title
stringlengths 1
108
| article
stringlengths 150
266k
| summary
stringlengths 126
13.8k
| url
stringlengths 31
613
|
|---|---|---|---|
Α.Ε. Αναγέννηση Σχηματαρίου
|
Ο σύλλογος προυπήρχε ως «Α.Ο. Αναγέννηση Αγραφιωτών Σχηματαρίου» και μετά από συγχώνευση απορρόφηση του ποδοσφαιρικού τμήματος του συμπολίτη «Α.Σ. Σχηματαρίου» μετονομάστηκε σε Α.Ε. Αναγέννηση Σχηματαρίου.Ο Α.Σ. Σχηματαρίου είχε κατακτήσει το πρωτάθλημα Ε.Π.Σ. Βοιωτίας το 1983 και είχε αγωνιστεί στη Δ΄ Εθνική για 2 περιόδους μέχρι το 1985. Η Αναγέννηση κατέκτησε 3 φορές το πρωτάθλημα Βοιωτίας κι αγωνίστηκε ισάριθμες περιόδους στη Δ΄ Εθνική χωρίς να καταφέρει να αποφύγει τον υποβιβασμό. Το 2012 υποβιβάστηκε για πρώτη φορά στη Β΄ Κατηγορία Ε.Π.Σ. Βοιωτίας αλλα επέστρεψε αμέσως στην κορυφαία κατηγορία. Α΄ Κατηγορία Ε.Π.Σ. Βοιωτίας (1): 1982–83 Κύπελλο Ε.Π.Σ. Βοιωτίας (2): 1977–78, 1982–83 Φιναλίστ (2): 1975–76, 1985–86 Συμμετοχές στη Δ΄ Εθνική (2): 1983–84, 1984–85 Α΄ Κατηγορία Ε.Π.Σ. Βοιωτίας Νικητές (3): 1990–91, 1995–96, 2003–04Β' Κατηγορία Ε.Π.Σ. Βοιωτίας Νικητές (1): 2012–13 Κύπελλο Ε.Π.Σ. Βοιωτίας Νικητές (1): 2016–17 Δ΄ Εθνική: 3 1991–92, 1996–97, 2004–05 Α.Ε. Αναγέννηση Σχηματαρίου, επίσημος λογαριασμός στο Facebook. Παλαιότερο ιστολόγιο της Α.Ε. Αναγέννησης Σχηματαρίου
|
Η Αθλητική Ένωση Αναγέννηση Σχηματαρίου, συνήθως αναφέρεται ως Α.Ε. Αναγέννηση Σχηματαρίου ή απλά Αναγέννηση Σχηματαρίου, είναι Ελληνικός ερασιτεχνικός ποδοσφαιρικός σύλλογος, με έδρα το Σχηματάρι, στη Βοιωτία. Ο σύλλογος αγωνίζεται στη Β΄ Ε.Π.Σ.Β., έχει έδρα το Δημοτικό Στάδιο Σχηματαρίου 1,440 θέσεων και επίσημα χρώματα το κίτρινο και το μπλε.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%91.%CE%95._%CE%91%CE%BD%CE%B1%CE%B3%CE%AD%CE%BD%CE%BD%CE%B7%CF%83%CE%B7_%CE%A3%CF%87%CE%B7%CE%BC%CE%B1%CF%84%CE%B1%CF%81%CE%AF%CE%BF%CF%85
|
Ατομικό πρότυπο του Μπορ
|
Πρώτη συνθήκη: Τα ηλεκτρόνια μπορούν να κινούνται γύρω από τον πυρήνα μόνο σε ορισμένες κυκλικές τροχιές στις οποίες η ενέργειά τους είναι κβαντισμένη. Οι τροχιές αυτές ονομάζονται επιτρεπτές τροχιές. Οι επιτρεπτές τροχιές έχουν ακτίνα (σύμβολο r) που καθορίζεται από την κβαντική συνθήκη: επιτρεπτές τροχιές είναι οι τροχιές στις οποίες η στροφορμή (σύμβολο L) των ηλεκτρονίων είναι ακέραιο πολλαπλάσιο του ħ (ħ=h/2π). Με αυτή τη συνθήκη η στροφορμή γίνεται μέγεθος κβαντισμένο αφού μπορεί να πάρει μόνο διακριτές τιμές. (h:Σταθερά του Πλανκ, n:κύριος κβαντικός αριθμός) L = m u r = n h 2 π {\displaystyle \mathbf {L} =mur={nh \over 2\pi }} n = 1 , 2 , 3 , . . . {\displaystyle \mathbf {n} =1,2,3,...} Δεύτερη συνθήκη: Όταν το ηλεκτρόνιο βρίσκεται στις επιτρεπτές τροχιές δεν ακτινοβολεί και έτσι η ενέργεια του παραμένει σταθερή. Ένα ηλεκτρόνιο εκπέμπει ακτινοβολία μόνο κατά την μετάβασή του από μία επιτρεπτή τροχιά ψηλότερης ενέργειας σε μια επιτρεπτή τροχιά χαμηλότερης ενέργειας. Η ενέργεια του εκπεμπόμενου φωτονίου (Ε) ισούται τότε με τη διαφρά ενεργειών των δύο επιτρεπτών τροχιών. Κατά τον ίδιο τρόπο ένα ηλεκτρόνιο απορροφά ενέργεια μόνο κατά την μετάβασή του από μια επιτρεπτή τροχιά χαμηλότερης ενέργειας σε μια επιτρεπτή τροχιά ψηλότερης ενέργειας. Για να μπορέσει το ηλεκτρόνιο να κάνει αυτή τη μετάβαση πρέπει να του δοθεί ενέργεια (Ε) ακριβώς ίση με τη διαφορά ενεργειών των δύο τροχιών. E = | E f − E i | = h v {\displaystyle \mathbf {E} =|E_{f}-E_{i}|=hv} Η πιο σημαντική επιτυχία του ατομικού προτύπου του Μπορ είναι το γεγονός ότι εξηγεί τη φόρμουλα του Ρίντμπεργκ (Rydberg) για φασματικές γραμμές που εμφανίζονται στο φάσμα εκπομπής του υδρογόνου. Το ατομικό πρότυπο του Μπορ δίνει τη θεωρητική βάση στη φόρμουλα του Ρίντμπεργκ η οποία μέχρι τότε ήταν γνωστή μόνο εμπειρικά. Το ατομικό πρότυπο του Μπορ μπορεί να περιγράψει ικανοποιητικά το άτομο του υδρογόνου και άλλα παρόμοια με το υδρογόνο (υδρογονοειδή) σωματίδια όπως το He+ τα οποία έχουν ένα μόνο ηλεκτρόνιο καθώς και τα φάσματά τους, ωστόσο αδυνατεί να περιγράψει πιο σύνθετα από το υδρογόνο άτομα Δεν μπορεί να περιγράψει ικανοποιητικά άτομα με περισσότερα από ένα ηλεκτρόνια, ούτε να ερμηνεύσει τα φάσματα πολυπλοκότερων του υδρογόνου ατόμων και ιόντων. Το ατομικό πρότυπο του Μπορ μεταχειρίζεται τα ηλεκτρόνια ως σωματίδια με εντελώς καθορισμένη θέση και ορμή ταυτόχρονα. Αυτό όμως παραβιάζει την αρχή της αβεβαιότητας του Χάιζενμπεργκ (Heisenberg) που λέει ότι η θέση και η ορμή ενός σωματιδίου είναι αδύνατο να καθοριστούν ταυτόχρονα με απεριόριστη ακρίβεια. Δεν εξηγεί τις σχετικές εντάσεις των φασματικών γραμμών. Η πρώτη συνθήκη του Μπορ λέει ότι η στροφορμή του ηλεκτρονίου είναι μέγεθος κβαντισμένο αλλά δεν εξηγεί γιατί.Το ατομικό πρότυπο του Μπορ αποτελεί μόνο μία προσέγγιση της δομής του ατόμου της πολύ πιο ακριβούς κβαντικής θεωρίας.
|
Το 1913 ο Δανός Φυσικός Νιλς Μπορ (Niels Bohr) για να εξηγήσει τη δομή του ατόμου δέχτηκε το ατομικό πρότυπο του Νεοζηλανδού φυσικού Έρνεστ Ράδερφορντ (Ernest Rutherford). Σύμφωνα με αυτό: Σε κάθε άτομο υπάρχει θετικό φορτίο συγκεντρωμένο σε μια πολύ μικρή περιοχή του που είναι συμπαγής και ονομάζεται πυρήνας. Γύρω από τον πυρήνα βρίσκονται σε τροχιές τα αρνητικά ηλεκτρόνια, δεχόμενα από τον πυρήνα ελκτικές ηλεκτρικές δυνάμεις Κουλόμπ (Coulomb), σχηματίζοντας ένα σύννεφο αρνητικού φορτίου. Ο μεγαλύτερος χώρος του ατόμου είναι κενός.Το πρότυπο αυτό ονομάζεται και πλανητικό πρότυπο γιατί μοιάζει στο πλανητικό μας σύστημα με τον πυρήνα να παίρνει τη θέση του ήλιου και τα ηλεκτρόνια τη θέση των πλανητών σε τροχιά γύρω από αυτόν. Ο Μπορ δέχτηκε επίσης ότι τα ηλεκτρόνια κινούνται σε κυκλικές τροχιές γύρω από τον πυρήνα υπό την επίδραση των ελκτικών ηλεκτρικών δυνάμεων Κουλόμπ (Coulomb). Για να άρει τις αδυναμίες του ατομικού προτύπου του Ράδερφορντ ο Μπορ έθεσε αξιωματικά δύο προτάσεις που ονομάζονται και συνθήκες του Μπορ.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%91%CF%84%CE%BF%CE%BC%CE%B9%CE%BA%CF%8C_%CF%80%CF%81%CF%8C%CF%84%CF%85%CF%80%CE%BF_%CF%84%CE%BF%CF%85_%CE%9C%CF%80%CE%BF%CF%81
|
335 Ροβέρτα
|
Η μέση διάμετρος της Ροβέρτας υπολογίσθηκε σε 89,1 χιλιόμετρα (από δεδομένα του IRAS), ενώ η μάζα της εκτιμάται σε 740 τρισεκατομμύρια τόνους για μέση πυκνότητα 2 gr/cm³. Ο φασματικός της τύπος είναι F (υπότυπος ανθρακούχου), ενώ το άλβεδό της είναι 0,058 (από δεδομένα του IRAS). Η Ροβέρτα περιστρέφεται γύρω από τον εαυτό της μία φορά κάθε 12 ώρες και 2 λεπτά. Η μέση θερμοκρασία στην επιφάνειά της εκτιμάται σε 95 περίπου βαθμούς Κελσίου κάτω από το μηδέν. Τροχιά από το JPL (Java) / Εφημερίδα
|
Ο αστεροειδής Ροβέρτα (Roberta) είναι μεγάλος αστεροειδής της Κύριας Ζώνης με απόλυτο μέγεθος (όπως ορίζεται για το Ηλιακό Σύστημα) 8,96. Ανακαλύφθηκε το 1892 από τον Γερμανό αστρονόμο Άντον Στάους, που παρατηρούσε από τη Χαϊδελβέργη (ήταν η μοναδική του ανακάλυψη αστεροειδή), και πήρε το όνομά του από τον Ρώσο εντομολόγο και διπλωμάτη βαρόνο Κάρολο-Ροβέρτο φον Όστεν-Σάκεν.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/335_%CE%A1%CE%BF%CE%B2%CE%AD%CF%81%CF%84%CE%B1
|
Οιδίπους και Σφίγγα (Γκυστάβ Μορώ)
|
Ο πίνακας περιγράφει το μύθο του Οιδίποδα και της Σφίγγας. Ο ήρωας έχει συναντήσει το μυθικό τέρας, με μορφή γυναίκας, φτερούγες αρπακτικού πτηνού και σώμα λιονταριού. Κατασκευάστηκε το έτος 1808 από τον τότε άγνωστο 38χρονο Μορώ και αγοράστηκε από τον Ναπολέοντα τον Μάιο του 1864. Κεντρική μορφή του πίνακα είναι η Σφίγγα, η οποία έχει ανέβει στο στήθος του Οιδίποδα. Ο Οιδίπους βρίσκεται σε αδιέξοδο με την πλάτη στο βράχο. Φοράει χλαμύδα, στηρίζεται στο δόρυ του και αντικρίζει τη Σφίγγα έτοιμος να την αντιμετωπίσει. Ανάμεσα στη σκηνή και στον θεατή ανοίγεται γκρεμός, στον οποίο βρίσκονται μόνο λίγα υπολείμματα των διαμελισμένων σωμάτων των προηγούμενων περαστικών θυμάτων του τέρατος. Στη δεξιά πλευρά του πίνακα διακρίνουμε έναν κίονα με φίδι που αναρριχάται προς μία πεταλούδα. Δεξιά και αριστερά φυτρώνει λίγη βλάστηση, μια συκιά και μια δάφνη. Αριστερά, στο βάθος, ένας δρόμος οδηγεί μέσα από ένα φαράγγι για την Θήβα. Παρουσίαση του έργου στο Μητροπολιτικό Μουσείο
|
Ο Οιδίποδας και η Σφίγγα (γαλ. Œdipe et le Sphinx) είναι αριστουργηματικός πίνακας του Γάλλου ζωγράφου Γκυστάβ Μορώ. Φιλοξενείται στο Μητροπολιτικό Μουσείο Τέχνης στη Νέα Υόρκη.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9F%CE%B9%CE%B4%CE%AF%CF%80%CE%BF%CF%85%CF%82_%CE%BA%CE%B1%CE%B9_%CE%A3%CF%86%CE%AF%CE%B3%CE%B3%CE%B1_(%CE%93%CE%BA%CF%85%CF%83%CF%84%CE%AC%CE%B2_%CE%9C%CE%BF%CF%81%CF%8E)
|
GamesRadar
|
Το 2007 το κράτος του Τέξας κατέθεσε μια αγωγή εναντίον της Future plc και έναν άλλο ιδιοκτήτη της ιστοσελίδας για την παραβίαση του Children's Online Privacy Protection Act. Η αγωγή ισχυρίζεται ότι η ιστοσελίδα "απέτυχε να καλύψει τις απαραίτητες γνωστοποιήσεις και να λάβει τη συγκατάθεση των γονέων πριν από τη συλλογή προσωπικών πληροφοριών από τα παιδιά." Ο ιδιοκτήτης της άλλης ιστοσελίδας εγκαταστάθηκε τον Μάρτιο του 2008, αν και η τελική του διάθεση εναντίον της Future plc δεν είναι δημόσια. Από τις αρχές του 2012, πολλοί από τους μακροχρόνιους συγγραφείς και εκδότες είτε απολύθηκαν είτε έχουν μετακινηθεί σε άλλες σταδιοδρομίες, συμπεριλαμβανομένων πολλών επαναλαμβανόμενων οικοδεσποτών και επισκέπτες του podcast του "TalkRadar", η οποία έληξε στο επεισόδιο 198 το Φεβρουάριο του ίδιου έτους. Τον Νοέμβριο του 2012 ο Keith Walker έγινε ο νέος εκδότης στη Future και ως εκ τούτου του GamesRadar, ψάχνει για τη βελτίωση της "ψηφιακής ανάπτυξης". Τον Δεκέμβριο του 2012, η ιστοσελίδα υπέστη ένα δραστικό νέο επανασχεδιασμό, συμπεριλαμβανομένων νέας διάταξης, διασύνδεση και τακτικά χαρακτηριστικά, μαζί με τα νέα μέλη του προσωπικού και τον διάδοχο του podcast του TalkRadar με τίτλο "RadioRadar". Πολλά από τα αρχικά μέλη της TalkRadar πήγαν για να δημιουργήσουν το Laser Time podcast network, συμπεριλαμβανομένων των εμφανίσεων με τους τωρινούς εργαζόμενους του GamesRadar. Τον Μάιο του 2014, αναφέρθηκε ότι η Future σχεδιάζει να κλείσει τις ιστοσελίδες του Edge, Computer and Video Games και άλλες δημοσιεύσεις βιντεοπαιχνιδιών. Τον Δεκέμβριο του 2014, επιβεβαιώθηκε ότι η C&VG θα κλείσει και το περιεχόμενό της θα δημοσιεύονταν στο GamesRadar, ενώ τον Ιανουάριο του 2015 ανακοινώθηκε ότι το ίδιο θα συμβεί και με την Edge.
|
Το GamesRadar είναι ιστοσελίδα η οποία περιέχει ειδήσεις, previews, σχόλια, βίντεο και οδηγούς σχετικά με βιντεοπαιχνίδια και ανήκει στη Future plc. Από το Νοέμβριο του 2014, η ιστοσελίδα έχει συμπεριλάβει επίσης ένα τμήμα για τηλεοπτικές σειρές, ταινίες και sci-fi, φέρνοντας περιεχόμενο από μάρκες ψυχαγωγίας Future της Total Film και SFX. Η GamesRadar δημοσιεύει πολλαπλά άρθρα καθημερινά, συμπεριλαμβανομένων των επίσημων ειδήσεων βιντεοπαιχνιδιών, σχόλια, previews και συνεντεύξεις με τους εκδότες και τους προγραμματιστές. Ένα από τα χαρακτηριστικά της ιστοσελίδας είναι οι "Top 7" λίστες, μια εβδομαδιαία αντίστροφη μέτρηση αρνητικών πτυχών σε βιντεοπαιχνίδια, τη βιομηχανία ή/και τον πολιτισμό. Στην πραγματικότητα σηματοδοτούν μια αρνητική βαθμολογία σε σχεδόν τα πάντα. Τώρα, είναι περισσότερο γνωστή για τους καταλόγους κατά διαστήματα ανάλογα με το είδος, την πλατφόρμα ή το θέμα. Αυτά χωρίζονται σε λίστες διαβίωσης, για την κονσόλες και πλατφόρμες που είναι ακόμα ενεργές, καθώς και καταλόγους κληρονομιάς για κονσόλες και πλατφόρμες που δεν αποτελούν πλέον στόχο για την ανάπτυξη εμπορικού παιχνιδιού.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/GamesRadar
|
Βασιλική Αχαΐας
|
Η Βασιλική απέχει 3,1 χλμ. από τα Τριπόταμα, έδρα της Δημοτικής Ενότητας στην οποία ανήκει. Είναι ορεινός οικισμός σε υψόμετρο 594 μέτρων και οι κάτοικοί του ασχολούνται κυρίως με την γεωργία και την κτηνοτροφία. Στην απογραφή του 2011 ο οικισμός βρέθηκε να έχει 14 κατοίκους. Η Βασιλική αναγνωρίστηκε για πρώτη φορά ως οικισμός το 1920 αλλά καταργήθηκε λίγα χρόνια αργότερα. Αναγνωρίστηκε εκ νέου ως οικισμός το 1961 και προσαρτήθηκε στην τότε Κοινότητα Ψωφίδος. Το 1998 με την εφαρμογή της διοικητικής διαίρεσης του σχεδίου "Καποδίστριας" ο οικισμός εντάχθηκε στο Δήμο Αροανίας ως τμήμα του Δημοτικού Διαμερίσματος Ψωφίδος. Από το 2011 βάσει της διοικητικής μεταρρύθμισης "Καλλικράτης" αποτελεί οικισμό της Τοπικής κοινότητας Ψωφίδος του διευρυμένου Δήμου Καλαβρύτων. Αποτελέσματα της Απογραφής Πληθυσμού-Κατοικιών 2011 που αφορούν στο Μόνιμο Πληθυσμό της Χώρας, Εφημερίδα της Κυβερνήσεως της Ελληνικής Δημοκρατίας, τχ. 2ο, φ. 3465 (28 Δεκεμβρίου 2012). Θεόδωρος Η. Λουλούδης, Αχαΐα. Οικισμοί, οικιστές, αυτοδιοίκηση, Νομαρχιακή Επιχείρηση Πολιτιστικής Ανάπτυξης Ν.Α. Αχαΐας, Πάτρα 2010. Ε.Ε.Τ.Α.Α. - Διοικητικές μεταβολές Βασιλικής Αχαΐας, eetaa.gr. Ανακτήθηκε: 08/03/2017.
|
Η Βασιλική είναι μικρός οικισμός της πρώην Επαρχίας Καλαβρύτων του Νομού Αχαΐας. Διοικητικά ανήκει στην Τοπική Κοινότητα Ψωφίδος της Δημοτικής Ενότητας Αροανίας του Δήμου Καλαβρύτων, σύμφωνα με τη διοικητική διαίρεση του Προγράμματος Καλλικράτης που ισχύει στην Ελλάδα από το 2011.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%92%CE%B1%CF%83%CE%B9%CE%BB%CE%B9%CE%BA%CE%AE_%CE%91%CF%87%CE%B1%CE%90%CE%B1%CF%82
|
Άδανα
|
Τα Άδανα θεωρούνται η αρχαιότερη πόλη της Κιλικίας. Κατοικούμενη διαδοχικά από τη Νεολιθική εποχή, θεωρείται μια από τις αρχαιότερες συνεχόμενα κατοικούμενες πόλεις του κόσμου. Αναφέρεται για πρώτη φορά ως Adaniia στα αρχεία της Χαττούσα, πρωτεύουσας των Χετταίων, το 1510 - 1485 π.Χ.Την περίοδο του βασιλιά των Χετταίων Τελιπίνου (15ος αιώνας π.Χ.) τα Άδανα εμφανίζονται ως βασίλειο που ελέγχει όλη την Κιλικία.Ως ιδρυτής της πόλεως αναφέρεται ο μυθικός Άδανος. Ο Αντίοχος Δ΄ είχε μετονομάσει προσωρινά την πόλη σε Αντιόχεια (της Κιλικίας ή Αντιόχεια η προς Σάρο). Αυτό μαρτυρείται από σωζόμενα νομίσματα που φέρουν στη μία όψη προσωπογραφία του Βασιλέως με την επιγραφή ΑΝΤΙΟΧΕΩΝ ΤΩΝ ΠΡΟΣ ΤΩ ΣΑΡΩ και στην άλλη παραστάσεις θεών. Πιστεύεται ότι το όνομα της πόλης σχετίζεται με τους Δαναούς.
|
Τα Άδανα της Κιλικίας (τουρκικά Adana, προφέρεται: [aˈda.na]) είναι πόλη της νότιας Τουρκίας. Έχει 1.715.226 κατοίκους (εκτίμηση 2018) και είναι η 5η σε πληθυσμό πόλη της χώρας. Η πόλη πήρε πιθανώς την ονομασία της από το μυθολογικό βασιλιά Δαναό και την αρχαία ομώνυμη ελληνική φυλή. Στην ελληνιστική εποχή ήταν γνωστή κι ως Ἀντιόχεια τῆς Κιλικίας.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%86%CE%B4%CE%B1%CE%BD%CE%B1
|
Torbaaz
|
Η ταινία αναφέρεται έχει ως κεντρικό της θέμα μια ομάδα παιδιών που είναι βομβιστές αυτοκτονίας στο Αφγανιστάν, τα οποία έχουν εκπαιδευτεί για να πιστεύουν ότι η δολοφονία του εχθρού θα οδηγήσει στην αρετή και τη δόξα στη μετά θάνατον ζωή. Σαντζάι Ντουτ ως Νασίρ Ναργκίς Φαχρί ως Αγιέσα Ραχούλ Ντεβ ως Καζάρ Γκάβι Τσαχάλ ως Σαριγιάρ Χαν Κουγουαρτζίτ Τσοπράα ως Χαμπιμουλάχ Χουμαγιούν Σαμς Χαν ως Ραγού Ραχούλ Μίτρα ως Κολ Χαν Ρακσίτ Γουαχί ως Ντουαλατζαάχι Πριγιάνκα Βέρμα ως Μίρα Βανς Σαγιανί ως ένα από τα αγόρια της ομάδας Ρόκι Ράινα ως Αμπντουλάχ Η παραγωγή της ταινίας Torbaaz ανακοινώθηκε για πρώτη φορά τον Σεπτέμβριο του 2016. Η Nargis Fakhri επιλέχθηκε για τον πρωταγωνιστικό ρόλο δίπλα στον Σαντζάι Ντουτ . Τα γυρίσματα της ταινίας ξεκίνησαν τον Δεκέμβριο του 2017. Μετά τα γυρίσματα στο Αφγανιστάν, το Torbaaz γυρίστηκε κυρίως στο Μπισκέκ της Κιργιζίας. Πρόκειται για την πρώτη ινδική ταινία που γυρίζεται στην Κιργιζία. Ανάμεσα σε άλλες τοποθεσίες γυρισμάτων, είναι το Μουμπάι, το Μανάλι (Χιμάτσαλ Πραντές) και το Παντζάμπ της Ινδίας. Η ταινία Torbaaz είχε προγραμματιστεί αρχικά να κυκλοφορήσει στους κινηματογράφους τον Μάιο του 2019, αλλά η πρεμιέρα της αναβλήθηκε για τα μέσα του 2020. Λόγω όμως της αρχής της πανδημίας COVID-19, η ταινία δεν μπόρεσε να κυκλοφορήσει ούτε εκείνη την εποχή, επειδή οι κινηματογραφικές αίθουσες είχαν κλείσει. Τον Ιούλιο του 2020, αποφασίστηκε ότι το Torbaaz θα κυκλοφορήσει απευθείας στο διαδίκτυο. Έτσι η ταινία κυκλοφόρησε στις 11 Δεκεμβρίου 2020 από το Netflix, το οποίο αγόρασε τα ψηφιακά δικαιώματα καθώς και τα δικαιώματα διανομής της. Ο Πραθιούς Παρασουραμάν από το Film Companion γράφει: «Ένα μακρινό βλέμμα ζωντανεύει αυτή την ταινία διάρκειας 2 ωρών που διαδραματίζεται στο Αφγανιστάν - ξεκινά με πλάνα γυρισμένα με ντρόουν τα οποία δείχνουν μια παρθέναα ευλογημένη πόλη, στη σκιά του Hindu Kush, και διατηρεί αυτή την απόσταση για το υπόλοιπο της ταινίας. Οι μάχες με όπλα και οι βομβιστικές εκρήξεις διαδραματίζονται σε ασφαλή απόσταση μακριά από την κάμερα - ως θεατή, δεν σε κάνουν ποτέ να νιώθεις ότι βρίσκεσαι στο βάθος της κατάστασης".
|
Το Τορμπάαζ (μτφρ. Μαύρο Γεράκι) είναι μια ινδική χίντι ταινία δράσης του 2020, σε σκηνοθεσία του Γκιρίς Μαλίκ. Ο Σαντζάι Ντουτ παίζει τον ρόλο ενός επαγγελματία γιατρού ο οποίος έχασε τη γυναίκα και τον γιο του, ενώ ήταν τοποθετημένος στην Ινδική Πρεσβεία στην Καμπούλ, ενώ άλλους εξέχοντες χαρακτήρες υποδύονται οι Ναργκίς Φαχρί και Ραχούλ Ντεβ. Το Torbaaz είχε προγραμματιστεί να κυκλοφορήσει στις κινηματογραφικές αίθουσες νωρίτερα, κάτι που δεν μπόρεσε να συμβεί εξαιτίας της πανδημίας COVID-19, μετά την οποία οι παραγωγοί επιβεβαίωσαν τη σύμβαση διανομής του με το δίκτυο Netflix. Η πρεμιέρα της ταινίας πραγματοποιήθηκε στο Netflix στις 11 Δεκεμβρίου 2020.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/Torbaaz
|
Μπορ (Σερβία)
|
Το Μπορ περιβάλλεται από πολλά όμορφα μέρη όπως το Μπάνισκο Πόλιε, η λουτρόπολη Μπρεστόβατσκα Μπάνια, η Λίμνη Μπορ και το βουνό Στολ και είναι πολύ κοντά στο βουνο Τσρνι Βρχ. Εκτός από την πολη του Μπορ ο δήμος περιλαμβάνει τους οικισμούς Μπρέστοβατς, Μπούτσγε, Γκόρνιανε, Ντόνια Μπέλα Ρέκα, Ζλοτ, Κρίβελ, Λούκα, Μετόβνιτσα, Οστρελ, Σλάτινα, Τάντα, Τόπλα και Σαρμπάνοβατς. Στο Κρίβελ βρέθηκαν νεολιθικά κεραμικά του πολιτισμού Μπούμπαν-Σάλκουτσα και ανθρωπόμορφα-ζωόμορφα ειδώλια . Το 1903 άνοιξε το ορυχείο του Μπορ, γεγονός σημαντικό για την ανάπτυξη της πόλης. Κατά το Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο τα ορυχεία χαλκού ήταν υπό γερμανική διοίκηση και στην περιοχή δημιουργήθηκε ένα στρατόπεδο συγκέντρωσης και καταναγκαστικής εργασίας. Την περίοδο αυτή περίπου 6.000 άνθρωποι φυλακίστηκαν στο στρατόπεδο και εργάστηκαν στα ορυχεία χαλκού. Ο ποιητής Μίκλος Ράντνοτι έγραψε εδώ μερικά από τα ωραιότερα ποιήματα που γράφτηκαν στα ουγγρικά κατά τη διάρκεια της καταναγκαστικής εργασίας του (1944) στα μεταλλεία χαλκού. Οι κρατούμενοι ήταν κυρίως εβραϊκής καταγωγής, καθώς και Μάρτυρες του Ιεχωβά. Αργότερα, λίγο πριν τελειώσει ο Β΄ Παγκόσμιος Πόλεμος, τα μεταλλεία εκκενώθηκαν και οι περισσότεροι από τους φυλακισμένους εκτελέστηκαν. Το 1947 το Μπορ είχε επισήμως καθεστώς πόλης - τότε ο πληθυσμός του ήταν 11.000. Σύμφωνα με την απογραφή του 2011 ο πληθυσμός του δήμου του Μπορ είχε 48.615 κατοίκους, ενώ η πόλη είχε 34.160 κατοίκους. Ο αριθμός των κατοίκων έχει μειωθεί κατά τη διάρκεια των τελευταίων δεκαετιών, δεδομένου ότι η ατμοσφαιρική ρύπανση από το RTB Bor έχει κάνει πολλούς ανθρώπους να εγκαταλείψουν την πόλη. Με το σύνολο των 32 διαφορετικών εθνοτικών ομάδων που εκπροσωπούνται στον πληθυσμό, το Μπορ είναι μία από τις πιο μικτές εθνικά πόλεις της Σερβίας. Σύμφωνα με την απογραφή του 2002 οι οικισμοί του δήμου με σερβική εθνοτική πλειοψηφία ήταν οι: Μπορ, Μπρέστοβατς, Ντόνια Μπέλα Ρέκα και Oστρελ. Οι οικισμοί με πλειοψηφία Βλάχων ήταν: Μπούτσγε, Γκόρνιανε, Κρίβελ, Λούκα, Μετόβνιτσα, Τάντα, Τόπλα και Σαρμπάνοβατς. Εθνικώς μικτοί οικισμοί ήταν: Ζλοτ (σχετική Σερβική πλειοψηφία) και Σλάτινα(σχετική πλειοψηφία των Βλάχων). Εθνοτική σύνθεση του δήμου:
|
Το Μπορ (Σερβικά: Бор) είναι πόλη, δήμος και διοικητικό κέντρο της ομώνυμης επαρχίας της ανατολικής Σερβίας. Έχει ένα από τα μεγαλύτερα ευρωπαϊκά ορυχεία χαλκού - το RTB Bor. Είναι μεταλλευτικό κέντρο από το 1904, όταν άρχισε να δραστηριοπειείται εκεί μια γαλλική εταιρεία. Σύμφωνα με την απογραφή του 2011, η πόλη έχει πληθυσμό 34.160 κατοίκους, ενώ ο δήμος 48.615 κατοίκους. Το όνομα της πόλης προέρχεται από την σερβική λέξη Бор που σημαίνει «πεύκο».
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9C%CF%80%CE%BF%CF%81_(%CE%A3%CE%B5%CF%81%CE%B2%CE%AF%CE%B1)
|
Σφαγή του Τλατελόλκο
|
Το 1964 είχε εκλεγεί Πρόεδρος του Μεξικού ο Γκουστάβο Ντίας Ορντάς (Gustavo Díaz Ordaz). Ανήκε στο Θεσμικό Επαναστατικό Κόμμα (Institutional Revolutionary Party), το οποίο κυβερνούσε το Μεξικό ανελλιπώς από το 1929 και συνέχισε να έχει την εξουσία και μετά τη σφαγή της Πλατείας Τλατελόλκο, μέχρι το 2000. Τα χρόνια πριν τα γεγονότα της Πλατείας Τλατελόλκο το Μεξικό είχε γνωρίσει μια περίοδο μεγάλης οικονομικής ανάπτυξης, που ήταν γνωστή ως «Μεξικανικό θαύμα». Η μεξικανική οικονομία αναπτυσσόταν με ρυθμό 4% κάθε χρόνο, , υπήρχε νομισματική σταθερότητα και ο πληθωρισμός και το χρέος της χώρας ήταν σε χαμηλά επίπεδα. Παράλληλα όμως η διακυβέρνηση της χώρας από το Θεσμικό Επαναστατικό Κόμμα χαρακτηριζόταν από έντονο αυταρχισμό, καταπίεση, διαφθορά και ευνοιοκρατία. Εκείνη τη περίοδο πραγματοποιήθηκαν πολλές απεργίες, που κατεστάλησαν από το στρατό. Το 1958 επί προεδρίας Adolfo López Mateos, στη κυβέρνηση του οποίου ο Díaz Ordaz ήταν υπουργός εσωτερικών, συνελήφθη ο ηγέτης των εργατών Demetrio Vallejo και δολοφονήθηκε ο αγρότης και ακτιβιστής Rubén Jaramillo. Το 1965 έγινε μεγάλη απεργία των γιατρών, που ζητούσαν καλύτερες συνθήκες εργασίας όμως ο Ordaz αρνήθηκε να συζητήσει μαζί τους, η απεργία αντιμετωπίστηκε με βίαια μέσα και πολλοί γιατροί, που είχαν πάρει μέρος σε αυτή, συνελήφθησαν και απολύθηκαν. Παράλληλα το φοιτητικό κίνημα στο Μεξικό γνώρισε μεγάλη άνοδο με αποκορύφωμα το 1968. Τη χρονιά αυτή το Μεξικό διοργάνωσε τους 19ους Ολυμπιακούς Αγώνες. Η κυβέρνηση του Μεξικού έβλεπε τη διοργάνωση των αγώνων ως μια ευκαιρία για να προβάλλει την εικόνα της χώρας στο εξωτερικό. Μεγάλη μερίδα όμως των Μεξικανών δε συμφωνούσε και το καλοκαίρι του 1968 υπήρξαν μεγάλες διαδηλώσεις κατά τη διεξαγωγής των Αγώνων από το Μεξικό. Η Διεθνής Ολυμπιακή Επιτροπή δήλωσε ότι αν η κατάσταση στη χώρα επιδεινωνόταν θα μετέφερε τους αγώνες στο Λος Άντζελες. Το απόγευμα της 2ας Οκτωβρίου 1968 πραγματοποιήθηκε από φοιτητές αντικυβερνητική συγκέντρωση έξω από το κτίριο Chihuahua, στη Plaza de las Tres Culturas, στη Πόλη του Μεξικό. Η συγκέντρωση ήταν ειρηνική. Τις ομιλίες, που πραγματοποιούνταν στα πλαίσια της συγκέντρωσης, παρακολουθούσαν εκτός από φοιτητές και κάτοικοι της περιοχής, περαστικοί ακόμη και παιδιά. Μετά το τέλος των ομιλιών στρατιώτες και μέλη του Τάγματος Ολίμπικο, μιας ειδικής ομάδας, που είχε δημιουργηθεί για την ασφάλεια των Ολυμπιακών Αγώνων, άνοιξαν πυρ κατά του συγκεντρωμένου πλήθους προκαλώντας το θάνατο αδιευκρίνιστου αριθμού ατόμων. Σύμφωνα με την επίσημη εκδοχή οι στρατιώτες δέχτηκαν πυροβολισμούς από ένοπλους προβοκάτορες που ήταν ανάμεσα στους διαδηλωτές ή σε γειτονικά κτίρια και αναγκάστηκαν να απαντήσουν όντας σε άμυνα.Το πρωί της 3ης Οκτωβρίου οι εφημερίδες ανέφεραν ότι 20 με 28 άνθρωποι είχαν σκοτωθεί και εκατοντάδες είχαν τραυματιστεί και συλληφθεί. Τα περισσότερα μεξικανικά μέσα ανέφεραν ότι οι φοιτητές είχαν προκαλέσει τη δολοφονική απάντηση του στρατού που απάντησε στα πυρά που δέχτηκε από ελεύθερους σκοπευτές από τα γειτονικά κτίρια. Το 1975 η δημοσιογράφος Elena Poniatowska εξέδωσε το βιβλίο της με τίτλο «Σφαγή στο Μεξικό», που αναφέρεται στα γεγονότα της Πλατείας Τλατελόλκο. Σύμφωνα με μαρτυρίες προσώπων, που συμμετείχαν στη συγκέντρωση και κατέγραψε στο βιβλίο της η Poniatowska, ξαφνικά ρίχτηκαν φωτοβολίδες στον ουρανό και αμέσως ακούστηκαν οι πρώτοι πυροβολισμοί και το πλήθος πανικόβλητο άρχισε να τρέχει προς όλες τις κατευθύνσεις με αποτέλεσμα να επικρατήσει χάος στη πλατεία. Αναφορά σε φωτοβολίδες που ρίχτηκαν από ελικόπτερο τους στρατού, που πετούσε σε χαμηλό ύψος πάνω από τους συγκεντρωμένους, ως σημάδι για να αρχίσει η επίθεση, έκανε και η Ιταλίδα δημοσιογράφος Οριάνα Φαλάτσι, που παρακολουθούσε τη συγκέντρωση και στη συνέχεια τραυματίστηκε σοβαρά από τα πυρά.Μέσα στο χάος που επικρατούσε επιτέθηκαν στο συγκεντρωμένους άνδρες με πολιτικά, που ήταν μέλη του Τάγματος Ολίμπικο και φορούσαν άσπρα γάντια ή είχαν δεμένα με άσπρους επιδέσμους τα αριστερά τους χέρια για να διακρίνονται από το πλήθος. Οι συγκεντρωμένοι προσπαθούσαν να βγουν από την πλατεία για να γλυτώσουν από τα πυρά που δέχονταν από τα ελικόπτερα αλλά εκεί έπεφταν πάνω στους στρατιώτες που είχαν περικυκλώσει τη πλατεία και πυροβολούσαν προς το πλήθος. Αντίθετα με τις επίσημες αναφορές που έκαναν λόγω για 20 με 28 νεκρούς οργανώσεις για τα ανθρώπινα δικαιώματα και ξένοι δημοσιογράφοι, τις μέρες μετά τη σφαγή έκαναν λόγω για περίπου 300 νεκρούς. Το 1998, στη 30η επέτειο της σφαγής στη Πλατεία Τλατελόλκο, ο Πρόεδρος Ernesto Zedillo, έδωσε την έγκρισή του για να διερευνηθούν από το Κογκρέσο τα γεγονότα. Κάτι τέτοιο δε κατέστη τελικά δυνατόν καθώς η κυβέρνηση του PRI δεν έδωσε στη δημοσιότητα τα επίσημα κυβερνητικά έγγραφα σχετικά με τη σφαγή. Αντίστοιχη κατάληξη είχε η προσπάθεια του προέδρου Miguel de la Madrid. Τελικά μετά την ήττα του Θεσμικού Επαναστατικού Κόμματος στις εκλογές του 2001, ο νέος πρόεδρος Vicente Fox, έδωσε εντολή να δοθούν στη δημοσιότητα τα έγγραφα τα σχετικά με τη σφαγή, που μέχρι τότε χαρακτηρίζονταν απόρρητα. Από τα έγγραφα επιβεβαιώθηκε η καταγραφή των γεγονότων από την Elena Poniatowska και ότι μέλη του Τάγματος Ολίμπικο, προκάλεσαν τη σφαγή πυροβολώντας από γειτονικά κτίρια. Το 2006 συνελήφθη ο πρώην πρόεδρος του Μεξικού Luis Echeverría, που κατά τα γεγονότα της Πλατείας Τλατελόλκο ήταν υπουργός εσωτερικών τρία χρόνια αργότερα όμως απαλλάχτηκε από τις κατηγορίες. Σύμφωνα την Kate Doyle (Senior Analyst της πολιτικής των Η.Π.Α στη Λατινική Αμερική), που ερεύνησε μαζί με άλλους τα αρχεία εθνικής ασφάλειας των Η.Π.Α το 2006, οι νεκροί στη πλατεία Τλατελόλκο ήταν 44, από τους οποίους οι 10 δεν αναγνωρίστηκαν. Υπάρχουν πάντως αναφορές ότι άγνωστος αριθμός πτωμάτων ρίχτηκαν από στρατιωτικά αεροπλάνα στο Κόλπο του Μεξικού. Tlatelolco archival footage & film, Canal 6 de Julio and La Jornada National Security Archive, George Washington University Unedited photographs of the Massacre (in ισπανική) Video documentary of the 40th anniversary march
|
Ως Σφαγή του Τλατελόλκο (Matanza de Tlatelolco) είναι γνωστή η δολοφονία δεκάδων φοιτητών και πολιτών από τον στρατό και την αστυνομία στις 2 Οκτωβρίου του 1968, στην Πλάσα δε λας Τρες Κουλτούρας, στο Τλατελόλκο, στη Πόλη του Μεξικού. Σύμφωνα με τον επικεφαλής της Ομοσπονδιακής Διεύθυνσης Ασφαλείας συνελήφθησαν 1.345 άτομα. Η σφαγή έλαβε χώρα 10 ημέρες πριν από την έναρξη των Θερινών Ολυμπιακών Αγώνων στην Πόλη του Μεξικού, οι οποίοι διεξήχθησαν κανονικά. Εκείνη την εποχή η κυβέρνηση και τα κύρια μέσα μαζικής ενημέρωσης στο Μεξικό υποστήριξαν ότι οι κυβερνητικές δυνάμεις είχαν προκληθεί από τους διαδηλωτές, οι οποίοι πυροβολούσαν εναντίον τους. Αλλά κυβερνητικά έγγραφα που δημοσιοποιήθηκαν από το 2000 δείχνουν ότι η κυβέρνηση χρησιμοποίησε ελεύθερους σκοπευτές. Οι εκτιμήσεις σχετικά με τον αριθμό των νεκρών κυμαίνονται από 30 έως 300, με τους αυτόπτες μάρτυρες να αναφέρουν εκατοντάδες νεκρούς. Σύμφωνα με τα αρχεία εθνικής ασφάλειας των Η.Π.Α., τεκμηριώθηκε ο θάνατος 44 ανθρώπων.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A3%CF%86%CE%B1%CE%B3%CE%AE_%CF%84%CE%BF%CF%85_%CE%A4%CE%BB%CE%B1%CF%84%CE%B5%CE%BB%CF%8C%CE%BB%CE%BA%CE%BF
|
Μοντελοποίηση-Ανακατασκευή Βιολογικών Δικτύων
|
Ορισμός Γράφου (Δικτύου): ένας γράφος G είναι ο συνδυασμός ενός μη κενού συνόλου N κόμβων n και ενός (όχι απαραίτητα μη κενού) συνόλου M ακμών Ε={vi,vj} V = (v 1 , v 2 , ..., v n ), n ∈ [1,N], όπου Ν είναι το σύνολο των κόμβων (ή κορυφών). E = ({v2 , v3 }, {v3 , v1 }, ..., {vm , vn }), 1 ≤ i ≤ M και 1 ≤ i, j ≤ N είναι το σύνολο των ακμών (ή συνδέσμων). Ένας γράφος (δίκτυο) είναι ένα σύνολο σημείων (ή κόμβων) που συμβολίζονται αυθαιρέτως και ενώνονται μεταξύ τους από ακμές. Ακμή είναι η κατευθυνόμενη διαδρομή που ενώνει έναν κόμβο (ν1) με έναν άλλον (ν2), που μπορεί και να είναι ο ίδιος κόμβος (ν1=ν2). Ο συμβολισμός τους δεν είναι αυθαίρετος, οπότε κάθε ακμή κληρονομεί το συμβολισμό της από τους κόμβους που συνδέει: μία ακμή που ενώνει το ν1-->ν2 συμβολίζεται {ν1,ν2}, ενώ ενδέχεται να υπάρχει και η αντίθετή της {ν2,ν1}, χωρίς οι δύο να ταυτίζονται, μιας και όπως είπαμε, η ακμή είναι εν γένει μια κατευθυνόμενη διαδρομή. Σε μία ακμή που ορίζει τη σχέση μεταξύ δύο κόμβων, η σχέση αυτή μπορεί να ορίζεται ποικιλοτρόπως: με την τιμή 0, όταν δεν υπάρχει συσχέτιση, με την τιμή 1 όταν υπάρχει πλήρης συσχέτιση ή κάποια εξίσωση που περιγράφει την μεταβλητή σχέση ως προς κάποιον παράγοντα (π.χ. χρόνος). Εκτός από τις ακμές και οι κόμβοι ενδέχεται να παίρνουν τιμές. Τέλος, όπως προκύπτει και από τον ορισμό, ακμές που δεν ενώνουν 2 κόμβους δεν ορίζονται, ενώ κόμβοι που δεν επικοινωνούν με άλλους λόγω απουσίας ακμών μεταξύ τους ορίζονται, γεγονός που επιτρέπει την ύπαρξη ασύνδετων κόμβων, αλλά όχι ακμών που δεν οδηγούν πουθενά. Η διάταξη των κόμβων και των ακμών δημιουργεί μια μεγάλη ποικιλία τοπολογιών, που προκειμένου να μελετηθούν, πρέπει να οριστούν νέα μέτρα χαρακτηρισμού, καθώς και νέες οντότητες που προκύπτουν.Βαθμός γειτνίασης k (gradient) ενός κόμβου είναι ένας ακέραιος αριθμός που είναι ίσος με το πλήθος των κόμβων που συνδέονται άμεσα με τον κόμβο αυτό. Ο βαθμός είναι από τα πιο βασικά μεγέθη που χαρακτηρίζουν έναν κόμβο, καθώς ορίζει το πόσο συνδεδεμένος είναι με το υπόλοιπο δίκτυο. Επίσης, αν σε ένα γράφο (δίκτυο) γνωρίζουμε τους βαθμούς k όλων των κόμβων, μπορούμε να υπολογίσουμε την κατανομή που έχει το μέγεθος k ως προς το πλήθος κόμβων N ή πιο απλά να παραστήσουμε γραφικά στο ίδιο διάγραμμα τι πλήθος κόμβων αντιστοιχεί σε κάθε k, που είναι μία συνάρτηση f(k). Η συνάρτηση αυτή κανονικοποιημένη στο πλήθος των κόμβων N, έτσι ώστε το εμβαδόν κάτω απ' την καμπύλη κατανομής να είναι ίσο με 1, μετατρέπεται σε κατανομή πιθανότητας P(k). Αυτή πληροφορεί για το ποια είναι η πιθανότητα, ο κόμβος που διαλέξαμε στην τύχη να έχει π.χ. 8 γείτονες κόμβους P(8). Η κατανομή αυτής της πιθανότητας είναι πληροφορία βαρύνουσας σημασίας, αποτελώντας ένα ισχυρό μέτρο για την περιγραφή ενός γράφου και είναι εύκολο να υπολογιστεί. Συντελεστής ομαδοποίησης Ci (clustering coefficient) είναι ένα μέτρο που χαρακτηρίζει τον κάθε i γείτονα κόμβο ενός κεντρικού κόμβου με n γείτονες. Ο μέσος όρος <C> των Ci όλων των n γειτόνων είναι μέτρο που χαρακτηρίζει ένα δίκτυο. Ο συντελεστής ομαδοποίησης είναι ο λόγος του πλήθους των υπαρκτών ακμών E προς το πλήθος των δυνατών ακμών n⋅(n−1)/2, που ενώνουν όλους τους n γείτονες ενός κεντρικού κόμβου. C i = 2 E n ( n − 1 ) {\displaystyle C_{i}={\frac {2E}{n(n-1)}}} και < C >= 1 n ∑ i = 1 n C i {\displaystyle <C>={\frac {1}{n}}\sum _{i=1}^{n}C_{i}} . Η πιο απλή μονάδα πλήρους ομαδοποίησης είναι το τρίγωνο, δηλαδή τρεις κόμβοι που ενώνονται όλοι μεταξύ τους με ακμές, οπότε ο μέσος συντελεστής ομαδοποίησης είναι το μέτρο της πυκνότητας τριγώνων ή καλύτερα ο λόγος υπαρκτών προς δυνατών τριγώνων σε ένα δίκτυο. Ενδιαφέρον παρουσιάζει το θεώρημα που συνδέει το άθροισμα όλων των βαθμών ki με το πλήθος των ακμών E σε ένα δίκτυο Ν κόμβων. Ισχύει ότι: ∑ i = 1 N k i = 2 E {\displaystyle \sum _{i=1}^{N}k_{i}=2E} , δηλαδή σε ένα δίκτυο το άθροισμα όλων των βαθμών είναι διπλάσιο του πλήθους των ακμών, πράγμα λογικό αφού στο άθροισμα όλων των βαθμών κάθε ακμή μετράται διπλά! Ως μονοπάτι (path) ορίζεται το σύνολο συναπτών και μοναδικών ακμών, η αλληλουχία των οποίων συνήθως αναπαριστά μια φυσική διαδικασία, ενώ ως μήκος του μονοπατιού εκλαμβάνεται το πλήθος των ακμών που το αποτελούν. Το πιο απλό είδος μονοπατιού είναι η θηλιά (loop), ένα μονοπάτι με μόνο μία ακμή που αρχίζει και τελειώνει στον ίδιο κόμβο και συμβολίζει την ανάδραση ενός κόμβου στον εαυτό του. Αν ένα μονοπάτι ξεκινά και τελειώνει στον ίδιο κόμβο, ενώ παρεμβάλλονται και άλλοι, τότε ονομάζεται κύκλος και μπορεί να είναι κατευθυνόμενος ή όχι ανάλογα με το είδος των ακμών που τον αποτελούν. Το σύνολο των κόμβων που ανήκουν σε έναν κατευθυνόμενο κύκλο συνήθως απεικονίζει ένα υποσύστημα αντικειμένων που επιτυγχάνουν κάποια ρυθμιστική διεργασία. Εγγύτατο μονοπάτι (shortest path) είναι το μονοπάτι με το μικρότερο μήκος που συνδέει δύο κόμβους και ο υπολογισμός του προϋποθέτει τον υπολογισμό όλων των δυνατών μονοπατιών που έχουν την ίδια ιδιότητα. Σε ένα δίκτυο μπορεί να υπολογιστεί και να ταξινομηθεί το σύνολο όλων των εγγύτατων μονοπατιών και αυτό με το μεγαλύτερο μήκος ονομάζεται διάμετρος. Διάμετρος είναι ένας δείκτης του μεγέθους του δικτύου, αλλά μειονεκτεί λόγω μεγάλων υπολογιστικών απαιτήσεων σε πολυπληθή δίκτυα. Συμπλέγματα (clusters) ή υποδίκτυα είναι τμήματα δικτύων, που αποτελούνται από κόμβους ομαδοποιούμενους με βάση μια ξεχωριστή, ίσως και αρκετά αφηρημένη, ιδιότητα σε σχέση με το υπόλοιπο δίκτυο ή απλώς ξεχωρίζουν οπτικά από το υπόλοιπο δίκτυο. Ένα από τα βασικά είδη συμπλέγματος είναι οι κλίκες. Κλίκα (clique) είναι οποιοδήποτε δίκτυο ή υποδίκτυο που διαθέτει τον μέγιστο δυνατό αριθμό ακμών, με αποτέλεσμα όλοι οι κόμβοι να συνδέονται μεταξύ τους. Άλλη μορφή συμπλέγματος είναι το EGO δίκτυο, που αποτελείται από έναν κόμβο και όλους τους γείτονες ως προς αυτόν. Στην περίπτωση του EGO δικτύου ο μέσος συντελεστής ομαδοποίησης ⟨C⟩ εκφράζει το πόσοι από τους γείτονες του κεντρικού είναι γείτονες μεταξύ τους, ένα μέτρο συνεκτικότητας του EGO δικτύου. Όταν ⟨C⟩=1 η συνεκτικότητα είναι μέγιστη, που σημαίνει ότι όλοι οι γείτονες συνδέονται μεταξύ τους και το EGO δίκτυο ανάγεται σε κλίκα. Παρόλα αυτά, μια κλίκα δεν είναι υποχρεωτικά EGO δίκτυο, μιας και κλίκα σημαίνει δίκτυο πλήρους συνεκτικότητας, που δεν σχετίζεται απαραίτητα με την κεντρική συμμετρία των EGO. Μήτρα ή πίνακας Γειτνίασης (adjacency matrix) είναι ένας πίνακας N × N {\displaystyle N\times N} διαστάσεων, όπου Ν το πλήθος των κόμβων του δικτύου. Ο πίνακας αυτός έχει τις τιμές συσχέτισης όλων των οντοτήτων (που στην συνέχεια θα αναπαρασταθούν από κόμβους). Οι τιμές συσχέτισης είναι πλήρως ταυτισμένες με τις τιμές των ακμών που θα προκύψουν και πηγάζουν απ' τα πειραματικά δεδομένα. Ο πίνακας αυτός αποτελεί τον πληροφοριακό πυρήνα της εικόνας του δικτύου, ενώ το δικτύωμα είναι απλώς απεικόνιση του πίνακα αυτού. Επιπλέον κατασκευαστικό χαρακτηριστικό των δικτύων είναι το κατώφλι (threshold), μία τιμή που ανήκει στο διάστημα (0,1). Η τιμή αυτή χρησιμεύει στο να επεξεργαστούμε, πριν την κατασκευή του δικτύου, τα βιολογικά δεδομένα που οι τιμές συσχέτισης των κόμβων (τιμές ακμών) ενέχουν στοχαστικότητα και θόρυβο. Είναι αναγκαίο πολλές φορές να απαλείφουμε ορισμένους κόμβους και ακμές, όταν παρότι έχουν τιμή, η τιμή αυτή είτε είναι πολύ μικρή είτε δε μας ενδιαφέρει. Το κατώφλι είναι το μέτρο αυτής της απαλοιφής. Όποια ακμή έχει τιμή πάνω απ' το κατώφλι ξαναορίζεται στην τιμή του κατωφλίου, ενώ κάτω απ' αυτό ως 0. Η επιβολή του κατωφλίου είναι μια διαδικασία, που σπανίως παραλείπεται και παίζει σημαντικό ρόλο στην μεταμόρφωση της μήτρας γειτνίασης σε δίκτυο. Η εκλογή του κατάλληλου κατωφλιού είναι μείζονος σημασίας, μιας και η αλλαγή του μπορεί να επηρεάσει ριζικά την εικόνα του δικτύου, με αποτέλεσμα να απαιτούνται πολλές δοκιμές και διερεύνηση για την διαλογή του. Στην προσπάθεια να περιγραφούν διάφορες βιολογικές σχέσεις με τη θεωρία δικτύων, έχουν δημιουργηθεί πολλά διαφορετικά είδη δικτύων που μοντελοποιούν με διαφορετικό τρόπο, τόσο τους συντελεστές (κόμβους) όσο και τις σχέσεις (ακμές) μεταξύ τους. Έτσι προκύπτουν τα εξής βασικά δίκτυα: δυαδικά δίκτυα ή Boolean Networks πιθανολογικά δίκτυα ή Bayesian Networks μεταβλητά δίκτυα συνήθων και μερικών διαφορικών εξισώσεων ή ODEs & PDEs Netwoks δίκτυα χωρικής μετάβασης (place-transition) ή δίκτυα Petri Τα Boolean Networks (δυαδικά δίκτυα) παρουσιάζουν μεγάλη ευκολία στην κατασκευή και την ερμηνεία τους λόγω της λιτότητας της φύσης τους. Αποτελούν τον παλαιότερο τρόπο απεικόνισης ενός βιολογικού συστήματος που προτάθηκε από τον Kauffman στις αρχές του 1970. Βέβαια, τα εν λόγω μαθηματικά μοντέλα Boolean, αν και φαινομενικά απλά και εύκολα, κατανοήθηκαν πλήρως στα μέσα της δεκαετίας του 2000. Οι κόμβοι σε ένα τέτοιο δίκτυο αναπαριστούν ένα βιολογικό μόριο και μπορούν να έχουν μόνο δύο καταστάσεις, ενεργοποιημένη (1) ή απενεργοποιημένη (0), εξού και η ονομασία τους ως Boolean. Η κατάσταση του συστήματος καθορίζεται από το σύνολο των καταστάσεων των συστατικών οντοτήτων (κόμβων) και η κατάσταση του κάθε κόμβου απ' τους προηγούμενους. Ένα δίκτυο Boolean αποτελείται από ένα διακριτό σύνολο μεταβλητών, κάθε μία από τις οποίες έχει μία λειτουργία με βάση την οποία γίνεται η εισροή των πληροφοριών και δίνει ως αποτέλεσμα την κατάσταση της μεταβλητής που εκχωρήθηκε. Η κατάσταση κάθε οντότητας για κάθε επόμενο βήμα είναι ενεργή εάν το σύνολο των παραγόντων ενεργοποίησης της οντότητας είναι μεγαλύτερο από το σύνολο των παραγόντων καταστολής, ενώ είναι ανενεργή σε αντίθετη περίπτωση. Αυτό το σύνολο των λειτουργιών στην πραγματικότητα καθορίζει μια τοπολογία σύνδεσης για το σύνολο των μεταβλητών, οι οποίες στη συνέχεια γίνονται οι κόμβοι σε ένα δίκτυο. Παρόλα αυτά τα Boolean δίκτυα δε μπορούν να επεξηγήσουν ακριβώς τη λειτουργία ενός γονιδίου καθώς αυτό δε βρίσκεται μόνο σε δύο καταστάσεις μέσα στο κύτταρο. Παρότι τα Boolean δίκτυα δεν μπορούν να αποδώσουν πλήρως τις σχέσεις μεταξύ των κόμβων τους, σε πολλές περιπτώσεις που μια τέτοια λεπτομέρεια βιολογικών δεδομένων δεν υπάρχει ή δεν ενδιαφέρει, αποτελούν μονόδρομο. Τα Bayesian Networks (BNs) χρησιμοποιούνται ευρέως για την ανακατασκευή βιολογικών δικτύων. Βασικός λόγος είναι η ικανότητα να ενσωματώνουν την προηγούμενη γνώση στη διαδικασία μάθησης του μοντέλου. Ο πιθανολογικός φορμαλισμός τέτοιων μοντέλων έχει την ικανότητα να περιγράφει τη στοχαστική φύση των πολύπλοκων βιολογικών διαδικασιών καθώς είναι κατάλληλος για την έκφραση σχέσεων αιτιατότητας, αποφεύγοντας την υπερπροσαρμογή του μοντέλου στα δεδομένα εκπαίδευσης, και λαμβάνοντας γνώση από ελλιπή σύνολα δεδομένων.Τα κύρια χαρακτηριστικά της στατιστικής συμπερασματολογίας των μπεϋζιανών δικτύων είναι: α. Όλες οι άγνωστες ποσότητες αντιμετωπίζονται ως τυχαίες μεταβλητές, ενώ χρησιμοποιούνται κατανομές πιθανότητας για να περιγράψουν την κατάσταση της γνώσης μας για τις άγνωστες αυτές ποσότητες. β. Η συμπερασματολογία για τις άγνωστες ποσότητες γίνεται με βάση τον κανόνα του Bayes, που επιτρέπει την χρήση πιθανοτήτων δεσμευμένων επί των τιμών που παρατηρήθηκαν.Ένα μπεϋζιανό δίκτυο αποτελείται από έναν κατευθυνόμενο μη-κυκλικό γράφο και μια σειρά κατανομών πιθανότητας. Οι κόμβοι απεικονίζουν τυχαίες μεταβλητές οι οποίες συνδέονται μεταξύ τους με ακμές απεικονίζοντας τις σχέσεις μεταξύ των μεταβλητών. Οι ακμές ενός ΒΝ συνδέονται με τις δεσμευμένες πιθανότητες, ορίζονται από μία λειτουργική «οικογένεια» και τις παραμέτρους της. Τα αλληλεπιδρώντα στοιχεία συνδέονται με τυχαίες μεταβλητές που αντιπροσωπεύουν κάποια μετρούμενη οντότητα που παρουσιάζει ενδιαφέρον, όπως τα επίπεδα σχετικής έκφρασης γονιδίου ή οι συγκεντρώσεις πρωτεΐνης.Τα Βayesian networks είναι όμοια με τα Boolean, με την διαφορά ότι οι ακμές παίρνουν τιμές στο συνεχές διάστημα [0,1]. Εδώ επίσης χρειάζεται η επιβολή κατωφλίου με τις ίδιες ιδιότητες και δυσκολίες, προκειμένου να εξαιρεθούν οι ακμές που έχουν πολύ μικρή πιθανότητα, κάτω του κατωφλίου, οπότε δεν μπορούν να ξεχωρίσουν απ' το θόρυβο της μέτρησης των δεδομένων. Τα γενετικά ρυθμιστικά δίκτυα αποτελούν μία από τις πιο χαρακτηριστικές εφαρμογές των μπεϋζιανών δικτύων στα βιολογικά συστήματα. Ακόμη, ένα σύνηθες βιολογικό παράδειγμα σχετικό με τη μάθηση παραμέτρων στα μπεϋζιανά δίκτυα είναι η πρόβλεψη των θέσεων αλληλεπίδρασης πρωτεΐνης χρησιμοποιώντας πληροφορίες σχετικές με τη διατήρηση και την υδροφοβικότητα. Ένα βασικό εργαλείο για τη μελέτη της δυναμικής ενός συνεχούς συστήματος όπως το βιολογικό, είναι οι συνήθεις και οι μερικές διαφορικές εξισώσεις. Ένα σημαντικό πρόβλημα στη διαμόρφωση των βιολογικών συστημάτων είναι να χαρακτηριστεί η εξάρτηση από ορισμένες ιδιότητες στο χώρο και το χρόνο. Μια συχνά εφαρμοζόμενη στρατηγική είναι η περιγραφή της μεταβολής της κατάστασης των μεταβλητών από τις διαφορικές εξισώσεις. Αν οι μεταβολές είναι μόνοπαραμετρικές τότε χρησιμοποιούνται οι συνήθεις διαφορικές εξισώσεις ενώ αν είναι πολυπαραμετρικές οι μερικές διαφορικές εξισώσεις είναι κατάλληλες.Οι κανονικές διαφορικές εξισώσεις (ODEs) εξηγούν τη στιγμιαία αλλαγή κάποιων οντοτήτων του δικτύου που αλλάζουν εξαιτίας των αλληλεπιδράσεων που επισυμβαίνουν ανάμεσα τους. Έτσι δίνεται η δυνατότητα απεικόνισης των αλλαγών που επισυμβαίνουν στο δίκτυο με την πάροδο του χρόνου. Τα μοντέλα ODEs μπορούν να παρέχουν λεπτομερείς πληροφορίες για τη δυναμική των βιολογικών δικτύων, όμως έχουν εφαρμοστεί σε λίγα δίκτυα λόγω των απαιτήσεών τους σε υψηλής ποιότητας δεδομένα. Παρ' ότι η πληροφορία που δίνουν οι διαφορικές εξισώσεις είναι η πλουσιότερη δυνατή, μπορεί να παρουσιάζουν προβλήματα, κυρίως ως προς τις τεράστιες υπολογιστικές απαιτήσεις. Επίσης, σε ένα βιολογικό σύστημα η απόκτηση μιας τόσο ντετερμινιστικής γνώσης -όπως μια εξίσωση- είναι δύσκολη και αμφισβητήσιμη.Τα μοντέλα των ODEs εφαρμόζονται κυρίως στην πρόβλεψη δικτύων που απεικονίζουν τις αλληλεπιδράσεις μεταξύ μορίων κατά τη διάρκεια του κυτταρικού κύκλου. Με τη χρήση των κανονικών διαφορικών εξισώσεων μπορούμε για παράδειγμα να απεικονίσουμε λεπτομερώς ένα μεταβολικό ή ένα γενετικό ρυθμιστικό δίκτυο. Ας πάρουμε σαν παράδειγμα ένα μεταβολικό δίκτυο, χαρακτηριστικά του οποίου είναι οι ουσίες με τις συγκεντρώσεις τους και οι αντιδράσεις ή οι διεργασίες μεταφοράς που μεταβάλλουν τις συγκεντρώσεις των ουσιών. Οι αντιδράσεις καταλύονται συνήθως από ένζυμα και τα στάδια μεταφοράς επιτελούνται από τις μεταφορικές πρωτεΐνες ή από τους πόρους. Έτσι υποδεικνύονται αναγνωρίσιμες βιοχημικές ενώσεις. Οι στοιχειομετρικοί συντελεστές μιας αντίδρασης υποδηλώνουν το ποσοστό των μορίων υποστρώματος και του προϊόντος που εμπλέκονται σε αυτή. Η μεταβολή των συγκεντρώσεων στο χρόνο μπορεί να περιγραφεί με τη χρήση κανονικών διαφορικών εξισώσεων.Οι μερικές διαφορικές εξισώσεις (PDE) χρησιμοποιούνται για την περιγραφή λειτουργιών που εξαρτώνται και από τον χώρο, εκτός από τον χρόνο. Ένα τυπικό βιολογικό παράδειγμα της χώρο-εξάρτησης είναι η συγκέντρωση ενός μορφογόνου ως συνάρτηση του χώρου, και του χρόνου. Ακόμη, με τις PDEs μπορεί να μελετηθεί η χώρο-εξάρτηση μιας συγκεκριμένης πρωτεΐνης σε ένα μόνο κύτταρο. Τα Petri Networks (δίκτυα χωρικής μετάβασης) αποτελούν μία ειδική κατηγορία δικτύων καθώς έχουν πολλές ιδιομορφίες. Αρχικά αναπτύχθηκαν για να περιγράψουν χημικές διεργασίες από τον Γερμανό, Alan Adam Petri, ενώ πλέον χρησιμοποιούνται ως ένας ακόμα τρόπος μοντελοποίησης κυρίως σε συστήματα ταυτοχρονίας και κατανεμημένα συστήματα. Στα δίκτυα Petri στη θέση των κόμβων υπάρχουν οι θέσεις (places), που η σημασία τους εξαρτάται από το εν λόγω σύστημα προς μοντελοποίηση. Η κάθε θέση αναπαριστάται με έναν κύκλο. Στα δίκτυα Petri, εκτός από τους κόμβους και τις ακμές, υπάρχει ένας επιπλέον συμβολισμός, η μάρκα (token). Οι μάρκες, οι οποίες τοποθετούνται πάνω στις θέσεις, σχετίζονται με την δυναμικότητα του συστήματος και δηλώνουν την ύπαρξη ποσοτήτων. Τέλος, υπάρχει ο συμβολισμός της μετάβασης που υποδηλώνει την ενεργοποίηση μιας διαδικασίας. Τα δίκτυα Petri σχηματίζουν ένα κατευθυνόμενο διμερές γράφημα, στο οποίο οι κόμβοι αντιπροσωπεύουν τις μεταβάσεις, τα γεγονότα δηλαδή που μπορεί να συμβούν, και τους χώρους, δηλαδή τις συνθήκες. Οι ακμές είναι υποχρεωτικά κατευθυνόμενες και δεν χαρακτηρίζονται ούτε από κάποια τιμή ούτε από εξίσωση, παρά είναι επιφορτισμένες με την μετακίνηση των μαρκών (tokens) από κόμβο σε κόμβο. Οι κόμβοι με την σειρά τους έχουν κάποια χωρητικότητα σε μάρκες, ενώ χωρητικότητα μίας και μόνο μάρκας έχουν και οι ακμές. Συνοπτικά, μπορεί να λεχθεί ότι είναι δίκτυα διακίνησης μαρκών (tokens). Ο μαθηματικός ορισμός της απλής μορφής των δικτύων Petri είναι ο ακόλουθος: Ένα Δίκτυο Πέτρι είναι μια 5-άδα N = (P, T, F, W, m0) όπου P και Τ είναι πεπερασμένα σύνολα και P είναι το σύνολο των θέσεων. Τ είναι το σύνολο των μεταβάσεων. Η σχέση F c (PxT)U(TxP), είναι η «σχέση ροής» του Ν, συμπεριλαμβανομένων των ακμών, δηλαδή (p, t) ή (t, p) όπου p είναι μια θέση και t μια μετάβαση. Μια απεικόνιση W: F→ N, η οποία αντιστοιχεί κάθε ακμή (χ, ψ) σε έναν ακέραιο αριθμό, το βάρος της ακμής W(χ,ψ). Ένα αρχικό μαρκάρισμα m0: P→N, το οποίο αντιστοιχεί κάθε θέση p με ένα αρχικό αριθμό σημείων (μάρκα), m0(p).Το μειονέκτημα των δικτύων Petri είναι ότι δεν μπορούν να απεικονίσουν οποιοδήποτε σύστημα λόγω των περιορισμών τους στην απεικόνιση μεγάλων και περίπλοκων μοντέλων και γι’ αυτόν το λόγο δεν έχουν ευρεία χρήση. Βέβαια, στα βιολογικά δίκτυα, πολλές φορές αποτελούν μία καλή λύση μοντελοποίησης, καθώς πολλές οντότητες οι οποίες έχουν συγκεκριμένη λειτουργία αλληλεπιδρούν μεταξύ τους και την ίδια χρονική στιγμή επιτελούνται πολλαπλές διεργασίες με διαφορετικό ρυθμό η κάθε μία.
|
Η έκρηξη πληροφοριών που προσφέρουν οι υψηλής απόδοσης (high-throughput) μέθοδοι στη βιολογία οδηγεί αναπόφευκτα στη χρήση νέων αναλυτικών εργαλείων για την επεξεργασία τους. Τα μαθηματικά μοντέλα αποτελούν κορμό της Βιολογίας Συστημάτων και στρέφονται στην ολιστική θεώρηση της επιστήμης, ξεφεύγοντας από την παραδοσιακή ντετερμινιστική προσέγγιση, βοηθώντας στην κατανόηση και εξήγηση των βιολογικών φαινομένων. Επιτρέπουν την θεωρητική και υπολογιστική δυναμική προσομοίωση και ανάλυση των βιολογικών δικτύων και την χρήση μαθηματικών εργαλείων για την κατανόηση των πολύπλοκων βιολογικών μηχανισμών. Τα in silico πειράματα αποτελούν εργαλεία γρήγορης και μαζικής εξακρίβωσης ή μη θεωρητικών υποθέσεων, αντικαθιστώντας έτσι ανά περιπτώσεις τα πολυέξοδα και χρονοβόρα in vivo ή in vitro πειράματα ή βοηθώντας στον καλύτερο σχεδιασμό τους. Μπορούν επίσης να προβλέψουν την απόκριση ενός συστήματος κάτω από συνθήκες που δεν έχουν ή δεν μπορούν να ελεγχθούν. Ένα μαθηματικό μοντέλο περιγράφει ένα σύστημα με μαθηματικούς όρους, χωρίς όμως να είναι μια ακριβής περιγραφή του συστήματος αυτού. Γενικά τα μαθηματικά μοντέλα αποτελούν μια αφαιρετική περιγραφή της πραγματικότητας. Τα βιολογικά φαινόμενα περιγράφονται με μετρήσεις, με αριθμητικές τιμές και μονάδες μέτρησης, και οι σχέσεις μεταξύ των μετρήσεων περιγράφονται με εξισώσεις. Σκοπός τους είναι η κατανόηση του συστήματος, η μελέτη της επίδρασης των διαφόρων συστατικών του και η πρόβλεψη της συμπεριφοράς του. Η μοντελοποίηση ακολουθεί τα εξής βήματα: Ποσοτικοποίηση των μετρήσεων: οι αριθμητικές τιμές που περιγράφουν το σύστημα. Περιγραφή ενός δυναμικού κανόνα: περιγραφή του πώς οι βασικές μετρήσεις αλλάζουν. Ανάπτυξη μοντέλου: μαθηματική μετάφραση των παρατηρήσεων. Εύρεση λύσης: χρήση μαθηματικών μεθόδων για πρόβλεψη της συμπεριφοράς του συστήματος. Εγγραφή προσομοίωσης: χρήση υπολογιστικών μεθόδων για πρόβλεψη της συμπεριφοράς του συστήματος.Η επιλογή του μοντέλου πρέπει να βασίζεται στο είδος των δεδομένων και στο στόχο δημιουργίας του. Ένα μοντέλο με πολλές παραμέτρους πρέπει να μπορεί να περιγράψει με λεπτομέρεια απλά φαινόμενα και απαιτεί μεγάλη ποσότητα δεδομένων για να δομηθεί. Αντίθετα ένα αφαιρετικό μοντέλο μικρής πολυπλοκότητας μπορεί να επιτύχει στο να αποτυπώσει υψηλού επιπέδου φαινόμενα και απαιτεί μικρότερο όγκο δεδομένων.Μοντέλα βιολογικών δικτύων αποτελούν τα δίκτυα αλληλεπιδράσεων πρωτεϊνών (protein-protein interaction network), τα γενετικά ρυθμιστικά δίκτυα (gene regulatory networks), τα μεταβολικά δίκτυα (metabolic network), τα φυλογενετικά δίκτυα, δίκτυα μεταγωγής σήματος (signal transduction networks), τα ανοσολογικά δίκτυα (immunological networks) και τα οικολογικά δίκτυα.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9C%CE%BF%CE%BD%CF%84%CE%B5%CE%BB%CE%BF%CF%80%CE%BF%CE%AF%CE%B7%CF%83%CE%B7-%CE%91%CE%BD%CE%B1%CE%BA%CE%B1%CF%84%CE%B1%CF%83%CE%BA%CE%B5%CF%85%CE%AE_%CE%92%CE%B9%CE%BF%CE%BB%CE%BF%CE%B3%CE%B9%CE%BA%CF%8E%CE%BD_%CE%94%CE%B9%CE%BA%CF%84%CF%8D%CF%89%CE%BD
|
NUTS (Ελλάδα)
|
Στην έκδοση του 2006 έγινε μετονομασία των κωδικών της Ελλάδας από GR σε EL. Για την Ελλάδα χρησιμοποιούνται και τα τρία πρώτα επίπεδα (αν και το πρώτο επίπεδο δεν έχει αντίστοιχη διοικητική διαίρεση) και είναι: EL3: Αττική EL30: Αττική EL301: Βόρειος Τομέας Αθηνών EL302: Δυτικός Τομέας Αθηνών EL303: Κεντρικός Τομέας Αθηνών EL304: Νότιος Τομέας Αθηνών EL305: Ανατολική Αττική EL306: Δυτική Αττική EL307: Πειραιάς, Νήσοι (Νομαρχία Πειραιά) EL4: Νησιά Αιγαίου και Κρήτη EL41: Βόρειο Αιγαίο EL411: Λέσβος, Λήμνος (Νομός Λέσβου) EL412: Ικαρία, Σάμος (Νομός Σάμου) EL413: Χίος EL42: Νότιο Αιγαίο EL421: Κάλυμνος, Κάρπαθος, Κως, Ρόδος (Νομός Δωδεκανήσου) EL422: Άνδρος, Θήρα, Κέα, Μήλος, Μύκονος, Νάξος, Πάρος, Σύρος, Τήνος (Νομός Κυκλάδων) EL43: Κρήτη EL431: Ηράκλειο EL432: Λασίθι EL433: Ρέθυμνο EL434: Χανιά EL5: Βόρεια Ελλάδα EL51: Ανατολική Μακεδονία, Θράκη (–2014: EL11) EL511: Έβρος EL512: Ξάνθη EL513: Ροδόπη EL514: Δράμα EL515: Θάσος, Καβάλα (Νομός Καβάλας) EL52: Κεντρική Μακεδονία (–2014: EL12) EL521: Ημαθία EL522: Θεσσαλονίκη EL523: Κιλκίς EL524: Πέλλα EL525: Πιερία EL526: Σέρρες EL527: Χαλκιδική EL53: Δυτική Μακεδονία (–2014: EL13) EL531: Γρεβενά, Κοζάνη EL532: Καστοριά EL533: Φλώρινα EL54: Ήπειρος (–2014: EL21) EL541: Άρτα, Πρέβεζα EL542: Θεσπρωτία EL543: Ιωάννινα EL6 Κεντρική Ελλάδα EL61 Θεσσαλία (–2014: EL14) EL611 Καρδίτσα, Τρίκαλα EL612 Λάρισα EL613 Μαγνησία EL62 Ιόνια Νησιά (–2014: EL22) EL621 Ζάκυνθος EL622 Κέρκυρα EL623 Ιθάκη, Κεφαλληνία EL624 Λευκάδα EL63 Δυτική Ελλάδα (–2014: EL23) EL631 Αιτωλοακαρνανία EL632 Αχαΐα EL633 Ηλεία EL64 Στερεά Ελλάδα (–2014: EL24) EL641 Βοιωτία EL642 Εύβοια EL643 Ευρυτανία EL644 Φθιώτιδα EL645 Φωκίδα EL65 Πελοπόννησος (–2014: EL25) EL651 Αργολίδα, Αρκαδία EL652 Κορινθία EL653 Λακωνία, Μεσσηνία Τα επίπεδα 4 και 5 μεταβλήθηκαν σε LAU (Local Administrative Unit). Για την Ελλάδα χρησιμοποιούνται και τα 2 επίπεδα LAU. ISO 3166-1 Αποκεντρωμένη διοίκηση (πρόγραμμα Καλλικράτης)
|
Η κοινή ονοματολογία των εδαφικών στατιστικών μονάδων (γαλλικά: Nomenclature d' Unités Territoriales Statistiques, αγγλικά: Nomenclature of Territorial Units for Statistics) είναι το πρότυπο γεωκωδικών της Ευρωπαϊκής Ένωσης για την κωδικοποίηση της διοικητικής διαίρεσης για στατιστικούς λόγους.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/NUTS_(%CE%95%CE%BB%CE%BB%CE%AC%CE%B4%CE%B1)
|
Τουγκούρτ
|
Το 1414 ιδρύθηκε το Σουλτανάτο του Τουγκέρτ στη νότια Αλγερία. Το 1854 το σουλτανάτο καταργήθηκε από τις γαλλικές αποικιακές αρχές στην Αλγερία. Το Τουγκούρτ, όπως ονομαζόταν πλέον, έγινε μια από τις αρχικά έξι (1902), και έπειτα τέσσερις (1905) αυτόνομες διοικητικές περιφέρειες των Territoires du Sud (Νότια Εδάφη), η οποία το 1957 για πρώτη φορά ενώθηκε, και στη συνέχεια, αναδιοργανώθηκε σε δύο τακτικούς γαλλικούς νομούς (départements). Το Τουγκέρτ έγινε μέρος του νομού Οασίς (νομαρχιακή έδρα Ουάργκλα). Το Τουγκούρτ βρίσκεται στη δυτική πλευρά ενός εκτεταμένου συστήματος οάσεων που υποστηρίζει φοινικόδεντρα και άλλες γεωργικές εκμεταλλεύσεις σε μια περιοχή 50 χλμ. από βορρά προς νότο. Άλλες πόλεις γύρω από τις οάσεις είναι το Σιντί Σλιμάν και η Μεγκαρίν στον βορρά, και το Ταμασίν και το Μπαλιντάτ Αμέρ στα νότια. Το σύστημα συνδέεται επίσης με περισσότερες οάσεις πιο βόρεια στην επαρχία Ελ Ουέντ, συμπεριλαμβανομένων των πόλεων Ντζαμάα και Ελ Μ'Γκαΐρ. Πέρα από τις οάσεις, η γη είναι ξηρή και άγονη, με εκτεταμένους αμμόλοφους τόσο στα δυτικά όσο και στα ανατολικά της πόλης. Το Τουγκούρτ έχει θερμό ερημικό κλίμα (Κλιματική ταξινόμηση Κέππεν BWh), με μακρά, εξαιρετικά θερμά καλοκαίρια και βραχείς, ζεστούς χειμώνες. Οι μέσες ανώτατες θερμοκρασίες είναι σταθερά πάνω από 40 °C κατά τους μήνες Ιούνιο, Ιούλιο, Αύγουστο και Σεπτέμβριο και φθάνουν το μέγιστο στους περίπου 45 °C τον Ιούλιο. Οι μέσες χαμηλές θερμοκρασίες το καλοκαίρι είναι επίσης πολύ υψηλές, πάνω από 26 ° C και συνήθως πάνω από 29 ° C κατά τον θερμότερο μήνα. Οι μέσες ετήσιες βροχοπτώσεις είναι περίπου 55 χιλιοστά και τα καλοκαίρια είναι ιδιαίτερα ξηρά. Το Τουγκούρτ βρίσκεται στη συμβολή των οδών N3 και N16, 161 χλμ. βορειοανατολικά της πρωτεύουσας της επαρχίας, Ουάργκλα. Συνδέεται σιδηροδρομικά με τη Μπίσκρα και εξυπηρετείται από το αεροδρόμιο Σιντί Μαντί.Ο αυτοκινητόδρομος Ν3 συνδέει την πόλη με το Μεγκαρίν, το Σιντί Σλιμάν και τη Μπίσκρα στα βόρεια και με τις πόλεις Χάσι Μεσαούντ και Ιλιζί στα νότια. Ο αυτοκινητόδρομος N16 συνδέει την πόλη με το Ταϊμπέτ και το Ελ Ουέντ στα ανατολικά. Μία άλλη οδός, η Route Messaad Tougourt, συνδέει την πόλη με το Μεσαάντ και τη Ντζέλφα στα βορειοδυτικά.
|
Το Τουγκούρτ (αραβικά: ﺗﻗﺮت or تڤرت, βερβερικές γλώσσες: ⵜⵓⴳⵓⵔⵜ ή «πύλη») είναι πόλη και κοινότητα, πρώην σουλτανάτο και πρωτεύουσα του διαμερίσματος Τουγκούρτ, στην επαρχία Ουάργκλα της Αλγερίας, χτισμένη δίπλα σε μια όαση στη Σαχάρα. Σύμφωνα με την απογραφή του 2008, η κοινότητα είχε πληθυσμό 39.409 κατοίκων, από 32.940 το 1998, και ετήσιο ρυθμό ανάπτυξης 1,8%. Η αστική περιοχή του Τουγκούρτ περιλαμβάνει τις κοινότητες Νεζλά, Τεμπεσμπέστ και Ζαουιά Ελ Αμπιντία, με συνολικό πληθυσμό 146.108 κατοίκων. Το Τουγκούρτ είναι γνωστό για τις χουρμαδιές του. Παλαιότερα περιβαλλόταν από μια τάφρο, την οποία οι Γάλλοι γέμισαν.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A4%CE%BF%CF%85%CE%B3%CE%BA%CE%BF%CF%8D%CF%81%CF%84
|
Επτανησιακό θέατρο
|
Ως ενδείξεις θεατρικής δραστηριότητας στα Επτάνησα κατά τον 16ο αιώνα θα μπορούσαν να αναφερθούν η απαγγελία κωμωδιών από τον Ανδρέα Μολίνο στο πρώτο τέταρτο του 16ου αιώνα, όπως και η παράσταση ιταλικής κωμωδίας το 1583 στην Κέρκυρα. Στις παραπάνω ο Β. Πούχνερ περιλαμβάνει και την παράσταση του έργου Πέρσαι του Αισχύλου που ανέβηκε ως επινίκειος εορτασμός της ναυμαχίας της Ναυπάκτου, αν και υφίσταται προβληματισμός ακόμη και για την ύπαρξη ιταλικής μετάφρασης του συγκεκριμένου έργου.Η προαναφερθείσα Ευγένα του Μοντσελέζε, ο πρόλογος άγνωστης κωμωδίας Εις έπαινον της περιφήμου νήσου Κεφαλληνίας περί το 1650 και η «κρητοεπτανησιακή» τραγωδία Ζήνων, την οποία ο Πούχνερ συνδέει με το ιησουιτικό θέατρο που εξαπλώθηκε στο Αρχιπέλαγος κατά τον 17ο και 18ο αιώνα, συγκαταλέγονται στις μαρτυρίες μας για την παρουσία θεατρικών δρώμενων στα Επτάνησα του 17ου αιώνα. Οι ενδείξεις ερασιτεχνικών παραστάσεων του κρητικού θεάτρου στα Επτάνησα από επτανησιακά χειρόγραφα, καθώς και η μετάφραση του Pastor fido του Τζιαμπατίστα Γκουαρίνι από τον Μιχαήλ Σουμάκη το 1658 διαμορφώνουν τον κύκλο των μαρτυριών που διαθέτουμε για τη θεατρική παραγωγή των Επτανήσων στη συγκεκριμένη εποχή. Η επτανησιακή δραματουργία φέρει έντονα τα σημάδια της ιταλικής Αναγέννησης. Μπορούμε, επίσης, να διαπιστώσουμε την επίδρασή τους από την ενετική κατοχή των συγκεκριμένων περιοχών και το καλλιτεχνικό πνεύμα που επικρατούσε την συγκεκριμένη εποχή στη Δύση. Από την άλλη, η ελληνική ευρηματικότητα, το στοιχείο της πολιτιστικής κληρονομιάς και η γεωγραφική θέση της Ελλάδας, αποτέλεσαν το υπόλοιπο κομμάτι της νεοελληνικής θεατρικής δημιουργίας. Ο Πέτρος Κατσαΐτης, σημαντικός αντιπρόσωπος τους επτανησιακού θεάτρου κατά τον 18ο αιώνα, για τον οποίο διαθέτουμε σχετικές μαρτυρίες, όπως και άλλοι θεατρικοί συγγραφείς, χρησιμοποίησε την commedia dell’ arte, την κλασικίζουσα τραγωδία, την ιταλική κουλτούρα, μαζί με άλλες θεατρικές νόρμες και δημιούργησε μια συνέχεια σε τούτη την ιδιαίτερη μορφή του νεοελληνικού θεάτρου. Χρησιμοποιώντας ένα συγκεκριμένο θεατρικό πρότυπο, αλλά και με αφορμή το δεδομένο των ενετοτουρκικών πολέμων μαζί με το μήνυμα για ενότητα και θυσία ενάντια στον εχθρό, επιχείρησε παράλληλα την έκφραση των δικών του, προοδευτικών, θέσεων για την εποχή. Διατήρησε, παράλληλα με τη θεατρική του προσπάθεια, ζωντανή την καλλιτεχνική παραγωγή στα Επτάνησα, σε μια ιδιαίτερα δύσκολη εποχή για την ελληνική πραγματικότητα. Πέραν της ουμανιστικής θεατρικής παράδοσης στο επτανησιακό θέατρο του 18ου αιώνα είναι έκδηλη η παρουσία ενός διαφοροποιημένου λαϊκού θεάτρου στο οποίο φαίνεται να ανήκουν ανήκουν οι κωμικές σκηνές που παρουσιάζονται στο Ιφιγένεια επίσης στο Κωμωδία των ψευτογιατρών του Σαβόγια Ρούσμελη και το Χάσης του Δημητρίου Γουζέλη. Παρόλο που το επτανησιακό θέατρο αντιμετωπίζεται συχνά ως απλή γεωγραφική παραλλαγή του ελλαδικού, ο Διονύσιος Κ. Ρώμας, πιθανώς ο έσχατος δραματουργός του επτανησιακού θεάτρου, τεκμηρίωσε την «ιδιοπροσωπία» του επτανησιακού θεάτρου στη διαδρομή του έως το ιστορικό βάθος της Ενετοκρατίας.Στον 19ο αιώνα το επτανησιακό θέατρο, ειδικότερα μετά το 1880, παρήγαγε ερασιτεχνικά κινήματα θεατρικών παραστάσεων που υπερέβαιναν τα τότε σύνορα του ελληνικού κράτους στις αποκαλούμενες «αλύτρωτες περιοχές». Γραμματάς Θ. 1987, «Η παρουσία της commedia dell’arte στο επτανησιακό θέατρο του ΙΗ’ αιώνα» στο Νεοελληνικό θέατρο Ιστορία-Δραματουργία, Κουλτούρα, Αθήνα. Κριαράς Ε. 1964, «Η μετάφραση του 'Pastor fido' από τον Ζακυνθινό Μιχαήλ Σουμάκη», Νέα Εστία, 76. Πούχνερ Β. 1980,« Θεατρολογικές έρευνες για το πρότυπο του 'Ζήνωνα'», Θησαυρίσματα 17. Πούχνερ Β. 1992, «Το θέατρο στην ελληνική επαρχία», στο Το θέατρο στην Ελλάδα. Μορφολογικές επισημάνσεις, Αθήνα. Πούχνερ B. 1999, Φαινόμενα και Νοούμενα: Δέκα θεατρολογικά μελετήματα, Ελληνικά Γράμματα, Αθήνα. Πούχνερ B. 2002, Νεοελληνικό θέατρο (1600-1940)- Κινηματογράφος, τ. Α΄, ΕΑΠ, Πάτρα. Πρωτοπαπά-Μπουμπουλίδου Γλυκερία, 1971, «Σαβόγιας Ρούσμελης», Ἀθηνᾶ, 72. Ρώμας Δ. 1964, «Το επτανησιακό θέατρο», Νέα Εστία 76.
|
Με τον όρο επτανησιακό θέατρο εννοείται η θεατρική παραγωγή των Επτανήσων από τον 16ο έως τις αρχές περίπου του 20ου αιώνα. Σύμφωνα με τις υπάρχουσες ιστορικές πηγές μετά την κατάληψη του Χάνδακα από τους Τούρκους το 1669, όλη η καλλιτεχνική δημιουργία του κρητικού θεάτρου μεταφέρθηκε μέσω της μετακίνησης των Κρητών προσφύγων στα Επτάνησα. Ως κληρονόμοι τούτης της πολιτιστικής-θεατρικής κληρονομιάς στο Ιόνιο, οι θεατρικοί συγγραφείς των Επτανήσων αντέγραψαν αρχικά όλα τα χειρόγραφα των δραματουργικών έργων και διοργάνωναν ερασιτεχνικές θεατρικές παραστάσεις. Τούτο επιτελέστηκε και ως φυσική μετάβαση, καθώς τα Επτάνησα ήταν επίσης ενετοκρατούμενη περιοχή. Κατ’ αυτόν τον τρόπο εξασφαλίστηκε η συνέχεια της θεατρικής παραγωγής στην ελληνόφωνη μεσόγειο.Αν και θεωρητικά υπήρχε εκ των προτέρων θεατρική δραστηριότητα στο Ιόνιο, ωστόσο οι μαρτυρίες δεν ήταν τέτοιες που θα βοηθούσαν προς την κατεύθυνση μιας αναλυτικής παρουσίασης της παραγωγής στη συγκεκριμένη εποχή. Ανάμεσα στις πειστικότερες μαρτυρίες για την ανεξαρτησία του επτανησιακού θεάτρου από το κρητικό συμπεριλαμβάνεται η ανακάλυψη του χειρογράφου του έργου Ευγένα, του Θεόδωρου Μοτσελέζε από τον M. Vitti, που αν μη τι άλλο μεταθέτει την αφετηρία του επτανησιακού θεάτρου πριν το 1669, αφού το έργο τυπώθηκε το 1646. Στην επτανησιακή δραματουργία του 17ου και του 18ου αι. απαντώνται πρωτότυπα έργα, αλλά και αρκετές μεταφράσεις.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%95%CF%80%CF%84%CE%B1%CE%BD%CE%B7%CF%83%CE%B9%CE%B1%CE%BA%CF%8C_%CE%B8%CE%AD%CE%B1%CF%84%CF%81%CE%BF
|
Κουμανία
|
Μέχρι τον 11ο και 12ο αιώνα, η νομαδική συνομοσπονδία των Κουμάνων και (Ανατολικών) Κιπτσάκων ήταν η κυρίαρχη δύναμη στα εδάφη, που εκτείνονταν από το σημερινό Καζακστάν, τη νότια Ρωσία, την Ουκρανία, ως τη νότια Μολδαβία και την ανατολική Βλαχία. Λαμβάνοντας υπόψη τον νομαδικό τρόπο ζωής αυτών των λαών, αυτά τα σύνορα μπορούν να υπολογιστούν μόνο ως κατά προσέγγιση. Ως εκ τούτου, υπήρχαν διάφοροι ορισμοί για το τι σήμαινε Κουμανία με την πάροδο του χρόνου. Ανάλογα με την περιοχή και τον χρόνο τους, διαφορετικές πηγές χρησιμοποίησαν το δικό τους όραμα για να δηλώσουν διαφορετικά τμήματα της τεράστιας κουμανικής επικράτειας: σε βυζαντινές, ρωσικές, γεωργιανές, αρμενικές, περσικές και μουσουλμανικές πηγές, Κουμανία θεωρούνταν η ποντιακή-κασπιανή στέπα: οι στέπες δηλαδή βόρεια της Μαύρης Θάλασσας και στα ανατολικά μέχρι την Κασπία Θάλασσα, όπου οι πεδιάδες μεταξύ ποταμού Δνίπερου, ποταμού Βόλγα, Ουράλη και Ιρτίς ήταν ευνοϊκές για τον νομαδικό τρόπο ζωής των Κουμάνων. Αργότερα, για μια σύντομη χρονική περίοδο, στις δυτικές πηγές, ως Κουμανία χαρακτηριζόταν και η περιοχή της ανατολικής Βλαχίας και της νότιας Ουκρανίας, όπου έλαβε χώρα η πρώτη επαφή μεταξύ Κουμάνων και δυτικών Χριστιανών. Αργότερα οι Κουμάνοι της περιοχής ασπάστηκαν τον Ρωμαιοκαθολικισμό. Όπως και στην περίπτωση πολλών άλλων μεγάλων νομαδικών ευρασιατικών συνομοσπονδιών, το εθνώνυμο "Κουμάνος" σήμαινε διαφορετικές εθνοτικές πραγματικότητες. Ενώ η κύρια συνιστώσα ήταν πιθανώς οι φυλές που μιλούσαν τουρκικές γλώσσες, η συνομοσπονδία περιλάμβανε και άλλα εθνοτικά στοιχεία. Η Κουμανία ήταν πρωτίστως πολιτική ονομασία, αναφερόμενη στην ηγετική, ενοποιητική φυλή ή φυλή της συμμαχίας ή του κράτους. Οι Κουμάνοι, όταν εμφανίζονται για πρώτη φορά σε γραπτές πηγές, είναι μέλη μιας συνομοσπονδίας ανεξάρτητα από τη φυλετική προέλευσή τους. Πρώην φυλετικά ονόματα εξαφανίστηκαν, όταν η εν λόγω φυλή έγινε μέρος μιας πολιτικής μονάδας. Το εκτενές έδαφος αυτής της περιοχής, που αποτελούνταν από χαλαρά συνδεδεμένες φυλετικές μονάδες, που ήταν η στρατιωτική κυρίαρχη δύναμη, δεν ήταν ποτέ πολιτικά ενωμένο από μια ισχυρή κεντρική εξουσία. Η Κουμανία δεν ήταν ούτε κράτος ούτε αυτοκρατορία, αλλά διαφορετικές ομάδες κάτω από ανεξάρτητους ηγεμόνες, ή χαν, οι οποίοι ενεργούσαν με δική τους πρωτοβουλία, αναμειγνυόμενοι στην πολιτική ζωή των γύρω κρατών: στις ρωσικές ηγεμονίες, τη Βουλγαρία, το Βυζάντιο και τα βλάχικα κράτη στα Βαλκάνια, στην Αρμενία και στη Γεωργία στον Καύκασο και στη Χορασμία, έχοντας φτάσει μέχρι και στη δημιουργία μιας ισχυρής κάστας πολεμιστών, των Μαμελούκων, που υπηρετούσαν τους μουσουλμάνους Άραβες και τους Τούρκους χαλίφηδες και σουλτάνους. Στα Βαλκάνια, βρίσκουμε τους Κουμάνους σε επαφή με όλες τις κρατικές οντότητες εκείνης της εποχής: να μάχονται με το Βασίλειο της Ουγγαρίας, να συμμαχούν με τους Βούλγαρους και τους Βλάχους ενάντια στη Βυζαντινή Αυτοκρατορία και να συμμετέχουν στην πολιτική των νέων βλαχικών κρατικών οντοτήτων. Αυτή η ποντική Κουμανία (και οι υπόλοιποι της Κουμανίας στα ανατολικά) έληξε στα μέσα του 13ου αιώνα κατά τη μεγάλη μογγολική εισβολή στην Ευρώπη. Το 1223, ο Τζένγκις Χαν νίκησε τους Κουμάνους και τους συμμάχους των Ρως στη μάχη της Κάλκα (στη σύγχρονη Ουκρανία) και το τελικό χτύπημα επήλθε το 1241, όταν η κουμανική συνομοσπονδία έπαψε να υπάρχει ως πολιτική οντότητα. Οι υπόλοιπες κουμανικές φυλές διασκορπίστηκαν: είτε υποτάχθηκαν στους Μογγόλους κατακτητές ως κομμάτι της μελλοντικής Χρυσής Ορδής ή έφυγαν δυτικά στη Βυζαντινή Αυτοκρατορία, στη Βουλγαρική Αυτοκρατορία και στο Βασίλειο της Ουγγαρίας. Istvan Vasary: "Κουμάνοι και Τάταροι", Cambridge University Press, 2005 Norman Angell: "Θεωρίες ειρήνης και Βαλκανικός πόλεμος". 1912.
|
Το όνομα Κουμανία προήλθε από το λατινικό εξώνυμο της ομοσπονδίας Κουμάνων-Κιπτσάκων, τουρκικής ομοσπονδίας στο δυτικό τμήμα της Ευρασιατικής Στέπας μεταξύ του 10ου και του 13ου αιώνα. Στη συνομοσπονδία κυριαρχούσαν δύο τουρκικά νομαδικά φύλα: οι Κουμάνοι (ή Πολόβτσι) και οι Κιπτσάκοι. Η Κουμανία ήταν γνωστή στις ισλαμικές πηγές ως Desht-i Qipchaq, που σημαίνει "Στέπα των Κιπτσάκων" ή "ξένη γη που φιλοξενεί τους Κιπτσάκους" στις τουρκικές γλώσσες. Ρωσικές πηγές ανέφεραν την Κουμανία ως "πολοβτσιανή στέπα" ή "πολοβτσιανή πεδιάδα". Η Χρυσή Ορδή αποκαλούνταν επίσης από τον Αρμένιο ιστορικό Χετούμ ως "Κομανία".. Αποτέλεσε επίσης την πηγή ονομασιών ή εναλλακτικών ονομασιών για αρκετές μικρότερες περιοχές, μερικές από τις οποίες δε συνδέονταν γεωγραφικά με την περιοχή της ομοσπονδίας, στις οποίες εγκαταστάθηκαν Κουμάνοι και/ή Κιπτσάκοι, όπως η ιστορική περιοχή Κουνσάγκ στην Ουγγαρία και η πρώην Ρωμαιοκαθολική Επισκοπή της Κουμανίας (στη Ρουμανία και την Ουγγαρία). Ο Αρμένιος Χετούμ περιέγραψε την Κουμανία ως "εντελώς επίπεδη και χωρίς δέντρα". Ο Ίμπν Μπατούτα είπε για την Κουμανία: "Αυτή η έρημος είναι πράσινη και χλοώδης χωρίς δέντρα ούτε λόφους, υψώματα ή βαθύτερα σημεία...Δεν υπάρχει τρόπος να ταξιδέψετε σε αυτή την έρημο εκτός από άμαξες".
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9A%CE%BF%CF%85%CE%BC%CE%B1%CE%BD%CE%AF%CE%B1
|
Δημοκρατία της Νήσου των Ρόδων
|
Η οντότητα που επρόκειτο να δημιουργηθεί στην τεχνητή πλατφόρμα πήρε το όνομα, στη γλώσσα Εσπεράντο: Libera Teritorio de la Insulo de la Rozoj (στα ιταλικά: Libero Territorio dell'Isola delle Rose), που αργότερα έγινε Esperanta Respubliko de la Insulo de la Rozoj (Δημοκρατία της Εσπεράντο της Νήσου των Ρόδων). Πιστεύεται ότι ο όρος εσπεράντο: Rozoj (στα ιταλικά: rose) είναι δανεισμένος από το επώνυμο του Τζόρτζιο Ρόζα (Rosa), σχεδιαστή και κατασκευαστή της τεχνητής πλατφόρμας, καθώς και του δημιουργού και εμπνευστή της κρατικής αυτής οντότητας, καθώς και από την επιθυμία του να "δει τριαντάφυλλα να ανθίζουν στη θάλασσα". Το 1967, ο Ιταλός μηχανικός Τζόρτζιο Ρόζα (Giorgio Rosa) χρηματοδότησε την κατασκευή μιας πλατφόρμας 400 square metres (4,300 sq ft) που στηριζόταν σε από εννέα πυλώνες, και την εξόπλισε με μια σειρά από εμπορικά καταστήματα, όπως ένα εστιατόριο, μπαρ, νυχτερινό κέντρο διασκέδασης, κατάστημα με σουβενίρ και ένα ταχυδρομείο. Ορισμένες αναφορές αναφέρουν επίσης την παρουσία ενός ραδιοφωνικού σταθμού, αλλά αυτό δεν έχει επιβεβαιωθεί. Η πλατφόρμα κήρυξε ανεξαρτησία στις 24 Ιουνίου 1968, με την επωνυμία Εσπεράντο "Insulo de la Rozoj", με τον Ρόζα να αυτοαποκαλείται Πρόεδρος. Τόσο το εσπεράντο rozo (πληθυντικό rozoj ) όσο και το ιταλικό rosa (πληθυντικός rose) σημαίνουν "τριαντάφυλλο". Λίγο αργότερα, η Νήσος των Ρόδων εξέδωσε διάφορα γραμματόσημα, συμπεριλαμβανομένης μιας σφραγίδας που δείχνει την κατά προσέγγιση θέση του Νησιού των Ρόδων στην Αδριατική Θάλασσα. Το υποτιθέμενο νόμισμα της δημοκρατίας ήταν το Mill και αυτό εμφανίστηκε στις πρώτες εκδόσεις γραμματοσήμων, αν και δεν είναι γνωστό εάν παράχθηκαν κέρματα ή χαρτονομίσματα. Αυτή η ονομασία μεταφράστηκε στην εσπεράντο ως "Miloj" σε μεταγενέστερα θέματα γραμματοσήμων (δεν σχετίζεται με το εσπεριστικό νόμισμα spesmilo). Οι ενέργειες του Ρόζα θεωρήθηκαν από την ιταλική κυβέρνηση ως τέχνασμα για τη συγκέντρωση χρημάτων από τουρίστες, αποφεύγοντας ταυτόχρονα την εθνική φορολογία. Είτε ήταν αυτός ο πραγματικός λόγος ή όχι, πίσω από το μικροέθνος του Ρόζα, η απάντηση της ιταλικής κυβέρνησης ήταν γρήγορη: μια ομάδα τεσσάρων αξιωματικών καραμπινέρων και της Ιταλικής Εφορίας (Guardia di Finanza) προσγειώθηκε στο "Isola delle Rose" και ανέλαβε τον έλεγχο. Το Συμβούλιο της Κυβέρνησης της πλατφόρμας λέγεται ότι έστειλε ένα τηλεγράφημα, πιθανώς στην ιταλική κυβέρνηση, για να διαμαρτυρηθεί για την «παραβίαση της κυριαρχίας της και τον τραυματισμό που προκλήθηκε στον τοπικό τουρισμό από τη στρατιωτική κατοχή», αλλά αυτό αγνοήθηκε. Στις 13 Φεβρουαρίου 1969, το ιταλικό ναυτικό χρησιμοποίησε εκρηκτικά για να καταστρέψει την εγκατάσταση, μια πράξη που αργότερα απεικονίστηκε σε γραμματόσημα που εκδόθηκαν από την αυτοαποκαλούμενη κυβέρνηση του Ρόζα στην εξορία . Μετρήθηκε μόνο ένας θάνατος αλλά δεν επιβεβαιώθηκε ποτέ. Προφανώς ο σκύλος του Ρόζα βρισκόταν στην πλατφόρμα κατά την ανατίναξη της εγκατάστασης. Ο Ρόζα πέθανε το 2017, έχοντας δώσει την ευλογία του για μια ταινία για το Νησί των Ρόδων . Η ταινία κυκλοφόρησε το 2020. Το Νησί των Ρόδων εμφανίζεται στο ιταλικό κόμικ Martin Mystère n. 193. Το Πλωτό Εθνος, μια ταινία του 2020 που βασίζεται στη Δημοκρατία της Νήσου των Ρόδων σε σκηνοθεσία του Σίδνεϊ Σιμπίλια (Sydney Sibilia), κυκλοφόρησε στο Netflix στις 8 Δεκεμβρίου 2020. Sealand - ένα δηλωμένο πριγκιπάτο κοντά στο Ηνωμένο Βασίλειο, το οποίο χτίστηκε σε ένα θαλάσσιο οχυρό του Β' Παγκοσμίου Πολέμου. Δημοκρατία της Μινέρβα - βραχύβιο μικροέθνος σε τεχνητό νησί στον Ειρηνικό Ωκεανό . Το REM Island, μια πλατφόρμα που μεταφέρεται στα διεθνή ύδατα για σκοπούς υπεράκτιων ραδιοφωνικών εκπομπών. Vaccarezza, Fabio (January 2007). «Rose Island: A Dream of Freedom». The Cinderella Philatelist: 42–46. ISSN 0009-6911. Strauss, Erwin S. (1984). How to Start Your Own Country (2nd έκδοση). Port Townsend, WA: Breakout Productions. σελίδες 129–130. ISBN 1-893626-15-6. Strauss, Erwin S. (1984). How to Start Your Own Country (2nd έκδοση). Port Townsend, WA: Breakout Productions. σελίδες 129–130. ISBN 1-893626-15-6. Strauss, Erwin S. (1984). How to Start Your Own Country (2nd έκδοση). Port Townsend, WA: Breakout Productions. σελίδες 129–130. ISBN 1-893626-15-6. Menefee, Samuel Pyeatt (Fall 1994). «'Republics of the Reefs': Nation-Building on the Continental Shelf and in the World's Oceans». California Western International Law Journal 25 (1): 105–06. ISSN 0886-3210. Ιταλικό μητρώο σκύλων «Republic of Rose Island» (στα Αγγλικά και Ιταλικά). Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 26 Δεκεμβρίου 2019. Ανακτήθηκε στις 2 Φεβρουαρίου 2021. Ιστοσελίδα ιταλικής γλώσσας που συζητά την ιστορία της Νήσου των Ρόδων και των γραμματοσήμων της. Περιλαμβάνει σάρωση μέρους ενός σύγχρονου άρθρου εφημερίδας. Bijoux, Thérèse (24 Ιανουαρίου 2007). «L'Insulo de Rozoj...storia di una fiaba di costume fine anni 60» (στα Ιταλικά). Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 19 Απριλίου 2014. (συμπεριλαμβανομένων των εικόνων της καταστροφής του) και σχόλια από την κόρη ενός από τους υπεύθυνους για την καταστροφή (ιταλική γλώσσα)
|
Η Δημοκρατία του Νήσου των Ρόδων ( Εσπεράντο: Respubliko de la Insulo de la Rozoj; ιταλικά: Repubblica dell'Isola delle Rose) ήταν ένα μικροέθνος μικρής διάρκειας σε μια τεχνητή πλατφόρμα στην Αδριατική Θάλασσα, 11 χιλιόμετρα στα παράλια της επαρχίας του Ρίμινι, στην Ιταλία . Κατασκευάστηκε από τον Ιταλό μηχανικό Τζόρτζιο Ρόζα (Giorgio Rosa), ο οποίος αναδείχθηκε πρόεδρος και το κήρυξε ανεξάρτητο κράτος την 1η Μαΐου 1968. Το Νησί των Ρόδων είχε τη δική του κυβέρνηση, νόμισμα, ταχυδρομείο και εμπορικά ιδρύματα και η επίσημη γλώσσα ήταν η Εσπεράντο. Ωστόσο, ποτέ δεν αναγνωρίστηκε επίσημα ως κυρίαρχο κράτος από καμία χώρα του κόσμου. Θεωρούμενο από την ιταλική κυβέρνηση ως τέχνασμα του Ρόζα για τη συγκέντρωση χρημάτων από τουρίστες, αποφεύγοντας την εθνική φορολογία, το Νησί των Ρόδων καταλήφθηκε από τις ιταλικές αστυνομικές δυνάμεις στις 26 Ιουνίου 1968, υποκείμενο σε ναυτικό αποκλεισμό και τελικά κατεδαφίστηκε τον Φεβρουάριο του 1969. Από την πρώτη δεκαετία του 2000, η ιστορία του Νησιού των Ρόδων έχει αποτελέσει αντικείμενο έρευνας ντοκιμαντέρ και νέων ανακαλύψεων με βάση την ουτοπική πτυχή της γένεσής του.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%94%CE%B7%CE%BC%CE%BF%CE%BA%CF%81%CE%B1%CF%84%CE%AF%CE%B1_%CF%84%CE%B7%CF%82_%CE%9D%CE%AE%CF%83%CE%BF%CF%85_%CF%84%CF%89%CE%BD_%CE%A1%CF%8C%CE%B4%CF%89%CE%BD
|
Στίβο Τοντόρτσεβιτς
|
Ο Τοντόρτσεβιτς γεννήθηκε στην πόλη Ubovića Brdo της Βοσνίας-Ερζεγοβίνης, όπου έζησε μέχρι τη δεύτερη τάξη του δημοτικού σχολείου. Στη συνέχεια, η οικογένειά του μετακόμισε στο Μπανάτσκο Νόβο Σέλο, όπου ολοκλήρωσε την πρωτοβάθμια εκπαίδευση. Στη συνέχεια ήταν μαθητής του γυμνασίου "Uroš Predić " στο Παντσέβο, όπου επέδειξε το ταλέντο του και τη μαθηματική του κλίση κατά τη διάρκεια της τρίτης και τέταρτης τάξης. Αφού τελείωσε το λύκειο, γράφτηκε στη Σχολή Θετικών Επιστημών του Πανεπιστημίου του Βελιγραδίου, όπου σπούδασε καθαρά μαθηματικά. Κατά τη διάρκεια των προπτυχιακών του σπουδών, παρακολούθησε τα μαθήματα προχωρημένων μαθηματικών του Τζούρο Κουρέπα. Το 1978, ολοκλήρωσε τις μεταπτυχιακές σπουδές και έγραψε μια μεταπτυχιακή διατριβή, η οποία κρίθηκε από τον Κουρέπα επαρκής για την απόκτηση διδακτορικού διπλώματος. Παρ' όλα αυτά, ο Τοντόρτσεβιτς έγραψε άλλη μια διδακτορική διατριβή το 1979, και πάλι με τον Κουρέπα ως υπεύθυνο της διατριβής του. Στην ομιλία του που προηγήθηκε της υπεράσπισης αυτής της διατριβής, ο Κουρέπα επεσήμανε ότι δεν μπορούσε να βρει αρκετά ικανούς αξιολογητές στη Γιουγκοσλαβία και, ως εκ τούτου, αναγκάστηκε να απευθυνθεί σε δύο Άγγλους καθηγητές. Ο Κουρέπα πρόσθεσε ότι το ταλέντο του Στίβο ήταν αξιοθαύμαστο και ότι ήταν ο πιο ταλαντούχος από τους υπολοίπους 40 διδακτορικούς φοιτητές του. Σύμφωνα με το Centre de Recherches Mathématiques (Κέντρο Μαθηματικών Ερευνών), το Fields Institute και το Pacific Institute for Mathematical Sciences, το έργο του αναγνωρίζεται για την πρωτοτυπία και την τεχνική του ευφυΐα. Προσκλήθηκε στο ICM του 1998 στο Βερολίνο για την ανακάλυψη και το έργο του στις rho-συναρτήσεις, συνέβαλε σημαντικά στη μελέτη των S- και L-χώρων στην τοπολογία, απέδειξε ένα αξιοσημείωτο θεώρημα ταξινόμησης για τις μεταβατικές σχέσεις στην μη μετρήσιμη πρώτη τάξη, μελέτησε διεξοδικά τα συμπαγή υποσύνολα των συναρτήσεων τάξης 1 των Baire, Fremlin, Talagrand και άλλων στη θεωρία των χώρων Μπάναχ. Μαζί με τον Π. Λάρσον ολοκλήρωσε τη λύση του παλιού προβλήματος του Κατέτοφ για τη μετρολογία των συμπαγών χώρων. Μεταξύ των πιο εντυπωσιακών πρόσφατων επιτευγμάτων του Τοντόρτσεβιτς (και των συν-συγγραφέων του) περιλαμβάνονται σημαντικές συνεισφορές στα προβλήματα φον Νόιμαν και Μαχάραμ στις άλγεβρες Μπόουλ, στη θεωρία των μη διαχωρίσιμων χώρων Μπάναχ, συμπεριλαμβανομένης της λύσης ενός παλιού προβλήματος των Ντέιβις και Τζόνσον Λύση ενός μακροχρόνιου προβλήματος Λάβερ και ανάπτυξη μιας θεωρίας δυαδικότητας που συνδέει τη θεωρία πεπερασμένων Ράμσεϊ και την τοπολογική δυναμική. Επιπλέον, ο Τοντόρτσεβιτς είναι γνωστός για τη μέθοδο της πλευρικής συνθήκης σε θεωρητικές συναρμογές εξαναγκασμού, την εφεύρεση και την ανάπτυξη περιπάτων σε διατακτικούς αριθμούς και τα χαρακτηριστικά τους, καθώς και για άλλες έρευνες που συνδέουν διαφορετικά πεδία των μαθηματικών. Η πρώτη αναγνωρισμένη συμβολή του Τοντόρτσεβιτς στη θεωρία συνόλων δόθηκε στη μεταπτυχιακή του διατριβή το 1978. Ο Τοντόρτσεβιτς έλαβε το διδακτορικό του το 1979 στο Πανεπιστήμιο του Βελιγραδίου με σύμβουλο τον Τζούρο Κουρέπα και εξωτερικό αναγνώστη τον Κιθ Ντέβλιν. Ο Ντέβλιν παρακολούθησε την υπεράσπιση- ενθάρρυνε τον Τοντόρτσεβιτς να επισκεφθεί την Ιερουσαλήμ, όπου παρακολούθησε τις διαλέξεις του Σαχαρών Σελάχ για τη θεωρία συνόλων που επέβαλλε.Τον Ιούλιο-Αύγουστο του 1980 ο Τοντόρτσεβιτς παρακολούθησε το καλοκαιρινό σχολείο έξι εβδομάδων με την ονομασία Settop που πραγματοποιήθηκε στο Τορόντο. Στο συνέδριο, ο Τοντόρτσεβιτς μαζί με τον Αβραάμ είχαν αποδείξει την ύπαρξη άκαμπτων δέντρων Aronszajn και τη συνέπεια του M A + ¬ C H {\displaystyle MA+\neg CH} υπάρχει ένας μετρήσιμος πρώτος χώρος S {\displaystyle S} . Το C H {\displaystyle CH} είναι συντομογραφία της υπόθεσης του συνεχούς. Μετά τη διάλεξη του Settop, ο Τοντόρτσεβιτς επισκέφθηκε το κολέγιο του Ντάρτμουθ, όπου πέρασε μερικούς μήνες κατά τη διάρκεια του ακαδημαϊκού έτους 1980-1981.Στη δεκαετία του 1980, έκανε μια επισκόπηση των εργασιών για τα δέντρα από συνδυαστική και θεωρητική των συνόλων οπτική γωνία και συνέχισε αυτή την εργασία εξερευνώντας συνεκτικές δυνατότητες για διάφορους τύπους δέντρων, αναζητώντας αποτελέσματα για δέντρα με πολλαπλές καρδινικότητες ή με απαιτούμενους ή απαγορευμένους τύπους υποδέντρων. Η κομψότητα της παρουσίασής του προσέλκυσε ένα ευρύ ακροατήριο για την εργασία αυτή.Όσον αφορά τον λογισμό διαμέρισης στη δεκαετία του 1980, "ο Τοντόρτσεβιτς απέδειξε ένα καταπληκτικό αποτέλεσμα διαμέρισης με αγκύλες για τα μη μετρήσιμα και εισήγαγε μια νέα τεχνολογία της οποίας οι διακλαδώσεις εξακολουθούν να αναπτύσσονται, και απέδειξε ένα επαυξητικό λήμμα για διαμέριση με τετραγωνικές αγκύλες αρνητικών σχέσεων". Ο Τοντόρτσεβιτς ήταν ερευνητής Miller Research Fellow στο Μπέρκλεϊ από το 1983 έως το 1985. Το ακαδημαϊκό έτος 1985/6 ήταν μέλος του Ινστιτούτου Προχωρημένων Σπουδών (Institute for Advanced Study). Για την απόδειξη της σχέσης κατανομής ℵ 1 ⊢ [ ℵ 1 ] [ ℵ 1 ] η 1 2 {\displaystyle \aleph _{1}\vdash \sideset {}{_{\eta _{1}}^{2}}{[\aleph _{1}]}} . Ο Τοντόρτσεβιτς έλαβε θετικά σχόλια. Ο Πολ Ερντος έγραψε: "Αυτό είναι αναμφίβολα ένα απροσδόκητο και συγκλονιστικό αποτέλεσμα " και ο Ζαν Α. Λάρσον πρόσθεσε: "... ήταν μια μια μεγάλη έκπληξη που εισήγαγε σε ένα ευρύ κοινό τους περιπάτους του ordinal και τη συνάρτηση ταλάντωσης". Ο Τοντόρτσεβιτς πέτυχε αυτή τη σχέση κατάτμησης τον Σεπτέμβριο του 1984, ενώ έδινε διάλεξη στο σεμινάριο του Μπέρκλεϋ, έγραψε τις σημειώσεις της διάλεξής του και τις διένειμε τον Ιανουάριο του 1985. Αργότερα, το 1987 δημοσίευσε το αποτέλεσμα. Η μέθοδος των τακτικών περιπάτων επινοήθηκε από τον Τοντόρτσεβιτς τον Μάιο του 1984, όταν κατέληξε σε μια νέα απόδειξη της υπάρξεως μιας γραμμής Countryman. Για να τεκμηριώσει αυτή τη σχέση κατάτμησης, ο Τοντόρτσεβιτς ανακάλυψε ένα εντελώς νέο μαθηματικό αντικείμενο που ονομάζεται rho functions. Ο Σιερπίνσκι το 1933 χρωμάτισε τις ακμές του πλήρους γραφήματος G {\displaystyle G} του οποίου οι κορυφές είναι τα στοιχεία του μικρότερου μη μετρήσιμου καρδιακού αριθμού. Χρωμάτισε τις ακμές του G {\displaystyle G} με 2 χρώματα έτσι ώστε κάθε χρώμα να εμφανίζεται σε κάποια ακμή οποιουδήποτε μη μετρήσιμου υπογράμματος του G {\displaystyle G} . Οι Γκάλβιν και Σέλα το 1980 είχαν αυξήσει τον αριθμό των χρωμάτων από 2 σε 3. Η βελτίωση του 3 σε 4 φαινόταν πέρα από κάθε διαθέσιμη μέθοδο. Ο Τοντόρτσεβιτς χρησιμοποίησε τις νεοανακαλυφθείσες rho συναρτήσεις του για να αυξήσει τα χρώματα όχι μόνο στο 4, αλλά μέχρι το μικρότερο αναρίθμητο καρδινάλιο, που είναι ο μέγιστος αριθμός που μπορεί να φανταστεί κανείς. Αυτό ήταν ένα από τα αποτελέσματα για τα οποία προσκλήθηκε στο ICM στο Βερολίνο. Η ανακάλυψη των συναρτήσεων rho (και οι διάφορες εφαρμογές που βρήκαν), ένα εντελώς νέο μαθηματικό αντικείμενο, ένα από τα πέντε στη θεωρία συνόλων του εικοστού αιώνα, γιορτάζεται ως μια σημαντική ανακάλυψη στην κατανόηση των μαθηματικών και μια μακρά περίοδος συναρπαστικής προόδου.Το 1989 ο Τοντόρτσεβιτς δημοσίευσε μια μονογραφία με τίτλο Partition Problems in Topology (Προβλήματα διαμερισμού στην τοπολογία). Έγραφε ότι οι τεχνικές απόδειξης που αναπτύχθηκαν για την επίλυση του προβλήματος του S {\displaystyle S} -χώρου και του L {\displaystyle L} -χώρου αποδεικνύονται χρήσιμες σε πολλά άλλα προβλήματα της γενικής τοπολογίας, γράφοντας ότι "αυτό συμβαίνει επειδή τα θεωρήματα τύπου Ramsey είναι βασικά και τόσο απαραίτητα σε πολλά μέρη των μαθηματικών και τα ( S {\displaystyle S} ) και ( L {\displaystyle L} ) γίνονται ιδιότητες τύπου Ramsey του μη μετρήσιμου που χρειάζεται πιο συχνά ο τοπολόγος ". Από το 1991 έγινε αντεπιστέλλον μέλος της Σερβικής Ακαδημίας Επιστημών και Τεχνών και από το 2009 πλήρες μέλος της Ακαδημίας.Το 2014 προσκλήθηκε να δώσει τις διαλέξεις Τάρσκι. Ο Τοντόρτσεβιτς είναι μέλος της Βασιλικής Εταιρείας του Καναδά. Στη λεπτομερή αξιολόγηση του διορισμού του στην RSC το 2016 γράφτηκε η ιδιότητα του μέλους: "Ο Δρ Τοντόρτσεβιτς υπήρξε ένας λαμπρά δημιουργικός και παραγωγικός μαθηματικός για σχεδόν σαράντα χρόνια, και τώρα είναι ξεκάθαρα ένας παγκόσμιος πρωτοπόρος στη θεωρία συνόλων και τις εφαρμογές της στα καθαρά μαθηματικά". Ένας από τους διδακτορικούς του φοιτητές, ο Ιλίγιας Φαράχ, τιμήθηκε το 1997 με το βραβείο Sacs για το διδακτορικό του. Το διδακτορικό του βραβείο ελήφθη τον Ιούνιο του 1997 στο Πανεπιστήμιο του Τορόντο. Ένας άλλος διδακτορικός φοιτητής του Τοντόρτσεβιτς, ο Τζάστιν Τατς Μουρ, κέρδισε το βραβείο "Young Scholars Competition" το 2006, στη Βιέννη της Αυστρίας. Ο διαγωνισμός ήταν μέρος του προγράμματος "Ορίζοντες της αλήθειας" για τον εορτασμό της εκατονταετηρίδας του Γκέντελ το 2006. Ο Τοντόρτσεβιτς είναι ο νικητής από εξής βραβεία: Πρώτο βραβείο της Βαλκανικής Μαθηματικής Εταιρείας για το 1980 και το 1982 , βραβείο CRM-Fields-PIMS 2012 στις Μαθηματικές Επιστήμες, βραβείο Shoenfield για το 2013 και το εικοστό έβδομο ετήσιο συνέδριο Gödel 2016 της Ένωσης για τη Συμβολική Λογική.
|
Ο Στίβο Τοντόρτσεβιτς είναι γαλλοσερβοκαναδός μαθηματικός που γεννήθηκε στις 9 Φεβρουαρίου 1955, ένας από τους κορυφαίους ειδικούς της Μαθηματικής λογικής στον κόσμο και παγκόσμιος πρωτοπόρος στη θεωρία των συνόλων και τις εφαρμογές της στα καθαρά μαθηματικά. Είναι κάτοχος έδρας έρευνας Καναδά στα Μαθηματικά στο Πανεπιστήμιο του Τορόντο και ανώτερος διευθυντής έρευνας στο Εθνικό Κέντρο Επιστημονικών Ερευνών της Γαλλίας (CNRS) στο Παρίσι.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A3%CF%84%CE%AF%CE%B2%CE%BF_%CE%A4%CE%BF%CE%BD%CF%84%CF%8C%CF%81%CF%84%CF%83%CE%B5%CE%B2%CE%B9%CF%84%CF%82
|
Κουτσοβέντης
|
Ο πίνακας που ακολουθεί παρουσιάζει τον πληθυσμό του χωριού σύμφωνα με τις απογραφές πληθυσμού που πραγματοποιήθηκαν στην Κύπρο έως το 1973. Μετά την τουρκική εισβολή του 1974 δεν πραγματοποιήθηκε απογραφή στο χωριό από την Κυπριακή Δημοκρατία, αφού το έδαφος του δεν ελέγχεται από αυτήν. «Koutsovendis». www.prio-cyprus-displacement.net. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 29 Σεπτεμβρίου 2018. Ανακτήθηκε στις 29 Σεπτεμβρίου 2018.
|
Ο Κουτσοβέντης είναι κοινότητα της επαρχίας Κερύνειας στην Κύπρο. Μετά την τουρκική εισβολή του 1974, το χωριό δεν ελέγχεται από την Κυπριακή Δημοκρατία. Το έδαφος της κοινότητας ανήκει εκ του νόμου (de jure) στην Κυπριακή Δημοκρατία, ενώ εκ των πραγμάτων (de facto) ανήκει στο μη αναγνωρισμένο κράτος της Τουρκικής Δημοκρατίας Βορείου Κύπρου, με την ομομασία Γκουνγκόρ.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9A%CE%BF%CF%85%CF%84%CF%83%CE%BF%CE%B2%CE%AD%CE%BD%CF%84%CE%B7%CF%82
|
Μεγάλος Σεισμός του Καντό
|
Αυτόπτης μαρτυρία, από τον καπετάνιο του SS Angola, πλοίου που ήταν αγκυροβολημένο στο λιμάνι της Γιοκοχάμα: «Στις 11:55 το πλοίο ξεκίνησε να τρέμει και να δονείται βίαια. Κοιτώντας προς την ακτή, συνειδητοποίησα ότι ένας φρικτός σεισμός ήταν σε εξέλιξη, κτήρια κατέρρεαν προς όλες τις κατευθύνσεις και σε λίγα λεπτά δεν μπορούσα να διακρίνω τίποτα, καθώς όλα είχαν κρυφτεί από ένα σύννεφο σκόνης. Όταν η σκόνη υποχώρησε, μπορούσα να διακρίνω φωτιές να ανάβουν σε διάφορα σημεία της πόλης, ενώ σε σχεδόν μισή ώρα, ολόκληρη η πόλη είχε τυλιχθεί στις φλόγες.» Ο σεισμός, προκάλεσε τεράστιες καταστροφές στις πόλεις του Τόκιο και της Γιοκοχάμα, αλλά και στους γύρω νομούς , Τσίμπα, Καναγκάουα και Σιζουόκα, πλήττοντας και προκαλώντας καταστροφές σε όλο το εύρος της περιφέρειας του Κάντο. Η ισχύς του σεισμού ήταν τέτοια, ώστε στην πόλη Καμακούρα, που βρίσκεται περίπου 60 χιλιόμετρα μακριά από το επίκεντρο του σεισμού, μετακίνησε κατά περίπου 60 εκατοστά το τεράστιο άγαλμα του Βούδα, που ζυγίζει σχεδόν 121 τόνους. Οι απώλειες από τον σεισμό, υπολογίζονται κάπου στους 142.800 θανάτους, εκ των οποίων οι 40.000 ήταν αγνοούμενοι, που μετέπειτα δηλώθηκαν ως νεκροί. Σύμφωνα με την ιαπωνική κατασκευαστική εταιρεία Kajima, και έρευνα, που έγινε τον Σεπτέμβριο του 2004, οι επιβεβαιωμένοι θάνατοι από τον σεισμό είναι 105.385. Ο σεισμός αυτός, αποτελεί μία από τις μεγαλύτερες φυσικές καταστροφές, που έπληξαν την χώρα της Ιαπωνίας. Το 1960, η κυβέρνηση της χώρας, κήρυξε την 1η Σεπτεμβρίου, στην 37η επέτειο από τον σεισμό, ως ετήσια «Ημέρα Πρόληψης Καταστροφών». https://www.smithsonianmag.com/history/the-great-japan-earthquake-of-1923-1764539/ https://www.britannica.com/event/Tokyo-Yokohama-earthquake-of-1923 https://library.brown.edu/cds/kanto/denewa.html https://www.harvard-yenching.org/research/the-great-kanto-earthquake/
|
Ο Μεγάλος Σεισμός του Κάντο (ιαπωνικά: 関東大地震 ),ήταν ένας σεισμός, που έπληξε την πεδιάδα του Κάντο στις 11:58:44 ,ώρα Ιαπωνίας, (02:58:44 , συντονισμένη παγκόσμια ώρα) του Σαββάτου της 1ης Σεπτεμβρίου, του 1923. Από διάφορες μαρτυρίες, υπολογίζεται ότι η διάρκεια του σεισμού ήταν από τέσσερα έως δέκα λεπτά. Εκτεταμένες καταιγίδες, μέχρι και στρόβιλος φωτιάς, έπληξαν την περιοχή. Μετά την καταστροφή, η περιοχή πλήγηκε από φονικές αναταραχές (γνωστές και ως «Σφαγή του Καντό»). Η ισχύς του σεισμού υπολογίζεται περίπου στα 7.9 στην κλίμακα Ρίχτερ και φαίνεται να είχε ως επίκεντρο σημείο σε μεγάλο βάθος κάτω από το ηφαιστειογενές νησί Izu Ōshima, στον κόλπο Sagami.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9C%CE%B5%CE%B3%CE%AC%CE%BB%CE%BF%CF%82_%CE%A3%CE%B5%CE%B9%CF%83%CE%BC%CF%8C%CF%82_%CF%84%CE%BF%CF%85_%CE%9A%CE%B1%CE%BD%CF%84%CF%8C
|
Ελφγκίφου της Υόρκης
|
Οι περισσότεροι προβληματισμοί δημιουργήθηκαν σχετικά με το όνομα του πατέρα της πρώτης συζύγου του Έθελρεντ, πολλοί ιστορικοί παρουσίασαν την πιθανότητα να είχε ο Έθελρεντ ο Ανέτοιμος δυο διαφορετικές συζύγους πριν παντρευτεί την Έμμα της Νορμανδίας αλλά η άποψη αυτή απορρίφθηκε επειδή δεν ταιριάζει με καμία πηγή. Οι ιστορικοί διαφωνούν με την άποψη του Ιωάννη του Γουόρκεστερ σχετικά με την μητέρα του επειδή η ύπαρξη του Έθελμπερχτ βρίσκεται κάτω από μεγάλη καχυποψία. Οι περισσότεροι ιστορικοί έχουν καταλήξει στο συμπέρασμα ότι ήταν κόρη του Θόρεντ ο οποίος ήταν γιος του Γκούνναρ ενός ευγενούς από την νότια Νορθούμπρια. Τα συμπεράσματα για τον γάμο του Έθελρεντ και της Ελφγκίφου βάση της σταδιοδρομίας των γιων τους καταλήγουν στο συμπέρασμα ότι έγινε στις αρχές της δεκαετίας του 980, ο πατέρας της Θόρεντ ο οποίος ήταν κόμης της Γιορκ χωρίς βασιλικό διορισμό τον βοήθησε σημαντικά να επεκτείνει την εξουσία του στα βόρεια. Το μεγάλο πολιτικό βάρος αυτό του γάμου μπορεί να εξηγήσει τους στενούς δεσμούς που είχαν οι μεγαλύτεροι γιοι τους Έθελσταν και Έντμουντ με ευγενείς από την βόρεια Ντάνελοου. Η Ελφγκίφου με τον γάμο της απέκτησε έξι γιους και έναν άγνωστο αριθμό από θυγατέρες, τα ονόματα των μεγαλύτερων γιων της Έθελσταν, Έκγκμπερτ, Έαντρεντ, και Έντμουντ φαίνονται σε καταστατικά του 993 ενώ οι νεώτεροι γιοι της Έντουιγκ και Έντγκαρ φαίνονται σε καταστατικά αντίστοιχα του 997 και του 1001. Οι περισσότεροι από τους γιους της ανατράφηκαν στην παιδική τους ηλικία στην αυλή της από πατέρα γιαγιάς τους Έλφθριθ. Από τους γιους της μόνο ο Έντμουντ ο Σιδηρόπλευρος επέζησε μετά τον πατέρα του, συγκρούστηκε με τον Κνούτο (1016) τον Οκτώβριο του ίδιου χρόνου αποφάσισαν να κάνουν διανομή της εξουσίας, ο Έντμουντ παρέμεινε βασιλιάς του Ουέσσεξ και ο Κνούτος ολόκληρη την υπόλοιπη Αγγλία, ο Έντμουντ πέθανε μόλις 6 βδομάδες αργότερα και ο Κνούτος έγινε βασιλιάς σε ολόκληρη την Αγγλία. Ο Έθελρεντ πάντρεψε τρεις από τις κόρες του με ισχυρούς κόμητες οι οποίοι θα του εξασφάλιζαν την άμυνα του βασιλείου του απέναντι στις επιθέσεις των Βίκινγκ. Ο Έθελρεντ και η πρώτη σύζυγος του Ελφγκίφου της Υόρκης αναλυτικότερα απέκτησαν : Έθελσταν Έθελινγκ Έκγκμπερτ Έθελινγκ (πέθανε περίπου το 1005) Έντμουντ ο σιδηρόπλευρος Έαντρεντ Έθελινγκ (πέθανε περίπου το 1012) Έντουιγκ Έθελινγκ Έντγκαρ Έθελινγκ ο πρεσβύτερος (πέθανε περίπου το 1008) Ίντιθ (παντρεύτηκε τον Έντρικ Στρέονα και πιθανότατα τον Θόρκελ τον Ψηλό) Ελφγκίφου (παντρεύτηκε τον Ούχτρεντ τον Ισχυρό, κόμη της Νορθουμβρίας) Γούλφχιλντ (παντρεύτηκε τον Ούλφκιτελ Σνίλινγκρ) Σε αντίθεση με την πεθερά της Έλφθριθ, η Ελφγκίφου δεν ήταν χρισμένη βασίλισσα και δεν υπέγραφε καταστατικά, γι'αυτό υπάρχουν ελάχιστες αναφορές στις σύγχρονες με αυτήν καταγραφές. Εντύπωση προκάλεσε το γεγονός ότι ο Μπέοθρικ και η σύζυγος του κληροδότησαν στην "κυρία" τους ένα βραχιόλι το οποίο άξιζε 30 χρυσές χάντρες επικαλλώντας την εξουσία της να μπορεί να επιβλέπει τις ρυθμίσεις της σύμφωνα με την θέληση της. Σε μια μεταγενέστερη ημερομηνία ένας άλλος ευγενής ο Έθελγκιφου υποσχέθηκε στην βασίλισσα επίσης ένα βραχιόλι με 30 χρυσές χάντρες. Επειδή υπάρχουν ελάχιστες καταγραφές για την Ελφγκίφου η ακριβείς ημερομηνίες γέννησης και θανάτου της δεν έχουν καταγραφεί. Η πιθανότερη ημερομηνία θανάτου της ήταν το 1002 κατά την διάρκεια της γέννας, στην συνέχεια ο Έθελρεντ ο Ανέτοιμος πήρε σαν δεύτερη σύζυγο του την Έμμα της Νορμανδίας κόρη του Ριχάρδου Α΄ της Νορμανδίας η οποία δέχτηκε το Αγγλοσαξονικό όνομα της προκατόχου του. Ailred of Rievaulx, De genealogia regum Anglorum ("On the Genealogy of the English Kings"), ed. R. Twysden, De genealogia regum Anglorum. Rerum Anglicarum scriptores 10. London, 1652. 1.347–70. Anglo-Saxon Chronicle, ed. D. Dumville and S. Keynes, The Anglo-Saxon Chronicle: a collaborative edition. 8 vols. Cambridge, 1983 John of Worcester, Chronicon ex Chronicis, ed. Benjamin Thorpe, Florentii Wigorniensis monachi chronicon ex chronicis. 2 vols. London, 1848–49 Fryde, E. et al. Handbook of British Chronology. 3d ed. Cambridge, 1996. Keynes, Simon. “Æthelred II (c.966x8–1016).” Oxford Dictionary of National Biography. Oxford University Press, 200.4 Accessed 1 Sept 2007. Stafford, Pauline. "The Reign of Æthelred II. A Study in the Limitations on Royal Policy and Action." In Ethelred the Unready. Papers from the Millenary Conference, ed. D. Hill. BAR British series 59. Oxford, 1978. 15-46. Stafford, Pauline. Queen Emma and Queen Edith: Queenship and Women’s Power in Eleventh-Century England. Oxford, 1997. Trow, M.J. Cnut: Emperor of the North. Sutton, 2005. Williams, Ann. Æthelred the Unready: The Ill-Counselled King. London, 2003. Sulcard of Westminster, Prologus de construccione Westmonasterii, ed. B. W. Scholz, “Sulcard of Westminster. Prologus de construccione Westmonasterii.” Traditio; 20 (1964); pp. 59–91. William of Malmesbury, Gesta regum Anglorum, ed. and tr. R. A. B. Mynors, R. M. Thomson and M. Winterbottom, William of Malmesbury. Gesta Regum Anglorum: The History of the English Kings. (Oxford Medieval Texts.) 2 vols.; vol 1. Oxford, 1998.
|
Η Ελφγκίφου της Υόρκης (Ælfgifu of York, περί το 970 - 1002) ήταν η πρώτη σύζυγος του Έθελρεντ του Ουέσσεξ με τον οποίο απέκτησε πολλούς γιους ανάμεσα στους οποίους και τον μετέπειτα βασιλιά Έντμουντ τον σιδηρόπλευρο, πιθανότατα ήταν κόρη του Θόρεντ κόμη της νότιας Νορθούμπριας. Το όνομα της και η ταυτότητα της ήταν άγνωστα για καιρό μετά την κατάκτηση. Η πρώτη πληροφορία για την ίδια παρέχεται από τον Σούλκαρντ του Ουέστμινστερ (περί το 1080) ο οποίος την περιγράφει σαν γυναίκα που προέρχεται από πολύ ευγενή οικογένεια αλλά χωρίς να αναφέρει το όνομα της, ο Γουλιέλμος του Μαλμέσμπουρι τον 12ο αιώνα δεν αναφέρει τίποτα γι'αυτήν. Όλες οι πληροφορίες για την ίδια καταγράφονται από τους Αγγλο-Νορμανδούς ιστορικούς, ο Ιωάννης του Γουόρκεστερ στις αρχές του 12ου αιώνα αναφέρει ότι η πρώτη σύζυγος του Έθελρεντ του Ανέτοιμου ήταν η Ελφγκίφου, κόρη του ευγενούς Έθελμπερχτ και μητέρα του Έντμουντ, του Έθελσταν, του Έντουι και της Ίντιθ. Την δεκαετία του 1150 ο Άιλρεντ του Ριεβώ ταυτίζει την κόρη του Θόρεντ σαν την μητέρα του Έντμουντ του Σιδηρόπλευρου αλλά χωρίς να αναφέρει το όνομα της. Ο Άιλρεντ ήταν γραμματέας στην αυλή του Δαυίδ Α΄ της Σκωτίας του οποίου η μητέρα του καταγόταν απο τον Έθελρεντ και την πρώτη σύζυγο του.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%95%CE%BB%CF%86%CE%B3%CE%BA%CE%AF%CF%86%CE%BF%CF%85_%CF%84%CE%B7%CF%82_%CE%A5%CF%8C%CF%81%CE%BA%CE%B7%CF%82
|
Αθέμιτος ανταγωνισμός
|
Σύμφωνα με τον Ν 146/1914 περί αθεμίτου ανταγωνισμού: «Απαγορεύεται κατά τας εμπορικάς, βιομηχανικάς ή γεωργικάς συναλλαγάς πάσα προς τον σκοπόν ανταγωνισμού γινομένη πράξις, αντικειμένη εις τα χρηστά ήθη. Ο παραβάτης δύναται να εναχθή πρός παράλειψιν και προς ανόρθωσιν της προσγενομένης ζημίας.» Το άρθρο αυτό αποτελεί τον πυρήνα της προστασίας που παρέχει η νομοθεσία σε όσους έχουν υποστεί αθέμιτο ανταγωνισμό, και απαγορεύει γενικά όλες τις πράξεις που είναι αντίθετες στα χρηστά ήθη, δηλαδή τις πράξεις που για το μέσο λογικά σκεπτόμενο άτομο είναι ηθικά κατακριτέες και αποτελούν αθέμιτα μέσα ανταγωνισμού. Όπως δέχεται τόσο η θεωρία και η νομολογία, η πράξη που συνιστά αθέμιτο ανταγωνισμό, αφενός πρέπει να γίνεται προς ζημία του εμπορικού ανταγωνιστή και προς ωφελεία του δράστη και αφετέρου, πρέπει να γίνεται με σκοπό τον ανταγωνισμό και είναι αδιάφορο εάν ο δράστης γνωρίζει ή όχι ότι η πράξη του αντίκειται στα χρηστά ήθη Η προστασία το νόμου περί αθεμίτου ανταγωνισμού, όπως ρητά αναφέρουν τα άρθρα και του νόμου 146/1914, εκτείνεται μόνο στις εμπορικές, βιομηχανικές ή γεωργικές επιχειρήσεις. Συνεπώς, δε προστατεύονται από τις περί αθεμίτου ανταγωνισμού διατάξεις οι ελεύθεροι επαγγελματίες (λ.χ. ιατροί, δικηγόροι, λογιστές κ.τ.ό.) Όποιος προβαίνει σε πράξεις αθεμίτου ανταγωνισμού, σύμφωνα με το νόμο 146/1914, τιμωρείται με: 1) Ποινικές κυρώσεις, δηλαδή φυλάκιση ή/και πρόστιμο ανάλογα της παράβασης, και 2) Αστικές κυρώσεις, δηλαδή μπορεί να υποχρεωθεί στην αποζημίωση της βλάβης που προκάλεσε αθέμιτα στον ανταγωνιστή του. Στην περίπτωση αυτή, αποζημιώνεται τόσο η θετική ζημία, δηλαδή η υποστείσα βλάβη, όσο και το διαφυγόν κέρδος. Ο νόμος περί αθεμίτου ανταγωνισμού, εκτός από το άρθρο 1 όπου προβλέπεται γενική ρήτρα απαγορεύουσα κάθε πράξη αθεμίτου ανταγωνισμού, εξειδικεύει συγκεκριμένες συμπεριφορές που αποτελούν πράξεις αθεμίτου ανταγωνισμού. Το άρθρο 2 και 3 του νόμου περί αθεμίτου ανταγωνισμού, ρητώς απαγορεύει σε δημόσιες γνωστοποιήσεις ή ανακοινώσεις (κυρίως διαφημίσεις) κάθε ανακριβή δήλωση ικανή να παραγάγη την εντύπωσιν ιδιαιτέρως ευνοϊκής προσφοράς σχετικά με: 1) την ποιότητα, την αρχική προέλευση, τον τρόπο της κατασκευής ή την τιμολόγηση εμπορευμάτων η βιομηχανικών εργασιών, 2) σχετικά με τον τρόπο ή την πηγή της προμηθείας, 3) την κατοχή βραβείων ή άλλων τιμητικών διακρίσεων, 4) την αιτία ή το σκοπό της πωλήσεως ή σχετικά με το ποσό των προς διάθεσιν εμπορευμάτων. Επιπρόσθετα, απαγορεύεται η δημόσια διαφήμιση και αναγγελία της εκποίησης εμπορευμάτων λόγω διάλυσης του καταστήματος, εάν δεν έχει ληφθεί, προηγουμένως, η σχετική άδεια από το αρμόδιο Πρωτοδικείο. Απαγορεύεται επίσης η διάδοση ειδήσεων που σχετίζονται με τα προϊόντα, υπηρεσίες, επιχείρηση τρίτου και μπορούν να βλάψουν τις εργασίες ανταγωνιστικής επιχειρήσεως ή την εμπορική πίστη της, ακόμη κι αν τα διαδοθέντα είναι αληθινά (δυσφημιστικές διαδόσεις). Σε περίπτωση που όσα διαδίδονται είναι αναληθή (συκοφαντικές διαδόσεις), όποιος τα διαδίδει έχει υποχρέωση αποζημίωσης αλλά και τιμωρείται ποινικά με φυλάκιση μέχρις 6 μηνών ή/και με χρηματική ποινή. Με την ίδια ποινή τιμωρείται και ο ιδιοκτήτης ή ο διευθυντής της επιχειρήσεως, εάν οι συκοφαντικοί ισχυρισμοί ή διαδόσεις έγιναν εν γνώσει του από υπάλληλό του ή αντιπρόσωπό του. Ακόμη, απαγορεύεται και η χρήση ονόματος, εμπορικής επωνυμίας, ή ιδιαιτέρου διακριτικού γνωρίσματος καταστήματος ή βιομηχανικής επιχειρήσεως ανταγωνιστή με τρόπο που μπορεί να προκαλέσει σύγχυση με το όνομα, την εμπορική επωνυμία ή το ιδιαίτερο διακριτικό γνώρισμα που νόμιμα μεταχειρίζεται κάποιος. Ως ιδιαίτερο διακριτικό γνώρισμα θεωρείται μάλιστα και ο ιδιαίτερος διασχηματισμός ή η ιδιαίτερη διακόσμηση των εμπορευμάτων, της συσκευής ή του περικαλύμματος τους, εφόσον είναι γνωστά στους σχετικούς κύκλους των συναλλαγών ως διακριτικά σημεία των ομοίων εμπορευμάτων κάποιου άλλου. Κείμενο του Νόμου 146/1914 περί Αθεμίτου Ανταγωνισμού
|
Με τον όρο Αθέμιτος ανταγωνισμός χαρακτηρίζεται το σύνολο των μεθόδων εμπορικού ανταγωνισμού που κολάζονται από τον Νόμο, όταν στη προσπάθεια προσέλκυσης καταναλωτικού κοινού χρησιμοποιούνται δόλια μέσα όπως απομίμηση ονόματος ή εμπορικού σήματος, δυσφήμηση ανταγωνιστών, ή προϊόντων τους, παραπλανητικές διαφημίσεις κ.ά. Στην Ελλάδα η καταπολέμηση του αθέμιτου ανταγωνισμού επιδιώχθηκε πρώτα από τον Νόμο 146/1914, που αποτελούσε ακριβή μετάφραση του αντίστοιχου γερμανικού νόμου περί αθεμίτου ανταγωνισμού.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%91%CE%B8%CE%AD%CE%BC%CE%B9%CF%84%CE%BF%CF%82_%CE%B1%CE%BD%CF%84%CE%B1%CE%B3%CF%89%CE%BD%CE%B9%CF%83%CE%BC%CF%8C%CF%82
|
Χοσρόης Α΄ της Περσίας
|
Οι πόλεμοι του Χοσρόη με τους Βυζαντινούς, τους οποίους κληρονόμησε από τον πατέρα του Καβάδη, ήταν πολυάριθμοι σε όλη την διάρκεια της μακρόχρονης βασιλείας του. Μετά τη συντριβή του πατέρα του από τον στρατηγό Βελισσάριο στην πόλη της Μεσοποταμίας Δάρα (531) την πρώτη χρονιά της βασιλείας του αναγκάστηκε να υπογράψει με τον Ιουστινιανό την «Αιώνια Ειρήνη» (532). Σύμφωνα με τη συνθήκη οι δύο αντίπαλοι ήταν υποχρεωμένοι να δώσουν πίσω τα εδάφη που είχαν καταλάβει στη διάρκεια του πολέμου· ο Ιουστινιανός ήταν υποχρεωμένος να δίνει φόρο στον Χοσρόη, αλλά κράτησε τη Λαζική (τα εδάφη της σημερινής Γεωργίας). Η «Αιώνια Ειρήνη» υπογράφηκε για να ισχύσει μόνιμα, αλλά δεν κράτησε τελικά ούτε μία δεκαετία. Το 540 ο Χοσρόης παραβίασε την «Αιώνια Ειρήνη» εισβάλλοντας στη Συρία, καταστρέφοντας την Αντιόχεια και πολλές άλλες πόλεις· ο νέος πόλεμος κράτησε μια πενταετία (540 - 545) και έληξε με νέα προσωρινή ειρηνική συνθήκη (545) που κράτησε άλλα τέσσερα χρόνια (545 - 549). Οι εχθροπραξίες επαναλήφθηκαν (549) με τον τρίτο μεγάλο πόλεμο μεταξύ των Περσών του Χοσρόη και των Βυζαντινών του Ιουστινιανού, ο οποίος κράτησε 13 χρόνια (549 - 562). Ο Χοσρόης κατέλαβε όλες τις περιοχές μεταξύ Μεσοποταμίας και Ευξείνου Πόντου· οι νίκες του ήταν σαρωτικές αναγκάζοντας τον Ιουστινιανό σε μεγάλη ηλικία να υπογράψει νέα ταπεινωτική ειρηνική συμφωνία για 50 χρόνια. Το Βυζάντιο ήταν υποχρεωμένο να πληρώνει μεγάλο ετήσιο φόρο στους Πέρσες, αλλά εξακολουθούσε να έχει στην κατοχή του την Λαζική (αρχαία Κολχίδα). Τον Ιουστινιανό διαδέχθηκε στον θρόνο ο ανίκανος ανιψιός του Ιουστίνος Β´ (565), γεγονός που έδωσε στον Χοσρόη την ευκαιρία να ξεκινήσει πάλι τις εχθροπραξίες παραβιάζοντας την 50ετή ειρήνη. Ο Ιουστίνος έστειλε εναντίον τους τον έμπειρο στρατηγό Ιουστινιανό, αλλά οι Πέρσες κατέλαβαν το οχυρό Δάρας στην Μεσοποταμία (572) κάτι που προκάλεσε στον Ιουστίνο Β΄ νευρική κρίση. Αργότερα ο στρατηγός Ιουστινιανός αφού συνέτριψε τους Πέρσες στην μάχη της Μελιτηνής (575) πήρε θάρρος θέλοντας να κατατροπώσει τελείως τους Πέρσες και εισέβαλε στα εδάφη του σημερινού Αζερμπαϊτζάν. Εκεί, απροετοίμαστος λόγω του ορεινού εδάφους της περιοχής, με πολλές παγίδες που ήξεραν μόνο οι Πέρσες, γνώρισε ο ίδιος τη συντριβή (577). Στο μεταξύ πέθανε ο Ιουστίνος Β΄ και τον διαδέχθηκε στο Βυζαντινό θρόνο ο ικανότατος στρατηγός Τιβέριος Β΄ ο Θραξ (578 - 582). Οι νέοι ικανοί στρατηγοί του Τιβέριου, ο μετέπειτα αυτοκράτορας Μαυρίκιος, και ο Ηράκλειος -μετέπειτα έξαρχος της Καρχηδόνας- κατάφεραν σημαντικές νίκες εναντίον των Περσών την τελευταία χρονιά της βασιλείας του Χοσρόη. Τον διαδέχθηκε ομαλά ο μεγαλύτερος γιος και διάδοχος του Ορμίσδας Δ'. Μεγάλη παγκόσμιος εγκυκλοπαίδεια, Γ΄ έκδοση Σεπτέμβριος 1978. Βυζαντινοί αυτοκράτορες, του Ηλία Γ.Λάσκαρη (1995) Frye, Richard N. The Heritage of Persia. Costa Mesa: Mazda Publishers, 1993. 240-269. Howard-Johnston, James. “State and Society in Late Antique Iran,” in The Sassanian Era. Edited by Vesta Sarkhosh Curtis and Sarah Stewart. London: I.B. Tauris & Co 2008, 118-129. Dignas, Beate and Winter, Engelbert. Rome and Persia in Late Antiquity : Neighbours and Rivals. Cambridge: Cambridge University Press 2007 Canepa, Matthew P. The Twos Eyes of Earth. Berkley: University of California 2009. Daryaee, Touraj. Sasanian Persia: The Rise and Fall of an Empire. London: I.B. Tauris & Co. 2009. Farrokh, Dr. Kaveh. Shadows in the Desert: Ancient Persia at War. Oxford: Osprey Publishing 2007.
|
Ο Χοσρόης Α΄ της Περσίας ήταν ο 20ος βασιλιάς της Περσίας από την Δυναστεία των Σασσανιδών και ο κορυφαίος Πέρσης βασιλιάς όλων των εποχών, βασίλευσε μεταξύ 531 και 579 ευνοούμενος γιος και διάδοχος του βασιλιά της Περσίας Καβάδη Α΄. Ονομάστηκε από τους υπηκόους του «Ανουσιρβάν» δηλαδή αθάνατη ψυχή και από τους φιλοσόφους «φιλόσοφος βασιλιάς». Προστάτης των γραμμάτων των τεχνών και των επιστημών, δέχθηκε στην αυτοκρατορία του τους αρχαιοελληνιστές φιλοσόφους που είχε διώξει ο Βυζαντινός αυτοκράτορας Ιουστινιανός, ενώ φρόντισε ο ίδιος προσωπικά για την μετάφραση Ινδικών επιστημονικών κειμένων στην Περσική γλώσσα. Έκτισε πλήθος νέων πόλεων, ενώ δημιούργησε νέους εμπορικούς δρόμους με την Κίνα και τη Δύση, κατασκευάζοντας πολλές νέες γέφυρες και φράγματα.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A7%CE%BF%CF%83%CF%81%CF%8C%CE%B7%CF%82_%CE%91%CE%84_%CF%84%CE%B7%CF%82_%CE%A0%CE%B5%CF%81%CF%83%CE%AF%CE%B1%CF%82
|
MultiLisp
|
Η MultiLisp επιτυγχάνει τον παραλληλισμό με τη μακροεντολή PCALL, με τον κώδικα: (PCALL Fun A B C ...) να είναι ισοδύναμος με τον: (Fun A B C ...) με τη διαφορά ότι τα ορίσματα A, B, C, κλπ. μπορούν να αποτιμηθούν παράλληλα, κάτι που έρχεται σε αντίθεση με τη συνηθισμένη σειρά εκτέλεσης, που είναι σειριακή από τα αριστερά προς τα δεξιά. Χρησιμοποιεί επίσης μια έκφραση του παράλληλου προγραμματισμού, το μέλλον (future), το οποίο μοιάζει με την εντολή fork σε συνδυασμό με οκνηρή αποτίμηση. Με αυτόν τον τρόπο, μπορεί να γραφεί μια έκφραση όπως η (cons (FUTURE A) (FUTURE B)) η οποία θα επικαλύψει την αποτίμηση όχι μόνο των εκφράσεων A και B μεταξύ τους, αλλά και αυτών με το αποτέλεσμα της κλήσης cons, μέχρι να εκτελεστεί μια λειτουργία που να απαιτεί πραγματική πληροφορία για την τιμή του A ή του B. Speculative evaluation R. H. Halstead, "MultiLisp: A Language for Concurrent Symbolic Computation", TOPLAS, October 1985 Koomen, J.A.G.M., "The Interlisp Virtual Machine: A Study of its Design and its Implementation as Multilisp", Master's thesis, University of British Columbia, 1980 Raymond L. Bates, David Dyer, Johannes A. G. M. Koomen "Implementation of Interlisp on the VAX" pp81–87 in ACM Proceedings of the 1982 ACM Conference on LISP and Functional Programming, Pittsburgh, Pennsylvania, United States Halstead, R.H.jr. The MULTILISP Language: LISP for a Multiprocessor. Conf. on 5th Generation Computers, Tokyo, 1984 Halstead, Robert H. Jr., "MULTILISP: a language for concurrent symbolic computation" in TOPLAS 7(4) October 1985 W.S. Martins "Parallel Implementations of Functional Languages" In Proceedings of the 4th Int. Workshop on the Parallel Implementation of Functional Languages, 92 Skillicorn, David B. and Talia, Domenico "Models and languages for parallel computation" pp123–169 in ACM Computing Surveys 30(2) June 1998
|
Η MultiLisp είναι μια συναρτησιακή γλώσσα προγραμματισμού και διάλεκτος της διαλέκτου Scheme της Lisp, με κάποιες επιπλέον εντολές και εκφράσεις για παράλληλη εκτέλεση και κοινή (μοιραζόμενη) μνήμη. Η MultiLisp υλοποιείται σε Interlisp. Αυτές οι επεκτάσεις περιλαμβάνουν παρενέργειες, με συνέπεια η MultiLisp να είναι μη-ντετερμινιστική. Εκτός των επεκτάσεων για παράλληλο προγραμματισμό, η MultiLisp έχει επίσης κάποιους ασυνήθιστους αλγόριθμους για συλλογή απορριμμάτων και χρονοπρογραμματισμό εργασιών. Η MultiLisp, όπως και η Scheme, είναι προσανατολισμένη σε συμβολικούς υπολογισμούς. Σε αντίθεση με κάποιες άλλες γλώσσες παράλληλου προγραμματισμού, η MultiLisp ενσωματώνει εντολές που προκαλούν παρενέργειες και για τη ρητή δήλωση του παραλληλισμού. Σχεδιάστηκε από τον Robert H. Halstead στις αρχές της δεκαετίας του 1980 για χρήση στον υπολογιστή Concert που είχε 32 επεξεργαστές και αναπτυσσόταν στο Τεχνολογικό Ινστιτούτο της Μασαχουσέτης (MIT). Επέδρασε στην ανάπτυξη της διαλέκτου Gambit της Scheme [1] και της Interlisp-VAX.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/MultiLisp
|
Ορεινή Φωλιά
|
Η ορεινή Φωλιά ήταν το πρώτο οχυρό καταφύγιο του Χίτλερ στον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο. Στην τοποθεσία αυτή, αρχικά υπήρχε ένας μικρός αντιαεροπορικός καταυλισμός της LVZ-West που είχε χτιστεί το 1939 στο βουνό Ράντμπεργκ και αποτελείτο από τέσσερα υπόστεγα πυροβολικού από μπετόν, ένα σπιτάκι που χρησίμευε για την προετοιμασία και τον υπολογισμό των στοιχείων βολής, ένας οικίσκος για την προστασία ενός αντιαεροπορικού πυροβόλου των 2 εκατοστών, ένα στρατώνα για τους άνδρες και μερικές αποθήκες για πυρομαχικά. Λίγο πιο πέρα ήταν χτισμένα και δύο μικρά οχυρά, τα οποία επεκτάθηκαν αργότερα, όταν η τοποθεσία αυτή έγινε το οχυρό καταφύγιο του Χίτλερ. Πριν το 1940, ο Χίτλερ είχε ένα άλλο οχυρό, την Αετοφωλιά στην ορεινή περιοχή Τάουνους βόρεια της Φρανκφούρτης. Η Αετοφωλιά προορίζονταν να του χρησιμεύσει σαν καταφύγιο κατά την διάρκεια της επίθεσης ενάντια της Γαλλίας, αλλά ο Χίτλερ το απέρριψε και αντί γι' αυτό διάλεξε την τοποθεσία ορεινή Φωλιά, επειδή η τοποθεσία ήταν πιο στρατηγική στα μετόπισθεν της αμυντικής γραμμής του Τείχους του Ατλαντικού (Westwall). Οι εργασίες αναβάθμισης ξεκίνησαν στα τέλη του Φεβρουαρίου 1940 και διεκπεραιώθηκαν από την στρατιωτική οικοδομική εταιρεία Οργάνωση Τοτ (Organisation Todt) με ταχύτατο ρυθμό. Είναι το μόνο καταφύγιο του Χίτλερ που δεν έλαβε συνθηματικό όνομα, αλλά χρησιμοποιήθηκε το πραγματικό τοπωνύμιο. Φέλζεν-νέστ (γερμ. Felsennest, ορεινή φωλιά) ήταν το πραγματικό όνομα της περιοχής που ίσχυε μέχρι την δεκαετία του 1970, οπότε και μετονομάστηκε σε Έζελσμπεργκ (γερμ. Eselsberg, βουνό του γαϊδάρου). Οι εργασίες ανακατασκευής περιελάμβαναν την διόρθωση των υφιστάμενων κτηρίων, την κατασκευή νέων και την διεύρυνση ενός δρόμου που οδηγούσε εκεί. Στο κοντινό χωριό Ρόντερτ κατασκευάστηκαν, επίσης, και δυο οχυρά καταφύγια για τους κατοίκους της περιοχής. Το οχυρό κατοικήθηκε στο διάστημα από τις 10 Μαΐου μέχρι τις 6 Ιουνίου του 1940 από τον ίδιο τον Χίτλερ κατά την διάρκεια του πρώτου μέρους της επίθεσης, όταν οι γερμανικές δυνάμεις εισέβαλαν στις Κάτω Χώρες, στο Βέλγιο, στο Λουξεμβούργο και στην βόρεια Γαλλία. Ο Χίτλερ ταξίδεψε με έκτακτο σιδηροδρομικό δρομολόγιο, το ονομαζόμενο «έκτακτο δρομολόγιο του Φύρερ», που έφερε τον κωδικό «Αμέρικα» και έφυγε από το Βερολίνο και τερμάτισε στην πόλη Όυσκίρχεν. Στο Ρόντερτ έφτασε στις πεντέμισι το πρωί, όταν ταυτόχρονα ξεκινούσε η επίθεση στην Δύση. Η ανώτατη διοίκηση του στρατού, το OKH ήταν εγκατεστημένο στα οχυρώματα της δασικής τοποθεσίας Φόρστχάους Χίλλοχ λίγα χιλιόμετρα πιο πέρα. Κατά την διαμονή του ο Χίτλερ δέχτηκε την επίσκεψη επίσημων πολιτικών και στρατιωτικών, μεταξύ των οποίων: τον πρέσβη της Ιταλίας Ντίνο Αλφιέρι τον Αρχιναύαρχο Έριχ Ρέντερ τον Ράϊχς-Φύρερ Χάινριχ Χίμλερ τον Υπουργό Εξωτερικών Γιοάχιμ φον Ρίμπεντροπ τον Στρατάρχη του Ράιχ Χέρμαν Γκέρινγκ τον Αρχιστράτηγο Βάλτερ φον Μπράουχιτς τον Στρατηγό Χάλντερ τον Κομισσάριο του Ράιχ στην κατακτημένη Νορβηγία Γιόζεφ Τερμπόβεν τον Υπουργό Φριτς Τοτ τον Υπουργό Δημόσιας Διαφώτισης και Προπαγάνδας Γιόζεφ ΓκέμπελςΣτις 11 Μαΐου ο Χίτλερ επισκέφθηκε το κοντινό κατάλυμα της Ανώτατης Διοίκησης του Στρατού για να ενημερωθεί για την πρόοδο του πολέμου. Σε όλο το διάστημα της επίθεσης ήταν και η μοναδική φορά που ο Χίτλερ παρουσιάστηκε στην ανώτατη διοίκηση του στρατού. Στις 13 Μαΐου του 1940 ο Χίτλερ δέχτηκε την επίσκεψη καταδρομέων αλεξιπτωτιστών για να τους απονείμει το μετάλλιο Σταυρού του Ιππότη (Ritterkreuz) για την συμμετοχή τους στην κατάληψη του οχυρού Έμπεν-Εμαέλ στο Βέλγιο και την απόδοσή τους. Στο καφενείο του χωριού γινόταν, επίσης, η δοκιμαστική προβολή του εβδομαδιαίου κινηματογραφικού δελτίου ειδήσεων, στο οποίο παρευρισκόταν ο Χίτλερ. Μετά την προβολή έμπαινε στο αυτοκίνητο και επέστρεφε στο οχυρό. Στις 17 και στις 24 Μαΐου επισκέφθηκε για λίγες ώρες το κεντρικό στρατόπεδο του πεζικού Heeresgruppe A, χρησιμοποιώντας αεροπλάνο από το αεροδρόμιο του Όντενντορφ, λίγα χιλιόμετρα μακριά από το οχυρό. Κατά την διάρκεια της διαμονής του Χίτλερ στο οχυρό έτυχε πολλές φορές να περάσουν εχθρικά αεροσκάφη πάνω από την περιοχή, αλλά ποτέ δεν επιτέθηκαν στο οχυρό. Μετά την αποχώρηση του Χίτλερ στις 6 Ιουνίου του 1940, το οχυρό παρέμεινε σε λειτουργία, ενώ φρουρά το φύλαγε και προοριζόταν να κηρυχθεί αργότερα διατηρητέο. Σύμφωνα με την μαρτυρία της γραμματέως του Χίτλερ, της Κρίστα Σρέντερ, ο Χίτλερ σκόπευε, μετά τον πόλεμο, να το επισκέπτεται ετησίως σε ανάμνηση της διαμονής του. Τα έτη 1942, -43 χτίστηκαν πολλές επιπλέον εγκαταστάσεις, και στρατώνες στην περιοχή. Κατά το τέλος του 1944, πιθανώς στα τέλη Νοεμβρίου, αρχές Δεκεμβρίου, ο επικεφαλής του Πεζικού της ομάδας Στρατιών (Heeresgruppe) B Στρατάρχης Βάλτερ Μόντελ (Walther Model) χρησιμοποίησε το κοντινό καταυλισμό στο Χίλλοχ ως Αρχηγείο κατά τη διεξαγωγή της μάχης των Αρδεννών, που ξεκίνησε στις 16 Δεκεμβρίου του 1944. Στα τέλη του Δεκεμβρίου του 1944 ο Μόντελ δέχτηκε την επίσκεψη του Γερμανού υπουργού Άλμπερτ Σπέερ, τον οποίο υποδέχτηκε στο Χίλλοχ. Τον Μάρτιο του 1945 οι Γερμανοί ανατίναξαν τις σημαντικότερες εγκαταστάσεις του οχυρού. Ο καταυλισμός του Χίλλοχ καταστράφηκε πιθανώς την ίδια εποχή. Μετά τον Πόλεμο τα ερείπια παρέμειναν για λίγο διάστημα αφύλακτα και υπέστησαν σοβαρή λεηλασία. Η μεγάλη αίθουσα κινηματογράφου πωλήθηκε. Τα δυο καταφύγια στην Ρόντερτ κατεδαφίστηκαν, ενώ οι υπόλοιπες εγκαταστάσεις καταστράφηκαν στην δεκαετία του 1990. Σήμερα (το 2007) στην θέση του οχυρού που είχε μείνει ο Χίτλερ βρίσκονται ερείπια από σκυρόδεμα, καθώς και τα θεμέλια. Το καφενείο υπάρχει ακόμα, μαζί με ένα μικρό οχυρό καταφύγιο. Επίσης διατηρούνται τρία μικρά οχυρά (γερμ. Splitterschutzbunker). Στο δάσος βρίσκονται και υπολείμματα του απαγορευτικού φράχτη. Δυο ατομικά (δηλαδή για ένα άτομο) υπόστεγα υπάρχουν ακόμα. Μια παράγκα (κουρείο) και ένα μπάνιο διατηρηθήκαν μετά τον πόλεμο. Διάφορα υπόστεγα για αντιαεροπορικά πολυβόλα βρίσκονται ακόμα σκόρπια στο βουνό, και θεμέλια από μπετόν σημαδεύουν τη θέση που κάποτε ήταν στημένα ξύλινα χαρακώματα για μικρά πολυβόλα. Μερικά από αυτά πουλήθηκαν μετά τον πόλεμο και χρησιμοποιήθηκαν από τους κυνηγούς. Στο Χίλλοχ βρίσκονται ακόμα και σήμερα μεγάλοι βράχοι από τσιμέντο δεξιά και αριστερά του δρόμου. Das Felsennest: Hitlers geheimes Eifel-Hauptquartier - Artikel aus EM - Das Eifelmagazin 05/2003 (PDF-Datei) Sonderseite zum Thema des Bundesarchivs, darin auch Dokumente und ein Foto von Felsennest Hansen, Hans-Josef: Felsennest - Das vergessene Führerhauptquartier in der Eifel. Bau, Nutzung, Zerstörung. Helios Verlag Aachen 2006 (umfassende Dokumentation über das erste ortsfeste Führerhauptquartier des Zweiten Weltkrieges). ISBN 3-938208-21-X Alexander Kuffner: Zeitreiseführer Eifel 1933-45. Taschenbuch. Seite 32-38. Helios, Aachen 2007, ISBN 978-3-938208-42-7.
|
Η ορεινή Φωλιά (γερμ. Felsennest) ήταν το όνομα ενός οχυρού καταφυγίου του Χίτλερ με προορισμό την μυστική τέλεση των εργασιών του (γερμ. Führerhauptquartier). Η τοποθεσία του ήταν στην δασική περιοχή Ρόντερτ, ένα προάστιο της γερμανικής πόλης Μπαντ Μινστεράιφελ στην ορεινή περιοχή Άιφελ της Βόρειας Ρηνανίας-Βεστφαλίας.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9F%CF%81%CE%B5%CE%B9%CE%BD%CE%AE_%CE%A6%CF%89%CE%BB%CE%B9%CE%AC
|
Οσελότος
|
Καθοδική ↓ Η λατινική επιστημονική ονομασία του γένους Leopardus είναι η άμεση απόδοση της λέξης Λεόπαρδος, η οποία είναι αντιδάνεια και προέρχεται από τα επί μέρους συνθετικά λέων + πάρδος. Η λέξη πάρδος, με τη σειρά της, είναι το αρσενικό της λέξης πάρδαλις (βλ. παρακάτω) η οποία έχει πρωτογενή σημασία και σημαίνει «λεοπάρδαλη», ζώο που ήταν ευρύτατα διαδεδομένο και αγαπητό στην αρχαιότητα. Επομένως, οποιαδήποτε επιστημονική ονομασία περιλαμβάνει αυτούσια τη λέξη ή κάποια επί μέρους συνθετικά της, έχει τη σημασία της λεοπάρδαλης. Ακόμη και η λέξη «παρδαλός» είναι μεταγενέστερη και σημαίνει «αυτός που έχει στίξεις ή κηλίδες σαν της λεοπάρδαλης».Η λέξη pardus «πάρδος» είναι το αρσενικό της λέξης «πάρδαλις», και είναι μεταγενέστερη. Ο όρος πάρδαλις είναι παλαιά λόγια ονομασία που χρησιμοποιήθηκε για να περιγράψει τη λεοπάρδαλη και προέρχεται από την αρχαία λέξη πόρδαλις. Το Λεξικό Απολλωνίου του Σοφιστού, αναφέρεται με σαφήνεια: πόρδαλις: ο άρσην, η δε θήλεια πάρδαλις. Πρόκειται για δάνεια λέξη που, πιθανόν, έχει ανατολική προέλευση και συνδέεται με την ιρανική Pwrδηκ, την περσική palang και την αρχ. ινδική prdãku-. Ωστόσο το επίθημα -αλις δεν εξηγείται ετυμολογικά.Η λέξη οσελότος, που αποτελεί την κοινότερη λαϊκή ονομασία του θηλαστικού σε πολλές γλώσσες, προέρχεται από τη γλώσσα Νάουατλ και, συγκεκριμένα, από το ōcēlōtl (προφ. oːˈseːloːt͡ɬ, Οσέλοτλ) που, ωστόσο, αναφέρεται περισσότερο στον ιαγουάρο (Panthera onca).Ο οσελότος απαντά με πολλές -και ενδιαφέρουσες- ονομασίες στις χώρες κατανομής του, μερικές από τις οποίες είναι: tirica (Αργεντινή), cunaguaro (Αργεντινή, Βενεζουέλα), tigrezillo (Βολιβία), jaguatirica (Βραζιλία), maracaya (Κολομβία), manigordo (Κόστα Ρίκα, Νικαράγουα, Παναμάς, Βενεζουέλα), gato tigre (Παναμάς), pumillo, tigrillo (Περού), hétigrikati (Σουρινάμ). Το είδος περιγράφηκε για πρώτη φορά από τον Λινναίο, το 1758. Το γένος Leopardus θεωρείται ο παλαιότερος κλάδος των αιλουροειδών που «πέρασε» στην αμερικανική ήπειρο, ενώ «ακολούθησαν» τα γένη Lynx και Puma. Γενετικές μελέτες δείχνουν ότι το Leopardus σχηματίζει ευδιάκριτο κλάδο εντός της υποοικογένειας των Felinae και εξελίχθηκε πρώτα στη Νότια Αμερική περίπου 10 με 12.000.000 χρόνια πριν. Το γένος Leopardus δεν πρέπει να συγχέεται με τη λεοπάρδαλη, η οποία κατατάσσεται στο γένος Panthera. Ο οσελότος απαντά αποκλειστικά στην αμερικανική ήπειρο, όπου κατανέμεται ευρέως από τις Ν. ΗΠΑ, μέχρι τη βορειοκεντρική Αργεντινή. Στις ΗΠΑ απαντά σε μικρούς αριθμούς στο Ν. Τέξας (περιοχές του ποταμού Ρίο Γκράντε), κοντά στα σύνορα με το Μεξικό, ενώ υπάρχει καταγραφή κάποιων -ελάχιστων- ατόμων στη Ν. Αριζόνα. Κατόπιν, δια μέσου της Κεντρικής Αμερικής και κάποιων νησιών της Καραϊβικής (Τρίνιδαδ, Μαργαρίτα), η εξάπλωση επεκτείνεται στη Νότια Αμερική, εκεί όπου απαντούν οι συμπαγέστεροι πληθυσμοί. Για τη Χιλή και την Ουρουγουάη δεν υπάρχουν κάποιες ενδείξεις ύπαρξης του είδους. Κάποτε, ο οσελότος υπήρξε περισσότερο διαδεδομένος στο νότο των Ηνωμένων Πολιτειών με αναφορές, όχι μόνον από το Ν. Τέξας -όπου απαντά μέχρι σήμερα- αλλά και από την Αριζόνα, τη Λουιζιάνα και το Αρκάνσας. Στις 7 Νοεμβρίου 2009, ένας (1) οσελότος φωτογραφήθηκε στα βουνά της απώτατης ΝΑ. Αριζόνας, που ήταν η πρώτη απόδειξη της παρουσίας της αγριόγατας στην πολιτεία. Περίπου στην ίδια περιοχή, στα Όρη Ουατσούκα (Huachuca), επιβεβαιώθηκε η παρουσία ακόμη ενός ατόμου, τον Φεβρουάριο του 2011.Οι οσελότοι είναι από τα λίγα μικρά αιλουροειδή που η κατανομή και η πυκνότητά τους έχουν μελετηθεί σε διαφορετικά οικοσυστήματα. Το είδος καταλαμβάνει ευρύ φάσμα οικοτόπων σε μαγκρόβια δάση και παράκτιους βάλτους, λιβάδια στη σαβάνα και βοσκοτόπια, θαμνότοπους με αγκαθωτά φυτά, καθώς και σε τροπικά δάση όλων των ειδών (πρωτοβάθμια, δευτεροβάθμια, αειθαλή, εποχιακά και ορεινά), αν και εμφανίζεται συνήθως σε υψόμετρα κάτω από τα 1.200 μ.. Γενικά, φαίνεται ότι δείχνει μεγάλη ευελιξία στην επιλογή των ενδιαιτημάτων, μεγαλύτερη από αυτήν που, παλαιότερα, πιστευόταν. Οι οσελότοι, αν και αιλουροειδή μέσου μεγέθους, είναι τα μεγαλύτερα σε διαστάσεις μέλη του γένους Leopardus. Διαθέτουν την πιο κομψή, μαλακή γούνα με όμορφους χρωματικούς συνδυασμούς, γεγονός που τούς κόστισε πολύ ακριβά, διότι κυνηγήθηκαν ανηλεώς γι’ αυτήν. Από πολλούς ερευνητές θεωρείται από τις ομορφότερες γούνες αιλουροειδών, παγκοσμίως. Το χρώμα και το μοτίβο του τριχώματος μπορεί να ποικίλλει, από κρεμ έως κοκκινωπό-καφέ, αλλά και μερικές φορές γκριζωπό, με καλοσχηματισμένες μαύρες ροζέτες. Σε πολλά άτομα, κάποιες από αυτές, ειδικά στη ράχη του ζώου, συνενώνονται για να σχηματίσουν ακανόνιστες, καμπύλες λωρίδες ή ζώνες. Το ύψος της τρίχας της γούνας είναι, γενικά, μικρό. Στο πίσω μέρος των στρογγυλεμένων αυτιών υπάρχουν οι χαρακτηριστικές λευκές κηλίδες που παρατηρούνται σε πολλά αιλουροειδή και που, πιθανότατα, παίζουν ρόλο στην επικοινωνία μεταξύ των μελών μιας ομάδας, οι οφθαλμίσκοι (ocelli). Δύο μαύρες ρίγες «διατρέχουν» τις δύο πλευρές του προσώπου και μία από την κορυφή κάθε οφθαλμού προς την κορυφή του κεφαλιού, κάνοντάς το ακόμη πιο όμορφο. Οι οφθαλμοί περιβάλλονται από λευκές τρίχες. Τα εμπρόσθια πέλματα είναι σχετικά μεγάλα, ενώ η μακριά ουρά διαθέτει μαύρες μπάρες στη βάση και μαύρους δακτυλίους στο άκρο της. Μήκος σώματος (χωρίς την ουρά): 68 έως 100 εκατοστά Μήκος ουράς: 26 έως 45 εκατοστά Βάρος: ♂ 7 έως 14,5 κιλά ♀ 7 έως 10.8 κιλά Οι οσελότοι κυνηγούν καλύπτοντας έκταση 18 χμ², περίπου. Συλλαμβάνουν κυρίως μικρά ζώα, όπως θηλαστικά, σαύρες, χελώνες, βατράχια, καβούρια, πουλιά και ψάρια. Τα θηράματα είναι, συνήθως, μικρότερα από τους ίδιους, με τα τρωκτικά, τα οπόσουμ, τα αρμαδίλος και τα κουνέλια να αποτελούν το μεγαλύτερο μέρος της διατροφής τους. Το μέσο βάρος των θηλαστικών που συλλαμβάνουν είναι 1,4 κιλά, περίπου.Μελέτες έδειξαν ότι από τα επίγεια και νυκτόβια τρωκτικά, σε μεγάλη αφθονία, που συλλαμβάνονται, τα περισσότερα είναι των οικογενειών Cricetidae και Echimyidae. Μεγαλύτερα θηράματα περιλαμβάνουν μικρούς μυρμηκοφάγους, σκιουροπιθήκους και χελώνες. Με βάση την ανάλυση περιττωμάτων βρέθηκε ότι η διατροφή του οσελότου αποτελείται κατά 65% από μικρά τρωκτικά, 18% ερπετά (ως επί το πλείστον ιγκουάνα), 7% μαλακόστρακα και ψάρια, 6% μεσαίου μεγέθους θηλαστικά και 4% πουλιά. Πιθανότατα, οι οσελότοι ακολουθούν το θήραμα μέσω οσμής, ωστόσο διαθέτουν εξαιρετική όραση, ιδιαίτερα νυκτερινή. Ο οσελότος είναι ζώο κατά βάσιν εσπερο-νυκτόβιο (nocturno-crepuscular), αν και μπορεί να δραστηριοποιείται και κατά τη διάρκεια της ημέρας, για περισσότερο από 12 ώρες κάθε 24ωρο. Επίσης, είναι πολύ εδαφικός (territorial), αγωνιζόμενος σκληρά, μερικές φορές μέχρι θανάτου σε διεκδικήσεις ζωτικού χώρου. Όπως και τα άλλα αιλουροειδή σηματοδοτεί το έδαφος μέσα στο οποίο κινείται με ούρα ή/και κόπρανα, αφήνοντας περιττώματα σε εμφανή σημεία. Στις ανοικτές περιοχές, στις οποίες είναι εκτεθειμένοι, οι οσελότοι κινούνται μόνον κατά τις ασέληνες νύκτες ή στις βαριά συννεφιασμένες ημέρες.Γενικά, οι οσελότοι είναι μοναχικοί, και βρίσκονται μαζί μόνο για να ζευγαρώσουν. Ωστόσο, κατά τη διάρκεια της ημέρας αναπαύονται σε δέντρα ή στα πυκνά φυλλώματα, οπότε περιστασιακά θα μοιραστούν αυτόν τον χώρο με άλλα άτομα, ακόμη και του ίδιου φύλου. Τα αρσενικά καταλαμβάνουν εδάφη της τάξης των 3,5 - 46 χμ², ενώ τα θηλυκά καταλαμβάνουν μικρότερες, μη-επικαλυπτόμενες περιοχές των 0,8 έως 15 χμ². Η μέση ημερήσια απόσταση που καλύπτουν τα αρσενικά είναι από 1,8 έως 7,6 χλμ, δύο φορές, περίπου, όσο τα θηλυκά.Παρόλο που κινούνται και αναζητούν την τροφή τους στο έδαφος, οι οσελότοι είναι εξαιρετικοί αναρριχητές και κολυμβητές. Συνήθως, οι οσελότοι αναπαράγονται μόνο μία (1) φορά κάθε δεύτερο έτος, αλλά το θηλυκό μπορεί να ξαναζευγαρώσει εάν χάσει κάποια γέννα. Το ζευγάρωμα μπορεί να συμβεί ανά πάσα στιγμή του έτους, για παράδειγμα στο Τέξας και στο Μεξικό είναι όλο το χρόνο, αλλά στη ΒΑ. Αργεντινή και την Παραγουάη είναι από Οκτώβριο μέχρι Ιανουάριο. Ο οίστρος διαρκεί 7-10 ημέρες και μετά το ζευγάρωμα, το θηλυκό αναζητεί ένα κρησφύγετο σε μια σπηλιά ή σε ένα βραχώδες κοίλωμα, στην κουφάλα ενός δένδρου ή μέσα σε έναν πυκνό -κατά προτίμηση- αγκαθωτό θάμνο. Η κύηση διαρκεί 79-85 (Mondolfi, 1986) ημέρες και η γέννα αποτελείται συνήθως από ένα (1) μόνο γατάκι, που γεννιέται με τα μάτια κλειστά και λεπτό τρίχωμα. Γέννες με 2 ή 3 γατάκια μπορεί να προκύψουν, είναι όμως λιγότερο συχνές. Το μικρό μέγεθος γέννας και η σχετικά αραιή αναπαραγωγή κάνουν τον οσελότο ιδιαίτερα ευάλωτο στις πληθυσμιακές απώλειες Σε σύγκριση με άλλες μικρές αγριόγατες, τα μικρά του οσελότου μεγαλώνουν αρκετά αργά. Ζυγίζουν περίπου 250 γραμμάρια κατά τη γέννηση, και δεν ανοίγουν τα μάτια τους για 15 έως 18 ημέρες. Διαθέτουν ήδη κηλίδες κατά τη γέννηση, αλλά το τρίχωμά τους είναι γκρίζο και τα μάτια τους είναι μπλε, αλλάζοντας σε καφέ στους τρεις μήνες της ηλικίας, περίπου.Αρχίζουν να εγκαταλείπουν τη φωλιά στους 3 μήνες, αλλά παραμένουν με τη μητέρα τους για έως και 2 χρόνια, πριν φύγουν και αναζητήσουν τη δική τους περιοχή. Οι οσελότοι αναπαράγονται από τους 18-22 μήνες για τα θηλυκά και μετά τα 2,5 έτη για τα αρσενικά. Ζουν έως και 20 χρόνια σε αιχμαλωσία, αλλά μόνον 7-10 χρόνια σε άγρια κατάσταση. Ο οσελότος έχει περιγραφεί ως «ανεκτικός» στη διατάραξη των οικοτόπων και εξακολουθεί να διαβιοί σε δασικά σημεία πλησίον ανθρώπινων οικισμών. Ωστόσο, πρόσφατες μελέτες τον «απεικονίζουν» ως περισσότερο εξειδικευμένο που λειτουργεί κάτω από σκληρούς περιβαλλοντικούς περιορισμούς.. Παρόλο που το εμπόριο γούνας του έχει κηρυχθεί παράνομο δεκαετίες πριν, εξακολουθεί να υφίσταται, αν και σε μικρότερο βαθμό. Άλλες απειλές είναι η απώλεια και ο κατακερματισμός των ενδιαιτημάτων του, το παράνομο εμπόριο ζωντανών ατόμων, καθώς και τα αντίποινα για τη λεηλασία των πουλερικών που επιφέρει σε κατοικημένες περιοχές.. Περιστασιακά, οι οσελότοι μπορεί να αποτελέσουν θήραμα μεγαλύτερων αρπακτικών, όπως ιαγουάρων, ανακόντα ή αρπυιών. Η γενική κατάσταση του παγκόσμιου πληθυσμού θεωρείται καλή, γι’ αυτό και η IUCN κατατάσσει τον οσελότο στα Είδη Ελαχίστης Ανησυχίας (LC), ωστόσο, αυτή η «εικόνα» δεν είναι ομοιόμορφη σε όλες τις, κατά τόπους, κατανομές των πληθυσμών του. Δηλαδή, παρά την ευρεία εξάπλωση, η τοπική κατανομή του οσελότου διαφέρει σημαντικά. Έτσι, ενώ στο Μπελίζ και την Κόστα Ρίκα τείνει να αποτελεί από τις πιο διαδεδομένες αγριόγατες, στο Τέξας είναι σπανιότατος. Ευάλωτο είδος (VU) είναι στην Κολομβία και την Αργεντινή, ενώ στη Βραζιλία είναι διαδεδομένο μόνο στη Λεκάνη του Αμαζονίου, έξω από την οποία θεωρείται, επίσης, Ευάλωτο (VU). Επίσης, μεγάλο πρόβλημα αποτελεί η καθοδική τάση των πληθυσμών του, κυρίως λόγω απωλείας των ενδιαιτημάτων του.Η πυκνότητα του πληθυσμού σε όλη την επικράτεια, κυμαίνεται από 5 έως 100 άτομα/100 χμ² και, συνήθως, είναι υψηλότερη από εκείνη των συμπατρικών αιλουροειδών.Ο εναπομείνας πληθυσμός στο Τέξας μειώθηκε από 80 έως 120 άτομα, το 1995, σε λιγότερα από 50 άτομα στα τελευταία χρόνια με, περίπου, τους μισούς θανάτους να οφείλονται σε τροχαία ατυχήματα. Τα περισσότερα σωζόμενα άτομα παραμένουν σε θαμνότοπους κοντά ή μέσα στο Εθνικό Καταφύγιο Άγριας Ζωής Λαγκούνα Ατασκόζα (Laguna Atascosa) κοντά στο Μπράουνσβιλ (Brownsville) του Ν. Τέξας, 30-35 ζώα, περίπου.Στο Τρινιδάδ, ο κατακερματισμός των ενδιαιτημάτων, καθώς και η παράνομη λαθροθηρία είναι σημαντικές απειλές για την επιβίωση των ελάχιστων πληθυσμών στο νησί. Όμως, δεν έχουν διενεργηθεί κάποιες σημαντικές μελέτες ώστε να εκτιμηθεί αξιόπιστα η εκεί κατάσταση. Ιστορικά αρχεία δείχνουν ότι το είδος υπήρχε και στο Τομπάγκο, αλλά έχει, εδώ και καιρό, εξαφανιστεί από το νησί. Το είδος περιλαμβάνεται στο Παράρτημα ΙΙ της CITES. Το κυνήγι του απαγορεύεται στην Αργεντινή, τη Βραζιλία, τη Βολιβία, την Κολομβία, την Κόστα Ρίκα, τη Γαλλική Γουιάνα, τη Γουατεμάλα, την Ονδούρα, το Μεξικό, τη Νικαράγουα, τον Παναμά, την Παραγουάη, το Σουρινάμ, το Τρινιδάδ, τις Ηνωμένες Πολιτείες, την Ουρουγουάη και τη Βενεζουέλα, ενώ αυστηροί νόμοι έχουν θεσπιστεί στο Περού. Μέρος από την επικράτεια του είδους περιλαμβάνει τις προστατευόμενες περιοχές, συμπεριλαμβανομένων και ορισμένων που είναι σε θέση να συντηρήσουν μακροπρόθεσμα βιώσιμους πληθυσμούς. Όπως πολλές άγριες γάτες, οι οσελότοι περιστασιακά εκτρέφονται ως κατοικίδια ζώα. Ο πιο γνωστός οσελότος ήταν ο Μπαμπού (Babou), που ανήκε στον ιδιόρρυθμο ζωγράφο Νταλί, που τον έπαιρνε μαζί στα ταξίδια του.Οι προκολομβιανοί Μότσε (Moche) του Περού λάτρευαν ως θεό τον οσελότο και, συχνά, τον απεικόνιζαν στην τέχνη τους. i. ^ Στην ελληνική βιβλιογραφία ο οσελότος αναφέρεται και ως Πάρδαλις Briggs, Mike; Peggy Briggs (2006). The Encyclopedia of World Wildlife. Parragon Books. ISBN 978-1-4054-3679-3. de Oliveira, T. G. 1994. Neotropical cats: ecology and conservation. EDUFMA, São Luís, MA, Brazil. de Oliveira, T. G. and Cassaro, K. 2005. Guia de campo dos felinos do Brasil. Instituto Pró-Carnívoros/Fundação Parque Zoológico de São Paulo/Sociedade de Zoológicos do Brasil/Pró-Vida Brasil, São Paulo, Brazil. de Oliveira, T. G. de, Mazim F. D., Kasper, C. B., Tortato, M. A., Soares, J. B. G. and Marques, R. V. Submitted. Small Neotropical felids density in Brazil: a preliminary demographic assessment of the little known species. Biological Conservation. de Oliveira, T. G. de, Tortato, M. A., Silveira, L., Kasper, C. B., Mazim, F. D., Lucherini, M. Jácomo, A. T., Soares, J. B. G., Marques, R. V. and Sunquist, M. In press. Ocelot ecology and its effect in the small-felid guild in the lowland Neotropics. In: D. W. Macdonald and A. Loveridge (eds), Biology and Conservation of Wild Felids, Oxford University Press, Oxford. Díaz, G. B and Ojeda, R. A. (eds). 2000. Libro rojo: mamíferos amenazados de la Argentina. pp. 106 pp.. Soc. Argentina para el Estudio de los Mamíferos, Buenos Aires. Edward Francis, Valpy Jackson: Eizirik, E., Bonatto, S. L., Salzano, F. M., Johnson, W. E., O'Brien, S. J., Crawshaw Jr., P. G., Vie, J.-C. and Brousset, D. M. 1998. Phylogeographic patterns and evolution of the mitochondrial DNA control region in two neotropical cats (Mammalia, felidae). Journal of Molecular Evolution 47: 613-624. https://web.archive.org/web/20140910182521/http://www.catsg.org/catsgportal/cat-website/catfolk/sp-accts.htm IUCN. 2008. 2008 IUCN Red List of Threatened Species. Available at: http://www.iucnredlist.org. (Accessed: 5 October 2008). Johnson, W.E. et. al. (1998). "Tracking the evolution of the elusive Andean mountain cat (Oreailurus jacobitus) from mitochondrial DNA". Journal of Heredity 89 (3): 227–232. doi:10.1093/jhered/89.3.227. PMID 9656464 Machado, A. B. M., Drummond, G. M. and Martins, C. S. 2005. Lista da Fauna Brasileira Ameaçada de Extinção: Incluindo as Espécies Quase Ameaçadas e Deficientes em Dados. Fundação Biodiversitas, Belo Horizonte, Brazil. Nowell, K. and Jackson, P. 1996. Wild Cats. Status Survey and Conservation Action Plan. IUCN/SSC Cat Specialist Group, Gland, Switzerland and Cambridge, UK. Rodriguez-Mahecha, J. V., Alberico, M., Trujillo, F. and Jorgenson, J. 2006. Libro Rojo de los Mamíferos de Colombia. Serie Libros Rojos de Especies Amenazadas de Colombia. Conservación Internacional Colombia & Ministerio de Ambiente, vivienda y Desarrollo Territorial, Bogota, Colombia. Sunquist, M. and Sunquist, F. 2002. Wild Cats of the World. University of Chicago Press.
|
Ο Οσελότος είναι σαρκοφάγο θηλαστικό της οικογενείας των αιλουριδών. Ανήκει στην υποοικογένεια των αιλουρινών και εντάσσεται ανάμεσα στα μέλη μιας «ομάδας» που απαρτίζουν τις αποκαλούμενες αγριόγατες, η οποία περιλαμβάνει διάφορα γένη. Το είδος έχει την επιστημονική ονομασία Leopardus pardalis, απαντά αποκλειστικά στην Αμερική και περιλαμβάνει 10 υποείδη.Ο οσελότος ανήκει στις μικρές προς μέσου μεγέθους αγριόγατες, με διαστάσεις περίπου όσο μιας οικιακής γάτας και απαντάται στην αμερικανική ήπειρο. Διαθέτει από τα ωραιότερα τριχώματα στην κατηγορία των αιλουροειδών και, κάποτε, η γούνα του υπήρξε πολύτιμη, με αποτέλεσμα χιλιάδες άτομα να έχουν εξοντωθεί και να κινδυνεύσουν άμεσα οι πληθυσμοί του. Παρά την ευρεία εξάπλωση που εμφανίζει, η τάση των πληθυσμών του παραμένει καθοδική (βλ. Κατάσταση πληθυσμού). Από το 1960 μέχρι τα μέσα της δεκαετίας του 1970, υπολογίστηκε ότι μέχρι 200.000 οσελότοι θανατώνονταν ετησίως για την πολύτιμη γούνα τους.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9F%CF%83%CE%B5%CE%BB%CF%8C%CF%84%CE%BF%CF%82
|
Φοίβος Κούτσικας
|
Ο Φοίβος Κούτσικας γεννήθηκε στη Μεσσήνη Μεσσηνίας το 1933. Ήταν γιος του ιατρού Δημητρίου Κούτσικα, που είχε διατελέσει δήμαρχος Μεσσήνης. Σπούδασε στη Νομική Σχολή Αθηνών και πραγματοποίησε μεταπτυχιακές σπουδές στο Πανεπιστήμιο του Δυτικού Βερολίνου.Ξεκίνησε την πολιτική του δράση από το κεντροδεξιό Κόμμα Προοδευτικών του Σπύρου Μαρκεζίνη, με το οποίο ήταν υποψήφιος βουλευτής Μεσσηνίας το 1961. Στη συνέχεια προσχώρησε στην Ένωση Κέντρου και ήταν υποψήφιος βουλευτής Μεσσηνίας στις εκλογικές αναμετρήσεις του 1963 και του 1964.Κατά τη διάρκεια της χούντας των συνταγματαρχών, είχε αντιστασιακή δράση ως μέλος του ΠΑΚ. Μάλιστα το Νοέμβριο του 1970, όταν το ΠΑΚ τοποθέτησε βόμβα έξω από το γραφείο του δικτάτορα Γ. Παπαδόπουλου, συνελήφθη μαζί με τους Ευάγγελο Γιαννόπουλο και Αγαμέμνωνα Κουτσόγιωργα (μετέπειτα υπουργοί) και τον Χρήστο Σαρτζετάκη (μετέπειτα Πρόεδρος της Δημοκρατίας), σε μια προσπάθεια της δικτατορίας να εξαρθρώσει το ΠΑΚ.Υπήρξε ιδρυτικό στέλεχος του ΠΑΣΟΚ και υπέγραφε τη διακήρυξη της 3ης Σεπτέμβρη, ενώ εκλέχθηκε βουλευτής Μεσσηνίας το 1981 και το 1985. Πέθανε το 1994 και κηδεύτηκε στις 13 Απριλίου από τον ιερό ναό Αγίου Δημητρίου Μεσσήνης.
|
Ο Φοίβος Κούτσικας (1933 — 12 Απριλίου 1994) ήταν Έλληνας δικηγόρος και πολιτικός, βουλευτής Μεσσηνίας με το ΠΑΣΟΚ από το 1981 ως το 1989. Προκάλεσε τη δίκη των χουντικών στη μεταπολίτευση, καταθέτοντας μήνυση μαζί με τους γνωστούς δικηγόρους Αλ. Λυκουρέζο, Ευάγγ. Γιαννόπουλο, Γ. Κασιμάτη και Κ. Αναγνωστάκη.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A6%CE%BF%CE%AF%CE%B2%CE%BF%CF%82_%CE%9A%CE%BF%CF%8D%CF%84%CF%83%CE%B9%CE%BA%CE%B1%CF%82
|
Σταύρος Σβήγκος
|
Ο Σταύρος Σβήγκος γεννήθηκε και μεγάλωσε στην Αθήνα. Το 2008 αποφοίτησε από τη Δραματική Σχολή του Εθνικού Θεάτρου και πρωτοεμφανίστηκε στην τηλεόραση ως Πέτρος στη νεανική σειρά του Mega Channel Άγρια παιδιά. Την επόμενη χρονιά, συμμετείχε στη δεύτερη σεζόν του L.A.P.D. στον ρόλο του Ανδρέα. Το 2011 έπαιξε σε ένα επεισόδιο της κωμικής σειράς αστρολογίας του ΑΝΤ1 Ο πόλεμος των άστρων. Τις χρονιές 2014 και 2015 πρωταγωνίστησε στην κωμική σειρά του Mega Channel Κάτω Παρτάλι, χάρη στην οποία έγινε ευρύτερα γνωστός. Τη σεζόν 2016-2017 συμπρωταγωνίστησε στη σειρά του Alpha TV Αστέρας Ραχούλας με τον Αντώνη Καρυστινό, την Παναγιώτα Βλαντή, τον Δάνη Κατρανίδη και τον Γεράσιμο Σκιαδαρέση. Το 2018 είχε έναν από τους πρωταγωνιστικούς ρόλους στην κωμική σειρά Κάτι χωρισμένα παλικάρια. Επίσης, συμμετείχε στις σειρές Δέκα μικροί Μήτσοι και Πέτα τη φριτέζα.Όσον αφορά το θέατρο, ο Σταύρος Σβήγκος έχει συμμετάσχει σε δέκα παραστάσεις, στο χρονικό διάστημα 2015-2019.Τέλος, έπαιξε σε τρεις κινηματογραφικές ταινίες και πρωταγωνίστησε το 2015 στην τηλεταινία Κάνε το βήμα της Lacta, που προβλήθηκε στον τηλεοπτικό σταθμό Mega Channel. Από το 2018 μέχρι το 2022 ήταν παντρεμένος με την Έλενα Αϊβαλή, με την οποία απέκτησε έναν γιο, τον Άγγελο (γενν. 2018).
|
Ο Σταύρος Σβήγκος (Αθήνα, 13 Αυγούστου 1985) είναι Έλληνας ηθοποιός της τηλεόρασης, του θεάτρου και του κινηματογράφου.Έγινε γνωστός μέσα από τους πρωταγωνιστικούς ρόλους του στις σειρές Άγρια παιδιά και Κάτω Παρτάλι.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A3%CF%84%CE%B1%CF%8D%CF%81%CE%BF%CF%82_%CE%A3%CE%B2%CE%AE%CE%B3%CE%BA%CE%BF%CF%82
|
Φραβαχάρι
|
Η Νέα Περσική λέξη فروهر διαβάζεται ως Φορουχάρι ή Φραβαχάρι (προφέρεται ως furōhar / furūhar στα κλασικά περσικά). Η Μέση περσική μορφή ήταν το frawahr (Βιβλίο Παχλαβί: plw'hl, μανιχαϊστική: prwhr), frōhar(καταγράφονται στο Pazend ως 𐬟𐬭𐬋𐬵𐬀𐬭; είναι μια μεταγενέστερη μορφή της προηγούμενης φόρμας), και fraward (Βιβλίο Παχλαβί: plwlt ', μανιχαϊστική: frwrd), το οποίο προήλθε απευθείας από τα παλιά περσικά * fravarti-. Η μορφή της Αβεστικής γλώσσας ήταν fravaṣ̌i (𐬟𐬭𐬀𐬎𐬎𐬀𐬴𐬌). Το Φραβαχάρι απεικονίστηκε στους τάφους των βασιλέων της Αχαιμενίδικης αυτοκρατορίας, όπως ο Δαρείος ο Μέγας (περ. 522–486 π.Χ.) και ο Αρταξέρξης Γ΄ (περ. 358–338 π.Χ.). Το σύμβολο χρησιμοποιείται επίσης σε μερικά από τα νομισματοκοπεία νομίσματος των Φραταράκα της Περσίς στα τέλη του 3ου και στις αρχές του 2ου αι. π.Χ. Ακόμα και μετά την αραβική κατάκτηση του Ιράν, ο Ζωροαστρισμός συνέχισε να αποτελεί μέρος του ιρανικού πολιτισμού. Καθ 'όλη τη διάρκεια του έτους, γιορτές είναι διεξαγονται, όπως το Νεβρόζ, Μεχρεγκάν και το Chaharshanbe Suri που αφορούν Ζωροαστρικά φεστιβάλ και το ημερολόγιο. Αυτά είναι απομεινάρια των Ζωροαστρικών παραδόσεων. Από τις αρχές του 20ού αιώνα, η εικόνα Φραβαχάρι βρέθηκε σε δημόσιους χώρους και έγινε γνωστή εικόνα μεταξύ των Ιρανών. Το Σαχναμέ του Φερντοσί είναι το εθνικό έπος του Ιράν και περιέχει ιστορίες (εν μέρει ιστορικές και εν μέρει μυθικές) από τους προ-ισλαμικούς Ζωροαστρικούς χρόνους. Ο τάφος του Φερντοσί(χτίστηκε στις αρχές του 1930), τον οποίο επισκέπτονται πολλοί Ιρανοί κάθε χρόνο, περιέχει επίσης την εικόνα του Φραβαχάρι.Ενώ χρησιμοποιείται τόσο από τον σύγχρονο Ζωροαστρισμό όσο και από τους Πέρσες, είναι σημαντικό να σημειωθεί ότι το σύμβολο δεν είναι ούτε Ζωροαστρικό ούτε Περσικό στην προέλευσή του. Προέρχεται από μια Μεσοποταμιακή Ασσυριακή απεικόνιση του φτερωτού θεού Ασσούρ. Μετά την αχαιμενιδική δυναστεία, η εικόνα του Φραβαχάρι δεν υπήρχε πλέον στην περσική τέχνη ή αρχιτεκτονική. Οι Παρθίοι, οι Σασσανίδες και οι Ισλαμικοί βασιλιάδες που ακολούθησαν δεν χρησιμοποίησαν την εικόνα. Μόλις τον 20ο αιώνα, πάνω από 2000 χρόνια αργότερα, το σύμβολο επανεμφανίστηκε χάρη στο έργο του Πάρση μελετητή, Jamshedji Maneckji Unvala που δημοσίευσε δύο άρθρα το 1925 και το 1930.Το έργο του Unvala δυσφημίστηκε από τον Irach Jehangir Sorabji Taraporewala, ο οποίος αμφισβήτησε την ιδέα ότι η φτερωτή φιγούρα αντιπροσώπευε τον Αχουραμάσδα. Ο Taraporewala πρότεινε ότι οι μορφές που χρησιμοποιήθηκαν στα περσικά ανάγλυφα προορίζονταν να απεικονίσουν Χβαρένα ή βασιλική δόξα για να αντανακλούν την αντιληπτή θεϊκή ενδυνάμωση των βασιλιάδων και, επομένως, δεν έχει αληθινό πνευματικό νόημα. Αυτή η άποψη υποστηρίχθηκε αργότερα από την Alireza Shapour Shahbazi και τη Μάρι Μπόις.Ο Θρόνος του Ηλίου, η αυτοκρατορική έδρα του Ιράν, ειχε οπτικές επιπτώσεις στο Φραβαχάρι. Ο κυρίαρχος θα καθόταν στη μέση του θρόνου, ο οποίος έχει σχήμα πλατφόρμας ή κρεβατιού που υψώνεται από το έδαφος. Αυτό το θρησκευτικό-πολιτιστικό σύμβολο προσαρμόστηκε από τη δυναστεία Παχλαβί για να εκπροσωπήσει το ιρανικό έθνος. Στον σύγχρονο Ζωροαστρισμό, μία από τις ερμηνείες του Φραβαχάρι είναι ότι είναι μια αναπαράσταση της ανθρώπινης ψυχής και της ανάπτυξής της μαζί με έναν οπτικό οδηγό καλής συμπεριφοράς. Μια άλλη δημοφιλής ερμηνεία είναι ότι είναι μια οπτική αναπαράσταση ενός Φραβάσι, αν και οι Φραβάσις περιγράφονται στη Ζωροαστριακή λογοτεχνία ως θηλυκές. Μία από τις πιο διαδεδομένες απόψεις στην ακαδημαϊκή κοινότητα ως προς την έννοια του Φραβαχάρι είναι ότι αντιπροσωπεύει το Χβαρένα, τη θεϊκή δύναμη και τη βασιλική δόξα. Αν και υπάρχουν αρκετές ερμηνείες των μεμονωμένων στοιχείων του συμβόλου, οι περισσότερες είναι πρόσφατες ερμηνείες και υπάρχει ακόμη συζήτηση ως προς το νόημά του. Μετά την ισλαμική επανάσταση του 1979, το λιοντάρι και ο ήλιος, που αποτελούσε μέρος της αρχικής εθνικής σημαίας του Ιράν, απαγορεύτηκε από την κυβέρνηση από δημόσιους χώρους, προκειμένου να αποτρέψει την ανάμνηση της ζωής των ανθρώπων πριν από την επανάσταση. Ωστόσο, οι εικόνες των Φραβαχάρι δεν αφαιρέθηκαν και ως εκ τούτου, η εικόνα Φραβαχάρι έγινε εθνικό σύμβολο για τους Ιρανούς και έγινε ανεκτό από την κυβέρνηση σε αντίθεση με το λιοντάρι και τον ήλιο. Οι φτερωτοί δίσκοι έχουν μακρά ιστορία στην τέχνη, τη θρησκεία και τον πολιτισμό της αρχαίας Εγγύς και Μέσης Ανατολής, είναι περίπου 4000 ετών σε χρήση και σημειώνονται επίσης συμβολίζοντας τους Ασσούρ, Σαμάς και άλλες θεότητες. Boyce, M. (2000). «Fravaši». Encyclopaedia Iranica, Vol. X, Fasc. 2, σσ. 195–199. http://www.iranicaonline.org/articles/fravasi-. Curtis, Vesta Sarkhosh (2007). «Religious iconography on ancient Iranian coins». Journal of Late Antiquity (London): 413-434. https://www.academia.edu/6186849/Religious_iconography_on_ancient_Iranian_coins. Olbrycht, Marek Jan (2016). The Sacral Kingship of the early Arsacids. I. Fire Cult and Kingly Glory, σελ. 91–106. https://www.academia.edu/33754166/THE_SACRAL_KINGSHIP_OF_THE_EARLY_ARSACIDS_I._FIRE_CULT_AND_KINGLY_GLORY. Πολυμέσα σχετικά με το θέμα Faravahar στο Wikimedia Commons
|
Το Φραβαχάρι (περσικά: فَرَوَهَر), επίσης γνωστό ως Φορουχάρι (περσικά: فُروهَر), ή Farr-e Kiyâni (فَرِّ کیانی), είναι ένα από τα πιο γνωστά σύμβολα του Ιράν (Περσία) και του Ζωροαστρισμού, η κύρια θρησκεία του Ιράν πριν από τη μουσουλμανική κατάκτηση του Ιράν και του ιρανικού εθνικισμού. Υπάρχουν διάφορες ερμηνείες για το τι συμβολίζει το Φραβαχάρι και δεν υπάρχει καθολική συναίνεση εκτός από το να σημειωθεί ότι δεν αντιπροσωπεύει το Φραβάσι.Το Φραβαχάρι είναι ένα από τα πιο γνωστά σύμβολα του Ιράν και συχνά φοριέται ως κρεμαστό απο τους Ιρανούς, συμπεριλαμβανομένων των Ζωροαστρίστων και των Κούρδων και έχει γίνει ένα κοσμικό εθνικό και πολιτιστικό σύμβολο.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A6%CF%81%CE%B1%CE%B2%CE%B1%CF%87%CE%AC%CF%81%CE%B9
|
Alfa Romeo 156
|
Η σχεδίαση της 156 διαμορφώθηκε από το Centro Stile Alfa Romeo, υπό την ηγεσία του Walter de'Silva, ο οποίος ήταν τότε ο επικεφαλής του σχεδιαστικού κέντρου της Alfa Romeo. Παρά το γεγονός ότι η 156 είχε βασιστεί στην πλατφόρμα της προκατόχου Alfa Romeo 155, το τελικό αισθητικό αποτέλεσμα ήταν άκρως ελκυστικό, δεν θύμιζε σε καμία λεπτομέρεια την 155 και διαμόρφωσε μια εντελώς νέα σχεδιαστική ταυτότητα για την Alfa Romeo, που υιοθετήθηκε από όλα τα μοντέλα της εταιρείας στα επόμενα χρόνια. Με τις έντονες καμπύλες του, την εντυπωσιακή βαθουλωτή γρίλια, τις έντονα ρετρό μπροστινές χειρολαβές του και τις κρυμμένες πίσω χειρολαβές του, θεωρήθηκε από αρκετούς τότε ως το ομορφότερο αυτοκίνητο στην κατηγορία του. Σημειωτέον ότι υπήρξε ένα από τα πρώτα 4-πορτα σεντάν της παγκόσμιας αυτοκίνησης με κρυμμένες τις πίσω χειρολαβές και ταυτόχρονα τονισμένες τις μπροστινές χειρολαβές και ρετρό εμφάνισης, έτσι ώστε να δίνει την οπτική εντύπωση ενός 2-πορτου κουπέ. Η έμπνευση για το ντιζάιν της 156 είχε προέλθει από 3 ιστορικά μοντέλα της Alfa Romeo: την 1900, την Giulietta και την Giulia. Παράλληλα, είχε δοθεί μεγάλη έμφαση και στην αεροδυναμική, με αποτέλεσμα να έχει αεροδυναμικό συντελεστή Cd στο 0,31 παρά την ρετρό μπροστινή βαθουλωτή γρίλια. Αρχικά η 156 προσφερόταν μόνο σε 4-πορτη σεντάν εκδοχή αμαξώματος και με 3 βενζινοκινητήρες Twin Spark: 1.6 λίτρων 120 PS (88 kW), 1.8 λίτρων 144 PS (106 kW) και 2.0 λίτρων 155 PS (114 kW), όλοι 4-κύλινδροι σε σειρά, 16-βάλβιδοι με μεταβλητό χρονισμό βαλβίδων. Επίσης, διαθέσιμοι ήταν και 2 turbodiesel JTD common rail: ένας 4-κύλινδρος σε σειρά 1.9 λίτρων 8-βάλβιδος 105 PS (77 kW) και ένας 5-κύλινδρος σε σειρά 2.4 λίτρων 10-βάλβιδος 136 PS (100 kW). Τον Ιανουάριο του 2002, προστέθηκε ένας ακόμα μεγαλύτερος κινητήρας βενζίνης, κυβισμού 2.5 λίτρων V6 24-βάλβιδος και ισχύος 190 PS (140 kW). Τον Μάιο του 2000, προστέθηκε μια εκδοχή αμαξώματος στέισον βάγκον, υπό την ονομασία Sportwagon, με αεροδυναμικό συντελεστή Cd μόλις στο 0,30. Το 2001, όλοι οι κινητήρες της Alfa Romeo 156 έλαβαν βελτιώσεις, ώστε να εκπληρώσουν τις ακόμα αυστηρότερες προδιαγραφές καυσαερίων Euro 3, και πλέον απέδιδαν 120 PS (88 kW) στα 1.6 λίτρα, 140 PS (100 kW) στα 1.8 λίτρα, 150 PS (110 kW) στα 2.0 λίτρα και 192 PS (141 kW) στα 2.5 λίτρα. Στο Σαλόνι Αυτοκινήτου της Φρανκφούρτης τον Σεπτέμβριο του 2001, παρουσιάστηκε και κυκλοφόρησε η κορυφαία έκδοση GTA (Grand Turismo Aleggrita) με ένα μηχανικό σύνολο 3.2 λίτρων (3.179 cm³) V6, ισχύος 250 hp στις 6.200 στροφές το λεπτό. Η επιτάχυνση 0-100 kh/h ερχόταν σε μόλις 6,3 δευτερόλεπτα και η τελική ταχύτητα έφτανε τα 250 km/h. Εκτός του ισχυρότερου κινητήρα, το GTA έφερε και πιο «άγρια» και επιθετική αισθητική, καθώς και μεγαλύτερα και ισχυρότερα φρένα, και ένα σύστημα διεύθυνσης ταχύτερης ανταπόκρισης. Προσφέρθηκε τόσο στην εκδοχή sedan, ως 156 GTA που κατασκευάστηκε σε 1.973 αντίτυπα, όσο και στην εκδοχή station wagon, ως 156 Sportwagon GTA που κατασκευάστηκε σε 1.678 αντίτυπα - και οι δύο εκδοχές είχαν ακριβώς τις ίδιες επιδόσεις. Η παραγωγή όλων των 156 GTA έληξε τον Οκτώβριο του 2005, δηλαδή μόλις 1 μήνα μετά τις εκδόσεις με τους άλλους κινητήρες. Τα έτη 2002 και 2003, η Alfa Romeo 156 υπέστη δύο διαδοχικά λίφτινγκ, που δεν περιελάμβαναν ωστόσο και την έκδοση GTA, δεδομένου ότι είχε θεωρηθεί επίσημα ως ένα ξεχωριστό μοντέλο διαφορετικής αισθητικής. Μέσα στο 2004 προστέθηκε και μια 4-κίνητη εκδοχή crossover SUV, η Q4 Crosswagon (όπου το Q4 σημαίνει Quadrifoglio 4, δηλαδή τετράφυλλο τριφύλλι), με λίγο μεγαλύτερο ύψος κατά 6,5 εκατοστά και αυξημένες δυνατότητες κίνησης εκτός δρόμου. Έφερε στάνταρ ελαστικά all-season και ζάντες 17 ιντσών, ενώ συνδυάστηκε μόνο με τον κινητήρα 1.9 M-Jet diesel με 148 hp και ήταν η μοναδική που διατηρήθηκε στην παραγωγή μετά την εισαγωγή της διαδόχου Alfa Romeo 159, καθώς διακόπηκε μόλις τον Ιούλιο του 2007. Επίσης και η 4-κίνητη στέισον βάγκον έκδοση Sportwagon Q4 (η οποία μάλιστα δεν κατασκευάστηκε ποτέ σε δεξιοτίμονη έκδοση) εισήχθη επίσης το 2004 και συνδυάστηκε αποκλειστικά με τον ίδιο κινητήρα.
|
Η Alfa Romeo 156 (εσωτερικός κωδικός Type 932) ήταν ένα μεσαίο αυτοκίνητο της κατηγορίας D, που παρήχθη από την ιταλική αυτοκινητοβιομηχανία Alfa Romeo, από τον Σεπτέμβριο του 1997 έως τον Ιούλιο του 2007. Αντικατέστησε την Alfa Romeo 155 και αντικαταστάθηκε από την Alfa Romeo 159, που μπήκε στη μαζική παραγωγή τον Σεπτέμβριο του 2005. Μολονότι η παραγωγή της 156 σεντάν έληξε τον ίδιο μήνα, η 4-κίνητη έκδοση Q4 Crosswagon (5-πορτο crossover SUV) συνέχισε να παράγεται έως τον Ιούλιο του 2007.Το μοντέλο κέρδισε το βραβείο του Αυτοκινήτου της Χρονιάς για το 1998. Επίσης και εμπορικά, ήταν μια μεγάλη επιτυχία για την Alfa Romeo και βοήθησε σημαντικά στην ενίσχυση της εικόνας της εταιρείας και στην έξοδό της από τη δύσκολη οικονομική κατάσταση που βρισκόταν προηγουμένως. Με την δυναμική αισθητική του, η οποία διαμορφώθηκε από τον Walter de'Silva, και τις υψηλές επιδόσεις του, προσέλκυσε τότε ένα σημαντικό ποσοστό υποψήφιων αγοραστών της μεσαίας κατηγορίας. Το αποτέλεσμα ήταν να κατασκευαστούν συνολικά 673.435 αντίτυπα σειράς 156.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/Alfa_Romeo_156
|
Μεταξυλόλιο
|
Με μεθυλίωση βενζαλδεΰδης κατά Friedel-Crafts, παράγεται μετααιθυλοβενζαλδεΰδη, η οποία ανάγεται στη συνέχεια κατά Wolff-Kishner: Στη θέση του τριχλωριούχου αργιλίου (AlCl3), χρησιμοποιούνται (κατά περίπτωση) επίσης οι ακόλουθοι καταλύτες: τριχλωριούχο αντιμόνιο (SbCl3), τετραχλωριούχος κασσίτερος (SnCl4), τριφθοριούχο βόριο (BF3), διχλωριούχος ψευδάργυρος (ZnCl2), διχλωριούχος υδράργυρος (HgCl2) και διβρωμιούχος σίδηρος (FeBr2). Ιδιαίτερα ο τελευταίος, είναι ο καλύτερος, αν X = Br και ο BF3, αν X = F. Από μεταδιαλοβενζόλιο (μ-C6H4X2), με τη μεθοδο Fitting, παράγεται μεταξυλόλιο: Από μεταδιαλοβενζόλιο (μ-C6H4X2) με τη μέθοδο Grignard, παράγεται μεταξυλόλιο: 1. Aπό (μεταμεθυλοφαινυλ)αιθανικό οξύ, με αποκαρβοξυλίωση παράγεται μεταξυλόλιο: 2. Aπό 2,5-διμεθυλοβενζοϊκό οξύ ή 2,4-διμεθυλοβενζοϊκό οξύ ή 3,5-διμεθυλοβενζοϊκό οξύ παράγεται μεταξυλόλιο, Π.χ.: Από 2,5-διμεθυλοφαινόλη ή 2,4-διμεθυλοφαινόλη ή 3,5-διμεθυλοφαινόλη με αποξυγόνωση, παράγεται μετξυλόλιο. Π.χ.: Από μεταμεθυλοβενζαλδεΰδη, με τη μέθοδο Wolff-Kishner, παράγεται μεταξυλόλιο:: Με νίτρωση παράγει κυρίως 2,4-διμεθυλο-1-νιτροβενζόλιο και <: Με σουλφούρωση παράγει κυρίως 2,4-διμεθυλοβενζοσουλφονικό οξύ: Με αλογόνωση παράγει κυρίως 1-αλο-2,4-διμεθυλοβενζόλιο: όπου Χ Cl ή Br. Τα άλλα αντίστοιχα αλονονίδια προκύπτουν σε δεύτερη φάση με υποκατάσταση αυτών με χρήση KI ή Hg2F2, αντίστοιχα. Αν χρησιμοποιηθεί φωτοχημική αλογόνωση παράγεται κυρίως μ-C6H4(CH3)CH2X. Με αλκυλίωση κατά Friedel-Crafts παράγει κυρίως 1-αλκυλο-2,4-μεθυλοβενζόλιο: Με ακυλίωση κατά Friedel-Crafts παράγει κυρίως 1-ακυλο-2,4-μεθυλοβενζόλιο: Υδροξυλίωση κατά Friedel-Crafts παράγει κυρίως 2,4-διμεθυλοφαινόλη: Αμίνωση κατά Friedel-Crafts παράγει κυρίως 2,4-διμεθυλανιλίνη: Καρβοξυλίωση κατά Friedel-Crafts παράγει κυρίως 2,4-διμεθυλοβενζοϊκό οξύ: Με αναγωγή παράγει 1,3-διμεθυλοκυκλοεξάνιο: Με οζονόλυση παράγει αιθανοδιάλη και οξοπροπανάλη: Με οξείδωση με KMnO4 παράγεται ισοφθαλικό οξύ: Με αλομεθυλίωση κατά Blanc παράγει κυρίως 1-αλομεθυλο-2,4-διμεθυλοβενζόλιο:: Με μεθυλένιο παράγει 1,2,3-τριμεθυλοβενζόλιο, 1,2,4-τριμεθυλοβενζόλιο, μεσιτυλένιο, 1,4-διμεθυλοκυκλοεπτατριένιο-1,3,5, 1,3-διμεθυλοκυκλοεπτατριένιο-1,3,5, 1,5-διμεθυλοκυκλοεπτατριένιο-1,3,5 και μετααιθυλομεθυλοβενζόλιο: Γ. Βάρβογλη, Ν. Αλεξάνδρου, Οργανική Χημεία, Αθήνα 1972 Α. Βάρβογλη, «Χημεία Οργανικών Ενώσεων», παρατηρητής, Θεσσαλονίκη 1991 SCHAUM'S OUTLINE SERIES, Οργανική Χημεία, Μτφ. Α. Βάρβογλη, 1999 Ασκήσεις και προβλήματα Οργανικής Χημείας Ν. Α. Πετάση 1982
|
Το μεταξυλόλιο ή μ-ξυλόλιο ή μεταξυλένιο ή 1,3-διμεθυλοβενζόλιο ή 1,3-διμεθυλοβενζένιο είναι ένα αρένιο, δηλαδή ένας αρωματικός υδρογονάνθρακας που το μόριό του περιέχει ένα δακτύλιο βενζολίου, και δύο μεθύλια σε δυο παραδιπλανές θέσεις του δακτυλίου. Έχει (μεταξύ άλλων) τα ακόλουθα ισομερή θέσης: 1,3,6-κυκλοκτατριένιο Αιθυλοβενζόλιο ορθοξυλόλιο παραξυλόλιοΗ κύρια χημική χρήση του μεταξυλόλιου είναι η παραγωγή του ισοφθαλικού οξέος, που χρησιμοποιείται σε συμπολυμερισμό με το αιθένιο παράγοντας πολυαιθυλενοτερεφθαλικό οξύ (PET, PolyEthylene Terephthalate), ένα υλικό που αξιοποιείται στην παραγωγή φυαλών αναψυκτικών. Το μεταξυλόλιο χρησιμοποιείται ακομη στην παραγωγή 2,4- και 2,6- ξυλιδίνης και μερικών άλλν χημικών.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9C%CE%B5%CF%84%CE%B1%CE%BE%CF%85%CE%BB%CF%8C%CE%BB%CE%B9%CE%BF
|
Πριγκιπάτο του Βάλντεκ
|
Είχε επιφάνεια περίπου 1.121 τ.χλμ. και η πρωτεύουσά του ήταν το Άρολσεν. Ο πληθυσμός του ήταν 59.000 κάτοικοι το 1905. Αποτελούνταν από δύο άνισα τμήματα: το πριγκιπάτο του Βάλντεκ, που αποτελούσε τμήμα του παλιού Ελεκτοράτου της Έσσης και των κυβερνήσεων του Μίντεν και του Άρενσμπεργκ της Επαρχία του Ρήνου (Rheinprovinz). την κομητεία του Πιρμόντ (γερμ. Grafschaft Pyrmont), γύρω από την πόλη του Μπαντ Πιρμόντ. Το Βάλντεκ ήταν μια κομητεία της Αγίας Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας από τον 13ο αιώνα, φέουδο του Ελεκτοράτου του Μάιντς και ενώθηκε μέσω κληρονομίας στην κομητεία του Πιρμόντ το 1625. Η κατοικία των κομήτων μεταφέρθηκε το 1655 από το κάστρο του Βάλντεκ στο Άρολσεν. Το 1712 ο αυτοκράτορας Κάρολος ΣΤ΄ της Αγίας Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας αναβάθμισε την κομητεία σε πριγκιπάτο. Ενσωματωμένο στη Συνομοσπονδία του Ρήνου, το Πιρμόντ αποσπάστηκε για λίγο μεταξύ 1805 και 1812, αλλά επανενώθηκε και το 1815 η ανεξαρτησία του επισημοποιήθηκε στο Συνέδριο της Βιέννης, οπότε έγινε μέλος της Γερμανικής Συνομοσπονδίας. Το 1868 οι πρίγκηπες παραχώρησαν τη διοίκηση του πριγκιπάτου, για λόγους κόστους, στην Πρωσία, μέσω μιας συμφωνίας 10ετούς διάρκειας, που στη συνέχεια ανανεωνόταν. Καθώς αυτή η συμφωνία δεν είχε αφαιρέσει από το πριγκιπάτο ούτε την εξουσία του, ούτε τη νομοθετική αυτονομία του, αποτέλεσε ιδρυτικό μέλος της Γερμανικής Αυτοκρατορίας το 1871. Με την πτώση της τελευταίας μετά το τέλος του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου, ο πρίγκιπας έχασε το αξίωμά του και το πριγκιπάτο έγινε ένα "Ελεύθερο Κράτος" εντός της Δημοκρατίας της Βαϊμάρης. Το 1929 το Βάλντεκ ενσωματώθηκε και επίσημα πλέον στο Ελεύθερο Κράτος της Πρωσίας. Η πριγκιπική οικογένεια ανάγει την καταγωγή της στον Βίντεκιντ (ή Βίντουκιντ), ενώ είναι συνδεδεμένη με τον Οίκο Οράγγης-Νάσσαου των βασιλέων της Ολλανδίας: ο τελευταίος πρίγκιπας Φρειδερίκος ήταν αδερφός της βασιλικής συζύγου της Ολλανδίας Έμμα του Βάλντεκ-Πιρμόντ, μητέρας της βασίλισσας Βιλελμίνης της Ολλανδίας. 1712-1728: Φρειδερίκος Αντώνιος Ούλριχ (κόμης του Βάλντεκ-Πιρμόντ από το 1706) 1728-1763: Κάρολος Αύγουστος Φρειδερίκος 1763-1812: Φρειδερίκος Κάρολος Αύγουστος 1812-1813: Γεώργιος Α΄ 1813-1845: Γεώργιος Β΄ Ερρίκος 1845-1893: Γεώργιος Βίκτορας 1893-1918: Φρειδερίκος
|
Το πριγκιπάτο του Βάλντεκ ή πριγκιπάτο του Βάλντεκ-Πιρμόντ, είναι ένα παλιό κράτος της Συνομοσπονδίας του Ρήνου, της Γερμανικής Συνομοσπονδίας και στη συνέχεια της Γερμανικής Αυτοκρατορίας.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A0%CF%81%CE%B9%CE%B3%CE%BA%CE%B9%CF%80%CE%AC%CF%84%CE%BF_%CF%84%CE%BF%CF%85_%CE%92%CE%AC%CE%BB%CE%BD%CF%84%CE%B5%CE%BA
|
Ακμπάρ ο Μέγας
|
Ο Ακμπάρ γεννήθηκε όταν ο Χουμαγιούν και η πρώτη σύζυγός του, η Χαμίντα Μπάνο, διέφευγαν προς την Περσία εξαιτίας εσωτερικών συγκρούσεων. Κατά τη διάρκεια αυτών των περιπλανήσεων ήρθε στη ζωή ο Ακμπάρ στην Ουμαρκότ του Σιντχ, στις 23 Νοεμβρίου του 1542. Ο μύθος αναφέρει ότι ο Χουμαγιούν προφήτευσε λαμπρό μέλλον για τον γιο του και έτσι τον ονόμασε Ακμπαρ. Ο Ακμπάρ ήταν 13 ετών όταν ενθρονίστηκε στο Δελχί το 1556, μετά τον θάνατο του πατέρα του. Κατά τη διάρκεια της βασιλείας του εξάλειψε τη στρατιωτική απειλή των απογόνων του ισχυρού Παστούν Σικάνταρ Σαχ Σουρί, και στη δεύτερη μάχη του Πανιπάτ διεξήγαγε αποφασιστική νίκη κατά του Ινδού στρατηγού Χέμου. Χρειάστηκε σχεδόν δύο δεκαετίες να εδραιώσει την εξουσία του και να εντάξει τις επαρχίες της Βόρειας και Κεντρικής Ινδίας, στην άμεση σφαίρα επιρροής του. Επηρέασε όλη την ινδική υποήπειρο κυβερνώντας το μεγαλύτερο τμήμα της ως αυτοκράτορας. Ως αυτοκράτορας ο Ακμπάρ στερέωσε την εξουσία του, προσεταιριζόμενος την ισχυρή ινδουιστική κάστα Ρατζπούτ, καθώς παντρεύτηκε την πριγκίπισσά τους Χάρκα Μπάι. Η βασιλεία του Ακμπάρ επηρέασε σημαντικά την τέχνη και τον πολιτισμό της αυτοκρατορίας, καθώς υπήρξε προστάτης της τέχνης και της αρχιτεκτονικής. Ενδιαφερόταν επίσης και για τη ζωγραφική και οι τοίχοι των ανακτόρων του ήταν διακοσμημένοι με τοιχογραφίες. Εκτός από την ενθάρρυνση της ανάπτυξης μιας αμιγώς μογγολικής σχολής τέχνης ο Ακμπάρ ενδιαφερόταν και για το ευρωπαϊκό ύφος της ζωγραφικής. Ήταν λάτρης της λογοτεχνίας, και στις βιβλιοθήκες του υπήρχαν αρκετά σανσκριτικά έργα μεταφρασμένα στα Περσικά, καθώς επίσης και περσικά έργα, εικονογραφημένα από ζωγράφους της αυλής. Παρόλο που στην αρχή της βασιλείας του ο Ακμπάρ δεν ήταν τόσο ανεκτικός απέναντι στους Ινδουιστές και τις άλλες θρησκείες, αργότερα μεταστράφηκε ουσιαστικά, όχι μόνο δείχνοντας ανοχή σε μη ισλαμικές πίστεις, αλλά και καταργώντας ορισμένους αυστηρούς νόμους κατά των αλλοθρήσκων, που υπαγόρευε η σαρία. Στη συνέχεια ξεκίνησε μια σειρά θρησκευτικών συζητήσεων, στις οποίες οι μουσουλμάνοι διανοητές συζητούσαν θρησκευτικά ζητήματα με Ινδουιστές, Ζαϊνιστές, Ζωροάστρες και Πορτογάλους Ρωμαιοκαθολικούς Ιησουίτες. Αντιμετώπισε τους θρησκευτικούς ηγέτες με μεγάλη προσοχή και τους σεβόταν, ανεξάρτητα από την πίστη τους. Επιπλέον, φέρεται ότι παραχωρούσε εδάφη και χρήματα όχι μόνο για το χτίσιμο και τη συντήρηση μουσουλμανικών τεμένων, αλλά για ένα μεγάλο αριθμό ινδουιστικών ναών στη βόρεια και την κεντρική Ινδία, όπως επίσης για τις χριστιανικές εκκλησίες της Γκόα, δεδομένου ότι ήδη από το 1579 είχε επιτρέψει στους εκεί μοναχούς να επισκέπτονται την αυλή του. Επιπλέον, έβαλε τους γραφείς του να μεταφράσουν την Καινή Διαθήκη και έδειξε ανοχή στη θρησκευτική μεταστροφή παραδειγματικά, επιτρέποντας στους Ιησουίτες να αναθρέψουν έναν από τους γιους του. Ο Ακμπάρ, όπως και άλλα μέλη της οικογένειάς του πιστεύεται ότι ήταν Σουνί Χαναφί μουσουλμάνοι. Τούτο σημαίνει πρακτικά ότι οι μέρες της νεότητάς του κύλησαν σε ένα περιβάλλον που επιδοκίμαζε τα φιλελεύθερα συναισθήματα και απέρριπτε τη στενότητα απόψεων σε θρησκευτικά ζητήματα. Από τον 15ο αιώνα, ήδη αρκετοί κυβερνήτες σε διάφορα μέρη της αυτοκρατορίας ασκούσαν μια πιο φιλελεύθερη πολιτική θρησκευτικής ανοχής, προσπαθώντας να προωθήσουν μια κοινοτική ειρήνη μεταξύ των ινδουιστών και των μουσουλμάνων. Τέτοιου είδους ιδέες ενθάρρυναν στην Ινδία διδάσκαλοι όπως ο γκουρού Νάνακ, ο Καμπίρ και ο Καϊτάνυα Μαχαπράμπου, ή ο Πέρσης ποιητής Χαφέζ με τους στίχους του, που υποστήριζαν τη συμπάθεια ανάμεσα στους ανθρώπους και περισσότερο φιλελεύθερες κοινωνίες . Επιπλέον ανάμεσα στους διδασκάλους του υπήρχαν δύο Ιρανοί Σιίτες, στους οποίους πιθανώς οφείλεται η τάση του για θρησκευτική ανοχή. Κατά τη διάρκεια της βασιλείας του η διαδικασία της διαθρησκειακής επικοινωνίας και του συγκρητισμού είχε ως αποτέλεσμα να του αποδοθούν θρησκευτικές ιδιότητες, τις οποίες συνήθως άφηνε αναπάντητες. Τέτοιες αγιογραφικές αφηγήσεις για τον Ακμπάρ έγιναν από τους Παρσί, τους Ζαϊνιστές και τους Ιησουίτες ιεραπόστολους, καθώς επίσης τη βραχμανική λογοτεχνία και τη μουσουλμανική ορθοδοξία. Οι υπάρχουσες αιρέσεις και δόγματα, καθώς επίσης διάφορες θρησκευτικές προσωπικότητες που εκπροσωπούσαν τη λαϊκή λατρεία συχνά τον διεκδικούσαν. Η ποικιλία δε όλων αυτών των αφηγήσεων, αν μη τι άλλο υποδεικνύει το γεγονός ότι η βασιλεία του κατέληξε στη διαμόρφωση ενός ευέλικτου κεντρικού κράτους που ανέδιδε πολιτισμική ετερογένεια και το προσωπικό κύρος του Ακμπάρ. Ο Ακμπάρ ονομάστηκε Μέγας καθώς ανάμεσα στα πολλά επιτεύγματα του υπήρξε και ιδιαίτερα ικανός στρατιωτικός διοικητής, ο οποίος κατά την επέκταση της μογγολικής κυριαρχίας στην ινδική υποήπειρο διεξήγαγε πολλές εκστρατείες χωρίς να ηττηθεί. Το σύστημα ιεραρχίας που εφάρμοσε θεωρείται σημαντικός παράγοντας στην επιτυχή διατήρηση του μογγολικού ελέγχου, και παρέμεινε σε ισχύ έως το τέλος της δυναστείας των Μογγόλων στην Ινδία.Οι σημαντικές αλλαγές που εισήγαγε ήταν τεχνολογικές καινοτομίες στα κανόνια, στις οχυρώσεις, καθώς και στη χρήση των θωρακισμένων ελεφάντων. Εισήγαγε επίσης τη χρήση τυφεκίων τα οποία και χρησιμοποίησε επιτυχώς σε πολλές μάχες. Συνεργάστηκε αρχικά με τους Οθωμανούς, και σταδιακά και με τους Ευρωπαίους, κυρίως Πορτογάλους και Ιταλούς, για την παραγωγή και αγορά πυρομαχικών και πυροβολικού. Ο αριθμός και η ποιότητα των πυροβόλων όπλων που διέθετε ο στρατός του Ακμπάρ ήταν κατά πολύ ανώτερος από αυτόν των γειτονικών αντίπαλων βασιλείων. Συχνά η αυτοκρατορία του χαρακτηρίζεται και ως αυτοκρατορία της πυρίτιδας, ως αποτέλεσμα της ευρείας επιτυχούς χρήσης της τεχνολογίας αυτής κατά τις διάφορες συγκρούσεις με άλλες στρατιωτικές δυνάμεις. Ο Ακμπάρ ενδιαφερόταν βαθιά για θρησκευτικά και φιλοσοφικά θέματα. Ορθόδοξος μουσουλμάνος αρχικά, έφθασε αργότερα να επηρεάζεται από τον μυστικισμό των Σούφι, που κήρυτταν σε όλη την επικράτεια εκείνη την εποχή. Σταδιακά απομακρύνθηκε από την ορθοδοξία, συγκεντρώνοντας στην αυλή του αρκετούς ταλαντούχους ανθρώπους με φιλελεύθερες ιδέες, όπως ο Αμπούλ Φαζλ, ο Φαϊζί και ο Μπιρμπάλ. Το 1575, έχτισε μια αίθουσα που ονομαζόταν Ιμπαντάτ Χανά («σπίτι της λατρείας") στο Φατεπούρ Σικρί, στην οποία κάλεσε θεολόγους, μυστικιστές και επιλεγμένους αυλικούς γνωστούς για τις πνευματικές τους ανησυχίες, με τους οποίους συζητούσε ζητήματα σχετικά με την πνευματικότητα. Αυτές οι συζητήσεις περιορίστηκαν αρχικά σε μουσουλμάνους, και οδήγησαν σε σημαντικές διαφωνίες. Αναστατωμένος από την κατάσταση που διαμορφώθηκε, ο Ακμπάρ άνοιξε το Ιμπαντάτ Χανά σε ανθρώπους όλων των θρησκειών, καθώς και σε άθεους, με αποτέλεσμα να διευρυνθεί το πεδίο της συζήτησης ακόμα και σε ζητήματα που έθιγαν το κύρος του Κορανίου και τη φύση του Θεού. Όπως ήταν φυσικό τούτο εξόργισε τους ορθόδοξους θεολόγους, που προσπάθησαν να δυσφημίσουν τον Ακμπάρ, κυκλοφορώντας φήμες για την επιθυμία του να εγκαταλείψει το Ισλάμ ή σε άλλες περιπτώσεις ως επίδειξη της θρησκευτικής του ανωτερότητας. Οι επιλογές του Ακμπάρ, οι αποφάσεις, τα διατάγματα, οι συζητήσεις και οι κανονισμοί του σχετικά με θρησκευτικά ζητήματα προκάλεσαν την κριτική λαμπρών αυλικών του, όπως ο Κουτμπ-ουντ-ντιν Χαν Κόκα και ο Σαχμπάζ Χαν Καμπόχ, που δεν δίστασαν να επικρίνουν τον αυτοκράτορα μέσα στην ίδια την αυλή του. Η προσπάθεια του Ακμπάρ να δημιουργηθεί ένα κοινό σημείο συνάντησης μεταξύ των εκπροσώπων των διαφόρων θρησκειών δεν ήταν ιδιαίτερα επιτυχής. Κάθε εκπρόσωπος προσπάθησε να διεκδικήσει την ανωτερότητα της θρησκείας του, καταγγέλλοντας τις άλλες θρησκείες. Εν τω μεταξύ, οι συζητήσεις στο Ιμπαντάτ Χανά έγιναν περισσότερο έντονες. Αντίθετα με τον αρχικό προορισμό της καλύτερης κατανόησης μεταξύ των θρησκειών, προέκυψαν πικρές διαφωνίες, εξαναγκάζοντας τον Ακμπάρ να διακόψει τις συζητήσεις το 1582. Παρόλα αυτά, η αλληλεπίδραση του με τους θεολόγους διαφόρων θρησκειών φαίνεται πως τον έπεισε ότι παρά τις διαφορές τους, όλες οι θρησκείες είχαν αρκετές ορθές πρακτικές, τις οποίες προσπάθησε να συνδυάσει σε ένα νέο θρησκευτικό κίνημα, γνωστό ως Ντιν-ι-Ιλαχί. Το Ντιν-ι-Ιλαχί στο σύνολό του ήταν κάτι περισσότερο από ηθικό σύστημα και λέγεται ότι απαγόρευε τη λαγνεία, τον αισθησιασμό, τη συκοφαντία και υπερηφάνεια, θεωρώντας τις αμαρτίες. Η ευσέβεια, η σύνεση, η αποχή και η καλοσύνη ήταν οι αρετές που συγκροτούσαν τον πυρήνα του συστήματος. Η ψυχή σε αυτό το σύστημα ενθαρρύνεται να εξαγνιστεί μέσω της επιθυμίας του Θεού. Η αγαμία ήταν σεβαστή ως θέληση της ψυχής, ενώ η σφαγή των ζώων απαγορευόταν. Το Ντιν-ι-Ιλαχί δεν διέθετε ιερές γραφές, ούτε κάποιου είδους ιερατική ιεραρχία. Έχει υποστηριχθεί ότι η θεώρηση του Ντιν-ι-Ιλαχί ως νέα θρησκεία ήταν λανθασμένη αντίληψη που προέκυψε λόγω εσφαλμένης μετάφρασης του έργου του Αμπούλ Φαζλ από τους βρετανούς ιστορικούς. Ωστόσο, είναι επίσης αποδεκτό ότι η πολιτική της ανεξιθρησκίας (sulh-e-kul), που διαμόρφωνε την ουσία του Ντιν-ι-Ιλαχί, δεν υιοθετήθηκε από τον Ακμπάρ ως θρησκευτική μόνον πρακτική, αλλά ως τμήμα μιας γενικότερης αυτοκρατορικής πολιτικής. Ουσιαστικά ήταν το θεμέλιο της πολιτικής του Ακμπάρ σε ζητήματα θρησκευτικής ανοχής. Έως το 1605, τη χρονιά δηλαδή του θανάτου του από δυσεντερία, δεν έχουν καταγραφεί σημάδια δυσφορίας ανάμεσα στους μουσουλμάνους υπηκόους του, στους οποίους κληροδότησε ισχυρούς δεσμούς φιλίας και θρησκευτικής ανοχής, ακόμη και σύμφωνα με θεολόγους όπως ο Αμπντού'λ Χακ. Η βασιλεία του Ακμπάρ υπήρξε θέμα των χρονικών του ιστορικού Αμπούλ Φαζάλ (Abul Fazal) στα βιβλία Ακμπαρνάμα (Akbarnama) και Αΐν-ι-Ακμπάρι (Ain-i-akbari). Άλλες σύγχρονες πηγές της βασιλείας Ακμπάρ περιλαμβάνουν τα έργα των ιστορικών Μπανταγιούνι, Σαϊκζάντα Ρασιντί και Σαΐκ Αχμέντ Σιρχιντί. Ο Ακμπάρ άφησε πίσω από μια πλούσια κληρονομιά, τόσο για την αυτοκρατορία των Μογγόλων, όσο και για την ινδική υποήπειρο γενικότερα. Εδραίωσε σταθερά την κυριαρχία των Μογγόλων στην Ινδία και την επέκτεινε πέρα από τα όρια που κατείχε κατά τη διάρκεια της βασιλείας του πατέρα του, ιδιαίτερα την εποχή της απειλής των Αφγανών, εγκαθιδρύοντας τη στρατιωτική και διπλωματική του υπεροχή. Κατά τη διάρκεια της βασιλείας του, η φύση της μογγολικής αυτοκρατορίας στην Ινδία άλλαξε, έγινε κοσμική και φιλελεύθερη, με έμφαση στην πολυπολιτισμικότητα. Επίσης, εισήγαγε αρκετές διορατικές κοινωνικές μεταρρυθμίσεις, όπως η απαγόρευση της καύσης της χήρας, η νομιμοποίηση ενός νέου γάμου για τις χήρες και η αύξηση της ηλικίας γάμου. Αρκετοί θρύλοι κυκλοφόρησαν γύρω από το όνομά του και στα Μπχαβίσυα Πουρανά, που καταγράφουν τις ιερές ημέρες των Ινδουιστών υπάρχει μια ιδιαίτερη ιστορία ιδιαίτερα για τον Ακμπάρ. Αυτή η ιστορία που έχει τίτλο «Ακμπάρ Μπασχάσα Βάρναν», γραμμένη στα Σανσκριτικά, περιγράφει τη γέννησή του ως «επανενσάρκωση» ενός σοφού που ρίχτηκε στην πυρά, θυσιάζοντας τον εαυτό του, όταν είδε τον πρώτο Μογγόλο κυβερνήτη, τον Μπαμπούρ να γίνεται ο «σκληρός βασιλιάς των μουσουλμάνων». Επίσης, αναφέρει τον Ακμπάρ ως «θαυματουργό παιδί», που δεν ακολούθησε τους βίαιους δρόμους των Μογγόλων. Abu'l-Fazl ibn Mubarak (1881–3) Akbar-namah,(ed) Muhammad Sadiq Ali Three Vols, Volume II, Kanpur-Lucknow: Nawal Kishore Ali, M. Athar (2006). Mughal India: Studies in Polity, Ideas, Society and Culture. Oxford University Press. ISBN 978-0-19-569661-5. Chandra, Satish (2007). History of Medieval India. New Delhi: Orient Longman. ISBN 978-81-250-3226-7. Choudhury, Roy and Makhan Lal 1997, The Din-i-Ilahi, or, The religion of Akbar, New Delhi: Oriental. Habib, Irfan (1997). Akbar and His India. New Delhi: Oxford University Press. ISBN 978-0-19-563791-5. Koka, Aziz (1594). King's College Collection, MS 194 , Cambridge University Library. ff.5b-8b. Majumdar, R. C. et al, 1961, An Advanced History of India, London. Maurice S. Dimand (1953). "Mughal Painting under Akbar the Great". The Metropolitan Museum of Art Bulletin 12 (2): 46–51. Moosvi, Shireen (2008). People, Taxation and Trade in Mughal India. New Delhi: Oxford University Press. ISBN 978-0-19-569315-7. Nath, R. (1982). History of Mughal Architecture. Abhinav Publications. ISBN 978-81-7017-159-1. Sangari, Kumkum (2007). «Akbar: The Name of a Conjuncture». Στο: Grewal, J.S. The State and Society in Medieval India. New Delhi: Oxford University Press. σελίδες 475–501. ISBN 978-0-19-566720-2. Sarkar, Jadunath (1984). A History of Jaipur. New Delhi: Orient Longman. ISBN 81-250-0333-9. Subrahmanyam, Sanjay 2005, Mughals and Franks, Oxford University Press, ISBN 978-0-19-807717-6 Chandra, Satish (2007). History of Medieval India. New Delhi: Orient Longman. ISBN 978-81-250-3226-7. Abu'l-Fazl ibn Mubarak Akbar-namah Edited with commentary by Muhammad Sadiq Ali (Kanpur-Lucknow: Nawal Kishore) 1881–3 Three Vols. (Περσικά) Abu al-Fazl ibn Mubarak Akbarnamah Edited by Maulavi Abd Al-Rahim|Abd al-Rahim. Bibliotheca Indica Series (Calcutta: Asiatic Society of Bengal) 1877–1887 Three Vols. (Περσικά) Hasan, Nurul (2007). Religion, State and Society in Medieval India. New Delhi: Oxford University Press. ISBN 978-0-19-569660-8. Henry Beveridge (Trans.) The Akbarnama of Ab-ul-Fazl Bibliotheca Indica Series (Calcutta: Asiatic Society of Bengal) 1897 Three Vols. Haji Muhammad 'Arif Qandahari Tarikh-i-Akbari (Better known as Tarikh-i-Qandahari) edited & Annotated by Haji Mu'in'd-Din Nadwi, Dr. Azhar 'Ali Dihlawi & Imtiyaz 'Ali 'Arshi (Rampur Raza Library) 1962 (Περσικά) Martí Escayol, Maria Antònia. "Antoni de Montserrat in the Mughal Garden of good government European construction of Indian nature", Word, Image, Text: Studies in Literary and Visual Culture, ed. Shormistha Panja et al., Orient Blackswan, New Delhi, 2009. ISBN 978-81-250-3735-4 Satyananda Giri, Akbar, Trafford Publishing, 2009, ISBN 978-1-4269-1561-1 Augustus, Frederick· (tr. by Annette Susannah Beveridge) (1890). The Emperor Akbar, a contribution towards the history of India in the 16th century (Vol. 1). Thacker, Spink and Co., Calcutta. Augustus, Frederick· (tr. by Annette Susannah Beveridge) (1890). Gustav von Buchwald, επιμ. The Emperor Akbar, a contribution towards the history of India in the 16th century (Vol. 2). Thacker, Spink and Co., Calcutta. Malleson, Colonel G. B. (1899). Akbar And The Rise Of The Mughal Empire. Rulers of India series. Oxford at the Clarendon Press. Garbe, Dr. Richard von (1909). Akbar - Emperor of India. A Picture of Life and Customs from the Sixteenth Century. The Opencourt Publishing Company, Chicago. Akbar, Emperor of India by Richard von Garbe 1857-1927 - (ebook) The Adventures of Akbar by Flora Annie Steel, 1847-1929 -(ebook) Havell, E. B. (1918). The History of Aryan Rule In India from the earliest times to the death of Akbar. Frederick A. Stokes Co., New York. Moreland, W. H. (1920). India at the death of Akbar: An economic study. Macmillan & Co., London. Monserrate, Father Antonio (1922). The commentary of Father Monserrate, S.J., on his journey to the court of Akbar. Oxford University Press. Jalaluddin Muhammad Akbar The Great Ελεύθερο βιβλίο Akbar, Emperor of India Richard von Garbe' στο Project Gutenberg History of the friendship between Akbar and Birbal The Drama of Akbar, Muhammad Husain Azad from 1922
|
Ο Αμπού'λ-Φαθ Τζαλάλ-ουντ-Ντιν Μουχάμαντ Ακμπάρ (23 Νοεμβρίου 1542 - 13 Οκτωβρίου 1605), ή απλούστερα Ακμπάρ ο Μέγας (περσικά: اکبر اعظم ), ήταν Μογγόλος αυτοκράτορας, γιος του αυτοκράτορα Χουμαγιούν και εγγονός του Ζαχιρουντίν Μουχάμαντ Μπαμπούρ ιδρυτή της μογγολικής δυναστείας στην Ινδία και καταγόταν από τη δυναστεία των Τιμουριδών. Εκτός από το γεγονός ότι κατέκτησε σχεδόν όλη την Ινδία έμεινε στην ιστορία για την ανεξιθρησκία και την προστασία του πολιτισμού σε όλες σχεδόν τις εκφάνσεις του. Αναφέρεται στην ιστορία μεταξύ άλλων ως καλλιτέχνης, τεχνίτης πολεμιστής, οπλοποιός, σιδηρουργός, εκπαιδευτής άγριων ζώων, στρατηγός, εφευρέτης και θεολόγος.Κατά την μογγολική περίοδο η Ινδία ανέπτυξε μια ισχυρή και σταθερή οικονομία, ενώ παράλληλα προστατευόταν και ενθαρρυνόταν ενεργά και η ενασχόληση με τις καλές τέχνες και τον πολιτισμό, με τον ίδιο τον Ακμπάρ να αποτελεί προστάτη τους. Είχε ιδιαίτερη αγάπη για την λογοτεχνία και στη βιβλιοθήκη του διέθετε πάνω από 24.000 τόμους γραμμένους στα Σανκσριτικά, Ινδουστανικά, Περσικά, Ελληνικά, Λατινικά, Αραβικά και Κασμίρι, και η βιβλιοθήκη του ήταν στελεχωμένη με λόγιους, μεταφραστές, καλλιγράφους, και βιβλιοδέτες. Πολλοί λόγιοι από όλοι τον κόσμο υπήρξαν επισκέπτες της αυλής του, την οποία επισκέφτηκαν προς ανακάλυψη της γνώσης. Τα μέγαρα του Ακμπάρ στο Δελχί, Άγκρα, και Φατιχπούρ Σίκρι έγιναν κέντρα των τεχνών, των γραμμάτων και της μάθησης. Ο ίδιος φαίνεται πως είχε απαγοητευτεί από το ορθόδοξο Ισλάμ και πιθανώς στοχεύοντας στη θρησκευτική ενότητα της αυτοκρατορίας του δημιούργησε μια νέα σύνθετη θρησκεία, την Ντιν ι Ιλάχι (θρησκεία του θεού) η οποία αποτελούνταν από στοιχεία του Ισλάμ, Ινδουισμού, Ζωροαστρισμού, και Χριστιανισμού, και ήταν μια απλή μονοθεϊστική λατρεία, η οποία ήταν αρκετά ανεκτική προς τις άλλες και είχε τον Ακμπάρ ως τον κύριο προφήτη της, κάτι που προκάλεσε το μένος των Μουσουλμανικών θρησκευτικών αρχών εναντίον του Άκμπαρ.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%91%CE%BA%CE%BC%CF%80%CE%AC%CF%81_%CE%BF_%CE%9C%CE%AD%CE%B3%CE%B1%CF%82
|
Φαμπριθιάνο Γκονθάλεθ
|
Ο Φάμπρι αγωνιζόταν ως ποδοσφαιριστής στην θέση του δεξιού χαφ, έχοντας περάσει το σύνολο της καριέρας του αγωνιζόμενος στα τοπικά πρωταθλήματα της χώρας του, Γαλικίας: συγκεκριμένα φόρεσε την φανέλα των Κλουμπ Ντεπορτίβο Λούγο, Βιβέιρο ΚΦ και Ράθινγκ Κλουμπ Βιγιαλμπές. Ο Φάμπρι ξεκίνησε την προπονητική του καριέρα στα μέσα της δεκαετίας του 1980, με τα ξεκινήματά του να γίνονται, επίσης, στο ερασιτεχνικό ποδόσφαιρο. Στην ηλικία των 37–39 ετών, εργάστηκε στην ΚΠ Μέριδα της Σεγούντα Ντιβιζιόν και, την σεζόν 1994–95, ήταν ένας από του πέντε, συνολικά, τεχνικούς εκείνης της σεζόν στην ΣΝ Λογρονιές καθώς η ομάδα υποβιβάστηκε από την Πριμέρα Ντιβιζιόν με το ιστορικό χαμηλό των 13 πόντων: κάθισε στον πάγκο της ομάδας από την Λα Ριόχα για μόλις τρεις αγώνες, μια εμπειρία την οποία επιθυμούσε, αργότερα, να ξεχάσει.Τις επόμενες σεζόν, ο Φάμπρι εργάστηκε στην Σεγούντα Ντιβιζιόν Β' (Γ' Κατηγορία Ισπανίας) αλλά και χαμηλότερα, επιστρέφοντας, επίσης, στην Λούγο για μια δεύτερη θητεία ως προπονητής. Διετέλεσε, ακόμα, προπονητής σε τρεις ομάδες από την Πορτογαλία, και οι τρεις από την δεύτερη κατηγορία. Ο Φάμπρι επέστρεψε στην δεύτερη κατηγορία της πατρίδας του μονάχα την σεζόν 2004–05, εργαζόμενος στην ΟΝ Αλμερία, την οποία βοήθησε να καταλάβει την 14η θέση ύστερα από απολογισμό μίας νίκης, δύο ισοπαλιών και τεσσάρων ηττών σε σύνολο επτά αγώνων στο πόστο. Είχε την ίδια τύχη στην αμέσως επόμενη εργασία του στην συγκεκριμένη κατηγορία, αυτή την φορά με την Ντεπορτίβο Αλαβές για την σεζόν 2006–07. Την σεζόν 2008–09, ο Φάμπρι κατάφερε να ανέβει στην Σεγούντα Ντιβιζιόν με την ομάδα της ΦΚ Καρταχένα. Στις 22 Μαρτίου 2010, προσλήφθηκε από την Γρανάδα ΚΦ, ομάδα επίσης της τρίτης κατηγορίας, την οποία βοήθησε να αναδειχθεί πρωταθλήτρια στον όμιλό της και να τερματίσει την σεζόν ως καλύτερη πρώτη του συνόλου των ομίλων της κατηγορίας, με, ως αποτέλεσμα, τον προβιβασμό των Ανδαλουσιάνων.Αφού ανανέωσε την συνεργασία του με την Γρανάδα, ο Φάμπρι οδήγησε την ομάδα σε δεύτερη διαδοχική άνοδο, τερματίζοντας στην πέμπτη θέση της κανονικής περιόδου και αποκλείοντας τις Θέλτα Βίγο και Έλτσε ΚΦ στα play-offs. Στις 28 Ιουνίου 2011, ανανέωσε για μια ακόμη φορά την συνεργασία του με τους Nazarí, αυτή την φορά για μία σεζόν.Ο Φάμπρι απολύθηκε στις 22 Ιανουαρίου 2012 έπειτα από την εκτός έδρας ήττα της ομάδας του με σκορ 0–3 από την Εσπανιόλ, και αυτό παρά το γεγονός πως η Γρανάδα βρισκόταν ακόμα εκτός της ζώνης του υποβιβασμού. Εκτός από την ποδοσφαιρική του καριέρα, ο Φάμπρι εργάστηκε ως καθηγητής σε πολλές ευκαιρίες, συνεργαζόμενος με την Σχολή Προπονητικής της Καστίλης-Λα Μάντσα το 1989, και διδάσκοντας τακτική και ικανότητες στην Σχολή Προπονητικής των Βαλεαρίδων Νήσων την επόμενη χρονιά. Επίσης, έχει διατελέσει κύριος καθηγητής στην Σχολή Προπονητικής της Γαλικίας, στον τομέα της τακτικής. Προφίλ στην επίσημη ιστοσελίδα της Γρανάδα (Ισπανικά) Προφίλ στο BDFutbol Στατιστικά στο ForaDeJogo Αρχειοθετήθηκε 2016-03-04 στο Wayback Machine. Προφίλ στο Transfermarkt
|
Ο Φαμπριθιάνο Γκονθάλεθ Πενέλας, πιο γνωστός ως Φάμπρι (γεννημένος στις 25 Απριλίου 1955 στο Σαν Πέδρο ντε Σάντα Κόμπα, στο Λούγο της Γαλικίας), είναι Ισπανός παλαίμαχος ποδοσφαιριστής και νυν προπονητής ποδοσφαίρου.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A6%CE%B1%CE%BC%CF%80%CF%81%CE%B9%CE%B8%CE%B9%CE%AC%CE%BD%CE%BF_%CE%93%CE%BA%CE%BF%CE%BD%CE%B8%CE%AC%CE%BB%CE%B5%CE%B8
|
Cambridge University Press
|
Οι Εκδόσεις του Πανεπιστημίου του Κέιμπριτζ είναι ο παλαιότερος πανεπιστημιακός εκδοτικός οίκος στον κόσμο (με δεύτερο τον Oxford University Press). Προήλθε από το βασιλικό διάταγμα (litterae patentes) του Ερρίκου Η΄ της Αγγλίας το έτος 1534 που έδινε στο Πανεπιστήμιο του Κέιμπριτζ το δικαίωμα να εκδίδει βιβλία. Γνωστες προσωπικότητες που είδαν βιβλία τους να εκδίδονται από τον οίκο είναι μεταξύ άλλων οι Τζον Μίλτον, Γουίλιαμ Χάρβεϋ, Ισαάκ Νεύτων, Μπέρτραντ Ράσελ και Στήβεν Χόκινγκ.Η εκτύπωση βιβλίων άρχισε από το ίδρυμα όταν ο πρώτος Πανεπιστημιακός Τυπογράφος, ο Τόμας Τόμας, ίδρυσε τυπογραφείο το 1584. Τον Ιούλιο του 1697 ο Duke of Somerset δάνεισε 200 λίρες στο Πανεπιστήμιο του Κέιμπριτζ «προς τους σκοπούς του εκδοτικού οίκου και του τυπογραφείου».Ο οίκος άρχισε να χρησιμοποιεί ατμοκίνητα μηχανικά πιεστήρια τη δεκαετία του 1850. Την ίδια εποχή απέρριψε την έκδοση ενός μεγάλου λεξικού της αγγλικής γλώσσας, ο συντάκτης του οποίου Τζέιμς Μάρεϋ στράφηκε κατόπιν αυτού στον οίκο του Πανεπιστημίου της Οξφόρδης, που το εξέδωσε: πρόκειται για το μετέπειτα περίφημο Oxford English Dictionary.Το 1981 ο οίκος έκτισε ένα νέο κτήριο για τις αυξανόμενες ανάγκες του, το λεγόμενο «Edinburgh Building» με ενωμένη αποθήκη. Το 1986 οι Εκδόσεις του Πανεπιστημίου του Κέιμπριτζ αγόρασαν τον ιστορικό οίκο θρησκευτικών εκδόσεων Eyre & Spottiswoode, γεγονός που έδωσε στις Cambridge University Press τον παλαιό και μοναδικό τίτλο του «Εκδότου της Βασιλίσσης».Το 2012 ο οίκος πώλησε το εκτυπωτικό τμήμα του στην εταιρεία «MPG Books Group» και από τότε χρησιμοποιεί άλλα τυπογραφεία σε όλο τον κόσμο για τις ανάγκες του. Το 2021 οι Εκδόσεις του Πανεπιστημίου του Κέιμπριτζ συγχωνεύθηκαν με το Συνδικάτο Τοπικών Εξετάσεων του Πανεπιστημίου (University of Cambridge Local Examinations Syndicate), δημιουργώντας το νομικό πρόσωπο Cambridge University Press & Assessment. Ανωνύμου: The Student's Guide to the University of Cambridge, Third Edition, Revised and Partly Re-written, Deighton Bell, 1874. Επανεκδόθηκε από Cambridge University Press, Cambridge 2009, ISBN 978-1-108-00491-6. Ανωνύμου: War Record of the Cambridge University Press 1914–1919, Cambridge University Press, 1920 και 2009, ISBN 978-1-108-00294-3 Black, Michael: A Short History of Cambridge University Press, 2000, ISBN 978-0-521-77572-4 Black, Michael: Cambridge University Press 1584-1984, πρόλογος του Gordon Johnson, 2000, ISBN 978-0-521-66497-4 McKitterick, David: A History of Cambridge University Press, Volume 1: Printing and the Book Trade in Cambridge, 1534-1698, 1992, ISBN 978-0-521-30801-4 McKitterick, David: A History of Cambridge University Press, Volume 2: Scholarship and Commerce, 1698-1872, 1998, ISBN 978-0-521-30802-1 McKitterick, David: A History of Cambridge University Press, Volume 3: New Worlds for Learning, 1873–1972, 1998, ISBN 978-0-521-30803-8 A Brief History of Cambridge University Press
|
Οι Εκδόσεις του Πανεπιστημίου του Κέιμπριτζ (Cambridge University Press & Assessment) αποτελούν τμήμα του Πανεπιστημίου του Κέιμπριτζ. Είναι ένας παγκόσμιος ακαδημαϊκός/επιστημονικός και εκπαιδευτικός εκδοτικός οίκος, με πωλήσεις σε όλο τον κόσμο, εκδοτικά κέντρα και γραφεία σε περισσότερες από 40 χώρες. Οι συγγραφείς των έργων που έχει εκδώσει έως τώρα προέρχονται από περισσότερες από εκατό διαφορετικές χώρες. Εκδίδει επίσης πάνω από 380 επιστημονικά ερευνητικά περιοδικά. Στα βιβλία του περιλαμβάνονται μονογραφίες, έργα αναφοράς, πανεπιστημιακά εκπαιδευτικά συγγράμματα και σχολικά βιβλία, όπως και εγχειρίδια διδασκαλίας και εκμαθήσεως της αγγλικής γλώσσας. Είναι ταυτοχρόνως ένας από τους κορυφαίους παρόχους εκπαιδευτικών αξιολογήσεων (assessments) και εξεταστικούς οργανισμούς στον κόσμο, παρέχοντας αξιολόγηση σε περισσότερους από οκτώ εκατομμύρια μαθητές σε περισσότερες από 170 χώρες κάθε χρόνο. Διαχειρίζεται αρκετούς τέτοιους οργανισμούς: Oxford, Cambridge and RSA Examinations (OCR), Cambridge Assessment International Education, Cambridge Assessment Admissions Testing και Cambridge Assessment English.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/Cambridge_University_Press
|
Μεβλούτ Τσαβούσογλου
|
Γεννημένος στην Αλάνια, ο Μεβλούτ Τσαβούσογλου αποφοίτησε από το Πανεπιστήμιο της Άγκυρας το 1988, όπου και σπούδασε διεθνείς σχέσεις. Μετά, έκανε ένα μεταπτυχιακό στην οικονομική επιστήμη στο Πανεπιστήμιο του Λονγκ Άιλαντ της Νέας Υόρκης και αργότερα συνέχισε με διδακτορικό στο Πανεπιστήμιο Μπιλκέντ. Ήταν ερευνητικός συνεργάτης στο London School of Economics, στο οποίο για μια περίοδο ήταν πρόεδρος της Τουρκικής Κοινότητας. Ως βουλευτής, υπηρέτησε ως πρόεδρος στην Επιτροπή Μετανάστευσης και Πληθυσμού. Τον Νοέμβριο 2009, συναντήθηκε με τον υπουργό εξωτερικών της Ρωσίας Σεργκέι Λαβρόφ, μέσα στα πλαίσια μιας αναφοράς που προετοιμάζει το Συμβούλιο της Ευρώπης με θέμα τον λιμό στη Σοβιετική Ένωση κατά την περίοδο 1932-1933. Ο Τσαβούσογλου έγινε μέλος στην Κοινοβουλευτική Συνέλευση του Συμβουλίου της Ευρώπης το 2003 και έγινε ο ηγέτης της τουρκικής αποστολής και ο αντιπρόεδρος της Συνέλευσης. Στη συνεδρίαση της Συνέλευσης που έγινε τον Ιανουάριο του 2010, ήταν υποψήφιος και εξελέγη στις 25 Ιανουαρίου 2010 για να διαδεχτεί τον τότε πρόεδρο Λουίς Μαρία ντε Πουίγκ από την Ισπανία. Στην επόμενη συνάντηση, τον Οκτώβριο του 2010, αυτή η νέα θέση ήταν ο λόγος γιατί η κυβέρνηση του Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν δεν του ανέθεσε επιπλέον ευθύνες. Η υποψηφιότητά του για αυτήν τη θέση υποστηρίχθηκε από όλα τα μεγάλα κόμματα της Τουρκίας. Έγινε πρόεδρος μόλις λίγους μήνες πριν την ανάθεση στην Τουρκία της Επιτροπής Υπουργών του Συμβουλίου της Ευρώπης (Νοέμβριος 2010) και την ίδια περίοδο που υπήρχε ένας Τούρκος πρόεδρος στο Κογκρέσο του Συμβουλίου της Ευρώπης. Το 2012 τον διαδέχθηκε ο Ζαν-Κλοντ Μινιόν από τη Γαλλία. Το 2014 η εφημερίδα Hürriyet άσκησε κριτική στον Τσαβούσογλου λόγω της παρέμβασής του στις δημοτικές εκλογές στην Αττάλεια, οι οποίες πραγματοποιήθηκαν στις 30 Μαρτίου 2014. Ενώ ο υποψήφιος του κόμματος της αντιπολίτευσης Μουσταφά Ακαϊντίν προπορευόταν σε ψήφους από τον υποψήφιο του κυβερνώντος κόμματος, ο Τσαβούσογλου επισκέφτηκε την περιοχή με τους υποστηρικτές του και διέκοψε τη διαδικασία καταμέτρησης των ψήφων. Μετά τη διακοπή αυτή, σταμάτησε η καταμέτρηση των ψήφων. Υπήρχαν ισχυρισμοί ότι οι ψήφοι που δεν είχαν ακόμα καταμετρηθεί προέρχονταν από τα προάστια της Αττάλειας όπου το κόμμα της αντιπολίτευσης είχε περισσότερους υποστηρικτές. Είναι παντρεμένος με τη Χούλια Τσαβούσογλου κι έχει ένα παιδί. Εκτός από τη μητρική του γλώσσα, ομιλεί αγγλικά, γερμανικά, ρωσικά και ιαπωνικά. Ο αδερφός του Χασάν είναι πρόεδρος της ποδοσφαιρικής ομάδας της Αλάνιας. Grand Cordon of the Order of the Rising Sun (2019) Επίσημη Ιστοσελίδα Προφίλ Τσαβούσογλου στο Συμβούλιο της Ευρώπης (PDF)
|
Ο Μεβλούτ Τσαβούσογλου (τουρκικά: Mevlüt Çavuşoğlu, 5 Φεβρουαρίου 1968) είναι Τούρκος πολιτικός και Υπουργός Εξωτερικών της Τουρκίας από τον Αύγουστο του 2014 έως τον Αύγουστο του 2015 και από τις 24 Νοεμβρίου 2015 έως τις 3 Ιουνίου 2023. Είναι επίσης μέλος της Μεγάλης Εθνοσυνέλευσης της Τουρκίας, όπου εκπροσωπεί την επαρχία της Αττάλειας. Εκλέχθηκε για πρώτη φορά στο Κοινοβούλιο της Τουρκίας στις γενικές εκλογές του 2002 και είναι ιδρυτικό μέλος του Κόμματος Δικαιοσύνης και Ανάπτυξης. Ήταν πρόεδρος της Κοινοβουλευτικής Συνέλευσης του Συμβουλίου της Ευρώπης από το 2010 έως το 2012.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9C%CE%B5%CE%B2%CE%BB%CE%BF%CF%8D%CF%84_%CE%A4%CF%83%CE%B1%CE%B2%CE%BF%CF%8D%CF%83%CE%BF%CE%B3%CE%BB%CE%BF%CF%85
|
Μανόλο Σαντάνα
|
Γεννήθηκε στη Μαδρίτη. Στα τουρνουά Γκραντ σλαμ ήταν νικητής στο Γαλλικό όπεν στο μονό το 1961 και το 1964 στο διπλό το 1963 με συμπαίκτη τον Ρόι Έμερσον, νικητής στο μονό του Γουίμπλεντον το 1966 , στο Αμερικανικό όπεν στο μονό νικητής το 1965. Το 1965 οδήγησε την Ισπανία σε απροσδόκητη νίκη επί των ΗΠΑ στο Κύπελλο Ντέιβις και έγινε εθνικός ήρωας. Παρά τις προηγούμενες επιτυχίες του στο γαλλικό πρωτάθλημα (1961, 1964) και στο πρωτάθλημα των ΗΠΑ (1965), η νίκη του Σαντάνα το 1966 στο Γουίμπλεντον ήταν έκπληξη, όπου νίκησε τον Ντένις Ράλστον 6-4, 9, 6-4. Αυτός ήταν ο τελευταίος τίτλος του σε τουρνουά Γκραντ σλαμ. Η τελευταία του μεγάλη νίκη του σε τουρνουά ήταν το 1970 κερδίζοντας στη Βαρκελώνη στο μονό και στο διπλό. Έγινε μέλος στην διεθνή αίθουσα της φήμης το 1984. ΣτουςΟλυμπιακούς Αγώνες του 1968 στην πόλη του Μεξικού, ο Σαντάνα κέρδισε το χρυσό μετάλλιο στο μονό, και το αργυρό στο διπλό αν και η αντισφαίριση ήταν άθλημα επίδειξης εκείνη την εποχή. Αργότερα ήταν αρχηγός της ισπανικής ομάδας στο κύπελλο Ντέιβις δύο φορές, μία φορά στη δεκαετία του '80 και ξανά για τεσσεράμισι χρόνια στα μέσα της δεκαετίας του '90, έως ότου αποσύρθηκε το 1999. Στο κύπελλο Ντέιβις συνολικά έχει αγωνιστεί σε 14 διοργανώσεις από το 1958 έως το 1973 με ρεκόρ 92 νίκες και 28 ήττες. Τα τελευταία χρόνια ήταν διοργανωτής των τουρνουά Μάστερς της Μαδρίτης. Διαχειρίζεται το κλαμπ Manolo Santana Racquets και το Sport Center Manolo Santana στη Μαδρίτη. Απεβίωσε σε ηλικία 83 ετών στις 11 Δεκεμβρίου 2021 Πολυμέσα σχετικά με το θέμα Manuel Santana στο Wikimedia Commons
|
Ο Μανουέλ "Μανόλο" Μαρτίνεθ Σαντάνα (λατινικό αλφάβητο : Manuel "Manolo" Martínez Santana), (10 Μαΐου 1938 -11 Δεκεμβρίου 2021) ήταν Ισπανός πρώην πρωταθλητής της αντισφαίρισης. Ήταν Νο 1 στον κόσμο το 1966.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9C%CE%B1%CE%BD%CF%8C%CE%BB%CE%BF_%CE%A3%CE%B1%CE%BD%CF%84%CE%AC%CE%BD%CE%B1
|
Χρήστος Αντύπας
|
Ο Αντύπας ξεκίνησε τον αθλητισμό σε πολύ μικρή ηλικία από το σύλλογο της "Αρτέμιδας Αιγάλεω" και το 1950 αποκτήθηκε από τον Αιγάλεω Α.Ο. και τοποθετήθηκε στη β΄ομάδα. Το 1952 πραγματοποίησε το ντεμπούτο του στην Α2 Κατηγορία Αθηνών και δυο χρόνια αργότερα (1954) αναδείχτηκε πρωταθλητής της. Την εποχή εκείνη, την εστία του Αιγάλεω υπεράσπιζε επίσης και ο Νίκος Μπαϊρακτάρης, μετέπειτα γνωστός προπονητής ποδοσφαίρου, με τον οποίο ο Αντύπας εναλλάσονταν κάτω από τα γκολπόστ. Συνέχισε να αγωνίζεται πάντα στο Αιγάλεω για όλη την επόμενη πενταετία σαν βασικός γκολκίπερ, με 73 επίσημες συμμετοχές, μια σπουδαία για την εποχή επίδοση, στην κορυφαία κατηγορία της Ε.Π.Σ. Αθηνών έχοντας να αντιμετωπίσει τους καλύτερους επιθετικούς των σπουδαίων αθηναϊκών συλλόγων (ΠΑΟ, ΑΕΚ, Απόλλων Αθηνών, Πανιώνιος, Αστέρας Αθηνών, Φωστήρας Ταύρου). Το 1961 αναδείχτηκε πρωταθλητής Β΄Εθνικής και τα επόμενα τρία χρόνια έπαιξε με το Αιγάλεω και στην Α΄Εθνική, φτάνοντας σε αυτήν τις 45 συμμετοχές. Έκλεισε την καριέρα του παίζοντας για 6 ακόμη μήνες στον Ατρόμητο Περιστερίου. Ουδέποτε τιμήθηκε πάντως από την ΠΑΕ Αιγάλεω για τη μεγάλη προσφορά του, κάτι που έφερνε βαρέως έως το τέλος της ζωής του. Σαν αθλητής υπήρξε σπουδαίος, σε σημείο που ακόμη και ξένα περιοδικά ασχολήθηκαν μαζί του συγκρίνοντάς τα προσόντα του με εκείνα άλλων σύγχρονών του (του σοβιετικού Λεβ Γιασίν, του ιρλανδού Γκρεκ κ.α.) Όμως, ο Αντύπας είχε ένα σημαντικό αδύνατο σημείο, τον παρορμητικό και απρόβλεπτο χαρακτήρα του, ο οποίος ανάγκασε τον προπονητή του Τρύφωνα Τζανετή να πει κάποτε πως "αν ο Αντύπας είχε μυαλό, θα έφτανε πολύ ψηλά". Είναι γεγονός, σύμφωνα με εκτιμήσεις αθλητικογράφων της εποχής, ότι μόνοι ο Νίκος Πεντζαρόπουλος και ο Στάθης Μανταλόζης τον ξεπερνούσαν σε ικανότητες, με την επισήμανση όμως που αγωνίζονταν σε πιο διάσημους συλλόγους. Μερίδιο στην μη προώθησή του τέλος, διεκδικεί και το γεγονός πως το Αιγάλεω κατά την 5ετία 1955-1959 δεν κατάφερε να προκριθεί ποτέ στα Τελικά του Πρωταθλήματος Ελλάδας. Και όταν η ομάδα εισήλθε στην Α΄ Εθνική, το φθινόπωρο του 1961, ο Αντύπας απέδειξε με το παραπάνω την αξία του. Ο Αντύπας δεν είχε σπουδάσει, ούτε τον είχαν διορίσει σε κάποια δημόσια υπηρεσία, όπως συνηθίζονταν τότε για τους ερασιτέχνες ποδοσφαιριστές, οπότε ήταν αναγκασμένος να βιοπορίζεται ως οικοδόμος-εργατοτεχνίτης, σχεδόν μέχρι το θάνατό του που ήρθε αρκετά πρόωρα, το 2001. Ήταν παντρεμένος και είχε παιδιά και εγγόνια. Η σύζυγός του, απεβίωσε το Σεπτέμβριο του 2021. 1952/53: Αιγάλεω Α.Ο. (Α2 ΕΠΣ Αθηνών)-4 συμμετοχές 1953/54: Αιγάλεω Α.Ο. (A2 ΕΠΣ Αθηνών)-10 συμμετοχές 1954/55: Αιγάλεω Α.Ο. (A ΕΠΣ Αθηνών)-11 συμμετοχές 1955/56: Αιγάλεω Α.Ο. (Α ΕΠΣ Αθηνών)-10 συμμετοχές 1956/57: Αιγάλεω Α.Ο. (Α ΕΠΣ Αθηνών)-11 συμμετοχές 1957/58: Αιγάλεω Α.Ο. (Α ΕΠΣ Αθηνών)-14 συμμετοχές 1958/59: Αιγάλεω Α.Ο.-Α΄ Κατηγορία ΕΠΣΑ-13 συμμετοχές 1959/60 & 1960/61: Αιγάλεω Α.Ο.-Α ΕΠΣ Αθηνών & Β΄ Εθνική-27 συμμετοχές (άνοδος στην Α΄ Εθνική) 1961/62: Αιγάλεω Α.Ο.-Α΄ Εθνική-23 συμμετοχές 1962/63: Αιγάλεω Α.Ο.-Α΄ Εθνική-7 συμμετοχές 1963/64: Αιγάλεω Α.Ο.-Α΄ Εθνική-15 συμμετοχές Διεθνής αθλητική ιστοσελίδα Γεώργιος Παγιωτέλης, "Το Έπος της Α΄Εθνικής" (Περιοδικό "Οι Παγκόσμιοι", τεύχη ετών 1994-96) Νίκος Δημ. Νικολαΐδης "50 Χρόνια Αιγάλεω" (1998) Ηλεκτρονικό αρχείο "Αθλητικής Ηχούς" "40 Χρόνια Ποδόσφαιρο και ΠΡΟ-ΠΟ" (Έκδοση εφημερίδας "Προπόραμα", 1999)"Ανδρέας Μπόμης, Τρίτομο "Αλμανάκ Ποδοσφαίρου" (Έκδοση "Εικόνες", 1991)
|
Ο Χρήστος Αντύπας (Αιγάλεω, 25 Δεκεμβρίου 1931 - 19 Απριλίου 2001, ύψος 1.82 μ.) ήταν Έλληνας τερματοφύλακας του Αιγάλεω Α.Ο., πρωταθλητής της Β΄Εθνικής, αλλά και με πλούσια θητεία τόσο στο μεγάλο πρωτάθλημα της Ε.Π.Σ. Αθηνών όσο και στην Α΄ Εθνική Κατηγορία κατά τις δεκαετίες του 50 και του '60. Επίσης, ήταν διεθνής με την ομάδα των Ενόπλων Δυνάμεων, ενώ το φθινόπωρο του 1956 κλήθηκε στην προεθνική ομάδα των αντρών από τον τότε Ομοσπονδιακό προπονητή, Ιταλό Ρίνο Μαρτίνι. Την ίδια εποχή, η ΑΕΚ προσπάθησε να τον αποκτήσει με διετή αποκλεισμό, καταθέτοντας το δελτίο του στην Ε.Π.Ο.. Η μνήμη του Χρήστου Αντύπα τιμήθηκε αρκετά χρόνια μετά το θάνατό του, πριν την έναρξη φιλικού αγώνα μεταξύ παλαιμάχων ποδοσφαιριστών Αιγάλεω και Πανιωνίου, την 1 Νοεμβρίου 2016
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A7%CF%81%CE%AE%CF%83%CF%84%CE%BF%CF%82_%CE%91%CE%BD%CF%84%CF%8D%CF%80%CE%B1%CF%82
|
Μετάξι
|
Ο μεταξοσκώληκας κατασκευάζει την ίνα αυτή απ' το έκκριμα των αδένων του, που όταν έρχεται σ' επαφή με τον αέρα, στερεοποιείται και παίρνει τη μορφή συνεχούς και πολύ λεπτής ίνας, που μόνο κάτω απ' την επίδραση κάποιας εξωτερικής αιτίας μπορεί να κοπεί. Στην επεξεργασία των κουκουλιών για να βγει το μετάξι, ακολουθείται μια δύσκολη και σύνθετη διαδικασία. Η κλωστή πρέπει να είναι συνεχής κι ομοιόμορφη. Το ακατέργαστο μετάξι, αρκετά υγροσκοπικό, αποτελείται από φιβροΐνη, (που είναι πρωτεΐνη άσπρου ή κρεμ χρώματος) κατά 60-70% και κατά 20-22% από σερικίνη (κι αυτή πρωτεΐνη). Το υπόλοιπο αποτελείται από διάφορες άλλες ύλες. Η παγκόσμια παραγωγή του ακατέργαστου μεταξιού φτάνει στις 30.000 περίπου τόνους το χρόνο. Η μεγαλύτερη παραγωγός χώρα στον κόσμο είναι η Ιαπωνία, με 11.000 τόνους κι ακολουθεί η Κίνα με 7.000 Τα τελευταία χρόνια, η παραγωγή έχει σημαντικά μειωθεί εξαιτίας του τεχνητού μεταξιού και των συνθετικών υλών. Στην Ελλάδα, η παραγωγή από 3.000 τόνους το χρόνο κουκούλια, έφτασε τους 630 τόνους, με τάση να μειωθεί ακόμη περισσότερο.Εκτός όμως απ' το ζωικό μετάξι υπάρχει και το φυτικό, που παράγεται απ' τις ίνες μερικών φυτών που ανήκουν στην οικογένεια των ασκληπιαδιδών ή και των αποκυνιδών. Η μεταξουργία ήταν γνωστή πριν από 4.500 χρόνια στην Κίνα, όπως αναφέρουν τα αρχαία κείμενα. Λέγεται ότι η αυτοκράτειρα Σι Λινγκ-τσι το 2650 π.Χ. ανακάλυψε την ιδιότητα και την αξία των κουκουλιών του μεταξοσκώληκα και κατασκεύασε μέσα στα ανάκτορα σηροτροφείο, μεταξουργείο και υφαντουργείο με εργάτες τις ευγενείς κυρίες της Αυλής. Από τότε η αυτοκράτειρα αυτή λατρεύτηκε ως θεά του μεταξοσκώληκα και οι Κινέζοι κράτησαν μυστικό τον τρόπο κατασκευής του μεταξιού, διατηρώντας έτσι το μονοπώλιο μέχρι τον 5ο αι. μ.Χ. που μεταδόθηκε στην Περσία και τον 6ο αι. στο Βυζάντιο. Στην αρχαία Ελλάδα το μετάξι ήταν γνωστό ως «σήρ» και το μεταξωτό ύφασμα ως «σηρικός». Ήταν γνωστό ότι παράγεται από τον μεταξοσκώληκα σε χώρα που ονόμαζαν «Σηρία» (Κίνα), ενώ τους κινέζους αποκαλούσαν «Σήρες». Ο Αριστοτέλης (Ιστ. Ζώων, 5.55) αναφέρει ότι οι γυναίκες της Κω γνώριζαν την κατεργασία του. Το μετάξι ήταν γνωστό πριν από την εκστρατεία του Αλεξάνδρου, αφού έχει βρεθεί στον Κεραμικό σε ταφή εγγονής του Αλκιβιάδη. Σύμφωνα με πληροφορίες Βυζαντινών συγγραφέων, ο αυτοκράτορας του Βυζαντίου Ιουστινιανός έστειλε στην Κίνα δύο μοναχούς, ειδικά για το μετάξι, το οποίο εκείνη την εποχή είχε διαδοθεί σε μεγάλο βαθμό (το χρησιμοποιούσε ακόμα και η εκκλησία) και ήταν συγχρόνως πανάκριβο. Οι δύο μοναχοί παρακολούθησαν όλη τη διαδικασία εκτροφής του μεταξοσκώληκα και παραγωγής του μεταξιού και φεύγοντας έκρυψαν μέσα στα κούφια μπαστούνια τους αρκετό μεταξόσπορο, που μετέφεραν στο Βυζάντιο. Στα πρώτα χρόνια η βυζαντινή αυλή κρατούσε μυστικό τον τρόπο παραγωγής του μεταξιού από τον υπόλοιπο λαό, που πίστευε ότι το μετάξι προερχόταν από κάποια φυτική ουσία. Σιγά σιγά όμως η τεχνική ξέφυγε από τα ανάκτορα και η μεταξουργία αναπτύχθηκε σε μεγάλο βαθμό σ` όλη την Ελλάδα και ιδιαίτερα στην Πελοπόννησο, που ονομάστηκε από τότε Μοριάς, εξαιτίας της καλλιέργειας της μουριάς. Τον 8ο αι. η μεταξουργία διαδόθηκε στους Άραβες, ύστερα από επιδρομή που έκαναν στην Πελοπόννησο, το 1130 μ.Χ. διαδόθηκε στη Σικελία και από εκεί στην Ιταλία, όπου δημιουργήθηκαν μεγάλα κέντρα βιοτεχνίας μεταξιού (Φλωρεντία, Βενετία, Γένουα, Λούκα, Μιλάνο). Στην Αβινιόν κατά το 14ο αι. η μεταξουργία υποστηρίχθηκε από τους πάπες και γενικά σ` όλα τα κράτη οι ηγεμόνες φρόντισαν να την αναπτύξουν με κάθε τρόπο.
|
Το μετάξι είναι μία από τις πολυτιμότερες υφαντικές ίνες ζωικής προέλευσης, που βγαίνει από τον μεταξοσκώληκα, όταν φτιάχνει το κουκούλι, για να περάσει μια ορισμένη φάση στη μεταμόρφωσή της. Η λέξη μετάξι πιθανόν να εισήχθη στο Βυζάντιο από Αρμένιους εμπόρους ,όπου στη γλώσσα τους γράφεται ως Մետաքս και προφέρεται Metak’s ,
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9C%CE%B5%CF%84%CE%AC%CE%BE%CE%B9
|
Π.Α.Ο. Θρίαμβος Αθηνών
|
Πριν από τον β΄ παγκόσμιο πόλεμο στην περιοχή Ν. Κόσμου-Κυνοσάργους δραστηριοποιούνταν διάφορα ποδοσφαιρικά σωματεία, όπως ο "Ποσειδών Κυνοσάργους", τα οποία δεν εξελίχθηκαν σε επίσημα. Ένα από αυτά ήταν η "Μικρασιατική Ένωσις" (ή "Μικρασιατική Δουργούτη"), με έτος ίδρυσης το 1930, η οποία είχε ιδρυθεί από πρόσφυγες και αγωνιζόταν στο χώρο της σημερινής πλατείας ΙΚΑ στο πρωτάθλημα ανεξαρτήτων ομάδων. Μεταπολεμικά, η Μικρασιατική Ένωση έγινε επίσημο σωματείο και έλαβε μέρος στο πρωτάθλημα της ΕΠΣΑ. Στις 22 Ιουνίου 1947 έκανε επίσημα εγκαίνια του νέου γηπέδου της πίσω από τον Αγ. Σώστη, στα οποία παρέστησαν διάφορες επίσημες και ανεπίσημες ομάδες της περιοχής: Αστήρ, Αρμενική, Αετός Γερεβάν, Ελπίς, Ένωσις Κατσιποδίου (μετέπειτα ΑΟ Δαφνης), Ηρακλής Καλλιθέας, Θύελλα Ν. Σμύρνης, Θρίαμβος, Φοίβος Κυνοσάργους, Φοίνιξ Καλλιθέας ("Αθλητική Ηχώ", 12/6/1947). Από τη Μικρασιατική δημιουργήθηκε η Δόξα, η οποία αρχικά αγωνιζόταν στο γήπεδο του Αγ. Σώστη, στο χώρο που είναι χτισμένες οι προσφυγικές πολυκατοικίες. Το 1946 αναφέρεται ως "Δόξα Αγ. Ασωμάτων" και αργότερα ως "Δόξα Αθηνών". Είχε χρώματα μπλε και άσπρο. Τη δεκαετία του '50 εντάχθηκε στην ΕΠΣΑ και η έλλειψη γηπέδου την ανάγκασε να αγωνίζεται στο γήπεδο του Φοίβου, με τον οποίο ακολούθησε παράλληλη πορεία. Μεταξύ των δύο ομάδων υπήρχε ανταγωνισμός και ανέβαιναν σχεδόν ταυτόχρονα τις κατηγορίες. Από το 1963 και εξής η Δόξα έπαιζε στην Α1 κατηγορία της ΕΠΣΑ, δηλαδή τη δεύτερη αθηναϊκή κατηγορία, όπως και ο Φοίβος. Κατά τη μεταπολεμική περίοδο το δυναμικότερο ποδοσφαιρικό σωματείο του Νέου Κόσμου ήταν ο Ποδοφαιρικός Αθλητικός Όμιλος "Φοίβος", με χρώματα πράσινο-λευκό. Το γήπεδο που αγωνιζόταν βρισκόταν στους πρόποδες του λόφου του Αγ. Γεωργίου, στη διασταύρωση των οδών Μπουμπουλίνας και Ρουμπέση. Στο χώρο αυτό από τη δεκαετία του '70 έχει χτιστεί σχολικό συγκρότημα. Ο Φοίβος ιδρύθηκε το 1946, σύμφωνα με δημοσίευμα της εφ. Αθλητική Ηχώ: "Εις την συνοικίαν Κυνοσάργους ιδρύθη η ποδοσφαιρική ομάς "Φοίβος". Η σύνθεσίς της: Κρητικός, Σκαλτσάς, Μοθωναίος, Σοφάς, Σαβούλης, Παπαδογεωργάκης, Μωυσής, Γιαννακόπουλος, Καρδιακός, Μπαβέλας, Γάκης". Το Μάρτιο του 1949 εγκαινίασε το γήπεδό του, διοργανώνοντας τουρνουά μεταξύ τοπικών ανεξάρτητων ομάδων τις οποίες σύντομα απορρόφησε, παρουσία 3.000 θεατών. Το έτος αυτό αγωνίστηκε στο πρωτάθλημα ανεξάρτητων ομάδων και το επόμενο στη Δόκιμη κατηγορία της ΕΠΣΑ. Στη συνέχεια εντάχθηκε στο τοπικό πρωτάθλημα της ΕΠΣ Αθήνας, στις χαμηλές κατηγορίες Γ΄ και Β΄. Αποτελούσε ποδοσφαιρικό φυτώριο και οι καλύτεροι παίκτες του συνήθως κατέληγαν στον γειτονικό Πανιώνιο Ν. Σμύρνης, όπως ο Γιαννακόπουλος, ο Θανάσης Σαραβάκος και ο Γιώργος Δέδες. Το 1961 αναδείχθηκε πρωταθλητής Β1 κατηγορίας και ανέβηκε για πρώτη φορά στην Α2΄ κατηγορία της ΕΠΣΑ, με πρωταγωνιστή το νεαρό τότε Γιώργο Δέδε. Την ομάδα ακολουθούσε μεγάλος αριθμός φιλάθλων. Είναι χαρακτηριστικό πως στον αποφασιστικό αγώνα με τη Δόξα Αθηνών, στον οποίο με την ισοπαλία πήρε την άνοδο, ο Φοίβος αγωνίστηκε στο Στάδιο Νέας Σμύρνης ενώπιον 7.000 θεατών! Τη χρονιά αυτή στο Φοίβο αγωνίζονταν οι παίκτες: Ντουντουλάκης (τερμ.), Αλαφάκης Ι και ΙΙ, Λύρης, Κωνσταντινίδης, Παπαδόπουλος, Κωστάκος, Ρήγας, Δέδες, Οικονομόπουλος, Φράγκου. Την επόμενη σεζόν ανέβηκε στην Α1, στην οποία αγωνίστηκε τις περιόδους 1962-63 ως 1966-67. Σταύρος Μακρής Γεώργιος Γιαννακόπουλος Θανάσης Σαραβάκος Γιώργος Δέδες Λευτέρης Πουπάκης Το 1967 η δικτατορία της 21ης Απριλίου υποχρέωσε σε συγχώνευση πολλά σωματεία που δραστηριοποιούνταν στην ίδια συνοικία. Ανάμεσα σε αυτά ήταν και ο Φοίβος με τη Δόξα, από τη συγχώνευση των οποίων δημιουργήθηκε ο "ΠΑΟ Θρίαμβος", με χρώματα τo πράσινο από το Φοίβο και το μπλε από τη Δόξα. Ο Θρίαμβος εντάχθηκε αμέσως στην Ένωση Ποδοσφαιρικών Σωματείων Αθηνών (ΕΠΣΑ) και στη Β΄ κατηγορία αυτής. Την πρώτη του κιόλας χρονιά (1967-68) στέφεται πρωταθλητής και ανεβαίνει στην Α΄ κατηγορία και ανώτερη της ΕΠΣΑ, όπου αγωνίστηκε ανελλιπώς (με εξαίρεση μία χρονιά που αγωνίστηκε στη Β΄, όπου επανήλθε απευθείας) και έχοντας πρωταγωνιστικό ρόλο, σταδιακά ανέβηκε ως τις εθνικές κατηγορίες. Έπειτα από λίγα χρόνια, την χρονιά 1973-74 αναδείχθηκε πρωταθλητής στην Α' κατηγορία και μετείχε στο Ειδικό πρωτάθλημα ανόδου από όπου και απέτυχε να κατακτήσει την άνοδο στην Β΄ Εθνική κατηγορία. Ωστόσο όμως, στις αρχές της δεκαετίας του '80 ο Θρίαμβος κατακτά την άνοδο στην Γ΄ Εθνική, όπου αγωνίστηκε σύνολο 8 χρονιές (με εξαίρεση μία χρονιά που αγωνίστηκε στην Δ΄ Εθνική, από όπου και επανήλθε απευθείας) έως το ξεκίνημα της δεκαετίας του '90. Έκτοτε μέχρι και σήμερα, ο Θρίαμβος αγωνίζεται στα πρωταθλήματα της ΕΠΣ Αθηνών. Το σωματείο εδώ και 4 χρόνια δίνει μεγάλη προσοχή στις ακαδημίες του, με την παρουσία έμπειρων προπονητών και μέσα από την πολύ καλή δουλειά που γίνεται έχει πλέον περίπου 120 παιδιά (2021-2022), τα αγωνιστικά τμήματα των ακαδημιών πρωταγωνιστούν στα πρωταθλήματα που συμμετέχουν και μάλιστα στα εορταστικά τουρνουά των Χριστουγέννων (2019) τα τμήματα του κατέκτησαν τα 6 από τα 8 που πήραν μέρος όπως επίσης και το πρωτάθλημα (Κ-9) της σεζόν 2019-2020.Το 2021 το τμήμα Κ-10 της Ακαδημίας κατέκτησε την πρώτη θέση στο καλοκαιρινό τουρνουά της Ε.Π.Σ.ΑΘΗΝΩΝ επικρατώντας του ΠΑΟ ΡΟΥΦ με 3-1 ενώ το τμήμα Κ-12 αγωνίστηκε στον μικρό τελικό. Στο χριστουγεννιάτικο τουρνουά (2021) που διοργάνωσε η Ε.Π.Σ.ΑΘΗΝΩΝ το ένα τμήμα της Κ-12 αγωνίστηκε στον τελικό με αντίπαλο τον ΑΤΛΑ ΚΥΨΕΛΗΣ του οποίου επικράτησε με 3-1 κατακτώντας την πρώτη θέση , ενώ το δεύτερο τμήμα της Κ-12 αγωνίστηκε στον μικρό τελικό . Γ' Εθνική 1983-84: 13ος 1984-85: 3ος 1985-86: 8ος 1986-87: 18ος (υποβιβάστηκε) 1988-89: 16ος 1989-90: 13ος 1990-91: 11ος 1991-92: 15ος (υποβιβάστηκε) Πρωταθλήματα Δ΄ εθνικής: 1983, 1988. Το 2009-10 η ανδρική ομάδα χάντμπολ του Θρίαμβου αγωνίζεται στη Β΄ Εθνική. Το 2011-2012 η ομάδα των μίνι αγοριών κατέκτησε το πρωτάθλημα Αττικής νικώντας στον τελικό τον Παράδεισο Αμαρουσίου με σκορ 19-18. Το 2012-2013 η ομάδα των μίνι αγοριών κατέκτησε την 2η θέση στο πρωτάθλημα Αττικής. Για την σεζόν 2015-2016 η ανδρική ομάδα αγωνίζεται στην B' Εθνική. Για την σεζόν 2016-2017 η ανδρική ομάδα θα αγωνίζεται την Α2 Εθνική κατηγορία, έχοντας κερδίσει την άνοδο. Η γυναικεία ομάδα του Θρίαμβου μετείχε για πολλά χρόνια στην Α΄ εθνική. Ανέβηκε το 1992 κι αγωνίστηκε στην Α΄ Εθνική (από το 1999 Α1΄) ως το 2004 με εξαίρεση μια-δυο σεζόν. Πολλές φορές πρωταγωνίστησε στο πρωτάθλημα, τερματίζοντας σε υψηλές θέσεις και παίζοντας στις ευρωπαϊκές διοργανώσεις. Με προπονητή το Νίκο Μαρίνο, το 1998 κατέκτησε το Κύπελλο Ελλάδος νικώντας τον ΑΟ Σπόρτιγκ με 77-55 και το 1999 έφτασε ξανά στον τελικό, αλλά αυτή τη φορά ηττήθηκε από τον Σπόρτιγκ 44-48. Το 2002 υποβιβάστηκε στην Α2 και το 2004 στην Α΄ κατηγορία της ΕΣΚΑ, όπου αγωνίζεται έκτοτε. Την κυπελλούχο ομάδα του τελικού 1998 αποτελούσαν: Προπονητής: Νίκος Μαρίνος. Παίκτριες: Αρετή Μαστροδούκα 21, Τηλεμάχου 10, Ανδρουτσοπούλου 2, Σωτηροπούλου, Χατζηορίδου 12, Kannoncham 16, Μαστρογιαννίδου 2, Μασραγγέλη, Σκούρτη, Hill 14. Τη φιναλίστρια ομάδα του τελικού 1999 αποτελούσαν: Προπονητής: Νίκος Μαρίνος. Παίκτριες: Άννα Ψάλλη, Ενιέντι 4, Αρετή Μαστροδούκα 2, Τηλεμάχου, Ανδρουτσοπούλου 4, Ελευθεριάδου 8, Χατζηορίδου 12, Siree 5, Μαστρογιαννίδου, Σκούρτη, Kagos 9, Κυριακοπούλου. www.thriamvosfc.gr [1], επίσημος ιστότοπος. Π.Α.Ο. Θρίαμβος Αθηνών, επίσημος ιστότοπος του τμήματος γυναικείας καλαθοσφαίρισης.
|
Ο Π.Α.Ο. Θρίαμβος Αθηνών είναι αθλητικός σύλλογος του Νέου Κόσμου στην Αθήνα με έτος ίδρυσης το 1930. Το 1927 αναφέρεται ως ανεξάρτητο σωματείο με τo όνομα "Θρίαμβος Χαροκόπου" και το 1946 ως "Θρίαμβος Κυνοσάργους". Σταδιακά τα διάφορα ανεξάρτητα σωματεία της συνοικίας (Φοίνιξ, Ελπίς, Ένωσις Δουργουτίου, Πράσινη Θύελλα κ.ά.) διαλύθηκαν και απέμειναν ο Π.Α.Ο. Φοίβος και η Δόξα Αθηνών. Το 1967 ο Θρίαμβος ξαναπήρε το αρχικό του όνομα, μετά από τη συγχώνευση Φοίβου και Δόξας. Διατηρεί τμήματα ποδοσφαίρου, μπάσκετ και χάντμπολ.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A0.%CE%91.%CE%9F._%CE%98%CF%81%CE%AF%CE%B1%CE%BC%CE%B2%CE%BF%CF%82_%CE%91%CE%B8%CE%B7%CE%BD%CF%8E%CE%BD
|
Nintendo 2DS
|
Το Nintendo 2DS είναι μια βασική έκδοση του Nintendo 3DS που διατηρεί διαφορετικά το ίδιο υλικό, παρόμοια λειτουργικότητα και τη συμβατότητα με το λογισμικό σχεδιασμένο για το Nintendo DS και 3DS. Ωστόσο, διαφοροποιείται από μια νέα μορφή παράγοντας σχιστόλιθο και όχι από το σχεδιασμό clamshell που χρησιμοποιείται από τους προδρόμους του, από το ότι χρησιμοποιεί έναν ενιαίο πίνακα οθόνη αφής LCD αντί για δύο ξεχωριστά στρώματα και από την έλλειψη 3D οθόνη του Nintendo 3DS του. Πωλείται ταυτόχρονα με τα 3DS, DSi XL και 3DS XL ως κίνητρο για την επέκταση της αγοράς για τα παιχνίδια του Nintendo 3DS. Ο πρόεδρος της Nintendo της Αμερικής, ο Reggie Fils-Aimé, δήλωσε ότι η κονσόλα απευθύνεται κατά κύριο λόγο σε νεαρούς παίκτες (όπως άτομα ηλικίας κάτω των 7 ετών), στους οποίους προηγουμένως συνεστήσατο να μην χρησιμοποιούν τη λειτουργία 3D για το 3DS λόγω των πιθανών ανησυχιών για την υγεία των ματιών.
|
Το Nintendo 2DS είναι μια φορητή κονσόλα παιχνιδιών που αναπτύχθηκε από την Nintendo. Αφού ανακοινώθηκε τον Αύγουστο του 2013, η συσκευή κυκλοφόρησε στη Βόρεια Αμερική σε τιμή 129,99 δολαρίων ΗΠΑ, την Ευρώπη, την Αυστραλία και τη Νέα Ζηλανδία στις 12 Οκτωβρίου 2013 σε τιμή 149,95 δολαρίων Αυστραλίας για να συμπέσει με το λανσάρισμα των Pokémon Χ και Υ.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/Nintendo_2DS
|
Αταούλφος
|
Εκλέχθηκε ομόψυχα ως διάδοχος του γαμπρού του Αλάριχου, που είχε αποβιώσει από πυρετό ξαφνικά στην Καλαβρία. Η πρώτη πράξη του Αταούλφου ήταν να παύση την προς τα νότια εξάπλωση των Γότθων στην Ιταλία. Εντωμεταξύ η Γαλατία είχε διαχωριστεί από τη Δυτική Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία από τον σφετεριστή Κωνσταντίνο. Έτσι το 411 ο Κωνστάντιος, μάγιστρος του στρατού (magister militum) του Ονωρίου Αυτοκράτορα της Δύσης, με βοηθητικό στρατό Γότθων υπό τον Ουλφίλα, συνέτριψε τη Γαλατική ανταρσία με την πολιορκία της Αρλ. Εκεί ο Κωνσταντίνος και ο γιος του αιχμαλωτίστηκαν και στη διαδρομή -για να αποτείσουν φόρο τιμής στον Ονώριο- προς τη Ραβέννα, αποκεφαλίστηκαν τιμητικά τον Σεπτέμβριο. Την άνοιξη του 412 ο Κωνστάντιος πίεσε τον Αταούλφο. Σύμφωνα με συμβουλή του Πρίσκου Άτταλου, πρώην σφετεριστή αυτοκράτορα που ο Αλάριχος είχε θέσει στη Ρώμη σε αντίθεση με τον Ονώριο στη Ραβέννα και που είχε παραμείνει με τους Βησιφότθους αφότου είχε εκτοπιστεί, ο Αταούλφος οδήγησε τους ακολούθους του έξω από την Ιταλία. Κινήθηκε βόρεια στην προσωρινά ειρηνική Γαλατία και οι Βησιγότθοι ζούσαν στην εξοχή κατά τον συνήθη τρόπο τους. Ο Αταούλφος ίσως έλαβε κάποια επιπρόσθετη ενίσχυση με τη μορφή πληρωμών σε χρυσό από τον Ονώριο, μια και ο Αταούλφος μετέφερε μαζί του ως σεβαστή όμηρο την αδελφή του Αυτοκράτορα, τη Γάλλα Πλακιδία, που ήταν από καιρό αιχμάλωτή του. Εκεί στη Γαλατία ξεκίνησε διαπραγματεύσεις με έναν νέο σφετεριστή, τον Γαλάτη Ιοβίνο. Αλλά στη διαδρομή για να συναντήσει τον Ιοβίνο, ο Αταούλφος συνάντησε τον Σάρο και μερικούς άνδρες του. Ο Αταούλφος επιτέθηκε, αιχμαλώτισε και έπειτα εκτέλεσε τον Σάρο, συνεχίζοντας τη διαμάχη μεταξύ των οικογενειών τους, που είχε ξεκινήσει μεταξύ του Σάρου και του Αλάριχου. Έπειτα ο Ιοβίνος ονόμασε τον αδελφό του Σεβαστιανό αύγουστο (συναυτοκράτορα). Αυτό πρόσβαλε τον Αταούλφο, που δεν είχε ερωτηθεί. Έτσι συμμάχησε τους Βησιγότθους του με τον Ονώριο. Στη μάχη ο στρατός του Ιοβίνου ηττήθηκε, ο Σεβαστιανός αιχμαλωτίστηκε, ενώ ο Ιοβίνος διέφυγε για να γλυτώσει. Ο Αταούλφος έστειλε τον Σαβεστιανό πίσω για εκτέλεση στον Κλαύδιο Πόστουμο Δάρδανο, πραιτωριανό έπαρχο της Γαλατίας, διορισμένου από τον Ονώριο. Έπειτα από αυτό, ο Αταούλφος πολιόρκησε και αιχμαλώτισε τον Ιοβίνο στη Βαλέντια (νυν Βαλάνς (Ντρομ)) το 413 και τον έστειλε στη Νάρβο (νυν Ναρμπόν), όπου εκτελέστηκε από τον Κ. Π. Δάρδανο. Τα κεφάλια των δύο εκτελεσθέντων έφθασαν στην Αυλή του Ονώριου στη Ραβέννα στα τέλη Αυγούστου και προωθήθηκαν για να επιδειχθούν, μεταξύ άλλων σφετεριστών, στα τείχη της Καρχηδόνας. Έτσι οι σχέσεις τού Αταούλφου με τον Ονώριο βελτιώθηκαν σημαντικά και ο Αταούλφος τις παγίωσε με το να νυμφευτεί τη Γάλλα Πλακιδία στη Νάρβο τον Ιανουάριο του 414, αν και ο ιστορικός Ιορδάνης αναφέρει πως τη νυμφεύτηκε στην Ιταλία, στο Forum Livii (νυν Φορλί). Ο γάμος εορτάστηκε με μεγάλους Ρωμαϊκούς πανηγυρισμούς και μεγαλόπρεπα δώρα από τα Γοτθικά λάφυρα. Ο Πρίσκος Άτταλος εκφώνησε έναν γαμήλιο λόγο, ένα κλασσικό επιθαλάμιο ποίημα για τη νύφη. Υπό την εξουσία του Αταούλφου, οι Βησιγότθοι δεν μπορούσαν να πουν ότι ήταν κύριοι ενός εγκατεστημένου βασιλείου, ώσπου ο Αταούλφος κατέλαβε τη Ναρβονική (Προβηγκία) και την Τουλούζη το 413. Αν και ο Αταούλφος παρέμεινε Αρειανιστής Χριστιανός, οι σχέσεις του με τον Ρωμαϊκό πολιτισμό συνοψιζόταν από μία Ορθόδοξη Ρωμαϊκή άποψη, με τα λόγια που ο σύγχρονός του Χριστιανός απολογητής Ορόσιος τού θέτει στο στόμα, σύμφωνα με την εξής δήλωση: "Στην αρχή ήθελα να σβήσω το Ρωμαϊκό όνομα και να μετατρέψω όλο το Ρωμαϊκό έδαφος σε Γοτθική αυτοκρατορία: λαχταρούσα η Ρωμανία να γίνει Γοτθία και ο Αταούλφος να γίνει ό,τι ήταν ο Καίσαρας Αύγουστος. Αλλά η μακρά μου εμπειρία μού δίδαξε ότι η ακυβέρνητη αγριότητα των Γότθων δεν θα υποταχθεί ποτέ σε νόμους και πως χωρίς νόμους δεν υπάρχει κράτος. Έτσι με σύνεση επέλεξα μία διαφορετική δόξα: να αναβιώσει το Ρωμαϊκό όνομα με το Γοτθικό σθένος και ελπίζω ότι θα αναγνωριστώ από τους επιγόνους ως ο εμπνευστής μίας Ρωμαϊκής αποκατάστασης, μια και είναι αδύνατο για εμένα να αλλάξω τον χαρακτήρα της Αυτοκρατορίας". Ο στρατηγός του Ονώριου Κωνστάντιος, ο μετέπειτα Αυτοκράτορας της Δύσης Κωνστάντιος Γ΄, δηλητηρίασε τις επίσημες σχέσεις με τον Αταούλφο και απέκτησε την άδεια να κλείσει τα Γαλατικά λιμάνια στη Μεσόγειο. Σε απάντηση ο Αταούλφος αναγνώρισε τον Πρίσκο Άτταλο ως αύγουστο στα Βουρδίγαλα (Μπορντώ) το 414. Αλλά ο ναυτικός αποκλεισμός τού Κωνστάντιου ήταν επιτυχής και το 415 ο Αταούλφος αποσύρθηκε με τον λαό του στη βόρεια Ισπανία. Ο Π. Άτταλος διέφυγε, αλλά έπεσε στα χέρια του Κωνστάντιου και εξορίστηκε στη νήσο Λίπαρι. Η Γάλλα Πλακιδία ταξίδευσε με τον Αταούλφο. Ο γιος του Θεοδόσιος απεβίωσε νήπιο και τάφηκε στην Ισπανία σε ένα επάργυρο φέρετρο, εξαλείφοντας την ευκαιρία για μία Ρωμαιο-Βησιγοτθική γραμμή. Στην Ισπανία ο Αταούλφος αποδέχθηκε λανθασμένα έναν ακόλουθο του Σάρου, αγνοώντας ότι ο άνδρας είχε κρυφή επιθυμία να εκδικηθεί το τέλος τού αγαπητού του προστάτη. Έτσι στο ανάκτορο της Βαρκελώνης ο ακόλουθος τον σκότωσε στο λουτρό του, βάζοντας αιφνίδιο τέλος στη βασιλεία τού Αταούλφου. Βασιλιάς έγινε αμέσως ο αδελφός του Σάρου, ο Σιγέριχος. Επτά ημέρες μετά δολοφονήθηκε από τον Βάλλια, που τον διαδέχθηκε. Κατά τη βασιλεία του τελευταίου, η Γάλλα Πλακιδία επέστρεψε στη Ραβέννα, όπου το 417 με την παρότρυνση του Ονωρίου παντρεύτηκε τον Κωνστάντιο, τον αμείλικτο εχθρό των Γότθων. Οι κύριες πηγές για τη σταδιοδρομία του Αταούλφου είναι ο Παύλος Ορόσιος, τα Χρονικά του Υδάτιου επισκόπου Γαλικίας και του Πρόσπερου της Ακουιτανίας, μαθητή του Αυγουστίνου. Η αυθεντικότητα της δήλωσης που έκανε στη Ναρβονική, όπως την αναφέρει ο Ορόσιος σε μία Ιστορία που γράφτηκε ρητά "εναντίον των παγανιστών" (ολοκληρώθηκε το 417/418) έχει αμφισβητηθεί. Ο Αντόνιο Μαρκέττα συμπεραίνει ότι οι λέξεις είναι πράγματι του Αταούλφου και τις διαχωρίζει από την ερμηνεία τους από τον Ορόσιο, που προετοιμάζει τους αναγνώστες του για το συμπέρασμα ότι οι χριστιανικοί χρόνοι ήταν ευτυχείς και ότι η προφανής αλλαγή της καρδιάς του Αταούλφου οφείλεται στην αγάπη του για τη Γάλλα Πλακιδία, το όργανο της θεϊκής παρέμβασης στο σχέδιο του Θεού για μία αιώνια Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία. Αντίθετα, ο Μαρκέττα θεωρεί τον γάμο αυτόν ως μία σκληρή πολιτική. Νυμφεύτηκε τη Γάλλα Πλακιδία, κόρη του Θεοδοσίου Α΄ Αυτοκράτορα των Ρωμαίων και είχε τέκνο: Θεοδόσιος, απεβ. νήπιο. De Imperatoribus Romanis: Hugh Elton, "Western Roman Emperors of the First Quarter of the Fifth Century" Septimane Wisigothique: "D'où venaient les Wisigoths?" (in French) Edward Gibbon, History of the Decline and Fall of the Roman Empire, chapter 31 Πολυμέσα σχετικά με το θέμα Ataúlfo στο Wikimedia Commons
|
Ο Αταούλφος, γοτθ. At(h)aulf, Atavulf/Atawulf ή Adolf, λατιν. Ataulphus (π. 370 - 15 Αυγούστου 415) από τον Οίκο των Μπαλτ ήταν βασιλιάς των Βησιγότθων (411-415). Κατά τη βασιλεία του μεταμόρφωσε το Βησιγοτθικό κράτος από φυλετικό βασίλειο σε μεγάλη πολιτική δύναμη της Ύστερης Αρχαιότητας.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%91%CF%84%CE%B1%CE%BF%CF%8D%CE%BB%CF%86%CE%BF%CF%82
|
Ραδιοαστρονομία
|
Οι ραδιοαστρονόμοι χρησιμοποιούν διαφορετικές τεχνικές για να παρατηρήσουν ραδιοπηγές, δηλαδή αστρονομικές πηγές που εκπέμπουν στο εύρος της ραδιοκυματικής ζώνης συχνοτήτων ή μηκών κύματος. Εφόσον τα ραδιοτηλεσκόπια καταγράφουν ηλεκτρομαγνητική ακτινοβολία στην περιοχή των ραδιοκυμάτων, ένας ραδιοαστρονόμος μπορεί να κάνει παρατηρήσεις ολικής έντασης και πόλωσης. Επίσης μπορεί να πραγματοποιήσει φασματικές παρατηρήσεις. Επειδή μια ραδιοπηγή απέχει πολύ μεγάλη απόσταση από τη Γη (εκτός από τον Ήλιο μας) η ραδιοκυματική ακτινοβολία που εκπέμπει είναι πολύ ασθενής. Αυτό συμβαίνει γιατί επιπλέον σκεδάζεται, ανακλάται, απορροφάται, διαθλάται από τα μέσα από τα οποία διέρχεται μέχρι τελικά να διαπεράσει την ατμόσφαιρα και να καταγραφεί στη Γη. Για τη λεπτομερή απεικόνιση εκτεταμένων ραδιοπηγών (π.χ. σμήνη γαλαξιών) απαιτείται μεγάλος όγκος δεδομένων από το συμβολόμετρο από τη συνεχή παρακολούθηση τους ανάλογα με το χρόνο που δίνεται για το σκοπό αυτό. Στη συνέχεια τα δεδομένα από όλα τα ραδιοτηλεσκόπια συσχετίζονται και αφαιρούνται/διορθώνονται αλλοιωμένα δεδομένα λόγω π.χ. προβλημάτων ιονόσφαιρας, μηχανικών προβλημάτων κατά τη διάρκεια της παρατήρησης. Έπειτα ο Ραδιοαστρονόμος χρησιμοποιεί πολύπλοκους αλγορίθμους και στατιστική ώστε να αφαιρέσει τον αναπόφευκτο ραδιοθόρυβο όσο το δυνατόν πιο αποτελεσματικά. Η διαδικασία είναι πολύ επίπονη και απαιτεί ταχύτατο υπολογιστικό σύστημα και μεγάλη προσοχή από την πλευρά του επιστήμονα. Οι παρατηρήσεις από την επιφάνεια της Γης περιορίζονται σε μήκη κύματος που μπορούν να περάσουν μέσα από την ιονόσφαιρα. Ειδικά σε χαμηλές συχνότητες, ή μεγάλα μήκη κύματος, η διάδοση περιορίζεται από το μεταβαλλόμενο αυτό στρώμα της ατμόσφαιρας. Τα κύματα που την διαπερνούν έχουν συχνότητες μικρότερες από τη χαρακτηριστική συχνότητα του πλάσματος. Οι υδρατμοί μπορούν να αλλοιώσουν τις ραδιοαστρονομικές παρατηρήσεις σε υψηλότερες συχνότητες. Έτσι κατασκευάζονται ραδιοτηλεσκόπια που διενεργούν παρατηρήσεις σε μήκη κύματος χιλιοστού, σε τόπους με χαμηλή πυκνότητα υδρατμών (π.χ. σε ερήμους) προκειμένου να ελαχιστοποιηθεί η επίδραση των υδρατμών. Η ραδιοαστρονομία έχει βοηθήσει στη σημαντικότατη αύξηση των γνώσεων μας για το Σύμπαν. Ιδίως οδήγησε στην ανακάλυψη της CMB, και νέων κατηγοριών ραδιοπηγών, όπως οι πάλσαρ, και οι ενεργοί γαλαξιακοί πυρήνες (Active Galactic Nuclei, AGN), π.χ. τα κβάζαρ, οι ραδιογαλαξίες, οι Seyferts. Αυτό συμβαίνει επειδή στη ραδιοαστρονομία μπορούμε να παρατηρήσουμε ουράνια σώματα μέσω των πιο ακραίων και ενεργητικών φυσικών διεργασιών στο σύμπαν που δεν είναι ανιχνεύσιμα στην οπτική αστρονομία. Τα ραδιοτηλεσκόπια έχουν χρησιμοποιηθεί για την παρατήρηση κοντινών ραδιοπηγών π.χ. του Ήλιου και της ηλιακής δραστηριότητας. Με δέκτη εκπομπής (radar mode) μπουν να κάνουν χαρτογράφηση των πλανητών με ραντάρ, ενώ σε ψηλές συχνότητες (X-band) μπορούν να κάνουν τηλεπικοινωνίες βαθέως διαστήματος (Deep Space mode). Ραδιοπαράθυρο
|
Η ραδιοαστρονομία είναι κλάδος της Αστροφυσικής που μελετά ουράνια σώματα στα ραδιοκύματα. Η αρχική ανίχνευση των ραδιοκυμάτων από αστρονομική πηγή έγινε στη δεκαετία του 1930, όταν ο Καρλ Τζάνσκυ παρατήρησε την ακτινοβολία που προέρχεται από το Γαλαξία μας. Οι επόμενες παρατηρήσεις εντόπισαν πολλές διαφορετικές αστρονομικές πηγές εκπομπής ραδιοκυμάτων. Αυτές περιλαμβάνουν αστέρια και οι γαλαξίες, καθώς και νέες κατηγορίες, όπως είναι οι ραδιογαλαξίες, τα κβάζαρ, τα πάλσαρ και τα μέιζερ. Η ανακάλυψη της Κοσμικής Μικροκυματικής Ακτινοβολίας Υποβάθρου (Cosmic Microwave Background, CMB), η οποία αποτέλεσε αδιάσειστο στοιχείο για την ύπαρξη της Μεγάλης Έκρηξης, έγινε μέσω της ραδιοαστρονομίας. Η Ραδιοαστρονομία χρησιμοποιεί κεραίες ειδικών επιστημονικών προδιαγραφών για παρατήρηση που ονομάζονται ραδιοτηλεσκόπια. Τα ραδιοτηλεσκόπια μπορούν να παρατηρήσουν την ημέρα, τη νύκτα, με σύννεφα, βροχή, σε συνθήκες ομίχλης, και χιονιού. Τα ραδιοτηλεσκόπια έχουν διάφορα σχήματα και μεγέθη ανάλογα με την επιστημονική παρατήρηση που επιδιώκεται. Με τη μορφή παραβολοειδούς κατόπτρου ("πιάτο") συμπαγούς ή μη, ένα ραδιοτηλεσκόπιο χρησιμοποιείται μεμονωμένα (single dish observations) ή σε τεχνολογικά προηγμένη διασύνδεση με πολλά ραδιοτηλεσκόπια ίδιου τύπου χρησιμοποιώντας την τεχνική της ράδιο-συμβολομετρίας (VLBI technique). Τα επιμέρους ραδιοτηλεσκόπια μπορούν και να είναι σε διαφορετικές χώρες, ή ακόμα και ηπείρους στο ίδιο ημισφαίριο. Mε τη χρήση της συμβολομετρίας επιτυγχάνονται παρατηρήσεις μεγάλης διακριτικής ικανότητας και ευαισθησίας και με τον τρόπο αυτό μπορούμε να παρατηρήσουμε και πιο βαθιά στο σύμπαν και από ένα διαστημικό οπτικό τηλεσκόπιο. Η διακριτική ικανότητα του συμβολομέτρου (interferometer) καθορίζεται από την απόσταση μεταξύ των γεωγραφικά πιο απομακρυσμένων ραδιοτηλεσκοπίων - συνιστωσών του.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A1%CE%B1%CE%B4%CE%B9%CE%BF%CE%B1%CF%83%CF%84%CF%81%CE%BF%CE%BD%CE%BF%CE%BC%CE%AF%CE%B1
|
Λετσίε Γ΄ του Λεσότο
|
Γεννήθηκε με το όνομα David Mohato Bereng Seeiso το 1963. Ο Λετσίε σπούδασε στο Ηνωμένο Βασίλειο, στο Κολέγιο Άπλφορθ και εν συνεχεία στο Εθνικό Πανεπιστήμιο του Λεσότο από όπου απέκτησε τίτλο μπάτσελορ στα Νομικά. Έπειτα φοίτησε στο Πανεπιστήμιο του Μπρίστολ (δίπλωμα στις αγγλικές νομικές σπουδές, 1986), στο Κολέγιο Γούλφσον του Κέμπριτζ (Αναπτυξιακές Σπουδές, 1989) και στο Κολέγιο Γουάιε (Γεωργική Οικονομία). Ολοκλήρωσε τις σπουδές του το 1989, οπότε επέστρεψε στο Λεσότο.Η στέψη του έγινε επίσημα στις 31 Οκτωβρίου 1997 στο Στάδιο Σετσότο. Στην τελετή παρέστη και ο διάδοχος του βρετανικού θρόνου, Κάρολος.Το 2000 κήρυξε τη χώρα του σε συναγερμό φυσικής καταστροφής για την επιδημία HIV/AIDS στη χώρα.Παντρεύτηκε το 2000 την Karabo Mots'oeneng, με την οποία απέκτησε δύο κόρες. Την 1η Δεκεμβρίου 2016 στη Ρώμη, ο βασιλιάς Λετσίε Γ΄ διορίστηκε πρέσβης καλής θέλησης για τη Διατροφή από τον Οργανισμό Γεωργίας και Τροφίμων (FAO).Ο Βασιλιάς έχει ελάχιστες εξουσίες και τα καθήκοντα που ασκεί είναι καθαρά εθιμοτυπικά. Επίσημη βιογραφία στα αγγλικά.
|
Ο Βασιλιάς Λετσίε ο Γ΄ (17 Ιουλίου 1963-) είναι ο βασιλιάς του Λεσότο από το 1996. Διαδέχθηκε τον πατέρα του, βασιλέα Μοσοεσόε Β΄, όταν ο τελευταίος αναγκάστηκε να εξοριστεί, το 1990. Ο πατέρας του αποκαταστάθηκε στο θρόνο το 1995, αλλά σκοτώθηκε το 1996 σε δυστύχημα, οπότε ο Λετσίε έγινε ξανά βασιλιάς.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9B%CE%B5%CF%84%CF%83%CE%AF%CE%B5_%CE%93%CE%84_%CF%84%CE%BF%CF%85_%CE%9B%CE%B5%CF%83%CF%8C%CF%84%CE%BF
|
Ανθρώπινο πέος
|
Το ανθρώπινο πέος από περιγραφική άποψη διακρίνεται σε δύο μοίρες, την περινεϊκή και την ελεύθερη. Η περινεϊκή μοίρα (ρίζα του πέους) είναι το τμήμα του πέους που δεν είναι εμφανές και καταλήγει στον βολβό. Βρίσκεται ακριβώς κάτω από την ηβική σύμφυση και είναι καλυμμένη από τα ανατομικά μόρια του περινέου.Η ελεύθερη μοίρα (κορμός του πέους) αποτελεί το τμήμα που ξεπροβάλλει μπροστά από την ηβική χώρα και αποτελείται από δύο επιφάνειες: την ραχιαία (άνω) και την κοιλιακή ή ουρηθρική (κάτω). Χωρίζεται σε δύο τμήματα, το κυρίως σώμα και την βάλανο, από ένα σαφές όριο που καλείται αυχένας του πέους. Η ελεύθερη μοίρα αποτελείται από τα δύο σηραγγώδη σώματα, το σπογγώδες σώμα της ουρήθρας, το σώμα της βαλάνου και τα περιβλήματα του πέους. Τα δύο σηραγγώδη σώματα, αντίστοιχα προς την ρίζα σχηματίζουν τα σκέλη του πέους, τα οποία είναι στέρεα προσκολλημένα με το ηβικό οστούν. Αντίστοιχα προς τον κορμό, τα δύο σώματα συνενώνονται και σχηματίζουν έναν ενιαίο αποπεπλατυσμένο κύλινδρο, η κορυφή του οποίου καταλήγει στη βάση της βαλάνου. Από ιστολογική άποψη, τα σηραγγώδη σώματα συνίστανται από δοκίδες ινώδους συνδετικού ιστού, μεταξύ των οποίων υπάρχουν χώροι για την υποδοχή του αίματος όταν το πέος είναι σε στύση, παραπέμποντας στην λειτουργία ενός σφουγγαριού.Το σπογγώδες σώμα της ουρήθρας εμφανίζει μια διευρυμένη περιοχή στην ρίζα του πέους που ονομάζεται βολβός, ενώ στον κορμό πορεύεται κάτω από τα δύο σηραγγώδη σώματα, μέχρι να καταλήξει στο σώμα της βαλάνου. Το σπογγώδες σώμα διελαύνεται στο κέντρο του από την ουρήθρα. Κατά τη στύση παραμένει εύκαμπτο, ώστε να αποτρέπεται η συμπίεση της ουρήθρας από τα σηραγγώδη σώματα και να διατηρείται ευρύχωρη για την έξοδο του σπέρματος. Στην κορυφή του πέους εμφανίζεται ένα στρογγυλεμένο σώμα που ονομάζεται βάλανος ή κεφαλή του πέους. Η βάλανος επενδύεται εξωτερικά από βλεννογόνο μεμβράνη. Στην βάση της σχηματίζεται ένα ελαφρώς διογκωμένο χείλος που ονομάζεται στεφάνη και στην κορυφή της βρίσκεται το στόμιο της ουρήθρας. Κατά τη στύση, όταν το πέος γίνεται σκληρό και άκαμπτο, το σώμα της βαλάνου είναι μαλακότερο για να απορροφά τις πιέσεις κατά τη συνουσία.Τα περιβλήματα του πέους είναι η πόσθη (εξωτερικά) και η περιτονία (εσωτερικά). Η πόσθη αποτελεί το δέρμα που καλύπτει την ελεύθερη μοίρα και εμφανίζει στην κάτω επιφάνεια την ραφή του πέους. Το τμήμα της πόσθης που καλύπτει τη βάλανο ονομάζεται ακροποσθία. Η συγκεκριμένη δομή προστατεύει την βάλανο από τριβές, ενώ από την εφηβεία και έπειτα είναι αρκετά χαλαρή επιτρέποντας την εύκολη αποκάλυψή της όταν χρειάζεται. Ο χαλινός του πέους είναι μια δερματική πτυχή, η οποία βρίσκεται στην κάτω επιφάνεια της βαλάνου και την συνδέει με την ακροποσθία και το σώμα του πέους. Ο χαλινός έχει ελαστικότητα και βοηθά στην ανάσυρση της ακροποσθίας, ώστε να αποκαλύπτεται η βάλανος και στην αυτόματη επαναφορά του δέρματος μετά την στύση. Η περιτονία αποτελεί ένα πέταλο ινώδους συνδετικού ιστού που περιβάλλει τα σηραγγώδη σώματα κάτω από το δέρμα της πόσθης. Οι μύες του περινέου που σχετίζονται με τη λειτουργία του πέους είναι ο βολβοσηραγγώδης και οι ισχιοσηραγγώδεις μύες. Ο βολβοσηραγγώδης μυς περιβάλλει τον βολβό του σηραγγώδους σώματος της ουρήθρας και συμβάλλει στην ανόρθωση και τις συσπάσεις του πέους. Οι ισχιοσηραγγώδεις μύες πορεύονται κάτω από κάθε σκέλος του πέους. Στύση ονομάζεται το φαινόμενο, κατά το οποίο το πέος γίνεται παχύτερο, επιμηκέστερο και θερμότερο. Η διαδικασία της στύσης περιλαμβάνει πλήρωση των σηραγγωδών σωμάτων με αίμα από τις αρτηρίες του πέους και παρεμπόδιση της παροχέτευσής του από τις φλέβες. Η παρεμπόδιση της παροχέτευσης του αίματος οφείλεται στην απόφραξη των φλεβών λόγω της πίεσης πάνω στην περιτονία και στην σύσπαση του βολβοσηραγγώδους και των ισχιοσηραγγωδών μυών. Η στύση είναι ακούσιο αντανακλαστικό φαινόμενο και προκαλείται από αισθητικά η φαντασιακά ερεθίσματα (οπτικές, ακουστικές ή φαντασιακές ερωτικές παραστάσεις) ή από ερεθίσματα που προέρχονται από τη βάλανο (προστριβή του πέους). Τα ερεθίσματα αυτά αναλύονται στον φλοιό του εγκεφάλου και διεγείρουν το βασικό γενετησιακό κέντρο (μεταιχμιακό σύστημα) που βρίσκεται στον υποθάλαμο. Το κέντρο αυτό αλληλεπιδρά με το κέντρο της στύσης, που βρίσκεται στην ιερή μοίρα του νωτιαίου μυελού. Το τελευταίο μέσω των νευρικών ώσεων προκαλεί την είσοδο του αίματος στα σηραγγώδη σώματα.Παρότι η στύση ταυτίζεται με την ερωτική διέγερση, μπορεί επίσης να συμβεί σε καταστάσεις χωρίς ερωτικό περιεχόμενο. Οι αυθόρμητες στύσεις συμβαίνουν συχνά κατά την εφηβεία λόγω της τριβής με τα ρούχα, ορμονικών διακυμάνσεων, γεμάτης ουροδόχου κύστης, νευρικότητας κ.λπ. Είναι φυσιολογικό να εμφανίζονται στύσεις κατά τη διάρκεια του ύπνου, οι οποίες εάν συνοδεύονται από εκσπερμάτιση ονομάζονται ονείρωξη. Το πέος σε στύση μπορεί να εμφανίζει ελαφρά κλίση στα αριστερά, προς τα πάνω ή άλλη κατεύθυνση. Η λειτουργική σημασία της στύσης είναι η επίτευξη της συνουσίας με την εναπόθεση του σπέρματος στο βάθος του γυναικείου κόλπου κοντά στον τράχηλο της μήτρας. Εκσπερμάτιση ονομάζεται η εξώθηση του σπέρματος από το πέος μέσω της ουρήθρας. Αποτελεί αντανακλαστικό φαινόμενο που συχνά προκύπτει ως αποτέλεσμα σεξουαλικής διέγερσης και συνοδεύεται από οργασμό. Το φαινόμενο ελέγχεται από το κεντρικό νευρικό σύστημα, από ένα κέντρο στην οσφυϊκή μοίρα του νωτιαίου μυελού που ενεργοποιείται λόγω της συνεχιζόμενης σεξουαλικής διέγερσης. Η διαδικασία της εκσπερμάτισης διακρίνεται σε δύο φάσεις: Προώθηση του σπέρματος: σε αυτή τη φάση προκαλούνται συσπάσεις της επιδιδυμίδας, του προστάτη και του σπερματικού πόρου μεταφέροντας το σπέρμα στον αγωγό της ουρήθρας. Κατά τη φάση αυτή η εκσπερμάτιση είναι αναπόφευκτη. Η παλινδρόμηση του σπέρματος προς την ουροδόχο κύστη αποτρέπεται από τη σύσπαση του έσω σφιγκτήρα της ουροδόχου κύστης. Ιδίως εκσπερμάτιση: σε αυτή τη φάση το σπέρμα εξέρχεται από το έξω στόμιο της ουρήθρας με τις ρυθμικές συσπάσεις του βολβοσηραγγώδους μυ, που προκαλούνται από τον οργασμό ανά περίπου 0.8 δευτερόλεπτα. Λόγω των ρυθμικών συσπάσεων η εξακόντιση του σπέρματος από το στόμιο της ουρήθρας γίνεται κατά κύματα. Στους άνδρες η αποβολή των ούρων από το σώμα γίνεται μέσω του πέους. Η ουροδόχος κύστη αδειάζει μέσω της ουρήθρας, η οποία διαπερνά τον αδένα του προστάτη, τον κορμό του πέους και καταλήγει στο στόμιο της ουρήθρας. Στη ρίζα του πέους βρίσκεται ο έξω σφιγκτήρας μυς, ο οποίος αποτελείται από γραμμωτό μυϊκό ιστό και σε υγιείς άνδρες μπορεί να συσπασθεί εκούσια. Η χαλάρωση του σφιγκτήρα επιτρέπει στα ούρα να εξέλθουν από το σώμα.Φυσιολογικά, η ούρηση περιλαμβάνει συντονισμό μεταξύ του κεντρικού, του αυτόνομου και του σωματικού νευρικού συστήματος. Στα βρέφη η ούρηση εμφανίζεται ως ακούσιο αντανακλαστικό. Κατά τη διάρκεια της στύσης τα κέντρα του εγκεφάλου που είναι υπεύθυνα για την ούρηση εμποδίζουν την χαλάρωση των μυών του σφιγκτήρα, ώστε να αποτρέψουν την έξοδο των ούρων κατά την εκσπερμάτιση. Με αυτόν τον τρόπο διαχωρίζονται η λειτουργία της ούρησης από την αναπαραγωγική λειτουργία του πέους. Το πέος αναπτύσσεται από το γεννητικό φύμα, μια φαλλική δομή που σχηματίζεται στο έμβρυο κατά τις αρχικές εβδομάδες της κύησης. Κατά την ανάπτυξη του αναπαραγωγικού συστήματος το φύμα επιμηκύνεται και εξελίσσεται σε πέος λόγω της έκθεσής του σε ανδρικές ορμόνες (ανδρογόνα). Η παρουσία του χρωμοσώματος Υ στο αρσενικό έμβρυο θα μετατρέψει τις γονάδες σε όρχεις. Η πλήρης εξωτερική διαφοροποίηση των οργάνων αρχίζει περίπου την 8η εβδομάδα μετά τη σύλληψη και ολοκληρώνεται γύρω στην 12η εβδομάδα. Με την έναρξη της εφηβείας ξεκινά η σεξουαλική ωρίμανση των αναπαραγωγικών οργάνων. Η έκκριση τεστοστερόνης προκαλεί την διόγκωση του πέους, του οσχέου και των όρχεων. Ταυτόχρονα ξεκινά η παραγωγή σπέρματος, αναπτύσσεται η ηβική τρίχα, ενώ μπορεί να παρατηρηθεί ελαφρά σκούρυνση του δέρματος. Μια μεγάλης κλίμακας μελέτη που αξιολόγησε το μέγεθος του πέους σε αγόρια ηλικίας 17 έως 19 ετών δεν βρήκε σημαντική διαφορά στο μέσο μέγεθος ανάμεσα στις ηλικίες. Από αυτό συμπεραίνεται ότι η βασική ανάπτυξη του πέους συνήθως ολοκληρώνεται γύρω στην ηλικία των 17 ετών. Στυτική δυσλειτουργία Η στυτική δυσλειτουργία είναι η αδυναμία ανάπτυξης ή διατήρησης ικανοποιητικής στύσης κατά τη διάρκεια της σεξουαλικής δραστηριότητας. Στην διαδικασία της στύσης συμμετέχουν ο εγκέφαλος, ορμόνες, νεύρα, μύες, συναισθήματα και ανώτερες ψυχικές λειτουργίες, όπως αισθήσεις, μνήμη και προσοχή. Μια διαταραχή σε αυτήν τη διαδικασία μπορεί να επηρεάσει την στύση. Η αδυναμία διατήρησης μιας στύσης μπορεί να οφείλεται τόσο σε οργανικούς/σωματικούς, όσο και ψυχολογικούς παράγοντες ή συνδυασμό και των δύο.Τα κυριότερα οργανικά αίτια είναι καρδιαγγειακές παθήσεις, διαβήτης, νευρολογικά προβλήματα, ορμονικές ανεπάρκειες (υπογοναδισμός), παρενέργειες φαρμάκων, αλκοολισμός κ.λπ. Τα ψυχολογικά αίτια περιλαμβάνουν σκέψεις και συναισθήματα (π.χ. άγχος επίδοσης, διάσπαση προσοχής κ.λπ.) και όχι φυσική αδυναμία. Συνήθως το πρόβλημα είναι καθαρά ψυχολογικό σε υγιείς άντρες κάτω των 40 ετών. Για τους άνδρες άνω των 50 ετών το πρόβλημα είναι συχνότερα οργανικό. Η δυσλειτουργία μπορεί να έχει ψυχολογικές συνέπειες, όπως επίδραση στις σχέσεις ή στην αυτοεικόνα. Η στυτική δυσλειτουργία δεν αποτελεί πάθηση ή ένδειξη γενικευμένης σεξουαλικής ανικανότητας. Μια περιστασιακή αδύναμη στύση, ιδίως χωρίς παρουσία ισχυρού ερωτικού ερεθίσματος, δεν αποτελεί δείγμα στυτικής δυσλειτουργίας. Υπολογίζεται ότι περίπου το 40% των ανδρών άνω των 40 ετών μπορεί να βιώσει κάποια μορφή δυσλειτουργίας, τουλάχιστον περιστασιακά. Η θεραπεία πρώτης γραμμής είναι η λήψη φαρμάκων PDE5 (αναστολείς της Φωσφοδιεστεράσης τύπου 5), όπως η σιλδεναφίλη. Άλλες μορφές αντιμετώπισης περιλαμβάνουν συνεδρία με σεξολόγο (για ψυχογενή αίτια), ορμονοθεραπεία (λήψη τεστοστερόνης), ενδοσηραγγώδεις ενέσεις κ.λπ. Ο αυνανισμός του άνδρα είναι η διαδικασία, κατά την οποία φτάνει σε οργασμό και εκσπερματώνει χωρίς να συνευρίσκεται με ερωτικό σύντροφο. Συνήθως γίνεται με την μηχανική κίνηση του χεριού επάνω στο πέος. Προφύλαξη/Προφυλακτικό Τα προφυλακτικά μέτρα λαμβάνονται κατά τη διάρκεια της συνουσίας τόσο από τον άντρα, όσο και τη γυναίκα. Το δημοφιλέστερο μέτρο αντισύλληψης που εφαρμόζεται στον άνδρα είναι το κοινό προφυλακτικό.Το συγκεκριμένο μέτρο είναι από τα ελάχιστα που αποτρέπουν μια ανεπιθύμητη εγκυμοσύνη και προστατεύουν παράλληλα από την μετάδοση αφροδίσιων νοσημάτων (όπως το AIDS). Συνήθως συνδυάζεται με σπερματοκτόνα. ΠεριτομήΠεριτομή ονομάζεται η αποκοπή (αφαίρεση) της ακροποσθίας, της πτύχωσης του δέρματος που καλύπτει τη βάλανο του πέους, συνήθως για θρησκευτικούς λόγους (το απαιτεί η εβραϊκή και η μουσουλμανική θρησκεία) ή σπανιότερα για αντιμετώπιση της φίμωσης. Αρχαιότητα Από το παρελθόν το πέος έχει λάβει ισχυρή σημασία ως σύμβολο της γονιμότητας και χρησιμοποιούταν σε θρησκευτικές τελετές για την αύξηση της αναπαραγωγικής ικανότητας των ανδρών. Ο Πρίαπος, ο οποίος αντιπροσωπεύεται με ένα μεγάλο πέος, ήταν θεός της γονιμότητας, προστάτης των υποζυγίων και οικόσιτων ζώων, των καρποφόρων φυτών, των κήπων και των ανδρικών γεννητικών οργάνων. Κλειτορίδα Αιδοίο Αυνανισμός Πεολειχία Περιτομή Προφυλακτικό ΈρωταςΠολιτιστικά Πρίαπος, αρχαία ελληνική φαλλική θεότητα Μουτούνους Τουτούνους, αντίστοιχη ρωμαϊκή θεότητα Φασίνους, ρωμαϊκή φαλλική παράδοση Τιντινναμπούλουμ (αρχαία Ρώμη), ρωμαϊκή φαλλική παράδοση Τυρναβίτικο καρναβάλι, ετήσιο καρναβάλι με λατρεία του φαλλού
|
Το ανθρώπινο πέος είναι το εξωτερικό γεννητικό όργανο του άνδρα. Στον άνθρωπο και στα άλλα θηλαστικά αποτελεί ταυτόχρονα τμήμα της αποχετευτικής μοίρας του ουροποιητικού συστήματος και της εκφορητικής μοίρας του αναπαραγωγικού συστήματος. Η κύρια λειτουργία του πέους είναι η εναπόθεση του γενετικού υλικού στον κόλπο της γυναίκας και η απομάκρυνση των ούρων από το σώμα. Η ελεύθερη μοίρα του πέους αποτελείται από τα δύο σηραγγώδη σώματα και το σπογγώδες σώμα της ουρήθρας. Τα εξωτερικά περιβλήματα του πέους είναι η πόσθη, η οποία περιβάλλει τον κορμό, και η ακροποσθία, η οποία καλύπτει την κεφαλή του πέους. Το πέος μαζί με το όσχεο που περιβάλλει τους όρχεις αποτελούν τα κύρια εξωτερικά όργανα του ανδρικού αναπαραγωγικού συστήματος.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%91%CE%BD%CE%B8%CF%81%CF%8E%CF%80%CE%B9%CE%BD%CE%BF_%CF%80%CE%AD%CE%BF%CF%82
|
Μίρτσεα Ντιάκονου
|
Γεννημένος στο Βλαντέστι, στην κομητεία Άρτζες, αποφοίτησε από το γυμνάσιο στο Καμπουλούνγκ το 1967 και την Ακαδημία Θεατρικών Τεχνών και Κινηματογράφου Καρατζιάλε του Βουκουρεστίου το 1971. Το 1980 παντρεύτηκε την Νταϊάνα Λουπέσκου, η οποία ήταν ηθοποιός. Το ζευγάρι έχει δύο παιδιά.Ο Ντιάκονου έκανε το ντεμπούτο του στο θέατρο ένα χρόνο πριν τελειώσει το πανεπιστήμιο, στο Θέατρο Μπουλάντρα, στο Η Άρπα της Χλόης του Τρούμαν Καπότε. Το ντεμπούτο του στην οθόνη έγινε στο Πέτρινος γάμος (1972) του Νταν Πίτσα. Αργότερα θα εμφανιστεί στο Φίλιππος ο Καλός (1975) του ίδιου σκηνοθέτη. Άλλοι σκηνοθέτες με τους οποίους έχει δουλέψει είναι οι Αλεξάντρου Τάτος ( Κόκκινα Μήλα, 1975, Σεκάνς, 1982, και Το Μυστικό του Μυστικού Όπλου, 1988 ), Βιργίλιος Καλοτέσκου ( Δελτίο Ταυτότητας Βουκουρέστι, 1982 και Επαναλαμβανόμενος Γάμος, 1985 ) Ασφάλτινο Τανγκό, 1996 και Φιλανθρωπία, 2002) και Καταλίν Μιτουλέσκου (Ο τρόπος που πέρασα το τέλος του κόσμου, 2006). Συνολικά, έχει εμφανιστεί σε περισσότερες από εξήντα ταινίες. Ο Ντιάκονου δούλεψε με τον Λουτσιάν Πιντιλίε τόσο στον κινηματογράφο (το 1981 Γιατί χτυπούν οι καμπάνες, Μυθικέ;) όσο και στο θέατρο: Ο Κυβερνητικός Επιθεωρητής του Γκόγκολ στο θέατρο Μπουλάντρα και του Σαίξπηρ Όπως σας αρέσει στο Θέατρο Νοτταρά. Ο Λίβιου Τσιουλέι τον προσέλαβε στο Μπουλάντρα το 1972 και παρέμεινε εκεί για μια δεκαετία, πριν μετακομίσει στο θέατρο Νοτταρά. Στο Μπουλάντρα, εμφανίστηκε στα Δωδέκατη Νύκτα και Η Τρικυμία, και τα δύο υπό τη διεύθυνση του Τσιουλέι και στο Κρύο του Μάριν Σορέσκου, σε σκηνοθεσία Νταν Μίκου. Στο Νοτταρά, εμφανίστηκε στο Το Δάσος του Αλεξάντρ Οστρόβσκι, στο Η τελευταία μπάλα, μετά το Δάσος των Κρεμασμένων του Λίβιου Ρεμπρεάνου και στο Ένα πρωινό του Μιχάι Ισπιρέσκου. Έγινε διευθυντής του θεάτρου Νοτταρά το 2004, εργαζόμενος σ' αυτή τη θέση μέχρι την παραίτησή του το 2011. Συμμετείχε στη Ρουμανική Επανάσταση. Έκανε πρόβες σε ένα θεατρικό έργο στη Νοτταρά, όταν ξεκίνησε η τελευταία ομιλία του Νικολάε Τσαουσέσκου στις 21 Δεκεμβρίου 1989. Κατά τη διάρκεια της ημέρας, ο ίδιος και οι συνάδελφοί του οργάνωσαν φοιτητές να πάνε στα εργοστάσια της περιοχής και να προτρέψουν τους εργαζόμενους να κηρύξουν άμεση απεργία. Πέρασε τη νύχτα σε εξωτερικούς χώρους με φοιτητές, πιστεύοντας ότι, αν και η εξέγερση δεν είχε γνωστούς ηγέτες που μπορούσαν να εμπιστευτούν, το πλήθος αναγνώριζε τουλάχιστον τα πρόσωπα των δημοφιλών ηθοποιών. Κατά τη διάρκεια της νύχτας, η μυστική αστυνομία Σεκουριτάτε πυροβόλησε μέσα από τα παράθυρα των διαμερισμάτων, ενώ το επόμενο πρωί, ο Ντιάκονου είδε ότι οι πράκτορες είχαν σκοτώσει αθόρυβα ανθρώπους με σιδερογροθιές. Ωστόσο, σύντομα παρατήρησε ότι μια επανάσταση βρισκόταν σε πλήρη εξέλιξη, οι λεωφόροι που οδηγούσαν στο κέντρο της πόλης γεμάτες με εργάτες, που προχωρούσαν και είχαν παγιδεύσει δύο τανκς, το ένα από τα οποία πήγε στο κτήριο της Κεντρικής Επιτροπής από το οποίο είχε μιλήσει ο Τσαουσέσκου την προηγούμενη μέρα. Αργότερα, ήταν ανάμεσα σε πολλές φιγούρες, που εμφανίστηκαν μπροστά σε ένα μικρόφωνο στην Πλατεία του Παλατιού. Απευθυνόμενος σε ένα πλήθος που φώναζε συνθήματα κατά του Τσαουσέσκου, επανέλαβε την έκκληση για ηρεμία. Την επόμενη χρονιά, ήταν ιδρυτικό μέλος του Ιδρύματος Συμμαχίας Πολιτών. Το 1990 έγινε ο πρώτος ηθοποιός της χώρας, που παραιτήθηκε από το συμβόλαιό του με ένα θέατρο και έγινε ελεύθερος επαγγελματίας. Άλλα θέατρα με τα οποία έχει εμφανιστεί περιλαμβάνουν το Θέατρο Μούντι και το Εθνικό Θέατρο Βουκουρεστίου. Δίδαξε υποκριτική στο Alma Mater του μεταξύ 1977 και 1978, και ξανά από το 1991 έως το 1998. Έγραψε τρία βιβλία που δημοσιεύθηκαν υπό το κομμουνιστικό καθεστώς. Το πρώτο, Η πασχαλίτσα (1977), είναι ένας τόμος διηγημάτων. Το δεύτερο, Μαζί μας, όταν έρθει ο χειμώνας, εκδόθηκε αρχικά ως παιδικό βιβλίο το 1980 και επανεκδόθηκε ως μυθιστόρημα για ενήλικες το 2013. Το τρίτο, Η υφασμάτινη καρέκλα του ηθοποιού (1985), περιλαμβάνει σκίτσα για τον θεατρικό κόσμο. Ήταν υποχρεωμένος να ενταχθεί στο Ρουμανικό Κομμουνιστικό Κόμμα κατά τη διάρκεια του δεύτερου έτους του πανεπιστημίου, λόγω των υψηλών βαθμών που είχε πετύχει. Ο Ντιάκονου ξεκίνησε την πολιτική του καριέρα το 2008, όταν εξελέγη στη Γερουσία της κομητείας Άρτζες ως μέλος του Εθνικού Φιλελεύθερου Κόμματος (PNL). Ενώ ήταν εκεί, υπηρέτησε στην επιτροπή πολιτισμού. Η θητεία του έληξε στις επόμενες εκλογές. Τον Μάιο του 2012, διορίστηκε Υπουργός Πολιτισμού στο νέο υπουργικό συμβούλιο του Βίκτορ Πόντα, αλλά αναγκάστηκε να παραιτηθεί τον επόμενο μήνα, όταν το Ανώτατο Ακυρωτικό Δικαστήριο και Δικαιοσύνη έκρινε ότι υπήρχε σύγκρουση συμφερόντων μεταξύ της υπουργικής του θέσης και της διευθυντικής του θέσης στο θέατρο. Την ίδια χρονιά, έγινε αντικείμενο έρευνας από εισαγγελείς, επειδή βοήθησε να προσληφθεί η σύζυγός του ως σκηνοθέτης στο Θέατρο Νοτταρά το 2007, παρά το γεγονός ότι δεν πληρούσε τα απαραίτητα προσόντα. Τον Μάρτιο του 2014, όταν το PNL απέτυχε να τον συμπεριλάβει στη λίστα των υποψηφίων του για τις εκλογές για το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο εκείνης της χρονιάς, ο Ντιάκονου αποφάσισε να θέσει υποψηφιότητα ως ανεξάρτητος. Παρόλο που η υποψηφιότητά του απορρίφθηκε αρχικά από τις εκλογικές αρχές επειδή η δικαστική απόφαση του 2012 τον είχε κρίνει μη επιλέξιμο για πολιτικό αξίωμα, ένα εφετείο τον τοποθέτησε στο ψηφοδέλτιο, διαπιστώνοντας ότι μπορούσε στην πραγματικότητα να είναι υποψήφιος για άλλα αξιώματα εκτός από αυτό που εμπλέκεται στην παλαιότερη υπόθεση (δηλαδή Γερουσιαστής). Κατά τη διάρκεια της εκστρατείας, δημιούργησε την εικόνα ενός ανεξάρτητου διωκόμενου από γραφειοκρατικούς θεσμούς αποφασισμένος να τον κρατήσει εκτός αξιώματος, επωφελούμενος από την ευνοϊκή κάλυψη των μέσων ενημέρωσης. Κέρδισε περίπου 380.000 ψήφους ή το 6,8% των ψήφων σε εθνικό επίπεδο (πριν από δύο πολιτικά κόμματα που κέρδισαν έδρες), εξασφαλίζοντάς του μια θητεία ως ευρωβουλευτής. Ως ανεξάρτητος, έπρεπε να κερδίσει μόνο το 3,1% των ψήφων, για να εξασφαλίσει μια έδρα. Έλαβε διψήφια ποσοστά στις κομητείες της Κωνστάντζας (13,3%) και του Μποτοσάνι (10,4%). Θεωρείται ότι έχει διαβρώσει σημαντικά την ψήφο του PNL, με ένα μέλος του κόμματος, τον Νικολάε Ρόμπου, να ισχυρίζεται ότι ο Ντιάκονου μείωσε την απόδοσή του σχεδόν στο μισό. Στη νομοθετική περίοδο 2014–2019 του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου, συμμετείχε στην Ομάδα Συμμαχία Φιλελευθέρων και Δημοκρατών για την Ευρώπη και ήταν αντιπρόεδρος της Επιτροπής Πολιτισμού. Τον Αύγουστο του 2019, ο Ντιάκονου μπήκε στην προεδρική κούρσα ως ανεξάρτητος. Στη συνέχεια, οι ALDE και PRO Romania σχημάτισαν μια εκλογική συμμαχία για την υποστήριξη του Ντιάκονου , που ονομάζεται "Un Om" ("ένας άνθρωπος" ή "ένας άνθρωπος"). Οι προτάσεις του περιελάμβαναν την επέκταση του πυρηνικού σταθμού Τσερναβόντα και τη διάσωση του ηλεκτρικού σταθμού Ροβινάρι, την κατασκευή και αναζωογόνηση λιμανιών και γεφυρών του ποταμού Δούναβη, με πόρους της Ευρωπαϊκής Ένωσης, την ενοποίηση μικρών εκμεταλλεύσεων σε μεγαλύτερες, πιο κερδοφόρες εκμεταλλεύσεις και μια αυστηρότερη προσέγγιση στη σχολική πειθαρχία, όπως η απαγόρευση των κινητών τηλεφώνων και η επαναφορά των στολών. Όσον αφορά την εξωτερική πολιτική, κάλεσε τη Ρουμανία να διαδραματίσει ισχυρότερο ρόλο εντός της ΕΕ και του ΝΑΤΟ, επιβεβαιώνοντας παράλληλα τη συμμαχία της χώρας με τις Ηνωμένες Πολιτείες. Οι πολιτικές του στόχευαν σε ένα αγροτικό εκλογικό σώμα που νοσταλγούσε τη δεκαετία του 1990 και τις αρχές της δεκαετίας του 2000, όταν ο Ιόν Ιλιέσκου ήταν πρόεδρος. Ο Ντιάκονου τερμάτισε στην τέταρτη θέση, με σχεδόν 9% των ψήφων. Șugubina (1977), Editura Albatros La noi, când vine iarna (1980), Editura Ion Creangă ; 2013, Editura Polirom Scaunul de pânză al actorului (1985), Editura Meridiane
|
Ο Μίρτσεα Ντιάκονου Ρουμάνικη προφορά: ˈmirt͡ʃe̯a diˈakonu ; γεννημένος στις 24 Δεκεμβρίου 1949) είναι Ρουμάνος ηθοποιός, συγγραφέας και πολιτικός. Εμφανίστηκε για πρώτη φορά στη σκηνή το 1970 και στην οθόνη δύο χρόνια μετά. Ο Ντιάκονου ακολούθησε μια μακρά καριέρα και στο θέατρο και στον κινηματογράφο, συνεργαζόμενος με μια σειρά από εξέχοντες σκηνοθέτες. Έπαιξε σε περίπου εξήντα ταινίες μέχρι τη δεκαετία του 2000 και συνέχισε να παίζει στο θέατρο κατά τη διάρκεια της δεκαετίας, που ακολούθησε. Έλαβε μέρος στη Ρουμανική Επανάσταση. Το 2008, εισήλθε στην εκλογική πολιτική, έγινε γερουσιαστής και στη συνέχεια υπηρέτησε μια θητεία ως μέλος του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου. Το 2019, έθεσε υποψηφιότητα για πρόεδρος, καταλαμβάνοντας την τέταρτη θέση.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9C%CE%AF%CF%81%CF%84%CF%83%CE%B5%CE%B1_%CE%9D%CF%84%CE%B9%CE%AC%CE%BA%CE%BF%CE%BD%CE%BF%CF%85
|
Σαχίμπα Γκαφάροβα
|
Η Σαχίμπα Γκαφάροβα γεννήθηκε στις 19 Μαρτίου 1955 στο Σαμκίρ. Αποφοίτησε από τη Σχολή Ρωσικής Γλώσσας και Λογοτεχνίας του Παιδαγωγικό Ινστιτούτο Ρωσικής Γλώσσας και Λογοτεχνίας του Αζερμπαϊτζάν και από τη Σχολή Αγγλικής Φιλολογίας του Παιδαγωγικό Ινστιτούτο Ξένων Γλωσσών του Αζερμπαϊτζάν. Το 1978–1981 εργάστηκε ως καθηγήτρια δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης στο Σαμκίρ. Το 1981-2020 εργάστηκε ως βοηθός εργαστηρίου, καθηγητής, ανώτερος καθηγητής, αναπληρωτής καθηγητής, καθηγητής του Παιδαγωγικού Ινστιτούτου Ρωσικής Γλώσσας και Λογοτεχνίας του Αζερμπαϊτζάν, πρύτανης του Τμήματος της Δυτικής Γλώσσας του Δυτικού Πανεπιστημίου, επικεφαλής του τμήματος ευρωπαϊκών γλωσσών του Σλάβικου Πανεπιστημίου του Μπακού . Το 2004–2020 η Σαχίμπα Γκαγάροβα εργάστηκε ως Αντιπρύτανης Διεθνών Σχέσεων του Σλαβικού Πανεπιστημίου του Μπακού. Από το 2006 έως το 2007, εργάστηκε στο Ινστιτούτων Γυναικείων και Φυλετικών Σπουδών του Πανεπιστήμιο του Μίσιγκαν στο πλαίσιο του προγράμματος υποτροφιών Φούλμπραϊτ του Υπουργείου Εξωτερικών των ΗΠΑ. Από το 2013 έως το 2015, προήδρευσε των υποεπιτροπών της Κοινοβουλευτικής Συνέλευσης του Συμβουλίου της Ευρώπης για την ισότητα των φύλων και τον ρατσισμό και την ξενοφοβία. Το 2015-2020, διετέλεσε Αναπληρώτρια Πρόεδρος της Επιτροπής Οικογένειας, Γυναικών και Παιδιών της Εθνικής Συνέλευσης.Την περίοδο 2015–2017 ήταν Πολιτική Συντονίστρια της Κοινοβουλευτικής Συνέλευσης του Κοινοβουλευτικού Δικτύου «Γυναίκες χωρίς βία» του Συμβουλίου της Ευρώπης, εισηγήτρια για τη βία κατά των γυναικών, Πρόεδρος της Επιτροπής Μετανάστευσης, Προσφύγων και Εσωτερικών Μεταναστών της Κοινοβουλευτικής Συνέλευσης του Συμβουλίου της Ευρώπης, και μέλος του Προεδρείου. Το 2018-2020, ήταν η επικεφαλής της αντιπροσωπείας του Αζερμπαϊτζάν στην Κοινοβουλευτική Συνέλευση Euronest.Η Σαχίμοα Γκαφάροβα είναι μέλος του κόμματος του Νέου Αζερμπαϊτζάν από το 2004 και αναπληρώτρια της 4ης, 5ης και 6ης συσκέψεων της Εθνικής Συνέλευσης. Βραβευμένη δασκάλα της Δημοκρατίας του Αζερμπαϊτζάν - 14 Δεκεμβρίου 2016. «Azərbaycan Respublikası Milli Məclisinin Mədəniyyət komitəsi üzvlərinin seçilməsi haqqında AZƏRBAYCAN RESPUBLİKASI MİLLİ MƏCLİSİNİN QƏRARI». e-qanun.az. 7 Δεκεμβρίου 2010. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 16 Σεπτεμβρίου 2020. Ανακτήθηκε στις 16 Σεπτεμβρίου 2020. «Bakı Slavyan Universitetinin əməkdaşlarına fəxri adların verilməsi haqqında Azərbaycan Respublikası Prezidentinin Sərəncamı». president.az. 14 Δεκεμβρίου 2016. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 16 Σεπτεμβρίου 2020. Ανακτήθηκε στις 16 Σεπτεμβρίου 2020.
|
Η Σαχίμπα Αλί γκίζι Γκαφάροβα (αζερικά: Sahibə Əli qızı Qafarova, γενν. 19 Μαρτίου 1955) είναι καθηγήτρια, Διδάκτωρ Φιλολογίας, Βουλευτής και Πρόεδρος της Εθνικής Συνέλευσης του Αζερμπαϊτζάν.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A3%CE%B1%CF%87%CE%AF%CE%BC%CF%80%CE%B1_%CE%93%CE%BA%CE%B1%CF%86%CE%AC%CF%81%CE%BF%CE%B2%CE%B1
|
Ιωάννης Α΄ του Αρμανιάκ
|
Ήταν γιος του Bερνάρδου ΣΤ΄ κόμη του Αρμανιάκ και της Σεσίλια Ροντέζ, κόρης του Ερρίκου Β΄ κόμη του Ροντέζ. Το καλοκαίρι του 1337, με το ξεκίνημα του Εκατοναετούς Πολέμου, παρέσχε ένα σώμα 6.000 ανδρών για την εκστρατεία του Ραούλ Α΄ κόμη του Ε, κοντόσταυλου της Γαλλίας, στη Γασκώνη. Τον Ιούλιο του 1338 παρακολούθησε μία γενική διάσκεψη στο Λα Ρεόλ, αλλά πριν επιτύχει κάτι, ο Ιωάννης Α΄ και ο φίλος του γενικός στρατηγός στον νότο, ο Γκαστόν Γ΄ κόμης της Φουά, κλήθηκαν βόρεια για να βοηθήσουν στην αντιμετώπιση της αναμενόμενης εισβολής στη Βόρεια Γαλλία από τον Εδουάρδο Γ΄ της Αγγλίας. Καθώς η απειλή αυτή γινόταν πιο αδύναμη, η γαλλική επίθεση στο νότο επαναλήφθηκε με την πολιορκία της Πεν-ντ'Αζεναί τον Νοέμβριο από τον Ιωάννη της Βοημίας και τον κόμη της Φουά. Ο Ιωάννης παρέσχε 1.200 άνδρες γι' αυτή την πολιορκία, η οποία τελείωσε με την παράδοση της πόλης, όχι όμως του κάστρου. Μέσα σε αυτά τα πρώτα χρόνια του πολέμου, ο κόμης της Φουά είχε πραγματοποιήσει μία σειρά ανεξάρτητων εκστρατειών, που του επέτρεψαν να επεκτείνει την προσωπική του περιοχή στην κοιλάδα του Aντούρ και του Λαντ. Αυτή η επέκταση τον έφερε σε σύγκρουση με τον Ιωάννη Α΄. Αμέσως μετά την επιστροφή του από τον βορρά στα τέλη του 1339, ο Ιωάννης Α΄ επιτέθηκε στο Mιραμόν-Σανσάκ, μία μικρή πόλη που τη διεκδίκησε, αλλά η οποία βρισκόταν σε έδαφος που κυριαρχούσε ο κόμης της Φουά. Έτσι ξεκίνησε ένας σύντομος, αλλά βίαιος ιδιωτικός πόλεμος, που έληξε όταν η πόλη τέθηκε υπό βασιλική φρουρά. Αυτή η διαμάχη προκάλεσε τον Ιωάννη Α΄ να επανεξετάσει την πίστη του στο γαλλικό στέμμα. Όταν τον Μάιο του 1340 πήγε και πάλι να ενταχθεί στον βόρειο στρατό του Φιλίππου ΣΤ΄ της Γαλλίας, άφησε τον Βερνάρδο Εζί Δ΄ κύριο του Αλμπρέ με έγγραφα, που αναφέρουν όρους υπό τους οποίους θα ήταν πρόθυμος να δώσει φόρο τιμής στον Εδουάρδο Γ΄. Ως αποζημίωση για το έδαφος,που περίμενε να χάσει μόλις θα άλλαζε σύμμαχο, ο Ιωάννης Α΄ ζητούσε αρκετές πόλεις που κατείχε ο βασιλιάς της Γαλλίας, μεταξύ των οποίων ήταν οι Μαντρεάλ, Μεζίν και Κοντόμ. Από αυτές οι Άγγλοι κατάφεραν μόνο να πάρουν και να κρατήσουν τον Μεζίν. Οι διαπραγματεύσεις λοιπόν έληξαν και ο Ιωάννης Α΄ παρέμεινε υποτελής του Φιλίππου ΣΤ΄. Στον βορρά η κατάσταση είχε βελτιωθεί για τους Άγγλους με τη ναυτική τους νίκη στη Μάχη του Σλυύ. Το επόμενο βήμα του Εδουάρδου Γ΄ ήταν μία επίθεση στον Σαιντ-Ομέρ από τους Φλαμανδούς συμμάχους του, με επικεφαλής τον Ροβέρτο Γ΄ κόμη του Aρτουά]]. Ωστόσο, ο Ροβέρτος Γ΄ απέτυχε εντελώς να καλύψει τις προθέσεις του. Αυτό επέτρεψε στον Φίλιππο ΣΤ΄ να αποστείλει τον Ιωάννη Α΄ για να ενισχύσει τη φρουρά που υπήρχε ήδη εκεί υπό τον Eύδη Δ΄ δούκα της Βουργουνδίας. Στις 26 Ιουλίου, αυτό που ξεκίνησε ως μη εξουσιοδοτημένη επίθεση εναντίον των εχθρικών γραμμών από ορισμένους Γάλλους ιππότες, εξελίχθηκε σε μία μεγάλη μάχη, καθώς ο δούκας της Βουργουνδίας αποφάσισε να δυναμική έξοδο. Κατά τη διάρκεια της μάχης του Σαιντ-Ομέρ, ο κόμης του Αρμανιάκ -με την καταδίωξη 300 βαρέων ιππέων- κατάφερε να σπάσει τη φλαμανδική αριστερά πτέρυγα και στη συνέχεια, στην επόμενη καταδίωξη, προκάλεσε αρκετές χιλιάδες θύματα. Αντιμέτωπος με την απώλεια μεγάλου όγκου του στρατού του, ο Ροβέρτος Γ΄ αναγκάστηκε να υποχωρήσει από την πόλη με αταξία. Εν τω μεταξύ, ο Εδουάρδος Γ΄ με τον δικό του στρατό ξεκίνησε την πολιορκία της πόλης Τουρναί. Η πολιορκία τράβηξε σε μάκρος και τον Σεπτέμβριο ο Φίλιππος ΣΤ΄ βάδισε για να τον αντιμετωπίσει. Το αποτέλεσμα δεν ήταν μάχη, αλλά διαπραγματεύσεις, στις οποίες ο Ιωάννης Α΄ συμμετείχε ως ένας από τους πέντε Γάλλους πληρεξούσιους. Οι διαπραγματεύσεις κατέληξαν σε εκεχειρία, που συνήφθη στις 24 Σεπτεμβρίου. Η χαλάρωση στις μάχες, εκτός από ένα διάλειμμα το 1342, διήρκεσε μέχρι το 1345. Τον Αύγουστο του 1345 ο Ιωάννης Α΄ πολιόρκησε την Αγγλο-Γασκωνική φρουρά στο Μονσάμπ έξω από το Κοντόμ, όταν ο Ερρίκος κόμης του Λάνκαστερ έφτασε στο Μπορντό. Ο Ντέρμπυ άρχισε την εκστρατεία του με την κατάληψη της φρουράς της πόλης Μπερζεράκ υπό καταιγίδα. Αυτό προκάλεσε μεγάλη έκπληξη στη γαλλική Αυλή, καθώς δεν αναμενόταν σημαντικός αγγλικός στρατός στον νότο. Ο Ιωάννης Α΄ βοήθησε στη στήριξη της γαλλικής θέσης, συγκεντρώνοντας μερικούς από τους επιζώντες και υποχώρησε στο Περιγκέ. Ο Ερρίκος του Λάνκαστερ μετακινήθηκε για να περικυκλώσει το Περιγκέ, αλλά δεν είχε τη δύναμη να καταλάβει την πόλη και τον Οκτώβριο, με την άφιξη μίας δύναμης που διοικούσε ο Λουδοβίκος των Πουατιέ κόμης του Βαλεντινουά, αναγκάστηκε να αποσυρθεί. Τον Σεπτέμβριο του 1346, μετά την ήττα της Γαλλίας στη Μάχη του Κρεσύ και την έναρξη της πολιορκίας του Καλαί από τους Άγγλους, ο Ιωάννης Α΄ διορίστηκε βασιλικός υπαρχηγός στα νοτιοδυτικά. Ωστόσο, λόγω της γενικά επιδεινούμενης κατάστασης στη Γαλλία, έμεινε με λίγα στρατεύματα και λίγα χρήματα. Επομένως, δεν μπόρεσε να εμποδίσει τον Ερρίκο του Λάνκαστερ, ούτε να ενοποιήσει τα κέρδη που είχε από τους Άγγλους στον νότο, ούτε να ξεκινήσει μία μεγάλη επιδρομή στο Πουατιέ. Νυμφεύτηκε τη Ρεν ντε Γκοτ (αποβ.1325), ανιψιά του Πάπα Κλήμη Ε΄,· δεν απέκτησαν παιδιά. Ο Ιωάννης Α΄ αργότερα νυμφεύτηκε τη Βεατρίκη του Κλερμόν. Είχαν τέκνα: Ιωάννης Β΄ 1333–1384, κόμης του Αρμανιάκ. Ιωάννα, παντρεύτηκε τον Ιωάννη των Βαλουά, δούκα του Μπερύ . Μάρθα, παντρεύτηκε τον Ιωάννη Α΄ του Οίκου της Βαρκελώνης, βασιλιά της Αραγωνίας . George, Anita, Annals of the ratuens of Spain, Vol.1, Baker and Scribner, 1850. Mesurier Chepmell, Havilland Le, A Short Course of History, Whitaker and Co., 1897. The Crucifix of Baden, Christian Press Association Publishing Company, 1896. The Encyclopædia Britannica, Τόμος 3, Ed. Hugh Chisholm, 1911. The Place of the Reign of Edward II στην Αγγλική Ιστορία, Manchester University Press. Sumption, Jonathan, The Hundred Years War, Τόμος 1, Trial by Battle, 1990,(ISBN 0-571-13895-0) Ο Ιωάννης Ι του Armagnac παρουσιάζει στη μεσαιωνική σειρά, Lions and Lilies Books 1, 2 and 4 - The Lily and the Lion, The Order of the Lily and The Traitor's Noose από την Catherine A. Wilson και την Catherine T. Wilson.
|
Ο Ιωάννης Α΄ (γαλλ.: Jean d'Armagnac, 1311 - 16 Μαΐου 1373) από τον Οίκο του Αρμανιάκ ήταν κόμης του Αρμανιάκ από το 1319 έως το 1373. Εκτός από το Αρμανιάκ, έλεγχε εδάφη στο Κερσύ, το Ρουέργκ και το Γκεβωντάν. Ήταν ο κόμης, που ξεκίνησε την επέκταση της κομητείας κατά τον 14ο αι.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%99%CF%89%CE%AC%CE%BD%CE%BD%CE%B7%CF%82_%CE%91%CE%84_%CF%84%CE%BF%CF%85_%CE%91%CF%81%CE%BC%CE%B1%CE%BD%CE%B9%CE%AC%CE%BA
|
Νησί του Φαραώ
|
Τον 11ο αιώνα σταυροφόροι για την υπεράσπιση της διαδρομής μεταξύ Καΐρου και της Δαμασκού έχτισαν πάνω στο νησί φρούριο γνωστό σαν "Île de Graye". Στα αραβικά χρονικά της εποχής αναφέρεται πόλη με το ίδιο όνομα σε ένα νησί στην απέναντι πλευρά του κόλπου, πιθανότατα το σημερινό κάστρο. Τον χειμώνα του 1116 το νησί ήταν σχεδόν έρημο. Τον Δεκέμβριο του 1170 ο Σαλαντίν κατέλαβε το νησί και ανακατασκεύασε την ακρόπολη και άφησε μια φρουρά εκεί. Τον Νοέμβριο του 1181 Ο Ρευνιόν του Σαντιγιόν πολιόρκησε το φρούριο και προσπάθησε να δημιουργήσει ναυτικό αποκλεισμό εναντίον των μουσουλμάνων υπερασπιστών του κατά τη διάρκεια του χειμώνα του 1182 έως 1183. Ο αποκλεισμός επιχειρήθηκε από μόνο δύο πλοία και δεν ήταν επιτυχής. Μέχρι τον 13ο αιώνα όταν ο προσκυνητής "Θίετμαρ" πέρασε από το νησί το 1217, ολόκληρος ο χώρος ήταν ένα ψαροχώρι και κατοικείται από μουσουλμάνους και αιχμάλωτους Φράγκους. Ο Μαμελούκος κυβερνήτης της πόλης της Άκαμπα έζησε στην ακρόπολη μέχρι κάποια στιγμή τον 14ο αιώνα, γύρω στο 1320, όταν η έδρα του κυβερνήτη μεταφέρθηκε στην ίδια την πόλη.
|
Το Νησί του Φαραώ (αραβικά : جزيرة فرعون) είναι νησί στο βόρειο κόλπο της Άκαμπα στην ακτή ανατολική της Αιγύπτου στην χερσόνησο του Σινά. Μαζί με την ακρόπολη της Αλ Γκουντί, επίσης, στην Αίγυπτο, η ακρόπολη στο νησί του Φαραώ προστέθηκε από την ΟΥΝΕΣΚΟ στα Μνημεία παγκόσμιας πολιτιστικής κληρονομιάς στον ενδεικτικό κατάλογο στις 28 του Ιουλίου του 2003, λόγω της παγκόσμιας πολιτιστικής αξίας του. Λόγω της θέσης του κοντά στην Ιορδανία και το Ισραήλ το νησί και οι κοραλλιογενείς ύφαλοι του έχουν γίνει δημοφιλές αξιοθέατο για τους τουρίστες.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9D%CE%B7%CF%83%CE%AF_%CF%84%CE%BF%CF%85_%CE%A6%CE%B1%CF%81%CE%B1%CF%8E
|
Κωνσταντίνος Χοιροσφάκτης
|
Ο Κωνσταντίνος Χοιροφάκτης εμφανίζεται για πρώτη φορά το 1078, φέροντας τον βαθμό του προέδρου, όταν στάλθηκε από τον Βοτανειάτη για να διαπραγματευτεί με τον εξεγερμένο στρατηγό Νικηφόρο Βρυέννιο τον Πρεσβύτερο. Μετά την άνοδο του Αλέξιου Α΄ Κομνηνού στην εξουσία τον Ιούνιο του 1081, ο Κωνσταντίνος, πλέον πρωτοπρόεδρος, στάλθηκε ως πρεσβευτής στον Ερρίκο Δ΄ βασιλιά της Γερμανίας (βασ. 1084–1105), φέρνοντας προτάσεις για συμμαχία μεταξύ των δύο δυνάμεων. Το 1082 ο Κωνσταντίνος συμμετείχε σε σύνοδο, που καταδίκασε τον Ιωάννη τον Ιταλό. Τότε κατείχε το αξίωμα του πρωτονοταρίου του δρόμου. Λίγα χρόνια αργότερα, το 1088, καταδεικνύεται σε χρυσόβουλο ως πρωτοπρόεδρος και κάτοχος του σημαντικού αξιώματος του επί των δεήσεων, δηλαδή «λήπτης παρακλήσεων», που απευθύνοντο στον Βυζαντινό Αυτοκράτορα. Το 1094 συμμετείχε σε άλλη σύνοδο, η οποία καταδίκασε τον Λέοντα τον Χαλκηδόνιο. Με την ευκαιρία αυτή καταγράφεται ως κάτοχος του βαθμού του κουροπαλάτη. Από σφραγίδα είναι γνωστό, ότι ο Κωνσταντίνος κατείχε και το αξίωμα του πραίτορα, (κυβερνήτη) των συνδυασμένων θεμάτων της Ελλάδας (Στερεάς Ελλάδας-Θεσσαλίας) και της Πελοποννήσου, αλλά η ακριβής ημερομηνία της θητείας του είναι άγνωστη. Ο Βασίλειος Σκουλάτος υποθέτει, ότι αυτό ήταν μεταξύ 1094 και 1105. Ο ιστορικός Νικηφόρος Βρυέννιος ο Νεότερος τον αποκαλεί «άνθρωπο συνετό και καλλιεργημένο, προικισμένο με όλα τα προσόντα του σοφού πολιτικού», ενώ αγιογραφικές πηγές εξυμνούν την ευσέβειά του. (Γαλλικά) Skoulatos, Basile (1980). Les personnages byzantins de l'Alexiade: Analyse prosopographique et synthèse. Λουβαίν-λα-Νεβ και Λουβαίν: Bureau du Recueil, Collège Érasme & Éditions Nauwelaerts. OCLC 8468871.
|
Ο Κωνσταντίνος Χοιροσφάκτης ήταν Βυζαντινός διπλωμάτης και αξιωματούχος, που δραστηριοποιήθηκε κατά τη βασιλεία του Νικηφόρου Γ΄ Βοτανειάτη (βασ. 1078–1081) και του Αλεξίου Α΄ Κομνηνού (βασ. 1081–1118).
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9A%CF%89%CE%BD%CF%83%CF%84%CE%B1%CE%BD%CF%84%CE%AF%CE%BD%CE%BF%CF%82_%CE%A7%CE%BF%CE%B9%CF%81%CE%BF%CF%83%CF%86%CE%AC%CE%BA%CF%84%CE%B7%CF%82
|
Μαρία Κέντρου-Αγαθοπούλου
|
Η Μαρία Κέντρου-Αγαθοπούλου γεννήθηκε στη Θεσσαλονίκη, όπου και τελείωσε τις εγκύκλιες σπουδές της, από γονείς μικρασιάτες το 1930. Στα γράμματα εμφανίστηκε για πρώτη φορά το 1958 με το έμμετρο ποίημά της «Κύπρος-Αλήθεια» στο περιοδικό των Ελληνίδων Βορείου Ελλάδος, ενώ τρία χρόνια αργότερα το 1961, εξέδωσε την πρώτη της ποιητική συλλογή Ψυχή και τέχνη. Στα πρώτα της βήματα η ποιήτρια θα δεχθεί μεγάλες επιρροές από τη Χρυσάνθη Ζιτσαία (1902-1995),1 ενώ αργότερα, καταλυτικό ρόλο στη διαμόρφωση του ποιητικού «εγώ» της θα παίξει η Ζωή Καρέλλη (1901-1998), ο Γιώργος Θέμελης (1900-1976), ο Νίκος Καρούζος (1926-1990) και ο Γιώργος Σαραντάρης (1908-1941). Τη συλλογή Ψυχή και τέχνη ακολούθησαν άλλες δεκατρείς, με τελευταία τα Σεντόνια της αγρύπνιας (2006). Ποιήματα της Κέντρου-Αγαθοπούλου δημοσιεύθηκαν σε μεγάλο αριθμό ελληνικών περιοδικών (Νέα Πορεία, Διαγώνιος, Τραμ, Εντευκτήριο, Νέα Εστία, Διαβάζω κ.ά.), κάποια από τα οποία συμπεριλήφθηκαν σε ξενόγλωσσες ανθολογίες και μεταφράστηκαν σε επτά γλώσσες (αγγλικά, γαλλικά, γερμανικά, ισπανικά, πολωνικά, ρουμανικά και σερβικά). Η κριτική διακρίνει δύο φάσεις στη δημιουργική πορεία της Μαρίας Κέντρου-Αγαθοπούλου, μία πρώτη, στην οποία ανιχνεύει τις υπαρξιακές δομές της ανθρώπινης φύσης (1965-1975), και μία δεύτερη, ξεκινώντας με τη μεταιχμιακή συλλογή Τα επακόλουθα , στην οποία οι τόνοι χαμηλώνουν και εμφανίζονται στα ποιήματά της εικόνες και στιγμιότυπα της καθημερινής ζωής.3Την ποίηση της Μαρίας Κέντρου-Αγαθοπούλου κεντρίζουν τόσο ζητήματα υπαρξιακά, όσο και ερωτικά∙ το γήρας, οικείων και δικό της, και ο παρεπόμενος θάνατος, η βραχύτητα του βίου, ακραίες καταστάσεις της ανθρώπινης ζωής, όπως η απόλυτη μοναξιά, συμπλέκονται με τις σχέσεις των δύο φύλων, τις αρχέτυπες μετωνυμίες τους, το αλγεινό υπόβαθρο της ερωτικής μνήμης, με τη γραφή της να πραγματοποιεί μία κίνηση εκκρεμούς με τα δύο της άκρα στον έρωτα και το θάνατο.2 Σταθερά μοτίβα θα επανέρχονται στα ποιήματά της, οριοθετώντας την περιοχή εκείνη που την απασχόλησε περισσότερο, με συχνότερα μοτίβα: το σπίτι, το δέντρο, την πέτρα και το νερό. Το πεζογραφικό της έργο θα αποτελέσουν μία νουβέλα και πέντε συλλογές διηγημάτων. Ξεκινώντας από το αυτοβιογραφικό Συνοικισμός Σιδηροδρομικών (1998), στο οποίο αναπαρίστανται τα παιδικά και εφηβικά χρόνια της ποιήτριας στο Συνοικισμό Σιδηροδρομικών της Θεσσαλονίκης (ο πατέρας της ήταν μηχανοδηγός) από το Μεσοπόλεμο έως τα μετεμφυλιακά χρόνια, θα ακολουθήσουν τέσσερις συλλογές διηγημάτων, στα οποία κεντρική θέση θα παίξουν και πάλι τα βιώματα της συγγραφέως, ανταποκρινόμενα στις επιταγές της βιωματικής πεζογραφίας την οποία καλλιέργησαν οι λογοτέχνες της Θεσσαλονίκης. Το 1964 τιμήθηκε με το «Βραβείο Δήμου Θεσσαλονίκης» για την ανέκδοτη ακόμα συλλογή της, Διασταυρώσεις και σχεδόν τριάντα χρόνια αργότερα, το 1993, με το Βραβείο «Νικηφόρου Βρεττάκου» για τη συλλογή Η σκοτεινή διάρκεια των ημερών. Η συλλογή διηγημάτων της Η παραίτηση της επέφερε το «Βραβείο Ακαδημίας Αθηνών του Ιδρύματος Πέτρου Χάρη» το 2003. Ποίηση Ψυχή και τέχνη, Θεσσαλονίκη 1961. Διασταυρώσεις, Θεσσαλονίκη 1965 (Βραβείο Δήμου Θεσσαλονίκης 1964, ανέκδ.). Περίπτωση σιωπής, Θεσσαλονίκη 1968. Μεγεθύνσεις, Θεσσαλονίκη: Νέα Πορεία 1971. Αρμιλλάρια, Θεσσαλονίκη: Νέα Πορεία 1973. Τα τοπία που είδα, Θεσσαλονίκη: Νέα Πορεία 1971. Τα επακόλουθα, Θεσσαλονίκη: Νέα Πορεία 1978. Θαλασσινό ημερολόγιο, Θεσσαλονίκη: Διαγώνιος 1981. Μετανάστες του εσωτερικού νερού, Θεσσαλονίκη: Διαγώνιος 1985. Η σκοτεινή διάρκεια των ημερών, Θεσσαλονίκη: Διαγώνιος 1993 (Βραβείο «Νικηφόρου Βρεττάκου» 1994). Αρχίζει να βλέπει καλά το άρρωστο μάτι μου, Τα οκτασέλιδα του Μπιλιέτου, τ. 13, Παιανία: Μπιλιέτο (Απρ.-Ιούν. 1997). Επιλογές και σύνολα. Ποιήματα (1965-1995), Σκόπελος: Νησίδες 2001. Σαλκίμ, Αθήνα: Νεφέλη 2001. Σεντόνια της αγρύπνιας, Αθήνα: Μεταίχμιο 2006.Πεζογραφία Συνοικισμός Σιδηροδρομικών, Αθήνα: Κέδρος 1998. Στο δωμάτιο, Αθήνα: Νεφέλη, 1999. Η παραίτηση, Αθήνα: Κέδρος 2002 (Βραβείο Ακαδημίας Αθηνών του Ιδρύματος Πέτρου Χάρη 2003). Οι μικρές χαρές, Αθήνα: Μεταίχμιο 2005. Η Ευρυδίκη με το τσιγάρο στο μπαλκόνι, Αθήνα: Γαβριηλίδης 2010.Δοκίμιο Δοκίμια και δοκιμασίες, Σκόπελος: Νησίδες 1999. Αράγης, Γιώργος, «Εισαγωγή» στο Ανέστης Ευαγγέλου (ανθ.), Η δεύτερη μεταπολεμική ποιητική γενιά, Θεσσαλονίκη: Παρατηρητής 1994. Ευαγγέλου, Ανέστης (ανθ.), Η δεύτερη μεταπολεμική ποιητική γενιά, Θεσσαλονίκη: Παρατηρητής 1994. Καρατζόγλου, Γιάννης, Η λογοτεχνία της Θεσσαλονίκης. Σχέδιο μελέτης, ανάτυπο από το Νέα Εποχή (Κύπρου), Λευκωσία 1978, σ. 34. Κεσμέτη, Νατάσα, «Η ποιήτρια Μαρία Κέντρου-Αγαθοπούλου ως αφηγήτρια», Πλανόδιον, τχ. 35 (Δεκ. 2002). Κοσματόπουλος, Αλέξανδρος, «Η περιοχή της σιωπής. Σχόλια στην ποίηση της Μ. Κέντρου-Αγαθοπούλου», Εντευκτήριο, τχ. 53 (Ιαν.-Μάρτ. 2001), σσ. 29-31. Μαρκόπουλος, Θανάσης, Ο ποιητής και το ποίημα, Αθήνα: Σοκόλη 2010, σσ. 83-96. Παπαγεωργίου, Κώστας, «Η ποιήτρια Μ. Κέντρου-Αγαθοπούλου», Γράμματα και Τέχνες, τχ. 85 (Οκτ.Φεβρ. 1999), σσ. 4-6. -, (επιμ.-ανθ), Η ελληνική ποίηση. Η δεύτερη μεταπολεμική γενιά, τ. 6, Αθήνα: Σοκόλης 2002, σσ. 466-477. Στεργιόπουλος, Κώστας, «Ατομικές εμπειρίες και αναζητήσεις: Μ. Κέντρου-Αγαθοπούλου» στο Περιδιαβάζοντας. Γύρω στη νεοτερική ποίησή μας, τ. Ε΄, Αθήνα: Κέδρος 2000, σσ. 306-308. Τσάκωνας, Δημήτρης, Η Σχολή Θεσσαλονίκης, Αθήνα: Liquid Letter 1990, σσ. 338-341. Χατζηβασιλείου, Βαγγέλης, «Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης. Δεύτερη μεταπολεμική γενιά: μια ανάγνωση», Αντί, τχ. 324 (15.8.1986), σ. 31. Μαρία Κέντρου-Αγαθοπούλου στον Πανδέκτη, του Εθνικού Ιδρύματος Ερευνών Biblionet Εθνικό Κέντρο Βιβλίου Αρχειοθετήθηκε 2018-12-01 στο Wayback Machine. Η Κέντρου-Αγαθοπούλου διαβάζει Κέντρου-Αγαθοπούλου Θεσσαλονίκη και λογοτεχνία/Κέντρου-Αγαθοπούλου Θεσσαλονίκη και λογοτεχνία 1 Θανάσης Μαρκόπουλος, Ο ποιητής και το ποίημα, Αθήνα: Σοκόλη 2010, σ. 84. 2 Κώστας Παπαγεωργίου, «Η ποιήτρια Μ. Κέντρου-Αγαθοπούλου», Γράμματα και Τέχνες, τχ. 85 (Οκτ.Φεβρ. 1999), σ. 6. 3 Θανάσης Μαρκόπουλος, Ο ποιητής και το ποίημα, Αθήνα: Σοκόλη 2010, σσ. 85-86.
|
Η Μαρία Κέντρου-Αγαθοπούλου (Θεσσαλονίκη, 1930) είναι Ελληνίδα ποιήτρια, πεζογράφος και δοκιμιογράφος. Γραμματολογικά, εντάσσεται στους ποιητές της Δεύτερης Μεταπολεμικής Γενιάς. Έργα της έχουν βραβευτεί και μεταφραστεί σε πολλές γλώσσες.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9C%CE%B1%CF%81%CE%AF%CE%B1_%CE%9A%CE%AD%CE%BD%CF%84%CF%81%CE%BF%CF%85-%CE%91%CE%B3%CE%B1%CE%B8%CE%BF%CF%80%CE%BF%CF%8D%CE%BB%CE%BF%CF%85
|
Χορ-Αχά
|
Σύμφωνα με τον Μανέθωνα, ο πατέρας του Άθωθι, Μήνης, είχε ενώσει την Άνω και Κάτω Αίγυπτο σε ένα βασίλειο, γεγονός που πιθανώς συνέβη τον 32ο αιώνα π.Χ. Κατά τον Μανέθωνα, ο Άθωθις τον διαδέχτηκε πριν τα 30 χρόνια του, φέρεται να έχει γράψει δύο βιβλία ανατομίας, να έχει χτίσει παλάτι στη Μέμφιδα και ότι σκοτώθηκε και αυτός, όπως ο πατέρας του, από ιπποπόταμο, κατά τη διάρκεια κυνηγιού. Μερικοί ειδικοί πιστεύουν ότι ο Χορ-Αχά ήταν γιος του Νάρμερ και είναι το ίδιο πρόσωπο με τον Μήνη.. Πάντως η επικρατούσα άποψη ταυτίζει τον Ναρμέρ με τον Μήνη και θεωρεί επομένως τον Χορ-Αχά 2ο βασιλιά της 1ης Δυναστείας. Τάφοι και κενοτάφια που μπορεί να ανήκουν στον Αχά (λόγω της φύσης των ενδείξεων, η ταύτιση είναι αμφιλεγόμενη) έχουν βρεθεί οι εξής: σύμπλεγμα 36 τάφων διατεταγμένων σε τρεις παράλληλες σειρές, στη νεκρόπολη της Αβύδου. Το έθιμο των ανθρωποθυσιών κατά την ταφή βασιλέων πρωτοεμφανίζεται στον τάφο του Χορ-Αχά. Εκεί βρέθηκαν ακόμη και οστά νεαρών λιονταριών που φαίνεται να μεγάλωσαν στην αιχμαλωσία στη Νακάντα (μπορεί να ανήκει σε σύζυγό του) στη Σακκάρα, όπου μεγάλος μασταμπάςΕίναι αξιοσημείωτο πως τα ταφικά μνημεία του Αχά (όπως και των υπόλοιπων μελών της 1ης Δυναστείας) στη Σακκάρα και την Άβυδο είχαν καταστραφεί σκόπιμα με φωτιά, κάτι για το οποίο δεν έχει δοθεί εξήγηση. Gardiner, Sir Alan (1961). Η Αίγυπτος των Φαραώ, εκδ. Φόρμιγξ, 1996, ISBN 960-8408-02-04. Cervelló-Autuori, Josep (2003), «Narmer, Menes and the seals from Abydos», Egyptology at the dawn of the twenty-first century: proceedings of the Eighth International Congress of Egyptologists, 2000, 2, Cairo: The American University in Cairo Press, http://books.google.com/books?id=pJ48YP14qZQC&printsec=frontcover&source=gbs_v2_summary_r&cad=0#v=onepage&q&f=false . Edwards, IES (1971), «The early dynastic period in Egypt», The Cambridge Ancient History, 1, Cambridge: Cambridge University Press . Heagy, Thomas (2014), «Who was Menes?», Archeo-Nil 24: 59–92 Lloyd, Alan B (1994), Herodotus: Book II, Leiden: Brill Publishers, ISBN 90-04-04179-6, http://books.google.co.uk/books?id=GQ7e1nuD9tcC . Seidlmayer, Stephan (1998), «Egypt's Path to Advanced Civilization», στο: Schulz, Regine; Seidel, Matthias, επιμ., Egypt, The World of the Pharaohs, Köln: Könemann, ISBN 3895089133 Shaw, Ian (2000), The Oxford History of Ancient Egypt, Oxford: Oxford University Press, ISBN 0-19-280458-8, http://books.google.co.uk/books?id=092jP1lBhtoC Η λίστα των Φαραώ του Μανέθωνα. (Αγγλικά) Αρχαία Αίγυπτος - Παλαιό βασίλειο(Αγγλικά)
|
Ο Χορ-Αχά ή Ώρος-Αχά ήταν ο δεύτερος βασιλιάς της 1ης Δυναστείας της Αρχαίας Αιγύπτου και γιος του φαραώ Μήνη. Το όνομά του, Hor-Aha, γράφεται με δυο λέξεις όπου Hor είναι ο Ώρος, αιγυπτιακή θεότητα με τη μορφή γερακιού, και το Aha σημαίνει μαχητής.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A7%CE%BF%CF%81-%CE%91%CF%87%CE%AC
|
Ο Κανόνας του παιχνιδιού
|
Στην εναρκτήρια σκηνή της ταινίας, ο πιλότος Αντρέ Ζυριέ προσγειώνεται σε αεροδρόμιο κοντά στο Παρίσι. Ο Τύπος και οι θεατές είναι παρόντες καθώς η εντυπωσιακή υπερατλαντική πτήση του έσπασε τα ρεκόρ. Ο Αντρέ, όμως, είναι βαθιά απογοητευμένος επειδή η Κριστίν, αυστριακής καταγωγής - η γυναίκα για την οποία πραγματοποίησε την πτήση - δεν τον περιμένει στο αεροδρόμιο. Σε μια ραδιοφωνική συνέντευξη, ο Αντρέ εκφράζει την απογοήτευσή του γι' αυτό και η Κριστίν τον ακούει στο ραδιόφωνο στο διαμέρισμά της στο Παρίσι. Η Κριστίν είναι παντρεμένη με τον πλούσιο μαρκήσιο Ρομπέρ ντε λα Σεναί εδώ και τρία χρόνια. Η Κριστίν διαβεβαιώνει τον σύζυγό της ότι η σχέση τους ήταν καθαρά πλατωνική και διαβεβαιώνουν ο ένας τον άλλον για την αγάπη τους. Αλλά ο Ρομπέρ έχει επίσης ένα μυστικό από τη σύζυγό του: τη μακροχρόνια σχέση με τη Ζενεβιέβ. Λόγω της ένοχης συνείδησης και του φόβου ότι η σύζυγός του μπορεί να ζητήσει διαζύγιο, ο Ρομπέρ θέλει να τερματίσει την παράνομη σχέση του. Ο Ρομπέρ διοργανώνει συγκέντρωση φίλων του Γάλλων της υψηλής κοινωνίας στον πύργο του για ένα κυνηγετικό Σαββατοκύριακο. Ο Αντρέ είναι πολύ λυπημένος, αλλά ο φίλος του Οκτάβ, ο οποίος είναι επίσης στενός φίλος της Κριστίν, τον βοηθάει. Πείθει τον Ρομπέρ να προσκαλέσει και τον ήρωα της πτήσης. Ο Αντρέ καταφέρνει τελικά να εκφράσει τον έρωτά του στην Κριστίν, η οποία, έχοντας αντιληφθεί εν τω μεταξύ τη σχέση του συζύγου της με τη Ζενεβιέβ, είναι απογοητευμένη και θέλει να φύγει με τον Αντρέ. Ο Αντρέ διστάζει, ωστόσο, επειδή υπάρχουν κοινωνικοί κανόνες: με την ανασφαλή και επικίνδυνη δουλειά του πιλότου, μπορεί να προσφέρει στην Κριστίν το βιοτικό επίπεδο που έχει συνηθίσει; Οι ερωτικές ιστορίες των καλεσμένων συναγωνίζονται τις μηχανορραφίες και τις ερωτικές διαπλοκές του υπηρετικού προσωπικού. Ο πόλεμος εν τω μεταξύ πλησιάζει αλλά οι καλεσμένοι διασκεδάζουν αδιαφορώντας για κάθε έννοια ηθικής τάξης. Οι ίντριγκες, ο αμοραλισμός, η υποκρισία και η εξαπάτηση καθορίζουν τις σχέσεις και τις συμπεριφορές των πάντων, παρουσιάζοντας έτσι μια διεφθαρμένη και χωρίς αξίες κοινωνία, έναν πολιτισμό που βρίσκεται στα πρόθυρα της καταστροφής του. Μέσα από μια σειρά παρεξηγήσεων, ο υπηρέτης του Ρομπέρ πυροβολεί και σκοτώνει τον Αντρέ μέσα στο θερμοκήπιο, πιστεύοντας -λανθασμένα- ότι είναι ο εραστής της συζύγου του. Στις τελευταίες σκηνές της ταινίας, ο Ρομπέρ λέει ότι θα αναφέρει τη δολοφονία στις αρχές ως ατύχημα. Το 1939, η καριέρα του Ζαν Ρενουάρ στη Γαλλία ήταν στο αποκορύφωμά της και Ο Κανόνας του παιχνιδιού, με υπότιτλο «Μια ακριβής απεικόνιση της μπουρζουαζίας των καιρών μας», αναμενόταν με ανυπομονησία. Ωστόσο, η πρεμιέρα της αντιμετωπίστηκε με περιφρόνηση και αποδοκιμασία τόσο από τους κριτικούς όσο και από το κοινό. Ο Ρενουάρ μείωσε τον χρόνο της ταινίας από 113 λεπτά σε 85, αλλά ακόμη και τότε η ταινία ήταν μια οικονομική καταστροφή. Τον Οκτώβριο του 1939, απαγορεύτηκε από τη γαλλική κυβέρνηση ως «ταινία που υποσκάπτει την ηθική και έχει ανεπιθύμητη επιρροή στους νέους» και ο Ρενουάρ έφυγε για την Αμερική. Για πολλά χρόνια, η έκδοση 85 λεπτών ήταν η μόνη διαθέσιμη. Το 1956, ανακαλύφθηκε ξανά σε κιβώτια πρωτότυπο υλικό και μια ανακατασκευασμένη έκδοση της ταινίας έκανε πρεμιέρα το ίδιο έτος στο Φεστιβάλ Κινηματογράφου της Βενετίας. Η πλήρης ταινία ανασυντέθηκε το 1965. Από τότε, ο Κανόνας του Παιχνιδιού έχει χαρακτηριστεί μία από τις μεγαλύτερες ταινίες στην ιστορία του κινηματογράφου. Νόρα Γκρέγκορ ως Κριστίν Ρολάν Τουταίν ως Αντρέ Ζυριέ Μαρσέλ Νταλιό ως μαρκήσιος Ρομπέρ ντε λα Σεναί Ζαν Ρενουάρ ως Οκτάβ Πωλέτ Ντυμπόστ ως Λιζέτ, η καμαριέρα Μίλα Παρελί ως Ζενεβιέβ Ζυλιέν Καρέτ ως λαθροκηνυγός Γκαστόν Μοντό ως Εντουάρ, ο φύλακας Πιέρ Μανιέ ως στρατηγός Κατάλογος των καλύτερων ταινιών
|
Ο Κανόνας του παιχνιδιού (πρωτότυπος γαλλικός τίτλος: La Règle du Jeu) είναι γαλλική σατιρική δραματική κωμωδία του 1939 σε σκηνοθεσία Ζαν Ρενουάρ.Η ταινία ανήκει στο στυλ του ποιητικού ρεαλισμού και απεικονίζει τη ζωή της γαλλικής ανώτερης τάξης και των υπηρετών τους την παραμονή του Β' Παγκοσμίου Πολέμου παρουσιάζοντας με κωμικοτραγικά στοιχεία την ηθική τους παρακμή στις παραμονές της επικείμενης καταστροφής. Βασίζεται στο θεατρικό έργο του Αλφρέ ντε Μυσσέ Τα καπρίτσια της Μαριάννας. Όταν προβλήθηκε το 1939, Ο Κανόνας του παιχνιδιού, η πιο ακριβή γαλλική ταινία της εποχής της, ήταν μια αποτυχία και απαγορεύθηκε λόγω της «υποσκάπτουσας την ηθική» κριτικής στάσης του σκηνοθέτη. Η ταινία είναι πλέον ευρέως αναγνωρισμένη ως ένα σημαντικό κλασικό έργο του γαλλικού και παγκόσμιου κινηματογράφου. Από το 1952 είναι σταθερά στην πρώτη δεκάδα των δημοσκοπήσεων για τις καλύτερες ταινίες όλων των εποχών, που διεξάγονται κάθε δέκα χρόνια από το κινηματογραφικό περιοδικό Sight and Sound. Έχει επηρεάσει μεγάλο αριθμό σεναριογράφων και σκηνοθετών και σύμφωνα με τον Φρανσουά Τριφώ ο Κανόνας του παιχνιδιού αποτελεί «το σύμβολο της πίστεως για κάθε σινεφίλ, την ταινία των ταινιών».
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9F_%CE%9A%CE%B1%CE%BD%CF%8C%CE%BD%CE%B1%CF%82_%CF%84%CE%BF%CF%85_%CF%80%CE%B1%CE%B9%CF%87%CE%BD%CE%B9%CE%B4%CE%B9%CE%BF%CF%8D
|
Μεθυλυδροϋπεροξείδιο
|
Πολλές οργανομεταλλικές ενώσεις έχουν την τάση να εισάγουν μοριακό οξυγόνο σε δεσμούς C-M, όπου M μέταλλο, ενώ τα ηλεκτροθετικά μέταλλα είναι ευαίσθητα στην παρουσία νερού. Οι ιδιότητες αυτές αξιοποιούνται για την παραγωγή οργανικών υπεροξειδίων. Πιο συγκεκριμένα, το μεθυλυδροϋπεροξείδιο μπορεί να παραχθεί με επίδραση οξυγόνου σε μεθυλολίθιο ή μεθυλομαγνησιοαλογονίδιο (CH3MgX), ακολουθούμενη από υδρόλυση: Το μεθυλυδροϋπεροξείδιο είναι ασταθές και αυτοδιασπάται με εξώθερμη αντίδραση. Σε αραιά διαλύματα σχηματίζει ελεύθερες ρίζες CH3O• και •OH, που μπορούν να προκαλέσουν την έναρξη σειράς αντιδράσεων πολυμερισμού. Σε χημικά καθαρή μορφή μπορεί να χρειαστεί κάποια θερμότητα για την έναρξη της διαδικασίας, αλλά χρειάζεται προσοχή, γιατί η επιπλέον θερμότητα που παράγεται από την εξώθερμη διάσπαση κάνει τη διάσπαση αυτοεπιταχυνόμενη. Γενικά, έχουμε τις ακόλουθες αντιδράσεις διάσπασης: Το θεωρητικό ποσοστό σε «ενεργό οξυγόνο» για το μεθυλυδροϋπεροξείδιο είναι A[O]θ% = 16/48·100% ≈ 33,3%. Οξειδώνει αλκένια στα αντίστοιχα εποξείδια. Για παράδειγμα, οξειδώνει αιθένιο σε οξιράνιο: Ανάγεται σε μεθανόλη από λιθιοαργιλιοϋδρίδιο και από εστέρες του φωσφορώδους οξέος. Οι τελευταἰοι οξειδώνονται στους αντίστοιχους εστέρες του φωσφορικού οξέος: Με επίδραση ισχυρής βάσης, όπως το υδροξείδιο του καλίου, το μεθυλυδροϋπεροξείδιο μπορεί να μετατραπεί σε μεθανάλη και νερό, μέσω ανασχηματισμού Kornblum–DeLaMare: Γ. Βάρβογλη, Ν. Αλεξάνδρου, Οργανική Χημεία, Αθήνα 1972 Α. Βάρβογλη, «Χημεία Οργανικών Ενώσεων», παρατηρητής, Θεσσαλονίκη 1991 SCHAUM'S OUTLINE SERIES, ΟΡΓΑΝΙΚΗ ΧΗΜΕΙΑ, Μτφ. Α. Βάρβογλη, 1999 Ασκήσεις και προβλήματα Οργανικής Χημείας Ν. Α. Πετάση 1982 Δημήτριου Ν. Νικολαΐδη: Ειδικά μαθήματα Οργανικής Χημείας, Θεσσαλονίκη 1983. Ν. Αλεξάνδρου, Α. Βάρβογλη, Δ. Νικολαΐδη: Χημεία Ετεροχημικών Ενώσεων, Θεσσαλονίκη 1985
|
To μεθυλυδροϋπεροξείδιο (αγγλικά: methylhydroperoxide) ή μεθυλοδιοξειδάνιο ή υδροϋπεροξυμεθάνιο είναι οργανική χημική ένωση, που περιέχει άνθρακα, υδρογόνο και οξυγόνο, με μοριακό τύπο CH4O2 και ημισυντακτικό τύπο CH3O2H. Είναι το απλούστερο οργανικό υπεροξείδιο και αποτελεί «τυπικό» υδατάνθρακα.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9C%CE%B5%CE%B8%CF%85%CE%BB%CF%85%CE%B4%CF%81%CE%BF%CF%8B%CF%80%CE%B5%CF%81%CE%BF%CE%BE%CE%B5%CE%AF%CE%B4%CE%B9%CE%BF
|
Wikiwand
|
Το Wikiwand (αρχικά ονομαζόμενο ως WikiWand) ιδρύθηκε το 2013 από τους Λίορ Γκρόσμαν και Ίλαν Λιούιν. Κυκλοφόρησε επισήμως τον Αύγουστο του 2014. Η διεπαφή αυτό περιλαμβάνει ένα πλευρικό μενού, γραμμή πλοήγησης, εξατομικευμένους συνδέσμους με άλλες γλώσσες, νέα τυπογραφία και πρόσβαση σε προεπισκοπήσεις συνδεδεμένων άρθρων. Ο κατάλογος περιεχομένων εμφανίζεται συνεχώς στην αριστερή πλευρά.Σύμφωνα με τον Γκρόσμαν, «Δεν καταλαβαίναμε πως η πέμπτη πιο δημοφιλής ιστοσελίδα στον κόσμο, που χρησιμοποιείται από μισό δισεκατομμύριο ανθρώπους, έχει μια διεπαφή που δεν έχει ενημερωθεί για πάνω από μια δεκαετία. Βρήκαμε ότι η διεπαφή της Βικιπαίδειας ήταν ακατάστατη, δύσκολο να διαβαστεί (μεγάλα πλαίσια με μικρό κείμενο), δύσκολη για πλοήγηση και υστερεί από άποψη χρηστικότητας». Η διεπαφή είναι διαθέσιμη για τους περιηγητές Chrome, Safari και Firefox, καθώς και από τον ιστότοπο της. Τον Μάρτιο του 2015, το Wikiwand κυκλοφόρησε εφαρμογή iOS για συσκευές iPhone and iPad. Μια εφαρμογή για λογισμικό Android βρίσκεται υπό ανάπτυξη. Το 2014, το Wikiwand συγκέντρωσε $600.000 για να υποστηρίξει την ανάπτυξη της διεπαφής. Έχει δηλώσει ότι προτίθεται να αυξήσει τα έσοδα μέσω διαφημίσεων και να δωρίσει το 30% των κερδών του στο Ίδρυμα Wikimedia. Επίσημος ιστότοπος WikiWand Overhauls Wikipedia, Makes It Easier to Browse Αυτό το λήμμα στο Wikiwand
|
Το Wikiwand είναι ιδιόκτητη λογισμική διεπαφή ανεπτυγμένη για την προβολή λημμάτων της Βικιπαίδειας, διαθέσιμη για διαφόρους δημοφιλείς περιηγητές ιστού ως δωρεάν επέκταση περιηγητή ή εφαρμογή για κινητά.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/Wikiwand
|
Ιπποκόων
|
Μεγαλύτερος στην ηλικία από τα αδέλφια του, ο Ιπποκόων, μόλις απεβίωσε ο πατέρας τους, τα έδιωξε από τη Σπάρτη και σφετερίσθηκε έτσι την εξουσία. Είχε ήδη τότε 12 γιους, τους Ιπποκοωντίδες, που τον βοήθησαν στο άνομο αυτό έργο του. Στην Αινειάδα, αναφέρεται ότι συμμετείχε στον διαγωνισμό τοξοβολίας στη μνήμη του Αγχίση. Γενικά, ο Ιπποκόωντας και οι γιοί του ήταν άνθρωποι βίαιοι και αδίστακτοι. Μετά από χρόνια, κίνησαν την οργή του Ηρακλή, για κάποιον από τους εξής τρεις λόγους, σύμφωνα με ισάριθμες εκδοχές: Συμμάχησαν με τον Νηλέα εναντίον του Ηρακλή. Αρνήθηκαν να εξαγνίσουν τον Ηρακλή μετά τον φόνο του Ιφίτου. Σκότωσαν τον Οιωνό, γιο του Λικυμνίου και εξάδελφο του Ηρακλή.Τότε ο Ηρακλής εισέβαλε στη Λακεδαίμονα, αλλά τραυματίσθηκε και υποχρεώθηκε να επιστρέψει στη βάση του. Αφού πέρασε λίγος καιρός, ο Ηρακλής συμμάχησε με τον Κηφέα και τους γιους του, και επέστρεψε στη Λακωνία. Σε μάχη που επακολούθησε, ο Ιπποκόων και τα παιδιά του σκοτώθηκαν. Αμέσως μετά ο Ηρακλής αποκατέστησε τον Τυνδάρεω στον θρόνο του. Αναφέρεται από τον Παυσανία (Γ΄ 15, 3) ότι στη Σπάρτη υπήρχε ιερό του Ηρακλέους με άγαλμα που παρίστανε τον ήρωα να κρατά όπλα, πράγμα που συμβόλιζε τον αγώνα του εναντίον του Ιπποκόωντα και υπέρ του Τυνδάρεω. Ο αστεροειδής 30698 Ιπποκόων (30698 Hippokoon), που ανήκει στην Τρωική Ομάδα και ανακαλύφθηκε το 1977, πήρε το όνομά του από το μυθολογικό αυτό πρόσωπο. Με το όνομα Ιπποκόων αναφέρεται στην Ιλιάδα (Κ 518) και ένας συγγενής και σύμμαχος του βασιλιά της Θράκης, του Ρήσου: «... στων Τρώων το στρατόπεδο κι εσήκωσε απ' τον ύπνον / των Θρακών έναν αρχηγόν, εξάδελφον του Ρήσου, / τον μέγαν Ιπποκόωντα. Και ως εσηκώθη εκείνος / κι είδε των ίππων έρημον τον τόπον, και τους άνδρες / να σπαρταρούν στο αίμα τους, βοήν έσυρε πόνου / κι εφώναξε κατ' όνομα τον ποθητόν του φίλον.» (Κ 517-522, μετάφραση Ι. Πολυλά) Emmy Patsi-Garin: Επίτομο λεξικό Ελληνικής Μυθολογίας, εκδ. οίκος «Χάρη Πάτση», Αθήνα 1969, σελ. 493 Κρουσίου: Λεξικόν Ομηρικόν, διασκευή από την έκτη γερμανική έκδοση υπό Ι. Πανταζίδου, έκδοση «Βιβλιεκδοτικά καταστήματα Αναστασίου Δ. Φέξη», Αθήνα 1901, σελ. 426
|
Ο Ιπποκόων ήταν πρόσωπο της αρχαίας ελληνικής μυθολογίας, νόθος γιος του Οιβάλου, βασιλιά της Σπάρτης, και της νύμφης Βατείας (ή της βασίλισσας Γοργοφόνης, και άρα νόμιμος, κατ' άλλη εκδοχή). Επομένως ο Ιπποκόων ήταν ετεροθαλής αδελφός του Ικαρίου και του Τυνδάρεω. Το όνομα «Ιπποκόων» σημαίνει «αυτός που καταλαβαίνει τους ίππους».
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%99%CF%80%CF%80%CE%BF%CE%BA%CF%8C%CF%89%CE%BD
|
Το καφενείο (Κάρλο Γκολντόνι)
|
Η δράση του έργου ξεκινά με το πρώτο φως της ημέρας με ένα ήπιο χειμωνιάτικο πρωινό στη Βενετία, κατα τη διάρκεια του καρναβαλιού, και τελειώνει όταν πέφτει η νύχτα. Ο καφετζής Ροντόλφο ενδιαφέρεται πραγματικά για την τύχη του νεου έμπορου Ευγένιου, που εδώ και καιρό συχνάζει τακτικά στο καζίνο του κερδοσκόπου και κατεργάρη Παντόλφο, και έχει υποστεί αρκετες ήττες απο τον Φλαμίνιο, έναν νέο απο το Τορίνο που παριστάνει τον ευγενή, για να αποφύγει την συζηγό του και να αλάξει την ζωή του. Η σύζυγος του Ευγένιου, η Βιτώρια, προσπαθεί μάταια να συνετίσει τον σύζυγό της. Για τον ίδιο σκοπό φτάνει στη Βενετία από το Τορίνο και η γυναίκα του Φλαμίνιο, Πλάσιντα, η οποία μεταμφιεσμένη σε ταξιδιώτισσα, αγνοεί τη νέα ταυτότητα του συζύγου της κι εκτίθεται στις επικίνδυνες παγίδες του δον Μάρτσιο. Αυτός ο τελευταίος είναι ένας ευγενής ναπολετάνος σε παρακμή, υπερόπτης, αφερέγγυος και πολυλογάς, ο οποίος παίρνει ευχαρίστηση με το να θέτει εμπόδια στην επιθυμία των δυο συζύγων να συνετίσουν τον Ευγένιο και τον Φλαμίνιο και αντιθέτως προσπαθεί να ωθήσει τους δυο άντρες στο να γιορτάσουν αυτή την ελευθερία όταν καταφέρνει να απομακρύνει αυτές τις δυο γυναίκες, και βάζει μαζί στον εορτασμό και την μπαλαρίνα Λιζάουρα η οποία, αγνοώντας το γεγονός οτι ο Φλαμίνιο είναι παντρεμένος, επιθυμεί να γίνει σύζυγός του προκειμένου να εγκαταλείψει την πόλη. Οι παγίδες του δον Μάρτσιο και του χαρτοπαίκτη Παντόλφο βρίσκουν ένα υπερήφανο αντίπαλο, τον καφετζή Ροντόλφο και τον σερβιτόρο Τράπολα, οι οποίοι ανοίγουν τα μάτια στον Ευγένιο και στον Φλαμίνιο: μετανιωμένοι και οι δυο ξανασμίγουν με τις γυναίκες τους, ενώ ο Παντόλφο συλλαμβάνεται για απάτη έπειτα από μια, κατά λάθος, αποκάλυψη του δον Μάρτσιο στον αρχηγό της αστυνομίας. Ο ευγενής ναπολιτάνος κατηγορείται πως είναι κατάσκοπος και συκοφάντης κι παραγκονισμένος από όλους, φεύγει από την πόλη. Ο Γκολντόνι γράφει το έργο στην τοσκανική διάλεκτο, η οποία ήταν τότε η γλώσσα επικοινωνίας, έτσι ώστε να γίνεται κατανοητό απο όλους τους θεατές σε όλη την Ιταλία. Ετσι εξηγείται και το γεγονός οτι πουθενά στο έργο δεν χρησιμοποιείται η βενετσιάνικη γλώσσα, παρόλο που το έργο τοποθετείται στη Βενετία. Όπως σε όλα τα έργα του, ο γνωστός συγγραφέας φωτίζει όλες τις πτυχές, τις κακές και τις καλές, της επικρατούσας αστικής τάξεως. Γι' αυτό βλέπουμε πρόσωπα όπως το δραστήριο αφεντικό του καφενείου, σύμβολο της αποδοτικής και επιχειρηματικής αστικής τάξης, ή τον κουτσομπόλη τοκογλύφο, που ζει εις βάρος των οικονομικών προβλημάτων των άλλων. Η κωμωδία εκτυλίσσεται στο καφενείο, μέρος συνάντησης των θαμώνων και των περαστικών, τοποθετημένο στο κέντρο της πλατείας, απ' όπου κανείς μπορεί να βλέπει όλα τα κτήρια που το περιτριγυρίζουν. Είναι η ιδέα ενός μικρόκοσμου, στον οποίο αναπτύσσονται διάφορες δυναμικές μεταξύ των χαρακτήρων, που τσακώνονται, βοηθιούνται και ενδιαφέρονται για ζητήματα των άλλων.
|
Το καφενείο, γραμμένο το 1750, είναι μία από τις πιο σημαντικές κωμωδίες του Κάρλο Γκολντόνι, εντός της οποίας αναπτύσσεται ένα ιντερλούδιο, απο τον ίδιο τίτλο, από τον Γκολντόνι, το 1736. Αρχικά δημιουργήθηκε ως ιντερλούδιο σε τρία μέρη, η τεράστια επιτυχία του οδηγεί τον θεατρικό συγγραφέα στο να επανέλθει σε αυτό, δημιουργώντας μια κωμωδία σε τρεις πράξεις. Θεωρείται μια από τις πιο πετυχημένες από τις δεκαέξι νέες κωμωδίες. Η κωμωδία παρουσιάστηκε για πρώτη φορά στη Μάντοβα, στις 2 Μαΐου του ίδιου έτους,, με μεγάλη επιτυχία. Τότε ήταν που μεταφέρθηκε στη Βενετία, όπου παίχθηκε δώδεκα φορές.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A4%CE%BF_%CE%BA%CE%B1%CF%86%CE%B5%CE%BD%CE%B5%CE%AF%CE%BF_(%CE%9A%CE%AC%CF%81%CE%BB%CE%BF_%CE%93%CE%BA%CE%BF%CE%BB%CE%BD%CF%84%CF%8C%CE%BD%CE%B9)
|
Εκκλησία της Παναγίας Θεοσκέπαστης (Πάφος)
|
Η ιστορία της εκκλησίας ανάγεται στον 10ο αιώνα μ.Χ., όταν η Κύπρος αποτελούσε μέρος της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας. Κατά τη διάρκεια της Βυζαντινής εποχής ο Χριστιανισμός έγινε επικρατούσα θρησκεία του νησιού και χτίστηκαν πολλά μοναστήρια και εκκλησίες. Η εκκλησία βρίσκεται κοντά στη θάλασσα, κυριαρχώντας το γύρω σκηνικό. Προς τα τέλη του 11ου αιώνα οι Σαρακηνοί ξεκίνησαν τις επιθέσεις τους στην Κύπρο. Η εκκλησία της Θεοσκέπαστης, λόγω της τοποθεσίας της, ήταν εύκολα ορατή από τους εισβολείς. Σύμφωνα με ένα θρύλο, η εκκλησία σκεπαζόταν με σύννεφα και θεωρούταν αόρατη όταν οι Σαρακηνοί την πλησίαζαν. Σύμφωνα με τη παράδοση, όταν ένας Σαρακηνός μπήκε στην εκκλησία και προσπάθησε να τη διαρρήξει, θεϊκή δύναμη έκοψε τα χέρια του. Η σημερινή εκκλησία της Παναγίας Θεοσκέπαστης χτίστηκε στα θεμέλια της παλαιότερης βυζαντινής εκκλησίας το 1923. Η νέα εκκλησία ανοικοδομήθηκε με την ίδια αρχιτεκτονική που υπήρχε στην παλαιότερη εκκλησία. Τον Μάρτιο του 2009, ολοκληρώθηκε η πλήρης ανακαίνιση της εκκλησίας. Στην εκκλησία φυλάσσονται πολύτιμες εικόνες, όπως μια θαυματουργή εικόνα καλλυμένη με άργυρο. Πιστεύεται ότι η εικόνα είναι μια από εβδομήντα εικόνες που δημιούργησε ο Ευαγγελιστής Λουκάς.
|
Η Εκκλησία της Παναγίας Θεοσκέπαστης είναι Βυζαντινή εκκλησία στην Κάτω Πάφο. Η εκκλησία είναι μέρος μιας περιοχής που αναγνωρίστηκε ως Μνημείο Παγκόσμιας Κληρονομιάς της ΟΥΝΕΣΚΟ το 1980.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%95%CE%BA%CE%BA%CE%BB%CE%B7%CF%83%CE%AF%CE%B1_%CF%84%CE%B7%CF%82_%CE%A0%CE%B1%CE%BD%CE%B1%CE%B3%CE%AF%CE%B1%CF%82_%CE%98%CE%B5%CE%BF%CF%83%CE%BA%CE%AD%CF%80%CE%B1%CF%83%CF%84%CE%B7%CF%82_(%CE%A0%CE%AC%CF%86%CE%BF%CF%82)
|
Μάρτιν Σλαφ
|
Ο Σλαφ γεννήθηκε στη Βιέννη της Αυστρίας από Εβραίους πρόσφυγες του Β' Παγκοσμίου Πολέμου. Ο Μάρτιν και ο αδελφός του Τζέιμς ανέλαβαν την εμπορική εταιρεία Robert Placzek AG. Τα αρχεία της Στάζι διατηρούν αρχεία για τον Σλαφ ήδη από το 1982. Ο Μάρτιν Σλαφ είχε αρκετές συναντήσεις με αξιωματούχους της Λαοκρατικής Δημοκρατίας της Γερμανίας το 1982. Τα έγγραφα της Στάζι περιγράφουν ότι οι ανώτεροι αξιωματικοί της είχαν εντυπωσιαστεί με την «εκτεταμένη ακίνητη περιουσία του Σλαφ, τις διάφορες εταιρείες του και την πρόσβασή του στην απαραίτητη αμερικανική τεχνολογία». Σύμφωνα με τις έρευνες του γερμανικού κοινοβουλίου, ο Σλαφ προμήθευε την Ανατολική Γερμανία με αγαθά που είχαν απαγορευτεί από τη Δύση μέσω εμπάργκο. Όταν το γερμανικό κοινοβούλιο ερεύνησε την υπόθεση εξαφάνισης δημοσίων κεφαλαίων μετά την Πτώση του Τείχους του Βερολίνου, διαπίστωσε ότι η Ανατολική Γερμανία (ΛΔΓ) είχε μεταφέρει μεγάλα χρηματικά ποσά στον Σλαφ μέσω λογαριασμών στη Βαντούζ, την πρωτεύουσα του Λίχτενσταϊν, σε αντάλλαγμα για αγαθά που βρίσκονταν "υπό δυτικό εμπάργκο". Επιπλέον, υψηλόβαθμοι αξιωματικοί της Στάζι συνέχισαν τη σταδιοδρομία τους μετά τη διάλυση της ΛΔΓ σε διευθυντικές θέσεις στον όμιλο εταιρειών του Σλαφ. Για παράδειγμα, το 1990 ο Χέρμπερτ Κόλερ, διοικητής της Στάσι στη Δρέσδη, μετέφερε 170 εκατομμύρια μάρκα στον Σλαφ για «σκληρούς δίσκους» και κάποιους μήνες αργότερα ξεκίνησε να εργάζεται για αυτόν. Οι έρευνες κατέληξαν στο συμπέρασμα ότι «η αυτοκρατορία των εταιρειών του Σλαφ έπαιξε κρίσιμο ρόλο» στις προσπάθειες της Στάζι να εξασφαλίσει το οικονομικό μέλλον των πρακτόρων της και να κρατήσει ζωντανό το δίκτυο πληροφοριών της.Το περιοδικό Stern σημείωσε ότι ο αξιωματικός της Κα Γκε Μπε Βλαντίμιρ Πούτιν (νυν πρόεδρος της Ρωσίας) εργαζόταν την ίδια εποχή με τους συναδέλφους του στη Στάζι στη Δρέσδη. Τα τελευταία χρόνια, ο Σλαφ αγόρασε εταιρείες κινητής τηλεφωνίας στην Ανατολική Ευρώπη και τις μεταπώλησε βγάζοντας μεγάλο κέρδος.Το 2010, ο Σλαφ ίδρυσε μια τράπεζα στο Λίχτενσταϊν με την επωνυμία Sigma Bank.Τον Μάρτιο του 2008, η εφημερίδα Sunday Times ανέφερε ότι το διαζύγιο του Σλαφ από τη σύζυγό του, Άντρεα, το 2007 περιελάμβανε διακανονισμό 200 εκατομμυρίων ευρώ, τον μεγαλύτερο σχετικό ποσό που είχε αναφερθεί μέχρι τότε. Ο Σλαφ συνδέεται με τις εταιρείες Gazprom. Ο συνεργάτης του, Μάικλ Χέιζον, κατέχει θέσεις στον όμιλο Centrex, ένα δίκτυο εταιρειών που ελέγχεται από την Gazprom. Ο Χέιζον ήταν επίσης πρόεδρος της CAP Holding, η οποία έχει έδρα το Λίχτενσταϊν και κατέχει μετοχές στο καζίνο Jericho για λογαριασμό του Σλαφ και των συνεργατών του. Σύμφωνα με τη Haaretz, «ο Χέιζον κατέχει στην πραγματικότητα μετοχές σε όλες τις εταιρείες με τις οποίες συνδέεται ο Σλαφ».Ο Σλαφ διαθέτει επίσης μια εταιρεία στην Κύπρο η οποία είχε την έδρα της στην ίδια διεύθυνση με την Centrex Holding και μετέχει ορισμένους διευθυντές με εταιρείες της Gazprom. Ο Σλαφ, η Centrex και ο Ρόμπερτ Νοβικόφσκι έχουν τον ίδιο υπεύθυνο τύπου στη Βιέννη. Ο Νοβικόφσκι εμπλέκεται με τον όμιλο Centrex και τη Central Energy Italian Gas Holding, μια εταιρείας που, όπως αποκαλύφθηκε, εξυπηρέτησε κρυφά τον Μπρούνο Μεντάστι-Γκρανέλι, φίλο του Σίλβιο Μπερλουσκόνι, στο πλαίσιο μιας ιταλορωσικής συμφωνίας φυσικού αερίου. Ένας συνιδιοκτήτης της East Mediterranean Gas Company ισχυρίστηκε ότι το έργο υπεράκτιων κοιτασμάτων φυσικού αερίου στη Γάζα, που ανήκε κυρίως στη British Gas, είχε κρυφές μετοχές που ανήκαν σε διάφορα άτομα, συμπεριλαμβανομένου του Σλαφ και του Παλαιστίνιου επιχειρηματία Μουχάμαντ Ρασίντ. Το 1998, ο Σλαφ άνοιξε ένα καζίνο στην Ιεριχώ σε συνεργασία με μια εταιρεία που εν μέρει ανήκε στον Γιάσερ Αραφάτ. Το καζίνο ονομάστηκε "The Oasis" και απευθυνόταν σε Ισραηλινούς, οι οποίοι δεν μπορούσαν να παίξουν τυχερά παιχνίδια στο Ισραήλ, όπου τα τυχερά παιχνίδια δεν είναι νόμιμα. Το καζίνο έκλεισε κατά τη διάρκεια της Δεύτερης Ιντιφάντα. Σύμφωνα με μεταγενέστερες έρευνες, ο Σλαφ είχε πολλές συναντήσεις με τον Αριέλ Σαρόν. Το 2002 ο Σλαφ χρησιμοποίησε τις επαφές του με τον Σαρόν για να βοηθήσει στην εξομάλυνση των σχέσεων της Αυστριακής Ομοσπονδιακής Κυβέρνησης με το Ισραήλ. Η ισραηλινή κυβέρνηση είχε ανακαλέσει τον πρεσβευτή της από τη Βιέννη, μετά τη συμμετοχή στην κυβέρνηση του Κόμματος Ελευθερίας της Αυστρίας το 2000. Ένας νέος Ισραηλινός πρεσβευτής απεστάλη στην Αυστρία το 2004. Τον Δεκέμβριο του 2005, η ισραηλινή αστυνομία εισέβαλε στο διαμέρισμα του Σλαφ και ανακοίνωσε ότι είχε βρει στοιχεία για δωροδοκία 3 εκατομμυρίων δολαρίων. Μέσα σε 24 ώρες ο Σαρόν υπέστη εγκεφαλικό επεισόδιο και έπεσε σε κώμα, από το οποίο δεν συνήλθε ποτέ.Ο συνεργάτης του Σλαφ, Ρόμπερτ Νοβικόφσκι, έγινε επίσης αντικείμενο ερευνών. Μια αποκάλυψη στη Ha'aretz αποκάλυψε διασυνδέσεις μεταξύ του χρηματοδότη του καζίνο Oasis στην Ιεριχώ, του πρωθυπουργού Εχούντ Ολμέρτ και του προκατόχου του Αριέλ Σαρόν. Η αστυνομία ισχυρίστηκε ότι ο Σαρόν είχε λάβει δωροδοκία 3 εκατομμυρίων δολαρίων και ο Λίμπερμαν εξακολουθεί να βρίσκεται υπό έρευνα για φερόμενη δωροδοκία από τον Σλαφ.Τον Ιούνιο του 2010, ο επιχειρηματικός συνεργάτης του Σλαφ στη Νέα Υόρκη, ο Σόλομον Όμπστφελντ, ο οποίος διηύθυνε την LH Financial, βρέθηκε νεκρός από αυτοκτονία ή φόνο.Τον Σεπτέμβριο του 2010, δημοσιεύθηκε ένα ρεπορτάζ στη Ha'aretz σχετικά με τις φερόμενες ως διεφθαρμένες και παράνομες δραστηριότητες του Σλαφ, τόσο οικονομικές όσο και πολιτικές, σε πολλές χώρες, συμπεριλαμβανομένων της Αυστρίας και του Ισραήλ.Τον Απρίλιο του 2011, ο Ισραηλινός υπουργός Εξωτερικών Άβιγκντορ Λίμπερμαν κατηγορήθηκε για δωροδοκία από τον Μάρτιν Σλαφ και άλλους επιχειρηματίες. Σωκράτης Κόκκαλης - Άλλος ένας δισεκατομμυριούχος που εργάστηκε για τη Στάζι σύμφωνα με το αρχείο της Στάζι
|
Ο Μάρτιν Σλαφ (γεν. στις 6 Αυγούστου 1953) είναι Αυστριακός επιχειρηματίας που ασχολήθηκε με το εμπόριο με την Ανατολική Γερμανία πριν από τη γερμανική επανένωση. Σύμφωνα με έρευνες του γερμανικού κοινοβουλίου, ο Σλαφ ήταν ανεπίσημο υπάλληλος της Στάζι. Η κωδική ονομασία του στη Στάζι ήταν Landgraf και ο αριθμός μητρώου του 3886-86. Η περιουσία του Σλαφ υπολογίζεται σε περισσότερα από 8 δισεκατομμύρια ευρώ.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9C%CE%AC%CF%81%CF%84%CE%B9%CE%BD_%CE%A3%CE%BB%CE%B1%CF%86
|
Τολιάρα
|
Η Τολιάρα βρίσκεται νοτιοδυτικά της Μαδαγασκάρης και της Τολιάρα και κεντρικά της Ατσίμο Αντρεφάνα. Η Τολιάρα είχε πληθυσμό 120.000 κατοίκων (2004). Είναι η πέμπτη μεγαλύτερη πόλη της Μαδαγασκάρης μετά τις Ανταναναρίβο, Τοαμασίνα, Φιαναραντσόα και Μαχατζάνγκα. Οι κύριες καλλιέργειες της Τολιάρα είναι το σιζάλ, το σαπούνι, το κάνναβι, το βαμβάκι, το ρύζι και το αραπικό φιστίκι. Το τοπικό αεροδρόμιο είναι το ομώνυμο αεροδρτόμιο. Κατάλογος πόλεων της Μαδαγασκάρης
|
Η Τολιάρα (μαλαγασικά: Toliara), γνωστή επίσης και ως Τουλεάρ (Tuléar) ή Τολιάρυ (Toliary) είναι η πέμπτη μεγαλύτερη πόλη της Μαδαγασκάρης, με πληθυσμό 120.000 κατοίκων. Είναι η πρωτεύουσα της Επαρχίας Τολιάρα, της Περιφέρειας Ατσίμο Αντρεφάνα και του δήμου Τολιάρα.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A4%CE%BF%CE%BB%CE%B9%CE%AC%CF%81%CE%B1
|
Βούλα Μάστορη
|
Με λένε Αλέξη, εκδόσεις Παπαδόπουλος 1975 Στα φτερά της Μέλισσας – Στη Γη με τα Μυρμήγκια, εκδόσεις Παπαδόπουλος 1977, Έπαινος Κύκλου Ελληνικού Παιδικού Βιβλίου 1977 Ένα γεμάτο μέλια χεράκι, εκδόσεις Κέδρος 1978, Κρατική Τιμητική Διάκριση 1979, εκδόσεις Πατάκη 2001 Εκείνη τη φορά, εκδόσεις Κέδρος 1981, εκδόσεις Πατάκης 1999 Θόδωρος ο Αυτιάς Νο 1, εκδόσεις Κέδρος 1983 Θόδωρος ο Αυτιάς Νο 2, εκδόσεις Κέδρος 1986 Η Ψυλλοελένη, εκδόσεις Νεφέλη 1987, εκδόσεις Ελληνικά Γράμματα 2000, εκδόσεις Πατάκης 2007 Πού πήγε το φεγγάρι απόψε;, εκδόσεις Γνώση 1988, εκδόσεις Πατάκης 1998 Απορίες παιδιών – Θάλασσα, ΑΣΕ 1988, Βραβείο Ε.Ο.Υ.Δ.Α.Α. στο Διεθνές Φεστιβάλ Υποβρύχιας Φωτοκινηματογράφησης 1988, εκδόσεις Ελληνικά Γράμματα 1998 Απορίες παιδιών – Γη, ΑΣΕ 1989, εκδόσεις Ελληνικά Γράμματα 1998 Απορίες παιδιών – Ηλεκτρισμός, ΑΣΕ 1990, εκδόσεις Ελληνικά Γράμματα 1999 Απορίες παιδιών – Φως, εκδόσεις Ελληνικά Γράμματα 2000 Ο χιονάνθρωπος πήρε τη μαμά, εκδόσεις Πατάκης 1999, Βραβείο Κύκλου Ελληνικού Παιδικού βιβλίου 2000, Αναγραφή στο Διεθνή Τιμητικό Πίνακα ΙΒΒΥ 2001 Φεγγαροϊστορίες – Στον έβδομο ουρανό, εκδόσεις Πατάκης 2000 Φεγγαροϊστορίες – Το φεγγαράκι είναι τιμωρία, εκδόσεις Πατάκης 2000 Φεγγαροϊστορίες – Χάθηκαν οι φεγγαρακτίνες, εκδόσεις Πατάκης 2000 Φεγγαροϊστορίες – Στα χέρια του μάγου, εκδόσεις Πατάκης 2000 Φεγγαροϊστορίες – Στον κήπο των φεγγαριών , εκδόσεις Πατάκης 2001 Μια προσευχή στον Αϊ-Βασίλη, εκδόσεις Πατάκης 2001 Τα μαγικά μου αυτιά, εκδόσεις Πατάκης 2002 Μυθολογικά παραμύθια – Ο μικρούλης Δίας, εκδόσεις Πατάκης 2003 Μυθολογικά παραμύθια – Ο μικρούλης Απόλλωνας, εκδόσεις Πατάκης 2003 Μυθολογικά παραμύθια – Ο μικρούλης Ερμής, εκδόσεις Πατάκης 2003 Το γιγαντοδαχτυλάκι του Λέανδρου, εκδόσεις Μίνωας 2004, εκδόσεις Λιβάνης 2011 Δωριλένια, εκδόσεις Πατάκης 2005, Κρατικό Βραβείο Παιδικής Λογοτεχνίας 2005 Πώς έγινε η μαμά συγγραφέας, εκδόσεις Πατάκης 2010 Τ’ αυγουστιάτικο φεγγάρι, ΑΣΕ 1982, Έπαινος Εταιρείας Ελλήνων Λογοτεχνών 1983, εκδόσεις Πατάκης 1999 (ξαναγραμμένο και με προσθήκη κειμένου) Ο καλεσμένος, εκδόσεις Γνώση 1983, εκδόσεις Ψυxογιός 1991 Στο γυμνάσιο, εκδόσεις Πατάκης 1991 Ένα-Ένα-Τέσσερα, εκδόσεις Πατάκης 1993 Κάτω απ’ την καρδιά της, εκδόσεις Πατάκης 1995 Το ποτάμι ζήλεψε, εκδόσεις Ελληνικά Γράμματα 1997, εκδόσεις Πατάκης 2003 Αγάπες με ουρά, εκδόσεις Πατάκης 1999 Μικροί χρονοταξιδιώτες – Χρίστος, το αγόρι που ταξίδεψε στο μέλλον, εκδόσεις Πατάκης 2005 Μικροί χρονοταξιδιώτες – Μελλόντια, το κορίτσι που γεννήθηκε στο μέλλον, εκδόσεις Πατάκης 2006 Το αγόρι των μελισσών, εκδόσεις Πατάκης 2006 ΚουκΛίνα, εκδόσεις Πατάκης 2006 Φι-Γάμα-Πι, εκδόσεις Πατάκης, 2008 Ψίθυροι αγοριών, εκδόσεις Πατάκης 2009 Η Χώρα με τις δύο Πολιτείες και τις Μυγδαλένιες Κούνιες, εκδόσεις Κέδρος1977, εκδόσεις Ελληνικά Γράμματα 1997, εκδόσεις Λιβάνης 2011 Κάποτε σε μια κυψέλη, εκδόσεις Κέδρος 1976, Βραβείο Γυναικείας Λογοτεχνικής Συντροφιάς 1977 Το παραμύθι των ψυχών, εκδόσεις Πατάκης 2003/2010 Γυναίκα μπονσάι, εκδόσεις Πατάκης 2012 Στη χώρα των θαυμάτων, εκδόσεις Πατάκη 2016 Προσωπικός ιστότοπος Προσωπικό ιστολόγιο Καταχώρηση στο Biblionet.gr
|
Η Βούλα (Παρασκευή) Μάστορη (17 Φεβρουαρίου 1945- 21 Νοεμβρίου 2016) ήταν Ελληνίδα συγγραφέας κυρίως της παιδικής λογοτεχνίας από το 1975, αλλά επίσης μετέφρασε δεκάδες βιβλία από τα αγγλικά στα ελληνικά. Βιβλία της έχουν μεταφραστεί στα αλβανικά, στα σερβικά, στα τουρκικά και στα κορεατικά. Πρωτοεμφανίστηκε στον χώρο της παιδικής λογοτεχνίας το 1975, με το βιβλίο "Με λένε Αλέξη". Τα έργα της διακρίνονται από ρεαλιστικό στοιχείο και φεμινιστική διάθεση. Η πρώτη της μεγάλη επιτυχία ήταν το βιβλίο "Ένα γεμάτο μέλια χεράκι" (1978, 14 εκδόσεις), με θέμα την καταγραφή των σχέσεων μέσα σε μια οικογένεια, θέμα που παρέμεινε κυρίαρχο στα έργα της μαζί με εκείνο της ανίχνευσης της γυναικείας ταυτότητας. Οι δυο αυτοί άξονες βρήκαν την πληρότητά τους στην τετραλογία "Τ’ αυγουστιάτικο φεγγάρι" (1982), "Στο γυμνάσιο" (1991), "Ένα-Ένα-Τέσσερα" (1993) και "Κάτω απ’ την καρδιά της" (1995). Έγραψε συνολικά περίπου 50 βιβλία για παιδιά και εφήβους και τρία για ενήλικες ("Το παραμύθι των ψυχών", 2003· "Γυναίκα μπονσάι", 2012· "Στη χώρα των θαυμάτων", 2016). Έχει βραβευτεί από τη Γυναικεία Λογοτεχνική Συντροφιά, τον Κύκλο Ελληνικού Παιδικού Βιβλίου, την Εταιρεία Ελλήνων Λογοτεχνών, το Υπουργείο Πολιτισμού και έχει τιμηθεί με το Κρατικό Βραβείο Παιδικής Λογοτεχνίας 2005 και με αναγραφή στο Διεθνή Τιμητικό Πίνακα IBBY. Ήταν υποψήφια για το διεθνές Βραβείο Άντερσεν 2008, και για το 2014.Αποσπάσματα βιβλίων της περιλαμβάνονται σε σχολικά ανθολόγια.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%92%CE%BF%CF%8D%CE%BB%CE%B1_%CE%9C%CE%AC%CF%83%CF%84%CE%BF%CF%81%CE%B7
|
Hard Drivin'
|
Το Hard Drivin' είναι βιντεοπαιχνίδι προσομοίωσης οδήγησης όπου ο παίκτης χειρίζεται ένα αγωνιστικό αυτοκίνητο, με τρισδιάστατα γραφικά πρώτου πρόσωπου από το πιλοτήριο και ρεαλιστικούς χειρισμούς. Η έκδοση arcade είναι εξοπλισμένη με ένα τιμόνι με ανάδραση, μετατόπιση του μοχλού 4 ταχυτήτων και όπισθεν και τρία πεντάλ (γκάζι, φρένο και συμπλέκτης). Το cabinet έχει παραχθεί με ένα ρυθμιζόμενο κάθισμα, ή ένα μικρό ενσωματωμένο κάθισμα χωρίς πλάτη. Στις εκδόσεις Amiga, DOS και Atari ST, ο παίκτης οδηγεί με joystick ή το ποντίκι για να αλλάξει ταχύτητες με ένα joystick ή το πληκτρολόγιο, ενώ στις εκδόσεις Amstrad CPC, Commodore 64 και ZX Spectrum, όλοι οι χειρισμοί γίνονται με το joystick ή το πληκτρολόγιο. Στην αρχή του παιχνιδιού, ο παίκτης μπορεί να επιλέξει μεταξύ χειροκίνητης ή αυτόματης διαβίβασης. Σε ορισμένες μεταφορές, ο παίκτης μπορεί επίσης να επιλέξει το επίπεδο δυσκολίας και αν οδηγεί προς τα δεξιά ή προς τα αριστερά. Ο παίκτης έχει ένα ορισμένο χρονικό διάστημα για να φτάσει στο επόμενο checkpoint ή τη γραμμή του τερματισμού. Στο δρόμο θα πρέπει να αποφύγει άλλα αυτοκίνητα και φορτηγά που ταξιδεύουν προς τις δύο κατευθύνσεις. Αν ο παίκτης συγκρουστεί με ένα άλλο όχημα, το παιχνίδι δείχνει ένα "instant replay" το οποίο δείχνει τη σύγκρουση του αυτοκινήτου. Αν ο παίκτης μείνει έξω από τη κούρσα, έχει δέκα δευτερόλεπτα για να επιστρέψει στο δρόμο. Μετά από κάθε λάθος ο παίκτης ξεκινά από την άκρη του δρόμου με μια απώλεια χρόνου. Αν ο παίκτης έχει ολοκληρώσει τη διαδρομή με αρκετά καλούς χρόνους, αντιμετωπίζει μια κούρσα με το Phantom Photon, ένα αυτοκίνητο που ελέγχεται από τον υπολογιστή, χωρίς πιθανότητα λάθους. Το περιοδικό ZZap64! θεώρησε την έκδοση Commodore 64 ως ένα από τα χειρότερα παιχνίδια του C64 όλων των εποχών, επικρίνοντας τα μονόχρωμα γραφικά, οδυνηρή επιβράδυνση και η έλλειψη replays που ήταν διαθέσιμα στις άλλες μεταφορές 8-bit. Το περιοδικό έδωσε στο παιχνίδι ένα 20%. Ωστόσο, η έκδοση ZX Spectrum του παιχνιδιού αυξήθηκε στον αριθμό 2 στα charts πωλήσεων στο Ηνωμένο Βασίλειο, μετά από το Gazza's Superstar Soccer. Το Famitsu έδωσε στη Mega Drive έκδοση ένα 30 από 40 από τέσσερις κριτικούς. Hard Drivin' στο Killer List of Videogames Hard Drivin' στο SpectrumComputing.co.uk Hard Drivin' στο MobyGames
|
Το Hard Drivin είναι βιντεοπαιχνίδι προσομοίωσης οδήγησης όπου οι παίκτες οδηγούν ένα υψηλής ισχύος αγωνιστικό αυτοκίνητο σε διάφορες κούρσες. Κυκλοφόρησε τον Φεβρουάριο του 1989 και είναι ένα από τα πρώτα βιντεοπαιχνίδια με περιβάλλοντα που αποτελούνται από τρισδιάστατα πολυγώνα μέσω ενός cabinet προσομοιωτή με μια προσαρμοσμένη αρχιτεκτονική. Η ανάδραση, ο προσομοιωτής της φυσικής του αυτοκινήτου, ο σχεδιασμός του παιχνιδιού και ο περισσότερος προγραμματισμός του παιχνιδιού έγιναν από τον Μάξ Μπεχένσκυ. Η ανάπτυξη του παιχνιδιού ξεκίνησε το 1988, με την Atari να είχε αρχικά σχεδιάσει να κυκλοφορήσει το παιχνίδι εκείνη τη χρονιά. Ωστόσο, σύμφωνα με έναν μηχανικό και σχεδιαστή της Atari, είχε καθυστερήσει λόγω της διαφοράς από τον αντιπρόεδρο, υποστηρίζοντας ότι κανείς δεν θα αγοράσει ένα arcade cabinet για $10.000, μετά από τότε που ακυρώθηκε το arcade παιχνίδι The Last Starfighter για τον ίδιο λόγο, λίγα χρόνια νωρίτερα. Μετά από εβδομάδες της έρευνας, αποφασίστηκε ότι τα $10.000 ήταν μια αποδεκτή τιμή.Το Hard Drivin' πώλησε 3.318 arcade cabinets. Τα παιχνίδια Stunt Driver και Stunts που κυκλοφόρησαν μετά το Hard Drivin' μοιράζονται πολλά στοιχεία με αυτό. Το παιχνίδι δέχτηκε μια συνέχεια, το Race Drivin', που κυκλοφόρησε το 1990.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/Hard_Drivin%27
|
Νεολιθικά ορυχεία πυριτόλιθου στο Σπιέν
|
Η ανακάλυψή των ορυχείων έγινε το 1843, οι πρώτες ανασκαφές πραγματοποιήθηκαν από τον μηχανικό μεταλλείων Αλφόνς Μπριάρ και τους συνεργάτες του κατά τη διάρκεια της κατασκευής σιδηροδρόμων το 1867. Τα αποτελέσματα αυτών των ανασκαφών παρουσιάστηκαν στο Διεθνές Προϊστορικό Συνέδριο που πραγματοποιήθηκε στις Βρυξέλλες το 1872. Ανάλογες ανασκαφικές έρευνες έχουν διενεργηθεί πολλές φορές από τότε μέχρι τις ημέρες μας. Τον 20ο αιώνα η τοποθέτηση ενός αγωγού αερίου προκάλεσε αλλοίωση στο πάνω μέρος των αξόνων σε έκταση περίπου 1800 τετραγωνικών μέτρων, πέραν τούτου ο χώρος έχει διατηρήσει την ακεραιότητά του. Υπουργικό διάταγμα της 7ης Νοεμβρίου 1991 προστατεύει τον παρακείμενο νεολιθικό οικισμό και τα ορυχεία ως αρχαιολογικά μνημεία.Τα ορυχεία του Σπιέν καλύπτουν πάνω από 1,7 τετραγωνικά χιλιόμετρα (250 στρέμματα) και βρίσκονται 6,5 χιλιόμετρα νοτιοανατολικά της πόλης Μονς. Η τοποθεσία είναι γεμάτη με εκατομμύρια θραύσματα κατεργασμένου πυριτόλιθου και χιλιάδες φρεάτια εξόρυξης βαθιά 16 μέτρα, για την διάνοιξη των οποίων χρησιμοποιήθηκαν κέρατα ελαφιδών. Κάτω από την επιφάνεια της γης υπάρχει ένα περίτεχνο δίκτυο σπηλαίων προσβάσιμο μέσω πολλών φρεατίων και αεραγωγών (με διάμετρο περίπου ενός μέτρου), το οποίο κατασκευάστηκε από τους κατοίκους της περιοχής κατά την νεολιθική περίοδο για την εξόρυξη του πυριτόλιθου. Η περιοχή τεκμηριώνει το επίπεδο τεχνογνωσίας και τεχνολογικής επιδεξιότητας των νεολιθικών πληθυσμών και το πέρασμα από τα υπέργεια λατομεία σε υπόγεια ορυχεία για την εξόρυξη πρώτης ύλης. Τα ορυχεία αυτά χρησιμοποιήθηκαν για αρκετούς αιώνες και είναι επίσης αξιοσημείωτα για το γεγονός ότι συνδέονται άμεσα με έναν παρακείμενο οικισμό της ίδιας περιόδου. Οι έρευνες που έχουν γίνει μας προσφέρουν πολύτιμες πληροφορίες σχετικά με την εξόρυξη των πυρήνων πυριτόλιθου, που πολλές φορές ζύγιζαν εκατοντάδες κιλά, και τις τεχνικές κατεργασίας τους. Από αυτούς τους πυρήνες παράγονταν πάμπολλες λεπίδες, κανονικές ως προς τις πλευρές και τις νευρώσεις. Οι λεπίδες αυτές αποτελούσαν την πρώτη ύλη για την κατασκευή αποκρουσμένων εργαλείων για κοπτικές κυρίως δραστηριότητες, και είτε προσαρμόζονταν σε ξύλινο στέλεχος (π.χ. συνενωμένες πολλές λεπίδες για την κατασκευή δρεπανιών, αιχμές βελών κλπ) είτε χρησιμοποιούνταν ως ανεξάρτητα μαχαίρια. Η διακίνηση του τελικού προϊόντος κάλυπτε μια περιοχή περίπου 150 χλμ και πολλές φορές η λείανση γινόταν στον τόπο προορισμού. Η διαδικασία λείανσης χρησίμευε στην ενίσχυση των λεπίδων, στη μείωση της τριβής τους με το ξύλο, στο οποίο προσαρμόζονταν, κάνοντας έτσι πιο ανθεκτικά τα εργαλεία. Από το τέλος των προϊστορικών χρόνων η περιοχή δεν έχει γνωρίσει καμία σημαντική δραστηριότητα. Οι αρχαίοι χάρτες τη δείχνουν ως γεωργική γη, που βρίσκεται σε αγρανάπαυση στα τμήματα στα οποία η αφθονία πυριτόλιθου την έκανε ακατάλληλη για καλλιέργειες.Την άνοιξη του 2015 άρχισε η λειτουργία του «Silex'S, Centre d'interprétation des minières de Spiennes», κέντρο τεκμηρίωσης των ορυχείων και ταυτόχρονα εκθεσιακός χώρος των ευρημάτων. Κατόπιν συνεννόησης με το Silex μπορεί κάποιος να επισκεφθεί τις υπόγειες στοές σε βάθος έως και 9 μέτρα. Το έργο χρηματοδοτήθηκε από την Ευρωπαϊκή ένωση, την περιφέρεια της Βαλλωνίας και την πόλη της Μονς. YouTube, Neolithic Flint Mines at Spiennes (Mons) (UNESCO/NHK) Εικονική επίσκεψη στις στοές των ορυχείων και στο κέντρο Silex
|
Τα Νεολιθικά ορυχεία πυριτόλιθου στο Σπιέν είναι από τα μεγαλύτερα και αρχαιότερα νεολιθικά ορυχεία πυριτόλιθου της βορειοδυτικής Ευρώπης. Βρίσκονται στο διαμέρισμα Σπιέν της πόλης Μονς του Βελγίου. Τα ορυχεία χρησιμοποιήθηκαν κατά την Μέση και τη Νεότερη Νεολιθική εποχή, δηλαδή μεταξύ 4.300 και 2.200 π.Χ. Συμπεριλήφθηκαν στον Κατάλογο Μνημείων Παγκόσμιας Κληρονομιάς της UNESCO το 2000.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9D%CE%B5%CE%BF%CE%BB%CE%B9%CE%B8%CE%B9%CE%BA%CE%AC_%CE%BF%CF%81%CF%85%CF%87%CE%B5%CE%AF%CE%B1_%CF%80%CF%85%CF%81%CE%B9%CF%84%CF%8C%CE%BB%CE%B9%CE%B8%CE%BF%CF%85_%CF%83%CF%84%CE%BF_%CE%A3%CF%80%CE%B9%CE%AD%CE%BD
|
Φιντέλ Κάστρο
|
Ο Κάστρο γεννήθηκε στο Μπιράν της επαρχίας Οριέντε στις 13 Αυγούστου 1926. Σπούδασε νομικά στο Πανεπιστήμιο της Αβάνας και για κάποιο χρονικό διάστημα άσκησε το επάγγελμα του δικηγόρου. Από φοιτητής ακόμα αναμείχτηκε στα επαναστατικά κινήματα εναντίον της δικτατορίας του Μπατίστα. Στην εξέγερση του Σαντιάγο (26 Ιουλίου 1953) ήταν από τους αρχηγούς της επίθεσης κατά των στρατιωτικών καταυλισμών, συνελήφθη όμως και καταδικάστηκε σε φυλάκιση 15 ετών. Το 1955 αμνηστεύτηκε και κατέφυγε στις ΗΠΑ. Εκεί προσπάθησε να μυήσει στην επανάσταση τους εξόριστους Κουβανούς. Η αμερικάνικη κυβέρνηση όμως αντέδρασε κι έτσι ο Κάστρο διέφυγε στο Μεξικό. Από κει, με λίγους άντρες, αποβιβάστηκε στην Κούβα (2 Δεκεμβρίου 1956) και ανέβηκε στα βουνά. Το επαναστατικό κίνημα πήρε μεγάλες διαστάσεις και οι αντάρτες, μετά από πολλές επιτυχίες, κατέλαβαν την 1η Ιανουαρίου 1959 την πρωτεύουσα Αβάνα. Ο Μπατίστα απέδρασε από την Κούβα και πρωθυπουργός ανέλαβε ο Φιντέλ Κάστρο (1959), αξίωμα το οποίο διατήρησε έως το 1976. Η υποχώρηση του Σοβιετικού ηγέτη Νικίτα Χρουστσόφ στη μεγάλη κρίση της Κούβας τον Οκτώβριο του 1962 και η απομάκρυνση των σοβιετικών πυραύλων από το νησί προκάλεσε την οργή του Φιντέλ Κάστρο, με αποτέλεσμα να επέλθει ψυχρότητα στις σχέσεις Αβάνας-Μόσχας. Χρόνια αργότερα το ομολόγησε ο ίδιος ο ηγέτης της κουβανικής επανάστασης, στην εισήγησή του στο πρώτο Συνέδριο του Κομμουνιστικού Κόμματος της Κούβας: «Οι Κουβανοί δυσκολεύτηκαν τότε να καταλάβουν σ' όλη της την έκταση την αξία αυτής της λύσης. Σήμερα όμως βλέπουμε αντικειμενικά ότι η κρίση του Οκτωβρίου του 1962 σήμαινε μια νίκη του επαναστατικού στρατοπέδου... Αν και οι Ηνωμένες Πολιτείες εγκατέστησαν αργότερα πολεμικές βάσεις στην Κεντρική Αμερική και στη Φλόριδα για οργάνωση πειρατικών επιδρομών στις ακτές μας κι έγιναν πολλές τέτοιες επιδρομές, οι επιδρομές αυτές δεν αποτελούσαν παρά τα τελευταία χτυπήματα του τραυματισμένου αλλά ανίκανου αυτοκρατορικού γοήτρου». Στα τέλη του Απριλίου του 1963 η Μόσχα έπεισε τον Φιντέλ να επισκεφτεί την Ε.Σ.Σ.Δ. Τις πρώτες πρωινές ώρες της 27ης Απριλίου του 1963 ένα σοβιετικό Τουπόλεφ-114, που μετέφερε τον Κουβανό ηγέτη, έφτασε στην πόλη Μούρμανσκ, στον πολικό κύκλο. Την επομένη, 28 Απριλίου, η υποδοχή στη Μόσχα ήταν θριαμβευτική. Ο Νικίτα Χρουστσόφ και ο Λεονίντ Μπρέζνιεφ, πρόεδρος του Ανωτάτου Σοβιέτ, υποδέχθηκαν τον Κάστρο στο αεροδρόμιο Βνούκοβο. Στη συνέχεια επιβιβάστηκαν σε ανοικτό αυτοκίνητο, επευφημούμενοι από εκατοντάδες χιλιάδες Μοσχοβίτες στην πορεία προς την Κόκκινη Πλατεία, όπου έλαβε χώρα κολοσσιαία συγκέντρωση προς τιμήν του Κάστρο. Την Πρωτομαγιά ο Κάστρο και ο Χρουστσόφ παρακολούθησαν την παραδοσιακή συγκέντρωση από το μαυσωλείο της Κόκκινης Πλατείας, χαιρετώντας τα πλήθη που επευφημούσαν τον Κουβανό ηγέτη. Περίπου 100.000 άνθρωποι κατέκλυσαν και το Στάδιο Λένιν, όπου ο Κάστρο παρακολούθησε ποδοσφαιρικό αγώνα, αν και το αθλητικό πάθος του ήταν το μπέιζμπολ, το ερασιτεχνικό πρωτάθλημα του οποίου είχε εγκαινιάσει στην Αβάνα στις 13 Απριλίου, πριν ξεκινήσει για την Ε.Σ.Σ.Δ.Το 1965 έγινε γενικός γραμματέας του Κομμουνιστικού Κόμματος Κούβας και το 1976 συγκέντρωσε στο πρόσωπό του τα αξιώματα του προέδρου του κράτους και του αρχηγού των Ενόπλων Δυνάμεων. Το 1991 επανεκλέχτηκε γενικός γραμματέας του κόμματος και το 1993, 1998 και 2003 το Συμβούλιο των Αντιπροσώπων ανανέωσε για πέντε χρόνια την προεδρική του θητεία. Αναδείχτηκε σε ηγετική μορφή του Τρίτου Κόσμου και ανέπτυξε τους δεσμούς της χώρας του τόσο με αφρικανικές όσο και με ασιατικές χώρες. Το 1975 έστειλε στρατεύματα στην Ανγκόλα στο πλευρό του Λαϊκού Κινήματος για την Απελευθέρωση της Ανγκόλας και το 1978 στην Αιθιοπία για την αντιμετώπιση της εισβολής της Σομαλίας. Το γεγονός αυτό, καθώς και η βοήθεια που πρόσφερε στους Σαντινίστας της Νικαράγουας το 1979, επιδείνωσε ακόμη περισσότερο τις σχέσεις του με τις Ηνωμένες Πολιτείες. Το 1991 η ανατροπή των καθεστώτων του υπαρκτού σοσιαλισμού και η διάλυση της Σοβιετικής Ένωσης σήμαναν την απαρχή μεγάλων οικονομικών δυσκολιών για την Κούβα και ο Κάστρο αναγκάστηκε να κάνει ορισμένα ανοίγματα προς την κατεύθυνση της φιλελευθεροποίησης της κουβανικής οικονομίας. Τιμήθηκε με το διεθνές βραβείο Λένιν (1961) και το χρυσό μετάλλιο Ζολιό-Κιουρί για την ειρήνη το 1972. Συνέγραψε πολιτικά έργα, τα νεότερα από τα οποία είναι Οκτωβριανή Επανάσταση και η Επανάσταση της Κούβας (1978), Φιντέλ (1987). Ο ηγέτης της Κούβας, Φιντέλ Κάστρο, υποβλήθηκε σε εγχείρηση στο έντερο, καθώς έπασχε από καρκίνο, στο συγκεκριμένο σημείο, στις 31 Ιουλίου 2006 και μεταβίβασε προσωρινά την εξουσία στον αδελφό του, Ραούλ Κάστρο. Στις 19 Φεβρουαρίου του 2008, έπειτα από μισό αιώνα στο τιμόνι της Κούβας, ο Κάστρο ανακοίνωσε την οριστική παραίτησή του. Ο Φιντέλ Κάστρο πέθανε στην Αβάνα, σε ηλικία 90 ετών, στις 25 Νοεμβρίου 2016. Από το 2006, ταλαιπωρούνταν από πολλά προβλήματα υγείας. Κηδεία του Φιντέλ Κάστρο 1926: Στις 13 Αυγούστου γεννήθηκε στο Μπιράν (νοτιοανατολικά στην Κούβα) 1931-1945: Μαθήτευσε σε Σχολείο Ιησουϊτών 1945: Εισάγεται στη Νομική Σχολή του Πανεπιστημίου της Αβάνας 1946: Εκφωνεί τον πρώτο του λόγο ως πολιτικός ηγέτης για να διαμαρτυρηθεί για την αύξηση των εισιτηρίων στα λεωφορεία. 1948: Στις 12 Οκτωβρίου παντρεύτηκε τη Μίρτα Ντίαζ-Μπαλάρτ 1950: Παίρνει το διδακτορικό του δίπλωμα στο Αστικό δίκαιο και το πτυχίο του στο Διπλωματικό και προξενικό δίκαιο από τη Νομική σχολή της Αβάνας 1952: Στις 10 Μαρτίου, λίγο μετά το πραξικόπημα του στρατηγού Φουλχένσιο Μπατίστα, οργάνωσε ένα παράνομο ένοπλο κίνημα 1953: Στις 26 Ιουλίου ο Κάστρο μαζί με τους αντάρτες του επιτίθενται σε στρατώνα της Μονκάδα. Την 1η Αυγούστου ο Κάστρο συνελήφθη και καταδικάστηκε σε φυλάκιση 15 ετών στο νησί των Πεύκων στον Ειρηνικό, μαζί με τον αδελφό του Ραούλ 1955: Ο Μπατίστα απένειμε αμνηστία στον Φιντέλ, ο οποίος στις 12 Ιουνίου ίδρυσε το Κίνημα της 26ης Ιουλίου. Εξόριστος στο Μεξικό, γνώρισε τον Αργεντινό Ερνέστο «Τσε» Γκεβάρα 1956: Στις 2 Δεκεμβρίου ο Κάστρο με τους άνδρες του κατέφτασαν στην Κούβα με το γιοτ «Γκράνμα». Ύστερα από σφοδρές μάχες με τον στρατό, ο Κάστρο και άλλοι 16 επιζώντες κατέλαβαν τη Σιέρρα Μαέστρα 1959: Την 1η Ιανουαρίου ο Μπατίστα διέφυγε στο εξωτερικό καθώς η επανάσταση πλησίαζε τη νίκη. Στις 8 του ίδιου μήνα ο Κάστρο έφτασε θριαμβευτικά στην Αβάνα 1960: Εθνικοποιεί τις 166 αμερικάνικες επιχειρήσεις που παρέμειναν στην Κούβα. 1961: Στις 3 Ιανουαρίου διακόπηκαν οι διπλωματικές σχέσεις με την Ουάσιγκτον. Στις 16 Απριλίου ο Κάστρο διακήρυξε τον «σοσιαλιστικό χαρακτήρα» της επανάστασης 1961: Στις 17-19 Απριλίου έγινε ανεπιτυχής προσπάθεια απόβασης 1.500 αντικαθεστωτικών στον Κόλπο των χοίρων (Εισβολή στον Κόλπο των Χοίρων). 1962: 22 ως τις 28 Οκτωβρίου η «κρίση των πυραύλων» έφερε αντιμέτωπες τις ΗΠΑ και τη Σοβιετική Ένωση 1965: Στις 2 Οκτωβρίου ιδρύθηκε το Κομμουνιστικό Κόμμα της Κούβας 1980: Τον Μάιο, ο Κάστρο έδωσε τη δυνατότητα σε όσους Κουβανούς επιθυμούσαν να εγκαταλείψουν το νησί, με αποτέλεσμα να φύγουν περίπου 125.000 άνθρωποι 1989: Στις 13 Ιουλίου ο ήρωας του πολέμου της Ανγκόλας, στρατηγός Αρνάλντο Οτσόα, κατηγορήθηκε για εμπόριο ναρκωτικών και εκτελέστηκε 1990: Η οικονομία της Κούβας κατέρρευσε μετά την πτώση της Σοβιετικής Ένωσης 1994: Στις 5 Αυγούστου πραγματοποιήθηκε στην Αβάνα η πρώτη εξέγερση μετά την επανάσταση. Υπολογίζεται ότι 40.000 Κουβανοί διέφυγαν στις ΗΠΑ 1998: Στις 21 με 26 Ιανουαρίου πραγματοποιήθηκε η ιστορική επίσκεψη του Πάπα Ιωάννη Παύλου Β' 2003: 75 αντικαθεστωτικοί συνελήφθησαν τον Μάρτιο 2006: Ο Φιντέλ Κάστρο μεταβίβασε προσωρινά την εξουσία στο νεότερο αδελφό του Ραούλ Κάστρο 2008: Ανακοινώνει την επίσημη αποχώρησή του από την ηγεσία της Κούβας. 2016: Στις 25 Νοεμβρίου, ο Φιντέλ Κάστρο πεθαίνει στην Αβάνα σε ηλικία 90 ετών.
|
Ο Φιδέλ Αλεχάντρο Κάστρο Ρους (ισπανικά: Fidel Alejandro Castro Ruz, 13 Αυγούστου 1926 - 25 Νοεμβρίου 2016) ήταν Κουβανός επαναστάτης και πολιτικός, ο οποίος κυβέρνησε την Κούβα ως πρωθυπουργός από το 1959 έως το 1976 και στη συνέχεια ως πρόεδρος από το 1976 έως το 2008. Πολιτικά μαρξιστής-λενινιστής, υπηρέτησε επίσης ως ο πρώτος γραμματέας του Κομμουνιστικού Κόμματος της Κούβας από το 1965 έως το 2011.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A6%CE%B9%CE%BD%CF%84%CE%AD%CE%BB_%CE%9A%CE%AC%CF%83%CF%84%CF%81%CE%BF
|
Ένορκος
|
Αν και συνήθως ανά τον κόσμο οι ένορκοι συμμετέχουν κυρίως σε ποινικά δικαστήρια, σε ορισμένες όμως χώρες όπως οι ΗΠΑ οι ένορκοι δικάζουν και αστικές υποθέσεις. Η συμμετοχή λαϊκών δικαστών στην απονομή της δικαιοσύνης έχει πλεονεκτήματα και μειονεκτήματα. Βασικά πλεονεκτήματα είναι τα εξής: Οι ένορκοι θεωρείται ότι εκφράζουν το «κοινό περί δικαίου αίσθημα». Δεν προέρχονται από συγκεκριμένη κοινωνική τάξη με συγκεκριμένες καταβολές και κοινωνικές ιδέες, όπως ενδεχομένως οι δικαστές, αλλά αποτελούν αντιπροσωπευτικό δείγμα του συνόλου της κοινωνίας. Δεν είναι επιρρεπείς σε σκλήρυνση και επαγγελματική διαστροφή, ενώ δίνουν περισσότερη προσοχή στη δίκη, επειδή γι' αυτούς η δίκη είναι μοναδικό γεγονός. Σε αντίθεση με τους επαγγελματίες δικαστές, που δικάζουν καθημερινά πολλές υποθέσεις, οι ένορκοι που προέρχονται από κλήρωση θα κληρωθούν να δικάσουν στατιστικά ελάχιστες φορές στη ζωή τους. Έτσι θα δώσουν μεγαλύτερη προσοχή στην υπόθεση που θα δικάσουν και η δίκη δεν θα είναι γι' αυτούς ρουτίνα, ενώ παράλληλα θα αντιμετωπίσουν τους διαδίκους με μεγαλύτερη επιείκεια. Έχουν τη μέγιστη δημοκρατική νομιμοποίηση. Η δικαστική εξουσία, όπως όλες οι εξουσίες σε μια δημοκρατία, προέρχεται από τον λαό και ασκείται στο όνομά του. Με τον θεσμό των ενόρκων ο λαός συμμετέχει ενεργά στην απονομή της δικαιοσύνης και ασκεί ο ίδιος τη δικαστική εξουσία. Ειδικά σε ποινικές δίκες η καταδίκη του κατηγορουμένου από ενόρκους τού δείχνει ότι η πράξη του δεν αποδοκιμάζεται μόνο από τακτικούς δικαστές, από ανθρώπους δηλαδή που «έχουν ως επάγγελμά τους την αποδοκιμασία και την τιμωρία», αλλά και από απλούς καθημερινούς συνανθρώπους του σαν κι αυτόν. Ως μειονεκτήματα του θεσμού των ενόρκων προβάλλονται κυρίως τα εξής: Οι ένορκοι δεν έχουν ειδική νομική κατάρτιση και ενδέχεται να μην μπορούν να αποδώσουν δικαιοσύνη ή να ερμηνεύσουν το δίκαιο σε δύσκολες υποθέσεις. Συνήθως οι αποφάσεις των αμιγών ορκωτών δικαστηρίων δεν συνοδεύονται από αιτιολογία (ανάλυση των λόγων που οδήγησαν τον δικαστή στη λήψη της συγκεκριμένης απόφασης) και αυτό μειώνει το κύρος τους αλλά και τη χρησιμότητά τους ως νομολογία σε μελλοντικές όμοιες περιπτώσεις. Οι ένορκοι μπορεί να είναι πιο επιρρεπείς σε συναισθηματικές ή άλλου είδους πιέσεις από τους παράγοντες της δίκης από ό,τι οι επαγγελματίες δικαστές. Είναι δύσκολη η θεσμοθέτηση δυνατότητας έφεσης (δεύτερου βαθμού δικαιοδοσίας) κατά αποφάσεων ενόρκων. Ενώ για τις αποφάσεις που εκδίδουν επαγγελματίες δικαστές προβλέπεται συνήθως δυνατότητα επανάκρισης της υπόθεσης από αρχαιότερους και εμπειρότερους δικαστές, στην περίπτωση των ενόρκων κάτι τέτοιο δεν είναι δυνατόν, καθώς εξ ορισμού δεν υπάρχουν «εμπειρότεροι» ή αρχαιότεροι ένορκοι. Έτσι οι διάδικοι στερούνται στα αμιγή ορκωτά δικαστήρια το δικαίωμα να δικαστούν ξανά από ανώτερο δικαστήριο. Η Αρχαία Ελλάδα, μαζί με την πόλη κράτος της Αθήνας, είχε ενόρκους από το 500 π.Χ. που ψήφιζαν με μυστική ψήφο, και είχαν και το δικαίωμα να αναιρούν αντισυνταγματικούς νόμους. Οι Λαφίφ (Lafif) της σχολής Μαλίκι (Maliki) του Ισλαμικού νόμου Σαρία και της Ισλαμικής δικαιοσύνης Fiqh, που υπήρχε από τον 8ο με 11ο αιώνα στη Χρυσή Εποχή του Ισλάμ, είχαν ομοιότητες με τους Άγγλους ενόρκους που εμφανίστηκαν μετέπειτα. Ο μοντέρνος θεσμός του ενόρκου εμφανίστηκε στην Αγγλία το 1166. Ο θεσμός των ενόρκων στη σύγχρονή του μορφή προέρχεται κυρίως από τη Γαλλική Επανάσταση του 1789 και ήταν απόρροια της δυσπιστίας του λαού προς τους επαγγελματίες δικαστές, οι οποίοι ήταν υπάλληλοι του μονάρχη. Θεωρήθηκε δημοκρατική κατάκτηση και προστασία από την αυθαιρεσία οι πολίτες να δικάζονται από συμπολίτες τους και όχι από κρατικούς υπαλλήλους. Ο θεσμός του ενόρκου συνηθίζεται στις ΗΠΑ. Αν και συνήθως ανά τον κόσμο οι ένορκοι συμμετέχουν κυρίως σε ποινικά δικαστήρια, σε ορισμένες όμως χώρες όπως οι ΗΠΑ οι ένορκοι δικάζουν και αστικές υποθέσεις. Η δίκη μάλιστα ενώπιον αμιγούς ορκωτού δικαστηρίου αποτελεί και συνταγματικά κατοχυρωμένο δικαίωμα των Αμερικανών πολιτών. Το αμερικανικό Σύνταγμα κατοχυρώνει στην 7η τροποποίηση (7th Amendment) το δικαίωμα, ιδιωτικές διαφορές που διέπονται από το common law και υπάγονται στη δικαιοδοσία των ομοσπονδιακών δικαστηρίων να εκδικάζονται από δικαστήρια ενόρκων: In Suits at common law, where the value in controversy shall exceed twenty dollars, the right of trial by jury shall be preserved, and no fact tried by a jury, shall be otherwise re-examined in any Court of the United States, than according to the rules of the common law. Στην Ελλάδα δεν υπάρχουν πλέον αμιγή ορκωτά δικαστήρια. Ως το 1967 αμιγές δικαστήριο ήταν το Κακουργοδικείο. Σήμερα ένορκοι συμμετέχουν μόνο στα δύο μικτά ποινικά δικαστήρια, δηλαδή αυτά στα οποία η σύνθεση του δικάζοντος δικαστηρίου αποτελεί από επαγγελματίες δικαστές και απλούς πολίτες, ήτοι είτε στο μικτό ορκωτό δικαστήριο ή στο μικτό ορκωτό εφετείο. Τα δικαστήρια αυτά δικάζουν μόνο τα σοβαρότερα εγκλήματα, τα κακουργήματα και αποτελούνται από τρεις δικαστές και τέσσερις ενόρκους, οι οποίοι αποφασίζουν από κοινού. Οι ένορκοι που θα δικάσουν κάθε υπόθεση προκύπτουν κατόπιν 2 κληρώσεων, μεταξύ των ατόμων που συμπεριλαμβάνονται σε κατάλογο ενόρκων που συντάσσεται κατ'έτος για κάθε μικτό ορκωτό δικαστήριο ή μικτό ορκωτό εφετείο. Κατάρτιση ετησίου καταλόγου Το συμβούλιο πλημμελειοδικών κατόπιν γνώμης του Εισαγγελέα Πλημμελειοδικών καταρτίζει κάθε έτος έως την 20ή Απριλίου, ετήσιο κατάλογο ενόρκων για το μικτό ορκωτό δικαστήριο. Το ίδιο πράττει και το συμβούλιο εφετών για το μικτό ορκωτό εφετείο κατόπιν γνώμης του εισαγγελέα Εφετών. Κατά τη σύνταξη των καταλόγων προτιμούνται πάντοτε εκείνοι που παρέχουν τις εγγυήσεις χρηστότητας, αμεροληψίας, ανεξαρτησίας γνώμης και κοινωνικής πείρας, καθώς επίσης και όσοι έχουν μόρφωση ανώτερη από εκείνη που απαιτεί ο νόμος για κάθε κατάλογο ενόρκων. Ο κατάλογος αποτελείται, όσο είναι δυνατό, από ίσο αριθμό ονομάτων αντρών και γυναικών. Περιέχει συνολικά: α) για την Αθήνα έως 1.200, όχι όμως λιγότερα από 800 ονόματα˙ β) για τη Θεσσαλονίκη, Πειραιά και Πάτρα έως 1.000, όχι όμως λιγότερα από 600 ονόματα και γ) για τις υπόλοιπες πόλεις έως 750, όχι όμως λιγότερα από 150 ονόματα. Ενστάσεις κατά του καταλόγου Έως το τέλος Μαΐου κάθε έτους ο εισαγγελέας, όσοι συμπεριλήφθηκαν στον κατάλογο, αλλά και κάθε πολίτης μπορούν να υποβάλλουν στο αρμόδιο συμβούλιο αιτήσεις για να εγγραφούν ένορκοι εκείνοι που έχουν τα προσόντα που ορίζει ο νόμος ή αντίθετα να καταθέσουν ενστάσεις για να διαγραφούν όσοι δεν έχουν ή έχασαν τα προσόντα αυτά ή υπάγονται σε κάποιαν από τις περιπτώσεις κωλύματος ή ισόβιας ή προσωρινής ανικανότητας που αναφέρει ο νόμος ή όσοι έχουν άγνωστη διαμονή ή είναι ανύπαρκτα πρόσωπα ή έχουν πεθάνει. Οι αιτήσεις ή ενστάσεις υποβάλλονται στον αρμόδιο Εισαγγελέα, ο οποίος στο πρώτο δεκαήμερο του Ιουνίου ο εισαγγελέας υποβάλλει στο αρμόδιο συμβούλιο τις αιτήσεις και τις ενστάσεις μαζί με τις προτάσεις του. Μέσα στον ίδιο μήνα το συμβούλιο αποφαίνεται για τις αιτήσεις και τις ενστάσεις με απόφασή του και εγγράφει αυτούς που πρέπει να εγγραφούν, διαγράφει αυτούς που πρέπει να διαγραφούν και κηρύσσει τον κατάλογο οριστικό, ο οποίος κατάλογος ισχύει για το αμέσως επόμενο δικαστικό έτος από την 1η Οκτωβρίου έως τις 30 Σεπτεμβρίου. Αν για οποιονδήποτε λόγο δεν καταρτιστεί ή δεν κηρυχθεί οριστικός ο ετήσιος γενικός κατάλογος, ισχύει ο οριστικός κατάλογος του προηγούμενου δικαστικού έτους. Κατάρτιση καταλόγου για κάθε μηνιαία σύνοδο Κάθε μήνα, 15 ημέρες πριν αρχίσει η μηνιαία σύνοδος του μικτού ορκωτού δικαστηρίου ή εφετείου το οικείο συμβούλιο, αφού ακούσει τον εισαγγελέα, με απόφασή του εκλέγει γι' αυτή τη σύνοδο από τον ετήσιο γενικό κατάλογο: α) στην Αθήνα 100 ενόρκους, β) στη Θεσσαλονίκη, Πειραιά και Πάτρα από 80 ενόρκους και γ) στις υπόλοιπες πόλεις από 60 ενόρκους. Αφού γίνει η πρώτη αυτή εκλογή, την ίδια ημέρα, γίνεται και δεύτερη κλήρωση για τη σύνταξη του οριστικού καταλόγου των ενόρκων κάθε συνόδου. Τη δεύτερη αυτή κλήρωση διεξάγει παρουσία του εισαγγελέα το κατά τόπο αρμόδιο τριμελές πλημμελειοδικείο που κληρώνει: α) για το μικτό ορκωτό δικαστήριο Αθηνών, 40 ενόρκους, β) για το μικτό ορκωτό δικαστήριο Θεσ/νίκης, Πειραιά και Πάτρας, από 36 ενόρκους και γ) για το μικτό ορκωτό δικαστήριο των άλλων πόλεως από 32 ενόρκους Οι ένορκοι που κληρώθηκαν για τον οριστικό κατάλογο μιας συνόδου, δεν περιλαμβάνονται στην εκλογή των ενόρκων για τη σύνοδο του αμέσως επόμενου μήνα. Από τους ενόρκους που κληρώθηκαν για τον οριστικό κατάλογο μιας συνόδου,: α) οι 20 που κληρώθηκαν πρώτοι από το συμβούλιο πλημμελειοδικών Αθηνών είναι οι ένορκοι της περιόδου του πρώτου δωδεκαημέρου της συνόδου του μικτού ορκωτού δικαστηρίου Αθηνών, και οι υπόλοιποι 20 ύστερα από αυτούς είναι οι ένορκοι της περιόδου του δευτέρου δωδεκαημέρου της ίδιας συνόδου, β) οι 18 πρώτοι που κληρώθηκαν από τα συμβούλια πλημμελειοδικών Θεσ/νίκης, Πειραιά και Πάτρας είναι οι ένορκοι της περιόδου του πρώτου δωδεκαημέρου του μικτού ορκωτού δικαστηρίου της έδρας του καθενός, και οι υπόλοιποι 18 ύστερα από αυτούς είναι οι ένορκοι της περιόδου του δεύτερου δωδεκαημέρου της ίδιας συνόδου και γ) οι 16 πρώτοι που κληρώθηκαν από κάθε συμβούλιο πλημμελειοδικών των υπόλοιπων πόλεων είναι οι ένορκοι της περιόδου του πρώτου δωδεκαημέρου της συνόδου του μικτού ορκωτού δικαστηρίου της έδρας του καθενός και οι υπόλοιποι 16 είναι οι ένορκοι της περιόδου του δεύτερου δωδεκαημέρου της συνόδου. Αν για οποιονδήποτε λόγο δεν έγινε από κάποιο συμβούλιο πλημμελειοδικών ή τριμελές πλημμελειοδικείο η εκλογή ή η κλήρωση των ενόρκων για κάποια σύνοδο, ισχύει γι' αυτή τη σύνοδο ο κατάλογος των ενόρκων της προηγουμένης συνόδου. Κλήτευση και δηλώσεις των ενόρκων που κληρώθηκαν για κάθε μηνιαία σύνοδο Οι ένορκοι που κληρώθηκαν για κάθε μηνιαία σύνοδο καλούνται να εμφανιστούν στους τακτικούς δικαστές του μικτού ορκωτού δικαστηρίου την ημέρα που αρχίζει η σύνοδος και να εμφανίζονται σ' αυτούς για να εκπληρώσουν τα καθήκοντά τους σε κάθε δικάσιμο της δωδεκαήμερης περιόδου για την οποία κληρώθηκαν. Οι ένορκοι που κληρώθηκαν για τη σύνοδο οφείλουν πριν από την έναρξη της συνόδου να δηλώσουν αν έχουν ή έχασαν τα νόμιμα προσόντα για να είναι ένορκοι ή αν υπάγονται σε κάποια από τις περιπτώσεις κωλύματος ή ισόβιας ή προσωρινής ανικανότητας για να εκπληρώσουν τα καθήκοντα του ενόρκου. Ο ένορκος που παραλείπει να κάνει τη δήλωση που οφείλει ή αποκρύπτει την αλήθεια τιμωρείται με φυλάκιση το πολύ ενός έτους ή με χρηματική ποινή. Διαγραφή και αντικατάσταση των ενόρκων που κληρώθηκαν Στη συνεδρίαση που γίνεται στο ακροατήριο κατά την ημέρα που αρχίζει η κάθε μηνιαία σύνοδος διαβάζεται ο κατάλογος των ενόρκων που κληρώθηκαν για τη σύνοδο και για τις δύο δωδεκαήμερες περιόδους της συνόδου. Οι τακτικοί δικαστές του μικτού ορκωτού δικαστηρίου με την ανάγνωση του καταλόγου διατάσσουν να διαγραφούν εκείνοι από τους ενόρκους που κληρώθηκαν για τους οποίους προκύπτει ότι δεν έχουν ή ότι έχασαν τα κατά νόμιμα προσόντα για να είναι ένορκοι ή ότι υπάγονται σε κάποια από τις περιπτώσεις κωλύματος ή ισόβιας ή προσωρινής ανικανότητας για να εκπληρώσουν τα καθήκοντα του ενόρκου, ή ότι έχουν άγνωστη διαμονή ή ότι είναι ανύπαρκτα πρόσωπα ή ότι έχουν πεθάνει. Οι ίδιοι τακτικοί δικαστές ευθύς μετά τη διαγραφή και στην ίδια συνεδρίαση κληρώνουν από εκείνους τους ενόρκους που εκλέχθηκαν για τη μηνιαία σύνοδο ίσον αριθμό άλλων ενόρκων ως αντικαταστάτες για εκείνους που διαγράφηκαν. Οι ένορκοι που κληρώθηκαν για κάθε μηνιαία σύνοδο, αν απουσιάσουν χωρίς νόμιμο λόγο, τιμωρούνται με απόφαση των τακτικών δικαστών αμέσως μετά την ανάγνωση του καταλόγου των ενόρκων με χρηματική ποινή 59€ έως 120€. Με την ίδια ποινή τιμωρείται και ο ένορκος που αν και κληρώθηκε αποχώρησε κατά τη διάρκεια της συνεδρίασης ή δεν επέστρεψε ύστερα από διακοπή της. Νόμιμοι λόγοι απουσίας θεωρούνται: α) ασθένεια του ενόρκου ή μέλους της οικογένειάς του, που δεν του επιτρέπει να εμφανιστεί προσωπικά και βεβαιώνεται με ιατρικό πιστοποιητικό˙ β) έκτακτη δημόσια υπηρεσία, που βεβαιώνεται επίσημα και αιτιολογημένα από την προϊσταμένη αρχή˙ γ) σπουδαίοι και ειδικώς κάθε φορά διαπιστωμένοι λόγοι, που έκαναν αδύνατη την προσωπική εμφάνιση του ενόρκου. Αν ο ένορκος που τιμωρήθηκε είχε νόμιμο λόγο να απουσιάσει, από ανώτερη όμως βία ή ανυπέρβλητα αίτια δεν μπόρεσε να τον γνωστοποιήσει στους τακτικούς δικαστές του μικτού ορκωτού δικαστηρίου την ημέρα που απουσίαζε, μπορεί να υποβάλει αίτηση για ακύρωση της απόφασης μέσα σε 15 ημέρες από τότε που έγινε η επίδοση σε αυτόν της απόφασης με την οποία του επιβλήθηκε η ποινή. Πριν αρχίσει να συζητείται κάθε υπόθεση, διαβάζεται σε δημόσια συνεδρίαση με την παρουσία του εισαγγελέα και του κατηγορουμένου ο κατάλογος των ενόρκων της δωδεκαήμερης περιόδου, για την οποία προσδιορίστηκε η υπόθεση, τα ονόματα που υπάρχουν στον κατάλογο διαβάζονται δυνατά με τη σειρά που είναι γραμμένα, ωσότου συμπληρωθεί από τους παρόντες ενόρκους ο αριθμός 10 ατόμων. Τα ονόματα αυτών των 10 ενόρκων μπαίνουν στην κληρωτίδα για να κληρωθούν οι 4 που μετέχουν με τους τακτικούς δικαστές στη σύνθεση του μικτού ορκωτού δικαστηρίου ή εφετείου που θα δικάσει την υπόθεση. Με αίτηση του εισαγγελέα, του πολιτικώς ενάγοντος ή του κατηγορουμένου, καθώς και με δήλωση του ενόρκου, του οποίου το όνομα διαβάστηκε από τον κατάλογο, και ύστερα από απόφαση των τακτικών δικαστών δεν περιλαμβάνεται στην κληρωτίδα το όνομα του ενόρκου ο οποίος εξαιτίας της υπηρεσίας του συνέπραξε άμεσα ή έμμεσα στην ανάκριση της υπόθεσης ή ως μάρτυρας κατέθεσε ή ως πραγματογνώμονας γνωμοδότησε ή έχει συμφέρον επειδή αδικήθηκε ή ζημιώθηκε ή υπήρξε κατά την προδικασία συνήγορος ενός από τους διαδίκους και έδωσε συμβουλές, συνέταξε υπομνήματα, δικόγραφα πολιτικών αγωγών, αιτήσεων κλπ. ή υπήρξε ή είναι συνήγορος στο ακροατήριο για οποιονδήποτε συμμέτοχο ή τον πολιτικώς ενάγοντα ή τον κατηγορούμενο ή τον αστικώς υπεύθυνο. Επίσης δεν περιλαμβάνονται στην κληρωτίδα ούτε τα ονόματα των ενόρκων που είναι σε ευθεία ή πλάγια γραμμή συγγενείς έως έκτου βαθμού εξ αίματος ή τετάρτου εξ αγχιστείας με τον πολιτικώς ενάγοντα, τον κατηγορούμενο, τον αστικώς υπεύθυνο ή τους συνηγόρους. Έτσι αφού παραλειφθούν τα ονόματα των ενόρκων που υπάγονται σε μία από αυτές τις περιπτώσεις, συνεχίζεται η ανάγνωση των ονομάτων ίσου αριθμού από τους επόμενους, ωσότου συμπληρωθεί ο αριθμός των 10 ενόρκων, που τα ονόματα τους θα περιληφθούν στην κληρωτίδα. Αφού τεθούν στην κληρωτίδα τα ονόματα των 10 ενόρκων, ο πρόεδρος του μικτού ορκωτού δικαστηρίου εξάγει κάθε φορά ένα όνομα˙ το όνομα αυτό διαβάζει δυνατά ο πρόεδρος και το γνωστοποιεί στον εισαγγελέα και στον κατηγορούμενο, για να ασκήσουν το δικαίωμα εξαίρεσης ωσότου συμπληρωθεί ο αριθμός των τεσσάρων 4 ενόρκων που απαιτούνται για τη σύνθεση του δικαστηρίου, αφού αφαιρεθούν όσοι εξαιρεθούν. Ο εισαγγελέας και ο κατηγορούμενος έχουν το δικαίωμα να εξαιρέσουν ο καθένας ελεύθερα 2 ενόρκους, χωρίς να έχουν την υποχρέωση να αιτιολογήσουν την εξαίρεση. Οι ένορκοι που κληρώθηκαν και δεν εξαιρέθηκαν καταλαμβάνουν στην έδρα του μικτού ορκωτού δικαστηρίου τις θέσεις που έχουν καθοριστεί γι' αυτούς από τη μία και την άλλη πλευρά των τακτικών δικαστών και κατόπιν δίνουν τον καθιερωμένο όρκο, τον οποίο διαβάζει ο Πρόεδρος του Δικαστηρίου: "Ορκιστείτε και υποσχεθείτε ότι θα θεωρήσετε με προσοχή και θα εξετάσετε με ευσυνειδησία, στη διάρκεια της δικαστικής συζήτησης, την κατηγορία εναντίον του, καθώς και την υπεράσπισή του, ότι δεν θα συνεννοηθείτε με κανέναν σχετικά με την απόφαση που θα εκδοθεί και ότι κατά την εκπλήρωση των καθηκόντων που σας επιβάλλονται δεν θα ενεργήσετε επηρεασμένοι από φιλία, έχθρα ή χάρη, ούτε για κάποια ιδιαίτερη ωφέλεια ή για άλλη παρόμοια αιτία, αλλά θα έχετε στο νου σας μόνο τον Θεό, τη δικαιοσύνη και την αλήθεια και ότι θα ψηφίσετε κατά συνείδηση και κατά την ελεύθερη πεποίθηση που θα σχηματίσετε από τη συζήτηση, προσφερόμενοι εντελώς πιστά και άδολα, για να έχετε βοηθό τον Θεό και το Ιερό Ευαγγέλιό του". Αφού διαβάσει τον όρκο, ο πρόεδρος του δικαστηρίου καλεί ονομαστικά κάθε ένορκο, να σηκώσει το δεξί του χέρι και να προφέρει τη λέξη "ορκίζομαι". Οι ψήφοι των τακτικών δικαστών και των ενόρκων είναι ισότιμες. Αυτό πρακτικά σημαίνει ότι ένας κατηγορούμενος μπορεί να αθωωθεί ή να καταδικαστεί εάν συμφωνούν όλοι οι ένορκοι, ανεξάρτητα από το εάν συμφωνούν ή διαφωνούν οι επαγγελματίες δικαστές, καθόσον οι ένορκοι έχουν την πλειοψηφία (4 ένορκοι – 3 δικαστές). Οι ένορκοι έχουν επίσης το δικαίωμα να απευθύνουν στους μάρτυρες και στον κατηγορούμενο όλες τις ερωτήσεις που είναι χρήσιμες για την εξακρίβωση της αλήθειας, αφού πάρουν τον λόγο από τον Πρόεδρο του Δικαστηρίου. Αποζημίωση ίση με το εκάστοτε ισχύον κατώτατο ημερομίσθιο ανειδίκευτου εργάτη καταβάλλεται για κάθε πλήρη ημέρα απασχόλησης τους στο δικαστήριο, όπως προβλέπει το άρθρο 9 της απόφασης ΥΠ.ΔΙΚ.-ΟΙΚΟΝ. 35163/1274 της 11 Απριλίου 1985 (ΦΕΚ Β 239 30/4/1985). Ικανοί να εκπληρώσουν καθήκοντα ενόρκου είναι: α) Για το μικτό ορκωτό δικαστήριο, οι Έλληνες πολίτες και των δύο φύλων που κατοικούν ή διαμένουν μόνιμα στην έδρα του πρωτοδικείου όπου συγκροτείται το μικτό ορκωτό δικαστήριο, έχουν συμπληρώσει το 30ο έτος της ηλικίας τους, δεν έχουν όμως περάσει το 70ο, έχουν τουλάχιστον απολυτήριο δημοτικού και δεν έχουν στερηθεί τα πολιτικά τους δικαιώματα. β) Για το μικτό ορκωτό εφετείο, οι Έλληνες πολίτες και των δύο φύλων που κατοικούν ή διαμένουν μόνιμα στην έδρα του εφετείου, όπου συγκροτείται το μικτό ορκωτό εφετείο, έχουν συμπληρώσει το 40ο έτος της ηλικίας τους, δεν έχουν όμως περάσει το 70ο, έχουν τουλάχιστον απολυτήριο Λυκείου και δεν έχουν στερηθεί τα πολιτικά τους δικαιώματα. Δεν μπορούν να είναι ένορκοι: α) ισοβίως οι κληρικοί κάθε θρησκεύματος και κάθε γενικά βαθμού, καθώς και οι μοναχοί˙ β) προσωρινά και όσο διαρκεί η ιδιότητά τους ο πρόεδρος της δημοκρατίας, ο πρωθυπουργός, οι αντιπρόεδροι της κυβέρνησης, οι υπουργοί, οι υφυπουργοί, οι γενικοί γραμματείς των υπουργείων, οι βουλευτές, οι καθηγητές πανεπιστημίων, οι νομάρχες, οι διπλωματικοί υπάλληλοι, οι ισόβιοι δικαστικοί λειτουργοί κάθε κατηγορίας και οι πάρεδροι, το κύριο προσωπικό του νομικού συμβουλίου του κράτους, οι δήμαρχοι, οι πρόεδροι κοινοτήτων και οι υπάλληλοι της γραμματείας όλων των δικαστηρίων και των εισαγγελιών. Είναι προσωρινά ανίκανοι να εκπληρώσουν τα καθήκοντα του ενόρκου: 1) εκείνοι που παραπέμφθηκαν για οποιοδήποτε έγκλημα από δόλο για το οποίο ο νόμος προβλέπει ποινή φυλάκισης τουλάχιστο τριών μηνών˙ 2) εκείνοι που βρίσκονται σε δικαστική απαγόρευση ή αντίληψη˙ 3) εκείνοι που πτώχευσαν ωσότου αποκατασταθούν˙ 4) οι ασθενείς διανοητικά˙ 5) οι τυφλοί και οι κωφάλαλοι. Εκείνοι που καταδικάστηκαν αμετάκλητα για οποιοδήποτε έγκλημα από δόλο σε ποινή στερητική της ελευθερίας τους πάνω από τρεις μήνες, είναι ισοβίως ανίκανοι να εκτελούν τα καθήκοντα του ενόρκου. Κώδικας Ποινικής Δικονομίας, Κεφάλαιο Τρίτο: Στα Μικτά Δικαστήρια (άρθρα 377-401). Νικόλαος Ανδρουλάκης, Θεμελιώδεις έννοιες της ποινικής δίκης, 3η Έκδ., Δίκαιο & Οικονομία - Π. Ν. Σάκκουλας, 2007. Αδάμ Παπαδαμάκης, Ποινική Δικονομία, 3η Έκδ., Εκδόσεις Σάκκουλα 2006.
|
Ένορκος είναι ο απλός πολίτης ο οποίος συμμετέχει σε δικαστήριο ως λαϊκός δικαστής. Το δικαστήριο, στο οποίο συμμετέχουν ένορκοι, ονομάζεται ορκωτό δικαστήριο. Αν η απόφαση λαμβάνεται μόνο από ενόρκους, το δικαστήριο ονομάζεται αμιγές, ενώ αν η απόφαση λαμβάνεται από κοινού από δικαστές και ενόρκους, ονομάζεται μικτό. Στα αμιγή ορκωτά δικαστήρια ο επαγγελματίας δικαστής απλώς προεδρεύει και διευθύνει τη συνεδρίαση, δίνει οδηγίες στους ενόρκους και ενδεχομένως αποφασίζει για δικονομικά ζητήματα (ζητήματα διαδικασίας).
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%88%CE%BD%CE%BF%CF%81%CE%BA%CE%BF%CF%82
|
Σόλετς Κουγιάφσκι
|
Η παλαιότερη γνωστή αναφορά του Σόλετς χρονολογείται από το 1263, όταν ήταν μέρος του Δουκάτου της Κουγιαβίας εντός της κατακερματισμένης Πολωνίας που κυβερνούσε η Οίκος των Πιαστ. Από το 1267 ήταν μέρος του πολωνικού Δουκάτου του Ινοβρότσουαφ, το οποίο τον 14ο αιώνα μετατράπηκε σε Βοεβοδάτο Ινοβρότσουαφ του Στέμματος του Βασιλείου της Πολωνίας, το οποίο σύντομα έγινε μέρος της Επαρχίας Μείζονος Πολωνίας του Πολωνικού Στέμματος. Το 1325 ο Δούκας Πσέμισλ του Ινοβρότσουαφ έδωσε στο Σόλετς προνόμια πόλης, τα οποία επιβεβαιώθηκαν από διάφορους Πολωνούς βασιλιάδες τους επόμενους αιώνες. Στον πρώτο διαμελισμό της Πολωνίας το 1772, η πόλη προσαρτήθηκε από το Βασίλειο της Πρωσίας, το οποίο εισήγαγε πολιτικές γερμανοποίησης, δήμευσε πολωνικά κτήματα και περιόρισε την πολωνική εκπαίδευση. Το 1807, το Σόλετς ανακτήθηκε από τους Πολωνούς και συμπεριλήφθηκε στο βραχύβιο Δουκάτο της Βαρσοβίας και το 1815 προσαρτήθηκε εκ νέου από την Πρωσία, αρχικά ως μέρος του ημιαυτόνομου Μεγάλου Δουκάτου του Πόζεν. Μετά την αποτυχημένη πολωνική Νοεμβριανή Εξέγερση του 1830–1831, οι πολιτικές γερμανοποίησης εντάθηκαν και το 1832 οι Πρώσοι αφαίρεσαν εντελώς την πολωνική γλώσσα από τις υπηρεσίες. Μετά τον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, το 1918, η Πολωνία ανέκτησε την ανεξαρτησία και ξέσπασε η Εξέγερση της Μείζονος Πολωνίας (1918-1919), στόχος της οποίας ήταν η επανένωση της περιοχής και της πόλης με την Πολωνία. Μια μάχη έγινε κοντά, και η πόλη τελικά ενσωματώθηκε ξανά στην Πολωνία. Λίγο πριν το ξέσπασμα του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου, οι Πολωνοί προετοιμάζονταν για τη γερμανική εισβολή, ενώ τα μέλη της τοπικής γερμανικής μειονότητας ετοιμάζονταν να διαπράξουν εγκλήματα κατά των Πολωνών. Οι ντόπιοι Γερμανοί πραγματοποίησαν πράξεις δολιοφθοράς κατά του Πολωνικού Στρατού ακόμη και πριν ο Γερμανικός Στρατός εισέλθει στην πόλη στις 7 Σεπτεμβρίου 1939, και στη συνέχεια, οργανώθηκαν σε Σέλμπστουτζ, των οποίων η αποστολή ήταν να εξοντώσει τους Πολωνούς. Κατά τη διάρκεια της γερμανικής εισβολής στην Πολωνία, στρατιώτες της Βέρμαχτ και μέλη της τοπικής γερμανικής μειονότητας δολοφόνησαν 44 άτομα από την πόλη ήδη στις 14 Σεπτεμβρίου. Μερικά από τα θύματα ξυλοκοπήθηκαν βάναυσα με τουφέκια (μέχρι σημείου που διαλύθηκαν). Η πόλη στη συνέχεια καταλήφθηκε από τη Γερμανία μέχρι το 1945. 42 Πολωνοί από το Σόλετς εκτελέστηκαν από τους Γερμανούς τον Οκτώβριο και στις αρχές Νοεμβρίου 1939 σε διάφορα σημεία της πόλης. Μερικοί Πολωνοί σύρθηκαν έξω από τα σπίτια τους τη νύχτα από τις Σέλμπστουτζ και πυροβολήθηκαν στο δημοτικό πάρκο. Άλλοι φυλακίστηκαν από τις Σέλμπστουτζ, ξυλοκοπήθηκαν μέχρι αναισθησίας και δολοφονήθηκαν επί τόπου ή στην τοπική αγορά. Στα περίχωρα της πόλης, οι Σέλμπστουτζ δολοφόνησαν τουλάχιστον 50 Πολωνούς, οι οποίοι κατάγονταν από την Πομερανία. Η πόλη υποβλήθηκε σε σκληρές πολιτικές γερμανοποίησης, τα πολωνικά σχολεία έκλεισαν και η χρήση της πολωνικής γλώσσας απαγορεύτηκε. Οι Γερμανοί κατέστρεψαν τόσο το μνημείο όσο και την ταφόπλακα των Πολωνών ανταρτών του 1918-1919. Περίπου 1.000 Πολωνοί εκδιώχθηκαν από το Σόλετς στο Γενικό Κυβερνείο, και μερικοί απελάθηκαν επίσης στα ναζιστικά στρατόπεδα συγκέντρωσης. Ο Γιαν Μακόφσκι, ντόπιος καθολικός ιερέας της ενορίας τη δεκαετία του 1920, φυλακίστηκε στα στρατόπεδα συγκέντρωσης Στούτχοφ και Ζάξενχαουζεν, και σκοτώθηκε στο τελευταίο το 1940. Οι Γερμανοί έφεραν Άγγλους, Ιταλούς, Γάλλους και Ρώσους αιχμαλώτους πολέμου στην πόλη για καταναγκαστική εργασία.Στα τελευταία στάδια του πολέμου, το Σόλετς αποκαταστάθηκε στην Πολωνία. Το μνημείο και η ταφόπλακα των Πολωνών ανταρτών του 1918-1919 ξαναχτίστηκαν και ένα νέο μνημείο, το οποίο επίσης τιμά τη μνήμη των πεσόντων στον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, ανεγέρθηκε το 1999.
|
Το Σόλετς Κουγιάφσκι (πολωνικά: Solec Kujawski, γερμανικά: Schulitz) είναι πόλη του Πόβιατ Μπίντγκοστς, στο Βοεβοδάτο Κουγιαβίας-Πομερανίας της Πολωνίας, στην ιστορική περιοχή της Κουγιαβίας. Βρίσκεται 14 χιλιόμετρα νοτιοανατολικά του Μπίντγκοστς. Ο πληθυσμός της πόλης είναι 15.614 κάτοικοι (2020) και η έκταση της 176 χλμ2.Η πόλη έχει τον Άγιο Στανίσλαους στο οικόσημό της.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A3%CF%8C%CE%BB%CE%B5%CF%84%CF%82_%CE%9A%CE%BF%CF%85%CE%B3%CE%B9%CE%AC%CF%86%CF%83%CE%BA%CE%B9
|
Άγιος Ευστράτιος
|
Το νησί στην αρχαιότητα ονομαζόταν Αλόννησος, από τις λέξεις ἅλς και νήσος (θάλασσα και νησί). Ο Παυσανίας την καταγράφει με το όνομα Νέα διότι θεωρούνταν πως αναδύθηκε από τη θάλασσα την εποχή που καταποντίστηκε η ομηρική νήσος Χρυσή, η οποία κατά πάσα πιθανότητα βρισκόταν κοντά στο ακρωτήριο Μέθωνες, στο βορειοανατολικό τμήμα της Λήμνου. Η ονομασία Άγιος Ευστράτιος καθιερώθηκε διότι κατά τη βυζαντινή εποχή ο Όσιος Ευστράτιος ο Θαυματουργός, από τη Βιτζιανή της Βιθυνίας (αρχαία Ταρσό), ηγούμενος της Ιεράς Μονής Αυγάρων ή Αγαύρων, του μεγαλύτερου μοναστηριού του Ολύμπου Βιθυνίας, κατά την εποχή της Εικονομαχίας αναγκάστηκε να αποβιβαστεί σ' αυτό το νησί λόγω θαλασσοταραχής, καθ' οδόν προς τον τόπο της εξορίας του, καθώς ήταν αντίθετος προς την εικονομαχική πολιτική του Βυζαντινού Αυτοκράτορα Λέοντα Ε΄. Ο τάφος του λέγεται πως βρίσκεται στο νησί, που για το λόγο αυτό πήρε τιμητικά το όνομά του, άγνωστο πότε ακριβώς, ενώ μεγάλα τμήματα γης στον Άη Στράτη ανήκουν σε Αγιορείτικα μοναστήρια και κυρίως στη Μονή Μεγίστης Λαύρας, όπου φυλάσσεται η κάρα του Αγίου Ευστρατίου. Λείψανά του δεν αναφέρεται να υπάρχουν κάπου. Αν όντως, ο τάφος του βρισκόταν εκεί, ίσως κάποια μέρα αποκαλυφθούν. Το νησί αναφέρεται στο Νησολόγιο του Κριστόφορο Μπουοντελμόντι το 1420 ως Sanstrati και στον Άτλαντα του Laurenberg το 1656 καταγράφεται ως Chryse S.Stratj (Χρυσή - Άγιος Ευστράτιος).. Στη Χάρτα του Ρήγα, το έργο του Ρήγα Βελεστινλή που τυπώθηκε το 1797 στη Βιέννη, το νησί αναγράφεται ως Νέα Άγιος Ευστράτιος. Ο οικισμός του νησιού βρισκόταν αρχικά στην κορυφή του μικρού λοφίσκου, όπου οι κάτοικοι ακολουθώντας την παραδοσιακή αρχιτεκτονική του Αιγαίου είχαν χτίσει τις κατοικίες τους μαζί με τους απαραίτητους για την εποχή ανεμόμυλους. Οι σεισμοί του 1968 έγιναν η αιτία για να καταστραφεί ο ιστορικός οικισμός και ακολούθως να κτισθεί νέος στην έκταση της κοιλάδας. Οι κάτοικοι ασχολούνται κυρίως με την αλιεία και την κτηνοτροφία και αντιμετωπίζουν συχνά, ιδίως τον χειμώνα, προβλήματα στη συγκοινωνία με τα άλλα νησιά και την ηπειρωτική Ελλάδα. Το νησί βρίσκεται ανάμεσα στη Λέσβο και τη Σκύρο, και έχει έκταση 43 τετραγωνικά χιλιόμετρα. Το έδαφος χαρακτηρίζεται ως ορεινό και ηφαιστειογενούς σύστασης. Το ένα τρίτο μόνον καλύπτεται από καλλιέργειες ενώ έχουν βρεθεί και κατάλοιπα οικισμού της Μυκηναϊκής εποχής.Οι υψηλότερες κορυφές είναι το Σημάδι (298 μέτρα), ο Άγιος Αλέξης και ο Προφήτης Ηλίας. Ανάμεσα στους λόφους της δυτικής πλευράς σχηματίζονται μικρές κοιλάδες που τελειώνουν σε αμμουδερές ακρογιαλιές. Μεγαλύτερη από όλες είναι η κοιλάδα, όπου βρίσκεται και ο μοναδικός οικισμός. Στη βορειοανατολική πλευρά του νησιού απλώνεται μια επικλινής πεδινή ζώνη μήκους περίπου ενός χιλιομέτρου. Επίγεια τρεχούμενα ή στάσιμα νερά δεν υπάρχουν, μόνο υπόγεια. Η μεγαλύτερη πηγή είναι στη Μεγάλη Παναγιά ανατολικά του χωριού, από όπου γίνεται και η ύδρευση των κατοίκων. Το νησί και η παράκτια θαλάσσια ζώνη του είναι προστατευόμενος βιότοπος του δικτύου Natura 2000 με κωδικό GR4110002 κατά μία έκταση 62,84 τ.χλμ. Η βλάστηση του νησιού περιλαμβάνει θαμνώτοπους με φρύγανα, αγκαθωτές κενταύριες στις παραθαλάσσιες περιοχές, απομεινάρια από δάση δρυός, λευκές ιτιές και ασημόλευκες κοντά στο χωριό, πικροδάφνες και λυγαριές στις παραποτάμιες περιοχές. Οι μεσογειακές φώκιες μοναχοί χρησιμοποιούν τα σπήλαια του νησιού ως τόπους αναπαραγωγής. Στην προστατευόμενη χλωρίδα περιλαμβάνονται: κρίνοι της θάλασσας, ενδημικοί μελίλωτοι, ανθέμιδες, καλλίτριχα, και τα υποθαλάσσια λιβάδια Ποσειδωνίας. Στην προστατευόμενη πανίδα περιλαμβάνονται: ελληνικές χελώνες, ρινοδέλφινα, έφιοι, κυρτοδάκτυλοι, σαμιαμίδια, φιδόσαυρες, κ.ά. Στην προστατευόμενη ορνιθοπανίδα περιλαμβάντονται: μαυροπετρίτες, μύχοι και θαλασσοκόρακες. Το νησί αποτελεί σταθμό για πολλά μεταναστευτικά είδη πουλιών καθώς βρίσκεται σ' έναν από τους κύριους δρόμους της εαρινής και της φθινοπωρινής μετανάστευσης. Η σημαντική παρουσία μικρόπουλων προσελκύει σημαντικό αριθμό μαυροπετρίτη. Καθώς, 70% του παγκόσμιου πληθυσμού του είδους αναπαράγεται στην Ελλάδα (4.500 ζευγάρια), είναι από τα πιο σημαντικά είδη πουλιού που φιλοξενεί η Ελλάδα. Το είδος αυτό φωλιάζει σε μικρές ακατοίκητες νησίδες. Αναπαράγεται κατά τη φθινοπωρινή περίοδο και τρέφεται με μικρά μεταναστευτικά πουλιά. Τα στοιχεία αφορούν στον πληθυσμό του οικισμού Αγίου Ευστρατίου, αλλά συμπίπτουν με τον συνολικό πληθυσμό του νησιού, καθώς οι νησίδες Άγιοι Απόστολοι και Ρούμπος είναι ακατοίκητες Το νησί, που κατά την αρχαιότητα ονομαζόταν Αλόννησος ή Νέα, σύμφωνα με τον Παυσανία, κατοικήθηκε ήδη από τους προϊστορικούς χρόνους ενώ στην ανατολική ακτή του νησιού βρέθηκαν πολλά ευρήματα ανθρώπινης παρουσίας που χρονολογούνται στη μυκηναϊκή περίοδο. Επίσης λείψανα των ιστορικών χρόνων υπάρχουν σε όλη σχεδόν τη δύσβατη και άγονη έκταση και περιλαμβάνουν κίονες, νομίσματα, θραύσματα, αγγείων, γλυπτά κ.ά. Ξεχωρίζουν οι αναλημματικοί τοίχοι των αρχαϊκών χρόνων κοντά στο κοιμητήριο και ελληνιστικοί τάφοι γύρω από το λιμάνι.Τη σπουδαιότητα της αρχαίας Αλοννήσου και τη σημαντική γεωγραφική της θέση στον μεγαλύτερο εμπορικό θαλάσσιο δρόμο της αρχαιότητας, επισημαίνει στους Αθηναίους ο ρήτορας Δημοσθένης στους Φιλιππικούς λόγους του. Στα τέλη του 15ου αιώνα, το νησί κατοικήθηκε ξανά μετά από ερήμωση δυο αιώνων. Κατά την ίδια περίοδο κτίστηκε έξω από το κάστρο και το χωριό (στη θέση που βρισκόταν μέχρι τον σεισμό του 1968). Στα 1540 ανακαινίστηκε μέσα στο κάστρο ο προϋπάρχων ναός των Αγίων Πέντε Μαρτύρων. Από το 16ο αιώνα και έπειτα, το νησί αναπτύσσεται οικονομικά με τη συλλογή βελανιδιών και την κτηνοτροφία. Κατά τον Α΄ Βαλκανικό Πόλεμο το ελληνικό Πολεμικό Ναυτικό με το πλοίο «Κανάρης» κατέλαβε το πρωί της 18ης Οκτωβρίου 1912 το νησί του Αγίου Ευστρατίου χωρίς κάποια σύγκρουση, αφού δεν υπήρχαν Τούρκοι στο νησί και ο πληθυσμός του ήταν πάντα αμιγώς ελληνικός. Η ελληνική κυριότητα στα νησιά του Βορειοανατολικού Αιγαίου αναγνωρίστηκε επίσημα από τις Μεγάλες Δυνάμεις στις 31 Ιανουαρίου 1914. Κατά τον 20ό αιώνα χρησιμοποιήθηκε ως τόπος εξορίας για τους αριστερούς. Την αρχή έκανε το 1929 η κυβέρνηση του Ελευθερίου Βενιζέλου με βάση το νόμο του 1929 «περί Ιδιωνύμου αδικήματος» και τότε βρέθηκαν οι πρώτοι εκτοπισμένοι κομμουνιστές στο νησί. Οι επόμενες κυβερνήσεις συνέχισαν να χρησιμοποιούν τον Άη Στράτη για την εκτόπιση Αριστερών και το φαινόμενο κορυφώθηκε στην περίοδο της δικτατορίας του Ιωάννη Μεταξά (1936-41), όπου εκτοπίστηκαν εκεί εκατοντάδες αντίπαλοι του καθεστώτος. Στις 26 Απριλίου 1941, λίγο πριν οι Γερμανοί καταλάβουν το νησί κι ενώ διεξάγονταν διαπραγματεύσεις για την απελευθέρωση των εξορίστων μεταξύ αντιπροσωπείας των εξορίστων και του σταθμάρχη διοικητή της φρουράς του νησιού, ο σταθμάρχης φοβούμενος μήπως αποδράσουν οι εξόριστοι παρέταξε τους 12 χωροφύλακες που διέθετε και αυτοί άρχισαν να πυροβολούν τους εξόριστους με αποτέλεσμα να σκοτωθούν 3 και να τραυματιστούν 2 άτομα. Στη συνέχεια ο σταθμάρχης παρέδωσε τους εξόριστους του Άη Στράτη στους Γερμανούς κατακτητές. Την περίοδο της γερμανικής κατοχής οι εξόριστοι υπέφεραν τα πάνδεινα από έλλειψη τροφίμων, εφοδίων, περίθαλψης και πέθαναν από την πείνα 33 κομμουνιστές κρατούμενοι.Μετά την απελευθέρωση της Ελλάδας από το γερμανικό ζυγό, τον Οκτώβριο του 1944, το στρατόπεδο εξορίας του Άη Στράτη έκλεισε και οι τελευταίοι πολιτικοί κρατούμενοι απελευθερώθηκαν. Την άνοιξη του 1947 ο Άη Στράτης άνοιξε και πάλι ως τόπος εξορίας Αριστερών. Με τον αναγκαστικό νόμο 511 της 31ης Δεκεμβρίου 1947 (Α299) «Περί μέτρων αναφερομένων εις τους υπό εκτόπισιν διατελούντας» η επίσημη ονομασία του στρατοπέδου του Αη Στράτη έγινε «Στρατόπεδον Πειθαρχημένης Διαβιώσεως Εκτοπισμένων». Μετά το κλείσιμο της Μακρονήσου ο Άη Στράτης αποτέλεσε τον μαζικότερο τόπο εξορίας. Σπουδαίοι πνευματικοί άνθρωποι εκτοπίστηκαν στο νησί αυτό, όπως ο εκπαιδευτικός, συγγραφέας και πολιτικός Δημήτρης Γληνός, οι ποιητές Κώστας Βάρναλης, Γιάννης Ρίτσος, Τάσος Λειβαδίτης, οι λογοτέχνες Μενέλαος Λουντέμης, Θέμος Κορνάρος, Δημήτρης Φωτιάδης, οι ηθοποιοί Μάνος Κατράκης και Τζαβαλάς Καρούσος, και πολλοί άλλοι, επώνυμοι και μη. Επίσης, πολλοί Αριστεροί πολιτικοί εκτοπίστηκαν στον Άη Στράτη, όπως ο Ηλίας Ηλιού, ο Αντώνης Μπριλλάκης, ο Κώστας Γαβριηλίδης, ο Στέφανος Σαράφης κ.ά.Υπολογίζεται ότι από το 1947 μέχρι και το 1962 πέρασαν από το νησί περίπου 9.000 Αριστεροί εξόριστοι. Το στρατόπεδο κράτησης του Άη Στράτη έκλεισε οριστικά το 1962. Την περίοδο της δικτατορίας χρησιμοποιήθηκε ως τόπος εκτόπισης για μικρό αριθμό εξορίστων. Ανάμεσα τους και ο μετέπειτα Πρόεδρος της Βουλής των Ελλήνων και προσωρινός Πρόεδρος της Ελληνικής Δημοκρατίας, Γιάννης Αλευράς, αρχηγός του ΠΑΚ Εσωτερικού. Τη νύχτα της 20ής Φεβρουαρίου του 1968, χτύπησε τον Άγιο Ευστράτιο σεισμός έντασης 7,1 βαθμών της κλίμακας Ρίχτερ και διάρκειας 22 δευτερολέπτων, αφήνοντας είκοσι και πλέον νεκρούς και δεκάδες τραυματίες, ενώ εκτεταμένες ήταν και οι καταστροφές στη γειτονική Λήμνο. Σήμερα, λειτουργεί το «Μουσείο Δημοκρατίας», στο κτίριο του πρώτου διδακτηρίου του νησιού, το οποίο στα χρόνια του εκτοπισμού πολιτικών εξόριστων χρησιμοποιήθηκε ως αναρρωτήριο. Αποκαταστάθηκε κατά τα έτη 2005-07.Επίσης στην Αθήνα υπάρχει το «Μουσείο Πολιτικών Εξορίστων Άη Στράτη» στον Κεραμεικό, με αρχειακό και μουσειακό υλικό από τον Άη Στράτη και άλλους τόπους εξορίας. η εκκλησία του Χριστού στην πλατεία οι εκκλησίες του Αγίου Νικολάου και του Αγίου Βασιλείου (1727). Ο τελευταίος αποτελεί ένα από τα ελάχιστα μνημεία αρχιτεκτονικής της μεταβυζαντινής εποχής. το Μουσείο Δημοκρατίας η Μαράσλειος Σχολή, έργο της Αδελφότητας Αγιοστρατιτών της Αιγύπτου, με σημαντική δωρεά του εθνικού ευεργέτη Γρηγορίου Μαρασλή. ο αρχαιολογικός χώρος του παλαιού ναού των Αγίων Πέντε Μαρτύρων το εξωκκλήσι του Αγίου Μηνά το μνημείο Ικάρου Σιαλμά με την επιγραφή Μολών λαβέ οι παραλίες οι θαλάσσιες σπηλιές και οι γεωλογικοί σχηματισμοί, κατά μήκος των ακτών του νησιού. Οι παραλίες του νησιού είναι οι εξής: το Αλονίτσι, το Παχύ, του Αγίου Δημητρίου, του Αγίου Αντωνίου, το Τρυγάρη, η Τρυπητή, το Φτελιό, του Γκουρνιά, το Λυδαριό κ.ά. Αρκετές από τις παραλίες νότια από τον οικισμό του Άη Στράτη είναι έρημες και κατάλληλες για ελεύθερη κατασκήνωση. Το οδικό δίκτυο αποτελείται απο αρκετά δύσκολους σε σημεία χωματόδρομους,οπότε προσεγγίζονται ή με 4×4 ή με πολύ αργή και προσεκτική οδήγηση με ιχ ή με καΐκι. Από αυτές ξεχωρίζουν του Αγίου Αντωνίου, του Αγίου Δημητρίου και κυρίως το Λιδαριό (περίπου μιάμιση ώρα πεζοπορία για το Λιδαριό). Η παραλία Τρυπητή ονομάστηκε έτσι από τη σπηλιά που βρίσκεται εκεί. Αμμουδιά μήκους 2 χιλιομέτρων υπάρχει στα βορειοανατολικά του νησιού, στη θέση Αλονίτσι, από όπου διακρίνεται η Λήμνος. Αγλαΐα Αρχοντίδου Αργύρη, «Άγιος Ευστράτιος» στο:Ανδρέας Βλαχόπουλος (επίμ.), Αρχαιολογία-νησιά του Αιγαίου, εκδ. Μέλισσα, Αθήνα, 2005, σελ. 115 Ιστορία της Αντίστασης 1940-45, Εκδόσεις Αυλός, Αθήνα 1979 «Άη Στράτης», Φωτογραφικά Ίχνη 1940-1970, Έκδοση του Υπουργείου Αιγαίου, Μυτιλήνη 2000 Αντώνης Φλούντζης, «Στο στρατόπεδο του Άη Στράτη, 1950-1962», Εκδόσεις Κ. Καπόπουλος, Αθήνα 1976 Εγκυκλοπαίδεια Πάπυρος Λαρούς Μπριτάνικα, 1978, 2006 (ΠΛΜ) Εγκυκλοπαίδεια Πάπυρος Λαρούς, 1963 (ΠΛ) Επίσημη ιστοσελίδα του Δήμου Αγίου Ευστρατίου Γυμνάσιο Αγίου Ευστρατίου, Η ιστορία του νησιού ΑΓΙΟΣ ΕΥΣΤΡΑΤΙΟΣ - Ο ΤΟΠΟΣ ΚΑΙ Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΟΥ ντοκιμαντέρ Άη Στράτης: Θα φύγω και θα ΄ρθω ΝΤΟΚΥΜΑΝΤΕΡ 2013 - ΑΓΙΟΣ ΕΥΣΤΡΑΤΙΟΣ Isolario Buondelmonti - www.sanstrati.sail.to ΔΡΟΜΟΛΟΓΙΑ ΠΡΟΣ ΑΓΙΟ ΕΥΣΤΡΑΤΙΟ - Ship Itineraries to Agios Efstratios
|
Ο Άγιος Ευστράτιος ή Άη Στράτης είναι νησί του βορειοανατολικού Αιγαίου με 270 κατοίκους (απογραφή 2011). Διοικητικά ανήκει στην περιφερειακή ενότητα Λήμνου της περιφέρειας Βορείου Αιγαίου. Από το 1912 μέχρι και την εφαρμογή του σχεδίου Καλλικράτης (2010) υπαγόταν στον νομό Λέσβου με έδρα τη Μυτιλήνη. Είναι το πιο απομονωμένο νησί του Αρχιπελάγους και απέχει από τη Λήμνο 18 ναυτικά μίλια, από τη Σκύρο 38, από τη Λέσβο 42, και από τη Χαλκιδική 48 περίπου ναυτικά μίλια. Το νησί έχει σχήμα άνισου τριγώνου, εμβαδόν 49,6 τετραγωνικά χιλιόμετρα και μήκος ακτογραμμής 51,6 χιλιόμετρα.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%86%CE%B3%CE%B9%CE%BF%CF%82_%CE%95%CF%85%CF%83%CF%84%CF%81%CE%AC%CF%84%CE%B9%CE%BF%CF%82
|
Ψωριασική αρθρίτιδα
|
Αρθρίτιδα περιφερικών μεσοφαλαγγικών αρθρώσεων, η οποία είναι ασύμμετρη αρθρίτιδα που συχνά αρχίζει από τα πόδια. Είναι συχνότερη στους άντρες. Περιφερική μονοαρθρίτιδα ή ολιγοαρθρίτιδα. Συμμετρικού τύπου ρευματοειδή αρθρίτιδας αλλά οροαρνητική, η οποία είναι συχνότερη στις γυναίκες και προσβάλει ασύμμετρα τις μικρές αρθρώσεις και συχνά την σπονδυλική στήλη. Σπονδυλίτιδα ή ιερολαγονίτιδα [8]. Τα αίτια εμφάνισης δεν είναι απολύτως γνωστά αλλά σύμφωνα με κάποιες μελέτες μπορεί να οφείλεται: Μελέτες έχουν δείξει ότι η εμφάνιση της ψωριασικής αρθρίτιδας είναι περισσότερο πιθανό να εμφανιστεί σε συγγενείς πρώτου βαθμού. Υπάρχει περίπτωση κάποιοι νοσούντες να εμφανίσουν μόνο ψωρίαση ή μόνο αρθρίτιδα ή ακόμη και τα δύο. Τα ποσοστά κληρονομικότητας εμφανίζονται μεγαλύτερα από πατέρα σε παιδί παρά από τη μητέρα στο παιδί. Πειράματα που έχουν γίνει σε HLA-B27 διαγονιδιακούς αρουραίους, που παρουσίαζαν αλλοιώσεις ονυχών και ψωρασιόμορφες δερματικές βλάβες, έδειξαν τη σημαντικότητα που παρουσιάζουν τα HLA τάξεως Ι στην παθογένεση της ψωριασικής αρθρίτιδας. Τα αντιγόνα HLA τάξης Ι (Β13, Β16, Β17, CW6) έχουν συσχετισθεί με ψωρίαση με ή χωρίς αρθρίτιδα. Επιπλέον, έχει ανευρεθεί το γονίδιο HLA-B27 στο 50% ασθενών που έχουν ψωριασική αρθρίτιδα και νοσούν στην σπονδυλική στήλη. Τέλος, ένα γονίδιο έχει χαρτογραφηθεί στο μακρύ σκέλος του χρωμοσώματος 17 [2], [4]. Υπάρχει μια υποψία ότι λοιμώξεις και τραυματισμοί συμβάλουν στην εμφάνιση της ψωριασικής αρθρίτιδας. Αυτό συμβαίνει διότι υπάρχει μεγάλη ομοιότητα στην κλινική εικόνα μεταξύ της αντιδραστικής αρθρίτιδας και ψωριασικής αρθρίτιδας. Ακόμη, έχει εμφανιστεί σταγονοειδής αρθρίτιδα σε παιδιά τα οποία προσβλήθηκαν από στρεπτοκοκκικές λοιμώξεις. Ωστόσο, τα παραπάνω δεν είναι σαφώς τεκμηριωμένα και αναμένονται περαιτέρω μελέτες. Από διάφορες σειρές ασθενών έχει προταθεί η πιθανότητα το τραύμα να δρά ως εκλυτικός παράγοντας εμφάνισης της ψωριασικής αρθρίτιδας (φαινόμενο Koebner). Συγκεκριμένα, το τραύμα μπορεί να προκαλεί απελευθέρωση δυνητικών αυτοαντιγόνων ή έκφραση πρωτεϊνών θερμικού shock, που μοιάζουν με βακτηριδιακά αντιγόνα [5]. Η εξασθένηση του ανοσοποιητικού συστήματος από κάποια βλάβη κρίνεται ορισμένες φορές η αιτία για την εμφάνιση της ψωριασικής αρθρίτιδας. Για παράδειγμα, η μείωση των Τ-βοηθητικών λεμφοκυττάρων που παρατηρείται σε ασθενείς με AIDS μπορεί να διαδραματίσει κάποιο ρόλο στην ανάπτυξη της ψωρίασης[5]. Η ψωριασική αρθρίτιδα μπορεί να προσβάλει τις αρθρώσεις, τους τένοντες, τις ενθέσεις, δηλαδή το σημείο όπου ενώνονται οι τένοντες με τα οστά, τα νύχια, το δέρμα. Συγκεκριμένα: Παρατηρείται πόνος, διόγκωση της άρθρωσης λόγω της φλεγμονής, δυσκαμψία κυρίως τις πρωινές ώρες, ευαισθησία. Μπορεί να προσβληθεί μια αλλά και πολλές αρθρώσεις, των κάτω ή των άνω άκρων είτε και των δύο. Πόνος στις ενθέσεις δηλαδή στις προσφύσεις των τενόντων, στα οστά αλλά και δημιουργία τενοντοελυτρίτιδας, μιας φλεγμονής στο έλυτρο διαφόρων τενόντων που εκδηλώνεται απο πόνο και οίδημα. Μικρές αυλακώσεις στα νύχια των χεριών ή των ποδιών και σε προχωρημένη κατάσταση απομάκρυνση νυχιών από το δέρμα. Εμφάνιση ψωρίασης η οποία εκδηλώνεται με πλάκες γκριζωπού χρώματος που παρουσιάζονται συνήθως στο τριχωτό της κεφαλής, στους αγκώνες, στα γόνατα ή στην οσφυική περιοχή. Οι πλάκες μπορεί να καλύπτουν μια μικρή περιοχή του σώματος αλλά και μια μεγάλη περιοχή. Προκαλούν κνησμό και κατά τον ερεθισμό δημιουργείται αιμορραγία. Το φαινόμενο πρέπει να μελετάται προσεκτικά γιατί εύκολα συγχέεται με το έκζεμα [3], [6]. Η διάγνωση της αρθρίτιδας δεν είναι εύκολη διότι συγχέεται με άλλες μορφές αρθρίτιδας. Παρόλ' αυτά υπάρχουν κάποιες εξετάσεις οι οποίες βοηθούν στη διάγνωση της ψωριασικής αρθρίτιδας. Ένας τρόπος είναι η χρήση των ακτίνων Χ μέσω των οποίων μπορούν να παρατηρηθούν οιδήματα στις αρθρώσεις αλλά και στην περιοχή της σπονδυλικής στήλης. Για το διαχωρισμό της από την ρευματοειδή αρθρίτιδα σκόπιμο είναι να μετρηθεί στον ορό του ασθενούς ο ρευματοειδής παράγοντας (RF). Ο ρευματοειδής παράγοντας είναι μια ποικιλία αντισωμάτων η οποία δημιουργείται από μια αλλοίωση που εμφανίζεται στο IgG αντίσωμα κατά τη σύνδεσή του με το αντιγόνο. Στις εξετάσεις αίματος μπορεί να παρουσιαστεί ήπια αναιμία. Ακόμη, άλλη μια εξέταση που μπορεί να οδηγήσει στη διάγνωση της ψωριασικής αρθρίτιδας είναι η ΤΚΕ (ταχύτητα καθίζησης ερυθρών αιμοσφαιρίων) η οποία αν αυξηθεί σηματοδοτεί μια φλεγμονή. Με αυτόν τον τρόπο παρακολουθείται ο ρυθμός ανάπτυξης της νόσου εφόσον έχει επιβεβαιωθεί από εξετάσεις, κλινική εικόνα αλλά και το ατομικό ιστορικό [7]. Η πρόγνωση για τα άτομα τα οποία θα παρουσιάσουν την ασθένεια της ψωρίασης από τα είκοσί τους χρόνια δεν είναι καλή. Ωστόσο, με την κατάλληλη θεραπεία είναι πολύ πιθανό να μπορούν να έχουν μια φυσιολογική ζωή χωρίς επώδυνα προβλήματα. Το πιο σημαντικό είναι η στήριξη του οικογενειακού περιβάλλοντος αλλά και η θέληση για ίαση του ασθενούς. Κρίνεται λοιπόν απαραίτητο από τους νοσούντες να μην κρύβουν τη συγκεκριμένη ασθένεια, και να απευθύνονται στο δερματολόγο τους για την όσο το δυνατό άμεση αντιμετώπιση της. Είναι πιο ευνοϊκό η ψωρίαση να εμφανιστεί σε μεγάλη ηλικία. Η θεραπεία της ψωρίασης μπορεί να είναι τοπική ή συστηματική. Οι ασθενείς οι οποίοι πάσχουν από κατά πλάκας ψωρίαση μπορούν να βοηθηθούν από τοπικές θεραπείες. Θα πρέπει να χρησιμοποιούνται μαλακτικές κρέμες για να ενυδατώνουν το δέρμα. Οι δημοφιλέστερες τοπικές θεραπείες είναι τα ήπια έως μέτρια τοπικά στεροειδή, η καλσιποτριόλη (συνθετικό ανάλογο βιταμίνης D3), ταζαροτένη 0,05 % κι η καθαρμένη πίσσα. Μερικές φορές οι τοπικές θεραπείες μπορούν να συνδυαστούν με ακτίνες UVB ή PUVA. Το «σχήμα του Goeckerman» συνίσταται σε πίσσα και UVB. Το «σχήμα του Ingram» είναι συνδυασμός διθρανόλης και UVB. Όσον αφορά τη συστηματική θεραπεία, μπορούν να χρησιμοποιηθούν οι βιταμίνες Α και Β (θειούχα αμινοξέα, κορτικοστεροειδή, κυτταροστατικά). Σε σοβαρές περιπτώσεις, η νόσος μπορεί να βελτιωθεί με την κυκλοσπορίνη αν και μετά την παύση της αγωγής μπορεί να υποτροπιάσει ο ασθενής. Σε ασθενείς οι οποίοι πάσχουν και από τη νόσο του AIDS μπορεί να χρησιμοποιηθούν ρετινοειδή και συγκεκριμένα η acitretin [7]. http://www.medicinenet.com/psoriatic_arthritis/page2.htm#what_causes_psoriatic_arthritis http://arthritis.webmd.com/psoriatic-arthritis/psoriatic-arthritis-symptoms?page=2 http://www.yesanswer.de/med/el/6362.html http://www.psorinfo.gr/%CE%A8%CF%89%CF%81%CE%B9%CE%B1%CF%83%CE%B9%CE%BA%CE%AE%CE%B1%CF%81%CE%B8%CF%81%CE%AF%CF%84%CE%B9%CE%B4%CE%B1.aspx?ID=1339 http://www.elire.gr/info_det.php?di= Φραγκίσκος Ι. Χανιώτης -Δημήτριος Ι. Χανιώτης. Νοσολογία-παθολογία. Ιατρικές εκδόσεις Λίτσας Michael Clark, Parveen Kumar. Παθολογία. Ιατρικές εκδόσεις Λίτσας.
|
Η ψωριασική αρθρίτιδα είναι μια χρόνια φλεγμονώδης νόσος η οποία προσβάλει κυρίως αρθρώσεις των άνω και κάτω άκρων, την σπονδυλική στήλη αλλά και το δέρμα. Συγκεκριμένα, μπορεί να προκαλέσει οίδημα στις αρθρώσεις και να δημιουργήσει λεπιδώδεις πλάκες στο δέρμα ομοιάζοντες ελαφρώς με το έκζεμα με τη διαφορά ότι μπορεί να έχουν πολύ μεγαλύτερη έκταση. Η ψωριασική αρθρίτιδα ανήκει στην κατηγορία των σπονδυλοαρθροπαθειών. Διακρίνεται από τις άλλες μορφές της φλεγμονώδους αρθρίτιδας κυρίως λόγω της δερματικής πάθησης που προκαλεί. Εκδηλώνεται με οξέα επεισόδια με ενδιάμεσες περιόδους ύφεσης ποικίλης διάρκειας. Άλλα σημεία που μπορούν να προσβληθούν από τη ψωριασική αρθρίτιδα είναι οι ενθέσεις, δηλαδή οι περιοχές όπου οι τένοντες προσφύονται στα οστά της άρθρωσης γεγονός το οποίο μπορεί να εξηγήσει τον πόνο στις φτέρνες. Η ψωριασική αρθρίτιδα είναι ένα αυτοάνοσο νόσημα το οποίο συνήθως παρουσιάζεται ως επέκταση της ψωρίασης.Η ψωρίαση είναι συνήθως βλατιδολεπιδώδης βλάβη που προσβάλει το 2% του πληθυσμού και χαρακτηρίζεται από καλά αφοριζόμενες ερυθρές λεπιδώδεις πλάκες. Προσβάλει με την ίδια συχνότητα άντρες και γυναίκες. Μπορεί να παρουσιαστεί σε γόνατα, χέρια, πόδια, τριχωτό της κεφαλής αλλά και σε άλλα μέρη του σώματος. Η αιτιολογία της πάθησης είναι ανακριβής αλλά υπάρχουν ενδείξεις για γενετική προδιάθεση, ανοσολογικούς και περιβαλλοντικούς παράγοντες. Η εμφάνιση της νόσου μπορεί να παρουσιαστεί κατά την παιδική ηλικία ή στην αρχή της ενηλικίωσης (πρώιμη εκδήλωση της ψωρίασης) είτε να εμφανιστεί μετά την ηλικία των 40 (καθυστερημένη εκδήλωση) [5], [1].Η ψωρίαση σύμφωνα με τους δερματολόγους διακρίνεται στις παρακάτω κατηγορίες: ψωρίαση κατά πλάκας ή ψωρίαση vulgaris (κοινή) σταγονοειδής ψωρίαση φλυκταινώδης ψωρίαση ερυθροδερμική ψωρίαση ψωριασική αρθρίτιδαΟι πιο σοβαρές από αυτές τις μορφές είναι η φλυκταινώδης ψωρίαση, η ερυθροδερμική καθώς κι η ψωριασική αρθρίτιδα [8].
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A8%CF%89%CF%81%CE%B9%CE%B1%CF%83%CE%B9%CE%BA%CE%AE_%CE%B1%CF%81%CE%B8%CF%81%CE%AF%CF%84%CE%B9%CE%B4%CE%B1
|
Medical Subject Headings
|
Το λεξιλόγιο MeSH χωρίζεται σε τέσσερις τύπους όρων. Οι κυριότερες είναι οι «επικεφαλίδες» (γνωστές και ως επικεφαλίδες MeSH ή περιγραφείς), οι οποίες περιγράφουν το θέμα κάθε άρθρου (π.χ. «Βάρος σώματος», «Οίδημα εγκεφάλου» ή «Νοσηλευτική κρίσιμης φροντίδας»). Τα περισσότερα από αυτά συνοδεύονται από μια σύντομη περιγραφή ή ορισμό , συνδέσμους προς σχετικούς περιγραφείς και μια λίστα συνωνύμων ή παρόμοιων όρων (γνωστοί ως όροι εισαγωγής). Το MeSH περιέχει περίπου 27.000 καταχωρήσεις και ενημερώνονται ετησίως για να αντικατοπτρίζει τις αλλαγές στην Ιατρική και την ιατρική ορολογία. Οι όροι στον ιστιοότοπο MeSH είναι ταξινομημένοι με αλφαβητική σειρά και σε ιεραρχική δομή ανά θεματικές κατηγορίες με πιο συγκεκριμένους όρους . Όταν αναζητούμε έναν όρο στο MeSH, οι πιο συγκεκριμένοι όροι MeSH περιλαμβάνονται αυτόματα στην αναζήτηση, η οποία είναι γνωστή ως εκτεταμένη αναζήτηση. Αυτές οι πρόσθετες πληροφορίες και η ιεραρχική δομή καθιστούν το MeSH ουσιαστικά έναν θησαυρό και όχι μια απλή λίστα θεματικών επικεφαλίδων. Ο δεύτερος τύπος όρου, υπότιτλοι ή προσδιορισμοί MeSH, μπορεί να χρησιμοποιηθεί με για να περιγράψει πληρέστερα μια συγκεκριμένη πτυχή ενός θέματος, όπως δυσμενείς διαγνωστικές ή γενετικές επιδράσεις. Για παράδειγμα η θεραπεία του άσθματος εμφανίζεται ως άσθμα/ φαρμακευτική θεραπεία. Οι υπόλοιποι δύο τύποι όρων είναι αυτοί που περιγράφουν τον τύπο του άρθρου και οι συμπληρωματικές εννοιολογικές εγγραφές που περιγράφουν ουσίες όπως χημικά προϊόντα και φάρμακα που δεν περιλαμβάνονται στις επικεφαλίδες. Οι περιγράφεις ή οι θεματικές επικεφαλίδες είναι ταξινομημένες ιεραρχικά. Ένας συγκεκριμένος περιγραφέας μπορεί να εμφανίζεται σε διάφορες τοποθεσίες στο ιεραρχικό δέντρο. Οι θέσεις των δέντρων φέρουν συστηματικές ετικέτες γνωστές ως αριθμοί δέντρου, και συνεπώς ένας περιγραφέας μπορεί να φέρει διάφορους αριθμούς δέντρων. Για παράδειγμα, ο περιγραφέας “ Νεοπλάσματα του Πεπτικού Συστήματος” έχει αριθμούς δέντρων: C06.301 και C04.588.274. Το C αναφέρεται σε ασθένειες, το C06 για ασθένειες του πεπτικού συστήματος και το C06.301 για νεοπλάσματα του πεπτικού συστήματος. Για το δεύτερο αριθμό το C04 αναφέρεται σε νεοπλάσματα, το C04.588 σε νεοπλάσματα ανάλογα με την περιοχή που εμπλέκεται και το C04.588.274 επίσης για νεοπλάσματα του πεπτικού συστήματος. Οι αριθμοί δέντρων για έναν συγκεκριμένο περιγραφέα εξαρτώνται από τις αλλαγές που μπορεί να γίνουν καθώς το MeSH αναβαθμίζεται. Επιπλέον, κάθε περιγραφέας φέρει μία μοναδική αλφαριθμητική ταυτότητα που δεν μπορεί να αλλάξει. Οι περισσότερες θεματικές επικεφαλίδες συνοδεύονται από μία μικρή περιγραφή ή έναν ορισμό. Το διευκρινιστικό κείμενο είναι γραμμένο από την ομάδα του MeSH και είναι βασισμένο σε συγκεκριμένες δικές τους πηγές. Οι αναφορές είναι κατά κύριο λόγο εγκυκλοπαιδικές. Εκτός από την περιγραφική ιεραρχία, το ΜeSH περιέχει ένα μικρό αριθμό συγκεκριμένων προσδιορισμών (γνωστών και ως υπότιτλων), οποίοι μπορούν να προστεθούν στους πεοργραφείς ώστε να περιοριστεί το θέμα. Για παράδειγμα, η “Ιλαρά” είναι ο περιγραφέας και η “επιδημιολογία” είναι ο προσδιορισμός. “Ιλαρά/Επιδημιολογία” περιγράφει τον υπότιτλο ενός επιδημιολογικού άρθρου για την Ιλαρά. Ο προσδιορισμός “Επιδημιολογία” μπορεί να προστεθεί και σε άλλους περιγράφεις ασθενειών. Δεν επιτρέπονται όλοι οι συνδυασμοί περιγραφέων/προσδιορισμός καθώς κάποιοι από αυτούς δεν έχουν νόημα. Εκτός από τους περιγραφείς, το ΜeSH περιέχει επίσης περίπου 139000 συμπληρωματικά αρχεία έννοιας. Αυτά δεν ανήκουν στο ελεγχόμενο λεξιλόγιο, αντίθετα μεγεθύνουν το λεξικό συνώνυμων και περιέχουν συνδέσμους για τον πλησιέστερο περιγραφέα που ταιριάζει και έχει χρησιμοποιηθεί στην αναζήτησή. Πολλά από αυτά τα αρχεία περιγράφουν χημικές ουσίες. Συνήθως 10 με 15 MeSH όροι ανατίθενται σε κάθε άρθρο περιοδικού της Medline/PubMed, προκειμένου να περιγραφεί με αυτό τον τρόπο το περιεχόμενό του. Στη συνέχεια η βάση δεδομένων συσχετίζει τους όρους αναζήτησης με την επιθυμητή ορολογία, τους όρους MeSH, που χρησιμοποιούνται στη βάση δεδομένων για να περιγράψουν αυτό το θέμα. MeSH Home
|
Το Medical Subject Heading (MeSH) είναι ολοκληρωμένο ελεγχόμενο λεξιλόγιο με σκοπό την εύρεση άρθρων, περιοδικών και βιβλίων στις επιστήμες υγείας. Λειτουργεί ως “λεξικό συνώνυμων”) που διευκολύνει την αναζήτηση. Δημιουργήθηκε και ενημερώθηκε από την Εθνική Βιβλιοθήκη Ιατρικής (NLM) των Ηνωμένων Πολιτειών, χρησιμοποιείται από τη βάση δεδομένων άρθρων MEDLINE/PUBMED και από τον κατάλογο βιβλιοθηκών της NLM. Το MeSH χρησιμοποιείται επίσης από το αρχείο του ClinicalTrials.gov για να ταξινομήσει ποιες ασθένειες μελετώνται από δοκιμές που έχουν καταχωρηθεί στο ClinicalTrials. Το MeSH δημιουργήθηκε τη δεκαετία του 1960, βασισμένο στον κατάλογο περιεχομένων της ίδιας της NLM και τις θεματικές επικεφαλίδες του τριμηνιαίου αθροιστικού δείκτη Medicus (έκδοση 1940). Η ετήσια έντυπη έκδοση του MeSH σταμάτησε να κυκλοφορεί το 2007 και το MeSH είναι πλέον διαθέσιμο μόνο online. Μέσω του PubMed η περιήγηση και η λήψη γίνονται δωρεάν. Δημιουργημένο στα αγγλικά, το MeSH έχει μεταφραστεί σε πολλές άλλες γλώσσες και επιτρέπει την ανάκτηση εγγράφων από διαφορετική προέλευση. Το λεξιλόγιο αυτό έχει επίσης σχεδιαστεί ως εγκυκλοπαιδικός θησαυρός, ώστε να διευκολύνεται η αναζήτηση.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/Medical_Subject_Headings
|
Α.Σ. Ολυμπιάς Παπάγου
|
Την αγωνιστική περίοδο 2011-12 το ανδρικό τμήμα της Ολυμπιάδας Παπάγου συμμετείχε στο Πρωτάθλημα της Β' Κατηγορίας Ανδρών της Ε.Σ.Κ.Α. τερματίζοντας στη 2η θέση της κανονικής περιόδου. Στη συνέχεια διαγωνίστηκε στα Play-Offs, όπου συμμετείχαν οι ομάδες που τερμάτισαν στις θέσεις 2 έως 5, χωρίς να καταφέρει να ανέλθει στην αμέσως υψηλότερη κατηγορία. Την επόμενη χρονιά, 2012-13, η ομάδα συνέχισε στο ίδιο Πρωτάθλημα με προπονητή το Χρήστο Σγουρίτσα όπου, συγκεντρώνοντας 18 νίκες και 6 ήττες, κατετάγη ξανά 2η στην κανονική περίοδο, πίσω από τον Απόλλωνα Σμύρνης. Στη διαδικασία των Play-Offs ξεπέρασε επιτυχώς αρχικά το εμπόδιο της Φ.Ε.Α. (με 3-0 νίκες στα μεταξύ τους παιχνίδια) και ακολούθως εκείνο του Κουκακίου (με 3-1 νίκες). Σαν αποτέλεσμα ανήλθε στην Α' Κατηγορία Ε.Σ.Κ.Α. για πρώτη φορά στην ιστορία της. Κατά την τρέχουσα αγωνιστική περίοδο, 2013-14, ο Α.Σ. Ολυμπιάς Παπάγου διαγωνίστηκε στο Πρωτάθλημα της Α' Κατηγορίας Ανδρών που διοργάνωσε η Ένωση Σωματείων Καλαθοσφαίρισης Αττικής. Έχοντας συγκεντρώσει 26 ήττες σε ισάριθμα παιχνίδια, τερμάτισε στη 14η και τελευταία θέση της τελικής βαθμολογικής κατάταξης της κανονικής περιόδου με αποτέλεσμα να υποβιβαστεί.Έδρα του συλλόγου είναι το Κλειστό Γυμναστήριο Παπάγου χωρητικότητας 800 θεατών. Πρόεδρος του διοικητικού συμβουλίου είναι ο Αχιλλέας Μελισσάρης. Α.Σ. Ολυμπιάς Παπάγου, επίσημος ιστότοπος.
|
Ο Αθλητικός Σύλλογος Ολυμπιάς Παπάγου, γνωστός και με τη σύντμηση Α.Σ.Ο.Π., είναι ελληνικό αθλητικό σωματείο που δραστηριοποιείται στην περιοχή του Παπάγου, στο Νομό Αττικής, όπου και βρίσκεται η έδρα του. Επίσημο έτος ίδρυσής του είναι το 1985 και αγωνίζεται με χρώματα το κόκκινο, το μπλε και το λευκό. Διατηρεί τμήματα αποκλειστικά καλαθοσφαίρισης για αθλητές όλων των ηλικιακών ομάδων, ενώ διαθέτει παράλληλα και τμήματα υποδομής νεαρών κοριτσιών.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%91.%CE%A3._%CE%9F%CE%BB%CF%85%CE%BC%CF%80%CE%B9%CE%AC%CF%82_%CE%A0%CE%B1%CF%80%CE%AC%CE%B3%CE%BF%CF%85
|
Δουναίικα Αιτωλοακαρνανίας
|
Το χωριό βρίσκεται σε κοντινή απόσταση από τη λίμνη Τριχωνίδα, σε περιοχή νοτιοανατολικά της όντας χτισμένο σε υψόμετρο περίπου 345 μέτρων, και εγγύς του βρίσκονται, πέρα από το Θέρμο που αποτελεί το διοικητικό κέντρο της περιοχής, τα χωριά Γέφυρα Μπανιά, Φλεσουριάς, Καλούδι, Ανάληψη, Μαραθούλα, Πετροχώρι, Καημένα Αμπέλια, Παλιουριά, Κάτω Μακρινού, Μαραθιάς, Πάμφιο, Σιταράλωνα, Μεταξάς, Άγιοι Απόστολοι και Άνω Μακρινού ενώ σε κοντινή απόσταση βρίσκονται επίσης οι οικιστικές θέσεις Δεσπότης και Κουρμέκι. Απέχει από το Αγρίνιο 40 χλμ. μέσω της διαδρομής νότια της λίμνης Τριχωνίδα ή 51 χλμ. μέσω της διαδρομής βόρεια της λίμνης Τριχωνίδα, από τη Ναύπακτο 25 χλμ. ενώ η Ιερά Μονή Προυσού απέχει οδικώς 61,5 χλμ. Αποτελεί ένα από τα χωριά που βρίσκονται στην ιστορική περιοχή του Απόκουρου, στα νοτιότερα όριά της. Αναγνωρίστηκε ως οικισμός στις 16/10/1940, όταν και υπήχθη στην τότε Κοινότητα Καλουδίου. Την περίοδο 1997-2010, βάσει του «Σχεδίου Καποδίστριας», αποτελούσε τμήμα πρώην Δημοτικού Διαμερίσματος Καλουδίου του «καποδιστριακού» Δήμου Θέρμου. Η δημογραφική εξέλιξη του οικισμού στον 21ο αιώνα είναι η εξής: Αποτελέσματα της Απογραφής Πληθυσμού-Κατοικιών 2011 που αφορούν στο Μόνιμο Πληθυσμό της Χώρας, Εφημερίδα της Κυβερνήσεως της Ελληνικής Δημοκρατίας, τχ. 2ο, φ. 3465 (28 Δεκεμβρίου 2012). Ε.Σ.Υ.Ε. - Μόνιμος Πληθυσμός της Ελλάδος. Απογραφή 2001, Αθήνα 2004. ISBN 960-86704-8-9. Κεντρική Ένωση Δήμων και Κοινοτήτων (ΚΕΔΚΕ) - Ελληνική Εταιρία Τοπικής Ανάπτυξης και Αυτοδιοίκησης (ΕΕΤΑΑ), Λεξικό Διοικητικών Μεταβολών των Δήμων και Κοινοτήτων (1912-2001), Τόμοι Α΄-Β΄, Επιμέλεια έκδοσης: Γιάννης Μπαχάρας, Εκδόσεις ΕΕΤΑΑ, Αθήνα 2002. ISBN 960-7509-47-1. ISBN (SET) 960-7509-46-3. Τα Δουναίικα στο χάρτη. topoguide.gr. Ανακτήθηκε: 27/08/2018. Ε.Ε.Τ.Α.Α. - Διοικητικές μεταβολές Δουναίικων Αιτωλοακαρνανίας. eetaa.gr. Ανακτήθηκε: 27/08/2018. Ε.Ε.Τ.Α.Α. - Διοικητικές μεταβολές Κοινότητας Καλουδίου Αιτωλοακαρνανίας. eetaa.gr. Ανακτήθηκε: 27/08/2018. Ε.Ε.Τ.Α.Α. - Διοικητικές μεταβολές Δήμου Θέρμου. eetaa.gr. Ανακτήθηκε: 27/08/2018.
|
Για οικισμό με ίδια ονομασία στην Ελλάδα, δείτε Δουναίικα ΗλείαςΤα Δουναίικα είναι ορεινός οικισμός του Νομού Αιτωλοακαρνανίας, αποτελεί τμήμα της Τοπικής Κοινότητας Καλουδίου, και σύμφωνα με το «Πρόγραμμα Καλλικράτης» από 1/1/2011 ανήκει στο διευρυμένο Δήμο Θέρμου.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%94%CE%BF%CF%85%CE%BD%CE%B1%CE%AF%CE%B9%CE%BA%CE%B1_%CE%91%CE%B9%CF%84%CF%89%CE%BB%CE%BF%CE%B1%CE%BA%CE%B1%CF%81%CE%BD%CE%B1%CE%BD%CE%AF%CE%B1%CF%82
|
Νεοχώρι Χαλκιδικής
|
Από αρχαιολογικής πλευράς υπάρχουν υπολείμματα τειχισμάτων στο Καστέλι και στον Αϊ Λιά χωρίς όμως να έχουν ερευνηθεί συστηματικά ως τώρα. Ιδρύθηκε πιθανώς κατά την Τουρκοκρατία, πριν το 1519. Ονομάστηκε Yenikoy (τουρκ. Νεοχώρι), σε αντιδιαστολή με το γειτονικό Παλαιοχώρι. Το χωριό συνεχίζει να υφίσταται με το ίδιο όνομα (Yenikoy) ή το σλάβικο του αντίστοιχο (Νοβοσέλο) στα νεότερα χρόνια. Το σημερινό του αντίστοιχο (Νεοχώρι) αντικατέστησε σταδιακά τα άλλα στα τέλη του 19ου αι. Οι κάτοικοι του Νεοχωρίου συμμετείχαν στην Επανάσταση του 1821. Σπουδαίος αγωνιστής της επανάστασης ήταν ο Δημήτριος Λάμπρου. Η γερμανική εισβολή που ακολούθησε όσο κι αν προσπάθησε να φανεί ανώδυνη στους κατοίκους, δεν μπόρεσε να αποκρύψει το μίσος των συμμάχων της Βουλγάρων, οι οποίοι το 1944 πυρπόλησαν οικίες στο Νεοχώρι, σε αντίποινα κάποιας ενέδρας αντιστασιακών σε βουλγαρικό απόσπασμα. Η δεκαετία του 1940 ολοκληρώθηκε με τον Εμφύλιο πόλεμο, ο οποίος ταλαιπώρησε την τοπική κοινωνία με τις ιδεολογικές αντιπαλότητες, την τρομοκρατία και την απώλεια προσώπων. Έτσι τη δεκαετία του 1950 έγινε μια νέα αρχή. Από πλευράς εθίμων και παράδοσης υπάρχουν τα δύο πανηγύρια του Αϊ-Λιά και του Αγίου Αθανασίου (2 Μαΐου) στο ομώνυμο παρεκκλήσι και τα οποία συνοδεύονται από πλούσιες καλλιτεχνικές και πολιτιστικές εκδηλώσεις (συναυλίες, χορούς, θεατρικές και μουσικές παραστάσεις, εκθέσεις ζωγραφικής, χειροτεχνίας με έργα Νεοχωριτών καλλιτεχνών). Άλλα έθιμα είναι ο αγιασμός των υδάτων τα Θεοφάνια, το καρναβάλι του Νεοχωρίου, η περιφορά του επιταφίου τη Μεγάλη Παρασκευή στο χωριό, οι φωτιές του Αϊ-Γιάννη το καλοκαίρι κ.α. Η εκκλησία του Αγ. Γεωργίου είναι κτισμένη επί του προϋπάρχοντος ναΐσκου του Προφήτη Ηλία. Για αυτό το λόγο το μεγαλύτερο πανηγύρι γίνεται στις 20 Ιουλίου, προς τιμήν του Αγίου, στον οποίο είναι αφιερωμένο και το εκκλησάκι στον ομώνυμο λόφο (βορειοανατολικά του οικισμού). Οι υπόλοιπες εκκλησίες και παρεκκλήσια είναι ο Άγιος Αθανάσιος (ανατολικά στα όρια με τα Στάγειρα), ο Άγιος Δημήτριος (ανατολικά στην είσοδο του χωριού), η Αγία Αναστασία (δυτικά στην άλλη είσοδο του χωριού), οι Άγιοι Ανάργυροι (πάνω στην εθνική οδό), η Αγία Μαρίνα (βόρεια, κοντά στο γεφύρι) και ο Άγιος Νικόλαος (στη διασταύρωση για Βαρβάρα). Επίσης στο χωριό υπάρχει και μία Ελευθέρα Αποστολική Εκκλησία Πεντηκοστής. Ιστοσελίδα του Δημοτικού Σχολείου Αρχειοθετήθηκε 2007-08-13 στο Wayback Machine. Δήμος Αρναίας
|
Το Νεοχώρι είναι ένα από τα μαντεμοχώρια της Χαλκιδικής, που είχαν ως αποκλειστική ασχολία την εξόρυξη μεταλλευμάτων με ειδικά προνόμια και καθεστώς από την Μεγάλη Πύλη του Σουλτάνου και αρμόδιο το Μαντέμ Αγά, με έδρα το Μαχαλά (Στάγειρα). Ανήκει στον Δήμο Αριστοτέλη. Στο Νεοχώρι λειτουργεί Νηπιαγωγείο και τριθέσιο Δημοτικό σχολείο, ενώ υπάρχει Πολιτιστικός Σύλλογος και Σύλλογος Γυναικών. Οι κάτοικοι ασχολούνται κυρίως με την παραγωγή φασολιών.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9D%CE%B5%CE%BF%CF%87%CF%8E%CF%81%CE%B9_%CE%A7%CE%B1%CE%BB%CE%BA%CE%B9%CE%B4%CE%B9%CE%BA%CE%AE%CF%82
|
Μαρία Θηρεσία της Πορτογαλίας
|
Η Μαρία Θηρεσία ντα Ιμακουλάτα Κονσεϊσουάο (= της Αμώμου Συλλήψεως) Φερδινάνδη Ευλαλία Λεοπολδίνη Αδελαΐδα Ισαβέλλα Καρολίνα Μιχαέλα Ραφαέλα Γαβριέλα Φραγκίσκη ντε Ασσίς ντε Πάουλα Γκονζάγκα Αγνή Σοφία Βαρθολομαία ντος Άνιος ήταν η δεύτερη κόρη του Μιχαήλ Α΄ της Πορτογαλίας και της Αδελαΐδας, κόρης του Κωνσταντίνου του Λέβενσταϊν-Βέρτχαϊμ-Ρόζενμπεργκ. Παντρεύτηκε το 1873 τον Κάρολο Λουδοβίκο της Αυστρίας και είχε τέκνα: Μαρία Αννουντσιάτα (1876 - 1961), ηγουμένη στο Αββαείο της Θηρεσίας στο Χράντσανυ της Πράγας. Ελισάβετ Αμαλία (1878 - 1960), παντρεύτηκε τον Αλοϋσιο του Λίχτενσταϊν. Radziwill, Catherine (1916). The Austrian Court From Within. Cassell and Company.
|
Η Μαρία Θηρεσία (πορτογαλ. Maria Theresa de Bragança, 24 Αυγούστου 1855 - 12 Φεβρουαρίου 1944) από τον Οίκο της Μπραγκάνσα ήταν πριγκίπισσα της Πορτογαλίας και με τον γάμο της έγινε αρχιδούκισσα της Αυστρίας.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9C%CE%B1%CF%81%CE%AF%CE%B1_%CE%98%CE%B7%CF%81%CE%B5%CF%83%CE%AF%CE%B1_%CF%84%CE%B7%CF%82_%CE%A0%CE%BF%CF%81%CF%84%CE%BF%CE%B3%CE%B1%CE%BB%CE%AF%CE%B1%CF%82
|
Καρλομάν Β΄ της Γαλλίας
|
Έγινε βασιλιάς με τον αδελφό του Λουδοβίκο Γ΄, όταν απεβίωσε ο πατέρας τους (879). Μερικοί ευγενείς ήθελαν μόνο βασιλιά τον Λουδοβίκο Γ΄, αλλά τα δύο αδέλφια τον Μάρτιο του 880 στην Αμιένη αποφάσισαν να μοιράσουν το βασίλειο του πατέρα τους: ο Λουδοβίκος Γ΄ δέχθηκε τη Βουργουνδία και την Ακουιτανία. Εντούτοις ο δούκας Μπόζο της Προβηγκίας αρνήθηκε την υποταγή στα δύο αδέλφια, και αυτοανακηρύχθηκε βασιλιάς της Προβηγκίας. Το καλοκαίρι του 880 τα δύο αδέλφια προήλασαν εναντίον του, καταλαμβάνοντας τα βόρεια τμήματα του βασιλείου του Μπόζο. Αργότερα συμμάχησαν με τον Κάρολο Γ΄ τον Παχύ, αλλά το φθινόπωρο της ίδιας χρονιάς απέτυχαν να καταλάβουν τη Βιέν. Η Βιέν καταλήφθηκε το καλοκαίρι του 882 από τον Ριχάρδο κόμη του Οτάν. Την ίδια εποχή, ο Καρλομάν μένει μόνος βασιλιάς μετά το τέλος του αδελφού του, Λουδοβίκου Γ΄. Τα επόμενα χρόνια, το βασίλειό του μαστιζόταν από τις επιδρομές των Βίκινγκς και τις εξεγέρσεις των βαρόνων. Απεβίωσε κατά τη διάρκεια ενός κυνηγιού και τον διαδέχθηκε ο εξάδελφός του, Κάρολος Γ΄ ο Παχύς.
|
Ο Καρλομάν Β΄ της Γαλλίας (866 – 884) ήταν Βασιλιάς των δυτικών Φράγκων, τελευταίος γιος του βασιλιά Λουδοβίκου Β΄ του Τραυλού και της Ανσγκάρδης της Βουργουνδίας, τέταρτης γενιάς απόγονος του Καρλομάγνου.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9A%CE%B1%CF%81%CE%BB%CE%BF%CE%BC%CE%AC%CE%BD_%CE%92%CE%84_%CF%84%CE%B7%CF%82_%CE%93%CE%B1%CE%BB%CE%BB%CE%AF%CE%B1%CF%82
|
Άγιος Αθανάσιος Μεσσηνίας
|
Ο Άγιος Αθανάσιος είναι ορεινός οικισμός στο Β.ΒΑ. τμήμα του νομού Μεσσηνίας, στις ΝΑ. απολήξεις του όρους Τετράζιο και κοντά στα όρια με τον νομά Αρκαδίας, σε μέσο σταθμικό υψόμετρο 740. Απέχει 47 χλμ. περίπου ΒΔ. της Καλαμάτας. Ο οικισμός αναγνωρίστηκε το 1912 και προσαρτήθηκε στην κοινότητα Άνω Γαράντζας (μετονομάστηκε το 1927 σε κοινότητα Άνω Μελπείας) Με το ΦΕΚ 244Α - 04/12/1997 αποσπάστηκε από την κοινότητα Άνω Μελπείας και προσαρτήθηκε στον δήμο Ανδανίας Με το ΦΕΚ 87Α - 07/06/2010 αποσπάστηκε από τον δήμο Ανδανίας και προσαρτήθηκε στον δήμο Οιχαλίας(Πηγή: ) Η εκκλησία του Αγίου Αθανασίου. Εγκυκλοπαίδεια Πάπυρος Λαρούς Μπριτάνικα, 1978, 2006 (ΠΛΜ) Εγκυκλοπαίδεια Πάπυρος Λαρούς, εκδ. 1963 (ΠΛ) Εγκυκλοπαίδεια Δομή, 2002-4 Οργανισμός εκδόσεων «Ελλάδα», χάρτες (Βαρελάς) Περιοδικό «Διακοπές», εκδ. Δ.Ο.Λ., 2010 eetaa.gr
|
Ο Άγιος Αθανάσιος είναι οικισμός της τοπικής κοινότητας Άνω Μελπείας, της δημοτικής ενότητας (τέως δήμου) Ανδανίας, του δήμου Οιχαλίας, της περιφερειακής ενότητας (τέως νομού) Μεσσηνίας, στην περιφέρεια Πελοποννήσου, σύμφωνα με το πρόγραμμα Καλλικράτης Πριν το σχέδιο Καποδίστριας και το πρόγραμμα Καλλικράτης, ανήκε στην επαρχία Μεσσήνης του νομού Μεσσηνίας, στο γεωγραφικό διαμέρισμα Πελοποννήσου.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%86%CE%B3%CE%B9%CE%BF%CF%82_%CE%91%CE%B8%CE%B1%CE%BD%CE%AC%CF%83%CE%B9%CE%BF%CF%82_%CE%9C%CE%B5%CF%83%CF%83%CE%B7%CE%BD%CE%AF%CE%B1%CF%82
|
Κλάους Νόμι
|
Γεννήθηκε με το όνομα Κλάους Σπέρμπερ στο Ίμμενστατ της Βαυαρίας. Τη δεκαετία του 1960 εργάστηκε ως ταξιθέτης στη Γερμανική Όπερα του τότε Δυτικού Βερολίνου. Μετά τις παραστάσεις συνήθιζε να τραγουδάει επί σκηνής πίσω απ' το ριντώ για τους συναδέλφους του. Την ίδια περίοδο τραγουδούσε οπερατικές άριες στη βερολινέζικη γκέι ντισκοτέκ Kleist Casino.Το 1972 έφυγε για τη Νέα Υόρκη, όπου αναμείχθηκε στην καλλιτεχνική σκηνή του East Village. Σύμφωνα με μια δοκιμιογραφική ταινία του Άντριου Χορν (Andrew Horn), ο Νόμι έκανε μαθήματα τραγουδιού, ενώ αυτοσυντηρούνταν εργαζόμενος ως ζαχαροπλάστης. Το ίδιο έτος εμφανίζεται σε μια σατιρική γκέι παρωδία της όπερας του Βάγκνερ Ο χρυσός του Ρήνου· υποδύεται τις Νύμφες (Rheinmaidens), ενώ την παραγωγή υπογράφει ο Charles Ludlam's με την Ridiculous Theater Company.To 1978, στη Νέα Υόρκη, παίρνει μέρος στο "New Wave Vaudeville", ένα τετραήμερο δρώμενο του David McDermott. Ντυμένος με μια εξαιρετικά κολλητή διαστημική στολή, ερμηνεύει την άρια "Mon cœur s'ouvre à ta voix", από την όπερα "Σαμψών και Δαλιδά" του Καμίγ Σαιν-Σανς. Η παράσταση κλείνει με μια εκτυφλωτική έκρηξη φώτων, καπνού και εκκωφαντικών ηλεκτρονικών εφέ καθώς ο Νόμι εξαφανίζεται από τη σκηνή. Η αντίδραση του κόσμου είναι τόσο θετική, που σύντομα λαμβάνει προσκλήσεις για εμφανίσεις στα κλαμπ όλης της Νέας Υόρκης.Την ίδια εποχή γνωρίζει τον Κρίστιαν Χόφμαν, ο οποίος γίνεται μαέστρος του και του γράφει πλήθος τραγουδιών: τα "The Nomi Song", "Total Eclipse", "After The Fall" και "Simple Man" αποτελούν κάποιες από τις πιο γνωστές επιτυχίες του Νόμι. Το μουσικό τους σχήμα εμφανίζεται σε διάφορα κλαμπ του Μανχάταν, μέχρι που οι μεταξύ τους διαφωνίες οδήγησαν τον Νόμι να συνεχίσει την καριέρα του ως σολίστας.Το όνομά του έφτασε στα αυτιά του Ντέιβιντ Μπάουι, ο οποίος θέλησε να τον συναντήσει. Σύντομα τον προσέλαβε μαζί με τον συνεργάτη του Joey Arias ως περφόρμερ και βοηθούς τραγουδιστές, για μια εμφάνισή του στην τηλεοπτική εκπομπή Saturday Night Live. Ο Νόμι εντυπωσιάστηκε βαθιά από το πλαστικό φράκο που φορούσε ο Μπάουι στην παράσταση, και παρήγγειλε ένα ίδιο. Συνταιριάζοντάς το με το ανάλογο μακιγιάζ, το φορούσε μέχρι τους τελευταίους μήνες της ζωής του. Στο τελικό στάδιο, με τη νόσο να έχει προχωρήσει, εστίασε περισσότερο σε οπερατικές άριες και αποχωριζόμενος το πλαστικό φράκο φορούσε μια πλήρη μπαρόκ στολή.Απεβίωσε όντας ασθενής στο Νοσοκομείο Sloan Kettering Hospital Center της Νέας Υόρκης στις 6 Αυγούστου 1983· υπήρξε από τις πρώτες προσωπικότητες που πέθαναν από αίτια σχετιζόμενα με το AIDS. Οι στάχτες του σκορπίστηκαν πάνω από τη νέα πατρίδα του, τη Νέα Υόρκη. Klaus Nomi (1981) Simple Man (1982) Encore (1983) In Concert (1986) Za Bakdaz (2007) – συμπίλημα μιας ημιτελούς όπερας μετά θάνατον "You Don't Own Me" / "Falling in Love Again (Can't Help It)" (1981) "Nomi Song" / "Cold Song" (1982) "Lightnin' Strikes" / "Falling in Love Again (Can't Help It)" (1982) "Simple Man" / "Death" (1982) "Ding-Dong! The Witch Is Dead" / "ICUROK" (1982) "ICUROK" / "Ding-Dong! The Witch Is Dead" (Canadian 12") "Za Bak Daz" / "Silent Night" (CD single, 1998) "After the Fall" "Simple Man" (σκηνοθεσία του John Zieman) "Lightning Strikes" "Nomi Song" "After the Fall" "Falling in Love Again" "The Cold Song" (από την όπερα "Βασιλεύς Αρθούρος" του Χένρυ Πέρσελ) Urgh! A Music War (1982) Long Island Four (1979) Mr. Mike's Mondo Video (1979) http://klaus.nomi.pagesperso-orange.fr/home_ve
|
Ο Κλάους Νόμι (Klaus Nomi, πραγματικό όνομα: Klaus Sperber, 24 Ιανουαρίου 1944 – 6 Αυγούστου 1983) ήταν Γερμανός κοντρα-τενόρος, γνωστός για το φωνητικό του εύρος καθώς και για την εκκεντρική, απόκοσμη εμφάνισή του επί σκηνής.Οι εμφανίσεις του ήταν φαντασμαγορικές παραστάσεις, στις οποίες ντυνόταν έξαλλα, φορούσε υπερβολικό μακιγιάζ, ενώ ήταν αναγνωρίσιμος από το χτένισμα - υπογραφή του. Το ρεπερτόριό του ήταν εξίσου παράξενο, περιλαμβάνοντας οπερατικές άριες με ηλεκτρονική διάθεση, καθώς και ποπ τραγούδια της δεκαετίας του 1960. Έγινε ευρύτερα γνωστός από τη συνεργασία του με τον Ντέιβιντ Μπόουι το 1979 στην τηλεοπτική εκπομπή Saturday Night Live, κάνοντας την πρώτη του τηλεοπτική εμφάνιση και υπογράφοντας με την δισκογραφική του Μπόουι, με την οποία κυκλοφόρησε το πρώτο του άλμπουμ. Ο Νόμι πέθανε στη Νέα Υόρκη το 1983 από επιπλοκές λόγω της νόσου του AIDS στην ηλικία των 39 ετών.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9A%CE%BB%CE%AC%CE%BF%CF%85%CF%82_%CE%9D%CF%8C%CE%BC%CE%B9
|
Αίσωπος
|
Τη βιογραφία του Αισώπου συνέγραψε τον 14ο αιώνα ο μοναχός Μάξιμος Πλανούδης και περιέχονται σ' αυτή πολλά ανέκδοτα για τη ζωή και την εν γένει δράση του. Η γέννησή του τοποθετείται τον 7ο αιώνα π.Χ, η δράση του όμως τον 6ο αιώνα π.Χ. και όπως και με τον Όμηρο πολλές πόλεις έριζαν για τον τόπο καταγωγής του: αναφέρεται η Φρυγία, ενώ σύμφωνα μ' άλλους γεννήθηκε στη Σάμο ή τη Θράκη, τις Σάρδεις, την Αίγυπτο ή και άλλες περιοχές της Αφρικής, όπως την Αιθιοπία, στηριζόμενοι στο ότι στις ιστορίες του εμφανίζονται ζώα άγνωστα τότε στην Ευρώπη και την Αφρική. Ο μεγάλος αριθμός των τόπων αυτών δικαιολογείται και από τα πολλά ταξίδια που φαίνεται να έκανε ο Αίσωπος. Μεταγενέστερες μαρτυρίες τον αναφέρουν να παίρνει μέρος στο συμπόσιο των Επτά σοφών και να ελέγχει με την ευφυολογία και τη σοφία του τους λόγους τους. Επίσης τον φέρουν στις Σάρδεις στην αυλή του βασιλιά Κροίσου, του οποίου ήταν ευνοούμενος και σύμβουλος. Ο Αίσωπος ήταν ταπεινής καταγωγής και δύσμορφος αλλά ευφυέστατος. Παρ' ότι όσο ζούσε ήταν δούλος, οι Αθηναίοι του έστησαν αργότερα ανδριάντα, για να δείξουν έτσι ότι κάθε άνθρωπος αξίας πρέπει, ανεξάρτητα από την καταγωγή του, να τιμάται. Ο Αίσωπος γεννήθηκε κατά πάσα πιθανότητα, από οικογένεια δούλων, το 625 π.Χ., στο Αμόριο της Φρυγίας, ήταν δούλος του φιλόσοφου Ιάδμονα, έζησε στη Σάμο, ταξίδεψε στην Αίγυπτο και την Ανατολή και πέθανε στους Δελφούς, όπου είχε σταλεί από τον βασιλιά Κροίσο γα να λάβει χρησμό του μαντείου το 560 π.Χ. Κατηγορήθηκε για ιεροσυλία και καταδικάστηκε σε θάνατο από ιεροδικαστές. Γκρεμίστηκε δε από την κορφή του Παρνασσού. Οι εκδοχές ως προς τους λόγους του θανάτου του, είναι αρκετές και διαφορετικές. Σύμφωνα με μια εκδοχή, στάλθηκε από τον Κροίσο με προσφορές δώρων στον ναό του Απόλλωνα στους Δελφούς, όπου, βλέποντας τις απάτες των εκεί ιερέων και την απληστία τους, τους κατηγόρησε με σαρκαστικό τρόπο. Εκείνοι, τότε, αποφάσισαν να τον θανατώσουν με δόλο. Πήραν λοιπόν από το ιερό του ναού μια χρυσή φιάλη και την έκρυψαν μες στις αποσκευές του. Στη συνέχεια τον κατηγόρησαν για κλέφτη κι ιερόσυλο. Έτσι με τη σκηνοθετημένη κατηγορία τον καταδίκασαν σε θάνατο και τον σκότωσαν ρίχνοντας τον στον γκρεμό από την κορυφή του Παρνασσού, Υάμπεια. Αμέσως μετά τον θάνατό του έπεσε πείνα και δυστυχία στον τόπο. Με βάση μία άλλη εκδοχή, ο Αίσωπος ήταν δούλος κάποιου κτηματία που τον χρησιμοποιούσε σαν βοσκό. Μια μέρα, που είδε τον επιστάτη να χτυπά άδικα έναν άλλο δούλο, έτρεξε να τον βοηθήσει κι έτσι ο επιστάτης για να τον εκδικηθεί τον κατηγόρησε στον κτηματία, που τον πήγε στην αγορά της Εφέσου για να τον πουλήσει. Εκεί, τον αγόρασε ο σοφός Ξάνθος από τη Σάμο, που εκτίμησε το έξυπνο βλέμμα του και τον πήρε μαζί του σαν δούλο. Μαζί του άρχισε να ταξιδεύει και να γνωρίζει τον κόσμο. Στη συνέχεια ο Ξάνθος τον πούλησε στον επίσης Σάμιο σοφό Ιάδμονα. Αυτός εκτιμώντας τα πνευματικά χαρίσματά του και κυρίως τη σοφία και την ευφυΐα του, τον απελευθέρωσε. Κάποτε έφτασε και στην περιοχή των Δελφών κι επισκέφθηκε το περίφημο Μαντείο. Ο Αίσωπος ειρωνεύτηκε τους ιερείς ότι μαντεύουν για να πλουτίζουν, και τους κατοίκους, ότι αντί να καλλιεργούν τα κτήματά τους και να φροντίζουν τα ζώα τους ζούσαν από τ' αφιερώματα των προσκυνητών. Αυτό του το θράσος εξόργισε τους ιερείς του Μαντείου οι οποίοι τον παγίδεψαν, βάζοντας ένα χρυσό ποτήρι στις αποσκευές του και κατόπιν τον κατηγόρησαν για κλέφτη κι ιερόσυλο. Έτσι τον δίκασαν άδικα και τον καταδίκασαν σε θάνατο, ρίχνοντας τον από τις κορυφές των Φαιδριάδων, κάποια απόκρημνα βράχια, στον Παρνασσό. Σύμφωνα με την παράδοση, ο Απόλλωνας τιμώρησε την αδικία τους στέλνοντας στους κατοίκους των Δελφών μεγάλη πείνα και λιμό, που θέρισε πολλούς κατοίκους. Αυτοί τότε για να εξιλεωθούν, έστησαν μια μαρμάρινη στήλη προς τιμήν του Αισώπου. Πρωταγωνιστές στους μύθους του Αισώπου είναι, κατά το πλείστον, ορισμένα ζώα, όπως η αλεπού, ο λύκος, το λιοντάρι, το ελάφι κ.ά. Κυρίως είναι διάλογοι μεταξύ ζώων που μιλούν κι ενεργούν σαν άνθρωποι (τα «φωνήεντα ζώα»), ενώ υπάρχουν και μερικοί με ανθρώπους ή θεούς. Πρόκειται για μικρά οικιακά αφηγήματα, διατυπωμένα με μεγάλη συντομία. Ο χαρακτήρας τους είναι ηθικοδιδακτικός, συμβολικός κι αλληγορικός. Οι Μύθοι αυτοί έχουν ιδιαίτερη χάρη, θαυμαστή απλότητα κι άφταστη διδακτικότητα. Είναι παρμένοι από την καθημερινή ζωή και τη φύση. Είχε τη μοναδική ικανότητα να δίνει στα ζώα ανθρώπινες ιδιότητες, ψυχή και λαλιά, σε τέτοιο βαθμό που να θεωρείς ότι οι μύθοι του ήταν κάποτε η πραγματικότητα και όλα αυτά που διηγείται έχουν συμβεί. Βασικό χαρακτηριστικό των διηγήσεών του ήταν το επιμύθιο το οποίο ήταν εύληπτο για τα παιδιά και τον λαό. Οι Αισώπειοι Μύθοι (Αἰσώπου Μῦθοι) γράφτηκαν σε πεζό λόγο. Ως γνωστό, μέχρι τότε, μόνον ο έμμετρος λόγος, η ποίηση, θεωρούνταν το μοναδικό εκφραστικό είδος για τους συγγραφείς. Συνεπώς μπορεί να θεωρηθεί κι ως πρωτοπόρος στο είδος του. Ιδεολογία τους είναι η αποδοκιμασία του κακού στις πιο αντιπροσωπευτικές μορφές του: της βίας, της απάτης, της αυθαιρεσίας, της προδοσίας, της ματαιοδοξίας, της αλαζονείας, της ψευδολογίας, της πλεονεξίας, της πονηριάς. Η αποδοκιμασία επιχειρείται άλλοτε με αναφορά στη Θεία δίκη, άλλοτε με πειστικές υποδείξεις, πιο συχνά όμως με τη διαπίστωση του παραλογισμού του κακού, με τη γελοιοποίηση του καθώς και με τη φιλοσοφική ενατένιση της ζωής. Σύμφωνα με τον Ηρόδοτο, ο Αίσωπος ήταν πολύ γνωστός «λογοποιός». Εκτός από τους μύθους γνώριζε και διηγούνταν πολλά αστεία κι ανέκδοτα. 'Άλλοι υποστηρίζουν ότι δε δημιούργησε μύθους αλλά τους συγκέντρωσε, τους συμπλήρωσε και τους τελειοποίησε. Αυτοί προέρχονταν είτε από τους αρχαιότερους Έλληνες είτε από άλλους λαούς, όπως οι Φρύγες. Δεν αποκλείεται βέβαια να επινόησε κι ο ίδιος μερικούς απ' αυτούς. Πάντως, τους χρησιμοποίησε πολύ στη ζωή του, με τόση δεξιότητα κι επιτυχία, ώστε να συνδεθεί τελικά το όνομά του μ' αυτούς. Λέγεται πως διηγόταν τους μύθους του αυτούς όχι μόνο στη διάρκεια της ζωής του αλλά και με σκοπό να υποστηρίξει την αθωότητά του στο δικαστήριο. Μέσα τους διακρίνεται το ευρύ, παρατηρητικό του πνεύμα κι η ικανότητά του να διδάσκει με μικρές, απλές ιστορίες, που πάντα έχουν στο τέλος κάποιο ηθικό δίδαγμα. Συνήθιζε με την παρατηρητικότητα και τη βαθιά σοφία του να πλάθει τέτοιες ιστορίες και να τις λέει γύρω του. Με τον καιρό απέκτησε μεγάλη φήμη κι όλοι έτρεχαν κοντά του για να ακούσουν κάποιο μύθο του σχετικά με κάποιο πρόβλημα τους. Σιγά σιγά οι μύθοι του άρχισαν να μεταδίδονται από στόμα σε στόμα μεταξύ των ανθρώπων, μέχρι την ελληνιστική εποχή οπότε συγκεντρώθηκαν για πρώτη φορά. Επιλογή μύθων του Αισώπου σε πεζό λόγο εξέδωσε ο Δημήτριος ο Φαληρεύς στα τέλη του 4ου αιώνα π.Χ. Η συλλογή αυτή δε σώζεται και μόνο ποιητικές επεξεργασίες του Βαβρίου στα ελληνικά, του Φαίδρου στα λατινικά κι άλλων, διέσωσαν το υλικό της επιτομής εκείνης. Όλες οι σωζόμενες σήμερα συλλογές είναι πολύ μεταγενέστερες και προέρχονται από τον 1ο ή 2ο αιώνα κι έπειτα. Οι μύθοι του έχουν συγκεντρωθεί σε «Συλλογή Αισώπειων Μύθων». Πρώτη φορά εκτυπώθηκαν στο Μιλάνο το 1479 μ.Χ., στη Βενετία το 1525 και 1543 από την οικογένεια τυπογράφων Damiano di Santa Maria ενώ ακολούθησε μία έκδοση στο Παρίσι το 1547. Ο Κοραής τους τύπωσε το 1810 στο Παρίσι κι ακολούθησε κριτική έκδοση το 1852 στη Λειψία από τον Χαλμ. Έκτοτε πολλές εκδόσεις παρουσιάστηκαν κι οι Μύθοι πιστεύεται πως έχουν διαβαστεί παγκοσμίως σχεδόν όσο κι η Βίβλος. Η πιο πρόσφατη έκδοση τους έγινε από τον βρετανικό εκδοτικό οίκο Penguin (1997) σε 50.000 αντίτυπα. Η απόδοση τους στη νέα ελληνική γλώσσα έγινε από τους Ανδρόνικο Νούκιο και Γεώργιο Αιτωλό, που έζησαν τον 16ο αιώνα. Υπό το όνομα του Αισώπου υπάρχει ένα επίγραμμα στην Παλατινή Ανθολογία (Χ 123). Ο αστεροειδής 12608 Αίσωπος (12608 Aesop), που ανακαλύφθηκε το 1960, πήρε το όνομά του από τον μυθογράφο αυτόν. Ο ΒΙΟΣ ΑΙΣΩΠΟΥ ΤΟΥ ΦΡΥΓΟΣ σε ηλεκτρονικό βιβλίο. ΜΥΘΟΙ ΤΟΥ ΑΙΣΩΠΟΥ (από Μυθολογικὸν τοῦ Συντίπα τοῦ Φιλοσόφου). Αίσωπος (βίντεο του Μουσείου Ελληνικής Παιδείας)
|
Αυτό το λήμμα αναφέρεται στον μυθογράφο. Για άλλες σημασίες δείτε Αίσωπος (αποσαφήνιση).Ο Αίσωπος ήταν αρχαίος Έλληνας μυθοποιός και μυθογράφος. Θεωρείται ιδρυτής του λογοτεχνικού είδους που σήμερα ονομάζεται παραβολή ή αλληγορία. Για τη ζωή του δεν υπάρχουν ακριβείς πληροφορίες. Είναι ο διασημότερος από τους αρχαίους μυθοποιούς και θεωρείται επίσης ο κορυφαίος της λεγόμενης διδακτικής μυθολογίας. Δεν έγραψε κανέναν από τους μύθους αλλά τους διηγούταν προφορικά.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%91%CE%AF%CF%83%CF%89%CF%80%CE%BF%CF%82
|
Μανώλης Χατζηνάκης
|
Γεννήθηκε στην Τουρλωτή Λασιθίου. Σπούδασε στη Φιλοσοφική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών. Εντάχθηκε στο νεοσύστατο ΠΑΣΟΚ τη δεκαετία του ' 70. Εξελέγη για πρώτη φορά βουλευτής με το κόμμα αυτό στις εκλογές του 1977 με 5.269 ψήφους και επανεξελέγη στις εκλογές του 1981, όπου ήταν πρώτος σε ψήφους σε ολόκληρο το νομό Λασιθίου, συγκεντρώνοντας 12.590 σταυρούς. Την επόμενη φορά εξελέγη βουλευτής στις εκλογές του 1985 και για τελευταία φορά εξελέγη στις εκλογές που διεξήχθησαν το Νοέμβριο του 1989. Στην δεύτερη κυβέρνηση του Ανδρέα Παπανδρέου διορίστηκε υφυπουργός Πολιτισμού στις 18 Νοεμβρίου 1988 και παρέμεινε υφυπουργός ως τις 2 Ιουλίου 1989. Κοινοβουλευτική θητεία στον ιστότοπο του Ελληνικού Κοινοβουλίου
|
Ο Μανώλης Χατζηνάκης του Γεωργίου (γενν. στις 18 Ιανουαρίου 1941) είναι Έλληνας φιλόλογος και πολιτικός. Υπηρέτησε ως βουλευτής Λασιθίου με το ΠΑΣΟΚ και ως υφυπουργός Πολιτισμού από το 1988 ως το 1989.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9C%CE%B1%CE%BD%CF%8E%CE%BB%CE%B7%CF%82_%CE%A7%CE%B1%CF%84%CE%B6%CE%B7%CE%BD%CE%AC%CE%BA%CE%B7%CF%82
|
Εθνική Σενεγάλης (καλαθοσφαίριση γυναικών)
|
Αποτελεί την ομάδα με τα περισσότερα μετάλλια σε Αφρικανικά Πρωταθλήματα, καθώς και σε συμμετοχές σε διοργανώσεις παγκόσμιας εμβέλειας. Πορεία σε Ολυμπιακούς Αγώνες Ακολουθούν οι τελικές θέσεις κατάταξης της Εθνικής Ομάδας της Σενεγάλης σε Ολυμπιακούς Αγώνες: Πορεία σε Παγκόσμια Πρωταθλήματα FIBA Ακολουθούν οι τελικές θέσεις κατάταξης της Εθνικής Ομάδας της Σενεγάλης σε Παγκόσμια Πρωταθλήματα FIBA: Πορεία σε Αφρικανικά Πρωταθλήματα FIBA Ακολουθούν οι τελικές θέσεις κατάταξης της Εθνικής Ομάδας της Σενεγάλης σε Αφρικανικά Πρωταθλήματα (Afrobasket): Πορεία σε Παναφρικανικούς Αγώνες Ακολουθούν οι τελικές θέσεις κατάταξης της Εθνικής Ομάδας της Σενεγάλης σε Παναφρικανικούς Αγώνες: Πορεία σε Αγώνες της Φραγκοφωνίας Ακολουθούν οι τελικές θέσεις κατάταξης της Εθνικής Ομάδας της Σενεγάλης σε Αγώνες της Φραγκοφωνίας: Εθνική Σενεγάλης (καλαθοσφαίριση ανδρών) Senegal, ιστορικό ανά έτος στον επίσημο ιστότοπο των αρχείων της FIBA. (Αγγλικά) Fédération Sénégalaise de Basket-Ball, επίσημος ιστότοπος. (Γαλλικά)
|
Τελ. Ενημέρωση: 15 Φεβρουαρίου 2015Η εθνική ομάδα καλαθοσφαίρισης γυναικών της Σενεγάλης αντιπροσωπεύει τη Σενεγάλη στις διεθνείς διοργανώσεις γυναικείας καλαθοσφαίρισης υπό την εποπτεία της FIBA και της Διεθνούς Ολυμπιακής Επιτροπής. Βρίσκεται υπό τη δικαιοδοσία της Σενεγαλέζικης Ομοσπονδίας Καλαθοσφαίρισης (Fédération Sénégalaise de Basket-Ball).
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%95%CE%B8%CE%BD%CE%B9%CE%BA%CE%AE_%CE%A3%CE%B5%CE%BD%CE%B5%CE%B3%CE%AC%CE%BB%CE%B7%CF%82_(%CE%BA%CE%B1%CE%BB%CE%B1%CE%B8%CE%BF%CF%83%CF%86%CE%B1%CE%AF%CF%81%CE%B9%CF%83%CE%B7_%CE%B3%CF%85%CE%BD%CE%B1%CE%B9%CE%BA%CF%8E%CE%BD)
|
Μπάρμπαρα Ρόζενκραντς
|
Εκλέχτηκε στο κοινοβούλιο της Κάτω Αυστρίας το 1993 και ήταν πρόεδρος της κομματικής της ομάδας από το 2000 και μετά. Το 2002, εξελέγη στο Εθνικό Συμβούλιο της Αυστρίας, όπου υπηρέτησε στις επιτροπές για θέματα οικογένειας, υγείας, εσωτερικών και παιδείας και προήδρευσε της επιτροπής για θέματα υγείας. Ήταν η κορυφαία υποψήφια του κόμματός της στην Κάτω Αυστρία στις εκλογές του 2008. Οι εκλογές ήταν μια μεγάλη επιτυχία για το κόμμα της, το οποίο υπερδιπλασίασε την εκπροσώπησή του στο κοινοβούλιο. Παραιτήθηκε από μέλος του Εθνικού Συμβουλίου στις 9 Απριλίου 2008 και την επόμενη μέρα διορίστηκε στο υπουργικό συμβούλιο του κράτους ως Υπουργός Οικοδομικού Δικαίου και Προστασίας των Ζώων. Η Μπάρμπαρα Ρόζενκραντς εξελέγη αντιπρόεδρος του κόμματός της στην πολιτεία της Κάτω Αυστρίας το 1996. Διετέλεσε επιπλέον γενική γραμματέας του κρατικού κόμματος το 1998-1999 και το 2003 εξελέγη πρόεδρος του κρατικού κόμματος. Από το 2005, είναι επίσης αναπληρώτρια πρόεδρος του Κόμματος της Ελευθερίας σε ομοσπονδιακό επίπεδο. Η Μπάρμπαρα Ρόζενκραντς ήταν υποψήφια του Κόμματος της Ελευθερίας για τις προεδρικές εκλογές της Αυστρίας το 2010. Η υποψηφιότητά της παρουσιάστηκε επίσημα από το Κόμμα της Ελευθερίας στις 2 Μαρτίου 2010. Η Kronen Zeitung, η μεγαλύτερη εφημερίδα της Αυστρίας, υποστήριξε την υποψηφιότητά της σε άρθρα του εκδότη της Χανς Ντίσαντ. Το συντηρητικό κόμμα, το Αυστριακό Λαϊκό Κόμμα, δεν πρότεινε υποψήφιο (ο τελευταίος υποψήφιος για την προεδρία ήταν η Μπενίτα Φερέρο-Βάλντνερ το 2004, η οποία έχασε οριακά από τον Χάιντς Φίσερ), αλλά αρνήθηκε να υποστηρίξει κανέναν από τους δύο σημαντικούς υποψηφίους, εν ενεργεία σοσιαλδημοκράτη Χάιντς Φίσερ και Μπάρμπαρα Ρόζενκραντς. Η Ρόζενκραντς έλαβε το 15,6% των ψήφων, και ήρθε δεύτερη μετά τον Φίσερ. Ένας τρίτος υποψήφιος, ο Ρούντολφ Γκέρινγκ του μικρού Χριστιανικού Κόμματος, συγκέντρωσε 6%. Ωστόσο η προσέλευση των ψηφοφόρων ήταν μόνο 53,6% (σε σύγκριση με 70,8% το 2004, και η χαμηλότερη στη σύγχρονη ιστορία). Η ίδια αυτοαποκαλείται εθνική συντηρητική. Είναι μια αμφιλεγόμενη και πολωτική προσωπικότητα στην Αυστρία. Έκανε έντονη κριτική κατά της Ευρωπαϊκής Ένωσης, της μετανάστευσης και των περιορισμών στην ελευθερία του λόγου, όπως οι αυστριακές αντιναζιστικές νομοθεσίες. Είναι γνωστή για τις συντηρητικές της απόψεις για την οικογενειακή και κοινωνική πολιτική. Η Ρόζενκραντς υποστήριξε την προσάρτηση της Κριμαίας από τη Ρωσία και τον πόλεμο στην Ουκρανία και θεωρήθηκε ως αποδέκτης χιλιάδων ευρώ ως αποζημίωση για την παρουσία της στο Οικονομικό Φόρουμ της Γιάλτας το 2016 στην κατεχόμενη Κριμαία της Ρωσίας στην έρευνα OCCRP της Διεθνούς Υπηρεσίας Τρέχουσας Πολιτικής της Ρωσίας. Η Ρόζενκραντς υποστηρίζει συντηρητικές απόψεις για τη μετανάστευση, την κοινωνική πολιτική και την οικογένεια. Είναι επικριτική κατά του φεμινισμού και στο βιβλίο της MenschInnen, υποστηρίζει ότι η ενσωμάτωση της διάστασης του φύλου επιχειρεί να δημιουργήσει ανθρώπινα όντα χωρίς φύλο. Υπερασπίζεται τα ίσα δικαιώματα ανδρών και γυναικών. Απορρίπτει τον γάμο ομοφυλοφίλων και υποστηρίζει ότι ο γάμος γίνεται μόνο μεταξύ ανδρών και γυναικών. Η Μπάρμπαρα Ρόζενκραντς υποστηρίζει μια σκληρή στάση για τη μετανάστευση και το έγκλημα. Η Μπάρμπαρα Ρόζενκραντς επικρίνει την Ευρωπαϊκή Ένωση. Υποστηρίζει μια αποκεντρωμένη Ευρώπη και εθνικά κράτη. Υποστηρίζει επίσης την επανεισαγωγή των συνοριακών ελέγχων. Ο σύζυγος της Ρόζενκραντς, Χορστ Ρόζενκραντς είναι εκδότης ακροδεξιών βιβλίων και στο παρελθόν ήταν μέλος του πλέον απαγορευμένου Εθνικού Δημοκρατικού Κόμματος (NDP), ενός ακροδεξιού κόμματος, και το ερώτημα αν συμμερίζεται τις πεποιθήσεις του συζύγου της έχει προκαλέσει κάποια διαμάχη. Ορισμένα αυστριακά μέσα έχουν αναφερθεί στην Ρόζενκραντς ως «Μητέρα του Ράιχ». Το 1995 ο Ρόζενκραντς άσκησε μήνυση για συκοφαντική δυσφήμιση κατά του δημοσιογράφου Χανς-Χέννινγκ Σάρσαχ, επειδή την ανέφερε ως παράδειγμα «εγκληματία Ναζί», δηλαδή ότι αυτή δείχνει συμπάθεια υπέρ των εθνικοσοσιαλιστικών αντιλήψεων. Η μήνυση οδήγησε σε πρόστιμο κατά της εφημερίδας του Σάρσαχ, «Νέα». Αυτή η απόφαση επικρίθηκε από το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων, ωστόσο, ως παραβίαση της ελευθερίας του λόγου, καθώς το θεώρησαν θέμα γνώμης και ότι η στάση της Ρόζενκραντς απέναντι στο ναζιστικό παρελθόν ήταν εντελώς διφορούμενη. Τα βασικά σημεία αυτής της απόφασης ήταν ότι ποτέ δεν είχε αποστασιοποιηθεί από τις δραστηριότητες του συζύγου της στην άκρα δεξιά και ότι στο παρελθόν ήταν ένθερμη δημόσια αντίπαλος του νόμου Verbotsgesetz του 1947, που απαγόρευε την άρνηση του Ολοκαυτώματος. Τόσο ο Σάρσαχ όσο και το "News" έλαβαν αποζημίωση. Όταν κάποτε ρωτήθηκε αν πίστευε στην ύπαρξη θαλάμων αερίων στα ναζιστικά στρατόπεδα συγκέντρωσης κατά τη διάρκεια του Β' Παγκοσμίου Πολέμου σε μια συνέντευξη στο Αυστριακό Ραδιόφωνο (ORF), απάντησε ότι έχει τις γνώσεις ενός Αυστριακού «που πήγε σχολείο στην Αυστρία μεταξύ του 1964 και 1976 -- άρα αυτή είναι η γνώση μου για την ιστορία και δεν έχω κανένα σχέδιο να την αλλάξω». Καθώς αυτή η απάντηση επικρίθηκε ως «ασαφής», δήλωσε αργότερα σε συνέντευξή της στην Die Presse, ότι δεν υπάρχει αμφιβολία ότι διαπράχθηκαν τρομερά εγκλήματα κατά τη διάρκεια του ναζιστικού καθεστώτος. Ο ιστορικός Λόταρ Χέμπελτ, επικεφαλής της επιτροπής υποστήριξης για την Ρόζενκραντς, επέκρινε τα μέσα ενημέρωσης για μια «εκστρατεία χειραγώγησης» εναντίον της και υποστήριξε ότι ορισμένες από αυτές τις δηλώσεις ήταν αρκετών ετών πριν ή είχαν υπερβεί τα όρια. Η Μπάρμπαρα Ρόζενκραντς είναι παντρεμένη με τον Χορστ Ρόζενκραντς και έχει 10 παιδιά, 6 κορίτσια και 4 αγόρια. Σπούδασε ιστορία και φιλοσοφία στο Πανεπιστήμιο της Βιέννης, αλλά δεν αποφοίτησε. Αν και μεγάλωσε ως Καθολική, έχει επικρίνει τις εκκλησιαστικές αρχές στην Αυστρία και εγκατέλειψε την Εκκλησία πριν από αρκετά χρόνια. Κανένα από τα παιδιά της δεν έχει βαφτιστεί. Μεγάλο Χρυσό Τιμητικό Παράσημο για τις Υπηρεσίες στη Δημοκρατία της Αυστρίας (2007) Barbara Rosenkranz: MenschInnen. Ενσωμάτωση της διάστασης του φύλου – Auf dem Weg zum geschlechtslosen Menschen . Ares Verlag, Γκρατς 2008,(ISBN 978-3-902475-53-4). Πολυμέσα σχετικά με το θέμα Barbara Rosenkranz στο Wikimedia Commons
|
Η Μπάρμπαρα Ρόζενκραντς (Barbara Rosenkranz) (το πατρικό όνομα Schörghofer, γεννήθηκε στις 20 Ιουνίου 1958 στο Σάλτσμπουργκ) είναι Αυστριακή πολιτικός της Αυστρίας της Ελεύθερης Λίστας. Υπήρξε μέλος του Κοινοβουλίου της Αυστρίας, του Εθνικού Συμβουλίου, από το 2002 έως το 2008, όπου διετέλεσε Πρόεδρος της Επιτροπής Υγειονομικών Υποθέσεων. Η Ρόζενκραντς ήταν υποψήφια του Κόμματος της Ελευθερίας για τις προεδρικές εκλογές της Αυστρίας το 2010. Η Ρόζενκραντς έλαβε το 15,62% των ψήφων, και ήρθε δεύτερη μετά τον υφιστάμενο Χάιντς Φίσερ. Μέχρι το 2017 ήταν μέλος του Κόμματος Ελευθερίας της Αυστρίας.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9C%CF%80%CE%AC%CF%81%CE%BC%CF%80%CE%B1%CF%81%CE%B1_%CE%A1%CF%8C%CE%B6%CE%B5%CE%BD%CE%BA%CF%81%CE%B1%CE%BD%CF%84%CF%82
|
Βαλκανικοί Αγώνες Κλειστού Στίβου 2015
|
Η διοργάνωση πραγματοποιήθηκε στο Ατακόι Αθλέτικς Αρίνα, στην Κωνσταντινούπολη για τέταρτη συνεχόμενη χρονιά από το 2012. Το Ατακόι Αθλέτικς Αρίνα είναι ένας κλειστός χώρος για στίβο που άνοιξε στις 27 Ιανουαρίου του 2012, έχει χωρητικότητα 7,450 θεατές και κόστισε 11.000.000 ευρώ. Ο χώρος κατασκευάστηκε ειδικά για το Παγκόσμιο Πρωτάθλημα Κλειστού Στίβου 2012 και αποτελεί τον πρώτο κλειστό χώρο για στίβο στην χώρα. Επίσης ύστερα από την κατασκευή του διοργανώθηκε για πρώτη φορά το 2012 το Τουρκικό Πρωτάθλημα Κλειστού Στίβου. Πρωταθλήτρια χώρα Σε παρένθεση ο αριθμός των αθλητών από τις συνολικά 15 ομοσπονδίες μέλη της Ένωσης Βαλκανικών Ομοσπονδιών Στίβου που ανταγωνίζονται σε αυτό το πρωτάθλημα.
|
Οι Βαλκανικοί Αγώνες Κλειστού Στίβου 2015 ήταν η 20η διοργάνωση των Βαλκανικών Αγώνων Κλειστού Στίβου, που διοργανώθηκε υπό την εποπτεία της Ένωσης Βαλκανικών Ομοσπονδιών Στίβου. Η διοργάνωση πραγματοποιήθηκε στο Ατακόι Αθλέτικς Αρίνα, στη Κωνσταντινούπολη, στις 21 Φεβρουαρίου του 2015. Στο πρωτάθλημα διεξήχθησαν δώδεκα αγωνίσματα ανδρών και γυναικών και έλαβαν μέρος αθλητές και αθλήτριες από τις 15 χώρες-μέλη της Ένωσης. Πρωταθλήτρια χώρα στους άνδρες και στις γυναίκες αναδείχθηκε η Τουρκία, με 77 βαθμούς και 90 βαθμούς αντίστοιχα.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%92%CE%B1%CE%BB%CE%BA%CE%B1%CE%BD%CE%B9%CE%BA%CE%BF%CE%AF_%CE%91%CE%B3%CF%8E%CE%BD%CE%B5%CF%82_%CE%9A%CE%BB%CE%B5%CE%B9%CF%83%CF%84%CE%BF%CF%8D_%CE%A3%CF%84%CE%AF%CE%B2%CE%BF%CF%85_2015
|
Γιάννης Σμυρναίος
|
Σπούδασε από το 1964 έως το 1966 στην Δραματική Σχολή του Ωδείου Αθηνών. Πρωτοεμφανίστηκε στο θέατρο στην παράσταση "Κυρία του Μαξίμ" του Ζωρζ Φεντώ, με τον θίασο Κώστα Ρηγόπουλου-Κάκιας Αναλυτή το 1967. Την ίδια χρονιά πρωτοεμφανίστηκε και στον κινηματογράφο στην ταινία Ο χαζομπαμπάς. Συνεργάστηκε με θιάσους, όπως των Νίκου Ρίζου-Κώστα Χατζηχρήστου-Γιάννη Βογιατζή στην ταινία Αγάπη μου παλιόγρια (1969-70), των Ρίζου-Βουτσά-Ναθαναήλ, στην ταινία Ο επαρχιώτης (1971-72), του Καρρά (1972), του Γκιωνάκη στην ταινία Το στραβόξυλο (1973-74), των Αλεξανδράκη-Γαληνέα (1978), των Παπαναστασίου-Ιωαννίδου (1982), στο θέατρο «Καλουτά» στην ταινία «Κολωνός και Κολωνάκι», του Ρίζου (1986-87), των Χαλκιά-Παρτσαλάκη στο θέατρο «Μετροπόλιταν» στο έργο των Τσιφόρου-Βασιλειάδη «Δέκα μέρες στο Παρίσι» και άλλα. Πέθανε στα τέλη Μαρτίου του 2019, στο σπίτι του στην Κυψέλη. Η είδηση του θανάτου του έγινε γνωστή μια εβδομάδα μετά. https://www.iefimerida.gr/news/489785/pethane-o-ithopoios-giannis-smyrnaios-ton-vrikan-mia-evdomada-meta-ton-thanato-toy
|
Ο Γιάννης Σμυρναίος (Αθήνα, 17 Οκτωβρίου 1940 - Κυψέλη Αττικής, Μάρτιος 2019) ήταν Έλληνας ηθοποιός της τηλεόρασης, του θεάτρου και του κινηματογράφου. Έγινε γνωστός μέσα από τους δεύτερους ρόλους του σε ταινίες του ελληνικού κινηματογράφου αλλά και από ταινίες την εποχή της βιντεοκασέτας.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%93%CE%B9%CE%AC%CE%BD%CE%BD%CE%B7%CF%82_%CE%A3%CE%BC%CF%85%CF%81%CE%BD%CE%B1%CE%AF%CE%BF%CF%82
|
Γράφος Σειριοποιησιμότητας
|
Υπάρχει ένας απλός αλγόριθμος για να προσδιοριστεί αν ένα χρονοπρόγραμμα είναι σειριοποιήσιμο συγκρούσεων. Στην πράξη οι περισσότερες μέθοδοι ελέγχου σειριοποιησιμότητας δεν ελέγχουν αν ένα χρονοπρόγραμμα είναι σειριοποιήσιμο συγκρούσεων αλλά αναπτύσσοντας πρωτόκολλα ή κανόνες εγγυούνται ότι ένα χρονοπρόγραμμα είναι σειριοποιήσιμο. Δύο τέτοιες μέθοδοι είναι το Κλείδωμα δύο Φάσεων (2PL – 2 Phase Locking) και μια παραλλαγή αυτού ο αυστηρός 2PL. Ο αλγόριθμος χρησιμοποιείται για να ελεγθεί αν ένα χρονοπρόγραμμα είναι σειριοποιήσιμο συγκρούσεων. Θεωρούμε μόνο τις πράξεις ανάγνωση_αντικειμένου και εγγραφή_αντικειμένου για την κατασκευή του γράφου συγκρούσεων. Ο αλγόριθμος σχεδίασης του γράφου συγκρούσεων είναι η εξής: Για κάθε συναλλαγή Τi η οποία συμμετέχει στο χρονοπρόγραμμα S δημιουργούμε έναν κόμβο με όνομα το όνομα της συναλλαγής Τi Για κάθε περίπτωση στο S όπου η Tj εκτελεί μια πράξη ανάγνωση _αντικ(Χ) μετά από μία πράξη εγγραφή_αντικ(Χ) που εκτελείται από την Ti δημιούργησε μία ακμή (Ti--> Tj) στον γράφο. Για κάθε περίπτωση στο S όπου η Tj εκτελεί μια πράξη εγγραφή_αντικ(Χ) μετά από μία πράξη ανάγνωση _αντικ(Χ) που εκτελείται από την Ti δημιούργησε μία ακμή (Ti--> Tj) στον γράφο. Για κάθε περίπτωση στο S όπου η Tj εκτελεί μια πράξη εγγραφή_αντικ(Χ) μετά από μία πράξη εγγραφή_αντικ(Χ) που εκτελείται από την Ti δημιούργησε μία ακμή (Ti--> Tj) στον γράφο. Το χρονοπρόγραμμα S είναι σειριοποιήσιμο αν ο γράφος σειριοποιησιμότητας δεν έχει κύκλους. Αν ο γράφος σειριοποιησιμότητας έχει κύκλους, τότε δεν μπορούμε να βγάλουμε συμπέρασμα για το αν το χρονοπρόγραμμα S είναι ή όχι σειριοποιήσιμο και η σειριοποιησιμότητα θα πρέπει να ελεγθεί με άλλες τεχνικές.Ο γράφος σειριοποιησιμότητας κατασκευάζεται σύμφωνα με τον παραπάνω αλγόριθμο. Αν δεν υπάρχει κύκλος στο γράφο τότε το χρονοπρόγραμμα είναι σειριοποιήσιμο. Κύκλος σε έναν κατευθυνόμενο γράφο είναι μία ακολουθία ακμών με την ιδιότητα ότι ο αρχικός κόμβος ενός μονοπατιού είναι ίδιος με τον τελικό. Στον γράφο σειριοποιησιμότητας μια ακμή από τον κόμβο Ti στον κόμβο Tj σημαίνει ότι η συναλλαγή Ti πρέπει να προηγείται της Tj σε κάθε σειριακό χρονοπρόγραμμα που είναι ισοδύναμο με το χρονοπρόγραμμα S, διότι κάθε ζεύγος συγκρουόμενων πράξεων εμφανίζεται στο χρονοπρόγραμμα με την συγκεκριμένη σειρά. Αν στο γράφο σειριοποιησιμότητας δεν υπάρχει κύκλος τότε μπορούμε να δημιουργήσουμε ένα ισοδύναμο σειριακό χρονοπρόγραμμα S΄ το οποίο θα είναι ισοδύναμο με το S διατάσσοντας με τον ακόλουθο τρόπο τις συναλλαγές που συμμετέχουν στο S: όταν υπάρχει μία ακμή στο γράφο σειριοποιησιμότητας από τον κόμβο Ti στον Tj, η συναλλαγή Ti πρέπει να προηγείται της Tj στο ισοδύναμο σειριακό χρονοπρόγραμμα S΄. Παράδειγμα Έστω το χρονοπρόγραμμα S: R1(X) R2(X) R3(Y) W2(X) W1(Z) W2(Y) R4(X) W2(Z). Σχεδιάζουμε τον γράφο σειριοποιησιμότητας: Στον παραπάνω γράφο δεν υπάρχει κανένας κύκλος συνεπώς το αντίστοιχο πρόγραμμα είναι σειριοποιήσιμο. Τα ισοδύναμα σειριακά προγράμματα είναι τα: Τ1 -> Τ3 -> Τ2 -> Τ4 Τ3 -> Τ1 -> Τ2 -> Τ4. S1: R1(A),R1(B),W1(A),R2(A),R1(C),W1(C),R3(C),W2(A),R3(B),W3(A) 1. Δημιουργούμε 3 κόμβους με ονόματα Τ1, Τ2, Τ3 όσες και οι συναλλαγές του χρονοπρογράμματος S1. 2. Για κάθε περίπτωση στο S όπου η Tj εκτελεί μια πράξη ανάγνωση _αντικ(Χ) μετά από μία πράξη εγγραφή_αντικ(Χ) που εκτελείται από την Ti δημιούργησε μία ακμή (Ti--> Tj) στον γράφο. Για το αντικείμενο Α έχουμε: W1(Α) και μετά ανάγνωση R2(Α) άρα ακμή Τ1->Τ2. Για το αντικείμενο B δεν υπάρχει κάποια σύγκρουση για αυτόν τον κανόνα. Για το αντικείμενο C έχουμε: W1(C) και μετά ανάγνωση R3(C) άρα ακμή Τ1->Τ33. Για κάθε περίπτωση στο S όπου η Tj εκτελεί μια πράξη εγγραφή_αντικ(Χ) μετά από μία πράξη ανάγνωση _αντικ(Χ) που εκτελείται από την Ti δημιούργησε μία ακμή (Ti--> Tj) στον γράφο. Για το αντικείμενο Α έχουμε: α) R1(Α) και μετά εγγραφή W2(Α) άρα ακμή Τ1->Τ2 η οποία υπάρχει ήδη λόγω άλλης σύγκρουσης άρα δεν χρειάζεται να την ξανασχεδιάσουμε και β) R1(Α) και μετά εγγραφή W3(Α) άρα ακμή Τ1->Τ3 η οποία υπάρχει ήδη λόγω άλλης σύγκρουσης άρα δεν χρειάζεται να την ξανασχεδιάσουμε. Για το αντικείμενο B δεν υπάρχει κάποια σύγκρουση για αυτόν τον κανόνα. Για το αντικείμενο C υπάρχει κάποια σύγκρουση για αυτόν τον κανόνα.4. Για κάθε περίπτωση στο S όπου η Tj εκτελεί μια πράξη εγγραφή_αντικ(Χ) μετά από μία πράξη εγγραφή_αντικ(Χ) που εκτελείται από την Ti δημιούργησε μία ακμή (Ti--> Tj) στον γράφο. Για το αντικείμενο Α έχουμε: α) W1(Α) και μετά εγγραφή W2(Α) άρα ακμή Τ1->Τ2 η οποία υπάρχει ήδη λόγω άλλης σύγκρουσης άρα δεν χρειάζεται να την ξανασχεδιάσουμε, β) W1(Α) και μετά εγγραφή W3(Α) άρα ακμή Τ1->Τ3 η οποία υπάρχει ήδη λόγω άλλης σύγκρουσης άρα δεν χρειάζεται να την ξανασχεδιάσουμε και γ) W2(Α) και μετά εγγραφή W3(Α) άρα ακμή Τ2->Τ3. Για το αντικείμενο B δεν υπάρχει κάποια σύγκρουση για αυτόν τον κανόνα. Για το αντικείμενο C υπάρχει κάποια σύγκρουση για αυτόν τον κανόνα.5. Στον παρακάτω γράφο δεν υπάρχει κανένας κύκλος συνεπώς το χρονοπρόγραμμα S1 είναι σειριοποιήσιμο. Ο γράφος σειριοποιησιμότητας θα έχει την εξής μορφή: (Η παρακάτω εικόνα έχει αντίστροφη την ακμή Τ3->Τ1, καθώς πρέπει να είναι Τ1->Τ3, και θα διορθωθεί σύντομα.) Το ισοδύναμο σειριακό πρόγραμμα είναι το: Τ1 -> Τ2 -> Τ3. S2: W2(Ζ), R5(Χ), W5(Ζ), W5(Χ), W4(Ζ), W4(Χ), R2(Χ), R3(Ζ), W3(Υ), W4(Υ) 1. Δημιουργούμε 4 κόμβους με ονόματα Τ2, Τ3, Τ4, Τ5 όσες και οι συναλλαγές του χρονοπρογράμματος S2. 2. Για κάθε περίπτωση στο S όπου η Tj εκτελεί μια πράξη ανάγνωση _αντικ(Χ) μετά από μία πράξη εγγραφή_αντικ(Χ) που εκτελείται από την Ti δημιούργησε μία ακμή (Ti--> Tj) στον γράφο. Για το αντικείμενο Ζ έχουμε: α) W2(Ζ) και μετά ανάγνωση R3(Ζ) άρα ακμή Τ2->Τ3 β) W5(Ζ) και μετά ανάγνωση R3(Ζ) άρα ακμή Τ5->Τ3 γ) W4(Ζ) και μετά ανάγνωση R3(Ζ) άρα ακμή Τ4->Τ3 Για το αντικείμενο Χ έχουμε: α) W5(Χ) και μετά ανάγνωση R2(Χ) άρα ακμή Τ5->Τ2 β) W4(Χ) και μετά ανάγνωση R2(Χ) άρα ακμή Τ4->Τ2 Για το αντικείμενο Υ δεν υπάρχει κάποια σύγκρουση για αυτόν τον κανόνα.3.Για κάθε περίπτωση στο S όπου η Tj εκτελεί μια πράξη εγγραφή_αντικ(Χ) μετά από μία πράξη ανάγνωση _αντικ(Χ) που εκτελείται από την Ti δημιούργησε μία ακμή (Ti--> Tj) στον γράφο. Για το αντικείμενο X έχουμε: R5(Ζ) και μετά εγγραφή W4(Ζ) άρα ακμή Τ5->Τ4 Για το αντικείμενο Z δεν υπάρχει κάποια σύγκρουση για αυτόν τον κανόνα. Για το αντικείμενο Υ δεν υπάρχει κάποια σύγκρουση για αυτόν τον κανόνα.4. Για κάθε περίπτωση στο S όπου η Tj εκτελεί μια πράξη εγγραφή_αντικ(Χ) μετά από μία πράξη εγγραφή_αντικ(Χ) που εκτελείται από την Ti δημιούργησε μία ακμή (Ti--> Tj) στον γράφο. Για το αντικείμενο Ζ έχουμε: α) W2(Ζ) και μετά εγγραφή W5(Ζ) άρα ακμή Τ2->Τ5 β) W2(Ζ) και μετά ανάγνωση W4(Ζ) άρα ακμή Τ2->T4. Για το αντικείμενο Χ έχουμε: W5(Χ) και μετά εγγραφή W4(Χ) άρα ακμή Τ5->Τ4 η οποία υπάρχει ήδη λόγω άλλης σύγκρουσης άρα δεν χρειάζεται να την ξανασχεδιάσουμε. Για το αντικείμενο Y έχουμε: W3(Χ) και μετά εγγραφή W4(Χ) άρα ακμή Τ3->Τ4.5. Το χρονοπρόγραμμα S2 δεν είναι σειριοποιήσιμο διότι υπάρχουν κατευθυνόμενες ακμές οι οποίες σχηματίζουν κύκλο. Μερικοί κύκλοι στον γράφο είναι 1) Τ2, Τ4 2) Τ2, Τ5 3)Τ2, Τ3, Τ4. Ο γράφος σειριοποιησιμοτητας θα έχει την εξής μορφή (όπου παρατηρούμε τους κύκλους που σχηματίζονται): Δεν έχει ισοδύναμα σειριακά χρονοπρογράμματα διότι έχει κύκλους. The Fundamentals of Database Systems, 5th Edition the use of precedence graphs is discussed in chapter 17, as they relate to tests for conflict serializability. basic precedence graph generator by Laurens Stötzel, University of Duisburg-Essen, Germany
|
Ένας τρόπος ελέγχου αν ένα χρονοπρόγραμμα είναι σειριοποιήσιμο είναι ο γράφος συγκρούσεων ή γράφο προήγησης (precedence graph) ή γράφο σειριοποιησιμότητας (serialization graph). Ο γράφος χρησιμοποιείται στο πλαίσιο του Ελέγχου Ταυτοχρονισμου στις Βασεις δεδομένων. Με τον γράφο σειριοποιησιμότητας μοντελοποιούμε τις συγκρούσεις μέσα σε ένα χρονοπρόγραμμα με ένα γράφο ο οποίος περιέχει: Ένα κόμβο για κάθε συναλλαγήΜια κατευθυνόμενη ακμή από την συναλλαγή Ti στην συναλλαγή Tj, αν μια ενέργεια της Ti συγκρούεται με μια επακόλουθή της, της Tj. Δηλαδή για παράδειγμα αν έχουμε την εξής σύγκρουση R1(A);W2(A) τότε θα σχεδιάσουμε μία ακμή από τον προηγούμενο κόμβο στον επόμενο δηλαδή από το 1 προς το 2.Το χρονοπρόγραμμα είναι σειριοποιήσιμο συγκρούσεων αν ο γράφος δεν περιέχει κύκλο. Σε αντίθετη περίπτωση δηλαδή αν ο γράφος έχει κύκλο δεν είναι σειριοποιήσιμο συγκρούσεων.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%93%CF%81%CE%AC%CF%86%CE%BF%CF%82_%CE%A3%CE%B5%CE%B9%CF%81%CE%B9%CE%BF%CF%80%CE%BF%CE%B9%CE%B7%CF%83%CE%B9%CE%BC%CF%8C%CF%84%CE%B7%CF%84%CE%B1%CF%82
|
Παλαιών Πατρών Γερμανός Γ΄
|
Γεννήθηκε στη Δημητσάνα, γιος του Ιωάννη Γκόζια, χρυσοχόου και αγρότη και της Κανέλας Κουκουζή ή Κουκουζοπούλου, ενώ το κοσμικό του όνομα ήταν Γεώργιος. Οι γονείς του ήταν φτωχοί και άσημοι, ώστε δεν είναι με ακρίβεια γνωστό το επώνυμο του πατέρα του, αφού σε διάφορες βιογραφίες έχει εμφανιστεί ως Κοτζάς, ή Κοντζιάς, ή Κόζιας, ή Γκόζιας, ή Κοζής, ενώ ο ίδιος ο πατέρας του υπέγραφε ενίοτε και ως Ιωάννης Δημητρίου. Είχε έναν αδελφό και τέσσερεις αδελφές. Η πατρική του οικία ήταν στη θέση "Κάστρο" της Δημητσάνας, λέγεται δε ότι όταν ο Κολοκοτρώνης επισκέφθηκε τη Δημητσάνα κατά την εποχή του Όθωνα, επισκέφθηκε και το σπίτι του Γερμανού και ασπάσθηκε την εξώπορτα σε ένδειξη σεβασμού.Φοίτησε αρχικά στη φημισμένη Σχολή Δημητσάνας, στο Άργος και μετέπειτα στη Σχολή της Σμύρνης. Χειροτονήθηκε διάκονος λαμβάνοντας το όνομα Γερμανός από τον Μητροπολίτη Άργους και Ναυπλίου Ιάκωβο. Στις αρχές του 1797 μετέβη στη Σμύρνη και υπηρέτησε δίπλα στον μητροπολίτη Γρηγόριο που ήταν συμπατριώτης και θείος του (ο μετέπειτα πατριάρχης Γρηγόριος Ε΄), τον οποίον και ακολούθησε στη Κωνσταντινούπολη και στη μετέπειτα εξορία του στο Άγιο Όρος, γενόμενος αρχιδιάκονος του Μητροπολίτη Κυζίκου Ιωακείμ. Την εποχή εκείνη ανέλαβε να διευθετήσει τις διαφορές που υπήρχαν στις σταυροπηγιακές μονές της Πελοποννήσου όπου και έφερε επιτυχώς σε πέρας κερδίζοντας την εμπιστοσύνη του ανώτερου κλήρου σε βαθμό τέτοιο που επί μια επταετία διεκπεραίωνε όλες τις υποθέσεις των απόντων από την Κωνσταντινούπολη Αρχιερέων. Κατά την παραμονή του στην Κωνσταντινούπολη παρακολούθησε ανώτερα μαθήματα στην περίφημη Πατριαρχική Σχολή Ξηροκρήνης. Το 1804, ο Γερμανός συμμετείχε σε μια ομάδα από καθηγητές και μαθητές της Πατριαρχικής Σχολής Ξηροκρήνης, η οποία επιμελήθηκε και εξέδωσε ελληνικό λεξικό, το οποίο αργότερα χαρακτηρίστηκε ως «Κιβωτός της Ελληνικής Γλώσσης». Στις αρχές του 1806 επί πατριαρχίας του Γρηγορίου, χειροτονήθηκε επίσκοπος και εκλέχθηκε μητροπολίτης Παλαιών Πατρών όπου και ανέλαβε καθήκοντα (ενθρόνιση) τον Μάιο του ίδιου έτους με ιδιαίτερη εντολή να καθησυχάσει τα πνεύματα των εκεί Χριστιανών σε μια προσπάθεια αναμόρφωσης, μετά τους τρομερούς πατριαρχικούς αφορισμούς κατά των Κλεφτών που είχαν επιδράσει δυσμενώς. Έτσι ο νέος ιεράρχης επεδειξε μία αξιοθαύμαστη λεπτή διπλωματία που δεν άργησε να καταξιωθεί επ΄ αυτού και να κερδίσει την εμπιστοσύνη των τότε "ραγιάδων" αλλά και των Τούρκων του Μωριά. Πολλές φορές μέχρι το τέλος της ζωής του κλήθηκε ως δικαστής (κριτής) να επιλύσει διαφορές μεταξύ Χριστιανών και Μουσουλμάνων προυχόντων ή και μεταξύ Ελλήνων ομοίως όπως μεταξύ των Νοταραίων και του Κιαμήλ Μπέη στη Κορινθία ή των Σισίνηδων μετά του Σαΐτ Αγά Λαλαίου στην Ηλεία. Παράλληλα την περίοδο 1815-1817 υπήρξε μέλος της Πατριαρχικής Συνόδου της Κωνσταντινούπολης. Από το 1818 διέμεινε μέχρι το τέλος της ζωής του στη Πελοπόννησο. Το Νοέμβριο του 1818 μυήθηκε στη Φιλική Εταιρεία από τον Φιλικό Αντώνιο Πελοπίδα. Ο Γερμανός συνέστησε τον Πελοπίδα στους Ανδρέα Ζαΐμη και Ανδρέα Λόντο οι οποίοι επίσης μυήθηκαν στη Φιλική Εταιρεία, ενώ ο ίδιος εμύησε διάφορους ιερωμένους και οπλαρχηγούς όπως τον Χαριουπόλεως Βησσαρίωνα, τον Κερνίτζης Προκόπιο κ.ά. Ουσιαστικά η δράση του Παλαιών Πατρών Γερμανού στη προετοιμασία της επικείμενης Επανάστασης ξεκίνησε από τις αρχές του επόμενου έτους της μύησής του όπου και άρχισε τις επαφές με τους Φιλικούς των Πατρών Ι. Βλασόπουλο, που την εποχή εκείνη ήταν πρόξενος της Ρωσικής Αυτοκρατορίας στη Πάτρα και Ι. Παπαρρηγόπουλο, πρώτο γραμματέα, διερμηνέα, του ρωσικού προξενείου στην ίδια πόλη, ενεργώντας υπό τη σκιά των διαφόρων ειδήσεων περί του Αλή Πασά (1820) την προετοιμασία του Αγώνα. Ο Γερμανός σε συνεργασία με τους Παπαρρηγόπουλο και Βλασόπουλο κατώρθωσε να πείσει τον Αλή να συνεχίσει τον αγώνα του κατά του Σουλτάνου και ότι δήθεν μεσολαβούσε προς τη Ρωσία ώστε αυτή να υποστηρίξει τον Αλή.Πρωτοστάτησε στη δημιουργία μιας πολιτικής οργάνωσης και τη συγκέντρωση χρημάτων για την προετοιμασία της επανάστασης. Οι μυστικές αυτές κινήσεις γίνονταν υπό τον συνθηματικό τίτλο της "ίδρυσης επιστημονικής σχολής" και έτσι αναφέρονταν στην αλληλογραφία. Σώζεται κατάλογος ιδιόγραφος από τον Γερμανό με τα ονόματα των 31 προσωπικοτήτων της Πελοποννήσου και τις συνεισφορές τους υπέρ της «κοινής επιστημονικής σχολής». Εκεί αναφέρεται ότι "Ο άγιος Παλαιών Πατρών κυρ-Γερμανός αφιεροί εις το σχολείον έν μούλκι", δηλ. κτήμα, που απέφερε ετήσιο εισόδημα 2.000 γρόσια.Αρχές Ιανουαρίου του 1821 ο Παλαιών Πατρών Γερμανός υπέβαλλε προς τη Φιλική Εταιρεία τους "Στοχασμούς των Πελοποννησίων περί καλού συστήματος", όπου περιέγραφε την οργάνωση της Φιλ. Εταιρείας στην Πελοπόννησο. Σε απάντηση ο Αλέξανδρος Υψηλάντης που είχε στο μεταξύ αναλάβει αρχηγός του Αγώνα, μαζί με κάποιες οδηγίες τον διόρισε μέλος της Παμπελοποννησιακής Εταιρείας. Κατόπιν αυτού αλλά και της είδησης περί της δολοφονίας του Φιλικού Κ. Καμαρηνού ο Γερμανός ξεκίνησε άμεση δράση για προετοιμασία εξέγερσης που την απέδιδε σε προσωπική σπουδή του Α. Υψηλάντη. Περί τα τέλη του 1820 έφτασε στην Πελοπόννησο ο Αρχιμανδρίτης Γρηγόριος Δικαίος ή Παπαφλέσσας με οδηγίες και έγγραφα και με τη διάθεση να ξεσηκώσει την επανάσταση το συντομότερο. Ο Γερμανός και οι πρόκριτοι θεώρησαν πρόωρο και επικίνδυνο το ξεκίνημα της επανάστασης στις αρχές του 1821. Στη μυστική συνέλευση της Βοστίτσας, (στις 20 - 30 Ιανουαρίου του 1821), ο Γερμανός διατύπωσε τις επιφυλάξεις του για την ετοιμότητα για έναρξη της επανάστασης, αμφισβητώντας τα επιχειρήματα του Παπαφλέσσα με συνέπεια να έρθει σε σύγκρουση. Από τα απομνημονεύματά του φέρεται, εκείνη την περίοδο, να ήταν ιδιαίτερα διστακτικός, ζητώντας προηγουμένως την επαλήθευση των διάφορων φημών περί της πραγματικής στάσης της Ρωσίας, όπως και άλλων δυνάμεων της Ευρώπης. Όταν όμως άρχισε να υποψιάζεται ότι οι Τούρκοι έχουν πάρει είδηση περί τής προετοιμασίας του Αγώνα και ειδικά όταν ο Καϊμακάμης της Τριπολιτσάς, Μεχμέτ Σαλίχ, στα μέσα Φεβρουαρίου, καλούσε όλους τους προύχοντες και αρχιερείς της Πελοποννήσου σε μια σύσκεψη δήθεν για επείγοντα ζητήματα, (στη πραγματικότητα για να τους συλλάβει και να τους κρατήσει ομήρους, όπως αποδείχθηκε), πρώτος αυτός συνέστησε να μην υπακούσουν διότι πλησίαζε ο χρόνος εκδήλωσης της επανάστασης. Με διάφορα τεχνάσματα κατόρθωσε να κερδίσει χρόνο και να παρατείνει την παραμονή του ιδίου και των άλλων προυχόντων σε ασφαλή μέρη έως την έναρξη της Επανάστασης. Την 7 Μαρτίου 1821, μαζί με τους επίσκοπο Προκόπιο, Σωτ. Χαραλάμπη, Ανδρέα Ζαΐμη, Ασημάκη Φωτήλα και Σωτ. Θεοχάρους από τα Καλάβρυτα αποστέλλει επιστολή προς τον Κανέλλο Δεληγιάννη στα Λαγκάδια, με την οποία του γνωστοποιεί ότι δεν θα πάνε στην Τριπολιτσά γιατί κινδυνεύουν, ότι πλησιάζει ο καιρός της εξέγερσης και ότι η Ρούμελη είναι έτοιμη και περιμένει οδηγίες τους. Ο ίδιος και άλλοι προύχοντες της Αχαΐας, όπως ο επίσκοπος Κερνίκης Προκόπιος και οι πρόκριτοι Ανδρ. Ζαΐμης, Ασημ. Ζαΐμης, Ασημ. Φωτήλας, Σωτ. Χαραλάμπης και Σωτ. Θεοχαρόπουλος, την 9 Μαρτίου σύμφωνα με τα απομνημονεύματα του Γερμανού, συγκεντρώθηκαν στην Αγία Λαύρα, εκτεθειμένοι όμως όλοι οριστικά στους Τούρκους με τον να μην υπακούσουν και μεταβούν στην Τρίπολη. Ως ημέρα έναρξης της Επανάστασης είχε οριστεί η 25η Μαρτίου, πράγμα που ανέμεναν και ξένοι ανταποκριτές. Ωστόσο, τα πρώτα χτυπήματα κατά μεμονωμένων Τούρκων σημειώθηκαν νωρίτερα σε διάφορα σημεία της Πελοποννήσου. Στις 21 Μαρτίου σύμφωνα με κάποιους ιστορικούς έληξε η πολιορκία των Τούρκων των Καλαβρύτων. Σύμφωνα με τον ιστορικό Δ. Κόκκινο στις 21 Μαρτίου οι Έλληνες επιτέθηκαν εναντίων των Τούρκων των Καλαβρύτων και τους ανάγκασαν να παραδοθούν μετά από σύντομη αντίσταση . Σύμφωνα με μια δεύτερη εκδοχή οι Τούρκοι παραδόθηκαν περίπου στις 24 ή 25 Μαρτίου. Ο ίδιος ο Π. Πατρών Γερμανός, στα απομνημονεύματά του αναφέρει την κατάληψη των Καλαβρύτων μετά από τις πρώτες αψιμαχίες στην Πάτρα και την κατάληψη της Καλαμάτας, γράφοντας ότι οι Τούρκοι παραδόθηκαν με συνθήκες μετά από μερικών ημερών αντίσταση.Περίπου τις ίδιες μέρες και μετά από την απελευθέρωση των Καλαβρύτων, με τέχνασμα του Α. Λόντου παραδίδεται αμαχητί το Αίγιο, αφού προηγουμένως οι λίγοι Τούρκοι κάτοικοί του έφυγαν με βάρκες για τη Φωκίδα. Στις 23 Μαρτίου απελευθερώθηκε η Καλαμάτα, επίσης αμαχητί. Τον ίδιο καιρό (αρχές τρίτου δεκαήμερου του Μαρτίου) οι Τούρκοι της Πάτρας σταδιακά κλείστηκαν στο φρούριο το οποίο πολιορκήθηκε από τους επαναστάτες. Επειδή οι τελευταίοι δεν ήταν καλά οπλισμένοι, οι Τούρκοι κατάφερναν να κάνουν εξόδους και να πυρπολούν σπίτια, ενώ κανονιοβολούσαν και από το φρούριο. Έτσι οι Πατρινοί έγραψαν στα Νεζερά στον Π.Π. Γερμανό ζητώντας βοήθεια, ο οποίος μετέβη εκεί όπου στις 22 ή 23 -ή 25 Μαρτίου κατά τον Πουκεβίλ και άλλες πηγές- στη πλατεία του Αγίου Γεωργίου ευλόγησε τους συγκεντρωμένους αγωνιστές και τα όπλα. Κατά τον ξεσηκωμό της Πάτρας στις 22 Μαρτίου του 1821 και σύμφωνα με τις αναφορές του ανθέλληνα πρέσβη της Μεγάλης Βρετανίας στο Μοριά, που είχε έδρα την Πάτρα, Φίλιπ Γκρην, και που βοηθούμενος με σπείρα κατασκόπων υποδαύλιζε εξ αρχής τις ανησυχίες των Τούρκων υπερασπιζόμενος την οθωμανική κυριαρχία, ο Γερμανός, βρισκόταν στην περιοχή των Καλαβρύτων, προκειμένου να αποφύγει την παράδοσή του στην Τριπολιτσά.Φθάνοντας στην Πάτρα, κατά ορισμένες πηγές το απόγευμα της 25 και κατ' άλλους στις 26 Μαρτίου, και συνεχιζόμενης της πολιορκίας του κάστρου όπου είχαν εγκλειστεί οι Τούρκοι, ο Γερμανός κήρυξε την Επανάσταση και είχε μια συνάντηση με τους ξένους πρόξενους (Πουκεβίλ Γαλλίας και Γκρην Μεγάλης Βρετανίας). Ως πρόεδρος της επαναστατικής Αρχής της Αχαΐας, του λεγόμενου Αχαϊκού Διευθυντηρίου επέδωσε επαναστατικό μανιφέστο με ημερομηνία 26 Μαρτίου 1821. Στο μανιφέστο εκείνο, αφού τόνιζε ότι «αποφασίσαμεν σταθερώς ή ν' αποθάνωμεν όλοι, ή να ελευθερωθόμεν», καλούσε τους προξένους, ώστε οι χώρες τους «να παρέχουν την εύνοια και την προστασία τους» (Το πιο πάνω βιβλίο περιέχει μεταφρασμένο αντίγραφο του μανιφέστου). Η μαρτυρία του Βρετανού προξένου έχει ιδιαίτερη σημασία, γιατί επιβεβαιώνει όλα τα γεγονότα που αναφέρει ο Πουκεβίλ στη γνωστή ιστορία του της Ελληνικής επανάστασης, παρόλο ότι τηρούσε, ως γνωστό, καθαρά φιλοτουρκική στάση. Κατά μια άλλη πηγή, στις 26 Μαρτίου, και ενώ πρακτικά δεν υπήρχε άλλη κεντρική Αρχή των επαναστατών, ο Γερμανός, μαζί με τον επίσκοπο Καλαβρύτων Προκόπιο και τους Ανδρέα Ζαΐμη, Ανδρέα Λόντο και Μπενιζέλο Ρούφο επέδωσε στους ξένους διπλωμάτες των Πατρών την ακόλουθη διακήρυξη:"Ημείς, το Ελληνικόν Έθνος των Χριστιανών, βλέποντες ότι μας καταφρονεί το οθωμανικόν γένος και σκοπεύει τον όλεθρον εναντίον μας, ... απεφασίσαμεν σταθερώς ή να αποθάνωμεν όλοι ή να ελευθερωθώμεν. Και τούτου ένεκα, βαστούμε τα όπλα εις χείρας, ζητούντες τα δικαιώματά μας. Όντες λοιπόν βέβαιοι ότι όλα τα Χριστιανικά Βασίλεια γνωρίζουν τα δίκαιά μας και όχι μόνον δεν θέλουν μας εναντιωθή, αλλά και θέλουν μας συνδράμει, και ότι έχουν εις μνήμην ότι οι ένδοξοι πρόγονοί μας εφάνησαν ποτέ ωφέλιμοι εις την ανθρωπότητα, διά τούτο ειδοποιούμεν την Εκλαμπρότητά σας και σας παρακαλούμεν να προσπαθήσετε να είμεθα υπό την εύνοιαν και προστασίαν του υμετέρου μεγάλου κράτους. 1821 Μαρτίου 26." Τα σχετικά με την Αγία Λαύρα Σύμφωνα με μια ευρέως διαδεδομένη εξιστόρηση των γεγονότων, στις 25 Μαρτίου του 1821 ο Γερμανός ύψωσε τη σημαία του αγώνα και κήρυξε την έναρξη της Ελληνικής Επανάστασης στο μοναστήρι της Αγίας Λαύρας, που χρησιμοποιούνταν ως σημείο συγκέντρωσης προεστών, οπλαρχηγών και κληρικών την περίοδο αυτή. Σχετική είναι και μια επαναστατική-θρησκευτική ομιλία του Γερμανού που δημοσιεύεται στη γαλλική εφημερίδα Le Constitutionnel, στο φύλλο της 6ης Ιουνίου 1821 (Γρηγοριανό ημερολόγιο). Σύμφωνα με το δημοσίευμα, ο μητροπολίτης "Γερμανικός" εκφώνησε στις 8 (20) Μαρτίου επαναστατική ομιλία στη Μονή Αγίας Λαύρας του όρους "Βελίν" (αντί "Βελιά"). Η ίδια ομιλία δημοσιεύεται και στους Times του Λονδίνου την 11-6-1821. και στην αμερικανική Nile's Register της 4-8-1821. Κατά τον ιστορικό Β. Κρεμμυδά, η ομιλία αυτή δεν συνέβη "τουλάχιστον, στο χρόνο και στο χώρο που αναφέρεται". Κατ' αυτόν η συγκεκριμένη ομιλία πλάστηκε από το Γάλλο φιλέλληνα Φρανσουά Πουκεβίλ σε συνεργασία με τον αδερφό του, Ούγο, που ήταν πρόξενος στην Πάτρα την εποχή της έναρξης της Επανάστασης και πιθανώς και με τον Γερμανό. Κριτικές προσεγγίσεις του γεγονότος εικάζουν ότι η είδηση ήταν ψευδής και είχε στόχο την αμοιβαία ωφέλεια των δύο πλευρών. Ο Κρεμμυδάς δεν αποκλείει ότι ο Γερμανός εκφώνησε άλλες επαναστατικές ομιλίες σε διάφορες ημερομηνίες.Στην Ιστορία της Ελληνικής Επανάστασης που εξέδωσε ο Πουκεβίλ το 1824 αφηγήθηκε με λεπτομέρειες την κήρυξη της Επανάστασης στην Αγία Λαύρα από το Γερμανό χωρίς ακριβή ημερομηνία, αναφέροντας απλώς ότι έγινε αφού ο Γερμανός πληροφορήθηκε τη φυγή των Τούρκων από την ορεινή Αχαΐα (Καλάβρυτα). Πιστεύεται ότι αυτό έγινε μερικές ημέρες πριν την κάθοδό του στην Πάτρα το βράδυ της 25ης Μαρτίου. Σύμφωνα με μαρτυρία του Άγγλου προξένου στην Πάτρα Philip James Green, Τούρκοι προερχόμενοι από τα Καλάβρυτα, που έφτασαν στην Πάτρα στις 23 Μαρτίου (4 Απριλίου), μετέφεραν την είδηση ότι οι Έλληνες εκεί είχαν πάρει τα όπλα. Ο Green επίσης αναφέρει την ίδια μέρα ότι στην Πάτρα με αγωνία περιμένουν τον Γερμανό ο οποίος έχει αναγορευθεί σε γενικό αρχηγό.Ο Πουκεβίλ αναφέρει επίσης την τέλεση θρησκευτικής λειτουργίας από τον Γερμανό σε ένα ερημικό παρεκκλήσιο κοντά στην Πάτρα, λίγο πριν την είσοδό του στην πόλη. Αναφέρει συγκεκριμένα ότι ο λαός επαναλάμβανε το Τρισάγιο, το οποίο αντηχούσε στα τείχη του κάστρου της Πάτρας.Η σκηνή της κήρυξης της Επανάστασης την 25 Μαρτίου περιγράφεται με λεπτομέρειες από τον αγωνιστή Αλέξανδρο Δεσποτόπουλο σε επετειακή ομιλία του στην Αγία Λαύρα.Κάποιοι ιστορικοί, βασιζόμενοι σε προσωπικά αρχεία οικογενειών επαναστατών, υποστηρίζουν ότι σε συνάντηση στην Αγία Λαύρα στις 17 Μαρτίου, ο Γερμανός τέλεσε δοξολογία και ορκωμοσία όπου όρκισε προεστούς και επισκόπους του Μοριά που βρίσκονταν εκεί για τον εορτασμό του αγίου Αλεξίου, πολιούχου των Καλαβρύτων. Στα απομνημονεύματα του Γερμανού, σε μη ακριβώς προσδιοριζόμενη ημερομηνία αλλά πάντως μετά την 21 Μαρτίου, αναφέρεται ότι οι κάτοικοι της Πάτρας έγραψαν προς τον Γερμανό στα Νεζερά (Επαρχία Καλαβρύτων) να έλθει προς βοήθειά τους. Μια παρόμοια σκηνή ορκωμοσίας αγωνιστών υπό τον Π.Π. Γερμανό σχεδιάστηκε το 1836 από τον Βαυαρό ζωγράφο και γλύπτη Λούντβιχ Σβάνταλερ, βασισμένο σε διηγήσεις πρωταγωνιστών του Αγώνα. Ωστόσο, η εικόνα περιγράφεται ως "ορκωμοσία στη Βοστίτσα", κάτι που δεν αναφέρεται από άλλες πηγές. Το σκίτσο αυτό χρησίμευσε σαν πρότυπο για την εικονογράφηση της Αίθουσας των Τροπαίων του Ανακτόρου του Όθωνα (σημερινή Αίθουσα Ελ. Βενιζέλου της Βουλής των Ελλήνων). Το πρωτότυπο φυλάσσεται στο Μουσείο του Μονάχου ενώ η αντίστοιχη τοιχογραφία υπάρχει στη Βουλή μετά από ανακαίνιση. Μεταφέρθηκε ζωγραφικά στο Ανάκτορο από τον ζωγράφο Κ. Σράουντολφ το 1842 με βάση συμβόλαιο εκτέλεσής του που σώζεται στα Γ.Α.Κ. όπου αναφέρεται ρητά ότι η ορκωμοσία των Αγωνιστών έγινε από τον Π. Π. Γερμανό. Κατά τον καθηγητή ιστορίας της τέχνης Μ. Παπανικολάου η σκηνή αυτή είναι πραγματικό γεγονός και όχι θρύλος και δύσκολα μπορεί να αμφισβητηθεί.Στα απομνημονεύματά του ο Γερμανός δεν αναφέρει τέλεση Δοξολογίας ούτε στην Αγία Λαύρα ή τη Βοστίτσα, ενώ γενικώς δεν αναφέρει ότι τέλεσε καμία ιερουργία σε όλο το χρονικό διάστημα που καλύπτουν τα απομνημονεύματα. Δεν αναφέρει ούτε την τελετή ορκωμοσίας που τέλεσε στην Πλατεία Αγίου Γεωργίου στην Πάτρα, ίσως για να μη θεωρηθεί δοξομανής ή γιατί δεν το θεώρησε σημαντικό. Αυτό έκανε μερικούς ιστορικούς, που γενικά αμφισβητούν το ρόλο του ανωτέρου κλήρου στην Επανάσταση, να αμφισβητήσουν το ρόλο του Γερμανού όχι μόνο στην Αγία Λαύρα αλλά και στην Πάτρα. Ωστόσο είναι γνωστό από άλλες πηγές ότι τελούσε και τα ιερατικά του καθήκοντα και μάλιστα ότι περί την έναρξη της Επανάστασης διένεμε τις πολεμικές σημαίες και ευλογούσε τους αγωνιστές. Σε ευρωπαϊκές και αμερικανικές εφημερίδες του 1821 δημοσιεύονταν ειδήσεις για την κήρυξη της Επανάστασης από τον Γερμανό (κάποιες φορές με το όνομά του λανθασμένο) είτε στις 25 Μαρτίου (6 Απριλίου) είτε σε άλλες ημερομηνίες είτε χωρίς ημερομηνία. Η αμερικανική Southern Recorder της 24 Ιουλίου 1821, σε είδηση που ήρθε από το Παρίσι την 25 Μαΐου (νέο ημ.) αναφέρει τον Γερμανό ως "Αρχιεπίσκοπο Gerveaux" ο οποίος τη νύχτα της 6 Απριλίου (25 Μαρτίου παλ. ημ/γιο), σαν προστάτης του ελληνικού πληθυσμού διεκήρυξε στην Πάτρα "Σεβασμός στους Πρέσβεις - Βοήθεια στους Χριστιανούς - Θάνατος στους Τούρκους". Επίσης αναφέρει ότι ο Σταυρός υψώθηκε σαν σημείο εξέγερσης και ότι οι Έλληνες σφαγίαζαν τους Τούρκους όπου τους εύρισκαν. Η γαλλική εφημερίδα Journal de Savoie, σε ανταπόκριση της 25 Μαΐου 1821 από τη Βιένη, αναφέρει: “Ο αρχιεπίσκοπος της Πάτρας στην ομιλία του προς τους Έλληνες, στο μοναστήρι του όρους Βελιά, αφού εκφώνησε στους υπόδουλους Έλληνες πολλά αποσπάσματα από τους προφήτες, ανακοίνωσε ότι με το Σταυρό μπροστά και τα όπλα στα χέρια οι χριστιανοί θα βαδίσουν προς τον Θείο σκοπό τους. Για το λόγο αυτό τους απάλλαξε από τη νηστεία της Σαρακοστής”.Στη γαλλική Constitutionnel την 6-6-1821 και τους Times του Λονδίνου την 11-6-1821 δημοσιεύεται η επαναστατική ομιλία του Γερμανού της 8/20 Μαρτίου. Εκεί αναφέρεται ως "Γερμανικός" (βλ. Ομιλία Π. Πατρών Γερμανού στην Αγία Λαύρα (8/20 Μαρτίου 1821)). Στην αυστριακή Österreichischer Beobachter και την ιταλική Gazzetta di Milano αναφέρεται η έλευση του Γερμανού στην Πάτρα και η ύψωση της επαναστατικής σημαίας σε πλατεία της πόλης. Ο ίδιος αναφέρεται ως στρατιωτικός αρχηγός. Η ιταλική Giornale della provincia Bresciana αναφέρει ότι σύμφωνα με πληροφορίες καπετάνιου που έφυγε από την Πάτρα την 27 Μαρτίου (παλ. ημ.) οι επαναστάτες οδηγούμενοι από τον Γερμανό ξεσηκώθηκαν την 1η Απριλίου (20 Μαρτ.) και ότι ο ίδιος εισήλθε στην Πάτρα την 7 Απριλίου (26 Μαρτίου). Η ίδια εφημερίδα, στο φύλλο της 22 Ιουνίου αναφέρει ότι ο Γερμανός, ως ηγέτης των επαναστατών, λόγω της αναταραχής που επικρατούσε στην Πάτρα, προσέφερε σωματοφύλακες για τη φύλαξη των ξένων διπλωματών. Η Gazette de Lausanne την 5 Σεπ. 1826 επιβεβαιώνει τον θάνατο του Γερμανού και αναφέρει ότι "ήταν ο πρώτος μεταξύ των χριστιανών Ελλήνων που ύψωσαν την ιερή σημαία του Σταυρού το 1821". Το καλοκαίρι όταν στις 19 Ιουνίου ο πληρεξούσιος του Γενικού Επιτρόπου Δημήτριος Υψηλάντης αποβιβάστηκε στο Άστρος και κατευθύνθηκε στο στρατόπεδο που πολιορκούσε τη Τριπολιτσά γενόμενος μετά ενθουσιασμού δεκτός ως γενικός πληρεξούσιος του συνόλου των αγωνιστών, άρχισαν σχεδόν αμέσως οι διάφορες αντιδράσεις και έριδες των προεστών της Πελοποννησιακής Γερουσίας. Μάταια προσπαθούσε ο Δ. Υψηλάντης να επιφέρει την ομόνοια ζητώντας την αρχιστρατηγία με σύμπραξη Βουλής εκλεγμένης εμμέσως από τις επαρχίες. Η δε Γερουσία όμως δεν ήθελε να χάσει τα δικαιώματα να ελέγχει και αυτή τα στρατιωτικά. Αυτό είχε ως συνέπεια την αποχώρηση του Υψηλάντη από το στρατόπεδο. Τότε κλήθηκε ο Παλαιών Πατρών Γερμανός να μεσολαβήσει για την επίλυση της διαφοράς πλην όμως δεν το κατόρθωσε μέχρι που εξαναγκάσθηκε η Γερουσία να δεχθεί τους όρους του Υψηλάντη αλλά με δημιουργία τριανδρίας, γεγονός που επέφερε νέα διένεξη. Τον Μάιο του 1821 συμμετείχε στη Συνέλευση των Καλτεζών στην Αρκαδία. Στα απομνημονεύματά του, ενώ αναφέρει τη Συνέλευση, δεν αναφέρει τη δική του συμμετοχή.Τον Δεκέμβριο του 1821 συμμετείχε στην Α' Εθνοσυνέλευση στην Επίδαυρο, συμμετοχή την οποία δεν αναφέρει στα απομνημονεύματά του. Το 1822 κλήθηκε να συμβιβάσει τους Δεληγιανναίους με τον Πλαπούτα οι οποίοι βρίσκονταν σε έριδα στρατιωτικής υφής, χωρίς να το επιτύχει. Ο Καλλίνικος Καστόρχης που εξέδωσε τα απομνημονεύματά του, αποδίδει στον Γερμανό την πρώτη ιδέα δημιουργίας κεντρικής εθνικής διοίκησης της Επανάστασης, κάτι που ο Γερμανός δεν το αναφέρει στα απομνημονεύματά του «δια να μη φανεί αυτεπαίνετος» κατά τον Καστόρχη. Το 1822 ο Γερμανός μαζί με άλλους εναντιώθηκε στον εξωτερικό δανεισμό επισημαίνοντας το ολέθριο αποτέλεσμα που θα είχε αυτός, αλλά δεν εισακούσθηκε. Στην οικονομική απελπισία του 1822 με απόφαση της Εθνοσυνέλευσης ορίστηκε μαζί με τον Γεώργιο Μαυρομιχάλη να μεταβεί τον Οκτώβριο του 1822 στην Ιταλία, προκειμένου να συναντήσει τον Πάπα, ομογενείς, τραπεζίτες και άλλους παράγοντες με σκοπό να ζητήσει οικονομική και άλλη βοήθεια. Του εδόθησαν γράμματα προς τον Πάπα και μετά από αναβολές έφυγε για την Αγκώνα όπου έφτασε μετά από ταξίδι 50 ημερών λόγω θαλασσοταραχής. Η συνάντηση με τον Πάπα δεν έγινε γιατί το Βατικανό επικαλέστηκε την προχωρημένη ηλικία του, λόγω της οποίας δεν ησχολείτο πλέον με διεθνείς υποθέσεις. Πάπας ήταν τότε ο Πίος VII, ο οποίος και απεβίωσε τον Αύγουστο του 1823 σε ηλικία 81 ετών. Πιστεύεται ότι ο Πάπας ήταν θετικός προς την υπόθεση της Ελλάδος, αλλά η ματαίωση της συνάντησης οφείλεται σε παρέμβαση της Αυστρίας η οποία τότε είχε υπό την προστασία της το Βατικανό και διέκειτο εχθρικά προς την Επανάσταση.Περιφερόμενος ο Γερμανός επί μια διετία στην Ιταλία και μετά από αποτυχία κάποιων συνεννοήσεων με ηγεμόνες στη Βερόνα, αλλά και με τον Φιλικό μητροπολίτη Ιγνάτιο που ήταν εξόριστος στη Πίζα, προσπάθησε να έλθει σε επαφή με τον Λόρδο Στάνχοουπ και τον τραπεζίτη Μπλανκίαρ ("Βλακέρο" κατά τους λογίους) για σύναψη εθνικού δανείου, κάτι το οποίο δεν κατάφερε. Κατά τη διάρκεια της εκεί παραμονής του όμως, παρά την αποτυχία της κυρίας αποστολής του, κατάφερε τουλάχιστον να ενημερώσει και να προτρέψει τους φιλέλληνες της Ευρώπης να βοηθήσουν την επανάσταση. Η δράση του στην Ιταλία, καθώς δεν αναφέρεται στα απομνημονεύματά του ή από άλλους ιστορικούς της εποχής, τεκμαίρεται από την πολυάριθμη αλληλογραφία του με την Κεντρική Διοίκηση της Ελλάδας, με σημαίνοντες πολιτικούς, στρατιωτικούς και ιερωμένους της Ελλάδας, με ομογενείς και προύχοντες στην Ιταλία, Βλαχία, Ρωσία και αλλού, με τον Καποδίστρια που βρισκόταν τότε στην Ελβετία, τον μητροπολίτη Ουγγροβλαχίας Ιγνάτιο και άλλους. Επιλογή αυτών των επιστολών και συμπεράσματα για τη δράση του Γερμανού στην Ιταλία δημοσίευσε κυρίως ο Δημήτριος Καμπούρογλου. Ο Γερμανός επέστρεψε στην Ελλάδα τον Ιούνιο ή Ιούλιο του 1824, οπότε και εγκαταστάθηκε στη Γαστούνη, δεδομένου ότι δεν μπορούσε να επιστρέψει στην έδρα του. Την περίοδο όμως εκείνη είχε ξεσπάσει η πρώτη ένοπλη εμφύλια διαμάχη. Ο Γερμανός αρχικά προσπάθησε να συμφιλιώσει τις αντίπαλες παρατάξεις πλην όμως έκανε το μοιραίο λάθος να υπερασπιστεί εντονότερα (ίσως για λόγους καταγωγής), τους Αχαιούς προκρίτους με συνέπεια όχι μόνο να μην επιτύχει τη συμφιλίωση αλλά αντίθετα να υποπέσει στη δυσμένεια πολλών οπλαρχηγών και ιδιαίτερα του Γιάννη Γκούρα που ανέλαβε να καθυποτάξει όλους τους ενάντιους στην υπό τους Κουντουριώτες διοίκηση. Έτσι, ενώ ο Γερμανός είχε αποσυρθεί στη Μονή της Χρυσοποδαρίτισσας (Νεζερών), ο Γκούρας τον χειμώνα του 1825 προχώρησε στη σύλληψή του και τη μεταφορά του στη Γαστούνη. Σε τμήματα της διαδρομής ο Γερμανός υποχρεώθηκε να προχωρήσει πεζός λόγω του χιονιού. Εκεί λέγεται ότι υπέστη και κάποια τυραννική συμπεριφορά από τον γιατρό Νικόλαο Σοφιανόπουλο, που καταγόταν από το Σοπωτό, που είχε αναλάβει τη φύλαξή του. Όταν όμως ο τελευταίος προσβλήθηκε από δυσεντερία και πέθανε, ο Γκούρας που πίστευε σε δεισιδαιμονίες, φοβήθηκε και απέλυσε τον Γερμανό ο ο ποίος εξαντλημένος έφθασε στο Ναύπλιο όπου και εγκαταστάθηκε μέχρι να ανακτήσει την υγεία του. Τον Απρίλιο του 1826 εκλέχθηκε μέλος της Γ΄ Εθνοσυνέλευσης στην Επίδαυρο όπου και ανέλαβε τη διεύθυνση των εργασιών της, εκλεγείς και μέλος της επί των Εσωτερικών επιτροπής. Λίγο αργότερα όμως προσβλήθηκε από εξανθηματικό τύφο, που είχε καταστεί τότε ενδημικός στο Ναύπλιο, όπου και πέθανε στις 30 Μαΐου του 1826. Η κηδεία του έγινε στο Ναύπλιο με κάθε μεγαλοπρέπεια και αργότερα τα οστά του μεταφέρθηκαν στη Δημητσάνα. Την τελετή της κήδευσης του Γερμανού περιγράφει ο φιλέλληνας F.R. Schack. Έγινε στο Ναό του Αγ. Γεωργίου, και ένας αρχιμανδρίτης εκφώνησε επικήδειο λόγο με το ιστορικό της ζωής του αποθανόντος. Μεταξύ άλλων αναφέρει ότι ο Γερμανός ήταν ο πρώτος που σήκωσε τη σημαία του σταυρού στα Καλάβρυτα.Προς τιμή του ανεγέρθηκε στη Πάτρα σπουδαίος ανδριάντας επί μαρμάρινου βάθρου στη θέση Ψηλά Αλώνια ως σύμβολο της "ευελπίδι παλιγγενεσίας". Ο Γερμανός έγραψε απομνημονεύματα τα οποία, πέρα από ένα σύντομο ιστορικό περί της τουρκοκρατίας, αναφέρουν γεγονότα πριν από την έναρξη της Επανάστασης και μέχρι την Εθνοσυνέλευση του Άστρους το 1823. Στο τέλος του κειμένου αναγγέλλει τη συνέχεια των απομνημονευμάτων αλλά δεν είναι γνωστή η ύπαρξη άλλου σχετικού κειμένου. Τα απομνημονεύματα εκδόθηκαν πρώτα από τον Καλλίνικο Καστόρχη το 1837 σε δύο σχεδόν πανομοιότυπες εκδόσεις. Εκεί το κυρίως κείμενο των απομνημονευμάτων καταλαμβάνει 169 σελίδες, ενώ υπάρχουν και προλεγόμενα του Ι. Φιλήμονος και ευρετήριο ονομάτων από τον ίδιο.. Το κείμενο δεν φέρει χρονολόγηση αλλά ο Καστόρχης πιστεύει ότι ο Γερμανός άρχισε να συγγράφει τα απομνημονεύματα πριν αναχωρήσει για την αποστολή του στην Ευρώπη κατά το τρίτο έτος της Επανάστασης. Οι κληρονόμοι του Γερμανού προσέφεραν το χειρόγραφο ως δώρο στον Καστόρχη ο οποίος μετέπειτα το δώρισε στην Εθνική Βιβλιοθήκη της Ελλάδος. Το 1900 έγινε νεότερη έκδοση από τον Γ. Παπούλα που περιλαμβάνει προλεγόμενα περί της Δημητσάνας και βιογραφικές πληροφορίες για τον Γερμανό καθώς και άλλα ιστορικά στοιχεία. Η έκδοση αυτή έγινε κατ' αντιπαραβολή με τα χειρόγραφα υπό την επιμέλεια του Δημητρίου Καμπούρογλου. Η έκδοση περιλαμβάνει και άλλα έγγραφα του Γερμανού όπως οδηγίες προς ιερείς και ιεροκήρυκες, επιστολές κ.ά. Άλλη, λαϊκή έκδοση έγινε από τον εκδοτικό οίκο Τσουκαλά το 1956 στη σειρά των Απομνημονευμάτων Αγωνιστών του 1821, υπ' αριθ. 3. Στα απομνημονεύματα βρίσκονται επικριτικά σχόλια για τον επίσκοπο Χριστιανουπόλεως, για τη δράση των Μανιατών, για τον Παπαφλέσσα και για τα μέλη του Εκτελεστικού. Αντικειμενική θεωρείται η κρίση του για τους Τούρκους και σε γενικές γραμμές τα απομνημονεύματα κρίνονται αμερόληπτα (Κωνσταντοπούλου, σ. 122). Από τους ιστοριοδίφες διαπιστώνεται ότι ο Γερμανός είναι "σύντομος, περιεκτικός" και "φειδωλός", αναφέρεται πολύ λίγο στην προσωπική του δράση και από το έργο του λείπουν οι λέξεις ή εκφράσεις που θα πρόδιδαν ότι είναι γραμμένο από ιερωμένο, και ότι τα απομνημονεύματα "έχουν μία ξηρότητα" και παραλείπουν πολλά γεγονότα. Μεταξύ των γεγονότων που δεν αναφέρει είναι ό,τι συνέβη κατά την αποστολή του στη Ρώμη όπου προσπάθησε να συναντήσει τον Πάπα προκειμένου να ζητήσει βοήθεια για την Επανάσταση (Κωνσταντοπούλου, σ. 122), παρ' ό,τι αναφέρει ότι του είχε ανατεθεί η σχετική αποστολή Επίσης δεν αναφέρει την παρουσία του στην Εθνοσυνέλευση της Επιδαύρου (έκδ. Παπούλα, σελ. 97-101.) και στη Γερουσία που συστάθηκε από την Εθνοσυνέλευση των Καλτεζών, ούτε αναφέρει την ύψωση της επαναστατικής σημαίας από τον ίδιο στην Πάτρα το βράδυ της 25 Μαρτίου 1821. Ο Σ. Καργάκος θεωρεί ότι ο Γερμανός έτσι αδικεί τον εαυτό του και τη συμβολή του στον Αγώνα, ίσως για να μη θεωρηθεί δοξομανής ή ίσως γιατί κάποια συμβάντα δεν τα θεώρησε σημαντικά.. Ο Γ. Παπούλας επισημαίνει την κακή μεταχείριση που είχαν υποστεί τα χειρόγραφα του Γερμανού πριν εκδοθούν.Τη γνησιότητα των απομνημονευμάτων αμφισβήτησε ο ιστοριοδίφης της Αχαΐας Γ. Παπανδρέου, ενώ ο Καμπούρογλου αναφέρει επίσης ότι προσπάθησε να βρει πληροφορίες σχετικά με τη γνησιότητά τους, καθώς κυκλοφορούσαν υπόνοιες ότι μπορεί να είχαν γίνει προσθαφαιρέσεις στο κείμενο. Παλαιών Πατρών Γερμανού Απομνημονεύματα, Τρίτη έκδοση, Εκδόσεις Βεργίνα, Αθήνα 1996. Πουκεβίλ Φρανσουά, Ιστορία ελληνικής επαναστάσεως, έκδοση στην ελληνική, τόμ.1 Αρχειοθετήθηκε 2015-07-02 στο Wayback Machine. Αινιάν Δημήτριος, Γερμανός ο Παλαιών Πατρών. Της Βιβλιοθήκης του Λαού παράρτημα πρώτον.Αθήνησιν,1854 Κρεμμυδάς, Βασίλης. «Μηχανισμοί παραγωγής ιστορικών μύθων: σχετικά με μια ομιλία του Παλαιών Πατρών Γερμανού». Μνήμων, 18 (1996), σ. 9-21. Κουλούρη, Χριστίνα. Μύθοι και σύμβολα μιας εθνικής επετείου. Κομοτηνή: Δημοκρίτειο Πανεπιστήμιο Θράκης, 1995. Καβββαδίας, Γ. Β. Επανάσταση και κοινωνική δυναμική 1821. Αθήνα-Κομοτηνή: Εκδόσεις Αντ. Ν. Σάκκουλα, 1996, σ. 127-129. Σταματόπουλος, Τάκης. Ο Παλαιών Πατρών Γερμανός χωρίς θρύλο. Αθήναι, 1958. Μιχαηλάρης, Παναγιώτης Δ. (2012). «Παλαιών Πατρών Γερμανός: Οδεύοντας προς το θρύλο». Στο: Δέδε, Κατερίνα· Δημητρόπουλος, Δημήτρης. «Η ματιά των άλλων»: Προσλήψεις προσώπων που σφράγισαν τρεις αιώνες (18ος-20ός). Αθήνα: Ινστιτούτο Νεοελληνικών Ερευνών / Εθνικό Ίδρυμα Ερευνών. σελίδες 111–121. Αργυράκος Γιώργος, "Μερικές παρατηρήσεις επί του χειρογράφου των Απομνημονευμάτων του Παλαιών Πατρών Γερμανού", www.academia.edu 2023
|
Ο Παλαιών Πατρών Γερμανός (Δημητσάνα Αρκαδίας, 25 Μαρτίου 1771 - Ναύπλιο, 30 Μαΐου 1826) ήταν Έλληνας ιεράρχης, μητροπολίτης Παλαιών Πατρών και ένας από τους πρωταγωνιστές ιεράρχες της Ελληνικής Επανάστασης του 1821 με διπλωματική και πολιτική δράση.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A0%CE%B1%CE%BB%CE%B1%CE%B9%CF%8E%CE%BD_%CE%A0%CE%B1%CF%84%CF%81%CF%8E%CE%BD_%CE%93%CE%B5%CF%81%CE%BC%CE%B1%CE%BD%CF%8C%CF%82_%CE%93%CE%84
|
Πεχαμετρικός δείκτης
|
Οι πεχαμετρικοί δείκτες επίσης ονομάζονται δείκτες οξέων - βάσεων ή ηλεκτρολυτικοί ή πρωτεολυτικοί δείκτες και συνήθως είναι ασθενή οξέα ή βάσεις. Η ιοντισμένη μορφή του δείκτη έχει διαφορετικό χρώμα από τη μη ιοντισμένη και έτσι όταν το pH αλλάξει ώστε να αλλάξει η μορφή του δείκτη η αλλαγή του pΗ γίνεται αντιληπτή. Εάν ο δείκτης ΗΔ ιοντίζεται σύμφωνα με την αμφίδρομη χημική εξίσωση: H Δ + H 2 O ⇄ H 3 O + + Δ − {\displaystyle \mathrm {H} \Delta +\mathrm {H} _{2}{\mbox{O}}\rightleftarrows \mathrm {H} _{3}{\mbox{O}}^{+}+\Delta ^{-}} και το χρώμα του ΗΔ είναι διαφορετικό από το χρώμα του Δ- τότε εάν αυξηθεί η συγκέντρωση του Η3Ο+ η ιοντική ισορροπία μετατοπίζεται προς τα αριστερά και εμφανίζεται το χρώμα του ΗΔ ενώ εάν μειωθεί η συγκέντρωση του Η3Ο+ η ιοντική ισορροπία μετατοπίζεται προς τα δεξιά και εμφανίζεται το χρώμα του Δ- . Για να επικρατήσει το ένα χρώμα έναντι του άλλου πρέπει η συγκέντρωση της μορφής αυτής να είναι περίπου 10 φορές μεγαλύτερη απο την συγκέντρωση της άλλης μορφής. Εάν Κα είναι η σταθερά ιοντισμού του δείκτη ΗΔ και το pH = pKα η συγκέντρωση του ΗΔ είναι ίση με την συγκέντρωση του Δ- και δεν επικρατεί κανένα χρώμα. Σύμφωνα με την εξίσωση Henderson-Hasselbalch p H = p K a + [ Δ − ] [ H Δ ] {\displaystyle pH=pK_{a}+{\frac {[\Delta ^{-}]}{[\mathrm {H} \Delta ]}}} όταν το pH < pKα -1 επικρατεί το χρώμα του ΗΔ (η ισορροπία είναι μετατοπισμένη προς τα αριστερά), ενώ όταν το pH > pKα +1 επικρατεί το χρώμα του Δ- (η ισορροπία είναι μετατοπισμένη προς τα δεξιά). Η φαινολοφθαλεΐνη που είναι ευρύτατα χρησιμοποιούμενος δείκτης στην αλκαλιμετρία έχει περιοχή αλλαγής χρώματος από pH 8,2 έως 10,0. Σε pH <8,2 είναι άχρωμη ενώ σε pH>10,0 είναι κόκκινη(φούξια). Σε ενδιάμεσα pH έχει διάφορες αποχρώσεις του ροζ. Οι δείκτες χρησιμοποιούνται στον κατά προσέγγιση προσδιορισμό του pH ενός διαλύματος. Είτε χρησιμοποιείται διηθητικό χαρτί σε μορφή ταινίας εμβαπτισμένο σε δείκτη οπότε μπορούμε να προσδιορίσουμε εάν το pΗ είναι μεγαλύτερο ή μικρότερο από συγκεκριμένη τιμή (το pKα του δείκτη), είτε χρησιμοποιείται χαρτί, εμβαπτισμένο σε ένα μείγμα δεικτών, γνωστό ως γενικός δείκτης (universal indicator) οπότε μπορούμε να προσδιορίσουμε σε ποια περιοχή βρίσκεται το pΗ (συνήθως με προσέγγιση μονάδας). Για μεγαλύτερη ακρίβεια χρησιμοποιούμε ηλεκτρονικό πεχάμετρο. Επίσης στην αναλυτική χημεία οι δείκτες χρησιμοποιούνται για τον προσδιορισμό του τελικού σημείου στις ογκομετρήσεις.
|
Δείκτης (ή πεχαμετρικός δείκτης) είναι χημική (χρωστική) ουσία η οποία εάν προστεθεί σε ένα διάλυμα προσδίδει σε αυτό χαρακτηριστικό χρώμα που εξαρτάται απο το pH του διαλύματος. Συνήθως είναι αρκετή μια πολύ μικρή ποσότητα δείκτη. Έτσι, για παράδειγμα, όταν προσθέσουμε λίγες σταγόνες βάμματος ηλιοτροπίου σε ένα διάλυμα αυτό θα χρωματιστεί κόκκινο εάν είναι όξινο ή μπλε εάν είναι βασικό (αλκαλικό). Οι δείκτες χρησιμοποιούνται στην ογκομετρία (αλκαλιμετρία, οξυμετρία) και οι συνηθέστεροι είναι το βάμμα του ηλιοτροπίου, η ηλιανθίνη, το μπλε της βρωμοθυμόλης και η φαινολοφθαλεΐνη σε αραιό αλκοολικό διάλυμα. Εκτός από τους συνηθισμένους χρωματικούς δείκτες, στους οποίους η αλλαγή του pH μεταβάλλει το χρώμα, υπάρχουν και δείκτες των οποίων αλλάζει η οσμή όταν μεταβάλλεται το pH. Τέτοιοι δείκτες είναι το κρεμμύδι και η βανίλια. Επίσης στη ποσοτική χημική ανάλυση χρησιμοποιούνται οι οξειδοαναγωγικοί δείκτες σε οξειδοαναγωγικές αντιδράσεις και συμπλοκομετρικοί δείκτες στην συμπλοκομετρία.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A0%CE%B5%CF%87%CE%B1%CE%BC%CE%B5%CF%84%CF%81%CE%B9%CE%BA%CF%8C%CF%82_%CE%B4%CE%B5%CE%AF%CE%BA%CF%84%CE%B7%CF%82
|
Antipodeans
|
Η ομάδα Antipodeans αποτελούνταν από επτά σύγχρονους ζωγράφους της Μελβούρνης και τον ιστορικό τέχνης Μπέρναρντ Σμιθ, ο οποίος συνέταξε το The Antipodean Manifesto το 1959, μια διακήρυξη που διαμορφώθηκε από τα σχόλια των καλλιτεχνών ως δοκίμιο καταλόγου για να συνοδεύσει την έκθεσή τους. Ο Άλμπερτ Τάκερ, που δεν είχε σχέση με την ομάδα, είχε αρχίσει να εκθέτει στην Ευρώπη το 1957 μια σειρά με παρόμοιο παραστατικό ύφος με τίτλο Antipodean Head. Το μέλος Τζον Πέρσεβαλ εξέθεσε το κεραμικό γλυπτό Antipodean Angel, μια γελαστή φιγούρα που στέκεται στα χέρια της, στην γκαλερί Terry Clune στο Σίδνεϊ τον Μάιο του 1959.Οι καλλιτέχνες ήταν οι Τσαρλς Μπλάκμαν, Άρθουρ Μπόιντ, Ντέιβιντ Μπόιντ, Τζον Μπρακ, Ρόμπερτ Ντίκερσον, Τζον Πέρσεβαλ και Κλίφτον Παγκ. Όλοι είχαν την έδρα τους στη Μελβούρνη, εκτός από τον Ντίκερσον, ο οποίος ήταν από το Σίδνεϊ. Το 1959 κανένας τους δεν ήταν άμεσο μέλος του Κύκλου Χάιντε που είχε διατηρήσει την αίγλη του με το παράρτημα της Σύγχρονης Τέχνης της Μελβούρνης (CAS) από τις αρχές της δεκαετίας του 1940, αν και ο Σάντεϊ και ο Τζον Ριντ υπερασπίστηκαν την ομάδα. Τρεις ήταν μέλη της οικογένειας Μπόιντ και όλοι ήταν αδελφοποιημένοι ζωγράφοι κάποιου βεληνεκούς που εργάζονταν στο πλαίσιο των διατηρούμενων στυλ ρεαλιστικής απεικόνισης. Αξίζει να σημειωθεί ότι, αν και ο Πέρσεβαλ εξέθεσε εκεί το 1958, δεν εξέθεσαν στη δική τους γκαλερί του CAS (την οποία διεύθυνε ο Ριντ από το 1958 ως Μουσείο Μοντέρνας Τέχνης Αυστραλίας), καθώς η Εταιρεία αντιτάχθηκε στην έκθεση, αλλά επέλεξε αντ' αυτού να χρησιμοποιήσει τις εγκαταστάσεις της αντίπαλης Εταιρείας Καλλιτεχνών της Βικτόρια (Victorian Artists' Society), που αποτελούσε επί μακρόν προπύργιο του πολιτιστικού συντηρητισμού στη Μελβούρνη. Η The Age, στα "Νέα της Ημέρας", χαιρέτισε την εμφάνισή τους, Για τους μη ειδικούς που έχουν μπερδευτεί με την περισσότερη σύγχρονη τέχνη, η έκθεση μιας νεοσύστατης ομάδας που ονομάζεται Antipodeans, η οποία εγκαινιάζεται αύριο στις αίθουσες της Victorian Artists' Society, υπόσχεται πολλά. Οι Antipodeans μια ομάδα επτά καλλιτεχνών της Μελβούρνης και ενός καθηγητή Καλών Τεχνών του Πανεπιστημίου έχουν ενώσει τις δυνάμεις τους σε μια διαμαρτυρία ενάντια στο έργο πολλών συγχρόνων τους. Τους καλλιτέχνες της ομάδας [συνοδεύει] ο λέκτορας κ. Bernard Smith (ο οποίος είναι επίσης ο πρόεδρός τους) [ ... ] Για να απεικονίσει την ιδέα της ομάδας, ο κ. Smith μας έδειξε ένα αντίγραφο του μανιφέστου της ομάδας, ένα έντονα διατυπωμένο δισέλιδο έγγραφο που, πιστεύουμε, είναι βέβαιο ότι θα προκαλέσει κάπου κάποια διαφωνία". Το άρθρο αναφέρει τον Σμιθ, ο οποίος άνοιξε την έκθεση την Τρίτη 4 Αυγούστου 1959, εξηγώντας τον "λόγο ύπαρξής" τους ως μια στάση ενάντια στην "αφηρημένη και μη παραστατική τέχνη, η οποία θαμπώνει τους νέους καλλιτέχνες παντού", και ότι είχαν επιλέξει το όνομα Antipodeans επειδή "υποδηλώνει τον τόπο όπου ζούμε, αλλά αποφεύγει κάθε εθνική χροιά της λέξης Αυστραλοί. Μας συνδέει επίσης με την ευρωπαϊκή παράδοση". Το Μανιφέστο των Antipodeans ήταν μια αντίδραση στη σημαντική δημόσια επιτυχία της μουσειακής έκθεσης Η Νέα Αμερικανική Ζωγραφική, μια έγκυρη επισκόπηση του αφηρημένου εξπρεσιονισμού που οργανώθηκε από το Μουσείο Μοντέρνας Τέχνης της Νέας Υόρκης, η οποία περιόδευσε στην Ευρώπη το 1958-59. Οι Αυστραλοί ζωγράφοι φοβήθηκαν ότι η αμερικανική αφαίρεση γινόταν η νέα ορθοδοξία, και ότι η μισαλλοδοξία απέναντι στη μοντερνιστική παραστατική τέχνη που ασκούσαν αυξανόταν διεθνώς. Το μανιφέστο τους προειδοποιούσε λοιπόν κατά της άκριτης υιοθέτησης από τους καλλιτέχνες της υπερπόντιας μόδας, ιδίως του αμερικανικού αφηρημένου εξπρεσιονισμού. Το μανιφέστο πήρε την κεντρική του θέση για την πρωταρχική σημασία της εικόνας: Το μανιφέστο θεωρήθηκε από ορισμένους ντόπιους καλλιτέχνες και κριτικούς εκείνη την εποχή ως δήλωση υπέρ του συντηρητισμού και της αντίδρασης και ως έκκληση για την απομόνωση της Αυστραλίας από τη διεθνή τέχνη. Η υπόθεσή τους δεν βοηθήθηκε από το γεγονός ότι όλοι τους απολάμβαναν κάποια εμπορική επιτυχία, σε αντίθεση με τους άμεσους αντιπάλους τους (τους γηγενείς αφηρημένους Ρότζερ Κεμπ, Λέοναρντ Φρεντς, Ίνγκε Κινγκ και Τζορτζ Τζόνσον) που αντιμετώπιζαν δυσκολίες. Ορισμένα μέλη παραιτήθηκαν από την ομάδα Antipodeans κατά τη διάρκεια της έκθεσης και έκτοτε βλέπουν τη συμμετοχή τους σε αυτήν με αμηχανία.Ο κριτικός της The Age Άρνολντ Σόουρ στην ταυτόχρονη κριτική του πλαισίωσε την ομάδα ως "αντι-αφηρημένους ζωγράφους που πιστεύουν ότι η τέχνη πρέπει να εκφράζει ιδέες" και καταδίκασε τις "ιδέες" τους ως "σκοτεινές", "κωμικοτραγικές" και "κακοζωγραφισμένες", ξεχωρίζοντας τον Μπλάκμαν ως τον μόνο που "προίκισε τις ιδέες του με μια αίσθηση ύπαρξης και την παρουσίασή τους με λεπτές λεπτομέρειες της μορφής της τέχνης", ενώ θεώρησε τα κεραμικά του Πέρσεβαλ ανώτερα από τους πίνακές του στο Γουίλιαμσταουν ως μια "αέναη ρεγκάτα χρωμάτων"." Απέρριψε τη σειρά Νύφη του Άρθουρ Μπόιντ ως γραφική, το έργο του Ντέιβιντ Μπόιντ ως γκροτέσκο καρτούν, του Τζον Μπρακ ως εικονογραφική διαστρέβλωση, του Ντίκερσον ως φθάνουσα σε τραγικά βάθη και κατέληξε στο συμπέρασμα ότι ο Παγκ είχε χάσει τον εαυτό του ζωγραφίζοντας τον Βιασμό της Ευρώπης. Παρ' όλα αυτά, με τη βοήθεια του διευθυντή του βρετανικού μουσείου Κένεθ Κλαρκ, έργα των μελών της ομάδας συμπεριλήφθηκαν το 1961 σε μια έκθεση με τίτλο Πρόσφατη αυστραλιανή ζωγραφική στην Whitechapel Gallery στο Λονδίνο (μαζί με έργα των Τζον Μόλβιγκ, Άλμπερτ Τάκερ, Σίντνεϊ Νόλαν, Φρεντ Γουίλιαμς και άλλων). Αισθάνθηκαν δικαιωμένοι από τη συμμετοχή τους σε αυτή την έκθεση, η οποία καθιέρωσε ότι η σύγχρονη αυστραλιανή ζωγραφική είχε μια καλά θεμελιωμένη εθνική ταυτότητα. Τους μήνες μετά την έκθεση των Antipodeans, οι Μπόιντ, Πέρσεβαλ και Μπλάκμαν μετακόμισαν στο Λονδίνο και δημιούργησαν επιτυχημένες σταδιοδρομίες στην ευρωπαϊκή σκηνή. Οι Antipodeans ήταν ένα κίνημα της Μελβούρνης. Το 1961, μια ομάδα που αυτοαποκαλούνταν Sydney 9' - η οποία περιελάμβανε τους Αυστραλούς αφηρημένους καλλιτέχνες Έκτορ Γκίλιλαντ, Καρλ Πλέιτ, Λέοναρντ Χέσινγκ, Σταν Ράποτεκ, Τζον Όλσεν, Ρόμπερτ Κίπελ, Κλέμεντ Μίντμορ και Μπιλ Ρόουζ - διοργάνωσε μια έκθεση ζωγραφικής και γλυπτικής για να αντιμετωπίσει την ομάδα των Antipodeans. Η ομάδα στρατολόγησε επίσης έναν νεαρό κριτικό, τον Ρόμπερτ Χιουζ, για να αντιταχθεί στη στάση του Μπέρναρντ Σμιθ.
|
Οι Antipodeans (από τα Αρχαία Ελληνικά ἀντίποδες που σημαίνει κυριολεκτικά "αυτοί στον αντίποδα") ήταν ομάδα Αυστραλών μοντέρνων καλλιτεχνών που υποστήριζαν τη σημασία της παραστατικής τέχνης και διαμαρτυρήθηκαν κατά του αφηρημένου εξπρεσιονισμού. Παρόλο που δεν πραγματοποίησαν παρά μόνο μία έκθεση στη Μελβούρνη τον Αύγουστο του 1959, έγιναν γνωστοί διεθνώς.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/Antipodeans
|
Ισλάμ στην Τσεχία
|
Η πρώτη τεκμηριωμένη επίσκεψη ενός ατόμου με γνώση του Ισλάμ πραγματοποιήθηκε (964-965) από τον Ιμπραχίμ ιμπν Γιακούμπ, έναν Εβραίο έμπορο από την τότε Μουσουλμανική Ισπανία. Τα απομνημονεύματά του δημοσιεύθηκαν αργότερα για να γίνουν μία από τις πρώτες αναφορές για την Κεντρική Ευρώπη στον ισλαμικό κόσμο. Κατά τη διάρκεια των δύο πολιορκιών της Βιέννης, ομάδες αναγνώρισης των οθωμανικών στρατών έφτασαν στη Μοραβία. Ισχυροί εμπορικοί δεσμοί μεταξύ Αυστροουγγαρίας και Οθωμανικής Αυτοκρατορίας εμφανίστηκαν κατά τον 19ο αιώνα. Μεμονωμένοι Μουσουλμάνοι από τα τέλη του 19ου αιώνα άρχισαν να εγκαθίστανται στα τσεχικά εδάφη, αφού η Βοσνία έγινε μέρος της Αυστροουγγρικής Αυτοκρατορίας.Παραδοσιακά, η επιρροή του Ισλάμ στον πολιτισμό των τσεχικών εδαφών ήταν μικρή. Ένας νόμος του 1912 από την Αυστροουγγρική μοναρχία αναγνώρισε το Ισλάμ ως «κρατική θρησκεία» και επέτρεψε επίσημα την παρουσία του στην Τσεχία. Η πρώτη κοινότητα (Muslimské náboženské obce pro Československo, «Μουσουλμανική θρησκευτική κοινότητα στην Τσεχοσλοβακία») ιδρύθηκε το 1934 και διαλύθηκε το 1949. Η προσπάθεια δημιουργίας μιας νέας κοινότητας το 1968 απέτυχε. Το 1991 καθιερώθηκε το Κέντρο μουσουλμανικών κοινοτήτων (τσέχικα: Ústředí muslimských náboženských obcí). Το 1998 άνοιξε το πρώτο τζαμί, στο Μπρνο και ένα χρόνο αργότερα ένα ακόμη, στην πρωτεύουσα, Πράγα[1] . Οι προσπάθειες για άνοιγμα τζαμιών σε άλλες πόλεις έχουν σταματήσει από τους ντόπιους πολίτες. Το 2004 το Ισλάμ εγγράφηκε επίσημα στο Σύνταγμα της Τσεχίας: η κοινότητα είναι επομένως επιλέξιμη να λάβει χρήματα από το κράτος. Οι περισσότεροι Μουσουλμάνοι προέρχονται από τη Βοσνία και Ερζεγοβίνη (αρχές της δεκαετίας του 1990), το Κοσσυφοπέδιο (τέλη της δεκαετίας του 1990) και τις πρώην χώρες της Σοβιετικής Ένωσης (κυρίως από την περιοχή του Καυκάσου, από τα τέλη της δεκαετίας του 1990 έως σήμερα). Σημαντικό και σημαίνων μέρος είναι οι μεσαίες τάξεις κατοίκων αιγυπτιακών, συριακών και άλλων καταγωγών της Μέσης Ανατολής (συνήθως εκείνοι που σπούδαζαν στην Τσεχοσλοβακία και αποφάσισαν να μείνουν). Μερικές εκατοντάδες Μουσουλμάνοι είναι προσηλυτισμένοι Τσέχοι. Miloš Mendel, Jiří Bečka, Islám a české země, Olomouc, Votobia, 1998.(ISBN 80-7220-034-8)ISBN 80-7220-034-8 Miloš Mendel, Bronislav Ostřanský, Tomáš Rataj, Islám v srdci Evropy, Praha, Academia, 2008.(ISBN 978-80-200-1554-9)ISBN 978-80-200-1554-9 Πύλη του Ισλάμ στην Τσεχία (τσέχικα) Ιστορία του Ισλάμ στην Τσεχία (τσέχικα)
|
Το Ισλάμ στην Τσεχία αναφέρεται στους Μουσουλμάνους που ζουν στην Τσεχία. Υπάρχουν περίπου 20.000 Μουσουλμάνοι στην Τσεχία, οι οποίοι αντιπροσωπεύουν το 0,2% του πληθυσμού της χώρας.Σύμφωνα με την απογραφή του 2010, υπάρχουν περίπου 3500 Μουσουλμάνοι στην Τσεχία (λιγότερο από 0,1% του πληθυσμού της χώρας), σε σύγκριση με 495 Μουσουλμάνους το 1991. Στην Τσεχία, υπάρχουν δύο τζαμιά στην Πράγα και ένα τζαμί στο Μπρνο.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%99%CF%83%CE%BB%CE%AC%CE%BC_%CF%83%CF%84%CE%B7%CE%BD_%CE%A4%CF%83%CE%B5%CF%87%CE%AF%CE%B1
|
Meeting with the G-Man+
|
1. Continental OP (Gallagher) - 6:53 2. Moonchild (Gallagher) - 5:57 3. Mean Desposition (Gallagher) - 9:03 4. The Loop (Gallagher) - 5:45 5. Don't Start Me Talkin' (Gallagher) - 7:07 6. She Moved Through the Fair (traditional arr. Gallagher) - 1:07 7. Out On the Western Plain (Lead Belly) - 3:58 8. William of Green (traditional arr. Gallagher) - 1:36 9. Mercy River / Amazing Grace (Newton) - 2:18 10. Walking Blues (Johnson) - 5:01 11. Don't Think Twice It's Alright (Dylan) - 2:35 12. Ghost Blues (Gallagher) - 7:14 13. Messin' with the Kid (Wells) - 6:52 14. La Bamba (traditional arr. Valens) - 5:12 Οι μουσικοί οι οποίοι συμμετείχαν στις ηχογραφήσεις του "Meeting with the G-Man+" είναι οι εξής: Ρόρι Γκάλαχερ - φωνητικά, κιθάρα Τζέρι ΜακΑβόι - μπάσο Ρίτσαρντ Νιούμαν - κρουστά, τύμπανα Τζιμ Λέβατον - πλήκτρα Μαρκ Φέλθαμ - φυσαρμόνικα Allmusic review Επίσημο site του Rory Gallagher
|
Το Meeting with the G-Man+ είναι το ζωντανά ηχογραφημένο άλμπουμ του μπλουζ ροκ κιθαρίστα Ρόρι Γκάλαχερ, το οποίο κυκλοφόρησε το 2003, οκτώ χρόνια μετά το θάνατο του καλλιτέχνη, μέσω της δισκογραφικής εταιρείας "Buddha Records". Η συγκεκριμένη κυκλοφορία ηχογραφήθηκε κατά τη διάρκεια της περιοδείας για την προώθηση του δίσκου "Fresh Evidence", του τελευταίου στούντιο άλμπουμ το οποίο κυκλοφόρησε ο Γκάλαχερ όσο βρισκόταν εν ζωή. Ένα μεγάλο μέρος του "Meeting with the G-Man+" αποτελείται από ακουστικές εκτελέσεις και διασκευές σε παραδοσιακά και μπλουζ τραγούδια.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/Meeting_with_the_G-Man%2B
|
Εμανουέλ Ινσούα
|
Ο Ινσούα ξεκίνησε το ποδόσφαιρο το 2004 στις ακαδημίες της Μπόκα Τζούνιορς. Έκανε το επαγγελματικό του ντεμπούτο με την πρώτη ομάδα στις 25 Απριλίου 2012, κόντρα στην Κλούμπ Όλυμπο για το Κύπελλο Αργεντινής. Έμεινε στην ομάδα του Μπουένος Άιρες μέχρι τον Ιανουάριο του 2015, καταγράφοντας συνολικά 41 συμμετοχές, 2 γκολ, και 6 ασίστ. Γοδόι Κρους (δανεισμός) Τη σεζόν 2012-2013 παραχωρήθηκε ως δανεικός στην επίσης αργεντίνικη Γοδόι Κρους και είχε ως απολογισμό 33 συμμετοχές και 1 γκολ. Το 2015 αποκτήθηκε από την ισπανική Γρανάδα ΚΦ, όπου στους έξι μήνες που αγωνίστηκε κατέγραψε 12 συμμετοχές. Με την έναρξη της περιόδου 2015-2016 μεταπήδησε στην Ιταλική Ουντινέζε, με την φανέλα της οποίας έπαιξε μόλις μία φορά. Ο αγώνας που συμμετείχε διεξήχθη στις 2 Δεκεμβρίου 2015 κόντρα στην Αταλάντα για το Ιταλικό Κύπελλο και έληξε 3-1 για την ομάδα του. Νιούελς Ολντ Μπόις (δανεισμός) Τον Ιανουάριο του 2016 επέστρεψε στην Αργεντινή και εν συνεχεία παραχωρήθηκε ως δανεικός στην Νιούελς Ολντ Μπόις, με την οποία είχε απολογισμό 15 συμμετοχές και 2 γκολ. Ράσινγκ Κλουμπ (δανεισμός) Τη σεζόν 2016-2017, παραχωρήθηκε ως δανεικός στην Ράσινγκ Κλουμπ, με την οποία αγωνίστηκε 14 φορές, σημειώνοντας ένα γκολ. Στις 23 Αυγούστου 2017, ο Παναθηναϊκός ανακοίνωσε την απόκτηση του Αργεντινού αμυντικού με συμβόλαιο διάρκειας τριών ετών. Σημείωσε το πρώτο του γκολ με τον Παναθηναϊκό και το 6ο συνολικά στη σταδιοδρομία του στις 24 Φεβρουαρίου 2018, στην εντός έδρας αναμέτρηση με την Λαμία για το ελληνικό πρωτάθλημα που έληξε 2-0. Στις 13 Αυγούστου 2020, ο Ινσούα υπέγραψε τριετές συμβόλαιο με την ΑΕΚ. Ο αδερφός του Εμάνουελ, Εμιλιάνο Ινσούα, είναι επίσης επαγγελματίας ποδοσφαιριστής και διεθνής με την Εθνική Αργεντινής. Εμανουέλ Ινσούα σε ιστοσελίδα ΠΑΕ Παναθηναϊκός Εμανουέλ Ινσούα σε ιστοσελίδα Σούπερ Λίγκα Αρχειοθετήθηκε 2018-12-01 στο Wayback Machine. Εμανουέλ Ινσούα στο soccerway Εμανουέλ Ινσούα στο transfermarkt
|
O Eμανουέλ Μαριάνο Ινσούα Ζαπάτα (ισπανικά: Emanuel Mariano Insúa Zapata, γενν. στις 10 Απριλίου 1991, Μπουένος Άιρες) είναι Αργεντινός επαγγελματίας ποδοσφαιριστής, ο οποίος αγωνίζεται ως αριστερός πλάγιος αμυντικός για την Βέλεζ Σάρσφιλντ.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%95%CE%BC%CE%B1%CE%BD%CE%BF%CF%85%CE%AD%CE%BB_%CE%99%CE%BD%CF%83%CE%BF%CF%8D%CE%B1
|
Μανουέλ Σατουρνίνο ντα Κόστα
|
Γεννήθηκε το 1942. Η πολιτική του καριέρα ταυτίστηκε με το Αφρικανικό Κόμμα για την Ανεξαρτησία της Γουινέας και του Πρασίνου Ακρωτηρίου (PAIGC) του οποίου υπήρξε Γενικός Γραμματέας. Το κόμμα αυτό κέρδισε τις βουλευτικές εκλογές του 1994 με αποτέλεσμα ο ντα Κόστα να διοριστεί πρωθυπουργός από τον πρόεδρο Νίνο Βιέιρα, στις 25 Οκτωβρίου του 1994. Ο ντα Κόστα σχημάτισε κυβέρνηση στις 18 Νοεμβρίου. Η κυβέρνηση αυτή σχεδόν στο σύνολό της αποτελούνταν από μέλη του PAIGC, παρά το γεγονός ότι δόθηκε ένα υπουργείο και στο Κίνημα Μπαφατά. Διατηρήθηκε στο πρωθυπουργικό αξίωμα ως το 1997. Έπειτα από την ανατροπή του Νίνο Βιέιρα σε πραξικόπημα το 1999 ο Σατουρνίνο ντα Κόστα διορίστηκε προσωρινός πρόεδρος του κόμματος PAIGC στις 12 Μαΐου του 1999.Έπειτα από την ορκωμοσία του Κούμπα Ιαλά στην προεδρία της χώρας, ο ντα Κόστα συνελήφθη, μαζί με τον Κάρλος Κορέια, επίσης πρώην πρωθυπουργό και πέντε ακόμα πρώην υπουργούς τον Φεβρουάριο του 2000. Οι συλλήψεις έγιναν αναφορικά με δυο φερόμενα κυβερνητικά ομόλογα, τα οποία τυπώθηκαν χωρίς κοινοβουλευτική έγκριση τρία χρόνια νωρίτερα. Οι δύο πρώην πρωθυπουργοί αποφυλακίστηκαν με εγγύηση και δήλωσαν ότι τα χρήματα από τα ομόλογα προορίζονταν για έργα ανάπτυξης. Τον Ιούνιο του 2003 ο ντα Κόστα κρίθηκε αθώος και απαλλάχτηκε από την κατηγορία της διασπάθισης δημοσίου χρήματος.Απεβίωσε στην Μπισάου στις 10 Μαρτίου 2021.
|
Ο Μανουέλ Σατουρνίνο ντα Κόστα (Manuel Saturnino da Costa, 1942-2021) ήταν πολιτικός από τη Γουινέα-Μπισσάου. Διετέλεσε πρωθυπουργός από τις 26 Οκτωβρίου του 1994 ως τις 6 Ιουνίου του 1997.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9C%CE%B1%CE%BD%CE%BF%CF%85%CE%AD%CE%BB_%CE%A3%CE%B1%CF%84%CE%BF%CF%85%CF%81%CE%BD%CE%AF%CE%BD%CE%BF_%CE%BD%CF%84%CE%B1_%CE%9A%CF%8C%CF%83%CF%84%CE%B1
|
Δήμος Ντεμίρ Χισάρ
|
Ο Δήμος Ντεμίρ Χισάρ συνορεύει με: τον Δήμο Κίτσεβο στα βόρεια τον Δήμο Κρουσόβου και τον Δήμο Μόγκιλα στα ανατολικά τον Δήμο Μπίτολα στα νότια τον Δήμο Ρέσεν, τον Δήμο Οχρίδας και τον Δήμο Ντεμπάρτσα στα δυτικά. Επίσημος ιστότοπος
|
Ο Δήμος Ντεμίρ Χισάρ (σλαβομακεδονικά: Демир Хисар /dɛˈmir‿xisar/) είναι δήμος στο νοτιοδυτικό μέρος της Βόρειας Μακεδονίας. Αποτελεί μέρος της Περιφέρειας Πελαγονίας. Ντεμίρ Χισάρ ονομάζεται επίσης η πόλη στην οποία βρίσκεται η έδρα του Δήμου Ντεμίρ Χισάρ.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%94%CE%AE%CE%BC%CE%BF%CF%82_%CE%9D%CF%84%CE%B5%CE%BC%CE%AF%CF%81_%CE%A7%CE%B9%CF%83%CE%AC%CF%81
|
Πρωτάθλημα Ε.Π.Σ. Μακεδονίας 1935-36
|
Για την Α΄ κατηγορία υπάρχουν αναφορές για αγώνες μεταξύ τεσσάρων συλλόγων: ΜΕΝΤ (βραβεύτηκε ως πρωταθλήτρια στην τελετή έναρξης της επόμενης περιόδου ) Προσφυγική Ένωση (αγώνες διαβάθμισης) Ολυμπιακός Τερψιθέας (αγώνες διαβάθμισης) Μελιτεύς (αγώνες διαβάθμισης) Για τη Β΄ κατηγορία υπάρχουν αναφορές για αγώνες μεταξύ 5 τουλάχιστον συλλόγων: Ολυμπιακός Θεσσαλονίκης (βραβεύτηκε ως πρωταθλήτρια στην τελετή έναρξης της επόμενης περιόδου και συμμετείχε στους αγώνες διαβάθμισης) Απόλλων Καλαμαριάς Αρμενική Ένωση Ακοάχ ΜακαμπήΣτους αγώνες διαβάθμισης για την παραμονή ή άνοδο στην Α΄ ,που έγιναν πριν την έναρξη της επόμενης περιόδου συμμετείχε και ο Αετός Παπάφη Δεν αγωνίστηκαν στο τοπικό πρωτάθλημα ο Μέγας Αλέξανδρος και ο Θερμαϊκός. Σύλλογο με το όνομα «Θερμαϊκός» συναντάμε μόνο σε άρθρα για αγώνες εφήβων που διοργάνωσε η Ένωση ανεπίσημων σωματείων, μέχρι και το 1940 που συμμετείχε στο Κύπελλο. Αρχείο εφημερίδων Θεσσαλονίκης «Μακεδονία», «Νέα Αλήθεια», «Το Φως» και Αθηνών «Αθλητισμός» στην Ψηφιακή Βιβλιοθήκη της Βουλής
|
Την περίοδο 1935-36 η ΕΠΣ Μακεδονίας διοργάνωσε το τοπικό πρωτάθλημα σε δυο κατηγορίες Α΄ και Β΄. Οι Άρης ΠΑΟΚ και Ηρακλής συμμετείχαν στην Εθνική Κατηγορία όπως και την προηγούμενη χρονιά, ενώ ο Μέγας Αλέξανδρος υποβιβάστηκε στην Α΄ καθώς έγινε μείωση των ομάδων της Εθνική Κατηγορίας από 10 σε 8. Με τη 2η συνεχόμενη περίοδο διοργάνωσης Εθνικής Κατηγορίας το τοπικό πρωτάθλημα ήταν υποβαθμισμένο, ελάχιστες αναφορές υπάρχουν στον τύπο της εποχής.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A0%CF%81%CF%89%CF%84%CE%AC%CE%B8%CE%BB%CE%B7%CE%BC%CE%B1_%CE%95.%CE%A0.%CE%A3._%CE%9C%CE%B1%CE%BA%CE%B5%CE%B4%CE%BF%CE%BD%CE%AF%CE%B1%CF%82_1935-36
|
Ολυμπιακό Στάδιο Βερολίνου
|
Το Ολυμπιακό Στάδιο χτίστηκε μεταξύ του 1934 και του 1936 με αφορμή τους Ολυμπιακούς Αγώνες 1936. Η συνολική χωρητικότητα του σταδίου τότε ανερχόταν σε 100.000 θεατές και αρχιτέκτονας ήταν ο Βέρνερ Μαρχ. Στο ίδιο σημείο υπήρχε πριν το Γερμανικό Στάδιο, το οποίο είχε κατασκευασθεί το 1913 για την διεξαγωγή των Ολυμπιακών Αγώνων του 1916, οι οποίοι όμως δεν έγιναν ποτέ, λόγω του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου. Ενώ αρχικά υπήρξαν προτάσεις απλά να αναμορφωθεί το παλαιό στάδιο για την Ολυμπιάδα του 1936, ο τότε καγκελάριος Αδόλφος Χίτλερ έδωσε τελικά τον Οκτώβριο του 1933 την εντολή να κατασκευαστεί σύγχρονο και μεγαλύτερο στάδιο. Τυπικά, το στάδιο ακολουθεί, με την καθαρά γεωμετρική του μορφή, αρχαία πρότυπα. Το μισό του σταδίου είναι υπόγειο, πράγμα που στάθηκε αιτία να μην φανεί σε τέτοιο βαθμό επιβλητικό όπως π.χ. το Kongresshalle της Νυρεμβέργης. Για το λόγο αυτό ο Χίτλερ αρνήθηκε να ξαναδοθεί στο στάδιο το όνομα «Deutsches Stadion» (Γερμανικό Στάδιο). Η μέρα έναρξης εκδηλώσεων του σταδίου ήταν η έναρξη της 11ης Ολυμπιάδας την 1 Αυγούστου 1936. Το πρόγραμμα των αγώνων, που έγιναν στο Ολυμπιακό Στάδιο Βερολίνου, κατά τη διάρκεια του Παγκοσμίου Κυπέλλου 1974: Το πρόγραμμα των αγώνων, που έγιναν στο Ολυμπιακό Στάδιο Βερολίνου, κατά τη διάρκεια του Παγκοσμίου Κυπέλλου 2006: Επίσημη ιστοσελίδα της Olympiastadion Berlin GmbH Επίκαιρες εικόνες του σταδίου
|
Το Ολυμπιακό Στάδιο Βερολίνου (γερμανικά Olympiastadion Berlin, προφέρεται: [ʔoˈlʏmpi̯aːˌʃtaːdi̯ɔn]) είναι αθλητικό στάδιο στο Βερολίνο. Βρίσκεται στο δυτικό άκρο της περιοχής Σαρλότενμπουργκ-Βίλμερσντορφ στο δυτικό τμήμα της πόλεως. Η ομάδα Χέρτα Βερολίνου χρησιμοποιεί το στάδιο για τους εντός έδρας αγώνες της. Εδώ διεξάγεται ετησίως και ο τελικός του DFB Pokal (κύπελλο Γερμανίας). Επίσης και η ομάδα των Berlin Thunder (american football) το χρησιμοποιεί για τους εντός έδρας αγώνες της. Μετά την αναμόρφωση του σταδίου το 2004 η συνολική χωρητικότητα του γηπέδου σήμερα είναι 74.228 θέσεις, οι οποίες είναι στεγασμένες.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9F%CE%BB%CF%85%CE%BC%CF%80%CE%B9%CE%B1%CE%BA%CF%8C_%CE%A3%CF%84%CE%AC%CE%B4%CE%B9%CE%BF_%CE%92%CE%B5%CF%81%CE%BF%CE%BB%CE%AF%CE%BD%CE%BF%CF%85
|
Μητροπολίτης Χαλκίδος Γρηγόριος ο Ε΄ ο Πλειαθός
|
Ο κατά κόσμον Πέτρος Πλειαθός γεννήθηκε στο χωριό, Τριαντάρο, της νήσου Τήνου το 1891. Οι γονείς του, Ιωάννης και Αριστέα, κατάγονταν από ιερατικό γένος και ο πατέρας του ήταν πρώτος ξάδελφος του εθνομάρτυρα Μητροπολίτου Μοσχονησίων Αμβροσίου Πλειαθού. Γαλουχημένος μέσα στο πνεύμα της Ορθόδοξης Χριστιανικής παράδοσης, εξέφρασε νωρίς τον πόθο για την Ιεροσύνη και την πνευματική ζωή. Έλαβε την στοιχειώδη εκπαίδευση στον τόπο καταγωγής του στο χωριό Τριαντάρο της Τήνου. Μετά την μετεγκατάσταση της οικογενείας του στη Σύρο, προκειμένου ο πατέρας του να επιδοθεί στο εμπόριο, ολοκλήρωσε τη μέση εκπαίδευση στην Ερμούπολη. Ενεγράφη στη Θεολογική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών, από την οποία αποφοίτησε ως αριστούχος, ενώ παρακολούθησε και μαθήματα στη Νομική Σχολή. Μετά την εκπλήρωση των στρατιωτικών του υποχρεώσεων έγινε δόκιμος μοναχός στην ανδρώα Ιερά Μονή της Παναγίας Τουρλιανής στην Μύκονο. Στις 23 Αυγούστου 1916, εκάρη μοναχός από τον επίσκοπο Αθανάσιο Λεβεντόπουλο, με τον οποίο συνδεόταν από τα εφηβικά του χρόνια και πήρε το όνομα Γρηγόριος. Μετά από λίγες ημέρες, την 1 Σεπτεμβρίου, χειροτονείται διάκονος στον Ιερό Ναό Αγίου Ιωάννου Ποσειδωνίας Σύρου και στη συνέχεια, διορίζεται Ιεροκήρυκας της Επισκοπής Καλαβρύτων και Αντιοχείας. Στις 14 Μαρτίου του 1919, μετατίθεται στην Σύρο όπου και χειροτονείται πρεσβύτερος, και την επόμενη Κυριακή λαμβάνει το οφίκιο του Αρχιμανδρίτη. Τον Δεκέμβριο του 1922 εξελέγη από την Ιερά Σύνοδο της Εκκλησίας Μητροπολίτης Χαλκίδος, Ξηροχωρίου και Βορείων Σποράδων, σε ηλικία 31 ετών. Ενθρονίστηκε, στις 23 Μάιου του 1923, στον Μητροπολιτικό Ναό του Αγίου Δημητρίου Χαλκίδος . Μετά την Μικρασιατική καταστροφή η Ελλάδα κατακλύζεται από πλήθος προσφύγων. Τον Νοέμβριο του 1922 φτάνουν στη Χαλκίδα 6.000 πρόσφυγες και 12.000 σε όλο το νομό Ευβοίας. Μετά την ενθρόνιση του ο νέος Ιεράρχης καλείται να διαχειριστεί το προσφυγικό ζήτημα στην Μητρόπολη του. Από την πρώτη στιγμή εργάζεται για την εγκατάσταση των προσφύγων, ανοίγει τις εκκλησίες και πολλοί πρόσφυγες μένουν μέσα στους ναούς. Μεριμνά για τη ανέγερση ναών στις περιοχές των προσφυγικών καταυλισμών και φροντίζει για την διάσωση κειμηλίων και εικόνων που εφεραν οι πρόσφυγες μετά τον εκπατρισμό τους. Ο Μητροπολίτης Χαλκίδος Γρηγόριος Πλειαθός επιτελεί ένα σπουδαίο φιλανθρωπικό έργο προσφέροντας παντοιοτρόπως την βοήθεια του, πνευματική και υλική. Επισκέπτεται φτωχούς ασθενείς, τους παρηγορεί, τους εμπνέει πίστη και εγκαρτέρηση. Επισκέπτεται φυλακισμένους, συντηρεί τις οικογένειες τους και πολλούς τους αποφυλακίζει αναλαμβάνοντας τα χρέη τους. Ιδρύει τον φιλανθρωπικό σύλλογο η «Αναγέννηση» για την ανακούφιση των αναξιοπαθούντων συμπολιτών και μέσα σε ελάχιστο χρόνο αναγείρει κτήρια προοριζόμενα για γηροκομείο, περίθαλψη φυματικών και αργότερα στα χρόνια της κατοχής ορφανοτροφείο. Μεριμνά για την ίδρυση σχολής εργαζόμενου κοριτσιού, ιδρύει παράρτημα περιθάλψεως παιδιού και νυχτερινή σχολή για άπορα παιδιά, παρέχοντας την γραφική ύλη την σίτιση και την ένδυση τους. Ως πρόεδρος του Πατριωτικού ιδρύματος κινητοποιεί τους πολίτες της Χαλκίδας, οι οποίοι βλέποντας το κοινωνικό έργο που επιτελεί ο επίσκοπος τους, συνδράμουν με όποια μέσα διαθέτουν, σιτίζοντας καθημερινά μέσω του πατριωτικού ιδρύματος 1200 άπορους και ανέργους. Ως πρόεδρος του αδελφάτου του νοσοκομείου Χαλκίδας επιτυγχάνει δια των προσωπικών του διαβημάτων προς τους υπουργούς Πρόνοιας Υγιεινής και Πρωτευούσης να λύση το ζήτημα της ιδρύσεως του Πολυϊατρείου Χαλκίδας. Το 1924 για τον καταρτισμό και την ποιμαντική των ιερέων του ιδρύει ιερατική σχολή στην Χαλκίδα. Σε όλη την Μητρόπολη αναγείρει ναούς, παρεκκλήσια και μεριμνά για την οργάνωση και αύξηση των κατηχητικών. Μία σημαντική κίνηση του Επισκόπου είναι η οργάνωση του σωματείου «Ανάπλασης» το οποίο αποτελείται από νέους της Χαλκίδας.Το σωματείο παρουσιάζει διαλέξεις με ομιλητές καθηγητές του Πανεπιστημίου Αθηνών, κληρικούς και συνεργάτες από την Μητρόπολη του. Παράλληλα η μέριμνα του για την λειτουργία των Μονών της επαρχίας του, τον κάμει να δεχτεί μοναστικές αδελφότητες που έχουν φύγει από άλλες Μητροπόλεις κι έτσι να πληρώσει τις ερημωθείσες στην περίοδο της κατοχής, Ιερές Μονές του Αγίου Νικολάου Γαλατάκη Λίμνης, Κοιμήσεως της Θεοτόκου Μακρυμάλλη, όπως και την από πολλών δεκατιών διαλελυμένη Ι. Μονή Αγίου Νικολάου Βάθειας. Ακόμη, επί των ημερών του ιδρύθηκαν και απέκτησαν νομική υπόσταση τα δυο Ιερά Προσκυνήματα της Ιεράς Μητροπόλεως Χαλκίδος, του Οσίου Ιωάννη του Ρώσου στο Νέο Προκόπι και της Παναγίας της Φανερωμένης στην Νέα Αρτάκη. Ο Μητροπολίτης Γρηγόριος Πλειαθός, από την αρχή της αρχιερατείας του, εργάζεται για την ειρηνική συνύπαρξη Ελλήνων και Εβραίων. Με τη ρητορική δεινότητα και το έμπρακτο προσωπικό του παράδειγμα, υπερασπίζεται την κατάργηση του αντισημιτικού εθίμου της καύσης του ομοιώματος του Ιούδα, που συνοδευόταν από βανδαλισμούς στην εβραική συνοικία και συναγωγή, και επιτυγχάνει την εξάλειψη του εθίμου. Τον Απρίλιο του 1941 η Εύβοια καταλαμβάνεται από τους Γερμανούς. Στις 4-10-1943 εκδίδεται από την γερμανική ηγεσία, διαταγή, σύμφωνα με την οποία όλοι οι Εβραίοι όφειλαν να παρουσιαστούν και να δηλώσουν τα στοιχεία τους. Ο Γερμανός διοικητής απευθύνεται αρχικά στον Μητροπολίτη Γρηγόριο ζητώντας να του παραδώσει την λίστα με τα ονόματα των Εβραίων. Ο Γρηγόριος με πνεύμα αυτοθυσίας, παραδίδει στον γερμανό Διοικητή μια λίστα, η οποία αρχίζει και τελειώνει με τ’ όνομα του προκαλώντας την οργή των Γερμανών. Παράλληλα, παροτρύνει τον πρόεδρο της Κοινότητας Σολομών Μαΐση να μην καταγραφούν οι ομόθρησκοι του και να καταφύγουν στα γύρω χωριά. Από τα 238 μέλη της κοινότητας, δήλωση υποβάλλουν 21 άτομα, ενώ οι υπόλοιποι διασώζονται καταφεύγοντας στα βουνά και τα χωριά της Δίρφυς. Με καθ’ υπόδειξη του Γρηγορίου, ο υπομοίραρχος της χωροφυλακής, Οικονομίδης, χορηγεί πλαστές ταυτότητες για την διαφυγή τους. Με κίνδυνο της ζωής του, διασώζει στο επισκοπείο τους κυλίνδρους του Νόμου (6 Σέφερ Τορά), μαζί με τα βιβλία και τα ιερά σκεύη της Συναγωγής. Όλα τα φυλαχθέντα παραδίδονται μετά την κατοχή, στη Συναγωγή. Τον Ιανουάριο του 1945, η Ισραηλίτικη κοινότητα τον ανακυρήσει «μέγα εὐεργέτην διὰ τὰς πρὸς τὸ Ἑβραϊκὸν στοιχεῖον τῆς πόλεως Χαλκίδος σθεναρὰς προσπαθείας του πρὸς διάσωσίν του ἐκ τοῦ ἀπηνοῦς διωγμοῦ τοῦ βαρβάρου κατακτητοῦ». Το όνομά του χαράχτηκε στην εντοιχισμένη στη συναγωγή μαρμάρινη πλάκα που αναγράφει τους ευεργέτες της Κοινότητας και τοποθετεί την προτομή του στην είσοδο του εβραϊκού νεκροταφείου Χαλκίδας. Ο σεπτός Ιεράρχης πρωτοστατεί στον εθνικοαπελευθερωτικό αγώνα της χώρας εναντίον του κατακτητή, βοηθώντας τον αντιστασιακό αγώνα ανεξαρτήτως ιδεολογικής απόχρωσης. Φυγαδεύει πολλούς αντάρτες του ΕΑΜ-ΕΛΛΑΣ, για να μην συλληφθούν από τους Γερμανούς, οι οποίοι μέσω Κύμης διαφεύγουν προ την Μέση Ανατολή και Αίγυπτο.Στη συνθηκολόγηση της Ιταλίας, πρωταγωνιστεί στην απελευθέρωση της Χαλκίδας και παράλληλα συγκρατεί τους εξεγερμένους από την αυτοδικία. Με τη δική του παρέμβαση και την δύναμη του ενωτικού και ειρηνοποιού του λόγου σώζονται πολλοί από εκείνους που συνεργάζονταν με τους Ιταλούς σε βάρος των Ελλήνων. Μετά την αποχώρηση των Γερμανών ξεκινάει ένα νέο κεφάλαιο στην πολιτική ιστορία της χώρας, ο εμφύλιος, με αποκορύφωμα τα Δεκεμβριανά. Ο Γρηγόριος συκοφαντείται για ευνοϊκή μεταχείριση προς τις δυνάμεις του ΕΑΜ-ΕΛΑΣ, απομακρύνεται αναγκαστικά (6 μήνες) και εξαναγκάζεται σε απολογία ενώπιων αρμόδιου δικαστηρίου. Μετά την λήξη της αργίας στις 9 Δεκεμβριου του 1945 επανέρχεται στην Χαλκίδα. Το ποίμνιο τον υποδέχεται με τιμές, αλλά τον Ιανουάριο του 1946 γίνεται απόπειρα δολοφονίας του με δυναμίτιδα εντός του Μητροπολιτικού οικήματος. Σε χοροστασία στον Μητροπολιτικό ναό το επόμενο πρωί, ο Μητροπολίτης, συγχωρεί τους δράστες του και ζήτα να μην ασκηθεί ποινική δίωξη. «...ἐσυγχώρησα ὡς ὤφειλον τόν δράστην καί τούς ὑποκινητάς του καί ἐζήτησα παρά τῶν δικαστικῶν Ἀρχῶν νά μή γίνῃποινική δίωξίς των».1 Με βασιλικό διάταγμα της 8η Νοεμβρίου 1968,προκειμένου να εφαρμοστεί η αντικανονική ΛΣΤ΄ συντακτική πράξη(Φ.Ε.Κ .Α΄229)του διδακτορικού καθεστώτος της 21η Απριλίου 1967, αποπέμπεται βίαια εξαναγκαζόμενος σε συνταξιοδότηση, λόγω του αντικανονικού μέτρου λόγω του αντικανονικού μέτρου της συμπλήρωσης υπηρεσίας («τεσσαρακονταετίας ἐν τῇ Ἱερωσύνῃ καὶ τριακονταετίας ἐν τῷ βαθμῷ τοῦ Ἐπισκόπου»). Στις 23 Ιουλίου 1971 ο Μητροπολίτης Χαλκίδος Γρηγόριος Πλειαθός εκοιμήθει σε ηλικία 80 ετών. Η σορός του τίθεται σε τετραήμερο λαικό προσκύνημα στον Μητροπολιτικό Ναό και η εξόδιος ακολουθία γίνεται στις 27 στον Ιερό ναό Αγίου Νικολάου. Η ταφή του γίνεται κατά την επιθυμία του, στο προαύλιο του Ι.Ναού Ζωοδόχου Πηγής του Εκκλησιαστικού ορφανοτροφείου της Ι. Μητροπόλεως, στην έξω Παναγίτσα, όπου και αναπαύεται εώς σήμερα. Για την προσφορά του στην εκκλησία, στον αγώνα και την κοινωνία τιμήθηκε όσο ήταν στη ζωή με τον Ανώτερο Ταξιάρχη του Βασιλικού Τάγματος του Βασιλέως Γεωργίου, με τον Ανώτερο Ταξιάρχη του Βασιλικού Τάγματος Φοίνικος και με το Χρυσό Μετάλλιο του Δήμου Χαλκιδέων.Η Πόλη της Χαλκίδας, τιμώντας τον, ονόμασε την πλατεία του Ι. Ναού των Παμεγγίστων Ταξιαρχών, ως «Πλατεία Μητροπολίτου Γρηγορίου», ενώ και η Ιερά Μητρόπολη Χαλκίδας το έτος 1978 στήνει την προτομή του στην γέφυρα του Ευρίπου ώστε η μορφή του να παραμείνει, στο διηνεκές, στην μνήμη του λαού της Επαρχίας του. Αναγνωστόπουλος, Ν.(1970 ) .Η Εύβοια υπό κατοχή.τόμος Β. εκδ:Αθήνα Ανδρεόπουλος,Χ.(2017) .Η Εκκλησία κατά τη Δικτατορία 1967-1974. Αθήνα :Επίκεντρο Θέμελης,Χ.(1964) .Θρησκευτική και Ηθική Εγκυκλοπαίδεια ‘Ὁ Χαλκίδος Γρηγόριος’, τόμ. 4ος. Αθήνα: Μαρτίνος. Μπαϊρακτάρης .Κ,(2001). Απόηχοι της Ιωνίας Γης .Αθήνα: Δυτικές Ινδίες. Παπαστρατής, Σ. (1995). Μέρες του 1943-1944 στήν Εύβοια. Αθήνα: Χατζηνικολή. Πρωτοπαπάς,Ν,(1981) . Μητροπολίτης Χαλκίδος Γρηγόριος Πλειαθός ὁ Τήνιος .Αθήνα Τριανταφύλλου Χρυσοστόμου, Ἀρχιμ. (νῦν Μητροπολίτου Χαλκίδος), Μνήμη Μητροπολίτου Χαλκίδος Γρηγορίου (Πλειαθοῦ) - Ἡ προσφορά του στά χρόνια τῆς Κατοχῆς, Χαλκίδα 2000. Μεταπτυχιακές εργασίες Κωνσταντινάκη, Β.(2019). Ο Μητροπολίτης Χαλκίδος Γρηγόριος Ε΄ Πλειαθός (1922-1968), ο Επίσκοπος της αγάπης. Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο, Θεσσαλονίκη. Παταρόκα, Δ.(2015). Η εβραϊκή κοινότητα της Χαλκίδας την περίοδο του Β΄ παγκοσμίου πολέμου.Πανεπιστήμιο Αιγαίου,Μυτιλήνη. Πρωτογήρου, Α.(2021). Η Ιερή Μητρόπολη Χαλκίδας από τον 19ο αιώνα έως σήμερα (Συμβολή στην ιστορική διαδρομή και την κοινωνική προσφορά της. Ελληνικό Ανοιχτό Πανεπιστήμιο,Πατρα. Ηλεκτρονικά άρθρα Μητροπολίτης Χαλκίδας Ξηροχωρίου και Βορείων σποράδων, Εβραϊκό Μουσείο Ελλάδας ,23 Απριλίου 2020 .Ανακτήθηκε 12 οκτωβρίου 2023 https://www.jewishmuseum.gr/mitropolitis-chalkidas-xirochorioy-kai-voreion-sporadon/
|
Ο Μητροπολίτης Χαλκίδος Γρηγόριος ο Ε΄ ο Πλειαθός, διαποίμανε την Ιερά Μητρόπολη Χαλκίδος, Ἱστιαίας καί Βορείων Σποράδων επί σαράντα έξι έτη (1922-68). Η μακρόχρονη ποιμαντορία του συνέπεσε με σημαντικά ιστορικά γεγονότα του Ελληνισμού: Μικρασιατική καταστροφή, προσφυγικό, Β παγκόσμιος πόλεμος, εμφύλιος, δικτατορία, Σε αυτές τις δύσκολες ιστορικές συνθήκες ο Γρηγόριος Πλειανθός εργάζεται για την πνευματική ανάταση του ποιμνίου του και διακρίνεται για την ποιμαντική, κοινωνική και φιλανθρωπική του δράση. Σε περίοδους εκκλησιαστικών κρίσεων διαδραματίζει σπουδαίο ρόλο καθώς ο ειρηνοποιός χαρακτήρας του ενώνει τα διεστώτα. Ως μέλος της Διαρκούς Ιεράς Συνόδου και της Ιεράς Συνόδου της Ελλάδος, διακρίνεται για την ευστοχία με την οποία χειρίζεται τα εκκλησιαστικά ζητήματα ακολουθώντας την μέση οδό, αμβλύνοντας αντιθέσεις , προς το συμφέρον της εκκλησίας .
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9C%CE%B7%CF%84%CF%81%CE%BF%CF%80%CE%BF%CE%BB%CE%AF%CF%84%CE%B7%CF%82_%CE%A7%CE%B1%CE%BB%CE%BA%CE%AF%CE%B4%CE%BF%CF%82_%CE%93%CF%81%CE%B7%CE%B3%CF%8C%CF%81%CE%B9%CE%BF%CF%82_%CE%BF_%CE%95%CE%84_%CE%BF_%CE%A0%CE%BB%CE%B5%CE%B9%CE%B1%CE%B8%CF%8C%CF%82
|
Σταμάτης Πολενάκης (γελοιογράφος)
|
Ο Πολενάκης γεννήθηκε το 1908 στην Αθήνα και καταγόταν από τη Σίφνο. Σπούδασε στην Ανωτάτη Σχολή Καλών Τεχνών και δημοσίευσε τις πρώτες του γελοιογραφίες στον Τύπο την εποχή που ήταν ακόμη φοιτητής. Ήδη από την προπολεμική περίοδο είχε καταφέρει να αποκτήσει αναγνώριση, ενώ παράλληλα εργαζόταν και ως γραφίστας. Στη διάρκεια της Κατοχής εγκατέλειψε την Αθήνα και εγκαταστάθηκε στη Σίφνο. Κατά την παραμονή του στο νησί, προχώρησε - με άκρα μυστικότητα - στη δημιουργία ασπρόμαυρων σκίτσων και έγχρωμων γελοιογραφιών αντιστασιακού περιεχομένου με θέμα τον Ελληνοϊταλικό Πόλεμο. Από τα έργα αυτής της περιόδου, τα σκίτσα μονταρίστηκαν μετά την Απελευθέρωση και παρουσιάστηκαν το 1945 στο κοινό ως η πρώτη ελληνική ταινία κινουμένων σχεδίων υπό τον τίτλο «Ο Ντούτσε αφηγείται». Από την άλλη, οι έγχρωμες γελοιογραφίες (42 τον αριθμό) δωρήθηκαν το 1979 από τον Πολενάκη στο Πολεμικό Μουσείο, το οποίο προχώρησε το 1981 στην έκδοσή τους. Μεταπολεμικά ο Πολενάκης καθιερώθηκε ως γελοιογράφος σε περιοδικά και εφημερίδες όπως, μεταξύ άλλων, το Τραστ του γέλιου, το Ρομάντσο, η Απογευματινή, ο Εθνικός Κήρυξ κ.ά.. Δύο δημοφιλείς χαρακτήρες των γελοιογραφιών του ήταν οι Πίπης Πάπιας και Σπαγγοραμμένος. Παράλληλα εργάστηκε στον τομέα τη διαφήμισης. Από τη δεκαετία του 1970, ασχολήθηκε με τη ζωγραφική, παρουσιάζοντας έργα του σε ατομικές και ομαδικές εκθέσεις. Απεβίωσε στις 19 Απριλίου του 1997. Σε ό,τι αφορά την προσωπική του ζωή, ήταν πατέρας του συγγραφέα και κριτικού θεάτρου Λέανδρου και της δημοσιογράφου και συγγραφέως Μαρίας Πολενάκη. Εγγονός του είναι ο ποιητής Σταμάτης Πολενάκης.
|
Ο Σταμάτης Πολενάκης (1908 - 19 Απριλίου 1997) ήταν Έλληνας καλλιτέχνης. Ασχολήθηκε κυρίως με το σκίτσο και τη γελοιογραφία, ενώ υπήρξε ο δημιουργός της πρώτης ελληνικής ταινίας κινουμένων σχεδίων με τίτλο «Ο Ντούτσε αφηγείται».
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A3%CF%84%CE%B1%CE%BC%CE%AC%CF%84%CE%B7%CF%82_%CE%A0%CE%BF%CE%BB%CE%B5%CE%BD%CE%AC%CE%BA%CE%B7%CF%82_(%CE%B3%CE%B5%CE%BB%CE%BF%CE%B9%CE%BF%CE%B3%CF%81%CE%AC%CF%86%CE%BF%CF%82)
|
Ελευθέριος Ελευθεριάδης
|
Γιος του δασκάλου Ευσταθίου από την οικογένεια των Χατζηλευτεράντων και της Σημέλας, από 12 χρονών ταλαιπωρήθηκε στο καράβι και κατέληξε στη Χάλκη, χωρίς υγειονομική περίθαλψη. Η οικογένειά του αποδεκατίστηκε από τις κακουχίες (ο πατέρας του σκοτώθηκε από τους Τούρκους στα 1922) και ο ίδιος κατάφερε να επιζήσει και να διαφύγει στη Χάλκη. Ως το 1925 έζησε σε ορφανοτροφείο στην Πρίγκηπο και μετά την ανταλλαγή των πληθυσμών στο Καραμπουρνάκι, όπου έγινε καραντίνα σε εκείνον και σε άλλους πρόσφυγες. Κατέφυγε στον Άγιο Δημήτριο Κοζάνης, όπου είχαν βρει καταφύγιο και άλλοι πρόσφυγες. Τελικά πήγε στο ορφανοτροφείο στα Γρεβενά. Κατά την παραμονή του στο ορφανοτροφείο, ο Ελευθέριος Ελευθεριάδης έκανε γυμνασιακές σπουδές με επιτυχία, για να βραβευτεί με το πρώτο βραβείο από την Εταιρεία Μακεδονικών Σπουδών Θεσσαλονίκης για την επιμέλεια και τη χρηστότητα. Στη Θεσσαλονίκη σπούδασε μαθηματικός και πήρε πτυχίο σε ηλικία 29 ετών. Έλαβε μέρος στον Πόλεμο του 1940 στην Αλβανία και τιμήθηκε με τον Πολεμικό Σταυρό. Απέκτησε δίπλωμα από τη Δραματική Σχολή του Κρατικού Ωδείου Θεσσαλονίκης και ήταν Γενικός Διευθυντής των Σχολών Ιατρικών Επαγγελμάτων "Ο Γαληνός", στη συμπρωτεύουσα. Αργότερα εγκαταστάθηκε στην Κατερίνη και διετέλεσε πρώτος διευθυντής του ΙΚΑ της πόλης από το 1950 ως το 1952 και διευθυντής και εκδότης της εβδομαδιαίας κατερινιώτικης εφημερίδας "Ο Θαρραλέος". Στα προηγούμενα χρόνια ήταν επίσης εκδότης ενός στρατιωτικού εντύπου, της "Φωνής του Εθνοφρουρού" που εξέδιδε το 71ο Τάγμα Εθνοφρουράς. Εξελέγη για πρώτη φορά βουλευτής στις εκλογές του 1952 με την ΕΠΕΚ του Πλαστήρα. Στις εκλογές του 1956 ήταν ξανά υποψήφιος με τη Δημοκρατική Ένωση, μαζί με τους Κωνσταντίνο Δημόπουλο και Δημήτριο Δημάδη, όμως ο συνδυασμός τους δεν εξελέγη, καθώς συγκέντρωσαν 16.941 ψήφους συνολικά. Στις εκλογές εκείνες η ΕΡΕ με το συνδυασμό της πήρε 17.845 ψήφους συνολικά και έτσι εξελέγησαν βουλευτές οι τρεις της υποψήφιοι, Δημήτριος Βακάλης (ή Βακάλογλου), Αλέξανδρος Δεληγιαννίδης και Κωνσταντίνος Παπαγεωργίου.Στις δημοτικές εκλογές του 1959 κατήλθε ως υποψήφιος στο Δήμο Κατερίνης, για να εκλεγεί τελικά πρόεδρος του Δημοτικού Συμβουλίου, θέση στην οποία υπηρέτησε από το 1959 ως το 1964. Ο Ελευθέριος Ελευθεριάδης πολιτεύτηκε ξανά με τη ΝΔ και εξελέγη ξανά βουλευτής Πιερίας (όπου τον φώναζαν "μπαρμπα-Λευτέρη") στις εκλογές του 1974 με 5.731 ψήφους και ξανά στις εκλογές του 1977 συγκεντρώνοντας 4.834 σταυρούς Η θητεία του στη Βουλή έληξε το 1981.. Στις βουλευτικές εκλογές του 1981 κατήλθε ξανά υποψήφιος με τη ΝΔ, όμως δεν κατάφερε να επανεκλεγεί, συγκεντρώνοντας 2.553 ψήφους . Πέθανε το 1988 στην Τραπεζούντα, αφού προηγουμένως ταξίδεψε στον Πόντο για την εορτή της Παναγίας. Δύο από τα ταξίδια του στον Πόντο (1953, 1979) τα αποτύπωσε γλαφυρά στο έργο του "Πόντος, επιστροφή στην Ιθάκη- Οδοιπορικό μνήμης και γεωγραφίας" (εκδόσεις αφοί Κυριακίδη). Η ταφή του έγινε στην Παναγία Σουμελά, στο Βέρμιο, όπως ήταν η επιθυμία του.Ήταν παντρεμένος με την Ευωδιά Παρθενίδου και απέκτησαν τρεις κόρες . Εκτός από τα άλλα έργα του, ο Ελευθέριος Ελευθεριάδης έγραψε σημειώσεις από την πολεμική εμπειρία του στη διάρκεια του πολέμου του 1940, με τον τίτλο: "Ημερολογιακές σημειώσεις από τον Ελληνο-Ιταλικό πόλεμο της Αλβανίας". "Εν τούτω νίκα" "Μαρία Γκιουλ-Μπαχάρ" "Το στύμνωμαν"- βραβείο στον 1ο διαγωνισμό συγγραφής θεατρικών έργων στα ποντιακά "Σ σην Ρωμανίαν δέβα" -βραβείο στον 2ο διαγωνισμό συγγραφής θεατρικών έργων στα ποντιακά "Του κουνί' το χάραγμαν" "Δαυίδ ο Κομνηνός, ο τελευταίος αυτοκράτορας Τραπεζούντας" "Λαογραφικά Λαραχανής" (εκδ. Καλλιτεχνικού Οργανισμού Ποντίων Αθηνών, 1992) "Πόντος, επιστροφή στην Ιθάκη- Οδοιπορικό μνήμης και γεωγραφίας" (εκδόσεις Κυριακίδη, 2004)
|
Ο Ελευθέριος Ελευθεριάδης (Λαραχανή Ματσούκας Πόντου, 1910 - Τραπεζούντα, 16 Αυγούστου 1988) ήταν Έλληνας πολιτικός και συγγραφέας, ποντιακής καταγωγής. Διετέλεσε βουλευτής Πιερίας με την ΕΠΕΚ το 1952 και με τη Νέα Δημοκρατία το 1974 και 1977. Ήταν ο πρώτος πρόεδρος της Πανελλήνιας Ένωσης Ποντιακών Σωματείων (Π.Ε.Π.Σ.). Ήταν επίσης ιδρυτικό στέλεχος του Ιερού Πανελλήνιου Ιδρύματος της Παναγίας Σουμελά, στο Δ.Σ. του οποίου μετείχε ενεργά ως το 1987. Συνέγραψε λαογραφικά και θεατρικά έργα στην ποντιακή γλώσσα και στη δημοτική.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%95%CE%BB%CE%B5%CF%85%CE%B8%CE%AD%CF%81%CE%B9%CE%BF%CF%82_%CE%95%CE%BB%CE%B5%CF%85%CE%B8%CE%B5%CF%81%CE%B9%CE%AC%CE%B4%CE%B7%CF%82
|
Ιωάννης Αμοιρίδης
|
Γεννήθηκε στην Κατερίνη. Σπούδασε στην ΚΑΤΕΕ Λάρισας και στην Πολυτεχνική Σχολή του Πανεπιστημίου της Θεσσαλονίκης. Το 2005 συνετέλεσε στην ίδρυση Ένωσης Τοπικών Αρχών (Ένωση Τ.Ε.Δ.Κ., με έδρα την Πέλλα και με γραφεία στο εξωτερικό) Κεντρικής Μακεδονίας με την επωνυμία "Αλέξανδρος", της οποίας ήταν και πρόεδρος. Το 1995 ήταν πρόεδρος της ΕΠΣ Πιερίας. Από το 1999 έως το 2007 ήταν πρόεδρος της Τοπικής Ένωσης Δήμων και Κοινοτήτων (ΤΕΔΚ) στο νομό Πιερίας. Είναι παντρεμένος με την Αλεξάνδρα Ζαΐμη και έχουν 1 γιο και 1 κόρη. Ο Ιωάννης Αμοιρίδης εξελέγη για πρώτη φορά βουλευτής Πιερίας με το ΠΑΣΟΚ στις εκλογές του 2007 και επανεξελέγη με το ίδιο κόμμα στις εκλογές του 2009. Στις 12 Φεβρουαρίου 2012 τέθηκε εκτός κοινοβουλευτικής ομάδας και ανεξαρτητοποιήθηκε, για να επιστρέψει στη Βουλή ως μέλος της Δημοκρατικής Αριστεράς, στις 26 Μαρτίου 2012. Στις εκλογές του 2023, μετά από 11 χρόνια, κατέβηκε εκ νέου υποψήφιος βουλευτής με το ΚΙΝΑΛ στην Δυτική Αττική.. Το 1990 εξελέγη δημοτικός σύμβουλος και το 1997 έγινε αναπληρωτής Δήμαρχος Κατερίνης. Εξελέγη Δήμαρχος Κατερίνης (με το συνδυασμό Πράξη Το Όραμα") με ποσοστό 58,8% στο δεύτερο γύρο έναντι 41,2% για τον Αλέξανδρο Τσακπουνίδη στις δημοτικές εκλογές του 1998 και ανέλαβε καθήκοντα την 1η Ιανουαρίου 1999. Επανεξελέγη στις εκλογές του 2002 από τον πρώτο γύρο με ποσοστό 52,8% έναντι 43,2% για το Σάββα Χιονίδη, ο οποίος και τον διαδέχθηκε ως Δήμαρχος το 2007. Βιογραφικό του Ιωάννη Αμοιρίδη
|
Ο Ιωάννης Αμοιρίδης (γενν. στις 10 Οκτωβρίου 1957) είναι τεχνολόγος πολιτικός μηχανικός, βουλευτής Πιερίας, που χρημάτισε και Δήμαρχος της Κατερίνης από την 1η Ιανουαρίου 1999 ως τις 31 Δεκεμβρίου 2006.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%99%CF%89%CE%AC%CE%BD%CE%BD%CE%B7%CF%82_%CE%91%CE%BC%CE%BF%CE%B9%CF%81%CE%AF%CE%B4%CE%B7%CF%82
|
Γιώργος Απέργης
|
Ο Γιώργος Απέργης γεννήθηκε στην Αθήνα στις 23 Δεκεμβρίου 1945. Προέρχεται από καλλιτεχνική οικογένεια, ο πατέρας του, Αχιλλέας Απέργης, ήταν γλύπτης και η μητέρα του, Ειρήνη, ήταν ζωγράφος.. Από το 1963 ζει και εργάζεται στο Παρίσι. Αρχικά πειραματίστηκε με την σειραϊκή μουσική, τη Συγκεκριμένη μουσική (Musique concrète), ενώ τα πρώτα του έργα εμπνέονται από τις μουσικές αναζητήσεις του Ιάννη Ξενάκη. Το 1971 συνθέτει το πρώτο του μουσικοθεατρικό έργο, La tragique histoire du nécromancien Hiéronimo et de son miroir (Η τραγική ιστορία του νεκρομάντη Ιερωνύμου και του καθρέφτη του). Αυτό το έργο είναι η βάση του μεγαλύτερου μέρους των μεταγενέστερων αναζητήσεών του στη σχέση μεταξύ μουσικής και κειμένου, αλλά και μεταξύ μουσικής και σκηνικής ερμηνείας.Το 1976 δημιούργησε στο Μπανιολέ (στα περίχωρα του Παρισιού) μαζί με τη σύζυγό του, την Γαλλίδα ηθοποιό Εντίθ Σκομπ (1937-2019), το ATEM (Ατελιέ Θεάτρου και Μουσικής), έναν πειραματικό χώρο μουσικού θεάτρου. Στα έργα του ενσωματώνει όλα τα φωνητικά, οργανικά, νοηματικά και σκηνικά συστατικά, αντιμετωπίζοντάς τα με τον ίδιο τρόπο και όπου μουσικοί, τραγουδιστές, ηθοποιοί και καλλιτέχνες πολυμέσων συναντιούνται σε μια ισότιμη βάση. Πέρα από το θεατρικό κομμάτι της δουλειάς του, συνθέτει επίσης συναυλιακή μουσική, που περιλαμβάνει μια μεγάλη σειρά σολιστικών έργων για όργανα ή φωνή, όπερες και συνθέσεις μουσικής δωματίου για ορχήστρα, για φωνή και για ενόργανο σύνολο. Οι όπερες του Απέργη είναι μια σύνθεση ανάμεσα στα έργα του για μουσικό θέατρο και στα έργα του για κοντσέρτα. Έχει συνθέσει επτά λυρικά έργα, στα οποία συγκαταλέγονται το Pandemonium (1973), εμπνευσμένο από τα γραπτά του Ιουλίου Βερν, το Liebestod (1981), από μια επιστολή της Μπετίνα Μπρεντάνο στον Γκαίτε, το Tristes tropiques (1996), από το ομώνυμο έργο του Κλωντ Λεβί-Στρως (Θλιβεροί Τροπικοί), και το Les Boulingrin (2010) από το ομώνυμο έργο του Ζωρζ Κουρτελίν.Ο Γιώργος Απέργης έχει συνεργαστεί με πολύ σημαντικές μορφές του σύγχρονου θεάτρου, όπως ο εμβληματικός συγγραφέας του θεάτρου του παραλόγου Άρθουρ Αντάμοβ, ο σκηνοθέτης της Κομεντί Φρανσαίζ Αντουάν Βιτέζ, και ο σπουδαίος σκηνογράφος Γιάννης Κόκκος. Με περισσότερα από 100 έργα στο ενεργητικό του, εξαιρετικά προσωπικά και μη ταξινομήσιμα, σοβαρά αλλά με χιούμορ, ο Απέργης έχει διακριθεί ως εφευρετικός συνθέτης που ακολουθεί την παράδοση αλλά χωρίς θεσμικούς περιορισμούς. Έχει τιμηθεί με το γερμανικό βραβείο Mauricio Kagel (2011) και το βραβείο Frontiers of Knowledge του ισπανικού ομίλου BBVA Foundation (Banco Bilbao Vizcaya Argentaria) στην κατηγορία της σύγχρονης μουσικής (2016). Pandaemonium (1973) όπερα Histoire de loups (1976) όπερα Récitations (1977–78) για μόνο φωνή Le Corps à Corps (1978) για κρουστά En un tournemain (1987) για Βιόλα Cinq Couplets (1988) για φωνή και κλαρινέτο Triangle carré (1989) για Κουαρτέτο εγχόρδων και 3 κρουστά Sextuor: L'Origine des espèces (1992) όπερα για 5 γυναικείες φωνές και βιολοντσέλο Crosswind (1997) για κουαρτέτο βιόλας και σαξόφωνου Volte-face (1997) για βιόλα Machinations (2000) μουσικό θέαμα για 4 γυναικείες φωνές και κομπιούτερ Die Hamletmaschine-oratorio (2000) για χορωδία και ορχήστρα Le petit chaperon rouge (2001) για σύνολο μουσικής δωματίου Rasch (2001) για βιολί και βιόλα Avis de tempête (2005) όπερα Trio Funambule (2014) για σαξόφωνο, πιάνο και κρουστά Thinking Things (2018) για 2 φωνές, μια χορεύτρια και κρουστά Le Petit Chaperon rouge (2019) μουσική φαντασία για 6 φωνές Επίσημη Ιστοσελίδα
|
Ο Γιώργος Απέργης, στα γαλλικά Georges Aperghis (Αθήνα, 23 Δεκεμβρίου 1945), είναι Έλληνας συνθέτης που εργάζεται κυρίως στον τομέα του πειραματικού μουσικού θεάτρου, αλλά έχει επίσης συνθέσει όπερες, συμφωνική μουσική και μεγάλο αριθμό συνθέσεων μουσικής δωματίου.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%93%CE%B9%CF%8E%CF%81%CE%B3%CE%BF%CF%82_%CE%91%CF%80%CE%AD%CF%81%CE%B3%CE%B7%CF%82
|
Δρ. Τζέκιλ και Μίστερ Χάιντ (ταινία 1931)
|
Ο Δρ. Τζέκιλ πειραματίζεται πάνω στις δύο φύσεις του ανθρώπου, το καλό και το κακό, και κατά λάθος απελευθερώνει τον κακό του εαυτό, τον Μίστερ Χάιντ. Φρέντρικ Μαρτς ως Δρ Χένρι Λ. Τζέκιλ / Μίστερ Χάιντ Μίριαμ Χόπκινς ως Άιβη Πέαρσον Ρόουζ Χόμπαρτ ως Μόριελ Κάριου Χόλμς Χέρμερτ ως Δρ. Λάνιον Χάλιφουελ Χόμπς ως Στρατηγός Ντάνβερς Κάριου Έγκαρ Νόρτον ως Πουλ ο μπάτλερ Η ταινία χάρισε στον Φρέντρικ Μαρτς το Όσκαρ Α' ανδρικού ρόλου, το οποίο μοιράστηκε με τον Γουάλας Μπίρι για την ταινία Ο πρωταθλητής (The Champ, 1931), ήταν η πρώτη ισοπαλία στην ιστορία του θεσμού.Ο Μαρτς τιμήθηκε επίσης με κύπελλο Βόλπι, για την καλύτερη ανδρική ερμηνεία στο Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου Βενετίας.Η ταινία προβλήθηκε στην Ελλάδα με τίτλο Δόκτωρ Τζέκιλ, ενώ κυκλοφόρησε σε DVD με το τίτλο Δρ. Τζέκιλ και Μίστερ Χάιντ. Dr. Jekyll and Mr. Hyde στο Internet Movie Database
|
Το Δόκτωρ Τζέκιλ και Μίστερ Χάιντ είναι αμερικάνικη ταινία τρόμου, βασισμένη στην νουβέλα του Ρόμπερτ Λούις Στίβενσον, Δόκτωρ Τζέκιλ και κύριος Χάιντ. Ο σκηνοθέτης της ταινίας είναι ο Ρούμπεν Μαμούλιαν, και είναι γραμμένο από τους Σάμουελ Χοφενστάιν και Πέρσυ Χεθ.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%94%CF%81._%CE%A4%CE%B6%CE%AD%CE%BA%CE%B9%CE%BB_%CE%BA%CE%B1%CE%B9_%CE%9C%CE%AF%CF%83%CF%84%CE%B5%CF%81_%CE%A7%CE%AC%CE%B9%CE%BD%CF%84_(%CF%84%CE%B1%CE%B9%CE%BD%CE%AF%CE%B1_1931)
|
Μπάμπης Τεννές
|
Ο Μπάμπης Τεννές ξεκίνησε το ποδόσφαιρο από τα τμήματα υποδομής του Απόλλωνα Αθηνών και ακολούθως μεταπήδησε στον Γ.Σ. Πατησίων, από όπου το καλοκαίρι του 1972, σε ηλικία μόλις 18 ετών, τον απέκτησε ο Α.Π.Ο. Ρουφ. Πέντε χρόνια αργότερα, το καλοκαίρι του 1977 πήρε μεταγραφή στον Γ.Σ. Καλλιθέα, όπου και αγωνίστηκε για 3 χρόνια. Το 1980 πήρε μεταγραφή στον Ολυμπιακό Λιοσίων της Β΄ Εθνικής και ακολούθως αγωνίστηκε στον Α.Ο. Χαλκίδα, όπου και τερμάτισε την ποδοσφαιρική του σταδιοδρομία. Ο Μπάμπης ο Τεννές, που έγινε ευρύτερα γνωστός ως προπονητής, ξεκίνησε την προπονητική του σταδιοδρομία με τον Γ.Σ. Πατησίων και ακολούθως ανέλαβε την τεχνική ηγεσία του Ο.Φ. Χολαργού, με τον οποίο το 1990 κατέκτησε το Κύπελλο Ε.Π.Σ. Αθηνών και την τεχνική ηγεσία του Α.Ο. Μελισσίων. Το 1992 και ενόψει της χρονιάς 1992-93 ανέλαβε τον Γ.Σ. Καλλιθέα στην Γ' Εθνική, οδηγώντας την ομάδα της Καλλιθέας στην Β΄ Εθνική στο τέλος της χρονιάς, στην οποία θα επιστρέψει το 2003. Στο παρελθόν ήταν προπονητής και του Απόλλωνα Σμύρνης και την αγωνιστική περίοδο 2015-16 τον οδήγησε στην τέταρτη θέση της Football League. Στην πολυετή καριέρα του, έχει διατελέσει προπονητής γνωστών ποδοσφαιρικών συλλόγων, που αγωνίζονταν και στην Super League, όπως ο Αθηναϊκός, ο Πανηλειακός, ο Λεβαδειακός, η Κέρκυρα και ο Άρης Θεσσαλονίκης. Την αγωνιστική περίοδο 2004-2005 ως προπονητής του Ακράτητου πέτυχε την άνοδo της ομάδας των Άνω Λιοσίων στην Α' Εθνική.Την επομένη σεζόν της ανόδου με τον Ακράτητο, ο Μπάμπης Τεννές ανέλαβε την τεχνική ηγεσία της Κέρκυρας και πέτυχε τον προβιβασμό της στην μεγάλη κατηγορία.Ο Τεννές αποχώρησε από την Κέρκυρα το 2008 και ακολούθησαν Λεβαδειακός, Εθνικός Αστέρας και Παναχαϊκή. Επέστρεψε στην Κέρκυρα το 2009-2010, που αγωνιζόταν στη Β' Εθνική. Η τρίτη άνοδος για τον Αθηναίο τεχνικό έγινε γεγονός, αφού κατάφερε να οδηγήσει τους "κυανέρυθρους" στην Α' Εθνική με την κατάληψη της 2ης θέσης. Τη σεζόν 2010-2011, ως προπονητής του Παναιτωλικού, πέτυχε τόσο την άνοδο της ομάδας στην Α' Εθνική όσο και την κατάκτηση του τίτλου. Την αγωνιστική περίοδο 2012-2013 πέτυχε την άνοδο της Καλλονής στην Α' Εθνική. Εκείνη τη σεζόν η Καλλονή κατέκτησε την τρίτη θέση στην Β' Εθνική. Την ποδοσφαιρική περίοδο 2016-17, πέτυχε να οδηγήσει τον Π.Α.Σ. Λαμία σε άνοδο για πρώτη φορά στην Super League. Αυτή ήταν η έκτη φορά στην καριέρα του που πετύχαινε τον προβιβασμό ομάδας. Τη σεζόν 2017-2018 κράτησε τους Φθιωτούς στην μεγάλη κατηγορία.Στις 26 Νοεμβρίου του 2018, ανακοινώθηκε η πρόσληψή του από τον Απόλλωνα Σμύρνης, με τον οποίο υπέγραψε συμβόλαιο συνεργασίας διάρκειας ενάμιση χρόνου, με στόχο τη συνέχιση της προσπάθειας για παραμονή της ομάδας στη μεγάλη κατηγορία. Στις 9 Μαρτίου του 2019, η συνεργασία του Τεννέ με τον Απόλλων Σμύρνης λύθηκε.Στις 8 Οκτωβρίου 2020, επέστρεψε και ανέλαβε καθήκοντα προπονητή στον Π.Α.Σ. ΛΑΜΙΑ.Στις 1 Μαρτίου του 2021, ανέλαβε την Ξάνθη στην προσπάθεια της θρακικής ομάδας να ανέβει στην Σούπερ Λίγκ.
|
Ο Χαράλαμπος (Μπάμπης) Τεννές (17 Νοεμβρίου 1953, Αθήνα) είναι Έλληνας προπονητής ποδοσφαίρου και πρώην ποδοσφαιριστής, ο οποίος αγωνίσθηκε ως μέσος σε τοπικά αναγνωρισμένους συλλόγους της Αθήνας.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9C%CF%80%CE%AC%CE%BC%CF%80%CE%B7%CF%82_%CE%A4%CE%B5%CE%BD%CE%BD%CE%AD%CF%82
|
Ερνέστος Λουδοβίκος Α΄ της Σαξονίας-Μάινινγκεν
|
Ήταν ο πρωτότοκος γιος του Ερνέστου-Λουδοβίκου Α΄ δούκα της Σαξονίας-Μάινινγκεν και της Μαρίας-Χέντβιχ, κόρης του Γεωργίου Β΄ λαντγκράβου της Σαξονίας-Ντάρμστατ. Νυμφεύτηκε πρώτα το 1704 την εξαδέλφη του Δωροθέα-Μαρία των Βέττιν, κόρη του Φρειδερίκου Α΄ δούκα της Σαξονίας-Γκότα-Άλτενμπουργκ και είχε τέκνα: Ιωσήφ-Βερνάρδος 1706-1724, απεβίωσε 18 ετών. Ερνέστος-Λουδοβίκος Β΄ 1709-1729, δούκας της Σαξονίας-Μάινινγκεν. Λουίζα-Δωροθέα 1710-1767, παντρεύτηκε τον Φρειδερίκο Γ΄ δούκα της Σαξονίας-Γκότα-Άλτενμπουργκ. Κάρολος-Φρειδερίκος 1712-1743, δούκας της Σαξονίας-Μάινινγκεν. Φρειδερίκος-Αύγουστος 1707, απεβ. νήπιο.Το 1713 απεβίωσε η Δωροθέα-Μαρία και ο Ερνέστος-Λουδοβίκος Α΄ έκανε το 1714 δεύτερο γάμο με την Ελισάβετ-Σοφία των Χοεντσόλερν, κόρη του Φρειδερίκου-Γουλιέλμου εκλέκτορα του Βρανδεμβούργου. Δεν απέκτησαν απογόνους. Πολυμέσα σχετικά με το θέμα Ernest Louis I, Duke of Saxe-Meiningen στο Wikimedia Commons
|
Ο Ερνέστος-Λουδοβίκος Α΄, γερμ. Ernst-Ludwig I (7 Οκτωβρίου 1672 - 24 Νοεμβρίου 1724) από τον Οίκο των Βέττιν ήταν δούκας της Σαξονίας-Μάινινγκεν (1706-1724).
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%95%CF%81%CE%BD%CE%AD%CF%83%CF%84%CE%BF%CF%82_%CE%9B%CE%BF%CF%85%CE%B4%CE%BF%CE%B2%CE%AF%CE%BA%CE%BF%CF%82_%CE%91%CE%84_%CF%84%CE%B7%CF%82_%CE%A3%CE%B1%CE%BE%CE%BF%CE%BD%CE%AF%CE%B1%CF%82-%CE%9C%CE%AC%CE%B9%CE%BD%CE%B9%CE%BD%CE%B3%CE%BA%CE%B5%CE%BD
|
Subsets and Splits
No community queries yet
The top public SQL queries from the community will appear here once available.