιτροπή της UNESCO (στα γερμανικά) Αρχειοθετήθηκε 2007-02-20 στο Wayback Machine.
|
Ο Καθεδρικός Ναός της Παναγίας του Άαχεν, γνωστός και ως Βασιλικός Ναός της Αγίας Μαρίας, (Γερμαν. Aachener Dom) συγκαταλέγεται στους αρχαιότερους ναούς της βορείως των Άλπεων Ευρώπης. Βρίσκεται στην γερμανική πόλη του Άαχεν, στο ομόσπονδο κράτος της Βόρειας Ρηνανίας-Βεστφαλίας. Πρόκειται για ένα ναό μικτής αρχιτεκτονικής, του οποίου το αρχαιότερο τμήμα αποτελεί το οκτάγωνο που κτίστηκε επί Καρλομάγνου τον 9ο αιώνα (μ.Χ.). Αποτέλεσε χώρο στέψης 30 Γερμανών Βασιλέων και 12 Βασιλισσών, από το 936 έως και το 1531, καθώς και μεγάλο κέντρο έλξης προσκυνητών από όλη την Ευρώπη, από το Μεσαίωνα μέχρι και σήμερα. Το παράπλευρα ευρισκόμενο θησαυροφυλάκιο του ναού (Γερμ. Domschatzkammer) διαθέτει την πλουσιότερη συλλογή κειμηλίων της Βόρειας Ευρώπης και λειτουργεί σήμερα ως μουσείο. Στο ναό γίνονται καθημερινά ξεναγήσεις στη γερμανική γλώσσα ενώ υπάρχει η δυνατότητα για οργανωμένα τουριστικά γκρουπ να ξεναγηθούν σε άλλες γλώσσες κατόπιν προσυμφωνίας. Ο Καθεδρικός Ναός του Άαχεν αποτελεί το πρώτο κτίριο που συμπεριλήφθηκε από την UNESCO Protnet στον κατάλογο των Μνημείων Παγκόσμιας Κληρονομιάς το 1978.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9A%CE%B1%CE%B8%CE%B5%CE%B4%CF%81%CE%B9%CE%BA%CF%8C%CF%82_%CE%9D%CE%B1%CF%8C%CF%82_%CF%84%CE%BF%CF%85_%CE%86%CE%B1%CF%87%CE%B5%CE%BD
|
Εισβολή των Αββασιδών στη Μικρά Ασία (782)
|
Εκμεταλλευόμενοι τις εσωτερικές δυσκολίες του χαλιφάτου των Ομμεϋαδών που προέκυψαν από τους εμφύλιους πολέμους της δεκαετίας του 740 και την επακόλουθη επανάσταση των Αββασιδών, οι Ρωμαίοι υπό τον αυτοκράτορα Κωνσταντίνο Ε΄ (βασ. 741–775 ) μπόρεσαν να ανακτήσουν την πρωτοβουλία στα ανατολικά τους σύνορα από τους Άραβες και ακολούθησαν μία επιθετική στρατηγική. Με τη σταδιακή εδραίωση του καθεστώτος των Αββασιδών στις δεκαετίες 760 και 70, η κατάσταση έγινε πιο ισορροπημένη: οι Άραβες επανέλαβαν τις μεγάλες επιδρομές τους βαθιά στη Μ. Ασία, αν και οι Ρωμαίοι εξακολουθούσαν να είναι ικανοί για μεγάλα αντεπιθέσεις. Έτσι το 778 οι Ρωμαίοι υπό τον Μιχαήλ Λαχανοδράκοντα κατέλαβαν την πόλη της Γερμανίκειας (Μαράς), όπου έλαβαν σημαντικά λάφυρα και αιχμαλώτισαν πολλούς Σύριους Χριστιανούς και νίκησαν έναν στρατό, που έστειλε εναντίον τους ο Αββασίδης στρατηγός. Tουμαμά ιμπν αλ-Βαλίντ. Τον επόμενο χρόνο οι Ρωμαίοι κατέλαβαν και ισοπέδωσαν την πόλη-φρούριο Χαντάθ, αναγκάζοντας τον Χαλίφη αλ-Μαχντί (βασ. 775–785) να αντικαταστήσει το μάλλον παθητικό Tουμαμά με τον βετεράνο αλ-Χασάν ιμπν Καταμπά. Ο Χασάν οδήγησε πάνω από 30.000 στρατιώτες σε μία εισβολή στη Ρωμαϊκή επικράτεια, αλλά οι Ρωμαίοι δεν αντιτάχθηκαν και αποσύρθηκαν σε καλά οχυρωμένες πόλεις και καταφύγια, μέχρι που η έλλειψη προμηθειών ανάγκασε τον Χασάν να επιστρέψει στην πατρίδα του, χωρίς να έχει επιτύχει πολλά. Ως απάντηση σε αυτές τις Ρωμαϊκές επιτυχίες, ο χαλίφης αλ-Μαχντίι αποφάσισε τώρα να πάει το πεδίο αυτοπροσώπως. Στις 12 Μαρτίου 780 ο Μαχντί αναχώρησε από τη Βαγδάτη και μέσω του Χαλεπίου βάδισε προς τη Χαντάθ, την οποία οχύρωσε. Στη συνέχεια προχώρησε στην Αραβισσό, όπου άφησε τον στρατό και επέστρεψε στη Βαγδάτη. Ο γιος και κληρονόμος του Χαρούν —περισσότερο γνωστός με το βασιλικό του όνομα (laqab) αλ-Ρασίντ— τέθηκε επικεφαλής του μισού στρατού. Αυτός έκανε επιδρομή στο θέμα των Αρμενιακών και κατέλαβε το μικρό οχυρό Σεμαλούος. Ο Τουμαμά, στον οποίο είχαν εμπιστευθεί το άλλο μισό, διείσδυσε βαθύτερα στη Μ. Ασία. Βάδισε δυτικά μέχρι το θέμα των Θρακησίων, αλλά ηττήθηκε βαριά εκεί από τον Λαχανοδράκοντα. Τον Ιούνιο του 781, καθώς η Αραβική δύναμη εισβολής συγκεντρώθηκε στη Χαντάθ υπό τον Αμπντ αλ-Καμπίρ, έναν γιο του μικρανιψιού του χαλίφη Ομάρ (βασ. 634–644 ), και προετοιμασμένη ξανά για την ετήσια επιδρομή τους, η Αυτοκράτειρα Ειρήνη κάλεσε τους θεματικούς στρατούς της Μ. Ασίας και τους τοποθέτησε υπό τον ευνούχο σακελλάριο Ιωάννη. Οι Μουσουλμάνοι πέρασαν στη Ρωμαϊκή Καππαδοκία επάνω από το πέρασμα του Χαντάθ και συναντήθηκαν κοντά στην Καισάρεια από τις συνδυασμένες Ρωμαϊκές δυνάμεις υπό το Λαχανοδράκοντα. Η μάχη που ακολούθησε κατέληξε σε μία δαπανηρή Αραβική ήττα, αναγκάζοντας τον Aμπντ αλ-Καμπίρ να εγκαταλείψει την εκστρατεία του και να υποχωρήσει στη Συρία. Αυτή η ήττα εξόργισε τον χαλίφη, ο οποίος ετοίμασε μία νέα εκστρατεία. Προορισμένη ως επίδειξη δύναμης και σαφούς επίδειξη της ανωτερότητας του χαλιφάτου, ήταν ο μεγαλύτερος στρατός που στάλθηκε εναντίον της Ρωμανίας το δεύτερο μισό του 8ου αι.: φέρεται ότι περιελάμβανε 95.793 άνδρες, περίπου διπλάσιους από το σύνολο του Ρωμαϊκού στρατού του εγκατεστημένου στη Μ. Ασία, και κόστισε στο κράτος των Αββασιδών περίπου 1,6 εκατομμύρια νομίσματα, σχεδόν όσο το σύνολο του ετήσιου εισοδήματος της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας. Ο Χαρούν ήταν ο κατ' όνομα αρχηγός, αλλά ο χαλίφης φρόντισε να στείλει έμπειρους αξιωματικούς να τον συνοδεύσουν. Στις 9 Φεβρουαρίου 782 ο Χαρούν αναχώρησε από τη Βαγδάτη. Οι Άραβες διέσχισαν τα βουνά του Ταύρου από τις Πύλες της Κιλικίας και κατέλαβαν γρήγορα το συνοριακό φρούριο της Μαγίδας. Στη συνέχεια προχώρησαν κατά μήκος των στρατιωτικών δρόμων πέρα από το οροπέδιο προς τη Φρυγία. Εκεί, ο Χαρούν άφησε τον υποδιοικητή του, τον Χατζίμπ αλ-Ραμπί ιμπν Γιουνούς, για να πολιορκήσει τη Νακολεία και να φυλάξει τα μετόπισθεν του, ενώ μία άλλη δύναμη, σύμφωνα με πληροφορίες 30.000 άνδρες υπό τον αλ Μπαρμακί (ένα απροσδιόριστο μέλος της ισχυρής οικογένειας των Μπαρμακιδών, πιθανότατα ο Γιαχία ιμπν Χαλίντ), στάλθηκε για επιδρομή στις πλούσιες δυτικές ακτές της Μ. Ασίας. Ο ίδιος ο Χαρούν, με τον κύριο στρατό, προχώρησε στο θέμα των Οψικίων. Οι αφηγήσεις για τα επόμενα γεγονότα στις πρωτογενείς πηγές (Θεοφάνης ο Ομολογητής, Μιχαήλ ο Σύριος και αλ-Ταμπάρι) διαφέρουν ως προς τις λεπτομέρειες, αλλά η γενική πορεία της εκστρατείας μπορεί να ανακατασκευαστεί. Σύμφωνα με τον Βάρεν Τρέντγκολτ, η Ρωμαϊκή προσπάθεια φαίνεται να είχε επικεφαλής τον κύριο υπουργό της Ειρήνης, τον ευνούχο Σταυράκιο, του οποίου η στρατηγική ήταν να αποφύγει μία άμεση αντιπαράθεση με τον τεράστιο στρατό του Χαρούν, αλλά να περιμένει μέχρι να διασπαστεί και να προχωρήσει, για να αντιμετωπίσει ανεξάρτητα τα διάφορα αποσπάσματά του. . Οι Θράκες υπό τον Λαχανοδράκοντα αντιμετώπισαν τον Αλ Μπαρμακί σε μία θέση που ονομαζόταν Δαρηνός, αλλά ηττήθηκαν και υπέστησαν μεγάλες απώλειες (15.000 άνδρες σύμφωνα με τον Θεοφάνη, 10.000 σύμφωνα με τον Μιχαήλ τον Σύριο). Η έκβαση της πολιορκίας της Nακολείας από τον αλ-Ραμπί δεν είναι ξεκάθαρη, αλλά πιθανότατα ηττήθηκε. Η φράση του Θεοφάνη μπορεί να υπονοεί, ότι η πόλη καταλήφθηκε, αλλά ο Μιχαήλ ο Σύριος αναφέρει, ότι οι Άραβες υπέστησαν μεγάλες απώλειες και δεν κατάφεραν να την καταλάβουν, μία εκδοχή των γεγονότων που επιβεβαιώνεται από αγιογραφικές πηγές. Ο αλ-Ταμπαρί αναφέρει, ότι μέρος του κύριου στρατού υπό τον Γιαζίντ ιμπν Μαζυάντ αλ-Σαϋμπανί συνάντησε μία Ρωμαϊκή δύναμη υπό την ηγεσία κάποιου Νικήτα που ήταν "κόμης των κομήτων" (ίσως ο κόμης του θέματος των Οψικίων), πιθανώς κάπου κοντά στη Νίκαια. Στη μάχη που ακολούθησε, ο Νικήτας, σε μονομαχία με τον Άραβα στρατηγό, τραυματίστηκε και αφίππευσε και αναγκάστηκε να αποσυρθεί, πιθανότατα στη Νικομήδεια, όπου συγκεντρώθηκαν τα Αυτοκρατορικά Τάγματα (επαγγελματικά συντάγματα φρουράς) υπό τον δομέστικο των Σχολών Αντώνιο. Ο Χαρούν δεν ασχολήθηκε μαζί τους και προχώρησε στην πόλη της Χρυσόπολης, πέρα από το στενό του Βοσπόρου, απέναντι από την ίδια την Κωνσταντινούπολη. Ελλείψει πλοίων για να διασχίσουν τον Βόσπορο, και χωρίς πρόθεση να επιτεθεί στην Κωνσταντινούπολη εξαρχής, ο Χαρούν πιθανότατα σκόπευε αυτή την προέλαση μόνο ως επίδειξη δύναμης. Επιπλέον, παρά τη μέχρι τώρα επιτυχία του, η θέση του Χαρούν ήταν επισφαλής, καθώς η ήττα του Αλ Ράμπι απείλησε τις γραμμές επικοινωνίας του με το χαλιφάτο. Ως εκ τούτου, αφού λεηλάτησε τα Ασιατικά προάστια της Ρωμαϊκής πρωτεύουσας, ο Χαρούν έστρεψε πίσω τον στρατό του, αλλά κατά την πορεία του κατά μήκος της κοιλάδας του ποταμού Σαγγάριου, ανατολικά της Νίκαιας, περικυκλώθηκε από τις δυνάμεις των Ταγμάτων υπό τον Αντώνιο στα μετόπισθεν του, και τις δυνάμεις του θέματος των Βουκελλαρίων. υπό τον στρατηγό τους Τατζάτη εμπρός του. Ευτυχώς για εκείνον, σε αυτό το σημείο ο Τατζάτης, ένας Αρμένιος πρίγκιπας που είχε αυτομολήσει από την Αραβοκρατούμενη πατρίδα του στους Ρωμαίους το 760 και ήταν στενά συνδεδεμένος με το εικονομαχικό καθεστώς του Κωνσταντίνου Ε΄, επικοινώνησε κρυφά με αυτόν. Ο Tατζάτης προσφέρθηκε να βοηθήσει τον Χαρούν με αντάλλαγμα να του δώσει χάρη (συγχώρεση) και μίια ασφαλή επιστροφή για τον ίδιο και την οικογένειά του στην πατρίδα του την Αρμενία. Ο Θεοφάνης εξηγεί τις ενέργειες του Τατζάτη με την εχθρότητά του προς τον αγαπημένο της Ειρήνης, τον Σταυράκιο, αλλά αυτό κρύβει προφανώς μία ευρύτερη δυσαρέσκεια για το καθεστώς της Ειρήνης. Όπως γράφει ο Γερμανός Βυζαντινιστής Ραλφ Γιοχάνες Λίλιε, «ο Τατζάτης δεν έβλεπε μεγάλες ευκαιρίες για τον εαυτό του υπό το νέο καθεστώς και πράγματι χρησιμοποίησε την καλή ευκαιρία, που του πρόσφερε η κατάσταση». Έτσι, όταν ο Χαρούν ζήτησε διαπραγματεύσεις, η Ειρήνη έστειλε μία αντιπροσωπεία τριών από τους υψηλότερους αξιωματούχους της: τον δομέστικο Αντώνιο, τον μάγιστρο Πέτρο και τον ίδιο τον Σταυράκιο. Βέβαιοι για τη στρατιωτική τους θέση, αμέλησαν να εξασφαλίσουν υποσχέσεις για την ασφάλειά τους ή ομήρους από τους Άραβες, έτσι όταν έφτασαν στο Αραβικό στρατόπεδο, αιχμαλωτίστηκαν. Σε συνδυασμό με την προδοσία του Τατζάτη και την αναξιοπιστία των στρατευμάτων υπό τις διαταγές εκείνου, η Ειρήνη αναγκάστηκε τώρα να διαπραγματευτεί για την απελευθέρωσή τους, ιδιαίτερα του έμπιστου βοηθού της Σταυράκιου. Τα δύο κράτη συνήψαν τριετή εκεχειρία με αντάλλαγμα έναν βαρύ ετήσιο φόρο: οι Αραβικές πηγές αναφέρουν διάφορα ποσά μεταξύ 70.000 και 100.000 νομίσματα χρυσού, ενώ η μία προσθέτει επίσης 10.000 κομμάτια μετάξι. Ο λογαριασμός του Tαμπαρί καταγράφει, ότι ο φόρος ανερχόταν σε «90 ή 70 χιλιάδες δηνάρια», που έπρεπε να καταβληθεί «στις αρχές Απριλίου και τον Ιούνιο κάθε έτους». Επιπλέον οι Ρωμαίοι ήταν υποχρεωμένοι να παρέχουν προμήθειες και οδηγούς για τον στρατό του Χαρούν κατά την επιστροφή του και να παραδώσουν τη γυναίκα και την περιουσία του Τατζάτη. Ο Χαρούν απελευθέρωσε όλους τους αιχμαλώτους του (5.643 σύμφωνα με τον Ταμπαρί), αλλά κράτησε την πλούσια λεία που είχε συγκεντρώσει και επέστρεψε στο χαλιφάτο τον Σεπτέμβριο του 782. Ο Ταμπαρί στην αφήγηση για την εκστρατεία λέει ότι δυνάμεις του Χαρούν κατάσχεσαν 194.450 δηνάρια σε χρυσό και 21.414.800 ντιρχάμ σε άργυρο, σκοτώθηκαν 54.000 Ρωμαίοι στη μάχη και 2.090 σε αιχμαλωσία και πήρε πάνω από 20.000 ζώα ιππασίας σε αιχμαλωσία, ενώ εσφάγησαν 100.000 βοοειδή και πρόβατα. Ο Tαμπαρί αναφέρει επίσης, ότι το ποσό της λεηλασίας ήταν τέτοιο, που «ένα άλογο εργασίας πουλιόταν για ένα ντιρχάμ και ένας ημίονος για λιγότερο από δέκα ντιρχάμ, ένα παλτό για λιγότερο από ένα ντιρχάμ και είκοσι σπαθιά για ένα ντιρχάμ » — την εποχή που ένα με δύο ντιρχάμ ήταν το σύνηθες ημερομίσθιο ενός εργάτη ή στρατιώτη. Η επιτυχημένη Αραβική εισβολή είχε σημαντικές επιπτώσεις στη Ρωμανία. Το αποτέλεσμα αντιπροσώπευε ένα σημαντικό πλήγμα στο κύρος της Αυτοκράτειρας Ειρήνης, ενώ ο Τατζάτης, ένας ικανός και παλαίμαχος ηγέτης, έχασε την Αυτοκρατορία και έγινε ο ηγεμόνας της πατρίδας του Αρμενίας για τους Αββασίδες. Από την άλλη πλευρά, παρά την ταπεινωτική συνθήκη ειρήνης, οι απώλειες της Ρωμανίας δεν ήταν υπερβολικές, ειδικά λαμβάνοντας υπόψη την κλίμακα της Αραβικής επίθεσης και η Ειρήνη χρησιμοποίησε τα τρία χρόνια της εκεχειρίας για να ενισχύσει την εσωτερική της θέση: φαίνεται ότι απέρριψε τους περισσότερους από την "παλαιά φρουρά» των στρατηγών του Κωνσταντίνου Ε΄, με τον με μακρά θητεία και φανατικά εικονομάχο Μιχαήλ Λαχανοδράκοντα να είναι το πιο εξέχον θύμα αυτής της αναίμακτης κάθαρσης. Με αυτόν τον τρόπο η Ειρήνη εξασφάλισε τον έλεγχο του στρατού και μπόρεσε να επικεντρώσει εκ νέου τις προσπάθειές της στην επέκταση και την εδραίωση του Ρωμαϊκού ελέγχου στους Σλάβους των Βαλκανίων. Παρά την εκεχειρία, ο χρονικογράφος Iμπν Βαντίχ αναφέρει τις επιδρομές των Αράβων στη Μ. Ασία για τα έτη 783, 784 και 785. Αν αυτό αληθεύει, τότε αυτές θα αντιπροσωπεύουν ίσως μόνο μικρές υποθέσεις, καθώς οι κύριες πηγές συμφωνούν, ότι η εκεχειρία ήταν αμοιβαία σεβαστή μέχρι την άνοιξη του 785. Εκείνη τη χρονιά, καθώς η Ειρήνη είχε ενισχύσει τη θέση της επί του στρατού και ετοιμαζόταν να αντιμετωπίσει τους εικονομάχους στο εσωτερικό μέτωπο, αποφάσισε να σταματήσει την πληρωμή του φόρου και οι εχθροπραξίες άρχισαν ξανά. Στις αρχές του 786, οι Ρωμαίοι σημείωσαν μεγάλη επιτυχία, λεηλατώντας και ισοπεδώνοντας την πόλη-φρούριο Χαντάθ στην Κιλικία, την οποία οι Αββασίδες είχαν -κατά τα τελευταία πέντε χρόνια- μετατρέψει σε σημαντικό οχυρό και στρατιωτική βάση για τις διασυνοριακές τους αποστολές. Ωστόσο μετά την άνοδο του Χαρούν αλ-Ρασίντ στον θρόνο του χαλιφάτου την ίδια χρονιά, οι Αββασίδες ανέκτησαν την πρωτοβουλία. Οι Αραβικές πιέσεις αυξήθηκαν και το 798 η Ειρήνη αναγκάστηκε να ζητήσει μία νέα συνθήκη ειρήνης, που επαναλάμβανε τους όρους της εκεχειρίας του 782. Bosworth, C.E., επιμ. (1989). The History of al-Ṭabarī, Volume 30: The ʿAbbāsid Caliphate in Equilibrium: The Caliphates of Mūsā al-Hādī and Hārūn al-Rashīd, A.D. 785–809/A.H. 169–192. SUNY series in Near Eastern studies. (στα Αγγλικά). Ώλμπανυ, Νέα Υόρκη: State University of New York Press. ISBN 978-0-88706-564-4. Bonner, Michael (1996). Aristocratic Violence and Holy War: Studies in the Jihad and the Arab–Byzantine Frontier. New Haven, Connecticut: American Oriental Society. ISBN 0-940490-11-0. Brooks, E. W. (1923). «Chapter V. (A) The Struggle with the Saracens (717–867)». The Cambridge Medieval History, Vol. IV: The Eastern Roman Empire (717–1453). Cambridge: Cambridge University Press. σελίδες 119–138. Canard, Marius (1926). «Les expéditions des Arabes contre Constantinople dans l'histoire et dans la légende [The Expeditions of the Arabs against Constantinople in History and in Legend]» (στα γαλλικά). Journal Asiatique: 61–121. ISSN 0021-762X. http://gallica.bnf.fr/ark:/12148/bpt6k933084/f65. El-Cheikh, Nadia Maria (2004). Byzantium Viewed by the Arabs. Cambridge, Massachusetts: Harvard Center of Middle Eastern Studies. ISBN 978-0-932885-30-2. El-Hibri, Tayeb (2010). "The empire in Iraq, 763–861". In Robinson, Chase F. (ed.). The New Cambridge History of Islam, Volume 1: The Formation of the Islamic World, Sixth to Eleventh Centuries. Cambridge: Cambridge University Press. pp. 269–304. ISBN 978-0-521-83823-8. Haug, Robert (2011). «Frontiers and the State in Early Islamic History: Jihād Between Caliphs and Volunteers». History Compass 9 (8): 634–643. doi:10.1111/j.1478-0542.2011.00791.x. ISSN 1478-0542. Kennedy, Hugh, επιμ. (1990). The History of al-Ṭabarī, Volume 29: Al-Mansūr and al-Mahdī, A.D. 763–786/A.H. 146–169. SUNY series in Near Eastern studies. (στα Αγγλικά). Ώλμπανυ, Νέα Υόρκη: State University of New York Press. ISBN 978-0-7914-0142-2. Kennedy, Hugh (2001). The Armies of the Caliphs: Military and Society in the Early Islamic State. London: Routledge. ISBN 978-0-203-45853-2. Lilie, Ralph-Johannes (1996). Byzanz unter Eirene und Konstantin VI. (780–802) (στα Γερμανικά). Frankfurt am Main: Peter Lang. ISBN 3-631-30582-6. Μακρυπούλιας, Χρήστος (20 Οκτωβρίου 2002). «Εκστρατεία Αράβων στη Μ. Ασία, 781-782». Εγκυκλοπαίδεια Μείζονος Ελληνισμού - Μικρά Ασία. Ίδρυμα Μείζονος Ελληνισμού. Ανακτήθηκε στις 5 Ιουλίου 2023. Mango, Cyril· Scott, Roger (1997). The Chronicle of Theophanes Confessor. Byzantine and Near Eastern History, AD 284–813. Oxford: Oxford University Press. ISBN 0-19-822568-7. Treadgold, Warren (1988). The Byzantine Revival, 780–842. Stanford, California: Stanford University Press. ISBN 978-0-8047-1462-4.
|
Η Α΄ εισβολή των Αββασιδών στη Μικρά Ασία το 782 ήταν μία από τις μεγαλύτερες επιχειρήσεις, που ξεκίνησε το χαλιφάτο των Αββασιδών εναντίον της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας. Η εισβολή ξεκίνησε ως επίδειξη της στρατιωτικής ισχύος των Αββασιδών στον απόηχο μίας σειράς Ρωμαϊκών επιτυχιών. Με διοικητή τον διάδοχο των Αββασιδών, τον μελλοντικό Χαρούν αλ-Ρασίντ, ο στρατός των Αββασιδών έφτασε μέχρι τη Χρυσόπολη στον Βόσπορο, απέναντι από τη Ρωμαϊκή πρωτεύουσα, την Κωνσταντινούπολη, ενώ δευτερεύουσες δυνάμεις επιτέθηκαν στη δυτική Μ. Ασία και νίκησαν τις Ρωμαϊκές δυνάμεις εκεί. Καθώς ο Χαρούν δεν σκόπευε να επιτεθεί στην Κωνσταντινούπολη και δεν είχε πλοία για να το κάνει, γύρισε πίσω. Οι Ρωμαίοι, που στο μεταξύ είχαν εξουδετερώσει το απόσπασμα, που είχε απομείνει για να ασφαλίσει τα μετόπισθεν του στρατού των Αββασιδών στη Φρυγία, μπόρεσαν να παγιδεύσουν τον στρατό του Χαρούν ανάμεσα στις δικές τους συγκλίνουσες δυνάμεις. Ωστόσο η αποστασία του Αρμένιου στρατηγού Τατζάτη επέτρεψε στον Χαρούν να ανακτήσει το επάνω χέρι. Ο πρίγκιπας των Αββασιδών ζήτησε ανακωχή και συνέλαβε τους υψηλόβαθμους Ρωμαίους απεσταλμένους, μεταξύ των οποίων και τον κύριο υπουργό της Αυτοκράτειρας Ειρήνης, τον Σταυράκιο. Αυτό ανάγκασε την Ειρήνη να συμφωνήσει σε τριετή ανακωχή και να πληρώσει βαρύ ετήσιο φόρο. Στη συνέχεια η Ειρήνη εστίασε την προσοχή της στα Βαλκάνια, αλλά ο πόλεμος με τους Άραβες ξανάρχισε το 786, έως ότου η αυξανόμενη Αραβική πίεση οδήγησε σε μία άλλη εκεχειρία το 798, με όρους παρόμοιους με εκείνους του 782.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%95%CE%B9%CF%83%CE%B2%CE%BF%CE%BB%CE%AE_%CF%84%CF%89%CE%BD_%CE%91%CE%B2%CE%B2%CE%B1%CF%83%CE%B9%CE%B4%CF%8E%CE%BD_%CF%83%CF%84%CE%B7_%CE%9C%CE%B9%CE%BA%CF%81%CE%AC_%CE%91%CF%83%CE%AF%CE%B1_(782)
|
Οικογένεια Ίσκου
|
Η καταγωγή της οικογένειας είναι πιθανόν από τη Δούνιστα (Ντούνιστα) Βάλτου Αιτωλίας και Ακαρνανίας (σημερινός Σταθάς) και γενάρχης αυτής ο Λαλογιώργος Ίσκος, αρματολός. Στα μέλη της οικογένειας τιμητικά προστέθηκε στο επώνυμό τους από τους Οθωμανούς το "Καρά" (Τούρκικα: μαύρος, γενναίος), το οποίο τελικά διατηρήθηκε μόνο από τον νόθο γιο του Δημήτρη Ίσκου, τον Γεώργιο Καραϊσκάκη και τους απογόνους του. Τα μέλη της έδρασαν προεπαναστατικά αποτελώντας μια από τις ισχυρότερες οικογένειες αρματολών συνεργαζόμενοι τακτικά με τον Αλή Πασά. Στα πλαίσια των οικογενειακών στρατηγικών προεπαναστατικά συνδέθηκαν με επιγαμίες με τις αρματολίτικες οικογένειες Μπουκουβάλα, Γριβογιώργου, Αλεξανδρογιαννάκη, οικογένεια αρματολών του Βάλτου, ενώ μετά την επανάσταση με τις οικογένειες Νοταρά, Δεληγιάννη, Βαρβάκη κ.α. Ο απόγονος της οικογένειας Ιωάννης Λεωνίδας Καραϊσκάκης έχει δωρίσει αντικείμενα των προγόνων του στο Ιστορικό - Λαογραφικό Μουσείο Μαυρομματίου "Γ. Καραϊσκάκης". Λαλογιώργος Ίσκος, αρματολός και γενάρχης της οικογένειας των ΙσκαίωνΔημήτρης Ίσκος, αρματολός και γιος του ΛαλογιώργουΊσκου, σύζυγος του Γιάννη Κώστα Μπουκουβάλα και κόρη του Δημήτρη Ανδρέας Ίσκος, αρματολός, οπλαρχηγός, πληρεξούσιος και γιος του ΔημήτρηΝίκος Ίσκος, δήμαρχος Βρουβιανών και γιος του ΑνδρέαΙωάννης Ίσκος, αγωνιστής του 1821 και γιος του Δημήτρη Γεώργιος Καραϊσκάκης, αρματολός, οπλαρχηγός, σύζυγος Γκόλφως (Εγκολπίας) Σκυλοδήμου και μη αναγνωρισμένος γιος της Ζωής Ντιμισκή & του ΔημήτρηΔημήτριος Καραϊσκάκης (1820 - 1874), αξιωματικός του στρατού και γιος του Γεωργίου Ελένη Καραϊσκάκη, σύζυγος Ιωάννη Δεληγιάννη και κόρη του Γεωργίου Πηνελόπη Καραϊσκάκη, σύζυγος Ανδρέα Νοταρά και κόρη του ΓεωργίουΜαρία Νοταρά, σύζυγος του Αριστείδη Έσσλιν και κόρη της ΠηνελόπηςΓουλιέλμος Έσσλιν, κτηματίας και γιος της ΜαρίαςΑριστείδης Έσσλιν, ταξίαρχος της Αεροπορίας και γιος του ΓουλιέλμουΌθωνας Έσσλιν, μακεδονομάχος και γιος της ΜαρίαςΣπυρίδων Νοταράς, βουλευτής και γιος της ΠηνελόπηςΙωάννης Νοταράς, αντιναύαρχος και γιος του Σπυρίδωνος Ανδρέας Νοταράς, πρέσβης και γιος του Σπυρίδωνος Σταθάς ο ΜοσχοβίτηςΣπυρίδων Καραϊσκάκης, αξιωματικός του στρατού, βουλευτής, σύζυγος Βαρβάκη, δισέγγονη του Ιωάννη Βαρβάκη, και γιος του ΓεωργίουΓεώργιος Σ. Καραϊσκάκης, αξιωματικός του στρατού, βουλευτής και γιος του ΣπύρουΓιώργης Μοσχοβίτης, αξιωματικός του ρωσικού στρατού και γιος του Λαλογιώργου
|
Η οικογένεια Ίσκου είναι φημισμένη οικογένεια Σαρακατσάνικης καταγωγής που ανέδειξε στρατιωτικούς και πολιτικούς. Αρκετά μέλη της οικογένειας έλαβαν μέρος στην Ελληνική Επανάσταση του 1821 με κύρια μορφή τον Στρατάρχη Γεώργιο Καραϊσκάκη, ο οποίος αναδείχθηκε σε σύμβολο του αγώνα.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9F%CE%B9%CE%BA%CE%BF%CE%B3%CE%AD%CE%BD%CE%B5%CE%B9%CE%B1_%CE%8A%CF%83%CE%BA%CE%BF%CF%85
|
Bedtime Stories
|
Το άλμπουμ ξεκίνησε σε συνεργασία με τον Shep Pettibone, ο οποιός είχε σκοπό να είναι στυλιστικά παρόμοιο με το Erotica. Ωστόσο, η Μαντόνα επιθυμούσε να μαλακώσει λίγο τη δημόσια εικόνα της, αποφάσισε να κινηθεί προς μια πιο R&B κατεύθυνση και μια γενικά επικρατούσα τάση, radio-friendly ήχο.Είναι απ' τις λίγες ασυνήθιστες φορές που η Μαντόνα σύνεργάζεται με γνωστά ονόματα και καθιερωμένους παραγωγούς. Πολλά τραγούδια που ηχογραφήθηκαν γι' αυτό το άλμπουμ δεν συμπεριλήφθηκαν μέσα για τον έναν ή άλλον λόγο, όπως το "Your Honesty", αλλά εμφανίστηκε το 2003 στο 2003 EP Remixed & Revisited. Το "Forbidden Love", είναι μια εντελώς διαφορετική σύνθεση από το τραγούδι με τον ίδιο τίτλο που έβγαλε η Μαντόνα το 2005 στο Confessions on a Dance Floor. Κατά την αρχική απελευθέρωση στη Βόρεια Αμερική, η εικόνα κάλυψης του CD ήταν απ' τη δεξιά πλευρά προς τα πάνω. Αυτό ήταν ένα λάθος και διορθώθηκε στις επόμενες συμπιέσεις, τα οποία διαθέτουν την εικόνα της Μαντόνα ανάποδα. Το CD είχε ένα φωτεινό, ανοικτό μπλε χρώμα, αλλά αργότερα οι συμπιέσεις έχουν μόνο ένα λευκό δίσκο. Η γραμματοσειρά που χρησιμοποιείται για το σύνολο του σχεδιασμού του άλμπουμ είναι Helvetica 25 Ultra Light. Το άλμπουμ παίρνει τον τίτλο του από το τραγούδι "Bedtime Story". Παρά τη μεγάλη επιτυχία του πρώτου single "Secret", το οποίο έφθασε στον αριθμό τρία στο Billboard Hot 100, το Bedtime Stories άρχισε με ένα ήπιο ξεκίνημα. Έκανε το ντεμπούτο του στο νούμερο τρία στις ΗΠΑ στο Billboard 200, με 145.000 πωλήσεις την πρώτη εβδομάδα, αλλά μετά από έξι εβδομάδες πιστοποιήθηκε χρυσό. Αυτό κράτησε όμως μέχρι την κυκλοφορία του δεύτερου single, "Take a Bow", όταν το άλμπουμ έκανε μια αισθητή ανάκαμψη. Το άλμπουμ έγινε τελικά 3 φορές πλατινένιο στις Ηνωμένες Πολιτείες και ήταν υποψήφιο για ένα βραβείο Grammy. Στον Ηνωμένο Βασίλειο έκανε το ντεμπούτο του στον νούμερο δυο πίσω απ' τον Bon Jovi με το Cross Road. Το άλμπουμ είχε λιγότερη δημοτικότητα από το "Erotica" στην Ευρώπη, αλλά ήταν μεγάλη εμπορική επιτυχία στην εν λόγω περιοχή, φτάνοντας στην πρώτη πεντάδα σχεδόν σε κάθε ευρωπαϊκή χώρα. Το "Bedtime Stories" χτύπησε στο νούμερο δύο στη Γαλλία, με πάνω από 200.000 αντίτυπα πωλήσεις και στο τέσσερα στη Γερμανία με 500.000 αντίτυπα. Το άλμπουμ απολαμβάνει επίσης σημαντική επιτυχία στην Ισπανία, με πάνω από 100.000 πωλήσεις. Έχει πιστοπιηθεί δύο φορές πλατινένιο στην Ευρώπη. Στην Ωκεανία, απολαμβάνει ακόμα μεγαλύτερη επιτυχία από την Ευρώπη, κάνει το ντεμπούτο του στο νούμερο ένα στην Αυστραλία και βρίσκεται μέσα στην πρώτη πεντάδα στη Νέα Ζηλανδία. Πιστοποιήθηκε τριπλά πλατινένιο από την ARIA, για πάνω από 210.000 αντίτυπα πωλήσεις. Το άλμπουμ έλαβε γενικά θετικές κριτικές από τους κριτικούς. Ο κριτικός Stephen Thomas Erlewine έδωσε στο λεύκωμα τέσσερα από τα πέντε αστέρια και μια θετική κριτική, υποστηρίζοντας ότι είναι ένα ζεστό άλμπουμ και ότι η Μαντόνα προσφέρει μια πιο ανθρώπινη και ανοιχτή μουσική. Ο Jim Farber από το Entertainment Weekly έδωσε το άλμπουμ μια θετική αναθεώρηση, δίνοντας ένα B+ βαθμό, και γράφοντας ότι τα νέα κομμάτια ακούγονται λιγότερα ως μεμονωμένα τραγούδια, παρά ως μια διαρκή διάθεση και ότι η Μαντόνα εξακολουθεί να έχει κάτι να μας αποκαλύψει. Ο Barbara O'Dair του Rolling Stone έδωσε τρία και μισό αστέρια γράφοντας ότι η Madonna έχει καταλήξει σε τρομερά συναρπαστικό ήχους. Τέλος, ο Sal Cinquemani του περιοδικού Slant Magazine το περιέγραψε ως ένα αφράτο άλμπουμ που εξελίσσεται σαν ένα μουσικό παραμύθι. Στα 38α Grammy Awards, το Bedtime Stories έλαβε υποψηφιότητα στην κατηγορία "Best Pop Vocal Album". Το "Secret" κυκλοφόρησε ως πρώτο σινγκλ τον Σεπτεμβριο του 1994. Το "Take a Bow", παράχθηκε απ' τον Babyface, και ήταν το δεύτερο σινγκλ. Ήταν το πρώτο τραγούδι της που πάει στο νούμερο ένα στα Billboard Hot 100 απ' το 1992, μένωντας επτά εβδομάδες. Το βίντεο κέρδισε το "Best Female Video" στα MTV Video Music Awards το 1995. Το τρίτο σινγλ, "Bedtime Story", κυκλοφόρησε τον Φεβρουάριου του 1995 και το βίντεο του ήταν σκηνοθετημένο απ' τον Mark Romanek. Το τέταρτο και τελευταίο σινγκλ ήταν το"Human Nature". Στο βίντεο βλέπουμε τη Μαντόνα με τους χορευτές της σε BDSM με δερμάτινα ρούχα. Additional notes Shep Pettibone has been added as co-songwriter of "Secret" by ASCAP, he is included in the inlay sleeve of GHV2 Remixed: The Best of 1991–2001 Samples: "Survival" – "Hey Love" performed by Stevie Wonder. "I'd Rather Be Your Lover" – "It's Your Thing" performed by Lou Donaldson. "Inside of Me" – "Back and Forth" performed by Aaliyah, "Outstanding" performed by The Gap Band and "The Trials of Life" performed by Gutter Snypes. "Human Nature" – "What You Need" performed by Main Source. "Forbidden Love" – "Down Here on the Ground" performed by Grant Green. "Sanctuary" – "Watermelon Man" performed by Herbie Hancock. Madonna – vocals Dallas Austin – drums, keyboard Babyface – synthesizer, background vocals Donna De Lory – background vocals Niki Haris – background vocals Suzie Kattayama – conductor Jessie Leavey – conductor Tommy Martin – guitar Me'Shell NdegéOcello – bass Colin Wolfe – bass Jessie Leavey – strings arrangement Craig Armstrong – strings arrangement on "Take a Bow" Producers: Madonna, Dallas Austin, Babyface, Marius De Vries, Dave Hall, Nellee Hooper Engineers: Michael Fossenkemper, Brad Gilderman, Darin Prindle, Alvin Speights, Mark "Spike" Stent Mixing: Jon Gass, Daniel Abraham
|
Το Bedtime Stories (Παραμύθια) είναι το έκτο στούντιο άλμπουμ από την Αμερικανίδα τραγουδίστρια - τραγουδοποιό Μαντόνα και κυκλοφόρησε στις 25 Οκτωβρίου 1994 από τη Maverick Records. Η Μαντόνα συνεργάστηκε με τους Dallas Austin, Babyface, Dave "Jam" Hall και Nellee Hooper, αποφασίζοντας να κατευθυνθεί σε ποιο R&B ρυθμούς. Επίσης, προσπάθησε να μαλακώσει την εικόνα της μετά από την απελευθέρωση πολλών σεξουαλικών έργων στις αρχές της δεκαετίας. Το άλμπουμ είναι εμπνευσμένο από το σύγχρονο R&B και τα νέα jack swing, για την ανάπτυξη ενός γενικά πιο mainstream, radio-friendly ήχου. Όπως και το Erotica (1992), το Bedtime Stories διερευνά λυρικά θέματα για αγάπη, θλίψη και ρομαντισμό με πιο μειωμένη σεξουαλική προσέγγιση. Οι κριτές το χαρακτήρισαν ως αυτοβιογραφικό.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/Bedtime_Stories
|
Γιώργος Δέδας
|
Ο Γιώργος Δέδας ξεκίνησε την πορεία του στα γήπεδα ως παίκτης του Αετού Κιλκίς. Στη συνέχεια μετακόμισε στη Θεσσαλονίκη για να φορέσει τα χρώματα της Μ.Ε.Ν.Τ. (1999-2003) και κατόπιν του Ηρακλή (2003-06), με τον οποίο αγωνίστηκε στη FIBA Europe League (μετέπειτα FIBA EuroChallenge). Ακολούθως αποφάσισε να αγωνιστεί στην δεύτερη τη τάξει κατηγορία της Ισπανίας (LEB Oro) με τις ομάδες Breogan Lugo (2006-07), CB Rosalia de Castro (2007-09) και Caceres 2016 Basket (2009-10). Την περίοδο 2010-11 επέστρεψε στην Ελλάδα για την πρώτη του θητεία στον ΠΑΟΚ, συμμετέχοντας στο EuroCup. Την επόμενη χρονιά, 2011-12, αγωνίστηκε στην ομάδα του Ρεθύμνου, για να υπογράψει νέο συμβόλαιο με τον ΠΑΟΚ για την περίοδο 2012-13. Το 2016, αποσύρθηκε από την ενεργό δράση. Το 2016, ανακοινώθηκε ως βοηθός προπονητή του Γιούρι Ζντοβτς στην ομάδα της ΑΕΚ. Το 2017, ανακοινώθηκε η πρόσληψη του ως άμεσος συνεργάτης του πρώτου προπονητή των Τρικάλων, Κώστα Μέξα.Το 2018, βρέθηκε στο πλευρό του Ντέιβιντ Μπλατ όντας μέλος του τεχνικού επιτελείου του Ολυμπιακού. Στον Ολυμπιακό έμεινε μέχρι τον Φεβρουάριο του 2020, όταν και βρέθηκε για πρώτη φορά εκτός Ελλάδας, ως βοηθός προπονητή στην ρωσική Άβτοντορ. Από τον Ιούλιο του 2020 είναι μέλος του προπονητικού επιτελείου του Ντονάλντας Καΐρις στην Ρίτας Βίλνιους. Ο αθλητής έχει μετρήσει 5 συμμετοχές με την Εθνική Μεσογειακή ομάδα (5 πόντοι) και 6 συμμετοχές με τη Β' Εθνική Ανδρών (34 πόντοι). Στους Μεσογειακούς Αγώνες 2005 που πραγματοποιήθηκαν στην Αλμερία της Ισπανίας κατέκτησε το αργυρό μετάλλιο. Νικητής στο διαγωνισμό τριπόντων στην κατηγορία All-Star Game Ανδρών: (2013) Γιώργος Δέδας, στατιστικά στοιχεία αθλητή στον επίσημο ιστότοπο της Ελληνικής Ομοσπονδίας Καλαθοσφαίρισης (Ελληνικά). Γιώργος Δέδας, στατιστικά στην επίσημη ιστοσελίδα του Ε.Σ.Α.Κ.Ε. Dedas, Georgios, στατιστικά στην επίσημη σελίδα της EuroLeague. (Αγγλικά) Georgios Dedas, στατιστικά στην επίσημη ιστοσελίδα της FIBA Europe (FIBA Europe League Men 2005). (Αγγλικά) Giorgos Dedas, στατιστικά στην ιστοσελίδα ProBallers.com. (Αγγλικά) Georgios Dedas, στατιστικά στην ιστοσελίδα ScoresWay.com. (Αγγλικά)
|
Ο Γιώργος Δέδας (Κιλκίς, 2 Ιανουαρίου 1980), αποτέλεσε Έλληνας πρώην καλαθοσφαιριστής και νυν προπονητής καλαθοσφαίρισης. Διαθέτει ύψος 2,00 μέτρα και αγωνιζόταν στη θέση του Σμολ φόργουορντ. Αποτελεί βοηθό προπονητή της Ρίτας Βίλνιους.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%93%CE%B9%CF%8E%CF%81%CE%B3%CE%BF%CF%82_%CE%94%CE%AD%CE%B4%CE%B1%CF%82
|
Φεργιάλ Εζέλ
|
Η παρακάτω λίστα συνοψίζει την πορεία εκπαίδευσης της καθηγήτριας Ουζέλ: 1992 - Αμερικανική Ακαδημία Üsküdar, Κωνσταντινούπολη, Τουρκία 1996 - Πτυχίο Φυσικής και Εφαρμοσμένων Μαθηματικών, Πανεπιστήμιο Κολούμπια, Νέα Υόρκη 1997 - MSc στη Φυσική, Niels Bohr Institute, Κοπεγχάγη 2002 - Διδακτορικό στην Αστροφυσική, Πανεπιστήμιο του Χάρβαρντ, Cambridge, ΗΠΑ Breakthrough Prize, 2020 Chair, Astrophysics Advisory Committee (APAC), NASA, 2019 Fellowship, John Simon Guggenheim Memorial Foundation, 2016 Visiting Miller Professorship, University of California Berkeley, 2014 Maria Goeppert Mayer Award, American Physical Society, 2013 Fellowship, Radcliffe Institute for Advanced Studies, 2012-2013 Bart J. Bok Prize, Harvard University, 2010 Lucas Award, San Diego Astronomy Association, 2010 Visiting Scholar Fellowship, Turkish Scientific and Technical Research Foundation, 2007 Hubble Postdoctoral Fellowship, 2002-2005 Distinguished Scholar Award, Daughters of Atatürk Foundation, 2003 Keck Fellowship, Institute for Advanced Study, 2002 Van Vleck Fellowship, Harvard University, 1999 Kostrup Prize, Niels Bohr Institute, 1997 Niels Bohr Institute Graduate Fellowship, 1996-1997 Applied Mathematics Faculty Award, Columbia University, 1996 Fu Foundation Scholarship, Columbia University, 1994-1996 Research Fellowship, CERN, 1995 Turkish Health and Education Foundation Scholarship, 1992-1994 Ιστότοπος "Big Ideas" (Συνέχιση) Προσωπική ιστοσελίδα στο Πανεπιστήμιο της Αριζόνα Αρχειοθετήθηκε 2018-10-06 στο Wayback Machine. Διαδικτυακή υπηρεσία Nature Magazine Ειδήσεις του Πανεπιστημίου της Αριζόνα Λίστα δημοσιευμένων άρθρων σύμφωνα με το IOP Publishing Κατάλογος δημοσιευμένων άρθρων σύμφωνα με τη NASA / ADS
|
Η Φεργιάλ Εζέλ (γεννημένη στις 27 Μαΐου 1975) είναι Τουρκάλα -Αμερικανή αστροφυσικός που γεννήθηκε στην Κωνσταντινούπολη της Τουρκίας και ειδικεύεται στη φυσική των συμπαγών αντικειμένων και των αστροφυσικών φαινομένων υψηλής ενέργειας. Από το 2020, η Ουζέλ είναι καθηγήτρια στο Πανεπιστήμιο της Αριζόνα στην Τουσόν, στο Τμήμα Αστρονομίας και στο Παρατηρητήριο Steward. Η Ουζέλ έλαβε το διδακτορικό της στο Πανεπιστήμιο του Χάρβαρντ με τον Ραμές Ναράγιαν να ενεργεί ως σύμβουλος διατριβής. Ήταν μέλος του Χαμπλ και μέλος του Ινστιτούτου Προχωρημένων Σπουδών στο Πρίνστον του Νιου Τζέρσεϋ. Ήταν συνεργάτης του Ινστιτούτου Χάρβαρντ - Ράντκλιφ και επισκέπτρια καθηγήτρια στο Ινστιτούτο Μίλερ στο UC Berkeley.Η Ουζέλ είναι ευρέως αναγνωρισμένη για τη συμβολή της στον τομέα των αστεριών νετρονίων, των μαύρων οπών και των μαγνητών. Είναι μέλος και επικεφαλής μοντελοποίησης του Event Horizon Telescope (EHT) που κυκλοφόρησε την πρώτη εικόνα μίας μαύρης τρύπας. Η Ουζέλ έλαβε το βραβείο Μαρία Γκούμπερτ Μάγιερ από την Αμερικανική Φυσική Εταιρεία το 2013 για τις εξαιρετικές συνεισφορές της στην αστροφυσική των αστέρων νετρονίων. Η Ουζέλ έχει εμφανιστεί σε πολλά τηλεοπτικά ντοκιμαντέρ, συμπεριλαμβανομένων των Big Ideas στο PBS και της σειράς Universe στο History Channel. Μαζί με τον Αλεξέι Βικχλίνιν, η Ουζέλ είναι ο Συμπρόεδρος της Ομάδας Επιστήμης και Τεχνολογίας Ομάδας Συνεργατών για το Παρατηρητήριο Lynx X-ray της NASA.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A6%CE%B5%CF%81%CE%B3%CE%B9%CE%AC%CE%BB_%CE%95%CE%B6%CE%AD%CE%BB
|
Παύλος Μακεντόνσκι
|
Ο Παύλος Μακεντόνσκι γεννήθηκε στη Μακεδονία στα τέλη του 18ου αιώνα. Ήταν γιος του Ελληνικής καταγωγής αξιωματικού του Ρωσικού στρατού, Στογιάννη ή Στέφανου Μήντσου. Ο πατέρας του Στογιάννης Μήντσος μετανάστευσε στα τέλη του 18ου αιώνα στη Ρωσία, μετά το Ρωσοτουρκικό πόλεμο (1787 - 1792), από την Κεντρική Μακεδονία. Εκεί, έκανε στρατιωτική καριέρα στο Ρωσικό στρατό, όπου όταν κατατάχτηκε, του αποδόθηκε το επώνυμο Μακεντόσκι, ως καταγόμενος απ' τη Μακεδονία. Στα αρχεία του Ρωσικού κράτους είχε καταγραφεί ως Έλληνας. Άλλαξε το όνομά του σε Στέφανος και φρόντισε οι δυο γιοι του, Παύλος και Δημήτριος, ν' αποκτήσουν Ελληνική ανατροφή. Ο Παύλος Μακεντόνσκι με το αδελφό του Δημήτριο, συμμετείχε εθελοντικά στην Πρώτη Σερβική Εξέγερση, η οποία είχε τη συμπαράσταση της Ρωσίας. Στη συνέχεια, στον επόμενο Ρωσοτουρκικό πόλεμο (1806–1812), ο Παύλος, μαζί τον αδελφό του, κατατάχθηκαν στο Ρωσικό στρατό, μετά από παρότρυνση του Έλληνα ηγεμόνα της Βλαχίας, Κωνσταντίνου Υψηλάντη. Στις πολεμικές επιχειρήσεις διακρίθηκε και βραβεύτηκε για την ανδρεία που επέδειξε. Έλαβε μάλιστα το βαθμό του υπολοχαγού. Στις 23 Μαρτίου του 1809 ο Ρώσος διοικητής των στρατιωτικών δυνάμεων της Μολδοβλαχίας, πρίγκηπας Μπαγκρατιόν, τον αποστράτευσε τιμητικά "για ν' αναζητήσει νέα στρατιωτική και πολιτική καριέρα". Έχοντας καλή γνώση της ελληνικής, ρωσικής, ρουμανικής, σερβικής και τουρκικής γλώσσας, έγινε μεταφραστής της διοίκησης της Ηγεμονίας της Μολδοβλαχίας που ήταν υπό Ρωσικό έλεγχο. Εξελίχθηκε σε αξιωματούχος της διοίκησης σε διάφορες θέσεις. Μετά την αποχώρηση της Ρωσίας το 1812 απ' τη Μολδοβλαχία, παρέμεινε κι απέκτησε την τοπική ιθαγένεια, καθώς και μεγάλη περιουσία. Ερχόμενος σε επαφή με τον Γεωργάκη Ολύμπιο, έγινε μέλος της Φιλικής Εταιρείας και συμμετείχε στην προετοιμασία της Ελληνικής Επανάστασης του 1821. Στην Επανάσταση του 1821, συνεργάστηκε με το Τούντορ Βλαντιμιρέσκου, στο σώμα του αδελφού του Δημήτριου. Όταν ο Αλέξανδρος Υψηλάντης πέρασε τον Προύθο, ο Βαντιμιρέσκου έστειλε τον Παύλο Μακεντόνσκι να συναντήσει τον Υψηλάντη, προκειμένου να εξακριβωθεί εάν η επανάσταση θα υποστηρίζονταν από τη Ρωσία. Ο Παύλος Μακεντόνσκι δεν έλαβε κάποια θετική πληροφορία από τον Υψηλάντη και μετέφερε την αμφιβολία στο Βλαντιμιρέσκου, ο οποίος επιδίωξε τελικά να συναντηθεί με τον Υψηλάντη. Υπό τη διοίκηση του αδελφού του Δημητρίου Μακεντόσνκι, ο Παύλος Μακεντόνσκι έλαβε μέρος, μεταξύ άλλων, στη Μάχη του Δραγατσανίου στις 7 Ιουνίου 1821. Συμμετείχε σε πολλές μάχες και ήταν από τους τελευταίους οπλαρχηγούς που σταμάτησαν της εχθροπραξίες εναντίον των Οθωμανών. Μετά την ήττα των επαναστατών στη Μολδοβλαχία, ο Παύλος Μακεντόνσκι, κατάφερε να γλιτώσει από τη δίωξη που του επεφύλασσαν οι πανδούροι, προσπαθώντας να διαφύγει στην Αυστρουγγαρία και ζητώντας άσυλο. Βοήθησε μάλιστα, να διαφύγει και ο αδελφός του Δημήτριος. Τα δυο αδέρφια κατέληξαν τελικά μέσω Τρανσυλβανίας με πλαστά διαβατήρια στο Χοτύν της Βεσσαραβίας (σήμερα στην Ουκρανία), στις 14 Σεπτεμβρίου 1821. Εκεί, θεωρήθηκαν επικίνδυνοι από τη Ρωσία και τέθηκαν υπό περιορισμό έως τις 21 Μαρτίου 1823. Στη συνέχεια ο Πάυλος Μακεντόνσκι μετέβη στο Κισινάου της Μολδαβίας. Κατα τη διάρκεια του Ρωσοτουρκικού πολέμου (1828-1829) ο Παύλος Μακεντόνσκι, μαζί με τον αδελφό του Δημήτριο συγκρότησαν άτακτο σώμα παρενοχλώντας τις Οθωμανικές δυνάμεις, ώστε να υποστηρίξουν τις Ρωσικές επιχειρήσεις. Μετά το τέλος του πολέμου, επέστρεψε με τον αδελφό του Δημήτριο, στη Μολδοβλαχία το 1830, όπου έλαβε διοικητικά αξιώματα, λόγω της πολυμάθειάς του. Το 1838 καταγράφηκε στο τοπικό βιβλίο των "αρχόντων" με τον τίτλο του "σερδάρη".
|
Ο Παύλος Μακεντόνσκι ήταν οπλαρχηγός της Ελληνικής Επανάστασης του 1821 από την Κεντρική Μακεδονία. Συμμετείχε στις επιχειρήσεις στη Μολδοβλαχία ως πανδούρος οπλαρχηγός, συνεργαζόμενος με τις δυνάμεις του Τούντορ Βλαντιμιρέσκου.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A0%CE%B1%CF%8D%CE%BB%CE%BF%CF%82_%CE%9C%CE%B1%CE%BA%CE%B5%CE%BD%CF%84%CF%8C%CE%BD%CF%83%CE%BA%CE%B9
|
Κνήμη
|
Η κνήμη είναι ένα μακρύ οστό. Το άνω μέρος της είναι πλατύ στο εγκάρσιο επίπεδο για να δέχεται το βάρος του σώματος και αποτελείται από τον έσω και έξω κόνδυλο. Οι κνημιαίοι κόνδυλοι είναι δύο χοντροί οριζόντιοι οστέινοι δίσκοι. Ο έσω κόνδυλος είναι μεγαλύτερος από τον έξω και χωρίζεται με αυτό με το μεσοκονδύλιο ή μεσογλήνιο έπαρμα. Ο έσω κόνδυλος έχει μια ωοειδή αρθρική επιφάνεια, η οποία αρθρώνεται με το έσω μηριαίο κόνδυλο του μηριαίου οστού. Η αρθρική επιφάνεια του έξω κονδύλου είναι σφαιρική και αρθρώνεται με τον έξω μηριαίο κόνδυλο. Οι δύο αυτές επιφάνειες είναι κοίλες. Τα εξωτερικά χείλη των δυο αρθρικών επιφανειών έρχονται σε επαφή με τους μηνίσκους της άρθρωσης του γονάτου. Ο έξω κόνδυλος έχει επίσης κάτω από την περιφέρειά του μια αρθρική επιφάνεια για την άρθρωση με τη περόνη. Στο μεσοκονδύλιο έπαρμα έχει προσφυτικές επιφάνειες για τους χιαστούς συνδέσμους και τους μηνίσκους. Το κνημιαίο όγκωμα βρίσκεται στη πρόσθια επιφάνεια της κνήμης και είναι το σημείο κατάφυσης του επιγονατιδικού σύνδεσμου, ο οποίος αποτελεί τη συνέχεια του τένοντα του τετρακέφαλου μετά την επιγονατίδα. Η επιφάνεια πάνω από το κνημιαίο όγκωμα είναι τραχιά και διάτρητη για τη δίοδο αιμοφόρων αγγείων.Η διάφυση της κνήμης είναι τριγωνική και έχει τρεις επιφάνειες και τρία χείλη. Το πρόσθιο χείλος είναι οξύ και αποτελεί τη συνέχεια του κνημιαίου ογκώματος. Το μεσόστεο χείλος είναι μια μικρή προεξοχή προς τα έξω, όπου καταφύεται ο μεσόστεος υμένας, ο οποίος ενώνει την κνήμη με την περόνη. Το έσω χείλος είναι δυσδιάκριτο προς τα πάνω, και στο μέσο της διάφυσης γίνεται οξύ. Η έσω επιφάνεια είναι πλατιά και ομαλή και είναι ψηλαφητή σε όλο το μήκος της. Στη κορυφή της βρίσκεται ο χήνειος πόδας, η κοινή κατάφυση του ραπτικού, του ισχνού και του ημιτενοντώδη μυ. Οι άλλες δύο επιφάνειες είναι η οπίσθια, η οποία έχει μια τραχιά γραμμή, την υποκνημίδια γραμμή, και η έξω. Η διάφυση της κνήμης πλαταίνει προς τα κάτω.Το κάτω μέρος είναι πλατύ για να στηρίξει το βάρος του σώματος στη ποδοκνημική άρθρωση. Το κάτω μέρος της κνήμης έχει μια οστέινη προεξοχή, το έσω σφυρό. Το ανώτερο τμήμα του είναι μέρος της διάφυσης της κνήμης ενώ το κάτω συνδέεται με τη πτέρνα, ένα από τα οστά του ταρσού. Η άρθρωση κνήμης και αστραγάλου αποτελεί μεγάλο μέρος της ποδοκνημικής άρθρωσης. Επίσης, η έξω επιφάνεια του κάτω μέρους της κνήμης έχει μια εντομή, τη περονιαία εντομή, στην οποία καθηλώνεται η περόνη. Drake, R.L.· Vogl, W.· Mitchell, A.W.M. (2007). Ανατομία Gray’s. Αθήνα: Εκδόσεις Πασχαλίδης.
|
Η κνήμη είναι το μεγαλύτερο και πιο εσωτερικό οστό του κάτω άκρου κάτω από το γόνατο και αυτό που μεταφέρει το βάρος του σώματος. Είναι το δεύτερο μεγαλύτερο οστό του ανθρώπου. Είναι το μόνο οστό της κνήμης που συμμετέχει στην άρθρωση του γονάτου. Το άνω μέρος της κνήμης είναι πλατύ και έχει δύο κονδύλους. Οι πάνω επιφάνειες των κονδύλων είναι αρθρικές. Κάτω από τους κονδύλους βρίσκεται το κνημιαίο όγκωμα ή κύρτωμα. Η διάφυση της κνήμης είναι τριγωνική. Η έξω επιφάνειά της ενώνεται με την περόνη μέσω του μεσόστεου υμένα. Το κάτω άκρο της κνήμης έχει μια οστέινη προεξοχή, το έσω σφυρό.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9A%CE%BD%CE%AE%CE%BC%CE%B7
|
Νικόπολη Σταυρούπολης
|
Η ευρύτερη περιοχή ονομαζόταν Μαυροχώματα και ήταν αγροτική έκταση του Αγρού Ευόσμου. Στα μέσα του περασμένου αιώνα τμήμα του αγρού συμπεριλήφθηκε στο Δήμο Σταυρούπολης. Από τη δεκαετία του '60 άρχισαν να χτίζονται οι πρώτες αυθαίρετες κατοικίες από γηγενείς μετανάστες από χωριά της Κεντρικής Μακεδονίας. Τις επόμενες δεκαετίες αναπτύχθηκε αυθαίρετος οικισμός και εντάχθηκε στο σχέδιο πόλης το 1988 με προεδρικό διάταγμα. Από το 2000 και μετά λόγω της διάλυσης της ΕΣΣΔ, κάποιοι, παλιννοστούντες μετανάστες με χαμηλότοκα στεγαστικά δάνεια που τους παρέχονταν από το κράτος βρήκαν μόνιμη κατοικία στην περιοχή. Η πρώην βιομηχανία φυτοφαρμάκων ΔΙΑΝΑ που διοικητικά ανήκει στην Ευξεινούπολη Ευκαρπίας και βρίσκεται στα όρια με τη Νικόπολη δημιουργούσε σοβαρά προβλήματα ρύπανσης του περιβάλλοντος. Στις 7 Φεβρουαρίου 2004 ξέσπασε πυρκαγιά σε εγκαταλειμμένο εργοστάσιο φυτοφαρμάκων. Εντός του εργοστασίου βρίσκονταν ληγμένα φυτοφάρμακα τα οποία με την πυρκαγιά απελευθερώθηκαν και ρύπαιναν την περιοχή. Η Νικόπολη έχει κάνει σημαντικότατα βήματα προς τη βελτίωση της ποιότητας ζωής των κατοίκων και τον εξωραϊσμό των κοινοχρήστων χώρων και κοινωνικών δομών της. Στην περιοχή δεν υπάρχουν δίκτυα ομβρίων υδάτων και ύδρευσης της ΕΥΑΘ (υπάρχει δίκτυο της ΕΥΑΘ, χωρίς όμως να έχει συνδεθεί με τις οικοδομές) και την υδροδότηση ανέλαβε ιδιωτική εταιρεία, αν και αναζητούνται βιώσιμες λύσεις προς το πρόβλημα. Η Νικόπολη διαθέτει το πρώτο της -ομολογουμένως εντυπωσιακό- πάρκο από τις 14 Ιουνίου 2020, όταν και εγκαινιάστηκε από τον Περιφερειάρχη Κεντρικής Μακεδονίας Απόστολο Τζιτζικώστα παρουσία πολιτικών και θρησκευτικών αρχών, η πράσινη και καινοτόμος πλατεία ή αλλιώς πάρκο Νικόπολης, όπως και την 1η πανελλαδικά ΤΟπική Μονάδα Υγείας (ΤΟΜΥ), από το 2017, σύμφωνα και με μαρμάρινη επιγραφή που στήθηκε στον τοίχο έξωθεν της κεντρικής θύρας, αναφέρουσα τους τότε: πρωθυπουργό Αλέξη Τσίπρα, Υπουργό Υγείας Ανδρέα Ξανθό και Δήμαρχο Παύλου Μελά Δημήτρη Δεμουρτζίδη. Η Νικόπολη εξυπηρετείται από τον Ο.Α.Σ.Θ. και τα Κ.Τ.Ε.Λ. Θεσσαλονίκης με τις λεωφορειακές γραμμές: 27 (μετάβαση) (Σταυρούπολη - Πανεπιστήμια) 34 (μετάβαση / επιστροφή) (Άνω Ηλιούπολη - Αριστοτέλους) 43 (μετάβαση / επιστροφή) (Τοπικό Ευόσμου)
|
Η Νικόπολη Σταυρούπολης είναι συνοικία της Σταυρούπολης στη δυτική Θεσσαλονίκη και από το 2011 και μετά υπάγεται διοικητικά στο Δήμο Παύλου Μελά που προέκυψε από το πρόγραμμα Καλλικράτης. Το όνομα της περιοχής προέρχεται από το χωριό Νικόπολη του Νομού Θεσσαλονίκης από όπου και κατάγονταν οι πρώτοι οικιστές.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9D%CE%B9%CE%BA%CF%8C%CF%80%CE%BF%CE%BB%CE%B7_%CE%A3%CF%84%CE%B1%CF%85%CF%81%CE%BF%CF%8D%CF%80%CE%BF%CE%BB%CE%B7%CF%82
|
Ιταλικό Σοσιαλιστικό Κόμμα
|
Το ιταλικό Σοσιαλιστικό Κόμμα ιδρύθηκε το 1892 ως Partito dei Lavoratori Italiani (Κόμμα Ιταλών Εργαζομένων) από εκπροσώπους αρκετών εργατικών ενώσεων και κομμάτων, μεταξύ των οποίων ήταν το Ιταλικό Εργατικό Κόμμα και το Ιταλικό Επαναστατικό Σοσιαλιστικό Κόμμα . Ήταν μέρος ενός κύματος νέων σοσιαλιστικών κομμάτων στα τέλη του 19ου αιώνα ενώ δέχτηκε διώξεις από την ιταλική κυβέρνηση κατά τα πρώτα του χρόνια. Ενώ στη Σικελία τα Fasci Siciliani εξαπλώνονταν, το ιταλικό Εργατικό Κόμμα γιορτάσε στις 8 Σεπτεμβρίου 1893 το δεύτερο συνέδριο του στο Reggio Emilia και αποφάσισε να υιοθετήσει το όνομα ως Ιταλικό Σοσιαλιστικό Κόμμα. Στις αρχές του 20ού αιώνα, το PSI επέλεξε να μην αντιταχθεί σθεναρά στις κυβερνήσεις υπό την ηγεσία του πέντε φορές πρωθυπουργού Τζοβάνι Τζολίττι . Αυτός ο συμβιβασμός με τις υπάρχουσες κυβερνήσεις και η βελτίωση της εκλογικής του τύχης συνέβαλαν στην ανάδειξη του PSI ως κύριου ιταλικού πολιτικού κόμματος από τη δεκαετία του 1910. Παρά τα βελτιωμένα εκλογικά αποτελέσματα του κόμματος, το PSI παρέμεινε χωρισμένο σε δύο σημαντικές ομάδες, τους Ρεφορμιστές και τους Μαξιμαλιστές. Οι Ρεφορμιστές, υπό την ηγεσία του Φίλιππο Τουράτι (Filippo Turati), ήταν ισχυροί κυρίως στα συνδικάτα και στην κοινοβουλευτική ομάδα. Οι Μαξιμαλιστές, με επικεφαλής τον Κοσταντίνο Λατζάρι, ήταν συνδεδεμένοι με το International Revolutionary Marxist Centre, μια διεθνή ένωση αριστερών σοσιαλιστικών κομμάτων. Το 1912, οι Μαξιμαλιστές με επικεφαλής τον Μπενίτο Μουσολίνι επικράτησαν στη συνδιάσκεψη του κόμματος με συνέπεια τη διάσπαση του Ιταλικού Ρεφορμιστικού Σοσιαλιστικού Κόμματος. Στις γενικές εκλογές του 1919 , το PSI έφθασε στο υψηλότερο δυνατό του αποτέλεσμα: 32,0% και 156 έδρες στη Βουλή των Αντιπροσώπων . Από το 1912 έως το 1914, ο Μουσολίνι προϊστάμενος της μπολσεβίκικης πτέρυγας του Ιταλικού Σοσιαλιστικού Κόμματος, απομάκρυνε μετριοπαθείς ή ρεφορμιστές σοσιαλιστές. Ο Α΄ Παγκόσμιος Πόλεμος διέσπασε το κόμμα. Οι ορθόδοξοι σοσιαλιστές αμφισβητήθηκαν από τους υποστηρικτές του εθνικού συνδικαλισμού, οι οποίοι ζήτησαν επαναστατικό πόλεμο για την απελευθέρωση ιταλικών εδαφών υπό αυστριακό έλεγχο και τη δημιουργία, υπό την απειλή κυβερνητικής βίας, κορπορατικού κράτους. Οι εθνικοί συνδικαλιστές σκόπευαν να υποστηρίξουν τους Ιταλούς ρεπουμπλικανούς στην ανατροπή της μοναρχίας, αν δεν πραγματοποιούνταν τέτοιες μεταρρυθμίσεις, και αν η Ιταλία δεν εισέρχονταν στον πόλεμο. Η κυρίαρχη διεθνιστική και ειρηνιστική πτέρυγα του κόμματος παρέμεινε αποφασισμένη να αποφύγει αυτό που αποκαλούσε «αστικό πόλεμο». Η άρνηση του PSI να στηρίξει τον πόλεμο οδήγησε τους υποστηρικτές του εθνικού συνδικαλισμού να εγκαταλείψουν ή να απομακρυνθούν από το κόμμα, όπως ο Μουσολίνι, ο οποίος είχε αρχίσει να δείχνει συμπάθεια στον εθνικό συνδικαλιστικό σκοπό. Ένας αριθμός εθνικών συνδικαλιστών που απελάθηκαν από το PSI αργότερα εντάχθηκαν στο φασιστικό επαναστατικό κίνημα του Μουσολίνι το 1914 και το 1921 στο τότε νεοϊδρυθέν Εθνικό Φασιστικό Κόμμα. Μετά την ρωσική επανάσταση του 1917, το PSI γρήγορα ευθυγραμμίστηκε στην υποστήριξη του κομμουνιστικού μπολσεβίκικου κινήματος στη Ρωσία και του αίτηματός του για την ανατροπή της αστικής τάξης. Από το 1919 έως τη δεκαετία του 1920, οι Σοσιαλιστές και οι Φασίστες εμφανίστηκαν ως εξέχοντα αντίπαλα κινήματα στα αστικά κέντρα της Ιταλίας, συχνά καταφεύγοντας σε πολιτική βία στις συγκρούσεις τους. Το 1919, το Σοσιαλιστικό Κόμμα του Τορίνου σχημάτισε τον Κόκκινο Στρατό του Τορίνο , σε συνδυασμό με την πρόταση να οργανωθεί μια εθνική συνομοσπονδία Ερυθρών Προσκόπων και Ποδηλατών. Η αριστερή πλευρά του κόμματος διασπάστηκε το 1921 και σχηματίστηκε το Κομμουνιστικό Κόμμα της Ιταλίας (μετέπειτα ΙΚΚ), διάσπαση από την οποία το PSI δεν ανέκαμψε ποτέ, γεγονός με τεράστιες συνέπειες στην ιταλική πολιτική σκηνή. Το 1922, άλλη μία διάσπαση συνέβη όταν η μεταρρυθμιστική πτέρυγα του κόμματος, με επικεφαλής τους Τουράτι και Τζάκομο Ματεόττι (Giacomo Matteotti) , εκδιώχτηκε και δημιούργησε το Ενιαίο Σοσιαλιστικό Κόμμα (PSU). Το 1924, ο Ματεόττι δολοφονήθηκε από τους φασίστες και λίγο αργότερα ιδρύθηκε στην Ιταλία φασιστική δικτατορία. Το 1925 απαγορεύτηκε το PSI και όλα τα άλλα πολιτικά κόμματα εκτός από το φασιστικό κόμμα. Η ηγεσία του κόμματος παρέμεινε στην εξορία κατά τη διάρκεια των φασιστικών ετών ενώ το 1930 το PSU επανεντάχθηκε στο PSI. Το κόμμα ήταν μέλος της Εργατικής και Σοσιαλιστικής Διεθνούς μεταξύ 1930 και 1940. Στις γενικές εκλογές του 1946 τις πρώτες μετά τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο, το PSI έλαβε το 20,7% των ψήφων, λίγο πάνω από το Ιταλικό Κομμουνιστικό Κόμμα (PCI) που κέρδισε 18,9%. Στις γενικές εκλογές του 1948, οι ΗΠΑ έπεισαν κρυφά το βρετανικό Εργατικό Κόμμα να πιέσει τους σοσιαλδημοκράτες να τερματίσουν όλους τους συνασπισμούς με τους κομμουνιστές, γεγονός που προκάλεσε τη διάσπαση του PSI. Οι σοσιαλιστές υπό την ηγεσία του Πιέτρο Νένι (Pietro Nenni) επέλεξαν να λάβουν μέρος στο Λαϊκό Δημοκρατικό Μέτωπο με το ΙΚΚ, ενώ ο σοσιαλδημοκράτης Τζουζέπε Σάραγκατ (Giuseppe Saragat) ίδρυσε το ιταλικό Σοσιαλιστικό Κόμμα των Εργαζομένων. Το PSI αποδυναμώθηκε από τη διάσπαση και ήταν πολύ λιγότερο οργανωμένο από το ΙΚΚ, με συνέπεια οι κομμουνιστές υποψήφιοι να είναι πολύ πιο ανταγωνιστικοί. Ως αποτέλεσμα, η κοινοβουλευτική αντιπροσωπεία των Σοσιαλιστών μειώθηκε κατά το ήμισυ. Παρ 'όλα αυτά, το PSI συνέχισε τη συμμαχία του με το ΙΚΚ μέχρι το 1956, όταν η σοβιετική καταστολή στην Ουγγαρία προκάλεσε σημαντική διαίρεση μεταξύ των δύο μερών. Από το 1963, οι σοσιαλιστές συμμετείχαν στις κεντροαριστερές κυβερνήσεις σε συμμαχία με τη χριστιανική δημοκρατία (DC), το ιταλικό δημοκρατικό σοσιαλιστικό κόμμα (PSDI) και το ιταλικό δημοκρατικό κόμμα (PRI). Αυτές οι κυβερνήσεις προσχώρησαν σε πολλές από τις απαιτήσεις του PSI για κοινωνική μεταρρύθμιση και έθεσαν τα θεμέλια για το σύγχρονο κράτος πρόνοιας της Ιταλίας. Κατά τη διάρκεια της δεκαετίας του 1960 και της δεκαετίας του 1970, το PSI έχασε μεγάλο μέρος της επιρροής του παρά την ενεργό συμμετοχή του στην κυβέρνηση ή και εξ αιτίας αυτής. Το PCI σταδιακά ξεπεράστηκε ως κυρίαρχη πολιτική δύναμη στην ιταλική αριστερά. Το PSI προσπάθησε να διευρύνει τη βάση του ενώνοντας τις δυνάμεις του με το PSDI με το όνομα Unified Socialist Party (PSU). Εντούτοις, μετά από μια απογοητευτική παρουσία στις γενικές εκλογές του 1968, κατά τις οποίες το PSU απέκτησε πολύ λιγότερες έδρες συνολικά από κάθε ένα από τα δύο κόμματα είχε αποκτήσει ξεχωριστά το 1963, διαλύθηκε. Οι γενικές εκλογές του 1972 υπογράμμισαν την πτώση του PSI, καθώς το κόμμα έλαβε λιγότερο από το 10% των ψήφων σε σύγκριση με το 14,2% το 1958 . Το 1976, ο Μπετίνο Κράξι (Bettino Craxi) εξελέγη νέος γραμματέας του κόμματος. Από την αρχή, ο Κράξι προσπάθησε να υπονομεύσει τo ΙΚΚ (PCI) το οποίο μέχρι τότε αύξανε συνεχώς τις ψήφους του στις εκλογές και να εδραιώσει το PSI ως ένα σύγχρονο, έντονα φιλοευρωπαϊκό ρεφορμιστικό σοσιαλδημοκρατικό κόμμα με βαθιές ρίζες στη δημοκρατική αριστερά. Αυτή η στρατηγική απαιτούσε να τερματιστεί η πλειονότητα των ιστορικών παραδόσεων του κόμματος ως κομματικού κόμματος εργατικής τάξης και την προσπάθεια να αποκτήσει νέα στήριξη μεταξύ των υπαλλήλων του δημόσιου τομέα. Ταυτόχρονα, το PSI αύξησε την παρουσία του στις μεγάλες κρατικές επιχειρήσεις και άρχισε να εμπλέκεται σε μεγάλο βαθμό στη διαφθορά και την παράνομη χρηματοδότηση από τα κόμματα, γεγονός που θα κατέληγε τελικά σε έρευνες για διαφθορά που πήραν το όνομα καθαρά χέρια (mani pulite) Ακόμη και αν το PSI δεν έγινε ποτέ σοβαρός εκλογικός αντίπαλος ούτε ούτε του ΙΚΚ ούτε της Χριστιανικής Δημοκρατίας (DC), η κεντρική θέση του στην πολιτική σκηνή του επέτρεψε να διεκδικήσει τη θέση του πρωθυπουργού για τον Κράξι μετά τις γενικές εκλογές του 1983 . Η εκλογική υποστήριξη για τους χριστιανοδημοκράτες αποδυναμώθηκε σημαντικά, αφήνοντάς τους με το 32,9% των ψήφων, σε σύγκριση με το 38,3% που είχαν κερδίσει το 1979 . Το PSI που είχε λάβει μόλις 11% απειλούσε να εγκαταλείψει την κοινοβουλευτική πλειοψηφία, εκτός αν ο Κράξι γινόταν πρωθυπουργός. Οι Χριστιανοδημοκράτες δέχθηκαν αυτόν τον συμβιβασμό για να αποφύγουν νέες εκλογές. Ο Κράξι έγινε ο πρώτος σοσιαλιστής στην ιστορία της Ιταλικής Δημοκρατίας που διορίστηκε πρωθυπουργός. Σε αντίθεση με πολλούς από τους προκατόχους της, η κυβέρνηση Κράξι αποδείχτηκε ανθεκτική, με διάρκεια τριάμισι ετών από το 1983 έως το 1987. Κατά τη διάρκεια αυτών των ετών, το PSI κέρδισε σε δημοτικότητα, καθώς ο Κράξι ενίσχυσε με επιτυχία το ΑΕΠ της χώρας και έλεγξε τον πληθωρισμό. Ανέδειξε την ανεξαρτησία και τον εθνικισμό της Ιταλίας κατά τη σύγκρουση με τις Ηνωμένες Πολιτείες κατά τη διάρκεια του περιστατικού Sigonella . Επιπλέον, ο Κράξι μίλησε για πολλές μεταρρυθμίσεις, συμπεριλαμβανομένης της μετατροπής του ιταλικού Συντάγματος σε ένα προεδρικό σύστημα. Το PSI φαινόταν ως η κινητήρια δύναμη πίσω από το μεγαλύτερο μέρος των μεταρρυθμίσεων που ξεκίνησε το Pentapartito, αλλά ο Κράξι έχασε τη θέση του τον Μάρτιο του 1987 λόγω σύγκρουσης με τα άλλα κόμματα του συνασπισμού σχετικά με τον προτεινόμενο προϋπολογισμό για το 1987. Στις γενικές εκλογές του 1987, το PSI κέρδισε το 14,3% των ψήφων, ωστόσο ήταν η σειρά των Χριστιανοδημοκρατών να επιστρέψουν στην κυβέρνηση. Από το 1987 έως το 1992, το PSI συμμετείχε σε τέσσερις κυβερνήσεις, επιτρέποντας στον Τζούλιο Αντρεότι να αναλάβει εξουσία το 1989 και να κυβερνήσει μέχρι το 1992. Οι Σοσιαλιστές είχαν ισχυρή ισορροπία εξουσίας, που τους έκανε πιο ισχυρούς από τους χριστιανοδημοκράτες, οι οποίοι έπρεπε να εξαρτώνται από αυτούς για να σχηματίσουν πλειοψηφία στο Κοινοβούλιο. Το PSI διατηρούσε αυστηρό έλεγχο αυτού του πλεονεκτήματος. Η εναλλακτική λύση την οποία ο Κράξι ήθελε τόσο πολύ, δηλαδή η ιδέα μιας «κοινωνικής ενότητας» με τα άλλα αριστερά πολιτικά κόμματα, συμπεριλαμβανομένου του ΙΚΚ, διαμορφώθηκε το 1989 μετά την πτώση του κομμουνισμού . Πίστευε ότι η κατάρρευση του κομμουνισμού στην ανατολική Ευρώπη υπονόμευσε το ΙΚΚ (PCI) κάνοντας την κοινωνική ενότητα αναπόφευκτη. Στην πραγματικότητα, το PSI λειτουργούσε παρασκηνιακά ώστε να γίνει το δεύτερο μεγαλύτερο κόμμα της Ιταλίας και η κυρίαρχη δύναμη ενός νέου αριστερού συνασπισμού κόντρα στο χριστιανοδημοκρατικό κόμμα, αλλά αυτό τελικά δεν συνέβη εξαιτίας της ανόδου της Λίγκας του βορρά και των σκανδάλων του Tangentopoli. Τον Φεβρουάριο του 1992, ο Mario Chiesa , διαχειριστής του σοσιαλιστικού νοσοκομείου στο Μιλάνο , συνελήφθη δωροδοκούμενος. Ο Κράξι κατήγγειλε τον Chiesa ονομάζοντάς τον μεμονωμένο κλέφτη, ο οποίος δεν είχε καμία σχέση με το κόμμα ως σύνολο. Νιώθοντας προδομένος, ο Τσιέσα ομολόγησε τα εγκλήματά του στην αστυνομία, ξεκινώντας μια αλυσιδωτή αντίδραση των δικαστικών ερευνών που θα κατέστρεψαν τελικά ολόκληρο το πολιτικό σύστημα. Οι έρευνες, που ονομάζονταν mani pulite («καθαρά χέρια»), διεξήχθησαν από τρεις μιλανέζους δικαστές μεταξύ των οποίων ο Antonio Di Pietro ο οποίος γρήγορα ξεχώρισε ως εθνικός ήρωας χάρη στον χαρισματικό του χαρακτήρα και την ικανότητά του να εξάγει ομολογίες. Οι έρευνες αναστάλθηκαν για τέσσερις εβδομάδες προκειμένου οι ιταλικές γενικές εκλογές του 1992 να διεξαχθούν σε ένα ανεπηρέαστο κλίμα και το PSI κατάφερε να συγκεντρώσει το 13,6% των ψήφων παρά τα σκάνδαλα διαφθοράς. Πολλοί στο κόμμα πίστευαν ότι το σκάνδαλο είχε τεθεί υπό έλεγχο, αλλά δεν κατάφεραν να συνειδητοποιήσουν ότι οι έρευνες τελικά θα ξεκινήσουν εναντίον υπουργών και ηγετών των κομμάτων. Επιπλέον, ήδη από το Μάιο του 1992, η κοινή γνώμη υποστήριζε ανεπιφύλακτα τους δικαστές ενάντια σε ένα πολιτικό σύστημα το οποίο ήδη η πλειοψηφία των Ιταλών έβλεπε με δυσπιστία. Ο Κράξι ο ίδιος υπέστη ποινική έρευνα από τον Δεκέμβριο του 1992. Τον Απρίλιο του 1993, το Κοινοβούλιο αρνήθηκε τέσσερις φορές την εξουσιοδότηση των δικαστών να συνεχίσουν την έρευνα για τον Κράξι. Οι ιταλικές εφημερίδες φώναζαν σκάνδαλο και ο Κράξι ήταν πολιορκημένος στη διαμονή του στη Ρώμη από ένα πλήθος νέων ανθρώπων που του έριξαν νομίσματα, φωνάζοντας: «Μπετίνο, θέλετε και αυτά;» . Αυτή η σκηνή έγινε ένα από τα πολλά σύμβολα εκείνης της περιόδου. Το 1992-1993, πολλοί σοσιαλιστές περιφερειακοί, επαρχιακοί και δημοτικοί βουλευτές, βουλευτές, δήμαρχοι και ακόμη και υπουργοί βρέθηκαν στοχοποιημένοι με κατηγορίες και συλλήψεις. Σε αυτό το σημείο, η κοινή γνώμη στράφηκε εναντίον των Σοσιαλιστών και πολλές περιφερειακές έδρες του PSI περιστοιχήθηκαν από ανθρώπους που ήθελαν ένα τίμιο κόμμα με πραγματικές σοσιαλιστικές αξίες. Από τον Ιανουάριο του 1993 μέχρι τον Φεβρουάριο του 1993, ο Κλαούντιο Μαρτέλι (Claudio Martelli) (πρώην υπουργός Δικαιοσύνης και Αντιπρόεδρος της Κυβέρνησης) άρχισε να υποστηρίζει την ηγεσία του κόμματος. Ο Μαρτέλι προχώρησε ως υποψήφιος, υπογραμμίζοντας την ανάγκη να καθαρίσει το κόμμα από τη διαφθορά και να καταστεί εκλόγιμο. Αν και ο Μαρτέλι είχε πολλούς υποστηρικτές, μαζί με τον Κράξι είχαν εμπλακεί σε ένα σκάνδαλο που χρονολογείται από το 1982, όταν η Banco Ambrosiano τους έδωσε περίπου 7 εκατομμύρια δολάρια. Στη συνέχεια ο Μαρτέλι παραιτήθηκε από το κόμμα και από την κυβέρνηση. Ο σοσιαλιστής Τζουλιάνο Αμάτο (Giuliano Amato) , παραιτήθηκε από Πρωθυπουργός τον Απρίλιο του 1993. Την κυβέρνησή του ακολούθησε μια τεχνοκρατική κυβέρνηση με επικεφαλής τον Κάρλο Ατσέλιο Τσάμπι (Carlo Azeglio Ciampi) . Ο Κράξι παραιτήθηκε από γραμματέας του κόμματος τον Φεβρουάριο του 1993. Μεταξύ του 1992 και του 1993, τα περισσότερα μέλη του κόμματος εγκατέλειψαν την πολιτική και τρεις σοσιαλιστές βουλευτές αυτοκτόνησαν. Ο Κράξι αντικαταστάθηκε από δύο σοσιαλιστές συνδικαλιστές, πρώτα ο Τζόρτζιο Μπενβενούτο (Giorgio Benvenuto) και στη συνέχεια ο Οταβιάνο Ντελ Τούρκο (Ottaviano Del Turco). Στις δημοτικές και δημοτικές εκλογές του Δεκεμβρίου 1993, το PSI ουσιαστικά καταστράφηκε, λαμβάνοντας περίπου το 3% των ψήφων. Στο Μιλάνο, όπου το PSI είχε κερδίσει το 1990 το 20%, έλαβε μόλις το 2% και αποκλείστηκε από το δημοτικό συμβούλιο. Ο Ντελ Τούρκο μάταια προσπάθησε να ανακτήσει την αξιοπιστία του κόμματος. Στις γενικές εκλογές του 1994 , το PSI ήταν σχεδόν σε κατάσταση κατάρρευσης. Οι εναπομείναντες υποστηρικτές του αμφισβήτησαν τη συμμετοχή του ως μέρος της Συμμαχίας των Προοδευτικών που κυριαρχούταν από το Δημοκρατικό Κόμμα της Αριστεράς (PDS), κατ' ουσίαν μετακομμουνιστική ενσάρκωση του ΙΚΚ. Ο Ντελ Τούρκο γρήγορα άλλαξε το σύμβολο του κόμματος για να ενισχύσει την ιδέα της καινοτομίας. Ωστόσο, αυτό δεν απέτρεψε τη συρρίκνωση του PSI το οποίο πήρε το 2,2% των ψήφων σε σύγκριση με το 13,6% του 1992. Το PSI εξέλεξε 16 βουλευτές και 14 γερουσιαστές, από 92 βουλευτές και 49 γερουσιαστές του 1992. Οι περισσότεροι προέρχονταν από την αριστερή πλευρά του κόμματος, όπως άλλωστε και ο Ντελ Τούρκο. Οι περισσότεροι Σοσιαλιστές εντάχθηκαν σε άλλες πολιτικές δυνάμεις, κυρίως τη Forza Italia, το νέο κόμμα με επικεφαλής τον Σίλβιο Μπερλουσκόνι , το Patto Segni και τη Δημοκρατική Συμμαχία. Το κόμμα διαλύθηκε στις 13 Νοεμβρίου 1994 μετά από δύο χρόνια αγωνίας όπου σχεδόν όλοι οι μακροπρόθεσμοι ηγέτες του, ειδικά ο Μπετίνο Κράξι, ενεπλάκησαν στο Tangentopoli και αποφάσισαν να εγκαταλείψουν την πολιτική. Οι Σοσιαλιστές που δεν ευθυγραμμίστηκαν με τα υπόλοιπα κόμματα οργανώθηκαν σε δύο ομάδες: τους Ιταλούς Σοσιαλιστές (SI) με τον Ενρίκο Μποσέλι , τον Οταβιάνο Ντελ Τούρκο, τον Roberto Villetti , τον Riccardo Nencini , τον Cesare Marini και την Maria Rosaria Manieri , οι οποίοι αποφάσισαν να είναι αυτόνομοι από το PDS, και την Εργατική Ομοσπονδία των Valdo Spini , Antonio Ruberti , Giorgio Ruffolo , Giuseppe Pericu , Carlo Carli και Rosario Olivo , ο οποίος εισήλθε σε στενή συμμαχία με αυτό. Το SI τελικά συγχωνεύθηκε με άλλες Σοσιαλιστικές διασπασμένες ομάδες για να σχηματίσουν τους Ιταλούς Δημοκρατικούς Σοσιαλιστές (SDI) το 1998, ενώ το FL συγχωνεύθηκε με το PDS για να σχηματίσει αργότερα το ίδιο έτος τους Δημοκρατικούς της Αριστεράς (DS). Μεταξύ του 1994 και του 1996 πολλοί πρώην Σοσιαλιστές προσχώρησαν στη Forza Italia όπως οι Giulio Tremonti , Franco Frattini , Massimo Baldini και Luigi Cesaro . Ο Τζιάνι Ντε Μικέλις, ο Ugo Intini και αρκετοί πολιτικοί κοντά στον Κράξι δημιούργησαν το Σοσιαλιστικό Κόμμα, ενώ άλλοι όπως οι Fabrizio Cicchitto και Enrico Manca ξεκίνησαν το Ρεφορμιστικό Σοσιαλιστικό Κόμμα . Στη δεκαετία του 2000, δύο γκρουπ ισχυρίστηκαν ότι ήταν οι διάδοχοι του κόμματος, δηλαδή οι Ιταλοί Δημοκρατικοί Σοσιαλιστές (SDI) που εξελίχθηκαν από τους Ιταλούς Σοσιαλιστές (SI) και το Νέο Ιταλικό Σοσιαλιστικό Κόμμα (NPSI) που ίδρυσαν οι Gianni De Michelis , Claudio Martelli και Μπόμπο Κράξι το 2001. Ωστόσο, τόσο το SDI όσο και το NPSI ήταν μικρές πολιτικές δυνάμεις. Ένας αριθμός σοσιαλιστών μελών και ψηφοφόρων εντάχθηκαν στην κεντροδεξιά Forza Italia ενώ άλλοι εντάχθηκαν στο DS και στο δημοκρατικό κόμμα (DL). Πολλοί άλλοι δεν ήταν πλέον μέλη οποιουδήποτε κόμματος. Κάποιοι πρώην σοσιαλιστές εξακολουθούν να είναι συνδεδεμένοι με τον Λαό της Ελευθερίας (PdL), ενώ άλλοι πήγαν στο κεντροαριστερό Δημοκρατικό Κόμμα (PD) και το Σοσιαλιστικό Κόμμα (PS). Οι Σοσιαλιστές που εντάχθηκαν στη Forza Italia συμπεριλαμβάνουν τον Giulio Tremonti , τον Franco Frattini , τον Fabrizio Cicchitto , τον Renato Brunetta , την Amalia Sartori , τον Francesco Musotto , τον Margherita Boniver, τον Francesco Colucci , τον Raffaele Iannuzzi, τον Maurizio Sacconi, τον Luigi Cesaro και τη Στεφανία Κράξι (Stefania Craxi) . Παρόλο που μπορεί να φαίνεται ασυνήθιστο οι αυτοπροσδιορισμένοι σοσιαλιστές να είναι μέλη ενός κεντροδεξιού κόμματος, πολλοί από αυτούς που ένιωθαν ότι η κεντροαριστερά κυριαρχούνταν τώρα από πρώην κομμουνιστές και ο καλύτερος τρόπος για την καταπολέμηση της κοινωνικής δημοκρατίας ήταν το Forza Italia και το PdL. Ο Valdo Spini , ο Giorgio Benvenuto , ο Gianni Pittella και ο Guglielmo Epifani εντάχθηκαν στο DS και οι Enrico Manca , Tiziano Treu , Laura Fincato και Linda Lanzillotta εντάχθηκαν στο DL. Ο Τζουλιάνο Αμάτο εντάχθηκε στην ελιά ως ανεξάρτητος. Το 2007, μερικοί πρώην σοσιαλιστές, συμπεριλαμβανομένου του SDI, ένα τμήμα του NPSI με επικεφαλής τον Τζιάνι Ντε Μικέλις, οι Ιταλοί Σοσιαλιστές του Μπόμπο Κράξι (Bobo Craxi), ο Σοσιαλισμός είναι η Ελευθερία του Rino Formica και μικρά κομμάτια από ενωμένες δυνάμεις του DS σχημάτισαν το Σοσιαλιστικό Κόμμα , που μετονομάστηκε σε Ιταλικό Σοσιαλιστικό Κόμμα (PSI) το 2011. Σήμερα, το PSI είναι το μόνο ιταλικό κόμμα που εκπροσωπείται στο Κοινοβούλιο, το οποίο αναφέρεται ρητά στον εαυτό του ως σοσιαλιστικό, παρόλο που πολλές άλλες σοσιαλιστικές ενώσεις και οργανώσεις συμμετέχουν στην πολιτική συζήτηση τόσο στην κεντροδεξιά όσο και στην κεντροαριστερά. Όταν οι Σοσιαλιστές ξεκίνησαν στα τέλη της δεκαετίας του 1890, είχαν παρουσία μόνο στην αγροτική Εμίλια-Ρομάνια (Emilia-Romagna) και στη νότια Λομβαρδία , όπου κέρδισαν τις πρώτες τους θέσεις στη Βουλή των Αντιπροσώπων , αλλά σύντομα διεύρυναν τη βάση τους σε άλλες περιοχές της χώρας, αστικές περιοχές γύρω από το Τορίνο , το Μιλάνο , τη Γένοβα και, σε κάποιο βαθμό, τη Νάπολη , πυκνοκατοικημένη από βιομηχανικούς εργάτες. Στις γενικές εκλογές του 1900 , το κόμμα κέρδισε το 5,0% των ψήφων και 33 έδρες, το καλύτερο αποτέλεσμα μέχρι εκείνη τη στιγμή. Η Emilia-Romagnaεπιβεβαιώθηκε ως η σοσιαλιστική καρδιά (20,2% και 13 έδρες), αλλά το κόμμα πήγε πολύ καλά και στο Πεδεμόντιο και τη Λομβαρδία. Ο Μέχρι τα τέλη της δεκαετίας του 1910, οι Σοσιαλιστές είχαν διευρύνει την οργάνωσή τους σε όλες τις περιοχές της Ιταλίας, αλλά ήταν προφανώς ισχυρότεροι στον Βορρά , όπου εμφανίστηκαν νωρίτερα και όπου είχαν την εκλογική τους περιφέρεια. Στις γενικές εκλογές του 1919 , χάρη στις εκλογικές μεταρρυθμίσεις της προηγούμενης δεκαετίας και ιδιαίτερα στην εισαγωγή αναλογικής εκπροσώπησης αντί του παλιού συστήματος First-past-the-post , είχαν το καλύτερο τους αποτέλεσμα: 32,0% και 156 έδρες. Το PSI ήταν τότε εκπρόσωπος τόσο των αγροτικών εργαζομένων της Emilia-Romagna, της Τοσκάνης και του βορειοδυτικού Piemonte, όσο και των βιομηχανικών εργατών του Τορίνο, του Μιλάνου, της Βενετίας , της Μπολόνια και της Φλωρεντίας . Το 1919, το κόμμα κέρδισε 49,7% στο Piemonte (πάνω από 60% σε Νοβάρα ), 45,9% της Λομβαρδίας (πάνω από 60% σε Μάντοβα και Παβία ), 60,0% στην Emilia-Romagna (πάνω από 70% περίπου της Μπολόνια και Φερράρα ), 41,7% στην Τοσκάνη και 46,5% στην Ούμπρια . Στις γενικές εκλογές του 1921 και μετά τη διάσπαση του Κομμουνιστικού Κόμματος της Ιταλίας , το PSI μείωσε το ποσοστό του στο 24,5% και υπέστη σοβαρές ζημιές στο Πεδεμόντιο και την Τοσκάνη, όπου οι Κομμουνιστές κατέλαβαν περισσότερο από το 10% των ψήφων. Κατά τη διάρκεια της Ιταλικής Αντίστασης , η οποία πολέμησε κυρίως στο Πεδεμόντιο, την Εμίλια-Ρομάνια και την Κεντρική Ιταλία , οι Κομμουνιστές κατάφεραν να δημιουργήσουν ρίζες στον λαό και να οργανώσουν τους ανθρώπους πολύ καλύτερα από τους Σοσιαλιστές, έτσι ώστε στο τέλος του Β Παγκοσμίου Πολέμου η ισορροπία μεταξύ των δύο μερών άλλαξε τελείως. Στις γενικές εκλογές του 1946 , το PSI ήταν μπροστά από τους κομμουνιστές (20,7% έναντι 18,7%), αλλά δεν ήταν πλέον το κυρίαρχο κόμμα στην Εμίλια-Ρομάνια και την Τοσκάνη. Στις γενικές εκλογές του 1948 , οι Σοσιαλιστές συμμετείχαν ως μέλος του Λαϊκού Δημοκρατικού Μέτωπου με το Ιταλικό Κομμουνιστικό Κόμμα (PCI), αλλά έχασαν σχεδόν το ήμισυ των θέσεων τους στη Βουλή των Αντιπροσώπων λόγω του καλύτερου μηχανισμού εκλογών των κομμουνιστών και τη διάσπαση του σοσιαλδημοκρατικού κόμματος από το κόμμα, το Ιταλικό Σοσιαλιστικό Κόμμα των Εργαζομένων (7,1%, με κορυφές άνω του 10% στα σοσιαλιστικά οχυρά του Βορρά). Το 1953 , το PSI έπεσε στο 12,7% των ψήφων και στα προπύργιά του πάνω από τον ποταμό Po , έχοντας κερδίσει οριακά περισσότερες ψήφους από τους κομμουνιστές μόνο στη Λομβαρδία και το Βένετο . Η απόσταση μεταξύ των δύο κομμάτων θα γίνεται όλο και μεγαλύτερη με αποκορύφωμα το 1976 , όταν το PCI κέρδισε 34,4% των ψήφων και το PSI μόλις 9,6%. Εκείνη την εποχή, οι κομμουνιστές είχαν σχεδόν πενταπλάσιους ψήφους από τους Σοσιαλιστές στα παραδοσιακά οχυρά του PSI όπως στην αγροτική Emilia-Romagna και την Τοσκάνη και τρεις φορές στις βόρειες περιοχές, όπου το PSI είχε κάποια τοπικά οχυρά, όπως στο βορειοανατολικό Piemonte , βορειοδυτική και νότια Λομβαρδία, Βορειοανατολικό Βένετο και Φρίουλι-Βενέτσια Τζούλια , όπου σταθερά κέρδιζε το 12-20% των ψήφων. Κάτω από την ηγεσία του Μπετίνο Κράξι στη δεκαετία του '80, το PSI είχε σημαντική αύξηση των ψήφων. Το κόμμα ενίσχυσε τη θέση του στη Λομβαρδία, στο βορειοανατολικό Βένετο και τη Φριούλι-Βενετία Τζούλια και διεύρυνε τη βάση εξουσίας του στη νότια Ιταλία, όπως και όλα τα άλλα κόμματα του πεντακομματικού συνασπισμού (Pentapartito) ( Δημοκρατικοί , Δημοκρατικοί , Δημοκρατικοί Σοσιαλιστές και Φιλελεύθεροι ). Στις γενικές εκλογές του 1987, το PSI πήρε ένα καλό αποτέλεσμα με 14,3% των ψήφων, αλλά κάτω από τις προσδοκίες, μετά από τέσσερα χρόνια κυβέρνησης με επικεφαλής τον Κράξι. Παράλληλα με τα υψηλά ποσοστά ψήφου στη βορειοδυτική Λομβαρδία και τη Βορειοανατολική Ευρώπη (περίπου 18-20%), το PSI πήγε αρκετά καλά στην Καμπανία (14,9%), την Απουλία (15,3%), την Καλαβρία (16,9%) και τη Σικελία (14,9%). Το 1992 , αυτή η τάση προς το Νότο ήταν ακόμη πιο εμφανής - ενώ οι Σοσιαλιστές, όπως οι Κομμουνιστές και οι Χριστιανοδημοκράτες, έχασαν πολλές ψήφους από τη Λίγκα του Βορά, ειδικά στη Λομβαρδία, αντιθέτως κέρδισαν στο Νότο, φτάνοντας το 19,6% των ψήφων στην Καμπανία, 17,8% στην Απουλία και 17,2% στην Καλαβρία. Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο οι κύριοι διάδοχοι του PSI, οι Ιταλοί Σοσιαλιστές , οι Ιταλοί Δημοκρατικοί Σοσιαλιστές , το Νέο Ιταλικό Σοσιαλιστικό Κόμμα και το σημερινό Ιταλικό Σοσιαλιστικό Κόμμα , ήταν πάντα ισχυρότεροι σε αυτές τις νότιες περιοχές. Γραμματέας: Πιέτρο Νένι (1931-1945), Σάντρο Περτίνι (1945-1946), Ιβάν Ματέο Λομπάρντο (1946-1947), Λέλιο Μπάσο (1947-1948), Alberto Jacometti (1948-1949), Πιέτρο Νένι (1949-1963) , Φρανσέσκο ντι Μαρτίνο (1963-1968), Μαούρο Φέρι (1968-1969), Φρανσέσκο ντι Μαρτίνο (1969-1970), Giacomo Mancini (1970-1972), Φρανσέσκο ντι Μαρτίνο (1972-1976), Μπετίνο Κράξι (1976-1993) ), Τζόρτζιο Μπενβενούτο (1993), Οταβιάνο Ντελ Τούρκο (1993-1994) Ηγέτης στη Βουλή των Αντιπροσώπων : Πάολο Ντε Μικέλις (1946-1947), Πιέτρο Νένι (1947-1964), Μαούρο Φέρι (1964-1968), Φλάβιο Ορλάντι (1968-1969), Antonio Giolitti (1969-1970), Luigi Bertoldi (1970-1973), Luigi Mariotti (1973-1976), Μπετίνο Κράξι (1976), Vincenzo Balzamo (1976-1980), Σιλβάνο Λαμπριόλα (1980-1983), Ρίνο Φορμίκα (1983-1986), Λέλιο Λαγκόριο (1986- 1987), Τζιάννι Ντε Μικέλις (1987-1988), Nicola Capria (1988-1991), Salvatore Ando (1991-1992), Giuseppe La Ganga (1992-1993), Nicola Capria (1993-1994) Το PSI ήταν μάλλον ασυνήθιστο μεταξύ των κυρίων σοσιαλιστικών / σοσιαλδημοκρατικών κομμάτων στην Ευρώπη χρησιμοποιώντας το σφυρί και το δρεπάνι ως σύμβολο. Ωστόσο, ο συμβολισμός του κόμματος μετριάστηκε σταδιακά. Το 1978 ο Κράξι αποφάσισε να αλλάξει το λογότυπο του κόμματος. Επέλεξε ένα κόκκινο γαρίφαλο για να εκπροσωπήσει τη νέα πορεία του κόμματος, προς τιμή της Επανάστασης των Γαρυφάλλων στην Πορτογαλία . Το κόμμα συρρίκνωσε το μέγεθος του παλιού σφυροδρέπανου στο κάτω μέρος του. Τελικά εξαλείφθηκε εντελώς το 1985. Gundle, Stephen (1996). The rise and fall of Craxi's Socialist Party. Routledge. σελίδες 85–98. Αρχείο αφισών PSI
|
Το Ιταλικό Σοσιαλιστικό Κόμμα (ιταλικά: Partito Socialista Italiano, PSI) ήταν ένα σοσιαλιστικό και αργότερα σοσιαλδημοκρατικό πολιτικό κόμμα στην Ιταλία. Ιδρυμένο στη Γένοβα το 1892, το PSI κυριάρχησε στην ιταλική αριστερά μέχρι τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο , όταν και επισκιάστηκε από το Ιταλικό Κομμουνιστικό Κόμμα. Οι Σοσιαλιστές έλαβαν ιδιαίτερη δημοσιότητα τη δεκαετία του '80, όταν ο αρχηγός τους Μπετίνο Κράξι, ο οποίος είχε αποκόψει τους υπολειμματικούς δεσμούς με τη Σοβιετική Ένωση, αναγόρευσε το κόμμα ως φιλελεύθερο σοσιαλιστικό, και υπηρέτησε ως πρωθυπουργός (1983-1987). Το PSI διαλύθηκε το 1994 ως αποτέλεσμα των σκανδάλων του Tangentopoli. Πριν από τον Α' Παγκόσμιο Πόλεμο , ο μελλοντικός δικτάτορας Μπενίτο Μουσολίνι ήταν μέλος του PSI.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%99%CF%84%CE%B1%CE%BB%CE%B9%CE%BA%CF%8C_%CE%A3%CE%BF%CF%83%CE%B9%CE%B1%CE%BB%CE%B9%CF%83%CF%84%CE%B9%CE%BA%CF%8C_%CE%9A%CF%8C%CE%BC%CE%BC%CE%B1
|
Πιερ Μουανό
|
Armes et Bagages, roman (1952) La Chasse royale, roman (1954) La Blessure, nouvelles (1957) Le Voleur, court metrage (διασκευή) (1960) Le Sable vif, roman (1964) Repos a Bacoli, dramatique (1966) Quand la liberte venait du ciel, serie de douze dramatiques (1967) Heliogabale, theatre (1971) La Griffe et la Dent, album animalier (1977) Mazarin, serie de quatre dramatiques originales (1978) Mazarin, scenario (1978) Le Guetteur d’ombre, roman (1979) Jeanne d'Arc, serie de quatre dramatiques originales (1988, σε συνεργασία με το Jean-Francois Griblin) Jeanne d’Arc, le pouvoir et l’innocence (1988) La Descente du fleuve, roman (1991) Tous comptes faits, entretiens (1993) T.E. Lawrence en guerre, etude (1994) Attention a la peinture (1997) Tous comptes faits, entretiens (2η έκδοση, 1997) Le matin vient et aussi la nuit (1999) La Mort en lui (2002) Coup d'etat (2003) Πολυμέσα σχετικά με το θέμα στο Wikimedia Commons
|
Ο Γάλλος συγγραφέας Πιερ Μουανό (Pierre Moinot) γεννήθηκε στις 29 Μαρτίου 1920 στο Πουατού (Poitou) και πέθανε στις 6 Μαρτίου 2007). Έγραψε κυρίως μυθιστορήματα. Εξελέγη μέλος της Γαλλικής Ακαδημίας στις 21 Ιανουαρίου 1982.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A0%CE%B9%CE%B5%CF%81_%CE%9C%CE%BF%CF%85%CE%B1%CE%BD%CF%8C
|
Subsets and Splits
No community queries yet
The top public SQL queries from the community will appear here once available.