title
stringlengths 1
108
| article
stringlengths 150
266k
| summary
stringlengths 126
13.8k
| url
stringlengths 31
613
|
|---|---|---|---|
Παρτίδα πιονιού του βασιλιά
|
Τα λευκά ανοίγουν την παρτίδα με τις πιο δημοφιλείς από τις είκοσι πιθανές κινήσεις ανοίγματος. Αν και η 1.ε4 είναι μια αρκετά αποτελεσματική κίνηση για νίκη των λευκών, δεν είναι η πιο επιτυχής σε σχέση με τα τέσσερα επόμενα δημοφιλή ανοίγματα για τα λευκά και ιδιαίτερα στον τομέα της ήττας υστερεί αρκετά: Πηγή: Βάση δεδομένων Chessgames.com (10 Σεπτεμβρίου 2020). Τα ανοίγματα της "Παρτίδας πιονιού του βασιλιά" ταξινομούνται περαιτέρω με το αν τα μαύρα απαντούν με 1...ε5 ή όχι. Ένα άνοιγμα που αρχίζει με 1.ε4 ε5 ονομάζεται "Παρτίδα (ή άνοιγμα) δίπλού πιονιού του βασιλιά", ή "Συμμετρική παρτίδα (ή άνοιγμα) πιονιού του βασιλιά", ή Ανοικτή παρτίδα, και αυτοί οι όροι είναι ισοδύναμοι. Ένα άνοιγμα όπου τα μαύρα ανταποκρίνονται στην 1.ε4 με μια άλλη κίνηση, εκτός από την 1...ε5, ονομάζεται "Ασύμμετρη παρτίδα πιονιού του βασιλιά" ή Ημιανοικτή παρτίδα. Η Εγκυκλοπαίδεια Σκακιστικών Ανοιγμάτων κατατάσσει όλες τις "Παρτίδες πιονιού του βασιλιά" στους τόμους Β΄ και Γ΄: Τόμος Γ΄: αν το παιχνίδι ξεκινά με 1.ε4 ε6 (Γαλλική άμυνα, ECO C00–C19) ή 1.ε4 ε5 (Ανοικτή παρτίδα, ECO C20–C99) Τόμος Β΄: εάν τα μαύρα απαντούν στην 1.ε4 με οποιαδήποτε άλλη κίνηση (ECO B00–B99).Οι σπάνιες περιπτώσεις όπου το άνοιγμα δεν εμπίπτει σε μια ειδικότερη κατηγορία της "Παρτίδας πιονιού του βασιλιά" περιλαμβάνονται στους κωδικούς ECO: B00: περιλαμβάνει την Άμυνα Νίμζοβιτς και τις ασυνήθιστες κινήσεις μετά από την 1.ε4 C20: περιλαμβάνει το Άνοιγμα Αλαπίν και ασυνήθιστες κινήσεις μετά από τις 1.ε4 ε5 C40: περιλαμβάνει το Λετονικό γκαμπί και ασυνήθιστες κινήσεις μετά από τις 1.ε4 ε5 2.Ιζ3 C50: περιλαμβάνει το Τζουόκο πιανίσιμο, την Ουγγρική άμυνα και ασυνήθιστες κινήσεις μετά από τις 1.ε4 ε5 2.Ιζ3 Nc6 3.Bc4 de Firmian, Nick (2008). Modern Chess Openings (MCO–15) (15η έκδοση). Random House Puzzles & Games. ISBN 978-0-8129-3682-7. Hooper, David Vincent· Whyld, Kenneth (1996). The Oxford Companion to Chess. Oxford University Press. ISBN 0-19-280049-3. Schiller, Eric (2002). Unorthodox Chess Openings (2η έκδοση). Cardoza. ISBN 1-58042-072-9. Αγγλόφωνα βικιβιβλία: Chess Opening Theory: King's Pawn Opening
|
Παρτίδα πιονιού του βασιλιά θεωρείται στο σκάκι το κάθε άνοιγμα που ξεκινά με την κίνηση (σε αλγεβρική σημειογραφία): 1. ε4Η προώθηση του πιονιού του βασιλιά κατά δύο τετράγωνα είναι πολύ χρήσιμη διότι καταλαμβάνει ένα κεντρικό τετράγωνο, ταυτόχρονα απειλεί το κεντρικό τετράγωνο δ5, και επιτρέπει την ανάπτυξη της βασίλισσας και του λευκοτετράγωνου αξιωματικού. Ο Παγκόσμιος Πρωταθλητής Μπόμπι Φίσερ δήλωσε ότι η κίνηση 1. ε4 είναι «δοκιμασμένα η καλύτερη» (best by test). Δεδομένου ότι σχεδόν όλα τα ανοίγματα που αρχίζουν με την κίνηση 1.ε4 έχουν τα δικά τους ονόματα, ο όρος «Παρτίδα πιονιού του βασιλιά», σε αντίθεση με τον όρο «Παρτίδα πιονιού της βασίλισσας», σπάνια χρησιμοποιείται για να περιγράψει την έναρξη του παιχνιδιού.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A0%CE%B1%CF%81%CF%84%CE%AF%CE%B4%CE%B1_%CF%80%CE%B9%CE%BF%CE%BD%CE%B9%CE%BF%CF%8D_%CF%84%CE%BF%CF%85_%CE%B2%CE%B1%CF%83%CE%B9%CE%BB%CE%B9%CE%AC
|
Ένα μωρό για τρεις
|
Ο αρχιτέκτονας Πίτερ Μίτσελ, ο σατιρικός συγγραφέας Μάικλ Κέλαμ και ο ηθοποιός Τζακ Χόλντεν είναι ευτυχισμένοι εργένηδες που ζουν στο κοινό διαμέρισμά τους στη Νέα Υόρκη, κάνοντας συχνά πάρτι και φλερτάροντας. Μια μέρα, ένα μωρό ονόματι Μαίρη φτάνει στο κατώφλι τους με ένα σημείωμα που αποκαλύπτει ότι είναι ο καρπός του έρωτα του Τζακ με μια ηθοποιό που ονομάζεται Σύλβια κατά τη διάρκεια μιας σαιξπηρικής παράστασης στο Stratford Festival έναν χρόνο νωρίτερα. Ο Τζακ βρίσκεται στην Τουρκία για τα γυρίσματα μιας ταινίας και ζητά σαν χάρη από έναν φίλο του σκηνοθέτη να παραδώσει ένα δέμα στο διαμέρισμα. Ο Τζακ ζητά από τους συγκατοίκους του να κρατήσουν μυστική την παράδοση για χάρη ενός φίλου. Όταν έρχεται η Μαίρη, εκείνοι πιστεύουν ότι είναι το «δέμα» που περίμεναν. Ο Πίτερ και ο Μάικλ δεν έχουν την παραμικρή ιδέα πώς να φροντίσουν τη Μαίρη και ο Πίτερ πηγαίνει να αγοράσει προμήθειες. Η σπιτονοικοκυρά τους, κυρία Χάθαγουεϊ, παραδίδει ένα μικρό κουτί –το πραγματικό «δέμα» που περιέχει ηρωίνη– το οποίο ο Μάικλ πετά στην άκρη. Οι δυο εργένηδες μαθαίνουν να φροντίζουν τη Μαίρη, αλλάζοντάς της πάνες, κάνοντάς τη μπάνιο και ταΐζοντάς τη. Τέσσερις μέρες αργότερα, δύο έμποροι ναρκωτικών φτάνουν στο διαμέρισμα ζητώντας το δέμα. Ο Πίτερ και ο Μάικλ τους δίνουν κατά λάθος τη Μαίρη μαζί με ένα κουτί γάλα σε σκόνη που οι έμποροι πιστεύουν ότι είναι η ηρωίνη. Ο Πίτερ ανακαλύπτει το πραγματικό δέμα συνειδητοποιώντας το μπέρδεμα, τρέχει κάτω αλλά σκοντάφτει, χύνοντας το περιεχόμενο του πακέτου. Μαζεύει τα ναρκωτικά και βρίσκει τους άντρες έξω, προκαλώντας συμπλοκή. Ένας έφιππος αστυνομικός παρεμβαίνει. Ο Πίτερ σώζει τη Μαίρη, αλλά οι έμποροι τρέπονται σε φυγή με το κουτί με το γάλα. Ο αξιωματικός κρατά τον Πίτερ και τον Μάικλ στο διαμέρισμα μέχρι να έρθει ο αρχιφύλακας Μέλκοβιτς από τη δίωξη ναρκωτικών, για να τους ανακρίνει. Ο Τζακ τηλεφωνεί από την Τουρκία, αλλά ο Πίτερ και ο Μάικλ δεν μπορούν να μιλήσουν ανοιχτά καθώς ηχογραφούνται. Κρύβουν με επιτυχία τα ναρκωτικά, μαθαίνοντας ότι ο φίλος του Τζακ, Πολ Μίλνερ, είναι έμπορος ναρκωτικών. Όμως, ο Μέλκοβιτς τους υποπτεύεται και τους θέτει υπό παρακολούθηση. Η κυρία Χάθαγουεϊ φροντίζει τη Μαίρη, ενώ ο Πίτερ και ο Μάικλ πηγαίνουν στη δουλειά. Επιστρέφοντας σπίτι, βρίσκουν την κυρία Χάθαγουεϊ δεμένη και φιμωμένη και το διαμέρισμα λεηλατημένο από τους ναρκεμπόρους, αλλά η Μαίρη είναι ασφαλής. Βρίσκουν επίσης ένα απειλητικό σημείωμα που γράφει: "Την επόμενη φορά θα πάρουμε το μωρό". Ο Πίτερ και ο Μάικλ συνεχίζουν να φροντίζουν τη Μαίρη, προσαρμόζονται στην «πατρότητα» και δένονται με το μωρό. Ο Πίτερ εξουδετερώνει έναν εισβολέα, ο οποίος αποδεικνύεται ότι είναι ο Τζακ που επέστρεψε νωρίτερα, αφού ο ρόλος του στην ταινία κόπηκε. Ο Τζακ διαβεβαιώνει τον Πίτερ και τον Μάικλ ότι δεν ήξερε τίποτα για την ηρωίνη. Αρχικά αρνείται τη σύνδεσή του με τη Μαίρη, αλλά το σημείωμα της Σύλβιας τον πείθει ότι είναι πατέρας της Μαίρης. Ο Πίτερ και ο Μάικλ μεταβιβάζουν όλες τις γονικές ευθύνες στον Τζακ, ο οποίος γρήγορα δένεται με το μωρό. Οι τρεις εργένηδες λαμβάνουν ταχυδρομικώς ένα απόκομμα εφημερίδας που αναφέρει ότι ο Μίλνερ δέχθηκε επίθεση από τους εμπόρους ναρκωτικών και νοσηλεύτηκε, με μια ακόμη απειλή: "Μην αφήσετε να σας συμβεί αυτό!" Ο Πίτερ, ο Μάικλ και ο Τζακ καταστρώνουν σχέδιο για να παγιδεύσουν τους εμπόρους, κανονίζοντας μια συνάντηση. Ο Τζακ, μεταμφιεσμένος σε έγκυο, φεύγει από το κτίριο με τη Μαίρη, ενώ ο Πίτερ και ο Μάικλ φεύγουν με ταξί, ακολουθούμενοι από μυστικούς αξιωματικούς, αλλά καταφέρνουν να τους χάσουν μπαίνοντας σε ένα άλλο ταξί που οδηγεί ο Τζακ. Οι τρεις τους συναντούν τους εμπόρους στον τελευταίο όροφο ενός εργοταξίου. Ο Μάικλ, κρυμμένος στους αεραγωγούς, καταγράφει τη συνομιλία του Πίτερ με τους εμπόρους αλλά πέφτει στο δωμάτιο και ακολουθεί καταδίωξη. Οι τρεις φίλοι καταφέρνουν να παγιδεύσουν τους εμπόρους σε ένα ασανσέρ καθώς φτάνει η αστυνομία. Με την ηχογράφηση αποδεικνύουν την αθωότητά τους στον Μέλκοβιτς και οι έμποροι συλλαμβάνονται. Ο Πίτερ, ο Μάικλ και ο Τζακ ενστερνίζονται πλήρως τον ρόλο τους ως κηδεμόνες της Μαίρης, μέχρι που φτάνει η Σύλβια για να πάρει τη Μαίρη μαζί της στο Λονδίνο. Αφού φεύγει με τη Μαίρη, οι τρεις συνειδητοποιούν πόσο απελπισμένα τους λείπει το μωρό. Τρέχοντας προς το αεροδρόμιο, διαπιστώνουν ότι το αεροπλάνο της Σύλβια για το Λονδίνο μόλις έχει απογειωθεί. Ηττημένοι, επιστρέφουν σπίτι, όπου βρίσκουν τη Σύλβια και τη Μαίρη στην πόρτα. Η Σύλβια λέει δακρυσμένη ότι δεν θέλει να εγκαταλείψει την υποκριτική, αλλά θα αναγκαστεί να το κάνει, αν μεγαλώσει μόνη της τη Μαίρη. Οι τρεις εργένηδες προσκαλούν την ίδια και τη Μαίρη να μείνουν μαζί τους, η Σύλβια δέχεται και οι τέσσερις ζουν ευτυχισμένοι με το μωρό. Τομ Σέλεκ ως Πίτερ Μίτσελ Στιβ Γκάτενμπεργκ ως Μάικλ Κέλαμ Τεντ Ντάνσον ως Τζακ Χόλντεν Λίζα και Μισέλ Μπλερ ως Μαίρη Μάργκαρετ Κόλιν ως Ρεμπέκα Σελέστ Χολμ ως κυρία Χόλντεν Νάνσυ Τράβις ως Σύλβια Μπενινγκτον Φίλιπ Μπόσκο ως αρχιφύλακας Μέλκοβιτς Τη Μάιρη υποδύονταν οι δίδυμες Λίζα και Μιζέλ Μπλερ. Το σάουντρακ της ταινίας περιελάμβανε το τραγούδι του Peter Cetera "Daddy's Girl". Την ταινία ακολούθησε ένα σίκουελ του 1990 με τίτλο Κορίτσι για Τρεις (3 Men and a Little Lady). Η αμερικανική τηλεοπτική σειρά Baby Daddy έκανε πρεμιέρα το 2012 στο κανάλι ABC Family. Ήταν εμπνευσμένη από την ταινία. Η σειρά επικεντρώνεται στον Μπεν, που ζει με τον μεγαλύτερο αδερφό του, Ντάνι, και τον στενό του φίλο, Τάκερ. Οι τρεις τους βρίσκουν ένα μωρό στην εξώπορτά τους. Με τη βοήθεια της μητέρας του Μπεν, Μπόνι, και του φίλου τους, Ράιλι, μεγαλώνουν το μωρό. Συνολικά παρήχθησαν έξι κύκλοι, με το τελευταίο επεισόδιο να προβάλλεται το 2017. Αυτή η ταινία λειτούργησε επίσης ως έμπνευση για άλλες προσαρμογές και επαναδημιουργήθηκε σε πολλές χώρες. Ένα μωρό για τρεις στο AllMovie Ένα μωρό για τρεις στην IMDb Ένα μωρό για τρεις στον κατάλογο του Αμερικανικού Ινστιτούτου Κινηματογράφου Ένα μωρό για τρεις στο Box Office Mojo
|
Το Ένα μωρό για τρεις είναι μια αμερικανική κωμωδία του 1987 σε σκηνοθεσία Λέοναρντ Νιμόι. Πρωταγωνιστούν οι Τομ Σέλεκ, Στιβ Γκάτενμπεργκ και Τεντ Ντάνσον ως τρεις εργένηδες που προσπαθούν να προσαρμόσουν τη ζωή τους στην αναγκαστική πατρότητα με τον ερχομό του παιδιού ενός εκ των τριών. Το σενάριο βασίστηκε στη γαλλική ταινία του 1985 Τρεις εργένηδες και ένα μωρό (Trois hommes et un couffin). Η ταινία ήταν η μεγαλύτερη εισπρακτική επιτυχία εκείνης της χρονιάς στις ΗΠΑ, ξεπερνώντας το Ολέθρια σχέση (Fatal Attraction) και τελικά απέφερε εισπράξεις 167 εκατομμυρίων δολαρίων στις Ηνωμένες Πολιτείες και τον Καναδά και 240 εκατομμυρίων δολαρίων σε όλον τον κόσμο. Η ταινία κέρδισε το People's Choice Award στην κατηγορία Αγαπημένη Κωμική Ταινία το 1988.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%88%CE%BD%CE%B1_%CE%BC%CF%89%CF%81%CF%8C_%CE%B3%CE%B9%CE%B1_%CF%84%CF%81%CE%B5%CE%B9%CF%82
|
Πιστόια
|
Η Πιστόια ήταν κέντρο εγκατάστασης Γαλατών, Ετρούσκων και Λιγουριανών πριν γίνει ρωμαϊκή αποικία τον 6ο αιώνα π.Χ.. Κατά την διάρκεια της Λομβαρδικής κατάκτησης ανακηρύχθηκε βασιλική πόλη και απέκτησε πολλά προνόμια. Η πιο λαμπρή εποχή για την Πιστόια άρχισε το 1177, όταν ανακηρύχθηκε ελεύθερη πόλη. Στα χρόνια που ακολούθησαν έγινε σημαντικό πολιτικό κέντρο και κατασκευάστηκαν πολλά δημόσια κτίρια. Η Πιστόια δάνεισε το όνομα της στο πιστόλι. Σήμερα φημίζεται για τα φυτώρια που διαθέτει και τις αγορές λουλουδιών. Η πόλη έχει πολλά μεσαιωνικά κτίρια, κυρίως εντός των τειχών. Στη μεγάλη πλατεία της βρίσκονται κτίρια όπως το Palazzo del Comune, το Palazzo dei Vescovi ("Παλάτι των επισκόπων") και το Palazzo del Podestà. Ο καθεδρικός ναός της πόλης Cattedrale di San Zeno (5ος αιώνας) πυρπολήθηκε το 1108, αλλά ξαναχτίστηκε τον επόμενο αιώνα και έλαβε πολλές βελτιώσεις μέχρι το 17ο αιώνα. Το εσωτερικό του έχει μπαρόκ προσθήκες που αφαιρέθηκαν κατά τη διάρκεια της δεκαετίας του 1960. Χαρακτηριστικός είναι ο βωμός του Αγίου Ιακώβου. Στην πλατεία βρίσκεται επίσης το βαπτιστήριο, σε γοτθικό στυλ, διακοσμημένο με άσπρο και πράσινο μάρμαρο. Άλλα σημαντικά αξιοθέατα είναι: Η εκκλησιά της Madonna dell'Umiltà κατασκευασμένη το 1509. Η εκκλησία του San Bartolomeo και Pantano (12ος αιώνας). Η ρoμανική εκκλησία του San Giovanni Fuoricivitas (12ος-14ος αιώνας). Το Μνημείο τιμής στους Βραζιλιάνους (Στρατιώτες και πιλότους) που σκοτώθηκαν για την ιταλική Καμπανία στον Β΄παγκόσμιο πόλεμο. Η εκκλησία του Αγίου Δομήνικου. Η εκκλησία της Santa Maria delle Grazie. Η εκκλησία San Pietro Maggiore. Η εκκλησία του Αγίου Παύλου. Η εκκλησία La Vergine. Η εκκλησία της Santissima Annunziata, σε μπαρόκ ρυθμό. Τα τείχη, έργο του 14ου αιώνα, αρχικά είχε τέσσερις πύλες, τις Porta al Borgo, Porta San Marco, και Carratica Lucchese. Το φρούριο των Μεδίκων που χτίστηκε τον 16ο αιώνα από τους Φλωρεντινούς.
|
Η Πιστόια (ιταλ. Pistoia, λατ. Pistorium ή Pistoria) είναι πόλη της Ιταλίας στην περιφέρεια της Τοσκάνης, πρωτεύουσα την ομώνυμης επαρχίας. Απέχει 30 χιλιόμετρα από τη Φλωρεντία.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A0%CE%B9%CF%83%CF%84%CF%8C%CE%B9%CE%B1
|
Μαρία Πολύζου
|
Γεννήθηκε στην Πάτρα το 1968, όπου και πέρασε τα παιδικά της χρόνια. Σπούδασε στα ΤΕΦΑΑ κι ασχολήθηκε με τον αθλητισμό από το γυμνάσιο μετά από παρότρυνση του γυμναστή του σχολείου. Ήταν η πρώτη Ελληνίδα μεγάλων αποστάσεων που συμμετείχε σε Ολυμπιακούς αγώνες και η πρώτη Ελληνίδα που κατέκτησε μετάλλιο στους Βαλκανικούς αγώνες, κατέχει μέχρι σήμερα (2010) το πανελλήνιο ρεκόρ στο Μαραθώνιο στην κλασική διαδρομή και το πανελλήνιο ρεκόρ μαραθωνίου δρόμου. Ήταν αθλήτρια αρχικά του Έσπερου Πατρών και αργότερα του Πανελληνίου. Το 1990 έγιναν οι πρώτοι Βαλκανικοί αγώνες γυναικών στην Κωνσταντινούπολη οπου κέρδισε το χρυσό μετάλλιο στον μαραθώνιο, η Πολύζου είχε προκριθεί στα 1,500 μ. όπου τερμάτισε 5η. Συμμετείχε και στον μαραθώνιο παρόλο που δεν είχε προκριθεί και τερμάτισε πρώτη με 2 ώρες και 50 λεπτά και νέο βαλκανικό ρεκόρ. Συμμετείχε στους βαλκανικούς αγώνες του 1994, και στο Παγκόσμιο Κύπελλο Μαραθωνίου στην Ισπανία το 1993 και στην Ελλάδα το 1995. Στους Ολυμπιακούς αγώνες της Ατλάντα ενώ αρχικά είχε προκριθεί με πανελλήνιο ρεκόρ η ομοσπονδία την απέκλεισε αρχικά από τους αγώνες, έπειτα από διαμαρτυρίες και δημοσιοποίηση του γεγονότος πήρε μέρος πληρώνοντας όλα τα έξοδα μόνη της. Το 1996 στον Μαραθώνιο του Τορίνο είχε τερματίσει 2η με νέο πανελλήνιο ρεκόρ και επίδοση 2.33.43. Το 1997 στο παγκόσμιο πρωτάθλημα στίβου της Αθήνας σημείωσε πανελλήνιο ρεκόρ το οποίο διατηρείται έως σήμερα. Στη Βουδαπέστη στο πανευρωπαϊκό πρωτάθλημα το 1998 σημείωσε ρεκόρ μαραθωνίου δρόμου με χρόνο 2:33:40 το οποίο και αυτό διατηρείται έως σήμερα. Πανελλήνιο πρωτάθλημα Μαραθωνίου :χρυσό::1988, 1994Πανελλήνιο πρωτάθλημα στίβου, 5.000 μ.:Χρυσό: 2000Βαλκανικοί αγώνες, Μαραθώνιος :χρυσό:1990 αργυρό:2000Βαλκανικό Πρωτάθλημα Μαραθωνίου:Χάλκινο:1994Διεθνής Μαραθώνιος Τορίνο:Αργυρό:1996Διεθνής ημιμαραθώνιος Ενσέντε:Χρυσό:1998 Χάλκινο:1997Διεθνής Ημιμαραθώνιος Βερολίνου:Αργυρό: 1998
|
Η Μαρία Πολύζου (1968) είναι Ελληνίδα πρώην πρωτααθλήτρια δρόμων αντοχής, πανελληνιονίκης και βαλκανιονίκης, και σήμερα διευθύντρια του Μουσείου μαραθωνίου δρόμου και πρέσβειρα του Ελληνικού αθλητισμού. Τον Μάιο 2023 ηταν υποψήφια βουλευτής επικρατείας της ΝΔ στις εθνικές εκλογές αλλα δεν εξελέγη.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9C%CE%B1%CF%81%CE%AF%CE%B1_%CE%A0%CE%BF%CE%BB%CF%8D%CE%B6%CE%BF%CF%85
|
Σπαρτούντα Χίου
|
Η Σπαρτούντα δημιουργήθηκε πριν από περίπου 2 αιώνες. Για την δημιουργία της εικάζεται ότι ένας Σπαρτιάτης ο οποίος κρύβονταν για εγκλήματα που είχε διαπράξει. Ένας προορισμός του ήταν η Χίος, όπου όταν κατέφθασε πήγε να κρυφτεί στο χωριό της Βολισσού. Εκεί όταν καθόταν και έβλεπε από μακριά το επιβλητικό Πελιναίο να είναι τυλιγμένο στα σύννεφα αποφάσισε να πάει στην κορυφή και να ιδρύσει ένα χωριό, το οποίο θα μπορούσε να αποτελέσει την καινούργια κρυψώνα του διότι ήταν τόσο ψηλά που δεν θα μπορούσαν να τον ανακαλύψουν οι διώκτες του. Έτσι το χωριό ονομάστηκε Σπαρτούντα επειδή ο ιδρυτής του ήταν Σπαρτιάτης. Υπάρχουν βέβαια εικασίες οι οποίες λένε ότι ο οικισμός ονομάστηκε ετσι από ένα κίτρινο θαμνώδες και αρωματικό φυτό, το σπάρτο, το οποίος φύεται κάθε άνοιξη και γεμίζει με χρώμα και άρωμα τα βουνά. Όσον αφορά τη νεότερη ιστορία η Σπαρτούντα δεν γνώρισε πόλεμο επειδή ήταν πολύ απομακρυσμένη και δεν είχε ιδιαίτερο πλούτο. Επίσης κατά τον δεύτερο Παγκόσμιο πόλεμο οι Γερμανοί κατακτητές δεν πέρασαν από το χωριό έκτος από έναν ο οποίος δεν εγκαταστάθηκε εκεί. Στο χωριό επίσης υπάρχει ένα σχολείο το οποίο δεν λειτουργούσε πάντα. Ανάλογα με τον αριθμό των παιδιών, καθοριζονταν η λειτουργία του. Αν δηλαδή τα παιδιά ήταν λιγότερα πήγαιναν σχολείο στο διπλανό χωριό των Καμπιών. Αντίστοιχα αν στα Καμπιά είχε λιγότερα παιδιά εκείνα ερχόντουσαν στο σχολείο της Σπαρτούντας. Στη Σπαρτούντα έχει βρεθεί κεραμοσκεπής τάφος με κτερίσματα, και ένα αρχαίο κεραμευτικό καμίνι. Επιπλέον, βρέθηκαν και ιστορικά κοσμήματα που βρίσκονται στο Αρχαιολογικό Μουσείο του νησιού. Οι περισσότερες οικογένειες ασχολούνται με την κτηνοτροφία. Επίσης το χωριό το καλοκαίρι γεμίζει από ανθρώπους οι οποίοι δεν μένουν μόνιμα εδώ αλλά μπορεί να έχουν ένα σπίτι και την επιλέγουν σαν τόπο διαμονής για τις καλοκαιρινές τους διακοπές. Δεν λειτουργεί σχολείο από το 2005 γιατί δεν μένουν μόνιμα πια εκεί οικογενειες με μικρά παιδιά. Στη Σπαρτούντα ανήκουν αρκετές εκκλησίες οι οποίες είναι η αγία Τριαδα (κορυφή του βουνού) η αγία Ειρήνη, οι άγιοι Ανάργυροι, ο άγιος Νεκτάριος, η αγία Παρασκευή η Παναγία και ο προφήτης Ηλίας που είναι και η κεντρική εκκλησία του χωριού. Σπαρτούντα Χίου Αρχειοθετήθηκε 2009-09-03 στο Wayback Machine.
|
Η Σπαρτούντα είναι ορεινό χωριό της Χίου. Είναι χτισμένη στο βόρειο τμήμα του νησιού στις πλαγιές του Πελιναίου όρους, σε υψόμετρο 530 μέτρων και αποτελεί τον ορεινότερο οικισμό της Χίου. Ο πληθυσμός της σύμφωνα με την απογραφή του 2011 είναι 36 κάτοικοι. Διοικητικά αποτελεί δημοτική ενότητα η οποία ανήκει στον Δήμο Καρδαμύλων, ενώ μέχρι το 1997 ήταν αυτόνομη κοινότητα. Η Σπαρτούντα είναι το πιο κοντινό χωριό στην κορυφή του Πελιναίου και είναι άμεσα συσχετισμενή με την ιστορία του. Βρίσκεται στην δυτική πλευρά του. Έιναι στην καρδιά του Πελιναίου όρους και είναι χωρος κατάλληλος για αναρρίχηση και εξερεύνηση, γι' αυτό και την επισκέπτεται συχνά κόσμος με αυτά τα ενδιαφέροντα. στην κορυφή της (1.297μ.) υπάρχει το εκκλησάκι Αγία Τριάδα που γιορτάζει κάθε χρόνο με πλήθος κόσμου. Από τα αρχαία χρόνια το Πελιναίο αποτέλεσε τόπο θρησκευτικής λατρείας. Κοντά στην κορυφή του υπήρχε το ιερό του Πελιναίου Δία. Κατά τον μεσαίωνα στο ίδιο σημείο υπήρχε μικρή εκκλησία αφιερωμένη στον Προφήτη Ηλία (που ειναι ο ενοριακός ναός του χωριού και γιορτάζει 20 Ιουλίου) ενώ αργότερα χτίστηκε το εκκλησάκι της Αγίας Τριάδας στην κορυφή του βουνού που δεσπόζει έως σήμερα.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A3%CF%80%CE%B1%CF%81%CF%84%CE%BF%CF%8D%CE%BD%CF%84%CE%B1_%CE%A7%CE%AF%CE%BF%CF%85
|
Μονή Χρυσοποδαριτίσσης Αχαΐας
|
Βρίσκεται στην ορεινή Αχαΐα, περίπου στο κεντρικό τμήμα του νομού και συγκεκριμένα στην ιστορική περιοχή των Νεζερών, υπαγόμενη διοικητικά στην Τοπική Κοινότητα Χρυσοπηγής του Δήμου Ερυμάνθου. Είναι χτισμένη πάνω σε ένα σπήλαιο του Ερυμάνθου, σχεδόν στον πυθμένα της κοιλάδας του ποταμού Πείρου και κοντά στις όχθες του, κυκλωμένη από υπεραιωνόβια δέντρα και κήπους. Απέχει οδικώς περίπου 20 χιλιόμετρα από την Χαλανδρίτσα, 40 χιλιόμετρα από την Πάτρα και 44 χιλιόμετρα από τα Καλάβρυτα. Σύμφωνα με την τοπική λαϊκή παράδοση υπάρχουν τρεις εκδοχές για την ονομασία της μονής: είτε πως οφείλεται από το χρυσό αφιέρωμα πιστού για τη θεραπεία του ποδιού ή των ποδιών του, επικαλούμενου την βοήθεια της Παναγίας, είτε από το «χρυσό», δηλαδή θαυματουργό, πόδι της Παναγίας που σπεύδει να βοηθήσει, όταν την επικαλούνται, είτε από το γεγονός ότι η εικόνα της Παναγίας μετακινήθηκε, όταν επρόκειτο να κτιστεί το μοναστήρι σε άλλη θέση από το σπήλαιο στο οποίο είχε βρεθεί. Πρόκειται για ένα από τα αρχαιότερα μοναστήρια της Αχαΐας, με άγνωστη ωστόσο την ακριβή ημερομηνία ίδρυσής του. Πιθανολογείται ότι κτίστηκε στα τέλη του 12ου αιώνα και ο πρώτος ναός λειτούργησε μέσα σε σπήλαιο με σταλαγμίτες στα τοιχώματα του οποίου σώζονται αγιογραφίες. Πριν την ίδρυσή της υπήρχαν ασκητήρια στην περιοχή. Τοιχογραφίες του 15ου αιώνα που ανακαλύφθηκαν καθώς και χειρόγραφο του 14ου αιώνα ανάγουν την ίδρυσή της τουλάχιστον στους υστεροβυζαντινούς χρόνους (1204 μ.Χ. - 1453 μ.Χ.) και παλαιότερα. Η μονή είχε μεγάλη ακίνητη περιουσία στα γύρω χωριά και περιοχές ενώ είχε και μετόχια σε πιο μακρινές περιοχές, όπως π.χ. στα Μαύρα Βουνά, στο Θεριανό, στην Πάτρα, στην Κέρτεζη και αλλού. Σύμφωνα τον Μανουήλ Γεδεών, η μονή της Χρυσοποδαρίτισσας έχει ανακηρυχθεί πατριαρχική το 1635 από τον πατριάρχη Κύριλλο. Το 1786 κηρύχτηκε σταυροπηγιακή με σιγίλλιο του πατριάρχη Προκοπίου και ύστερα από μέριμνα του εκ Δημητσάνης, μητροπολίτη Πατρών Θεοφάνη Α΄ Φλωρία. Άλλη άποψη αναφέρει ότι η μονή έγινε σταυροπηγιακή το 1635 και ότι το προνόμιο αυτό ανανεώθηκε μέχρι το 1798. Αναφέρεται επίσης ότι: «Εις την μονήν υπάρχουν δύο μολυβδόβουλα πατριαρχικά, έν του Προκοπίου του 1786 και το άλλο του Γρηγορίου του Ε΄ του Φεβρουαρίου του 1798 τα οποία αμφότερα ανακηρύσσουν την πατριαρχικήν αξίαν της μονής». Η μονή επί Τουρκοκρατίας ανήκε στη Μητρόπολη Πατρών, αν και τα Νεζερά τότε υπαγόντουσαν διοικητικά στον καζά των Καλαβρύτων. Το 1707 βρισκόταν σε καλύτερη οικονομική κατάσταση από τις μονές Γηροκομειού και Ομπλού και υποχρεώθηκε να δώσει προκαταβολή 100 τσεκίνια για την οχύρωση του Ρίου. Το 1715 ηγούμενος ήταν ο Παχώμιος ενώ μετά το 1770 ο Ανανίας από το χωριό Κομπηγάδι. Σύμφωνα με έγγραφο που συντάχθηκε στο μοναστήρι στις 15 Μαΐου του 1780 είχαν εκεί το κελί τους οι μοναχές Πραξιά και Προφηρία. Κατά τα Ορλωφικά, το 1770, πυρπολήθηκε από τον Σουλεϊμάν Τζιαπάρι και τους Τουρκαλβανούς στρατιώτες του μαζί με την ευρύτερη περιοχή των Νεζερών και ξαναχτίστηκε το 1812 από τον μοναχό Ανανία. Τον Μάιο του 1826 καταστράφηκε ξανά, μαζί με όλα τα γύρω χωριά, αυτή την φορά από τον Ιμπαραήμ Πασά και τα στρατεύματά του, σε μια προσπάθεια κατάπνιξης Επανάστασης του ’21. Ξαναχτίστηκε έπειτα από το τέλος της ελληνικής επανάστασης, το 1879. Όπως αναφέρεται, συχνά επισκεπτόταν το μοναστήρι ο Μητροπολίτης Παλαιών Πατρών Γερμανός για διάφορες υποθέσεις. Πιο συγκεκριμένα, το μοναστήρι αυτό «χρησίμευε ως καταφύγιο του απηνώς υπό του Κωλέτου και των συν αυτώ καταδιωκομένου πρωτεργάτου της Επαναστάσεως αοιδίμου Μητροπολίτου Π. Πατρών Γερμανού» (Χ. Π. Κορύλλος). Αναφέρεται μάλιστα πως από την μόνη αυτή ξεκίνησε ο Π.Π. Γερμανός για να μεταβή στην Πάτρα μαζί και με άλλους οπλαρχηγούς, ώστε να ευλογήσει τα άρματα των αγωνιστών στην Πλατεία Αγίου Γεωργίου, κατά την πολιορκία της πόλης. Απ’ εκεί που είχε καταφύγει ο Π. Π. Γερμανός διατάχθηκε να τον συλλάβει ο Ν. Σοφιανόπουλος, που είχε διοριστεί φρούραρχος Χλουμουτσίου, και έτσι τον οδήγησε από τα χιονισμένα βουνά στη Γαστούνη που κατείχε ο Γκούρας. «Κι ο Νικολέτος ήρθε στα Νεζερά, στο μοναστήρι της Χρυσοποδαρίτισσας, μπήκε μ’ απάτη μέσα κι έπιασε τους μοναχούς Νεκτάριο και Νικηφόρο, «τους παλληκαράδες του αγώνος», κι αφού τους εβασάνισε, τους πήρε «ότι πολύτιμον πράγμα είχαν» και τα πιστόλια τους ακόμα. Και τον Π. Π. Γερμανό, αφού τον εγύμνωσαν και τον ελήστεψαν, υποβάλλοντας τον σε πολλούς εξευτελισμούς τον έσερναν μαζί τους πεζό στα Καλαβρυτοχώρια, ως ότου να φτάσουν στη Γαστούνη, όπου με την επέμβαση και την επιμονή του Γ. Δράκου, τον ηλευθέρωσαν». Στη μονή Χρυσοποδαριτίσσης, που είχε μετατραπεί σε κέντρο αποθήκευσης εφοδίων του αχαϊκού στρατοπέδου, εναπόθεταν τα τρόφιμα που συγκέντρωναν από την επαρχία και τα γύρω χωριά για την τροφοδοσία του στρατού κατά την πολιορκία της Πάτρας την άνοιξη του 1821. Εκεί κατασκεύασαν φούρνους και διόρισαν φροντιστή τον ηγούμενο αυτής Νικηφόρο και μοίραζαν τις τροφές τακτικά. Κατά το 1903, σύμφωνα με τον Χρήστο Κορύλλο που την αναφέρει ως αφιερωμένη στη γέννηση της Θεοτόκου, τα ετήσια έσοδα της μονής ανέρχονταν σε 7.337 δραχμές. Αναφέρεται στην επιστημονική έρευνα της γαλλικής αποστολής του στρατηγού Μαιζώνος (1829-1830) ως "Panagia Nezeron" χωρίς να αναγράφεται ο πληθυσμός της. Στα 1906 εμφανίζεται να έχει 6 μοναχούς. Από τη δεκαετία 1950 κ.εξ. έπαψε να απογράφεται καθώς ήταν ανενεργή Μονή. Συγκεντρωτικά, η δημογραφική εξέλιξη του μοναστηριού σύμφωνα με τις εθνικές απογραφές είναι η εξής: Το 2009 είχε 8 μοναχούς, αλλά δεν απογράφηκε ωστόσο το 2001 στην αμέσως προηγούμενη επίσημη απογραφή του κράτους.
|
Η Ιερά Μονή Παναγίας Χρυσοποδαρίτισσας είναι ανδρώα κοινοβιακή μονή, που ιδρύθηκε στα τέλη του 12ου αιώνα. Είναι αφιερωμένη στην Κοίμηση της Θεοτόκου και γιορτάζει στις 23 Αυγούστου, ανήμερα της Απόδοσης της Κοιμήσεως της Θεοτόκου, που είναι γνωστή στον λαό και ως τα «Εννιάμερα της Παναγίας». Η μονή αποτελεί άβατο για τις γυναίκες με μόνη εξαίρεση την ημέρα της θρησκευτικής της πανηγύρεως. Έχει κηρυχτεί διατηρητέο μνημείο από το Υπουργείο Πολιτισμού της Ελλάδας και στις μέρες μας αποτελεί πολιούχο του Δήμου Ερυμάνθου. Ο σημερινός ηγούμενος της μονής είναι ο αρχιμανδρίτης Νικόδημος Μπαρούσης.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9C%CE%BF%CE%BD%CE%AE_%CE%A7%CF%81%CF%85%CF%83%CE%BF%CF%80%CE%BF%CE%B4%CE%B1%CF%81%CE%B9%CF%84%CE%AF%CF%83%CF%83%CE%B7%CF%82_%CE%91%CF%87%CE%B1%CE%90%CE%B1%CF%82
|
Καύνιοι
|
[1.172.1] Οι Καύνιοι κατά τη γνώμη μου είναι ντόπιοι· οι ίδιοι όμως ισχυρίζονται ότι ήρθαν από την Κρήτη. Όσον αφορά τη γλώσσα τους, εξομοιώθηκαν με το καρικό έθνος ή οι Κάρες με το καυνικό (πάνω σ᾽ αυτό δεν είμαι σε θέση να μιλήσω με βεβαιότητα). Τα έθιμα που έχουν όμως είναι πολύ διαφορετικά κι από των άλλων ανθρώπων κι από τους Κάρες. Το πιο ωραίο γι᾽ αυτούς είναι να μαζεύονται παρέες παρέες, ανάλογα με την ηλικία και με τη φιλία που τους δένει, και να πίνουν — άνδρες, γυναίκες, παιδιά. [1.172.2] Επειδή κάποτε χτίσαν στον τόπο τους ξένα ιερά κι αργότερα άλλαξαν γνώμη (αποφάσισαν δηλαδή να κρατήσουν μόνον τους θεούς των πατέρων τους), φόρεσαν τα όπλα τους όλοι οι Καύνιοι που είχαν την κατάλληλη ηλικία, και χτυπώντας με τα δόρατά τους τον αέρα έφτασαν ώς τα σύνορα των Καλυνδέων — και ισχυρίζονται πως έτσι έδιωχναν τους ξένους θεούς.
|
Οι Καύνιοι ήταν κάτοικοι της Καρίας που αναφέρονται από τον Ηρόδοτο. Ο Ηρόδοτος τους θεωρεί αυτόχθονες, αν και οι ίδιοι ισχυρίζονταν πως έλκειαν την καταγωγή από την Κρήτη. Σημείωνει πως παρόλο που είχαν αφομοιωθεί γλωσσικά με τους κατοίκους της περιοχής (ή το αντίστροφο), είχαν έθιμα πολύ διαφορετικά. Για παράδειγμα παραθέτει το έθιμό τους να μαζεύονται σε φιλικές συντροφιές ανδρών, γυναικών και παιδιών και να πίνουν. Σχετικά με τη θρησκευτική τους παράδοση αναφέρεται ότι έχτισαν ναούς αφιερωμένους σε ξένους θεούς, στη συνέχεια όμως στράφηκαν εκ νέου στους θεούς των προγόνων τους. Αρματώθηκαν όσοι άνδρες μπορούσαν να φέρουν όπλα και έφτασαν μέχρι τα σύνορα της Καλύνδου χτυπώντας τον αέρα με τα ακόντιά τους, λέγοντας πως διώχνουν με αυτόν τον τρόπο τους ξένους θεούς.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9A%CE%B1%CF%8D%CE%BD%CE%B9%CE%BF%CE%B9
|
Μπέσα
|
Στο λεξικό της ελληνικής του Hofmann, η λέξη be (όρκος) της αλβανικής εντάσσεται στο λήμμα πείθομαι (πείθω: , βλέπε λατινικό fido). Κατά τον Treimer η besa προέρχεται από την αρχική μορφή *bhoidha-t-i και δεν πρέπει να διαχωριστεί από τη λέξη be. Ο Schmidt επίσης δέχεται τη besa ως προέκταση του be και την προέλευση του be από τη βάση *bhoidha. Σύμφωνα με τις ενδείξεις λοιπόν, υπάρχει πιθανή εγγύτητα με τις ελληνικές λέξεις πείθομαι και πίστη, όπως και με τις αντίστοιχες λατινικές και άλλες σε σύγχρονες ευρωπαϊκές γλώσσες. Ο Μάρκος Μπότσαρης στο λεξικό του δίνει στη μπέσα την ερμηνεία θρησκεία (πίστη), με βάση τη χρήση της εποχής από τους Αρβανίτες. Η μπέσα καθορίζει ένα πρότυπο συμπεριφοράς με βάση τις αξίες μιας ομάδας ατόμων. Τα μέλη της θεωρούν τις προφορικές δεσμεύσεις απαραβίαστες, ενώ επιταγή αποτελεί η απόδοση τιμής σε συντοπίτες και συγγενείς, σύμφωνα με τα εκάστοτε συμφέροντα και τους ηθικούς κανόνες της εποχής. Στην ύπαιθρο, η συμμετοχή σε πρακτικές που σχετίζονται με τη μπέσα μπορούσε και μπορεί να οδηγήσει σε ακραίες καταστάσεις, όπως θανάτους αντιπάλων. Στην πράξη, λόγω της σύγχρονης αστικοποίησης το περιεχόμενο της μπέσας είναι συγγενικό με έννοιες όπως αξιοπιστία, αξιοπρέπεια και φιλότιμο. Για τα αναξιόπιστα άτομα, χρησιμοποιείται η λέξη μπαμπέσης (αλβανικά: pabesë, από το pa+besë, δίχως μπέσα). J.B. Hofmann - Ετυμολογικόν Λεξικόν της Αρχαίας Ελληνικής (μετάφραση Α.Δ. Παπανικολάου) Το Ελληνο-Αλβανικόν Λεξικό του Μάρκου Μπότσαρη - Φιλολογική Έκδοσις εκ του Αυτογράφου (Ακαδημία Αθηνών) Eqrem Çabej - Ετυμολογικές Μελέτες στο Πεδίο της Αλβανικής (Αλβανική Ακαδημία Επιστημών) Μπέσα - Γιαντ Βασσέμ (Αγγλικά)
|
Στα αλβανικά και τα ελληνικά η λέξη μπέσα (αλβανικά: besa) αναφέρεται σε ένα εθιμοτυπικό κώδικα τιμής με ρίζες στο Μεσαίωνα. Η λέξη εντοπίζεται στο Kanuni (από το ελληνικό Κανών), μια συλλογή παραδοσιακών νόμων που αρχικά διαδίδονταν προφορικά, ενώ αργότερα καταγράφηκαν από τον πρίγκηπα Λέκα Ντουκαγκίνι μεταξύ άλλων. Η σύγχρονη ερμηνεία της μπέσας αποδίδεται και με τη λέξη αξιοπιστία.Εχει ντουρκ ο σπυρος
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9C%CF%80%CE%AD%CF%83%CE%B1
|
Α.Ο. Αγίου Ιεροθέου
|
Η αγωνιστική πορεία διαχρονικά Σύνολα συμμετοχών στα εθνικά πρωταθλήματα Αναλυτικά οι παρουσίες στα εθνικά πρωταθλήματα 1977-78: Εθνική Ερασιτεχνική Κατηγορία (1ος όμιλος από 4): 5η θέση, 45 β. 1978-79: Εθνική Ερασιτεχνική Κατηγορία (1ος όμιλος από 4): 8η θέση, 44 β. 1979-80: Εθνική Ερασιτεχνική Κατηγορία (1ος όμιλος από 4): 14η θέση, 31 β. Υποβιβασμός. 1981-82: Εθνική Ερασιτεχνική Κατηγορία (2ος όμιλος από 8): 11η θέση, 27 β. Υποβιβασμός. 1994-95: Δ΄ Εθνική (2ος όμιλος από 8): 14η θέση, 41 β. 41-45 γκολ. Υποβιβασμός. 2007-08: Δ΄ Εθνική (8ος όμιλος από 10): 9η θέση, 34 β. 39-44 γκολ. 2008-09: Δ΄ Εθνική (8ος όμιλος από 10): 4η θέση, 51 β. 42-26 γκολ. 2009-10: Δ΄ Εθνική (8ος όμιλος από 10): 11η θέση, 38 β. 42-43 γκολ. 2010-11: Δ΄ Εθνική (8ος όμιλος από 10): 13η θέση, 19 β. 22-47 γκολ. Υποβιβασμός. 2016-17: Γ΄ Εθνική Ερασιτεχνική Κατηγορία (4ος όμιλος από 4): 3η θέση, 54 β. 40-23 γκολ. 2017-18: Γ΄ Εθνική Ερασιτεχνική Κατηγορία (8ος όμιλος από 8): 6η θέση, 26 β. 24-23 γκολ. 2018-19: Γ΄ Εθνική Ερασιτεχνική Κατηγορία (7ος όμιλος από 8): 6η θέση, 30 β. 35-28 γκολ. 2019-20 Γ΄ Εθνική Ερασιτεχνική Κατηγορία (5ος όμιλος από 8):5η θέση, 36 β. 30-27 γκολ. 2020-21 Γ΄ Εθνική Ερασιτεχνική Κατηγορία (7ος όμιλος από 8) 4η θέση, 21β. 19-10 γκολ. 2021-22 Γ΄ Εθνική Ερασιτεχνική Κατηγορία (5ος όμιλος από 7) 6η θέση 27β. 21-26 γκολ. Πρωταθλητής Ε.Π.Σ. Αθηνών: 1981, 1994, 2016 Κυπελλούχος Ε.Π.Σ. Αθηνών: 2019-20 Φιναλίστ Κυπέλλου Ε.Π.Σ. Αθηνών: 1993, 1995 Με τη φανέλα του Α.Ο. Αγ. Ιεροθέου αγωνίστηκε πλήθος αξιοσημείωτων ποδοσφαιριστών που έκαναν καριέρα και σε μεγαλύτερους συλλόγους, μεταξύ άλλων ο Γιώργος Γονιός. Επίσημο ιστολόγιο
|
Ο Αθλητικός Όμιλος Αγίου Ιεροθέου είναι αθλητικό σωματείο που εδρεύει στον ομώνυμο συνοικισμό του Περιστερίου Αττικής. Επίσημο έτος ίδρυσης του συλλόγου είναι το 1955 και εχει χρώματα κίτρινο και μαύρο. Διαθέτει από ιδρύσεως του τμήμα ποδοσφαίρου και σήμερα, διαθέτει επίσης τμήμα καλαθοσφαίρισης και το νεοσύστατο τμήμα στίβου, που ιδρύθηκε στα τέλη του 2017. Ανήκει στη δύναμη της Ε.Π.Ο. και της Ε.Π.Σ. Αθηνών, της Ε.Ο.Κ. και της Ε.Σ.Κ. Αττικής και στη δύναμη του Σ.Ε.Γ.Α.Σ., όπου και εγγράφηκε στις 18 Ιουλίου του 2018.Το πιο διακεκριμένο αθλητικό τμήμα του συλλόγου, είναι το ποδοσφαιρικό του τμήμα. Έχει λάβει μέρος από το παρελθόν στα εθνικά πρωταθλήματα της Γ' Εθνικής και Δ' Εθνικής κατηγορίας. Παραδοσιακή του έδρα αποτελεί το Δημοτικό γήπεδο Χωράφας Περιστερίου του Δημοτικού Αθλητικού Κέντρου Περιστερίου. Από την αγωνιστική περίοδο 2016-17 μέχρι και την τρέχουσα (2021-22) αγωνίζεται στην ερασιτεχνική Γ' Εθνική Κατηγορία και τους εντός έδρας αγώνες του πραγματοποιεί στο ιδιόκτητο "Γήπεδο Α.Π.Ο. Ήφαιστος Περιστερίου" του ομώνυμου συλλόγου του Περιστερίου.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%91.%CE%9F._%CE%91%CE%B3%CE%AF%CE%BF%CF%85_%CE%99%CE%B5%CF%81%CE%BF%CE%B8%CE%AD%CE%BF%CF%85
|
Κόσμος 4
|
Ο Κόσμος 4 εκτοξεύτηκε με πύραυλο Βοστόκ-Κ από το κοσμοδρόμιο του Μπαϊκονούρ στις 26 Απριλίου 1962 (10:02 GMT). Ήταν ο τελευταίος δορυφόρος τύπου Ζενίτ-2 που εκτοξεύτηκε με πύραυλο Βοστόκ-Κ, μετά από αυτόν οι εκτοξεύσεις γίνονταν με τον αναβαθμισμένο Βοστόκ-2. Τέθηκε σε χαμηλή περιγήινη τροχιά με περίγειο 285 χλμ., απόγειο 317 χλμ., κλίση 65 μοιρών και τροχιακή περίοδο 90,5 λεπτών. Η αποστολή του ήταν διάρκειας τεσσάρων ημερών και τερματίστηκε στις 29 Απριλίου όταν η κάψουλα επανεισόδου -στην οποία μεταφέρονταν το φιλμ- επέστρεψε πίσω στην Γη. Υπήρξε αστοχία του συστήματος προσανατολισμού του δορυφόρου με συνέπεια ηα αποστολή να θεωρηθεί μερικώς επιτυχημένη. Διαστημικές αποστολές το 1962
|
Ο Κόσμος 4 (ρωσικά: Космос 4), οποίος στην Δύση είναι γνωστός και σαν Zenit-2 No.2 ή Sputnik 14 ήταν ο πρώτος σοβιετικός κατασκοπευτικός δορυφόρος που τέθηκε με επιτυχία σε τροχιά. Είχε προηγηθεί αποτυχημένη απόπειρα εκτόξευσης κατασκοπευτικού δορυφόρου, που χάθηκε όταν ένας από τους πυραυλοκινητήρες του πυραύλου-φορέα του έκλεισε πρόωρα. Ο δορυφόρος ήταν τύπου Ζενίτ-2 και βασίζονταν σχεδιαστικά στα διαστημόπλοια Βοστόκ, που έστειλαν τους πρώτους ανθρώπους στο διάστημα.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9A%CF%8C%CF%83%CE%BC%CE%BF%CF%82_4
|
Γιούλιους Τάφελ
|
Ο Τάφελ συνεργάσθηκε αρχικώς με τον Εμίλ Φίσερ σε έρευνες οργανικής χημείας, αλλά στράφηκε στην ηλεκτροχημεία μετά τη συνεργασία του με τον Βίλχελμ Όστβαλντ. Είναι γνωστός για την ανακάλυψη μιας αντίδραση ηλεκτροσυνθετικής αναδιατάξεως διάφορων αλκυλιωμένων αιθυλικών παραγώγων του οξικού οξέος, η οποία δίνει υδρογονάνθρακες και σήμερα αποκαλείται «αναδιάταξη Τάφελ». Εκτός αυτού, ο Τάφελ διετύπωσε την επίσης ομώνυμη εξίσωση Τάφελ, που συνδέει τον ρυθμό μιας ηλεκτροχημικής αντιδράσεως με την υπέρταση η. Επιπλέον, πιστώνεται με την ανακάλυψη του καταλυτικού μηχανισμού της «εξελίξεως του υδρογονου» (γνωστού ως «μηχανισμού Τάφελ»). Ο Γιούλιους Τάφελ ήταν έγγαμος από το 1903, έτος κατά το οποίο προάχθηκε σε καθηγητή α΄ βαθμίδας (Prof. ordinarius) στο Πανεπιστήμιο του Βερολίνου. Παραιτήθηκε ωστόσο σε ηλικία 48 ετών για λόγους υγείας. Εκτός των άλλων, υπέφερε από χρόνιες αϋπνίες και τελικώς υπέστη πλήρη νευρική κατάρρευση. Αυτοκτόνησε στο Μόναχο το 1918. Julius Tafel, Hans Hahl (1907). «Vollständige Reduktion des Benzylacetessigesters». Berichte der deutschen chemischen Gesellschaft 40 (3): 3312-3318. doi:10.1002/cber.190704003102. https://zenodo.org/record/1426235. Bruno Emmert; Stock, A. (1918). «Julius Tafel». Berichte der deutschen chemischen Gesellschaft 51 (2): 1686-1687. doi:10.1002/cber.19180510254. https://zenodo.org/record/1426645. K. Müller (1969). «Julius Tafel». J. Res. Inst. Catalysis, Hokkaido Univ. 17: 54-75. Julius Tafel (1905). «Julius Tafel». Z. Phys. Chem. 50: 668, 676, 689. G.T. Burstein (2005). «A Century of Tafel's Equation: 1905–2005 A Commemorative Issue of Corrosion Science». Corrosion Science 47 (12): 2858-2870. doi:10.1016/j.corsci.2005.07.002. https://archive.org/details/sim_corrosion-science_2005-12_47_12/page/2858. «Julius Tafel». Εβραϊκό Πανεπιστήμιο της Ιερουσαλήμ, Ινστιτούτο Χημείας. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 5 Δεκεμβρίου 2007.
|
Ο Γιούλιους Τάφελ (Julius Tafel, 2 Ιουνίου 1862 – 2 Σεπτεμβρίου 1918) ήταν Ελβετός χημικός με σημαντικές συνεισφορές στον κλάδο της ηλεκτροχημείας. Ο Τάφελ γεννήθηκε στην κωμόπολη Κουραντλέν του Καντονίου του Ιούρα και σπούδασε κυρίως στο Πανεπιστήμιο του Μονάχου, τελειώνοντας με διδακτορικό από το Πανεπιστήμιο του Ερλάνγκεν.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%93%CE%B9%CE%BF%CF%8D%CE%BB%CE%B9%CE%BF%CF%85%CF%82_%CE%A4%CE%AC%CF%86%CE%B5%CE%BB
|
Οργανολογία
|
Η οργανολογία διακρίνεται σύμφωνα με πολλούς στους εξής κλάδους: Η ιστορική οργανολογία ασχολείται με τα παλαιά μουσικά όργανα και την ιστορία τους Η μοντέρνα οργανολογία ασχολείται με τα σύγχρονα μουσικά όργανα, αυτά δηλαδή που χρησιμοποιούνται τα τελευταία εκατό χρόνια. Η τεχνολογική οργανολογία μελετά τις τεχνικες ιδιότητες των οργάνων.
|
Στη μουσικολογία, οργανολογία ονομάζεται η συστηματική μελέτη των μουσικών οργάνων. Η οργανολογία αποτελεί υποχρεωτικό μάθημα για την απόκτηση πτυχίου αρμονίας, καθώς και διδασκόμενο μάθημα στις τάξεις των μουσικών λυκείων. Σημαντικοί οργανολόγοι υπήρξαν ο Έριχ φον Χόρνμποστελ και ο Κουρτ Ζακς.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9F%CF%81%CE%B3%CE%B1%CE%BD%CE%BF%CE%BB%CE%BF%CE%B3%CE%AF%CE%B1
|
Behind the Mask (τραγούδι, Μάικλ Τζάκσον)
|
Ο Κουίνσι Τζόουνς άκουσε την εκδοχή των Yellow Magic Orchestra κατά τη διάρκεια των ηχογραφήσεων για το Thriller, και το έφερε στον Μάικλ Τζάκσον, ο οποίος το ηχογράφηση, προσθέτοντας επιπλέον μελωδία και λίγους στίχους. Νομικές διαφωνίες δεν επέτρεψαν στο κομμάτι να εμφανιστεί στο άλμπουμ Thriller και δεν κυκλοφόρησε για 25 χρόνια. Ωστόσο, αργότερα ανακοινώθηκε ότι θα κυκλοφορήσει στο άλμπουμ Michael. Σε αργότερη ανακοίνωση από την επίσημη ιστοσελίδα του Τζάκσον, το τραγούδι θα κυκλοφορούσε ως radio single όχι μόνο στη Γαλλία, αλλά και στις ΗΠΑ, στον Καναδά και στην Ιαπωνία. Το τραγούδι έλαγε γενικά θετικές κριτικές. Ο Τζόντι Ρόσεν, από το Rolling Stone, δήλωσε ότι το τραγούδι ήταν «έντονο funky ξαδέρφι του Wanna Be Startin' Somethin'». Ο Ντάν Μάρτιν, από την NME, νόμισε ότι το τραγούδι ήταν «μια απόλυτη αποκάλυψη της R&B» με τον «Τζάκσον να είναι στον καλύτερο εαυτό του». Οι Τζέισον Λίπσουτζ, Γκέιλ Μίτσελ και Γκάρι Γκράφ, από το περιοδικό Billboard, δήλωσαν ότι το τραγούδι ήταν «ένα από τα καλύτερα του άλμπουμ Michael και ένα από τα καλύτερα hee-hee! τραγούδια του Τζάκσον». Ο Τζο Πάρελς, από τη New York Times, είπε ότι, το τραγούδι ήταν το αρχικό hit του συγκροτήματος του Ρουίτσι Σακαμότο, Yellow Magic Orchestra με στίχους του Τζάκσον για μια ψυχρόκαρδη γυναίκα, αλλά η τελική εκδοχή ολοκληρώθηκε από τον ΜακΚλέιν, την οποία μίξαρε με υλικό από το DVD Live in Bucharest: The Dangerous Tour. Η Λιχ Γκρίνμπλατ, της Entertainment Weekly, ανάφερε ότι το τραγούδι φαίνεται «ως ένα παράδοξο άνθισμα του σαξόφωνου - και ίσως αυτό το κάνει καλό σύντροφο στο σχεδόν ίδιο Much Too Soon, ένα πραγματικό κειμήλιο της δεκαετίας του 1980». Ο συγγραφέας του βιβλίου Man in the Music: The Creative Life and Work of Michael Jackson, Τζο Βόγκελ δήλωσε ότι η ανανέωση του Τζων ΜακΚλέιν έκανε το τραγούδι να ακούγεται καινούργιο και παλιό ταυτόχρονα. Και δήλωσε ότι ήταν «από τα καλύτερα του άλμπουμ».Η αρνητική κριτική ήρθε από τον Καρλ Κόρτεζ, του Assignment X, ο οποίος είπε ότι η εκδοχή του 7" single «είναι μια edit (επεξεργασία) εκδοχή εδώ (δεν είναι καν αληθινό remix) άρα είναι τουλάχιστον μικρότερη εκδοχή από αυτή του άλμπουμ και είναι το μόνο πράγμα που το κάνει καλύτερο». Όταν ανακοινώθηκε η επίσημη κυκλοφορία του single, επίσης ανακοινώθηκε η παγκόσμια κυκλοφορία του μουσικού βίντεο. Στις 28 Φεβρουαρίου 2011, ανακοινώθηκε ένα πρότζεκτ για το μουσικό βίντεο, ονόματι Behind the Mask Project: «η Estate of Michael Jackson και η Sony Music θα δώσει την ευκαιρία σε όσους αγαπούν τη μουσική να βοηθούσουν στη δημιουργία ενός επαναστατικού βίντεο για το Behind the Mask». Όλος ο κόσμος μπορούσε να χρησιμοποίησε ένα online εργαλεία για να συμμετέχει στη δημιουργία του βίντεο μέχρι τις 7 Μαρτίου 2011. Στις 30 Μαρτίου 2011, κυκλοφόρησε ένα μικρό βίντεο, διάρκειας 17 δευτερολέπτων, που είχε κάνει η Sony Music με μερικές από τις χιλιάδες υποψηφιότητες για το Behind the Mask Project. Στις 29 Απριλίου 2011, κυκλοφόρησε ακόμα ένα βίντεο για το πρότζεκτ στο michaeljackson.com, και ανακοινώθηκε ότι η τελευταία μέρα για υποβολή υποψηφιότητας για το Behind the Mask Project ήταν η Τρίτη, 3 Μαϊου 2011. Στις 6 Ιουνίου 2011, κυκλοφόρησε το επίσημο trailer, ανακοινώντας την ημέρα κυκλοφορίας του βίντεο. Στις 14 Ιουνίου 2011, το επίσημο και τελικό βίντεο ανέβηκε στο κανάλι του Μάικλ Τζάκσον στο YouTube, αλλά ήταν διαθέσιμο μόνο στη σελίδα του καλλιτέχνη στο Facebook. Την επόμενη μέρα, το βίντεο έγινε ευρέως διαθέσιμο. Σύνθεση από τους Μάικλ Τζάκσον, Κρις Μόσντελ και Ρουίτσι Σακαμότο Παραγωγή από τους Μάικλ Τζάκσον και Τζων ΜακΚλέιν Μιξάρισμα: Τζων Νέττλεσμπεϊ και Χαλίκ Γκλόβερ Φωνητικά από τον Μάικλ Τζάκσον Background φωνητικά από τους Μάικλ Τζάκσον, Shanice και Αλφόνσο Τζόουνς Μηχανική: Λεόν Φ. Σίλβερς Γ', Τζων Νέττλεσμπεϊ, Άλλεν Σάιντς και Χαλίκ Γκλόβερ Σαξόφωνο: Hidden Beach Recordings Ντράμς: Big Jim Wright και Γκρέγκ Φίλλινγκεϊνς Μπάσο από τον Άλεξ Αλ Digital Επεξεργασία από τον Τζων Νέττλεσμπεϊ
|
Το Behind the Mask είναι τραγούδι του Αμερικανού καλλιτέχνη Μάικλ Τζάκσον που συμπεριλήφθηκε στο άλμπουμ Michael. Το τραγούδι κυκλοφόρησε από την Epic Records στις 21 Φεβρουαρίου 2011, ως το τρίτο single από το Michael. Η Shanice εκτέλεσε τα background φωνητικά στο κομμάτι. Τον Φεβρουάριο του 2011, το τραγούδι κυκλοφόρησε ως single στη Γαλλία.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/Behind_the_Mask_(%CF%84%CF%81%CE%B1%CE%B3%CE%BF%CF%8D%CE%B4%CE%B9,_%CE%9C%CE%AC%CE%B9%CE%BA%CE%BB_%CE%A4%CE%B6%CE%AC%CE%BA%CF%83%CE%BF%CE%BD)
|
Άνοιγμα Πονζιάνι
|
Το άνοιγμα καταχωρήθηκε το 1847 στο βιβλίο The Chess-Player's Handbook του Χάουαρντ Στώντον, που είχε θεωρηθεί ο ισχυρότερος παίκτης του κόσμου την περίοδο από το 1843 έως το 1851. Ως εκ τούτου, για μερικές δεκαετίες συχνά το αποκαλούσαν ως Άνοιγμα Στώντον (Staunton's Opening) και Παρτίδα Άγγλων Ιπποτών (English Knight's Game). Σήμερα, είναι πλέον γνωστό με το όνομα του Ντομένικο Λορέντζο Πονζιάνι (Domenico Lorenzo Ponziani), του οποίου η κύρια συμβολή στο άνοιγμα ήταν η εισαγωγή του αντιγκαμπί 3...ζ5!?, το 1769. Είναι ένα από τα παλαιότερα ανοίγματα στο σκάκι καθώς έχει γραφτεί στη βιβλιογραφία από το 1497. Το άνοιγμα θεωρείται πλέον κατώτερο του 3.Αβ5 (Ισπανική παρτίδα) ή του 3.Αγ4 (Ιταλική παρτίδα) και κατά συνέπεια, σπάνια παίζεται σήμερα σε όλα τα επίπεδα του παιχνιδιού. Οι κύριες απαντήσεις των μαύρων είναι η 3...Ιζ6, που οδηγεί σε ένα ήσυχο παιχνίδι, και η 3...δ5, που οδηγεί σε σκληρό παιχνίδι. Το Αντιγκαμπί Πονζιάνι 3...ζ5!? παίχτηκε με επιτυχία από τον γκρανμαίτρ Χικάρου Νακαμούρα στο Πρωτάθλημα των ΗΠΑ το 2007.Θεωρείται ανοικτό άνοιγμα, για αυτό στην Εγκυκλοπαίδεια Σκακιστικών Ανοιγμάτων κατατάχθηκε ως μέρος του κωδικού C44, που περιέχει διάφορα μη συνηθισμένα ανοικτά ανοίγματα τα οποία είναι βαριάντες του ανοίγματος του ίππου του βασιλιά. Αγγλόφωνα βικιβιβλία: Chess Opening Theory: Ponziani Opening
|
Το Άνοιγμα Πονζιάνι (Ponziani Opening) είναι ένα άνοιγμα στο σκάκι που χαρακτηρίζεται από τις κινήσεις (σε αλγεβρική σημειογραφία): 1.ε4 ε5 2.Ιζ3 Ιγ6 3.γ3
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%86%CE%BD%CE%BF%CE%B9%CE%B3%CE%BC%CE%B1_%CE%A0%CE%BF%CE%BD%CE%B6%CE%B9%CE%AC%CE%BD%CE%B9
|
Λαπαροσκοπική επέμβαση κήλης
|
Οι κύριες ενδείξεις της επεμβάσεως είναι: Βουβωνοκήλη και αμφοτερόπλευρη βουβωνοκήλη. Κήλη Μηροκήλη Επιγαστρική κήλη και κήλη λευκής γραμμής Ομφαλοκήλη Μετεγχειρητική κοιλιοκήλη Κήλη αθλητών Κιρσοκήλη Κατά την μέθοδο αυτή γίνεται μία μικρή τομή κατωθεν του ομφαλού και εισάγεται το λαπαροσκόπιο κάτωθεν του ορθού κοιλιακού μυός (που ευρίσκεται στην μεριά της κήλης), πορευόμενο άνωθεν της οπισθίας θήκης του μυός και άνωθεν του περιτοναίου. Δηλαδή έξω από την κοιλιά, μη ερχόμενο σε επαφή με τα σπλάχνα. Ακολούθως ανατάσσεται με μεγάλη προσοχή ο σάκκος της κήλης με το περιεχόμενο αυτού, παρασκευάζονται τα στοιχεία του σπερματικού τόνου και διαφυλάσσεται ο σπερματικός πόρος και τα νεύρα της περιοχής. Στις μηροκήλες παρασκευάζεται ο σάκκος ο οποίος ανευρίσκεται πλησίον των έξω λαγονίων αγγείων, και πάλι διαφυλάσσεται ο σπερματικός πόρος, τα νεύρα και αγγεία της περιοχής. Επισημαίνεται ότι στις γυναίκες στην ανατομική θέση του σπερματικού πόρου, ανευρίσκεται ο στρόγγυλος σύνδεσμος της μήτρας ο οποίος επίσης παρασκευάζεται και διαφυλάσσεται. Ακολούθως τίθεται πλέγμα (μεγάλων διαστάσεων σε σχέση με την ανοικτή μέθοδο) συνήθως 10Χ15 εκατοστά, το οποίο καθηλώνεται με ειδικά κλιπ. Η μέθοδος ειναι ατραυματική, αναίμακτη και πολύ ανώδυνη σε σχέση με την ανοικτή μέθοδο. Μετεγχειρητικά η νοσηλεία είναι συνήθως 24ωρη, η κινητοποίηση άμεση και η σίτιση ξεκινά με την χορήγηση υγρών μετά 2ωρο και ελαφρού γεύματος, το βράδυ της ίδιας ημέρας. Ο μετεγχειρητικός πόνος είναι ελάχιστος, προσομοιάζει μυϊκό κάματο ή γυμναστική κοιλιακών μυών, και παρέρχεται με ήπια αναλγητικά. Η νοσηλεία μπορεί να είναι τις περισσότερες φορές ημερήσια (day clinic). Αυτό σημαίνει ότι ο ασθενής μετά από λίγες ώρες μπορεί να μεταβεί στην οικία του, με οδηγίες ελαφράς σίτισης, και φαρμακευτικής αγωγής από το στόμα.
|
Μια από τις πλέον συχνές επεμβάσεις που διενεργούνται παγκοσμίως είναι η αποκατάσταση κήλης κοιλιακού τοιχώματος. Η κήλη αποτελεί μία διαταραχή που συμβαίνει στο κοιλιακό τοίχωμα σε ιδιαίτερα ευάλωτα σημεία αυτού, και αποτελεί σταδιακά επερχόμενη «ρήξη» των μυϊκών στρωμάτων και περιτονιών του σημείου εκείνου, με αποτέλεσμα την προς τα έξω προβολή ενδοκοιλιακού σπλάχνου. Η προβολή προς τα έξω οφείλεται στην αυξημένη ενδοκοιλιακή πίεση που υπάρχει, αλλά και της καθημερινής δραστηριότητας του σώματος που προκαλείται από: αναπνοή, βήχα, άρση βάρους αλλά και οποιαδήποτε άλλο φαινόμενο που συμμετέχουν οι κοιλιακοί μυς.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9B%CE%B1%CF%80%CE%B1%CF%81%CE%BF%CF%83%CE%BA%CE%BF%CF%80%CE%B9%CE%BA%CE%AE_%CE%B5%CF%80%CE%AD%CE%BC%CE%B2%CE%B1%CF%83%CE%B7_%CE%BA%CE%AE%CE%BB%CE%B7%CF%82
|
Κόμπε
|
Η παλαιότερη γραπτή αναφορά της περιοχής του Κόμπε προέρχεται από το Νίχον Σόκι (Χρονικά της Ιαπωνίας) και περιγράφει την ίδρυση του Ικούτα-τζίντζα το 201 μ.Χ. από την αυτοκράτειρα Τζίντζου. Το Κόμπε δεν αποτέλεσε κατά τη διάρκεια του μεγαλύτερου μέρους της ιστορίας του πολιτική οντότητα, ούτε και στην περίοδο Έντο, όταν το λιμάνι ελεγχόταν άμεσα από το σογκουνάτο Τοκουγάβα. Η σημερινή πόλη ιδρύθηκε το 1889. Το 1956 έγινε ορισμένη πόλη. Στις 17 Ιανουαρίου 1995 σημειώθηκε ο ισχυρός σεισμός του Χανσίν μεγέθους 7,2 Ρίχτερ με επίκεντρο το βόρειο μέρος του νησιού Αβάτζι. Τα θύματα του σεισμού στην πόλη του Κόμπε ανέρχονται σε 4571 νεκρούς και 14678 τραυματίες. Χιλιάδες κάτοικοι του Κόμπε έμειναν άστεγοι. Σημαντικά δημόσια κτήρια μεταξύ των οποίων το Δημαρχείο και κάποια νοσοκομεία είτε υπέστησαν ζημιές είτε κατέρρευσαν. Σημαντικές ζημιές υπέστη το λιμάνι της πόλης καθώς και το οδικό και σιδηροδρομικό δίκτυο της πόλης. Ένα μέρος της πόλης έκτασης 819,108 τ.μ. καταστράφηκε από τις 54 φωτιές, που ξέσπασαν μετά το σεισμό. Το 2002 άνοιξε το μουσείο μνήμης του σεισμού Κόμπε, για να τιμηθούν τα θύματα του σεισμού και να εκπαιδευτούν οι επισκέπτες σχετικά με θέματα, που αφορούν τους σεισμούς. Ο συνολικός αριθμός των κατοίκων της πόλης Κόμπε κατά τις τελευταίες δεκαετίες σύμφωνα με την στατιστική υπηρεσία της Ιαπωνίας απεικονίζεται στον παρακάτω πίνακα: Το Κόμπε ήταν μια από τις πόλεις που άρχισε το εμπόριο μετά τον αποκλεισμό που είχε επιβληθεί και θεωρείται ένα κοσμοπολίτικο λιμάνι. Αν και ο Μεγάλος σεισμός του Χανσίν το 1995 μείωσε την εξέχουσα θέση του Κόμπε ως λιμάνι, παραμένει το τέταρτο πιο πολυσύχναστο λιμάνι. Μετά το μεγάλο σεισμό του Χανσίν αυξήθηκε η ανεργία στην πόλη και οι τοπικές βιομηχανίες είτε μείωσαν την παραγωγή τους είτε μετέφεραν τις δραστηριότητές τους σε άλλες περιοχές της χώρας. Εταιρίες, που έχουν την έδρα τους στο Κόμπε, είναι η ASICS, η Kawasaki Heavy Industries και η Kobe Steel. Το κλίμα στην πόλη Κόμπε είναι υγρό και υποτροπικό. Η μέση ετήσια θερμοκρασία στο Κόμπε είναι 16.1°C. Κατά μέσο όρο ο θερμότερος μήνας του έτους είναι ο Αύγουστος με μέση θερμοκρασία 27.8°C ενώ ο ψυχρότερος μήνας είναι ο Ιανουάριος με μέση θερμοκρασία 5.6°C. Η υψηλότερη θερμοκρασία, που έχει καταγραφεί είναι 38.3°C και έχει σημειωθεί μήνα Αύγουστο ενώ η χαμηλότερη καταγεγραμμένη θερμοκρασία είναι -7.2°C και έχει σημειωθεί μήνα Φεβρουάριο. Κατά μέσο όρο κάθε έτος έχουν καταγραφεί 157 ημέρες βροχής. Ο περισσότερος αριθμός ημερών με βροχή σημειώνεται κατά τον μήνα Μάρτιο και ο μικρότερος αριθμός ημερών με βροχή παρατηρείται κατά τον μήνα Ιανουάριο. Έχει γίνει αδελφοποίηση με έξι πόλεις: Σιάτλ, Ουάσινγκτον, Η.Π.Α. (1957) Μαρσέϊγ, Γαλλία (1961) Ριο ντε Τζανέιρο, Βραζιλία (1969) Ρίγα, Λετονία (1974) Μπρίσμπέϊν, Αυστραλία (1985) Βαρκελώνη, Ισπανία (1993)Επίσης, έχει γίνει αδελφοποίηση με τα παρακάτω λιμάνια: Ρότερνταμ, Ολλανδία (1967) Σιάτλ, Ουάσινγκτον, Η.Π.Α. (1967) (Αγγλικά) Επίσημη ιστοσελίδα του Κόμπε (Αγγλικά) Πληροφορίες για το Κόμπς (Kobe City Info) Κόμπε, Ιαπωνία άρθρο στην ιστοσελίδα www.newworldencyclopedia.org
|
To Κόμπε (ακριβέστερα Κόομπε, ιαπωνικά: 神戸市, Κόομπε-σι) είναι η πρωτεύουσα του νομαρχιακού διαμερίσματος Χιόγκο, στη νότια πλευρά του Χονσού. Απέχει περίπου 30 χιλιόμετρα από την Οζάκα και μαζί με την Οζάκα και το Κιότο, το Κόμπε αποτελεί τη μητροπολιτική περιοχή Κεϊχάνσιν. Σύμφωνα με την απογραφή του 2010, το Κόμπε έχει 1.544.873 κατοίκους, κατατάσσοντάς το ως την 5η μεγαλύτερη πόλη στην Ιαπωνία. Είναι λιμάνι στο κόλπο της Οζάκα.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9A%CF%8C%CE%BC%CF%80%CE%B5
|
Σάχμπα
|
Ο οικισμός της όασης, που πλέον ονομάζεται Σάχμπα, ήταν η γενέτειρα του Ρωμαίου αυτοκράτορα Φίλιππου του Άραβα. Αφού ο Φίλιππος έγινε αυτοκράτορας το 244 μ.Χ., αφιερώθηκε στην ανοικοδόμηση της μικρής κοινότητας ως αποικίας. Η σύγχρονη κοινότητα, που αντικατέστησε την παλαιότερη, ήταν τόσο ασήμαντη, που ένας συγγραφέας δηλώνει ότι η πόλη μπορεί να θεωρηθεί ότι χτίστηκε σε παρθένο έδαφος, καθιστώντας την ως την τελευταία από τις ρωμαϊκές πόλεις, που ιδρύθηκαν στην Ανατολή. Η πόλη μετονομάστηκε Φιλιππόπολη αφιερωμένη στον αυτοκράτορα, ο οποίος λέγεται ότι ήθελε να μετατρέψει την πατρίδα του σε αντίγραφο της ίδιας της Ρώμης. Ένας εξαγωνικός ναός και ένας υπαίθριος χώρος λατρείας ντόπιου ρυθμού (καλύβη), μια αψίδα θριάμβου, λουτρά, ένα λιτό θέατρο χωρίς διακοσμήσεις από βασάλτη, μια μεγάλη δομή, μάλλον βασιλική, και το Φιλιππείο, μαζί με ένα μεγάλο τείχος με τελετουργικές πύλες, σχεδιάστηκαν και χτίστηκαν σύμφωνα με το ρυμοτομικό σχέδιο μιας τυπικής ρωμαϊκής πόλης. Οι δημόσιες δομές διαμόρφωσαν ένα είδος "εισαγόμενης πρόσοψης". Η υπόλοιπη αστική αρχιτεκτονική ήταν μέτρια και κατακόρυφη. Η πόλη δεν ολοκληρώθηκε ποτέ, καθώς οι κατασκευές φαίνεται να έχουν σταματήσει απότομα μετά το θάνατο του Φίλιππου το 249. Το 1596, η Σάχμπα εμφανίστηκε στα οθωμανικά φορολογικά μητρώα (ντεφτέρ) ως Sahba και ήταν μέρος του ναχιγιέ του Μπανί Μιγκλάντ στο σαντζάκ του Χαουράν. Είχε έναν εντελώς μουσουλμανικό πληθυσμό, που αποτελούνταν από 8 νοικοκυριά και 3 άγαμους κατοίκους, τα οποία πλήρωναν σταθερό φορολογικό συντελεστή 40% για το σιτάρι, το κριθάρι, τις θερινές καλλιέργειες, τις κατσίκες και/ή τις κυψέλες μελισσών. Συνολικά 5.050 ακτσέδες.Η Σάχμπα σήμερα περιέχει καλοδιατηρημένα ερείπια της αρχαίας ρωμαϊκής πόλης. Ένα μουσείο στην πόλη εκθέτει μερικά όμορφα παραδείγματα ρωμαϊκών ψηφιδωτών. Η ιδιαίτερα πλούσια εικονογραφία του μωσαϊκού με θέμα "Η Δόξα της Γης", που ανακαλύφθηκε το 1952, διατηρείται σήμερα στο μουσείο της Δαμασκού και έχει αποδειχθεί ένας πλούσιος πόρος για τους εικονογράφους. Η σχετικά καλά συντηρημένη ρωμαϊκή γέφυρα στο Νιμρέχ βρίσκεται κοντά. Τον 18ο αιώνα, πληθυσμοί Δρούζων μετακινήθηκαν στην περιοχή. Υπάρχει χριστιανική παρουσία στην πόλη μέχρι σήμερα. Περίπου το 300, η πόλη έγινε έδρα της Μητροπολιτικής Αρχιεπισκοπής της Μπόστρα (νυν Μπόσρα), πρωτεύουσας της ρωμαϊκής επαρχίας της Πετραίας Αραβίας, υπό την αιγίδα του Πατριαρχείου Αντιόχειας. Αναφέρεται ακόμη ως τέτοια σε ένα βυζαντινό εκκλησιαστικό έγγραφο του 6ου αιώνα. Περίπου το 1000, υπό μουσουλμανική κυριαρχία, καταργήθηκε ως λειτουργική επισκοπή, αλλά διατηρήθηκε ως τιμητική επισκοπή Φιλιππόπολης στην Καθολική Εκκλησία. Το 1933 μετονομάστηκε σε Φιλιππόπολη εν Αραβία, αποφεύγοντας πιθανή σύγχυση με τη Φιλιππούπολη στη Θράκη (Πλόβντιβ). Η Σάχμπα έχει ψυχρό ημι-άνυδρο κλίμα (κλιματική ταξινόμηση Κέππεν BSk). Πολυμέσα σχετικά με το θέμα Shahba στο Wikimedia Commons
|
Η Σάχμπα (αραβικά: شهبا) είναι μια πόλη, η οποία βρίσκεται 87 χιλιόμετρα νότια της Δαμασκού στο Τζαμπάλ ελ Ντρούζε στο Κυβερνείο Ας Σουγουαΐντα της Συρίας, αλλά στο παρελθόν ανήκε στη ρωμαϊκή επαρχία της Πετραίας Αραβίας. Ήταν γνωστή κατά την ύστερη Αρχαιότητα ως Φιλιππόπολη (στην Αραβία). Η πόλη ήταν έδρα μιας Επισκοπής, η οποία παραμένει τιμητική επισκοπή της Καθολικής Εκκλησίας.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A3%CE%AC%CF%87%CE%BC%CF%80%CE%B1
|
Τέλεμαρκ
|
Η περιφέρεια του Τέλεμαρκ ιδρύθηκε ως φέουδο Μπράτσμπεργκ μετά τον Μεσαίωνα, κατά τη διάρκεια της ένωσης της Νορβηγίας με τη Δανία. Με την εισαγωγή της απόλυτης μοναρχίας το 1662 έγινε κομητεία (περιφέρεια) και μετονομάστηκε Τέλεμαρκ το 1919 και ήταν περιφέρεια μέχρι το 2020. Πρωτεύουσά της ήταν βρισκόταν η πόλη-λιμάνι Σίεν, που ήταν στην πρώιμη νεότερη περίοδο της της Νορβηγίας η πιο σημαντική πόλη της, μπροστά και από τη Χριστιανία (Όσλο). Το Τέλεμαρκ αποτελείται από διάφορες ιστορικές περιοχές. Πήρε το όνομά του από τη μεγαλύτερη από αυτές, που τώρα ονομάζεται Άνω Τέλεμαρκ, αλλά παλιότερα ονομαζόταν απλώς Τέλεμαρκ. Η Νορδική μορφή του ονόματος ήταν Þelamǫrk. Το πρώτο συνθετικό είναι η γενική πληθυντικού του Þilir, ενώ το δεύτερο είναι το mǫrk ("δασικές εκτάσεις, παραμεθόριες περιοχές"). Το παραδοσιακό Τέλεμαρκ, δηλαδή το Άνω Τέλεμαρκ, βρίσκεται στην ενδοχώρα και περιλαμβάνει περισσότερα από τα δύο τρίτα του, σύμφωνα με τον παραδοσιακό ορισμό του. Τόσο στα μεσαιωνικά χρόνια όσο και αργότερα το (Άνω) Τέλεμαρκ ήταν η περιοχή της Νορβηγίας με τους περισσότερους ιδιοκτήτες αγρότες. Διατήρησε τη νορβηγική κουλτούρα σε μεγαλύτερο βαθμό από οποιαδήποτε άλλη περιοχή της Νορβηγίας, σε σχέση με την πιο εξισωτική οργάνωση της κοινωνίας, τη θρησκεία, τις παραδοσιακές αξίες και τη γλώσσα. Έτσι οι άνθρωποι του Τέλεμαρκ περιγράφονταν συχνά κατά τη διάρκεια του Μεσαίωνα και της πρώιμης νεότερης εποχής ως οι πιο βίαιοι στη Νορβηγία. Οι διάλεκτοι του Άνω Τέλεμαρκ είναι επίσης οι διάλεκτοι της Νορβηγίας που είναι πιο κοντά στην Αρχαία Νορδική. Οι αγρότες του Τέλεμαρκ χαρακτηρίζονταν από έναν ισχυρό συντηρητισμό και την πίστη στις παραδοσιακές τους αξίες που συχνά αψηφούσαν τις κεντρικές αρχές της Δανίας-Νορβηγίας. Για παράδειγμα διατήρησαν τα στοιχεία της Αρχαίας Σκανδιναβικής θρησκείας και αργότερα του Καθολικισμού περισσότερο από άλλες περιοχές της Νορβηγίας. Παραδοσιακά το Άνω Τέλεμαρκ δεν έχει πόλεις. Το Γκρένλαντ και το φιόρδ του Σίεν είναι πιο επίπεδες περιοχές που βρίσκονται κοντά ή στην ακτή. Ιστορικά το Γκρένλαντ αναφερόταν σε αυτό που τώρα ονομάζεται Μιντ-Τέλεμαρκ, αλλά με την πάροδο του χρόνου το όνομα Γκρένλαντ αναφέρεται πλέον στην περιοχή του φιόρδ του Σίεν. Η τελευταία χαρακτηρίζεται παραδοσιακά από τις πόλεις της και τη συμμετοχή της στη ναυτιλία και το εμπόριο. Περιλαμβάνει επίσης πολλές μεγαλύτερες γεωργικές ιδιοκτησίες, καθώς και βιομηχανία. Ο πολιτισμός και η κοινωνική δομή είναι πιο αστικές, πολύ λιγότερο παραδοσιακές, επηρεάζονται περισσότερο από την επαφή με την ηπειρωτική Ευρώπη και πολύ λιγότερο εξισωτικές. Η πιο σημαντική πόλη της περιοχής, το Σίεν, ήταν ιστορικά μία από τις σημαντικότερες πόλεις της Νορβηγίας, αν και η σημασία της μειώθηκε μετά τους Ναπολεόντειους Πολέμους. Ο θεατρικός συγγραφέας Χένρικ Ίψεν γεννήθηκε και πολλά από τα έργα του τοποθετούνται σε μέρη που θυμίζουν την πόλη και την περιοχή της. Κατά τη διάρκεια της ένωσης Δανίας-Νορβηγίας οι παραδοσιακές περιοχές Τέλεμαρκ και Γκρένλαντ / φιόρδ του Σίεν αποτέλεσαν το φέουδο (len) και αργότερα την κομητεία (amt) του Μπράτσμπεργκ. Το φέουδο και η κομητεία πήραν το όνομά τους από το αγρόκτημα Μπράτσμπεργκ, καθώς αυτή ήταν η έδρα του κυβερνήτη. Το 1919 η κομητεία Μπράτσμπεργκ μετονομάστηκε Τέλεμαρκ. Παρ 'όλα αυτά το Γκρένλαντ διατηρεί μια ξεχωριστή ταυτότητα, που διαφέρει από το κυρίως Τέλεμαρκ. Μια μειοψηφία στο Storting το 1918 ψήφισε το όνομα Γκρένλαντ – Τέλεμαρκ. Το (Άνω) Τέλεμαρκ, ιδιαίτερα το Βίτεσεϊντ, είναι γνωστό ως η γενέτειρα του σκι ως σύγχρονου αθλήματος. Το Τέλεμαρκ έδωσε το όνομά του στο Τέλεμαρκ σκι, ένα στυλ που εφευρέθηκε από τον Σόντρε Νόρχεϊμ, και τη χαρακτηριστική προσγείωση Τέλεμαρκ του άλματος με σκι. Το Τέλεμαρκ είναι επίσης γνωστό ως το κέντρο του κινήματος Bunad (ανάδειξης της νορβηγικής παραδοσιακής ενδυμασίας). Το Τέλεμαρκ βρίσκεται στη νοτιοανατολική Νορβηγία και εκτείνεται από το οροπέδιο Χαρντανγκέρβιντα στον Βορρά μέχρι τις ακτές του Σκάγκερακ στον Νότο. Έχει ποικίλα και γραφικά τοπία, όπως απότομες ακτογραμμές, κοιλάδες, λίμνες, λοφώδη βουνά και οροπέδια. Η διεθνής Ευρωπαική Οδός Ε18 περνάει από τα νότια τμήματα, συγκεκριμένα το Γκρένλαντ και τον δήμο του Κράγκερε. Ο Ε134, ένας άλλος σημαντικός αυτοκινητόδρομος, η ταχύτερη σύνδεση μεταξύ Όσλο και Μπέργκεν, περνάει από τους δήμους Βίνγε, Τόκε, Κβίτεσειντ, Σέλγιορντ, Χγιάρτνταλ και Νότοντεν.Ο RV36, από το Πόρσγκρουν έως το Σέλγιορντ συνδέει τους αυτοκινητόδρομους Ε18 καιΕ134. Το Τέλεμαρκ έχει αρκετά καλό σιδηροδρομικό δίκτυο. Η Γραμμή Σέρλαντετ περνά από τις παραδοσιακές περιοχές Βέστμαρ και Μίντ-Τέλεμαρκ, εξυπηρετώντας τους δήμους Ντράνγκενταλ, Νόμε, Μπε και Σάουχεραντ. Το Γκρένλαντ εξυπηρετείται κυρίως από τη Γραμή Βέστφολντ, αλλά συνδέεται επίσης με τη Γραμμη Μπράτσμπεργκ, μεταξύ Σίεν και Νότοντεν. Από το Λάνγκεσουντ η Fjordline εκτελεί δρομολόγια πλοίων προς τη Σουηδία και τη Δανία. Οι κύριες λεωφορειακές γραμμές της περιοχής εκτελούνται από την Telemark Bilruter, που εξυπηρετεί τα δυτικά και κεντρικά τμήματα της περιοχής και τη Nettbuss, που εξυπηρετεί τα κεντρικά, ανατολικά και νότια τμήματά της. Η Drangedal Bilruter εξυπηρετεί την περιοχή Βέστμαρ. Τα μεγαλύτερα πληθυσμιακά κέντρα είναι τα Σίεν, Πόρσγκρουν, Νότοντεν, Ργιούκαν και Κράγκερε. Άλλοι μικρότεροι οικισμοί είναι οι Μπε, Σέλγιορντ, Φίρεσνταλ και Βίνγε. Ασμουντ Ολαβσον Βίνγε (1818-1870), συγγραφέας από το Βίνγε. Σόντρε Νόρχειμ (1825-1897), πατέρας του σκι από το Μόργκενταλ του Κβίτεσειντ. Χένρικ Ίψεν (1828-1906), συγγραφέας από το Σίεν Τέοντορ Κίτελσεν (1857-1914), ζωγράφος από το Κράγκερε Βίντκουν Κουίσλιγκ (1887-1945), πολιτικός, δωσίλογος ηγέτης κατά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο από το Φίρεσνταλ. Εκτελέστηκε ως προδότης. Τάργει Βέσαας (1897-1970), συγγραφέας από το Βίνγε Κλάους Εγκε (1906-1979), συνθέτης από το Γκράνσχεραντ του Νότοντεν Γκούναρ Σένστεμπι (1918-2012), ήρωας πολέμου από το Ργιούκαν του Τιν Τορ Ογκε Μπρίνγκσβερντ (1939-), συγγραφέας από το Σίεν Γερν Λάντε (1968-), τραγουδιστής χαρντ ροκ / χέβι μέταλ από το Ργιούκαν Φρόντε Γιόνσεν (1974-), ποδοσφαιριστής από το Σίεν Τέργε Χάακονσεν (1974-), αθλητής σνόουμπορντ από το Βίνγε Η περιφέρεια χωρίζεται συμβατικά σε παραδοσιακές περιοχές. Χωρίζεται κυρίως στο Άνω Τέλεμαρκ (ιστορικά ονομάζεται απλά Τέλεμαρκ ή πιο πρόσφατα κυρίως Τέλεμαρκ) και στο Γκρένλαντ. Το Άνω Τέλεμαρκ μερικές φορές υποδιαιρείται σε Βεστ-Τέλεμαρκ και Aουστ-Τέλεμαρκ. Το όνομα Κάτω Τέλεμαρκ αναφέρεται παραδοσιακά στο Γκρένλαντ και στο Mιντ-Τέλεμαρκ, αλλά ήταν περισσότερο διοικητική περιοχή παρά πολιτιστική. Ανεξάρτητα από τον ορισμό του το Άνω Τέλεμαρκ αποτελεί μακράν το μεγαλύτερο τμήμα. Περιλαμβάνει 12 από τους 17 δήμους και πάνω από το 80% της έκτασης του Τέλεμαρκ, συμπεριλαμβανομένου και του Mιντ-Τέλεμαρκ. Μια επιπλέον περιοχή, το Βέστμαρ, είναι αμφισβητούμενη. Τα σύνορα αυτής της περιοχή είναι πολύ αλληλεπικαλυπτόμενα και σε κάποιο βαθμό ακαθόριστα ή / και αμφισβητούμενα. Homepage of Telemark County
|
Το Τέλεμαρκ (Telemark) είναι μια παραδοσιακή περιοχή, πρώην περιφέρεια και σήμερα εκλογική περιφέρεια της Νορβηγίας. Το 2020 συγχωνεύτηκε με την επίσης πρώην περιφέρεια Βέστφολντ για να σχηματίσουν τη νέα περιφέρεια Βέστφολντ και Τέλεμαρκ (Vestfold og Telemark). Το Τέλεμαρκ συνορεύει με τις παραδοσιακές περιοχές και πρώην κομητείες Βέστφολντ, Μπούσκερουντ, Χόρνταλαντ, Ρόγκαλαντ και Αουστ-Αγκντερ. Το όνομα Τέλεμαρκ σημαίνει το «σύνορο των Τέλιρ», της αρχαίας Βόρειας Γερμανικής φυλής που κατοίκησε το σημερινό Άνω Τέλεμαρκ την Εποχή των μεταναστεύσεων και την εποχή των Βίκινγκ. Κατά τον Μεσαίωνα η γεωργική κοινωνία του Άνω Τέλεμαρκ θεωρείτο η πιο βίαιη της Νορβηγίας. Σήμερα εδώ βρίσκονται τα μισά από τα κτίρια των μεσαιωνικών χρόνων της Νορβηγίας. Οι διάλεκτοι που ομιλούνται στο Άνω Τέλεμαρκ διατηρούν επίσης περισσότερα στοιχεία της Αρχαίας Νορδικής από αυτές που ομιλούνται στα άλλα μέρη της χώρας. [5] Το Άνω Τέλεμαρκ είναι επίσης γνωστό ως η γενέτειρα του σκι. Το νότιο τμήμα του Τέλεμαρκ, το Γκρένλαντ, είναι πιο αστικό και επηρεάζεται από το εμπόριο με την Ολλανδία, τη βόρεια Γερμανία, τη Δανία και τα Βρετανικά Νησιά. Το Τέλεμαρκ υπήρξε μια από τις σημαντικότερες βιομηχανικές περιοχές της Νορβηγίας εδώ και αιώνες, χαρακτηριζόμενο ιδίως από η χαρτοποιία Norske Skog Union στο το Γκρένλαντ και τη Norsk Hydro στο Άνω Τέλεμαρκ, που παράγει βαρύ ύδωρ και λιπάσματα.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A4%CE%AD%CE%BB%CE%B5%CE%BC%CE%B1%CF%81%CE%BA
|
Φορμπάκ
|
Η κοινότητα Φορμπάκ βρίσκεται στο βόρειο τμήμα του νομού Μοζέλ, στα γαλλογερμανικά σύνορα. Είναι χτισμένη σε υψόμετρο 192 έως 388 μέτρων. Η έκτασή της είναι 16,32 τετραγωνικά χιλιόμετρα. Είναι η μία από τις τέσσερις υπονομαρχίες του νομού, οι άλλες είναι οι κοινότητες Τιονβίλ, Σαργκεμίν και Σαρμπούρ. Ο πληθυσμός της ανέρχεται σε 21.552 κατοίκους (2017). Βρίσκεται στα γαλλο-γερμανικά σύνορα, περίπου 15 λεπτά από το κέντρο του Σααρμπρύκεν της Γερμανίας, με το οποίο σχηματίζει διασυνοριακή αστική περιοχή, τμήμα της διασυνοριακής Ευρωπαϊκής περιοχής Σαρ-Μοζέλ, η οποία συγκεντρώνει στο γαλλικό έδαφος περίπου 100.238 κατοίκους (2015).Πριν από τη Συμφωνία Σένγκεν, το Φορμπάκ ήταν μια σημαντική διασυνοριακή διέλευση στην οποία διεξάγονταν τελωνειακές διαδικασίες, τόσο για τις οδικές όσο και για τις σιδηροδρομικές μεταφορές και τα ταξίδια. Από το 2007, τα τρένα υψηλής ταχύτητας TGV και ICE που συνδέουν το Παρίσι και τη Φρανκφούρτη έχουν στάση στο σταθμό του Φορμπάκ και φθάνουν στο σιδηροδρομικό σταθμό Γκαρ ντε λ' Εστ στο Παρίσι σε 1 ώρα και 45 λεπτά και στη Φρανκφούρτη σε 2 ώρες. Η θέση του στη λεκάνη εξόρυξης άνθρακα Σαρ-Βαρνντ, η οποία εκτείνεται στο ανατολικό τμήμα του νομού Μοζέλ και στη Γερμανία, έκανε το Φορμπάκ μια σημαντική πόλη εξόρυξης, έδρα του διοικητικού συμβουλίου εξόρυξης άνθρακα της Λωρραίνης, τμήμα του Γαλλικού Συμβουλίου Άνθρακα. Όταν οι εργασίες εξόρυξης τερματίστηκαν οριστικά το 2004, το Φορμπάκ για τη στήριξη της τοπικής οικονομίας στράφηκε σε δραστηριότητες στον τουρισμό, τις υπηρεσίες, την ενέργεια και άλλες βιομηχανίες. Οι κύριοι τομείς που υποστηρίζουν πλέον την τοπική οικονομία είναι η χημική βιομηχανία, η μηχανολογία, η υαλουργία. Η πόλη είναι έδρα ενός παραρτήματος του Εμπορικού και Βιομηχανικού Επιμελητηρίου του νομού Μοοζέλ. Το Φορμπάκ έχει ένα από τα πιο σύγχρονα εργοστάσια μεθανοποίησης αποβλήτων στη Γαλλία και στην Ευρώπη, από τα οποία παράγεται ηλεκτρισμός και θερμότητα. Το Φορμπάκ βρίσκεται σε μια περιοχή που κατοικήθηκε από την αρχαιότητα. Στην περιοχή έχουν βρεθεί ερείπια της κελτικής και ιδιαίτερα της ρωμαϊκής εποχής. Το όνομα Φορμπάκ είναι γερμανικό και περιγράφει την κατάσταση της πόλης: ένα ρυάκι (Bach), κοντά σε ένα δάσος (Forst). Στην Γαλλο-ρωμαϊκή εποχή, ο μεγάλος στρατιωτικός δρόμος από το Μετς προς το Μάιντς περνούσε νοτιοανατολικά του δάσους Βαρνντ, μέσω της περιοχής του Φορμπάκ. Αυτός ο δρόμος ευνόησε την ανάπτυξη του χωριού που βρίσκονταν στους πρόποδες του λόφου. Το οχυρωμένο κάστρο χτίστηκε στο λόφο Σλόσμπεργκ στα τέλη του 12ου αιώνα. Διευρύνθηκε σταδιακά και, περίπου το 1550, συνδέθηκε με την πόλη με ένα τείχος. Μεταξύ του 10ου αιώνα και του 1793, το κάστρο άλλαξε ιδιοκτήτες πολλές φορές. Ο Γιόχαν Φίσαρτ, σατιρικός συγγραφέας, με το προσωνύμιο ο Ραμπελαί της Γερμανίας, εργάστηκε ως δικαστικός επιμελητής στο κάστρο του Φορμπάκ, όπου έμεινε από το 1583 έως το 1590. Το παρεκκλήσι του Τιμίου Σταυρού στο Φορμπάκ αναφέρεται το 1338 σε επιστολή του επισκόπου του Μετς με το όνομα capella saca crucis juxta Forbachum, χτίστηκε αναμφίβολα τον 13ο αιώνα. Τροποποιήθηκε σημαντικά τον 14ο και 15ο αιώνα. Υπέστη σοβαρές ζημίες κατά τη διάρκεια του Τριακονταετούς Πολέμου. Όπως για ολόκληρη την περιοχή, ο Τριακονταετής πόλεμος ήταν ιδιαίτερα οδυνηρός και καταστροφικός. Το Δουκάτο της Λωρραίνης κατελήφθη από τα γαλλικά στρατεύματα το 1634. Το κάστρο Σλόσμπεργκ και τα γύρω τείχη κατεδαφίστηκαν το 1635 με εντολή του Γάλλου υπουργού καρδινάλιου Ρισελιέ. Το παρεκκλήσι του Τιμίου Σταυρού υπέστη καταστροφές την ίδια περίοδο. Το 1697, ο Λεοπόλδος, δούκας της Λωρραίνης αποκαταστάθηκε στα δικαιώματά του με τη συνθήκη του Ρίσβικ, η οποία τερμάτισε τον πόλεμο του Συνδέσμου του Άουγκσμπουργκ. Το 1716, ο Σουηδός βαρώνος Χένινγκ φον Στράλενχαϊμ αγόρασε την περιοχή του Φορμπάκ. Ο Χένινγκ κατασκεύασε τη νέα του κατοικία, το κάστρο Μπαραμπινό. Για να εκμεταλλευτεί πιο ορθολογικά το δάσος, τον κύριο πλούτο της κομητείας δημιούργησε ένα εργοστάσιο υαλουργίας. Το 1736, η Λωρραίνη επέστρεψε στη γαλλική κυριαρχία και παραχωρήθηκε στον πεθερό του βασιλιά της Γαλλίας Λουδοβίκου ΙΕ', τον εξόριστο πρώην βασιλιά της Πολωνίας Στανισλάς Λεστσίνσκι για όσο διάστημα θα ζούσε. Μετά το θάνατό του το 1766 έγινε γαλλική επαρχία. Την ίδια περίπου εποχή, η χορεύτρια Μαριάν Καμάς, (γεννήθηκε το 1734 στο Στρασβούργο), έγινε η δεύτερη κόμισσα του Φορμπάκ. Ενέπνευσε τέτοιο πάθος στον δούκα Χριστιανό Δ΄ του Τσβάιμπρυκεν, ο οποίος παραβίασε τα έθιμα της εποχής και να την παντρεύτηκε με μοργανατικό γάμο το 1751. Ο δούκας αγόρασε την κομητεία του Φορμπάκ το 1757. Από το 1775, η κόμισσα ζούσε στο κάστρο του Φορμπάκ, διατηρώντας μια πραγματική αυλή εκεί. Το 1738 γεννήθηκε στο Φορμπάκ ο Ζαν-Νικολά Ουσάρ, μελλοντικός στρατηγός της Επανάστασης, του οποίου το όνομα είναι χαραγμένο στο βάθρο της Αψίδας του Θριάμβου στο Παρίσι. Το Φορμπάκ κατάφερε να εκμεταλλευτεί τον σιδηρόδρομο πολύ νωρίς. Η γραμμή μεταξύ Μετς και Φορμπάκ άνοιξε το 1851. Ένα χρόνο αργότερα, έγινε η σύνδεση με τον κεντρικό σταθμό του Σααρμπρύκεν. Από τα μέσα του 19ου αιώνα, άρχισε η βιομηχανική ανάπτυξη της περιοχής με τη βιομηχανία άνθρακα που τροφοδότησε ισχυρά χαλυβουργεία. Επίσης δημιουργήθηκαν εργοστάσια πλακιδίων από τα πιο σημαντικά στη Λωρραίνη και αργότερα στη γερμανική αγορά και βιομηχανία χάρτου. Η τεχνολογική πρόοδος στη βιομηχανία και η ευημερία των κατοίκων, αντικατοπτρίζονται στην κατασκευή πολυτελών κτηρίων στην πόλη. Οι καταστροφικές συνέπειες της γαλλικής ήττας κατά τον γαλλο-πρωσικό πόλεμο του 1870 ήταν τρομερές για τον λαό της Λωρραίνης. Το Φορμπάκ, όπως όλες οι κοινότητες του νομού Μοζέλ, προσαρτήθηκαν στη Γερμανική Αυτοκρατορία με τη Συνθήκη της Φρανκφούρτης. Η περιοχή παρέμεινε γερμανική έως τον Μάρτιο του 1919. Χάρη στα ορυχεία της, η πόλη γνώρισε μια περίοδο ανάπτυξης και ευημερίας. Όταν ξέσπασε ο Α΄ Παγκόσμιος Πόλεμος, οι κάτοικοι του νομού Μοζέλ πολέμησαν για τη Γερμανική Αυτοκρατορία, πολλοί έπεσαν στο Ανατολικό Μέτωπο, αλλά και στη Δύση. Ωστόσο, η Ανακωχή της Κομπιέν (1918) έγινε αποδεκτή από τον πληθυσμό με ανακούφιση. Κατά τη διάρκεια του Β 'Παγκοσμίου Πολέμου, η δεύτερη προσάρτηση του νομού Μοζέλ στο Τρίτο Γερμανικό Ράιχ βύθισε την πόλη σε μια πτωτική πορεία. Οι άνδρες στρατολογήθηκαν βίαια στη Βέρμαχτ - ονομάσθηκαν Παρά τη θέλησή μας (Malgré-nous)- ή εργάστηκαν αναγκαστικά στα εργοστάσια όπλων του Τρίτου Ράιχ. Εκείνοι που δεν έφυγαν βρέθηκαν υπό τον ζυγό του ναζιστικού καθεστώτος. 114 μέλη της εβραϊκής κοινότητας του Φορμπάκ απελάθηκαν από τον κατακτητή. Η συναγωγή, ένα από τα παλαιότερα μνημεία της πόλης, βεβηλώθηκε και μετατράπηκε σε νεκροτομείο και μετά σε αποθήκη. Η κοινότητα περιελήφθη σε περιοχή με πρωτεύουσα τη γειτονική πόλη Σααρμπρύκεν, όπου υπήρχε το στρατόπεδο συγκέντρωσης Νόιε Μπρεμ (Neue Bremm). Αρχαίος ρωμαϊκός δρόμος και ερείπια ρωμαϊκού αγροκτήματος στο δάσος.Το κάστρο Μπαραμπινό, δίπλα στο Δημαρχείο, στεγάζει το Τουριστικό Γραφείο της πόλης. Το πάρκο Σλόσμπεργκ, με τον μεσαιωνικό πύργο με πανοραμική θέα στην πόλη, την αίθουσα των ιπποτών, το πάρκο με διάσπαρτα ερείπια, τον ροδώνα και εστιατόριο. Το Παρεκκλήσι του Τιμίου Σταυρού, ένα ιστορικό μνημείο του 13ου αιώνα με θέα σε ολόκληρη την περιοχή. Η εκκλησία του Σαιν-Ρεμί, χτίστηκε το 1866 σε νεο-γοτθικό ρυθμό. Ο γαλλο-γερμανικός κήπος. Εγκαινιάστηκε το 1960, το πάρκο καταλαμβάνει μια έκταση 50 εκταρίων και περιλαμβάνει λίμνη, εγκαταστάσεις κωπηλασίας, καζίνο, τρένο, βοτανικό κήπο, παιδική χαρά. Η Ολυμπιακή πισίνα. Το κέντρο πολιτιστικών δραστηριοτήτων. Το Μουσείο Ανθρακωρύχων-Βεντέλ στο γειτονικό χωριό Πετίτ-Ροσέλ είναι μουσείο εξόρυξης άνθρακα που διατηρεί τη βιομηχανική και πολιτιστική κληρονομιά από την εποχή της εξόρυξης άνθρακα στην περιοχή του Φορμπάκ. Η ιστοσελίδα του Γραφείου Τουρισμού του Φορμπάκ (επιλογή γλώσσας) Η ιστοσελίδα της κοινότητας Φορμπάκ (γαλλικά)
|
Το Φορμπάκ (Γαλλικά: Forbach) είναι κοινότητα στο νομό Μοζέλ στην περιοχή Γκραντ Εστ στη βορειοανατολική Γαλλία, στα γαλλογερμανικά σύνορα. Βρίσκεται στην ιστορική και πολιτιστική περιοχή της Λωρραίνης και είναι υπονομαρχία του νομού. Έχει πληθυσμό 21.552 κατοίκους (2017) και είναι η πιο πυκνοκατοικημένη κοινότητα στην πρώην ανθρακοφόρο λεκάνη της Λωρραίνης και η τέταρτη στο νομό. Το Φορμπάκ με το Σααρμπρύκεν της Γερμανίας σχηματίζουν διασυνοριακή αστική περιοχή. Οι κάτοικοι αναφέρονται ως Φορμπασουά (ζ).
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A6%CE%BF%CF%81%CE%BC%CF%80%CE%AC%CE%BA
|
Ελληνοαυστραλοί
|
Οι πρώτοι Έλληνες μετανάστες που έφθασαν στην Αυστραλία ήταν επτά ναυτικοί που είχαν καταδικαστεί για πειρατεία από βρετανικό ναυτικό δικαστήριο το 1829. Επρόκειτο για ναυτικούς από την Ύδρα που το 1827, στη διάρκεια της Επανάστασης, είχαν επιτεθεί σε βρετανικό πλοίο που μετέφερε εφόδια στην Αίγυπτο. Το 1836 τους δόθηκε αμνηστία και οι πέντε επέστρεψαν στην Ελλάδα. Παρέμειναν στην Αυστραλία ο (Υδραίος στην καταγωγή) Γκίκας Βούλγαρης, που είχε παντρευτεί την Ιρλανδή Μέρι Λάονς (Mary Lyons), και ο Αντώνης Μανώλης που έκανε αγροτικές εργασίες. Η πρώτη Ελληνίδα που εγκαταστάθηκε στην Αυστραλία ήταν η Αικατερίνη Πλέσσου (Aikaterine Plessos) ή Πλέσσα από την Ήπειρο, η οποία είχε παντρευτεί Βρετανό στρατιωτικό στη δεκαετία του 1820. Στα τέλη του 19ου αιώνα υπήρχαν στην Αυστραλία αρκετοί Έλληνες ώστε το 1898 ιδρύθηκε η πρώτη Ορθόδοξη Κοινότητα στη Νέα Νότια Ουαλία. Το 1899, σε συνεργασία με τους αραβόφωνους ορθοδόξους, ιδρύθηκε ο πρώτος χριστιανικός ναός στο νότιο ημισφαίριο, η Αγία Τριάδα. Ο πρώτος ορθόδοξος ιερέας ήταν ο Σεραφείμ Φωκάς από τη Μάδυτο.. Το 2012, με πρωτοβουλία της Ελληνικής Ομογένειας της Καμπέρα, αναδείχθηκε το μνήμα του Βούλγαρη, με την τοποθέτηση νέας μαρμάρινης πλάκας, με την επιγραφή "Σε παντοτινή μνήμη του πρωτοπόρου εποίκου Γκίκα Βούλγαρη". Κύπριοι Αυστραλοί Ελληνική κοινότητα της Μελβούρνης
|
Ελληνοαυστραλοί ονομάζονται πολίτες της Αυστραλίας, οι οποίοι έχουν ελληνική καταγωγή. Η μετανάστευση των Ελλήνων στην Αυστραλία έχει μεταβληθεί με τα χρόνια. Αυτή η μεταναστευτική κίνηση θεωρείται ως μια από τις πιο αξιόλογες και μεγαλύτερες, ειδικά κατά τη διάρκεια του εικοστού αιώνα, οπότε έφθασε στην κορύφωσή της. Η Αυστραλία φιλοξενεί μια από τις μεγαλύτερες ελληνικές κοινότητες σε όλο τον κόσμο. Οι Έλληνες είναι η έβδομη μεγαλύτερη εθνοτική ομάδα στην Αυστραλία, μετά από την ομάδα η οποία δηλώνουν την καταγωγή τους απλά ως "Αυστραλίας". Στην απογραφή του 2006, 365.147 άτομα δήλωσαν ότι έχουν ελληνική καταγωγή, είτε αποκλειστικά είτε σε συνδυασμό με άλλη εθνοτική ομάδα. Η απογραφή του 2006 κατέγραψε 125.849 άτομα ελληνικής καταγωγής που γεννήθηκαν στην Ελλάδα και 21,149 που γεννήθηκαν στην Κύπρο, αν και δεν είναι σαφές πόσα από τα άτομα αυτά είναι Ελληνοκύπριοι.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%95%CE%BB%CE%BB%CE%B7%CE%BD%CE%BF%CE%B1%CF%85%CF%83%CF%84%CF%81%CE%B1%CE%BB%CE%BF%CE%AF
|
Πάος ποταμός
|
Έχει ρου από δυτικά προς ανατολικά, μέχρι που χύνεται στον Λάδωνα και σε όλο του το μήκος διασχίζει το ανατολικό τμήμα της κοιλάδας Τριποτάμων-Παγκρατίου. Δέχεται τα νερά τεσσάρων χειμάρρων: του Βεσιναίικου, του Νασαίικου, του Χοβολίτικου και του Τσαρουχλαίικου. Λίγο προτού χυθεί στον Λάδωνα διασχίζει το δύσβατο φαράγγι του Τράφου. Η περιοχή που χύνεται στον Λάδωνα ονομάζεται "Σμίξη". Αναφέρεται ότι και αυτός, όπως κυρίως ο Λάδωνας, προσφέρεται για αθλητικές δραστηριότητες π.χ. κανόε-καγιάκ και ράφτινγκ. Στο ρου του υπάρχουν δύο πέτρινα γεφύρια: το "Τζηφαίικο" και το επονομαζόμενο "Τρικάμαρο", που είναι περισσότερο γνωστό, το οποίο έχει τρεις ανισομερείς τοξωτές καμάρες. Σκούπι (εγκαταλελειμμένο) Γεώργιος Παπανδρέου, Καλαβρυτινή επετηρίς: ήτοι πραγματεία περί της ιστορικής των Καλαβρύτων επαρχίας, Εκ του Τυπογραφείου των Καταστημάτων Μιχαήλ Ι. Σαλιβέρου, Εν Αθήναις 1906 Γεωργία Ζ. Αλεξοπούλου, Συμβολή στην αρχαιολογία και τοπογραφία της Αζανίας (Βόρειας Αρκαδίας), Επαρχία Καλαβρύτων, τόμοι Α1'-Α2'-Β'-Γ'-Δ', αδημοσίευτη διδακτορική διατριβή, Πανεπιστήμιο Θεσσαλίας/Σχολή Επιστημών του Ανθρώπου-Τμήμα Ιστορίας, Αρχαιολογίας και Κοινωνικής Ανθρωπολογίας, Πάτρα 2009 Γεφύρια ποταμού Πάος, ανάρτηση στο ιστολόγιο "Αρχείο Γεφυριών Πελοποννήσου". 08/04/2015. Ανακτήθηκε: 22/09/2016. Πάος (ποτάμι), exploring-greece.gr. Ανακτήθηκε: 23/09/2016. Φαράγγι Τράφου, exploring-greece.gr. Ανακτήθηκε: 22/09/2016. Χάρτης της περιοχής, openstreetmap.org. Ανακτήθηκε: 22/09/2016.
|
Ο Πάος είναι παραπόταμος του Λάδωνα. Ονομάζεται επίσης "Πάϊος" ή "Ξεροπόταμος" ή "χείμαρρος της Πάου" αλλά και "Γαϊδουροπνίκτρης". Πρόκειται στην πραγματικότητα για μικρό χείμαρρο ο οποίος πηγάζει από τις πλαγιές των βουνών "Άγιος Αθανάσιος", "Ράχες" και "Τρίφτα" και συγκεκριμένα από τα ρυάκια "Αιτία" και "Αχνίτικο", τα οποία διασχίζουν το εγκαταλελειμμένο χωριό Πάος (πρώην: Σκούπι) το οποίο βρίσκεται κτισμένο σε αυτές τις πλαγιές, και αποτελούν τις πηγές του ποταμού ο οποίος ονομάζεται και Σκουπέικος. Το καλοκαίρι ξηραίνεται λόγω των ποτιστικών αγρών.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A0%CE%AC%CE%BF%CF%82_%CF%80%CE%BF%CF%84%CE%B1%CE%BC%CF%8C%CF%82
|
Μανουήλ Χρυσολωράς
|
Γεννήθηκε στην Κωνσταντινούπολη το 1355 σε επιφανή βυζαντινή οικογένεια. Απέκτησε μεγάλη μόρφωση και κλασσική παιδεία, παρακολουθώντας διαλέξεις και του Γεώργιου Γεμιστού και συνδέθηκε με τον περίπου συνομήλικό του Αυτοκράτορα Μανουήλ Β' Παλαιολόγο. Το 1394 ή 1395, επειδή ήταν γνώστης της λατινικής γλώσσας, εστάλη από τον Αυτοκράτορα Μανουήλ Β' Παλαιολόγο στη Βενετία για να διαπραγματευτεί την αποστολή βοήθειας κατά των τουρκικών επιθέσεων που πολιορκούσαν την Πόλη υπό το σουλτάνο Βαγιαζήτ Α'. Το 1396 ή 1397 προσκλήθηκε στη Φλωρεντία να διδάξει αρχαία ελληνικά από τον μαικήνα Πάλα Στρότσι και τον προστάτη των γραμμάτων Κολούτσιο Σαλουτάτι. Την εποχή εκείνη στη Φλωρεντία άνθιζε το ενδιαφέρον για τις κλασικές σπουδές και τα ελληνικά ως γλώσσας φορέος τους. Ο Χρυσολωράς άρχισε με ελάχιστα μέσα, μερικά χειρόγραφα από τα έπη του Ομήρου, αλλά με τη μεταδοτικότητά του ενέπνευσε ενθουσιασμό στους μαθητές του. Βασίστηκε εν μέρει στην εργασία που είχε αρχίσει 35 χρόνια πριν στην ίδια πόλη ο Λεόντιος Πιλάτος. Στον Χρυσολωρά ανήκει η τιμή ότι προετοίμασε για τους άλλους Βυζαντινούς λόγιους τον δύσκολο δρόμο, που οδηγούσε στις ελληνικές σπουδές, γιατί έπρεπε να διδάξει σε ξένους που δεν είχαν καμία σχετική προπαιδεία. Και αυτή ακριβώς η ανάγκη τον έκανε να συντάξει τη πρώτη στοιχειώδη γραμματική με τον τίτλο Ερωτήματα γιατί είχε γραφτεί με τη μορφή απλών ερωτήσεων και απαντήσεων. Ο Χρυσολωράς, σκυμμένος με τους μαθητές του επάνω στα αρχαία ελληνικά κείμενα, αντιμετωπίζει το μεγαλύτερο πρόβλημα της μεταφράσεως και το λύνει με την πιο αποτελεσματική μέθοδο την οποία συνοψίζει στις τρεις λατινικές λέξεις "transferre et sententiam" που σημαίνουν: να προσπαθείς να μεταφράζεις το κείμενο κατά λέξιν όπου είναι δυνατόν, αλλιώς όμως πιο ελεύθερα για να αποδίδει πιστά το νόημά του με τις κατάλληλες λέξεις ή εκφράσεις στη δική σου γλώσσα. Ήταν μια νέα αντίληψη για την εποχή εκείνη, εντελώς διαφορετική από τη σχολαστική και κατά λέξιν μετάφραση που ακολουθούσαν ως τότε, όπως είχε κάνει ο Λεόντιος Πιλάτος. Δίδαξε έπειτα τα ελληνικά γράμματα στη Βενετία, το Μιλάνο, την Πάντοβα, τη Παβία, τη Μπολόνια και τελικά στη Ρώμη. Τόνωσε το ενδιαφέρον για απόκτηση νέων ελληνικών χειρογράφων από τον Ελλαδικό χώρο, κάτι που πραγματοποίησαν σύντομα λόγιοι όπως ο Τζιοβάνι Αουρίσπα, ο Φραγκίσκος Φίλελφος αλλά κι άρχοντες όπως ο Κολούτσιο Σαλουτάτι κι ο Κόζιμο των Μεδίκων. Το 1400 συνάντησε στην Παβία τον Μανουήλ Παλαιολόγο που είχε ξεκινήσει ο ίδιος αναζήτηση οικονομικής ή και στρατιωτικής στήριξης για να ανακουφίσει την Κωνσταντινούπολη από την πολυετή πολιορκία. Το 1403, αφού η πολιορκία είχε επιτέλους λυθεί χάρη στην ήττα των Οθωμανών στη μάχη της Άγκυρας(1402), ο Χρυσολωράς ταξίδεψε και πάλι στην Κωνσταντινούπολη συνοδευόμενος από τον μαθητή του Γκουαρίνο ντα Βερόνα. Από το 1406 ταξίδεψε από την Κωνσταντινούπολη πέρα από την Ιταλία, σε διπλωματική αποστολή για συμμαχίες για το Βυζάντιο κι έφτασε στο Παρίσι, τη Βαρκελώνη και την Αγγλία (Λονδίνο και Salisbury), χωρίς όμως απτά αποτελέσματα εκτός από κατανόηση. Το 1409 ο Αντίπαπας Αλέξανδρος Ε΄ τον ονόμασε Καρδινάλιο και του ανέθεσε το έργο της Ένωσης των Εκκλησιών, γεγονός που αποδεικνύει την εκ μέρους του αποδοχή του καθολικού δόγματος. Έγκαταστάθηκε στη Μπολόνια το 1410 και τελικά στη Ρώμη από το 1411 ως το 1413, μετά από πρόσκληση του παλιού του μαθητή Λεονάρντο Μπρούνι, συμμετέχοντας στις προσπάθειες σύγκλησης ενωτικής Συνόδου για να ξεπεραστεί το Σχίσμα της καθολικής Εκκλησίας. Το 1413 εστάλη σε νέα διπλωματική αποστολή στο Λουγκάνο, στον γερμανό βασιλιά Σιγισμόνδο, όπου δέχτηκε να γίνει η Σύνοδος τον επόμενο χρόνο(1414) στην Κωνσταντία της Γερμανίας, δηλ. σε έδαφος μακριά από την επιρροή του Πάπα. Ο Μανουήλ έλαβε μέρος στη σημαντική για την καθολική Εκκλησία Σύνοδο της Κωνσταντίας, όπου επιχειρηματολόγησε υπέρ της Ένωσης των χριστιανικών κρατών κατά των Τούρκων οι οποίοι θα τους απειλούσαν σύντομα κι άμεσα, αλλά και πάλι δεν εισακούστηκε. Άφησε την τελευταία πνοή κατα τη διάρκεια της Συνόδου, στις 15 Σεπτεμβρίου του 1415 σε ηλικία 60 χρονών κι ετάφη εκεί. Η επιτύμβια πλάκα του στο Μοναστήρι των Δομινικανών στην Κωνσταντία της Γερμανίας με εγκωμιαστικό επίγραμμα του μαθητή του Πιερ Πάολο Βερτζέριο σώζεται εως σήμερα. Ανιψιός του ήταν ο λόγιος Ιωάννης Χρυσολωράς που επίσης άφησε την Κωνσταντινούπολη κι έζησε στην Ιταλία για να διδάξει ελληνικά. Η κόρη του Ιωάννη παντρεύτηκε τον μαθητή του Μανουήλ Φραγκίσκο Φίλελφο. Ανάμεσα στα έργα του συναντούμε: Ερωτήματα με μορφή ερωταποκρίσεων, Σύγκρισις Παλαιάς και Νέας Ρώμης (δηλ.της Ρώμης με την Κωνσταντινούπολη) και μεταφράσεις στα λατινικά κλασσικών έργων, όπως Πολιτεία του Πλάτωνα και Οδύσσεια του ΟμήρουΤα Ερωτήματά του βρήκαν μεγάλη ανταπόκριση για πολλά χρόνια μετά τον θάνατό του. Ήταν η πρώτη ελληνική γραμματική που εκτυπώθηκε περί το 1471 και χρησιμοποιήθηκε από τον Δημήτριο Χαλκοκονδύλη, τον Έρασμο και τον Γιόχαν Ρόιχλιν. Ο Γκουαρίνο τη μετέφρασε στα λατινικά. Μαθητές του στη Σχολή της Φλωρεντίας υπήρξαν σπουδαίου ουμανιστές όπως ο Πότζιο Μπρατσολίνι, ο Νικολό ντε Νικολί, ο Λεονάρντο Μπρούνι, Ρομπέρτο Ρόσσι, ο Λεονάρδος Τζουστιάνι, ο Πάλλα Στρότσι, ο Γιάκομπο Άντζελι ντα Σκαρπερία, Κάρλο Μαρσουρπίνι (Αρετίνος), Πιερ Πάολο Βερτζέριο (ο γηραιότερος) και στο Μιλάνο ο Φραγκίσκος Φίλελφος καθώς και ο Γκουαρίνο ντα Βερόνα, ο Ουμπέρτο Ντετσέμπριο, Αμπρόζιο Τραβερσάρι κ.α. Ο Χρυσολωράς υπήρξε ο λόγιος που έδωσε την πρώτη σοβαρή ώθηση για την άνθηση των ελληνικών σπουδών στην Ιταλία. Αντιμετωπίζοντας τη Δύση όχι ως τον αντίποδα της Ανατολής, συνέβαλε στην πολιτισμική προσέγγιση των δύο μερών της διηρημένης χριστιανοσύνης. Μανουήλ Χρυσολωράς (1517). Ερωτήματα του Χρυσολωρά. Περί(sic) ανωμάλων ρημάτων. Περί σχηματισμού των χρόνων εκ των Χαλκονδύλου. Το τέταρτον του Γαζή, περί συντάξεως. Περί εγκλητικών. Γνώμαι μονόστιχοι εκ διαφόρων ποιητών. Κάτων. Ερωτήματα Γουαρίνου = Erotemata Chrysolorae. De anomalis verbis. Venetiis: In aedibus Aldi et Andreae Soceri. Ανακτήθηκε στις 24 Μαΐου 2010. Μανουὴλ Χρυσολωρᾶς (2020). Ἐρωτήματα. Ἐπιμέλεια-εἰσαγωγή-σχόλια: Θεοδόσης Ἀγγ. Παπαδημητρόπουλος. Ἀθήνα: ἐκδ. Θεοδόση Ἀγγ. Παπαδημητρόπουλου. «Βιογραφικό Λεξικό», εκδόσεις Παγουλάτου Αριστείδης Πανώτης (2008). Το Συνοδικόν της εν Ελλάδι Εκκλησίας. A. Εκδόσεις Σταμούλη. ISBN 978-960-8116-17-7. Αιμίλιος Λεγκράν: Notice biographique sur Manuel Chrysoloras, Paris 1894. I.Thomson, Manuel Chrysoloras and the early Italian Renaissance, Greek, Roman and Byzantine Studies (1966) N.G.Wilson, From Byzantinum to Italy, Greek Studies in the Italian Renaissance, London 1999 ISBN 0-7156-24180 Σπουρλάκου Αμαλία, «Είναι ο Μανουήλ Χρυσολωράς ο συγγραφεύς του έργου «Κεφάλαια, ότι και εκ του υιού το άγιον πνεύμα εκπορεύεται..;», Θησαυρίσματα / Thesaurismata 2 (1963), 83-117
|
Ο Μανουήλ Χρυσολωράς (Κωνσταντινούπολη, 1355 – Κωνσταντία, 15 Σεπτεμβρίου 1415) ήταν από τους κυριότερους συγγραφείς και πρωτεργάτες της εισαγωγής της ελληνικής παιδείας και γραμματείας στην Ιταλία κατά τα τελευταία έτη ζωής της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας πριν την Άλωση της Κωνσταντινούπολης (1453). Το συγγραφικό του έργο δεν ήταν εκτεταμένο, ο διδακτικός του όμως ρόλος στην πρώιμη Αναγέννηση υπήρξε αποφασιστικός.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9C%CE%B1%CE%BD%CE%BF%CF%85%CE%AE%CE%BB_%CE%A7%CF%81%CF%85%CF%83%CE%BF%CE%BB%CF%89%CF%81%CE%AC%CF%82
|
Άγιος Σκύλος Αντρωνίου
|
Σύμφωνα με τον πανεπιστημιακό φιλόλογο-ιστορικό Θεοχάρη Δετοράκη «μια πολύ χαρακτηριστική περίπτωση της επίδρασης των παγανιστικών επιβιώσεων και των λαϊκών θρύλων στη διαμόρφωση της αγιολογικής παράδοσης βρίσκουμε στα σχετικά με τον άγιο Χριστόφορο κείμενα». Ο Άγιος Χριστόφορος περιγράφεται και εικονίζεται ως κυνοκέφαλος, προφανώς λόγω της σύνδεσής του με το έθνος των Σκυλοκεφάλων. Η φαντασία πολλών λέει ότι ανάμεσα στους στρατιώτες του Μεγάλου Αλέξανδρου υπήρχαν και κυνοκέφαλοι. Για τους κυνοκέφαλους, ανθρώπους δηλαδή με κεφάλι σκύλου, κάνουν λόγο και οι Ηρόδοτος και Ησίοδος. Παρόμοιος θρύλος υπήρχε και στην Ασία. Συναντάται σε κινεζικά κείμενα του 6ου αιώνα γι’αυτό και οι φήμες περί σκυλοκέφαλων ή κυνοκέφαλων οφείλονται, πιθανόν, στις περιορισμένες γνώσεις αναφορικά με τις περιοχές αυτές. Ο Στράβωνας, στα γεωγραφικά του, κάνοντας σχόλιο για τις τερατολογίες των παλαιοτέρων του, αναφέρει τους μεγαλοκέφαλους του Ησίοδου, τους στεγανόποδες του Αλκμάν, τους μονόφθαλμους και κυνοκέφαλους του Αισχύλου. Αργότερα και ο Κλαύδιος Πτολεμαίος κάνει λόγο για κυνοκέφαλους και μονόποδες. Διαπιστώνεται ότι κοντά στον σκυλοκέφαλο άγιο υπάρχει δεύτερος άγιος, με δυσανάγνωστο όνομα αλλά με ευανάγνωστο τον τίτλο του «ΚΥΝΟ-ΒΙΑΡΧΗ». Η παράδοση στο Αντρώνι λέει ότι ήταν κάποιο κοινόβιο (κυνό-βιο) ή σκυλοτροφείο που έθρεφαν σκύλους κυνηγούς ή τσοπανόσκυλα, αγαπημένα ζώα των κατοίκων. Θεοχάρης Ε. Δετοράκης, Εισαγωγή στη σπουδή των αγιολογικών κειμένων (Πανεπιστημιακές παραδόσεις), Ρέθυμνο 1992, σελ. 82-84. Η αρχική έκδοση/μορφή του λήμματος προήλθε από την ιστοσελίδα www.antroni.gr του Κώστα Παπαντωνόπουλου.
|
Ο μικρός βυζαντινός ναός στο νεκροταφείο του χωριού Αντρώνι Ηλείας, ο Ναός των Αγ. Αναργύρων, ο οποίος έχει χαρακτηριστεί ως βυζαντινή αρχαιότητα, είναι αγιογραφημένος με σπάνιες όσο και μοναδικές βυζαντινές τοιχογραφίες. Ανάμεσα σε αυτές, στο μέσον και δεξιά του ναού, ο Άγιος Χριστόφορος ο Ρέπροβος, απεικονίζεται με κεφάλι σκύλου (πιθανόν κυνηγού), κρατώντας στο δεξί του χέρι έναν σταυρό. Ωστόσο, πολλές έχουν υποστεί από την υγρασία και την εγκατάλειψη ανεπανόρθωτες βλάβες.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%86%CE%B3%CE%B9%CE%BF%CF%82_%CE%A3%CE%BA%CF%8D%CE%BB%CE%BF%CF%82_%CE%91%CE%BD%CF%84%CF%81%CF%89%CE%BD%CE%AF%CE%BF%CF%85
|
Βασιλικό Ανάκτορο του Βρότσλαφ
|
Αρχικά ήταν ένα μπαρόκ ανάκτορο του Χάινριχ-Γκότφρηντ φον Σπέτγκεν, καγκελαρίου του Φραγκίσκου-Λουδοβίκου επισκόπου του Nόιμπουργκ: κτίστηκε το 1717 σε βιεννέζικο στυλ. Το 1750, αφού η Πρωσία πήρε τον έλεγχο της Σιλεσίας στον Α΄ Πόλεμο της Σιλεσίας, το ανάκτορο αγοράστηκε από τον Φρειδερίκο Β΄ τον Μεγάλο βασιλιά της Πρωσίας και μετατράπηκε σε κατοικία του. Το ανάκτορο επεκτάθηκε από το 1751 έως το 1753 σε στυλ μπαρόκ με εσωτερικούς χώρους ροκοκό, σχεδιασμένους από τον βασιλικό αρχιτέκτονα Γιόχαν Μπόουμαν. Οι προσθήκες του Μπόουμαν περιλάμβαναν μια εγκάρσια πτέρυγα με αίθουσα εορτασμών, μία αίθουσα θρόνου και την ιδιωτική κατοικία του Φρειδερίκου Β΄. Ο διάδοχος του Φρειδερίκου Β΄ (απεβ. 1786), ήταν ο ανιψιός του Φρειδερίκος-Γουλιέλμος Β' της Πρωσίας (1744–1797). Εκτέλεσε την αναδιαμόρφωση του βασιλικού ανακτόρου σύμφωνα με το σχέδιο του Kαρλ-Γκόταρντ Λάνγκανς (1732–1808). Η αναδιαμόρφωση έγινε το 1795 έως το 1796 σε κλασικό στυλ. Ως αποτέλεσμα προστέθηκαν οι πτέρυγες, που περιβάλλουν τη βόρεια αυλή, μια νέα σκάλα και βοηθητικοί χώροι. Τον Μάρτιο του 1813, κατά τη διάρκεια του Πολέμου του ΣΤ΄ Συνασπισμού με τον Ναπολέοντα Α΄, ο βασιλιάς Φρειδερίκος-Γουλιέλμος Γ' της Πρωσίας ανακοίνωσε δύο διάσημες δηλώσεις: «Στον λαό μου» και «Στους στρατιωτικούς διοικητές μου». Τον Απρίλιο του 1813, στο Κίτρινο Σαλόνι του Ανακτόρου, ο βασιλιάς ανακήρυξε τον Σιδηρούν Σταυρό ως πολεμικό μετάλλιο. Στα μέσα του 19ου αι., βασιζόμενος σε αναγεννησιακό στυλ της Φλωρεντίας, ο αρχιτέκτονας Φρήντριχ-Άουγκουστ Στύλερ πρόσθεσε μια νέα νότια πτέρυγα (1844–1846) και μια νέα πτέρυγα αυλής μαζί με την πύλη και το κιγκλίδωμα (1858). Το 1918 το ανάκτορο δωρίθηκε στην πόλη Μπρέσλαου. Στις 20 Σεπτεμβρίου 1926 άνοιξε το Μουσείο του ανακτόρου (Schlossmuseum), όπου εκτίθεται μια έκθεση αφιερωμένη στον Φρειδερίκο Β΄, ανακατασκευή αυθεντικών εσωτερικών χώρων και μία συλλογή έργων τέχνης από τη Σιλεσία. Τον Μάιο του 1945 το ανάκτορο υπέστη σοβαρές ζημιές κατά τη διάρκεια της πολιορκίας της πόλης στο τέλος του Β' Παγκοσμίου Πολέμου. Το Μπρέσλαου από τη Γερμανία δόθηκε στην Πολωνία μετά τον πόλεμο, και μετονομάστηκε σε Βρότσλαβ. Στη δεκαετία του 1960 το ανάκτορο κατεδαφίστηκε μερικώς, ενώ οι υπόλοιπες πτέρυγες προσαρμόστηκαν για να φιλοξενήσουν το Αρχαιολογικό Μουσείο (μέχρι το 1999) και το Εθνογραφικό Μουσείο (μέχρι το 2004). Το 2008 ολοκληρώθηκε η ανακαίνιση και ιδρύθηκε ένα νέο μουσείο, το οποίο παρουσιάζει 1.000 χρόνια ιστορίας του Βρότσλαβ. Μουσείο της πόλης του Βρότσλαβ (in πολωνική)
|
Το Βασιλικό Ανάκτορο (πολωνικά: Pałac Królewski, γερμανικά: Stadtschloss) είναι ένα παλάτι στο Βρότσλαβ της Πολωνίας. Αρχικά ήταν ανάκτορο της πρωσικής μοναρχίας, τώρα στεγάζει το μουσείο της πόλης.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%92%CE%B1%CF%83%CE%B9%CE%BB%CE%B9%CE%BA%CF%8C_%CE%91%CE%BD%CE%AC%CE%BA%CF%84%CE%BF%CF%81%CE%BF_%CF%84%CE%BF%CF%85_%CE%92%CF%81%CF%8C%CF%84%CF%83%CE%BB%CE%B1%CF%86
|
Θεωρία χορδών
|
Η έρευνα γύρω από τη θεωρία χορδών αποσκοπεί στην εξαγωγή μιας θεωρίας των πάντων. Είναι προς το παρόν η μόνη αξιόπιστη θεωρία κβαντικής βαρύτητας, η οποία μπορεί εξίσου καλά να περιγράψει και τις ηλεκτρομαγνητικές και τις άλλες θεμελιώδεις αλληλεπιδράσεις. Στη θεωρία υπερχορδών περιλαμβάνονται και τα φερμιόνια, οι θεμελιώδεις δομικοί λίθοι της ύλης. Δεν είναι, πάντως, ακόμη γνωστό αν η θεωρία υπερχορδών είναι η ακριβής θεωρία του σύμπαντος, ούτε τα περιθώρια των τιμών των φυσικών σταθερών που προβλέπει. Το γεγονός ότι ο κόσμος είναι τρισδιάστατος έρχεται εκ πρώτης όψεος σε αντίθεση με τις 10 διαστάσεις της θεωρίας. Οι πιθανές απαντήσεις σ'αυτό το παράδοξο είναι δύο: Μία πιθανή απάντηση είναι ότι οι υπόλοιπες 7 διαστάσεις είναι τόσο μικρές ώστε δεν είναι δυνατό να παρατηρηθούν. Στην 6-διάστατη περίπτωση αναφέρονται οι υπερχώροι Καλάμπι-Γιάου. Στις 7 διαστάσεις αναφέρονται οι χώροι πολλαπλότητας G2. Η δεύτερη πιθανή απάντηση λύση είναι ότι είμαστε δεσμευμένοι σε μία υπερ-μεμβράνη του πλήρους σύμπαντος τεσσάρων χωροχρονικών διαστάσεων. Η λύση αυτή είναι γνωστή ως brane-world theory. Ορισμένες εκδοχές αυτής της θεωρίας οδηγούν σε προβλέψεις που θα μπορέσουν να ελεγχθούν από πειραματικές μετρήσεις κβαντικής βαρύτητας που θα γίνουν στον επιταχυντή LHC του διεθνούς ερευνητικού κέντρου CERN της Γενεύης, ο οποίος έχει ήδη αρχίσει τη λειτουργία του. Υπάρχουν 2 κύριες θεωρίες χορδών, η μποζονική θεωρία χορδών σε 26 διαστάσεις και η Υπερσυμμετρική Θεωρία Χορδών σε 10 διαστάσεις. Σήμερα, ο όρος θεωρία χορδών αναφέρεται στην Υπερσυμμετρική θεωρία χορδών ή Θεωρία Υπερχορδών. Μια σημαντική ερευνητική ανακάλυψη που έγινε στη δεκαετία του 1990 ήταν το ότι οι διάφορες θεωρίες υπερχορδών μπορούν να προκύψουν σαν οριακές περιπτώσεις από μια σχετικά άγνωστη 11-διάστατη θεωρία που ονομάστηκε Θεωρία-Μ (M-Theory). Πριν τη δεκαετία του '90, οι πέντε διαφορετικοί τύποι θεωριών χορδών έμοιαζαν ασύνδετες μεταξύ τους. Στο ετήσιο συνέδριο των φυσικών πάνω στη θεωρία χορδών που πραγματοποιήθηκε το 1995, ο Έντουαρντ Βίτεν πρότεινε πως οι διαφορετικοί αυτοί τύποι μπορούν ίσως να προκύψουν ως οριακές περιπτώσεις μιας άγνωστης ακόμη 11-διάστατης θεωρίας που ονομάστηκε θεωρία-Μ. Ανακαλύφθηκαν επίσης κάποιες σχέσεις που ονομάζονται δυϊσμοί (dualities), και οι οποίες δείχνουν ότι οι 5 διαφορετικές θεωρίες χορδών συνδέονται άμεσα μεταξύ τους, σε χαμηλά ή υψηλά όρια διαφόρων σταθερών, δίνοντας έτσι τα ίδια ακριβώς αποτελέσματα. Οι δυϊσμοί αυτοί είναι ο S-δυϊσμός, ο Τ-δυϊσμός και ο U-δυϊσμός. Η θεωρία χορδών δεν έχει μέχρι στιγμής επιτύχει να κάνει ποσοτικές προβλέψεις που θα μπορούσαν να επαληθευθούν πειραματικά. Επικριτές της θεωρίας υποστηρίζουν μάλιστα ότι η θεωρία δεν είναι δυνατό ούτε να επαληθευτεί ούτε να απορριφθεί. Οι υποστηρικτές της αντιλέγουν ότι η θεωρία χορδών έχει ήδη κάνει πληθώρα νέων προβλέψεων: α) Έξτρα διαστάσεις. Η πρόβλεψη αυτή αποτελεί αντικείμενο πολλών εξελισσόμενων πειραμάτων παγκοσμίως. β) Νέα σωματίδια με μάζες συγκρίσιμες της μάζας του Planck. γ) Υπερσυμμετρία-υπερβαρύτητα. Η ύπαρξη ή όχι υπερσυμμετρικών σωματιδίων θα αποτελέσει το αντικείμενο σειράς πειραμάτων που αναμένεται να αρχίσουν σύντομα στον επιταχυντή LHC του CERN. Η διατύπωση της θεωρίας υπερχορδών έχει γίνει με βάση σειράς διαταραχών, και όχι ως ακριβώς διατυπωμένη θεωρία. Παρόλο που υπάρχει αρκετή πρόοδος προς μια μη-διαταρακτική διατύπωση, και υποθέσεις για πλήρεις ορισμούς στο χωροχρόνο που ικανοποιούν ορισμένες ασύμπτωτες, δεν έχει διατυπωθεί ακόμη μια πλήρης μη-διαταρακτική θεωρία υπερχορδών. Σημαντικότατες συνεισφορές σε διάφορους κλάδους των μαθηματικών. Συμμετρία κατόπτρου (mirror symmetry). Σημαντικές ανακαλύψεις στην Θεωρία κόμβων (knot theory). Μελέτη των χώρων Calabi-Yau. Πρόσφατες συνεισφορές στο πρόγραμμα Langlands. Μικροσκοπική απόδειξη της εξίσωσης Bekenstein-Hawking για την εντροπία των μελανών οπών. Σημαντική πρόοδο στην κατανόηση ορισμένων ισχυρά συζευγμένων θεωριών πεδίου, μέσω του δυϊσμού σύμμορφης θεωρίας πεδίου--βαρύτητας AdS. Σημαντική πρόοδο στη μελέτη των υπερσυμμετρικών θεωριών βαθμίδας, στις οποίες περιλαμβάνονται και πιθανές επεκτάσεις του Τυποποιημένου Μοντέλου. Centauro γεγονότα Θεωρία Υπερχορδών Θεωρία-Μ Κβαντική Βαρύτητα Θεωρία Kaluza-Klein Υπερσυμμετρία, Υπερβαρύτητα Brian Greene documentary (Αγγλικά). The Elegant Universe online (Αγγλικά). Η επίσημη σελίδα της θεωρίας υπερχορδών (Αγγλικά).
|
Οι Θεωρίες Χορδών είναι μοντέλα της φυσικής στα οποία τα θεμελιώδη δομικά στοιχεία είναι μονοδιάστατα εκτεταμένα αντικείμενα (Χορδές), σε αντίθεση με την παραδοσιακή έννοια των σημειακών και αδιάστατων στοιχειωδών σωματιδίων. Οι θεωρίες χορδών αποφεύγουν με αυτό τον τρόπο τα προβλήματα και τις ανωμαλίες που προκύπτουν στις φυσικές θεωρίες λόγω της σημειακής φύσης των σωματιδίων. Στη μελέτη των θεωριών χορδών περιλαμβάνονται όχι μόνο μονοδιάστατα αντικείμενα, αλλά και αντικείμενα περισσότερων διαστάσεων, που καλούνται βράνες. Μέχρι σήμερα δεν έχει υπάρξει πειραματική επαλήθευση της θεωρίας χορδών.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%98%CE%B5%CF%89%CF%81%CE%AF%CE%B1_%CF%87%CE%BF%CF%81%CE%B4%CF%8E%CE%BD
|
101
|
Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία Ο αυτοκράτορας Τραϊανός ξεκινά μια αποστολή εναντίον της Δακίας, υπερβαίνοντας τα σύνορα της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας που ορίστηκαν στην εποχή του Αυγούστου. Δεύτερη Μάχη των Ταπών: Οι ρωμαϊκές δυνάμεις, με επικεφαλής τον Τραϊανό, νικούν τον βασιλιά της Δακίας Δεκέβαλο στη Τρανσυλβανία. Βιβλιογραφία Ο Επίκτητος γράφει και δημοσιεύει τους λόγους του (προσεγγιστική ημερομηνία). 13 Ιανουαρίου – Λούκιος Έλιος Καίσαρας, Ρωμαίος πολιτικός (πέθανε το 138) Φελικίτας της Ρώμης, χριστιανή μάρτυρας (πέθανε το 165) Ηρώδης ο Αττικός, Έλληνας ρήτορας (πέθανε το 177) Κλήμης Α΄, Επίσκοπος της Ρώμης Γκαν Γινγκ, Κινέζος πρεσβευτής της Δυναστείας Χαν Τσιά Κούι, Κινέζος λόγιος και φιλόσοφος (γεννήθηκε το 30 μ.Χ.) Σίλιος Ιταλικός, Ρωμαίος πολιτικός και συγγραφέας 17 βιβλίων για τον Καρχηδονιακό πόλεμο (χρονικά του Αννίβα κατά τη διάρκεια του Δεύτερου Καρχηδονιακού Πολέμου) (γεννήθηκε το 28 μ.Χ.)
|
Το 101 μ.Χ. ήταν ένα δίσεκτο έτος που ξεκίνησε την Τετάρτη κατά το Ιουλιανό ημερολόγιο. Στη Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία, μερικές φορές το έτος αναφερόταν υπό την ονομασία έτος 854 ab urbe condita, δηλαδή, 854 χρόνια από την ίδρυση της Ρώμης το 753 π.Χ. Η ονομασία 101 μ.Χ. για αυτό το έτος χρησιμοποιείται από τους πρώτους αιώνες του Μεσαίωνα, όταν ο διαχωρισμός των ετών σε πριν και μετά Χριστόν έγινε η κύρια μέθοδος ονοματοδοσίας των ετών στην Ευρώπη. Επίσης ήταν γνωστό ως έτος της Υπατείας του Τραϊανού και του Παήτου στην Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/101
|
Άρνολντ του Χέλρε
|
Γεννήθηκε στο Έχμοντ-Μπίνεν στηβόρεια Ολλανδία, ως γιος του Ιωάννη Β΄ κυρίου του Έχμοντ και της Mαρίας του Άρκελ, κόρης του Ιωάννη Ε΄ κυρίου του Άρκελ. Στις 11 Ιουλίου 1423 ο Άρνολντ, ακόμη αγόρι, διαδέχτηκε τον μεγάλο θείο του Ράιναλντ Δ΄ δούκα του Χέλρε & Γύλιχ. Ο Άρνολντ ήταν εγγονός της αδελφής του Ράιναλντ, Ιωάννας. Παρόλο που ο Σιγισμούνδος της Γερμανίας είχε περιβάλει τον δούκα του Μπεργκ με το δουκάτο του Γκλέντερς, ο Άρνολντ διατήρησε την εμπιστοσύνη της Συνέλευσης των ευγενών, διευρύνοντας τα προνόμιά τους και απολάμβανε την υποστήριξη του Φίλιππου δούκα της Βουργουνδίας. Ο Άρνολντ μνηστεύθηκε, και στη συνέχεια ενώθηκε σε γάμο, με την Αικατερίνη της Κλέβης, ανιψιά του Φιλίππου. Στη συνέχεια εντούτοις, ο Άρνολντ διαφώνησε με τον σύμμαχό του ως προς τη διαδοχή στην επισκοπή της Ουτρέχτης, όπου ο Φίλιππος είχε ενωθεί με τις τέσσερις μεγαλύτερες πόλεις του Χέλρε , στην επιτυχή προσπάθεια του γιου του Άρνολντ, Αδόλφου, να αντικαταστήσει στην εξουσία τον πατέρα του. Ο Άρνολντ εγκατέλειψε τη διεκδίκησή του για το Γύλιχ μόνο μετά την ήττα του το 1444 από τον Γκέρχαρντ Ζ΄ δούκα του Γύλιχ-Μπεργκ. Το 1467 ο Κάρολος ο Τολμηρός έγινε δούκας της Βουργουνδίας και πρότεινε συμβιβασμό στον Αδόλφο. Όταν ο Αδόφλος τον απέρριψε, ρίχτηκε στη φυλακή. Ο Άρνολντ, εναντίον της θέλησης των πόλεων και των νόμων της χώρας, δέσμευσε τον δουκάτο του στον Κάρολο για 300.000 φλωρίνια του Ρήνου (1471). Μετά το τέλος του Άρνολντ δύο χρόνια αργότερα στο Γκράβε, ο Κάρολος κατέλαβε το δουκάτο, ξεκινώντας μία σειρά από πολέμους, που θα διαρκούσαν περισσότερο από 70 χρόνια. Ο Άρνολντ νυμφεύτηκε στην Κλέβη στις 26 Ιανουαρίου 1430 με την Αικατερίνη των Λα Μαρκ (1417-1479), κόρη του Αδόλφου Δ΄ δούκα της Κλέβης. Τα παιδιά τους ήταν: Mαρία (π. 1431 - 1463), παντρεύτηκε στις 3 Ιουλίου 1449 με τον Ιάκωβο Β΄ των Στιούαρτ βασιλιά της Σκωτίας. Γουλιέλμος (γενν. το 1434), απεβίωσε νέος. Μαργαρίτα (π. 1436 - 1486, Ζίμμερν), παντρεύτηκε στις 16 Αυγούστου 1454 με τον Φειδερίκο Α΄ των Βίττελσμαχ κόμη του Παλατινάτου-Ζίμερν. Aδόλφος (1438 - 1477) , δούκας του Χέλρε, κόμης του Ζούτφεν. Αικατερίνη (1439–1496), επίτροπος του Χέλρε το 1477-1481. Παντρεύτηκε κρυφά το 1464 με τον Λουδοβίκο των Βουρβόνων επίσκοπο της Λιέγης. Jansen, S. (2002). The Monstrous Regiment of Women: Female Rulers in Early Modern Europe. Palgrave Macmillan US. σελίδες 262–. ISBN 978-0-230-60211-3. Künker, Fritz Rudolf (2007). Künker Auktion 121 - The De Wit Collection of Medieval Coins. GmbH & Co. KG Numismatischer Verlag Künker. σελίδες 320–. GGKEY:XA7PPK6ZHF7. Vaughan, Richard (2004). Philip the Good: The Apogee of Burgundy. 3. The Boydell Press.
|
Ο Άρνολντ ΙΙ, ολλανδ.: Arnold hertog van Gerle (Guelders), graaf van Zutphen (14 Ιουλίου 1410 - 23 Φεβρουαρίου 1473) από τον Οίκο του Έχμοντ ήταν δούκας του Χέλρε και κόμης του Ζούτφεν.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%86%CF%81%CE%BD%CE%BF%CE%BB%CE%BD%CF%84_%CF%84%CE%BF%CF%85_%CE%A7%CE%AD%CE%BB%CF%81%CE%B5
|
Βρέχει Κεφτέδες
|
Σε νεότερη ηλικία, ο Φλιντ Λόκγουντ ήθελε πάντα να εφευρέσει κάτι ενδιαφέρον. Ωστόσο οι εφευρέσεις του δυσλειτούργησαν όπως το Τηλεκοντρόλ, Σπρέι Κατά της Καράφλας, Ιπτάμενο Αυτοκίνητο, Ποντικοπούλια, και Ψεκαζόμενα Παπούτσια που παγίδευσαν τα πόδια του μόνιμα σε ένα στερεό σφραγιστικό. Μεγάλωσε παρανοημένος από τον πατέρα του Τιμ (Τζέιμς Κάαν). Η μητέρα του, Φραν (Λόρεν Γκράχαμ), πάντα πίστευε πως θα τα καταφέρει, ωστόσο πέθανε 10 χρόνια πριν την ιστορία, αφήνοντας τον Φλιντ με τον πατέρα του. Ο Φλιντ ζει στο Swallow Falls, μια πόλη τοποθετημένη κάτω από το Α του Ατλαντικού. Από τότε που το κονσερβοποιείο Baby Brent Sardine έκλεισε, η οικονομία έπεσε αφήνοντας το Swallow Falls με τις σαρδέλες ως τη μόνη πηγή τροφής. Μια δεκαετία αργότερα, ο Φλιντ (Μπιλ Χέιντερ), μαζί με τη βοήθεια της μαϊμούς του, Στιβ (Νιλ Πάτρικ Χάρις), που μιλάει μέσα από ένα μεταφραστή (Μαιμουδομεταφραστής), εφευρίσκει μια μηχανή που χρησιμοποιεί την ακτινοβολία μικροκυμάτων για να μεταλλάξει το νερό σε τροφή, ονομαζοντάς το ΦΛΙΣΙΣΝΤΙΦΕΦ. Η μηχανή απαιτεί πολύ ηλεκτρισμό για να δουλέψει, οπότε ο Φλιντ φεύγει κρυφά από το μαγαζί του πατέρα του ενώ εκείνος βλέπει τον Δήμαρχο Σέλμπουρν (Μπρους Κάμπελ) και τον "Baby" Μπρεντ ΜακΧέιλ (Άντι Σάμπεργκ) αποκαλύπτοντας μία νέα τουριστική ατραξιόν, τη Σαρδελοχώρα. Τον Φλιντ σταματάει ο αστυνομικός Ερλ Ντέβεροξ (Mr. T.), αλλά φεύγει. Ο Φλιντ έπειτα πηγαίνει στο εργοστάσιο ηλεκτρισμού και γαντζώνει τη μηχανή. Η μηχανή απορροφά εκατομμύρια μεγαβάτ ηλεκτρισμού και εκτοξεύεται μέσα στη στρατόσφαιρα, καταστρέφοντας τη Σαρδελοχώρα. Ο Φλιντ, μια αποτυχία, φεύγει μακριά και πηγαίνει κάτω από την αποβάθρα. Ενώ μουτρώνει κστην αποβάθρα για την αποτυχία του, γνωρίζει τη Σαμάνθα "Σαμ" Σπαρκς (Άννα Φάρις), μια μετεωρολόγο για το Weather News Network στη Νέα Υόρκη της οποίας το μεγάλο διάλειμμα καταστράφηκε από τις πράξεις του Φλιντ ενώ ανέφερε τα γεγονότα στη Σαρδελοχώρα. Τα δύο βιολετί σύννεφα που αιωρούνται πάνω από την πόλη και βρέχουν τσίζμπεργκερ, κάνουν ευχαριστημένους τους πάντες. Συνειδητοποιώντας το επίτευγμα του, ο Φλιντ εφευρίσκει μια επικοινωνιακή συσκευή για να στέλνει εντολές στο ΦΛΙΣΙΣΝΤΙΦΕΦ που τώρα ξεκουράζεται στη στρατόσφαιρα. Αρχίζει να δουλεύει για τον Δήμαρχο Σέλμπουρν, και η Σαμ προσελκύει τουρίστες στο Swallow Falls (πλέον Chewandswallow). Επίσης έκανε μια χιονισμένη μέρα που αντί για χιόνι υπήρχε παγωτό για τα γενέθλια του μοναχογιού του Ερλ, τον Κάλβιν "Καλ" Ντέβεροξ (Μπόμπ'ε Τζ. Τόμσον). Όλοι περνάνε καλά μέχρι που ο Τιμ δεν δείχνει εκτίμηση για ο γιο του, και χειρότερα, όλο και περισσότεροι άνθρωποι (συμπεριλαμβανομένου του Δήμαρχου) αρχίζουν να ζητάνε πιο πολλή τροφή. Η περισσότερη τροφή απαιτεί τη συλλογή περισσότερων σύννεφων από τη μηχανή για να κάνει την τροφή. Ο Φλιντ παρατηρεί πως η τροφή αρχίζει να βρέχει σε μαζικές ποσότητες, αλλά ο Δήμαρχος (πλέον νοσηρά παχύσαρκος), το βλέπει ως καλύτερο εισόδημα για αυτόν και για την πόλη, και ο Φλιντ αναγκάζεται να συμφωνήσει. Παραγγέλνει σπαγγέτι και κεφτέδες (σύμφωνα με το Δήμαρχο, που σκέφτεται για ζυμαρικά) για την τελετή των εγκαινίων. Την επόμενη μέρα, οι πολίτες και παγκόσμιοι τουρίστες συνωστίζονται στο Chewandswallow και επευφημούν τον Φλιντ που κόβει την κορδέλα. Ξαφνικά, ένας μεγάλος καταστροφικός τυφώνας που αποτελείται από σπαγγέτι και κεφτέδες απειλεί την πόλη. Ο Φλιντ τρέχει στο εργαστήριο και κλείνει το ΦΛΙΣΙΣΝΤΙΦΕΦ, αλλά βρίσκει τον Δήμαρχο να παραγγέλνει βραδινό. Ο Φλιντ προσπαθεί να στείλει έναν 'κωδικό σκοτωμού' για να σταματήσει τη μηχανή. Ωστόσο, ο Δήμαρχος κατά λάθος καταστρέφει την επικοινωνιακή συσκευή ενώ προσπαθεί να σταματήσει τον Φλιντ από το να σβήσει τη μηχανή. Ο Φλιντ ρωτάει τον Δήμαρχο τι ακριβώς παρήγγειλε και ο Δήμαρχος δειλά απαντά στον Φλιντ πως παρήγγειλε έναν μπουφέ Λας Βέγκας. Μια μαζική θύελλα τροφής απειλεί τον κόσμο και ο Φλιντ αποθαρρύνεται. Ωστόσο, ο πατέρας του τον ενθαρρύνει να επιδιορθώσει το χαμό και του δίνει την εργαστηριακή του ρόμπα που έχασε στην πρόσφατη καταστροφή. Ο Φλιντ, κερδίζει πεποίθηση και βάζει τον κωδικό σκοτωμού σε ένα στικ USB και εφευρίσκει το Ιπτάμενο Αυτοκίνητο 2, αλλά τότε το οργισμένο πλήθος ξεσπάει στον Φλιντ, οι οποίοι, σύμφωνα με τη διαταγή του Δημάρχου, θέλουν να πάρουν εκδίκηση για την καταστροφή του κόσμου τους. Ευτυχώς ο Ερλ, έρχεται, δηλώνοντας πως οι κάτοικοι πρέπει να κατηγορηθούν από τη στιγμή που πίεζαν τον Φλιντ να κάνει τόσες πολλές παραγγελίες. Οι κάτοικοι, αφού το κατάλαβαν συμφωνούν και φείδονται στον Φλιντ, δίνοντας του την άδεια, η Σαμ, ο κάμερα μαν, Μάνι (Μπέντζαμιν Μπρατ), ο Στιβ, και ο Μπρεντ να καταστρέψουν το ΦΛΙΣΙΣΝΤΙΦΕΦ και να σώσουν τον κόσμο ενώ θα δουλεύουν μαζί με τους υπόλοιπους κάτοικους για να φύγουν από το Chewandswallow. Αφού μπήκαν στη στρατόσφαιρα, βρήκαν πως η μηχανή είναι ο μοναδικός πυρήνας ενός τεράστιου κεφτέ - ένας μετεωρίτης από κρέας - και ξέρει πως είναι εδώ οι ήρωες οπότε στέλνει αισθητική τροφή για να τους επιτεθεί (αρχίζοντας με πίτσα). Στο χάος, ο Φλιντ χάνει τον κωδικό σκοτωμού ενώ το στικ USB φεύγει έξω από το Ιπτάμενο Αυτοκίνητο 2. Ο Φλιντ καλεί τον πατέρα του που του δίνει οδηγίες για να μπει στο εργαστήριό του και στέλνει τον κωδικό σκοτωμού στο κινητό τηλέφωνό του. Ο Φλιντ, η Σαμ, και ο Μπρεντ μπαίνουν στον μετεωρίτη αλλά ο Φλιντ αναγκάζεται να συνεχίσει μόνος του αφού ο Μπρεντ πρέπει να πολεμήσει το αισθητικό ψημένο κοτόπουλο ενώ είναι μέσα σε ένα και η Σαμ αντιμετωπίζει μια αλλεργική αντίδραση σε ένα φιστίκι (εξαιτίας της αλλεργίας της στα φιστίκια). Στο μεταξύ στο Chewandswallow, οι πολίτες και οι τουρίστες, με τη βοήθεια του Ερλ, δραπετεύουν με πλοία φτιαγμένα από σάντουιτς με φιστικοβούτυρο και ζελέ υπό τις εντολές του Ερλ, ενώ ο Δήμαρχος δραπετεύι πρώτος (και σύντομα αρχίζει να το τρώει). Το Όρος Αποφάγια καταρρέει προκαλώντας μια χιονοστιβάδα τροφής - μια τροφοστιβάδα - για να καταστρέψει το Chewandswallow. Η τροφοστιβάδα καλύπτει το Εργαστήριο του Φλιντ με τον Τιμ ενώ προσπαθεί να στείλει τον κωδικό σκοτωμού στον Φλιντ. Ωστόσο επιβιώνει και στέλνει τον κωδικό επιτυχώς. Ο Φλιντ αντιμετωπίζει τη μηχανή και συνδέει το τηλέφωνο στην υποδοχή USB. Ωστόσο, ο Τιμ του έστειλε το λάθος αρχείο, αλλά ο Φλιντ καταστρέφει τη μηχανή χρησιμοποιώντας το σπρέι των Ψεκαζόμενων Παπουτσιών μέσα στην τρύπα εξαγωγής τροφής. Η Σαμ και ο Μπρεντ δραπετεύουν από τον μετεωρίτη πριν γίνει η έκρηξη. Επιστρέφουν στο επακόλουθο του Chewandswallow. Ο Φλιντ επιστρέφει ασφαλής και ζωντανός από τα Ποντικοπούλια. Ο Τιμ τελικά δείχνει την εκτίμηση του για τον Φλιντ και ο Φλιντ και η Σαμ γιορτάζουν και φιλιούνται. Οι τίτλοι τέλους δείχνουν πως όλοι χρησιμοποιούν μια νέα μηχανή για να αλλάξουν τον κόσμο σε έναν παράδεισο τροφής, ενώ ο Δήμαρχος (έχοντας φάει το σάντουιτς-πλοίο είναι χαμένος στη θάλασσα - κυριολεκτικά) είναι ξανά στο κανονικό του μέγεθος και συλλαμβάνεται για τις άπληστες δραστηριότητες του. Μπιλ Χέιντερ στο ρόλο του Φλιντ Λόγκουντ ενός εφευρέτη. Ο Μαξ Νόιγουιρθ κάνει τη φωνή του νεότερου Φλιντ. Ο Χέιντερ επίσης έκανε τη φωνή της μηχανής ΦΛΙΣΙΣΝΤΙΦΕΦ. Άννα Φάρις στο ρόλο της Σαμάνθα "Σαμ" Σπαρκς, μιας μετεωρολόγου από τη Νέα Υόρκη και έρωτα του Φλιντ. Νιλ Πάτρικ Χάρις στο ρόλο του Στιβ της Μαϊμούς, το κατοικίδιο του Φλιντ που επικοινωνεί χρησιμοποιώντας τον Μαϊμουδομεταφραστή. Τζέιμς Κάαν στο ρόλο του Τιμ Λόγκουντ, τον τεχνοφοβικό πατέρα του Φλιντ Μπρους Κάμπελ στο ρόλο του Δήμαρχου Σέλμπουρν, του λαίμαργου, και ανταγωνιστή δήμαρχου του Swallow Falls που έχει μια αθάνατη άπληστη αγάπη για την τροφή. Άντι Σάμπεργκ στο ρόλο του Μπρεντ ΜακΧέιλ, μιας κακόφημης διάσημης μασκότ των Σαρδέλων του Baby Brent. Mr. T στο ρόλο του Αξιωματικού Ερλ Ντέβεροξ, ενός αθλητικού αστυνομικού που αγαπάει πολύ το γιο του. Μπόμπ'ε Τζ. Τόμσον στο ρόλο του Κάλβιν Ντέβεροξ, το γιο του Ερλ Μπέντζαμιν Μπρατ στο ρόλο του Μάνι, τον κάμεραμαν της Σαμ από τη Γουατεμάλα, πρώην γιατρός, συν-πιλότος, και κωμικός. Αλ Ρόκερ στο ρόλο του Πάτρικ Πάτρικσον, τον άνθρωπο της άγκυρας στον σταθμό νερού. Λόρεν Γκράχαμ στο ρόλο της Φράνσες Λόγκουντ, τη μητέρα του Φλιντ που πάντα πίστευε στον γιο της. Πέθανε δέκα χρόνια πριν ο Φλιντ εφευρέσει το ΦΛΙΣΙΣΝΤΙΦΕΦ. Γουίλ Φόρτε στο ρόλο του Τζόσεφ Τάουν, έναν κοκκινολαίμη πολίτη του Chewandswallow. Στις 9 Μαΐου 2003, ένα χρόνο μετά την κυκλοφορία, η Sony Pictures Animation ανακοίνωσε το πρώτο μητρώο κινουμένων σχεδίων, συμπεριλαμβανομένου του Βρέχει Κεφτέδες, μια διασκευή της ταινίας σε βιβλίο. Οι αδερφοί Μπρίζι θα σκηνοθετούσαν την ταινία, μαζί με τον Γουέιν Ράις διασκευάζοντας το σενάριο. To 2006, αναφέρθηκε πως η ταινία οδηγήθηκε από άλλους σκηνοθέτες και συγγραφείς, τους Φιλ Λόρντ και Κρις Μίλερ.Στις 18 Σεπτεμβρίου 2008, η Ποικιλία ανακοίνωσε πως ο Μπιλ Χέιντερ και η Άννα Φάρις είχαν υπογράψει για να κάνουν τη φωνή δύο πρωταγωνιστικών χαρακτήρων, μαζί με τους, Τζέιμς Κάαν, Μπρους Κάμπελ, Mr. T., Άντι Σάμπεργκ, Νάιλ Πάτρικ Χάρις, Μπόμπ'ε Τόμσον, Μπέντζαμιν Μπρατ, Αλ Ρόκερ, Λόρεν Γκράχαμ, και Γουίλ Φόρτε επίσης στο καστ φωνής.Οι συν-συγγραφείς και συν-σκηνοθέτες Φιλ Λορντ και Κρίστοφερ Μίλερ είπαν αργότερα τον ίδιο χρόνο πως θα γινόταν φόρος τιμής, και μια παράφραση, των ταινιών καταστροφής όπως τα Ανεμοστρόβιλος, Αρμαγεδόν, ο Πυρήνας, και Η Μέρα Μετά το Αύριο.Το Βρέχει Κεφτέδες είναι η δεύτερη ταινία (μετά το Τερατόσπιτο) που έγινε χρησιμοποιώντας λογισμικό απόδοσης εμψύχωσης, Άρνολντ, και την εικόνα ανοιχτή πηγής OpenImageIo. Η ταινία κυκλοφόρησε σε DVD και Blu-ray στις 5 Ιανουαρίου 2010. Ένα τρισδιάστατο Blu-ray κυκλοφόρησε στις 22 Ιουνίου 2010. Ήταν το πρώτο τρισδιάστατο Blu-ray που πωλήθηκε ατομικά στις Ηνωμένες Πολιτείες. Η ταινία έλαβε πολύ θετικές κριτικές από τους κριτές. Οι Σάπιες Ντομάτες ανέφεραν πως το 86% των κριτών έδωσαν θετικές κριτικές βασισμένες σε 130 κριτικές (112 "Φρέσκιες", 18 "Σάπιες") με ένα σκορ μέσου όρου 7.3/10. Άλλος συλλέκτης κριτικών, η Μετακριτική, η οποία απλοποιεί τη βαθμολογία από ενσωματωμένους κριτές, έδωσαν στην ταινία μια βαθμολογία έγκρισης 66 βασισμένο σε 24 κριτικές.Ο Έρνεστ Χάρντι της LA Weekly δήλωσε πως η ταινία "είναι έξυπνη, διορατική σε μια φιλοξενία δυναμικής φιλίας, και γεμάτο με γρήγορη δράση." Ο Χάρντι επίσης χειροκρότησε τα τρισδιάστατα αποτελέσματα τα οποία "είναι υπέροχα, γεμάτα με πνευματώδης φίμωμα θεάματος που παίζουν έξω και στην κεντραρισμένη οθόνη και στην περιφέρεια." Ο Μάικλ Φίλιπς από το Chicago Tribune έδωσε στην ταινία μια ανάμικτη κριτική δηλώνοντας "Ο τρελός δεν είναι πάντα εξίσου αστείος, και ο γιγαντισμός αυτής της τρισδιάστατης προσφοράς του δεύτερου μισού βάζει έναν αποσβεστήρα στη διασκέδασή σου. Αλλά κοίτα: Η ταινία δεν έγινε για σένα ή για μένα. Έγινε για επικίνδυνα, εύκολα έξαλλα εννιάχρονα." Ο Κάιλ Σμιθ της New York Post έδωσε στην ταινία δύο αστέρια δηλώνοντας πως η ταινία κινουμένων σχεδίων "σε μεγάλο βαθμό επεκτείνεται στο βιβλίο των παιδιών στο οποίο είναι βασισμένο σε ένα έξυπνο και συμπαθητικό πρώτο μισό. Αλλά το δεύτερο μισό αφήνει μια αποκρουστική γεύση." To Βρέχει Κεφτέδες ήταν μια επιτυχία του box office. Η ταινία κέρδισε 8,137,356 δολάρια στην Παρασκευή που άνοιξε, και βαθμολογήθηκε #1 στο box office με ένα σύνολο 30,304,648 για το πρώτο σαββατοκύριακο. Στο δεύτερο σαββατοκύριακο, παρέμεινε #1 με μια μείωση 17%. Τώρα κρατάει το ρεκόρ του για το τρίτο μεγαλύτερο σαββατοκύριακο του μήνα το Σεπτέμβριο. Έκανε ένα παγκόσμιο σύνολο 243 εκατομμυρίων δολαρίων. Στην Αμερική, ο τίτλος της ταινίας είναι "Cloudy with a Chance of Meatballs" (που σημαίνει συννεφιά με πιθανότητα κεφτεδάκια). Στη Γερμανία, η ταινία λέγεται "Wolkig mit Aussicht auf Fleischbällchen" (που έχει την ίδια σημασία με τον αγγλικό τίτλο). Στη Ρωσία ο τίτλος είναι "Облачно, возможны осадки в виде фрикаделек" (Συννεφιά, πιθανή κατακρήμνιση σε μορφή κεφτεδάκια) Στην Ιαπωνία, η ταινία λέγεται "くもりときどきミートボール" ("kumori tokidoki miitobooru" η Γιαπωνέζικη έκδοση αναφοράς καιρού του αγγλικού τίτλου) και κυκλοφόρησε στα θέατρα στις 19 Σεπτεμβρίου 2009. Στη Νότια Κορέα, η ταινία λέγεται "하늘에서 음식이 내린다면" (που σημαίνει "Εάν η τροφή πέφτει από τον ουρανό") Στην Ισπανία, η ταινία λέγεται "Lluvia de albóndigas" (που σημαίνει "Βροχόπτωση από Κεφτεδάκια"). Στη Λατινική Αμερική, η ταινία λέγεται "Lluvia de hamburguesas" (που σημαίνει "Βροχόπτωση Χάμπουργκερ"), εκτός από τη Βραζιλία, που λέγεται "Tá Chovendo Hambúrger" (που σημαίνει "Βρέχει Χάμπουργκερ"). Στο Ισραήλ η ταινία λέγεται "גשם של פלאפל" (που σημαίνει "Βροχή από Φαλάφελ"). Στην Ιταλία, η ταινία λέγεται "Piovono polpette" (που σημαίνει "βρέχει κεφτέδες") Στη Γαλλία, η ταινία λέγεται "Tempête de Boulettes Géantes" (που σημαίνει "Τεράστια Καταιγίδα από Κεφτεδάκια") Στη Βουλγαρία η ταινία λέγεται "Облачно, с кюфтета" (που έχει την ίδια σημασία με τον αγγλικό τίτλο, αλλά στη Βουλγάρικη έκδοση του Αγγλικού τίτλου) Στην Πολωνία, η ταινία ονομάζεται "Klopsiki i inne zjawiska pogodowe" (που κυριολεκτικά σημαίνει "Μικρά κεφτεδάκια και άλλα καιρικά φαινόμενα). Στην Ολλανδία η ταινία ονομάζεται "Het regent gehaktballen" (Βρέχει Κεφτέδες) Στον Καναδά, η Γαλλική έκδοση ονομάζεται "Il pleut des hamburgers" (που σημαίνει "Βρέχει Χάμπουργκερ")\ Ένα βιντεοπαιχνίδι βασισμένο στην ταινία θα κυκλοφορήσει από την Ubisoft στο Playstation 3, Xbox 360, Nintendo DS, Wii, PlayStation Portable, και Microsoft Windows το Σεπτέμβριο του 2009. Τον Αύγουστο του 2009, η Insight Editions δημοσίευσε το συντροφικό βιβλίο για την ταινία που ονομάζεται Η Τέχνη & η Δημιουργία του Βρέχει Κεφτέδες. Στις 12 Απριλίου 2010, η ιστοσελίδα Io9 ανέφερε πως θα υπάρξει συνέχεια στην ανάπτυξη. Ο Φιλ Λόρντ και ο Κρις Μίλερ δεν θα επιστρέψουν ως συγγραφείς/σκηνοθέτες. Ο Τζον Φράνσις Ντάλεϊ, και ο Τζόναθαν Γκόλντστεϊν, οι συγγραφείς των Απαίσιων Αφεντικών και του Απίθανου Μπρετ Γουόντερστοουν γράφουν ένα σχέδιο του σεναρίου, που θα βασιστεί στν αρχική ιδέα και όχι στο Πίκλες στο Πίτσμπερ το βιβλίο του Μπάρετ. Το Δεκέμβριο του 2011, αναφέρθηκε πως ο Κόντι Κάμερον και ο Κρις Πέρν θα το σκηνοθετήσουν.Στις 29 Φεβρουαρίου 2012, αναφέρθηκε πως η συνέχεια θα έχει τίτλο Βρέχει 2: Η Εκδίκηση των Αποφάγιων. Η ταινία αρχικά προγραμματίστηκε να κυκλοφορήσει στις 24 Οκτωβρίου 2013. Μετά την καταστροφική καταιγίδα τροφής στην πρώτη ταινία, ο Φλιντ και οι φίλοι του αναγκάζονται να φύγουν από την πόλη, αλλά όταν τα αισθητικά κτήνη τροφής κατακλύζουν το νησί, αναγκάζονται να σώσουν τον κόσμο.Ο Μπιλ Χέιντερ, η Άννα Φάρις και ο Άντι Σάμπεργκ θα επαναλάβουν τους ρόλους τους. Η Κρίστεν Σάαλ θα ενταχθεί στο καστ για να κάνει τη φωνή ενός ουρακοτάγκου.
|
Το Βρέχει Κεφτέδες (αγγλικά: Cloudy with a Chance of Meatballs) είναι αμερικάνικη οικογενειακή κωμωδία κινουμένων σχεδίων με υπολογιστή του 2009, με παραγωγό τη Sony Pictures Animation, διανομέα την Columbia Pictures. Κυκλοφόρησε στις 18 Σεπτεμβρίου 2009. Η ταινία είναι ελαφρώς βασισμένη στο παιδικό βιβλίο με το ίδιο όνομα των Τζούντι και Ρον Μπάρετ. Η ταινία έχει τις φωνές των Μπιλ Χέιντερ, Άννα Φάρις, Νιλ Πάτρικ Χάρις, Τζέιμς Κάαν, Μπρους Κάμπελ, Άντι Σάμπεργκ, Mr. T., Μπόμπ'ε Τζ. Τόμσον, Μπέντζαμιν Μπρατ, Αλ Ρόκερ, Λόρεν Γκράχαμ και Γουίλ Φόρτε. Γράφτηκε και σκηνοθετήθηκε από τον Φιλ Λόρντ και τον Κρις Μίλερ, που είναι και οι δύο τους γνωστοί για τις τηλεοπτικές σειρές κινουμένων σχεδίων Clone High, όπου πρωταγωνίστησε ο Φόρτε. Η ταινία έλαβε πολύ θετικές κριτικές, και ήταν μια μέτρια επιτυχία του box office, κερδίζοντας 243 εκατομμύρια δολάρια παγκοσμίως. Μια συνέχεια Cloudy with a chance of Meatballs (Βρέχει Κεφτέδες 2) κυκλοφόρησε στην Ελλάδα στις 24 Οκτωβρίου 2013.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%92%CF%81%CE%AD%CF%87%CE%B5%CE%B9_%CE%9A%CE%B5%CF%86%CF%84%CE%AD%CE%B4%CE%B5%CF%82
|
Κόμης του Λέστερ
|
Ο τίτλος δημιουργήθηκε πρώτη φορά από τον Ρόμπερτ ντε Μπόμοντ που χρησιμοποιούσε ταυτόχρονα και τον Γαλλικό τίτλο του κόμητος του Μελάν. Οι απόγονοι του διατήρησαν τρεις γενεές το όνομα Ρόμπερτ, οι Μπόμοντ ξεκληρίστηκαν όταν ο Ρόμπερτ ντε Μπόμοντ, 4ος κόμης του Λέστερ πέθανε χωρίς απογόνους και τα εδάφη του μοιράστηκαν ανάμεσα στις δυο αδελφές του. Ο μεγαλύτερος διεκδικητής του Λέστερ ήταν ο γιος της μεγαλύτερης αδελφής του Σίμον ντε Μόντφορντ 5ος κόμης του Λέστερ, ο σύζυγος της μικρότερης αδελφής του Σαέρ ντε Κουίνσι δημιούργησε την κομητεία του Γουίντσεστερ. Ο Σίμον Δ΄ ντε Μόντφορντ δεν πήρε ποτέ επίσημα τον τίτλο του κόμη λόγω της μεγάλης εχθρότητας ανάμεσα στην Αγγλία και τη Γαλλία. Ο δεύτερος γιος του Σίμον Ε΄ ντε Μόντφορντ κληρονόμησε τους τίτλους και τα εδάφη του πατέρα του, διακρίθηκε σημαντικά την περίοδο του Ερρίκου Γ΄ της Αγγλίας, έπεσε στη μάχη του Ίβσαμ (1265), τα εδάφη και οι τίτλοι του κατασχέθηκαν. Ο Εδμόνδος Κράουτσμπακ μικρότερος γιος του Ερρίκου Γ΄ ήταν ο δημιουργός της δεύτερης κομητείας του Λέστερ, ο Εδμόνδος έγινε Κόμης του Λάνκαστερ και οι τίτλοι ενώθηκαν. Ο μεγαλύτερος γιος του Εδμόνδου Τόμας, 2ος κόμης του Λάνκαστερ εκτελέστηκε από τον Εδουάρδο Β΄ της Αγγλίας για προδοσία (1322), τα εδάφη και οι τίτλοι του κατασχέθηκαν αλλά επανήλθε σε λίγα χρόνια στον μικρότερο αδελφό του Ερρίκο, 3ο κόμη του Λάνκαστερ. Ο γιος του τρίτου κόμη Ερρίκος, δούκας του Λάνκαστερ άφησε μόνο δυο κόρες και τα εδάφη του μοιράστηκαν : η μεγαλύτερη κόρη του Ματθίλδη, κόμισσα του Λάνκαστερ και ο σύζυγος της Γουλιέλμος Α΄ της Βαυαρίας κληρονόμησαν την κομητεία. Η Ματθίλδη πέθανε πρόωρα, οι τίτλοι πέρασαν στη μικρότερη αδελφή της Λευκή του Λάνκαστερ και τον σύζυγο της Ιωάννη της Γάνδης που δημιούργησε ξανά το Δουκάτο του Λάνκαστερ. Διάδοχος στο δουκάτο και την κομητεία έγινε ο γιος του Ιωάννη και της Λευκής Ερρίκος του Μπόλινμπροκ, όταν ανέτρεψε τον ξάδελφο του Ριχάρδο Β΄ της Αγγλίας (1399) και ανέβηκε ο ίδιος στον θρόνο ως Ερρίκος Δ΄ της Αγγλίας οι τίτλοι "ενώθηκαν με το στέμμα". Η περιουσία της κομητείας έγινε αργότερα τμήμα του δουκάτου του Λάνκαστερ. Η κομητεία δημιουργήθηκε ξανά όταν η Ελισάβετ Α΄ της Αγγλίας την έδωσε στον ευνοούμενο της Ρόμπερτ Ντάντλεϊ, 1ο Κόμη του Λέστερ (1564), πέθανε χωρίς απογόνους και ο τίτλος ξεκληρίστηκε ξανά. Ο τίτλος δημιουργήθηκε ξανά για λογαριασμό του ανιψιού του Ρόμπερτ Σίδνεϊ στον οποίο επιπλέον παραχωρήθηκε ο τίτλος του υποκόμη του Λάισλ (4 Μαΐου 1605), οι Σίδνεϊ κράτησαν τον τίτλο μέχρι τον 7ο κόμη που ξεκληρίστηκε ξανά (1743). Ο επόμενος κάτοχος του τίτλου ήταν ο Τόμας Κόουκ αλλά πέθανε και αυτός χωρίς απογόνους. Ο τίτλος παραχωρήθηκε στον Τζωρτζ Τάουνσεντ, 16ο βαρόνο των Φέρρερ του Τσάρτλεϊ και 8ο βαρόνο του Κόμπτον, μεγαλύτερο γιο και διάδοχο του Τζωρτζ Τάουνσεντ, 4ου υποκόμη του Τάουνσεντ και αργότερα 1ου μαρκησίου του Τάουνσεντ. Ο Τάουνσεντ ήταν τετρασέγγονος της Λαίδης Λούσυ Σίδνεϊ της κόρης του δεύτερου κόμη από τη δημιουργία του 1618, η κομητεία ξεκληρίστηκε ξανά με τον θάνατο του γιου του τρίτου μαρκησίου και δεύτερου κόμη (1855). Η Οικογένεια Κόουκ καταγόταν από τον μεγάλο πολιτικό Σερ Έντουαρντ Κόουκ (1552 - 1634) που είχε διατελέσει αρχιδικαστής την περίοδο 1613 - 1616. Ο τετρασέγγονος του Τόμας Κόουκ μέσω του γιου του Χένρι Κόουκ ήταν γαιοκτήμονας, πολιτικός και προστάτης των γραμμάτων και των τεχνών. Διορίστηκε βαρόνος των Λόβελ του Λόβελ Μίνστερ στην κομητεία της Οξφόρδης (1728), υποκόμης των Κόουκ του Χόλκχαμ στην κομητεία του Νόρφολκ και κόμης του Λέστερ, αμέσως ξεκίνησε την κατασκευή του Χόλκχαμ Χολ στο Νόρφολκ. Παντρεύτηκε τη Μαργαρίτα Τάφτον, 19η βαρόνη του Κλίφορντ και το μοναδικό τους παιδί Έντουαρντ Κόουκ, υποκόμης του Κόουκ πέθανε άτεκνος πριν τους γονείς του, ο τίτλος ξεκληρίστηκε ξανά με τον θάνατο του Τόμας (1759) και η βαρονία του Κλίφορντ έπεσε σε αχρηστεία με τον θάνατο της συζύγου του (1775). Τα εδάφη των Κόουκ πέρασαν στον ανιψιό του τελευταίου κόμη Γουένμαν Κόουκ, γεννημένος σαν Γουένμαν Ρόμπερτς γιος του Φίλιπ Ρόμπερτς και της Άννας αδελφής του κόμη του Λέστερ, άλλαξε το επώνυμο του σε Κόουκ χάρη του θείου του. Ο γιος του Τόμας Κόουκ ή "Κόουκ του Νόρφολκ" ήταν σπουδαίος πολιτικός που ασχολήθηκε έντονα με τους αγρότες, έγινε πολλά χρόνια μέλος του Κοινοβουλίου και με κύριο έργο την αγροτική παραγωγή ήταν ένας από τους πρωταγωνιστές της Βρετανικής Αγροτικής Επανάστασης. Οι τίτλοι του κρατήθηκαν από τον μεγάλο θείο του (1837) όταν οι Κόουκ έγιναν ξανά υποκόμητες του Κόουκ και κόμητες του Λέστερ των Χόλκχαμ στην κομητεία του Νόρφολκ παρά το ότι η οικογένεια Τάουνσεντ υπήρχε ακόμα. Τον λόρδο του Λέστερ διαδέχθηκε ο μεγαλύτερος γιος του από τον δεύτερο γάμο του που έγινε 60 χρόνια Υπολοχαγός του Νόρφολκ και μέλος του Τάγματος της Περικνημίδας (1873). Με τον θάνατο του (1909) οι τίτλοι του πέρασαν στον μεγαλύτερο γιο του τον τρίτο κόμη, Συνταγματάρχη του 2ου Τάγματος των Σκωτσέζικων φρουρών και Υπολοχαγό του Νόρφολκ. Τον διαδέχθηκε ο μεγαλύτερος γιος του τέταρτος κόμης επίσης Υπολοχαγός του Νόρφολκ που όταν πέθανε οι τίτλοι του πέρασαν στον γιο του τον πέμπτο κόμη που διετέλεσε Μέγας Σταβλάρχης στον Γεώργιο ΣΤ΄ του Ηνωμένου Βασιλείου και την Ελισάβετ Β΄ του Ηνωμένου Βασιλείου. Πέθανε χωρίς απογόνους και τον διαδέχθηκε σαν έκτος κόμης ο πρώτος του ξάδελφος που ήταν γιος του Άρθουρ Τζωρτζ Κόουκ, δεύτερου γιου του τρίτου κόμη. Τους τίτλους διατηρεί από το 2015 ο εγγονός του όγδοος κόμης. Ρόμπερτ ντε Μπόμοντ, 1ος κόμης του Λέστερ Ρόμπερτ ντε Μπόμοντ, 2ος κόμης του Λέστερ Ρόμπερτ ντε Μπόμοντ, 3ος κόμης του Λέστερ Ρόμπερτ ντε Μπόμοντ, 4ος κόμης του Λέστερ Σίμον ντε Μόντφορντ, 5ος κόμης του Λέστερ Σίμον ντε Μόντφορντ, 6ος κόμης του Λέστερ Εδμόνδος Κράουτσμπακ Τόμας, 2ος κόμης του Λάνκαστερ Ερρίκος, 3ος κόμης του Λάνκαστερ Ερρίκος, δούκας του Λάνκαστερ Γουλιέλμος Α΄ της Βαυαρίας Ιωάννης της Γάνδης Ερρίκος Δ΄ της Αγγλίας Ρόμπερτ Ντάντλεϊ, 1ος Κόμης του Λέστερ Ρόμπερτ Σίδνεϊ, 1ος κόμης του Λέστερ (1563 - 1626) Ρόμπερτ Σίδνεϊ, 2ος κόμης του Λέστερ (1595 - 1677) Φιλίπ Σίδνεϊ, 3ος κόμης του Λέστερ (1619 - 1698) Ρόμπερτ Σίδνεϊ, 4ος κόμης του Λέστερ (1649 - 1702) Φιλίπ Σίδνεϊ, 5ος κόμης του Λέστερ (1676 - 1705) Τζων Σίδνεϊ, 6ος κόμης του Λέστερ (1680 - 1737) Τζόσελυν Σίδνεϊ, 7ος κόμης του Λέστερ (1682 - 1743) Τόμας Κόουκ, 1ος κόμης του Λέστερ (1697 - 1759) Τζωρτζ Τάουνσεντ, 2ος μαρκήσιος του Τάουνσεντ (1753 - 1811) Τζωρτζ Τάουνσεντ, 3ος μαρκήσιος του Τάουνσεντ (1778 - 1855) Τόμας Γουίλιαμ Κόουκ, 1ος κόμης του Λέστερ (1754 - 1842) Τόμας Γουίλιαμ Κόουκ, 2ος κόμης του Λέστερ (1822 - 1909) Τόμας Γουίλιαμ Κόουκ, 3ος κόμης του Λέστερ (1848 - 1941) Τόμας Γουίλιαμ Κόουκ, 4ος κόμης του Λέστερ (1880 - 1949) Τόμας Γουίλιαμ Έντουαρντ Κόουκ, 5ος κόμης του Λέστερ (1908 - 1976) Άντονι Λουις Λόνβελ Κόουκ, 6ος κόμης του Λέστερ (1909 - 1994) Έντουαρντ Ντάγκλας Κόουκ, 7ος κόμης του Λέστερ (1936 - 2015) Τόμας Έντουαρντ Κόουκ, 8ος κόμης του Λέστερ (1965) Levi Fox, "The Honor and Earldom of Leicester: Origin and Descent, 1066-1399", English Historical Review, 54 (1939), 385-402 Kidd, Charles, Williamson, David (editors). Debrett's Peerage and Baronetage (1990 edition). New York: St Martin's Press, 1990. Leigh Rayment's Peerage Pages [self-published source][better source needed] Lundy, Darryl. "FAQ". The Peerage.[unreliable source]
|
Ο τίτλος Κόμης του Λέστερ δημιουργήθηκε επτά φορές στο Αγγλικό βασίλειο με έδρα του Λέστερ. Η 1η δημιουργία έγινε τον 12ο αιώνα σαν Αγγλικός τίτλος, ο σημερινός τελευταίος τίτλος είναι δημιουργία του Ηνωμένου Βασιλείου (1837).
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9A%CF%8C%CE%BC%CE%B7%CF%82_%CF%84%CE%BF%CF%85_%CE%9B%CE%AD%CF%83%CF%84%CE%B5%CF%81
|
Εθνικό Μνημείο του Βιτόριο Εμανουέλε Β΄
|
Σχεδιάστηκε από το Γκιουζέπε Σακόνι το 1885. Η γλυπτική γι’ αυτό ανατέθηκε σε καθιερωμένους γλύπτες από όλη την Ιταλία, όπως ο Λεονάρντο Μπιστόλφι και ο Άντζελο Τσανέλι. Θεμελιώθηκε το 1911 και ολοκληρώθηκε το 1925. Είναι φτιαγμένο από λευκό μάρμαρο από το Μποτιτσίνο της Μπρέσια και διαθέτει σκάλες, κορινθιακούς κίονες, ένα έφιππο ανδριάντα του Βίκτορα Εμμανουήλ και δύο αγάλματα της θεάς Νίκης πάνω σε τέθριππα. Η κατασκευή έχει πλάτος 135 και ύψος 70 μέτρα. Αν συμπεριληφθούν τα τέθριππα και οι φτερωτές νίκες, το ύψος φτάνει τα 81 μέτρα. Η βάση της κατασκευής στεγάζει το μουσείο της Ιταλικής Ενοποίησης. Το 2007 προστέθηκε ένας πανοραμικός ανελκυστήρας, επιτρέποντας στους επισκέπτες να ανέβουν στη σκεπή για μια πανοραμική θέα της Ρώμης. Το μνημείο προκάλεσε αντιδράσεις γιατί η κατασκευή του κατέστρεψε μεγάλη περιοχή του Λόφου του Καπιτωλίου με μια Μεσαιωνική γειτονιά. Το ίδιο το μνημείο συχνά θεωρείται πομπώδες και τεράστιο. Είναι καθαρά ορατό από το μεγαλύτερο μέρος της πόλης της Ρώμης παρότι στο γενικό του σχήμα είναι σαν κουτί και στερείται θόλου ή πύργου. Το μνημείο είναι επίσης εκτυφλωτικά άσπρο, πράγμα που το κάνει πολύ ξεχωριστό εν μέσω των γενικά καφετιών κτιρίων που το περιβάλλουν και η ογκώδης γεμάτη φύση του του έχει προσδώσει αρκετά προσωνύμια. Οι ξένοι αναφέρονται πολλές φορές στο μνημείο με πολλά παρατσούκλια, όπως "γαμήλια τούρτα" ενώ οι Ρωμαίοι συνήθως το λένε "γραφομηχανή". Παρ’ όλη αυτή την κριτική, το μνημείο ακόμη προσελκύει μεγάλο αριθμό επισκεπτών. Ο Ιταλός Πρόεδρος Κάρλο Ατζέλιο Τσιάμπι (1999–2006) καλλιέργησε το άνοιγμα του Βιτοριάνο ως δημόσιου φόρουμ και άποψης πάνω από τον πυρήνα της Πόλης. Αυτή η νέα προσβασιμότητα επέτρεψε στους επισκέπτες να εξοικειωθούν με το μνημείο, κάνοντάς το να ανέβει στην υπόληψη, αν όχι των κριτικών, του κόσμου. Το μνημείο περιέχει τον Τάφο του Άγνωστου Στρατιώτη με μια αιώνια φλόγα, χτισμένο κάτω από το άγαλμα της Ιταλίας μετά τον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, ακολουθώντας μια ιδέα του στρατηγού Τζούλιο Ντουέτ. Η Μαρία Μπεργκάμας (1867–1952) ήταν μια Ιταλίδα, που επιλέχτηκε για να αντιπροσωπεύσει όλες τις Ιταλίδες μητέρες που είχαν χάσει κάποιο γιο κατά τον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, χωρίς να γνωρίζουν πού είχε ταφεί. Γεννημένη στη Γκραντίσκα ντ’ Ισόντσο έζησε για πολλά χρόνια στην Τεργέστη. Εκείνη την εποχή τόσο η Γκραντίσκα ντ’ Ισόντσο όσο και η Τεργέστη ήταν τμήμα της Αυστροουγγαρίας, έτσι ο Αντόνιο, το μοναχοπαίδι της, κλήθηκε στον Αυστριακό στρατό. Το 1916 ο Αντόνιο λιποτάκτησε και προσχώρησε στον Ιταλικό Βασιλικό Στρατό, σκοτώθηκε στη μάχη στις 16 Ιουνίου 1916, αλλά ποτέ δε βρέθηκε το σώμα του. Μετά τον πόλεμο, στις 26 Οκτωβρίου 1921 στην Ακυληία, αυτή επέλεξε ένα από τα 11 μη αναγνωρισμένα πτώματα μελών των Ιταλικών Ενόπλων Δυνάμεων, των οποίων τα λείψανα είχαν περισυλλεγεί από διάφορες περιοχές του μετώπου. Το επιλεγμένο σώμα ετάφη στις 4 Νοεμβρίου 1921 στον Τάφο του Αγνώστου Στρατιώτη στο Βιτοριάνο. Τα άλλα 10 λείψανα τάφηκαν στο στρατιωτικό νεκροταφείο της Ακυληίας. Μετά το θάνατό της η Μπεργκάμας ετάφη στις 4 Νοεμβρίου 1954, την 46η επέτειο της νίκης, στο νεκροταφείο της Ακυληίας, μαζί με τα σώματα των άλλων δέκα άγνωστων στρατιωτών.
|
Το Εθνικό Μνημείο του Βιτόριο Εμανουέλε Β΄ (Monumento nazionale a Vittorio Emanuele II) ή Βωμός της Πατρίδας (Altare della Patria) ή Βιτοριάνο (Vittoriano) βρίσκεται στη Ρώμη, στην Πιάτσα Βενέτσια, στη βόρεια πλευρά του Καπιτωλίνου λόφου, και είναι χτισμένο προς τιμήν του Βίκτορα Εμμανουήλ, του πρώτου βασιλιά της ενοποιημένης Ιταλίας.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%95%CE%B8%CE%BD%CE%B9%CE%BA%CF%8C_%CE%9C%CE%BD%CE%B7%CE%BC%CE%B5%CE%AF%CE%BF_%CF%84%CE%BF%CF%85_%CE%92%CE%B9%CF%84%CF%8C%CF%81%CE%B9%CE%BF_%CE%95%CE%BC%CE%B1%CE%BD%CE%BF%CF%85%CE%AD%CE%BB%CE%B5_%CE%92%CE%84
|
Μεγάλη Γερμανία
|
Αφού υπέταξε τη Γαλατία στα μέσα του 1ου π.Χ. αιώνα, ο Ιούλιος Καίσαρας έστρεψε το βλέμμα του προς τα ανατολικά της. Περιέγραφε τους Γερμανούς ως βάρβαρους και απολίτιστους, σε αντιδιαστολή με τους Γαλάτες που ήταν μεν φιλοπόλεμοι αλλά μπορούσαν να «εκπολιτισθούν», και κατέληγε στο συμπέρασμα ότι μόνο η κατάκτηση της Γερμανίας θα εξασφάλιζε τα γαλατικά εδάφη από έξωθεν κινδύνους. Τελικά δεν πρόλαβε να υλοποιήσει τα σχέδιά του, λόγω των εσωτερικών ζητημάτων που οδήγησαν στη δολοφονία του. Πάντως ο Καίσαρας δικαιώθηκε αρκετούς αιώνες αργότερα, όταν οι επιδρομές των γερμανικών φύλων συνέτειναν δραστικά στην πτώση της Δυτικής Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας και προκάλεσαν πολύ σοβαρά προβλήματα στην Ανατολική. Το 12 π.Χ. ο Οκταβιανός Αύγουστος ξεκίνησε να υποτάσσει νότια και δυτικά εδάφη της Γερμανίας, συγκροτώντας τα σε επαρχία με το όνομα Μεγάλη Γερμανία. Το 6 μ.Χ. η επαρχία έφθανε μέχρι τον ποταμό Έλβα, αλλά αυτό ήταν και το απώτερο σημείο επέκτασής της - το Σεπτέμβριο του 9 μ.Χ. ένας συνασπισμένος γερμανικός στρατός κατέσφαξε έναν προς έναν τους στρατιώτες τριών λεγεώνων, τριών ιλών ιππικού και έξι βοηθητικών κοόρτεων στον Τευτοβούργιο Δρυμό. Ο έπαρχος Πόπλιος Κοϊντίλιος Βάρος αυτοκτόνησε για να μην αιχμαλωτισθεί και ο αυτοκράτορας Οκταβιανός τριγυρνούσε στο παλάτι μονολογώντας «Βάρε, δώσε πίσω τις λεγεώνες μου». Ο επόμενος αυτοκράτορας Τιβέριος έστειλε ξανά τις λεγεώνες υπό το στρατηγό Γερμανικό το 14 και το 16, αλλά παρά τα νικηφόρα αποτελέσματα δεν τόλμησε να διατάξει την επανενσωμάτωση της περιοχής στην Αυτοκρατορία. Μετά το 16 η επαρχία καταργήθηκε και τυπικά, με τους Ρωμαίους να εγκαταλείπουν κάθε βλέψη στη Μεγάλη Γερμανία. Τις επόμενες δεκαετίες επικεντρώθηκαν στη σταθεροποίηση του ελέγχου της Ελάσσονος Γερμανίας, δηλ. των γερμανικών - κελτικών εδαφών δυτικά του Ρήνου. Σε αυτό το πλαίσιο ίδρυσαν το 84 δύο επαρχίες, τις Άνω και Κάτω Γερμανία, αλλά ποτέ δεν ξαναπέρασαν το ποτάμι εκτός από κάποιες περιπτώσεις σύντομων εκκαθαριστικών επιχειρήσεων. Ο Ρήνος καθιερώθηκε ως το φυσικό σύνορο της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας μέχρι την πτώση της. Η Ρώμη ήταν η πρώτη που χρησιμοποίησε τον όρο «Γερμανία». Πιθανότατα η ρίζα german- είναι κελτικής προέλευσης, σήμαινε γείτονας και χρησιμοποιείτο από κάποια γαλατική φυλή για να υποδηλώσει μια γειτονική γερμανική. Όταν λοιπόν οι Ρωμαίοι ήλθαν σε επαφή με τους πρώτους, έμαθαν τη λέξη και την υιοθέτησαν για όλες συλλήβδην τις φυλές που ζούσαν ανατολικά του Ρήνου. Τελικά, αν και οι Ρωμαίοι δεν κατάφεραν να κατακτήσουν από τη Γερμανία παρά μόνο ένα μικρό κομμάτι της, το όνομα που της έδωσαν επιβίωσε ως εξώνυμο σε μια σειρά από γλώσσες, μεταξύ των οποίων και στην ελληνική. Στην πραγματικότητα οι Γερμανοί ποτέ δεν αυτοπροσδιορίσθηκαν με αυτό το όνομα - την περίοδο εκείνη χρησιμοποιούσαν τα ενδώνυμα της φυλής τους (Γότθοι, Σάξονες, Αλεμάνοι κλπ.) ενώ κατά τη σύγχρονη εποχή αυτοαποκαλούνται Deutschen, μια ονομασία που παραπέμπει στη φυλή των Τευτόνων.
|
Μεγάλη Γερμανία (λατινικά: Germania Magna) ονόμαζαν οι Ρωμαίοι μια μεγάλη και σχετικά ανεξερεύνητη περιοχή της Κεντρικής Ευρώπης, εκτεινόμενη από το Ρήνο (Δ) έως το Βιστούλα (Α). Με εξαίρεση δύο δεκαετίες κατά την αυτοκρατορική περίοδο ουδέποτε μπόρεσαν να την ελέγξουν, σε αντίθεση με τα εδάφη δυτικά και νότια του Ρήνου (η πολύ μικρότερη Ελάσσων Γερμανία) που αποτέλεσαν σταθερές ρωμαϊκές επαρχίες. Η περιοχή δεν ήταν εθνικά ομοιογενής. Στα δυτικά και κεντρικά σημεία της κατοικείτο από γερμανικά και κελτικά φύλα, ενώ στα ανατολικά της υπήρχαν επίσης Βάλτες, Σκύθες και Σλάβοι. Οι Έλληνες και οι Ρωμαίοι δε γνώριζαν πολλά, παρά μόνο για κάποιες φυλές που ζούσαν στα νότια όριά της. Πιστεύεται ότι ο πρώτος εξερευνητής από τη Μεσόγειο που ήρθε σε επαφή με τους λαούς του κεντρικού - βόρειου τμήματος ήταν ο Πυθέας ο Μασσαλιώτης (περ. 320 π.Χ.) αλλά όσα είδε έμοιαζαν τόσο εξωπραγματικά, που για αιώνες οι συγγραφείς απέφευγαν να τα αναπαραγάγουν, πιστεύοντας ότι είναι ψέματα!
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9C%CE%B5%CE%B3%CE%AC%CE%BB%CE%B7_%CE%93%CE%B5%CF%81%CE%BC%CE%B1%CE%BD%CE%AF%CE%B1
|
Σύμφωνο της Σωμόν
|
Κατά τη διάρκεια της εκστρατείας στη Γαλλία των συνασπισμένων Μεγάλων Δυνάμεων το 1814 μετά την ισχυρή αντίσταση που αντιμετώπισαν από τα υπολείμματα του στρατού του Ναπολέοντα, έχοντας εισβάλει στη Γαλλία και φθάνοντας στην εν λόγω πόλη, με προτροπή του Άγγλου Λόρδου Κάσρλη συμφώνησαν να μη υπογράψουν καμία επιμέρους συνθήκη ειρήνης με τη Γαλλία μέχρι της τελικής νίκης. Ταυτόχρονα δε τα συμβαλλόμενα μέρη συμφώνησαν σε μία εικοσαετή μεταξύ τους συμμαχία. Στο ίδιο τέλος σύμφωνο περιλήφθηκαν όροι εκεχειρίας που ουσιαστικά ήταν όροι συνθηκολόγησης και συνομολόγησης ειρήνης με τον Ναπολέοντα με προθεσμία αποδοχής, διαφορετικά θα συνεχιζόταν ο πόλεμος μέχρι της τελικής νίκης με την κατάληψη του Παρισιού. Τελικά ο Ναπολέων απέρριψε το εν λόγω σύμφωνο, για σύναψη ειρήνης, την επόμενη ημέρα της υπογραφής, όταν και έγινε επίδοση αυτής, οπότε και συνεχίστηκε η προέλαση των Μεγάλων Δυνάμεων προς το Παρίσι. Το σύμφωνο αυτό για περισσότερη επιβεβαίωση της ανάληψης των εξ αυτού υποχρεώσεων των συμβαλλομένων μερών υπεγράφη, στις 9 Μαρτίου, αν και έφερε ημερομηνία 1η Μαρτίου, από κάθε μία Μεγάλη Δύναμη χωριστά με τις άλλες τρεις, ενώ στους όρους του περιλαμβανόταν για πρώτη φορά η ιδέα της "ισορροπίας δυνάμεων" και της καθιέρωσης μιας μόνιμης ειρήνης στην Ευρώπη. Το σύμφωνο της Σωμόν απετέλεσε ιστορικά το προοίμιο της Τετραπλής Συμμαχίας μετά τη μάχη του Παρισιού, όπως αυτή διαμορφώθηκε με τη Συνθήκη των Παρισίων (1814) που ακολούθησε αλλά και η πρώτη μορφή διευθυντηρίου των Μεγάλων Δυνάμεων. Μεγάλη Ελληνική Εγκυκλοπαίδεια τ.Δ΄ (συμπλήρωμα) σ.670 Εγκυκλοπαίδεια Πάπυρος Larous Britannica τ.56ος, σ.256 Χαραλ. Νικολάου "Διεθνείς Πολιτικές και Στρατιωτικές Συνθήκες - Συμφωνίες - Συμβάσεις" σ.55 Εκδ. Φλώρος Αθήνα 1996. Artz, Frederick Β (1934), "Αντίδραση & Επανάσταση: 1814-1832", σ. 110 Chandler, David (1999), "Λεξικό των Ναπολεόντειων πολέμων", Wordsworth εκδόσεις Schroeder, Paul W. (1996), Ο Μετασχηματισμός της Ευρωπαϊκής Πολιτικής 1763-1848, Clarendon Press, σελ 501-4. - advanced διπλωματική ιστορία σε απευθείας σύνδεση
|
Το Σύμφωνο της Σωμόν, ή Συνθήκη της Σωμόν ήταν ήταν μια σύνθετη συνθήκη των Ναπολεοντείων πολέμων που προέβλεπε 20ετή συμμαχία των συμβαλλομένων ευρωπαϊκών Μεγάλων Δυνάμεων, αλλά και όρους εκεχειρίας με τον Ναπολέοντα Α΄ Βοναπάρτη, που υπεγράφη μεταξύ της Αυστρίας, της Ρωσίας, της Πρωσίας και της Αγγλίας στις 1 Μαρτίου του 1814 (9 Μαρτίου) στη πόλη Chaumont του Άνω-Μάρνη στη Γαλλία. Το σύμφωνο αυτό απορρίφθηκε από τον Ναπολέοντα.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A3%CF%8D%CE%BC%CF%86%CF%89%CE%BD%CE%BF_%CF%84%CE%B7%CF%82_%CE%A3%CF%89%CE%BC%CF%8C%CE%BD
|
Σούπα από φωλιές χελιδονιών
|
Η σούπα παρασκευάζεται από πουλιά του γένους Aerodramus που ζουν στις ακτές της νότιο-ανατολικής Ασίας. Η φωλιά κατασκευάζεται αποκλειστικά από το σάλιο των πουλιών. Οι φωλιές κατασκευάζονται την περίοδο αναπαραγωγής για να είναι έτοιμες να υποδεχτούν τα αυγά. Οι φωλιές μαζεύονται από της σπηλιές ασβεστόλιθου της νήσου Βόρνεο. Σε πολλές περιοχές το οικοσύστημα των πτηνών καταστρέφεται σε τόσο μεγάλο βαθμό για τη συγκομιδή της φωλιάς όπου τα πουλιά είναι κρίσιμα απειλούμενα. Μετά τη συγκομιδή οι φωλιές μουλιάζονται και μετά βράζονται στον ατμό. Πιστεύεται ότι έχουν αφροδισιακές ιδιότητες. Τώρα τελευταία η χρήση τεχνητών στάβλων για πουλιά swiftlet αυξάνεται. Στη Μαλαισία η εκτροφή των πτηνών γίνεται σε ειδικά κατασκευασμένες δομές με ηχεία υψηλής συχνότητας που αναπαράγουν το κάλεσμα του πτηνού για να προσελκύσουν τα swiftlet. Αυτό το είδος εκτροφής είναι απαγορευμένο σε αστικές περιοχές γιατί ο ήχος των πτηνών ενοχλεί τους κατοίκους.
|
Η σούπα από φωλιές χελιδονιών είναι ένα κινέζικο έδεσμα. Για την παρασκευή του χρησιμοποιούνται οι φωλιές ενός σπηλαιόβιου πτηνού που μοιάζει με το χελιδόνι και λέγεται swiftlet. Οι φωλιές δίνουν μία ασυνήθιστη υφή στη σούπα. Οι φαγώσιμες φωλιές είναι τα ακριβότερα ζωικά προϊόντα που καταναλώνονται από ανθρώπους. Οι φωλιές χρησιμοποιούνται στην Κινεζική κουζίνα για πάνω από 400 χρόνια.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A3%CE%BF%CF%8D%CF%80%CE%B1_%CE%B1%CF%80%CF%8C_%CF%86%CF%89%CE%BB%CE%B9%CE%AD%CF%82_%CF%87%CE%B5%CE%BB%CE%B9%CE%B4%CE%BF%CE%BD%CE%B9%CF%8E%CE%BD
|
Φρανς Κράμπε φαν Έσπλεχεμ
|
Οι πρώτοι καλλιτέχνες δεν ανέγραφαν το όνομά τους στα έργα τους ούτε προσδιόριζαν με κάποιο τρόπο ότι ήταν οι δημιουργοί τους. Σε κάποια χρονική στιγμή άρχισαν να προσθέτουν κρυφά λογότυπα, μονογράμματα, αρχικά κτλ. στα έργα τους αλλά σε αρκετές περιπτώσεις δεν έχει ακόμη γίνει δυνατή η ταυτοποίηση έργου - δημιουργού. Στα έργα που ο δημιουργός δεν έχει προσδιοριστεί, συνάγεται ότι όσα φέρουν το συγκεκριμένο διακριτικό (λογότυπο κλπ) έχουν δημιουργηθεί από τον ίδιο καλλιτέχνη και ως δημιουργός τους αναφέρεται ο "Δάσκαλος του...", π.χ. "Δάσκαλος του Ι.Β. με το πτηνό". Ο Κράμπε ήταν αρχικά γνωστός ως "Δάσκαλος της καραβίδας". Αυτό βασίστηκε σε λογότυπο που απεικόνιζε μια καραβίδα στα έργα του. Σε αυτό το λογότυπο οφείλεται και μέρος του ονόματός του (Crabbe = καραβίδα στα Φλαμανδικά).Είναι πιθανόν ο Κράμπε συναντήθηκε με τον Ντύρερ και επηρεάστηκε από αυτόν. Το 1539 ο Κράμπε απέκτησε το εργαστήριο του Νικολάας Χοχενμπερχ (Nicolaas Hogenberg) και καταγράφεται στο Μέχελεν ως μέλος της Συντεχνίας του Αγίου Λουκά και επικεφαλής της Αδελφότητος της Παναγίας. Τα έργα του θεωρούνται μεταβατικά, με μορφή και τεχνική που καταδεικνύουν την επίδραση της ιταλικής Αναγέννησης. Το στυλ της σημαντικής μέριμνας του βάθους τόσο στην ατμόσφαιρα όσο και στο τοπίο φαίνεται ότι οφείλει στον Λούκας φαν ντερ Λέιντεν (Lucas van Leyden) και την ιταλική λεπτότητα στις μορφές στον Γιαν Γκόσσαερτ (Jan Gossaert) ή Γιαν Μαμπούζε. Ο Κράμπε εργάστηκε τόσο ως χαράκτης και ξυλογράφος όσο και ως χαλκογράφος, αλλά είναι αξιοσημείωτος ως προς την τελευταία του αυτή ιδιότητα για την ασυνήθιστη επιτυχία που είχε σε αυτό το μέσον, το οποίο κρινόταν από τους συγχρόνους του ότι είχε περιορισμένες δυνατότητες. Η μεγάλη του επιτυχία έγκειται στο ότι κατάφερνε να συνθέτει δημιουργίες που είχαν σχεδόν την ίδια εικόνα με κανονικά ζωγραφισμένους πίνακες, δημιουργίες που καταδεικνύουν την ικανότητά του να απεικονίζει εκπληκτικά τις συνθήκες του φωτισμού και της ατμόσφαιρας. Δυστυχώς τα έργα του που έχουν διασωθεί είναι ελάχιστα. Σχεδόν τα ίδια αναφέρει και ο Α. Μ. Χιντ (A. M. Hind), ο οποίος προσθέτει ότι αναγνωρίζει την επίδραση και του Κουέντιν Μασσάις εκτός από αυτήν του φαν ντερ Λέιντεν, ενώ στα έργα που έχει δημιουργήσει με τη χρήση μιας τεχνικής με μικρές τελείες αναγνωρίζει την επίδραση του Ντίρικ Φέλλερτ (Dirick Vellert). Ο Φριντλέντερ αναγνώρισε με βεβαιότητα τον Φρανς Κράμπε ως τον "Δάσκαλο της καραβίδας" το 1921. Adam Bartsch. Le Peintre Graveur (Vienna: J. V. Degen, 1803-1821): vol. VII, pp. 527–534; vol. VIII, pp. 5. Adam Bartsch. et al. The Illustrated Bartsch (New York: Abaris Books, 1978 - ongoing 2001): vol. 13, pp. 279–298; vol. 14, pp. 173 Popham, A. E. Engravings and Etchings of Frans Crabbe van Espleghem The Print Collector’s Quarterly 1935 Apr Vol 22, No. 2, p93 -115 Popham, A. E. Catalogue of Engravings and Etchings of Frans Crabbe The Print Collector’s Quarterly 1935 July Vol 22, No. 3, p195 - 211 Hind, A. M. A Short History Of Enqravinq & Etching; London; Archibald Constable & Co 1908 p. 90 Catalogue of prints attributed to the artist at www.artistarchive.com
|
Ο Φρανς Κράμπε φαν Έσπλεχεμ (φλαμανδικά: Frans Crabbe van Espleghem ήταν Φλαμανδός καλλιτέχνης που γεννήθηκε περ. στα 1480 στο Μέχελεν, Βέλγιο και απεβίωσε περίπου στα 1553 επίσης στο Μέχελεν. Ο Κράμπε άρχισε να εξερευνά τη χαρακτική ύστερα από την επίσκεψη του Άλμπρεχτ Ντύρερ στην Ολλανδία το 1521. Ο Κράμπε έγινε γνωστός για τα χαρακτικά του, τις χαλκογραφίες και τις ξυλογραφίες του.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A6%CF%81%CE%B1%CE%BD%CF%82_%CE%9A%CF%81%CE%AC%CE%BC%CF%80%CE%B5_%CF%86%CE%B1%CE%BD_%CE%88%CF%83%CF%80%CE%BB%CE%B5%CF%87%CE%B5%CE%BC
|
Ναυλωτής
|
Στις χερσαίες, αεροπορικές και θαλάσσιες μεταφορές ο ναυλωτής μπορεί να είναι ο ιδιοκτήτης του φορτίου, ή ο εντολοδόχος εκπρόσωπος - πράκτορας εταιρείας, ή ακόμη και ο επιβάτης. Ειδικότερα στις θαλάσσιες μεταφορές ο ναυλωτής είναι εκείνος που νόμιμα μπορεί να υπογράψει σύμβαση μεταφοράς (ναυλοσύμφωνο) με τον πλοιοκτήτη η τον εφοπλιστή ή τον διαχειριστή συμπλοιοκτησίας ή άλλον εντολοδόχο των παραπάνω, όπως με ναυτικό πράκτορα και ναυλομεσίτη. Σε όλες τις περιπτώσεις, πλην της δωρεάν μεταφοράς, ο ναυλωτής φέρει τον χαρακτήρα του εμπόρου και οι πράξεις που διενεργεί εκ της ιδιότητας αυτής εμπορικές. Οι υποχρεώσεις του ναυλωτή διακρίνονται ομοίως όπως και του εκναυλωτή σε α) προ της φόρτωσης και κατά τη φόρτωση και β)μετά τη φόρτωση και εκφόρτωση. Ο Φορτωτής υποχρεούται κατά τα στάδια αυτά: Να φέρει τα προς φόρτωση εμπορεύματα στον ενδεδειγμένο χώρο φόρτωσης, π.χ. αποθήκη, σταθμό, αεροδρόμιο, λιμένα κ.λπ. Ειδικότερα για λιμένες στον καθορισμένο προβλήτα, επί της προκυμαίας ή εντός φορτηγίδας, "κατα μήκος του πλοίου" (ή παραπλεύρως αυτού). Να παραδώσει στον Εκναυλωτή ή αντιπρόσωπό του, (ή Πλοίαρχο του πλοίου), όλα τα απαραίτητα έγγραφα για την διενέργεια της φόρτωσης. Ο Φορτωτής υποχρεούται στα στάδια αυτά: Να καταβάλει τον συμφωνημένο ναύλο καθώς και τυχόν πρόσθετες παροχές λόγω υπεραναμονής (σταλίες), καθυστερήσεις παραλαβής του φορτίου κ.λπ. Να καταβάλλει την καθορισμένη από τον νόμο τυχόν αποζημίωση, λόγω μη τήρησης της σύμβασης ναύλωσης από άσκηση του δικαιώματος της υπαναχώρησης. Και τέλος Να παραδώσει στον εκναυλωτή ή αντιπρόσωπό του, (ή Πλοίαρχο του πλοίου), στον λιμένα εκφόρτωσης έγγραφη απόδειξη περί της παραλαβής του φορτίου.Δείτε σχετικά υποχρεώσεις, δικαιώματα και ευθύνες του εκναυλωτή. Ναύλωση Φόρτωση πλοίου
|
Γενικά με την ονομασία ναυλωτής ή φορτωτής, (Charterer), φέρεται το φυσικό ή νομικό πρόσωπο που παρέχει συγκεκριμένο φορτίο, (εμπόρευμα), σε κάποιο μέσον μεταφοράς, (όχημα, τρένο, πλοίο, αεροπλάνο κ.λπ.), στον εκναυλωτή έναντι ορισμένης αμοιβής, που καλείται κόμιστρο, ναύλος ή εισιτήριο αν πρόκειται για μετακίνηση του ίδιου προσώπου.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9D%CE%B1%CF%85%CE%BB%CF%89%CF%84%CE%AE%CF%82
|
Καρλ Νίλσεν
|
Ο Νίλσεν γεννήθηκε στο Νέρε Λίντελσε (Nørre Lyndelse) κοντά στο Σόρτελουνγκ, νότια του Όντενσε της νήσου Φιονίας, το 1865. Ήταν το έβδομο από τα δώδεκα παιδιά μιας φτωχής αγροτικής οικογένειας· ο πατέρας του, ήταν ζωγράφος και παραδοσιακός μουσικός ο οποίος, με τις ικανότητές του ως ερασιτέχνης βιολονίστας και κορνετίστας, είχε μεγάλη ζήτηση για τις τοπικές γιορτές. Ο Νίλσεν περιέγραψε την παιδική του ηλικία στο αυτοβιογραφικό του έργο, Min Fynske Barndom «Η παιδική μου ηλικία στη Φιονία». Η μητέρα του, την οποία θυμάται να τραγουδάει λαϊκά τραγούδια κατά τη διάρκεια των παιδικών του χρόνων, προερχόταν από εύπορη ναυτική οικογένεια, ενώ, ένας από τους θείους του ήταν ταλαντούχος μουσικός. Ο Νίλσεν έκανε αναφορά στην εισαγωγή του στη μουσική: «Είχα ακούσει μουσική από παλιά, άκουγα τον πατέρα να παίζει βιολί και κορνέτο, τη μητέρα να τραγουδάει και, όταν βρισκόμουν στο κρεβάτι με ιλαρά, δοκίμασα τον εαυτό μου στο βιολί». Τού το αγόρασε η μητέρα του όταν ήταν έξι ετών. Έμαθε βιολί και πιάνο, και έγραψε τις πρώτες του συνθέσεις σε ηλικία οκτώ ή εννέα ετών: ένα νανούρισμα (χαμένο σήμερα), και μια πόλκα που ο συνθέτης αναφέρει στην αυτοβιογραφία του. Ωστόσο, οι γονείς του δεν πίστευαν ότι είχε κάποιο μέλλον ως μουσικός, και τού εξασφάλισαν εργασία σε έναν μαγαζί από ένα κοντινό χωριό, όταν ήταν δεκατεσσάρων ετών. Αλλά ο καταστηματάρχης πτώχευσε το ίδιο καλοκαίρι και ο Καρλ έπρεπε να επιστρέψει στη γενέτειρά του. Αφού έμαθε να παίζει πνευστά μπάντας, την 1η Νοεμβρίου 1879, έγινε στρατιωτικός μουσικός του 16ου Τάγματος, στο κοντινό Όντενσε. Ο Νίλσεν δεν παράτησε το βιολί κατά τη διάρκεια της θητείας του στο τάγμα, συνεχίζοντας να παίζει, όταν γύριζε στο σπίτι, σε γιορτές και χορούς μαζί με τον πατέρα του. Ο στρατός τού έδινε 3 κορώνες και 45 øre -μαζί και ένα καρβέλι ψωμί- κάθε πέντε ημέρες, για δυόμισι χρόνια. Κατόπιν, ο μισθός του αυξήθηκε ελαφρά, επιτρέποντάς του να αγοράσει τα ρούχα που έπρεπε να φοράει στις παραδοσιακές γιορτές. Το 1881, ο Νίλσεν άρχισε να παίρνει πιο σοβαρά τις σπουδές βιολιού, μελετώντας ιδιωτικά με τον Κ. Λάρσεν (Carl Larsen), πρεσβύτερο στον καθεδρικό ναό της πόλης Όντενσε. Δεν είναι γνωστό, πόσο συνέθετε ο Νίλσεν κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου, αλλά από την αυτοβιογραφία του, μπορεί να συναχθεί ότι έγραψε μερικά τραγούδια και κουαρτέτα για χάλκινα πνευστά. Μάλιστα, δυσκολευόταν να γράφει για τα τελευταία, καθώς ηχούσαν σε διαφορετικές τονικότητες από ό, τι γραφόντουσαν. Κατόπιν, γνώρισε τον Ν. Γκέιντ (Niels W. Gade), διευθυντή της Βασιλικής Ακαδημίας στην Κοπεγχάγη, από τον οποίο έγινε δεκτός με χαρά, και εγκατέλειψε τη στρατιωτική μπάντα για να σπουδάσει στην Ακαδημία, από τις αρχές του 1884. Αν και δεν ήταν σπουδαίος μαθητής και συνέθετε λίγo, ο Nίλσεν προχώρησε καλά στο βιολί, με δάσκαλο τον Β. Τόφτε (Valdemar Tofte) και πήρε σταθερές βάσεις στην μουσική θεωρία από τον Ό. Ρόζενχοφ (Orla Rosenhoff), που θα παραμείνει αξιόλογος σύμβουλός του κατά τα πρώτα του χρόνια, ως επαγγελματίας συνθέτης. Σπούδασε, επίσης, σύνθεση με τον Γκέιντ, τον οποίο εκτιμούσε ως φίλο, αλλά όχι για τη μουσική του. Οι γνωριμίες με συναδέλφους από καλλιεργημένες οικογένειες στην Κοπεγχάγη, με μερικούς από τις οποίες θα γίνουν φίλοι δια βίου, υπήρξαν εξίσου σημαντικές. Η αποσπασματική εκπαίδευση που είχε λόγω της επαρχιακής γενέτειράς του, προκάλεσε την περιέργεια και φιλομάθεια του Νίλσεν για τις τέχνες, τη φιλοσοφία και την αισθητική. Αλλά, κατά τη γνώμη του σύγχρονου μουσικολόγου Ν. Φάνινγκ (David Fanning) τού άφησε, επίσης, «μια πολύ προσωπική, κοινή άποψη σε αυτά τα θέματα». Έφυγε από την Ακαδημία στα τέλη του 1886, αφού αποφοίτησε με καλούς, αλλά όχι εξαιρετικούς, βαθμούς σε όλα τα μαθήματα. Στη συνέχεια, πήγε να μείνει μαζί με τον συνταξιοδοτημένο έμπορο Γ. Γ. Νίλσεν (Jens Georg Nielsen) και τη σύζυγό του, στο διαμέρισμά τους στο Slagelsegade, καθώς δεν ήταν ακόμη σε θέση να πληρώνει μόνος του. Εκεί, ερωτεύτηκε την 14χρονη κόρη τους Έ. Ντέμαντ (Emilie Demant), σε μια σχέση που επρόκειτο να διαρκέσει για τα επόμενα τρία χρόνια. Στις 17 Σεπτεμβρίου 1887, ο Νίλσεν έπαιξε βιολί στο Τίβολι της Κοπεγχάγης, στην πρεμιέρα του Andante tranquillo e Scherzo για έγχορδα. Λίγο αργότερα, στις 25 Ιανουαρίου 1888, παρουσιάστηκε το έργο του, Κουαρτέτο εγχόρδων σε Φα Μείζονα. Ενώ ο Νίλσεν είχε την άποψη ότι, το συγκεκριμένο έργο είναι το επίσημο ντεμπούτο του, ως επαγγελματία συνθέτη, πολύ μεγαλύτερη εντύπωση έκανε η Σουίτα για έγχορδα, που παρουσιάστηκε στο Τίβολι, στις 8 Σεπτεμβρίου 1888 και, τελικά, ορίστηκε από τον ίδιο τον συνθέτη ως Op. 1. Μέχρι τον Σεπτέμβριο του 1889, ο Νίλσεν είχε προχωρήσει αρκετά καλά στο βιολί για να κερδίσει θέση στα δεύτερα βιολιά της Βασιλικής Δανικής Ορχήστρας, που έπαιζε στο Βασιλικό Θέατρο της Κοπεγχάγης και, εκείνη την περίοδο, διηύθυνε ο Γ. Σβέντσεν. Από τη θέση αυτή, έζησε τα έργα Φάλσταφ και Οθέλος του Βέρντι, στις δανικές πρεμιέρες τους. Αν και η απασχόληση αυτή, μερικές φορές, προκάλεσε σημαντική απογοήτευση στον Νίλσεν, συνέχισε να παίζει εκεί μέχρι το 1905. Μετά τη συνταξιοδότηση του Σβέντσεν, το 1906, ο Νίλσεν υπηρετεί όλο και περισσότερο ως μαέστρος (επίσημα, διορίστηκε βοηθός διευθυντής ορχήστρας το 1910). Στο μεταξύ, είχε ένα μέτριο εισόδημα από ιδιωτικά μαθήματα βιολιού απολαμβάνοντας, παράλληλα, τη συνεχή υποστήριξη των πατρόνων του, όχι μόνο του Γ. Γ. Νίλσεν, αλλά και των Ά. Σακς (Albert Sachs) και Χ. Ντέμαντ (Hans Demant) στο Όντενσε. Μετά από λιγότερο από ένα χρόνο στο Βασιλικό Θέατρο, ο Νίλσεν κέρδισε υποτροφία ύψους 1.800 κορονών, δίνοντάς του τη δυνατότητα να περάσει αρκετούς μήνες στην Ευρώπη. Κατά τη διάρκεια των ταξιδιών του, ο Νίλσεν ανακάλυψε -και απέρριψε- τα μουσικά δράματα του Βάγκνερ, άκουσε κορυφαίες ορχήστρες και σολίστες της Ευρώπης και «ακόνισε» τις απόψεις του, τόσο πάνω στη μουσική όσο και τις εικαστικές τέχνες. Ενώ σεβόταν τη μουσική των Μπαχ και Μότσαρτ, παρέμεινε αποστασιοποιημένος από τη μουσική του 19ου αιώνα. Το 1891, συναντήθηκε με τον συνθέτη και πιανίστα Φ. Μπουζόνι (Ferruccio Busoni) στη Λειψία, με τον οποίο αλληλογραφούσε για πάνω από τριάντα χρόνια. Λίγο μετά την άφιξή του στο Παρίσι, στις αρχές Μαρτίου του 1891, ο Νίλσεν συναντήθηκε με τη δανέζα γλύπτρια Άννα Μαρία Μπρόντερσεν (Anne Marie Brodersen), η οποία επίσης ταξίδευε με υποτροφία. Ταξίδεψαν μαζί στην Ιταλία και παντρεύτηκαν στην Αγγλικανική Εκκλησία του Αγίου Μάρκου της Φλωρεντίας, στις 10 Μαΐου 1891, πριν επιστρέψουν στη Δανία. Σύμφωνα με τον Φάνινγκ, η σχέση τους δεν ήταν μόνο μια «ταιριαστή αγάπη», αλλά και μια «συνάντηση μυαλών». Η Άννα Μαρία ήταν ταλαντούχα ως καλλιτέχνιδα και μια «δυναμική και σύγχρονη γυναίκα, αποφασισμένη να σφυρηλατήσει την καριέρα της». Αυτή η αποφασιστικότητα, ωστόσο, θα έπληττε τον γάμο του Νίλσεν, καθώς η σύζυγός του θα πέρναγε μήνες μακριά από το σπίτι κατά τη διάρκεια της δεκαετίας του 1890 και του 1900, αφήνοντας τον Καρλ -ο οποίος ήταν «ευάλωτος» σε ευκαιρίες με άλλες γυναίκες- να αναθρέψει τα τρία μικρά παιδιά τους, εκτός από το να συνθέτει και να εκπληρώνει τα καθήκοντά του στο Βασιλικό Θέατρο. Ο Νίλσεν «εξάγνισε» την οργή και απογοήτευσή του για το γάμο του σε πολλά μουσικά έργα, κυρίως μεταξύ 1897 και 1904, μια περίοδο που συχνά αποκαλούσε ως την «ψυχολογική» του περίοδο. Ο Φάνινγκ γράφει: «Σ’ αυτή την περίοδο, το ενδιαφέρον του για τις κινητήριες δυνάμεις πίσω από την ανθρώπινη προσωπικότητα αποκρυσταλλώθηκε στην όπερα Σαούλ και Δαβίδ, στη Δεύτερη Συμφωνία («Οι Τέσσερις Διαθέσεις») και στις καντάτες Hymnus amoris και Søvnen». Ο Νίλσεν ζήτησε διαζύγιο, τον Μάρτιο του 1905, σκεπτόμενος μετεγκατάσταση στη Γερμανία για μια νέα αρχή, αλλά, παρά τις αρκετές παρατεταμένες περιόδους χωρισμού, το ζευγάρι παρέμεινε μαζί, για το υπόλοιπο της ζωής τού συνθέτη. Ο Νίλσεν απέκτησε πέντε παιδιά, τα δύο από αυτά εκτός γάμου. Είχε ήδη έναν γιο, που είχε το όνομά του -Carl August Nielsen-, από τον Ιανουάριο του 1888, πριν συναντήσει την Άννα Μαρία. Το 1912, γεννήθηκε ένα κορίτσι, η Ρ. Σίγκμαν (Rachel Siegmann), για την οποία η Άννα Μαρία δεν έμαθε ποτέ. Με τη σύζυγό του, ο Νίλσεν απέκτησε δύο κόρες και έναν γιο. Η Ίρμελιν, μεγαλύτερη κόρη του, μελέτησε μουσική θεωρία με τον πατέρα της και, τον Δεκέμβριο του 1919, παντρεύτηκε έναν γιατρό που έγινε καθηγητής στο Πανεπιστήμιο της Κοπεγχάγης και διευθυντής πολυκλινικής στο Εθνικό Νοσοκομείο. Η νεώτερη κόρη του Άννα Μαρία, που αποφοίτησε από την Ακαδημία Τεχνών της Κοπεγχάγης, παντρεύτηκε τον ούγγρο βιολονίστα Ε. Τελμάνι (Emil Telmányi), ο οποίος συνέβαλε στην προώθηση της μουσικής του πεθερού του, τόσο ως βιολονίστας όσο και ως μαέστρος. Ο γιος του, Χανς (Hans Børge), είχε προβλήματα υγείας εξαιτίας μηνιγγίτιδας, και πέρασε το μεγαλύτερο μέρος της ζωής του μακριά από την οικογένεια. Πέθανε το 1956. Αρχικά, τα έργα του Νίλσεν δεν κέρδισαν επαρκή αναγνώριση για να μπορέσει να στηριχθεί οικονομικά. Κατά τη διάρκεια της πρεμιέρας της Πρώτης Συμφωνίας του, στις 14 Μαρτίου 1894, υπό τη διεύθυνση του Σβέντσεν, ο Νίλσεν έπαιξε με τα δεύτερα βιολιά. Η συμφωνία ήταν μεγάλη επιτυχία όταν παίχτηκε στο Βερολίνο, το 1896, συμβάλλοντας σημαντικά στη φήμη του. Ο συνθέτης γινόταν ολοένα και πιο περιζήτητος να γράφει προγραμματική μουσική για το θέατρο, καθώς και καντάτες για ειδικές εκδηλώσεις, έργα που συνιστούσαν καλή πηγή πρόσθετου εισοδήματος. Ο Φάνινγκ σχολιάζει για τη σχέση μεταξύ προγραμματικών και συμφωνικών έργων τού Νίλσεν: «Μερικές φορές έβρισκε αξιόλογες ιδέες στην -υποθετικά- καθαρή ορχηστρική μουσική • μερικές φορές ένα κείμενο ή σενάριο τον ανάγκαζε να εφεύρει ζωντανές μουσικές εικόνες που θα μπορούσε, αργότερα, να στρέψει προς μια, πιο αφηρημένη χρήση». Η καντάτα του Νίλσεν, Hymnus amoris, για σολίστ, χορωδία και ορχήστρα, έκανε πρεμιέρα στο Musikforeningen της Κοπεγχάγης, στις 27 Απριλίου 1897. Την εμπνεύστηκε από τον πίνακα του Τισιανού «Το Θαύμα του Ζηλότυπου Συζύγου», που ο Νόλσεν είχε δει κατά τον μήνα του μέλιτος στην Ιταλία, το 1891. Σε ένα από τα αντίγραφα, έγραψε: «Για τη Μαρία μου! Αυτοί οι τονισμοί στο εγκώμιο της αγάπης δεν είναι τίποτα σε σύγκριση με την πραγματικότητα». Αρχίζοντας το 1901, ο Νίλσεν πήρε μια μέτρια κρατική σύνταξη -αρχικά 800 κορώνες ετησίως, φτάνοντας στις 7.500 κορώνες το 1927- για να αυξήσει τον μισθό του, ως βιολονίστας. Αυτό τού επέτρεψε να σταματήσει να κάνει ιδιαίτερα μαθήματα και του άφησε περισσότερο χρόνο για να συνθέσει. Από το 1903 είχε, επίσης, ετήσια έσοδα από τον κύριο εκδότη του, «Wilhelm Hansen Edition». Μεταξύ 1905 και 1914 υπηρέτησε ως δεύτερος μαέστρος στο Βασιλικό Θέατρο. Για τον γαμπρό του, Ε. Τελμάνι, ο Νίλσεν έγραψε το Κοντσέρτο για βιολί, Op. 33 (1911). Από το 1914 έως το 1926, διηύθυνε την ορχήστρα Musikforeningen. Το 1916 πήρε πόστο διδασκαλίας μεταπτυχιακών στη Βασιλική Σχολή Μουσικής της Δανίας, στην Κοπεγχάγη, όπου συνέχισε να εργάζεται μέχρι τον θάνατό του. Η πίεση από τη διπλή σταδιοδρομία και τον διαρκή χωρισμό από τη σύζυγό του, οδήγησαν σε εκτεταμένες ρήξεις. Στην περίοδο 1916-22, ο Νίλσεν έζησε συχνά στη Φιονία αποσυρμένος στα κτήματα Damgaard και Fuglsang ή εργάστηκε ως μαέστρος στο Γκέτεμποργκ. Ωστόσο, αυτή η περίοδος ήταν δημιουργική για τον συνθέτη που, μαζί με την κρίση από τον Α Παγκόσμιο Πόλεμο, θα είχαν επίδραση στην Τέταρτη (1914-16) και την Πέμπτη (1921-22) συμφωνίες του, αναμφισβήτητα τα σπουδαιότερα έργα του, σύμφωνα με τον Φάνινγκ. Ο συνθέτης ήταν ιδιαίτερα αναστατωμένος στη δεκαετία του 1920, όταν ο εκδότης του δεν ήταν σε θέση να αναλάβει τη δημοσίευση πολλών από τα μεγάλα έργα του, συμπεριλαμβανομένων των Αλαντίν και Παν και Σύριγξ. Η Έκτη και τελευταία συμφωνία του, Sinfonia semplice, γράφηκε το 1924-25. Μετά από μια σοβαρή καρδιακή προσβολή το 1925, ο Νίλσεν αναγκάστηκε να περιορίσει μεγάλο μέρος της δραστηριότητάς του, αν και συνέχισε να συνθέτει μέχρι το θάνατό του. Τα εξηκοστά γενέθλιά του, το 1925, έφεραν πολλά συγχαρητήρια, παρασημοφορία από τη σουηδική κυβέρνηση και μια συναυλία γκαλά και δεξίωση στην Κοπεγχάγη. Ο συνθέτης, ωστόσο, ήταν σε κακή διάθεση· σε άρθρο του στη δανική εφημερίδα Politiken, στις 9 Νοεμβρίου 1925, έγραψε: «Εάν θα μπορούσα να ζήσω και πάλι τη ζωή μου, θα έδιωχνα όλες τις σκέψεις της Τέχνης από το κεφάλι μου και θα γινόμουν υπάλληλος σε έναν έμπορο ή θα ασχολιόμουν με κάποιαν άλλη, χρήσιμη δουλειά, τα αποτελέσματα της οποίας θα μπορούσαν να είναι ορατά στο τέλος ... Ποιο το όφελός που, όλος ο κόσμος με αναγνωρίζει, αλλά φεύγει βιαστικά και με αφήνει μόνο με τα προβλήματά μου, μέχρι να καταρρεύσουν τα πάντα και να ανακαλύψω με ντροπή ότι, έχω ζήσει ως ανόητος ονειροπόλος και πίστευα πως, όσο περισσότερο δούλευα και ασκούσα την τέχνη μου, θα πετύχαινα καλύτερη θέση; Όχι, δεν είναι αξιοζήλευτη μοίρα να είσαι καλλιτέχνης!». Τα τελευταία ορχηστρικά έργα μεγάλης κλίμακας του Νίλσεν ήσαν, το Κοντσέρτο για φλάουτο (1926) και το Κοντσέρτο για κλαρινέτο (1928), για τα οποία γράφει ο Robert Layton: «Αν υπήρχε ποτέ μουσική από άλλο πλανήτη, είναι σίγουρα αυτή. Οι σονοριτέ είναι διάσπαρτες και ‘μονόχρωμες’, ο αέρας που αποπνέεται είναι καθαρός και στέρεος». Το τελευταίο έργο του Νίλσεν ήταν το Commotio, για εκκλησιαστικό όργανο, που παρουσιάστηκε μεταθανάτια, το 1931. Κατά τα τελευταία χρόνια, o Νίλσεν έγραψε ένα σύντομο βιβλίο δοκιμίων με τίτλο Living Music (1925), και ακολούθησε το 1927 το βιβλίο με τα απομνημονεύματά του, Min Fynske Barndom. Το 1926 έγραψε στο ημερολόγιό του: «Το σπίτι μου στο χώμα με τραβάει όλο και περισσότερο σαν ένα βαθύ, μεγάλο φιλί. Αυτό σημαίνει ότι, τελικά θα επιστρέψω και θα ξεκουραστώ στη γη της Φιονίας; Αν είναι έτσι, θα πρέπει να είναι στον τόπο όπου γεννήθηκα: το Σόρτελουνγκ, στην ενορία Φρύντεν». Όμως, δεν έγινε έτσι. Ο Νίλσεν εισήχθη στο Εθνικό Νοσοκομείο της Κοπεγχάγης (Rigshospitalet), την 1η Οκτωβρίου 1931, μετά από σειρά καρδιακών προσβολών. Πέθανε εκεί δέκα λεπτά μετά τα μεσάνυχτα, στις 3 Οκτωβρίου, περιβαλλόμενος από την οικογένειά του. Τα τελευταία λόγια του προς αυτούς ήταν: «Στέκεστε εδώ σαν να περιμένετε κάτι» Ενταφιάστηκε στο Νεκροταφείο Βέστρε της Κοπεγχάγης· στην κηδεία του, όλη η μουσική, συμπεριλαμβανομένων των ύμνων, ήταν έργα δικά του. Τα έργα του Νίλσεν, μερικές φορές, είναι καταχωρημένα ως, CNW, βάσει του «Καταλόγου Έργων του [Καρλ] Νίλσεν (Carl Nielsen Works)», που δημοσιεύθηκε ηλεκτρονικά από τη Βασιλική Βιβλιοθήκη της Δανίας, το 2015. Ο κατάλογος CNW προορίζεται να αντικαταστήσει τον κατάλογο του 1965 που συνέταξαν οι Dan Fog και Τorben Schousboe (FS). Στο έργο του, Η Ζωή των Μεγάλων Συνθετών, ο κριτικός μουσικής Χ. Σόνμπεργκ (Harold Schonberg) τονίζει το εύρος των συνθέσεων του Νίλσεν, τους ενεργητικούς ρυθμούς, τη «γενναιόδωρη» ενορχήστρωση και την προσωπικότητα τους. Συγκρίνοντας τον με τον Σιμπέλιους θεωρεί ότι είχε «την ίδια σαρωτική ικανότητα, ακόμα περισσότερη δύναμη και ένα πιο οικουμενικό μήνυμα». Ο καθηγητής μουσικής του Πανεπιστημίου της Οξφόρδης, Ν. Γκρίμλεϊ (Daniel Grimley), χαρακτηρίζει τον Νίλσεν ως «μια από τις πιο παιχνιδιάρχες, θετικές απέναντι στη ζωή και αμήχανες φωνές στη μουσική του εικοστού αιώνα», χάρη στον «μελωδικό πλούτο και αρμονική ζωτικότητα» του έργου του. Η Ά.-Μ. Ρέινολντς (Anne-Marie Reynolds), συγγραφέας του έργου Η Φωνή του Καρλ Νίλσεν': Το Πλαίσιο των Τραγουδιών του, παραθέτει την άποψη του Ρόμπερτ Σίμπσον ότι, «όλη η μουσική του είναι φωνητική στην προέλευση», υποστηρίζοντας ότι η σύνθεση τραγουδιών επηρέασε έντονα την εξέλιξη του Νίλσεν, ως συνθέτη. Ο Δανός κοινωνιολόγος Μ. Μπρίνκερ (Benedikte Brincker) παρατηρεί ότι, η αποδοχή του Νίλσεν και της μουσικής του, στην πατρίδα του, είναι αρκετά διαφορετική από τη διεθνή του αποδοχή. Το ενδιαφέρον και το ιστορικό του στη λαϊκή μουσική είχαν ιδιαίτερη απήχηση για τους Δανούς και αυτό εντάθηκε κατά τη διάρκεια των εθνικιστικών κινημάτων της δεκαετίας του 1930 και κατά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, όταν το τραγούδι αποτελούσε σημαντική βάση για τους Δανούς να διακρίνουν τους εαυτούς τους από τους Γερμανούς εχθρούς τους. Τα τραγούδια του Νίλσεν διατηρούν σημαντική θέση στον πολιτισμό και την εκπαίδευση της Δανίας. Ο μουσικολόγος Ν. Κράμπε (Niels Krabbe) περιγράφει τη δημοφιλή εικόνα του Νίλσεν στη Δανία ως «το σύνδρομο του ασχημόπαπου» -κάνοντας σαφή αναφορά στο διάσημο παραμύθι του Δανού συγγραφέα Χανς Κρίστιαν Άντερσεν- σύμφωνα με την οποία «ένα φτωχό αγόρι ... περνώντας μέσα από τις αντιξοότητες και την λιτότητα μπαίνει στην Κοπεγχάγη και ... έρχεται να κατακτήσει τη θέση του μη-εστεμμένου βασιλιά». Έτσι, ο Νίλσεν, ενώ έξω από τη Δανία θεωρείται σε μεγάλο βαθμό ως συνθέτης ορχηστρικής μουσικής και της όπερας Maskarade, στη χώρα του είναι περισσότερο ένα εθνικό σύμβολο. Αυτές οι δύο πλευρές συνενώθηκαν επισήμως στη Δανία, το 2006, όταν το Υπουργείο Πολιτισμού δημοσίευσε μια λίστα με τα δώδεκα μεγαλύτερα δανικά μουσικά έργα, τα οποία περιελάμβαναν τρία του Νίλσεν: την όπερα Maskarade, την Τέταρτη Συμφωνία και κάποια από τα δανικά τραγούδια του. Μάλιστα, ο Κράμπε θέτει το ρητορικό ερώτημα: «Μπορεί το εθνικό στον Νίλσεν να δειχθεί στη μουσική με τη μορφή συγκεκριμένων θεμάτων, αρμονιών, ήχων, φορμών κ.λπ. ή είναι μια καθαρή δομή υποδοχής της ιστορίας;» Ο ίδιος ο Νίλσεν ήταν διφορούμενος σχετικά με τη στάση του απέναντι στην όψιμη ρομαντική γερμανική μουσική και τον εθνικισμό στη μουσική. Έγραψε στον Ολλανδό συνθέτη Γ. Ρέντγκεν (Julius Röntgen), το 1909: «Εκπλήσσομαι από τις τεχνικές δεξιότητες των Γερμανών, σήμερα, και δεν μπορώ να μην σκέφτομαι ότι όλη αυτή η απόλαυση στην περιπλοκότητα πρέπει να εξαντληθεί. Προβλέπω μια εντελώς νέα τέχνη καθαρά αρχαϊκής (sic) υπεροχής. Πώς σάς φαίνεται να τραγουδιούνται τα τραγούδια γιουνισόνο (unisono); Πρέπει να επιστρέψουμε ... στο αγνό και το καθαρό». Από την άλλη πλευρά έγραφε, το 1925: «Τίποτα δεν καταστρέφει τη μουσική περισσότερο από ό, τι ο εθνικισμός ... και είναι είναι αδύνατο να δημιουργήσεις εθνική μουσική κατά παραγγελίαν». Ο Νίλσεν μελέτησε προσεκτικά την αναγεννησιακή πολυφωνία, γεγονός που σχετίζεται με μέρος του μελωδικού και αρμονικού περιεχομένου της μουσικής του. Αυτό το «ενδιαφέρον» εμφανίζεται με παραδειγματικό τρόπο στο έργο του, Tre Motetter «Τρία Μοτέτα», Op. 55. Για τους μη-Δανούς κριτικούς, η μουσική του Νίλσεν είχε, αρχικά, έναν νεοκλασικό ήχο αλλά έγινε όλο και πιο μοντέρνος, καθώς ανέπτυξε τη δική του προσέγγιση σε αυτό που ο συγγραφέας και ο συνθέτης Ρ. Σίμπσον (Robert Simpson) αποκαλούσε, προοδευτική τονικότητα, μεταφερόμενος από τη μία τονικότητα στην άλλη. Τυπικά, η μουσική του Νίλσεν κατέληγε σε διαφορετική τονικότητα από εκείνη της αρχής, μερικές φορές ως αποτέλεσμα ενός «αγώνα», όπως γινόταν π.χ. με τις συμφωνίες του. Υπάρχει διαφωνία για το, πόσο αυτά τα στοιχεία οφείλονται στις δραστηριότητές του σχετικά με την παραδοσιακή μουσική. Κάποιοι κριτικοί κάνουν αναφορά στους ρυθμούς του, τη χρήση των διακοσμητικών στοιχείων (αποτζατούρες κ.ο.κ.), ή τη συχνή χρήση της ύφεσης στην έβδομη βαθμίδα και της μικρής τρίτης στα έργα του, ως τυπικά «δανικές». Ο ίδιος ο συνθέτης έγραφε: «Τα διαστήματα, όπως τα βλέπω, είναι στοιχεία που -κατ’ αρχάς- δημιουργούν ένα βαθύτερο ενδιαφέρον για τη μουσική ... είναι τα διαστήματα που μας εκπλήσσουν και μας χαροποιούν κάθε φορά που ακούμε τον κούκο την άνοιξη. Η φωνή του θα ήταν λιγότερο ελκυστική εάν ήταν, όλη, μία (1) μόνο νότα». Η φιλοσοφία του μουσικού στυλ του Νίλσεν συνοψίζεται, ίσως, στις συμβουλές του προς τον Νορβηγό συνθέτη Κ. Χάρντερ (Knut Harder), σε μια επιστολή του 1907: «Έχετε ... ευχέρεια, μέχρι στιγμής καλά, αλλά σας συμβουλεύω ξανά και ξανά, αγαπητέ μου, κ. Χάρντερ: Τονικότητα, Καθαρότητα, Δύναμη». Ο Νίλσεν είναι, ίσως, πιο στενά συνδεδεμένος έξω από τη Δανία με τις έξι συμφωνίες του, γραμμένες μεταξύ 1892 και 1925. Τα έργα έχουν πολλά κοινά: όλα διαρκούν λίγο περισσότερο από 30 λεπτά, τα χάλκινα πνευστά αποτελούν βασικό στοιχείο της ενορχήστρωσης και όλα παρουσιάζουν ασυνήθιστες αλλαγές στην τονικότητα, στοιχείο που αυξάνει τη δραματική ένταση. Από τα πρώτα μέτρα, η Πρώτη Συμφωνία (Op.7, 1890-92), ενώ αντικατοπτρίζει την επιρροή των Γκρίγκ και Μπραμς, δείχνει την ατομικότητα του συνθέτη. Στη Δεύτερη Συμφωνία (Op.16, 1901-02), ο Νίλσεν διερευνά την ανάπτυξη του ανθρώπινου χαρακτήρα. Η έμπνευση προέρχεται από ένα ζωγραφικό έργο σε ένα πανδοχείο που απεικονίζει τις τέσσερις διαθέσεις (χολερική, φλεγματική, μελαγχολική και αισιόδοξη). Από τον τίτλο της Τρίτης Συμφωνίας Sinfonia Espansiva (Op. 27, 1910-11), είναι κατανοητό, σύμφωνα με τον Άγγλο συνθέτη Ρ. Σίμπσον (Robert Simpson) ότι αναφέρεται στην «προς τα έξω ανάπτυξη του πεδίου δράσης του νου». Η Τέταρτη Συμφωνία (Op. 29, 1914-16) που γράφηκε κατά τη διάρκεια του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου είναι από τις πιο συχνά εκτελούμενες από τις συμφωνίες του Νίλσεν. Ο συνθέτης περιέγραψε τη συμφωνία ως «τη δύναμη της ζωής, την αβίαστη θέληση κάποιου για να ζήσει». Συχνά, επίσης, εκτελείται η Πέμπτη Συμφωνία (Op. 50, 1921-22) που παρουσιάζει μια άλλη μάχη, αυτή μεταξύ των δυνάμεων της τάξης και του χάους. Ένας ντράμερ έχει το καθήκον να διακόπτει την ορχήστρα, παίζοντας κατά βούλησιν (ad libitum) και έξω από τον ρυθμό, σαν να θέλει να καταστρέψει τη μουσική. . Τέλος, στην Έκτη Συμφωνία (χωρίς αριθμό Opus), που γράφτηκε το 1924-25 με υπότιτλο Sinfonia Semplice («Απλή Συμφωνία»), η ομιλούμενη γλώσσα μοιάζει με αυτή των άλλων συμφωνιών του Νίλσεν, αλλά η δομή αναπτύσσεται σε μια ακολουθία στιγμιοτύπων, μερικών γκροτέσκ, μερικών χιουμοριστικών. Οι δύο όπερες του Νίλσεν έχουν πολύ διαφορετικό στυλ. Η τετράπρακτη Σαούλ και Δαβίδ, γραμμένη το 1902 σε προσαρμοσμένο λιμπρέτο του Ά. Κρίστιανσεν (Einar Christiansen), αναφέρεται στη βιβλική ιστορία για τη ζήλια του Σαούλ προς τον νεαρό Δαβίδ, ενώ η Maskarade είναι μια κωμική όπερα σε τρεις πράξεις, γραμμένη το 1906, πάνω σε δανικό λιμπρέτο του Β. Άντερσεν (Vilhelm Andersen), με βάση την κωμωδία του Λούντβιχ Χόλμπεργκ. Γενικά, θεωρείται εθνική όπερα της Δανίας, καθώς στην πατρίδα της έχει απολαύσει διαρκή επιτυχία και δημοτικότητα, που αποδίδεται στα πολλά στροφικά της τραγούδια, τους χορούς και την αποπνέουσα ατμόσφαιρα της «παλιάς Κοπεγχάγης». Ο Νίλσεν έγραψε μόνο τρία κοντσέρτα: το Κοντσέρτο για βιολί, Op. 33 (1911) έργο μεσαίας διάρκειας, το οποίο βρίσκεται στην παράδοση του ευρωπαϊκού κλασικισμού, με ξεχωριστή, προσανατολισμένη στη μελωδία, νεοκλασική δομή. Το Κοντσέρτο για φλάουτο (χωρίς αριθμό Opus, 1926) και το Κοντσέρτο για κλαρινέτο, Op. 57 (1928) είναι μεταγενέστερα έργα, επηρεασμένα από τον μοντερνισμό της δεκαετίας του 1920 και, σύμφωνα με τον Δανό μουσικολόγο Χ. Ρόζενμπεργκ (Herbert Rosenberg), δημιουργήματα ενός «εξαιρετικά έμπειρου συνθέτη που ξέρει πώς να αποφεύγει τα περιττά». Το πρωιμότερο έργο του Νίλσεν για ορχήστρα ήταν η άμεσα επιτυχημένη Σουίτα για έγχορδα (1888), που ανακαλεί τον σκανδιναβικό ρομαντισμό όπως εκφράστηκε από τους Γκρίγκ και Σβέντσεν. Το έργο αποτελεί σημαντικό ορόσημο στην καριέρα του συνθέτη, καθώς δεν ήταν, μόνον, η πρώτη του πραγματική επιτυχία, αλλά ήταν και το πρώτο από τα κομμάτια του, που εκτελέστηκε υπό τη διεύθυνσή του. Η Εισαγωγή Ήλιος, Op. 17 (1903) αντλεί έμπνευση από τη διαμονή του Νίλσεν στην Αθήνα και απεικονίζει τον Ήλιο να ανατέλλει και να δύει πάνω από το Αιγαίο. Το έργο έχει αριστουργηματική ενορχήστρωση, και ήταν μεταξύ των δημοφιλέστερων έργων του συνθέτη. Το έργο Στο Φέρετρο ενός Νεαρού Καλλιτέχνη, για ορχήστρα εγχόρδων (1910), γράφηκε για την κηδεία του Δανού ζωγράφου Ό. Χάρτμαν (Oluf Hartmann), αλλά έμελε να παιχτεί και στην κηδεία του ίδιου του Νίλσεν. Το Πάν και Σύριγξ, ένα δυναμικό εννιάλεπτο συμφωνικό ποίημα εμπνευσμένο από τις Μεταμορφώσεις του Οβιδίου, έκανε πρεμιέρα το 1911. Ο Νίλσεν συνέθεσε πολλά έργα μουσικής δωματίου, μερικά από τα οποία εξακολουθούν να ανήκουν στο διεθνές ρεπερτόριο. Το Κουιντέτο Πνευστών, από τα πιο δημοφιλή κομμάτια του, δημιουργήθηκε το 1922 ειδικά για το Κουιντέτο Πνευστών της Κοπεγχάγης. Ο συνθέτης έγραψε τέσσερα κουαρτέτα εγχόρδων, δύο σονάτες για βιολί, έργα για πιάνο και, αργά στη ζωή του, έργα για εκκλησιαστικό όργανο. Με τα χρόνια, έγραψε μουσική για πάνω από 290 τραγούδια και ύμνους, τα περισσότερα πάνω σε στίχους και ποιήματα γνωστών δανών λογοτεχνών. Στη Δανία, πολλά από αυτά είναι ακόμα δημοφιλή, σήμερα, τόσο σε ενήλικες όσο και σε παιδιά. Θεωρούνται ως «το πιο αντιπροσωπευτικό κομμάτι της παραγωγής τού πιο αντιπροσωπευτικού συνθέτη της χώρας». Ο ίδιος έγραψε γι’ αυτά τα τραγούδια: «Με συγκεκριμένες μελωδικές ροπές, εμείς οι Δανοί αναπόφευκτα σκεπτόμαστε τα ποιήματα, για παράδειγμα, των Ίνγκεμαν, Βίντερ ή Ντράχμαν και, συχνά, μοιάζουμε να αισθανόμαστε τη μυρωδιά των δανικών τοπίων και αγροτικών εικόνων στα τραγούδια και τη μουσική μας. Αλλά είναι, επίσης, σαφές ότι, ένας ξένος που δεν γνωρίζει ούτε την ύπαιθρο, ούτε τους ζωγράφους, τους ποιητές ή την ιστορία μας, με τον ίδιο οικείο τρόπο που κάνουμε εμείς οι ίδιοι, θα είναι εντελώς ανίκανος να καταλάβει τι είναι αυτό που μάς κάνει να ακούμε και να ανατριχιάζουμε με κατανόηση». Σε αντίθεση με τον, σύγχρονό του, φινλαδό συνθέτη Γιαν Σιμπέλιους, η φήμη τού Νίλσεν στο εξωτερικό δεν άρχισε να εξαπλώνεται, παρά μόνο μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο. Για κάποιο χρονικό διάστημα, το διεθνές ενδιαφέρον κατευθύνθηκε -σε μεγάλο βαθμό- προς τις συμφωνίες του, ενώ τα υπόλοιπα έργα του, πολλά από τα οποία είναι πολύ δημοφιλή στη Δανία, άρχισαν πρόσφατα να γίνονται μέρος του παγκόσμιου ρεπερτορίου. Ακόμη και στη Δανία, πολλές από τις συνθέσεις του δεν κατάφεραν να εντυπωσιάσουν. Μόνο το 1897, μετά την πρώτη παράσταση του Hymnus amoris, έτυχε υποστήριξης από τους κριτικούς, ενώ η φήμη του ενισχύθηκε ουσιαστικά το 1906, μετά την ενθουσιώδη υποδοχή της όπερας Masquerade. Η «Εταιρία Καρλ Νίλσεν» διατηρεί μια λίστα με εκτελέσεις έργων του Νίλσεν, ταξινομημένες ανά περιοχή (Δανία, Σκανδιναβία, Ευρώπη εκτός από τη Σκανδιναβία και εκτός Ευρώπης), γεγονός που αποδεικνύει ότι η μουσική του εκτελείται τακτικά σε όλο τον κόσμο. Τα κοντσέρτα και οι συμφωνίες του εμφανίζονται συχνά σε αυτές τις λίστες. Ο «Διεθνής Διαγωνισμός Καρλ Νίλσεν» ξεκίνησε στη δεκαετία του 1970, υπό την αιγίδα της Συμφωνικής Ορχήστρας του Όντενσε. Επίσης, διεξάγεται κάθε τέσσερα χρόνια διαγωνισμός βιολιού, από το 1980. Οι διαγωνισμοί φλάουτου και κλαρινέτου προστέθηκαν αργότερα, αλλά έχουν πλέον διακοπεί. Στη Δανία, το Μουσείο «Καρλ Νίλσεν», στο Όντενσε, είναι αφιερωμένο στον συνθέτη και τη σύζυγό του Άννα Μαρία. Ο συνθέτης απεικονίζεται στο χαρτονόμισμα των 100 κορονών που εκδόθηκε από την Εθνική Τράπεζα της Δανίας, από το 1997 έως το 2010. «Λεξικό Μουσικής και Μουσικών» (Dictionary of Music and Musicians) του George Grove, D. C. L (Oxford, 1880) Baker’s biographical dictionary of musicians, on line Rob. Eitner, Biographisch-bibliographisches Quellen-LexiKon, on line Kennedy, Michael Λεξικό Μουσικής της Οξφόρδης (Oxford University Press Αθήνα: Γιαλλέλης, 1989) ISBN 960-85226-1-7 Enciclopedia Bompiani-Musica, Milano (εκδ. ΑΛΚΥΩΝ, 1985) Eric BlomThe New Everyman Dictionary of Music (Grove Weidenfeld, N. York, 1988) Ahlgren Jensen, Lisbeth (2008). Translated by David Fanning. "The Rosenhoff Affair". Carl Nielsen Studies. III: 50–64 – via Tidsskrift.dk. Ahlgren Jensen, Lisbeth; Krabbe, Niels, eds. (2002). Cantatas 1 (PDF). Carl Nielsen Works. III. Vocal Music. 1. The Carl Nielsen Edition, Royal Danish Library. ISMN M-66134-102-4. Brincker, Benedikte (2008). "The role of classical music in the construction of nationalism: an analysis of Danish consensus nationalism and the reception of Carl Nielsen". Nations and Nationalism. 14 (4): 684–699. doi:10.1111/j.1469-8129.2008.00354.x. Fellow, John (26 May 2005). "Carl og Emilie ... og Ottilie" [Carl and Emilie ... and Ottilie]. Politiken (in Danish) Gibbs, Alan (1963). "Carl Nielsen's 'Commotio'". Musical Times. 104 (1441). JSTOR 949034 Grimley, Daniel M. (2005). "'Tonality, Clarity, Strength': Gesture, Form and Nordic Identity in Carl Nielsen's Piano Music". Music & Letters. 86 (2): 202–233. JSTOR 3526535. doi:10.1093/ml/gci033 Hauge, Peter, ed. (2001). Suite for String Orchestra (PDF). Carl Nielsen Works. II. Instrumental Music. 7. The Carl Nielsen Edition, Royal Danish Library. ISBN 978-87-598-1010-1. ISMN M-66134-008-9 Krabbe, Niels (2012). "The Carl Nielsen Edition – Brought to Completion". Fontes Artis Musicae. 59 (1): 43–56. Krabbe, Niels (2007). "A Survey of the Written Reception of Carl Nielsen, 1931–2006". Notes, 2nd Series. 64 (1): 1–13. Larsen, Jørgen (19 February 2015). "Carl Nielsens mors familie" [Carl Nielsen's mother's family] (in Danish). Historiens Hus Odense Layton, Robert. "Nielsen, Carl (August)". Oxford Companion to Music (online ed.) Lawson, Jack (22 May 1997). Carl Nielsen. Phaidon. ISBN 978-0-7148-3507-5 Nielsen, Carl (1953). My Childhood. Translated from the Danish by Reginald Spink. Pankhurst, Tom (2008). "Nielsen and 'Progressive tonality': a narrative approach to the First Symphony" (PDF). Schenkerguide. Routledge. pp. 113–165. ISBN 978-0-415-97398-4. Reynolds, Anne-Marie (2010). Carl Nielsen's Voice: His Songs in Context. Museum Tusculanum Press. ISBN 978-87-635-2598-5. Rosenberg, Herbert (1966). "The Concertos". Carl Nielsen Centenary Essays. pp. 47–56. In Balzer (1966). Schepelern, Gerhard (1987). Operabogen 1 [Opera Book 1] (in Danish) (10th ed.). Nordisk Forlag. ISBN 978-87-00-19464-9. Schonberg, Harold C. (1997). The Lives of the Great Composers. Futura Publications, London. ISBN 978-0-86007-723-7. Simpson, Robert (1979). Carl Nielsen, Symphonist (2nd ed.). Kahn & Averill. ISBN 978-0-900707-46-9. Tollåli, Aksel (11 March 2015). "National poetry and polyphony: Exploring the choral music of Sibelius and Nielsen". Bachtrack. Vestergård, Karen; Vorre, Ida-Marie (2008). "Danishness in Nielsen's Folkelige Songs". Carl Nielsen Studies. III: 80–101 – via Tidsskrift.dk. White, Harry; Murphy, Michael (2001). Musical Constructions of Nationalism: Essays on the History and Ideology of European Musical Culture, 1800–1945. Cork University Press. ISBN 978-1-85918-153-9.
|
Ο Καρλ Αουγκούστ Νίλσεν (Carl August Nielsen, δανικά: kɑːl ˈnelsn̩, Σόρτελουνγκ 9 Ιουνίου 1865 – Κοπεγχάγη 3 Οκτωβρίου 1931) ήταν Δανός συνθέτης, βιολονίστας και διευθυντής ορχήστρας, ευρέως αναγνωρισμένος ως ο σημαντικότερος συνθέτης της χώρας του. Προερχόμενος από φτωχούς αλλά μουσικά ταλαντούχους γονείς της νήσου Φιονίας, επέδειξε τις μουσικές ικανότητές του σε νεαρή ηλικία. Αρχικά, έπαιζε σε στρατιωτική μπάντα, προτού παρακολουθήσει μαθήματα στη Βασιλική Δανική Ακαδημία Μουσικής στην Κοπεγχάγη, από το 1884 έως τον Δεκέμβριο του 1886. Έκανε πρεμιέρα με το έργο του Σουίτα για έγχορδα Οp. 1, το 1888, σε ηλικία 23 ετών. Το επόμενο έτος, ξεκίνησε μια 16χρονη θητεία ως δεύτερος βιολονίστας στην περίβλεπτη Βασιλική Δανική Ορχήστρα υπό τον Γ. Σβέντσεν (Johan Svendsen), κατά τη διάρκεια της οποίας έπαιξε στις δανικές πρεμιέρες των έργων Φάλσταφ και Οθέλος του Βέρντι. Το 1916, πήρε πόστο διδασκαλίας στη Βασιλική Ακαδημία και συνέχισε να εργάζεται εκεί μέχρι τον θάνατό του. Παρόλο που οι συμφωνίες, τα κοντσέρτα και η χορωδιακή μουσική του Νίλσεν είναι, πλέον, διεθνώς αναγνωρισμένες συνθέσεις, η καριέρα και η προσωπική ζωή του Νίλσεν χαρακτηρίστηκαν από πολλές δυσκολίες, που συχνά αντανακλώνται στη μουσική του. Τα έργα που συνέθεσε μεταξύ 1897 και 1904 αποδίδονται, μερικές φορές, στην «ψυχολογική» του περίοδο, που οφείλεται κυρίως σε έναν ταραχώδη γάμο με τη γλύπτρια Α. Μ. Μπρόντερσεν (Anne Marie Brodersen). Ο Νίλσεν είναι ιδιαίτερα γνωστός για τις έξι συμφωνίες, τα κουιντέτο για πνευστά και τα κοντσέρτα για βιολί, για φλάουτο και για κλαρινέτο. Στη Δανία, η όπερα Maskarade και πολλά από τα τραγούδια του έχουν γίνει αναπόσπαστο μέρος της εθνικής δανικής κληρονομιάς. Την πρώιμη μουσική του εμπνεύστηκε από συνθέτες όπως ο Μπραμς και ο Γκριγκ, αλλά σύντομα ανέπτυξε το δικό του στυλ, αρχικά πειραματιζόμενος με την αποκαλούμενη προοδευτική τονικότητα και, αργότερα, αποκλίνοντας ακόμη πιο ριζοσπαστικά από τα πρότυπα σύνθεσης που ήταν, ακόμα, συνηθισμένα εκείνα τα χρόνια. Η έκτη και τελευταία συμφωνία του, Sinfonia semplice, γράφηκε το 1924-25. Πέθανε από καρδιακή προσβολή έξι χρόνια αργότερα και ενταφιάστηκε στο Νεκροταφείο Βέστρε (Vestre) της Κοπεγχάγης. Ο Νίλσεν, στους μουσικούς κύκλους, διατήρησε τη φήμη ενός μη-γνωστού συνθέτη κατά τη διάρκεια της ζωής του, τόσο στη δική του χώρα όσο και διεθνώς. Μόνον αργότερα, τα έργα του μπήκαν σταθερά στο διεθνές ρεπερτόριο, επιταχυνόμενα σε δημοτικότητα, μετά τη δεκαετία του 1960, μέσω του Λέοναρντ Μπερνστάιν και άλλων μουσικών. Στη Δανία, η φήμη του Νίλσεν επισφραγίστηκε το 2006, όταν τρεις από τις συνθέσεις του συγκαταλέγησαν από το Υπουργείο Πολιτισμού της χώρας ανάμεσα στα δώδεκα σπουδαιότερα έργα της δανικής μουσικής. Για πολλά χρόνια, απεικονιζόταν στο χαρτονόμισμα των εκατόν κορονών της Δανίας. Το φερώνυμο Μουσείο «Καρλ Νίλσεν» στο Όντενσε καταγράφει τη ζωή του και τη ζωή της συζύγου του. Από το 1994 έως το 2009, η Βασιλική Δανική Βιβλιοθήκη, με τη χορηγία της κυβέρνησης της Δανίας, ολοκλήρωσε την «Έκδοση Καρλ Νίλσεν», διαθέσιμη στο διαδίκτυο, που περιέχει ενημερωτικές πληροφορίες και παρτιτούρες για όλα τα έργα του συνθέτη, πολλά από τα οποία δεν είχαν δημοσιευτεί προηγουμένως.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9A%CE%B1%CF%81%CE%BB_%CE%9D%CE%AF%CE%BB%CF%83%CE%B5%CE%BD
|
Τάσος Αλκουλής
|
Γεννήθηκε το 1927 στον Πειραιά. Παρακολούθησε για δύο χρόνια μαθήματα στην Ιατρική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών και φοίτησε στο Θεατρικό Εργαστήρι του Βασίλη Ρώτα. Το 1954 εγκαταστάθηκε στη Γαλλία, όπου παρακολούθησε μαθήματα θεάτρου και φιλμολογίας στο Εθνικό Λαϊκό Θέατρο υπό τον Ζαν Βιλάρ. Το 1956 ταξίδεψε στην Ανατολική Γερμανία, όπου μαθήτευσε στις τεχνικές και τις μεθόδους του μπρεχτικού θεάτρου παρακολουθώντας περίπου για δύο μήνες τις πρόβες και τις παραστάσεις του θιάσου Μπερλίνερ Ανσάμπλ. Επέστρεψε οριστικά στην Ελλάδα το 1959 και άρχισε να εργάζεται ως σκηνοθέτης στο θέατρο, κυρίως σε μικρούς εναλλακτικούς θιάσους (Θέατρο 59, Δωδέκατη Αυλαία κ.ά.), αλλά και ως μεταφραστής. Παράλληλα με τη σκηνοθεσία στο θέατρο εργάστηκε και στον τομέα της διαφήμισης. Οι τελευταίες σκηνοθετικές του δουλειές εντοπίζονται στα τέλη της δεκαετίας του '90. Επιπλέον, επί σειρά ετών υπήρξε συνεργάτης στο περιοδικό Επιθεώρηση Τέχνης τόσο ως ανταποκριτής από το Παρίσι (1956) όσο και ως κριτικός θεάτρου (1959–1963), ενώ δημοσίευσε θεατρικές μελέτες και σε διάφορα άλλα περιοδικά και εφημερίδες. Σύζυγός του υπήρξε η ηθοποιός και σκηνοθέτιδα Πόπη Αλκουλή - Τρωιανού († 2018), με την οποία υπήρξε επί μακρόν και συνεργάτης τόσο στο θέατρο όσο και στο χώρο της διαφήμισης. Ο Τ. Αλκουλής έκανε το ντεμπούτο στα ελληνικά θεατρικά δρώμενα στην εκδήλωση «Καλλιτεχνική προσφορά στον Μπέρτολτ Μπρεχτ» που πραγματοποιήθηκε στο Δημοτικό Θέατρο Πειραιά (08/12/1958). Είχε την καλλιτεχνική και δραματουργική επιμέλεια της εκδήλωσης και παρουσίασε σκηνές από διάφορα έργα του Μπρεχτ. Πρόκειται για μια από τις πρώτες προσπάθειες «γνωριμίας» του αθηναϊκού κοινού με τον Γερμανό συγγραφέα. Στην εκδήλωση συμμετείχαν οι ηθοποιοί: Νίκος Παρασκευάς, Βασίλης Διαμαντόπουλος, Τζαβαλάς Καρούσος, Πέτρος Φυσσούν, Μαρία Αλκαίου κ.ά.. Το 1959 πρωτοστάτησε στη δημιουργία του θιάσου μιας ομάδας νέων καλλιτεχνών, το Θέατρο 59, η οποία είχε ως στόχο την παρουσίαση εναλλακτικών έργων κοινωνικού προβληματισμού αλλά και έργα νέων Ελλήνων δραματουργών. Ο θίασος στεγάστηκε στο θέατρο Διονύσια στην Καλλιθέα και παρουσίασε πέντε θεατρικές παραγωγές κατά τη θερινή σεζόν του 1959. Ο Τ. Αλκουλής σκηνοθέτησε τις τρεις από τις πέντε παραγωγές, στις οποίες παρουσιάστηκαν τα έργα: Ένα χαμένο γράμμα του Ίον Λούκα Καρατζιάλε (05/06/1959), Η αστραπή του Γιάννη Αντρίτσου (30/06/1959) και τα έργα Η Εβραία του Μπέρτολτ Μπρεχτ, το Πώς φυλάγονται τα μυστικά του Αλεχάντρο Κασόνα και το Πιάνο του Βασίλη Ρώτα. Τα τρία τελευταία έργα παρουσιάστηκαν σε μία κοινή παράσταση με τίτλο Όσο γελάμε τίποτα δε χάθηκε (02/09/1959). Η προσπάθεια του θιάσου πήρε τα εύσημα αρκετών θεατρικών κριτικών, κυρίως αυτών που εκπροσωπούσαν την αριστερή διανόηση, όμως δε βρήκε ανταπόκριση από το κοινό και δεν είχε άμεση συνέχεια. Ο Τ. Αλκουλής επανήλθε το 1961, με έναν θίασο νέων καλλιτεχνών (Θέατρο του 61) σε μια ακόμα προσπάθεια δημιουργίας παραστάσεων εναλλακτικού ρεπερτορίου. Επέλεξε ένα πιο κεντρικό αθηναϊκό θέατρο αυτήν τη φορά (πρώην Θέατρο Αργυρόπουλου), όπως και τη συνεργασία αρκετών έμπειρων ηθοποιών (Διονύσης Παπαγιαννόπουλος, Δημήτρης Νικολαΐδης, Δάφνη Σκούρα κ.ά.). Όμως και πάλι η προσπάθεια δεν ευδοκίμησε και ο θίασος διαλύθηκε πριν συμπληρώσει δύο μήνες παραστάσεων. Στο διάστημα αυτό παρουσίασε το λυρικό δράμα Το κορίτσι με τα άσπρα μαλλιά των Χο–Τσίνγκ–Σι και Τινγκ–Γι (14/06/1961) σε σκηνοθεσία και ελεύθερη διασκευή σε πρόζα του ίδιου του σκηνοθέτη. Επρόκειτο για μία από τις πρώτες επαγγελματικές παραστάσεις κινέζικου έργου στην Ελλάδα. Ο σκηνοθέτης προσπάθησε να αποδώσει το έργο με στοιχεία από το μπρεχτικό θέατρο, όμως γνώρισε την αποδοκιμασία της πλειοψηφίας των θεατρικών κριτικών και ταυτόχρονα απέτυχε να προσελκύσει το θεατρικό κοινό. Ακολούθησε η κωμωδία Ο ανηψιός μας ο Μανώλης του Γ. Κατσαμπή (14/07/1961) η οποία βρήκε καλύτερη ανταπόκριση από το κοινό, όχι όμως αρκετή για να μπορέσει ο θίασος να συνεχίσει την πορεία του. Επόμενος σκηνοθετικός σταθμός του Τ. Αλκουλή υπήρξε ο θίασος Δωδέκατη Αυλαία, με τον οποίο συνεργάστηκε και σκηνοθέτησε το ένα εκ των τριών μονόπρακτων (Οικογένεια Πετρέη του Στέλιου Ζαχίδη) που παρουσίασε ο θίασος σε μία κοινή παράσταση (09/04/1963). Επανήλθε στον Μπρεχτ τόσο το 1966 όταν παρουσίασε ως θιασάρχης και σκηνοθέτης, σε μία κοινή παράσταση τα έργα Η εξαίρεση και ο κανόνας και Απονομή δικαιοσύνης (06/05/1966) όσο και το 1971. Τη χρονιά αυτή παρουσίασε με τη νέα του θεατρική ομάδα (Θεατρική Ομάδα Δ) στο θέατρο Όλβο, το έργο του Μπρεχτ Άνθρωπος ίσον άνθρωπος. Η μοναδική του συνεργασία με το Εθνικό Θέατρο πραγματοποιήθηκε το 1971, όταν και σκηνοθέτησε στη Νέα Σκηνή το μονόπρακτο της Φώφης Τρέζου Ο αρχιτέκτων. Στις επόμενες δεκαετίες η σκηνοθετική του παρουσία στο επαγγελματικό θέατρο φαίνεται ότι ατονεί, ενώ κάποιες σποραδικές σκηνοθετικές δουλειές του εντοπίζονται στη διάρκεια της δεκαετίας του '90, τόσο στο επαγγελματικό όσο και στο ημι–επαγγελματικό θέατρο. Ενδεικτικά, την άνοιξη του 1990 σκηνοθέτησε στο πλαίσιο των τιμητικών παραστάσεων για τα 50 χρόνια προσφοράς του, τον Αδαμάντιο Λεμό στην κοινή παράσταση των μονόπρακτων Οι καρέκλες του Ευγένιου Ιονέσκο και Το κύκνειο άσμα του Αντόν Τσέχοφ, ενώ την άνοιξη του 1991 σκηνοθέτησε το έργο του Αύγουστου Στρίντμπεργκ Δεσποινίς Τζούλια για τον θίασο Πειραματική Σκηνή. Τέλος, τον Μάιο του 1997 σκηνοθετεί το έργο του Βασίλη Μαντέλη Γάμοι στον πεζόδρομο (Δημοτικό Θέατρο Καλλιθέας). Ο Τ. Αλκουλής λειτούργησε στον χώρο του θεάτρου ως «"διάττων αστήρ" καθώς κατά καιρούς, εμφανίζονταν και εξαφανίζονταν από αυτό». Κάθε φορά προσπαθούσε με μικρούς θιάσους ρεπερτορίου να παρουσιάσει ένα εναλλακτικό και συχνά πολιτικά στρατευμένο δραματολόγιο και παραστάσεις ποιότητας. Όμως, όπως πιστοποιούν οι κριτικές της εποχής, τα πενιχρά μέσα που διέθετε στάθηκαν η βασική αιτία για τη μη ευόδωση των προθέσεών του. Τόσο με τις παραστάσεις που σκηνοθέτησε όσο και με το συγγραφικό του έργο (κριτικές, μεταφράσεις) προσπάθησε να προβάλλει τη σύγχρονή του εναλλακτική δραματουργία —ελληνική και ξένη— δίνοντας πάντα έμφαση στο έργο του Μπρεχτ και στηλιτεύοντας τα «εύκολα», κοινότυπα και χωρίς βαθύτερο νόημα θεατρικά κείμενα και παραστάσεις. Ενδεικτική Αρθρογραφία Αλκούλης, Τάσος. «Το παγκόσμιο θεατρικό φεστιβάλ», Επιθεώρηση Τέχνης Δ' 20 (Αύγουστος 1956), σ. 163–165. Α. «Μπέρτολντ Μπρεχτ, ένας εχθρός της μισαλλοδοξίας», Επιθεώρηση Τέχνης Δ' 21 (Σεπτέμβριος 1956) σ. 243. Αλκούλης, Τάσος. «Το 3ο Παγκόσμιο Φεστιβάλ Παρισιού. Β'», Επιθεώρηση Τέχνης Δ' 21 (Σεπτέμβριος 1956) σ. 253–254. Αλκουλής, Τάσος. «Η Συλλογή Νιάρχου: έκθεση στο Ζάππειο», Η Αυγή [Αθήνα], 11/10/1958.Ενδεικτική Κριτικογραφία Αλκουλής, Τάσος. «Θέατρο Κυβέλης: "Μάνα κουράγιο" – Θέατρο Τέχνης: "Ο καλός άνθρωπος του Σε–Τσουάν"», Επιθεώρηση Τέχνης Θ', 50–51 (Φεβρουάριος – Μάρτιος 1959), σ. 149–154. Αλκουλής, Τάσος. «Ρούθ και Αύγουστου Γκαιτς "‘Η κληρονόμος", Λαμπέτη – Τσιφόρου – Βασιλειάδη "Ερωτευθήτε παρακαλώ¨, Διάνα Θίασος Ρηγόπουλου–Αναλυτή», Επιθεώρηση Τέχνης ΙΖ', 97–98 (Ιανουάριος – Φεβρουάριος 1963), σ. 113. Αλκουλής, Τάσος.«Πάβελ Κοχόουτ "Είμαστε όλοι συνυπεύθυνοι", Διάνα», Επιθεώρηση Τέχνης, ΙΖ', 99 (Μάρτιος 1963), σ. 232–233. Αλκουλής, Τάσος.«Χρ. Γιαννακόπουλου, "Της κακομοίρας" Χατζηχρήστου – Σπυρόπουλου, Ασημακόπουλου, Παπαλουκά "Οκτώ άνδρες κατηγορούνται", Ακροπολ», Επιθεώρηση Τέχνης, ΙΖ', 99 (Μάρτιος 1963), σ. 238. Αλκουλής, Τάσος. «Φρ. Ντύρρενµατ Οι φυσικοί. Εθνικό», Επιθεώρηση Τέχνης, ΙΖ', 100 (Απρίλιος 1963), σ. 273–274. Αλκουλής, Τάσος. «Γ. Γιαννακόπουλου, Κ. Νικολαΐδη "Ντόλτσε βίτα στην Αθήνα". Θέατρο Περοκέ, Δ. Τραΐφόρου, Δ. Βασιλειάδη "Κ' εφέτος διασκεδάζουμε". Θέατρο Βέμπο», Επιθεώρηση Τέχνης ΙΖ', 102 (Ιούνιος 1963), σ. 614–615. Αλκουλής, Τάσος. «Το "Μαύρο Θέατρο" της Πράγας», Επιθεώρηση Τέχνης ΚΒ', 128 (Σεπτέμβρης 1965), σ. 207–208.Μεταφράσεις Άισλερ, Χάνς. «Ένας επαναστάτης μουσικός», μτφ. Τάσος Αλκουλής, Επιθεώρηση Τέχνης ΙΣΤ', 94–95 (Οκτώβριος – Νοέμβριος 1962), σ. 501–502. «Δοκίμιο: μερικές σκέψεις του Αντάμωφ για το θέατρο», μτφ. Τάσος Αλκουλής, Επιθεώρηση Τέχνης ΙΖ', 97–98 (Ιανουάριος – Φεβρουάριος 1963), σ. 103–105. «Πώς τα πάμε με τον Μπρεχτ: μια συζήτηση στα "Γαλλικά Γράμματα" [Αλλιό, Αντάμωφ, Πλανσόν]», μτφ. Τάσος Αλκουλής, Επιθεώρηση Τέχνης ΙΔ', 83 (Νοέμβριος 1961), σ. 455–459. Τένσερτ, Χοακίμ. «Ο Μπρεχτ και η θεατρική μάσκα», μτφ. Τάσος Αλκουλής, Επιθεώρηση Τέχνης ΙΔ', 83 (Νοέμβριος 1961), σ. 448–451. Κατάλογος θεατρικών παραστάσεων τις οποίες ο Τ. Αλκουλής σκηνοθέτησε. Όλες οι πληροφορίες προέρχονται από το έντυπο πρόγραμμα της κάθε παράστασης ή/και από σχετικά δελτία τύπου. Slutas, Hristos. Bertolt Brecht in Griechenland: eine exemplarische Geschichte der Theaterrezeption von 1955 bis 2015 [Διδακτορική Διατριβή]. Άαχεν: Philosophischen Fakultät der Rheinisch–Westfälischen Technischen Hochschule Aachen, 2016. «Who's who: Αλκουλής, Τάσος», Θέατρο: έκδοση θεάτρου, μουσικής, χορού και κινηματογράφου (1967), σ. 261. Μανιάτης, Β. «Η κριτική του θεάτρου. "Θέατρο 61", Τάσου Αλκουλή: "Το κορίτσι με τα άσπρα μαλλιά" [...]», Επιθεώρηση Τέχνης ΙΔ', 79 (Ιούλιος 1961). Μαργαρίτης, Αλκ. «Μπρεχτ: "Άνθρωπος ίσον άνθρωπος". Από την Ομάδα Δ. Κριτική», Τα Νέα [Αθήνα], 28/04/1972. Παπανδρέου Νικηφόρος: «Απόπειρες εναλλακτικού θεάτρου», στο 1949–1967. Η εκρηκτική εικοσαετία (Επιστημονικό Συμπόσιο, Νοέμβριος 2000). Αθήνα: Εταιρία Σπουδών Νεοελληνικού Πολιτισμού και Γενικής Παιδείας, 2002, σ. 177–188. Πλωρίτης, Μάριος. «"Τρεις πρώτες". Το κορίτσι με τ' άσπρα μαλλιά [...]», Ελευθερία [Αθήνα], 18/06/1961. Πολενάκης, Λέανδρος. «Ιονέσκο και Τσέχωφ με τον Αδ. Λεμό στην Ηλιούπολη», Η Αυγή [Αθήνα], 31/05/1990. Σαρηγιάννης, Γιώργος. «Το τέταρτο κουδούνι», Τα Νέα [Αθήνα], 19/10/2006. «Τα θεατρικά νέα: απόψε η "προσφορά" στον Μπρεχτ», Τα Νέα [Αθήνα], 08/12/1958. Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης – Ψηφιοθήκη. Αρχεία Σύγχρονης Κοινωνικής Ιστορίας (Α.Σ.Κ.Ι.) – Ψηφιακή Βιβλιοθήκη. Εθνική Βιβλιοθήκη της Ελλάδος – Ψηφιακή Βιβλιοθήκη Εφημερίδων και Περιοδικού Τύπου. Εθνικό Θέατρο Ελλάδας – Ψηφιοποιημένο Αρχείο. Εθνική Πινακοθήκη – Ψηφιοποιημένα Άρθρα Εφημερίδων. Ελληνικό Λογοτεχνικό και Ιστορικό Αρχείο (Ε.Λ.Ι.Α) Επιθεώρηση Τέχνης – Ψηφιοποιημένα Τεύχη.
|
Ο Τάσος Αλκουλής (Πειραιάς, 1927 – άγνωστη ημερομηνία θανάτου) ήταν Έλληνας σκηνοθέτης του θεάτρου. Υπήρξε πρωτεργάτης στη δημιουργία τριών βραχύβιων θιάσων εναλλακτικού ρεπερτορίου την περίοδο 1959–1971 και από τους πρώτους σκηνοθέτες στην Ελλάδα που προσπάθησαν να σκηνοθετήσουν τα έργα του Μπέρτολτ Μπρεχτ με βάση τις θεωρητικές αρχές του «επικού θεάτρου» και της «αποστασιοποίησης» που είχε θεμελιώσει ο ίδιος ο Μπρεχτ.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A4%CE%AC%CF%83%CE%BF%CF%82_%CE%91%CE%BB%CE%BA%CE%BF%CF%85%CE%BB%CE%AE%CF%82
|
Λε Λοκλ
|
Το Λε Λοκλ βρίσκεται στην ελβετική πλευρά του ορεινού περάσματος Κολ-ντε-Ρος (Col des Roches) της οροσειράς του Ιούρα, στα σύνορα μεταξύ Γαλλίας και Ελβετίας, σε υψόμετρο 946 μέτρων. Σε μια κοιλάδα μεταξύ της Λα Σω-ντε-Φον και του Λε Λοκλ πηγάζει ο ποταμός Μπιέ (Bied). Κυλώντας νοτιοδυτικά, διασχίζει την πόλη Λε Λοκλ υπογείως. Στα νοτιοδυτικά του Λε Λοκλ, βγαίνει πάλι στην επιφάνεια και ρέει απευθείας προς το ορεινό πέρασμα Κολ-ντε-Ρος. Εκεί εισχωρεί στο καρστικό σύστημα του Ιούρα και μετά από μια υπόγεια διαδρομή 400 μέτρων, εμφανίζεται ξανά στην γαλλική πλευρά, όπου παίρνει το όνομα Rançonnière και χύνεται στη λίμνη Chaillexon και στον ποταμό Ντου. Το Λε Λοκλ έχει έκταση 34,69 km². Από αυτά, 12,41 km² (53,6%) καλύπτονται από βοσκοτόπια, ενώ 6,91 km² (29,9%) είναι δασική έκταση. Τα υπόλοιπα 3,69 km² (15,9%) είναι αστική περιοχή. Από αυτήν, τα βιομηχανικά κτίρια αποτελούσαν το 1,4% της συνολικής έκτασης, οι κατοικίες το 7,7% και οι υποδομές μεταφορών το 4,7%, ενώ τα πάρκα, οι πράσινες ζώνες και οι αθλητικοί χώροι αποτελούν το 1,3%. O δήμος περιλαμβάνει τις κοινότητες Brenets, Cerneux-Péquignot, La Brévine, La Chaux-du-Milieu, Ponts-de-Martel και Brot-Plamboz, με συνολικό πληθυσμό περίπου 15.000 κατοίκους. Είναι η τρίτη μικρότερη πόλη της Ελβετίας . Το 1926 ένας τελωνοφύλακας της περιοχής εντόπισε στην είσοδο του τούνελ του Κολ ντε Ρος κάποια αρχαιολογικά ευρήματα. Οι αρχαιολογικές έρευνες, που ακολούθησαν, εντόπισαν κατώτερα στρώματα του Αζιλαίου και Ταρδενισιανού πολιτισμού της Μεσολιθικής εποχής, με ελάχιστα ευρήματα, και ανώτερα στρώματα της Νεολιθικής εποχής με λίθινα και οστέινα εργαλεία και θραύσματα κεραμικών αγγείων. Από την προϊστορία μέχρι τον Μεσαίωνα δεν υπάρχουν μαρτυρίες οικισμών στην περιοχή. Το Λε Λοκλ αναφέρεται για πρώτη φορά σε ένα έγγραφό του 1151 μ.Χ. Το 1332 οι πηγές το αναφέρουν ως dou Locle. Ο Δήμος του Λε Λοκλ συστάθηκε τον 15ο αιώνα. Η οικονομική ανάπτυξη της πόλης είναι άρρηκτα συνδεδεμένη με την ωρολογοποιία. Στην περιοχή υπήρχαν ήδη 800 ωρολογοποιοί το 1800. Το Le Locle ήταν η γενέτειρα αρκετών ταλαντούχων ωρολογοποιών όπως ο Abraham-Louis Perrelet, ο Jacques-Frédéric Houriet, ο Frédéric-Louis Favre-Bulle και ο David-Henri Grandjean. Τον 19ο αιώνα, τα πιο γνωστά προϊόντα της πόλης ήταν τα χρονόμετρα τσέπης και τα θαλάσσια χρονόμετρα. Με την επικράτηση της ωρολογοποιίας, το Λε Λοκλ μετατράπηκε σε βιομηχανική πόλη. Η κατ’ οίκον εργασία των παλαιών μαστόρων αντικαταστάθηκε από την εργασία στα εργαστήρια και αργότερα, κατά το τελευταίο τέταρτο του δέκατου ένατου αιώνα, άνοιξαν τα πρώτα εργοστάσια. Η οικονομική ευημερία του 19ου αιώνα αντικατοπτρίζεται στην αύξηση του πληθυσμό: το 1750 η πόλη είχε 3.211 κατοίκους, το 1850 είχε 8.514 και το 1900 είχε φτάσει τους 12.559 κατοίκους. Το Λε Λοκλ μαζί με τη γειτονική πόλη Λα Σω-ντε-Φον έχουν ανακηρυχθεί από την ΟΥΝΕΣΚΟ Μνημείο Παγκόσμιας Κληρονομιάς λόγω της μοναδικότητάς τους ως πόλεις σχεδιασμένες πολεοδομικά και αρχιτεκτονικά για την ωρολογοποιία. Ονομαστοί οίκοι ωρολογοποιίας ξεκίνησαν από το Λε Λοκλ ή διατηρούν εκεί την έδρα τους. Το 1737 ο Abraham Favre, ιδρυτής του οίκου Favre-Leuba, εργαζόταν στο Λε Λοκλ ως ανεξάρτητος ωρολογοποιός. Ο οίκος Favre-Leuba είναι ο δεύτερος παλαιότερος οίκος ωρολογοποιίας στην Ελβετία. Ο οίκος Tissot ιδρύθηκε στο Λε Λοκλ το 1853. Μετά από σειρά εταιρικών συγχωνεύσεων ο οίκος ανήκει στον όμιλο Swatch, ο οποίος είναι ο μεγαλύτερος όμιλος εταιρειών ωρολογοποιίας στον κόσμο Ο οίκος Ulysse Nardin, που έγινε γνωστός για τα ναυτικά του χρονόμετρα, ιδρύθηκε στο Λε Λοκλ το 1846, όπου εξακολουθεί να διατηρεί την έδρα του. Στο Λε Λοκλ εξακολουθεί να έχει την έδρα του και ο οίκος Zenith, που ξεκίνησε από εδώ το 1865. Ο οίκος Zodiac ξεκίνησε στο Λε Λοκλ το 1882. Στο Château des Monts, μια βίλα που είχε χτιστεί στα τέλη του 18ου αιώνα, εγκαινιάστηκε στις 23 Μαΐου 1959 το Μουσείο Ωρολογοποιίας του Λε Λοκλ. Η σημερινή θέση των μύλων ήταν αρχικά ένας τεράστιος βάλτος και μια σπηλιά που χρησίμευε ως διέξοδος για τον ποταμό Μπιέ. Το 1652, το Κρατικό Συμβούλιο του καντονιού Νεσατέλ παραχώρησε σε τρεις μυλωνάδες την εκμετάλλευση της υδραυλικής ενέργειας του ρεύματος του ποταμού. Τότε στήθηκε ο πρώτος υπόγειος μύλος με δύο γρανάζια. Οι ιδιοκτήτες της επιχείρησης διαδέχθηκαν ο ένας τον άλλον μέχρι το 1844, έτος κατά το οποίο ο Jean-Georges Eberlé, αρτοποιός από το Λε Λοκλ θα διευρύνει και θα εκσυγχρονίσει τον χώρο. Το 1884, ο Δήμος του Λε Λοκλ αγόρασε τις εγκαταστάσεις από τους κληρονόμους του Eberlé. Ο κύριος στόχος της δημοτικής αρχής ήταν αρχικά ο έλεγχος του υδάτινου ρεύματος για την αποφυγή πλημμυρών που μάστιζαν την περιοχή. Δεδομένου ότι η χοάνη διαρροής δεν μπορούσε να απορροφήσει μεγάλες ποσότητες νερού κατά τη διάρκεια της τήξης του χιονιού και των μεγάλων περιόδων βροχής, το έδαφος της κοιλάδας πλημμύριζε συχνά. Το 1898 η τοποθεσία μετατράπηκε σε σφαγεία. Στη συνέχεια χρησιμοποιήθηκε κυρίως για υγειονομικό έλεγχο κατά την εισαγωγή βοοειδών από τη Γαλλία. Τα πτώματα των ζώων, που σφάζονται για υγειονομικούς λόγους, τα πετούσαν στη σπηλιά που λειτουργούσε ως χωματερή Γι’ αυτό και όταν ο χώρος έκλεισε το 1966 ήταν σοβαρά μολυσμένος. Η ανακαίνιση και ο καθαρισμός ξεκίνησαν το 1973. Χρειάστηκαν δεκαπέντε χρόνια για να αποκατασταθεί η τοποθεσία, ώστε να είναι επισκέψιμη. Στο χώρο επικρατεί σταθερή θερμοκρασία 7°C. Από το 2001 δημιουργήθηκε μια μόνιμη έκθεση που διηγείται την ιστορία των μοναδικών υπόγειων αυτών μύλων στην Ευρώπη. Le Locle - Dessine-moi une ville Unesco World Heritage List: Le Locle & La Chaux-de-Fonds Το Λε Λοκλ στον ιστότοπο του Οργανισμού Τουρισμού του Καντονιού Νεσατέλ
|
Το Λε Λοκλ (γαλλικά: Le Locle) είναι πόλη της Ελβετίας, στο Καντόνι του Νεσατέλ. Έχει 10.444 κατοίκους και είναι έδρα σημαντικών οίκων ωρολογοποιίας. Μαζί με τη γειτονική πόλη τη Λα Σω-ντε-Φον έχει καταχωρηθεί από το 2009 στα Μνημεία Παγκόσμιας Κληρονομιάς της Ουνέσκο ως μοναδικό αρχιτεκτονικό σύνολο, εξ ολοκλήρου αφιερωμένο στην ωρολογοποιία.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9B%CE%B5_%CE%9B%CE%BF%CE%BA%CE%BB
|
Ουκρανική Ορθόδοξη Εκκλησία (Πατριαρχείο Μόσχας)
|
Η Εκκλησία αυτή, καθώς έχει εξάρτηση από το Πατριαρχείο Μόσχας, φέρει επισήμως και σύμφωνα με νόμο του ουκρανικού κράτους το όνομα: Ουκρανική Ορθόδοξη Εκκλησία - Πατριαρχείο Μόσχας (αγγλ. Ukrainian Orthodox Church - Moscow Patriarchate). Η αυτοκέφαλη Εκκλησία που αναγνωρίζεται από το Οικουμενικό Πατριαρχείο Κωνσταντινουπόλεως είναι η Ορθόδοξη Εκκλησία της Ουκρανίας (Orthodox Church of Ukraine στα αγγλικά και Православна церква України στα ουκρανικά). Στην Ουκρανία λειτουργεί επίσης η «Ουκρανική Ορθόδοξη Εκκλησία (Πατριαρχείο Κιέβου)» (UOC-KP), με προκαθήμενο τον μητροπολίτη Φιλάρετο, που αυτοαποκαλείται Πατριάρχης. Μέχρι τις 25 Ιουνίου 2019 ο ίδιος και οι πιστοί του συμετείχαν στη νέα αυτοκέφαλη εκκλησιαστική δομή, αλλά αποχώρησαν καταγγέλλοντάς την. Η Μητρόπολη Κιέβου και πάντων των Ρως ήταν ιστορική Εκκλησία, η οποία αναπτύχθηκε εντός του κράτους των Ρως του Κιέβου (και, σε μεγαλύτερη κλίμακα, στη Ρουθηνία). Σύμφωνα με την παράδοση, οι καταβολές της ανάγονται στη βάπτιση του Πρίγκιπα Βλαδίμηρου Α' του Μεγάλου, το 988, παρά το γεγονός ότι ο Χριστιανισμός είχε διαδοθεί στην ευρύτερη περιοχή αρκετό καιρό νωρίτερα. Η Μητρόπολη αυτή παρέμεινε στη δικαιοδοσία του Πατριαρχείου Κωνσταντινουπόλεως έως τα τέλη του 17ου αιώνα. Μετά την επέκταση της κυριαρχίας του Βασιλείου της Μεγάλης Ρωσίας στις ανατολικές επαρχίες της Λευκορωσίας και της Ουκρανίας, ο τσάρος Μέγας Πέτρος ανταποκρίθηκε στο επίμονο αίτημα του Πατριάρχη Μόσχας Ιωακείμ (1674-90) να ζητήσει από τον Οικουμενικό Πατριάρχη την υπαγωγή και στην εκκλησιαστική του δικαιοδοσία των προσαρτηθεισών στη κυριαρχία του Βασιλείου της Μεγάλης Ρωσίας ανατολικών επαρχιών της Ουκρανίας. Ο Οικουμενικός Πατριάρχης Διονύσιος Δ΄ απέρριψε το αίτημα του τσάρου και με Συνοδική Πράξη (1686) παραχώρησε κατ' οικονομίαν στον Πατριάρχη Μόσχας μόνο την άδεια να χειροτονεί ή να ενθρονίζει τον εκλεγμένο από την Κληρικολαϊκή συνέλευση της Μητροπόλεως Κιέβου υποψήφιο Μητροπολίτη Κιέβου, υπό τον απόλυτο όμως και απαραίτητο όρο, ότι ο Μητροπολίτης Κιέβου θα μνημονεύει σε κάθε θεία Λειτουργία το όνομα του Οικουμενικού Πατριάρχη. Η μνημόνευση αυτή είχε την έννοια ότι ο Μητροπολίτης Κιέβου παρέμενε πάντοτε ως «έξαρχος» στην κανονική δικαιοδοσία του Πατριαρχείου Κωνσταντινουπόλεως. Το 1722 η Μητρόπολη Κιέβου έγινε de facto μια από τις επισκοπές του Πατριαρχείου Μόσχας, όταν ο Μέγας Πέτρος διόρισε τον Βαρλαάμ (Βονιάτοβιτς) στο βαθμό του αρχιεπισκόπου και όχι του μητροπολίτη. Κατά τη διάρκεια των αιώνων που ακολούθησαν, η μνημόνευση του Οικουμενικού Πατριάρχη ατόνισε και χάθηκε, ενώ η Ουκρανική Εκκλησία θεωρούνταν τμήμα της Ρωσικής Ορθόδοξης Εκκλησίας. Στις 27 Οκτωβρίου 1990, η Ιερά Σύνοδος του Πατριαρχείου Μόσχας παραχώρησε αυτονομία (καθεστώς που όμως δεν είναι αυτοκέφαλο), με την σχετική απόφαση να παραδίδεται στον τότε Αρχιεπίσκοπο Κιέβου Φιλάρετο. Αυτός έκτοτε έφερε τον τίτλο «Μητροπολίτης Κιέβου και πάσης Ουκρανίας». Μετά την ανακήρυξη της ανεξαρτησίας της Ουκρανίας (24 Αυγούστου 1991) συνεκλήθη στις 1-2 Νοεμβρίου 1991 τοπική Σύνοδος της Ουκρανικής Ορθόδοξης Εκκλησίας υπό τον Μητροπολίτη Φιλάρετο και αποφάσισε να υποβάλει αίτημα Αυτοκεφαλίας στο Πατριαρχείο Μόσχας. Η επόμενη Σύνοδος του Πατριαρχείου Μόσχας, που συνήλθε τον Μάρτιο του 1992, δεν εξέτασε το αίτημα αλλά ζήτησε την παραίτηση του Μητροπολίτη Φιλαρέτου. Ο Φιλάρετος, επιστρέφοντας στην Ουκρανία δήλωσε ότι πιέστηκε να δηλώσει ότι θα παραιτηθεί και ότι δεν πρόκειται τελικά να το κάνει. Ο Φιλάρετος καθαιρέθηκε από το Πατριαρχείο Μόσχας στις 27 Μαΐου 1992. Είχε προηγηθεί σύνοδος επισκόπων πιστών στο Πατριαρχείο Μόσχας, η οποία εξέλεξε νέο προκαθήμενο της Ουκρανικής Ορθόδοξης Εκκλησίας τον Βλαδίμηρο (Μαρκιάνοβιτς Σάμπονταν). Ο Φιλάρετος και οι ακόλουθοί του συνήλθαν σε άλλη σύνοδο τον Ιούνιο του 1992, η οποία ίδρυσε την «Ουκρανική Ορθόδοξη Εκκλησία (Πατριαρχείο Κιέβου)» και εξέλεξε Πατριάρχη τον Μοστισλάβο (Ιβάνοβιτς Σκρίπνικ). Το 1997, το Πατριαρχείο Μόσχας αναθεμάτισε τον Φιλάρετο. Το λεγόμενο «Πατριαρχείο Κιέβου» δεν αναγνωρίστηκε από καμία Ορθόδοξη Εκκλησία και για τα επόμενα χρόνια η Ουκρανική Ορθόδοξη Εκκλησία (Πατριαρχείο Μόσχας) παρέμεινε η μόνη αναγνωρισμένη Ορθόδοξη Εκκλησία στην Ουκρανία, σε εκκλησιαστική κοινωνία με τις υπόλοιπες Ορθόδοξες Εκκλησίες μέσω της υπαγωγής της στο Πατριαρχείο Μόσχας. Το «Πατριαρχείο Κιέβου» διασπάστηκε το 1993 σε δύο Εκκλησίες. Μετά την προσάρτηση της Κριμαίας στη Ρωσική Ομοσπονδία το 2014 εντάθηκαν οι πιέσεις από την Ουκρανική πολιτειακή ηγεσία για τη δημιουργία μίας ενιαίας Ορθόδοξης Εκκλησίας στη χώρα, ανεξάρτητης από το Πατριαρχείο Μόσχας. Τον Οκτώβριο του 2018, το Οικουμενικό Πατριαρχείο δέχθηκε τις προσφυγές των επικεφαλής των δύο ως τότε θεωρούμενων σχισματικών Εκκλησιών, Ουκρανική Ορθόδοξη Εκκλησία (Πατριαρχείο Κιέβου) και Ουκρανική Αυτοκέφαλη Ορθόδοξη Εκκλησία, έκρινε ότι βρέθηκαν σε σχίσμα για μη δογματικούς λόγους και αποφάσισε την επαναφορά των ίδιων στους ιερατικούς τους βαθμούς, και των πιστών των δύο Εκκλησιών σε εκκλησιαστική κοινωνία. Μετά από πολύμηνες προετοιμασίες, στις 15 Δεκεμβρίου 2018 συνεκλήθη στον Καθεδρικό Ναό της Αγίας Σοφίας στο Κίεβο Σύνοδος, με τη συμμετοχή όλων των επισκόπων των δύο πρώην σχισματικών Εκκλησιών, καθώς και δύο επισκόπων της Ουκρανικής Ορθόδοξης Εκκλησίας. Η ίδια συνέλευση εξέλεξε ως προκαθήμενο της Εκκλησίας της Ουκρανίας και Μητροπολίτη Κιέβου και πάσης Ουκρανίας τον Μητροπολίτη Επιφάνιο. Το διάταγμα (Τόμος) για την αυτοκεφαλία της Εκκλησίας της Ουκρανίας υπογράφηκε στην Κωνσταντινούπολη στις 5 Ιανουαρίου 2019 και την επομένη, ανήμερα της εορτής των Θεοφανείων, πραγματοποιήθηκε η επίσημη παραλαβή του Τόμου της αυτοκεφαλίας, που φιλοτεχνήθηκε στη Μονή Ξενοφώντος του Αγίου Όρους. Η χορήγηση αυτοκεφαλίας στην Ορθόδοξη Εκκλησία της Ουκρανίας το 2019 προκάλεσε την αντίδραση της Ρωσικής Ορθόδοξης Εκκλησίας που γι' αυτόν τον λόγο αποφάσισε να διακόψει την εκκλησιαστική κοινωνία με το Οικουμενικό Πατριαρχείο Κωνσταντινουπόλεως. Οι δύο Ορθόδοξες Εκκλησίες λειτουργούν σήμερα παράλληλα στην χώρα, ενώ οι ενορίες καλούνται να επιλέξουν σε ποια από τις δύο θα ανήκουν. Σύμφωνα με κρατικά στοιχεία, τον Ιανουάριο του 2021 η Ορθόδοξη Εκκλησία της Ουκρανίας είχε 7.188 ενορίες και 4.572 ιερείς, ενώ η Ουκρανική Ορθόδοξη Εκκλησία, 12.406 ενορίες και 10.510 ιερείς. Η ρωσική εισβολή στην Ουκρανία επηρέασε αρκετά τους αριθμούς αυτούς, και το 2022 καταγράφηκε η μετακίνηση περίπου τις 600 ενοριών από την Ουκρανική Ορθόδοξη Εκκλησία για την αυτοκέφαλη Ουκρανική εκκλησία. Σύμφωνα με έρευνες, τον Ιανουάριο του 2023, από το 69% των Ουκρανών που θεωρούσε τους εαυτούς τους Ορθόδοξους, το 41% ανήκε στην Αυτοκέφαλη Ορθόδοξη Εκκλησία, μόνο το 4% στην Εκκλησία του Πατριαρχείου Μόσχας, ενώ το 24% δήλωνε ότι δεν ανήκε σε καμία από τις δύο. Με ψήφισμα που ενέκρινε στις 27 Μαΐου, διαρκούσης της ρωσικής εισβολής στην Ουκρανία, το διευρυμένο Συμβούλιο της Ουκρανικής Ορθόδοξης Εκκλησίας αποφάσισε την πλήρη αυτονόμηση της από το Πατριαρχείο Μόσχας, ανακοινώνοντας ότι διαφωνεί με τις θέσεις του Πατριάρχη Μόσχας Κυρίλλου για την στρατιωτική εισβολή της Ρωσίας στην Ουκρανία. Στο επίσημο ανακοινωθέν σημειώνεται ότι προχώρησε σε τροποποιήσεις στον Καταστατικό της Χάρτη, οι οποίες μαρτυρούν την πλήρη ανεξαρτησία και αυτονόμηση της. Στις 7 Ιουνίου 2022, η Ιερά Σύνοδος της Ρωσικής Ορθόδοξης Εκκλησίας αποφάσισε οι Επισκοπές της Κριμαίας που υπάγονταν στην Ουκρανική Ορθόδοξη Εκκλησία, να υπάγονται απευθείας στον Πατριάρχη Μόσχας και πασών των Ρωσιών, Κύριλλο, μετά από εκκλήσεις που απηύθυναν οι μητροπολίτες Θεοδοσίας, Συμφερουπόλεως και Κριμαίας και ο επίσκοπος Ντζανκόι. Παρά την αναφορά περί αυτονόμησής της Ουκρανικής Ορθόδοξης Εκκλησίας από το Πατριαρχείο Μόσχας, οι ουκρανικές υπηρεσίες ασφαλείας πραγματοποίησαν εφόδους και έρευνες σε μονές και θρησκευτικά ιδρύματά της μετά τον Νοέμβριο του 2022, αναζητώντας δολιοφθορείς μεταξύ των ιερωμένων. Η ουκρανική υπηρεσία ασφαλείας (SBU) ανέκρινε δεκάδες ανώτατους κληρικούς, υποβάλλοντας ορισμένους από αυτούς σε ηλεκτρονικό τεστ αληθείας. Παράλληλα, ο Πρόεδρος της Ουκρανίας Βολοντίμιρ Ζελένσκι προανήγγειλε νομοσχέδιο που, όπως είπε, «θα καταστήσει αδύνατο σε θρησκευτικές οργανώσεις που διατηρούν δεσμούς με κέντρα επιρροής στη Ρωσική Ομοσπονδία, να λειτουργούν στο ουκρανικό έδαφος». Τον Μάρτιο του 2023, το υπουργικό συμβούλιο υπέβαλε σχέδιο ψηφίσματος στην Βουλή της χώρας για να τερματιστεί η συμφωνία μίσθωσης με την Ορθοδόξη Εκκλησία της Ουκρανίας που αφορά στα κτίρια της Λαύρας του Ποτσάιφ. Αιτήσεις για την διεκδίκηση της Λαύρας του Ποτσάιφ είχαν υποβάλει στην κυβέρνηση, τόσο η αυτοκέφαλη Ορθόδοξη Εκκλησία της Ουκρανίας, όσο και η ουνίτικη Ουκρανική Ελληνοκαθολική Εκκλησία. Είχε προηγηθεί ανάλογη απόφαση για την ιστορική Λαύρα των Σπηλαίων του Κιέβου. Από τις 20 Μαρτίου 2023 απαγορεύτηκε σε μοναχούς και πιστούς η πρόσβαση στα ιερά σκηνώματα των άφθαρτων αγίων που φυλάσσονται στα ιερά σπήλαια, αλλά και η πρόσβαση σε μονάζοντες στους Ιερούς ναούς της Λαύρας Υψώσεως του Τιμίου Σταυρού, Συλλήψεως της Αγίας Άννης και «Ζεστού», δηλαδή σχεδόν όλους τους ναούς όπου η αδελφότητα τελούσε τις ιερές ακολουθίες.. Την 1η Απριλίου 2023, με απόφαση δικαστηρίου του Κιέβου, επιβλήθηκε στον μητροπολίτη Βίσγκοροντ και Τσερνόμπιλ Παύλο, ηγούμενο της Λαύρας των Σπηλαίων, ποινή 60 ημερών σε κατ΄οίκον περιορισμό με προληπτικό μέτρο το ηλεκτρονικό βραχιόλι, ενώ του απαγορεύθηκε να μεταβεί στην Λαύρα και να λειτουργήσει. Κατηγορήθηκε ότι, σε τηλεφωνική συνομιλία που είχε, προσπάθησε να δικαιολογήσει την επιθετικότητα της Ρωσίας στην Ουκρανία. Η ίδια ποινή επιβλήθηκε στις 12 Απριλίου, από δικαστήριο του Τσερκάσι, στον μητροπολίτη Τσερκάσι Θεοδόσιο. Με ανοιχτή επιστολή του στον Οικουμενικό Πατριάρχη Βαρθολομαίο, στις 11 Απριλίου, ο πρύτανης της Θεολογικής Ακαδημίας και Σχολής του Κιέβου, αρχιεπίσκοπος του Μπιλοχορόντκα Σίλβεστρος, τον ενημέρωσε σχετκά με τις διώξεις και τις αρπαγές ναών και μονών, απευθύνοντας έκκληση να παρέμβει για την υπεράσπιση της αλήθειας και της καλοσύνης, όπως γράφει. Στις 14 Ιουλίου, η ποινή του μητροπολίτη Βίσγκοροντ και Τσερνόμπιλ μετατράπηκε σε προφυλάκιση, με αποτέλεσμα ο ιεράρχης να συλληφθεί και να μεταφερθεί στις φυλακές. Αντιδρώντας, τόσο ο Πατριάρχης Μόσχας Κύριλλος, όσο και ο Πατριάρχης των Σέρβων Πορφύριος, απέστειλαν μηνύματα σε θρησκευτικούς ηγέτες και εκπροσώπους διεθνών οργανισμών, ενημερώνοντάς τους για την κατάσταση. Στις 7 Αυγούστου, δικαστήριο της Ουκρανίας καταδίκασε σε 5 χρόνια φυλάκιση και δέσμευση της περιουσίας του τον μητροπολίτη Τούλτσιν, Ιωνάθαν. Η ανώτατη, αυτή, ποινή επιβλήθηκε για τις κατηγορίες της κατοχής φιλορωσικών φυλλαδίων τα οποία κατέβασε από το διαδίκτυο και τα μοίρασε σε ιερείς. Ο ίδιος, έκανε λόγο για κακόβουλη προπαγάνδα παραπληροφόρησης και παράνομες έρευνες με πλαστά στοιχεία. Επιστολή υποστήριξης προς τον φυλακισμένο μητροπολίτη απέστειλε ο Αρχιεπίσκοπος Αλβανίας Αναστάσιος. Στην επιστολή εκφράζεται η βαθιά του λύπη για τις θηριωδίες που υφίσταται τόσο ο ίδιος και οι κληρικοί, όσο το ποίμνιό του και οι ιεροί τόποι στην Ουκρανία. Ανάλογη επιστολή απέστειλε στον Πατριάρχη Μόσχας, ο Πατριάρχης Ιεροσολύμων Θεόφιλος Γ΄. Επίσημη ιστοσελίδα Αρχειοθετήθηκε 2022-05-30 στο Wayback Machine. Η Ορθοδοξία στην Ουκρανία Ο διαιρετικός ρόλος των ουκρανικών Εκκλησιών Αρχειοθετήθηκε 3-3-2014 στο Wayback Machine. "Συνέντευξη με τον Αρχιεπίσκοπο Μπέλγκοροντ Σίλβεστρο - (ΒΙΝΤΕΟ)" 15-4-2023
|
Η Ουκρανική Ορθόδοξη Εκκλησία (συντογραφία στα αγγλικά: UOC-MP, ουκρανικά: Українська Православна Церква, ρωσικά: Украинская Православная Церковь) είναι μία de jure αυτοδιοικούμενη-αυτόνομη (μη αυτοκέφαλη) εκκλησία της Ανατολικής Ορθόδοξης Εκκλησίας στην Ουκρανία, υπό εκκλησιαστική ένωση με το Πατριαρχείο της Μόσχας. Σύμφωνα με τον καταστατικό χάρτη του Πατριαρχείου, ορίζεται ως «αυτοδιοικούμενη εκκλησία με δικαιώματα ευρείας αυτονομίας». Στις 27 Μαΐου 2022, διακήρυξε την πλήρη ανεξαρτησία της από το Πατριαρχείο της Μόσχας και καταδίκασε την στάση του Πατριάρχη Μόσχας Κύριλλου για την στρατιωτική εισβολή της Ρωσίας στην Ουκρανία δημιουργώντας σχίσμα ανάμεσα στις δύο Εκκλησίες. Προκαθήμενός της είναι ο Μητροπολίτης Κιέβου Ονούφριος.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9F%CF%85%CE%BA%CF%81%CE%B1%CE%BD%CE%B9%CE%BA%CE%AE_%CE%9F%CF%81%CE%B8%CF%8C%CE%B4%CE%BF%CE%BE%CE%B7_%CE%95%CE%BA%CE%BA%CE%BB%CE%B7%CF%83%CE%AF%CE%B1_(%CE%A0%CE%B1%CF%84%CF%81%CE%B9%CE%B1%CF%81%CF%87%CE%B5%CE%AF%CE%BF_%CE%9C%CF%8C%CF%83%CF%87%CE%B1%CF%82)
|
Ριχάρδος του Εβρέ
|
Ήταν ο πρωτότοκος γιος τού Ροβέρτου αρχιεπισκόπου τού Ρουέν & κόμη τού Εβρέ και της Χερλέβα. O Ριχάρδος δώρησε έναν μύλο από το Εβρέ στο αββαείο τού Ζυμιέζ με καταστατικό τού 1039. Αναφέρεται σε ένα καταστατικό τού Γουλιέλμου Α΄, που επιβεβαιώνεται ότι ο Ριχάρδος είναι δωρητής στο αββαείο. Ο Ριχάρδος και η σύζυγός του Γκοντεχίλντις ίδρυσαν το Σαιν-Σωβέρ στο Εβρέ. Ως κόμης τού Εβρέ, δώρησε την εκκλησία τού Γκραβινύ στο Σαιν-Τρινιτέ της Ρουέν το 1052/66. Ο Ριχάρδος δώρησε το 1/10 μίας πόλης στο αββαείο τού Σαιν-Τωρίν. Αναφέρεται από κάποιον, ότι έλαβε μέρος στη μάχη τού Χάστινγκς το 1066, αλλά είναι απίθανο λόγω της προχωρημένης ηλικίας του. Απεβίωσε το επόμενο έτος. Ο γιος του Γουλιέλμος είναι από τους λίγους γνωστούς συντρόφους τού Γουλιέλμου Α΄ στη μάχη τού Χάστινγκς. Ο Γουλιέλμος συνεισέφερε 80 πλοία στην εισβολή στην Αγγλία το 1066 και εμφανίζεται ως κόμης τού Εβρέ. Νυμφεύτηκε μετά το 1040 τη Γκοντεχίλντις (Αδελαΐδα) Ραμόν, χήρα τού Ρογήρου Α΄ του Τόσνυ και είχε τέκνα: Γουλιέλμος απεβ. 1118, κόμης τού Εβρέ. Γκονταχίλντις, μοναχή στο Σαιν Σωβέρ τού Εβρέ. Αγνή, παντρεύτηκε τον Σίμωνα Α΄ κύριο τού Μονφόρ. Βερτράδη του Μονφόρ 1070-1117, παντρεύτηκε τον Φίλιππο Α΄ της Γαλλίας. Detlev Schwennicke, Europäische Stammtafeln: Stammtafeln zur Geschichte der Europäischen Staaten, Neue Folge, Band II (Marburg, Germany: J. A. Stargardt, 1984), Tafel 79 J. Horace Round, Calendar of Documents preserved in France, Vol. I (London: Eyre and Spottiswoode, 1899), p. 54
|
Ο Ριχάρδος, αγγλ. Richard (απεβ. 1067) από τον Οίκο της Νορμανδίας ήταν ευγενής από τη Νορμανδία κατά τη βασιλεία τού Γουλιέλμου Α΄ της Αγγλίας. Έγινε κόμης τού Εβρέ (1037-67).
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A1%CE%B9%CF%87%CE%AC%CF%81%CE%B4%CE%BF%CF%82_%CF%84%CE%BF%CF%85_%CE%95%CE%B2%CF%81%CE%AD
|
Α.Ο. Κολοσσός Ρόδου
|
Ο A.O. Κολοσσός ιδρύθηκε στις 19/07/1963 με την πρώτη του διοίκηση να απαρτίζεται από τους Β. Λεβέντη, Ι. Βρούλλη και Γ. Ζαχαριάδη.Τα ιδρυτικά μέλη του Κολοσσού, σύμφωνα με το καταστατικό, είναι τα εξής: Λαγουδάκης Κωνσταντίνος, Βλαστός Ιωάννης, Παλαιολόγος Χρήστος, Κανταρζής Ιωάννης, Μαλλιαράκης Γεώργιος, Βολωνάκης Νικόλαος, Κυριακόπουλος Γεώργιος, Ζαχαριάδης Γεώργιος, Λεβέντης Βασίλειος, Κόκκινος Δημήτριος, Γεωργακόπουλος Ανδρέας, Παπαγαπητός Βασίλειος, Πολίτης Νικόλαος, Χατζηνικόλας Μιχαήλ, Κιρμιζόπουλος Δημήτριος, Βρούλης Ιωάννης, Καλλιγάς Ευάγγελος, Καλαμπόκης Περικλής, Γιαλλουράκης Ιωάννης, Ξύπας Γεώργιος, Γιαλλουράκης Κυριάκος, Υψηλάντης Αναστάσιος, Τσαλαχούρης Κωνσταντίνος. Επίσης οι δικηγόροι Γεώργιος Βρούχος και Μάνος Κόκκινος. Έχοντας διακριθεί στο Πρωτάθλημα της Τοπικής Επιτροπής Ε.Ο.Κ. Δωδεκανήσου, ο Κολοσσός αγωνίστηκε για πρώτη φορά στο Πρωτάθλημα της Β' Εθνικής Κατηγορίας κατά την περιόδο 1976-77. Στην κατηγορία επέστρεψε το καλοκαίρι του 1983, παραμένοντας για μία τριετία μέχρι τον υποβιβασμό του μετά το πέρας της περιόδου 1985-86.Ο Κολοσσός έλαβε μέρος στο πρώτο Κύπελλο Ελλάδος που διοργανώθηκε το 1976 και έκτοτε αγωνιζόταν σε αυτό κάθε χρόνο μέχρι το 1987. Ακολούθησε μια μακρά περίοδος παραμονής στη Γ' Εθνική Κατηγορία μεταξύ των περιόδων 1986-87 (Πρωταθλητές του Επαρχιακού Ομίλου ) και 1992-93, οπότε και οι Ροδίτες κατέκτησαν την κορυφή του βαθμολογικού πίνακα της κατηγορίας, πανηγυρίζοντας την άνοδο με προπονητή τον Γιώργο Ματσαμά. Ωστόσο τα επόμενα χρόνια η ομάδα παρουσίασε αγωνιστική κάμψη, επιστρέφοντας εν τέλει στο τοπικό της πρωτάθλημα. Τα χρόνια στη Γ' Εθνική Ο Κολοσσος Ρόδου, μετά την κατάκτηση του τίτλου του Πρωταθλητή Δωδεκανήσου την αγωνιστική περίοδο 1997-98, επέστρεψε στη Γ' Εθνική Κατηγορία. Από το σημείο αυτό ξεκινά μια σταδιακή ανοδική πορεία που οδήγησε το σύλλογο στο κορυφαίο επίπεδο της ελληνικής καλαθοσφαίρισης. Την αγωνιστική περίοδο 1998-99 η ομάδα της Ρόδου εντάχθηκε στο 2ο Όμιλο Νότου του Πρωταθλήματος της Γ' Εθνικής Κατηγορίας, από κοινού με 13 ακόμη ανταγωνιστές. Στην τελική βαθμολογική κατάταξη βρέθηκε στην 6η θέση, έχοντας απολογισμό 13 νίκες και 13 ήττες. Δεν παρατηρήθηκε ισοβαθμία με κάποια άλλη ομάδα. Την επόμενη χρονιά, 1999-00, αγωνίστηκε ξανά στην ίδια Κατηγορία και Όμιλο, ξανά απέναντι σε 13 ομάδες. Ο Κολοσσός ολοκλήρωσε τις αγωνιστικές του υποχρεώσεις στην 5η θέση του τελικού βαθμολογικού πίνακα, με 16 νίκες και 10 ήττες, εξασφαλίζοντας την παραμονή του. Παρατηρήθηκε δε τριπλή ισοβαθμία με το Γ.Σ. Αγίων Αναργύρων και τον Π.Ο. Αγίου Θωμά Γουδί, που βρέθηκαν χαμηλότερα βάσει των μεταξύ τους αποτελεσμάτων. Την επόμενη περίοδο, 2000-01, με τον Κώστα Κωσταρίδη νέο επικαφαλή της διοίκησης, ο Κολοσσός βελτίωσε ακόμη περισσότερο την επίδοσή του, πετυχαίνοντας συγκομιδή από 17 νίκες και 9 ήττες. Με τον τρόπο αυτό σκαρφάλωσε μία θέση υψηλότερα, χωρίς να πάρει όμως το εισιτήριο ανόδου. Η περίοδος 2001-02 ήταν από την πλευρά της ιστορική για την ομάδα της Ρόδου. Με προπονητή το Χάρη Παπάζογλου και βοηθό τον Κώστα Δόσπρα αναδείχθηκε Πρωταθλήτρια Γ' Εθνικής για τρίτη φορά στην ιστορία του. Είχε και πάλι αγωνιστεί στο 2ο Όμιλο Νότου, τον οποίο συνέθεσαν 14 σύλλογοι. Ο Κολοσσός είχε στη διάρκεια της χρονιάς μόλις 2 ήττες σε 26 αγωνιστικές. Η κατάκτηση της κορυφής του τελικού βαθμολογικού πίνακα είχε σαν αποτέλεσμα και την άνοδό του στη Β' Εθνική. Περίοδος 2002 - 2003 Αν και είχε πολλά χρόνια να διαγωνιστεί στη Β' Εθνική, ο Κολοσσός επέδειξε καλό αγωνιστικό πρόσωπο και την περίοδο 2002-03. Το Πρωτάθλημα διοργανώθηκε σε κοινό Όμιλο των 14 συλλόγων. Στο πλαίσιο αυτό εκείνος της Ρόδου συγκέντρωσε 18 νίκες και 8 ήττες. Ισοβάθμισε με τα Εκπαιδευτήρια Δούκα, που υπερτερούσαν στα μεταξύ τους αποτελέσματα, και περιορίστηκε στην 4η θέση του βαθμολογικού πίνακα της τελευταίας αγωνιστικής. Λόγω ανακατατάξεων στις κατηγορίες ο Κολοσσός ανήλθε τελικά στην Α2 Εθνική κατόπιν πρόσκλησης της Ομοσπονδίας. Στις αρχές Ιανουαρίου του 2003 ο Παπάζογλου αποτέλεσε παρελθόν από τους «θαλασσί» και τα καθήκοντά του ανέλαβε ο Βασίλης Φραγκιάς (προερχόμενος από το πρωτάθλημα Κύπρου) με βοηθό το Βενέτη Θωμίδη.Την ίδια περίοδο ο Κολοσσός επέστρεψε και στο θεσμό του Κυπελλου Ελλάδος, λαμβάνοντας μέρος στις τρεις πρώτες αγωνιστικές της Α' Φάσης. Αρχικά απέκλεισε τους Αμπελοκήπους Θεσσαλονίκης επικρατώντας απέναντί τους στη δική του έδρα με σκορ 87-65. Στη συνέχεια νίκησε εκτός έδρας την Α.Γ.Ε. Χαλκίδα με σκορ 70-77. Τελικά ο Ηλυσιακός αποδείχθηκε ανυπέρβλητο εμπόδιο, με τον Κολοσσό να χάνει στην έδρα του με σκορ 55-62. Περίοδος 2003 - 2004 Αν και άπειρη στο Πρωτάθλημα της Α2 Εθνικής Κατηγορίας, η ομάδα της Ρόδου επέδειξε την περίοδο 2003-04 αγωνιστικότητα και δεν περιορίστηκε στην εξασφάλιση της παραμονής στην κατηγορία, αλλά διεκδίκησε με αξιώσεις την άνοδο. Τελικά συγκέντρωσε 16 νίκες και 10 ήττες, ολοκληρώνοντας τις αγωνιστικές της υποχρεώσεις στην 4η θέση (σε σύνολο 14 ομάδων). Καθήκοντα πρώτου προπονητή άσκησε για μία ακόμη χρονιά ο Φραγκιάς. Κορυφαίος σκόρερ της ομάδας την περίοδο αυτή αναδείχθηκε ο Αλέξανδρος Παναγιωτόπουλος (340 πόντοι σε 26 αγώνες, 13,08 κατά μ.ό.), ενώ ακολούθησαν οι Γιώργος Κουκλάκης (329 πόντοι σε 24 αγώνες, 13,71 κατά μ.ό.), Παναγιώτης Παναγιωταράκος (289 πόντοι σε 26 αγώνες, 11,12 κατά μ.ό.) και ο Ισπανοαμερικανός Αλφόνσο Άλμπερτ (287 πόντοι σε 26 αγώνες, 11,04 κατά μ.ό.).Στο θεσμό του Κυπέλλου Ελλάδος, προτού αποκλειστεί, ο Κολοσσός αγωνίστηκε και στις 4 αγωνιστικές της Α' Φάσης. Στην πρεμιέρα νίκησε εκτός έδρας την Α.Γ.Ε. Χαλκίδα με σκορ 66-75, αποκλείοντάς τη για δεύτερη συνεχόμενη χρονιά. Στη συνέχεια επικράτησε στην έδρα του απέναντι στη Μ.Ε.Ν. Τούμπας με σκορ 97-89. Λίγες μέρες μετά ήρθε η σειρά του Ιωνικού Νικαίας να γνωρίσει την ήττα στη Ρόδο με σκορ 82-70. Τελικά την πορεία του Κολοσσού διέκοψε η Ξάνθη, που τον νίκησε στην έδρα της με σκορ 89-76. Περίοδος 2004 - 2005 Την επόμενη χρονιά, 2004-05, ο Κολοσσός κατάφερε τελικά να κάνει την υπέρβαση, κερδίζοντας μία θέση μεταξύ των κορυφαίων ομάδων της χώρας. Συνολικά 14 σύλλογοι διεκδίκησαν τη χρονιά αυτή την άνοδο στην κορυφαία εθνική κατηγορία, κάτι που εν τέλει κατάφεραν οι Ροδίτες, αφού σκαρφάλωσαν στην κορυφή του τελικού βαθμολογικού πίνακα της Α2 Εθνικής. Αναλυτικά συγκέντρωσαν 20 νίκες και 6 ήττες, μία λιγότερη από το δεύτερο Γ.Σ. Λάρισας. Προπονητής ήταν για μία ακόμη χρονιά ο Βασίλης Φραγκιάς. Σε ό,τι αφορά το Κύπελλο Ελλάδος, η ομάδα της Δωδεκανήσου νίκησε στην πρεμιέρα τον Ερμή Λαγκαδά με σκορ 66-73. Εντούτοις, ηττήθηκε εντός έδρας στη 2η Αγωνιστική της Α' Φάσης από το Ρέθυμνο με σκορ 89-92, αποχαιρετώντας έτσι τη διοργάνωση. Περίοδος 2005 - 2006 Η πρώτη παρουσία του Κολοσσού Ρόδου στην κορυφαία κατηγορία της ελληνικής ανδρικής καλαθοσφαίρισης έλαβε χώρα την αγωνιστική περίοδο 2005-06 ως απόρροια της κατάκτησης του Πρωταθλήματος της Α2 Εθνικής την προηγούμενη χρονιά. Ωστόσο, ο σύλλογος εμφανίστηκε ανέτοιμος να σταθεί σε τέτοιο επίπεδο με αποτέλεσμα να σημειώσει μόλις 6 νίκες σε 26 αγώνες στην Κανονική Περίοδο, να καταταγεί στη 14η και τελευταία θέση και να επιστρέψει στην αμέσως κατώτερη κατηγορία.Παραγωγικότερος σκόρερ για το σύλλογο αναδείχθηκε την περίοδο αυτή ο Αμερικανός Τρέβον Μπράιαντ (348 πόντοι σε 24 αγώνες, 14,50 κατά μ.ό.). Διακρίθηκαν επίσης οι Αμερικανοί Άντριαν Πένλαντ (160 πόντοι σε 9 αγώνες, 17,78 κατά μ.ό.) και Κέβιν Μπράσγουελ (101 πόντοι σε 7 αγώνες, 14,43 κατά μ.ό.). Ο Μπράιαντ κατάφερε επίσης να μπει στην κορυφαία πεντάδα δύο στατιστικών πινάκων για το σύνολο των αθλητών της Κατηγορίας: ήταν 5ος στα Ριμπάουντ (178 σε 24 αγώνες, 7,42 κατά μ.ό.) και 3ος στα Κλεψίματα (27 σε 24 αγώνες, 1,125 κατά μ.ό.).Στα πλαίσια του θεσμού του Κυπέλλου Ελλάδος, ο Κολοσσός αγωνίστηκε σε μόλις ένα παιχνίδι, γνωρίζοντας οριακά τον αποκλεισμό στην 1η Αγωνιστική της Β' Φάσης από το Μαρούσι με σκορ 75-77.Καθήκοντα πρώτου προπονητή την περίοδο αυτή διατήρησαν διαδοχικά οι Βασίλης Φραγκιάς (μέχρι το Νοέμβριο του 2005), ο Μιχάλης Κυρίτσης (μέχρι τον Ιανουάριο του 2006) και ο Γιώργος Ζευγώλης (μέχρι το τέλος της χρονιάς). Περίοδος 2006 - 2007 Την επόμενη χρονιά, 2006-07, ο Κολοσσός υπήρξε πολύ πιο αποτελεσματικός με αποτέλεσμα να καταφέρει να ανακτήσει άμεσα το χαμένο έδαφος. Καθοδηγητής της ομάδας ήταν και πάλι ο Ζευγώλης, του οποίου το συμβόλαιο ανανεώθηκε το καλοκαίρι.Το Πρωτάθλημα της Α2 Εθνικής διοργανώθηκε με τη συμμετοχή 16 συλλόγων από ολόκληρη την Ελλάδα. Στο πλαίσιο αυτό οι Ροδίτες συγκέντρωσαν 20 νίκες σε 30 αγωνιστικές, ολοκληρώνοντας τις αγωνιστικές τους υποχρεώσεις στη 2η θέση της τελικής κατάταξης, πίσω μόνο από τον πρωτοπόρο Σπόρτιγκ. Με τον τρόπο αυτό απέκτησαν το δικαίωμα της επιστροφής στην Α1 Εθνική. Κορυφαίος σκόρερ για λογαριασμό της ομάδας ήταν ο Έλληνας Θέμης Κουπίδης (366 πόντοι σε 28 αγώνες, 13,07 κατά μ.ό.) Επίσης διακρίθηκαν ο Βρετανός Τζάρετ Χαρτ (279 πόντοι σε 26 αγώνες, 10,73 κατά μ.ό.) και ο Έλληνας Αλέξανδρος Τσαμάτος (269 πόντοι σε 29 αγώνες, 9,28 κατά μ.ό.).Η πιο αξιοσημείωτη επίδοση, όμως, της χρονιάς ήταν η εκπληκτική πορεία του συλλόγου στο Κύπελλο Ελλάδος όπου, αν και ομάδα της Α2 Εθνικής, αγωνίστηκε σε οκτώ (!) παιχνίδια, φτάνοντας μέχρι τους Ημιτελικούς. Στα πλαίσια της Α' Φάσης νίκησε διαδοχικά εκτός έδρας τον Κεραυνό Αιγίου με σκορ 67-72, εντός έδρας τον Αιγινιακό με σκορ 78-49, εκτός έδρας τη Μ.Ε.Ν. Τούμπας με σκορ 89-91 και εντός έδρας τη Δάφνη με σκορ 74-64. Στη «Φάση των 16» υποχρέωσε σε ήττα τον Πανελλήνιο σε εντός έδρα αγώνα που έληξε με σκορ 81-72. Στη «Φάση των 8» ήταν η σειρά της Α.Ε. Λάρισας να αποκλειστεί από τον Κολοσσό σε αγώνα που διεξήχθη στην έδρα της πρώτης και έληξε με σκορ 67-86. Τη χρονιά αυτή οι Ημιτελικοί ήταν διπλοί, έτσι ο Κολοσσός αγωνίστηκε δύο φορές απέναντι στο Ρέθυμνο. Νίκησε στο πρώτο παιχνίδι με σκορ 73-74 κι έχασε στο δεύτερο με μεγαλύτερη διαφορά 85-60. Κατά συνέπεια ο Κολοσσός έχασε την ευκαιρία να προχωρήσει στο Μεγάλο Τελικό, παρά την εντυπωσιακή του πορεία. Περίοδος 2007 - 2008 Την αγωνιστική περίοδο 2007-08 ο Κολοσσός επέστρεψε στα γήπεδα της Α1 Εθνικής με νέο προπονητή το Βαγγέλη Αλεξανδρή. Χωρίς να καταφέρει να διακριθεί, ο σύλλογος της Ρόδου πέτυχε, ωστόσο, τον πρωταρχικό στόχο της παραμονής και καθιέρωσης στην κορυφαία κατηγορία. Στη διάρκεια των 26 αγωνιστικών του Πρωταθλήματος συγκέντρωσε 9 νίκες, τερματίζοντας στην 11η θέση της τελικής κατάταξης. Μάλιστα παρατηρήθηκε τριπλή ισοβαθμία μεταξύ του Κολοσσού, του Π.Α.Ο.Κ. και του Ρεθύμνου, με την κρητική ομάδα να στέκεται άτυχη και να ακολουθεί το δρόμο του υποβιβασμού.Κορυφαίος σκόρερ τη χρονιά αυτή αναδείχθηκε για λογαριασμό του ροδίτικου συλλόγου ο Αμερικανός με καταγωγή από τον Παναμά, Ντανίλο Αουγκουστίν Πίνοκ (389 πόντοι σε 26 αγωνιστικές, 14,96 κατά μ.ό.), ενώ εξίσου παραγωγικός ήταν ο Έλληνας Γιώργος Διαμαντόπουλος (269 πόντοι σε 18 αγωνιστικές, 14,94 κατά μ.ό.). Διακρίθηκε επίσης ο Κροάτης Ίβο Γιοσίποβιτς (275 πόντοι σε 26 αγώνες, 10,58 κατά μ.ό.). Ο Πίνοκ ήταν επίσης ο τέταρτος παραγωγικότερος σκόρερ της Κανονικής Περιόδου στο σύνολο των ομάδων, ενώ μπήκε και στην κορυφαία πεντάδα του στατιστικού πίνακα των Κοψιμάτων (19 σε 26 αγώνες, 0,73 κατά μ.ό.).Τη χρονιά αυτή ο Κολοσσός εντάχθηκε απευθείας στην 1η Αγωνιστική της Β' Φάσης του Κυπέλλου Ελλάδος, νικώντας αρχικά εκτός έδρας τη Νήαρ Ηστ Καισαριανής με σκορ 68-81. Στη συνέχεια, όμως, δεν κατόρθωσε να ξεπεράσει το εμπόδιο της Α.Ε.Κ. από την οποία και γνώρισε εντός έδρας τον αποκλεισμό με σκορ 62-67. Περίοδος 2008 - 2009 Το καλοκαίρι του 2008 η νέα διοίκηση του Κολοσσού αποφάσισε τη λύση της συνεργασίας της με τον Αλεξανδρή - παρόλο που είχε υπογράψει διετές συμβόλαιο - παραχωρώντας τη θέση του στο Γιάννη Σφαιρόπουλο. Η ομάδα επέστρεψε στα γήπεδα για τις υποχρεώσεις της στο Κύπελλο, στα πλαίσια του οποίου αντιμετώπισε τον Π.Α.Ο.Κ. απευθείας στη Β' Φάση. Έχοντας υποστεί ήττα εντός έδρας με σκορ 67-76, η ομάδα της Ρόδου αποκλείστηκε από τη συνέχεια της διοργάνωσης.Στο Πρωτάθλημα της χρονιάς 2008-09 ο Κολοσσός εξελίχθηκε σε υπολογίσιμη δύναμη, κλείνοντας την Κανονική Περίοδο στην 8η θέση της βαθμολογικής κατάταξης. Ειδικότερα συγκέντρωσε 12 νίκες και 14 ήττες, όσες και ο 7ος στην κατάταξη Π.Α.Ο.Κ. Συνεπώς οι Ροδίτες εξασφάλισαν μία θέση στα Play-Offs όπου και διασταυρώθηκαν με τον πρωτοπόρο Ολυμπιακό Πειραιώς. Με τη σειρά να κρίνεται στις δύο νίκες, οι «ερυθρόλευκοι» πέτυχαν δύο συνεχόμενα νικηφόρα αποτελέσματα (84−61 στον Πειραιά, 76-86 στη Ρόδο), αφήνοντας τον Κολοσσό οριστικά στην 8η θέση.Τους περισσότερους πόντους για λογαριασμό της ομάδας συγκέντρωσε τη χρονιά αυτή ο Αμερικανός Στίβεν Σμιθ (384 πόντοι σε 21 αγώνες, 18,29 κατά μ.ό.), με το συμπατριώτη του, Λανς Χάρις να ακολουθεί (364 πόντοι σε 28 αγώνες, 13,00 κατά μ.ό.). Διακρίθηκαν επίσης ο Σερβοβόσνιος Σάσα Βασίλιεβιτς (277 πόντοι σε 28 αγώνες, 9,89 κατά μ.ό.) και ο Έλληνας Νίκος Παπανικολόπουλος (221 πόντοι σε 24 αγώνες, 9,21 κατά μ.ό.). Ο Σμιθ ήταν, επίσης, ο δεύτερος παραγωγικότερος σκόρερ στο σύνολο του Πρωταθλήματος, ενώ ο Χάρις βρέθηκε στην τρίτη θέση του στατιστικού πίνακα των Κλεψιμάτων (38 σε 26 αγώνες, 1,46 κατά μ.ό.). Περίοδος 2009 - 2010 Την επόμενη χρονιά, 2009-10, η ομάδα της Ρόδου συνεργάστηκε εκ νέου με το Σφαιρόπουλο, φτάνοντας στην καλύτερη επίδοσή της στη μέχρι τότε πορεία της στην Α1 Εθνική. Οι υποχρεώσεις της ξεκίνησαν όπως πάντα από το Κύπελλο Ελλάδος και ειδικότερα από την 1η αγωνιστική της Β' Φάσης. Δεν κατάφερε να ξεπεράσει το εμπόδιο των Ικάρων Σερρών, από τους οποίους ηττήθηκε εκτός έδρας με σκορ 75-62.Σε ό,τι αφορά το Πρωτάθλημα της Α1 Εθνικής, ο Κολοσσός ολοκλήρωσε τις αγωνιστικές του υποχρεώσεις για την Κανονική Περίοδο στην 6η θέση της βαθμολογικής κατάταξης, έχοντας συλλέξει 14 νίκες και 12 ήττες. Στη συνέχεια έλαβε μέρος στη διαδικασία των Play-Offs, όπου και αναζήτησε δύο νίκες απέναντι στην ομάδα του Αμαρουσίου. Ωστόσο ήταν οι «κιτρινόμαυροι» που πρώτοι πέτυχαν το στόχο (87-68 στο Μαρούσι, 72-87 στο Βενετόκλειο), αφήνοντας τους ροδίτες οριστικά στην 6η θέση.Κορυφαίος σκόρερ για το σύλλογο και δεύτερος για το σύνολο του Πρωταθλήματος αναδείχθηκε ο Αμερικανός Λανς Χάρις (374 πόντοι σε 26 αγώνες, 14,38 κατά μ.ό.). Επίσης διακρίθηκαν ο Σερβοβόσνιος Σάσα Βασίλιεβιτς (284 πόντοι σε 25 αγώνες, 11,36 κατά μ.ό.) και ο Αμερικανός Ρόμπερτ Ντοζίερ (241 πόντοι σε 26 αγώνες, 9,27 κατά μ.ό.). Ο Ντοζίερ είχε επιπλέον την τρίτη καλύτερη επίδοση στη συλλογή Ριμπάουντ στο σύνολο των αθλητών της Α1 Εθνικής, ενώ ο Κώστας Χαρίσης είχε τη δεύτερη καλύτερη επίδοση στη στατιστική κατηγορία των Κοψιμάτων. Περίοδος 2010 - 2011 Τον Οκτώβριο του 2010 ο Κολοσσός επέστρεψε στην αγωνιστική δράση προκειμένου να λάβει μέρος στους Προημιτελικούς του Κυπέλλου Ελλάδος. Η κλήρωση τον έφερε αντιμέτωπο με τον Παναθηναϊκό, από τον οποίο ηττήθηκε εντός έδρας με σκορ 62-84.Συνεχίζοντας τη συνεργασία της με το Σφαιρόπουλο για τρίτη συνεχόμενη χρονιά, η ομάδα της Ρόδου κατάφερε και την περίοδο 2010-11 να συμμετάσχει στη διαδικασία των Play-Offs, έχοντας καταλάβει την 8η θέση στην Κανονική Περίοδο. Ο απολογισμός της ήταν 12 νίκες και 14 ήττες, ενώ παρατηρήθηκε τετραπλή ισοβαθμία στις θέσεις 6 έως 9 μεταξύ της Καβάλας, του Περιστερίου, του Κολοσσού και του άτυχου Πανιωνίου που έμεινε εκτός διαδικασίας. Στην επόμενη φάση οι ροδίτες διασταυρώθηκαν με τον πρωτοπόρο Ολυμπιακό Πειραιώς. Στον πρώτο μεταξύ τους αγώνα στο Σ.Ε.Φ. οι «ερυθρόλευκοι» επιβλήθηκαν με σκορ 90-55, παίρνοντας το προβάδισμα στη σειρά. Στην επανάληψη του Βενετόκλειου, ο Κολοσσός «λύγισε» εκ νέου με σκορ 67-83 και κατά συνέπεια η χρονιά έκλεισε με την οριστική κατάληψη της 8ης θέσης. Στο σημείο αυτό έληξε και το συμβόλαιο του Σφαιρόπουλου με την ομάδα.Κορυφαίος σκόρερ για την ομάδα τη χρονιά αυτή αναδείχθηκε ο Ελληνοαμερικανός Πατ Καλάθης (399 πόντοι σε 28 αγώνες, 14,25 κατά μ.ό.) και ακολούθησαν οι Έλληνες Άγγελος Τσάμης (266 πόντοι σε 28 αγώνες, 9,50 κατά μ.ό.) και Κώστας Χαρίσης (240 πόντοι σε 26 αγώνες, 9,23 κατά μ.ό.). Στους στατιστικούς πίνακες του συνόλου των ομάδων του Πρωταθλήματος, ο Καλάθης βρέθηκε στη δεύτερη θέση των σκόρερς πίσω από τον Ρόουλ Μάρσαλ του Π.Α.Ο.Κ., ενώ πρώτευσε και στην Αξιολόγηση (481). Με τη σειρά του ο Αμερικανός Τζάρεντ Τζόρνταν ήταν ο παίκτης που μοίρασε τις περισσότερες Ασίστ μέσα στη χρονιά. Περίοδος 2011 - 2012 Τον Αύγουστο του 2011 επέστρεψε στην τεχνική ηγεσία του συλλόγου ο Βασίλης Φραγκιάς (που είχε ξανασυνεργαστεί με τον Κολοσσό το διάστημα 2002-2006). Στη διοργάνωση του Κυπέλλου ο σύλλογος απέκλεισε στην 1η Αγωνιστική της Β' Φάσης τον Πανερυθραϊκό αποσπώντας την εκτός έδρας νίκη με σκορ 62-66. Στη 2η Αγωνιστική, ωστόσο, γνώρισε με τη σειρά του την εντός έδρας ήττα από τον Ίκαρο Καλλιθέας με σκορ 77-80.Η αγωνιστική περίοδος 2011-12 υπήρξε η πιο επιτυχημένη στη νεότερη ιστορία του συλλόγου, εφόσον με 16 νίκες και 8 ήττες τερμάτισε στην 3η θέση της βαθμολογίας της Κανονικής Περιόδου της Α1 Εθνικής. Μάλιστα δεν παρατηρήθηκε κάποια ισοβαθμία.Στα πλαίσια της διαδικασίας των Play-Offs ήρθε αντιμέτωπος με την 6η στην κατάταξη, Καβάλα, απέναντι στην οποία συγκέντρωσε δύο διαδοχικά νικηφόρα αποτελέσματα (82-61 εντός, 73-67 εκτός), που ήταν και τα πρώτα που πέτυχε ποτέ ο Κολοσσός σε αγώνες της διαδικασίας αυτής. Στην επόμενη φάση, εντούτοις, βρήκε στο δρόμο του τον Παναθηναϊκό, με τη σειρά των μεταξύ τους παιχνιδιών να διαμορφώνεται στο 3-1 υπέρ της αθηναϊκής ομάδας. Αναλυτικότερα ο Παναθηναϊκός ξεκίνησε με δύο συνεχόμενες νίκες (103-67 στην Αθήνα, 71-102 στη Ρόδο). Εντούτοις, ο Κολοσσός δεν παραδόθηκε αμαχητί πετυχαίνοντας σπουδαία νίκη στην Αθήνα με σκορ 68-73. Τελικά υπέκυψε στη Ρόδο, γνωρίζοντας την ήττα με σκορ 66-74.Τη χρονιά αυτή προβλεπόταν και διεξαγωγή σειράς Μικρών Τελικών που θα κρίνονταν στις 3 νίκες. Εκεί ο Κολοσσός διασταυρώθηκε με τον 4ο στην Κανονική Περίοδο, Πανιώνιο, απέναντι στον οποίο αγωνίστηκε με πλεονέκτημα έδρας. Στον πρώτο μεταξύ τους αγώνα ο Κολοσσός επικράτησε στη Ρόδο με σκορ 71-68. Στο δεύτερο παιχνίδι ο Πανιώνιος ισοφάρισε τη σειρά με σκορ 81-64. Ακολούθως ο Κολοσσός πήρε εκ νέου το προβάδισμα νικώντας εντός έδρας με σκορ 70-66. Ο Πανιώνιος, όμως, κατάφερε να στείλει τη σειρά σε πέμπτο παιχνίδι, νικώντας με σκορ 88-71 στη Νέα Σμύρνη. Τελικά ο Κολοσσός ολοκλήρωσε τις αγωνιστικές του υποχρεώσεις στην 4η θέση της κατάταξης, εφόσον ο Πανιώνιος «έσπασε» την έδρα του με σκορ 63-73.Στο μαραθώνιο αυτό, κορυφαίος σκόρερ για την ομάδα αναδείχθηκε ο Έλληνας Άγγελος Τσάμης (397 πόντοι σε 35 αγώνες, 11,34 κατά μ.ό.) με τον Αμερικανό Μάρκους Χάτεν να ακολουθεί (397 πόντοι σε 35 παιχνίδια, 11,15 κατά μ.ό.). Διακρίθηκαν επίσης ο Αμερικανός Σκότι Χόμπσον (345 πόντοι σε 35 αγώνες, 9,86 κατά μ.ό.), ο Αμερικανός Ρούμπιν Μπόικιν (308 πόντοι σε 35 αγώνες, 8,80 κατά μ.ό.) και ο Έλληνας Νίκος Λιακόπουλος (280 πόντοι σε 34 αγώνες, 8,24 κατά μ.ό.) Περίοδος 2012 - 2013 Η υπερπροσπάθεια της προηγούμενης περιόδου έδωσε τη θέση της στην αγωνιστική κάμψη κατά τη χρονιά 2012-13. Αρχικά, στο θεσμό του Κυπέλλου οι Ροδίτες αγωνίστηκαν απευθείας στη «Φάση των 8», όπου και γνώρισαν την ήττα από τον Κ.Α.Ο. Δράμας με σκορ 79-60.Ο απολογισμός της χρονιάς στο Πρωτάθλημα ήταν 8 νίκες σε 26 αγωνιστικές, ενώ στον τελικό βαθμολογικό πίνακα ο Κολοσσός κατέλαβε τη 10η θέση. Σαν αποτέλεσμα δεν απέκτησε το δικαίωμα να προσπαθήσει να καλυτερεύσει τη θέση του μέσα από τη διαδικασία των Play-offs. Τους περισσότερους πόντους για λογαριασμό της ομάδας συγκέντρωσε ο Αμερικανός Μάρκους Χάτεν (294 πόντοι σε 25 αγώνες, 11,76 κατά μ.ό.). Ακολούθησαν ο Έλληνας Γιάννης Καλαμπόκης (289 πόντοι σε 26 αγώνες, 11,12 κατά μ.ό.), ο Αμερικανός Κέβιν Λάνγκφορντ (235 πόντοι σε 26 αγώνες, 9,04 κατά μ.ό.) και ο Αμερικανός Ντέντι Λάρον (208 πόντοι σε 14 αγώνες, 14,86 κατά μ.ό.).Πρώτος προπονητής τη χρονιά αυτή διετέλεσε ο Μηνάς Γκέκος μέχρι τις αρχές Ιανουαρίου, για να δώσει τη σκυτάλη για άλλη μια φορά στο Βασίλη Φραγκιά. Περίοδος 2013 - 2014 Το επόμενο φθινόπωρο η ομάδα του Φραγκιά επέστρεψε στα γήπεδα αρχικά για τις υποχρεώσεις της στα πλαίσια του Κυπέλλου Ελλάδος. Αντίθετα με τις προηγούμενες περιόδους αποδείχθηκε εξαιρετικά ανθεκτική στο θεσμό. Στα πλαίσια της 1ης Αγωνιστικής της Β' Φάσης ο Κολοσσός οδήγησε στον αποκλεισμό τον Κόροιβο Αμαλιάδας αφού τον υποχρέωσε σε ήττα στην Ηλεία με σκορ 63-71. Λίγες μέρες μετά νίκησε εκτός έδρας το Λαύριο με σκορ 59-76. Στην 3η αγωνιστική κατάφερε να επικρατήσει εντός έδρας με σκορ 71-69 απέναντι στη Νέα Κηφισιά. Τελικά αποκλείστηκε στη «Φάση των 8» οπότε και ηττήθηκε στη Νέα Σμύρνη από τον Πανιώνιο με σκορ 82-65.Καθώς η ομάδα ξεκίνησε δυσμενώς το Πρωτάθλημα της περιόδου 2013-14, στα μέσα Νοεμβρίου έληξε η συνεργασία της με το Φραγκιά. Διάδοχός του ήταν ο Δημήτρης Πρίφτης μέχρι το Μάρτιο. Μετά τη μετακίνηση του τελευταίου στον Παναθηναϊκό, καθήκοντα πρώτου προπονητή ανέλαβε ο πρώην βοηθός του, Μιχάλης Κουταλιανός.Η λήξη της 26ης και τελευταίας αγωνιστικής βρήκε την ομάδα της Ρόδου στη 10η θέση του βαθμολογικού πίνακα, όπως συνέβη και την προηγούμενη περίοδο. Είχε συγκεντρώσει 10 νίκες και 16 ήττες, όσες και το Ρέθυμνο που κατετάγη μια θέση υψηλότερα. Το αποτέλεσμα αυτό σήμαινε πως η ομάδα δεν είχε το δικαίωμα συμμετοχής στα Play-offs, αλλά δεν κινδύνεψε και με υποβιβασμό.Κορυφαίοι σκόρερ του Κολοσσού αναδείχθηκαν οι Αμερικανοί Τέιλορ Σμιθ (253 πόντοι σε 26 αγώνες, 9,73 κατά μ.ό.) και ο Όσμπι Μπαμπάλε (226 πόντοι σε 21 αγώνες, 10,76 κατά μ.ό.). Διακρίθηκαν επίσης οι Έλληνες Νώντας Παπαντωνίου (221 πόντοι σε 26 αγώνες, 8,50 κατά μ.ό.), Χριστόφορος Στεφανίδης (210 πόντοι σε 26 αγώνες, 8,08 κατά μ.ό.) και Άγγελος Τσάμης (199 πόντοι σε 24 αγώνες, 8,29 κατά μ.ό.). Περίοδος 2014 - 2015 Τον Ιούλιο του 2014 ανανεώθηκε το συμβόλαιο του Κουταλιανού, ο οποίος διατήρησε τη θέση του πρώτου προπονητή στην ομάδα για την επόμενη περίοδο, 2014-15. Εντούτοις, το Νοέμβριο τον διαδέχθηκε ο Άρης Λυκογιάννης.Οι αγωνιστικές υποχρεώσεις της ομάδας ξεκίνησαν από τη διοργάνωση του Κυπέλλου Ελλάδος και πιο συγκεκριμένα από την 1η Αγωνιστική της Β' Φάσης. Ο Κολοσσός είχε την ατυχία να αποκλειστεί άμεσα, έχοντας γνωρίσει την ήττα από την Α.Ε.Κ. Το μεταξύ τους παιχνίδι διεξήχθη στην Αθήνα και ολοκληρώθηκε με σκορ 84-79 υπέρ των «κιτρινόμαυρων».Στην κανονική περίοδο του Πρωταθλήματος η ροδίτικη ομάδα συγκέντρωσε 13 νίκες και ισάριθμες ήττες, με αποτέλεσμα να βρεθεί στην 7η θέση του βαθμολογικού πίνακα μετά την ολοκλήρωση της 26ης αγωνιστικής. Με τον τρόπο αυτό εξασφάλισε θέση στα Play-offs όπου διασταυρώθηκε με τον 2ο Παναθηναϊκό έχοντας το μειονέκτημα της έδρας. Στον πρώτο μεταξύ τους αγώνα νικητές αναδείχθηκαν οι «πράσινοι» με σκορ 98-71. Στη ρεβάνς της Ρόδου, όμως, ο Κολοσσός ήταν αξιόμαχος παίρνοντας τη νίκη με σκορ 73-75 και ισοφαρίζοντας τη σειρά σε 1-1. Ωστόσο, ήταν ο Παναθηναϊκός εκείνος που προκρίθηκε τελικά, νικώντας στον τρίτο και καθοριστικό αγώνα με το επιβλητικό σκορ 100-70. Κατά συνέπεια, ο Κολοσσός κατετάγη οριστικά 7ος τη χρονιά αυτή.Παραγωγικότερος σκόρερ της ομάδας αναδείχθηκε τη χρονιά αυτή ο Αμερικανός Τζαμέλ Χάγκινς (266 πόντοι σε 28 αγώνες, 9,50 κατά μ.ό.). Διακρίθηκαν επίσης ως προς το μέσο όρο τους ο Έλληνας Άγγελος Τσάμης (231 πόντοι σε 23 αγώνες, 10,04 κατά μ.ό.), ο Αμερικανός Ντόμινικ Γουότερς (227 πόντοι σε 18 αγώνες, 12,61 κατά μ.ό.) και ο Αμερικανός Μάικ Τζέιμς (168 πόντοι σε 8 αγώνες, 21,00 κατά μ.ό.). Επίσης, ο Αμερικανός Τέιλορ Σμιθ σκαρφάλωσε στη δεύτερη θέση του στατιστικού πίνακα των Κοψιμάτων για το σύνολο των ομάδων (42 σε 26 αγώνες, 1,62 κατά μ.ό.). Τέλος, ο Τσάμης την 1η Νοεμβρίου 2014 έγινε ο παίκτης του Κολοσσού με τις περισσότερες συμμετοχές στην Α1 Εθνική, ξεπερνώντας το ρεκόρ που κατείχε ο Αντώνης Ασημακόπουλος. Περίοδος 2015 - 2016 Συνεχίζοντας με τον ίδιο προπονητή, ο ροδιακός σύλλογος επέστρεψε στα γήπεδα το επόμενο φθινόπωρο για τις υποχρεώσεις του στο θεσμό του Κυπέλλου. Γνώρισε αμέσως τον αποκλεισμό εφόσον ηττήθηκε εκτός έδρας από το φιναλίστ εκείνη τη χρονιά Φάρο Κερατσινίου με σκορ 70-66.Στη διάρκεια της Κανονικής Περιόδου του Πρωταθλήματος της χρονιάς 2015-16 ο Κολοσσός συνέλεξε 11 νίκες σε 26 αγωνιστικές. Παρά τη φτωχότερη συγκομιδή σε σχέση με την προηγούμενη περίοδο, τερμάτισε εκ νέου στην 7η θέση, ανανεώνοντας την παρουσία του στα Play-Offs. Το ζευγάρι του Κολοσσού στην επόμενη φάση ήταν ξανά ο Παναθηναϊκός, ο οποίος είχε καταταγεί στη 2η θέση της βαθμολογίας. Στον πρώτο αγώνα, που έλαβε χώρα στην Αθήνα, το «τριφύλλι» πήρε το προβάδισμα επικρατώντας με σκορ 91-63. Ακολούθως ο Κολοσσός έχασε και στη δική του έδρα με σκορ 71-80 και εν τέλει η πορεία του τερματίστηκε στην 7η θέση.Τους περισσότερους πόντους για λογαριασμό του Κολοσσού σημείωσε την περίοδο αυτή ο Αμερικανός Τρέβορ Ρέλεφορντ (377 πόντοι σε 28 αγώνες, 13,46 κατά μ.ό.). Επίσης διακρίθηκαν ο Έλληνας Γιαννούλης Λαρεντζάκης (320 πόντοι σε 27 αγώνες, 11,85 κατά μ.ό.), ο Αμερικανός Κέλβιν Λιούις (258 πόντοι σε 27 αγώνες, 9,56 κατά μ.ό.) και ο Αμερικανός Γκάρι Μακ Γκι (232 πόντοι σε 27 αγώνες, 8,59 κατά μ.ό.). Ο Ρέλεφορντ διακρίθηκε επίσης σε αρκετές κατηγορίες στατιστικών για το σύνολο των αθλητών που έλαβαν μέρος στο Πρωτάθλημα (Κανονική Περίοδος): ήταν τρίτος στη συλλογή πόντων, τέταρτος στην παραγωγή Ασίστ (105 σε 26 αγώνες, 4,04 κατά μ.ό.), δεύτερος στα Κλεψίματα (45 σε 26 αγώνες, 1,73 κατά μ.ό.) και τέταρτος στην Αξιολόγηση (401). Στα Κοψίματα στην κορυφαία πεντάδα βρέθηκαν οι Αμερικανοί Ουίλ Ντέιβις (22 σε 26 αγώνες, 0,85 κατά μ.ό.) και Γκάρι Μακ Γκι (20 σε 25 αγώνες, 0,80 κατά μ.ό.). Περίοδος 2016 - 2017 Τον Ιούνιο του 2016 οι ιθύνοντες του συλλόγου ανανέωσαν το συμβόλαιο του Λυκογιάννη έχοντας μείνει ευχαριστημένοι με τα αποτελέσματα της εργασίας του.Η αγωνιστική πορεία της ομάδας ξεκίνησε τη χρονιά αυτή δύο εβδομάδες αργότερα, απευθείας από τη «Φάση των 8» του Κυπέλλου Ελλάδος. Εκεί η κληρωτίδα την έφερε αντιμέτωπη εκτός έδρας με τον Ολυμπιακό. Ο σύλλογος του Πειραιά αναδείχθηκε εύκολα νικητής με σκορ 99-48, κρατώντας για τον εαυτό του την πρόκριση στην τετράδα.Στο Πρωτάθλημα της αγωνιστικής περιόδου 2016-17 ο Κολοσσός αναδείχθηκε νικητής 13 φορές και ισάριθμες γνώρισε την ήττα. Ισοβάθμισε με το Ρέθυμνο, ωστόσο η ομάδα της Κρήτης υπερείχε στα μεταξύ τους αποτελέσματα. Στον βαθμολογική πίνακα της 26ης και τελευταίας αγωνιστικής, ο ροδιακός σύλλογος τοποθετήθηκε στην 7η θέση για τρίτη συνεχόμενη χρονιά. Τα Play-Offs την περίοδο αυτή διοργανώθηκαν διαφορετικά, με τις ομάδες που κατέλαβαν τις θέσεις 5 έως 8 να αγωνίζονται μεταξύ τους προτού οι νικητές αντιμετωπίσουν τους πρωτοπόρους τέσσερις. Συνεπώς ο Κολοσσός διασταυρώθηκε με το Ρέθυμνο. Στο πρώτο μεταξύ τους παιχνίδι στην έδρα του Ρεθύμνου, ο Κολοσσός γνώρισε την ήττα με σκορ 84-71. Στη συνέχεια κατάφερε να υπερασπιστεί το «Βενετόκλειο» παίρνοντας τη νίκη με σκορ 78-73. Στο τελευταίο και καθοριστικό παιχνίδι δεν κατάφερε να «σπάσει» την αντίπαλη έδρα, ολοκληρώνοντας τη χρονιά στην 7η θέση οριστικά, κατόπιν ήττας με σκορ 69–55.Κορυφαίος σκόρερ για τον Κολοσσό την περίοδο αυτή αναδείχθηκε ο Αμερικανός Ρέντικ Τζουβόντε (335 πόντοι σε 29 αγώνες, 11,55 κατά μ.ό.). Ακολούθησαν ο Αμερικανός Τρέβορ Ρέλεφορντ (323 πόντοι σε 26 αγώνες, 12,42 κατά μ.ό.), ο Αμερικανός Λάνγκστον Χολ (307 πόντοι σε 29 αγώνες, 10,59 κατά μ.ό.), ο Έλληνας Παναγιώτης Βασιλόπουλος (241 πόντοι σε 29 αγώνες, 8,31 κατά μ.ό.) και ο Φινλανδός Ρούπε Άχονεν (213 πόντοι σε 29 αγώνες, 7,34 κατά μ.ό.). Στο σύνολο των ομάδων της διοργάνωσης, στην Κανονική Περίοδο, ο Τζουβόντε πρώτευσε στη συλλογή διπόντων (118 στον αριθμό), ενώ ήταν και τρίτος στα Κοψίματα (24 σε 26 αγώνες, 0,93 κατά μ.ό.). Ο Χολ βρέθηκε στην τέταρτη θέση σε ό,τι αφορά τις Ασίστ (99 σε 26 αγώνες, 3,81 κατά μ.ό.), ενώ ο Βασιλόπουλος τέταρτος στα Ριμπάουντ (153 σε 26 αγώνες, 5,88 κατά μ.ό.). Συγχώνευση με τον Χολαργό (2019) Στις 20 Ιουλίου 2019 συγχωνεύτηκε με την ομάδα του Χολαργού και παρέμεινε στην Α1 Εθνική παρότι υποβιβάστηκε αγωνιστικά στο πρωτάθλημα της σεζόν 2018-19. Το σήμα του Α.Ο. Κολοσσού Ρόδου φέρει ως κεντρική φιγούρα, το ομώνυμο άγαλμα που υπήρχε κατά την αρχαιότητα στο νησί και το οποίο συγκαταλέγεται στα επτά θαύμα του (αρχαίου) κόσμου. Μεταβάλλεται ανάλογα με την εκάστοτε χορηγία. Έως την περίοδο 2013-14, κύριος χορηγός της ομάδας ήταν η Β.Α.Π. Παντελής Κούγιος Α.Β.Ε.Ε., έπειτα όμως βασικός της χορηγός έγινε η «Η Hotels Collection» του Ομίλου Χατζηλαζάρου.
|
Ο Αθλητικός Όμιλος Κολοσσός Ρόδου είναι ελληνικό αθλητικό σωματείο που δραστηριοποιείται στη Ρόδο. Ιδρύθηκε στις 19/07/1963 και οι αθλητές του αγωνίζονται με χρώματα το γαλάζιο και το λευκό. Αντλεί το όνομα και το έμβλημά του από το τεραστίων διαστάσεων άγαλμα που κατασκευάστηκε κατά την αρχαιότητα στο νησί, τον περίφημος Κολοσσό της Ρόδου, ένα από τα επτά θαύματα του αρχαίου κόσμου. Ο σύλλογος διατηρεί επαγγελματικό τμήμα καλαθοσφαίρισης ανδρών που διαγωνίζεται στην Α1 Εθνική Κατηγορία με τη νομική ονομασία Κολοσσός Κ.Α.Ε. και τον τίτλο λόγω χορηγίας Κολοσσός Η Hotels. Επιπλέον διατηρεί ερασιτεχνικά τμήματα υποδομής για νεαρούς αθλητές και αθλήτριες, αλλά και τμήμα ποδηλασίας. Στο παρελθόν καλλιεργούσε επίσης τμήματα πετοσφαίρισης, κλασικού αθλητισμού και τζούντο.Έδρα των τμημάτων καλαθοσφαίρισης είναι το Κλειστό Γυμναστήριο Καλλιθέας του Δήμου Ρόδου, χωρητικότητας 2.000 θεατών.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%91.%CE%9F._%CE%9A%CE%BF%CE%BB%CE%BF%CF%83%CF%83%CF%8C%CF%82_%CE%A1%CF%8C%CE%B4%CE%BF%CF%85
|
Εδαφικές διαφορές στη Θάλασσα της Νότιας Κίνας
|
Οι αξιώσεις κυριαρχίας μεταξύ των κρατών επικαλύπτονται επειδή μέχρι τα μέσα του 20ού αιώνα, τα εδάφη δεν συνοδεύονταν από μόνιμη στρατιωτική ή πολιτική παρουσία. Ως αποτέλεσμα, το πραγματικό νόημα των ιστορικών διακηρύξεων κυριαρχίας των κρατών είναι δύσκολο να προσδιοριστεί στην πράξη. Στη σύγχρονη εποχή, με την αποτελεσματική στρατιωτική κατοχή αυτών των νησιών και των υφάλων, αυτοί οι ισχυρισμοί αποτελούν πηγή ενδημικών συγκρούσεων. Οι αξιώσεις αυτού του κράτους, του μικρότερου όλων εκείνων που συγκρούονται γύρω από τα Σπράτλυ, είναι επίσης από τις πιο περιορισμένες. Το 1992, το Μπρουνέι έκανε γνωστό ότι διεκδικούσε την κυριαρχία των νερών γύρω από τον ύφαλο Λουίζα. Η Ινδονησία διεκδικεί την ΑΟΖ γύρω από τις νήσους Νατούνα. Οι αξιώσεις της Μαλαισίας αφορούν μόνο μέρος των νησιών Σπράτλυ, στα ανοιχτά του Κότα Κιναμπάλου. Η Μαλαισία καταλαμβάνει τις τρεις ομάδες των νησιών αυτών, με την τέταρτη να καταλαμβάνεται από τις Φιλιππίνες. Οι αξιώσεις των Φιλιππίνων αφορούν μόνο σε ένα τμήμα των νήσων Σπράτλυ, αυτό που είχε αποτελέσει αντικείμενο διακήρυξης κυριαρχίας εκ μέρους του Φιλιππινέζου δικηγόρου Τομάς Κλόμα. Οι Φιλιππίνες τονίζουν ότι το Καλαγιάν δεν πρέπει να συγχέεται με το αρχιπέλαγος Σπράτλυ, για το οποίο δεν έχουν καμία αξίωση.Οι Φιλιππίνες βασίζουν τους ισχυρισμούς τους στην αρχή του res nullius και στη γεωγραφική εγγύτητα. Για αυτούς, το Καλαγιάν ήταν res nullius μέχρι τη δεκαετία του 1930, όταν η Γαλλία και η Ιαπωνία απέκτησαν την κυριαρχία στα νησιά. Η πρώτη αξίωση των Φιλιππίνων υποβλήθηκε το 1946. Όταν η Ιαπωνία παραιτήθηκε από την κυριαρχία της στα νησιά το 1951, τα δικαιώματα επί των νησιών έμειναν χωρίς συγκεκριμένο δικαιούχο, επομένως ήταν και πάλι διαθέσιμα για προσάρτηση ως res nullius. Επιπλέον, οι αξιώσεις για το Καλαγιάν γίνονται σε γεωγραφικές βάσεις, καθώς διαφέρουν από άλλες νησιωτικές ομάδες στη Θάλασσα της Κίνας, γιατί βρίσκονται σε διαφορετική αλυσίδα νησιών από τα Σπράτλυ. Οι ισχυρισμοί της Ταϊβάν βασίζονται στα ίδια ιστορικά γεγονότα με αυτά της Κίνας και ως εκ τούτου σχετίζονται τόσο με τα Πάρασελ όσο και με τα Σπράτλυ. Επιπλέον, η Ταϊβάν κατέλαβε το νησί Ταϊπίνγκ ήδη από το 1956, και έχει διατηρήσει τη στρατιωτική της παρουσία εκεί από τότε, παρά την επίθεση των Φιλιππίνων το 1977. Στο νησί υπάρχει επίσης ένα καταφύγιο παρατήρησης πουλιών από το 2003. Οι αξιώσεις της Κίνας βασίζονται στη λεγόμενη γραμμή εννέα σημείων, για τα οποία δεν επιθυμεί να διευκρινίσει την ακριβή θέση, που παρουσιάσε το 1947 για να υποστηρίξει τους ιστορικούς ισχυρισμούς της. Όταν το 2009 η Μαλαισία και το Βιετνάμ, αφού διευθέτησαν τις εδαφικές τους διαφορές, υπέβαλαν αξίωση για μια περιοχή που δεν αμφισβητείται από άλλες χώρες της Νοτιοανατολικής Ασίας, η Κίνα υποστήριξε σε ένα ρηματικό σημείωμα ότι η εδαφική διαφορά δεν έχει διευθετηθεί με αυτήν, εμποδίζοντας έτσι το αίτημα αυτών των δύο χωρών. Η Κίνα, επιδεικνύοντας στη συνέχεια ξεκάθαρα τη θέση της, κατέλαβε τη θάλασσα με τη βία χάρη στη στρατιωτική της δύναμη. Το Βιετνάμ διεκδικεί την εγκαθίδρυση της κυριαρχίας του από τον 15 αιώνα στα νησιά Πάρασελ και Σπράτλυ. Θεωρεί ότι έχει έναν ιστορικό τίτλο κυριαρχίας επί των αρχιπελάγων, που κληρονομήθηκε από τον γαλλικό αποικισμό. Όπως και άλλες χώρες, το Βιετνάμ επιδιώκει να νομιμοποιήσει τη θέση του μέσω μιας σειράς πράξεων κυριαρχίας, προκειμένου να εκμεταλλευτεί το διαπιστωμένο γεγονός: για παράδειγμα, μέσω δημιουργίας βάσεων ή παραχωρήσεων γεώτρησης. Τον Μάιο του 2004, το Βιετνάμ ανοικοδόμησε ένα αεροδρόμιο σε ένα από τα νησιά. Το 1982, τα Ηνωμένα Έθνη υιοθέτησαν τη Σύμβαση για το Δίκαιο της Θάλασσας. Όλοι οι εμπλεκόμενοι στη διαμάχη στη Θάλασσα της Νότιας Κίνας, συμπεριλαμβανομένης της Κίνας, υπέγραψαν και επικύρωσαν τη Σύμβαση. Η Σύμβαση ορίζει ορισμένους όρους που είναι σχετικοί με τις εδαφικές διαφορές στη Θάλασσα της Νότιας Κίνας: Καθεστώς νησιών: Για να χαρακτηριστεί μια περιοχή γης ως νησί θα πρέπει να πληρούνται συγκεκριμένες προϋποθέσεις. Ένα νησί θα πρέπει να είναι μια φυσικά σχηματισμένη περιοχή γης, που περιβάλλεται από νερό, που βρίσκεται πάνω από το νερό κατά την παλίρροια, και που μπορεί να συντηρήσει την ανθρώπινη κατοίκηση ή την οικονομική ζωή. Τα χωρικά ύδατα, η συνορεύουσα ζώνη, η αποκλειστική οικονομική ζώνη και η υφαλοκρηπίδα ενός τέτοιου νησιού καθορίζονται σύμφωνα με τις διατάξεις της Σύμβασης που ισχύουν για άλλη χερσαία επικράτεια. Τεχνητά νησιά: Τα παράκτια κράτη έχουν το δικαίωμα να κατασκευάζουν τεχνητά νησιά. Δεν είναι, ωστόσο, πραγματικά νησιά και δεν έχουν χωρικά ύδατα ή ΑΟΖ εάν βρίσκονται κάτω από το νερό κατά την παλίρροια. Ύφαλοι: Στην περίπτωση νησιών που βρίσκονται σε ατόλες ή νησιών με υφάλους στην παρυφή τους, η γραμμή βάσης για τη μέτρηση του πλάτους των χωρικών υδάτων τέτοιων νησιών είναι η θαλάσσια γραμμή χαμηλών υδάτων του υφάλου, όπως φαίνεται από το κατάλληλο σύμβολο σε χάρτες που αναγνωρίζονται επίσημα από το παράκτιο κράτος. Βράχοι: Βράχοι που δεν μπορούν να συντηρήσουν την ανθρώπινη κατοίκηση ή την οικονομική ζωή δεν μπορούν να έχουν ΑΟΖ ή υφαλοκρηπίδα.Στη Θάλασσα της Νότιας Κίνας, ο κύριος λόγος της διαμάχης είναι για το ποιος ελέγχει τα χωρικά ύδατα πλάτους 12 ν.μ. και την ΑΟΖ πλάτους 200 ν.μ.
|
Οι εδαφικές διαφορές στη Θάλασσα της Νότιας Κίνας αφορούν τόσο νησιωτικές όσο και θαλάσσιες διεκδικήσεις εντός της περιοχής από διάφορα κυρίαρχα κράτη, συγκεκριμένα το Μπρουνέι, την Κίνα, την Ταϊβάν, την Ινδονησία, τη Μαλαισία, τις Φιλιππίνες και το Βιετνάμ. Περίπου το ένα τρίτο του συνόλου του παγκόσμιου θαλάσσιου εμπορίου (που σχετίζεται με τους ωκεανούς) διέρχεται από τη Θάλασσα της Νότιας Κίνας. Τα μισά από όλα τα δεξαμενόπλοια πετρελαίου και φυσικού αερίου από τη Μέση Ανατολή πλέουν σε αυτήν, στο δρόμο τους προς την Κίνα, την Ιαπωνία, τις ΗΠΑ και αλλού. Η θέση της θάλασσας αυτής την καθιστά επίσης στρατιωτικά στρατηγική, πολύτιμη για την εθνική ασφάλεια. Η ίδια η θάλασσα είναι πλούσια σε ψάρια, ενώ τα αποθέματα πετρελαίου και φυσικού αερίου κάτω από τον πυθμένα της θάλασσας είναι επίσης σημαντικά.Οι διαφωνίες αφορούν στα νησιά, στους υφάλους, στις όχθες και σε άλλα χαρακτηριστικά της Θάλασσας της Νότιας Κίνας, συμπεριλαμβανομένων των νησιών Σπράτλυ, των νησιών Πάρασελ, του υφάλου Σκάρμπορο και διαφόρων ορίων στον κόλπο του Τονκίνο. Υπάρχουν περαιτέρω διαφωνίες, όπως τα νερά κοντά στις νήσους Νατούνα της Ινδονησίας, οι οποίες δεν θεωρούνται μέρος της Θάλασσας της Νότιας Κίνας. Τα Πάρασελ αποτελούνται κυρίως από νησιά και υφάλους. Οι ύφαλοι είναι αλυσίδες βράχων ή κοραλλιών στην επιφάνεια ή κοντά στην επιφάνεια του νερού. Τα Σπράτλυ έχουν μερικά νησιά, αλλά είναι κυρίως ύφαλοι που μπορεί να μην φαίνονται καν πάνω από το νερό κατά την παλίρροια.Έξι έθνη διεκδικούν ενεργά τμήματα ή το σύνολο της Θάλασσας της Νότιας Κίνας και των χερσαίων χαρακτηριστικών της. Αυτές οι διαφωνίες περιλαμβάνουν τη διεκδίκηση (α) των Πάρασελ από την Κίνα, την Ταϊβάν και το Βιετνάμ, (β) των Σπράτλυ από την Κίνα, την Ταϊβάν, το Βιετνάμ, το Μπρουνέι, τη Μαλαισία, και τις Φιλιππίνες, και (γ) σχεδόν όλης της Θάλασσας της Νότιας Κίνας, των χαρακτηριστικών της ξηράς της, και των πόρων της από την Κίνα. Τα εμπλεκόμενα κράτη ενδιαφέρονται να διατηρήσουν ή να αποκτήσουν τα δικαιώματα σε αλιευτικά αποθέματα, την εξερεύνηση και πιθανή εκμετάλλευση αργού πετρελαίου και φυσικού αερίου στον βυθό διαφόρων τμημάτων της Θάλασσας της Νότιας Κίνας και τον στρατηγικό έλεγχο σημαντικών ναυτιλιακών λωρίδων. Η θαλάσσια ασφάλεια είναι επίσης ένα ζήτημα, καθώς οι συνεχιζόμενες διαφορές παρουσιάζουν προκλήσεις για τη ναυτιλία.Το 2013, οι Φιλιππίνες προσέφυγαν σε ειδικό διαιτητικό δικαστήριο που προβλέπεται στη Σύμβαση για το Δίκαιο της Θάλασσας κατά της Κίνας σχετικά με την περιοχή γύρω από τον ύφαλο Σκάρμπορο, σχετικά με το αν η Κίνα είχε το δικαίωμα να ελέγχει και να επωφελείται από τα νερά γύρω του. Η Κίνα αρνήθηκε να αναγνωρίσει την εξουσία του διαιτητικού δικαστηρίου και δεν συμμετείχε στην υπόθεση. Το 2016, όταν εκδόθηκε η απόφαση, η Κίνα τη θεώρησε «παράνομη».
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%95%CE%B4%CE%B1%CF%86%CE%B9%CE%BA%CE%AD%CF%82_%CE%B4%CE%B9%CE%B1%CF%86%CE%BF%CF%81%CE%AD%CF%82_%CF%83%CF%84%CE%B7_%CE%98%CE%AC%CE%BB%CE%B1%CF%83%CF%83%CE%B1_%CF%84%CE%B7%CF%82_%CE%9D%CF%8C%CF%84%CE%B9%CE%B1%CF%82_%CE%9A%CE%AF%CE%BD%CE%B1%CF%82
|
Teen Wolf
|
Η σειρά περιστρέφεται γύρω από τον κοινωνικό ανεκμετάλλευτο Scott McCall, μαθητή λυκείου που ζει στην πόλη Beacon Hills. Η ζωή του Scott αλλάζει δραστικά όταν δαγκώνεται από έναν λυκάνθρωπο τη νύχτα πριν από την δευτεροετή φοιτητική χρονιά, καθιστώντας τον ίδιο τον εαυτό του. Πρέπει πλέον να μάθει να εξισορροπεί την προβληματική νέα ταυτότητά του με την καθημερινή του εφηβική ζωή. Ο Scott McCall (Tyler Posey), είναι ένας μέσος έφηβος που πάσχει από άσθμα και ζει με την χωρισμένη μητέρα του στο Beacon Hills. Ένα βράδυ, αυτός και ο καλύτερος φίλος του Stiles Stilinski (Dylan O'Brien), ο γιος του τοπικού σερίφη, Sheriff Stilinski (Linden Ashby), μαθαίνουν για το μισό πτώμα που βρέθηκε από την αστυνομία στο δάσος. Οι δυο τους ξεκινούν να βρουν το άλλο μισό, αλλά ο Σκοτ δέχεται επίθεση και δαγκώνεται από έναν λυκάνθρωπο. Με τη νεοανακαλυφθείσα λυκαθρωπία του, ο Σκοτ αποκτά υπερφυσικές ικανότητες, όπως βελτιωμένη ταχύτητα και αυξημένες αισθήσεις, δίνοντάς του τη δυνατότητα να διαπρέψει ως αρχηγός της ομάδας λακρός του Beacon Hills High School. Κερδίζει σεβασμό από τη δημοφιλή κοπέλα, τη Λίντια Μάρτιν (Holland Roden) και τον φίλο της που παίζει λακρός, Τζάκσον Γουίτμορ (Κόλτον Χέινς). Ο Scott αναπτύσσει επίσης μια ρομαντική σχέση με τη νεοφερμένη στο σχολείο, την Allison Argent (Crystal Reed). Ωστόσο, ανακαλύπτει ότι ο πατέρας της Chris Argent (JR Bourne) είναι κυνηγός λυκανθρώπων. Ο Scott McCall (Tyler Posey) και η Allison Argent (Crystal Reed) κρύβουν την σχέση τους από τους γονείς της Allison, οι οποίοι αντιτίθενται σε αυτήν επειδή γνωρίζουν ότι ο Scott είναι λυκάνθρωπος. Η Lydia Martin (Holland Roden) πάσχει από χρόνιες παραισθήσεις από τότε που την δάγκωσε ο Peter Hale (Ian Bohen), τώρα νεκρός επειδή ο Derek Hale (Tyler Hoechlin) τον σκότωσε για να γίνει ο νέος λυκάνθρωπος Alpha. Ο Ντέρεκ στρατολογεί τον κακοποιημένο έφηβο Isaac Lahey (Daniel Sharman) μέσα στην αγέλη του. Ο Jackson Whittemore (Colton Haynes), που δαγκώθηκε από τον Derek Hale στο τέλος της 1ης σεζόν, δείχνει σημάδια απόρριψης του δαγκώματος του Derek, αλλά ο λόγος είναι ένα μυστήριο. Καθώς ο παππούς της Άλισον, Τζέραρντ Άρτζεντ (Μάικλ Χόγκαν) έρχεται στην πόλη για την κηδεία της κόρης του Κέιτ Άρτζεντ (Τζιλ Βάγκνερ), αποφασίζει να εκδικηθεί τον θάνατό της κηρύσσοντας πόλεμο εναντίον όλων των λυκανθρώπων, αθώων ή μη. Στο πρώτο μέρος της 1ης σεζόν ο Jackson Whittemore (Colton Haynes) μετακόμισε στο Λονδίνο. Μια νέα δασκάλα, η Jennifer Blake (Haley Webb), μπήκε στο Beacon Hills High School με έντονο μάτι για τον Derek. Ενώ διεισδύουν στο Alpha Pack που έχουν βρει καταφύγιο σε μια τράπεζα, ανακαλύπτουν ότι η Erica Reyes (Gage Golightly) είναι νεκρή και η αδερφή του Derek, Cora Hale (Adelaide Kane) είναι φυλακισμένη και τους ελευθερώνουν. Στο 2ο μέρος της 2ης σεζόν ενώ ο Scott (Tyler Posey) αγωνίζεται να βρει τη θέση του ως Alpha, αυτός, η Allison (Crystal Reed) και ο Stiles (Dylan O'Brien) αρχίζουν να βιώνουν περίεργες παρενέργειες ως αποτέλεσμα της αναζωπύρωσης της δύναμης στο Beacon Hills. Ο Σκοτ χάνει την ικανότητά του να ελέγχει τη μετατόπιση του λυκάνθρωπου του, η Άλισον βλέπει οράματα της νεκρής θείας της, Κέιτ, και ο Στάιλς πιστεύει ότι είναι ξύπνιος ενώ ονειρεύεται και ονειρεύεται ενώ είναι ξύπνιος. Σύντομα ανακαλύπτουν ότι η απάντηση στα προβλήματά τους μπορεί να βρεθεί σε μια νέα μαθήτρια που ονομάζεται Kira Yukimura (Arden Cho), ένα κορίτσι με αξιοσημείωτες δικές της δυνάμεις. Δύο μήνες μετά το τέλος της 3ης σεζόν και εξακολουθούν να θεραπεύονται από τραγικές απώλειες (Allison, Boyd, Erica και Aiden), επιστρέφουν οι Scott (Tyler Posey), Stiles (Dylan O'Brien), Lydia (Holland Roden) και Kira (Arden Cho). Σε ένα νέο εξάμηνο σχολείου με περισσότερες ανθρώπινες ανησυχίες παρά υπερφυσικές, ενώ προσπαθούν επίσης να βοηθήσουν τη νέα τους φίλη, τη Μάλια (Σέλευ Χένιγκ), να ενσωματωθεί ξανά στην κοινωνία. Αλλά η εκπληκτική ανάσταση της Kate Argent (Jill Wagner) φέρνει μια νέα απειλή στο Beacon Hills μαζί με την εμφάνιση ενός άλλου μυστηριώδους εχθρού που είναι γνωστός απλώς ως Ευεργέτης(Benefactor). Ο Scott πρέπει επίσης να αναλάβει την ευθύνη του πρώτου του λυκάνθρωπου Beta, του Liam Dunbar (Dylan Sprayberry). Στο πρώτο μέρος ο Scott, ο Stiles, η Lydia, η Malia και η υπόλοιπη ομάδα επιστρέφουν στο Beacon Hills High School για το δεύτερο εξάμηνο του τελευταίου έτους. Όλοι θα αισθάνονται λίγο συναισθηματικοί και ανήσυχοι καθώς πλησιάζουν την αποφοίτηση και η σκέψη του επικείμενου χωρισμού σχεδόν γίνεται πραγματικότητα. Όμως, το τελευταίο τους εξάμηνο στο γυμνάσιο δεν θα περάσει χωρίς κόπο. Στο δεύτερο μέρος την παραμονή της αναχώρησής τους, ο Σκοτ και η παρέα του ανακαλύπτουν έναν νέο εχθρό που υψώνεται στις σκιές και απειλεί τη μοίρα όλων όσων αγαπούν. Θα βρουν τρόπο να σταματήσουν τη μεγαλύτερη απειλή που έχουν αντιμετωπίσει ποτέ; Tyler Posey ως Scott McCall: Ο Scott μετατρέπεται σε λυκάνθρωπος στην πρεμιέρα της σειράς και μαζί με τον φίλο του Stiles, αρχίζει να αποκαλύπτει τον περίπλοκο υπερφυσικό κόσμο του Beacon Hills, στην Καλιφόρνια.Crystal Reed ως Allison Argent (σεζόν 1-3): Η Alisson έχει τρομερή ανδρεία ξέρει να χρησιμοποιεί το τόξο και το βέλος που είναι ένα πλεονέκτημα για την ομάδα σε συναντήσεις με τα υπερφυσικά όντα και τα τέρατα που περιφέρονται στο Beacon Hills.Dylan O'Brien ως Stiles Stilinski: Ο Stiles είναι ο καλύτερος φίλος της παιδικής ηλικίας του Scott, με ταλέντο για την επίλυση μυστηρίων και άγρια πίστη σε όσους είναι πιο κοντά σε αυτόν.Tyler Hoechlin ως Derek Hale (σεζόν 1-4, σεζόν 6): Ένας παλαιότερος λυκάνθρωπος από μια εξέχουσα οικογένεια λυκάνθρωπων στο Beacon Hills, ο Derek ξεκινά με μια εχθρική σχέση με τον Scott, αλλά έρχεται πολύτιμος σύμμαχος.Holland Roden ως Λυδία Μάρτιν: Μια δημοφιλής κοπέλα στο Beacon Hills και μία στενή φίλη της Allison, η Λύντια αρχικά προσπαθεί να παίξει την τρομερή νοημοσύνη της. Είναι μια μεγαλοφυία. Μετά από μια συνάντηση με τον αδίστακτο θείο του Derek, Peter Hale στην πρώτη σεζόν, αρχίζουν να εκδηλώνονται οι δικές της υπερφυσικές ικανότητες - εκείνες μιας banshee.Colton Haynes ως Jackson Whittemore (σεζόν 1-2, σεζόν 6): Ο αβαθής φίλος της Λυδίας, Τζάκσον ανταγωνίζεται τον Scott και Stiles ασταμάτητα, αλλά πάσχει από το εσωτερικό αυτο-μίσος. Αυτό προκαλεί τη συνάντησή του με το δάγκωμα ενός λυκάνθρωπου για να τον μετατρέψει σε άλλο είδος πλάσματος: το θανατηφόρο ερπετό kanima. Ο Τζάκσον αφήνει απότομα το Beacon Hills στο χάσμα ανάμεσα στην δεύτερη και τρίτη σεζόν, αλλά επιστρέφει για έναν φιλοξενούμενο στο τέλος της σεζόν έξι, έχοντας βγει και μπήκε σε μια σχέση με έναν άλλο λυκάνθρωπο, τον Ethan.Shelley Hennig ως Malia Tate (σεζόν 3, κύριες σεζόν 4-6): Η κόρη του Peter Hale και μία “δολοφόνος” κογιότ, υιοθετήθηκε από μια τοπική οικογένεια του Beacon Hills για την ασφάλειά της. Μετά τη δολοφονία της νέας της οικογένειας, ξοδεύει τα διαμορφωτικά της χρόνια ως ένα πλήρως μετασχηματισμένο άγριο κογιότ. Μετά την επανένωση στον ανθρώπινο κοινωνικό κόσμο, αναπτύσσει μια περίεργη προσωπικότητα, προσαρμόζοντας την εφηβική ζωή ως ψάρι έξω από το νερό.Arden Cho ως Kira Yukimura (σεζόν 3, κύριες σεζόν 4-5: Η Kira μετακομίζει στο Beacon Hills καθώς τα τέρατα από την ιαπωνική μυθολογία αρχίζουν να μαστίζουν τη ζωή των νέων συμμαθητών της. Αυτή η ίδια ανακαλύπτει ότι είναι ένα κεραυνός kitsune με βαθιές δεξιότητες ξιφομάχου και ηλεκτρικές δυνάμεις.Dylan Sprayberry ως Liam Dunbar (σεζόν 4, κύριες σεζόν 5-6): Ο Liam είναι ένας νεότερος αντίπαλος του Scott με θέματα θυμού που ο Scott αναγκάζεται να μετατραπεί σε λυκάνθρωπος για να σώσει τη ζωή του. Ο θυμός του Liam του δίνει έναν ασυνήθιστο βαθμό δύναμης για έναν νεαρό λυκάνθρωπο και έρχεται να αναπτύξει ένα πραγματικό σεβασμό για τον σύμβουλό του, τον Scott.Linden Ashby ως Sheriff Stilinski (σεζόν 1-5, κύρια σεζόν 6): Ο πατέρας του Stiles είναι αρχικά απρόθυμος να βοηθήσει τον γιο του και τον Scott με τις αποδράσεις τους, αλλά αργότερα αφού έμαθε το υπερφυσικό τους μυστικό, με μεγάλη προθυμία τους βοήθησε. Από τότε, όταν μπορεί, τους βοηθάει μέσω του αστυνομικού τμήματος.Melissa Ponzio ως Melissa McCall (σεζόν 1-5, κύρια σεζόν 6): Η μητέρα του Scott, τοπική νοσοκόμα, γίνεται ένας ανεκτίμητος σύμμαχος της συμμορίας, όταν έμαθε το μυστικό τους, αποκρύπτοντας ανεξήγητα υπερφυσικά περιστατικά και σώζοντας τις ζωές του Scott και την αγέλης του πολλές φορές.J.R. Bourne ως Chris Argent (σεζόν 1-5, κύρια σεζόν 6): Ο πατέρας της Allison είναι γεννημένος κυνηγός λυκανθρώπων, ο οποίος είναι πολύ αποτελεσματικός σε αυτό που κάνει. Αργότερα έρχεται για να δει τον Scott που προστατεύει το Beacon Hills και του αφιερώνει τον εαυτό του για να στηρίξει την προσπάθειά του. Η πρεμιέρα της σειράς Teen Wolf έγινε στις 5 Ιουνίου του 2011, ύστερα από τα MTV Movie Awards του 2011. Η πρεμιέρα της δεύτερης σεζόν πραγματοποιήθηκε στις 3 Ιουνίου του 2012, έπειτα από τα MTV Movie Awards του 2012. Στις 12 Ιουλίου του 2012, έγινε ανανέωση για μια τρίτη σεζόν της σειράς, στην οποία περιέχονταν 24 καινούρια επισόδεια και η τοποθεσία της παραγωγής μετακινήθηκε στο Λος Άντζελες, της Καλιφόρνιας.Η τρίτη σεζόν έκανε πρεμιέρα στις 3 Ιουνίου του 2013 ,φτάνοντας την τηλεθέαση της σειράς στα ύψη. Στις 23 Ιουνίου του 2014 έγινε η πρεμιέρα του τέταρτου κύκλου giving the series a new high on ratings. και στις 24 ref> On July 24, 2014, MTV renewed Teen Wolf for a fifth season of 20 episodes, which was split into two parts, and premiered June 29, 2015.<refανανεώθηκε με μία πέμπτη σεζόν η οποία χωρίστηκε σε δύο μέρη και θεάθηκε στις 29 Ιουνίου του 2015. Στις 9 Ιουλίου του 2015, το Teen Wolf ανανεώθηκε με 20 νέα επεισόδια της 6ης και τελευταιας σεζον. O σκηνοθέτης Jeff Davis επιβεβαίωσε πως ο Tyler Posey, o Dylan O’ Brien, η Holland Roden, η Shelley Hennig και ο Dylan Sprayberry θα επαναλάβουν τους ρόλους τους ως Scott McCall, "Stiles" Stilinski, Lydia Martin, Malia Tate and Liam Dunbar με σεβασμό. Τον ιούνιο του 2009 το MTV ανακοίνωσε οτι θα επαναπροσαρμόσουν την ταινία του 1989 σε μια νέα τηλεοπτική σειρα με περισσότερη έμφαση στο ρομαντζο,στον τρόμο και στην μυθολογία για τους λυκανθρώπους.Η σειρά Teen Wolf του MTV ήταν μια επανεκτέλεση της προηγούμενης κωμικής ταινίας του Michael J. Fox, η οποιά ήταν και η ίδια επανεκτέλεση της κλασικής AIP ταινίας του 1975, I Was a Teenage Werewolf.η ταινία είχε προσαρμοστεί για την τηλεόραση ως σειρά κινουμένων σχεδίων στο CBS το 1986-87. Για την σειρά του MTV ,ο δημιουργός και παραγωγός Jeff Davis,στόχεψε να αναπτύξει μια πιο σκοτεινή,αισθησιακή και τολμηρή εκδοχή απο αυτή τησ ταινίασ του 1985. Η επιθυμία του Davis να δημιουργήσει ένα θρίλερ με κωμικούς υπαινιγμούς αλλά σε έναν παρομοιο με αυτον της ταινίας “the lost boy” σχετικά με βαμπίρ.Σύμφωνα με τον Davis όλα ξεκίνησαν με μία ιδέα να αποτιήσει έναν φόρο τιμής στο ‘Stand by me’. στο οποίο στην αρχή τα παιδιά βγαίνουν έξω και ψάχνουν για ένα σώμα στο δάσος και δεν βρίσκουν αυτό που περίμεναν.Η γενική αίσθηση της σειράς ήταν εμπνευσμένη κατά ένα μέρος από τα πλάσματα του Guillermo del Toro στο Pan's Labyrinth. Οι παραγωγοί περιέγραψαν τους λυκανθρώπους ως όμορφους,σικάτους και τρομακτικούς συγχρόνως. Η ανακοίνωση για τισ ακροάσεις έγινε τον Δεκέμβριου του 2010,με τους κύριους ηθοποιούς να είνα οι Tyler Posey, Crystal Reed, Tyler Hoechlin, Dylan O'Brien, Holland Roden, and Colton Haynes.ο Posey ήταν o προταγωνιστής σαν Scott McCall, ένας αδέξιος μαθητής λυκείου που μετά δαγκώθηκε από ένα λυκάνθρωπο και αρχίζει να καταλαβαίνει αλλαγές στον εαυτό του. Η Reed έπαιξε τον ρόλο της Allison Argent, ένα γλυκό κορίτσι νέο στο σχολείο που κατευθείαν ερωτεύεται τον Scott. Ο Tyler Hoechlin στο ρόλο του Derek Hale , ένα αγόρι της περιοχής που στην πραγματικότητα είναι ένας μοχθηρός και επιθετικός λυκάνθρωπος. O Dylan O’ Brien υποδύεται τον ρόλο του Stiles, τον καλύτερο φίλο του Scott. Η Holland Roden ως Lydia Martin, η οποία είναι η δημοφηλής και υστερική κοπέλα του Jackson Whittemore και τέλος ο Colton Haynes ως Jackson Whittemore, ο συμπαίκτης λακρός και αιώνιος εχθρός του Scott. Η παραγωγή των 12 επεισοδίων ξεκίνησε τον Οκτώβριο του 2010 στην Ατλάντα. Το MTV εξέδωσε στην ιστοσελίδα του μια αποκλειστική πρώτη ματιά της πλοκής τα 8 πρώτα λεπτά , στις 31 Μαιου του 2011.Τα επεισόδεια του Teen Wolf είναι μελλοδοποιημένα από τον μουσικοσυνθέτη Dino Meneghin. Από την δεύτερη σεζόν της σειράς, οι τίτλοι της άλλαξαν δραματικά σε μια εκτενή προβολή των βασικών χαρακτήρων που εμφανίζονταν αναπαριστώντας μια σκηνή ( όπως ο Colton Haynes που εκτέλεσε μία σκηνή παίζοντας λακρός) σε συνδιασμό με τα ονόματα των ηθοποιών. Πολυμέσα σχετικά με το θέμα Teen Wolf (2011 TV series) στο Wikimedia Commons
|
Το Teen Wolf είναι μια αμερικανική τηλεοπτική σειρά που ανέπτυξε ο Jeff Davis για το MTV. Είναι βασισμένη στην ταινία του 1985 με το ίδιο όνομα. O Tyler Posey ως έφηβος που ονομάζεται Scott McCall δαγκώνεται από έναν λυκάνθρωπο και πρέπει να ασχοληθεί με το πώς επηρεάζει τη ζωή του και τις ζωές εκείνων που είναι πιο κοντά σε αυτόν και ο Dylan O'Brien ως "Stiles" Stilinski, ο καλύτερος φίλος του Scott. Η σειρά έχει γενικά θετικές αναθεωρήσεις από τους κριτικούς και είναι μία από τις αγαπημένες σειρές στα κοινωνικά μέσα.Το Teen Wolf έκανε πρεμιέρα στις 5 Ιουνίου 2011, μετά τα βραβεία MTV Movie Awards του 2011. Στις 21 Ιουλίου 2016, το cast ανακοίνωσε στο Comic Con ότι η έκτη σεζόν θα είναι και η τελική. Το φινάλε της σειράς προβλήθηκε στις 24 Σεπτεμβρίου 2017.Ωστόσο ο 5ος κύκλος της σειράς αφηγείται μια ενιαία ιστορία σε 20 μέρη σε αντίθεση με αυτό που είδαμε στην 3η σεζόν με δύο ξεχωριστές ιστορίες σε μια ενότητα που αποτελείται από 12 επεισόδια.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/Teen_Wolf
|
Παγκόσμιο Κύπελλο Ποδοσφαίρου Ενόπλων 2007
|
Οι 11 ομάδες χωρίστηκαν σε τρεις ομίλους με 4-4-3 ομάδες. Αποκλείστηκε η τελευταία ομάδα κάθε ομίλου και οι υπόλοιπες οκτώ προκρίθηκαν στα προημιτελικά. Στη συνέχεια υπήρξαν αγώνες νοκ άουτ ως τον τελικό. Βαθμολογία (3 αγώνες) Αίγυπτος: 9β. (15-1) Γουινέα : 4β. (5-4) Ιρλανδία: 4β. (5-9) Καναδάς: 0β. (2-13) Βαθμολογία (3 αγώνες) Κατάρ : 9β. (11-2) Βραζιλία : 6β. (10-3) Ινδία: 3β. (1-4) Αφγανιστάν: 0β. (1-14) Βαθμολογία (2 αγώνες) Βόρεια Κορέα : 4β. (3-1) Καμερούν : 2β. (1-1) Γερμανία: 1β. (2-4) 15 Οκτωβρίου 2007 Αίγυπτος - Ινδία 1-0 (παρ.) Καμερούν - Γουινέα 3-0 Κατάρ - Ιρλανδία 2-0 Βόρεια Κορέα - Βραζιλία 1-0 18 Οκτωβρίου 2007 Αίγυπτος – Κατάρ: 5-0 Καμερούν - Βόρεια Κορέα: 2-0 20 Οκτωβρίου 2007 Βόρεια Κορέα - Κατάρ 2-0 21 Οκτωβρίου 2007 Αίγυπτος – Καμερούν 2-0 (Ossama Hossni 2΄, Bassyoni 90΄) RSSSF World Military Games 2007 (Hyderabad)
|
Το Παγκόσμιο Κύπελλο Ποδοσφαίρου Ενόπλων (ΣΙΣΜ) 2007 (τελική φάση) διεξήχθη στo Χαϊντεραμπάντ της Ινδίας, από 8 ως 21 Οκτωβρίου 2007, στο πλαίσιο των Παγκόσμιων Στρατιωτικών Αγώνων με συμμετοχή 11 χωρών. Νικήτρια αναδείχθηκε η Αίγυπτος.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A0%CE%B1%CE%B3%CE%BA%CF%8C%CF%83%CE%BC%CE%B9%CE%BF_%CE%9A%CF%8D%CF%80%CE%B5%CE%BB%CE%BB%CE%BF_%CE%A0%CE%BF%CE%B4%CE%BF%CF%83%CF%86%CE%B1%CE%AF%CF%81%CE%BF%CF%85_%CE%95%CE%BD%CF%8C%CF%80%CE%BB%CF%89%CE%BD_2007
|
Κατάλογος των ακραίων σημείων της Ρωσίας
|
Συμπεριλαμβανομένων των νησιών και εξκλαβίων Βορειότερο σημείο — Ακρωτήριο Φλίγκελι, Γη του Φραγκίσκου Ιωσήφ, Αυτόνομος θύλακας της Νενετσίας (81°50′35″N 59°14′22″E) Νοτιότερο σημείο - κοντά στο Όρος Μπαζαρντιουζιού, στη Δημοκρατία του Νταγκεστάν (41°13′14″N 47°51′28″E) Δυτικότερο σημείο — Νάρμελν, Περιφέρεια Καλίνιγκραντ (54°27′29.4″N 19°38′21″E) Ανατολικότερο σημείο1 — Νήσος του Μεγάλου Διομήδη, Αυτόνομος θύλακας Τσουκότκα (65°47′N 169°01′W)Συνεχόμενη ηπειρωτική χώρα Βορειότερο σημείο — Ακρωτήριο Τσελγιούσκιν, Κράι Κρασνογιάρσκ (77°43 ' Β) Νοτιότερο σημείο - Όρος Μπαζαρντιουζιού, Δημοκρατία του Νταγκεστάν (41°12'N) Δυτικότερο σημείο — κοντά στο Λάβρι, περιφέρεια Πσκοφ (27°19 ' E) Ανατολικότερο σημείο1 — Ακρωτήριο Ντέζνεφ (Ανατολικό Ακρωτήριο), Αυτόνομος θύλακας Τσουκότκα (169°40'W)Πόλεις Βορειότερο σημείο — Πεβέκ, Αυτόνομος θύλακας Τσουκότκα (69°42 ' Β) Νοτιότερο σημείο, Δημοκρατία του Νταγκεστάν (42°04 ' Β) Δυτικότερο σημείο — Μπαλτίισκ, Περιφέρεια Καλίνινγκραντ (19°55 ' E) Ανατολικότερο σημείο — Ανάντιρ, Αυτόνομος θύλακας Τσουκότκα (177°30'E)Μόνιμοι οικισμοί Βορειότερο σημείο — Ντίκσον,Κράι Κρασνογιάρσκ (73°30'Β) Νοτιότερο σημείο — Κουρούς, Δημοκρατία του Νταγκεστάν (41°16 ' Β) Δυτικότερο σημείο — Μπαλτίισκ, Περιφέρεια Καλίνινγκραντ (19°55 ' E) Ανατολικότερο σημείο1 — Ουελέν, Αυτόνομος θύλακας Τσουκότκα (169°48 " W)1σύμφωνα με την πορεία της Διεθνούς Γραμμής Ημερομηνίας. Χαμηλότερο σημείο: στην Κασπία Θάλασσα, 28 μέτρα κάτω από την επιφάνεια της θάλασσας Υψηλότερο σημείο: Όρος Ελμπρούς, με υψόμετρο 5.642 μέτρα Υψηλότερο σημείο στην Ασία: Κλουτσέφκαγια, με υψόμετρο 4.750 μέτρα Ακραία σημεία της Γης Γεωγραφία της Ρωσίας
|
Αυτός είναι ένας κατάλογος των ακραίων σημείων και υψομέτρων στη Ρωσία. Τα βορειότερα και ανατολικότερα σημεία της Ρωσίας, συμπίπτουν με το βορειότερο και το ανατολικότερο σημείο της Ευρασίας. Τα ακραία σημεία της Σοβιετικής Ένωσης ήταν πανομοιότυπα, εκτός από το νοτιότερο σημείο που ήταν η Κούσκα στο Τουρκμενιστάν και το ακραίο υψόμετρο ήταν η Κορυφή του Κομμουνισμού στο Τατζικιστάν, με υψόμετρο 7.495 μέτρα. Από το 1799 μέχρι το 1867, το ανατολικότερο σημείο της Ρωσικής Αυτοκρατορίας βρισκόταν στη Βόρεια Αμερική, στα σύνορα μεταξύ της ρωσικής Αλάσκας και της Βρετανικής Βόρειας Αμερικής, στα όρια της τότε Διεθνούς Γραμμής Ημερομηνίας. Το δυτικότερο σημείο της Αυτοκρατορίας ήταν το Πίζντρι για έναν αιώνα, από το Συνέδριο στην Πολωνία το 1815 έως την κατάληψή του από Γερμανικά και Αυστροουγγρικά στρατεύματα το 1915. Το Κούσκα, στο σημερινό Τουρκμενιστάν ήταν το νοτιότερο σημείο της Αυτοκρατορίας από το 1885. Επίσης, μέχρι την αγορά της Αλάσκας, η κορυφή του Ντενάλι ήταν το σημείο με το ακραίο υψόμετρο, καθώς έχει υψόμετρο 6.194 μέτρα. Τα υπόλοιπα ακραία σημεία ήταν τα ίδια με τα ακραία σημεία της Σοβιετικής Ένωσης.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9A%CE%B1%CF%84%CE%AC%CE%BB%CE%BF%CE%B3%CE%BF%CF%82_%CF%84%CF%89%CE%BD_%CE%B1%CE%BA%CF%81%CE%B1%CE%AF%CF%89%CE%BD_%CF%83%CE%B7%CE%BC%CE%B5%CE%AF%CF%89%CE%BD_%CF%84%CE%B7%CF%82_%CE%A1%CF%89%CF%83%CE%AF%CE%B1%CF%82
|
Πεντεκαίδεκα Μάρτυρες
|
Στις 26 Ιουνίου 1913 εισήλθε στην πόλη της Στρώμνιτσας μία ίλη ελληνικού ιππικού και την απελευθέρωσε. Το ελληνικό στοιχείο της πόλης, που κυριαρχούσε στην περιοχή, υποδέχτηκε πανηγυρικά τους απελευθερωτές. Ακολούθως όμως με τη Συνθήκη του Βουκουρεστίου στις 26 Ιουλίου 1913 τμήμα της Μακεδονίας, συμπεριλαμβανομένης της πόλης της Στρώμνιτσας, επιδικάστηκε στους Βουλγάρους. Ετσι οι Έλληνες Στρωμνιτσιώτες υποχρεώθηκαν να εγκαταλείψουν την πατρίδα τους και να καταφύγουν στην Ελλάδα. Κάποιοι εγκαταστάθηκαν στη Θεσσαλονίκη και πολλοί στην ερειπωμένη από τον πόλεμο πόλη του Κιλκίς (περίπου 3.500). Στην κατεστραμμένη πόλη του Κιλκίς εγκαταστάθηκαν τον Αύγουστο του 1913 και άλλοι Έλληνες Μακεδόνες πρόσφυγες από τις πόλεις Τίκφες και Γευγελή της βόρειας Μακεδονίας. Οι Στρωμνιτσιώτες έφεραν μαζί τους στο Κιλκίς ως κειμήλια την παλαιά εικόνα των Πεντεκαίδεκα Ιερομαρτύρων και το λείψανο του αγίου Πέτρου, ενός εκ των Πεντεκαίδεκα Μαρτύρων πολιούχων της Στρώμνιτσας. Εναπόθεσαν τα κειμήλια σε έναν παλαιό ναό της Μεταμορφώσεως κοντά στο Κοιμητήριο, τον οποίο μετονόμασαν σε ναό των Πεντεκαίδεκα Μαρτύρων και από τότε καθιερώθηκαν ως πολιούχοι του Κιλκίς. Επίσης έφεραν και μια παλαιά εικόνα του Αγίου Δημητρίου την οποία εναπόθεσαν επίσης σε έναν παλαιό ναό του Αγίου Αθανασίου, που μετονόμασαν σε ναό του Αγίου Δημητρίου λόγω του ότι και στην Στρώμνιτσα υπήρχε ναός προς τιμήν του Μεγαλομάρτυρος Δημητρίου ο οποίος ήταν ο Μητροπολιτικός ναός της πόλης. Σε ανάμνηση του ονόματος της πατρίδας τους οι Έλληνες πρόσφυγες έδωσαν στην πόλη του Κιλκίς την ονομασία «Νέα Στρώμνιτσα». Οι Πεντεκαίδεκα Μάρτυρες ήταν 16, καθώς ο Τιμόθεος λόγω γήρατος δεν άντεξε τους βασανισμούς και πέθανε πολύ γρήγορα, κι έτσι αντικαταστάθηκε από τον Ετιμάσιο. Αυτοί ήταν; Θεόδωρος, επίσκοπος από τη Νίκαια, είχε πάρει μέρος στην Α΄ Οικουμενική Σύνοδο Τιμόθεος, από τη Νίκαια, επίσκοπος Τιβεριουπόλεως Θεόδωρος, ιερέας από την Τιβεριούπολη (Στρώμνιτσα) Νικηφόρος, ιερέας από την Τιβεριούπολη (Στρώμνιτσα) Ιωάννης, ιερέας από την Τιβεριούπολη (Στρώμνιτσα) Πέτρος, ιερέας από την Τιβεριούπολη (Στρώμνιτσα) Σέργιος, ιερέας από την Τιβεριούπολη (Στρώμνιτσα) Θωμάς, διάκονος από την Τιβεριούπολη (Στρώμνιτσα) Βασίλειος, διάκονος από την Τιβεριούπολη (Στρώμνιτσα) Κομάσιος, μοναχός από τη Νίκαια Ευσέβιος, μοναχός από τη Νίκαια Δανιήλ, μοναχός από την Τιβεριούπολη (Στρώμνιτσα) Σωκράτης, μοναχός από την Τιβεριούπολη (Στρώμνιτσα) Χαρίτων, μοναχός από την Τιβεριούπολη (Στρώμνιτσα) Ιερόθεος, μοναχός από την Τιβεριούπολη (Στρώμνιτσα) Ετιμάσιος, μάρτυρας (λαϊκός) από την Τιβεριούπολη (Στρώμνιτσα) Αντίβαρο, Οι πολιούχοι του Κιλκίς άγιοι Πεντεκαίδεκα Ιερομάρτυρες και η Στρώμνιτσα (28 Νοεμβρίου) Πρώτη Σελίδα, Η Στρώμνιτσα και οι Πεντεκαίδεκα Μάρτυρες, Κωνσταντίνος Βαστάκης Ιερά Μητρόπολις Πολυανής και Κιλκισίου, οι Άγιοι Πεντεκαίδεκα Ιερομάρτυρες Αρχειοθετήθηκε 2021-06-22 στο Wayback Machine. Άγιος Κοσμάς ο Αιτωλός, Ορθόδοξος Ιεραποστολικός Σύνδεσμος, Άγιοι Τιμόθεος και Θεόδωρος, επίσκοποι, Πέτρος, Ιωάννης, Σέργιος, Θεόδωρος Νικηφόρος, ιερείς, Βασίλειος και Θωμάς, διάκονοι, Ιερόθεος, Δανιήλ, Χαρίτων, Σωκράτης, Κομάσιος και Ευσέβιος, μοναχοί, και Ετιμάσιος Μάρτυς
|
Οι Πεντεκαίδεκα Μάρτυρες εορτάζονται από την Ορθόδοξη Εκκλησία στις 28 Νοεμβρίου και μαρτύρησαν μετά από βασανισμό το 363 στην Τιβεριούπολη (Στρώμνιτσα), επί Ιουλιανού. Θεωρούνταν οι πολιούχοι της Στρώμνιτσας, έως την αποχώρηση των Ελλήνων από την πόλη και την εγκατάστασή τους στο Κιλκίς. Σήμερα οι Πεντεκαίδεκα Μάρτυρες είναι πολιούχοι του Κιλκίς.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A0%CE%B5%CE%BD%CF%84%CE%B5%CE%BA%CE%B1%CE%AF%CE%B4%CE%B5%CE%BA%CE%B1_%CE%9C%CE%AC%CF%81%CF%84%CF%85%CF%81%CE%B5%CF%82
|
Γεωγραφία του Μάλι
|
Το Μάλι απλώνεται σε τρεις φυσικές ζώνες: τη νότια καλλιεργούμενη ζώνη, την κεντρική ημιερημική ζώνη του Σαχέλ και στα βόρεια την έρημο Σαχάρα. Το έδαφος κυριαρχείται από επίπεδη σαβάνα στα νότια, ενώ στα βόρεια το υψόμετρο ανέρχεται στα 200 ως 500 μέτρα πάνω από την επιφάνεια της θάλασσας, αν και η μορφολογία παραμένει γενικά πεδινή (υψίπεδο). Στα βορειοανατολικά υπάρχουν και απότομοι λόφοι, με υψόμετρο μέχρι 1000 μέτρα. Ο Νίγηρας (με μήκος μέσα στο Μάλι 1.693 χιλιόμετρα) και ο Σενεγάλης είναι οι δύο μεγαλύτεροι ποταμοί του Μάλι. Ο Νίγηρας χαρακτηρίζεται γενικώς ως ο «αιμοδότης του Μάλι», γιατί παρέχει τροφή, πόσιμο νερό, νερό για άρδευση και οδό μεταφοράς. Το Μάλι είναι μία από τις θερμότερες χώρες του κόσμου. Ο θερμικός ισημερινός, που ενώνει τα θερμότερα σημεία του πλανήτη κατά μέσο ετήσιο όρο, διασχίζει τη χώρα. Το μεγαλύτερο μέρος του Μάλι δέχεται ελάχιστη βροχόπτωση και οι ξηρασίες είναι πολύ συχνές. Η εποχή των βροχών διαρκεί από τα τέλη Ιουνίου μέχρι τις αρχές Δεκεμβρίου στα νότια. Τότε πλημμυρίζει και ο Νίγηρας ποταμός, δημιουργώντας το εσωτερικό δέλτα. Το απέραντο ερημικό βόρειο μέρος της χώρας έχει «κλίμα θερμής ερήμου» (Κλιματική ταξινόμηση Κέππεν BWh), με μακρά και πολύ θερμά καλοκαίρια και ελάχιστες βροχοπτώσεις, που μειώνονται προς τα βόρεια. Η κεντρική περιοχή έχει «θερμό ημίξηρο κλίμα» (ταξινόμηση Κέππεν BSh) με πολύ υψηλές θερμοκρασίες όλο το έτος, μια μακρά και έντονη ξηρή εποχή και μια σύντομη, ακανόνιστη εποχή των βροχών. Η (μικρότερη) νότια περιοχή έχει «τροπικό υγρό και ξηρό κλίμα» κατά την ταξινόμηση Κέππεν (Aw), επίσης πολύ υψηλές θερμοκρασίες όλο το έτος, με ξηρή εποχή και πιο εκτεταμένη εποχή των βροχών. Κατά τη θερμότερη εποχή του έτους, οι θερμοκρασίες είναι υψηλότατες σε ολόκληρη τη χώρα. Το Τιμπουκτού, το Ταουντενί, το Αραουάν, το Γκάο, η Κιντάλ, η Τεσσαλίτ, είναι ανάμεσα στους θερμότερους οικισμούς της Γης κατά τους θερμότερους μήνες τους. Το Καγιές, με μέση υψηλή (δηλαδή μεσημεριανή) θερμοκρασία περίπου 44 °C τον Απρίλιο, περιγράφεται ως «η χύτρα ταχύτητας της Αφρικής» εξαιτίας της ακραίας ζέστης του ολόκληρο το έτος. Ακραίες τιμές εμφανίζονται στα βόρεια, στην έρημο Σαχάρα: Στο Αραουάν τον Ιούνιο η μέση θερμοκρασία το μεσημέρι φθάνει τους 46 °C και στο Ταουντενί τον Ιούλιο τους 48 °C H ηλιοφάνεια είναι υψηλή στο Μάλι, φθάνοντας σε μέγιστο στη βόρεια ξηρή ζώνη, περίπου 3.600 ως 3.700 ώρες ανά έτος. Συνοπτικά, το Μάλι ως σύνολο έχει ένα θερμό, ηλιόλουστο και ξηρό κλίμα, που κυριαρχείται από την υποτροπική ζώνη υψηλών πιέσεων. Από γεωλογικής απόψεως το Μάλι αποτελείται κυρίως από επίπεδες εκτάσεις γρανίτη και σχιστολίθου, καλυμμένες από ψαμμίτη και αλλουβιακό χαλαζία. Το Μάλι εκτείνεται πάνω σε δύο βασικά γεωλογικές δομές: την Πλατφόρμα της Δυτικής Αφρικής στα δυτικά και την Ασπίδα Τουαρέγκ στα νοτιοανατολικά, οι οποίες ενώθηκαν στο τέλος του Προκάμβριου, πριν από περίπου 600 ως 550 εκατομμύρια χρόνια. Η ένωσή τους βρίσκεται στα δυτικά των ορέων Ιφόγκας.Τα υποκείμενα πετρώματα της Πλατφόρμα της Δυτικής Αφρικής καλύπτονται στα βορειοδυτικά από ιζήματα της Λεκάνης Ταουντενί, με δύο κύριες εμφανίσεις κρυσταλλικών πετρωμάτων στη βόρεια Ασπίδα Ρεγκιμπάτ (Μαυριτανία) και στη νότια Ασπίδα Λέο. με πολύτιμα ορυκτά. Μπορεί επίσης να υπάρχουν αποθέματα πετρελαίου στη Λεκάνη Ταουντενί. Χερσαία σύνορα: Ολικό μήκος: 7.243 km Συνορεύουσες χώρες και μήκος συνόρων:: Μαυριτανία 2.237 km, Αλγερία 1.376 km, Μπουρκίνα Φάσο 1.000 km, Γουινέα 858 km, Νίγηρας 821 km, Ακτή Ελεφαντοστού 532 km, Σενεγάλη 419 kmΑκραία σημεία: Χαμηλότερο σημείο: Πάνω στον ποταμό Σενεγάλη, 23 m Υψηλότερο σημείο: όρος Χομπορί, 1.155 mΒορειότερο σημείο: Το βόρειο τμήμα του συνόρου με τη Μαυριτανία, στην Περιφέρεια Τομπουκτού* Ανατολικότερο σημείο: Το ανατολικό τμήμα του συνόρου με τον Νίγηρα** Νοτιότερο σημείο: Το Φόντο Κουρού, στο σύνορο με την Ακτή Ελεφαντοστού, στην Περιφέρεια Σικασσό Δυτικότερο σημείο: Το τριεθνές σημείο με τη Σενεγάλη και τη Μαυριτανία, στην Περιφέρεια Καγιές*Σημείωση 1: Το Μάλι δεν έχει βορειότερο σημείο, αφού το σύνορο είναι μία γραμμή με διεύθυνση ανατολή-δύση. **Σημείωση 2: Το Μάλι δεν έχει ανατολικότερο σημείο, αφού το σύνορο είναι μία γραμμή με διεύθυνση βορράς-νότος. Το Μάλι διαθέτει στο υπέδαφος και το έδαφός του αποθέματα από βωξίτη, χαλκό, γρανίτη, γύψο, σιδηρομετάλλευμα, καολίνη, ασβεστόλιθο, λίθιο, μαγγάνιο, φώσφατα, ορυκτό αλάτι, άργυρο, ουράνιο και ψευδάργυρο. Υπάρχουν επίσης χρυσός και διαμάντια. Δεν εκμεταλλεύεται όλα τα παραπάνω, και κάποιων η εκμετάλλευση μπορεί να μην είναι εμπορικά βιώσιμη. Το Μάλι επίσης διεθέτει άφθονη υδροηλεκτρική ενέργεια. Το 65% της επιφάνειας του Μάλι καλύπτονται από έρημο και ημιερημικές περιοχές. Σύμφωνα με εκτιμήσεις του 2011, μόνο το 5,63 % της εκτάσεως της χώρας μπορεί να χαρακτηρισθεί αρόσιμη γη, και μόλις το 0,1 % ήταν φυτεμένο με μόνιμες φυτείες. Το 2003 το Μάλι εκτιμάται ότι είχε 2.358 τετραγωνικά χιλιόμετρα αρδευόμενης γης. Ολικοί ανανεώσιμοι υδάτινοι πόροι: 100 km3 (2011) Το Μάλι αντιμετωπίζει πολυάριθμες περιβαλλοντικές προκλήσεις, με κυριότερες την ερημοποίηση, την αποδάσωση, τη διάβρωση του εδάφους και την έλλειψη πόσιμου νερού. Η αποδάσωση είναι ιδιαιτέρως σοβαρό και εντεινόμενο πρόβλημα. Σύμφωνα με το Υπουργείο Περιβάλλοντος του Μάλι, ο πληθυσμός της χώρας καταναλώνει 6 εκατομμύρια τόνους ξύλου ανά έτος για ξυλεία και καύσιμο. Για την ικανοποίηση αυτής της ζητήσεως, περίπου 4 εκατομμύρια στρέμματα δασικών εκτάσεων χάνονται κάθε χρόνο, καθιστώντας αναπόφευκτη την καταστροφή των δένδρων της σαβάνας.Διεθνείς περιβαλλοντικές συμφωνίες: Το Μάλι έχει υπογράψει τις εξής διεθνείς συμφωνίες: Τη Σύμβαση-Πλαίσιο των Ηνωμένων Εθνών για τις Κλιματικές Μεταβολές, το Πρωτόκολλο του Κιότο, τη συμφωνία για τη βιοποικιλότητα, την ερημοποίηση, τα κινδυνεύοντα είδη, τα επικίνδυνα απόβλητα, το Δίκαιο της θάλασσας, την προστασία του στρώματος του όζοντος, τους υγρότοπους και τη φαλαινοθηρία. Αμμοθύελλες της ερήμου στα βόρεια Μεταφορά σκόνης - άνεμος χαρματάν, συνηθισμένος κατά την ξηρά εποχή, φέρνει θολούρα και μπορεί να επιφέρει απαγορεύσεις πτήσεων αεροσκαφών και βλάβες σε υπολογιστές και ευαίσθητες ηλεκτρονικές διατάξεις και μηχανές, ενώ μπορεί να επιδεινώσει αναπνευστικές ασθένειες. Επαναλαμβανόμενες ξηρασίες Πυρκαγιές σε θαμνώδεις εκτάσεις στα νότια Περιστασιακές πλημμύρες, όπως τον Ιούλιο του 2007. Τροπικές καταιγίδες στα νότια, που μπορούν να επιφέρουν ζημιές από τον άνεμο και τους κεραυνούς, καθώς και αστραπιαίες πλημμύρες. Κατάλογος πόλεων του Μάλι Mali country profile. Library of Congress Federal Research Division (Ιανουάριος 2005)
|
Το Μάλι είναι κράτος της Δυτικής Αφρικής χωρίς έξοδο στη θάλασσα. Εκτείνεται από τη νότια έρημο Σαχάρα στο Σαχέλ και στη σουδανική σαβάνα. Είναι η όγδοη σε έκταση χώρα της Αφρικής, με επιφάνεια 1.240.192 τετραγωνικά χιλιόμετρα, περίπου εννιάμισυ φορές μεγαλύτερη της Ελλάδας. Η έρημος και οι ημιερημικές περιοχές καλύπτουν τα δύο τρίτα της επιφάνειας του Μάλι. Ο Νίγηρας ποταμός δημιουργεί το λεγόμενο Εσωτερικό δέλτα του Νίγηρα ή Μασίνα, μία μεγάλη και εύφορη περιοχή, καθώς σχηματίζει ένα τόξο προτού στραφεί προς τα νότια και εκβάλει στον Κόλπο της Γουινέας.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%93%CE%B5%CF%89%CE%B3%CF%81%CE%B1%CF%86%CE%AF%CE%B1_%CF%84%CE%BF%CF%85_%CE%9C%CE%AC%CE%BB%CE%B9
|
Γιάκομπ Μπάκερ
|
Ο Μπάκερ γεννήθηκε στο Χάρλινγκεν, αλλά ο πατέρας του μετοίκησε το 1611 στο Άμστερνταμ, όταν απεβίωσε η σύζυγός του. Η οικογένεια ζούσε στην περιοχή του Νιούενντάικ (Nieuwendijk), κοντά στο λιμάνι. Μεταξύ 1627 και 1633 ο Μπάκερ και ο Χόφερτ Φλινκ, και οι δύο Μεννονίτες, διετέλεσαν μαθητές του Λάμπερτ Γιάκομπς στο Λέουβαρντεν, επίσης Μεννονίτη, πατέρα του ζωγράφου θρησκευτικών έργων Άμπραχαμ φαν ντερ Τέμπελ, ο οποίος αργότερα μετακόμισε στο Άμστερνταμ και ήταν γείτονάς του. Ο Μπάκερ επέστρεψε στο Άμστερνταμ το 1633 και πιθανότατα εργάστηκε για λογαριασμό του Χέντρικ Όιλενμπουρχ. Ο Μπάκερ δεν νυμφεύτηκε ποτέ, δεν αγόρασε δική του κατοικία και πιθανόν ζούσε με τον αδελφό (ή ανεψιό) του Άντριεν Μπάκερ, επίσης ζωγράφο πορτρέτων. Απεβίωσε στο Άμστερνταμ λίγο μετά τα σαράντα του χρόνια. Jacob Backer - The great virtuoso Paintings by Jacob Backer in the Rijksmuseum http://www.hoogsteder.com/publications/journals/journal-10/backed http://www.essentialvermeer.com/dutch-painters/backer.html Jacob Adriansz Backer on Artnet Works and literature at PubHist
|
Ο Γιάκομπ Μπάκερ (ολλανδικά: Jacob Adriaensz Backer, Χάρλινγκεν, 1609 - Άμστερνταμ, 27 Αυγούστου 1651) ήταν Ολλανδός ζωγράφος της Χρυσής Ολλανδικής Εποχής στη ζωγραφική. Στα είκοσι περίπου χρόνια που εργάστηκε ως καλλιτέχνης, δημιούργησε περί τους 140 πίνακες, ανάμεσα στους οποίους συγκαταλέγονται πορτρέτα, θρησκευτικές και μυθολογικές σκηνές. Το ύφος του επηρεάστηκε από τους Βάιμπραντ ντε Χέιστ, Ρούμπενς και Άμπραχαμ Μπλούμερτ. Είναι, επίσης, αξιοσημείωτα τα σχέδιά του με γυμνές μορφές ανδρών και γυναικών.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%93%CE%B9%CE%AC%CE%BA%CE%BF%CE%BC%CF%80_%CE%9C%CF%80%CE%AC%CE%BA%CE%B5%CF%81
|
Γενικές εκλογές στην Ισημερινή Γουινέα 2022
|
Αφού ανεξαρτητοποιήθηκε από την Ισπανία το 1968, η Ισημερινή Γουινέα διοικήθηκε από τον ισόβιο πρόεδρο Φρανσίσκο Μασίας Νγκέμα έως ότου ανατράπηκε με πραξικόπημα το 1979 από τον ανιψιό του Τεοδόρο Ομπιάνγκ Νγκέμα Μπασόνγκο, ο οποίος υπηρετεί ως πρόεδρος της χώρας από τότε. Και οι δύο έχουν χαρακτηριστεί ευρέως ως διεφθαρμένοι δικτάτορες. Η κυβέρνηση της Ισημερινής Γουινέας είναι αυταρχική και έχει ένα από τα χειρότερα ρεκόρ ανθρωπίνων δικαιωμάτων στον κόσμο, κατατάσσεται σταθερά μεταξύ των "χειρότερων από τις χειρότερες" στην ετήσια έρευνα του Freedom House για τα πολιτικά και πολιτικά δικαιώματα. Οι Δημοσιογράφοι Χωρίς Σύνορα κατατάσσουν τον πρόεδρο Ομπιάνγκ μεταξύ των «αρπακτικών» της ελευθερίας του Τύπου. Η πολιτική αντιπολίτευση, αν και κατ' όνομα επιτρέπεται μαζί με ένα κατ' όνομα πολυκομματικό σύστημα, είναι ουσιαστικά ανύπαρκτη, με τους πιστούς του προέδρου Ομπιάνγκ να κατέχουν σχεδόν το σύνολο των εδρών στο νομοθετικό σώμα από τότε που τοποθετήθηκε ως ηγέτης, και ο Ομπιάνγκ έχει «κερδίσει» τακτικά εκλογές με πάνω από 90% των ψήφων. Καμία εκλογή δεν έχει χαρακτηριστεί ως ελεύθερη ή δίκαιη στη χώρα. Το Παρατηρητήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων και η Διεθνής Αμνηστία, μεταξύ άλλων μη κυβερνητικών οργανώσεων, έχουν τεκμηριώσει σοβαρές παραβιάσεις των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, συμπεριλαμβανομένης της παράνομης κράτησης, με κρατούμενους να υποβάλλονται σε τακτικές, όπως βασανιστήρια και ξυλοδαρμούς. Έχουν επίσης αναφερθεί ανεξήγητοι θάνατοι. Ο Πρόεδρος εκλέγεται χρησιμοποιώντας το πλειοψηφικό σύστημα . Τα 100 μέλη της Βουλής εκλέγονται με αναλογική κλειστή λίστα από πολυμελείς εκλογικές περιφέρειες με βάση τις 19 περιφέρειες με εκλογικό όριο 10%. Από τα 70 μέλη της Γερουσίας, τα 55 εκλέγονται από τις ίδιες 19 εκλογικές περιφέρειες επίσης με αναλογική κλειστή λίστα και με εκλογικό όριο 10%. Διορίζονται επιπλέον 15 μέλη. Την Παρασκευή 14 Οκτωβρίου η Εθνική Εκλογική Επιτροπή (CEN) ανακοίνωσε όλους τους υποψηφίους που θα συμμετάσχουν στις εκλογές του Νοεμβρίου. Για τις προεδρικές εκλογές, υπήρχαν τρεις υποψήφιοι, συμπεριλαμβανομένου του ήδη προέδρου Ομπιάνγκ, αλλά το νομικό και πρακτικό πολιτικό σύστημα ευνοεί σε μεγάλο βαθμό τον Ομπιάνγκ και ελέγχει προσωπικά όλα τα μέσα ενημέρωσης. Ο Ομπιάνγκ εξελέγη ως υποψήφιος πρόεδρος του κυβερνώντος Δημοκρατικού Κόμματος της Ισημερινής Γουινέας (PDGE) σε συνέδριο του κόμματος στις 23 Σεπτεμβρίου. Ο μεγαλύτερος γιος του Ομπιάνγκ, ο σημερινός αντιπρόεδρος Τεοδορίν Νγκέμα Ομπιάνγκ, είχε προηγουμένως ζητήσει την υποψηφιότητα του κόμματος. Η Έκθεση για την Αφρική περιγράφει τον συμβιβασμό που επιτεύχθηκε σύμφωνα με τον οποίο ο Obiang θα επιδίωκε επανεκλογή και στη συνέχεια θα παραιτηθεί μετά από μερικά χρόνια, επιτρέποντας στον Teodorin να ολοκληρώσει τη θητεία πριν βρεθεί αντιμέτωπος με τις εκλογές. Ο Μπουεναβεντούρα Μονσουί Ασούμου, εν ενεργεία γερουσιαστής που έχει θέσει υποψηφιότητα στις τρεις προηγούμενες εκλογές, είναι υποψήφιος του Κόμματος του Σοσιαλδημοκρατικού Συνασπισμού (PCSD). Το PCSD είναι σύμμαχος με το κυβερνών PDGE για τις βουλευτικές και δημοτικές εκλογές. Ο Αντρές Εσόνο Οντό από τη Συσπείρωση για τη Σοσιαλιστική Δημοκρατία (CPDS) ήταν ο μοναδικός υποψήφιος από την αντιπολίτευση. Ήταν η πρώτη φορά που έλαβε μέρος στις εκλογές. Ο επίσημος κυβερνητικός ιστότοπος ανακοίνωσε στις 21 Νοεμβρίου 2022 ότι έπειτα από μια προκαταρκτική καταμέτρηση, το PDGE είχε κερδίσει πάνω από το 99,7% των μέχρι εκείνη τη στιγμή καταμετρημένων ψήφων. Ως εκ τούτου, πολλά ειδησεογραφικά πρακτορεία και δημοσιογράφοι υποψιάστηκαν ότι αυτές οι εκλογές θα είναι μια συντριπτική «νίκη» για τον υφιστάμενο Ομπιάνγκ, όπως κάθε προεδρική εκλογή στην Ισημερινή Γουινέα από την επανεισαγωγή τους μετά το πραξικόπημα το 1989 . Η κυβέρνηση ανακοίνωσε στις 26 Νοεμβρίου 2022 ότι ο Ομπιάνγκ κέρδισε τις εκλογές με συντριπτική διαφορά, όπως αναμενόταν. Ανέφερε ότι τα προσωρινά αποτελέσματα τον έδειξαν με το 97% των ψήφων σε ποσοστό συμμετοχής 98%. Ωστόσο, οι αριθμοί των αποτελεσμάτων ήταν αντιφατικοί. Η κυβέρνηση είπε ότι συμμετείχαν 413.148 ψηφοφόροι, με 411.081 ψήφους να είναι έγκυρες, ενώ το άθροισμα των επίσημων συνόλων ψήφων όλων των υποψηφίων ήταν 418.449. Επιπλέον, εάν συμπεριληφθούν οι 1.264 δηλωμένες άκυρες ψήφοι και οι 803 δηλωμένες λευκές ψήφοι, αυτό θα υπολογιζόταν σε ποσοστό συμμετοχής 100,17%, με περισσότερες συνολικές ψήφους να έχουν ψηφιστεί από την επίσημη καταμέτρηση των εγγεγραμμένων ψηφοφόρων των 419.817. Το PDGE κέρδισε όλες τις έδρες στο κοινοβούλιο και σε όλες τις δημοτικές συνελεύσεις σύμφωνα με τα επίσημα αποτελέσματα επίσης.
|
Γενικές εκλογές διεξήχθησαν στην Ισημερινή Γουινέα στις 20 Νοεμβρίου 2022 για την ανάδειξη του Προέδρου και των μελών του Κοινοβουλίου, παράλληλα με τις τοπικές εκλογές. Αρχικά οι βουλευτικές εκλογές είχαν προγραμματιστεί για τον Νοέμβριο του 2022 και οι προεδρικές εκλογές για το 2023. Ωστόσο, τον Σεπτέμβριο του 2022 το Κοινοβούλιο ενέκρινε πρόταση για συγχώνευση των εκλογών λόγω οικονομικών περιορισμών.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%93%CE%B5%CE%BD%CE%B9%CE%BA%CE%AD%CF%82_%CE%B5%CE%BA%CE%BB%CE%BF%CE%B3%CE%AD%CF%82_%CF%83%CF%84%CE%B7%CE%BD_%CE%99%CF%83%CE%B7%CE%BC%CE%B5%CF%81%CE%B9%CE%BD%CE%AE_%CE%93%CE%BF%CF%85%CE%B9%CE%BD%CE%AD%CE%B1_2022
|
Περ Βιντ
|
Ο Wind έκανε το ντεμπούτο του για την Boldklubben Frem το 1973 και πέρασε ολόκληρη την 20ετή καριέρα του στην ομάδα, πριν αποσυρθεί το 1993. Ο Vind και ο Finn Bøje έγιναν μάνατζερ της Frem το 1993 και συνέχισε ως προπονητής σε πολλές ερασιτεχνικές ομάδες. Προσλήφθηκε ως προπονητής τερματοφυλάκων του Frem το 1997 και έκανε μια επιστροφή για έναν αγώνα για τον σύλλογο το 1998. Εργάστηκε επίσης στον Όμιλο Carlsberg για 23 χρόνια. Το 1999, εργάστηκε ως προπονητής τερματοφυλάκων στην FC Κοπεγχάγης με πλήρη απασχόληση. Ο Per Wind είναι ο πατέρας του επιθετικού της FC Copenhagen Jonas Wind . Κύπελλο Δανίας : 1978 με τον Φρεμ (in Danish) F.C. København profile
|
Ο Περ Βιντ, γεννημένος Per Wind Andersen (γεννημένος στις 15 Αυγούστου 1955), είναι ένας Δανός πρώην επαγγελματίας ποδοσφαιριστής που έπαιξε 590 παιχνίδια ως τερματοφύλακας για την Boldklubben Frem .
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A0%CE%B5%CF%81_%CE%92%CE%B9%CE%BD%CF%84
|
Κύπελλο Κύπρου ποδοσφαίρου ανδρών 2020-21
|
Στο κύπελλο Κύπρου 2020-21 είχαν δικαίωμα συμμετοχής οι 14 ομάδες του πρωταθλήματος Α΄ κατηγορίας 2020-21 και οι 18 ομάδες του πρωταθλήματος Β΄ κατηγορίας 2020-21. Ωστόσο, 5 ομάδες της Β΄ κατηγορίας δεν δήλωσαν συμμετοχή.Διεξήχθη σε 5 γύρους. Στον Α΄ γύρο και στον Β΄ γύρο έγιναν μονοί αγώνες στην έδρα της ομάδας που κληρώθηκε ως γηπεδούχος. Σε περίπτωση που ένας αγώνας έληγε ισόπαλος, ακολουθούσε ημίωρη παράταση. Αν και μετά τη λήξη της παράτασης το αποτέλεσμα εξακολουθούσε να είναι ισόπαλο, τότε εκτελούνταν πέναλτι. Λόγω της πρόκρισης της Ομόνοιας στους ομίλους του Γιουρόπα Λιγκ, εξαιρέθηκε από τον β΄ γύρο, όπως προνοούσε η προκήρυξη. Για τον λόγο αυτό έγινε ενδιάμεση φάση με τη συμμετοχή δύο ομάδων ώστε να αποκλειστεί ακόμα μία ομάδα.Στους επόμενους δύο γύρους έγιναν διπλοί αγώνες με κάθε ομάδα να αγωνίζεται στην έδρα της και στην έδρα του αντιπάλου. Προκρινόταν η ομάδα που είχε πετύχει τον μεγαλύτερο αριθμό τερμάτων και στους δύο αγώνες. Σε περίπτωση όπου και στους δύο αγώνες και οι δύο ομάδες σημείωσαν τον ίδιο αριθμό τερμάτων το κάθε τέρμα που σημειώθηκε εκτός έδρας λογιζόταν διπλό. Η ομάδα που με βάση το σύστημα αυτό, είχε τα περισσότερα τέρματα προκρινόταν στον επόμενο γύρο. Στην περίπτωση που και οι δύο ομάδες πετύχαιναν τον ίδιο αριθμό τερμάτων στην έδρα τους ή εκτός έδρας, δινόταν ημίωρη παράταση ευθύς μετά το τέλος του δεύτερου αγώνα. Αν κατά τη διάρκεια της παράτασης και οι δύο ομάδες πετύχαιναν τον ίδιο αριθμό τερμάτων τα τέρματα που σημειώθηκαν εκτός έδρας λογίζονταν διπλά (δηλαδή προκρινόταν η φιλοξενούμενη ομάδα). Στην περίπτωση που κατά τη διάρκεια της παράτασης δεν είχαν σημειωθεί τέρματα, η πρόκριση καθοριζόταν με την εκτέλεση πέναλτι.Ο τελικός ήταν μονός και είχε προαποφασιστεί να διεξαχθεί στο Νέο Στάδιο Γ.Σ.Π..Η κυπελλούχος ομάδα είχε το δικαίωμα συμμετοχής στο ΟΥΕΦΑ Γιουρόπα Λιγκ 2021-22. Στον Α΄ γύρο συμμετείχαν οι 22 από τις 27 ομάδες. Δεν συμμετείχαν η Ομόνοια Λευκωσίας, η Ανόρθωση, το ΑΠΟΕΛ και ο Απόλλων λόγω της συμμετοχής τους σε διοργανώσεις της ΟΥΕΦΑ. Επιπλέον, μέσα από τη διαδικασία της κλήρωσης μία ομάδα, η Ένωση Νέων Παραλιμνίου, εξαιρέθηκε από τον Α΄ γύρο.Οι αγώνες της φάσης αυτής ήταν μονοί. Στον επόμενο γύρο προκρινόταν η ομάδα που πετύχαινε τα περισσότερα τέρματα. Σε περίπτωση που ένας αγώνας έληγε ισόπαλος, ακολουθούσε παράταση. Αν και μετά τη λήξη της παράτασης το αποτέλεσμα εξακολουθούσε να ήταν ισόπαλο, ακολουθούσε εκτέλεση πέναλτι. Λόγω της πρόκρισης της Ομόνοιας στους ομίλους του Γιουρόπα Λιγκ, εξαιρέθηκε από τον β΄ γύρο, όπως προνοούσε η προκήρυξη. Για τον λόγο αυτό έγινε κλήρωση ανάμεσα στις υπόλοιπες 15 ομάδες και οι δύο ομάδες που κληρώθηκαν έδωσαν αγώνα σε ενδιάμεση φάση. Ο αγώνας της φάσης αυτής ήταν μονός. Στον επόμενο γύρο προκρινόταν η ομάδα που πετύχαινε τα περισσότερα τέρματα. Σε περίπτωση που ένας αγώνας έληγε ισόπαλος, ακολουθούσε παράταση. Αν και μετά τη λήξη της παράτασης το αποτέλεσμα εξακολουθούσε να ήταν ισόπαλο, ακολουθούσε εκτέλεση πέναλτι. Στον Β΄ γύρο συμμετείχαν οι ομάδες που προκρίθηκαν από τον Α΄ γύρο και τον ενδιάμεσο γύρο και οι ομάδες που είχαν εξαιρεθεί. Οι αγώνες της φάσης αυτής ήταν μονοί. Στον επόμενο γύρο προκρινόταν η ομάδα που πετύχαινε τα περισσότερα τέρματα. Σε περίπτωση που ένας αγώνας έληγε ισόπαλος, ακολουθούσε παράταση. Αν και μετά τη λήξη της παράτασης το αποτέλεσμα εξακολουθούσε να ήταν ισόπαλο, ακολουθούσε εκτέλεση πέναλτι. Στην προημιτελική φάση συμμετείχαν οι ομάδες που προκρίθηκαν από τον Β΄ γύρο και η Ομόνοια που είχε εξαιρεθεί. Στην ημιτελική φάση συμμετείχαν οι ομάδες που προκρίθηκαν από τα προημιτελικά. Στον τελικό προκρίθηκαν η Ανόρθωση και ο Ολυμπιακός. Ο τελικός διεξήχθη στις 15 Μαΐου 2021 στο Νέο Γ.Σ.Π. στη Λευκωσία. Νικήτρια ήταν η Ανόρθωση με σκορ 2-1 στην παράταση. «Προκήρυξη Πρωταθλήµατος Κυπέλλου Coca-Cola 2020/2021» (PDF). ΚΟΠ. Αρχειοθετήθηκε (PDF) από το πρωτότυπο στις 15 Μαΐου 2021. Ανακτήθηκε στις 15 Μαΐου 2021. Κύπελλο Κύπρου (ποδόσφαιρο ανδρών) Α΄ κατηγορία ποδοσφαίρου ανδρών Κύπρου 2020-21 Β΄ κατηγορία ποδοσφαίρου ανδρών Κύπρου 2020-21
|
Το Κύπελλο Κύπρου 2020-21 ή Κύπελλο Coca-Cola ήταν η 79η έκδοση του Κυπέλλου Κύπρου. Νικήτρια ήταν η Ανόρθωση για 11η φορά στην ιστορία της.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9A%CF%8D%CF%80%CE%B5%CE%BB%CE%BB%CE%BF_%CE%9A%CF%8D%CF%80%CF%81%CE%BF%CF%85_%CF%80%CE%BF%CE%B4%CE%BF%CF%83%CF%86%CE%B1%CE%AF%CF%81%CE%BF%CF%85_%CE%B1%CE%BD%CE%B4%CF%81%CF%8E%CE%BD_2020-21
|
Κάρλες Πουτζδεμόν
|
Ο Πουτζδεμόν γεννήθηκε στο Αμέρ (επαρχία της Ζιρόνα) στην βορειοανατολική Καταλονία. Ο γιος του Σαβιέ Πουτζδεμόν και της Νουρία Καζαμαζό, είναι ο δεύτερος από οχτώ αδερφούς μιας οικογένειας με παράδοση στη ζαχαροπλαστική. Αν και η οικογένειά του δεν σχετίζεται ευθέως με την πολιτική, ο παππούς του και ο θείος του Ζουζέπ Πουτζδεμόν (1979-1983) υπήρξαν δήμαρχοι του Άμερ. Φοίτησε στο γυμνάσιο της Αμέρ και έπειτα στο λύκειο της Σάντα Μαρία ντελ Κολέλ στη Ζιρόνα. Σε ηλικία 16 ετών, εργαζόταν ήδη ως δημοσιογράφος για την εφημερίδα Diari de Girona, αρθρογραφόντας τα αθλητικά και άλλα νέα. Ξεκίνησε τις σπουδές του στην Καταλανική Φιλολογία στο Πανεπιστήμιο της Ζιρόνα, τις οποίες εγκατέλειψε χωρίς να αποφοιτήσει, προκειμένου να εργαστεί στην δημοσιογραφία. Το 1981 ξεκίνησε να εργάζεται για την εφημερίδα El Punt, στην οποία έφτασε μέχρι την θέση του εκδότη. Εργάστηκε επίσης στο περιοδικό Presència. Το 1988 αφιερώθηκε στην συλλογή άρθρων και αναφορών από τον διεθνή τύπο με θέμα την Καταλονία, υλικό που χρησιμοποιήθηκε στην έκδοση το 1994 του βιβλίου Cata... què? Catalunya vista per la premsa internacional ("Κατα ... τι? Η Καταλονία όπως προβάλλεται από τον διεθνή τύπο"). Είναι μέλος της Καταλανικής Ένωσης Δημοσιογράφων. Κατά τους Ολυμπιακούς Αγώνες του 1992 στην Βαρκελώνη, συμμετείχε σε μια ομάδα που υποστήριξε τους συληφθέντες ως πιθανά μέλη της οργάνωσης Ελεύθερη Πατρίδα. Την δεκαετία του 1990, ταξίδεψε σε αρκετές ευρωπαϊκές χώρες και ξεκίνησε να εργάζεται στην εφαρμογή των νέων τεχνολογιών στην πληροφορική, κάτι που οδήγησε στην δημιουργία του Καταλανικού Γραφείου Ειδήσεων. Ο Πουτζδεμόν διηύθυνε το γραφείο μέχρι το 2002, όταν ο τότε πρόεδρος του επαρχιακού συμβουλίου της Ζιρόνα, Κάρλες Πάραμο του πρόσφερε την θέση του διευθυντή στο τμήμα πολιτισμού. Είναι επίσης ο ιδρυτής του καταλανικού περιοδικού στην αγγλική γλώσσα Catalonia Today. Το 2006 εγκατέλειψε την δημοσιογραφία για να αφοσιωθεί ολοκληρωτικά στην πολιτική όταν ο Κάρλες Πάραμο του πρόσφερε άλλη μια θέση: να συμμετάσχει ως υποψήφιος για την κυβέρνηση της Καταλονίας. Το 2007 ο Πουτζδεμόν συμμετείχε στις τοπικές εκλογές της Ζιρόνα δίχως να εκλεγεί. Στις επόμενες τοπικές εκλογές του 2011, επιχείρησε να σπάσει την ηγεμονία του Σοσιαλιστικού Κόμματος μετά από 32 χρόνια διακυβέρνησης της πόλης και έγινε δήμαρχος. Τον Ιούλιο του 2015 διαδέχτηκε τον Ζουζέπ Μαρία Μπίλα δ' Αβαδάλ ως πρόεδρος της Ένωσης των Δήμων υπέρ της Ανεξαρτησίας και εξελέγη επικεφαλής του κόμματος Μαζί για το Ναι της Ζιρόνα στις εκλογές για το Κοινοβούλιο της Καταλονίας (27 Σεπτεμβρίου 2015). Στις 10 Ιανουαρίου 2016 εξελέγη πρόεδρος της Καταλονίας, ακολουθούμενος από μια συμφωνία της τελευταίας στιγμής ανάμεσα στα κόμματα που υποστήριζαν την διεξαγωγή ενός δημοψηφίσματος υπέρ της αυτοδιάθεσης της περιφέρειας. Στις 11 Ιανουαρίου 2016 παραιτήθηκε από δήμαρχος της Ζιρόνα επειδή δεν επιτρέπεται να είναι ταυτόχρονα πρόεδρος και δήμαρχος. Η σύντομη κυβέρνησή του, που είχε θέσει εξαρχής την διεξαγωγή ενός δημοψηφίσματος υπέρ της αυτοδιάθεσης, αντιμετώπισε πολλές δυσκολίες προερχόμενες τόσο από την ευρύτερη οικονομική κρίση, την ισπανική κυβέρνηση και την εσωτερική αστάθεια ως αποτέλεσμα του γεγονότος ότι το κόμμα που διασφάλιζε κοινοβουλευτική πλειοψηφία στην Καταλονία, η Υποψηφιότητα Λαϊκής Ενότητας ήταν σε πολλά σημεία αντίθετη ιδεολογικά με τον συνασπισμό του Πουτζδεμόν. Η προετοιμασία του δημοψηφίσματος, εξαρχής μη αποδεκτό από την Κυβέρνηση της Ισπανίας, οδήγησε στην διεξαγωγή μιας άτυπης διαδικασίας την 1η Οκτωβρίου 2017 και την ανακήρυξη της συμβολικής ανεξαρτησίας της περιφέρειας. Η αντίδραση του πρωθυπουργού της Ισπανίας επέφερε την κατάλυση του αυτοδιοίκητου της Καταλονίας και την παύση των καθηκόντων του συνόλου της καταλανικής κυβέρνησης, με τον Πουτζδεμόν να διαφεύγει στο εξωτερικό, έχοντας να αντιμετωπίσει έκτοτε την δικαστική δίωξη του από τις ισπανικής αρχές με την κατηγορία της προδοσίας.Είναι ο πρώτος Καταλανός πρόεδρος που αρνήθηκε να λάβει τον όρκο της πίστης στο Ισπανικό Σύνταγμα και στον σημερινό μονάρχη Φίλιππο Στ΄. Ο Πουτζδεμόν είναι παντρεμένος με την Ρουμάνα δημοσιογράφο Marcela Topor από το 2000 και έχει δυο κόρες. Μιλά καταλανικά, γαλλικά, ρουμάνικα, ισπανικά και αγγλικά. Επίσημη ιστοσελίδα του Κάρλες Πουτζδεμόν
|
Ο Κάρλες Πουτζδεμόν (Carles Puigdemont, ['karɫəs ˌpudʒðə'mon i ˌkazəmə'ʒo], Ζιρόνα, 29 Δεκεμβρίου 1962), είναι Καταλανός πολιτικός, πρώην πρόεδρος της Ζενεραλιτάτ της Καταλονίας. Μεγαλωμένος στη Ζιρόνα, εργάστηκε ως δημοσιογράφος στο Καταλανικό Πρακτορείο Ειδήσεων και σε άλλα μέσα. Συμμετέχει ενεργά στην πολιτική από το 1983, όταν εντάχθηκε στις τάξεις της Δημοκρατικής Σύγκλισης της Καταλονίας, υποστηρίζοντας εξαρχής θέσεις υπέρ της ανεξαρτητοποίησης της Καταλονίας. Έκτοτε έχει εκλεχθεί δύο φορές βουλευτής στο Καταλανικό Κοινοβούλιο και μεταξύ 2011 και 2016 υπήρξε δήμαρχος της Ζιρόνα.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9A%CE%AC%CF%81%CE%BB%CE%B5%CF%82_%CE%A0%CE%BF%CF%85%CF%84%CE%B6%CE%B4%CE%B5%CE%BC%CF%8C%CE%BD
|
Γενική Συνέλευση της Πενσυλβάνια
|
Η Γενική Συνέλευση της Πενσυλβάνια, έχει συνολικά 253 μέλη, αποτελούμενη από την πολιτειακή Γερουσία με 50 μέλη και από την πολιτειακή Βουλή των Αντιπροσώπων με 203 μέλη, όντας έτσι το δεύτερο μεγαλύτερο νομοθετικό σώμα στη χώρα (μετά τη Γενική Συνέλευση του Νιου Χάμσαϊρ) και το μεγαλύτερο νομοθετικό σώμα πλήρους ώρας. Ο βασικός μισθός των μελών της Γενικής Συνέλευσης, ανέρχεται σε 88.610$/έτος, και αποτελεί τον τέταρτο υψηλότερο νομοθετικό μισθό στην χώρα, κάνοντας το το ακριβότερο πολιτειακό νομοθετικό σώμα κατά κεφαλή στις ΗΠΑ.Ύστερα από τις εκλογές του 2020, οι Ρεπουμπλικανοί κατέχουν την πλειοψηφία στη Γερουσία με 28 γερουσιαστές (και έναν ανεξάρτητο που μετέχει στην κοινοβουλευτική τους ομάδα) έναντι 21 Δημοκρατικών γερουσιαστών. Επίσης, οι Ρεπουμπλικανοί έχουν πλειοψηφία και στη Βουλή των Αντιπροσώπων, με 113 βουλευτές, έναντι 90 Δημοκρατικών.Οι γενικές εκλογές της Πενσυλβάνια διεξάγονται την Τρίτη μετά την πρώτη Δευτέρα τον Νοέμβριο σε άρτια έτη. Μια κενή έδρα πληρούται με ειδική εκλογή, η ημερομηνία της οποίας ορίζεται από τον προεδρεύοντα αξιωματούχο του αντίστοιχου σώματος. Οι γερουσιαστές πρέπει να είναι τουλάχιστον 25 ετών, και ο Αντιπρόσωποι τουλάχιστον 21 ετών. Πρέπει να είναι πολίτες και κάτοικοι της πολιτείας για τουλάχιστον τέσσερα έτη και να κατοικούν στις περιφέρειές τους επί τουλάχιστον ένα χρόνο. Τα άτομα που έχουν καταδικαστεί για κακουργήματα, περιλαμβανομένης της υπεξαίρεσης, της δωρορδοκίας, και της ψευδορκίας, είναι μη εκλέξιμοι· το πολιτειακό Σύνταγμα επίσης προσθέτει την κατηγορία "άλλων περιβόητων εγκλημάτων," τα οποία μπορούν ευρέως να ερμηνευτούν από πολιτειακά δικαστήρια. Κανείς που έχει προηγουμένως εκδιωχθεί από την Γενκή Συνέλευση δεν μπορεί να εκλεγεί.Οι νομοθετικές περιφέρειες σχεδιάζονται κάθε δέκα χρόνια, μετά την Απογραφή των ΗΠΑ. Οι περιφέρειες σχεδιάζονται από μια πενταμελή επιτροπή, από τα οποία τα τέσσερα είναι οι ηγέτες της μειοψηφίας και της πλειοψηφίας σε κάθε σώμα (ή οι εκπρόσωποί τους). Το πέμπτο μέλος, που προεδρεύει στην επιτροπή, διορίζεται από τα άλλα τέσσερα και δεν μπορεί να είναι εκλεγμένος ή διορισμένος αξιωματούχος. Εάν η ηγεσία δεν μπορεί να αποφασίσει για το πέμπτο μέλος, το Πολιτειακό Ανώτατο Δικαστήριο μπορεί να τον διορίσει. Ενόσω είναι στο αξίωμα, οι νομοθέτες δεν μπορούν να φέρουν δημόσιο αξίωμα. Ακόμη και αν ένα μέλο παραιτηθεί, το Σύνταγμα δηλώνει ότι δεν μπορεί να διορισθεί σε δημόσιο αξίωμα για την διάρκεια της αρχικής θητείας για ην οποία εκλέχθηκε. Για την υπέρβαση ενός δυνητικού βέτο (αρνησικυρίας) από τον Κυβερνήτη της πολιτείας, απαιτούνται οι ψήφοι από τα 2/3 των μελών κάθε σώματος (135 ψήφοι στη Βουλή και 34 ψήφοι στην Γερουσία). Η Γενική Συνέλευση συνέρχεται το μεσημέρι της πρώτης Τρίτης του Ιανουαρίου και μετά συνέρχεται τακτικά στη διάρκεια του έτους. Αμφότερα τα σώματα αναστέλλονται στις 30 Νοεμβρίου σε άρτια έτη, όταν οι θητείες όλων των μελών της Βουλής και των μισών μελών της Γερουσίας λήγουν. Κανένα σώμα δεν μπορεί να ανασταλεί για περισσότερο από τρεις ημέρες χωρίς την συναίνεση του άλλου. Ο κυβερνήτης μπορει να συγκαλέσει μια ειδική συνεδρίαση για να πιέσει για την νομοθέτηση σημαντικών θεμάτων. Πιο πρόσφατα, μια ειδική συνεδρίσαη συγκληθηκε για την μεταρρύθμιση του φόρου ιδιοκτησίας. Η Συνέλευση συνέρχεται στο Πολιτειακό Καπιτώλιο της Πενσυλβάνια, το οποίο ολοκληρώθηκε το 1906. Υπό το Σύνταγμα της Πενσυλβάνια, η Συνέλευση πρέπει να συναντάται στην Πόλη του Χάρρισμπεργκ και μπορεί να μετακινηθεί μόνο εάν υπάρχει συναίνεση αμφότερων των σωμάτων. Πρόεδρος της Βουλής των Αντιπροσώπων: Σάμιουελ Χ. Σμιθ (Ρ) [1] Προσωρινός Πρόεδρος της Γερουσίας: Τζόζεφ Μπ. Σκαρνάτι (Ρ) Αμφιλεγόμενη αύξηση πληρωμής της Γενικής Συνέλευσης της Πενσυλβάνια 2005 Εκλογές της Βουλές των Αντιπροσώπων της Πεννσυλβάνια 2006 Εκλογές της Βουλές των Αντιπροσώπων της Πεννσυλβάνια 2008 Επαρχιακή Συνέέλευση της Πενσυλβάνια, για την Γενική Συνέλευση πριν το 1776 Pennsylvania Legislative Black Caucus Pennsylvania General Assembly Legislative Process
|
Η Γενική Συνέλευση της Πενσυλβάνια (αγγλικά: Pennsylvania General Assembly), είναι το πολιτειακό νομοθετικό σώμα της πολιτείας Πενσυλβάνια των ΗΠΑ. Το νομοθετικό σώμα συνέρχεται στο κτήριο του Πολιτειακού Καπιτωλίου στο Χάρρισμπεργκ. Την αποικιακή περίοδο (1682–1776), το νομοθετικό σώμα ήταν γνωστό ως Επαρχιακή Συνέλευση της Πενσυλβάνια. Από το Σύνταγμα του 1776, γραμμένο από Αμερικανούς επαναστατικούς, το νομοθετικό σώμα είναι γνωστό ως Γενική Συνέλευση. Η Γενική Συνέλευση έγινε διθάλαμο νομοθετικό σώμα το 1790.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%93%CE%B5%CE%BD%CE%B9%CE%BA%CE%AE_%CE%A3%CF%85%CE%BD%CE%AD%CE%BB%CE%B5%CF%85%CF%83%CE%B7_%CF%84%CE%B7%CF%82_%CE%A0%CE%B5%CE%BD%CF%83%CF%85%CE%BB%CE%B2%CE%AC%CE%BD%CE%B9%CE%B1
|
Βλάχο Μπούκοβατς
|
Ο Μπούκοβατς γεννήθηκε ως Μπιάτζιο Φατζιόνι (Biagio Faggioni) στην πόλη Τσάβτατ νότια του Ντουμπρόβνικ στη Δαλματία. Ενώ η μητέρα του ήταν κροατικής καταγωγής, ο παππούς του από την πλευρά του πατέρα του ήταν Ιταλός ναύτης από την περιοχή της Γένοβας, που ναυάγησε κοντά στο Τσάβτατ. Κάπως έτσι γνώρισε μια ντόπια κοπέλα την Άνα Κλίτσαν, τη γιαγιά του Μπούκοβατς, με την οποία παντρεύτηκε και εγκαταστάθηκε στο Τσάβτατ. Όταν ήταν έντεκα, έφυγε με τον θείο του Φράνο για τη Νέα Υόρκη, όπου έμεινε για τέσσερα χρόνια πριν επιστρέψει στους γονείς του. Αμέσως μετά βρήκε δουλειά ως ναυτικός, ταξιδεύοντας στη γραμμή Κωνσταντινούπολη - Λίβερπουλ - Οδησσό, ωστόσο η ναυτική του σταδιοδρομία σύντομα διακόπηκε λόγω τραυματισμών, που υπέστη κατά την πτώση στο πλοίο. Κατά την ανάρρωσή του στο σπίτι, άρχισε να ζωγραφίζει. Το 1873 μαζί με τον αδελφό του Γιόζο έφυγαν για το Περού, όπου έζησε για ένα χρόνο πουλώντας τους πίνακές του πριν μετακομίσει στην Καλιφόρνια το 1874. Στο Σαν Φρανσίσκο, ξεκίνησε μια ερασιτεχνική καριέρα στη ζωγραφική και έλαβε τα πρώτα του μαθήματα τέχνης από τον Ντομένικο Τογιέττι. Ζωγράφισε πολλά πορτρέτα, συμπεριλαμβανομένων πολλών για την οικογένεια του πλούσιου επιχειρηματία Γουίλιαμ Ντάνφι, ιδιοκτήτη του Rancho Posa de los Ositos. Το 1877, ο Φατζιόνι επέστρεψε στην Ευρώπη, για να σπουδάσει ζωγραφική και άρχισε να χρησιμοποιεί το επώνυμο Μπούκοβατς, μια μετάφραση της ιταλικής λέξης faggio, που σημαίνει οξιά. Έλαβε την καλλιτεχνική του εκπαίδευση στο Παρίσι όπου τον ενίσχυσαν οικονομικά οι υποστηρικτές του Γιόσιπ Γιουράι Στρόσμαγιερ και Μέντο Πούτσιτς. Έγινε φοιτητής στην αριστοκρατική École des Beaux-Arts στο Παρίσι σπουδάζοντας κοντά στον διάσημο Γάλλο καλλιτέχνη Αλεξάντρ Καμπανέλ. Ο Σέρβος έμπορος Πέταρ Μάριτς με έδρα το Ντουμπρόβνικ τον βοήθησε επίσης οικονομικά και ο Μπούκοβατς αργότερα ζωγράφισε ένα πορτρέτο του και της οικογένειάς του.Το 1892 παντρεύτηκε τη Γιέλιτσα Πιτάρεβιτς από το Ντουμπρόβνικ. Είχαν έναν γιο και τρεις κόρες. Θα γινόταν αντεπιστέλον μέλος της Τσεχικής Ακαδημίας Επιστημών, επίτιμο μέλος της Γιουγκοσλαβικής Ακαδημίας Επιστημών και Τεχνών (JAZU) και επίσης μέλος της Σερβικής Βασιλικής Ακαδημίας. Πέθανε στην Πράγα όπου σπούδασε και δίδαξε τέχνη. Ο Μπούκοβατς ξεκίνησε την καριέρα του στη Γαλλία. Ζωγράφιζε σε «ζαχαρί» ρεαλιστικό στυλ, οι μοντέρνοι πίνακές του σημείωσαν μεγάλη επιτυχία στο Σαλόν του Παρισιού. Κατά τη διάρκεια της παραμονής του στη Γαλλία, ταξίδευε συχνά στην Αγγλία και τις ακτές της Δαλματίας, όπου γεννήθηκε. Από τα μέσα της δεκαετίας του 1880 έως τον Α' Παγκόσμιο Πόλεμο, επισκεπτόταν τακτικά την Αγγλία, όπου πολλές από τις φωτογραφίες του πουλήθηκαν από τους εμπόρους τέχνης του Λονδίνου Αδελφοί Βικάριοι, συμπεριλαμβανομένου του έργου Ο Λευκός Σκλάβος το 1884. Κατά τη διάρκεια της παραμονής του στην Αγγλία, ο Μπούκοβατς κέρδισε την αιγίδα του Σάμσον Φοξ του Χάρογκεϊτ και του Ρίτσαρντ ΛεΝτου του Λίβερπουλ, η υποστήριξη των οποίων θα τον ανύψωνε στη βρετανική κοινωνία και στην καλλιτεχνική σκηνή. Ο Σάμσον Φοξ είχε αγοράσει το Επιρτέψτε Στα Παιδιά να Έρθουν σε Μένα, που εκτέθηκε στο σαλόνι του Παρισιού το 1888, το οποίο παρουσιάστηκε αργότερα στην Εκκλησία του Αγίου Ρομπέρ στο Χάρογκεϊτ. Ο Μπούκοβατς ήταν ο ζωγράφος της αυλής της δυναστείας των Ομπρένοβιτς και της δυναστείας Καραγεώργεβιτς. Για το πορτρέτο του της Νάταλι της Σερβίας τιμήθηκε με το παράσημο του Σταυρού του Τάκοβο. Επίσης του απονεμήθηκε το παράσημο του Αγίου Σάββα.Ο Μπούκοβατς επισκέφτηκε το Βασίλειο του Μαυροβουνίου αρκετές φορές και ζωγράφισε μέλος της δυναστείας Πέτροβιτς-Νιέγκος και άλλα μέλη της ελίτ. Του απονεμήθηκε το παράσημο του Πρίγκιπα Ντανίλο Α' για το έργο του.Μερικοί από τους πίνακές του αποτελούν μέρος της συλλογής του Μουσείου Καλών Τεχνών του Μαυροβουνίου. Ο Μπούκοβατς έγινε σημαντικός εκπρόσωπος των καλών τεχνών στο Ζάγκρεμπ της Κροατίας από το 1893–97, φέρνοντας μαζί του το πνεύμα της γαλλικής τέχνης. Αυτές οι νέες τάσεις είναι πιο εμφανείς στα τοπία του. Στη συνέχεια άρχισε να χρησιμοποιεί μια παλέτα με ζωηρά και πιο ανοιχτόχρωμα χρώματα χρησιμοποιώντας απελευθερωμένες πινελιές, απαλή απόδοση και την εισαγωγή φωτός στον καμβά της ζωγραφικής. Πολλά παραδείγματα της δουλειάς του βρίσκονται στη Χρυσή Αίθουσα του Χέρμαν Μπολέ, που χτίστηκε το παλάτι στην οδό Οπατίτσκα (σήμερα Κροατικό Ινστιτούτο Ιστορίας), όπου ο Ιζιντόρ Κρσνιάβι ανέθεσε σε Κροάτες καλλιτέχνες να ζωγραφίσουν ιστορικές σκηνές και αλληγορικές συνθέσεις σε υψηλό ανάγλυφο.Το 1895, ο Μπούκοβατς ολοκλήρωσε ένα από τα πιο γνωστά έργα του, την αυλαία του θεάτρου στο Εθνικό Θέατρο της Κροατίας, (Η Μεταρρύθμιση της Κροατικής Λογοτεχνίας και Τέχνης). Την εποχή του στο Ζάγκρεμπ, έγινε ηγέτης σε πολλές σημαντικές πολιτιστικές και καλλιτεχνικές εκδηλώσεις. Τον Δεκέμβριο του 1893, ο Μπούκοβατς και ο Ιζιντόρ Κρσνιάβι άνοιξαν μια έκθεση με τίτλο "Κροατικό Σαλόνι" (Hrvatski salon), παρουσιάζοντας τα έργα πολλών από τους κορυφαίους Κροάτες καλλιτέχνες της εποχής. Λίγα χρόνια αργότερα, ο Μπούκοβατς έχτισε την κατοικία και το ατελιέ του στην πλατεία του Βασιλιά Τομισλάβ, και το 1895 ίδρυσε και έγινε ο πρώτος πρόεδρος της «Κροατικής Εταιρείας Καλλιτεχνών» (κροατικά: Društvo hrvatskih umjetnika ). Το καταστατικό του οργανισμού επέτρεπε μόνο στους Κροάτες, που είχαν παρουσιάσει με επιτυχία τις συλλογές τους σε τρεις διαφορετικές εκθέσεις τέχνης. Ως εκ τούτου, τα αρχικά μέλη ήταν γνωστοί καλλιτέχνες: Όσκαρ Αλεξάντερ, Ρόμπερτ Όερ, Ίβο Μπάουερ, Μέντσι Κλέμεντ Τσρντσιτς, Μπέλα Τσίκος, Ρόμπερτ Φράνγκες, Φέρντο Κοβάτσεβιτς, Βίκτορ Κόβατσιτς και Ρούντολφ Βάλντετς.Ως πρόεδρος της Κροατικής Εταιρείας Καλλιτεχνών, ήταν μεταξύ εκείνων, που άνοιξαν στο παρελθόν το όμορφο νέο περίπτερο τέχνης στο Ζάγκρεμπ τον Δεκέμβριο του 1898. Έδωσε μια ομιλία ευχαριστώντας το δημοτικό συμβούλιο για την κατασκευή του περιπτέρου εκ μέρους Κροατών καλλιτεχνών. Σε αυτό το διάστημα ένιωσε ικανοποίηση και ενθουσιασμό στο Ζάγκρεμπ, που δεν είχε νιώσει εδώ και καιρό. Αφιέρωσε πολύ χρόνο και ενέργεια στους νέους μαθητές του, ένας από τους οποίους ήταν ο γνωστός Κροάτης ζωγράφος Μίρκο Ράτσκι. Ωστόσο, λόγω της διαμάχης σχετικά με το άνοιγμα του κροατικού Σαλόν, αποσύρθηκε στη γενέτειρά του Τσάβτατ, όπου έμεινε από το 1898 έως το 1902.Το 1903 μετακόμισε στην Πράγα, όπου διορίστηκε αναπληρωτής καθηγητής στην Ακαδημία Καλών Τεχνών της Πράγας. Εισήγαγε τον πουαντιγισμό στην Ακαδημία της Πράγας και κέρδισε την ιστορική του φήμη ως άριστος παιδαγωγός. Το 1908 εξελέγη πρόεδρος του Συλλόγου Κροατών Καλλιτεχνών "Μέντουλιτς" στο Σπλιτ. Από το 1912-13, ο Μπούκοβατς ζωγράφισε την «Ανάπτυξη του Κροατικού Πολιτισμού» (Razvitak Hrvatske Kulture) για το κύριο αναγνωστήριο στα Κρατικά Αρχεία της Κροατίας. Το 1918 δημοσίευσε την αυτοβιογραφία του «Η ζωή μου» (Moj život) στο Ζάγκρεμπ. Εκτός από καλλιτέχνης, που ακολουθούσε τους καθιερωμένους κανόνες, που υπαγόρευαν το σαλόνι και το ευρύ κοινό, ακολούθησε τις δικές του εσωτερικές ορμές καλλιτεχνικής δημιουργίας. Η απελευθερωμένη καλλιτεχνική έκφραση, η οποία ονομάστηκε ιμπρεσιονισμός, αναπτύχθηκε στο πνεύμα των καλλιτεχνών, που συνέχιζαν να συγκεντρώνονται σε περιθωριακές γκαλερί προσανατολισμένες στον μοντερνισμό στο Παρίσι τη δεκαετία του 1870. Γνώριζε το πνεύμα του ακαδημαϊκού κόσμου και, από την άλλη, ένιωθε το πνεύμα της ιμπρεσιονιστικής ελευθερίας. Έχοντας αποδεχτεί τις σύγχρονες αρχές, ο Μπούκοβατς ζωγράφισε περιστασιακές εικόνες, χρησιμοποιώντας απελευθερωμένες πινελιές του πινέλου, στην τεχνική πουαντιγισμού.Το σπίτι της παιδικής του ηλικίας στο Τσάβτατ μετατράπηκε σε μουσείο, που ονομάζεται Οικία Μπούκοβατς, και είναι μέρος των Μουσείων και των Πινακοθήκης του Κόναβλε. Το μουσείο διαθέτει μια ευρεία συλλογή έργων του Μπούκοβατς, από πορτρέτα και πίνακες ζωγραφικής κατά τη διάρκεια των ημερών του στο Παρίσι, το Ζάγκρεμπ, το Τσάβτατ και την Πράγα. Εκτός από τα έργα τέχνης, το μουσείο περιέχει πολλά προσωπικά αντικείμενα του Μπούκοβατς, σκίτσα, ιδιωτικές επιστολές, φωτογραφίες και ένα χειρόγραφο της αυτοβιογραφίας του «Η Ζωή μου» που δημοσιεύτηκε το 1918. Επίσης, το έργο του Μπούκοβατς βρίσκεται στη συλλογή του Μίλαν Γιοβάνοβιτς Στογιμίροβιτς, ο οποίος κληροδότησε μεγάλο αριθμό έργων ζωγραφικής, σκίτσα και τεχνουργήματα στο Τμήμα Τέχνης του Μουσείου στο Σμεντέρεβο.Το 2006, ο πίνακας Une fleur του Μπούκοβατς (αναγνωρίστηκε ως Ξαπλωμένο Γυμνό από τον οίκο δημοπρασιών) πωλήθηκε στο Μπόνχαμς στο Λονδίνο για 100.800 £. Μπούκοβατς, Βλάχο. Moj Život. Ζάγκρεμπ: Književni Jug (1918) Kružić-Uchytil, Vera. Vlaho Bukovac: Život i Djelo. Ζάγκρεμπ: Matica Hrvatska, 1968. Εκτεταμένη δεύτερη έκδοση: Ζάγκρεμπ: Nakladni Zavod Globus (2005) Kružić-Uchytil, Vera. "Prvi nastupi hrvatskih umjetnika na međunarodnoj umjetničkoj sceni od 1896 do 1903 godine." Peristil 31 (1998): 193-98 Ζίντιτς, Ιγκόρ . Βλάχο Μπούκοβατς. Ζάγκρεμπ: Moderna Galerija (2000) Kapičić, Anđe. Μπούκοβατς και Κρνα Γκόρα. Cetinje: Matica Crnogorska (2002) Ρόσνερ, Ρέιτσελ. «Οι αποσχιστές είναι οι Κροάτες. Τους δόθηκε το δικό τους περίπτερο…» Η Μάχη του Βλάχο Μπούκοβατς για την Κροατική Αυτονομία στην Έκθεση Χιλιετίας του 1896 στη Βουδαπέστη», Τέχνη του δέκατου 11ου αιώνα, τόμος 6, αρ. 1 (2007)
|
Ο Βλάχο Μπούκοβατς (γαλλικά: Blaise Bukovac, ιταλικά: Biagio Faggioni) (4 Ιουλίου 1855 – 23 Απριλίου 1922) ήταν Κροάτης ζωγράφος και ακαδημαϊκός. Η ζωή και το έργο του ήταν εκλεκτικά, γιατί ο καλλιτέχνης ακολούθησε την καριέρα του σε διάφορες τοποθεσίες και το στυλ του άλλαξε πολύ κατά τη διάρκεια αυτής της καριέρας. Είναι πιθανώς περισσότερο γνωστός για το γυμνό Une fleur του 1887 (Ένα λουλούδι), το οποίο δημιούργησε κατά τη γαλλική περίοδο του και το οποίο έλαβε την προσοχή σε διάφορες κριτικές και δημοσιεύσεις κατά τη διάρκεια της ζωής του. Ο Μπούκοβατς ήταν ο ζωγράφος της αυλής της δυναστείας Ομπρένοβιτς, της δυναστείας Καραγεώργεβιτς και της δυναστείας Πέτροβιτς-Νιέγκος. Στο Ζάγκρεμπ, είναι πιθανώς περισσότερο γνωστός ως ο ζωγράφος της θεατρικής αυλαίας του 1895 στο Εθνικό Θέατρο της Κροατίας.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%92%CE%BB%CE%AC%CF%87%CE%BF_%CE%9C%CF%80%CE%BF%CF%8D%CE%BA%CE%BF%CE%B2%CE%B1%CF%84%CF%82
|
Ναφθαλίνιο
|
Στις αρχές της δεκαετίας του 1820, τουλάχιστον δυο χημικοί ανέφεραν ότι ένα (νέο για τότε), λευκό στερεό, με αποπνικτική οσμή μπορεί να απομονωθεί από τη λιθανθρακόπισσα. Το ονόμασαν «λευκή πίσσα». Το 1821 ο Τζον Κιντ (John Kidd) περιέγραψε πολλές από τις ιδιότητες της νέας (για τότε) ένωσης και κάποιες νέες (για τότε) μεθόδους παραγωγής της. Οι μέθοδοι αυτοί συμπεριελάμβαναν, μεταξύ άλλων, και την απομόνωσή της από τη νάφθα και γι' αυτό πρότεινε το όνομα «ναφθαλίνη». Ο χημικός τύπος του ναφθαλίνιου ανακαλύφθηκε από τον Μάικλ Φαραντέι (Michael Faraday) το 1826. Η δε δομή των δυο συμπυκνωμένων βενζολικών δακτυλίων πρωτοπροτάθηκε από τον Εμίλ Ερίενμέγιερ (Emil Erlenmeyer) το 1866 και επιβεβαιώθηκε από τον Καρλ Γκραμπ (Carl Gräbe), το 1869. Το μόριο της ναφθαλίνης αποτελείται από ένα ζευγάρι συμπυκνωμένων βενζολικών δακτυλίων. Επομένως ανήκει στους πολυκυκλικούς αρωματικούς υδρογονάνθρακες (PAC: Polycyclic Aromatic Hydrocarbons). Υπάρχουν δυο ομάδες από ισοδύναμα μεταξύ τους άτομα υδρογόνου: η ομάδα «α», που αποτελείται από τα υδρογόνα #1, 4, 5 και 8, και η ομάδα «β», που αποτελείται από τα υδρογόνα #2, 3, 6 και 7 (όπως δείχνει το παρακάτω σχήμα): Αντίθετα από ότι συμβαίνει στο βενζόλιο, στο ναφθαλίνιο οι δεσμοί C-C δεν έχουν όλοι το ίδιο μήκος και άρα δεν είναι ισότιμοι. Οι δεσμοί C1–C2, C3–C4, C5–C6 και C7–C8 έχουν μήκος περίπου 136 pm, ενώ οι υπόλοιποι 142 pm. Αυτές οι διαφορές παρατηρήθηκαν με χρήση ακτίνων Χ. Αυτά τα δεδομένα οδήγησαν σε ένα μοντέλο δεσμολογίας σθένους και ειδικότερα στην εφαρμογή του θεωρήματος της σταυρωτής συζυγίας. Σύμφωνα με αυτό το θεώρημα, το ναφθαλίνιο μπορεί να θεωρηθεί ως μια αρωματική βενζολική μονάδα που είναι συνδεδεμένη σε ένα διένιο, αλλά όχι με εκτεταμένη συζυγία με αυτό, τουλάχιστον όχι στη θεμελιώδη κατάσταση. Ως τέτοια δομή, το ναφθαλίνιο έχει αρκετές δομές συντονισμού: Εκτός από τη λιθανθρακόπισσα, ιχνοποσότητες ναφθαλινίου υπάρχουν σε ορισμένους τύπους ελαφίσιου κρέατος, καθώς επίσης και σε υπόγειους τερμιίτες της Φορμόζας. Οι τερμίτες αυτοί παράγουν ναφθαλίνιο πιθανώς ως απωθητικό ενάντια σε μυρμήγκια, δηλητηριώδη φύκια και νηματώδεις σκώληκες. Ακόμη, κάποιες ποικιλίες ενδοφυτικών φυκών Muscodor albus παράγουν ναφθαλίνιο ανάμεσα σε μια ποικιλία πτητικών οργανικών ενώσεων, ενώ τα Muscodor vitigenus παράγουν ναφθαλίνιο σχεδόν αποκλειστικά. Το ναφθαλίνιο έχει ανιχνευθεί στο διαστρικό ενδιάμεσο στην κατεύθυνση προς το άστρο Περσεύς 52. Πάνω από το 20% του άνθρακα στο σύμπαν μπορεί να συνδεθεί με πολυατομικούς υδρογονάνθρακες, που συμπεριλαμβάνουν το ναφθαλίνιο.Κατιόντα πρωτονιωμένου ναφθαλινίου {[C10H9]+} αποτελούν την πηγή για ένα μέρος του φάσματος των μη ταυτοποιημένων υπέρυθρων εκπομπών (UIRs: Unidentified InfraRed emissions). Το πρωτονιωμένο ναφθαλίνιο αποτελεί διαφορετικό χημικό είδος από το ουδέτερο ναφθαλίνιο (που χρησιμοποιείται για παράδειγμα στα γνωστά του σφαιρίδια), στο ότι περιέχει ένα επιπλέον άτομο υδρογόνου, αλλά και θετικό ηλεκτρικό φορτίο. Με τη βοήθεια των UIRs ανιχνεύονται πρωτονιωμένα κατιόντα ναφθαλινίου από τους αστρονόμους. Αυτή η έρευνα δημοσιεύιθηκε με τον τίτλο "mothballs in space". Το περισσότερο ναφθαλίνιο λαμβανόταν από τη λιθανθρακόπισσα. Από τη δεκαετία του 1960 ως τη δεκαετία του 1990, σημαντικές ποσότητες ναφθαλινίου παράγονταν επίσης από κλάσματα βαρέος πετρελαίου κατά τη διάρκεια της διύλισης πετρελαίου, αλλά στις μέρες μας μικρό ποσοστό του παραγώμενου ναφθαλινίου προέρχεται από το πετρέλαιο. Το ναφθαλίνιο είναι το πιο άφθονο απλό συστατικό συστατικό της λιθανθρακόπισσας. Παρόλο που η σύνθεση της λιθανθρακόπισσας ποικίλει ανάλογα με το κοίτασμα λιθάνθρακα από το οποίο παράγεται, η τυπική λιθανθρακόπισσα περιέχει περίπου 10% κατά βάρος ναφθαλίνιο. Στη βιομηχανική πρακκτική, η απόσταξη της λιθανθαρακόπισσας αποδίδει ένα έλαιο (λιθανθρακέλαιο) που περιέχει περίπου 50% ναφθαλίνιο, μαζί με άλλες δώδεκα (12) αρωματικές ενώσεις. Αυτό το λιθαναθρακέλαιο εκπλύνεται με υδατικό διάλυμα υδροξειδίου του νατρίου (NaOH), για να απομακρυνθούν τα όξινα συστατικά (κυρίως διάφορες φαινόλες) και μετά με θειικό οξύ (H2SO4), για να απομακρυνθούν τα βασικά συστατικά. Μετά ακολουθεί κλασματική απόσταξη για να απομονωθεί το ναφθαλίνιο. Το ακατέργαστο ναφθαλίνιο που λαμβάνεται από την παραπάνω διεργασία περιέχει περίπου 95% κατά βάρος ναφθαλίνιο. Οι κύριες προσμείξεις στο ακατέργαστο ναφθαλίνιο είναι διάφορες θειούχες αρωματικές ενώσεις, όπως κυρίως το βενζοθειοφαίνιο (, <2%), το ινδάνιο (, ~2‰), το ινδένιο (, <2%) και τα μεθυλοναφθαλίνια (δηλαδή 1-μεθυλοναφθαλίνιο, , και 2-μεθυλοναφθαλίνιο, , <2% συλλύβδην). Το ναφθαλίνιο που λαμβάνεται από το πετρέλαιο είναι συνήθως καθαρότερο από αυτό που λαμβάνεται από τη λιθανθρακόπισσα. Όταν απαιτείται ακόμη καθαρότερο ναφθαλίνιο, αυτό λαμβάνεται μετά από ανακρυστάλλωση ακατέργαστου ναφθαλίνιο, μετά από διάλυσή του σε διάφορους διαλύτες. Το ανακρυσταλλωμένο ναφθαλίνιο περιέχει περίπου 99% κατά βάρος ναφθαλίνιο, που επιβεβαίωνεται από τη θερμοκρασία τήξης του, το οποίο πρέπει να είναι 80°C, για να θεωρηθεί χημικά καθαρό ναφθαλίνιο. Περίπου 1,3 εκατομμύρια τόνοι ναφθαλινίου, παράγονται ετησίως παγκόσμια.Στη Βόρεια Αμερική, οι (κυριότεροι) παραγωγοί ναφθαλίνιου λιθανθρακόπισσας είναι οι εταιρείες Koppers Inc., Ruetgers Canada Inc. και Recochem Inc.. Αντίστοιχα, οι παραγωγοί ναφθαλίνιου από πετρέλαιο είναι η Monument Chemical Inc.. Στη Δυτική Ευρώπη οι παραγωγοί ναφθαλινίου είναι οι Koppers, Ruetgers, και Deza. Στην Ανατολική Ευρώπη, το ναφθαλίνιο παράγεται από μια ποικιλία ολοκληρωμένων μεταλλουργικών συμπλεγμάτων όπως Severstal, Evraz, Mechel, MMK. Στη Ρωσία οι εξειδικευμένοι στο ναφθαλίνιο και στη φαινόλη παραγωγοί είναι η INKOR, ενώ υπάρχει και η μονάδα Yenakievsky Metallurgy, που παράγει (και) ναφθαλίνιο στην Ουκρανία, ενώ τέλος η ArcelorMittal Temirtau παράγει (και) ναφθαλίνιο στο Καζακστάν. Εναλλακτικά, υπάρχει η συνθετική μέθοδος Χάγουορθ (Haworth) από βενζόλιο: Δυο ισομερή είναι πιθανά για τα μονοϋποκατεστημένα «θυγατρικά» ναφθαλίνια, που αντιστοιχούν σε υποκατάση των ατόμων υδρογόνου στην α- και στη β- θέση. Το δικυκλο[6.2.0]δεκαπενταένιο είναι ένα δομικό ισομερές με ένα συμπυκνωμένο δικυκλικό σύστημα ενός κυκλοβουταδιενίου και ενός κυκλοοκτατετραένιου. Γενικά, τα ηλεκτρονιόφιλα προσβάλλουν την α- θέση. Η εκλεκτικότητα της α- θέσης έναντι της β- εξηγείται άμεσα από τις δομές συντονισμού: Για την α- ηλεκτρονιόφιλη υποκατάσταση επτά (7) δομές συντονισμού μπορούν να σχεδιαστούν. Οι τέσσερεις (4) από αυτές διατηρούν έναν (τουλάχιστον) αρωματικό δακτύλιο. Για τη β- ηλεκτρονιόφιλη υποκατάσταση έξι (6) δομές συντονισμού μπορούν να σχεδιαστούν, αλλά μόνο δύο (2) από αυτές είναι αρωματικές. Ως προς τις ηλεκτρονιόφιλες αρωματικές υποκαταστάσεις το νοφθαλίνιο αντιδρά ταχύτερα σε σύγκριση με το βενζόλιο. Παραδείγματα Αλογονώσεις Το ναφθαλίνιο αντιδρά με το (στοιχειακό) χλώριο (Cl2) και με το (στοιχειακό) βρώμιο (Br2), δίνοντας αντίστοιχα, και χωρίς την ανάγκη καταλύτη, 1-χλωροναφθαλίνιο () και 1-βρωμοναφθαλίνιο (): Αντίδραση Friedel-Crafts Ομοίως, το ναφθαλίνιο, όπως και το βενζόλιο, δίνει αντιδράσεις Friedel-Crafts. Όμως το ναφθαλίνιο δίνει τέτοιες ανιδράσεις όχι μόνο με αλκυλαλογονίδια (RX) ή ακυλαλογονίδια (RCOX), αλλά επίσης και με αλκένια (>C=C<) και με αλκοόλες (ROH), χρησιμοποιώντας, το θειικό οξύ και το φωσφορικό οξύ (H3PO4), ως καταλύτες. Παραδείγματα: Σουλφούρωση Η σουλφούρωαη ναφθαλινίου δίνει, ωστόσο, ένα μείγμα από 1-ναφθαλινοσουλφονικό οξύ () και 2-ναφθαλινοσουλφονικό οξύ (), με την αναλογία να εξαρτάται από τις συνθήκες. Το 1-ναφθαλινοσουλφονικό οξύ παράγεται επιλεκτικά περισσότερο στους 25 °C, ενώ το 2-ναφθαλινοσουλφονικό οξύ παράγεται επιλεκτικά στους 160 °C. Σε κάθε περίπτωση παράγεται γρήγορα μείγμα σε διάφορες αναλογίες: Παρατεταμένη σουλφούρωση δίνει αντιστοίχως ναφθαλινοδισουλφονικά, ναφθαλινοτρισουλφονικά και ναφθαλινοτετρασουλφονικά οξέα. Ανάλογα με τη σύνθεση του φαινυλολίθιου (PhLi) μπορεί να γίνει και η μετατροπή 1-βρωμοναφθαλινίου σε 1-λιθιοναφθαλίνιο, με αντίδραση διπλής αντικατάστασης: Το παραγώμενο 1-λιθιοναφθαλίνιο δίνει και δεύτερη λιθίωση, παράγοντας 1,8-διλιθιοναφθαλίνιο, σε αντιδιαστολή με τη συμπεριφορά του φαινυλολιθίου, που δεν δίνει. Το 1,8-διλιθιοναφθαλίνιο, με τη σειρά του, αποτελεί πρόδρομη ένωση για ανάλογα «θυγατρικά» περιναφθαλίνια. Με την επίδραση αλκαλιμετάλλων, το ναφθαλίνιο σχηματίζει βοθυγαλαζοπράσινα ανιονικά άλατα, όπως τιο ναφθαλινίδιο του νατρίου {Na[H10H8]-. Τα άλατα αυτά είναι ισχυρά αναγωγικά μέσα. Το ναφθαλίνιο μπορεί να υδρογονωθεί από διυδρογόνο (H2) υπό υψηλή πίεση και την παρουσία μεταλλικών καταλυτών (συνήθως λευκοχρύσου), αρχικά τετραλίνιου (). Με επιπλέον υδρογόνωση, παράγεται τελικά δεκαλίνιο ():Οξείδωση με διοξυγόνο (O2), παρουσία βαναδίου ως καταλύτη, δίνει φθαλικό ανυδρίτη:Αυτή η αντίδραση είναι βασική για την κύρια εφαρμογή του ναφθαλινίου. Η οξείδωση αυτή μπορεί επίσης να επιτευχθεί και με τα συμβατικά χρωμικά (CrO42-) και υπερμαγγανικά (MnO4-) αντιδραστήρια. Το ναφθαλίνιο χρησιμοποιείται κυρίως ως πρόδρομη ένωση για άλλα χημικά προϊόντα. Ειδικότερα, η μοναδική μεγαλύτερη εφαρμογή του ναφθαλίνιου είναι η βιομηχανική παραγωγή φθαλικού ανυδρίτη (δείτε πώς στις «αντιδράσεις οξειδοαναγωγής»), παρόλο που παράγεται μεγαλύτερη ποσότητα φθαλικού ανυδρίτη με πρόδρομη ένωση το ορθοξυλόλιο. Επίσης, πολλά αζωχρώματα παράγονται από το ναφθαλίνιο, όπως και το εντομοκτόνο (1-ναφθυλο)-N-μεθυλοκαρβαμικό οξύ. Ακόμη, χρήσιμα αγροχημικά συμπεριλαμάνουν ναφθοξυαιθανικά οξέα, δηλαδή και πάλι «θυγατρικά» ναφθαλίνια. Πολλά ναφθαλινοσουλφονικά οξέα και διάφορα παράγωγα αυτών αποτελούν χρήσιμα χημικά. Οι ναφθαλινοσουλφονικοί αλκυλεστέρες (ANS: Alkyl Νaphthalene Sulfonates) είναι επιφανειοδραστικές ουσίες. Τα αμινοναφθαλινοσουλφονικά οξέα, που είναι «θυγατρικά» ναφθαλίνια που εμπεριέχουν αμινομάδα (-NH2) και σουλφονική ομάδα (-SO3H), είναι πρόδρομες ενώσεις για την παραγωγή πολλών συνθετικών χρωστικών. Τετραλίνια, που είναι μερικώς υδρογονωμένα ναφθαλίνια και τα δεκαλίνια, που είναι πλήρως υδρογονωμένα ναφθαλίνια, χρησιμοποιούνται ως χαμηλής πτητικότητας διαλύτητες. Τα ναφθαλινοσουλφονικά οξέα χρησιμοποιούνται, ακόμη, για τη σύνθεση της 1-ναφθόλης και της 2-ναφθόλης, που με τη σειρά τους είναι πρόδρομα χημικά για διάφορα βερνίκια, βαφές, χημικά κατεργασίας ελαστικών, κσθώς και για σειρά άλλων χημικών, συμπεριλαμβανομένων φαρμακευτικών σκευασμάτων. Τα ναφθαλινοσουλφονικά οξέα, ακόμη, για την παραγωγή πολυναφθαλινιοσουλφονικών οξέων, που είναι πλαστικοποιητές (διασκορπιστικά), που χρησιμοποιούνται, με τη σειρά τους, για την παραγωγή ορισμένων ειδών συνθετικού τσιμέντου και γυψοσανίδων (ταμπλώ ή στεγανοτικών). Χρησιμοποιήθηκαν, επίσης, ως διασκορπιστικά για συνθετικά και φυσικά ελαστικά, ως μαυριστικά μέσα (σύντονες) σε βιομηχανίες δερμάτινων ειδών, σε αγροχημικά παρασκευάσματα (διασκορπιστικά για ζιζανιοκτόνα), χρωστικές και ως διασκορπιστικά σε πλάκες συσσωρευτών μολύβδου - οξέος. Τα πολυναφθαλιοσουλφονικά παράγονται με επίδραση των ναφθαλινοσουλφονικών οξέων με μεθανάλη (HCHO), ακολουθούμενη με εξουδετέρωση από υδροξείδιο του νατρίου (NaOH) ή υδροξείδιο του ασβεστίου [Ca(OH)2]. Αυτά τα προϊόντα πωλούνται είτε με τη μορφή υδατοδιαλυμάτων τους είτε με τη μορφή ξηρής σκόνης. Ως διαβροχικό μέσο και τασιενεργό Οι ANS χρησιμοποιήθηκαν σε πολλές βιομηχανικές εφαρμογές ως μη απορρυπαντικά διαβροχικά μέσα, που αποτελεσματικά διασκορπούν κολλοειδή συστήματα σε υδατικά μέσα. Οι κυριότερες εμπορικές εφαρμογές τους είναι στην αγροχημεία, που χρησιμοποιεί ANS για παρασκευάσματα με διαβροχίσιμες σκόνες και με διαβροχίσιμους κόκκους (ξηρόρευστα), καθώς επίσης στην κλωστυφαντουργία, η οποία αξιοποιεί τις διαβροχικές και απαφριστικές ιδιότητες των ANS για διεργασίες λεύκανσης και χρωματισμού. Το τήγμα ναφθαλινίου παρέχει ένα εξαίρεται διαλυτικό μέσο για κατά τα άλλα ελάχιστα διαλυτές (σε άλλους διαλύτες) αρωματικές ενώσεις. Σε πολλές περιπτώσεις είναι πιο αποτελεσματικό σε σύγκριση και με διαλύτες υψηλής θερμοκρασίας βρασμού, όπως τα διχλωροβενζόλια, το βενζονιτρίλιο (PhCN), το νιτροβενζόλιο (PhNO2) και το ντουρένιο. Η αντίδραση μπαμινστερφουλλερένιου-60 (C60) με ανθρακένιο () , για παράδειγμα, συμβατικά πραγατοποιείται σε τηγμένο ναφθαλίνιο με αντιρροή, δίνοντας 1:1 σύμλοκο Diels–Alder. Η αρωματοποίηση των υδροπορφυρινών πραγματοποιείται, επίσης, με διάλυμα 5,6-δικυανο-2,3-διχλωρο-1,4-βενζοκινόνης σε τήγμα ναφθαλινίου. Το ναφθαλίνιο χρησιμοποιήθηκε ως οικιακό απολυμαντικό. Κάποτε ήταν το κύριο συστατικό των μοθσφαιριδίων, παρόλο που πλέον στην εφαρμογή του αυτή αντικαταστάθηκε από εναλλακτικές ενώσεις με καλύτερη οσμή, όπως το 1,4-διχλωροβενζόλιο (). Σε κλειστό χώρο που περιέχει σφαιρίδια ναφθαλινίου, η συγκέντρωση των ατμών ναφθαλινίου φθάνει ενίοτε σε τοξικά επίπεδα για τους ενήλικες ανθρώπους, αλλά και κάποιες πρώιμες μορφές μοθσφαιριδίων προσέβαλαν το υλικό των υφασμάτων που υποτίθεται ότι προστάτευαν. Άλλες απολυμαντικές εφαρμογές του ναφθαλίνιου συμπεριλαμβάνουν τη χρήση του ως εδαφικό απολυμαντικό και ζιζανιοκτόνο, ως απολυμαντικό για σοφίτες (ή ανάλογους χώρους), ως απωθητικό ανεπιθύμητων ζώων, συμπεριλαμβανομένων εντόμων, καθώς και σε διάφορες αποθήκες - αποξηραντές μουσείων και ντουλάπια για την προστασία των περιεχομένων από την προσβολή τους από παρασιτικά έντομα. Το ναφθαλίνιο είναι επίσης ένα απωθητικό για οπόσουμ. Το ναφθαλίνιο χρησιμοποιήθηκε για την παραγωγή ειδικών πυροτεχνικών εφέ, όπως η δημιουργία μαύρου καπνού και η προσομοίωση εκρήξεων. Χρησιμοποιήθκε, ακόμη, για τη δημιουργία τεχνητών πόρων για την παραγωγή τροχών άλεσης υψηλής πορότητας. Στο παρελθόν, το ναφθαλίνιο χορηγήθηκε στοματικά σε ζώα κοπαδιών για να σκοτώσει παρασιτικούς σκώληκες (στο πεπτικό τους σύστημα). Το «μητρικό» ναφθαλίνιο και τα «θυγατρικά» του αλκυλοναφθαλίνια είναι τα συστατικά του σωρισκέα. Το ναφθαλίνιο χρησιμοποιήθηκε, ακόμη, στη μηχανική, για τη μελέτη μεταφοράς θερμότητας χρησιμοποιώντας εξαχνώσιμη μάζα. Η έκθεση σε μεγάλες ποσότητες ναφθαλινίου μπορούν να προκαλέσουν βλάβη ή και να καταστρέψουν τα ερυθρά αιμοσφαίρια. Αυτό είναι πιο συνηθισμένο σε ανθρώπους που έχουν κληρονομικό κυαμισμό. Η έλλειψη αυτή αφορά πάνω από 400 εκατομμύρια ανθρώπους. Οι άνθρωποι, και ειδικότερα τα παιδιά , ανέπτυξαν αιμολυτική αναιμία, μετά την κατάπωση μοθσφαιριδίων ή αποσμητικών που περιείχαν ναφθαλίνιο. Τα συμπτώματα (σχετικής δηλητηρίασης) συμπεριλαμβάνουν κόπωση, ανορεξία, ανησυχία και χλωμοδερμία Έκθεση σε μεγαλύτερες ποσότητες ναφθαλινίου μπορούν να προκαλέσουν σύγχυση, ναυτία, έμετο, διάρροια, αιματουρία και ίκτερο (δηλαδή κιτρινοδερμία εξαιτίας δυσλειτουργίας του ήπατος).Όταν το πρόγραμμα εθνικής τοξικολογίας (NTP, National Toxicology Program) των ΗΠΑ εξέθεσε αρσενικούς και θηλυκούς αρουραίους και ποντίκια σε ατμούς ναφθαλινίου τα σαββατοκύριακα για δύο (2) χρόνια, οι αρσενικοί και οι θηλυκοί αρουραίοι εμφάνισαν ενδείξεις καρκινογένεσης με αυξημένα περιστατικά σε αδένωμα και νευροβλάστωμα στη μύτη, ενώ τα θηλυκά ποντίκια εμφάνισαν κάποιες ενδείξεις καρκινογένεσης με αυξημένα περιστατικά σε κυψελιδικά και βρογχιακά αδενώματα στους πνεύμονες, ενώ τα αρσενικά ποντίκια δεν εμφάνισαν καμία ένδειξη καρκινογένεσης. Ο Διεθνής Οργανισμός Ερευνών για τον Καρκίνο (IARC, International Agency for Research on Cancer) ταξινόμησε το ναφθαλίνιο στα πιθανά καρκινογόνα για ανθρώπους κιαι ζώα (Group 2B). Ο IARC επισήμανε ακόμη ότι η οξεία έκθεση σε ναφθαλίνιο προκαλεί καταρράκτη σε ανθρώπους, αρουραίους, κουνέλια και ποντίκια. Επιπλέον, ότι προκαλεί αιμολυτική αναιμία ιδιαίτερα σε παιδιά, αλλά και έμβρυα, μετά από στοματική, αναπνευστική ή άλλου είδους έκθεση κατά τη διάρκεια της εγκυμοσύνης. Σύμφωνα με την πρόταση 65 της Καλιφόρνιας, το ναφθαλίνιο μπήκε στη λίστα των «γνωστών στην πολιτεία ουσιών που προκαλούν καρκίνο». Έχει ταυτοποιηθεί ένας πιθανός μηχανισμός για τις καρκινογενετικές συνέπειες από την έκθεση σε μοθσφαιρίδια και σε κάποιους τύπους αποσμητικών χώρου που περιέχουν ναφθαλίνιο. Οι υπηρεσίες της κυβέρνησης των ΗΠΑ έχουν θέσει όρια επαγγελματικής έκθεσης στο ναφθαλίνιο. Πιο συγκεκριμένα, η διεύθυνση επαγγελματικής ασφάλειας και υγείας έχουν θέση ως μέγιστο επιτρεπόμενο όριο συγκέντρωσης ναφθαλινίου στα 10 ppm (δηλαδή περίπου 50 mg/m³) για μέση οκτάωρη και εβδομαδιαία έκθεση. Το εθνικό ίδρυμα επαγγελματικής ασφάλειαες και υγείας (των ΗΠΑ) προτείνει επίσης ως μέγιστο επιτρεπόμενο όριο συγκέντρωσης ναφθαλινίου τα 10 ppm για την ίδια χρόνια έκθεση, αλλά επεκτείνει το όριο αυτό για βραχυπρόθεση έκθεση στα 15 ppm (75 mg/m³).Τα μοθσφαιρίδια και τα άλλα προϊόντα που περιέχουν ναφθαλίνιο έχουν απαγορευθεί στην Ευρωπαίκή Ένωση από το 2008.Στην Κίνα, έχει επίσης απαγορευθεί η χρήση μοθσφαιριδίων ναφθαλινίου. 1-μεθυλοναφθαλίνιο 2-μεθυλοναφθαλίνιο Φουλβαλένιο Καμφορά Διαλίνιο Τετραλίνιο Δεκαλίνιο Διαστρικά και ενδοαστρικά χημικά είδη που έχουν ανιχνευθεί Μοθσφαιρίδιο 1-ναφθόλη 2-ναφθόλη ναφθαλινίδιο του νατρίου Αντίδραση Βάγκνερ-Γιούρεγκ Ανθρακένιο Φαινανθρένιο Ακεναφθυλένιο Αζουλένιο Πενταλένιο Ινδένιο Επταλένιο Διφαινυλένιο ας-ινδακένιο ς-ινδρακένιο Φλουορένιο Φαιναλένιο Φλουορανθένιο Ακεφαινανθρένιο Τριφαινυλένιο Πυρένιο Χρυσένιο Ναφθακένιο Πλειαδένιο Πενταφαίνιο Πεντακένιο Τετραφαινυλένιο Εξαφαίνιο Εξακένιο Ρουμπικένιο Κορωνένιο Τριναφθυλένιο Επταφαίνιο Επτακένιο Πυρανθένιο Οβαλένιο Θειανθρένιο Ισοβενζοφουράνιο Χρωμένιο Ξανθένιο Φαινοξαθίνιο Ιδολζίνη Ισοϊνδόλιο 3-υδροϊνδόλιο Ινδόλιο 1-υδροϊνδαζόλιο Πυρίνιο 4-υδροκιναζολίνη Ισοκινολίνη Κινολίνη Κιναζολίνη Φθαλαζίνη Ναφθυδρίνη Κινοξαλίνη Κιναζολίνη Κιννολίνη Πτεριδίνη 4α-υδροκαρβαζόλιο Καρβαζόλιο β-καρβολίνη Φαινανθριδίνη Ακριδίνη Περιμιδίνη 1,7-φαινανθρολίνη Φαιναζίνη Φαιναραζίνη Φαινοθαζίνη Φαινοξαλίνη Ισοχρωμάνιο Χρωμάνιο Ινδολίνη Ισοϊνδολίνη Κινακλιδίνη Πουρίνη Γ. Βάρβογλη, Ν. Αλεξάνδρου, Οργανική Χημεία, Αθήνα 1972 Α. Βάρβογλη, «Χημεία Οργανικών Ενώσεων», παρατηρητής, Θεσσαλονίκη 1991 SCHAUM'S OUTLINE SERIES, ΟΡΓΑΝΙΚΗ ΧΗΜΕΙΑ, Μτφ. Α. Βάρβογλη, 1999 Ασκήσεις και προβλήματα Οργανικής Χημείας Ν. Α. Πετάση 1982 MedlinePlus Encyclopedia Naphthalene poisoning. "NTP Technical Reports 410 and 500". NTP Technical Reports 410 and 500, available from Long-Term Abstracts & Reports. Retrieved March 6, 2005. "IARC Monographs on the Evaluation of Carcinogenic Risks to Humans". Monographs on the... Evaluation of Carcinogenic Risks to Humans, Some Traditional Herbal Medicines, Some Mycotoxins, Naphthalene and Styrene, Vol. 82 (2002) (p. 367). Retrieved December 25, 2008. Proposition 65, Office of Environmental Health Hazard Assessment 国务院经贸办、卫生部关于停止生产和销售萘丸提倡使用樟脑制品的通知（国经贸调（1993）64号） [1] Search of Chinese online shop.
|
Το ναφθαλίνιο ή ναφθαλίνη (αγγλικά naphthalene) είναι αρωματική οργανική χημική ένωση, που περιέχει άνθρακα και υδρογόνο, δηλαδή είναι αρωματικός υδρογονάνθρακας, με μοριακό τύπο C10H8. Πιο συγκεκριμένα, ανήκει στα αρένια, με δομή δυο συμπυκvωμένων (δηλαδή με κοινή πλευρά και δυο κοινά άτομα) βενζολικών δακτυλίων. Αποτελεί τον απλούστερο πολυκυκλικό αρωματικό υδρογονάνθρακα. Το χημικά καθαρό ναφθαλίνιο, στις κανονικές συνθήκες περιβάλλοντος, δηλαδή σε θερμοκρασία 25°C και υπό πίεση 1 atm, είναι λευκό κρυσταλλικό στερεό, με χαρακτηριστική οσμή, ανιχνεύσιμη (από τους ανθρώπους) μέχρι και σε συγκεντρώσεις της τάξης των 80 ppb, κατά βάρος. Κυκλοφορεί στο εμπόριο κυρίως σε μορφή σφαιριδίων. Εξαχνώνεται εύκολα, ακόμη και στις συνθήκες δωματίου. Ο όρος ναφθαλίνιο επεκτείνεται και πέραν της «μητρικής» ένωσης και σε μια σειρά «θυγατρικών» παραγώγων αυτής, που ονομάζονται συλλήβδην ναφθαλίνια.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9D%CE%B1%CF%86%CE%B8%CE%B1%CE%BB%CE%AF%CE%BD%CE%B9%CE%BF
|
Δυσκοιλιότητα
|
Η δυσκοιλιότητα είναι σύμπτωμα και όχι ασθένεια. Τις περισσότερες φορές, η δυσκοιλιότητα θεωρείται ως σπάνιες κενώσεις, συνήθως λιγότερες από 3 κόπρανα την εβδομάδα. Ωστόσο, οι άνθρωποι μπορεί να έχουν και άλλες ενοχλήσεις, όπως: Πίεση με κενώσεις Χρειάζεται υπερβολικός χρόνος για να περάσει η κένωση του εντέρου Σκληρά κόπρανα Πόνος με κενώσεις δευτερογενείς από την καταπόνηση Κοιλιακό άλγος Κοιλιακό φούσκωμα. Αίσθηση της ατελούς εκκένωσης του εντέρουΤα κριτήρια Rome ΙΙΙ είναι ένα σύνολο συμπτωμάτων που βοηθούν στην τυποποίηση της διάγνωσης της δυσκοιλιότητας σε διάφορες ηλικιακές ομάδες. Αυτά τα κριτήρια βοηθούν τους γιατρούς να προσδιορίσουν καλύτερα τη δυσκοιλιότητα με τυποποιημένο τρόπο. Οι αιτίες της δυσκοιλιότητας μπορούν να χωριστούν σε συγγενείς, πρωτογενείς και δευτερογενείς. Το πιο συνηθισμένο είδος είναι πρωτογενές και όχι απειλητικό για τη ζωή. Μπορεί επίσης να διαιρεθεί ανά ηλικιακή ομάδα που επηρεάζεται, όπως παιδιά και ενήλικες. Η πρωτοπαθής ή λειτουργική δυσκοιλιότητα ορίζεται από συνεχή συμπτώματα για διάστημα μεγαλύτερο των έξι μηνών που δεν οφείλονται σε υποκείμενη αιτία, όπως παρενέργειες φαρμάκων ή υποκείμενη ιατρική πάθηση. Δεν σχετίζεται με κοιλιακό άλγος, διακρίνοντάς τhν έτσι από το σύνδρομο ευερέθιστου εντέρου. Είναι το πιο κοινό είδος δυσκοιλιότητας και συχνά είναι πολυπαραγοντικό. Στους ενήλικες, τέτοιες πρωτογενείς αιτίες περιλαμβάνουν: διαιτητικές επιλογές όπως ανεπαρκή πρόσληψη φυτικών ινών ή υγρών ή αιτίες συμπεριφοράς όπως μειωμένη σωματική δραστηριότητα. Στους ηλικιωμένους, κοινές αιτίες έχουν αποδοθεί στην ανεπαρκή πρόσληψη φυτικών ινών, την ανεπαρκή πρόσληψη υγρών, τη μειωμένη σωματική δραστηριότητα, τις παρενέργειες των φαρμάκων, τον υποθυρεοειδισμό και την παρεμπόδιση από καρκίνο του παχέος εντέρου. Ωστόσο, τα στοιχεία που υποστηρίζουν αυτούς τους παράγοντες είναι φτωχά.Οι δευτερεύουσες αιτίες περιλαμβάνουν παρενέργειες φαρμάκων όπως οπιούχα, ενδοκρινικές και μεταβολικές διαταραχές όπως ο υποθυρεοειδισμός και παρεμπόδιση όπως από καρκίνο του παχέος εντέρου ή καρκίνο των ωοθηκών. Η κοιλιοκάκη και η μη κοιλιοκακική ευαισθησία στη γλουτένη μπορεί επίσης να εμφανιστούν με τη δυσκοιλιότητα. Η κυστεοκήλη μπορεί να αναπτυχθεί ως αποτέλεσμα χρόνιας δυσκοιλιότητας. Η δυσκοιλιότητα μπορεί να προκληθεί ή να επιδεινωθεί από μια διατροφή χαμηλή σε φυτικές ίνες, χαμηλή πρόσληψη υγρών ή δίαιτα. Οι φυτικές ίνες συμβάλλουν στη μείωση του χρόνου μεταφοράς στο παχύ έντερο, αυξάνουν τον όγκο των κοπράνων, αλλά ταυτόχρονα μαλακώνουν τα κόπρανα. Επομένως, οι δίαιτες χαμηλές σε φυτικές ίνες μπορούν να οδηγήσουν σε πρωτοπαθή δυσκοιλιότητα. Πολλά φάρμακα έχουν ως παρενέργεια τη δυσκοιλιότητα. Ορισμένα περιλαμβάνουν τα (αλλά δεν περιορίζονται σε αυτά): οπιοειδή, διουρητικά, αντικαταθλιπτικά, αντιισταμινικά, αντισπασμωδικά, τρικυκλικά αντικαταθλιπτικά, αντιαρρυθμικά, βήτα αποκλειστές, αντιδιαρροϊκά, οντανσετρόνη και αντιόξινα αλουμινίου. Ορισμένοι αναστολείς διαύλων ασβεστίου, όπως η νιφεδιπίνη και η βεραπαμίλη, μπορούν να προκαλέσουν σοβαρή δυσκοιλιότητα λόγω δυσλειτουργίας της κινητικότητας στο παχύ έντερο. Συμπληρώματα όπως συμπληρώματα ασβεστίου και σιδήρου μπορούν επίσης να έχουν δυσκοιλιότητα ως αξιοσημείωτη παρενέργεια. Μεταβολικά και ενδοκρινικά προβλήματα που μπορεί να οδηγήσουν σε δυσκοιλιότητα περιλαμβάνουν: υπερασβεστιαιμία, υποθυρεοειδισμό, υπερπαραθυρεοειδισμό, πορφυρία, χρόνια νεφρική ανεπάρκεια, υποϋποφυσισμό, σακχαρώδη διαβήτη και κυστική ίνωση. Η δυσκοιλιότητα είναι επίσης συχνή σε άτομα με μυϊκή και μυοτονική δυστροφία.Οι συστηματικές ασθένειες που μπορεί να εμφανίσουν δυσκοιλιότητα περιλαμβάνουν την κοιλιοκάκη και το συστημικό σκληρόδερμα.Η δυσκοιλιότητα έχει μια σειρά δομικών (μηχανικών, μορφολογικών, ανατομικών) αιτιών, συγκεκριμένα μέσω της δημιουργίας βλαβών που καταλαμβάνουν χώρο στο παχύ έντερο και οι οποίες σταματούν τη διέλευση των κοπράνων, όπως καρκίνο του παχέος εντέρου, στένωση, ορθοκήλη, βλάβη ή δυσπλασία του πρωκτικού σφιγκτήρα και μεταχειρουργικές αλλαγές. Εξωεντερικές μάζες όπως άλλες κακοήθειες μπορεί επίσης να οδηγήσουν σε δυσκοιλιότητα από εξωτερική συμπίεση.Η δυσκοιλιότητα έχει επίσης νευρολογικά αίτια, όπως ανισμό, σύνδρομο φθίνοντα περινέου και νόσος του Χίρσχσπρουνγκ. Στα βρέφη, η νόσος του Χίρσχσπρουνγκ είναι η πιο κοινή ιατρική διαταραχή που σχετίζεται με τη δυσκοιλιότητα. Ο αναιμία εμφανίζεται σε μια μικρή μειοψηφία ατόμων με χρόνια δυσκοιλιότητα ή παρεμπόδιση της αφόδευσης.Οι βλάβες του νωτιαίου μυελού και οι νευρολογικές διαταραχές, όπως η νόσος του Πάρκινσον και η δυσλειτουργία του πυελικού εδάφους, μπορούν επίσης να οδηγήσουν σε δυσκοιλιότητα. Η εκούσια κατακράτηση των κοπράνων είναι μια κοινή αιτία δυσκοιλιότητας. Η επιλογή της κατακράτησης μπορεί να οφείλεται σε παράγοντες όπως ο φόβος του πόνου, ο φόβος για τις δημόσιες τουαλέτες ή η τεμπελιά. Όταν ένα παιδί κρατά τα κόπρανα, ένας συνδυασμός ενθάρρυνσης, υγρών, φυτικών ινών και καθαρτικών μπορεί να είναι χρήσιμος για να ξεπεραστεί το πρόβλημα. Η έγκαιρη παρέμβαση στην κατακράτηση είναι σημαντική καθώς αυτό μπορεί να οδηγήσει σε ραγάδες πρωκτού. Ορισμένες ασθένειες που υπάρχουν κατά τη γέννηση μπορεί να οδηγήσουν σε δυσκοιλιότητα στα παιδιά. Είναι ως ομάδα ασυνήθιστη, με τη νόσο του Χίρσχσπρουνγκ να είναι η πιο κοινή. Υπάρχουν επίσης συγγενείς δομικές ανωμαλίες που μπορεί να οδηγήσουν σε δυσκοιλιότητα, συμπεριλαμβανομένης της πρόσθιας μετατόπισης του πρωκτού, του αδιάτρητου πρωκτού, των στενώσεων και του συνδρόμου του μικρού αριστερού παχέος εντέρου. Η διάγνωση γίνεται συνήθως με βάση την περιγραφή των συμπτωμάτων από ένα άτομο. Οι κενώσεις του εντέρου που είναι δύσκολο να περάσουν, τα κόπρανα που είναι πολύ σφικτά ή αποτελούνται από μικρά σκληρά σφαιρίδια (όπως αυτά που εκκρίνονται από τα κουνέλια) χαρακτηρίζονται ως δυσκοιλιότητα, ακόμη και αν συμβαίνουν κάθε μέρα. Η δυσκοιλιότητα ορίζεται παραδοσιακά ως τρεις ή λιγότερες κενώσεις την εβδομάδα. Άλλα συμπτώματα που σχετίζονται με τη δυσκοιλιότητα μπορεί να περιλαμβάνουν φούσκωμα, κοιλιακή διάταση, κοιλιακό άλγος, πονοκεφάλους, αίσθημα κόπωσης και νευρικής εξάντλησης ή αίσθηση ατελούς κένωσης. Παρόλο που η δυσκοιλιότητα μπορεί να είναι διάγνωση, συνήθως αντιμετωπίζεται ως σύμπτωμα που απαιτεί αξιολόγηση για να διακριθεί μια αιτία. Διάκριση μεταξύ οξείας (ημέρες έως εβδομάδες) ή χρόνιας (μηνών έως ετών) εμφάνισης δυσκοιλιότητας, επειδή αυτές οι πληροφορίες αλλάζουν τη διαφορική διάγνωση. Αυτό στο πλαίσιο των συνοδευτικών συμπτωμάτων βοηθά τους ιατρούς να ανακαλύψουν την αιτία της δυσκοιλιότητας. Οι άνθρωποι συχνά περιγράφουν τη δυσκοιλιότητά τους ως κόπρανα που είναι δύσκολο να περάσουν, σφιχτά με ογκώδη ή σκληρή πυκνότητα και υπερβολική καταπόνηση κατά τη διάρκεια των κενώσεων. Φούσκωμα, κοιλιακή διάταση και κοιλιακός πόνος συχνά συνοδεύουν τη δυσκοιλιότητα. Η χρόνια δυσκοιλιότητα (τα συμπτώματα εμφανίζονται τουλάχιστον τρεις ημέρες το μήνα για περισσότερο από τρεις μήνες) που σχετίζονται με την κοιλιακή δυσφορία συχνά διαγιγνώσκεται ως σύνδρομο ευερέθιστου εντέρου όταν δεν εντοπίζεται προφανής αιτία.Οι κακές διατροφικές συνήθειες, οι προηγούμενες χειρουργικές επεμβάσεις στην κοιλιά και ορισμένες ιατρικές καταστάσεις μπορούν να συμβάλουν στη δυσκοιλιότητα. Οι ασθένειες που σχετίζονται με τη δυσκοιλιότητα περιλαμβάνουν τον υποθυρεοειδισμό, ορισμένους τύπους καρκίνου και σύνδρομο ευερέθιστου εντέρου. Η χαμηλή πρόσληψη φυτικών ινών, οι ανεπαρκείς ποσότητες υγρών, η ακινησία ή τα φάρμακα μπορεί να συμβάλουν στη δυσκοιλιότητα. Μόλις προσδιοριστεί η παρουσία δυσκοιλιότητας με βάση το αποκορύφωμα των συμπτωμάτων που περιγράφηκαν παραπάνω, τότε θα πρέπει να βρεθεί η αιτία της δυσκοιλιότητας. Ο διαχωρισμός μη απειλητικών για τη ζωή από σοβαρές αιτίες μπορεί να βασίζεται εν μέρει στα συμπτώματα. Για παράδειγμα, ο καρκίνος του παχέος εντέρου μπορεί να υποπτευθεί εάν ένα άτομο έχει οικογενειακό ιστορικό καρκίνου του παχέος εντέρου, πυρετό, απώλειας βάρους και αιμορραγίας από το ορθό. Άλλα ανησυχητικά σημεία και συμπτώματα περιλαμβάνουν οικογενειακό ή προσωπικό ιστορικό φλεγμονώδους νόσου του εντέρου, ηλικία εμφάνισης άνω των 50 ετών, αλλαγή διαμετρήματος κοπράνων, ναυτία, εμετός και νευρολογικά συμπτώματα, όπως αδυναμία, μούδιασμα και δυσκολία στην ούρηση. Η φυσική εξέταση πρέπει να περιλαμβάνει τουλάχιστον κοιλιακή εξέταση και εξέταση ορθού. Η κοιλιακή εξέταση μπορεί να αποκαλύψει μια κοιλιακή μάζα εάν υπάρχει σημαντική επιβάρυνση των κοπράνων και μπορεί να αποκαλύψει κοιλιακή δυσφορία. Η ορθική εξέταση δίνει μια εικόνα του τόνου του πρωκτικού σφιγκτήρα και αν το κάτω ορθό περιέχει περιττώματα ή όχι. Η ορθική εξέταση δίνει επίσης πληροφορίες για τη συνοχή των κοπράνων, την παρουσία αιμορροΐδων, του αίματος και αν υπάρχουν περινεϊκές ανωμαλίες, συμπεριλαμβανομένων θηλωμάτων, σχισμών, κονδυλωμάτων πρωκτού. Η φυσική εξέταση γίνεται χειρωνακτικά από τον ιατρό και χρησιμοποιείται για να καθοδηγήσει ποιες διαγνωστικές εξετάσεις πρέπει να γίνουν. Η λειτουργική δυσκοιλιότητα είναι συχνή και δεν απαιτεί διαγνωστικό έλεγχο. Οι απεικονιστικές και εργαστηριακές εξετάσεις συνιστώνται συνήθως για εκείνους με ανησυχητικά σημάδια ή συμπτώματα.Οι εργαστηριακές εξετάσεις που πραγματοποιούνται εξαρτώνται από την υποψία της υποκείμενης αιτίας της δυσκοιλιότητας. Οι εξετάσεις μπορεί να περιλαμβάνουν γενική εξέταση αίματος, εξετάσεις λειτουργίας του θυρεοειδούς, ασβέστιο ορού, κάλιο ορού, κ.λπ.Οι ακτινογραφίες κοιλίας πραγματοποιούνται γενικά μόνο εάν υπάρχει υποψία απόφραξης του εντέρου, μπορεί να αποκαλύψουν εκτεταμένη ποσότητα κοπράνων στο παχύ έντερο και μπορεί να επιβεβαιώσουν ή να αποκλείσουν άλλες αιτίες παρόμοιων συμπτωμάτων.Η κολονοσκόπηση μπορεί να πραγματοποιηθεί εάν υπάρχει υποψία ανωμαλίας στο παχύ έντερο, όπως όγκος. Άλλες εξετάσεις που σπάνια γίνονται περιλαμβάνουν την ανορθική μανομετρία, την ηλεκτρομυογραφία του πρωκτικού σφιγκτήρα και αφοδευσιογράφημα.Οι πολλαπλασιαστικές ακολουθίες κυμάτων πίεσης του παχέος εντέρου (PS) είναι υπεύθυνες για διακριτές κινήσεις του περιεχομένου του εντέρου και είναι ζωτικής σημασίας για τη φυσιολογική αφόδευση. Οι ελλείψεις στη συχνότητα PS, στο εύρος και στην έκταση της διάδοσης εμπλέκονται στη σοβαρή δυσλειτουργία αφόδευσης. Οι μηχανισμοί που μπορούν να ομαλοποιήσουν αυτά τα παρεκκλίνοντα μοτίβα κίνησης μπορεί να βοηθήσουν στην επίλυση του προβλήματος. Πρόσφατα η νέα θεραπεία της διέγερσης του ιερού νεύρου έχει χρησιμοποιηθεί για τη θεραπεία σοβαρής δυσκοιλιότητας. Η δυσκοιλιότητα είναι συνήθως ευκολότερη στην πρόληψη παρά στη θεραπεία. Μετά την ανακούφιση από τη δυσκοιλιότητα, συνιστάται συντήρηση με επαρκή άσκηση, πρόσληψη υγρών και δίαιτα πλούσια σε φυτικές ίνες. Ένας περιορισμένος αριθμός περιπτώσεων απαιτεί επείγουσα ιατρική παρέμβαση, αλλιώς θα οδηγήσει σε σοβαρές συνέπειες.Η θεραπεία της δυσκοιλιότητας θα πρέπει να επικεντρώνεται στην υποκείμενη αιτία, εάν είναι γνωστή. Το Εθνικό Ινστιτούτο Αριστείας Υγείας και Φροντίδας (NICE) χωρίζει τη δυσκοιλιότητα στους ενήλικες σε δύο κατηγορίες - χρόνια δυσκοιλιότητα άγνωστης αιτίας και δυσκοιλιότητα λόγω οπιούχων.Σε χρόνια δυσκοιλιότητα άγνωστης αιτίας, η κύρια θεραπεία περιλαμβάνει την αυξημένη πρόσληψη νερού και φυτικών ινών (είτε διαιτητικά είτε ως συμπληρώματα). Η συνηθισμένη χρήση καθαρτικών ή κλύσματος αποθαρρύνεται, καθώς οι κινήσεις του εντέρου μπορεί να εξαρτώνται από τη χρήση τους. Τα διαλυτά συμπληρώματα ινών όπως το ψύλλιο θεωρούνται γενικά θεραπεία πρώτης γραμμής για χρόνια δυσκοιλιότητα, σε σύγκριση με αδιάλυτες ίνες όπως το πίτουρο σιταριού. Οι παρενέργειες των συμπληρωμάτων ινών περιλαμβάνουν φούσκωμα, μετεωρισμό, διάρροια και πιθανή δυσαπορρόφηση σιδήρου, ασβεστίου και ορισμένων φαρμάκων. Ωστόσο, οι ασθενείς με δυσκοιλιότητα που προκαλείται από οπιούχα δεν θα επωφεληθούν από τα συμπληρώματα ινών. Εάν χρησιμοποιηθούν καθαρτικά, το γάλα μαγνησίου ή η πολυαιθυλενογλυκόλη συνιστώνται ως παράγοντες πρώτης γραμμής λόγω του χαμηλού κόστους και της ασφάλειάς τους. Τα διεγερτικά πρέπει να χρησιμοποιούνται μόνο εάν τα καθαρτικά δεν είναι αποτελεσματικά. Σε περιπτώσεις χρόνιας δυσκοιλιότητας, η πολυαιθυλενογλυκόλη φαίνεται ανώτερη από τη λακτουλόζη. Προκινητικοί παράγοντες μπορούν να χρησιμοποιηθούν για τη βελτίωση της γαστρεντερικής κινητικότητας. Ένας αριθμός νέων παραγόντων έχουν δείξει θετικά αποτελέσματα στη χρόνια δυσκοιλιότητα. Αυτά περιλαμβάνουν την προυκαλοπρίδη και την λουμπιπροστόνη. Η σισαπρίδη είναι ευρέως διαθέσιμη σε χώρες του τρίτου κόσμου, αλλά έχει αποσυρθεί στο μεγαλύτερο μέρος της Δύσης. Δεν έχει αποδειχθεί ότι έχει όφελος στη δυσκοιλιότητα, ενώ μπορεί να προκαλέσει καρδιακές αρρυθμίες και θανάτους. Τα κλύσματα μπορούν να χρησιμοποιηθούν για την παροχή μιας μορφής μηχανικής διέγερσης. Ένας μεγάλος όγκος ή ένα μεγάλο κλύσμα μπορεί να δοθεί για να καθαρίσει όσο το δυνατόν περισσότερο το παχύ έντερο από τα κόπρανα και το διάλυμα που χορηγείται συνήθως περιέχει σαπούνι Καστίλλης, το οποίο ερεθίζει τα τοιχώματα του παχέος εντέρου με αποτέλεσμα να αυξάνεται η επείγουσα ανάγκη για αφόδευση. Ωστόσο, ένα μικρό κλύσμα είναι γενικά χρήσιμο μόνο για κόπρανα στο ορθό και όχι στην εντερική οδό. Η δυσκοιλιότητα που αντιστέκεται στα παραπάνω μέτρα μπορεί να απαιτεί φυσική παρέμβαση, όπως χειροκίνητη απομάκρυνση (η φυσική αφαίρεση των προσβεβλημένων κοπράνων με τα χέρια, βλέπε ενσφήνωση κοπράνων). Η τακτική άσκηση μπορεί να βοηθήσει στη βελτίωση της χρόνιας δυσκοιλιότητας. Σε ακραίες περιπτώσεις, μπορούν να πραγματοποιηθούν διαδικασίες που θα βοηθήσουν στην ανακούφιση της δυσκοιλιότητας. Η διέγερση του ιερού νεύρου έχει αποδειχθεί ότι είναι αποτελεσματική σε μια μειοψηφία περιπτώσεων. Η κολεκτομή με ειλεορθική αναστόμωση είναι μια άλλη παρέμβαση που πραγματοποιείται μόνο σε ασθενείς που είναι γνωστό ότι έχουν αργό χρόνο διέλευσης του παχέος εντέρου και στους οποίους μια διαταραχή της αφόδευσης είτε έχει αντιμετωπιστεί είτε δεν υπάρχει. Επειδή πρόκειται για μια σημαντική επέμβαση, οι παρενέργειες μπορεί να περιλαμβάνουν σημαντικό κοιλιακό άλγος, απόφραξη λεπτού εντέρου και μεταχειρουργικές λοιμώξεις. Επιπλέον, έχει πολύ μεταβλητό ποσοστό επιτυχίας και εξαρτάται σε μεγάλο βαθμό από τις περιπτώσεις. Οι επιπλοκές που μπορεί να προκύψουν από τη δυσκοιλιότητα περιλαμβάνουν αιμορροΐδες, ραγάδες πρωκτού, πρόπτωση ορθού και ενσφήνωση κοπράνων. Η καταπόνηση για την αφόδευση μπορεί να οδηγήσει σε αιμορροΐδες. Σε μεταγενέστερα στάδια δυσκοιλιότητας, η κοιλιά μπορεί να γίνει φουσκωμένη, σκληρή και ευαίσθητη. Σοβαρές περιπτώσεις («ενσφήνωση κοπράνων» ή «κακοήθης δυσκοιλιότητα») μπορεί να εμφανίζουν συμπτώματα απόφραξης του εντέρου (ναυτία, έμετος, ευαίσθητη κοιλιά) και εγκόπρισης, όπου τα μαλακά κόπρανα από το λεπτό έντερο παρακάμπτουν τη μάζα των προσβεβλημένων κοπράνων στο παχύ έντερο. Η δυσκοιλιότητα είναι η πιο κοινή χρόνια γαστρεντερική διαταραχή σε ενήλικες. Ανάλογα με τον ορισμό που χρησιμοποιείται, εμφανίζεται στο 2% έως 20% του πληθυσμού. Είναι πιο συχνή σε γυναίκες, ηλικιωμένους και παιδιά. Συγκεκριμένα, η δυσκοιλιότητα χωρίς γνωστή αιτία επηρεάζει τις γυναίκες πιο συχνά από τους άνδρες. Οι λόγοι που εμφανίζεται συχνότερα στους ηλικιωμένους πιστεύεται ότι οφείλονται σε έναν αυξανόμενο αριθμό προβλημάτων υγείας καθώς οι άνθρωποι γερνούν και μειώνεται η σωματική δραστηριότητα. Το 12% του πληθυσμού παγκοσμίως αναφέρει δυσκοιλιότητα. Η χρόνια δυσκοιλιότητα αντιπροσωπεύει το 3% όλων των επισκέψεων ετησίως σε παιδιατρικά εξωτερικά ιατρεία. Το κόστος της υγειονομικής περίθαλψης που σχετίζεται με τη δυσκοιλιότητα ανέρχεται συνολικά στα 6,9 δισεκατομμύρια δολάρια στις ΗΠΑ ετησίως. Περισσότεροι από τέσσερα εκατομμύρια Αμερικανοί έχουν συχνή δυσκοιλιότητα, αντιπροσωπεύοντας 2,5 εκατομμύρια ιατρικές επισκέψεις το χρόνο. Περίπου 725 εκατομμύρια δολάρια δαπανώνται για καθαρτικά προϊόντα κάθε χρόνο στην Αμερική. Από την αρχαιότητα, διάφορες κοινωνίες έχουν καταγράψει ιατρικές απόψεις για το πώς οι πάροχοι υγειονομικής περίθαλψης πρέπει να ανταποκρίνονται στη δυσκοιλιότητα στους ασθενείς. Σε διάφορους χρόνους και τόπους, οι ιατροί ισχυρίστηκαν ότι η δυσκοιλιότητα έχει όλα τα είδη ιατρικών ή κοινωνικών αιτιών. Οι ιατροί ανά την ιστορία έχουν αντιμετωπίσει τη δυσκοιλιότητα με λογικούς και παράλογους τρόπους, συμπεριλαμβανομένης της χρήσης μιας σπάτουλας Μουντάνι.Μετά την έλευση της μικροβιακής θεωρίας της νόσου, η ιδέα της «αυτομέθης» εισήλθε στη λαϊκή δυτική σκέψη με έναν νέο τρόπο. Το κλύσμα ως επιστημονική ιατρική θεραπεία και ο καθαρισμός του παχέος εντέρου ως εναλλακτική ιατρική θεραπεία έγιναν συχνότερα στην ιατρική πρακτική.Τη δεκαετία του 1700 στη Δύση υπήρχε κάποια λαϊκή σκέψη ότι τα άτομα με δυσκοιλιότητα έχουν κάποια ηθική αποτυχία με λαιμαργία ή τεμπελιά. Περίπου το 3% των παιδιών έχουν δυσκοιλιότητα, με τα κορίτσια και τα αγόρια να επηρεάζονται εξίσου. Με τη δυσκοιλιότητα να αντιπροσωπεύει περίπου το 5% των επισκέψεων σε γενικό παιδίατρο και το 25% των επισκέψεων σε παιδογαστρεντερολόγο, το σύμπτωμα έχει σημαντικό οικονομικό αντίκτυπο στο σύστημα υγειονομικής περίθαλψης. Ενώ είναι δύσκολο να εκτιμηθεί η ακριβής ηλικία κατά την οποία εμφανίζεται συνήθως η δυσκοιλιότητα, τα παιδιά συχνά υποφέρουν από δυσκοιλιότητα σε συνδυασμό με αλλαγές στη ζωή. Παραδείγματα περιλαμβάνουν: εκπαίδευση τουαλέτας, έναρξη ή μετάθεση σε νέο σχολείο και αλλαγές στη διατροφή. Ειδικά στα βρέφη, οι αλλαγές στη φόρμουλα ή η μετάβαση από το μητρικό γάλα στο γάλα μπορεί να προκαλέσουν δυσκοιλιότητα. Η πλειοψηφία των περιπτώσεων δυσκοιλιότητας δεν συνδέεται με ιατρική ασθένεια και η θεραπεία μπορεί να επικεντρωθεί στην απλή ανακούφιση των συμπτωμάτων. Η περίοδος των έξι εβδομάδων μετά την εγκυμοσύνη ονομάζεται μεταγεννητικό στάδιο. Κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου, οι γυναίκες διατρέχουν αυξημένο κίνδυνο δυσκοιλιότητας. Πολλαπλές μελέτες εκτιμούν ότι ο επιπολασμός της δυσκοιλιότητας είναι περίπου 25% κατά τους πρώτους 3 μήνες. Η δυσκοιλιότητα μπορεί να προκαλέσει δυσφορία για τις γυναίκες, καθώς εξακολουθούν να αναρρώνουν από τη διαδικασία του τοκετού, ειδικά εάν έχουν υποστεί περινεϊκό σκίσιμο ή έχουν υποβληθεί σε επισιοτομή. Οι παράγοντες κινδύνου που αυξάνουν τον κίνδυνο δυσκοιλιότητας σε αυτόν τον πληθυσμό περιλαμβάνουν: Βλάβη στους μύες του ανελκτήρα του πρωκτού (μυς του πυελικού εδάφους) κατά τον τοκετό Γέννα με βοήθεια λαβίδας Μακρύ δεύτερο στάδιο τοκετού Γέννα ενός μεγάλου παιδιού ΑιμορροΐδεςΟι αιμορροΐδες είναι συχνές στην εγκυμοσύνη και επίσης ενδέχεται να επιδεινωθούν όταν υπάρξει δυσκοιλιότητα. Οτιδήποτε μπορεί να προκαλέσει πόνο με τα κόπρανα (αιμορροΐδες, περινεϊκό σκίσιμο, επισιοτομή) μπορεί να οδηγήσει σε δυσκοιλιότητα επειδή οι ασθενείς μπορεί να κρατήσουν την κίνηση του εντέρου για να αποφύγουν τον πόνο. Οι μύες του πυελικού εδάφους διαδραματίζουν σημαντικό ρόλο στην παροχή βοήθειας στο έντερο. Τραυματισμός αυτών των μυών από μερικούς από τους παραπάνω παράγοντες κινδύνου (παραδείγματα: γέννηση μεγάλου παιδιού, μακρύ δεύτερο στάδιο τοκετού, γέννα με λαβίδα) μπορεί να οδηγήσει σε δυσκοιλιότητα. Τα κλύσματα μπορούν να χορηγηθούν κατά τη διάρκεια του τοκετού και μπορούν επίσης να αλλάξουν τις κινήσεις του εντέρου τις ημέρες μετά τον τοκετό. Ωστόσο, δεν υπάρχουν επαρκή στοιχεία για να εξαχθούν συμπεράσματα σχετικά με την αποτελεσματικότητα και την ασφάλεια των καθαρτικών σε αυτήν την ομάδα ανθρώπων. Δυσχεσία Ορθικός τεινεσμός Δυσκοιλιότητα - Εισαγωγή (ιστοσελίδα NHS του Ηνωμένου Βασιλείου) Οδηγός για τη δυσκοιλιότητα - Παγκόσμιος Οργανισμός Γαστρεντερολογίας (ΠΟΓ)
|
Η δυσκοιλιότητα αναφέρεται σε κενώσεις του εντέρου που είναι σπάνιες ή δύσκολες. Τα κόπρανα είναι συχνά σκληρά και στεγνά. Άλλα συμπτώματα μπορεί να περιλαμβάνουν κοιλιακό άλγος, φούσκωμα και αίσθημα σαν να μην έχει γίνει πλήρης κενώση. Οι επιπλοκές από τη δυσκοιλιότητα μπορεί να περιλαμβάνουν αιμορροΐδες, ραγάδα πρωκτού ή ενσφήνωση κοπράνων. Η κανονική συχνότητα κινήσεων του εντέρου σε ενήλικες είναι μεταξύ τριών ημερησίως και τριών την εβδομάδα. Τα μωρά συχνά κάνουν τρεις έως τέσσερις κενώσεις την ημέρα, ενώ τα μικρά παιδιά συνήθως δύο έως τρεις την ημέρα.Η δυσκοιλιότητα έχει πολλές αιτίες. Οι κοινές αιτίες περιλαμβάνουν την αργή κίνηση των κοπράνων στο παχύ έντερο, το σύνδρομο ευερέθιστου εντέρου και τις διαταραχές του πυελικού εδάφους. Υποκείμενες σχετικές ασθένειες περιλαμβάνουν: υποθυρεοειδισμό, διαβήτη, νόσο του Πάρκινσον, κοιλιοκάκη, μη κοιλιοκακική ευαισθησία στη γλουτένη, καρκίνο του παχέος εντέρου, εκκολπωματίτιδα και iδιοπαθή φλεγμονώδη εντερική νόσο. Τα φάρμακα που σχετίζονται με τη δυσκοιλιότητα περιλαμβάνουν οπιοειδή, ορισμένα αντιόξινα, αναστολείς διαύλων ασβεστίου και αντιχολινεργικά. Από αυτούς που λαμβάνουν οπιοειδή, περίπου το 90% αναπτύσσουν δυσκοιλιότητα. Η δυσκοιλιότητα είναι πιο ανησυχητική όταν υπάρχει απώλεια βάρους ή αναιμία, υπάρχει αίμα στα κόπρανα, υπάρχει ιστορικό φλεγμονώδους νόσου του εντέρου ή καρκίνου του παχέος εντέρου στην οικογένεια ενός ατόμου ή έχει νέα εμφάνιση σε κάποιον που είναι μεγαλύτερης ηλικίας.Η θεραπεία της δυσκοιλιότητας εξαρτάται από την υποκείμενη αιτία και τη διάρκεια της παρουσίας της. Τα μέτρα που μπορεί να βοηθήσουν περιλαμβάνουν την κατανάλωση αρκετών υγρών, την κατανάλωση περισσότερων φυτικών ινών και την άσκηση. Εάν αυτό δεν είναι αποτελεσματικό, μπορεί να συνιστώνται καθαρτικά του παράγοντα σχηματισμού όγκου, οσμωτικού παράγοντα, μαλακτικό κοπράνων ή λιπαντικού τύπου. Τα διεγερτικά καθαρτικά προορίζονται γενικά για όταν άλλοι τύποι δεν είναι αποτελεσματικοί. Άλλες θεραπείες μπορεί να περιλαμβάνουν βιοανατροφοδότηση ή σε σπάνιες περιπτώσεις χειρουργική επέμβαση.Στο γενικό πληθυσμό τα ποσοστά δυσκοιλιότητας είναι 2–30 τοις εκατό. Μεταξύ των ηλικιωμένων που ζουν σε ένα σπίτι φροντίδας το ποσοστό δυσκοιλιότητας είναι 50-75 %. Οι άνθρωποι ξοδεύουν, στις Ηνωμένες Πολιτείες, περισσότερα από 250 εκατομμύρια δολάρια ΗΠΑ σε φάρμακα για τη δυσκοιλιότητα το χρόνο.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%94%CF%85%CF%83%CE%BA%CE%BF%CE%B9%CE%BB%CE%B9%CF%8C%CF%84%CE%B7%CF%84%CE%B1
|
Δημογραφία των Αμερικανικών Παρθένων Νήσων
|
Η μέση ηλικία των κατοίκων είναι τα 39,2 χρόνια (38,5 για τους άνδρες, 39,7 για τις γυναίκες), σύμφωνα με την απογραφή του 2010. Η πληθυσμιακή δομή το 2010, συμπεριλαμβανομένων των στρατιωτικών δυνάμεων που εδρεύουν στην περιοχή, ήταν η εξής: Η θνησιμότητα των βρεφών το 2010 ήταν 7,4 θάνατοι ανά 1.000 γεννήσεις (8,14 για αγόρια και 6,63 για κορίτσια). Μετά τη γέννησή τους, η υπολογιζόμενη διάρκεια ζωής είναι τα 79,61 έτη (76,57 για τους άνδρες, 82,83 για τις γυναίκες). Σύμφωνα με την απογραφή του 2010, ο πληθυσμός κατανεμόταν στις ακόλουθα εθνικές ομάδες: Αφροαμερικανοί 76% Λευκοί 16,6% Ασιάτες 1,4% Ινδιάνοι ή Ιθαγενείς της Αλάσκας 0,4% Ιθαγενείς της Χαβάης και άλλων νήσων του Ειρηνικού <0,1% Άλλες φυλές 4.5% Πάνω από δύο φυλές 2,8%Το 17,4% του πληθυσμού ταυτοποιείται ως ισπανικής ή λατινοαμερικάνικης καταγωγής.Ο πληθυσμός με βάση τη θρησκεία: Βαπτιστές 42% Ρωμαιοκαθολικοί 34% (see Roman Catholic Diocese of Saint Thomas) Επισκοπελιανοί 17% άλλοι 7% Οι κυριότερες γλώσσες που ομιλούνται στα νησιά είναι οι εξής: Αγγλικά 71,6% Ισπανικά 17,2% Γαλλικά 8,6% Άλλη γλώσσα 2,5%
|
Αυτό το άρθρο αφορά τα δημογραφικά στοιχεία του πληθυσμού των Αμερικανικών Παρθένων Νήσων, όπως η πυκνότητα του πληθυσμού, οι εθνικές ομάδες, το επίπεδο εκπαίδευσης, η υγεία των κατοίκων, η οικονομική θέση κλπ.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%94%CE%B7%CE%BC%CE%BF%CE%B3%CF%81%CE%B1%CF%86%CE%AF%CE%B1_%CF%84%CF%89%CE%BD_%CE%91%CE%BC%CE%B5%CF%81%CE%B9%CE%BA%CE%B1%CE%BD%CE%B9%CE%BA%CF%8E%CE%BD_%CE%A0%CE%B1%CF%81%CE%B8%CE%AD%CE%BD%CF%89%CE%BD_%CE%9D%CE%AE%CF%83%CF%89%CE%BD
|
Παλινόρθωση των Βουρβόνων (Ισπανία)
|
Το πραξικόπημα (pronunciamiento) του Μαρτίνεθ-Κάμπος εγκατέστησε τον Αλφόνσο ΙΒ΄ ως βασιλιά, επιφέροντας το τέλος της Πρώτης Ισπανικής Δημοκρατίας. Μετά από αυτό, το σύνταγμα του 1876 γράφτηκε και εφαρμόστηκε κατά τη διάρκεια ολόκληρης της Παλινόρθωσης. Το σύνταγμα αυτό καθόρισε την Ισπανία ως συνταγματική μοναρχία με διπλό νομοθετικό σώμα (Cortes Generales), αποτελούμενο από την άνω βουλή (Senado-Γερουσία) και την κάτω βουλή (Congreso de los Diputados, Βουλή). Το Σύνταγμα αυτό έδινε στον βασιλιά την εξουσία να ορίζει γερουσιαστές και να ανακαλεί νόμους εφόσον το επιθυμούσε και του ανέθετε επίσης την ηγεσία του στρατού. Αυτά τα χρόνια χαρακτηρίστηκαν από αξιοσημείωτη οικονομική ανάπτυξη. Η οικονομία της Ισπανίας είχε μείνει πίσω συγκριτικά με αυτές άλλων ευρωπαικών χωρών, και κατά τη διάρκεια αυτών των χρόνων ο εκσυγχρονισμός της Ισπανίας έγινε σε μεγάλη κλίμακα. Σε πολλούς τομείς η παραγωγή αυξήθηκε, υποστηριζόμενη από έντονα μέτρα προστατευτισμού. Τα δύο κόμματα εναλλάσσονταν στην εξουσία σε μια ελεγχόμενη διαδικασία που είναι γνωστή ως "el turno" στα ισπανικά. Το φιλελεύθερο κόμμα είχε ηγέτη τον Πράξεδες Ματέο Σαγάστα και το συντηρητικό κόμμα τον Αντόνιο Κάνοβας ντελ Καστίγιο. Οι «caciques», ισχυροί τοπικοί παράγοντες, χρησιμοποιούνταν για να επηρεάζουν τα εκλογικά αποτελέσματα, κάτι που οδήγησε βαθμηδόν σε δυσαρέσκεια για το σύστημα και στον σχηματισμό εθνικιστικών κινημάτων στην Καταλονία, στην Γαλικία και στην Χώρα των Βάσκων καθώς και στην δημιουργία συνδικάτων. Το 1898 η Ισπανία έχασε τις κύριες υπερπόντιες αποικίες της (Κούβα, Γκουάμ, Πουέρτο Ρίκο και Φιλιππίνες ) στον Ισπανό-Αμερικάνικο πόλεμο. Η ταχύτατη κατάρρευση θεωρήθηκε ως καταστροφή στην Ισπανία, υπονομεύοντας την αξιοπιστία τόσο της κυβέρνησης όσο και των ιδεολογιών σχετιζόμενων με αυτήν και σχεδόν οδήγησε σε πραξικόπημα υπό τον Καμίλο Πολαβιέχα. Αυτό ήταν η αρχή της παρακμής του συστήματος, που ενεργοποίησε έντονα τα αντιπολιτευόμενα κινήματα σε τοπικό και εθνικό επίπεδο. Oι αποτυχημένες απόπειρες συνέχισης της αποικιοκρατικής προσπάθειας στο Μαρόκο προκάλεσαν τεράστια δυσαρέσκεια που οδήγησε σε εξέγερση στη Βαρκελώνη, την γνωστή ως Τραγική Εβδομάδα (Semana Trágica). Τον Ιούλιο και Αύγουστο του 1909 οι χαμηλότερες τάξεις της Βαρκελώνης, υποστηριζόμενες από τους αναρχικούς, τους κομμουνιστές, και τους αντιμοναρχικούς, εξεγέρθηκαν επειδή θεωρούσαν τις μεθόδους στρατολογίας άδικες. Η κυβέρνηση κήρυξε την χώρα σε εμπόλεμη κατάσταση και έστειλε στρατεύματα για να καταστείλουν την επανάσταση, προκαλώντας πάνω από εκατό θανάτους και την εκτέλεση του Φρανσέσκ Φερέ. Η σοσιαλιστική Γενική Ένωση Εργατών και η αναρχική Εθνική Συνομοσπονδία Εργατών αποφάσισαν να ξεκινήσουν μια γενική απεργία σε όλη τη χώρα, η οποία ωστόσο απέτυχε επειδή τα συνδικάτα μπορούσαν να κινητοποιήσουν μόνο τους εργάτες των πόλεων. Τα προβλήματα στο Μαρόκο επιδεινώθηκαν όταν το 1921 ένας στρατός ντόπιων επιτέθηκε αιφνιδιαστικά στον ισπανικό στρατό και, χάρη στην ικανότητα του Μαροκινού οπλαρχηγού Αμπντ-Αλ-Κριμ, να τον εκμηδενίσει ουσιαστικά στη Μάχη του Αννουάλ και να προελάσει σχεδόν μέχρι τη Μελίγια. Αυτή η ισπανική ήττα, οφειλόμενη κυρίως στον κακό σχεδιασμό, καταλογίστηκε στους υψηλούς αξιωματούχους του στρατού, και προκάλεσε μεγάλη δυσαρέσκεια στο στράτευμα που ένιωσε προδομένο, καθώς ο στρατός είχε διαταχθεί να προχωρήσει στο εσωτερικό χωρίς να διαθέτει τα μέσα να καταλάβει αυτή τη δύσκολη περιοχή. Η στρατιωτική δυσφορία, ο φόβος της αναρχικής τρομοκρατίας ή μιας προλεταριακής επανάστασης, και η άνοδος των εθνικιστικών κινημάτων προκάλεσαν μεγάλη αναταραχή μεταξύ των πολιτών και του στρατού. Στις 13 Σεπτεμβρίου 1923, ο Μιγέλ Πρίμο ντε Ριβέρα, γενικός στρατιωτικός αρχηγός της Καταλονίας, οργάνωσε πραξικόπημα, διακηρύσσοντας ότι τα προβλήματα της Ισπανίας οφείλονταν στο κοινοβουλευτικό σύστημα. Ο Αλφόνσος ΙΓ΄ υποστήριξε το στρατηγό και τον ονόμασε πρωθυπουργό. Ο Πρίμο ντε Ριβέρα προχώρησε σε αναστολή του συντάγματος και απέκτησε απόλυτη εξουσία ως δικτάτορας. Ίδρυσε την Ισπανική Πατριωτική Ένωση (Unión Patriótica Española) ως μόνο νόμιμο κόμμα, καταργώντας όλα τα άλλα κόμματα, παρότι επέτρεψε τη λειτουργία του Σοσιαλιστικού Εργατικού Κόμματος. Κατά τη διάρκεια της εξουσίας του, αύξησε τις κυβερνητικές δαπάνες προς επιχειρήσεις και δημόσιες υπηρεσίες, οδηγώντας την κυβέρνησή του σε χρεοκοπία. Έχασε όμως την υποστήριξη του στρατού και συγχρόνως αντιμετώπιζε σοβαρά προβλήματα υγείας. Η εναντίον του αντιπολίτευση ήταν τόση που ανάγκασε τον Αλφόνσο να πάψει να τον υποστηρίζει και να τον αναγκάσει να παραιτηθεί τον Ιανουάριο του 1930. Ο Αλφόνσος ΙΓ΄, σε μια προσπάθεια να επιστρέψει σταδιακά στο προηγούμενο σύστημα και να ανακτήσει το κύρος του, έδωσε εντολή στον στρατηγό Ντάμασο Μπερενγκέρ να σχηματίσει κυβέρνηση. Η αποτυχία υπήρξε πλήρης, καθώς ο βασιλιάς θεωρούνταν υποστηρικτής της δικτατορίας, ενώ όλο και περισσότερες πολιτικές δυνάμεις ζητούσαν την εγκαθίδρυση δημοκρατίας. Ο Μπερενγκέρ παραιτήθηκε και ο βασιλιάς ανέθεσε την εντολή στον ναύαρχο Χουάν Μπαουτίστα Αθνάρ. Ο Αθνάρ ανακοίνωσε την διεξαγωγή τοπικών εκλογών στις 12 Απριλίου 1931 με σκοπό να ικανοποιήσει τους δημοκρατικούς και τους αντιμοναρχικούς, να αντικαταστήσει τις τοπικές κυβερνήσεις τις δικτατορίας και σταδιακά να επανεισαγάγει την παλινόρθωση. Μολονότι οι μοναρχικοί δεν είχαν χάσει όλους τους υποστηρικτές τους, τα αντιμοναρχικά και τα σοσιαλιστικά κόμματα σημείωσαν σημαντικές επιτυχίες σε μεγάλες πόλεις. Ακολούθησαν διαδηλώσεις και ταραχές στους δρόμους, που απαιτούσαν την κατάργηση της μοναρχίας. Ο στρατός διακήρυξε ότι δεν θα υπερασπιστεί τον βασιλιά και αυτός στις 14 Απριλίου εγκατέλειψε την Ισπανία. Ανακηρύχθηκε αμέσως η Δεύτερη Ισπανική Δημοκρατία και ανέλαβε την προσωρινή της κυβέρνηση ο Νιθέτο Αλκαλά-Θαμόρα. Barton, Simon. A History of Spain (2009) excerpt and text search Beck, Earl Ray. Time of Triumph & Sorrow: Spanish Politics during the Reign of Alfonso XII, 1874-1885 (1979) Ben-Ami, Shlomo. «The Dictatorship of Primo de Rivera: A Political Reassessment», Journal of Contemporary History, Ιαν. 1977, τόμ. 12 Έκδοση 1, σσ. 65–84 in JSTOR Carr, Raymond, ed. Spain: A History (2001) excerpt and text search Esdaile, Charles J. Spain in the Liberal Age: From Constitution to Civil War, 1808-1939 (2000) excerpt and text search Hall, Morgan C. «Alfonso XIII and the Failure of the Liberal Monarchy in Spain, 1902-1923» Dissertation Abstracts International, 2003, τόμ. 64 Έκδοση 6, p2220-2220, Payne Stanley G. «Spanish Conservatism 1834-1923», Journal of Contemporary History, τόμ. 13, No. 4, (Οκτ. 1978), σσ. 765–789 in JSTOR Winston, Colin M. «The Proletarian Carlist Road to Fascism: Sindicalismo Libre», Journal of Contemporary History τόμ. 17, No. 4 (Οκτ., 1982), σσ. 557–585 in JSTOR
|
Η Παλινόρθωση ή Βουρβονική Παλινόρθωση (ισπανικά: Restauración borbónica) ονομάζεται η περίοδος της σύγχρονης ισπανικής ιστορίας μεταξύ 29 Δεκεμβρίου 1874, ημέρα όπου έλαβε χώρα το πραξικόπημα του στρατηγού Μαρτίνεθ-Κάμπος που έβαλε τέλος στην Πρώτη Ισπανική Δημοκρατία και αποκατέστησε τη μοναρχία υπό τον Αλφόνσο ΙΒ΄ και της 14ης Απριλίου 1931 με την ανακήρυξη της Δεύτερης Ισπανικής Δημοκρατίας. Μετά από περίπου έναν ολόκληρο αιώνα πολιτικής αστάθειας και πολλών εμφυλίων πολέμων, ο στόχος της Παλινόρθωσης ήταν να δημιουργήσει ένα νέο πολιτικό σύστημα, που θα εξασφάλιζε τη σταθερότητα μέσω της πρακτικής που στα ισπανικά ονομάζεται «turnismo», δηλαδή της σκόπιμης εναλλαγής του συντηρητικού και του φιλελεύθερου κόμματος στην εξουσία. Με αυτήν την πρακτική, κανένα τμήμα των προνομιούχων στρωμάτων της κοινωνίας δεν θα ένιωθε πολιτικά απομονωμένο, ενώ όλα τα άλλα κόμματα θα είχαν αποκλειστεί από το πολιτικό σύστημα. Αυτή η πρακτική εφαρμόστηκε μέσω εκλογικής απάτης. Η αντίθεση σε αυτό το σύστημα προήλθε από τους αντιμοναρχικούς, τους σοσιαλιστές, τους αναρχικούς, τους Βάσκους, τους Καταλανούς εθνικιστές, και τους Καρλιστές.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A0%CE%B1%CE%BB%CE%B9%CE%BD%CF%8C%CF%81%CE%B8%CF%89%CF%83%CE%B7_%CF%84%CF%89%CE%BD_%CE%92%CE%BF%CF%85%CF%81%CE%B2%CF%8C%CE%BD%CF%89%CE%BD_(%CE%99%CF%83%CF%80%CE%B1%CE%BD%CE%AF%CE%B1)
|
Ταυλάντιοι
|
Οι Ταυλάντιοι ζούσαν στις νοτιοανατολικότερες Αδριατικές ακτές της Ιλλυρίας, στην σημερινή Αλβανία, η περιοχή τους οριζόταν με την πεδιάδα ανάμεσα στον Δρίνο και τον Αώο. Σε παλιότερες εποχές ζούσαν στα νότια του ποταμού Δρίνου, αργότερα μετακινήθηκαν γύρω από την Επίδαμνο και την Απολλωνία. Η περιοχή τους ορίστηκε γύρω από τα σημερινά Τίρανα και τις κοιλάδες των ποταμών Ματ και Σκούμπιν. Στους Ρωμαϊκούς χρόνους οι γείτονες τους ήταν στα βόρεια οι Λαβεάται, στα ανατολικά οι Παρθίνοι και στα νοτιοανατολικά οι Βυλλίονες. Οι Παρθίνοι όπως φαίνεται είχαν γίνει Ταυλάντιοι πριν εμφανιστούν σαν σύμμαχοι των Ρωμαίων στα τέλη του 3ου αιώνα π.Χ., στα ανατολικά τους βρίσκονταν οι Δασσαρήτιοι και στα βορειοανατολικά οι Πενέστες. Οι Άβροι τους οποίους ο Εκαταίος αναφέρει τον 6ο αιώνα π.Χ. σαν γείτονες των Χελιδονίων φαίνεται ότι είχαν γίνει τμήμα των Ταυλάντιων πληθυσμών. Η επέκταση των Ταυλάντιων στην Απολλωνία δεν είναι σαφής σύμφωνα με τις πληροφορίες που παρέχει ο Περίπλους του Ψευδοσκύλακα. Τα νοτιότερα όρια των Ταυλάντιων βρίσκονταν στον ποταμό Σεμάν και τα βόρεια στον ποταμό Ματ. Ο Λίβιος και ο Πλίνιος τοποθετούσαν τα όρια στην ίδια θέση αλλά σύμφωνα με τον Πτολεμαίο ο Αυλώνας είχε κατακτηθεί από τους Ταυλάντιους, αυτό δείχνει ότι οι κατακτήσεις τους στα νότια περιείχαν και την Απολλωνία. Στην Ρωμαϊκή εποχή το γεγονός αυτό ήταν αδύνατο πριν την λήξη των Ρωμαϊκών εμφύλιων που είχαν ξεσπάσει εκεί. Οι Ταυλάντιοι ήταν ένα από τα αρχαιότερα γνωστά Ιλλυρικά φύλλα. Στην περιοχή της Επιδάμνου εγκαταστάθηκαν πριν το 1000 π.Χ., κατόπιν πολλά Ιλλυρικά φύλλα διέσχισαν την Αδριατική για να πάνε στην Ιταλία, από την Επίδαμνο έφτασαν στο Μπάρι και στην Απουλία. Την εποχή που έφτασαν οι Ταυλάντιοι στην Επίδαμνο εκτόπισαν τους αρχαιότερους κατοίκους που ήταν οι Βρύγες. Σύμφωνα με άλλη παράδοση έδιωξαν τους Παρθίνους που τους ανάγκασαν να διαφύγουν στα ορεινά και να αποσυρθούν από τις παραλιακές περιοχές. Τον 9ο αιώνα π.Χ. οι Λιβυρνοί επεκτάθηκαν νοτιότερα κατέλαβαν την Επίδαμνο και έδιωξαν τους Ταυλάντιους. Οι Ταυλάντιοι κατέφυγαν νοτιότερα και έφτασαν μέχρι την πεδιάδα του Μαλακάστερ, στα στόμια του ποταμού Αώου. Την εποχή που έγινε η Ιλλυρική επίθεση στην Μακεδονία βασιλιάς ήταν ο Αργαίος Α΄ της Μακεδονίας. Ο Μακεδόνας ιστορικός Πολύαινος ο ρήτορας που έζησε τον 2ο αιώνα μ.Χ. έναν Ταυλάντιο βασιλιά το δεύτερο μισό του 7ου αιώνα π.Χ. με το όνομα Γάλαυρος. Πολλοί ιστορικοί αμφισβητούν την άποψη του Πολύαινου. Σε οποιαδήποτε περίπτωση υπήρχε μεγάλη εχθρότητα ανάμεσα στους Μακεδόνες και τους Ταυλάντιους ιδιαίτερα τον 7ο αιώνα π.Χ., όταν βασίλευε ο Αργαίος Α΄. Οι Κορίνθιοι είχαν θερμές σχέσεις με πολλές Ιλλυρικές φυλές.Τον 7ο αιώνα π.Χ. οι Ταυλάντιοι ζήτησαν την βοήθεια των Κορινθίων και της αποικίας τους Κέρκυρας όταν βρέθηκαν σε πόλεμο με τους Λιβυρνούς. Μετά την ήττα και την εκδίωξη των Λιβυρνών οι Κορίνθιοι και οι Κερκυραίοι ίδρυσαν αποικία στην Επίδαμνο και αναμείχθηκαν με το τοπικό στοιχείο. Η πόλη είχε δύο ονόματα Επίδαμνος και Δυρράχιο, τα δανείστηκε σύμφωνα με την παράδοση από ονόματα βάρβαρων τοπικών Ιλλυριών βασιλέων. Το διπλό όνομα καθορίζει την παρουσία Ιλλυρικής εγκατάστασης στον λόφο Επίδαμνος, η πεδιάδα ήταν εκείνη την εποχή λιμνοθάλασσα με αποτέλεσμα να φαίνεται το Δυρράχιο σαν νησί. Ένα πλούσιο εμπορικό κέντρο αναδείχτηκε και η πόλη αναπτύχθηκε ταχύτατα. Για δύο αιώνες το Δυρράχιο ήταν το σημαντικότερο εμπορικό κέντρο με τους Ιλλυριούς που ζούσαν στο εσωτερικό, στις εμπορικές σχέσεις μεσολαβούσε ένας "πωλητής" που εκλεγόταν κάθε χρόνο από τους κατοίκους της Επιδάμνου. Ο ιστορικός Ιουστίνος τον 2ο αιώνα μ.Χ. γράφει ότι την εποχή που ήταν βασιλιάς ο Αέροπος Α΄ της Μακεδονίας Ιλλυρικές φυλές επιτέθηκαν επιτυχώς στην Μακεδονία, ο ανήλικος βασιλιάς πιέστηκε από τους οπαδούς του να εισέλθει στην μάχη και εκδικήθηκε τους Ιλλυριούς. Δεν είναι γνωστό σε ποια Ιλλυρική φυλή αναφέρεται, το πιθανότερο ήταν είτε οι Εγχέλιοι που ζούσαν γύρω από την Οχρίδα είτε οι Ταυλάντιοι που ζούσαν στην Επίδαμνο και την Απολλωνία. Οι Ιλλυρικές επιδρομές απέναντι στην Δυναστεία των Αργεαδών που είχαν έδρα τις Αιγαί πραγματοποιήθηκαν σε περιοχές που ανήκαν στην Άνω Μακεδονία όπως Λυγκηστίδα, Ορεστίδα, Εορδαία και Τυμφαία. Οι Ταυλάντιοι συνέχισαν να παίζουν ενεργό ρόλο στην Ιλλυρική ιστορία από τον 5ο ως τον 3ο αιώνα π.Χ. περισσότερο στις σχέσεις με τους γείτονες. Παρά το ότι οι Επιδάμνιοι είχαν καθιερώσει τον θεσμό του "πωλητή" με στόχο να διαφυλάξουν τον πληθυσμό της πόλης από τους γείτονες Ιλλυριούς δεν απέφυγαν τις επεμβάσεις τους σε εσωτερικά ζητήματα. Το Σύνταγμα της Επιδάμνου ήταν αρχικά ολιγαρχικό αλλά αργότερα (435 π.Χ.) ξέσπασε εμφύλιος ανάμεσα στους Δημοκρατικούς και τους Ολιγαρχικούς, όταν επικράτησαν οι δημοκρατικοί οι εξόριστοι ολιγαρχικοί ενώθηκαν με τους γείτονες Ταυλάντιους. Οι Ιλλυριοί πολιόρκησαν την πόλη με ορμή και προκάλεσαν έντονη ζημιά στην οικονομία της. Η κρίση προκάλεσε την αντίδραση των μητροπόλεων Κορίνθου και Κέρκυρας, η Κόρινθος αν και ολιγαρχική στήριξε τους δημοκράτες, η Κέρκυρα αντίθετα αν και δημοκρατική στήριξε τους Ολιγαρχικούς. Την ναυμαχία την κέρδισε η Κέρκυρα αλλά στο τέλος την υποστήριξε η Αρχαία Αθήνα με τον αρχηγό της Συμμαχίας της Δήλου. Ο Θουκυδίδης τονίζει το γεγονός ότι οι Αθηναίοι υποστήριξαν τους Κερκυραίους μια και οι Κορίνθιοι ήταν μόνιμα σύμμαχοι με τους Σπαρτιάτες και μετείχαν στην Σπαρτιατική Συμμαχία στάθηκε αιτία να ξεσπάσει ο Πελοποννησιακός Πόλεμος. Το βασίλειο των Ταυλάντιων έφτασε στο μέγιστο της ακμής του την εποχή του βασιλιά Γλαυκία (335 - 302 π.Χ.), στην συνέχεια το κατέκτησε ο βασιλιάς Πύρρος της Ηπείρου και το ενσωμάτωσε στο Βασίλειο της Ηπείρου. Τα παρακάτω πρόσωπα είναι καταγεγραμμένα σύμφωνα με τις αρχαίες ιστορικές πηγές σαν Ταυλάντιοι αρχηγοί ή Ιλλύριοι βασιλείς: Γάλαυρος (τέλη 7ου αιώνα π.Χ.), ο αρχαιότερος γνωστός Ιλλυριός βασιλιάς που καταγράφει ο Πολύαινος (2ος αιώνα μ.Χ.), η αξιοπιστία του συγγραφέα αμφισβητείται. Πλευράτος Α΄ (περί το 345-344 π.Χ.) Γλαυκίας (περί το 335-302 π.Χ.), πολέμησε απέναντι στον Μέγα Αλέξανδρο και τον βασιλιά της Ηπείρου Πύρρο. Ο Ιλλύριος βασιλιάς Μονούνιος Α΄ που έκοψε ασημένια νομίσματα (290 π.Χ.) με το σύμβολο της πόλης του Δυρραχίου και το όνομα του βασιλιά ήταν πιθανότατα γιος και διάδοχος του. Το βασίλειο του περιείχε και κατώτερα Ιλλυρικά τμήματα όπως Άγρων της Ιλλυρίας και Τεύτα. Boardman, John; Sollberger, E. (1970). The Cambridge Ancient History. Vol. 3. Cambridge University Press. Cabanes, Pierre (2002a) [1988]. Dinko Čutura; Bruna Kuntić-Makvić (eds.). Iliri od Bardileja do Gencia (IV. – II. stoljeće prije Krista) [The Illyrians from Bardylis to Gentius (4th – 2nd century BC)] (in Croatian). Translated by Vesna Lisičić. Svitava. Cabanes, Perre (2002b). "Taulantii". In Hubert, Cancik; Schneider, Helmuth; Salazar, Christine F.; Orton, David E. (eds.). Brill's New Pauly: Sym–Tub. Brill's New Pauly. Vol. 14. Brill. Cabanes, Pierre (2007). "Parthini". In Hubert, Cancik; Schneider, Helmuth; Salazar, Christine F. (eds.). Brill's New Pauly: Obl–Phe. Brill's New Pauly. Vol. 7. Brill. Cabanes, Pierre (2008). "Greek Colonisation in the Adriatic". In Tsetskhladze, Gocha R. (ed.). Greek Colonisation: An Account of Greek Colonies and Other Settlements Overseas. Vol. 2. Brill. Dzino, Danijel (2014). "'Illyrians' in ancient ethnographic discourse". Dialogues d'histoire ancienne. 40 (2): 45–65. Eichner, Heiner (2004). "Illyrisch – die unbekannte Sprache". In Eichner, Heiner (ed.). Die Illyrer. Archäologische Funde des 1. Vorchristlichen Jahrtausends aus Albanien (in German). Museum für Urgeschichte Asparn an der Zaya. Gavoille, Élisabeth (2019). "Mémoire romaine des Balkans: les images de l'illyrie et de la Dalmatie à travers la littérature latine". Folia Linguistica et Litteraria. Institute for Language and Literature, Faculty of Philology, Nikšić: 5–18. Greenwalt, William S. (2011). "Macedonia, Illyria and Epirus". In Roisman, Joseph; Worthington, Ian (eds.). A Companion to Ancient Macedonia. John Wiley & Sons. Haebler, Claus (2002). "Palaeo-Balkanic languages". In Hubert, Cancik; Schneider, Helmuth; Salazar, Christine F.; Orton, David E. (eds.). Brill's New Pauly: Ark–Kas. Brill's New Pauly. Hammond, Nicholas Geoffrey Lemprière; Griffith, Guy Thompson (1972). A history of Macedonia. Vol. 2. Clarendon Press. Hammond, N. G. L. (1982). "Illyris, Epirus and Macedonia". In John Boardman; N. G. L. Hammond (eds.). The Cambridge Ancient History: The Expansion of the Greek World, Eighth to Sixth Centuries B.C. Vol. III (part 3) (2 ed.). Cambridge University Press. Hammond, N. G. L. (1994). "Illyrians and North-west Greeks". The Cambridge Ancient History Volume 6: The Fourth Century BC. Cambridge University Press: 422–443. Jaupaj, Lavdosh (2019). Etudes des interactions culturelles en aire Illyro-épirote du VII au III siècle av. J.-C (Thesis). Université de Lyon; Instituti i Arkeologjisë (Albanie). Katičić, Radoslav (1976). Ancient Languages of the Balkans. Mouton. Matzinger, Joachim (2018). "The lexicon of Albanian". In Klein, Jared; Joseph, Brian; Fritz, Matthias (eds.). Handbook of Comparative and Historical Indo-European Linguistics. Vol. 3. Walter de Gruyter. Lippert, Andreas; Matzinger, Joachim (2021). Die Illyrer: Geschichte, Archäologie und Sprache. Kohlhammer Verlag. Mesihović, Salmedin (2014). ΙΛΛΥΡΙΚΗ (Ilirike) (in Bosnian). Sarajevo: Filozofski fakultet u Sarajevu. Mesihović, Salmedin; Šačić, Amra (2015). Historija Ilira [History of Illyrians] (in Bosnian). Sarajevo: Univerzitet u Sarajevu [University of Sarajevo]. Papazoglu, Fanula (1978). The Central Balkan Tribes in pre-Roman Times: Triballi, Autariatae, Dardanians, Scordisci and Moesians. Amsterdam: Hakkert. Picard, Olivier (2013). "Ilirët, kolonitë greke, monedhat dhe lufta". Iliria (in Albanian). 37: 79–97. Polomé, Edgar C. (1983). "The Linguistic Situation in the Western Provinces of the Roman Empire". In Wolfgang Haase (ed.). Sprache und Literatur (Sprachen und Schriften [Forts.]). Walter de Gruyter. Šašel Kos, Marjeta (1993). "Cadmus and Harmonia in Illyria". Arheološki Vestnik. 44: 113–136. Šašel Kos, Marjeta (2002). "Pyrrhus and Illyrian Kingdom(s?)". Greek Influence Along the East Adriatic Coast. Knjiga Mediterana. 26: 101–119. Šašel Kos, Marjeta (2004). "Mythological stories concerning Illyria and its name". In P. Cabanes; J.-L. Lamboley (eds.). L'Illyrie méridionale et l'Epire dans l'Antiquité. Šašel Kos, Marjeta (2003). "The Roman conquest of Dalmatia in the light of Appian's Illyrike". In Urso, Gianpaolo (ed.). Dall'Adriatico al Danubio: l'Illirico nell'età greca e romana : atti del convegno internazionale, Cividale del Friuli, 25-27 settembre 2003. I convegni della Fondazione Niccolò Canussio. ETS. Sassi, Barbara (2018). "Sulle faglie il mito fondativo: i terremoti a Durrës (Durazzo, Albania) dall'Antichità al Medioevo" (PDF). In Marco Cavalieri; Cristina Boschetti (eds.). Multa per aequora. Il polisemico significato della moderna ricerca archeologica. Omaggio a Sara Santoro. Fervet Opus 4 (in Italian). Vol. 2, part VII: Archeologia dei Balcani. Presses Universitaires de Louvain, with the support of Centre d’étude des Mondes antiques (CEMA) of the Université catholique de Louvain. Shpuza, Saimir (2017). Dyczek, Piotr (ed.). "Scodra and the Labeates. Cities, rural fortifications and territorial defense in the Hellenistic period". Novensia. Warszawa: Ośrodek Badań nad Antykiem Europy Południowo-Wschodniej. 28: 41–64. Stallo, Jennifer (2007). Isotopic Study of Migration: Differentiating Locals and Non-Locals in Tumulus Burials from Apollonia, Albania (Thesis). University of Cincinnati. Stipčević, Aleksandar (1974). The Illyrians: history and culture (1977 ed.). Noyes Press. Stipčević, Aleksandar (1989). Iliri: povijest, život, kultura [The Illyrians: history and culture] (in Croatian). Školska knjiga. Stocker, Sharon R. (2009). Illyrian Apollonia: Toward a New Ktisis and Developmental History of the Colony. Wilkes, John J. (1992). The Illyrians. Oxford, United Kingdom: Blackwell Publishing. Winnifrith, Tom (2020). Nobody's Kingdom: A History of Northern Albania. Signal Books.
|
Οι Ταυλάντιοι ή Χελιδόνιοι ήταν αρχαίος λαός που ζούσε στις ακτές της Αδριατικής στην σημερινή Αλβανία, στην πεδιάδα μεταξύ των ποταμών Δρίνου και Αώου. Η κεντρική περιοχή που ζούσαν βρισκόταν ανάμεσα στην Επίδαμνο (στο σημερινό Δυρράχιο) και τα Τίρανα, οριζόταν από τις κοιλάδες των ποταμών Ματ και Σκούμπιν. Οι Ταυλάντιοι ήταν από τους παλιότερους Ιλλυρικούς λαούς, δημιούργησαν ένα πανίσχυρο βασίλειο στην νότια Ιλλυρία, τους αναφέρουν αμέτρητες φορές όλοι οι συγγραφείς της κλασσικής αρχαιότητας.Οι Ταυλάντιοι και οι Ιλλυρικοί Ενετοί ήταν οι πρώτοι Ιλλυριοί που εμφανίστηκαν στην Αρχαία ελληνική λογοτεχνία. Ο Εκαταίος ο Μιλήσιος τους καταγράφει για πρώτη φορά στην Αρχαία ελληνική γλώσσα τον 6ο αιώνα π.Χ. Αναφέρονται συχνά σε αμέτρητα έργα συγγραφέων που περιγράφουν πολέμους των αρχαίων Μακεδόνων, των Ηπειρωτών, και γενικά σε όλες τις αποικίες που είχε στις Ιλλυρικές ακτές η Αρχαία Ελλάδα. Καταγράφονται από συγγραφείς όπως ο Θουκυδίδης, ο Πολύβιος, ο Διόδωρος Σικελιώτης, ο Τίτος Λίβιος, ο Πλίνιος ο Πρεσβύτερος και ο Αππιανός. Ο όρος "Ταυλάντιοι" μεταφράζεται στην Αλβανική γλώσσα ως "Χελιδόνι". Ο Εκαταίος ο Μιλήσιος καταγράφει σαν "Χελιδόνιους" έναν λαό που ζούσε στην περιοχή των Ταυλάντιων, όπως μεταφράζονται στην Αρχαία ελληνική γλώσσα. Το όνομα παραπέμπει στις παγανιστικές τελετές των αρχαίων Ιλλυριών που είχαν σχέση με την θεοποίηση των ζώων. Ο Εκαταίος γράφει ότι οι Χελιδόνιοι βρίσκονταν βόρεια ενός λαού με το όνομα Σεσαρήθιοι, η Σεσάρηθος ήταν μια πόλη των Ταυλάντιων αλλά αποτελούσαν ξεχωριστή εθνότητα. Πολλοί ισχυρίζονται ότι ο Εκαταίος διαφοροποίησε εσφαλμένα τις δυο φυλές, το όνομα Χελιδόνιοι μεταφράστηκε από τους Κορίνθιους εποικιστές της Επιδάμνου, συνεπώς Χελιδόνιοι λεγόντουσαν μόνο οι Ταυλάντιοι της Επιδάμνου και όχι οι υπόλοιποι. Σύμφωνα με παράδοση που καταγράφει ο Αππιανός τον 2ο αιώνα μ.Χ. γενάρχης των Ταυλάντιων ήταν ο Ταύλας, ένας από τους έξι γιους του Ιλλυριού του γενάρχη όλων των Ιλλυρικών λαών.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A4%CE%B1%CF%85%CE%BB%CE%AC%CE%BD%CF%84%CE%B9%CE%BF%CE%B9
|
Γέφυρα της νέας Ευρώπης
|
Τα τέλη διέλευσης στη Γέφυρα του Δούναβη 2 - 6 ευρώ για τα Ι.Χ. και 37 ευρώ για τα φορτηγά Official website of the bridge Αναβαθμίζονται οι υποδομές στη Βουλγαρία, Travel Daily News, Βίκυ Καραντζαβέλου - 29 Νοέμβριος 2004 Τον Απρίλιο αναμένεται να ξεκινήσουν οι εργασίες κατασκευής της δεύτερης γέφυρας του Δούναβη, 26 Φεβρουαρίου 2008 Ολοκληρώθηκε το 55% της δεύτερης γέφυρας του Δούναβη Emea GR business Monitor, 26 Νοέμβριος 2010 Το Discovery Channel γυρίζει ντοκιμαντέρ για τη δεύτερη γέφυρα στο Δούναβη, GR-Reporter (Ειδήσεις από Βουλγαρία), 28 Οκτώβριος 2011 Γέφυρα Φιλίας, ανάμεσα σε Ρουμανία και Βουλγαρία, TRT Ελληνικά, 12 Ιουνίου 2012 Η Γέφυρα στο Δούναβη 2 - μόλις 55 μέτρα πριν την ολοκλήρωση, GR-Reporter, 15 Αύγουστος 2012 Αρχειοθετήθηκε 2020-12-04 στο Wayback Machine. Οι πρωθυπουργοί της Βουλγαρίας και της Ρουμανίας πέρασαν μαζί από την καινούργια γέφυρα στον Δούναβη, GR-Reporter (Ειδήσεις από Βουλγαρία), 24 Οκτώβριος 2012 Αναμένεται η δεύτερη γέφυρα στον Δούναβη να αναζωογονήσει την οικονομία στην περιοχή, BHP, Βουλγαρική Ραδιοφωνία, 5 Δεκεμβρίου 2012 Η δεύτερη γέφυρα στο Δούναβη γίνεται πραγματικότητα, BHP (Bâlgarsko Narodno Radio), 13 Ιουνίου 2013 YouTube, (E79, Vidin => Calafat, Γέφυρα της νέας Ευρώπης > 11'30"), 16 Ιουνίου 2013 Υπάρχει πλέον εντατική κυκλοφορία στη γέφυρα Δούναβη-2, BHP (Bâlgarsko Narodno Radio), 25 Ιουνίου 2013 Google Ελληνικά => Γέφυρα Βίντιν Καλαφάτ
|
Η Γέφυρα της νέας Ευρώπης, γνωστή και με τα ονόματα Γέφυρα Δούναβη 2 και Γέφυρα Καλαφάτ-Βίντιν (βουλγαρικά: Дунав мост 2, Dunav most 2 / Мост Видин–Калафат, Most Vidin–Kalafat; ρουμανικά: Podul Calafat–Vidin) είναι καλωδιωτή γέφυρα η οποία ενώνει οδικά και σιδηροδρομικά τις πόλεις Καλαφάτ της Ρουμανίας και Βίντιν της Βουλγαρίας, πάνω από τον Δούναβη. Τα εγκαίνια της πραγματοποιήθηκαν στις 14 Ιουνίου 2013. Η γέφυρα κατασκευάστηκε από την Ισπανική κατασκευαστική εταιρία Fomento de Construcciones y Contratas και στοίχισε 226 εκατομμύρια Ευρώ. Η κατασκευή της ξεκίνησε το 2007.Η γέφυρα έχει μήκος περίπου 1,8χλμ και διαθέτει 4 λωρίδες κυκλοφορίας, μια ενιαία σιδηροδρομική γραμμή, πεζοδρόμους και ποδηλατοδρόμους. Μέρος του κόστους της καλύφθηκε από κονδύλια της ΕΕ, καθώς θεωρεί τη γέφυρα σημαντικό μέρος των μεταφορών της, αφού θα συνδέει δρομολόγια από τη Βόρεια Ευρώπη, τις χώρες της Βαλτικής, την κεντρική Ευρώπη και τη Ρουμανία με τη Βουλγαρία και την Ελλάδα.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%93%CE%AD%CF%86%CF%85%CF%81%CE%B1_%CF%84%CE%B7%CF%82_%CE%BD%CE%AD%CE%B1%CF%82_%CE%95%CF%85%CF%81%CF%8E%CF%80%CE%B7%CF%82
|
Μάχη της Πρόχοροφκα
|
Στην αρχή της Μάχης του Κουρσκ, σύμφωνα με το πλάνο της επιχείρησης «Ακρόπολη» (Unternehmen Zitadelle), οι επιθέσεις στα νότια του Κουρσκ γίνονταν κυρίως στα δυτικά της Προχορόφκα, στο Ομπογιάν και στο Γιακόβλεβο. Στις 5 Ιουλίου 1943, σύμφωνα με το σχέδιο της «Ακρόπολης», οι Γερμανοί, με δυνάμεις της 4ης Στρατιάς Πάντσερ (4. Panzerarmee) και του Αποσπάσματος Στρατιάς «Κεμπφ» (Armeeabteilung Kempf) άρχισαν την επίθεση εναντίον της Σοβιετικής 6ης και 7ης Στρατιάς του Μετώπου Βορόνεζ. Την επόμενη μέρα, στις 6 Ιουλίου 1943, οι Σοβιετικοί έκαναν δύο αντεπιθέσεις κατά των Γερμανών, μια από τον σιδηρόδρομο Κουρσκ-Βορόνεζ από τη 2η Τεθωρακισμένη Στρατιά, και μια από το Λουτσκ-Καλίνιν από την 5η Τεθωρακισμένη Στρατιά. Και οι δύο αντεπιθέσεις αποκρούστηκαν, όμως, από τις μονάδες του II Σώματος Πάντσερ SS, που απαρτιζόταν από επίλεκτους και φανατικούς πολεμιστές. Η σοβιετική διοίκηση αποφάσισε να κάνει μια νέα αντεπίθεση, για να βοηθήσει την 1η Τεθωρακισμένη Στρατιά του Κατουκόφ, η οποία πολεμούσε σκληρά στο Ομπογιάν. Στις 7 Ιουλίου 1943, στις 23:00, ο Νικολάι Βατούτιν υπέγραψε το διάταγμα Νο.0014, για να γίνει η αντεπίθεση στις 8 Ιουλίου 1943, στις δέκα και μισή. Αλλά και αυτή η αντεπίθεση, στην οποία συμμετείχαν η 2η και η 5η Στρατιά μαζί με τη 2η και τη 10η Τεθωρακισμένη Στρατιά, δεν είχε ουσιαστικό αποτέλεσμα.Το μόνο που κατάφεραν οι Σοβιετικοί ήταν να μειώσουν την πίεση στην 1η Τεθωρακισμένη Στρατιά. Χωρίς να καταφέρουν κάτι το σημαντικό, οι Γερμανοί, στις 9 Ιουλίου 1943, αποφάσισαν, χωρίς να σταματήσουν την επίθεση στο Ομπογιάν, να αρχίσουν την επίθεση στην Προχορόφκα. Πιθανή νίκη, θα διευκόλυνε τη γερμανική επίθεση. Στις 11 Ιουλίου 1943 οι Γερμανοί είχαν ήδη πάρει τις θέσεις τους για την κατάκτηση της Προχορόφκα. Την ίδια περίοδο, από τα βορειο-δυτικά της Προχορόφκα, πήραν θέση οι στρατιώτες της 5ης αμυντικής στρατιάς αρμάτων μάχης, αφού στις 6 Ιουλίου 1943 έλαβαν διαταγή να διανύσουν μια απόσταση 300 χιλιομέτρων. Από εκείνο το μέρος σχεδιάστηκε να γίνει μια αντεπίθεση με μονάδες της 5ης αμυντικής στρατιάς, της 5ης αμυντικής στρατιάς αρμάτων μάχης, καθώς και της 1ης στρατιά αρμάτων μάχης, της 6ης και της 7ης αμυντικής στρατιάς. Στην πραγματικότητα, στη μάχη έλαβαν μέρος η 5η αμυντική στρατιά και η 5η αμυντική στρατιά αρμάτων μάχης, καθώς και δύο μονάδες με άρματα μάχης. Οι Γερμανοί έριξαν στη μάχη την 1η Μεραρχία SS Leibstandarte SS Adolf Hitler, τη 2η Μεραρχία SS Das Reich και την 3η Μεραρχία SS Totenkopf. Σύμφωνα με σοβιετικές πηγές, στη μάχη έλαβαν μέρος, συνολικά 1.500 άρματα μάχης, 800 σοβιετικά και 700 γερμανικά. Αλλά, σύμφωνα με άλλες πηγές, ο συνολικός αριθμός των αρμάτων μάχης ήταν πολύ μικρότερος, μιας και η μάχη γινόταν σε περιορισμένο χώρο. ΙΙ Σώμα Πάντσερ SS 1η Μεραρχία SS Leibstandarte SS Adolf Hitler 2η Μεραρχία SS Das Reich 3η Μεραρχία SS Totenkopf 5η Τεθωρακισμένη Στρατιά 18η Τεθωρακισμένη Μεραρχία 29η Τεθωρακισμένη Μεραρχία 5η Μηχανοκίνητη Στρατιά 2η Τεθωρακισμένη Στρατιά Τατσίνσκι 2η Τεθωρακισμένη Μεραρχία Από τη σοβιετική πλευρά: Προς τον διοικητή της 29ης μονάδας αρμάτων μάχης, Τ. Κιριτσένκο. 1. Ο στόχος της μονάδας παραμένει ίδιος 2. Αρχή της επίθεσης στις 8:30 12.07.43, αρχή προετοιμασίας στις 8 π.μ 3. Επιτρέπω την χρήση ασυρμάτου από τις 12 Ιουλίου, στις 7 π.μ Διοικητής της 5ης αμυντικής στρατιάς Π. Α. Ρότμιστροφ Από τη γερμανική πλευρά: Η 2η μονάδα αρμάτων μάχης SS πρέπει να διαλύσει τη σοβιετική άμυνα από τα νότια της Προχορόφκα. Η Μονάδα "MG" πρέπει να αρχίσει την επίθεση κατά την αυγή, να διαλύσει την άμυνα των σοβιετικών και να δημιουργήσει ένα δρόμο προς την Προχορόφκα. Μετά να καταβάλει τη λίμνη Πσιόλ, με επίθεση από τα νοτια-δυτικά. Η Μονάδα "AG", αφού κρατήσει τις θέσεις της στην αριστερή πλευρά, η δεξιά πλευρά να καταβάλει το Στοροζεβόε καθώς και το δάσος από τα βόρεια. Αφού πάρουν θέσεις στη λίμνη Πσιόλ, μαζί με τη μονάδα "MG" να καταβάλουν την Προορόφκα. Η Μονάδα "R" να καταβάλλει το Βινογκράντοφκα και το Ιβανόφκα. Όταν το κάνει αυτό, να στείλει βοήθεια στη μονάδα "AG". Η μάχη άρχισε το απόγευμα της 11ης Ιουλίου 1943. Σύμφωνα με τον Πάβελ Ρότμιστροφ, στις 5 μ.μ, μαζί με τον Αλεξάντρ Βασιελέφσκι, επισήμαναν τη θέση των γερμανικών αρμάτων μάχης. Η επίθεση των Γερμανών αποκρούστηκε. Στις 8:15 π.μ, στις 12 Ιουλίου 1943, άρχισε η σοβιετική αντεπίθεση, με δύο σειρές. Στην πρώτη σειρά περιλαμβάνονταν μονάδες της 18ης, της 29ης και της 2ης Τεθωρακισμένης Στρατιάς, καθώς και της 2ης Στρατιάς. Στη δεύτερη σειρά περιλαμβάνονταν μονάδες της 5ης Μηχανοκίνητης Στρατιάς. Στην αρχή της μάχης οι Σοβιετικοί είχαν την υπεροχή, μιας και ο ήλιος τύφλωνε τους Γερμανούς αρματιστές. Αρχικά, επίσης, λόγω της στενής περιοχής, τα άρματα μάχης πολεμούσαν "σώμα με σώμα", κάτι που δεν έδωσε τη δυνατότητα στους Γερμανούς να χρησιμοποιήσουν τα δυνατά άρματα μάχης που διέθεταν, γιατί οι Σοβιετικοί μπορούσαν να τα διαλύσουν εύκολα. Όταν τα σοβιετικά άρματα μάχης άρχισαν να δέχονται πυρά από τα γερμανικά άρματα μάχης σε κοντινή απόσταση, οι στρατιώτες που πολεμούσαν μέσα σε αυτά βρέθηκαν σε δύσκολη θέση. Παρ' όλο που η φωτιά δεν επέτρεπε στους στρατιώτες να δουν τίποτα, έπρεπε να συνεχίσουν τη μάχη και να δυσκολέψουν τη γερμανική επίθεση. Αλλά πιο δύσκολη δουλεία είχαν οι διοικητές, μιας και από την αντίδρασή τους εξαρτιόταν το αποτέλεσμα της μάχης, καθώς και οι ζωές χιλιάδων στρατιωτών. Από τα νότια της περιοχής όπου γινόταν η κύρια μάχη, το Απόσπασμα Στρατιάς Κεμπφ άρχισε την επίθεση κατά των σοβιετικών δυνάμεων από την αριστερή πλευρά. Αυτό ανάγκασε τους Σοβιετικούς διοικητές να στείλουν στην περιοχή μια μεγάλη δύναμη αρμάτων μάχης. Μέχρι τη 1 μ.μ. οι Γερμανοί είχαν χρησιμοποιήσει την 11η μονάδα αρμάτων μάχης μαζί με τη μεραρχία Totenkopf, για να επιτεθούν στις μονάδες της 5ης αμυντικής στρατιάς, αλλά αυτή η επίθεση απέτυχε. Μέχρι τις 2 μ.μ. οι Σοβιετικοί κατάφεραν να συντρίψουν την επίθεση των Γερμανών από τα δυτικά και αυτό τους έδωσε τη δυνατότητα να προωθηθούν 10-12 χιλιόμετρα. Οι Σοβιετικοί κατάφεραν να νικήσουν στη Μάχη της Προχορόφκα. Σύμφωνα με τον διοικητή Γκουντέριαν, στη μάχη έλαβαν μέρος 700 σοβιετικά άρματα μάχης, από τα οποία καταστράφηκαν τα 270 (στην αρχή της μάχης). Η πολεμική αεροπορία δεν συμμετείχε στη μάχη, όπως και το πυροβολικό, λόγω της εγγύτητας των εχθρών, που έθετε τα φίλια στρατεύματα σε κίνδυνο. Η αρχή της μάχης ήταν αναπάντεχη και για τις δύο πλευρές, γιατί καμία από αυτές δεν είχε ετοιμαστεί για μια μάχη με σοβαρό αντίπαλο. Σύμφωνα με τον Πάβελ Ρότμιστροφ, η δική του στρατιά έπρεπε να διαλύσει το μέτωπο του εχθρού και να κινηθεί προς το Χάρκοβο, αποφεύγοντας άλλη μια μάχη με εχθρικά άρματα μάχης και δεχόμενος υποστήριξη από την πολεμική αεροπορία. Οι Γερμανοί κατάφεραν να δουν πρώτοι τα άρματα μάχης του αντιπάλου και κατάφεραν να αλλάξουν τις θέσεις τους. Ελαφρά και μέτρια άρματα μάχης έπρεπε να επιτεθούν από τη μια πλευρά, αναγκάζοντας τους Σοβιετικούς διοικητές να στρέψουν την προσοχή τους προς αυτά. Αυτό προκάλεσε φόβο στο σοβιετικό στρατόπεδο, δίνοντας την ευκαιρία στα άρματα μάχης Tiger I να αρχίσουν επίθεση από την άλλη πλευρά. Πώς διεξαγόταν η επίθεση των Tiger Ι κατάφεραν να δουν μόνο λίγοι. Παρ' όλα αυτά, οι Σοβιετικοί κατάφεραν να καταστρέψουν το 1/4 των γερμανικών αρμάτων μάχης. Οι μονάδες αρμάτων μάχης αναγκάστηκαν να σταματήσουν τις επιθέσεις για 2 μέρες. Κατά τη διάρκειά τους, οι Σοβιετικοί άρχισαν αντεπιθέσεις κατά των Γερμανών και από τις δύο πλευρές. Η τακτική ήττα των Σοβιετικών μετατράπηκε σε νίκη. Σύμφωνα με τον Πάβελ Ρότμιστροφ, καταστράφηκαν συνολικά 700 άρματα μάχης. Σύμφωνα με τη σοβιετική εγκυκλοπαίδεια "Ιστορία του Μεγάλου Πατριωτικού Πολέμου" στη Μάχη της Προχορόφκα καταστράφηκαν περίπου 350 γερμανικά άρματα μάχης. Αλλά ο Γ. Ολέινικοφ θεωρεί ότι στη μάχη δεν μπορούσαν να λάβουν μέρος περισσότερο από 300 γερμανικά άρματα μάχης. Σύμφωνα με την έκθεση που στάλθηκε στον Ιωσήφ Στάλιν από τον Αλεξάντρ Βασιλιέφσκι: "Κατά τη διάρκεια των δύο ημερών μάχης, η 29η μονάδα αρμάτων μάχης του Π. Ρότμιστροφ έχασε το 60% των αρμάτων μάχης της, ενώ η 18η μονάδα αρμάτων μάχης έχασε το 30% των αρμάτων μάχης της". Μέσα σε αυτές τις απώλειες πρέπει να προστεθούν και οι απώλειες του πεζικού. Από τις 11-12 Ιουλίου 1943, απώλειες είχαν η 95η και η 9η αμυντική μονάδα, καθώς και η 5η αμυντική στρατιά. Σύμφωνα με πηγές του πολεμικού αρχείου της Ναζιστικής Γερμανίας, η 2η μονάδα αρμάτων μάχης SS έχασε 4.178 στρατιώτες (755 νεκροί, 3.351 τραυματίες και 68 αγνοούμενοι). Στις 12 Ιουλίου, η μονάδα έχασε 842 στρατιώτες (149 νεκροί, 660 τραυματίες και 33 αγνοούμενοι). Η 3η στρατιά αρμάτων μάχης από τις 5-20 Ιουλίου 1943 έχασε 8.489 στρατιώτες, ενώ στις 12 Ιουλίου 1943 έχασε 2.790 στρατιώτες. Σύμφωνα με τις πηγές αυτές, και οι δύο μονάδες από τις 10-16 Ιουλίου, στη Μάχη της Προχορόφκα έχασαν 7.000 στρατιώτες και αξιωματικούς. Σύμφωνα με τον Ήρωα της Σοβιετικής Ένωσης, Γιεβγκένι Σκουρντάλοφ: Καταστράφηκαν πολλά άρματα μάχης. Υπήρχε πολύς καπνός. Μπορούσαμε να καταλάβουμε ποιος είναι δικός μας και ποιος αντίπαλος μας μόνο από την εξωτερική μορφή των αρμάτων μάχης. Σύμφωνα με ένα Γερμανό στρατιώτη: Οι Ρώσοι άρχισαν την επίθεση το πρωί. Ήταν γύρω μας, πάνω μας, μέσα μας. Αυτό ήταν χειρότερο και από κόλαση! Οι σοβιετικοί πολίτες έμαθαν για αυτή τη μάχη 10 χρόνια αργότερα. Στις 12 Ιουλίου, σύμφωνα με την Ορθόδοξη παράδοση, γιορτάζουν οι Αποστόλοι Πέτρος και Παύλος. Στις 3 Μαΐου 1995, προς μνήμη των στρατιωτών που έλαβαν μέρος στη Μάχη της Προχορόφκα, χτίστηκε η Εκκλησία Αγίων Αποστόλων Πέτρου και Παύλου. Μάχη του Κουρσκ Πόλεμος. Λαός. Νίκη. 1941-1945 Μάχη της Προχορόφκα - Γ. Ολέινικοφ
|
Η Μάχη της Προχορόφκα (ρωσ. Сражение под Прохоровкой) διεξήχθη στις 12-14 Ιουλίου 1943, στα νότια του Κουρσκ. Θεωρείται ως η πιο σημαντική φάση της Μάχης του Κουρσκ. Είναι ευρύτερα γνωστή στην πολεμική ιστορία ως η μεγαλύτερη αρματομαχία της Ιστορίας. Η Μάχη της Προχορόφκα είχε νικητές τους Σοβιετικούς. Οι Γερμανοί απέτυχαν να καταστρέψουν τις σοβιετικές τεθωρακισμένες εφεδρείες στην Προχορόφκα και να διαλύσουν το ηθικό και την άμυνα των Σοβιετικών, ενώ οι δεύτεροι, αν και υπέφεραν βαρύτατες απώλειες, σταμάτησαν τις γερμανικές δυνάμεις οριστικά νότια του Κουρσκ.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9C%CE%AC%CF%87%CE%B7_%CF%84%CE%B7%CF%82_%CE%A0%CF%81%CF%8C%CF%87%CE%BF%CF%81%CE%BF%CF%86%CE%BA%CE%B1
|
Δεύτερος Μακεδονικός Πόλεμος
|
Το 204 π.Χ. ο Πτολεμαίος Δ Φιλοπάτωρ της Αιγύπτου πέθανε, αφήνοντας τον θρόνο στον εξάχρονο γιό του Πτολεμαίο Ε΄. Ο Φίλιππος Ε΄ της Μακεδονίας από τα δυτικά, και ο Αντίοχος Γ΄ της δυναστείας των Σελευκιδών από τα ανατολικά, προσπάθησαν να εκμεταλλευτούν την αδυναμία του νεαρού της ηλικίας του νέου βασιλιά, προσαρτώντας μέρη της Πτολεμαϊκής επικράτειας για τα βασίλεια τους, και υπογράφοντας μυστική συνθήκη συνεργασίας με την οποία καθόριζαν τις σφαίρες επιρροής των ενδιαφερόντων τους. Ο Φίλιππος έστρεψε την προσοχή του πρώτα στις ανεξάρτητες πόλεις-κράτη στη κοντά στον Ελλήσποντο της Θράκης. Η επιτυχία του με την κατάκτηση της Κίου, έκανε τις πόλεις της Ρόδου και της Περγάμου να ανησυχήσουν μια και οι ίδιες είχαν συμφέροντα στην περιοχή. Το 201 π.Χ., ο Φίλιππος ξεκίνησε εκστρατεία στη Μικρά Ασία, πολιορκώντας την Πτολεμαϊκή πόλη της Σάμου και κατακτώντας τη Μίλητο. Η ανησυχία της Ρόδου και Περγάμου αυξήθηκε ακόμα περισσότερο, και ο Φίλιππος τελικά λεηλάτησε την περιοχή της Περγάμου. Συνέχισε εισβάλλοντας στην Καρία, αλλά οι Ρόδιοι και Περγάμιοι κατάφεραν να εμποδίσουν τον στόλο του στη Βαργυλία, αναγκάζοντας τον να μείνει τον Χειμώνα στην περιοχή αντιμετωπίζοντας έλλειψη προμηθειών. Στο σημείο αυτό, αν και φαινόταν πως είχαν το πάνω χέρι, οι σύμμαχοι της Ρόδου και Περγάμου εξακολουθούσαν να φοβούνται τον Φίλιππο ιδιαίτερα, και αποφάσισαν να στείλουν αίτηση βοηθείας στην τότε αναδυόμενη υπερδύναμη της Μεσογείου, τη Ρώμη. Η Ρώμη πριν λίγο καιρό είχε αναδειχθεί νικήτρια του δεύτερου Καρχηδονιακού πολέμου εναντίον του Αννίβα. Έως αυτό σημείο, και παρά τον Πρώτο Μακεδονικό Πόλεμο λίγα χρόνια νωρίτερα, η Ρώμη δεν είχε πραγματικά αναμειχθεί στις υποθέσεις της ανατολικής Μεσογείου. Ο Πρώτος Μακεδονικός Πόλεμος εναντίον του Φιλίππου Ε΄ αφορούσε ζητήματα της Ιλλυρίας και διευθετήθηκε με την ειρήνη της Φοινίκης το 205 π.Χ.. Οι εκστρατείες του Φιλίππου στη Μικρά Ασία, δεν απειλούσαν κάποιο από τα συμφέροντα της Ρώμης. Παρόλα αυτά, η Ρώμη ανταποκρίθηκε όταν οι Ρόδιοι και Περγάμιοι έστειλαν την αντιπροσωπεία τους ζητώντας βοήθεια, και αρχικά έστειλε τους δικούς της αντιπροσώπους στην Ελλάδα ώστε να ερευνήσουν την εκεί κατάσταση. Οι αντιπρόσωποι αυτοί βρήκαν πως υπήρχε πολύ μικρός ενθουσιασμός για ένα πόλεμο εναντίον του Φιλίππου, μέχρι που έφτασαν στην Αθήνα. Εκεί, συνάντησαν τον βασιλιά Άτταλο Α΄ της Περγάμου και διπλωμάτες από τη Ρόδο. Σύντομα η Αθήνα κήρυξε τον πόλεμο στη Μακεδονία, και ο Φίλιππος έστειλε εκστρατευτικό σώμα να επιτεθεί στην Αθήνα. Οι Ρωμαίοι πρεσβευτές συναντήθηκαν με τον Μακεδόνα στρατηγό των δυνάμεων που προήλαυναν προς Αθήνα, και του ζήτησαν να αφήσει συγκεκριμένες Ελληνικές πόλεις στην ησυχία τους, ξεχωρίζοντας αυτές της Αθήνας, Ρόδου, Περγάμου και την Αιτωλική Συμπολιτεία, καθώς ήταν πλέον σύμμαχοι της Ρώμης και επομένως ελεύθεροι και ανεξάρτητοι από το Μακεδονικό βασίλειο. Ζήτησαν επίσης η Μακεδονία να καταβάλει πολεμικές αποζημιώσεις για τις ζημιές που προκάλεσε στις συγκρούσεις εναντίον των Ροδίων και Περγάμιων. Ο Μακεδόνας στρατηγός αποσύρθηκε από την Αθηναϊκή περιοχή, και παρέδωσε το Ρωμαϊκό τελεσίγραφο στον Φίλιππο. Ο Φίλιππος, ο οποίος είχε στο εντωμεταξύ κατορθώσει να επιστρέψει πίσω στη Μακεδονία από τη Μικρά Ασία, απέρριψε το τελεσίγραφο αμέσως μόλις του μεταφέρθηκε. Ανανέωσε την επίθεση εναντίον της Αθήνας και ξεκίνησε νέα εκστρατεία στον Ελλήσποντο, πολιορκώντας την πόλη της Άβυδου στη Μυσία. Εδώ, την άνοιξη του 200 π.Χ., τον αναζήτησε και βρήκε ένας ακόμα Ρωμαίος αντιπρόσωπος, με ένα δεύτερο τελεσίγραφο, ζητώντας του να σταματήσει να επιτίθεται στις υπόλοιπες Ελληνικές πόλεις-κράτη και να μη προσπαθεί να αποκτήσει περιοχές που ανήκουν στον Πτολεμαίο, και να συνθηκολογήσει με τη Ρόδο και την Πέργαμο. Ήταν πλέον φανερό πως η Ρώμη σκόπευε να ξεκινήσει πόλεμο ενάντια στη Μακεδονία, και την ίδια στιγμή που ο πρεσβευτής παρέδιδε το μήνυμά του, οι Ρωμαϊκές δυνάμεις αποβιβάζονταν στην Ιλλυρία. Οι διαμαρτυρίες του Φιλίππου πως δεν παρέβη κανένα από τους όρους της Ειρήνης της Φοινίκης που είχε υπογράψει με την Ρώμη στο τέλος του Πρώτου Μακεδονικού Πολέμου, ήταν ανώφελες. Ο Πολύβιος, αναφέρει πως κατά την πολιορκία της Αβυδού, ο Φίλιππος είχε γίνει ανυπόμονος και έστειλε μήνυμα στους πολιορκημένους πως θα γίνει μαζική εισβολή στις οχυρώσεις τους και θα καταληφθούν, και πως αν κάποιος θέλει να αυτοκτονήσει ή να παραδοθεί, έχει τρεις μέρες προθεσμία να το κάνει. Οι κάτοικοι της πόλης, αφού πρώτα σκότωσαν όλες τις γυναίκες και τα παιδιά τους, πέταξαν τα πολύτιμα αντικείμενα τους στη θάλασσα και πολέμησαν μέχρι τον τελευταίο άνδρα. Η ιστορία αυτή, αναπαριστά τη φήμη που είχε αποκτήσει ο Φίλιππος για τέλεση φρικαλεοτήτων κατά την επέκταση της επιρροής του βασιλείου του ενάντια των πόλεων της νότιας Ελλάδας. Ο Φίλιππος διέθετε λίγους ενεργούς συμμάχους στην Ελλάδα, αλλά και η Ρώμη επίσης είχε πρόβλημα στην απόκτηση περισσοτέρων στον Ελληνικό χώρο, με τους Έλληνες να θυμούνται τις αγριότητες των λεγεώνων κατά τον Πρώτο Μακεδονικό Πόλεμο. Οι περισσότερες πόλεις-κράτη υιοθέτησαν μια πολιτική αναμονής περιμένοντας να δουν προς ποια πλευρά θα κλίνει ο πόλεμος. Κατά τα πρώτα δύο έτη, η Ρωμαϊκή εκστρατεία ήταν ανεπιτυχής. Ο Πούμπλιος Σουλπίκιος Γάλβας έκανε πολύ μικρές προόδους εναντίον του Φιλίππου, και ο Πούμπλιος Βίλιος που τον διαδέχτηκε, αντιμετώπισε ανταρσία μέσω στο ίδιο του το στράτευμα. Το 198 π.Χ., ο Βίλιος παρέδωσε τη διοίκηση στον Τίτο Κουίνκτιο Φλαμίνινο, ο οποίος απεδείχθη πως ήταν πολύ διαφορετικού τύπου στρατηγός. Ο Φλαμίνινος δεν ήταν καν τριάντα ετών, και αυτοανακηρύχθηκε ως ένθερμος Φιλέλληνας. Εισήγαγε και καθόρισε τις λεπτομέρειες μιας νέας Ρωμαϊκής πολιτικής για να κερδηθεί ο πόλεμος. Μέχρι αυτό το σημείο, οι Ρωμαίοι είχαν απλώς απαιτήσει από τον Φίλιππο να σταματήσει να επιτίθεται στη νότια Ελλάδα υπό τον τίτλο Ειρήνη στην Ελλάδα. Τώρα ο Φλαμίνινος απαιτούσε ο Φίλιππος να αποσύρει όλα τα του στρατεύματα και διπλωμάτες από τις πόλεις της νότιας Ελλάδας και να περιοριστεί στη Μακεδονία υπό τον τίτλο «Ελευθερία στην Ελλάδα». Ο Φλαμίνινος διεξήγαγε μια έντονη εκστρατεία εναντίον του Φίλιππου, τον οποίο τον ανάγκασε να υποχωρήσει στη Θεσσαλία. Οι πόλεις της Αχαϊκής Συμπολιτείας, οι οποίες ήταν παραδοσιακοί σύμμαχοι των Μακεδόνων, ήταν πολύ απασχολημένες με τον πόλεμο τους εναντίον της Σπάρτης για να συμμετέχουν στον Δεύτερο Μακεδονικό Πόλεμο. Οι αυξανόμενες Ρωμαϊκές επιτυχίες εναντίον των Μακεδόνων, έκανε πολλούς από τους παλαιούς συμμάχους να αναθεωρήσουν τη στάση τους ως προς τη Μακεδονία. Υπήρξαν όμως και άλλοι, όπως το Άργος, η παραδοσιακή πηγή της παλαιάς Μακεδονικής δυναστείας των Αργεαδών, οι οποίοι παρέμειναν στο πλευρό του Μακεδονικού βασιλείου. Ο Φίλιππος διακήρυξε τη θέληση του να κάνει ειρήνη, αλλά το άνοιγμα του αυτό ήρθε σε μια κρίσιμη στιγμή για τον Φλαμίνινο, καθώς ήταν προεκλογική περίοδος στη Ρωμαϊκή δημοκρατία και ο Φλαμίνινος ενώ επιθυμούσε τη δόξα του να κερδίσει τον πόλεμο, δε μπορούσε να γνωρίζει αν η διοίκηση του θα συνεχιστεί ή θα αντικατασταθεί από τη νέα κυβέρνηση, και αν ο πόλεμος θα συνεχιστεί ή διακοπεί. Αποφάσισε να ξεκινήσει διαπραγματεύσεις με τον Φίλιππο, ενόσω περίμενε τα αποτελέσματα των εκλογών στη Ρώμη. Εάν η νέα διακυβέρνηση αποφάσιζε πως ο Φλαμίνινος θα επέστρεψε στη Ρώμη, τότε θα προχωρούσε σε μια γρήγορη ειρηνευτική συμφωνία με τους Μακεδόνες. Εάν, από την άλλη πλευρά, η διοίκηση του συνεχιζόταν, τότε θα τερμάτιζε κάθε μορφή διαπραγμάτευσης και θα συνέχιζε τον πόλεμο εναντίον του Φιλίππου. Ο Φλαμίνινος και ο Φίλιππος συναντήθηκαν στη Νίκαια της Λοκρίδας τον Νοέμβριο του 198 π.Χ.. Για να καθυστερήσει τις διαδικασίες, ο Φλαμίνινος επέμενε πως όλοι ανεξαιρέτως οι σύμμαχοι του θα πρέπει να είναι επίσης παρόντες στις διαπραγματεύσεις. Ακολούθως, επανέλαβε τις απαιτήσεις του προς τον Φίλιππο, πως θα έπρεπε να αποσυρθεί από όλη τη νότια Ελλάδα. Ο Φίλιππος, ήταν προετοιμασμένος να αποσυρθεί από τις πρόσφατες κατακτήσεις του σε Θράκη και Μικρά Ασία, αλλά δεν μπορούσε να δεχτεί τις απαιτήσεις του Φλαμίνινου. Ο Φλαμίνινος τον έπεισε τελικά πως το πρόβλημα ήταν οι ίδιες οι πόλεις του νότου, οι οποίες ήταν ανένδοτες σε αυτό το σημείο, και πρότεινε στον Φίλιππο να στείλει μια αντιπροσωπεία στη Ρωμαϊκή γερουσία έτσι ώστε να υπάρξει μεγαλύτερη ευελιξία στις διαπραγματεύσεις. Ο Φίλιππος ακολούθησε τη συμβουλή του Φλαμίνινου, αλλά την ίδια στιγμή ο Φλαμίνινος έμαθε πλέον πως η διοίκηση του θα επεκτεινόταν και οι πολιτικοί σύμμαχοι του στη Ρώμη του εξασφάλισαν τη συνέχιση του πολέμου, και οι διαπραγματεύσεις διακόπηκαν άμεσα. Βλέποντας πως ο πόλεμος έκλεινε προς τη Ρώμη, οι λιγοστοί σύμμαχοι του Φίλιππου που απέμεναν τον εγκατέλειψαν -με την εξαίρεση της Ακαρνανίας-, και αναγκάστηκε να συγκεντρώσει ένα στρατό από 25.000 μισθοφόρους. Οι λεγεώνες του Φλαμίνινου συναντήσαν και κέρδισαν τον Φίλιππο αρχικά στη μάχη του ποταμού Αώου στη Βόρεια Ήπειρο, όμως η αποφασιστική μάχη δόθηκε στην τοποθεσία Κυνός Κεφαλές της Θεσσαλίας τον Ιούνιο του 197 π.Χ.., με τις πιο ευέλικτες και καλύτερα διοικούμενες Ρωμαϊκές λεγεώνες να νικούν τις Μακεδονικές φάλαγγες οι οποίες παρασύρθηκαν σε ανώμαλο έδαφος και έχασαν τη συνοχή τους. Μετά από αυτό, ο Φίλιππος αναγκάστηκε να συνθηκολογήσει για ειρήνη σύμφωνα με τους Ρωμαϊκούς όρους. Προκηρύχθηκε γενική εκεχειρία, και οι ειρηνευτικές διαπραγματεύσεις έγιναν στην κοιλάδα των Τεμπών. ο Φίλιππος συμφώνησε να αποσυρθεί από όλες τις πόλεις της νότιας Ελλάδας και να ξεχάσει τις κατακτήσεις του σε Θράκη και Μικρά Ασία. Οι σύμμαχοι του Φλαμίνινου, η Αιτωλική Συμπολιτεία, έκαναν επιπλέον εδαφικές διεκδικήσεις εναντίον του Φιλίππου, αλλά ο Φλαμίνινος αρνήθηκε να τις υποστηρίξει. Η συνθήκη στάλθηκε στη Ρώμη για επικύρωση, και η Ρωμαϊκή Γερουσία έθεσε επιπλέον όρους, απαιτώντας ο Φίλιππος να πληρώσει πλήρεις πολεμικές αποζημιώσεις προς όλες τις πλευρές και να παραδώσει τον στόλο του. Το 196 π.Χ., συμφωνήθηκαν οι όροι και σταμάτησε επίσημα ο πόλεμος. Κατά τους αγώνες των Ισθμίων, ο Φλαμίνινος διακήρυξε την «Ελευθερία και Ανεξαρτησία των Ελλήνων», προς τις γενικές επευφημίες και πανηγυρισμούς των παρευρισκόμενων. Την ίδια στιγμή, οι Ρωμαϊκές λεγεώνες μπήκαν στις γεωγραφικά στρατηγικές πόλεις της Κορίνθου, Χαλκίδος, και Δημητριάδος, τις οποίες προηγουμένως έλεγχαν οι Μακεδόνες. Οι λεγεώνες αυτές αποσύρθηκαν το 194 π.Χ.. Μακεδονικοί πόλεμοι Πρώτος Μακεδονικός Πόλεμος Τρίτος Μακεδονικός Πόλεμος Ρωμαιοσυριακός Πόλεμος Τέταρτος Μακεδονικός Πόλεμος Μάχη της Λευκόπετρας Will, Édouard, L'histoire politique du monde hellénistique (Éditions du Seuil, 2003 ed.), Tome II, pp. 121–178. Green, Peter, Alexander to Actium, the historical evolution of the Hellenistic Age, 1993, pp. 305–311. Πολύβιος, Ιστορίες XVI
|
Ο Δεύτερος Μακεδονικός Πόλεμος (200 – 197 π.Χ.) διεξήχθη με αντιπάλους το βασίλειο της Μακεδονίας υπό τον Φίλιππο Ε΄, και τη Ρωμαϊκή Δημοκρατία, η οποία ξεκίνησε τον πόλεμο μετά από πρόσκληση της Περγάμου και Ρόδου, με τις οποίες και συμμάχησε. Το αποτέλεσμα ήταν η ήττα του Φιλίππου ο οποίος αναγκάστηκε να αποσυρθεί από όλες του τις κτήσεις στη νότια Ελλάδα, Θράκη και Μικρά Ασία. Κατά την παρέμβαση τους αυτή, οι Ρωμαίοι διακήρυξαν πως θέλουν να φέρουν την «Ελευθερία των Ελλήνων» από τους Μακεδόνες τους οποίους παρουσίαζαν ως δυνάστες και αιμοδιψείς βάσει των πολέμων του Φιλίππου με τις πόλεις της νότιας Ελλάδας, και η έκβαση του πολέμου αυτού αποτέλεσε ένα σημαντικό σημείο της αυξανόμενης Ρωμαϊκής επέμβασης στον Ελληνικό κόσμο και στην ανατολική Μεσόγειο, και τους οδήγησε αργότερα στην κατάκτηση ολόκληρης της περιοχής.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%94%CE%B5%CF%8D%CF%84%CE%B5%CF%81%CE%BF%CF%82_%CE%9C%CE%B1%CE%BA%CE%B5%CE%B4%CE%BF%CE%BD%CE%B9%CE%BA%CF%8C%CF%82_%CE%A0%CF%8C%CE%BB%CE%B5%CE%BC%CE%BF%CF%82
|
Μάρκος Δεφαράνας
|
Λόγοι διδακτικοί του πατρός προς τον υιόν. 788 ομοιοκατάληκτοι στίχοι. Ιστορία εκ των του Δανιήλ περί της Σωσάννης. 376 ομοιοκατάληκτοι στίχοι. Karl Krumbacher (1856-1909) (1897–1900). Ιστορία της Βυζαντηνής [sic] λογοτεχνίας / Κρουμβάχερ, μεταφρασθείσα υπό Γεωργίου Σωτηριάδου. Τόμος Γ’. Εν Αθήναις: Τύποις Π. Δ. Σακελλαρίου. Ανακτήθηκε στις 15 Φεβρουαρίου 2011. Κακλαμάνης Στ. Ε., «Μάρκος Δεφαράνας (1503-1575;), Ζακύνθιος στιχουργός του 16ου αιώνα», Θησαυρίσματα, τομ. 21 (1991), σελ. 210-315
|
Ο Μάρκος Δεφαράνας ήταν Έλληνας ποιητής του 16ου αιώνα. Γεννήθηκε στη Ζάκυνθο. Έγραψε στην αρχή του 16ου αιώνα δύο ποιήματα, τα οποία χαρακτηρίζονται για την άγρια αντίληψη και τις χυδαίες φράσεις τους.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9C%CE%AC%CF%81%CE%BA%CE%BF%CF%82_%CE%94%CE%B5%CF%86%CE%B1%CF%81%CE%AC%CE%BD%CE%B1%CF%82
|
Πουέρτο Λιμόν
|
Η Πουέρτο Λιμόν βρίσκεται κεντρικά της Κόστα Ρίκα και νοτιοανατολικά της Επαρχίας Λιμόν. Βρίσκεται ανατολικά της Πουέμπλο Νουέβο, βορειοδυτικά της Σιενεγκίτα και νοτιοδυτικά της Πλάγιας Λος Μπάνιος. Το κλίμα της Πουέρτο Λιμόν είναι τροπικό. Η μέση υψηλή θερμοκρασία είναι 29.84°C, ενώ η μέση χαμηλή θερμοκρασία είναι 21.88°C. Η Πουέρτο Λιμόν είχε σύμφωνα με την απογραφή του 2006 60.298 κατοίκους. Κατάλογος πόλεων της Κόστα Ρίκα Πουέρτο Λιμόν
|
Η Πουέρτο Λιμόν (ισπανικά: Puerto Limón) ή απλά Λιμόν (Limón, λεμόνι) είναι πόλη της Κόστα Ρίκα. Είναι η πρωτεύουσα της Επαρχίας Λιμόν. Έχει έκταση 59.79 τ.χλμ. και πληθυσμό 60.298 κατοίκων.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A0%CE%BF%CF%85%CE%AD%CF%81%CF%84%CE%BF_%CE%9B%CE%B9%CE%BC%CF%8C%CE%BD
|
Ποτάμια καραβίδα
|
Η ποτάμια καραβίδα είναι νυκτόβια και περνάει τη μέρα της σε τρύπες ή λαγούμια. Τρέφεται με σκουλήκια, υδρόβια έντομα, μαλάκια και υδρόβια φυτά. Φτάνει σε σεξουαλική ωριμότητα στην ηλικία των τεσσάρων ετών και αναπαράγεται από τον Οκτώβριο μέχρι το Νοέμβριο. Το θηλυκό μεταφέρει τα γονιμοποιημένα αυγά στα πόδια της μέχρι τον Μάιο οπότε και θα εκκολαφθούν. Οι κύριοι θηρευτές της ποτάμιας καραβίδας είναι τα Βιζόν, χέλια, πέρκες, λούτσοι και βίδρες. Η ποτάμια καραβίδα κάποτε ήταν άφθονη σε όλη την Ευρώπη και, παρά την υψηλή τιμή της, καταναλωνόταν ευρέως από τους ανθρώπους επειδή θεωρείται η καλύτερη βρώσιμη καραβίδα. Όμως οι αριθμοί της μειώθηκαν από την πανούκλα των καραβίδων, μια ασθένεια που μεταδόθηκε από τις αμερικανικές καραβίδες (Pacifastacus leniusculus). Σήμερα κατατάσσεται στα εκτεθειμένα είδη από την IUCN.Αναφορές κατανάλωσης ποτάμιων καραβίδων χρονολογούνται από τον Μεσαίωνα, όπου ήταν δημοφιλές τρόφιμο των Σουηδών ευγενών. Αργότερα η κατανάλωση της εξαπλώθηκε σε όλες τις κοινωνικές τάξεις λόγω της άμεσης διαθεσιμότητάς της. Παραδοσιακά οι καραβίδες συλλέγονται από τη φύση με παγίδες. Σήμερα αυτή η τεχνική έχει αντικατασταθεί με πιο μοντέρνους τρόπους, όπως υδατοκαλλιέργεια σε τεχνητές λίμνες. Η καραβίδα είναι σημαντικό μέρος της Σκανδιναβικής κουλτούρας, κάθε χρόνο στη Σουηδία γίνεται γιορτή καραβίδας για να σημάνει το τέλος του καλοκαιριού.
|
Η ποτάμια καραβίδα είναι είδος καραβίδας της οικογένειας των αστακιδών. Είναι πολύ κοινή στην Ευρώπη, όπου είναι παραδοσιακή πηγή τροφής. Ζει σε γλυκό νερό, συγκεκριμένα σε καθαρές λίμνες, ποτάμια και χειμάρρους. Απαντάται σε όλη την Ευρώπη, από τη Γαλλία στα δυτικά μέχρι την Ουκρανία στα ανατολικά, και από τη Σκανδιναβία στα βόρεια μέχρι τα Βαλκάνια στα νότια. Τα αρσενικά φτάνουν τα 16 εκατοστά σε μήκος ενώ τα θηλυκά μέχρι τα 12 εκατοστά.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A0%CE%BF%CF%84%CE%AC%CE%BC%CE%B9%CE%B1_%CE%BA%CE%B1%CF%81%CE%B1%CE%B2%CE%AF%CE%B4%CE%B1
|
Τέμενος Μιχριμάχ Σουλτάν (Εντιρνέ Καπού)
|
Το τέμενος Μιχριμάχ χτίστηκε από τον διάσημο αρχιτέκτονα Μιμάρ Σινάν για την κόρη του Σουλεϊμάν Α΄ του Μεγαλοπρεπούς, Μιχριμάχ. Η κατασκευή του διήρκεσε 3 χρόνια (1562 - 1565). Το συγκρότημα του τεμένους καταστράφηκε πολλές φορές από σεισμούς όπως το 1719, το 1766, το 1814, το 1894. Κατά τη διάρκεια του σεισμού του 1894, η οροφή του τεμένους κατέρρευσε. Η τελευταία καταστροφή έγινε το 1999, κατά τον μεγάλο σεισμό της Κωνσταντινούπολης, οπότε και κατέρρευσε ένα μέρος του μιναρέ. Σήμερα γίνεται αναστήλωση του τεμένους προκειμένου να μην καταστραφεί ξανά. Το τζαμί βρίσκεται σε ύψωμα και έχει θέα στον κεντρικό δρόμο. Έξω από το τέμενος υπάρχει μία μεγάλη αυλή της οποίας η εσωτερική στοά χωρίζεται σε μεμονωμένα κομμάτια που σχηματίζουν έναν μεντρεσέ γύρω από το τέμενος. Στο κέντρο της αυλής υπάρχει ένα συντριβάνι. Η είσοδος του τζαμιού είναι μία εντυπωσιακή πύλη, με επτά τρούλους που αποτελούνται από μάρμαρο, ενώ οι κίονες από γρανίτη. Το ίδιο το τζαμί είναι ένας κύβος που συμπληρώνεται από ημισφαίρια με συμμετρικές πολυπλαισιωμένες καμάρες σε καθεμία από τις τέσσερις πλευρές. Ο τρούλος στηρίζεται σε τέσσερις πεσσούς, έναν σε κάθε γωνία. Ο μοναδικός μιναρές είναι λεπτός και ψηλός. Το εσωτερικό του τζαμιού έχει σχήμα κύβου, κάτω από τρούλο με ύψος 20 μέτρα και διάμετρο 37 μέτρα. Στη βόρεια και τη νότια πλευρά, τρίκλινες στοές που στηρίζονται από γρανιτένιες στήλες, ανοίγουν σε τριπλούς πλευρικούς διαδρόμους. Ένα μεγάλο μέρος του τζαμιού είναι καλυμμένο με παράθυρα που καθιστούν το εσωτερικό ένα από τα φωτεινότερα, όσον αφορά έργα του Μιμάρ Σινάν. Κάποια παράθυρα περιέχουν βιτρώ. Οι εσωτερικές διακοσμήσεις είναι σύγχρονες. Ωστόσο το μινμπάρ είναι φτιαγμένο από μάρμαρο και προέρχεται από την αρχική κατασκευή. Το συγκρότημα του τζαμιού εκτός από μεντρεσέ περιλαμβάνει 2 χαμάμ και έναν τουρμπέ (μαυσωλείο). Γύρω από το τζαμί υπάρχουν μικρότερα καταστήματα που είχαν σκοπό να στηρίξουν οικονομικά το τζαμί. Στο τέμενος δεν περιλαμβάνεται ο τουρμπές της Μιχριμάχ (γιατί έχει ταφεί στο Τέμενος Σουλεϊμανιέ), αλλά υπάρχει ο τουρμπές του Μεγάλου Βεζίρη Σεμίζ Αλή Πασά, καθώς και πολλών ακόμη μελών της οικογένειάς της.
|
Το Τέμενος Μιχριμάχ Σουλτάν (τούρκικα: Mihrimah Sultan Camii) είναι ένα οθωμανικό τέμενος που βρίσκεται στην συνοικία Εντιρνέ Καπού και είναι χτισμένο στον έκτο, και πιο ψηλό, λόφο της Κωνσταντινούπολης.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A4%CE%AD%CE%BC%CE%B5%CE%BD%CE%BF%CF%82_%CE%9C%CE%B9%CF%87%CF%81%CE%B9%CE%BC%CE%AC%CF%87_%CE%A3%CE%BF%CF%85%CE%BB%CF%84%CE%AC%CE%BD_(%CE%95%CE%BD%CF%84%CE%B9%CF%81%CE%BD%CE%AD_%CE%9A%CE%B1%CF%80%CE%BF%CF%8D)
|
Πόντα Ντελγάδα (Αζόρες)
|
Περίπου το 1450, ο Πέρου ντε Τέιβε ίδρυσε ένα μικρό ψαροχώρι που τελικά εξελίχθηκε στον αστικό οικισμό της Σάντα Κλάρα. Κατοικημένο ήδη από το 1444, το Σάο Μιγκέλ ήταν ένα μεγάλο νησί με μικρούς διάσπαρτους οικισμούς, εκτός από τη Βίλα Φράνκα ντο Κάμπο στην κεντρική νότια ακτή και τη μικρότερη κοινότητα Πόντα Ντελγάδα. Η Βίλα Φράνκα ντο Κάμπο ήταν για πολλά χρόνια το οικονομικό και κοινωνικό κέντρο του νησιού, και έδρα της τοπικής κυβέρνησης, αλλά πολλοί ευγενείς και ντόπιοι ευγενείς περιφρονούσαν το τόσο υποχωρητικό καθεστώς που υπήρχε στην πόλη για την κυβέρνηση (δημιουργώντας πολλές συγκρούσεις μεταξύ αυτών των κατοίκων και των διοικητών στη νότια ακτή). Οι ευγενείς στην Πόντα Ντελγάδα έστειλαν μια μυστική αντιπροσωπεία, με επικεφαλής τον Φερνάου Ζόρζε Βέλιου, για να συναντηθεί με τον βασιλιά Εμμανουήλ Α΄ στη Λισαβόνα και να ζητήσουν την αυτοδιοίκηση της κοινότητας. Στο Abrantes, ο βασιλιάς Εμμανουήλ Α΄, στις 29 Μαΐου του 1507, με διάταγμα αναβάθμισε τον οικισμό δίνοντάς του το καθεστώς του χωριού (πορτογαλικά: vila). Το 1522 ένας σεισμός και μια κατολίσθηση κατέστρεψαν την πρωτεύουσα της επαρχίας, καταστρέφοντας πολλά από τα κτίρια και σκοτώνοντας πολλούς ανθρώπους. Η Πόντα Ντελγάδα έγινε το μοναδικό κέντρο με υποδομή για την υποστήριξη της γραφειοκρατίας των Αζορών και την αντικατάσταση των σημαντικών οικονομικών δεσμών της. Γρήγορα, ο ρόλος της άλλαξε και τελικά αναβαθμίστηκε, με διάταγμα, με το καθεστώς της πόλης από τον βασιλιά Ιωάννη Γ΄ στις 2 Απριλίου του 1546. Η ναυτική μάχη της Πόντα Ντελγάδα (γνωστή και ως Μάχη του Σάο Μιγκέλ) πραγματοποιήθηκε στις 26 Ιουλίου του 1582, στα ανοικτά των ακτών, στο πλαίσιο της πορτογαλικής κρίσης διαδοχής του 1580. Ήταν μια αγγλο-γαλλική εκστρατεία εναντίον της Ισπανίας για να διατηρηθεί ο πορτογαλικός έλεγχος των Αζορών, οι οποίες Αζόρες είχαν ταχθεί με τον υποψήφιο, Αντώνιο της Πορτογαλίας, εμποδίζοντας έτσι τον ισπανικό έλεγχο. Κατά τη διάρκεια του 19ου αιώνα, ο δήμος γνώρισε τη μεγαλύτερη ώθηση της οικονομικής δραστηριότητας, με τη διοχέτευση των εξαγωγών εσπεριδοειδών στο Ηνωμένο Βασίλειο και, μετά το 1818, την ανάπτυξη ξένων επιχειρήσεων στο ιστορικό κέντρο, πολλές από τις οποίες ήταν Εβραϊκές. Όπως και σε άλλα κέντρα του αρχιπελάγους, η πόλη της Πόντα Ντελγάδα γνώρισε πολλές τάσεις αυτής της περιόδου, συμπεριλαμβανομένης της «πράσινης» οικοδόμησης των κοινοτήτων (με την ανέγερση των κήπων του António Borges, José do Canto, Jácome Correia και την Viscount of Porto Formoso, το οποίο θα γίνει μέρος του Πανεπιστημίου των Αζορών), την κατασκευή πολλών περίτεχνων σπίτιων, την απομάκρυνση των ζώων από αστικούς χώρους, το άνοιγμα νέων, μεγαλύτερων, οδών, τη μετακίνηση των νεκροταφείων στην περιφέρεια και τη μετεγκατάσταση των αγορών για τα ψάρια, το κρέας και τα φρούτα. Λόγω αυτών των αλλαγών και της ανάπτυξης της εμπορικής τάξης, η Πόντα Ντελγάδα έγινε η τρίτη μεγαλύτερη πόλη στην Πορτογαλία, σε οικονομικά πλούτη και σε αριθμό κατοίκων. Ο ποιητής Bulhão Pato, γράφοντας για την Πόντα Ντελγάδα, εξεπλάγην από τον εξαιρετικό πλούτο των ιδιοκτητών φυτειών, των «κυρίων» αγροτών που ζούσαν στον αστικοποιημένο πυρήνα: εξαγωγείς πορτοκαλιών και καλαμποκιού, τραπεζίτες, επενδυτές, βιομηχάνους και πλοιοκτήτες, όλοι συμμετείχαν σε μια προνομιούχα τάξη οικονομικών και κοινωνικών στοχαστών και φιλάνθρωπων. Στις αρχές του 20ού αιώνα, η θέση της Πόντα Ντελγάδα ήταν σχετικά υψηλή (όγδοη μεγαλύτερη), αν και η μεταβαλλόμενη σημασία των αγροτικών οικονομιών σταθερά μειώθηκε. Όμως, παρέμεινε η κεντρική θέση της στην οικονομία και την ιεραρχία του αρχιπελάγους των Αζορών. Ως εκ τούτου, βρισκόταν στην πρώτη γραμμή της πολιτικής αλλαγής μετά την Επανάσταση των Γαρυφάλλων. Σε μια τέτοια εκδήλωση, οι ιδιοκτήτες ακινήτων και οι ορθολογικοί αγρότες αμφισβήτησαν τον Πολιτικό Διοικητή Αντόνιο Μπόρζες Κουτίνιο, ο οποίος υπό την καθοδήγηση της κυβέρνησης MFA ήθελε να εφαρμόσει μεταρρυθμίσεις στην γη. Η διαμαρτυρία των αγροτών Μικαλένσε, τον ανάγκασε σε παραίτησή και ενέπνευσε μια σειρά τρομοκρατικών ενεργειών που έπληξαν τις Αζόρες και οδήγησαν σε πολιτική αναταραχή. Μετά από μια σειρά παράνομων συλλήψεων και κρατήσεων από τον Στρατιωτικό Διοικητή, η Αυτόνομη Επαρχία Πόντα Ντελγάδα έπαυσε μαζί με τις άλλες περιοχές (Όρτα και Άνγκρα ντο Εροΐσμο) στις 22 Αυγούστου του 1975, με την ίδρυση της Αυτόνομης Περιοχής των Αζορών, η προσωρινή κυβέρνηση της οποίας, ανέλαβε τις αρμοδιότητες της διοίκησης κατά τη μετάβαση της περιοχής στη συνταγματική αυτονομία. Το κλίμα της πόλης, όπως και το υπόλοιπο των Αζορών, διαμορφώνεται από το Ρεύμα του Κόλπου που επιτρέπει μια μικρή διακύμανση της θερμοκρασίας. Η ετήσια θερμοκρασία κυμαινόμενη μεταξύ 14 ° C και 25 ° C, σε ένα τυπικό μεσογειακό και υγρό υποτροπικό κλίμα. Το Ρεύμα του Κόλπου συμβάλλει επίσης σε έναν ασταθή καιρό που ποικίλλει πολύ κατά τη διάρκεια του φθινοπώρου και της άνοιξης, κάνοντας πρόγνωση του καιρού σε καθημερινή βάση δύσκολη. Τα επίπεδα υγρασίας είναι αρκετά υψηλά (συνήθως 90-100%). Πολυμέσα σχετικά με το θέμα Ponta Delgada (Azores) στο Wikimedia Commons
|
Η Πόντα Ντελγάδα (πορτογαλικά: Ponta Delgada) πορτογαλική προφορά ΔΦΑ: [ˈpõtɐ ˌðɛɫˈɣaðɐ], είναι πόλη και δήμος στο νησιωτικό σύμπλεγμα των Αζορών, που ανήκει στην Πορτογαλία. Είναι η πρωτεύουσα του νησιού Σάο Μιγκέλ και έχει πληθυσμό 68.809 κατοίκους σύμφωνα με απογραφή του 2011.Μετά το αναθεωρημένο Σύνταγμα του 1976 η Πόντα Ντελγάδα είναι η διοικητική πρωτεύουσα της Αυτόνομης Περιοχής του νησιωτικού συμπλέγματος των Αζορών.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A0%CF%8C%CE%BD%CF%84%CE%B1_%CE%9D%CF%84%CE%B5%CE%BB%CE%B3%CE%AC%CE%B4%CE%B1_(%CE%91%CE%B6%CF%8C%CF%81%CE%B5%CF%82)
|
Ιώσηφ Σκλόφσκι
|
Ο Ι.Σ. Σκλόφσκι γεννήθηκε στο Χλούχιβ (ρωσ. Γκλούχοφ), πόλη της τότε Ρωσικής Αυτοκρατορίας και σήμερα της βορειοανατολικής Ουκρανίας, σε μια φτωχή οικογένεια Εβραίων της Ουκρανίας. Αφού τελείωσε το σχολείο, εργάσθηκε ως επιστάτης στην κατασκευή της Κύριας Σιδηροδρομικής Γραμμής Βαϊκάλης-Αμούρ στη ρωσική Άπω Ανατολή. Το 1933 ο Σκλόφσκι εισάχθηκε στο Φυσικομαθηματικό Τμήμα του Κρατικού Πανεπιστημίου της Μόσχας. Εκεί σπούδασε έως το 1938, όταν πήρε ένα μεταπτυχιακό μάθημα στο Τμήμα Αστροφυσικής του Αστρονομικού Ινστιτούτου Στέρνμπεργκ και παρέμεινε ως εργαζομενος στο Ινστιτούτο μέχρι το τέλος της ζωής του. Απεβίωσε στη Μόσχα σε ηλικία 68 ετών. Ο Σκλόφσκι ειδικεύθηκε στη θεωρητική αστροφυσική και στη ραδιοαστρονομία, και μελέτησε το ηλιακό στέμμα, τους υπερκαινοφανείς αστέρες και την προέλευση των κοσμικών ακτίνων. Το 1946 απέδειξε ότι η ακτινοβολία ραδιοκυμάτων από τον Ήλιο εκπέμπεται από τα ιονισμένα στρώματα του ηλιακού στέμματος και ανέπτυξε μία μαθηματική μέθοδο για τη διάκριση μεταξύ των θερμικών και των μη θερμικών μικροκυμάτων του Γαλαξία μας. Αξιοσημείωτη είναι ιδίως η πρότασή του ότι η ακτινοβολία από το «Νεφέλωμα του Καρκίνου» οφείλεται σε ακτινοβολία συγχρότρου, δηλαδή σε ηλεκτρόνια υψηλής ταχύτητας που εκτελούν κυκλική κίνηση εντός μαγνητικών πεδίων. Εξάλλου ο Σκλόφσκι πρότεινε ότι κοσμικές ακτίνες που προέρχονται από εκρήξεις υπερκαινοφανών σε αποστάσεις μικρότερες των 300 ετών φωτός από τη Γη, θα μπορούσαν να ευθύνονται για κάποιες από τις μαζικές εξαφανίσεις ζωντανών οργανισμών πάνω στον πλανήτη μας. Το 1959 ο Σκλόφσκι εξέτασε την τροχιακή κίνηση του εσωτερικού φυσικού δορυφόρου του πλανήτη Άρη, του Φόβου. Συμπέρανε ότι η τροχιά του μίκραινε και σημείωσε ότι, αν το φαινόμενο αυτό αποδιδόταν στην τριβή με τα αραιότατα ανώτερα στρώματα της αρειανής ατμόσφαιρας, τότε ο δορυφόρος έπρεπε να έχει μια αφύσικα μικρή πυκνότητα. Με αυτή την παραδοχή, προέβη στην πιο ευφάνταστη υπόθεση ότι ο Φόβος ίσως να είναι κούφιος και άρα τεχνητό κατασκεύασμα. Αυτή η υπόθεση έχει πλέον διαψευσθεί από ακριβέστερες μετρήσεις, αλλά η προφανής αυτή υπονόηση ευφυούς εξωγήινης ζωής αιχμαλώτισε τη φαντασία των ανθρώπων, αν και υπάρχει κάποια διχογνωμία ως προς το πόσο σοβαρά ήθελε o Σκλόφσκι να θεωρηθεί η ιδέα του. Ωστόσο, μαζί με τον Καρλ Σαγκάν επιχειρηματολόγησε υπέρ της σοβαρής έρευνας της επαφής με εξωγήινους πολιτισμούς κατά την προϊστορία και την αρχαιότητα, και της εξετάσεως των μύθων και των θρησκευτικών παραδόσεων για ενδείξεις τέτοιων επαφών. Το βιβλίο του Σκλόφσκι «Вселенная, жизнь, разум» («Σύμπαν, ζωή, ευφυΐα», 1962) επαυξήθηκε και επανεκδόθηκε το 1966 με τη βοήθεια του Αμερικανού αστρονόμου Καρλ Σαγκάν υπό τον τίτλο Intelligent Life in the Universe (Ευφυής ζωή στο Σύμπαν, 1966). Αυτή υπήρξε η πρώτη περιεκτική σοβαρή επιστημονική συζήτηση αυτού του θέματος. Η έκθεση των βιολογικών και αστρονομικών πλευρών του θέματος με ασυνήθιστο τρόπο (εναλλασσόμενες παράγραφοι γραμμένες από τον Σκλόφσκι και τον Σαγκάν δείχνει τη βαθιά αμοιβαία εκτίμηση μεταξύ των δύο επιστημόνων και τους επέτρεψε να εκφράσουν τις απόψεις τους χωρίς συμβιβασμούς. Το 1967, πριν από την ανακάλυψη των πάλσαρ, ο Σκλόφσκι εξέτασε τις παρατηρήσεις στις ακτίνες X και το ορατό φώς της πηγής Σκορπίος X-1, και συμπέρανε σωστά ότι η ακτινοβολία προέρχεται από έναν δίσκο προσαυξήσεως που υπάρχει γύρω από έναν αστέρα νετρονίων. Στο τεύχος Σεπτεμβρίου 1965 του περιοδικού «Σοβιετική ζωή» ο Ι.Σ. Σκλόφσκι διετύπωσε την ακόλουθη άποψη σχετικά με το μελλοντικές προοπτικές της ανθρωπότητας: Βαθιές κρίσεις βρίσκονται «στην αναμονή» για έναν αναπτυσσόμενο πολιτισμό και μία από αυτές ίσως να αποδειχθεί μοιραία. Είμαστε ήδη οικείοι με αρκετές τέτοιες κρίσιμες καταστάσεις:(1) Αυτοκαταστροφή ως αποτέλεσμα θερμοπυρηνικού πολέμου ή κάποιας άλλης ανακαλύψεως, η οποία μπορεί να έχει απρόβλεπτες και μη ελέγξιμες συνέπειες. (2) Γενετικοί κίνδυνοι. (3) Υπερπαραγωγή πληροφορίας. (4) Η περιορισμένη χωρητικότητα του εγκεφάλου του κάθε ανθρώπου μπορεί να οδηγήσει σε υπερβολική εξειδίκευση, με συνεπαγόμενους κινδύνους εκφυλισμού. (5) Κρίση από τη δημιουργία οντοτήτων με τεχνητή νοημοσύνη. Τα απομνημονεύματά του Σκλόφσκι εκδόθηκαν μετά τον θάνατό του και το τέλος του κομμουνιστικού καθεστώτος, υπό τον τίτλο «5 δισεκατομμύρια μπουκάλια βότκας μέχρι το Φεγγάρι: Ιστορίες ενός Σοβιετικού επιστήμονα» (W.W. Norton & Co., 1991). Στο βιβλίο αυτό ο Σκλόφσκι αναθυμάται την επίσκεψή του στον Φίλιπ Μόρισον, ο οποίος το 1959 είχε δημοσιεύσει στο Nature μαζί με τον Τζ. Κοκκόνι την εργασία που σημείωσε την έναρξη των σύγχρονων αναζητήσεων εξωγήινων, και τη συζήτηση που είχαν για τέτοια θέματα. Πικραμένος από τον σοβιετικό αντισημιτισμό, ο Σκλόφσκι συνδέθηκε και επέλεξε ως συν-συγγραφέα του (από τους 4 πρωτοπόρους στις ΗΠΑ στο θέμα: Μόρισον, Κοκκόνι, Σαγκάν και Φρανκ Ντρέικ) για το βιβλίο της εξωγήινης νοημοσύνης τον Καρλ Σαγκάν, έχοντας την επίγνωση ότι μοιραζόταν μαζί του κοινή καταγωγή από τους Εβραίους της Ουκρανίας. Ο Σκλόφσκι ήταν γνωστός για το έξυπνο και κοφτερό του χιούμορ, όπως και για τον συμπαθητικό χαρακτήρα του. Συνάδελφοί του στο Τμήμα Αστρονομίας στο Πανεπιστήμιο του Μπέρκλεϋ, θυμούνταν για δεκαετίες την επίσκεψή του εκεί κατά τη δεκαετία του 1970. Γνωστός ήδη από το Intelligent Life in the Universe, ερωτήθηκε από κάποιον μεταπτυχιακό φοιτητή εάν οι θεάσεις UFO ήταν το ίδιο συνηθισμένες στη Σοβιετική Ένωση όσο και στις Ηνωμένες Πολιτείες. Ο Σκλόφσκι του απάντησε: «όχι, σε αυτό τον τομέα οι Αμερικανοί είναι πολύ πιο μπροστά από μάς». Στον Σκλόφσκι είχε απονεμηθεί το Βραβείο Λένιν το 1960 και το Μετάλλιο Μπρους το 1972. Υπήρξε αντεπιστέλλον μέλος της Σοβιετικής Ακαδημίας Επιστημών από το 1966. Ο αστεροειδής 2849 Σκλόφσκι (Shklovskij), που ανακαλύφθηκε το 1976 Ο κρατήρας Σκλόφσκι (Shklovsky) στον δορυφόρο Φόβο του πλανήτη Άρη. I.S. Shklovsky: Cosmic Radio Waves, Cambridge, Harvard University Press, 1960 И.С. Шкловский: Вселенная, жизнь, разум (= «Σύμπαν, ζωή, νοημοσύνη»), εκδ. Σοβιετικής Ακαδημίας Επιστημών, Μόσχα 1962 Αναθεωρημένη και επαυξημένη εκδοχή σε συνεργασία με τον Καρλ Σαγκάν ως Intelligent Life in the Universe (1966). Ελλην. έκδοση: Ευφυής ζωή στο Σύμπαν, μετάφραση Ντίνος Γαρουφαλιάς, εκδ. «Ωρόρα», Αθήνα 1986, 197 σελ. I.S. Shklovsky: Physics of the Solar Corona, Pergamon Press, Οξφόρδη 1965 I.S. Shklovskii: Supernovae, Wiley, Νέα Υόρκη 1968 I.S. Shklovsky: Stars: Their Birth, Life, Death, San Francisco 1978, ISBN 0-7167-0024-7 I.S. Shklovsky: Five Billion Vodka Bottles to the Moon: Tales of a Soviet Scientist, W.W. Norton & Company, 1991
|
Ο Ιώσηφ Σαμουήλοβιτς Σκλόφσκι (ρωσ. Ио́сиф Самуи́лович Шкло́вский, 1 Ιουλίου 1916 – 3 Μαρτίου 1985) ήταν Σοβιετικός αστρονόμος, με σημαντικό έργο στη θεωρητική αστροφυσική. Σε ένα ευρύτερο κοινό ωστόσο είναι γνωστός για το βιβλίο που συνέγραψε αρχικώς το 1962 με θέμα την εξωγήινη ζωή, του οποίου η αναθεωρημένη και επαυξημένη εκδοχή, που συνέγραψε από κοινού με τον μεγάλο Αμερικανό εκλαϊκευτή της αστρονομίας Καρλ Σαγκάν με τίτλο Ευφυής ζωή στο Σύμπαν, μεταφράσθηκε σε αρκετές γλώσσες.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%99%CF%8E%CF%83%CE%B7%CF%86_%CE%A3%CE%BA%CE%BB%CF%8C%CF%86%CF%83%CE%BA%CE%B9
|
Λεόπολντ Οκουλίτσκι
|
Ο Οκουλίτσκι γεννήθηκε στο χωριό Μπρατουτσίτσε του Πόβιατ Μπόχνια στο αυστριακό τμήμα της διαμελισμένης Πολωνίας («Γαλικία»). Η ακριβής ημερομηνία γέννησής του είναι άγνωστη, καθώς το αρχείο γέννησης δεν διατηρήθηκε στα πολωνικά αρχεία και ο ίδιος ο Οκουλίτσκι χρησιμοποίησε δύο ημερομηνίες: 11 Νοεμβρίου και 13 Νοεμβρίου. Το 1910 προσχώρησε σε ένα τοπικό αθλητικό γυμνάσιο και μετά το 1913 ήταν επίσης ενεργό μέλος του Związek Strzelecki (Ένωση Οπλοφόρων). Το επόμενο έτος, σε ηλικία 16 ετών, μετά την ολοκλήρωση της βασικής στρατιωτικής εκπαίδευσης, ο Οκουλίτσκι πέρασε τις εξετάσεις για υπαξιωματικός. Μετά το ξέσπασμα του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου, τον Οκτώβριο του 1915, εγκατέλειψε το σχολείο και εντάχθηκε εθελοντικά στις Πολωνικές Λεγεώνες, όπου υπηρέτησε με διάκριση στο 3ο Σύνταγμα Λεγεώνων Πεζικού. Παρέμεινε στον Πολωνικό Στρατό και πολέμησε σε διάφορες μονάδες τόσο κατά τη διάρκεια του Μεγάλου Πολέμου όσο και του επακόλουθου Πολωνο-Σοβιετικού Πολέμου (1919–1921), όπου παρασημοφορήθηκε με το υψηλότερο πολωνικό στρατιωτικό τάγμα, το Τάγμα Στρατιωτικής Αξίας της Πολωνίας. Κατά τη διάρκεια του μεσοπολέμου παρέμεινε στο στρατό και το 1925 αποφοίτησε από την περίφημη Στρατιωτική Ακαδημία της Βαρσοβίας. Στη συνέχεια, ο Οκουλίτσκι ανέλαβε μια θέση στην έδρα του τοπικού σώματος του Γκρόντνο. Μέχρι τα τέλη της δεκαετίας του 1930 δίδαξε στο Κέντρο Εκπαίδευσης Πεζικού στο Ρεμπέρτουφ και έγινε διοικητής του 13ου Πολωνικού Τμήματος Πεζικού. Το 1939, έγινε διοικητής σε ένα από τα τμήματα του Αρχηγείου του Αρχιστράτηγου της Πολωνίας. Αφού ο Έντβαρντ Ριντζ-Σμίγκουι εκκένωσε το προσωπικό του από τη Βαρσοβία, ο Οκουλίτσκι παρέμεινε στην πολωνική πρωτεύουσα και υπηρέτησε σε διάφορες θέσεις κατά τη διάρκεια της Πολιορκίας της Βαρσοβίας. Μετά τη συνθηκολόγηση των πολωνικών στρατευμάτων που υπερασπίζονταν την πρωτεύουσα, ο Οκουλίτσκι απέφυγε τη σύλληψη από τους Γερμανούς και προσχώρησε στον Służba Zwycięstwu Polski (Υπηρεσία Νίκης της Πολωνίας), έναν από τους πρώτους υπόγειους οργανισμούς αντίστασης που δημιουργήθηκαν στη ναζιστική και τη σοβιετική κατεχόμενη Πολωνία. Τον Ιανουάριο του 1940 μετακόμισε στο Λοτζ, όπου ανέλαβε τη θέση του διοικητή της οργάνωσης στην περιοχή. Μετά από μια σύντομη θητεία στα κεντρικά γραφεία, μεταφέρθηκε στο κατεχόμενο από τους σοβιετικούς Λβουφ και έγινε επικεφαλής αυτής της περιοχής. Συνελήφθη από το ΛΚΕΥ τον Ιανουάριο του 1941, φυλακίστηκε και βασανίστηκε σε διάφορες σοβιετικές φυλακές. Απελευθερώθηκε μετά τη Συμφωνία Σικόρσκι-Μάισκι του 1941, εντάχθηκε στον Πολωνικό Στρατό που δημιουργήθηκε ξανά στην ΕΣΣΔ, όπου ανέλαβε τη θέση του αρχηγού προσωπικού. Μετά από μια σύντομη περίοδο ως διοικητής του 7ου Πολωνικού Τμήματος Πεζικού μεταφέρθηκε στο Λονδίνο για εκπαίδευση στο στρατόπεδο εκπαίδευσης Τσιχοτσέμνι και μετά μεταφέρθηκε στην κατεχόμενη Πολωνία. Τον Ιούλιο του 1944, κατά τη διάρκεια της Επιχείρησης Καταιγίδα, έγινε διοικητής του 2ου Κλιμακίου του Εσωτερικού Στρατού. Ο Στρατηγός Ταντέους Μπουρ-Κομορόφσκι, προβλέποντας τη σύλληψή του από τους Σοβιετικούς μετά την Εξέγερση της Βαρσοβίας τον ονόμασε αναπληρωτή και διάδοχό του. Ο Οκουλίτσκι πολέμησε στην Εξέγερση, μεταξύ άλλων θέσεων ως επικεφαλής του προσωπικού του Εσωτερικού Στρατού. Μετά τη συνθηκολόγηση της εξέγερσης, κατάφερε να αποφύγει τη σύλληψή τους από τους Γερμανούς και μετακόμισε στην Κρακοβία, από όπου άρχισε να αναδιοργανώνει τον Εσωτερικό Στρατό. Στις 3 Οκτωβρίου 1944 έγινε διοικητής ολόκληρου του οργανισμού. Στις 19 Ιανουαρίου 1945, μετά τη σοβιετική ανάληψη της Πολωνίας, διέταξε τη διάλυση του Εσωτερικού Στρατού, φοβούμενος ότι η μελλοντική ύπαρξη Συμμαχικής δύναμης στην Πολωνία θα οδηγούσε σε περισσότερους ανθρώπους να δολοφονηθούν ή να συλληφθούν από τους Σοβιετικούς. Μετά από πρόκληση του ΛΚΕΥ, συνελήφθη και φυλακίστηκε στη Μόσχα. Σύμφωνα με τον ίδιο, «Σε σύγκριση με το ΛΚΕΥ, οι μέθοδοι της Γκεστάπο είναι παιδικό παιχνίδι». Καταδικάστηκε σε δέκα χρόνια φυλάκιση στην στημένη Δίκη των Δεκαέξι, δολοφονήθηκε στις 24 Δεκεμβρίου 1946 στη φυλακή Μπουτίρκα. Στο στρατιωτικό κοιμητήριο Ποβόνσκι στη Βαρσοβία χτίστηκε ένα κενοτάφιο που τιμά τη βάναυση δολοφονία του από τη Σοβιετική Ένωση. Τάξη του Λευκού Αετού, μετά τον θάνατο στις 11 Νοεμβρίου 1995 Τάγμα Στρατιωτικής Αξίας της Πολωνίας, Χρυσός Σταυρός Τάγμα Στρατιωτικής Αξίας της Πολωνίας, Ασημένιος Σταυρός Σταυρός της Ανεξαρτησίας Σταυρός της Ανδρείας, 4 φορές Σταυρός της Αξίας με Ξίφη, Χρυσός Σταυρός Λεγεώνα της Αξίας, μεταθανάτια (ΗΠΑ) Κατάθεση του Στρατηγού Λεόπολντ Οκουλίτσκι για το ΛΚΕΥ κατά τη διάρκεια της Δίκης των Δεκάεξι Αρχειοθετήθηκε 2019-01-31 στο Wayback Machine.
|
Ο Στρατηγός Λεόπολντ Οκουλίτσκι (πολωνικά: Leopold Okulicki, ψευδώνυμο: Kobra, Niedźwiadek) (12 Νοεμβρίου 1898 - 24 Δεκεμβρίου 1946) ήταν στρατηγός του Πολωνικού Στρατού και ο τελευταίος διοικητής του αντιναζιστικού υπόγειου Εσωτερικού Στρατού κατά τη διάρκεια του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου. Συνελήφθη μετά τον πόλεμο από το σοβιετικό Λαϊκό Κομισαριάτο Εσωτερικών Υποθέσεων και δολοφονήθηκε ενώ ήταν φυλακισμένος στη φυλακή Μπουτίρκα στη Μόσχα.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9B%CE%B5%CF%8C%CF%80%CE%BF%CE%BB%CE%BD%CF%84_%CE%9F%CE%BA%CE%BF%CF%85%CE%BB%CE%AF%CF%84%CF%83%CE%BA%CE%B9
|
Κουζίνα (χώρος)
|
Στις αρχές του 1980, η εξέλιξη της τεχνολογίας του απορροφητήρα επέτρεψε την ανοιχτή κουζίνα, ενσωματωμένη λίγο πολύ στο σαλόνι χωρίς να προκαλεί οσμή σε ολόκληρο το διαμέρισμα ή το σπίτι. Πριν από αυτήν την εξέλιξη, μόνο σε μερικές πειραματικές καταστάσεις, συνήθως σε νεόκτιστα σπίτια ανώτερης μεσαίας τάξης, είχαν ανοιχτές κουζίνες. Παραδείγματα είναι οι Frank Lloyd Wright's House Willey (1934) και House Jacobs (1936). Και οι δύο είχαν ανοιχτές κουζίνες, με ψηλά ταβάνια (μέχρι την οροφή) και ο εξαερισμός γινόταν από φεγγίτες. Ο απορροφητήρας κατέστησε δυνατή την κατασκευή ανοιχτών κουζινών και στα διαμερίσματα, όπου δεν είναι εφικτές οι πολύ ψηλές οροφές ή οι φεγγίτες. Τα σπίτια στην αρχαία Ελλάδα ήταν συνήθως του τύπου αίθριο: τα δωμάτια ήταν γύρω από ένα κεντρικό προαύλιο. Σε πολλά το ανοικτό αίθριο χρησίμευε και ως κουζίνα. Τα σπίτια των πλούσιων είχαν την κουζίνα ως ξεχωριστό δωμάτιο, συνήθως δίπλα σε ένα λουτρό (έτσι ώστε και τα δύο δωμάτια να μπορούν να θερμανθούν από την φωτιά της κουζίνας). Σε τέτοια σπίτια, υπήρχε συχνά ένας ξεχωριστός μικρός χώρος αποθήκευσης στο πίσω μέρος της κουζίνας που χρησιμοποιούνταν για την αποθήκευση των εργαλείων και των τροφίμων της κουζίνας. Επίσης το συχνότερο μέρος επικοινωνίας ήταν εκεί εφόσον ήταν ένα μέρος συγκέντρωσης όλης της οικογένειας. Στη ρωμαϊκή αυτοκρατορία, ο κοινός λαός στις πόλεις δεν είχε συχνά καμία δική του κουζίνα. Μαγείρευαν στις μεγάλες δημόσιες κουζίνες. Μερικοί είχαν μικρές κινητές σόμπες χαλκού. Οι πλούσιοι Ρωμαίοι είχαν σχετικά καλά εξοπλισμένες κουζίνες. Στη ρωμαϊκή βίλα, η κουζίνα ενσωματώθηκε στο κύριο κτήριο ως ξεχωριστό δωμάτιο. Η εστία ήταν κοντά στο πάτωμα, έτσι ώστε κάποιος έπρεπε να γονατίσει στο μάγειρα. Δεν υπήρχε καπνοδόχος. Τα μεσαιωνικά ευρωπαϊκά σπίτια είχαν μια ανοικτή εστία κάτω από το υψηλότερο σημείο του κτηρίου. Η «κουζίνα» βρισκόταν μεταξύ της εισόδου και της εστίας. Αντί για καπνοδόχο, αυτά τα κτήρια είχαν μια τρύπα στη στέγη μέσω της οποίας ο καπνός μπορούσε να φύγει. Εκτός από το μαγείρεμα, ήταν επίσης μια πηγή θερμότητας. Στα ιαπωνικά σπίτια, η κουζίνα άρχισε να γίνεται ένα ξεχωριστό δωμάτιο μέσα στο κύριο κτήριο εκείνη την περίοδο. Κουζίνα της Φρανκφούρτης
|
* Αυτό το λήμμα αναφέρεται στο χώρο της κουζίνας. Για τη τέχνη της ετοιμασίας και μαγειρικής των τροφών δείτε Κουζίνα. Για άλλες χρήσεις, δείτε Κουζίνα (αποσαφήνιση). Η κουζίνα είναι ένας χώρος όπου προετοιμάζονται και μαγειρεύονται τα φαγητά. Έχει την προέλευσή της στην οικιακή εστία. Η εξέλιξη της κουζίνας έχει συνδεθεί με την ανάπτυξη της μαγειρικής και της τεχνολογίας. Μέχρι τον 18ο αιώνα, η ανοικτή εστία ήταν ο μόνος τρόπος μαγειρέματος. Αν και η κουζίνα είναι χώρος μαγειρικής, μπορεί να είναι και το κέντρο άλλων δραστηριοτήτων, όπως το πλύσιμο των ρούχων. Μερικές φορές, είναι επίσης το καθιστικό ή η τραπεζαρία του σπιτιού. Η επίπλωση είναι συνήθως εντοιχισμένη κουζίνα.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9A%CE%BF%CF%85%CE%B6%CE%AF%CE%BD%CE%B1_(%CF%87%CF%8E%CF%81%CE%BF%CF%82)
|
Γεώργιος Παμπούκας
|
Γεννήθηκε στο Κιάτο το 1890, γιος του Βλασίου και της Καλλιόπης. Σπούδασε νομικά στο Πανεπιστήμιο Αθηνών και συνέχισε τις σπουδές του στη Γερμανία. Εξελέγη και δίδαξε ως καθηγητής στην Ανωτάτη Γεωπονική Σχολή του ΕΚΠΑ. Από το 1932 έως το 1935 χρημάτισε γενικός γραμματέας του υπουργείου Γεωργίας. Εξελέγη για πρώτη φορά βουλευτής Αργολιδοκορινθίας με το Λαϊκό Κόμμα το 1935 και μετά τον θάνατο του Παναγή Τσαλδάρη τον αντικατέστησε στην έδρα του στις 17 Μαΐου 1936.Κατά την κατοχική κυβέρνηση Ράλλη ήταν υφυπουργός Γεωργίας υπηρεσιακά, από τις 24 Απριλίου 1943 έως τις 3 Απριλίου 1944.Μεταπολεμικά ήταν ξανά υποψήφιος στις εκλογές του 1946 και αρχηγός του κόμματος Λαϊκό Αγροτικό Κόμμα, το οποίο είχε ιδρύσει ο ίδιος. Ειδικότερα, στις εκλογές εκείνες έλαβε μέρος με τον συνδυασμό Ενώσεως Εθνικοφρόνων (Λαϊκό Αγροτικό Κόμμα), λαμβάνοντας 435 ψήφους, χωρίς να καταφέρει να εκλεγεί βουλευτής Αργολιδοκορινθίας. Επέστρεψε ξανά στη Βουλή το 1951 ως βουλευτής Αργολιδοκορινθίας και επανεξελέγη βουλευτής Κορινθίας το 1952 με τον Ελληνικό Συναγερμό και τις δύο φορές.Πέθανε σε ηλικία 86 ετών στην Αθήνα και κηδεύτηκε από τον ιερό ναό Αγίου Λαζάρου στο Πρώτο Νεκροταφείο Αθηνών στις 24 Απριλίου 1976.Άφησε συγγραφικό έργο, με έργα που αναφέρονται στο φασισμό αλλά και την αγροτική πολιτική. Η σύζυγός του, Ελένη, είχε αποβιώσει το 1958.
|
Ο Γεώργιος Παμπούκας (1890-1976) ήταν Έλληνας πανεπιστημιακός, ο οποίος διατέλεσε βουλευτής και κατοχικός υφυπουργός από το 1943 έως το 1944 ως συνεργάτης των Ναζί κατά τη Γερμανική Κατοχή της Ελλάδας.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%93%CE%B5%CF%8E%CF%81%CE%B3%CE%B9%CE%BF%CF%82_%CE%A0%CE%B1%CE%BC%CF%80%CE%BF%CF%8D%CE%BA%CE%B1%CF%82
|
Ζοζέφ Πλεμπέρ
|
Ο Ζοζέφ Πλεμπέρ γεννήθηκε το 1866 στο Μορλαί. Υπηρέτησε για 22 χρόνια στο τμήμα Μηχανικών του Γαλλικού Πολεμικού Ναυτικού όπως πιστεύεται ότι έμαθε να κατασκευάζει κτίρια. Δεν είναι γνωστό αν είχε κάνει σχετικές σπουδές και πού. Τα χρόνια που υπηρέτησε στο Πολεμικό Ναυτικό της Γαλλίας συμμετείχε σε δεκατέσσερις εκστρατείες, σε διάφορα μέρη του κόσμου. Ξεκίνησε τη στρατιωτική του καριέρα στο Βόρειο (1887) και στο Νότιο Βιετνάμ (1893), όπου εκπαιδεύτηκε σε μεγάλα έργα. Αργότερα πήγε στη Μαδαγασκάρη, το Σουδάν και τη Σενεγάλη, ενώ επέστρεψε και στο Βιετνάμ. Συνταξιοδοτήθηκε το 1910 και τιμήθηκε με το Σταυρό της Λεγεώνας της Τιμής. Στη συνέχεια εργάστηκε ως μηχανικός κατασκευών στην Ιαπωνία και στην Αργεντινή. Όταν ξέσπασε ο Α’ Παγκόσμιος Πόλεμος, το 1914, ο Πλεμπέρ ζούσε στο Μπουένος Άυρες και κλήθηκε να επιστρέψει στη Γαλλία για να βοηθήσει στο σχεδιασμό της γαλλικής άμυνας απέναντι στα γερμανικά στρατεύματα που είχαν εισβάλει στη χώρα. Πρώτη φορά ήρθε στη Θεσσαλονίκη το 1915, ως μέλος διπλωματικής αποστολής για την προετοιμασία της άμυνας της πόλης. Επανήλθε το 1917, μετά τη πυρκαγιά που κατέστρεψε το μεγαλύτερο μέρος της πόλης, ως μέλος της Διεθνής Επιτροπής Σχεδίου για την ανασυγκρότηση της Θεσσαλονίκης, επικεφαλής της οποίας ήταν ο Γάλλος πολεοδόμος Ερνέστ Εμπράρ. Για τη προσφορά του ο Πλεμπέρ τιμήθηκε από το ελληνικό κράτος με το Σταυρό του Τάγματος του Σωτήρος. Μετά το τέλος του πολέμου ο Πλεμπέρ παρέμεινε στη Θεσσαλονίκη όπου εργάστηκε ως αρχιτέκτονας μηχανικός. Ίδρυσε μια γαλλοελληνική εταιρία με την οποία διαπραγματεύτηκε την πώληση των νοσοκομειακών εγκαταστάσεων του Γαλλικού τμήματος της Στρατιάς της Ανατολής στο Ελληνικό Δημόσιο. Επίσης προσπάθησε να προσελκύσει γαλλικά κεφάλαια για την ανοικοδόμηση της Θεσσαλονίκης με βάση το Σχέδιο Εμπράρ κάτι τέτοιο όμως δε κατέστη εφικτό. Ο Ζοζέφ Πλεμπέρ κατασκεύασε στη Θεσσαλονίκη μια σειρά κτίρια, που διασώζονται μέχρι σήμερα. Συγκεκριμένα, τρία κτίρια στην οδό Βενιζέλου (σε συνεργασία με τον Ελί Χασίδ Φερνάντες): το κτίριο Γκατένιο –Φλωρεντίν, στη συμβολή της οδού Βενιζέλου με την Τσιμισκή, το Μέγαρο Κοέν, στη συμβολή της οδού Βενιζέλου με τη Βασιλέως Ηρακλείου και το κτίριο των Καραδήμου –Σταμούλη, στη συμβολή της οδού Βενιζέλου με την Ερμού. Επίσης το κτίριο Ναχμία, που ήταν το πρώτο κτίριο γραφείων που κατασκευάστηκε στη Θεσσαλονίκη, δίπλα στο κτίριο Γκατένιο –Φλωρεντίν, επί της Τσιμισκή, την οικία Ascher Israel (σε συνεργασία με τον Ελί Χασίδ Φερνάντες), στην Πλατεία Αγίας Σοφίας (είναι το κτίριο που βρίσκεται στην απέναντι δεξιά γωνία από την είσοδο του ναού της Αγίας Σοφίας), το ξενοδοχείο Τουρίστ, στη γωνία της οδού Κομνηνών με Μητροπόλεως και το παλιό ξενοδοχείο Εξέλσιορ (που κατεδαφίστηκε το 1970 και βρισκόταν απέναντι από το ξενοδοχείο Τουρίστ). Έργο του Πλεμπέρ ήταν και το Μέγαρο Φρανσές (Petit Palais) στη λεωφόρο Νίκης, που δεν υπάρχει πλέον. Ο Πλεμπέρ ανέλαβε ακόμα την ανοικοδόμηση της Σχολής Δελασάλ, στην οδό Φράγκων, όπου σήμερα στεγάζονται τα Διοικητικά Δικαστήρια της Θεσσαλονίκης καθώς και την ανακατασκευή της Στοάς Σαούλ (στη γωνία Ερμού με Ιώνος Δραγούμη) και του κτιρίου της Οθωμανικής Τράπεζας (στη γωνία Λέοντος Σοφού και Φράγκων), που είχαν κατασκευαστεί αρχικά από τον Βιταλιάνο Ποζέλι. Έργο του Πλεμπέρ είναι και το παρεκκλήσι του γαλλικού τομέα στα Συμμαχικά νεκροταφεία του Ζέιτενλικ.Ο Ζοζέφ Πλεμπέρ έμενε στο Χορτιάτη, όπου σχεδίαζε τη δημιουργία μιας Κηπούπολης, κάτι που τελικά δε κατέστη δυνατό λόγω της γραφειοκρατίας και της αδυναμίας του να εξοφλήσει τα δάνεια που είχε πάρει με αποτέλεσμα οι εκτάσεις που είχε αγοράσει στο Χορτιάτη να περάσουν στην Εθνική Τράπεζα. Το 1944 ο Πλεμπέρ γλύτωσε από τη Σφαγή του Χορτιάτη και εγκαταστάθηκε στη Θεσσαλονίκη, όπου πέθανε το 1947.Ο Ζοζέφ Πλεμπέρ είχε παντρευτεί πέντε φορές. Μέγαρο Αφών Μπενσουσάν, Έτος κατασκευής 1920, Πλατεία Ελευθερίας, Θεσσαλονίκη, Αρχικά σχεδιάζεται για ξενοδοχείο Ξενοδοχείο "Tourist", (σε συνεργασία με Ι. Χασίδ-Φερνάνδες), Έτος κατασκευής 1921, Οδός Κομνηνών και Μητροπόλεως 21, Θεσσαλονίκη Γαλλικό παρεκκλήσι, Έτος κατασκευής 1921, Συμμαχικά κοιμητήρια του Ζέιτενλικ, Οδός Λαγκαδά, Σταυρούπολη, Θεσσαλονίκη Μέγαρο Μαλάχ (σε συνεργασία με Ι. Χασίδ-Φερνάνδες), Έτος κατασκευής 1924, Βενιζέλου & Ερμού, Θεσσαλονίκη Μέγαρο Ναχμία (σε συνεργασία με Ι. Χασίδ-Φερνάνδες), Έτος κατασκευής 1925, Τσιμισκή 13, Θεσσαλονίκη Μέγαρο Φρανσές ("Petit Palais") (σε συνεργασία με Ι. Χασίδ-Φερνάνδες), Έτος κατασκευής 1925, Συμβολή Στρ. Καλλάρη & Λεωφ. Νίκης, Θεσσαλονίκη. Το κτίριο κατεδαφίστηκε στα μέσα της δεκαετίας του 1970. Ξενοδοχείο "Εξέλσιορ" (σε συνεργασία με Ι. Χασίδ-Φερνάνδες), Έτος κατασκευής: 1924-25, Συμβολή Μητροπόλεως 23 και Κομνηνών, Θεσσαλονίκη Μέγαρο Γκατένιο-Φλωρεντίν (σε συνεργασία με Ι. Χασίδ-Φερνάνδες), Έτος κατασκευής 1925, Συμβολή Βενιζέλου & Τσιμισκή, ΘεσσαλονίκηΜέγαρο Κοέν (σε συνεργασία με Ι. Χασίδ-Φερνάνδες), Έτος κατασκευής 1925, Συμβολή Βενιζέλου & Βασ. Ηρακλείου, Θεσσαλονίκη Γαλλική σχολή αρρένων «S. J. B. De La Salle» (γνωστή ως «ΔΕΛΑΣΑΛ»), σήμερα Διοικητικό Εφετείο Θεσσαλονίκης, Έτος κατασκευής 1926,Φράγκων 4, Θεσσαλονίκη Οικία Μήρτσου, Έτος κατασκευής 1931, Πρεσπών & Σωκράτους, Φλώρινα
|
Ο Ζοζέφ Πλεμπέρ (γαλλικά: Joseph Pleyber) (1866 -1947) ήταν Γάλλος μηχανικός. Συμμετείχε στη Διεθνή Επιτροπή Σχεδίου για τον ανασχεδιασμό της Θεσσαλονίκης, μετά την πυρκαγιά του 1917. Στα τριάντα χρόνια που έζησε στη Θεσσαλονίκη ο Πλεμπέρ άφησε στη πόλη μια σειρά από κτίρια που διασώζονται μέχρι σήμερα. Επίσης, είναι γνωστά δύο έργα του για την πόλη της Φλώρινας
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%96%CE%BF%CE%B6%CE%AD%CF%86_%CE%A0%CE%BB%CE%B5%CE%BC%CF%80%CE%AD%CF%81
|
Χρονικό παράδοξο
|
Η αρχή της αυτο-συνοχής του Νόβικοφ λέει πως οτιδήποτε κάνει ένας χρονοταξιδιώτης στο παρελθόν πρέπει να είναι μέρος της ιστορίας, οπότε αν και ο χρονοταξιδιώτης μπορεί να έχει μία αιτιολογική επιρροή στα γεγονότα του παρελθόντος, είναι απίθανο για τον χρονοταξιδιώτη να αλλάξει την ιστορία. Οπότε, για παράδειγμα, κάθε προσπάθεια του ταξιδιώτη να σκοτώσει έναν από τους προγόνους του πριν γίνουν γονείς θα ήταν καταδικασμένη να αποτύχει για οποιονδήποτε λόγο (πιθανόν το όπλο να μην λειτουργούσε, ή ο ταξιδιώτης θα άλλαζε γνώμη), οπότε το παράδοξο του παππού θα εμποδιζόταν. Αυτή η θεωρία, ωστόσο, είναι ικανή να προκαλέσει το παράδοξο bootstrap. Γνωστό και ως "Παράδοξο bootstrap, ένα οντολογικό παράδοξο προκύπτει όταν ένα άτομο ή αντικείμενο στέλνεται στο χρόνο και ανακτάται από ένα άλλο άτομο, του οποίου οι πράξεις οδηγούν στο αρχικό άτομο ή αντικείμενο πίσω στην εποχή από όπου ήρθε στην αρχή, δημιουργώντας έτσι έναν ατέρμονα βρόχο χωρίς διακριτή πηγή. Το παράδοξο του προορισμού είναι παρόμοιο με το οντολογικό παράδοξο στο οποίο η αιτία οδηγεί στο αποτέλεσμα που οδηγεί πίσω στην αρχική αιτία. Η βασική πηγή του παράδοξου του προορισμού είναι παρόμοιο με την αυτοεκπληρούμενη προφητεία: το κίνητρο για το οποίο ο χρονοταξιδιώτης ταξιδεύει στο χρόνο οφείλεται τελικά σε λάθος του χρονοταξιδιώτη, λόγω της απόφασης του να ταξιδέψει στο χρόνο από την αρχή. Οι ιστορίες που περιέχουν το παράδοξο του προορισμού συχνά περιέχουν μία αισθήση ειρωνείας - ο χρονοταξιδιώτης μπορεί να πάει πίσω στο χρόνο για να αλλάξει κάτι αλλά οι πράξεις του ακούσια οδηγούν στην ακριβή κατάσταση που ενέπνευσε τον ταξιδιώτη να πάει πίσω και να αλλάξει τα πράγματα. Έτσι, τίποτα δεν αλλάζει τελείως. Αυτό το παράδοξο αναφέρεται σε πληροφορίες που λαμβάνουμε από το μέλλον και που δεν έχουν προέλευση. Για παράδειγμα, κάποιος φτιάχνει μια χρονομηχανή και ταξιδεύει στο παρελθόν, συναντά τον εαυτό του και του αποκαλύπτει τον τρόπο κατασκευής της. Επομένως, η χρονομηχανή φτιάχνεται κατόπιν της γνώσης του μελλοντικού εαυτού του κατασκευαστή, η οποία γνώση -τελικά- δεν προέρχεται από πουθενά, άρα δεν είναι δυνατό να υπάρχει. Στην ταινία “Ο Εξολοθρευτής” γίνεται αναφορά σ” αυτό το παράδοξο, εφόσον οι επιστήμονες δημιουργούν ρομπότ, μελετώντας το μικροτσίπ ενός εξ αυτών, το οποίο έχει έρθει από το μέλλον. Αυτό το παράδοξο αναφέρεται σε κάποιον, ο οποίος ταξιδεύει στο μέλλον και μαθαίνει κάτι που πρόκειται να συμβεί, π.χ. ότι θα κερδίσει το λαχείο. Γυρνώντας πίσω στο παρόν, αποφασίζει να μην αγοράσει κανένα λαχείο για την υπόλοιπη ζωή του, επομένως καθιστά αδύνατο το μέλλον. Αυτή η θεωρία λέει ότι υπάρχουν άπειρα σύμπαντα, συλλογικά γνωστή και ως "πολυσύμπαν". Αν ένα άτομο πρόκειται να ταξιδέψει πίσω στο χρόνο, θα δημιουργήσει ένα δικό του παράλληλο σύμπαν στο παρελθόν. Οπότε αν σκοτώσει τον παππού του, δεν θα συνέβαινε παράδοξο διότι ο παππούς που θα σκότωνε δεν είναι ο παππούς του από το σύμπαν που ήρθε, αλλά της εκδοχής του εαυτού του από το σύμπαν που είναι τώρα. kosmos100.gr: Χρονικά παράδοξα που δεν μπορούν να εξηγηθούν Κλασικά χρονικά παράδοξα
|
Χρονικό παράδοξο είναι μια θεωρητική παράδοξη κατάσταση που συμβαίνει λόγω του ταξιδιού στο χρόνο. Ένας χρονοταξιδιώτης πηγαίνει στο παρελθόν, και κάνει κάτι που θα τον εμπόδιζε να ταξιδέψει στο χρόνο από την αρχή. Αν δεν ταξιδέψει πίσω στο χρόνο, δεν κάνει τίποτα που θα τον εμπόδιζε να ταξιδέψει στο παρελθόν, οπότε το ταξίδι στο χρόνο θα ήταν πιθανό γι'αυτόν. Ωστόσο, εάν πήγαινε πίσω στο χρόνο και έκανε κάτι που θα τον έκανε να μην κατασκευάσει μία χρονομηχανή δεν θα ταξίδευε στο χρόνο πράγμα που θα τον έκανε να κατασκευάσει μία, να ταξιδέψει πίσω και να μην την κατασκευάσει. Ένα τυπικό παράδειγμα αυτού του τύπου είναι το παράδοξο του παππού, όπου κάποιος ταξιδεύει πίσω στο χρόνο για να σκοτώσει τον παππού του πριν εκείνος κάνει απογόνους. Αν επιτύχει, ένας από τους γονείς δεν θα υπήρχε ποτέ και ο ίδιος δεν θα υπήρχε επίσης. Αυτό θα ήταν απίθανο γι'αυτόν να ταξιδέψει πίσω στο χρόνο, κάνοντας το απίθανο να σκοτώσει τον παππού του, ο οποίος θα συνέχιζε να κάνει απογόνους και να επαναφέρει την κατάσταση. Αλλά αν αποτύχει, ο παππούς θα ζούσε και θα έκανε απογόνους. Αυτό έχει την ίδια επιρροή και στις δύο περιπτώσεις.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A7%CF%81%CE%BF%CE%BD%CE%B9%CE%BA%CF%8C_%CF%80%CE%B1%CF%81%CE%AC%CE%B4%CE%BF%CE%BE%CE%BF
|
Κήλη δίσκου θώρακος
|
Όπως είναι γνωστό η Θωρακική μοίρα της Σπονδυλικής Στήλης αποτελείται από 12 θωρακικούς σπονδύλους, από τον Θ1 έως τον Θ12. Στην περιοχή Θ5 έως Θ7 υπάρχει το φυσιολογικό κυφωτικό θωρακικό κύρτωμα με επίκεντρο τους σπονδύλους Θ5-Θ6-Θ7. Στην περιοχή αυτή του Θωρακικού φυσιολογικού Κυφωτικού κυρτώματος, εξασκώνται στους δίσκους αυξημένες πιέσεις μπροστά (στο πρόσθιο τμήμα τους), με αποτέλεσμα να «εκφυλίζονται» (=χαλάνε) σταδιακά ήδη από την ηλικία των 30 ετών. Η εκφύλιση αυτή μπορεί κλινικώς να διαλανθάνει ηπίως (=να περνά απαρατήρητη) και ανωδύνως. Ετσι η βλάβη του δίσκου ξεκινάει ως Κήλη Θωρακικού Δίσκου, οδεύει προς εκφύλιση δίσκου, προχωράει προς ρήξη δίσκου, και μετά προς θωρακική σπονδυλαρθρίτιδα με οστεόφυτα (ο λαός τα λέει «άλατα»). Πρόκειται για την ίδια πάθηση σε διαφορετικά στάδια., Η δισκοκήλη και οι εκφυλιστικές αλλοιώσεις της στη θωρακική μοίρα της σπονδυλικής στήλης είναι συχνές, αλλά μάλλον δεν αποτελούν αίτιο συχνής επίσκεψης στο γιατρό λόγω της ηπιότητας των ενοχλημάτων που προκαλεί, αλλά και διότι οι Έλληνες ασθενείς αποδίδουν λανθασμένα πάντα τον πόνο την πλάτη σε «ψύξη». Εκφυλιστικές αλλοιώσεις όλων των τύπων είναι πολύ συχνές τόσο στη θωρακική όσο και στην οσφυϊκή μοίρα της σπονδυλικής στήλης και ιδιαίτερα στα τμήματα εκείνα που παρουσιάζουν τη μεγαλύτερη κύφωση, όπως είναι η περιοχή Θ6-Θ6-Θ7-Θ8, και μεγαλύτερη λόρδωση, όπως είναι η περιοχή Ο3, Ο4, Ο5. Σε πολλά εν τούτοις άτομα η εκφυλιστική σπονδυλαρθρίτιδα ή σπονδυλαρθροπάθεια μπορεί να εκτείνεται σε όλη τη σπονδυλική στήλη. Μερικοί συγγραφείς στη διεθνή βιβλιογραφία χρησιμοποιούν τον όρο σπονδυλαρθρίτιδα μόνο για τις περιπτώσεις που υπάρχουν εκφυλιστικές αλλοιώσεις στις αρθρικές αποφύσεις (ανάντεις - κατάντεις), ενώ για τις περιπτώσεις που οι εκφυλιστικές αλλοιώσεις αφορούν στους δίσκους και τα σώματα των σπονδύλων, χρησιμοποιούν τον όρο σπονδύλωση (Spondylosis). Εντούτοις επειδή οι αλλοιώσεις αυτές συνήθως είναι μικτές, γι' αυτό έχει επικρατήσει ο όρος σπονδυλαρθρίτιδα ή και σπονδυλαρθροπάθεια., Σύμφωνα με διάφορες κλινικές μελέτες, το ποσοστό της Κήλης Δίσκου στην Θωρακική περιοχή της σπονδυλικής στήλης είναι περίπου 10% σε σχέση προς τις δισκοκήλες όλων των άλλων περιοχών (αυχένας και οσφύς). Η εκφυλιστική σπονδυλαρθρίτιδα της ΘΜΣΣ είναι η πιο συχνή χρόνια πάθηση της ΣΣ μετά την ηλικία των 40 ετών (συχνότητα 80-90%). Κύρια χαρακτηριστικά της πάθησης είναι η στένωση σε περισσότερα από ένα μεσοσπονδύλια διαστήματα, η φθορά στις αρθρικές αποφύσεις των σπονδυλικών αρθρώσεων και η δημιουργία οστεοφύτων., Οι βλάβες των δίσκων και των σπονδύλων της Θωρακικής μοίρας σπονδυλικής στήλης μπορεί να απεικονισθούν σήμερα (2011) με τρεις μεθόδους: Απλές ακτινογραφίες ΘΜΣΣ Face + Profile Αξονική Τομογραφία ΘΜΣΣ (έχει πολλή ακτινοβολία) Μαγνητική Τομογραφία ΘΜΣΣ (η άριστη απεικόνιση). Συνήθως ο ασθενής έρχεται στον ιατρό πανικοβλημένος από τον έντονο πόνο γιατί δεν ξέρει τί έχει, και υποψιάζεται έμφραγμα. Τα συμπτώματα της οξείας ρήξης Θωρακικού δίσκου, είναι έντονος αιφνίδιος πόνος «σαν μαχαίρι» στην πλάτη, και ο ασθενής λέει «δεν μπορώ να αναπνεύσω». Ο πόνος αντανακλά ζωστηροειδώς κυκλοτερώς στο θωρακικό τοίχωμα μέσω των μεσοπλευρίων μυών, σε σημείο που γίνεται από τους γιατρούς αρχικά, σύγχυση με έμφραγμα ή αυτόματο πνευμοθώρακα. Αυτό οφείλεται σε μεσοπλεύριο νευραλγία (ριζοπάθεια θωρακικής ρίζας)., Τα υπόλοιπα περιστατικά είναι ήπια. Η κλινική συμπτωματολογία της ήπιας Θωρακικής Δισκοκήλης ή Θωρακικής Δισκοπάθειας ή Θωρακικής Σπονδυλαρθρίτιδας συνήθως δεν είναι σαφής, ούτε έντονη, γι' αυτό η πάθηση διαφεύγει συχνά της προσοχής. Ο ασθενής κατά κανόνα λέει «έχω κάψιμο στην πλάτη», «με πονάει η πλάτη μου», «έχω ένα μαχαίρι συνέχεια στην πλάτη», «με καίει η πλάτη», «δεν μπορώ να τεντωθώ» κλπ. Τα κλινικά ευρήματα στην εξέταση περιλαμβάνουν πόνο τοπικό αυτόματο και με την πίεση στη ράχη (ραχιαλγία), που συχνά αντανακλά προς τις πλευρές (μεσοπλεύριος νευραλγία), αδυναμία συνήθως στα κάτω άκρα, συχνά αιμωδίες και καυσαλγίες ράχεως και σπάνια διαταραχές στη λειτουργία του εντέρου και της ουροδόχου κύστεως. Η πάθηση εκδηλώνεται με τοπικά και σπάνια με ριζιτικά συμπτώματα (μεσοπλεύρια νευραλγία)., Πρακτικά, όπως είναι φυσικό, μέχρι σήμερα δεν υπάρχει πλήρης και μόνιμη φαρμακευτική θεραπεία για την Κήλη Δίσκου, ούτε για την εκφυλιστική θωρακική δισκοπάθεια και ούτε τη σπονδυλαρθρίτιδα της Θωρακικής Μοίρας σπονδυλικής στήλης. Πιθανόν στο μέλλον να γενικευθούν κάποιες ειδικές εγχειρήσεις σπονδυλοδεσίας ή αφαίρεσης οστεοφύτων με θωρακική ενδοσκόπηση, ή θα υπάρξει κάποια βιολογική θεραπεία. Σήμερα είναι διαθέσιμα τα εξής θεραπευτικά μέτρα για την ανακούφιση των ασθενών: Η θεραπεία της οξείας έντονης Θωρακικής Δισκοκήλης ή Δισκοπάθειας κατά κανόνα είναι συντηρητική με άμεση ξάπλα + αντιφλεγμονώδη μη στεροειδή παυσίπονα φάρμακα + Κωδεΐνη (Lonarid-N 1X3) Ακολουθούν αδυνάτισμα αν χρειάζεται + ασκήσεις ραχιαίων μυών, + φυσικοθεραπεία + κολύμβηση. Η φυσικοθεραπεία (μαλάξεις, διαθερμίες, Laser, υπέρηχοι, Διαμαγνητική Αντλία) εφαρμόζεται τόσο για την υποχώρηση των οξέων φαινομένων όσο και για τη διατήρηση του αποτελέσματος., Η θεραπεία της ήπιας χρόνιας Θωρακικής Δισκοπάθειας είναι βασικά ΓΥΜΝΑΣΤΗΡΙΟ. Ασκήσεις ραχιαίων μυών και παυσίπονα όταν πονάει. Καλό κάνει και το μονόζυγο, η κολύμβηση και οι Φυσικοθεραπείες., Χρόνιες επίμονες περιπτώσεις Θωρακικής Δισκοπάθειας, σπανιότατα, 1: 10.000, χρειάζονται καλή εκτίμηση από Νευρολόγο + νευροχειρουργό. Μιά λύση είναι η θεραπεία με αντικαταθλιπτικά SRRI., Στην περίπτωση που έχουμε πιεστική Θωρακική Μυελοπάθεια η μόνη λύση είναι εγχείρηση Δισκεκτομής στην περιοχή αυτή, που είναι αρκετά επικίνδυνη. Ομάδα Ιαπώνων Νευροχειρουργών υπό τον K.Nakanishi πραγματοποιεί αυτή την επέμβαση υπό Ηλεκτρονευρογραφικό έλεγχο
|
Η κήλη δίσκου είναι νόσος που εκδηλώνεται συνήθως στις περιοχές εκείνες της Σπονδυλικής στήλης όπου έχουμε κυρτώματα. Τα κυρτώματα αυτά είναι τρία, το αυχενικό στην περιοχή Α5-Α6-Α7, το θωρακικό στην περιοχή Θ5-Θ6-Θ7 και το οσφυϊκό στην περιοχή Ο4-Ο5-Ι1. Στις περιοχές αυτές εμφανίζεται δισκοκήλη στη συντριπτική πλειονότητα των περιπτώσεων. Τόσο η Κήλη δίσκου αυχένος, όσο η Κήλη δίσκου θώρακος όσο και η Κήλη Δίσκου Οσφύος έχουν την ίδια βιολογική συμπεριφορά και παρόμοια κλινική εικόνα που απλώς τροποποιείται ανάλογα με την ανατομία της περιοχής.,
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9A%CE%AE%CE%BB%CE%B7_%CE%B4%CE%AF%CF%83%CE%BA%CE%BF%CF%85_%CE%B8%CF%8E%CF%81%CE%B1%CE%BA%CE%BF%CF%82
|
Μάχη του Πανείου
|
Η περιοχή όπου δοθηκε η μάχη βρίσκεται στους πρόποδες της νότιας πλευράς του όρους Ερμών, κοντά στην κύρια πηγή του ποταμού Ιορδάνη (σημερινό υψίπεδο του Γκολάν),τέσσερα χιλιόμετρα ανατολικά της βιβλικής πόλης Δαν και επάνω στον μοναδικό δρόμο που ένωνε την Συρία με την Παλαιστίνη. Στην ίδια ακριβώς περιοχή κατά τη ρωμαϊκή εποχή ο Φίλιππος ο Τετράρχης οικοδόμησε την Καισάρεια Φιλίππου. Στην αρχή του Ε΄ Συριακού πολέμου (202 -198 π.Χ.), ο Αντίοχος Γ' ο Μέγας κατέλαβε την Κοίλη Συρία. Το 199-8 π.Χ. ο βασιλιάς της Περγάμου Άτταλος εισέβαλε στην Ελλάδα και, κατά την απουσία του, ο Σελευκίδης βασιλιάς εισέβαλε στα εδάφη του. Τότε ο στρατηγός του Πτολεμαίου Ε΄ Σκόπας ο Αιτωλός με δύναμη 6.000 πεζών και 500 ιππέων εισέβαλε στην Κοίλη Συρία, ανακαταλαμβάνοντάς την για λογαριασμό της Αιγύπτου. Προτού αναμετρηθούν οι αντίπαλες δυνάμεις στο πεδίο της μάχης, φαίνεται ότι ο Αντίοχος κατέλαβε κατόπιν πολιορκίας την Γάζα. Μετά οδήγησε τον στρατό του στο Πάνειον, στις πηγές του Ιορδάνη, εναντίον του αιγυπτιακού στρατού υπό τον Αιτωλό Σκόπα. Αναφορές για την μάχη υπάρχουν στον ιστορικό Πολύβιο, οποίος με την σειρά του άντλησε από τον σύγχρονό του ιστορικό Ζήνωνα. Πάνω στο θέμα αυτό ο πρώτος άσκησε έντονη κριτική στον Ζήνωνα για τον τρόπο αφήγησης των γεγονότων. Ο στρατηγός Σκόπας τοποθέτησε στο δεξιό κέρας, στους πρόποδες του όρους Ερμών, τη φάλαγγα με λίγους ιππείς και στο αριστερό στην πεδιάδα το υπόλοιπο ιππικό. Ο Σελευκίδης βασιλιάς, με τον ερχομό της νέας ημέρας, έστειλε τον πρεσβύτερο γιο του Αντίοχο με μέρος της δύναμης του να προκαταλάβει τις ορεινές θέσεις που υπέρκειντο των εχθρικών θέσεων. Η υπόλοιπη δύναμη του σελευκιδικού στρατού, αφού πέρασε τον Ιορδάνη ποταμό (που χώριζε τα δύο στρατόπεδα), τοποθετήθηκε στην πεδιάδα, με τους Σελευκίδες φαλαγγίτες σε μια ευθεία -σε αντιστοιχία με το μέσο της αντίπαλης παράταξης-, και τους ιππείς άλλους στο αριστερό κέρας της φάλαγγας και άλλους στο δεξιό όπου βρισκόταν οι κατάφρακτοι ιππείς, των οποίων ηγείτο ο νεότερος Αντίοχος (ο μετέπειτα Αντίοχος Δ΄ Επιφανής). Στη συνέχεια, μπροστά από τη φάλαγγα τοποθετήθηκαν οι πολεμικοί ελέφαντες κατά διαστήματα και οι Ταραντίνοι ιππείς του Αντιπάτρου, ενώ τα κενά μεταξύ των ελεφάντων καλύφθηκαν από τοξότες και σφενδονήτες. Ο ίδιος ο βασιλιάς επικεφαλής του ιππικού των εταίρων και των υπασπιστών τοποθετήθηκε πίσω από τους ελέφαντες. Η μάχη ξεκίνησε όταν ο νεώτερος Αντίοχος με το ιππικό του κατήλθε από τα ορεινά για να τρέψει σε φυγή τους ιππείς του Πτολεμαίου του Αέροπου, ο οποίος, επικεφαλής των Αιτωλών κατείχε το αριστερό κέρας της πτολεμαϊκής παράταξης το οποίο βρίσκονταν στην πεδιάδα.Στό σημείο αυτό υπάρχει ανακολουθία καθώς επικεφαλής του συγκεκριμένου σελευκιδικού τμήματος πριν την μάχη είναι ο πρεσβύτερος Αντίοχος. Εκεί συνεπλάκησαν σε αμφίρροπο αγώνα οι φάλαγγες και μαζί με αυτές οι ελέφαντες, οι ιππείς και οι βαριά οπλισμένοι εύζωνοι.Ο Ζήνων συνεχίζοντας την αφήγηση του αναφέρει ότι οι Αιτωλοί του Πτολεμαίου πίεσαν την αντίπαλη φάλαγγα και την έτρεψαν σε φυγή ενώ οι ελέφαντες ταραγμένοι ποδοπατούσαν τους πιεζόμενους εχθρούς. Ο Πολύβιος απορεί με την αφήγηση του Ζήνωνα επισημαίνοντας ότι αφού συνεπλάκησαν οι φάλαγγες μεταξύ τους ήταν αδύνατο στα θηρία να διακρίνουν σε ποια παράταξη ανήκε ο καθένας. Ο Ζήνων συνεχίζει λέγοντας ότι η παρουσία των ελεφάντων δυσχέρανε την πρόοδο των Αιτωλών ιππέων. Όσοι ιππείς βρέθηκαν στο δεξιό κέρας της πτολεμαϊκής παράταξης δεν είχαν απώλειες. Το αριστερό πτολεμαϊκό κέρας όμως που διοικούσε ο Σκόπας (όπως αφηγείται ο Ζήνων), τράπηκε σε φυγή από τις δυνάμεις που διοικούσε ο νεότερος Αντίοχος.. Ο Σκόπας σύμφωνα με τον Ζήνωνα όταν είδε και τους φαλαγγίτες του να καταδιώκονται από τον νεώτερο Αντίοχο εγκατέλειψε την μάχη. Ο Πολύβιος προσθέτει ότι όταν η πτολεμαϊκή φάλαγγα κυκλώθηκε από τα θηρία και τους ιππείς ο Σκόπας αναχώρησε τελευταίος.. Η αφήγηση της μάχης από τον Ζήνωνα δημιουργεί σύμφωνα με τον Πολύβιο μια σειρά από ερωτηματικά και ο Μεγαλοπολίτης ιστορικός ασκεί σφοδρή κριτική στον συνάδελφό του για τον τρόπο με τον οποίο παρουσιάζει τα γεγονότα. Έτσι κατά τον Πολύβιο δεν διευκρινίζονται πολλά ζητήματα όπως που βρίσκονταν ο βασιλιάς Αντίοχος που διοικούσε το καλύτερο τμήμα του σελευκιδικού στρατού και πώς συμμετείχε στην μάχη, που βρίσκονταν ο πρεσβύτερος Αντίοχος καθώς ο ίδιος αναφέρει ότι μόνο ο ένας από τους δύο Αντίοχους συνεκστράτευσε με τον βασιλιά, ποιο τμήμα του πτολεμαϊκού ιππικού βρέθηκε στο μέσο της φάλαγγας ταράζοντας τους ελέφαντες. Συμπερασματικά μπορούμε να αναφέρουμε ότι εκείνο που συνέβη στην μάχη ήταν ότι η πτολεμαϊκή φάλαγγα υπέκυψε κάτω από την πίεση των ελεφάντων και του κατάφρακτου ιππικού των Σελευκιδών, ή την μάχη έκρινε η παρουσία των ελεφάντων των Σελευκιδών που προκάλεσαν σύγχυση στό αντίπαλο στράτευμα. Μία ένδειξη συνηγορεί υπέρ της δεύτερης περίπτωσης. Η λατρεία του θεού Πάνα στο συγκεκριμένο σπήλαιο που βρίσκονταν στην περιοχή του όρους Ερμών άρχισε ανεπίσημα κατά την έναρξη των ελληνιστικών χρόνων όταν έφτασαν Έλληνες στην περιοχή. Το φυσικό σκηνικό,ο απότομος βράχος του Ερμών, η πυκνή βλάστηση και οι καταπράσινες κοιλάδες ευνοούσαν την λατρεία αυτή. Το πνεύμα του θεού Πάνα όμως εκτός από βουκολικό ήταν και κακό. Η μεταβολή αυτή γίνονταν όταν έπρεπε να σπείρει τον πανικό στους εχθρούς των οπαδών του. Στην παρέμβαση αυτού του πνεύματος απέδωσε ο βασιλιάς Αντίοχος την νίκη του και σε ένδειξη ευγνωμοσύνης καθιέρωσε πλέον επισήμως την λατρεία του Πανός στο σπήλαιο και στο ιερό της περιοχής. Ο Σκόπας με τα υπολείμματα της δύναμής του κλείστηκε στη Σιδώνα, την οποία πολιόρκησε επί μακρόν ο Αντίοχος με 10.000 στρατό. Αν και οι Πτολεμαίοι έστειλαν για ενίσχυση τμήματα υπό τους Αέροπο, Μηνοκλή και Δαμόξενο, ωστόσο η έλλειψη τροφίμων οδήγησε στην παράδοση της πόλης. Ο Σκόπας συνήψε συνθήκη και του επετράπη να παραδώσει τα όπλα και να εγκαταλείψει τη Σιδώνα με τους συντρόφους του. Μετά το γεγονός αυτό, η μία πόλη μετά την άλλη της Κοίλης Συρίας δέχθηκαν τη συριακή κυριαρχία. Κοντά στο πεδίο της μάχης ιδρύθηκαν δύο νέες πόλεις: η Σελεύκεια και η Αντιόχεια στην Ιτουραία και ίσως και η Λευκάς. Την ίδια τύχη με την Κοίλη Συρία είχαν η Λυκία, η Κιλικία και η Έφεσος. ΝΙΚΟΣ ΝΙΚΗΤΙΔΗΣ .Καισάρεια: Μια ελληνική πόλη στα υψίπεδα του Γκολάν Perseus digital library. Polybius Histories. Book 16. Lacus Curtius Polybius: The Histories Book 16. Στρατιωτική Ιστορία ΝΙΚΟΛΑΟΣ Γ. ΛΑΣΚΑΡΗΣ . Η κατάκτηση της Κοίλης Συρίας από τον Αντίοχο Γ (202-198 π.Χ.) Εκδότης Σ. ΠΑΝΕΛΗΣ. Τεύχος 77 . 2003. CORPUS Μηνιαίο Αρχαιολογικό Περιοδικό. ΝΙΚΟΛΑΟΣ Π. ΟΛΥΜΠΙΟΥ Πανειάς ή Καισάρεια Φιλίππου.Τεύχος 42(2002).Εκδότης: ΣΤΑΥΡΟΣ ΠΑΝΕΛΗΣ Ιστορία του Ελληνικού έθνους Τόμος Ε' Ελληνιστικοί Χρόνοι Εκδοτική Αθηνών 1979 John Laffin 3.500 Χρόνια Μάχες. Εκδόσεις Ιωάννης Φλώρος
|
Η Μάχη του Πανείου πραγματοποιήθηκε το 198 π.Χ. ανάμεσα στους Σελευκίδες ( Αντίοχος Γ' ο Μέγας ) και τους Πτολεμαίους (στρατηγός Σκόπας ο Αιτωλός ), στα πλαίσια των Συριακών πολέμων στην περιοχή της Πανειάδος, στην βορειοανατολική Παλαιστίνη .
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9C%CE%AC%CF%87%CE%B7_%CF%84%CE%BF%CF%85_%CE%A0%CE%B1%CE%BD%CE%B5%CE%AF%CE%BF%CF%85
|
Μικόλα Σουμτσόφ
|
Ο Μικόλα Σουμτσόφ γεννήθηκε σε μια ευγενή οικογένεια, που ήταν απόγονοι Κοζάκων. Ο πατέρας του, Φεντόρ Ιβάνοβιτς Σουμτσόφ , εργάστηκε στο Αυτοκρατορικό Υπουργείο Οικονομικών στην Αγία Πετρούπολη, και μετά τη συνταξιοδότησή του το 1856, μετακόμισε στο Χάρκοβο, όπου πέθανε την ίδια χρονιά. Η μητέρα του Σουμτσόφ, Άννα Ιβάνοβνα, τον μεγάλωσε μόνη της. Είχε άριστη γνώση των παραδόσεων και των εθίμων της Σλόμποντα Ουκρανίας (Ελεύθερη Ουκρανία) καθώς και της λαϊκής ιατρικής. Ήταν η Άννα Ιβάνοβνα, που ενέπνευσε και στήριξε το ενδιαφέρον του για τη λαογραφία και τις παραδόσεις. Σπούδασε στο 2ο Γυμνάσιο Αρρένων του Χάρκοβο (λύκειο), από το οποίο αποφοίτησε με ασημένιο μετάλλιο. Ο γηγενής Ρωσόφωνος έμαθε γαλλικά και γερμανικά στο γυμνάσιο και δίδαξε ο ίδιος ουκρανικά. Στη συνέχεια, αποφοίτησε από την Ιστορική και Φιλολογική Σχολή στο Πανεπιστήμιο του Χάρκοβο (1871–1875). Το 1876 παρακολούθησε πολλά μαθήματα στο Πανεπιστήμιο της Χαϊδελβέργης της Γερμανίας. Το 1878 ο Σουμτσόφ επέστρεψε στο Χάρκοβο ως λέκτορας Ρωσικής Λογοτεχνίας . Υποστηριζόμενος από τον μέντορά του, Αλεξάντρ Ποτέμπνια, αφιέρωσε την εισαγωγική του διάλεξη στην ουκρανική δούμα (κοζάκικο επικό τραγούδι). Το 1880, υπερασπίστηκε τη μεταπτυχιακή του διατριβή σχετικά με τις τελετές του γάμου, κυρίως ρωσικά. Το 1885 ο Σουμτσόφ έλαβε το διδακτορικό του για τη διατριβή του Khleb v Obriadakh i Pesniakh (Ψωμί σε τελετουργίες και τραγούδια) και το 1888 διορίστηκε καθηγητής. Το 1902 πραγματοποιήθηκε το 12ο Αρχαιολογικό Συνέδριο από τις 15 έως τις 27 Αυγούστου στο Χάρκοβο, το οποίο οργανώθηκε από την Ιστορική και Φιλολογική Εταιρεία του Χάρκοβο, υπό την προεδρία του Μικόλα Σουμτσόφ. Στο συνέδριο οργάνωσε μια εθνογραφική έκθεση αποτελούμενη από εντυπωσιακές 26 ενότητες και 1.490 έργα τέχνης. Αυτή η έκθεση αποτέλεσε το θεμέλιο του Εθνογραφικού Μουσείου του Πανεπιστημίου του Χάρκοβο, με τον Σουμτσόφ ως πρώτο επιμελητή από το 1905 έως το 1918. Μία από τις πιο αξιοσημείωτες από τις δραστηριότητες του Μικόλα Σουμτσόφ για την υποστήριξη του ουκρανικού εθνικού κινήματος ήταν η δημόσια διάλεξή του στα ουκρανικά στις 28 Σεπτεμβρίου 1907, όταν η απαγόρευση χρήσης της Ουκρανικής γλώσσας στην Ουκρανία δεν είχε ακόμη αρθεί. Το 1916, η Ρωσική Γεωγραφική Εταιρεία απένειμε στον Μικόλα Σουμτσόφ ένα χρυσό μετάλλιο. Το 1917, ο Μικόλα Σουμτσόφ, μαζί με άλλα μέλη της Ειδικής Επιτροπής του Πανεπιστημίου του Χαρκόβου, υπέγραψαν έκκληση προς την κυβέρνηση ζητώντας να επιτραπεί η ελεύθερη χρήση της ουκρανικής γλώσσας σε όλα τα ιδρύματα του Χαρκόβου. Ένα από τα τελευταία έργα, που ανέλαβε ο Μικόλα Σουμτσόφ το 1920 έως το 1922 ήταν η επίβλεψη της συλλογής πληροφοριών για τους τοπικούς κομπζάρους και τα τραγούδια τους για το Μουσείο Γκρέγκορι Σκοβορόντα της Ελεύθερης Ουκρανίας (τώρα — Ιστορικό Μουσείο Χάρκοβου ΜΦ Σουμτσόφ). Ο Μικόλα Σουμτσόφ έγραψε εκτενώς. Η βιβλιογραφία των γνωστών του έργων περιέχει 1.544 λήμματα. Τα γραπτά του αφορούν κυρίως δύο τομείς της επιστήμης: την εθνογραφία και τη λογοτεχνία. Εκτός από τα τοπικά περιοδικά, τα έργα του δημοσιεύτηκαν επίσης σε βουλγαρικές, πολωνικές, βοημικές, γερμανικές και γαλλικές ακαδημαϊκές εκδόσεις. 1881 – O brachnykh obriadakh, preimushchestvenno russkikh [Σχετικά με τις γαμήλιες τελετές, κυρίως ρωσικά] 1885 – Khleb v Obriadakh i Pesniakh [Ψωμί σε τελετουργίες και τραγούδια] 1886 – άρθρα για τον Koliadky [Τα κάλαντα] στο Κιέβσκαγια Σταρίνα (Παλαιό Κίεβο) 1889–1890 – άρθρα για πολιτιστικές εμπειρίες στο Κιέβσκαγια Σταρίνα (Παλαιό Κίεβο) 1891 – άρθρα για τα Πασχαλινά αυγά (Pysanky) στο Κιέβσκαγια Σταρίνα (Παλαιό Κίεβο) 1898 – Razyskaniia v oblasti anekdoticheskoi literatury [Έρευνα στον τομέα της ανέκδοτης λογοτεχνίας] 1902 – Ocherki Narodnogo Byta [Σκίτσα της λαϊκής ζωής] 1918 - Slobozhane: Istorychno-Etnohrafichna Rozvidka [Οι Ελεύθεροι Ουκρανοί: μια ιστορικο-εθνογραφική μελέτη] Οι πολυάριθμες λογοτεχνικές δημοσιεύσεις του Σουμτσόφ περιλαμβάνουν μια σειρά άρθρων αφιερωμένων σε κείμενα διάσημων ποιητών και συγγραφέων, συμπεριλαμβανομένων των Ιβάν Φράνκο, Μπόρις Χριντσένκο, Ιβάν Μανζούρα, Ολεξάνταρ Όλες, Βλαντίμιρ Οντογιέφσκι, Νικολάι Νεκράσοφ, Νικολάι Γκόγκολ, Λέων Τολστόι, Βασίλι Ζουκόφσκι και Αλεξάντερ Πούσκιν. Ο Σουμτσόφ είναι επίσης γνωστός ως συγγραφέας μιας λεπτομερούς έρευνας για την ιστορία των Κοζάκων μπαρόκ στοχαστών, θεολόγων και ποιητών όπως ο Ιβάν Βισένσκι, ο Λάζαρ Μπαράνοβιτς, ο Ιοανίκιι Γκαλιατόφσκι και ο Ινοκέντιι Γκίζελ (Βλ.: Για την ιστορία της λογοτεχνίας στη Νότια Ρωσία του 17ου αιώνα, στο πρωτότυπο: K istorii iuzhnorusskoi literatury semnadtsatogo stoletiia. Χάρκοβο, 1885). Τα έργα του Σουμτσόφ περιλαμβάνουν επίσης λογοτεχνικές δημοσιεύσεις για Ουκρανούς στοχαστές όπως ο Ιβάν Κοτλιαρέφσκι, ο Ταράς Σεβτσένκο, ο Παντελεήμων Κούλις, ο Μιχαήλο Σταρίτσκι και ο Αλεξάντερ Ποτέμπνια. Ένα δοκίμιο για την ιστορία της μαγείας στην Ευρώπη. Πανεπιστήμιο του Χάρκοβο, 1878. (στα Ρωσικά) Σχετικά με τις γαμήλια τελετουργίες, κυρίως ρωσικά. Πανεπιστήμιο του Χάρκοβο, 1881. (στα Ρωσικά) Πρίγκιπας Βλαντιμίρ Οντογιέφσκι . Μόσχα, 1884. (στα Ρωσικά) Khleb v obriadakh i pesniakh (Ψωμί σε [λαϊκές] τελετουργίες και τραγούδια), 1885. (στα Ρωσικά) Έρευνα για τα Χριστουγεννιάτικα Κάλαντα και Τραγούγια (Koliadki και Shchedrivki). Κίεβο, 1886. (στα Ρωσικά) Κοράκι στη λαϊκή λογοτεχνία. Μόσχα, 1890. (στα Ρωσικά) Σύγχρονη Μαλορωσική Εθνογραφία. Κίεβο, 1893–1897. (στα Ρωσικά) Σχετικά με την επιρροή της Μαλορωσσικής Σχολαστικής Λογοτεχνίας του δέκατου έβδομου αιώνα στη λογοτεχνία των παλαιών πιστών της Μεγάλης Ρωσίας του δέκατου όγδοου αιώνα και στην αντανάκλαση του τεκτονισμού // Κβιέσκαγια σταρίνα. 1895, τόμ. 51, Νο 12, Τμ. 1, σελ. 367–379. (στα Ρωσικά) Σχετικά με τη βιβλιογραφία των παλαιών θρησκευτικών παραμυθιών της Μαλοορωσίας. Πανεπιστήμιο του Χάρκοβο, 1896. (στα Ρωσ. ) Razyskaniia v oblasti anekdoticheskoi literatury (Έρευνα στο πεδίο της ανέκδοτης λογοτεχνίας), 1898. (στα Ρωσικά) Ocherki narodnogo byta (Σκίτσα της λαϊκής ζωής: Από την εθνογραφική εκδρομή του 1901 στην περιοχή Οχτίρκα του Κυβερνείου του Χάρκοβο), Πανεπιστήμιο του Χάρκοβο, 1902. (στα Ρωσικά)
|
O Μικόλα Φεντόροβιτς Σουμτσόφ (ουκρανικά: Микола Федорович Сумцов, Mykola Fedorovych Sumtsov) ή Νικολάι Φιοντόροβιτς Σουμτσόφ (ρωσικά: Николай Фёдорович Сумцов, Nikolai Fyodorovich Sumtsov, 18 Απριλίου 1854, Αγία Πετρούπολη, Ρωσική Αυτοκρατορία – 12 Σεπτεμβρίου 1922 Χάρκοβο [Kharkov], Ουκρανική ΣΣΔ, ΕΣΣΔ), που μερικές φορές γράφεται Sumcov, ήταν εθνογράφος, λαογράφος, ιστορικός τέχνης, μελετητής λογοτεχνίας, παιδαγωγός και ειδικός σε μουσεία, Ρωσική Αυτοκρατορία, Λαϊκή Δημοκρατία της Ουκρανίας και Σοβιετική Ουκρανία. Ο Σουμτσόφ ήταν υπέρμαχος και υπερασπιστής του πολιτισμού και της γλώσσας της Ουκρανίας τόσο στον ακαδημαϊκό όσο και στον λαϊκό τομέα, και συνέβαλε σε μια συστηματική ιστορία της ουκρανικής λογοτεχνίας. Παρέδωσε την πρώτη πανεπιστημιακή διάλεξη στην ουκρανική γλώσσα κατά τη διάρκεια μιας αυτοκρατορικής απαγόρευσης για δεκαετίες, και ίδρυσε το Μουσείο Χ.Σ. Σκοβόροντα της Ελεύθερης Ουκρανίας (το 2015, μετονομάστηκε σε Ιστορικό Μουσείο Χάρκοβου ΜΦ Σουμτσόφ από τον ιδρυτή του).
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9C%CE%B9%CE%BA%CF%8C%CE%BB%CE%B1_%CE%A3%CE%BF%CF%85%CE%BC%CF%84%CF%83%CF%8C%CF%86
|
Κοινοτικό σήμα
|
Δικαιούχοι κοινοτικών σημάτων δύνανται να είναι τα φυσικά ή νομικά πρόσωπα, συμπεριλαμβανομένων των φορέων δημοσίου δικαίου, που είναι: Υπήκοοι κρατών μελών Υπήκοοι άλλων κρατών μελών που συμμετέχουν στη σύμβαση του Παρισιού για την προστασία της πνευματικής ιδιοκτησίας Υπήκοοι κρατών που δεν συμμετέχουν στη σύμβαση του Παρισιού αλλά που κατοικούν ή εδρεύουν στην επικράτεια της Κοινότητας ή κράτους που μετέχει στη σύμβαση Υπήκοοι κάθε άλλου κράτους που εγγυάται στους υπηκόους των κρατών μελών την ίδια προστασία με εκείνη που εγγυάται στους δικούς του εθνικούς υπηκόους Για να γίνεται δεκτό ένα κοινοτικό σήμα θα πρέπει να προϋποθέτει τα εξής: Να έχει διακριτικό χαρακτήρα Να αποτελείται από σύμβολα ή ενδείξεις που δεν έχουν καταστεί συνήθους χρήσης στην τρέχουσα γλώσσα ή στις εμπορικές πρακτικές Να μην είναι αντίθετο προς τη δημόσια τάξη ή τα χριστά ήθη Να μην παραπλανά το κοινό,π.χ. ως προς τη φύση, την ποιότητα ή τη γεωγραφική προέλευση του προϊόντος ή της υπηρεσίας Το κοινοτικό σήμα παρέχει στο δικαιούχο του ένα αποκλειστικό δικαίωμα. Ο δικαιούχος έχει το δικαίωμα να απαγορεύσει σε τρίτους να κάνουν χρήση για εμπορικούς σκοπούς ενός συμβόλου: Ταυτόσημου προς το κοινοτικό σήμα για προϊόντα ή υπηρεσίες ταυτόσημες προς εκείνες για τις οποίες έχει καταχωρηθεί αυτό Για το οποίο υφίσταται κίνδυνος σύγχυσης, μεταξύ του κοινού, με άλλο σήμα Ταυτόσημου ή παρόμοιου προς το κοινοτικό σήμα για προϊόντα ή υπηρεσίες που δεν είναι παρόμοιες με εκείνες για τις οποίες έχει καταχωρηθεί το κοινοτικό σήμα, όταν η χρήση του συμβόλου αντλεί όφελος από τη φήμη και το διακριτικό χαρακτήρα του σήματοςΑντίθετα το δικαίωμα που παρέχεται με το κοινοτικό σήμα δεν επιτρέπει στο δικαιούχο του να απαγορεύει σε τρίτο τη χρήση, για εμπορικούς σκοπούς : Του ονόματος ή της διεύθυνσής του Ενδείξεων σχετικών με το είδος, την ποιότητα, τον προορισμό, την αξία, την γεωγραφική προέλευση, την εποχή παραγωγής του προϊόντος ή της παροχής της υπηρεσίας ή άλλων χαρακτηριστικών αυτών Του σήματος όταν η χρήση αυτή είναι αναγκαία για την ένδειξη του προορισμού ενός προϊόντος ή μιας υπηρεσία, ιδίως ως εξαρτήματος ή ανταλλακτικού Κατ’ επιλογή του αιτούντος, η αίτηση κοινοτικού σήματος κατατίθεται είτε στο ΟΗΜΙ, είτε στην κεντρική υπηρεσία της βιομηχανικής ιδιοκτησίας ενός κράτους μέλους ή στο γραφείο σημάτων της Benelux. Αυτή η υπηρεσία ή γραφείο θα πρέπει τότε να ενεργήσει για τη διαβίβαση της αίτησης στο ΟΗΜΙ εντός προθεσμίας 2 εβδομάδων από την κατάθεση. Η αίτηση θα πρέπει να συνοδεύεται από διάφορα έγγραφα και πληροφορίες (συγκεκριμένα αίτηση καταχώρισης, στοιχεία που να επιτρέπουν την αναγνώριση ταυτότητας του αιτούντος και του πίνακα προϊόντων ή υπηρεσιών για τα οποία ζητείται η καταχώριση) και συνεπάγεται την καταβολή τέλους κατάθεσης και, κατά περίπτωση, ενός ή περισσότερων τελών ανά κλάση. Όποιος καταθέσει ένα σήμα σε ένα από τα κράτη που μετέχουν στη σύμβαση του Παρισιού απολαμβάνει για την κατάθεση μιας αίτησης κοινοτικού σήματος για το ίδιο σήμα, δικαιώματος προτεραιότητας επί 6 μήνες από την ημερομηνία κατάθεσης της πρώτης αίτησης. Η κατάθεση μιας αίτησης κοινοτικού σήματος θα πρέπει να συνοδεύεται υποχρεωτικά από μία διπλή έρευνα, που θα πραγματοποιείται από το ΟΗΜΙ και τα εθνικά γραφεία βιομηχανικής ιδιοκτησίας, για τα σήματα ή τις προηγούμενες αιτήσεις σημάτων, κοινοτικές ή εθνικές. Ο αιτών δύναται ανά πάσα στιγμή να αποσύρει την αίτηση του για κοινοτικό σήμα ή να περιορίσει τον κατάλογο προϊόντων και υπηρεσιών που περιλαμβάνονται σε αυτό. Αν ικανοποιούνται οι προϋποθέσεις τις οποίες οφείλει να πληροί η αίτηση κοινοτικού σήματος, αυτή δημοσιεύεται. Η διάρκεια της καταχώρησης του κοινοτικού σήματος είναι δεκαετή από την ημερομηνία κατάθεσης της αίτησης. Η καταχώρηση μπορεί να ανανεωθεί για δεκαετείς περιόδους. Εντός 5 ετών από την ημερομηνία καταχώρισης, ένα κοινοτικό σήμα θα πρέπει να χρησιμοποιηθεί πραγματικά από τον κάτοχο στην Κοινότητα για τα προϊόντα και τις υπηρεσίες για τις οποίες καταχωρήθηκε. Το κοινοτικό σήμα μπορεί να αποτελέσει το αντικείμενο παραίτησης για το σύνολο ή μέρος των προϊόντων ή υπηρεσιών για τα οποία έχει καταχωρηθεί. Με βάση αίτηση που υποβάλλεται στο Γραφείο Εναρμόνισης στην Εσωτερική Αγορά (ΟΗΜΙ) και μετά από εξέταση, ο κάτοχος ενός κοινοτικού σήματος μπορεί να κηρυχθεί έκπτωτος των δικαιωμάτων του αν: Επί περίοδο 5 ετών το σήμα δεν χρησιμοποιήθηκε σοβαρά στην Κοινότητα και δεν υφίσταται καμία βάσιμη αιτιολόγηση για αυτό Το σήμα κατέστη, λόγω της δραστηριότητας ή αδράνειας του κατόχου του, ο συνήθης προσδιορισμός στο χώρο του εμπορίου ενός προϊόντος ή μιας υπηρεσίας που αποτελούσαν το αντικείμενο καταχώρισης Το σήμα οδηγεί το κοινό σε σφάλμα, ιδίως ως προς τη φύση, την ποιότητα ή τη γεωγραφική προέλευση των προϊόντων αυτών ή των υπηρεσιών Ο κάτοχος του σήματος δεν πληρεί πλέον τις προϋποθέσεις που του επιτρέπουν να έχει την ιδιότητα του κατόχου κοινοτικού σήματος. Μια διαδικασία προσφυγής μπορεί να υποβληθεί κατά κάθε απόφασης των εξεταστών, των τμημάτων ανακοπής, του τμήματος διαχείρισης των σημάτων και των νομικών ζητημάτων, και των τμημάτων ακύρωσης του ΟΗΜΙ. Το κείμενο του κανονισμού ορίζει τα πρόσωπα που δικαιούνται να υποβάλλουν προσφυγή, την προθεσμία και τη μορφή αυτής και προσδιορίζει τις προϋποθέσεις προδικαστικής αναθεώρησης, την εξέταση της προσφυγής, την απόφαση επί της προσφυγής και την προσφυγή ενώπιον του δικαστηρίου. Τα κράτη μέλη είναι επιφορτισμένα με τον καθορισμό στις επικράτειες τους περιορισμένου αριθμού εθνικών δικαστικών αρχών πρώτης και δεύτερης βαθμίδας που θα έχουν αποκλειστική ιδιότητα για: Όλες τις ενέργειες που αφορούν προϊόντα-παραποιήσεις/απομιμήσεις Τις ενέργειες που αφορούν τη διαπίστωση περί προϊόντων που δεν αποτελούν παραποίηση-απομίμηση Τις αιτήσεις ανταγωγής σε περιπτώσεις έκπτωσης ή ακυρότητας του κοινοτικού σήματοςΌταν διαπιστώνεται ένα γεγονός παραποίησης-απομίμησης, το δικαστήριο των κοινοτικών σημάτων που είναι επιφορτισμένο με το φάκελο εκδίδει εντολή με την οποία απαγορεύεται στον εναγόμενο να συνεχίσει τις ενέργειες του. Λαμβάνει επίσης τα κατάλληλα μέτρα για την εγγύηση της τήρησης της απαγόρευσης αυτής. Γραφείο Εναρμόνισης στην Εσωτερική Αγορά (ΟΗΜΙ) Κοινοτικό σήμα Οδηγίες και Έλεγχος Κοινοτικών Σημάτων Αίτηση Κοινοτικού Σήματος Δικαιώματα κοινοτικών σημάτων Διαδικασία καταχώρησης
|
Κοινοτικό σήμα θεωρείται κάθε σημείο επιδεκτικό γραφικής παραστάσεως, ικανό να διακρίνει τα προϊόντα ή τις υπηρεσίες μίας επιχείρησης από εκείνα άλλων επιχειρήσεων.Κοινοτικά σήματα μπορούν να αποτελέσουν ιδίως: ονόματα φυσικών ή νομικών προσώπων, λέξεις, ψευδώνυμα, επωνυμία επιχείρησης, λογότυπο, απεικονίσεις, σχέδια, γράμματα, αριθμοί, το σχήμα ενός προϊόντος, το σχήμα μίας συσκευασίας, τίτλος εφημερίδας ή περιοδικού. Το κοινοτικό σήμα, μέσω, μιας ενιαίας διαδικασίας ενώπιον του Γραφείου Εναρμόνισης στην Εσωτερική Αγορά (ΟΗΜΙ), επιτρέπει την καταχώριση ενός σήματος που θα επωφελείται ενιαίας προστασίας και θα παράγει τα αποτελέσματά του σε ολόκληρη την κοινοτική επικράτεια. Με βάση μία μοναδική αίτηση που υποβάλλεται στο ΟΗΜΙ, το κοινοτικό σήμα έχει έναν ενιαίο χαρακτήρα, με την έννοια ότι παράγει τα ίδια αποτελέσματα με το σύνολο της Ευρωπαϊκής Κοινότητας
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9A%CE%BF%CE%B9%CE%BD%CE%BF%CF%84%CE%B9%CE%BA%CF%8C_%CF%83%CE%AE%CE%BC%CE%B1
|
Επίδραση των παρευρισκομένων
|
Ένας άνθρωπος όταν δει κάποιο να υποφέρει θα τον βοηθήσει. Όταν όμως υπάρχουν άλλοι παρευρισκόμενοι τότε στο μυαλό του επιδρά η βασική αρχή της κοινωνικής επιρροής. Παρακολουθεί τις αντιδράσεις των άλλων ανθρώπων για να δει αν οι άλλοι θεωρούν ότι είναι απαραίτητο να παρέμβει. Η σκέψη είναι η εξής: «Για να μην βοηθά κάποιος άλλος πάει να πει πως το σωστό είναι ότι δεν πρέπει να βοηθήσω ούτε κι εγώ για κάποιο λόγο». Όταν όλοι όμως σκεπτόμαστε υποσυνείδητα το ίδιο πράγμα τότε κανείς δεν θα βοηθήσει αφού όλοι μας περιμένουμε κάποιον άλλο να το κάνει ή να κάνει την αρχή. Επίσης πολλοί φοβούνται πως δεν θα δώσουν τη σωστή βοήθεια και ότι κάποιος άλλος περαστικός, γιατρός για παράδειγμα θα βρεθεί να το κάνει. Ακόμη ο φόβος ότι ίσως θα μπλέξουμε αν βοηθήσουμε ενισχύεται αρκετά με το να βλέπουμε ότι κανείς άλλος δεν βοηθά. Με το που βοηθήσει όμως ο πρώτος αμέσως τρέχουμε κι εμείς ως «κοινωνικά όντα». Σε ένα πείραμα όπου στη μέση του δρόμου ένας άντρας ξυλοκοπούσε μια γυναίκα το 65% των περαστικών την βοήθησε όταν φώναζε «Σταμάτα, δεν σε ξέρω». Όταν όμως φώναζε «Σταμάτα, δεν ξέρω γιατί σε παντρεύτηκα» μόνο το 19% την βοήθησε αφού δεν ήθελε κανείς να μπει ανάμεσα στα συζυγικά προβλήματα. Τον Οκτώβριο του 2011 όταν το δύο χρονών κοριτσάκι στη Κίνα, η Wang Yue, χτυπήθηκε από ένα μικρό λευκό βαν στην πόλη Foshan. Συνολικά 18 άνθρωποι πέρασαν δίπλα από το αιμόφυρτο κοριτσάκι αλλά κανείς δεν του έδωσε σημασία ή βοήθεια. Το κορίτσι έμεινε αβοήθητο για 7 λεπτά μέχρι που μία γυναίκα οδοκαθαριστής ενδιαφέρθηκε αλλά ήταν ήδη αργά αφού η αργοπορία κόστισε στο μικρό κορίτσι τη ζωή του μετά από κάποιες μέρες παραμονής στην εντατική. "Ψυχολογικό πείραμα: the Bystander effect", "ΟΙΚ 4-4-2"
|
Η επίδραση των παρευρισκομένων (bystander effect) ή αλλιώς το σύνδρομο Genovese είναι ένα φαινόμενο της κοινωνικής ψυχολογίας στο οποίο τα άτομα αρνούνται να πάρουν την ευθύνη ή να δώσουν βοήθεια όταν άλλα άτομα είναι παρόντα. Η πιθανότητα ένας περαστικός να βοηθήσει κάποιον θεωρείται ότι είναι αντιστρόφως ανάλογη του αριθμού των παρευρισκομένων. Όσο δηλαδή περισσότεροι άνθρωποι είναι παρόντες τόσο λιγότερο πιθανό είναι να βοηθήσει κάποιος. Το φαινόμενο πήρε το όνομά του από την υπόθεση της δολοφονίας της Kitty Genovese το 1964 στη Νέα Υόρκη. Η 28χρονη γυναίκα μαχαιρώθηκε μέχρι θανάτου έξω από το σπίτι της στη Νέα Υόρκη. Ο δρόμος ήταν πολυσύχναστος και 38 άτομα (γείτονες και περαστικοί) που είδαν τη δολοφονία δεν κάλεσαν την αστυνομία ούτε έδωσαν κάποια βοήθεια.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%95%CF%80%CE%AF%CE%B4%CF%81%CE%B1%CF%83%CE%B7_%CF%84%CF%89%CE%BD_%CF%80%CE%B1%CF%81%CE%B5%CF%85%CF%81%CE%B9%CF%83%CE%BA%CE%BF%CE%BC%CE%AD%CE%BD%CF%89%CE%BD
|
Βραβείο για τις υπηρεσίες στην πατρική γη
|
Το Βραβείο «για τις υπηρεσίες στην πατρική γη» δημιουργήθηκε στις 2 Μαρτίου του 1994, με το προεδρικό διάταγμα Νο. 442. Από το 1994 μέχρι την δημιουργία του βραβείου «Ιερή διαταγή του Αγίου Ανδρέα της Ρωσίας» το 1998, θεωρούνταν το υψηλότερο βραβείο της Ρωσικής Ομοσπονδίας. Το Βραβείο «για τις υπηρεσίες στην πατρική γη» έχει τέσσερις βαθμούς: Με το βραβείο αυτό έχουν τιμηθεί τα εξής πρόσωπα Ιγκόρ Σιμιόναβιτς Στρόιεβ Ολέγκ Εμελιάνοβιτς Κουτάφιν Έντουαρντ Εργκάρντοβιτς Ρόσσελ Σόρες Ιβάνοβιτς Αλφγιόροφ Ζακ Σιράκ Μιχαήλ Καλάσνικοφ Πατριάρχης Μόσχας Κύριλλος
|
Το Βραβείο «για τις υπηρεσίες στην πατρική γη» έχει στόχο να επιβραβεύσει άτομα που με την προσφορά τους πέτυχαν ανάπτυξη της ρωσικής κρατικής υπόσταση, την πρόοδο της εργασίας, της ειρήνης, της φιλίας και της συνεργασίας των εθνών και για την συμβολή στην άμυνα της Πατρίδας.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%92%CF%81%CE%B1%CE%B2%CE%B5%CE%AF%CE%BF_%CE%B3%CE%B9%CE%B1_%CF%84%CE%B9%CF%82_%CF%85%CF%80%CE%B7%CF%81%CE%B5%CF%83%CE%AF%CE%B5%CF%82_%CF%83%CF%84%CE%B7%CE%BD_%CF%80%CE%B1%CF%84%CF%81%CE%B9%CE%BA%CE%AE_%CE%B3%CE%B7
|
Goodyear F2G Corsair
|
Βασισμένη στην εμπειρία από την κατασκευή του FG-1, μιας εκδοχής του περίφημου μαχητικού Vought F4U-1 Corsair χωρίς αναδιπλούμενες πτέρυγες, η Goodyear αποφάσισε στις αρχές του 1944 να τροποποιήσει σε διάφορα σημεία ένα FG-1, δημιουργώντας έτσι το πρωτότυπο XF2G-1. Κύριος στόχος ήταν να αυξηθεί κατά 50% η ισχύς που παρείχε ο κινητήρας R-4360 κατά την απογείωση. Επιπλέον τοποθετήθηκε καλύπτρα στο κόκπιτ που παρείχε ορατότητα 360o στον πιλότο. Τον Μάρτιο του 1944 η εταιρεία υπέγραψε συμβόλαιο βάσει του οποίου θα παρέδιδε 418 F2G-1 και δέκα F2G-2.Ο οπλισμός θα αποτελούνταν από τέσσερα ή έξι πολυβόλα των 12,7 mm, καθώς και οκτώ ρουκέτες των 127 mm ή εναλλακτικά (δύο βόμβες (των 450 ή των 725 kg). Επίσης αυξήθηκε σημαντικά η ποσότητα καυσίμου που μπορούσε να μεταφερθεί, ενώ ήταν επίσης δυνατή η χρήση δύο απορριπτόμενων δεξαμενών καυσίμου. Όταν τελείωσε ο Δεύτερος Παγκόσμιος Πόλεμος, είχαν ολοκληρωθεί μονάχα πέντε F2G-1 και άλλα τόσα F2G-2. Οι δοκιμές τους έδειξαν ότι υπήρχαν ζητήματα ελέγχου καθώς και ότι η ταχύτητα ήταν ανεπαρκής. Τα προβλήματα αυτά σε συνδυασμό με την προσθήκη στο οπλοστάσιο του Ναυτικού του εξαιρετικού Grumman F8F Bearcat, που μπορούσε να καλύψει όλους τους ρόλους του F2G-2, αποτέλεσαν τροχοπέδη για την περαιτέρω εξέλιξη της πρότασης της Goodyear. Συνεπώς το όλο πρόγραμμα ακυρώθηκε. Υπάρχουν δύο "Super Corsair", εκ των οποίων το ένα μόνο μπορεί να πραγματοποιήσει πτήσεις: Πλήρως λειτουργικό αεροκσάφοςΤο 88458 (πιο γνωστό σαν "Race 57"): Race 57 LLC στο Chandler της Αριζόνα ήταν το πέμπτο αεροσκάφος παραγωγής. Το αγόρασε ο πιλότος αγώνων Cook Cleland, ο οποίος τερμάτισε πρώτος στο Thompson Trophy Race του 1947 και επίσης πρώτος στον Tinnerman Trophy Race του 1949. Το 88458 άλλαξε πολλούς ιδιοκτήτες μέσα στα χρόνια, ενώ η μηχανολογική κατάσταση του σταδιακά επιδεινώθηκε. Το 1996 το αγόρασε ο Bob Odegaard, ο οποίος και το απεκατέστησε, καθιστώντας το πλήρως λειτουργικό. Σήμερα είναι δανεισμένο στο Fargo Air Museum. Ο Odegaard συμμετείχε στους Reno Air Races του 2006, 2007 και 2008 με το συγκεκριμένο Corsair. Το συγκεκριμένο αεροσκάφος χρησιμοποιήθηκε στην ταινία Thunder Over Reno.Έκθεμα μουσείουΤο 88454 ανήκει στην συλλογή του Museum of Flight στο Σηάτλ. ΗΠΑΠολεμικό Ναυτικό των ΗΠΑ Vought F4U Corsair CAC CA-15 Curtiss XP-62 Grumman F8F Bearcat Hawker Sea Fury Kawasaki Ki-100 Lavochkin La-9 Martin-Baker MB5 Republic XP-72 Supermarine Spiteful Κατάλογος μαχητικών αεροσκαφών Green, William. War Planes of the Second World War - Fighters (Vol. 4). New York: MacDonald and Company, 1961. Lockett, Brian. "Corsairs with Four-bank Radials". Goleta Air and Space Museum. Retrieved: 16 January 2007. Pautigny, Bruno (translated from the French by Alan McKay). Corsair: 30 Years of Filibustering 1940-1970. Paris: Histoire & Collections, 2003. ISBN 2-913903-28-2. "Racing Corsairs." Society of Air Racing Historians. Retrieved: 16 January 2007.
|
Το Goodyear F2G "Super" Corsair ήταν μονοκινητήριο μαχητικό το οποίο ανέπτυξε η Goodyear Aircraft Company με βάση το FG-1/F4U-1. Ήταν βελτιστοποιημένο για πτήσεις σε χαμηλά ύψη. Οι απαρχές της ανάπτυξής του σχετίζονται με την απόφαση να χρησιμοποιηθεί ο αστεροειδής κινητήρα Pratt & Whitney R-4360.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/Goodyear_F2G_Corsair
|
Καρίμ Μασίμοφ
|
Γεννήθηκε στο Τσελίνογκραντ, σημερινή Αστανά. Ομιλεί απταίστως την γλώσσα των Ουιγούρων, την καζακική, τη ρωσική, την κινέζικη , την αγγλική και την αραβική. Μεγάλωσε στην Κίνα και εργάστηκε στο Χονγκ Κονγκ, ασχολούμενος με το εμπόριο. Θεωρείται ότι διατηρεί στενούς δεσμούς με το Κρεμλίνο. Έγινε αντιπρόεδρος της κυβέρνησης στις 19 Ιανουαρίου του 2006 και νωρίτερα υπηρέτησε στο υπουργείο Οικονομικών και Μεταφορών, το 2001. Στις 8 Ιανουαρίου του 2007 παραιτήθηκε ο πρωθυπουργός Ντανιγιάλ Αχμέτοφ και ο Μασίμοφ έγινε ο πρώτος Ουιγούρος που κατέλαβε το αξίωμα. Ορκίστηκε πρωθυπουργός στις 10 Ιανουαρίου 2007 μετά την κοινοβουλευτική έγκριση του διορισμού του στην πρωθυπουργία. . Η πρώτη κυβέρνηση του Μασίμοφ υπέγραψε πολλές συμφωνίες με τον στρατηγικό εταίρο, την Λαϊκή Δημοκρατία της Κίνας. Το 2002 ανακοίνωσε την πρόθεσή του να αυξήσει τις εξαγωγές σιτηρών προς το Ιράν. Επίσης, οι σχέσεις με το Ισραήλ είναι βελτιωμένες, καθώς ο τέως πρωθυπουργός Εχούντ Ολμέρτ μίλησε για το "ομορφότερο πρόσωπο του ισλαμισμού", σε αναφορά του στο Καζακστάν. Ο Μασίμοφ διορίστηκε ξανά στην πρωθυπουργία από τον πρόεδρο Ναζαρμπάγιεφ στις 2 Απριλίου 2014. Τον Σεπτέμβριο του 2016 απολύθηκε από την πρωθυπουργία και υπηρεσιακός πρωθυπουργός ανέλαβε ο Μπακιτζχάν Σακιντάγιεφ. Προσωπικός ιστότοπος PM Karim K. Massimov Kazakh President accepts Prime Minister's resignation (Update3) Analysis: Why the world cares about Kazakhstan
|
Ο Καρίμ Μασίμοφ (Мәсімов, Кәрім Қажымқанұлы, 15 Ιουνίου 1965-) είναι πολιτικός από το Καζακστάν, πρωθυπουργός από τις 2 Απριλίου 2014 ως τις 8 Σεπτεμβρίου 2016 και ξανά από τις 10 Ιανουαρίου 2007 ως τις 24 Σεπτεμβρίου 2012. Σύμφωνα με την εφημερίδα Pravda, θεωρείται από το κοινό ως "μια από τις πιο ισχυρές μορφές στον εσωτερικό κύκλο του Νουρσουλτάν Ναζαρμπάγιεφ."
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9A%CE%B1%CF%81%CE%AF%CE%BC_%CE%9C%CE%B1%CF%83%CE%AF%CE%BC%CE%BF%CF%86
|
Χωρισμός Κράτους και Εκκλησίας
|
Η αρχαιότητα είναι γεμάτη με παραδείγματα ανάμειξης και συγχώνευσης Εκκλησίας και Κράτους. Κατά κανόνα ένας επιτυχημένος ηγεμόνας ή βασιλιάς αναλάμβανε διάφορους «ιερατικούς» τίτλους, εκτός από τους «κοσμικούς» τίτλους που συνήθως παρείχε μια τέτοια θέση. Μερικά παραδείγματα αυτής της συγκεκριμένης ανάμειξης και συγχώνευσης Εκκλησίας-Κράτους είναι: η εκτέλεση του Σωκράτη, ο οποίος καταδικάστηκε σε θάνατο από το Αθηναϊκό κράτος για, μεταξύ άλλων, «την ασέβειά του προς τους θεούς», ο ισχυρισμός πολλών από τους αρχαίους Ιουδαίους βασιλείς για ηγεμονία με εντολή από τον Ουρανό, ή το Έδικτο της Θεσσαλονίκης, με το οποίο ο Χριστιανισμός που προέκυψε από τη Σύνοδο της Νίκαιας έγινε η επίσημη κρατική θρησκεία της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας. Μεταξύ των αρχαίων φιλοσοφιών, ο Επικουρισμός υποστήριζε μια αρχική εκδοχή του διαχωρισμού εκκλησίας και κράτους, όπως φαίνεται στα γραπτά του Λουκρήτιου και του Επίκουρου. Στη συζήτηση για την ορθή σχέση ανάμεσα στην Εκκλησία και την πολιτεία, σημαντική ήταν η συμβολή του Αγίου Αυγουστίνου, ο οποίος στην «Πολιτεία του Θεού», Βιβλίο ΙΘ', Κεφάλαιο 17, άρχισε να εξετάζει την ιδανική σχέση ανάμεσα στην «επίγεια πολιτεία» και την «Πολιτεία του Θεού». Στο έργο αυτό, ο Αυγουστίνος προέβαλε ότι η «επίγεια πόλη» και η «Πολιτεία του Θεού» αλληλεπικαλύπτοναι σε βασικά σημεία, ιδίως καθ’όσον οι άνθρωποι χρειάζεται να ζουν μαζί και να τα συνυπάρχουν ειρηνικά στη γη. Έτσι, ο Αυγουστίνος θεώρησε ότι ήταν καθήκον της «εφήμερης πόλης» να καταστήσει δυνατή την εγκαθίδρυση της «επουράνιας πολιτείας» στη γη. Για αιώνες, οι μονάρχες βασίλευαν υπό την ιδέα της ελέω Θεού βασιλείας. Μερικές φορές αυτό άρχιζε να χρησιμοποιείται από ένα μονάρχη για να υποστηρίξει τη θεωρία ότι ο βασιλιάς διοικούσε και το βασίλειο του και την Εκκλησία εντός των συνόρων του βασιλείου του, μια θεωρία γνωστή ως «καισαροπαπισμός». Από την άλλη πλευρά ήταν το καθολικό δόγμα σύμφωνα με το οποίο ο Πάπας, ως τοποτηρητής του Χριστού επί της γης, θα πρέπει να έχει την απόλυτη εξουσία πάνω στην Εκκλησία, και έμμεσα πάνω στο κράτος. Επιπλέον, καθ' όλο τον Μεσαίωνα ο Πάπας επικαλείτο το δικαίωμα να καθαιρεί τους καθολικούς βασιλιάδες της Δυτικής Ευρώπης και προσπάθησε να το ασκήσει, μερικές φορές με επιτυχία (δείτε τη διαμάχη εξουσίας διορισμού εκκλησιαστικών αξιωματούχων παρακάτω), μερικές φορές όχι, όπως με τον Ερρίκο τον Η΄ της Αγγλίας και τον Ερρίκο τον Γ΄ της Ναβάρας. Στη Δύση το ζήτημα του χωρισμού εκκλησίας και κράτους κατά τη διάρκεια της μεσαιωνικής περιόδου επικεντρώθηκε σε μονάρχες που κυβερνούσαν στην κοσμική σφαίρα, αλλά καταπατούσαν την εξουσία της Εκκλησίας στην πνευματική σφαίρα. Αυτή η χωρίς λύση αντιλογία στον απόλυτο έλεγχο της Εκκλησίας οδήγησε σε διαμάχες για την εξουσία και σε κρίσεις ηγεσίας, ιδίως στη Διαμάχη εξουσίας διορισμού εκκλησιαστικών αξιωματούχων, που επιλύθηκε με το Κονκορδάτο της Γουόρμς το 1122. Με αυτό, ο αυτοκράτορας παραιτήθηκε από το δικαίωμα να ορίζει τους ιερωμένους με δακτυλίδι και ποιμαντική ράβδο, τα σύμβολα της πνευματικής δύναμής τους, και εγγυήθηκε την εκλογή τους από τους κληρικούς του καθεδρικού ναού ή μοναστηρίου και ελεύθερη χειροτονία. Στην αρχή της Προτεσταντικής Μεταρρύθμισης, ο Μαρτίνος Λούθηρος συνέθεσε το «Δόγμα των Δύο Βασιλείων». Σύμφωνα με τον Τζέιμς Μάντισον, ίσως ένα από τα πιο σημαντικά κείμενα υπέρ του διαχωρισμού εκκλησίας-κράτους, το Δόγμα των Δυο Βασιλείων του Λουθήρου σήμανε τη γέννηση της σύγχρονης ιδέας του διαχωρισμού μεταξύ κράτους και εκκλησίας. Τη δεκαετία του 1530, ο Ερρίκος Η΄ της Αγγλίας, εξαγριωμένος από την άρνηση της Καθολικής Εκκλησίας (Πάπας Κλήμης Θ΄) να επικυρώσει τον γάμο του με τη γυναίκα του, Αικατερίνη της Αραγονίας, αποφάσισε να διακόψει τις σχέσεις του με την Εκκλησία και να θέσει τον εαυτό του αρχηγό της νέας Εκκλησίας της Αγγλίας, της Αγγλικανικής Εκκλησίας, τερματίζοντας τον διαχωρισμό εκκλησίας και κράτους στην Αγγλία. Οι μονάρχες της Μεγάλης Βρετανίας έχουν διατηρήσει ακόμη εκκλησιαστική εξουσία στην Εκκλησία της Αγγλίας, έχοντας τον σύγχρονο τίτλο του Υπέρτατου Κυβερνήτη της Εκκλησίας της Αγγλίας. Ωστόσο η ανάμιξη της εκκλησίας στην Αγγλία δεν επεκτάθηκε πολύ, και αυτό εξαιτίας της δίωξης των Καθολικών που προέκυψε από την ανάληψη εκκλησιαστικών εξουσιών του Ερρίκου. Αυτό τελικά οδήγησε στον αντι-κομφορμισμό, στους Άγγλους Διαμαρτυρόμενους και στον αντί-καθολικισμό του Όλιβερ Κρόμγουελ, στην Κοινοπολιτεία της Αγγλίας, και σε Ποινικούς Νόμους ενάντια στους καθολικούς και σε άλλους που δεν υπάγονταν στην Εκκλησία της Αγγλίας. Ένα από τα αποτελέσματα της δίωξης στην Αγγλία ήταν η φυγή πολλών από τη Μεγάλη Βρετανία σε αναζήτηση θρησκευτικής ελευθερίας. Μερικοί από αυτούς μετέβησαν στις Αμερικανικές αποικίες ειδικά για αυτόν τον λόγο. Μετά την Αμερικανική Επανάσταση εναντίον του βασιλιά Γεωργίου Γ΄ του Ηνωμένου Βασιλείου, το Σύνταγμα των Ηνωμένων Πολιτειών τροποποιήθηκε ούτως ώστε να απαγορεύει την εγκαθίδρυση θρησκείας (Τροποποίηση του 1791, τροπολογία 1) από το Κογκρέσο. Η έννοια του διαχωρισμού Εκκλησίας και Κράτους συχνά πιστώνεται στα γραπτά του Άγγλου φιλόσοφου Τζον Λοκ (1632-1704). Σύμφωνα με την αρχή του Κοινωνικού Συμβολαίου του, ο Λοκ υποστήριξε ότι η κυβέρνηση έχει έλλειψη εξουσίας στη σφαίρα της ατομικής συνείδησης, καθώς αυτή ήταν κάτι λογικό το οποίο οι άνθρωποι δεν μπορούσαν να εκχωρήσουν στην κυβέρνηση για να το ελέγχει αυτή ή άλλοι. Για τον Λοκ, αυτό δημιούργησε ένα φυσικό δικαίωμα στην ελευθερία της συνείδησης, το οποίο υποστήριξε ότι για τον λόγο αυτό πρέπει να παραμείνει προστατευμένο από κάθε κυβερνητική εξουσία. Αυτές οι απόψεις πάνω στη θρησκευτική ανοχή και τη σημασία της ατομικής συνείδησης, μαζί με το κοινωνικό του συμβόλαιο, άσκησαν ιδιαίτερη επιρροή στις Αμερικάνικες αποικίες και στον προσχεδιασμό του Συντάγματος των Ηνωμένων Πολιτειών. Την ίδια περίοδο του 17ου αιώνα, ο Πιέρ Μπαίηλ και κάποιοι φιντεϊστές ήταν προάγγελοι του διαχωρισμού Εκκλησίας και Κράτους, ισχυριζόμενοι ότι η πίστη ήταν ανεξάρτητη της λογικής. Κατά τη διάρκεια του 18ου αιώνα, οι ιδέες του Λοκ και του Μπαίηλ, ιδιαιτέρως ο διαχωρισμός Εκκλησίας και Κράτους, έγιναν περισσότερο κοινές, οι οποίες προωθήθηκαν από τους φιλοσόφους της εποχής του Διαφωτισμού. Ο Μοντεσκιέ ήδη έγραψε το 1721 για τη θρησκευτική ανοχή και ένα βαθμό διαχωρισμού ανάμεσα στη θρησκεία και την κυβέρνηση. Ο Βολταίρος υπερασπίστηκε κάποιο βαθμό διαχωρισμού, αλλά στο τέλος τοποθέτησε χαμηλότερα την Εκκλησία από τις ανάγκες του Κράτους, ενώ ο Ντενίς Ντιντερό, για παράδειγμα, ήταν θιασώτης ενός αυστηρού διαχωρισμού Εκκλησίας και Κράτους, λέγοντας ότι «η απόσταση ανάμεσα στον θρόνο και την Αγία Τράπεζα δεν μπορεί ποτέ να είναι πάρα πολύ μεγάλη». Στα αγγλικά, ο ακριβής όρος είναι μια παραλλαγή της φράσης «Το τείχος του διαχωρισμού μεταξύ εκκλησίας και κράτους», όπως είναι γραμμένο στην επιστολή του Τόμας Τζέφερσον προς τον Σύνδεσμο Βαπτιστών του Danbury το έτος 1802. Με την επιστολή αυτή, όπου γίνεται αναφορά στην Πρώτη Τροποποίηση του Συντάγματος των Ηνωμένων Πολιτειών, ο Τζέφερσον γράφει: Πιστεύοντας μαζί σας ότι η θρησκεία είναι ένα θέμα το οποίο αφορά αποκλειστικά τον άνθρωπο και τον Θεό του, ότι κανείς δεν είναι υπόλογος σε κανέναν άλλο για την πίστη του ή τη λατρεία του, ότι οι νόμιμες εξουσίες της κυβέρνησης αφορούν ενέργειες μόνο και όχι απόψεις, με ευλάβεια θεωρώ ότι η πρόθεση του συνόλου του Αμερικανικού λαού -όπως αποτυπώνεται στη νομοθεσία του- είναι ότι δεν θα πρέπει να «θεσμοθετηθεί κανένας κανόνας δικαίου για την καθιέρωση της θρησκείας ή την απαγόρευση της ελεύθερης άσκησής της», δημιουργώντας έτσι ένα τείχος διαχωρισμού μεταξύ εκκλησίας και κράτους. Αυτό που ο Τζέφερσον περιέγραφε στους Βαπτιστές, ήταν ότι η Διακήρυξη των Δικαιωμάτων των Ηνωμένων Πολιτειών εμποδίζει τη δημιουργία μιας εθνικής εκκλησίας και με τον τρόπο αυτό δεν θα πρέπει να φοβούνται κυβερνητική παρέμβαση σχετικά με τον τρόπο λατρείας τους. Η Διακήρυξη των Δικαιωμάτων ήταν ένα από τα πρώτα παραδείγματα στον κόσμο της πλήρους θρησκευτικής ελευθερίας (που εγκρίθηκε το 1791, της οποίας προηγήθηκε χρονολογικά μόνο η Διακήρυξη των Δικαιωμάτων του Ανθρώπου και του Πολίτη το 1789). Οι χώρες έχουν ποικίλους βαθμούς διαχωρισμού μεταξύ κυβέρνησης και θρησκευτικών θεσμών. Από το 1789, μια σειρά από χώρες έχουν καθορίσει σαφή όρια μεταξύ θρησκείας και κράτους. Ο βαθμός του πραγματικού διαχωρισμού μεταξύ της κυβέρνησης και της θρησκείας ή των θρησκευτικών θεσμών ποικίλλει σε μεγάλο βαθμό. Σε ορισμένες χώρες, οι δύο θεσμοί παραμένουν σε μεγάλο βαθμό αλληλένδετοι. Υπάρχουν νέες διαμάχες στον μετά-κομμουνιστικό κόσμο. Οι πολλές παραλλαγές σε ό,τι αφορά τον διαχωρισμό συναντώνται σε κάποιες χώρες με υψηλό βαθμό θρησκευτικής ελευθερίας και ανοχής σε συνδυασμό με μια έντονα κοσμική πολιτική κουλτούρα, που όμως έχουν ακόμα διατηρήσει κρατικές εκκλησίες ή οικονομικούς δεσμούς με ορισμένες θρησκευτικές οργανώσεις στον 21ο αιώνα. Στην Αγγλία υπάρχει μια συνταγματικά κατοχυρωμένη κρατική θρησκεία, αλλά οι άλλες θρησκείες είναι αποδεκτές. Ο Βρετανός μονάρχης είναι ο Ανώτατος Κυβερνήτης της Εκκλησίας της Αγγλίας, και 26 επίσκοποι (Πνευματικοί Λόρδοι) έχουν έδρα στην άνω βουλή της κυβέρνησης, τη Βουλή των Λόρδων. Σε άλλα βασίλεια, ο επικεφαλής της κυβέρνησης ή αρχηγός του κράτους ή άλλα υψηλόβαθμα πρόσωπα είναι πιθανόν να απαιτείται από τον νόμο να ασπάζονται μια συγκεκριμένη πίστη. Η εξουσία διορισμού υψηλόβαθμων στελεχών των κρατικών εκκλησιών επίσης συχνά ασκείται από τις κοσμικές κυβερνήσεις. Αυτές οι εξουσίες ωστόσο μπορεί να είναι ελαφρώς αναχρονιστικές ή επιφανειακές, και να αποκρύπτουν το πραγματικό επίπεδο της θρησκευτικής ελευθερίας που ισχύει στο κράτος. Στην περίπτωση της Ανδόρας υπάρχουν δύο αρχηγοί κράτους, κανείς από τους οποίους δεν είναι γηγενής. Ο ένας είναι ο Ρωμαιοκαθολικός Επίσκοπος του Seu d'Urgell, μια πόλη που βρίσκεται στην Καταλονία της Ισπανίας. Κατέχει τον τίτλο του Επισκοπελιανού Συμπρίγκηπα (ο άλλος Συμπρίγκηπας είναι ο αρχηγός του γαλλικού κράτους). Οι Συμπρίγκηπες έχουν πολιτική δύναμη όσον αφορά, μεταξύ άλλων, την επικύρωση των νόμων και τον διορισμό των συνταγματικών δικαστηρίων. Στο άρθρο 8 του Συντάγματος της Αρμενίας κατοχυρώνεται ρητά το δικαίωμα στη θρησκευτική ελευθερία. Παρ' όλα αυτά, στο ίδιο άρθρο, αναγνωρίζεται η ιδιαίτερη ιστορική πορεία της Αρμένικης Αποστολικής Εκκλησίας, ως εθνικής εκκλησίας στην πνευματική ζωή, την ανάπτυξη της πολιτιστικής κουλτούρας και τη διατήρηση της εθνικής ταυτότητας του λαού της Αρμενίας καθώς και ότι οι σχέσεις του κράτους με την Αρμένικη Αποστολική Εκκλησία θα ορίζονται με ειδικό νόμο, ο οποίος ψηφίστηκε το 2007 και παραχωρεί διάφορα προνόμια στην τελευταία. Το Σύνταγμα της Αυστραλίας εμποδίζει την Κοινοπολιτεία να θεσπίζει οποιαδήποτε επίσημη θρησκεία ή να απαιτεί θρησκευτική δοκιμασία για οποιοδήποτε αξίωμα. Κεφάλαιο 5 § 116 Η Κοινοπολιτεία δεν θα κάνει κανένα νόμο για την εγκαθίδρυση οποιασδήποτε θρησκείας, ή για την επιβολή θρησκευτικής επιτήρησης, ή για την απαγόρευση της ελεύθερης άσκησης οποιασδήποτε θρησκείας, και καμία θρησκευτική προϋπόθεση δεν θα απαιτείται ως προσόν για κανένα αξίωμα ή δημόσια εμπιστοσύνη στο πλαίσιο της Κοινοπολιτείας.Το κείμενο προέρχεται από το Σύνταγμα των Ηνωμένων Πολιτειών, αλλά έχει υποστεί αλλαγές. Ακολουθώντας τη συνήθη πρακτική του Ανώτατου Δικαστηρίου, έχει ερμηνευθεί πολύ πιο στενά από ό,τι οι αντίστοιχες διατάξεις στις ΗΠΑ και κανένας νόμος δεν έχει ποτέ ακυρωθεί για αντίθεση στη διάταξη αυτή. Σήμερα, η κυβέρνηση της Κοινοπολιτείας παρέχει ευρεία χρηματοδότηση για θρησκευτικά σχολεία και χρηματοδοτεί επίσης εφημέριους για τα δημόσια και ιδιωτικά σχολεία. Όλα τα κοινοβούλια της Αυστραλίας ανοίγουν με μια χριστιανική προσευχή, και το προοίμιο του Συντάγματος της Αυστραλίας αναφέρεται σε μια «ταπεινή εξάρτηση από την ευλογία του Παντοδύναμου Θεού». Παρά το γεγονός ότι μονάρχης της Αυστραλίας είναι ο Βασιλιάς Κάρολος Γ'΄, επίσης Βρετανός μονάρχης και Κυβερνήτης της Εκκλησίας της Αγγλίας, ο αυστραλιανός του τίτλος δεν έχει καμία σχέση με τη θρησκευτική έδρα του και ο ίδιος δεν έχει κανένα ρόλο στην Αγγλικανική Εκκλησία της Αυστραλίας. Η απαγόρευση των θρησκευτικών προαπαιτούμενων επέτρεψε στον πρώην Αγγλικανό Αρχιεπίσκοπο του Μπρίσμπεϊν, Peter Hollingworth, να διοριστεί Γενικός Κυβερνήτης της Αυστραλίας, το υψηλότερο εγχώριο συνταγματικό αξίωμα. Ωστόσο, αυτό επικρίθηκε. Παρά την ένταξη στο κεφάλαιο «πολιτείες», το κεφάλαιο 116 δεν ισχύει για τις πολιτείες, λόγω αλλαγών κατά τη διάρκεια της σύνταξής του, και έτσι αυτές είναι ελεύθερες να καθορίσουν τη δική τους θρησκεία. Παρά το γεγονός ότι καμία πολιτεία δεν έχει συστήσει ποτέ κρατική εκκλησία (η Νέα Νότια Ουαλία περιόρισε τις θρησκευτικές ομάδες κατά την πρώιμη περίοδο της αποικιοκρατίας), το νομικό πρόσωπο που αντιστοιχεί σε πολλές θρησκευτικές οργανώσεις καθορίζεται από την κρατική νομοθεσία. Υπήρξαν δύο δημοψηφίσματα για να επεκταθεί το κεφάλαιο 116 στις πολιτείες, αλλά και τα δύο απέτυχαν. Σε κάθε περίπτωση οι αλλαγές αυτές είχαν ομαδοποιηθεί με άλλες αλλαγές και έτσι οι ψηφοφόροι δεν είχαν τη δυνατότητα να αποδεχτούν μόνο τη μία αλλαγή. Οι περισσότερες πολιτείες επιτρέπουν ευρείες εξαιρέσεις για τις θρησκευτικές ομάδες από τη νομοθεσία κατά των διακρίσεων. Για παράδειγμα, το νομοσχέδιο στη Νέα Νότια Ουαλία που επιτρέπει στα ζευγάρια του ιδίου φύλου να υιοθετούν, επιτρέπει στις θρησκευτικές υπηρεσίες να αρνηθούν να το δεχτούν. Η σημερινή κατάσταση, που περιγράφεται ως «αρχή της κρατικής ουδετερότητας» και όχι «διαχωρισμός εκκλησίας και κράτους», έχει επικριθεί και από κοσμικές και από θρησκευτικές ομάδες. Από τη μία πλευρά, οι κοσμικοί έχουν υποστηρίξει ότι η αρχή της ουδετερότητας στις θρησκείες οδηγεί σε μια «ατελή δημοκρατία» ή ακόμα και μια «πλουραλιστική θεοκρατία», καθώς η κυβέρνηση δεν μπορεί να είναι ουδέτερη προς τη θρησκεία των ανθρώπων όταν αυτοί είναι άθεοι. Από την άλλη πλευρά, οι θρησκευτικές ομάδες και άλλοι θεωρούν ότι το κράτος και οι κυβερνήσεις τούς περιορίζουν στην άσκηση της θρησκείας τους, εμποδίζοντάς τους να επικρίνουν άλλες θρησκευτικές ομάδες και αναγκάζοντάς τους να κάνουν ασυνείδητες πράξεις. Η Βραζιλία ήταν αποικία της Πορτογαλικής Αυτοκρατορίας από το 1500 μέχρι την ανεξαρτησία της από την Πορτογαλία το 1822. Κατά το διάστημα αυτό ο Ρωμαιοκαθολικισμός ήταν η επίσημη θρησκεία του κράτους. Με την άνοδο της Αυτοκρατορίας της Βραζιλίας, παρ’ όλο που ο Καθολικισμός διατήρησε τη θέση του ως επίσημη πίστη, ενισχυόμενη από την Πολιτεία, επετράπη και σε άλλες θρησκείες να αναπτυχθούν, καθώς το Σύνταγμα του 1824 διασφάλισε τη θρησκευτική ελευθερία. Η πτώση της αυτοκρατορίας, το 1889, οδήγησε στην καθιέρωση ενός δημοκρατικού καθεστώτος και θεσπίσθηκε ένα Σύνταγμα το 1891, το οποίο διέρρηξε τους δεσμούς μεταξύ της εκκλησίας και της πολιτείας. Δημοκρατικοί ιδεολόγοι, όπως ο Μπέντζαμιν Κόνσταντ και ο Ρούι Μπαρμπόσα, είχαν επηρεασθεί από τη «laïcité» (έννοια του κοσμικού κράτους) στη Γαλλία και τις Ηνωμένες Πολιτείες. Ο συνταγματικός διαχωρισμός μεταξύ Εκκλησίας και Κράτους του 1891 έχει διατηρηθεί έκτοτε. Το σημερινό Σύνταγμα της Βραζιλίας, που ισχύει από το 1988, διασφαλίζει το δικαίωμα στη θρησκευτική ελευθερία, απαγορεύει την καθιέρωση κρατικών εκκλησιών και οποιαδήποτε σχέση «εξάρτησης ή συμμαχίας» αξιωματούχων με θρησκευτικούς ηγέτες, εκτός εάν πρόκειται για «συνεργασία με σκοπό την προαγωγή του δημοσίου συμφέροντος, όπως αυτό ορίζεται από τον νόμο». Τα περισσότερα κράτη της υποσαχάριας Αφρικής έχουν κατα πλειοψηφία χριστιανικό πληθυσμό(κυρίως πεντηκοστιανοί,μονοφυσίτες και καθολικοί) με σημαντικές όμως ανιμιστικές και ισλαμικές μειονότητες.Στα συντάγματα τους διακρίνεται η ουδετεροθρησκεία του κράτους και ο χωρισμός θρησκείας και πολιτείας.Εντελώς διαοφρετική εικόνα επικρατεί στην Αραβόφωνη Βόρεια Αφρική καθώς και στη Σομαλία όπου το σύνταγμα ορίζει το Ισλάμ ως κρατική θρησκεία. Η «λαϊσιτέ», προϊόν της γαλλικής ιστορίας και φιλοσοφίας, τυποποιήθηκε σε ένα νόμο του 1905 που προέβλεπε τον διαχωρισμό εκκλησίας και κράτους, δηλαδή τον διαχωρισμό της θρησκείας από την πολιτική εξουσία. Η γαλλική εκδοχή του διαχωρισμού ονομάζεται λαϊσιτέ. Το μοντέλο αυτό του κοσμικού κράτους προστατεύει τις θρησκευτικές οργανώσεις από κρατικές παρεμβάσεις, αλλά περιορίζει σε κάποιο βαθμό και τη δημόσια θρησκευτική έκφραση. Αυτό αποσκοπεί στην προστασία της δημόσιας εξουσίας από τις επιρροές των θρησκευτικών οργανώσεων, ιδίως στα δημόσια αξιώματα. Οι θρησκευτικές απόψεις που δεν περιέχουν κάποιο ίχνος δημόσιας ευθύνης, ή οι οποίες θεωρούν τις θρησκευτικές γνώμες άσχετες με την πολιτική, καταπιέζονται λιγότερο από αυτή τη μορφή της εκκοσμίκευσης της δημόσιας συζήτησης. Ο πρώην πρόεδρος Νικολά Σαρκοζύ είχε ασκήσει κριτική στην «αρνητική λαϊσιτέ» και μιλούσε για μια «θετική λαϊσιτέ» που αναγνωρίζει τη συμβολή της πίστης στον γαλλικό πολιτισμό, τη γαλλική ιστορία και κοινωνία, και επιτρέπει την πίστη στη δημόσια συζήτηση και κρατικές ενισχύσεις σε θρησκευτικές ομάδες. Επισκέφθηκε τον Πάπα τον Δεκέμβριο του 2007 και μίλησε δημοσίως εμφατικά για τις χριστιανικές ρίζες της Γαλλίας, τονίζοντας παράλληλα τη σημασία της ελευθερίας της σκέψης, υποστηρίζοντας ότι η πίστη πρέπει να επανέλθει στη δημόσια σφαίρα. Ο διάδοχός του, Φρανσουά Ολάντ, είχε μια εντελώς διαφορετική τοποθέτηση κατά τις προεδρικές εκλογές του 2012, υποσχόμενος να εισαγάγει την έννοια της «λαϊσιτέ» στο σύνταγμα (το γαλλικό σύνταγμα ήδη ορίζει ότι η Γαλλική Δημοκρατία είναι κοσμικό κράτος, αλλά δεν υπάρχει άρθρο στο σύνταγμα για τη «λαϊσιτέ»). Υπάρχουν ωστόσο κάποιες επιπλοκές στη Γαλλία, που περιλαμβάνουν: Το πιο σημαντικό παράδειγμα βρίσκεται σε δύο περιοχές, την Αλσατία και τη Μοζέλλη, όπου το Συμφωνητικό μεταξύ της Γαλλίας και της Αγίας Έδρας εξακολουθεί να επικρατεί, επειδή οι δύο περιοχές βρίσκονταν υπό γερμανικό έλεγχο όταν ψηφίστηκε ο γαλλικός νόμος του 1905 για τον διαχωρισμό μεταξύ των εκκλησιών και του κράτους. Οι καθολικοί ιερείς, όπως και ο κλήρος άλλων θρησκειών (Λουθηρανοί, Καλβινιστές και Εβραίοι) πληρώνονται από το κράτος και στα σχολεία διδάσκονται θρησκευτικά μαθήματα. Επιπλέον, οι καθολικοί επίσκοποι του Μετς και του Στρασβούργου διορίζονται (ή, μάλλον, τοποθετούνται επισήμως) από τον αρχηγό του Γαλλικού Κράτους μετά από πρόταση του Πάπα, πράγμα που καθιστά τον Γάλλο Πρόεδρο τη μόνη εφήμερη εξουσία που έχει επισήμως διατηρήσει το δικαίωμα να ορίζει καθολικούς επισκόπους, καθώς όλοι οι άλλοι καθολικοί επίσκοποι διορίζονται από τον Πάπα. Ο Γάλλος Πρόεδρος είναι εκ του αξιώματός του και συν-Πρίγκηπας της Ανδόρρας, όπου ο ρωμαιοκαθολικισμός έχει τη θέση της κρατικής θρησκείας (ο άλλος συν-Πρίγκηπας είναι ισπανός επίσκοπος). Επιπλέον, στους Γάλλους αρχηγούς κράτους παραδοσιακά προσφέρεται ο επίτιμος τίτλος του επιτρόπου τους Παπικής Βασιλικής του Αγίου Ιωάννη του Λατερανού, του Καθεδρικού Ναού της Ρώμης. Μόλις ο τίτλος αυτός απονέμεται σε ένα νεοεκλεγέντα πρόεδρο, η Γαλλία πληρώνει για ένα Ιερέα της Χορωδίας, ο οποίος καταλαμβάνει μια θέση στo κανονικό συμβούλιο του καθεδρικού ναού αντί για τον Πρόεδρο (όλοι οι Γάλλοι πρόεδροι ήσαν άρρενες και, τουλάχιστον, κατ' όνομα ρωμαικαθολικοί αλλά, αν κάποιος δεν ήταν, πιθανότατα δεν θα του δινόταν ο τίτλος). Ο Γάλλος Πρόεδρος έχει επίσης έδρα και σε μερικά άλλα κανονικά συμβούλια στη Γαλλία. Άλλο παράδειγμα των περίπλοκων σχέσεων μεταξύ της Γαλλίας και της ρωμαιοκαθολικής Εκκλησίας είναι οι «Ευσεβείς Οίκοι της Γαλλίας και της Ρώμης και της Λορέττας»: πέντε εκκλησίες στη Ρώμη (Η Τριάδα του Όρους, ο Άγιος Λουδοβίκος των Γάλλων, ο Άγιος Ίβο των Βρετόνων, ο Άγιος Κλαύδιος του Ελεύθερου Κράτους της Βουργουνδίας και ο Άγιος Νικόλαος της Λωρραίνης) όπως κι ένα παρεκκλήσι στο Λορέτο, ανήκουν στη Γαλλία και διοικούνται και χρηματοδοτούνται από ένα ειδικό ίδρυμα που συνδέεται με τη Γαλλική πρεσβεία στην Αγία Έδρα. Στην Ουαλίς και Φουτουνά, Γαλλική υπερπόντια κτήση, η εθνική εκπαίδευση έχει εκχωρηθεί στην επισκοπή, η οποία χρηματοδοτείται για τον λόγο αυτό από το κράτος. Το γερμανικό Σύνταγμα διασφαλίζει την ελευθερία της θρησκείας, αλλά δεν υπάρχει πλήρης διαχωρισμός εκκλησίας και κράτους στη Γερμανία. Οι επίσημα αναγνωρισμένες εκκλησίες λειτουργούν ως νομικά πρόσωπα δημοσίου (και όχι ιδιωτικού) δικαίου. Κάποιοι φόροι εισπράττονται από το κράτος για λογαριασμό των αναγνωρισμένων θρησκευτικών κοινοτήτων έναντι μιας παρακράτησης αμοιβής. Η θρησκευτική διδασκαλία είναι κανονικό μάθημα στο ωρολόγιο πρόγραμμα στη Γερμανία. Το γερμανικό κράτος θεωρεί εαυτό ουδέτερο σε ζητήματα θρησκευτικών πεποιθήσεων, με αποτέλεσμα να μη μπορεί κάποιος δάσκαλος να εξαναγκασθεί να διδάξει θρησκευτικά. Από την άλλη, όμως, για όλους όσους διδάσκουν θρησκευτικά απαιτείται επίσημη άδεια από τη θρησκευτική τους κοινότητα. Οι συνθήκες με την Αγία Έδρα αναφέρονται ως συνυποσχετικά και αποτελούν το νομικό πλαίσιο για τη συνεργασία με το γερμανικό κράτος. Η φράση του Τζέφερσον (βλέπε παραπάνω) αναφέρθηκε από το Ανώτατο Δικαστήριο των ΗΠΑ για πρώτη φορά το 1878, και στη συνέχεια σε μια σειρά υποθέσεων, αρχής γενομένης το 1947. Η ίδια η φράση «διαχωρισμός εκκλησίας και κράτους» δεν εμφανίζεται στο Σύνταγμα των Ηνωμένων Πολιτειών. Η Πρώτη Τροπολογία του Αμερικάνικου Συντάγματος αναφέρει ότι «το Κογκρέσο δεν θα δημιουργήσει κανένα νόμο σχετικά με την εγκαθίδρυση θρησκείας, ή την απαγόρευση ελεύθερης άσκησής της». Το Ανώτατο Δικαστήριο δεν εξέτασε το ζήτημα του πώς αυτή εφαρμόζεται στις πολιτείες μέχρι το 1947. Όταν το έκανε, στην υπόθεση Everson εναντίον Εκπαιδευτικού Συμβουλίου, το δικαστήριο ενσωμάτωσε τη ρήτρα εγκαθίδρυσης, ορίζοντας ότι είναι εφαρμοζόμενη στις πολιτείες και ότι ο νόμος που επέτρεπε την αποζημίωση για τη μετακίνηση των μαθητών με λεωφορεία προς τα σχολεία (συμπεριλαμβανομένων και των ενοριακών σχολείων) ήταν συνταγματικός. Πριν από την ενσωμάτωσή της, είχαν γίνει ανεπιτυχείς προσπάθειες για την τροποποίηση του συντάγματος, ώστε να εφαρμοστεί ρητά η ρήτρα εγκαθίδρυσης στις πολιτείες κατά τις δεκαετίες του 1870 και του 1890Η έννοια υπονοούνταν στη φυγή του Ρότζερ Ουίλιαμς από τη θρησκευτική καταπίεση στην Αποικία του κόλπου της Μασαχουσέτης για να ιδρύσει την αποικία του Ρόουντ Άιλαντ και των Providence Plantations (Φυτείες Πρόνοιας) πάνω στην αρχή της κρατικής ουδετερότητας σε θέματα πίστεως. Ο Ουίλιαμς υποκινούνταν από την ιστορική κατάχρηση της κυβερνητικής εξουσίας, και πίστευε ότι η κυβέρνηση πρέπει να αποσύρεται από οτιδήποτε αγγίζει τη σχέση των ανθρώπων με τον Θεό, υποστηρίζοντας τη δημιουργία ενός «διαχωριστικού φράκτη ή τοίχου μεταξύ του Κήπου της Εκκλησίας και της Ερημίας του κόσμου» προκειμένου να κρατηθεί η εκκλησία αγνή. Μέσω του έργου του το καταστατικό του Ρόουντ Άιλαντ επικυρώθηκε από τον βασιλιά Κάρολο Β’ της Αγγλίας, στο οποίο αναφερόταν ρητά ότι κανείς δεν επιτρέπεται να «κακοποιηθεί, τιμωρηθεί, διαταραχτεί, ή να τεθεί υπό αμφισβήτηση, για τυχόν διαφορές απόψεων, στα θέματα της θρησκείας». Αναγνωρίζεται στον Ουίλιαμς η συμβολή του στη διαμόρφωση του δημοσίου διαλόγου για τη σχέση εκκλησίας και κράτους στην Αγγλία, αλλά και η επιρροή του σε ανθρώπους όπως ο Τζον Μίλτον και ιδιαίτερα ο Τζον Λοκ, του οποίου το έργο είχε μελετηθεί επισταμένως από τον Τόμας Τζέφερσον, τον Τζέιμς Μάντισον και άλλους αρχιτέκτονες του Συντάγματος των ΗΠΑ. Οι απόψεις του Ουίλιαμς θεολογικά προέρχονται κυρίως από την Αγία Γραφή και τα κίνητρά του θεωρούνται θρησκευτικά, ενώ η υποστήριξη της θρησκευτικής ελευθερίας από τον Τζέφερσον θεωρείται κοινωνικοπολιτική. Η Συνθήκη της Τρίπολης Το 1797, η Γερουσία των Ηνωμένων Πολιτειών επικύρωσε μια συνθήκη με την Τρίπολη που ανέφερε στο άρθρο 11: Δεδομένου ότι η κυβέρνηση των Ηνωμένων Πολιτειών της Αμερικής δεν βασίζεται με κανένα τρόπο στη χριστιανική θρησκεία, καθώς δεν εμπεριέχει χαρακτήρα εχθρότητας ενάντια στους νόμους, τη θρησκεία ή τη γαλήνη των Μουσουλμάνων, και, καθώς οι εν λόγω πολιτείες δεν ενεπλάκησαν ποτέ σε οποιονδήποτε πόλεμο, ή εχθρική πράξη εναντίον οποιουδήποτε μωαμεθανικού έθνους, δηλώνεται από τις δύο πλευρές, ότι κανένα πρόσχημα που προκύπτει από θρησκευτικές απόψεις, θα διαταράξει ποτέ την αρμονία που υπάρχει μεταξύ των δύο χωρών. Σύμφωνα με τον Φρανκ Λάμπερτ, καθηγητή της Ιστορίας στο Πανεπιστήμιο Purdue, οι διαβεβαιώσεις του άρθρου 11 είχαν ως στόχο «να κατευνάσουν τους φόβους του μουσουλμανικού κράτους επιμένοντας ότι η θρησκεία δεν θα όριζε τον τρόπο που η συνθήκη θα ερμηνευόταν και θα εκτελείτο. Ο πρόεδρος Τζον Άνταμς και η Γερουσία έκαναν σαφές ότι το σύμφωνο ήταν μεταξύ δύο κυρίαρχων κρατών, όχι μεταξύ δύο θρησκευτικών δυνάμεων»Οι υποστηρικτές του διαχωρισμού εκκλησίας και κράτους υποστηρίζουν ότι αυτή η συνθήκη, η οποία επικυρώθηκε από τη Γερουσία, επιβεβαιώνει ότι η κυβέρνηση των Ηνωμένων Πολιτειών είχε ακριβώς ως στόχο να είναι θρησκευτικά ουδέτερη. Η συνθήκη υποβλήθηκε από τον Πρόεδρο Άνταμς και ομόφωνα επικυρώθηκε από τη Γερουσία. Στη Ρωσική αυτοκρατορία στην ταυτότητα του υπηκόου της δεν αναγραφόταν η εθνικότητα αλλά το θρήσκευμα του και η εκκλησιαστική δύναμη ως ευνοούμενη της αυτοκρατορικής δυναστείας των Τσάρων τύγχανε προνομιακής μεταχείρισης και διατηρούσε ισχυρή κοσμική εξουσία σε βαθμό που μπορούσε να ελέγχει ακόμα και την αυτοκρατορική εξουσία (π.χ ο Τσάρος διόριζε τον Πατριάρχη Μόσχας αλλά δε μπορούσε να τον εκδιώξει από το αξίωμα του παρά μόνο μετά τον θάνατο του). Στην ΕΣΣΔ η αναγραφή θρησκεύματος ήταν παράνομη και τιμωρούνταν αυστηρά. Η εκκλησιαστική περιουσία δημεύτηκε από το κράτος(όμως επιστράφηκε πίσω στην εκκλησία εξ ολοκλήρου μετά την πτώση της ΕΣΣΔ), απαγορευόταν (με εξαίρεση την περίοδο 1941-1953) οποιαδήποτε αναφορά σε θρησκευτική συνείδηση και από το 1958 η επίσκεψη σε εκκλησία και η τέλεση θρησκευτικών υποχρεώσεων τιμωρούνταν με φυλάκιση, παρότι το Σύνταγμα της ΕΣΣΔ του 1957, στο άρθρο 124 ανέφερε: "Για να εξασφαλιστεί στους πολίτες η ελευθερία της θρησκευτικής συνείδησης η Εκκλησία στην ΕΣΣΔ είναι χωρισμένη από το Κράτος, καθώς και το σχολείο από την εκκλησία. Αναγνωρίζεται σ' όλους τους πολίτες η ελευθερία της θρησκευτικής συνείδησης, καθώς και η ελευθερία της αντιθρησκευτικής προπαγάνδας." Σήμερα αν και το ρωσικό σύνταγμα δεν αναφέρεται άμεσα τουλάχιστον σε επίσημη θρησκεία αναφέρει ως επικρατούσα θρησκεία τη Χριστιανική θρησκεία γενικά (αφήνοντας να εννοηθούν όλα τα δόγματα της όπως Ορθόδοξη, Ρωμαιοκαθολική, Διαμαρτυρόμενη κ.α). Όμως με τροποποίηση που ψηφίστηκε και προστέθηκε αργότερα αναγνωρίζεται η προσφορά της Ορθόδοξης εκκλησίας στη διαμόρφωση του Ρωσικού έθνους και γι αυτό τονίζεται ότι τυγχάνει ξεχωριστής μεταχείρισης. Το ρωσικό κράτος για να ελέγχει καλύτερα τη θρησκευτική ζωή της πλειοψηφίας πληρώνει τους μισθούς μόνο των Ορθοδόξων ιερέων καθώς επίσης καλύπτει οικονομικά τα έξοδα και τις τελετουργίες της ορθόδοξης εκκλησίας(μεταφορά Αγίου φωτός με ιδιαίτερα λαμπρές τιμές με δαπάνες της κυβέρνησης, ανέγερση ορθοδόξων ναών κ.α). Οι ορθόδοξοι ιερείς μπορούν να επισκέπτονται τα δημόσια σχολεία στα οποία απαιτείται να διακοσμούν τους τοίχους ορθόδοξες εικόνες ενώ στις σχολικές αυλές συνήθως υπάρχει ένα εκκλησάκι. Στις ταυτότητες των πολιτών συμβολικά αναγράφεται πρώτα το θρήσκευμα και μετά η εθνικότητα. Η προσβολή των θρησκευτικών αισθημάτων των ορθόδοξων με οποιονδήποτε τρόπο διώκεται ποινικά. Μετά από διαδικτυακό δημοψήφισμα το 2014 οι πολίτες ενέκριναν με 89,34% υπέρ δυο προτάσεις της Ορθόδοξης Εκκλησίας να μπορεί να διοργανώνει κρατικά δημοψηφίσματα εντός των ορθόδοξων ναών για θέματα τα οποία σχετίζονται με τη θρησκεία ή κρατικές υποθέσεις που η ίδια θεωρεί ότι αφορούν την εκκλησία και η κατάταξη του μαθήματος των θρησκευτικών (τα οποία έχουν ομολογιακή μορφή) σε υποχρεωτικό μάθημα εξέτασης και στα πεδία θετικών σπουδών (εκτός από των θεωρητικών) με την παράλληλη αύξηση των ωρών διδασκαλίας επιτρέποντας παράλληλα τη διοργάνωση εκκλησιαστικών σεμιναρίων στα δημόσια σχολεία(πέρα από τα κατηχητικά) για τους μαθητές. Εγκρίθηκε ακόμα η διδασκαλία του μαθήματος των θρησκευτικών συμβολικά μια φορά τον μήνα από έναν ιερέα της ενορίας στην οποία υπάγεται το σχολείο η από κάποιον της εμπιστοσύνης του. Τέλος, δεν επιτρέπεται η απαλλαγή από τα θρησκευτικά για κανένα λόγο αφού θεωρείται βασικό μάθημα. Η Εκκλησία της Αγγλίας (Αγγλικανική εκκλησία) είναι μια αναγνωρισμένη εκκλησία και ο Βρετανός βασιλιάς έχει τον τίτλο του επικεφαλής της Αγγλικανικής εκκλησίας και δεν μπορεί να είναι καθολικός. Μέχρι τον νόμο για τη διαδοχή στον θρόνο του 2013 (Crown Act 2013) ο μονάρχης δεν θα μπορούσε να είναι παντρεμένος με καθολικό-ή. Στην Αγγλία, υψηλοί εκκλησιαστικοί αξιωματούχοι είναι ταυτόχρονα και βασιλικοί αξιωματούχοι, η Εκκλησία διεξάγει σημαντικές τελετές του κράτους, όπως στέψεις βασιλέων και 26 επίσκοποι κατέχουν έδρες στη Βουλή των Λόρδων και είναι γνωστοί ως Πνευματικοί Λόρδοι (Lords Spiritual) σε αντίθεση με τους Κοσμικούς Λόρδους (Lords Temporal). Οι σχέσεις μεταξύ εκκλησίας και κράτους στο Ηνωμένο Βασίλειο είναι σήμερα ως επί το πλείστον μια τυπικότητα και η διακυβέρνηση του Ηνωμένου Βασιλείου είναι σχετικά κοσμική, αν και οι Πνευματικοί Λόρδοι έχουν μια σημαντική επιρροή όταν ψηφίζουν ως μια ομάδα σε ορισμένα ζητήματα, όπως η άμβλωση και η ευθανασία. Η Εκκλησία της Σκωτίας είναι το μεγαλύτερο θρησκευτικό δόγμα στη Σκωτία, όμως σε αντίθεση με την Εκκλησία της Αγγλίας είναι Πρεσβυτεριανή και από το 1921 έχει διαχωρισθεί από το κράτος, με τον επικεφαλής να μην κατέχει κανένα επίσημο ρόλο. Η Εκκλησία της Ιρλανδίας διαχωρίστηκε από το κράτος νωρίτερα το 1871, ενώ η Εκκλησία της Ουαλίας διαχωρίστηκε το 1920. Δεδομένου ότι δεν υπάρχει γραπτό Σύνταγμα, δεν υπάρχει ρητή συνταγματική αρχή της ελευθερίας της θρησκευτικής άσκησης, όπως υπάρχει σε άλλες χώρες, όπως η Γερμανία και οι Ηνωμένες Πολιτείες. Ωστόσο, το άγραφο σύνταγμα εξασφαλίζει τέτοια δικαιώματα και διάφορους νόμους, όπως τον νόμο περί Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων του 1998 και τον νόμο για την ισότητα του 2010 επιτρέπει στις θρησκευτικές ομάδες να συνδέονται, να λατρεύουν, να προωθούν και να δημοσιεύουν τις απόψεις τους παράλληλα με τις καθιερωμένες εκκλησίες. Η Ιαπωνία διαχώρισε την εκκλησία και το κράτος το 1868. Αυτό θεωρήθηκε ανάρμοστο, κατά τη διάρκεια της αμερικανικής στρατιωτικής κατοχής (1945-52) και οικοδομήθηκε μια αφήγηση «Κρατικού Σίντο», προκειμένου να επιβληθούν οι αμερικανικές ιδέες για εκκλησία και κράτος στην Ιαπωνία. Η Ινδία είναι κατ’ όνομα κοσμικό κράτος και δεν υπάρχουν ειδικές προβλέψεις που ευνοούν συγκεκριμένες θρησκείες στο σύνταγμά της. Ωστόσο, διάφοροι νόμοι (το οικογενειακό δίκαιο, για παράδειγμα) περιέχουν διαφοροποιήσεις ή διακρίσεις βάσει της θρησκείας. Επιπλέον, πολλές πολιτειακές κυβερνήσεις, γα παράδειγμα η κυβέρνηση της Πολιτείας Ταμίλ Ναντού, ασκούν έντονο έλεγχο επί των θρησκευτικών οργανώσεων. Η άσκηση τέτοιας κυβερνητικής εξουσίας στο πεδίο της θρησκείας έχει ως αποτέλεσμα να κατηγορούνται μερικές φορές οι πολιτικοί ότι ασκούν πολιτική για να αποκτήσουν την εύνοια συγκεκριμένων πολιτικών ομάδων, δηλαδή ότι υποστηρίζουν κάποια ζητήματα με αποκλειστικό σκοπό να υφαρπάσουν τις ψήφους των μελών μιας συγκεκριμένης κοινότητας, περιλαμβανομένων και των θρησκευτικών κοινοτήτων. Τόσο το Ινδικό Κόμμα του Κογκρέσου, όσο και το κόμμα Μπχαρίτιγια Τζανάτα (BJP) έχουν κατηγορηθεί ότι προσπαθούν να εκμεταλλευθούν τους ψηφοφόρους μέσω της πολιτικής που απευθύνεται σε συγκεκριμένες κοινότητες. Η υπόθεση Σαχ Μπάνο, μια υπόθεση διαζυγίου, προκάλεσε μεγάλη διχογνωμία, όταν το Κογκρέσο κατηγορήθηκε ότι επιχείρησε να κατευνάσει τους ορθόδοξους Μουσουλμάνους φέρνοντας μια κοινοβουλευτική τροπολογία, η οποία θα ακύρωνε το αποτέλεσμα της απόφασης που είχε εκδώσει το Ανώτατο Δικαστήριο. Μετά τις βιαιότητες του Γκουτζάρατ το 2002 υπήρξαν κατηγορίες κατά των πολιτικών κομμάτων, ότι προχώρησαν πάλι σε πολιτικές στρεφόμενες προς συγκεκριμένες κοινότητες. Στην Ισπανία, σχολιαστές έχουν υποστηρίξει ότι η μορφή του διαχωρισμού κράτους-εκκλησίας που θεσπίστηκε στη Γαλλία το 1905 και περιλήφθηκε στο Ισπανικό Σύνταγμα του 1931 είναι αυτή μίας «εχθρικής» προσέγγισης προς την εκκλησία, σημειώνοντας ότι αυτή η εχθρότητα ήταν μία από τις αιτίες για την κατάρρευση της δημοκρατίας και την πρόκληση του Ισπανικού Εμφυλίου Πολέμου. Μετά το τέλος του πολέμου, επί της Δικτατορίας Φράνκο, η Καθολική Εκκλησία επανέκτησε την επισήμως εγκεκριμένη και κυρίαρχη θέση της. Η θρησκευτική ελευθερία εξασφαλίστηκε μόλις το 1966, εννιά χρόνια πριν την πτώση του καθεστώτος. Από το 1978, σύμφωνα με το Ισπανικό Σύνταγμα (ενότητα 16.3) «Καμία θρησκεία δεν θα είναι κρατική. Οι δημόσιες αρχές θα λαμβάνουν υπόψιν τις θρησκευτικές πεποιθήσεις της Ισπανικής κοινωνίας και συνεπώς θα διατηρούν τις κατάλληλες σχέσεις συνεργασίας με την Καθολική Εκκλησία και άλλα δόγματα». Στην Ιταλία ο διαχωρισμός Εκκλησίας και Κράτους είναι κατοχυρωμένος στο άρθρο 7 του Συντάγματος, το οποίο ορίζει: «Η Πολιτεία και η Καθολική Εκκλησία είναι ανεξάρτητες και κυρίαρχες, η καθεμία εντός της δικής της σφαίρας. Οι σχέσεις τους ρυθμίζονται από τις συμφωνίες του Λατερανού. Τροποποιήσεις στις συμφωνίες αυτές που γίνονται αποδεκτές και από τα δύο μέρη δεν απαιτούν τη διαδικασία της συνταγματικής αναθεώρησης». Η Κίνα, την εποχή της δυναστείας των Χαν, είχε καθιερώσει τον Κομφουκιανισμό ως επίσημη κρατική ιδεολογία, αντικαθιστώντας αυτήν του Νομικισμού της προηγηθείσας δυναστείας των Κιν πριν από πάνω από δυο χιλιετίες. Στη σύγχρονη Κίνα, μετά το 1949, εξαιτίας ιστορικών εμπειριών όπως η Εξέγερση του Ταϊπίνγκ, το Κομμουνιστικό Κόμμα Κίνας δεν είχε διπλωματικές σχέσεις με το Βατικανό για πάνω από μισόν αιώνα, διατήρησε τον διαχωρισμό της εκκλησίας από τις κρατικές υποθέσεις και, παρ' όλο που οι μέθοδοι της κινεζικής κυβέρνησης αμφισβητούνται από το Βατικανό, ο Πάπας Βενέδικτος ΙΣΤ΄ είχε δεχθεί τη χειροτονία επισκόπου που είχε προ-επιλεγεί από την κυβέρνηση για την Κινεζική Πατριωτική Καθολική Ένωση το 2007. Εν τούτοις, μια νέα χειροτονία καθολικού Επισκόπου τον Νοέμβριο του 2010, σύμφωνα με τα νέα του BBC, απειλεί να «ζημιώσει τους δεσμούς» μεταξύ της Κίνας και του Βατικανού. Το ζήτημα του ρόλου της Καθολικής Εκκλησίας στο Μεξικό είναι ιδιαιτέρως διχαστικό ήδη από τη δεκαετία του 1820. Οι μεγάλες εκτάσεις ιδιοκτησίας της Εκκλησίας ήταν πάντοτε σημείο τριβής. Το Μεξικό οδηγήθηκε σε κάτι που ονομάστηκε διαχωρισμός της εκκλησίας και του κράτους από τον Μπενίτο Χουάρες, ο οποίος, το 1859, προσπάθησε να εκμηδενίσει τον ρόλο της ρωμαιοκαθολικής εκκλησίας στο κράτος αποκτώντας τις εκτάσεις της και καταργώντας τα προνόμιά της. Το 1859 εκδόθηκε ο Νόμος Λέρντο – υποτίθεται ότι διαχώριζε την εκκλησία και το κράτος, αλλά στην πραγματικότητα επρόκειτο για κρατική παρέμβαση σε εκκλησιαστικά ζητήματα, καθώς καταργήθηκαν μοναστικά τάγματα και εθνικοποιήθηκε η εκκλησιαστική περιουσία. Το 1926, μετά από αρκετά χρόνια επαναστατικού πολέμου και ανασφάλειας, ο Πρόεδρος Πλούταρκο Ελίας Κάγιες, θέσπισε τον Νόμο Κάγιες, ο οποίος κατήργησε κάθε ιδιωτική περιουσία των εκκλησιών, έκλεισε εκκλησίες που δεν είχαν δηλωθεί στο κράτος και απαγόρευσε στους κληρικούς την κατοχή δημοσίων αξιωμάτων. Ο νόμος δεν ήταν δημοφιλής και γνώρισε μεγάλη λαική αποδοκιμασία. Και αρκετοί διαδηλωτές από αγροτικές περιοχές πολέμησαν κατά των ομοσπονδιακών στρατευμάτων σε αυτό που ονομάσθηκε πόλεμος του Κριστέρο. Μετά τη λήξη του πολέμου το 1929, ο Πρόεδρος Εμίλιο Πόρτες Γκιλ διατήρησε μια προηγούμενη ανακωχή, κατά την οποία ο νόμος θα παρέμενε θεσπισμένος, αλλά δεν θα εφαρμοζόταν στην πράξη, με αντάλλαγμα τη λήξη των εχθροπραξιών. Από τότε, η Καθολική Εκκλησία έχει παραμείνει ενεργή μέσα από το Εθνικό Κόμμα Δράσης (του Μεξικού). Το κόμμα απέκτησε σημαντική βάση το 2000, όταν εξελέξη ο Πρόεδρος Βισέντε Φοξ, σταματώντας 70 χρόνια αδιάκοπης διακυβέρνησης από το Θεσμικό Επαναστατικό Κόμμα. Στα περισσότερα συντάγματα των κρατών της Λατινικής Αμερικής (Νικαράγουα, Γουατεμάλα, Βενεζουέλα, Εκουαδόρ, Ελ Σαλβαδόρ, Ονδούρα, Κόστα Ρίκα, Παναμάς, Παραγουάη, Κολομβία κτλ.) διασφαλίζεται συνταγματικά ο διαχωρισμός θρησκείας και πολιτείας αν και σε μια μορφή φιλικής συνεργασίας και όχι σε αυστηρό μοντέλο. Στις 21 Μαΐου 2012, το Κοινοβούλιο της Νορβηγίας ενέκρινε μια συνταγματική τροπολογία η οποία διασφάλιζε στην Εκκλησία της Νορβηγίας αυξημένη αυτονομία, και ορίζει πως «η Εκκλησία της Νορβηγίας, μια Ευαγγελική-Λουθηρανική Εκκλησία, παραμένει η Εκκλησία του Νορβηγικού λαού, και αντιμετωπίζεται από το κράτος ως τέτοια» («Λαϊκή Εκκλησία», folkekirke, είναι επίσης το όνομα της Δανέζικης Κρατικής Εκκλησίας, Folkekirken), αντικαθιστώντας την προηγούμενη έκφραση η οποία όριζε πως «η Ευαγγελική-Λουθηρανική θρησκεία παραμένει η επίσημη θρησκεία του Κράτους». Η τελική τροπολογία πέρασε με 162 υπέρ προς 3 κατά. Όλες οι αρνητικές ψήφοι ήταν από το Κεντρώο κόμμα. Το σύνταγμα ορίζει επίσης πως η Νορβηγικές αξίες βασίζονται πάνω στη Χριστιανική και ανθρωπιστική κληρονομιά, και σύμφωνα με το σύνταγμα, ο Βασιλιάς πρέπει να είναι Λουθηρανός. Η κυβέρνηση θα συνεχίσει να επιδοτεί την Εκκλησία όπως κάνει και για άλλους σχετικούς με τη θρησκεία οργανισμούς και ιδρύματα, αλλά τη δυνατότητα διορισμού επισκόπων και κοσμητόρων την έχει η εκκλησία αντί της κυβέρνησης. Πριν το 1997, ο διορισμός εφημερίων και θρησκευτικών αντιπροσώπων ήταν αρμοδιότητα της κυβέρνησης, αλλά η εκκλησία απέκτησε το δικαίωμα να διορίζει απευθείας τους εν λόγω κληρικούς βάσει του νέου Εκκλησιαστικού Νόμου του 1997. Ωστόσο, ακόμα και μετά τις αλλαγές του 1997 και 2012, όλοι οι κληρικοί παραμένουν κρατικοί λειτουργοί, και οι κεντρικές και τοπικές διοικήσεις παραμένουν κομμάτι της κρατικής διοίκησης, και η Εκκλησία της Νορβηγίας ρυθμίζεται από τον δικό της νόμο (Kirkeloven) και όλοι οι δήμοι υποχρεούνται από τον νόμο να υποστηρίξουν τις δραστηριότητες της Εκκλησίας της Νορβηγίας και οι δημοτικές αρχές να αντιπροσωπεύονται στα τοπικά σωματεία της. Η Σιγκαπούρη είναι η πατρίδα ανθρώπων διαφορετικών θρησκειών και ως τέτοια, η κυβέρνηση της Σιγκαπούρης έχει αναμφισβήτητα -ως προς μία σειρά ζητημάτων- κάνει μία προσπάθεια να αποφύγει να δώσει προτεραιότητα σε κάποιες θρησκείες έναντι των υπολοίπων. Το 1972 η κυβέρνηση της Σιγκαπούρης διέγραψε τους μάρτυρες του Ιεχωβά και απαγόρευσε τις δραστηριότητές τους στη χώρα. Μπορεί αυτό να φαίνεται σε κάποιους ως θρησκευτική προκατάληψη, ωστόσο άλλοι (συμπεριλαμβανομένης της κυβέρνησης της Σιγκαπούρης) ισχυρίζονται ότι αυτό ήταν δικαιολογημένο δεδομένου ότι τα μέλη των μαρτύρων του Ιεχωβά αρνούνται να υπηρετήσουν τη στρατιωτική τους θητεία (η οποία είναι υποχρεωτική για όλους τους άνδρες), να χαιρετήσουν τη σημαία ή να ορκιστούν όρκους πίστης στο κράτος. Η Σιγκαπούρη έχει απαγορεύψει όλο το έντυπο υλικό που εκδίδεται από τη «Διεθνή Ένωση Μαθητών της Βίβλου» (International Bible Students Association) και το «Παρατηρητήριο της Βίβλου» (Watchtower Bible and Tract Society) εξαιτίας της δημοσίευσης κειμένων των Μαρτύρων του Ιεχωβά. Όποιος κατέχει μία απαγορευμένη έκδοση μπορεί να του επιβληθεί χρηματικό πρόστιμο μέχρι $2.000 Δολάρια Σιγκαπούρης και να φυλακισθεί μέχρι 12 μήνες για την πρώτη καταδίκη. Η Εκκλησία της Σουηδίας ιδρύθηκε από τον Βασιλιά Γουσταύο Α΄ και μέσα σε μισό αιώνα μετά τον θάνατο του, καθιερώθηκε ως Λουθηρανική εκκλησία με εκτεταμένες εξουσίες στη Σουηδική κοινωνία, όντας υπό τον έλεγχο του κρατικού μηχανισμού. Η θρησκευτική ελευθερία επιτεύχθηκε σε μεγάλο βαθμό στη διάρκεια της δικτατορίας του Γουσταύου Γ΄, ενώ το κράτος διαχωρίστηκε από την εκκλησία από την 1 Ιανουαρίου του 2000. Η μεταρρύθμιση προωθήθηκε από την κυβέρνηση του Γκόραν Πέρσον. Η Τουρκία, της οποίας ο πληθυσμός είναι σε συντριπτικό ποσοστό μουσουλμανικός, θεωρείται ότι έχει καθιερώσει τον κοσμικό χαρακτήρα της σχολής της laïcité από το 1928. Όπως και με τον κοσμικό χαρακτήρα στη Γαλλία, υπάρχουν μερικές αξιοσημείωτες περιπλοκές και στην Τουρκία: Παρά το γεγονός ότι η Τουρκία είναι επίσημα κοσμική χώρα, το Προοίμιο του Συντάγματος ορίζει ότι «Δεν πρέπει να υπάρχει καμία παρέμβαση, παρόλα τα ιερά θρησκευτικά συναισθήματα, σε κρατικές υποθέσεις και την πολιτική». Προκειμένου να ελέγχουν τον τρόπο που η θρησκεία γίνεται αντιληπτή από τους οπαδούς, το κράτος πληρώνει τους μισθούς των ιμάμηδων (μόνο για τους σουνίτες μουσουλμάνους)και των χριστιανών κληρικών καθώς και παρέχει θρησκευτική εκπαίδευση (από την κοινότητα των μουσουλμάνων σουνιτών) στα δημόσια σχολεία. Το κράτος έχει ένα Υπουργείο Θρησκευτικών Υποθέσεων, ακριβώς κάτω από τον πρωθυπουργό ιεραρχικά, υπεύθυνο για την οργάνωση της σουνιτικής μουσουλμανικής θρησκείας, καθώς επίσης και τι θα πρέπει και δεν θα πρέπει να αναφέρεται σε κηρύγματα που δίνονται σε τζαμιά, ειδικά τις Παρασκευές. Μια τέτοια ερμηνεία του κοσμικού κράτους, όπου η θρησκεία είναι υπό αυστηρό έλεγχο του κράτους είναι πολύ διαφορετική από εκείνη την Πρώτη Τροπολογία του Συντάγματος των Ηνωμένων Πολιτειών και είναι ένα καλό παράδειγμα του πώς ο διαχωρισμός μπορεί να εφαρμοστεί με ποικίλους τρόπους σε διάφορες περιοχές στον πλανήτη. Στο άρθρο 2 της Διακήρυξης των Αρχών και Κρατικών Πολιτικών, Ενότητα 6, το σύνταγμα των Φιλιππίνων του 1987 ορίζει πως «ο διαχωρισμός εκκλησίας και κράτους είναι απαραβίαστος». Αυτό τονίζει εκ νέου, με μικρές διαφορές στις λέξεις και στον τονισμό, μια διακήρυξη που έγινε στο άρθρο 15, παράγραφος 15 του συντάγματος του 1973. Ομοίως, στο άρθρο 3, παράγραφος 5 ορίζει «Κανένας νόμος δεν θα ορίζει την υιοθέτηση θρησκείας, ή την απαγόρευση ελεύθερης άσκησης των θρησκευτικών καθηκόντων. Η ελεύθερη άσκηση και απόλαυση των θρησκευτικών καθηκόντων και λατρειών, χωρίς διάκριση η μεροληψία, πάντα θα επιτρέπεται. Καμία θρησκευτική δοκιμασία θα απαιτείται για την άσκηση των πολιτικών δικαιωμάτων», απηχώντας το άρθρο 4, παράγραφος 8 από το σύνταγμα του 1973 αυτολεξεί. Πέρα από τον νόμο και τη φιλοσοφία, ορισμένοι χριστιανοί αρνούνται να ψηφίζουν, να φέρουν όπλα ή να συμμετέχουν σε οποιοδήποτε πολιτικό όργανο διακυβέρνησης, με αποτέλεσμα συχνά να διώκονται, όπως συνέβη με τους Αναβαπτιστές, τους συνεχιστές τους συμπεριλαμβανομένων των Άμις και των Μεννονιτών, των Κουακέρων και, κατά τον 20ο αιώνα, των Μαρτύρων του Ιεχωβά σε αρκετές χώρες, πιστεύοντας ότι μη συμμετέχοντας, βρίσκονται πλησιέστερα στη Βασιλεία του Θεού, αφού ο Ιησούς απάντησε (στον Πιλάτο) «ἡ βασιλεία ἡ ἐμὴ οὐκ ἔστιν ἐκ τοῦ κόσμου τούτου· εἰ ἐκ τοῦ κόσμου τούτου ἦν ἡ βασιλεία ἡ ἐμή, οἱ ὑπηρέται οἱ ἐμοὶ ἠγωνίζοντο ἂν ἵνα μὴ παραδοθῶ τοῖς Ἰουδαίοις· νῦν δὲ ἡ βασιλεία ἡ ἐμὴ οὐκ ἔστιν ἐντεῦθεν» (Ιωάν. ιη', 36). Γι’ αυτούς ο όρος «Χριστιανικό έθνος» δεν μπορεί να είναι ένα έγκυρο κυβερνητικό αξίωμα, εντάσσοντας αποκλειστικά τους Χριστιανούς, πιθανότατα σε χριστιανικές κοινότητες, πέραν των οποίων βρίσκονται «τα Καίσαρος» (Ματθ. κβ', 21). Σύμφωνα με το Ισλάμ ο διαχωρισμός κράτους-θρησκείας απαγορεύεται καθώς το Ισλάμ είναι πέρα από θρησκεία και ένα ολοκληρωμένο σύστημα διακυβέρνησης και διοίκησης. Επομένως το κράτος κυβερνάται από τους θρησκευτικούς νόμους που έχουν δοθεί από τον Θεό και όχι από τους κοσμικούς νόμους που δημιουργήθηκαν από ανθρώπους. Το σύστημα της κοσμικής δημοκρατίας δεν αναγνωρίζεται στο Ισλάμ καθώς η διακυβέρνηση ανήκει στον Θεό και όχι στον λαό και τον όχλο. Και όποιος δε διοικήσει με βάση τα όσα αποκαλύφτηκαν από τον Θεό,αυτοί είναι οι άπιστοι (Κοράνι 5:44) Σύμφωνα με την ερμηνεία του Ισλάμ από τη Μουσουλμανική Κοινότητα Αχμαντίγια, οι Ισλαμικές αρχές ορίζουν ότι η κυβερνητική πολιτική θα πρέπει να διαχωρίζεται από το θρησκευτικό δόγμα. Δεν θα πρέπει να δείχνεται εύνοια στον Μουσουλμάνο και όχι στον μη Μουσουλμάνο. Στη Δεύτερη Δήλωση του Συμβουλίου του Βατικανού επί της Θρησκευτικής Ελευθερίας Dignitatis Humanae (1986), η Καθολική Εκκλησία διδάσκει ότι όλοι οι άνθρωποι έχουν το δικαίωμα της θρησκευτικής ελευθερίας και ότι το δικαίωμα αυτό θα πρέπει να αναγνωρίζεται από το συνταγματικό νόμο. Ενώ η Εκκλησία διδάσκει ότι ο διαχωρισμός εκκλησίας – πολιτείας είναι επιτρεπτός, δεν προσυπογράφει τον διαχωρισμό της θρησκείας και της πολιτικής. Η θέση της Εκκλησίας είναι ότι η θρησκεία, και ιδιαιτέρως η Εκκλησία, έχει ιδιαίτερο ρόλο στην καθοδήγηση και πληροφόρηση των συνειδήσεων, δρώντας έτσι ως ελεγκτικός και εξισορροπητικός παράγων ως προς την ισχύ της πολιτείας. Η Εκκλησία διδάσκει ότι το δικαίωμα της θρησκευτικής ελευθερίας (η οποία κατοχυρώνεται στη «ρήτρα ελεύθερης εξάσκησης» των Η.Π.Α.) είναι δογματικό, ενώ το ερώτημα του βαθμού διαχωρισμού εκκλησίας – πολιτείας, όπως η απαγόρευση μιάς επίσημης θρησκείας (η οποία κατοχυρώνεται στη «ρήτρα ίδρυσης» των Η.Π.Α.), είναι μεταβλητό, εξαρτώμενο από την ιστορία του έθνους. Έτσι είναι αποδεκτό και συμβατό με την έννοια της θρησκευτικής ελευθερίας, χώρες όπως η Αγγλία, η Μάλτα, η Κόστα Ρίκα και η Δανία να έχουν επίσημη θρησκεία, αφού παρέχουν θρησκευτική ελευθερία προς όλους: Αν, λαμβάνοντας υπ’ όψιν ιστορικές συγκυρίες μεταξύ των λαών, παρέχεται ειδική πολιτική αναγνώριση προς μία θρησκευτική κοινότητα από τη συνταγματική τάξη μιάς κοινωνίας, είναι ταυτοχρόνως απαραίτητο να αναγνωρίζεται και να διατηρείται το δικαίωμα όλων των πολιτών και των θρησκευτικών κοινοτήτων στη θρησκευτική ελευθερία. Η Καθολική Εκκλησία λαμβάνει θέσεις σε πολιτικά ζητήματα, και επιχειρεί να επηρεάσει τη νομοθεσία επί θεμάτων τα οποία θεωρεί σημαντικά. Επί παραδείγματι, οι Καθολικοί επίσκοποι στις Ηνωμένες Πολιτείες υιοθέτησαν ένα σχέδιο το 1970, σκοπός του οποίου ήταν μια συνταγματική αναθεώρηση η οποία θα παρείχε «προστασία στο αγέννητο παιδί, στον μέγιστο δυνατό βαθμό». Οι ακαδημαϊκοί κάνουν διαχωρισμό μεταξύ εκείνων που μπορούν να χαρακτηριστούν «φιλικοί» και «εχθρικοί» διαχωρισμοί κράτους και εκκλησίας. Ο φιλικός τύπος περιορίζει την ανάμειξη της εκκλησίας στα ζητήματα του κράτους, αλλά επίσης περιορίζει την ανάμειξη του κράτους στα ζητήματα της εκκλησίας. Ο εχθρικός τύπος, αντιθέτως, επιδιώκει να περικλείσει τη θρησκεία καθαρά στο σπίτι ή στην εκκλησία και περιορίζει τη θρησκευτική εκπαίδευση, τις θρησκευτικές τελετουργίες και τη δημόσια επίδειξη πίστης. Το εχθρικό μοντέλο της ανεξιθρησκίας εμφανίστηκε με τη Γαλλική Επανάσταση και αντιπροσωπεύεται στη Μεξικανική Επανάσταση και το Σύνταγμα που προέκυψε από αυτήν καθώς και στο Ισπανικό Σύνταγμα του 1931. Το εχθρικό μοντέλο που παρουσιάστηκε σε αυτά τα γεγονότα, μπορεί να θεωρηθεί ότι προσεγγίζει τον τύπο της πολιτικής θρησκείας, που συναντάμε στα ολοκληρωτικά καθεστώτα. Ο Γαλλικός διαχωρισμός του 1905 και ο Ισπανικός διαχωρισμός του 1931 έχουν χαρακτηριστεί ως οι πιο εχθρικοί του εικοστού αιώνα, αν και τα σημερινά σχήματα και στις δυο αυτές χώρες θεωρούνται σε γενικές γραμμές φιλικά. Ο πρόεδρος της Γαλλίας Νικολά Σαρκοζί, στην αρχή της θητείας του, παρ’ όλ’ αυτά, χαρακτήρισε τη σημερινή κατάσταση «αρνητική εκκοσμίκευση» και θέλησε να αναπτύξει μια «θετική εκκοσμίκευση», πιο ανοιχτή στη θρησκεία. Η συμπεριφορά της πολιτείας προς τη θρησκεία θεωρείται από κάποιους ότι υπήρξε μια από τις αιτίες των εμφυλίων πολέμων στην Ισπανία και το Μεξικό. Ο Γάλλος φιλόσοφος και συντάκτης της Παγκόσμιας Διακήρυξης των Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων Ζακ Μαριτέν (Jacques Maritain) επισήμανε τη διαφορά ανάμεσα στο μοντέλο που βρίσκουμε στη Γαλλία και σε αυτό των Ηνωμένων Πολιτειών των μέσων του εικοστού αιώνα. Θεώρησε ότι το μοντέλο των Ηνωμένων Πολιτειών της εποχής εκείνης είναι πιο φιλικό, διότι συνδύαζε την «καθαρή διάκριση και την έμπρακτη συνεργασία» ανάμεσα στην εκκλησία και την πολιτεία, αυτό που αποκάλεσε «ιστορικό θησαυρό» και προειδοποίησε τις Ηνωμένες Πολιτείες: «παρακαλέστε τον Θεό να το διατηρήσετε προσεκτικά και μην επιτρέψετε στην αντίληψη σας για τον διαχωρισμό να παρεκκλίνει προς αυτήν των ευρωπαίων». Ο Αλέξις ντε Τοκβίλ (Alexis de Tocqueville), ένας άλλος Γάλλος σχολιαστής, έκανε παρόμοια διάκριση: «Στις Ηνωμένες Πολιτείες, από την αρχή, η πολιτική και η θρησκεία ήταν σε συμφωνία και δεν σταμάτησαν να είναι έτσι έκτοτε». Feldman, Noah. "Religion and the Earthly City", Social Research, Χειμώνας 2009, τόμ. 76 τεύχος 4, σελ. 989–1000 Kuznincki, Jason (2008). «Separation of Church and State». Στο: Hamowy, Ronald, επιμ. The Encyclopedia of Libertarianism. Thousand Oaks, Καλιφόρνια, ΗΠΑ: SAGE, Cato Institute, σσ. 458–60. ISBN 978-1-4129-6580-4. OCLC 750831024. http://books.google.com/books?id=yxNgXs3TkJYC. Taylor, Charles. "The Polysemy of the Secular", Social Research, Χειμώνας 2009, τόμ. 76 τεύχος 4, σελ. 1143–1166 Temple, William, Abp. Christianity and the State. Λονδίνο: Macmillan and Co., 1928. Whitman, James Q. "Separating Church and State: The Atlantic Divide", Historical Reflections, Χειμώνας 2008, τόμ. 34 τεύχος 3, σελ. 86–104 McGowan, Barry, "How to Separate Church & State: A Manual from the Trenches", Hufton Mueller, LLC. (Ιούνιος 2012). ISBN 978-0-615-63802-7 Stone, Geoffrey R., "The World of the Framers: A Christian Nation?", UCLA Law Review, 56 (Οκτ. 2008), 1–26. ReligiousLiberty.TV Αρχειοθετήθηκε 2013-12-15 στο Wayback Machine. Σύγχρονες και ιστορικές πληροφορίες για τον χωρισμό εκκλησίας-κράτους (Αγγλικά) Ιστορία του χωρισμού Εκκλησίας-Κράτους στην Αμερική (Αγγλικά) "The Intellectual Origins of the Establishment Clause" PDF (251 KB) του Noah Feldman, Επίκουρου Καθηγητή Δικαίου, Πανεπιστήμιο Νέας Υόρκης, 2002 (αρχειοθετημένο από το πρωτότυπο στις 25 Ιουνίου 2008). (Αγγλικά) Οι Εκκλησίες δεν εξαιρούνται από την κρατική αδειοδότηση του Richard R. Hammar (Αγγλικά) Campaign Activities του Richard R. Hammar (Αγγλικά) Geoffrey R. Stone, The World of the Framers: A Christian Nation?, 56 UCLA L. Rev. 1 (2008). (Αγγλικά)
|
Ο χωρισμός Κράτους και Εκκλησίας συνιστά μία μεταφορική περιγραφή της απόστασης της σχέσης μεταξύ της οργανωμένης θρησκείας και του εθνικού κράτους. Δύναται να αναφέρεται στη δημιουργία κοσμικού κράτους, με ή χωρίς επεξηγηματική αναφορά σε ό,τι αυτό ενέχει, ή στην αλλαγή της υπάρχουσας συνθήκης εμπλοκής της εκκλησίας σε θέματα κρατικής αρμοδιότητας. Παρ’ ότι η ιδέα του διαχωρισμού έχει υιοθετηθεί σε αρκετά κράτη, οι βαθμίδες διαχωρισμού διαφέρουν κι εξαρτώνται από την ισχύουσα νομική δομή και την κρατούσα άποψη όσον αφορά στη σωστή σχέση μεταξύ θρησκείας και πολιτικής. Ενώ η πολιτική ενός κράτους μπορεί να διαχωρίζει με σαφήνεια τη σχέση Εκκλησίας-Κράτους, ενίοτε υπάρχει μία σχέση «από μακριά κι αγαπημένοι», στο πλαίσιο της οποίας οι δύο θεσμοί δρουν ως ανεξάρτητοι οργανισμοί. Μία αρχή παρόμοια αλλά πιο αυστηρή από την ελευθεροφροσύνη εφαρμόστηκε στη Γαλλία και την Τουρκία, ενώ κάποια κοσμικοποιημένα κράτη όπως η Δανία και το Ηνωμένο Βασίλειο διατηρούν συνταγματικά αναγνωρισμένη μία επίσημη κρατική θρησκεία (Λουθηρανισμός, Αγγλικανισμός). Η έννοια παραλληλίζεται με διάφορες άλλες διεθνείς κοινωνικές και πολιτικές ιδέες όπως ο αντικληρικισμός, η ανεξιθρησκία, ο θρησκευτικός πλουραλισμός. Ο Γουίτμαν (2009) επισημαίνει ότι σε πολλά ευρωπαϊκά κράτη, στο πέρασμα των αιώνων, το κράτος έχει αναλάβει τον κοινωνικό ρόλο της εκκλησίας οδηγώντας έτσι σε μία γενικευμένη κοσμικοποιημένη δημόσια σφαίρα. Η βαθμίδα διαχωρισμού ποικίλλει από τον απόλυτο διαχωρισμό που επιβάλλει το σύνταγμα, όπως συμβαίνει στην Ινδία και τη Σιγκαπούρη, μέχρι την επιβολή μίας επίσημης θρησκείας με απόλυτη απαγόρευση οποιασδήποτε άλλης, όπως συμβαίνει στις Μαλδίβες.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A7%CF%89%CF%81%CE%B9%CF%83%CE%BC%CF%8C%CF%82_%CE%9A%CF%81%CE%AC%CF%84%CE%BF%CF%85%CF%82_%CE%BA%CE%B1%CE%B9_%CE%95%CE%BA%CE%BA%CE%BB%CE%B7%CF%83%CE%AF%CE%B1%CF%82
|
Κομόρες
|
Τα νησιά που απαρτίζουν το αρχιπέλαγος είναι τα Νγκαζίντα, Ντζουανί (στα δύο πρώτα ζει η πλειονότητα των κατοίκων) και Μουαλί. Το τέταρτο νησί είναι η Μαγιότ, η οποία παρέμεινε γαλλική κτήση. Οι Κομόρες αποτελούν αναδυόμενα τμήματα από ηφαιστειακά συγκροτήματα. Το μεγαλύτερο νησί, η Μεγάλη Κομόρα ή Νγκαζίντα, έχει έκταση 1.146 τετραγωνικά χιλιόμετρα και αποτελείται από βασαλτικά πετρώματα εξ ολοκλήρου. Οι κοραλλιογενείς ύφαλοι των Κομορών νήσων απειλούνται από την επέλαση του τουριστικού κύματος. Το κλίμα των νησιών είναι τροπικό με τους μουσώνες να δημιουργούν δύο εποχές: η πρώτη περίοδος από το Νοέμβριο ως τον Απρίλιο είναι ζεστή και η δεύτερη, από Μάιο ως τον Οκτώβριο, χαρακτηρίζεται από ξηρασία και είναι επίσης ψυχρή εποχή. Το ψηλότερο σημείο της χώρας είναι στα 2.361μ. όπου υπάρχει το ενεργό ηφαίστειο Καρτάλα, στη Μεγάλη Κομόρα. Υπάρχει επίσης το όρος Ντινγκί (1.595 μ.) στο νησί Ανζουάν ή Ντζουανί. Ο πληθυσμός του κράτους είναι μείγμα Αράβων και Αφρικανών, Μαλαγάσιων και Ασιατών. Οι Ανταλότε συνιστούν τη σπουδαιότερη εθνοτική ομάδα, ενώ άλλες σημαντικές εθνότητες είναι οι Κάφρι, οι Μακόα, οι Οϊματσάχα και οι Σακαλάβα. Τα αραβικά και τα γαλλικά ομιλούνται περισσότερο, ενώ υπάρχει και η γλώσσα σικομόρο, ένα κράμα της αραβικής με τη σουαχίλι. Το προσδόκιμο ζωής στο σύνολο του πληθυσμού, σύμφωνα με εκτιμήσεις του 2019 του Παγκόσμιου Οργανισμού Υγείας ήταν 67,4 χρόνια (65,9 χρόνια οι άνδρες και 68,9 οι γυναίκες). Οι περισσότεροι από αυτούς (72%) ζουν εκτός πόλεων. Το 98% των κατοίκων είναι Σουνίτες Μουσουλμάνοι και ελάχιστοι είναι Χριστιανοί Ρωμαιοκαθολικοί. Πρωτεύουσα της νησιωτικής χώρας είναι η Μορονί στο νησί Νγκαζίντα. Σημαντικές πόλεις είναι και τα διοικητικά κέντρα των άλλων δύο νησιών, η Μουτσαμούντου του Ντζουανί και η Φομπονί του Μουαλί. Η οικονομία της χώρας δεν παρουσιάζει ανάπτυξη εξαιτίας της πολιτικής αστάθειας και της έλλειψης πλουτοπαραγωγικών πηγών. Το 2009 το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο ανακοίνωσε ότι ο ρυθμός ανάπτυξης της οικονομίας για την αφρικανική χώρα δεν προβλέπεται να ξεπεράσει το 1%. Το κράτος είναι υπερχρεωμένο και για να εξοφλήσει το διεθνές χρέος θα χρειαστεί, όπως ανακοινώθηκε το 2009, το ποσό των 25,1 εκατομ. δολαρίων . Κύριες πηγές πλούτου είναι ο πρωτογενής τομέας (παράγονται γλυκοπατάτες, κοκκοφοινικέλαιο (κόπρα), σιζάλ) και η αλιεία. Εξάγονται καφές και μπαχαρικά, όπως επίσης αρωματικές ουσίες (βανίλια, γαρίφαλο). Η βιομηχανική ανάπτυξη είναι περιορισμένη, όπως και οι συγκοινωνιακές υποδομές (δεν υπάρχει σιδηροδρομικό δίκτυο). Αυτό καθιστά δύσκολες τις προσπάθειες να προσελκυθούν ξένοι επενδυτές και να αναπτυχθεί περισσότερο ο τουρισμός. Οι Κομόρες διαθέτουν 4 αεροδρόμια και 3 λιμάνια. Ωστόσο, το 2006 η χώρα βρέθηκε στον κατάλογο με τις αεροπορικές εταιρείες χωρών που δεν πληρούσαν τις προδιαγραφές ασφαλείας της ΕΕ . Το νόμισμα της χώρας είναι το Φράγκο των νησιών Κομόρες, το οποίο από την 1 Ιανουαρίου 1999 "κλειδώθηκε" σε σταθερή ισοτιμία με το ευρώ, λόγω της σύνδεσης των νησιών με τη Γαλλία από την εποχή της αποικιοκρατίας. Το 1985 η αντιστοιχία του ήταν 50 Κομοριανά = 1 γαλλικό φράγκο. Υφίσταται επίσης Τράπεζα στις Κομόρες που συνεργάζεται με την Τράπεζα Μαδαγασκάρης και Κομορών. Το 2008 ο πληθωρισμός διαμορφώθηκε κατά μέσο όρο στο 5%. Οι Κομόρες διαιρούνται διοικητικά σε τρεις επαρχίες. Κάθε νησί της χώρας συνιστά και μια επαρχία. Οι επαρχίες συνοδευόμενες από την πρωτεύουσα και τον πληθυσμό τους κατά προσέγγιση το 2003, είναι: Μεγάλη Κομόρα ή Νγκαζίντα (Μορονί, 295.000) Ανζουάν ή Ντζουανί (Μουτσαμούντου, 260.000) και Μοελί ή Μουαλί, με πρωτεύουσα τη Φομπονί, με 35.000 κατοίκους. Οι Άραβες κατοίκησαν πρώτοι στα νησιά και μάλιστα ίδρυσαν σουλτανάτα. Το 16ο αιώνα οι Πορτογάλοι εξοβέλισαν το αραβικό στοιχείο και δημιούργησαν αποικία στη Μεγάλη Κομόρα, η οποία εγκαταλείφθηκε αργότερα. Με την κατάληψη της νήσου Μαγιότ το 1843 οι Γάλλοι εγκαθίδρυσαν προτεκτοράτο στην περιοχή. Το 1886 περιήλθαν υπό τον έλεγχό τους και τα υπόλοιπα 3 νησιά, τα οποία έγιναν ανεξάρτητη αποικία (1912). Το 1914 το Νγκαζίντα, το Μουαλί και το Ντζουανί ενώθηκαν και σχημάτισαν αποικία υπό τον έλεγχο της κυβέρνησης της Μαδαγασκάρης. Το 1946 ανακηρύχθηκαν αυτοδιοικούμενο υπερπόντιο έδαφος της Γαλλίας και το 1961 παραχωρήθηκε στα νησιά εσωτερική αυτοδιοίκηση. Το 1972 επικράτησαν στις εκλογές τα κόμματα που ήταν υπέρ της ανεξαρτησίας από τη Γαλλία. Πρόεδρος της κυβέρνησης έγινε ο Αχμέτ Αμπνταλάχ. Το δημοψήφισμα του 1973 για την ανεξαρτησία επιβεβαίωσε τη θετική στάση των κατοίκων στο θέμα αυτό (ποσοστό 96% υπέρ) με εξαίρεση τη Μαγιότ, η οποία επέλεξε να μείνει κτήση της Γαλλίας. Ως αποτέλεσμα αυτών, στις 6 Ιουλίου 1975 οι Κομόρες ανακηρύχθηκαν ανεξάρτητο κράτος, με πρώτο πρόεδρο τον Αμπνταλάχ, ο οποίος καθαιρέθηκε την ίδια χρονιά και την εξουσία ανέλαβε ειδικό εκτελεστικό συμβούλιο, με επικεφαλής τον ηγέτη της Αντιπολίτευσης. Το 1978 η χώρα εκδιώχθηκε από τον Οργανισμό Αφρικανικής Ενότητας (σημερινή Αφρικανική Ένωση) και η πολιτική αστάθεια έγινε "σήμα- κατατεθέν" της την περίοδο 1975-1995. Συνεχή πραξικοπήματα (το 1999 ήταν το 18ο από την περίοδο της ανεξαρτησίας) και η δολοφονία του Αμπνταλάχ το 1989 σηματοδότησαν πολιτικές ταραχές. Τον Σεπτέμβριο του 1995 έγινε αποτυχημένο πραξικόπημα στα νησιά από το μισθοφόρο Μπομπ Ντενάρ. Ο πρόεδρος Σαΐντ Μοχάμετ Τζοχάρ ανατράπηκε και αποκαταστάθηκε λίγες ημέρες μετά, με επέμβαση των γαλλικών δυνάμεων. Έπειτα από τη γαλλική επέμβαση διεξήχθησαν εκλογές το 1996 και πρόεδρος εξελέγη ο Μοχάμετ Τακί. Ο νέος ηγέτης διέλυσε αμέσως την ομοσπονδιακή βουλή και την αντικατέστησε με ισλαμική επιτροπή, μετονόμασε το κράτος σε Ισλαμική Ομοσπονδιακή Δημοκρατία των Κομορών και επέβαλε τη σαρία (ισλαμικός νόμος) στα νησιά. Επί της προεδρίας του κορυφώθηκαν οι αποσχιστικές τάσεις δύο νησιών, του Ντζουανί και του Μουαλί. Τα δυο τους κηρύχθηκαν μονομερώς ανεξάρτητα τον Αύγουστο του 1996 και ο Οργανισμός Αφρικανικής Ενότητας δεν τα αναγνώρισε. Ο Πρόεδρος Τακί πέθανε από καρδιακή προσβολή το 1998. Έπειτα από συνομιλίες, το 1999 οι αντιμαχόμενες παρατάξεις συμφώνησαν στη Μαδαγασκάρη να αναγνωριστεί αυξημένη αυτονομία στα νησιά και να επανέλθει η ονομασία Ομοσπονδία των Κομορών. Το 1999, έπειτα από πραξικόπημα, κατέλαβε την εξουσία ο στρατηγός Αζαλί Ασουμανί, ο οποίος διόρισε πρωθυπουργό τον Αχμέτ Αμαντί και προκήρυξε εκλογές, στις οποίες δεν ήταν υποψήφιος. Το 2001 έγιναν και νέες απόπειρες πραξικοπημάτων, ενώ την ίδια χρονιά σε δημοψήφισμα οι κάτοικοι αποφάσισαν να διατηρηθεί η ενότητα του νησιωτικού συμπλέγματος, με μεγαλύτερη όμως αυτονομία για κάθε νησί. Με βάση το νέο Σύνταγμα, θα υπάρχει εναλλαγή των τριών νησιών στην προεδρία, με θητεία τεσσάρων ετών το καθένα. Έπειτα από τη συνταγματική αναθεώρηση διεξήχθησαν εκλογές το 2002 και ανέδειξαν νικητή τον Ασουμανί. Στις τελευταίες εκλογές του 2006 πρόεδρος εξελέγη ο εκπρόσωπος του Ντζουανί, Αχμέτ Αμπντάλα Σαμπί. Το 2008 το τυραννικό καθεστώς στο Ανζουάν τερματίστηκε με την εισβολή του στρατού των Κομόρων, με τη βοήθεια στρατευμάτων από χώρες της Αφρικανικής Ένωσης. Το 2010 εξελέγη νέος πρόεδρος ο Ικιλιλού Ντοϊνέν, εκπρόσωπος του Μοελί. Το 2016 επέστρεψε στην αρχηγία του κράτους ο Ασουμανί. Το 2008 λειτουργούσαν στο κράτος 4 αεροδρόμια. Το 2002 το οδικό δίκτυο κάλυπτε 882 χιλιόμετρα. Η οδήγηση γίνεται στα δεξιά. Κύριο λιμάνι είναι η Μουτσαμουντού. Στις 30 Ιουνίου του 2009 η νησιωτική χώρα επλήγη από την αεροπορική τραγωδία με αεροσκάφος της εταιρείας Yemenia, κατά την οποία σκοτώθηκαν όλοι οι επιβαίνοντες σε αυτό, εκτός από ένα μικρό κορίτσι, 152 συνολικά άτομα. Το αεροσκάφος είχε ξεκινήσει από την Υεμένη με προορισμό το Μορονί αλλά συνετρίβη στον Ινδικό Ωκεανό εν μέσω κακών καιρικών συνθηκών. Οι Κομόρες κήρυξαν εθνικό πένθος 30 ημερών για τα θύματα του δυστυχήματος. Σε όλο το νησιωτικό κράτος είναι εμφανής η επιρροή του μουσουλμανικού και του αραβικού στοιχείου. Ειδικότερα, οι καλλιτεχνικές δημιουργίες και οι πολιτιστικές εκδηλώσεις αποτελούν κράμα αραβικών, αφρικανικών, γαλλικών, μαλαγασικών και ινδικών επιδράσεων. Χαρακτηριστικό δείγμα αυτών των επιδράσεων είναι ο χορός ταρί. Το μουσουλμανικό στοιχείο υπογραμμίζεται από τα πολλά τεμένη, όπως το τζαμί της Παρασκευής, στο Μορονί. Αξιοθέατα αποτελούν τα γραφικά λιμάνια, όπως στην Ντομονί, πρώην πρωτεύουσα του νησιού Ντζουανί. Το παλιό λιμάνι στη Νιουματσάουα εκτείνεται στα νότια του Μουαλί και αποτελεί καταφύγιο για τα καράβια που πλέουν στα νερά του αρχιπελάγους σε περιόδους κακοκαιρίας. Παρά την επιρροή της Μαδαγασκάρης, η μουσική τααράμπ της Ζανζιβάρης παραμένει το μουσικό είδος με τη μεγαλύτερη επιρροή στις Κομόρες. Η κομοριανή εκδοχή του μουσικού αυτού είδους ονομάζεται τουαράμπ, ενώ στα μουσικά όργανα συμπεριλαμβάνονται το 'ουντ και το βιολί όπως επίσης το γκαμπούσι (είδος λαούτου) και το ντζέντζε Η μουσική σέγκα από τον Μαυρίκιο και την Ρεϊνιόν είναι επίσης δημοφιλής. Γνωστοί σύγχρονοι μουσικοί είναι ο Αμπού Σιχαμπί, ο οποίος συνέθεσε και τον εθνικό ύμνο της χώρας, όπως επίσης και η τραγουδίστρια, τραγουδοποιός και οργανοπαίκτρια Ναγουάλ. Πρόεδρος της χώρας, του οποίου η θητεία είναι 5 χρόνια, με δυνατότητα επανεκλογής είναι ο Αζαλί Ασουμανί που εκλέχθηκε το 2019. Η Βουλή της Ισλαμικής Δημοκρατίας των Κομορών απαρτίζεται από 33 μέλη με 5ετή θητεία. Δικαίωμα ψήφου έχουν όσες και όσοι είναι ηλικίας 18 ετών και άνω. Σε δημοψήφισμα, που διενεργήθηκε στις 17 Μαΐου του 2009, το 93,9% των ψηφισάντων ενέκρινε την αλλαγή στο Σύνταγμα, με παράταση της ως τότε 4ετούς θητείας του προέδρου κατά έναν χρόνο και την εισαγωγή του Ισλάμ ως επίσημης θρησκείας. Τις ένοπλες δυνάμεις της χώρας (Εθνικός Στρατός Ανάπτυξης) στελεχώνει προσωπικό 1000 ατόμων. Το Ναυτικό διαθέτει 3 περιπολικά σκάφη ενώ η Πολεμική της Αεροπορία το 1987 κατείχε μόνο ένα Τσέσνα. Σήμερα πιθανώς να έχει εφοδιασθεί με τρία ελικόπτερα. Συλλογικό έργο, Παγκόσμιος Άτλας, τόμος 9, εκδ. ΔΟΜΗ, 2006. Κομόρες στο Curlie
|
Οι Κομόρες, επίσημα Ένωση των Κομορών (γαλλικά: Union des Comores, αραβικά: : لإتّحاد القمريّ al-Ittiḥād al-Qumuriyy), μεταξύ 1978-2001 Ισλαμική Ομοσπονδιακή Δημοκρατία των Κομορών (γαλλικά: République fédérale islamique des Comores, αραβικά: : جزر القمر Juzur al-Qumur), είναι ένα ηφαιστειογενές σύμπλεγμα τριών νήσων και πολυάριθμων νησίδων που (μαζί με τη Μαγιότ που ανήκει στη Γαλλία) αποτελούν ομώνυμο αρχιπέλαγος και σήμερα ανεξάρτητη χώρα με πληθυσμό 969.996 κατοίκους, σύμφωνα με επίσημη εκτίμηση για το 2023. Βρίσκεται δυτικά του Ινδικού ωκεανού, μεταξύ της νήσου Μαδαγασκάρης και των ανατολικών ακτών της Αφρικής, στο βόρειο τμήμα του πορθμού της Μοζαμβίκης.Η έκτασή τους (1.862 τ.χλμ.) τις καθιστά την τρίτη μικρότερη σε έκταση χώρα στην Αφρική , ενώ ο πληθυσμός της, που είναι γύρω στους 850.688 κατοίκους την καθιστά το έκτο μικρότερο αφρικανικό κράτος σε πληθυσμό, παρότι έχει τη μεγαλύτερη πληθυσμιακή πυκνότητα στην ήπειρο. Αποτελούν επίσης το νοτιότερο κράτος- μέλος του Αραβικού Συνδέσμου. Το όνομά τους προέρχεται από το αραβικό qamar, που σημαίνει "σελήνη".Οι νήσοι Κομόρες είναι η Ντζαζίτζα (Njazidja), που από τους ναυτικούς λέγεται και Μεγάλη Κομόρα (Grand Comore), η Μοχελή ή Μοελί (Mwali/ Moheli), και η Τζανή ή Ανζουάνη (Nzwani ή Anjouan). Η πρωτεύουσα των Κομορών είναι η Μορόνη (στη Μ. Κομόρα). Άλλες πόλεις είναι η Φομπόνη και η Μουτσαμούντου αντίστοιχα στις άλλες νήσους. Κύρια προϊόντα της χώρας είναι ζαχαροκάλαμο, βανίλια, κίτρα και λεμόνια. Επίσης ανεπτυγμένη είναι και η κτηνοτροφία. Ετησίως τα αλιεύματα φθάνουν τους 4.000 τόνους. Τις νήσους Κομόρες επισκέφθηκαν οι Ευρωπαίοι για πρώτη φορά τον 16ο αιώνα. Το 1841 ο Γάλλος ναύαρχος ντε Ελλ κατάφερε με ειδική συνθήκη τη παραχώρηση της νήσου Μαγιότ στη Γαλλία. Το 1866 οι ιθαγενείς Σουλτάνοι των δύο άλλων νήσων τέθηκαν με συνθήκη υπό τη προστασία της Γαλλίας. με συνέπεια και οι τρεις νήσοι να αποτελέσουν γαλλικό προτεκτοράτο. Στη συνέχεια σύμφωνα με διάταγμα της Γαλλίας (9 Απριλίου 1908) και οι τρεις νήσοι διατελούσαν υπό την ανωτάτη εξουσία του Διοικητή της Μαδαγασκάρης. Στις 25 Ιουλίου 1912 οι Κομόρες μαζί με τη Μαδαγασκάρη αποτελούν επίσημο γαλλικό προτεκτοράτο μέχρι το 1947 και στη συνέχεια με δική τους κυβέρνηση υποτελή στη Γαλλία μέχρι το 1961. Στις 22 Δεκεμβρίου του 1974 τρία νησιά απέκτησαν ανεξαρτησία εκτός της Μαγιότ που έμενε στη Γαλλία, η οποία καταδίκασε τα ψηφίσματα του ΟΗΕ υπέρ της κομοριανής κυριαρχίας στο νησί.Η πρώτη κυβέρνηση του Αχμέντ Αμπντάλα εκδιώχθηκε μόλις ένα μήνα μετά, από τον μετέπειτα πρόεδρο της Χώρας Αλί Σοϊλίχ στις 3 Αυγούστου του 1975. Ωστόσο τον Μάιο του 1978 ο Αμπντάλα κατάφερε να επανέλθει στην εξουσία εκδιώκοντας τον Σοϊλίχ. Ο Αμπντάλα τον Οκτώβριο του 1984 εκλέχθηκε πρόεδρος της χώρας για 2η φορά. Η πολιτική αστάθεια ταλανίζει τη χώρα, η οποία από την εποχή της ανεξαρτησίας ως σήμερα έχει δει γύρω στα 20 πραξικοπήματα και απόπειρες πραξικοπημάτων.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9A%CE%BF%CE%BC%CF%8C%CF%81%CE%B5%CF%82
|
Φραγκίσκη Μαγδαληνή της Ορλεάνης
|
Η Φραγκίσκη Μαγδαληνή γεννήθηκε στο Ανάκτορο Σαιν-Ζερμαίν-αν-Λαι έξω από το Παρίσι το 1648. Ήταν η τέταρτη κόρη (3η από τον 2ο γάμο) τού Γκαστόν της Γαλλίας, Δούκα της Ορλεάνης, από τη δεύτερη σύζυγό του Μαργαρίτα της Λωρραίνης. Από τη γέννησή της, ονομάστηκε Δεσποινίς των Βαλουά. Ήταν η αγαπημένη αδελφή της Άννας Μαρίας Λουίζας, μιας από τις μεγαλύτερες και διασημότερες κληρονόμους της ιστορίας. Μεγάλωσε μαζί με τις αδερφές της και τη Λουίζ ντε Λα Βαλλιέρ, μελλοντική ερωμένη του Λουδοβίκου ΙΔ΄. Κατοικούσε στο Κάστρο του Μπλουά. Ο πατέρας της πέθανε το 1660 και η μητέρα της παρέμεινε άγαμη. Κάτω από την επιρροή της εκ πατρός θείας της Χριστίνας Μαρίας, αρραβωνιάστηκε τον πρώτο της ξάδερφο, τον Κάρολο Εμμανουήλ Β΄ της Σαβοΐας. Η Χριστίνα Μαρία την είχε επιλέξει καθώς ήθελε να διατηρήσει την εξουσία και την επιρροή της στην κυβέρνηση αφού προηγουμένως ήταν αντιβασίλισσα του γιου της από το 1637. Η ένωση αυτή εγκρίθηκε από τον Καρδινάλιο Μαζαρέν ο οποίος είχε προηγουμένως απορρίψει τη Μαρία Ιωάννα Βαπτιστή της Σαβοΐας, μια άλλη υποψήφια για τον Κάρολο Εμμανουήλ Β΄. Η Φραγκίσκη Μαγδαληνή αποδείχθηκε κατάλληλα υπάκουη και προτιμήθηκε από τη Μαρία Ιωάννα. Η Φραγκίσκη Μαγδαληνή παντρεύτηκε τον Δούκα της Σαβοΐας δι' αντιπροσώπου στο Παλάτι του Λούβρου στις 4 Μαρτίου 1663. Το ζευγάρι συναντήθηκε για πρώτη φορά στο Αννεσύ στις 3 Απριλίου 1663 όπου παντρεύτηκαν επίσημα. Το ζευγάρι ταξίδεψε στο Τορίνο, πρωτεύουσα της Σαβοΐας, όπου έφθασε στις 15 Ιουνίου 1663. Εκεί ήταν γνωστή ως Φραντσέσκα Μανταλένα της Ορλεάνης. Η Δούκισσα πέθανε σύντομα στις 14 Ιανουαρίου 1664 στο Βασιλικό Παλάτι του Τορίνο, αφήνοντας τον σύζυγό της χωρίς κληρονόμο. Τότε θάφτηκε στον Καθεδρικό Ναό του Τορίνο όπου μένει σήμερα. Ο σύζυγός της, θλιμμένος, διέταξε μια πλούσια κηδεία. Μετά το θάνατο της Φραγκίσκης Μαγδαληνής, ο Λουδοβίκος ΙΔ΄ προσπάθησε να παντρέψει την Άννα Μαρία Λουίζα με τον Κάρολο Εμμανουήλ, ο οποίος αρνήθηκε. Αργότερα παντρεύτηκε τη Μαρία Ιωάννα Βαπτιστή της Σαβοΐας από την οποία είχε ένα γιο. Fraser, Antonia (2006). Love and Louis XIV; The Women in the Life of the Sun King. London: Anchor Books. Oresko, Robert (2004). «Maria Giovanna Battista of Savoy-Nemours (1644–1724): daughter, consort, and Regent of Savoy». Στο: Campbell Orr, Clarissa, επιμ. Queenship in Europe 1660–1815: The Role of the Consort. Cambridge University Press, σσ. 16–55. ISBN 0-521-81422-7. Sackville-West, Vita (1959). Daughter of France: The life of Anne Marie Louise d'Orléans, duchesse de Montpensier 1627-1693. London: Michael Joseph. Williams, H. Noel (1909). A Rose of Savoy, Marie Adelaide of Savoy, duchesse de Bourgogne, Mother of Louis XV. New York: Charles Scribner's Sons. Πολυμέσα σχετικά με το θέμα Françoise Madeleine d'Orléans στο Wikimedia Commons
|
Η Φραγκίσκη Μαγδαληνή της Ορλεάνης (Françoise-Madeleine d'Orléans, 13 Οκτωβρίου 1648 - 14 Ιανουαρίου 1664) γεννήθηκε πριγκίπισσα της Γαλλίας και ήταν δούκισσα της Σαβοΐας ως η πρώτη σύζυγος του Καρόλου Εμμανουήλ Β΄. Ήταν πρώτη ξαδέρφη του Λουδοβίκου ΙΔ΄ της Γαλλίας, καθώς και του συζύγου της. Πέθανε άτεκνη στην ηλικία των 15.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A6%CF%81%CE%B1%CE%B3%CE%BA%CE%AF%CF%83%CE%BA%CE%B7_%CE%9C%CE%B1%CE%B3%CE%B4%CE%B1%CE%BB%CE%B7%CE%BD%CE%AE_%CF%84%CE%B7%CF%82_%CE%9F%CF%81%CE%BB%CE%B5%CE%AC%CE%BD%CE%B7%CF%82
|
Πριγκίπισσα Νίνα Γεωργίεβνα της Ρωσίας
|
Η πριγκίπισσα Νίνα γεννήθηκε στις 20 Ιουνίου (Π.Η. 7 Ιουνίου) 1901 στο Νέο Παλάτι Μιχαηλόφσκι στο Ανάχωμα του Παλατιού στην Αγία Πετρούπολη, την κατοικία του εκ πατρός πάππου της, μεγάλου δούκα Μιχαήλ Νικολάγιεβιτς της Ρωσίας. Ήταν η μεγαλύτερη κόρη του μεγάλου δούκα Γεωργίου Μιχαήλοβιτς και της Μαρίας πριγκίπισσας της Ελλάδας (τώρα μεγάλης δούκισσας Μαρίας Γεωργίεβνας της Ρωσίας). Μέσω του πατέρα της, ήταν μέλος της οικογένειας Ρομάνοφ και πριγκίπισσα με αυτοκρατορικό αίμα, ως δισεγγονή του τσάρου Νικολάου Α΄ της Ρωσίας. Η μητέρα της Νίνας ήταν πριγκίπισσα της Ελλάδας και της Δανίας, και από τη μητρική της πλευρά, η Νίνα ήταν εγγονή του βασιλιά Γεωργίου Α΄ της Ελλάδας, δισεγγονή του βασιλιά Χριστιανού Θ΄ της Δανίας και συγγενής με μέλη πολλών ευρωπαϊκών βασιλικών οικογενειών. Η πριγκίπισσα Νίνα πέρασε τα πρώτα χρόνια της ζωής της στα διαμερίσματα της οικογένειάς στο Νέο Ανάκτορο Μιχαηλόφσκι. Το 1905, ωστόσο, η οικογένεια μετακόμισε σε ένα νεόκτιστο μικρόανάκτορο στην Κριμαία. Κατασκευασμένο σε αγγλικό στυλ, έδωσαν στο ακίνητο ένα ελληνικό όνομα, "Χάραξ". Για εννέα χρόνια η οικογένεια έκανε μια ήσυχη ζωή. Συνομήλικη με τις δύο μικρότερες κόρες του Τσάρου Νικολάου Β΄, η πριγκίπισσα Νίνα και η μοναδική αδελφή της Πριγκίπισσα Ξένια, έπαιζαν μερικές φορές μαζί τους, ενώ βρίσκοντο στην αυτοκρατορική πρωτεύουσα. Ο γάμος των γονιών της Νίνας ήταν δυστυχισμένος. Ο μεγάλος δούκας Γεώργιος ήταν αφοσιωμένος πατέρας και οι δύο μικρές ήταν κοντά του, αλλά η Μαρία δεν συμπάθησε ποτέ τη Ρωσία και τελικά αποξενώθηκε από τον σύζυγό της. Τον Ιούνιο του 1914, η Μαρία πήρε τις δύο κόρες της στην Αγγλία με το πρόσχημα της βελτίωσης της υγείας τους. Στην πραγματικότητα ήθελε να χωρίσει από τον άντρα της. Όταν ξεκίνησε ο Α΄ Π. Πόλεμος ένα μήνα μετά την άφιξή της, η Μαρία δεν έσπευσε να επιστρέψει στη Ρωσία και αργότερα ήταν πολύ επικίνδυνο να επιχειρήσει να επιστρέψει. Η πριγκίπισσα Νίνα και η αδελφή της δεν είδαν ποτέ ξανά τον πατέρα τους. Φυλακίστηκε από τους Μπολσεβίκους και αργότερα πυροβολήθηκε από ένα εκτελεστικό απόσπασμα, μαζί με άλλους συγγενείς του Ρομανόφ τον Ιανουάριο του 1919. Κατά τη διάρκεια των ταραγμένων ετών του Α' Παγκοσμίου Πολέμου και της Ρωσικής Επανάστασης, η πριγκίπισσα Νίνα έμεινε να ζει με ασφάλεια στο Λονδίνο με τη μητέρα της και την αδελφή της. Και οι δύο αδελφές τιμούσαν τη μνήμη του πατέρα τους και αγανακτούσαν με τη μητέρα τους. Εν μέρει για να ξεφύγουν από τον έλεγχό της, παντρεύτηκαν και οι δύο πολύ νέες. Η πριγκίπισσα Νίνα παντρεύτηκε τον πρίγκιπα Παύλο Αλεξάντροβιτς Τσαβτσαβάτζε (1899–1971) στις 3 Σεπτεμβρίου 1922 στο Λονδίνο. Ο Παύλος καταγόταν από την οικογένεια Chavchavadze της επαρχίας Kakheti στη Γεωργία, και επίσης, σε απευθείας γραμμή, από τον τελευταίο βασιλιά της Γεωργίας, Γεώργιο ΙΒ΄. Είχαν πρωτογνωριστεί ως παιδιά, όταν εκείνος ήταν εννέα και εκείνη επτά, σε ένα πάρτι στη βρετανική πρεσβεία στη Ρώμη το 1908. Όταν συναντήθηκαν στη συνέχεια, ήταν στο Λονδίνο πολλά χρόνια αργότερα. Μέχρι να παντρευτούν, ο κόσμος που γνώριζαν είχε αλλάξει ριζικά, με την κατάρρευση του φεουδαρχικού συστήματος στη Ρωσία, την άνοδο των Μπολσεβίκων και την προσάρτηση της Γεωργίας στη Σοβιετική Ένωση. Τα περισσότερα από τα αριστοκρατικά τους πλούτη χάθηκαν στην επανάσταση, αλλά ποτέ δεν παραπονέθηκαν για τις υλικές τους απώλειες. Ο πρίγκιπας Παύλος, ο οποίος έχασε και τον πατέρα του στα χέρια των Μπολσεβίκων, υπηρέτησε τον στρατό σε δύο ηπείρους. Το ζεύγος είχε ένα παιδί, τον πρίγκιπα Δαβίδ Τσαβτσαβάτζε, που γεννήθηκε το 1924 στο Λονδίνο. Το 1927 η πριγκίπισσα Νίνα μετακόμισε με την οικογένειά της στις Ηνωμένες Πολιτείες, όπου εγκαταστάθηκαν στη Νέα Υόρκη. Το 1939 μετακόμισαν στο Γουέλφλιτ της Μασαχουσέτης. Η πριγκίπισσα Νίνα ήταν καλλιτέχνης, και ο σύζυγός της εργάστηκε ως συγγραφέας: έγραψε πέντε βιβλία και μετέφρασε αρκετά άλλα. Ο γιος τους, πρίγκιπας Δαβίδ, εν μέρει χάρη στις γνώσεις του στα ρωσικά, έγινε τελικά αξιωματικός της CIA. Μετά τη συνταξιοδότησή του, έγραψε ένα βιβλίο για τους Μεγάλους Δούκες της Ρωσίας. Ο σύζυγος τής πριγκίπισσας Νίνας απεβίωσε το 1971, εκείνη επέζησε αυτού μόνο για μερικά χρόνια. Απεβίωσε κοντά στο Χαϊάνις της Μασαχουσέτης το 1974, σε ηλικία 72 ετών. Ο γιος της άφησε απογόνους. Οίκος των Ρομανώφ: Dame of the Τάγμα της Αγίας Αικατερίνης Grand Duchess George of Russia (1988). A Romanov Diary: The Autobiography of H.I.& R.H. Grand Duchess George. New York: Atlantic International Publications. Zeepvat, Charlotte (2004). Η Κάμερα και οι Τσάροι . Sutton Publishing.(ISBN 0-7509-3049-7)ISBN 0-7509-3049-7
|
Η Νίνα Γκεοργκίεβνα, ρωσικά: Нина Георгиевна, (20 Ιουνίου 1901 – 27 Φεβρουαρίου 1974), ήταν η πρώτη κόρη του Γεωργίου Μιχαήλοβιτς μεγάλου δούκα της Ρωσίας (εγγονού του Νικολάου Α΄ Αυτοκράτορα της Ρωσίας) και της Μαρίας πριγκίπισσας της Ελλάδας, κόρης του Γεωργίου Α΄ της Ελλάδας. Άφησε την πατρίδα της το 1914, πριν ο Α΄ Παγκόσμιος Πόλεμος τελειώσει την εκπαίδευσή της στην Αγγλία και πέρασε το υπόλοιπο της ζωής της στην εξορία. Στο Λονδίνο το 1922 παντρεύτηκε τον πρίγκιπα Παύλο Τσαβτσαβάντζε, απόγονο του τελευταίου βασιλιά της Γεωργίας. Είχαν ένα παιδί, τον πρίγκιπα Δαβίδ Τσαβτσαβάντζε, που γεννήθηκε εκεί δύο χρόνια αργότερα. Το 1927 η τριμελής οικογένεια μετακόμισε στις Ηνωμένες Πολιτείες και εγκαταστάθηκε στη Νέα Υόρκη. Το 1939 αγόρασαν ένα σπίτι στο Γουέλφλητ της Μασαχουσέτης. Η πριγκίπισσα Νίνα ήταν καλλιτέχνης και ο σύζυγός της εργάστηκε ως συγγραφέας: έγραψε πέντε βιβλία και μετέφρασε αρκετά άλλα. Ο γιος τους πρίγκιπας Δαβίδ υπηρέτησε στον αμερικανικό στρατό κατά τη διάρκεια του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου και, εν μέρει χάρη στις γνώσεις του στα ρωσικά, έγινε τελικά αξιωματικός της CIA. Μετά τη συνταξιοδότησή του, έγραψε τα απομνημονεύματά του και δημοσίευσε εκείνα της γιαγιάς του, Μαρίας της Ελλάδας, μεγάλης δούκισσας Γεωργίου, καθώς και ένα βιβλίο για τους μεγάλους δούκες της Ρωσίας.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A0%CF%81%CE%B9%CE%B3%CE%BA%CE%AF%CF%80%CE%B9%CF%83%CF%83%CE%B1_%CE%9D%CE%AF%CE%BD%CE%B1_%CE%93%CE%B5%CF%89%CF%81%CE%B3%CE%AF%CE%B5%CE%B2%CE%BD%CE%B1_%CF%84%CE%B7%CF%82_%CE%A1%CF%89%CF%83%CE%AF%CE%B1%CF%82
|
Νίκη της Σαμοθράκης (ταινία)
|
Η ταινία περιγράφει τις εχθρικές σχέσεις μεταξύ των ιδιοκτητών δύο γειτονικών καταστημάτων, ενός σιδεράδικου, των αδελφών Γρηγορίου και ο Δαρείου Πέρδικα, και ενός φανοποιείου, του Μιλτιάδη Παγώνα. Η έχθρα αυτή κρατάει από την εποχή των παππούδων τους, οι οποίοι άνοιξαν τα καταστήματα φτάνοντας στην Αθήνα από τη Σάμο και τη Σαμοθράκη αντίστοιχα. Όταν οι απόγονοι των αδελφών Πέρδικα που δουλεύουν στο σιδεράδικο αντιμετωπίζουν οικονομικές δυσκολίες χρωστώνας ενοίκια και μεροκάματα, ο εγγονός του Μιλτιάδη Παγώνα, ιδιοκτήτης του φανοποιείου, προτίθεται να αγοράσει το κατάστημά τους πυροδοτώντας περιπέτειες για τους ήρωες της ιστορίας. Θανάσης Δενδρής - Σεβαστιανός Παγώνας Σπύρος Σακκάς - πάτερ Κάβειρος Δήμος Αβδελιώδης - Γρηγόρης Πέρδικας Δημήτρης Πρίφτης - Δαρείος Πέρδικας Βίκυ Ιακώβου - Νίκη της Σαμοθράκης Γιώργος Παρμαξίζογλου - παίκτης Η πρώτη εκδοχή της ταινίας παρουσιάστηκε το 1990, ενώ η πρεμιέρα της με νέο μοντάζ πραγματοποιήθηκε στις 21 Οκτωβρίου 1994. Η ταινία έχει τιμηθεί με πολλά βραβεία, ανάμεσά τους βραβεία ενδυματολογίας και ήχου στο Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης το 1990. Έλαβε επίσης κρατικά βραβεία μουσικής, μακιγιάζ και ήχου και διάκριση ποιότητας ταινίας το 1991. Γράφει ο Μπάμπης Δερμιτζάκης:Σίγουρα για τους φανατικούς σινεφίλ αυτή θα είναι η αγαπημένη τους ταινία. Στον πολύ κόσμο όμως, ο υποτυπώδης μύθος, η σχεδόν ανυπαρξία επεισοδίων με τα περισσότερα πλάνα να μπορούν να τοποθετηθούν από τον μοντέρ με οποιαδήποτε σειρά, δεν φαντάζομαι να αρέσει. Το κατάλαβε ο Αβδελιώδης και έτσι στο «Δένδρο που πληγώναμε» μετρίασε αυτή την ποιητική του, απαράλλαχτα όπως έκαναν στην ποίηση οι σουρεαλιστές. Η ταινία στο Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης Η ταινία στην IMDB
|
Νίκη της Σαμοθράκης είναι ο τίτλος μιας ελληνικής κωμικής ταινίας του 1990. Η ταινία σκηνοθετήθηκε από τον Δήμο Αβδελιώδη, ο οποίος έγραψε και το σενάριο, ενώ ανέλαβε και την παραγωγή της ταινίας.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9D%CE%AF%CE%BA%CE%B7_%CF%84%CE%B7%CF%82_%CE%A3%CE%B1%CE%BC%CE%BF%CE%B8%CF%81%CE%AC%CE%BA%CE%B7%CF%82_(%CF%84%CE%B1%CE%B9%CE%BD%CE%AF%CE%B1)
|
Gripe water
|
Το πρώτο gripe water παρασκευάστηκε στην Αγγλία το 1851. Το gripe water εφευρέθηκε από τον Ουίλιαμ Γούντγουορντ (William Woodward), έναν Άγγλο φαρμακοποιό, ο οποίος έκανε τη μαθητεία του στη Βοστόνη του Λίνκολνσάιρ (Lincolnshire) και αργότερα αγόρασε μια επιχείρηση στο Νότιγχαμ. Το gripe water υιοθετήθηκε ως συνταγή από τους γιατρούς. Στα 1840, τα μωρά στην Ανατολική Αγγλία επλήγησαν από μια κατάσταση γνωστή ως "βαλτώδης πυρετός" και στο διάστημα αυτό υπήρχε επίσης ένα ξέσπασμα ελονοσίας στην Αγγλία. Ο Γούντγουορντ το εμπνεύστηκε από τις θεραπείες κατά της ελονοσίας και του "βαλτώδους πυρετού". Πρόσεξε ότι η συνταγή που χρησιμοποιήθηκε για την αντιμετώπιση του βαλτώδους πυρετού ήταν αποτελεσματική "καταπραϋντική στα μωρά με δυσφορία και παρείχε στα βρέφη, ανακούφιση από τα γαστρεντερικά τους προβλήματα." Το αρχικό Woodward's Gripe Water περιείχε 3,6% αλκοόλη, έλαιο άνηθου, διττανθρακικό νάτριο (sodium bicarbonate), ζάχαρη και νερό. Ο Γούντγουορντ καταχώρησε το "Gripe Water" ως εμπορικό σήμα το 1876. Αρχικά κυκλοφόρησε στο εμπόριο με το σύνθημα "Η Γιαγιά το είπε στη Μητέρα και η Μητέρα το είπε σε μένα." ("Granny told Mother and Mother told me."). Το 1993, η Αμερικανική Υπηρεσία Τροφίμων και Φαρμάκων των ΗΠΑ, διέταξε την αυτόματη παρακράτηση όλων των παρτίδων του Γούντγουορντ προς στις ΗΠΑ επειδή ήταν ένα μη εγκεκριμένο φάρμακο. Σε απάντηση της προειδοποίησης εισαγωγής της Υπηρεσίας, ο Γούντγουορντ και οι άλλοι κατασκευαστές, συνεχίζουν την προώθηση των προϊόντων, αλλά σαν διαιτητικό συμπλήρωμα. Η σύνθεση διαφέρει πλέον ανάλογα με τη χώρα κατασκευής. Σε πολλές χώρες, συμπεριλαμβανομένων των ΗΠΑ, το αλκοόλ και η σακχαρόζη έχουν αντικατασταθεί με άλλα συστατικά. Ωστόσο, το διττανθρακικό νάτριο εξακολουθεί να είναι το κύριο δραστικό συστατικό, μαζί με τα κύρια ενεργά συστατικά, τα έλαια άνηθου και μάραθου. Ενώ τα στοιχεία της αποτελεσματικότητας του gripe water περιορίζονται σε ανεκδοτολογικές αναφορές, έχουν υπάρξει εικασίες σχετικά με την θεωρούμενη αποτελεσματικότητά του. Η εμπορική του επιτυχία οδήγησε σε απομιμήσεις, συμπεριλαμβανομένων και ορισμένων που έχουν απομακρυνθεί αισθητά από την αρχική σύνθεση.Το gripe water συνιστάται από ορισμένους παιδίατρους και εναλλακτικούς ιατρούς ως μια φυσιοπαθητική επιλογή. Στις Ηνωμένες Πολιτείες είναι διαθέσιμο ως ένα μη συνταγογραφούμενο συμπλήρωμα και όχι ως φάρμακο, που ρυθμίζεται από την Υπηρεσία Τροφίμων και Φαρμάκων. Είναι επίσης διαθέσιμο σε διάφορες μορφές διατροφικών συμπληρωμάτων. Μια ανασκόπηση του 2000 στη Journal of the Royal Society of Medicine διαπίστωσε ότι τα περισσότερα από τα συστατικά του Woodward's gripe water έχουν μικρή αξία στην ανακούφιση της παιδικής δυσφορίας και ότι οποιοδήποτε όφελος δεν μπορεί να είναι κάτι πιο περίπλοκo από το ότι το μωρό λαμβάνει κάποιο υγρό.
|
Το Gripe water (Γκράιπ Ουώτερ) είναι ένα υγρό που δίνεται στα βρέφη τα οποία παρουσιάζουν κολικούς, γαστρεντερική δυσφορία, πόνο οδοντοφυΐας, αναρροή (reflux) καθώς και άλλες παθήσεις του στομάχου. Τα συστατικά του ποικίλλουν και μπορεί να περιλαμβάνουν την αλκοόλη, το όξινο ανθρακικό νάτριο (bicarbonate), το τζίντζερ, τον άνηθο, το μάραθο και το χαμομήλι. Στα βρέφη δίνεται σε υγρή μορφή, συνήθως με σταγονόμετρο. Οι ενήλικες μπορούν επίσης να λάβουν gripe water για την ανακούφισή τους από πόνους του εντέρου, αέρια ή άλλες παθήσεις του στομάχου. Δεν υπάρχει κλινική απόδειξη για την αποτελεσματικότητα του gripe water.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/Gripe_water
|
Γλώσσα περιγραφής υλικού
|
Οι πρώτες γλώσσες περιγραφής υλικού ήταν η ISP (Instruction Set Processor), στο Πανεπιστήμιο Κάρνεγκι Μέλον, και η KARL, στο Πανεπιστήμιο Κάιζερσλάουτερν, που αναπτύχθηκαν την ίδια εποχή, κατά το 1977. Η ISP έμοιαζε περισσότερο με γλώσσα προγραμματισμού λογισμικού που χρησιμοποιούνταν για να περιγράψει σχέσεις μεταξύ των εισόδων και των εξόδων μιας σχεδίασης. Επομένως μπορούσε να χρησιμοποιηθεί για να προσομοιώσει τη σχεδίαση, αλλά όχι για να την συνθέσει. Η KARL περιλάμβανε χαρακτηριστικά γλώσσας λογισμού σχεδίασης (design calculus language) που υποστήριζαν χωροταξική διάσταση στα τσιπ VLSI (floorplanning) και δομημένη σχεδίαση υλικού, που αποτελούσαν επίσης τη βάση για την, παρόμοια με την KARL, διαδραστική γραφική γλώσσα ABL. Η ABL υλοποιήθηκε στις αρχές της δεκαετίας του 1980 ως ο γραφικός διορθωτής σχεδιάσεων VLSI με το όνομα ABLED, από το κέντρο έρευνας στις τηλεπικοινωνίες CSELT στο Τορίνο της Ιταλίας. Στα μέσα της δεκαετίας του 1980, υλοποιήθηκε ένα πλαίσιο σχεδίασης VLSI γύρω από την KARL και την ABL από μια διεθνή κοινοπραξία με τη χρηματοδότηση της επιτροπής της Ευρωπαϊκής Ένωσης (κεφάλαιο στο ). Το 1983 η Data-I/Ο κυκλοφόρησε τη γλώσσα περιγραφή υλικού ABEL. Σκοπός της ήταν η περιγραφή προγραμματιζόμενων λογικών συσκευών και χρησιμοποιούνταν κυρίως για τη σχεδίαση μηχανών πεπερασμένων καταστάσεων. Η πρώτη σύγχρονη γλώσσα περιγραφής υλικού, η Verilog, κυκλοφόρησε από την Gateway Design Automation το 1985. Αργότερα η Cadence Design Systems αγόρασε τα δικαιώματα του Verilog-XL, του προσομοιωτή που θα γινόταν το ντε φάκτο πρότυπο προσομοιωτών της γλώσσας την επόμενη δεκαετία. Το 1987, οι απαιτήσεις από το Υπουργείο Άμυνας των Ηνωμένων Πολιτειών οδήγησαν στην ανάπτυξη της VHDL (VHSIC Hardware Description Language ή Γλώσσα Περιγραφής Υλικού VHSIC, όπου VHSIC σημαίνει Very High Speed Integrated Circuit ή Ολοκληρωμένο Κύκλωμα Πολύ Υψηλής Ταχύτητας). Η VHDL βασίστηκε στη γλώσσα προγραμματισμού Ada. Αρχικά η Verilog και η VHDL χρησιμοποιούνταν για την τεκμηρίωση και την προσομοίωση σχεδιάσεων κυκλωμάτων που υπήρχαν ήδη σε άλλη μορφή (όπως ένα αρχείο σχηματικού διαγράμματος). Η προσομοίωση γλωσσών περιγραφής υλικού επέτρεψε στους μηχανικούς να δουλεύουν σε υψηλότερο επίπεδο αφαίρεσης σε σχέση με την προσομοίωση σε επίπεδο σχηματικού διαγράμματος, με αποτέλεσμα να αυξηθεί η δυνατότητα σχεδίασης από εκατοντάδες τρανζίστορ σε χιλιάδες. Η εμφάνιση της λογικής σύνθεσης για γλώσσες περιγραφής υλικού έφερε τις γλώσσες αυτές στο προσκήνιο της ψηφιακής σχεδίασης. Εργαλεία σύνθεσης μεταγλώττιζαν αρχεία πηγαίου κώδικα σε κάποια γλώσσα περιγραφής υλικού (γραμμένα σε μια περιορισμένη μορφή που ονομάζεται RTL) σε μια περιγραφή συνόλου συνδέσεων σε επίπεδο πυλών και τρανζίστορ, που μπορούσε να κατασκευαστεί. Η συγγραφή αρχείων RTL που μπορούσαν να συντεθούν απαιτούσε εμπειρία και πειθαρχεία από τον σχεδιαστή - σε σχέση με τις παραδοσιακές σχεδιάσεις με σχηματικά διαγράμματα, τα σύνολα συνδέσεων που μπορούσαν να συντεθούν σε μορφή RTL ήταν συνήθως μεγαλύτερα σε επιφάνεια και με χειρότερη ταχύτητα. Η σχεδίαση κυκλωμάτων από έναν ικανό μηχανικό, με βάση σχηματικά διαγράμματα και διάταξη με το χέρι, ήταν πιο δύσκολη αλλά σχεδόν πάντα μπορούσε να έχει καλύτερα αποτελέσματα από την αντίστοιχη σχεδίαση που είχε συντεθεί λογικά, αλλά η λογική σύνθεση είχε ένα πλεονέκτημα: ήταν πιο παραγωγική με αποτέλεσμα να υπερισχύσει σε πολλούς τομείς, όπως τα κυκλώματα πολύ υψηλής ταχύτητας, μικρής κατανάλωσης, ή τα ασύγχρονα κυκλώματα. Η λογική σύνθεση έκανε την τεχνολογία γλωσσών περιγραφής υλικού σε βασικό στοιχείο της ψηφιακής σχεδίασης. Μέσα σε μερικά χρόνια η VHDL και η Verilog έγιναν οι κυρίαρχες γλώσσες περιγραφής υλικόυ στη βιομηχανία των ηλεκτρονικών, με τις παλαιότερες και λιγότερο εκφραστικές γλώσσες περιγραφής υλικού να έχουν εξαφανιστεί. Και οι δύο γλώσσες όμως έχουν τους ίδιους περιορισμούς: καμία δεν είναι κατάλληλη για την προσομοίωση αναλογικών ή μεικτών κυκλωμάτων, ούτε περιλαμβάνουν δομές που να μπορούν να περιγράψουν λογικές δομές που έχουν δημιουργηθεί αναδρομικά. Εμφανίστηκαν εξειδικευμένες γλώσσες περιγραφής υλικού (όπως η Confluence) που βασικό τους στόχο είχαν την διόρθωση κάποιου βασικού περιορισμού της Verilog ή της VHDL, χωρίς να έχουν όμως σκοπό να τις αντικαταστήσουν. Έχουν γίνει αρκετές προσπάθειες να βελτιωθούν οι γλώσσες περιγραφής υλικού. Η τελευταία έκδοση της Verilog, γνωστή και ως IEEE 1800-2005 SystemVerilog, εισάγει αρκετά νέα χαρακτηριστικά (κλάσεις, τυχαίες μεταβλητές, ιδιότητες, βεβαιώσεις) για να αντεπεξέλθει στις αυξανόμενες απαιτήσεις για καλύτερη τυχαία προσομοίωση testbench, ιεραρχία σχεδίασης και επαναχρησιμοποίηση. Αναπτύσσεται επίσης μια μελλοντική έκδοση της VHDL, η οποία θα έχει αντίστοιχες βελτιώσεις με την SystemVerilog. Η αποδοτικότητα που προκύπτει από τη χρήση γλωσσών περιγραφής υλικού σημαίνει ότι το μεγαλύτερο μέρος της σύγχρονης ψηφιακής σχεδίασης χρησιμοποιεί αυτές τις γλώσσες. Οι περισσότερες σχεδιάσεις αρχίζουν σαν ένα σύνολο απαιτήσεων ή ένα αρχιτεκτονικό διάγραμμα υψηλού επιπέδου. Οι δομές ελέγχου και αποφάσεων συχνά δημιουργούνται σε δοκιμαστικό στάδιο σαν διαγράμματα ροής (flowcharts) ή δίνονται σε κάποιον διορθωτή διαγραμμάτων καταστάσεων. Η διαδικασία συγγραφής μιας περιγραφής σε μια γλώσσα περιγραφής υλικού εξαρτάται σε σημαντικό βαθμό από τον τύπο του κυκλώματος και τις προτιμήσεις του σχεδιαστή όσον αφορά το στυλ προγραμματισμού. Η γλώσσα περιγραφής υλικόυ είναι απλά η γλώσσα στην οποία εκφράζονται οι απαιτήσεις, οι οποίες συχνά μπορεί να έχουν ξεκινήσει σαν μια αλγοριθμική περιγραφή όπως ένα μαθηματικό μοντέλο σε C++. Οι σχεδιαστές συχνά χρησιμοποιούν γλώσσες σεναρίων (όπως η Perl) για την αυτόματη δημιουργία επαναλαμβανόμενων δομών κυκλωμάτων στη γλώσσα περιγραφής υλικού. Υπάρχουν ειδικοί διορθωτές που προσφέρουν αυτόματη στοίχιση, χρωματισμό της σύνταξης και επέκταση μακροεντολών για τις δηλώσεις οντοτήτων, αρχιτεκτονικής και σημάτων. Ο κώδικας σε γλώσσα περιγραφής υλικού υπόκειται στη συνέχεια σε έλεγχο (code review ή auditing). Κατά την προετοιμασία για σύνθεση, η περιγραφή σε γλώσσα περιγραφής υλικού δοκιμάζεται από κάποιους αυτόματους ελεγκτές, οι οποίοι αναφέρουν παρεκκλίσεις από κανόνες προγραμματισμού, εντοπίζουν αμφιλεγόμενες δομές κώδικα πριν αυτές προκαλέσουν προβλήματα, και αναζητούν συχνά λάθη λογικής κωδικοποίησης, όπως οι ξεχασμένες θύρες (dangling ports) ή οι βραχυκυκλωμένες έξοδοι (shorted outputs). Η διαδικασία αυτή βοηθά στην επίλυση λαθών πριν συντεθεί ο κώδικας. Η σχεδίαση μέσω γλώσσας περιγραφής υλικού λήγει με το στάδιο της σύνθεσης. Όταν το εργαλείο σύνθεσης έχει αντιστοιχίσει την περιγραφή σε ένα σύνολο συνδέσεων πυλών, αυτό το σύνολο δίνεται στο τελικό στάδιο. Ανάλογα με την τεχνολογία που χρησιμοποιείται στην πράξη (FPGA, ASIC gate array, ASIC standard cell), οι γλώσσες περιγραφής υλικού μπορεί να έχουν σημαντικό ρόλο στη ροή αυτού του σταδίου ή όχι. Γενικά, καθώς η ροή της σχεδίασης προχωρά προς τη φυσική μορφή που θα υλοποιηθεί, η βάση δεδομένων της σχεδίασης γεμίζει με πληροφορίες που έχουν να κάνουν με την τεχνολογία που χρησιμοποιείται, οι οποίες δε μπορούν να εκφραστούν σε μια γενική γλώσσα περιγραφής υλικού. Τελικά, κατασκευάζεται ή προγραμματίζεται ένα ολοκληρωμένο κύκλωμα, έτοιμο για χρήση. Στη σχεδίαση μέσω γλώσσας περιγραφής υλικού είναι απαραίτητη η δυνατότητα προσομοίωσης των προγραμμάτων που γράφονται. Η προσομοίωση επιτρέπει σε μια περιγραφή μιας σχεδίασης (που ονομάζεται μοντέλο) να επαληθεύεται σχεδιαστικά, κάτι που αποτελεί κομβικό σημείο για την εγκυρότητα της ζητούμενης λειτουργίας (προδιαγραφής) της σχεδίασης σε σχέση με την υλοποίηση σε κώδικα γλώσσας περιγραφής υλικού. Επιτρέπει επίσης την εξερεύνηση της αρχιτεκτονικής. Ο μηχανικός μπορεί να πειραματιστεί με επιλογές στη σχεδίαση γράφοντας διάφορες παραλλαγές σε μια βασική σχεδίαση, και στη συνέχεια συγκρίνοντας τη συμπεριφορά τους στην προσομοίωση. Κατά αυτόν τον τρόπο, η προσομοίωση παίζει βασικό ρόλο σε μια επιτυχημένη σχεδίαση με γλώσσα περιγραφής υλικού. Για την προσομοίωση ενός μοντέλου ο μηχανικός γράφει ένα καθολικό περιβάλλον προσομοίωσης (που αποκαλείται testbench). Ένα testbench περιλαμβάνει τουλάχιστον ένα στιγμιότυπο του μοντέλου (που αποκαλείται η συσκευή υπό δοκιμή ή DUT), δηλώσεις ακίδας (pin) ή σήματος (signal) για την είσοδο-έξοδο του μοντέλου, και μια κυματομορφή ρολογιού. Ο κώδικας ενός testbench οδηγείται από τα γεγονότα (event driven): ο μηχανικός γράφει εντολές σε γλώσσα περιγραφής υλικού για να υλοποιήσει ένα σήμα επαναφοράς που παράγεται από το testbench, για να υλοποιήσει συναλλαγές της διεπαφής (όπως η ανάγνωση ή η εγγραφή στο δίαυλο του υπολογιστή-host), και για να παρακολουθεί την έξοδο της DUT. Ένας προσομοιωτής είναι ένα πρόγραμμα που εκτελεί το testbench και διατηρεί ένα ρολόι προσομοιωτή, το οποίο είναι το βασικό σήμα αναφοράς για όλα τα γεγονότα στην προσομοίωση testbench. Τα γεγονότα συμβαίνουν μόνο τις στιγμές που ορίζονται από τη γλώσσα περιγραφής υλικού του testbench (όπως ένας διακόπτης επαναφοράς που έχει κωδικοποιηθεί στο testbench), ή όταν το μοντέλο αντιδρά σε ερεθίσματα και γεγονότα σκανδαλισμού (triggering events). Οι σύγχρονοι προσομοιωτές διαθέτουν πλήρη γραφική διεπαφή χρήστη, μαζί με εργαλεία αποσφαλμάτωσης. Τα τελευταία επιτρέπουν στον χρήστη να σταματά και να επανεκκινεί την προσομοίωση οποιαδήποτε στιγμή, να εισάγει σημεία διακοπής (breakpoints) του προσομοιωτή (ανεξάρτητα του αρχικού κώδικα) και να παρακολουθεί ή να τροποποιεί οποιοδήποτε στοιχείο στην ιεραρχία των μοντέλων της γλώσσας περιγραφής υλικού. Οι σύγχρονοι προσομοιωτές μπορούν επίσης να συνδέουν το περιβάλλον της γλώσσας με βιβλιοθήκες που έχουν μεταγλωττιστεί από τον χρήστη, μέσω μιας διεπαφής PLI/VHPI. Η σύνδεση εξαρτάται από το σύστημα που χρησιμοποιείται (Win32/Linux/SPARC), καθώς και ο προσομοιωτής και οι βιβλιοθήκες χρήστη μεταγλωττίζονται και συνδέονται εκτός του περιβάλλοντος της γλώσσας. Η επαλήθευση της σχεδίασης είναι συχνά το πιο χρονοβόρο στάδιο της διαδικασίας της σχεδίασης, λόγω της σύνδεσης μεταξύ των λειτουργικών προδιαγραφών της συσκευής, της ερμηνείας των προδιαγραφών από τον σχεδιαστή, και της εκφραστικής δύναμης της γλώσσας περιγραφής υλικού. Το μεγαλύτερο μέρος των αρχικών σταδίων δοκιμών και αποσφαλμάτωσης (test/debug cycle) γίνεται στο περιβάλλον προσομοιωτή της γλώσσας περιγραφής υλικού, επειδή το αρχικό στάδιο της σχεδίασης υπόκειται σε συχνές και σημαντικές αλλαγές στο κύκλωμα. Μια περιγραφή υλικού μπορεί επίσης να υλοποιηθεί δοκιμαστικά σε υλικό - συχνά για αυτόν τον σκοπό χρησιμοποιούνται προγραμματιζόμενες λογικές συσκευές (programmable logic devices). Η δοκιμαστική υλοποίηση σε υλικό είναι πιο ακριβή από την προσομοίωση μέσω γλώσσας περιγραφής υλικού, αλλά προσφέρει πληροφορίες για τη συμπεριφορά της σχεδίασης σε πραγματικές συνθήκες. Η δοκιμαστική υλοποίηση είναι ο καλύτερος τρόπος να δοκιμαστούν οι διεπαφές με άλλες συσκευές υλικού. Ακόμα και όταν χρησιμοποιούνται αργά FPGA, προκύπτουν μικρότεροι χρόνοι προσομοίωσης σε σχέση με την απλή προσομοίωση σε γλώσσα περιγραφής υλικού. Ιστορικά, η επαλήθευση μιας σχεδίασης ήταν μια δύσκολη και επαναλαμβανόμενη διαδικασία που περιλάμβανε τη συγγραφή και την προσομοίωση περιπτώσεων ελέγχου (test cases) για τη σχεδίαση υπό δοκιμή. Καθώς οι σχεδιάσεις των τσιπ γίνονταν όλο και πιο μεγάλες και πολύπλοκες, το έργο της επαλήθευσης της σχεδίασης έγινε τέτοιο που πια κυριαρχεί στο συνολικό έργο μιας ομάδας σχεδίασης. Η βιομηχανία αυτοματοποίησης ηλεκτρονικών σχεδιάσεων (Electronic design automation, EDA), προσπαθώντας να βελτιώσει την παραγωγικότητα της σχεδίασης, ανέπτυξε τη Γλώσσα Προδιαγραφών Ιδιοτήτων (Property Specification Language). Με όρους τυπικής επαλήθευσης, μια ιδιότητα είναι μια πρόταση σχετικά με την αναμενόμενη ή υποτιθέμενη συμπεριφορά ενός αντικειμένου. Ιδανικά, για μια περιγραφή υλικού, μια ή περισσότερες ιδιότητες μπορούν να αποδειχτούν αληθείς ή ψευδείς με τη χρήση τυπικών μαθηματικών μεθόδων. Στην πράξη πολλές ιδιότητες δε μπορούν να αποδειχτούν γιατί ανήκουν σε μη φραγμένο χώρο λύσεων. Όμως, αν δοθούν κάποιες υποθέσεις σχετικά με τη λειτουργία, ή περιορισμοί, ένας ελεγκτής ιδιοτήτων (όπως ένας ελεγκτής μοντέλων) μπορεί να αποδείξει την ορθότητα (ή το αντίστροφο) πολλών ιδιοτήτων, σε έναν περιορισμένο χώρο λύσεων. Οι υποθέσεις αυτές δεν μοντελοποιούν τις ενέργειες του κυκλώματος αλλά καταγράφουν και τεκμηριώνουν την «πρόθεση του σχεδιαστή» όσον αφορά τον κώδικα περιγραφής υλικού. Σε ένα περιβάλλον προσομοίωσης, ο προσομοιωτής επαληθεύει όλες τις υποθέσεις που δίνονται και εντοπίζει όλα τα σημεία που τις παραβιάζουν. Σε ένα περιβάλλον σύνθεσης, η πολιτική του εργαλείου σύνθεσης συχνά είναι να σταματά όταν παραβιαστεί οποιαδήποτε ιδιότητα. Η επαλήθευση με βάση αυτές τις ιδιότητες αναπτύσσεται και χρησιμοποιείται όλο και περισσότερο σαν εργαλείο στη σχεδίαση μέσω γλωσσών περιγραφής υλικού. Μια γλώσσα περιγραφής υλικού μοιάζει με μια γλώσσα προγραμματισμού λογισμικού, αλλά υπάρχουν κάποιες σημαντικές διαφορές. Πολλές γλώσσες προγραμματισμού είναι ακολουθιακές (εκτελώντας τον κώδικα σε ένα νήμα), με περιορισμένη συντακτική και σημασιολογική υποστήριξη για ταυτοχρονισμό (concurrency). Αντίθετα, οι γλώσσες περιγραφής υλικού μοιάζουν με τις γλώσσες ταυτόχρονου προγραμματισμού (concurrent programming) όσον αφορά τη δυνατότητά τους να μοντελοποιούν πολλές παράλληλες διεργασίες (όπως τα φλιπ-φλοπ και οι αθροιστές), οι οποίες εκτελούνται ανεξάρτητα η μία από την άλλη. Οποιαδήποτε αλλαγή στην είσοδο μιας διεργασίας ενημερώνει αυτόματα στη στοίβα των διεργασιών του προσομοιωτή. Και οι γλώσσες περιγραφής υλικού και οι γλώσσες προγραμματισμού περνούν από έναν μεταγλωττιστή (στις γλώσσες της πρώτης κατηγορίας ονομάζεται και εργαλείο σύνθεσης ή synthesizer), αλλά έχουν διαφορετικούς σκοπούς. Στις γλώσσες περιγραφής υλικού ο μεταγλωττιστής αναφέρεται στη διαδικασία της σύνθεσης που μετατρέπει τον κώδικα περιγραφής υλικού σε μια λίστα συνδέσεων πυλών που μπορεί να υλοποιηθεί στην πράξη. Η έξοδος σε λίστα συνδέσεων μπορεί να έχει πολλές μορφές: μια λίστα συνδέσεων "προσομοίωσης" με πληροφορίες καθυστέρησης πύλης (gate-delay), μια τελική λίστα συνδέσεων για το στάδιο μετά τη σύνθεση (place and route), ή την πρότυπη μορφή EDIF που ακολουθείται στη βιομηχανία (για μετατροπή σε αρχείο τύπου JEDEC στη συνέχεια). Σε αντιδιαστολή με τη διαδικασία σύνθεσης, ένας μεταγλωττιστής λογισμικού μετατρέπει τον πηγαίο κώδικα στην είσοδό του σε αντικειμενικό κώδικα που αναλογεί σε κάποιον συγκεκριμένο μικροεπεξεργαστή, για εκτέλεση σε αυτόν. Η διαχωριστική γραμμή όμως μεταξύ γλωσσών περιγραφής υλικού και γλωσσών προγραμματισμού δεν είναι ξεκάθαρη γιατί οι δύο τύποι γλωσσών μοιράζονται ιδέες και χαρακτηριστικά. Οι καθαρές γλώσσες περιγραφής υλικού όμως δεν είναι κατάλληλες για ανάπτυξη λογισμικού γενικής χρήσης, ενώ και οι γλώσσες προγραμματισμού γενικής χρήσης δεν είναι καλή επιλογή για τη μοντελοποίηση υλικού. Καθώς όμως τα ηλεκτρονικά συστήματα γίνονται όλο και πιο πολύπλοκα και τα συστήματα που μπορούν να ρυθμιστούν πάλι (reconfigurable systems) γίνονται πιο δημοφιλή, εμφανίζεται μια τάση στη βιομηχανία να βρεθεί μια κοινή γλώσσα που να μπορεί να κάνει κάποιες εργασίες σχεδίασης υλικού και προγραμματισμού λογισμικού. Ένα παράδειγμα είναι η SystemC που μπορεί να μοντελοποιήσει ένα ενσωματωμένο υλικό συστήματος (embedded system hardware) σαν αρχιτεκτονικές μονάδες (blocks) χωρίς λεπτομέρειες, δηλαδή σαν μαύρα κουτιά με μοντελοποιημένες εισόδους και εξόδους σήματος. Η εφαρμογή γράφεται σε C/C++ και μεταγλωττίζεται σε κώδικα μηχανής για το σύστημα ανάπτυξης (αντί να στοχεύει στην ενσωματωμένη CPU, που θα απαιτούσε να προσομοιωθεί η συμπεριφορά της από το σύστημα). Το υψηλό επίπεδο αφαίρεσης των μοντέλων του SystemC είναι κατάλληλο για αρχικές εξερευνήσεις στην αρχιτεκτονική, καθώς οι αρχιτεκτονικές αλλαγές μπορούν να δοκιμαστούν χωρίς να χρειάζεται υλοποίηση στο επίπεδο του σήματος. Το μοντέλο νημάτων όμως που χρησιμοποιείται στο SystemC και το γεγονός ότι βασίζεται στην κοινή μνήμη, σημαίνουν ότι δεν μπορεί να χειριστεί καλά την παράλληλη εκτέλεση ή μοντέλα χαμηλότερου επιπέδου. Για να μειωθεί η πολυπλοκότητα της σχεδίασης των γλωσσών περιγραφής υλικού, που έχει παρομοιαστεί με αυτή των συμβολικών γλωσσών, έχουν γίνει προσπάθειες να αυξηθεί το επίπεδο της αφαίρεσης στη σχεδίαση. Εταιρείες όπως η Cadence, η Synopsys και η Agility Design Solutions προβάλλουν την SystemC σαν έναν τρόπο να συνδυαστούν οι γλώσσες υψηλού επιπέδου με τα μοντέλα ταυτοχρονισμού, ώστε να είναι πιο γρήγοροι οι κύκλοι σχεδίασης των FPGA σε σχέση με τις παραδοσιακές γλώσσες περιγραφής υλικού. Κάποιες προσπάθειες που βασίζονται στη C ή στη C++ (με βιβλιοθήκες ή άλλες επεκτάσεις που επιτρέπουν τον παράλληλο προγραμματισμό) είναι τα εργαλεία της Catapult C της Mentor Graphics, τα εργαλεία της Impulse C της Impulse Accelerated Technologies, καθώς και τα εργαλεία ελεύθερου λογισμικού ROCCC 2.0 από την Jacquard Computing Inc. Το CoreFire Design Suite της Annapolis Micro Systems, Inc. και το LabVIEW FPGA της National Instruments παρέχουν έναν τρόπο σχεδίασης υψηλού επιπέδου σύμφωνα με τις αρχές της ροής δεδομένων (dataflow). Γλώσσες όπως η SystemVerilog, η SystemVHDL και η Handel-C προσπαθούν να πετύχουν το ίδιο, αλλά σκοπός του είναι περισσότερο να αυξήσουν την παραγωγικότητα των μηχανικών και όχι να τους επιτρέψουν να χρησιμοποιήσουν FPGA. Οι δύο γλώσσες περιγραφής υλικού που χρησιμοποιούνται και υποστηρίζονται περισσότερο στη βιομηχανία σχεδίασης υλικού είναι η Verilog και η VHDL. Γλώσσα προδιαγραφών Γλώσσα μοντελοποίησης Γλώσσα επαλήθευσης υλικού SystemC SystemVerilog Property Specification Language OpenVera Bluespec Verilog-AMS Technical Subcommittee (Αγγλικά)
|
Στη μηχανική υπολογιστών, μια γλώσσα περιγραφής υλικού (hardware description language ή HDL) είναι μια γλώσσα που ανήκει σε μια κλάση γλωσσών προγραμματισμού, γλωσσών προδιαγραφών ή γλωσσών μοντελοποίησης για την τυπική περιγραφή και σχεδίαση ηλεκτρονικών κυκλωμάτων, και συνηθέστερα, ψηφιακής λογικής. Μπορεί να περιγράψει τη λειτουργία, τη σχεδίαση και την οργάνωση του κυκλώματος, μαζί με δοκιμές που επιβεβαιώνουν τη λειτουργία του μέσω προσομοίωσης. Οι HDL είναι κλασικές εκφράσεις σε κείμενο της χωρικής και χρονικής δομής και συμπεριφοράς των ηλεκτρονικών συστημάτων. Όπως και οι γλώσσες ταυτόχρονου προγραμματισμού, η σύνταξη και η σημασιολογία μιας HDL περιλαμβάνουν τον χρόνο, που είναι βασική ιδιότητα του υλικού. Οι γλώσσες με μοναδικό χαρακτηριστικό την έκφραση συνδέσεων κυκλωμάτων ανάμεσα σε μια ιεραρχία μπλοκ κατατάσσονται στις γλώσσες συνόλων συνδέσεων (netlist) που χρησιμοποιούνται στη σχεδίαση μέσω υπολογιστή (CAD). Οι γλώσσες περιγραφής υλικού χρησιμοποιούνται για τη συγγραφή εκτελέσιμων προδιαγραφών για κάποιο συγκεκριμένο υλικό. Ένα πρόγραμμα προσομοίωσης, που έχει σχεδιαστεί να υλοποιεί τη σημασιολογία των εντολών της γλώσσας μαζί με την προσομοίωση του χρόνου που περνά, δίνει στον σχεδιαστή του υλικού τη δυνατότητα να μοντελοποιήσει μια συσκευή υλικού πριν αυτή κατασκευαστεί. Αυτή η δυνατότητα εκτέλεσης δίνει στις HDL την εμφάνιση γλωσσών προγραμματισμού, ενώ πιο σωστά αυτές κατατάσσονται στις γλώσσες προδιαγραφών ή στις γλώσσες μοντελοποίησης. Υπάρχουν προσομοιωτές που μπορούν να μοντελοποιήσουν συστήματα διακριτών συμβάντων (ψηφιακά) και συνεχούς χρόνου (αναλογικά), με τις κατάλληλες HDL αντίστοιχα. Η σημασιολογία του υλικού μπορεί να αναπαρασταθεί και με παραδοσιακές γλώσσες προγραμματισμού όπως η C++, αν και για να λειτουργήσουν αυτά τα προγράμματα πρέπει να συνδεθούν με εκτεταμένες και δύσχρηστες βιβλιοθήκες. Το βασικό πρόβλημα είναι ότι οι γλώσσες προγραμματισμού δεν περιλαμβάνουν δυνατότητες έκφρασης του χρόνου και για αυτόν τον λόγο δε μπορούν να λειτουργήσουν σαν γλώσσες περιγραφής υλικού. Πριν από την εμφάνιση της SystemVerilog, η χρήση της C++ σε συνδυασμό με έναν λογικό προσομοιωτή ήταν ένας από τους λίγους τρόπους που μπορούσε να χρησιμοποιηθεί ο αντικειμενοστρεφής προγραμματισμός στην επαλήθευση του υλικού. Η SystemVerilog ήταν η πρώτη μεγάλη HDL που πρόσφερε αντικείμενα και συλλογή απορριμμάτων. Με τη χρήση του κατάλληλου υποσυνόλου μιας γλώσσας προγραμματισμού ή περιγραφής υλικού, ένα πρόγραμμα που ονομάζεται synthesizer (ή εργαλείο σύνθεσης) μπορεί να βρει τις λογικές λειτουργίες υλικού που προκύπτουν από τις εντολές της γλώσσας και να παράγει μια ισοδύναμη netlist από γενικές πρωτογενείς λειτουργίες υλικού που υλοποιούν τη ζητούμενη συμπεριφορά. Τα εργαλεία σύνθεσης συνήθως αγνοούν την έκφραση δομών χρονισμού στο κείμενο. Τα εργαλεία ψηφιακής λογικής σύνθεσης για παράδειγμα, γενικά χρησιμοποιούν τις ακμές του ρολογιού για τον χρονισμό του κυκλώματος, αγνοώντας οποιεσδήποτε εντολές χρονισμού. Η ύπαρξη ενός συντιθέμενου υποσυνόλου της γλώσσας δεν οδηγεί πάντα σε μια πλήρη γλώσσα περιγραφής υλικού.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%93%CE%BB%CF%8E%CF%83%CF%83%CE%B1_%CF%80%CE%B5%CF%81%CE%B9%CE%B3%CF%81%CE%B1%CF%86%CE%AE%CF%82_%CF%85%CE%BB%CE%B9%CE%BA%CE%BF%CF%8D
|
Ποταμόχοιρος των Θάμνων
|
Το μήκος των Ποταμόχοιρων των Θάμνων φτάνει από 66 έως 100 εκατοστά και ζυγίζουν 55 έως 150 κιλά.Το χρώμα τους είναι συνήθως κόκκινο-καφετί ή σκούρο καφέ και το χρώμα τους γίνεται πιο σκούρο καθώς μεγαλώνουν. Και τα 2 φύλα έχουν ανοιχτόχρωμη χαίτη. Τα άνω μέρη του προσώπου τους και των αυτιών τους είναι πιο ανοιχτόχρωμα. Οι αιχμηροί χαυλιόδοντές τους είναι αρκετά μικροί και δυσδιάκριτοι. Σε αντίθεση με τους Αγριόχοιρους οι Ποταμόχοιροι των Θάμνων τρέχουν με τις ουρές τους προς τα πάνω. Τα αρσενικά είναι συνήθως πιο μεγάλα από τα θηλυκά. Οι Ποταμόχοιροι είναι πολύ κοινωνικά ζώα και ζουν σε αγέλες έως 12 μέλη. Μια ομάδα αποτελείται από ένα κυρίαρχο αρσενικό και ένα κυρίαρχο θηλυκό, με άλλα θηλαστικά και νεαρά άτομα που αντιπροσωπεύουν την υπόλοιπη αγέλη. Τα θηλυκά γεννάν 3-4 χοιρίδια μετά από κύηση 4 μηνών. Οι Ποταμόχοιροι των Θάμνων μπορεί να είναι πολύ επιθετικοί, ειδικά όταν έχουν μικρά. Τα ζώα αυτά είναι παμφάγα και η διατροφή τους περιλαμβάνει ρίζες, καλλιέργειες, ψοφίμια καθώς και νεογέννητα αρνιά. Ο πληθυσμός των ζώων αυτών στις αγροτικές περιοχές, παρά τις προσπάθειες των κυνηγών, αυξάνεται λόγω της αφθονίας των τροφίμων και της έλλειψης θηρευτών. Οι Ποταμόχοιροι των Θάμνων ζουν στην Αιθιοπία, στη Σομαλία, στην ανατολική και νότια Λαϊκή Δημοκρατία του Κονγκό και στην περιοχή του Ακρωτηρίου της Καλής Ελπίδας, στην ανατολική περιοχή της Νότιας Αφρικής. Ζουν επίσης στη Μαδαγασκάρη και στις Κομόρες. Δεν είναι γνωστό το πως έφτασε εκεί, αλλά μάλλον μεταφέρθηκε από τους ανθρώπους, μετά από μια περίοδο εξημέρωσης. Potamochoerus Larvatus larvatus Potamochoerus Larvatus edwardsi Potamochoerus Larvatus hassama Potamochoerus Larvatus koiropotamus Potamochoerus Larvatus nyasae Potamochoerus Larvatus somaliensis
|
Ο Ποταμόχοιρος των Θάμνων (Potamohoerus Larvatus), είναι ένα Αρτιοδάκτυλο θηλαστικό της οικογένειας των Συΐδων και ανήκει στο γένος Ποταμόχοιρος. Στο γένος αυτό ανήκει και ο Κόκκινος Ποταμόχοιρος.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A0%CE%BF%CF%84%CE%B1%CE%BC%CF%8C%CF%87%CE%BF%CE%B9%CF%81%CE%BF%CF%82_%CF%84%CF%89%CE%BD_%CE%98%CE%AC%CE%BC%CE%BD%CF%89%CE%BD
|
Οξαφωσφιράνιο
|
Με οξείδωση μεθανοφωσφιμίνης από καρβοξυλικό υπεροξύ (RCO3H), παράγεται οξαφωσφιράνιο: Με επίδραση αλοφωσφίνης (PH2X) σε μεθανάλη, παράγεται οξαφωσφιράνιο: Παπαγεωργίου, Β.Π., Εφαρμοσμένη Οργανική Χημεία, Εκδόσεις Παρατηρητής, Θεσσαλονίκη 2005, ISBN 960-260-342-7 SCHAUM'S OUTLINE SERIES, «ΟΡΓΑΝΙΚΗ ΧΗΜΕΙΑ», Μτφ. Α. Βάρβογλη, 1999 «Ασκήσεις και προβλήματα Οργανικής Χημείας» Ν. Α. Πετάση 1982 Αναστάσιου Βάρβογλη, «Χημεία Οργανικών Ενώσεων», Παρατηρητής, Θεσσαλονίκη 1991 Καραγκιοζίδη Σ. Πολυχρόνη, «Ονοματολογία Οργανικών Ενώσεων στα Ελληνικά & Αγγλικά» Β΄ Έκδοση Θεσσαλονίκη 1991 Νικολάου Ε. Αλεξάνδρου, «Γενική Οργανική Χημεία», Εκδόσεις Ζήτη, Θεσσαλονίκη 1985 Δημητρίου Ν. Νικολαΐδη, «Ειδικά Μαθήματα Οργανικής Χημείας», ΑΠΘ, θεσσαλονίκη 1983 Νικολάου Ε. Αλεξάνδρου, Αναστάσιου Βάρβογλη, Φαίδωνα Χατζημηχαλάκη, «Εργαστηριακός Οδηγός», Εκδόσεις Ζήτη, Θεσσαλονίκη 1986 Νικολάου Ε. Αλεξάνδρου, Αναστάσιου Βάρβογλη, Δημητρίου Ν. Νικολαΐδη: «Χημεία Ετεροκυκλικών Ενώσεων», Εκδόσεις Ζήτη, Θεσσαλονίκη 1985 Διαδικτυακοί τόποι που αναφέρονται στις «Αναφορές και παρατηρήσεις».
|
Το οξαφωσφιράνιο ή οξαφωσφακυκλοπροπάνιο ή εποξυμεθανοφωσφαμίνη είναι μια οργανική ετεροκυκλική ένωση με τριμελή δακτύλιο, που αποτελείται από ένα (1) άτομο άνθρακα, ένα (1) άτομο οξυγόνου και ένα (1) άτομο φωσφόρου. Με βάση το χημικό τύπο του, CH3PO, έχει τα ακόλουθα τέσσερα (4) ισομερή θέσης: Μεθανοφωσφαμίδιο με σύντομο συντακτικό τύπο HCOPH2. Φωσφιδομεθάνιο με σύντομο συντακτικό τύπο CH3PO. Φωσφιμινομεθανόλη με σύντομο συντακτικό τύπο HOCH=PH. Μεθανυδροξυλοφωσφιμίνη με σύντομο συντακτικό τύπο CH2=POH.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9F%CE%BE%CE%B1%CF%86%CF%89%CF%83%CF%86%CE%B9%CF%81%CE%AC%CE%BD%CE%B9%CE%BF
|
Θέρμες του Κόμμοδου
|
Βρισκόταν νότια της Ρώμης, μεταξύ των Σερβίων Τειχών και των Αυρηλιανών Τειχών. Βόρεια ήταν ο Καίλιος λόφος, βορειοδυτικά ο Μέγας Ιππόδρομος και δυτικά ο Αβεντίνος λόφος με τις Θέρμες του Δέκιου επάνω του. Κτίστηκαν από τον Μάρκο Αυρήλιο Κλέανδρο (απεβ. 190) απελεύθερο και ευνοούμενο του Καρακάλλα. Εγκαινιάστηκαν (αφιερώθηκαν) κατά το 4ο έτος της βασιλείας του Αυτοκράτορα, ήτοι το 183. Περιελάμβαναν Γυμναστήριο Γυμνάσιο. Samuel Ball Platner, A Topographical Dictionary of Ancient Rome, Oxford University Press, London, 1929 (completed and revised by Thomas Ashby), on: Bill Thayer's LacusCurtius. The Area of the Baths of Commodus - Historical Dioramas Scheda 243429, Census of Antique Works of Art and Architecture Known in the Renaissance, Berlin-Brandenburgische Akademie der Wissenschaften and Humboldt-Universität zu Berlin (last accessed 26-03-2014).
|
Οι Θέρμες του Κόμμοδου ή του Κλεάνδρου, λατιν. Thermae Comodiane vel Cleandri ήταν αρχαία λουτρά στη Ρώμη της Ιταλίας. Το συγκρότημα βρισκόταν στη 1η Περιοχή (Region I), μάλλον νότια ή νοτιοανατολικά των Θερμών του Αντωνίνου Καρακάλλα. Αν και αναφέρονται από αρκετούς αρχαίους συγγραφείς, δεν έχουν διασωθεί αρχαιολογικά ευρήματα.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%98%CE%AD%CF%81%CE%BC%CE%B5%CF%82_%CF%84%CE%BF%CF%85_%CE%9A%CF%8C%CE%BC%CE%BC%CE%BF%CE%B4%CE%BF%CF%85
|
Ροβέρτος Α΄ του Ντρε
|
Νυμφεύτηκε πρώτα (1139) την Αγνή του Γκαρλάντ (1122-1143) και είχε τέκνο: Σίμων 1141-πριν το 1182, κύριος του Λα Νου.Το 1145 έκανε δεύτερο γάμο με την Αβίζα του Σόλσμπερυ (1118-1152) και είχε τέκνο: Αδέλα 1145-μετά το 1210, παντρεύτηκε πρώτα τον Βαλεράν Γ΄ κόμη του Μπρετέιγ, μετά τον Γκυ Β΄ κύριο του Σαατιγιόν-συρ-Μαρν, έπειτα τον Ιωάννη Α΄ ντε Τορότ και τέλος τον Ρούλ Γ΄ του Νεσλ κόμη του Σουασόν. Αλίκη ή Αδελαΐδα (1144)Το 1152 ο Ροβέρτος Α΄ έκανε τρίτο γάμο με την Αγνή του Μπωντεμόν (1130–1202) και παιδιά του ήταν: Ροβέρτος Β΄ 1154-1218, κόμης του Ντρε & του Μπραιν. Ερρίκος 1155-1199, επίσκοπος της Ορλεάνης Αλίκη 1156-1217, παντρεύτηκε τον Ραούλ Α΄ κύριο του Κουσί. Φίλιππος 1158-1217, επίσκοπος του Μπωβαί. Ισαβέλλα 1160-1239, παντρεύτηκε τον Ούγο Γ΄ κύριο του Μπρουά. Πέτρος 1161-1186. Γουλιέλμος 1163–μετά το 1189, Ιωάννης 1164–μετά το 1189, Μαμιλία 1166–1200. Μαργαρίτα γενν. 1167, μοναχή Dyggve, Holger Petersen (1935). "Personnages historiques figurant dans la poésie lyrique française des XII e et XIII e siècles. III: Les dames du »Tournoiement» de Huon d'Oisi". Neuphilologische Mitteilungen. 36 (2). Dyggve, Holger Petersen (1942). "Personnages historiques figurant dans la poésie lyrique française des XII e et XIII e siècles XIV: Identification de Noblet, ami de Conon de Béthune, Gace Brulé et Pierre de Molins". Neuphilologische Mitteilungen (in French). Vol. 43, No. 1: 7-20. Fedorenko, Gregory (2013). "The Thirteenth Century Chronique De Normandie". In Bates, David (ed.). Anglo-Norman Studies XXXV: Proceedings of the Battle Conference 2012. The Boydell Press. Gilbert of Mons (2005). Chronicle of Hainaut. Translated by Napran, Laura. The Boydell Press. Michel, Edmond (1902). Histoire de la ville de Brie-Comte-Robert (in French). Vol.1. Dujarric & Cie. Previté-Orton, C. W. (1979). The Shorter Cambridge Medieval History. Vol. 1, The Later Roman Empire to the Twelfth Century (10th ed.). Cambridge University Press. Pollock, M. A. (2015). Scotland, England and France After the Loss of Normandy, 1204-1296: Auld Amitie. Boydell & Brewer. Power, Daniel (2004). The Norman frontier in the twelfth and early thirteenth centuries. Cambridge University Press. Suger (2018). Selected Works of Abbot Suger of Saint Denis. The Catholic University of America Press. Wood, Charles T. (1966). The French Apanages and the Capetian Monarchy, 1224-1328. Harvard University Press.
|
Ο Ροβέρτος Α΄ του Ντρε (γαλλικά: Robert Ier de Dreux, 1123 - 11 Οκτωβρίου 1188), ο επονομαζόμενος Μέγας, ήταν ο πέμπτος γιος του Λουδοβίκου ΣΤ' της Γαλλίας και της Αδελαΐδας του Μωριέν. Μέσω της μητέρας του, έλκει καταγωγή από τον Καρλομάγνο και τον μαρκήσιο Γουλιέλμο Ε΄ του Μομφερράτου. Δέχτηκε την κομητεία του Ντρε ως εισόδημα (appanage) από τον πατέρα του (1137) και κράτησε τον τίτλο ως το 1184 παραχωρώντας τον κατόπιν στον γιο του Ροβέρτο Β΄. Έκανε τρεις γάμους και κάθε φορά έπαιρνε τις κομητείες των συζύγων του. Συμμετείχε στη Β΄ Σταυροφορία· συμμετείχε στην πολιορκία της Δαμασκού (1148) και στην πολιορκία του Σεέ (1154) ενώ πολέμησε εναντίον των Άγγλων το 1158.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A1%CE%BF%CE%B2%CE%AD%CF%81%CF%84%CE%BF%CF%82_%CE%91%CE%84_%CF%84%CE%BF%CF%85_%CE%9D%CF%84%CF%81%CE%B5
|
Γ΄ κατηγορία ποδοσφαίρου ανδρών Κύπρου 2019-20
|
Στο πρωτάθλημα της Γ΄ κατηγορίας 2019-20 συμμετείχαν 16 ομάδες. Οι ομάδες θα αναμετριούνταν αναμεταξύ τους από δύο φορές, μία εντός και μία εκτός έδρας. Πρωταθλήτρια θα ανακηρυσσόταν η ομάδα που θα συγκέντρωνε τους περισσότερους βαθμούς. Οι πρώτες τέσσερις ομάδες θα προβιβαζόντουσαν στη Β΄ κατηγορία 2020–21 και οι τελευταίες τέσσερις θα υποβιβαζόντουσαν στην Επίλεκτη Κατηγορία ΣΤΟΚ 2020-21.Λόγω της διακοπής τους πρωταθλήματος, προβιβάστηκαν οι 4 πρώτες ομάδες του βαθμολογικού πίνακα κατά την ημέρα της διακοπής ενώ δεν υποβιβάστηκε καμία ομάδα. Η νίκη βαθμολογείτο με 3 βαθμούς και η ισοπαλία με 1 βαθμό ενώ η ήττα δεν έδινε κανένα βαθμό. Ομάδες που δεν συμμετείχαν στο πρωτάθλημαΟμάδες που προήχθησαν στην Β΄ κατηγορία ποδοσφαίρου ανδρών Κύπρου 2019-20 Διγενής Ακρίτας Μόρφου Ομόνοια Ψευδά E.N.Y. - Διγενής Π.O. Ξυλοτύμβου 2006Ομάδες που διαβαθμίστηκαν στην Επίλεκτη κατηγορία ΣΤΟΚ 2019-20 ΑΠΕΑ Ολυμπιάς Εθνικός Λατσιών Πέγεια 2014Ομάδες που συμμετείχαν στο πρωτάθλημαΟμάδες που διαβαθμίστηκαν από τη Β΄ κατηγορία 2018-19 ΘΟΪ Λακατάμιας ΜΕΑΠ Πέρα Χωρίου-Νήσου ΠΑΕΕΚ Διγενής ΒορόκλινηςΟμάδες που προήχθησαν από την Επίλεκτη κατηγορία ΣΤΟΚ 2018-19 Ηρακλής Γερολάκκου Εληά Λυθροδόντα ΑΠΟΝΑ Ανάγυιας Ο Κορμακίτης Ο πίνακας που ακολουθεί παρουσιάζει αλφαβητικά τις ομάδες που συμμετέχουν στο πρωτάθλημα και τις έδρες που χρησιμοποιούν. Ο πίνακας που ακολουθεί παρουσιάζει τα αποτελέσματα των αγώνων του πρωταθλήματος που διεξήχθησαν μέχρι την ημέρα της διακοπής: Το σύστημα βαθμολόγησης που ίσχυε ήταν: Νίκη=3 βαθμοί, Ισοπαλία=1 βαθμός, Ήττα=0 βαθμοί Κανόνες βαθμολογίας: 1ος Βαθμοί, 2ος Μεταξύ των ισόβαθμων ομάδων αγώνες (i. Βαθμοί από τα μεταξύ των ισόβαθμων ομάδων παιχνίδια, ii. Διαφορά τερμάτων σε μεταξύ των ισόβαθμων ομάδων παιχνίδια, iii. Καλύτερη εκτός έδρας επίθεση στα μεταξύ των ισόβαθμων ομάδων παιχνίδια), 3ος Γενική διαφορά τερμάτων, 4ος Καλύτερη επίθεση. Ο πίνακας που ακολουθεί παρουσιάζει τα αποτελέσματα των αγώνων του πρωταθλήματος που διεξήχθησαν μέχρι την ημέρα της διακοπής: Τον Μάρτιο του 2020, μετά την ολοκλήρωση της 22ης αγωνιστικής, το Υπουργείο Υγείας της Κύπρου εξέδωσε διάταγμα το οποίο απαγόρευε, μεταξύ άλλων, τη διεξαγωγή αγώνων, ως ένα από τα μέτρα για αναχαίτιση της διασποράς του κορωνοϊού στη χώρα. Το πρωτάθλημα τελικά διακόπηκε οριστικά στις 8 Μαΐου 2020. Προβιβάστηκαν οι 4 πρώτες ομάδες του βαθμολογικού πίνακα κατά την ημέρα της διακοπής ενώ δεν υποβιβάστηκε καμία ομάδα. «ΠΡΟΚΗΡΥΞΗ ΠΑΓΚΥΠΡΙΟΥ ΠΡΩΤΑΘΛΗΜΑΤΟΣ Γ' ΚΑΤΗΓΟΡΙΑΣ 2019/2020» (PDF). ΚΟΠ. 26 Ιουνίου 2019. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο (PDF) στις 31 Αυγούστου 2019. Ανακτήθηκε στις 31 Αυγούστου 2019. Επίσημος ιστότοπος Γ΄ κατηγορία ποδοσφαίρου ανδρών Κύπρου Κύπελλο Γ΄ κατηγορίας και Επίλεκτης κατηγορίας ΣΤΟΚ 2019-20 Ποδόσφαιρο στην Κύπρο Σύστημα ποδοσφαιρικών πρωταθλημάτων Κύπρου
|
H Γ΄ κατηγορία Κύπρου 2019-20 αποτέλεσε το 49ο πρωτάθλημα στη Γ΄ κατηγορία ποδοσφαίρου της Κύπρου. Το πρωτάθλημα διακόπηκε μετά την 22η αγωνιστική λόγω των μέτρων για την αντιμετώπιση της πανδημίας κορωνοϊού στην Κύπρο.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%93%CE%84_%CE%BA%CE%B1%CF%84%CE%B7%CE%B3%CE%BF%CF%81%CE%AF%CE%B1_%CF%80%CE%BF%CE%B4%CE%BF%CF%83%CF%86%CE%B1%CE%AF%CF%81%CE%BF%CF%85_%CE%B1%CE%BD%CE%B4%CF%81%CF%8E%CE%BD_%CE%9A%CF%8D%CF%80%CF%81%CE%BF%CF%85_2019-20
|
Σεραπιάς
|
Τη δεκαετία του 1960 οι επιστήμονες διέκριναν περίπου 5 είδη σεραπιάδας. Σήμερα έχουν ταυτοποιηθεί τα εξής 15 είδη: Serapias bergonii Serapias cordigera Serapias cossyrensis Serapias istriaca Serapias levantina Serapias lingua Serapias neglecta Serapias nurrica Serapias olbia Serapias orientalis Serapias parviflora Serapias perez-chiscanoi Serapias politisii Serapias strictiflora Serapias vomeracea Serapias × albertii (S. neglecta × S. vomeracea) Serapias × ambigua (S. cordigera × S. lingua) Serapias × ambigua nothosubsp ambigua (S. cordigera × S. lingua) Serapias × ambigua nothosubsp panormosana (S. cordigera subsp. cretica × S. lingua) Serapias × cypria (S. bergonii × S. orientalis subsp. levantina) Serapias × euxina (S. bergonii × S. orientalis) Serapias × garganica (S. orientalis × S. vomeracea) Serapias × godferyi (S. cordigera × S. neglecta) Serapias × halacsyana (S. bergonii × S. cordigera) Serapias × halicarnassia (S. bergonii × S. orientalis subsp. carica) Serapias × intermedia (S. lingua × S. vomeracea) Serapias × kelleri (S. cordigera × S. vomeracea) Serapias × lupiensis (S. lingua × S. politisii) Serapias × meridionalis (S. lingua × S. neglecta) Serapias × oulmesiaca (S. lingua × S. cordigera subsp. cordigera) Serapias × provincialis (S. cordigera × S. olbia) Serapias × pulae (S. istriaca × S. lingua) Serapias × rainei (S. cordigera × S. parviflora) Serapias × todaroi (S. lingua × S. parviflora) Serapias × walravensiana (S. orientalis subsp. carica × S. lingua) Το ομώνυμο λήμμα στη Νέα Ελληνική Εγκυκλοπαίδεια «Χάρη Πάτση», τόμος 20, σελ. 325 Δεδομένα για το γένος Serapias στα Wikispecies
|
Η σεραπιάς (Serapias) είναι γένος από εδαφόβιες (μη αναρριχητικές) ορχιδέες, δηλαδή φυτά της οικογένειας των ορχεοειδών, που συναντώνται στη φύση σε ολόκληρη τη Νότια Ευρώπη και τη Μικρά Ασία. Το γένος πήρε το όνομά του από το όνομα του συγκρητιστικού ελληνιστικού-Αιγύπτιου θεού Σεράπιδος. Τα είδη του γένους είναι πολυετείς πόες με δύο κονδύλους στη βάση και βλαστό όρθιο και απλό. Τα φύλλα τους είναι λογχοειδή και τα άνθη κοκκινωπά και διατεταγμένα σε ταξιανθία στάχυ. Αρκετά από τα είδη καλλιεργούνται ως καλλωπιστικά φυτά. Στην Ελλάδα συναντώνται αυτοφυή τουλάχιστον 4 είδη, τα οποία αναπτύσσονται σε καλλιεργούμενα και χέρσα χωράφια. Στη σεραπιάδα ο υπέργειος βλαστός συνήθως ξηραίνεται κάθε χειμώνα και εκπτύσσονται νέοι βλαστοί και φύλλωμα την άνοιξη.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A3%CE%B5%CF%81%CE%B1%CF%80%CE%B9%CE%AC%CF%82
|
Καρναβάλι της Βενετίας
|
Λέγεται ότι το Καρναβάλι της Βενετίας ξεκίνησε από μια νίκη της «Γαληνοτάτης Δημοκρατίας» εναντίον του Πατριάρχη της Ακυληίας Ουλρίκο ντι Τρέβεν κατά το έτος 1162. Σε ανάμνηση αυτής της νίκης, οι άνθρωποι άρχισαν να χορεύουν και να κάνουν συγκεντρώσεις στην πλατεία του Αγίου Μάρκου στη Βενετία. Προφανώς, αυτό το φεστιβάλ ξεκίνησε εκείνη την περίοδο και έγινε επίσημο στην Αναγέννηση. Το δέκατο έβδομο αιώνα, το μπαρόκ καρναβάλι ήταν ένας τρόπος αποθήκευσης της εικόνας του γοήτρου της Βενετίας στον κόσμο. Ήταν πολύ διάσημο κατά τη διάρκεια του δέκατου όγδοου αιώνα. Ενθάρρυνε την ελευθερία και την ευχαρίστηση, αλλά χρησιμοποιήθηκε επίσης για την προστασία των Ενετών από την αγωνία για το παρόν και το μέλλον. Ωστόσο, σύμφωνα με τον κανόνα του βασιλιά της Αυστρίας, το φεστιβάλ είχε τεθεί εκτός νόμου εξ ολοκλήρου το 1797 και η χρήση των μασκών απαγορεύθηκε αυστηρά. Επανεμφανίστηκε σταδιακά κατά τον δέκατο ένατο αιώνα, αλλά μόνο για μικρά χρονικά διαστήματα και πάνω απ' όλα για ιδιωτικές γιορτές, όταν έγινε μια ευκαιρία για καλλιτεχνικές δημιουργίες.Μετά από μακρά απουσία, το Καρναβάλι άρχισε εκ νέου να πραγματοποιείται το 1979. Η Ιταλική κυβέρνηση αποφάσισε να φέρει πίσω την ιστορία και τον πολιτισμό της Βενετίας, και προσπάθησαν να χρησιμοποιήσουν το παραδοσιακό καρναβάλι ως το επίκεντρο των προσπαθειών της. Η αναδιαμόρφωση των μασκών ξεκίνησε ως άσκηση ορισμένων Ενετών φοιτητών για τον τουριστικό κλάδο. Σήμερα, περίπου 3.000.000 επισκέπτες έρχονται στη Βενετία κάθε χρόνο για το Καρναβάλι. Ένα από τα πιο σημαντικά γεγονότα είναι ο διαγωνισμός για το La maschera più bella («η πιο όμορφη μάσκα») τοποθετείται στο τελευταίο Σαββατοκύριακο της Αποκριάς και κρίνεται από μια διεθνή ομάδα σχεδιαστών μόδας. 2015 : Le stelle dell'amore από τον Horst Raack, καλύτερο κοστούμι για το επίσημο θέμα La regina della cucina veneziana από την Tanja Schulz-Hess, πιο δημιουργικό κουστούμι Monsieur Sofa et Madame Coco από τον Lorenzo Marconi 2014 : Una giornata in campagna από τον Horst Raack, και Radice Madre από την Maria Roan di Villavera 2013 : Alla Ricerca del Tempo Perduto από την Anna Marconi, πιο πολύχρωμο κουστούμι Luna Park 2012 : Il servizio da thè del settecento (ώρα για τσάι) από τον Horst Raack, πιο δημιουργικό κουστούμι Oceano από την Jacqueline Spieweg 2011 : La famille Fabergé από τον Horst Raack, και Ommagio a Venezia από τον Paolo και την Cinzia Pagliasso και την Anna Rotonai, καλύτερο κουστούμι για το επίσημο θέμα 19th century by Lea Luongsoredju and Roudi Verbaanderd 2010 : Pantegane από την Αγγλία 2009 : The voyagers of Marco Polo από τον Horst Raack και την Tanja Schulz-Hess 2008 : Luna park από την Tanja Schulz-Hess 2007 : La Montgolfiera από την Tanja Schulz-Hess Οι μάσκες ανέκαθεν υπήρξαν ένα σημαντικό χαρακτηριστικό του βενετσιάνικου καρναβαλιού. Παραδοσιακά, οι άνθρωποι είχαν τη δυνατότητα να τις φορούν μεταξύ του φεστιβάλ του Αγίου Στεφάνου (26 Δεκεμβρίου) και την αρχή της σεζόν του καρναβαλιού, τα μεσάνυχτα της Καθαράς Τρίτης. Επειδή οι μάσκες επιτρεπόταν και στην Ανάληψη και από τις 5 Οκτωβρίου έως τα Χριστούγεννα, οι άνθρωποι μπορούσαν να περάσουν ένα μεγάλο μέρος του χρόνου μεταμφιεσμένοι. Οι κατασκευαστές των μασκών (mascherari) απολάμβαναν μια ιδιαίτερη θέση στην κοινωνία, με τους δικούς τους νόμους και τη δική τους συντεχνία. Οι Βενετσιάνικες μάσκες μπορεί να είναι κατασκευασμένες από δέρμα, πορσελάνη ή χρησιμοποιώντας την πρωτότυπη τεχνική του γυαλιού. Οι αρχικές μάσκες ήταν μάλλον απλές στον σχεδιασμό, τη διακόσμηση, και συχνά είχαν μια συμβολική και πρακτική λειτουργία. Σήμερα, οι περισσότερες από αυτές κατασκευάζονται από γύψο και φύλλα χρυσού και είναι όλες ζωγραφισμένες στο χέρι χρησιμοποιώντας φυσικά φτερά και πολύτιμους λίθους για να διακοσμηθούν. Ωστόσο, αυτό τις καθιστά ακριβές σε σύγκριση με τις διαδεδομένες, χαμηλής ποιότητας πλαστές μάσκες που παράγονται κυρίως από κινεζικά εργοστάσια. Αυτός ο αθέμιτος ανταγωνισμός είναι ένας ακόμη παράγοντας που επιταχύνει την παρακμή αυτής της ιστορικής δεξιοτεχνίας που προσιδιάζει την πόλη της Βενετίας. Υπάρχουν λίγα αποδεικτικά στοιχεία που εξηγούν το κίνητρο για την πρώτη μάσκα που φορέθηκε στη Βενετία. Ένας μελετητής υποστηρίζει ότι καλύπτοντας το πρόσωπο δημόσια ήταν μία μοναδική βενετσιάνικη απάντηση σε μία από τις πιο άκαμπτες ιεραρχίες στην Ευρωπαϊκή ιστορία.Οι πρώτες τεκμηριωμένες πηγές που αναφέρουν τη χρήση της μάσκας στη Βενετία μπορούν να βρεθούν ήδη από τον 13ο αιώνα.Ένας άλλος νόμος του 1339 απαγόρευσε στους Βενετούς να φορούν χυδαίες μεταμφιέσεις και να επισκέπτονται μοναστήρια, ενώ φορούσαν μάσκες. Ο νόμος απαγόρευσε επίσης τη ζωγραφική του προσώπου ενός ατόμου, ή το να φοράει γενειάδες ή περούκες.Κοντά στο τέλος της Δημοκρατίας, η χρήση των μασκών στην καθημερινή ζωή ήταν αυστηρά περιορισμένοι. Από το 18ο αιώνα, περιορίστηκε μόνο σε περίπου τρεις μήνες από τις 26 Δεκεμβρίου. Οι μάσκες παραδοσιακά φοριόταν με διακοσμητικές χάντρες που ταιριάζαν στο χρώμα. Πολλά διαφορετικά στυλ μασκών φοριούνται στο Καρναβάλι της Βενετίας, μερικά με διακριτά ονόματα. Οι άνθρωποι με διαφορετικά επαγγέλματα φορούσαν διαφορετικές μάσκες.
|
Το Καρναβάλι της Βενετίας (ιταλικά: Carnevale di Venezia) είναι ετήσιο φεστιβάλ, που πραγματοποιείται στη Βενετία της Ιταλίας. Το καρναβάλι τελειώνει με την έναρξη της χριστιανικής Σαρακοστής, σαράντα ημέρες πριν από το Πάσχα: την «Ευλογημένη Τρίτη» (Martedi «Grasso ή Mardi Gras), την ημέρα πριν από την Καθαρά Τετάρτη. Το φεστιβάλ είναι παγκοσμίως φημισμένο για τις περίτεχνες μάσκες του.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9A%CE%B1%CF%81%CE%BD%CE%B1%CE%B2%CE%AC%CE%BB%CE%B9_%CF%84%CE%B7%CF%82_%CE%92%CE%B5%CE%BD%CE%B5%CF%84%CE%AF%CE%B1%CF%82
|
Σοβιέτ του Πέτρογκραντ
|
Ένα πρώτο Σοβιέτ των εργατών είχε, ήδη, δημιουργηθεί στην Αγία Πετρούπολη κατά τη διάρκεια της Επανάστασης του 1905. Ωστόσο, ο άμεσος προκάτοχος του Σοβιέτ του Πέτρογκραντ του 1917 ήταν ο « Κεντρικός Πυρήνας των Εργατών » (ρωσικά: Центральная Рабочая Група), ο οποίος είχε ιδρυθεί το 1915 από τους Μενσεβίκους με στόχο να πάρει θέση μεταξύ των εργατών και της νέας Κεντρικής Βιομηχανικής-Στρατιωτικής Επιτροπής του Πέτρογκραντ. Ο συγκεκριμένος πυρήνας ριζοσπαστικοποιήθηκε σταδιακά, ενόσω η στρατιωτική κατάσταση της Ρωσίας κατά τη διάρκεια του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου χειροτέρευε και η οικονομική κατάσταση επιδεινωνόταν, ενθαρρύνοντας την πραγματοποίηση διαδηλώσεων στους δρόμους και αποστέλλοντας επαναστατικού περιεχομένου επιστολές. Στις 27 Ιανουαρίου 1917, οι διοικητικοί ηγέτες του Κεντρικού Πυρήνα των Εργατών συνελήφθησαν και φυλακίστηκαν κατόπιν διαταγών του Υπουργού Εσωτερικών, Αλεξάντρ Προτοπόποφ. Στις 25 Φεβρουαρίου 1917, στη διάρκεια εσωτερικής συνέλευσης, ορισμένοι Μενσεβίκοι έθεσαν για πρώτη φορά την ιδέα της επανασύστασης του Σοβιέτ του Πέτρογκραντ. Οι εργάτες που είχαν συλληφθεί από τον Προτοπόποφ απελευθερώθηκαν από έναν όχλο αγανακτισμένων στρατιωτών κατά τη διάρκεια του πρωινού της 27ης Φεβρουαρίου του 1917, κατά τις απαρχές της Επανάστασης του Φεβρουαρίου. Την ίδια ημέρα, μία συνέλευση έλαβε χώρα κατόπιν σχετικής πρωτοβουλίας δύο Μενσεβίκων, του Κ. Α. Γκβόζντεφ και του Μ. Ο. Μπογκντάνοφ, για την οργάνωση ενός Σοβιέτ. Η συνέλευση έλαβε χώρα εις όνομα μιας « Προσωρινής Εκτελεστικής Επιτροπής του Σοβιέτ των Εκπροσώπων των Εργατών » στο Παλάτι της Ταυρίδας, το οποίο φιλοξενούσε έως τότε τις συνελεύσεις της Κρατικής Δούμας της Ρωσικής Αυτοκρατορίας. Παρά την ιδιαιτέρως σύντομη προθεσμία, η συντακτική συνέλευση έλαβε χώρα, σε ένα κλίμα πλήρους αναρχίας. Σύμφωνα με ορισμένες πηγές, 250 εκπρόσωποι ήσαν παρόντες, ενώ σύμφωνα με άλλες η πλειοψηφία εξ'αυτών ήσαν απλοί παρατηρητές, ενώ μόλις σαράντα πέντε άτομα έλαβαν δικαίωμα ψήφου. Μια Προσωρινή Εκτελεστική Επιτροπή (Ispolkom) αποτελούμενη από οκτώ ή εννέα άτομα εξελέγη (καμία γραπτή καταγραφή της συγκεκριμένης συνέλευσης δεν έχει διασωθεί). Ο Νικολάι Τσχέιντζε ανέλαβε επικεφαλής της συγκεκριμένης Προσωρινής Εκτελεστικής Επιτροπής. Συνεργάτες του ήσαν οι Αλεξάντρ Κερένσκι και Μ. Ι. Σκομπέλεφ (Αντιπρόεδροι). Ο Ιρακλί Τσερετέλι συμμετείχε στην επιτροπή έως και την προσχώρησή του στην Προσωρινή Κυβέρνηση. Η εφημερίδα Izvestia επελέγη ως επίσημο όργανο επικοινωνίας του συγκεκριμένου οργάνου. Μία από τις πρώτες αποφάσεις της επιτροπής αυτής ήταν η αποδοχή των στρατιωτών εντός του Σοβιέτ. Στις 28 Φεβρουαρίου 1917] ορισμένα εργοστάσια, καθώς και ορισμένες στρατιωτικές μονάδες εξέλεξαν εκπροσώπους τους. Οι εκπρόσωποι ήσαν κυρίως μετριοπαθείς Σοσιαλιστές, ενώ οι Μπολσεβίκοι και οι Σοσιαλιστές-Επαναστάτες έλαβαν ποσοστό επί των ψήφων κάτω του 10%. Η εκλογική διαδικασία, ωστόσο, ήταν ιδιαίτερα χαοτική. Δεκαπέντε ημέρες αργότερα, το Σοβιέτ του Πέτρογκραντ αριθμούσε 3000 εκπροσώπους, εκ των οποίων οι 2000 ήσαν στρατιώτες, κι αυτό παρά το γεγονός πως η πόλη αριθμούσε πολύ περισσότερους εργάτες σε σύγκριση με τους στρατιώτες. Οι σύνοδοι ολομέλειας ήσαν κακώς οργανωμένες, καθώς δεν υπήρχε καμία ημερήσια διάταξη, ενώ ο οποιοσδήποτε είχε το δικαίωμα να πάρει τον λόγο. (Γαλλικά) Marc Ferro (2011). 1917. Les hommes de la révolution (στα Γαλλικά). Témoignages et documents. Paris: Omnibus. σελ. 1120. ISBN 978-2-258-08560-2. MF1917. (Γαλλικά) Figes, Orlando (2007). La Révolution russe (στα Γαλλικά). Μτφρ. Pierre-Emmanuel Dauzat. 1891-1924 : la tragédie d'un peuple. Paris: Denoel. σελ. 1107. ISBN 978-2-207-25839-2. OF. (Γαλλικά) Pipes, Richard (1993). «La révolution de Février». La Révolution russe. Connaissance de l'Est (στα Γαλλικά). 8. Μτφρ. Jean-Marie Luccioni. Paris: P.U.F. σελ. 866. ISBN 978-2-130453734. RP.
|
Το Σοβιέτ του Πέτρογκραντ ή, όπως ήταν το πλήρες όνομά του, Σοβιέτ των εκπροσώπων των εργατών και των αντιπροσώπων των στρατιωτών του Πέτρογκραντ δημιουργήθηκε στη Ρωσία στις 27 Φεβρουαρίου 1917 κατά τη διάρκεια της Επανάστασης του Φεβρουαρίου. Θεωρούσε εαυτόν ως το άμεσο αντιπροσωπευτικό όργανο των εργατών και των στρατιωτών του Πέτρογκραντ. Έλαβε σημασία κατά τη διάρκεια της Ρωσικής Επανάστασης ως ένα κέντρο εξουσίας αντίπαλο της Προσωρινής Κυβέρνησης.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A3%CE%BF%CE%B2%CE%B9%CE%AD%CF%84_%CF%84%CE%BF%CF%85_%CE%A0%CE%AD%CF%84%CF%81%CE%BF%CE%B3%CE%BA%CF%81%CE%B1%CE%BD%CF%84
|
Διχλωριούχο θείο
|
Το διχλωριούχο θείο παράγεται με χλωρίωση είτε στοιχειακού θείου είτε διχλωριούχου διθείου (S2Cl2). Η διεργασία πραγματοποιείται σε μια σειρά από στάδια, μερικά από τα οποία είναι τα ακόλουθα:Επιπρόσθετα, τη προσθήκη χλωρίου στο διχλωριούχο δίθειο έχει προταθεί ότι προχωρά μέσω της ενδιάμεσης ένωσης μικτού σθένους Cl3S-SCl. Το διχλωριούχο θείο υφίσταται περαιτέρω χλωρίωση, δίνοντας τετραχλωριούχο θείο (SCl4), αλλά αυτό το χημικό είδος είναι ασταθές γύρω στη θερμοκρασία δωματίου (20°C). Είναι επίσης πιθανό να σχηματιστούν αρκετά χημικά είδη γενικού τύπου SxCl2, όπου x > 2. Το διχλωριούχο δίθειο είναι συχνή πρόσμειξη στο διχλωριούχο θείο. Ο διαχωρισμός του διχλωριούχου θείου από το διχλωριούχο δίθειο είναι δυνατή με συναπόσταξη με τριχλωριούχο φωσφόρο (PCl3), ώστε να σχηματιστεί αζεοτροπικό μείγμα με 99% καθαρότητα, αλλά το διχλωριούχο θείο χάνει αργά χλώριο στη θερμοκρασία δωματίου, ξαναδίνοντας διχλωριούχο δίθειο. Τα καθαρά δείγματα διχλωριούχου θείου μπορούν να αποθηκευτούν σε σφραγισμένες γυάλινες αμπούλες που αναπτύσσουν μια ελαφρά θετική πίεση χλωρίου, σταματώντας την αποσύνθεση. Το διχλωριούχο θείο χρησιμοποιήθηκε στην οργανική σύνθεση. Δίνει αντιδράσεις προσθήκης σε αλκένια δίνοντας χλωροϋποκατεστημένους θειαιθέρες. Ενδεικτικές εφαρμογές τέτοιας προσθήκης αποτελούν: Η προσθήκη διχλωριούχου θείου σε 1,5-κυκλοοκταδιένιο, που δίνει δικυκλικό θειαιθέρα. Η προσθήκη διχλωριούχου θείου σε αιθυλένιο, που δίνει θειομουστάρδα [S(CH2CH2Cl)2].Το διχλωριούχο θείο χρησιμοποιήθηκε ως πρόδρομη ένωση για αρκετές ανόργανες θειούχες ενώσεις. Η επίδρασή του σε φθοριούχα άλατα δίνει τετραφθοριούχο θείο (SF4), μέσω αποσύνθεσης του ενδιάμεσα σχηματιζόμενου διφθοριούχου θείου (SF2). Με το υδρόθειο (H2S) το διχλωριούχο θείο αντιδρά δίνοντας κατώτερα θειάνια, όπως του τριθειάνιο (S3H2). Η αντίδραση του διχλωριούχου θείου με την αμμωνία δίνει νιτρίδια του θείου συγγενικά με το S4N4. Η επίδραση του διχλωριούχου θείου με πρωτοταγείς αμίνες δίνει θειοδιιμίδια. Ένα παράδειγμα τέτοιας ένωσης αποτελεί το διτριτοταγές βουτυλοθειοδιιμίδιο. Το διχλωριούχο θείο υδρολύεται εκλύοντας υδροχλώριο. Παλιά δείγματα διχλωριούχου θείου περιέχουν στοιχειακό χλώριο. Υποφθοριώδες οξύ (HOF). Υδροφθοροϋπεροξείδιο (HO2F). Διφθοριούχο διοξυγόνο (O2F2). Φθοραμίνη (H2NF). Διφθοραμίνη (HNF2). Τριφθοριούχο άζωτο (NF3). Φθορυδραζίνη (HN2F). Τετραφθοριούχο θείο (SF4). Υποχλωριώδες οξύ (HClO). Μονοξείδιο του διχλωρίου (Cl2O). Μονοξείδιο του διβρωμίου (Br2O). Οξείδιο του διιωδίου (I2O). Διφθοριούχο οξυγόνο (OF2). Διφθοριούχο θείο (SF2).
|
Το διχλωριούχο θείο (αγγλικά ΗΠΑ: sulfur chloride, αγγλικά ΗΒ: sulphur chloride) είναι ανόργανη δυαδική χημική ένωση, με μοριακό τύπο SCl2. Το χημικά καθαρό διχλωριούχο θείο, στις κανονικές συνθήκες περιβάλλοντος είναι κόκκινο κερασί υγρό. Είναι το απλούστερο και το πιο συνηθισμένο χλωρίδιο του θείου. Χρησιμοποιήθηκε ως πρόδρομη ένωση για την παραγωγή οργανικών ενώσεων του θείου.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%94%CE%B9%CF%87%CE%BB%CF%89%CF%81%CE%B9%CE%BF%CF%8D%CF%87%CE%BF_%CE%B8%CE%B5%CE%AF%CE%BF
|
Κεντρικός Αθλητικός Σύλλογος των Ενόπλων Δυνάμεων της Ουκρανίας
|
Προκάτοχος του συλλόγου ήταν ο Αθλητικός Σύλλογος της Στρατιωτικής Περιοχής του Κιέβου (СК КВО), η οποία ιδρύθηκε την 1η Απριλίου του 1957 υπό τη διοίκηση της περιφέρειας της στρατιωτικής εκπαίδευσης ως περιφερειακή υπηρεσία της Αθλητικής Κοινωνίας των Ενόπλων Δυνάμεων της ΕΣΣΔ (СКА). Με την πτώση της Σοβιετικής Ένωσης, όλες οι σοβιετικές οργανώσεις που χρηματοδοτούνταν από την κεντρική κυβέρνηση έπαψαν να υφίστανται. Το 1992 η Στρατιωτική Περιοχή του Κιέβου (КВО) καταργήθηκε, κάποια από τα συστατικά της μέρη μεταφέρθηκαν στη Ρωσία, κάποια άλλα μεταφέρθηκαν στις Ένοπλες Δυνάμεις της Ουκρανίας. Ο πρώην σύλλογος διαλύθηκε και όλα τα περιουσιακά του στοιχεία μεταβιβάστηκαν στο νεοσυσταθέντα Κεντρικό Αθλητικό Σύλλογο, ο οποίος απορρόφησε το σύνολο των Κέντρων του Σοβιετικού Στρατού με έδρα την Ουκρανία, όπως η Οδησσός, το Λβιβ και η Σεβαστούπολη (κάθε μία αντιστοιχεί στο διοικητικό κέντρο της σοβιετικής στρατιωτικής περιοχής). Ο σύλλογος αποτελεί μέλος του Διεθνούς Συμβουλίου Αθλητισμού των Ενόπλων Δυνάμεων (CISM), όπως και της Εθνικής Ολυμπιακής Επιτροπής της Ουκρανίας (НОК України). Ακολουθούν ορισμένες από τις εκδοχές του εμβλήματος του συλλόγου. Επίσημος ιστότοπος
|
Ο Κεντρικός Αθλητικός Σύλλογος των Ενόπλων Δυνάμεων της Ουκρανίας (ουκρανικά: Центральний Спортивний Клуб Збройних Сил України) είναι αθλητικό σωματείο που δημιουργήθηκε στις 15 Δεκεμβρίου του 1992, βασισμένο στο σοβιετικό αθλητικό σωματείο ΣΚΑ Κιέβου (СКА Київ) στο Κίεβο (περιφερειακό κέντρο της ΣΚΑ), η οποία διαλύθηκε μετά την πτώση της Σοβιετικής Ένωσης. To σωματείο υπάγεται στην Διοίκηση Αθλητισμού του Υπουργείου Εθνικής Άμυνας η οποία δημιουργήθηκε στις 29 Απριλίου του 1992.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9A%CE%B5%CE%BD%CF%84%CF%81%CE%B9%CE%BA%CF%8C%CF%82_%CE%91%CE%B8%CE%BB%CE%B7%CF%84%CE%B9%CE%BA%CF%8C%CF%82_%CE%A3%CF%8D%CE%BB%CE%BB%CE%BF%CE%B3%CE%BF%CF%82_%CF%84%CF%89%CE%BD_%CE%95%CE%BD%CF%8C%CF%80%CE%BB%CF%89%CE%BD_%CE%94%CF%85%CE%BD%CE%AC%CE%BC%CE%B5%CF%89%CE%BD_%CF%84%CE%B7%CF%82_%CE%9F%CF%85%CE%BA%CF%81%CE%B1%CE%BD%CE%AF%CE%B1%CF%82
|
Κατάλογος αστέρων του Δελφίνος
|
ESA (1997). «The Hipparcos and Tycho Catalogues». Ανακτήθηκε στις 26 Δεκεμβρίου 2006. Kostjuk, N. D. (2002). «HD-DM-GC-HR-HIP-Bayer-Flamsteed Cross Index». Ανακτήθηκε στις 26 Δεκεμβρίου 2006. Roman, N. G. (1987). «Identification of a Constellation from a Position». Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 3 Μαρτίου 2016. Ανακτήθηκε στις 26 Δεκεμβρίου 2006. «SIMBAD Astronomical Database». Centre de Données astronomiques de Strasbourg. Ανακτήθηκε στις 2 Ιανουαρίου 2007. Samus, N. N.· Durlevich, O. V.· και άλλοι. (2004). «Combined General Catalogue of Variable Stars (GCVS4,2)». Ανακτήθηκε στις 3 Ιανουαρίου 2007. Gould, B. A. «Uranometria Argentina». Reprinted and updated by Pilcher, F. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 27 Φεβρουαρίου 2012. Ανακτήθηκε στις 19 Ιουλίου 2010. «AAVSO Website». American Association of Variable Star Observers. Ανακτήθηκε στις 9 Μαρτίου 2014.
|
Ο παρών κατάλογος αστέρων του Δελφίνου παραθέτει τους σημαντικότερους αστέρες στον αστερισμό του Δελφίνου κατά φθίνουσα φωτεινότητα (φαινόμενο μέγεθος), μαζί με τους προσδιορισμούς και κωδικοποιήσεις των αστρονομικών καταλόγων που διαθέτουν και τα βασικά χαρακτηριστικά τους.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9A%CE%B1%CF%84%CE%AC%CE%BB%CE%BF%CE%B3%CE%BF%CF%82_%CE%B1%CF%83%CF%84%CE%AD%CF%81%CF%89%CE%BD_%CF%84%CE%BF%CF%85_%CE%94%CE%B5%CE%BB%CF%86%CE%AF%CE%BD%CE%BF%CF%82
|
Ψυχοακουστική
|
Πρώτος ο Ernst Heinrich Weber (1795-1878) προσπάθησε να απαντήσει σε ερωτήματα σχετικά με την αντίληψη, διατυπώνοντας τον ομώνυμο νόμο: η ελάχιστη αντιληπτή μεταβολή στην ένταση του φυσικού ερεθίσματος είναι ανάλογη της αρχικής έντασής του. Υπάρχει δηλαδή μια σχέση της αρχικής έντασης με τη διαφορά (μεταβολή) η οποία είναι μια σταθερά (ΔΙ/Ι=k). Το πρώτο σχετικό βιβλίο γράφτηκε από τον Γκούσταβ Φέχνερ (1801-1887), το 1860. Ο Fechner διατύπωσε τη δική του θεωρία, σύμφωνα με την οποία όταν η ένταση του φυσικού ερεθίσματος αυξάνει, η ευαισθησία μας σε αυτό μειώνεται (S=klog(I)). Τη δεκαετία του 1950, ο Stanley Smith Stevens (1906-1973) επαναδιατύπωσε ακριβέστερα το νόμο του Fechner. Ηχορύπανση Περιβαλλοντική ακουστική NewMusicBox, Chris Plack: The Musical Ear Αρχειοθετήθηκε 2015-09-13 στο Wayback Machine..
|
Η ψυχοακουστική (Psychoacoustics) αποτελεί τον κλάδο της ακουστικής και της ψυχοφυσικής, ο οποίος μελετά τον υποκειμενικό τρόπο με τον οποίο το ανθρώπινο σύστημα ακοής αντιλαμβάνεται τους διάφορους ήχους, συμπεριλαμβανόμενης της ομιλίας και της μουσικής (συνειδητοποίηση της ηχητικής πληροφορίας σε γνωστικό επίπεδο). Με την ψυχοακουστική εμπλέκονται και άλλες επιστήμες όπως η ψυχολογία, οι νευροεπιστήμες και η γλωσσολογία ως μέσο έρευνας της ανθρώπινης συμπεριφοράς.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A8%CF%85%CF%87%CE%BF%CE%B1%CE%BA%CE%BF%CF%85%CF%83%CF%84%CE%B9%CE%BA%CE%AE
|
Subsets and Splits
No community queries yet
The top public SQL queries from the community will appear here once available.