title
stringlengths 1
108
| article
stringlengths 150
266k
| summary
stringlengths 126
13.8k
| url
stringlengths 31
613
|
|---|---|---|---|
Βερβερίς η κοινή
|
Πρόκειται για φυλλοβόλο θάμνο ύψους έως 4 μ., με λεπτούς καστανοκίτρινους βλαστούς, γεμάτους αγκάθια. Τα μέτριου μεγέθους φύλλα του ενώνονται σε δεσμίδες και είναι αντοωειδή ή ελλειψοειδή, με αγκαθωτές παρυφές. Τα άνθη του είναι μικρά και κίτρινα, πλάτους 4-6 χιλ., με έξι πέταλα και έξι ανθήλες μήκους 3-6 εκ., που παράγονται στα τέλη της άνοιξης και οι οποίοι διατάσσονται σε βότρεις. Ο καρπός του είναι μια μακρόστενη κόκκινη ράγα, μήκους 7-10 χιλ. και πλάτους 3-5 χιλ., η οποία ωριμάζει στα τέλη του καλοκαιριού ή του φθινοπώρου· είναι βρώσιμος, αλλά πολύ όξινος και πλούσιος σε βιταμίνη C. Η ελληνική χλωρίδα περιλαμβάνει επίσης το είδος Βερβερίς η κρητική (Berberis cretica), το οποίο –όπως υποδηλώνει και η ονομασία του– φύεται κυρίως στην Κρήτη και στα νησιά του Αιγαίου, όπου είναι γνωστό με διάφορες κοινές ονομασίες, όπως: γλυκαγκαθιά, οξαγκαθιά, δράτσινο, λουτσιά, ξαγκαθιά, σαγκαθιά, μπερβερίτσι (Κύπρος) κ.ά. Ο θάμνος αυτός φτάνει σε ύψος μέχρι το 1 μ., φέρει αντωοειδή λειόχειλα φύλλα και κίτρινα, εύοσμα άνθη σε μικρούς βότρεις. Ο καρπός του είναι μελανή ράγα. Τα μούρα (ή άλλως οι ράγες) είναι βρώσιμα και πλούσια σε βιταμίνη C, αν και με πολύ όξινη γεύση· Οι ακανθώδεις θάμνοι κάνουν τη συγκομιδή τους δύσκολη, έτσι ώστε στις περισσότερες περιοχές, δεν τυγχάνουν ευρείας κατανάλωσης. Αποτελεί σημαντική τροφή για πολλά μικρά πουλιά, τα οποία διασπείρουν τους σπόρους με τα περιττώματά τους. Η μακρουλή της ράγα, έχει βαθύ κόκκινο χρώμα και ελαφρώς όξινη σάρκα η οποία χρησιμοποιείται στην παρασκευή ηδύποτων, σιροπιών κ.ά. Μία ευρέως διαθέσιμη ρωσική καραμέλα που ονομάζεται «Барбарис» (Μπαρμπαρίς), παρασκευάζεται με τη χρήση του εκχυλίσματος από τα μούρα τα οποία απεικονίζονται στο περιτύλιγμα. Στην Ευρώπη τα μούρα χρησιμοποιήθηκαν παραδοσιακά ως συστατικό στην παραγωγή μαρμελάδας. Τα μούρα έχουν υψηλή περιεκτικότητα σε πηκτίνη η οποία ευνοεί την πήξη της μαρμελάδας καθώς ψύχεται αφού έχει βράσει προηγουμένως. Στη νοτιοδυτική Ασία, ιδίως στο Ιράν, τα μούρα χρησιμοποιούνται για το μαγείρεμα, καθώς και για την παρασκευή μαρμελάδας. Στο Ιράν οι βερβερίδες χρησιμοποιούνται συνήθως όπως η σταφίδα στο πιλάφι. Ζερέσκ (Zereshk) (زرشک) ή σερέσκ (sereshk) είναι η περσική ονομασία για τον αποξηραμένο καρπό των βερβερίδων, ειδικά εκείνον της Berberis integerrima «Bidaneh», η οποία καλλιεργείται ευρέως στο Ιράν. Το Ιράν είναι παγκοσμίως ο μεγαλύτερος παραγωγός του zereshk και του σαφράν. Τόσο το zereshk όσο και το σαφράν παράγονται στα ίδια εδάφη και η συγκομιδή τους γίνεται ταυτοχρόνως. Η επαρχία του Νοτίου Χορασάν στο Ιράν είναι η κύρια περιοχή παραγωγής του zereshk και του σαφράν στον κόσμο, ιδιαίτερα γύρω από τη Birjand και τη Qaen. Περίπου το 85% της παραγωγής είναι στην Qaen και περίπου το 15% στην Birjand. Υπάρχουν ενδείξεις για την καλλιέργεια της χωρίς κουκούτσια βερβεριτζιάς, στο Νότιο Χορασάν, πριν από διακόσια χρόνια.Στο Ιράν, ο κήπος που αποτελείται από zereshk, λέγεται zereshk-estan. Το zereshk χρησιμοποιείται ευρέως στη μαγειρική, προσδίδοντας μια όξινη γεύση στα πιάτα κοτόπουλου. Συνήθως μαγειρεύεται με ρύζι, που ονομάζεται zereshk polo και παρέχει ένα νόστιμο γεύμα με κοτόπουλο. Στο Ιράν παράγονται επίσης μαρμελάδα, χυμός και φρούτο-ρολά από zereshk. Πολλά είδη, όπως τα Berberis thunbergii, Berberis julianiae, Berberis darwinii κ.ά. καλλιεργούνται ως καλλωπιστικά για τα ελκυστικά τους άνθη, το γυαλιστερό πράσινο, ή κοκκινωπό το φθινόπωρο, φύλλωμά τους και τους χρωματιστούς καρπούς τους. Επίσης και η ποικιλία atropurpurea του είδους αυτού, έχει όμορφα βαθυκόκκινα φύλλα και χρησιμοποιείται για το στόλισμα των κήπων. Το ξύλο των βλαστών είναι σκληρό και χρήσιμο για ξυλουργικές εργασίες του τόρνου· περιέχει επίσης μια κίτρινη χρωστική ουσία, τη βερβερίνη, η οποία χρησιμοποιείται στη βαφή υφασμάτων. Τα διάφορα φυτικά μέρη της βερβερίδας περιέχουν ουσίες που χρησιμοποιούνται στη φαρμακευτική ως καθαρτικά για τη χολολιθίαση, τη νεφρολιθίαση και τους κολικούς των νεφρών. Το φυτό είναι και δηλητηριώδες. Στην Αυστριακή λαϊκή ιατρική πιστεύεται πως έχει θεραπευτικές ιδιότητες. Εκτός από τους καρπούς και τους σπόρους του, το φυτό είναι ήπια δηλητηριώδες. Αν και δεν είναι εγκλιματισμένος στην αγροτική Νέα Ζηλανδία, καλλιεργείται ευρέως ως φράχτης αγροκτημάτων. Επίσης, σε πολλές χώρες, καλλιεργείται για τους καρπούς του.Η Βερβερίς η κοινή (Berberis vulgaris) (Ευρωπαϊκή οξυάκανθα), αποτελεί ενδιάμεσο ξενιστή του μύκητα Puccinia graminis, γι’ αυτό είναι επικίνδυνη η παρουσία του κοντά σε καλλιέργειες σιτηρών. Για το λόγο αυτό, η καλλιέργεια της Β. vulgaris απαγορεύεται στον Καναδά και σε πολλές σιτοπαραγωγικές περιοχές των Ηνωμένων Πολιτειών (Κονέκτικατ, Μασαχουσέτη, Μίσιγκαν, Νιου Χάμσαϊρ).Οι καρποί της Berberis vulgaris, έχουν χρησιμοποιηθεί στην παραδοσιακή Αυστριακή ιατρική εσωτερικά ως τσάι, ζελέ ή σιρόπι για τη θεραπεία των διαταραχών της αναπνευστικής οδού, του πυρετού, των λοιμώξεων, του κρυολογήματος και της γρίπης. (Αγγλικά) Flora Europaea: Berberis vulgaris distribution (Αγγλικά) Berberis vulgaris at NRCS (Αγγλικά) Berberis vulgaris at abchomeopathy (Αγγλικά) Berberis integerrima 'Bidaneh'
|
Η Βερβερίς η κοινή (Berberis vulgaris), επίσης γνωστή και ως Ευρωπαϊκή οξυάκανθα (European barberry) ή απλά οξυάκανθα (barberry), είναι θάμνος του γένους Βερβερίς (Berberis). Παράγει βρώσιμους αλλά αισθητά όξινους καρπούς, τους οποίους, οι άνθρωποι σε πολλές χώρες τρώνε σαν τάρτα ή / και σαν δροσιστικό φρούτο. Ο θάμνος είναι ιθαγενής στην κεντρική και νότια Ευρώπη, βορειοδυτική Αφρική και δυτική Ασία· Επίσης έχει εγκλιματιστεί στη βόρεια Ευρώπη, περιλαμβανομένων των Βρετανικών Νήσων, της Σκανδιναβίας και της Βόρειας Αμερικής. Στις Ηνωμένες Πολιτείες και τον Καναδά έχει καθιερωθεί ως άγριο, σε μια περιοχή από τη Νέα Σκωτία προς τη Νεμπράσκα, με επιπλέον πληθυσμούς στο Κολοράντο, Αϊντάχο, Πολιτεία της Ουάσιγκτον, Μοντάνα και Βρετανική Κολομβία.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%92%CE%B5%CF%81%CE%B2%CE%B5%CF%81%CE%AF%CF%82_%CE%B7_%CE%BA%CE%BF%CE%B9%CE%BD%CE%AE
|
Πολ Ράντιν
|
Έγραψε αρκετά άρθρα και βιβλία, ανάμεσα στα οποία περιλαμβάνονται τα: The Winnebago Tribe (1923) - (Η φυλή των Γουινεμπάγκο) Primitive Man as Philosopher (1927) - (Ο πρωτόγονος ως φιλόσοφος) Social Anthropology (1932) - (Κοινωνική Ανθρωπολογία) The Method and Theory of Ethnology (1933)- (Η Μέθοδος και η Θεωρία της Εθνολογίας) The Story of the American Indian (1934) - (Ιστορία των Αμερικανών Ινδιάνων) The Sources and Authenticity of the History of the Ancient Mexicans Myths and Tales of the Ojibwa of Southeastern Ontario - (Μύθοι και θρύλοι των Οτζίμπουα του ΝΑ Οντάριο) El Folklore de Oaxaca - (Η παράδοση της Οαχάκα) Primitive Religion, its Nature and Origin (1937) - (Πρωτόγονη Θρησκεία, Ιάμβλιχος: Αθήνα) A Study of Comparative Literature, Part II: The Culture of the Winnebago as Described by Themselves (1949) - (Μια Μελέτη της Συγκριτικής Λογοτεχνίας, Μέρος ΙΙ: Ο πολιτισμός των Γουινεμπάγκο, όπως τον περιγράφουν οι ίδιοι) The World of Primitive Man (1953) - (Ο κόσμος των πρωτόγονων) Autobiography of a Winnebago Indian - (Αυτοβιογραφία ενός Ινδιάνου Γουινεμπάγκο) The Road of Life & Death: A Ritual Drama of the American Indians - Ο δρόμος της ζωής και του θανάτου: ένα τελετουργικό δράμα των αμερικανών Ινδιάνων) The Trickster: A Study in American Indian Mythology (1956) - (Ο Κατεργάρης: μια μελέτη της μυθολογίας των αμερικανών Ινδιάνων) The Racial Myth - (Ο φυλετικός μύθος) American Anthropologist Vol 61 1959 American Anthropological Association. Diamond, Stanley (ed.) 1960 Culture in History: Essays in Honor of Paul Radin. New York: Columbia UP Lindberg, Christer, 2000, «Paul Radin: The Anthropological Trickster». στο European Review of Native American Studies, 14 (1) Lurie, N.O. 1988 «Relations Between Indians and Anthropologists», in Handbook of North American Indians, Vol. 4. Washington, DC. Radin Paul, 2006, Πρωτόγονη Θρησκεία, Ιάμβλιχος: Αθήνα Οι σημειώσεις του Πολ Ραντέν για τους Γουινεμπάγκο στην Αμερικανική Φιλοσοφική Βιβλιοθήκη Μελέτες του Πολ Ραντέν Ειδική συλλογή στη Βιβλιοθήκη του πανεπιστημίου Marquette
|
Ο Πολ Ράντιν (Paul Radin, 2 Απριλίου 1883 - 21 Φεβρουαρίου 1959) ήταν Αμερικανός ανθρωπολόγος. Γεννήθηκε στο Λοντς της Πολωνίας και ήταν γιος του ραββίνου Δρος Άντολφ Μ. Ράντιν και της Ιωάννας Τέοντορ Ράντιν. Παρακολούθησε το κολέγιο Σίτι, από όπου έλαβε και το πτυχίο του το 1902. Μετά από αρκετές σπουδές σε διαφορετικές κατευθύνσεις και σε διαφορετικές πόλεις της Ευρώπης ολοκλήρωσε τη διδακτορική του διατριβή στο Πανεπιστήμιο της Κολούμπια, το 1911. Ο Ράντιν έδρασε κυρίως ως εθνολόγος και διεξήγαγε εκτεταμένη έρευνα πεδίου ανάμεσα στους Οτζίμπουα και τους Ινδιάνους Γουινεμπάγκο στην περιοχή των Μεγάλων Λιμνών και υπήρξε πρωτοπόρος στη χρήση της αυτοβιογραφίας στην εθνολογία. Ήταν επικεφαλής του Τμήματος Ανθρωπολογίας στο Πανεπιστήμιο Μπράντις, δίδαξε στο Πανεπιστήμιο του Μπέρκλεϊ και του Κέιμπριτζ, στο Πανεπιστήμιο του Φισκ, το Πανεπιστήμιο του Σικάγο, καθώς και στα κολέγια Κένυον και Μπλακ Μάουντεν.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A0%CE%BF%CE%BB_%CE%A1%CE%AC%CE%BD%CF%84%CE%B9%CE%BD
|
Σταρ Τρεκ Νο 5: Τα Tελευταία Σύνορα
|
Ο μικρός πλανήτης Nimbus III αιχμαλωτίζεται από τους αντάρτες, με επικεφαλής έναν συγκεκριμένο Βουλκάν Σάιμποκ. Αλλά η Cybok δεν είναι εύκολος ηγέτης. Έχει ιδιαίτερες παραψυχολογικές ικανότητες να τον πείσει και να τον κάνει να πιστέψει τον εαυτό του. Ο Cybok δηλώνει μεσσίας και πρόκειται να αναζητήσει τον Θεό, στο κέντρο του γαλαξία, πέρα από το «Μεγάλο Φράγμα», στον μυστηριώδη πλανήτη «Sha Ka Ri». Για να φέρει εις πέρας αυτή την αποστολή, επιλέγει το κοντινό διαστημόπλοιο «Enterprise» υπό τη διοίκηση του Kirk. Η ταινία διαδραματίζεται το 2287. Η επιτυχία της τέταρτης ταινίας του 1986 στο έπος Star Trek 4: The Journey Home ώθησε την Paramount Pictures να ξεκινήσει τα γυρίσματα μιας νέας τηλεοπτικής σειράς στο σύμπαν του Star Trek, Star Trek: The Next Generation, το 1987. Τη νέα σειρά σκηνοθέτησε ο Leonard Nimoy (ο οποίος σκηνοθέτησε στο παρελθόν τα επιτυχημένα Star Trek 4: The Journey Home και Star Trek 3: The Search for Spock). Λόγω του γεγονότος ότι τα γυρίσματα της σειράς αφαίρεσαν σχεδόν όλο τον χρόνο του, ο Nimoy δεν μπόρεσε να παίξει ως σκηνοθέτης της πέμπτης μεγάλου μήκους ταινίας και συνέστησε τον William Shatner για αυτό το μέρος. Από την αρχή, ο Shatner αποφάσισε να φέρει περισσότερο ρεαλισμό στην επόμενη ταινία. Επιπλέον, ήθελε να δείξει νέους αγώνες και νέες γωνιές του γαλαξία που δεν είχαν παρουσιαστεί στο παρελθόν ούτε στη σειρά ούτε στις ταινίες. Το καστ από το Star Trek: The Original Series δεν έχει αλλάξει. Για το ρόλο του Sybok, οι παραγωγοί σχεδίαζαν να προσκαλέσουν τον ηθοποιό Sean Connery, αλλά λόγω της απασχόλησής του στα γυρίσματα μιας άλλης ταινίας, ο Lawrence Luckinbill πήρε αυτόν τον ρόλο. Ο παραγωγός ταινιών Χάρβ Μπένετ έπαιξε το ρόλο του ναύαρχου που έστειλε τον Κερκ σε μια αποστολή. Λίγες μέρες μετά το τέλος των γυρισμάτων, ο Shatner επέστρεψε στην Paramount για να επιβλέψει το μοντάζ, το ηχητικό τοπίο και τη μουσική και την ενσωμάτωση οπτικών εφέ της ταινίας. Μια μεγεθυμένη φωτογραφία του νυχιού ενός αστακού χρησιμοποιήθηκε για τη δημιουργία μιας εικόνας του πλανήτη Sha Ka Ri. Ο μοντέρ Peter E. Berger είχε ήδη συγκεντρώσει προσχέδια διαφόρων σεκάνς και μόλις λίγες εβδομάδες πριν από την προγραμματισμένη ολοκλήρωση της ταινίας, η ομάδα παραγωγής ξεκίνησε την έργο της αποθήκευσης του τέλους της ταινίας μέσω του μοντάζ. Ο χρόνος της οθόνης του ψεύτικου θεού κόπηκε και το εφέ “θεός πτώσης” του Φέρεν αντικαταστάθηκε με κοντινά πλάνα του προσώπου του ηθοποιού, καθώς και πλάνα από κεραυνούς και καπνό. Εκείνη την εποχή, ο Shatner ένιωσε ότι το μοντάζ «έβγαλε το κουνέλι από το καπέλο» λύνοντας πολλά από τα προβλήματα της ταινίας. Το κόψιμο του Shatner διήρκεσε λίγο περισσότερο από δύο ώρες (χωρίς να συμπεριλαμβάνονται οι τίτλοι τέλους και τα οπτικά), κάτι που η Paramount θεώρησε ότι ήταν πολύ μεγάλο. Ο στόχος τους ήταν μία ώρα και σαράντα πέντε λεπτά, κάτι που θα εξασφάλιζε θεατρικές παραστάσεις δύο φορές τη νύχτα. Ο Μπένετ έλαβε οδηγίες να μειώσει τη διάρκεια της ταινίας παρά τη γνώμη του Σάτνερ ότι τίποτα δεν μπορούσε να αφαιρεθεί. Ο Shatner τρομοκρατήθηκε από το μοντάζ του Bennett και μάλωναν για το ποια μέρη να αποκαταστήσουν ή να κόψουν. Η ταινία έλαβε αρνητικές κριτικές σε πρώιμες δοκιμαστικές προβολές. Από το πρώτο κοινό της δοκιμής, μόνο ένα μικρό μέρος βρήκε την ταινία “εξαιρετική”, μια βαθμολογία που έλαβαν οι περισσότερες άλλες ταινίες Star Trek. Τα κομμάτια της ταινίας έχουν μονταριστεί για να βγουν στους κινηματογράφους. Πέντε λεπτά πλάνα κόπηκαν για να βελτιωθεί ο ρυθμός της ταινίας και μια επιπλέον σκηνή συμπεριλήφθηκε στο “Bird of Prey” για να διευκρινιστεί η περίσταση της διάσωσης του Kirk. Μια δεύτερη προβολή με τελικά εφέ και ήχο απέσπασε πολύ καλύτερες κριτικές, ωστόσο η ταινία δεν κατάφερε να φτάσει τις βαθμολογίες των προκατόχων της. Οι παραγωγοί απέδωσαν αυτή την αποτυχία στο φτωχό σενάριο της ταινίας (το οποίο είχε ξαναγραφτεί πολλές φορές) και στα αδύναμα ειδικά εφέ. Δεν υπήρχαν αρκετά χρήματα για μεγάλο αριθμό εφέ και διακοσμήσεων που παρείχε το σενάριο. Για το λόγο αυτό, διάφορα επεισόδια με τη χρήση τους εξαφανίστηκαν από το σενάριο (για παράδειγμα, στο τέλος της ταινίας, το συνεργείο υποτίθεται ότι θα δεχόταν επίθεση από εκατοντάδες γαργκόιλ). Κατά τη γνώμη του κοινού, το βασικό μειονέκτημα της ταινίας είναι η υπερβολική προσοχή του σκηνοθέτη στον Τζέιμς Κερκ, αν και η πλοκή θα έπρεπε να είχε δώσει μεγαλύτερη προσοχή στον Σποκ. Ο κριτικός μουσικής Τζεφ Μποντ έγραψε ότι ο Σάτνερ πήρε «τουλάχιστον δύο σοφές αποφάσεις» για τη δημιουργία του The Last Frontier. Εκτός από το cast του Luckinbill ως Cybok, προσέλαβε τον Jerry Goldsmith για να συνθέσει τη μουσική της ταινίας. Ο Γκόλντσμιθ προτάθηκε για Όσκαρ για τη μουσική της αρχικής ταινίας και η νέα επιτροπή ήταν μια ευκαιρία να δημιουργήσει μια παρτιτούρα του ίδιου επιπέδου προσθέτοντας δράση και χαρακτήρα. Ο Γκόλντσμιθ δίσταζε να τονίσει τον κωμικό χαρακτήρα της ταινίας με τη μουσική, πιστεύοντας ότι θα «οδήγησε το δράμα στο σημείο της βλακείας». Επικεντρώθηκε στο θέμα του πλανήτη Sha Ka Ri ως τη μεγαλύτερη πρόκληση του. Η μουσική του Goldsmith ξεκινά με την παραδοσιακή εισαγωγή από το θέμα Alexander Carage από την αρχική τηλεοπτική σειρά. η ανερχόμενη χορδή και η ηλεκτρονική γέφυρα οδηγούν σε μια παράσταση της κινηματογραφικής πορείας του 1979. Σύμφωνα με τον Jeff Bond, η χρήση της πορείας της ταινίας από τον Goldsmith οδήγησε σε κάποια σύγχυση μεταξύ των θαυμαστών του Star Trek: The Next Generation, καθώς δεν ήταν εξοικειωμένοι με την προέλευση της μουσικής. Ένα άλλο θέμα από την αρχική ταινία που εμφανίζεται ξανά εδώ είναι το θέμα Klingon από την εναρκτήρια σκηνή της ταινίας του 1979. Εδώ το θέμα αντιμετωπίζεται με αυτό που ο Μποντ ονόμασε «το στυλ του Προκόφιεφ», σε αντίθεση με την πρωτοποριακή αντίστιξη, όπως συνέβαινε στο «The Motion Picture». Ο Goldsmith πρόσθεσε επίσης τον ήχο μιας σάλπιγγας και ενός κριαριού. Στο όγδοο επεισόδιο της σειράς κινουμένων σχεδίων, φαίνεται ότι το πλήρωμα του Enterprise έχει ήδη ταξιδέψει μια φορά στο κέντρο του γαλαξία μέσω του “Great Barrier”, ωστόσο αυτό δεν αναφέρεται στην ταινία. Επίσημη ιστοσελίδα Σταρ Τρεκ Νο 5: Τα Tελευταία Σύνορα στο IMDb
|
Σταρ Τρεκ Νο 5: Τα Tελευταία Σύνορα (αγγλικά: Star Trek V: The Final Frontier) είναι μια αμερικανική ταινία επιστημονικής φαντασίας του 1989 σε σκηνοθεσία του Γουίλιαμ Σάτνερ και βασίζεται στην τηλεοπτική σειρά Star Trek.Είναι η πέμπτη ταινία Σταρ Τρεκ και χρονικά διαδραματίζεται λίγο μετά τα γεγονότα της προηγούμενης ταινίας.Το κεντρικό της θέμα είναι η αναζήτηση του Θεού στο κέντρο του γαλαξία από τον Βουλκάνιο ετεροθαλή αδερφό του Σποκ, τον Συβόκ, και το πλήρωμα του USS Enterprise-A. Η ταινία πρωτοκυκλοφόρησε στη Βόρεια Αμερική στις 9 Ιουνίου 1989 από την Paramount Pictures. Ήταν μια επιτυχία στο box office, κερδίζοντας $ 97 εκατομμύρια παγκοσμίως και έκανε το μεγαλύτερο άνοιγμα από οποιαδήποτε μέχρι τότε ταινία Σταρ Τρεκ, ωστόσο έλαβε μικτές με αρνητικές κριτικές και σύμφωνα με τον παραγωγό της «σχεδόν σκότωσε το franchise». Η επόμενη ταινία Σταρ Τρεκ,Ο Άγνωστος Κόσμος έλαβε καλύτερες κριτικές.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A3%CF%84%CE%B1%CF%81_%CE%A4%CF%81%CE%B5%CE%BA_%CE%9D%CE%BF_5:_%CE%A4%CE%B1_T%CE%B5%CE%BB%CE%B5%CF%85%CF%84%CE%B1%CE%AF%CE%B1_%CE%A3%CF%8D%CE%BD%CE%BF%CF%81%CE%B1
|
Μανώλης Κεφαλογιάννης
|
Ο Μανώλης Κεφαλογιάννης, γεννήθηκε στο Ηράκλειο της Κρήτης την 5η Μαΐου του 1959. Σπούδασε Οικονομικές Επιστήμες στο Πανεπιστήμιο Αθηνών και έκανε μεταπτυχιακές σπουδές στα Πανεπιστήμια του Reading και στο London School of Economics σε θέματα Ευρωπαϊκής Ενοποίησης, Στρατηγικής και Ασφάλειας στην Ευρώπη και Πολιτική Ευρωπαϊκής Ιστορίας. Ξεκίνησε την πολιτική του δράση ως μέλος της ΟΝΝΕΔ το 1974 και διετέλεσε Πρόεδρος της ΔΑΠ-ΝΔΦΚ στη Μεγάλη Βρετανία. Το 1990 πολιτεύθηκε για πρώτη φορά και εξελέγη βουλευτής της Νέας Δημοκρατίας στο Νομό Ηρακλείου. Από τότε εξελέγη συνεχώς στις εκλογές του 1993, 1996, 2000, 2004, 2007, 2009 και του 2012. Διετέλεσε υπουργός Εμπορικής Ναυτιλίας, από το Μάρτιο του 2004 έως το Σεπτέμβριο του 2007. Από το 2007 εκπροσωπεί την Ελλάδα στη διακοινοβουλευτική διάσκεψη του Συμβουλίου της Ευρώπης και είναι Πρόεδρος της Επιτροπής Ελληνοαραβικής φιλίας. Το 2009 τοποθετήθηκε κοινοβουλευτικός εκπρόσωπος της Νέας Δημοκρατίας. Τον Ιούλιο του 2012, ανακοινώθηκε ότι αναλαμβάνει ξανά την κοινοβουλευτική εκπροσώπηση της Κοινοβουλευτικής Ομάδας του κόμματος, κυρίως σε νομοσχέδια οικονομικού περιεχομένου. Στις 30 Αυγούστου 2012 εκλέχθηκε Γραμματέας Πολιτικής Επιτροπής της Νέας Δημοκρατίας, έχοντας την στήριξη του προέδρου του κόμματος Αντώνη Σαμαρά. Εχει τιμηθεί με το Σταυρό των Αποστόλων Παύλου και Τίτου της Εκκλησίας της Κρήτης. (Ι. Μητρόπολη Αρκαλοχωρίου, Καστελλίου και Βιάννου, Οικουμενικό Πατριαρχείο). Στις ευρωεκλογές του 2014 και του 2019 εξελέγη ευρωβουλευτής με τη Νέα Δημοκρατία. Τον Μάιο του 2019 κατά τη διάρκεια τηλεοπτικής εκπομπής ο Μανώλης Κεφαλογιάννης παρουσίασε φωτογραφία με το επιτελείο της χούντας, στην οποία σύμφωνα με τον ίδιο εμφανιζόταν και ο πατέρας του Αλέξη Τσίπρα δίπλα στους Παττακό και Παπαδόπουλο. Η συγκεκριμένη είδηση είχε διαδοθεί στο παρελθόν από blogs και διάφορες ιστοσελίδες, αλλά καταρρίφθηκε ως ψεύτικη από διαδικτυακά μέσα όπως τα Ελληνικά Hoaxes. Ο ίδιος αρχικά αρνήθηκε να σχολιάσει τη γνησιότητα της φωτογραφίας κατά τη διάρκεια της εκπομπής, αλλά αργότερα ανακάλεσε τα λεγόμενά του. Τόσο η πράξη του να παρουσιάσει τη φωτογραφία ως αληθινή, αλλά και η άρνηση του να απολογηθεί, οδήγησαν σε έντονη κριτική από Ελληνικά ΜΜΕ και από τον πρόεδρο της ΝΔ, Κυριάκο Μητσοτάκη. Επίσημη ιστοσελίδα Μ. Κεφαλογιάννη Αρχειοθετήθηκε 2012-08-28 στο Wayback Machine.
|
Ο Μανώλης Κεφαλογιάννης (Ηράκλειο Κρήτης, 25 Μαΐου 1959) είναι Έλληνας πολιτικός, ευρωβουλευτής της Νέας Δημοκρατίας (ΕΛΚ). Έχει διατελέσει βουλευτής Ηρακλείου με τη Νέα Δημοκρατία και υπουργός Εμπορικής Ναυτιλίας.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9C%CE%B1%CE%BD%CF%8E%CE%BB%CE%B7%CF%82_%CE%9A%CE%B5%CF%86%CE%B1%CE%BB%CE%BF%CE%B3%CE%B9%CE%AC%CE%BD%CE%BD%CE%B7%CF%82
|
Άμμος Ιωαννίνων
|
Η Άμμος είναι κτισμένη σε υψόμετρο 560 μέτρων, στα ανατολικά της Παμβώτιδας. Αναγνωρίστηκε επίσημα ως οικισμός το 1981 και στην απογραφή του ιδίου έτους είχε 64 κατοίκους. Διοικητικά ανήκε αρχικά στην κοινότητα Μαρμάρων της επαρχίας Δωδώνης, ενώ το 1997 υπήχθη στον δήμο Ιωαννιτών, στον οποίο ανήκει μέχρι σήμερα, ως μέρος της δημοτικής κοινότητας Μαρμάρων της Δ.Ε. Ιωαννιτών.
|
Η Άμμος (γνωστή και ως Άμμος Μαρμάρων) είναι ορεινό χωριό στον δήμο Ιωαννιτών του νομού Ιωαννίνων. Σύμφωνα με την απογραφή του 2011 ο πληθυσμός του ανέρχεται στους 479 κατοίκους.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%86%CE%BC%CE%BC%CE%BF%CF%82_%CE%99%CF%89%CE%B1%CE%BD%CE%BD%CE%AF%CE%BD%CF%89%CE%BD
|
Δόξα Νέου Σιδηροχωρίου
|
Η «Δόξα» Ν. Σιδηροχωρίου ιδρύθηκε το 1958. Την περίοδο 1983–84 η ομάδα κατέκτησε το πρωτάθλημα της ΕΠΣ Θράκης. Την αμέσως επόμενη περίοδο, 1984–85, αγωνίστηκε για πρώτη φορά στη Δ΄ Εθνική κατηγορία και τοποθετήθηκε στον 7ο Όμιλο όπου τερμάτησε στη 17η θέση, με αποτέλεσμα τον υποβιβασμό στις τοπικές κατηγορίες. Εκεί παρέμεινε μόνο για την περίοδο 1985–86, καθώς αναδείχθηκε για δεύτερη φορά πρωταθλήτρια στην ΕΠΣ Θράκης. Την περίοδο 1986–87, η ομάδα μετείχε για δεύτερη φορά στο πρωτάθλημα της Δ΄ Εθνικής και πάλι στον 7ο Όμιλο τερματίζοντας στη 19η και τελευταία θέση του βαθμολογικού πίνακα που οδήγησε ξανά στον υποβιβασμό στα τοπικά πρωταθλήματα. Στο θεσμό του Κυπέλλου ΕΠΣ Θράκης, την περίοδο 2015–16, κατέκτησε τον τίτλο για πρώτη φορά στην ιστορία της. Την περίοδο 2016–17, ήταν η τρίτη φορά που η Δόξα αναδείχθηκε πρωταθλήτρια στην ΕΠΣ Θράκης, παίρνοντας έτσι το εισιτήριο για τη Γ΄ Εθνική, ενώ στην επιτυχία συνέβαλαν 6 Κύπριοι φοιτητές που αγωνίζονταν στην ομάδα. Στην πρώτη περίοδο στο πρωτάθλημα της Γ΄ Εθνικής ερασιτεχνικής κατηγορίας, 2017–18, η ομάδα τοποθετήθηκε στον 1ο Όμιλο. Το 2017, ο σύλλογος παρουσίασε ένα νέο σήμα, με τη διατήρηση του αετού που κρατά μια μπάλα. Δ΄ Εθνική: 1984–85 Δ΄ Εθνική: 1986–87 Γ΄ Εθνική: 2017–18 Γ΄ Εθνική: 2020–21 Σελίδα στο Transfermarkt
|
Η Δόξα Νέου Σιδηροχωρίου είναι αθλητικό σωματείο στο Νέο Σιδηροχώρι του νομού Ροδόπης στην Ελλάδα. Χρώματα του συλλόγου είναι το μαύρο και το λευκό. Δραστηριοποιείται στο άθλημα του ποδοσφαίρου. Τα εντός έδρας παιχνίδια της ομάδας διεξάγονται στο Δημοτικό Γήπεδο Νέου Σιδηροχωρίου «Ιωάννης Στράντζαλης», αν και προσωρινή έδρα της ομάδας είναι το Δημοτικό Στάδιο Κομοτηνής.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%94%CF%8C%CE%BE%CE%B1_%CE%9D%CE%AD%CE%BF%CF%85_%CE%A3%CE%B9%CE%B4%CE%B7%CF%81%CE%BF%CF%87%CF%89%CF%81%CE%AF%CE%BF%CF%85
|
Γενικές εκλογές του Μοντσερράτ (2014)
|
Κατά το χρόνο διεξαγωγής των εκλογών, το Νομοθετικό Συμβούλιο (Legislative Council) είχε 11 μέλη, από τα οποία εκλέγονταν τα 9. Οι άλλες 2 έδρες καταλαμβάνονταν από το γενικό εισαγγελέα και τον υπουργό Οικονομικών (Financial Secretary). Οι ψηφοφόροι ψήφισαν για 9 υποψήφιους ο καθένας από τους οποίους είχε το δικό του ψηφοδέλτιο. Ένα νέο κόμμα, το Δημοκρατικό Κίνημα του Λαού (PDM), ιδρύθηκε από τον ηγέτη της αντιπολίτευσης Ντόναλντσον Ρόμιο στις 30 Απριλίου 2014, με στόχο τη συμμετοχή στις εκλογές. Συνολικά οι υποψήφιοι έφτασαν τους 31. Το κυβερνών Κίνημα για Αλλαγή και Ευημερία και το PDM κατέβασαν στις εκλογές από 9 υποψηφίους, ενώ ο Συνασπισμός των Ανεξάρτητων Υποψηφίων είχε 3 ανεξάρτητους υποψηφίους. Τέλος, υπήρξαν και 10 επιπλέον ανεξάρτητοι υποψήφιοι που έλαβαν μέρος στις εκλογές.
|
Γενικές εκλογές διεξήχθησαν στο Μοντσερράτ στις 11 Σεπτεμβρίου 2014. Το αποτέλεσμα ήταν η νίκη για το νεοσύστατο Δημοκρατικού Κινήματος του Λαού, που κέρδισε 7 έδρες επί συνόλου 9 στο Νομοθετικό Συμβούλιο.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%93%CE%B5%CE%BD%CE%B9%CE%BA%CE%AD%CF%82_%CE%B5%CE%BA%CE%BB%CE%BF%CE%B3%CE%AD%CF%82_%CF%84%CE%BF%CF%85_%CE%9C%CE%BF%CE%BD%CF%84%CF%83%CE%B5%CF%81%CF%81%CE%AC%CF%84_(2014)
|
Χειμερινό Κοζάνης
|
Ο οικισμός στη σημερινή θέση είναι νέος. Υπάρχουν ενδείξεις και ευρήματα ότι υπήρχε αρχαίος οικισμός, που καταστράφηκε με την κατάληψη της Μακεδονίας από τους Οθωμανούς. Ίχνη υπάρχουν στο εξωκλήσι του Αγίου Αθανασίου και στη θέση Παλιά Μνήματα. Στα τέλη του 19ου αιώνα και μέχρι τις αρχές του 20ού, το χωριό ήταν εξ ολοκλήρου ελληνόφωνο αλλά θρησκευτικά μεικτό στον καζά Νασέλισκα, όπου ζούσαν 160 Μωαμεθανοί Έλληνες και 160 Χριστιανοί Έλληνες. Το χωριό ονομάζεται Βάιπες και οι μουσουλμάνοι κάτοικοι είναι Βαλαάδες, απόγονοι εξισλαμισμένων Ελλήνων χριστιανών, οι οποίοι διατήρησαν την Ελληνική γλώσσα. Τον Οκτώβριο του 1912, το χωριό απελευθερώνεται και περιέρχεται στην Ελλάδα. Στις 31 Δεκεμβρίου 1918 δημιουργείται η κοινότητα Βάιπες με έδρα τον ομώνυμο οικισμό, αποτελούμενη από τους οικισμούς Βάιπες και Γκινοσίου. Το 1923, με την ανταλλαγή πληθυσμών στο πλαίσιο της Συνθήκης της Λωζάνης, ο μουσουλμανικός πληθυσμός του χωριού αποχωρεί για την Τουρκία και στη θέση του εγκαταστάθηκαν πρόσφυγες από τον Πόντο και τη Μικρά Ασία. Η εγκατάσταση των προσφύγων έγινε από το 1923 έως το 1927 και εγκαταστάθηκαν 61 οικογένειες συνολικά 216 κάτοικοι. Στις 20/8/1927, άλλαξε το όνομα του οικισμού και της Κοινότητας Βάιπες σε οικισμό και κοινότητα Χειμερινού. Το 1937-1938 κτίζεται το Δημοτικό Σχολείο. Το 1941 με 1944 κατά τη διάρκεια της διπλής κατοχής από Γερμανούς και Ιταλούς, το Χειμερινό κάηκε από τους κατακτητές δύο φορές και πλήρωσε την αντιστασιακή δράση με εκτελέσεις κατοίκων του. Το 1952 κτίζεται η εκκλησία Κοιμήσεως της Θεοτόκου. Στις 7 Αυγούστου 1986, η Κοινότητα Χειμερινού συνενώνεται με την Κοινότητα Νεάπολης για τη δημιουργία του Δήμου Νεάπολης και ονομάζεται Δημοτικό Διαμέρισμα Χειμερινού. Από την 1 Ιανουαρίου 2011, το Δημοτικό Διαμέρισμα Χειμερινού ανήκει διοικητικά στον διευρυμένο Δήμου Βοΐου με έδρα τη Σιάτιστα. Η οικονομία του χωριού βασίζεται στη γεωργία και στην κτηνοτροφία. Έχει καλλιεργήσιμη έκταση περίπου 6.000 στρέμματα, όπου καλλιεργούνται σιτηρά, ψυχανθή, μηδική, παλαιότερα καπνός, αμπέλια και οπωροφόρα δένδρα. Στο κέντρο του οικισμού βρίσκεται Μνημείο Πεσόντων υπέρ της Πατρίδας. Στον οικισμό βρίσκεται επίσης ο Ιερός ναός Κοιμήσεως της Θεοτόκου και η Αίθουσα Πολιτιστικού και Μορφωτικού Συλλόγου Χειμερινό στο κτίριο του Δημοτικού Σχολείου. «Γνωριμία με τον Νομόν Κοζάνης», Νομαρχία Κοζάνης, Θεσσαλονίκη 1970
|
Το Χειμερινό είναι χωριό της επαρχίας Βοΐου του Νομού Κοζάνης και βρίσκεται περίπου τρία χιλιόμετρα βορειοδυτικά της Νεάπολης. Είναι κτισμένο στη νότια πλευρά λόφου, που στους πρόποδες του ανατολικά του ρέει ο ποταμός Αλιάκμονας και νότια ρέει το Λιμπίνι, παραπόταμος του Αλιάκμονα. Το μέσο υψόμετρο είναι περίπου 660 μέτρα. Η έκταση μεταξύ των διοικητικών του ορίων είναι περίπου 7.600 στρέμματα. Ο οικισμός του Χειμερινού καλύπτει περίπου 170 στρέμματα, 6.000 στρέμματα είναι η καλλιεργήσιμη έκταση και τα υπόλοιπα είναι βοσκότοποι, δάση, ρέματα και κοινόχρηστες εκτάσεις. Συνορεύει με Νεάπολη – Βελανιδιά – Μολόχα – Δρυόβουνο - Μελιδόνι.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A7%CE%B5%CE%B9%CE%BC%CE%B5%CF%81%CE%B9%CE%BD%CF%8C_%CE%9A%CE%BF%CE%B6%CE%AC%CE%BD%CE%B7%CF%82
|
Τυφώνας Σάντι
|
Η Τζαμάικα είχε να βρεθεί στο μάτι του κυκλώνα από την εποχή που είχε γίνει ο τυφώνας Γκίλμπερτ, το 1988. Σπίτια και ηλεκτρικοί σταθμοί είχαν βαριές καταστροφές απο τις συνεχόμενες βροχές και τους ανέμους. Περίπου 100 ψαράδες απομεμονώθηκαν ενώ έλαβαν χώρα κατολισθήσεις σε ένα χωριό κοντα στην πρωτεύουσα της Τζαμάικα, στο Κίνγκστον με έναν νεκρό. Η Δημόσια Υπηρεσία Ηλεκτρικού της χώρας, δημοσίευσε πως το 70% των πελατών της έμειναν χωρίς ηλεκτρικό ρεύμα. 1.000 περίπου άνθρωποι κατέφυγαν σε καταφύγια. Η κυβέρνηση της χώρας, έκλεισε όλα της τα αεροδρόμια και η αστυνομία διέταξε στους πολίτες να μην βγούν στους δρόμους για δύο μέρες (48 ώρες). Σε πολλά σπίτια ξεριζώθηκαν οι στέγες τους. Ολες αυτές οι καταστροφές, οδήγησαν στην χώρα της Τζαμάικας, σε ενα χρηματικό ποσό ζημιών που αγγίζουν τα 16,500,000. Στην Αϊτή, υπήρξαν 54 νεκροί, ενώ ο αριθμός των αστέγων ανέρχεται στους 250.000 (την ημέρα της 29η Οκτωβρίου) απο τον τυφώνα. Υπήρξε συνεχόμενη βροχή για τέσσερις μέρες, εξ αιτίας της παρουσίας του τυφώνα και υπήρξαν πολλές πλημμύρες όπως στην παραθαλάσσια πόλη της Πόρτ-Σαλούτ όπου τα ποτάμια υπερχείλησαν. Επίσης, αναφέρθηκε πως νότια της χώρας πολλες τοποθεσίες βρέθηκαν "κάτω απο το νερό" ενώ πολλά κτίρια στο Σιτέ Σολέιλ είχαν το ίδιο αποτέλεσμα, κάτι που είχε γίνει και στο παρελθόν με το πέρασμα του Τυφώνα Ισαάκ. Το ποσό των ζημιών δεν έχει ανακοινωθεί ακόμα. Στην Δομινικανή Δημοκρατία βρέθηκαν δύο νεκροί και σύμφωνα με το CNN, το 70% των δρόμων του Άγιου Δομίνικου έχει πλημμυρίσει. Στην περιοχή του Χουάνα Ντίαζ στο Πουέρτο Ρίκο υπήρξε ένας νεκρός, αφου παρασύρθηκε απο έναν τοπικό ποταμό. Στην χώρα της Κούβας, απο όπου και άρχισε ο τυφώνας, 132.733 σπίτια καταστράφηκαν εκ των οποίων 43.426 ξεχαρβαλώθηκαν οι στέγες τους. Το ηλεκτρικό ρεύμα δεν υπήρχε σχεδόν σε όλο το Σαντιάγκο ντε Κούβα όπως και ξεριζώθηκαν πολλά δέντρα της περιοχής. Συνολικά υπήρξαν 11 νεκροί, δύο στην επαρχία του Γκουαντανάμο και εννιά στην πρωτεύουσα της χώρας. Οι περισσότεροι από αυτούς παγίδευτηκαν σε σπίτια που κατέρρευσαν. Ο Τυφώνας Σάντι ήταν απο τους πιο επικίνδυνους τυφώνες που πέρασαν απο την Κούβα μετα τον Τυφώνα Ντέννις όπου ο αριθμός των θυμάτων έφτασε στους 16. Η Κούβα έχει ένα ποσό ζημιών απο τον Σάντι, περίπου 80.000.000. Στις Μπαχάμες ο τυφώνας πέρασε με ανέμους ταχύτητας 102 χιλιομέτρων. Το αποτέλεσμα ήταν να υπάρξουν δυο νεκροί, ο ένας έπεσε απο την στέγη και ο δεύτερος παγιδεύτηκε στο διαμέρισμα του που πλημμύρισε. Στο νησί του Μπιμίνι, οι κάτοικοι δεν είχαν πλέον ηλεκτρικό ρεύμα και πέντε σπίτια καταστράφηκαν κοντά στην Γουίλιαμς Τάουν. Οι ζημιές στις Μπαχάμες έφτασαν στα 300.000.000. Είκοσι πολιτίες των Η.Π.Α, επηρεάστηκαν απο τον Τυφώνα Σάντι και κυρίως οι περιοχές της Νέας Υόρκης, του Νιου Τζέρσεϊ, της Βόρειας Καρολίνας και της Βιρτζίνιας. 13,000 πτήσεις αεροπορικώς ακυρώθηκαν λόγω των ισχυρών καταιγίδων αλλα και όλου του συμβάντος στις 29 Οκτωβρίου και στις 30 Οκτωβρίου ο αριθμός έφτασε στις 3,500. Γενικότερα, απο τις 27 έως τις 1 Νοεμβρίου ακυρώθηκαν λίγοτερο απο 20,000 αεροπορικές πτήσεις. 4 πολιτείες είχαν επηρεαστεί σε μεγάλο βαθμό, μένοντας χωρις ηλεκτρικό ρεύμα. Συγκεκριμένα: Στην Πολιτεία του Νιού Τζέρσει 1,983,694 κάτοικοι Στην Πολιτεία της Νέας Υόρκης 1,514,147 κάτοικοι Στην Πολιτεία της Πενσυλβάνια 526,934 κάτοικοι Στην Πολιτεία του Κονέκτικατ 352,286 κάτοικοι.Οι καταιγίδες δημιούργησαν πολλές ζημιές, με αποτέλεσμα ο αριθμός τους να φτάσει στα 50,000,000 δισεκατομμύρια κάτι που θα μπορούσε να διακριθεί ως η μεγαλύτερη και ακριβότερη καταστροφή που έχει υποστεί ποτέ οι Ηνωμένες Πολιτείες Αμερικής. Τα χρηματιστήρια της Nasdaq και της Νέας Υόρκης άνοιξαν ύστερα απο δυό συνεχόμενες μέρες λόγω των πλημμυρών που είχαν στην τοποθεσία τους. Στις 2 Νοεμβρίου στο νοσοκομείο του Αμερικάνικου Ερυθρού Σταυρού 14,000 υπάλληλοι και ασθενείς έμειναν εγκλωβισμένοι ολόκληρη την ημέρα. Την ίδια μέρα είχε γίνει και μια ειδικό αφιέρωμα για τον Τυφώνα Σάντι και τις επιπτώσεις του, το Τυφώνας Σάντι: Ενωμένοι Μαζί όπου διάφοροι γνωστοί τραγουδιστές δώρισαν ο κάθε ενας απο ένα ποσο για τους ανθρώπους που έμειναν άστεγοι αλλά και για το νοσοκομείο του Αμερικάνικου Ερυθρού Σταυρού. Οι αννρώπινες απώλειες που καταγράφονται ανά Πολιτεία, απεικονίζονται στον παρακάτω πίνακα. Στον Καναδά η ταχύτητα του τυφώνα ήταν στα 80 χιλιόμετρα ανα ώρα και επηρέασε κυρίως το Οντάριο, την Νέα Σκωτία, το Τορόντο αλλα και το Κεμπέκ. Στην περιοχή του Τορόντο υπήρξε μια γυναίκα νεκρή και στην Νέα Σκωτία 14.000 άνθρωποι έμειναν χωρίς ρεύμα. Στο Τορόντο στις 30 Οκτωβρίου 145,.000 κάτοικοι δεν είχαν επίσης ρεύμα ενώ στα Αεροδρόμια της πόλης οι πτήσεις που ήταν προγραμματισμένες, ακυρώθηκαν. Μία 50χρονη έχασε τη ζωή της στο Οντάριο, ενώ ένας ηλεκτρολόγος έπαθε ηλεκτροπληξία στην Σάρνια όταν και προσπαθούσε να επαναφέρει το ρεύμα. Στο Κεμπέκ 49.000 σπίτια και επιχειρήσεις έμειναν επίσης, χωρίς ηλεκτρικό ρεύμα. Τέλος, την ώρα εκείνη ενα κρουαζιερόπλοιο μετέφερε 3.780 επιβάτες και 1.200 εργάτες με προορισμό το Σαγκιουνάι. Ευτυχώς, το κρουαζερόπλοιο άντεξε την ολη κατάσταση και δεν υπήρχαν διαταραχές.
|
Ο τυφώνας Σάντι (Hurricane Sandy) είναι το μεγαλύτερο σύστημα τροπικών καταιγίδων που έχει καταγραφεί στον Ατλαντικό. Η διάμετρος ανέμου του τυφώνα υπολογίστηκε στα 1.800 χιλιόμετρα. Ο τυφώνας επηρέασε την Δομινικανή Δημοκρατία, την Αϊτή, τις Μπαχάμες, την Κούβα, την ανατολική ακτή των ΗΠΑ και στη συνέχεια τον ανατολικό Καναδά και την περιοχή των Μεγάλων Λιμνών. Το ύψος των ζημιών που προκλήθηκαν υπολογίζεται 75 δις δολάρια (του 2012), το οποίο ξεπερνά μόνο το ύψος των ζημιών που προκλήθηκαν από τον τυφώνα Κατρίνα.Η Σάντι αναπτύχθηκε πάνω από την Καραϊβική τις 22 Οκτωβρίου 2012 και εξελίχθηκε σε τροπική καταιγίδα. Τις 24 Οκτωβρίου αναβαθμίστηκε και έγινε τροπικός τυφώνας και τις 25 Οκτωβρίου ήταν τυφώνας κατηγορίας 2. Μετά από δύο μέρες έχασε ισχύ και για λίγο υποβαθμίστηκε σε τροπική καταιγίδα. Στις 29 Οκτωβρίου μετακινήθηκε προς τα βόρεια, προς τις ανατολικές ακτές των ΗΠΑ, ως τυφώνας ισχύος 1. Ο τυφώνας έπληξε στις ΗΠΑ την περιοχή από την Βιρτζίνια μέχρι την Νέα Αγγλία, προκαλώντας εκτεταμένες πλημμύρες. Οι επιβεβαιωμένοι θάνατοι λόγω του τυφώνα έφτασαν τους 233. Στην Αϊτή οι νεκροί έφτασαν τους 54 νεκρούς, στις Μπαχάμες 2, Κούβα 11, Τζαμάικα 2, Δομινικανή Δημοκρατία 2, Πουέρτο Ρικο 1, Καναδάς 2 και Ηνωμένες Πολιτείες 157, ενώ 2 θάνατοι καταγράφηκαν υπεράκτια των Ηνωμένων Πολιτειών. Πολλές περιοχές των ΗΠΑ τέθηκαν σε κατάσταση εκτάτου ανάγκης. Στο Μανχάταν, περίπου 250.000 σπίτια έμειναν χωρίς ηλεκτρικό και σε ολόκληρη τη πολιτεία της Νέας Υόρκης οι άνθρωποι χωρίς ηλεκτρισμό έφτασαν το 1,5 εκατομμύριο και σε ολόκληρες τις ΗΠΑ τα 6,5 εκατομμύρια. Λόγω των πλημμυρών και των πεσμένων δέντρων έκλεισαν πολλοί δρόμοι και γέφυρες. Το μετρό της Νέας Υόρκης (σήραγγες, σταθμοί) πλημμύρισε προκαλώντας τις μεγαλύτερες καταστροφές στη ιστορία του. Το νοσοκομείο NYU Langone στις όχθες του Ιστ Ρίβερ μετέφερε τους ασθενείς του σε άλλα νοσοκομεία. Το ύψος του νερού έφτασε μέχρι τα 4,15 μέτρα στο νότιο Μανχάταν.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A4%CF%85%CF%86%CF%8E%CE%BD%CE%B1%CF%82_%CE%A3%CE%AC%CE%BD%CF%84%CE%B9
|
Ιλιείς
|
Σύμφωνα με την Αρχαία ελληνική μυθολογία το όνομα τους το έδωσε ο ανεψιός του Ηρακλή Ιόλαος, οδήγησε σε νέα αποικία στην Σαρδηνία τους Θεστιάδες γιους του Ηρακλή με τις κόρες του Θέστιου, βασιλιά της Βοιωτίας και επώνυμου της πόλης Θεσπιές. Ένας άλλος μύθος αναφέρει τους παλιότερους κατοίκους της Σαρδηνίας ως εποίκους της Τροίας μετά την πτώση της, πήγαν στο εσωτερικό του νησιού και πήραν το όνομα τους από το Ιλίο. Ο Πομπόνιους Μέλα καταγράφει τους Ιλιείς σαν τους αρχαιότερους κατοίκους της Σαρδηνίας. Ο Παυσανίας στο έργο του "Περιγραφή της Ελλάδας" έγραψε:"Τον στρατό του Ιόλαου αποτελούσε ένα τμήμα του πληθυσμού των Θεσπιέων και των Αθηναίων, αποβιβάστηκαν στην Σαρδηνία και ίδρυσαν την αρχαιότερη πόλη Όλμπια. Πολλές πόλεις της Σαρδηνίας είχαν το όνομα Ιολαία, σε αυτές λατρευόταν ως θεός από τους κατοίκους ο Ιόλαος. Μετά την καταστροφή της Τροίας τμήμα του πληθυσμού δραπέτευσε από την πόλη με τον Αινεία, μερικά καράβια των φυγάδων παρασύρθηκαν από τους ανέμους και αποβιβάστηκαν στην Σαρδηνία, εκεί ενώθηκαν με τους Ιλιείς. Οι Βάλαροι, ο μη Ελληνικός πληθυσμός του νησιού είδαν ότι είχαν ίδια όπλα, φοβήθηκαν ότι θα συμμαχήσουν και θα συγκρουστούν μαζί τους. Ο ποταμός Τίρσο που χώριζε τις περιοχές των Ιλιειών και των Μπαλάρων έγινε από τότε αδιάβατος". Πέρα από τους μύθους υπάρχει μία φυλή στην Σαρδηνία που ήταν γηγενής στο νησί. Ο αρχαιολόγος Τζοβάνι Ούγκας καταγράφει τους Ιλιείς σαν τον λαό από τον οποίο προήλθαν οι Σερντέν, οι σημαντικότεροι από τους Λαούς της Θάλασσας σύμφωνα με της Αιγυπτιακές πηγές. Οι πληροφορίες γενικά αμφισβητούνται από πολλούς ιστορικούς. O Εντουάρντο Μπλάσκο Φερέρ συσχετίζει το όνομα τους με το Ιβηρικό "ιλί" που μεταφράζεται ως "αποικία". Στην Νουραγική περίοδο η εξουσία τους επεκτεινόταν από το Καμπινάτο μέχρι τον ποταμό Τίρσο στα βόρεια από τον οποίο ξεκινούσε η επικράτεια των Μπαλάρων. Οι Ιλιείς χωρίστηκαν σε 40 φυλές, κάθε μία είχε έναν βασιλιά-διοικητή που έμενε στο μεγαλύτερο και περισσότερο πολύπλοκο Νουραγκί. Η περιοχή τους έγινε γνωστή για τα αμέτρητα και πλούσια Μυκηναικά ευρήματα που δείχνουν στενή σύνδεση ανάμεσα στους δύο πληθυσμούς, βρέθηκαν επίσης Κυπριακά αντικείμενα στο κέντρο του νησιού, όπως στο Κάλιαρι στην Ολιάστρα. Οι ανασκαφές βρήκαν πολλά δείγματα μιας περίεργες μορφές κεραμικής που καταγράφεται σαν "γκρί κεραμική" (13ος αιώνας π.Χ.), δείγματα αυτής της κεραμικής βρέθηκαν στην Κομμό της Κρήτης και το Αγκριτζέντο της Σικελίας. Οι βασικές αρχαίες πηγές όπως ο Παυσανίας και ο Διόδωρος Σικελιώτης γράφουν ότι επιτέθηκαν στα νησιά οι Καρχηδόνιοι, οι Κορσικανοί και οι Ιλιείς αντιστάθηκαν σκληρά και αρνήθηκαν να υποταχθούν, σύμφωνα με τον Παυσανία: "Όταν οι Καρχηδόνιοι έφτασαν στο μέγιστο της ισχύος του και κατέλαβαν όλη την Δυτική Μεσόγειο μόνο οι Κορσικανοί και οι Ιλιείς αρνήθηκαν να υποταχθούν και κατέφυγαν στα ψηλά βουνά". Όταν έληξε ο Α΄ Καρχηδονιακός Πόλεμος (238 π.Χ.) οι Ρωμαίοι κατέλαβαν όλα τα οχυρά της Καρχηδονιακής Σαρδηνίας αλλά οι λαοί που ζούσαν στο εσωτερικό αντιστάθηκαν το ίδιο και απέναντι στους νέους εισβολείς. Η Σαρδηνία και η Κορσική έγιναν η Δεύτερη Ρωμαϊκή επαρχία (227 π.Χ.), η πρώτη ήταν η Σικελία. Όταν ξέσπασε ο Β΄ Καρχηδονιακός Πόλεμος, ο Αννίβας πέτυχε μεγάλες νίκες στην Ιταλική Χερσόνησος, μετά την ήττα των Ρωμαίων στην Μάχη των Καννών οι Σαρδηνείς εξεγέρθηκαν με την βοήθεια των Καρχηδόνιων και των Ιλιείων. Ο Ρωμαίος στρατηγός Τίτος Μάνλιος Τορκουάτος τους συνέτριψε (215 π.Χ.), η Καρχηδόνα έχασε την Σαρδηνία και αποχώρισε οριστικά. Στην Ρωμαϊκή αυτοκρατορία οι Ιλιείς και οι Βάλαροι συνέχιζαν να αντιστέκονται, ο Ρωμαίος Ύπατος Τιβέριος Γράκχος τους συνέτριψε βαριά, 80.000 Σαρδηνοί σκοτώθηκαν ή αιχμαλωτίστηκαν, οι Ιλιείς ωστόσο παρέμειναν απομονωμένοι και δεν υποτάχθηκαν ποτέ. Eduardo Blasco Ferrer, Paleosardo. Le radici linguistiche della Sardegna neolitica, Berlin/New York (2010) Stephen L. Dyson and Robert J. Rowland, Archaeology And History in Sardinia From The Stone Age to the Middle Ages: Shepherds, Sailors, & Conquerors. Ugas, Giovanni (2005). L'Alba dei Nuraghi. Cagliari: Fabula editrice.
|
Οι Ιλιείς ή Ιολαείς ήταν αρχαίος Νουραγικός λαός που ζούσε στην κεντρική και νότια Σαρδηνία, στην Εποχή του Χαλκού και την Εποχή του Σιδήρου. Αποτελούσαν μία από τις κύριες φυλές από τις οποίες δημιουργήθηκαν οι αρχαίοι Σαρδήνιοι, οι άλλες δύο ήταν οι Κόρσοι και οι Βάλαροι. Μετά τους Σικελικούς Πολέμους και της εισβολές της Καρχηδόνας τον 6ο αιώνα π.Χ. κατέλαβαν τα βουνά στο εσωτερικό του νησιού, έμειναν πολλούς αιώνες ανεξάρτητοι από την ξένη κυριαρχία.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%99%CE%BB%CE%B9%CE%B5%CE%AF%CF%82
|
Ρωμαιοκαθολική Αρχιεπισκοπή Φλωρεντίας
|
Κατά την παράδοση η Επισκοπή Φλωρεντίας ιδρύθηκε τον 1ο αιώνα μ.Χ., σύμφωνα με τον χρονικογράφο του 14ου αιώνα Τζοβάννι Βιλλάνι, που τοποθετεί εδώ τον «Άγιο Φροντίνο», υποτίθεται έναν από τους Εβδομήκοντα Αποστόλους του Χριστού και ακόλουθο του Πέτρου, κατά τη βασιλεία του Νέρωνα. Στις 29 Ιουλίου 1322 ο Πάπας Ιωάννης ΚΒ΄ εκχώρησε στον εκάστοτε Πάπα το δικαίωμα να ορίζει και να επιβεβαιώνει τους επισκόπους της Φλωρεντίας.Τον 14ο αιώνα η Φλωρεντία κτυπήθηκε σκληρά, πρώτα από λιμό το 1347 (οπότε περίπου 4.000 άνθρωποι πέθαναν από την πείνα) και μετά από λοιμό το 1348-1349, με την πανούκλα να αφήνει περίπου εκατό χιλιάδες νεκρούς. Στην εισαγωγή του στο Δεκαήμερο, ο Βοκάκιος παρέχει λεπτομέρειες του πώς οι άνθρωποι έτρεχαν στις εκκλησιές για βοήθεια από τον Θεό και κολλούσαν έτσι την αρρώστια, όπως και σχετικά με την κατάρρευση του κοινωνικού ιστού και την αλλοίωση των ανθρώπινων συναισθημάτων. Το 1438 η εκκλησιαστική Σύνοδος της Βασιλείας διασπάσθηκε σε δύο μέρη: το πρώτο παρέμεινε στη Βασιλεία και εξέλεξε τον δικό του Πάπα (τον Φήλικα Ε΄), ενώ το δεύτερο μετακόμισε στη Φερράρα, από όπου όμως αναγκάσθηκε να φύγει σύντομα εξαιτίας εμφανίσεως της πανούκλας. Οι συμμετέχοντες συγκλήθηκαν και πάλι τον Ιανουάριο του 1439 στη Φλωρεντία από τον Πάπα Ευγένιο Δ΄ και έμειναν έτσι στην Ιστορία ως η Σύνοδος της Φλωρεντίας, η οποία πάντως μετεγκαταστάθηκε και πάλι το 1443, αυτή τη φορά στη Ρώμη. Φήλιξ (αναφέρεται ότι ήταν επίσκοπος το 313)...Άγιος Ζηνόβιος (περ.376-417)... Μαυρίκιος (έως το 550), θανατωθείς κατά την παράδοση από τον Τωτίλα τον Ούννο ...Ρεπαράτος (αναφ. 679, 684)...Σπεκιόσος (αναφ. 716, 724)...Θωμάς (αναφ. 743), συμμετέσχε στη Σύνοδο της Ρώμης του Πάπα Ζαχαρία...Αλιπράνδος (αναφ. 826, 833), συμμετέσχε στη Σύνοδο της Ρώμης του Πάπα Ευγενίου Β΄...Ροδίνγος (αναφ. 852) Γεράρδος (αναφ. 853, 855) Πέτρος (αναφ. 861), συμμετέσχε στη Σύνοδο της Ρώμης του Πάπα Νικολάου Α΄ 'Ανδρέας (αναφ. 873, 876, 890)...Γκρασούλφος (αναφ. 897, 898, 904)...Πόδιος (αναφ. 908-926)...Ραϊμβάλδος (αναφ. 941, 964) Σιχέλμος (αναφ. 966, 972)...Πόδιος (αναφ. 987-999) Γουίδων (αναφ. 1004–1007) Ιλδεβράνδος (αναφ. 1008–1024) Λαμβέρτος (αναφ. 1025, 1028, 1032), είχε διατελέσει εφημέριος του Αγίου Απολλιναρίου στη Ραβέννα Άκτιος (αναφ. 1036, 1037) Γεράρδος ντε Μπουργκόν, μετέπειτα Πάπας Νικόλαος Β΄ (1045–1058). Στις 6 Δεκεμβρίου 1058, σε μη κανονική εκλογή που έγινε στη Σιενα, εξελέγη Πάπας, ενώ υπήρχε ήδη εκλεγμένος Πάπας στη Ρώμη, ο Βενέδικτος Ι΄ (Ιωάννης του Βελλέτρι). Το σχίσμα που ακολούθησε ταλαιπώρησε τη Ρωμαιοκαθολική Εκκλησία επί 40 χρόνια. Πέτρος Μετσαμπάρμπα (αναφ. 1065-1068), από την ΠάβιαΚενή έδρα (1068-1071)Ροδούλφος, Επίσκοπος Τόντι, τοποτηρητήςΡαϊνέριος (αναφ. 1071–1113), απεβίωσε στις 12 Ιουλίου 1113. Γοδεφρείδος (περ. 1114-1146), γιος του Κόμη Αλβέρτου του Πράτο. Άκτιος (1143-1154) Αμβρόσιος (1155-1158), υπήρξε Βαλλομβροσιανός μοναχός και ηγούμενος, απεβίωσε στις 20 Μαΐου 1158 Ιούλιος (αναφ. 1158-1182) Βερνάρδος (1182-1187) Παγάνος (1087-1090) Πέτρος (1190-1205) Ιωάννης ντε Βελλέτρι (1205-1230) Αρδίνγος Τρόττι (1231-1247) Φίλιππος Φοντάνα (1250-1251) Ιωάννης ντε Μαντζαντόρι (1251 έως μετά το 1275) Ιάκωβος (Καστελμπουόνο), O.P. (1286): Μια εκλογή στον καθεδρικό ναό της Φλωρεντίας έφερε αμφισβητούμενο αποτέλεσμα: μερικοί υπεστήριξαν τον Sciatta degli Ubaldini της Μπολόνια και οι υπόλοιποι τον Λοθάριο della Tosa. Το ζήτημα παραπέμφθηκε στον Πάπα Ονώριο Δ΄, ο οποίος επέλεξε ένα τρίτο πρόσωπο, τον Ιάκωβο της Περούτζ(ι)α, ως τότε ιερέα στην Αγία Σαβίνα της Ρώμης. Ο Ιάκωβος διορίσθηκε στις 28 Μαΐου 1286, εγκαταστάθηκε επισήμως στη Φλωρεντία στις 29 Ιουνίου, αλλά απεβίωσε στις 16 Αυγούστου 1286. Ανδρέας ντε Μότσι (1286-1295). Στις 13 Σεπτεμβρίου 1295 μεταφέρθηκε στην Επισκοπή της Βιτσέντσα από τον Πάπα Βονιφάτιο Η΄ και απεβίωσε στις 28 Απριλίου 1296. Φραγκίσκος ντε Μοναλντέσκι (1295-1302) Λοθάριος ντελλά Τόζα (1303-1309) Αντώνιος Όρσο (1310-1321) Φραγκίσκος Σιλβέστρι (1323-1341) Άγγελος Ατσαγιόλι, O.P. (1342-1355), πρώην Επίσκοπος Άκουιλα (1328-1342). Στις 18 Μαρτίου 1355 διορίσθηκε Επίσκοπος Μόντε Κασσίνο από τον Πάπα Ιννοκέντιο ΣΤ΄ και απεβίωσε στις 4 Οκτωβρίου 1357. Φραγκίσκος ντελι Άττι (1355-1356), ανακηρύχθηκε Καρδινάλιος στις 23 Δεκεμβρίου 1356 από τον Πάπα Ιννοκέντιο ΣΤ΄ και απεβίωσε από την πανούκλα στην Αβινιόν στις 25 Αυγούστου ή στις 4 Σεπτεμβρίου 1361. Φίλιππος dell'Antella (1357-1363) Πέτρος Κορσίνι (1363-1370) Άγγελος Ρικαζόλι (1370-1383), πρώην Επίσκοπος Αβέρσα. Μεταφέρθηκε στην Επισκοπή Φαέντσα στις 9 Φεβρουαρίου 1383 και στην Επισκοπή Αρέτσο το 1391. Άγγελος Ατσαγιόλι (1383-1385), απεβίωσε στην Πίζα στις 31 Μαΐου 1408. Βαρθολομαίος Ουλιάρι, O.Min. (1385-1389) Ονούφριος Βισντομίνι, O.E.S.A. (1390-1400) Αλαμάνος Αντιμάρι (1400-1401), διορίσθηκε Αρχιεπίσκοπος Τάραντος στις 16 Νοεμβρίου 1401. Ιάκωβος Παλλαντίνι (1401-1410), γεννημένος στο Τεράμο, πρώην Επίσκοπος Μονοπόλι (1391-1401) και αρχιεπίσκοπος Ταραντος (Μάρτιος 1401 - Νοέμβριος 1401). Μεταφέρθηκε στην Επισκοπή Σπολέτο στις 18 Ιουλίου 1410 από τον Αντίπαπα Ιωάννη ΚΓ΄ και απεβίωσε το 1417. Φραγκίσκος Τζαμπαρέλλα (1410-1411). Ανακηρύχθηκε Καρδινάλιος στις 6 Ιουνίου 1411 και παραιτήθηκε από επίσκοπος Φλωρεντίας 11 ημέρες αργότερα. Απεβίωσε στις 26 Σεπτεμβρίου 1417, ενώ παρακολουθούσε τη Σύνοδο της Κωνσταντίας. Αμέριγκο Κορσίνι (1411-1434), απεβίωσε στις 18 Μαρτίου 1434. Ιωάννης Βιτελλέσκι (1435-1437), είχε προηγουμένως τον τίτλο του «Πατριάρχη Αλεξανδρείας». Ανακηρύχθηκε Καρδινάλιος στις 9 Αυγούστου 1437, οπότε διορίσθηκε διοικών του Trogir, ανταλλάσσοντας μητροπόλεις με τον Λουδοβίκο Σκαράμπι. Απεβίωσε στις 2 Απριλίου 1440. Λουδοβίκος του Τρεβίζο (Σκαράμπι Μετσαρότα, 1437-1439), Στις 18 Δεκεμβρίου 1439 διορίσθηκε «Πατριάρχης Ακουιληίας» από τον Πάπα Ευγένιο Δ΄ και απεβίωσε στις 22 Μαρτίου 1465. Βαρθολομαίος Τζαμπαρέλλα (1439-1445) «Αποστολικός Πρωτονοτάριος», πρώην προϊστάμενος του Καθεδρικού Ναού της Πάδοβας και αρχιεπίσκοπος Σπαλάτου (Σπλιτ Δαλματίας, 1428-1439). Απεβίωσε στις 21 Δεκεμβρίου 1445. Αντωνίνος Φορτσιλιόνι, O.P. (1446-1459 ), παρέμεινε στην έδρα μέχρι την ημέρα του θανάτου του Ορλάνδος Μπονάρλι (1459-1461), παρέμεινε στην έδρα μέχρι την ημέρα του θανάτου του Ιωάννης Νερόνι Ντιοτισάλβι (1462-1473) Πέτρος Ριάριο, O.F.M. (1473-1474) Ρινάλδος Ορσίνι (1474-1508) Κόζιμος ντε Πάτσι (1508-1513) Ιούλιος των Μεδίκων (1513-1523), ο μετέπειτα Πάπας Κλήμης Ζ΄ Νικόλαος Ριντόλφι (1524-1532) Ανδρέας Μπουοντελμόντι (1532-1542) Νικόλαος Ριντόλφι (δεύτερη θητεία, 1543-1548) Αντώνιος Αλτοβίτι (1548-1573), παρέμεινε στην έδρα μέχρι την ημέρα του θανάτου του Αλέξανδρος Οκταβιανός των Μεδίκων (1574-1605), ο μετέπειτα Πάπας Λέων ΙΑ΄ Αλέξανδρος Μάρτσι των Μεδίκων (1605-1630), πρώην Επίσκοπος Φιεζόλε (1596-1605), απεβίωσε στις 13 Αυγούστου 1630. Κόζιμος ντεϊ Μπάρντι (1630-1631), παρέμεινε στην έδρα μέχρι την ημέρα του θανάτου του Πέτρος Νικκολίνι (1632-1651), παρέμεινε στην έδρα μέχρι την ημέρα του θανάτου του Φραγκίσκος Νέρλι ο πρεσβύτερος (1652-1670), παρέμεινε στην έδρα μέχρι την ημέρα του θανάτου του Φραγκίσκος Νέρλι ο νεότερος (1670-1682), παραιτήθηκε Ιάκωβος Αντώνιος Μορίτζια, Βαρν. (1683-1699), παραιτήθηκε Λέων Στρότσι O.S.B. (1700-1703) Θωμάς Μποναβεντούρα ντελλα Γκεραρντέσκα (1703-1721) Ιωσήφ Μαρία Μαρτέλλι (1722-1740), παραιτήθηκε Φραγκίσκος Γκαετάνο Ινκόντρι (1741-1781) Αντώνιος Μαρτίνι (1781-1809) Πέτρος Φραγκίσκος Μοράλι (1815-1826) Φερδινάνδος Μινούτσι (1828-1856) Ιωαννίκιος (Giovacchino) Λιμπέρτι (1857-1874) Ευγένιος Τσεκκόνι (1874-1888) Αυγουστίνος Μπάουζα, O.P. (1889-1899) Αλφόνσος Μιστράντζελο, Sch. P. (1899-1930) Ηλίας νταλλα Κόστα (1931-1961) Ερμενετζίλντο Φλόριτ (1962-1977), παραιτήθηκε Ιωάννης Μπενέλλι (1977-1982), Καρδινάλιος από το 1977 Σιλουανός Πιοβανέλλι (1983-2001), Καρδινάλιος από το 1985 Έννιο Αντονέλλι (2001-2008), πρώην Επίσκοπος Γκούμπιο (1982-1988) και Αρχιεπίσκοπος Περούτζια-Città della Pieve (1988–1995) Τζουζέππε Μπετόρι (2008-σήμερα) Gams, Pius Bonifatius (1873). Series episcoporum Ecclesiae catholicae: quotquot innotuerunt a beato Petro apostolo. Ratisbon: Typis et Sumptibus Georgii Josephi Manz. σσ. 747-748. (στη λατινική) Eubel, Conradus (επιμ.) (1913). Hierarchia catholica. Tomus 1 (β΄ έκδοση). Münster: Libreria Regensbergiana. (στη λατινική) Eubel, Conradus (επιμ.) (1914). Hierarchia catholica. Tomus 2 (β΄ έκδοση). Münster: Libreria Regensbergiana. (στη λατινική) Eubel, Conradus (επιμ.)· Gulik, Guilelmus (1923). Hierarchia catholica. Tomus 3 (β΄ έκδοση). Münster: Libreria Regensbergiana. (στη λατινική) Gauchat, Patritius (Patrice) (1935). Hierarchia catholica. Tomus IV (1592-1667). Münster: Libraria Regensbergiana. Ανακτήθηκε στις 6 Ιουλίου 2016. (στη λατινική) Ritzler, Remigius· Sefrin, Pirminus (1952). Hierarchia catholica medii et recentis aevi V (1667-1730). Patavii: Messagero di S. Antonio. Ανακτήθηκε στις 6 Ιουλίου 2016. Ritzler, Remigius· Sefrin, Pirminus (1958). Hierarchia catholica medii et recentis aevi. Tomus VI (1730-1799). Patavii: Messagero di S. Antonio. Ανακτήθηκε στις 6 Ιουλίου 2016. (στη λατινική) Ritzler, Remigius· Sefrin, Pirminus (1968). Hierarchia Catholica medii et recentioris aevi sive summorum pontificum, S. R. E. cardinalium, ecclesiarum antistitum series... A pontificatu Pii PP. VII (1800) usque ad pontificatum Gregorii PP. XVI (1846) (στα Λατινικά). Volume VII. Monasterii: Libr. Regensburgiana. Remigius Ritzler· Pirminus Sefrin (1978). Hierarchia catholica Medii et recentioris aevi... A Pontificatu PII PP. IX (1846) usque ad Pontificatum Leonis PP. XIII (1903) (στα Λατινικά). Volume VIII. Il Messaggero di S. Antonio. Pięta, Zenon (2002). Hierarchia catholica medii et recentioris aevi... A pontificatu Pii PP. X (1903) usque ad pontificatum Benedictii PP. XV (1922) (στα Λατινικά). Volume IX. Padua: Messagero di San Antonio. ISBN 978-88-250-1000-8. Barletti, Emanuele (1989). Il Palazzo arcivescovile di Firenze: vicende architettoniche dal 1533 al 1895 (στα Ιταλικά). Firenze: Il Torchio. Caponi, Matteo (2009). "Una diocesi in guerra: Firenze (1914-1918).” Studi Storici vol. 50, no. 1, 2009, pp. 231–255. JSTOR, www.jstor.org/stable/25677430.Cerracchini, Luca Giuseppe (1716). Cronologia sacra de' vescovi e arcivescovi di Firenze (στα Ιταλικά). Firenze: Jacopo Guiducci. Cappelletti, Giuseppe (1861). Le chiese d'Italia dalla loro origine sino ai nostri giorni (στα Italian). Tomo decimosesto (16). Venice: G. Antonelli. σελίδες 409–712. Faini, Enrico (2013), "I vescovi dimenticati. Memoria e oblio dei vescovi fiorentini e fiesolani dell’età pre-gregoriana," in: Annali di Storia di Firenze VIII (2013), pp. 11–49. (in ιταλική) Kehr, Paul Fridolin (1908). Italia pontificia (στα Λατινικά). Tomus Tertius: Etruria. Βερολίνο: Weidmann. σελίδες 7–72. Lami, Giovanni (1758). Sanctae Ecclesiae Florentinae Monumenta: Quibus Notitiae Innumerae Ad Omnigenam Etruriae Aliarumque Regionum Historiam Spectantes Continentur (στα Λατινικά). Tomus I. Florence: Salutata. Tomus II. Tomus III. Lanzoni, Francesco (1927): Le diocesi d'Italia dalle origini al principio del secolo VII (an. 604), Faenza 1927, σσ. 573-584. (στα ιταλικά) Richa, Giuseppe (1757). Notizie istoriche delle chiese fiorentine divise ne'suoi quartieri (στα Ιταλικά). Tomo sesto (6). Φλωρεντία: Viviani. σελίδες 264–360. Ristori, G.B.: «Alcune notizie sul palazzo del vescovo Fiorentino» στο: Archivio storico italiano (στα Ιταλικά). Vol. XVIII. Φλωρεντία: Leo S. Olschki. 1896. σελίδες 58–65. Schwartz, Gerhard: Die Besetzung der Bistümer Reichsitaliens unter den sächsischen und salischen Kaisern: mit den Listen der Bischöfe, 951-1122. B.G. Teubner, Λειψία 1907, σσ. 207–210. (στη γερμανική) Ughelli, Ferdinando· Coleti, Niccolò (1718). Italia sacra sive De episcopis Italiæ, et insularum adjacentium (στα Λατινικά). Tomus tertius (3). Venice: apud Sebastianum Coleti. σελίδες 3–194. Επισημος ιστότοπος Η Αρχιεπισκοπή στο GCatholic.org Η Αρχιεπισκοπή στο Catholic Hierarchy
|
Η Αρχιεπισκοπή Φλωρεντίας (λατ. Archidioecesis Florentina) είναι μητρόπολη της Ρωμαιοκαθολικής Εκκλησίας στην Ιταλία. Κατά την παράδοση ιδρύθηκε τον 1ο ήδη αιώνα μ.Χ.. Η επισκοπή υπαγόταν απευθείας στην Αγία Έδρα μέχρι το 1420. Αρχικώς απλή επισκοπή, αναβαθμίσθηκε σε αρχιεπισκοπή στις 10 Μαΐου 1419 από τον Πάπα Μαρτίνο Ε΄.Η εκκλησιαστική επαρχία της Φλωρεντίας περιλαμβάνει τις επισκοπές του Αρέτσο-Κορτόνα-Σανσεπόλκρο, του Φιέζολε, της Πιστόια, του Πράτο και του Σαν Μινιάτο. Με τα σημερινά της όρια καλύπτει έκταση 2.205 τ.χλμ. και πληθυσμό 830.580 Ρωμαιοκαθολικών (98,7% επί του συνόλου των κατοίκων) το 2017. Περιλαμβάνει 296 ενορίες και στο δυναμικό της υπάγονται 575 ιερείς και 69 διάκονοι (το 2017). Η έδρα του εκάστοτε αρχιεπισκόπου Φλωρεντίας είναι ο Καθεδρικός ναός της Φλωρεντίας (Βασιλική της Σάντα Μαρία ντελ Φιόρε) στη Φλωρεντία. Αρχιεπίσκοπος από τον Σεπτέμβριο του 2008 μέχρι σήμερα είναι ο Καρδινάλιος Τζουζέππε Μπετόρι.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A1%CF%89%CE%BC%CE%B1%CE%B9%CE%BF%CE%BA%CE%B1%CE%B8%CE%BF%CE%BB%CE%B9%CE%BA%CE%AE_%CE%91%CF%81%CF%87%CE%B9%CE%B5%CF%80%CE%B9%CF%83%CE%BA%CE%BF%CF%80%CE%AE_%CE%A6%CE%BB%CF%89%CF%81%CE%B5%CE%BD%CF%84%CE%AF%CE%B1%CF%82
|
Αλφόνσο Φρόιλαθ
|
Ο Αλφόνσο ήταν ο μεγαλύτερος γιος του Φρουέλα Β' και είχε τουλάχιστον δύο μικρότερους αδερφούς, τον Ορδόνιο και τον Ραμίρο. Η σύντομη βασιλεία του Αλφόνσου είναι ελάχιστα γνωστή. Αναφέρεται στον κατάλογο των βασιλέων Ονόματα των Καθολικών Βασιλέων του Λεόν, που εμφανίζεται σε ορισμένα χειρόγραφα μαζί με το Χρονικό της Αλβέλδα. Μία κρυπτογραφημένη δήλωση του αστουριανού ιστορικού Σαμπίρo ότι «φαινόταν να ελέγχει τα σκήπτρα τού πατέρα του» είναι η μόνη άλλη απόδειξη, ότι διαδέχθηκε σε ολόκληρο το βασίλειο μετά τον πατέρα του. Η εκτόπιση του Aλφόνσο Φρόιλαθ προκάλεσε έναν εμφύλιο πόλεμο. Ο Σάντσο πήρε τον έλεγχο του Λεόν και αμφισβητήθηκε από τον αδελφό του Αλφόνσο Δ', ο οποίος βοηθήθηκε από τον πεθερό του, βασιλιά Σάντσο Α' της Παμπλόνα (απεβ. Δεκέμβριο 925). Ο Αλφόνσος Δ' ηττήθηκε στη μάχη και κατέφυγε στην Άστοργα στις Αστούριες, όπου συμμάχησε με τον Αλφόνσο Φρόιλαθ, ο οποίος είχε αναγκαστεί να φύγει από την πρωτεύουσα, αλλά όχι από το βασίλειο. Η συμμαχία νίκησε τον Σάντσo και τον ανάγκασε να καταφύγει στη Γαλικία, αφήνοντας τον Aλφόνσο Δ΄ να έχει τον έλεγχο του Λεόν. Οι αδελφοί είχαν συνάψει ειρήνη μέχρι το 927, με τον Σάντσο να συνεχίζει να κυβερνά στη Γαλικία. Στο ορεινό βορειοανατολικό βασίλειο, ο Aλφόνσο Φρόιλαθ φαίνεται να αναγνωρίστηκε ως βασιλιάς, πιθανώς ως μέρος της συμφωνίας με την οποία υποστήριξε τον Aλφόνσο Δ΄. Ένας χάρτης με ημερομηνία 16 Μαρτίου 927 στα αρχεία του μοναστηριού της Σάντα Μαρία δελ Πουέρτo στο λιμάνι της Σαντόνια αναφέρει ότι εκείνη την εποχή ο Nούνιο Φερνάντεθ ήταν κόμης της Καστίλλης και ο κυρίαρχος βασιλιάς ήταν ο Aλφόνσο Φρόιλαθ. Ένα έγγραφο του Απριλίου καταγράφει ότι ο Αλφόνσο ήταν στο δεύτερο έτος του, πιθανώς λογαριασμένα από το τέλος τού πατέρα του. Στις αρχές του 932, ο Αλφόνσος Δ' παραιτήθηκε από τον θρόνο υπέρ του μικρότερου αδελφού του, Ραμίρο Β', πιθανώς υπό εξαναγκασμό. Αργότερα προσπάθησε να επιστρέψει στην εξουσία με πραξικόπημα, αλλά ηττήθηκε από τον Ραμίρο. Για να εξασφαλίσει την εξουσία του στο θρόνο, ο Ραμίρο διέταξε τους δύο Αλφόνσους -τον Αλφόνσο Δ' και τον Αλφόνσο Φροϊλάθ- μαζί με τους άλλους γιους τού Φρουέλα Β' και μερικούς ανώνυμους άλλους εξαδέλφους να "τυφλωθούν σε μία ημέρα", σύμφωνα με τον Σαμπίρο και τον μουσουλμάνο ιστορικό Ιμπν Χαγιάν. Τα ακρωτηριασμένα εξαδέλφια τοποθετήθηκαν στη συνέχεια στο μοναστήρι του Ρουιφόρκo στο Λεόν. Η ημερομηνία του τέλους τού Αλφόνσου είναι άγνωστη. Έχει υποστηριχθεί ότι ο Aλφόνσο Φρόιλαθ ήταν ο «βασιλιάς Aλφόνσo, του οποίου τα αδέλφια τυφλώθηκαν» που ο Σαμπίρo ονομάζει ως πατέρα του Oρδόνιο Δ΄, αλλά είναι γενικά αποδεκτό ότι ο πατέρας του τελευταίου ήταν ο Aλφόνσο Δ΄. Οι γενεαλογίες του Códice de Roda ονομάζουν τη μητέρα του Oρδόνιo ως Όνργα, σύζυγο του Aλφόνσο Δ΄. Το Chronica Naierensis του 12ου αι. συγχέει τους δύο Αλφόνσους, συνδυάζοντας στοιχεία και των δύο. Ο Aλφόνσο Φρόιλαθ είχε πράγματι έναν γιο ονόματι Φρουέλα, ο οποίος ζούσε ακόμη στις 29 Αυγούστου 975 όταν ακούστηκε από τον βασιλιά η διαμάχη του με το μοναστήρι Σαν ξουλιάν δε Σάμος στη Γαλικία. Carriedo Tejedo, Manuel (2013). «La familia gallega del rey Alfonso Froilaz (926–931)». Rudesindus: Miscelánea de arte e cultura 9: 109–54. http://www.rudesindus.org/09_2013_rudesindus/03_carriedo_Rudesindus_09_2013.pdf. Collins, Roger (2012). Caliphs and Kings: Spain, 796–1031. London: Wiley Blackwell. ISBN 978-1-118-73001-0. Isla Frez, Amancio (1993). «Nombres de reyes y sucesión al trono (siglos VIII–X)». Studia Historica. Historia Medieval 11: 9–33. http://revistas.usal.es/index.php/Studia_H_Historia_Medieval/article/viewFile/4401/4417. Martínez Díez, Gonzalo (2005). El Condado de Castilla (711–1038): la historia frente a la leyenda. 1. Valladolid: Marcial Pons Historia. Pérez de Urbel, Justo (1945). Historia del condado de Castilla. 3 vols. Madrid: Consejo Superior de Investigaciones Científicas. Rodríguez Fernández, Justiniano (1997). García I, Ordoño II, Fruela II, Alfonso IV. Burgos: Editorial La Olmeda. ISBN 84-920046-8-1. Sáez, Emilio (1947). «Sobre la filiación de Ordoño IV». Cuadernos de Estudios Gallegos 7: 363–73. Sánchez-Albornoz, Claudio (1945). La sucesión al trono en los reinos de León y Castilla. Academia Argentina de Letras. Sánchez-Albornoz, Claudio (1965). «Apéndice IV: La filiación de Ordoño el Malo». Estudios sobre las instituciones medievales españolas. Mexico. σελίδες 703–04.
|
Ο Αλφόνσο Φόιλαθ, ισπαν.: Alfonso Fróilaz, που ονομάζεται ο Κυφός (ισπανικά el Jorobado), ήταν για λίγο ο βασιλιάς του ενοποιημένου βασιλείου των Αστουριών, της Γαλικίας και του Λεόν το 925. Διαδέχτηκε τον πατέρα του, βασιλιά Φρουέλα Β', τον Ιούλιο του 925, αλλά εκδιώχθηκε από τον θρόνο μέσα στο έτος από τους εξαδέλφους του Σάντσο, Αλφόνσο Δ' και Ραμίρο Β', γιους του θείου του Ορδόνιο Β'. Αποκαταστάθηκε σε μία βασιλική θέση σε μέρος του βασιλείου μετά την ανάληψη της εξουσίας από τον Αλφόνσο Δ' το 926, αλλά καθαιρέθηκε βίαια και αναγκάστηκε να κλειστεί σε μοναστήρι το 932
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%91%CE%BB%CF%86%CF%8C%CE%BD%CF%83%CE%BF_%CE%A6%CF%81%CF%8C%CE%B9%CE%BB%CE%B1%CE%B8
|
Ιωάννης Βαρβιτσιώτης
|
Είναι γόνος σημαντικής πολιτικής οικογένειας, με απώτερη καταγωγή από τη Βαρβίτσα Λακωνίας (από κει και το επώνυμο Βαρβιτσιώτης), που έχει εκπροσώπους στη Βουλή των Ελλήνων από τις πρώτες δεκαετίες της ιστορίας του σύγχρονου ελληνικού κράτους. Γεννήθηκε στην Αθήνα στις 2 Αυγούστου του 1933. Φοίτησε στο Πειραματικό Σχολείο Πανεπιστημίου Αθηνών. Σπούδασε νομικά στο Πανεπιστήμιο Αθηνών και στη συνέχεια στο Πανεπιστήμιο του Φράιμπουργκ της τότε Δυτικής Γερμανίας, με ειδίκευση στο Εταιρικό Δίκαιο. Με την επιστροφή του στην Αθήνα άρχισε να δικηγορεί και το 1960 αναγορεύτηκε διδάκτωρ της Νομικής Σχολής του Πανεπιστημίου Αθηνών, κατόπιν εισηγήσεως του καθηγητή Κωνσταντίνου Ρόκα. Την εποχή εκείνη γνωρίζεται τυχαία με τον Κωνσταντίνο Καραμανλή, γνώριμο του πατέρα του Μιλτιάδη Βαρβιτσιώτη, που είχε διατελέσει βουλευτής του Λαϊκού Κόμματος, ο οποίος και του ανέθεσε να συντάξει σχετικές εισηγήσεις προς κυβερνητικούς παράγοντες, ενώ λίγο αργότερα τον ορίζει υποψήφιο βουλευτή της ΕΡΕ στη Β΄ Περιφέρεια Αθηνών. Έτσι με τη βοήθεια και του οικογενειακού φίλου Γεωργίου Ράλλη, στις εκλογές του 1961 εκλέχθηκε αμέσως με την πρώτη φορά βουλευτής, επανεκλεγείς και στις εκλογές του 1963, του 1964 και στις υπόλοιπες που ακολούθησαν (στη Β΄ Αθηνών από το 1974 ως και το 1996 και Επικρατείας το 2000).Την περίοδο της Δικτατορίας, και συγκεκριμένα ένα χρόνο μετά την επιβολή της, τον Ιούλιο του 1968, μαζί με άλλους βουλευτές, αρχίζει να προσυπογράφει ανακοινώσεις περί επανόδου της χώρας στη δημοκρατική ομαλότητα. Οι Αρχές του απαγορεύουν την έξοδο από τη χώρα, οπότε σε συνεννόηση με τους Γ. Ράλλη και Π. Παπαληγούρα συνδέεται με κλιμάκιο της οργάνωσης «Ελεύθεροι Έλληνες». Η σύνδεση όμως αυτή αποκαλύφθηκε και στις 9 Οκτωβρίου συνελήφθη. Μετά από ανάκριση που ακολούθησε στο ΕΑΤ/ΕΣΑ περιορίστηκε επί ένα πεντάμηνο σε πλήρη απομόνωση. Μετά τη μεταπολίτευση, συμμετείχε ως υφυπουργός Εσωτερικών στη Κυβέρνηση Εθνικής Ενότητας 1974 και στις εκλογές του ίδιου έτους εκλεγείς και πάλι, με τη Νέα Δημοκρατία ανέλαβε ακολούθως υφυπουργός Εξωτερικών (1974 – 1975), υπουργός Εμπορίου (1975 – 1977),υπουργός Εθνικής Παιδείας και Θρησκευμάτων (1977-1980),υπουργός Εθνικής Αμύνης (Κυβέρνηση Συνεργασίας, 1989), Εμπορίου (Οικουμενική Κυβέρνηση, 1989), Εθνικής Άμυνας (1990-1993), Δικαιοσύνης (1992). Διετέλεσε αντιπρόεδρος του Ευρωπαϊκού Λαϊκού Κόμματος (1985-1996) και αντιπρόεδρος της Νέας Δημοκρατίας (1994-1997). Το 1989 τάχθηκε κατά της παραπομπής του Ανδρέα Παπανδρέου. Στην πολιτική του καριέρα επέδειξε αξιόλογη κοινοβουλευτική δράση όπως γραμματέας του προεδρείου της Βουλής (1961-1963), γραμματέας της επιτροπής αναθεώρησης του Συντάγματος (1963), και κοσμήτορας της Βουλής (1965-1967). Υπήρξε επίσης μόνιμο μέλος της ελληνικής αντιπροσωπείας στις εργασίες σύνδεσης Ελλάδας με την ΕΟΚ την περίοδο 1962-1967, λαμβάνοντας επίσης μέρος σε κοινοβουλευτικές ομάδες του ΝΑΤΟ. Επίσης από τον Ιανουάριο του 1998 μέχρι τον Αύγουστο του 2010 διετέλεσε πρόεδρος του «Ινστιτούτου Κ. Καραμανλής», ενώ ένα χρόνο πριν, τον Μάιο του 2009 εγκατέλειψε την πολιτική μετά από 48 χρόνια πολιτικής καριέρας. Έγραψε πολλές μελέτες νομικού και πολιτικού περιεχομένου, οι κυριότερες των οποίων είναι: «Η ονομαστική μετοχή» (1960), «Η ΕΟΚ και το Εταιρικόν Δίκαιον» (1970), «Η αλλαγή στο εδώλιο» (1984), «Αποκατάσταση Ιστορικών Αληθειών» (1985),«Η αλήθεια για το παρελθόν πυξίδα για το μέλλον» (1989), «Συνταγματικοί Προβληματισμοί» (1993),"Η Ελλάδα Μπροστά στο 2000:Ένα Νέο Συνταγματικό Πλαίσιο"(1998), "Η Βουλευτική Ασυλία" (2000), "Οι Τρεις Απειλές του Αιώνα" (2002), «Πολιτι(στι)κή φωτογραμμετρία» (2005), "Η Μεταναστευτική Πολιτική της Ευρώπης" (2006), "Η Αναγκαία Αναθεώρηση" (2006),«Τυφλοί στρατοί-Η Δύση και η Απειλή του Ισλαμικου Φονταμενταλισμού» (2008), «Αναζητώντας την Τέχνη» (2008)και τη δίγλωσση έκδοση «5 Χρόνια στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο 2004-2009 » (2009)καθώς και πολλά άρθρα πολιτικού και κοινωνικού περιεχομένου. Επισκέφθηκε, επίσημα προσκεκλημένος, την Αγγλία, τη Δυτική Γερμανία και τις ΗΠΑ. Τιμήθηκε από τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας Κάρολο Παπούλια με τον Μεγαλόσταυρο του Τάγματος του Φοίνικος, λόγω της μακράς πολιτικής του δράσης, καθώς και με άλλα ανώτατα παράσημα διαφόρων κρατών, μεταξύ των οποίων με τον Μεγαλόσταυρο της Τιμής της Ιταλικής Δημοκρατίας και τον Ταξιάρχη του Τάγματος Stara Planina της Λαϊκής Δημοκρατίας της Βουλγαρίας. Το 1963 τιμήθηκε από τον Οικουμενικό Πατριάρχη Αθηναγόρα με τον Χρυσούν Σταυρόν της Χιλιετηρίδος του Αγίου Όρους. Ο Ιωάννης Βαρβιτσιώτης είναι παντρεμένος (Νοέμβριος 1967), με τη Σοφία Θ. Λαναρά με την οποία και απέκτησε τέσσερα παιδιά, τρεις γιους και μία κόρη. Είναι μόνιμος κάτοικος Αθήνας. Γιος του είναι ο επίσης πολιτικός και βουλευτής Μιλτιάδης Ι. Βαρβιτσιώτης. "Who's Who" 1979 σελ.65. Αντώνης Μακρυδημήτρης, Οι υπουργοί των εξωτερικών της Ελλάδας 1829-2000, εκδ.Καστανιώτης, Αθήνα, 2000, σελ.119 Ιωάννης Βαρβιτσιώτης (Αρχείο ντοκιμαντέρ της ΕΡΤ)
|
Ο Ιωάννης Βαρβιτσιώτης του Μιλτιάδη (2 Αυγούστου 1933) είναι Έλληνας νομικός και πολιτικός που διετέλεσε επί σειρά ετών βουλευτής της ΕΡΕ και της Νέας Δημοκρατίας, πολλές φορές υπουργός, ευρωβουλευτής και αντιπρόεδρος της Νέας Δημοκρατίας (1993 - 1997). Χρημάτισε υφυπουργός Εσωτερικών (1974), υφυπουργός Εξωτερικών (1974 - 1975), υπουργός Εμπορίου (1975 - 1977), υπουργός Εθνικής Παιδείας και Θρησκευμάτων (1977 - 1980), υπουργός Εθνικής Άμυνας (1989 και 1990 - 1993) και υπουργός Δικαιοσύνης (1992, ταυτόχρονα με τη θητεία του στο Εθνικής Άμυνας).
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%99%CF%89%CE%AC%CE%BD%CE%BD%CE%B7%CF%82_%CE%92%CE%B1%CF%81%CE%B2%CE%B9%CF%84%CF%83%CE%B9%CF%8E%CF%84%CE%B7%CF%82
|
Ποδοσφαιρική Αθλητική Ένωση Επαρχίας Κερύνειας (ποδόσφαιρο)
|
Το σωματείο δημιουργήθηκε τον Οκτώβριο του 1953 ως ΠΑΕΚ (Ποδοσφαιρική Αθλητική Ένωσης Κερύνειας). Η ανάγκη δημιουργίας της ΠΑΕΚ προέκυψε από την απουσία ποδοσφαιρικού σωματείου στην πόλη της Κερύνειας. Ακόμα και τα χωριά της επαρχίας είχαν ομάδες, αλλά η πόλη όχι. Με τον αθλητισμό ασχολείτο, όχι σε συνεχή βάση, ο Σύλλογος Αποφοίτων Γυμνασίου Κερύνειας (ΣΑΓΚ). Αν και το 1948 είχε ιδρυθεί από τον Αντρέα Καριόλου ο Αθλητικός Σύλλογος Κερύνειας (ΑΣΚ), εντούτοις ο σύλλογος χρωματίστηκε πολιτικά και έτσι απεχώρησαν πολλά μέλη του, διαλύθηκε η ποδοσφαιρική του ομάδα και από το 1950 λειτουργούσε ως καφενείο.Η ιδέα για ίδρυση ποδοσφαιρικού σωματείου δόθηκε από τους Τάκη Γ. Γεωργιάδης, Αντώνη Παγούρα, Τεύκρο Χειμώνα και Δήμο Καραμαλλάκη. Η ιδέα αγκαλιάστηκε από το φίλαθλο κόσμο και ιδιαίτερα από τα νεαρά μέλη του ΣΑΓΚ. Η ιδρυτική Συνέλευση έγινε τον Οκτώβρη του 1953 στο οίκημα του ΣΑΓΚ, στην οδό Ελευθερίας.Υπήρχε γενική απόφαση το νέο σωματείο έπρεπε να μείνει μακριά από πολιτικές καταστάσεις. Επιπρόσθετα, σύμφωνα με το καταστατικό του συλλόγου, ακόμα και Τούρκοι της Κύπρου μπορούσαν να είναι μέλη και παίχτες του σωματείου. Το σωματείο ονομάστηκε Ποδοσφαιρική Αθλητική Ένωση Κερύνειας μετά από εισήγηση του Τεύκρου Χειμώνα. Έμβλημα του σωματείου ήταν ο Δικέφαλος Αετός. Ως χρώματα επιλέγηκαν το κίτρινο και το μαύρο.Ο πρώτος ποδοσφαιρικός αγώνας της ΠΑΕΚ έγινε τον Νοέμβριο του 1953 με αντίπαλο τον ΑΠΟΕΛ. Η ομάδα αιτήθηκε να ενταχθεί στη δύναμη της Κυπριακής Ομοσπονδίας Ποδοσφαίρου (ΚΟΠ) τη 13η Απριλίου 1954. Η αίτηση έγινε αποδεκτή στις 24 Σεπτεμβρίου 1954, με τις ΠΑΕΚ, Αλκή Λάρνακας και Ορφέα Λευκωσίας να εντάσσονται στην ΚΟΠ. Η ΠΑΕΚ εντάχθηκε στη Β΄ κατηγορία, η οποία ήταν χωρισμένη σε δύο ομίλους. Στον όμιλο της ΠΑΕΚ συναγωνίζονταν οι Ένωση Νέων Αγίων Ομολογητών, η τουρκική Κενσγίκ Κιουτζιού, ο Ορφέας Λευκωσίας και η Αλκή Λάρνακας. Ο πρώτος επίσημος αγώνας πρωταθλήματος της ομάδας, όντας στη δύναμη της ΚΟΠ, ήταν με αντίπαλο την Κενσγίκ Κιουτζιού στο παλιό ΓΣΠ, στον οποίο ηττήθηκε με 2-1.Όταν δημιουργήθηκε η ΠΑΕΚ, επαναδραστηριοποιήθηκε και ο ΑΣΚ, με αποτέλεσμα ο κόσμος της Κερύνειας να διαχωρίζεται ποδοσφαιρικά και πολιτική. Οι δύο ομάδες τα πρώτα δύο χρόνια απέφευγαν να αγωνιστούν μεταξύ τους. Ωστόσο, στις 16 Φεβρουαρίου 1956 πραγματοποιήθηκε ο πρώτος και τελευταίος αγώνας μεταξύ των δύο ομάδων. Υπήρχε η άποψη ότι η ηττημένη ομάδα θα διαλυόταν, πράγμα που έγινε. Εφτά λεπτά πριν να τελειώσει ο αγώνας, διακόπηκε, ενώ η ΠΑΕΚ κέρδιζε με 4-1.Την περίοδο 1956-57, αν και είχε δυνατή ομάδα, αναγκάστηκε να αποσυρθεί από το πρωτάθλημα. Όλοι οι ποδοσφαιριστές της ομάδας συνελήφθησαν στις 16 Φεβρουαρίου 1957 από τους Άγγλους επειδή ήταν μέλη της ΕΟΚΑ. Οι ποδοσφαιριστές φυλακίστηκαν. Μετά το τέλος του αγώνα της ΕΟΚΑ το 1959 και την απελευθέρωση των ποδοσφαιριστών, η ομάδα επαναδραστηριοποιείται. Λαμβάνει μέρος στο κύπελλο ανεξαρτησίας στο οποίο συμμετείχαν όλες οι ομάδες της πρώτης κατηγορίας και οι τέσσερις πρώτες της δεύτερης κατηγορίας. Η ΠΑΕΚ συμμετείχε τιμητικά. Αποκλείστηκε στα προημιτελικά από την μετέπειτα κυπελλούχο Ανόρθωση. Τις επόμενες περιόδους η ΠΑΕΚ συμμετείχε στη Β΄ κατηγορία χωρίς κάποια διάκριση. Στο κύπελλο Κύπρου 1967-68 έφτασε μέχρι τα προημιτελικά όπου αποκλείστηκε από το μετέπειτα κυπελλούχο ΑΠΟΕΛ. 1Η Β΄ κατηγορία ήταν χωρισμένη σε τρεις ομίλους. Η ΠΑΕΚ συμμετείχε στον όμιλο Λευκωσίας-Κερύνειας.2Η Β΄ κατηγορία ήταν χωρισμένη σε δύο ομίλους. Η ΠΑΕΚ συμμετείχε στον όμιλο Λευκωσίας-Λάρνακας-Κερύνειας.3Η Β΄ κατηγορία ήταν χωρισμένη σε δύο ομίλους. Η ΠΑΕΚ συμμετείχε στον όμιλο Λευκωσίας-Λάρνακας-Κερύνειας-Αμμοχώστου.4Η Β΄ κατηγορία ήταν χωρισμένη σε δύο ομίλους. Η ΠΑΕΚ συμμετείχε στον όμιλο Λευκωσίας-Αμμοχώστου-Κερύνειας. Όλη τη δεκαετία του 1970 η ΠΑΕΚ αγωνιζόταν στη Β΄ κατηγορία. Η τραγικότερη ημέρα στην ιστορία του σωματείου καταγράφεται το καλοκαίρι του 1974, με την κατάληψη της Κερύνειας από τα τουρκικά στρατεύματα μετά την τουρκική εισβολή στην Κύπρο, γεγονός που κατέστησε το σωματείο προσφυγικό. Ο εκτοπισμός δημιούργησε πολλά προβλήματα στην ομάδα που βρέθηκε χωρίς έδρα, χωρίς αθλητικό υλικό και με τα μέλη και τους φιλάθλους της διασκορπισμένους σε ολόκληρη την Κύπρο. Το σωματείο επαναδραστηριοποιήθηκε στη Λευκωσία. Μετά την εισβολή, όταν οι συνθήκες της περιόδου το επέτρεψαν, η ΚΟΠ αποφάσισε τη διεξαγωγή Ειδικού μικτού πρωτάθλημα Β΄- Γ΄ κατηγορίας 1974-75 πρωταθλήματος με συμμετοχή των ομάδων της Β΄ και Γ΄ κατηγορίας χωρισμένο σε δύο ομίλους. Η συμμετοχή ήταν προαιρετική. Τότε η ΠΑΕΚ και η ΑΕΚ Καραβά (η οποία ήταν επίσης προσφυγική ομάδα από τον Καραβά, κωμόπολη της επαρχίας Κερύνειας) αποφάσισαν να συμμετάσχουν ως μία ομάδα στο πρωτάθλημα. Η ομάδα συμμετείχε στο πρωτάθλημα με την ονομασία ΠΑΕΚ/ΑΕΚ. Με την ονομασία αυτή συμμετείχε ως το 1977. Το 1977 έγινε συγχώνευση των δύο σωματείων. Από την ένωση τους δημιουργήθηκε η Ποδοσφαιρική Αθλητική Ένωση Επαρχίας Κερύνειας (ΠΑΕΕΚ), η οποία θα εκπροσωπούσε το ποδόσφαιρο της πόλης και επαρχίας Κερύνειας. Η ιδρυτική συνέλευση πραγματοποιήθηκε στις 26 Μαρτίου 1977. Αποφασίστηκε επίσης, η αλλαγή των χρωμάτων από μαύρο και κίτρινο σε μαύρο και λευκό, με το μαύρο να συμβολίζει το πένθος της προσφυγιάς και το λευκό την ελπίδα της επιστροφής στην Κερύνεια.Την περίοδο 1977-1989 η ΠΑΕΕΚ συμμετείχε σε όλες τις περιόδους στη Β΄ κατηγορία, εκτός από μία περίπτωση. Την περίοδο 1987-88 τερμάτισε στην προτελευταία θέση του πρωταθλήματος Β΄ κατηγορίας και υποβιβάστηκε για πρώτη φορά στην ιστορία της στη Γ΄ κατηγορία.Την περίοδο 1984-85 έφτασε μέχρι τα ημιτελικά του Κυπέλλου Κύπρου, όπου αποκλείστηκε από την ΑΕΛ. 1Η ομάδα συμμετείχε ως ΠΑΕΚ/ΑΕΚ. 2 Την περίοδο 1974-75 διοργανώθηκε Ειδικό μικτό πρωτάθλημα Β΄ - Γ΄ κατηγορίας 1974-75 χωρισμένο σε δύο ομίλους και με προαιρετική συμμετοχή των ομάδων των δύο κατηγοριών. Η ΠΑΕΚ συμμετείχε στον Α΄ όμιλο. Την περίοδο 1991-92 η ΠΑΕΕΚ κατέκτησε το πρωτάθλημα Γ΄ κατηγορίας και προβιβάστηκε στη Β΄ κατηγορία. Μέχρι το 2000, η ΠΑΕΕΚ αγωνιζόταν στη Β΄ κατηγορία. Την περίοδο 1999-00 τερμάτισε στη 12η θέση και υποβιβάστηκε. Παρέμεινε τρεις περιόδους στη Γ΄ κατηγορία, μέχρι που την περίοδο 2002-03 κατέκτησε το πρωτάθλημα και το εισιτήριο ανόδου στη Β΄ κατηγορία. Ωστόσο, την επόμενη περίοδο υποβιβάστηκε και πάλι, τερματίζοντας στη 12η θέση. Ακολούθησαν 4 συνεχόμενες παρουσίες στη Γ΄ κατηγορία για να κατακτήσει και πάλι το πρωτάθλημα την περίοδο 2007-08 και την άνοδο στη Β΄ κατηγορία. Την περίοδο 2008-09 τερμάτισε στην 11η θέση. Την περίοδο 2009-10 τερμάτισε στην 8η θέση, την περίοδο 2010-11 στην 7η και την περίοδο 2011-12 στην 4η. Την περίοδο 2012-13 τερμάτισε στην 9η θέση, ωστόσο είχε προαποφασιστεί ότι από την επόμενη περίοδο, 2013-2014, η Β΄ κατηγορία θα διαχωριζόταν σε δύο ομίλους, με τις ομάδες που θα τερμάτιζαν στις θέσεις 9-12 να συμμετέχουν στο Β2 όμιλο. Η ΠΑΕΕΚ, την περίοδο 2013-14, αγωνιζόμενη στο Β2 όμιλο τερμάτισε στην 5η θέση (από 8 ομάδες) και υποβιβάστηκε στην Γ΄ κατηγορία, καθώς λόγω της μείωσης των ομάδων στην Α΄ κατηγορία κατά δύο, θα διαβαθμίζονταν 4 ομάδες από κάθε όμιλο της Β΄ κατηγορίας.Την περίοδο 2014-15 τερμάτισε στην 3η θέση του πρωταθλήματος Γ΄ κατηγορίας και προβιβάστηκε στη Β΄ κατηγορία. Την περίοδο 2018-19 υποβιβάστηκε στη Γ΄ κατηγορία. Την περίοδο 2019-20 η ΠΑΕΕΚ συμμετείχε στη Γ΄ κατηγορία 2019-20. Η ομάδα διεκδικούσε την άνοδο της στη Β΄ κατηγορία. Λόγω της Πανδημίας του κορονοϊού το πρωτάθλημα αρχικά ανεστάλη και στη συνέχεια διεκόπη. Η ΠΑΕΕΚ προβιβάστηκε στη Β΄ κατηγορία μαζί με άλλες 3 ομάδες λόγω της κατάργησης του υποβιβασμού σε όλες τις κατηγορίες και την άνοδο των πρώτων ομάδων.Την περίοδο 2020-21 κατέκτησε το πρωτάθλημα Β΄ κατηγορίας και προβιβάστηκε για πρώτη φορά στην ιστορία της στην Α΄ κατηγορία. Ο πίνακας που ακολουθεί παρουσιάζει τις συμμετοχές της ομάδας (ως ΠΑΕΚ, ΠΑΕΚ/ΑΕΚ και ΠΑΕΕΚ) ανά εθνική κατηγορία του Συστήματος ποδοσφαιρικών πρωταθλημάτων Κύπρου έως και την περίοδο 2020-21 καθώς και στις διοργανώσεις κυπέλλου έως και την περίοδο 2020-21. Η έδρα της ποδοσφαιρικής ΠΑΕΚ στη Κερύνεια ήταν το Στάδιο Γ.Σ. Πράξανδρος. Μετά την προσφυγοποίηση χρησιμοποιεί, ως ΠΑΕΕΚ, το Στάδιο Κερύνεια Επιστροφή, στη Λακατάμια. Πρωταθλήματα Β΄ κατηγορίας Πρωταθλήτρια (1): 2021 Πρωταθλήματα Γ΄ κατηγορίαςΠρωταθλήτρια (3): 1992, 2003, 2008 Κύπελλο Κύπρου Γ΄ – Δ΄ κατηγορίας:Φιναλίστ (1): 2015 Γαβριηλίδης, Μιχάλης· Παπαμωυσέως, Στέλιος (2001). Ένας αιώνας Κυπριακό ποδόσφαιρο. Λευκωσία: Ο Συγγραφέας. ISBN 9963-8720-1-8. Παπαμωυσέως, Στέλιος (2013). Από την ενοποίηση... στ' αστέρια (Κυπριακό ποδόσφαιρο 1953-2013). Λευκωσία: Ο Συγγραφέας. Κελέσιης, Αντρέας (Νοέμβριος 2002). «ΠΑΕΚ ΤΑ ΠΡΩΤΑ ΔΕΚΑ ΧΡΟΝΙΑ» (PDF). Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο (PDF) στις 3 Ιανουαρίου 2016. Ανακτήθηκε στις 10 Μαΐου 2014. Ποδόσφαιρο στην Κύπρο Επίσημος ιστότοπος Προφίλ στην ιστοσελίδα της ΚΟΠ
|
Η Ποδοσφαιρική Αθλητική Ένωση Επαρχίας Κερύνειας ή η ΠΑΕΕΚ Κερύνειας (/pˈaek/, διαβάζεται «πάεκ») είναι κυπριακή ποδοσφαιρική ομάδα από την Κερύνεια. Αποτελεί μέρος του αθλητικού συλλόγου Ποδοσφαιρική Αθλητική Ένωση Επαρχίας Κερύνειας (ΠΑΕΕΚ) που αρχικά είχε ιδρυθεί ως Ποδοσφαιρική Αθλητική Ένωση Κερύνειας ή ΠΑΕΚ (διαβάζεται «πάεκ»). Μετά την τουρκική εισβολή στην Κύπρο του 1974, η ΠΑΕΕΚ είναι μια προσφυγική, η οποία από τότε εδρεύει στη Λευκωσία. Η ΠΑΕΕΚ είναι η ομάδα με τις περισσότερες συμμετοχές στη Β΄ κατηγορία ποδοσφαίρου της Κύπρου. Την περίοδο 2020-21 κατέκτησε το πρωτάθλημα Β΄ κατηγορίας και προβιβάστηκε για πρώτη φορά στην ιστορία της στην Α΄ κατηγορία.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A0%CE%BF%CE%B4%CE%BF%CF%83%CF%86%CE%B1%CE%B9%CF%81%CE%B9%CE%BA%CE%AE_%CE%91%CE%B8%CE%BB%CE%B7%CF%84%CE%B9%CE%BA%CE%AE_%CE%88%CE%BD%CF%89%CF%83%CE%B7_%CE%95%CF%80%CE%B1%CF%81%CF%87%CE%AF%CE%B1%CF%82_%CE%9A%CE%B5%CF%81%CF%8D%CE%BD%CE%B5%CE%B9%CE%B1%CF%82_(%CF%80%CE%BF%CE%B4%CF%8C%CF%83%CF%86%CE%B1%CE%B9%CF%81%CE%BF)
|
Νέα Καρβάλη
|
Αποτελεί συνέχεια της παλαιάς Καππαδοκικής Καρβάλης (Γκέλβερι-σήμερα Γκιουζέλγιουρτ/Güzelyurt, βλ. Επαρχία Ακσαράι) και σέρνει πίσω της μακραίωνη ιστορία. Αρχικά, οι κάτοικοί της έμειναν κάτω από αντίξοες συνθήκες σε σκηνές βόρεια του οικισμού στην περιοχή Τσινάρ Ντερέ (Λεύκη) ερχόμενοι από την Καππαδοκία τον Αύγουστο του 1924. Στη σημερινή Νέα Καρβάλη μετεγκαταστάθηκαν περίπου 2 χρόνια αργότερα. Οι πρόσφυγες έφεραν από την Παλιά Καρβάλη το Ιερό Σκήνωμα του Αγίου Γρηγορίου του Θεολόγου και έκτισαν τον ομώνυμο Ναό. Η λαμπρή της πορεία σημαδεύτηκε καθοριστικά από την παρουσία του Αγίου τέκνου της, Γρηγορίου του Θεολόγου, ενός από τους μεγαλύτερους Πατέρες της Εκκλησίας μας. Η επέτειος Μνήμη του Μεγάλου Πατρός και Ιεράρχου της Εκκλησίας, Αγίου Γρηγορίου του Θεολόγου, αποτελεί κάθε χρόνο ένα ξεχωριστό γεγονός για τους Χριστιανούς της Καβάλας, αλλά και της ευρύτερης περιοχής. Ευλαβείς προσκυνητές έρχονται από κάθε μέρος στο δικό τους Άγιο, αντιμετωπίζοντας πολλές φορές δύσκολες καιρικές συνθήκες και διανύοντας μεγάλες χιλιομετρικές αποστάσεις, ώστε να βρεθούν στο Ιερό Προσκύνημα της Νέας Καρβάλης. Εκεί φυλάσσονται ως ανεκτίμητος θησαυρός τα Λείψανα του Αγίου Γρηγορίου, τα οποία μετέφεραν με ευλάβεια οι μαρτυρικά ξεριζωμένοι πρόγονοί μας από το Γκέλβερι της Μικράς Ασίας. Βασικά αξιοθέατα του χωριού αποτελούν: ο Ιερός Προσκυνηματικός Ναός του Αγίου Γρηγορίου του Θεολόγου, ο παραδοσιακός οικισμός Ακόντισμα και η όμορφη παραλία κατά μήκος του χωριού. Μεγάλο ενδιαφέρον παρουσιάζει το Κέντρο Καππαδοκικών Μελετών και το Ιστορικό και Εθνολογικό Μουσείο του Ελληνοκαππαδοκικού Πολιτισμού. Η Νέα Καρβάλη βρίσκεται ανάμεσα σε δύο εργοστάσια, δυτικά της λειτουργεί από το 1963 η Βιομηχανία Φωσφορικών Λιπασμάτων (Β.Φ.Λ.) και ανατολικά της οι χερσαίες εγκαταστάσεις της ΚΑΒΑΛΑ OIL από το 1981. Βορειονατολικά του χωριού βρίσκεται ο παραδοσιακός οικισμός Ακόντισμα, ο οποίος δημιουργήθηκε από τη Στέγη Πολιτισμού Νέας Καρβάλης (ιδρύθηκε το 1981). Στο υπαίθριο θέατρο του Ακοντίσματος πραγματοποιείται κάθε καλοκαίρι το Διεθνές Λαογραφικό Φεστιβάλ "ΗΛΙΟΣ ΚΑΙ ΠΕΤΡΑ". Ευαισθητοποιημένοι σε θέματα περιβάλλοντος κάτοικοι, δημιούργησαν το 1988 τον Όμιλο Φίλων Θάλασσας Περιβάλλοντος και Ακτών Νέας Καρβάλης. Η Νέα Καρβάλη διαθέτει παιδικό σταθμό,12θέσιο Δημοτικό Σχολείο, Γυμνάσιο και το Ειδικό Γυμνάσιο Καβάλας στο κτίριο όπου στεγάζονταν για χρόνια το Εκκλησιαστικό Λύκειο Καβάλας. Η Νέα Καρβάλη φημίζεται για τους νόστιμους κουραμπιέδες, οι οποίοι συνδέονται με ένα παραδοσιακό έθιμο της περιοχής. Τα Χριστούγεννα διοργανώνεται από συλλόγους του χωριού μία μεγάλη χριστουγεννιάτικη εκδήλωση, μπροστά στην παλιά κοινότητα. Κάθε χρόνο παραμονή των Φώτων αναβιώνει το καππαδοκικό έθιμο Σάγια στην πλατεία της Νέας Καρβάλης. Το έθιμο προέρχεται από το Γκέλβερι της Καππαδοκίας (Παλιά Καρβάλη) και έχει ως κύριο σκοπό την καλοχρονιά, στοιχείο που τονίζεται με την πυρά, τις ευχές, τους χορούς και τα τραγούδια. Κάθε τέτοια μέρα, οι πιστοί, ανάβουν μία μεγάλη φωτιά στο κεντρικότερο σημείο του οικισμού, μπροστά από το κτίριο της παλιάς Κοινότητας και πιασμένοι χέρι-χέρι, χορεύουν και τραγουδούν γύρω από τη φωτιά, για να διώξουν τα κακά πνεύματα, τους καλικάντζαρους, στα έγκατα της γης. Πριν το άναμμα της φωτιάς, ψάλλουν όλοι μαζί τα κάλαντα του τόπου καταγωγής τους για τα Θεοφάνεια. Ο Αθλητικός Όμιλος «Ναζιανζός» είναι η ποδοσφαιρική ομάδα της Νέας Καρβάλης. Ιδρύθηκε επίσημα το 1953 και αναγνωρίστηκε από την ΕΠΟ με Αριθμό Μητρώου ΕΠΟ 858. Αγωνίζεται στα τοπικά πρωταθλήματα της Ε.Π.Σ. Καβάλας και κυριότερα στα πρωταθλήματα της Α΄ και Β΄ κατηγορίας, με εξαίρεση τις χρονιές 1996-97 και 1997-98 που αγωνίστηκε στην Γ΄ κατηγορία.Σημαντικότερες διακρίσεις του Ναζιανζού Νέας Καρβάλης είναι οι κατακτήσεις 1 κυπέλλου Ήθους (1967-68), 1 πρωταθλήματος Γ΄ Κατηγορίας (1997-98), 3 πρωταθλημάτων Β΄ Κατηγορίας (1973-74, 1987-88, 1991-92) και οι πανηγυρισμοί 2 ανόδων στην Α΄ Κατηγορία (2000-01, 2012-13), ενώ τη σεζόν 2013-14 ήταν φιναλίστ του κυπέλλου Ε.Π.Σ. Καβάλας με αντίπαλο στον Αετό Οφρυνίου και προπονητή τον Νίκο Καρακείσογλου , συμμετέχοντας για πρώτη φορά στον τελικό. Από τον Ναζιανζό αναδείχθηκαν ποδοσφαιριστές όπως οι: Νίκος Κωστένογλου (Skoda Ξάνθη, ΑΕΚ) Γιώργος Ιωσηφίδης (Α.Ο. Καβάλα, Άρης, Skoda Ξάνθη) Νίκος Πουρτουλίδης (ΑΕΚ, Θρασύβουλος, Αστέρας Τρίπολης, Ηλυσιακός, Καλαμάτα, Πιερικός, Νίκη Βόλου, Ηρακλής, Απόλλων Σμύρνης, ΟΦΗ) Μωυσής Τριανταφυλλίδης (Ιωνικός, Εθνικός, Απόλλων Σμύρνης, Εθνικός Κατερίνης, Οδυσσέας Αναγέννησης Σερρών, Μέγας Αλέξανδρος Ηράκλειας, Ένωση Αποστόλου Παύλου). Ιστορικό και Εθνολογικό Μουσείο Νέας Καρβάλης Αρχειοθετήθηκε 2021-01-15 στο Wayback Machine. Ιστορικό και Εθνογραφικό Μουσείο των Ελλήνων της Καππαδοκίας Εμπορικό λιμάνι "Φίλιππος Β΄"
|
Η Νέα Καρβάλη είναι παραθαλάσσια κωμόπολη της Περιφερειακής Ενότητας Καβάλας και υπάγεται διοικητικά στο Δήμο Καβάλας. Η δημοτική κοινότητα Νέας Καρβάλης, που περιλαμβάνει και τους οικισμούς Άνω Λεύκη και Λεύκη, σύμφωνα με την απογραφή του 2021 έχει 2.003 μόνιμους κατοίκους, από 2.225 (εκ των οποίων 2.160 στη Νέα Καρβάλη). Βρίσκεται κτισμένη 11 χλμ. ανατολικά από την πόλη της Καβάλας. Στη Νέα Καρβάλη βρίσκεται το Ιστορικό και Εθνολογικό Μουσείο Ελλήνων της Καππαδοκίας. .Πρόεδρος της Δημοτικής Κοινότητας Νέας Καρβάλης είναι ο Νίκος Καρακεΐσογλου.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9D%CE%AD%CE%B1_%CE%9A%CE%B1%CF%81%CE%B2%CE%AC%CE%BB%CE%B7
|
Πιέτρο ντα Κορτόνα
|
Γεννήθηκε στην Κορτόνα, με το όνομα της οποίας έμεινε γνωστός (το πραγματικό του ήταν Pietro Berrettini). Μαθήτευσε στην Φλωρεντία και το 1612 εγκαταστάθηκε στη Ρώμη. Εργάστηκε ως βοηθός άλλων ζωγράφων και το 1624 πήρε την πρώτη του μεγάλη παραγγελία, την τοιχογράφηση της Santa Bibiana της Ρώμης. Εντολέας του ήταν ο Marcello Sacchetti, θησαυροφύλακας του Βατικανού, και μέσω αυτού ο Κορτόνα απέκτησε την προστασία της οικογένειας Μπαρμπερίνι, κεφαλή της οποίας ήταν αυτή την εποχή ο πάπας Ουρβανός Η΄ (Maffeo Barberini).Το 1633 ο Ουρβανός ανέθεσε στον Κορτόνα τον διάκοσμο της τεράστιας κεντρικής αίθουσας του οικογενειακού του ανακτόρου, του Παλάτσο Μπαρμπερίνι (σήμερα στεγάζει την Εθνική Πινακοθήκη της Αρχαίας Τέχνης).Το θέμα ήταν «Ο θρίαμβος της Θείας Πρόνοιας και η ισχύς των Μπαρμπερίνι» και αυτή η νωπογραφία οροφής θεωρείται το αριστούργημα του Κορτόνα. Το 1637 διέκοψε την εργασία του αυτή και πήγε στη Φλωρεντία, όπου εκτέλεσε δύο τοιχογραφίες στο Παλάτσο Πίττι, στο ανάκτορο δηλαδή του μεγάλου δούκα της Τοσκάνης. Επέστρεψε στη συνέχεια στη Ρώμη και αποπεράτωσε την οροφή των Μπαρμπερίνι. Πρόκειται για ένα σταθμό στην εξέλιξη της ζωγραφικής μπαρόκ, ένα θρίαμβο της ζωγραφικής των ψευδαισθήσεων: δίνεται η εντύπωση ότι υπέρκειται ανοιχτός ουρανός και οι κοιταγμένες από κάτω μορφές ("di sotto in su") μοιάζουν να κατεβαίνουν στην αίθουσα ή να πλέουν προς τα ουράνια. Η σύνθεση απαρτίζεται από πέντε μέρη και το κεντρικό δοξάζει την βασιλεία του Ουρβανού και είναι γεμάτο με αλληγορικές μορφές και με τα εμβλήματα των Μπαρμπερίνι. Η απεικόνιση πλήθους ανθρώπινων μορφών στην τοιχογραφία των Μπαρμπερίνι είναι η εφαρμογή της αντίληψης του Κορτόνα ότι ένας πίνακας με ιστορικό θέμα μπορεί να παραβληθεί με ένα έπος και συνεπώς ο αριθμός των εικονιζομένων προσώπων πρέπει να είναι μεγάλος όπως και των αναφερομένων στο έπος. Αυτή η αντίληψη έβρισκε τελείως αντίθετο τον Andrea Sacchi, ο οποίος υποστήριζε την κλασσική ενότητα και απλότητα, και το 1636 ξέσπασε στην Accademia di San Luca (την συντεχνία των ζωγράφων της Ρώμης, της οποίας ο Κορτόνα είχε εκλεγεί πρόεδρος το 1634) η περίφημη έρις των δύο ζωγράφων. Το 1640 ξαναπήγε στην Φλωρεντία όπου ολοκλήρωσε τις τοιχογραφίες του 1637 (οι "Τέσσερις εποχές της ανθρωπότητας", σε μια μικρή αίθουσα του Παλάτσο Πίττι, την λεγόμενη Sala della Stufa) και διακόσμησε τις αίθουσες υποδοχής του ανακτόρου (όλα σήμερα χώροι της Παλατινής Πινακοθήκης). Οι «Πλανητικές» αυτές αίθουσες είναι αφιερωμένες σε πέντε αρχαίες θεότητες σύμφωνα με την πτολεμαϊκή κοσμολογία, και συνδυάζουν την μπαρόκ ζωγραφική με περίτεχνα γύψινα ανάγλυφα (stucco), εξυμνώντας την γενεαλογία και την χρηστή διακυβέρνηση των Μεδίκων. Επέστρεψε μετά στη Ρώμη και το 1651-54 διακόσμησε με τοιχογραφίες το Palazzo Pamphilj στην Πιάτσα Ναβόνα (σήμερα πρεσβεία της Βραζιλίας) ενώ μέχρι το 1665 ασχολούνταν με τις τοιχογραφίες οροφής της Santa Maria in Vallicella, της λεγομένης Chiesa Nuova, όπου επανέλαβε τους εξαίρετους συνδυασμούς νωπογραφίας και stucco.Ζωγράφισε επίσης στην διάρκεια της σταδιοδρομίας του πίνακες «του καβαλέτου», θρησκευτικών και μυθολογικών θεμάτων. Από τα αρχιτεκτονικά έργα του Κορτόνα σημαντικότερα ήταν η εκκλησία Santi Luca e Martina (εκκλησία της Accademia di San Luca) και οι ανανεωτικές παρεμβάσεις του στις εκκλησίες Santa Maria della Pace (1656–1667) και Santa Maria in Via Lata (περ. 1660). Σχεδίασε τέλος και διακόσμησε την Villa Pigneto, πάντα στη Ρώμη.Ο Κορτόνα συνέγραψε με ένα Ιησουίτη μοναχό την "Trattato della pittura, e scultura: uso et abuso loro" (Πραγματεία περί ζωγραφικής και γλυπτικής : χρήση και κατάχρησή τους). Επιλογή έργων Παλάτσο Πίττι - Η Παλατινή Πινακοθήκη
|
Ο Πιέτρο ντα Κορτόνα (Pietro da Cortona, 1596-1669) ήταν Ιταλός ζωγράφος, αρχιτέκτονας, σχεδιαστής και διακοσμητής, το πιο πολύπλευρο ταλέντο του ρωμαϊκού Μπαρόκ μετά τον Μπερνίνι.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A0%CE%B9%CE%AD%CF%84%CF%81%CE%BF_%CE%BD%CF%84%CE%B1_%CE%9A%CE%BF%CF%81%CF%84%CF%8C%CE%BD%CE%B1
|
Chimar Hellas
|
Το 1977 ο Ανδρέας και η Έφη Μαρκεσίνη ανέπτυξαν πατέντα για καινοτομικό χημικό προϊόν που ήταν κατάλληλο για χρήση στη βιομηχανική παραγωγή μοριοσανίδων και αυτό επέφερε σημαντικές μειώσεις του κόστους παραγωγής στα εργοστάσια, όπως και των εκλύσεων της ελεύθερης φορμαλδεΰδης. Η εφεύρεση αυτή κατοχυρώθηκε νομικά αρχικά στη Γερμανία και μετά έγινε παγκόσμιο δίπλωμα ευρεσιτεχνίας σε περισσότερες από 40 χώρες. Το 1978 ιδρύθηκε η πρόδρομος εταιρεία της Chimar Hellas -που έφερε την ονομασία ΜΑΡΛΙΤ ΕΠΕ- και στην πορεία των ετών αναπτύχθηκαν και άλλες ευρεσιτεχνίες για τις συγκολλητικές ουσίες. Η αρχική εταιρεία ξεκίνησε επίσης συνεργασία με τη γερμανική εταιρεία Bison Werke Bähre und Greten και νέες πατέντες οδήγησαν στην εφαρμογή νέων χημικών προϊόντων όπως πρόσθετα, καταλύτες, και σκληρυντικά, σε αρκετά εργοστάσια ξυλοπλακών. Το 1994 η εταιρεία -με την νέα επωνυμία, Chimar Hellas- αρχίζει να αναπτύσσει τεχνολογίες παραγωγής συγκολλητικών ρητινών με βάση τη φορμαλδεΰδη (όπως UF, MUF, PF). Η εταιρεία από κοινού με τις θυγατρικές της εταιρείες ΜΑΡΛΙΤ και ΑRI (Adhesives Research Institute) αποτέλεσαν την απαρχή του εταιρικού ομίλου ACM Wood Chemicals Plc (που είχε τότε ως έδρα το Λονδίνο) και που αναπτύχθηκε από κοινού από την Έφη Μαρκεσίνη, τον σύζυγό της και Έλληνες χημικούς και χημικούς μηχανικούς που τους πλαισίωσαν τη δεκαετία του 1990. Το 2002 η εταιρεία Chimar Hellas απορρόφησε εξ ολοκλήρου την ACM Wood Chemicals Plc. Σήμερα η εταιρεία Chimar Hellas αποτελεί τον απόγονο αυτής της επιχειρηματικής προσπάθειας και δραστηριοποιείται στην παγκόσμια αγορά της τεχνολογίας συγκολλητικών ουσιών του ξύλου, ενώ στη διοίκηση της εταιρείας συνεχίζει ο γιος της Μαρκεσίνη, Κάρολος Μαρκεσίνης (γενν. 1979), χημικός και πρόεδρος έρευνας και ανάπτυξης και ο χημικός μηχανικός Δημήτρης Αλεξανδρόπουλος (γενν. 1957) που είναι ο διευθύνων σύμβουλος της εταιρείας. Η εταιρεία δραστηριοποιείται διεθνώς στη βιομηχανική έρευνα, ανάπτυξη και εκμετάλλευση ανταγωνιστικής τεχνολογίας για τη βιομηχανική παραγωγή συγκολλητικών ουσιών και προσθέτων καθώς και για την εφαρμογή τους στη βιομηχανική παραγωγή προϊόντων σύνθετης ξυλείας, όπως MDF, μοριοσανίδες, OSB, κόντρα-πλακέ, χαρτιά εμποτισμού. Τα τελευταία χρόνια πραγματεύεται και με θέματα βιοκαυσίμων αλλά και φυσικών προϊόντων.Επίσης δραστηριοποιείται στην προμήθεια εξοπλισμού, την εργολαβική κατασκευή, καθώς και τη βελτιστοποίηση εργοστασίων παραγωγής συγκολλητικών ρητινών φορμαλδεΰδης. Επιπλέον, το τμήμα έρευνας και ανάπτυξης (R&D) της εταιρείας συμμετέχει σε αριθμό ερευνητικών προγραμμάτων που χρηματοδοτούνται από την Ευρωπαϊκή Ένωση, σε συνεργασία με διεθνείς εταιρείες, βιομηχανίες προϊόντων ξύλου και ξένα πανεπιστήμια. Επίσημη ιστοσελίδα Ιστορικό της εταιρείας
|
Η Chimar Hellas είναι ελληνική χημική εταιρεία που ιδρύθηκε το 1978 υπό την επωνυμία ΜΑΡΛΙΤ από την Ελληνίδα χημικό Έφη Μαρκεσίνη και τον σύζυγό της Ανδρέα Μαρκεσίνη, και η οποία ασχολείται με συγκολλητικές ουσίες και συναφή χημικά πρόσθετα και παρέχει τεχνογνωσία και υπηρεσίες για ρητίνες και συγκολλημένα προϊόντα ξύλου στην Ελλάδα και ιδίως στο εξωτερικό. Η εταιρεία δραστηριοποιείται στην έρευνα, την ανάπτυξη και την τελική εφαρμογή νέων χημικών προϊόντων για βιομηχανικές χρήσεις, διαθέτει εργαστήριο δοκιμών ελέγχου ποιότητας και πιλοτικό εργαστήριο ρητινών και έχει λάβει αξιοσημείωτες διακρίσεις για την δραστηριότητά της. Πρόσθετα, η Chimar Hellas συνεργάζεται ερευνητικά με ξένες χημικές βιομηχανίες, όπως την φινλανδική UPM και την καναδική Ecosynthetix, για ανάπτυξη νέων προϊόντων στην παγκόσμια αγορά των ρητινών. Το 80% των ακαθάριστων εσόδων της εταιρείας προέρχεται από εξαγωγή τεχνογνωσίας και υπηρεσιών. Το 2021 τα καθαρά μετά φόρων κέρδη της εταιρείας Chimar Hellas ανήλθαν στις 840 χιλ. ευρώ.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/Chimar_Hellas
|
Κοκκάλα Λακωνίας
|
H Κοκκάλα (Λακωνίας) ως οικισμός προσαρτήθηκε στο δήμο Λαγείας στις 25 Ιουλίου 1879. Το 1899 υπήχθη στο νομό Λακωνικής και το 1909 ξανά στο στο νομό Λακωνίας. Το 1912 προσαρτήθηκε στην κοινότητα Λαγείας. Το 1919 ο οικισμός αποσπάστηκε από την κοινότητα Λαγείας και ορίζεται έδρα της κοινότητας Κοκκάλας. Το 1997 ο οικισμός αποσπάστηκε από την κοινότητα και προσαρτήθηκε στο δήμο Ανατολικής Μάνης. Τελευταίος κοινοτάρχης έως το 1998 ήταν ο Γρηγόρης Μπαρμπαγιάννης. Όλες οι εκλογές έγιναν σε έναν γύρο.
|
Η Κοκκάλα είναι οικισμός στον δήμο Ανατολικής Μάνης στο νομό Λακωνίας της περιφέρειας Πελοποννήσου στην Ελλάδα. Το χωριό υπάγεται στην δημοτική ενότητα Ανατολικής Μάνης και ήταν μέρος του Δήμος Ανατολικής Μάνης το 1997 - 2010. Σήμερα υπάγεται στην κοινότητα Κοκκάλας. Το 2011 είχε πληθυσμό 238 κατοίκων.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9A%CE%BF%CE%BA%CE%BA%CE%AC%CE%BB%CE%B1_%CE%9B%CE%B1%CE%BA%CF%89%CE%BD%CE%AF%CE%B1%CF%82
|
Δολίος
|
Από το μυθικό αυτό πρόσωπο πήρε το όνομά του ο αστεροειδής 10989 Δολίος (10989 Dolios), που ανακαλύφθηκε το 1978 και είναι μέλος της Τρωικής Ομάδας. «Κι όπως κατέβη στις φυτιές δε βρήκε το Δολίο, / μήτε άλλον απ' τους δούλους του, μήτε κανένα γιο του / γιατί είχαν φύγει από νωρίς χαλίκια να συνάξουν, / να χτίσουν φράχτες στις φυτιές μαζί με το Δολίο.» (Οδύσσεια, ραψωδία Ω, στ. 222-225, μετάφραση Α. Εφταλιώτη)«Είπε και τρέχει ανοίγοντας την αγκαλιά ο Δολίος / κι έπιασε και του φίλησε το χέρι τού Οδυσσέα / κι έτσι με λόγια πεταχτά του μίλησε και τούπε: / «Μας ήρθες, πολυπόθητε και χιλιαγαπημένε, / ανέλπιστά μας, κι οι θεοί σε φέρανε οι ουράνιοι. / Γεια σου χαρά σου κι οι θεοί κάθε καλό ας σου δώσουν. / Και τούτο ξήγα μου σωστά, καλά να καταλάβω, / η Πηνελόπη αν έμαθε την είδηση πως ήρθες, / ή κάποιον να της στείλω ευτύς να της το παραγγείλω.» (Οδύσσεια, ραψωδία Ω, στ. 397-405) Emmy Patsi-Garin: «Επίτομο λεξικό Ελληνικής Μυθολογίας», εκδ. οίκος Χάρη Πάτση, Αθήνα 1969
|
Στην ελληνική μυθολογία ο Δολίος ήταν ένας από τους κηπουρούς δούλους του Οδυσσέα, που αναφέρεται στην Οδύσσεια του Ομήρου. Ο Δολίος περιποιόταν τα κτήματα του κυρίου του κατά την απουσία του και, αν και γέρος πια, αξιώθηκε να συναντήσει και πάλι το αφεντικό του. Ο Δολίος, όπως αναφέρει η Οδύσσεια, είχε 6 γιους.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%94%CE%BF%CE%BB%CE%AF%CE%BF%CF%82
|
Σεμπάστιαν Μπιένιεκ
|
Μέχρι το 1989 έζησε στην επαρχία Opole. Το 1989 μετανάστευσε στη Δυτική Γερμανία, σε ηλικία 13 ετών. Το 1994 ο Μπιένιεκ καταγράφηκε ως το νεότερο μέλος της Ομοσπονδιακής Ένωσης Καλλιτεχνών Bundesverband Bildender Künstlerinnen und Künstler. Μέχρι τότε, το έργο του αποτελούνταν κυρίως από έργα ζωγραφικής. Το 1996 ξεκίνησε τις σπουδές του στην Ακαδημία Τέχνης στο Μπράουνσβάιχ (HBK Braunschweig) με τον John M. Armleder και για σύντομο χρονικό διάστημα με την Μαρίνα Αμπράμοβιτς. Από το 1998, συνέχισε τις σπουδές του στην Ανωτάτη Σχολή Καλών Τεχνών στο Δυτικό Βερολίνο (UdK Βερολίνου) υπό την επίβλεψη της Katharina Sieverding, όπου ολοκλήρωσε τις μεταπτυχιακές του σπουδές. Έκτοτε ζει στο Βερολίνο. Το 1999 ο καλλιτέχνης συμμετέχει στο «3ο φεστιβάλ νέων πειραματικής τέχνης» στο Βερολίνο, με το περφόρμανς «χέρι χωρίς σώμα» στο οποίο το χέρι του ήταν ενσωματωμένο σε μια λευκή στήλη και κοβόταν ημερησίως για 16 ημέρες με ξυράφι. Μέχρι το 2002 ο Bieniek συμμετέχει σε πολλές εκθέσεις στο εσωτερικό και στο εξωτερικό. Το 2001 έλαβε υποτροφία για πρακτική άσκηση από το Γραφείο γερμανογαλλικής νεολαίας (DFJW) στη Ρεν. Στο μεταξύ, απόκλινε από τη ζωγραφική και μετατόπισε το ενδιαφέρον του για την τέχνη του performance (performance art), την εννοιολογική τέχνη και την τέχνη του βίντεο. Από το 2002 άρχισε να σκηνοθετεί στη Γερμανική Ακαδημία Κινηματογράφου και τηλεόρασης στο Βερολίνο (D.F.F.B.), ταυτόχρονα με τις σπουδές του. Το 2007 ίδρυσε την κινηματογραφική παραγωγή TENLETTERS με την οποία δημιούργησε την «no budget» ταινία «Οι παίκτες» (Die Spieler), η οποία είναι από ελάχιστες ταινίες, αν όχι η μοναδική, που έλαβε μέρος σε φεστιβάλ Α τύπου, με τόσο χαμηλό προϋπολογισμό (Διεθνές φεστιβάλ Κινηματογράφου στη Σαγκάη). Από τότε παρουσιάστηκε στο Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου του Καΐρου, στο Παγκόσμιο Φεστιβάλ Κινηματογράφου και στο Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου της Mar del Plata. Βραβεύτηκε με τον τίτλο «πολύτιμης» ταινίας από το Συμβούλιο Εξέτασης Ταινιών του Βισμπάντεν. Από το 2008 ο SΜπιένιεκ ζωγραφίζει ξανά. Ζωγραφίζει σειρές από έργα που αποτελούνται πάνω από τριάντα πίνακες. Η κάθε σειρά χαρακτηρίζεται από ένα συγκεκριμένο θέμα ή ιδέα. Από τις πιο γνωστές σειρές είναι οι εξής: «Αρκούδα», «Οι φαν μου του Facebook», «Εσωτερικής Ασφάλειας» και «Περιστροφές Πινέλου» Παράλληλα με τη ζωγραφική, ο καλλιτέχνης ασχολείται με την τέχνη του performance. Έτσι, το 2009 διοργάνωσε παράσταση με το όνομα «Burqa»στο Art Forum του Βερολίνου όπου παρουσιάστηκε ο ίδιος και ένας συνεργάτης ντυμένοι με μπούρκα. Το 2010 έγραψε ένα βιβλίο με τον τίτλο «Realfake]». Το βιβλίο ασχολείται με τον σχηματισμό ομάδων στο πλαίσιο των κοινωνικών δικτύων (κυρίως του Facebook). Το συγκεκριμένο βιβλίο θεωρείται ένα σημαντικό έργο σχετικά με τον κοινωνικό ιστό και την τέχνη. Το Σεπτέμβριο του 2013 ο Μπιένιεκ γίνεται γνωστός σε μεγάλη μερίδα του κόσμου με τη σειρά φωτογραφιών «Doublefaced». Η σειρά, η οποία εξαπλώθηκε μέσω των κοινωνικών δικτύων, έλαβε παγκόσμια κάλυψη από τον Τύπο. Η ίδια σειρά αποτελείται από περίπου 20 φωτογραφίες που στα μάγουλα ενός μοντέλου ζωγραφίζονται δύο ή και τρία πρόσωπα. 2011: REALFAKE. Tenletters Verlag, Berlin 2011 ISBN 978-3-942835-35-0 1997 Das neue schöne Bild, Alpirsbacher Galerie, Alpirsbach (Γερμανία)1998 Mein Atem, Museum der Charite Berlin (Γερμανία)1999 III Festival der jungen experimentellen Kunst, Βερολίνο (Γερμανία) Natural Born Sugareaters, Kunsthaus Tacheles, Βερολίνο (Γερμανία)2000 Biennale Genova, Sala delle Grida & Palazzo Ducale, Γένοα (Ιταλία) Junge Künstler aus Berlin, Kunstbunker, Νηρεμβέργη (Γερμανία) Saarländischer Kunstpreis, Bexbach (Γερμανία) Aux voyageurs, Ρενέ (Γαλλία) Transfer, Μπράουνσβαϊγκ (Γερμανία)2001 Best Before, Palazzo Carminati στη Βενετία, (Ιταλία) Looking For, εκτέλεση έργου με τον David Lamelas Στετίνο (Πολωνία)2002 Hicetnunc, Villa Manin di Passariano, Περιφέρεια Φρίουλι Βενετίας (Ιταλία) giovani artisti palermitani a Berlino, Galleria d’arte moderna, Παλέρμο (Ιταλία) Wo die Kunst Zuhause ist, Βερολίνο (Γερμανία) Peace and Love, Bassano del Grappa (Ιταλία) Continental Shift, Ludwig Forum für Internationale Kunst, Άαχεν (Γερμανία) Dejavu, Galerie 35, Βερολίνο (Γερμανία)2003 Mulliqi Price, The Kosova Art Gallery, Κόσοβο blank, Palazzo Agostinelli, Bassano del Grappa (Ιταλία) Arbeitsraum 1, Kunstamt Kreuzberg, Βερολίνο (Γερμανία) progettozeropiu, Βενετία (Ιταλία)2005 directors lounge, Βερολίνο (Γερμανία)2008 Villa Grisebach, Βερολίνο (Γερμανία)2009 Anno August Award 2009, Kunsthaus Tacheles, Βερολίνο (Γερμανία) Der Bär ist los, Galerie Zeitzone, Βερολίνο (Γερμανία) Querformat 22, Βερολίνο (Γερμανία)2010 C.A.R., Έσσεν (Γερμανία) Berliner Liste, Βερολίνο (Γερμανία) PUBLIKUMSMAGNET VIRALKUNST, Galerie im Regierungsviertel, Βερολίνο (Γερμανία) Wie man in Berlin glücklich werden kann, OZM, Raum für Kunst, Αμβούργο (Γερμανία) Neue Bilder, Galerie am Prater, Βερολίνο (Γερμανία) This & That, zeitgenössische Galerie, Βερολίνο (Γερμανία)2012 Art Market Budapest, Βουδαπέστη (Περίπτερο της Lena Roselli Gallery)2013 Preview Berlin Art Fair, Βερολίνο 2002: Zero 2003: Nix mit Schuhen 2003: Entschuldigung Laterne 2003: Anamnesia 2004: Sand 2005: Zucker 2006: Gerade aus 2007: Die Spieler 2008: Silvester Home Run http://www.sebastianbieniek.com https://www.bieniek.at/hand http://www.artwanted.com/artist.cfm?ArtID=45330&Tab=Bio https://www.sebastianbieniek.com/exhibitions https://web.archive.org/web/20130603154438/http://www.dfjw.org/category/artikeltyp/chronologie https://www.bieniek.at/film https://www.bieniek.at/burqa https://www.bieniek.at/books http://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/b/b8/Social_Web.pdf https://web.archive.org/web/20131020020546/http://theartfoundation.metamatic.gr/GR/BLOG_/texnes-politismos/1555/zoh_me_duo_prosopa/ https://www.sebastianbieniek.de/2013-doublefaced
|
Ο Σεμπάστιαν Μπιένιεκ ( Sebastian Bieniek) γεννημένος την 24η Απριλίου 1975 στην πόλη Czarnowanz της Πολωνίας, είναι Γερμανός ζωγράφος, φωτογράφος, συγγραφέας, ηθοποιός και σκηνοθέτης του γερμανικού κινηματογράφου. Η δουλειά του περιλαμβάνει έργα όπως το Μπιένιεκ-πρόσωπο (Bieniek-Face), το Μπιένιεκ-χέρι (Bieniek-Hand), το Μπιένιεκ-κείμενο (Bieniek-Text), το Bieniek-Paint, το Μπιένιεκ-σώμα (Bieniek-Body) και το Μπιένιεκ-θέση (Bieniek-Set).
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A3%CE%B5%CE%BC%CF%80%CE%AC%CF%83%CF%84%CE%B9%CE%B1%CE%BD_%CE%9C%CF%80%CE%B9%CE%AD%CE%BD%CE%B9%CE%B5%CE%BA
|
Παρατηρητήριο της Κρακοβίας
|
Το γοτθικού ρυθμού παρατηρητήριο, χτισμένο γύρω στο 1498, είναι ένα από τα τρία μόνο οχυρωμένα φυλάκια που σώζονται ακόμη στην Ευρώπη και είναι το καλύτερα διατηρημένο. Πρόκειται για μια πτυχωτή κυλινδρική δομή από τούβλα με εσωτερική αυλή με διάμετρο 24,4 μέτρα και επτά πυργίσκους. Οι τοίχοι πάχους 3 μέτρων χωρούν 130 πολεμίστρες. Το παρατηρητήριο συνδέθηκε αρχικά με τα τείχη της πόλης από ένα καλυμμένο πέρασμα που οδηγούσε στην Πύλη του Αγίου Φλοριανού και χρησίμευσε ως σημείο ελέγχου για όλους όσους εισέρχονταν στην πόλη. Οι Πολωνοί έχτισαν το παρατηρητήριο φοβούμενοι επίθεση από την Οθωμανική Αυτοκρατορία μετά την ήττα του Βασιλιά Ιωάννη Α΄ Αλβέρτου στη Μάχη του Δάσους Κοσμίν. Το παρατηρητήριο συμμετείχε στην άμυνα της Κρακοβίας το 1587 εναντίον της Πολιορκίας της Κρακοβίας (1587) από τον Μαξιμιλιανό Γ΄ της Αυστρίας, στην Πολιορκία της Κρακοβίας (1655) και την Πολιορκία της Κρακοβίας (1657), και στα ρωσικά στρατεύματα κατά τη διάρκεια του Πολέμου Πολωνίας-Ρωσίας του 1792. Το κτίριο απειλήθηκε με κατεδάφιση στις αρχές του 19ου αιώνα. Ωστόσο, το 1817 δύο γερουσιαστές της Ελεύθερης Πόλης της Κρακοβίας, ο Φέλιξ Ραντβάνσκι και ο Γιαν Λιμπρόφσκι, έπεισαν τη Γερουσία να διατηρήσει το Παρατηρητήριο και άλλα μέρη των παλαιών οχυρώσεων. Το Παρατηρητήριο ήταν αρχικά ένας μεγάλος, κυκλικός πύργος με εσωτερικό ανοιχτό χώρο με διάμετρο 25 μέτρων. Ήταν χτισμένο από τούβλα και πέτρα και είχε τέσσερις ορόφους. Είχε επτά πύργους παρακολούθησης. Οι τοίχοι ήταν περίπου 3 μέτρα στη βάση τους και 0,5 μέτρο στην κορυφή. Η εξωτερική πύλη του Παρατηρητηρίου, η Πύλη Κλέπας, προστατεύτηκε από μια μεγάλη, ημικυκλική τάφρο 2.626 μέτρων πλάτος και 6 μέτρων βάθος. Θεωρημένο αριστούργημα της μεσαιωνικής στρατιωτικής μηχανικής, το κυκλικό φρούριο του Παρατηρητηρίου της Κρακοβίας προστέθηκε στις οχυρώσεις της πόλης κατά μήκος της διαδρομής στέψης στα τέλη του 15ου αιώνα, βασισμένο στην αραβική και όχι ευρωπαϊκή αμυντική στρατηγική. Στο ανατολικό τοίχο του, μία πλάκα τιμά τον άθλο ενός μέλους της μπουρζουαζία της Κρακοβίας, Μάρτσιν Ορασέβιτς, ο οποίος, κατά τη διάρκεια της Συνομοσπονδίας του Μπαρ, υπερασπίστηκε την πόλη ενάντια στους Ρώσους και πυροβόλησε τον Συνταγματάρχη Πάνιν, σύμφωνα με ένα μύθο, χρησιμοποιώντας ένα κουμπί παλτού αντί για μια σφαίρα. Πάρκο Πλάντι, το οποίο περικλείει την Παλιά Πόλη της Κρακοβίας Παρατηρητήριο της Βαρσοβίας Μάρεκ Ζούκοφ-Καρτσέφσκι, The Barbican (Barbakan), "KRAKÓW" Magazyn Kulturalny, Special Edition (αγγλόφωνη έκδοση), περιοδικό "KRAKÓW", Κρακοβία, 1991, σελ. 58-59. Πολυμέσα σχετικά με το θέμα Barbakan in Kraków στο Wikimedia Commons Πώς να πάτε εκεί? Κρακοβία Πολωνία Αρχειοθετήθηκε 2009-04-20 στο Wayback Machine.: πληροφορίες και φωτογραφίες για το Παρατηρητήριο της Κρακοβίας
|
Το Παρατηρητήριο της Κρακοβίας (πολωνικά:Barbakan Krakowski) είναι παρατηρητήριο και οχυρωμένο φυλάκιο που συνδεόταν κάποτε με τα τείχη της πόλης. Είναι μια ιστορική πύλη που οδηγεί στην Παλιά Πόλη της Κρακοβίας στην Πολωνία. Το παρατηρητήριο είναι ένα από τα λίγα εναπομείναντα απομεινάρια του πολύπλοκου δικτύου οχυρώσεων και αμυντικών φραγμών που κάποτε περικύκλωναν τη βασιλική πόλη της Κρακοβίας στα νότια της Πολωνίας. Αυτή τη στιγμή χρησιμεύει ως τουριστικό αξιοθέατο και χώρος για ποικίλες εκθέσεις.Σήμερα το Παρατηρητήριο υπάγεται στη δικαιοδοσία του Ιστορικού Μουσείου της Πόλης της Κρακοβίας. Οι τουρίστες μπορούν να περιηγηθούν στο εσωτερικό του με τις οθόνες του να περιγράφουν την ιστορική εξέλιξη των οχυρώσεων στην Κρακοβία.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A0%CE%B1%CF%81%CE%B1%CF%84%CE%B7%CF%81%CE%B7%CF%84%CE%AE%CF%81%CE%B9%CE%BF_%CF%84%CE%B7%CF%82_%CE%9A%CF%81%CE%B1%CE%BA%CE%BF%CE%B2%CE%AF%CE%B1%CF%82
|
Αλεξάντερ Φλέμινγκ
|
Ο Φλέμινγκ γεννήθηκε στο αγρόκτημα Lochfield, κοντά στο Ντάρβελ του Ανατολικού Άυρσαιρ, στη Σκωτία. Υπήρξε το τρίτο από τα 4 παιδιά του Χιού Φλέμινγκ (Hugh Fleming, 1816 – 1888) εκ του δεύτερου γάμου του. Μητέρα του ήταν η Γκρέις Μόρτον (Grace Stirling Morton, 1848 – 1928), κόρη ενός γείτονα κτηματία. Ο Χιού Φλέμινγκ είχε άλλα τέσσερα παιδιά από τον πρώτο του γάμο, ενώ ο ίδιος ήταν 59 ετών όταν πήρε τη δεύτερη σύζυγό του και πέθανε όταν ο Αλεξάντερ (γνωστός ως Alex) ήταν μόλις επτά ετών. Ο Αλεξάντερ Φλέμινγκ παρακολούθησε για δύο χρόνια την Ακαδημία του Κίλμαρνοκ. Αφού δούλεψε σε ένα ναυτιλιακό γραφείο επί τέσσερα χρόνια, ο εικοσάχρονος Φλέμινγκ κληρονόμησε ένα θείο του, τον Τζων Φλέμινγκ. (Για την ιστορία ότι ο πατέρας του έσωσε ένα παιδί, βλ. την ενότητα Προσωπικές ιστορίες). Ο μεγαλύτερος αδελφός του, ο Τομ, είχε ήδη σπουδάσει Ιατρική και συνέστησε στον Αλεξάντερ να ακολουθήσει τον ίδιο δρόμο. Το 1901 λοιπόν ο Αλεξάντερ εγγράφηκε στο Νοσοκομείο Σαιν Μαίρυ του Λονδίνου. Κέρδισε την εισαγωγή του στην Ιατρική Σχολή με διάκριση το 1906, οπότε είχε την επιλογή να γίνει χειρουργός. Ο Φλέμινγκ ωστόσο ήταν και μέλος λέσχης σκοποβολής. Ο επικεφαλής της λέσχης, θέλοντας να κρατήσει τον Φλέμινγκ στην ομάδα, του συνέστησε να ακολουθήσει το τμήμα ερευνών στο Σαιν Μαίρυ, όπου έγινε βοηθός βακτηριολόγου του Σερ Άλμροθ Ράιτ, ενός πρωτοπόρου στη θεραπεία με εμβόλια και στην Ανοσολογία. Ο Αλεξάντερ πήρε πτυχίο με «Χρυσό Μετάλλιο» το 1908 και έμεινε ως επιμελητής στο Σαιν Μαίρυ ως το 1914. Στις 23 Δεκεμβρίου 1915 ο Αλεξάντερ Φλέμινγκ πήρε ως σύζυγό του μια νοσοκόμα, τη Σάρα Μάριον Μάκελροϋ (Sarah Marion McElroy), από το Κιλάλα της Ιρλανδίας, η οποία πέθανε το 1949. Το μόνο παιδί τους, ο Ρόμπερτ, έγινε παθολόγος. Μετά τον θάνατο της Σάρας, ο Φλέμινγκ έκανε δεύτερο γάμο με την Ελληνίδα ιατρό και βακτηριολόγο δρ. Αμαλία Φλέμινγκ (Αμαλία Κουτσουρή-Βουρέκα), συνάδελφό του στο νοσοκομείο Σαιν Μαίρυ, στις 9 Απριλίου 1953. Η Αμαλία έζησε 31 χρόνια μετά τον θάνατο του Φλέμινγκ. Σε όλη τη διάρκεια του Α΄ Παγκόσμιου Πολέμου ο Φλέμινγκ υπηρέτησε ως λοχαγός του Υγειονομικού Σώματος του Βασιλικού Στρατού (Royal Army Medical Corps), απασχολούμενος και σε ιατρεία στο πεδίο της μάχης στο Δυτικό Μέτωπο, στη Γαλλία. Το 1918 επέστρεψε στο Νοσοκομείο Σαιν Μαίρυ, στην Ιατρική Σχολή. Εκλέχθηκε Καθηγητής της Βακτηριολογίας εκεί το 1928. Πριν την ανακάλυψη της πενικιλλίνης Κατά τον Μεσοπόλεμο, ο Φλέμινγκ ερεύνησε για αντιβακτηριακούς παράγοντες, έχοντας ζήσει πολλούς θανάτους στρατιωτών από σηψαιμία από πληγές που μολύνθηκαν. Δυστυχώς τα αντισηπτικά εξουδετέρωναν το ανοσοποιητικό σύστημα των ασθενών αποτελεσματικότερα από ό,τι τα εισβάλλοντα βακτήρια. Σε ένα άρθρο που υπέβαλε στο ιατρικό περιοδικό The Lancet κατά τον Α΄ Παγκ. Πόλεμο, ο Φλέμινγκ περιέγραψε ένα έξυπνο πείραμα που μπόρεσε να πραγματοποιήσει χάρη στις δικές του υαλουργικές γνώσεις. Εξηγούσε στο άρθρο αυτό γιατί τα αντισηπτικά σκότωναν στην πραγματικότητα περισσότερους στρατιώτες από ό,τι οι ίδιες οι μολύνσεις στον πόλεμο. Τα αντισηπτικά επέφεραν τον θάνατο των μικροβίων στην επιφάνεια, αλλά τα βαθιά τραύματα έτειναν να προφυλάσσουν τα αναερόβια βακτήρια από την αντισηπτική ουσία, ενώ τα αντισηπτικά φαινόταν ότι εξουδετέρωναν ευεργετικές ουσίες που προστάτευαν τους ασθενείς σε αυτές τις περιπτώσεις. Ο Σερ Άλμροθ Ράιτ υποστήριξε ισχυρά τα ευρήματα του Φλέμινγκ, αλλά παρ'όλα αυτά οι περισσότεροι στρατιωτικοί ιατροί κατά τη διάρκεια του Α΄ Παγκ. Πολέμου συνέχισαν να χρησιμοποιούν αντισηπτικά, ακόμα και όταν αυτό χειροτέρευε εμφανώς την κατάσταση των ασθενών. Μια τυχαία ανακάλυψη «Ξυπνώντας το ξημέρωμα της 28ης Σεπτεμβρίου 1928, ασφαλώς δε σχεδίαζα να φέρω επανάσταση σε όλη την Ιατρική ανακαλύπτοντας το πρώτο αντιβιοτικό, φονέα δηλαδή βακτηρίων», θα έγραφε αργότερα ο Φλέμινγκ, «αλλά καταλαβαίνω ότι αυτό ακριβώς έκανα τότε» (Kendall F. Haven: Marvels of Science, Libraries Unlimited, 1994, σελ. 182) Το 1928 ο Φλέμινγκ ερευνούσε τις ιδιότητες των σταφυλόκοκκων. Είχε ήδη κάποια φήμη από τις προηγούμενες έρευνές του, ως ευφυούς ερευνητή αλλά και απρόσεκτου τεχνικού εργαστηρίου: συχνά ξεχνούσε τις καλλιέργειες μικροβίων πάνω στις οποίες εργαζόταν και γενικώς το εργαστήριό του ήταν συνήθως πολύ ακατάστατο. Αφού επέστρεψε από διακοπές, ο Φλέμινγκ πρόσεξε ότι πολλά από τα δισκία μικροβιακών καλλιεργειών είχαν μολυνθεί από ένα μύκητα (κοινώς: είχαν μουχλιάσει) και τα έριξε σε δοχείο με απορρυπαντικό. Αλλά στη συνέχεια χρειάστηκε να δείξει σε έναν επισκέπτη τι ερευνούσε, κι έτσι ανέσυρε κάποια από τα δισκία που δεν είχαν βυθισθεί στο απορρυπαντικό. Τότε πρόσεξε μία ζώνη γύρω από τη μούχλα που ήταν ελεύθερη (φαινομενικά τουλάχιστον) από βακτήρια. Αυτό θα πρέπει να συνέβαινε αν η μούχλα παρήγαγε κάποια βακτηριοκτόνο ουσία. Ο Φλέμινγκ απομόνωσε ένα δείγμα από τη μούχλα, το ταυτοποίησε σωστά ως μύκητα του γένους πενικίλλιο και για τον λόγο αυτό ονόμασε τη νέα ουσία πενικιλλίνη. Ο Φλέμινγκ διερεύνησε τη βακτηριοκτόνο δράση της πενικιλλίνης σε πολλούς μικροοργανισμούς. Βρήκε ότι επηρέαζε βακτήρια όπως οι σταφυλόκοκκοι και γενικά όλα τα «Θετικά κατά Γκραμ» παθογόνα (μικρόβιο της οστρακιάς, πνευμονιόκοκκος, μηνιγγιτιδόκοκκος, διφθερίτιδα), αλλά όχι τα μικρόβια του τυφοειδούς ή του παρατυφοειδούς πυρετού, για τον οποίο αναζητούσε μια θεραπεία εκείνη την εποχή. Επίσης επηρέαζε τη γονόρροια, παρότι αυτή προκαλείται από έναν «αρνητικό κατά Γκραμ» μικροοργανισμό. Ο Φλέμινγκ δημοσίευσε την ανακάλυψή του το 1929 στο Βρετανικό Περιοδικό Πειραματικής Παθολογίας (British Journal of Experimental Pathology), χωρίς να προκαλέσει ιδιαίτερη προσοχή. Ο Φλέμινγκ συνέχισε τις έρευνές του, αλλά συνειδητοποίησε ότι η καλλιέργεια του πενικιλλίου ήταν αρκετά δύσκολη και ότι στη συνέχεια ήταν ακόμα δυσκολότερο να απομονώσει την αντιβιοτική ουσία από τη μούχλα. Η προσωπική του εντύπωση ήταν ότι εξαιτίας του προβλήματος της παραγωγής της σε μεγάλη ποσότητα και της βραδείας της δράσεως, η πενικιλλίνη δεν θα ήταν σημαντική στην καταπολέμηση των μολύνσεων. Ο Φλέμινγκ ήταν επίσης πεισμένος ότι η πενικιλλίνη δεν θα παρέμενε αρκετά μέσα στο ανθρώπινο σώμα (in vivo) ώστε να σκοτώσει σε αποτελεσματικό βαθμό μικρόβια. Πολλές κλινικές δοκιμές της δεν έδωσαν σαφή αποτελέσματα, ίσως επειδή τη χρησιμοποιούσαν ως επιφανειακό αντισηπτικό. Κατά τη δεκαετία του 1930 οι δοκιμές του Φλέμινγκ έδωσαν σε κάποιες περιπτώσεις πιο ενθαρρυντικά αποτελέσματα — ο Keith Bernard Rogers, συνεργάτης του Φλέμινγκ, θεραπεύθηκε με πενικιλλίνη κατά τη διάρκεια των ερευνών τους — και συνέχισε ως το 1940 να προσπαθεί να κινήσει το ενδιαφέρον κάποιου χημικού αρκετά ικανού ώστε να παραγάγει χρησιμοποιήσιμη ποσότητα καθαρής πενικιλλίνης. Ωστόσο, ο Φλέμινγκ εγκατέλειψε τις έρευνες σχετικά με την πενικιλλίνη, λίγο πριν οι Φλόρεϊ και Τσέιν αναλάβουν την έρευνα και τη μαζική παραγωγή της με κονδύλια της αμερικανικής και της βρετανικής κυβερνήσεως. Η έναρξη της μαζικής παραγωγής έγινε μετά τον Βομβαρδισμό του Περλ Χάρμπορ. Κατά την Απόβαση της Νορμανδίας είχαν παρασκευάσει αρκετή πενικιλλίνη για τις ανάγκες όλων των τραυματιών των συμμαχικών δυνάμεων. Καθαρισμός και σταθεροποίηση Ο Ερνστ Τσέιν βρήκε τον τρόπο να απομονώνει και να συγκεντρώνει την πενικιλλίνη και διερεύνησε τη μοριακή της δομή. Λίγο μετά τη δημοσίευση των πρώτων αποτελεσμάτων της ομάδας το 1940, ο Φλέμινγκ τηλεφώνησε στον Χάουαρντ Φλόρεϋ, τον επικεφαλής του τμήματος του Τσέιν, για να τον πληροφορήσει ότι θα τους επισκεπτόταν σε λίγες ημέρες. Ακούγοντας ο Τσέιν για τον ερχομό του Φλέμινγκ, είπε «Θεέ μου! Νόμιζα ότι είχε πεθάνει». Ο Νόρμαν Χήτλεϋ πρότεινε την επαναφορά της δραστικής πενικιλλίνης στο νερό μεταβάλλοντας την οξύτητά της. Αυτή η διαδικασία παρήγαγε αρκετή ποσότητά της ώστε να αρχίσουν να τη δοκιμάζουν σε ζώα. Ο Σερ Χένρυ Χάρρις συνόψισε το 1998: «Χωρίς τον Φλέμινγκ δεν θα υπήρχε Τσέιν. Χωρίς τον Τσέιν δεν θα υπήρχε Φλόρεϋ. Χωρίς τον Φλόρεϋ δεν θα υπήρχε Χήτλεϋ. Και χωρίς τον Χήτλεϋ δεν θα είχαμε την πενικιλλίνη». Υπήρχαν και πολλοί άλλοι ερευνητές στην ομάδα της Οξφόρδης, και σε κάποιο στάδιο ολόκληρη η Σχολή Dunn ήταν απασχολημένη με την παραγωγή της. Αφού η ομάδα είχε βρει μία μέθοδο καθαρισμού της πενικιλλίνης σε μία αποτελεσματική πρώτη σταθερή μορφή το 1940, ακολούθησαν αρκετές κλινικές δοκιμές και η εκπληκτική τους επιτυχία ώθησε την ερευνητική ομάδα να αναπτύξει μεθόδους μαζικής παραγωγής και μαζικής διανομής το 1945. Τα αντιβιοτικά Η τυχαία ανακάλυψη του Φλέμινγκ και η απομόνωση της πενικιλλίνης τον Σεπτέμβριο 1928 σημάδεψε την έναρξη μιας νέας εποχής στην Ιατρική, της εποχής των αντιβιοτικών. Ο Φλέμινγκ ανακάλυψε επίσης από πολύ νωρίς ότι τα βακτήρια ανέπτυσσαν αντοχή στα αντιβιοτικά όποτε η δόση της πενικιλλίνης ήταν πολύ μικρή ή η χρήση της ήταν χρονικά περιορισμένη. Ο Φλέμινγκ συνιστούσε προσοχή στη χρήση της πενικιλλίνης όταν έδινε διαλέξεις σε πολλές χώρες της Γης. Προειδοποιούσε να μη χρησιμοποιείται το αντιβιοτικό παρά μόνο όταν υπήρχε ορθά διαγνωσμένη αιτία, και όταν χρησιμοποιείται να χορηγείται σε αρκετή ποσότητα και επί αρκετό χρονικό διάστημα, γιατί αλλιώς δίνεται η ευκαιρία στα βακτηρίδια να αναπτύξουν ανθεκτικά στελέχη τους ως προς το συγκεκριμένο φάρμακο. Η διήγηση (βλ. π.χ. Philadelphia Enquirer, 17 Ιουλίου 1945: Brown, Penicillin Man, σημ. 43 στο Κεφ.2) ότι ο Λόρδος Ράντολφ Τσώρτσιλ, πατέρας του Ουίνστον Τσώρτσιλ, πλήρωσε για την εκπαίδευση του Αλεξάντερ Φλέμινγκ όταν ο πατέρας του Φλέμινγκ έσωσε τη ζωή του νεαρού Ουίνστον, είναι ένας μύθος. Σύμφωνα με τη βιογραφία Penicillin Man: Alexander Fleming and the Antibiotic Revolution του Kevin Brown, ο Αλεξάντερ Φλέμινγκ, σε ένα γράμμα (14 Νοεμβρίου 1945 - British Library Additional Manuscripts 56115) στον φίλο και συνάδελφό του Andre Gratia περιέγραψε την ιστορία αυτή ως "a wondrous fable" («ένα αξιοθαύμαστο παραμύθι»). Μία άλλη ιστορία είναι ότι ο ίδιος ο Αλεξάντερ έσωσε τον Ουίνστον Τσώρτσιλ κατά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο θεραπεύοντάς τον. Ο Τσώρτσιλ, όταν αρρώστησε στην Καρχηδόνα της Τυνησίας το 1943, σώθηκε από τον Λόρδο Μόραν, ο οποίος του χορήγησε σουλφοναμίδη, αφού δεν είχε εμπειρία με την πενικιλλίνη. Οι εφημερίδες Daily Telegraph και Morning Post έγραψαν στις 21 Δεκεμβρίου 1943 ότι είχε σωθεί από την πενικιλλίνη. Στην πραγματικότητα,τον είχε σώσει ένα νέο φάρμακο που ανήκε στις σουλφοναμίδες, συγκεκριμένα η σουλφαπυριδίνη, γνωστή τότε με τον ερευνητικό κωδικό M&B 693, που ανακαλύφθηκε και παράχθηκε από την εταιρεία May & Baker Ltd του Έσσεξ (θυγατρική της γαλλικής Rhône-Poulenc. Σε μεταγενέστερη ραδιοφωνική εκπομπή ο Τσώρτσιλ αναφέρθηκε στο νέο αυτό φάρμακο ως «αυτό το αξιοθαύμαστο M&B» Ο Φλέμινγκ πέθανε το 1955 ξαφνικά στο σπίτι του στο Λονδίνο από καρδιακή προσβολή. Η σορός του αποτεφρώθηκε και οι στάχτες του ενταφιάσθηκαν στον Καθεδρικό του Αγ. Παύλου μία εβδομάδα αργότερα. Ο Φλέμινγκ ήταν Ρωμαιοκαθολικός. Ο Φλέμινγκ ήταν μετριόφρονας ως προς τον ρόλο του στην ανάπτυξη της πενικιλλίνης, περιγράφοντας τη δόξα του ως τον «Μύθο Φλέμινγκ» (the "Fleming Myth"), και επαινούσε τους Φλόρεϋ και Τσέιν για τη μετατροπή μιας «εργαστηριακής περιέργειας» σε ένα πρακτικά χρήσιμο φάρμακο. Ο Φλέμινγκ υπήρξε ο πρώτος που κατόρθωσε να απομονώσει τη δραστική ουσία, γι' αυτό εξάλλου και την ονόμασε («πενικιλλίνη»). Επίσης συντηρούσε, καλλιεργούσε και διένεμε τον μύκητα επί 12 χρόνια, συνεχίζοντας μέχρι το 1940 να προσπαθεί να κινήσει το ενδιαφέρον οποιουδήποτε χημικού αρκετά ικανού ώστε να παραγάγει χρησιμοποιήσιμη ποσότητα καθαρής πενικιλλίνης. Το εργαστήριο στο Νοσοκομείο Σαιν Μαίρυ όπου ο Φλέμινγκ ανακάλυψε την πενικιλλίνη στεγάζει σήμερα το «Μουσείο Φλέμινγκ». Οι Φλέμινγκ, Φλόρεϋ και Τσέιν μοιράσθηκαν το Βραβείο Νόμπελ Ιατρικής το 1945. Σύμφωνα με τους κανόνες της Επιτροπής Νόμπελ, το πολύ τρία φυσικά πρόσωπα μπορούν να μοιρασθούν το βραβείο. Το σχετικό μετάλλιο που δόθηκε τότε στον Φλέμινγκ αποκτήθηκε από τα Εθνικά Μουσεία της Σκωτίας το 1989 και θα αρχίσει να εκτίθεται στο κοινό στο Βασιλικό Μουσείο όταν αυτό ξανανοίξει το 2011. Ο Φλέμινγκ τιμήθηκε με την προσφορά σε αυτόν της «Χαντεριανής έδρας» ("Hunterian Professorship") από το Royal College of Surgeons της Αγγλίας. Ο Φλέμινγκ έγινε «ιππότης» (Σερ) το 1944. (Αλλά και ο Φλόρεϋ έλαβε μεγαλύτερο τίτλο, αφού έγινε βαρόνος.) Η ανακάλυψη του πρώτου αντιβιοτικού (της πενικιλλίνης) κατατάχθηκε ως η σημαντικότερη ανακάλυψη της χιλιετίας όταν πλησίαζε το έτος 2000 από τρία μεγάλα σουηδικά περιοδικά, όπως το Nyteknik. Είναι αδύνατο να βρεθεί πόσες ακριβώς ανθρώπινες ζωές έχουν σωθεί από αυτή την ανακάλυψη, αλλά κάποια από αυτά τα περιοδικά τις εκτίμησαν προσεγγιστικά σε 200 εκατομμύρια. Κεντρική οδός της Κάτω Αχαΐας έχει ονομαστεί προς τιμήν του. Ο αστεροειδής 91006 Φλέμινγκ (Fleming), που ανακαλύφθηκε το 1998. Ο μεγάλος κρατήρας Φλέμινγκ (Fleming) στο βόρειο ημισφαίριο της Σελήνης πήρε το όνομά του από τον Αλεξάντερ Φλέμινγκ και την Αμερικανίδα αστρονόμο Williamina P. Fleming (1857-1911) (απόφαση του 1970). Το Ερευνητικό Κέντρο Βιοϊατρικών Επιστημών "Αλέξανδρος Φλέμινγκ" στη Βάρη. Maurois, André: The Life Of Sir Alexander Fleming, Jonathan Cape, 1959 Nobel Lectures, Physiology or Medicine 1942-1962, Elsevier Publishing Company, Amsterdam 1964 Rhodes, Philip: An Outline History of Medicine. London: Butterworths, 1985. Porter, Roy, ed.: The Cambridge Illustrated History of Medicine. Cambridge University Press, 1996. Brown, Kevin: Penicillin Man: Alexander Fleming and the Antibiotic Revolution, Stroud, Sutton, 2004. Macfarlane, Gwyn: Alexander Fleming: The Man and the Myth, Oxford University Press, 1984. The Nobel Prize: Sir Alexander Fleming TIME 100: Alexander Fleming Αρχειοθετήθηκε 2009-05-26 στο Wayback Machine.
|
Ο Σερ Αλεξάντερ Φλέμινγκ (Alexander Fleming, 6 Αυγούστου 1881 – 11 Μαρτίου 1955) ήταν Σκωτσέζος βιολόγος και φαρμακολόγος, που ασχολήθηκε ερευνητικά με τη βακτηριολογία, την ανοσολογία και τη χημειοθεραπεία. Είναι πολύ γνωστός για την ανακάλυψη του πρώτου αντιβιοτικού, της πενικιλίνης, το 1928, για την οποία και πήρε το Βραβείο Νόμπελ Φυσιολογίας και Ιατρικής το 1945, μαζί με τον Αυστραλό Dr Χάουαρντ Φλόρεϋ και τον Σερ Έρνεστ Τσέιν. Μια άλλη σημαντική ανακάλυψή του είναι αυτή του ενζύμου λυσοζύμης, το 1922.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%91%CE%BB%CE%B5%CE%BE%CE%AC%CE%BD%CF%84%CE%B5%CF%81_%CE%A6%CE%BB%CE%AD%CE%BC%CE%B9%CE%BD%CE%B3%CE%BA
|
Λουδοβίκος Θείρσιος
|
Γεννήθηκε στο Μόναχο της Βαυαρίας το 1825. Ήταν γιος του κλασικιστή και ελληνιστή φιλόλογου Ειρηναίου Θείρσου και αδελφός του χειρουργού Καρλ Τίερς και του θεολόγου Χάινριχ Βίλελμ Γιόζιας Τίερς. Εγγράφτηκε στην Ακαδημία Καλών Τεχνών του Μονάχου για να σπουδάσει γλυπτική, αλλά έπειτα από μερικά χρόνια αποφάσισε να ασχοληθεί με την ζωγραφική, όπου είχε ως καθηγητές τους Χάινριχ Μαριά φον Ες (Heinrich Maria von Hess), Γιούλιους Σνορρ φον Κάρoλσφελντ (Julius Schnorr von Carolsfeld) και Καρλ Σορν (Karl Schorn). Μετά την αποφοίτησή του από την ακαδημία, ζωγράφισε πίνακες με θέμα τη Σακουντάλα, ηρωικό πρόσωπο ενός δράματος γραμμένο από τον Ινδό ποιητή Καλιντάσα, και μια σκηνή την εξέγερση των Καμισάρ. Έπειτα μετέβηκε στη Ρώμη, όπου φιλοτέχνησε σκηνές από την καθημερινή ζωή των Ιταλών. Ενδεικτικός πίνακας εκείνης της περιόδου, είναι ο πίνακας "Hiob unter seinen Freunden" (Ο Ιώβ μεταξύ των φίλων του). Το 1852, συνόδεψε τον πατέρα του στην Αθήνα, όπου αντικατέστησε το ναπολιτάνο ζωγράφο Ραφαέλο Τσέκολι, καθηγητή του Σχολείου των Τεχνών (μετέπειτα Ανωτάτη Σχολή Καλών Τεχνών). Κατά την διάρκεια της παραμονής του στην Ελλάδα, τράβηξε το ενδιαφέρον του για τη βυζαντινή εικονογραφία. Αγιογράφησε αρκετές νωπογραφίες σε ελληνικές εκκλησίες και αποτέλεσε εισηγητής της εφαρμογής δυτικών τεχνοτροπιών, όπως η νατουραλιστική άποψη και την ανατομία των σώματος, ώστε να μοντερνοποιηθεί η βυζαντινή τέχνη. Στο πλαίσιο αυτό, του πιστώνεται ορισμένες φορές η αποκάλυψη της βυζαντινής τέχνης στον κόσμο της σύγχρονης τέχνης. Ωστόσο μια τέτοια μεταρρυθμιστική κίνηση, ήταν αμφιλεγόμενη στην Ελλάδα, αφού συναντούσε τη σθεναρή αντίσταση από όσους αντιτίθονταν σε αυτήν. Οι τελευταίοι υποστήριζαν ότι αποτελεί μια προσπάθεια να αντικαταστήσει τη μακρόχρονη ελληνική παράδοση με ξενόφερτες επιρροές. Αρκετές εφημερίδες της εποχής, αντιτάχθηκαν στον διορισμό του Λουδοβίκου Θείρσιου ως καθηγητή και συνέχιζαν να αντιτάσσονται στην παραλαβή των απαραίτητων προμηθειών ώστε να μπορέσει να αγιογραφήσει τις εκκλησίες που αναλάμβανε. Επί βασιλείας του Όθωνα, τέτοιες δυτικές μεταρρυθμίσεις, ήταν θεμιτές από τον Βαυαρό μονάρχη, όπως επίσης και από τον πρύτανη του Εθνικού Μετσόβιου Πολυτεχνείου και εξέχοντα αρχιτέκτονα Λύσανδρο Καυταντζόγλου, κάνοντας τις αντιδράσεις των συντηρητικών ανεπιτυχείς. Μαθητής του Θέρσιου ήταν ο ζωγράφος Νικόλαος Γύζης, ο οποίος μέσα από την τέχνη του, εμφάνιζε δυτικές επιδράσεις αρκετά ελληνοποιημένες, καταξιώνοντάς τον ως ένας από τους μεγαλύτερους Έλληνες ζωγράφους του 19ου αιώνα. Οι πιο γνωστές νωπογραφίες του, βρίσκονται στο παρεκκλήσιο του Αγίου Νικοδήμου του Νυκτερινού μαθητή του Κυρίου, στη συνοικία της Ακρόπολης, δίπλα στην ρωσική εκκλησία της Αγίας Τριάδας. Τα επόμενα έτη, ταξιδεύει σε διάφορες ευρωπαϊκές χώρες όπου ζωγραφίζει νωπογραφίες σε εκκλησίες και ελαιογραφίες σε οικίες ιδιωτών. Η εκκλησιαστική του τέχνη, θεωρήθηκε εφάμιλλη δυτικοευρωπαίων αγιογράφων, όπως οι Λούντβιχ Σάιτζ και Ζαν-Ιππολύτ Φλαντρέν, που κατάφεραν να φέρουν ξανά στο προσκήνιο την δυτικοευρωπαϊκή εκκλησιαστική τέχνη. Το 1856, μετέβηκε στη Βιέννη για να αναλάβει την αγιογράφηση μιας ελληνορθόδοξης εκκλησίας, όπου γνωρίζεται με τον Θεόφιλο Χάνσεν, έναν Δανοαυστριακό αρχιτέκτονα που επίσης πέρασε κάποια χρόνια της ζωής του στην Ελλάδα και ενδιαφέρθηκε για τη βυζαντινή ναοδομία. Όταν ο Χάνσεν ανέλαβε την ανακατασκευή της εκκλησίας της Αγίας Τριάδας σε νεοβυζαντινή μορφή, ζήτησε από το Θείρσιο και τον Καρλ Ραλ, Αυστριακό ζωγράφο, την αγιογράφηση της εκκλησίας. Τη χρηματοδότηση του έργου έγινε με δωρεά του ευεργέτη Σίμονα Σινά, ο οποίος έπειτα ζήτησε από τον Θείρσιο, την αγιογράφηση και μιας άλλης εκκλησίας στην Ρώμη. Κατά την διάρκεια της παραμονής του εκεί, φιλοτέχνησε τα έργα "Charon als Seelenführer" (Ο Χάροντας ως οδηγός των ψυχών), "Bakchos' Einzug in den Hain von Kolonos" (Είσοδος του Βάκχου στο Άλσος του Κολωνού) και "Thetis' Klage um Achilleus" (Ο θρήνος της Θέτιδας για τον Αχιλλέα).Το 1860, μετέβηκε στην Αγία Πετρούπολη όπου αγιογράφισε τις νωπογραφίες και τις φορητές εικόνες του παρεκκλησίου του Μεγάλου Δούκα Νικόλαου Νικολάεβιτς και του Μεγάλου Δούκα Μιχαήλ Νικολάεβιτς, και την προτεσταντική εκκλησία της Αγίας Αικατερίνης. Μετά την επιστροφή του στη Γερμανία, φιλοτέχνησε το "Auferweckung der Tochter des Jairus und Christus in Gethsemane" (Η ανάσταση της της κόρης του Ιαείρου και o Χριστός στη Γεθσημανή, 1866) στον πανεπιστημιακό ναό στο Κέμπτεν, όπως επίσης "Predigt des Paulus auf dem Areopag" (Το κήρυγμα του Παύλου στον Άρειο Πάγο) και τα επόμενα χρόνια αρκετά άλλα έργα, όπως "Christus am Teich Bethesda" (Ο Χριστός στη δεξαμενή της Βηθεσδά), "Ceres, die ihre Tochter sucht" (Η Δήμητρα που αναζητά την κόρη της), "Christus in der Wüste" (Ο Χριστός στην έρημο), "Alarich in Athen als Sieger gefeiert" (Ο Αλάριχος στην Αθήνα εορτάζει τη νίκη του) και "Kreuztragung Christi" (Ο Χριστός φέρει το Σταυρό). Κάποια χρόνια αργότερα, αγιογραφεί τις εικόνες από το τέμπλο του καθεδρικού ναού της Αγίας Σοφίας στο Λονδίνο, το οποίο καθαγιάστηκε το 1882. Επιλογή έργων (Αγγλικά) Bianco, Don (Σεπτέμβριος 2002). «Treasured Offerings: The Legacy of the Greek Orthodox Cathedral of St Sophia, Moscow Road». Friends of West Norwood Cemetery Newsletter, No 45. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 2007-09-27. https://web.archive.org/web/20070927225224/http://www.fownc.org/newsletters/no45.shtml. Ανακτήθηκε στις 5 Σεπτεμβρίου 2013. (Αγγλικά) Αντώνης Δανός (2002). «The Culmination of Aesthetic and Artistic Discourse in Nineteenth-century Greece: Periklis Yannopoulos and Nikolaos Gyzis». Journal of Modern Greek Studies 20 (1): 75–112. doi:10.1353/mgs.2002.0005. (Γερμανικά) Αναστάσιος Διομήδης Κυριακός (1902). Geschichte der orientalischen Kirchen von 1453-1898. Digital edition by Google Books. Ανακτήθηκε στις 5 Σεπτεμβρίου 2013. (Ελληνικά) Στέλιος Λυδάκης (1976). Η ιστορία της νεοελληνικής ζωγραφικής (16ος - 20ος αιώνας) (Σειρά: Οι Έλληνες ζωγράφοι). 3. Αθήνα: Μέλισσα. (Αγγλικά) Αγγελική Πολλάλη (1998). «An Overview of Greek Painting in the 19th c.». Anistoriton E984. http://www.anistor.gr/english/enback/e984.htm. Ανακτήθηκε στις 5 Σεπτεμβρίου 2013. (Γερμανικά) «Thiersch». Meyers Konversations-Lexikon. 15 (4th έκδοση). 1890, σσ. 654–655. http://susi.e-technik.uni-ulm.de:8080/Meyers2/seite/werk/meyers/band/15/seite/0654/meyers_b15_s0654.html. Ανακτήθηκε στις 5 Σεπτεμβρίου 2013. (Γερμανικά) «Wien (Kirchen, Profanbauten)». Meyers Konversations-Lexikon. 16 (4th έκδοση). 1890, σσ. 604. http://susi.e-technik.uni-ulm.de:8080/Meyers2/seite/werk/meyers/band/16/seite/0604/meyers_b16_s0604.html. Ανακτήθηκε στις 5 Σεπτεμβρίου 2013. Πολυμέσα σχετικά με το θέμα Ludwig Thiersch στο Wikimedia Commons
|
Ο Λουδοβίκος Θείρσιος (γερμανικά: Ludwig Thiersch, προφ. Λούντβιχ Τίερς, Μόναχο, 12 Απριλίου 1825 - ό.π., 10 Μαΐου 1909) ήταν Γερμανός ζωγράφος, κυρίως θεμάτων με μυθολογικό και αγιογραφικό ενδιαφέρον, με επιρροές από την Ελλάδα.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9B%CE%BF%CF%85%CE%B4%CE%BF%CE%B2%CE%AF%CE%BA%CE%BF%CF%82_%CE%98%CE%B5%CE%AF%CF%81%CF%83%CE%B9%CE%BF%CF%82
|
BBC Radio 5 Sports Extra
|
Ο σταθμός, μαζί με άλλους, ξεκίνησε να εκπέμπει ως μέρος ενός προγράμματος του BBC, για να κάνει ντεμπούτο στο ψηφιακό ραδιόφωνο. Οι σταθμοί αυτοί θα έκπεμπαν μόνο σε ψηφιακό ραδιόφωνο. Ο σταθμός άρχισε να εκπέμπει στις 14:30 στις 2 Φεβρουαρίου του 2002. Το 2007 ο σταθμός μετανομάστηκε από Radio Five Live Sports Extra σε BBC Radio 5 Live Sports Extra. Η αλλαγή έγινε για να έχει ο σταθμός παρόμοιο όνομα με τους υπόλοιπους ραδιοφωνικούς σταθμούς του BBC. Το 2022 αυτός ο σταθμός μετονομάστηκε από BBC Radio 5 Live Sports Extra σε BBC Radio 5 Sports Extra ως μέρος της εταιρικής μετονομασίας στο BBC. Επίσημη Ιστοσελίδα
|
Το BBC Radio 5 Sports Extra είναι αθλητικός ραδιοφωνικός σταθμός του BBC, ο οποίος εκπέμπει σε ψηφιακό ραδιόφωνο, μέσω επίγειας ψηφιακής τηλεόρασης και μέσω δορυφόρου στο Ηνωμένο Βασίλειο και στην Ιρλανδία. Ο σταθμός δεν εκπέμπει σε απλό αναλογικό ραδιόφωνο. Ο σταθμός εκπέμπει και διαδικτυακά, αλλά κάποια γεγονότα δεν μεταδίδονται στο διαδίκτυο. Ο σταθμός ξεκίνησε να εκπέμπει στις 2 Φεβρουαρίου του 2002.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/BBC_Radio_5_Sports_Extra
|
Λέσεκ του Ρατσίμπους
|
Ήταν ο μόνος γιος του Πσεμύσλαφ δούκα του Ρατσίμπους και της Άννας των Πιαστ, κόρης του Κορράδου Β΄ δούκα της Μαζοβίας. Διαδέχθηκε το 1306 τον πατέρα του στο δουκάτο του Ρατσίμπους, επειδή όμως ήταν ανήλικος, τέθηκε υπό την επιτροπεία του θείου του Μιέσκο Α΄ δούκα του Τσέσυν ως το 1308. Το διάστημα αυτό δόθηκε στο Τάγμα των Δομινικανών η άδεια να ολοκληρώσουν την οικοδομή του μοναστηριού στο Βοντίσλαφ· στα εγκαίνια τα μέλη του Συλλόγου ευχήθηκαν στον δούκα, ευχαριστώντας τον για όλες τις διευκολύνσεις που είχε δώσει στους Δομινικανούς. Το 1327, μαζί με άλλους πρίγκιπες της Σιλεσίας, δήλωσε υποτέλεια (homage) στον Ιωάννη της Βοημίας. Νυμφεύτηκε το 1332 την Αγνή των Πιαστ-Σιλεσίας-Γκλόγκουφ (π.1321-1362), κόρη του Ερρίκου Δ΄ του Πιστού, δούκα του Ζάγκαν, Γκλόγκουφ. Δεν απέκτησε απογόνους. Cawley, Charles, SILESIA, Medieval Lands database, Foundation for Medieval Genealogy. Marek, Miroslav. "Complete Genealogy of the House of Piast". Genealogy.EU.
|
Ο Λέσεκ , πολων. Leszek raciborski (π.1292 - 1336) από τον Οίκο των Πιαστ-Σιλεσίας ήταν δούκας του Ρατσίμπους (από το 1306) και του Κάζλε (από το 1334).
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9B%CE%AD%CF%83%CE%B5%CE%BA_%CF%84%CE%BF%CF%85_%CE%A1%CE%B1%CF%84%CF%83%CE%AF%CE%BC%CF%80%CE%BF%CF%85%CF%82
|
Ημιολίες Ελληνικού Πολεμικού Ναυτικού
|
2ος Αγγλοελληνικός Στολίσκος Ημιολιών Η Γολέτα Ανώνυμος ή Βασιλική Γολέτα ναυπηγήθηκε στον Ναύσταθμο του Πόρου το 1836. Το πλοίο μέχρι το 1843 δεν είχε όνομα και καλούταν «Ανώνυμος» οπότε και μετονομάστηκε σε Μεθώνη. Από την 1 Φεβρουαρίου μέχρι και τις 18 Απριλίου 1850 κατασχέθηκε από του Άγγλους στο λιμάνι της Σύρου κατά τον αποκλεισμό με τα γεγονότα Πατσίφικου, τα λεγόμενα «Παρκερικά» και στη συνέχεια ρυμουλκήθηκε στη Σαλαμίνα. Τον Μάιο του 1851 υπήρξε μια «συμμαχική» συνεργασία μεταξύ των Ελλήνων (μετέχοντας με τα Μεθώνη και Αμαλία), των Γάλλων (με 2 πλοία), των Αυστριακών (με 1 πλοίο) και των Τούρκων (με 2 πλοία) σε επιχειρήσεις καταδίωξης των πειρατών του Νέγρη στη περιοχή της Δωδεκανήσου. Τον Μάιο του 1854 κατασχέθηκε από τους Αγγλογάλλους κατά τη διάρκεια του Κριμαϊκού πολέμου. Για πρώτη φορά έγιναν – επί του Μεθώνη- οι μετρήσεις μεταξύ των ετών 1866 – 1872 των ρευμάτων του Ευρίπου. Το 1862 αναφέρεται στη σύνθεση του Στόλου σαν ημιολία παροπλισμένη, στη συνέχεια επαναφέρεται στην ενεργεία και μνημονεύεται σαν ακταιωρός στο λιμάνι της Σύρου μεταξύ 1883-1887. Το 1890 διαλύθηκε στον Ναύσταθμο Σαλαμίνας λόγω παλαιότητας. Μήκος: 14 μέτρα. Οπλισμός : 1 πυροβόλο των 8 λιβρών. Πλήρωμα : 20 άτομα. Η Γολέτα Άργος υπηρέτησε από το 1833 έως και το 1842 στη δύναμη του Στόλου. Είχε εκτόπισμα 106 τόνων και χρησιμοποιήθηκε κυρίως για τη μεταφορά γαιανθράκων των πρώτων ατμοκίνητων πλοίων του Ναυτικού. Εκποιήθηκε το 1843 αντί 3.108 δραχμών. Αρχικά έφερε οπλισμό (2 πυροβόλα των 9,2 λιβρών, πυροβόλο των 6,2 και των 4 λιβρών και 2 πυροβόλα των 3 λιβρών), αργότερα όμως ο οπλισμός μειώθηκε σε 2 πυροβόλα των 2 λιβρών. Το πλήρωμα αποτελούνταν από 4 αξιωματικούς και 18 υπαξιωματικούς και ναύτες Η Ημιολία Αύρα Ι (Πρώην Ταΐγανροκ) εντάχθηκε στον Στόλο το Μάρτιο του 1870. Ήταν η θαλαμηγός του Γεώργιου Βαμβάκη και αγοράστηκε από το Ελληνικό δημόσιο αντί του ποσού των 14000 δρχ. Χρησιμοποιήθηκε σαν ανεφοδιαστικό Φάρων. Από το 1891 χρησιμοποιήθηκε σαν ακταιωρός στο λιμάνι του Πειραιά. Το 1899 απετέλεσε παράρτημα της Ναυτοφυλακής κοντά στη Νησίδα Λέρο του Ναυστάθμου. Εκποιήθηκε το 1909. Η Πολεμική Γολέτα Γοργώ ήταν Υδραίικο Πολεμικό Πλοίο, ιδιοκτησίας του ίδιου του κυβερνήτη αυτής, Κυριάκου Σκούρτη, κατά τον αγώνα της Ελληνικής εθνεγερσίας του 1821. Το 1824 όταν συνελήφθη από την Κυβέρνηση ο Θεόδωρος Κολοκοτρώνης, με αυτό το σκάφος μεταφέρθηκε στην Ύδρα και πάλι με αυτό το σκάφος επανήλθε στο Ναύπλιο όταν του δόθηκε αμνηστία. Στη σύνθεση του Στόλου το 1830 και το 1833. Εκτόπισμα: 165 τόνοι. Οπλισμός: 2 πυροβόλα των 6 και 8 καρρονάδες των 12 λιβρών. Χρησιμοποιήθηκε και για την καταδίωξη της πειρατείας. Διαλύθηκε λόγω παλαιότητας στο Ναύσταθμο του Πόρου πριν από το 1840. Πρώην ‘ΝΑΥΠΛΙΑ Ι’. Στις 15 Ιουνίου 1836 καθελκύστηκε στον ναύσταθμο του Πόρου. Χωρητικότητας 38 τόνων. Μήκος : 13 μέτρα. Οπλισμός : 1 πυροβόλο των 2 λιβρών. Πλήρωμα : 2 Αξιωματικοί, 1 Υπαξιωματικός και 8 Ναύτες. Κόστος κατασκευής 24.000 δραχμές. Μέχρι το 1862 στη σύνθεση του Στόλου, στη συνέχεια αναφέρεται παροπλισμένη λόγω παλαιότητας. Μετά την μεταπολίτευση του 1862 μετονομάσθηκε σε ‘ΚΥΘΝΟΣ’ για να τιμηθεί η εξέγερση της νήσου Κύθνου. Αναφέρεται στο Στόλο από το 1833. Οπλισμός : 6 κορρονάδες των 12 λιβρών, εκτόπισμα: 100 τόνοι. Εκποιήθηκε το 1841 λόγω αρχαιότητας αντί του ποσού των 2.360 δραχμών. Πρώην πλοίο ‘ΠΑΝΟΠΗ ΙΙ’. Ναυπηγήθηκε στον Ναύσταθμο Πόρου το 1858. Εκτόπισμα 257 τόνοι. Εντάχθηκε στον Στόλο το 1858. Διαγράφηκε από τη σύνθεση του Στόλου το 1920. Το 1920 μεταφέρθηκε στον Πειραιά ως πλωτή προβλήτα Το Ναυτικό του 21
|
Η Ημιολία ΑΕΗ 24 (Η-24, LS-24), πρώην «ΤΕΒΕΡΕ», ήταν τύπου «Levant Schooner» και εκτοπίσματος 16 τόνων. Εντάχθηκε στον Στόλο το 1943. Διαγράφηκε το 1944. Ήταν τρεχαντίρι που ανήκε στον 2ο ΑΕΣΗ (ΑγγλοΕλληνικός Στολίσκος Ημιολιών) που ιδρύθηκε τον Οκτώβριο του 1943 μετά από πρόταση του Βρετανού Ναυάρχου Αλεξάνδρειας προς τον Έλληνα Αρχηγό Στόλου. Η σχετική εργασία συγκρότησης του ανατέθηκε στον έφεδρο Αντιπλοίαρχο Α. Λόντο, αφού προηγουμένως είχε υπηρετήσει στην 1η ΑΣΗ (Αγγλικός Στολίσκος Ημιολιών). Ο 2ος ΑΕΣΗ είχε βάση το λιμάνι της Αλεξάνδρειας και μερικές φορές τα λιμάνια της Κύπρου. Ο 1ος ΑΣΗ και 2ος ΑΕΣΗ έδρασαν σε δύο περιοχές, βορείως και παραλλήλως του ακρωτηρίου «Κριός» όπου είχε την έδρα του ο 1ος ΕΣΗ (Ελληνικός Στολίσκος Ημιολιών) και νοτίως του παραλλήλου αυτού, όπου είχε την έδρα του ο 2ος ΑΕΣΗ.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%97%CE%BC%CE%B9%CE%BF%CE%BB%CE%AF%CE%B5%CF%82_%CE%95%CE%BB%CE%BB%CE%B7%CE%BD%CE%B9%CE%BA%CE%BF%CF%8D_%CE%A0%CE%BF%CE%BB%CE%B5%CE%BC%CE%B9%CE%BA%CE%BF%CF%8D_%CE%9D%CE%B1%CF%85%CF%84%CE%B9%CE%BA%CE%BF%CF%8D
|
Μισέλ Ομπάμα
|
Η Μισέλ Λαβόν Ρόμπινσον Ομπάμα γεννήθηκε στις 17 Ιανουαρίου του 1964 στο Σικάγο του Ιλινόις από τον Φρέιζερ Ρόμπινσον τον τρίτο (Fraser Robinson III, 1935–1991) και την Μάριαν Σίλντς Ρόμπινσον (Marian Shields Robinson, γενν. 30 Ιουλίου 1937). Ο πατέρας της εργαζόταν στην τοπική εταιρία ύδρευσης και ήταν εκλεγμένος πρόεδρος της τοπικής ένωσης του Δημοκρατικού κόμματος. Η μητέρα της εργαζόταν ως γραμματέας στην εταιρία Σπίγκελ που εξειδικεύονταν στην προώθηση ρούχων, υποδημάτων και αξεσουάρ μέσω της διανομής διαφημιστικού καταλόγου. Μετά την γέννηση της Μισέλ και του αδερφού της Κρέγκ, η Μάριαν αποφάσισε να αφήσει το επάγγελμα της και να μείνει στο σπίτι για να αναθρέψει τα παιδιά. Η Ρόμπινσον επέλεξε να σπουδάσει στο Πανεπιστήμιο του Πρίνστον στο οποίο άρχισε να φοιτά το 1981. Σπούδασε κοινωνιολογία και η διπλωματική της ανέλυε την Αφροαμερικανική κοινότητα φοιτητών εκπαιδευμένων στο Πρίνστον. Η Ρόμπινσον έχει αναφέρει σε συνέντευξη της ότι καθηγητές της στο λύκειο της υπέδειξαν ότι «έχει θέσει τον πήχη πολύ ψηλά» κάνοντας αίτηση στο Πρίνστον και ότι η αίτηση της θα απορριφθεί. Η ίδια αρχικά πίστεψε ότι το γεγονός ότι έγινε αποδεκτή σε αυτό το πανεπιστήμιο μπορεί να οφείλονταν εν μέρει στο ότι και ο αδερφός της φοιτούσε εκεί, όμως με το πέρασμα των χρόνων συνειδητοποίησε ότι το κατόρθωμα ήταν δικό της. Η πρώτη χρονιά των σπουδών της ήταν αρκετά δύσκολη καθώς οι γονείς της δεν είχαν παρόμοια εμπειρία για να την καθοδηγήσουν και της πήρε επίσης κάποιο χρονικό διάστημα να συνηθίσει τη ζωή στις φοιτητικές εστίες. Colbert, David (2008). Michelle Obama, An American Story. Houghton Mifflin Harcourt. ISBN 0-547-24770-2. Lightfoot, Elizabeth (2008). Michelle Obama: First Lady of Hope. The Lyons Press. ISBN 1-59921-521-7. Mundy, Liza (2008). Michelle Obama, A Life. Simon & Schuster. ISBN 1-4165-9943-6. First Lady Michelle ObamaΑρχειοθετήθηκε 2012-04-26 στο Wayback Machine. at Whitehouse.gov "About Michelle Obama" at BarackObama.com Μισέλ Ομπάμα στο Curlie Michelle Obama at C-SPAN's First Ladies: Influence & Image Μισέλ Ομπάμα στην IMDb Michelle Obama collected news and commentary at Chicago Tribune Michelle Obama collected news and commentary at U.S.News & World Report Michelle Obama On Love, Family & Politics Αρχειοθετήθηκε 2009-01-26 στο Wayback Machine., interview with Katie Couric of CBS News, February 15, 2008 Michelle Obama's Roots links to genealogical research by Megan Smolenyak featured in the New York Times and Huffington Post
|
Η Μισέλ Λαβόν Ρόμπινσον Ομπάμα (Michelle LaVaughn Robinson Obama, γενν. 17 Ιανουαρίου 1964) είναι Αμερικανίδα δικηγόρος και συγγραφέας. Είναι παντρεμένη με τον 44ο Πρόεδρο των ΗΠΑ, Μπαράκ Ομπάμα και επίσης είναι η πρώτη Αφροαμερικανίδα πρώτη κυρία. Υπήρξε η πρώτη κυρία των ΗΠΑ από το 2009 έως το 2017. Μεγαλωμένη στο Σάουθ Σάιντ του Σικάγου, αποφοίτησε από το Πανεπιστήμιο Πρίνστον και τη Νομική Σχολή Χάρβαρντ, κάνοντας τα πρώτα βήματα της δικηγορικής της καριέρας στο Σίντλεϋ Όστιν, όπου και γνώρισε τον Μπαράκ Ομπάμα. Ακολούθως εργάστηκε στο προσωπικό του Δημάρχου του Σικάγου, Ρίτσαρντ Ντάλεϊ, αλλά και για το Ιατρικό Πανεπιστήμιο του Σικάγου. Κατά τη διάρκεια του 2007 και του 2008, η Μισέλ βοήθησε τον σύζυγό της στην προεκλογική του εκστρατεία. Η Μισέλ και ο Μπαράκ Ομπάμα έχουν δύο κόρες. Η Μισέλ έχει γίνει είδωλο ντυσίματος για τις γυναίκες, ενώ είναι συνήγορος για θέματα φτώχειας, διατροφολογίας, σωματικής άθλησης και υγιεινής διατροφής.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9C%CE%B9%CF%83%CE%AD%CE%BB_%CE%9F%CE%BC%CF%80%CE%AC%CE%BC%CE%B1
|
MobyGames
|
Πριν αποθηκευτούν στη βάση δεδομένων, οποιεσδήποτε συνεισφορές ή αλλαγές του περιεχομένου ελέγχονται από εθελοντές χρήστες της σελίδας. Τα πρότυπα και οι πρακτικές για την επεξεργασία πληροφοριών των παιχνιδιών είναι σαφώς καθορισμένες και διαθέσιμες στο κοινό. Οι πιο συνηθισμένες πηγές είναι οι συσκευασίες όπως και οι οθόνες τίτλων των ίδιων των βιντεοπαιχνιδιών. Εγγεγραμμένοι χρήστες έχουν τη δυνατότητα να βαθμολογήσουν και να αξιολογήσουν οποιοδήποτε παιχνίδι. Επίσης μπορούν να δημιουργήσουν ιδιωτικές ή δημόσιες λίστες "έχω" και "θέλω", οι οποίες αποτελούν τη βάση καταλόγου με παιχνίδια που είναι διαθέσιμα για ανταλλαγή με άλλους χρήστες. Ο ιστότοπος διαθέτει δικό του φόρουμ. Μέσα εκεί κάθε παιχνίδι που περιλαμβάνεται στη βάση δεδομένων έχει το δικό του χώρο. Η αρχική ιδέα των ιδρυτών Jim Leonard και Brian Hirt ήταν η δημιουργία ενός ιστοτόπου ανταλλαγής πληροφοριών σχετικά με παλαιά και σύγχρονα βιντεοπαιχνίδια με ένα ευρύτερο κοινό.Η βάση δεδομένων ξεκίνησε το 1999 με παιχνίδια για MS-DOS και Microsoft Windows. Το 2001 προστέθηκαν οι τότε σύγχρονες κονσόλες όπως το PlayStation, ενώ παλαιότερα συστήματα προστέθηκαν στη συνέχεια. Καταχωρήσεις για παιχνίδια arcade προστέθηκαν τον Ιανουάριο του 2014 και τα παιχνίδια κεντρικών υπολογιστών τον Ιούνιο του 2017.Στα μέσα του 2010, το MobyGames πουλήθηκε για άγνωστο ποσό στη GameFly, καθιστώντας το πλέον εμπορική ιστοσελίδα.Στις 18 Δεκεμβρίου 2013, η MobyGames εξαγοράστηκε από τον Jeremiah Freyholtz, τον ιδιοκτήτη της Blue Flame Labs, εταιρίας ανάπτυξης παιχνιδιών και ιστοσελίδων με έδρα το Σαν Φρανσίσκο.Στις 24 Νοεμβρίου 2021, η Atari SA ανακοίνωσε την αγορά της MobyGames για 1,5 εκατομμύρια δολάρια. Η αγορά ολοκληρώθηκε στις 8 Μαρτίου 2022, με τον Freyholtz να παραμένει γενικός διευθυντής. Επίσημη ιστοσελίδα
|
Το MobyGames είναι διαδικτυακή βάση δεδομένων με πληροφορίες για βιντεοπαιχνίδια και συντελεστές παραγωγής βιντεοπαιχνιδιών. Η βάση δεδομένων περιέχει γύρω στα 312.000 παιχνίδια σε περισσότερες από 300 πλατφόρμες παιχνιδιών.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/MobyGames
|
Ιωάννης Αλβέρτος Βάσα
|
Ήταν ο τρίτος γιος (2ος από τον 2ο γάμο) του Σιγισμούνδου Γ΄ της Πολωνίας και της 2ης συζύγου του Κωνσταντίας των Αψβούργων, κόρης του Καρόλου Β΄ δούκα της Έσω Αυστρίας. Γεννήθηκε στη Βαρσοβία και σε ηλικία 9 ετών ο πατέρας του τον τοποθέτησε πρίγκιπα-επίσκοπο της Βάρμια. Ο πάπας συμφώνησε (1621), αλλά πιο δύσκολο ήταν να συναινέσει ο σύλλογος του καθεδρικού της Βάρμια. Οι αντιδράσεις των ευγενών (szlachta) καθυστέρησαν την τελική συγκατάθεση της εκλογής στην Κάτω Βουλή (Sejm) ως το 1631. Ο πρίγκιπας δεν επισκέφθηκε ποτέ την επισκοπή του, που εδιοικείτο στο όνομά του από τον βοηθό επίσκοπο Μιχάλ Τζαλύνσκι, τον αρχιδιάκονο της Βαρσοβίας Γιάκουμπ Βιερζμπιπιέντα Μπορζουχόφσκι και τον ιερέα της Βάρμια Πάβελ Πιασέτσκι. Ο καθεδρικός στο Φράουενμπουργκ (πολων. Φρόμμπορκ) εμπλουτίστηκε με δώρα του Ιωάννη-Αλβέρτου, όπως λειτουργικά άμφια και ένα χρυσό άγαλμα του Αγ. Ανδρέα. Μορφώθηκε στους Ιησουίτες. Marcin Latka. "Cardinal John Albert Vasa". artinpl. Retrieved 28 July 2019.
|
Ο Ιωάννης-Αλβέρτος, σουηδ. Jan Albert Waza (25 Ιουνίου 1612 - 29 Δεκεμβρίου 1634) από τον Οίκο των Βάσα ήταν Πολωνός καρδινάλιος, πρίγκιπας-επίσκοπος της Βάρμια και της Κρακοβίας.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%99%CF%89%CE%AC%CE%BD%CE%BD%CE%B7%CF%82_%CE%91%CE%BB%CE%B2%CE%AD%CF%81%CF%84%CE%BF%CF%82_%CE%92%CE%AC%CF%83%CE%B1
|
Βρωμαιθανικό οξύ
|
Αυτή η ένωση παρασκευάζεται (συνήθως) με βρωμίωση του αιθανικού οξέος:Μια παραλαγή της παραπάνω αντίδρασης αποτελεί η διεργασία Χελλ-Βόλχαρντ-Ζελίνσκυ (Hell-Volhard-Zelinsky process): Το αιθανικό οξύ. Το φθοραιθανικό οξύ. Το χλωραιθανικό οξύ. Ο βρωμαιθανικός αιθυλεστέρας. Ν. Αλεξάνδρου, Γενική Οργανική Χημεία, ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ 1985 Α. Βάρβογλη, «Χημεία Οργανικών Ενώσεων», παρατηρητής, Θεσσαλονίκη 1991 SCHAUM'S OUTLINE SERIES, ΟΡΓΑΝΙΚΗ ΧΗΜΕΙΑ, Μτφ. Α. Βάρβογλη, 1999 Ασκήσεις και προβλήματα Οργανικής Χημείας Ν. Α. Πετάση 1982 Πολυχρόνη Σ. Καραγκιοζίδη: Ονοματολογία οργανικών ενώσεων, Θεσσαλονίκη 1991, Έκδοση Β΄. Ν. Αλεξάνδρου, Α. Βάρβογλη, Δ. Νικολαΐδη: Χημεία Ετεροκυκλικών Ενώσεων, Θεσσαλονίκη 1985, Έκδοση Β΄. Δ. Νικολαΐδη: Ειδικά κεφάλαια Οργανικής Χημεία, Θεσσαλονίκη 1983.
|
Το βρωμαιθανικό οξύ (αγγλικά bromoethanoic acid ή bromoacetic acid, MBA από το MonoBromoAcetic acid) είναι οργανική χημική ένωση, που περιέχει άνθρακα, υδρογόνο, οξυγόνο και βρώμιο, με μοριακό τύπο C2H3BrO2, αν και συνηθέστερα παριστάνεται ως BrCH2COOH. Είναι ένα βρωμoκαρβοξυλικό οξύ που είναι αποτελεί ένα σχετικά ισχυρό αλκυλιωτικό μέσο. Το χημικά καθαρό βρωμαιθανικό οξύ, στις κανονικές συνθήκες περιβάλλοντος, δηλαδή σε θερμοκρασία 25°C και υπό πίεση 1 atm, είναι άχρωμο στερεό. Τόσο το ίδιο το βρωμαιθανικό οξύ, όσο και οι εστέρες του χρησιμοποιούνται ευρέως ως δομικά στοιχεία στην οργανική σύνθεση, με χρήσιμες εφαρμογιές, για παράδειγμα, στη φαρμακευτική χημεία.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%92%CF%81%CF%89%CE%BC%CE%B1%CE%B9%CE%B8%CE%B1%CE%BD%CE%B9%CE%BA%CF%8C_%CE%BF%CE%BE%CF%8D
|
Ντούσαν Βούκσεβιτς
|
Ο Βούκσεβιτς υπέγραψε το πρώτο του επαγγελματικό συμβόλαιο το 1993 σε ηλικία 18 ετών με τον Ερυθρό Αστέρα, στον οποίο παρέμεινε μέχρι το 1995, έχοντας καταφέρει ένα χρόνο νωρίτερα να κατακτήσει το Πρωτάθλημα Σερβίας (1994). Το 1995 άφησε για πρώτη φορά στην καριέρα του τη Σερβία και ταξίδεψε στην Ελλάδα για λογαριασμό του Απόλλωνος Πατρών. Στην ομάδα της Πάτρας παρέμεινε για δύο χρόνια χωρίς ωστόσο να καταφέρει να κατακτήσει κάποιο τίτλο. Το 1997, ο Βούκσεβιτς επιχείρησε μέσω της συμμετοχής του στα Ντραφτ του ΝΒΑ εκείνου του έτους να μεταγραφεί σε κάποιο σύλλογο του καλύτερου πρωταθλήματος μπάσκετ του κόσμου. Ωστόσο, τελικά δεν κατάφερε να διακριθεί με αποτέλεσμα να μην καταφέρει να εξασφαλίσει κάποιο επαγγελματικό συμβόλαιο συνεργασίας με καμία εκ των ομάδων του ΝΒΑ και να επιστρέψει στην Ευρώπη. Επόμενος σταθμός στην καριέρα του Βούκσεβιτς ήταν ο Ολυμπιακός Πειραιώς. Στους ερυθρόλευκους παρέμεινε για τέσσερα χρόνια χωρίς ωστόσο να καταφέρει να κατακτήσει κάποιο τίτλο. Κατά τη διάρκεια της παραμονής του στην ομάδα του Πειραιά, ο Βούκσεβιτς απέκτησε και την ελληνική υπηκοότητα. Το 2001 άφησε την Ελλάδα και ταξίδεψε στην Ισπανία όπου μετεγγράφη στη Ρεάλ Μαδρίτης στην οποία παρέμεινε για μία σεζόν, ενώ το καλοκαίρι του 2002 μεταπήδησε στην Ιταλία και υπέγραψε επαγγελματικό συμβόλαιο διετούς διαρκείας με την Μοντεπάσι Σιένα. Με τη Σιένα κατάφερε να κατακτήσει το πρωτάθλημα Ιταλίας για το 2004. Μετά το τέλος της αγωνιστικής περιόδου 2003-2004, ο Βούκσεβιτς επέστρεψε για λίγους μόνο μήνες στην Ελλάδα και τον Ολυμπιακό και λίγο καιρό αργότερα μεταπήδησε στην τουρκική Ούλκερ-Σπορ, με την οποία κατάφερε να κατακτήσει το Κύπελλο Τουρκίας για το 2005. Από το 2005 μέχρι και το 2012 αγωνίστηκε στην Ιταλία με τις Ολίμπια Μιλάνο (2005, 2007-08), Βίρτους Μπολόνια (2006-07, 2008-10), Μπασκέτ Ριμινί (2010-11) και Σκαλιγκέρα Βερόνα (2011-12). Το 2009 μάλιστα κατάφερε να κατακτήσει με τη Βίρτους Μπολόνια το EuroChallenge του 2009 νικώντας στον τελικό τη γαλλική Σολέ με σκορ 77-75. Μετά το τέλος της περιόδου 2011-12, ο Ντούσαν Βούκσεβιτς αποφάσισε να αποσυρθεί από την ενεργό δράση και να βάλει τέλος στην πολυετή του καριέρα σε ηλικία 37 ετών. Ο Ντούσαν Βούκσεβιτς ήταν διεθνής με την εθνική ομάδα καλαθοσφαίρισης της Γιουγκοσλαβίας για τέσσερα χρόνια (1999-2003). Μεταξύ άλλων, ήταν μέλος της αποστολής της εθνικής ομάδας της χώρας του η οποία συμμετείχε στο Ευρωμπάσκετ του 2003 που διοργανώθηκε στη Σουηδία, στο οποίο κατέκτησε την 6η θέση. Ερυθρός Αστέρας Πρωτάθλημα Σερβίας: 1994 Μοντεπάσκι Σιένα Πρωτάθλημα Ιταλίας: 2004 Ούλκερσπορ Κουλούμπου 1 Κύπελλο Τουρκίας: 2005 Βίρτους Μπολόνια EuroChallenge: 2009 2x Ελληνικό All-Star Game: 1997, 2001 Ιταλικό All Star Game: 2002 Είναι παντρεμένος και έχει ένα υιό, τον Τρίσταν Βούκσεβιτς (γεν. 11 Μαρτίου 2003) που είναι επίσης καλαθοσφαιριστής και αγωνίζεται ως πάουερ φόργουορντ, στην Παρτίζαν Βελιγραδίου. Ο Ντούσαν Βούκσεβιτς, έχει επίσης και την ελληνική υπηκοότητα. Το προφίλ του Βούκσεβιτς στο eurobasket.com Το προφίλ του Βούκσεβιτς στη euroleague.net Στη Βερόνα ο Βούκσεβιτς Παρελθόν από τη Βερόνα ο Βούκσεβιτς
|
Ο Ντούσαν Βούκσεβιτς (Σαράγεβο, 14 Νοεμβρίου 1975) είναι Σέρβος παλαίμαχος διεθνής καλαθοσφαιριστής. Έχει ύψος 2.02 μέτρα και αγωνιζόταν στη θέση του σμολ φόργουορντ. Σήμερα αποτελεί βοηθό προπονητή στην ομάδα του Περιστερίου.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9D%CF%84%CE%BF%CF%8D%CF%83%CE%B1%CE%BD_%CE%92%CE%BF%CF%8D%CE%BA%CF%83%CE%B5%CE%B2%CE%B9%CF%84%CF%82
|
Ρητορική
|
Ιστορικά η κλασική ρητορική ανάγεται στη σχολή των προσωκρατικών φιλοσόφων και τους Σοφιστές. Στους μεταγενέστερους μεσαιωνικούς χρόνους έγινε μαζί με τη Γραμματική και τη Διαλεκτική τμήμα του λεγόμενου trivium, (τριπλής φιλολογικής μελέτης), στον δυτικό πολιτισμό. Στους αρχαίους και μεσαιωνικούς χρόνους η γραμματική σχετιζόταν με την ακριβή και αποτελεσματική χρήση της γλώσσας μέσω της μελέτης και της κριτικής συγκεκριμένων φιλολογικών μοντέλων. Η διαλεκτική με τη σειρά της σχετιζόταν με τη δοκιμασία και επινόηση νέας γνώσης μέσω μιας διαδικασίας ερωταποκρίσεων και τέλος η ρητορική με την πειθώ του δημόσιου προφορικού λόγου, πιθανώς σε πολιτικές συγκεντρώσεις ή σε δικανικές διαδικασίες. Υπό αυτή την έννοια η ρητορική σχετίσθηκε στη σύγχρονη εποχή με τις αποκαλούμενες δημοκρατικές κοινωνίες με δικαιώματα ελευθερίας του λόγου και ελεύθερης συγκέντρωσης, ενώ αυτή η συσχέτιση υπήρχε στον ελλαδικό χώρο από την αρχαιότητα. Οι σύγχρονες σπουδές στη ρητορική θεμελιώνονται σε διαφορετικό φάσμα πρακτικών και νοημάτων απ’ ότι στην αρχαιότητα. Οι μελετητές της ρητορικής θεωρούν ότι η κλασική κατανόηση της ρητορικής είναι περιορισμένη, καθώς η πειθώ εξαρτάται από την επικοινωνία, η οποία με τη σειρά της σχετίζεται με την παραγωγή νοήματος. Έτσι η έννοια της ρητορικής σήμερα περιλαμβάνει κάτι περισσότερο από την απλή δημόσια επικοινωνία και αλληλεπίδραση. Τούτη η έμφαση στο νόημα και την παραγωγή του έλκει την προσοχή των μελετητών σε ένα μεγάλο σώμα κριτικής και κοινωνικής θεωρίας (βλ. κυρίως Μετα-δομισμός και Ερμηνευτική), καθώς επίσης και στα προβλήματα που εγείρονται εξαιτίας της μεθοδολογίας των κοινωνικών επιστημών. Παρόλο που παραδοσιακά η ρητορική σχετιζόταν με την πολιτική, το δίκαιο, τις δημόσιες σχέσεις, την αγορά και τη διαφήμιση, η μελέτη της εισήλθε πλέον σε διαφορετικούς τομείς που σχετίζονται με τις ανθρωπιστικές επιστήμες τη θρησκεία και τις κοινωνικές επιστήμες, τη δημοσιογραφία, την ιστορία, τη λογοτεχνία, ακόμα και τη χαρτογραφία ή την αρχιτεκτονική, ως οπτικές γλώσσες που μεταφέρουν νόημα. Υπό αυτή την έννοια κάθε όψη της ανθρώπινης ζωής που εξαρτάται από τη δημιουργία και μεταφορά νοήματος εμπλέκει στοιχεία ρητορικής. "Κατά τα τελευταία δέκα έτη, πολλοί μελετητές διερεύνησαν τον ακριβή τρόπο με τον οποίο εμπλέκεται η ρητορική σε ιδιαίτερους τομείς μελέτης". Ρητορική Αριστοτέλη, τρεις τόμοι εκδ. Κάκτος Αριστοτέλης, Ρητορική (Α΄ Τόμος) εκδ. Ζήτρος ISBN 960-7760-85-9 Αριστοτέλης, Ρητορική (Β΄ και Γ΄ τόμος) ISBN 960-8437-14-8 Αριστοτέλης, Τέχνη Ρητορική, μτφρ-επιμ.-εισαγωγή Παντελής Μπασάκος, εκδόσεις Νήσος, 2016 Τόμας Χομπς, Η τέχνη της ρητορικής, μτφρ Γιώργος Καράμπελας, εκδόσεις Ηριδανός, 2016
|
Με τον όρο Ρητορική, (από την ελληνική λέξη ῥήτωρ), στο σύγχρονο εννοιολογικό του πλαίσιο εννοείται εκείνος ο τομέας μελέτης και τεχνικής που ασχολείται με τη σύνθεση του προφορικού και του γραπτού λόγου στις σύγχρονες μορφές εκφοράς του, προκειμένου να καταστεί μέσον πειστικότητας και αποτελεσματικότητας επί κάποιου αιτίου. Η ρητορική είναι μια πολυσύνθετη τεχνική σπουδή.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A1%CE%B7%CF%84%CE%BF%CF%81%CE%B9%CE%BA%CE%AE
|
Γκραν Πρι Ιταλίας
|
Το πρώτο ιταλικό Γκραν Πρι διεξήχθη στις 4 Σεπτεμβρίου 1921 στην πίστα Μοντικιάρι, στην επαρχία της Μπρέσια, που αποτελείται από δρόμους ανοιχτούς στην κυκλοφορία. Ωστόσο, το Γκραν Πρι συνδέεται συχνά με την Πίστα της Μόντσα, που χτίστηκε το 1922 βόρεια του Μιλάνου και σχεδόν ο μοναδικός χώρος διεξαγωγής του αγώνα όλα αυτά τα χρόνια (οι εκδόσεις 1937, 1947, 1948 και 1980 αποτελούν εξαίρεση). Το 1928 συνέβη ένα πολύ σοβαρό ατύχημα κατά τη διάρκεια του αγώνα: ο οδηγός Emilio Materassi έχασε τον έλεγχο του αυτοκινήτου στην ευθεία τερματισμού και με 200 χλμ/ώρα έπεσε πάνω στο πλήθος στο πλάι της πίστας, σκοτώνοντας 22 άτομα. Μετά από αυτό το δυσάρεστο γεγονός, το Γκραν Πρι δεν έλαβε χώρα τα επόμενα δύο χρόνια, και επαναλήφθηκε μόνο το 1931. Το 1937 διεξηχθεί στο Circuito di Montenero στο Λιβόρνο, για να επιστρέψει τον επόμενο χρόνο στη Μόντσα για την τελευταία διεξαγωγή πριν από τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο . Μετά τον πόλεμο, το Γκραν Πρι ξεκίνησε ξανά το 1947, Ωστόσο, η πίστα της Μόντσα ήταν ακόμα αχρησιμοποίητη λόγω των σοβαρών ζημιών που προκλήθηκαν από τον πόλεμο. Ως εκ τούτου, διεξήχθει εκείνη τη χρονιά στο Μιλάνο και το 1948 στο Τορίνο . Από το 1949 επέστρεψε στην πίστα της Μόντσα. Το Παγκόσμιο Πρωτάθλημα της Φόρμουλα 1 ιδρύθηκε το 1950 και από τότε το Ιταλικό Γκραν Πρι ήταν πάντα μέρος του. Τα πρώτα χρόνια ήταν ακόμη και ο τελευταίος αγώνας, όπου αργότερα προστέθηκαν άλλα Γκραν Πρι σε επόμενες ημερομηνίες. Το 1975, λόγω της ταχύτητας της πίστας της Μόντσα, προτάθηκε η άποψη ότι το Γκραν Πρι θα μπορούσε να είχε διεξαχθεί στην πίστα της Ίμολα, ή ότι αυτή θα μπορούσε να είναι ακόμα η τελευταία παρουσία της Φόρμουλα 1 στην Πίστα της Μόντσα . Στο ημερολόγιο για το 1976, που δημοσιεύτηκε ακριβώς το σαββατοκύριακο του Γκραν Πρι του 1975, ωστόσο, επιβεβαιώθηκε η διεξαγωγή του αγώνα στη Μόντσα, με πιθανότητα το πέρασμα στη Εμίλια- Ρομάνια να γίνει από το 1977 Το 1978, λόγω περιβαλλοντικών προβλημάτων και της λήξης της συμφωνίας μεταξύ των δήμων της Μόντσα και του Μιλάνου με τη SIAS, η εταιρεία που διαχειριζόταν την πίστα Brianza, στις 31 Δεκεμβρίου 1978, αμφισβήτησε τη συνέχιση της αθλητικής δραστηριότητας στην πίστα της Μόντσα. Η Περιφέρεια της Λομβαρδίας, στο τέλος της συνάντησης με τους επικεφαλής του Automobile Club Milano στις αρχές Αυγούστου, επανέλαβε ότι δεν υπάρχουν εμπόδια στη συνέχιση του αγώνα που να προκύπτει από τους περιφερειακούς νόμους, τουλάχιστον μέχρι την έγκριση ενός νομοσχεδίου που με την ίδρυση του περιφερειακού πάρκου Valle del Lambro, θα περιλαμβάνει επίσης την τοποθεσία της πίστας. Οι εκπρόσωποι του Μιλάνου πρότειναν, σε αυτή την περίπτωση, τη δημιουργία μιας νέας πίστας, η οποία θα μπορούσε να αντικαταστήσει την υπάρχουσα, που θα βρίσκεται πάντα στα περίχωρα της Μόντσα. Στις 5 Σεπτεμβρίου, με κοινό δελτίο τύπου, οι δύο εμπλεκόμενοι δήμοι ανακοίνωσαν την πρόθεσή τους να παρατείνουν τη σύμβαση με τη ΣΙΑΣ για τη διαχείριση της διαδρομής κατά ένα χρόνο. Στις 8 Σεπτεμβρίου, η AC Milan παρουσίασε το έργο για την κατασκευή μιας νέας πίστας, της Μόντσα 2, η οποία θα είχε αντικαταστήσει την υπάρχουσα πίστα αν η αθλητική δραστηριότητα σε αυτήν είχε απαγορευτεί για περιβαλλοντικούς λόγους. Το κομμάτι, μήκους 6.975 χλμ., θα ακολουθούσε το σχέδιο της παλιάς πίστας και θα είχε κατασκευαστεί σε μια περιοχή που δεν έχει ακόμη εντοπιστεί, βόρεια του Μιλάνου. Η διεξαγωγή του αγώνα του 1978 αμαυρώθηκε από ένα σοβαρό ατύχημα στο οποίο ενεπλάκησαν αρκετοί οδηγοί, αναγκάζοντας τη διακοπή του αγώνα και μια δεύτερη εκκίνηση. Ως αποτέλεσμα των τραυματισμών που υπέστη, ο Σουηδός Ρόνι Πίτερσον, της Lotus, πέθανε την επόμενη ημέρα του Γκραν Πρι, στο Νοσοκομείο Niguarda στο Μιλάνο . Ως συνέπεια αυτού του θανάτου, ο Μάριο Αντρέτι ανακηρύχθηκε μαθηματικά ως παγκόσμιος πρωταθλητής της Φόρμουλα 1 για τη σεζόν 1978, για μοναδική φορά στην καριέρα του, λαμβάνοντας υπόψη το γεγονός ότι ο Πίτερσον ήταν ακόμα ο μόνος οδηγός που μπορούσε ακόμα να τον ξεπεράσει στην βαθμολογία πρωταθλήματος των οδηγών. Το 1979, με αφορμή τον αγώνα, ο Νοτιοαφρικανός Τζόντι Σέκτερ στέφθηκε παγκόσμιος πρωταθλητής για πρώτη και μοναδική φορά και η Σκουντερία Φερράρι κέρδισε το Κύπελλο Κατασκευαστών για έκτη φορά. Το Γκραν Πρι βραβεύτηκε, για πρώτη φορά, με το Race Promoters' Trophy, ως το καλύτερα οργανωμένο Γκραν Πρι της σεζόν. Μόλις το 1980, για πρώτη, και για τώρα μοναδική φορά, το Ιταλικό Γκραν Πρι, σε μια διεξαγωγή αγώνα που ισχύει για το παγκόσμιο πρωτάθλημα της Φόρμουλα 1, μετακόμισε στην πίστα της Ίμολα, την εποχή εκείνη αφιερωμένη μόνο στον Ντίνο Φερράρι. Η πίστα της Ίμολα είχε ήδη φιλοξενήσει δύο Γκραν Πρι της Φόρμουλα 1, που δεν ίσχυαν για το παγκόσμιο πρωτάθλημα. Το πρώτο στις 21 Απριλίου 1963, που ονομάστηκε Γκραν Πρι της Ίμολα, και κέρδισε ο Τζιμ Κλαρκ με Lotus - Climax και το δεύτερο στις 16 Σεπτεμβρίου 1979, το Γκραν Πρι του Ντίνο Φερράρι, το οποίο είχε δει την επιτυχία του Νίκι Λάουντα με Μπράμπαμ - Μπράμπαμ - Άλφα Ρομέο. Η Ίμολα θα έπρεπε να είχε φιλοξενήσει τον αγώνα ήδη από το 1979, βάσει συμφωνίας, που υπογράφηκε στις 26 Οκτωβρίου 1978, μεταξύ της Λέσχης Αυτοκινήτων της Μπολόνια και του Μπέρνι Έκλεστοουν, επικεφαλής της FOCA, για ένα Γκραν Πρι που θα διεξαχθεί στην πίστα για τρεις σεζόν. Η ανακοίνωση επικρίθηκε από το ACI, το οποίο θεωρούσε ότι ήταν το μόνο που δικαιούται να κλείσει μια τέτοια συμφωνία, καθώς και από τη Διεθνή Επιτροπή Αθλητισμού, το μοναδικό όργανο που έχει συσταθεί για την έγκριση των Γκραν Πρι. Ο Έκλεστοουν δικαιολόγησε την επιλογή, η οποία θα είχε εξαλείψει την Πίστα της Μόντσα από το ημερολόγιο, καθώς δεν υπήρχαν δύο Γκραν Πρι στην Ιταλία, με την κακή ποιότητα των δομών της πίστας Brianza και την αποτυχία προγραμματισμού των απαιτούμενων έργων. Μετά από μια μακρά διαμάχη, που είδε την ιταλική Λέσχη Αυτοκινήτου από τη μία πλευρά και τον Μπέρνι Έκλεστοουν από την άλλη, υπήρξε συμφωνία στις 13 Απριλίου 1979 για να διεξαχθεί το Ιταλικό Γκραν Πρι του 1979 στη Μόντσα και να διεξαχθεί ένας αγώνας μη πρωταθλήματος στην Ίμολα, ο οποίος στο σειρά, θα φιλοξενούσε το εθνικό Γκραν Πρι το 1980 . Τον Αύγουστο επετεύχθη οριστική συμφωνία μεταξύ της FOCA και των διοργανωτών της Ιμολα για τη διεξαγωγή του Γκραν Πρι που δεν ισχύει για το πρωτάθλημα. Από την επόμενη χρονιά, το Ιταλικό Γκραν Πρι επέστρεψε στη Μόντσα, ενώ το Γκραν Πρι του Σαν Μαρίνο ανατέθηκε στην Ίμολα. Από τότε μέχρι το 2006 διεξήχθησαν δύο Γκραν Πρι στην Ιταλία, ενώ από το 2007 και μετά υπήρχε και πάλι μόνο το Γκραν Πρι Ιταλίας. Στη συγκεκριμένη σεζόν του 2020, μετά την αναθεώρηση του ημερολογίου λόγω των προβλημάτων που υπαγορεύει η πανδημία COVID-19, πραγματοποιήθηκαν τρία Γκραν Πρι στην Ιταλία. εκτός από τη Μόντσα, υπήρξαν αγώνες στο Mugello (Γκραν Πρι της Τοσκάνης ) και Ίμολα ( Γκραν Πρι της Εμίλια-Ρομάνια ). Στη σεζόν της Φόρμουλα 1 2021, το Γκραν Πρι γιόρτασε την 100η επέτειό του, ενώ η διεξαγωγή του 2022 σημειώνει νέο ρεκόρ θεατών με 336 647 θεατές, στην εκατονταετηρίδα του Εθνικού Αυτοδρόμου της Μόντσα, ξεπερνώντας το προηγούμενο ρεκόρ των 200 000 θεατές που καταγράφηκαν στην διεξαγωγή του 2019 . 1950-1987: Χωρίς επίσημο χορηγό. 1988-1991: Coca-Cola ; 1992-1996: Πρωτοπόροι ; 1997-2001: Campari ; 2002-2006: Vodafone ; 2007: κανένας επίσημος χορηγός. 2008-2012: Santander ; 2013-2015: κανένας επίσημος χορηγός. 2016-2021: Heineken ; 2022-2023: Pirelli . Το ροζ φόντο υποδηλώνει ένα γεγονός που δεν ανήκει στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα της Φόρμουλα 1 Το πράσινο φόντο υποδεικνύει ένα γεγονός που ήταν μέρος του Παγκόσμιου Πρωταθλήματος Κατασκευαστών πριν από τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο . Το κρεμ φόντο υποδεικνύει μια διοργάνωση που ήταν μέρος του Ευρωπαϊκού Πρωταθλήματος Αγώνων Αυτοκινήτου πριν από τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο . Το κρεμ φόντο υποδεικνύει μια διοργάνωση που ήταν μέρος του Ευρωπαϊκού Πρωταθλήματος Αγώνων Αυτοκινήτου πριν από τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο . Το ροζ φόντο υποδηλώνει ένα γεγονός που δεν ανήκει στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα της Φόρμουλα 1 .
|
Το Γκραν Πρι Ιταλίας είναι ένας από τους κλασικούς αγώνες του παγκοσμίου πρωταθλήματος της Φόρμουλα 1. Με σπάνιες εξαιρέσεις, διεξαγόνταν πάντα την πρώτη ή τη δεύτερη Κυριακή του Σεπτεμβρίου στην Ιταλία. Το 2023 το Γκραν Πρι έφτασε στην 93η έκδοσή του, την 74η που ίσχυε για το παγκόσμιο πρωτάθλημα της Formula 1, 88 από τα οποία διεξήχθησαν στο Εθνικό Αυτοδρόμιο της Μόντσα. Είναι το πέμπτο παλαιότερο Γκραν Πρι μετά από αυτά της Γαλλίας, των Ηνωμένων Πολιτειών της Αμερικής, της Ισπανίας και της Ρωσίας και, από 2013, επίσης αυτό που έχει διεξαχθεί τις περισσότερες φορές. Μόνο σε πέντε περιπτώσεις έχει διεξαχθεί το Γκραν Πρι σε άλλες πόλεις: Μοντικιάρι (1921), Λιβόρνο (1937), Μιλάνο (1947), Τορίνο (1948) και Ίμολα (1980).
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%93%CE%BA%CF%81%CE%B1%CE%BD_%CE%A0%CF%81%CE%B9_%CE%99%CF%84%CE%B1%CE%BB%CE%AF%CE%B1%CF%82
|
BMW E23
|
Όλες οι εκδόσεις της BMW E23, εκτός από την 745i, συνδυάζονταν με τον 6-κύλινδρο 12-βάλβιδο κινητήρα M30, που είχε χρησιμοποιηθεί και στις παλαιότερες E3 και E9. Αν και οι περισσότεροι κινητήρες της E23 έφεραν ηλεκτρονικό ψεκασμό καυσίμου (fuel injection), οι δύο βασικές εκδόσεις 728 και 730 μπορούσαν αρχικά να παραγγελθούν με καρμπυρατέρ Solex έως το 1979, όταν και οι δύο αντικαταστάθηκαν οριστικά από την 728i με ηλεκτρονικό ψεκασμό. Τα πρώτα μοντέλα με injection χρησιμοποίησαν το σύστημα L-jetronic της Bosch, ενώ τα μεταγενέστερα το πιο προηγμένο ψηφιακό Motronic, που ήταν επίσης της Bosch. Στην πράξη, ωστόσο, ακόμα και η κορυφαία έκδοση E23 745i που κυκλοφόρησε για πρώτη φορά στην αγορά τον Ιανουάριο του 1980, έφερε επίσης 6-κύλινδρους 12-βάλβιδους κινητήρες. Το όνομά της, για την ιστορία, δεν αντιπροσώπευε τον κυβισμό του κινητήρα, αλλά το γεγονός ότι έφερε και υπερσυμπιεστή (Turbo). Η χωρητικότητα του κινητήρα πολλαπλασιάστηκε με τον συντελεστή υπερπλήρωσης 1,4 και έδωσε το όνομα του μοντέλου. Η BMW Σειρά 7 E23 ήταν εξαιρετικά πρωτοποριακή και καινοτόμα για την εποχή της στον τομέα της ασφάλειας. Από την πρώτη στιγμή, όλες οι εκδόσεις της E23 είχαν στάνταρ υδραυλικό τιμόνι και 4 δισκόφρενα, και τα δύο σπάνια για τα τότε στάνταρ. Το 1979, το μοντέλο εισήγαγε και προαιρετικό Σύστημα Αντιμπλοκαρίσματος Τροχών (ABS), σχεδόν ταυτόχρονα με την Mercedes-Benz. Μάλιστα κατά μια πρωτοφανή ιστορική ειρωνεία, το συγκεκριμένο σύστημα ABS είχε αναπτυχθεί από την Bosch και για τις δύο αντίπαλες αυτοκινητοβιομηχανίες. Τελικώς, το ABS έγινε στάνταρ στην E23 το 1984, ενώ ξεκινώντας από τον Απρίλιο του 1985 η Σειρά 7 E23 έγινε το πρώτο μοντέλο της BMW που προσέφερε έξτρα αερόσακο οδηγού, κάτι εξαιρετικά σπάνιο παγκοσμίως την εποχή της εισαγωγής του Η Ε23 παρουσιάστηκε τον Μάιο του 1977, αν και ένας μικρός αριθμός προ-παραγωγής της έκδοσης 730 είχε αρχίσει να παράγεται ήδη από τα τέλη του 1976. Σημειωτέον ότι στις Ηνωμένες Πολιτείες υπήρχε πολύ μικρότερη παλέτα εκδόσεων, καθώς κυκλοφόρησαν μόνο οι εξής 3 εκδόσεις: 733i (1977 - 1979) 735i (1979 - 1986) L7 (μέσα 1985 - τέλη 1986, οι τελευταίες ως μοντέλα της σεζόν του 1987)Η L7 διατέθηκε μόνο στην αγορά των ΗΠΑ και ήταν μία πολυτελέστερη έκδοση της 735i, με στάνταρ αερόσακο οδηγού, δερμάτινο σαλόνι, δερμάτινο ταμπλό, ηλεκτρικά ρυθμιζόμενη ηλιοροφή και μάλιστα συνδυάστηκε αποκλειστικά με 4-τάχυτο αυτόματο κιβώτιο. Γενικότερα, επίσης, όσες Ε23 είχαν εξαχθεί στις Ηνωμένες Πολιτείες έφεραν πληρέστερο εξοπλισμό από τα αντίστοιχα μοντέλα ευρωπαϊκών προδιαγραφών. Όλοι οι κινητήρες της Ε23 ήταν βενζίνης. Η βασική έκδοση κυβισμού 725i ήταν διαθέσιμη μόνο στις βαυαρικές αρχές, οι οποίες προέβλεπαν τότε ένα ανώτατο όριο στους 150 hp για την αγορά εταιρικών αυτοκινήτων. Τα νούμερα αναφέρονται στα μοντέλα με μηχανικό κιβώτιο ταχυτήτων. Σε όσα κυκλοφόρησαν με αυτόματο κιβώτιο, οι επιδόσεις ήταν κάπως χαμηλότερες: Με τονισμένους αριθμούς, οι εκδόσεις με αυτόματο κιβώτιο: Ακολουθεί ο αριθμός των αντιτύπων της κάθε έκδοσης, που κατασκευάστηκαν συνολικά σε όλα τα έτη παραγωγής της Ε23: Automobil Revue, Katalognummern 1977 & 1979. Hanns-Peter Rosellen: Das weiß-blaue Wunder. BMW - Geschichte und Typen. Seewald Verlag, Stuttgart 1983, ISBN 3-512-00650-7. www.bmw-blog.com/ The first BMW 7 Series – E23 www.topspeed.com/cars/ BMW 7 Series/ a look back
|
Η BMW Σειρά 7 E23 ήταν ένα μεγάλο πολυτελές σεντάν αυτοκίνητο της κατηγορίας F, που κατασκευάστηκε από τη γερμανική αυτοκινητοβιομηχανία BMW, από τον Μάιο του 1977 έως τον Αύγουστο του 1986. Αντικατέστησε τη BMW Ε3 και αντικαταστάθηκε τον Ιούλιο του 1986 από τη BMW E32. Η Ε23 ήταν και η πρώτη γενιά της Σειράς 7. Συνολικά παρήχθησαν 285.029 αντίτυπα σειράς E23.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/BMW_E23
|
Κάστρο του Μονκαλιέρι
|
Η πρώτη κατασκευή ήταν ένα φρούριο, που κτίστηκε από τον Θωμά Α' της Σαβοΐας γύρω στο 1100 σε ένα λόφο, για να διοικήσει την κύρια νότια πρόσβαση στο Τορίνο. Στα μέσα του 15ου αι. η Γιολάντα του Βαλουά, σύζυγος του δούκα Aμεδαίου Θ΄, το μετέτρεψε σε κατοικία αναψυχής. Ο αρχιτέκτονας Κάρλο ντι Καστελαμόντε διεύρυνε σημαντικά την κατασκευή και οι εσωτερικοί χώροι επανασχεδιάστηκαν από αυτόν και άλλους τοπικούς καλλιτέχνες. Το κάστρο ήταν ο τόπος του γάμου της Μαρίας-Βικτωρίας της Σαβοΐας με τον Βίκτωρα-Αμεδαίο Α΄ πρίγκιπα του Καρινιάνο. Ήταν επίσης το μέρος όπου η Μαρία-Καρολίνα της Σαβοΐας παντρεύτηκε τον Αντώνιο της Σαξονίας με πληρεξούσιο το 1781. Ήταν η σκηνή του τέλους της Mαρίας-Αντωνίας-Φερδινάνδης της Ισπανίας το 1785. Ήταν η σύζυγος του Βίκτωρα-Αμεδαίου Γ΄ της Σαρδηνίας. Ο Βίκτωρ-Αμεδαίος Γ΄ απεβίωσε αργότερα εκεί το 1796. Το κάστρο χρησιμοποιήθηκε εκτενώς από τα μέλη του Οίκου της Σαβοΐας και ήταν το πρώτο κάστρο, που καταλήφθηκε το 1798 από τους γαλλικούς στρατούς, οι οποίοι το διατήρησαν μέχρι το 1814. Επέστρεψε στον Βίκτωρα-Εμμανουήλ Α΄ της Σαρδηνίας και αργότερα στον μακρινό ανιψιό του Κάρολο-Αλβέρτο της Σαρδηνίας, πρίγκιπα του Καρινιάνο, και έγινε η κατοικία των νεαρών πριγκίπων της οικογένειας, που σπούδασαν εδώ. Ο βασιλιάς Βίκτωρ-Εμμανουήλ Β' το προτιμούσε από το Βασιλικό Ανάκτορο του Τορίνο και είχε πολλά διαμερίσματα επιπλωμένα σύμφωνα με τα γούστα του. Το 1849 από αυτό το ανάκτορο προέκυψε η περίφημη Διακήρυξη του Moνκαλιέρι, γραμμένη από τον Mάσιμο ντ' Ατσέλιo και υπογεγραμμένη από τον βασιλιά Βίκτωρα-Εμμανουήλ Β΄. Το ανάκτορο χρησιμοποιήθηκε αργότερα από τις βασιλομήτορες και τις βασιλικές πριγκίπισσες. Από το 1921 είναι το σπίτι του 1ου τάγματος των Καραμπινιέρων, αλλά τα ιστορικά δωμάτια είναι ελεύθερα επισκέψιμα. Στις 5 Απριλίου 2008, ξέσπασε πυρκαγιά στο κάστρο, προκαλώντας ζημιές σε έναν από τους πύργους και την αίθουσα του κηρύγματος. Η σημερινή δομή του κάστρου είναι σε σχήμα Π, που βλέπει νότια, με τέσσερις ογκώδεις τετράγωνους πύργους σε κάθε γωνία. Τα πλαϊνά τμήματα έχουν πέντε ορόφους, τοίχους από τούβλα και στιβαρά στηρίγματα. Δύο άλλα μικρά κτίρια παραλληλίζουν τα πλευρικά τμήματα και δημιουργούν δύο αυλές. Η νότια πρόσοψη έχει έναν ιταλικό κήπο (giardino all'italiana) και δύο μικρούς κυλινδρικούς πύργους, τα τελευταία ερείπια του κάστρου του 15ου αι. Η βόρεια είσοδος έχει επίσης ένα αξιοσημείωτο καμπαναριό. Πολυμέσα σχετικά με το θέμα Castello di Moncalieri στο Wikimedia Commons
|
Το Κάστρο του Μονκαλιέρι, ιταλ.: Castello di Moncalieri, είναι ένα παλάτι στο Moνκαλιέρι (μητροπολιτική πόλη του Τορίνο), Πιεμόντε, στη βόρεια Ιταλία. Είναι μια από τις κατοικίες του Βασιλικού Οίκου της Σαβοΐας, που καταχωρήθηκε από την UNESCO ως Μνημεία Παγκόσμιας Κληρονομιάς το 1997.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9A%CE%AC%CF%83%CF%84%CF%81%CE%BF_%CF%84%CE%BF%CF%85_%CE%9C%CE%BF%CE%BD%CE%BA%CE%B1%CE%BB%CE%B9%CE%AD%CF%81%CE%B9
|
Διπλή Παγίδα
|
Η Βιρτζίνια "Τζιν" Μπέικερ είναι ερευνήτρια της εταιρείας Waverly Insurance. Ο Ρόμπερτ "Μακ" ΜακΝτούγκαλ είναι επαγγελματίας κλέφτης που ειδικεύεται στη διεθνή τέχνη. Ένας ανεκτίμητης αξίας πίνακας του Ρέμπραντ κλέβεται μια νύχτα από ένα κτίριο γραφείων στη Νέα Υόρκη και η Τζιν στέλνεται μυστική για να ερευνήσει τον Μακ ως κύριο ύποπτο. Προσπαθεί να τον παγιδεύσει με μια πρόταση, ισχυριζόμενη ότι είναι και η ίδια επαγγελματίας κλέφτης, και του υπόσχεται ότι θα τον βοηθήσει να κλέψει μια ανεκτίμητης αξίας κινεζική μάσκα από το καλά φυλασσόμενο παλάτι του Μπέντφορντ. Πριν συμφωνήσει, ο Μακ λέει στην Τζιν τον Κανόνα Νούμερο Ένα : «Ποτέ μην κουβαλάς όπλο. Αν κουβαλάς όπλο, μπορεί να μπεις στον πειρασμό να το χρησιμοποιήσεις». Ταξιδεύουν στη Σκωτία και σχεδιάζουν την περίπλοκη κλοπή στο κρησφύγετο του Μακ, ένα απομονωμένο κάστρο. Ο Aaron Thibadeaux, προφανώς ο μόνος σύμμαχος που εμπιστεύεται ο Μακ, φτάνει με προμήθειες για τη ληστεία. Ενώ ο Μακ είναι απασχολημένος με τις τελευταίες προετοιμασίες, η Τζιν επικοινωνεί με το αφεντικό της, τον Έκτορ Κρουζ, από ένα καρτοτηλέφωνο και τον ενημερώνει για το πού βρίσκεται ο Μακ. Δεν γνωρίζει ότι όλο το νησί είναι παγιδευμένο, επιτρέποντας στον Μακ να κρυφακούσει τη συνομιλία τους. Ο Μακ φροντίζει επίσης να κρατήσει μακριά τις ρομαντικές προτάσεις της Τζιν, χωρίς να είναι σίγουρος αν είναι πραγματική συνεργάτης στο έγκλημα ή μια φιλόδοξη γυναίκα καριέρας σε αποστολή. Αφού κλέψουν τη μάσκα, ο Μακ κατηγορεί τον Τζιν ότι σχεδιάζει να πουλήσει τη μάσκα σε έναν αγοραστή στην Κουάλα Λουμπούρ και στη συνέχεια να τον καταδώσει. Η Τζιν τον πείθει ότι η δουλειά της στο ασφαλιστικό γραφείο είναι η πραγματική κάλυψη και ότι έχει σχεδιάσει μια ακόμη μεγαλύτερη ληστεία στην Κουάλα Λουμπούρ: 8 δισεκατομμύρια δολάρια από τη "Διεθνή Τράπεζα Εκκαθάρισης" (που παραπέμπει στην Τράπεζα Διεθνών Διακανονισμών της Μαλαισίας) στον Βόρειο Πύργο των Πύργων Πετρόνας. Κατά τη διάρκεια της προετοιμασίας τους, ο Κρουζ και η ομάδα του (με την καθοδήγηση του αθόρυβου Τιμπαντό) εντοπίζουν την Τζιν και επιβεβαιώνουν ότι εξακολουθεί να βρίσκεται σε αποστολή για να φέρει τον Μακ. Παρά την παρουσία του Κρουζ και άλλων μελών της ασφάλειας που παρακολουθούν το κτίριο, η κλοπή πραγματοποιείται στα τελευταία δευτερόλεπτα της αντίστροφης μέτρησης της νέας χιλιετίας του 2000. Η Τζιν βγάζει πρόωρα την πρίζα του φορητού της υπολογιστή και ενεργοποιεί τους συναγερμούς. Γλιτώνουν με δυσκολία από το θησαυροφυλάκιο των υπολογιστών και αναγκάζονται να διασχίσουν τα φώτα που κρέμονται από το κάτω μέρος της γέφυρας που συνδέει τους δύο πύργους. Μετά από μια στιγμή θανάτου όταν το καλώδιο σπάει, η Τζιν και ο Μακ φτάνουν σε ένα φρεάτιο εξαερισμού, όπου ο Μακ εξηγεί το "Σχέδιο Β". Χρησιμοποιώντας μίνι αλεξίπτωτα, επρόκειτο να διαφύγουν από το φρεάτιο. Η Τζιν είχε χάσει το αλεξίπτωτό της νωρίτερα κατά τη διάρκεια της απόδρασης, οπότε ο Μακ της δίνει το δικό του. Της λέει να τον συναντήσει το επόμενο πρωί στο σιδηροδρομικό σταθμό της Πούντου. Ο Τζιν φτάνει στο σταθμό περιμένοντας τον Μακ. Εμφανίζεται αργοπορημένος μαζί με τον Aaron Thibadeaux, ο οποίος αποκαλύπτεται μαζί με άλλους πράκτορες του FBI. Εξηγεί ότι η Κρουζ είναι εδώ και ότι το FBI την ψάχνει εδώ και καιρό. Δύο χρόνια νωρίτερα, όταν ο πράκτορας Thibadeaux τον έπιασε και τον συνέλαβε, ο Mac έκανε μια συμφωνία να βοηθήσει το FBI να συλλάβει την Gin, καθώς αυτή ήταν ο πρωταρχικός στόχος από την αρχή. Ωστόσο, ο γερασμένος κλέφτης έχει άλλο σχέδιο: να τη βοηθήσει να δραπετεύσει. Ο Μακ δίνει στην Τζιν ένα όπλο, ένα νέο διαβατήριο και ταξιδιωτικά έγγραφα και εξηγεί αθόρυβα ότι επέστρεψε μόνο επτά από τα οκτώ δισεκατομμύρια δολάρια που είχαν κλέψει ηλεκτρονικά κατά τη ληστεία. Στη συνέχεια, η Τζιν προσποιείται ότι κρατάει τον Μακ όμηρο με την απειλή όπλου, απειλώντας να τον πυροβολήσει αν οι πράκτορες την ακολουθήσουν. Επιβαίνει σε ένα τρένο και το FBI κατευθύνεται στον επόμενο σταθμό. Η Τζιν πηδάει τα τρένα στη μέση του σταθμού και φτάνει πίσω στην Πούντου. Λέει στον Μακ ότι τον χρειάζεται για μια άλλη δουλειά και επιβιβάζονται και οι δύο σε ένα τρένο. Η κύρια φωτογράφηση πραγματοποιήθηκε από τις 29 Ιουνίου έως τον Οκτώβριο του 1998. Στις τοποθεσίες γυρισμάτων της ταινίας περιλαμβάνονται το παλάτι Μπλενχάιμ, το ξενοδοχείο Savoy του Λονδίνου, το Lloyd's του Λονδίνου, η αγορά Borough Market του Λονδίνου, το κάστρο Ντουάρτ στο νησί Mull της Σκωτίας, οι πύργοι Petronas στην Κουάλα Λουμπούρ (με άλλα γυρίσματα να έχουν ολοκληρωθεί στα στούντιο Pinewood) και ο σταθμός Bukit Jalil LRT. Ωστόσο, η σήμανση του σταθμού αυτού που χρησιμοποιήθηκε για την ταινία ήταν ο σταθμός Pudu LRT αντί για Bukit Jalil. Τη μουσική της ταινίας συνέθεσε ο Κρίστοφερ Γιανγκ. Ο Βρετανός τραγουδοποιός Seal ερμηνεύει το "Lost My Faith" στους τίτλους τέλους. Στο μουσικό βίντεο εμφανίζεται ο Seal να εκτελεί μια ληστεία σε ένα ψηλό κτίριο, όπου κλέβει ένα φυλαχτό αλλά ενεργοποιεί τον συναγερμό. Καθώς η αστυνομία εισβάλλει στο κτίριο, ο Seal τελικά δραπετεύει πηδώντας από ένα παράθυρο. Στην αρχή, φαίνεται να πέφτει ελεύθερα, αλλά ένας καθετήρας που είναι συνδεδεμένος (ο ίδιος που χρησιμοποιεί ο Τζιν στην ταινία) τον σταματά πριν φτάσει στο έδαφος. Ο Seal ξεκολλάει και απομακρύνεται. Το μουσικό βίντεο περιέχει αποσπάσματα από την ταινία, όπως τον Σον Κόνερι και την Κάθριν Ζέτα-Τζόουνς ως συνεργάτες του Seal. Η ταινία σημείωσε μεγάλη εισπρακτική επιτυχία, με εισπράξεις πάνω από 87 εκατομμύρια δολάρια στις ΗΠΑ και 212 εκατομμύρια δολάρια παγκοσμίως. Σύμφωνα με τον ιστότοπο συγκέντρωσης κριτικών Rotten Tomatoes, το 40% των κριτικών έδωσαν στην ταινία θετική κριτική βάσει 85 κριτικών, με μέσο όρο βαθμολογίας 5,2/10. Η συναίνεση των κριτικών του ιστότοπου αναφέρει: "Μια κακώς αναπτυγμένη πλοκή βαραίνει κάθε πιθανή χημεία μεταξύ των πρωταγωνιστών της ταινίας». Στο Metacritic, η ταινία έχει σταθμισμένη μέση βαθμολογία 54 στα 100 βάσει 24 κριτικών, υποδεικνύοντας "μικτές ή μέτριες κριτικές». Κριτικοί όπως η Janet Maslin των New York Times, το New York Magazine, η Chicago Sun-Times, το Variety και ο Desson Howe/Thomson της Washington Post επαίνεσαν την ταινία. Ο Roger Ebert έδωσε στην ταινία τρία από τα τέσσερα αστέρια. "Λειτουργεί επειδή είναι φτιαγμένη με στυλ. Η πλοκή είναι συναρμολογημένη σαν ελβετικό ρολόι που αλλάζει συνεχώς ζώνες ώρας: Είναι ακριβής και παραπλανητική ταυτόχρονα. Η ταινία αποτελείται από τη μία περίτεχνη σεκάνς καπέλου μετά την άλλη, και συναγωνίζεται τις ταινίες Μποντ στην κλιμακούμενη σεκάνς δράσης της. Οι κασκαντέρ και τα f/x εδώ κάνουν καλή δουλειά... Το μεγαλύτερο μέρος της δράσης της ταινίας είναι ακριβώς αυτό - δράση - και όχι ακραία βία". Ο Ebert σημείωσε για τη Zeta-Jones: "Μπορώ μόνο να αναλογιστώ, όπως έκανα όταν την παρακολουθούσα στη "Μάσκα του Ζορό", ότι ενώ οι όμορφες γυναίκες είναι δεκάδες στον κινηματογράφο, εκείνες με φωτιά, λάμψη και χιούμορ είναι πολύ πιο σπάνιες». "Υπάρχει μια παράδοση που ανατριχιάζει την κοιλιά των συνταξιούχων κινηματογραφικών τύπων που ζευγαρώνουν με όμορφα μωρά..." παραπονέθηκε το OK! στην κριτική του. «Με δυσκολία πιστέψαμε τον Σον και τη Μισέλ Φάιφερ στο Σπίτι της Ρωσίας- μια δεκαετία αργότερα, ο Σον και η Κάθριν Ζέτα-Τζόουνς; Πρέπει να αστειεύεστε. Η ταινία είναι εντάξει». Μετά την κυκλοφορία της ταινίας τον Ιούνιο του 1999, ο πρωθυπουργός της Μαλαισίας Μαχαθίρ Μοχάμαντ κατηγόρησε την ταινία ότι παρουσιάζει μια στρεβλή εικόνα της Μαλαισίας. Ο Μαχαθίρ εξέφρασε την αντίθεσή του με την ταινία που συνδύαζε εικόνες από τους δίδυμους πύργους Πετρόνας με φτωχογειτονιές από τη Μαλάκκα. Η κυβέρνηση της Μαλαισίας είχε βοηθήσει την Twentieth Century Fox με την επεξεργασία της βίζας, τον εκτελωνισμό, τις τηλεπικοινωνίες και την ασφάλεια σε μια προσπάθεια να προωθήσει τη Μαλαισία ως τόπο γυρισμάτων. Διπλή Παγίδα στην IMDb Διπλή Παγίδα στο AllMovie Διπλή Παγίδα στο Box Office Mojo Διπλή Παγίδα στο Rotten Tomatoes
|
Το Διπλή Παγίδα (πρωτότυπος αγγλικός τίτλος: Entrapment) είναι ταινία τρόμου του 1999, σε σκηνοθεσία Τζον Άμιελ και σε σενάριο του Ρόναλντ Μπας. Πρωταγωνιστούν ο Σον Κόνερι και η Κάθριν Ζέτα-Τζόουνς. Συμμετέχουν επίσης οι Γουίλ Πάτον, Βινγκ Ρέιμς και Μόρι Τσέικιν. Η ταινία επικεντρώνεται στην σχέση ανάμεσα στην ερευνήτρια Βιρτζίνια "Τζιν" Μπέικερ και στον επαγγελματία κλέφτη Ρόμπερτ "Μακ" ΜακΝτούγκαλ καθώς επιχειρούν μια ληστεία στο γύρισμα της νέας χιλιετίας. Η ταινία κυκλοφόρησε στις κινηματογραφικές αίθουσες των Ηνωμένων Πολιτειών στις 30 Απριλίου 1999 και στο Ηνωμένο Βασίλειο στις 2 Ιουλίου 1999.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%94%CE%B9%CF%80%CE%BB%CE%AE_%CE%A0%CE%B1%CE%B3%CE%AF%CE%B4%CE%B1
|
Κατεύθυνση ξετυλίγματος ρολού χαρτιού υγείας
|
Στο άρθρο «Πολιτική Λουτρών: Εισάγοντας τους Φοιτητές στην Κοινωνιολογική Σκέψη από Κάτω προς τα Πάνω» («Bathroom Politics: Introducing Students to Sociological Thinking from the Bottom Up»), ο Edgar Alan Burns, καθηγητής κοινωνιολογίας του «Eastern Institute of Technology», περιγράφει λόγους για τους οποίους η πολιτική για το χαρτί υγείας είναι άξια προς εξέταση. Την πρώτη ημέρα του εισαγωγικού του μαθήματος στην κοινωνιολογία, ο Μπερνς ρωτά τους μαθητές του «Με ποιον τρόπο πιστεύετε ότι θα πρέπει να κρέμεται ένα ρολό χαρτιού υγείας;» Στα πενήντα λεπτά που ακολουθούν, οι μαθητές εξετάζουν γιατί επέλεξαν τις απαντήσεις τους, εξερευνώντας την κοινωνική κατασκευή (social construction) «κανόνων και των πρακτικών που δεν έχουν ποτέ προηγουμένως σκεφτεί συνειδητά».Η ενέργεια του Μπερνς έχει υιοθετηθεί σε σειρά μαθημάτων κοινωνικής ψυχολογίας στο Πανεπιστήμιο της Notre Dame, όπου χρησιμοποιείται για να τονίσει τις αρχές των Peter L. Berger και Thomas Luckmann στο κλασικό έργο του 1966 «Η Κοινωνική Κατασκευή της Πραγματικότητας» («The Social Construction of Reality»). Παρόμοια καθημερινά θέματα που έχουν χρησιμοποιηθεί προκειμένου να αφυπνίσουν την κοινωνιολογική φαντασία περιλαμβάνουν το παιχνίδι τρίλιζα (tic-tac-toe), την παραβίαση του προσωπικού χώρου, τους κανόνες βαδίσματος και την εθιμοτυπία κατά την οποία οι άνδρες επιλέγουν ουρητήρα στις δημόσιες τουαλέτες.Ο Christopher Peterson, καθηγητής ψυχολογίας στο Πανεπιστήμιο του Μίσιγκαν, ταξινομεί την επιλογή για την κατεύθυνση ξετυλίγματος του χαρτού υγείας σύμφωνα με τα «γούστα, τις προτιμήσεις, και τα ενδιαφέροντα», σε αντιδιαστολή με αξίες ή στάσεις, χαρακτηριστικά, πρότυπα και ανάγκες. Άλλα προσωπικά ενδιαφέροντα περιλαμβάνουν την αγαπημένη cola ή την ομάδα μπέιζμπολ κάποιου. Τα ενδιαφέροντα είναι σημαντικό μέρος της ταυτότητας· αναμένεται και προτιμάται, διαφορετικοί άνθρωποι να έχουν διαφορετικά ενδιαφέροντα, κάτι που εξυπηρετεί την «αίσθηση μοναδικότητας». Οι διαφορές στα ενδιαφέροντα συνήθως οδηγούν, το πολύ, σε πειράγματα και καλόπιστα μαλώματα. Για τους περισσότερους ανθρώπους τα ενδιαφέροντα δεν προκαλούν σοβαρές διασπάσεις όπως αυτές που προκαλούνται από τις συγκρούσεις αξιών· μια πιθανή εξαίρεση είναι αυτή που ο Peterson αποκαλεί «τύπο ανθρώπων που ξεστομίζουν το “τράβα ζήσε”» («the 'get a life' folks among us») οι οποίοι ανυψώνουν τα ενδιαφέροντα σε ζητήματα ηθικής.Η Morton Ann Gernsbacher, καθηγήτρια ψυχολογίας στο Πανεπιστήμιο του Ουισκόνσιν–Μάντισον, συγκρίνει τον προσανατολισμό του χαρτιού υγείας με τον προσανατολισμό τοποθέτησης των μαχαιροπίρουνων στο πλυντήριο πιάτων, την επιλογή του συρταριού σε μια συρταριέρα για την τοποθέτηση των καλτσών και τη σειρά που επιλέγει κανείς να λούζει τα μαλλιά του πρώτα ή να σαπουνίζει το σώμα του, κατά το ντους. Επισημαίνει πως σε κάθε επιλογή υπάρχει μια πρωτότυπη λύση που επιλέγεται από την πλειοψηφία και πως είναι δελεαστικό να εξηγεί κανείς απλοϊκά το πώς η μειοψηφία πρέπει να είναι διαφορετική. Προειδοποιεί ότι στα πειράματα νευροαπεικόνισης—τα οποία από το 2007 είχαν αρχίσει να εξετάζουν συμπεριφορές από τη νοητική περιστροφή και τις εκφράσεις του προσώπου, ως τα ψώνια μαναβικής και το γαργαλητό—πρέπει να γίνεται προσπάθεια να αποφεύγονται τέτοια πολιτισμική προκατάληψη και στερεότυπα.Στο βιβλίο του «Conversational Capital», ο Bertrand Cesvet αποδίδει την τοποθέτηση του χαρτιού υγείας ως παράδειγμα τελετουργικής συμπεριφοράς—έναν από τους τρόπους με τους οποίους σχεδιαστές και υπεύθυνοι μάρκετινγκ δημιουργούν μια «αξέχαστη» εμπειρία γύρω από ένα προϊόν, η οποία διαδίδεται ραγδαία από στόμα σε στόμα (word-of-mouth). Άλλα παραδείγματα του Cesvet περιλαμβάνουν το κούνημα ενός κουτιού με καραμέλες Tic Tac και το άνοιγμα στα δύο των μπισκότων Oreo.Ο ραδιοφωνικός εκφωνητής Jim Bohannon, ο οποίος κάποτε ξόδεψε μια ώρα εκπομπής στον τρόπο τοποθέτησης του χαρτιού υγείας, εξηγεί ότι τέτοια θέματα είναι καλά για συζήτηση στο ραδιόφωνο: «Πρόκειται για ένα διαδραστικό μέσο· ένα είδος σύγκρουσης, όχι απαραίτητα μια βίαιη σύγκρουση αλλά τουλάχιστον μια διαφωνία, θα ήταν σίγουρα στην κορυφή της λίστας. Πρέπει να αφορά κάτι που είναι γενικού ενδιαφέροντος.» Οι κύριοι λόγοι που δίνονται από τους ανθρώπους, ως επεξήγηση του γιατί κρεμούν το χαρτί υγείας με δεδομένο τρόπο, είναι η ευκολία με την οποία το αποκόπτουν, και η συνήθεια. Μερικά ιδιαίτερα πλεονεκτήματα που αναφέρονται υποστηρίζοντας τον έναν ή τον άλλο προσανατολισμό περιλαμβάνουν: Το πάνω μειώνει τον κίνδυνο του κατά λάθος τριψίματος του χαρτιού στον τοίχο ή τη θήκη, κατά τον χειρισμό από τα δάχτυλα, ενδεχομένως μεταφέροντας ρύπους και μικρόβια. Το πάνω το καθιστά ευκολότερο να εντοπιστεί οπτικά και να γίνει αντιληπτό το ελεύθερο άκρο. Το πάνω δίνει σε ξενοδοχεία, κρουαζιερόπλοια, κτίρια γραφείων, δημόσιους χώρους και ιδιοκτήτες ακινήτων με λουτρά επισκεπτών, την επιλογή να διπλώνεται το τελευταίο φύλλο, για να δείξει ότι το δωμάτιο έχει καθαριστεί. Το πάνω είναι γενικά η επιδιωκόμενη κατεύθυνση για να προβάλλεται το μαρκάρισμα του κατασκευαστή, έτσι ώστε το χαρτί υγείας με σχέδια να φαίνεται καλύτερα. Το κάτω παρέχει μια πιο τακτοποιημένη εμφάνιση, από το γεγονός ότι το ελεύθερο άκρο μπορεί να είναι λιγότερο εμφανές. Το κάτω μειώνει το ρίσκο, ένα μικρό παιδί ή ένα κατοικίδιο όπως ένας σκύλος ή μια γάτα, να μπορούν να ξεδιπλώνουν πλήρως το χαρτί τουαλέτας, χτυπώντας το ρολό. Το κάτω, σε ένα αυτοκινούμενο τροχόσπιτο, μπορεί να μειώσει το ξετύλιγμα κατά τη διάρκεια της οδήγησης.Ένθερμοι οπαδοί ισχυρίζονται ότι η κάθε μέθοδος καθιστά ευκολότερο να σχιστεί το χαρτί υγείας στο όριο του διάτρητου φύλλου, ανάλογα με την κατεύθυνση τραβήγματος, και τη χρήση του δεύτερου χεριού για τη σταθεροποίηση του ρολού. Κατά τη διάρκεια ενός ταξιδιού από τις ΗΠΑ προς την Κίνα το 1991, παρατηρήθηκε διαφορετική διάταξη: μη διάτρητο χαρτί με μεταλλικό κοπίδι πάνω από το ρολό, το οποίο υποχρεώνει στην τοποθέτηση με κατεύθυνση πάνω.Δεν είναι ξεκάθαρο αν ο ένας προσανατολισμός είναι πιο οικονομικός από τον άλλο. Η Centralian Advocate αποδίδει στον Planet Green τον ισχυρισμό ότι το πάνω βοηθά στην εξοικονόμηση του χαρτιού. Ένας αναγνώστης του «The Orange County Register» βρήκε μια «μελέτη έξι μηνών» από «πανεπιστήμιο των ΗΠΑ», που κατέληγε στο ίδιο συμπέρασμα. Αλλά ένας αναγνώστης της Cape Argus έγραψε ότι ένας "Βρετανός κατασκευαστής χαρτιού τουαλέτας" κατέληξε στο αντίθετο συμπέρασμα. Στη συλλογή ανεκδότων του «Πώς οι Ποδόγυροι Προβλέπουν την Οικονομία» («How Hemlines Predict the Economy»), ο Peter FitzSimons γράφει, ότι η τοποθέτηση του πτερυγίου που κρέμεται, στον τοίχο, «είναι γενικά δύο φορές πιο οικονομική».Σε ακαδημαϊκό πεδίο αξιολόγησης, ο Michael Scriven γράφει πως το ερώτημα για τον ορθό τρόπο τοποθέτησης του χαρτιού τουαλέτας είναι μια «δοκιμασία ταλέντου βάσει ενός στοιχείου» για τη μέτρηση των δεξιοτήτων ενός ατόμου, στην αξιολόγηση. Αυτές οι δεξιότητες περιλαμβάνουν την αξιολογική στάση, την πρακτική λογική ανάλυση, την ενσυναίσθηση, τη διδασκαλία και την ικανότητα γρήγορης μελέτης. Για να αποδειχθεί η ικανότητα κάποιου, μπορεί κανείς είτε να βρει τη «μία σωστή απάντηση» ή να αποδείξει ότι η δοκιμή είναι ή δεν είναι πολιτιστικά προκατειλημμένη. Στο βιβλίο τους του 2006 «Γιατί Όχι;» (Why Not?), οι Barry Nalebuff και Ian Ayres γράφουν ότι η διαφωνία για το χαρτί τουαλέτας είναι μια διαμάχη περί συμμετρίας (γράφουν, ακόμη, ότι έχει σπαταληθεί πάρα πολύ χαρτί για το θέμα και ότι προτιμούν την τοποθέτηση πάνω): Λαμβάνοντας μια σχεδόν συμμετρική κατάσταση και αναποδογυρίζοντάς την, μπορεί κανείς να φτάσει, ορισμένες φορές, σε μια νέα λύση για ένα πρόβλημα, που έχει τα δικά της εκπληκτικά πλεονεκτήματα. Άλλα φυσικά παραδείγματα περιλαμβάνουν το ξεφλούδισμα μιας μπανάνας από την κορυφή αντί από το κοτσάνι ή την οδήγηση ενός αυτοκινήτου με την όπισθεν αντί προς τα εμπρός.Υπάρχει κατοπτρική συμμετρία ανάμεσα στην αριστερή και τη δεξιά πλευρά του ρολού, οπότε η περιστροφή κατά τη φορά των δεικτών του ρολογιού ή αντίστροφα είναι αμφιλεγόμενη· εξαρτάται από την οπτική γωνία του καθενός. Οι πάνω/κάτω και εμπρός/πίσω συμμετρίες χαλούν λόγω της δύναμης της βαρύτητας και των θέσεων του τοίχου και του χρήστη, με αποτέλεσμα να μπορεί κανείς να διακρίνει δύο κατευθύνσεις: πάνω: το άκρο κρέμεται μακριά από τον τοίχο και παρέχεται από την κορυφή του ρολού καθώς τραβιέται. κάτω: το άκρο κρέμεται δίπλα στον τοίχο και, τραβώντας το, παρέχεται από το κάτω μέρος του κυλίνδρου.Υπάρχουν και άλλα αντικείμενα καθημερινής χρήσης που τροφοδοτούν υλικό φύλλο-φύλλο, από ένα ρολό: συσκευές τηλεομοιοτυπίας (φαξ), ταμειακές μηχανές, πλαστικό περιτύλιγμα, αλουμινόχαρτο, λαδόκολλα, ρολό σακούλες κλπ. Ένας αρθρογράφος, ο οποίος πιστεύει στη σημασία του προσανατολισμού του χαρτιού υγείας γράφει, «Όλα πρέπει να τροφοδοτούν προς τη σωστή κατεύθυνση, ειδάλλως χάνεται η λειτουργικότητα ή κόβεται κανείς, ή και τα δύο.» Το ερώτημα «Μήπως προτιμάτε το χαρτί υγείας σας να ξετυλίγεται πάνω ή κάτω από το καρούλι;» εμφανίζεται στο εξώφυλλο του βιβλίου του 1989 «Η Πρώτη Πραγματικά Σημαντική Έρευνα των Αμερικανικών Συνηθειών» («The First Really Important Survey of American Habits») των Barry Sinrod και Mel Poretzτο. Το αποτέλεσμα επί συνόλου ήταν πως 68% επέλεξε πάνω. Ο Sinrod εξήγησε, «Για μένα, η ουσία του βιβλίου είναι το ερώτημα για το χαρτί υγείας ... Είτε οι άνθρωποι δεν ενδιαφέρονται ή νοιάζονται τόσο πολύ, που φτάνουν να βλάψουν σωματικά ο ένας στον άλλο.» Ο Poretz παρατήρησε, «Το ερώτημα του χαρτιού υγείας ηλεκτρίζει τους ανθρώπους, σχεδόν σαν τη διαφήμιση της μπύρας «Miller Lite» («σπουδαία γεύση / λιγότερο φούσκωμα!»)Στο βιβλίο του Bernice Kanner του 1995, «Είσαι φυσιολογικός;» («Are You Normal?»), το 53 τοις εκατό των συμμετεχόντων στην έρευνα προτιμούν πάνω, ενώ «ένα τέταρτο» προτιμά κάτω και 8% δεν γνωρίζει ή δεν ενδιαφέρεται.Στην «Καθήμενος χαριτωμένα: Η Ιστορία της Τουαλέτας» (Sitting Pretty: The History of the Toilet), μια περιοδεύουσα έκθεση που περιοδεύει τα Καναδικά μουσεία, ζητείται από τους επισκέπτες να καταχωρίσουν την προτιμώμενη κατεύθυνση του ρολού τους. Όταν η έκθεση έφθασε στο Huntsville, Οντάριο, τον Ιούνιο του 2001, 13.000 επισκέπτες έλαβαν μέρος στην καταμέτρηση, με το 67% να προτιμά το πάνω. Στο Μουσείο Saint Boniface του Γουίνιπεγκ τον Φεβρουάριο του 2005, η μηχανή ψήφου κατέγραψε 5.831 πάνω έναντι 5.679 κάτω ή 51% πάνω. Ο διευθυντής του Saint Boniface σημείωσε, «Ωστόσο, νομίζω ότι έχει υπάρξει κάποια εξαπάτηση.»Το 1993, η «Georgia-Pacific» ανέθεσε μια έρευνα για τις συνήθειες των Αμερικανών στα λουτρά, για το λανσάρισμα της νέας της μάρκας «Quilted Northern», και ακολούθησαν περισσότερες έρευνες: 1993 - Πρακτικές και Προτιμήσεις των Χρηστών Χαρτιού Υγείας: 73% πάνω, από 1.200 ερωτηθέντες. Το δελτίο τύπου ισχυρίζεται, «Μια πρώτη-στο-είδος-της έρευνα έχει διευθετήσει τη μεγάλη διαμάχη για το χαρτί υγείας, μια για πάντα.» 1994 - Έκθεση Χαρτιού Υγείας: 59% πάνω, από 1.000 ερωτηθέντες· διεξήχθη από την «KRC Research and Consulting» 1995 - Έκθεση Χαρτομάντιλων Λουτρού: 59% πάνω έναντι 29% κάτω, από 1.000 ερωτηθέντες· διεξήχθη από την «KRC Research and Consulting» 2001 - Εμπιστευτικά Λουτρού: 63% πάνω, από 1.001 ερωτηθέντες· διεξήχθη από την Impulse Research 2004 Εμπιστευτικά Λουτρού: 72% πάνωΤο 1993, η «American Standard Brands» διεξήγαγε μια δημοσκόπηση για «σχεδιαστές, αναδόχους, εμπόρους, διανομείς και άλλους αντιπροσώπους λουτρών και κουζινών» στο Kitchen/Bath Industry Show & Conference στην Ατλάντα. Το ερώτημα: «Ποιος είναι ο σωστός και μοναδικός τρόπος για να κρεμιέται το χαρτί τουαλέτας - κάτω ή πάνω;» Το πάνω κέρδισε 59% των ψήφων, 1.826 προς 1.256. Η εκπρόσωπος της «American Standard Brands», Nora Monroe, παρατήρησε: «Το λουτρό είναι εδαφικός/ιδιωτικός χώρος. Θα εκπλαγείτε με το πόσοι άνθρωποι έχουν οριστικοποιημένες απόψεις πάνω σε αυτό το ζήτημα.» Το 2008, η «American Standard» ανέθεσε στην «Opinion Research Corporation» το «2008 Bathroom Habits Survey», με παραδοσιακότερο σχήμα ερωτήσεων προς 1.001 ερωτηθέντες. Αυτή τη φορά, τα «τρία-τέταρτα» απάντησαν πάνω.Το 1995, μια έρευνα της «Cottonelle College of Freshness Knowledge» της «Scott Paper Company» εξήγαγε πως οι περισσότεροι Αμερικανοί άνω των 50 ετών προτιμούσαν πάνω. Σε άλλη έρευνα της «Cottonelle» το 1999, 68% των ερωτηθέντων προτιμούσαν πάνω, έναντι 25% κάτω. Ο αρθρογράφος Bonnie Henry υποθέτει για τους άλλους: «Εν τω μεταξύ, το 7 τοις εκατό —χωρίς αμφιβολία έχοντας βαρεθεί σε απίστευτο σημείο από το βλακώδες ερώτημα— είχε περιέλθει σε ένα βαθύ, μη αναστρέψιμο κώμα.»Στις 27 Ιανουαρίου 2010, στην 100ή επέτειο από τον θάνατο του Thomas Crapper, η «Cottonelle» λανσάρισε διαφημιστική εκστρατεία πάνω στη «Μεγάλη Διαμάχη», προσκαλώντας τους Αμερικανούς καταναλωτές να ψηφίσουν την προτίμησή τους στο δικτυακό τόπο της «Kimberly-Clark». Το αποτέλεσμα ανακοινώθηκε κατά την διάρκεια της απονομής των 82ων Βραβείων Όσκαρ (82nd Academy Awards): 72% είχε ψηφίσει πάνω. Σε μια πιο παραδοσιακή προκαταρκτική επισκόπηση 1.000 Αμερικανών, η «Cottonelle» βρήκε ότι οι «πάνω» έχουν περισσότερες πιθανότητες από ό,τι οι «κάτω» να προσέξουν την κατεύθυνση του ρολού (74%), να ενοχληθούν όταν η κατεύθυνση είναι λανθασμένη (24%) και να έχουν αλλάξει την τοποθέτηση στο σπίτι ενός φίλου (27%).Πέρα από τον προσανατολισμό, οι κατασκευαστές χαρτιού υγείας και συντάκτες ερευνών έχουν μελετήσει άλλες προσωπικές πρακτικές γύρω από το χαρτί υγείας: πόσο χρησιμοποιείται· κατά πόσο κόβεται με το ένα χέρι ή με τα δύο· κατά πόσο κόβεται από τα δεξιά-προς-τα-αριστερά ή αριστερά-προς-τα-δεξιά· και κατά πόσο τσαλακώνεται ή διπλώνεται πριν από τη χρήση. Φύλο και ηλικία Οι Poretz και Sinrod ταξινόμησαν τα αποτελέσματα της έρευνάς τους του 1989, κατά φύλο και ηλικία. Αυτά είναι τα ποσοστά των ερωτηθέντων οι οποίοι κυλούν το χαρτί τους πάνω: Το βιβλίο δεν αναφέρει τον αριθμό των ερωτηθέντων σε κάθε σκέλος, οπότε είναι δύσκολο να ειπωθεί αν κάποια από τις αποκλίσεις είναι στατιστικά σημαντική, όμως δεν φαίνεται να υπάρχει διαφορά μεταξύ των προτιμήσεων των ανδρών και των γυναικών. Παρ'όλα αυτά, μια τέτοια διαφορά έχει υποστηριχθεί από άλλους συγγραφείς και για τις δύο κατευθύνσεις. Η σφυγμομέτρηση στη διάσκεψη της «American Standard» συμπέρανε: «Πολλοί άνδρες ψήφισαν πάνω, λέγοντας ότι έφταναν ευκολότερα το χαρτί.» Ο εφευρέτης Curtis Batts καταλήγει σε διαφορετικό συμπέρασμα, από προσωπική του εμπειρία: «Οι γυναίκες προτιμούν το πάνω και στους άνδρες αρέσει το κάτω. Νομίζω ότι ενοχλεί τις γυναίκες όταν αγγίζει στον τοίχο.» Η συμβουλευτική αρθρογράφος Ms Maud της «The Press», ισχυρίζεται ότι οι γυναίκες προτιμούν πάνω γιατί «σκέπτονται λογικά».Μια έρευνα της «Cottonelle» υπέδειξε ότι οι άνδρες έχουν περισσότερες πιθανότητες από τις γυναίκες να παρατηρήσουν και να ενοχληθούν με το ρολό τουαλέτας που κρέμεται ενάντια στην προτίμησή τους.Ένα περιστατικό μαζικής κουλτούρας μιας θεωρίας περί φύλου έκανε εμφάνιση στην «Weekly World News» (WWN). Στην ιστορία «North Korea Shocker!» του 2003, η WWN ισχυριζόταν ότι ο ηγέτης της Βόρειας Κορέας Kim Jong-il ήταν «κρυπτο-γυναίκα». Ως αποδεικτικό στοιχείο, ο Κιμ υποτίθεται ότι παρακολουθούσε το «Home Shopping Network», είναι μέλος του «Oprah's Book Club» και «Ωρύεται στο προσωπικό που αφήνει σηκωμένη τη στεφάνη της τουαλέτας και κρεμάει τα ρολά του χαρτιού υγείας, έτσι που να ξετυλίγονται προς τα έξω αντί προς τα μέσα.»Σύμφωνα με το «W. C. Privy's Original Bathroom Companion, Number 2», «περισσότεροι από 4 προς 1, οι μεγαλύτερης ηλικίας άνθρωποι προτιμούν να έχουν το χαρτί υγείας τους να ξετυλίγεται από επάνω.» Ο ίδιος ισχυρισμός γίνεται από τον James Buckley στο «The Bathroom Companion» για άτομα άνω των 50 ετών. Τάξη και πολιτική Ο Sinrod παρατήρησε στην έρευνά του, πως «60% εκείνων που κερδίζουν $50.000 ή περισσότερα το προτιμούν το πάνω και 73% εκείνων που κερδίζουν λιγότερα από $20.000 το προτιμούν το κάτω». Στην ερώτηση του τι αποδεικνύει αυτό απαντά: «Δεν γνωρίζω, αλλά σίγουρα είναι ενδιαφέρον.»Σε τοπική ψηφοφορία στο Σασκατούν του Σασκάτσουαν, έγινε δοκιμή στις νέες μηχανές ψηφοφορίας με την ερώτηση: «Είστε υπέρ του να τοποθετείται το χαρτί υγείας σε όλες τις δημόσιες τουαλέτες, με το ελεύθερο άκρο του να ξετυλίγεται προς τα επάνω και προς το μπροστινό μέρος του ρολού;» Η απάντηση ήταν ναι: 768 έναντι 196 ή 80% πάνω. Θεωρήθηκε πως ήταν ένα ερώτημα «που δεν έφερε κάποια σύνδεση με την πολιτική». Ωστόσο, το επιστημονικό πρότζεκτ ενός εφήβου στην Έκθεση «Southern Appalachian Science and Engineering Fair» και ένα από τα αγαπημένα του συντονιστή της έκθεσης, ήταν μια έρευνα, η οποία κατέληγε στο συμπέρασμα, ότι οι φιλελεύθεροι ξετυλίγουν από πάνω ενώ οι συντηρητικοί από κάτω. Χαρακτήρας Το 2003, στο βιβλίο «10 Steps to Sales Success», ο Tim Breithaupt, προτείνει ένα σύνολο τεσσάρων τύπων προσωπικότητας, που εκτυλίσσονται από το έργο του Carl Jung: Κοινωνικοποιητής, Διευθυντής, Στοχαστής και Αφηγητής. Ο Breithaupt γράφει ότι η διαχείριση του χαρτιού υγείας είναι μια σημαντική λεπτομέρεια για τους Στοχαστές, ενώ, οι Διευθυντές, δεν ενδιαφέρονται, αρκεί να υπάρχει χαρτί διαθέσιμο. Το 2001, στο βιβλίο της «Three Keys to Self-Understanding», Pat Wyman εντοπίζει πω το να έχει κανείς άποψη για το κρέμασμα του χαρτιού υγείας, στο «Enneagram of Personality», το οποίο κατατάσσει τους ανθρώπους ως «Ένας», «Δύος», «Τρεις» και ούτω καθεξής: «Οι «Ένας» γνωρίζουν την απάντηση σε τέτοια διλήμματα.» Η συμβουλευτική αρθρογράφος Ann Landers (ψευδώνυμο της Esther Pauline [Eppie] Lederer), κάποτε ρωτήθηκε, πώς θα έπρεπε να κρέμεται το χαρτί υγείας. Απάντησε κάτω, προκαλώντας την αποστολή χιλιάδων επιστολών σε ένδειξη διαμαρτυρίας· τότε, πρότεινε πάνω, προκαλώντας χιλιάδες επιπλέον. Συλλογίστηκε ότι οι 15.000 επιστολές έκαναν το χαρτί υγείας το πιο αμφιλεγόμενο ζήτημα στην 31-χρονη ιστορία της στήλη της και να αναρωτήθηκε, «Με τόσα πολλά προβλήματα στον κόσμο, γιατί τόσες χιλιάδες άνθρωποι κάνουν θέμα το χαρτί υγείας;»Τον Νοέμβριο του 1986, η Landers είπε στην «Canadian Commercial Travellers Association» ότι το εξαιρετικής-ποιότητας χαρτί υγείας έχει σχέδια που φαίνονται σωστά με τοποθέτηση πάνω. Το 1996, εξήγησε το θέμα στο «The Oprah Winfrey Show», όπου το 68% των παρευρισκομένων στην τηλεοπτική εκπομπή τάχθηκαν υπέρ του πάνω· η Oprah Winfrey (Oprah) εκτίμησε ότι το κάτω χρησιμοποιεί περισσότερο χαρτί. Το 1998, έγραψε ότι το ζήτημα «φαίνεται να είναι προκαθορισμένο να συνεχίζει για πάντα», εμμένοντας, «παρά το γεγονός πως ένας συντριπτικός αριθμός ανθρώπων προτιμούν το ρολό κρεμασμένο έτσι, ώστε το χαρτί να ξετυλίγεται από πάνω, εγώ εξακολουθώ να προτιμώ να έχω το χαρτί να κρέμεται πλησίον του τοίχου.» Την ημέρα που έγραφε την τελευταία στήλη της, το 2002, η Landers έγραψε, «Υ.Γ. Το χαρτί υγείας κρεμιέται από επάνω στην κορυφή." Το δημοσιευμένο της σχόλιο σχετικά με το θέμα, συνεχίστηκε ακόμη και μετά τον θάνατό της. Το 2005 έγινε πρεμιέρα ενός μονόπρακτου έργου (γυναικείος ρόλος), γραμμένου από τον David Rambo, ως μελέτη του χαρακτήρα της Ann Landers, με τίτλο: «Η Γυναίκα με Όλες τις Απαντήσεις» («The Lady with All the Answers»). Το χαρτί υγείας έρχεται στο προσκήνιο για άλλη μια φορά και η ηθοποιός, διερευνά το ακροατήριο για τις απόψεις τους.Στο άρθρο του «Διδάσκοντας Κοινωνιολογία» («Teaching Sociology»), ο Burns γράφει ότι η άσκηση περί του κρεμάσματος του χαρτιού υγείας είναι εν μέρει πολύτιμο επειδή «[το] ζήτημα του θέματος είναι οικείο στους πάντες· ο καθένας είναι ειδικός και οι πάντες έχουν άποψη.» Πολλοί ψυχαγωγοί, διασημότητες και επιχειρηματίες, έχουν δημοσιοποιήσει την γνώμη τους σχετικά με το θέμα. Ο προσανατολισμός του χαρτιού υγείας αναφέρεται συχνά ως εμπόδιο για τα παντρεμένα ζευγάρια. Το ζήτημα μπορεί επίσης να ανακύψει στις επιχειρήσεις και τους δημόσιους χώρους.Ακόμη και στο «Amundsen–Scott Research Station» στον Νότιο Πόλο, έχουν εγερθεί παράπονα για τον τρόπο τοποθέτησης του χαρτιού υγείας. Κατά τη διάρκεια των μακράς πολικής νύκτας, διάρκειας 6 μηνών, λίγες δεκάδες κάτοικοι έχουν κολλήσει να ζουν μαζί, και ενώ πολλοί από τους πονοκεφάλους της μοντέρνας ζωής είναι πέρα μακριά, το φαγητό και η υγιεινή δεν είναι. Παρά τις προκλήσεις που θέτει το εχθρικό κλίμα της Ανταρκτικής, «οι πλέον συνηθισμένες δοκιμασίες της καθημερινής ζωής είναι που αποκαλύπτουν τις συγκρούσεις των προσωπικοτήτων.» Ορισμένες από τις προτεινόμενες λύσεις στο πρόβλημα, περιλαμβάνουν περισσότερη ή καλύτερη τεχνολογία, ενώ άλλες επικεντρώνονται στην ανθρώπινη συμπεριφορά. Το Tilt-A-Roll («στρίψτε το ρολό») είναι ένας περιστρεφόμενος διανομέας χαρτιού υγείας, ο οποίος εφευρέθηκε από τον Curtis Batts, γηγενή του Ντάλλας και βιομηχανικό μηχανικό. Τα διπλώματα ευρεσιτεχνίας του για την εφεύρεση, που δημοσιεύθηκαν το 1996 και 1997, συνοψίζουν το σχεδιασμό του δηλώνοντας: «Μια ρυθμιζόμενη σύζευξη γωνίας ασφαλίζει τον ζυγό πάνω στη διάταξη τοποθέτησης και επιτρέπει την περιστροφή του ζυγού γύρω από έναν άξονα κάθετο στην άτρακτο κύλισης, έτσι ώστε το ρολό χαρτιού να μπορεί να προσανατολίζεται στο να ξετυλίγει το χαρτί είτε από πάνω είτε από κάτω από το ρολό, ανάλογα με την επιθυμία.» Ο Batts εξηγεί ότι οι γονείς του διαφωνούσαν «όλη την ώρα» για την τοποθέτηση του χαρτιού υγείας, το ίδιο αυτός και η σύζυγός του· το σύνθημα της συσκευής είναι «Αφήστε το Tilt-A-Roll να σώσει τον γάμο σας!» Το Tilt-A-Roll έχει παρουσιαστεί σε ποικιλία εφημερίδων, περιοδικών, ραδιοφωνικών συνεντεύξεων και τηλεοπτικών εκπομπών, συμπεριλαμβανομένου του «The Tonight Show με τον Jay Leno». Ο Batts εισήγαγε το Tilt-A-Roll στην Έκθεση InventHelp's INPEX Invention Trade Show του 1999, τη μεγαλύτερη έκθεση εφευρέσεων παγκοσμίως με 800 εφευρέσεις και κέρδισε την τρίτη θέση «για την ελκυστικότητα και την απλότητά του».Ο Batts ξεκίνησε να την κατασκευή των συσκευών σε εργαστήριο στο γκαράζ του. Εξηγεί, «Είχα μερικές νύχτες άυπνος, όπου περνούσα 24 ώρες φτιάχνοντας αυτά τα πράγματα. Πρέπει να βρω ένα κατασκευαστή γι' αυτό. Δεν μπορώ να ανταποκριθώ στην ποσότητα.» Το 2000 ο Batts ήταν ακόμα «στη διαδικασία της επιλογής διανομέα»"· έχοντας δοκιμάσει τις εταιρείες «The Home Depot» και «QVC». Από το 2008, το Tilt-A-Roll πωλείται στον διαδικτυακό τόπο του Batt.Στα τέλη του 2009 ένας εφευρέτης ονόματι Rocky Hutson επέδειξε στους παραγωγούς του τηλεοπτικού προγράμματος «PitchMen», μια παρόμοια συσκευή την οποία ονόμασε «T.P. Swivel». Εκ των 173 νεοεισερχόμενων που συγκεντρώθηκαν στην Ybor City της Τάμπα στη Φλόριντα, ο Hutson ήταν ένας από τους είκοσι που επελέγησαν για να διαφημίσουν τα προϊόντα τους στον Anthony Sullivan. Σε ότι αφορά τον ίδιο, ο Hutson τραβά το χαρτί από το πάνω μέρος του ρολού.Άλλη λύση: εγκατάσταση δύο διανεμητών χαρτιού υγείας, όπως γίνεται συχνά στα δημόσια λουτρά και τα ξενοδοχεία. Ένας αναγνώστης της στήλης του «Γραμματοκιβωτίου της Άννυ» («Annie's Mailbox»), προτείνει τη χρήση ενός υποδοχέα αρκετά μεγάλου ώστε να χωρά δυο ρολά, σημειώνοντας ότι το ρολό πάνω είναι πιο δημοφιλές. Άλλος αναγνώστης παρακάμπτει το ζήτημα του ποιος υποδοχέας προηγείται, καρφώνοντας πέντε ή έξι ρολά σε ένα μεγάλο ψάθινο καλάθι. Μπορεί να βοηθήσει ακόμη και η χρήση διαφορετικών λουτρών. Άλλες λύσεις περιλαμβάνουν κάθετους υποδοχείς. Ένας ενθουσιώδης περί του χαρτιού υγείας, ονόματι Bill Jarrett από το Grand Rapids του Μίσιγκαν, επιχειρηματολογεί πως οι προηγούμενες σφυγμομετρήσεις είχαν πολύ μικρό αριθμό ερωτηθέντων. Ζητά εθνικό δημοψήφισμα τουλάχιστον ενός εκατομμυρίου ψήφων, ώστε το αποτέλεσμα να αποφασίσει έναν «εθνικό τρόπο κρεμάσματος του χαρτιού υγείας» που θα επιβληθεί από την «αστυνομία του χαρτιού υγείας». Ο Jarrett αρνείται να αποκαλύψει τη δική του προτίμηση· είχε μάλιστα αφαιρέσει πρωτύτερα τα ρολά με το χαρτί υγείας από τα λουτρά της οικίας του, πριν από την επίσκεψη ενός ανταποκριτή της «Associated Press» (AP) για συνέντευξη. «Δεν λέω, γιατί δεν θέλω να επηρεάσω την ψηφοφορία.» Το να ψηφίσει κανείς απαιτεί την αγορά ενός κιτ δημόσιας συζήτησης αξίας $5. Ως αξία προς όφελος του έθνους προτάσσει: υποθέτοντας ότι μπορεί κανείς να δαπανήσει μισή ώρα κατ' έτος ψάχνοντας για το άκρο του χαρτιού υγείας, οι Ηνωμένες Πολιτείες θα μπορούσαν να εξοικονομήσουν 90 εκατομμύρια ώρες στα σπίτια ανά έτος—και $300 εκατομμύρια στους χώρους εργασίας.Ο προσανατολισμός του χαρτιού υγείας έχει χρησιμοποιηθεί ρητορικά, ως το απόλυτο ζήτημα για το οποίο η κυβέρνηση δεν έχει καμιά δουλειά υπαγόρευσης, είτε σε επιστολές κάποιου που διαμαρτύρεται για τη ρύθμιση της ηχορύπανσης είτε προς αυστηρότερες απαιτήσεις για να πάρει ένα διαζύγιο. Το 2006, κατά τη διαμαρτυρία για την απαγόρευση του καπνίσματος στα εστιατόρια και τα μπαρ του Νιου Χάμσαϊρ, ο αντιπρόσωπος του Ρεπουμπλικανικού Κόμματος των (ΗΠΑ) στο Litchfield του Νιου Χάμσαϊρ, Ralph Boehm, ρώτησε: «Μήπως θα μας πουν σύντομα και από ποια κατεύθυνση πρέπει να κρέμεται από το ρολό, το χαρτί υγείας;»Το 2005, στο βιβλίο του «Henderson's House Rules: The Official Guide to Replacing the Toilet Paper and Other Domestic Topics of Great Dispute», ο David O'Connor αποσκοπεί στην επίλυση των διαφωνιών με ελάχιστη διαφωνία ή συμβιβασμό, προσφέροντας αξιόπιστους, λογικούς κανόνες. Ο «Κανόνας Σπιτιών» («House Rule») για το χαρτί υγείας είναι προς τα πάνω και έξω και αφιερώνεται ολόκληρη σελίδα σε ένα διάγραμμα με αυτόν τον προσανατολισμό. Όμως ο O'Connor γράφει ότι «αν υπάρχει μέλος θηλυκού γένους στο σπίτι που προτιμά σθεναρά το χαρτί υγείας να κρέμεται προς τα πάνω και μέσα έναντι του τοίχου, τότε, υπερισχύει εκείνη η προτίμηση. Είναι ομολογουμένως μια παράξενη προτίμηση, όμως οι γυναίκες χρησιμοποιούν το χαρτί υγείας πολύ πιο συχνά από τους άνδρες και ως εκ τούτου προκύπτει ο κανόνας.» Παραπομπές σημειώσεων
|
Στη χρήση ρολού χαρτιού υγείας που αναρτάται σε οριζόντιο άξονα, παράλληλο με το πάτωμα και ταυτόχρονα παράλληλο προς τον τοίχο, το ξετύλιγμά του έχει δύο πιθανές κατευθύνσεις: το χαρτί μπορεί να κρέμεται από πάνω (μπροστά από το ρολό) ή από κάτω (πίσω από το ρολό). Εάν ο άξονας ξετυλίγματος είναι κάθετος προς τον τοίχο, οι δύο κατευθύνσεις είναι δεξιά-αριστερά ή κοντά-μακριά. Η επιλογή είναι σε μεγάλο βαθμό θέμα προσωπικής προτίμησης και υπαγορεύεται από τη συνήθεια. Σε έρευνες προς Αμερικανούς καταναλωτές και ειδικούς για λουτρά και κουζίνες, το 60-70% των ερωτηθέντων προτιμούν το πάνω.Ενώ πολλοί θεωρούν αυτό το θέμα ασήμαντο, κάποιοι έχουν ισχυρές απόψεις σχετικά με αυτό. Η Αν Λάντερς (Ann Landers), αρθρογράφος σε συμβουλευτικές στήλες, είπε πως ήταν το θέμα με τις περισσότερες απαντήσεις (15.000 επιστολές εντός του 1986) και το πιο αμφιλεγόμενο στην ιστορία των στηλών της. Οι υπερασπιστές της κάθε θέσης έχουν επιχειρηματολογήσει για πλεονεκτήματα που κυμαίνονται από την αισθητική, τη φιλοξενία και την καθαριότητα, ως την προστασία του χαρτιού, την ευκολία απόσπασης των φύλλων του ρολού και τη συμβατότητα με αυτοκινούμενα τροχόσπιτα ή μια γάτα. Μερικοί συγγραφείς έχουν προτείνει σύνδεση με την ηλικία, το φύλο ή την πολιτική φιλοσοφία, και η έρευνα με ερωτηματολόγια έχει δείξει συσχέτιση με το κοινωνικοοικονομικό καθεστώς. Μια γενική απάντηση είναι ότι το χαρτί υγείας θα πρέπει να κρεμάται κατά τον τρόπο που προτιμά το άτομο το οποίο κάνει την αλλαγή των ρολών. Οι λύσεις κυμαίνονται από τον συμβιβασμό ως τη χρήση ξεχωριστών διανομέων ή εξ ολοκλήρου ξεχωριστών λουτρών, ή απλά το να αγνοεί κανείς το ζήτημα. Κάποιος υποστηρίζει σχέδιο σύμφωνα με το οποίο η χώρα του θα υλοποιήσει ενιαίο υποχρεωτικό προσανατολισμό, και τουλάχιστον ένας εφευρέτης ελπίζει να διαδώσει έναν νέο μηχανισμό ανάρτησης ρολού τουαλέτας, με δυνατότητα περιστροφής από τη μία κατεύθυνση στην άλλη.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9A%CE%B1%CF%84%CE%B5%CF%8D%CE%B8%CF%85%CE%BD%CF%83%CE%B7_%CE%BE%CE%B5%CF%84%CF%85%CE%BB%CE%AF%CE%B3%CE%BC%CE%B1%CF%84%CE%BF%CF%82_%CF%81%CE%BF%CE%BB%CE%BF%CF%8D_%CF%87%CE%B1%CF%81%CF%84%CE%B9%CE%BF%CF%8D_%CF%85%CE%B3%CE%B5%CE%AF%CE%B1%CF%82
|
Mozilla Corporation
|
Η εταιρία Mozilla ιδρύθηκε στις 3 Αυγούστου του 2005 για να χειρίζεται τα των εσώδων που σχετίζονται με τις επιχειρήσεις του ιδρύματος Mozilla. Σαν μη-κερδοσκοπικός οργανισμός, το ίδρυμα Mozilla, είναι περιορισμένο στους τύπους και τα μεγέθη των εσώδων. Η εταιρία Mozilla, σαν φορολογητέα οργάνωση, δεν χρειάζεται να συμμορφώνονται με τόσο αυστηρούς κανόνες. Τον Μάρτιο του 2006, ο Jason Calacanis ανέφερε μια φήμη στο blog του ότι η εταιρία Mozilla κέρδισε $72 εκατ. κατά τη διάρκεια του προηγούμενου έτους, κυρίως χάρη στο πλαίσιο αναζήτησης Google στο πρόγραμμα περιήγησης Firefox. Δύο χρόνια αργότερα, το TechCrunch έγραψε: «σε αντάλλαγμα για τη Google ως προεπιλεγμένη μηχανή αναζήτησης στο Firefox, η Google πληρώνει τη Mozilla ένα σημαντικό ποσό -. το 2006, το σύνολο ανήλθε σε περίπου $ 57 εκατ. ευρώ, ή το 85% των συνολικών εσόδων της εταιρείας η συμφωνία επρόκειτο αρχικά να λήξει το 2006, αλλά αργότερα επεκτάθηκε μέχρι το 2008 και τώρα θα τρέξει μέχρι το 2011 ". [10] Η συμφωνία παρατάθηκε ξανά για άλλα 3 χρόνια, μέχρι το Νοέμβριο του 2014. Σε αυτή την τελευταία συμφωνία η Mozilla θα πάρει άλλα $900 εκατομμύρια δολάρια ($ 300.000.000 ετησίως) από την Google, σχεδόν 3 φορές το προηγούμενο ποσό. Τον Αύγουστο του 2006, η Microsoft δημοσίευσε μια επιστολή στα Mozilla newsgroups [12], και προσφέρθηκε να ανοίξει μια νέα ανοιχτού κώδικα εγκατάσταση στην έδρα της στο Ρέντμοντ, για μηχανικούς λογισμικού της Mozilla.Η Mozilla απάντησε με την αποδοχή της προσφοράς . Mozilla Corporation Mozilla Foundation Reorganization Mozilla Corp. in 12 simple items Αρχειοθετήθηκε 2020-07-11 στο Wayback Machine.
|
Η Mozilla Corporation είναι θυγατρική εταιρεία του ιδρύματος Mozilla που συντονίζει και ενσωματώνει την ανάπτυξη εφαρμογών σχετικών με το Διαδίκτυο όπως οι web browsers Mozilla Firefox και SeaMonkey Navigator και ο email client Mozilla Thunderbird. Στην ανάπτυξη των εφαρμογών της Mozilla συμμετέχουν χιλιάδες μέλη της κοινότητας ανοικτού λογισμικού, ενώ ορισμένοι είναι υπάλληλοι της εταιρείας. Η εταιρεία είναι επίσης επιφορτισμένη με την διανομή και την προώθηση των συγκεκριμένων προϊόντων. Αντίθετα από το μη κερδοσκοπικό Mozilla Foundation, η Mozilla Corporation είναι μια κανονική επιχείρηση εγγεγραμμένη στα φορολογικά μητρώα. Η Mozilla Corporation επενδύει μερικά ή όλα τα κέρδη της για την ανάπτυξη των εφαρμογών της. Στόχος της εταιρείας είναι να υλοποιήσει τους κοινωφελείς στόχος του Mozilla Foundation και να "προωθήσει την καινοτομία και την δυνατότητα επιλογής στο Internet".
|
https://el.wikipedia.org/wiki/Mozilla_Corporation
|
Χρυσή τομή
|
Δύο ποσότητες α και β λέγεται ότι είναι σε χρυσή αναλογία φ, εάν: Μία μέθοδος για την εύρεση της τιμής του φ είναι να ξεκινήσουμε με το αριστερό κλάσμα. Με απλοποίηση του κλάσματος και αντικαθιστώντας το b / a = 1 / φ, a + b a = 1 + b a = 1 + 1 φ , {\displaystyle {\frac {a+b}{a}}=1+{\frac {b}{a}}=1+{\frac {1}{\varphi }},} φαίνεται ότι 1 + 1 φ = φ . {\displaystyle 1+{\frac {1}{\varphi }}=\varphi .} Πολλαπλασιάζοντας με φ παίρνουμε ότι φ + 1 = φ 2 {\displaystyle \varphi +1=\varphi ^{2}} το οποίο μπορεί να διαμορφωθεί σε φ 2 − φ − 1 = 0. {\displaystyle {\varphi }^{2}-\varphi -1=0.} Χρησιμοποιώντας τον τύπο επίλυσης δευτεροβάθμιων εξισώσεων, λαμβάνουμε δύο λύσεις: 1 + 5 2 = 1.618 033 988 7 … {\displaystyle {\frac {1+{\sqrt {5}}}{2}}=1.618\,033\,988\,7\dots } και 1 − 5 2 = − 0.618 033 988 7 … {\displaystyle {\frac {1-{\sqrt {5}}}{2}}=-0.618\,033\,988\,7\dots } Επειδή το φ είναι η αναλογία μεταξύ θετικών ποσοτήτων, το φ είναι απαραιτήτως θετικό: φ = 1 + 5 2 = 1.61803 39887 … {\displaystyle \varphi ={\frac {1+{\sqrt {5}}}{2}}=1.61803\,39887\dots } Από την παραπάνω εξίσωση προκύπτει ϕ = 1 + 1 / ϕ {\displaystyle \,\phi =1+1/\phi } σύμφωνα με την οποία μπορούμε να εκφράσουμε το ϕ {\displaystyle \,\phi } ως άπειρο συνεχές κλάσμα: ϕ = 1 + 1 ϕ = 1 + 1 1 + 1 ϕ = ⋯ = 1 + 1 1 + 1 1 + 1 1 + 1 … {\displaystyle \,\phi =1+{\frac {1}{\phi }}=1+{\frac {1}{1+{\frac {1}{\phi }}}}=\cdots =1+{\frac {1}{1+{\frac {1}{1+{\frac {1}{1+{\frac {1}{\dots }}}}}}}}} Το ϕ {\displaystyle \,\phi } αποτελεί το όριο του πηλίκου δύο διαδοχικών αριθμών Φιμπονάτσι. 1. Κατασκευάζουμε τετράγωνο πλευράς 1 (κόκκινο). 2. Φέρουμε ευθεία παράλληλη προς τη μια βάση και χωρίζουμε το τετράγωνο σε δύο ίσα ορθογώνια (πλευρών 1 και 1/2) και φέρνουμε μία διαγώνιο (γκρι). 3. Κατασκευάζουμε κύκλο με κέντρο το μέσο της μίας πλευράς του τετραγώνου και ακτίνα τη διαγώνιο του ορθογωνίου. 4. Προεκτείνουμε την πλευρά του τετραγώνου στην οποία έχουμε ορίσει το κέντρο του κύκλου έως το σημείο του κύκλου που τελειώνει η διάμετρος Το ευθύγραμμο τμήμα που αποτελείται από την πλευρά του τετραγώνου μαζί με την προέκταση έχει μήκος φ. Η χρυσή τομή είχε και έχει συνεπάρει Δυτικούς διανοούμενους ποικίλων ενδιαφερόντων για τουλάχιστον 2.400 χρόνια. Οι Αρχαίοι Έλληνες μαθηματικοί πρώτοι μελέτησαν αυτό που τώρα ονομάζουμε χρυσή τομή γιατί εμφανιζόταν συχνά στη γεωμετρία. Η διαίρεση ενός τμήματος σε άκρο και μέσο λόγο (εξ ου και η χρυσή τομή) είναι σημαντική στη γεωμετρία των πενταγράμμων και πενταγώνων. Η αντίληψη αυτή αποδίδεται συνήθως στον Πυθαγόρα και τους ακολούθους του και λέγεται ότι η σχετική θεωρία διατυπώθηκε για πρώτη φορά από την πυθαγόρεια φιλόσοφο Θεανώ.Ο χρυσός λόγος ήταν γνωστός στους Πυθαγόρειους. Στο μυστικό τους σύμβολο, την πεντάλφα, ο χρυσός λόγος εμφανίζεται στις πλευρές τους αστεριού καθώς και στο πηλίκο του εμβαδού του κανονικού πενταγώνου με κορυφές τις άκρες της πεντάλφα προς το εμβαδόν του κανονικού πενταγώνου που σχηματίζεται εντός του αστεριού. Τα Στοιχεία του Ευκλείδη παρέχουν τον πρώτο γραπτό ορισμό αυτού που σήμερα ονομάζουμε χρυσή τομή: "Μια ευθεία γραμμή λέγεται ότι έχει κοπεί σε άκρο και μέσο λόγο, όταν όλη η ευθεία είναι για το μεγαλύτερο κομμάτι ότι είναι το μεγαλύτερο κομμάτι για το μικρότερο". Ο Ευκλείδης παραθέτει μια για το χώρισμα της γραμμής σε άκρο και μέσο λόγο. Σε όλα τα Στοιχεία αρκετές προτάσεις και οι αποδείξεις τους εμπεριέχουν τον χρυσό λόγο. Η πρώτη γνωστή προσέγγιση του (αντίστροφου) χρυσού λόγου από δεκαδικό κλάσμα, ως περίπου 0,6180340, γράφτηκε το 1597 από τον Μάικλ Μάεστλιν του Πανεπιστήμιο του Τύμπιγκεν σε ένα γράμμα του προς τον πρώην φοιτητή του Γιοχάνες Κέπλερ. Από τον 20ό αιώνα, η χρυσή τομή παριστάνεται με τον ελληνικό γράμμα Φ ή φ (φ, από το αρχικό γράμμα του γλύπτη Φειδία ο οποίος λέγεται ότι ήταν από τους πρώτους που τον χρησιμοποίησε στα έργα του) και πιο σπάνια από το τ το αρχικό γράμμα της λέξης τομή. Χρονολόγιο σύμφωνα με τον Priya Hemenway: Ο Φειδίας (490–430 π.Χ.) έφτιαξε τα αγάλματα του Παρθενώνα τα οποία φαίνεται να ενσωματώνουν την χρυσή αναλογία. Ο Πλάτων (427–347 π.Χ.), στον Τίμαιο, περιγράφει τα πέντε Πλατωνικά στερεά: το τετράεδρο, τον κύβο, το οκτάεδρο, το δωδεκάεδρο, και το εικοσάεδρο), κάποια από τα οποία σχετίζονται με την χρυσή τομή. Ο Ευκλείδης (π. 325–π. 265 π.Χ.), στα Στοιχεία, έδωσε τον πρώτο γραπτό ορισμό της χρυσής τομής, την οποία ονόμασε "ἄκρος καὶ μέσος λόγος" Ο Φιμπονάτσι (1170–1250) ανέφερε την ακολουθία αριθμών που τώρα φέρει το όνομα του στο βιβλίο του Liber Abaci; ο λόγος διαδοχικών στοιχείων της ακολουθίας Φιμπονάτσι προσεγγίζει ασυμπτωτικά την χρυσή τομή. Ο Λούκα Πατσιόλι (Luca Pacioli, 1445–1517) καθορίζει την χρυσή τομή ως "Θεϊκή αναλογία" στο ομώνυμο έργο του Divina Proportione. Ο Μίχαελ Μέστλιν (Michael Maestlin, 1550–1631) δημοσιεύει την πρώτη γνωστή προσέγγιση του (αντίστροφου) χρυσού λόγου από δεκαδικό κλάσμα. Ο Γιοχάνες Κέπλερ (1571–1630) αποδεικνύει ότι η χρυσή τομή είναι το όριο της ακολουθίας των λόγων διαδοχικών όρων της ακολουθίας Φιμπονάτσι, ( lim n → ∞ F n + 1 F n = φ {\displaystyle \lim _{n\to \infty }{\frac {F_{n+1}}{F_{n}}}=\varphi } ) και περιγράφει την χρυσή τομή ως "πολύτιμο κόσμημα": "Η Γεωμετρία έχει δύο θησαυρούς: ο ένας είναι το Πυθαγόρειο Θεώρημα, και ο άλλος η διαίρεση μιας ευθείας σε άκρο και μέσο λόγο· τον πρώτο μπορούμε να τον συγκρίνουμε με χρυσό, τον δεύτερο με ένα πολύτιμο κόσμημα." οι δύο αυτοί θησαυροί συνδυάζονται στο Τρίγωνο του Κέπλερ. Ο Σαρλ Μπονέ (1720–1793) επισημαίνει ότι στη φυλλοταξία φυτών που πηγαίνουν με την φορά των δεικτών του ρολογιού και αντίστροφα υπήρχαν συχνά δύο διαδοχικές ακολουθίες Φιμπονάτσι. Ο Μάρτιν Ομ (Martin Ohm) (1792–1872) πιστεύεται ότι είναι ο πρώτος που χρησιμοποίησε τον όρο goldener Schnitt (χρυσή τομή) για να περιγράψει αυτό το λόγο, το 1835. Ο Έντουαρντ Λούκας (1842–1891) δίνει στην ακολουθία που τώρα είναι γνωστή ως Φιμπονάτσι το σημερινό της όνομα. Ο Μαρκ Μπαρ(20ος αιώνας) προτείνει το ελληνικό γράμμα φ, το πρώτο γράμμα του γλύπτη Φειδία για τον συμβολισμό της χρυσής τομής. Ο Ρότζερ Πένροουζ (γεν. 1931) ανακάλυψε ένα συμμετρικό μοτίβο που χρησιμοποιεί τη χρυσή τομή στο πεδίο των απεριοδικών πλακοστρώσεων. Το De Divina proportione (η θεία αναλογία), ένα τρίτομο έργο του Λούκα Πατσιόλι (Luca Paciol), δημοσιεύθηκε το 1509. Ο Πατσιόλι, ένας Φραγκισκανός μοναχός, ήταν κυρίως γνωστός ως μαθηματικός, αλλά είχε επίσης εκπαιδευτεί και έδειχνε έντονο ενδιαφέρον για την τέχνη. Στο De Divina proportione διερευνήθηκαν τα μαθηματικά της χρυσής αναλογίας. Παρ'ότι λέγεται συχνά ότι ο Πατσιόλι υποστήριζε την εφαρμογή της χρυσή αναλογίας για να δώσει ευχάριστες, αρμονικές αναλογίες,ο Livio επισημαίνει ότι η ερμηνεία έχει προήλθε από ένα λάθος το 1799, και ότι ο Πατσιόλι υποστήριζε πραγματικά το Βιτρούβιο σύστημα των ρητών αναλογιών. Ο Πατσιόλι επίσης παρατήρησε θρησκευτική σημασία στην αναλογία, η οποία οδήγησε στον τίτλο του έργου του. Η θεία αναλογία περιλαμβάνει απεικονίσεις των κανονικών στερεών από τον Leonardo da Vinci, παλιό φίλο και συνεργάτη του Πατσιόλι. Η πρόσοψη του Παρθενώνα, καθώς και τα στοιχεία της πρόσοψης αυτού λέγεται από κάποιους ότι οριοθετήθηκαν από ορθογώνια με χρυσές αναλογίες. Άλλοι μελετητές αρνούνται ότι οι Έλληνες είχαν κάποια αισθητική συσχέτιση με τη χρυσή αναλογία. Για παράδειγμα,ο Μιντχάτ Τζ. Γκαζάλε (Midhat J. Gazale) λέει, "...Ωστόσο, έπρεπε να φτάσουμε στον Ευκλείδη προκειμένου να μελετηθούν οι μαθηματικές ιδιότητες της χρυσής τομής. Στα Στοιχεία (308 π.Χ.), ο Έλληνας μαθηματικός απλώς θεωρούσε τον αριθμό αυτό ως έναν ενδιαφέροντα άρρητο αριθμό, σε σχέση με τις μεσαίες και ακραίες αναλογίες. Η εμφάνιση του σε κανονικά πεντάγωνα και δεκάγωνα ήταν δεόντως σεβαστή, καθώς επίσης και στο δωδεκάεδρο (ένα κανονικό πολύεδρο που έχει ως έδρες δώδεκα κανονικά πεντάγωνα ). Είναι πράγματι υποδειγματικό ότι ο μεγάλος Ευκλείδης, σε αντίθεση με τις γενιές των μυστικιστών που ακολούθησαν, αντιμετώπισε με νηφαλιότητα τον αριθμό αυτό για αυτό που είναι, χωρίς να προσκολλήσει σε αυτόν άλλες από τις πραγματικές του ιδιότητές." Και ο Κιθ Ντέβλιν, λέει," Σίγουρα, ο συχνά επαναλαμβανόμενος ισχυρισμός ότι ο Παρθενώνας στην Αθήνα βασίζεται στη χρυσή αναλογία δεν υποστηρίζεται από τις πραγματικές μετρήσεις. Στην πραγματικότητα, ολόκληρη η ιστορία για τους Έλληνες και την χρυσή αναλογία φαίνεται να είναι αβάσιμη.Το μόνο πράγμα που γνωρίζουμε με βεβαιότητα είναι ότι ο Ευκλείδης, στο περίφημο βιβλίο του Στοιχεία , που γράφτηκε γύρω στο 300 π.Χ., έδειξε πώς υπολογίζεται η τιμή της χρυσής αναλογίας ". Εγγύς πηγές της εποχής, όπως ο Βιτρούβιος συζητούν αποκλειστικά αναλογίες που μπορούν να εκφραστούν σε ακέραιους αριθμούς. Ο Π. Φουτάκης μελέτησε τις διαστάσεις 15 αρχαίων ναών, 18 μνημειακών τάφων, 8 σαρκοφάγων και 58 επιτύμβιων στηλών γιά το διάστημα από τον 5ο αιώνα π.Χ. μέχρι τον 2ο αιώνα μ.Χ. Οι αρχαίοι ναοί αποτελούσαν το κατεξοχήν μέρος επικοινωνίας μεταξύ ανθρώπων και θεών, ενώ οι τάφοι, σαρκοφάγοι και επιτύμβιες στήλες συνδέονταν με το πέρασμα των θνητών από την υλική στην αιώνια ζωή. Εάν η χρυσή τομή είχε οποιεσδήποτε θεικές, μυστικιστικές ή αισθητικές ιδιότητες, τότε οι περισσότερες από αυτές τις κατασκευές θα χαρακτηρίζονταν από τον κανόνα της χρυσής αναλογίας. Το αποτέλεσμα αυτής της πρωτότυπης έρευνας είναι ξεκάθαρο: η χρυσή τομή ήταν εντελώς απούσα από την ελληνική αρχιτεκτονική του κλασικού 5ου αιώνα π.Χ., και σχεδόν απούσα για τους επόμενους έξι αιώνες. Τέσσερα σπάνια, και για αυτό πολύτιμα, παραδείγματα εφαρμογής αναλογιών χρυσής τομής εντοπίσθηκαν σε ένα αρχαίο πύργο της Μεθώνης Μεσσηνίας, στο Μεγάλο Βωμό της Περγάμου (στο ομώνυμο μουσείο του Βερολίνου), σε μια επιτύμβια στήλη από την Έδεσσα και σε ένα μνημειακό τάφο στην Πέλλα. Είναι η πρώτη φορά που παρουσιάζεται απόδειξη για εφαρμογή χρυσής τομής σε αρχαία ελληνική κατασκευή, ωστόσο, σύμφωνα με το συγγραφέα, εφαρμογή περιθωριακή η οποία υποδηλώνει ότι οι αρχαίοι Έλληνες δεν έδωσαν ιδιαίτερη σημασία στη χρυσή τομή στο χώρο της αρχιτεκτονικής.Μία γεωμετρική ανάλυση προηγούμενης έρευνας το 2004 για το Μεγάλο Τζαμί της Καϊρουάν αποκαλύπτει μια συνεπή εφαρμογή της χρυσής αναλογίας σε όλο το σχεδιασμό, σύμφωνα με τον Μπουσόρα και τον Μαζούζ. Βρήκαν αναλογίες κοντά στη χρυσή στο συνολικό ποσοστό του σχεδίου καθώς και στο χώρο προσευχής και στο χώρο του δικαστηρίου . Οι συντάκτες σημειώνουν, ωστόσο, ότι οι περιοχές που βρέθηκαν να έχουν αναλογίες κοντά στην χρυσή δεν αποτελούν μέρος της αρχικής κατασκευής, και θεωρούν ότι αυτά τα στοιχεία προστέθηκαν σε μια ανακατασκευή. Ο Ελβετός αρχιτέκτονας Λε Κορμπυζιέ, γνωστός για τη συμβολή του στο σύγχρονο διεθνές αρχιτεκτονικό στυλ, εστίασε τη φιλοσοφία του σχεδιασμού του σε συστήματα αρμονίας και αναλογίας. Η πίστη του Λε Κορμπυζιέ στη μαθηματική τάξη του σύμπαντος ήταν στενά συνδεδεμένη με τη χρυσή αναλογία και τη σειρά Φιμπονάτσι, τις οποίες περιέγραψε ως "ρυθμούς εμφανείς δια γυμνού οφθαλμού και σαφείς στις σχέσεις τους το ένα με το άλλο. Και αυτοί οι ρυθμοί βρίσκονται στη ρίζα των ανθρωπίνων δραστηριοτήτων. Αντηχούν στον άνθρωπο από οργανικό αναπόφευκτο, το ίδιο αναπόφευκτο που προκαλεί την παρατήρηση της Χρυσής Τομής από τα παιδιά, τους ηλικιωμένους, τους άγριους και τους μορφωμένους ".Ο Λε Κορμπυζιέ χρησιμοποίησε ρητά τη χρυσή αναλογία στο Modulor σύστημα του για την κλίμακα της αρχιτεκτονικής αναλογίας. Είδε το σύστημα αυτό, ως συνέχεια της μακράς παράδοσης του Βιτρούβιου,του "Άνθρωπος του Βιτρούβιου" του Λεονάρντο ντα Βίντσι, του έργο του Λεόν Μπατίστα Αλμπέρτι, και των άλλων που χρησιμοποίησαν τις αναλογίες του ανθρώπινου σώματος για να βελτιώσουν την εμφάνιση και τη λειτουργία της αρχιτεκτονικής. Εκτός από τη χρυσή αναλογία, ο Λε Κορμπυζιέ θεμελίωσε το σύστημα πάνω στις ανθρώπινες μετρήσεις και τους αριθμούς Φιμπονάτσι . Επίσης, πρότεινε την εφαρμογή της χρυσής αναλογίας σε ανθρώπινες αναλογίες: χώρισε το ύψος ενός ανθρώπινου μοντέλου στον ομφαλό με τα δύο τμήματα να βρίσκονται σε χρυσή αναλογία, κατόπιν υποδιαίρεσε αυτά τα δύο τμήματα σε χρυσή αναλογία στα γόνατα και το λαιμό και χρησιμοποίησε αυτές τις αναλογίες στο Modulor σύστημα του. Η Villa Stein στις Garches που σχεδίασε ο Λε Κορμπυζιέ το 1927 αποτέλεσε παράδειγμα της εφαρμογής του συστήματος του Modulor. Η ορθογώνια κάτοψη της βίλας, το υψόμετρο, και η εσωτερική δομή προσεγγίζονται από ορθογώνια με χρυσές αναλογίες.Ένας άλλος Ελβετός αρχιτέκτονας, ο Μάριο Μπότα (Mario Botta), βασίζει πολλά από τα σχέδιά του σε γεωμετρικά σχήματα. Αρκετές ιδιωτικές κατοικίες που σχεδίασε στην Ελβετία αποτελούνται από τετράγωνα και κύκλους, κύβους και κυλίνδρους. Σε ένα σπίτι που σχεδίασε στο Ορίλιο, η χρυσή αναλογία είναι η αναλογία μεταξύ του κεντρικού τμήματος και των πλευρικών τμημάτων του σπιτιού.Σε ένα πρόσφατο βιβλίο, ο συγγραφέας Τζέισον Έλιοτ εικάζει ότι η χρυσή αναλογία χρησιμοποιήθηκε από τους σχεδιαστές του Naqsh-e Jahan Square και του παρακείμενου Lotfollah τζαμιού . Ο φιλόσοφος Χάινριχ Κορνέλιους Αγκρίπα του 16ου αιώνα ζωγράφισε έναν άνθρωπο πάνω σ'ένα πεντάγραμμο μέσα σε ένα κύκλο, γεγονός που συνεπάγεται μια σχέση με τη χρυσή αναλογία. Οι εικονογραφήσεις του Λεονάρντο ντα Βίντσι στα πολύεδρα στην De divina proportione (Στην θεϊκή αναλογία) και οι απόψεις του ότι ορισμένες σωματικές αναλογίες εμφανίζουν την χρυσή αναλογία έχουν οδηγήσει ορισμένους επιστήμονες να εικάζουν ότι ενσωμάτωσε τη χρυσή αναλογία στα έργα του. Ωστόσο, η άποψη ότι στην Μόνα Λίζα , για παράδειγμα, χρησιμοποιεί χρυσή αναλογία, δεν υποστηρίζεται σε κανένα από τα κείμενα του. Ομοίως, αν και ο Άνθρωπος του Βιτρούβιου συχνά φαίνεται να είναι συνδεδεμένος με τη χρυσή αναλογία, οι αναλογίες του σχήματος στην πραγματικότητα δεν ταιριάζουν με αυτήν την άποψη, και το κείμενο αναφέρει μόνο αναλογίες ακεραίων αριθμών.Ο Σαλβαδόρ Νταλί, επηρεασμένος από τα έργα του Ματίλα Γκίκα, χρησιμοποίησε ρητά τη χρυσή αναλογία στο αριστούργημά του,The Sacrament of the Last Supper (Το Μυστήριο του Μυστικού Δείπνου). Οι διαστάσεις του καμβά είναι ένα χρυσό ορθογώνιο. Ένα τεράστιο δωδεκάεδρο, με την προοπτική τα άκρα να εμφανίζονται σε χρυσή αναλογία μεταξύ τους, αναστέλλεται πάνω και πίσω από τον Ιησού.Έχει ειπωθεί ότι ο Πητ Μοντριάν έχει χρησιμοποιήσει την χρυσή τομή εκτενώς στα γεωμετρικά έργα του, αν και άλλοι εμπειρογνώμονες (συμπεριλαμβανομένων του κριτικού Ιβ-Αλέν Μπουά) έχουν αμφισβητήσει τον ισχυρισμό αυτό.Σε μια στατιστική μελέτη σε 565 έργα τέχνης διαφόρων σπουδαίων ζωγράφων, η οποία διενεργήθηκε το 1999, διαπιστώθηκε ότι αυτοί οι καλλιτέχνες δεν είχαν χρησιμοποιήσει τη χρυσή αναλογία ως προς το μέγεθος των καμβάδων τους. Η μελέτη κατέληξε στο συμπέρασμα ότι η μέση αναλογία των δύο πλευρών των έργων ζωγραφικής είναι 1,34, με το μέσο όρο για μεμονωμένους καλλιτέχνες να κυμαίνεται από 1,04 (Γκόγια) σε 1,46 (Μπελλίνι). Ο Ερνό Λεντβάι (Ernő Lendvai) αναλύει τα έργα του Μπέλα Μπάρτοκ σαν να είναι βασισμένα σε δύο αντιτιθέμενα συστήματα,της χρυσής αναλογίας και της ακουστικής κλίμακας , αν και άλλοι επιστήμονες μουσικής απορρίπτουν την ανάλυση αυτή. Στο Music for Strings,Percussion and Celesta του Bartok, η εξέλιξη του ξυλόφωνου συμβαίνει στα διαστήματα Ο Γάλλος συνθέτης Ερίκ Σατί χρησιμοποίησε τη χρυσή αναλογία σε πολλά από τα κομμάτια του, συμπεριλαμβανομένου του Sonneries de la Rose + Croix. Η χρυσή αναλογία είναι επίσης εμφανής στην οργάνωση των τμημάτων στη μουσική του Κλωντ Ντεμπυσσύ Reflets dans l'eau (Αντανακλάσεις στο νερό), από τις Εικόνες (1η σειρά, 1905), στις οποίες «η ακολουθία των πλήκτρων χαρακτηρίζεται από τα διαστήματα 34, 21, 13 και 8, και η κύρια κορύφωση εμφανίζεται στην θέση του φ ".Ο μουσικολόγος Ρόι Χάουατ έχει παρατηρήσει ότι τα τυπικά όρια της La Mer αντιστοιχούν ακριβώς στη χρυσή τομή. Ο Trezise βρίσκει τα εγγενή στοιχεία «αξιοσημείωτα», αλλά προειδοποιεί ότι κανένα γραπτό ή αναφερόμενο στοιχείο δεν δείχνει ότι ο Debussy αναζητούσε συνειδητά τέτοιες αναλογίες.Η εταιρία Pearl Drums τοποθετεί τους αεραγωγούς των Masters Premium μοντέλων της με βάση τη χρυσή αναλογία. Η εταιρεία ισχυρίζεται ότι η ρύθμιση αυτή βελτιώνει την απόκριση των μπάσων και έχει υποβάλει αίτηση για δίπλωμα ευρεσιτεχνίας για αυτή την καινοτομία. Ο Άντολφ Ζάισινγκ, του οποίου τα κύρια ενδιαφέροντα ήταν τα μαθηματικά και η φιλοσοφία, παρατήρησε τη χρυσή αναλογία να είναι εκφρασμένη στη διάταξη των κλαδιών,ανάμεσα στους μίσχους των φυτών και τις φλέβες στα φύλλα. Επέκτεινε την έρευνα του στους σκελετούς των ζώων και στις διακλαδώσεις των φλεβών και των νεύρων τους, με τις αναλογίες των χημικών ενώσεων και τη γεωμετρία των κρυστάλλων, ακόμη και με τη χρήση της αναλογίας σε καλλιτεχνικές προσπάθειες. Σε αυτά τα φαινόμενα είδε τη χρυσή αναλογία να λειτουργεί σαν καθολικός νόμος. Σχετικά με το σχέδιό του για την χρυσή αναλογία με βάση τις ανθρώπινες αναλογίες του σώματος,ο Ζάισινγκ έγραψε το 1854 για ένα καθολικό δίκαιο "στο οποίο περιέχεται το έδαφος-αρχή της όλης προσπάθειας για την ομορφιά και την πληρότητα στην σφαίρα τόσο της φύσης όσο και της τέχνης, και το οποίο διαπερνά, ως υψίστης σημασίας πνευματικό ιδεώδες, όλες τις δομές, μορφές και αναλογίες, είτε κοσμικές είτε μεμονωμένες, οργανικές ή ανόργανες, ηχητικές ή οπτικές.Και το οποίο βρίσκει την πληρέστερη υλοποίηση, ωστόσο, στην ανθρώπινη μορφή ".Το 2010, το περιοδικό Science ανέφερε ότι η χρυσή αναλογία είναι παρούσα σε ατομική κλίμακα στο μαγνητικό συντονισμό των περιστροφών στους κρυστάλλους κοβαλτίου νιοβίου.Αρκετοί ερευνητές έχουν προτείνει συνδέσεις μεταξύ της χρυσής αναλογίας και του ανθρώπινου DNA.Ωστόσο, ορισμένοι ερευνητές υποστηρίζουν ότι πολλές από τις εμφανείς περιπτώσεις της χρυσής τομής στη φύση, ιδίως σε σχέση με τις διαστάσεις των ζώων, στην πραγματικότητα είναι φανταστικές. Η αρνητική ρίζα της δευτεροβάθμιας εξίσωσης του "φ" (η συζυγής ρίζα) είναι − 1 φ = 1 − φ = 1 − 5 2 = − 0.61803 39887 … . {\displaystyle -{\frac {1}{\varphi }}=1-\varphi ={\frac {1-{\sqrt {5}}}{2}}=-0.61803\,39887\dots .} Η απόλυτη τιμή της ποσότητας αυτής (≈ 0.618) αντιστοιχεί στον αντίστροφο του λόγου του μήκους (μικρότερη πλευρά προς την μεγαλύτερη, b/a) και αναφέρεται μερικές φορές ως "συζυγής της χρυσής τομής". Εδώ συμβολίζεται με το κεφαλαίο (Φ): Φ = 1 φ = φ − 1 = 0.61803 39887 … . {\displaystyle \Phi ={1 \over \varphi }=\varphi ^{-1}=0.61803\,39887\ldots .} Εναλλακτικά, το Φ μπορεί να εκφραστεί ως Φ = φ − 1 = 1.61803 39887 … − 1 = 0.61803 39887 … . {\displaystyle \Phi =\varphi -1=1.61803\,39887\ldots -1=0.61803\,39887\ldots .} Αυτό καταδεικνύει την μοναδική ιδιότητα της χρυσής τομής ανάμεσα στους θετικούς αριθμούς, 1 φ = φ − 1 , {\displaystyle {1 \over \varphi }=\varphi -1,} ή την αντίστροφή της: 1 Φ = Φ + 1. {\displaystyle {1 \over \Phi }=\Phi +1.} Αυτό σημαίνει ότι 1:0.61803 = 1:1.61803.... Αντίφαση από μια έκφραση του ως ανάγωγο κλάσμα Ας θυμηθούμε ότι: το όλο είναι το μεγαλύτερο τμήμα συν το μικρότερο το όλο είναι για το μεγαλύτερο τμήμα ότι το μεγαλύτερο για το μικρότεροΑν ονομάσουμε το όλο "n" και το μεγαλύτερο κομμάτι "m", τότε η δεύτερη πρόταση που ανακαλέσαμε γίνεται το n είναι για το m ότι το m είναι για το n − m,ή, αλγεβρικά εκφρασμένο n m = m n − m . ( ∗ ) {\displaystyle {\frac {n}{m}}={\frac {m}{n-m}}.\qquad (*)} Το να είναι ο "φ" ρητός αριθμός σημαίνει ότι μπορεί να γραφεί ως κλάσμα n/m όπου τα μέλη του "n" και "m" είναι ακέραιοι. Μπορούμε χωρίς περιορισμό της γενικότητας να υποθέσουμε ότι το κλάσμα αυτό είναι ανάγωγο και ότι οι "n" και "m" είναι θετικοί. Αλλά αν συμβαίνει αυτό τότε, η παραπάνω ταυτότητα (*) λέει ότι το m/(n − m) έχει ακόμα μικρότερα μέλη από το n/m πράγμα άτοπο αφού υποθέσαμε ότι το n/m είναι ανάγωγο. Το άτοπο αυτό προέκυψε επειδή υποθέσαμε ότι ο "φ" είναι ρητός. Πόρισμα του ότι ο √5 είναι άρρητος Άλλη μια σύντομη απόδειξη—ίσως πιο διαδεδομένη—του ότι η χρυσή τομή είναι άρρητος αριθμός, είναι αυτή που χρησιμοποιεί το ότι το σύνολο των ρητών είναι "κλειστό" ως προς την συνήθη πρόσθεση και τον συνήθη πολλαπλασιασμό (το γινόμενο ρητών είναι ρητός και το άθροισμα των ρητών επίσης). Αν ο 1 + 5 2 {\displaystyle \textstyle {\frac {1+{\sqrt {5}}}{2}}} είναι ρητός, τότε και ο 2 ( 1 + 5 2 − 1 2 ) = 5 {\displaystyle \textstyle 2\left({\frac {1+{\sqrt {5}}}{2}}-{\frac {1}{2}}\right)={\sqrt {5}}} είναι επίσης ρητός, το οποίο όμως είναι αντίθετο με το γεγονός ότι ξέρουμε πως η τετραγωνική ρίζα όλων των μη-τετράγωνων φυσικών είναι άρρητος. Η σχέση φ = 1 + 1/φ μπορεί να επεκταθεί αναδρομικά για να προκύψει ένα συνεχές κλάσμα για τη χρυσή τομή: φ = [ 1 ; 1 , 1 , 1 , … ] = 1 + 1 1 + 1 1 + 1 1 + ⋱ {\displaystyle \varphi =[1;1,1,1,\dots ]=1+{\cfrac {1}{1+{\cfrac {1}{1+{\cfrac {1}{1+\ddots }}}}}}} και του αντιστρόφου της: φ − 1 = [ 0 ; 1 , 1 , 1 , … ] = 0 + 1 1 + 1 1 + 1 1 + ⋱ {\displaystyle \varphi ^{-1}=[0;1,1,1,\dots ]=0+{\cfrac {1}{1+{\cfrac {1}{1+{\cfrac {1}{1+\ddots }}}}}}} Η εξίσωση φ2 = 1 + φ όμοια παράγει την μορφή συνεχής τετραγωνικής ρίζας: φ = 1 + 1 + 1 + 1 + ⋯ . {\displaystyle \varphi ={\sqrt {1+{\sqrt {1+{\sqrt {1+{\sqrt {1+\cdots }}}}}}}}.} Μια άπειρη σειρά μπορεί να περιγράψει το φ: φ = 13 8 + ∑ n = 0 ∞ ( − 1 ) ( n + 1 ) ( 2 n + 1 ) ! ( n + 2 ) ! n ! 4 ( 2 n + 3 ) . {\displaystyle \varphi ={\frac {13}{8}}+\sum _{n=0}^{\infty }{\frac {(-1)^{(n+1)}(2n+1)!}{(n+2)!n!4^{(2n+3)}}}.} Ακόμα: φ = 1 + 2 sin ( π / 10 ) = 1 + 2 sin 18 ∘ {\displaystyle \varphi =1+2\sin(\pi /10)=1+2\sin 18^{\circ }} φ = 1 2 csc ( π / 10 ) = 1 2 csc 18 ∘ {\displaystyle \varphi ={1 \over 2}\csc(\pi /10)={1 \over 2}\csc 18^{\circ }} φ = 2 cos ( π / 5 ) = 2 cos 36 ∘ {\displaystyle \varphi =2\cos(\pi /5)=2\cos 36^{\circ }} φ = 2 sin ( 3 π / 10 ) = 2 sin 54 ∘ . {\displaystyle \varphi =2\sin(3\pi /10)=2\sin 54^{\circ }.} Αυτά αντιστοιχούν στο γεγονός ότι το μήκος της διαγωνίου ενός κανονικού πενταγώνου είναι "φ" φορές το μήκος της πλευράς του, και παρόμοιες σχέσεις σε ένα πεντάπλευρο. Τα μαθηματικά της χρυσής αναλογίας και της ακολουθίας Fibonacci είναι στενά συνδεδεμένα μεταξύ τους. Η ακολουθία Fibonacci είναι: 0, 1, 1, 2, 3, 5, 8, 13, 21, 34, 55, 89, 144, 233, 377, 610, 987, ....Η κλειστής μορφής έκφραση για την ακολουθία Fibonacci(γνωστή ως φόρμουλα του Binet, μολονότι ήταν ήδη γνωστή από τον Abraham de Moivre περιλαμβάνει τη χρυσή αναλογία: F ( n ) = φ n − ( 1 − φ ) n 5 = φ n − ( − φ ) − n 5 . {\displaystyle F\left(n\right)={{\varphi ^{n}-(1-\varphi )^{n}} \over {\sqrt {5}}}={{\varphi ^{n}-(-\varphi )^{-n}} \over {\sqrt {5}}}.} Η χρυσή αναλογία είναι το όριο των λόγων των διαδοχικών όρων της ακολουθίας Fibonacci (ή οποιασδήποτε σαν την Fibonacci ακολουθία), όπως είχε αρχικά δείξει ο Kepler: lim n → ∞ F ( n + 1 ) F ( n ) = φ . {\displaystyle \lim _{n\to \infty }{\frac {F(n+1)}{F(n)}}=\varphi .} Ως εκ τούτου, εάν ένας αριθμός Fibonacci διαιρείται με τον αμέσως προηγούμενο του στην ακολουθία, το πηλίκο προσεγγίζει το φ. Π.χ. 987/610 ≈ 1.6180327868852. Αυτές οι προσεγγίσεις είναι εναλλάξ χαμηλότερες και υψηλότερες από φ, και συγκλίνουν στο φ καθώς η ακολουθία Fibonacci είναι αύξουσα, και: ∑ n = 1 ∞ | F ( n ) φ − F ( n + 1 ) | = φ . {\displaystyle \sum _{n=1}^{\infty }|F(n)\varphi -F(n+1)|=\varphi .} Γενικότερα: lim n → ∞ F ( n + a ) F ( n ) = φ a , {\displaystyle \lim _{n\to \infty }{\frac {F(n+a)}{F(n)}}={\varphi }^{a},} όπου παραπάνω,οι αναλογίες των διαδοχικών όρων της ακολουθίας Fibonacci, είναι η περίπτωση όταν a = 1 {\displaystyle a=1} . Επιπλέον, οι διαδοχικές δυνάμεις του φ υπακούν στην αναδρομική σχέση Fibonacci: φ n + 1 = φ n + φ n − 1 . {\displaystyle \varphi ^{n+1}=\varphi ^{n}+\varphi ^{n-1}.} Αυτή η ταυτότητα επιτρέπει κάθε πολυώνυμο του φ να μειωθεί σε μία γραμμική έκφραση. Για παράδειγμα: 3 φ 3 − 5 φ 2 + 4 = 3 ( φ 2 + φ ) − 5 φ 2 + 4 = 3 [ ( φ + 1 ) + φ ] − 5 ( φ + 1 ) + 4 = φ + 2 ≈ 3.618. {\displaystyle {\begin{aligned}3\varphi ^{3}-5\varphi ^{2}+4&=3(\varphi ^{2}+\varphi )-5\varphi ^{2}+4\\&=3[(\varphi +1)+\varphi ]-5(\varphi +1)+4\\&=\varphi +2\approx 3.618.\end{aligned}}} Ωστόσο, αυτό δεν είναι κάποια ιδιαίτερη ιδιότητα του φ, διότι πολυώνυμα με λύση x σε μια δευτεροβάθμια εξίσωση μπορούν να μειωθούν κατά ανάλογο τρόπο, εφαρμόζοντας: x 2 = a x + b {\displaystyle x^{2}=ax+b} για δεδομένους συντελεστές a, b τέτοιους ώστε το x να ικανοποιεί την εξίσωση.Πιο γενικά, οποιαδήποτε ρητή συνάρτηση (με ρητούς συντελεστές) της ρίζας ενός ανάγωγο πολυώνυμο n-οστού βαθμού μπορεί να μειωθεί σε ένα πολυώνυμο βαθμού n - 1. Διατυπώνοντας το από την πλευρά των σωμάτων, εάν α είναι η ρίζα ενός ανάγωγο πολυώνυμο n-οστού βαθμού,τότε το Q ( α ) {\displaystyle \mathbb {Q} (\alpha )} έχει βαθμό n στο Q {\displaystyle \mathbb {Q} } , με βάση { 1 , α , … , α n − 1 } {\displaystyle \{1,\alpha ,\dots ,\alpha ^{n-1}\}} . Η χρυσή αναλογία και το αντίστροφο της χρυσής αναλογίας φ ± = ( 1 ± 5 ) / 2 {\displaystyle \varphi _{\pm }=(1\pm {\sqrt {5}})/2} έχουν μια σειρά από συμμετρίες που διατηρούν και διαπλέκουν αυτές τις αναλογίες. Και οι δύο διατηρούνται από τις κλασματικές γραμμικές συναρτήσεις x , 1 / ( 1 − x ) , ( x − 1 ) / x , {\displaystyle x,1/(1-x),(x-1)/x,} - το γεγονός αυτό αντιστοιχεί στην ταυτότητα και τον ορισμό της δευτεροβάθμιας εξίσωσης. Περαιτέρω, εναλλάσσονται με τις : 1 / x , 1 − x , x / ( x − 1 ) {\displaystyle 1/x,1-x,x/(x-1)} - που είναι αντίστροφες, συμμετρικές στο 1 / 2 {\displaystyle 1/2} , και (προβολικά) συμμετρικές στο 2. Αναλύοντας βαθύτερα, αυτές οι συναρτήσεις σχηματίζουν μια υποομάδα της ομάδας πηλίκο PSL ( 2 , Z ) {\displaystyle \operatorname {PSL} (2,\mathbf {Z} )} ισόμορφη με την συμμετρική ομάδα S 3 , {\displaystyle S_{3},} που αντιστοιχεί στον σταθεροποιητή του συνόλου { 0 , 1 , ∞ } {\displaystyle \{0,1,\infty \}} των 3 βασικών σημείων της προβολικής ευθείας, και οι συμμετρίες αντιστοιχούν στην ομάδα πηλίκο S 3 → S 2 {\displaystyle S_{3}\to S_{2}} -η υποομάδα C 3 < S 3 {\displaystyle C_{3}<S_{3}} - αποτελείται από το 3-κύκλους και η ταυτότητα ( ) ( 01 ∞ ) ( 0 ∞ 1 ) {\displaystyle ()(01\infty )(0\infty 1)} καθορίζει τους δύο αριθμούς, ενώ οι 2 κύκλοι εναλλάσσουν αυτούς, υλοποιώντας έτσι το χάρτη. Η χρυσή αναλογία έχει την απλούστερη έκφραση(και την αργότερη σύγκλιση) ως συνεχιζόμενη επέκταση κλάσματος ενός αρρήτου αριθμού.Γι'αυτό το λόγο είναι μία από τις χειρότερες περιπτώσεις του θεωρήματος προσέγγισης του Λαγκράνζ και μία ακραία περίπτωση της ανισότητας του Χούρβιτς για τις διοφαντικές προσεγγίσεις.Αυτό μπορεί να εξηγεί γιατί γωνίες κοντά στην χρυσή αναλογία συχνά φαίνονται να είναι σε φυλλοταξία.Το ορισμένο πολυώνυμο δευτέρου βαθμού και η συζυγής σχέση αυτού οδηγούν σε δεκαδικές τιμές, οι οποίες έχουν το κλασματικό τους μέρος ίδιο με το κλασματικό μέρος του φ: φ 2 = φ + 1 = 2.618 … {\displaystyle \varphi ^{2}=\varphi +1=2.618\dots } 1 φ = φ − 1 = 0.618 … . {\displaystyle {1 \over \varphi }=\varphi -1=0.618\dots .} Η ακολουθία των δυνάμεων του φ περιλαμβάνει τις τιμές 0.618..., 1.0, 1.618..., 2.618....Γενικότερα,οποιαδήποτε δύναμη του φ είναι ίση με το άθροισμα των δυο αμέσως προηγούμενων δυνάμεων: φ n = φ n − 1 + φ n − 2 = φ ⋅ F n + F n − 1 . {\displaystyle \varphi ^{n}=\varphi ^{n-1}+\varphi ^{n-2}=\varphi \cdot \operatorname {F} _{n}+\operatorname {F} _{n-1}.} Ως αποτέλεσμα αυτού,εύκολα μπορούμε να διασπάσουμε μία δύναμη του φ σε μία πολλαπλή δύναμη του φ και μία σταθερά. Η πολλαπλή δύναμη του φ και η σταθερά είναι πάντα παρακείμενες της ακολουθίας Fibonacci.Αυτό οδηγεί σ' έναν άλλο λόγο των θετικών δυνάμεων του φ: Αν ⌊ n / 2 − 1 ⌋ = m {\displaystyle \lfloor n/2-1\rfloor =m} ,τότε: φ n = φ n − 1 + φ n − 3 + ⋯ + φ n − 1 − 2 m + φ n − 2 − 2 m {\displaystyle \!\ \varphi ^{n}=\varphi ^{n-1}+\varphi ^{n-3}+\cdots +\varphi ^{n-1-2m}+\varphi ^{n-2-2m}} φ n − φ n − 1 = φ n − 2 . {\displaystyle \!\ \varphi ^{n}-\varphi ^{n-1}=\varphi ^{n-2}.} Όταν η χρυσή αναλογία χρησιμοποιείται ως η βάση ενός αριθμητικού συστήματος,κάθε ακέραιος έχει μια τερματιζόμενη παράσταση,παρ'ότι ο φ είναι άρρητος,ενώ κάθε κλάσμα έχει μία μη-τερματιζόμενη παράσταση. Η χρυσή αναλογία είναι θεμελιώδους σημασίας για το σώμα αριθμών Q ( 5 ) {\displaystyle \mathbb {Q} ({\sqrt {5}})} .Στο σώμα Q ( 5 ) {\displaystyle \mathbb {Q} ({\sqrt {5}})} έχουμε φ n = L n + F n 5 2 {\displaystyle \varphi ^{n}={{L_{n}+F_{n}{\sqrt {5}}} \over 2}} , όπου L n {\displaystyle L_{n}} είναι ο n {\displaystyle n} -οστός όρος της Lucas ακολουθίας. Η χρυσή αναλογία επίσης εμφανίζεται στην υπερβολική γεωμετρία ,ως η μέγιστη απόσταση ενός σημείου ενός ιδανικού τριγώνου με το κοντινότερο των άλλων δύο πλευρών: η απόσταση αυτή,το μήκος της πλευράς ενός ισοπλεύρου τριγώνου που σχηματίζεται από τα σημεία όπου εφάπτεται ένας κύκλος εγγεγραμμένος στο ιδανικό τρίγωνο,είναι 4 ln φ. Η δεκαδική επέκταση της χρυσής αναλογίας μπορεί να υπολογιστεί κατευθείαν από το τύπο φ = 1 + 5 2 {\displaystyle \varphi ={1+{\sqrt {5}} \over 2}} με √5 ≈ 2.2360679774997896964 .Η τετραγωνική ρίζα του 5 μπορεί να υπολογιστεί με την Βαβυλώνια μέθοδο,ξεκινώντας με αρχική εκτίμηση όπως xφ = 2 και συνεχίζοντας με την επαναληπτική σχέση x n + 1 = ( x n + 5 / x n ) 2 {\displaystyle x_{n+1}={\frac {(x_{n}+5/x_{n})}{2}}} για n = 1, 2, 3, ...,μέχρι η διαφορά μεταξύ του xn και του xn−1 να γίνει 0,στον επιθυμητό αριθμό ψηφίων. Ο Βαβυλώνιος αλγόριθμος για √5 είναι ισοδύναμος με την μέθοδο του Newton για την επίλυση της εξίσωσης x2 − 5 = 0 .Στην πιο γενική μορφή της,η μέθοδος του Newton μπορεί να εφαρμοστεί κατευθείαν σε οποιαδήποτε αλγεβρική εξίσωση ,συμπεριλαμβανομένης της εξίσωσης x2 − x − 1 = 0 η οποία ορίζει την χρυσή αναλογία.Αυτή δίνει μία επαναληπτική σχέση που συγκλίνει στην χρυσή αναλογία από μόνη της, x n + 1 = x n 2 + 1 2 x n − 1 , {\displaystyle x_{n+1}={\frac {x_{n}^{2}+1}{2x_{n}-1}},} για μία κατάλληλη αρχική εκτίμηση xφ όπως xφ = 1.Μία ελαφρώς γρηγορότερη μέθοδος είναι να ξαναγράψουμε την εξίσωση ως x − 1 − 1/x = 0 ,στην οποία περίπτωση η επαναληπτική σχέση του Newton γίνεται x n + 1 = x n 2 + 2 x n x n 2 + 1 . {\displaystyle x_{n+1}={\frac {x_{n}^{2}+2x_{n}}{x_{n}^{2}+1}}.} Αυτές οι επαναλήψεις συγκλίνουν όλες τετραγωνικά.Δηλαδή ,κάθε βήμα διπλασιάζει περίπου τον αριθμό των σωστών ψηφίων.Η χρυσή αναλογία είναι επομένως σχετικά εύκολο να υπολογιστεί με ακρίβεια.Ο χρόνος που χρειάζεται για να υπολογίσουμε n ψηφία της χρυσής αναλογίας είναι ανάλογος του χρόνου που χρειάζεται για να διαιρέσουμε δύο αριθμούς με n ψηφία.Αυτό είναι πολύ γρηγορότερο από γνωστούς αλγόριθμους για τους αριθμούς π και e. Μία εύκολη εναλλακτική λύση χρησιμοποιώντας μόνο ακέραιη αριθμητική είναι να υπολογίσουμε δύο μεγάλες διαδοχικές ακολουθίες Fibonacci και να τις διαιρέσουμε.Η αναλογία των αριθμών Fibonacci F 25001 και F 25000,ο καθένας πάνω από 5.000 ψηφία,αποδίδει πάνω από 10.000 σημαντικά ψηφία της χρυσής αναλογίας. Η χρυσή αναλογία φ έχει υπολογιστεί με ακρίβεια πολλών χιλιάδων δεκαδικών ψηφίων.Ο Αλέξις Ιρλάντ εκτέλεσε υπολογισμούς και την επαλήθευση των πρώτων 17 δισεκατομμυρίων ψηφίων. Οι πυραμίδες της Αιγύπτου καθώς και οι μαθηματικές κανονικές πυραμίδες που μοιάζουν με αυτές μπορούν να αναλυθούν σε σχέση με την χρυσή και τις άλλες αναλογίες. Μια πυραμίδα στην οποία το απόστημα (ύψος της παράπλευρης έδρας ) είναι ίσο με φ φορές την ημι-βάση (το ήμισυ του πλάτους βάσης) ονομάζεται μερικές φορές χρυσή πυραμίδα. Το ισοσκελές τρίγωνο, που είναι το πρόσωπο μιας τέτοιας πυραμίδας μπορεί να κατασκευαστεί από τα δύο μισά ενός ορθογώνιου με χρυσές αναλογίες,ενώνοντας τις μεσαίου μήκους πλευρές για να κάνουν το απόστημα. Το ύψος αυτής της πυραμίδας είναι φ {\displaystyle {\sqrt {\varphi }}} φορές την ημι-βάση και το τετράγωνο του ύψους είναι ίσο με την πλευρά της πυραμίδας,δηλαδή φ φορές το τετράγωνο της ημι-βάσης. Το μεσαίο ορθογώνιο τρίγωνο αυτής της "χρυσής" πυραμίδας (βλέπε διάγραμμα), με πλευρές 1 : φ : φ {\displaystyle 1:{\sqrt {\varphi }}:\varphi } είναι ενδιαφέρον από μόνο του, αποδεικνύοντας με το Πυθαγόρειο θεώρημα τη σχέση φ = φ 2 − 1 {\displaystyle {\sqrt {\varphi }}={\sqrt {\varphi ^{2}-1}}} ή φ = 1 + φ {\displaystyle \varphi ={\sqrt {1+\varphi }}} . Αυτό το "Τρίγωνο του Κέπλερ" είναι η μόνη αναλογία ορθογώνιου τριγώνου με μήκη πλευρών σε γεωμετρική πρόοδο, όπως ακριβώς το 3-4-5 τρίγωνο είναι η μόνη αναλογία ορθογώνιου τριγώνου με μήκη πλευρών σε αριθμητική πρόοδο. Η γωνία με εφαπτομένη φ {\displaystyle {\sqrt {\varphi }}} αντιστοιχεί στη γωνία που σχηματίζεται από την πλευρά της πυραμίδας και το έδαφος, 51,827 ... μοίρες (51 ° 49 '38 ").Ένα σχεδόν παρόμοιο σχήμα πυραμίδας, αλλά με ρητές αναλογίες, περιγράφεται στο Rhind Mathematical Papyrus (την πηγή ενός μεγάλου μέρους της σύγχρονης γνώσης των αρχαίων αιγυπτιακών μαθηματικών),βασισμένο στο τρίγωνο 3:4:5. Η κλίση της πυραμίδας που αντιστοιχεί στη γωνία με εφαπτομένη 4/3 είναι 53,13 μοίρες (53 μοίρες και 8 λεπτά). Το απόστημα ή το ύψος της παράπλευρης έδρας είναι 5/3 ή 1.666 ... φορές την ημι-βάση.Τον πάπυρο Rhind έχει ακόμη ένα πρόβλημα με την πυραμίδα, πάλι με την κλίση ρητών αριθμών. Τα αιγυπτιακά μαθηματικά δεν περιλαμβάνουν την έννοια των άρρητων αριθμών, και η αντίστροφη κλίση ρητών αριθμών χρησιμοποιήθηκε στην κατασκευή των πυραμίδων.Μια άλλη μαθηματική πυραμίδα με αναλογίες σχεδόν ταυτόσημες με της «χρυσής» είναι αυτή με περίμετρο ίση με 2π φορές το ύψος της, ή h: b = 4: π. Αυτό το τρίγωνο έχει μια γωνία κλίσης 51.854 ° (51 ° 51 '), πολύ κοντά στις ° 51.827 του τριγώνου του Kepler. Αυτή η σχέση της πυραμίδα αντιστοιχεί στην σχέση φ ≈ 4 / π {\displaystyle {\sqrt {\varphi }}\approx 4/\pi } . Στα μέσα του δέκατου ένατου αιώνα,ο Röber μελέτησε ποικίλες Αιγυπτιακές πυραμίδες συμπεριλαμβανομένων των Khafre, Menkaure και μερικών από της Γκίζας και Σαxάρας και ερμηνεύτηκε ότι είπε ότι το μισό της βάσης της πυραμίδας είναι η μέση της πλευράς ,διατυπώνοντας ότι οι άλλοι συγγραφείς αναγνώριζαν ως το τρίγωνο του Kepler. Πολλές άλλες μαθηματικές θεωρίες σε σχέση με το σχήμα των πυραμίδων έχουν επίσης διερευνηθεί.Μία Αιγυπτιακή πυραμίδα εξαιρετικά κοντά σε μια "χρυσή πυραμίδα" είναι η Μεγάλη Πυραμίδα της Γκίζας (επίσης γνωστή ως η Πυραμίδα του Χέοπα). Η κλίση της 51 ° 52 'είναι πολύ κοντά στην "χρυσή" κλίση της πυραμίδας των 51 ° 50' και στην βασισμένη στον αριθμό π κλίση της πυραμίδας των 51 ° 51 '. Άλλες πυραμίδες της Γκίζας (Chephren, 52 ° 20', και Mycerinus, 50 ° 47 '), είναι επίσης αρκετά κοντά. Το αν η σχέση με τη χρυσή αναλογία σε αυτές τις πυραμίδες έχει σχεδιαστεί ή έχει προκύψει κατά λάθος παραμένει άγνωστο. Επίσης,αρκετές άλλες Αιγυπτιακές πυραμίδες είναι πολύ κοντά στο 3:4:5 σχήμα.Συμβάλλοντας έντονα στην αντιπαράθεση ο αρχιτεκτονικός συντάκτης της Μεγάλης Πυραμίδας,Eric Temple Bell, μαθηματικός και ιστορικός, ισχυρίστηκε το 1950 ότι τα Αιγυπτιακά μαθηματικά δεν θα είχαν την δυνατότητα να υπολογίσουν το ύψος της παράπλευρης έδρας της πυραμίδας, ή την αναλογία προς το ύψος, εκτός από την περίπτωση της 3:4:5 πυραμίδας,δεδομένου ότι το τρίγωνο 3:4:5 ήταν το μόνο ορθογώνιο τρίγωνο γνωστό στους Αιγυπτίους. Επιπλέον,υποστήριξε ότι οι αρχαίοι Αιγύπτιοι δεν γνώριζαν το Πυθαγόρειο θεώρημα και με κανέναν τρόπο δεν θα μπορούσαν να εξηγήσουν άρρητους αριθμούς, όπως ο π ή ο φ.Ο Μάικλ Ράις ισχυρίζεται ότι οι κύριες αρχές στην ιστορία της αιγυπτιακής αρχιτεκτονικής έχουν υποστηρίξει ότι οι Αιγύπτιοι ήταν εξοικειωμένοι με τη χρυσή αναλογία ,η οποία αποτελεί κομμάτι των μαθηματικών των πυραμίδων, όπως αναφέρει ο Giedon (1957). Οι ιστορικοί των επιστημών ανέκαθεν διαφωνούσαν για το αν οι Αιγύπτιοι είχαν κάποια τέτοια γνώση ή όχι, αντιτάσσοντας ότι η εμφάνιση της χρυσής τομής στις πυραμίδες ήταν προιον τύχης.Το 1859, ο πυραμιδιολόγος Τζον Τέιλορ ισχυρίστηκε ότι, στη Μεγάλη Πυραμίδα της Γκίζας, η χρυσή αναλογία εκπροσωπείται από την αναλογία του ύψους της παράπλευρης έδρας,σχηματίζοντας μια γωνία θ με το έδαφος, προς το μισό του μήκους της πλευράς της βάσης, που ισοδυναμεί με την τέμνουσα της γωνίας θ. Τα παραπάνω δύο μήκη ήταν περίπου 186,4 και 115,2 μέτρα αντίστοιχα. Η αναλογία αυτών των μηκών είναι η χρυσή αναλογία, με ακρίβεια περισσοτέρων ψηφίων από αυτών στις αρχικές μετρήσεις. Ομοίως,ο Χάουαρντ Βάις, σύμφωνα με τον Ματίλα Γκίκα, ανέφερε το ύψος της Μεγάλης πυραμίδας 148,2 m, και το μισό μήκος της πλευράς της βάσης της 116,4 m, αποδίδοντας 1,6189 για το λόγο του ύψους της παράπλευρης έδρας προς το μισό μήκος της πλευράς της βάσης, και πάλι με μεγαλύτερη ακρίβεια . Παραδείγματα επίμαχων παρατηρήσεων σε σχέση με την χρυσή τομή παραθέτονται παρακάτω: Ο ιστορικός Τζον Μαν αναφέρει ότι οι σελίδες της Βίβλου του Γουτεμβέργιου ήταν "βασισμένες στο σχήμα της χρυσή τομής". Ωστόσο, σύμφωνα με τις μετρήσεις του ίδιου, ο λόγος του ύψους προς το πλάτος ήταν 1,45. Ορισμένες συγκεκριμένες αναλογίες στα σώματα πολλών ζώων, στα σώματα των ανθρώπων,σε τμήματα των κελυφών των μαλακίων καθώς και στα κεφαλόποδα συχνά φέρονται να είναι στην χρυσή αναλογία. Υπάρχει μια μεγάλη διακύμανση των πραγματικών μετρήσεων των στοιχείων αυτών σε συγκεκριμένα άτομα, όμως, και η εν λόγω αναλογία είναι συχνά σημαντικά διαφορετική από την χρυσή αναλογία. Η αναλογία των διαδοχικών φαλάγγιων οστών και του μετακαρπίου οστού λέγεται ότι προσεγγίζει τη χρυσή αναλογία. Ο ναύτιλος, η κατασκευή του οποίου προχωρά σε μια λογαριθμική σπείρα, αναφέρεται συχνά, συνήθως με την άποψη ότι κάθε λογαριθμική σπείρα σχετίζεται με τη χρυσή αναλογία, αλλά μερικές φορές και με τον ισχυρισμό ότι κάθε νέα θάλαμος βρίσκεται σε χρυσή αναλογία με την προηγούμενη. Ωστόσο, οι μετρήσεις των μαλακίων αυτών δεν υποστηρίζουν τον ισχυρισμό αυτό . Οι αναλογίες των διαφόρων συστατικών των φυτών (αριθμοί των φύλλων στα κλαδιά, διάμετροι των γεωμετρικών σχημάτων μέσα σε λουλούδια) υποστηρίζεται ότι συχνά παρουσιάζουν την χρυσή αναλογία σε διάφορα είδη. Στην πράξη, υπάρχουν σημαντικές διαφορές μεταξύ των ατόμων, εποχιακές διαφορές, και ηλικιακές διαφορές σε αυτά τα είδη. Στον τομέα των επενδύσεων, ορισμένοι επαγγελματίες της τεχνικής ανάλυσης χρησιμοποιούν τη χρυσή αναλογία για να υποστηρίξουν ένα επίπεδο τιμών ή την αντίσταση τους στις αυξήσεις των τιμών, μιας μετοχής ή ενός εμπορεύματος. Μετά από σημαντικές μεταβολές των τιμών προς τα πάνω ή προς τα κάτω, νέα επίπεδα στήριξης και αντίστασης υποτίθεται ότι βρέθηκαν στις τιμές αυτές ή κοντά σε αυτές που συνδέονται με την τιμή εκκίνησης μέσω της χρυσής αναλογίας. Η χρήση της χρυσής αναλογίας όσον αφορά στις επενδύσεις, σχετίζεται επίσης με πιο περίπλοκα σχέδια που περιγράφονται από τους αριθμούς Fibonacci. Ωστόσο, άλλοι αναλυτές της αγοράς έχουν δημοσιεύσει αναλύσεις που υποδηλώνουν ότι αυτά τα ποσοστά και τα πρότυπα δεν υποστηρίζονται από τα δεδομένα. Η χρυσή τομή στην τέχνη και την αρχιτεκτονική (Αγγλικά) Διαδραστική εφαρμογή για το χρυσό ορθογώνιο και τη χρυσή σπειρα Σ. Κανέλλος (1979). «Μία χαρακτηριστική ιδιότητα της "Χρυσής τομής"». Ευκλείδης Β΄ (4): 153-154. http://www.hms.gr/apothema/?s=sa&i=4124. Μ. Τουμάσης; Χ. Μπατέλης (1989). «Χρυσά Γεωμετρικά Σχήματα». Ευκλείδης Β΄ (2): 3-8. http://www.hms.gr/apothema/?s=sa&i=3034. Domenico, Angelo Di (Ιουλίου 2005). «89.41 The golden ratio—the right triangle—and the arithmetic, geometric, and harmonic means». The Mathematical Gazette 89 (515): 261–261. doi:10.1017/S0025557200177769. https://archive.org/details/sim_mathematical-gazette_2005-07_89_515/page/261. Rigby, J. F. (Μαρτίου 1988). «Equilateral triangles and the golden ratio». The Mathematical Gazette 72 (459): 27–30. doi:10.2307/3617983. https://archive.org/details/sim_mathematical-gazette_1988-03_72_459/page/27. Schielack Jr., Vincent P. (1987). «The Fibonacci Sequence and the Golden Ratio». The Mathematics Teacher 80 (5): 357-358. https://www.jstor.org/stable/27965402. Khesin, Boris; Wang, Hanchun (Μαρτίου 2022). «The Golden Ratio and Hydrodynamics». The Mathematical Intelligencer 44 (1): 22–27. doi:10.1007/s00283-021-10099-1. Yoshida, Norio (Ιουλίου 2022). «106.22 The golden ratio represented by a tangent». The Mathematical Gazette 106 (566): 325–329. doi:10.1017/mag.2022.76. Cusmariu, Adolf (Μαρτίου 2021). «105.07 A golden ratio enigma». The Mathematical Gazette 105 (562): 125–126. doi:10.1017/mag.2021.20. Brandenberg, René; von Dichter, Katherina; Merino, Bernardo González (21 Απριλίου 2022). «Relating Symmetrizations of Convex Bodies: Once More the Golden Ratio». The American Mathematical Monthly 129 (4): 352–362. doi:10.1080/00029890.2022.2043113. H. E. Huntley, The Divine Proportion: A Study in Mathematical Beauty, New York: 1970 Mario Livio, The Golden Ratio: The Story of PHI, the World's Most Astonishing Number, 2003 Hrant Arakelyan. Mathematics and History of the Golden Section. – Logos 2014, 404 p. —ISBN 978-5-98704-663-0, (rus.).
|
Στα μαθηματικά και την τέχνη, δύο ποσότητες έχουν την χρυσή τομή αν ο λόγος του αθροίσματος τους προς τη μεγαλύτερη ποσότητα είναι ίσος με το λόγο της μεγαλύτερης ποσότητας προς τη μικρότερη. Η εικόνα στα δεξιά αναπαριστά τη γεωμετρική ερμηνεία των παραπάνω! Εκφρασμένο αλγεβρικά: a + b a = a b = def φ , {\displaystyle {\frac {a+b}{a}}={\frac {a}{b}}\ {\stackrel {\text{def}}{=}}\ \varphi ,} όπου το γράμμα φ {\displaystyle \varphi } αντιπροσωπεύει την χρυσή τομή. Η τιμή του είναι: φ = 1 + 5 2 = 1.61803 39887 … . {\displaystyle \varphi ={\frac {1+{\sqrt {5}}}{2}}=1.61803\,39887\ldots .} Η χρυσή τομή αναφέρεται επίσης και ως χρυσός λόγος ή χρυσός κανόνας. Άλλα ονόματα είναι χρυσή μετριότητα και Θεϊκή αναλογία ενώ στον Ευκλείδη ο όρος ήταν άκρος και μέσος λόγος. Πολλοί καλλιτέχνες και αρχιτέκτονες του 20ού αιώνα προσάρμοσαν τα έργα τους ώστε να προσεγγίζουν τη χρυσή αναλογία—ιδίως στη μορφή του χρυσού ορθογωνίου παραλληλογράμμου, στο οποίο ο λόγος της μεγαλύτερης πλευράς προς τη μικρότερη είναι η χρυσή τομή—πιστεύοντας ότι αυτή η αναλογία προσφέρει αισθητική απόλαυση. Οι μαθηματικοί από την εποχή του Ευκλείδη μέχρι σήμερα έχουν μελετήσει τις ιδιότητες της χρυσής τομής, συμπεριλαμβανομένης της εμφάνισής της στις διαστάσεις ενός κανονικού πενταγώνου και ενός χρυσού ορθογωνίου παραλληλογράμμου, το οποίο (όπως φαίνεται και στη διπλανή εικόνα) μπορεί να χωριστεί σε ένα τετράγωνο και ένα παρόμοιο παραλληλόγραμμο με τον ίδιο λόγο πλευρών όπως το αρχικό. Η χρυσή τομή έχει χρησιμοποιηθεί για την ανάλυση των αναλογιών φυσικών αντικειμένων καθώς και τεχνητών συστημάτων όπως οι οικονομικές αγορές.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A7%CF%81%CF%85%CF%83%CE%AE_%CF%84%CE%BF%CE%BC%CE%AE
|
Ερνέστ Ντυσέν
|
Γεννήθηκε στο Παρίσι το 1874. Ο Ντυσέν εισήχθη στην τότε Στρατιωτική Ιατρική Σχολή της Λυών, το 1894. Η ερευνητική διατριβή του Ντυσέν "Contribution à l'étude de la concurrence vitale chez les micro-organismes : antagonisme entre les moisissures et les microbes " (Συμβολή στη μελέτη του ζωτικού ανταγωνισμού στους μικροοργανισμούς: ανταγωνισμός μεταξύ μυκήτων και βακτηρίων), την υπέβαλε το 1897 για να αποκτήσει το διδακτορικό του δίπλωμα ήταν η πρώτη μελέτη που εξέτασε τις πιθανές θανατηφόρες δράσεις των μυκήτων μούχλας έναντι των μικροβίων. Στη διατριβή του, ο Ντυσέν πρότεινε ότι τα βακτήρια και οι μύκητες μούχλας εμπλέκονται σε μια διαρκή μάχη για επιβίωση.Σε ένα πείραμά του, ανέπτυξε καλλιέργειες του Penicillium glaucum μαζί με μέσα που περιέχουν είτε βακτήρια που προκαλούν τον τυφοειδή πυρετό (Salmonella enterica subsp. Enterica, πρώην Bacillus typhosus), ή του βακτηρίου Escherichia coli (πρώην Bacterium coli communis). Παρατήρησε ότι το Penicillium υπέκυψε στα βακτήρια. Υποθέτοντας τότε, αναρωτήθηκε αν το Penicillium θα είχε αποδυναμώσει τα βακτήρια, προτού καταναλωθεί όλη η μούχλα. Πρόσθετα, χορήγησε ενέσεις σε ινδικά χοιρίδια με ορισμένα μέσα που περιείχαν βακτήρια (είτε του τυφοειδούς πυρετού, είτε του E. coli) και ταυτόχρονα μαζί και μέσα που περιείχαν καλλιεργητικά υπολείμματα του μύκητα Penicillium glaucum. Παραθέτει στη διατριβή του ότι όλα τα χοιρίδια επέζησαν και κατέστησαν άνοσα έναντι στα βακτήρια. Για το αποτέλεσμα αυτό, και χωρίς να γνωρίζει επακριβώς τότε, έκανε την εξής υπόθεση: Υποθέτω ότι οι μύκητες μούχλας ενδέχεται να απελευθερώνουν κάποιες τοξίνες, όπως κάνουν δηλ. και ορισμένα βακτήρια.Εν τέλει, ο γιατρός Ντυσέν κατέληξε στο γενικό συμπέρασμα ότι: Φαίνεται ωστόσο καθαρά ότι κάποια από τα πειράματά μας πρέπει να συνεχιστούν - δυστυχώς πολύ λίγα μπορούμε να επαναλάβουμε και να ελέγξουμε: Ορισμένοι τύποι μυκήτων π.χ. ο Penicillum glaucum, όταν καλλιεργητικά του υπολείμματα εμβολιάστηκαν σε ζώα που έφεραν ήδη μολυσματικές καλλιέργειες παθογόνων μικροβίων λ.χ. Escherichia coli και Salmonella enterica, ήταν ικανοί να μειώσουν δραματικά τη μολυσματικότητα αυτών των επιβλαβών βακτηρίων. - Ernest Duchesne, PhD, Contribution à l'étude de la concurrence vitale chez les μικροοργανισμοί: antagonisme entre les moisissures et les microbes, σελ. 54.Μολονότι πραγματοποίησε λίγες πειραματικές δοκιμές, τα στοιχεία αποδεικνύουν ότι ο Ντυσέν είχε κατανοήσει ότι οι επιδράσει μυκήτων μούχλας Penicillium glaucum είχαν σαφώς θεραπευτικό εποτέλεσμα σε ζώα (βλ. χοιρίδια). Εκείνη την εποχή, επειδή ήταν και μικρός ηλικιακά (μόλις 23 ετών) αλλά και παντελώς άγνωστος, η έρευνά του αυτή αγνοήθηκε, ακόμη και το Ινστιτούτο Παστέρ δεν αναγνώρισε καν την παραλαβή της διδακτορικής του διατριβής.Στη συνέχεια, υπηρέτησε κάνοντας ιατρική πρακτική άσκηση στο Val-de-Grâce, και αμέσως μετά διορίστηκε, με τον 2ο βαθμό, στο δεύτερο Σύνταγμα Hussards de Senlis. Το 1901, σε ηλικία 27 ετών παντρεύτηκε τη Ρόζα Λασαλά από τις Κάννες. Ατύχησε φρικτά στο γάμο του αφού η γυναίκα του πέθανε 2 χρόνια αργότερα από φυματίωση. Το 1904, ο Ντυσέν, εντελώς ξαφνικά, εμφάνισε σοβαρή θωρακική νόσο, η οποία πιθανά να ήταν φυματίωση. Το 1907, τρία χρόνια αργότερα, έλαβε από τον στρατό οριστική, αναγκαστική απόλυση εξαιτίας της κάκιστης υγείας του. Στάλθηκε σε ένα σανατόριο στο Αμελί-λε-Μπαιν-Παλαλντά, όπου εκεί περιθάλθηκε και του χορηγήθηκε ισόβια σύνταξη. Ωστόσο, παρά τις καλές συνθήκες φροντίδας και περίθαλψης που έτυχε, η υγεία του χειροτέρευσε και τελικά απεβίωσε στις 12 Απριλίου του 1912, σε ηλικία μόλις 37 ετών. Ο Ντυσέν ενταφιάστηκε δίπλα στη γυναίκα του, στο Cimetière du Grand Jas, στις Κάννες. Αναφέρεται ότι ο Ντυσέν τιμήθηκε, μετά θάνατον, το 1949, πέντε χρόνια μετά την απονομή του βραβείου Νόμπελ στον Αλεξάντερ Φλέμινγκ. Ένα ιστορικό αντιβιοτικώνπεριέχει μια πρόταση για το γιατί ξεχάστηκε: Ενώ ο σερ Α. Φλέμινγκ λαμβάνει γενικά πίστωση για την ανακάλυψη της πενικιλίνης, στην πραγματικότητα, το 1896, ο Γάλλος φοιτητής ιατρικής Ερνέστ Ντυσέν ανακάλυψε αρχικά τις αντιβιοτικές ιδιότητες του μύκητα Penicillium, αλλά απέτυχε να αναφέρει μια σύνδεση μεταξύ του μύκητα και μιας ουσίας που είχε αντιβακτηριακές ιδιότητες, έτσι και αυτό ξεχάστηκε από την επιστημονική κοινότητα, μέχρι την ανακάλυψη του Φλέμινγκ. La Moisissure et la Bactérie Ernest Duchesne and the concept of fungal antibiotic therapy A forgotten discovery: doctor of medicine Ernest Duchesne's thesis (1874-1912)
|
Ο Ερνέστ Ντυσέν, στα γαλλικά Ernest Duchesne (30 Μαΐου 1874 - 12 Απριλίου 1912) ήταν Γάλλος γιατρός, ο οποίος πρώτος παρατήρησε ότι ορισμένες μούχλες μυκήτων μπορούν να έχουν ισχυρή βακτηριοκτόνο δράση. Έκανε αυτή την πειραματική παρατήρηση κατά την εκπόνηση της διδακτορικής του έρευνας, τριάντα δύο χρόνια πριν ο Σερ Αλεξάντερ Φλέμινγκ ανακαλύψει τις εξόχως αντιβιοτικές ιδιότητες της πενικιλίνης, μιας ουσίας που προέρχεται από τέτοιους μύκητες. Η έρευνά του αυτή είχε περάσει εντελώς απαρατήρητη στην τότε επιστημονική κοινότητα της εποχής. Ακόμη και σήμερα το όνομά του παραμένει άγνωστο και η πρωταρχική εκείνη ερευνητική του παρατήρηση δεν έχει αναγνωριστεί δεόντως από την Ιστορία της επιστήμης.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%95%CF%81%CE%BD%CE%AD%CF%83%CF%84_%CE%9D%CF%84%CF%85%CF%83%CE%AD%CE%BD
|
Όμιλος Ερετών
|
Ο Όμιλος Ερετών ιδρύθηκε με πρωτοβουλία του εκ Σύρου Παύλου Δαμαλά]], έπειτα από μακρές συζητήσεις και ενέργειες που ξεκίνησαν το 1884. Το Βασιλικό Διάταγμα με το οποίο έγινε η έγκριση του καταστατικού του ομίλου εκδόθηκε στις 15 Ιουνίου 1885, ημερομηνία που θεωρείται ως επίσημη ημέρα ίδρυσης. Οι ιδρυτές του ήταν οι γνωστοί τότε επιφανείς Πειραιώτες: 1) Π. Δαμαλάς, 2) Ι. Μελετόπουλος, 3) Γ. Κρίνος, 4) Γ. Ζελός, 5) Θ. Μελετόπουλος, 6) Γ. Καλλιγάς, 7) Δ. Λάμπρος, 8) Ι. Καμπούρογλου, 9) Γ. Βαλακάκης, 10) Φ. Παρασκευαΐδης, 11) Π. Οριγώνης, 12) Δ. Τσάτσος, 13) Φ. Σερπιέρης, 14) Γ. Κατσιμπίλης, 15) Λ. Βάφας, 16) Α. Φεράλδης, 17) Γεώργιος Χατζανέστης, 18) Κ. Δαμιανός, 19) Ι. Τζουράς, 20) Κ. Σταμπόπουλος, 21) Π. Νεγροπόντες, 22) Γ. Κουντουριώτης, 23) Ν. Θων, 24) Κ. Ρότσιλδ, 25) Ν. Αξελός, 26) Ε. Πίσας, 27) Αλέξανδρος Ζαΐμης, 28) Α. Τσαμαδός, 29) Π. Βάδεν, 30) Α. Δεμερτζής, 31) Μ. Καμάρας, 32) Ε. Ουατμπλέδ, 33) Δημοσθένης Ομηρίδης Σκυλίτσης, 34) Δ. Μπουντούρης, 35) Γ. Σκουζές, 36) Θεόδωρος Γ. Ρετσίνας, 37) Ι. Σκουζές, 38) Π. Βασιλόπουλος, 39) Ρ. Τούρ, 40) Ν. Μπαλάνος, 41) Ν. Φιλάρετος, 42) Αθ. Θ. Ρετσίνας, 43) Α. Μαλαμίδης, 44) Α. Ρωμανός, 45) Γ. Θ. Ρετσίνας, 46) Α. Μαντζαβίνος, 47) Π. Δορσαμέτ, 48) Σ. Καπράνος, 49) Κ. Βασιλειάδης, 50) Β. Στάης, 51) Γ. Γκινάκας και 52) Ι. Θεοφιλάς. Εκτός από τα γνωστά ονόματα της παλιάς πειραϊκής κοινωνίας, συμμετείχαν επίσης ο μετέπειτα Πρόεδρος της Δημοκρατίας Αλέξανδρος Ζαΐμης και ο αρχιστράτηγος της Μικρασίας Γεώργιος Χατζηανέστης. Επίσης, στον κατάλογο ξεχωρίζουν τα ονόματα των μετέπειτα Δήμαρχων Πειραιά Θεόδωρου Ρετσίνα (1887-1895) με τους δύο γιους του, Δημοσθένη Ομηρίδη (1907-1914) και φυσικά του Παύλου Δαμαλά (1903-1907). Οι πρώτες εγκαταστάσεις του Ομίλου Ερετών (αρχικά Ομίλου Ερετών Φαλήρου) έγιναν στην τότε γωνία του Φαληρικού Όρμου, κάτω από την Καστέλλα, στα όρια του Φαλήρου με τον Πειραιά. Το 1888 οι ιδρυτές του Ομίλου, αποφάσισαν την μεταφορά του στο κέντρο του Πειραιά, στο Πασαλιμάνι. Το κτίριο άρχισε να κτίζεται στα 1891. Η βόρρεια πλευρά του ολοκληρώθηκε τρία χρόνια μετά. Πληροφορίες για την κάτοψή του δεν έχουμε. Οι αδροί κυφωτοί γωνιόλιθοι χαρακτηρίζουν τις όψεις του, ενώ έχει υποστεί μεταγενέστερες μετατροπές. Το κτίριο στο οποίο στεγάζεται μέχρι σήμερα έχει χαρακτηρισθεί από το Υπουργείο Πολιτισμού ως διατηρητέο ιστορικής μνήμης. Ουσιαστικά η ιστορία του Ομίλου Ερετών συνδέεται με την ιστορία της Ελληνικής Κωπηλασίας. Ο [Παύλος Δαμαλάς]] συγκέντρωσε μία ομάδα επιφανών Πειραιωτών και υλοποίησε μαζί τους την ιδέα της δημιουργίας ενός κωπηλατικού σωματείου. Στις τάξεις τους ο τότε δήμαρχος Πειραιά Θεόδωρος Ρετσίνας, ο ναύαρχος Κουντουριώτης, ο στρατηγός Γεώργιος Χατζηανέστης και άλλοι πολλοί. Αναγνωρίζοντας τη συμβολή του Δαμαλά στην ανάπτυξη της κωπηλασίας ο Όμιλος Ερετών διοργανώνει ετήσιους αγώνες στη μνήμη του. Επίσης, η Γαλλική Ομοσπονδία διοργανώνει ένα διαρκές κύπελλο στο Παρίσι στη μνήμη Δαμαλά, γεγονός που δείχνει ότι η προσφορά του στο άθλημα έχει αναγνωριστεί διεθνώς. Το 1886 ο Όμιλος Ερετών διοργανώνει τους πρώτους κωπηλατικούς αγώνες στην Ελλάδα, με συμμετοχή πληρωμάτων των πολεμικών πλοίων Αγγλίας, Γαλλίας και Ρωσίας που ναυλοχούσαν τότε στον Φαληρικό Όρμο. Επίσης, το 1896 έχει καθοριστική συμμετοχή στην διοργάνωση των κωπηλατικών αγωνισμάτων της Α΄ Ολυμπιάδας, αναλαμβάνοντας την διοργάνωση της Κωπηλασίας στο Φάληρο με τον Πρόεδρο της οργανωτικής επιτροπής το Θ. Ρετσίνα και ψυχή της διοργάνωσης τον Π. Δαμαλά. Τελικά, τα αγωνίσματα δεν έγιναν λόγω δυσμενών καιρικών συνθηκών. Από τότε μέχρι σήμερα ο Όμιλος δεν διέκοψε ποτέ την λειτουργία του παρά τους πολέμους, τις κατοχές και τις καταστροφές που μεσολάβησαν. Το 1906 συμβάλλει αποφασιστικά στη διοργάνωση των πρώτων Πανελλήνιων αγώνων κωπηλασίας. Συμμετέχει σε αγώνες στην Αλεξάνδρεια της Αιγύπτου, στη Σύρο και στους Πανιώνιους Αγώνες στη Σμύρνη που διοργανώνουν τοπικοί όμιλοι. Πρωτοστατεί στη δημιουργία κωπηλατικών σωματείων σε διάφορα μέρη της Ελλάδας και το 1927 αποτελεί ιδρυτικό μέλος της "Ελληνικής Ένωσης Φιλάθλων Ναυτικών Σωματείων" (ΕΕΦΝΣ), η οποία αναλαμβάνει την εποπτεία της κωπηλασίας και ιστιοπλοΐας, αθλήματα που μέχρι τότε ήταν υπό τον έλεγχο του ΣΕΓΑΣ. Την περίοδο της κατοχής η ΕΕΦΝΣ παίρνει τη σημερινή της ονομασία: "Ελληνική Κωπηλατική Ομοσπονδία Φιλάθλων Ναυτικών Σωματείων" (ΕΚΟΦΝΣ), αφού η ιστιοπλοΐα εντάσσεται σε ανεξάρτητη ομοσπονδία. Το 1948 στην πρώτη μεταπολεμική Ολυμπιάδα του Λονδίνου, συμμετέχει με αμιγές πλήρωμα στο αγώνισμα της δίκωπου με πηδαλιούχο (Διακουμάκος, Βενιέρης, πηδ. Φιλιππούσης). Μεγαλύτερη επιτυχία του ομίλου είναι η 6η θέση του Κ. Κοντομανώλη στο μονοθέσιο σκιφ στην Ολυμπιάδα του Λος Άντζελες το 1984. Το 2003 το πλήρωμα του Ομίλου στο αγώνισμα της τετράκωπου μετά πηδαλιούχου Α.Μ.Ε.Α. κερδίζει το χάλκινο μετάλλιο στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα του Μιλάνου: Αξαγοράρης, Μοναχός, Γιουρούκης, Κιτρομηλίδης, πηδ. Πολλάκης. Απο τότε αθλητές του Ομίλου Ερετών έχουν βραβευτεί σε πολλά βαλκανικά πανευρωπαικά και παγκόσμια πρωταθλήματα. Για την ιστορική του παρουσία στον ελληνικό αθλητισμό έχει τιμηθεί από δεκάδες συλλόγους και φορείς. Επίσης, τα Ελληνικά Ταχυδρομεία αφιέρωσαν στον Όμιλο Ερετών το πρώτο γραμματόσημο της σειράς "Ελληνικά Αθλητικά Σωματεία", ονομαστικής αξίας 4 €, ως κεφαλή της σειράς. Από τις τιμητικές διακρίσεις που έλαβε, ξεχωρίζουν: Το χρυσό μετάλλιο από την Ακαδημία Αθηνών Το χρυσό αριστείο Α΄ τάξεως του Δήμου Πειραιά Του Πολεμικού Ναυτικού Της Ελληνικής Θαλάσσιας Ένωσης Από τις τάξεις του Ομίλου ξεπήδησαν εκατοντάδες κωπηλάτες και κωπηλάτριες υψηλού επιπέδου, όπως: Παπακώστας, Διακουμάκος, Ι. Βλάχος, Βενιέρης, Στ. Μπότσης, Συμπόνης, Κοντομανώλης και από τους νεώτερους Χ. Βλάχος, Ι. Μαραγκός, Δ. Κούβαρης, Νικ. Μπότσης, Σπανος και πάρα πολλοί άλλοι. Στα χρόνια που πέρασαν πολλές είναι οι πρωτιές του Ομίλου Ερετών. Ίδρυσε το πρώτο γυναικείο τμήμα Κωπηλασίας στην Ελλάδα Ίδρυσε το πρώτο τμήμα Κωπηλασίας Α.Μ.Ε.Α. Ίδρυσε πρώτος τμήματα αθλουμένων εξωαγωνιστικά με την Κωπηλασία Πραγματοποίησε την πρώτη μεταολυμπιακή αγωνιστική χρήση του Ολυμπιακού Κωπηλατοδρομίου του ΣχινιάΣτον Όμιλο Ερετών λειτουργούν τα παρακάτω τμήματα: Τμήμα Αγωνιστικό: κατηγορίες παίδων, κορασίδων, εφήβων, νεανίδων, ανδρών, γυναικών Τμήμα Ατόμων Με Ειδικές Ανάγκες (ΑΜΕΑ) Τμήμα Άσκησης στην Κωπηλασία, ανοικτό για όλες τις ηλικίες Στο ιστορικό κτίριο και στο μουσείο του Ομίλου υπάρχει το πλούσιο ιστορικό αρχείο του. Σε αυτό φυλάσσονται εκατοντάδες πολύτιμα έγγραφα και αντικείμενα. Επίσης, υπάρχει ένα μεγάλο μέρος του αρχείου της Κωπηλατικής Ομοσπονδίας. Στον ίδιο χώρο βρίσκεται η τετράκωπος που χρησιμοποιήθηκε στους Ολυμπιακούς αγώνες του 1928 στο Άμστερνταμ, τα δελτία ασκήσεων της παραμονής της κήρυξης του πολέμου του 1940 και της επομένης, το πρόγραμμα των Α΄ Ολυμπιακών Αγώνων του 1896 της Αθήνας στην ελληνική και την γαλλική γλώσσα, ένα δίπλωμα από το πανελλήνιο πρωτάθλημα του 1908 που πραγματοποιήθηκε στην Αλεξάνδρεια της Αιγύπτου και εκατοντάδες έπαθλα (κύπελλα, μετάλλια, βραβεία), ανάμεσα στα οποία κι ένα του 1888, το οποίο είχε χαρίσει ο αυτοκράτορας της Κίνας στο βασιλιά Γεώργιο Α΄. Όμιλος Ερετών http://www.kopilasia.gr
|
Ο Όμιλος Ερετών είναι κωπηλατικός σύλλογος του Πειραιά. Πρόκειται για τον αρχαιότερο εν ενεργεία αθλητικό σύλλογο στην Ελλάδα και στα Βαλκάνια. Η έγκριση του καταστατικού του έγινε με Βασιλικό Διάταγμα στις 15 Ιουνίου 1885. Οι αθλητικές εγκαταστάσεις του είναι στο Πασαλιμάνι.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%8C%CE%BC%CE%B9%CE%BB%CE%BF%CF%82_%CE%95%CF%81%CE%B5%CF%84%CF%8E%CE%BD
|
Κατάλογος αστέρων του Ύδρου
|
ESA (1997). «The Hipparcos and Tycho Catalogues». Ανακτήθηκε στις 26 Δεκεμβρίου 2006. Kostjuk, N. D. (2002). «HD-DM-GC-HR-HIP-Bayer-Flamsteed Cross Index». Ανακτήθηκε στις 26 Δεκεμβρίου 2006. Roman, N. G. (1987). «Identification of a Constellation from a Position». Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 3 Μαρτίου 2016. Ανακτήθηκε στις 26 Δεκεμβρίου 2006. Gould, B. A. «Uranometria Argentina». Reprinted and updated by Pilcher, F. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 27 Φεβρουαρίου 2012. Ανακτήθηκε στις 16 Ιουλίου 2010. «AAVSO Website». American Association of Variable Star Observers. Ανακτήθηκε στις 9 Μαρτίου 2014.
|
Ο παρών κατάλογος αστέρων του Ύδρου παραθέτει τους σημαντικότερους αστέρες στον αστερισμό του Ύδρου κατά φθίνουσα φωτεινότητα (φαινόμενο μέγεθος), μαζί με τους προσδιορισμούς και κωδικοποιήσεις των αστρονομικών καταλόγων που διαθέτουν και τα βασικά χαρακτηριστικά τους.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9A%CE%B1%CF%84%CE%AC%CE%BB%CE%BF%CE%B3%CE%BF%CF%82_%CE%B1%CF%83%CF%84%CE%AD%CF%81%CF%89%CE%BD_%CF%84%CE%BF%CF%85_%CE%8E%CE%B4%CF%81%CE%BF%CF%85
|
Μπλάκχιθ ΦΚ
|
Ο σύλλογος ιδρύθηκε ως «Blackheath Football Club» το 1858 από παλιά μέλη του Blackheath Proprietary School στο οποίο διεξήχθη το φερόμενο ως παιχνίδι ποδοσφαίρου που έγινε δημοφιλές στο Rugby School. Όταν τα παλιά μέλη αγωνίστηκαν εναντίον των σημερινών υποστηρικτών των μελών, τους αποκαλούσαν αντίστοιχα «Club» ή «School». Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο μέχρι σήμερα οι υποστηρικτές της ομάδας την αποκαλούν «Club» και όχι «Blackheath». Το 1863 ο σύλλογος ανέπτυξε την τακτική να περνάει τη μπάλα από παίκτη σε παίκτη ως εναλλακτική λύση στο ατομικό παιχνίδι. Το 1863 η Μπλάκχιθ αποτέλεσε ιδρυτικό μέλος της Ποδοσφαιρικής Ομοσπονδίας (The FA), η οποία συγκροτήθηκε στην Freemasons' Tavern, Great Queen Street, Lincoln Inn Fields, στο Λονδίνο, στις 26 Οκτωβρίου του 1863, με σκοπό να πλαισιώσει έναν κώδικα κανόνων που θα περιλάμβανε τα καλύτερα και πιο αποδεκτά σημεία όλων των διαφόρων μεθόδων του παιχνιδιού κάτω από τον έναν τίτλο ποδόσφαιρο. Ο κ. Φράνσις Μολ Κάμπελ, μέλος της Μπλάκχιθ, εξελέγη ταμίας. Κατά την πέμπτη συνάντηση, ο Κάμπελ ισχυρίστηκε ότι το χάκινγκ (χτύπημα στα πόδια) ήταν ένα ουσιαστικό στοιχείο του «ποδοσφαίρου». Κατά την έκτη συνεδρίαση στις 8 Δεκεμβρίου, ο Κάμπελ απέσυρε την Μπλάκχιθ, εξηγώντας ότι οι κανόνες που θα υιοθετούσε η Ποδοσφαιρική Ομοσπονδία θα κατέστρεφαν το παιχνίδι και το ενδιαφέρον προς αυτό. Άλλες ομάδες ράγκμπι ακολούθησαν αυτό το παράδειγμα και δεν συμμετείχαν στην Ποδοσφαιρική Ομοσπονδία. Με αυτόν τον τρόπο πραγματοποιήθηκε το μεγάλο χάσμα μεταξύ ποδοσφαίρου και ράγκμπι. Το Δεκέμβριο του 1870, ο Έντγουιν Ας, γραμματέας του ποδοσφαιρικού συλλόγου Ρίτσμοντ, δημοσίευσε μια επιστολή στις εφημερίδες που έλεγε: Όσοι διεξάγουν το άθλημα τύπου ράγκμπι πρέπει να συναντηθούν για να σχηματίσουν έναν κώδικα πρακτικής, καθώς διάφοροι σύλλογοι αγωνίζονται με κανόνες που διαφέρουν από άλλους, Το άθλημα είναι δύσκολο να διεξαχθεί. Στις 26 Ιανουαρίου του 1871 πραγματοποιήθηκε στο Pall Mall Restaurant του Λονδίνου μια συνάντηση με εκπροσώπους 22 συλλόγων. Ως αποτέλεσμα αυτής της συνάντησης ιδρύθηκε η Ομοσπονδία Ράγκμπι (RFU). Τρεις δικηγόροι που ήταν μαθητές στο Rugby School συνέταξαν τους πρώτους κανόνες του παιχνιδιού που εγκρίθηκαν τον Ιούνιο του 1871. Τελευταία ενημέρωση: 8 Ιουλίου 2017Μίντλσεξ ΣέβενςΝικήτρια (2): 1932, 1958Κεντ ΚαπΝικήτρια (15): 1972, 1977, 1978, 1980, 1981, 1982, 1983, 1984, 1985, 1986, 1987, 1996, 2003, 2009, 2013Γκλενγκαρθ Σέβενς Μέιν ΙβέντΝικήτρια (1): 1982Γκλενγκαρθ Σέβενς Ντέινεβπορτ ΠλέιτΝικήτρια (1): 1983Νάσιοναλ Ντιβίζιον Θρι ΣάουθΝικήτρια (1): 2003–04 Επίσημος ιστότοπος
|
Η Μπλάκχιθ (αγγλικά: Blackheath) είναι σύλλογος ράγκμπι γιούνιον που εδρεύει στο Έλθαμ στο νοτιοανατολικό Λονδίνο. Ιδρύθηκε το 1858 και είναι ο παλαιότερος ανοικτός σύλλογος ράγκμπι στον κόσμο από το 1862. Το «ανοικτός» σε αυτό το πλαίσιο σημαίνει ότι η συμμετοχή ήταν ελεύθερη για όλους, όχι μόνο για όσους φοιτούσαν ή ήταν παλαιά μέλη ενός συγκεκριμένου ιδρύματος (π.χ. σχολείο, πανεπιστήμιο ή νοσοκομείο). Είναι επίσης ο τρίτος παλαιότερος εν ενεργεία σύλλογος ράγκμπι στον κόσμο, μετά τον Ντάμπλιν Γιουνιβέρσιτι και τον Έντινμπουργκ Ακαντέμικαλ. Η Μπλάκχιθ βοήθησε ακόμη στην οργάνωση του πρώτου διεθνούς αγώνα ράγκμπι (μεταξύ Αγγλίας και Σκωτίας στο Εδιμβούργο στις 27 Μαρτίου του 1871) και φιλοξένησε το πρώτο διεθνές παιχνίδι μεταξύ Αγγλίας και Ουαλίας δέκα χρόνια αργότερα - οι παίκτες συναντήθηκαν και άλλαξαν στο δημόσιο κτίριο Princess of Wales. Η Μπλάκχιθ, μαζί με τη Σίβιλ Σέρβις, είναι ένας από τους δύο συλλόγους που μπορούν να ισχυριστούν ότι είναι ιδρυτικά μέλη τόσο της Ποδοσφαιρικής Ομοσπονδίας όσο και της Ομοσπονδίας Ράγκμπι.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9C%CF%80%CE%BB%CE%AC%CE%BA%CF%87%CE%B9%CE%B8_%CE%A6%CE%9A
|
Αγία Λουκία (χώρα)
|
Η Αγία Λουκία, ένα από τα Προσήνεμα νησιά, πήρε το όνομά της από την Αγία Λουκία των Συρακουσών (283 - 304 μ.Χ.). Είναι μία από τις δύο χώρες στον κόσμο που πήρε το όνομά της από μια γυναίκα (η Ιρλανδία πήρε το όνομά της από την Κέλτικη θεά της γονιμότητας Ερίου) και η μόνη χώρα που πήρε το όνομά της από μια ιστορική γυναίκα. Η Νήσος Αγίας Ελένης, ένα άλλο νησί, πήρε το όνομά του επίσης από μια ιστορική γυναίκα, τη μητέρα του αυτοκράτορα Κωνσταντίνου, αλλά η Αγία Ελένη είναι Βρετανικό Υπερπόντιο έδαφος και δεν είναι κυρίαρχο έθνος. Σύμφωνα με τον θρύλο, οι Γάλλοι ναυτικοί ναυάγησαν στην Αγία Λουκία στις 13 Δεκεμβρίου, τη γιορτή της Αγίας Λουκίας, ονομάζοντας το νησί προς τιμήν της. Οι πρώτοι αποδεδειγμένοι κάτοικοι του νησιού ήταν οι Αραουάκοι, αν και υπήρχαν και άλλοι γηγενείς λαοί πριν από αυτούς. Οι Αρουάκοι πιστεύεται ότι προήλθαν από τη βόρεια Νότια Αμερική περίπου το 200-400 μ.Χ., καθώς υπάρχουν πολλοί αρχαιολογικοί χώροι στο νησί όπου έχουν βρεθεί δείγματα από την καλά αναπτυγμένη κεραμική τους. Υπάρχουν στοιχεία που υποδηλώνουν ότι οι Αρουάκοι ονόμαζαν το νησί Iouanalao, που σημαίνει «Γη των ιγκουάνας», λόγω του μεγάλου αριθμού ιγκουάνα στο νησί.Οι πιο επιθετικοί Καραΐβοι έφτασαν γύρω στο 800 μ.Χ. και κατέλαβαν το νησί, σκοτώνοντας τους Αρουάκους άντρες και αφομοιώνοντας τις γυναίκες τους στη δική τους κοινωνία. Ονόμασαν το νησί Hewanarau, και αργότερα Hewanorra (Ioüanalao, ή «εκεί όπου βρίσκονται ιγκουάνα»). Ο Χριστόφορος Κολόμβος μπορεί να είχε δει το νησί κατά τη διάρκεια του τέταρτου ταξιδιού του το 1502, αφού έφτασε στη Μαρτινίκα, αλλά δεν αναφέρει το νησί στο ημερολόγιο του. Ο Χουάν ντε λα Κόσα σημείωσε το νησί σε χάρτη του 1500, αποκαλώντας το El Falcon και ένα άλλο νησί στα νότια Las Agujas. Ένα ισπανικό cédula από το 1511 αναφέρει το νησί στον ισπανικό τομέα και μια σφαίρα στο Βατικανό που έγινε το 1520, δείχνει το νησί ως Sancta Lucia. Στα τέλη του 1550, ο Γάλλος πειρατής François le Clerc (γνωστός ως Jambe de Bois, λόγω του ξύλινου ποδιού του) δημιούργησε ένα στρατόπεδο στο νησί Πίτζεον, από όπου επιτεθόταν στα διερχόμενα ισπανικά πλοία. Το 1605, ένα αγγλικό πλοίο που ονομαζόταν Oliphe Blossome βγήκε εκτός πορείας στον δρόμο του προς τη Γουιάνα, και οι 67 άποικοι ξεκίνησαν έναν οικισμό στην Αγία Λουκία, αφού αρχικά καλωσορίστηκαν από τον αρχηγό των Καραΐβων, Anthonie. Μέχρι τις 26 Σεπτεμβρίου του 1605 μόνο 19 είχαν επιζήσει, μετά από συνεχείς επιθέσεις του αρχηγού των Καραΐβων Augraumart, οπότε οι άποικοι εγκατέλειψαν το νησί. Το 1664, ο Thomas Warner (γιος του Thomas Warner, κυβερνήτη του Αγίου Χριστόφορου) διεκδίκησε την Αγία Λουκία για την Αγγλία. Έφερε 1.000 άντρες για να το υπερασπιστεί το νησί από τους Γάλλους, αλλά μετά από δύο χρόνια, μόνο 89 επέζησαν με τους υπόλοιπους να πεθαίνουν κυρίως λόγω ασθένειας. Το 1666, η Γαλλική Εταιρεία Δυτικής Ινδίας ξαναπήρε τον έλεγχο του νησιού, το οποίο το 1674 έγινε επίσημη γαλλική αποικία ως εξάρτηση της Μαρτινίκας. Τόσο οι Βρετανοί όσο και οι Γάλλοι βρήκαν το νησί ελκυστικό μετά την ανάπτυξη της βιομηχανίας ζάχαρης που βασιζόταν σε Αφρικανούς σκλάβους και κατά τη διάρκεια του 18ου αιώνα το νησί άλλαξε κυριότητα ή κηρύχθηκε ουδέτερη επικράτεια δώδεκα φορές, αν και οι γαλλικοί οικισμοί παρέμειναν και το νησί ήταν de facto γαλλική αποικία μέχρι τον δέκατο όγδοο αιώνα. Το 1722, ο Γεώργιος Α΄ της Μεγάλης Βρετανίας παραχώρησε τόσο την Αγία Λουκία όσο και τον Άγιο Βικέντιο στον 2ο Δούκα του Μοντάγκου. Με τη σειρά του διόρισε τον Nathaniel Uring, έναν εμπορικό καπετάνιο και τυχοδιώκτη, ως αναπληρωτή κυβερνήτη. Ο Uring πήγε στα νησιά με μια ομάδα επτά πλοίων και εγκαθίδρυσε οικισμό στο Petit Carenage. Αδυνατώντας να λάβει αρκετή υποστήριξη από τα βρετανικά πολεμικά πλοία, αυτός και οι νέοι άποικοι γρήγορα εκδιώχθηκαν από τους Γάλλους.Κατά τη διάρκεια του Επταετούς πολέμου, η Βρετανία κατέλαβε την Αγία Λουκία για ένα χρόνο. Η Βρετανία παρέδωσε το νησί στους Γάλλους με τη Συνθήκη των Παρισίων (1763). Όπως οι Άγγλοι και οι Ολλανδοί σε άλλα νησιά, οι Γάλλοι άρχισαν να αναπτύσσουν τη γη για την καλλιέργεια ζαχαροκάλαμου, ως βασική καλλιέργεια, σε μεγάλες φυτείες το 1765. Οι Βρετανοί κατέλαβαν ξανά το νησί μεταξύ 1778 και 1784. Τον Ιανουάριο του 1791, κατά τη διάρκεια της Γαλλικής Επανάστασης, η Εθνοσυνέλευση έστειλε τέσσερις επιτρόπους στην Αγία Λουκία για να διαδώσουν την επαναστατική τους φιλοσοφία. Μέχρι τον Αύγουστο του 1791, οι σκλάβοι άρχισαν να εγκαταλείπουν τους ιδιοκτήτες τους και ο κυβερνήτης de Gimat έφυγε. Τον Δεκέμβριο του 1792, ο υπολοχαγός Jean-Baptiste Raymond de Lacrosse έφτασε με επαναστατικά φυλλάδια, και οι φτωχοί λευκοί και οι ελεύθεροι έγχρωμοι άρχισαν να οπλίζονται ως πατριώτες. Την 1η Φεβρουαρίου του 1793, η Γαλλία κήρυξε πόλεμο εναντίον της Αγγλίας και της Ολλανδίας, και ο στρατηγός Nicolas Xavier de Ricard ανέλαβε ως κυβερνήτης. Η Εθνική Σύμβαση κατάργησε την υποδούλωση στις 4 Φεβρουαρίου του 1794, αλλά η Αγία Λουκία καταλήφθηκε από τους Βρετανούς, έπειτα από βρετανική εισβολή με επικεφαλής τον αντιναύαρχο John Jervis την 1η Απριλίου του 1794. Το Morne Fortune έγινε οχυρό Σαρλότ. Σύντομα, ένας πατριωτικός στρατός αντίστασης, ο L'Armee Française dans les Bois, άρχισε να αντιστέκεται. Έτσι ξεκίνησε ο Πρώτος Brigand Πόλεμος.Λίγο αργότερα οι Βρετανοί εισέβαλαν στο νησί ως μέρος του πολέμου με τη Γαλλία που ξέσπασε πρόσφατα. Στις 21 Φεβρουαρίου του 1795, μια ομάδα ντόπιων με επικεφαλής τον Victor Hugues νίκησε ένα τάγμα βρετανικών στρατευμάτων στο Φρούριο Vieux και στο Rabot. Το 1796, η Κάστρις κάηκε κατά τη διάρκεια της σύγκρουσης. Ο στρατηγός Τζον Μουρ ανακατέλαβε το οχυρό Σαρλότ το 1796 με το 27ο Inniskilling Fusiliers μετά από δύο μέρες σκληρών μαχών. Ο Μουρ έπειτα συμμετείχε στις βρετανικές προσπάθειες για να καταστείλει τους αντάρτες σκλάβους μέχρι που αρρώστησε με κίτρινο πυρετό, οπότε επέστρεψε στη Βρετανία πριν από το 1798. Το 1803, οι Βρετανοί ανέκτησαν τον έλεγχο του νησιού. Πολλοί από τους αντάρτες διέφυγαν στο πυκνό τροπικό δάσος όπου απέφυγαν τη σύλληψη και καθιέρωσαν δικές τους κοινότητες.Η δουλεία στο νησί συνεχίστηκε για μικρό χρονικό διάστημα, αλλά το συναίσθημα κατά της δουλείας αυξανόταν στη Βρετανία. Οι Βρετανοί σταμάτησαν την εισαγωγή σκλάβων από οποιονδήποτε, λευκό ή έγχρωμο, όταν κατάργησαν το εμπόριο σκλάβων το 1807. Η Γαλλία και η Μεγάλη Βρετανία συνέχισαν να διεκδικούν την Αγία Λουκία έως ότου οι Βρετανοί την εξασφάλισαν το 1814, με τη Συνθήκη των Παρισίων (1814) που τερμάτισε τους Ναπολεόντειους Πολέμους. Στη συνέχεια, η Αγία Λουκία θεωρήθηκε μέρος της αποικίας των Βρετανικών Προσήνεμων Νήσων. Ο θεσμός της δουλείας καταργήθηκε στο νησί το 1836, όπως και σε όλη τη Βρετανική Αυτοκρατορία. Μετά την κατάργηση, όλοι οι πρώην σκλάβοι έπρεπε να υπηρετήσουν μια τετραετή «μαθητεία», για να εξοικειωθούν με την ιδέα της ελευθερίας. Κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου, εργάστηκαν για τους πρώην ιδιοκτήτες τους για τουλάχιστον τα τρία τέταρτα της εβδομάδας. Η πλήρης ελευθερία χορηγήθηκε από τους Βρετανούς το 1838. Εκείνη την εποχή, οι άνθρωποι της αφρικανικής εθνικότητας ξεπερνούσαν κατά πολύ τους πληθυσμούς των ανθρώπων ευρωπαϊκής καταγωγής. Μερικοί κάτοικοι, που κατάγονταν από τους Καραΐβους, αποτελούσαν επίσης μειονότητα στο νησί. Το λιμάνι του Κάστρις προστατεύθηκε από ένα σύστημα 60 οχυρών. Κατά μήκος της κορυφής του Morne Fortune υπάρχουν έξι στρατιωτικές τοποθεσίες, οι οικοδομικές εργασίες ξεκίνησαν το 1768 από τους Γάλλους, και οι Βρετανοί ολοκλήρωσαν το έργο το 1890. Περιλαμβάνουν το οχυρό Σαρλότ (Old Morne Fortress), την Apostle's Battery (1888-1890), το Powder Magazine που χτίστηκε από τους Γάλλους τη δεκαετία του 1750, το Provoub's Redoubt (1792) κατασκευάστηκε ως σημείο επιφυλακής και τους στρατώνες Combermere. Η καλύτερα διατηρημένη εγκατάσταση είναι η battery at La Toc Point, που ολοκληρώθηκε το 1888 και δεν εγκαταλείφθηκε μέχρι το 1905. Αυτό το φρούριο χτίστηκε συγκεκριμένα από τους Βρετανούς για να αποκρούσει οποιαδήποτε επίθεση από τις Ηνωμένες Πολιτείες στο τότε πολύτιμο λιμάνι του Κάστρις. Κατά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, κατά τη διάρκεια της Μάχης της Καραϊβικής, ένα γερμανικό U-boat επιτέθηκε και βύθισε δύο βρετανικά πλοία στο λιμάνι του Κάστρις στις 9 Μαρτίου του 1942.Στα μέσα του εικοστού αιώνα, η Αγία Λουκία προσχώρησε στην Ομοσπονδία Δυτικών Ινδιών (1958-1962). Το 1967, η Αγία Λουκία έγινε ένα από τα έξι μέλη των συνδεδεμένων πολιτειών των Δυτικών Ινδιών, με εσωτερική αυτοδιοίκηση. Στις 22 Φεβρουαρίου του 1979 η Αγία Λουκία απέκτησε πλήρη ανεξαρτησία υπό τον Τζον Κόμπτον του συντηρητικού κόμματος Ενωμένοι Εργάτες (UWP). Η νέα χώρα επέλεξε να παραμείνει στη Βρετανική Κοινοπολιτεία και να διατηρήσει τη βασίλισσα Ελισάβετ Β΄ ως μονάρχη, που εκπροσωπείται τοπικά από έναν γενικό κυβερνήτη. Το νησί είναι ηφαιστειογενές και περισσότερο ορεινό σε σύγκριση με τα γειτονικά νησιά της Καραϊβικής. Το ψηλότερο σημείο είναι το όρος Gimie, στα 950 μέτρα πάνω από την επιφάνεια της θάλασσας. Δύο ακόμα όρη (ηφαιστειακοί κώνοι), τα Pitons (Μεγάλο Πιτόν και Μικρό Πιτόν), αποτελούν το διασημότερο αξιοθέατο της χώρας και έχουν ανακηρυχθεί Μνημείο Παγκόσμιας Κληρονομιάς από την UNESCO, το έτος 2004. Πρωτεύουσα του νησιού είναι η Κάστριες ή Κάστρις (Castries), στην οποία ζει περίπου το ένα τρίτο του πληθυσμού. Σημαντικές πόλεις είναι οι Γκρος Άιλετ (Gros Islet), Σουφριέρ (Soufrière) και Βιε Φορτ (Vieux Fort). Το κλίμα της χώρας είναι τροπικό και μετριάζεται από τους βορειανατολικούς αληγείς ανέμους, με μία περίοδο ξηρασίας από τον Ιανουάριο μέχρι τον Απρίλιο και μία περίοδο βροχοπτώσεων από τον Μάιο έως τον Νοέμβριο. Υπάρχουν πολλά τροπικά δάση στη χώρα και φυσικά καταφύγια, όπου προστατεύονται πολλά ενδημικά πουλιά και ζώα. Οι κάτοικοι ομιλούν αγγλικά, όπως και τη γαλλική διάλεκτο πατουά, είναι Ρωμαιοκαθολικοί (περίπου 10% είναι άθεοι) και αριθμούν περίπου τους 150.000. Υπάρχουν επίσης, 740 Μάρτυρες του Ιεχωβά και 263 Μορμόνοι της Εκκλησίας του Ιησού Χριστού των Αγίων των Τελευταίων Ημερών.Οι περισσότεροι κάτοικοι είναι έγχρωμοι (Αφρικανοί, 90%), ενώ οι υπόλοιποι είναι Κρεολοί μιγάδες, λευκοί και Ασιάτες. Σε μεγαλύτερο ποσοστό ο πληθυσμός ζει στην ύπαιθρο (61%) ενώ το 39% ζουν στις πόλεις. Το προσδόκιμο ζωής στο σύνολο του πληθυσμού, σύμφωνα με εκτιμήσεις του 2019 του Παγκόσμιου Οργανισμού Υγείας ήταν 74,3 χρόνια (71,3 χρόνια οι άνδρες και 77,7 οι γυναίκες). Η Αγία Λουκία διαιρείται σε έντεκα διοικητικές περιφέρειες (quarters). Αυτές είναι: Ανς λα Ράιγ Κάστρις Σουαζέλ Ντοφέν Ντενερί Νησίδα Γκρος Λαμπορί Μικούντ Πραλέν Σουφριέρ Βιε Φορ Το πολίτευμα της Αγίας Λουκίας με βάση το Σύνταγμα που είναι σε ισχύ από το 1979 είναι Βασιλευόμενη Κοινοβουλευτική Δημοκρατία πλαίσια της Κοινοπολιτείας των Εθνών. Αρχηγός Κράτους είναι ο βασιλιάς Κάρολος Γ΄ του Ηνωμένου Βασιλείου, ο οποίος εκπροσωπείται από τον Γενικό Κυβερνήτη. Το Κοινοβούλιο (Εθνοσυνέλευση) είναι 17μελές. Εκλογές για την ανάδειξη των μελών του Κοινοβουλίου (με καθολική ψηφοφορία) διεξάγονται κάθε 5 χρόνια. Υπάρχει επίσης η Γερουσία, της οποίας τα μέλη είναι 11 και διορίζονται από το Γενικό Κυβερνήτη. Το 1953 δόθηκε σε όλους τους κατοίκους της χώρας (άνδρες και γυναίκες) το δικαίωμα ψήφου, το οποίο σήμερα χορηγείται στην ηλικία των 18 ετών. Από το 1964 μέχρι το 1979 την εξουσία κατείχε το Κόμμα Ενωμένων Εργατών, μέχρι που το διαδέχθηκε στην εξουσία το Εργατικό Κόμμα (μέχρι το 1982). Το Κόμμα Ενωμένων Εργατών κέρδισε ξανά τις εκλογές του 1982 και κυριάρχησε μέχρι τη νέα άνοδο των Εργατικών, του 1997, οπότε πρωθυπουργός έγινε ο Κένι Άντονι. Η νομοθεσία στηρίζεται στο βρετανικό πρότυπο, ωστόσο εξακολουθεί να είναι σε ισχύ η θανατική ποινή. Στη χώρα έχει την έδρα του το Δικαστήριο που δικάζει και υποθέσεις άλλων χωρών της Καραϊβικής. Το 2001 τερματίστηκε ο ρόλος του Ανακτοβουλίου και την ίδια χρονιά η εργατική κυβέρνηση κέρδισε και νέα θητεία. Το 2006 η κυβέρνηση έχασε τις εκλογές και νέος πρωθυπουργός έγινε ο βετεράνος ηγέτης του Κόμματος των Ενωμένων Εργατών, Τζον Κόμπτον. Ο Κόμπτον απεβίωσε τον Σεπτέμβριο του 2007 και υπηρεσιακός πρωθυπουργός ανέλαβε ο Στίβενσον Κινγκ. Μετά τις εκλογές του 2011, επέστρεψε στην πρωθυπουργία ο Κένι Άντονι. Ο τελευταίος παραιτήθηκε τον Ιούνιο του 2016 έπειτα από την ήττα του κόμματός του στις εκλογές. Νέος πρωθυπουργός ανέλαβε ο Άλεν Τσάστνετ. Η Αγία Λουκία, μέλος της Βρετανικής Κοινοπολιτείας και του ΟΗΕ, είναι πλήρες μέλος της Κοινότητας των Χωρών της Καραϊβικής (CARICOM) και του Οργανισμού των Κρατών της Ανατολικής Καραϊβικής (OECS). Αναλυτικά, οι διεθνείς οργανισμοί στους οποίους ανήκει είναι: ACCT, ACP, C, Caricom, CDB, FAO, G-77, IBRD, ICAO, ICCt (υπέγραψε), ICFTU, ICRM, IDA, IFAD, IFC, IFRCS, ILO, IMF, IMO, Interpol, IOC, ISO, ITU, MIGA, NAM, OAS, OECS, OIF, OPANAL, OPCW, UN, UNCTAD, UNESCO, UNIDO, UPU, WCL, WCO, WFTU, WHO, WIPO, WMO, WTO. Η άμυνα αποτελεί ευθύνη της Βασιλικής Αστυνομίας (Royal Saint Lucia Police Force). Αυτή συμπεριλαμβάνει Ειδική Μονάδα (Special Service Unit) και Ακτοφυλακή (Coast Guard). Η οικονομία στηρίζεται κυρίως στη γεωργία και στον τουρισμό. Η κύρια καλλιέργεια είναι οι μπανάνες. Η ενέργεια προέρχεται από θερμοδυναμικούς σταθμούς, ενώ για την παραγωγή της ενέργειας αξιοποιείται και η γεωθερμία. Η χώρα πλήττεται γενικά από ανεργία. Νόμισμα έχει το Δολάριο Ανατολικής Καραϊβικής. Οι συγκοινωνίες στη χώρα δεν είναι ιδιαίτερα ανεπτυγμένες. Η χώρα έχει δύο λιμάνια (Κάστρις και Κιλ ντε Σακ) και δύο αεροδρόμια (Χαβανόρο και Βίτζι). Η οδήγηση γίνεται στα αριστερά. Υπάρχουν δύο τηλεοπτικοί σταθμοί. Η εκπαίδευση είναι υποχρεωτική για τα παιδιά ηλικίας από 5 ως 15 ετών. Λειτουργεί σχολή Επιστημών Υγείας, με την επωνυμία Spartan Health Sciences University. Οι τέχνες στη χώρα αντανακλούν το αποικιακό παρελθόν και έχουν κυρίως γαλλικές επιδράσεις. Σημαντική παράδοση αποτελεί το καρναβάλι της χώρας και το ετήσιο Φεστιβάλ Τζαζ, το οποίο διεξάγεται κάθε χρόνο από το 1992 και προσελκύει πάρα πολλούς επισκέπτες από όλο τον κόσμο. Στον χώρο της λογοτεχνίας, η Αγία Λουκία έχει επίσης σημαντική θέση, καθώς από τη χώρα αυτή κατάγεται ο Νομπελίστας συγγραφέας Ντέρεκ Ουόλκοτ. Η χώρα γέννησε έναν ακόμα Νομπελίστα, στο πεδίο των Οικονομικών Επιστημών, τον Σερ Άρθουρ Λιούις. Στη μουσική, έχει να επιδείξει τον λαϊκό χορό Quadrille. Οι δύο ηφαιστειακοί κώνοι των Πιτόν αποτελούν σημαντικό πόλο έλξης για τους τουρίστες και φιλοξενούν το μοναδικό στον κόσμο ηφαίστειο, στο οποίο μπορεί να γίνει οδήγηση. Άλλα τουριστικά αξιοθέατα είναι ο Βοτανικός Κήπος, τα βρόχινα δάση, το Εθνικό Πάρκο στο νησί Pigeon και η παλαιά στρατιωτική βάση. Συλλογικό έργο, Παγκόσμιος Γεωγραφικός Άτλας, τόμος 6, εκδ. ΔΟΜΗ, 2006. Κυβέρνηση της Αγίας Λουκίας Πύλη με Τουριστικές Πληροφορίες Στοιχεία και γεωγραφία Εκπαίδευση στη χώρα Λουκία (χώρα) Αγία Λουκία (χώρα) στο Curlie
|
Η Αγία Λουκία (αγγλικά: Saint Lucia /seɪnt ˈluː.ʃə/, γαλλικά: Sainte-Lucie /sɛ̃.tly.si/) είναι νησιωτικό κράτος της Ανατολικής Καραϊβικής στα σύνορα του Ατλαντικού ωκεανού, με έκταση 616 τετραγωνικά χιλιόμετρα και πληθυσμό 178.696 κατοίκους, σύμφωνα με επίσημες εκτιμήσεις του 2018. Ανήκει στις Μικρές Αντίλλες και βρίσκεται βόρεια των νησιών Άγιος Βικέντιος και Γρεναδίνες, βορειοδυτικά του Μπαρμπάντος και νότια της Μαρτινίκας. Είναι επίσης γνωστό με το όνομα «Ελένη των Δυτικών Ινδιών», παρομοιάζοντας έτσι τις μεταπτώσεις του νησιού πότε στους Άγγλους και πότε στους Γάλλους.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%91%CE%B3%CE%AF%CE%B1_%CE%9B%CE%BF%CF%85%CE%BA%CE%AF%CE%B1_(%CF%87%CF%8E%CF%81%CE%B1)
|
Ταλιμπάν
|
Το εθνοτικό υπόβαθρο της διαμόρφωσης των ομάδων των Ταλιμπάν είναι σε γενικές γραμμές η εθνότητα των Παστούν, ενώ το γνωστικό τους υπόβαθρο αντλείται από τα ιεροδιδασκαλεία, ή μεντρεσέ όπως αποκαλούνται, του Πακιστάν με θρησκευτικό ηγέτη τον μουλά Μοχάμεντ Ομάρ. Σε ό,τι αφορά στην κοινωνική τους θεμελίωση, χρειάζεται να αναφερθεί ότι τόσο οι αρχικές ομάδες, όσον και οι μεταγενέστερες στρατολογήσεις, έγιναν πιθανότατα στους προσφυγικούς καταυλισμούς που δημιούργησε τόσο η εμφύλια σύρραξη, όσο και η αμερικανική κατοχή. Οι Ταλιμπάν εφαρμόζουν με τον πιο αυστηρό τρόπο τη σαρία, προσπαθώντας να δημιουργήσουν το γνήσιο ισλαμικό κράτος, επιβάλλοντας σε άνδρες και πολύ αυστηρότερα σε γυναίκες ,περιορισμούς στην καθημερινότητα και την ατομική εξέλιξη. Απαγορεύτηκε στις γυναίκες να σπουδάζουν και να εργάζονται σε οποιονδήποτε παραγωγικό τομέα, εκτός των υπηρεσιών υγείας, μόνο και μόνο για να εξετάζουν γυναίκες ασθενείς. Οι άνδρες υποχρεώθηκαν να συμμορφωθούν ενδυματολογικά σύμφωνα με τις ισλαμικές παραδόσεις. Σε πολιτισμικό επίπεδο απαγορεύτηκε η μουσική, η τηλεόραση και το βίντεο, όπως και ό,τι μη εγκεκριμένο από τους θρησκευτικούς ηγέτες. Ταυτόχρονα απαξιώθηκε δραστικά η μη ισλαμική κληρονομιά του Αφγανιστάν. Οι Ταλιμπάν προκάλεσαν σοκ στην παγκόσμια κοινή γνώμη τον Μάρτιο του 2001 με την απόφασή τους να καταστρέψουν μνημεία της Παγκόσμιας Πολιτιστικής Κληρονομιάς με την αιτιολογία ότι είναι είδωλα και συνεπώς αντίθετα προς τον νόμο του Ισλάμ. Το στρατιωτικό σώμα των Ταλιμπάν σχηματίστηκε το 1994 στις νότιες περιοχές της χώρας με αιτιολογικό την ένωση του Αφγανιστάν. Οι αντίπαλες ομάδες Μουτζαχεντίν μάχονταν ήδη από το 1989, οπότε απέσυραν οι Σοβιετικοί τις δυνάμεις κατοχής τους. Λίγο μετά τις αρχικές αψιμαχίες, οι Ταλιμπάν κατέλαβαν την πόλη Χεράτ το 1995 και έφθασαν ως την Καμπούλ τον Αύγουστο του 1996. Στα τέλη της δεκαετίας του 1990 οι Ταλιμπάν κατείχαν το μεγαλύτερο τμήμα της χώρας με μοναδικούς αντιπάλους συμμαχίες δυνάμεων, συγκεντρωμένες βορειοανατολικά του Αφγανιστάν. Το καθεστώς απομονώθηκε διεθνώς με την κατηγορία ότι ευνοούσε τη διεθνή τρομοκρατία. Μετά τα γεγονότα της 11ης Σεπτεμβρίου 2001, το στρατιωτικό υπόβαθρο των Ταλιμπάν δοκιμάστηκε από τις εναέριες επιθέσεις των ΗΠΑ στα διοικητικά τους κέντρα στην Καμπούλ και σε άλλες πόλεις. Το καθεστώς κατέρρευσε μέσα σε εβδομάδες, αλλά δεν καταστράφηκε ολοσχερώς. (Αγγλικά) Feminist Majority Foundation - The Taliban & Afghan Women: Background (Αγγλικά) The National Security Archive - The September 11th Sourcebooks Volume VII: The Taliban File September 2003 (Αγγλικά) Prostitution Under the rule of Taliban - RAWA Report 1999 (Αγγλικά) US Country Report on Human Rights Practices - Afghanistan 2001Ψηφιακό αρχείο ΕΡΤ Εξάντας: Ταλιμπάν ΙΙ, η αναγέννηση (μέρος 1ο) (Αρχείο ντοκιμαντέρ της ΕΡΤ) Εξάντας: Ταλιμπάν ΙΙ, η αναγέννηση (μέρος 2ο) (Αρχείο ντοκιμαντέρ της ΕΡΤ) Εξάντας: Ταλιμπάν ΙΙ, η αναγέννηση (μέρος 3ο) (Αρχείο ντοκιμαντέρ της ΕΡΤ)
|
Με τον όρο Ταλιμπάν (παστού: طالبان, λατ. μετ: ṭālibān) ή Ταλεμπάν, δηλαδή σπουδαστές του κινήματος της ισλαμικής γνώσης, εννοείται το πολιτικό-θρησκευτικό κίνημα που κυβέρνησε το Αφγανιστάν από το 1996 έως το 2001 και από την 15η Αυγούστου του 2021 μέχρι σήμερα. Οι Ταλιμπάν ανήλθαν στη εξουσία μετά από έναν μακρύ εμφύλιο πόλεμο και κατείχαν το 90% του συνόλου των εδαφών. Το θεοκρατικό καθεστώς τους κατηγορείται από την οπτική γωνία της δυτικής σκέψης, ως βάναυσο σε ό,τι αφορά στα δικαιώματα των γυναικών. Εκδιώχθηκαν βίαια από την εξουσία μετά την πολεμική σύρραξη Αφγανιστάν–ΗΠΑ, τον Δεκέμβριο του 2001 αλλά ξαναεπέστρεψαν στην εξουσία μετά την αποχώρηση των αμερικανικών στρατευμάτων δίνοντας τους την ευκαιρία να συνεχίσουν τον πόλεμο έναντι του εθνικού αφγανικού στρατού να τον νικήσουν και να εκδιώξουν τη νόμιμη δημοκρατική κυβέρνηση του Αφγανιστάν ιδρύοντας ένα ισλαμικό χαλιφάτο στο Αφγανιστάν με διοικητές τους ίδιους.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A4%CE%B1%CE%BB%CE%B9%CE%BC%CF%80%CE%AC%CE%BD
|
Ιζαμπέλλα Ντι Μόρρα
|
Η Ιζαμπέλλα Ντι Μόρρα γεννήθηκε σε μια οικογένεια ευγενών στο Φάβαλε, κομμάτι εκείνη την εποχή του Βασιλείου της Νάπολης. Ήταν η κόρη του Τζιοβάνι Μικέλε ντι Μόρρα, βαρόνου του Φάβαλε, και της Λουίζα Μπρανκάτσιο, γυναίκα της ευγενικής τάξης που προερχόταν από οικογένεια Ναπολιτάνων. Η ημερομηνία γέννησής της είναι αβέβαιη : μια αναφορά γίνεται στη μελέτη του Μπενεντέτο Κρόκε ο οποίος την τοποθετεί γύρω στο 1520, παρόλο που θα μπορούσε να είχε γεννηθεί νωρίτερα, γύρω στο 1515 και 1516. Ως παιδί, η Ιζαμπέλλα εκπαιδεύτηκε στη λογοτεχνία και την ποίηση από τον πατέρα της. Αυτή, η μητέρα της και τα αδέρφια της (πέντε αδερφοί : Μαρκαντόνιο, Σκιπιόνε, Ντέκιο, Τσεζάρε, Φάβιο, και μια αδερφή Πορτζία) εγκαταλείφθηκαν από τον Τζιοβάνι Μικέλε το 1528, όταν αναγκάστηκε να ζητήσει καταφύγιο στη Γαλλία αφού πρώτα είχε υποστηρίξει τον γαλλικό στρατό απέναντι στον Ισπανό μονάρχη Κάρολο Ε για την κατάκτηση του Βασιλείου της Νάπολης. Θα μπορούσε να επιστρέψει στο Φάβαλε καθώς το έγκλημά του ενάντια στο ισπανικό στέμμα τού συγχωρέθηκε αλλά παρέμεινε στη Γαλλία όπου υπηρέτησε στον στρατό και ως σύμβουλος του Φραγκίσκου Ι αλλά και παρακολούθησε τις εκδηλώσεις του βασιλικής αυλής. Το μικρότερο παιδί, ο Καμίλλο, γεννήθηκε αφού είχε ήδη φύγει. Ο Σκιπιόνε ακολούθησε σύντομα τον πατέρα του και ο μεγαλύτερος αδερφός Μαρκαντόνιο παρέλαβε τότε την εξουσία στο Φάβαλε. Η Ιζαμπέλλα μεγάλωσε σε ένα εχθρικό οικογενειακό περιβάλλον, με μια ανήμπορη μητέρα και με αδέρφια που ήταν άξεστοι, άτακτοι και κτήνη. Επηρεάστηκε βαθιά από την ξαφνική αναχώρηση του πατέρα της, κάτι που τη βασάνισε για την υπόλοιπη ζωή της. Έλαβε έναν δάσκαλο που την καθοδήγησε στην μελέτη του Πετράρχη και στα λατινικά ποιήματα και ίσως το μόνο άτομο με το οποίο μπορούσε να μιλήσει για λογοτεχνία. Από την αρχή, μια εχθρότητα σηματοδότησε τη σχέση ανάμεσα στην Ιζαμπέλλα και στα τρία μικρότερα αδέρφια της Τσεζάρε, Ντέκιο και Φάμπιο, οι οποίοι προφανώς ζήλευαν την ταλαντούχα αδερφή τους και αυτό επηρέασε την εκπαίδευσή της. Την ανάγκαζαν να ζει σε απομόνωση στο οικογενειακό κάστρο στο Φάβαλε, σκαρφαλωμένο σε ένα υψηλό βράχο πάνω από το Ιόνιο πέλαγος. Στο κάστρο η Ιζαμπέλλα αφοσιώθηκε στη συγγραφή ποιημάτων, βρίσκοντας στην ποίηση τη μόνη παρηγοριά για τη μοναξιά της. Ωστόσο είχε την ευκαιρία να προσεγγίσει τους μορφωμένους γείτονές της : τον Ντιέγκο Σάντοβαλ ντε Κάστρο, βαρόνο της Μπολίτα (το σημερινό Νόβα Σίρι) και φρούραρχο της Κοσέντζα, και τη γυναίκα του Αντωνία Καρακκιόλο. Ισπανικής καταγωγής, ο Ντιέγκο Σάντοβαλ ντε Κάστρο, που ορίζεται ως ένας όμορφος και γενναίος στρατιώτης ο οποίος πολέμησε με τον στρατό του Καρόλου V στην εκστρατεία του Αλγερίου, ήταν ένας δημοσιευμένος ποιητής, μέλος της Ακαδημίας της Φλωρεντίας και καλά συνδεδεμένος με τη δομή της εξουσίας στη Νάπολη. Ενθαρρυμμένη και βοηθούμενη από τον καθηγητή της, η Ιζαμπέλλα και ο Ντιέγκο Σάντοβαλ ξεκίνησαν μια μυστική αλληλογραφία όταν άρχισε να της στέλνει γράμματα με το όνομα της συζύγου του με κάποια συννημμένα ποιήματα στα οποία η Ιζαμπέλλα θα μπορούσε να είχε απαντήσει. Φήμες για μια κρυφή σχέση άρχισαν να εμφανίζονται, παρόλο που η σχέση τους είναι ένα μυστήριο μέχρι σήμερα και είναι ασαφές εάν ήταν κάτι παραπάνω από φίλοι ; εκτός από μια σύντομη αναφορά σε γάμο, το σωζόμενο έργο της Ιζαμπέλλα δεν περιλαμβάνει κανένα ερωτικό ποίημα που να απευθύνεται σε άνδρα ενώ οι στίχοι του Ντιέγκο περιέγραφαν τα αισθήματά του προς την αγαπημένη του, πιθανώς αναφερόμενος σε μια συγκεκριμένη γυναίκα, ή απλά συμβατικοί θρήνοι που ακολουθούσαν τον ποιητικό κανόνα της εποχής. Ωστόσο τα αδέρφια της Ιζαμπέλλα, Ντέκιο, Τσεζάρε και Φάμπιο, αφού ενημερώθηκαν για τα γράμματα, υποπτεύθηκαν μια εξωσυζυγική σχέση ανάμεσα στην αδερφή τους και τον ευγενή και προκειμένου να καθαρίσουν την οικογενειακή τιμή ετοίμασαν μια σκληρή τιμωρία. Δολοφόνησαν τον δάσκαλό της, ο οποίος κουβαλούσε τα γράμματα, λειτουργώντας σαν μεσάζοντας. Έπειτα κυνήγησαν την Ιζαμπέλλα, καθώς βρέθηκε με τα γράμματα στα χέρια της, σύμφωνα με τις εκθέσεις της εποχής. Μαχαιρώθηκε μέχρι θανάτου. Φοβούμενος για τη ζωή του, ο Ντιέγκο Σάντοβαλ προσέλαβε μάταια έναν συνοδό και οι τρεις δολοφόνοι, με τη βοήθεια δυο θείων τους και πιθανώς τροφοδοτούμενοι από το μίσος κατά των Ισπανών, τον σκότωσαν στο δάσος κοντά στο Νόχα μερικούς μήνες αργότερα. Ο θάνατός της πέρασε σχεδόν απαρατήρητος και εγκρίθηκε ακόμα και από την κοινωνία, σύμφωνα με τον κώδικα τιμής του 16ου αιώνα, ενώ η δολοφονία του Ντιέγκο Σάντοβαλ διώχθηκε. Το έτος θανάτου της δεν είναι γνωστό με σιγουριά. Ο Μπενεντέτο Κρόκε δήλωσε ότι συνέβη μεταξύ 1545 και 1546, άλλες μελέτες δείχνουν ότι πέθανε το 1547 ή 1548. Πιστεύεται ότι θάφτηκε στην τοπική εκκλησία του Σαν Φαμπιάνο αλλά χωρίς τάφο και χωρίς ίχνη που να δείχνουν ότι αυτή έχει βρεθεί. Τα ποιήματα της Ιζαμπέλλα ανακαλύφθηκαν όταν η χωροφυλακή μπήκε στο σπίτι της για να ερευνήσει την δολοφονία. Υπάρχουν 10 σοννέτα και 3 καντζόνι, τα οποία δημοσιεύθηκαν μετά θάνατον. Η ίδια είχε συσχετιστεί με το λογοτεχνικό κίνημα των αρχών του 1500, γνωστό ως Πετραρχισμός, μια αναβίωση του μοντέλου του Πετράρχη που ξεκίνησε από τον Πιέτρο Μπέμπο. Αν και η μορφή, το λεξιλόγιο και οι προτάσεις της ακολούθησαν την Πετραρχική μόδα της εποχής, η ίδια διακρίνεται από τον δραματικό τόνο που σχετίζεται με ποιητές όπως ο Δάντης Αλιγκιέρι και ο Τζακοπόνε ντα Τόντι. Η ποίησή της έχει πολύ προσωπικό ύφος, επηρεασμένο από την προσωπική οικογενειακή κατάστασή της και την εξαναγκαστική της απομόνωση ; ωθήθηκε να γράψει προκειμένου να εκφράσει την αγανάκτησή της, χωρίς ιδιαίτερο λογοτεχνικό στολισμό και επίσημη κομψότητα. Σε αντίθεση με την λογοτεχνική παραγωγή άλλων γυναικών, οι οποίες βασίζονται κυρίως σε μια γιορτή της εξιδανικευμένης αγάπης, στο έργο της Ιζαμπέλλα υπάρχει χώρος μόνο για υπαρξιακό πόνο, μνησικακία και μοναξιά, κάνοντάς την μια ξεχωριστή φιγούρα ανάμεσα στους Πετραρχικούς ποιητές της εποχής. Ο γάμος είναι η μοναδική μικρή αναφορά για την αγάπη η οποία όχι μόνο θα ικανοποιούσε την κοινωνική και γυναικεία θέση της αλλά θα ήταν και ο μόνος τρόπος για να φύγει από το καταπιεστικό περιβάλλον στο οποίο ζούσε. Η ποίησή της περιγράφει την θλίψη που ένιωθε όντας απομονωμένη, τον διαχωρισμό της από άλλους ανθρώπους των γραμμάτων και την εξαφάνιση του πατέρα της, με την ποίηση ως τον πρωταρχικό συνομιλητή των στίχων της. Η ίδια η Ιζαμπέλλα όρισε το στυλ της ως "πικρό και σκληρό" ή "τραχύ και εύθραυστο". Τα πλούτη είναι ο κύριος ανταγωνιστής του έργου της, κατήγορος για την στέρηση της ευτυχίας και της ελευθερίας της. Τα πλούτη είναι η απεικόνισή της για την σκληρότητα της ανθρωπότητας απέναντι σε κάθε καλοθρεμμένη καρδιά, εμμέσως καταδικάζοντας έναν κόσμο στον οποίο η τυραννία και η βία υπερισχύουν κάθε αρετής. Εξέφρασε τον αποτροπιασμό απέναντι στην πατρίδα της την οποία περιέγραψε ως κολασμένη κοιλάδα που περιβάλλεται από ένα "μοναχικό και σκοτεινό δάσος", κατοικημένο από "παράλογους ανθρώπους που στερούνται νοημοσύνης" και διασχίζεται από το "θολό Σίρι", το ποτάμι που διασχίζει την κοιλάδα κάτω από το κάστρο της, του οποίου το συνεχές μουρμούρισμα καθώς έρεε προς την θάλασσα επιδείνωνε την αίσθηση της απομόνωσης και της απελπισίας. Ανέφερε να πέσει η ίδια συμβολικά μέσα στο αγαπημένο και μισητό της ποτάμι, ίσως αναφερόμενη στην αυτοκτονία. Αυτό έχει οδηγήσει στην θεωρία ότι η αδερφή της Πόρτζια και ο Σάντοβαλ αλληλογραφούσαν και έγιναν στη συνέχεια τα θύματα της σφραγής ; ως εκ τούτου η Ιζαμπέλλα, που επηρεάστηκε από την τραγωδία, έπεσε στο ποτάμι, δεδομένου ότι δεν υπάρχει καμιά ένδειξη για το πού θα μπορούσε να έχει ταφεί.
|
Η Ιζαμπέλλα Ντι Μόρρα (περίπου 1520 - 1545/1548) ήταν Ιταλίδα ποιήτρια της Αναγέννησης. Μια άγνωστη μορφή καθ'όλη την διάρκεια της ζωής της, αναγκάστηκε από τα αδέρφια της να μένει στην απομόνωση, κάτι που την απομάκρυνε από τις ακαδημίες και τα λογοτεχνικά σαλόνια. Ενόσω ζούσε μέσα στην μοναξιά του κάστρου της, παρήγαγε ένα μικρό σώμα δουλειάς, το οποίο δεν κυκλοφόρησε ποτέ στο λογοτεχνικό περιβάλλον της εποχής. Η σύντομη και μελαγχολική ζωή της ολοκληρώθηκε όταν τα αδέρφια της την δολοφόνησαν με την υποψία σύναψης μιας παράνομης σχέσης. Μόνο δεκατρία δικά της ποιήματα έχουν σωθεί μέχρι σήμερα. Παρά το μικρό σώμα που άφησε, η δουλειά της θεωρείται πως βρίσκεται ανάμεσα στις πιο ισχυρές και αυθεντικές ποιητικές εκφράσεις της ιταλικής λογοτεχνίας από τον 16ο αιώνα. Οι στίχοι της θεωρούνται ως «μια εντυπωσιακή προεικόνιση του ρομαντισμού»" και είναι συχνά θέμα φεμινιστικής κριτικής.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%99%CE%B6%CE%B1%CE%BC%CF%80%CE%AD%CE%BB%CE%BB%CE%B1_%CE%9D%CF%84%CE%B9_%CE%9C%CF%8C%CF%81%CF%81%CE%B1
|
Ιστορία της Αιτωλίας
|
Η Αιτωλία υπήρξε κατά την αρχαιότητα μια από τις μεγαλύτερες σε έκταση ελληνικές χώρες και οι κάτοικοί της από τα πολυαριθμότερα έθνη. Από τους πρώτους που ήλθαν στην περιοχή ήσαν οι Αγραοί ή Αγραίοι (Πολύβιος 7, 5 και Θουκυδίδης 2, 102) που ίδρυσαν το Αγρίνιο. Επίσης οι Οφιονείς και οι Αποδωτοί (Πούβιος 7, 5 και Θουκυδίδης 3, 94) ωθήθηκαν βορειότερα από τους Οζόλους Λοκρούς, οι οποίοι κατέλαβαν τη νοτιοανατολική περιοχή μέχρι το Αντίρριο, όπου υπήρχαν θειούχες πηγές, από όπου προήλθε το επίθετο «Οζόλαι» («όζεω»). Οι πεδιάδες γύρω από το Παναιτωλικό, ανήκαν στους Ευρυτάνες για τους οποίους ο Θουκυδίδης αναφέρει ότι αποτελούσαν «μέγιστον μέρος των Αιτωλών, αγνωστότατοι δε γλώσσαν και ωμοφάγοι». Όλη η παραλία από τη λιμνοθάλασσα Αιτωλικού-Μεσολογγίου μέχρι τις εκβολές του Αχελώου, ονομαζόταν από τον 5ο π.Χ. αιώνα Αιολίς. Ο Στράβων υποστηρίζει ότι η περιοχή χωριζόταν στην αρχαία και την επίκτητη Αιτωλία, με την πρώτη να είναι το τμήμα εκείνο που κατακτήθηκε και κατοικήθηκε πρωταρχικά από τους Αιτωλούς, ενώ στη δεύτερη ζούσαν οι υποτελείς στους Αιτωλούς λαοί, δηλαδή οι Ευρυτάνες, οι Απόκουροι, οι Απεράντιοι, οι Αγραείς ή Αγραίοι, οι Απεραντοί, οι Αποδωτοί, οι Οφιονείς και οι Φωκείς. Οι δυό περιοχές βρίσκονταν ανατολικά του Αχελώου (δυτικά ήταν η Ακαρνανία) και είχαν ως όρια την Οίτη και τον Τυμφρηστό στα βόρεια και τον Πατραϊκό κόλπο (Καλυδώνιο των αρχαίων) στα νότια. Στο ανατολικό όριο ήταν ο ποταμός Μόρνος (Δάφνος των αρχαίων). Στην Αιτωλία φαίνεται ότι υπήρχε μεγάλης έκτασης αμπελοκαλλιέργεια, ίσως δε το γεγονός αυτό να υποδηλώνει και το όνομα του Οινέα, μυθικού πρώτου βασιλιά της Καλυδώνας. Πρώτοι κάτοικοι της Αιτωλίας ήσαν οι Κουρήτες, αλλά γενάρχης τους θεωρείται ο Αιτωλός. Ήταν γνωστοί με το όνομα Αιτωλοί ήδη από την εποχή του Ομήρου, καθώς πήραν μέρος στον Τρωικό Πόλεμο με 40 πλοία, υπό την ηγεσία του Θόα. . Αποτελούσαν συγκροτημένη επικράτεια με κυριότερες πόλεις την Πλευρώνα, την Καλυδώνα, την Ώλενο, και τη Χαλκίδα (Χάλκεια). Σημαντικότατη πόλη, επίσης, θα πρέπει να υπήρξε η Καλλιπολίς (Κάλλιον), της οποίας τα ερείπια μόλις πρόλαβαν να ανασκαφούν (1977-9) πριν κατακλυστεί από τα νερά της τεχνητής λίμνης Μόρνου. Επίσης, ο Μελέαγρος που πήρε μέρος στην Αργοναυτική εκστρατεία, ο Άγριος που έκτισε το Αγρίνιο και ο Όξυλος που θεωρείται ο τελευταίος βασιλιάς της Αιτωλίας, ήσαν τρεις ακόμη ήρωες που αναφέρονται στη μυθολογία. Η Αιτωλική Άρτεμις ήταν η αγαπημένη θεά των Αιτωλών γι’ αυτό και την παρίσταναν να κρατά ακόντιο, το συνηθισμένο τους όπλο. Με βάση τις μυθολογικές παραδόσεις, οι ερευνητές πιστεύουν ότι την Ατωλία κατοίκησαν οι Ίωνες και μετά οι Ύαντες, οι Επειοί και, ίσως, οι Αιολείς. Οι Αιτωλοί φαίνεται ότι έφθασαν στις αρχές της δεύτερης χιλιετίας π.Χ., φέρνοντας μαζί τους τα χαρακτηριστικά του μεσοελλαδικού πολιτισμού. Ωστόσο, οι Αιτωλοί παρουσιάστηκαν από τους τελευταίους στη σκηνή της αρχαίας πολιτικής ιστορίας, γι’ αυτό ο Ευριπίδης τους ονομάζει «μιξοβαρβάρους». Αρνήθηκαν να συμμετάσχουν στους Περσικούς Πολέμους και εμφανίζονται ενεργοί το 426 π.Χ. κατά τον Πελοποννησιακό Πόλεμο, πάντοτε σε αντιπαλότητα με τους Ακαρνάνες. Με επικεφαλής τον Αιγίτιο, νίκησαν τους Αθηναίους και τους συμμάχους τους, που είχαν στραφεί εναντίον της Αποδωτίας και της Οφιονείας, υπό την στρατηγία του Δημοσθένης. Απέτυχαν όμως να ανακτήσουν τη Ναύπακτο, που είχαν εν τω μεταξύ καταλάβει οι Κορίνθιοι με την ενίσχυση των Αθηναίων. Στο τέλος του Πελοποννησιακού Πολέμου οι Αιτωλοί παίρνουν μέρος ως μισθοφόροι των Αθηναίων στη Σικελική εκστρατεία. Το 400 π.Χ., χίλιοι εκλεκτοί πολεμιστές τους υπεράσπισαν τους Ηλείους κατά των Σπαρτιατών , ενώ το 361 π.Χ. πολέμησαν κατά των Αχαιών, που επέδραμαν στη χώρα τους και τελικά τους έδιωξαν με τη βοήθεια των Θηβαίων. Το 338 π.Χ. κατέλαβαν τη Ναύπακτο με τη βοήθεια του Φιλίππου, στον οποίο είχαν προσχωρήσει. Ωστόσο, μετά τον θάνατο του Μ. Αλέξανδρου τάχθηκαν με τους Αθηναίους («ετόλμησαν αντιλαβέσθαι της ελευθερίας») και πήραν μέρος στον Λαμιακό Πόλεμο εναντίον του Αντιπάτρου (323 π.Χ.). Αργότερα, πήραν μέρος στις δυναστικές έριδες των διαδόχων του Αλέξανδρου για τη Μακεδονία, υποστηρίζοντας τον Πολυσπέρχοντα, σε αντίθεση με τους Ακαρνάνες που υποστήριξαν τον Κάσσανδρο. Για να τιμωρήσει τους Αιτωλούς ο Κάσσανδρος εξεστράτευσε εναντίον τους και, με τη βοήθεια των Ακαρνάνων, κατέλαβε το Αγρίνιο και το παρέδωσε σ’ αυτούς. Όταν όμως ο Κάσσανδρος έφυγε από την Ακαρνανία, οι Αιτωλοί επαναπολιόρκησαν το Αγρίνιο και, παρά την υπόσχεσή που έδωσαν στους πολιορκούμενους να τους αφήσουν να εγκαταλείψουν την πόλη, επανακατέλαβαν το Αγρίνιο και έσφαξαν όλους τους Ακαρνάνες, γεγονός για το οποίο τιμωρήθηκαν αργότερα από τον Κάσσανδρο, μέσω του γιου του Φιλίππου. Το 300 π.Χ. οι Αιτωλοί κυρίευσαν την πρωτεύουσα των Ακαρνάνων Στράτο, και η Λευκάδα πήρε τη θέση της ως έδρα του Κοινού των Ακαρνάνων. Το 279 π.Χ., όταν οι Γαλάτες επέδραμαν στην Ελλάδα οι Αιτωλοί τάχθηκαν εναντίον τους δίνοντας σκληρούς αγώνες και κέρδισαν το σεβασμό των υπολοίπων Ελλήνων, μετά την επιτυχημένη υπεράσπιση του Μαντείου των Δελφών. Επειδή σ’ αυτούς πιστώνεται η σωτηρία του μαντείου, απέκτησαν το δικαίωμα να μετέχουν με πολλούς αντιπροσώπους -εννέα και, κατόπιν δεκατέσσερις- στην Αμφικτιονία των Δελφών και, από τότε, η επιρροή των Αιτωλών στο μαντείο ήταν αδιαφιλονίκητη. Μάλιστα, τους δόθηκε η άδεια να στήσουν στους Δελφούς τους ανδριάντες των πολεμάρχων που είχαν κατανικήσει τους Γαλάτες, επιγραφή δε μνημονεύει Αιτωλό ως «επιμελητάν του ιερού και τας πόλιος». Τέλος, στους Δελφούς καθιερώθηκε με πρωτοβουλία των Αιτωλών η εορτή των «Σωτηρίων», που γινόταν κάθε διετία, σε ανάμνηση της νίκης και της σωτηρίας του μαντείου, με αγώνες και θυσίες στους θεούς. Η νίκη αυτή εξασφαλίστηκε κατά μεγάλο μέρος χάρη στην περίφημη Αιτωλική Συμπολιτεία ή Κοινό των Αιτωλών, ομοσπονδιακή μορφή κράτους, που διατηρήθηκε για δύο αιώνες, περίπου. Πρωτεύουσα ήταν το Θέρμο και συμμετείχαν πλην των αιτωλικών πόλεων και πολλές από τη Φθιώτιδα και τη Θεσσαλία, όπως και η Λυσιμάχεια της Θράκης, η Κίος της Βιθυνίας και η Κεφαλληνία. Υποτελείς λαοί ήσαν κυρίως οι Οζόλαι Λοκροί, οι Φωκείς, οι Ευρυτάνες και οι Αμβρακιώτες Μετά τον θάνατο του Πύρρου οι αιτωλικές και οι ακαρνανικές πόλεις, αποτέλεσαν ενιαία πολιτική ενότητα (270 π.Χ.). Ωστόσο, αυτή η ένωση δεν κράτησε πολύ, καθώς μετά τη συμμαχία του Κοινού των Αιτωλών με τον Αλέξανδρο Β’, αποφασίστηκε να διαμοιραστεί η Ακαρνανία. Ο Αλέξανδρος πήρε το δυτικό τμήμα της μαζί με τη Λευκάδα, ενώ οι Αιτωλοί πήραν τη Στράτο, τους Οινιάδες, τη Μητρόπολη και τη Φθία. Με τη δύναμη που απέκτησαν οι Αιτωλοί άρχισαν τους κατακτητικούς πολέμους στην Πελοπόννησο, όπου ήλθαν σε σύγκρουση με την Αχαϊκή Συμπολιτεία και, ύστερα από διάφορες νίκες, κατέλαβαν την Αρκαδία και την Τριφυλία (Δεύτερος Συμμαχικός Πόλεμος). Αργότερα, οι Αιτωλοί έκαναν κατακτήσεις στη Θεσσαλία και εισβολές στη Μακεδονία. Ωστόσο, η δύναμή τους περιορίστηκε από τους Μακεδόνες, αλλά και από τις εσωτερικές έριδες μεταξύ των πόλεων της ομοσπονδίας. Γενικά, η Αιτωλική Συμπολιτεία παρά τις επιτυχίες της, ουδέποτε κατόρθωσε να αποκτήσει εσωτερική συνοχή, διότι οι περισσότερες πόλεις του Κοινού προσχώρησαν σ’ αυτό, μόνο και μόνο για να προστατευθούν από τις ληστρικές επιδρομές των γειτόνων τους. Κατά τους ρωμαϊκούς χρόνους, οι επικεφαλής των Αιτωλών έκαναν το λάθος να συμμαχήσουν με τους Ρωμαίους κατά των Μακεδόνων, με αποτέλεσμα να γίνουν η αφορμή για την υποδούλωση των Ελλήνων σ’ αυτούς. Οι παρεμβάσεις των Ρωμαίων στα ελληνικά πράγματα και η επιρροή του αντιρωμαϊκού κόμματος στην Αιτωλική Συμπολιτεία οδήγησαν την Αιτωλία στην ηγεσία αντιρωμαϊκής κίνησης. Όταν το 192 π.Χ. έφθασε στην Ελλάδα ο Αντίοχος της Συρίας με τον στρατό του, οι Αιτωλοί τον ανακήρυξαν στρατηγό αυτοκράτορα. Το επόμενος έτος, οι Αιτωλοί και ο Αντίοχος νικήθηκαν από τους συνασπισμένους Ρωμαίους και Μακεδόνες στις Θερμοπύλες. Η συνθήκη που ακολούθησε, το 188 π.Χ. ανάγκασε τους Αιτωλούς να πληρώσουν μεγάλη αποζημίωση και να εγκαταλείψουν πολλές από τις κτήσεις τους. Η Αιτωλική Συμπολιτεία καταλύθηκε το 146 π.Χ. και, μολονότι ανασυστήθηκε αργότερα, δεν είχε καμία ισχύ, ώσπου καταργήθηκε οριστικά από τους Ρωμαίους. Μετά τη Ναυμαχία του Ακτίου ο Οκταβιανός κατέστρεψε τις αιτωλικές πόλεις και εκτόπισε τους κατοίκους στη νεοϊδρυθείσα Νικόπολη, ως τιμωρία, επειδή είχαν ταχθεί με το μέρος του Αντωνίου. Στους αυτοκρατορικούς χρόνους που ακολούθησαν, η περιοχή έγινε τόπος εγκατάστασης πλουσίων γαιοκτημόνων, όπως μαρτυρούν τα ερείπια των επαύλεων που αποκάλυψαν οι ανασκαφές. Ήδη από τον 3ο μ.Χ. αιώνα η Αιτωλία δεχόταν βαρβαρικές επιδρομές, κυρίως από τους Βησιγότθους του Αλάριχου. Η μετακίνηση του Αλάριχου στη Δύση άφησε ήρεμη την περιοχή μέχρι τα μέσα του 5ου αιώνα, οπότε η η εισβολή των Ούννων στην Ελλάδα δεν άφησε ανεπηρέαστη την Αιτωλία, ενώ αναπτύχθηκαν κατά καιρούς και ληστρικές επιδρομές των Βανδάλων της Β. Αφρικής (466). Η Αιτωλία εντάχθηκε στη Διοίκηση του Ανατολικού Ιλλυρικού και υπαγόταν εκκλησιαστικά στον πάπα, με επισκοπική έδρα την Ναύπακτο. Η Ναύπακτος ήταν από τον 5ο μ.Χ. αιώνα επικεφαλής εννέα επισκοπών (Ναυπάκτου, Αχελώου, Αετού, Βόνιτσας, Ρωγών, Φωτικής, Δρυϊνουπόλεως, Βουθρωτού και Χειμάρρας) και ο μητροπολίτης της είχε τον τίτλο «Έξαρχος πάσης Αιτωλίας». Η Αιτωλία έμεινε υπό την δικαιοδοσία του πάπα μέχρι την εποχή της Εικονομαχίας, οπότε ο Λέων ο Γ΄ ο Ίσαυρος την έθεσε υπό τη δικαιοδοσία του Πατριαρχειου Κωνσταντινούπολης. Ο Ιουστινιανός ενέταξε και τον ελλαδικό χώρο στο πρόγραμμα ενίσχυσης της αυτοκρατορίας με οχυρωματικά έργα, στο οποίο είχε συμπεριληφθεί τόσο η Αιτωλία όσο και η Ακαρνανία. Κατά την πρώτη περίοδο της Εικονομαχίας (726-787), η Αιτωλία πήρε μέρος, μαζί με άλλες ελληνικές πόλεις, στην αποτυχημένη επανάσταση κατά του Λέοντα Γ’. Στην ίδια περίοδο (747-748) αποδεκατίστηκε από σεισμούς και επιδημίες, ενώ το 783 δέχτηκε επιδρομές των Σλάβων που ήρθαν από τη Μακεδονία. Στον επόμενο αιώνα τα παράκτια της Αιτωλίας υπέφεραν από επιδρομές Σαρακηνών πειρατών και τον, 10ο αιώνα, τη χώρα λεηλάτησαν Βούλγαροι με επικεφαλής τον Δελεάνο. Κατόπιν, δέχτηκε επίθεση από τους Ούζους και από τους Νορμανδούς που είχαν επικεφαλής τον Ρογήρο Β’, ο οποίος δεν συναντούσε ανυπέρβλητα εμπόδια στις εκστρατείες του στον ελλαδικό χώρο. Ο Νικήτας Χωνιάτης κάνει αναφορά για αυτές τις εκστρατείες σε Ακαρνανία και Αιτωλία, (εκδ. Βόννης, σ. 98, 11), ενώ ο Ρογήρος προσθέτει στους τίτλους του και τον τίτλο του «Πρίγκηπα Αιτωλίας και Ακαρνανίας». Οι συμφορές αυτές από τις αλεπάλληλες ληστρικές επιδρομές και εκστρατείες έπληξαν σοβαρά την Αιτωλία, καθώς οι κάτοικοι είχαν στερηθεί κάθε προστασία και ζούσαν με τον φόβο νέων επιδρομών. Ο μαρασμός είναι το κύριο χαρακτηριστικό του οικονομικού, κοινωνικού και πνευματικού βίου της περιοχής κατά τις παραμονές της Φραγκοκρατίας. Μετά την Άλωση του 1204, η Αιτωλία, από τη Νικόπολη μέχρι την Επίδαμνο περιήλθε στην κυριαρχία του Μιχαήλ Άγγελου που ήταν νόθος γιος του σεβαστοκράτορα Ιωάννη, οπότε σημειώθηκαν πολλά δεινά στην περιοχή. Η Αιτωλία εντάχθηκε εκκλησιαστικά στη δικαιοδοσία του μητροπολίτη Άρτας, ο οποίος πήρε τον τίτλο «Υπέρτιμος Άρτης και Ναυπάκτου και έξαρχος Αιτωλίας». Αργότερα, πέρασε στη αυτοκρατορία της Θεσσαλονίκης και, αργότερα, τέθηκε πάλι υπό τη δικαιοδοσία της Ηπείρου. Η κατάκτηση της Αιτωλίας από τον κράλη της Σερβίας Δουσάν (1340) και από τους Αλβανούς του Τόπια, ανάγκασαν τους Αιτωλούς, όπως και τους Ακαρνάνες, να ζητήσουν την προσάρτησή τους στο Βασίλειο της Νεαπόλεως, με εκπρόσωπο στην ευρύτερη περιοχή τον Κάρολο Τόκκο. Η επέκταση της κυριαρχίας του Καρόλου ευνόησε την αναγνώρισή του από τον αυτοκράτορα του Βυζαντίου ως νόμιμου δεσπότη. Μετά τον θάνατό του, η σύγκρουση των νόθων γιων του και η πρόσκληση εκ μέρους τους των Οθωμανών, άνοιξαν τελικά το δρόμο για την τουρκική κατάκτηση. Οι Τούρκοι, αφού εγκαταστάθηκαν στην Ήπειρο και υπέταξαν το Δεσποτάτο, με προέλασή τους συμπεριέλαβαν στις κτήσεις τους την Αιτωλία, το 1451. Στα επόμενα χρόνια η τύχη της Αιτωλίας συμπίπτει, κατά το μεγαλύτερο μέρος της, με εκείνη της Ακαρνανίας. Ιδιαίτερη μνεία, όμως, πρέπει να γίνει για τη Ναύπακτο, η οποία κατεχόταν από τους Βενετούς, ήδη από το 1407. Οι Τούρκοι ενδιαφερόμενοι πολύ γι’ αυτό το σημαντικό λιμάνι την πολιόρκησαν δύο φορές. Την πρώτη φορά πολιορκήθηκε επί Μουράτ Β΄ για οκτώ μήνες χωρίς επιτυχία, αλλά τη δεύτερη, επί Βαγιαζήτ Β΄, μετά από δύο ολόκληρα χρόνια πολιορκίας, τελικά κατακτήθηκε από τους Οθωμανούς (1499). Ο Βαγιαζήτ, πριν επανέλθει στην Αδριανούπολη, φρόντισε για την παγίωση της τουρκικής κατάκτησης στην περιοχή. Τα κάστρα του Ρίου και του Αντιρρίου στην είσοδο του Κορινθιακού εξασφάλιζαν τον χώρο από οποιαδήποτε απειλή και το στενό ονομάστηκε «Δαρδανέλλια της Ναυπάκτου». Από τότε και καθ’ όλη τη διάρκεια της Τουρκοκρατίας, καθιερώθηκαν οι ονομασίες της Αιτωλοακαρνανίας και της Ναυπάκτου από τους τελευταίους ηγεμόνες τους. Έτσι, η Αιτωλοακαρνανία ονομάστηκε σαντζάκι του Κάρλελι «χώρα του Καρόλου», από τον Κάρολο Τόκκο, παλατινό Κεφαλονιάς και ανηψιό του Ησαύ Μπουοντελμόντι. Η ονομασία Κάρλελι διατηρήθηκε επίσημα μέχρι την Ανεξαρτησία, αλλά και αργότερα ο λαός εξακολουθούσε να τη χρησιμοποιεί. Η Ναύπακτος πήρε την ονομασία Βενέτικο λόγω της ενετικής της ηγεμονίας. Οι ονομασίες αυτές αναφέρονται στις τουρκικές πηγές, αλλά παραμένουν ζωντανές και μέσα από τη δημοτική ελληνική μουσική. Από τους, αρχικά, έξι καζάδες του σαντζακίου που δημιουργήθηκε μετά την τουρκική κατάκτηση και αναδιοργανώθηκε στα μέσα του 16ου αιώνα, οι τέσσερις, Ζυγού, Βλοχού, Αποκούρου και Βάλτου κάλυπταν την Αιτωλία, ενώ Το Ξηρόμερο και οι Βόνιτσα κάλυπταν την Ακαρνανία αν και για τη Βόνιτσα δεν φαίνεται να χρησιμοποιούσαν την ονομασία Κάρλελι. Παρά τις διοικητικές μεταβολές που έγιναν στην περίοδο αυτή, η γενική διάρθρωση παρέμεινε η ίδια. Γι΄αυτό και, πολύ αργότερα, δύο τουρκικά έγγραφα του 1761 και 1764, αναφέρουν τον «καζά Ξηρομέρου» και υπογράφονται από Τούρκο καδή. Επίσης, επί Καποδίστρια, στις απαντήσεις του στα «ερωτήματα» των αντιπροσώπων των Δυνάμεων για την κατάσταση της Ελλάδας (1828), αναφέρεται το «Σαντζάκι του Καρλελίου, περιέχον το Μεσολόγγι, Ανατολικόν, Ζυγόν, Βλοχόν, Ξηρόμερον, Βόνιτσαν και Βάλτον, η κυρίως λεγομένη Αιτωλία και Ακαρνανία». Από τα τμήματα του σαντζακίου αυτού, τα τρία τελευταία αποτελούν, σύμφωνα πάντοτε με τα έγγραφα του Καποδίστρια, την Ακαρνανία. Η Ναύπακτος, μαζί με τις ορεινές περιοχές των ευρυτανικών και θεσσαλικών Αγράφων, στα οποία είχαν χορηγηθεί προνόμια αυτοδιοίκησης και αυτονομίας, υπήχθηκε στο σαντζάκι των Τρικάλων. Έδρα του μουσελίμη, δηλαδή του αντιπροσώπου της Πύλης που διοικούσε το Κάρλελι, ήταν ο Αετός της Ακαρνανίας, αργότερα όμως έγινε το Βραχώρι (Αγρίνιο), το οποίο εξελίχθηκε σε κεφαλοχώρι. Η διοικητική αυτή διαίρεση του Κάρλελι διατηρήθηκε αρχικά, αλλά αφότου η επικαρπία της περιοχής πέρασε στον γυναικωνίτη του σουλτάνου, η διοίκηση ανατέθηκε σε βοεβόδα. Τότε, όλη η Ναυπακτία αποτέλεσε ιδιαίτερο σαντζάκι στο οποίο περιλαμβάνονταν το Βενέτικο (Ναύπακτος), το Πατρατζίκι (Δομοκός) και η Υπάτη. Όπως και στην Ακαρνανία, τα πρώτα αρματολίκια στην Αιτωλία εμφανίζονται κατά τον 16ο αιώνα, μεταξύ 1530 και 1570, περίπου. Το δυπρόσιτο και ορεινό έδαφος αλλά και η γειτνίαση με τα Επτάνησα, ευνόησαν πάντοτε τη διατήρηση στρατιωτικών δυνάμεων στην περιοχή. Επειδή η Πύλη δεν μπορούσε να υποτάξει τους ανυπότακτους πληθυσμούς που ζούσαν στις απρόσιτες αυτές περιοχές , τους παραχώρησε οικονομικά και στρατιωτικά προνόμια, με σημαντικότερα τα δεύτερα. Ήδη από τα χρόνια που προηγήθηκαν της Άλωσης, οι Τούρκοι αναγνώρισαν επίσημα τα ένοπλα σώματα που είχαν δημιουργηθεί και τους παραχώρησαν δικαιοδοσίες. Στην περίοδο του Σουλεϊμάν Α’ τους παραχωρήθηκαν αρματολίκια, δηλαδή περιφέρειες στις οποίες τη φρούρηση των στενών (δερβενίων) αναλάμβαναν ένοπλα ελληνικά σώματα με καπετάνιο που διοριζόταν επίσημα από τις τουρκικές αρχές. Η περιοχή της Αιτωλοακαρνανίας υπέστη πολλά δεινά κατά τη διάρκεια των τουρκοβενετικών πολέμων. Έτσι, όταν το 1570 κηρύχθηκε πόλεμος μεταξύ Βενετίας και Πύλης, η Βενετία κατέβαλε προσπάθειες να εξεγείρει τους κατοίκους της Ηπείρου και της Αιτωλοακαρνανίας κατά των Τούρκων. Τότε, πολλοί αρματολοί προτίμησαν να ενισχύσουν τους Τούρκους για να μη χάσουν τα προνόμιά τους, αλλά μετά τη Ναυμαχία της Ναυπάκτου (1571), πλήθος ξένων στρατευμάτων βρέθηκαν μέχρι το 1573 στην περιοχή. Η παραμονή τόσων ανθρώπων προκάλεσε πολλές καταστροφές και ερήμωσε τη χώρα. Οι κάτοικοι πολλών πόλεων (Αιτωλικό, Αγγελόκαστρο, Βραχώρι, Ζαπάντι, κ.α.), αναγκάστηκαν να καταφύγουν στα βουνά για να σωθούν. Το 1585 ο αρματολός Βόνιτσας και Λούρου Γρίβας, με την υποκίνηση των Βενετών που βρίσκονταν σε πόλεμο με την οθωμανική αυτοκρατορία, ξεκίνησε εξέγερση σφάζοντας Οθωμανούς στο Ξηρόμερο και τη Βόνιτσα, σε μία νύχτα, αλλά η τελική του προσπάθεια δεν στέφθηκε από επιτυχία. Κυνηγημένος από τον οθωμανικό στρατό, πέθανε στην Ιθάκη τραυματισμένος, και οι Τούρκοι διόρισαν στη θέση του αρματολού τον Τριμπούκη (Τρομπούκη) Συντεκνιώτη, άνθρωπο της εμπιστοσύνης τους που καταγόταν από τον Βάλτο. Τα ηπειρωτικά λεηλατήθηκαν από τους Τούρκους, τα δε παράλια από Μελιταίους, Ουσκόκους και Αλγερινούς πειρατές – η Ναύπακτος είχε το παρατσούκλι «Μικρό Αλγέρι, εκείνους τους καιρούς). Κατά τη διάρκεια του 17ου αιώνα, η Αιτωλία, όπως και η Ακαρνανία, ήταν το θέατρο του ανταγωνισμού Τούρκων και Βενετών και καταστρεφόταν άλλες φορές από τους μεν και άλλες από τους δε. Αλλά και οι ανταγωνισμοί των ίδιων των Ελλήνων για τα αρματολίκια τους είχαν καταστρεπτικές συνέπειες για τον τόπο. Η οργή και η μανία ενός οπλαρχηγού που θεώρησε ότι έχει αδικηθεί, έπεφτε πάνω στον άμαχο πληθυσμό. Μεγάλη σημασία είχε η εξέγερση κατά τη διάρκεια του ΣΤ’ Βενετοτουρκικού Πολέμου όταν, μετά την απώλεια της Κρήτης, οι Βενετοί προσπάθησαν να καταλάβουν τη Δ. Στερεά και την Πελοπόννησο για αντιστάθμισμα. Στην πρόσκληση των Βενετών ανταποκρίθηκαν ο Πάνος Μεϊντάνης από την Κατούνα, ο Αγγέλης Σουμίλας ή Βλάχος από τα Ιωάννινα και ο Χορμόπουλος («Μικρό Χορμόπουλο») από τα Άγραφα, στο πλευρό του Μοροζίνι. Ο Μοροζίνι για να τους εμψυχώσει ανέλαβε να δημιουργήσει αντιπερισπασμό στους Τούρκους, οι οποίοι είχαν συγκεντρωθεί στην Πρέβεζα. Κατέλαβε τη νησίδα Πεταλάς και διέταξε τον στρατηγό Στρασόλδο με πεντακόσιους άνδρες και τον Δελλαδέτσιμα με τους Επτανήσιους να διατρέξουν τη χώρα καταστρέφοντας οτιδήποτε ανήκε στους Τούρκους και να ξεσηκώνουν τους ντόπιους. Πράγματι, σε μικρό διάστημα ο Στρασόλδος κυρί¬ευσε το Μεσολόγγι μετά από μάχη με τον Σεφέρ αγά, καθώς και το Αιτωλικό. Ο Δελλαδέτσιμας, με τη βοήθεια των Ελλήνων (Σουμίλα, Σπαθόγιαννο, Βαλαωρίτη) και επικουρικής δύναμης που ο Μοροζί¬νι αποβίβασε στον Αστακό, λεηλάτησε τα χωριά Ζαπάντι, Μουριά, Καλύβια, Αγγελόκαστρο και Νεοχώρι. Το Μεσολόγγι, το Αιτωλικό και η Γούρια υποχρεώθηκαν να πληρώσουν στο όνομα της Ενετικής Δημοκρατίας φόρο πέντε χιλιάδων ταλήρων που τους εξασφάλιζε την προστασία των Ενετών. Τον Ιούλιο του 1687 η κατάληψη της Πάτρας και του Ρίου από τους Βενετούς μετέδωσε πανικό στις τουρκικές φρουρές του Αντιρρίου και της Ναυπάκτου. Ο Μοροζίνι έχοντας συνεργάτη στις πολεμικές του επιχειρήσεις τον αρματολό Κούρμα, μέσα σε ένα εικοσιτετράωρο, κατέλαβε τα δύο σημαντικά οχυρά του Κοριμθιακού. Ο Τούρκος διοικητής, μη μπορώντας να προβάλει αντίσταση, ανατίναξε το φρούριο του Αντιρρίου και εγκατέλειψε τη Ναύπακτο. Η Ναύπακτος, μαζί με τη Λευκάδα, αποτέλεσαν ιδιαίτερη περιφέρεια με διοικητή βενετό προβλεπτή. Οι επιτυχίες αυτές είχαν ως αποτέλε¬σμα την κατάλυση της οθωμανικής κυριαρχίας στον αιτωλοακαρνανικό χώρο από τις νότιες ακτές του Αμβρακικού ως τις εκβολές του Αχελώου. Με τον καιρό, κι ενώ συνεχιζόταν ο Βενετοτουρκικός πόλεμος, οι αρματολοί εδραίωναν, μετά την εκδίωξη των Τούρκων, την εξου¬σία τους στ’ αρματολίκια που καταλάμβαναν κι έδειχναν τάσεις ανεξαρτησίας σε σημείο που να μη λογαριάζουν την επικυριαρχία των Ενετών. Ο Μεϊντάνης (μαζί με τον Σταθόγιαννο) νέμονταν, με έδρα την Κατούνα, τα αρματο¬λίκια της Ακαρνανίας, της Αιτωλίας και της Ναυπακτίας κι ήταν αυτός που έδιωξε, υστέρα από συμπλοκή στη Σιβίστα, τα σώματα των μισθοφόρων («μαρκολίνων» ) τα οποία, κάτω από την ηγεσία του Χρήστου Βαλαωρίτη και του αδελφού του Αγγελή Σουμίλα, είχαν στείλει οι Ενετοί εναντίον των δύστροπων και ανεξάρτητων αρματολών. Το 1694 η Ακαρνανία, αλλά και η Αιτωλία, υπέστησαν καταστροφές από επιδρομές του τυχοδιώκτη σύμμαχου των Τούρκων Λ. Γερακάρη, ο οποίος επεχείρησε να περάσει τον Αχελώο, αλλά τον απέκρουσαν οι αρματολοί της περιοχής και τον κατεδίωξαν μέχρι το Καρπενήσι. Το 1696, ως γνήσιος τυχοδιώκτης, ο Γερακάρης πέρασε στην πλευρά των Βενετών, διορίστηκε τοπάρχης της Ρούμελης και άρχισε επιδρομές κατά των τουρκικών φρουρών. Το 1696 αντιμετώπισε ισχυρή αντίσταση στο Ξηρόμερο και, λίγο αργότερα (1697), τερματίστηκε η πολιτική και στρατιωτική σταδιοδρομία του ανθρώπου που επί επτά χρόνια, σύμφωνα με αναφορά των κατοίκων της Άρτας που αναφέρεται και στην Αιτωλία, υπήρξε «φθοροποιός αστραπή» και «άρπαξε τα υπάρχοντα, έκαψε τα σπίτια και άλλα μύρια κακά έκαναν οι άνθρωποί του». Με τη Συνθήκη του Κάρλοβιτς (1699), όλη η Αιτωλοακαρνανία μαζί με την υπόλοιπη Στερεά και την Πρέβεζα περιήλθε ξανά στους Τούρκους. Οι Βενετοί θα πάρουν τη Λευκάδα και τη Βόνιτσα. Στον Ζ’ Βενετοτουρκικό Πόλεμο που άρχισε το 1714, η κατάσταση ανα¬τράπηκε υπέρ των Τούρκων. Ο Λαρισαίος «αρματολούμπασης» Τοπάλ Οσμάν πέρασε στην Πελοπόννησο για να καταλάβει τα φρούρια των Ενετών και πολλοί αρματολοί πήγαν μαζί του με κυριώτερη επιδίωξη τη λαφυραγώγηση της Πελοποννήσου (περίοδος της αλαμπάντας «αρπαγής»). Ο Μεϊ¬ντάνης ήταν από τους λίγους που δεν έλαβε μέρος σ’ αυτή την πελοποννησιακή «αλαμπάντα» ούτε συμμάχη¬σε με οποιονδήποτε τρόπο με τους Τούρκους. Αγωνίστηκε και μετά το 1715, έτος που οι Τούρκοι επανακατέλαβαν την Πελοπόννησο, αλλά βρήκε τον θάνατο το 1717, έξω από το Αγγελόκαστρο. Σε δύσκολες εποχές, ο Μεϊντάνης υπήρξε ασφαλώς ένας πρόδρομος της Εθνεγερσίας, που συνετέλεσε στη συντήρηση του επαναστατικού πνεύματος του Ελληνισμού, αλλ’ ίσως η σημαντικότερη προσφορά του ήταν το υπόδειγμα εθνικού ήθους που με τη συμπεριφορά του άφησε στους μεταγενέστερους, καθώς η παράδοση και η δημοτική ποίηση το μετέφεραν και το εμφύτευαν στην εθνική συνείδηση. Οριστική σταθεροποίηση των βενετικών κτήσεων στο Ιόνιο έγινε με τη Συνθήκη του Πασάροβιτς (1718) και η ειρηνική περίοδος που ακολούθησε, συνετέλεσε στην ανάπτυξη των παραλίων περιοχών και την αναπτέρωση του εθνικού φρονήματος. Η Βόνιτσα παρέμειναν στους Βενετούς και, έτσι τουλάχιστον, ένα κομμάτι της Αιτωλοακαρνανίας ξέφυγε από τους Τούρκους. Πάντως, κατά τη διάρκεια όλης αυτής της πολυτάραχης περιόδου, έγινε πλέον σαφές στους κατοίκους της Αιτωλίας -αλλά και τους Έλληνες γενικότερα- ότι δεν υπήρχε ουσιαστική βοήθεια από την πλευρά των χριστιανών Βενετών, στους οποίους είχαν στηρίξει τόσο πολύ τις ελπίδες τους. Άλλωστε, από τις αρχές του 18ου αιώνα, ο ελληνικός λαός άρχισε να προσανατολίζεται προς την ορθόδοξη Ρωσία η οποία εγκαινίαζε τη νέα πολιτική της στα Βαλκάνια. Κατά την εποχή αυτή, μυστικοί πράκτορες της Ρωσίας διέτρεχαν την Αιτωλοακαρνανία, μοίραζαν βαθμούς και αξιώματα και προσηλύτιζαν αυτούς που επιθυμούσαν να αποτινάξουν τον τουρκικό ζυγό, αλλά και αυτούς που δυσπιστούσαν με τους Βενετούς. Το 1730, αρματολοί της περιοχής έστησαν ενέδρα στην Κλόκοβα και σκότωσαν τον Τούρκο σπαχή με την ακολουθία του, που μετέφεραν τον φόρο «βουστίνα» από τη Ναύπακτο προς την Πόλη. Οι Τούρκοι εισέβαλαν στην Αιτωλία και την ερήμωσαν, απαγόρευσαν την οπλοφορία στος Χριστιανούς και, μάλιστα, τους υποχρέωσαν να παραδώσουν τα όπλα τους. Νέοι πράκτορες εξαπολύθηκαν στην Ελλάδα. Η ρωσική διπλωματία προετοιμάζει ευρύτερο ξεσήκωμα με τον Παπάζωλη, το 1765, με την υπόσχεση της ανασύστασης της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας. Οι αρματολοί του Βάλτου Γεροδήμος Σταθάς και Βόνιτσας και Ξηρομέρου Χρήστος Γρίβας δρουν στην Ακαρνανία, ενώ ο Παναγιώτης Παλαμάς οργανώνει το Μεσολόγγι. Και ενώ οι Ακαρνάνες αρματολοί παίρνουν μέρος σε πολεμικές επιχειρήσεις, στο Μεσολόγγι, ο Παλαμάς και οι προύχοντες της πόλης Ανδρέας Καλογεράκης και Αναστάσιος Γουλιμής συνέστησαν τοπική τριανδρική κυβέρνηση και υποχρέωσαν με τα όπλα την ειρηνική αποχώρηση των Τούρκων από την πόλη. Όταν αυτή, ολοκληρώθηκε έδωσαν εντολή για περίφραξη με αμυντική τάφρο και στη συνέχεια ζήτησαν από τον Θ. Ορλώφ τουλάχιστον ένα ρωσικό πλοίο για την περιφρούρηση του Κορινθιακού κόλπου, αναλαμβάνοντας μάλιστα οι ίδιοι να το εξοπλίσουν με δική τους δαπάνη. . Στο μεταξύ, ο Κωνσταντίνος Σουσμάνης με πολλούς Κραββαρίτες μαχητές εξεστράτευσε στη Ναύπακτο. Όλη η Αιτωλοακαρνανία έχει ξεσηκωθεί αλλά, όπως θα αποδειχθεί αργότερα, στήριξαν τις χιμαιρικές τους ελπίδες σε ξένες δυνάμεις, αυτή τη φορά στους Ρώσους. Οι Τούρκοι για να καταπνίξουν την εξέγερση απευθύνθηκαν στους Τουρκαλβανούς οι οποίοι, με προορισμό την Πελοπόννησο, ξεχύθηκαν στη Στερεά σπέρνοντας παντού την καταστροφή και την ερήμωση. Ο Σταθάς επωφελούμενος από την αναστάτωση που δημιουργήθηκε κατέλαβε τα αρματολίκια Αγρινίου, Καρπενησίου και Υπάτης, αλλά προτίμησε να συνθηκολογήσει με τους Αλβανούς, που κατέβαιναν να πνίξουν την επανάσταση στην Πελοπόννησο, για να μη του πειράξουν τα αρματολίκια. Έτσι, οι επιδρομείς με αρχηγό τον Σουλεϊμάν πέρασαν ελεύθερα το δύσβατο Μακρυνόρος και τον Αχελώο. Αντίθετα, ο Γρίβας δεν υποτάχθηκε, δίνοντας μάχη με 300 ακόμη συντρόφους του έξω από το Αγγελόκαστρο, μέχρι τελικής πτώσεως. Η θέση αυτή της περιοχής ονομάζεται ακόμη και σήμερα «των Γριβαίων τα κόκκκαλα». Λίγο μετά την καταστροφή αυτή, οι χριστιανοί επαναστάτες του Μεσολογγίου, αφού περίμεναν μάταια τη ρωσική βοήθεια, αποφάσισαν να εγκαταλείψουν τα μέρη τους και να σωθούν. Επιβιβάστηκαν σε πλοιάρια αλλά, ενώ ήσαν έτοιμοι να αποπλεύσουν, εμφανίστηκαν σκάφη Δουλτσινιωτών πειρατών με τους οποίους αναγκάστηκαν να ναυμαχούν για μέρες. Τελικά κατόρθωσαν να διαφύγουν, άλλοι στα Επτάνησα και άλλοι στο Αιτωλικό. Οι τελευταίοι, όμως, είχαν οικτρή τύχη διότι οι Τουρκαλβανοί νικητές του Αγγελόκαστρου, πολιόρκησαν με πλοιάρια το Αιτωλικό και αφού με ψεύτικες υποσχέσεις τους έπεισαν να παραδοθούν, μετά τους κατέσφαξαν. Αρκετός χρόνος πέρασε έως ότου αναλάβει η περιοχή από την καταστροφή και τις σφαγές. Παρόλ’ αυτά, το Μεσολόγγι και το Αιτωλικό ανέλαβαν και απέκτησαν πάλι ναυτικό και οικονομική ευμάρεια. Λίγα χρόνια μετά τα Ορλωφικά, η Αιτωλοακαρνανία, όπως και ολόκληρη η Στερεά μέχρι τη Λειβαδιά, βρέθηκαν κάτω από τη δεσποτική κυριαρχία του Αλή Πασά. Από την αφάνεια, χωρίς φραγμούς και χρησιμοποιώντας αδίστακτα κάθε μέσο για να πετύχει τον σκοπό του, ο Αλή γίνεται Πασάς στα Ιωάννινα (1788) και απλώνει την επιρροή του στην Ακαρνανία και τη Στερεά, γενικότερα. Στο εξής φέρει τον τίτλο «Αλή Πασάς, διοικητής του Σαντζακίου Ιωαννίνων και αρχηγός της περιφερείας της Ρούμελης». Με την πρόφαση του προστάτη των στενών, προσπαθεί να εξουδετερώσει όχι μόνον τους αρματολούς, αλλά και τους κοτζαμπάσηδες. Οι αρματολοί αναζήτησαν άσυλο στη Λευκάδα και στα Επτάνησα, γενικότερα, αλλά αυτή η πολιτική του Αλή, αντί να καταστείλει φούντωσε ακόμη περισσότερο την αντίδραση των κλεφτών και αρματολών, με αποτέλεσμα αυτή η προεπαναστατική περίοδος να προετοιμάσει τους μαχητές του Αγώνα στην ευρύτερη περιοχή. Το Κάρλελι, επί Αλή Πασά, είχε 65 χιλιάδες κατοίκους και υπαγόταν εκκλησιαστικά στη Μητρόπολη Ναυπάκτου και Άρτας, με έδρα την Άρτα. Γενικότερα, οι ιδιαίτερες συνθήκες στις οποίες βρέθηκε η περιοχή στα πρόθυρα της Επανάστασης του 1821, δεν επέτρεψαν την ανάπτυξη του απελευθερωτικού αγώνα, όσο στη νότια Ελλάδα. Η Επανάσταση του 1821 ξεκίνησε επίσημα στην Αιτωλοακαρνανία στις 25 Μαρτίου με προκήρυξη του Βαρνακιώτη που εκδόθηκε στο Ξηρόμερο της Ακαρνανίας. Ωστόσο, προανάκρουσμα της εθνεγερσίας θεωρείται μείζον γεγονός που συνέβη στις 5 Μαρτίου 1821, όταν αρματολοί από τον Ζυγό της Αιτωλίας σκότωσαν σε ενέδρα στη Σκάλα Μαυρομματίου τους Τούρκους υπαλλήλους, που μετέφεραν στην Κωνσαντινούπολη τους φόρους από τη Ναύπακτο. Μετά την απελευθέρωση του Αγρινίου, του Αιτωλικού και του Μεσολογγίου, από τον πρώτο χρόνο του Αγώνα η η Αιτωλοακαρνανία βρισκόταν σε ελληνικά χέρια. Μόνο οι περιφέρειες Βόνιτσας, και Ναυπάκτου, καθώς και η Πρέβεζα έμειναν στους Τούρκους που τις υπερασπίζονταν με πείσμα. Ωστόσο, αφενός η γεωγραφική θέση της περιοχής που ήταν πέρασμα για την κάθοδο των Τούρκων από τον βορρά, αφετέρου η κακή διαγωγή πολλών καπεταναίων που ενδιαφέρονταν περισσότερο για λεηλασίες και λύτρα, δεν διασφάλιζαν τις πρώτες επιτυχίες. Είναι γνωστή η συμπεριφορά συνθηκολόγησης με τον εχθρό (τα «καπάκια»), με το δόλωμα της εξασφάλισης ενός αρματολικιού. Ωστόσο, οι ηρωισμοί του Μεσολογγίου, σύμβολο των αγώνων για την ελευθερία, τίμησαν την επανάσταση στη Δυτική Στερεά Ελλάδα. Τα κυριότερα πολιτικά γεγονότα που σχετίζονται με την Αιτωλία, αλλά και τις άλλες πόλεις της Αιτωλοακαρνανίας κατά τη διάρκεια του Αγώνα έχουν σχέση, κυρίως, με τον Αλέξανδρο Μαυροκορδάτο και τον ρόλο που έπαιξε στις γενικότερες εξελίξεις. Ήδη από τον Ιούλιο του 1821 ανέλαβε τη διοικητική οργάνωση της περιοχής, φροντίζοντας να περιορίσει ή και να εκμηδενίσει τη δύναμη των οπλαρχηγών που δρούσαν εκεί. Στις 4 Νοεμβρίου συγκροτήθηκε συνέλευση στο Μεσολόγγι, με αντιπροσώπους από τις περιφέρειες Βλοχού, Βραχωρίου (Αγρινίου), Ζυγού, Ξηρομέρου, Σουλίου, Βάλτου Αποκούρου, Ανατολικού (Αιτωλικού) και Μεσολογγίου, η οποία ψήφισε τον «Οργανισμό της Χέρσου Δυτικής Ελλάδος». Φορέας της εξουσίας ορίσθηκε η Γερουσία, της οποίας τα 10 μέλη θα διορίζονταν με ενιαύσια θητεία από τη σύνοδο των Εφόρων διαφόρων πόλεων και τμημάτων. Πρώτος πρόεδρος υπήρξε ο ίδιος ο Μαυροκορδάτος και Αρχιγραμματέας ο Ν. Λουριώτης. Ο Μαυροκορδάτος, για να δυναμώσει τη θέση του και να εφαρμόσει τις περί συγκεντρωτικής εξουσίας ιδέες του, αποφάσισε ν’ αναλάβει και στρατιωτική δράση. Η επιτυχία όμως στον στρατιωτικό τομέα δεν ήταν ανάλογη με αυτήν στον πολιτικό. Ο Μαυροκορδάτος, που πίστευε ότι αν πετύχαινε μια περιφανή νίκη εναντίον των τουρκικών στρατευμάτων θα κατάφερνε να επισκιάσει τους οπλαρχηγούς και να αποκτήσει ακόμα περισσότερο κύρος, οργάνωσε εκστρατεία στην Ήπειρο, η οποία οδήγησε στην καταστροφή στο Πέτα. Η Δυτική Στερεά διατήρησε τη διοικητική αυτοτέλεια από την υπόλοιπη Στερεά Ελλάδα και μετά την Πρώτη Συνέλευση της Επιδαύρου. Ωστόσο, η λειτουργία τοπικού διοικητικού συστήματος δεν πραγματοποιήθηκε εξαιτίας της διατήρησης αυτόνομων, ισχυρών αρματολικιών, και του ανυπότακτου στρατιωτικών και πολιτικών, οι οποίοι ήσαν μαθημένοι ένθεν και ένθεν στην ασυδοσία. Τον Φεβρουάριο του 1823, με διάταγμα του Μαυροκορδάτου συστήθηκε η Επαρχία Αιτωλίας, που περιελάμβανε τα ενωμένα «έκπαλαι» τμήματα Μεσολογγίου και Αιτωλικού με τα περίχωρά τους. Γενικά, σε όλη τη διάρκεια του Αγώνα η περιοχή διατήρησε, εξ αιτίας των πολεμικών αναγκών, ιδιαίτερη διοικητική οργάνωση. Τον Ιούνιο του ίδιου έτους συστήθηκε προσωρινά «Γενικόν Επαρχείον» της Αιτωλοακαρνανίας με όλες τις αρμοδιότητες στον Γενικό Έπαρχο, Κ. Μεταξά, ο οποίος έδειξε μεγάλη σύνεση και δράση. Από τον Οκτώβριο του 1823, ο Μαυροκορδάτος ανακηρύχθηκε «Γενικός Διευθυντής της Δυτικής Χέρσου Ελλάδος». Μετά τα δραματικά γεγονότα που ακολούθησαν την πτώση του Μεσολογγίου, ελάχιστοι οπλαρχηγοί απέμειναν στην περιοχή, καθώς ο αγώνας μεταφέρθηκε στην Ανατολική Στερεά. Από τον Νοέμβριο του 1827 τις επιχειρήσεις ανέλαβε ο Τσωρτς. Οι οπλαρχηγοί της περιοχής εμφανίστηκαν πρόθυμοι να συμπράξουν και ο Τσωρτς ανέθεσε στους Μακρή και Στάικο να αναλάβουν τις επιχειρήσεις στο Μεσολόγγι και το Αιτωλικό. Επί Καποδίστρια οι επιχειρήσεις για την απελευθέρωση της Αιτωλοακαρνανίας γενικεύθηκαν. Το Αντίρριο απελευθερώθηκε τον Μάρτιο του 1829 και η Ναύπακτος τον επόμενο μήνα, ενώ με την παράδοση του Μεσολογγίου και του Αιτωλικού, τον Μάιο του 1829, έληξαν οι πολεμικές επιχειρήσεις στην Αιτωλοακαρνανία. Μετά την Ανεξαρτησία, υπήρχε ένας ιδιόμορφος τύπος «ανακωχής» στην περιοχή, καθώς οι Μεγάλες Δυνάμεις δεν είχαν πάρει τις τελικές τους αποφάσεις για την τύχη της. Αρχικά, το Πρωτόκολλο του Λονδίνου (Μάρτιος 1829), όριζε ότι τα εδάφη που βρίσκονταν νότια της γραμμής Μακρυνόρους – Αμβρακικού θα αποτελούσαν επαρχίες του ελληνικού κράτους, φορολογικά υποτελείς στον Σουλτάνο. Όμως, με το Πρωτόκολλο του Φεβρουαρίου 1830, η Ακαρνανία έμεινε έξω από το ελληνικό κράτος «προς ικανοποίησιν της εκφρασθείσης επιθυμίας της Πύλης». Οι επαρχίες Βάλτου και Ξηρομέρου καθώς και άλλες που, αργότερα, θα δημιουργηθούν είχαν αποκλειστεί από το νέο ανεξάρτητο κράτος. Μόνο ύστερα από τις επίμονες προσπάθειες του Καποδίστρια οι Μεγάλες Δυνάμεις υποχώρησαν και με τη Συνθήκη της Κωνσταντινούπολης (1832), η Ακαρνανία θα συμπεριληφθεί, αφού πρώτα καταβληθεί οικονομική αποζημίωση στην Τουρκία (30 εκετομμύρια πιάστρα). Μόνο το φρούριο του Ακτίου παρέμεινε στους Οθωμανούς, διότι οι Τούρκοι επέμεναν να το κρατήσουν για να ελέγχουν την άμυνα της Πρέβεζας. Η Ακαρνανία ενώθηκε με την Αιτωλία σε νομό με πρωτεύουσα το Βραχώρι και, αργότερα, το Μεσολόγγι (Σεπτέμβριος 1833). Καθ’ όλη τη διάρκεια των επομένων ετών και μέχρις ότου απελευθερωθεί η Θεσσαλία, η Αιτωλοακαρνανία, εξαιτίας της γεωγραφικής της θέσης, μαστιζόταν από τη ληστεία, διότι οι ληστές μπορούσαν, όταν καταδιώκονταν, να σωθούν «στο το «τούρκικο». Έγιναν πολλά αντιδυναστικά κινήματα, με βάση κυρίως την Ακαρνανία, με σκοπό την ανατροπή των εκάστοτε κυβερνήσεων και τη χορήγηση προνομίων στους στασιαστές. i. ^ «Ἐνδυμίωνος δὲ καὶ νηίδος νύμφης, ἢ ὥς τινες Ἰφιανάσσης, Αἰτωλός, ὃς ἀποκτείνας Ἆπιν τὸν Φορωνέως καὶ φυγὼν εἰς τὴν Κουρήτιδα χώραν, κτείνας τοὺς ὑποδεξαμένους Φθίας καὶ Ἀπόλλωνος υἱούς, Δῶρον καὶ Λαόδοκον καὶ Πολυποίτην, ἀφ᾽ ἑαυτοῦ τὴν χώραν Αἰτωλίαν ἐκάλεσεν. (7,7) Αἰτωλοῦ δὲ καὶ Προνόης τῆς Φόρβου Πλευρὼν καὶ Καλυδὼν ἐγένοντο, ἀφ᾽ ὧν αἱ ἐν Αἰτωλίᾳ πόλεις ὠνομάσθησαν. Απολλόδωρου Βιβλιοθήκη Α΄» ii. ^ «Αἰτωλῶν δ᾽ ἡγεῖτο Θόας Ἀνδραίμονος υἱός, οἳ Πλευρῶν᾽ ἐνέμοντο καὶ Ὤλενον ἠδὲ Πυλήνην Χαλκίδα τ᾽ ἀγχίαλον Καλυδῶνά τε πετρήεσσαν• 640 οὐ γὰρ ἔτ᾽ Οἰνῆος μεγαλήτορος υἱέες ἦσαν, οὐδ᾽ ἄρ᾽ ἔτ᾽ αὐτὸς ἔην, θάνε δὲ ξανθὸς Μελέαγρος•τῷ δ᾽ ἐπὶ πάντ᾽ ἐτέταλτο ἀνασσέμεν Αἰτωλοῖσι•τῷ δ᾽ ἅμα τεσσαράκοντα μέλαιναι νῆες ἕποντο.» iii. ^ «Ρογέριος...Ακαρνάνας τε και Αιτωλούς τους νυν λεγομένους Αρτινούς, και όσα πάραλα αμαυρών τον Κορινθιακόν κόλπον εισέπλευσε» iv. ^ «...εσημειώθησαν χρημάτων αφαιρέσεις, των θρεψαμένων εκτοπίσεις, σφαγαί και φυγαί και μυρία προς τούτοις άλλα δεινά, ων τα πλείω οι εκ Ρωμαίων επετόλμων τύραννοι, μάλιστα δ’ απάντων ο Σγουρός Λέων...» Πάπυρος Λαρούς Μπριτάνικα, εκδ. 1981, 5:154-8, 237-9 (ΠΛΜ) Πάπυρος Λαρούς, εκδ. 1963, 2:106-9, 153-5 (ΠΛ) Χάρης Πάτσης: Νέα Ελληνική Εγκυκλοπαίδεια, εκδ. 1972, 3:140-147 και 244-254 (ΧΡΠ) Α. Αρχοντίδης: Η Βενετοκρατία στη Δυτική Ελλάδα 1684-1699, Θεσσαλονίκη 1983 Αναστάσιος Ν. Γούδας: Βίοι Παράλληλοι των επί της αναγεννήσεως της Ελλάδος διαπρεψάντων ανδρών. Εκ του Τυπογραφείου Μ. Π. Περίδου, Εν Αθήναις, 1875 Ν. Σ. Κόμβος: Αιτωλοακαρνανική και Ευρυτανική εγκυκλοπαίδεια Γιάννης Λάμψας: Λεξικό του Αρχαίου Κόσμου, τ. Α’, Αθήνα, εκδόσεις Δομή, 1984, 242-244 Κάρπος Παπαδόπουλος: Απάνθισμα του Ιστορικού Αγώνος των Ελλήνων σ.40 Προκόπιος: Περι κτισμάτων, εκδ. Haury VI 2, 1 Κ. Ν. Σάθας: Τουρκοκρατούμενη Ελλάς Αθήνα 1869, σ. 178-9 Νικήτας Χωνιάτης: Urbs Capta, εκδ. Βόννης, σ. 841, 410
|
Η Ιστορία της Αιτωλίας, όπως συμβαίνει και με την ιστορία της γειτονικής Ακαρνανίας, είναι συνυφασμένη με την ευρύτερη περιοχή. Μάλιστα, επειδή η Αιτωλία είχε άμεσα σύνορα τόσο με την Ευρυτανία όσο και με την Φωκική Λοκρίδα, είχε περισσότερα κοινά με αυτές τις περιοχές κατά τη διάρκεια της πορείας της στο χρόνο, απ’ ό, τι η Ακαρνανία. Οι Αιτωλοί, εκτός λίγων εξαιρέσεων, χαρακτηρίζονται από την αντιπαλότητα που είχαν με τους Ακαρνάνες, κάτι που οφείλεται κατά μεγάλο μέρος και στην ιδιοσυγκρασία των δύο γειτόνων που, με τη σειρά της διαμορφώθηκε από το ίδιο το τοπίο. Η Αιτωλία, χωρίς να λείπουν τα βουνά –ο Ηρόδοτος (7, 126) αναφέρει ότι στα βουνά της ζούσαν λιοντάρια, κυριαρχείται από την πεδιάδα του ποταμού Αχελώου με τις λίμνες Τριχωνίδα και Λυσιμαχία και την παραλιακή περιοχή της Καλυδώνας και των Πλευρών. Το σαφώς ηπιότερο και προσπελάσιμο ανάγλυφο, σε αντίθεση με τις δύσβατες και, σε πολλά σημεία, απροσπέλαστες περιοχές της Ακαρνανίας, αντικατοπτρίστηκε στον χαρακτήρα και τον τρόπο ζωής των δύο λαών.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%99%CF%83%CF%84%CE%BF%CF%81%CE%AF%CE%B1_%CF%84%CE%B7%CF%82_%CE%91%CE%B9%CF%84%CF%89%CE%BB%CE%AF%CE%B1%CF%82
|
Ραντάρ υπεδάφους
|
Το πρώτο δίπλωμα ευρεσιτεχνίας για σύστημα σχεδιασμένο να χρησιμοποιεί ραντάρ συνεχών κυμάτων για τον εντοπισμό θαμμένων αντικειμένων υποβλήθηκε από τους Gotthelf Leimbach και Heinrich Löwy το 1910, έξι χρόνια μετά το πρώτο δίπλωμα ευρεσιτεχνίας για το ίδιο το ραντάρ (πατέντα DE 237 944). Το δίπλωμα ευρεσιτεχνίας για σύστημα που χρησιμοποιεί παλμούς ραντάρ, αντί για συνεχές κύμα, κατατέθηκε το 1926 από τον Δρ. Hülsenbeck (DE 489 434), οδηγώντας σε βελτιωμένη ανάλυση βάθους. Μετρήθηκε το βάθος ενός παγετώνα με χρήση ραντάρ υπεδάφους το 1929 από τον W. Stern. Οι περαιτέρω εξελίξεις στον τομέα ήταν λιγοστές μέχρι τη δεκαετία του 1970, όταν οι στρατιωτικές εφαρμογές άρχισαν να καθοδηγούν την έρευνα. Ακολούθησαν εμπορικές εφαρμογές και ο πρώτος προσιτός οικονομικά εξοπλισμός πουλήθηκε το 1975Το 1972, η αποστολή Apollo 17 μετέφερε ραντάρ διείσδυσης εδάφους το επονομαζόμενο ALSE (Apollo Lunar Sounder Experiment) σε τροχιά γύρω από τη Σελήνη. Ήταν σε θέση να καταγράψει πληροφορίες βάθους έως και 1,3 χλμ και αποτύπωσε τα δεδομένα σε φιλμ, λόγω της έλλειψης κατάλληλης αποθήκευσης σε υπολογιστή εκείνη την εποχή. Το GPR έχει πολλές εφαρμογές σε διάφορους τομείς. Στις γεωεπιστήμες χρησιμοποιείται για τη μελέτη των πετρωμάτων, των εδαφών, των υπόγειων υδάτων και του πάγου. Έχει κάποια χρησιμότητα στην αναζήτηση ψηγμάτων χρυσού και αδάμαντα σε προσχωσιγενή ιζήματα, με την εύρεση φυσικών παγίδων σε θαμμένες κοίτες ρεμάτων που έχουν τη δυνατότητα να συσσωρεύουν βαρύτερα σωματίδια. Οι εφαρμογές μηχανικής περιλαμβάνουν μη καταστρεπτικές δοκιμές (NDT) κατασκευών και πεζοδρομίων, εντοπισμό θαμμένων κατασκευών και μελέτη εδαφών και πετρωμάτων. Στην περιβαλλοντική αποκατάσταση, το GPR χρησιμοποιείται για τον καθορισμό χώρων υγειονομικής ταφής, λμολυσματικών πλεγμάτων και άλλων τοποθεσιών αποκατάστασης, ενώ στην αρχαιολογία χρησιμοποιείται για τη χαρτογράφηση αρχαιολογικών χαρακτηριστικών και νεκροταφείων. Το GPR χρησιμοποιείται στην επιβολή του νόμου για τον εντοπισμό μυστικών τάφων και θαμμένων αποδεικτικών στοιχείων. Οι στρατιωτικές χρήσεις περιλαμβάνουν ανίχνευση ναρκών, πυρομαχικών που δεν έχουν εκραγεί και σηράγγων. Τα ραντάρ γεωτρήσεων που χρησιμοποιούν GPR, χρησιμοποιούνται για τη χαρτογράφηση των δομών από μια γεώτρηση σε εφαρμογές υπόγειας εξόρυξης. Τα σύγχρονα συστήματα ραντάρ κατευθυντικής γεώτρησης είναι σε θέση να παράγουν τρισδιάστατες εικόνες από μετρήσεις σε μία μόνο γεώτρηση. Οι στρατιωτικές εφαρμογές των ραντάρ διείσδυσης εδάφους περιλαμβάνουν την ανίχνευση πυρομαχικών που δεν έχουν εκραγεί και την ανίχνευση σηράγγων. Σε στρατιωτικές εφαρμογές και άλλες κοινές εφαρμογές GPR, οι ειδικοί χρησιμοποιούν συχνά το GPR σε συνδυασμό με άλλες διαθέσιμες γεωφυσικές τεχνικές όπως η μέθοδος ηλεκτρικής αντίστασης και οι μέθοδοι ηλεκτρομαγνητικής επαγωγής . Τον Μάιο του 2020, ο αμερικανικός στρατός παρήγγειλε σύστημα ραντάρ υπεδάφους από την Chemring Sensors and Electronics Systems (CSES), για την ανίχνευση αυτοσχέδιων εκρηκτικών μηχανισμών (IEDs) θαμμένων σε δρόμους. Η έρευνα με ραντάρ εδάφους είναι μια μέθοδος που χρησιμοποιείται στη γεωαρχαιολογία. Το GPR μπορεί να χρησιμοποιηθεί για την ανίχνευση και τη χαρτογράφηση υπόγειων αρχαιολογικών τεχνέργων, χαρακτηριστικών και προτύπων εγκατάστασης. Η έννοια του ραντάρ είναι γνωστή στους περισσότερους αρχαιολόγους. Με το ραντάρ υπεδάφους, το σήμα του ραντάρ –ένας ηλεκτρομαγνητικός παλμός- κατευθύνεται στο έδαφος. Τα υπόγεια αντικείμενα και η στρωματογραφία προκαλούν ανακλάσεις που λαμβάνονται από έναν δέκτη. Ο χρόνος διαδρομής του ανακλώμενου σήματος υποδεικνύει το βάθος. Τα δεδομένα μπορούν να απεικονιστούν ως τομές ή κατόψεις που απομονώνουν συγκεκριμένα βάθη ή ως τρισδιάστατα μοντέλα. Το GPR μπορεί να είναι ένα ισχυρό εργαλείο σε ευνοϊκές συνθήκες (τα ομοιόμορφα αμμώδη εδάφη είναι ιδανικά). Όπως και άλλες γεωφυσικές μέθοδοι που χρησιμοποιούνται στην αρχαιολογία, μπορεί να εντοπίσει τέχνεργα και να χαρτογραφήσει χαρακτηριστικά χωρίς κανέναν κίνδυνο να τα καταστρέψει. Μεταξύ των μεθόδων που χρησιμοποιούνται στην αρχαιολογική γεωφυσική, είναι μοναδική τόσο στην ικανότητά του να ανιχνεύει ορισμένα μικρά αντικείμενα σε σχετικά μεγάλα βάθη, όσο και στην ικανότητά του να διακρίνει το βάθος των πηγών ανωμαλίας. Το κύριο μειονέκτημα του GPR είναι ότι περιορίζεται σοβαρά από λιγότερο από ιδανικές περιβαλλοντικές συνθήκες. Τα λεπτόκοκκα ιζήματα (άργιλοι και ιλύς) είναι συχνά προβληματικά, επειδή η υψηλή ηλεκτρική αγωγιμότητά τους προκαλεί απώλεια ισχύος σήματος. Τα βραχώδη ή ετερογενή ιζήματα διασκορπίζουν το σήμα GPR, αποδυναμώνοντας το χρήσιμο σήμα, ενώ αυξάνουν τον εξωτερικό θόρυβο. Στον τομέα της πολιτιστικής κληρονομιάς το GPR με κεραία υψηλής συχνότητας χρησιμοποιείται επίσης για τη διερεύνηση ιστορικών τοιχοποιιών, την ανίχνευση ρωγμών και μοτίβων αποσύνθεσης κιόνων και αποκόλλησης τοιχογραφιών. Το γεωραντάρ χρησιμοποιείται, επίσης, από εγκληματολόγους, ιστορικούς και αρχαιολόγους για την αναζήτηση τοποθεσιών ταφής. Στη δημοσίευσή του, Interpreting Ground-penetrating Radar for Archaeology, ο Lawrence Conyers, ο οποίος είναι «ένας από τους πρώτους αρχαιολόγους ειδικούς στο GPR» περιέγραψε τη διαδικασία. Ο Conyers δημοσίευσε έρευνα χρησιμοποιώντας GPR στο Ελ Σαλβαδόρ το 1996, στην περίοδο Chaco στην περιοχή Four Corners στη νότια Αριζόνα το 1997, και σε μια μεσαιωνική τοποθεσία στην Ιρλανδία το 2018. Τον Ιούνιο του 2021, η τεχνολογία GPR χρησιμοποιήθηκε από το Cowessess First Nation στο Σασκάτσουαν για τον εντοπισμό 751 ταφών στην τοποθεσία Marieval Indian Residential School, η οποία λειτουργούσε για έναν αιώνα, έως ότου έκλεισε το 1996. Οι εξελίξεις στην τεχνολογία GPR που ενσωματώνονται με διάφορες πλατφόρμες μοντελοποίησης λογισμικού 3D, δημιουργούν τρισδιάστατες ανακατασκευές των υπόγειων «σχημάτων και των χωρικών τους σχέσεων». Μέχρι το 2021, αυτό «αναδεικνύεται ως το νέο πρότυπο» στην τεχνολογία ραντάρ υπεδάφους. Γενική επισκόπηση των επιστημονικών εφαρμογών μπορεί να βρεθεί στα: Jol, H. M., επιμ. (2008). Ground Penetrating Radar Theory and Applications. Elsevier. Persico, Raffaele (2014). Introduction to ground penetrating radar: inverse scattering and data processing. John Wiley & Sons. Γενική επισκόπηση των γεωφυσικών μεθόδων στην αρχαιολογία μπορεί να βρεθεί στις ακόλουθες μελέτες: Clark, Anthony J. (1996). Seeing Beneath the Soil. Prospecting Methods in Archaeology. London, United Kingdom: B.T. Batsford Ltd. Conyers, Lawrence B· Goodman, Dean (1997). Ground-penetrating radar: an introduction for archaeologists. Walnut Creek, CA: AltaMira Press. ISBN 978-0-7619-8927-1. OCLC 36817059. Gaffney, Chris· John Gater (2003). Revealing the Buried Past: Geophysics for Archaeologists. Stroud, United Kingdom: Tempus. «EUROGPR – The European GPR regulatory body». Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 23 Δεκεμβρίου 2015. Ανακτήθηκε στις 15 Αυγούστου 2022. «GprMax – GPR numerical simulator based on the FDTD method». «Short movie showing acquisition, processing and accuracy of GPR readings». Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 22 Δεκεμβρίου 2021 – μέσω YouTube. «FDTD Animation of sample GPR propagation». Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 22 Δεκεμβρίου 2021 – μέσω YouTube. «GPR Electromagnetic Emissions Safety Information». 17 Μαΐου 2016. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 13 Σεπτεμβρίου 2018. Ανακτήθηκε στις 15 Φεβρουαρίου 2017.
|
Το ραντάρ διείσδυσης εδάφους (GPR) ή γεωραντάρ είναι μια γεωφυσική μέθοδος που χρησιμοποιεί παλμούς ραντάρ για την απεικόνιση του υπεδάφους. Είναι μια μη παρεμβατική μέθοδος αποτύπωσης της υπόγειας επιφάνειας για τη διερεύνηση υπόγειων βοηθητικών εγκαταστάσεων όπως σκυρόδεμα, άσφαλτος, μέταλλα, σωλήνες, καλώδια ή τοιχοποιία. Αυτή η μη καταστροφική μέθοδος χρησιμοποιεί ηλεκτρομαγνητική ακτινοβολία της ζώνης μικροκυμάτων (συχνότητες UHF / VHF) του ραδιοφάσματος και ανιχνεύει τα ανακλώμενα σήματα από δομές κάτω από την επιφάνεια του εδάφους. Το GPR μπορεί να έχει εφαρμογές σε ποικιλία μέσων, όπως πέτρες, έδαφος, πάγος, γλυκό νερό, πεζοδρόμια και κατασκευές. Στις κατάλληλες συνθήκες, οι επαγγελματίες μπορούν να χρησιμοποιήσουν το GPR για να ανιχνεύσουν υπόγεια αντικείμενα, αλλαγές στις ιδιότητες του υλικού, κενά και ρωγμές. Το GPR χρησιμοποιεί ραδιοκύματα υψηλής συχνότητας (συνήθως πολωμένα), συνήθως στην περιοχή 10 MHz στα 2,6 GHz. Ο πομπός GPR και μια κεραία εκπέμπουν ηλεκτρομαγνητική ενέργεια στο έδαφος. Όταν η ενέργεια συναντά θαμμένο αντικείμενο ή ένα όριο μεταξύ υλικών που έχουν διαφορετική διαπερατότητα, μπορεί να ανακλαστεί ή να διαθλαστεί και να επιστρέψει στην επιφάνεια. Στη συνέχεια η κεραία λήψης μπορεί να καταγράψει τις διακυμάνσεις στο σήμα επιστροφής. Οι αρχές που εμπλέκονται είναι παρόμοιες με εκείνες της σεισμολογίας, εκτός του ότι οι μέθοδοι GPR εφαρμόζουν ηλεκτρομαγνητική ενέργεια αντί για ακουστική ενέργεια, και η ενέργεια μπορεί να ανακλάται σε όρια όπου αλλάζουν οι ηλεκτρικές ιδιότητες του υπεδάφους και όχι οι μηχανικές του ιδιότητες, όπως συμβαίνει με τη σεισμική ενέργεια. Η ηλεκτρική αγωγιμότητα του εδάφους, η εκπεμπόμενη κεντρική συχνότητα και η ακτινοβολούμενη ισχύς μπορεί να περιορίσουν το πραγματικό εύρος βάθους της έρευνας GPR. Οι αυξήσεις στην ηλεκτρική αγωγιμότητα εξασθενούν το εισαγόμενο ηλεκτρομαγνητικό κύμα και έτσι το βάθος διείσδυσης μειώνεται. Λόγω των μηχανισμών εξασθένησης που εξαρτώνται από τη συχνότητα, οι υψηλότερες συχνότητες δεν διεισδύουν τόσο όσο οι χαμηλότερες συχνότητες. Ωστόσο, οι υψηλότερες συχνότητες ενδέχεται να παρέχουν βελτιωμένη ανάλυση. Επομένως, η συχνότητα λειτουργίας είναι πάντα μια αντιστάθμιση μεταξύ ανάλυσης και διείσδυσης. Το βέλτιστο βάθος διείσδυσης στο υπέδαφος επιτυγχάνεται σε πάγο, όπου το βάθος μπορεί να φτάσει αρκετές χιλιάδες μέτρα (έως την κλίνη-βράχο στη Γροιλανδία) σε χαμηλές συχνότητες GPR. Τα ξηρά αμμώδη εδάφη ή τα τεράστια ξηρά υλικά όπως ο γρανίτης, ο ασβεστόλιθος και το σκυρόδεμα τείνουν να είναι ανθεκτικά και μη αγώγιμα και το βάθος διείσδυσης μπορεί να είναι έως και 15 metres (49 ft) . Ωστόσο, σε υγρά ή αργιλούχα εδάφη και υλικά με υψηλή ηλεκτρική αγωγιμότητα, η διείσδυση μπορεί να είναι μόλις μερικά εκατοστά. Οι κεραίες ραντάρ που διεισδύουν στο έδαφος έρχονται γενικά σε επαφή με το έδαφος για την ισχυρότερη ισχύ σήματος. Ωστόσο, μπορούν να χρησιμοποιηθούν πάνω από το έδαφος αερομεταφερόμενες κεραίες GPR. Το GPR διατρήσεων γεώτρησης έχει αναπτυχθεί στον τομέα της υδρογεωφυσικής ως πολύτιμο μέσο για την αξιολόγηση της παρουσίας και της ποσότητας του νερού εδάφους .
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A1%CE%B1%CE%BD%CF%84%CE%AC%CF%81_%CF%85%CF%80%CE%B5%CE%B4%CE%AC%CF%86%CE%BF%CF%85%CF%82
|
Μονή Αγίων Πάντων Αχαΐας
|
Στην αρχή η το μοναστήρι χτίστηκε εκεί όπου είναι σήμερα η Μονή Ταξιαρχών στα ριζά του Ερύμανθου. Οι δύσκολες καιρικές συνθήκες εξανάγκασαν τους μοναχούς να κατέβουν προς τα κάτω και έχτισαν το μοναστήρι στη θέση "Άγιος Αντώνιος", απέναντι από τη σημερινή της θέση η οποία ονομάζεται "Σέλιντζα". Αλλά και η νέα θέση δε συνέβαλε στην ομαλή λειτουργία της Μονής. Αυτό είχε σαν αποτέλεσμα, οι μονές στις προηγούμενες θέσεις της να γίνουν μετόχια της. Η σημερινή Μονή των Αγίων Πάντων κτίστηκε το 1728 από μοναχούς που από αρκετά χρόνια έψαχναν στην ευρύτερη περιοχή κατάλληλη τοποθεσία να χτίσουν μοναστήρι. Άλλοι λένε πως η Μονή θα πρέπει να οικοδομήθηκε μεταξύ των ετών 1715-1728 από τον ιερομόναχο Νεκτάριο, στον οποίο οι παραδόσεις αποδίδουν σπουδαίες ικανότητες, ακόμα και θαυματουργικές. Οι ελάχιστοι καλόγεροι από το Σινά που μόναζαν εκεί έφυγαν το 1777. Μετά από παρέμβαση των Σιναϊτών μοναχών, κατά μια παράδοση, προστατεύθηκε η Μονή, με διάταγμα του Σουλτάνου (σουλτανικό φιρμάνι του 1777), και κατέστη απαραβίαστη από τις τοπικές Τουρκικές αρχές, ενώ δεν πλήρωνε φόρους. Βέβαια για το θέμα της προστασίας της Μονής από το Σουλτάνο υπάρχουν διάφορες παραδόσεις. Λίγο μετά την ίδρυσή της (1748), η Μονή αναγνωρίστηκε ως σταυροπηγιακή. Με το πέρασμα του χρόνου, απέκτησε πνευματικούς δεσμούς με το Μοναστήρι της Αγίας Αικατερίνης του Σινά. Το 1755 της παραχωρήθηκε το Μετόχι του Αγίου Γεωργίου. Το 1866 προσαρτήθηκε για λίγο από τη Μονή Μαρίτσης, ενώ το 1896 συγχωνεύτηκε για λίγο με τη Μονή Ομπλού. Το 1875 προσαρτήθηκε σε αυτή η Μονή Μεταμορφώσεως Σωτήρος Μιντιλογλίου. Στο μοναστήρι φυλάσσονται ο κώδικάς της με έτος έναρξης το 1715, το σουλτανικό φιρμάνι του 1777 και δικαιοπρακτικά έγγραφα της Οθωμανικής περιόδου. Το μοναστήρι απείχε δυόμισι ώρες δρόμο στα 1885 από την Προστοβίτσα, την τότε έδρα του Δήμου Τριταίας. Στα 1903 ο Χρήστος Κορύλλος αναφέρει ότι το μοναστήρι απείχε τέσσερις ώρες δρόμο από την Προστοβίτσα. Καταγράφεται για πρώτη φορά το 1844 και βρέθηκε να έχει 16 μοναχούς. Το 1928 σε απογραφή ζούσαν στη μονή 8 μοναχοί. Αξιόλογη είναι η εικονογράφηση των τριών ναών που βρίσκονται στο εσωτερικό της Μονής: Ευαγγελιστρίας (καθολικό), Αγίου Ιωάννου, Αγίων Πάντων. Η δημογραφική εξέλιξη του μοναστηριού τον 21ο αιώνα είναι η εξής: Λειτουργεί ακόμα και σήμερα. Μάλιστα, πριν από μερικά χρόνια στην Ιερά Μονή έγιναν από το Υπουργείο Πολιτισμού εργασίες αναστήλωσης των εξωτερικών της χώρων, αλλά και των κελιών. Ηγούμενος υπήρξε μέχρι την κοίμησή του το 2009 ο αρχιμανδρίτης π. Σάββας Δημητρόπουλος. Βελιμάχι Τριταίας Αποτελέσματα της Απογραφής Πληθυσμού-Κατοικιών 2011 που αφορούν στο Μόνιμο Πληθυσμό της Χώρας, Εφημερίδα της Κυβερνήσεως της Ελληνικής Δημοκρατίας, τχ. 2ο, φ. 3465 (28 Δεκεμβρίου 2012). Ε.Σ.Υ.Ε. - Μόνιμος Πληθυσμός της Ελλάδος. Απογραφή 2001, Αθήνα 2004. ISBN 960-86704-8-9. Χρήστου Π. Κορύλλου, Χωρογραφία της Ελλάδος. Α'. Νομός Αχαΐας, Εκ του Τυπογραφείου των Καταστημάτων "Ανέστη Κωνσταντινίδου", Εν Αθήναις 1903. Νέος χωρογραφικός πίναξ. Συνταχθείς και εκδοθείς εγκρίσει του Υπουργείου των Στρατιωτικών υπό Ιωάννου Εμ. Νουχάκη ανθυπασπιστού του Πεζικού, Εκ του Τυπογραφείου του Υπουργείου των Στρατιωτικών, Εν Αθήναις 1885. Αγαμέμνων Τσελίκας, "Τα δικαιοπρακτικά έγγραφα των μοναστηριών Ομπλού, Χρυσοποδαριτίσσης, Αγίων Πάντων και Γηροκομείου Πατρών (1712-1855). Διπλωματική έκδοση" στο Δελτίο του Ιστορικού και Παλαιογραφικού Αρχείου, Τόμος Θ΄, Μ.Ι.Ε.Τ., Αθήνα 2000. ISSN 1108-6068. Θεόδωρος Η. Λουλούδης, Αχαΐα. Οικισμοί, οικιστές, αυτοδιοίκηση, Νομαρχιακή Επιχείρηση Πολιτιστικής Ανάπτυξης Ν.Α. Αχαΐας, Πάτρα 2010. Κώστας Ν. Τριανταφύλλου, Ιστορικόν Λεξικόν των Πατρών, Τόμος Α', Τυπογραφείο Πέτρου Χρ. Κούλη, Πάτρα 1995, Τρίτη Έκδοση, λήμμα Βελιμάχι. Ε.Ε.Τ.Α.Α. - Διοικητικές μεταβολές Μονής Αγίων Πάντων Αχαΐας. eetaa.gr. Ανακτήθηκε: 07/11/2017. Ε.Ε.Τ.Α.Α. - Διοικητικές μεταβολές Κοινότητας Αλεποχωρίου Αχαΐας. eetaa.gr. Ανακτήθηκε: 07/11/2017. Ανδρώα κοινοβιακή μονή Αγίων Πάντων Βελιμαχίου Τριταίας. i-m-patron.gr. Ανακτήθηκε: 03/10/2016. Τουριστικός οδηγός Νομού Αχαΐας - Μοναστήρια, nea.gr. Ανακτήθηκε από το αρχειοθετημένο πρωτότυπο: 02/10/2016.
|
Η Ιερά Μονή Αγίων Πάντων Βελιμαχίου Τριταίας είναι ανδρώα μονή που ανήκει στην Ιερά Μητρόπολη Πατρών. Βρίσκεται πλησίον του χωριού Βελημάχι Αχαΐας, στην Τοπική Κοινότητα του οποίου υπάγεται διοικητικά, και είναι περιτριγυρισμένη από δάσος. Η Ιερά Μονή εορτάζει την Κυριακή των Αγίων Πάντων μετά πάσης θρησκευτικής λαμπρότητας.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9C%CE%BF%CE%BD%CE%AE_%CE%91%CE%B3%CE%AF%CF%89%CE%BD_%CE%A0%CE%AC%CE%BD%CF%84%CF%89%CE%BD_%CE%91%CF%87%CE%B1%CE%90%CE%B1%CF%82
|
Διακονιάρης (χείμαρρος)
|
Τη θερινή περίοδο και ιδιαίτερα το καλοκαίρι έχει απειροελάχιστο νερό, καθώς από την εποχή των Ρωμαίων έγινε υδρομάστευση στις πηγές του για να υδροδοτηθεί η Πάτρα για πρώτη φορά με δίκτυο , έτσι την χειμερινή περίοδο έχει αρκετή ποσότητα νερού και συχνά πλημμυρίζει και δημιουργεί πολλές καταστροφές. Ξεκινά να σχηματίζεται εγγύς της Πάτρας, λίγο πιο πάνω από τον Ρωμανό, στους δυτικούς πρόποδες του Παναχαϊκού και κατά την πορεία του περνάει μέσα από συνοικίες και προάστια της πόλης, όπως ο Ρωμανός, ο Ριγανόκαμπος, η Εγλυκάδα. Διέρχεται, λίγο πριν τις εκβολές του, κοντά από το κέντρο της πόλης ενώ χύνεται στον Πατραϊκό, δίπλα στο νέο (νότιο) λιμάνι της Πάτρας. Ένα κομμάτι του, και συγκεκριμένα από τον Ρωμανό και την έξοδο Εγλυκάδας από το ύψος της Περιμετρικής οδού της Πάτρας, έχει σκεπαστεί και εγκιβωτιστεί και έχει κατασκευαστεί επάνω του η Λεωφόρος Ελευθερίου Βενιζέλου. Έγιναν έργα για να σκεπαστεί όλο το κομμάτι του χειμάρρου, που περνά μέσα από την πόλη, για να αντιμετωπιστούν οι πλημμύρες του. Η τελευταία μεγάλη του πλημμύρα έγινε στις 16 Δεκεμβρίου του 2001 με δύο θανάτους ανθρώπων, πλημμύρισμα εκατοντάδων σπιτιών στις συνοικίες Ζαρουχλέικα, Αγία Τριάδα, Άγιο Νεκτάριο, Ψαροφάι και Εγλυκάδα ενώ η πόλη της Πάτρας αποκόπηκε για πολλές ώρες σε δύο κομμάτια. Η ονομασία του ποταμού σύμφωνα με τον Γάλλο φιλέλληνα Φρανσουά Πουκεβίλ οφείλεται στο ότι δεν έχει πηγές αλλά συλλέγει τα νερά του από τη βροχή, δηλαδή διακονεύει. Αν και πριν οι Ρωμαίοι κάνουν υδρομάστευση στις πηγές του, ώστε να υδροδοτηθεί η πόλη της Πάτρας, ο Διακονιάρης ήταν ποτάμι και είχε πηγές.
|
Ο Διακονιάρης είναι χείμαρρος της Αχαΐας που διατρέχει στην Πάτρα και την ευρύτερη περιοχή της. Λίγο πιο πάνω από την περιοχή του Ρωμανός, στους δυτικούς πρόποδες του Παναχαϊκού, πηγάζει ο μεγαλύτερος χείμαρρος της Πάτρας, ο Διακονιάρης εκεί η Ρωμαίοι στης πηγές τους κατασκεύασαν την Ρωμαϊκή Νερομάνα της Πάτρας (Ρωμανού) και υδροδοτήθηκε για πρώτη φορά η πόλη με δίκτυο και να αντιμετωπίσουν το πρόβλημα λειψυδρίας. Ο Διακονιάρης οποίος διασχίζει κατά μήκος την περιοχή και στον ρου του σχηματίζεται φαράγγι στο ύψος της γέφυρας στον Ρωμανό -το "Φαράγγι Δέσης Διακονιάρη"- σε ένα σημείο του οποίου προσφέρεται πρόσβαση στους επισκέπτες. Ο Διακονιάρης διακρίνεται για το φυσικό του περιβάλλον, τα τεράστια πλατάνια του και άλλα δένδρα, την πυκνή κατά βάση βλάστηση, τα είδη άγριων φυτών και το εντυπωσιακό φυσικό τοπίο στο τμήμα διέρχεται στο Ρωμανό, στο τέλος της περιοχής και δυτικά αυτής όπου ξεκινάει και ο εγκιβωτισμός του χείμαρρου και από πάνω έγινε κατασκευή η οδός Ελευθέριου Βενιζέλου .
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%94%CE%B9%CE%B1%CE%BA%CE%BF%CE%BD%CE%B9%CE%AC%CF%81%CE%B7%CF%82_(%CF%87%CE%B5%CE%AF%CE%BC%CE%B1%CF%81%CF%81%CE%BF%CF%82)
|
Ταμάμ Σαλάμ
|
Κατάγεται από επιφανή οικογένεια Σουνιτών ισλαμιστών της Βηρυτού, όπου γεννήθηκε το 1945. Η οικογένειά του είναι επίσης ισχυρή πολιτικά. Είναι μεγαλύτερος γιος του επίσης πρώην πρωθυπουργού, Σαέμπ Σαλάμ. Η μητέρα του, Tamima Mardam Beik, είναι συριακής καταγωγής και κατάγεται από τη Δαμασκό.Είναι απόφοιτος του Λυκείου της Μπρουμάνα και του Πανεπιστημίου Χαϊγκαζιάν της Βηρυτού. Επίσης, κατέχει πτυχίο στα οικονομικά και στο μάνατζμεντ, από την Αγγλία. Ξεκίνησε ως επιχειρηματίας και άρχισε να ασχολείται με τα κοινά από τις αρχές της δεκαετίας του '70. Ίδρυσε το Κίνημα Πρωτοπόρων της Μεταρρύθμισης το 1973, με στόχο να ακολουθηθεί μια μετριοπαθής πολιτική εν μέσω της αναταραχής στη χώρα. Από την άλλη μεριά, το κίνημα θεωρήθηκε ως πολιτοφυλακή για τον πατέρα του Ταμάμ Σαέμπ Σαλάμ. Ωστόσο, το κίνημα διαλύθηκε από τον Ταμάμ Σαλάμ στην αρχική φάση του εμφυλίου πολέμου, ούτως ώστε να μην αποτελέσει μέρος των πολεμικών δραστηριοτήτων. Το 1978 έγινε μέλος της επιτροπής του ιδρύματος Μακασέντ, μιας μη κερδοσκοπικής φιλανθρωπικής οργάνωσης της Βηρυτού.Ανέλαβε πρόεδρος του ιδρύματος το 1982. Το Σεπτέμβριο του 2000 παραιτήθηκε από πρόεδρος του ιδρύματος. Σήμερα είναι επίτιμος πρόεδρος. Ήταν υποψήφιος στις γενικές εκλογές του 1992,όμως αργότερα απέσυρε την υποψηφιότητά του σε ένδειξη διαμαρτυρίας για την συριακή κυριαρχία στο Λίβανο. Εξελέγη για πρώτη φορά βουλευτής στις εκλογές του 1996 ως ανεξάρτητος. Όμως έχασε την έδρα του στις γενικές εκλογές του 2000. Στις εκλογές του 2005 δεν έθεσε υποψηφιότητα. Διορίστηκε υπουργός Πολιτισμού στην κυβέρνηση του Φουάτ Σινιόρα στις 11 Ιουλίου 2008. Στις γενικές εκλογές του 2009 εξελέγη βουλευτής. Σήμερα είναι ανεξάρτητος βουλευτής. Έπειτα από την παραίτηση του πρωθυπουργού Νατζίμπ Μικάτι στις 23 Μαρτίου 2013, ο Σαλάμ διορίστηκε στην πρωθυπουργία ως πρόσωπο κοινής αποδοχής. Στις 6 Απριλίου 2013 του ανατέθηκε το καθήκον σχηματισμού κυβέρνησης, καθώς υπέρ του Σαλάμ ψήφισαν 124 επί συνόλου 128 βουλευτών. Στις 15 Φεβρουαρίου 2014 ανακοινώθηκε ο σχηματισμός της νέας κυβέρνησης, με 24 υπουργούς.Ο Σαλάμ είναι υποστηρικτής του Συνασπισμού της 14ης Μαρτίου και έχει καλές σχέσεις με το Συνασπισμό της 8ης Μαρτίου. Είναι παντρεμένος με τη Λαμά Μπαντρεντίν και έχει 3 παιδιά από προηγούμενο γάμο.Περιγράφεται σε έγγραφα που διέρρευσαν ως ένας μετριοπαθής Ισλαμιστής Σουνίτης. Πολυμέσα σχετικά με το θέμα Tammam Salam στο Wikimedia Commons
|
Ο Ταμάμ Σαλάμ (Tammam Saeb Salam, αραβικά: تمام صائب سلام) είναι Λιβανέζος πολιτικός, πρωθυπουργός του Λιβάνου από το Φεβρουάριο του 2014 ως τον Δεκέμβριο του 2016. Νωρίτερα υπηρέτησε ως υπουργός Πολιτισμού στην κυβέρνηση του Ιουλίου του 2008 και μέχρι το 2009. Εξελέγη πρωθυπουργός στις 15 Φεβρουαρίου 2014. ήταν επίσης υπηρεσιακός Πρόεδρος του Λιβάνου από τις 25 Μαΐου 2014 ως τις 31 Οκτωβρίου 2016.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A4%CE%B1%CE%BC%CE%AC%CE%BC_%CE%A3%CE%B1%CE%BB%CE%AC%CE%BC
|
Ιωάννης Κονδυλάκης
|
Γεννήθηκε στη Βιάννο Ηρακλείου της Κρήτης το 1861. Στη γενέτειρά του βρίσκεται και η προτομή του, έργο του Ρεθεμνιώτη γλύπτη Γιάννη Κανακάκη. Είχε έναν αδελφό, τον Χαράλαμπο Κονδυλάκη, δάσκαλο στο επάγγελμα. Η Κρητική Επανάσταση του 1866 οδήγησε την οικογένειά του να εγκατασταθεί στον Πειραιά για μια τριετία και να συνεχίσει εκεί τις γυμνασιακές του σπουδές. Κατόπιν επανήλθε στην Κρήτη. Το δημοτικό σχολείο το τελείωσε στο χωριό του, ενώ τα εφηβικά του χρόνια τα πέρασε στα Χανιά. Το 1877 ο Κονδυλάκης εγκατέλειψε το Γυμνάσιο για να πάρει μέρος στις επαναστατικές κινήσεις που γίνονταν στη Μεγαλόνησο. Την περίοδο 1879-1881 εργάστηκε στα Χανιά και στη Σητεία ως δικαστικός υπάλληλος. Το 1884 σε ηλικία 23 χρόνων «μυστακοφόρος και σοβαρός» όπως έλεγε θυμοσοφικά κάπου ο ίδιος, αποφοίτησε από τη Βαρβάκειο Σχολή Αθηνών. Την ίδια χρονιά πρωτοεμφανίστηκε στη λογοτεχνία με το διήγημα «Η Κρήσσα ορφανή» που δημοσιεύθηκε στο περιοδικό «Εστία». Φοίτησε στην Φιλοσοφική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών, χωρίς να πάρει πτυχίο, ενώ έγραφε στην «Εφημερίδα» του Δημητρίου Κορομηλά. Από το 1885 υπηρέτησε ως δάσκαλος στην Κρήτη (Μώδι Χανίων), θέση την οποία γρήγορα εγκατέλειψε για να ασχοληθεί με τη δημοσιογραφία. Συνεργαζόταν με την εφημερίδα «Άμυνα» των Χανίων, ενώ το 1889 για σύντομο χρονικό διάστημα εξέδιδε και δική του εφημερίδα, την «Νέα Εβδομάδα». Αλλά η αρθρογραφία του ενόχλησε τις τουρκικές αρχές που τον εκτόπισαν. Εγκαταστάθηκε τότε (1889) οριστικά στην Αθήνα, όπου και πάλι ασχολήθηκε με τη δημοσιογραφία και συνεργάστηκε με τις εφημερίδες Άστυ, Σκριπ και Εστία. Αρχικά χρησιμοποιούσε πολλά ψευδώνυμα (όπως Κονδυλοφόρος, Δον Κανάγιας καί Jean Sans Terre ή στα ελληνικά Ιωάννης Ακτήμων, αλλά στη πορεία κράτησε το «Διαβάτης» ενώ τα δύο τελευταία τα έκανε για να υποδηλώσει την φτώχεια του από την οποία πάντα υπέφερε. Τα ψευδώνυμα του είναι χαρακτηριστικά για τον αυτοσαρκασμό και για το χιούμορ τους. Για είκοσι χρόνια έγραφε το καθημερινό χρονογράφημα της εφημερίδας Εμπρός, της οποίας ήταν και αρχισυντάκτης. Τα χρονογραφήματα του (έγραψε συνολικά περισσότερα από 6.000) διακρίνονται για το κομψό προσωπικό ύφος τους, το χιούμορ και την οξύτητα της παρατήρησης. Ως λογοτέχνης παρουσιάζεται αρχικά με ηθογραφικά διηγήματα, για να φτάσει σε ένα αξιόλογο μυθιστόρημα, τον Πατούχα, που αν και παραμένει μέσα σε πλαίσια ηθογραφικά, προχωρεί σε βάθος ψυχολογικό και δυνατή διαγραφή χαρακτήρων. Συγκεκριμένα παρουσιάζει την ψυχολογία του αγνού ορεσίβιου κρητικού βοσκού του οποίου το αφυπνισμένο ερωτικό ένστικτο είναι το μόνο που θα μπορέσει να τον συνδέσει με την ανθρώπινη ομάδα. Σύμφωνα με δική του μαρτυρία, τον «Πατούχα» τον έγραψε στα διαλείμματα των συνεδριάσεων της Βουλής για την «Εφημερίδα» του Κορομηλά. Έγραφε στην καθαρεύουσα. Ήταν ένας εκ των ιδρυτών και πρώτος πρόεδρος της ΕΣΗΕΑ. Εκτός των άλλων, έχει χαρακτηριστεί και ως ο «Πατέρας του χρονογραφήματος». Το 1918 ξαναπήγε στην Κρήτη. Τότε σταμάτησε να γράφει στην καθαρεύουσα και υιοθέτησε τη δημοτική, παρουσιάζοντας μια στροφή. Ταξίδεψε και στην Αλεξάνδρεια. Τις εντυπώσεις του από το ταξίδι αυτό τις αφηγήθηκε σε σειρά άρθρων στην κρητική εφημερίδα «Νέα Εφημερίδα» που εκδιδόταν στο Ηράκλειο, με τίτλο «Μια περιπέτεια από Χανίων εις Αλεξάνδρειαν». Μετέβη εκεί, προσκαλεσμένος από κάποιον βαμβακέμπορο, ο οποίος ήθελε να εκδώσει εφημερίδα και να του αναθέσει την διεύθυνσή της. Αλλά, επικαλούμενος οικονομικά προβλήματα, ο έμπορος υπαναχώρησε. Το 1920 προσβλήθηκε από ημιπληγία. Πέθανε σε ηλικία 59 ετών στο Πανάνειο Νοσοκομείο του Ηρακλείου στις 25 Ιουλίου 1920. Στο έργο του Κονδυλάκη υπάρχει πλήθος ιστορικών απηχήσεων από τις ποικίλες και δραματικές ιστορικές τύχες της Κρήτης εκείνα τα χρόνια, ιδιαίτερα την περίοδο από το 1866 έως και το 1898, όπως και ειδήσεις για την κοινωνική, την πολιτική και την πολιτιστική ζωή του νησιού, πολύτιμες για το ψυχογράφημα του κρητικού. Η γλώσσα που χρησιμοποίησε στα έργα του ο Κονδυλάκης ήταν απλή καθαρεύουσα διανθισμένη με το χιούμορ που πάντα συνόδευε τον συγγραφέα και κάνει ακόμη και σήμερα ευχάριστη την ανάγνωση των έργων του. Ο Παλαμάς για τον Κονδυλάκη:«Ο Κονδυλάκης εμόρφωσε το χρονογράφημα με όλην την πρωτοτυπίαν και την ευρυθμίαν του ταλάντου του. Χωρίς έντασιν και μεγαληγορίαν, και λυρικήν ή ρητορικήν ευγλωττίαν, και διακόσμησιν της φράσεως και σπανιότητα της λέξεως, ησύχως, οιονεί απλάστως, με κοινά και καθιερωμένα ονόματα και σχήματα της δημοσιογραφικής καθαρευούσης αυτοσχεδιάζων αφροντίστως, ως εφαίνετο, εις τα τραπέζια, συχνά πυκνά, των καφενείων τα χρονογραφήματά του τα διέπλαττεν εν τούτοις εν ταυτώ εις κοινωνιολογικά αρθρίδια, εις ψυχαγωγικάς διηγήσεις, εις κριτικάς γνωμοδοτήσεις, εις ευτραπέλους ιστορίας, εις γραμμάς, απαραιτήτους πλέον καθισταμένας δια το πολύ των αναγνωστών φύλλον, οποίον το 'Εμπρός', μέσα εις τας οποίας το χιούμορ και η παρατήρησις, το παίγνιον και η σοβαρότης συνεπλέκοντο δυσδιακρίτως, αλλά διά τούτο και καθίσταντο ευάρεστοι και επιζήτητοι». Για τον Κώστα Στεργιόπουλο, η πεζογραφία του Κονδυλάκη είναι ένας σταθμός απ' όπου, περνώντας η ηθογραφία μας μετεξελίσσεται σε ψυχογραφία, κάτι που φαίνεται και στον «Πατούχα» και στην «Πρώτη αγάπη», η έκταση των οποίων του επιτρέπει να αναπτύξει καλύτερα τις ψυχογραφικές και ψυχολογικές του ικανότητες, εισάγοντας και στοιχεία φροϋδικά, πριν ακόμη γίνει γνωστή η θεωρία του Φρόυντ. Το 1987 δημοσιεύτηκε από τον Θεοχάρη Δετοράκη μια σειρά άρθρων του Ιωάννη Κονδυλάκη (τέσσερα τον αριθμό), στα οποία ο Κρητικός λογοτέχνης υποστήριζε την άποψη πως η προέλευση της χαρακτηριστικής κρητικής βράκας ανάγεται στους Σαρακηνούς. Διηγήματα (1884) Ή Κρήσσα ορφανή διήγημα (1884) Ο Πατούχας κρητική ηθογραφία της κρητικής επαναστάσεως (1892) Οι Άθλιοι των Αθηνών (1895) Όταν ήμουν δάσκαλος και άλλα διηγήματα κρητική ηθογραφία της κρητικής επαναστάσεως (1916) Ενώ διέβαινα (1916) (χρονογραφήματα) Ή Πρώτη αγάπη (1919) διήγημα, κρητική ηθογραφία της κρητικής επαναστάσεως(αφήγημα με ψυχαναλυτικό χαρακτήρα, πρωτοποριακό έργο αφού γράφτηκε προτού γίνουν γνωστές στην Ελλάδα οί φρουδικές θεωρίες, το μόνο έργο του στη δημοτική γλώσσα) Το '62. Κάτω ο τύραννος (κυκλοφόρησε σε δύο τόμους το 1962, δημοσιεύτηκε για πρώτη φορά σε συνέχειες στην εφημερίδα «Σκριπ»από τον Οκτώβριο του 1895 έως τον Ιούνιο του 1896) Συμπλήρωμα στο Σ. Ζαμπέλιου - Κ. Κριτοβουλίδου «Ιστορία των Επαναστάσεων της Κρήτης» (1893) Μετέφρασε όλα τα ευρεθέντα στην εποχή του έργα του Λουκιανού καθώς και ορισμένα γαλλικά μυθιστορήματα των Μαρσέλ Προυστ (Ηδονές και ημέρες, Αναζητώντας τον χαμένο χρόνο), Φλωμπέρ (Μαντάμ Μποβαρύ, Σαλαμπό, Ο πειρασμός του Αγίου Αντωνίου και τόμο τριών διηγημάτων: Μια απλή καρδιά, Ο θρύλος του Αγίου Ιουλιανού του Φιλοξενητή, Ηρωδιάς), Μπαλζάκ (Κρόμγουελ, Ανθρώπινη κωμωδία) Μπωντλαίρ (Σάλονς, Η Φανφαρλό, Κρασί και χασίς, Ρομαντική τέχνη, Τα άνθη του κακού,Τεχνητοί παράδεισοι, Η μελαγχολία του Παρισιού, Ό ζωγράφος της σύγχρονης ζωής, Το έργο και η ζωή του Ευγένιου Ντελακρουά, Η καρδιά μου ξεγυμνωμένη, Απόκρυφα ημερολόγια και αισθητικά παράδοξα) και Μολιέρου (Ο ιπτάμενος γιατρός, Η ζήλια του μουντζούρη, Ασυλλόγιστος, Ο ερωτευμένος γιατρός, Οι γελοίες κομψευόμενες, Σγαναρέλος ή ο κατά φαντασίαν κερατάς, Το σχολείο των γυναικών, Οι εκνευριστικοί, Το σχολείο των γυναικών, Η κριτική του σχολείου των γυναικών, Ο αυτοσχεδιασμός των Βερσαλλιών, Γάμος με το στανιό, Ταρτούφος ή απατεώνας, Η πριγκίπισσα της ελπίδας, Δον Ζουάν ή το πέτρινο φαγοπότι, Ο μισάνθρωπος, Ό Έλληνας γιατρός, Μελικέρτη, Γιατρός με το στανιό, Ο Σικελός ή ο έρωτας ζωγράφος, Αμφιτρύωνας, Ζωρζ Νταντέν ή ο αμήχανος σύζυγος, Ο φιλάργυρος, Ο κύριος Ντε Πουρσονιάκ, Ο αρχοντοχωριάτης, Οι υπέροχοι εραστές, Ψυχή, Οι κατεργαριές του Σκαπίνου, Οι ψευδοδιανοούμενες, Ο κατά φαντασίαν ασθενής και Η κόμισσα του Ντεσκαρμπάγκνας). Κείμενα Νεοελληνικής Λογοτεχνίας Β΄ τεύχος, Β΄ Τάξη Γενικού Λυκείου, ΟΕΔΒ Αγγέλα Καστρινάκη: «Τροπές του ρεαλισμού. Οι 'Αθλιοι των Αθηνών του Κονδυλάκη και τα ευρωπαϊκά παραδείγματα (Ζολά, Ουγκό, Ντίκενς)», Πεπραγμένα του Α' Διεθνούς Συνεδρίου «Ο Ιωάννης Κονδυλάκης και το έργο του (1862-1920)», Χανιά 1996, σ.165-180. Γιώργης Μανουσάκης, "Η Κρήτη στο λογοτεχνικό έργο του Κονδυλάκη", Πεπραγμένα του Α΄ Διεθνούς Συνεδρίου "Ο Ιωάννης Κονδυλάκης και το έργο του (1862-1920), Χανιά 1996, σ. 27-53.
|
Ο Ιωάννης Κονδυλάκης (1861−1920) ήταν Έλληνας λογοτέχνης, διηγηματογράφος, δημοσιογράφος και χρονογράφος. Ήταν ο πρώτος πρόεδρος της ΕΣΗΕΑ και από τα γνωστότερα έργα του είναι ο Πατούχας και "Όταν ήμουν δάσκαλος". Ως λογοτέχνης, θεωρείται από τους κύριους εκπροσώπους του ελληνικού νατουραλισμού και "πατέρας του χρονογραφήματος", όπως τον ονόμασε πρώτος ο Παύλος Νιρβάνας.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%99%CF%89%CE%AC%CE%BD%CE%BD%CE%B7%CF%82_%CE%9A%CE%BF%CE%BD%CE%B4%CF%85%CE%BB%CE%AC%CE%BA%CE%B7%CF%82
|
Περκόμορφα
|
Η τάξη των περκομόρφων περιλαμβάνει περισσότερες από 25 υποτάξεις, οι σπουδαιότερες των οποίων που απαντώνται σε διάφορες περιοχές του κόσμου και στις οποίες υπάγονται οι ακόλουθες οικογένειες ψαριών, (κατά ελληνική αλφαβητική σειρά), είναι:αθερινίδες, αμμοδυτίδες, αναρριχίδες, βλενιίδες, γωβίδες, εμβριοτοκίδες, θυνίδες, ιστιοφορίδες, καλλιωνυμίδες, καραγγίδες, κεντραρχίδες, κιχλίδες, λαβρίδες, λουτιανίδες, μακαιρίδες, μουγιλίδες, μυλλίδες, ξιφίδες, ουρανοσκοπίδες, περκίδες, πομακεντρίδες, σερανίδες, σκαρίδες, σκιαινίδες, σκομβρίδες, σπαρίδες, σφυραινίδες, τραχινίδες, φολίδες και χαιτοδοντίδες. Η ταξινόμηση των παραπάνω οικογενειών ψαριών κατά υπόταξη(¹)(²) είναι: Υπόταξη αμμοδυτοειδείς (Ammodytoidea). Σε αυτή φέρεται να υπάγεται μία μόνο οικογένεια ψαριών, οι αμμοδυτίδες. Υπόταξη βλεννιοειδείς (Blennioidea). Αυτή περιλαμβάνει τρεις οικογένειες ψαριών, τις αναρριχίδες ή αναρριχαδίδες, βλεννιίδες και φολίδες. Υπόταξη γωβιοειδείς (Gobioidea). Αυτή περιλαμβάνει μόνο την οικογένεια γωβίδες. Υπόταξη καλλιωνυμοειδείς (Callionymoidea). Και αυτή επίσης περιλαμβάνει μία οικογένεια, τις καλλιωνυμίδες Υπόταξη λαβροειδείς (Labroidea). Αυτή περιλαμβάνει τέσσερις οικογένειες τις εμβιοτοκίδες, λαβρίδες, πομακεντρίδες και σκαρίδες. Υπόταξη μουγιλοειδείς ή μυγιλοειδείς (Mugiloidea). Σε αυτή περιλαμβάνονται τρεις οικογένειες: οι αθερινίδες, μουγιλίδες και οι σφυραινίδες, που απαντώνται τόσο σε γλυκά όσο και αλμυρά νερά σε όλο τον κόσμο. Υπόταξη περκοειδείς (Percoidea). Η υπόταξη αυτή είναι και η βασική βάσει της οποίας έγινε η ταξινόμηση των συγγενών υποτάξεων στη τάξη των Περκόμορφων. Σε αυτή περιλαμβάνονται οι οικογένειες καραγγίδες, κεντραρχίδες, κιχλίδες, λουτιανίδες, μουλλίδες ή μυλλίδες, περκίδες σερανίδες, σκιαινίδες, σπαρίδες, και χαιτοδοντίδες. Υπόταξη σκομβροειδείς (Scombroidea). Αυτή περιλαμβάνει πέντε οικογένειες, τις θυννίδες, ιστιοφορίδες, μακαιρίδες, ξιφίδες ή ξιφιίδες και σκομβρίδες. Υπόταξη Τραχινοειδείς (Trachinoidea). Αυτή περιλαμβάνει δύο μόνο οικογένειες τις ουρανοσκοπίδες και τραχινίδες. Η παραπάνω ταξινόμηση των υποτάξεων και των υπαγομένων σε αυτές οικογενειών ψαριών βασίστηκε στον «Πίνακα ταξινόμησης του ζωικού βασιλείου» (1966), όπως αυτός περιλήφθηκε και στην εγκυκλοπαίδεια Ο Κόσμος των Φυτών και των Ζώων. Επίσης οι αναφερόμενες υποτάξεις δεν είναι όλες, αλλά μόνο οι σημαντικότερες. Σε νεότερες της παραπάνω ταξινομήσεις, πιθανόν οι υποτάξεις να αλλάζουν ή να συμπτύσσονται ή αντίθετα να διαχωρίζονται με τις υπαγόμενες σε αυτές οικογένειες, πλην όμως τα υφιστάμενα ονόματα των τελευταίων δεν αλλάζουν. Εγκυκλοπαίδεια Ο Κόσμος των Φυτών και των Ζώων Β.Γ. Κιόρτσης: Πίνακας ταξινομήσεως του ζωικού βασιλείου, Αθήναι 1966
|
Τα περκόμορφα (Perciformes αλλά και Percomorphi) είναι σημαντική τάξη ψαριών της υπέρταξης των τελεοστέων. Πρόκειται για την πολυπληθέστερη τάξη σε υποτάξεις και κατ' επέκταση σε οικογένειες ψαριών με τα περισσότερα είδη.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A0%CE%B5%CF%81%CE%BA%CF%8C%CE%BC%CE%BF%CF%81%CF%86%CE%B1
|
Κοχ Πούλο Γουάι
|
Τα νησιά αυτά ήταν μέρος της βάσης των επικαλυπτόμενων εδαφικών διεκδικήσεων μεταξύ της Καμπότζη, της Ταϊλάνδης και του Βιετνάμ. Τα τρία έθνη χρησιμοποίησαν διαφορετικές μεθόδους μέτρησης της έκτασης των χωρικών υδάτων από τα νησιά.Τον Μάιο του 1975, η περιοχή γύρω από αυτά τα νησιά και τα κοντινά Κοχ Τανγκ ήταν η περιοχή του συμβάντος του Μαγιάγκουεζ, η τελευταία πολεμική δράση στον Πόλεμο του Βιετνάμ, η οποία αφορούσε την διάσωση του πληρώματος του ΣΣ Μαγιάγκουεζ. Ένα μήνα αργότερα, δυνάμεις του Βιετναμέζικου Λαϊκού Στρατού κατέλαβαν τα νησιά και εκεί έγινε μάχη μεταξύ των στρατευμάτων των Ερυθρών Χμερ και του Βιετνάμ για τον έλεγχο των νησιών. Τέλος, το Βιετνάμ εκκένωσε το Κοχ Γουάι τον Αύγουστο.Τα νησιά Κοχ Γουάι ήταν για μεγάλο χρονικό διάστημα εκτός ορίων για τους τουρίστες, αλλά τώρα μπορεί κανείς να τα επισκεφθεί σε οργανωμένες εκδρομές. Δεδομένου ότι το ταξίδι είναι πάρα πολύ μεγάλο για να πάνε και να γυρίσουν την ίδια μέρα, οι επισκέπτες συνήθως διανυκτερεύουν σε ένα από τα νησιά. Ανησυχία πάνω από το Όριο Υποθέσεων Αρχειοθετήθηκε 2012-02-07 στο Wayback Machine. Grand Tour για Έντονο Δύτες - Wai Poulo Καμπότζη Νησιά
|
Το Κοχ Γουάι (Χμερ: កោះពូលូវៃ) επίσης γνωστό ως Πούλο Γουάι ή νησιά Γουάι, είναι μια ομάδα από δύο μικρά δασώδη και ακατοίκητα νησιά στον Κόλπο του Σιάμ. Τα νησιά βρίσκονται μακριά από την ακτή, 95 χιλιόμετρα νοτιοδυτικά των ακτών της επαρχίας Πρέαχ Σιχάνουκ στη Καμπότζη. Διοικητικά ανήκει στην επαρχία Κάμποτ. Στα χμερ η κοχ (កោះ), σημαίνει "νησί" στα ελληνικά. Το Πούλο Γουάι είναι μαλαϊκής προέλευσης.Και τα δύο νησιά έχουν μήκος 5 χιλιομέτρων περίπου με μέγιστο πλάτος περίπου 1.5 χιλιομέτρων. Βρίσκονται σε απόσταση 1.4 χιλιομέτρων το ένα από το άλλο, που χωρίζονται από ένα κανάλι πλάτους 1.2 χιλιομέτρων. Το βάθος του καναλιού είναι περίπου 12.2 μέτρα. Το δυτικό νησί έχει υψόμετρο περίπου 100 μέτρων στο νοτιοδυτικό άκρο. Το ανατολικότερο νησί είναι γύρω στα 61 μέτρα υψόμετρο και είναι βραχώδες.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9A%CE%BF%CF%87_%CE%A0%CE%BF%CF%8D%CE%BB%CE%BF_%CE%93%CE%BF%CF%85%CE%AC%CE%B9
|
Σοφία Βεργάρα
|
Η Βεργάρα γεννήθηκε σε Ρωμαιοκαθολική οικογένεια στην Μπαρρανκίγια της Κολομβίας, από την Μαργαρίτα Βεργάρα Δάβιλα δε Βεργάρα, που ασχολούνταν με τα οικοκυρικά, και από τον Χούλιο Ενρίκε Βεργάρα Ρομπάγιο, που ήταν παραγωγός βόειου κρέατος για την βιομηχανία κρέατος. Τα πέντε αδέλφια της και πολλά ξαδέλφια της την φώναζαν με το παρατσούκλι Τότι. Η Βεργάρα αρχικά σπούδασε οδοντιατρική σε ένα πανεπιστήμιο στην Κολομβία,αλλά τα παράτησε δύο εξάμηνα πριν το πτυχίο της για να κυνηγήσει ευκαιρίες στο μόντελινκ και στο χώρο του θεάματος (show business). Ακολούθως μετακόμισε στο Μαϊάμι, αφήνοντας αναταραχές στην Κολομβία , όπου ο μεγαλύτερός της αδελφός ο Ραφαέλ δολοφονήθηκε το 1998 κατά τη διάρκεια απόπειρας απαγωγής του. Η ξαδέλφη της και υιοθετημένη αδελφή της, Σάντρα, είναι επίσης ηθοποιός τηλεοπτικών παραγωγών στις Ηνωμένες Πολιτείες. Τη Βεργάρα την ανακάλυψε ένας φωτογράφος ενώ περπατούσε σε μια παραλία της Κολομβίας και άμεσα της παρουσιάστηκαν προτάσεις για μόντελινκ και δουλειά στην τηλεόραση. Η Βεργάρα ήταν "φοβισμένη" με το να κάνει την πρώτη της τηλεοπτική διαφήμιση—μέχρι οι δάσκαλοι της στο καθολικό σχολείο να της δώσουν την άδεια για να πάρει μέρος. Η Βεργάρα έκανε την πρώτη της εμφάνιση ως ηθοποιός στην ηλικία των 17 σε ένα διαφημιστικό της Pepsi όπου μεταδόθηκε ευρέως στην Λατινική Αμερική Στην ηλικία των 20, η Βεργάρα μετακόμισε στην Μπογκοτά, της Κολομβίας, όπου εργάστηκε ως μοντέλο, περιστασιακά, και ως ηθοποιός σε τηλεοπτικές παραγωγές. Από το 1995 έως το 1998, συμπαρουσίασε με τον Fernando Fiore το Fuera de serie ("Out of the Ordinary" or "Over-the-Top"),μια εκπομπή με μια σειρά από ταξίδια όπου επισκεπτόταν εξωτικά μέρη σε όλο τον κόσμο. Ήταν μια εκπομπή στο διεθνές Univisión Ισπανόφωνο τηλεοπτικό δίκτυο και την έκανε διάσημη στην Λατινοαμερικάνικη αγορά. Έδωσε επίσης στη Βεργάρα τηλεοπτική έκθεση στις Ηνωμένες Πολιτείες μέσω των σταθμών του τηλεοπτικού δικτύου Univisión. Συμπαρουσίασε το τηλεοπτικό σόου A que no te atreves ("I Dare You") στο δίκτυο Univisión και εμφανίστηκε ως γκεστ σταρ (guest star) στην έναρξη της τέταρτης σεζόν του δικτύου HBO της σειράς Entourage. Φωτογραφήθηκε για αφίσες και ημερολόγια για μαγιό, το 1998, 2000 και το 2002. Η Βεργάρα είναι ψηλή και έχει φυσικά ξανθά μαλλιά, παρόλο που σε ταινίες και τηλεοπτικές εκπομπές τής έχει ζητηθεί κάποιες φορές να τα βάψει καστανά για να μοιάζει περισσότερο με το στερεότυπο της Ισπανίδας. Η Βεργάρα είχε αποκλειστικό τηλεοπτικό συμβόλαιο για αρκετά χρόνια με την Univisión, και αφού έληξε δέχτηκε ένα ρόλο στο τηλεοπτικό δίκτυο ABC των Ηνωμένων Πολιτειών. Η Βεργάρα εμφανίστηκε στο ABC στα situation comedies Hot Properties και The Knights of Prosperity. Πρωταγωνιστεί στην κωμική σειρά του ABC Modern Family ως Gloria Delgado-Pritchett, για την οποία ήταν υποψήφια για Primetime Emmy Award for Outstanding Supporting Actress in a Comedy Series το 2010, 2011, 2012 και 2013.Ξεκινώντας το 2007, η Βεργάρα έπαιξε την Alicia Oviedo στην τηλεοπτική σειρά Amas de Casa Desesperadas, την Κολομβιανή εκδοχή του Desperate Housewives. Ο χαρακτήρας της είναι κατ'ουσίαν ο αντίστοιχος χαρακτήρας της Mary Alice Young στην Αμερικάνικη σειρά. Επίσης έχει εμφανιστεί στη τηλεοπτική σειρά του ABC που ανήκει στη κατηγορία του δράματος Dirty Sexy Money ως το «αντικείμενο πόθου» και ερωτικού ενδιαφέροντος του Jeremy Darling. Η Βεργάρα έκανε «γκεστ» εμφανίσεις στην Μεξικάνικη τηλενουβέλα Fuego en la sangre. Το 2008, η Βεργάρα κατετάγη στο νούμερο 62 της λίστας "Hot 100" του περιοδικού Maxim. To 2009, έπαιξε τη "Mama" Morton στο Μπρόντγουέη την αναβίωση του έργου Chicago για πέντε εβδομάδες. Το 2011, η Βεργάρα υποτίθεται πως θα πρωταγωνιστούσε στο The Paperboy, ένα ανεξάρτητο δράμα σκηνοθετημένο απ'τον Λι Ντάνιελς. Όταν η μαγνητοσκόπηση καθυστέρησε για μια εβδομάδα και συγκρούστηκε με το πρόγραμμα μαγνητοσκόπησης της τρίτης σεζόν του Modern Family, αναγκάστηκε να το παρατήσει Τον Ιούλιο του 2011, ολοκλήρωσε τα γυρίσματα της ταινίας Farrelly brothers' The Three Stooges, την οποία το The Daily Beast περιέγραψε ως τον πρώτο της πρωταγωνιστικό ρόλο σε ταινία. Η Βεργάρα δήλωσε, "Παίζω μια κακιά γυναίκα που προσπαθεί να χειραγωγήσει το Τρίο Στούτζες να σκοτώσει τον άντρα της ώστε εκείνη να πάρει όλα τα λεφτά.". Τον Απρίλιο του 2012, εμφανίστηκε στη διαδικτυακή σειρά YouTube του γιου της Μανόλο "Vida con Toty". Η Βεργάρα ήταν η πιο καλοπληρωμένη γυναίκα στην Αμερικάνικη τηλεόραση, κερδίζοντας 19 εκατομμύρια δολάρια τους προηγούμενους 12 μήνες στη λίστα που δημοσιεύτηκε από το Forbes.com στις Ιουλίου 18, 2012. Το περιοδικό People συμπεριέλαβε τη Βεργάρα στη λίστα με τους «50 πιο όμορφους ανθρώπους» και έχει αναγνωριστεί από το Hollywood Reporter και από το Billboard ως μία από τις Λατίνες με την περισσότερη επιρροή στο Hollywood.Η Βεργάρα τιμήθηκε με αστέρι στο Hollywood Walk of Fame στις 7 Μαΐου 2015. Το 2011, η Βεργάρα έγινε το νέο πρόσωπο της CoverGirl, με τις πρώτες διαφημίσεις να εμφανίζονται τον Ιανουάριο του 2012. Τον Απρίλιο του 2011, η Βεργάρα εμφανίστηκε σε διαφήμιση της Diet Pepsi μαζί με τον David Beckham και σε άλλη τον Ιανουάριο του 2012.Το 2011, ανακοινώθηκε πως η Βεργάρα σχεδιάζει μια σειρά ρούχων για την Kmart στοχεύοντας στις soccer moms και εμφανίστηκε σε αρκετά διαφημιστικά για την μάρκα Comcast's Xfinity και την State Farm.Το 2013, υπέγραψε συμβόλαια με τις εταιρείες Diet Pepsi, Rooms To Go, και τη φαρμακευτική που βγάζει το φάρμακο Synthroid. Η Βεργάρα παντρεύτηκε σε ηλικία 18 ετών τον αγαπημένο της από το λύκειο, Joe Gonzalez. Γέννησε τον γιο της Μανόλο τον Σεπτέμβριο του 1992. Χώρισε το 1993. Στις 9 Μαΐου 2011, απέλασαν τον μικρότερο αδελφό της Βεργάρα απ'τις Ηνωμένες Πολιτείες στην Κολομβία μετά από την σύλληψή του τον Απρίλιο του ίδιου χρόνου. Ο Julio επίσης είχε έναν μακροχρόνιο εθισμό στα ναρκωτικά και επίσης είχε και προηγούμενα προβλήματα με το νόμο. "Το να βλέπω κάποιον να πεθαίνει μέσα σε 10 χρόνια , μέρα με τη μέρα, είναι η χειρότερη τιμωρία", είπε η Βεργάρα στο περιοδικόParade. "Τώρα είναι ένα τελείως διαφορετικό άτομο."Η Βεργάρα διαγνώστηκε με καρκίνο του θυρεοειδούς το 2000. Αφαίρεσε τον θυρεοειδή της, προχώρησε σε θεραπεία ραδιοϊωδίνης, και ανάρρωσε πλήρως. Παίρνει αγωγή για να αποτρέψει τον υπερθυρεοειδισμό.Στις 10 Ιουλίου του 2012, αναφέρθηκε πως η Βεργάρα και ο σύντροφός της Nick Loeb αρραβωνιάστηκαν. Στις 23 Μαΐου του 2014, η Βεργάρα ανακοίνωσε πως ο αρραβώνας ακυρώθηκε. Την 1η Μαΐου του 2015 αναφέρθηκε πως η Βεργάρα και ο Loeb ήταν σε διαμάχη σχετικά με δύο έμβρυα που είχαν καταψύξει το διάστημα που ήταν μαζί.Τον Ιούλιο του 2014, αναφέρθηκε πως η Βεργάρα ξεκίνησε να βγαίνει με τον πρωταγωνιστή του True Blood Joe Manganiello. Το ζευγάρι αρραβωνιάστηκε την ημέρα των Χριστουγέννων το 2014, μόλις 6 μήνες μετά τη γνωριμία τους.Κατά τη διάρκεια της εμφάνισής της στο σόου Jimmy Kimmel Live!, τον Δεκέμβριο του 2014 η Βεργάρα αποκάλυψε πως έγινε Αμερικανίδα πολίτης εφόσον πέρασε την σχετική εξέταση με 100% επιτυχία. Θεατρική παράσταση Chicago ως Matron "Mama" Morton (2009) Το 2014, η Βεργάρα κατατάχθηκε 32η πιο ισχυρή γυναίκα στον κόσμο από το περιοδικό Forbes. Ανέβηκε από την 38η θέση που κατείχε το 2013. Επίσημος ιστότοπος Sofía Vergara στην IMDb Sofía Vergara στο Fashion Model Directory
|
Η Σοφία Βεργάρα (Sofía Margarita Vergara Vergara, ισπανική γλώσσα προφορά ΔΦΑ: [soˈfi.a βerˈɣaɾa], 10 Ιουλίου 1972) είναι Κολομβιανή ηθοποιός, κωμικός, παραγωγός, οικοδέσποινα τηλεοπτικών προγραμμάτων, μοντέλο και επιχειρηματίας. Η Βεργάρα ήταν ευρέως γνωστή ως συμπαρουσιάστρια δύο τηλεοπτικών σόου για το ισπανόφωνο τηλεοπτικό δίκτυο Univisión στα τέλη του 1990. Η πρώτη της αξιοσημείωτη δουλειά σαν ηθοποιός στα Αγγλικά ήταν στην ταινία Chasing Papi (2003). Μεταγενέστερα, εμφανίστηκε σε ταινίες, συμπεριλαμβανομένων των Four Brothers (2005) και δύο ταινίες του Tyler Perry —Meet the Browns (2008) και Madea Goes to Jail (2009), λαμβάνοντας μια ALMA Award υποψηφιότητα για το τελευταίο. Η επιτυχία της Βεργάρα στην τηλεόραση της εξασφάλισε ρόλους σε πρόσφατες ταινίες The Smurfs (2011), New Year's Eve (2011), Happy Feet Two (2011), The Three Stooges (2012), Escape from Planet Earth (2013), Machete Kills (2013), Chef (2014), και Hot Pursuit (2015). Το 2012 και το 2013, ήταν η πιο καλοπληρωμένη ηθοποιός της αμερικανικής τηλεόρασης.Η Βεργάρα πρωταγωνιστεί στο τηλεοπτικό δίκτυο ABC στη σειρά Modern Family στο ρόλο της Γκλόρια Ντελγκέιντο-Πρίτσετ, για τον οποίο έχει προταθεί για τέσσερα Golden Globe Awards, τέσσερα Primetime Emmy Awards, και επτά Screen Actors Guild Awards. Το 2014 , έχει ταξινομηθεί ως η 32η πιο ισχυρή γυναίκα στον κόσμο από το Forbes.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A3%CE%BF%CF%86%CE%AF%CE%B1_%CE%92%CE%B5%CF%81%CE%B3%CE%AC%CF%81%CE%B1
|
Ιωάννης Μάγεντορφ
|
Ο Πρωτοπρεσβύτερος Ιωάννης Μάγεντορφ γεννήθηκε το 1926 στο Νεϊγί-συρ-Σεν (Neuilly sur-Seine) της Γαλλίας. Η οικογένειά του είχε μεταναστεύσει από τη Ρωσία και ανήκε σε αριστοκρατικής καταγωγής Γερμανούς της Βαλτικής χερσονήσου. Μεγάλωσε στο Παρίσι και σπούδασε θεολογία στη Θεολογική Σχολή του Αγίου Σεργίου κι έπειτα στo Πανεπιστήμιο της Σορβόννης. Το 1958 ανακηρύχθηκε διδάκτωρ της φιλοσοφίας (Docteur des Leuttres) με θέμα την κριτική έκδοση και μετάφραση στα Γαλλικά των Τριάδων του Γρηγορίου Παλαμά Υπέρ των Ιερώς ησυχαζόντων. Στη συνέχεια θα εργαστεί στο Εθνικό Κέντρο Επιστημονικών Ερευνών της Γαλλίας και θα διδάξει στην Ορθόδοξη Θεολογική Σχολή του Αγίου Σεργίου. Μετά την χειροτονία του, το 1959 θα αναχωρήσει για τις Η.Π.Α.. Στη Θεολογική Ακαδημία του Αγίου Βλαδίμηρου στη Νέα Υόρκη θα διδάξει Εκκλησιαστική Ιστορία και Πατρολογία. Από το 1983 μέχρι το 1992 θα διατελέσει κοσμήτορας της Σχολής, διαδεχόμενος τον Αλέξανδρο Σμέμαν μετά το θάνατό του. Παράλληλα ήταν Έκτακτος καθηγητής Βυζαντινής Ιστορίας στο Πανεπιστήμιο Φόρνταμ (Fordham) και λέκτορας Βυζαντινής Θεολογίας στο Dumbarton Oaks, (Kέντρο Βυζαντινών Σπουδών Πανεπιστήμιο του Χάρβαρντ), όπου αργότερα υπηρέτησε στη Συμβουλευτική επιτροπή και αργότερα αναπληρωτής διευθυντής σπουδών το 1978. Υπήρξε παράλληλα σύμβουλος των επισκόπων της Ορθόδοξης Εκκλησίας της Αμερικής (O.C.A) συμμετέχοντας στα διορθόδοξα και οικουμενικά ζητήματα υπηρετόντας την O.C.A. ως πρόεδρος του τμήματος εξωτερικών υποθέσεων, αντιπρόσωπος στην Κεντρική Επιτροπή του Παγκόσμιου Συμβουλίου Εκκλησιών, και μέλος της Επιτροπής του για θέματα Πίστης και Λειτουργικής Τάξης,της οποίας ήταν συντονιστής της από το 1967-1975. π. Ιωάννης Μέγιεντορφ, Η ορθόδοξη εκκλησία, μτφρ. Βίκυ Πατρίκη, εκδ. Εν πλω, Αθήνα, 2010 Ιωάννης Μάγιεντορφ, Βυζαντινή θεολογία, μτφρ. Παύλος Κουμαριανός, Βασίλης Τσάγκαλος, εκδ. Ίνδικτος, 2010 Ιωάννης Μέγεντορφ, Βυζάντιο και Ρωσία. Μελέτη των βυζαντινο-ρωσικών σχέσεων κατά το 14ο αιώνα, εκδ. Δόμος, 1988 π. Ιωάννης Μέγιεντορφ, Ο ορθόδοξος γάμος, μτφρ. Αρχιμ. Αθηναγόρας Δικαιάκος,εκδ. Ακρίτας 2004 Ιωάννου Μέγιεντορφ, Η βυζαντινή κληρονομιά στην ορθόδοξη εκκλησία, μτφρ. Δημήτριος Μόσχος, εκδ. Αρμός, 1999 π.Ιωάννη Μάγιεντορφ, «Η σημασία της Μεταρρύθμισης στην ιστορία της Χριστιανοσύνης», Σύναξη, τ/χ.51 (Ιούλιος-Σεπτέμβριος 1994), σελ.9-26 J. Meyendorff, Ο άγιος Γρηγόριος ο Παλαμάς καί η ορθόδοξη μυστική παράδοση, μτφρ. Ἐλ. Μάϊνας, εκδ. Ακρίτας, Ἀθήνα 1983 J. Meyendorff, «Οι Βαλκανικές εκκλησίες», στο: Α. ΠΑΠΑΔΑΚΗΣ/ J. MEYENDORFF, Η χριστιανική Ανατολή και η άνοδος του παπισμού. Η Εκκλησία από το 1071 ώς το 1453, μτφρ. Στέφανου Ευθυμιάδη, εκδ. ΜΙΕΤ, Αθήνα, 2003, σελ.361-412 J. Meyendorff, «Η μητρόπολη της Ρωσίας από το Κίεβο στη Μόσχα», στο ίδιο, σελ.479-531 Protopresbyter John Meyendorff John Meyendorff, Byzantium and the Rise of Russia: A Study of Byzantino-Russian Relations in the Fourteenth Century, Cambridge University Press, 2010 [1] John Meyendorff, St. Gregory Palamas and Orthodox spirituality, St Vladimir's Seminary Press, 1984 [2]
|
Ο Πρωτοπρεσβύτερος Ιωάννης Μάγεντορφ (αγγλικά: John Meyendorff, γαλλικά: Jean Meyendorff, ρωσικά: Иоанн Мейендорф, Ιβάν Φεοφίλοβιτσ Μεγεντόρφ, ρωσικά: Иван Феофилович Мейендорф, 17 Φεβρουαρίου 1926 - 22 Ιουλίου 1992) ήταν Ρωσικής καταγωγής θεολόγος και καθηγητής πανεπιστημίου.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%99%CF%89%CE%AC%CE%BD%CE%BD%CE%B7%CF%82_%CE%9C%CE%AC%CE%B3%CE%B5%CE%BD%CF%84%CE%BF%CF%81%CF%86
|
Χάρτης Μαντάμπα
|
Ο Μωσαϊκός Χάρτης της Μαντάμπα απεικονίζει την Ιερουσαλήμ με τη Νέα Εκκλησία της Θεοτόκου, η οποία αφιερώθηκε στις 20 Νοεμβρίου 542. Κτήρια που ανεγέρθηκαν στην Ιερουσαλήμ μετά το 570 απουσιάζουν από την απεικόνιση, περιορίζοντας έτσι το εύρος ημερομηνιών δημιουργίας του στην περίοδο μεταξύ 542 και 570 Το ψηφιδωτό κατασκευάστηκε από άγνωστους καλλιτέχνες, πιθανότατα για τη χριστιανική κοινότητα της Μαντάμπα, που ήταν επισκοπική έδρα εκείνη την εποχή. Το 614, η Μαντάμπα κατακτήθηκε από την αυτοκρατορία των Σασανιδών. Τον όγδοο αιώνα, το κυβερνόν Μουσουλμανικό Χαλιφάτο των Ομαγιάδων είχε αφαιρέσει κάποια εικονιστικά μοτίβα από το μωσαϊκό. Το 746, η Madaba καταστράφηκε σε μεγάλο βαθμό από σεισμό και στη συνέχεια εγκαταλείφθηκε. Το μωσαϊκό ανακαλύφθηκε εκ νέου το 1884, κατά την ανέγερση μιας νέας ελληνορθόδοξης εκκλησίας στη θέση του αρχαίου ναού. Ο Πατριάρχης Ιεροσολύμων Νικόδημος Α ' ενημερώθηκε, αλλά καμία έρευνα δεν πραγματοποιήθηκε μέχρι το 1896 Τις επόμενες δεκαετίες, μεγάλα τμήματα του ψηφιδωτού χάρτη υπέστησαν ζημιές από πυρκαγιές, δραστηριότητες στη νέα εκκλησία και από τις επιπτώσεις της υγρασίας. Τον Δεκέμβριο του 1964, το Ίδρυμα Volkswagen έδωσε στο Deutscher Verein zur Erforschung Palästinas (κυρ. «Γερμανική Ένωση για την Εξερεύνηση της Παλαιστίνης») 90.000 DM για τη διάσωση του μωσαϊκού. Το 1965 οι αρχαιολόγοι Heinz Cüppers και Heinrich Brandt ανέλαβαν την αποκατάσταση και τη συντήρηση των υπόλοιπων τμημάτων του ψηφιδωτού. Το ψηφιδωτό του δαπέδου βρίσκεται στην αψίδα (τεταρτοσφαίριο της αψίδας του ιερού της εκκλησίας του Αγίου Γεωργίου στη Μαντάμπα. Δεν έχει προσανατολισμό βόρεια, όπως είναι οι σύγχρονοι χάρτες, αλλά βλέπει ανατολικά προς τον βωμό, με τέτοιο τρόπο ώστε η θέση των θέσεων στον χάρτη να συμπίπτει με τις κατευθύνσεις της πυξίδας. Αρχικά, είχε διαστάσεις 21 επί 7 μέτρα και περιείχε περισσότερες από δύο εκατομμύρια ψηφίδες. Οι σημερινές του διαστάσεις είναι 16 επί 5 μ. Ο ψηφιδωτός χάρτης απεικονίζει μια περιοχή από τον Λίβανο στα βόρεια έως το Δέλτα του Νείλου στα νότια και από τη Μεσόγειο Θάλασσα στα δυτικά μέχρι την ανατολική έρημο. Μεταξύ άλλων χαρακτηριστικών, απεικονίζει τη Νεκρά Θάλασσα με δύο ψαρόβαρκες, αρκετές γέφυρες στις όχθες του Ιορδάνη, ψάρια που κολυμπούν στον ποταμό και έρχονται από τη Νεκρά Θάλασσα. ένα λιοντάρι (που καθίσταται σχεδόν αγνώριστο από την εισαγωγή τυχαίων ψηφίδων κατά τη διάρκεια της περιόδου της εικονομαχίας) που κυνηγά μια γαζέλα στην έρημο του Μωάβ, στην Ιεριχώ με τους φοίνικες, τη Βηθλεέμ και άλλες βιβλικές -χριστιανικές τοποθεσίες. Ο χάρτης μπορεί εν μέρει να διευκόλυνε τον προσανατολισμό των προσκυνητών στους Αγίους Τόπους. Όλες οι τοπογραφίες επισημαίνονται με επεξηγήσεις στα Ελληνικά. Οι αναφορές του ψηφιδωτού στις φυλές του Ισραήλ, το τοπωνύμιο, καθώς και η χρήση παραθέσεων από βιβλικές περικοπές, υποδεικνύουν ότι ο καλλιτέχνης που σχεδίασε το ψηφιδωτό χρησιμοποίησε το Ονομαστικόν του Ευσεβίου (4ος αι.) ως κύρια πηγή. Στον χάρτη απεικονίζονται περίπου 150 πόλεις και χωριά με την ονομασία τους. Το μεγαλύτερο και λεπτομερέστερο στοιχείο της τοπογραφικής απεικόνισης είναι η Ιερουσαλήμ ΙΕΡΟΥΣΑ{ΛΉΜ], στο κέντρο του χάρτη. Το μωσαϊκό δείχνει ξεκάθαρα μια σειρά από σημαντικά οικοδομήματα στην Παλιά Πόλη της Ιερουσαλήμ: την Πύλη της Δαμασκού, την Πύλη των Λεόντων, τη Χρυσή Πύλη, την Πύλη της Σιών, την Εκκλησία του Παναγίου Τάφου, τη Νέα Εκκλησία της Θεοτόκου, τον Πύργο του Δαβίδ, και το Cardo Maximus (κύρια ή κεντρική αρτηρία με προσανατολισμό βορράς-νότος). Στη νοτιοδυτική πλευρά της Ιερουσαλήμ εμφανίζεται το Acel Dama ("πεδίο αίματος"), από χριστιανική λειτουργία. Η αναγνωρίσιμη απεικόνιση της αστικής τοπογραφίας καθιστά το μωσαϊκό βασική πηγή για τη βυζαντινή Ιερουσαλήμ. Επίσης, μοναδικές είναι οι λεπτομερείς απεικονίσεις πόλεων όπως η Ναμπλούς, η Ασκελόν, η Γάζα, το Πελούσιο και η Αλ Καράκ, όλες σχεδόν αρκετά λεπτομερείς για να περιγραφούν ως οδικοί χάρτες . Άλλες καθορισμένες θέσεις περιλαμβάνουν τη Νικόπολη (ΝΙΚΟΠΟΛΙΣ) Beth Zachar[ias] (ΒΕΘΖΑΧΑΡ[ΊΟΥ]]) Βηθλεέμ (ΒΗΘΛΕΕΜ) Σωχώ (ΣΩΧΏ), τώρα Kh. Shuweikah (νοτιοδυτικά της Χεβρώνας), Beth Annaba (ΒΕΤΟΑΝΝΑΒΑ) Σαφίθα (CΑΦΙΘΑ) Ιεριχώ, Ιερά Μονή Αγίου Γερασίμου του Ιορδανίτη (ΒΗΘΑΓΛΑ) Αρχελαΐς (ΑΡΧΕΛΑΙC ) Μοδι'ιμ (ΜΩΔΕΕΙΜ) Λουτ (ΛΩΔΗ) Βεθωρών (ΒΕΘΩΡΩΝ) Γαβαών (ΓΑΒΑΩΝ) Ραμά ( ΡΑΜΑ ) Κορέας (ΚΟΡΕΑΣ) Μαρίσα (ΜΟΡΑΣΘΙ) Άζοτος παράλιος (Ashdod-Coast) (ΑΖΩΤΟΣΠΑΡΑΛΣ), η μεγάλη πεδιάδα (ΡΟΣΔΑΝ), κυριολεκτικά σημαίνει «Η Φυλή του Νταν», Γιαβνέ (ΊΑΒΝΗΛΗΚΑΊΙΑΜΝΙΑ ) (κυρ. "Ιαβνήλ, που είναι επίσης Ιαμνία"), μεταξύ άλλων τοποθεσιών. Μια τοποθεσία που αναπαρίσταται στον χάρτη, αλλά δε σώζεται πλέον είναι οι λίθοι στο Γκιλγκάλ που διακρίνονται ξεκάθαρα στον χάρτη της Μαντάμπα και είναι πιθανώς θαμμένοι κάτω από μια από τις εκκλησίες στο Qas'r Al-Yahud Πολλές από αυτές τις τοποθεσίες επισημαίνονται στον ψηφιδωτό χάρτη με διάφορες βινιέτες που αντιπροσωπεύουν την τοποθεσία στην επαρχία της Παλαιστίνης Tertia. Για παράδειγμα, η Ιεριχώ και η Ζοαρά (ΖΟΟΡΑ) αντιπροσωπεύονται και τα δύο με βιnιέτες οπωρώνων με φοινικόδεντρα. Η Ζοαρά φαίνεται στη νοτιοανατολική πλευρά της Νεκράς Θάλασσας. Ο ψηφιδωτός χάρτης της Μαντάμπα είναι το παλαιότερο γνωστό γεωγραφικό μωσαϊκό δαπέδου στην ιστορία της τέχνης. Χρησιμοποιείται σε μεγάλο βαθμό για τον εντοπισμό και την επαλήθευση βιβλικών τοποθεσιών. Η μελέτη του χάρτη έπαιξε σημαντικό ρόλο στην απάντηση στο ερώτημα της τοπογραφικής θέσης της Ασκελόν ( Asqalan στον χάρτη). Το 1967, οι ανασκαφές στην εβραϊκή συνοικία της Ιερουσαλήμ αποκάλυψαν την Εκκλησία της Νέας και το Cardo Maximus στις ίδιες τοποθεσίες που προτείνει ο χάρτης. Τον Φεβρουάριο του 2010 ανασκαφές τεκμηρίωσαν περαιτέρω την ακρίβειά του με την ανακάλυψη ενός δρόμου που απεικονίζεται στον χάρτη και διασχίζει το κέντρο της Ιερουσαλήμ. Σύμφωνα με τον χάρτη, η κύρια είσοδος στην πόλη γινόταν από μια μεγάλη πύλη που άνοιγε σε ένα φαρδύ κεντρικό δρόμο. Μέχρι την ανακάλυψη, οι αρχαιολόγοι δεν κατάφεραν να ανασκάψουν αυτόν τον χώρο λόγω της μεγάλης κίνησης των πεζών. Στον απόηχο εργασιών υποδομής κοντά στην Πύλη της Γιάφα, ανακαλύφθηκαν μεγάλοι πλακόστρωτοι λίθοι σε βάθος τεσσάρων μέτρων κάτω από το έδαφος, που αποδεικνύουν ότι υπήρχε τέτοιος δρόμος. Το Αρχαιολογικό Ινστιτούτο του Πανεπιστημίου του Γκέτινγκεν περιέχει ένα αντίγραφο του χάρτη στις συλλογές του αρχείου του. Αυτό το αντίγραφο δημιουργήθηκε κατά τη διάρκεια των εργασιών συντήρησης στη Μαντάμπα το 1965 από αρχαιολόγους του Rheinisches Landesmuseum στην Τριρ . Ένα αντίγραφο που δημιουργήθηκε από μαθητές της Σχολής Μωσαϊκού της Μαντάμπα βρίσκεται στο φουαγιέ του Akademisches Kunstmuseum στη Βόννη . Το λόμπι του YMCA στην Ιερουσαλήμ έχει ένα αντίγραφο του χάρτη ενσωματωμένο στο πάτωμα. Χρονολογικός κατάλογος πρώτων χριστιανών γεωγράφων και προσκυνητών στους Αγίους Τόπους που έγραψαν για τα ταξίδια τους και άλλα σχετικά έργα Ύστερη Ρωμαϊκή και Βυζαντινή περίοδοςΕυσέβιος Καισαρείας (260/65–339/40), εκκλησιαστικός ιστορικός και γεωγράφος των Αγίων Τόπων «Προσκυνητής του Μπορντό» (333-4), που άφησε ταξιδιωτικές περιγραφές στο Itinerarium Burdigalense Αιθερία, προσκυνήτρια στους Αγίους Τόπους (περίπου 381-384) που άφησε λεπτομερή ταξιδιωτική αφήγηση. Ο Ιερώνυμος (Hieronymus; fl. 386-420), μεταφραστής της έκδοσης Βουλγάτα της Βίβλου, συνέβαλε σημαντικά στην τοπογραφία των Αγίων Τόπων Ανώνυμος προσκυνητής της Πιατσέντσα, προσκυνητής στους Αγίους Τόπους (δεκαετία 570) που άφησε ταξιδιωτικές περιγραφέςΠρώιμη ισλαμική περίοδοςΠασχάλιο Χρονικό, ελληνοχριστιανικό χρονικό του κόσμου του έβδομου αιώνα Αρκούλφ, Φράγκος επίσκοπος και προσκυνητής στους Αγίους Τόπους (περίπου 680) που άφησε λεπτομερή αφήγηση των ταξιδιών τουΜεσαιωνική περίοδοςΙωάννης του Βίρτσμπουργκ, ιερέας και προσκυνητής στους Αγίους Τόπους (δεκαετία 1160) που άφησε ταξιδιωτικές περιγραφές Abel, F.-M. (1924). «Le Sud Palestinien d'apres la carte mosaique de Madaba» (στα French). Journal of the Palestine Oriental Society IV: 107-117. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 2021-12-23. https://web.archive.org/web/20211223154223/https://digital.soas.ac.uk/AA00000665/00004/119x. Ανακτήθηκε στις 2022-08-27. Lagrange, M.-J. (July 1897). «JÉRUSALEM D'APRÈS LA MOSAÏQUE DE MADABA». Revue Biblique (Peeters Publishers) 6 (3): 450–458. Palmer, P. and Hermann Guthe (1906), Die Mosaikkarte von Madeba, Im Auftrage des Deutschen Vereins zur Erforschung Palätinas Leal, Beatrice (Fall 2018), «A Reconsideration of the Madaba Map», Gesta 57 (2): 123–143, doi:10.1086/698839, https://www.journals.uchicago.edu/doi/full/10.1086/698839#fn39 . Madden, Andrew M., "A New Form of Evidence to Date the Madaba Map Mosaic," Liber Annuus 62 (2012), 495-513. Hepper, Nigel; Taylor, Joan, "Date Palms and Opobalsam in the Madaba Mosaic Map," Palestine Exploration Quarterly, 136,1 (April 2004), 35-44. Herbert Donner: The Mosaic Map of Madaba. Kok Pharos Publishing House, Kampen 1992, (ISBN 90-390-0011-5) Herbert Donner· Heinz Cüppers (1977). Die Mosaikkarte von Madeba: Tafelband; Abhandlungen des Deutschen Palästinavereins 5. Otto Harrassowitz Verlag. ISBN 978-3-447-01866-1. Avi-Yonah, M. The Madaba mosaic map. Israel Exploration Society, Jerusalem 1954 Michele Piccirillo: Chiese e mosaici di Madaba. Studium Biblicum Franciscanum, Collectio maior 34, Jerusalem 1989 (Arabische Edition: Madaba. Kana'is wa fusayfasa', Jerusalem 1993) Kenneth Nebenzahl: Maps of the Holy Land, images of Terra Sancta through two millennia. Abbeville Press, New York 1986, (ISBN 0-89659-658-3) Adolf Jacoby: Das geographische Mosaik von Madaba, Die älteste Karte des Heiligen Landes. Dieterich’sche Verlagsbuchhandlung, Leipzig 1905 Weitzmann, Kurt, ed., Age of spirituality: late antique and early Christian art, third to seventh century, no. 523, 1979, Metropolitan Museum of Art, New York, (ISBN 9780870991790) Αλμπάνη Τζ. Βυζαντινή και Μεταβυζαντινή Τέχνη, Πάτρα: ΕΑΠ ISBN 960-538-094-3 Article on the map and its Göttingen copy (in German)1999 (PDF) Madaba Map The Madaba Mosaic Map at the Franciscan Archaeological Institute Madaba Mosaic Map Αρχειοθετήθηκε 2009-01-29 στο Wayback Machine. web page at San Francisco State University Byzantine Jerusalem and the Madaba Map Madaba Map at Bibleplaces.com
|
Ο Χάρτης Μαντάμπα, γνωστός και ως Μωσαϊκός Χάρτης της Μαντάμπα, είναι μέρος ενός μωσαϊκού δαπέδου στην πρώιμη βυζαντινή εκκλησία του Αγίου Γεωργίου στη Μαντάμπα της Ιορδανίας. Ο χάρτης Madaba απεικονίζει τμήμα της Μέσης Ανατολής και περιέχει την παλαιότερη σωζόμενη πρωτότυπη χαρτογραφική απεικόνιση των Αγίων Τόπων και ιδιαίτερα της Ιερουσαλήμ. Χρονολογείται στον έκτο αιώνα.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A7%CE%AC%CF%81%CF%84%CE%B7%CF%82_%CE%9C%CE%B1%CE%BD%CF%84%CE%AC%CE%BC%CF%80%CE%B1
|
Φρίντριχ Ράινχολντ Κρόιτσβαλντ
|
Οι γονείς του Κρόιτσβαλντ ήταν δουλοπάροικοι στο κτήμα Γιοεπέρε, στο Κυβερνείο της Εσθονίας της Ρωσικής Αυτοκρατορίας (σημερινή ενορία Καντρίνα, Επαρχία Λέενε-Βίρου). Ο πατέρας του εργαζόταν ως φύλακας σιταποθήκης και η μητέρα του ως καμαριέρα. Μετά την απελευθέρωση τους από τη δουλεία το 1815, η οικογένεια ήταν σε θέση να στείλει τον γιο τους στο σχολείο στο επαρχιακό σχολείο του Βέσενμπεργκ (σημερινό Ράκβερε). Το 1820 αποφοίτησε από το γυμνάσιο στο Τάλιν και εργάστηκε ως δάσκαλος σε δημοτικό σχολείο. Το 1833, ο Κρόιτσβαλντ αποφοίτησε από την Ιατρική Σχολή του Αυτοκρατορικού Πανεπιστημίου του Ντόρπατ. Ο Κρόιτσβαλντ παντρεύτηκε την Μαρί Ελισάβετ Σέντλερ στις 18 Αυγούστου του ίδιου έτους. Από το 1833 έως το 1877 εργάστηκε ως δημοτικός ιατρός στο Βέρο (σημερινό Βίρου). Ήταν μέλος πολλών ευρωπαϊκών επιστημονικών εταιρειών και έλαβε τον τίτλο του επίτιμου διδάκτωρα από διάφορα πανεπιστήμια. Ο Κρόιτσβαλντ είναι συγγραφέας αρκετών ηθικολογικών λαϊκών βιβλίων. Τα περισσότερα έχουν μεταφραστεί στα γερμανικά. Έχει γράψει έργα όπως τα Πανούκλα του Κρασιού 1840 και Ο Κόσμος και Μερικά Πράγματα που Μπορεί Κανείς να Βρει σε Αυτό το 1848–49,. Εκτός από αυτά τα έργα, συνέθεσε το εθνικό έπος Καλεβιπόεγκ (γιος του Κάλεβ), , χρησιμοποιώντας υλικό που αρχικά συγκεντρώθηκε από τον φίλο του Φρίντριχ Ρόμπερτ Φέλμαν. Επίσης, έγραψε και πολλά άλλα έργα με βάση την εσθονική λαογραφία, όπως τα Παλιά Εσθονικά Παραμύθια (1866), συλλογές στίχων και το ποίημα Λεμπίτου (1885), που δημοσιεύθηκε μετά το θάνατό του. Ο Κρόιτσβαλντ θεωρείται ο συγγραφέας του πρώτου πρωτότυπου εσθονικού βιβλίου. Ήταν ένας από τους ηγέτες της εθνικής αφύπνισης, καθώς και παράγοντας και ενθαρρυντής των νέων και εσθονόφωνων διανοούμενων. Τζ. Ρ. Ρ. Τόλκιν Καλεβάλα Έργα του/της Friedrich Reinhold Kreutzwald στο Project Gutenberg Έργα της/του ή για την/τον Φρίντριχ Ράινχολντ Κρόιτσβαλντ στο Internet Archive
|
Ο Φρίντριχ Ράινχολντ Κρόιτσβαλντ (26 Δεκεμβρίου Π.Η. 14 Δεκεμβρίου] 1803 – 25 Αυγούστου Π.Η. 13 Αυγούστου] 1882) ήταν Εσθονός συγγραφέας που θεωρείται ο πατέρας της εσθονικής λογοτεχνίας. Είναι ο συγγραφέας του εσθονικού εθνικού έπους Καλεβιπόεγκ.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A6%CF%81%CE%AF%CE%BD%CF%84%CF%81%CE%B9%CF%87_%CE%A1%CE%AC%CE%B9%CE%BD%CF%87%CE%BF%CE%BB%CE%BD%CF%84_%CE%9A%CF%81%CF%8C%CE%B9%CF%84%CF%83%CE%B2%CE%B1%CE%BB%CE%BD%CF%84
|
Επαρχία Ανσονγκό
|
Η Επαρχία Ανσονγκό βρίσκεται νοτιοανατολικά του Μαλί και νοτιοδυτικά της Περιφέρειας Γκαό. Συνορεύει στα ανατολικά με την Επαρχία Μενακά, στα βόρεια με την Επαρχία Γκαό, στα νοτιοδυτικά με την Περιφέρεια Τομπουκτού και στα νότια με το Νίγηρα. Η Επαρχία Ανσονγκό διαιρείται σε 7 διαμερίσματα: Ανσονγκό Μπαρά Μπουρρά Ουατταγκουνά Ταλατάιγ Τεσσίτ Τιν-Χαμά
|
Η Επαρχία Ανσονγκό είναι μια επαρχία της Περιφέρειας Γκαό, Μαλί. Έχει έκταση 23.614 τ.χλμ. και πληθυσμό 132.205 κατοίκων (2009). Πρωτεύουσα είναι η Ανσονγκό.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%95%CF%80%CE%B1%CF%81%CF%87%CE%AF%CE%B1_%CE%91%CE%BD%CF%83%CE%BF%CE%BD%CE%B3%CE%BA%CF%8C
|
Μπολέσλαφ Β΄ του Νιεμόντλιν
|
Ήταν ο πρωτότοκος γιος του Μπολέσλαφ του Πρεσβύτερου δούκα του Νιεμόντλιν και της Ευφημίας, κόρης του Ερρίκου ΣΤ΄ του Καλού δούκα του Βρότσλαφ. Με τη βοήθεια των επαφών του πατέρα του με την Αυλή στην Πράγα, ο Μπολέσλαφ Β΄ διορίστηκε δικαστής στην Αυλή του Καρόλου Δ΄ της Βοημίας & Γερμανίας. Όταν απεβίωσε ο πατέρας του το 1365, τον διαδέχθηκε από κοινού με τους αδελφούς του. Ακολούθησε πολιτική συνεργασίας με τον βασίλειο της Βοημίας και το 1367 απέκτησε το Προύντνικ ως φέουδο κληρονομικό. Απεβίωσε το 1367-78 αγαμος σε ηλικία 33-42 ετών. Cawley, Charles, SILESIA, Medieval Lands database, Foundation for Medieval Genealogy. Marek, Miroslav. "Genealogy of the House of Piast". Genealogy.EU.
|
Ο Μπολέσαφ Β΄, πολων. Bolesław II Niemodliński (1326/35 - ως τις 25 Ιουνίου 1368) από τον Οίκο των Πιαστ-Σιλεσίας-Στσέλτσε ήταν δούκας του Νιεμόντλιν (από το 1365, με τους αδελφούς του).
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9C%CF%80%CE%BF%CE%BB%CE%AD%CF%83%CE%BB%CE%B1%CF%86_%CE%92%CE%84_%CF%84%CE%BF%CF%85_%CE%9D%CE%B9%CE%B5%CE%BC%CF%8C%CE%BD%CF%84%CE%BB%CE%B9%CE%BD
|
In Step
|
1. The House Is Rockin' (Vaughan, Bramhall) - 2:24 2. Crossfire (Carter, Ellsworth, Layton, Shannon, Wynans) - 4:10 3. Tightrope (Vaughan, Bramhall) - 4:40 4. Let Me Love You Baby (Dixon) - 2:43 5. Leave My Girl Alone (Buddy Guy) - 4:15 6. Travis Walk (Vaughan) - 2:19 7. Wall of Denial (Vaughan, Bramhall) - 5:36 8. Scratch-N-Sniff (Vaughan, Bramhall) - 2:43 9. Love Me Darlin' (Howlin' Wolf) - 3:21 10. Riviera Paradise (Vaughan) - 8:49 In Step (άλμπουμ) Επίσημη κυκλοφορία: 6 Ιουνίου 1989 In Step (άλμπουμ)Ηνωμένες Πολιτείες (RIAA Certification): 2 x πλατινένιος Καναδάς (CRIA Certification): Χρυσός Οι μουσικοί οι οποίοι ηχογράφησαν το "In Step" ήταν οι εξής: Στίβι Ρέι Βον - κιθάρα, φωνητικά Τόμι Σάνον - μπάσο, φωνητικά στο "Say What!" Κρις Λέιτον - τύμπανα, φωνητικά στο "Say What!" Ρις Γουάινανς - πλήκτρα, φωνητικά στο "Say What!"Γκεστ συμμετοχέςΤζο Σάμπλετ - σαξόφωνο Ντάρελ Λέοναρντ - τρομπέτα In Step - Stevie Ray Vaughan | Songs, Reviews, Credits, Awards | AllMusic Stevie Ray Vaughan - In Step (album review) | Sputnikmusic Stevie Ray Vaughan & Double Trouble - In Step (Vinyl, LP)
|
Το In Step είναι το τέταρτο στούντιο άλμπουμ του αμερικάνικού blues rock συγκροτήματος του Στίβι Ρέι Βον, Double Trouble, το οποίο κυκλοφόρησε στις 6 Ιουνίου του 1989 μέσω της δισκογραφικής εταιρείας "Epic Records". Επανεκδόθηκε τον Μάρτιο του 1999 με τέσσερα επιπλέον κομμάτια και μία συνέντευξη του Βον.Η παραγωγή του άλμπουμ έγινε από τον Τζιμ Γκέινς, ενώ η ηχογράφηση του πραγματοποιήθηκε στα "Sound Castle" και "Summa Studios" του Λος Άντζελες και τα "Kiva Studios" του Μέμφις. Το "In Step" ανέβηκε στο # 33 του Billboard στις Ηνωμένες Πολιτείες και έχει βραβευθεί ως διπλά πλατινένιο, ενώ μπήκε στο Top-20 στον Καναδά και τη Νέα Ζηλανδία. Για την προώθηση του, το συγκρότημα περιόδευσε στην Βόρεια Αμερική μαζί με τον Τζεφ Μπεκ για 34 συναυλίες με τίτλο "The Fire Meets the Fury".
|
https://el.wikipedia.org/wiki/In_Step
|
Καναδικά Γαλλικά
|
Το Γαλλικά του Κεμπέκ ομιλούνται στο Κεμπέκ. Οι στενά συνδεδεμένες ποικιλίες ομιλούνται από τις γαλλόφωνες κοινότητες του Οντάριο, του Δυτικού Καναδά και της περιοχής της Νέας Αγγλίας των Ηνωμένων Πολιτειών. Αυτές διαφέρουν από τα Γαλλικά του Κεμπέκ κυρίως λόγω του μεγαλύτερου συντηρητισμού τους. Ο όρος Λαυρεντιανά Γαλλικά έχει περιορισμένες εφαρμογές ως συλλογική ετικέτα για όλες αυτές τις ποικιλίες, ενώ τα Γαλλικά του Κεμπέκ έχει χρησιμοποιηθεί και για ολόκληρη την ομάδα διαλέκτων. Η συντριπτική πλειοψηφία των γαλλόφωνων του Καναδά μιλά αυτή τη διάλεκτο. Τα Ακαδικά Γαλλικά ομιλούνται από περισσότερους από 350.000 Ακαδιανούς σε τμήματα των Θαλάσσιων Επαρχιών, της Νέας Γης, των Νήσων Μαγδαληνής, της Κάτω Βόρειας Θάλασσας και της χερσονήσου Γκασπέ. Τα Γαλλικά του Κόλπου Σεντ Μέρι είναι ποικιλία των Ακαδικών Γαλλικών που ομιλείται στη Νέα Σκωτία. Τα Γαλλικά των Μετίς ομιλούνται στη Μανιτόμπα και στον Δυτικό Καναδά από τους Μετίς, απόγονοι των μητέρων των Πρώτων Εθνών και τους ταξιδεύοντες πατέρες κατά τη διάρκεια του εμπορίου γούνας. Πολλοί Μετίς μιλούσαν τα Κρι πέρα από τα γαλλικά και με την πάροδο των χρόνων ανέπτυξαν μια μοναδική μεικτή γλώσσα που ονομάζεται Μισίφ συνδυάζοντας τα ουσιαστικά, αριθμητικά, άρθρα και επίθετα των γαλλικών των Μετίς με τα ρήματα, διαδηλώσεις, μεταθέματα, ερωτήσεις και αντωνυμίες των Κρι. Τόσο η γλώσσα Μισίφ όσο και τα Γαλλικά των Μετίς είναι σοβαρά απειλούμενα. Τα Γαλλικά της Νέας Γης ομιλούνται από ένα μικρό πληθυσμό στη χερσόνησο Πορτ-ο-Πορτ της Νέας Γης. Είναι απειλούμενη, καθώς τόσο τα Γαλλικά του Κεμπέκ όσο και τα Ακαδιανά Γαλλικά ομιλούνται περισσότερο μεταξύ των γαλλόφωνων της Νέας Γης απ'ότι η διακριτή διάλεκτος της χερσονήσου. Τα Γαλλικά Μπραγιόν ομιλούνται στο Μπος του Κεμπέκ. Ομιλείται επίσης στο Έντμουντστον του Νιου Μπράνσγουικ και τη Μανταουάσκα του Μέιν. Αν και επιφανειακά είναι φωνολογικός απόγονος των Ακαδικών Γαλλικών, η ανάλυση αποκαλύπτει ότι είναι μορφοσυντακτικά ταυτόσημη με τα Γαλλικά του Κεμπέκ. Πιστεύεται ότι έχει προκύψει από μια τοπική ισοπέδωση των διαλέκτων επαφής μεταξύ των Κεμπεκουά και των Ακάδιων εποίκων. Τα Γαλλικά της Νέας Αγγλίας μιλιέται σε μέρη της Νέας Αγγλίας στις Ηνωμένες Πολιτείες. Ουσιαστικά είναι μια τοπική παραλλαγή των Γαλλικών του Κεμπέκ και μία από τις τρεις κύριες μορφές των γαλλικών που αναπτύχθηκαν σε αυτό που είναι οι σημερινές Η.Π.Α., με τις άλλες να είναι τα Γαλλικά της Λουιζιάνα και τα σχεδόν εξαφανισμένα Γαλλικά του Μισσούρι. Απειλείται, αν και η χρήση της υποστηρίζεται από δίγλωσσα εκπαιδευτικά προγράμματα που ισχύουν από το 1987. Υπάρχουν δύο κύριες υποποικιλίες των Καναδικών Γαλλικών. Η Ζουάλ είναι ανεπίσημη ποικιλία των Γαλλικών σε γειτονιές της εργατικής τάξης στην επαρχία του Κεμπέκ. Η Σιάκ είναι μια ανάμειξη του συντακτικού και του λεξικού των Ακαδικών Γαλλικών με διάφορα λεξιλογικά δάνεια από τα αγγλικά. Ο όρος Καναδικά Γαλλικά χρησιμοποιήθηκε στο παρελθόν για να αναφέρεται συγκεκριμένα στα Γαλλικά του Κεμπέκ και τις στενά συνδεδεμένες ποικιλίες του Οντάριο και του δυτικού Καναδά προερχόμενες από αυτή. Αυτό συμβαίνει προφανώς επειδή ο Καναδάς και η Ακαδία ήταν ξεχωριστά μέρη της Νέας Γαλλίας και επίσης της βρετανικής Βόρειας Αμερικής μέχρι το 1867. Ωστόσο, σήμερα ο όρος Καναδικά Γαλλικά συνήθως δεν θεωρείται ότι αποκλείει τα Ακαδικά Γαλλικά. Φυλογενετικά, τα Γαλλικά του Κεμπέκ, τα Γαλλικά των Μετίς και τα Γαλλικά Μπραγιόν είναι εκπρόσωποι των γαλλικών κοινών στην Αμερική, ενώ τα Ακαδικά Γαλλικά, τα Γαλλικά Καζούν και τα Γαλλικά Νέας Γης είναι παράγωγα τοπικών διαλέκτων που δεν είναι μη κοινοποιημένες τοπικές διάλεκτοι στη Γαλλία. Επίσημη διγλωσσία στον Καναδά Γαλλοκαναδοί Γαλλική γλώσσα στον Καναδά Γλώσσες του Καναδά Γαλλική γλώσσα στις Ηνωμένες Πολιτείες Γαλλικά των Μετίς Γλώσσα Μισίφ Γαλλικά του Κεμπέκ Αμερικανικά Γαλλικά The lexical basis of grammatical borrowing: a Prince Edward Island French Language in Canada. Edwards, John R. Collective (2004). Canadian French for better travel. Montreal: Ulysses Travel Guides. ISBN 2-89464-720-4. Darnell, Regna, ed. (1971). Linguistic Diversity in Canadian Society, in Sociolinguistics Series, 1. Edmonton, Alta.: Linguistic Research. Without ISBN or SBN Audio example of Canadian French
|
Τα Καναδικά Γαλλικά (γαλλικά: français canadien) αναφέρεται σε μια ποικιλία διαλέκτων της γαλλικής γλώσσας που ομιλούνται γενικά στον Καναδά. Το 2011, ο συνολικός αριθμός γηγενών γαλλικών ομιλητών στον Καναδά ήταν περίπου 7,3 εκατομμύρια (22% του πληθυσμού της χώρας), ενώ άλλα 2 εκατομμύρια τα ομιλούσαν ως δεύτερη γλώσσα. Σε ομοσπονδιακό επίπεδο, έχει επίσημο καθεστώς παράλληλα με τα αγγλικά. Σε επαρχιακό επίπεδο, η γαλλική είναι η μόνη επίσημη γλώσσα του Κεμπέκ, καθώς και μία από τις δύο επίσημες γλώσσες του Νιου Μπράνσγουικ, και από κοινού επίσημη (που προέρχεται από το ομοσπονδιακό νομικό καθεστώς της) στο Νούναβουτ, το Γιούκον και στα Βορειοδυτικά Εδάφη. Οι κυβερνητικές υπηρεσίες προσφέρονται στα γαλλικά σε επιλεγμένες περιοχές της Μανιτόμπα και του Οντάριο (μέσω του νόμου για τις Υπηρεσίες Γαλλικής Γλώσσας) και σε μικρότερο βαθμό σε άλλες περιοχές της χώρας, ανάλογα με την εγγύτητα με την επίδραση του Κεμπέκ και/ή των Κεμπεκουά σε μια συγκεκριμένη περιοχή. Τα Γαλλικά της Νέας Αγγλίας, μια διάλεκτος που ομιλείται στη βόρεια Νέα Αγγλία, είναι ουσιαστικά μια ποικιλία καναδικών γαλλικών και δεν παρουσιάζει ιδιαίτερες διαφορές από τις καναδικές διαλέκτους, σε αντίθεση με τη γαλλική Λουιζιάνα και τα κρεολικά της Λουιζιάνας.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9A%CE%B1%CE%BD%CE%B1%CE%B4%CE%B9%CE%BA%CE%AC_%CE%93%CE%B1%CE%BB%CE%BB%CE%B9%CE%BA%CE%AC
|
Μεταβατικό Ισλαμικό Κράτος του Αφγανιστάν
|
Μετά την εισβολή στο Αφγανιστάν, ένα συνέδριο το οποίο πραγματοποιήθηκε στη Βόννη υπό την αιγίδα των Ηνωμένων Εθνών, οδήγησε στη δημιουργία της προσωρινής διοίκησης του Αφγανιστάν υπό την ηγεσία του Χαμίντ Καρζάι. Ωστόσο, αυτή η προσωρινή κυβέρνηση, η οποία δεν ήταν ευρέως αντιπροσωπευτική, σχεδιάστηκε να έχει διάρκεια έξι μηνών, προτού αντικατασταθεί από μία μεταβατική κυβέρνηση. Η μετάβαση σε αυτό το δεύτερο στάδιο απαιτούσε τη σύγκληση της παραδοσιακής αφγανικής «εθνοσυνέλευσης», της Λογιά Τζιργκά. Αυτή η «Έκτακτη Λογιά Τζιργκά» εξέλεξε νέο ηγέτη για το κράτος και όρισε τη μεταβατική διοίκηση, η οποία με τη σειρά της θα διακυβερνούσε τη χώρα για μέγιστη περίοδο δύο ετών, μέχρις ότου μία «πλήρως αντιπροσωπευτική κυβέρνηση» θα μπορούσε να εκλεγεί μέσω ελεύθερων και νόμιμων εκλογών.
|
Το Μεταβατικό Ισλαμικό Κράτος του Αφγανιστάν, ή αλλιώς Αφγανική Μεταβατική Διοίκηση, ήταν το όνομα της προσωρινής κυβέρνησης του Αφγανιστάν η οποία τέθηκε σε εφαρμογή από τη Λογιά Τζιργκά τον Ιούνιο του 2002. Διαδέχθηκε την προσωρινή διοίκηση η οποία καθορίστηκε από το Συνέδριο της Βόννης.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9C%CE%B5%CF%84%CE%B1%CE%B2%CE%B1%CF%84%CE%B9%CE%BA%CF%8C_%CE%99%CF%83%CE%BB%CE%B1%CE%BC%CE%B9%CE%BA%CF%8C_%CE%9A%CF%81%CE%AC%CF%84%CE%BF%CF%82_%CF%84%CE%BF%CF%85_%CE%91%CF%86%CE%B3%CE%B1%CE%BD%CE%B9%CF%83%CF%84%CE%AC%CE%BD
|
XM129 Ειδικό Πυρηνικό πυρομαχικό Κατεδάφισης
|
Την εποχή της ανάπτυξης του όπλου, το υπάρχον πυρηνικό πυρομαχικό κατεδάφισης (ADM) ήταν το T-4 . Η μεταφορά του απαιτούσε 4 άντρες, ο καθένας με 18 κιλά από τα τμήματα του όπλου. Η ανάπτυξη ξεκίνησε τον Ιούνιο του 1960 και ένα προσωρινό όπλο το Mark 54 Mod 0 (τώρα ονομάζεται B54-0) τέθηκε σε παραγωγή τον Απρίλιο του 1963. Η παραγωγή του B54 Mod 1 SADM ξεκίνησε τον Αύγουστο του 1964. Το όπλο είχε διάμετρο 305μμ (12 ίντσες), μήκος 457μμ (18 ίντσες) και ζύγιζε 26,5 κιλά. Περιλάμβανε την κεφαλή, ένα πυροκροτητή και σύστημα πυροδότησης με μηχανικό χρονόμετρο, ένα φερρο-ηλεκτρικό πυροδοτικό μηχανισμό και ένα σφραγισμένο περίβλημα. Το σώμα κατασκευάστηκε με σφυρηλάτηση αλουμινίου και χυτό υαλοβάμβακα και χρησιμοποιήθηκε μόνωση από αφρώδες ελαστικό μεταξύ της κεφαλής και της θήκης. Τα καντράν ήταν φωτισμένα με βαφή τριτίου-φωσφόρου για εύκολη ανάγνωση την νύχτα. Προβλέφθηκε ένα περίβλημα για υποβρύχια τοποθέτηση που περιλάμβανε εξωτερικά χειριστήρια ελέγχου. Το B54 Mod 2 ξεκίνησε την παραγωγή τον Ιούνιο του 1965. Το όπλο είχε το ίδιο μέγεθος με τα προηγούμενα mod αλλά ζύγιζε 32 κιλά. Η απόδοσή του εκτιμάται ότι ήταν 10 ως 1000 τόνους TNT. Τα εγχειρίδια του ADM περιγράφουν τη χρήση του τόσο σε επιθετικές όσο και σε αμυντικές επιχειρήσεις. Σε επιθετικές επιχειρήσεις, τα ADM περιγράφονται ως χρήσιμα για τη βελτίωση της ασφάλειας των πλευρών και των μετόπισθεν μιας μονάδας, εμποδίζοντας τις αντεπιθέσεις και βοηθώντας τον εγκλωβισμό του εχθρού. Τα εγχειρίδια περιγράφουν επίσης τη χρήση των ADM ως αμυντικά όπλα και όπλα μηχανικού μάχης. Οι πιθανοί στόχοι που περιγράφονται περιλαμβάνουν γέφυρες, φράγματα, κανάλια, σήραγγες, αεροδρόμια, ναυπηγεία συγκέντρωσης σιδηροδρόμων, λιμάνια και βιομηχανικές εγκαταστάσεις και εγκαταστάσεις παραγωγής ενέργειας. Δόθηκαν εκτενείς πίνακες για να καταστεί δυνατή η επιλογή της σωστής απόδοσης για κάθε συγκεκριμένο στόχο. Αυτοί οι πίνακες αντιπροσώπευαν διάφορα στοιχεία, όπως το βάθος ταφής, τις εκτιμήσεις για τις επιπτώσεις και τις ελάχιστες ασφαλείς αποστάσεις διαχωρισμού μεταξύ παρακείμενων όπλων και προσωπικού.
|
Το Ειδικό Πυρηνικό πυρομαχικό Κατεδάφισης (Special Atomic Demolition Munition (SADM), γνωστό και ως XM129 ή XM159 Πυρηνικό γέμισμα κατεδάφισης αλλά και η βόμβα B54 ήταν ένα φορητό (από ένα άτομο) πυρηνικό σύστημα κατεδάφισης (ADM). Ήταν σε υπηρεσία από τον αμερικανικό στρατό από την δεκαετία του 1960 έως της δεκαετία του 1980, αλλά δεν χρησιμοποιήθηκε ποτέ στη μάχη.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/XM129_%CE%95%CE%B9%CE%B4%CE%B9%CE%BA%CF%8C_%CE%A0%CF%85%CF%81%CE%B7%CE%BD%CE%B9%CE%BA%CF%8C_%CF%80%CF%85%CF%81%CE%BF%CE%BC%CE%B1%CF%87%CE%B9%CE%BA%CF%8C_%CE%9A%CE%B1%CF%84%CE%B5%CE%B4%CE%AC%CF%86%CE%B9%CF%83%CE%B7%CF%82
|
Μαρία Αντωνία της Νάπολης και της Σικελίας
|
Η Μαρία Αντωνία Θηρεσία Αμαλία Ιωάννα Βαπτιστή Φραγκίσκη Γαϊτανή Μαρία Άννα Λουκία ήταν η πέμπτη κόρη του Φερδινάνδου Α΄ των Δύο Σικελιών και της Μαρίας Καρολίνας των Αψβούργων-Λωρραίνης, κόρης του Φραγκίσκου Α΄ της Αγία Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας. Παντρεύτηκε το 1892 τον Φερδινάνδο των Βουρβόνων-Ισπανίας, τότε Πρίγκιπα των Αστουριών, διάδοχο της Ισπανίας· δεν απέκτησαν τέκνα. Η Μαρία Αντωνία πέθανε σε ηλικία 21 ετών από φυματίωση, αν και υπήρχαν φήμες ότι δηλητηριάστηκε από τη Μαρία Λουίζα της Πάρμα και τον πρωθυπουργό της Ισπανίας, Μανουέλ δε Γοδόυ, όπως πίστευε η μητέρα της. Ο σύζυγός της νυμφεύτηκε άλλες τρεις φορές. EPTON, Nina, The Spanish mousetrap: Napoleon and the Court of Spain (London: Macdonald, 1973). HILT, Douglas, The troubled trinity: Godoy and the Spanish monarchs (Tuscaloosa; London: University of Alabama Press, 1987).
|
H Μαρία Αντωνία (Maria Antonia, 14 Δεκεμβρίου 1784 - 21 Μαΐου 1806) από τον Οίκο των Βουρβόνων-Δύο Σικελιών ήταν κόρη του Βασιλιά της Νάπολης & της Σικελίας και με τον γάμο της με διάδοχο της Ισπανίας έγινε Πριγκίπισσα των Αστουριών.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9C%CE%B1%CF%81%CE%AF%CE%B1_%CE%91%CE%BD%CF%84%CF%89%CE%BD%CE%AF%CE%B1_%CF%84%CE%B7%CF%82_%CE%9D%CE%AC%CF%80%CE%BF%CE%BB%CE%B7%CF%82_%CE%BA%CE%B1%CE%B9_%CF%84%CE%B7%CF%82_%CE%A3%CE%B9%CE%BA%CE%B5%CE%BB%CE%AF%CE%B1%CF%82
|
Τέλειο έγκλημα
|
Όπως αναφέρεται από ορισμένους εγκληματολόγους και άλλους που μελετούν ποινικές έρευνες (συμπεριλαμβανομένων συγγραφέων μυστηρίου), ένα τέλειο έγκλημα παραμένει άλυτο όχι λόγω ανικανότητας των ερευνητών, αλλά λόγω της εξυπνάδας και της επιδεξιότητας του εγκληματία. Με άλλα λόγια, ο καθοριστικός παράγοντας είναι η πρωταρχική αιτιολογική άποψη της ικανότητας του εγκληματία να αποφεύγει την έρευνα και τις κατηγορίες, και όχι τόσο η ικανότητα της ανακριτικής αρχής να εκτελεί τα καθήκοντά της. Τα πιθανά τέλεια εγκλήματα είναι ένα δημοφιλές θέμα στην αστυνομική φαντασία και τις ταινίες, που περιλαμβάνουν το Βρόχο, την Κολασμένη Αγάπη, τον άγνωστο του εξπρές, τον ταχυδρόμος χτυπά πάντα δύο φορές, το Μάρτυς κατηγορίας και το Τηλεφωνήσατε Ασφάλεια Αμέσου Δράσεως. Ένας φόνος που διαπράχθηκε από κάποιον που δεν είχε ξανασυναντήσει το θύμα, δεν έχει ποινικό μητρώο, δεν έχει κλέψει σημαίνει ότι μπορεί να είναι ένα τέλειο έγκλημα. Σύμφωνα με εγκληματολόγους και επιστήμονες, αυτός ο περιστασιακός ορισμός του τέλειου εγκλήματος υπάρχει. Μια άλλη πιθανότητα είναι ότι ένα έγκλημα μπορεί να διαπραχθεί σε μια περιοχή μεγάλης δημόσιας κυκλοφορίας, όπου υπάρχει DNA από μεγάλο αριθμό ανθρώπων, κάτι που κάνει το κοσκίνισμα των αποδεικτικών στοιχείων να μοιάζει με «να βρεις μια βελόνα σε μια θημωνιά χόρτου». Μια εκ προθέσεως δολοφονία στην οποία ο θάνατος δεν αναγνωρίζεται ποτέ ως φόνος είναι ένα παράδειγμα ενός από τους πιο αυστηρούς ορισμούς του τέλειου εγκλήματος. Άλλοι εγκληματολόγοι περιορίζουν το εύρος μόνο σε εκείνα τα εγκλήματα που δεν εξιχνιάζονται καθόλου. Εξ ορισμού, δεν μπορεί ποτέ να γίνει γνωστό αν υπάρχουν τέτοια τέλεια εγκλήματα. Ωστόσο, έχουν παρατηρηθεί πολλές "στενές επαφές" - αρκετά για να συνειδητοποιήσουν οι ανακριτές την πιθανότητα ενός τέλειου εγκλήματος. Το 2005, ο καθηγητής Brian C. Kalt του Νομικού Κολλεγίου του Πολιτειακού Πανεπιστημίου του Μίτσιγκαν διατύπωσε ένα επιχείρημα ότι η ρήτρα Vicinage του Συντάγματος των Ηνωμένων Πολιτειών – που απαιτεί την επιλογή των ενόρκων από τον πληθυσμό της πολιτείας και της δικαστικής περιφέρειας όπου διαπράχθηκε το έγκλημα – μπορεί να επιτρέψει την διάπραξη του «τέλειου εγκλήματος» με τον τεχνικό λόγο ότι δεν μπορούσε να διεξαχθεί δίκη με ενόρκους . Δεδομένου ότι δεν υπάρχουν κάτοικοι στο τμήμα του Εθνικού Πάρκου Yellowstone που βρίσκεται εντός της πολιτείας του Αϊντάχο, και δεδομένου ότι ολόκληρο το πάρκο έχει τεθεί στη δικαιοδοσία του Δικαστηρίου για την Περιφέρεια του Ουαϊόμινγκ, δεν υπάρχουν διαθέσιμοι κάτοικοι για να σχηματίσουν ένορκη επιτροπή για εγκλήματα που διαπράχθηκαν στη συγκεκριμένη τοποθεσία " διάγραμμα Venn ". Τον Μάρτιο του 2009, η κλοπή 6,8 εκατομμυρίων δολαρίων σε κοσμήματα στη Γερμανία περιγράφηκε ως σχεδόν ένα τέλειο έγκλημα, καθώς παρά το γεγονός ότι είχε αποδεικτικά στοιχεία DNA (και όχι άλλα στοιχεία), η αστυνομία δεν μπόρεσε να παραπέμπψει την υπόθεση στο δικαστήριο, καθώς το DNA ανήκε σε ένα από ένα ζευγάρι διδύμων, και αντιμέτωποι με αρνήσεις και από τους δύο, δεν μπόρεσε να αποδειχθεί ποιος από τους δύο ήταν ο εγκληματίας. Άλλα παραδείγματα ενός, ή πιθανώς και των δύο, διδύμων που αποφεύγουν την τιμωρία περιλαμβάνουν ενόρκους που δεν μπόρεσαν να καταλήξουν σε ετυμηγορία σε μια δίκη βιασμού της Βοστώνης το 2004, σε δίκη βιασμού του Χιούστον το 2005 και σε δίκη λαθρεμπορίου ναρκωτικών στη Μαλαισία το 2009. Η περίφημη ληστεία της Όπερας του 1987 στην Ινδία από μια ομάδα ανδρών που υποδύονταν τους αξιωματικούς του CBI περιγράφηκε ως τέλειο έγκλημα. Timmermans, Stefan (2007). Postmortem : how medical examiners explain suspicious deaths. University of Chicago Press. ISBN 978-0-226-80398-2. Jekel, Pamela (1982). The perfect crime and how to commit it. Paladin Press. ISBN 0-87364-237-6. Gardner, Ross M (2005). Practical crime scene processing and investigation. CRC Press. ISBN 0-8493-2043-7. «Horizon – How to commit the perfect Murder». BBC TV/Radio. 10 Απριλίου 2007. Ανακτήθηκε στις 5 Σεπτεμβρίου 2019.
|
Ως Τέλεια εγκλήματα χαρακτηρίζονται εγκλήματα που δεν έχουν εξιχνιαστεί, δεν έχουν αποδωθεί σε κάποιον ταυτοποιήμενο δράστη ή είναι με κάποιον άλλο τρόπο άλυτα ως ένα είδος τεχνικού επιτεύγματος εκ μέρους του δράστη. Ο όρος χρησιμοποιείται στην καθομιλουμένη στο δίκαιο και τη μυθοπλασία (ειδικά την αστυνομική λογοτεχνία). Σε ορισμένα πλαίσια, η έννοια του τέλειου εγκλήματος περιορίζεται σε εγκλήματα που δεν έχουν εξιχνιαστεί. Εάν ένα γεγονός αναγνωριστεί ποτέ ως έγκλημα, ορισμένοι ερευνητές λένε ότι δεν μπορεί να χαρακτηριστεί ως "τέλειο". Ένα τέλειο έγκλημα πρέπει να διακρίνεται από εκείνο που απλώς δεν έχει ακόμη εξιχνιαστεί ή όπου καθημερινά τυχαία ή διαδικαστικά ζητήματα ματαιώνουν μια καταδίκη. Υπάρχει ένα στοιχείο ότι το έγκλημα είναι (ή φαίνεται πιθανό να είναι) αμφίβολο να εξιχνιαστεί.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A4%CE%AD%CE%BB%CE%B5%CE%B9%CE%BF_%CE%AD%CE%B3%CE%BA%CE%BB%CE%B7%CE%BC%CE%B1
|
Παλαιόμυλος Λάρισας
|
Ο Παλαιόμυλος αποτελεί το τελευταίο χωριό του Νομού Λάρισας προς την ανατολική του πλευρά, μόλις 1 χλμ. από τα όριά του με το Νομό Μαγνησίας. Βρίσκεται πάνω (χάρτης) στην Εθνική Οδό 30, Βόλος - Άρτα, 20 χλμ. από τα Φάρσαλα. Απέχει 42 χλμ. από την πόλη του Βόλου και 57 χλμ. από την πόλη της Λάρισας.Ασχολίες των κατοίκων του χωριού, είναι κυρίως η γεωργία και η κτηνοτροφία. Το χωριό διάθετει πάρα πολύ πράσινο, όπως ιτιές, βελανιδιές και πεύκα. Η περιοχή εχει χαρακτηριστεί απο το Υπουργείο Περιβάλλοντος, NATURA. Σημαντικό αξιοθέατο στον Παλαιόμυλο, θεωρείται το ερειπωμένο "κονάκι του Βασιλείου" (τουρκικά konak), δηλαδή η κατοικία του τσιφλικά και ιδιοκτήτη των αγροτικών εκτάσεων της περιοχής επί Τουρκοκρατίας. Έχει κηρυχθεί διατηρητέο μνημείο και αποτελεί αξιόλογο αντιπροσωπευτικό δείγμα της αρχιτεκτονικής των τσιφλικόσπιτων, των αρχών του 20ου αιώνα στη Θεσσαλία. Διοικητικές μεταβολές οικισμών - Παλαιόμυλος Λάρισας (Ιναλί Λάρισας) (Ε.Ε.Τ.Α.Α.). Κονάκι Κυζερίδη στο Πολυνέρι & Κονάκι Βασιλείου στον Παλαιόμυλο Φαρσάλων (Δήμος Φαρσάλων).
|
Ο Παλαιόμυλος είναι ελληνικό χωριό, που υπάγεται διοικητικά στο Νομό Λάρισας, σε υψόμετρο 245 μέτρων. Σύμφωνα με το Πρόγραμμα «Καλλικράτης», μαζί με την Ερέτρια, τον Άγιο Χαράλαμπο, την Αργιθέα και την Ασπρόγεια, συναποτελούν την Κοινότητα Ερετρίας, που ανήκει στη Δημοτική Ενότητα Πολυδάμαντα, του Δήμου Φαρσάλων και σύμφωνα με την Απογραφή του 2011, αριθμεί 113 κατοίκους. Έως το 2010, υπαγόταν στον «Καποδιστριακό» Δήμο Πολυδάμαντα. Μέχρι το 1927, ονομαζόταν Ιναλί.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A0%CE%B1%CE%BB%CE%B1%CE%B9%CF%8C%CE%BC%CF%85%CE%BB%CE%BF%CF%82_%CE%9B%CE%AC%CF%81%CE%B9%CF%83%CE%B1%CF%82
|
Αδερφοί Μαρκίδες Πούλιου
|
Τα δύο αδέρφια, Πούλιος και Γεώργιος, εγκαταστάθηκαν στη Βιέννη το 1776 και πήραν την αυστριακή υπηκοότητα. Νωρίτερα είχε εγκατασταθεί στην αυστριακή πρωτεύουσα ο πατέρας τους, Μάρκος Πούλιου ο οποίος ήταν έμπορος. Ο Πούλιος (που είχε εκλατινίσει το όνομα του σε Πόπλιος, πιθανόν για να δείχνει συγκαλυμμένα την εξοικείωσή του με τις επαναστατικές ιδέες) εργάστηκε ως εφοριακός υπάλληλος και ο Γεώργιος ως εμπορομεσίτης ανατολικών ειδών. Από το 1790 ασχολήθηκαν με την τυπογραφία και την έκδοση βιβλίων. Αρχικά εργάστηκαν ως τυπογράφοι στο τυπογραφείο του Ιωσήφ Μπαουμάιστερ, αλλά δύο χρόνια αργότερα, ύστερα από την πρόσληψη του τελευταίου ως οικοδιδάσκαλου των πριγκίπων του αυστριακού θρόνου, τα δύο αδέρφια ανέλαβαν τη διεύθυνση του τυπογραφείου. Από το 1791 μέχρι το 1797 στο εν λόγω τυπογραφείο τύπωσαν 56 ελληνικά βιβλία, αρκετά από τα οποία με τη φίρμα του Μπαουμάιστερ. Αργότερα, μετά την ανάληψη της διεύθυνσης από τους ίδιους, χρησιμοποίησαν την εκδοτική ένδειξη Παρά Μαρκίδ. Πούλιου ή Παρά τοις αυταδέλφοις Μαρκίδ. Πούλιου.Ο Ρήγας Φεραίος συνδέθηκε με τους αδερφούς Πούλιου κατά το πρώτο του ταξίδι στη Βιέννη το 1790, όταν τύπωσε στο τυπογραφείο τους το βιβλίο του Σχολείον των ντελικάτων εραστών. Επίσης στο τυπογραφείο των Μαρκίδων Πούλιου τυπώθηκε το επαναστατικό μανιφέστο του Ρήγα που περιείχε την Επαναστατική προκήρυξη, Δίκαια του Ανθρώπου και τον Θούριο. Τέλος η επιχείρηση των δύο αδερφών ανέλαβε την κεντρική πώληση και τη διακίνηση της Χάρτας του Ρήγα. Η συνεργασία τους με τον Ρήγα είχε ως αποτέλεσμα τη δίωξή τους από τις αυστριακές αρχές μετά τη σύλληψη του Έλληνα επαναστάτη, και το κλείσιμο του τυπογραφείου. Ο Γεώργιος εξορίστηκε και πήρε άσυλο στη Γαλλία, αργότερα πήγε στην Αγκώνα και τελικά κατέληξε στην Νυρεμβέργη. Εκεί πέθανε το 1830 και θάφτηκε σε οικογενειακό τάφο στη γειτονική πόλη Φιρτ. Ο αδερφός του, που βρισκόταν εκτός της αυστριακής επικράτειας όταν συνελήφθη ο Γεώργιος, πήγε με μια ομάδα δημοκρατών στην Ιταλία για να πολεμήσει μαζί με τον Ναπολέοντα και τελικά κατέληξε στη Βενετία για να συνεχίσει το εκδοτικό έργο του. Για την τελευταία φάση της ζωής του δεν υπάρχουν στοιχεία, είναι όμως γνωστό ότι προσπάθησε να εκδώσει εφημερίδα στην Ιόνιο Πολιτεία. Η Εφημερίς είναι πρώτη σωζόμενη ελληνική εφημερίδα. Εκδόθηκε για πρώτη φορά τον Δεκέμβριο του 1790 -1797. Αρχικά ήταν δίφυλλη με διαστάσεις 22*17εκ., ενώ από το δεύτερο χρόνο και ως το τέλος της έκδοσής της έβγαινε σε μικρότερο μέγεθος (17*11 εκ.) και τυπωνόταν σε 8, 12 ή 16 σελίδες. Κυκλοφορούσε, κάθε Τρίτη και Πέμπτη. Η γλώσσα της Εφημερίδος ήταν η δημοτική της εποχής, με πολλούς ιδιωματισμούς και λέξεις τις καθαρεύουσας.Δημοσίευε ειδήσεις και ανταποκρίσεις για τις εξελίξεις στα πολεμικά μέτωπα της εποχής καθώς και ειδήσεις σχετικά με την πολιτική και κοινωνική ζωή σε διάφορες χώρες. Επιπλέον δημοσίευε εμπορικές ειδήσεις, αναγγελίες εκδόσεων, μικρές αγγελίες, ποιήματα αλλά και γυναικεία μόδα. Δεν χρησιμοποιούσε τίτλους αλλά δημοσίευε τις ειδήσεις με βάση τη χώρα ή την πόλη προέλευσής τους. Πηγές των ανταποκρίσεων ήταν κυρίως δημοσιεύματα ξένων εφημερίδων. Η Εφημερίς είχε συνδρομητές σε όλη την ορθόδοξη Ανατολή και σε όλες τις ελληνικές κοινότητες της Ευρώπης. Φύλλα της Εφημερίδος βρίσκονται σε διάφορες βιβλιοθήκες: στην Αθήνα, στην Κοζάνη, στο Ιάσιο, στο Βουκουρέστι κ.ά. Μέχρι τώρα δεν έχουν εντοπιστεί φύλλα των ετών 1795 και 1796. Οι Μαρκίδες Πούλιοι εξέδωσαν στη Βιέννη και την πρώτη σερβική εφημερίδα. Επρόκειτο για την Serbskija Novini (Σέρβικες εφημερίδες) η οποία τυπωνόταν επί περίπου δύο χρόνια (14 Μαρτίου 1791-31 Δεκεμβρίου 1792) στο τυπογραφείο του Κούρτσβεκ με εκδότες τα δύο αδέρφια που ήταν και υπεύθυνοι για τη σύνταξή της. https://www.greek-language.gr/greekLang/studies/history/thema_06/10.html http://www.thessmemory.gr/δρωμενα/μαρκίδες-πούλιου-οι-εκδότες-τη/ https://www.iellada.gr/ellada/aderfoi-markides-poylioy-typografoi-kai-ekdotes-tis-protis-sozomenis-ellinikis-efimeridas http://farosthermaikou.blogspot.com/2016/01/blog-post_67.html https://docplayer.gr/7444117-Markides-poylioy-to-proto-kefalaio-stin-istoria-toy-ellinikoy-typoy.html https://sierafm.gr/εφημερίς-η-ιστορία-της-πρώτης-ελληνικ/ https://www.makthes.gr/adelfoi-markides-poylioy-ekdosi-me-yliko-apo-tin-imerida-tis-esiem-th-19753 http://history-of-macedonia.com/2010/03/22/efimeris-makedonon-adelfon-markidon-pouliou-egkyklopaideia-ellinikou-typou/ https://catalogue.nlg.gr/Record/b.319478 https://kanaliena.gr/efimeris-to-proto-kefalaio-stin-istoria-toy-ellinikoy-typoy/ Λάιος, Γεώργιος. «Οι αδελφοί Πούλιου, ο Γεώργιος Θεοχάρης και άλλοι σύντροφοι του Ρήγα: (Ανέκδοτα έγγραφα από τα Αρχεία της Βιέννης)». Δελτίον της Ιστορικής και Εθνολογικής Εταιρείας της Ελλάδος 12 (1957-1958), σ. 202-270 Ίλια Χατζηπαναγιώτη-Sangmeister. Ο τεκτονισμός στην ελληνική κοινωνία και γραμματεία του 18ου αιώνα: οι γερμανόφωνες μαρτυρίες. Αθήνα: Περίπλους, 2010. 'Μαρκίδες Πούλιου: οι πρωτοπόροι Έλληνες δημοσιογράφοι. Έντυπο από την έκθεση του Μορφωτικού Ιδρύματος Ένωσης Συντακτών Ημερησίων Εφημερίδων Μακεδονίας-Θράκης, Οκτώβριος-Δεκέμβριος 2007. Ευγενία Χατζηγεωργίου, Ο ελληνικός προεπαναστατικός Τύπος. Η Εφημερίς των Μαρκίδων Πουλίου, Διπλωματική εργασία, Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης, Τμήμα Δημοσιογραφίας και ΜΜΕ, Θεσσαλονίκη, 2012[1]
|
Οι Έλληνες αδερφοί Μαρκίδες Πουλιου από τη Σιάτιστα ήταν τυπογράφοι και εκδότες της πρώτης σωζόμενης ελληνικής εφημερίδας, της Εφημερίδος (που τυπώθηκε στη Βιέννη το 1786) και στενοί συνεργάτες του Ρήγα Φεραίου.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%91%CE%B4%CE%B5%CF%81%CF%86%CE%BF%CE%AF_%CE%9C%CE%B1%CF%81%CE%BA%CE%AF%CE%B4%CE%B5%CF%82_%CE%A0%CE%BF%CF%8D%CE%BB%CE%B9%CE%BF%CF%85
|
Α.Ο. Ακρίτας
|
Το σωματείο για πολλά χρόνια είχε μόνο γυναικείο τμήμα πετοσφαίρισης έτσι ώστε να είναι επικεντρωμένο σε ένα και μόνο τμήμα ώστε να γίνεται καλύτερη δουλειά, να αναδεικνύονται συνεχώς νεαρές αθλήτριες και η ομάδα να στηρίζεται σε δικά της παιδιά. Μετά από επτά χρόνια παρουσίας στις τοπικές κατηγορίες το 1994 κατάφερε να κατακτήσει το πρωτάθλημα της Α' Κατηγορίας Ε.Σ.ΠΕ.Π. και να ανέβει στην Β’ Εθνική μέσω μπαράζ όπου και παρέμεινε μέχρι το 1997, κερδίζοντας μάλιστα μία φορά την τρίτη θέση στο αντίστοιχο πρωτάθλημα. Την ομάδα που πέτυχε την άνοδο στην Β’ Εθνική εκείνη τη χρονιά αποτελούσαν οι : Αντωνοπούλου Παναγιώτα, Αθανασοπούλου Βάσω, Φωτεινάκη Κατερίνα, Λούρα Ελένη, Καραγλάνη Παναγιώτα, Θεολόγου Ελένη, Καραμπίνη Κατερίνα, Σκαφιδά Σάσα, Μάνα Σεσίλια και Τσάκωνα Ελένη. Στη συνέχεια ύστερα από απουσία δύο μόλις αγωνιστικών περιόδων επανήλθε το 1999 στη Β΄Εθνική, όπου και παρέμεινε μέχρι το 2003. Η ομάδα που κατέκτησε την άνοδο μετά από αγώνες μπαράζ με πρωταθλήτριες άλλων ενώσεων είχε τις εξής αθλήτριες : Δέδε Πιέρα, Λιανού Μαρία, Αντωνοπούλου Παναγιώτα, Ντανταβασίλη Γεωργία, Μακρή Σταυρούλα, Πανταζοπούλου Νάνσυ, Γκούζου Ουρανία, Λάσκαρη Πόπη, Βυθούλκα Νίκη, Μάνα Σεσίλια, Σαρρή Ξένια και Καραγλάνη Παναγιώτα. Τέλος τη σεζον 2011-2012 αναδείχτηκε ξανά πρωταθλήτρια Ε.Σ.ΠΕ.Π και κέρδισε την άνοδο στην Α2 Εθνική κατηγορία για πρώτη φορά στην ιστορία της, όπου και παρέμεινε μέχρι και το 2016 όταν και δήλωσε συμμετοχή στη Β' Εθνική λόγω οικονομικών και όχι μόνο συγκυριών . Η ομάδα της ανόδου του 2011 αποτελείτο από τις : Πανταζοπούλου Νάνσυ, Χρονοπούλου Μαρία, Ραμούνδου Νατάσσα, Μπεσή Εβελίνα, Αρτεμίου Άννα, Δεδούση Έλενα, Βυθούλκα Νίκη, Σαπατίνου Γωγώ, Αλεξοπούλου Δήμητρα, Μαυρέα Γωγώ, Γκομούλκα Πατρίτσια, Καρακύκλα Σοφία, Κυβέλου Βαλεντίνα, Καλιδώνη Βάσια, Ορφανέα Αφροδίτη, Γκομούλκα Σίλβια και Μαστοροπούλου Μαρία. Επίσης πολλές από τις παραπάνω αθλήτριες στελέχωναν κατά καιρούς τόσο τις Εθνικές Ομάδες όσο και ομάδες Α1 και Α2 γυναικών εκπροσωπώντας έτσι επάξια τον σύλλογο. Την αγωνιστική περίοδο 2016-2017 ο σύλλογος προχώρησε σε πλήρη ανανέωση τόσο σε διοικητικό όσο και αγωνιστικό επίπεδο συμμετέχοντας στην Β' Εθνική-Εθνικό Περιφερειακό. Η ανάδειξη νεαρών αθλητριών μέσω της συμμετοχής τους στη γυναικεία ομάδα καθώς και στα αναπτυξιακά πρωταθλήματα της Ε.Σ.ΠΕ.Π ήταν και θα είναι ο κύριος στόχος του. Ενδεικτικό το γεγονός ότι οι αθλήτριες προέρχονται επί το πλείστον από τα τμήματα υποδομής όπου εκπαιδεύονται σήμερα πάνω από εκατό παιδιά. Έδρα του είναι το Κλειστό Γυμναστήριο Παραλίας της Καλαμάτας. Πρόεδρος του 7μελές διοικητικού συμβουλίου το οποίο προέκυψε μετά τις εκλογές της γενικής συνέλευσης των μελών του Α.Ο Ακριτα στις 22 Ιουνίου 2016 είναι ο Πανταζόπουλος Θεόδωρος, αντιπρόεδρος ο Τζάνος Νικόλαος, γραμματέας ο Αργάνης Πέτρος, ταμίας ο Καραμπάτσος Γεώργιος και μέλη του οι Νταγίοπουλος Νικόλαος, Καράμπελας Αθανάσιος και Τσώνης Αλέξανδρος. Καθήκοντα πρώτου προπονητή στη γυναικεία ομάδα έχει ο Παναγιώτης Ντάκουρης (Πτυχιούχος Τ.Ε.Φ.Α.Α-Ειδικότητα Πετοσφαίρισης), ενώ στις ακαδημίες-νεάνιδες, κορασίδες, παγκορασίδες- οι Πανταζοπούλου Νάνσυ (Κάτοχος διπλώματος Γ'κατηγορίας Σ.Ε.Π.ΠΕ) , Αθανασοπούλου Βάσω (Πτυχιούχος Τ.Ε.Φ.Α.Α-Ειδικότητα Πετοσφαίρισης) και Μαντούδη Ιωάννα (Πτυχιούχος Τ.Ε.Φ.Α.Α-Ειδικότητα Πετοσφαίρισης). Το ρόστερ των γυναικών συνθέτουν οι παρακάτω αθλήτριες: Το τμήμα πετοσφαίρισης ανδρών ιδρύθηκε το 2012 συμμετέχοντας στην Τοπική κατηγορία της Ε.Σ.ΠΕ.Π. Την ίδια χρονιά (2012-2013) κέρδισε την άνοδο στη Β' Εθνική-Εθνικό Περιφερειακό Ανδρών όπου πήρε μέρος για δύο χρονιές. Το 2015 παρόλο που τερμάτισε δεύτερο στο πρωτάθλημα ανέβηκε και αυτό στην Α2 Εθνική Ανδρών λόγω μη συμμετοχής του Α.Σ.Π. Ερμής στην συγκεκριμένη κατηγορία παίρνοντας έτσι τη θέση της πατρινής ομάδας. Την σεζον 2015-2016 τερμάτισε στην 12η θέση του Β' Ομίλου της Α2 και υποβιβάστηκε. Το καλοκαίρι του 2016 το τμήμα διαλύθηκε. Akritas A.O. Kalamatas, επίσημος ιστότοπος του τμήματος volleyball. Ρόστερ Εκδήλωση Α.Ο. Ακρίτα
|
Ο Α.Ο. Ακρίτας ή Α.Ο. Ακρίτας Καλαμάτας είναι ελληνικό αθλητικό ερασιτεχνικό σωματείο που ιδρύθηκε το 1987 μετά από πρωτοβουλία της τότε ομοσπονδιακής προπονήτριας κας. Τσιριμπή-Πανταζοπούλου Μαρίας η οποία ήταν και η προπονήτρια του συλλόγου σε όλα τα γυναικεία τμήματα πετοσφαίρισης (γυναίκες, νεανίδες, κορασίδες και παγκορασίδες) επί 25 συναπτά έτη. Έχει έδρα στην Καλαμάτα στην οδό Μπουλούκου 41. Τα επίσημα χρώματα είναι μπλε, κίτρινο και άσπρο. Διατηρεί τμήματα πετοσφαίρισης και στίβου.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%91.%CE%9F._%CE%91%CE%BA%CF%81%CE%AF%CF%84%CE%B1%CF%82
|
Σημαία της Ατόλης Μίντγουαιη
|
Η Σημαία της Ατόλης Μίντγουαιη κατασκευάστηκε από το προσωπικό του Εθνικού Καταφυγίου Άγριας Ζωής της Ατόλης Μίντγουαιη ( Midway Atoll National Wildlife Refuge), με τη σημαντικότατη βοήθεια ενός υπαλλήλου της Υπηρεσίας Εθνικών Πάρκων (National Park Service), του Στιβ Ντράιντεν. Η αφορμή για τη δημιουργία της σημαίας, ήταν ο εορτασμός της Memorial Day, κατά το έτος 2000, γεγονός που έλαβε χώρα στο θωρηκτό USS Arizona. Η σημαία της ατόλης Μίντγουαιη διαθέτει τρεις δυσανάλογες λωρίδες: μία σκούρου μπλε χρώματος (επάνω), μία λευκή (στη μέση) και μία ανοικτού μπλε χρώματος (κάτω). Στην πρώτη λωρίδα (αυτή του σκούρου μπλε χρώματος), που είναι και η μεγαλύτερη, είναι τοποθετημένο ένα άλμπατρος, θαλασσοπούλι που εμφανίζεται συχνά στην ατόλη.
|
Η Σημαία της Ατόλης Μίντγουαιη είναι η ανεπίσημη σημαία που χρησιμοποιείται από την ομώνυμη ατόλη, που αποτελεί μία μη ενσωματωμένη περιοχ των Η.Π.Α., και τμήμα των απομακρυσμένων νησίδων των Ηνωμένων Πολιτειών, και, σύμφωνα με επίσημες εκτιμήσεις του 2019, έχει 39 μόνιμους κατοίκους. Βέβαια, αφού η Ατόλη Μίντγουαιη είναι αμερικανική επικράτεια, η επίσημη σημαία της είναι η σημαία των Ηνωμένων Πολιτειών.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A3%CE%B7%CE%BC%CE%B1%CE%AF%CE%B1_%CF%84%CE%B7%CF%82_%CE%91%CF%84%CF%8C%CE%BB%CE%B7%CF%82_%CE%9C%CE%AF%CE%BD%CF%84%CE%B3%CE%BF%CF%85%CE%B1%CE%B9%CE%B7
|
Κύπελλο Κύπρου πετοσφαίρισης γυναικών 2018-19
|
Στην προημιτελική φάση οι οκτώ ομάδες κληρώθηκαν τυχαία μεταξύ τους σε τέσσερα ζευγάρια και έδωσαν διπλούς αγώνες (εντός και εκτός έδρας). Αν μια ομάδα πετύχαινε δύο νίκες, τότε έπαιρνε αυτή την πρόκριση.Σε περίπτωση που στους δύο αγώνες οι δύο ομάδες είχαν από μία νίκη, όπως πιο κάτω, αμέσως με την λήξη του δεύτερου αγώνα διεξαγόταν το χρυσό σετ (golden set): Πρώτος αγώνας 3 – 0, δεύτερος αγώνας 0 – 3 ή 1 – 3 τότε χρυσό σετ Πρώτος αγώνας 3 – 1, δεύτερος αγώνας 0 – 3 ή 1 – 3 τότε χρυσό σετ Πρώτος αγώνας 3 – 2, δεύτερος αγώνας 2 – 3 τότε χρυσό σετ Πρώτος αγώνας 3 – 0 ή 3 – 1, δεύτερος αγώνας 2 – 3 προκρίνεται ο νικητής του πρώτου αγώνα Πρώτος αγώνας 3 – 2, δεύτερος αγώνας 0 – 3 ή 1 – 3 προκρίνεται ο νικητής του δεύτερου αγώναΟι τέσσερις νικήτριες προκρίθηκαν στο Φάιναλ Φορ. Στην ημιτελική φάση και στον τελικό έγιναν μονοί αγώνες. Στην προημιτελική φάση συμμετείχαν 6 ομάδες. Η ΑΕΛ πέρασε στο φάιναλ φορ χωρίς αγώνα αφού η Αναγέννηση αποχώρησε. Κάθε ομάδα αγωνίστηκε στην έδρα της και στην έδρα του αντιπάλου. Ο πίνακας που ακολουθεί παρουσιάζει τα τελικά αποτελέσματα των αγώνων. Οι 4 ομάδες που προκρίθηκαν από την προημιτελική φάση συμμετείχαν στο Φάιναλ Φορ της διοργάνωσης, το οποίο πραγματοποιήθηκε στο Λευκόθεο Κλειστό Γυμναστήριο στη Λευκωσία. Στην ημιτελική φάση έγιναν μονοί αγώνες. Ο πίνακας που ακολουθεί παρουσιάζει τα τελικά αποτελέσματα των αγώνων, οι οποίοι διεξήχθησαν στις 12 Απριλίου 2019. Στον τελικό προκρίθηκαν η Ανόρθωση και η ΑΕΛ. Το παιχνίδι διεξήχθη στις 13 Απριλίου 2019 στο Λευκόθεο Κλειστό Γυμναστήριο στη Λευκωσία. Νικήτρια ήταν η Ανόρθωση με σκορ 3-1 σετ (25-14, 25-18, 16-25, 25-20). ΚΟΠΕ, επιμ. (2019-01-28) (pdf). ΕΙΔΙΚΗ ΠΡΟΚΗΡΥΞΗ ΠΡΩΤΑΘΛΗΜΑΤΟΣ ΚΥΠΕΛΛΟΥ OΠΑΠ Α’ ΚΑΤΗΓΟΡΙΑΣ ΓΥΝΑΙΚΩΝ ΑΓΩΝΙΣΤΙΚΗΣ ΠΕΡΙΟΔΟΥ 2018 – 2019. Λευκωσία. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 2021-05-05. https://web.archive.org/web/20210124163945/https://new.volleyball.org.cy/wp-content/uploads/docs/201819/cupwomenA_201819.pdf.
|
Το Κύπελλο Κύπρου 2016-17 ήταν η 44η έκδοση του Κυπέλλου Κύπρου (42η υπό την αιγίδα της Κυπριακή Ομοσπονδία Πετοσφαίρισης). Συμμετείχαν οι οχτώ ομάδες της Α΄ κατηγορία 2018-19. Νικήτρια ήταν η Ανόρθωση για 7η φορά στην ιστορία της.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9A%CF%8D%CF%80%CE%B5%CE%BB%CE%BB%CE%BF_%CE%9A%CF%8D%CF%80%CF%81%CE%BF%CF%85_%CF%80%CE%B5%CF%84%CE%BF%CF%83%CF%86%CE%B1%CE%AF%CF%81%CE%B9%CF%83%CE%B7%CF%82_%CE%B3%CF%85%CE%BD%CE%B1%CE%B9%CE%BA%CF%8E%CE%BD_2018-19
|
Οργάνωση Ουκρανών Εθνικιστών
|
Η ΟΟΕ σχηματίστηκε από μια σειρά ριζοσπαστικών εθνικιστικών και ακροδεξιών οργανώσεων, συμπεριλαμβανομένης της Ένωσης Ουκρανών Φασιστών. Αρχικά, ηγήθηκε από βετεράνους πολέμου που απέτυχαν να ιδρύσουν ένα ουκρανικό κράτος το 1917-1920. Η ιδεολογία της οργάνωσης επηρεάστηκε σε μεγάλο βαθμό από τη φιλοσοφία του Φρίντριχ Νίτσε, τον γερμανικό εθνικοσοσιαλισμό και τον ιταλικό φασισμό, συνδυάζοντας τον ακραίο εθνικισμό με την τρομοκρατία, τον κορπορατισμό και τον αντισημιτισμό, καθώς και την αντιδημοκρατία.Σύμφωνα με την αρχική του δήλωση, ο πρωταρχικός στόχος της ΟΟΕ ήταν η ίδρυση ενός ανεξάρτητου και εθνικά καθαρού ουκρανικού κράτους. Αυτός ο στόχος επρόκειτο να επιτευχθεί με μια εθνική επανάσταση, που θα έδιωχνε κάθε ξένο στοιχείο και θα δημιουργούσε ένα αυταρχικό κράτος με επικεφαλής έναν ισχυρό άνδρα. Η ηγεσία της ΟΟΕ θεώρησε ότι οι προηγούμενες προσπάθειες για τη διασφάλιση της ανεξαρτησίας απέτυχαν λόγω των δημοκρατικών αξιών στην κοινωνία, της κακής κομματικής πειθαρχίας και μιας συμφιλιωτικής στάσης απέναντι στους παραδοσιακούς εχθρούς της Ουκρανίας. Η ιδεολογία της απέρριψε τις σοσιαλιστικές ιδέες που υποστήριζε ο Σιμόν Πετλιούρα και τους συμβιβασμούς της παραδοσιακής ελίτ της Γαλικίας. Αντίθετα, η ΟΟΕ, ιδιαίτερα τα νεότερα μέλη του, υιοθέτησαν την ιδεολογία του Ντμιτρό Ντοντσόφ, ενός μετανάστη από την Ανατολική Ουκρανία. Στα τέλη Μαρτίου 2019, πρώην μαχητές της ΟΟΕ (και άλλα εν ζωή πρώην μέλη παράτυπων ουκρανικών εθνικιστικών ενόπλων ομάδων που δραστηριοποιήθηκαν κατά το Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο και την πρώτη δεκαετία μετά τον πόλεμο) έλαβαν επίσημα το καθεστώς των βετεράνων. Αυτό σήμαινε ότι για πρώτη φορά θα μπορούσαν να λάβουν προνόμια βετεράνων, όπως δωρεάν δημόσια μέσα μεταφοράς, επιδοτούμενες ιατρικές υπηρεσίες, ετήσια χρηματική βοήθεια και εκπτώσεις σε υπηρεσίες κοινής ωφέλειας (και θα απολαμβάνουν τα ίδια κοινωνικά οφέλη με τους πρώην Ουκρανούς στρατιώτες του Κόκκινου Στρατού της Σοβιετικής Ένωσης).Είχαν γίνει αρκετές προηγούμενες προσπάθειες να δοθεί σε πρώην Ουκρανούς εθνικιστές μαχητές επίσημο καθεστώς βετεράνων, ειδικά κατά τη διάρκεια της κυβέρνησης του Προέδρου Βίκτορ Γιούστσενκο το 2005-2009, αλλά όλες απέτυχαν. Σφαγές των Πολωνών στη Βολυνία και την Ανατολική Γαλικία Επιχείρηση Βιστούλας Δολοφονία του Μπρονίσουαφ Πιεράτσκι Μπαντερίτες Jonathan Levy, The Intermarium: Wilson, Madison, & Federal Central European Federalism. Paul Robert Magocsi (1989), Morality and Reality: the Life and Times of Andrei Sheptytskyi, Edmonton Alberta: Canadian Institute of Ukrainian Studies, University of Alberta,(ISBN 0-920862-68-3) . Grzegorz Motyka (2005), Służby bezpieczeństwa Polski i Czechosłowacji wobec Ukraińców (1945–1989), Ινστιτούτο Εθνικής Μνήμης, Βαρσοβία. (πολωνικά) Władysław Siemaszko, Ewa Siemaszko (2000), Λουντομπούιστβο dokonane przez nacjonalistów ukraińskich na ludności polskiej Wołynia 1939–1945, Kancelaria Prezydenta Rzeczposos, σελ. . (πολωνικά) Τίμοθι Σνάιντερ (2003), Η Ανασυγκρότηση των Εθνών: Πολωνία, Ουκρανία, Λιθουανία, Λευκορωσία, 1569–1999, Yale University Press,(ISBN 030010586X) Orest Subtelny, Ukraine: A History, Τορόντο: University of Toronto Press, 1988,(ISBN 0-8020-5808-6) . Andrew Wilson, The Ukrainians: Unexpected Nation, Νιού Χέιβενn: Yale University Press, 2000,(ISBN 0-300-08355-6) . Антонюк Ярослав Дияльність, "СБ ОУН на Волини." Луцьк: «Волинська книга», 2007. – 176 σ. Антонюк Ярослав Дияльність, "SB OUN(b) on Волині таЗахідному Поліссі (1946–1951)" : Μονογραφία. – Луцьк: «Надстир'я-Ключі», 2013. – 228 σ. Petelycky, Stefan (1999). Into Auschwitz, for Ukraine (PDF). Kashtan Press. ISBN 978-1-896354-16-3. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο (PDF) στις 4 Μαρτίου 2016. Ανακτήθηκε στις 4 Ιανουαρίου 2021. Απομνημονεύματα πολέμου ενός βετεράνου της ΟΟΕ.
|
Η Οργάνωση Ουκρανών Εθνικιστών (ΟΟΕ, ουκρανικά: Організація українських націоналістів) ήταν ουκρανική υπερεθνικιστική πολιτική οργάνωση που ιδρύθηκε το 1929 στη Βιέννη. Ήταν σημαντική και η μεγαλύτερη ακροδεξιά ουκρανική οργάνωση που δρούσε στην περιοχή Κρέσι (Ανατολική Γαλικία) της Δεύτερης Πολωνικής Δημοκρατίας. Η ΟΟΕ εμφανίστηκε ως ένωση μεταξύ της Ουκρανικής Στρατιωτικής Οργάνωσης, μικρότερων ριζοσπαστικών δεξιών ομάδων και δεξιών Ουκρανών εθνικιστών και διανοουμένων που εκπροσωπούνταν από τους Ντμιτρό Ντοντσόφ, Γεβχέν Κονοβάλετς, Μικόλα Στσίμπορσκι και άλλες προσωπικότητες.Η ιδεολογία της ΟΟΕ έχει χαρακτηριστεί παρόμοια με τον ιταλικό φασισμό. Η ΟΟΕ προσπάθησε να διεισδύσει σε νόμιμα πολιτικά κόμματα, πανεπιστήμια και άλλες πολιτικές δομές και θεσμούς. Οι στρατηγικές της για την επίτευξη της ουκρανικής ανεξαρτησίας περιελάμβαναν τη βία και την τρομοκρατία εναντίον εξωτερικών και εσωτερικών εχθρών, ιδιαίτερα της Πολωνίας, της Τσεχοσλοβακίας, του Βασιλείου της Ρουμανίας και της Σοβιετικής Ένωσης.Το 1940, η ΟΟΕ χωρίστηκε σε δύο μέρη. Τα γηραιότερα, πιο μετριοπαθή μέλη υποστήριξαν τον Αντρίι Ατανάσοβιτς Μέλνικ και το ΟΟΕ-Μ, ενώ τα νεότερα και πιο ριζοσπαστικά μέλη υποστήριξαν το ΟΟΕ-Μπ του Στεπάν Μπαντέρα. Μετά την έναρξη της εισβολής του Άξονα στη Σοβιετική Ένωση στις 22 Ιουνίου 1941 (Επιχείρηση Μπαρμπαρόσα), η ΟΟΕ-Μπ στο πρόσωπο του Γιαροσλάβ Στετσκό κήρυξε ανεξάρτητο ουκρανικό κράτος στις 30 Ιουνίου 1941 στο κατεχόμενο Λβιβ, ενώ η περιοχή ήταν υπό τον έλεγχο. της Ναζιστικής Γερμανίας, δεσμευόμενος να συνεργαστεί στενά με τη Γερμανία, η οποία παρουσιάστηκε ως η απελευθερώτρια των Ουκρανών από τη ρωσική καταπίεση. Σε απάντηση, οι ναζιστικές αρχές κατέστειλαν την ηγεσία της ΟΟΕ. Τον Οκτώβριο του 1942, η ΟΟΕ-Μπ ίδρυσε τον Ουκρανικό Επαναστατικό Στρατό (ΟΕΣ). Το 1943–1944, σε μια προσπάθεια να προλάβουν τις πολωνικές προσπάθειες για την αποκατάσταση των προπολεμικών συνόρων της Πολωνίας, μαχητικές μονάδες του ΟΕΣ πραγματοποίησαν μεγάλης κλίμακας εθνοκάθαρση εναντίον του πολωνικού λαού. Οι ιστορικοί υπολογίζουν ότι 50-100.000 Πολωνοί πολίτες σφαγιάστηκαν στη Βολυνία και την Ανατολική Γαλικία.Μετά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο, ο ΟΕΣ πολέμησε ενάντια στις σοβιετικές και πολωνικές κυβερνητικές δυνάμεις. Κατά τη διάρκεια της Επιχείρησης Βιστούλα το 1947, η πολωνική κυβέρνηση απέλασε 140.000 Ουκρανούς πολίτες στην Πολωνία για να αφαιρέσει τη βάση υποστήριξης του ΟΕΣ. Στη φυγή τους, οι σοβιετικές δυνάμεις σκότωσαν, συνέλαβαν ή απέλασαν πάνω από 500.000 Ουκρανούς πολίτες. Πολλοί από αυτούς που στοχοποιήθηκαν από τους Σοβιετικούς περιλάμβαναν μέλη του ΟΕΣ, τις οικογένειές τους και υποστηρικτές τους. Κατά τη διάρκεια και μετά τον Ψυχρό Πόλεμο, οι δυτικές υπηρεσίες πληροφοριών, συμπεριλαμβανομένης της CIA, υποστήριξαν κρυφά την ΟΟΕ.Ορισμένες σύγχρονες ακροδεξιές ουκρανικές πολιτικές οργανώσεις ισχυρίζονται ότι είναι κληρονόμοι των πολιτικών παραδόσεων της ΟΟΕ, συμπεριλαμβανομένου του Σβομπόντα, του Δεξιού Τομέα, της Ουκρανικής Εθνοσυνέλευσης - Ουκρανικής Εθνικής Αυτοάμυνας και του Συνεδρίου Ουκρανών Εθνικιστών. Ο ρόλος της ΟΟΕ παραμένει αμφισβητούμενος στην ιστοριογραφία, καθώς αυτοί οι μεταγενέστεροι πολιτικοί κληρονόμοι ανέπτυξαν λογοτεχνία αρνούμενη τη φασιστική πολιτική κληρονομιά της οργάνωσης και τη συνεργασία με τη Ναζιστική Γερμανία, ενώ εορτάζουν επίσης τη Μεραρχία SS Γαλικίας.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9F%CF%81%CE%B3%CE%AC%CE%BD%CF%89%CF%83%CE%B7_%CE%9F%CF%85%CE%BA%CF%81%CE%B1%CE%BD%CF%8E%CE%BD_%CE%95%CE%B8%CE%BD%CE%B9%CE%BA%CE%B9%CF%83%CF%84%CF%8E%CE%BD
|
Το χειρόγραφο της Σαραγόσα (ταινία)
|
Κατά τη διάρκεια μάχης στη Σαραγόσα, την περίοδο των Ναπολεόντειων Πολέμων, ένας αξιωματικός, έχει οπισθοχωρήσει στον δεύτερο όροφο ενός πανδοχείου. Εκεί βρίσκει ένα μεγάλο βιβλίο, με σχέδια δύο ανδρών σε αγχόνη και δύο γυναικών σε κρεβάτι. Τότε, ένας εχθρός εισβάλει, και προσπαθεί να τον πιάσει, όμως αντί αυτού, καταλήγει να του μεταφράζει το βιβλίο, τότε ο αξιωματικός αναγνωρίζει τον συγγραφέα, ο οποίος ήταν ο παππούς του. Ο απόγονος λοιπόν, του Αλφόνσο βαν Γουόρντεν, εμφανίζεται με δύο υπηρέτες, ψάχνοντας τον συντομότερο δρόμο για τα βουνά Σιέρα Μορένα. Οι δύο άντρες τον προειδοποιούν, ότι το μονοπάτι που έχει πάρει τον οδηγεί σε κακή περιοχή. Σε ένα πανδοχείο, στο Βέντα Κουεμάδα, προσκαλείται να δειπνίσει με δύο πριγκίπισσες, την Εμίνα και τη Ζιμπέλντα, σε ένα κρυφό δωμάτιο. Τον πληροφορούν ότι είναι ξαδέρφες του, και ότι για να διατηρήσουν το γένος των Γκομάλες, θα πρέπει να της παντρευτεί και τις δύο, ώστε να γεννήσουν τους διαδόχους. Ωστόσο, αυτός πρέπει να ενστερνιστεί τον ισλαμισμό. Αυτός τις περιγελά, και τότε αυτές αρχίζουν να τον σαγηνεύουν και του δίνουν να πιει από ένα κύπελλο σε σχήμα νεκροκεφαλής. The Saragossa Manuscript στην IMDb
|
Το χειρόγραφο της Σαραγόσα (πολωνικά: Rękopis znaleziony w Saragossie, αγγλικά: The Saragossa Manuscript) είναι Πολωνική πολεμική ταινία του 1965, σε σκηνοθεσία Βόιτσεχ Χας και σε σενάριο Ταντέους Κβιατκοβσκι, το οποίο βασίστηκε στο ομώνυμο μυθιστόρημα, του 1815, Γιαν Ποτότσκι. Πρωταγωνιστούν οι Ζμπίγκνιου Σιμπούλσκι, Ίγκα Σεμπρζίνσκα και Στάνισλαβ Ίγκαρ. Η ταινία τοποθετείται αρχικά στην Ισπανία: κατά τη διάρκεια των Ναπολεόντειων Πολέμων, σε ένα ερημωμένο σπίτι, δύο αντίπαλοι στρατιώτες, βρίσκουν ένα χειρόγραφο, το οποίο εξιστορεί την ιστορία του παππού του, Ισπανού αξιωματικού, Αλφόνσο βαν Γουόρντεν. Τότε αυτός θα αρχίσει ένα ταξίδι περιπετειών και ιστοριών ανάμεσα στην πραγματικότητα και τη φαντασία. Τα γυρίσματα της ταινίας έλαβαν μέρος στο Βρότσλαβ και στην Τσεστοχόβα της Πολωνίας. Η ταινία στην αρχική της κυκλοφορία έλαβε σχετικώς αναγνώριση, τόσο στην Πολωνία, όσο και σε άλλες χώρες του ανατολικού μπλοκ. Αργότερα, απέκτησε φήμη και στις ΗΠΑ, όταν ο Μάρτιν Σκορτσέζε και ο Φράνσις Φορντ Κόπολα, το ξαναφέραν στο προσκήνιο και ενθάρρυναν τη διάδοσή του. Μάλιστα, ο πρώτος, το συμπεριέλαβε και στο Martin Scorsese Presents: Masterpieces of Polish Cinema.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A4%CE%BF_%CF%87%CE%B5%CE%B9%CF%81%CF%8C%CE%B3%CF%81%CE%B1%CF%86%CE%BF_%CF%84%CE%B7%CF%82_%CE%A3%CE%B1%CF%81%CE%B1%CE%B3%CF%8C%CF%83%CE%B1_(%CF%84%CE%B1%CE%B9%CE%BD%CE%AF%CE%B1)
|
Set Me Free (τραγούδι της Έντεν Αλέν)
|
Το τραγούδι εκπροσώπησε το Ισραήλ στον Διαγωνισμό Τραγουδιού της Eurovision 2021, αφού επιλέχθηκε μέσω του HaShir Shelanu L'Eurovizion. Στις 17 Νοεμβρίου 2020, η EBU επιβεβαίωσε ότι δεν θα διεξαχθεί η ημιτελική κλήρωση κατανομής για το διαγωνισμό του 2021. Αντ' αυτού, οι ημιτελικοί θα έχουν την ίδια σύνθεση χωρών όπως καθορίστηκε από την κλήρωση για τους ημιτελικούς του διαγωνισμού του 2020, που πραγματοποιήθηκε στις 28 Ιανουαρίου 2020 στο Δημαρχείο του Ρότερνταμ. Το Ισραήλ τοποθετήθηκε στον πρώτο ημιτελικό, που διεξήχθη στις 18 Μαΐου 2021, προκρίθηκε στον τελικό και κατέλαβε τελικά τη 17η θέση. Οι συντελεστές είναι προσαρμοσμένοι από την Tidal. Αμίτ Μορντεχάι - παραγωγός, συνθέτης, στιχουργός, arranger Άϊντο Νέτζερ - παραγωγός, συνθέτης, στιχουργός, arranger Νόαμ Ζαλτίν - παραγωγός, συνθέτης, στιχουργός, arranger Ρον Καρμί - παραγωγός, συνθέτης, στιχουργός, arranger
|
Το "Set Me Free" είναι ένα τραγούδι της Ισραηλινής τραγουδίστριας Έντεν Αλέν. Το τραγούδι εκπροσώπησε το Ισραήλ στον Διαγωνισμό Τραγουδιού της Eurovision 2021 στο Ρότερνταμ της Ολλανδίας, αφού κέρδισε τον διαγωνισμό προεπιλογής HaShir Shelanu L'Eurovizion.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/Set_Me_Free_(%CF%84%CF%81%CE%B1%CE%B3%CE%BF%CF%8D%CE%B4%CE%B9_%CF%84%CE%B7%CF%82_%CE%88%CE%BD%CF%84%CE%B5%CE%BD_%CE%91%CE%BB%CE%AD%CE%BD)
|
Ανιγκρέ
|
Το εγκάρδιο ξύλο του ανιγκρέ είναι χλωμό ρόδινο που σκουραίνει ελαφρώς με την έκθεση στο φως λόγω φωτοευαισθησίας. Το ξύλο αναφέρεται ότι ομοιάζει στην εμφάνιση με αυτό της σημύδας. Έχει χαμηλή έως μέτρια σκληρότητα. Οι δακτύλιοι του δεν είναι πάντα καλά καθορισμένοι και το ξύλο μπορεί να είναι μάλλον τυπικό, αν και περιστασιακά, υπάρχει συγκεκριμένη φιγούρα, όπως σγουρά ή στίγματα. Το σομφό και το εγκάρδιο συνήθως δεν ξεχωρίζουν μεταξύ τους. Ο καπλαμάς με τέταρτο σχήμα έχει γίνει δημοφιλής επιλογή για έπιπλα, ντουλάπια και διακοσμητικές αρχιτεκτονικές εφαρμογές. Λέγεται ότι έχει ελαφρά μυρωδιά παρόμοια με τον κέδρο. Στη μη επεξεργασμένη του μορφή, το ανιγκρέ είναι ευαίσθητο σε επιθέσεις τερμιτών και μυκήτων και γενικά έχει χαμηλή αντοχή. Θεωρείται συνήθως εύκολο στις μηχανικές κατεργασίες με εργαλεία χειρός και ηλεκτρικά εργαλεία, αν και ανάλογα με την προέλευση του ξύλου μπορεί να έχει υψηλή περιεκτικότητα σε πυρίτιο που μπορεί να φθείρει γρήγορα τα εργαλεία επεξεργασίας. Το ανιγκρέ απαντάται στην τροπική Ανατολική και Δυτική Αφρική, κυρίως στο Καμερούν αλλά και στην Αγκόλα, το Κονγκό, την Αιθιοπία, τη Γκάνα, τη Γουινέα Μπισάου, την Ακτή Ελεφαντοστού, την Κένυα, τη Νιγηρία, τη Σιέρα Λεόνε, την Ουγκάντα και το πρώην Ζαΐρ.Η εξαγωγή από το Καμερούν απαγορεύεται από τους τοπικούς νόμους. Anigre, Anegre, Aniegre, Aniegré, Aningré, Aningeria, Aninguerie, Mugangu, Muna, Osan, Anegre Blanc, Longhi, Mukaly, Tanganyika Nuss. Οι κοινές προφορές ποικίλλουν από Ah-Nee-Grey, Ah-Nee-Gra, Anna-Gra, Anna-Grey, Uh-Nee-Grey. Γένος: Pouteria Οικογένεια: Sapotaceae (Angiosperm). Aningeria Altissima, Aningeria Robusta, Aningeria Superba, Gambeyobotrys Gigantea «Δομή ξύλου» του Δρ. Γ. Μαντάνη, Πανεπιστήμιο Θεσσαλίας (Aniegre), σελ. 150 CIRAD (France) - Aningre Aniegre, Πανεπιστήμιο Θεσσαλίας Anigre - wood-database.com
|
Το Ανιγκρέ (αγγλ. anigre, anegre, aniegre, aniegré, aningré) είναι ένα αφρικανικό είδος ξυλείας, από πλατύφυλλο δένδρο (hardwood), που χρησιμοποιείται συνήθως για κόντρα πλακέ, έπιπλα εσωτερικού χώρου, ντουλάπια και εφαρμογές υψηλής ποιότητας. Συχνά κόβεται σε φέτες και πωλείται ως καπλαμάς, αν και διατίθεται και σε μορφή σανίδας. Σε μορφή σανίδας χρησιμοποιείται για ναυπήγηση σκαφών, γενική ξυλουργική και άλλες ελαφριές κατασκευές.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%91%CE%BD%CE%B9%CE%B3%CE%BA%CF%81%CE%AD
|
Ιωάννης Κοντουδάκης
|
Γεννήθηκε στο Πολεμάρχι της Κισσάμου, στο νομό Χανίων. Έχοντας φοιτήσει στις 4 πρώτες τάξεις στο Δημοτικό του χωριού του, ολοκλήρωσε τις υπόλοιπες δύο στο Δημοτικό Σχολείο της Αγίας Τριάδας, και συνεχισε τη μαθητεία του στο Γυμνάσιο Χανίων. Φοίτησε στη Φιλοσοφική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών, από όπου έλαβε το πτυχίο του το 1935, και εργάστηκε ως καθηγητής, αρχικά σε ιδιωτικό Γυμνάσιο και έπειτα στη Γαλλική Σχολή της Χαλέπας επί διετία. Τον Ιανουάριο του 1941 κατατάχθηκε στο στρατό ως υπαξιωματικός και πολέμησε κατά των Γερμανών αλεξιπτωτιστών στην περιοχή του Καστελλίου. Από την πρώτη στιγμή εντάχθηκε στην οργανωμένη αντίσταση εναντίον των Ναζί και αγωνίστηκε με όλες του τις δυνάμεις. Χρημάτισε πρόεδρος του Ελαιουργικού Συνεταιρισμού Πολεμαρχίου και Περιχώρων από το 1947 ως το 1948. Το 1949 εκτοπίστηκε στη Μακρόνησο και έναν χρόνο μετά στον Αϊ-Στράτη ως και το 1955. Στις εκλογές του 1958 εξελέγη βουλευτής στην εκλογική περιφέρεια Χανίων με την ΕΔΑ. Μαζί του εξελέγη με την ΕΔΑ στα Χανιά ο Κώστας Χιωτάκης. Έπειτα από την κήρυξη της δικτατορίας, ο Κοντουδάκης εξορίστηκε επί τριετία. Από το 1964 ως το 1967 ήταν μέλος της επιτροπής σύνταξης στην εφημερίδα "Αλήθεια". Διετέλεσε δημοτικός σύμβουλος Χανίων, από το 1964 ως τη χούντα, και πρόεδρος του Ελληνοσοβιετικού Συνδέσμου Χανίων. Στις πρώτες εκλογές μετά τη Μεταπολίτευση το 1974 ήταν ξανά υποψήφιος βουλευτής, παίρνοντας 999 σταυρούς με το ψηφοδέλτιο της Ενωμένης Αριστεράς, με αποτέλεσμα να μην εκλεγεί βουλευτής.. Μέχρι το τέλος της ζωής του παρέμεινε αγρότης. Απεβίωσε στις 2 Μαρτίου 2005 σε ηλικία 97 ετών. Απέκτησε έναν γιο και μία κόρη από το γάμο του με τη Μαρία Βακάκη. Ιστολόγιο-αφιέρωμα με βιογραφικά στοιχεία για τον Ιωάννη (Γιάγκο) Κοντουδάκη, ανακτήθηκε στις 27 Απριλίου 2020.
|
Ο Ιωάννης Κοντουδάκης (11 Ιουλίου 1908-2 Μαρτίου 2005), γνωστός και ως Γιάγκος Κοντουδάκης, ήταν Έλληνας αγρότης ,καθηγητης,και πολιτικός, που υπηρέτησε ως βουλευτής της Αριστεράς.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%99%CF%89%CE%AC%CE%BD%CE%BD%CE%B7%CF%82_%CE%9A%CE%BF%CE%BD%CF%84%CE%BF%CF%85%CE%B4%CE%AC%CE%BA%CE%B7%CF%82
|
Κατάλογος πρωθυπουργών του Καζακστάν
|
Ακολουθεί κατάλογος πρωθυπουργών του Καζακστάν από το 1917 ως σήμερα. Πρόεδροι του Συμβουλίου των Λαϊκών Επιτρόπων Βίκτορ Ραντούς-Ζένκοβιτς (12 Οκτωβρίου 1920 – 1921) Μουχαμεντχαφί Μουρζαγκαλίγεφ (1921 – Σεπτέμβριος 1922) Σακέν Σεϊφουλίν (Σεπτέμβριος 1922 – Οκτώβριος 1924) Νιγκμέτ Νουρμάκοφ (Οκτώβριος 1924 – 19 Φεβρουαρίου 1925) Πρόεδροι του Συμβουλίου των Λαϊκών Επιτρόπων Νιγκμέτ Νουρμάκοφ (19 Φεβρουαρίου 1925 – Μάιος 1928) Ουράζ Ισάγεφ (Μάιος 1928 – 5 Δεκεμβρίου 1936) Πρόεδροι του Συμβουλίου των Λαϊκών Επιτρόπων Ουράζ Ισάγεφ (5 Δεκεμβρίου 1936 – Σεπτέμβριος 1937) Ιμπραγκίμ Ταζίγεφ (Σεπτέμβριος 1937 – 17 Ιουλίου 1938) Νουρτάς Ουντασίνοφ (17 Ιουλίου 1938 – 15 Μαρτίου 1946) Πρόεδροι του Συμβουλίου Υπουργών Νουρτάς Ουντασίνοφ(15 Μαρτίου 1946 – 24 Μαρτίου 1954) Ελουμπάι Ταϊμπέκοφ (24 Μαρτίου 1954 – 31 Μαρτίου 1955) Ντινμουχάμεντ Κονάεφ (31 Μαρτίου 1955 – 20 Ιανουαρίου 1960) (1η φορά) Ζουμαμπέκ Τασένεφ (20 Ιανουαρίου 1960 – 6 Ιανουαρίου 1961) Σάλκεν Νταουλένοφ (6 Ιανουαρίου 1961 – 13 Σεπτεμβρίου 1962) Μασιμχάν Μπεϊσεμπάγιεφ (13 Σεπτεμβρίου – 26 Δεκεμβρίου 1962) (1η φορά) Ντινμουχάμεντ Κονάεφ (26 Δεκεμβρίου 1962 – 7 Δεκεμβρίου 1964) (2η φορά) Μασιμχάν Μπεϊσεμπάγιεφ (7 Δεκεμβρίου 1964 – 31 Μαρτίου 1970) (2η φορά) Μπαϊκέν Ασίμοφ (31 Μαρτίου 1970 – 22 Μαρτίου 1984) Νουρσουλτάν Ναζαρμπάγεφ (22 Μαρτίου 1984 – 27 Ιουλίου 1989) Ουζακμπάι Καραμανόφ (27 Ιουλίου 1989 – 20 Νοεμβρίου 1990) Πρωθυπουργός Ουζακμπάι Καραμανόφ (20 Νοεμβρίου 1990 – 14 Οκτωβρίου 1991) Πρωθυπουργοί Λαϊκή Ένωση της Ενότητας του Καζακστάν / Otan / Νουρ Οτάν Ανεξάρτητος Επίσημη ιστοσελίδα Πρωθυπουργού του Καζακστάν Премьер-Министр Казахстана στο Google Play
|
Ο Πρωθυπουργός του Καζακστάν είναι ο αρχηγός κυβέρνησης του Καζακστάν και το δεύτερο ισχυρότερο πρόσωπο στη χώρα μετά τον Πρόεδρο. Ο Πρωθυπουργός ηγείται του υπουργικού συμβουλίου και συμβουλεύει τον Πρόεδρο κατά την καθημερινή εκτέλεση των λειτουργιών του Κοινοβουλίου.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9A%CE%B1%CF%84%CE%AC%CE%BB%CE%BF%CE%B3%CE%BF%CF%82_%CF%80%CF%81%CF%89%CE%B8%CF%85%CF%80%CE%BF%CF%85%CF%81%CE%B3%CF%8E%CE%BD_%CF%84%CE%BF%CF%85_%CE%9A%CE%B1%CE%B6%CE%B1%CE%BA%CF%83%CF%84%CE%AC%CE%BD
|
Γιόζεφ φον Ζόνενφελς
|
Γεννήθηκε το 1732 στο Νίκολσμπουργκ της Μοραβίας και ήταν γιος του Πέρλιν Λίπμαν (1705 - 1768), ραβίνου του Βραδεμβούργου. Ο Πέρλιν Λίπμαν και τα παιδιά του μεταστράφηκαν στον Καθολικισμό την περίοδο μεταξύ των ετών 1735 ως 1741. Ο Γιόσεφ, ο οποίος είχε βαπτιστεί σε πρώιμη ηλικία, έλαβε τη στοιχειώδη εκπαίδευσή του στο γυμνάσιο της γενέτειράς του, στο Νίκολσμπουργκ. Στη συνέχεια σπούδασε φιλοσοφία στο Πανεπιστήμιο της Βιέννης. Το 1749, εντάχθηκε στο σύνταγμα «Ντοϊτσμάιστερ» ως στρατιώτης, φθάνοντας ως το βαθμό του δεκανέα. Με την στρατιωτική απόλυσή του, το 1754, παρακολούθησε μαθήματα στη Νομική Σχολή του Πανεπιστημίου της Βιέννης, ενώ έπειτα εξελίχθηκε σε νομικός σύμβουλος. Οι προσπάθειές του να γίνει καθηγητής της γερμανικής φιλολογίας στο Πανεπιστήμιο της Βιέννης προέβησαν άκαρπες. Ωστόσο, το 1763, διορίστηκε καθηγητής πολιτικών επιστημών, ενώ δύο φορές ανέλαβε καθήκοντα πρύτανη. Το 1779, έλαβε τον τίτλο του «Πραγματικού Συμβούλου» και το 1810 εξελέγη πρόεδρος της Ακαδημίας Επιστημών, μια θέση την οποία κατείχε μέχρι το θάνατό του.Από το 1765 έως το 1767, και ξανά από το 1769 έως το 1775, ο Ζόνενφελς εξέδιδε το έντυπο «Ο Άνθρωπος χωρίς Προκατάληψη», μέσω του οποίου υπερασπίστηκε τις φιλελεύθερες τάσεις στη λογοτεχνία. Μέσω του κριτικού έργου του «Επιστολές σχετικά με τη βιεννέζικη σκηνή» επιτέθηκε στον αρλεκίνο του θεάτρου της Βιέννης, με αποτέλεσμα αυτή η μορφή να εξαλειφθεί από το προσωπικό της σκηνής.Διετέλεσε πρωταγωνιστικό ρόλο στην επίτευξη της κατάργησης των βασανιστηρίων στην Αυστρία (1776). Η στάση του Ζόνενφελς έναντι του Γκότχολντ Εφραίμ Λέσσινγκ, τον έβαλε σε πολύ δυσμενή θέση, καθώς, εξαιτίας της ίντριγκας και της ζήλιας του, ο Λέσσινγκ δεν κλήθηκε στη Βιέννη. Ο Ζόνενφελς επικρίθηκε έντονα για τη δράση του σε αυτή την υπόθεση. Μερικά από τα πιο σημαντικά έργα του Ζόνενφελς είναι τα εξής: "Specimen Juris Germanici de Remediis Juris, Juri Romano Incognitis," Βιέννη, 1757, "Ankündigung einer Teutschen Gesellschaft in Wien," 1761, "Betrachtungen über die Neuen Politischen Handlungsgrundsätze der Engländer," 1764, "Grundsätze der Polizei, Handlung und Finanzwissenschaft," 1765–67 (Όγδοη έκδοση 1819), "Briefe über die Wienerische Schaubühne," 1768 (επεξεργασμένο από τον Σάουερ το 1884), "Von der Verwandlung der Domänen in Bauerngüter," 1773, "Ueber die Abschaffung der Tortur," Ζυρίχη, 1775 (Δεύτερη έκδοση, Νυρεμβέργη, 1782), "Abhandlung über die Aufhebung der Wuchergesetze," Βιέννη, 1791, "Handbuch der Innern Staatsverwaltung," 1798 "Ueber die Stimmenmehrheit bei Criminalurtheilen," Βιέννη, 1801 (Δεύτερη έκδοση, 1808)Η έκδοση με τίτλο «Συλλογικά έργα» (Gesammelte Werke) εμφανίστηκε σε 10 τόμους (Βιέννη, 1783-1787) και περιείχε τα περισσότερα από τα λογοτεχνικά έργα του, ποιήματα και δράματα.
|
Ο Γιόζεφ φον Ζόνενφελς (γερμανικά: Joseph von Sonnenfels) ήταν ένας Αυστριακός-Γερμανός νομικός και συγγραφέας. Υπήρξε ένας από τους ηγέτες του κινήματος των Ιλλουμινάτοι στην Αυστρία και στενός φίλος και προστάτης του Βόλφγκανγκ Αμαντέους Μότσαρτ. Είναι, επίσης, εκείνος στον οποίο αφιέρωσε ο Μπετόβεν την Σονάτα για Πιάνο με αριθμό 15, η οποία δημοσιεύθηκε το 1801.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%93%CE%B9%CF%8C%CE%B6%CE%B5%CF%86_%CF%86%CE%BF%CE%BD_%CE%96%CF%8C%CE%BD%CE%B5%CE%BD%CF%86%CE%B5%CE%BB%CF%82
|
Δωροθέα Μαρία του Άνχαλτ
|
Ήταν η πέμπτη κόρη (2η από τον 2ο γάμο) του Ιωακείμ-Ερνέστου πρίγκιπα του Άνχαλτ και της Ελεονώρας, κόρης του Χριστοφόρου δούκα της Βυρτεμβέργης. Παντρεύτηκε το 1593 τον Ιωάννη Β΄ των Βέττιν δούκα της Σαξονίας-Βαϊμάρης και είχε τέκνα: Ιωάννης-Ενέστος Α΄ 1594-1626, δούκας της Σαξονίας-Βαϊμάρης. Φρειδερίκος 1596-1622, δούκας της Σαξονίας-Βαϊμάρης. Γουλιέλμος 1598-1662, δούκας της Σαξονίας-Βαϊμάρης. Αλβέρτος Δ΄ 1599-1644, δούκας της Σαξονίας-Άιζεναχ. Ιωάννης-Φρειδερίκος πρίγκιπας της Σαξονίας-Βαϊμάρης. Ερνέστος Α΄ 1601-1675, δούκας της Σαξονίας-Γκότα. Βερνάρδος 1604-1639, πρίγκιπας της Σαξονίας-Βαϊμάρης και στρατηγός. Φρειδερίκος-Γυολιέλμος 1603-1619 απεβ. 16 ετών, Ιωάννης 1597-1604 απεβ. 7 ετών, Χριστιανός-Γουλιέλμος 1595, θνησιγενής γιος 1598. Marek, Miroslav. "Complete Genealogy of the House of Wettin". Genealogy.EU. Genealogical database by Herbert Stoyan Archived August 19, 2014, at the Wayback Machine
|
H Δωροθέα-Μαρία, γερμ. Dorothea-Maria von Anhalt (2 Ιουλίου 1574 - 18 Ιουλίου 1617) από τον Οίκο των Ασκάνια ήταν κόρη του πρίγκιπα του Άνχαλτ και με τον γάμο της έγινε δούκισσα της Σαξονίας-Βαϊμάρης.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%94%CF%89%CF%81%CE%BF%CE%B8%CE%AD%CE%B1_%CE%9C%CE%B1%CF%81%CE%AF%CE%B1_%CF%84%CE%BF%CF%85_%CE%86%CE%BD%CF%87%CE%B1%CE%BB%CF%84
|
Αποστείρωση
|
Ένα από τα πρώτα βήματα προς την εκσυγχρονισμένη αποστείρωση έγινε από τον Νικολά Απέρ, ο οποίος ανακάλυψε ότι η εφαρμογή θερμότητας για κατάλληλη περίοδο επιβράδυνε την αποσύνθεση των τροφίμων και των διαφόρων υγρών, διατηρώντας τα ασφαλή για κατανάλωση για μεγαλύτερο χρονικό διάστημα από το συνηθισμένο. Η κονσερβοποίηση των τροφίμων αποτελεί εφαρμογή της ίδιας αρχής και συνέβαλε στη μείωση των τροφιμογενών ασθενειών («τροφική δηλητηρίαση»). Άλλες μέθοδοι αποστείρωσης τροφίμων περιλαμβάνουν την ακτινοβόληση των τροφίμων και την υψηλή πίεση. Γενικά, τα χειρουργικά εργαλεία και τα φάρμακα που εισέρχονται σε ένα ήδη άσηπτο μέρος του σώματος (όπως η κυκλοφορία του αίματος ή διεισδύουν στο δέρμα) πρέπει να είναι αποστειρωμένα. Παραδείγματα τέτοιων οργάνων περιλαμβάνουν τα νυστέρια, υποδερμικές βελόνες και τεχνητούς βηματοδότες. Αυτό είναι επίσης απαραίτητο για την παρασκευή παρεντερικών φαρμακευτικών προϊόντων. Η παρασκευή ενέσιμων φαρμάκων και ενδοφλεβίων διαλυμάτων για θεραπεία υποκατάστασης υγρών απαιτεί όχι μόνο στειρότητα αλλά και καλά σχεδιασμένα δοχεία για την πρόληψη της εισόδου τυχαίων παραγόντων μετά την αρχική αποστείρωση του προϊόντος. Οι περισσότερες ιατρικές και χειρουργικές συσκευές που χρησιμοποιούνται σε εγκαταστάσεις υγειονομικής περίθαλψης είναι κατασκευασμένες από υλικά που μπορούν να υποβληθούν σε αποστείρωση με ατμό. Ωστόσο, από το 1950, παρατηρείται αύξηση των ιατροτεχνολογικών προϊόντων και εργαλείων από υλικά (π.χ. πλαστικά) που απαιτούν αποστείρωση σε χαμηλή θερμοκρασία. Το αέριο οξείδιο του αιθυλενίου χρησιμοποιείται από τη δεκαετία του 1950 για ιατρικές συσκευές ευαίσθητες στη θερμότητα και την υγρασία. Τα τελευταία 15 χρόνια, έχουν αναπτυχθεί και χρησιμοποιούνται για την αποστείρωση ιατροτεχνολογικών προϊόντων μια σειρά από νέα συστήματα αποστείρωσης σε χαμηλή θερμοκρασία (π.χ. εξατμισμένο υπεροξείδιο του υδρογόνου, εμβάπτιση σε υπεροξικό οξύ, όζον ). Υπάρχουν αυστηροί διεθνείς κανόνες για την προστασία της μόλυνσης των σωμάτων του Ηλιακού Συστήματος από βιολογικό υλικό από τη Γη. Τα πρότυπα ποικίλλουν ανάλογα με τον τύπο της αποστολής και τον προορισμό της. Όσο πιο πιθανό ένας πλανήτης να θεωρείται κατοικήσιμος, τόσο πιο αυστηρές είναι οι απαιτήσεις. Πολλά εξαρτήματα οργάνων που χρησιμοποιούνται στα διαστημόπλοια δεν μπορούν να αντέξουν πολύ υψηλές θερμοκρασίες, επομένως τεχνικές που δεν απαιτούν υπερβολικές θερμοκρασίες χρησιμοποιούνται, συμπεριλαμβανομένης της θέρμανσης τουλάχιστον στους 120 °C (248 °F), χημική αποστείρωση, οξείδωση, υπεριώδης ακτινοβολία και ακτινοβόληση. Η αποστείρωση με ατμό χρησιμοποιεί θερμασμένο κορεσμένο ατμό υπό πίεση για να απενεργοποιήσει ή να σκοτώσει μικροοργανισμούς μέσω μετουσίωσης μακρομορίων, κυρίως πρωτεϊνών. Αυτή η μέθοδος είναι ταχύτερη διαδικασία από την ξηρή θερμική αποστείρωση. Η αποστείρωση με ατμό πραγματοποιείται χρησιμοποιώντας αυτόκαυστο (κλίβανος), που μερικές φορές ονομάζεται μετατροπέας ή αποστειρωτής ατμού. Το αντικείμενο τοποθετείται στον θάλαμο του κλιβάνου, ο οποίος στη συνέχεια σφραγίζεται και θερμαίνεται με χρήση ατμού υπό πίεση σε καθορισμένη θερμοκρασία για μια καθορισμένη χρονική περίοδο. Οι κύκλοι αποστείρωσης με ατμό μπορούν να κατηγοριοποιηθούν είτε ως πριν από το κενό είτε ως μετατόπιση βαρύτητας. Οι κύκλοι μετατόπισης της βαρύτητας βασίζονται στη χαμηλότερη πυκνότητα του εγχυόμενου ατμού για να εξαναγκάσουν ψυχρότερο και πυκνότερο αέρα να βγει από τον θάλαμο. [2] Συγκριτικά, οι κύκλοι προ-κενού αντλούν κενό στο θάλαμο για να αφαιρέσουν τον ψυχρό ξηρό αέρα πριν από την έγχυση κορεσμένου ατμού, με αποτέλεσμα ταχύτερη θέρμανση και μικρότερους χρόνους κύκλου. Οι τυπικοί κύκλοι αποστείρωσης με ατμό είναι μεταξύ 3 και 30 λεπτών στους 121–134 °C (250–273 °F) στα 100 kPa (15 psi), αλλά μπορεί να γίνουν προσαρμογές ανάλογα με το βιοφορτίο του αντικειμένου που αποστειρώνεται, την αντίστασή του ( τιμή D ) στην αποστείρωση με ατμό, την ανοχή του προϊόντος στη θερμότητα και το απαιτούμενο επίπεδο διασφάλισης στειρότητας. Μετά την ολοκλήρωση ενός κύκλου, τα υγρά σε ένα αυτόκλειστο υπό πίεση πρέπει να ψύχονται αργά για να αποφευχθεί ο βρασμός όταν εκτονωθεί η πίεση. Αυτό μπορεί να επιτευχθεί αποσυμπιέζοντας σταδιακά τον θάλαμο αποστείρωσης και αφήνοντας τα υγρά να εξατμιστούν υπό αρνητική πίεση, ενώ ψύχονται τα περιεχόμενα. Η σωστή επεξεργασία με αυτόκαυστο θα αδρανοποιήσει όλα τα ανθεκτικά βακτηριακά σπόρια εκτός από μύκητες, βακτήρια και ιούς, αλλά δεν αναμένεται να εξαλείψει όλα τα πράιον, τα οποία ποικίλλουν ως προς την αντοχή τους. Για την εξάλειψη των πράιον, διάφορες συστάσεις αναφέρουν 121–132 °C (250–270 °F) για 60 λεπτά ή 134 °C (273 °F) για τουλάχιστον 18 λεπτά. Στελέχη της νόσου Κρόιτσφελντ-Γιάκομπ (CKD) και της σπογγώδους εγκεφαλοπάθειας των βοοειδών (ΣΕΒ) είναι πιο ανθεκτικά. Χρησιμοποιώντας ποντίκια ως πειραματόζωα, ένα πείραμα έδειξε ότι η θέρμανση του εγκεφαλικού ιστού θετικού σε ΣΕΒ στους 134–138 °C (273–280 °F) για 18 λεπτά είχε ως αποτέλεσμα μόνο 2,5 log μείωση της μολυσματικότητας των πράιον.Τα περισσότερα αυτόκαυστα διαθέτουν μετρητές και χάρτες που καταγράφουν ή εμφανίζουν πληροφορίες, ιδιαίτερα τη θερμοκρασία και την πίεση ως συνάρτηση του χρόνου. Οι πληροφορίες ελέγχονται για να διασφαλιστεί ότι πληρούνται οι προϋποθέσεις που απαιτούνται για την αποστείρωση. Συχνά τοποθετείται ενδεικτική ταινία στις συσκευασίες των προϊόντων πριν από το αυτόκαυστο και ορισμένες συσκευασίες ενσωματώνουν δείκτες. Η ένδειξη αλλάζει χρώμα όταν εκτίθεται στον ατμό, παρέχοντας οπτική επιβεβαίωση.Για τη χρήση κλιβάνου, ο καθαρισμός είναι κρίσιμος. Εξωγενής βιολογική ύλη ή βρωμιά μπορεί να προστατεύσει τους οργανισμούς από τη διείσδυση ατμού. Ο σωστός καθαρισμός μπορεί να επιτευχθεί μέσω φυσικού καθαρισμού, υπερήχων ή παλμικού αέρα. Η ξηρή θερμότητα ήταν η πρώτη μέθοδος αποστείρωσης και είναι μια μακρύτερη διαδικασία από την αποστείρωση με υγρή θερμότητα. Η καταστροφή μικροοργανισμών με τη χρήση ξηρής θερμότητας είναι ένα σταδιακό φαινόμενο. Με μεγαλύτερη έκθεση σε θανατηφόρες θερμοκρασίες, ο αριθμός των νεκρών μικροοργανισμών αυξάνεται. Ο εξαναγκασμένος αερισμός του θερμού αέρα μπορεί να χρησιμοποιηθεί για να αυξηθεί ο ρυθμός με τον οποίο η θερμότητα μεταφέρεται σε έναν οργανισμό και να μειωθεί η θερμοκρασία και ο χρόνος που απαιτείται για την επίτευξη στειρότητας. Σε υψηλότερες θερμοκρασίες, απαιτούνται μικρότεροι χρόνοι έκθεσης για να σκοτωθούν οι οργανισμοί. Αυτό μπορεί να μειώσει τη ζημιά που προκαλείται από τη θερμότητα στα τρόφιμα.Η τυπική ρύθμιση για ένα φούρνο ζεστού αέρα είναι τουλάχιστον δύο ώρες στους 160 °C (320 °F). Μια γρήγορη μέθοδος θερμαίνει τον αέρα στους 190 °C (374 °F) για 6 λεπτά για μη τυλιγμένα αντικείμενα και 12 λεπτά για τυλιγμένα αντικείμενα. Η ξηρή θερμότητα έχει το πλεονέκτημα ότι μπορεί να χρησιμοποιηθεί σε σκόνες και άλλα θερμοσταθερά αντικείμενα που επηρεάζονται αρνητικά από τον ατμό (π.χ. δεν προκαλεί σκουριά σε χαλύβδινα αντικείμενα). Η χρήση φλόγας εφαρμόζεται σε συρμάτινους βρόχους ενοφθαλμισμού και ευθύγραμμα σύρματα σε μικροβιολογικά εργαστήρια. Αφήνοντας τον βρόχο στη φλόγα μίας λυχνίας Μπούνσεν ή καυστήρα αλκοόλης μέχρι να λάμπει με κόκκινο χρώμα διασφαλίζει ότι οποιοσδήποτε μολυσματικός παράγοντας έχει απενεργοποιηθεί. Αυτό χρησιμοποιείται συνήθως για μικρά μεταλλικά ή γυάλινα αντικείμενα, αλλά όχι για μεγάλα αντικείμενα. Ωστόσο, κατά την αρχική θέρμανση, το μολυσματικό υλικό μπορεί να απομακρυνθεί από την επιφάνεια του σύρματος πριν σκοτωθεί, μολύνοντας κοντινές επιφάνειες και αντικείμενα. Ως εκ τούτου, έχουν αναπτυχθεί ειδικοί θερμαντήρες που διασφαλίζει ότι τέτοιου είδους ψεκασμένο υλικό δεν μολύνει περαιτέρω την περιοχή. Ένα άλλο πρόβλημα είναι ότι οι φλόγες αερίου μπορεί να αφήσουν άνθρακα ή άλλα υπολείμματα στο αντικείμενο εάν το αντικείμενο δεν θερμανθεί αρκετά. Μια παραλλαγή της φλόγας είναι η βύθιση του αντικείμενου σε συμπυκνωμένο διάλυμα αιθανόλης 70% ή περισσότερο και, στη συνέχεια και στη συνέχεια η τοποθέτηση του αντικειμένου σε μια φλόγα λυχνίας Μπούνσεν. Η αιθανόλη αναφλέγεται και καίγεται γρήγορα, αφήνοντας λιγότερα υπολείμματα από μια φλόγα αερίου. Η αποτέφρωση είναι μια διαδικασία επεξεργασίας αποβλήτων που περιλαμβάνει την καύση οργανικών ουσιών που περιέχονται στα απόβλητα. Αυτή η μέθοδος καίει επίσης οποιονδήποτε οργανισμό. Χρησιμοποιείται για την αποστείρωση ιατρικών και άλλων βιοεπικίνδυνων αποβλήτων προτού απορριφθούν με μη επικίνδυνα απόβλητα. Οι αποτεφρωτήρες βακτηρίων είναι μίνι φούρνοι που αποτεφρώνουν και σκοτώνουν τυχόν μικροοργανισμούς που μπορεί να βρίσκονται σε μικρά ιατρικά εργαλεία. Οι αποστειρωτές γυάλινων σφαιριδίων λειτουργούν θερμαίνοντας γυάλινους βόλους στους 250 °C (482 °F). Στη συνέχεια, τα όργανα περιχύνονται γρήγορα σε αυτά τα γυάλινα σφαιρίδια, τα οποία θερμαίνουν το αντικείμενο ενώ αποξέουν φυσικά τους ρύπους από την επιφάνειά τους. Οι αποστειρωτές γυάλινων σφαιριδίων ήταν κάποτε κοινή μέθοδος αποστείρωσης που χρησιμοποιούνταν σε οδοντιατρεία καθώς και σε βιολογικά εργαστήρια, αλλά δεν έχουν εγκριθεί από τον Οργανισμό Τροφίμων και Φαρμάκων των ΗΠΑ (FDA) και τα Κέντρα Ελέγχου και Πρόληψης Νοσημάτων (CDC) για χρήση ως ένας αποστειρωτής από το 1997. Εξακολουθούν να είναι δημοφιλή στα οδοντιατρεία της Ευρώπης και του Ισραήλ, αν και δεν υπάρχουν τρέχουσες κατευθυντήριες γραμμές βασισμένες σε στοιχεία για τη χρήση αυτού του αποστειρωτή. Χημικές ουσίες χρησιμοποιούνται επίσης για αποστείρωση. Η θέρμανση παρέχει έναν αξιόπιστο τρόπο για την απαλλαγή των αντικειμένων από όλους τους μεταδιδόμενους παράγοντες, αλλά δεν είναι πάντα κατάλληλη εάν καταστρέφει ευαίσθητα στη θερμότητα υλικά όπως βιολογικά υλικά, οπτικές ίνες, ηλεκτρονικά και πολλά πλαστικά. Σε αυτές τις περιπτώσεις χημικές ουσίες, είτε σε αέρια είτε σε υγρή μορφή, μπορούν να χρησιμοποιηθούν ως αποστειρωτικά. Ενώ η χρήση αερίων και υγρών χημικών αποστειρωτικών αποφεύγει τη θερμική ζημιά, οι χρήστες πρέπει να διασφαλίζουν ότι το αντικείμενο που πρόκειται να αποστειρωθεί είναι χημικά συμβατό με το χρησιμοποιούμενο αποστειρωτικό και ότι το αποστειρωτικό μπορεί να φτάσει σε όλες τις επιφάνειες που πρέπει να αποστειρωθούν (συνήθως δεν μπορεί διεισδύουν εντός συσκευασίας). Επιπλέον, η χρήση χημικών αποστειρωτικών θέτει νέες προκλήσεις για την ασφάλεια στο χώρο εργασίας, καθώς οι ιδιότητες που κάνουν τα χημικά αποτελεσματικά αποστειρωτικά τα καθιστούν συνήθως επιβλαβή για τον άνθρωπο. Η διαδικασία για την αφαίρεση υπολειμμάτων αποστειρωτικού από τα αποστειρωμένα υλικά ποικίλλει ανάλογα με τη χημική ουσία και τη διαδικασία που χρησιμοποιείται. Η επεξεργασία με αέριο οξιράνιο είναι μία από τις κοινές μεθόδους που χρησιμοποιούνται για την αποστείρωση, την παστερίωση ή την απολύμανση αντικειμένων λόγω του ευρέος φάσματος συμβατότητας υλικών. Χρησιμοποιείται επίσης για την επεξεργασία αντικειμένων που είναι ευαίσθητα στην επεξεργασία με άλλες μεθόδους, όπως ακτινοβολία (γάμα, δέσμη ηλεκτρονίων, ακτίνες Χ), θερμότητα (υγρή ή ξηρή) ή άλλες χημικές ουσίες. Η επεξεργασία με οξείδιο του αιθυλενίου είναι η πιο κοινή μέθοδος χημικής αποστείρωσης, που χρησιμοποιείται για περίπου το 70% των συνολικών αποστειρώσεων και για πάνω από το 50% όλων των ιατροτεχνολογικών προϊόντων μιας χρήσης.Το αέριο διοξείδιο του αζώτου (NO2) είναι ένα γρήγορο και αποτελεσματικό αποστειρωτικό για χρήση ενάντια σε ευρύ φάσμα μικροοργανισμών, συμπεριλαμβανομένων κοινών βακτηρίων, ιών και σπορίων. Οι μοναδικές φυσικές ιδιότητες του αερίου NO2 επιτρέπουν την αποστείρωση σε κλειστό περιβάλλον σε θερμοκρασία δωματίου και ατμοσφαιρική πίεση. Ο μηχανισμός για τη θνησιμότητα είναι η αποικοδόμηση του DNA στον πυρήνα των σπορίων μέσω της νίτρωσης των φωσφορικών, η οποία σκοτώνει τον εκτεθειμένο οργανισμό καθώς απορροφά το NO2. Αυτή η υποβάθμιση συμβαίνει ακόμη και σε πολύ χαμηλές συγκεντρώσεις του αερίου. Το NO2 έχει σημείο βρασμού 21 °C (70 °F) στο επίπεδο της θάλασσας, που έχει ως αποτέλεσμα μια σχετικά υψηλά κορεσμένη πίεση ατμών σε θερμοκρασία περιβάλλοντος. Εξαιτίας αυτού, το υγρό ΝΟ2 μπορεί να χρησιμοποιηθεί ως βολική πηγή για το αποστειρωτικό αέριο. Το υγρό ΝΟ2 αναφέρεται συχνά με το όνομα του διμερούς του, τετροξείδιο του διζώτου (N2O4). Επιπλέον, τα χαμηλά επίπεδα συγκέντρωσης που απαιτούνται, σε συνδυασμό με την υψηλή τάση ατμών, διασφαλίζουν ότι δεν υπάρχει συμπύκνωση στις συσκευές που αποστειρώνονται. Αυτό σημαίνει ότι δεν απαιτείται αερισμός των συσκευών αμέσως μετά τον κύκλο αποστείρωσης. Το NO 2 είναι επίσης λιγότερο διαβρωτικό από άλλα αποστειρωτικά αέρια και είναι συμβατό με τα περισσότερα ιατρικά υλικά και κόλλες.Το όζον χρησιμοποιείται σε βιομηχανικά περιβάλλοντα για την αποστείρωση νερού και αέρα, καθώς και ως απολυμαντικό για επιφάνειες. Έχει το πλεονέκτημα ότι μπορεί να οξειδώνει την περισσότερη οργανική ύλη. Από την άλλη πλευρά, είναι ένα τοξικό και ασταθές αέριο που πρέπει να παράγεται επιτόπου, επομένως δεν είναι πρακτικό να χρησιμοποιηθεί σε πολλές περιπτώσεις. Τα διαλύματα γλουταραλδεΰδης και φορμαλδεΰδης (χρησιμοποιούνται επίσης ως σταθεροποιητικά ) είναι αποδεκτά υγρά αποστειρωτικά μέσα, με την προϋπόθεση ότι ο χρόνος εμβάπτισης είναι αρκετά μεγάλος. Για να σκοτωθούν όλα τα σπόρια σε ένα διαυγές υγρό μπορεί να χρειαστούν έως και 22 ώρες με γλουταραλδεΰδη και ακόμη περισσότερο με φορμαλδεΰδη. Η παρουσία στερεών σωματιδίων μπορεί να επιμηκύνει την απαιτούμενη περίοδο ή να καταστήσει τη θεραπεία αναποτελεσματική. Η αποστείρωση κομματιών ιστού μπορεί να διαρκέσει πολύ περισσότερο, λόγω του χρόνου που απαιτείται για τη διείσδυση του σταθεροποιητικού. Η γλουταραλδεΰδη και η φορμαλδεΰδη είναι πτητικές και τοξικές τόσο κατά την επαφή με το δέρμα όσο και με την εισπνοή. Η γλουταραλδεΰδη έχει μικρή διάρκεια ζωής (<2 εβδομάδες) και είναι ακριβή. Η φορμαλδεΰδη είναι λιγότερο ακριβή και έχει πολύ μεγαλύτερη διάρκεια ζωής εάν προστεθεί λίγη μεθανόλη για την αναστολή του πολυμερισμού στην παραφορμαλδεΰδη, αλλά είναι πολύ πιο πτητική. Η φορμαλδεΰδη χρησιμοποιείται επίσης ως αέριος παράγοντας αποστείρωσης. Στην περίπτωση αυτή, παρασκευάζεται επί τόπου με αποπολυμερισμό στερεάς παραφορμαλδεΰδης. Πολλά εμβόλια, όπως το αρχικό εμβόλιο πολιομυελίτιδας του Σολκ, αποστειρώνονται με φορμαλδεΰδη. Το υπεροξείδιο του υδρογόνου (οξυζενέ), τόσο υγρό όσο και ως ατμοποιημένο υπεροξείδιο του υδρογόνου (VHP), είναι άλλος ένας χημικός παράγοντας αποστείρωσης. Το υπεροξείδιο του υδρογόνου είναι ένα ισχυρό οξειδωτικό, το οποίο του επιτρέπει να καταστρέψει ευρύ φάσμα παθογόνων παραγόντων. Το υπεροξείδιο του υδρογόνου χρησιμοποιείται για την αποστείρωση αντικειμένων ευαίσθητων στη θερμότητα ή στη θερμοκρασία, όπως τα άκαμπτα ενδοσκόπια. Στην ιατρική αποστείρωση, το υπεροξείδιο του υδρογόνου χρησιμοποιείται σε υψηλότερες συγκεντρώσεις, που κυμαίνονται από περίπου 35% έως και 90%. Το μεγαλύτερο πλεονέκτημα του υπεροξειδίου του υδρογόνου ως αποστειρωτικού είναι ο σύντομος χρόνος κύκλου αποστείρωσης. Ενώ ο χρόνος κύκλου για το οξείδιο του αιθυλενίου μπορεί να είναι 10 έως 15 ώρες, ορισμένοι σύγχρονοι αποστειρωτές υπεροξειδίου του υδρογόνου έχουν χρόνο κύκλου τόσο σύντομο όσο 28 λεπτά.Το υπεροξικό οξύ (0,2%) είναι αναγνωρισμένο αποστειρωτικό από τον FDA για χρήση στην αποστείρωση ιατρικών συσκευών όπως τα ενδοσκόπια. Το υπεροξικό οξύ είναι μια χημική ένωση που χρησιμοποιείται συχνά σε απολυμαντικά. Συνήθως παράγεται από την αντίδραση οξικού οξέος και υπεροξειδίου του υδρογόνου χρησιμοποιώντας έναν όξινο καταλύτη. Το υπεροξικό οξύ δεν πωλείται ποτέ σε μη σταθεροποιημένα διαλύματα και γι' αυτό θεωρείται φιλικό προς το περιβάλλον. Το υπεροξικό οξύ είναι ένα άχρωμο υγρό και ο μοριακός τύπος του υπεροξικού οξέος είναι C2H4O3 ή CH3COOOH. Η αποστείρωση μπορεί να επιτευχθεί χρησιμοποιώντας ηλεκτρομαγνητική ακτινοβολία, όπως υπεριώδες φως, ακτίνες Χ και ακτίνες γάμμα, ή ακτινοβολία από υποατομικά σωματίδια, όπως με δέσμες ηλεκτρονίων. Η ηλεκτρομαγνητική ή η σωματιδιακή ακτινοβολία μπορεί να είναι αρκετά ενεργητική για να ιονίσει άτομα ή μόρια (ιονίζουσα ακτινοβολία) ή λιγότερο ενεργητική ( μη ιοντίζουσα ακτινοβολία ). Η ακτινοβολία υπεριώδους φωτός (UV, από μικροβιοκτόνο λαμπτήρα ) είναι χρήσιμη για την αποστείρωση επιφανειών και ορισμένων διαφανών αντικειμένων. Πολλά αντικείμενα που είναι διαφανή στο ορατό φως απορροφούν την υπεριώδη ακτινοβολία. Η ακτινοβολία UV χρησιμοποιείται συνήθως για την αποστείρωση των εσωτερικών χώρων βιολογικής ασφάλειας μεταξύ των χρήσεων, αλλά είναι αναποτελεσματική σε σκιασμένες περιοχές, συμπεριλαμβανομένων περιοχών κάτω από βρωμιά (που μπορεί να πολυμεριστούν μετά από παρατεταμένη ακτινοβολία, έτσι ώστε να είναι πολύ δύσκολο να αφαιρεθεί). Καταστρέφει επίσης ορισμένα πλαστικά, όπως ο αφρός πολυστυρενίου, εάν εκτεθούν για παρατεταμένες χρονικές περιόδους. Η ακτινοβολία γάμμα είναι πολύ διεισδυτική και χρησιμοποιείται συνήθως για την αποστείρωση ιατρικού εξοπλισμού μιας χρήσης, όπως σύριγγες, βελόνες, κάνουλες και ενδοφλέβια σετ, και τρόφιμα. Εκπέμπεται από ένα ραδιοϊσότοπο, συνήθως κοβάλτιο-60 (60Co) ή καίσιο-137 (137Cs), τα οποία έχουν ενέργειες φωτονίων έως και 1,3 και 0,66 MeV, αντίστοιχα. Η δέσμη ηλεκτρονίων χρησιμοποιείται επίσης συνήθως για αποστείρωση. Οι δέσμες ηλεκτρονίων παρέχουν πολύ υψηλότερο ρυθμό δοσολογίας από τις ακτίνες γάμμα ή τις ακτίνες Χ. Λόγω του υψηλότερου ρυθμού δόσης, απαιτείται λιγότερος χρόνος έκθεσης και έτσι μειώνεται η πιθανή αποικοδόμηση στα πολυμερή. Επειδή τα ηλεκτρόνια φέρουν φορτίο, οι δέσμες ηλεκτρονίων είναι λιγότερο διεισδυτικές από τις ακτίνες γάμμα και τις ακτίνες Χ. Οι εγκαταστάσεις έχουν ασπίδες από σκυρόδεμα για την προστασία των εργαζομένων και του περιβάλλοντος από την έκθεση στην ακτινοβολία.Η ακτινοβολία με ακτίνες Χ, ακτίνες γάμμα ή ηλεκτρόνια δεν κάνει τα υλικά ραδιενεργά, επειδή η ενέργεια που χρησιμοποιείται είναι πολύ χαμηλή. Γενικά απαιτείται ενέργεια τουλάχιστον 10 MeV για την πρόκληση ραδιενέργειας σε ένα υλικό. Τα νετρόνια και τα σωματίδια πολύ υψηλής ενέργειας μπορούν να κάνουν τα υλικά ραδιενεργά, αλλά έχουν καλή διείσδυση, ενώ τα σωματίδια χαμηλότερης ενέργειας (εκτός από τα νετρόνια) δεν μπορούν να κάνουν τα υλικά ραδιενεργά, αλλά έχουν μικρότερη διείσδυση. Ωστόσο, η αποστείρωση με ακτινοβολία με ακτίνες γάμμα μπορεί να επηρεάσει τις ιδιότητες του υλικού. Υγρά που θα μπορούσαν να καταστραφούν από θερμότητα, ακτινοβολία ή χημική αποστείρωση, όπως φαρμακευτικά διαλύματα, μπορούν να αποστειρωθούν με μικροδιήθηση χρησιμοποιώντας φίλτρα μεμβράνης. Αυτή η μέθοδος χρησιμοποιείται συνήθως για θερμικά ασταθή φαρμακευτικά προϊόντα και διαλύματα πρωτεϊνών στην επεξεργασία ιατρικών φαρμάκων. Ένα μικροφίλτρο με μέγεθος πόρων συνήθως 0,22 μm απομακρύνει αποτελεσματικά τους μικροοργανισμούς. Ορισμένα είδη σταφυλοκόκκων, ωστόσο, έχει αποδειχθεί ότι είναι αρκετά εύκαμπτα ώστε να περνούν από τα φίλτρα των 0,22 μm. Κατά την επεξεργασία των βιολογικών ουσιών, οι ιοί πρέπει να αφαιρούνται ή να απενεργοποιούνται, απαιτώντας τη χρήση νανοφίλτρων με μικρότερο μέγεθος πόρων (20–50 nm). Τα μικρότερα μεγέθη πόρων μειώνουν τον ρυθμό ροής, επομένως, προκειμένου να επιτευχθεί υψηλότερη συνολική απόδοση ή να αποφευχθεί η πρόωρη απόφραξη, μπορεί να χρησιμοποιηθούν προφίλτρα για την προστασία των φίλτρων μεμβράνης μικρών πόρων. Τα συστήματα φιλτραρίσματος εφαπτομενικής ροής (TFF) και εναλλασσόμενης εφαπτομενικής ροής (ATF) μειώνουν επίσης τη συσσώρευση σωματιδίων και την απόφραξη.
|
Η αποστείρωση είναι οποιαδήποτε διαδικασία αφαιρεί, σκοτώνει ή απενεργοποιεί όλες τις μορφές ζωής (ιδιαίτερα μικροοργανισμούς όπως μύκητες, βακτήρια, σπόρια και μονοκύτταρους ευκαρυωτικούς οργανισμούς) και άλλους βιολογικούς παράγοντες όπως τα πράιον που υπάρχουν μέσα ή πάνω σε μια συγκεκριμένη επιφάνεια, αντικείμενο ή υγρό. Η αποστείρωση μπορεί να επιτευχθεί με διάφορα μέσα, όπως θερμότητα, χημικά, ακτινοβόληση, υψηλή πίεση και διήθηση. Η αποστείρωση διαφέρει από την απολύμανση και την παστερίωση, καθώς αυτές οι μέθοδοι μειώνουν αντί να εξαλείφουν όλες τις μορφές ζωής και τους βιολογικούς παράγοντες που υπάρχουν. Μετά την αποστείρωση, ένα αντικείμενο αναφέρεται ως αποστειρωμένο ή άσηπτο.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%91%CF%80%CE%BF%CF%83%CF%84%CE%B5%CE%AF%CF%81%CF%89%CF%83%CE%B7
|
Τσουμέμπ
|
Η περιοχή του Τσουμέμπ είναι σημαντική για το τεράστιο κοίτασμα που οδήγησε στην ίδρυση της πόλης. Η προέλευση του κοιτάσματος αποτελεί αντικείμενο έντονων συζητήσεων. Το κοίτασμα έχει, σε γενικές γραμμές, τη μορφή ενός σωλήνα, ο οποίος έχει διεισδύσει στους Προκάμβριους ασβεστολιθικούς - δολομιτικούς σχηματισμούς. Οι αρχικά συμπαγείς αυτοί σχηματισμοί υπέστησαν ορογενετικές κινήσεις, οι οποίες οδήγησαν στο σχηματισμό της οροσειράς Οτάβι (Otavi). Τα πετρώματα υπέστησαν στη συνέχεια καρστικοποίηση, διαδικασία που δημιούργησε τεράστια υπόγεια σπήλαια, σε ορισμένες περιπτώσεις από θερμές πηγές. Δημιουργήθηκε έτσι ένα σωληνόμορφο σπήλαιο, το οποίο πληρώθηκε με θραύσματα από το περιβάλλον δολομιτικό πέτρωμα. Το σωληνοειδές αυτό σπήλαιο προχώρησε προς την επιφάνεια, μέχρις ότου η οροφή του κατέρρευσε σχηματίζοντας ένα άνοιγμα, από το οποίο εισέδυσαν τα θαλάσσια ιζήματα. Αυτά είναι που σε ύστερες εποχές σχημάτισαν τους αστριούχους ψαμμίτες που βρίσκονται στην περιοχή. Η διαδικασία αυτή υπολογίζεται ότι έλαβε χώρα περίπου 650 εκ. χρόνια πριν. Τα ιζήματα μετακινήθηκαν ακόμη περισσότερο προς τα κάτω μέσω της δράσης των θερμών πηγών. Κατά το τελευταίο ορογενετικό στάδιο, περίπου 550 εκ. χρόνια πριν, τα νερά των θερμών πηγών ήσαν μεταλλικά, με αποτέλεσμα τον εμπλουτισμό των πετρωμάτων του σπηλαίου σε μεταλλεύματα, καθώς τα υδροθερμικά διαλύματα αντιδρούσαν με τα ασβεστολιθικά πετρώματα των τοιχωμάτων του. Κατά την τριτογενή και τεταρτογενή περίοδο (περίπου 3 εκ. μέχρι 10.000 χρόνια πριν) και ενώ το κλίμα είχε γίνει πολύ περισσότερο υγρό, παρατηρήθηκαν νέες καρστικές δραστηριότητες. Κατ' αυτή την περίοδο τα υπόγεια ύδατα, καθώς μετακινούνταν προς τα κάτω, οξείδωσαν και διέλυσαν τα πρωτογενή μεταλλεύματα. Η μεταλλογένεση και οι εξαλλοιώσεις του πρωτογενούς κοιτάσματος προσομοιάζουν με αυτές της περιοχής του Μισισιπή. Η δομή του χαρακτηρίζεται από την κατανομή της μεταλλογένεσης, τις δολομιτικές λατύπες, τους αστριούχους ψαμμίτες, τις εξαλλοιώσεις των περιβαλλόντων πετρωμάτων και την ύπαρξη διακλάσεων (ρωγμών στα πετρώματα). Οι ψαμμίτες κατανέμονται σε όλο το μήκος της σωληνοειδούς δομής του κοιτάσματος, ενώ το μέγιστο βάθος του φθάνει τα 1740 μέτρα. Στο κοίτασμα περιέχεται μια μεγάλη ποικιλία ορυκτών του μολύβδου, χαλκού, ψευδαργύρου, αργύρου, αρσενικού, αντιμονίου, καδμίου, κοβαλτίου, σιδήρου, βολφραμίου, υδραργύρου, νικελίου, κασσιτέρου, μολυβδαινίου, βαναδίου, γαλλίου και γερμανίου. Ιδιαίτερα τα ορυκτά του γερμανίου που ανευρέθησαν στο κοίτασμα είναι μοναδικά στον κόσμο. Έχουν καταμετρηθεί στο κοίτασμα 279 ορυκτά , από τα οποία 61 είναι χαρακτηριστικά για την περιοχή (type locality). Τα ορυκτά αυτά κατανέμονται σε τέσσερις ζώνες: Την περιφερειακή (κυρίως ορυκτά μολύβδου και ψευδαργύρου), την κύρια ζώνη, τη ζώνη των παρενεσπαρμένων (desseminated) και τη ζώνη των δευτερευόντων ορυκτών. Δεν είναι γνωστό πότε άρχισε η εκμετάλλευση των κοιτασμάτων του Τσουμέμπ. Οι Βουσμάνοι που ζούσαν στην περιοχή της λίμνης Οττζικότο είναι γνωστό πως θαύμαζαν τον "πράσινο λόφο" (από μαλαχίτη) που δέσποζε στην περιοχή, ενώ οι Οβάμπος (τοπική φυλή) τον εμπορεύονταν ενώ παράλληλα παρασκεύαζαν από αυτόν χαλκό. Το 19ο αιώνα ο Άγγλος εξερευνητής Σερ Φράνσις Γκάλτον (Sir Francis Galton) σημείωσε στο ημερολόγιό του ότι τόσο οι Βουσμάνοι όσο και οι Οβάμπος μετέφεραν χαλκό κοντά στη λίμνη. Δυο Αμερικανοί ερευνητές μερικά χρόνια αργότερα πρόσεξαν επίσης το κοίτασμα μαλαχίτη και έστειλαν δείγματά του προς εξέταση στο Κέιπ Τάουν. Αντιμετώπισαν, όμως, την εχθρικότητα των Οβάμπος, οι οποίοι περιφρουρούσαν την πηγή πλούτου τους και αναγκάστηκαν να εγκαταλείψουν την περιοχή. Η παρουσία του πράσινου λόφου άρχισε να γίνεται σχετικά γνωστή, ωστόσο το κυρίως κοίτασμα παρέμενε άγνωστο. Το 1893 ο Μάθιου Ρότζερς (Matthew Rogers) επισκέφτηκε την περιοχή και έμεινε ένα περίπου χρόνο. Αυτός ήταν ο πρώτος που πρόσεξε τις δυνατότητες του κοιτάσματος, διανοίγοντας δύο φρέατα βάθους 20 περίπου μέτρων το καθένα και σημειώνοντας ότι τα δείγματα που έλαβε ήταν τα καλύτερα που είχε δει ποτέ, καθώς περιείχαν 10% χαλκό, 43% μόλυβδο και ποσότητες αργύρου και χρυσού. Αυτές οι παρατηρήσεις προκάλεσαν την αποστολή ερευνητικής ομάδας από την Εταιρεία της Νοτιοδυτικής Αφρικής και, ως συνέπεια των ερευνών της, δημιουργήθηκε νέα εταιρεία για την εκμετάλλευση του κοιτάσματος με την επωνυμία "Otavi Minen-und Eisenbahn-Gesellshaft (OMEG)" και ημερομηνία ίδρυσης 6 Απριλίου 1900. Τον Αύγουστο του ίδιου χρόνου η νέα εταιρεία έστειλε τη δική της ερευνητική ομάδα, με επικεφαλής τον Κρίστοφερ Τζέιμς (Christopher James) και με βάση τα πορίσματά του η OMEG αύξησε το μετοχικό κεφάλαιό της και πήρε τα μεταλλευτικά δικαιώματα γύρω από τα βουνά Οτάβι, περιοχή στην οποία συμπεριλαμβανόταν το Τσουμέμπ. Συμφώνησε επίσης στην κατασκευή σιδηροδρόμου. Μέχρι το 1905 είχαν γίνει οι απαιτούμενες προπαρασκευαστικές εργασίες για την εξόρυξη και είχε δημιουργηθεί το χωριό Τσουμέμπ, ενώ το 1906 ολοκληρώθηκε η κατασκευή σιδηροδρόμου που συνέδεε την περιοχή με την ακτή του κόλπου Ουάλβις. Η OMEG αργότερα μεταβιβάστηκε στην "Tsumeb Corporation", η οποία διατήρησε το ορυχείο σε λειτουργία μέχρι το 1996, οπότε και τα μεταλλεύματα σχεδόν εξαντλήθηκαν. Η ποιότητα των μεταλλευμάτων ήταν τέτοια που το μεγαλύτερο ποσοστό τους οδηγούνταν απευθείας στις εγκαταστάσεις εκκαμίνευσης χωρίς να χρειαστεί να περάσει από τις εγκαταστάσεις εμπλουτισμού. Κατά το χρονικό διάστημα 1905 - 1996 υπολογίζεται ότι από το ορυχείο εξορύχθηκαν 30 εκατ. τόνοι μεταλλευμάτων, από τους οποίους προέκυψαν 1,7 εκ. τόνοι χαλκού, 2,8 εκ. τόνοι μολύβδου, 0,9 εκ. τόνοι ψευδαργύρου και 80 τόνοι γερμανίου. Όταν οι μεταλλευτικές εργασίες σταμάτησαν, οι κεντρικές στοές γεμίστηκαν με νερό (προς διάλυση τυχόν υπολειμμάτων) το οποίο απαντλήθηκε και μεταφέρθηκε μέχρι το Βίντχουκ, πρωτεύουσα της χώρας, ενώ τα υπολείμματα του ορυχείου είναι ακόμη αντικείμενο εκμετάλλευσης από την τοπική εταιρεία "Ongopolo Mining" (κυρίως για τα μεταλλεύματα των άνω ζωνών, καθώς οι κάτω δεν πιστεύεται ότι θα επαναλειτουργήσουν ποτέ). Η εταιρεία, επίσης, πωλεί δείγματα ορυκτών, τα οποία είναι περιζήτητα από συλλέκτες για την πραγματικά σπάνια ομορφιά τους. Οι σύνδεσμοι που ακολουθούν είναι κυρίως εταιρειών που εμπορεύονται δείγματα από το Τσουμέμπ. Αξίζει όμως να τις επισκεφθεί κανείς λόγω των ιδιαίτερα ελκυστικών δειγμάτων που παρουσιάζουν σε φωτογραφίες Συλλογή ορυκτών (προς πώληση) και πολλές φωτογραφίες από ορυκτά του Τσουμέμπ Tsumeb.com, δείγματα προς πώληση και φωτογραφίες από ορυκτά Fabre minerals Miner town
|
Το Τσουμέμπ (Tsumeb) είναι η μεγαλύτερη κωμόπολη στην περιοχή Οσικότο στη βόρεια Ναμίμπια, αποτελώντας την «πύλη προς τη βόρεια» της χώρας. Είναι η πλησιέστερη πόλη στο Εθνικό Πάρκο Ετόσα και έχει πληθυσμό 14.113 κατοίκων. Ήταν η περιφερειακή πρωτεύουσα του Οσικότο (ή Otjikoto) μέχρι το 2008, οπότε και επιλέχτηκε η Ομουθίγια ως νέα πρωτεύουσα. Η περιοχή της πόλης Τσουμέμπ αποτελεί αυτόνομη εκλογική περιφέρεια. Είναι, ωστόσο, ιδιαίτερα διάσημη για το ομώνυμο πολυμεταλλικό κοίτασμα που υπήρχε στην περιοχή. Το όνομα της πόλης δεν έχει διευκρινιστεί ως προς την ετυμολογία του. Δεν προέρχεται από ευρωπαϊκή γλώσσα, αλλά πιθανότατα από τη λέξη Νάμα της γλώσσας Χέχε (Khoekhoe), που αποδίδεται ως "η περιοχή του βατράχου" ή "η περιοχή με τα βρύα", πιθανότατα λόγω του πράσινου λόφου από μαλαχίτη που δέσποζε στην περιοχή, πριν καταστραφεί από τις εργασίες εξόρυξης. Κατά άλλη εκδοχή (της υπεύθυνης για το Μουσείο Τσουμέμπ Ι. Σατς) η λέξη προέρχεται από τη βουσμανική ρίζα "tsombtsou" που σημαίνει «ανοίγω μια τρύπα που κλείνει πάλι».
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A4%CF%83%CE%BF%CF%85%CE%BC%CE%AD%CE%BC%CF%80
|
Σαλβατόρε Φεραγκάμο S.p.A
|
Ο Salvatore Ferragamo μετανάστευσε από τη νότια Ιταλία στη Βοστόνη και ύστερα στην Καλιφόρνια το 1914. Άνοιξε το Hollywood Boot Shop το 1923, και κατασκεύαζε υποδήματα για αστέρες του σινεμά όπως η Joan Crawford και η Gloria Swanson, όπως επίσης και για ταινίες όπως οι Δέκα Εντολές του Cecil B.DeMille. Επέστρεψε στην Ιταλία και και ίδρυσε ένα κατάστημα υποδημάτων στη Φλωρεντία το 1927. Ωστόσο, η σύγχρονη βιομηχανία υποδημάτων εκτιμά το 1928 ως το έτος ίδρυσής της και συνεπώς γιόρτασε την 80στή επέτειό της το 2008. Ο Salvatore δήλωσε πτώχευση το 1933,κατά τη διάρκεια της παγκόσμιας οικονομικής ύφεσης της δεκαετίας του 30, αλλά μέχρι το 1938 βρέθηκε σε θέση να αγοράσει το Palazzo Spini Feroni, ένα από τα σπουδαία παλάτια της Φλωρεντίας, το οποίο στις μέρες μας στεγάζει το κατάστημα-κορωνίδα της εταιρείας και ένα μουσείο αφιερωμένο στη ζωή και το έργο του Ferragamo. H εταιρεία άκμασε μετά το Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο, επεκτείνοντας το εργατικό δυναμικό σε 700 τεχνίτες παράγοντας 350 ζευγάρια χειροποίητα υποδήματα ημερησίως.Μετά το θάνατο του Salvatore το 1960,η χήρα του ονόματι Wanda ανέλαβε τη διαχείριση της επιχείρησης και επέκτεινε τις δραστηριότητές της ώστε να συμπεριλάβει οπτικά, αρώματα, ζώνες, κασκόλ,τσάντες,ρολόγια και μία σειρά έτοιμων ενδυμάτων. H εταιρεία είναι αυτή τη στιγμή στην κατοχή της οικογενείας Ferragamo, η οποία το Νοέμβριο του 2006 περιλάμβανε τη χήρα του Salvatore, Wanda, πέντε παιδιά, 23 εγγόνια και άλλους συγγενείς. Υπάρχει ένας κανόνας σύμφωνα με τον οποίο μόνο 3 μέλη της οικογενείας μπορούν να εργαστούν στην εταιρεία, ενθαρρύνοντας το σφοδρό ανταγωνισμό. Για να μετριάσει αυτές τις τάσεις, το Σεπτέμβρη του 2006, η οικογένεια ανακοίνωσε το σχέδιο να θέσει το 48% της εταιρείας στο χρηματιστήριο, και από τον Οκτώβρη του 2006 ο Michele Norsa υπηρέτησε (την εταιρεία) ως διευθύνων σύμβουλος και γενικός διευθυντής. Ωστόσο, από τον Ιανουάριο του 2008, το σχέδιο αυτό μπορεί να τεθεί σε αναμονή εν μέσω της ύφεσης στην χρηματοπιστωτική αγορά. Εάν η εισαγωγή στο χρηματιστήριο εξελιχθεί, το κονδύλιο θα αφιερωθεί κατά κύριο λόγο στη δημιουργία θέσεων στην Κίνα. Η εταιρεία οργανώνει την έκθεση για τα 80στά της γενέθλια στη Σαγκάη. Το 2011, η εταιρεία ήταν εισηγμένη στο χρηματιστήριο. Για το φορολογικό έτος 2015, η (εταιρεία) Salvatore Ferragamo δήλωσε αρχικά πάγια έσοδα ύψους 1.430 εκατομμυρίων ευρώ. Από τις 31 Δεκεμβρίου 2015, το δίκτυο λιανικών πωλήσεων του Salvatore Ferragamo Group αποτελούταν από 391 άμεσα διαχειριζόμενα καταστήματα (DOS), ενώ οι χονδρικές πωλήσεις και oi λιανικές πωλήσεις στον ταξιδιωτικό τοµέα περιλάμβαναν 271 καταστήματα εξωτερικώς διαχειριζόμενα (TPOS), όπως επίσης και η παρουσία σε σημαντικά πολυκαταστήματα και ακριβά εξειδικευμένα καταστήματα. Στις 2 Αυγούστου 2016 ο Eraldo Poletto επιλέχθηκε νέος διευθύνων σύμβουλος του ομίλου Καθ’ όλη τη διάρκεια της ιστορίας της ,η εταιρεία ήταν γνωστή για τα καινοτόμα σχέδια της και τη χρήση υλικών της. Αυτή η εφευρετικότητα έχει τις απαρχές της στην εποχή του Salvatore στην Καλιφόρνια, όταν διάβαζε ανατομία για να φτιάχνει υποδήματα τα οποία ήταν πιο άνετα.Οι αξιοσημείωτες καινοτομίες περιλαμβάνουν τις πλατφόρμες,τα παπούτσια που έχουν σόλα σε σχήμα κελύφους,το «αόρατο» σανδάλι,μεταλικά τακούνια και σόλες και το 18 καρατίων χρυσό σανδάλι,το παπούτσι-κάλτσα,τα αγαλμάτινα τακούνια,και το παπούτσι με την καμάρα σα γάντι το οποίο δημιουργήθηκε για την Indira Devi,γυναίκα του μαχαραγιά του Cooch Behar το 1938.Τα ενισχυμένα μεταλλικά τακούνια στιλέτο έγιναν διάσημα από τη Μέρλιν Μονρό.Η εταιρεία είναι επίσης γνωστή για τη διακόσμηση «Gancini»,την πατέντα «Vara» σε μπαλαρίνα,την τσάντα Salvatore και τη χρήση του μπαλώματος.(Η εταιρεία) κατασκευάζει επίσης οπτικά και ρολόγια σε συνεργασία με τους Marchon και Timex Group. Ο Σαλβατόρε δούλεψε με αστέρες του σινεμά και διασημότητες από τις πρώτες του μέρες στο Χόλλυγουντ. Πελάτες κατά τη διάρκεια των χρόνων υπήρξαν μεταξύ άλλων η Όντρεϊ Χέπμπορν, η Σοφία Λόρεν και η Γκρέτα Γκάρμπο, καθώς και η Andy Warhol, η Grace Mugabe και η Νταϊάνα, Πριγκίπισσα της Ουαλίας. Η εταιρεία έφτιαξε τις διάσημες τσάντες χειρός της Μάργκαρετ Θάτσερ και για τον Βασιλιά Jigme Khesar Namgyal Wangchuck κατά τη διάρκεια της στέψης στις 6 Νοεμβρίου, 2008 στο Thimpu, Μπουτάν. Wanda Ferragamo Miletti:έχει διαχειριστεί την εταιρεία από το 1960, όταν ο σύζυγός της και, ιδρυτής της εταιρείας, Salvatore, απεβίωσε. Αυτή τη στιγμή είναι επίτιμη πρόεδρος Ferruccio Ferragamo: Τωρινός πρόεδρος της Εταιρείας. Michele Norsa: Διευθύνων σύμβουλος και γενική διευθύντρια της Salvatore Ferragamo Italia S.p.A. Giovanna Gentile Ferragamo: είναι η τωρινή αντιπρόεδρος της Ferragamo Finanziaria S.p.A. Leonardo Ferragamo: από το 2000, έχει υπηρετήσει ως διευθύνων σύμβουλος (CEO) στο Palazzo Feroni Finanziaria S.p.A, την ελέγχουσα εταιρεία της οικογενείας. Massimo Ferragamo: είναι πρόεδρος της Ferragamo USA, την εταιρεία Ferragamo που έχει διαχειριστεί τη διανομή της μάρκας στη Βόρεια Αμερική από τη δεκαετία του 50. Fulvia Visconti Ferragamo: έχει αναλάβει τo τμήμα των μεταξωτών αξεσουάρ της μάρκας από τη δεκαετία του 70.Είναι αντιπρόεδρος της Salvatore Ferragamo Italia S.p.A. Ο Massimiliano Giornetti είναι ο τωρινός διευθυντής δημιουργικού τμήματος της μάρκας Salvatore Ferragamo. Εξελίχθηκε από εργαζόμενος στον τομέα των ανδρικών σε επιτηρητής και των ανδρικών και των γυναικείων κολεξιόν το 2010. Salvatore Ferragamo, o ιδρυτής της ομώνυμης εταιρείας Επίσημος ιστότοπος
|
Η Salvatore Ferragamo S. p.Α. είναι μια ιταλική εταιρεία ειδών πολυτελείας, με έδρα τη Φλωρεντία, ειδικεύεται στα παπούτσια, τα δερμάτινα είδη, και τα έτοιμα ενδύματα για άντρες και γυναίκες. Είναι η μητρική εταιρεία του ομίλου Ferragamo. Η εταιρεία λανσάρει επίσης οπτικά και ρολόγια. Με περίπου 4.000 εργαζόμενους και με δίκτυο από περισσότερα από 660 καταστήματα αποκλειστικά της μάρκας Ferragamo, ο όμιλος Ferragamo διαχειρίζεται επιχειρηματικές δραστηριότητες στην Ιταλία και παγκόσμια, πράγμα το οποίο προσδίδει στη μάρκα ένα ευρύ αποτύπωμα στην Ευρώπη, την Αμερική και την Ασία.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A3%CE%B1%CE%BB%CE%B2%CE%B1%CF%84%CF%8C%CF%81%CE%B5_%CE%A6%CE%B5%CF%81%CE%B1%CE%B3%CE%BA%CE%AC%CE%BC%CE%BF_S.p.A
|
Γαλακταλδεΰδη
|
1. Αρχικά το γαλακτικό οξύ μετατρέπεται σε 2-υδροξυπροπανοϋλοχλωρίδιο: 2. Το 2-υδροξυπροπανοϋλοχλωρίδιο ανάγεται καταλυτικά άμεσα προς γαλακταλδεΰδη: Η γαλακταλδεΰδη συνδυάζει τις ιδιότητες αλδεΰδης και αλκοόλης. Αναγωγή προς 1,2-προπανοδιόλη 1. Με λιθιοαργιλιοϋδρίδιο (LiAlH4): 2. Με καταλυτική υδρογόνωση: Αναγωγή προς 2-προπανόλη Η γαλακταλδεΰδη μπορεί να αναχθεί προς 2-προπανόλη με την μεθόδο Wolff-Kishner Οξείδωση προς πυροσταφυλικό οξύ Η γαλακταλδεΰδη μπορεί να οξειδωθεί προς πυροσταφυλικό οξύ, με αραιό υπερμαγγανικό κάλιο; Μερική οξείδωση προς γαλακτικό οξύ Η γαλακταλδεΰδη μπορεί να οξειδωθεί προς γαλακτικό οξύ; 1. Με τριοξείδιο του χρωμίου: 2. Με οξυγόνο: 3. Με αντιδραστήριο Tollens (αμμωνιακό διάλυμα νιτρικού αργύρου): 4. Με αντιδραστήρια Fehling: Οι αντιδράσεις 3-4 παρουσιάζονται απλοποιημένες και χρησιμοποιούνται γενικά για την ανίχνευση αλδεϋδομάδας (-CHO). Προσθήκη ύδατος Με προσθήκη ύδατος σε γαλακταλδεΰδη παράγεται, σε χημική ισορροπία, η μη απομονώσιμη ασταθής 1,1,2-προπανοτριόλη: Αντιδράσεις με αζωτούχες ενώσεις Η γαλακταλδεΰδη αντιδρά με αρκετά είδη αζωτούχων ενώσεων του γενικού τύπου NH2A, όπου το A μπορεί να είναι υδρογόνο, αλκύλιο, υδροξύλιο, αμινοξάδα και διάφορα άλλα. Με βάση το γενικό τύπο η γενική αντίδραση είναι η ακόλουθη: Μερικά σχετικά παραδείγματα αμέσως παρακάτω:1. Με αμμωνία παράγεται 1-ιμιν-2-προπανόλη. Προκύπτει από την παραπάνω γενική με A = H: 2. Με πρωτοταγείς αμίνες (RNH2) παράγεται Ν-αλκυλο-1-ιμιν-2-προπανόλη. Προκύπτει από την παραπάνω γενική με A = R: 3. Με υδροξυλαμίνη παράγεται 1-(υδροξυλιμιν)-2-προπανόλη. Προκύπτει από την παραπάνω γενική με A = OH: 4. Με υδραζίνη παράγεται αρχικά 1-υδραζο-2-προπανόλη και με περίσσεια μεθανάλης δι(1-υδροξυλ-2-προπυλιδεν)αζίνη. Προκύπτει από την παραπάνω γενική με A = NH2: 5. Με φαινυλυδραζίνη παράγεται (1-φαινυλυδραζ)-2-προπανόλη. Προκύπτει από την παραπάνω γενική με A = NHPh: 6. Με υδραζινομεθαναμίδιο παράγεται [(2-υδροξυλπροπυλιδεν)υδραζο]μεθαναμίνη. Προκύπτει από την παραπάνω γενική με A = NHCONH2: Συμπύκνωση με δευτεροταγείς αμίνες Με επίδραση δευτεροταγούς αμίνης (RNHR') σε γαλακταλδεΰδη παράγεται 2-(αλκυλιμινο)-2-προπανόλη: Αλδολική συμπύκνωση Με επίδραση βάσης σε γαλακταλδεΰδη έχουμε τη λεγόμενη αλδολική συμπύκνωση, η οποία όταν γίνεται με τον εαυτό της, παράγεται 2-μεθυλο-2,3,4-τριυδροξυπεντανάλη: Συμπύκνωση με «ενεργές» μεθυλενομάδες Με την επίδραση «ενεργών» μεθυλενομάδων, δηλαδή ενώσεων του γενικού τύπου XCH2Y, όπου X,Y ηλεκτραρνητικές ομάδες όπως π.χ. κυανομάδα (CN), καρβαλκοξυομάδα (COOR), σε γαλακταλδεΰδη έχουμε την αντίδραση Knoevenagel: Επίδραση φωσφοροϋλιδίων Με επίδραση φωσφοροϋλιδίων [Ph3P+C-(R)R'] έχουμε τη λεγόμενη αντίδραση Wittig, με την οποία παράγεται 4,4-διαλκυλο-3-βουτεν-2-όλη: Προσθήκη διαφόρων πυρηνόφιλων αντιδραστηρίων Είναι δυνατή η προσθήκη διαφόρων πυρηνόφιλων αντιδραστηρίων στο διπλό δεσμό C=Ο που περιέχει η γαλακταλδεΰδη. Π.χ.:: 1. Με προσθήκη υδροκυανίου παράγεται αρχικά , από το οποίο με υδρόλυση μπορεί να παραχθεί 2,3-διυδροξυπροπανικό οξύ: 2. Με προσθήκη όξινου θειικού νατρίου παράγεται 1,2-διυδροξυαιθανοσουλφονικό οξύ: 3. Με προσθήκη αλκυλομαγνησιοαλογονιδίου (RMgX) παράγεται 2-αλκυλο-1,2-προπανοδιόλη: 4. Με προσθήκη στο καρβονύλιο και υποκατάσταση του υδροξυλίου σε γαλακταλδεΰδη από πενταχλωριούχου φωσφόρου παράγεται 1,1,2-τριχλωροπροπάνιο: Επίδραση υδραζωτικού οξέος Με επίδραση υδραζωτικού οξέος σε γαλακταλδεΰδη παράγεται 2-υδροξυπροπανονιτρίλιο και 2-υδροξυπροπαναμίδιο: Προσθήκη αλκοολών Με προσθήκη αλκοόλης (ROH) σε γαλακταλδεΰδη παράγεται αρχικά 1-αλκοξυ-1,2-προπανοδιόλη και έπειτα, με περίσσεια αλκοόλης 2,2-διαλκοξυ-2-προπανόλη: Αντίδραση Stracker Με επίδραση υδροκυανίου (HCN) και αμμωνίας (NH3) σε γαλακταλδεΰδη παράγεται αρχικά 2-αμινο-3-υδροξυβουτονιτρίλιο και στη συνέχεια, με υδρόλυση, θρεονίνη: C H 3 C H ( O H ) C H O + H C N + N H 3 → − H 2 O C H 3 C H ( O H ) C N → + 2 H 2 O C H 3 C H ( O H ) C H ( N H 2 ) C O O H + N H 3 {\displaystyle \mathrm {CH_{3}CH(OH)CHO+HCN+NH_{3}{\xrightarrow {-H_{2}O}}CH_{3}CH(OH)CN{\xrightarrow {+2H_{2}O}}CH_{3}CH(OH)CH(NH_{2})COOH+NH_{3}} } Φωτοχημική προσθήκη σε αλκένια Με επίδραση μεθανάλης σε αιθένιο σχηματίζεται φωτοχημικά 2-(1-υδροξυαιθυλ)οξετάνιο (Αντίδραση Paterno–Büchi): Αλκοολικά άλατα 1. Αντίδραση με αλκαλιμέταλλα: 2. Αντίδραση με αμίδια μετάλλων:: Διαμοριακή αφυδάτωση Με διαμοριακή αφυδάτωση παράγεται 2-(μεθυλοφορμυλομεθυλο)προπανάλη: Ενδομοριακή αφυδάτωση Με ενδομοριακή αφυδάτωση παράγεται (κυρίως) προπενάλη: Καρβοξυλικοί εστέρες Αντίδραση με ακυλιωτικά μέσα: 1. Εστεροποίηση με καρβοξυλικό οξύ: Πρόκειται για μέθοδο «προστασίας» της υδροξυλομάδας.2. Εστεροποίηση με ανυδρίτη καρβοξυλικού οξέος: 3. Εστεροποίηση με ακυλαλογονίδιο: Παρεμβολή καρβενίων, π.χ. με μεθυλενίου σε γαλακταλδεΰδη παράγονται 2-υδροξυβουτανάλη, 2-μεθυλο-2-υδροξυπροπανάλη, 2-μεθοξυπροπανάλη, 3-υδροξυβουτανόνη και 1-υδροξυαιθυλοξιράνιο: Γ. Βάρβογλη, Ν. Αλεξάνδρου, Οργανική Χημεία, Αθήνα 1972 Α. Βάρβογλη, «Χημεία Οργανικών Ενώσεων», παρατηρητής, Θεσσαλονίκη 1991 SCHAUM'S OUTLINE SERIES, ΟΡΓΑΝΙΚΗ ΧΗΜΕΙΑ, Μτφ. Α. Βάρβογλη, 1999 Ασκήσεις και προβλήματα Οργανικής Χημείας Ν. Α. Πετάση 1982 Δημήτριου Ν. Νικολαΐδη: Ειδικά μαθήματα Οργανικής Χημείας, Θεσσαλονίκη 1983.
|
Η γαλακταλδεΰδη ή 2-υδροξυπροπανάλη ή 2-υδροξυπροπιοναλδεΰδη ή γαλακτική αλδεΰδη) (αγγλικά: lactaldehyde) είναι οργανική χημική ένωση, που βρίσκεται σε δυο οπτικά ισομερή και περιέχει άνθρακα, οξυγόνο και υδρογόνο, με μοριακό τύπο C3H6O2, αν και συχνά γράφεται πιο αναλυτικά ως CH3CH(OH)CHO. Η μεθυλογλυοξάλη μετατρέπεται σε D-γαλακταλδεΰδη από τη δεϋδρογονάση της γλυκερόλης (gldA). Μετά η γαλακταλδεΰδη μετατρέπεται σε γαλακτικό οξύ από τη δεϋδρογονάση των αλδεϋδών. Η γαλακταλδεΰδη υπάρχει σε αρκετές μορφές: Στη μορφή ανοικτής αλυσίδας, ως κυκλική ημιακετάλη, σε διαλύματα, σε κρυσταλλικές μορφές, ως μονομερές και ως διμερές. Στην κρυσταλλική μορφή υπάρχουν τρία (3) συνμορφομερή ως ημιακεταλικά διμερή με σκελετό δακτυλίου 1,4-διοξάνιου: Στη χημική ισορροπία διαλύματος υπάρχει αμελητέα ποσότητα του μονομερούς και τουλάχιστον ένα διμερές με πενταμελή δακτύλιο.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%93%CE%B1%CE%BB%CE%B1%CE%BA%CF%84%CE%B1%CE%BB%CE%B4%CE%B5%CE%B0%CE%B4%CE%B7
|
Ιωάννης Κομνηνός Βατάτζης
|
Ήταν ο πρωτότοκος γιος του Θεοδώρου Βατάτζη σεβαστοϋπερτάτου και της Ευδοκίας Κομνηνής, κόρης του Ιωάννη Β΄ Αυτοκράτορα των Ρωμαίων. Η οικογένειά του ήταν προέχουσα στην Ανδρανούπολη και την γύρω περιοχή, αλλά ήταν ο πατέρας του, που προωθήθηκε από τον Ιωάννη Β΄ και έγινε ο νέος άνδρας, εξέχων στα δρώμενα της Αυτοκρατορίας. Οι γονείς του νυμφεύτηκαν το 1131 και ο Ιωάννης γεννήθηκε σύντομα μετά, μάλλον το 1132. Ο αδελφός του Ανδρόνικος ήταν επίσης διακεκριμένος στρατηγός· το 1176 οδήγησε μία εκστρατεία στην Αμάσεια εναντίον των Σελτζούκων, σκοτώθηκε όμως από αυτούς. Το κομμένο κεφάλι του επεδείκνυαν οι Σελτζούκοι κατά την επόμενη μάχη του Μυριοκεφάλου, που έγινε σύντομα μετά. Άλλος αδελφός του ήταν ο Αλέξιος. Ο Ιωάννης εμφανίζεται στις πηγές της εποχής ως ανώτερος στρατιωτικός στη δεκαετία του 1170. Είναι σίγουρο ότι υπηρέτησε σε πιο χαμηλές θέσεις, πριν ανέλθει ιεραρχικά, αλλά δεν υπάρχουν αναφορές στις πηγές γι' αυτό. Αναμφίβολα απέκτησε στρατιωτική εμπειρία υπό τον πατέρα του, διακεκριμένο στρατηγό, που ανέλαβε την πολιορκία του Ζέμουν στο Ουγγρικό σύνορο το 1151 και ανακατέλαβε την Ταρσό της Κιλικίας το 1158.Το 1156 ο Μανουήλ Α΄ προσπάθησε να καταστρέψει το Σελτζουκικό σουλτανάτο του Ρουμ, αλλά ηττήθηκε στο Μυριοκέφαλον. Στην συνθήκη που συνήφθη με τον ηγεμόνα τους Κιλίτζ Αρσλάν Β΄, ο Μανουήλ Α΄ θα κατεδάφιζε τα συνοριακά φρούρια για να καταπαύσουν οι εχθροπραξίες. Έτσι κατεστράφη το Σουβλαίον, όχι όμως το πιο σημαντικό Δορύλαιον. Τότε ο σουλτάνος αντέδρασε, αποστέλλοντας 2.400 ιππείς για να κάνουν επιδρομή στην κοιλάδα του Μαιάνδρου. Ο Ιωάννης στάλθηκε από την Κωνσταντινούπολη με στρατό για να τους ανακόψει. Υπαρχηγοί τού δόθηκαν ο Κωνσταντίνος Δούκας και ο Μιχαήλ Ασπιέτης και θα ενίσχυε τον στρατό του στρατολογώντας άνδρες από τα εδάφη της Ρωμανίας, που θα διερχόταν.Ο Βατάτζης αναχαίτισε τους Σελτζούκους, καθώς επέστρεφαν φορτωμένοι με τη λεία τους από λεηλατημένες πόλεις: τοποθέτησε τον στρατό του σε ενέδρα στη διάβαση του Μαιάνδρου, που βρίσκεται κοντά στους οικισμούς Υέλιον και Λειμόχειρ. Όταν ήλθαν οι Σελτζούκοι Τούρκοι και βρισκόταν στη διαδικασία της διέλευσης του ποταμού, τους επιτέθηκε και τους κατέστρεψε. Ο ιστορικός Νικήτας Χωνιάτης αναφέρει ότι μόνο λίγοι, από τις πολλές χιλιάδες, διέφυγαν. Ο διοικητής τους -που είχε τον τίτλο του αταμπέγκ- προσπάθησε, πολεμώντας να ξεφύγει από την παγίδα, αλλά σκοτώθηκε. Η μάχη ήταν μία μεγάλη νίκη των Ρωμαίων και δείχνει πόσο περιορισμένη ήταν η ήττα στο Μυριοκέφαλον επάνω στην Ανατολική επικράτεια της Ρωμανίας. Η Ρωμαϊκή νίκη ακολουθήθηκε από τιμωριτικές εκστρατείες εναντίον των Τουρκομάνων νομάδων, που είχαν εγκατασταθεί στην κοιλάδα του άνω Μαιάνδρου.Τόσο πιστός ήταν στον Αυτοκράτορα, που ονόμασε τον ένα γιο του Μανουήλ και ανέχθηκε την αδελφή του Θεοδώρα να είναι ερωμένη του Μανουήλ Α΄. Ο Ιωάννης αναφέρεται ξανά στις πηγές το 1182, ως μέγας Δομέστικος (διοικητής του Στρατού) και κυβερνήτης του σημαντικού θέματος της Θράκης. Έδρα του θέματος ήταν η Αδριανούπολη, που ήταν και το κέντρο των κτημάτων του Οίκου του. Έχει καταγραφεί ότι έκτισε και δώρησε πτωχοκομεία και νοσοκομεία εκεί.Το 1180 τον Μανουήλ Α΄ διαδέχθηκε ο 11ετής γιος του Αλέξιος Β΄. Την αντιβασιλεία ανέλαβε η μητέρα του Μαρία της Αντιόχειας, της οποίας η εξουσία αποδείχθηκε αντιδημοφιλής. Ιδιαίτερα αντέδρασε η αριστοκρατία στην λατινικής καταγωγής Μαρία. Τότε ο εξάδελφος τού Μανουήλ Α΄, ο Ανδρόνικος Α΄ Κομνηνός προσπάθησε να καταλάβει την εξουσία το 1182 και έγραψε επιστολές σε μέλη της αριστοκρατίας. Ο Ιωάννης κατάλαβε την απατηλή επιστολή και απάντησε προσβλητικά. Ο εξάδελφός του όμως Ανδρόνικος Κοντοστέφανος μέγας δούκας (ναύαρχος) εξαπατήθηκε και έπαιξε βασικό ρόλο, επιτρέποντας στις δυνάμεις του Ανδρόνικου Α΄ από το Σκούταρι να διαπεράσουν τον Βόσπορο και να εισέλθουν στην Κωνσταντινούπολη. Μόλις ο Ανδρόνικος Α΄ άδραξε την αρχή, έδειξε τον τυραννικό του χαρακτήρα και προσπάθησε να σπάσει τη δύναμη και την επιρροή των αριστοκρατικών Οίκων. Φαίνεται ότι τότε ο Ιωάννης απολύθηκε, διότι τον βλέπουμε να διαμένει στη Φιλαδέλφια της Μικράς Ασίας. Ήταν μέλος της δυναστείας, επιτυχημένος και αξιοσέβαστος στρατηγός· έτσι εύκολα μάζεψε στρατό και εξεγέρθηκε ανοικτά εναντίον του νέου καθεστώτος. Κατηγόρησε τον Ανδρόνικο Α΄ ότι προσπαθεί να εξοντώσει την Αυτοκρατορική οικογένεια, κάτι που ήταν ακριβές.Τότε ο Αυτοκράτορας έστειλε μεγάλο στρατό με στρατηγό τον Ανδρόνικο Λαπαρδά εναντίον του. Ο Ιωάννης, που ήταν σοβαρά άρρωστος, έδωσε οδηγίες στους γιους του πώς να παρατάξουν το στράτευμα και ο ίδιος μεταφέρθηκε στην κορυφή ενός λόφου, όπου μπορούσε να δει τη μάχη επί κλίνης. Οι δυνάμεις του Βατάτζη νίκησαν και κατεδίωξαν το στρατό τού Λαπαρδά για κάποια απόσταση. Όμως λίγες ημέρες μετά, στις 16 Μαΐου 1182, ο Ιωάννης απεβίωσε. Χωρίς την ηγεσία του ο στρατός γρήγορα σκόρπισε και οι γιοί του διέφυγαν για προστασία στον Σελτζούκο σουλτάνο. Προσπάθησαν να μεταβούν στη Σικελία με πλοίο, αλλά ναυάγησαν στην Κρήτη και αιχμαλωτίστηκαν· με διαταγή του Ανδρονίκου Α΄ τυφλώθηκαν. Ο Ανδρόνικος Α΄ θεώρησε τον θάνατο τού Ιωάννη θεϊκή εύνοια και αυτό τον ενθάρρυνε να ανακηρύξει τον εαυτό του συναυτοκράτορα τού Αλεξίου Β΄.Είναι από τις λίγες μορφές, που ο Ρωμαίος ιστορικός Νικήτας Χωνιάτης περιγράφει με άκρατο θαυμασμό στα έργα του. Νυμφεύτηκε τη Μαρία Δούκαινα και είχε τέκνα: Αλέξιος. Μανουήλ. Choniates, Niketas (1984). O City of Byzantium: Annals of Niketas Choniates. transl. by H. Magoulias. Detroit. ISBN 0-8143-1764-2. Kinnamos, John (1976). Deeds of John and Manuel Comnenus. transl. by Charles M. Brand. Columbia University Press. Angold, Michael (1984). The Byzantine Empire, 1025–1204: A Political History. Longman. Βαρζός, Κωνσταντίνος (1984). Η Γενεαλογία των Κομνηνών (PDF). B. Θεσσαλονίκη: Κέντρο Βυζαντινών Ερευνών. OCLC 834784665. Birkenmeier, John W. (2002). The Development of the Komnenian Army: 1081–1180. Brill. ISBN 90-04-11710-5. Magdalino, Paul (2002). The Empire of Manuel I Komnenos, 1143-1180. Cambridge University Press. ISBN 978-0-521-52653-1.
|
Ο Ιωάννης Βατάτζης (π. 1132 - 16 Μαΐου 1182) από τη Δυναστεία των Κομνηνών ήταν μία μεγάλη στρατιωτική και πολιτική μορφή στη Ρωμανία κατά τις βασιλείες των Μανουήλ Α΄ και Αλεξίου Β΄ των Κομνηνών. Είναι αυτός που κατέκοψε τους Σελτζούκους Τούρκους στο Υέλιον και Λειμόχειρ του Μαιάνδρου.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%99%CF%89%CE%AC%CE%BD%CE%BD%CE%B7%CF%82_%CE%9A%CE%BF%CE%BC%CE%BD%CE%B7%CE%BD%CF%8C%CF%82_%CE%92%CE%B1%CF%84%CE%AC%CF%84%CE%B6%CE%B7%CF%82
|
Socket T
|
Με την μετάβαση από την υποδοχή 478 στην υποδοχή LGA775 βελτιώθηκε η ηλεκτρική επαφή μεταξύ πλακέτας και επεξεργαστή προσφέροντας καλύτερη διανομή ρεύματος και επισπεύδοντας τον δίαυλο στην μπροστινή πλευρά στα 1.333 MT/s. Δεδομένου ότι οι επαφές τώρα είναι επάνω στην μητρική κάρτα, ο κίνδυνος από μηχανική ή φυσική βλάβη των επαφών μεταφέρεται από τον επεξεργαστή στη μητρική κάρτα. Για να μειωθεί ή και να αποφευχθεί ο κίνδυνος αυτός, οι επαφές είναι τοποθετημένες επάνω σε ελατήριο και σχηματίζουν μια επιφάνεια. Ο επεξεργαστής τοποθετείται από τεχνικό προσωπικό με την βοήθεια μιας θήκης. Ο τεχνικός ανυψώνει την θήκη, παρεμβάλλει τον επεξεργαστή, κλείνει την θήκη που περιέχει τον επεξεργαστή, και πιέζει έναν μοχλό κλειδώματος. Με την την κίνηση αυτή, ο επεξεργαστής εφάπτεται με τις 775 επαφές της μητρικής κάρτας, που εξασφαλίζουν μια πολύ καλή σύνδεση. Η θήκη καλύπτει μόνο τις άκρες στην επάνω επιφάνεια του επεξεργαστή, αφήνοντας το κέντρο ελεύθερο να κάνει επαφή με τον ψυκτικό μηχανισμό που τοποθετείται στο επάνω μέρος του. Χάρη στην θήκη, ο επεξεργαστής βρίσκεται σε εντελώς επίπεδη θέση, μεγιστοποιώντας την επιφάνεια επαφής με τον ψυκτικό μηχανισμό, είτε αυτός είναι μια ουδέτερη χάλκινη πλάκα που ψύχεται, είτε ένα ψυκτικό μηχάνημα κρύου ύδατος για την μεταφορά της θερμότητας που παράγεται από τον επεξεργαστή. Επίσης η μηχανική ανάρτηση του ψυκτικού συστήματος βελτιώθηκε και προσαρμόστηκε καλύτερα στην μητρική πλακέτα. Αν και η καινούργια υποδοχή προσφέρει καλύτερη ψύξη από την παλαιότερη υποδοχή 478, μερικοί Pentium 4 επεξεργαστές αναπτύσσουν πολύ μεγαλύτερη θερμότητα από τους προγενέστερούς τους, παροξύνοντας για λίγο διάστημα το θερμικό πρόβλημα. Η κατάσταση όμως βελτιώθηκε με τους σύγχρονους επεξεργαστές τύπου Core 2 Duo, αφού αυτοί αναπτύσσουν λιγότερη θερμότητα. Όλοι οι μικροεπεξεργαστές τύπου Τ (Pentium 4, Celeron, Core 2, Core 2 extreme και Quad Xeon) έχουν τα ακόλουθα μηχανικά μέγιστα όρια αντοχής που δεν πρέπει να ξεπεραστούν κατά τη διάρκεια της συναρμολόγησης, μεταφοράς, ή ακόμα και κατά την χρήση. Η άσκηση δύναμης επάνω από αυτά τα όρια θα ραγίσει το σώμα του επεξεργαστή και θα τον αχρηστεύσει. Intel iE7221, iE7230W, i3200/3210, 848P, 865 series, 915 series, 925X/XE, 945 series, P/G965, Q963, 975X, G31, G33, P31, P35, X38, X48 nVidia nF4i, 570i, 610i/GF7050, 630i/GF7150, 650i ,680i, 750i VIA P4M800, P4M890, P4M900, PT880U, PT890 SiS 649, 661FX, 662MX, 671, 672FX ATi Xpress 200i/1150i, Xpress 1250i, Xpress 3200i
|
Η υποδοχή Socket T, γνωστή και ως LGA775 ή Socket 775 είναι μια προδιαγραφή που συμπεριλαμβάνει τις μηχανικές και ηλεκτρικές ιδιότητες της πρίζας που χρησιμοποιείται για τους σύγχρονους μικροεπεξεργαστές της κατασκευαστικής εταιρείας Intel. Η λέξη "υποδοχή" είναι στην προκειμένη περίπτωση μια ακυριολεξία, επειδή οι μητρικές κάρτες τύπου LGA775 δεν έχουν πλέον οπές υποδοχών, αλλά προεξοχές που αγγίζουν τα σημεία επαφής στην κάτω επιφάνεια του επεξεργαστή.Οι πυρήνες Prescott και Cedar Mill του επεξεργαστή Pentium 4, καθώς επίσης και οι πυρήνες Smithfield και Presler του Pentium D, εφάπτονται στην υποδοχή του τύπου LGA775. Το «Τ» στο όνομα της υποδοχής προήλθε από το όνομα του πυρήνα Tejas, ο οποίος επρόκειτο να αντικαταστήσει τον πυρήνα Prescott. Τον Ιούλιο του 2006, η Intel κυκλοφόρησε τον επεξεργαστή Core 2 duo, που χρησιμοποιεί επίσης αυτήν την υποδοχή, όπως και ο διάδοχός του, ο Core 2 Quad.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/Socket_T
|
Εκτροχιασμός τρένου στη Μισισάγκα (1979)
|
Μια εμπορική αμαξοστοιχία της εταιρείας CP Rail, με τρεις μηχανές ντίζελ EMD F40PH, δανεισμένες από την GO Transit, κατευθυνόταν προς τα ανατολικά από το Γουίντσορ του Οντάριο . Το τρένο αποτελούνταν από 106 βαγόνια που μετέφεραν πολλά χημικά και εκρηκτικά, όπως στυρένιο, τολουόλιο, προπάνιο, καυστική σόδα και χλώριο . Στο 33ο βαγόνι άρχισε να συσσωρεύεται θερμότητα σε ένα όχι σωστά λιπασμένο ρουλεμάν σε έναν από τους τροχούς, έναν από τους λίγους που εξακολουθούσαν να χρησιμοποιούν εκείνη την εποχή, καθώς οι περισσότεροι είχαν αντικατασταθεί από καιρό με ρουλεμάν κυλίνδρων, με αποτέλεσμα την κατάσταση που είναι γνωστή μεταξύ των σιδηροδρομικών ως « hot box ». Οι κάτοικοι που ζούσαν δίπλα στις γραμμές ανέφεραν καπνό και σπινθήρες που έβγαιναν από το αυτοκίνητο, και όσοι βρίσκονταν κοντά στη Μισισάγκα νόμισαν ότι το τρένο φλεγόταν. Η τριβή τελικά έκαψε του άξονα ρουλεμάν, και, καθώς το τρένο περνούσε την ισόπεδη διάβαση της οδού Mavis, ένα σετ τροχών (ένας άξονας με ζεύγος τροχών) αποσπάστηκε εντελώς από το βαγόνι. Στις 11:53΄ μ.μ., στη διασταύρωση της οδού Mavis, το κατεστραμμένο σετ τροχών αποσπάστηκε από τη γραμμή, προκαλώντας τον εκτροχιασμό των υπόλοιπων τμημάτων του τρένου. Από την πρόσκρουση πολλά βυτιοφόρα γεμάτα προπάνιο τυλίχθηκαν στις φλόγες. Ο εκτροχιασμός προκάλεσε ρήξεις επίσης σε πολλά άλλα βαγόνια - βυτία, αφήνοντας να διαρρεύσουν στυρένιο, τολουόλιο, προπάνιο, καυστική σόδα και χλώριο στις γραμμές και στον αέρα. Προέκυψε μια τεράστια έκρηξη, στέλνοντας μια μπάλα φωτιάς ύψους 1.500 μ. προς τα επάνω που ήταν ορατή από απόσταση 100 χλμ. Καθώς οι ξέσπασαν φλόγες, ο φρεναδόρος του τρένου, Λάρι Κρούπα (Larry Krupa), 27 ετών, μετά από πρόταση του μηχανικού (πίσης και πεθερού του), κατάφερε να κλείσει ένα σημείο πέδησης με αέρα στο άκρο του άθικτου 32ου βαγονιού, επιτρέποντας στον μηχανικό να απελευθερώσει τα αερόφρενα μεταξύ των μηχανών και των εκτροχιασμένων βαγονιών και να μετακινήσει το μπροστινό μέρος του τρένου προς τα ανατολικά κατά μήκος των σιδηροτροχιών, μακριά από τον κίνδυνο. Αυτό εμπόδισε αυτά τα βαγόνια να εμπλακούν στην πυρκαγιά, γεγονός σημαντικό, καθώς πολλά από αυτά περιείχαν και επικίνδυνα εμπορεύματα. Ο Κρούπα αργότερα προτάθηκε για το Παράσημο του Τάγματος του Καναδά για τη γενναιότητά του, το οποίο ένας μεταγενέστερος συγγραφέας έχει περιγράψει ως «σύνορο με την τρέλα». Μετά από περισσότερες εκρήξεις, οι πυροσβέστες επικεντρώθηκαν στην ψύξη των βαγονιών, επιτρέποντας στη φωτιά να σβήσει μόνη της, αλλά ένα σπασμένο βαγόνι χλωρίου έγινε αιτία ανησυχίας. Με την πιθανότητα να εξαπλωθεί θανατηφόρο σύννεφο αερίου χλωρίου στα προάστια της Μισισάγκα, περισσότεροι από 200.000 άνθρωποι απομακρύνθηκαν. Ορισμένοι κάτοικοι (κυρίως στα άκρα δυτικά και βόρεια της Μισισάγκα) επέτρεψαν στους εκτοπισμένους να παραμείνουν μαζί τους μέχρι να υποχωρήσει η κρίση. Μερικοί από αυτούς τους ανθρώπους αργότερα μεταφέρθηκαν ξανά καθώς οι οικοδεσπότες τους επίσης απομακρύνθηκαν. Την εκκένωση διαχειρίστηκαν διάφοροι αξιωματούχοι, συμπεριλαμβανομένου του δημάρχου της Μισισάγκα, Χέιζελ ΜακΚάλιον, της περιφερειακής αστυνομίας Πήλ και άλλων κυβερνητικών αρχών. Η Μακ Κάλιον έσπασε τον αστράγαλό της νωρίς κατά τη διάρκεια της κρίσης, αλλά συνέχισε να συμμετέχει στις συνεντεύξεις τύπου. Μέσα σε λίγες μέρες η Μισισάγκα ουσιαστικά ερήμωσε, μέχρι να εκκαθαριστεί η ρύπανση, να εξουδετερωθεί ο κίνδυνος και να επιτραπεί στους κατοίκους να επιστρέψουν στα σπίτια τους. Η πόλη τελικά άνοιξε ξανά το βράδυ της 16ης Νοεμβρίου. Το βαγόνι χλωρίου άδειασε στις 19 Νοεμβρίου. Ήταν η μεγαλύτερη εκκένωση σε καιρό ειρήνης στην ιστορία της Βόρειας Αμερικής μέχρι την εκκένωση της Νέας Ορλεάνης λόγω του τυφώνα Κατρίνα το 2005 και παρέμεινε η δεύτερη μεγαλύτερη μέχρι τον τυφώνα Ίρμα το 2017. Λόγω της ταχύτητας και της αποτελεσματικότητας με την οποία διεξήχθη, πολλές πόλεις αργότερα μελέτησαν και μοντελοποίησαν τα δικά τους σχέδια έκτακτης ανάγκης μετά από αυτά της Μισισάγκα. Ως αποτέλεσμα του ατυχήματος, οι ρυθμιστικές αρχές των σιδηροδρόμων τόσο στις ΗΠΑ όσο και στον Καναδά ζήτησαν οποιαδήποτε γραμμή που χρησιμοποιείται για τη μεταφορά επικίνδυνων υλικών μέσα ή μέσω μιας κατοικημένης περιοχής να διαθέτει ανιχνευτές κατάστασης "hot box". Ο Λάρι Κρούπα εισήχθη στο Hall of Fame των σιδηροδρόμων της Βόρειας Αμερικής για τη συνεισφορά του στη σιδηροδρομική βιομηχανία. Αναγνωρίστηκε στο τμήμα «Εθνικός» της κατηγορίας «Σιδηροδρομικοί Εργάτες & Οικοδόμοι». Η πόλη της Μισισάγκα μήνυσε την CP με την ελπίδα να θεωρήσει τον σιδηρόδρομο υπεύθυνο για το τεράστιο νομοσχέδιο για τις υπηρεσίες έκτακτης ανάγκης. Ωστόσο, η πόλη εγκατέλειψε τη δίωξη, αφού η CP απέσυρε τη μακροχρόνια αντίθεσή της στην εξυπηρέτηση επιβατών στη γραμμή της κοντά στη Μισισάγκα. Αυτό άνοιξε τον δρόμο για την GO Transit να ανοίξει τη γραμμή Μίλτον δύο χρόνια αργότερα. Η Χέιζελ ΜακΚάλιον, στην πρώτη της θητεία ως δημάρχου την εποχή του ατυχήματος, επανεκλεγόταν συνεχώς μέχρι τη συνταξιοδότησή της το 2014 σε ηλικία 93 ετών. "Mississauga Train Derailment (1979)". Local history. City of Mississauga. Retrieved 2006-05-03. "The Mississauga Evacuation, Final Report, November 1981". Ministry of the Solicitor General of Ontario. Retrieved 2006-11-21. "Miracle of Mississauga", Toronto Sun Publishing, 1979.
|
Ο εκτροχιασμός τρένου στη Μισισάγκα το 1979, γνωστός και ως Mississauga Miracle (Θαύμα της Μισισάγκα), συνέβη το Σάββατο, 10 Νοεμβρίου 1979, στη Μισισάγκα, Οντάριο, Καναδάς, όταν ένα εμπορευματικό τρένο CP Rail 106 βαγόνι από το Γουίντσορ του Οντάριο εκτροχιάστηκε κοντά στη διασταύρωση των οδών Mavis και Dundas στη Μισισάγκα. Ως αποτέλεσμα του εκτροχιασμού, περισσότεροι από 200.000 άνθρωποι απομακρύνθηκαν σε αυτό που ήταν η μεγαλύτερη εκκένωση εν καιρώ ειρήνης στη Βόρεια Αμερική μέχρι τις εκκενώσεις της Νέας Ορλεάνης κατά τη διάρκεια του τυφώνα Κατρίνα. Δεν υπήρξαν θάνατοι από το περιστατικό. Αυτή ήταν η τελευταία μεγάλη έκρηξη στην ευρύτερη περιοχή του Τορόντο μέχρι την έκρηξη προπανίου στο εργοστάσιο Sunrise το 2008.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%95%CE%BA%CF%84%CF%81%CE%BF%CF%87%CE%B9%CE%B1%CF%83%CE%BC%CF%8C%CF%82_%CF%84%CF%81%CE%AD%CE%BD%CE%BF%CF%85_%CF%83%CF%84%CE%B7_%CE%9C%CE%B9%CF%83%CE%B9%CF%83%CE%AC%CE%B3%CE%BA%CE%B1_(1979)
|
Κάρλες Ρίβα
|
Σπούδασε στη Φιλοσοφική και τη Νομική σχολή του Πανεπιστημίου της Βαρκελώνης. Εκεί ήρθε σε επαφή με την αρχαία Ελλάδα και τους συγγραφείς της. Στα δεκαεπτά του χρόνια μετέφρασε τις Βουκολικές του Βιργίλιου και το 1919 δημοσίευσε μια μετάφραση της Οδύσσειας, ενώ τα πρώτα του δύο βιβλία, Les aventures d'en Perot Marrasquí ('Οι περιπέτειες του Περότ Μαρασκί', διηγήματα) και το το Primer llibre d'Estances ('Πρώτο βιβλίο διαμονών', ποιήματα) εκδόθηκαν το 1917 και 1919 αντίστοιχα. Τη δεκαετία του 1920 ταξίδεψε στη Γερμανία, όπου υπήρξε μαθητής του γερμανού φιλολόγου Καρλ Φόσλερ, στην Ιταλία και την Ελλάδα, και, απογοητευμένος από την περιορισμένη απήχηση των βιβλίων του, αφιερώθηκε στη μετάφραση κλασικών ελλήνων και λατίνων συγγραφέων στα καταλανικά, παράλληλα με τη διδασκαλεία αρχαίων ελληνικών, στο Ίδρυμα Μπερνάτ Μέτζε. Μετέφρασε την Αντιγόνη και την Ηλέκτρα του Σοφοκλή και Πλούταρχο. Το 1925 γνώρισε τον γάλλο ποιητή Πολ Βαλερύ, που τον βοήθησε να αποδεκτεί τη σκοτεινότητα της ποίησής του, την κύρια αιτία της μικρής απήχησής της στο καταλανικό κοινό, και τον επηρέασε σε ζητήματα θεωρίας της λογοτεχνίας.Η επόμενη δεκαετία τον βρήκε να εκδίδει το Segon llibre d'Estances ('Δεύτερο βιβλίων διαμονών', 1930) και να συνεχίζει το μεταφραστικό του έργο με τον Αισχύλο. Ήταν πεπεισμένος δημοκρατικός και κατά τον Εμφύλιο Πόλεμο αναγκάστηκε να διαφύγει στη Γαλλία μαζί με τη σύζυγό του, Κλεμεντίνα Αρδερίου, όπου συνέχισε τη συγγραφική και μεταφραστική του δραστηριότητα. Στην εποχή αυτή ανάγονται το έργα του Elegies de Bierville ('Ελεγείες της Μπιερβίλ', 1943).Μετά την επιστροφή του στην Ισπανία, λειτούργησε ως εκπρόσωπος της καταλανικής λογοτεχνίας και κουλτούρας στα τρία συνέδρια που διοργάνωσαν οι καστελιανόφωνοι διανοούμενοι της Ισπανίας, παρά την καταπίεση στην οποία υπόκειντο η καταλανική πολιτισμική σφαίρα στα χρόνια της δικτατορίας του στρατηγού Φράνκο. 1917 - Aventures de Perot Marrasquí 1920 - Guillot el bandoler 1924 - L'ingenu Amor (Premi Concepció Rabell el 1926) 1928 - Sis Joans 1919 - Primer llibre d'Estances 1912-1919 - La paraula a lloure 1930 - Segon llibre d'Estances 1937 - Tres suites 1943 - Les Elegies de Bierville 1947 - Del joc i del foc 1952 - Salvatge cor 1957 - Esbós de tres oratoris 1990 - Cantares d'amor e d'amigo (στα γαλικιανά) 1922 - Escolis i altres articles 1927 - Els marges 1937 - Per comprendre 1957 - ...Més els poemes Από τα λατινικά 1911 - Virgili. Les Bucòliques de Virgili. Barcelona. D. F. Altés Alabart. 1914 - Cornelii Nepotis. Liber de excellentibus ducibus exterarum gentium. vol. I: Praefatio et Miltiadis Themistoclisque vitae. Barcelona; Institut de la Llengua Catalana, Bibliotheca scriptorum graecorum et romanorum cum ibericis versionibus. 1924 - Dècim Magne Ausoni. Obres, vol. I. (trad. de Carles Riba i Antoni Navarro). Barcelona: Editorial Catalana (Fundació Bernat Metge). 1927 - Plaute. Aululària (Comèdia de l'olla); La Revista, gener-juny 1927, p. 36-52. 1928 - Dècim Magne Ausoni. Obres, vol. II. (trad. de Carles Riba i Antoni Navarro). Barcelona; Editorial Catalana (Fundació Bernat Metge). Από τα αρχαία ελληνικά 1919 - Homer. Odissea, 3 vols. Barcelona; Editorial Catalana. 1920 - Plutarc. Vides d'Alexandre i de Cèsar. Barcelona; Editorial Catalana. 1920 - Sòfocles. Antígona. Electra. Barcelona; Editorial Catalana. 1922 - Xenofont. Els deu mil, 2 vols. Barcelona; Editorial Catalana. 1922 - Aristòtil. Crítica del Comunisme (Extreta de la Política). Barcelona; A. López-Llausàs. 1923 - Xenofont. Records de Sòcrates. Barcelona; Editorial Catalana (Fundació Bernat Metge). 1924 - Xenofont. Obres socràtiques menors. Economia, Convit, Defensa de Sòcrates. Barcelona; Editorial Catalana (Fundació Bernat Metge). 1926 - 1946 - Plutarc. Vides paral·leles, 15 vols. Barcelona; Editorial Catalana (Fundació Bernat Metge). 1929 - Eurípides. Medea. Dins de: Miscel·lània Crexells. Barcelona; Publicacions de la Fundació Bemat Metge. 1932 - 1934 - Èsquil, Tragèdies, 3 vols. Barcelona; Editorial Catalana (Fundació Bernat Metge). 1948 - Homer. L'Odissea, novament traslladada en versos catalans per Carles Riba.Amb gravats d'E. C. Ricart. Barcelona; Societat Aliança d'Arts Gràfiques. 1951 - 1964 - Sòfocles. Tragèdies, 4 vols. Barcelona; Fundació Bernat Metge 1951 - Sòfocles. Tragèdies. Traslladades en versos catalans per Carles Riba. Amb gravats de Josep Obiols, vol. I. Barcelona; Alcides. 1953 - Homer. L'Odissea. Novament traslladada en versos catalans per Carles Riba. Barcelona; Alpha. (hi ha una edició posterior, pòstuma, amb algunes esmenes: Barcelona: Edicions de la Magrana, 1993. 1977 - Eurípides. Tragèdies d'Eurípides, 3 vols. Introducció i edició a cura de Carles Miralles. Barcelona; Curial. 1977 - Sòfocles. Tragèdies de Sòfocles, 2 vols. Edició a cura de Carles Miralles. Barcelona; Curial. Από τα εβραϊκά 1918 - Càntic dels Càntics. Llibre de Rut. Barcelona; Publicacions de «La Revista». 1930 - Rut Introducció i notes d'Enric Bayon. Barcelona; Alpha (Fundació Bíblica Catalana). 1948 - Càntic dels Càntics. Versió de Carles Riba. Introducció del Dr. Cebrià Montserrat i notes dels Drs. Montserrat i Riba. Barcelona; Alpha (Fundació Bíblica Catalana). Από τα γερμανικά 1919-1920 - Ll. Jacob i G. Carles Grimm. Contes d'infants i de la llar, 2 vols. Barcelona; Editorial Catalana. 1924? - E. T. A. Hoffmann. El dux i la dogaressa (Marino Falieri). Valls; E. Castells impressor (La Novel·la Estrangera). 1924 - Franz Kafka. «Un fratricidi», La Mà Trencada, 4, 24-XII-1924, p. 64-66. 1925 - Gottfried Keller. La gent de Seldwyla. Barcelona; Llibreria Catalònia. 1932 - G. Keller. Els tres honrats pintaires. Barcelona; Barcino. 1935 - Germans Grimm. Rondalles de Grimm. Il·lustrades per Arthur Rackham. Barcelona; Joventut. 1943 - Hölderlin. Carles Riba, Versions de Hölderlin. Buenos Aires, 1943 (en realitat publicat a Barcelona el 1944). Nova edició: Carles Riba, Versions de Hölderlin. Prefaci de Gabriel Ferrater. Barcelona: Edicions 62, 1971. 1965 - Rainer Maria Rilke. La cançó d'amor i de mort del corneta Christoph RilkePròleg de Salvador Espriu. Il·lustracions: Barbarà. Barcelona; Graphic Andros. Nova edició: Rainer Maria Rilke, La cançó d'amor i de mort del corneta Christoph Rilke Precedit de Potser contat de nou, amb parsimònia de Salvador Espriu i seguit de Rainer Maria Rilke de Jaume Bofill i Ferro. Barcelona: Curial, 1981. 1984 - Rainer Maria Rilke. Carles Riba, Esbossos de versions de Rilke. A cura d'Enric Sullà. Barcelona; Edicions 62. Από τα αγγλικά 1915-1916 - Edgar A. Poe. Històries Extraordinàries d'Edgard A. Poe, 2 vols. Barcelona; Societat Catalana d'Edicions. 1918 - Edgar A. Poe. Els assassinats del carrer Morgue. Barcelona; Editorial Catalana. 1918 - William S. Bruce. Exploració polar. Barcelona: Editorial Catalana. 1918 - Arthur R. Hinks. Astronomia. Traducció de l'anglès per A. Desvalls i C. Riba. Barcelona; Editorial Catalana. 1919 - Edith Sichel. El Renaixement. Traducció de l'anglès per Jordi March (pseudònim de Carles Riba). Barcelona; Editorial Catalana. 1920 - D. Hogarth. L'antic Orient. Traducció de l'anglès per Jordi March (pseudònim de Carles Riba). Barcelona; Editorial Catalana. 1931 - H. Rider Haggard. Ella, vol. II. Barcelona: Llibreria Catalònia. (La traducció del primer volum és de Josep Millàs Raurell). 1934 - Edgar A. Poe. La màscara de la mort roja. Portada i gravats d'Enric Cluselles. Barcelona; s.p.i. (Quaderns Literaris). 1934 - Edgar A. Poe. Els assassinats del carrer Morgue. Portada al boix d'Enric Cluselles. Barcelona; s.p.i. (Quaderns Literaris). 1935 - Edgar A. Poe. La caiguda de la Casa Usher. Barcelona: s.p.i. (Quaderns Literaris), 1935. 1953 - Edgar A. Poe. Els assassinats del carrer de la Morgue. Barcelona; Editorial Selecta. 1964 - Edgar A. Poe. Narracions extraordinàries. Il·lustracions de Francesc Almuni. Barcelona; Editorial Selecta. 1980 - Edgar A. Poe. Contes, 4 vols. Barcelona; Quaderns Crema. Από τα γαλλικά 1921 - Joseph Bédier. El Romanç de Tristany i Isolda. Traducció de Damià Pujol [pseudònim de Carles Riba]. Barcelona; Editorial Catalana. Nova edició: Joseph Bédier, El romanç de Tristany i Isolda. Traducció i nota preliminar de Carles Riba. Presentació de Martí de Riquer. Barcelona; Quaderns Crema, 1981. 1921 - Bernardin de Saint Pierre. Pau i Virgínia. Traduït del francès per Albert Cabestany (pseudònim de Carles Riba ?). Barcelona; Editorial Catalana. 1924 - A. de Vigny. Laura o el Segell Roig. Barcelona; Josep Vila, impressor (La Novel·la Estrangera). 1933 - Jean Cocteau. Text de l'oratori de Jean Cocteau. Èdip Rei («Oedipus Rex»).Barcelona; Gran Teatre del Liceu. 1957 - Jean de Brunhoff. La infància de Babar. Barcelona; Aymà, 1957. 1957 - Jean de Brunhoff. Babar i la vella senyora. Barcelona; Aymà. 1964 - Jean de Brunhoff. El coronament de Babar.Barcelona; Aymà. 1964 - Jean de Brunhoff. Babar en globus. Barcelona; Aymà. 1988 - Jean de Brunhoff. Història de Babar el petit elefant.Barcelona; Aliorna. Από τα νέα ελληνικά 1962 - Konstandinos Kavafis. Carles Riba, Poemes de Kavafis, selecció i traducció. Il·lustracions de J. Subirachs. Nota preliminar de Joan Triadú. Barcelona; Teide. 1977 - Konstandinos Kavafis. Poemes** Pròleg d'Alexis E. Solà. Barcelona; Curial. Από τα ιταλικά 1920 - Benvenuto Cellini. De la «Vita» de Benvenuto Cellini(Fragments). Barcelona; Ricard Duran i Alsina, impressor-llibreter(Minerva Segona sèrie. Col·lecció Popular de Literatures Modernes). 1932 - Benvenuto Cellini. De la «Vida» de Benvenuto Cellini. Traducció de Joan Estelrich i Carles Riba. Barcelona; Llibreria Catalònia. 1920 - Un tros de paper
|
Ο Κάρλες Ρίβα ι Μπρακόνς (Carles Riba i Bracons, 23 Σεπτεμβρίου 1893 - 12 Ιουλίου 1959) ήταν καταλανός ποιητής, συγγραφέας και ελληνιστής. Αποτελεί σπουδαία μορφή των καταλανικών γραμμάτων και είναι γνωστός για τις μεταφράσεις πολλών αρχαίων ελλήνων και του Κ. Π. Καβάφη στα καταλανικά, τις πρώτες στην Ισπανία. Ανήκει στους διανοούμενος του ευρύτερους ρεύματος του Νοουσεντίσμε. Επηρεάστηκε ιδιαίτερα, όσον αφορά τη λογοτεχνική του παραγωγή και τη λογοτεχνική θεωρία, από τον Γκαίτε και τον Φόσλερ.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9A%CE%AC%CF%81%CE%BB%CE%B5%CF%82_%CE%A1%CE%AF%CE%B2%CE%B1
|
Γκότφριντ Άχενβαλ
|
Ο Άχενβαλ γεννήθηκε στο Έλμπινγκ (Έλμπλονγκ) της πολωνικής επαρχίας της Βασιλικής Πρωσίας. Από το 1738 σπούδασε στην Ιένα, στη Χάλε, πάλι στην Ιένα και στη Λειψία. Κατά τα έτη 1743 έως 1746 εργάστηκε ως ελεγκτής στη Δρέσδη. Το 1746 έλαβε το μεταπτυχιακό του δίπλωμα από τη φιλοσοφική σχολή της Λειψίας και πήγε στη συνέχεια στο Μάρμπουργκ για να εργαστεί ως βοηθός καθηγητή διδάσκοντας ιστορία, στατιστική, φυσικό και διεθνές δίκαιο. Το 1748 κλήθηκε στο Πανεπιστήμιο του Γκέτινγκεν για να γίνει έκτακτος καθηγητής φιλοσοφίας και το 1753 έγινε έκτακτος καθηγητής νομικής και τακτικός καθηγητής φιλοσοφίας. Το 1761 άλλαξε και πάλι τομέα και έγινε καθηγητής φυσικού δικαίου και πολιτικής, ενώ το 1762 έγινε διδάκτωρ και των δύο δικαίων.Το 1765, ο Άχενβαλ έγινε δικαστικός σύμβουλος του βρετανικού βασιλικού και του εκλεκτορικού δικαστηρίου του Ανόβερου. Με την οικονομική υποστήριξη του βασιλιά Γεωργίου Γ΄ ταξίδεψε στην Ελβετία και τη Γαλλία το 1751 και στην Ολλανδία και την Αγγλία το 1759. Πέθανε στο Γκέτινγκεν, σε ηλικία 52 ετών.Στα οικονομικά, ανήκε στη σχολή των «μετριοπαθών μερκαντιλιστών», αλλά η μεγαλύτερη φήμη του οφείλεται στη στατιστική. Το έργο με το οποίο είναι περισσότερο γνωστός είναι το Staatsverfassung der Europäischen Reiche im Grundrisse (Σύνταγμα των σημερινών κορυφαίων ευρωπαϊκών κρατών, 1752). Σε αυτό το έργο, έδωσε μια συνολική εικόνα των συνταγμάτων των διαφόρων χωρών, περιέγραψε την κατάσταση της γεωργίας, της βιοτεχνίας και του εμπορίου τους και συχνά παρείχε στατιστικά στοιχεία σε σχέση με τα θέματα αυτά. Οι Γερμανοί οικονομολόγοι αξίωσαν γι' αυτόν τον τίτλο του «Πατέρα της Στατιστικής». Αλλά οι Άγγλοι συγγραφείς τον αμφισβήτησαν, υποστηρίζοντας ότι αγνοούσε τις προηγούμενες αξιώσεις του Ουίλιαμ Πέτι και άλλων προγενέστερων συγγραφέων επί του θέματος. Ο Άχενβαλ έδωσε νόημα στον όρο Staatswissenschaft (πολιτική), ο οποίος πρότεινε να σημαίνει όλες τις γνώσεις που είναι απαραίτητες για την κρατική τέχνη ή την πολιτεία. Abriß der neuen Staatswissenschaft der vornehmen Europäischen Reiche und Republiken (Περίγραμμα της νέας πολιτικής επιστήμης των ευγενών ευρωπαϊκών αυτοκρατοριών και δημοκρατιών), 1749, στις ακόλουθες εκδόσεις με τίτλο Staatsverfassung der Europäischen Reiche im Grundrisse (Κρατικό Σύνταγμα των ευρωπαϊκών αυτοκρατοριών σε περίγραμμα), 1752 κ.εξ. (με Γιόχαν Στέφαν Πούτερ :) Naturrecht (Φυσικό δίκαιο), 1750, 1753 Jus Naturae, 2 τομ., 1755–56 ff. Grundsätze der Europäischen Geschichte, zur politischen Kenntnis der heutigen vornehmsten Staaten (Αρχές της ευρωπαϊκής ιστορίας, για την πολιτική γνώση των πιο διακεκριμένων σημερινών κρατών), 1754 Entwurf der Europäischen Staatshändel des 17. und 18. Jahrhunderts (Σχέδιο των Ευρωπαϊκών Κρατικών Συνθηκών του 17ου και 18ου αιώνα), 1756, 4η έκδοση 1759 Staatsklugheit nach ihren ersten Grundsätzen (Ο πολιτικός χαρακτήρας σύμφωνα με τις πρώτες αρχές του), 1761, 4η έκδοση 1759 Juris gentium Europaei practici primae lineae, 1775, ημιτελές. Emil Steffenhagen (1875), «Achenwall, Gottfried», Allgemeine Deutsche Biographie (ADB), 1, Leipzig: Duncker & Humblot, σελ. 30
|
Ο Γκότφριντ Άχενβαλ (γερμανικά: Gottfried Achenwall, 20 Οκτωβρίου 1719 – 1 Μαΐου 1772) ήταν Γερμανός φιλόσοφος, ιστορικός, οικονομολόγος, νομικός και στατιστικολόγος. Συγκαταλέγεται μεταξύ των εφευρετών της στατιστικής.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%93%CE%BA%CF%8C%CF%84%CF%86%CF%81%CE%B9%CE%BD%CF%84_%CE%86%CF%87%CE%B5%CE%BD%CE%B2%CE%B1%CE%BB
|
Οφέλτης
|
Η ιστορία του Οφέλτη περιγράφεται στο θρυλικό έπος του 8ου αιώνα π.Χ. Θηβαΐς. Την παλιότερη αναφορά έκανε ο Σιμωνίδης ο Κείος και διέσωσε ο Αθήναιος ο Ναυκρατίτης, περιγράφει τον Οφέλτη σαν ένα "θηλάζων παιδί" που θρηνούσε καθώς πέθαινε. Η ανώνυμη μητέρα του περιγράφεται από τον Αθηναίο ως "δαφνοστεφανωμένη". Την επόμενη αναφορά παρέχει τον 5ο αιώνα π.Χ. ο Βακχυλίδης, οι Επτά ίδρυσαν τους "Νεμαίους Αγώνες" στην μνήμη του Αρχέμορου, τον σκότωσε ένα φοβερό φίδι με πύρινα μάτια κάτι που θεώρησαν σαν "αρχή κάθε κακού". Ο Πίνδαρος στο έργο του "Νεμαίες Ωδές" αναφέρει ότι ο Άδραστος ίδρυσε τους "Νεμαίους Αγώνες" χωρίς να εξηγεί τον λόγο. Ο Αισχύλος περιγράφει την ιστορία στο χαμένο έργο του "Νεμέα", σύμφωνα με τα "Σχόλια του Πινδάρου" ο Αισχύλος σχετίζει την ίδρυση των "Νεμαίων Αγώνων" με τον θάνατο του Αρχέμορου. Την αναλυτικότερη αναφορά που σχετίζει τον Οφέλτη με την Υψιπύλη παρέχει ο Ευριπίδης. Η Υψιπύλη πρώην βασίλισσα της Λήμνου και ερωμένη του Ιάσονα πουλήθηκε δούλη στον αρχιερέα του Δία στην Νεμέα Λυκούργο, την όρισε παραμάνα στον γιο του Οφέλτη. Οι Επτά επί Θήβας σταμάτησαν στην Νεμέα για νερό και συνάντησαν την Υψιπύλη. Ο Αμφιάραος ζήτησε από την Υψιπύλη νερό και αυτή πήγε αμέσως να τους εξυπηρετήσει στην πηγή. Η Υψιπύλη πήρε μαζί της τον Οφέλτη, σε μια στιγμή αμέλειας τον άφησε στο έδαφος, τον δάγκωσε ένα φίδι και πέθανε. Η μητέρα του παιδιού Ευρυδίκη επιχείρησε να σκοτώσει την Υψιπύλη αλλά έφτασε ο Αμφιάραος και προσπάθησε να την πείσει ότι ήταν θέλημα θεών να πεθάνει ο Οφέλτης για να ιδρυθούν οι "Νεμαίοι Αγώνες" στην μνήμη του. Η Ευρυδίκη τελικά πείστηκε να χαρίσει την ζωή στην Υψιπύλη και ο Αμφιάραος κήρυξε την έναρξη των αγώνων. Ο Υγίνος αναφέρει έναν χρησμό σύμφωνα με τον οποίο το παιδί δεν θα έπρεπε να περπατήσει στο έδαφος μέχρι την ηλικία που θα είναι ικανό να περπατήσει. Η Υψιπύλη το τοποθέτησε σε ένα καρότσι από σέληνο, τότε το φίδι που φύλαγε την πηγή το δάγκωσε και πέθανε, πιθανότατα αυτός ήταν ο λόγος που οι νικητές στους "Νεμαίους Αγώνες" στεφανώνονταν με σέληνο. Σύμφωνα με τον Υγίνο οι Επτά έκαναν την ίδια επέμβαση για να σώσουν την Υψιπύλη όπως περιγράφει ο Ευριπίδης, αυτή την φορά από τον Λυκούργο, όχι από την σύζυγο του Ευρυδίκη. Ο Υγίνος γράφει τέλος ότι οι Επτά ίδρυσαν τους "Νεμαίους Αγώνες" στην μνήμη του Οφέλτη. Ο Στάτιος στο επικό του ποίημα Θηβαΐς δίνει την δική του εξήγηση σχετικά με την ιστορία του Οφέλτη, ο Λυκούργος είναι τόσο αρχιερέας του Δία όσο και βασιλιάς της Νεμέας. Η Υψιπύλη σύμφωνα με τον Στάτιο ήταν επίσης παραμάνα του μικρού Οφέλτη του γιου του βασιλιά Λυκούργου και της Ευρυδίκης, συνάντησε τους Επτά επί Θήβας που της ζήτησαν νερό. Σύμφωνα με τον Στάτιο η Υψιπύλη πάνω στην βιασύνη της να εξυπηρετήσει τους Επτά άφησε το μωρό στο έδαφος ώστε "να τους οδηγήσει στην πηγή γρήγορα". Την ώρα που οι Επτά έπιναν νερό ρώτησαν την Υψιπύλη ποια είναι. Η Υψιπύλη τους διηγήθηκε όλη την ιστορία, την σφαγή των ανδρών της Λήμνου που έσωσε τον πατέρα της, τον έρωτα με τον Ιάσονα με τον οποίο απέκτησε τους δύο δίδυμους γιους Εύνηος και Θόας, τελικά κατέληξε παραμάνα του Οφέλτη. Η ώρα περνούσε ωστόσο με το παιδί στο έδαφος, το φίδι που φιλούσε την πηγή του Δία δάγκωσε το παιδί και πέθανε. Οι Επτά έσωσαν κατόπιν την Υψιπύλη από την τιμωρία του θανάτου αλλά από τον πατέρα του Λυκούργο, όχι από την Ευρυδίκη. Apollodorus, Apollodorus, The Library, with an English Translation by Sir James George Frazer, F.B.A., F.R.S. in 2 Volumes. Cambridge, Massachusetts, Harvard University Press; London, William Heinemann Ltd. 1921. Athenaeus, The Learned Banqueters, Volume IV: Books 8-10.420e, edited and translated by S. Douglas Olson, Loeb Classical Library No. 235, Cambridge, Massachusetts, Harvard University Press, 2008. Online version at Harvard University Press. Bacchylides, Odes, translated by Diane Arnson Svarlien. 1991. Online version at the Perseus Digital Library. Bravo, Jorge J., III, Excavations at Nemea IV: The Shrine of Opheltes, Univ of California Press, 2018. Callimachus, Musaeus, Aetia, Iambi, Hecale and Other Fragments, Hero and Leander, edited and translated by C. A. Trypanis, T. Gelzer, Cedric H. Whitman, Loeb Classical Library No. 421, Cambridge, Massachusetts, Harvard University Press, 1973. Online version at Harvard University Press. Collard, Christopher and Martin Cropp (2008b), Euripides Fragments: Oedipus-Chrysippus: Other Fragments, Loeb Classical Library No. 506. Cambridge, Massachusetts, Harvard University Press, 2008. Connelly, Joan Breton, The Parthenon Enigma, Knopf Doubleday Publishing Group, 2014. Gantz, Timothy, Early Greek Myth: A Guide to Literary and Artistic Sources, Johns Hopkins University Press, 1996. Hard, Robin, The Routledge Handbook of Greek Mythology: Based on H.J. Rose's "Handbook of Greek Mythology", Psychology Press, 2004. Hyginus, Gaius Julius, Fabulae in Apollodorus' Library and Hyginus' Fabulae: Two Handbooks of Greek Mythology, Translated, with Introductions by R. Scott Smith and Stephen M. Trzaskoma, Hackett Publishing Company, 2007. Miller, Stephen G., Nemea: A Guide to the Site and Museum, University of California Press, 1990. Pausanias, Pausanias Description of Greece with an English Translation by W.H.S. Jones, Litt.D., and H.A. Ormerod, M.A., in 4 Volumes. Cambridge, Massachusetts, Harvard University Press; London, William Heinemann Ltd. 1918. Parada, Carlos, Genealogical Guide to Greek Mythology, Jonsered, Paul Åströms Förlag, 1993. Pepin, Ronald E., The Vatican Mythographers, Fordham University Press, 2008. Pindar, Nemean Odes. Isthmian Odes. Fragments, Edited and translated by William H. Race. Loeb Classical Library No. 485. Cambridge, Massachusetts: Harvard University Press, 1997. Propertius, Elegies Edited and translated by G. P. Goold. Loeb Classical Library 18. Cambridge, Massachusetts: Harvard University Press, 1990. Online version at Harvard University Press. Smith, William, Dictionary of Greek and Roman Biography and Mythology, London (1873). Statius, Thebaid, Volume I: Thebaid: Books 1-7, edited and translated by D. R. Shackleton Bailey, Loeb Classical Library No. 207, Cambridge, Massachusetts, Harvard University Press, 2004. Stesichorus, Ibycus, Simonides. Greek Lyric, Volume III: Stesichorus, Ibycus, Simonides, and Others. Edited and translated by David A. Campbell. Loeb Classical Library 476. Cambridge, Massachusetts: Harvard University Press, 1991. Tripp, Edward, Crowell's Handbook of Classical Mythology, Thomas Y. Crowell Co; First edition (June 1970). West, M. L. (2003), Greek Epic Fragments: From the Seventh to the Fifth Centuries BC, edited and translated by Martin L. West, Loeb Classical Library No. 497, Cambridge, Massachusetts, Harvard University Press, 2003.
|
Στην Αρχαία ελληνική μυθολογία ο Οφέλτης ή Αρχέμορος ήταν γιος του βασιλιά της Νεμέας Λυκούργου και της Ευρυδίκης ή Νεμέας ή Αμφιθέας. Την εποχή που ήταν ακόμα βρέφος θανατώθηκε από ένα φίδι και ιδρύθηκαν στην μνήμη του ταφικοί αγώνες που εξελίχθηκαν στους "Νεμαίους αγώνες". Ο Ευριπίδης γράφει ότι οι γονείς του ήταν ο αρχιερέας του Διός Λυκούργος και η Ευρυδίκη. Ο Γάιος Ιούλιος Υγίνος τον καταγράφει σαν "Λύκος" πιθανότατα από ορθογραφικό λάθος και αναφέρει ότι ήταν βασιλιάς της Νεμέας αντί για ιερέας. Ο Λατίνος ποιητής Στάτιος συμφωνεί με την γνώμη του Ευριπίδη σχετικά με τους γονείς του Οφέλτη προσθέτοντας ότι ο Λυκούργος ήταν ταυτόχρονα αρχιερέας του Δία και βασιλιάς της Νεμέας. Η Βιβλιοθήκη Απολλοδώρου γράφει ότι ο Οφέλτης ή Αρχέμορος ήταν γιος του Λυκούργου του εγγονού του Κρηθέα, βασιλιά της Νεμέας και της Αμφιθέας. Ο θάνατος του βρέφους Οφέλτη από ένα φίδι βρίσκεται στην ιστορία της εκστρατείας Επτά επί Θήβες, κατόπιν έγινε η έναρξη των "Νεμαίων Αγώνων". Στον δρόμο τους για την Θήβα οι Επτά δίψασαν, σταμάτησαν στην Νεμέα, βρήκαν την Υψιπύλη και της ζήτησαν να τους δώσει νερό, η Υψιπύλη ανταποκρίθηκε αμέσως αλλά άφησε το μωρό στο έδαφος, το δάγκωσε ένα φίδι και πέθανε. Οι Επτά σκότωσαν το φίδι, ο Αμφιάραος ονόμασε τον νεκρό Οφέλτη "Αρχέμορο" δηλαδή "αρχή όλων των κακών" και πρόβλεψε τον θάνατο τους στην εκστρατεία, κατόπιν ίδρυσαν τους "Νεμαίους Αγώνες" στην μνήμη του βρέφους.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9F%CF%86%CE%AD%CE%BB%CF%84%CE%B7%CF%82
|
Εμίν Μπεκτόρε
|
Ο Εμίν γεννήθηκε στο Ντόμπριτς στην περιοχή της Ντόμπρουγια. Εκείνη την εποχή, η πόλη ήταν μέρος του Πριγκιπάτου της Βουλγαρίας. Από το 1913 έως το 1940, ήταν σε ρουμανική κατοχή και ήταν γνωστή ως Μπαζάργκικ. Έλαβε την πρωτοβάθμια και δευτεροβάθμια εκπαίδευση στη Ρουμανία, στο Μπαζάργκικ και στο Βουκουρέστι. Από τη νεανική ηλικία του ενδιαφερόταν για τη λαογραφία και προσχώρησε σε αρκετές λαϊκές ομάδες της Ρουμανίας και της Βουλγαρίας. Στη συνέχεια, οργάνωσε αρκετά Κριμαϊκά ταταρικά λαϊκά σύνολα. Έγραψε και διοργάνωσε τέτοια διδακτικά έργα όπως το Σαχίν Γκιράι Χαν, το Ατίλα, το Μπόρα, το Κιρίμ και το Κοκ-κοζ Μπαγιάρ. Το 1930, στην Κωνστάντζα, προσχώρησε στην ομάδα με επικεφαλής τον Μουστετσίπ Ουλκουσάλ που ίδρυσε το κριμαϊκό ταταρικό περιοδικό Εμέλ.Ο Μπεκτόρε μετανάστευσε στην Τουρκία το 1940 και εγκαταστάθηκε στο Εσκίσεχιρ, πραγματοποιώντας σημαντικό έργο για την λαϊκή κουλτούρα των Τατάρων. Εκεί συνέχισε να διδάσκει και να συμβουλεύει λαογραφία. Ήταν προάγγελος και δημιουργός εθνογραφικών και λαογραφικών πρωτοβουλιών στην Τουρκία. Χάρη στις δραστηριότητές του, ο λαϊκός χορός και η μουσική των Τάταρων της Κριμαίας έχουν συμπεριληφθεί στην εκπαιδευτική ύλη της επαρχίας Εσκίσεχιρ.Αγωνίστηκε για εθνικά ζητήματα των Τάταρων. Τη δεκαετία του εξήντα συναντήθηκε ξανά, αυτή τη φορά στην Τουρκία, με τον Μουστετσίπ Ουλκουσάλ και άλλους κορυφαίους Κριμαίους Τάταρους, όπως ο Τζαφέρ Σεϊνταμέτ Κιριμέρ και ο Εντίγκε Κιριμάλ, και ξανάρχισε την συνεισφορά του στο περιοδικό Εμέλ.Ο Μπεκτόρε πέθανε στις 19 Απριλίου 1995.
|
Ο Εμίν Μπεκτόρε (επίσης μεταγράφεται στα τουρκικά ως: Emin Bektöre, 1906-1995) ήταν ένας γεννημένος στη Ντομπρούγια Κριμαίος Τάταρος λαογράφος, εθνογράφος, στιχουργός και ακτιβιστής για εθνοτικά ταταρικά ζητήματα .
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%95%CE%BC%CE%AF%CE%BD_%CE%9C%CF%80%CE%B5%CE%BA%CF%84%CF%8C%CF%81%CE%B5
|
Τραγωδία του Χέιζελ
|
Μόλις μία ώρα πριν από την προγραμματισμένη έναρξη του αγώνα, οι οπαδοί της αγγλικής ομάδας παραβιάζουν ένα κιγκλίδωμα που τους χώριζε από τους φιλάθλους της Γιουβέντους, οι οποίοι οπισθοχωρούν προς έναν τοίχο. Όσοι βρίσκονταν κοντά στον τοίχο συνεθλίβησαν από την πίεση χιλιάδων κόσμου. Ο τοίχος τελικά κατέρρευσε, ενώ πολλά άτομα αναρριχήθηκαν από πάνω με ασφάλεια. Πολλοί άλλοι, ωστόσο, έχασαν τη ζωή τους ή τραυματίστηκαν σοβαρά, γράφοντας μια από τις πιο μαύρες σελίδες στην ιστορία του ποδοσφαίρου, καθώς 39 άνθρωποι έχασαν την ζωή τους και πάνω από 600 τραυματίστηκαν. Το παιχνίδι τελικά διεξήχθη, παρά την καταστροφή, προκειμένου να αποφευχθεί περαιτέρω βία. Οι εθνικότητες των 39 οπαδών που έχασαν τη ζωή τους ήταν: 32 Ιταλοί οπαδοί της Γιουβέντους, 4 Βέλγοι, 2 Γάλλοι κι ένας Βορειοϊρλανδός. Το γεγονός ότι υπαίτιοι της τραγωδίας υπήρξαν οι οπαδοί της αγγλικής ομάδας, οδήγησε την τότε πρωθυπουργό της Αγγλίας Μάργκαρετ Θάτσερ, σε συνεννόηση με την ΟΥΕΦΑ, στην απόφαση να αποκλείσει για 5 χρόνια όλους τους αγγλικούς συλλόγους από τις διοργανώσεις των ευρωπαϊκών κυπέλλων, με εξαίρεση τη Λίβερπουλ, η οποία αποκλείστηκε για 6 χρόνια. Επίσης, μικρότερη τιμωρία επιβλήθηκε και στη Γιουβέντους, η οποία υποχρεώθηκε να δώσει ορισμένους εντός έδρας αγώνες στην επόμενη διοργάνωση του Κυπέλλου Πρωταθλητριών, κεκλεισμένων των θυρών. Το στάδιο Χέιζελ στη συνέχεια ανακατασκευάστηκε, έγιναν βελτιωτικά έργα που προσέδωσαν τη μέγιστη δυνατή ασφάλεια, ενώ άλλαξε και η ονομασία του (ονομάζεται πλέον Στάδιο Βασιλιάς Μπωντουέν). Έντεκα χρόνια μετά την τραγωδία, το 1996, η ΟΥΕΦΑ διοργάνωσε σ' αυτό το στάδιο τον τελικό του Κυπέλλου Κυπελλούχων. Τραγωδία από το παρελθόν, Ελευθεροτυπία Η τραγωδία του Χέιζελ, e-soccer.gr Wiedersehen 20 Jahre nach dem Drama im Heysel-Stadion (Άρθρο της γερμανικής Εφημερίδας Welt am Sonntag) (γερμ.) Europas schwarze Fußballnacht (Άρθρο του Spiegel Online) (γερμ.) Μπράτσος, Κώστας. «Χέιζελ, 24 χρόνια μετά», αφιέρωμα στον ιστότοπο Contra.gr, 29 Μαΐου 2009.
|
Η Τραγωδία του Χέιζελ ήταν μια από τις χειρότερες ποδοσφαιρικές τραγωδίες. Συνέβη στις 29 Μαΐου του 1985 στο στάδιο Χέιζελ στις Βρυξέλλες, όπου η Λίβερπουλ και η Γιουβέντους θα αγωνίζονταν σε έναν από τους πλέον ενδιαφέροντες τελικούς για το Κύπελλο Πρωταθλητριών Ομάδων Ευρώπης στο ποδόσφαιρο.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A4%CF%81%CE%B1%CE%B3%CF%89%CE%B4%CE%AF%CE%B1_%CF%84%CE%BF%CF%85_%CE%A7%CE%AD%CE%B9%CE%B6%CE%B5%CE%BB
|
Οικία των Κεράμων
|
Η κατασκευή χρονολογείται στην Πρωτοελλαδική περίοδο ΙΙ (2500–2300). π.Χ.) και έχει ερμηνευτεί ως κατοικία ενός επίλεκτου μέλους της κοινότητας, ένα πρωτοπαλάτι ή ένα διοικητικό κέντρο. Εναλλακτικά, έχει επίσης θεωρηθεί ως κοινοτική δομή, δηλαδή κοινή ιδιοκτησία των κατοίκων της πόλης. Η ακριβής λειτουργία παραμένει άγνωστη λόγω έλλειψης ευρημάτων που υποδεικνύουν τις συγκεκριμένες χρήσεις του κτηρίου. Το σπίτι είχε μια σκάλα που οδηγούσε σε έναν δεύτερο όροφο και προστατευόταν από μια κεραμοσκεπή. Περιείχε επίσης αποθηκευτικούς χώρους. Στο σημείο ανακαλύφθηκαν χιλιάδες πλακάκια από τερακότα που έπεσαν από την οροφή. Αν και τέτοιες στέγες βρέθηκαν επίσης στην πρωτοελλαδική τοποθεσία Ακοβίτικα και αργότερα στις μυκηναϊκές πόλεις Γλα και Μιδέα , έγιναν κοινές στην ελληνική αρχιτεκτονική μόλις τον 7ο αιώνα π.Χ. Οι τοίχοι της «Οικίας των Κεράμων» κατασκευάστηκαν με λασπότουβλα σε πέτρινες βάσεις . Η ραδιοχρονολόγηση με άνθρακα-14 δείχνει ότι το κτίριο καταστράφηκε τελικά από πυρκαγιά τον 22ο αιώνα π.Χ.
|
Οικία των Κεράμων ονομάστηκε κτίριο της Εποχής του Χαλκού (διώροφα, περίπου 12 x 25 ιγ) που βρέθηκε στον αρχαιολογικό χώρο της Λέρνας στη νότια Ελλάδα. . Είναι το πιο σημαντικό από τα λεγόμενα «κτίρια με διαδρόμους», δηλαδή κτίρια που είχαν μια κεντρική θέση στην κοινότητα και προφανώς δημόσια χρήση. Ο χώρος ανασκάφηκε από την Αμερικανική Σχολή Κλασικών Σπουδών υπό τη διεύθυνση του Τζον Κάσκι του Πανεπιστημίου του Σινσινάτι .
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9F%CE%B9%CE%BA%CE%AF%CE%B1_%CF%84%CF%89%CE%BD_%CE%9A%CE%B5%CF%81%CE%AC%CE%BC%CF%89%CE%BD
|
Επαρχία Θηβών
|
Δημιουργήθηκε αρχικά με την διοικητική διαίρεση του 1833 ως μία από τις πέντε αρχικά επαρχίες του νομού Αττικής και Βοιωτίας. Καταργήθηκε στην συνέχεια με την διοικητική διαίρεση του 1836 η οποία κατήργησε προσωρινά το νομαρχιακό σύστημα και επανασυστάθηκε το 1848. Με την δημιουργία του νομού Βοιωτίας αρχικά το 1899 και στην συνέχεια το 1943 αποτέλεσε μία από τις δύο επαρχίες του νομού. Το 1974 ένα τμήμα της που γειτνίαζε με την Εύβοια δόθηκε στην επαρχία Χαλκίδας. Η επαρχία στην συνέχεια παρέμεινε αμετάβλητη μέχρι την κατάργησή της το 1997 με το σχέδιο Καποδίστριας. Πορεία του πληθυσμού της επαρχίας.
|
Η επαρχία Θηβών ήταν μία από τις δύο επαρχίες του νομού Βοιωτίας. Καταλάμβανε το ανατολικό τμήμα του νομού. Έδρα της ήταν η Θήβα. Εκτεινόταν στα όρια των πρώην δήμων(επί καποδίστρια) Ακραιφνίας, Βαγίων, Δερβενοχωρίων, Θεσπιέων, Θηβαίων, Θίσβης, Οινοφύτων, Πλαταιών, Σχηματαρίου και Τανάγρας
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%95%CF%80%CE%B1%CF%81%CF%87%CE%AF%CE%B1_%CE%98%CE%B7%CE%B2%CF%8E%CE%BD
|
Νίκολα Μίροτιτς
|
Μεγαλώνοντας στο Μαυροβούνιο, το ποδόσφαιρο ήταν το αληθινό πάθος του Μίροτιτς. Καθώς μεγάλωνε, η οικογένειά του συνειδητοποίησε ότι το ύψος του θα μπορούσε να είναι πολύ πιο χρήσιμο για ένα άλλο άθλημα. Σε ηλικία 13 ετών, ο παππούς του τον μύησε στο μπάσκετ. Ο Μίροτιτς άρχισε να παίζει μπάσκετ με τη Σχολή Τζόκερ στην Ποντγκόριτσα την οποία διηύθυνε ο συνταξιούχος επαγγελματίας καλαθοσφαιριστής Τζέιντραν Βούγιασιτς. Το καλοκαίρι του 2005, σε ηλικία 14 ετών, ο Μίροτιτς υπέγραψε συμβόλαιο με τη Ρεάλ Μαδρίτης. Αφού έπαιξε στις μικρές ομάδες της Ρεάλ Μαδρίτης από το 2006 έως το 2008, ο Μίροτιτς υπέγραψε με την πρώτη ομάδα της Ρεάλ το 2008. Κατά τη διάρκεια της σεζόν 2010–11 της Ευρωλίγκα, αναδείχθηκε ως ένας από τους πιο πολύτιμους παίκτες της ομάδας του και κέρδισε το βραβείο EuroLeague Rising Star. Τον Απρίλιο του 2011 υπέγραψε πενταετή επέκταση συμβολαίου με τη Ρεάλ Μαδρίτης. Με την ομάδα κέρδισε το Κύπελλο Ισπανίας και το Σούπερ Καπ Ισπανίας το 2012. Στις 23 Ιουνίου 2011, ο Μίροτιτς επιλέχθηκε από τους Χιούστον Ρόκετς με στην 23η θέση στο ντραφτ του ΝΒΑ του 2011. Αργότερα ανταλλάχθηκε στους Μινεσότα Τίμπεργουλβς και ξανά στους Σικάγο Μπουλς τη νύχτα του ντραφτ.Τη σεζόν 2012–13 της Ευρωλίγκα, τερμάτισε δεύτερος στην ψηφοφορία για τον EuroLeague Rising Star καθώς το βραβείο πήρε ο Κώστας Παπανικολάου. Παράλληλα ήταν μέλος της δεύτερης καλύτερης ομάδας της διοργάνωσης. Τον Μάιο του 2014, αναδείχτηκε, για δεύτερη συνεχόμενη σεζόν μέλος της δεύτερης καλύτερης ομάδας της Ευρωλίγκα. Τα πρώτα χρόνια του στην Ευρωλίγκα σε σύνολο 97 αγώνων για τη Ρεάλ Μαδρίτης, ο Μίροτιτς είχε μέσο όρο 10.8 πόντους και 4.5 ριμπάουντ ανά αγώνα. Σεζόν 2014–15 Στις 18 Ιουλίου 2014, ο Μίροτιτς υπέγραψε με τους Σικάγο Μπουλς τριετές συμβόλαιο ύψους 16,6 εκατομμυρίων δολαρίων. Επιπλέον, ο Μίροτιτς έπρεπε να πληρώσει 3 εκατομμύρια δολάρια στη Ρεάλ Μαδρίτης για την εξαγορά του συμβολαίου του.Στις 19 Δεκεμβρίου 2014, ο Μίροτιτς σημείωσε το πρώτο ρεκόρ καριέρας με 27 πόντους, καθώς πέτυχε έξι τρίποντά, σε μια νίκη με 103–97 επί των Μέμφις Γκρίζλις. Στις 5 Ιανουαρίου 2015, ονομάστηκε Ρούκι του Μήνα στην Ανατολική Περιφέρεια για παιχνίδια που παίχτηκαν τον Δεκέμβριο. Κατά τη διάρκεια του All-Star Weekend του NBA, έπαιξε για την World Team στο Rising Stars Challenge. Σκόραρε 16 πόντους με 6 στα 9 σουτ, στη νίκη των Διεθνών με 121–112 επί της Αμερικάνικης ομάδας. Την 1η Μαρτίου, σημείωσε 29 πόντους κάνοντας νέο ρεκόρ στην καριέρα του σε μια ήττα από τους Λος Άντζελες Κλίπερς. Με τους τραυματισμούς να επηρεάζουν τους συμπαίκτες του τον Μάρτιο, ο Μίροτιτς αναμενόταν να αναλάβει μεγαλύτερο ρόλο για την ομάδα του. Είχε κατά μέσο όρο 20,8 πόντους και 7,6 ριμπάουντ ενώ έπαιζε 30,8 λεπτά ανά παιχνίδι. Στη ρούκι σεζόν είχε μέσο όρο 10,2 πόντους, 4,9 ριμπάουντ και 1,2 ασίστ σε 82 παιχνίδια, δίνοντάς του την υποψηφιότητα του για το βραβείο Rookie of the Year. Ωστόσο τερμάτισε δεύτερος στην ψηφοφορία με 335 ψήφους πίσω από τον Άντριου Γουίγκινς που έλαβε 604 ψήφους. Έπαιξε τον πρώτο του αγώνα στα πλεί οφ του ΝΒΑ στις 18 Απριλίου 2015 στον αγώνα 1 της σειράς των Μπουλς εναντίον των Μιλγουόκι Μπακς. Σε 13 λεπτά ερχόμενος από τον πάγκο σημείωσε 5 πόντους με 5 ριμπάουντ. Σεζόν 2015–16 Στην αρχή της σεζόν 2015–16, ο Μίροτιτς είχε βασικό ρόλο μπροστά από τον σέντερ Γιοακίμ Νοά. Σκόραρε 19 πόντους για την ομάδα στην έναρξη της σεζόν επί των Κλίβελαντ Καβαλίερς. Ξεκίνησε ως βασικός στα 18 πρώτα παιχνίδια και ήρθε από τον πάγκο για πρώτη φορά στις 9 Δεκεμβρίου κόντρα στους Μπόστον Σέλτικς, σκοράροντας 10 πόντους σε 22 λεπτά δράσης. Συνέχισε να έρχεται από τον πάγκο μετά τις 9 Δεκεμβρίου, σε ρόλο υποστήριξης στον Taj Gibson. Ξαναέπαιξε ως βασικός στις 21 Δεκεμβρίου εναντίον των Μπρούκλιν Νετς, καθώς ξεκίνησε ως σμολ φόργουορντ στη θέση του Τόνι Σνελ. Την 1η Ιανουαρίου, πέτυχε 17 πόντους και 7 ασίστ, που ήταν κορυφαία επίδοση στην καριέρα του, στη νίκη με 108-81 επί των Νιου Γιορκ Νικς. Στις 27 Ιανουαρίου, διαγνώστηκε με οξεία σκωληκοειδίτιδα και στη συνέχεια αποκλείστηκε μέχρι μετά το διάλειμμα του All Star. Επέστρεψε στη δράση στις 5 Μαρτίου εναντίον των Χιούστον Ρόκετς αφού έχασε 16 αγώνες. Στις 23 Μαρτίου, σημείωσε 35 πόντους (κορυφαία επίδοση στην καριέρα του) σε μια ήττα από τους Νιου Γιορκ Νικς. Σεζόν 2016–17 Στις 26 Δεκεμβρίου 2016, μετά από δύο εβδομάδες εκτός ροτέισον για μερικά παιχνίδια, ο Μίροτιτς σημείωσε 20 πόντους που ήταν η καλύτερη επίδοση της σεζόν σε μια νίκη 90-85 επί των Ιντιάνα Πέισερς. Δεν έπαιξε με απόφαση του προπονητή σε δύο συνεχόμενα παιχνίδια στις αρχές Μαρτίου, ώστε η διοίκηση και το προπονητικό επιτελείο να μπορούν να δουν τον Joffrey Lauvergne. Στις 13 Μαρτίου, επέστρεψε μετά από απουσία τριών αγώνων και σημείωσε 24 πόντους με πέντε τρίποντα σε μια νίκη με 115–109 επί των Σάρλοτ Χόρνετς. Στις 22 Μαρτίου, σημείωσε 28 πόντους στη νίκη με 117–95 επί των Ντιτρόιτ Πίστονς. Τέσσερις ημέρες αργότερα, ισοφάρισε το ρεκόρ σεζόν του με 28 πόντους σε μια νίκη με 109–94 επί των Μιλγουόκι Μπακς. Είχε ένα τρίτο παιχνίδι 28 πόντων στις 30 Μαρτίου σε μια νίκη 99–93 επί των Κλίβελαντ Καβαλίερς. Είχε έξι τρίποντα εναντίον του Μιλγουόκι και του Κλίβελαντ, με αποτέλεσμα να γίνει ο πρώτος παίκτης των Μπουλς που πέτυχε έξι ή περισσότερα τρίποντα σε συνεχόμενα παιχνίδια. Σεζόν 2017–18 Στις 25 Σεπτεμβρίου 2017, ο Μίροτιτς υπέγραψε εκ νέου με τους Μπουλς. Στις 17 Οκτωβρίου 2017, στάλθηκε στο νοσοκομείο μετά από σωματική διαμάχη με τον συμπαίκτη του Bobby Portis κατά τη διάρκεια της προπόνησης. Ο Πόρτις γρονθοκόπησε τον Μίροτιτς στο πρόσωπο με αποτέλεσμα ο Μίροτιτς να υποστεί διάσειση και πολλαπλά κατάγματα στο πρόσωπο. Ο Μίροτιτς έκανε το ντεμπούτο του στη σεζόν στις 8 Δεκεμβρίου, σημειώνοντας έξι πόντους σε 14 λεπτά σε μια νίκη με 119–111 στην παράταση επί των Σάρλοτ Χόρνετς. Στις 11 Δεκεμβρίου, σκόραρε 24 πόντους στο πρώτο του ξεκίνημα ως βασικός στη νίκη με 108–85 επί των Μπόστον Σέλτικς.Πέτυχε 9 από τις 14 βολές και πήρε οκτώ ριμπάουντ στην τρίτη του εμφάνιση. Στις 13 Δεκεμβρίου, σημείωσε 29 πόντους με 11-από-18 βολές με εννέα ριμπάουντ σε μια νίκη 103–100 επί των Γιούτα Τζαζ. Στις 26 Δεκεμβρίου, ήρθε από τον πάγκο για να σκοράρει 24 πόντους σε 28 λεπτά, καθώς οι Μπουλς κέρδισαν για όγδοη φορά σε 10 αγώνες, νικώντας τους Μιλγουόκι Μπακς με 115–106. Την 1η Φεβρουαρίου 2018, ανταλλάχθηκε, μαζί με μια επιλογή δεύτερου γύρου του ντραφτ 2018, στους Νιου Ορλίνς Πέλικανς με αντάλλαγμα τους Ομέρ Ασίκ, Τόνι Άλεν, Τζαμίρ Νέλσον, μια επιλογή πρώτου γύρου του 2018 και το δικαίωμα ανταλλαγής του δεύτερου γύρου το 2021 επιλογές με τους Πέλικανς. Έκανε το ντεμπούτο του για τους Πέλικανς δύο μέρες αργότερα, σημειώνοντας 18 πόντους σε μια ήττα με 118–107 από τους Μινεσότα Τίμπεργουλβς. Στις 10 Φεβρουαρίου, κατέγραψε 21 πόντους και 16 ριμπάουντ σε μια νίκη με 138–128 στη διπλή παράταση επί των Μπρούκλιν Νετς. Στις 6 Απριλίου, σημείωσε 31 πόντους (ρεκόρ σεζόν) και ισοφάρισε επίσης το ρεκόρ της σεζόν στα ριμπάουντ με 16, στη νίκη με 122–103 επί των Φοίνιξ Σανς. Τρεις μέρες αργότερα, κατέγραψε 24 πόντους και 16 ριμπάουντ σε μια νίκη 113–100 επί των Λος Άντζελες Κλίπερς, βοηθώντας τους Πέλικανς να κερδίσουν μια θέση στα πλέι οφ. Στο 1ο παιχνίδι της σειράς πλέι οφ του πρώτου γύρου εναντίον των Πόρτλαντ Τρέιλ Μπλέιζερς, πέτυχε 16 πόντους με 11 ριμπάουντ και 4 τάπες σε μια νίκη 97–95. Στο 3ο παιχνίδι, ο Μίροτιτς σημείωσε 30 πόντους (ατομικό ρεκόρ καριέρας στα πλεί οφ) καθώς οι Πέλικανς κέρδισαν τους Τρέιλ Μπλέιζερς με 119–102 και προηγήθηκαν με 3–0 στη σειρά.Στην έναρξη της σεζόν στις 17 Οκτωβρίου 2018, σημείωσε 30 πόντους με 6/8 τρίποντα σε μια νίκη 131–112 επί των Χιούστον Ρόκετς. Δύο μέρες αργότερα, σημείωσε 36 πόντους που ήταν νέο ατομικό ρεκόρ πόντων στην καριέρα του, στη νίκη με 149–129 επί των Σακραμέντο Κινγκς. Στις 5 Νοεμβρίου, είχε 16 πόντους με 16 ριμπάουντ σε μια ήττα 122–116 από τους Οκλαχόμα Σίτι Θάντερ. Στις 9 Ιανουαρίου, επέστρεψε στη δράση ενάντια στους Κλίβελαντ Καβαλίερς αφού έχασε 12 αγώνες λόγω τραυματισμού στον αστράγαλο. Στις 7 Φεβρουαρίου 2019, ο Μίροτιτς έγινε μέρος τριπλής ανταλλαγής μεταξύ των Μιλγουόκι Μπακς και των Πέλικανς μαζί με τους Τζέισον Σμιθ, Στάνλεϊ Τζόνσον και Θον Μέικερ. Έχασε τα πρώτα τέσσερα παιχνίδια με τους Μπακς καθώς ήταν τραυματισμένος στη γάμπα και έκανε το ντεμπούτο του στις 21 Φεβρουαρίου εναντίον των Μπόστον Σέλτικς. Έχασε τους τελευταίους 11 αγώνες της κανονικής περιόδου αφού υπέστη κάταγμα στον αριστερό αντίχειρα, εναντίον των Λος Άντζελες Λέικερς στις 19 Μαρτίου. Έκανε την επιστροφή του στο εναρκτήριο παιχνίδι των Μπακς στα πλέι οφ. Στις 6 Ιουλίου 2019, ο Μίροτιτς υπέγραψε τριετές συμβόλαιο, με δυνατότητα επέκτασης έως το 2023, με την Μπαρτσελόνα του Πρωταθλήματος Ισπανίας και της Ευρωλίγκα. Σύμφωνα με πηγές, το συμβόλαιο του Μίροτιτς ήταν ύψους 26 εκατομμυρίων ευρώ, καθιστώντας τον τον πιο ακριβοπληρωμένο μπασκετμπολίστα στην Ευρώπη. Στις 27 Ιουνίου 2020, τιμήθηκε με το βραβείο πολυτιμότερου παίκτη του Πρωταθλήματος Ισπανίας. Έγινε ο πέμπτος παίκτης στην ιστορία της διοργάνωσης που κέρδισε πάνω από ένα βραβείο MVP, μαζί με τους Ντάριλ Μίντλετον, Άρβιντας Σαμπόνις, Λουίς Σκόλα και Φελίπε Ρέγιες. Ο Μίροτιτς τελείωσε τη σεζόν με μέσο όρο 19.5 πόντους και 5.7 ριμπάουντ ανά αγώνα. Επέκτεινε το συμβόλαιό του μέχρι το 2025 στις 25 Σεπτεμβρίου 2020.Στις 20 Φεβρουαρίου 2022 κατέκτησε το Κύπελο Ισπανίας, αφού η Μπαρτσελόνα κέρδισε στον τελικό την Ρεάλ 64-59, με τον ίδιο να έχει 19 πόντους και 5 ριμπάουντ σε 27:06 λεπτά συμμετοχής και να αναδεικνύεται MVP της διοργάνωσης. Στις 3 Μαρτίου, κόντρα στην Μονακό, ξεπέρασε τους 2.500 πόντους στην Ευρωλίγκα. Στις 27 Απριλίου, ήταν καθοριστικός στη νίκη επί της Μπάγερν Μονάχου, όπου η ομάδα του ξαναπήρε το πλεονέκτημα έδρας στα Play off της Ευρωλίγκα καθώς μέτρησε 25 πόντους (6/7 δίποντα, 2/4 τρίποντα, 7/7 βολές), 6 ριμπάουντ, 3 ασίστ, 5 κερδισμένα φάουλ και συγκέντρωσε 31 βαθμούς στο σύστημα αξιολόγησης, επίδοση η οποία τον ανέδειξε MVP. Στις 12 Μαΐου, ανακοινώθηκε ότι αποτελεί μέλος της καλύτερης πεντάδας της Ευρωλίγκα για τη σεζόν 2021-22 έχοντας 16.6 πόντους κατά μέσο όρο με 5.1 ριμπάουντ και 1.2 ασίστ, ενώ τα ποσοστά του ήταν 66% στα δίποντα, 45% στα τρίποντα και 87% στις βολές. Στις 18 Μαΐου, βραβεύτηκε και ως MVP της Ευρωλίγκα για τη σεζόν 2021-22, μετά από τις εξαιρετικές εμφανίσεις του καθόλη τη διάρκεια της σεζόν. Στον ημιτελικό του Φάιναλ Φορ κόντρα στην Ρεάλ Μαδρίτης είχε 26 πόντους (4/7 δίποντα, 4/7 τρίποντα, 6/6 βολές), 12 ριμπάουντ, 5 ασίστ, 2 κλεψίματα και 39 PIR ωστόσο η Μπαρτσελόνα αποκλείστηκε χάνοντας με 86-83. Τελικά, κατέκτησε με την ομάδα την τρίτη θέση κερδίζοντας στον μικρό τελικό τον Ολυμπιακό 84-74 με τον ίδιο να έχει 19 πόντους (7/10 δίποντα, 1/1 τρίποντα, 2/3 βολές), 4 ριμπάουντ, 4 ασίστ, 3 κλεψίματα και 27 PIR. Τη σεζόν 2022-23 στην Ευρωλίγκα υπήρξε βασικός λόγος για την πορεία της Μπαρτσελόνα ξανά μέχρι το Final-4 της διοργάνωσης, έχοντας 15.9 πόντους, 4.6 ριμπάουντ και 17.1 PIR σε 27 αγώνες. Αυτό τον ανέδειξε σε μέλος της δεύτερης καλύτερης πεντάδας της Ευρωλίγκα. Στις 26 Μαΐου ανακοινώθηκε ότι βρίσκεται στην δεύτερη καλύτερη πεντάδα της κανονικής περιόδου στο ισπανικό πρωτάθλημα. Στις 20 Ιουνίου 2023, κατέκτησε το Πρωτάθλημα Ισπανίας, αφού η Μπαρτσελόνα νίκησε στη σειρά των τελικών την Ρεάλ Μαδρίτης 3-0. Ο ίδιος στον αγώνα που έγινε το καθοριστικό 3-0 είχε 14 πόντους, 5 ριμπάουντ και 2 ασίστ και συνολικά αναδείχτηκε MVP των τελικών. Τον Ιούνιο του 2023, πριν από τη λήξη των επίσημων υποχρεώσεων της ομάδας η Μπαρτσελόνα ενημέρωσε τον αθλητή πως πρέπει να ψάξει αλλού τον επόμενο σταθμό της καριέρας του, αφού δεν υπολογίζεται για την επόμενη σεζόν. Τελικά, αποχώρησε επίσημα από την ισπανική ομάδα στις 20 Ιουλίου 2023. Στις 3 Αυγούστου 2023, ανακοινώθηκε η συμφωνία του με την Αρμάνι Μιλάνο. Ο Μίροτιτς ήταν μέλος της εθνικής ομάδας εφήβων της Ισπανίας. Βοήθησε την εθνική ομάδα U20 της Ισπανίας να κερδίσει το χάλκινο μετάλλιο στο Πρωτάθλημα Ευρώπης κάτω των 20 ετών της FIBA το 2010, όπου αναδείχτηκε μέλος της καλύτερης ομάδας του τουρνουά. Οδήγησε επίσης την Ισπανία στο χρυσό μετάλλιο το 2011. Ο Μίροτιτς ήταν ο πρώτος σκόρερ και ο MVP του τουρνουά, έχοντας κατά μέσο όρο 27 πόντους (ρεκόρ τουρνουά) και 10 ριμπάουντ ανά αγώνα.Τον Ιούνιο του 2015, ο Μίροτιτς ονομάστηκε από τον προπονητή Σέρτζιο Σκαριόλο ως ένας από τους 17 υποψήφιους που θα δοκιμάσουν για την εθνική ομάδα μπάσκετ ανδρών της Ισπανίας που θα έπαιζε στο Ευρωμπάσκετ του 2015. Ο Μίροτιτς μπήκε στο τελικό ρόστερ των 12 παικτών της Ισπανίας και κέρδισε το χρυσό μετάλλιο στο τουρνουά, τον Σεπτέμβριο του 2015. Έπαιξε επίσης με την Ισπανία στους Θερινούς Ολυμπιακούς Αγώνες του 2016, όπου κέρδισε το χάλκινο μετάλλιο.Στις 19 Ιανουαρίου 2023, αποσύρθηκε από την Εθνική Ισπανίας δηλώνοντας: “Δεν νομίζω να φορέσω την φανέλα της Εθνικής Ισπανίας ξανά. Έχω να παίξω πολλά χρόνια με την εθνική και εστιάζω στον σύλλογό μου”. Ο Μίροτιτς και η σύζυγός του, Νίνα Βούγιατσιτς, έχουν έναν γιο τον Αλεξάνταρ, ο οποίος γεννήθηκε τον Μάιο του 2013. Η σύζυγός του είναι κόρη του πρώην προπονητή και μέντορά του, Τζέιντραν Βούγιασιτς. Αν και εκπροσωπεί την εθνική ομάδα μπάσκετ της Ισπανίας, είπε ότι είναι χαρούμενος και περήφανος που είναι Μαυροβούνιος. Ο Μίροτιτς είναι Σέρβος και Σέρβος Χριστιανός Ορθόδοξος. Έλαβε το παράσημο του Αγίου Σάββα τον Μάιο του 2017. Συμμετείχε σε περιπάτους προσευχής και διαμαρτυρίες στην Ποντγκόριτσα κατά του αμφιλεγόμενου θρησκευτικού νόμου σχετικά με τη Σερβική Ορθόδοξη Εκκλησία. Ρεάλ Μαδρίτης Πρωτάθλημα Ισπανίας: (2013) 2x Κύπελλο Ισπανίας: (2012, 2014) 2x Σούπερ Καπ Ισπανίας: (2012, 2013) Μπαρτσελόνα 2x Πρωτάθλημα Ισπανίας: (2021, 2023) 2x Κύπελλο Ισπανίας: (2021, 2022) MVP της Ευρωλίγκα: (2022) 5x Καλύτερη ομάδα στην Ευρωλίγκα 2x Καλύτερη Πεντάδα στην Ευρωλίγκα: (2021, 2022) 3x Δεύτερη Καλύτερη Πεντάδα στην Ευρωλίγκα: (2013, 2014, 2023) 7x MVP του μήνα στην Ευρωλίγκα 9x MVP της αγωνιστικής στην Ευρωλίγκα 2x Ανερχόμενος Αστέρας στην Ευρωλίγκα: (2011, 2012) 2x MVP του Πρωταθλήματος Ισπανίας: (2013, 2020) 2x MVP του Κυπέλλου Ισπανίας: (2014, 2022) 6x Καλύτερη ομάδα στο Πρωτάθλημα Ισπανίας: 4x Καλύτερη ομάδα στο Πρωτάθλημα Ισπανίας: (2013, 2014, 2020, 2021) 2x Δεύτερη καλύτερη πεντάδα στο Πρωτάθλημα Ισπανίας: (2022, 2023) 2x MVP των τελικών στο Πρωτάθλημα Ισπανίας: (2021, 2023) 4x MVP του μήνα στο Πρωτάθλημα Ισπανίας Καλύτερη ομάδα ρούκι στο ΝΒΑ: (2015) Ευρωμπάσκετ 2015: Χρυσό μετάλλιο Θερινοί Ολυμπιακοί Αγώνες 2016: Χάλκινο μετάλλιο Πρωτάθλημα Ευρώπης κάτω των 20 ετών 2010 FIBA: Χάλκινο μετάλλιο Πρωτάθλημα Ευρώπης κάτω των 20 ετών 2010 FIBA : Καλύτερη ομάδα του τουρνουά Πρωτάθλημα Ευρώπης κάτω των 20 ετών 2011 FIBA: Χρυσό μετάλλιο Πρωτάθλημα Ευρώπης κάτω των 20 ετών 2011 FIBA: Καλύτερη ομάδα του τουρνουά Πρωτάθλημα Ευρώπης κάτω των 20 ετών 2011 FIBA: MVP του τουρνουά Κανονική περίοδος Πλέι οφ
|
Ο Νίκολα Μίροτιτς (σερβικά κυριλλικά: Никола Миротић, 11 Φεβρουαρίου 1991) είναι Μαυροβούνιο-Ισπανός επαγγελματίας διεθνής καλαθοσφαιριστής. Με ύψος 2.08 μέτρα, αγωνίζεται ως πάουερ φόργουορντ στην Αρμάνι Μιλάνο για την Ευρωλίγκα και το Πρωτάθλημα Ιταλίας. Έχει κερδίζει μεταξύ πολλών ατομικών βραβείων, το MVP της Ευρωλίγκα καθώς και δις το MVP του Πρωταθλήματος Ισπανίας, ενώ έχει αναδειχτεί πέντε φορές μέλος της καλύτερης ομάδας της Ευρωλίγκα και έξι φορές μέλος της καλύτερης ομάδας του Πρωταθλήματος Ισπανίας. Ο Μίροτιτς επιλέχθηκε στην 23η θέση στο ντραφτ του ΝΒΑ το 2011 και έπαιξε εκεί από το 2014 μέχρι το 2019 για τους Σικάγο Μπουλς, Νιου Ορλίνς Πέλικανς και Μιλγουόκι Μπακς.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9D%CE%AF%CE%BA%CE%BF%CE%BB%CE%B1_%CE%9C%CE%AF%CF%81%CE%BF%CF%84%CE%B9%CF%84%CF%82
|
Τοπ Χανέ
|
Το Τοπχανέ ι-Αμίρε ήταν το βασικό στρατιωτικό χυτήριο στην Οθωμανική πρωτεύουσα. Το αρχικό κτήριο ανοικοδομήθηκε από τον Μεχμέτ ΙΙ μετά την άλωση της πόλης από τους Οθωμανούς. Το σημερινό μνημείο με τους 5 θόλους ανοικοδομήθηκε από τον Σελίμ ΙΙΙ το 1803 σε μια προσπάθεια να μεταρρύθμισης του στρατού. Σήμερα το μνημείο ανήκει στο Πανεπιστήμιο Μιμάρ Σινάν και χρησιμοποιείται ως εκθεσιακός χώρος τέχνης και πολιτισμού. Τέμενος Νουσρετίγιε (μεταφράζεται ως το Τέμενος της Νίκης) χτίστηκε μεταξύ 1822-26 από τον Μαχμούτ ΙΙ με τον αρχιτέκτονα Κιρκόρ Μπαλιάν. Η βρύση στο Τοπ Χανέ είναι από τις πιο διάσημες βρύσες αρχιτεκτονικής μπαρόκ στην Κωνσταντινούπολη. Χτίστηκε το 1732 από τον Μαχμούτ Ι. Το Istanbul Modern (τουρκικά: İstanbul Modern Sanat Müzesi) είναι το μουσείο σύγχρονης τέχνης της Κωνσταντινούπολης και βρίσκεται στις προβλήτες του Τοπ Χανέ στο Βόσπορο. Στη μόνιμη συλλογή του μουσείου υπάρχουν συλλογές από Τούρκους εικαστικούς σύχγχρονης τέχνης.
|
Τοπ Χανέ (τουρκικά: Tophane, μεταφράζεται ως «το σπίτι του κανονιού») ονομάζεται η παράλια συνοικία της Κωνσταντινούπολης επί της Ευρωπαϊκής ακτής στην είσοδο του Βοσπόρου. Το όνομα της συνοικίας αυτής οφείλεται από τις ιστορικές εγκαταστάσεις οπλοστασίου, στρατοπέδων, αποθήκης στρατιωτικού υλικού, τηλεβολοχυτηρίου και οπλοποιείου κατά την διάρκεια της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A4%CE%BF%CF%80_%CE%A7%CE%B1%CE%BD%CE%AD
|
Τζονί Πλασίντ
|
Ο Πλασίντ ξεκίνησε την ποδοσφαιρική του καριέρα από τα τμήματα υποδομής της Χάβρης ΑΚ και προωθήθηκε στην πρώτη ομάδα τον Ιούλιο του 2008, ενώ αγωνίστηκε σε τέσσερις αγώνες στη διάρκεια της πρώτης σεζόν του στον σύλλογο, πραγματοποιώντας το ντεμπούτο του στις 26 Απριλίου 2009, σε μια αναμέτρηση με αντίπαλο την Γκρενόμπλ Φουτ 38.. Στην συνέχεια, μεταγράφηκε στην Σταντ ντε Ρενς τον Ιανουάριο του 2013. Αγωνίζεται επίσης με την Εθνική Αϊτής, με την οποία και εκπροσώπησε την Αϊτή στο Προκριματικό Τουρνουά των Ολυμπιακών Αγώνων του 2008. Ο Πλασίντ κλήθηκε προσφάτως στην Εθνική Γαλλίας U-21 προκειμένου να λάβει μέρος στο Τουρνουά της Τουλόν. Έλαβε την πρώτη του κλήση για την Εθνική Γαλλίας U-21 για μια αναμέτρηση με αντίπαλο την Πορτογαλία, όπου οι Μπλε επικράτησαν με σκορ 1-0. Ο Πλασίντ αγωνίστηκε στον πρώτο του αγώνα με την Εθνική Γαλλίας U-21 στις 11 Φεβρουαρίου 2009 απέναντι στην Τυνησία. Προφίλ στο RL Foot
|
Ο Τζονί Πλασίντ (γεννημένος στις 29 Ιανουαρίου 1988 στο Μονφερμέιγ της Σεν-Σαιν-Ντενί) είναι Αϊτινός τερματοφύλακας με γαλλική υπηκοότητα, ο οποίος αγωνίζεται αυτόν τον καιρό στην γαλλική Σταντ ντε Ρενς.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A4%CE%B6%CE%BF%CE%BD%CE%AF_%CE%A0%CE%BB%CE%B1%CF%83%CE%AF%CE%BD%CF%84
|
Αθλητικός Ποδοσφαιρικός Όμιλος Αετός Κορυδαλλού
|
Ο Αετός Κορυδαλλού ιδρύθηκε το 1960, αρχικά ως ανεπίσημο σωματείο. Πρώτος πρόεδρος του συλλόγου ήταν ο Βασίλης Μπίλιας και στενοί συνεργάτες του ήταν οι Θόδωρος Πουλόπουλος, Λευτέρης Ροβύθης και Δημήτρης Πουτσελάς. Δέκα χρόνια αργότερα και πιο συγκεκριμένα το 1970, πρόεδρος αναλαμβάνει ο Νίκος Καντούνιας και ο σύλλογος γίνεται επίσημο σωματείο και εντάσσεται στην Ένωση Ποδοσφαιρικών Σωματείων Πειραιά (Ε.Π.Σ.Π.), ξεκινώντας από το πρωτάθλημα της Γ' κατηγορίας την αγωνιστική περίοδο 1970-71. Ακολουθεί η προεδρία του Βασίλη Μαλλιαρού και το 1973, πρόεδρος αναλαμβάνει ο Λευτέρης Κουτσουδάκης, ο οποίος αποτέλεσε σημαντικός παράγοντας για την πορεία και τη σύσταση του συλλόγου. Αμέσως επί προεδρίας Λευτέρη Κουτσουδάκη, την αγωνιστική περίοδο 1973-74 η ομάδα αναδείχθηκε υπερπρωταθλήτρια Γ' Κατηγορίας, επικρατώντας στον αντίστοιχο αγώνα της Θύελλας Κρήνης Νίκαιας με 4-1 και ανέβηκε στη Β΄ κατηγορία, όπου την αμέσως επόμενη περίοδο 1974-75 κατέκτησε τη 2η θέση και ως δευτεραθλήτρια κέρδισε την άνοδο στην Α' κατηγορία, όπου και καθιερώθηκε επί σειρά ετών. Εκτός όμως από τις αγωνιστικές επιτυχίες, η διοίκηση του Λευτέρη Κουτσουδάκη ίδρυσε επίσης τις ακαδημίες ποδοσφαίρου του συλλόγου και πρωταγωνίστησε στην κατασκευή του γηπέδου Κορυδαλλού στην περιοχή των 88 στρεμμάτων, αρχικά ως χώρου προπόνησης, όπου σήμερα στη θέση του βρίσκεται το ΔΑΚ Κορυδαλλού και στεγάζει τις περισσότερες ομάδες της πόλης του Κορυδαλλού. Στο κορυφαίο πρωτάθλημα Α' Κατηγορίας της Ε.Π.Σ. Πειραιά αγωνίστηκε συνεχώς από τη σεζόν 1975-76 μέχρι και τη σεζόν 1991-92. Τη σεζόν 1994-95 κατέκτησε το πρωτάθλημα του ομίλου του στην Β' Κατηγορία και κέρδισε την επιστροφή του στην κορυφαία κατηγορία του Πειραϊκού πρωταθλήματος στην οποία αγωνίστηκε εκ νέου μέχρι και τη σεζόν 1998-99. Επανήλθε στην Α' Κατηγορία της Ε.Π.Σ. Πειραιά στις αρχές της δεκαετίας του 2000 και πιο συγκεκριμένα το 2003, όπου καθιερώθηκε αγωνιζόμενη μέχρι σήμερα και συγκεκριμένα μέχρι την τρέχουσα αγωνιστική περίοδο 2018-19, έχοντας πρωταγωνιστικό ρόλο. Ο Αετός Κορυδαλλού συμμετείχε για πρώτη φορά στην ιστορία του στον τελικό του Κυπέλλου Πειραιά την περίοδο 2013-14, στον οποίο ηττήθηκε στο γήπεδο Γ. Καραϊσκάκης με σκορ 2-1 από τον ιστορικό Εθνικό Πειραιώς. Τις χρονιές 2010-11, 2011-12 και 2013-14 τερμάτισε αντίστοιχα στη 2η θέση της βαθμολογίας, ενώ την περίοδο 2015-16, αναδείχθηκε για πρώτη φορά στην ιστορία του πρωταθλητής της Α' κατηγορίας της Ε.Π.Σ. Πειραιά. Προκρίθηκε στο ειδικό πρωτάθλημα ανόδου, μέσω του οποίου διεκδίκησε την άνοδο στην Γ' Εθνική κατηγορία, χωρίς ωστόσο τελικά να το καταφέρει. Επίσης την περίοδο 2015-16, έφτασε για δεύτερη φορά στην ιστορία του στον τελικό του Κυπέλλου Πειραιά, όπου ηττήθηκε με σκορ 1-0 από το Α.Π.Ο. Κερατσίνι για να επαναληφθεί ακριβώς την επόμενη περίοδο 2016-17, όπου έφτασε για τρίτη φορά στην ιστορία του και δεύτερη συνεχόμενη στον τελικό και έχασε ξανά από το σύλλογο του Κερατσινίου. Βασίλης Ξενάριος και Δεληγιαννίδης (οι οποίοι έκαναν σπουδαία καρριέρα στον Ιωνικό), Ηλιάδης, Κυζιρίδης, Βασιλειάδης, Δουδουνής, Νίκος και Κυριάκος Ανασόπουλος, Σορώτος, Κουντούρης, Φίλης, Βάλβης, Στέφανος Καπίνο και ο σταρ της σημερινής ομάδας Νικόλας Βουλγαράκης. Βασίλης Μπίλιας, Νίκος Καντούνιας, Βασίλης Μαλλιαρός, Λευτέρης Κουτσουδάκης, Νίκος Ανασόπουλος, Αργύρης Κοσμάς, Σπύρος Κοντούλης, Νίκος Σιδηρόπουλος, Γιώργος Βαγγέλης, Δημήτρης Βάλβης. Επίσημος ιστότοπος του συλλόγου
|
Ο Αθλητικός Ποδοσφαιρικός Όμιλος Αετός Κορυδαλλού είναι αθλητικός σύλλογος με έδρα τον Κορυδαλλό Αττικής στον Πειραιά. Επίσημο έτος ίδρυσης του συλλόγου είναι το 1960, χρώματα το κίτρινο και το μαύρο και έμβλημα του συλλόγου είναι ένας αετός. Δραστηριοποιείται στο άθλημα του ποδοσφαίρου, έχει Αριθμό Μητρώου Ε.Π.Ο. 1615 και ανήκει στη δύναμη της Ε.Π.Σ. Πειραιά, όπου και αγωνίζεται στις διοργανώσεις της. Έδρα του αποτελεί το στάδιο Δ.Α.Κ. Κορυδαλλού, όπου διεξάγει τους εντός έδρας αγώνες.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%91%CE%B8%CE%BB%CE%B7%CF%84%CE%B9%CE%BA%CF%8C%CF%82_%CE%A0%CE%BF%CE%B4%CE%BF%CF%83%CF%86%CE%B1%CE%B9%CF%81%CE%B9%CE%BA%CF%8C%CF%82_%CE%8C%CE%BC%CE%B9%CE%BB%CE%BF%CF%82_%CE%91%CE%B5%CF%84%CF%8C%CF%82_%CE%9A%CE%BF%CF%81%CF%85%CE%B4%CE%B1%CE%BB%CE%BB%CE%BF%CF%8D
|
Μετρό Θεσσαλονίκης
|
Οι πρώτες προτάσεις για ένα υπόγειο σύστημα σιδηροδρόμων για την Θεσσαλονίκη, έγιναν από τον Τομ Μόουσον το 1918, και τον Ερνέστ Εμπράρ, κατά τη διάρκεια του επανασχεδιασμού της πόλης μετά την πυρκαγιά του 1917, για να είναι εφικτή η εύκολη πρόσβαση από το κέντρο της πόλης (Βαρδάρι) προς τα τότε περίχωρα (Λεωφόρος των Εξοχών και Ντεπώ). Το 1968 προτάθηκε δακτυλιοειδής γραμμή μετρό από τον Τριανταφυλλίδη, με την εξής πορεία: Εκβολές Αξιού - Χαλάστρα - Άγιος Αθανάσιος - Νέος Σιδηροδρομικός Σταθμός Θεσσαλονίκης - Καλαμαριά - Αεροδρόμιο Μακεδονία - Μεγάλο Έμβολο - Εκβολές Αξιού (μέσω υποθαλάσσιας σήραγγας). Το 1973, επίσης, ο ΟΑΣΘ πρότεινε την ανάπτυξη δικτύου υπογείου σιδηρόδρομου.Η πρωτοβουλία για την κατασκευή του μετρό Θεσσαλονίκης ανήκει στον Κωνσταντίνο Πυλαρινό, που ως νομάρχης είχε καταφέρει να περιληφθεί στον προϋπολογισμό του 1976 κωδικός που ανέφερε: Μετρό Θεσσαλονίκης. Το 1978 πρότεινε να περιληφθεί στο Ρυθμιστικό Σχέδιο Θεσσαλονίκης.Ο συγκοινωνιολόγος Β. Προφυλλίδης πρότεινε σε άρθρο του δύο γραμμές ελαφρού μετρό. Η πρώτη πρότεινε να ξεκινάει από το συγκρότημα ΕΚΟ ως την 25ης Μαρτίου επί της οδού Νέα Εγνατία και από εκεί δύο διακλαδώσεις προς Νέα Ελβετία και προς την οδό Δελφών, και η δεύτερη και αυτή στον άξονα ΕΚΟ-ΔΕΘ και από κει μέσω Αγγελάκη ως Γεωργίου Παπανδρέου, με δύο διακλαδώσεις προς Βυζάντιο και προς Καλαμαριά αντίστοιχα. Η πρώτη απόπειρα κατασκευής μετρό στη Θεσσαλονίκη ξεκίνησε την τριετία 1986-1989, επί δημαρχίας Σωτήρη Κούβελα. Το σχέδιο προέβλεπε το μετρό κάτω από το οδόστρωμα της οδού Εγνατία, αρχικά στο τμήμα μεταξύ της οδού Καυταντζόγλου και της Πλατείας Δημοκρατίας, με προοπτική ολοκλήρωσης του έργου το 1995. Μετά από σχετικές επιστημονικές μελέτες, στις αρχές Οκτωβρίου του 1988 το πρώτο τμήμα της κατασκευής, μήκους 650 μέτρων, ξεκίνησε στο τμήμα μεταξύ Πλατείας Συντριβανίου και της Στρατιωτικής Σχολής Αξιωματικών Σωμάτων. Έτσι, η κυκλοφορία στην οδό Εγνατία περιορίστηκε σε δυο λωρίδες ανά κατεύθυνση, ενώ ξηλώθηκε η νησίδα στο συγκεκριμένο τμήμα.Προχώρησε με αργούς ρυθμούς για 1 χρόνο, λόγω της δυσκολίας χρηματοδότησής της, ενώ λίγο πριν παραιτηθεί από Δήμαρχος (επειδή εξελέγη βουλευτής), ο Σωτήρης Κούβελας όρισε ως φορέα χρηματοδότησης τη νεοϊδρυθείσα Δημοτική Τηλεόραση Θεσσαλονίκης, TV 100, η οποία ωστόσο δεν κατάφερε να διαθέσει πόρους για το έργο, και το πρότζεκτ τελικώς σταμάτησε οριστικά, λόγω έλλειψης ενδιαφέροντος από την κεντρική κυβέρνηση της Ελλάδας. Τελικώς, η ημιτελής αυτή κατασκευή, που ονομάστηκε από τους Θεσσαλονικείς και ιδίως από τους επικριτές «τρύπα του Κούβελα», κρίθηκε άσκοπη από τον νέο σχεδιασμό του μετρό, ενώ ο ίδιος ο τότε φορέας υλοποίησης του έργου, ο Δήμος Θεσσαλονίκης, χαρακτηρίζει τη συγκεκριμένη περίοδο απλώς «σχεδιασμό του μετρό». Παράλληλα, λόγω της ύπαρξης της σήραγγας αυξήθηκε η στάθμη των υδάτων στα θεμέλια της Πολυτεχνικής Σχολής του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης, στα οποία εντοπίστηκε σκουριά. Από τότε λειτουργούν καθημερινά αντλίες που απομακρύνουν τα νερά. Το έργο ξεκίνησε να δημοπρατείται εκ νέου το 1992, με τη μέθοδο συγχρηματοδότησης με σύμβαση παραχώρησης. Η εμπειρία που αποκτήθηκε από την κατασκευή των γραμμών 2 και 3 του Μετρό της Αθήνας, έδειξε ότι θα ήταν ασύμφορο να ολοκληρωθούν οι προπαρασκευαστικές εργασίες που πραγματοποίησε η πόλη λίγα χρόνια νωρίτερα και αποφασίστηκε η κατασκευή μιας εξ ολοκλήρου νέας γραμμής. Η επιλογή των δύο προσωρινών αναδόχων έγινε το 1994. Το 1996 οι συνομιλίες με τον αρχικό μειοδότη, την κοινοπραξία «Μακεδονικό Μετρό» διεκόπησαν, όμως αυτή έκανε προσφυγές, οι οποίες καθυστέρησαν την κατακύρωση του έργου. Τελικά το 1998 υπογράφτηκε σύμβαση με την κοινοπραξία «Θεσσαλονίκη Μετρό». Όμως μέχρι το 2002 η κοινοπραξία δεν κατάφερε να εξασφαλίσει τους απαραίτητους πόρους, καθώς η Ευρωπαϊκή Τράπεζα Επενδύσεων (ΕΤΕπ) αρνιόταν για σχεδόν 1 δεκαετία κάθε συγχρηματοδότηση στο έργο αυτό, καθώς το θεωρούσε τότε τεχνικά ανέφικτο, λόγω του τεράστιου αρχαιολογικού έργου που θα χρειαζόταν να γίνει.Το 2002 πέραν της βασικής γραμμής Νέου Σιδηροδρομικού Σταθμού - Νέας Ελβετίας, προβλέπονταν και επεκτάσεις από τον Ν.Σ. Σταθμό μέχρι την Περιφερειακή, μέσω της οδού Μοναστηρίου και από το Λιμάνι μέχρι την Περιφερειακή μέσω της οδού Λαγκαδά. Τον Σεπτέμβριο του 2003 αποφασίστηκε να κατασκευαστεί ως δημόσιο έργο, με συγχρηματοδότηση από την Ευρωπαϊκή Ένωση, η οποία τελικώς δέχτηκε τότε να το συγχρηματοδοτήσει. Ο προκαταρκτικός σχεδιασμός ξεκίνησε το 2003 και οι διαγωνισμοί προκηρύχθηκαν έως τον Αύγουστο του 2005. Η δημοπράτηση, με φορέα κατασκευής την Αττικό Μετρό (σήμερα Ελληνικό Μετρό), για την κατασκευή της βασική γραμμής του μετρό, μήκους 9,6 χλμ. με 13 σταθμούς και αμαξοστάσιο στην Πυλαία, έγινε το 2006 με οριστικό ανάδοχο την κοινοπραξία ΑΕΓΕΚ IMPREGILO-ANSALDO T.S.F.-SELI-ANSALDOBREDA και προϋπολογισμό €1,052 δισ. Η υπογραφή της σύμβασης έγινε στις 7 Απριλίου 2006. Οι εργασίες κατασκευής ξεκίνησαν στα τέλη Ιουνίου του 2006, με την τοποθέτηση του εργοταξίου στο Σιδηροδρομικό Σταθμό της Θεσσαλονίκης. Η περίοδος κατασκευής υπολογιζόταν αρχικά στα 6,5 χρόνια, με ολοκλήρωση του έργου τον Οκτώβριο του 2012, συμβολική ημερομηνία που θα συνέπιπτε με τα 100 χρόνια από την απελευθέρωση της πόλης. Η επέκταση της βασικής γραμμής από το σταθμό 25ης Μαρτίου (πρώην «Πατρικίου») προς την Καλαμαριά δημοπρατήθηκε το 2012, ενώ η υπογραφή της σύμβασης με τον ανάδοχο μειοδότη κατασκευαστική εταιρεία ΑΚΤΩΡ, έγινε στις 26 Ιουνίου 2013.Δύο μήνες αφότου ανέλαβε η κυβέρνηση Μητσοτάκη, τον Σεπτέμβριο του 2019 ο Υπουργός Υποδομών και Μεταφορών, Κώστας Αχ. Καραμανλής, ανακοίνωσε την περαιτέρω καθυστέρηση των εγκαινίων του έργου κατά 28 μήνες, από τον Δεκέμβριο του 2020 στον Απρίλιο του 2023, καθώς διαπίστωσε ότι σημαντικές υποδομές του δεν ήταν ακόμα έτοιμες. Η συγκεκριμένη ανακοίνωση προκάλεσε πλήθος αντιδράσεων τόσο από τους πολίτες (κυρίως διότι η τοποθέτηση των εγκαινίων τον Απρίλιο του 2023 σήμαινε ότι τα εγκαίνια θα συμπέσουν με την προεκλογική περίοδο των εκλογών του 2023, κάτι που σχολιάστηκε έντονα από την κοινή γνώμη τότε ως κίνηση πολιτικής σκοπιμότητας), όσο και από την προηγούμενη, επί κυβέρνησης Αλ. Τσίπρα, διοίκηση της Αττικό Μετρό Α.Ε. Με την έκδοση της απόφασης από το ΣτΕ στις 29 Απριλίου 2021, με την οποία αποφασίστηκε η απόρριψη της προσφυγής κατά της μεθόδου απόσπασης και επανατοποθέτησης των αρχαίων του σταθμού Βενιζέλου μετά από 6 μήνες (η απόσπαση ξεκίνησε τον Νοέμβριο του 2021 και ολοκληρώθηκε στα τέλη Ιουλίου του 2022, ενώ η επανατοποθέτηση ξεκίνησε τον Μάρτιο του 2023), ο χρόνος παράδοσης της βασικής γραμμής, λόγω της καθυστέρησης από την νέα αυτή δικαστική προσφυγή, ανακοινώθηκε επίσημα ότι μετακυλίεται για τον Δεκέμβριο του 2023 αντί για τον Απρίλιο του 2023, και συνακόλουθα για την επέκταση Καλαμαριάς στα μέσα του 2024. Αιφνιδίως όμως, τον Μάρτιο και τον Απρίλιο του 2023, λόγω του γενικότερου κλίματος ανησυχίας και φόβου που προκλήθηκε στην κοινή γνώμη για τα Μέσα Σταθερής Τροχιάς στην Ελλάδα μετά το σιδηροδρομικό δυστύχημα στα Τέμπη στις 28 Φεβρουαρίου 2023, με 57 νεκρούς, οι επίσημες ανακοινώσεις άλλαξαν και όρισαν ότι ενώ το έργο θα ολοκληρωθεί κανονικά τον Δεκέμβριο του 2023, θα ακολουθήσει μια πολύ μεγαλύτερη δοκιμαστική περίοδος λειτουργίας από την αρχικώς σχεδιαζόμενη, με σκοπό την εξασφάλιση της μέγιστης δυνατής ασφάλειας του κοινού (όπως τονίστηκε επανειλημμένα στις ανακοινώσεις) και το Μετρό αναμενόταν να παραδώσει στο κοινό τους πρώτους μήνες του 2024 (ο ακριβής μήνας δεν είχε ακόμα ανακοινωθεί). Στις 7 Απριλίου του 2023 πραγματοποιήθηκε η πρώτη δοκιμαστική διαδρομή σε όλο το μήκος της γραμμής, από την Νέα Ελβετία μέχρι τον Νέο Σιδηροδρομικό Σταθμό. Λίγο πριν τα εγκαίνια της 87ης Διεθνούς Έκθεσης Θεσσαλονίκης (ΔΕΘ) τον Σεπτέμβριο του 2023, έγινε γνωστό ότι η εμπορική λειτουργία του μετρό αναμένεται να ξεκινήσει μετά το καλοκαίρι του 2024, και όχι τον Μάρτιο του 2024, καθώς η σύμβαση με την εταιρεία που θα διαχειρίζεται το μέτρο δεν είχε ακόμα υπογράφει, αν και τελικώς υπογράφτηκε σύντομα, στις 4 Οκτωβρίου 2023, αλλά και εξαιτίας της παράτασης του χρονικού διαστήματος των δοκιμαστικών δρομολογίων, για την όσο δυνατόν μεγαλύτερη ασφάλεια των επιβατών (πιθανότατα λόγω του φόβου που μόλις προαναφέρθηκε, εξαιτίας των υψηλών τεχνολογικών απαιτήσεων των αυτόματων συστημάτων μετρό, δηλαδή χωρίς οδηγούς). Σε βάθος χρόνου, αναμένεται να αναπτυχθεί στη Θεσσαλονίκη δίκτυο μέτρο 35,1 χιλιομέτρων, με 34 σταθμούς και συνολικό κόστος κατασκευής τα 3,4 δισ. ευρώ.Προβλέπεται μία βασική γραμμή εντός του Δήμου Θεσσαλονίκης με κλάδους προς διάφορες περιοχές του πολεοδομικού συγκροτήματος και αμαξοστάσιο στην περιοχή της Πυλαίας. Στις αρχές του 2024 που θα λειτουργήσει η γραμμή 1 και στα μέσα του 2024 η γραμμή 2, θα μετακινούνται καθημερινά με το μετρό 320.000 Θεσσαλονικείς και επισκέπτες. Η Γραμμή 1 θα ξεκινάει από το κέντρο της Θεσσαλονίκης και τον Νέο Σιδηροδρομικό Σταθμό και, ακολουθώντας τις οδούς Μοναστηρίου, Εγνατία και Δελφών, θα καταλήγει στην περιοχή της Νέας Ελβετίας, όπου και θα συνδέεται με το αμαξοστάσιο Πυλαίας. Καθημερινά θα κινούνται 18 αυτόματοι συρμοί με μέση ταχύτητα 30 χλμ./ώρα και θα διανύουν την απόσταση σε 20 λεπτά, εξυπηρετώντας 18.000 επιβάτες την ώρα ανά κατεύθυνση. Η αναμονή συρμού θα είναι στο 1,5 λεπτό. Η ολοκλήρωση της βασικής γραμμής αναμένεται να γίνει στα τέλη του 2023, ενώ η παράδοσή της στο κοινό αναμένεται να γίνει τους πρώτους μήνες του 2024. Θα αποτελεί διακλάδωση της βασικής γραμμής 1 - η οποία ξεκινάει από τον Νέο Σιδηροδρομικό Σταθμό - και θα ακολουθεί πορεία από το σταθμό 25ης Μαρτίου προς τα νοτιοανατολικά της πόλης. Μέχρι την 25ης Μαρτίου, θα διανύει κοινό τμήμα με την βασική γραμμή 1, ενώ από εκεί και πέρα θα ακολουθεί πορεία έως την Μίκρα. Θα αποτελείται από 5 σταθμούς (συν 11 κοινούς με την βασική γραμμή, σύνολο 16 σταθμούς), ενώ στον τελευταίο σταθμό της επέκτασης, θα κατασκευαστεί επίσταθμος και οι κατάλληλες υποδομές για την μελλοντική (πιθανώς υπέργεια) επέκταση προς το Αεροδρόμιο Μακεδονία. Ο αρχικός προϋπολογισμός του έργου είναι 518 εκατομμύρια ευρώ. Η περίοδος κατασκευής του έργου, έπειτα από την ανακήρυξη του αναδόχου, υπολογίζεται σε 5 χρόνια και θα παραδοθεί σε λειτουργία έξι μήνες μετά την παράδοση της Γραμμής 1. Επίσης, αναφέρεται ότι η συχνότητα εξυπηρέτησης των επιβατών κατά την περίοδο αιχμής υπολογίζεται σε 90 δευτερόλεπτα, με ημερήσια εξυπηρέτηση 65.000 επιβατών. Μέρος του προϋπολογισμού του έργου θα διατεθεί για τις απαλλοτριώσεις στις οποίες θα προβεί ο Δήμος Καλαμαριάς για τη διάνοιξη της οδού Πόντου. Στη Μίκρα μελλοντικά θα αναπτυχθεί το δεύτερο αμαξοστάσιο του Μετρό Θεσσαλονίκης. Η επέκταση προς τις βορειοδυτικές συνοικίες με την κυκλική γραμμή της βορειοδυτικής Θεσσαλονίκης βρίσκεται σε φάση πρόδρομων εργασιών,, από την εταιρεία Ίντρακατ. Ακολουθούν έλεγχος αναδόχου, έγκριση από Ελεγκτικό Συνέδριο, υπογραφές της ΑΜ με τον ανάδοχο, με τις πρόδρομες εργασίες να αρχίζουν το καλοκαίρι του 2021 και να ολοκληρώνονται μέσα του 2023, ώστε μέχρι το 2022 αφού εξασφαλιστεί χρηματοδότηση και κατατεθούν ώριμες μελέτες, να ακολουθήσει η δημοπράτηση του έργου και οι εργασίες κατασκευής να ξεκινήσουν το 2023. Θα αποτελεί συνέχεια της γραμμής 2 από τον Νέο Σιδηροδρομικό Σταθμό προς τα βορειοδυτικά με τους εξής σταθμούς: Επτάλοφος (Πλατεία Επταλόφου, Ελ.Βενιζέλου και Χαλκίδη, Αμπελόκηποι) Μενεμένη (Δενδροποτάμου και Αριστοτέλους/Ελευθερίου Βενιζέλου, Μενεμένη) Κορδελιό (28ης Οκτωβρίου και Καραολή-Δημητρίου, Γήπεδο Αγροτικού Αστέρα Ευόσμου) Εύοσμος (Πάρκο Κυκλοφοριακής Αγωγής, Πεύκων, Πρωτομαγιάς, Αποστόλου και Γληνού) Ηλιούπολη (πρότερη ονομασία Ομόνοια) (Θεμιστοκλέους και Αυγέρη και Α' Πάροδος Γληνού και 9ης Μαίου, Εσωτερική Περιφερειακή, Ηλιούπολη) Σταυρούπολη (Λαγκαδά και Λυκούργου, Ψυχιατρικό Νοσοκομείο Θεσσαλονίκης) Πολίχνη (πρότερη ονομασία Αγία Βαρβάρα, οδός Δαβάκη, Σ.Ο.Α., Στρατόπεδο Παύλου Μελά ή με εναλλακτική χωροθέτηση Λαγκαδά και Δαβάκη Νεάπολη (Πάρκο Ρουμανικών, Νεάπολη) Η επέκταση είναι υπό δημοπράτηση τοπογραφικών εργασιών, γεωλογικών και γεωτεχνικών μελετών. Θα αποτελεί συνέχεια της γραμμής από το σταθμό Μίκρα προς τα νότια, με υπόγεια γραμμή από την Μίκρα έως την ΑΣΠ (Ανωτέρα Σχολή Πολέμου), επίγεια γραμμή στη λεωφόρο Γεωργικής Σχολής και υπέργεια από το ΙΚΕΑ έως το αεροδρόμιο. Ο σχεδιασμός για τη σύνδεση με το Αεροδρόμιο, προβλέπει υπέργεια γραμμή σε ύψος 5 μέτρων, που θα εδράζεται πάνω σε γέφυρα. Τον Μάρτιο του 2019 έγινε δημοπράτηση των τοπογραφικών εργασιών και το 2023 θα γίνει δημοπράτηση του κυρίως έργου.Οι σταθμοί της επέκτασης θα είναι: Ανωτέρα Σχολή Πολέμου (παλαιά ονομασία Μαρίνου Αντύπα, επί της οδού Γεωργικής Σχολής), πλησίον Βροχίδη και PAOK Sports Arena Διαβαλκανικό (πρότερες ονομασίες ΙΚΕΑ, Πράσινα Φανάρια και Εμπορικά Κέντρα, στη συμβολή Γεωργικής Σχολής και Ασκληπιού, νέο γήπεδο Άρη, σταθμός λεωφορείων ΟΑΣΘ) Γεωργική Σχολή (παλαιές ονομασίες σταθμού Γεωπονική Σχολή, Λεωφ. Γεωργ. Σχολής και Κόμβος Θέρμης, Πράσινα Φανάρια, συμβολή Γ. Σχολής και ΕΟ Θεσ/κης-Πολυγύρου) Αεροδρόμιο Μακεδονία Το δίκτυο του μετρό της Θεσσαλονίκης θα είναι παρόμοιο με το Μετρό της Κοπεγχάγης (που εγκαινιάστηκε το 2002) και τη γραμμή Ντόκλαντς του μετρό του Λονδίνου (που εγκαινιάστηκε το 1987). Θα αποτελείται από δυο ανεξάρτητες σήραγγες μονής τροχιάς και θα διαθέτει σταθμούς με κεντρική αποβάθρα, όλοι με συστήματα αυτόματων θυρών στις αποβάθρες. Το Μετρό Θεσσαλονίκης, όπως και το μετρό της Κοπεγχάγης, θα χρησιμοποιεί αυτόματες τετράδυμες αυτοκινητάμαξες τεσσάρων βαγονιών, μήκους 51 μέτρων, χωρίς οδηγό, τύπου AnsaldoBreda -Ansaldo STS Driverless Metro. Θα τροφοδοτούνται από επίγεια γραμμή με συνεχές ρεύμα τάσης 750 βολτ. Ο κάθε συρμός θα έχει χωρητικότητα 450 επιβατών.Τον Σεπτέμβριο του 2018, παρουσιάστηκε στη Διεθνή Έκθεση Θεσσαλονίκης ο πρώτος συρμός του Μετρό Θεσσαλονίκης. Στις 15 Μαΐου 2019, ο πρώτος από τους 18 συνολικά συρμούς έφτασε στο αμαξοστάσιο της Πυλαίας. Κάθε συρμός θα αποτελείται από τέσσερα βαγόνια και θα υπάρχουν διπλές θύρες, μία στο βαγόνι και μία στην αποβάθρα, η οποία θα είναι κλειστή όταν δεν υπάρχει συρμός και θα ανοίγει αυτόματα μόνο όταν θα φτάνει ο συρμός και ταυτόχρονα με τις πόρτες του συρμού, ώστε να μη μπορεί να συμβεί κάποιο ατύχημα πτώσης ανθρώπων στις γραμμές. Μετά την εύρεση αρχαιοτήτων κατά τις ανασκαφές στο χώρο όπου έχει σχεδιαστεί η κατασκευή του σταθμού Βενιζέλου, ο τότε Αναπληρωτής Υπουργός Πολιτισμού Κώστας Τζαβάρας εξέδωσε υπουργική απόφαση για την απόσπαση των αρχαιοτήτων για τη συνέχιση των εργασιών κατασκευής του Μετρό. Η εφαρμογή της, ωστόσο, αποτράπηκε από την αντίδραση αρχαιολόγων και κατοίκων, ενώ ο τότε δήμαρχος Θεσσαλονίκης Γιάννης Μπουτάρης προσέφυγε στο Συμβούλιο της Επικρατείας ζητώντας την αναστολή και, ακολούθως, την ακύρωση της απόφασης. Το ΣτΕ με την 528/2013 απόφασή του έκανε δεκτή την προσφυγή και επέβαλε την παύση των εργασιών απομάκρυνσης.Ως αποτέλεσμα, η Αττικό Μετρό αποφάσισε να κατασκευάσει τις σήραγγες στον επίμαχο σταθμό σε βάθος 31 αντί για 14 μέτρα και να διαμορφώσει τον σταθμό ώστε τα ευρήματα να εκτεθούν εντός αυτού, όπως συμβαίνει στον σταθμό Σύνταγμα του Μετρό της Αθήνας. Η αλλαγή του σχεδιασμού, όμως, είχε ως αποτέλεσμα τη διεξαγωγή νέων μελετών και τη συνολική καθυστέρηση ολόκληρου του έργου για αρκετά χρόνια. Η κατασκευή του σταθμού Βενιζέλου ξεκίνησε στις 31 Οκτωβρίου 2017 και αναμένεται να παραδοθεί στα τέλη του 2023 μαζί με το σύνολο της βασικής γραμμής μετά και την νεότερη απόφαση του ΣτΕ για απόσπαση και επανατοποθέτηση των αρχαίων της Βενιζέλου που έγινε γνωστή στις 29 Απριλίου 2021. Η απόφαση του ΣτΕ που αποτελεί και κυβερνητική πρόθεση το 2021 ήρθε σε αντίθεση με την επιθυμία των δύο τρίτων των Θεσσαλονικέων, που επιθυμούσαν τότε την διατήρηση των αρχαίων σύμφωνα με δημοσκόπηση της εφημερίδας Μακεδονία. Η κατασκευή του σταθμού αποδείχθηκε προβληματική, λόγω της στενότητας της οδού Δελφών όπου και κατασκευάζεται ο σταθμός. Για το λόγο αυτό, αποφασίστηκε να κατασκευαστεί με τη μέθοδο ανοιχτού ορύγματος και μετέπειτα επικάλυψης, δηλαδή «cut and cover» (αντί για «cover and cut», όπως αρχικά προβλεπόταν) και η οδός Δελφών έκλεισε σε μήκος 250 μέτρων, από την οδό Μάρκου Μπότσαρη έως την οδό Πέτρου Συνδίκα, στις 4 Σεπτεμβρίου 2011. Αντιδράσεις υπήρξαν από τη Διοίκηση και τους αποφοίτους του ιδρύματος σχετικά με τη θέση κατασκευής του σταθμού εντός του Παπάφειου Ορφανοτροφείου, οι οποίοι προσέφυγαν κατά της Αττικό Μετρό, με αποτέλεσμα την προσωρινή αναστολή της κατασκευής του σταθμού. Ωστόσο στις 14 Απριλίου 2011, ανακοινώθηκε ότι η Διοίκηση του ιδρύματος με την Αττικό Μετρό κατέληξαν σε συμβιβασμό, μέχρι την εκδίκαση της απόφασης. Το ποσό της αποζημίωσης που θα επιδικαστεί θα κατατεθεί στους δύο διεκδικητές της έκτασης, το Υπουργείο Υγείας και το Παπάφειο Ορφανοτροφείο. Οι μετροπόντικες έχουν ήδη περάσει από την χωρική θέση του μελλοντικού σταθμού, οπότε οι μελέτες του σταθμού θα πρέπει να αναπροσαρμοστούν. Το πρώτο θανατηφόρο εργατικό ατύχημα σημειώθηκε στο εργοτάξιο του σταθμού Νέος Σιδηροδρομικός Σταθμός στις 5 Φεβρουαρίου 2009, όταν τεχνίτης οικοδόμος που ανήκε σε εργοληπτική εταιρεία της κοινοπραξίας κατασκευής, έχασε τη ζωή του λόγω της μη τήρησης των οδηγιών του κατασκευαστή κατά την διαδικασία αποσυναρμολόγησης ενός μηχανήματος. Προβληματισμό προκάλεσε η διακοπή των εργασιών στις 13 Μαρτίου 2012, έπειτα από την ενημέρωση που είχε η επιβλέπουσα εταιρεία Αττικό Μετρό και η Επιθεώρηση Εργασίας, πως εντοπίστηκε υδράργυρος στο εργοτάξιο του σταθμού Βενιζέλου, στη συμβολή των οδών Βενιζέλου και Εγνατίας, κατά τη φάση της αρχαιολογικής έρευνας. Συνολικά 220 αρχαιολόγοι και τεχνίτες που εργάζονταν επί μεγάλο χρονικό διάστημα στο εργοτάξιο, υποβλήθηκαν σε αιματολογικές εξετάσεις. Η απορρύπανση του σταθμού διήρκεσε τεσσεράμισι μήνες και ολοκληρώθηκε στις αρχές του Ιουλίου του ιδίου χρόνου. Ο σταθμός Αμαξοστάσιο στην Πυλαία βρίσκεται σε απόσταση 1.225 μέτρων από τον κατασκευαζόμενο σταθμό Νέα Ελβετία προβλεπόταν στο αμαξοστάσιο της Πυλαίας ως τερματικός σταθμός της γραμμής, στη σύμβαση για την κατασκευή του Μετρό που υπεγράφη στις 5-2-1999. Μέχρι το 2006 αναφερόταν ως σταθμός του μετρό Θεσσαλονίκης. Η εκσκαφή των δυο παράλληλων σηράγγων έγινε με την χρήση δυο μηχανημάτων ολομέτωπης διάνοιξης σηράγγων (ΤΒΜ) (οι οποίοι φέρουν αντίστοιχα τα ονόματα των μυθολογικών προσώπων Ηρακλής και Άκτωρ) από τον Σιδηροδρομικό Σταθμό μέχρι τον σταθμό της Νέας Ελβετίας. Στη διάνοιξη προς Μίκρα οι μετροπόντικες φέρουν τα ονόματα των μυθολογικών προσώπων Φρίξος και Έλλη. Το τμήμα μεταξύ της Νέας Ελβετίας και του αμαξοστασίου της Πυλαίας έχει διανοιχτεί με την μέθοδο ανοιχτού ορύγματος. Στον παρακάτω πίνακα περιγράφεται η εξέλιξη των εργασιών κατασκευής των σταθμών της βασικής γραμμής και της επέκτασης προς την Καλαμαριά. Σύμφωνα με στοιχεία της Αττικό Μετρό, η πρόοδος του κατασκευαστικού έργου είναι στο 90,67% για τη βασική γραμμή και στο 85% για την επέκταση της Καλαμαριάς για τον Οκτώβριο του 2023. Επεξήγηση συμβόλων: Ολοκληρώθηκε Σε εξέλιξη Αναμένεται Χάρτης του Δικτύου του Μετρό Θεσσαλονίκης μαζί με τις προγραμματισμένες επεκτάσεις (Ιούνιος 2019) Αττικό Μετρό Α.Ε. - Μετρό Θεσσαλονίκης Στρατηγικό Σχέδιο Υποδομών Μεταφορών Θεσσαλονίκης Ρεπορτάζ της TV100 για το μετρό - Μάιος 2011)
|
Το Μετρό Θεσσαλονίκης είναι, ένα υπό κατασκευή, υπόγειο αστικό σύστημα μεταφοράς σταθερής τροχιάς στη Θεσσαλονίκη. Θα είναι το πρώτο αυτόματο σύστημα μετρό, δηλαδή χωρίς οδηγούς, στην Ελλάδα. Η γραμμή Νέος Σιδηροδρομικός Σταθμός - Νέα Ελβετία (βασική γραμμή), καθώς και η προέκταση 25ης Μαρτίου - Μίκρα, βρίσκονται υπό κατασκευή. Αναμένεται να ολοκληρωθεί στις 31 Δεκεμβρίου 2023 και να ξεκινήσει τη λειτουργία του μετά το φθινόπωρο του 2024.Το έργο παρουσίασε πολυετείς καθυστερήσεις, λόγω διακοπής των εργασιών κατά περιόδους λόγω της οικονομικής κρίσης της χώρας τη δεκαετία του 2010, λόγω χρεωκοπίας δύο διαδοχικών (με διαφορά λίγων ετών) εταιρειών κατασκευής του έργου, αλλά κυρίως λόγω των αλλαγών στο σχεδιασμό του έργου εξαιτίας εκτεταμένων αρχαιολογικών ανασκαφών, καθώς και συνεπακόλουθων διαδοχικών προσφυγών στη δικαιοσύνη λόγω των αρχαιοτήτων.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9C%CE%B5%CF%84%CF%81%CF%8C_%CE%98%CE%B5%CF%83%CF%83%CE%B1%CE%BB%CE%BF%CE%BD%CE%AF%CE%BA%CE%B7%CF%82
|
Ουζερί Τσιτσάνης
|
Βρισκόμαστε στην Ελλάδα και στην πόλη της Θεσσαλονίκης κατά τη διάρκεια της Κατοχής. Ο Γιώργος είναι μαραγκός, σερβιτόρος στο μαγαζί του Βασίλη Τσιτσάνη και αντιστασιακός. Η Εστρέα τραγουδά στην εβραϊκή χορωδία της πόλης και ζει μαζί με τους γονείς της και τον αδερφό της, τον σοσιαλιστή Αλμπέρτο. Οι δυο τους γνωρίζονται, επειδή ο Γιώργος είναι φίλος του Αλμπέρτο και συναντιούνται στο υπόγειο του ξυλουργείου του Γιώργου, το οποίο λειτουργεί για την αντίσταση ενάντια στους κατακτητές. Έτσι, αρχίζει σιγά-σιγά ο έρωτάς τους. Στο μαγαζί του Βασίλη γίνονται συχνά φασαρίες και γι' αυτόν τον λόγο αποχωρεί η τραγουδίστρια. Μετά από οντισιόν επιλέγουν για νέα τραγουδίστρια τη Λαμπρινή, στην οποία δίνουν το ψευδώνυμο Λέλα. Ο Βασίλης και η Λέλα ξεκινούν και αυτοί να έχουν μια ερωτική ιστορία, όμως ο Βασίλης είναι παντρεμένος. Παράλληλα, ο πατέρας της Εστρέα, ο Γιακό, πάει μαζί με άλλους άντρες Εβραίους της πόλης για καταναγκαστική εργασία, στην οποία εξευτελίζονται και όσοι δεν αντέχουν, θανατώνονται. Ο Αλμπέρτο είναι ο μόνος που δεν πηγαίνει, γιατί κρύβεται στο παλιό σπίτι του Γιώργου. Ο Γιώργος οργανώνει μαζί με τον Δαπόντε, τον ταγματάρχη του στο μέτωπο, την ανατίναξη της αποθήκης των μαυραγοριτών. Η προσπάθεια αυτή αποτυγχάνει, καθώς κάποιος δωσίλογος το αποκαλύπτει στους Γερμανούς. Έτσι, κατά την επιχείρηση, όλοι σκοτώνονται εκτός από τον Γιώργο. Στη συνέχεια, ο Γιώργος μαθαίνει ότι ο Γιάννης, ένας θαμώνας του μαγαζιού, είναι κρυφά αντιστασιακός και καμουφλάρεται για να τον περάσουν για δωσίλογο. Ο έρωτας της Εστρέα και του Γιώργου εξελίσσεται, ενώ ο Βασίλης απορρίπτει τη Λέλα, αφού της λέει πως πάνω απ' όλα είναι η γυναίκα του και το παιδί του. Έτσι, η Λέλα αρραβωνιάζεται τον Τάσο, έναν θαμώνα του μαγαζιού. Ο Γιώργος ανακοινώνει στον πατέρα του Αντώνη, τον έρωτά του για την Εστρέα και αυτός αντιδρά. Επίσης, βρίσκει τον Γιάννη σκοτωμένο από τους Γερμανούς. Ο Γιακό γυρνά από τα καταναγκαστικά έργα και αποφασίζει να παντρέψει την Εστρέα με τον Νταβί. Η μητέρα της, Ρασέλ, ανακαλύπτει τη σχέση της κόρης της με τον Γιώργο και την προειδοποιεί να τον ξεχάσει. Ο Γιώργος μαθαίνει το προξενιό και εξοργίζεται. Η Λέλα παραιτείται από το μαγαζί, γιατί ετοιμάζεται να παντρευτεί με τον Τάσο, όμως τα σχέδιά της ανατρέπονται, όταν καταλαβαίνει ότι αυτός είναι ο δωσίλογος. Το λέει στον Γιώργο και εκείνος παραφυλάει και τον σκοτώνει με τρεις σφαίρες: μία για τον Δαπόντε, μία για την αποθήκη και μία για τον Γιάννη. Οι γερμανικές δυνάμεις κατοχής ανακοινώνουν στον εβραϊκό πληθυσμό ότι θα πρέπει να μεταβεί στην Πολωνία. Τότε αποφασίζεται να γίνει ο γάμος της Εστρέα με τον Νταβί. Η Έστρέα λίγο πριν τον γάμο δηλώνει σε όλους πως θέλει τον Γιώργο και ο πατέρας της της λέει πως δεν ανήκει πλέον στην οικογένεια και είναι για όλους νεκρή. Την επομένη μεταφέρονται σε γκέτο λίγο έξω από την πόλη. Η Εστρέα, με τη βοήθεια του Αλμπέρτο, διαφεύγει και γυρνά στον Γιώργο. Για να μη την ανακαλύψουν, κανονίζει ο Βασίλης να της αλλάξουν ταυτότητα και να την παρουσιάσουν ως ξαδέρφη της γυναίκας του. Παράλληλα, ο Αλμπέρτο σκοτώνεται από τους Γερμανούς για παραδειγματισμό, κάτι που μαθαίνουν ο Γιώργος και η Εστρέα. Την παραμονή της αναχώρησής του Γιακό και της Ρασέλ για τα ναζιστικά στρατόπεδα συγκέντρωσης στην κατεχόμενη Πολωνία, η Εστρέα λέει στον Γιώργο πως θέλει να τους δει για τελευταία φορά. Όταν καταφτάνουν, η Εστρέα βλέπει τους γονείς της λυπημένη, φωνάζει δυνατά πως είναι Εβραία και τους ακολουθεί στο τρένο για την Πολωνία. Η ταινία τελειώνει σε έναν ανοιχτό χώρο με τον Γιώργο και τον Βασίλη με την ορχήστρα του να τραγουδούν το ξακουστό λαϊκό άσμα Συννεφιασμένη Κυριακή. Στο τέλος, ο Βασίλης παίρνει μια χειροβομβίδα που είχε ο Γιώργος, τη βάζει μέσα στο μπουζούκι του και το πετάει στον ουρανό, κλείνοντας την ταινία. Χάρης Φραγκούλης ως Γιώργος Χριστίνα Χειλά - Φαμέλη ως Εστρέα Ανδρέας Κωνσταντίνου ως Βασίλης Τσιτσάνης Βασιλική Τρουφάκου ως Λέλα Γιάννης Στάνκογλου ως Γιακό Γιάννης Αϊβάζης ως Τάσος Λάκης Κομνηνός ως Δαπόντες Μιχάλης Αεράκης ως ραβίνος Μαρία Καβουκίδου ως Ρασέλ Θοδωρής Αντωνιάδης ως Αλμπέρτο Γεράσιμος Σκιαδαρέσης ως Γιάννης Σταμάτης Τζελέπης ως Αντώνης Αλμπέρτο Εσκενάζυ ως Αβραάμ Ρεβά Κωστής Παπάζογλου ως μαέστρος χορωδίας Ο κριτικός Χάρης Καλογερόπουλος έδωσε στην ταινία δύο απο τα πέντε αστέρια του σε μια μέτρια κριτική που δημοσιεύθηκε στις 18 Νοεμβρίου 2015 αναφέροντας μεταξύ άλλων πως: «Έτσι, το φιλμ καταφέρνει να μην κουράζει τον μέσο θεατή, και να του προσφέρει μια αίσθηση μικρού, εύπεπτου και συγκινητικού χρονογραφήματος. Σ` αυτό βοηθά η καλή ερμηνεία από όλο το καστ, καθώς και η όλη καλλιτεχνική επιμέλεια στην αναπαράσταση της εποχής -σκηνικά, κουστούμια κ.λπ. Ο Τσιτσάνης παρουσιάζεται ως ένας καλλιτέχνης που αφομοιώνει σιωπηλά την κοινωνική οδύνη, μετουσιώνοντας τη σε τραγούδια, ενώ η ίδια η μουσική του γίνεται μέσα από τις παραλλαγές του Θέμη Καραμουρατίδη, το λυρικό σεγκόντο του έργου.» Στα Βραβεία Ελληνικής Ακαδημίας Κινηματογράφου του 2016 ήταν υποψήφια σε έξι κατηγορίες: Α’ Ανδρικού Ρόλου (Χάρης Φραγκούλης), Β’ Ανδρικού Ρόλου (Ανδρέας Κωνσταντίνου), Β’ Γυναικείου Ρόλου (Βασιλική Τρουφάκου), μακιγιάζ, ενδυματολογίας και σκηνογραφίας και κέρδισε στην κατηγορία του Β’ Γυναικείου Ρόλου.Επίσης, κέρδισε το Βραβείο Κοινού στο 13o Ελληνικό Κινηματογραφικό Φεστιβάλ του Σαν Φρανσίσκο. Επίσημος ιστότοπος Το Ουζερί Τσιτσάνης στην IMDb
|
Το Ουζερί Τσιτσάνης είναι μια ελληνική ταινία παραγωγής του 2015 σε σκηνοθεσία Μανούσου Μανουσάκη. Το σενάριο είναι βασισμένο στο ομότιτλο βιβλίο του Γιώργου Σκαμπαρδώνη. Η ταινία πραγματεύεται τον έρωτα ενός χριστιανού και μιας Εβραίας στην Θεσσαλονίκη κατά τη διάρκεια της Κατοχής.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9F%CF%85%CE%B6%CE%B5%CF%81%CE%AF_%CE%A4%CF%83%CE%B9%CF%84%CF%83%CE%AC%CE%BD%CE%B7%CF%82
|
Βλέπω το Θάνατό σου 4
|
Μια διασκεδαστική ημέρα κατά τη διάρκεια των αγώνων, ο Νικ Ο’Μπάνον έχει ένα τρομακτικό προμήνυμα: μια πλειάδα παράξενων γεγονότων προκαλούν μαζικές συγκρούσεις αυτοκινήτων. Τα φλεγόμενα οχήματα εκρήγνυνται, τα θραύσματα σκοτώνουν βίαια τους φίλους του, ενώ το άνω διάζωμα των κερκίδων υποχωρεί και τον καταπλακώνει. Όταν ξύπνησε από το προμήνυμα, ο Νικ μέσα στον πανικό του, προσπαθεί να πείσει την αγαπημένη του, Λόρι, και τους φίλους τους, Τζάνετ και Χαντ να φύγουν… Οι τέσσερις φίλοι νομίζουν ότι έχουν ξεγελάσει τον θάνατο. Τα προμηνύματα του Νικ συνεχίζονται και οι επιζήσαντες των συγκρούσεων αρχίζουν να πεθαίνουν ένας-ένας με ανεξήγητο και υπερφυσικό τρόπο και με τη σειρά που έπρεπε να έχουν πεθάνει σύμφωνα με το σχέδιο του Χάρου. Ο Νικ πρέπει να βρει τον τρόπο να ξεγελάσει μια για πάντα τον θάνατο, πριν φτάσει και γι’αυτόν ο θάνατός του. Βλέπω το Θάνατό σου 5 (2011), Σκηνοθεσία: Στίβεν Κουέιλ Επίσημη ιστοσελίδα Βλέπω το Θάνατό σου 4 στο IMDb
|
Βλέπω το Θάνατο σου 4 (αυθεντικός τίτλος στα αγγλικά The Final Destination) ονομάζεται μια ταινία τρόμου Αμερικανικής παραγωγής έτους 2009. Είναι η συνέχεια των ταινιών Βλέπω το Θάνατό σου (2000), Βλέπω το Θάνατό σου 2 (2003) και Βλέπω το Θάνατό σου 3 (2006).
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%92%CE%BB%CE%AD%CF%80%CF%89_%CF%84%CE%BF_%CE%98%CE%AC%CE%BD%CE%B1%CF%84%CF%8C_%CF%83%CE%BF%CF%85_4
|
Subsets and Splits
No community queries yet
The top public SQL queries from the community will appear here once available.