title
stringlengths 1
108
| article
stringlengths 150
266k
| summary
stringlengths 126
13.8k
| url
stringlengths 31
613
|
|---|---|---|---|
Λούκιος Ανναίος Κορνούτος
|
Ο Κορνούτος γεννήθηκε στη πόλη Λέπτις Μάγκνα (Νεάπολη) της Λιβύης, αλλά έμεινε το μεγαλύτερο διάστημα στη Ρώμη. Είναι γνωστός ως δάσκαλος και φίλος του Πέρσιου, του οποίου η πέμπτη σάτιρα εκφωνήθηκε στον δάσκαλό του, όπως επίσης και άλλων διακεκριμένων μαθητών, όπως ο Κλαύδιος Αγαθήμερος. "Μέσω του Κορνούτου ο Πέρσιος γνώρισε τον Ανναίο, όπως επίσης τον συνομίληκό του Λουκανό, μαθητή του πρώτου". Κατά τον θάνατο του Πέρσιου, ο Κορνούτος επέστρεψε στις αδερφές του ποιητή την κληρονομιά που του άφησε, αλλά δέχτηκε τη βιβλιοθήκη του Πέρσιου με τους 700 παπύρους. Επιμελήθηκε τις σάτιρες του νεκρού ποιητή με σκοπό να τις δημοσιεύσει, αλλά τις έδωσε στον Καίσιο Βάσσο για διόρθωση, ύστερα από ειδικό αίτημα του τελευταίου. Ανάμεσα στις σάτιρες του Πέρσιου υπήρξαν στίχοι που, όπως καταγράφει ο Σουητώνιος, "ακόμη και τον ίδιο τον Νέρωνα χτυπήσαν, ο οποίος τότε ήταν πρίγκηπας. Η στροφή αναπτύσσεται ως εξής: Auriculas asini Mida rex habet (Ο βασιλιάς Μίδας έχει τα αυτιά ενός γαϊδάρου)αλλά ο Κορνούτος το άλλαξε σε: Auriculas asini quis non habet? Ποιος δεν έχει τα αυτιά ενός γαϊδάρου;για να μην υπονοηθεί ότι προοριζόταν για τον Nέρωνα." Εντούτοις, ο Κορνούτος εξορίστηκε από τον Νέρωνα --το 66 ή 68 π.Κ.Ε.-- λόγω της έμμεσης δυσφήμισης του αυτοκράτορα στην προβαλλόμενη ιστορία των Ρωμαίων, γραμμένη σε ηρωικό εξάμετρο· μετά από καιρό δεν ακούστηκε κάτι από τον πρώτο. Ήταν συγγραφέας ποικίλων έργων ρητορικής, γραμμένα στα ελληνικά και στα λατινικά, όπως το De figuris sententiarum. Aποσπάσματα της πραγματείας του De enuntiatione vel orthographia διασώθηκαν από τον Κασσιόδωρο. Ένας σχολιασμός στον Βιργίλιο παρατίθεται συχνά από τον Σέρβιο, αλλά οι τραγωδίες που αναφέρθηκαν από τον Σουητώνιο δεν έχουν διασωθεί. O Κορνούτος έγραψε ένα έργο Περί Ρητορικής και έναν σχολιασμό στο Προς Αθηνόδωρον και Αριστοτέλην, των οποίων η φιλοσοφία δέχθηκε έντονη επίθεση. Επίσης, έγραψε ένα έργο με τίτλο Περί Εκτών. Ένα από τα σημαντικότερα διασωθέντα έργα του, μια φιλοσοφική πραγματεία, το Theologiae Graecae compendium είναι ένα εγχειρίδιο της "λαϊκής μυθολογίας όπως παρουσιάζεται με ετυμολογικές και συμβολικές ερμηνείες από τους Στωικούς". Αυτό το πρώιμο παράδειγμα ρωμαϊκής εκπαιδευτικής πραγματείας, έδινε μια περιγραφή της ελληνικής μυθολογίας με βάση πιο περίπλοκες ετυμολογικές αναλύσεις. Ο Κορνούτος επεδίωξε να ανατρέψει τις πρωτόγονες αντιλήψεις που είχαν οι άνθρωποι για τον κόσμο, εξετάζοντας τα ονόματα και τις προσφωνήσεις των Θεών. Το αποτέλεσμα, για τον σημερινό άνθρωπο, μοιάζει αλλόκοτο· με πολλές επιβεβλημένες ετυμολογίες, όπως φαίνεται από την αρχική παράγραφο, όπου ο Κορνούτος δίνει μια περιγραφή του Ουρανού: Ο Ουρανός, παιδί μου, περικλείει την Γη,την θάλασσα και οτιδήποτε γύρω απ' αυτά. Γι' αυτό τον λόγο έχει αποκτήσει αυτό το όνομα, καθώς έχει ένα "ανώτατο όριο" [oύρος άνω] για όλα τα πράγματα και "ορίζει τα σύνορα" [ορίζων] της φύσης. Ορισμένοι, ωστόσο, λένε ότι αποκαλείται Ουρανός επειδή "παρακολουθεί" [ορείν] ή "φροντίζει" [ορεύειν] τα πράγματα, δηλαδή τα προστατεύει· από κει ονομάζεται με τις λέξεις θυρωρός και "παρακολουθώ στενά" [πολυορείν]. Άλλοι εξάγουν την ετυμολογία του από το "όπως φαίνεται από πάνω" [οράσθαι άνω]. Μαζί με όλα αυτά που περικλείει, ονομάζεται Κόσμος· επειδή είναι "τόσο όμορφα ταξινομημένος" [διακεκοσμήσθαι] Το βιβλίο συνεχίζει σε παρόμοιο μοτίβο, συνεχίζοντας με τους Θεούς Δία, Ήρα, Κρόνο και Ποσειδώνα, και καταλήγοντας στις Ερινύες, τις Μοίρες, τις Μούσες και τις Χάριτες. Το έργο είναι έντονα επηρεασμένο από την στωική Φυσική. Έχουμε πει ότι ο κόσμος έχει μια ψυχή που τον συντηρεί και ονομάζεται Ζευς, ο οποίος κατοικεί στον Ουρανό· η ουσία του δε είναι πύρινη. Ο Ζευς είναι η δύναμη που διαπερνά τα πάντα· και που ορίζει την Μοίρα τού κάθε ανθρώπου. Οι Θεοί μάς έχουν στείλει τον Λόγο, ο οποίος δεν περιέχει κακία, αλλά αποτελεί κομμάτι του θείου συμπαντικού Λόγου: Ο "Ωκεανός" είναι ο Λόγος που "κυλάει γρήγορα" και μεταβάλλεται αδιάκοπα, ενώ η Τηθύς είναι η σταθερότητα των ιδιοτήτων. Από τον συνδυασμό ή την ανάμειξη των δύο παραπάνω προκύπτουν τα πράγματα που γνωρίζουμε ότι υπάρχουν· και τίποτα δεν θα υπήρχε εάν το ένα από τα δύο,που δεν έχει αναμειχθεί, κυριαρχούσε πάνω στο άλλο. Το Σχόλια στον Πέρσιο αποδίδεται στον Ανναίο Κορνούτο· το έργο, όμως, είναι μεταγενέστερο, και ανήκει στον Γιαν· της Καρολίγγειας περιόδου. Το υποτιθέμενο έργο Disticha Cornuti ανήκει στον Ύστερο Μεσαίωνα. To 1891, o Γιοχάνες Γκρέβεν πρότεινε ότι μια ανώνυμη ρητορική πραγματεία (ο Ανώνυμος Σεγουεριάνος), η οποία γράφτηκε τον 3ο αιώνα, ανήκει στον Κορνούτο. Αυτό όμως δεν έγινε γενικά αποδεκτό και πιθανόν να αναφερόταν σε έναν μεταγενέστερο Κορνούτο.
|
O Λούκιος ή Λεύκιος Ανναίος Κορνούτος ήταν στωικός φιλόσοφος, ο οποίος διέπρεψε την εποχή του Νέρωνα (60 π.Κ.Ε.), ενώ το σπίτι του στη Ρώμη αποτελούσε ένα σχολείο φιλοσοφίας.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9B%CE%BF%CF%8D%CE%BA%CE%B9%CE%BF%CF%82_%CE%91%CE%BD%CE%BD%CE%B1%CE%AF%CE%BF%CF%82_%CE%9A%CE%BF%CF%81%CE%BD%CE%BF%CF%8D%CF%84%CE%BF%CF%82
|
Πλας ντυ Τερτρ
|
Η Πλας ντυ Τερτρ ήταν το κέντρο σημαντικού γυναικείου αβαείου Βενεδεκτίνων μοναχών, που ιδρύθηκε το 1133 από τον βασιλιά Λουδοβίκο ΣΤ'. Η εκκλησία Σαιν Πιέρ της Μονμάρτρης, εκκλησία του αβαείου, σε απόσταση λίγων μέτρων από την πλατεία, καθαγιάσθηκε από τον Πάπα Ευγένιο Γ' το 1147 και είναι μία από τις παλαιότερες εκκλησίες στο Παρίσι. Το αβαείο της Μονμάρτρης λειτουργούσε για αιώνες και μέχρι τη Γαλλική επανάσταση υπό την αιγίδα των βασιλέων της Γαλλίας. Η πλατεία δημιουργήθηκε το 1635 και ήταν η κεντρική πλατεία του παλαιού χωριού Μονμάρτρη, που ήταν γεμάτο ανεμόμυλους και αμπελώνες, το μεγαλύτερο τμήμα του οποίου από το 1860 ενσωματώθηκε στην πόλη του Παρισιού. Στο παρελθόν υπήρξε τόπος απαγχονισμού καταδίκων. Βρίσκεται κοντά στην κορυφή της περιοχής της Μονμάρτρης, μόλις λίγα δρομάκια μακριά από τη Βασιλική της Σακρέ Κερ και το καμπαρέ Λαπέν Αζίλ. Θεωρείται ότι η λέξη μπιστρό εφευρέθηκε στο παλαιότερο εστιατόριο της πλατείας, το Μερ Κατρίν, το 1814 κατά τη διάρκεια της ρωσικής κατοχής μετά τη μάχη του Παρισιού. Οι Ρώσοι στρατιώτες απολάμβαναν τα ποτά τους εκεί και συχνά φώναζαν «μπιστρό!» (που σημαίνει «γρήγορα» στα ρωσικά) είτε για να σερβιριστούν γρήγορα είτε για να πιέσουν τους συντρόφους τους να τελειώσουν το ποτό για να επανέλθουν στις τάξεις τους. Στο τέλος της πολιορκίας του Παρισιού από τους Πρώσους το 1870-71, οι Εθνοφρουροί αποθήκευσαν μέρος των 171 κανονιών που ήταν αποθηκευμένα στο λόφο. Στις 18 Μαρτίου 1871, ο στρατηγός Λεκόντ προσπάθησε να τα απομακρύνει, γεγονός που προκάλεσε το ξέσπασμα ταραχών που κατέληξαν στην Κομμούνα του Παρισιού του 1871. Από τα τέλη του 18ου αιώνα μέχρι τον Α' Παγκόσμιο Πόλεμο, ολόκληρη η Μονμάρτρη ήταν τόπος διαβίωσης και συνάντησης καλλιτεχνών, σχεδόν όλων της εποχής: ζωγράφοι, συγγραφείς και ποιητές συνέδεσαν τη ζωή τους με την περιοχή δημιουργώντας μια καλλιτεχνική κοινότητα και συνέβαλαν στην μποέμικη ατμόσφαιρα. Η Πλας ντυ Τερτρ είναι γεμάτη με γραφικά καφέ, μπιστρό και εστιατόρια-ταβέρνες, το εστιατόριο Μερ Κατρίν χρονολογείται από το 1793. Με πολυάριθμους καλλιτέχνες να πωλούν υπαίθρια τα έργα τους και να δημιουργούν πορτρέτα καθημερινά για τους τουρίστες, η πλατεία θυμίζει την εποχή που η Μονμάρτρη ήταν η Μέκκα της σύγχρονης τέχνης. Στο τέλος του 19ου αιώνα και τις αρχές του 20ού, πολλοί ζωγράφοι, όπως ο Τουλούζ-Λωτρέκ, ο Πάμπλο Πικάσο, ο Αμεντέο Μοντιλιάνι, ο Μωρίς Ουτριλό, ο Ανρί Ματίς, έζησαν εκεί, μερικοί στο κοντινό κτήριο Μπατώ Λαβουάρ. Το μουσείο της Μονμάρτρης, πρώην κατοικία και στούντιο καλλιτεχνών μεταξύ των οποίων ο Πιέρ-Ωγκύστ Ρενουάρ, η Σουζάν Βαλαντόν κ.ά. και το Νταλί Παρί, ένα μουσείο αφιερωμένο κυρίως στα γλυπτά και τα σχέδια του Σαλβαντόρ Νταλί, βρίσκονται κοντά στην πλατεία Τερτρ. Πλας ντυ Τερτρ Η Πλας ντυ Τερτρ στην ιστοσελίδα του Γραφείου Τουρισμού του Παρισιού (επιλογή γλώσσας) Virtual tour 360 degrees
|
Η Πλας ντυ Τερτρ (Γαλλικά: Place du Tertre, στα ελληνικά αποδίδεται και ως Πλατεία Τερτρ) είναι πλατεία στο 18ο διαμέρισμα του Παρισιού της Γαλλίας, στην περιοχή Μονμάρτρη. Το όνομα της πλατείας αναφέρεται στην τοποθεσία της στην κορυφή του λόφου (Tertre σημαίνει μικρός λόφος) και είναι το υψηλότερο σημείο του Παρισιού, στα 130 μέτρα. Η συρροή καλλιτεχνών, η ζωή και τα έργα τους, την έκαναν ένα από τα κυριότερα αξιοθέατα του Παρισιού και διάσημη σε όλο τον κόσμο.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A0%CE%BB%CE%B1%CF%82_%CE%BD%CF%84%CF%85_%CE%A4%CE%B5%CF%81%CF%84%CF%81
|
The Plasma Shaft
|
"Give It Away" (In Progress) – 3:43 "If You Have to Ask" (Radio Mix) – 3:37 "Nobody Weird Like Me" (Live) – 5:05 "Sikamikanico" – 3:24 "Breaking the Girl" (Radio Edit) – 4:29 "Fela's Cock" – 5:16 "If You Have to Ask" (Friday Night Fever Blister Mix) – 6:35 "Soul to Squeeze" – 4:50
|
Το The Plasma Shaft είναι μία συλλογή από τους Red Hot Chili Peppers. Περιέχει το δίσκο Blood Sugar Sex Magik μαζί με άλλα 8 τραγούδια που προέκυψαν από την ηχογράφηση του.Κυκλοφόρησε στις 24 Ιουνίου του 1994 αποκλειστικά στην Αυστραλία και την Ιαπωνία.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/The_Plasma_Shaft
|
Χώνος Ρεθύμνης
|
Το χωριό αναφέρεται από τον Φραντσέσκο Μπαρότσι το 1577 ως Ghono, στην επαρχία Μυλοποτάμου. Στην ενετική απογραφή του 1583 από Καστροφύλακα αναφέρεται ως Cono με 212 κατοίκους και 554 οφειλόμενες αγγαρείες και ο Φραντσέσκο Μπαζιλικάτα το 1630 ως Chono. Στην οθωμανική απογραφή του 1671 αναφέρεται ως Honos με 14 χαράτσια. Το 1881 ανήκε στον δήμο Δαμάστας και σύμφωνα με την απογραφή είχε αμιγώς χριστιανικό πληθυσμό, με 170 κατοίκους. Στην απογραφή του 1900 είχε 263 κατοίκους και υπαγόταν στον ίδιο δήμο. Το 1920 είχε οριστεί έδρα ομώνυμου αγροτικού δήμου. Το 1925 ο Χώνος προσαρτήθηκε στην κοινότητα Αΐμονα, αλλά το 1930 ορίστηκε έδρα ομώνυμης κοινότητας. Το 1959 η έδρα της κοινότητας μεταφέρθηκε στη Δροσιά, όπου παρέμεινε μέχρι την Καποδιστριακή διοικητική διαίρεση το 1997, όταν το χωριό εντάχθηκε στον δήμο Κουλούκωνα.Αναλυτικά η δημογραφική πορεία του χωριού σύμφωνα με τις απογραφές: Ο κεντρικός ναός της ενορίας είναι ο δίκλιτος ναός της Αγίας Κυριακής (νότιο κλίτος) και του Ευαγγελισμού της Θεοτόκου (βόρειο κλίτος). Στην ενορία του χωριού εντάσονται επίσης τα εξωκλήσια Άγιος Γεώργιος και Άγιος Ιωάννης ο Πρόδρομος.. Στο χωριό λειτουργούσε παλαιότερα μονοτάξιο δημοτικό σχολείο. Το κτίριο του σχολείου κτίστηκε τη δεκαετία του 1930. Η αρχική σκεπή από κεραμίδια έχει αντικατασταθεί από αμιαντοτσιμέντο.Το τοπίο του γύρω από το χωριό έχει σχηματιστεί λόγω της καρστικής αποσάθρωσης των ασβεστολιθικών πετρωμάτων του Ψηλορείτη. Νότια του χωριού έχει σχηματιστεί με αυτό τον τρόπο πλάτωμα το οποίο παροχετεύεται από δύο φυσικές δολίνες ή χώνους. Ακόμη νοτιότερα, στην περιοχή Κουρτσά έχει καρστική αποσάθρωση έχει δημιουργήσει φυσικά γλυπτά στους βράχους, σχηματίζοντας κοφτερές άκρες. Η Κουρτσά είναι η μεγαλύτερη σε έκταση τέτοια περιοχή στην Κρήτη. Κοινότητα Χώνου
|
Ο Χώνος είναι χωριό και έδρα ομώνυμης τοπικής κοινότητας του Δήμου Μυλοποτάμου στην Περιφερειακή Ενότητα Ρεθύμνης της Κρήτης. Βρίσκεται 50 χλμ. ανατολικά από το Ρέθυμνο, σε υψόμετρο 360 μ.. Το όνομα του χωριού προέρχεται από τη λέξη, η οποία στο κρητικό ιδίωμα σημαίνει καταβόθρα.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A7%CF%8E%CE%BD%CE%BF%CF%82_%CE%A1%CE%B5%CE%B8%CF%8D%CE%BC%CE%BD%CE%B7%CF%82
|
Σχέσεις Αιγύπτου και Ελλάδας
|
Λόγω των ισχυρών πολιτιστικών και ιστορικών δεσμών μεταξύ των δύο εθνών, από την αρχαιότητα έως τη σύγχρονη εποχή (ειδικά μετά από τη δημιουργία της Αλεξάνδρειας από τον βασιλιά της Μακεδονίας Μέγα Αλέξανδρο, από την ακτή της Ανατολικής Μεσογείου Θάλασσα και την πλούσια κληρονομιά που ενίσχυσαν περαιτέρω τους δεσμούς μεταξύ των δύο εθνών), η Αίγυπτος και η Ελλάδα σήμερα απολαμβάνουν θερμές διπλωματικές σχέσεις και θεωρούν η μία την άλλη ένα φιλικό κράτος. Η Αίγυπτος έχει μια μεγάλη ελληνική κοινότητα, ως επί το πλείστον με επίκεντρο την Αλεξάνδρεια, η οποία είναι σήμερα η δεύτερη μεγαλύτερη πόλη της Αιγύπτου, και επίσης η έδρα του Ελληνορθόδοξου Πατριαρχείου Αλεξανδρείας. Στη σύγχρονη εποχή, οι δύο χώρες απολαμβάνουν πολύ καλές και θερμές διπλωματικές σχέσεις από το 1833 και ειδικά μετά την ελληνική επανάσταση, και αναπτύσσονται σε όλα τα μέτωπα, με αρκετές εμπορικές, τουριστικές, οικονομικές και αμυντικές συμφωνίες συνεργασίας που υπογράφηκαν από τις κυβερνήσεις και τους αρχηγούς των κρατών κατά τις τακτικές συνεδριάσεις τους. Η Ελλάδα είναι σήμερα ο έκτος μεγαλύτερος ξένος επενδυτής της Αιγύπτου. Τα δύο κράτη συνεργάζονται στους τομείς του εμπορίου, της ναυτιλίας, της ενέργειας, του πολιτισμού και του τουρισμού, με την Ελλάδα να είναι ο τέταρτος μεγαλύτερος επενδυτής της Ευρώπης στην Αίγυπτο, με πάνω από 208 ελληνικές εταιρείες να δραστηριοποιούνται στην αγορά της Αιγύπτου, ενώ η Αίγυπτος είναι ο έκτος μεγαλύτερος εμπορικός εταίρος της Ελλάδας. Ο Έλληνας Αντιπρόεδρος και Υπουργός Εξωτερικών Ευάγγελος Βενιζέλος, πραγματοποίησε επίσημη επίσκεψη στην Αίγυπτο στις 5 Σεπτεμβρίου του 2014, σε μια προσπάθεια να ενισχύσει τις σχέσεις μεταξύ των δύο χωρών. Στο Κάιρο, ο Βενιζέλος συναντήθηκε με κυβερνητικούς αξιωματούχους και συζήτησαν διάφορα θέματα κοινού ενδιαφέροντος, όπως οι ξένες επενδύσεις στη χώρα, το εμπόριο, και κοινές απόψεις για την πολιτική κατάσταση στη Μέση Ανατολή, που αφορά και επηρεάζει και τις δύο (Μεσογειακές) χώρες, καθώς και την αντιμετώπιση θεμάτων κοινού ενδιαφέροντος, όπως τον καθορισμό των συνόρων ΑΟΖ μεταξύ των δύο χωρών, και ενισχύοντας περαιτέρω τη συνεργασία μεταξύ των δύο κυβερνήσεων σε διεθνείς οργανισμούς και φόρουμ. Ο Αιγύπτιος ηγέτης Αμπντέλ Φατάχ αλ Σίσι, ο Κύπριος Πρόεδρος Νίκος Αναστασιάδης και ο Έλληνας Πρωθυπουργός Αντώνης Σαμαράς πραγματοποίησαν μια τριμερή σύνοδο κορυφής στο Κάιρο στις 8 Νοεμβρίου του 2014, όπου οι ηγέτες των τριών χωρών αντιμετώπιζαν τα εκκρεμή ζητήματα στην περιοχή της Μέσης Ανατολής και της Ανατολικής Μεσογείου, και οι τρεις αρχηγοί κρατών και κυβερνήσεων συμφώνησαν να εντείνουν τη συνεργασία μεταξύ των τριών χωρών στην οικονομία, την ασφάλεια, τον τουρισμό και την ενέργεια, καθώς και τον καθορισμό των κοινών θαλάσσιων συνόρων και την ΑΟΖ στη Μεσόγειο Θάλασσα.Στη διάσκεψη κορυφής του Καΐρου, οι κυβερνήσεις της Ελλάδας και της Κύπρου καταδίκασαν τις τρομοκρατικές επιθέσεις στην Αιγυπτιακή επικράτεια και το Όρος Σινάι, εξέφρασαν την πολιτική στήριξη προς την Αιγυπτιακή κυβέρνηση και συμφώνησαν στην αμοιβαία υποστήριξη μεταξύ των τριών χωρών σε διεθνείς οργανισμούς και φόρα, με την Ελλάδα και την Κύπρο, υποστηρίζοντας τις θέσεις της Αιγύπτου στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Οι ηγέτες συμφώνησαν στην περαιτέρω ενθάρρυνση των ξένων επενδύσεων για την Αιγυπτιακή οικονομία και τις υποδομές, την οποία υπέστη από τις εξεγέρσεις της Αραβικής Άνοιξης, και συμμετείχαν στην Οικονομική Διάσκεψη στο Κάιρο το 2015. Ο πρόεδρος της Ελλάδας Προκόπης Παυλόπουλος πραγματοποίησε επίσημη επίσκεψη στην Αίγυπτο στις 24 Απριλίου του 2015, σε μια προσπάθεια για την ενίσχυση των Ελληνο-Αιγυπτιακών σχέσεων και εντατικοποίηση της συνεργασίας μεταξύ των κυβερνήσεων των δύο χωρών, και την αντιμετώπιση θεμάτων αμοιβαίου ενδιαφέροντος, όπως η πολιτική κατάσταση στη Μέση Ανατολή και η παράνομη μετανάστευση, το οποίο αφορά και τις δύο (Μεσογειακές) χώρες, καθώς και τον καθορισμό των θαλάσσιων συνόρων μεταξύ των δύο χωρών. Σε λιγότερο από μισό χρόνο από την πρώτη τριμερή σύνοδο κορυφής, μια νέα υψηλού επιπέδου κορυφή πραγματοποιήθηκε στη Λευκωσία, στις 29 Απριλίου του 2015, μεταξύ των επικεφαλής των κυβερνήσεων της Κύπρου, της Αιγύπτου και της Ελλάδας. Στη σύνοδο κορυφής της Λευκωσίας, ο Κύπριος πρόεδρος Νίκος Αναστασιάδης, ο πρόεδρος της Αιγύπτου Αμπντέλ Φατάχ αλ Σίσι και ο Έλληνας πρωθυπουργός Αλέξης Τσίπρας, επιβεβαίωσαν τη βούληση για να ενισχύσουν περαιτέρω τη συνεργασία μεταξύ των τριών χωρών και συμφώνησαν για περαιτέρω συνεργασία σε θέματα που αφορούν τους διεθνείς οργανισμούς, καθώς και μεταξύ των τριών χωρών. Ανάμεσα στα θέματα που συζητήθηκαν είναι η ανάπτυξη των κοιτασμάτων υδρογονανθράκων στην Ανατολική Μεσόγειο, κατά μήκος των θαλάσσιων συνόρων μεταξύ των δύο χωρών τους Αποκλειστικές Οικονομικές Ζώνες. Διεθνείς σχέσεις της Ελλάδας Έλληνες της Αιγύπτου
|
Οι σχέσεις Αιγύπτου και Ελλάδας αναφέρονται στις διμερείς σχέσεις μεταξύ των κυρίαρχων κρατών της Αιγύπτου και της Ελλάδας. Λόγω των ισχυρών πολιτιστικών και ιστορικών δεσμών μεταξύ των δύο εθνών, η Αίγυπτος και η Ελλάδα σήμερα απολαμβάνουν φιλικές σχέσεις. Οι σύγχρονες διπλωματικές σχέσεις μεταξύ των δύο χωρών καθορίστηκαν μετά την ανεξαρτησία της Ελλάδας το 1821, και σήμερα θεωρούνται ως εγκάρδιες. Και οι δύο χώρες είναι μέλη και συνεργάτες σε διάφορους διεθνείς οργανισμούς όπως ο ΟΗΕ, το ΔΝΤ, το ΟΑΣΕ και η Ένωση για τη Μεσόγειο, μεταξύ άλλων. Η Αίγυπτος έχει πρεσβεία στην Αθήνα και Γενικό Προξενείο στη Θεσσαλονίκη και η Ελλάδα έχει πρεσβεία στο Κάιρο και Γενικό Προξενείο στην Αλεξάνδρεια.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A3%CF%87%CE%AD%CF%83%CE%B5%CE%B9%CF%82_%CE%91%CE%B9%CE%B3%CF%8D%CF%80%CF%84%CE%BF%CF%85_%CE%BA%CE%B1%CE%B9_%CE%95%CE%BB%CE%BB%CE%AC%CE%B4%CE%B1%CF%82
|
Ο Κήπος των Ηδονών
|
Η Πάτσι είναι ένα κορίτσι νεαρό μέλος μιας χορωδίας η οποία βοηθά μια φίλη της, την Τζιλ, να προσληφθεί σε αυτήν. Η Τζιλ είναι αρραβωνιασμένη με τον Χιου, ο οποίος φεύγει για τα νησιά των Τροπικών. Πηγαίνει να τον συναντήσει και ο σύζυγος της Πάτσι μετά τον γάμο τους. Η Πάτσι πηγαίνει να συναντήσει τον μνηστήρα της κι ανακαλύπτει πως την απατά με μια ιθαγενή. Ο Λέβετ, ο σύζυγός της, τρελαίνεται και εξωθεί την ερωμένη του στην αυτοκτονία. Στη συνέχεια αποπειράται να σκοτώσει την Πάτσι, αλλά δολοφονείται από τον γιατρό της αποικίας. Η Πάτσι ξαναφτιάχνει την ζωή της με τον Χιου, τον αρραβωνιστικό της φίλης της. Πρόκειται για το σκηνοθετικό ντεμπούτου του Χίτσκοκ στον κινηματογράφο και εντοπίζονται τα χιτσκοκικά χαρακτηριστικά που θα αναπτυχθούν και θα καλλιεργηθούν στην κατοπινή κινηματογραφική παραγωγή του: υποκίνηση σε αυτοκτονία, ταξίδι, ακαταμάχητη έλξη της διαστροφής. Ο βρετανικός τύπος της εποχής θα είναι εγκωμιαστικός για τον σκηνοθέτη της και θα τον χαρακτηρίσει νεαρό με μυαλό δασκάλου. Η ταινία είναι διασκευή μυθιστορήματος του Όλιβερ Σάντις. ΒιβλιογραφίαPierre Lherminier, Χίτσκοκ, μτφρ.Γιώργος Σπανός,εκδ. Πλέθρον, Αθήνα, 1985, σελ.9-10 Μπάμπης Ακτσόγλου, Χίτσκοκ, εκδ.Αιγόκερως, Αθήνα, 1985,σελ.12 Φρανσουά Τρυφώ, Χίτσκοκ, μτφρ. Γιάννης Ιωαννίδης, εκδ. Ύψιλον, Αθήνα, 1986, σελ.27 κ.εξ The Pleasure Garden στην IMDb
|
Το The Pleasure Garden (γνωστό στην Ελλάδα και ως Ο κήπος των ηδονών) είναι μία βρετανική βωβή ταινία, σε σκηνοθεσία Άλφρεντ Χίτσκοκ, του 1925. Πρόκειται για το σκηνοθετικό ντεμπούτο του Χίτσκοκ στον κινηματογράφο. Το σενάριο γράφτηκε από τον Έλιοτ Στάναρντ και είναι βασισμένο στο μυθιστόρημα με το ίδιο όνομα, της Όλιβερ Σάντις. Πρωταγωνιστούν οι Βιρτζίνια Βάλλι και Καρμελίτα Γκέρατι. Η πλοκή της ταινίας επικεντρώνεται σε δύο κοπέλες και τις προβληματικές σχέσεις τους.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9F_%CE%9A%CE%AE%CF%80%CE%BF%CF%82_%CF%84%CF%89%CE%BD_%CE%97%CE%B4%CE%BF%CE%BD%CF%8E%CE%BD
|
Σουλεϊμάν Ντελβίνα
|
Ο Σουλεϊμάν Ντελβίνα γεννήθηκε στο Δέλβινο της νότιας Αλβανίας στις 5 Οκτωβρίου 1871. Το 1899 αποφοίτησε από το Μεκτεμπί Μουλκιγιέ (σύγχρονη Σχολή Πολιτικών Επιστημών του Πανεπιστημίου της Άγκυρας). Παντρεύτηκε την αδελφή του Τζαφέρ Βίλα, μετέπειτα Υπουργού Εξωτερικών.Το 1919 ήταν εκπρόσωπος των αλβανικών κοινοτήτων της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας στη Διάσκεψη Ειρήνης του Παρισιού. Το 1924 ο Σουλεϊμάν Ντελβίνα ήταν ένας από τους ηγέτες της επανάστασης που ανέτρεψε το καθεστώς του Ζογ Α΄, βασιλιά της Αλβανίας και σχημάτισε δημοκρατική κυβέρνηση. Ο Φαν Νόλι έγινε ο νέος Πρωθυπουργός, ενώ ο Σουλεϊμάν Ντελβίνα ήταν μέλος του νέου υπουργικού συμβουλίου ως Υπουργός Εξωτερικών.Πέθανε στις 1 Αυγούστου 1933, στον Αυλώνα. Το συνέδριο της Λούσνια πραγματοποιήθηκε από τις 28 Ιανουαρίου έως τις 31 Ιανουαρίου 1920 στη Λούσνια. Το συνέδριο κήρυξε άκυρη την κυβέρνηση του Δυρραχίου και σχημάτισε νέο υπουργικό συμβούλιο υπό τον Σουλεϊμάν Ντελβίνα. Το υπουργικό συμβούλιο του Ντελβίνα: Σουλεϊμάν Ντελβίνα – Πρωθυπουργός Αχμέτ Ζόγου – Υπουργός Εσωτερικών Μεχμέτ Κονίτσα – Υπουργός Εξωτερικών Κάντρι Πριστίνα – Υπουργός Δικαιοσύνης Ντοκ Τσόμπα – Υπουργός Οικονομικών Σοτίρ Πέτσι – Υπουργός Παιδείας Αλί Ριζά Κολόνια – Υπουργός Πολέμου Εσρέφ Φράσερι – Γενικός Διευθυντής Δημοσίων Έργων Ιντομένε Κοστούρι – Γενικός Διευθυντής του Οργανισμού Ταχυδρομείων-Τηλεγράφου.
|
Ο Σουλεϊμάν Ντελβίνα (αλβανικά: Sulejman Delvina, 5 Οκτωβρίου 1884 – 1 Αυγούστου 1933) ήταν Αλβανός πολιτικός και πρωθυπουργός της Αλβανίας από τον Μάρτιο έως τον Νοέμβριο του 1920.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A3%CE%BF%CF%85%CE%BB%CE%B5%CF%8A%CE%BC%CE%AC%CE%BD_%CE%9D%CF%84%CE%B5%CE%BB%CE%B2%CE%AF%CE%BD%CE%B1
|
Άτταλος του Φιλέταιρου
|
Ο πραγματικός πατέρας του Άτταλου ονομαζόταν επίσης Άτταλος και ήταν αδελφός του Φιλέταιρου βασιλιά της Περγάμου και ιδρυτή της δυναστείας των Ατταλιδών (βασ. 281-263 π.Χ.). Καθώς ο Φιλέταιρος ήταν ευνούχος και δεν μπορούσε να αποκτήσει παιδιά, υιοθέτησε τον μικρό Άτταλο, που ήταν ανιψιός του. Γιος αυτού τού ολυμπιονίκη Άτταλου υπήρξε ο μετέπειτα ηγεμόνας Άτταλος Α΄ της Περγάμου, στον οποίο δόθηκε ο θρόνος από τον Ευμένη Α´ (βασ. 263-241 π.Χ.), άλλον ανιψιό (και διάδοχο) του Φιλέταιρου. Γιος του ήταν ο: Άτταλος Α΄ 269-197 π.Χ., βασιλιάς της Περγάμου (βασ. 241-236 π.Χ.). Ευμένης Β΄ 197-158 π.Χ., βασιλιάς της Περγάμου. Άτταλος Β΄ 220-138 π.Χ., βασιλιάς της Περγάμου. Οι ηγεμόνες εμφανίζονται με κίτρινη σκίαση.Η διακεκομμένη γραμμή δηλώνει υιοθεσία.
|
Ο Άτταλος του Φιλέταιρου (4ος/3ος αιώνας π.Χ.) ήταν μέλος της βασιλικής δυναστείας της Περγάμου και ολυμπιονίκης στο ιππικό αγώνισμα του τέθριππου πώλων κατά τους 126ους (276 π.Χ.) ολυμπιακούς αγώνες της αρχαιότητας.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%86%CF%84%CF%84%CE%B1%CE%BB%CE%BF%CF%82_%CF%84%CE%BF%CF%85_%CE%A6%CE%B9%CE%BB%CE%AD%CF%84%CE%B1%CE%B9%CF%81%CE%BF%CF%85
|
Μαντ (Λοζέρ)
|
Η κοινότητα Μαντ βρίσκεται στο κεντρικό τμήμα του νομού Λοζέρ, στη διοικητική περιοχή της Οξιτανίας, στα νότια της Γαλλίας.Είναι η πρωτεύουσα του νομού. Βρίσκεται μεταξύ του Κλερμόν-Φεράν και του Μονπελιέ, αλλά και στον άξονα Λυών - Σαιντ-Ετιέν - Αλμπί - Τουλούζη. Άλλες σημαντικές πόλεις που βρίσκονται κοντά είναι το Σαιν-Φλουρ (Καντάλ), Μιγιώ και Ροντέζ (Αβερόν), Λε Πουί-αν-Βελαί (Ωτ-Λουάρ), Αλές (Γκαρ) και Ωμπενά (Αρντές). Έχει πληθυσμό 12.134 κατοίκους (2017).Το Μαντ βρίσκεται στα νότια της οροσειράς Μασίφ Σαντράλ, στο κέντρο της οροσειράς Γκραν Κως, και βόρεια των Σεβέν. Η πόλη είναι χτισμένη στην αριστερή όχθη του ποταμού Λοτ και κυριαρχείται από το όρος Μον Μιμάτ και το μαύρο πευκοδάσος του.Η έκταση της κοινότητας είναι 36,56 τετραγωνικά χιλιόμετρα και το υψόμετρο κυμαίνεται ανάμεσα στα 691 και 1.236 μέτρα. Όσον αφορά το κλίμα, το Μαντ υπόκειται τόσο σε ωκεάνια επιρροή όσο και σε μεσογειακή. Ο νομός Λοζέρ και ειδικότερα το Μαντ επωφελούνται από την ηλιοφάνεια, όπως και η Τουλούζη, με περίπου 2.069 ώρες ηλιοφάνειας ετησίως. Η πόλη, προστατευμένη από τα γύρω βουνά, έχει ένα πιο προστατευμένο κλίμα από τα υψίπεδα του Ζεβωντάν: έτσι οι μέσες θερμοκρασίες κυμαίνονται μεταξύ 1 ° C και 17 ° C. Η ετήσια βροχόπτωση κυμαίνεται από 600 έως 1.800 mm, ανάλογα με την έκθεση των περιοχών, με έως και 50 ημέρες χιονοπτώσεων ανά έτος. Η πόλη αναφέρεται με τη όνομα Memmatensis montis από τον 6ο αιώνα. Η περιοχή ήταν τόπος εγκατάστασης που χρονολογείται από την Εποχή του Χαλκού, αν και πρωτεύουσα του Ζεβωντάν, στη Γαλατία και αργότερα στη Γαλατο-ρωμαϊκή εποχή, πρωτεύουσα ήταν το Anderitum. Η πόλη έδωσε το όνομά της στο όρος Μιμάτ. Το όνομα της πόλης γράφεται Mende στα οξιτανικά σύμφωνα με το κλασικό πρότυπο και προφέρεται ['mende]. Πρόκειται για μια πόλη που έχει διατηρήσει τον μεσαιωνικό της χαρακτήρα στο ιστορικό κέντρο της πόλης. Είναι χαρακτηρισμένη ως Πόλη τέχνης και Πόλη Τέχνης και Ιστορίας, ετικέτα που αναφέρεται στην ιστορική κληρονομιά της. Η πόλη είναι το σημείο εκκίνησης για εκδρομές στα φαράγγια του ποταμού Ταρν. Ανάμεσα στα αξιοθέατα είναι ο γοτθικός καθεδρικός ναός Σαιν-Πριβά, ιστορικό μνημείο, η κατασκευή του άρχισε το δεύτερο μισό του 14ου αιώνα και μια μεσαιωνική γέφυρα, η γέφυρα Νοτρ-Νταμ του 13ου αιώνα, σύμβολο της πόλης. Τα δημόσια σιντριβάνια είναι πολυάριθμα στην πόλη, με νερό που έρχεται κατευθείαν από την οροσειρά των Γκραν Κως. Δύο από αυτά είναι εγγεγραμμένα στα ιστορικά μνημεία. Η επίσημη ιστοσελίδα της πόλης (Γαλλικά) Η ιστοσελίδα του Γραφείου Τουρισμού (Γαλλικά)
|
Η κοινότητα Μαντ (Γαλλικά: Mende) βρίσκεται στη Γαλλία και είναι πρωτεύουσα του νομού Λοζέρ στη διοικητική περιοχή της Οξιτανίας. Η πόλη είναι παλιά, τα πρώτα ίχνη κατοίκησης χρονολογούνται από το 200 π.Χ. Είναι η παλιά πρωτεύουσα της περιοχής Ζεβωντάν και βρίσκεται στην άνω κοιλάδα του ποταμού Λοτ, στην άκρη του Εθνικού Πάρκου των Σεβέν. Αν και είναι αραιοκατοικημένη, με πληθυσμό 12.134 κατοίκους στην απογραφή του 2017, είναι η πιο σημαντική πόλη του νομού Λοζέρ. Οι κάτοικοι ονομάζονται Μαντουά (ζ).
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9C%CE%B1%CE%BD%CF%84_(%CE%9B%CE%BF%CE%B6%CE%AD%CF%81)
|
Βίλχελμ φον Χούμπολτ
|
Ο Χούμπολτ γεννήθηκε στο Πότσδαμ της Πρωσίας το 1767, σε οικογένεια μικροευγενών μεικτής Πρωσικής, Σκωτσέζικης και Ουγενοτικής καταγωγής. Ήταν ο μεγαλύτερος από τους δύο γιούς των γονιών του. Ο αδελφός του Αλεξάντερ θα γεννηθεί δύο χρόνια αργότερα. Η οικογένεια συμπεριλάμβανε κι έναν μεγαλύτερο ετεροθαλή αδελφό από προηγούμενο γάμο της μητέρας τους, η οποία είχε χηρέψει δύο φορές. Ο Βίλχελμ και ο Αλεξάντερ θα χάσουν και αυτοί τον πατέρα τους πριν φτάσουν στην εφηβεία. Τα τρία αδέλφια έλαβαν κατ' οίκον ιδιωτική εκπαίδευση. Οι δάσκαλοί τους ήταν εξέχοντα μέλη της τοπικής σκηνής του Διαφωτισμού. Ανάμεσά τους και ο περίφημος φιλόσοφος και συγγραφέας Γιόχαν Γιάκομπ Ένγκελ. Μαζί του ο Βίλχελμ μελέτησε τα έργα των Λάιμπνιτς, Χιούμ, Λοκ, Ρουσσώ κ.ά. Συνάμα τα αδέρφια εντρύφησαν σε αρχαιοελληνικά κείμενα. Ο Χούμπολτ παρακολούθησε μαθήματα Φυσικού Δικαίου στο Βερολίνο και στη συνέχεια φοίτησε στα πανεπιστήμια της Φρανκφούρτης στον ποταμό Όντερ και του Γκέτινγκεν. Ήταν συχνός επισκέπτης στο περίφημο λογοτεχνικό σαλόνι της Ενριέτας Χερτς και κάλυψε μέρος τουλάχιστον του Γκραντ Τουρ, ταξιδεύοντας στο Παρίσι και την Ελβετία. Σε ηλικία εικοσιτριών ετών διορίστηκε κατώτερος δικαστής στο Πρωσικό Ανώτατο Δικαστήριο, γεγονός που έπρεπε να αποτελέσει το πρώτο βήμα προς μια διακεκριμένη καριέρα κρατικού λειτουργού. Ωστόσο, σε αυτό το σημείο, εικοσιτεσσάρων ετών, η νεανική συμβατικότητα του τον εγκατέλειψε εντελώς. Παντρεύτηκε την Κάρολαϊν φον Νταχερέντεν (Dacheröden) και μαζί αποφάσισαν να ορίσουν τη ζωή τους όπως οι δυο τους αποκλειστικά επιθυμούσαν. Ο Χούμπολτ εγκατέλειψε το δικαστικό πόστο του και με την Κάρολαϊν αποσύρθηκαν στην ύπαιθρο, ο καθένας με ένα μικρό γονικό επίδομα στη διάθεσή του, με σκοπό να αυξήσουν την αυτογνωσία τους. Μετά από δύο χρόνια του μέλιτος, εγκαταστάθηκαν στη μικρή πανεπιστημιακή πόλη της Ιένας για να ζήσουν σε στενή κοινωνία με τον Σίλερ και Γκαίτε, με τους οποίους διατήρησαν στενούς δεσμούς φιλίας καθ' όλη τη διάρκεια της ζωή τους. Μετά το θάνατο της μητέρας του Βίλχελμ και με περισσότερα πλέον χρήματα στη διάθεσή τους, οι Χούμπολτ άρχισαν να ταξιδεύουν. Έμειναν στο Παρίσι, τη Βιέννη και επισκέφτηκαν την Ισπανία, όπου ο Χούμπολτ ήρθε σε επαφή με τη Βασκική γλώσσα. Ο Χούμπολτ πέρασε συνολικά δέκα περίπου χρόνια εκούσιας απομόνωσης, κατά τη διάρκεια της οποίας ανέπτυξε όλα εκείνα τα ενδιαφέροντα που θα τον απασχολήσουν στα ώριμα χρόνια του: τον άνθρωπο και ιδιαίτερα το γυναικείο φύλο, τη γλώσσα και την καταγωγή του ανθρώπινου γένους και βέβαια την προσπάθεια να προσδιορίσει τη θέση του μέσα στους καιρούς που ζούσε. Το 1803 ο Χούμπολτ διορίστηκε Διπλωματικός Πληρεξούσιος της Πρωσίας στο Βατικανό. Ο ίδιος και η Κάρολαϊν επιθυμούσαν από καιρό να ζήσουν στη Ρώμη, καθώς ένιωθαν ότι αποτελούσε την επιτομή της καλής στοχαστικής ζωής. Η Αιώνια Πόλη δεν απογοήτευσε. Παράλληλα με την ικανή και αποτελεσματική διαχείριση των καθηκόντων του και τη συνεχιζόμενη μελέτη της Βασκικής γλώσσας, ο Χούμπολτ μετέφρασε αρχαιοελληνικά κείμενα, εισάγοντας ταυτόγχρονα τη δική του θεωρία της μετάφρασης και εμβαθύνοντας στη σημασία της αρχαίας Ελλάδας και Ρώμης για το ανθρώπινο πεπρωμένο. Επίσης συνδέθηκε με στενή φιλία με τον Λορένζο Χερβάς, τέως επικεφαλής των Ιεραποστολών των Ιησουιτών στην Αμερική και περίφημου γλωσσολόγου, βάσει της εκτεταμένης βιβλιοθήκης του οποίου επέκτεινε τη μελέτη των μητρικών γλωσσών της Νέας Ηπείρου. Τέλος, η κατοικία των Χούμπολτ θα αποτελέσει δημοφιλή τόπος συγκέντρωσης Ευρωπαίων καλλιτεχνών, όπως η Ελβετίδα συγγραφέας Λουίζ Ζερμέν ντε Σταλ, ο Γερμανός κριτικός και θεωρητικός Άουγκουστ Βίλχελμ Σλέγκελ και ο Άγγλος ποιητής Σάμιουελ Τέιλορ Κόουλριτζ. Η διαμονή στη Ρώμη αποτέλεσε την πλέον κρίσιμη καμπή στη ζωή του φον Χούμπολτ. Το 1803 πέθανε ξαφνικά ο πρωτότοκος και πολυαγαπημένος του γιος, Βίλχελμ. Ακολούθησαν οι θάνατοι της κόρης του Λουίζ το 1804 και του γιου του Γκούσταβ το 1807. Μολονότι και τα δύο παιδιά ήταν νήπια και το ένα μάλιστα δεν το είδε ποτέ του, ο Χούμπολτ δεν σταμάτησε ποτέ να τα θρηνεί. Ο πρώιμος θάνατος του Σίλερ την ίδια περίοδο, εξέθεσε τον Χούμπολτ σε ακόμη πιο σκοτεινές πτυχές της μοίρας. Ο Χούμπολτ επέστρεψε στη Γερμανία το 1808, όπου συνέχισε την άσκηση του κρατικού λειτουργήματος, καταλαμβάνοντας σειρά κυβερνητικών πόστων: Βασιλικός Σύμβουλος, Υπουργός Θρησκευτικών κι Εκπαιδευτικών θεμάτων, Πρέσβης στην Αυστρία, Βασιλικός Σύμβουλος και πάλι, διαπραγματευτής στη Διάσκεψη Ειρήνης στην Πράγα το 1813, μέλος αμέτρητων επιτροπών, Πρέσβης στο Λονδίνο και τέλος Συνυπουργός Εσωτερικών. Στα είκοσι συνολικά χρόνια που υπηρέτησε ως μέλος της κυβέρνησης αποδείχτηκε ικανότατος, ακούραστος, ευφυέστατος, δαιμόνιος και ψυχρός. Αναπόφευκτα, προκάλεσε τόσο σεβασμό όσο και φόβο, δοξάστηκε και μισήθηκε.Εντέλει, μετά από χρόνια διαπληκτισμών και υπεκφυγών, οι προϊστάμενοί του πέτυχαν την απόλυση του από τον Βασιλιά. Το γεγονός συνέβη το 1819, με την έναρξη μιας αντιδραστικής περιόδου κατά τη διάρκεια της οποίας η πρόοδος που είχε επιτευχθεί από μεταρρυθμιστές υπουργούς, όπως ο Χούμπολτ, εξαλείφθηκε. Ο ίδιος, σε ηλικία πενήντα δύο ετών, καλωσόρισε την απόλυση με μεγάλη ανακούφιση. Αρνήθηκε να δεχτεί κρατική σύνταξη, προτιμώντας να διαθέσει τον χρόνο του στο εξής όπως ο ίδιος μονάχα επιθυμούσε: περιτριγυρισμένος από την οικογένειά του και αφοσιωμένος στις μελέτες του στο οικογενειακό κτήμα στο Τέγκελ. Πέθανε εκεί στις 8 Απριλίου 1835. Ως φιλόσοφος ο Χούμπολτ είναι περισσότερο γνωστός για την πραγματεία Σχετικά με τα Όρια της Κρατικής Δράσης, ένα από τα πλέον τολμηρά κείμενα της εποχής του Διαφωτισμού με θέμα τις ατομικές ελευθερίες. Μολονότι το έργο είχε ολοκληρωθεί το 1792, δεν εκδόθηκε παρά το 1850, δεκαπέντε χρόνια μετά το θάνατό του. Το ίδιο κείμενο επηρέασε το δοκίμιο του Τζον Στιούαρτ Μιλλ Περί Ελευθερίας, μέσω του οποίου οι ιδέες του Χούμπολτ έγιναν γνωστές στον αγγλόφωνο κόσμο. Ο Χούμπολτ σκιαγράφησε μια πρώιμη έκδοση αυτού που ο Μιλλ αργότερα αποκάλεσε αρχή της βλάβης", σύμφωνα με την οποία κάθε άνθρωπος έχει το δικαίωμα να ενεργεί όπως επιθυμεί, εφόσον οι ενέργειές του δεν βλάπτουν άλλους ανθρώπους. Ο Χούμπολτ περιγράφει την ανάπτυξη του φιλελευθερισμού και τον απαραίτητο ρόλο της ελευθερίας στην ανάπτυξη και τελειοποίηση του ατόμου. Το κεφάλαιο που διαπραγματεύεται το χαρακτήρα της εκπαίδευση δημοσιεύθηκε το 1792 στο τεύχος Δεκεμβρίου της Berlinische Monatsschrift με τον τίτλο Σχετικά με την Κρατική Δημόσια Εκπαίδευση. Με αυτή του τη δημοσίευση ο Χούμπολτ συνέβαλε στη φιλοσοφική διαμάχη για την κατεύθυνση της εθνικής εκπαίδευσης που βρίσκονταν σε εξέλιξη στη Γερμανία όπως και αλλού μετά τη Γαλλική Επανάσταση. Η ήττα της Πρωσίας στη διπλή μάχη της Ιένας και του Άουερστεντ και η επακόλουθη κατοχή του Βερολίνου από τον Ναπολέοντα απολυταρχικών και συντηρητικών αξιών στο βασίλειο. Η ανάγκη για ριζικές μεταρρυθμίσεις στο πνεύμα του ανθρωπισμού που διαμόρφωσε ο Διαφωτισμός και εξήγαγε η Γαλλική Επανάσταση έγινε πλέον επιτακτική. Προκειμένου η Πρωσία να ανακτήσει τις δυνάμεις της, το κράτος έπρεπε να πάψει να αποτελεί το αποκλειστικό μέλημα δυναστών και να γίνει υπόθεση του ίδιου του έθνους. Τούτο προϋπόθετε την ύπαρξη ελεύθερα σκεπτόμενων κι ενεργών πολιτών. Η δημιουργία εκπαιδευτικών συνθηκών που θα παράγουν τέτοιους πολίτες ήταν λίγο ως πολύ η αποστολή που ανατέθηκε στον Χούμπολτ. Αρχικά ο Χούμπολτ δίστασε να δεχτεί τον διορισμό, φοβούμενος ότι δεν θα του δοθεί η θέση του υπουργού αλλά αυτή διευθυντή τμήματος, κι ότι έτσι δεν θα είχε τη δυνατότητα να επιφέρει τις απαραίτητες μεταρρυθμίσεις στο εκπαιδευτικό σύστημα της Πρωσίας. Σύμφωνα με τη σύζυγό του, το δίλημμα που αντιμετώπισε ήταν μεγάλο και ζήτησε να παραμείνει στο διπλωματικό του πόστο στο Βατικανό, αλλά το αίτημά του δεν έγινε δεκτό. Διορίστηκε υπουργός Θρησκευτικών Υποθέσεων και Δημόσιας Εκπαίδευσης στις 10 Φεβρουαρίου του 1809. Αποδεχόμενος την τύχη του, αφοσιώθηκε πλήρως στην αναβάθμιση της διδασκαλικής κατάρτισης, του προγράμματος σπουδών και του εξεταστικού συστήματος δημοτικών σχολείων, γυμνασίων και πανεπιστημίων. Στην καρδιά της προσέγγισης του Χούμπολτ βρίσκονταν η έννοια της ολοκληρωμένης εκπαίδευσης (Allgemeine Bildung), μια δια βίου διαδικασία, διαφορετική από την επαγγελματική κατάρτιση που αποτελούσε το στόχο του υπάρχοντος συστήματος όσον αφορά την πλειονότητα, η οποία απέβλεπε στη διαμόρφωση του υποκειμενικού παράγοντα ώστε κάθε άτομο να μπορεί να πραγματώσει τις δυνατότητες που έχει μέσα του σαν άνθρωπος, για να επιτύχει την "τελική αποστολή της ανθρώπινης ύπαρξης... την απόδοση όσο το δυνατόν πληρέστερου περιεχομένου στη ζωή του κάθε ατόμου... μέσω των πράξεών του... η οποία μπορεί να υλοποιηθεί μόνο μέσω των δεσμών του ατόμου με τον κόσμο γύρω του." Έπρεπε δε να ενημερώσει τη διδασκαλία και στα τρία επίπεδα του Πρωσικού εκπαιδευτικού συστήματος: το πρωτοβάθμιο, το δευτεροβάθμιο, και το τριτοβάθμιο. Δύο από τα υπομνήματα που συνέταξε ο Χούμπολτ το φθινόπωρο του 1809, το Εκπαιδευτικό Πρόγραμμα του Κένιξμπεργκ και το Εκπαιδευτικό Πρόγραμμα της Λιθουανίας (Πρωσική ακόμη τότε) δίνουν πλήρη εικόνα του σχεδίου εφαρμογής των μεταρρυθμίσεων που οραματίστηκε. Έτσι, το εκπαιδευτικό σύστημα θα αποτελούνταν από τρεις οργανικά συνδεδεμένες βαθμίδες, κάθε μια από τις οποίες θα διαδραμάτιζε ιδιαίτερο ρόλο στη διαμόρφωση του παιδιού σε ολοκληρωμένο άνθρωπο, επιτρέποντάς του συνάμα να συνεχίζει τη δημιουργική αυτοβελτίωσή του μετά την αποφοίτηση κι εφόρου ζωής. "Ως εκ τούτου, η ολοκληρωμένη εκπαίδευση αναγνωρίζει ένα και μόνο ένα θεμέλιο: πως η ψυχή του ταπεινότερου εργάτη πρέπει από την αρχή να εναρμονιστεί με την ψυχή του πλέον εκλεπτυσμένου ειδήμονα, αν είναι ούτε ο ένας να χάσει την ανθρώπινη αξιοπρέπεια του και να καταντήσει αγροίκος ούτε ο άλλος να στερείται ανθρώπινης δύναμης και να γίνει συναισθηματικός, φαντασιόπληκτος κι εκκεντρικός... Κατ´αυτό τον τρόπο, τα Ελληνικά θα είναι εξίσου χρήσιμα στους επιπλοποιούς όσο η ξυλουργική στο μελετητή ..."Στο πλαίσιο αυτό ο Χούμπολτ ήθελε να μεταβάλει ριζικά και τη διδασκαλία. Σύμφωνα με σχετικό βασιλικό διάταγμα που είχε συντάξει ο συνεργάτης του Süvern, οι υποψήφιοι καθηγητές δευτεροβάθμιου γυμνασίου έπρεπε να δώσουν γενικές εξετάσεις, υπό την εποπτεία δημόσιων αρχών, οι οποίες περιλάμβαναν φιλολογία, μαθηματικά και ιστορία. Ο Χούμπολτ, τον Απρίλιο του 1810, τόνισε ότι τα πρωταρχικής σημασίας ερωτήματα για την επιλογή ενός δημόσιου λειτουργού θα έπρεπε να είναι τα εξής: Μπορεί να σκέφτεται με σαφήνεια; Πόσο ζεστά αισθάνεται; Αντιλαμβάνεται την έννοια της ολοκληρωμένης εκπαίδευσης; Πιο συγκεκριμένα, ποια η γνώμη του για τον άνθρωπο; Σέβεται ή περιφρονεί τις κατώτερες τάξεις;Σαν υπουργός παιδείας και θρησκευμάτων, ο Χούμπολτ ήταν υπεύθυνος για τις όλους τους δημόσιους πολιτιστικούς και επιστημονικούς φορείς, ανάμεσά τους η Βασιλική Ακαδημία Επιστημών, οι Ακαδημίες Τέχνης και Μουσικής, η Βασιλική Βιβλιοθήκη και ο Βοτανικός Κήπος. Σύντομα περιήλθαν στον έλεγχο του και ιατρικά θέματα, συμπεριλαμβανομένων της ιατρικής εκπαίδευσης, της επιβολής επαγγελματικών προτύπων και της εποπτείας νοσοκομείων. Ήταν επίσης υπεύθυνος λογοκρισίας. Η Πρωσία όμως δεν ήταν αρκετά ώριμη ώστε να αποδεχτεί τη βαθιά του πίστη στην απόλυτη ελευθερία του λόγου και της έκφρασης. Την κορωνίδα των μεταρρυθμίσεων του Χούμπολτ αποτέλεσε η ίδρυση του Πανεπιστημίου του Βερολίνου, το 1810. Το εγχείρημα ήταν σχεδόν αδύνατο, όπως κατήγγειλε σε επιστολή του στη σύζυγό του Κάρολαϊν, μιας και προϋπόθετε τη συμμετοχή επιστημόνων, "την πλέον ανικανοποίητη κατηγορία ανθρώπων", οι οποίοι χαρακτηρίζονται από αμοιβαία ανταγωνιστικότητα, ζήλια και καχυποψία. Ο Χούμπολτ εισήγαγε την ιδέα της ενότητας έρευνας και διδασκαλίας σαν βάση της λειτουργίας του πανεπιστημίου και της σχέσης καθηγητών και φοιτητών. Στο πανεπιστήμιο, σε αντίθεση με τις υπόλοιπες βαθμίδες της εκπαίδευσης, "η γνώση λογίζεται πάντοτε ελλιπής, σαν πρόβλημα στο οποίο δεν έχει δοθεί ακόμη πλήρης απάντηση. Αυτή η διαφορά αλλάζει ριζικά τη σχέση δασκάλου και μαθητή από ότι ήταν στο σχολείο. Στα ανώτατα ιδρύματα, ο δάσκαλος παύει να υπάρχει για χάρη του μαθητή. Και οι δύο υπάρχουν για χάρη της γνώσης." Επίσης, ο ρόλος του πανεπιστημίου στη διεύρυνση και εκβάθυνση της γνώσης, κατά τον Χούμπολτ, απαιτούσε την πλήρη ελευθερία του. Έπεται η πλήρης ανεξαρτησία του σε επίπεδο κατεύθυνσης από το κράτος. Αναπόφευκτα το μέγεθος και ο χαρακτήρας των μεταρρυθμίσεων που οραματίστηκε ο Χούμπολτ τον έφεραν σε σύγκρουση με τις καθεστηκυίες δυνάμεις της Πρωσικής κοινωνίας. Το ποτήρι ξεχείλισε με την επιμονή του ότι στο πανεπιστήμιο του Βερολίνου έπρεπε να δοθεί ακίνητη περιουσία ώστε να διασφαλίζεται η ανεξαρτησία του από το κράτος και την πολιτική συγκυρία. Του ζητήθηκε να παραιτηθεί, όπως κι έκανε. Οι μεγαλόπνοες και πολυσχιδείς ιδέες του δεν θα ληφθούν σοβαρά υπόψιν πριν τις πρώτες δεκαετίες του 20ου αιώνα και τούτο μόνον σε ότι αφορά την οργάνωση του πανεπιστημίου. Το 1812 ο Χούμπολτ ανέλαβε καθήκοντα πρεσβευτή στη Βιέννη. Το 1813 έπαιξε αποφασιστικό ρόλο στην εξασφάλιση της συμμετοχής της Αυστρίας στην Έκτη Συμμαχία των Ευρωπαϊκών δυνάμεων ενάντια στον Ναπολέοντα στο Συνέδριο της Πράγας. Πήρε μέρος στην Πρώτη και τη Δεύτερη Συνθήκη των Παρισίων, όπως επίσης στο Συνέδριο της Βιέννης. Για μικρό χρονικό διάστημα διετέλεσε αντιπρόσωπος της Πρωσίας στη νεοσύστατη Bundestag στη Φρανκφούρτη κι έπειτα έγινε πρεσβευτής στο Λονδίνο, από όπου μετέβη προσωρινά στο Αιξ Λα Σαπέλ (Άαχεν) το 1818 για την εκεί Διάσκεψη. Ένα χρόνο αργότερα επέστρεψε στο Βερολίνο για να ηγηθεί συνταγματικής επιτροπής αλλά το σχέδιό του για τη δημιουργία ουσιαστικής συνταγματικής μοναρχίας προσέκρουσε στον Πρωσικό αυταρχισμό. Αυτός ο συνεχιζόμενα αντιδραστικός χαρακτήρας της κυβέρνησης τον ανάγκασε να αποσυρθεί από τα κοινά αργότερα την ίδια χρονιά και να αφοσιωθεί στη μελέτη και τη γλωσσολογία. Το εύρος των γλωσσολογικών μελετών του Χούμπολτ καλύπτει όλη σχεδόν την υφήλιο. Στα λόγια του αδερφού του Αλεξάντερ, "διείσδυσε στη δομή γλωσσών περισσότερο ίσως από οποιοδήποτε άλλον." Ανάμεσά τους ξεχωρίζει για την επιρροή της η μελέτη της γλώσσας των Βάσκων. Η επίσκεψή του Χούμπολτ στη Χώρα των Βάσκων κατέληξε στις Έρευνες στους Πρόωρους Κατοίκους της Ισπανίας με τη Βοήθεια της Βασκικής Γλώσσας (1821). Σε αυτό το έργο, ο Χούμπολτ επιχειρεί να δείξει, μέσω της εξέτασης γεωγραφικών τοπωνυμίων, ότι σε παλαιότερους καιρούς φυλή ή φυλές οι οποίες μιλούσαν διαλέκτους συγγενείς της Βασκικής είχαν επεκταθεί σε όλη την Ισπανία, τη νότια Γαλλία και τις Βαλεαρίδες. Ταυτίζει αυτούς τους ανθρώπους με τους Ίβηρες των κλασσικών συγγραφέων και περαιτέρω υποθέτει ότι είχαν συμμαχήσει με τους Βερβέρους της Βόρειας Αφρικής. Το πρωτοποριακό αυτό έργο του Χούμπολντ έχει ξεπεραστεί από εξελίξεις στη σύγχρονη γλωσσολογία και αρχαιολογία αλλά σημεία του συνεχίζουν να αναφέρονται ακόμη και σήμερα. Ο Χούμπολτ πέθανε κατά την προετοιμασία του μνημειώδους έργου του με θέμα την αρχαία γλώσσα Κάουι (Kawi) της Ιάβας στο πλαίσιο της ομάδας Αυστρονησιακών γλωσσών του Ειρηνικού. Κατάφερε να συμπληρώσει μόνον την εισαγωγή κι έναν τόμο, τα οποία δημοσιεύθηκαν το 1836. Σύμφωνα με την Εγκυκλοπαίδεια Μπριτάνικα του 1911, ο Χούμπολτ "... πρώτα καθορίζει σαφώς ότι ο χαρακτήρας και η δομή της γλώσσας εκφράζουν την εσωτερική ζωή και τη γνώση των ομιλητών της, και ότι οι γλώσσες θα πρέπει να διαφέρουν η μία από την άλλη κατά τον ίδιο τρόπο και στον ίδιο βαθμό με αυτούς που τις χρησιμοποιούν. Οι ήχοι δεν γίνονται λέξεις πριν τους δοθεί σημασία και αυτή η σημασία ενσαρκώνει τη σκέψη μιας κοινότητας. Αυτό που ο Χούμπολτ ονομάζει εσωτερική μορφή μιας γλώσσας αναφέρεται στις σχέσεις μεταξύ των μερών μιας πρότασης η οποία αντανακλά τον τρόπο με τον οποίο μια ομάδα ανθρώπων αντιλαμβάνεται τον κόσμο γύρω της. Είναι το καθήκον της μορφολογίας του λόγου να διακρίνει τους διάφορους τρόπους με τους οποίους οι γλώσσες διαφέρουν μεταξύ τους όσον αφορά την εσωτερική μορφή τους, να τις ταξινομήσει και να τις οργανώσει ανάλογα."Ο Χούμπολτ εισήγαγε την ιδέα της ανθρώπινης γλώσσας σαν σύστημα τέτοιο που διέπεται από κανόνες έναντι της συλλογής λέξεων και φράσεων οι οποίες συνδυάζονται με νοήματα. Αυτή η ιδέα αποτελεί ένα από τα θεμέλια της 'μετασχηματικής γραμματικής' στη γλώσσα του Νόαμ Τσόμσκι. Ο ίδιος ο Τσόμσκι αναφέρει συχνά την περιγραφή της γλώσσας από τον Χούμπολτ σαν ένα σύστημα το οποίο "κάνει απεριόριστη χρήση πεπερασμένων μέσων", δηλ. τέτοιο όπου ένας πεπερασμένος αριθμός γραμματικών κανόνων μπορεί να δημιουργήσει άπειρο αριθμό προτάσεων. Ο μελετητής του Χούμπολτ Τίλμαν Μπορς (Tilman Borshe) σημειώνει βαθύτατες διαφορές ανάμεσα στις ιδέες των δύο για τη γλώσσα. Ο Χούμπολτ θεωρείται επίσης ο επινοητής της υπόθεσης της γλωσσικής σχετικότητας, η οποία αναπτύχθηκε από τους γλωσσολόγους Σάπιρ και Γουόρφ έναν αιώνα αργότερα. Πριν το θάνατό του, ο Χούμπολτ κληροδότησε ολόκληρη τη συλλογή του γλωσσικού υλικού του, στη βασιλικό Πρωσική βιβλιοθήκη στο Βερολίνο, ώστε να είναι διαθέσιμη για περαιτέρω έρευνα. Ωστόσο, η ακεραιότητα της συλλογής παραβιάστηκε και το περιεχόμενό της χωρίστηκε και διασπάστηκε σε διαφορετικές τοποθεσίες. Ο λόγος ήταν η προβληματική σχέση της σκέψης του με την κατεστημένη τάξη της ακαδημίας, καθ'όλη τη διάρκεια του 19ου και για μεγάλο μέρους του 20ου αιώνα, η οποί διαφωνούσε με τη φιλοσοφική προσέγγισή του και το μη-Ινδοευρωπαϊκό προσανατολισμό του στη μελέτες της γλώσσας και του ανθρώπου, άρρηκτα συνδεδεμένες όπως αυτές ήταν με την καθολικότητα που διέπει το πνεύμα του Διαφωτισμού.
|
Ο Φρίντριχ Βίλχελμ Κρίστιαν Καρλ Φέρντιναντ φον Χούμπολτ (γερμανικά: Friedrich Wilhelm Christian Karl Ferdinand von Humboldt, 22 Ιουνίου 1767 - 8 Απριλίου 1835) ήταν Πρώσος φιλόσοφος, κρατικός λειτουργός, διπλωμάτης και ιδρυτής του Πανεπιστημίου Φρειδερίκου-Γουλιέλμου στο Βερολίνο, το οποίο αργότερα μετονομάστηκε σε Πανεπιστήμιο Χούμπολτ προς τιμήν αυτού και του αδελφού του. Μνημονεύεται ιδιαίτερα ως γλωσσολόγος με σημαντική προσφορά στη φιλοσοφία της γλώσσας και στη θεωρία της εκπαίδευσης κι επίσης για την εισαγωγή της γνώσης της βασκικής γλώσσας στους κύκλους της ευρωπαϊκής διανόησης. Αναγνωρίζεται ως θεμελιωτής του Πρωσικού Εκπαιδευτικού Συστήματος, το οποίο αποτελεί εκπαιδευτικό μοντέλο πολλών χωρών. Υπήρξε φίλος του Γκαίτε και ιδιαίτερα του Φρήντριχ Σίλερ. Ο νεότερος αδελφός του Αλεξάντερ φον Χούμπολτ ήταν ένα εξίσου γνωστός φυσιοδίφης και επιστήμονας.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%92%CE%AF%CE%BB%CF%87%CE%B5%CE%BB%CE%BC_%CF%86%CE%BF%CE%BD_%CE%A7%CE%BF%CF%8D%CE%BC%CF%80%CE%BF%CE%BB%CF%84
|
Κοινωνιολογία της εκπαίδευσης
|
Μια συστηματική κοινωνιολογία της εκπαίδευσης ξεκίνησε με τη δουλειά του Εμίλ Ντιρκέμ στην ηθική εκπαίδευση ως βάση για οργανική αλληλεγγύη και εκείνη του Μαξ Βέμπερ στους Κινέζους λόγιους ως μέσο πολιτικού ελέγχου. Ήταν μετά το Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, όμως, που το θέμα έλαβε καινούριο ενδιαφέρον σε όλο τον κόσμο: από το τεχνολογικό λειτουργισμό στις ΗΠΑ, την ισότιμη αναμόρφωση των ευκαιριών στην Ευρώπη και τη θεωρία του ανθρώπινου κεφαλαίου στα οικονομικά. Αυτά όλα υπονόησαν ότι, με τη βιομηχανοποίηση, η ανάγκη για τεχνολογικά ειδικευμένο εργατικό δυναμικό υπονομεύει ταξικές διακρίσεις και άλλα ενδεικτικά συστήματα διαστρωμάτωσης, και ότι η εκπαίδευση προάγει τη κοινωνική κινητικότητα. Ωστόσο, στατιστική και έρευνα πεδίου σε πολλές κοινωνίες έδειξε μια συνεχή σύνδεση μεταξύ κοινωνικής τάξης ενός ατόμου και επίδοσης, και υποδήλωσε ότι η εκπαίδευση μπορεί να επιτύχει περιορισμένη κοινωνική κινητικότητα. Κοινωνιολογικές μελέτες έχουν δείξει πως πρότυπα εκπαίδευσης αντικατόπτριζαν, αντί να αμφισβητούσαν τη κοινωνική διαστρωμάτωση και τις διακρίσεις λόγω φυλής ή φύλου. Μετά τη γενική κατάρρευση του λειτουργισμού από τα τέλη της δεκαετίας του 60’ και μετά, η ιδέα της εκπαίδευσης ως ένα αμετρίαστο αγαθό αμφισβητήθηκε βαθύτατα. Οι Νεομαρξιστές υποστήριξαν ότι η σχολική εκπαίδευση παρήγαγε απλά ένα υπάκουο εργατικό δυναμικό απαραίτητο για καπιταλιστικές ταξικές σχέσεις. Η κοινωνιολογία της εκπαίδευσης περιέχει διάφορες θεωρίες. Το έργο κάθε θεωρίας παρουσιάζεται παρακάτω. Οι θεωρητικοί του δομικού λειτουργισμού πιστεύουν ότι η κοινωνία τείνει προς την ισορροπία και τη κοινωνική τάξη. Βλέπουν τη κοινωνία ως ένα ανθρώπινο σώμα, στο οποίο θεσμοί, όπως η εκπαίδευση, είναι σαν σημαντικά όργανα τα οποία κρατούν τη κοινωνία/σώμα υγιές. Η κοινωνική υγεία σημαίνει το ίδιο με τη κοινωνική τάξη, και είναι διασφαλισμένη όταν σχεδόν όλοι αποδέχονται τις γενικές ηθικές αξίες της κοινωνίας τους. Ως εκ τούτου, οι δομικοί λειτουργιστές πιστεύουν ότι ο στόχος των βασικών θεσμών, όπως η εκπαίδευση, είναι να κοινωνικοποιήσει τα παιδιά και τους εφήβους. Η κοινωνικοποίηση είναι η διαδικασία μέσω της οποίας η νέα γενιά παίρνει τη γνώση, τις συμπεριφορές και τις αξίες που θα χρειαστούν ως παραγωγικοί πολίτες. Παρόλο που αυτός ο στόχος δηλώνεται στο επίσημο πρόγραμμα σπουδών, επιτυγχάνεται κυρίως μέσω του “κρυφού προγράμματος σπουδών”, μια λεπτότερη, αλλά παρ’ όλα αυτά ισχυρή, κατήχηση των προτύπων και αξιών της ευρύτερης κοινωνίας. Οι μαθητές μαθαίνουν αυτές τις αξίες γιατί η συμπεριφορά τους στο σχολείο ρυθμίζεται μέχρις ότου τις εσωτερικεύσουν σταδιακά και τις αποδεχτούν. Η εκπαίδευση πρέπει, όμως, να έχει και μια άλλη λειτουργία. Καθώς διάφορες δουλειές μένουν κενές, θα πρέπει να συμπληρωθούν με τα κατάλληλα άτομα. Επομένως, ο άλλος σκοπός της εκπαίδευσης είναι να ταξινομήσει και να κατατάξει τα άτομα για τοποθέτηση στην αγορά εργασίας[Μουνρό(Munro), 1997]. Τα άτομα με υψηλές επιδόσεις θα εκπαιδεύονται για τις πιο σημαντικές δουλειές και σαν ανταμοιβή θα λαμβάνουν τα υψηλότερα εισοδήματα. Αυτοί με τις χαμηλότερες επιδόσεις θα λαμβάνουν τις λιγότερο απαιτητικές(πνευματικά σε κάθε περίπτωση, αν όχι και σωματικά) δουλειές, και ως εκ τούτου το μικρότερο εισόδημα. Σύμφωνα με τους Σένετ(Sennet) και Κομπ(Cobb), όμως, “το να πιστεύεις ότι οι ικανότητες από μόνες τους καθορίζουν το ποιος αμείβεται είναι να εξαπατάσαι”. Ο Μέιγκαν(Meighan) συμφωνεί, δηλώνοντας ότι μεγάλοι αριθμοί ικανών μαθητών από εργατικές τάξεις δεν έφτασαν σε ικανοποιητικά επίπεδα στο σχολείο και, επομένως, απέτυχαν να αποκτήσουν τη θέση(στάτους) που τους αξίζει. Ο Τζέικομπ πιστεύει ότι αυτό συμβαίνει επειδή οι πολιτισμικές εμπειρίες της μεσαίας τάξης που παρέχονται στο σχολείο μπορεί να είναι αντίθετες από εκείνες που λαμβάνουν τα παιδιά της εργατικής τάξης στο σπίτι. Με άλλα λόγια, τα παιδιά της εργατικής τάξης δεν είναι επαρκώς προετοιμασμένα να αντεπεξέλθουν στο σχολείο. Κατά συνέπεια, βγαίνουν απ’ το σχολείο με τα χαμηλότερα προσόντα και ως εκ τούτου παίρνουν τις λιγότερο επιθυμητές δουλειές κι έτσι παραμένουν στην εργατική τάξη. Ο Σάρτζεντ(Sargent) επιβεβαιώνει αυτό το κύκλο, υποστηρίζοντας ότι η εκπαίδευση στηρίζει τη συνέχεια, η οποία με τη σειρά της στηρίζει τη κοινωνική τάξη. Ο Τάλκοτ Πάρσονς(Talcott Parsons) πίστευε ότι αυτή η διαδικασία, κατά την οποία κάποιοι μαθητές αναγνωρίσθηκαν και επισημάνθηκαν ως εκπαιδευτικές αποτυχίες, “ήταν μια απαραίτητη ενέργεια που ένα μέρος του κοινωνικού συστήματος, η εκπαίδευση, εκτέλεσε για το σύνολο”. Ωστόσο, η προοπτική του δομικού λειτουργισμού παραμένει ότι αυτή η κοινωνική τάξη, αυτή η συνέχεια, είναι αυτό που οι περισσότεροι επιθυμούν. Η αδυναμία αυτής της προοπτικής, όμως, γίνεται εμφανής. Γιατί η εργατική τάξη να επιθυμεί να παραμείνει εργατική τάξη; Αυτή η ασυνέπεια καταδεικνύει ότι μια άλλη προοπτική μπορεί να είναι χρήσιμη. Η προοπτική της θεωρίας των συγκρούσεων, σε αντίθεση με τη προοπτική του δομικού λειτουργισμού, πιστεύει ότι η κοινωνία είναι γεμάτη κοινωνικές ομάδες με διαφορετικές προσδοκίες, διαφορετική πρόσβαση στις ευκαιρίες της ζωής και αποκτούν διαφορετικές κοινωνικές ανταμοιβές. Οι σχέσεις στη κοινωνία, υπό αυτή την οπτική, βασίζονται κυρίως στην εκμετάλλευση, τη καταπίεση, τη κυριαρχία και την υποταγή. Πολλοί καθηγητές υποθέτουν ότι οι μαθητές θα έχουν συγκεκριμένες εμπειρίες της μεσαίας τάξης στο σπίτι, και για κάποια παιδιά αυτή η υπόθεση δεν είναι απαραίτητα αληθής. Μερικά παιδιά αναμένονται να βοηθούν τους γονείς μετά το σχολείο και να έχουν σημαντικές ευθύνες μέσα στο σπίτι αν ζουν μόνο με ένα γονιό. Οι απαιτήσεις αυτής της οικιακής εργασίας συχνά κάνουν δύσκολο γι’ αυτά να βρουν χρόνο να κάνουν τα μαθήματά τους και έτσι αυτό επηρεάζει τη σχολική τους επίδοση. Όπου οι δάσκαλοι έχουν απαλύνει τη τυπικότητα της βασικής μελέτης και ενσωματώσει τις προτιμώμενες μεθόδους των μαθητών στο πρόγραμμα σπουδών, έχει σημειωθεί ότι κάποιοι μαθητές έχουν επιδείξει ικανότητες τις οποίες δε γνώριζαν ότι είχαν. Ωστόσο, λίγοι καθηγητές παρεκκλίνουν από το παραδοσιακό πρόγραμμα σπουδών, και το πρόγραμμα αποδίδει το τι συνιστά γνώση από το τι είναι αποφασισμένο από το κράτος – και αυτούς στην εξουσία[Γιανγκ(Young)]. Αυτή η γνώση δεν έχει μεγάλο νόημα για τους μαθητές που τη βλέπουν ως άσκοπη. Οι Γουίλσον(Wilson) και Γουίν(Wyn) λένε ότι οι μαθητές αντιλαμβάνονται ότι υπάρχει λίγο ή καθόλου σχέση μεταξύ των μαθημάτων που κάνουν και το μέλλον τους στην αγορά εργασίας. Αξίες αντίθετες με το σχολείο παρουσιάζονται από αυτά τα παιδιά επειδή ξέρουν ποια είναι τα πραγματικά ενδιαφέροντά τους. Ο Σάρτζεντ(Sargent) πιστεύει ότι για παιδιά της εργατικής τάξης, το να προσπαθούν να επιτύχουν και να αφομοιώσουν τις αξίες της μεσαίας τάξης που προβάλλει το σχολείο, είναι να δέχονται τη κατώτερη κοινωνική τους θέση σαν να ήταν αποφασισμένοι να αποτύχουν. Ο Φιτζέραλντ(Fitzgerald) δηλώνει ότι “ανεξάρτητα από τις ακαδημαϊκές ικανότητες τους ή την επιθυμία τους να μάθουν, οι μαθητές από φτωχές οικογένειες έχουν σχετικά λίγες πιθανότητες να επιτύχουν”. Απ’ την άλλη, για παιδιά από τη μεσαία και ιδιαίτερα την ανώτερη τάξη, το να κρατήσουν την ανώτερη θέση τους στη κοινωνία απαιτεί λίγη προσπάθεια. Η Κυβέρνηση επιτρέπει την ύπαρξη ‘ανεξάρτητων’ ιδιωτικών σχολείων κι έτσι οι πλούσιοι μπορούν να έχουν “καλή εκπαίδευση” πληρώνοντας τη. Με αυτή τη “καλή εκπαίδευση” τα πλούσια παιδιά έχουν καλύτερες επιδόσεις, επιτυγχάνουν περισσότερα και παίρνουν μεγαλύτερες ανταμοιβές. Με αυτό τον τρόπο, η συνέχεια του προνομίου και του πλούτου για την ελίτ γίνεται δυνατή. Οι θεωρητικοί της κοινωνικής σύγκρουσης πιστεύουν ότι αυτή η κοινωνική αναπαραγωγή συνεχίζει να συμβαίνει γιατί το όλο εκπαιδευτικό σύστημα είναι υπερκαλυμμένο από την ιδεολογία που προβάλλεται από τη κυρίαρχη πολιτική ομάδα. Στη πράξη, διαιωνίζουν το μύθο ότι η εκπαίδευση είναι διαθέσιμη σε όλους για να παρέχει ένα μέσο για την επίτευξη πλούτου και στάτους. Καθένας που αποτυγχάνει να επιτύχει αυτό το στόχο, σύμφωνα με το μύθο, έχει μόνο τον εαυτό του να κατηγορήσει. Ο Ράιτ(Wright) συμφωνεί, δηλώνοντας ότι “το αποτέλεσμα του μύθου είναι να τους σταματάει απ’ το να βλέπουν ότι τα προσωπικά τους προβλήματα είναι μέρος μεγάλων κοινωνικών ζητημάτων”. Η διπροσωπία είναι τόσο επιτυχής ώστε πολλοί γονείς υπομένουν άθλιες θέσεις εργασίας για πολλά χρόνια, πιστεύοντας ότι η θυσία τους θα επιτρέψει στα παιδιά τους να έχουν ευκαιρίες στη ζωή τις οποίες δεν είχαν οι ίδιοι. Οι άνθρωποι που είναι φτωχοί και μειονεκτούν είναι θύματα ενός κοινωνικού τεχνάσματος εμπιστοσύνης. Έχουν ενθαρρυνθεί να πιστεύουν ότι ένας μεγάλος στόχος της εκπαίδευσης είναι να ενισχύσει την ισότητα ενώ, στη πραγματικότητα, τα σχολεία αντικατοπτρίζουν τη πρόθεση της κοινωνίας να διατηρήσει τη μέχρι τώρα άνιση κατανομή του στάτους και της δύναμης[Φιτζέραλντ]. Αυτή η προοπτική έχει επικριθεί ως ντετερμινιστική, απαισιόδοξη και ότι δεν αφήνει περιθώρια στα άτομα να βελτιώσουν τη κατάστασή τους. Πρέπει να αναγνωριστεί, ωστόσο, ότι είναι μια σημαντική πτυχή της πραγματικότητας . Εμίλ Ντιρκάιμ Μπέιζιλ Μπερνστάιν(Basil Bernstein) Πιέρ Μπουρντιέ(Pierre Bourdieu) Ντέιβιντ Χάργκριβς(David Hargreaves) Ραλφ Τέρνερ(Ralph Turner0 Ερλ Χόπερ(Earl Hopper) Νταϊάν Ρέι(Diane Reay) Στίβεν Μπολ(Stephen Ball) Άγκνες βαν Ζάντεν(Agnes van Zanten) Τζέιμς Σ. Κόουλμαν(James S. Coleman) Μάικλ Απλ(Michael Apple) Τσαρλς Μπίντγουελ(Charles Bidwell) Χένρι Ζιρού(Henry Giroux) Τζον Μέγιερ(John Meyer) Στίβεν Ρόντενμπους(Stephen Raudenbush) Τζέϊμς Ρόσενμπαουμ(James Rosenbaum) Τάλκοτ Πάρσονς(Talcott Parsons) Μπάουλς και Γκίντις(Bowles και Gintis) Κα Χο Μοκ(Ka Ho Mok) Τακεχίτο Καρέγια(Takehito Kareya) Εκπαίδευση Κοινωνιολογία Bessant, J. and Watts, R. (2002) Sociology Australia (2nd ed), Allen & Unwin, Sydney Connell, R.W. and White, V., (1989) ‘Child poverty and educational action’ in Edgar, D., Keane, D. & McDonald, P. (eds), Child Poverty, Allen & Unwin, Sydney Foster, L.E. (1987) Australian Education: A Sociological Perspective(2nd Ed), Prentice Hall, Sydney Furze, B. and Healy, P. (1997) “Understanding society and change” in Stafford, C. and Furze, B. (eds) Society and Change (2nd Ed), Macmillan Education Australia, Melbourne Gordon Marshall (ed) A Dictionary of Sociology (Article: Sociology of Education), Oxford University Press, 1998 Harper, G. (1997) “Society, culture, socialisation and the individual” in Stafford, C. and Furze, B. (eds) Society and Change (2nd ed), Macmillan Education Australia, Melbourne Jacob, A. (2001) Research links poverty and literacy, ABC Radio Transcript [1] Meighan, R. & Siraj-Blatchford, I. (1997) A Sociology of Educating (3rd Ed), Cassell, London NSW Board of Studies, K-6 HSIE Syllabus (NSW Australia) Sargent, M. (1994) The New Sociology for Australians (3rd Ed), Longman Chesire, Melbourne Schofield, K. (1999). The Purposes of Education, Queensland State Education: 2010 Accessed 2002, Oct 28 Wilson, B. and Wyn, J. (1987) Shaping Futures: Youth Action for Livelihood, Allen & Unwin, Hong Kong
|
Η Κοινωνιολογία της εκπαίδευσης αποτελεί κλάδο της Κοινωνιολογίας. Παρουσιάζει την εκπαίδευση ως έναν πολυσύνθετο κοινωνικό θεσμό μετάδοσης γνώσης αλλά και αναπαραγωγής των υφισταμένων κοινωνικών, οικονομικών και πολιτισμικών δομών. Εξετάζει τη διαμόρφωση του εκπαιδευτικού θεσμού μέσω των βασικών θεωριών που εξηγούν τη δομή και κυρίως τις λειτουργίες της εκπαίδευσης, καθώς και τη συσχέτισή της με ευρύτερες αλλαγές των εκπαιδευτικών συστημάτων, κυρίως της Δύσης. Η εκπαίδευση θεωρείται συχνά ως μια θεμελιωδώς αισιόδοξη ανθρώπινη προσπάθεια που χαρακτηρίζεται από φιλοδοξίες για εξέλιξη και βελτίωση. Νοείται από πολλούς ως μέσο για να ξεπερνάμε εμπόδια, να επιτυγχάνουμε μεγαλύτερη ισότητα και να αποκτούμε πλούτο και κοινωνικό στάτους. Η εκπαίδευση γίνεται αντιληπτή ως ένα μέρος όπου τα παιδιά μπορούν να αναπτυχθούν ανάλογα τις ατομικές τους ανάγκες και δυνατότητες. Πολλοί θα έλεγαν ότι ο σκοπός της εκπαίδευσης πρέπει να είναι να βοηθά το άτομο να αναπτύσσει τις δυνατότητες του στο έπακρον και να του δώσει την ευκαιρία να επιτύχει στη ζωή του όσα του επιτρέπουν οι φυσικές του ικανότητες (αξιοκρατία). Λίγοι θα υποστήριζαν ότι κάθε εκπαιδευτικό σύστημα επιτυγχάνει αυτό το στόχο τέλεια. Κάποιοι παίρνουν μια σχετικά αρνητική οπτική, υποστηρίζοντας ότι το εκπαιδευτικό σύστημα είναι σχεδιασμένο με την πρόθεση να επιφέρει τη κοινωνική αναπαραγωγή της ανισότητας.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9A%CE%BF%CE%B9%CE%BD%CF%89%CE%BD%CE%B9%CE%BF%CE%BB%CE%BF%CE%B3%CE%AF%CE%B1_%CF%84%CE%B7%CF%82_%CE%B5%CE%BA%CF%80%CE%B1%CE%AF%CE%B4%CE%B5%CF%85%CF%83%CE%B7%CF%82
|
Στάδιο Πλάσιντο Αντεράλντο Καστέλο
|
Το στάδιο ανήκει στην κυβέρνηση της πολιτείας της Σεαρά, και αποτελεί έδρα των ομάδων Σεαρά Σπόρτιγνκ Κλαμπ και Φορταλέζα Εσπόρτε Κλούμπε. Η επίσημη ονομασία του τιμά τον Πλάσιντο Αντεράλντο Καστέλο, ο οποίος υπηρέτησε ως κυβερνήτης της Σεαρά από τις 12 Σεπτεμβρίου 1966 έως και τις 15 Μαρτίου 1971 και υπήρξε ο ηγέτης που πρωτοστάτησε για να ξεκινήσει η κατασκευή του σταδίου. Χρησίμευε ως τόπος συναντήσεως των ομάδων για τους αγώνες στο Κύπελλο Συνομοσπονδιών FIFA 2013, καθώς και ως ένα από τα στάδια του Παγκόσμιου Κυπέλλου Ποδοσφαίρου 2014. Το στάδιο έκλεισε στις 31 Μαρτίου 2011 στο πλαίσιο των έργων για την ανασυγκρότησή του, η οποία ολοκληρώθηκε το Δεκέμβριο του 2012. Το Καστέλαο ήταν το πρώτο από τα δώδεκα στάδια υπό κατασκευή ή ανακατασκευή για το Παγκόσμιο Κύπελλο του 2014 που ολοκληρώθηκε μέχρι την έναρξη της διοργάνωσης. Official Website FIFA World Cup Profile Αρχειοθετήθηκε 2014-07-22 στο Wayback Machine.
|
Το Στάδιο Κυβερνήτη Πλάσιντο Αντεράλντο Καστέλο (πορτογαλικά: Estádio Governador Plácido Aderaldo Castelo), περισσότερο γνωστό ως Εστάντιο Καστέλαο (πορτογαλικά: Estádio Castelão) ή Ζιγκάντε ντα Μπόα Βίστα (πορτογαλικά: Gigante da Boa Vista), είναι ένα στάδιο που ιδρύθηκε το 1973 στην πόλη Φορταλέζα της Βραζιλίας.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A3%CF%84%CE%AC%CE%B4%CE%B9%CE%BF_%CE%A0%CE%BB%CE%AC%CF%83%CE%B9%CE%BD%CF%84%CE%BF_%CE%91%CE%BD%CF%84%CE%B5%CF%81%CE%AC%CE%BB%CE%BD%CF%84%CE%BF_%CE%9A%CE%B1%CF%83%CF%84%CE%AD%CE%BB%CE%BF
|
Στιβ Μανταντά
|
Ο Μανταντά πραγματοποίησε το ντεμπούτο του στο πρωτάθλημα με τη Χάβρη τον Αύγουστο του 2005, και δεν δέχτηκε γκολ μέχρι και τον τέταρτο αγώνα του. Αγωνίστηκε σε 30 αγώνες πρωταθλήματος για τη σεζόν 2005–06 και σε 37 για τη σεζόν 2006–07, με τις εμφανίσεις του να τραβούν το ενδιαφέρον άλλων συλλόγων. Μετά από μια αποτυχημένη δοκιμή του στην Άστον Βίλα πριν από την έναρξη της σεζόν 2007–08, μετακόμισε στη Μαρσέιγ το καλοκαίρι του 2007. Στην έναρξη της πρώτης του σεζόν με τη Μαρσέιγ, ο Μανταντά θεωρούνταν ως ρεζέρβα του βασικού τερματοφύλακα της ομάδας Σεντρίκ Καρασό. Πάντως ένας τραυματισμός στο γόνατο έβγαλε εκτός μάχης τον Κρασό για διάστημα έξι μηνών, αφήνοντας ελεύθερο το πεδίο για τον Μανταντά για να γίνει βασικό μέλος της ομάδας που λάμβανε μέρος στη Λιγκ 1, στο Τσάμπιονς Λιγκ και στους αγώνες του Κυπέλλου ΟΥΕΦΑ. Στις 5 Μαρτίου 2008, ο Μανταντά υπέγραψε στη Μαρσέιγ κλειστό συμβόλαιο τετραετούς διάρκειας. Πάντως, οι εξαιρετικές του εμφανίσεις οδήγησαν στο να οργιάσουν φήμες περί μετακίνησής του στην Αγγλία ή την Ιταλία γαι λογαριασμό ομάδων όπως οι αντίπαλες του Μάντσεστερ, Γιουνάιτεντ και Σίτι όπως και η ΑΚ Μίλαν. Ο Μανταντά έχει αρκετές συμμετοχές με την Εθνική Γαλλίας U-21 και ήταν μέλος της γαλλικής ομάδας που έλαβε μέρος στο Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα Ποδοσφαίρου U-21 2006. Για πρώτη φορά, το 2007, συμπεριλήφτηκε σε προεπιλογή της Εθνικής Ομάδας των ανδρών της Γαλλίας.Αγωνίστηκε σε φιλικό αγώνα με την Εθνική Γαλλίας Β' απέναντι στην Εθνική Ομάδα του Κονγκό στις 5 Φεβρουαρίου 2008, στη διάρκεια του οποίου βγήκε ως αλλαγή στο ημίχρονο, και ο νεαρότερος αδερφός του Παρφαί πέαρσε ως αλλαγή για το Κονγκό. Ως διεθνής με την πρώτη ομάδα της Γαλλίας έκανε το ντεμπούτο του στις 27 Μαΐου 2008 σε μια νίκη με 2–0 απέναντι στο Εκουαδόρ σε φιλικό προετοιμασίας ενόψει του Euro 2008, μπαίνοντας ως αλλαγή στο ημίχρονο στη θέση του Σεμπαστιάν Φρέι, και στη συνέχεια δηλώθηκε ως ο τρίτος τερματοφύλακας στη γαλλική αποστολή για το Euro 2008. Ξεκίνησε ως βασικός τερματοφύλακας στη διάρκεια των προκριματικών του 2010 FIFA World Cup για τη Γαλλία, πραγματοποιώντας το ντεμπούτο του σε επίσημο αγώνα στις 6 Σεπτεμβρίου 2008 στον πρώτο αγώνα της προκριματικής φάσης με αντίπαλο την Αυστρία. Πάντως, αντικαταστάθηκε στη διάρκεια του καλοκαιριού του 2009, καθώς ο Ρεϊμόν Ντομενέκ προτίμησε τον τερματοφύλακα της Λυών Ουγκό Λορίς στη θέση για την αρχική ενδεκάδα. Ο Μανταντά ήταν μέλος της ομάδας της Γαλλίας στο Παγκόσμιο Κύπελλο, αλλά δεν συμμετείχε σε κανέναν από τους τρεις αγώνες της διοργάνωσης που έδωσε η Γαλλία. Ο Στεβ Μανταντά έχει τρεις νεαρότερους αδερφούς, που είναι όλοι τους τερματοφύλακες : τον Παρφαί, τερματοφύλακα της Αλτάι ΣΚ και Κονγκολέζο διεθνή, τον Ριφί, τερματοφύλακα της Καέν και της Εθνική Γαλλίας U-16 και τον Εβέρ, τερματοφύλακα της Λουζιτανός Σαιν-Μωτ. Χαίρεται να περνά χρόνο με την οικογένειά του στην πόλη της Μασσαλίας όπου και κατοικεί. Έχει αποκτήσει το παρατσούκλι "Frenchie" από τους φίλους του για την επιλογή του να εκπροσωπεί την Εθνική Γαλλίας παρά αυτή του Κονγκό, της χώρας όπου γεννήθηκε. Μαρσέιγ Λιγκ 1: 2009–10 Λιγκ Καπ Γαλλίας: 2010, 2011 Γαλλικό Σούπερ Καπ: 2010, 2011 Τερματοφύλακας της χρονιάς της Λιγκ 1: 2007–08, 2010–11 Καλύτερη 11άδα της χρονιάς για τη Λιγκ 1: 2007–08, 2010–11 Επίσημη ιστοσελίδα του Στεβ Μανταντά (Γαλλικά)
|
Ο Στεβ Μανταντά (γεννημένος στις 28 Μαρτίου 1985 στην Κινσάσα) είναι πολιτογραφημένος Γάλλος διεθνής ποδοσφαιριστής, που αγωνίζεται ως τερματοφύλακας στη γαλλική Μαρσέιγ, ομάδα της Λιγκ 1. Είναι επίσης αρχηγός της Μαρσέιγ. Ο Μανταντά προηγουμένως αγωνιζόταν στη Χάβρη και είναι επίσης Γάλλος διεθνής. Έχει εκπροσωπήσει τη χώρα του σε δύο διεθνείς διοργανώσεις: το UEFA Euro 2008 και το 2010 FIFA World Cup.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A3%CF%84%CE%B9%CE%B2_%CE%9C%CE%B1%CE%BD%CF%84%CE%B1%CE%BD%CF%84%CE%AC
|
Γ΄ κατηγορία ποδοσφαίρου ανδρών Κύπρου 2021-22
|
Στο πρωτάθλημα της Γ΄ κατηγορίας 2021-22 συμμετείχαν 14 ομάδες. Όλες οι ομάδες αναμετρήθηκαν αναμεταξύ τους από δύο φορές, μία εντός και μία εκτός έδρας. Πρωταθλήτρια ανακηρύχθηκε ομάδα που συγκέντρωσε τους περισσότερους βαθμούς. Οι τέσσερις πρώτες ομάδες προβιβάστηκαν στο πρωτάθλημα Β΄ κατηγορίας 2022-23. Οι δύο τελευταίες ομάδες υποβιβάστηκαν στο πρωτάθλημα Επίλεκτης Κατηγορίας ΣΤΟΚ 2022-23.Ωστόσο, λόγω της ενοποίησης του Αχυρώνα Λιοπετρίου με τον Ονήσιλο Σωτήρας 2014 μετά την ολοκλήρωση του πρωταθλήματος, η κενή θέση που δημιουργήθηκε στο πρωτάθλημα Β΄ κατηγορίας 2022-23 καλύφθηκε με την 15η ομάδα της βαθμολογίας, Ολυμπιάς Λυμπιών, η οποία με τη λήξη του πρωταθλήματος είχε υποβιβαστεί στη Γ΄ κατηγορία 2022-23. Η κενή θέση που δημιουργήθηκε στη Γ΄ κατηγορία 2022-23 καλύθηκε από την 13η ομάδα της βαθμολογίας, Χαλκάνορα Ιδαλίου, ο οποίος με τη λήξη του πρωταθλήματος είχε υποβιβαστεί στην Επίλεκτη κατηγορία ΣΤΟΚ 2022-23. Η νίκη βαθμολογείται με 3 βαθμούς και η ισοπαλία με 1 βαθμό ενώ η ήττα δεν δίνει κανένα βαθμό. Ομάδες που δεν συμμετείχαν στο πρωτάθλημαΟμάδες που προήχθησαν στην Β΄ κατηγορία ποδοσφαίρου ανδρών Κύπρου 2021-22 Ομόνοια 29ης Μαΐου Ολυμπιάς ΛυμπιώνΟμάδες που διαβαθμίστηκαν στην Επίλεκτη κατηγορία ΣΤΟΚ 2021-22 ΕΝ.Α.Δ. Πόλης Χρυσοχούς ΑΠΟΝΑ Ανάγυιας Ορόκλινη-Τρούλλοι FC 2020 Ελπίδα Αστρομερίτη Αμαθούς Αγίου Τύχωνα Ο ΚορμακίτηςΟμάδες που συμμετείχαν στο πρωτάθλημαΟμάδες που διαβαθμίστηκαν από τη Β΄ κατηγορία 2020-21 Κούρης Ερήμης Διγενής Ακρίτας Μόρφου ΑΕΖ Ζακακίου Ομόνοια Ψευδά Ένωση Νέων ΘΟΪ Λακατάμιας Ε.Ν.Υ.-Διγενής Ύψωνα Ο πίνακας που ακολουθεί παρουσιάζει αλφαβητικά τις ομάδες που συμμετείχαν στο πρωτάθλημα και τις έδρες που χρησιμοποίησαν. Η τελική βαθμολογία του πρωταθλήματος ήταν: Το σύστημα βαθμολόγησης που ίσχυε ήταν: Νίκη=3 βαθμοί, Ισοπαλία=1 βαθμός, Ήττα=0 βαθμοί Κανόνες βαθμολογίας: 1ος Βαθμοί, 2ος Μεταξύ των ισόβαθμων ομάδων αγώνες (i. Βαθμοί από τα μεταξύ των ισόβαθμων ομάδων παιχνίδια, ii. Διαφορά τερμάτων σε μεταξύ των ισόβαθμων ομάδων παιχνίδια, iii. Καλύτερη εκτός έδρας επίθεση στα μεταξύ των ισόβαθμων ομάδων παιχνίδια), 3ος Γενική διαφορά τερμάτων, 4ος Καλύτερη επίθεση. Ισοβαθμία:αΚούρης 10β, ΘΟΪ 4β, ΑΠΕΠ 2ββΕθνικός Άσσιας-Ορμήδεια FC 3-1, Ορμήδεια FC-Εθνικός Άσσιας 0-0 Ο πίνακας που ακολουθεί παρουσιάζει τα αποτελέσματα των αγώνων του πρωταθλήματος: «Προκήρυξη Πρωταθλήματος Γ΄ κατηγορίας 2021/2022». ΚΟΠ. 2021-06-15. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 2022-04-17. https://web.archive.org/web/20210716045727/https://www.cfa.com.cy/images/DownloadsGr/%CE%A0%CF%81%CE%BF%CE%BA%CE%AE%CF%81%CF%85%CE%BE%CE%B7%20%CE%93%CE%84%20%CE%9A%CE%B1%CF%84%CE%B7%CE%B3%CE%BF%CF%81%CE%AF%CE%B1%CF%82.pdf. Ανακτήθηκε στις 2022-04-17. Επίσημος ιστότοπος Γ΄ κατηγορία ποδοσφαίρου ανδρών Κύπρου Ποδόσφαιρο στην Κύπρο Σύστημα ποδοσφαιρικών πρωταθλημάτων Κύπρου
|
Η Γ΄ κατηγορία Κύπρου 2021-22 αποτέλεσε το 51ο πρωτάθλημα στη Γ΄ κατηγορία ποδοσφαίρου της Κύπρου. Το πρωτάθλημα κέρδισε η Πέγεια 2014 για πρώτη φορά στην ιστορία της.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%93%CE%84_%CE%BA%CE%B1%CF%84%CE%B7%CE%B3%CE%BF%CF%81%CE%AF%CE%B1_%CF%80%CE%BF%CE%B4%CE%BF%CF%83%CF%86%CE%B1%CE%AF%CF%81%CE%BF%CF%85_%CE%B1%CE%BD%CE%B4%CF%81%CF%8E%CE%BD_%CE%9A%CF%8D%CF%80%CF%81%CE%BF%CF%85_2021-22
|
Τατζιντέν Μπεν Σαΐντ Μασούντε
|
Γεννήθηκε το 1933. Διορίστηκε πρωθυπουργός στις 27 Μαρτίου του 1996 από τον πρόεδρο Μοχάμετ Τακί και διατηρήθηκε στο αξίωμα ως τις 27 Δεκεμβρίου του ιδίου έτους. Έπειτα από τον αδόκητο θάνατο του προέδρου Τακί στις 6 Νοεμβρίου 1998 ο Τατζιντέν ανέλαβε υπηρεσιακός πρόεδρος. Η κυβέρνησή του ανατράπηκε με στρατιωτικό πραξικόπημα από τον συνταγματάρχη Αζαλί Ασουμανί στις 30 Απριλίου του 1999. Ο Μασούντε απεβίωσε στις 29 Φεβρουαρίου του 2004.
|
Ο Τατζιντέν Μπεν Σαΐντ Μασούντε (Tadjidine Ben Said Massounde, 1933 - 29 Φεβρουαρίου 2004) ήταν πολιτικός από τις Κομόρες. Χρίστηκε αρχηγός κυβερνήσεως το 1996 και υπηρεσιακός πρόεδρος από το 1998 ως την ανατροπή του σε πραξικόπημα.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A4%CE%B1%CF%84%CE%B6%CE%B9%CE%BD%CF%84%CE%AD%CE%BD_%CE%9C%CF%80%CE%B5%CE%BD_%CE%A3%CE%B1%CE%90%CE%BD%CF%84_%CE%9C%CE%B1%CF%83%CE%BF%CF%8D%CE%BD%CF%84%CE%B5
|
ΦφΛ Βόλφσμπουργκ (ποδόσφαιρο γυναικών)
|
Η «ΦφΡ Άιντραχτ Βόλφσμπουργκ» ιδρύθηκε το 1973. Η ομάδα ήταν ιδρυτικό μέλος της Μπούντεσλιγκα. Το 2003 το ποδοσφαιρικό τμήμα γυναικών εντάχθηκε στον αθλητικό σύλλογο ΦφΛ Βόλφσμπουργκ. Πρωτάθλημα Γερμανίας Πρωταθλήτρια (5): 2013, 2014, 2017, 2018, 2019 Κύπελλο Γερμανίας Κυπελλούχος (3): 2012–13, 2014–15, 2015–16 ΟΥΕΦΑ Τσάμπιονς Λιγκ Γυναικών Νικήτρια (2): 2012–13, 2013–14 Επίσημος ιστότοπος
|
Η ΦφΛ Βόλφσμπουργκ-Φράουνφουσμπαλ (γερμανικά: VfL Wolfsburg Frauenfußball) είναι γερμανικός ποδοσφαιρικός σύλλογος γυναικών με έδρα το Βόλφσμπουργκ. Η ομάδα έχει επιτυχίες σε εθνικό αλλά και σε διεθνές επίπεδο.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A6%CF%86%CE%9B_%CE%92%CF%8C%CE%BB%CF%86%CF%83%CE%BC%CF%80%CE%BF%CF%85%CF%81%CE%B3%CE%BA_(%CF%80%CE%BF%CE%B4%CF%8C%CF%83%CF%86%CE%B1%CE%B9%CF%81%CE%BF_%CE%B3%CF%85%CE%BD%CE%B1%CE%B9%CE%BA%CF%8E%CE%BD)
|
Διαγωνισμός Τραγουδιού Eurovision 2008
|
Η Σερβία απέκτησε το δικαίωμα να φιλοξενήσει τον Διαγωνισμό αφού η Μαρίγια Σερίφοβιτς κέρδισε το Διαγωνισμό του 2007 στο Ελσίνκι της Φινλανδίας. Δεδομένου ότι η Σερβία ήταν ο νικητής του προηγούμενου διαγωνισμού, ο διαγωνισμός του 2008 πραγματοποιήθηκε στη συνέχεια εκεί. Το Belgrade Arena στο Βελιγράδι επιλέχθηκε ως τόπος διεξαγωγής του διαγωνισμού, και συγκαταλέγεται μεταξύ των μεγαλύτερων εσωτερικών χώρων στην Ευρώπη, με συνολική χωρητικότητα 25.000 θέσεων. Στις 14 Σεπτεμβρίου 2007 ο δήμαρχος του Ελσίνκι παρέδωσε τα "κλειδιά της Eurovision" στον αντιπρόσωπο του Βελιγραδίου. Η τελετή εκείνη έγινε παράδοση από τον διαγωνισμό του 2008 και έπειτα, καθώς το δαχτυλίδι περιέχει τα κλειδιά από κάθε χώρα που φιλοξένησε το διαγωνισμό. Εξαιτίας των διαδηλώσεων και επεισοδίων έπειτα από την μονομερή κήρυξη της ανεξαρτησίας του Κοσόβου στις 17 Φεβρουαρίου 2008, η EBU έκανε τηλεφωνική σύσκεψη για να αποφασίσει αν θα έπρεπε να μεταφερθεί ο τόπος διεξαγωγής σε άλλη χώρα. Η Ουκρανία θεωρήθηκε ως επιλογή, αφού ήρθε δεύτερη στο διαγωνισμό του 2007. Το YLE ήταν μια άλλη επιλογή, αφού φιλοξένησε το διαγωνισμό την προηγούμενη χρονιά στο Ελσίνκι της Φινλανδίας. Η Ελληνική Ραδιοφωνία Τηλεόραση (ΕΡΤ) της Ελλάδας έκανε πρόταση να διοργανώσει ξανά τον διαγωνισμό στην Αθήνα ξανά. Αργότερα, αποφασίστηκε ότι ο διαγωνισμός θα έμενε στο Βελιγράδι, με την EBU ενισχύει οικονομικά. Το RTS θα εξασφάλιζε εγγυήσεις για την ασφάλεια όλων των συμμετεχόντων και του κοινού στο διαγωνισμό. Ειδική ασφάλεια είχαν οι αντιπροσωπείες της Αλβανίας, του Ισραήλ και της Κροατίας. In the end, the contest was held without any incidents. Η RTS διοργάνωσε έναν διαγωνισμό που οδήγησε στη δημιουργία της επωνυμίας, του λογότυπου και της σκηνής του Διαγωνισμού του 2008. Το θέμα του Διαγωνισμού βασίστηκε στην "συμβολή του ήχου". Αυτό ήταν συμβολικό, καθώς το Βελιγράδι βρίσκεται στη συμβολή δύο ευρωπαϊκών ποταμών, του Σάβου και του Δούναβη. Το λογότυπο που επιλέχθηκε, ένα Μουσικό κλειδί, σχημάτισε τη γραφική βάση του σχεδιασμού που δημιούργησε ο Boris Miljković.Οι καρτ-ποστάλ στο πρώτο και δεύτερο ημιτελικό βασίστηκαν στη δημιουργία της σημαίας του έθνους που έπρεπε να παίξει στη συνέχεια. Κάθε καρτ-ποστάλ είχε μια διήγηση που σχετίζεται με κάθε χώρα και τους ανθρώπους της. Κατά τη διάρκεια κάθε καρτ-ποστάλ εμφανίστηκε ένα σύντομο γράμμα. Όλα ήταν στην εθνική γλώσσα της χώρας του καλλιτέχνη, με εξαίρεση τη Σερβική καρτ-ποστάλ, η οποία αποτελούνταν από "Καλώς ήλθατε στο Βελιγράδι" και "Καλώς ήλθατε στη Σερβία" σε διάφορες γλώσσες και τη βελγική καρτ-ποστάλ που γράφτηκε στην κατασκευασμένη γλώσσα όπου το βελγικό γκρουπ εκτελούσε. Οι κάρτες τερματίστηκαν με μια σφραγίδα με το φετινό λογότυπο της Eurovision. Σύμφωνα με το RTS, η κύρια σκηνή αντιπροσώπευε εγγενείς ταυτότητες, ιστορία και σύγχρονα θέματα, σύμβολα και παγκόσμια αναγνωρισμένα μηνύματα. Η σκηνή με θέμα τη συμβολή περιείχε επίσης μεγάλο αριθμό οθονών τηλεόρασης και LCD. Η σκηνή είχε ρυθμίσεις για όλες τις νέες ηλεκτρονικές δυνατότητες, συμπεριλαμβανομένων ορισμένων κινητών τμημάτων της σκηνής. Σχεδιάστηκε από τον David Cushing με έδρα το Σικάγο. Ο πρώτος ημιτελικός δημιουργήθηκε γύρω από ένα θέμα πόλης. Ο διαγωνισμός ξεκίνησε με ένα πανόραμα της πόλης του Βελιγραδίου που σχηματίζεται στο παρασκήνιο της σκηνής με δύο κύματα να γλιστρούν κάτω από τη σκηνή για να συναντηθούν στο κέντρο - στη συμβολή, το συνολικό θέμα του διαγωνισμού. Ο δεύτερος ημιτελικός βασίστηκε στο θέμα του νερού, το οποίο ενισχύθηκε από την εμφάνιση της σκηνής κατά τη διάρκεια του διαγωνισμού όπου το νερό σχημάτισε τα κύρια χρώματα της σκηνής. Ο τελικός βασίστηκε στο θέμα της συμβολής. Η κατασκευή της σκηνής διήρκεσε αρκετές ημέρες και πραγματοποιήθηκε από διάφορες ομάδες από όλη την Ευρώπη. Τα πυροτεχνήματα χρησιμοποιήθηκαν σε μεγάλο βαθμό για τις συμμετοχές από την Αρμενία, το Αζερμπαϊτζάν, τη Φινλανδία, τη Γερμανία, την Τουρκία, την Τσεχία, τη Βουλγαρία και την Ελβετία. Η σκηνή έλαβε θετικά σχόλια από τα μέσα μαζικής ενημέρωσης και τους θαυμαστές που την περιέγραψαν ως "ένα από τα πιο όμορφα στάδια στην ιστορία του διαγωνισμού". Σε συνέντευξη Τύπου στο Ελσίνκι τον Μάιο του 2007, ο Σβάντε Στοκσέλιους, εκτελεστικός επόπτης του Διαγωνισμού για την EBU, ανακοίνωσε ότι η μορφή του διαγωνισμού μπορεί να επεκταθεί σε δύο ημιτελικούς το 2008 ή το 2009. Στις 28 Σεπτεμβρίου 2007 ανακοινώθηκε ότι η EBU είχε εγκρίνει το σχέδιο φιλοξενίας δύο ημιτελικών το 2008.Με βάση την έρευνα που διεξήγαγε ο εταίρος τηλε-ψηφοφορίας της EBU, Digame, οι ημι-φιναλίστ ταξινομήθηκαν στους ημιτελικούς μέσω κλήρωσης των πολλών, η οποία δημιουργήθηκε για να κρατήσει τις χώρες που έχουν σημαντική ιστορία ψήφου χωριστά. Κάθε ραδιοτηλεοπτικός φορέας έπρεπε να μεταδώσει τον ημιτελικό στον οποίο λάμβανε μέρος, με την εκπομπή του άλλου ημιτελικού να είναι προαιρετική. Η κλήρωση για την ημιτελική κατανομή πραγματοποιήθηκε στη Δημοτική Συνέλευση του Βελιγραδίου τη Δευτέρα 28 Ιανουαρίου 2008 στις 13:00 CET και διεξήχθη από τους παρουσιαστές του διαγωνισμού Γιοβάνα Γιάνκοβιτς και Ζέλικο Γιοκσίμοβιτς. Πρώτα, σχεδιάστηκαν δύο φάκελοι με «Ημιτελικός 1» και «Ημιτελικός 2». Στη συνέχεια, τρεις χώρες από κάθε δοχείο επιλέχθηκαν τυχαία για να συμμετάσχουν στον πρώτο ημιτελικό και οι άλλες τρεις στο δεύτερο. Η χώρα που έμεινε στο δοχείο 5 συμμετείχε στον πρώτο φάκελο που κληρώθηκε, ενώ, η χώρα που έμεινε στο δοχείο 6 στο δεύτερο φάκελο.Οι αυτόματοι φιναλίστ επέλεξαν εάν θα μεταδώσουν και τους δύο ημιτελικούς ή μόνο έναν, αλλά οι θεατές από αυτές τις χώρες θα μπορούσαν να ψηφίσουν μόνο σε ένα. Από την κλήρωση που πραγματοποιήθηκε, αποφασίστηκε ποια από τις πέντε φιναλίστ χώρες θα μεταδώσει και θα έχει δικαίωμα ψήφου σε οποιαδήποτε από τις εκδηλώσεις. Οι ημιτελικοί μεταδόθηκαν ζωντανά μέσω διαδικτύου μέσω του Eurovision.tv. Τα εννέα κορυφαία τραγούδια από την τηλ-ψηφοφορία προκρίθηκαν για τον τελικό, και ένα δέκατο καθορίστηκε από τις εφεδρικές επιτροπές. Είκοσι πέντε τραγούδια διαγωνίστηκαν στον τελικό. Στις 24 Ιανουαρίου 2008, και οι 38 χώρες στους ημιτελικούς χωρίστηκαν στα ακόλουθα δοχεία με βάση το ιστορικό των ψηφοφοριών και τη γεωγραφική θέση: Η κλήρωση για να αποφασιστεί η τρέχουσα σειρά εμφάνισης των τραγουδιών σε κάθε ημιτελικό και τελικό διεξήχθη στη συνεδρίαση των αρχηγών των αντιπροσωπειών στις 17 Μαρτίου 2008. Στις 21 Δεκεμβρίου 2007, η EBU επιβεβαίωσε ότι 43 χώρες θα ήταν παρόντα στο Βελιγράδι. Ο Άγιος Μαρίνος, καθώς και το νεότερο μέλος της EBU, το Αζερμπαϊτζάν, έκαναν το ντεμπούτο τους στο διαγωνισμό του 2008. Η Αυστρία δεν συμμετείχε, καθώς, ο ραδιοτηλεοπτικός οργανισμός, ORF, δήλωσε ότι "έχουμε ήδη δει το 2007 ότι δεν είναι η ποιότητα του τραγουδιού, αλλά η χώρα προέλευσης που καθορίζει την απόφαση". Η Ιταλία, η οποία δεν συμμετείχε από το 1997, και η οποία θα ήταν αυτόματη φιναλίστ, απουσίαζε και πάλι. Η Σλοβακία απουσίαζε λόγω προβλημάτων προϋπολογισμού. Οι ακόλουθες χώρες συμμετείχαν σε δύο ημιτελικούς που μεταδόθηκαν ζωντανά την Τρίτη 20 Μαΐου και την Πέμπτη 22 Μαΐου 2008. Εκτός από αυτό, οι αυτόματοι φιναλίστ Γερμανία και Ισπανία άσκησαν δικαιώματα ψήφου στον πρώτο ημιτελικό. Η Γαλλία, το Ηνωμένο Βασίλειο και η Σερβία άσκησαν δικαιώματα ψήφου στο δεύτερο ημιτελικό. Η Ισπανία και η Γαλλία μεταδίδουν ο καθένας μόνο τον ημιτελικό στον οποίο συμμετείχαν. Η Γερμανία, η Σερβία και το Ηνωμένο Βασίλειο παρακολούθησαν και τους δύο ημιτελικούς (με τη Γερμανία να μεταδίδει με καθυστέρηση). Ο πρώτος ημιτελικός διεξήχθη στις 20 Μαΐου του 2008. Η Γερμανία και η Ισπανία ψήφισαν σ 'αυτόν τον ημιτελικό. Με τιρκουάζ υποδηλώνεται η συμμετοχή που επιλέχθηκε από τις επιτροπές για να πάει στον τελικό. Ο δεύτερος ημιτελικός διεξήχθη στις 22 Μαΐου του 2008. Το Ηνωμένο Βασίλειο, η Γαλλία και η Σερβία ψήφισαν σ 'αυτόν τον ημιτελικό. Με τιρκουάζ υποδηλώνεται η συμμετοχή που επιλέχθηκε από τις επιτροπές για να πάει στον τελικό. Οι φιναλίστ ήταν: οι τέσσερις χώρες που υποστηρίζουν οικονομικά το διαγωνισμό στο μεγαλύτερο βαθμό: Γαλλία, Γερμανία, Ισπανία και Ηνωμένο Βασίλειο, η διοργανώτρια χώρα Σερβία οι 10 χώρες από τον πρώτο ημιτελικό και οι 10 χώρες που προκρίθηκαν από το δεύτερο ημιτελικό.Ο τελικός διεξήχθη στις 24 Μαΐου 2008 και νικήτρια αναδείχθηκε η Ρωσία. Η Πολωνία, το Ηνωμένο Βασίλειο και η Γερμανία έλαβαν όλες 14 βαθμούς. Στους κανόνες του Διαγωνισμού υπάρχει ένας λεπτομερής μηχανισμός για να ξεκαθαρίζεται η ισοπαλία μεταξύ χωρών, σύμφωνα με τον οποίον στην 23η θέση θα βρεθεί η Γερμανία, έχοντας λάβει περισσότερα 12άρια από τις άλλες δύο χώρες (συγκεκριμένα ένα), στην 24η η Πολωνία, έχοντας λάβει περισσότερα 10άρια (ένα στο σύνολο) από το Ηνωμένο Βασίλειο που έρχεται στην 25η και τελευταία θέση έχοντας λάβει ως υψηλότερο βαθμό το 8. Εκφωνητές βαθμολογιών στον τελικό Η σειρά βαθμολογίας και οι εκφωνητές ήταν οι ακόλουθοι: Παρακάτω είναι μια σύνοψη όλων των 12 βαθμών που δόθηκαν στον τελικό: Το 2008 απονεμήθηκαν τα βραβεία που φέρουν το όνομα του δημιουργού του ετήσιου διαγωνισμού, Μαρσέλ Μπεζανσόν. Για πρώτη και μοναδική φορά, τα βραβεία υποδιαιρέθηκαν σε 4 κατηγορίες: Τύπου, Οπαδών Poplight, Καλλιτεχνικό Βραβείο και Βραβείο Συνθέτη. Ο Γενικός Οργανισμός Ερασιτεχνών της Eurovision (γαλλικά:Organisation Générale des Amateurs de l'Eurovision, κοινά γνωστός ως OGAE) είναι διεθνής οργανισμός ιδρυθείς το 1984 στη Σαβόνλινα της Φινλανδίας από τον Γιάρι-Πέκα Κοϊκαλάινεν (Jari-Pekka Koikkalainen). Ο οργανισμός αποτελείται από ένα δίκτυο 40 φαν κλαμπ του διαγωνισμού τραγουδιού της Eurovision ανά την Ευρώπη και όχι μόνο, και αποτελεί μη κυβερνητικό , μη κερδοσκοπικό και μη πολιτικό οργανισμό. Μεταξύ των φαν κλαμπ του OGAE γίνεται ψηφοφορία, από το 2007, επιτρέποντας στα μέλη των διαφορετικών φαν κλαμπ ανά τον κόσμο να ψηφίζουν τα αγαπημένα τους τραγούδια του διαγωνισμού. Τα υψηλότερα συνολικά αποτελέσματα μετά την περάτωση της ψηφοφορίας και την καταμέτρηση όλων των ψήφων είναι τα εξής. Το χιουμοριστικό βραβείο Μπάρμπαρα Ντεξ για το χειρότερο ντύσιμο κέρδισε η καλλιτέχνιδα της Ανδόρας, Γκιζέλα. Κάθε χώρα μπορούσε να μεταδώσει τηλεοπτικά τον τελικό και τον ημιτελικό μόνο αν ήταν μία από τις διαγωνιζόμενες ή βαθμολογούσε, Αυστρία: Στην Αυστρία ο διαγωνισμός μεταδόθηκε ζωντανά (όνο ο τελικός) από το ORF. Ωστόσο, οι τηλεθεατές είδαν τους δύο ημιτελικούς από την γερμανική τηλεόραση.. Αυστραλία: Ο διαγωνισμός μεταδόθηκε από το SBS. Ο πρώτος ημιτελικός μεταδόθηκε την Παρασκευή 23 Μαΐου στις 19:30 τοπική ώρα, ο δεύτερος ημιτελικός το Σάββατο 24 Μαΐου 2008 στις 19:30 τοπική ώρα και ο τελικός την Κυριακή 25 Μαΐου 2008 στις 19:30 τοπική ώρα. Ιταλία: Ο διαγωνισμός δεν μεταδόθηκε ζωντανά από κανένα τηλεοπτικό κανανά από τοάλι στην Ιταλία, όμως μεταδόθηκε ζωντανά από το SMRTV, τόσο από την τηλεόραση όσο και από το ραδιόφωνο. Σε ορισμένες μόνο περιοχές της Ιταλίας το εν λόγω κανάλι είδαν και Ιταλοί τηλεθεατές, όπως στη Βενετία.Παγκοσμίως: Στο διεθνές τηλεοπτικό δίκτυο της Eurovision μέσω δορυφόρου, οι τηλεθεατές είδαν τον διαγωνισμό ζωντανά, μέσω των καναλιών TVRi, ERT World, ARMTV, TVE Internacional, TRT International, TVP Polonia, RTP Internacional, RTS Sat και SVT Europa. Επίσης, ο επίσημος δικτυακός τόπος του διαγωνισμού εξασφάλισε ένα live stream χωρίς σχόλια μέσω της υπηρεσίας peer to peer μέσω του συστήματος Octoshape. Ο διαγωνισμός μεταδόθηκε από το κανάλι RTS σε υψηλή ανάλυση 1080i (HD) με ήχο 5.1 Surround. Μέσω του BBC HD το πρόγραμμα μεταδόθηκε με παρόμοιο τρόπο και στο Ηνωμένο Βασίλειο, ενώ το λιθουανικό κανάλι LRT μετέδωσε όλο το πρόγραμμα σε 1080i HD μέσω του καναλιού LTV. Το ίδιο έκανε και το ελβετικό HD suisse. Οι περισσότερες χώρες έστειλαν σχολιαστές στο Βελιγράδι ή σχολίασαν το διαγωνισμό από τις χώρες τους. Συμμετέχουσες χώρεςΟι σχολιαστές των 43 συμμετεχουσών χωρών ήταν οι εξής: Μη συμμετέχουσες χώρεςΟι σχολιαστές των μη συμμετεχουσών χωρών ήταν: Πολυμέσα σχετικά με το θέμα Eurovision Song Contest 2008 στο Wikimedia Commons
|
Ο Διαγωνισμός Τραγουδιού Eurovision 2008 ήταν η 53η έκδοση του ετήσιου διαγωνισμού τραγουδιού Eurovision. Έλαβε χώρα στο Βελιγράδι της Σερβίας, μετά τη νίκη της Μαρίγια Σερίφοβιτς στο διαγωνισμό του 2007 στο Ελσίνκι της Φινλανδίας με το τραγούδι "Molitva". Ήταν η πρώτη φορά που ο διαγωνισμός διεξήχθη στη Σερβία, μόλις 1 χρόνο μετά το ντεμπούτο της χώρας στο διαγωνισμό ως ανεξάρτητη χώρα. Με τη διοργάνωση να αναλαμβάνουν η Ευρωπαϊκή Ραδιοτηλεοπτική Ένωση (EBU) και η Ραδιοτηλεόραση της Σερβίας (RTS), ο διαγωνισμός διεξήχθη στο Belgrade Arena, και (για πρώτη φορά) αποτελούνταν από δύο ημιτελικούς στις 20 και 22 Μαΐου, και τον τελικό στις 24 Μαΐου 2008. Τα τρία ζωντανά σόου παρουσίασαν οι Γιοβάνα Γιάνκοβιτς και Ζέλικο Γιοκσίμοβιτς. Ήταν ο πρώτος διαγωνισμός τραγουδιού της Eurovision που πραγματοποιήθηκε σε μια πρώην Γιουγκοσλαβική δημοκρατία. Σαράντα τρεις χώρες συμμετείχαν στο διαγωνισμό, κερδίζοντας το ρεκόρ των σαράντα δύο το προηγούμενο έτος. Ο Άγιος Μαρίνος και το Αζερμπαϊτζάν συμμετείχαν για πρώτη φορά, ενώ η Αυστρία δεν επέστρεψε, κυρίως λόγω ερωτήσεων σχετικά με τον ημιτελικό οργανισμό και την πολιτικοποίηση του διαγωνισμού.Νικήτρια αναδείχθηκε η Ρωσία με το τραγούδι "Believe", ερμηνευμένο από τον Ντίμα Μπιλάν που το συνέγραψε με τον Τζιμ Μπινζ. Αυτή ήταν η πρώτη νίκη της Ρωσίας στο διαγωνισμό και η τρίτη συνεχόμενη χρονιά που τερμάτισε στις τρεις πρώτες θέσεις. Η Ουκρανία, η Ελλάδα, η Αρμενία και η Νορβηγία ολοκλήρωσαν την πρώτη πεντάδα, αντίστοιχα. Η Αρμενία πέτυχε το καλύτερο αποτέλεσμα μέχρι σήμερα σε αυτήν την έκδοση. Από τις χώρες των "Μεγάλων Τεσσάρων", η Ισπανία κατέλαβε την υψηλότερη θέση, τερματίζοντας δέκατη έκτη, ενώ το Ηνωμένο Βασίλειο κατέληξε στην τελευταία θέση για δεύτερη φορά στην ιστορία της Eurovision, μετά το 2003. Ο επίσημος ιστότοπος, eurovision.tv, κυκλοφόρησε για πρώτη φορά εθνικούς τελικούς για τον φετινό διαγωνισμό ζωντανά στο ESCTV. Επιπλέον, για πρώτη φορά στον νικητή απονεμήθηκε επίσημο τρόπαιο νικητή του Διαγωνισμού Τραγουδιού της Eurovision. Το τρόπαιο είναι ένα χειροποίητο κομμάτι γυαλιού αμμοβολής σε σχήμα μικροφώνου της δεκαετίας του 1950.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%94%CE%B9%CE%B1%CE%B3%CF%89%CE%BD%CE%B9%CF%83%CE%BC%CF%8C%CF%82_%CE%A4%CF%81%CE%B1%CE%B3%CE%BF%CF%85%CE%B4%CE%B9%CE%BF%CF%8D_Eurovision_2008
|
Μεθανοθειόλη
|
Η ονομασία «μεθανοθειόλη» προέρχεται από την ονοματολογία κατά IUPAC. Συγκεκριμένα, το πρόθεμα «μεθ-» δηλώνει την παρουσία ενός (1) ατόμου άνθρακα ανά μόριο της ένωσης, το ενδιάμεσο «-αν-» δείχνει την παρουσία μόνο απλών δεσμών στο μόριο και η κατάληξη «-θειόλη» φανερώνει ότι περιέχει μια υδροθειομάδα (-SH), ως κύρια χαρακτηριστική ομάδα, δηλαδή ότι πρόκειται για θειόλη. Αν εξαιρεθεί το άτομο υδρογόνου της υδροθειομάδας, τα υπόλοιπα σχηματίζουν τετραεδρική δομή με το μεν άτομο του άνθρακα στο κέντρο και τα δε τρία (3) άτομα υδρογόνου καθώς και το άτομο του θείου στις κορυφές. Η γωνία C-S-Η πλησιάζει τη γωνία H-S-Η στο υδρόθειο. Απελευθερώνεται, κατά την παραγωγή χαρτιού, ως παραπροϊόν της διεργασίας μετατροπής του ξύλου σε χαρτοπολτό. Κατά την παραγωγή του πολτού, η λιγνίνη αποπολυμερίζεται με πυρηνόφιλη προσβολή από το υδροθειούχο ανιόν (HS-), που είναι ισχυρό πυρηνόφιλο, σε ένα πολύ αλκαλικό μέσο. Ωστόσο, με μια παράπλευρη αντίδραση, το υδροθειούχο ανιόν επιδρά επίσης στις μεθοξυομάδες (OCH3) της λιγνίνης, απομεθυλιώνοντάς τες και παράγοντας ελεύθερες φαινολικές ομάδες (PhO-) και απελευθερώνοντας μεθανοθειόλη. Εξαιτίας του βασικού περιβάλλοντος της διεργασίας η παραγώμενη μεθανοθειόλη γρήγορα αποπρωτονιώνεται, σχηματίζοντας μεθυλοθειούχο ανιόν (CH3S-), που είναι επίσης ισχυρό πυρηνόφιλο και αντιδρά περεταίρω, σχηματίζοντας διμεθυλοθειαιθέρα (DMS, Me2S). Οι ενώσεις αυτές παραμένουν στο μαύρο υπόλειμμα και καίγονται στο λέβητα ανάκτησης, όπου οι θειούχες ενώσεις ανακτώνται με τη μορφή του θειούχου νατρίου (Na2S). Η μεθανοθειόλη απελευθερώνεται, ακόμη, από την αποσύνθεση οργανικής ύλης στα έλη και βρίσκεται στη λιθανθρακόπισσα, στο φυσικό αέριο και στο αργό πετρέλαιο ορισμένων περιοχών. Υπάρχει, επίσης, σε διάφορα φυτά, και ιδιαίτερα σε λαχανικά, όπως τα ρεπάνια. Στο επιφανειακό θαλάσσιο νερό, η μεθανοθειόλη είναι ένα προϊόν αποσύνθεσης από άλγη του μεταβολίτη διμεθυλοσουλφωνιοπροπανικό οξύ [DMSP, (CH3)2S+CH3CH2COO-]. Τα θαλάσσια βακτήρια φαίνεται ότι αποσυνθέτουν το πρωτεϊνικό θείο, αρχικά σε DMSP και τελικά σε μεθανοθειόλη. Ωστόσο, η συγκέντρωση μεθανοθειόλης στο θαλάσσιο νερό είναι σχετικά μικρή, συνήθως, μικρότερη από 300 μmole/lit. Αυτό συμβαίνει, γιατί άλλα βακτηρίδια μετατρέπουν τη μεθανοθειόλη σε διμεθυλοθειαιθέρα, αν και ο περισσότερος από τον τελευταίο παράγεται από άλλη ξεχωριστή μεταβολική οδό διάσπασης θειούχων οργανικών υλών. Τόσο η μεθανοθειόλη, όσο και ο διμεθυλοθειαιθέρας μεταβολίζονται επίσης από ορισμένα μικρόβια, σχηματίζοντας με τη σειρά τους μεθάνιο (CH4) και υδρόθειο (H2S), σε ανοξικές συνθήκες (δηλαδή σε συνθήκες σχετικής απουσίας οξυγόνου). Η μεθανοθειόλη είναι ένα παραπροϊόν του μεταβολισμού των σπαραγγιών. Η ικανότητα αυτή παραγωγής μεθανοθειόλης, που ανιχνεύεται στα ούρα, μετά την κατανάλωση σπαραγγιών θεωρούνταν κάποτε ότι είναι ένα γενετικό χαρακτηριστικό. Ωστόσο, πρόσφατες έρευνες έδειξαν ότι η ιδιαίτερη οσμή των ούρων, μετά την κατανάλωση σπαραγγιών, είναι στην πραγματικότητα ένα φαινόμενο που ισχύει για όλους τους ανθρώπους, ενώ η ικανότητα να ανιχνεύεται μεθανοθειόλη στα ούρα τους, μετά την κατανάλωση σπαραγγιών, είναι πράγματι ένα γενετικό χαρακτηριστικό (δηλαδή ορισμένων μόνο ανθρώπων). Τα χημικά χαρακτηριστικά που είναι υπεύθυνα για την αλλαγή της οσμής των ούρων φαίνονται 15 λεπτά μετά την κατανάλωση σπαραγγιών. Με επίδραση υδροθείου (H2S) σε μεθανόλη (CH3OH), παρουσία διοξειδίου του θορίου (ThO2) ή άλλου στερεού όξινου (κατά Λιούις) καταλύτη, όπως η αλουμίνα (Al2O3), παράγεται μεθανοθειόλη: Από αλομεθάνιο Με επίδραση όξινου θειούχου καλίου (KHS) σε αλομεθάνιο (CH3X) παράγεται μεθανοθειόλη: Η αντίδρσση αυτή, όμως, δεν είναι και τόσο αποτελεσματική, γιατί υπάρχει η ακόλουθη παράπλευρη αντίδραση, που ελαττώνει την απόδοση της παραπάνω: Καλύτερα αποτελέσματα έχει η επίδραση θειουρίας [CS(NR2)2] και στη συνέχεια αλκαλική υδρόλυση του ενδιάμεσου προϊόντος: Μια άλλη δυνατότητα είναι η μετατροπή του αλομεθανίου πρώτα σε οργανομεταλλική ένωση, μετά επίδραση στοιχειακού θείου και τέλος υδρόλυση της μεθυλοθειομεταλλικής ένωσης που προκύπτει. Για παράδειγμα, με χρήση λιθίου, έχουμε: Από μεθυλένιο Με επίδραση μεθυλενίου ([:CH2], δηλαδή CH3Cl + KOH ή με φωτόλυση CH2N2) σε υδρόθειο (H2S), παράγεται μεθανοθειόλη: Η μεθανοθειόλη αποτελεί αντιδραστήριο για την οργανική σύνθεση. Παρουσία υδροξειδίου του νατρίου (NaOH), δίνει ποσοτικά μεθυλοθειούχο ανιόν (MeS−), που αποτελεί ισχυρό πυρηνόφιλο. Όπως και οι άλλες θειόλες, συμπεριφέρεται πολύ παρόμοια με το υδρόθειο. 1. Η μεθανοθειόλη συμπεριφέρεται ως ασθενές οξύ, οπότε σχηματίζει μεθανοθειολικά άλατα (ή «μεθυλομερκαπτίδια») με βάσεις, όπως το υδροξείδιο του νατρίου (NaOH): 2. Επίσης και με ορισμένα οξείδια, όπως και γενικότερα με ενώσεις που περιέχουν κατιόντα μεταβατικών μετάλλων, όπως ο υδράργυρος, ο χαλκός και το νικέλιο, σχηματίζουν τα αντίστοιχα μεθανοθειολικά : 3. Το άχρωμο άλας της μεθανοθειόλης, το μεθανοθειολικό νάτριο μπορεί να ληφθεί και ως εξής: Το ίδιο ισχύει, δηλαδή παραγωγή του αντίστοιχου μεθανοθειολικού άλατος, για επίδραση μεθανοθειόλης σε κάθε άλας ασθενέστερου οξέος από την ίδια τη μεθανοθειόλη. Όπως οι αλκοόλες παράγουν εστέρες με οξέα, έτσι και οι θειόλες παράγουν θειολεστέρες με αυτά. Π.χ. με επίδραση καρβοξυλικών οξέων σε μεθανοθειόλη: Θειοκετάλες Με επίδραση καρβονυλικών ενώσεων παράγονται θειοκετάλες: Προσθήκη σε οξιράνιο Με επίδραση σε οξιράνιο παράγεται 2-μεθυλοθειαιθανόλη: Meθανοσουλφονικό οξύ Η μεθανοδιόλη μπορεί να οξειδωθεί σχηματίζοντας μεθανοσουλφονικό οξύ (CH3SO3H), χρησιμοποιώντας ισχυρά οξειδωτικά μέσα. Γενικά:Ειδικότερα παραδείγματα: Η επίδραση ασθενέστερων οξειδωτικών μέσων σε μεθανοθειόλη, όπως τριοξείδιο του σιδήρου (Fe2O3), το υπεροξείδιο του υδρογόνου (H2O2), ή ο διχλωριούχος χαλκός (CuCl2), παράγεται διμεθυλοδιθειαιθέρας: Γενικά:Ειδικότερα παραδείγματα: Ο διμεθυλοδιθειαιθέρας είναι άοσμος, οπότε η αντίδραση ήπιας οξείδωσης μεθανοθειόλης, π.χ. από χλωρίνη, αξιοποιείται για την απομάκρυνση της οσμής της μεθανοθειόλης, όταν η οσμή αυτή είναι ανεπιθύμητη. Παραιτέρω οξείδωση του διθειαιθέρα παράγει μεθανοσουλφονικό οξύ: Αποθείωση 1. Με επίδραση φωσφορώδη τριαιθυλεστέρα [(CH3CH2O)3P] παράγεται μεθάνιο (CH4): 2. Με επίδραση υδρογόνου και με καταλύτη νικέλιο (μέθοδος αποθείωσης Raney) παράγεται μεθάνιο (CH4): Παρεμβολή καρβενίων, π.χ. με μεθυλενίου παράγονται αιθανοθειόλη και διμεθυλοθειαιθέρας: Η μεθανοθειόλη χρησιμοποιείται κυρίως για τη σύνθεση μεθειονίνης, που χρησιμοποιείται ως διαιτητικό πρόσθετο των πουλερικών και άλλων οικότροφων ζώων. Η μεθανοθειόλη χρησιμοποιήθηκε, επίσης, στις βιομηχανίες παραγωγής πλαστικού, καθώς και ως πρόδρομη ένωση ορισμένων εντομοκτόνων. Χρησιμοποιήθηκε, ακόμη, παλιά σε ορυχεία: Σε περίπτωση κινδύνου, απελευθερώνονταν και η οσμή της αποτελούσε σημάδι συναγερμού για το προσωπικό. Επίσης, προστίθεται ως οσμοθέτης στο φυσικό αέριο, στο φωταέριο και στο υγραέριο, για να αποκτήσουν οσμή και να εντοπίζονται έτσι πιο εύκολα οι τυχόν διαρροές τους. Σε υψηλές συγκεντρώσεις είναι πολύ τοξική, επηρεάζοντας το κεντρικό νευρικό σύστημα. Η διαπεραστική της οσμή παρέχει προειδοποίηση, αλλά μόνο όταν βρίσκεται ήδη σε επικίνδυνες συγκεντρώσεις. Ως ελάχιστο όριο ανίχνευσης της οσμής της αναφέρονται το 1 ppb. Στις ΗΠΑ το μέγιστο επιτρεπόμενο όριο έκθεσης στη μεθανοθειόλη είναι 10 ppm. Η μεθανοθειόλη εμπλάκηκε σε ένα θανατηφόρο δυστύχημα, που κόστησε τη ζωή σε τέσσερεις (4) εργαζόμενους, και τη νοσηλεία σε νοσοκομείο ενός πέμπτου, στις εγκαταστάσεις της εταιρείας DuPont στη Λα Πόρτε του Τέξας, κοντά στο Χιούστον, στις 15 Νοεμβρίου του 2014. SCHAUM'S OUTLINE SERIES, «ΟΡΓΑΝΙΚΗ ΧΗΜΕΙΑ», Μτφ. Α. Βάρβογλη, 1999 «Ασκήσεις και προβλήματα Οργανικής Χημείας» Ν. Α. Πετάση 1982 Αναστάσιου Βάρβογλη, «Χημεία Οργανικών Ενώσεων», Παρατηρητής, Θεσσαλονίκη 1991 Καραγκιοζίδη Σ. Πολυχρόνη, «Ονοματολογία Οργανικών Ενώσεων στα Ελληνικά & Αγγλικά» Β΄ Έκδοση, Θεσσαλονίκη 1991 Νικολάου Ε. Αλεξάνδρου, «Γενική Οργανική Χημεία», Εκδόσεις Ζήτη, Θεσσαλονίκη 1985 Δημητρίου Ν. Νικολαΐδη, «Ειδικά Μαθήματα Οργανικής Χημείας», ΑΠΘ, θεσσαλονίκη 1983 Νικολάου Ε. Αλεξάνδρου, Αναστάσιου Βάρβογλη, Φαίδωνα Χατζημηχαλάκη, «Εργαστηριακός Οδηγός», Εκδόσεις Ζήτη, Θεσσαλονίκη 1986
|
Η μεθανοθειόλη (αγγλικά: methanethiol) είναι οργανική χημική ένωση, με μοριακό τύπο CH4S, αν και παριστάνεται πιο συχνά και με τον ημισυντακτικό τύπο H3CSH ή και με τη συντομογραφία MeSH. Αποτελεί το «θειούχο ανάλογο» της μεθανόλης. Η χημικά καθαρή μεθανοθειόλη, στις «κανονικές συνθήκες περιβάλλοντος», δηλαδή θερμοκρασία 25 °C και υπό πίεση 1 atm, είναι άχρωμο πολύεύφλεκτο αέριο, με χαρακτηριστική εξαιρετικά έντονη και δυσάρεστη οσμή σάπιου λάχανου. Είναι φυσικό συστατικό, που έχει βρεθεί (μεταξύ άλλων) στο αίμα, στον εγκέφαλο, καθώς και σε άλλους ζωικούς και φυτικούς ιστούς. Απεκκρίνεται με τα ζωικά περιττώματα. Περιέχεται με φυσικό τρόπο σε αρκετά τρόφιμα, όπως για παράδειγμα σε κάποιους ξηρούς καρπούς και σε (διάφορα) τυριά. Είναι μία από τις χημικές ουσίες που είναι κυρίως υπεύθυνες για το φαινόμενο της δυσάρεστης αναπνοής, αλλά και για τη μυρωδιά των αερίων εντέρου. Ανήκει στις θειόλες, που είναι οργανικά παράγωγα του υδροθείου (H2S). Η μεθανοθειόλη συμπεριφέρεται ως ασθενές οξύ, με pKa περί το 10,4, αλλά επειδή η αντίστοιχη σταθερά της μεθανόλης είναι ~15,5, είναι συγκριτικά περίπου 105 φορές πιο όξινη. Αυτή η όξινη ιδιότητά της την κάνει να σχηματίζει άλατα με διαλυμένα σε νερό κατιόντα μετάλλων.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9C%CE%B5%CE%B8%CE%B1%CE%BD%CE%BF%CE%B8%CE%B5%CE%B9%CF%8C%CE%BB%CE%B7
|
Τζιλ Σόλεν
|
Κόρη της γνωστής σχεδιάστριας μόδας Ντόροθι Σόλεν, γεννήθηκε και μεγάλωσε στην Καλιφόρνια. Σπούδασε υποκριτική και ξεκίνησε τη σταδιοδρομία της συμμετέχοντας σε τηλεταινίες και σήριαλ. Η πρώτη της εμφάνιση γίνεται σε ηλικία 17 ετών στην τηλεταινία Best of Times (1981) δίπλα στον επίσης πρωτοεμφανιζόμενο Νίκολας Κέιτζ. Ακολουθούν τηλεοπτικές σειρές όπως το ιδιαίτερα δημοφιλές στην Ελλάδα Little House on the Prairie (Το μικρό σπίτι στο λιβάδι) και T.J. Hooker. Η πρώτη της κινηματογραφική εμφάνιση είναι στην κωμωδία του Τζόελ Σουμάχερ D.C. Cab (1983). Ακολουθούν κάποιες νεανικές ταινίες και το 1985 συμμετέχει για πρώτη φορά σε μια ταινία τρόμου, μια επιλογή που θα σημαδέψει την μετέπειτα καριέρα της. Ξεκινώντας με το Chiller (1985) του Γουές Κρέηβεν θα εμφανιστεί σε πολλές ακόμα ταινίες τρόμου αποκτώντας το δικό της κοινό. Το 1987 πρωταγωνιστεί στο καλτ πλέον θρίλερ The Stepfather και γίνετε ευρέως γνωστή. Ακολουθεί μια ακόμα επιτυχία με το The Phantom of the Opera (1989). Ενώ όλα δείχνουν ένα λαμπρό μέλλον και ακόμα μεγαλύτερη καταξίωση η μετέπειτα συμμετοχή της σε ταινίες χαμηλού ποιοτικά επιπέδου όπως τα φιλμ Curse II: The Bite (1989), Cutting Class (1989) και Popcorn (1991) οδηγούν την καριέρα της σε απαξίωση. Μια δυναμική επιστροφή με την τηλεταινία When a Stranger Calls Back (1993) δεν στάθηκε αρκετή για την οριστική της επιστροφή στις επιτυχίες και έτσι το 1996 αποσύρεται από το χώρο για να αφοσιωθεί στο μεγάλωμα των παιδιών της. Η Τζιλ διατηρούσε σχέση στο παρελθόν με τον γνωστό ηθοποιό Μπραντ Πιτ. Γνωρίστηκαν στα γυρίσματα της ταινίας Cutting Class και αρραβωνιάστηκαν λίγο μετά. Ο αρραβώνας διαλύθηκε μετά από 3 μήνες. Το 1993 παντρεύεται τον μουσικοσυνθέτη Άντονι Μαρινέλι με τον οποίο και απέκτησε δύο παιδιά. Σήμερα ζει στο Ενσίνο της Καλιφόρνια. 2004 – "She Kept Silent" 1995 – "Not Again!" 1993 – "There Goes My Baby" 1993 – "Triumph Over Disaster: The Hurrican Andrew Story" (Τηλεταινία) 1993 – "When a Stranger Calls Back" (Τηλεταινία) 1992 – "Adventures in Spying" 1992 – "State of Mind" 1991 – "Rich Girl" 1990 – "Popcorn" 1989 – "Cutting Class" 1988 – "Phantom of the Opera" 1988 – "Curse II: The Bite" 1988 – "The Gambler" 1987 – "The Stepfather" 1987 – "Billionaire Boys Club" (Μίνι σειρά) 1986 – "Babes In Toyland" (Τηλεταινία) 1986 – "Shattered Spirits" (Τηλεταινία) 1985 – "Hot Moves" 1985 – "That Was Then, This Is Now" 1985 – "Thunder Alley" 1985 – "Chiller" (Τηλεταινία) 1983 – "Happy Endings" (Τηλεταινία) 1983 – "D.C. Cab" 1982 – "Great Day" (Πιλότος σειράς) 1981 – "Best of Times" (Τηλεταινία) 1994 – "Diagnosis Murder", επεισόδιο "Shaker" 1992 – "The Heights", επεισόδιο "Shooting Stars" 1989 – Η συγγραφέας ντετέκτιβ, επεισόδιο "Truck Stop" 1983 – "T.J. Hooker", επεισόδιο "Sweet Sixteen and Dead" 1982 – Το μικρό σπίτι στο λιβάδι, επεισόδιο "Love" Η Τζιλ Σόλεν στην IMDb Ανεπίσημη ιστοσελίδα θαυμαστών Trailers και αποσπάσματα από ταινίες και σειρές
|
Η Τζιλ Σόλεν (αγγλ. Jill Schoelen) γεννημένη στις 21 Μαρτίου του 1963 στο Μπέρμπανκ της Καλιφόρνια είναι μια Αμερικανίδα ηθοποιός. Με μαύρα μάτια και μαλλιά και τη χαρακτηριστική βραχνή φωνή της υπήρξε μια από τις λιγότερο συμβατικές "σκριμ κουήνς" της δεκαετίας του '80.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A4%CE%B6%CE%B9%CE%BB_%CE%A3%CF%8C%CE%BB%CE%B5%CE%BD
|
Γέφυρα Ρούσκι
|
Η γέφυρα, που οδηγεί προς το νησί Ρούσκι είναι η μεγαλύτερη καλωδιωτή γέφυρα στον κόσμο, με το κεντρικό άνοιγμα να έχει μήκος 1.104 μέτρα (1.207 γιάρδες). Η γέφυρα έχει επίσης τους δεύτερους ψηλότερους πυλώνες μετά την οδογέφυρα του Μιγιό (Millau Viaduct) και τα μακρύτερα καλώδια. Ο σχεδιασμός της διάβασης της γέφυρας έχει καθοριστεί με βάση δύο βασικούς παράγοντες: Η μικρότερη απόσταση από ακτή σε ακτή στη θέση διέλευσης της γέφυρας στα 1.460 μέτρα (1600 γιάρδες). Το βάθος του καναλιού πλοήγησης φτάνει έως και τα 50 μέτρα (160 πόδια). Η τοποθεσία του εργοταξίου που διασχίζει τη γέφυρα χαρακτηρίζεται από σοβαρές κλιματικές συνθήκες: οι θερμοκρασίες ποικίλλουν από –31 έως +37 °C (–24 έως +99 °F); οι καταιγίδες φέρνουν ανέμους που φτάνουν έως και τα 36 μέτρα (130χλμ/ώρα: 81 μίλια/ώρα) και κύματα με ύψος έως και 6 μέτρα (20 πόδια)· ενώ οι σχηματισμοί πάγου το χειμώνα μπορεί να έχουν πάχος έως και 70 εκατοστά (28 ίντσες). Οι σωροί έφτασαν σε βάθος έως και 77 μέτρα (253 πόδια) κάτω από το έδαφος και στη μια πλευρά του νησιού 120 σωροί τρυπών στοιβάστηκαν κάτω από τους δύο πύργους της γέφυρας με ύψος 320 μέτρων (1.050 πόδια) Στους τσιμεντένιους πυλώνες χρησιμοποιούνταν ειδικές φόρμες αυτοαναρρίχησης με εκροή που έφτανε τα 45 μέτρα (15 πόδια). Στις τρεις πρώτες εκροές χρησιμοποιήθηκε γερανός και στη συνέχεια η εργασία ολοκληρώθηκε μόνο με τη βοήθεια της υδραυλικής κίνησης των αρθρωτών στοιχείων. Οι πυλώνες έχουν ένα συγκεκριμένο σχήμα Α, επομένως, η χρήση τυπικών σχεδίων δεν ήταν εφικτή. Για κάθε πύργο γέφυρας υπήρχε και ένα ξεχωριστό σύνολο εγγράφων. Η μετάβαση μεταξύ των τύπων διαφόρων τμημάτων πραγματοποιήθηκε σε θερινά επίπεδα σε υψόμετρα 66.26 μέτρα (217,4 πόδια) και 191.48 μέτρα (628.2 πόδια) αντίστοιχα . Η χρήση αυτοαναρριχόμενων μηχανημάτων συνεισέφερε σε ένα μεγάλο ποσοστό στη βελτίωση της ποιότητας και τη μείωση του χρόνου κατασκευής έργων από μπετό. Η ζώνη αγκύρωσης του καλωδίου ξεκινά από τα 197.5 μέτρα (648 πόδια). Η εγκατάσταση ζευγών στήριξης καλωδίων και η χύτευση σωμάτων πύργων γεφυρών πραγματοποιήθηκε ταυτόχρονα, μειώνοντας δραματικά τον χρόνο κατασκευής. Η δομή του ανοίγματος χωρίζεται ανά τμήματα με τη βοήθεια της αεροδυναμικής για την απορρόφηση μεγάλων φορτίων ανέμου. Το σχήμα της τομής του ανοίγματος έχει προσδιοριστεί βάσει αεροδυναμικής σχεδίασης και βελτιστοποιήθηκε σύμφωνα με τα αποτελέσματα του μοντέλου κλίμακας που τέθηκε υπό επεξεργασία με λεπτομερή σχεδιασμό. Οι συνδέσεις πεδίου που ενώνονται μεταξύ τους χρησιμοποιούνται για διαμήκεις και εγκάρσιες αρθρώσεις του φύλλου καπακιού του ορθοτροπικού καταστρώματος και της κάτω ραβδωτής πλάκας. Για αρμούς κατακόρυφων τοίχων των μπλοκ, διαμήκων νευρώσεων, εγκάρσιων δοκών και διαφραγμάτων, χρησιμοποιούνται συνδέσεις πεδίου που παρέχονται μέσω μπουλονιών υψηλής αντοχής. Μεγάλου μεγέθους προκατασκευασμένα τμήματα παραδόθηκαν με φορτηγίδες στο χώρο ανέγερσης για την εγκατάσταση του κεντρικού ανοίγματος και ανυψώθηκαν με γερανό σε ένα ύψος 76 μέτρων (249 πόδια). Στο συγκεκριμένο έργο, τα υλικά ακουμπούσαν και έτσι το καλώδιο μένει συνδεδεμένο σε αυτά. Ένα καλωδιακό σύστημα αναλαμβάνει όλα τα στατικά και δυναμικά φορτία από τα οποία εξαρτάται η ίδια η ύπαρξη της γέφυρας. Τα στηρίγματα καλωδίων δεν έχουν σχεδιαστεί για να αντέχουν εφ' όρου ζωής, αλλά έχουν τη δυνατότητα να επισκευαστούν και παρέχουν την καλύτερη δυνατή προστασία από φυσικές καταστροφές και άλλες δυσμενείς επιπτώσεις. Τα στηρίγματα καλωδίων παράλληλης σύνδεσης (Parallel strand stay) αποτελούνται από παράλληλους κλώνους με διάμετρο 15,7 χιλιοστών (0,62 ίντσες): κάθε σκέλος αποτελείται από επτά σύρματα καλυμμένα με ένα λεπτό στρώμα μετάλλου. Οι βάσεις καλωδίων περιλαμβάνουν από 13 έως 79 σκέλη. Το μήκος του μικρότερου καλωδίου είναι 135.771 μέτρα (148.481 γιάρδες): το μεγαλύτερο, 579.83 μέτρα (634.11 γιάρδες). Τα προστατευτικά περιβλήματα των στηρίξεων των καλωδιώσεων είναι κατασκευασμένα από πολυαιθυλένιο υψηλής πυκνότητας (High Density Polyethylene) και έχουν τα ακόλουθα χαρακτηριστικά: Αντοχή στην υπεριώδη ακτινοβολία, αντοχή στις τοπικές κλιματικές συνθήκες του Βλαδιβοστόκ (εύρος θερμοκρασίας από -40 έως +40 °C: –40 έως +104 °F) και απότομες αλλαγές του περιβάλλοντος. Αποτύπωμα γέφυρας: 60+72+3x84+1104+3x84+72+60 μ. Συνολικό μήκος γέφυρας: 1,885.53 μέτρα (6,186.1 πόδια) Συνολικό μήκος συμπ. τρίποντα: 3,100 μέτρα (10,200 πόδια) Μήκος ανοίγματος κεντρικού καναλιού: 1,104 μέτρα (3,622 πόδια) Πλάτος γέφυρας: 29,5 μέτρα (97 πόδια) Πλάτος οδοστρώματος γέφυρας: 23,8 μέτρα (78 πόδια) Αριθμός λωρίδων οδήγησης: 4 (δύο προς κάθε κατεύθυνση) Κάτω από απόσταση: 70 μέτρα (230 πόδια) Αριθμός πύργων γέφυρας: 2 Ύψος Πυλώνων: 324 μέτρα (1,063 πόδια) Αριθμός καλωδίων: 168 Μεγαλύτερο μήκος καλωδίωσης: 579.83 μέτρα (1,902.3 πόδια) Μικρότερο μήκος καλωδίωσης: 135.771 μέτρα (445.44 πόδια) Το κόστος και το γεγονός της κατασκευής της γέφυρας Ρούσκι δέχονται μια μεγάλου εύρους κριτική από τη ρωσική πολιτική αντιπολίτευση. Τον Ιανουάριο του 2007, ο Βλαντιμίρ Πούτιν, τότε Πρόεδρος της Ρωσίας, δήλωσε ότι είναι πολύ πιθανό να διεξαχθεί σύνοδος κορυφής στο Βλαδιβοστόκ και ότι θα χρειάζονταν τουλάχιστον 100 δισεκατομμύρια ρούβλια για την προετοιμασία της πόλης , η οποία, εκείνη την εποχή, ήταν συνολικά τρεις φορές μεγαλύτερη από τον προϋπολογισμό της επαρχίας του Πριμοσκί Κρέι. Ως τις 2012, το κόστος κατασκευής αναμενόταν να ξεπεράσει το 1 δισεκατομμύριο δολάρια ΗΠΑ και η περιγραφή του έργου σύμφωνα με τον γενικό εργολάβο δεν εκπροσωπούσε το κόστος του. Επιπλέον, η χωρητικότητα των 50.000 αυτοκινήτων την ημέρα είναι δεκαπλάσια του υπάρχοντος πληθυσμού του νησιού Ρούσκι με μόνο 5.000 κατοίκους, γεγονός που έχει ως αποτέλεσμα πολύς χώρος να μην είναι αξιοποιήσιμος. Είχε προηγηθεί κριτική για το γεγονός ότι ο ασφαλτοστρωμένος δρόμος, ένα χρόνο μετά την κατασκευή του, είχε καταλήξει σε αδιέξοδο, σε μικρή απόσταση από τη γέφυρα. Το ασφαλτοστρωμένο οδικό δίκτυο έκτοτε επεκτάθηκε. Από το 2018, ο δρόμος καλύπτει ολόκληρη τη χερσόνησο Sapper, περίπου το 25% της συνολικής έκτασης του νησιού. Κατασκευή της γέφυρας στο νησί Russky: νέα και φωτογραφίες από την αρχή μέχρι σήμερα Ολοκληρώθηκε η Ρωσική γέφυρα πάνω από το στενό του Ανατολικού Βοσπόρου (φωτογραφία) (Русский мост сомкнулся над проливом Босфор Восточный (φωτογραφία))
|
Η Γέφυρα Ρούσκι (ρωσικά: Русский мост, Russian Bridge) είναι καλωδιωτή γέφυρα στο Βλαδιβοστόκ, Κράι του Πριμόριε της Ρωσίας. Η γέφυρα συνδέει το νησί Ρούσκι και τμήματα της χερσονήσου Muravyov-Amursky της πόλης κατά μήκος του στενού του Ανατολικού Βοσπόρου και με κεντρικό άνοιγμα 1.104 μέτρα (3.622 πόδια) είναι η μεγαλύτερη καλωδιωτή γέφυρα στον κόσμο. Η γέφυρα Ρούσκι χτίστηκε αρχικά με σκοπό να εξυπηρετήσει το συνέδριο με θέμα την Οικονομική Συνεργασία Ασίας-Ειρηνικού το 2012 που φιλοξενήθηκε στην πανεπιστημιούπολη του Ομοσπονδιακού Πανεπιστημίου Άπω Ανατολής στο νησί Ρούσκι. Ολοκληρώθηκε τον Ιούλιο του 2012 και εγκαινιάστηκε από τον πρωθυπουργό της Ρωσικής Ομοσπονδίας Ντμίτρι Μεντβέντεφ και στις 3 Σεπτεμβρίου του 2012 η γέφυρα πήρε επίσημα το όνομά της.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%93%CE%AD%CF%86%CF%85%CF%81%CE%B1_%CE%A1%CE%BF%CF%8D%CF%83%CE%BA%CE%B9
|
Γ.Α.Σ. Αναγέννηση Άρτας
|
Κύριο λήμμα:Γ.Α.Σ. Αναγέννηση Άρτας (ποδόσφαιρο) Η πρώτη ομάδα της πόλης ήταν ο Α.Ο. Παναμβρακικός (έτος ίδρυσης 1926), ο οποίος αντιπροσώπευε την πρωτεύουσα του νομού και τον κάμπο και είχε χρώματα μπλε-άσπρο. Στη δεκαετία του '30 στην πόλη άλλες ομάδες ήταν ο Κεραυνός και η Πανεργατική Ένωση. Το 1949 ιδρύεται ο Α.Ο. Αετός Άρτας, με χρώματα πράσινο - άσπρο, που αντιπροσώπευε τους προερχόμενους από τα ορεινά κατοίκους. Ίσως η ίδρυση του να συνδέεται με την υποχρεωτική κάθοδο των ορεινών στην Άρτα, λόγω των συνεπειών του εμφυλίου πολέμου. Το 1950 ιδρύεται ο Α.Ο. Ολυμπιακός, που αντιπροσώπευε τους πολυπληθείς φιλάθλους του Ολυμπιακού Πειραιώς στην Άρτα.Η Άρτα ήταν από τις πρώτες πόλεις που προχώρησε στη συγχώνευση των ποδοσφαιρικών της σωματείων σε μια ισχυρότερη ομάδα, αρκετά νωρίτερα από άλλες ποδοσφαιρικά προηγμένες πόλεις, όπως η Καλαμάτα, οι Σέρρες, η Λάρισα, τα Γιάννενα. Την ίδια περίοδο, μαζί με την Άρτα, πόλεις που προχώρησαν σε συγχωνεύσεις ήταν τα Τρίκαλα, η Έδεσσα, η Βέροια, η Κατερίνη και η Κόρινθος και η Λειβαδιά. Η ιδέα για συγχώνευση γεννήθηκε το 1958 και υλοποιήθηκε, αφού διαχωρίστηκε το αθλητικό τμήμα από τον πολιτιστικό σύλλογο "Σκουφάς". Οι τρεις ομάδες - Α.Ο. Παναμβρακικός, Α.Ο. Αετός και Α.Ο. Ολυμπιακός - δημιούργησαν το 1960 τον Γ.Α.Σ.Αναγέννηση Άρτας, με σήμα το θρυλικό γεφύρι της Άρτας και χρώματα το άσπρο (κοινό χρώμα και στις τρεις προγενέστερες ομάδες) και το μαύρο.Οι σημαντικότερες στιγμές της Αναγέννησης ήταν την δεκαετία του 60 και του 70 που συμμετείχε στην Β εθνική. Στο μεγαλύτερο κομμάτι της ιστορίας της συμμετέχει στις εθνικές κατηγορίες. Γ εθνική: 2 (1968-69,1975-76) Δ εθνική: 2 (1982-83,1990-91) Πρωταθλήματα ΕΠΣ Άρτας: 4 (1999-00,2001-02,2013-14,2018-19)Κύπελλα ΕΠΣ Άρτας: 8 (1993-94,1998-99,2001-02,2002-03,2003-04,2009-10,2012-13.2019-20)Φιναλίστ κυπέλλου ΕΠΣ Άρτας: 1 (2013-14)Πρωταθλήματα ΕΠΣ Ηπείρου: 3 (1963-64,1968-69,1975-76) Κύπελλα ΕΠΣ Ηπείρου: 2 (1975-76,1977-78) Διαδρομή 1980-81:Συμμετοχή στα προκριματικά πανελληνίου στον όμιλο της Ηπείρου. 1981-82:Συμμετοχή στα προκριματικά πανελληνίου στον όμιλο της Δυτικής Στερεάς Ελλάδας. 1986-87:Πρωταθλήτρια στον δυτικό όμιλο της Β εθνικής και άνοδος στην Α εθνική. 1987-88:Συμμετοχή στην Α εθνική. Τερμάτισε στην 9η θέση με 16 βαθμούς. Συμμετοχή σε αγώνες διαβάθμισης μετά το τέλος του πρωταθλήματος και παραμονή στην Α εθνική. 1988-89:Συμμετοχή στην Α εθνική. Τερμάτισε 10η με 7 βαθμούς και υποβιβάστηκε στην Α2. 2001-02:Συμμετοχή στην Α2 κατηγορία.Τερμάτισε 3η με 34 βαθμούς φτάνοντας κοντά στην άνοδο.2002-03:Συμμετοχή στην Α2 κατηγορία.Τερμάτισε 4η με 29 βαθμούς φτάνοντας κοντά στην άνοδο.2003-04:Συμμετοχή στην Α2 κατηγορία.Τερμάτισε 12η με 14 βαθμούς και υποβιβάστηκε στην Β εθνική.2004-05:Συμμετοχή στην Β εθνική. Τερμάτισε 2η με 28 βαθμούς στον 4ο όμιλο και ανέβηκε στην Α2 κατηγορία.2005-06:Συμμετοχή στην Α2 κατηγορία.Τερμάτισε 3η με 21 βαθμούς στον πρώτο όμιλο.2006-07:Συμμετοχή στην Α2 κατηγορία.Τερμάτισε 6η με 17 βαθμούς στον πρώτο όμιλο.2007-08:Συμμετοχή στην Α2 κατηγορία.Τερμάτισε 3η με 22 βαθμούς στον πρώτο όμιλο.2008-09:Συμμετοχή στην Α2 κατηγορία.Τερμάτισε 6η με 19 βαθμούς στον πρώτο όμιλο και υποβιβάστηκε στην Β εθνική.2009-10:Συμμετοχή στην Β εθνική. Τερμάτισε 6η με 16 βαθμούς στον πρώτο όμιλο.2010-11:Συμμετοχή στην Β εθνική. Τερμάτισε 7η με 14 βαθμούς στον 2ο όμιλο.2011-12:Συμμετοχή στην Β εθνική. Τερμάτισε 5η με 6 βαθμούς στον 2ο όμιλο,2 υποόμιλο.2012-13:Συμμετοχή στην Β εθνική. Τερμάτισε 1η στον 4ο όμιλο με 28 βαθμούς και ανέβηκε στην Α2 κατηγορία.2013-14:Συμμετοχή στην Α2 κατηγορία.Τερμάτισε 2η με 26 βαθμούς, φτάνοντας κοντά στο πρωτάθλημα και την άνοδο στην Α1 κατηγορία.2014-15:Συμμετοχή στην Α2 κατηγορία.Κατέλαβε την 8η θέση στον 2ο όμιλο με 8 βαθμούς και υποβιβάστηκε στην Β εθνική.Τις σεζόν 2015-16 και 2016-17 δεν συμμετείχε σε κάποια διοργάνωση. Το καλοκαίρι του 2017 το τμήμα επανιδρύθηκε.Με το τέλος της σεζόν 2018-19 η Αναγέννηση Άρτας απορρόφησε τον Πρωτέα Άρτας. Πλέον η διοίκηση του Πρωτέα ανέλαβε το τμήμα της Αναγέννησης και το αγωνιστικό τμήμα θα κατεβαίνει με το όνομα και τα χρώματα της Αναγέννησης. Η Αναγέννηση συνεχίζει από την Α2,όπου συμμετείχε ο Πρωτέας.Την σεζόν 2019-20 συμμετείχε στην Α2 κατηγορία,δεύτερο όμιλο. Παραιτήθηκε από το πρωτάθλημα μετά το τέλος της τρίτης αγωνιστικής. Τρέχουσα σύνθεση 1.Σάσα Βουγιασίνοβιτς 2.Γεωργίου Κανέλλος 3.Δεμίρης Νίκος 4.Μάρκοβιτς Μιχάλης 5.Ζήσης Δημήτρης 6.Τούτσης Θάνος 7.Κάντσης 8.Παπαγιαννόπουλος 9.Γιαμούρης 10.Λάιος 11.Νασιούλας 12.Λάκκας 13.Τσιάτσος 14.Κωνσταντίνου 15.Διάρας 16.Καρατζιάς 17.Θάνος 18.Μπέκας 19.Μακρής 20.Γρούμπας 21.Δελικούρας 22.Βάρης 23.Σακκάς Έδρα Έδρα της ομάδας είναι το κλειστό γυμναστήριο της πόλης χωρητικότητας 500 ατόμων που βρίσκεται στην Περιφερειακή οδός της Άρτας. Η γυναικεία ομάδα χάντμπολ της Αναγέννησης Άρτας αγωνίζεται στην Α1 κατηγορία και τα τελευταία χρόνια πρωταγωνιστεί στο πρωτάθλημα και το κύπελλο. Ιστορία - 1987. Iδρυση του τμήματος ΧΑΝΤΜΠΟΛ Γυναικών. - 1988. Άνοδος στην Β' Εθνική κατηγορία. - 1989. Συμμετοχή στην Β' Εθνική. Τερματίζει στην 2η θέση. - 1990. Πρωταθλήτρια Β' Εθνικής. Άνοδος στην Α' Εθνική. - 1991. Συμμετοχή στην Α' Εθνική και υποβιβασμός στην Β' Εθνική. - 1992. Πρωταθλήτρια Β' Εθνικής και συγχρόνως άνοδο στην Α1 Εθνική κατηγορία. - 1993. Συμμετοχή στο πρωτάθλημα της Α1 Εθνικής. Καταλαμβάνει την 3η θέση. - 1994. Συμμετοχή στην Α1 Εθνική κατηγορία. Τερματίζει στην 2η θέση. - 1995. Πρωταθλήτρια Ελλάδος. Συμμετοχή στους 16 του EHF Cup. - 1996. Πρωταθλήτρια Ελλάδος. Συμμετοχή στους 16 του Champions League - 1997. Πρωταθλήτρια Ελλάδος. Συμμετοχή και πρόκριση από τον 4ο όμιλο του Champions League - 1998. Πρωταθλήτρια Ελλάδος - Κυπελλούχος Ελλάδος. Συμμετοχή και πρόκριση από όμιλο του Champions League - 1999 Πρωταθλήτρια Ελλάδος - Κυπελλούχος Ελλάδος. Συμμετοχή και πρόκριση από τον 3ο όμιλο του Champions League - 2000 Πρωταθλήτρια Ελλάδος - Κυπελλούχος Ελλάδος. Συμμετοχή και πρόκριση από τον 4ο όμιλο του Champions League - 2001 Πρωταθλήτρια Ελλάδος - Κυπελλούχος Ελλάδος. Συμμετοχή στον 3ο όμιλο του Champions League - 2002 Πρωταθλήτρια Ελλάδος - Κυπελλούχος Ελλάδος. Αποκλεισμός στον 2ο γύρο του Champions League και συμμετοχή μέχρι τον 4ο γύρο του EHF Cup. - 2003 Πρωταθλήτρια Ελλάδος - Κυπελλούχος Ελλάδος. Αποκλεισμός στον 2ο γύρο του Champions League και συμμετοχή μέχρι τον 3ο γύρο του EHF Cup. - 2004 Πρωταθλήτρια Ελλάδος - Κυπελλούχος Ελλάδος. Αποκλεισμός στον 2ο γύρο του Champions League και συμμετοχή μέχρι τους 16 του EHF Cup. - 2005 Πρωταθλήτρια Ελλάδος - Κυπελλούχος Ελλάδος. Αποκλεισμός στον 1ο γύρο του Champions League και συμμετοχή μέχρι τους 16 του EHF Cup. - 2006 Πρωταθλήτρια Ελλάδος - Κυπελλούχος Ελλάδος. Αποκλεισμός στον 1ο γύρο του Champions League και συμμετοχή μέχρι τους 16 του EHF Cup. - 2007 Αποκλεισμός στον 2ο γύρο του Champions League και συμμετοχή μέχρι τους 16 του EHF Cup. - 2008 Κυπελλούχος Ελλάδος. Συμμετοχή στον 3ο γύρο του Κυπέλλου Κυπελλούχων. - 2009 Συμμετοχή στον 3ο γύρο του Κυπέλλου Κυπελλούχων. - 2010 Συμμετοχή στον 2ο γύρο του EHF Cup. - 2011 Συμμετοχή στον 2ο γύρο του EHF Cup. - 2012 Συμμετοχή στον 3ο γύρο του EHF Cup. - 2013 Συμμετοχή στους 16 του Challenge Cup. - 2014 Συμμετοχή στον 3ο γύρο του Challenge Cup. - 2015 Συμμετοχή στον 2ο γύρο του EHF Cup. Έδρα Έδρα της ομάδας είναι το κλειστό γυμναστήριο Κωστακιών Τ9 χωρητικότητας 1200 ατόμων που βρίσκεται στους Κωστακιούς Άρτας . Τρέχουσα σύνθεση Τίτλοι 12 πρωταθλήματα γυναικών: 1995, 1996, 1997, 1998, 1999, 2000, 2001, 2002, 2003, 2004, 2005, 2006 10 κύπελλα γυναικών: 1998, 1999, 2000, 2001, 2002, 2003, 2004, 2005, 2006, 2008 Ανδρών Ιστορική αναδρομή Το τμήμα Ανδρών της ομάδος για πολλά χρόνια αγωνίστηκε σε Β΄ και Γ΄ Εθνική. Βέβαια υπάρχουν και πολλές επιτυχίες σε ηλικιακά επίπεδα πάντα με την ομάδα της Αναγέννησης. Η Αναγέννησης Άρτας έπαιζε την περίοδο 2011-12 στην Β' Εθνική,στον Β όμιλο. Τερμάτισε στην τελευταία θέση και υποβιβάστηκε. Το 2012 υπήρξαν αλλαγές στις κατηγορίες. Το 2012-13 αγωνίστηκε στο Εθνικό Περιφερειακό Πρωτάθλημα, στον τομέα της ΕΣΠΕΔΕ.Για τα δυο επόμενα χρόνια,2013-14 και 2014-15, η Αναγέννηση δεν συμμετείχε στο πρωτάθλημα. Το τμήμα λειτούργησε ξανά την περίοδο 2015-16 συμμετέχοντας στο πρωτάθλημα της ΕΣΠΕΔΕ,το οποίο πλέον ήταν κομμάτι της Β εθνικής. Προτεργάτης ήταν ο Γιάννης Μπασούκας. Τερμάτισε στην δεύτερη θέση με 33 βαθμούς (14 αγώνες,11 νίκες-3 ήττες,35-16 σετ) και προκρίθηκε στα play off.Στον ημιτελικό έπαιξε με τον Ερμή Ηγουμενίτσας με μειονέκτημα από το πρωτάθλημα 2-0. Το σκορ στις νίκες ήταν 3-1 και αποκλεισμός από τον τελικό.Στο κύπελλο αποκλείστηκε από την πρώτη φάση από τον ΑΟ Πρέβεζας με 0-3 σετ. Επίσης λειτούργησαν ακαδημίες.Την σεζόν 2016-17 συμμετείχε στην Β εθνική, στον τομέα της ΕΣΠΕΔΕ.Για την πρώτη φάση του πρωταθλήματος τερμάτισε στην πρώτη θέση με 37 βαθμούς (13-1,40-10 σετ). Προκρίθηκε στην δεύτερη φάση που αντιμετώπισε τον Ερμή Ηγουμενίτσας. Με τις νίκες να είναι στο 2-0 από την κανονική διάρκεια του πρωταθλήματος, η Αναγέννηση έκανε το 3-0 στις νίκες και πέρασε στον τελικό, όπου αντιμετώπισε τον ΑΓΣΙ.Με τις νίκες στο 2-0 από την κανονική διάρκεια του πρωταθλήματος, το τελικό σκορ στις νίκες διαμορφώθηκε στο 3-1 και η Αναγέννηση ανακηρύχθηκε πρωταθλήτρια.Για το κύπελλο Ελλάδος 2016-17,αφού προκρίθηκε από την πρώτη φάση, που έγινε σε τοπικό επίπεδο, έφτασε ως την 3η αγωνιστική του δεύτερου γύρου. Αποκλείστηκε από την ΕΑ Πατρών με 3-1 σετ. Ανακηρύχθηκε από την ΕΣΠΕΔΕ σαν κυπελλούχος της ένωσης αφού είχε νικήσει τον ΑΓΣΙ στον άτυπο τελικό στο μεταξύ τους παιχνίδι για την δεύτερη φάση του κυπέλλου Ελλάδος.Την σεζόν 2017-18 συμμετείχε στην Α2 κατηγορία,στον Β2 υποόμιλο. Τερμάτισε στην 4η θέση με 12 βαθμούς,5 νίκες και 7 ήττες,22 σετ υπέρ και 25 κατά,1021 πόντους υπέρ και 1029 κατά. Επίσης είχε αφαίρεση 3 βαθμών γιατί αποχώρησε από διοργανώσεις υποδομών στην κατηγορία παίδων. Προκρίθηκε στα play off. Ξεκίνησε από την 4η θέση με 1 βαθμό.Στα play off γνώρισε 6 ήττες, παραμένοντας στον 1 βαθμό που είχε εξαρχής,σετ 3-18,πόντοι 413-525.Κατέλαβε την 4η θέση και δεν κατάφερε να προκριθεί στην επόμενη φάση.Την σεζόν,2018-19 συμμετείχε στην Α2 κατηγορία,στον Β όμιλο. Τερμάτισε στην 13η και τελευταία θέση με 9 βαθμούς,2 νίκες και 22 ήττες,22-68 σετ,1816-2105 πόντους. Τις 2 νίκες τις πέτυχε εντός έδρας. Έχοντας 9 βαθμούς,16-32 σετ,1019-1074 πόντους. Εκτός έδρας είχε μόνο ήττες και δεν πήρε κάποιον βαθμό. Είχε 6-36 σετ,797-1031 πόντους. Αποτέλεσμα όλων αυτών ήταν ο υποβιβασμός της Αναγέννησης στην Β εθνική,στον τομέα της ΕΣΠΕΔΕ. Την σεζόν,2019-20 συμμετείχε στην Β εθνική,στον τομέα της ΕΣΠΕΔΕ.Αποβλήθηκε από το πρωτάθλημα αφού μηδενίστηκε σε 2 αγώνες. Γυναικών Η Αναγέννηση αγωνίστηκε στο πανελλήνιο πρωτάθλημα 1978 καταλαμβάνοντας την 6η θέση. Η ομάδα διαθέτει τμήμα καλαθοσφαίρισης ανδρών το οποίο την περίοδο 2014-2015 αγωνίστηκε στο Εθνικό Περιφερειακό Πρωτάθλημα της Ε.Σ.ΚΑ.ΒΔ.Ε. στην Β' κατηγορία απ' όπου υποβιβάστηκε. Την επόμενη χρονιά, 2015-16, δεν δήλωσε συμμετοχή στην Γ' κατηγορία ΕΣΚΑΒΔΕ. Ιστοσελίδα φιλάθλων Το στάδιο της Αναγέννησης Άρτας
|
Ο Γυμναστικός Αθλητικός Σύλλογος Αναγέννηση Άρτας είναι αθλητικό σωματείο που έχει ιδρυθεί το 1960. Τα χρώματα της ομάδας είναι μαύρο-άσπρο και έμβλημα το γνωστό τοπικό γεφύρι. Δημιουργήθηκε από συγχώνευση των Παναμβρακικού (ίδρ. 1925), Αετού (1949) και Ολυμπιακού Άρτας (1951).Η Αναγέννηση Άρτας διαθέτει τμήματα ποδοσφαίρου, χειροσφαίρισης ανδρών και γυναικών, πετοσφαίρισης ανδρών ενώ παλιότερα είχε και καλαθοσφαίριση ανδρών.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%93.%CE%91.%CE%A3._%CE%91%CE%BD%CE%B1%CE%B3%CE%AD%CE%BD%CE%BD%CE%B7%CF%83%CE%B7_%CE%86%CF%81%CF%84%CE%B1%CF%82
|
Γάγγλιο του καρπού
|
Η συχνότερη θέση εντόπισης των Γαγγλίων είναι ο καρπός.Ακολουθούν οι καμπτήρες τέχοντες της χειρός, τα δάκτυλα και ακολουθεί ο ταρσός και ο άκρος πόδας. Το Γάγγλιο του καρπού είναι μια κυστική διόγκωση (κύστη) που συνήθως εμφανίζεται στη ράχη του καρπού και σπανιότερα στην παλαμιαία, εκεί που καταφύεται ο Κερκιδικός Καμπτήρ του Καρπού Τένοντας, αποτελείται δε από σκληρή μεμβράνη και περιέxει ζελατινώδες θυλακικό υγρό. Μερικά γάγγλια συνήθως είναι συμπαγή και όχι κυστικά. Είναι δυνατόν σπανιότερα να εμφανισθεί και στην βάση των δακτύλων, αλλά τότε είναι πολύ μικρότερο σε μέγεθος. Πρόκειται γιά κυστικό σχηματισμό, προερχόμενο από ινώδη εκφύλιση των συνδέσμων του Kαρπού, ή του ινώδους ελύτρου τών εκτεινόντων ή των καμπτήρων Tενόντων, περιέχει δε συνήθως, παχύρευστο ελυτρικό ή αρθρικό υγρό (gel, glairy, viscous fluid). Κατά μία άποψη αποτελεί προσεκβολή τού ορογόνου υμένα τής αρθρώσεως (synovial herniation), η οποία μετεβλήθη σε κύστη ,. Σπανιότατα πίσω από ένα γάγγλιο μπορεί να κρύβεται ένας όγκος. Εχει δημοσιευθεί στό περιοδικό της Ελληνικής Εταιρείας Ορθοπεδικής και Τραυματολογίας Acta Orthopaecica Hellenica μία περίπτωση γαγγλίου του καρπού πού απεδείχθη με βιοψία ότι ήταν κακοήθης γιγαντοκυτταρικός όγκος (Giant Cell Tumor). Τα γάγγλια αποτελούν απλώς αισθητικό πρόβλημα και σπάνια πονούν. Αυτό συμβαίνει ιδίως σε καταπόνηση της πλησίον αρθρώσεως ή του τένοντος από τον οποίο εξορμώνται. Οι ηλικίες που εμφανίζονται είναι από μωρά 3 ετών μέχρι την μέση ηλικία. Σπάνια τα βλέπουμε σε ηλικιωμένους. Τα γάγγλια είναι γενικώς ακίνδυνα. Το μόνο πρόβλημα που δημιουργούν είναι ο πόνος και το αισθητικό πρόβλημα. Η παρακολούθηση είναι επαρκής στις περισσότερες περιπτώσεις. Μερικές φορές εξαφανίζονται και μόνα τους σε μερικούς μήνες. Η θεραπεία των Γαγγλίων γίνεται με τις εξής μεθόδους: (1) Ελαστική συμπίεση με ένα πλαστικό πίεστρο και ένα περικάρπιο από Neoprene, ή συμπιεστικό ελαστικό επίδεσμο για 10-20 ημέρες. Η παλιά πρακτική μέθοδος με πίεση με ένα κέρμα μέχρι να σπάσει το γάγγλιο, δεν είναι δόκιμη και μάλλον ανήκει στά βασανιστήρια. (2) Παρακέντηση υπό τοπική αναισθησία με Xylocaine 2% και με ή χωρίς έγχυση Κορτιζόνης. Παρακεντάται το γάγγλιο, με Xylocaine 2%, γίνονται πολλές οπές στό τοίχωμάτου ή αναρροφείται το gel που εμπεριέχει. Οι ενδείξεις για πιο ριζική αντιμετώπιση με ένεση Κορτιζόνης είναι ο πόνος, η κινητική δυσλειτουργία, η πίεση νεύρου και ο κίνδυνος εξέλκωσης (σπάνιες περιπτώσεις ορισμένων βλεννωδών κύστεων). Το ποσοστό υποτροπής μετά από παρακέντηση και αναρρόφηση είναι πάνω από 50%. Εξαίρεση αποτελούν οι κύστεις που εντοπίζονται στο έλυτρο των εκτεινόντων τενόντων όπου το ποσοστό υποτροπής είναι κάτω από 30%.,. (3) Χειρουργική αφαίρεσή τους. Η χειρουργική αφαίρεση των Γαγγλίων είναι αποτελεσματική με ποσοστό υποτροπής μικρότερο από 5% εφόσον η εξαίρεση της κύστης περικλείει το μίσχο της μαζί με ένα κομμάτι αρθρικής κάψας. Η ακριβής εντόπιση του πόνου βοηθά στη χειρουργική αφαίρεση γαγγλίων τα οποία δεν είναι ψηλαφητά. Η μέθοδος της αρθροσκόπησης για τη θεραπεία των ραχιαίων καρπικών γαγγλίων βρίσκεται ακόμη σε πειραματικό στάδιο με ενθαρρυντικά όμως αποτελέσματα. Η χειρουργική αφαίρεση αποτελεί κατάλληλο χειρουργικό περιβάλλον και προσεκτική εγχειρητική τεχνική από Χειρουργό άκρας χειρός, με σκοπό το χαμηλό ποσοστό υποτροπής και την προφύλαξη από βλάβες των παρακείμενων ιστών.,. (4) Η μέθοδος στραγγαλισμού με ράμμα: Το έτος 1992 δημοσιεύθηκε μιά μή χειρουργική μέθοδος θεραπείας των Γαγγλίων του καρπού, στό περιοδικό The Journal of Hand Surgery αλλά στήν πράξη δεν απεδείχθη επιτυχής και εγκαταλλείφθηκε.
|
Τα Γάγγλια του καρπού (Carpal Ganglion Cyst) και της άκρας χειρός είναι καλοήθεις κυστικές ή συμπαγείς εξεργασίες (δηλαδή ογκίδια) οι οποίες εντοπίζονται συχνότερα κοντά στους τένοντες και στις αρθρώσεις, ενώ ορισμένες φορές μπορεί βρίσκονται ενδοοστικά ή περιτενόντια. Το Γάγγλιο του καρπού, ΔΕΝ έχει καμμία σχέση με τους Λεμφαδένες (Lymph Nodes), που - κακώς - στο παρελθόν ονομάζονταν «Λεμφογάγγλια». Επίσης, ΔΕΝ έχει σχέση με το Νωτιαίο Γάγγλιο (Ganglion Spinale), ούτε με το Συμπαθητικό Γάγγλιο (Ganglion Sympathicum), πού αποτελούν ανατομικά νευρικά στοιχεία. Πρακτικά, φαίνεται τα Γάγγλια να αποτελούν εκκολπώματα (προσεκβολές) του υμένος αρθρώσεως ή ελύτρου τένοντος, κάτι ανάλογο με την κύστη του Baker στό γόνατο, η οποία είναι ένα τεράστιο γάγγλιο.,.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%93%CE%AC%CE%B3%CE%B3%CE%BB%CE%B9%CE%BF_%CF%84%CE%BF%CF%85_%CE%BA%CE%B1%CF%81%CF%80%CE%BF%CF%8D
|
Τεό βαν Γκογκ (έμπορος τέχνης)
|
Ο Τεό βαν Γκογκ γεννήθηκε την 1η Μαΐου 1857 στο χωριό Groot-Zundert, στην επαρχία της βόρειας Βραβάντης της Ολλανδίας. Ήταν ο γιος του Τεοντόρους βαν Γκογκ και της Άννα Κορνέλια Κάρμπεντους. Ο μεγαλύτερος αδελφός του ήταν ο Βίνσεντ βαν Γκογκ (1853-1890), ο οποίος αργότερα έγινε διάσημος ζωγράφος. Ο Τεό εργάστηκε για μερικά χρόνια στο ολλανδικό γραφείο των Παρισινών εμπόρων έργων τέχνης Goupil & Cie στη Χάγη. Εντάχθηκε στο γραφείο των Βρυξελλών την 1 Ιανουαρίου του 1873 ως ο νεότερος υπάλληλός τους. Μετά δούλεψε στο αγγλικό γραφείο και μετακόμισε στο γραφείο της Χάγης, όπου εξελίχθηκε σε επιτυχημένο έμπορο έργων τέχνης. Από το 1884, μετατέθηκε στο κεντρικό γραφείο στο Παρίσι. Ξεκινώντας από τον χειμώνα του 1880-1881, άρχισε να στέλνει υλικά ζωγραφικής, καθώς και μηνιαία οικονομική υποστήριξη στον αδελφό του και ζωγράφο Βίνσεντ βαν Γκογκ, ο οποίος ζούσε στην Ολλανδία. Στο Παρίσι, ο Τεό γνώρισε τον Αντρές Μπόνγκερ και την αδελφή του Γιοχάνα, την οποία νυμφεύτηκε στο Άμστερνταμ στις 17 Απριλίου 1889. Το ζευγάρι έζησε στο Παρίσι, όπου στις 31 Ιανουαρίου 1890 γεννήθηκε ο γιος τους Βίνσεντ Βίλεμ. Στις 8 Ιουνίου, η οικογένεια επισκέφθηκε τον Βίνσεντ ο οποίος ζούσε κοντά στο Παρίσι στην Ουβέρ σουρ Ουάζ. Ο Βίνσεντ πέθανε τον Ιούλιο του 1890 στην ηλικία των 37 και ο Τεό πέθανε τον Ιανουάριο του 1891 στην ηλικία των 33, υποτίθεται από μια λοίμωξη του εγκεφάλου. Ο Τεό έπασχε από παραλυτική άνοια (dementia paralytica) και η υγεία του χειροτέρεψε γρήγορα μετά τον θάνατο του Βίνσεντ. Αδύναμος και ανίκανος να συμβιβαστεί με την απουσία του Βίνσεντ πέθανε έξι μήνες αργότερα, στις 25 Ιανουαρίου, στην ολλανδική κωμόπολη Den Dolder. Ο δισέγγονος του Τεό, που επίσης ονομαζόταν Τεό βαν Γκογκ ήταν ένας διάσημος και αμφιλεγόμενος σκηνοθέτης, ο οποίος δολοφονήθηκε στους δρόμους του Άμστερνταμ το 2004 από μια ισλαμική εξτρεμιστική οργάνωση αφού είχε κάνει μια ταινία μικρού μήκους που κριτίκαρε το Ισλάμ. Η οικογένεια του Βαν Γκογκ στα έργα του Γιοχάνα βαν Γκογκ-Μπόνγκερ Anonymous (initialled "H.H.H." and "W.F.d.C.H."): «Van Gogh's-Gravenhage», Nederland's Patriciaat, 50, 1964, σσ. 171–183. Hulsker, Jan: Vincent and Theo van Gogh: A Dual Biography, Ann Arbor, Fuller Publications, 1990. ISBN 0-940537-05-2. Jansen, Leo, και Jan Robert: Kort geluk. De briefwisseling tussen Theo van Gogh en Jo Bonger, Waanders, Zwolle 1999. ISBN 90-400-9353-9 (επίσης διαθέσιμο στα αγγλικά). Rewald, John: «Theo van Gogh, Goupil, and the Impressionists», Gazette des Beaux-Arts, Ιανουάριος & Φεβρουάριος 1973, σσ. 1–107; επανέκδοση στον Rewald, John: Studies in Post-Impressionism, Thames and Hudson, 1986, σσ. 7–115 (no ISBN). Stolwijk, Chris, & Thomson, Richard: Theo van Gogh 1857–1891: Art dealer, collector and brother of Vincent, Waanders, Zwolle 1999. ISBN 90-400-9363-6. John Lichfield, «Ο μικρός αδελφός του Βαν Γκογκ πηγαίνει σε παρουσίαση», 1999, The Independent, 27 Ιανουαρίου 2009
|
O Τεοντόρους («Τεό») βαν Γκογκ (Theodorus "Theo" van Gogh, ολλανδική προφορά [[teː joːˈdoːrɵs ˈteːjoː vɑŋ ˈɣɔx]], ορθή απόδοση στα ελληνικά Τεόντορους φαν Χοχ, 1 Μαΐου 1857 – 25 Ιανουαρίου 1891) ήταν Ολλανδός έμπορος τέχνης. Ήταν ο μικρότερος αδελφός του Βίνσεντ βαν Γκογκ, ο οποίος με την αμέριστη οικονομική και συναισθηματική υποστήριξή του επέτρεψε στον αδελφό του να αφοσιωθεί εντελώς στη ζωγραφική. Ο Τεό πέθανε σε ηλικία 33 ετών, έξι μήνες μετά τον αδελφό του που πέθανε σε ηλικία 37 ετών.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A4%CE%B5%CF%8C_%CE%B2%CE%B1%CE%BD_%CE%93%CE%BA%CE%BF%CE%B3%CE%BA_(%CE%AD%CE%BC%CF%80%CE%BF%CF%81%CE%BF%CF%82_%CF%84%CE%AD%CF%87%CE%BD%CE%B7%CF%82)
|
Μαυροδένδρι Ημαθίας
|
Το χωριό βρίσκεται στα τέσσερα χιλιόμετρα βορειοανατολικά από την Βέροια και αποτελεί μέρος του πολεοδομικού συγκροτήματος της πόλης. Το Μαυροδένδρι είναι σε υψόμετρο 55 μέτρων. Το χωριό ανήκει στην περιοχή του Ρουμλουκίου. Το 1928 στο Μαυροδένδρι ζούσαν 34 κάτοικοι, εκ των οποίων οι 13 ήταν πρόσφυγες. Το 1940 οι κάτοικοι ήταν 30 και το 1951 ήταν μόλις 17. Σε μεταγενέστερες απογραφές, λόγω του μικρού πληθυσμού, οι κάτοικοι του χωριού προσμετρούνται στο συνολικό πληθυσμό της Βέροιας. Στον παρακάτω πίνακα φένονται οι μεταβολές του πληθυσμού:
|
Το Μαυροδένδρι, έως το 1926 γνωστό ως Καρά Τσαλή, είναι χωριό του Δήμου Βεροίας, της περιφερειακής ενότητας Βέροιας στην Περιφέρεια Κεντρικής Μακεδονίας. Σήμερα, το χωριό αποτελεί μέρος της πόλης της Βεροίας.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9C%CE%B1%CF%85%CF%81%CE%BF%CE%B4%CE%AD%CE%BD%CE%B4%CF%81%CE%B9_%CE%97%CE%BC%CE%B1%CE%B8%CE%AF%CE%B1%CF%82
|
Ινουγουίτ
|
Οι Ινουγουίτ μιλούν τα Ινουκτούν, επίσης γνωστά ως Βορειογροιλανδικά, Θούλε Ινουίτ ή Πολικά Εσκιμώικα. Πρόκειται για διάλεκτο των Ινουκτιτούτ, μια Εσκιμολεουτική γλώσσα που σχετίζεται με τη γροιλανδική γλώσσα που ομιλείται αλλού στη Γροιλανδία. Στα Καλααλλισούτ, την επίσημη διάλεκτο της Γροιλανδίας, τα Ινουκτούν ονομάζονται Αβανερσουαρμιουτούτ. Πριν το 1880, ο πληθυσμός τους εκτιμάται ότι ήταν μεταξύ 100 και 200 ατόμων. Από το 1880 έως το 1930, εκτιμάται ότι ανέρχονταν σε 250. Το 1980 ο εκτιμώμενος πληθυσμός τους ήταν 700 και αυξήθηκε σε 800 το 2010. Οι Ινουγουίτ ήρθαν σε επαφή αρχικά με τους Ευρωπαίους το 1818, όταν ο Τζον Ρος έκανε αποστολή στην επικράτειά τους. Ο Ρος τους κατονόμασε «Αρκτικούς Ορεσίβιους». Πιστεύεται ότι προηγουμένως ζούσαν σε απόλυτη απομόνωση, σε σημείο να μην γνωρίζουν για άλλους ανθρώπους και αναφέρονται ως μία από τις μόνες μη γεωργικές κοινωνίες που ζουν χωρίς ένοπλες διαμάχες ή πόλεμο, κατάσταση που συνεχίστηκε μετά από επαφή.Το 1908 και το 1909, οι Ινουγουίτ έπαιξαν ουσιαστικό ρόλο στη βοήθεια τόσο του Φρέντερικ Κουκ όσο και του Ρόμπερτ Πίρι στις διεκδικούμενες κατακτήσεις του Βόρειου Πόλου. Ο Έρικ Χόλτβεντ, ένας Δανός, ήταν ο πρώτος πανεπιστημιακά εκπαιδευμένος εθνολόγος που ασχολήθηκε με τη μελέτη των Ινουγουίτ. Οι Ινουγουίτ που ζουν βόρεια του Αρκτικού Κύκλου στη δυτική ακτή της Γροιλανδίας, μεταξύ 75°-80° Β και 58°-74° Δ. Ο βορειότερος οικισμός βρίσκεται στο χωριό Ήτα (στις 78° 19' Β), αλλά εγκαταλείφθηκε λόγω των εξαιρετικά σκληρών συνθηκών εκεί. Ο βορειότερος σταθερός οικισμός είναι τώρα το Χιουραπαλούκ. Το Πιτουφφίκ, γνωστό και ως «Ντούντας» ή «Θούλε» για τους Ευρωπαίους, ήταν ο κύριος οικισμός των Ινουγουίτ μέχρι το 1953, όταν εκτοπίστηκε από την αμερικανική Αεροπορική Βάση Θούλε, με τους κατοίκους του να μεταφέρονται στο Κααναάκ. Το Κααναάκ Ιδρύθηκε το 1953 και είναι ο μεγαλύτερος οικισμός των Ινουγουίτ. Η φυλή των Ινουγουίτ της Βόρειας Γροιλανδίας, BBC Αναγνωρίζοντας τους Ινουγουίτ ως ξεχωριστό αυτόχθονα πληθυσμό της Γροιλανδίας και το δικαίωμά τους να επιστρέψουν στα παραδοσιακά τους εδάφη, Inuit Circumpolar Conference Executive Council Resolution 03-02
|
Οι Ινουγουίτ, ιστορικά Αρκτικοί Ορεσίβιοι, είναι γροιλανδοί Ινουίτ. Παλαιότερα γνωστοί ως «Πολικοί Εσκιμώοι», είναι η βορειότερη ομάδα των Ινουίτ και ο βορειότερος λαός του κόσμου, οι οποίοι ζουν στη Γροιλανδία. Οι Ινουγουίτ αποτελούν περίπου το 1% του πληθυσμού της Γροιλανδίας.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%99%CE%BD%CE%BF%CF%85%CE%B3%CE%BF%CF%85%CE%AF%CF%84
|
Νικολά Πεπέ
|
Η επαγγελματική του καριέρα ξεκίνησε το 2012 και έπαιξε σε διάφορες γαλλικές ομάδες. To 2017 υπέγραψε στη Λιλ και τη σεζόν 2018-2019 αναδείχθηκε στην καλύτερη ενδεκάδα της Λιγκ 1. Τον Αύγουστο του 2019 έγινε παίκτης της Άρσεναλ. Το 2016 έκανε το ντεμπούτο του με την Εθνική Ακτής Ελεφαντοστού και πέτυχε τα δύο πρώτα του γκολ το 2018 σε έναν φιλικό αγώνα με το Τόγκο. Συμμετείχε στο Κύπελλο Εθνών Αφρικής του 2017 και του 2019.
|
Ο Νικολά Πεπέ (Nicolas Pépé, γενν. 29 Μαΐου 1995) είναι Ιβοριανός ποδοσφαιριστής που αγωνίζεται ως εξτρέμ στην Γαλλική ΝΙΣ ως δανεικος από την Άρσεναλ και στην Εθνική Ακτής Ελεφαντοστού.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9D%CE%B9%CE%BA%CE%BF%CE%BB%CE%AC_%CE%A0%CE%B5%CF%80%CE%AD
|
Μονάρχης
|
Οι μονάρχες, φέρουν ποικίλους τίτλους - βασιλιάς ή βασίλισσα, πρίγκιπας ή πριγκίπισσα, αυτοκράτορας ή αυτοκράτειρα, δούκας ή δούκισσα, εμίρης, σουλτάνος ή φαραώ. Ο όρος πρίγκιπας χρησιμοποιείται μερικές φορές ως γενικός όρος για να αναφερθεί σε κάθε μονάρχη ανεξάρτητα από τον τίτλο, ειδικά σε παλαιότερα κείμενα.Ένας βασιλιάς μπορεί επίσης να είναι σύζυγος της βασίλισσας και μια βασίλισσα μπορεί να είναι σύζυγος του βασιλιά. Εάν και οι δύο απο το ζευγάρι βασιλεύουν, κανείς απο τους δύο δεν θεωρείται σύζυγος βασιλιά ή βασίλισσας. Η μοναρχία είναι πολιτικού ή κοινωνικοπολιτιστικού χαρακτήρα και γενικά (αλλά όχι πάντα) συνδέεται με κληρονομική κυριαρχία. Οι περισσότεροι μονάρχες, τόσο ιστορικά όσο και σήμερα, έχουν γεννηθεί και ανατραφεί μέσα σε μια βασιλική οικογένεια (η κυριαρχία της οποίας για μια χρονική περίοδο αναφέρεται ως δυναστεία) και έχει εκπαιδευτεί για μελλοντικά καθήκοντα. Διαφορετικά συστήματα διαδοχής έχουν χρησιμοποιηθεί, όπως συγγένεια εξ αίματος, τα πρωτότοκα τέκνα, ο σαλικός νόμος, κλπ. Ενώ παραδοσιακά οι περισσότεροι μονάρχες είναι άνδρες, οι γυναίκες μονάρχες έχουν επίσης κυριαρχίσει. Ορισμένες μοναρχίες δεν είναι κληρονομικές. Σε μια εκλεκτική μοναρχία, ο μονάρχης εκλέγεται αλλά εξυπηρετεί με άλλο τρόπο όπως οποιοσδήποτε άλλος μονάρχης. Τα ιστορικά παραδείγματα της εκλεγμένης μοναρχίας περιλαμβάνουν τους ιερούς Ρωμαίους αυτοκράτορες (που εκλέγονται από εκλεκτικούς πρίγκιπες, αλλά συχνά προέρχονται από την ίδια δυναστεία) και την ελεύθερη εκλογή βασιλιάδων της πολωνικής-λιθουανικής Κοινοπολιτείας. Τα σύγχρονα παραδείγματα περιλαμβάνουν τον Γιανγκ ντι-Περτουάν Αγκόν της Μαλαισίας, ο οποίος διορίζεται από τη Διάσκεψη των Κυβερνώντων κάθε πέντε χρόνια ή μετά το θάνατο του βασιλιά, και ο Πάπας της Ρωμαιοκαθολικής Εκκλησίας, ο οποίος υπηρετεί ως κυρίαρχος της Πόλης του Βατικανού και εκλέγεται (μέχρι θανάτου) από το Κολλέγιο των Καρδιναλίων.Τους τελευταίους αιώνες, πολλά κράτη έχουν καταργήσει τη μοναρχία και απέκτησαν δημοκρατία (βλέπε, π.χ., Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα). Η υπεράσπιση της κυβέρνησης από μια δημοκρατία ονομάζεται ρεπουμπλικανισμός, ενώ η υπεράσπιση της μοναρχίας ονομάζεται μοναρχισμός. Ένα κύριο πλεονέκτημα της κληρονομικής μοναρχίας είναι η άμεση συνέχεια της εθνικής ηγεσίας, όπως φαίνεται στην κλασική φράση "Ο [παλαιός] βασιλιάς είναι νεκρός. Ζήτω ο [νέος] βασιλιάς!". Στις περιπτώσεις όπου ο μονάρχης χρησιμεύει κυρίως ως τελετουργικός αριθμός (π.χ. στις περισσότερες σύγχρονες συνταγματικές μοναρχίες), η πραγματική ηγεσία δεν εξαρτάται από τον μονάρχη. Μία μορφή κυβέρνησης μπορεί στην πραγματικότητα να είναι κληρονομική χωρίς να θεωρείται μοναρχία, όπως οικογενειακή δικτατορία. Δούκας Σουλτάνος Φαραώ Σόγκουν Μοναρχισμός Δικτατορία Δημοκρατία Βασιλείς και βασίλισσες του Ηνωμένου Βασιλείου Ο ρόλος της μοναρχίας - The Royal Family
|
Ο μονάρχης είναι το αξίωμα του ανωτάτου άρχοντα ενός κράτους, που κυβερνά συνήθως ένα βασίλειο. Ένας μονάρχης μπορεί να ασκεί τα περισσότερο και πιο ανώτατα καθήκοντα σε ένα κράτος, αν και υπάρχουν περιπτώσεις όπου άλλα άτομα μπορούν να ασκήσουν αυτή την εξουσία εν ονόματι του μονάρχη. Συνήθως ένας μονάρχης, είτε κληρονομεί το δικαίωμα να ασκήσει κυριαρχικά δικαιώματα σε ένα κράτος (που συχνά αυτή η διαδικασία αναφέρεται ως διαδοχή στο θρόνο ή το στέμμα), είτε επιλέγεται μέσα από μια καθιερωμένη διαδικασία από μια οικογένεια ή μια ομάδα μπορεί να παρέχει το μονάρχη ενός έθνους. Εναλλακτικά, ένα άτομο μπορεί να γίνει μονάρχης με τη βία, με αυτοανακήρυξη ή με συνδυασμό άλλων μέσων. Ένας μονάρχης βασιλεύει συνήθως για όλη του τη ζωή ή μέχρι να παραιτηθεί. Οι εξουσίες του μονάρχη ποικίλουν από τη μία μοναρχία στην άλλη ή από τη μία ιστορική εποχή στην άλλη. Για παράδειγμα, ένα είδος μονάρχη, ο αυτοκράτορας, μπορεί να χειρίζεται όλη την εξουσία κυριαρχίας ενός κράτους (απόλυτη μοναρχία), ενώ ένα άλλο είδος μονάρχη, ο βασιλιάς, μπορεί να διαθέτει εθιμοτυπικά καθήκοντα με μικρή ή ελάχιστη εξουσία, ενώ την πραγματική εξουσία να την έχει μια εκλεγμένη κυβέρνηση ή ένα κοινοβούλιο (συνταγματική μοναρχία).
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9C%CE%BF%CE%BD%CE%AC%CF%81%CF%87%CE%B7%CF%82
|
Πυροβολισμοί στο Δημοτικό Σχολείο «Βλάντισλαβ Ριμπνίκαρ»
|
Η Σερβία έχει αυστηρούς νόμους για τα όπλα, αλλά ένα από τα υψηλότερα ποσοστά κατοχής όπλων στον κόσμο κατά κεφαλήν. Το 2021, με εκτιμώμενα 39 ιδιόκτητα όπλα ανά 100 άτομα, η Σερβία ήταν η τρίτη χώρα παγκοσμίως σε αυτό το στατιστικό στοιχείο, πίσω από τις Ηνωμένες Πολιτείες και την Υεμένη. Μαζί με την κουλτούρα της οπλοκατοχής και πολλά νοικοκυριά που διατηρούν πολεμικά τρόπαια από τους πολέμους του 20ου αιώνα, τα παράνομα όπλα διαδόθηκαν ευρέως σε ορισμένες από τις χώρες της περιοχής μετά τους Γιουγκοσλαβικούς Πολέμους στη δεκαετία του 1990.Οι μαζικοί πυροβολισμοί είναι σπάνιοι στη Σερβία, όπως και στην ευρύτερη περιοχή των Βαλκανίων. Υπήρξαν τρεις μαζικοί πυροβολισμοί νωρίτερα τον 21ο αιώνα: οι δολοφονίες στο Γιαμπούκοβατς το 2007, κατά τις οποίες σκοτώθηκαν 9 άνθρωποι και 5 τραυματίστηκαν, οι πυροβολισμοί στη Βέλικα Ιβάντσα το 2013, κατά τους οποίους σκοτώθηκαν 14 άτομα και οι πυροβολισμοί στο Ζιτιστέ το 2016, στους οποίους 5 άτομα σκοτώθηκαν και 22 τραυματίστηκαν. Το 2019 σημειώθηκε απόπειρα πυροβολισμών σε σχολείο στη Βέλικα Πλάνα, αν και ο δράστης ανακόπηκε αφού πυροβόλησε δύο σφαίρες στο ταβάνι. Κανένας από αυτούς τους πυροβολισμούς ή την απόπειρα πυροβολισμού δεν αφορούσε ένα παιδί ως δράστη. Οι πυροβολισμοί ξεκίνησαν γύρω στις 08:36 ΘΩΚΕ στις 3 Μαΐου 2023. Σύμφωνα με το Υπουργείο Εσωτερικών, αφού μπήκε στο Δημοτικό Σχολείο «Βλάντισλαβ Ριμπνίκαρ», ο φερόμενος ως πυροβολητής, ένας 13χρονος μαθητής, έβγαλε αμέσως ένα πιστόλι από την τσάντα του και πυροβόλησε τον φύλακα και στη συνέχεια τις οθόνες του διαδρόμου που είδε, γεμίζοντας ξανά το πιστόλι του καθώς κατευθυνόταν για το μάθημα της ιστορίας. Όταν μπήκε στην αίθουσα της ιστορίας, ο δράστης πυροβόλησε πρώτα τον δάσκαλο και στη συνέχεια πυροβόλησε τυχαία εναντίον άλλων μαθητών. Ο δράστης έτρεξε μέσα από το διάδρομο και μπήκε στην αυλή όπου επικοινώνησε με την αστυνομία στις 8:42 π.μ., σύμφωνα με το υπουργείο σε συνέντευξη Τύπου. Ο σκοπευτής είχε στην κατοχή του ένα CZ 75 Shadow 2. Η οδός Νιεγκόσεβα αποκλείστηκε μετά τους πυροβολισμούς. Οι πυροβολισμοί είχαν ως αποτέλεσμα τον θάνατο 8 μαθητών – 7κοριτσιών και 1 αγοριού– και ενός φύλακα. Ένας από τους νεκρούς μαθητές ήταν Γάλλος υπήκοος, σύμφωνα με το γαλλικό υπουργείο Εξωτερικών.Επιπλέον, τραυματίστηκαν 6 μαθητές και 1 δάσκαλος. Από τους τραυματίες, 2 αγόρια και 1 κορίτσι μεταφέρθηκαν στο Πανεπιστημιακό Νοσοκομείο Παίδων. Τα αγόρια δέχθηκαν τραύματα από πυροβολισμό στα κάτω άκρα, ενώ το κορίτσι τραυματίστηκε σοβαρά στο κεφάλι, και χρειάστηκε να υποβληθεί σε χειρουργική επέμβαση. Τα αγόρια και η δασκάλα αναφέρθηκε αργότερα ότι είναι σε σταθερή κατάσταση. Ο δράστης συνελήφθη από την αστυνομία και ταυτοποιήθηκε από την Ανώτατη Εισαγγελία στο Βελιγράδι ως 13χρονος μαθητής. Σε αυτή την ηλικία, δεν μπορεί να αντιμετωπίσει ποινικές ή πλημμεληματικές κατηγορίες λόγω του Νόμου για τους ανήλικους παραβάτες και την ποινική προστασία των ανηλίκων που ορίζει το κατώτατο όριο ηλικίας ποινικής ευθύνης στα 14 έτη. Η υπόθεση παραπέμφθηκε στο Κέντρο Κοινωνικής Εργασίας. Ο δράστης φέρεται να χρησιμοποίησε δύο πιστόλια που ανήκαν στον πατέρα του υπό τη νόμιμη ιδιοκτησία. Σύμφωνα με το Υπουργείο Εσωτερικών, είχε σχεδιάσει τους πυροβολισμούς για ένα μήνα, συμπεριλαμβανομένου του ποιες τάξεις να μπει πρώτα, και δημιούργησε έναν κατάλογο με τα παιδιά προτεραιότητας που έπρεπε να πυροβολήσει. Το υπουργείο ανέφερε επίσης ότι ο φερόμενος ως σκοπευτής εκπαιδεύτηκε σε πεδίο βολής με τον πατέρα του. Οι αρχές ερευνούν το κίνητρο. Ο φερόμενος ως δράστης περιγράφηκε ως ένας ήσυχος, καλός μαθητής που μπήκε πρόσφατα στην τάξη. Ο σχολικός εκφοβισμός και οι χαμηλοί βαθμοί αναφέρθηκαν ως πιθανά κίνητρα.Και οι δύο γονείς συνελήφθησαν λίγο μετά τους πυροβολισμούς. Ο πατέρας κρατήθηκε έως και 48 ώρες. Σύμφωνα με το νόμο, ο φερόμενος ως πυροβολητής δεν μπορούσε να σταλεί σε φυλακή ανηλίκων επειδή ήταν παιδί και μπορούσε να μεταφερθεί μόνο σε διαφορετικό σχολείο λόγω του ότι ήταν μικρότερος των 14 ετών. Ο πρόεδρος της Σερβίας Αλεξάνταρ Βούτσιτς δήλωσε ότι ο φερόμενος ως πυροβολητής τοποθετήθηκε σε νευροψυχιατρική κλινική. Σε συνέντευξη Τύπου, ο υπουργός Παιδείας, Μπράνκο Ρούζιτς, ανακοίνωσε τριήμερο πένθος από τις 5 Μαΐου και αναστολή των μαθημάτων για το υπόλοιπο της ημέρας, ενώ η υπουργός Υγείας Ντάνιτσα Γκρούιτσιτς, ανακοίνωσε ότι το Ινστιτούτο Ψυχικής Υγείας θα ενεργοποιήσει δύο τηλεφωνικές γραμμές παροχής συμβουλών και θα αυξήσουν την πρόσβαση σε προσωπική συμβουλευτική, για όσους αισθάνονται την ανάγκη για ψυχολογική υποστήριξη. Το Εθνικό Θέατρο του Βελιγραδίου ανακοίνωσε ότι θα αναστείλει όλες τις δραστηριότητες έως τις 7 Μαΐου.Μετά τον πυροβολισμό οργανώθηκε αιμοδοσία για τους τραυματίες μαθητές στο Ινστιτούτο Μεταγγίσεων. Εκατοντάδες πολίτες, μεταξύ των οποίων και οι γονείς των μαθητών του δημοτικού σχολείου, συγκεντρώθηκαν μπροστά και γύρω από το δημοτικό μετά τους πυροβολισμούς. Αργότερα, διαδήλωσαν μπροστά από τα κτίρια του Υπουργείου Υγείας και του Υπουργείου Παιδείας, όπου ζήτησαν την παραίτηση του Ρούζιτς. Στην Πλατεία Ελευθερίας του Νόβι Σαντ συγκεντρώθηκαν πολίτες της πόλης. Ο Βούτσιτς μίλησε στο κοινό σχετικά με τους πυροβολισμούς αργότερα μέσα στην ημέρα, λέγοντας ότι θα πρότεινε νέα μέτρα οπλοκατοχής στην κυβέρνηση, συμπεριλαμβανομένης της μείωσης της ελάχιστης ηλικίας ποινικής ευθύνης από 14 σε 12. Το γραφείο της UNICEF στη Σερβία είπε ότι το σχολείο «δεν είναι χώρος βίας οποιουδήποτε είδους», ενώ ο Σέρβος Πατριάρχης Πορφύριος το χαρακτήρισε «καταστροφή».Στη συνέντευξη Τύπου, ο Ρούζιτς είπε ότι «η καρκινική, ολέθρια επιρροή των βιντεοπαιχνιδιών του Διαδικτύου, οι λεγόμενες δυτικές αξίες, είναι εμφανής στους πυροβολισμούς». Δέχτηκε κριτική από την Ταμάρα Μιλένκοβιτς Κέρκοβιτς, βουλευτή του κόμματος Ντβέρι, η οποία ζήτησε την παραίτησή του, καθώς και από την Ανεξάρτητη Ένωση Εκπαιδευτικών της Σερβίας, η οποία ζήτησε επίσης την παραίτησή του και ανακοίνωσε ότι θα αναστείλει τις εργασίες σε όλα τα σχολεία από τις 4 Μαΐου. Το Εκπαιδευτικό Συνδικάτο της Σερβίας ανακοίνωσε ότι θα οργανώσει γενική απεργία, που θα ξεκινήσει στις 5 Μαΐου, και κάλεσε την κυβέρνηση να «δημιουργήσει συνθήκες για μια κανονική και ασφαλή ζωή παιδιών και εργαζομένων στο εκπαιδευτικό σύστημα». Ο πρώην υπουργός Παιδείας Σρνταν Βέρμπιτς, εξέφρασε την αντίθεσή του στην απόλυση του Ρούζιτς, αλλά είπε ότι «θα ήταν καλό για την όλη κατάσταση εάν προσέφερε την παραίτησή του ως προσωπική πράξη», ενώ ο Μλάντεν Σάρτσεβιτς είπε ότι οι πυροβολισμοί «συνέβησαν κυρίως λόγω απροσεξίας των γονέων».Το Κόμμα Σέρβων Ορκοφυλάκων ζήτησε επείγουσα συνεδρίαση της Επιτροπής Παιδείας στην Εθνοσυνέλευση της Σερβίας, ενώ το Κίνημα για την Αποκατάσταση του Βασιλείου της Σερβίας ζήτησε την απαγόρευση «όλων των ριάλιτι που εξυμνούν τη βία». Ο δήμαρχος του Βελιγραδίου, Αλεξάνταρ Σάπιτς, εξέφρασε τα συλλυπητήριά του, προσθέτοντας ότι η κυβέρνηση της πόλης θα «παρέχει κάθε είδους βοήθεια στις οικογένειες που χρειάζονται».
|
Στις 3 Μαΐου 2023, ένα άτομο άνοιξε πυρ εναντίον μαθητών και προσωπικού στο Δημοτικό Σχολείο «Βλάντισλαβ Ριμπνίκαρ» στον Βράτσαρ του Βελιγραδίου, στη Σερβία, σκοτώνοντας 9 άτομα (8 μαθητές και 1 φύλακα) και τραυματίζοντας 7 (6 μαθητές και 1 δάσκαλο). Η αστυνομία συνέλαβε τον φερόμενο ως δράστη αμέσως μετά. Αναγνωρίστηκε ως 13χρονος μαθητής, πράγμα που σημαίνει ότι δεν μπορεί να θεωρηθεί ποινικά υπεύθυνος σύμφωνα με τη σερβική νομοθεσία. Το αγόρι είχε χρησιμοποιήσει δύο πιστόλια που ανήκαν νόμιμα στον πατέρα του.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A0%CF%85%CF%81%CE%BF%CE%B2%CE%BF%CE%BB%CE%B9%CF%83%CE%BC%CE%BF%CE%AF_%CF%83%CF%84%CE%BF_%CE%94%CE%B7%CE%BC%CE%BF%CF%84%CE%B9%CE%BA%CF%8C_%CE%A3%CF%87%CE%BF%CE%BB%CE%B5%CE%AF%CE%BF_%C2%AB%CE%92%CE%BB%CE%AC%CE%BD%CF%84%CE%B9%CF%83%CE%BB%CE%B1%CE%B2_%CE%A1%CE%B9%CE%BC%CF%80%CE%BD%CE%AF%CE%BA%CE%B1%CF%81%C2%BB
|
Αντρέ Μπρετόν
|
Ο Αντρέ Μπρετόν γεννήθηκε στις 19 Φεβρουαρίου 1896 στο Τινσεμπραί (Tinchebray, νομός Όρν) της Νορμανδίας. Σπούδασε Ιατρική και Ψυχιατρική στο Παρίσι λίγο πριν επιστρατευθεί το 1915 λόγω του Α' Παγκοσμίου Πολέμου. Αποσπασμένος σε διάφορα νευροψυχιατρικά κέντρα, μυήθηκε την εποχή εκείνη στο έργο του Σίγκμουντ Φρόυντ, το οποίο τότε, ήταν πολύ λίγο γνωστό στη Γαλλία. Το 1916, συνάντησε στο νοσοκομείο της Ναντ τον συγγραφέα Ζακ Βασσέ, ο οποίος άσκησε σημαντική επίδραση πάνω του. Τον επόμενο χρόνο, γνωρίστηκε ακόμα με τον επίσης ασκούμενο ιατρό Λουί Αραγκόν καθώς και με τον σημαντικό ποιητή Γκυγιώμ Απολλιναίρ, μέσω του οποίου ήρθε σε επαφή και με τον Φιλίπ Σουπώ. Το 1919 ήταν η χρονιά που ο Μπρετόν δημοσίευσε την πρώτη του ποιητική συλλογή Ενεχυροδανειστήριο. Παράλληλα, ξεκίνησε μαζί με τους Λουί Αραγκόν και Φιλίπ Σουπώ, τη λογοτεχνική επιθεώρηση Litterature (Λογοτεχνία). Από την άνοιξη μέχρι το καλοκαίρι του 1919, έγραψε σε συνεργασία με τον Σουπώ μια σειρά από κείμενα χρησιμοποιώντας τη μέθοδο της αυτόματης γραφής, τα οποία αποτέλεσαν τελικά το βιβλίο Τα μαγνητικά πεδία (Champs magnetiques), που κυκλοφόρησε στις 30 Μαΐου του 1920. Το έργο αυτό, αποτέλεσε ένα πρώτο δείγμα αυτού που αργότερα ονόμασε ο Μπρετόν γνήσιος ψυχικός αυτοματισμός αναφερόμενος στο κίνημα του υπερρεαλισμού και προήλθε σε μεγάλο βαθμό από τις παρατηρήσεις του, ως ασκούμενος γιατρός, πάνω στη γλώσσα που χρησιμοποιούσαν οι τρόφιμοι των ψυχιατρικών κλινικών. Το 1921 συνάντησε επίσης τον Σίγκμουντ Φρόυντ στη Βιέννη και ήρθε σε πιο στενή επαφή με τις θεωρίες του ενώ σημαντική επίδραση άσκησαν και οι μελέτες του ψυχιάτρου Πιέρ Ζανέ (1859-1947) και ιδιαίτερα το έργο του Ο ψυχολογικός αυτοματισμός (1889). Την περίοδο 1919-1921 συμμετείχε στις αρχικές εκδηλώσεις του κινήματος του ντανταϊσμού στο Παρίσι. Τελικά, διαφώνησε με τον Τριστάν Τζαρά (πρωτεργάτη του κινήματος) κατά την αποτυχημένη απόπειρα του Συνεδρίου για τον καθορισμό των κατευθύνσεων και την άμυνα του σύγχρονου πνεύματος, το οποίο διεξήχθη στις 30 Μαρτίου 1922 και προκάλεσε αντιφατικές αντιδράσεις. Τον Απρίλιο του 1922, ο Μπρετόν αποκήρυξε δημόσια τους ντανταϊστές, μετά από σχετική δημοσίευση στο περιοδικό Litterature. Την απόφαση αυτή ακολούθησαν και αρκετοί από τους συνεργάτες του στην Litterature. Μετά τη διάρρηξη των σχέσεων του με την ομάδα των ντανταϊστών, ο Μπρετόν οργάνωσε την πρώτη υπερρεαλιστική ομάδα ενώ στις 15 Οκτωβρίου του 1924 κυκλοφόρησε το Μανιφέστο του Υπερρεαλισμού, ένα από τα σημαντικότερα κείμενα του κινήματος, το οποίο σηματοδότησε την έναρξη του ως οργανωμένο καλλιτεχνικό κίνημα στη βάση συγκεκριμένων θεωρητικών αρχών. Στην οδό Γκρενέλ του Παρισιού, λειτούργησε επίσης το Γραφείο Υπερρεαλιστικών Ερευνών. Το Δεκέμβριο του 1924 ο Μπρετόν ίδρυσε επιπλέον ένα νέο λογοτεχνικό περιοδικό της υπερρεαλιστικής ομάδας, υπό τον τίτλο Η Υπερρεαλιστική Επανάσταση (La Revolution surrealiste), η έκδοσή του οποίου σταμάτησε το 1929. Τον Ιανουάριο του 1927, ο Μπρετόν προσχώρησε στο Κομμουνιστικό Κόμμα της Γαλλίας, μία απόφαση που ταυτιζόταν με την γενικότερη ανάγκη σύνδεσης του υπερρεαλιστικού κινήματος με κοινωνική και πολιτική δράση. Τον επόμενο χρόνο, κυκλοφόρησε το βιβλίο του Ο Υπερρεαλισμός και η ζωγραφική, έργο που περιλάμβανε δοκίμια του Μπρετόν για τη ζωγραφική αλλά και κείμενα για πολλούς υπερρεαλιστές καλλιτέχνες. Στα επόμενα χρόνια και μέχρι το 1965, ο Μπρετόν εμπλούτιζε το συγκεκριμένο έργο με πρόσθετα κείμενα ενώ σήμερα αποτελεί ένα από τα πιο σημαντικά θεωρητικά κείμενα για την υπερρεαλιστική ζωγραφική. Στις 15 Δεκεμβρίου 1929 δημοσιεύτηκε το Δεύτερο Μανιφέστο του Υπερρεαλισμού, όπου ο Μπρετόν αναφέρεται στη δράση του κινήματος και τις μελλοντικές επιδιώξεις του. Με αφορμή το δεύτερο αυτό μανιφέστο, δώδεκα πρώην μέλη του υπερρεαλισμού εξέδωσαν τον Ιανουάριο του 1930 ένα κείμενο κατά του Μπρετόν, με τον τίτλο Ένα πτώμα (Un cadavre). Τον Ιούλιο του 1930, ίδρυσε το νέο περιοδικό του υπερρεαλισμού Ο Υπερρεαλισμός στην υπηρεσία της Επανάστασης, με κύριο στόχο την σύνδεση του ποιητικού έργου με την πολιτική. Την ίδια περίπου περίοδο, δημοσιεύτηκε η Άμωμος Σύλληψη, σε συνεργασία με τον ποιητή Πωλ Ελυάρ. Το βιβλίο αυτό, είναι το μοναδικό, έως σήμερα, που περιέχει ένα δοκίμιο αποτίμησης του λεκτικού παραληρήματος διαφόρων κατηγοριών φρενοβλαβών. Σύμφωνα με τους συγγραφείς, η υστερία αποτελεί την "πιο μεγάλη ποιητική ανακάλυψη του τέλους του [19ου] αιώνα". Το 1932 επήλθε η ρήξη των σχέσεων του Μπρετόν με τον Λουί Αραγκόν, με αιτία τη δημοσίευση ενός ποιήματος του τελευταίου, και ορισμένων στίχων του που στρέφονταν επιθετικά εναντίον πολιτικών προσώπων. Ο Μπρετόν υπερασπίστηκε το δικαίωμα του Αραγκόν να εκφράζεται ελεύθερα, ωστόσο αντιτάχθηκε στις προθέσεις του Αραγκόν, ο οποίος δυσαρεστημένος από το γεγονός διαχώρισε τον εαυτό του από τις θέσεις των υπερρεαλιστών. Στις 26 Δεκεμβρίου του ίδιου έτους, ακολούθησε η έκδοση του βιβλίου Τα συγκοινωνούντα δοχεία ενώ λίγους μήνες αργότερα ξεκίνησε η έκδοση της επιθεώρησης Μινώταυρος, επίσημο όργανο του υπερρεαλισμού, της οποίας ο Μπρετόν αποτελεί βασικό στέλεχος. Τον Φεβρουάριο του 1934, υπέγραψε μαζί με άλλες προσωπικότητες, τη διακήρυξη με τίτλο Κάλεσμα σε Αγώνα (Appel a la lutte), μέσα από την οποία καλούνταν όλοι οι διανοούμενοι σε ένα κοινό σχέδιο δράσης ενάντια στον ανερχόμενο φασισμό στην Ευρώπη. Τον επόμενο χρόνο, επισκέφτηκε τις Καναρίους Νήσους με αφορμή τη Διεθνή Υπερρεαλιστική Έκθεση που οργανώθηκε εκεί ενώ επισημοποιήθηκε και η ρήξη του με το Κομμουνιστικό Κόμμα της Γαλλίας, μέσα από τη διακήρυξη Για τον καιρό που οι υπερρεαλιστές είχαν δίκιο (Du temps que les surrealistes avaient raison), στην οποία ο Μπρετόν κατήγγειλε μεταξύ άλλων τον κομφορμισμό που επέβαλε το κόμμα στα μέλη του, καθώς και τις βιαιοπραγίες του σταλινικού καθεστώτος. Οι συνθήκες που οδήγησαν στη ρήξη του με το Κομμουνιστικό Κόμμα περιήλθαν και στο βιβλίο Πολιτική θέση του Υπερρεαλισμού, που εκδόθηκε το Νοέμβριο του 1935. Το Μάιο του 1938 ο Μπρετόν επισκέφτηκε το Μεξικό, όπου συνάντησε τον Λέον Τρότσκι, με τον οποίο συνέταξε στις 25 Ιουλίου, ένα κείμενο με τον τίτλο Για μία ανεξάρτητη επαναστατική τέχνη. Το κείμενο υπογράφτηκε τελικά από τον Μπρετόν και τον Μεξικανό ζωγράφο Ντιέγκο Ριβέρα. Παράλληλα, κατά τη διαμονή του στο Μεξικό, ο Μπρετόν έδωσε μία διάλεξη στο πανεπιστήμιο της πόλης του Μεξικού, η οποία συνοδεύτηκε και από την προβολή της ταινίας Ανδαλουσιανός σκύλος του Λουίς Μπουνιουέλ. Το 1938 επέστρεψε στο Παρίσι και ίδρυσε την γαλλική επιτροπή της F.I.A.R.I (Διεθνή Ομοσπονδία της Ανεξάρτητης Επαναστατικής Τέχνης). Το 1940 ο Μπρετόν ολοκλήρωσε την Ανθολογία του Μαύρου Χιούμορ, η οποία όμως δεν δημοσιεύτηκε άμεσα λόγω λογοκρισίας. Την επόμενη χρονιά, ο Μπρετόν επισκέφτηκε την Αμερική. Κατά την παρουσία του εκεί, ίδρυσε μαζί με τους Μαρσέλ Ντυσάν, Νταίηβιντ Χαιρ και Μαξ Ερνστ, το περιοδικό VVV. Στα πλαίσια των δραστηριοτήτων του υπερρεαλισμού στις Ηνωμένες Πολιτείες, συμμετείχε μεταξύ άλλων στην Διεθνή Έκθεση του υπερρεαλισμού στη Νέα Υόρκη (1942) ενώ σημαντική ήταν και η ομιλία του στους φοιτητές του Πανεπιστημίου Yale με θέμα "Η Θέση του υπερρεαλισμού ανάμεσα στους δύο πολέμους". Το 1945 πραγματοποίησε ταξίδι στην Αριζόνα και το Νέο Μεξικό, ειδικότερα στις ιδιαίτερες περιοχές των Ινδιάνων. Επέστρεψε στο Παρίσι το 1946 όπου οργάνωσε μία νέα υπερρεαλιστική ομάδα καθώς και μεγάλες διεθνείς ομαδικές εκθέσεις του υπερρεαλισμού. Το διάστημα 1948-1949 υποστήριξε το διεθνιστικό και ειρηνιστικό κίνημα Πολίτες του Κόσμου (Citizens of the World) του Γκάρυ Νταίηβις, ενώ παράλληλα αντιτάχθηκε δημόσια με πλήθος κειμένων του, τόσο στον κομμουνισμό όσο και στον υπαρξισμό. Στα τελευταία είκοσι περίπου χρόνια της ζωής του, ο Μπρετόν έγραψε πολλά κείμενα ως προλόγους σε βιβλία άλλων συγγραφέων ή για καταλόγους εκθέσεων ζωγράφων. Το 1957 εξέδωσε τη μελέτη Η Μαγική Τέχνη, προϊόν συνεργασίας με τον ποιητή και ιστορικό τέχνης Ζεράρ Λεγκράντ. Τον ίδιο χρόνο, εκδόθηκε και η τελευταία του ποιητική συλλογή με τον τίτλο Αστερισμοί (Constellations), αποτελούμενη από είκοσι δύο πεζά ποιήματα που συνοδεύονταν από ισάριθμα έργα του Χουάν Μιρό. Ο Μπρετόν έπασχε από χρόνιο άσθμα και η υγεία του επιδεινώθηκε το καλοκαίρι του 1966. Στις 27 Σεπτεμβρίου εισήχθη σε νοσοκομείο λόγω μίας έντονης κρίσης δύσπνοιας, και την επόμενη μέρα, στις 28 Σεπτεμβρίου, έφυγε από τη ζωή σε ηλικία 70 ετών. "Θα ήθελα", έλεγε, "η ζωή μου να αφήσει πίσω της το τραγούδι της αναμονής, το τραγούδι που ξεγελάει το χρόνο". Και από αυτήν την άποψη ο Μπρετόν σφράγισε τη λογοτεχνική και καλλιτεχνική πρωτοπορία του 20ού αιώνα, με την ανατρεπτική και ανορθόδοξη σκέψη, την επαναστατική λογική του, τα οράματα και τη φαντασία του. Μαζί με τον Λουί Αραγκόν, τον Φιλίπ Σουπό, τον Πωλ Ελυάρ, τον Αντονέν Αρτώ και πολλούς ακόμη καλλιτέχνες της εποχής, υποστήριξαν τη μελλοντική συγχώνευση δύο κατ' επίφασιν αντιφατικών καταστάσεων, του ονείρου και της πραγματικότητας, που αποτελεί και τη βασική αρχή του υπερρεαλισμού. Η ομάδα δεν παρέμεινε αρραγής, καθώς προέκυψαν σοβαρές διαφωνίες και ακολούθησαν διαγραφές μελών. Χωρίς να εγκαταλείψει το ενδιαφέρον του για τον Σίγκμουντ Φρόυντ και την ψυχανάλυση, προσχώρησε στο κομμουνιστικό κόμμα για να αποχωρήσει λίγα χρόνια αργότερα. Ο Μπρετόν έχει υπογράψει περισσότερα από 50 βιβλία, με θεωρητικά κείμενα πάνω στην ποίηση, τη ζωγραφική, την τέχνη, αλλά και ποιήματα και διηγήματα. Στον τάφο του, υπάρχει χαραγμένη η επιγραφή "Αναζητώ το χρυσάφι του χρόνου". Το ατελιέ του στην οδό Φονταίν διατηρείται έως σήμερα χάρη στις προσπάθειες της τρίτης συζύγου του Μπρετόν. Το 2003 το αρχείο του πωλήθηκε σε ιδιώτες, μετά από άρνηση της γαλλικής κυβέρνησης να αποκτήσει την προσωπική συλλογή του. Το Μανιφέστο του Σουρρεαλισμού (1924) Σουρρεαλισμός και ζωγραφική (1928) Δεύτερο Μανιφέστο (1929) Ανθολογία του Μαύρου Χιούμορ (1940) Προλεγόμενα για ένα τρίτο Μανιφέστο (1942) Ωδή στον Σαρλ Φουριέ (1946) Τα Μαγνητικά Πεδία (1919) Nadja (1928-1963) Άμωμος σύλληψη (1930) Αρκάνα 17 (1944) Τα συγκοινωνούντα δοχεία (1932) Point du jour (1934) L’Amour fou (1937) Poèmes (1948]) Υπερρεαλισμός Για το βιβλίο Nadja Το Μανιφέστο του Σουρρεαλισμού (1924) Das "Anrennen gegen die Grenzen der Sprache" Diskussion mit Roland Barthes, André Breton, Gilles Deleuze & Raymond Federman by Ralph Lichtensteiger Αρχειοθετήθηκε 2020-10-21 στο Wayback Machine.
|
Ο Αντρέ Μπρετόν (André Breton, 19 Φεβρουαρίου 1896- 28 Σεπτεμβρίου 1966) ήταν Γάλλος συγγραφέας, αναρχικός και αντιφασίστας. Είναι ο θεμελιωτής και κύριος θεωρητικός του υπερρεαλιστικού κινήματος και εμπνευστής του μανιφέστου του υπερρεαλισμού. Ουσιαστικά είναι η προσωποποίηση του λεγόμενου ορθόδοξου υπερρεαλισμού.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%91%CE%BD%CF%84%CF%81%CE%AD_%CE%9C%CF%80%CF%81%CE%B5%CF%84%CF%8C%CE%BD
|
Ουσμάν Κρουμπαλί
|
Ο Κρουμπαλί παρακολούθησε το πρόγραμμα σπουδών και έπαιξε μπάσκετ λυκείου στο λύκειο Ο. Ν. Μοχάμεντ, στην Ατλάντα, στηνΤζόρτζια . Ο Κρουμπαλί ήλθε στο προσκήνιο στο Τζόρτζια Στέιτ, όπου έπαιξε κολεγιακό μπάσκετ υπό τον επικεφαλής προπονητή, Μάικλ Πέρι . Έμεινε στο Τζόρτζια Στέιτ μέχρι το 2010, παίζοντας κυρίως ως παίκτης πάγκου. Αφού δεν έγινε ντραφτ στο ντραφτ του 2010 του ΝΒΑ, ο Κρουμπαλί υπέγραψε με τους Λέοπαρντς του Λονδίνου της 1ης Αγγλίας . Ο Κρουμπαλί τελείωσε τη χρονιά με μέσο όρο 22,1 πόντους ανά παιχνίδι, η δεύτερη υψηλότερη επίδοση στην κατηγορία. Στις 15 Ιουλίου 2011 υπέγραψε εκ νέου με τους Λέοπαρντς. Στις 21 Νοεμβρίου 2012, μετακόμισε στους Ντεν Χέλντερ Κινγκς της 1ης Ολλανδίας . Στη συνέχεια έπαιξε με την Γκρόσουπλιε της 1ης Σλοβενίας . Ο Κρουμπαλί έκανε μια καταπληκτική χρονιά, όντας ο MVP του πρωταθλήματος. Ήταν επίσης ο πρώτος σκόρερ του πρωταθλήματος και ο κορυφαίος ριμπάουντερ. Στις 27 Ιουλίου 2014, μετακόμισε στους Λενιάνο Νάιτς της 2ης Ιταλίας . Ήταν ο MVP της κανονικής περιόδου, έχοντας κατά μέσο όρο 19,2 πόντους και 12 ριμπάουντ ανά αγώνα. Εντάχθηκε στο σύλλογο της Ελληνικής Α1 Κατηγορίας Λαύριο, το 2015. Στις 2 Μαΐου 2016, ο Κρουμπαλί μεταπήδησε στην Ουμάνα Ρέγιερ Βενέτσια της 1ης Ιταλίας για το υπόλοιπο της περιόδου. Στις 25 Ιουλίου 2016, ο Κρουμπαλί εντάχθηκε στην ομάδα του Καζακστάν στη VTB Λίγκα Αστάνα . Πήρε μεταγραφή για τον ΠΑΟΚ το 2017. Στις 8 Αυγούστου 2018, ο Κρουμπαλί υπέγραψε συμφωνία με την ιταλική Πιστόια Μπάσκετ 2000 . Στις 17 Ιουλίου 2019, υπέγραψε με την ΕΣΣΜ Λε Πορτέλ της 1ης Γαλλίας (LNB Pro A). Στις 22 Ιουλίου 2020, υπέγραψε με τη Νιου Μπάσκετ Μπρίντιζι στην 1ης Ιταλίας και στο Basketball Champions League . Ο Κρουμπαλί είχε μέσο όρο 5,6 πόντους και 4,5 ριμπάουντ ανά παιχνίδι. Στις 14 Αυγούστου 2021 υπέγραψε με τη Λάρισα της Ελληνικής Α1 Κατηγορίας . Ο Κρουμπαλί αρραβωνιάστηκε την Ολλανδή καλαθοσφαιρίστρια Ντεμέλζα τεν Κάατ. Έχουν δύο γιους, τον Ζέιν και τον Ομάρι. Ατομικές διακρίσειςMVP 1ης Σλοβενίας : (2014) Κορυφαίος σκόρερ 1ης Σλοβενίας : (2014) Κορυφαίος σε αποτελεσματικότητα 1ης Σλοβενίας : (2014) Κορυφαίος ριμπάουντερ 1ης Σλοβενίας : (2014) MVP 2ης κατηγορίας Ιταλίας : (2015) Προφίλ στο Eurobasket.com Προφίλ στο Ιταλικό Πρωτάθλημα Αρχειοθετήθηκε 2021-10-30 στο Wayback Machine. (στα Ιταλικά) Προφίλ στην Α1 ΕΣΑΚΕ (στα Αγγλικά) Προφίλ στην Α1 ΕΣΑΚΕ (στα Ελληνικά) Προφίλ στη VTB Λίγκα Βιογραφικό στους Τζόρτζια Στέιτ Πάνθερς
|
Ο Ουσμάν Κρουμπαλί (γεννήθηκε στις 13 Μαρτίου 1988) είναι Αμερικανο-Γκαμπονέζος επαγγελματίας καλαθοσφαιριστής της Λάρισας της Ελληνικής Α1 Κατηγορίας . Έχει ύψος 2,02 μέτρων, είναι ψηλός πάουερ φόργουορντ και σέντερ σμολ μπολ . Αφού έπαιξε τέσσερα χρόνια κολεγιακού μπάσκετ στο Τζόρτζια Στέιτ, ο Κρουμπαλί μπήκε στο ντραφτ του ΝΒΑ το 2010, αλλά δεν επιλέχθηκε στους δύο γύρους του ντραφτ.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9F%CF%85%CF%83%CE%BC%CE%AC%CE%BD_%CE%9A%CF%81%CE%BF%CF%85%CE%BC%CF%80%CE%B1%CE%BB%CE%AF
|
Ληστεία αλά Ιταλικά
|
Ο Τσάρλι Κρόκερ αποφυλακιζέται έχοντας εκτίσει την ποινή του και συναντιέται με τη χήρα του φίλου του Ρότζερ Μπέκερμαν, ο οποίος δολοφόνηθηκε από τη μαφία, ενώ οδηγούσε μια Λαμποργκίνι Μούρα στις ιταλικές Άλπεις. Η κυρία Μπέκερμαν δίνει στον Κρόκερ το σχέδιο του συζύγου της για τη ληστεία, η οποία περιγράφει έναν τρόπο να κλέψουν 4 εκατομμύρια δολάρια σε χρυσό στην πόλη του Τορίνο και στη συνέχεια να διαφύγουν στην Ελβετία. Ο Κρόκερ επιστρέφει πίσω στην φυλακή για να συναντήσει τον ηγέτη του υπόκοσμου και να πείσει τον ισχυρό αφεντικό του υπόκοσμου κ Μπρίτζερ να χρηματοδοτήσει το σχέδιο. Ο Μπρίτζερ, ο οποίος έχει δωροδοκήσει σχεδόν όλους τους φύλακες για να εργαζόνται γι 'αυτόν, αρχικά απορρίπτει το σχέδιο, αλλά στη συνέχεια αλλάζει γνώμη αφού μάθει ότι η Fiat πρόκειται να χτίσει ένα νέο εργοστάσιο στην Κίνα. Με την υποστήριξη του Μπρίτζερ, ο Κρόκερ προσλαμβάνει τον καθηγητή υπολογιστών Πητς και μια ομάδα κλεφτών και οδηγών. Το σχέδιο απαιτεί ο Πιτς να αντικαταστήσει το πρόγραμμα στον υπολογιστή που ελέγχει το σύστημα ελέγχου της κυκλοφορίας του Τορίνου, δημιουργώντας μια κυκλοφοριακή συμφόρηση που θα επιτρέψει στους κλέφτες να διαφύγουν με το χρυσό σε τρία αυτοκίνητα Mini Cooper S. Μετά τον σχεδιασμό και την εκπαίδευση, ο Κρόκερ, η φίλη του Λόρνα και οι υπόλοιποι της συμμορίας φτάνουν στο Τορίνο, όπου όμως ο επικεφαλής της μαφίας Αλταμπάνι και οι μπράβοι του περιμένουν στις Άλπεις στο ίδιο πέρασμα όπου σκότωσαν τον Μπέκερμαν. Ο Αλταμπάνι προειδοποιεί τον Κρόκερ ότι η μαφία γνωρίζει τις προθέσεις της συμμορίας και καταστρέφει τα αυτοκίνητά τους (δύο Jaguar E-Type και μια Aston Martin DB4) από έναν γκρεμό. Ακριβώς την στιγμή ο Αλταμπάνι πρόκειται να δώσει εντολή να σκοτωσουν όλη τη συμμορία, ο Κρόκερ του λέει ότι ο Μπρίτζερ θα εκδικηθεί τους θανάτους τους, οδηγώντας Ιταλούς έμπορους σε επιλεγμένες βρετανικές πόλεις εκτός οργάνωσης. Δεν θέλοντας να ρισκάρει έναν πόλεμο με τους άλλους Ιταλούς μαφιόζους, ο Αλταμπάνι τους αφήνει να φύγουν, διατάζοντάς τους να επιστρέψουν στην Αγγλία και πιστεύοντας ότι είναι πολύ μεγάλη δουλειά για τον Κρόκερ να την εκτέλεσει. Αντ 'αυτού, ο Κρόκερ συνεχίζει το σχέδιο, αντικαθιστώντας τους κυλίνδρους αποθήκευσης δεδομένων μαγνητικής ταινίας του συστήματος ελέγχου κυκλοφορίας. Η ταινία στη ιστοσελίδα κριτικών Rotten Tomatoes, έχει βαθμολογία θετικής έγκρισης σε ποσοστό 85%, με βάση 27 κριτικές και μέση βαθμολογία 7.4/ 10. Η ταινία γεννήθηκε από μια ιδέα του αδελφού του σεναριογράφου Τρόι Κένεντι-Μάρτιν και επρόκειτο να είναι, με τις αρχικές του προθέσεις, ένα απλό τηλεοπτικό σενάριο για το BBC που ήταν εξ ολοκλήρου στην Αγγλία. Η επιλογή της Ιταλίας ήταν μια ιδέα του Kennedy-Martin, του οποίου η αδελφή είχε ζήσει για πολλά χρόνια στο Μιλάνο. Όσον αφορά τη σκηνοθεσία, οι σεναριογράφοι σκέφτονταν να την αναθέσουν στον Πίτερ Γέιτς, σκηνοθέτη του Μπούλιτ, αλλά η Paramount Pictures επέβαλε τον Πίτερ Κόλινσον. Η ταινία στην πραγματικότητα θα είχε γυριστεί στην πρωτεύουσα της Λομβαρδίας, αλλά η παραγωγή αντιμετώπισε πολλά προβλήματα κατά τη διάρκεια του σεναρίου, ειδικά όσον αφορά τις άδειες σχετικά με την τεράστια κυκλοφοριακή συμφόρηση που θα δημιουργηθεί στο κέντρο της πόλης, όταν έγινε γνωστό το ηλεκτρονικό κέντρο ελέγχου της κυκλοφορίας (τότε, μεταξύ των πρώτων συστημάτων αυτού του είδους στην Ευρώπη) με τα οποία εξοπλίστηκε το Τορίνο, οι σεναριογράφοι αποφάσισαν να μετακινήσουν την τοποθεσία κάτω από το Μιλάνο. Μερικές από τις τοποθεσίες που πραγματοποιήθηκαν για τα γυρίσματα των σκηνών της ταινίας είναι: Η φυλακή Κιλμέιναν στο Δουβλίνο της Ιρλανδίας, η οποία χρηησιμοποιήθηκε για την εναρκτήρια σκηνή στην οποία ο Τσάρλι Κρόκερ εγκαταλείπει τη φυλακή και αργότερα όταν ο Νόελ Κάουαρντ στέκεται στην κεντρική σκάλα ευχαριστημένος μόλις μαθαίνει ότι η ληστεία εκτελέστηκε με επιτυχία στο Τορίνο. Το Ροάγιαλ Λανκάστερ Χότελ στο Λονδίνο όπου ο Τσάρλι Κρόκερ γιορτάζει την ελευθερία του από τη φυλακή στο ρετιρέ του κομψού ξενοδοχείου παρέα με τη φίλη του Λόρνα, και αρκετές γυναίκες που φορούν μπικίνι σαν ένα «δώρο» προς τον Κρόκερ. Στην Βίλα Ρετζίνα στα περίχωρα του Τορίνο, όπου ο Κρόκερ και η ομάδα του κάνουν τις τελικές προετοιμασίες τους. Συγκεντρώνονται στην κύρια αίθουσα και καθώς η νευρικότητα κυριαρχεί ο Κρόκερ υπενθυμίζει στους οδηγούς: «Απλά θυμηθείτε, σε αυτή τη χώρα οδηγούν στην λανθασμένη πλευρά του δρόμου». Αυτές οι σκηνές γυρίστηκαν στη Βίλα ντελα Ρετζίνα, ένα μεγάλο κτήμα με θέα στην πόλη με το παλάτι να είναι χτισμένο τον 17ο αιώνα, όπου βρίσκεται ανάμεσα στους κήπους Ιταλιανάτε, τα κιόσκια και τα συντριβάνια. Κατάλογος των καλύτερων ταινιών Ληστεία αλά Ιταλικά στο AllMovie
|
Η Ληστεία αλά Ιταλικά (αγγλικά): The Italian Job) είναι μια Βρετανική κωμική περιπέτεια του 1969 σε σενάριο Τρόι Κέννεντι Μάρτιν, παραγωγή του Μάικλ Ντιλέι και σκηνοθεσία του Πίτερ Κόλινσον. Στους πρωταγωνιστικούς ρόλους είναι οι Μάικλ Κέιν, Μπένι Χιλ και Νόελ Κάουαρντ. Η δημοτικότητα της ταινίας έχει οδηγήσει σε παρωδίες και παραπομπές σε άλλες ταινίες και παραγωγές, συμπεριλαμβανομένου ενός ριμέικ του 2003, μια αναφορά σε επεισόδιο των The Simpsons με τίτλο "The Italian Bob" και επανεξέταση της απόδρασης των Mini Cooper στο επεισόδιο της σειράς MacGyver "Ο Κλέφτης της Βουδαπέστης". Η ταινία ενέπνευσε το φιλανθρωπικό γεγονός που πραγματοποιήτε ετησίως από το 1990 και περιλαμβάνει Μίνι Κούπερ καθώς και άλλα οχήματα που παρουσιάστηκαν στην αρχική ταινία, οδηγώντας από το Ηνωμένο Βασίλειο στη βόρεια Ιταλία και πίσω, επισκέπτοντας τις ιστορικές ιταλικές πόλεις και τις τοποθεσίες στο Τορίνο που παρουσιάζονται στην ταινία, με σκοπό την συγκέντρωση χρημάτων για φιλανθρωπικές οργανώσεις παιδιών. Η εκδήλωση έφερε μέχρι στιγμής σχεδόν 2.600.000 λίρες αγγλίας. Στα 50χρονα της ταινίας, τον Ιούνιο του 2019, οι οδηγοί με κόκκινα, λευκά και μπλε Μίνι Κούπερ πραγματοποιήσαν μια διαδρομή της περίφημης εκστρατείας της ταινίας γύρω από το Τορίνο μέχρι το εργοστάσιο των Μίνι Κούπερ στην Οξφόρδη.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9B%CE%B7%CF%83%CF%84%CE%B5%CE%AF%CE%B1_%CE%B1%CE%BB%CE%AC_%CE%99%CF%84%CE%B1%CE%BB%CE%B9%CE%BA%CE%AC
|
Μαριάνα Βικτώρια της Πορτογαλίας
|
Η Μαριάννα Βικτωρία Ιωσηφίνα Φραγκίσκη Ιαβερία Παυλίνα Αντωνία Ιωάννα Δομινίκη Γαβριέλλα ήταν η μόνη (επιζήσασα) κόρη του Πέτρου Γ΄ της Πορτογαλίας & Βραζιλίας και της Μαρίας Α΄ της Πορτογαλίας, κόρης του αδελφού του Ιωσήφ Α΄ της Πορτογαλίας. Παντρεύτηκε το 1785 τον Γαβριήλ των Βουρβόνων-Ισπανίας και είχε τέκνα: Πέτρος Κάρολος (1786 - 1812), Πρίγκιπας της Ισπανίας. Μαρία Καρλόττα (4 - 11 Νοεμβρίου 1787). Κάρoλος (28 Οκτωβρίου - 9 Νοεμβρίου 1788). Genealogie ascendante jusqu'au quatrieme degre inclusivement de tous les Rois et Princes de maisons souveraines de l'Europe actuellement vivans [Genealogy up to the fourth degree inclusive of all the Kings and Princes of sovereign houses of Europe currently living] (in French). Bourdeaux: Frederic Guillaume Birnstiel. 1768. p. 15.
|
Η Μαριάννα Βικτωρία (πορτογαλ. Mariana Vitória de Bragança, 15 Δεκεμβρίου 1768 - 2 Νοεμβρίου 1788) από τον Οίκο της Μπραγκάνσα ήταν πριγκίπισσα της Πορτογαλίας & Βραζιλίας και με τον γάμο της έγινε πριγκίπισσα της Ισπανίας.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9C%CE%B1%CF%81%CE%B9%CE%AC%CE%BD%CE%B1_%CE%92%CE%B9%CE%BA%CF%84%CF%8E%CF%81%CE%B9%CE%B1_%CF%84%CE%B7%CF%82_%CE%A0%CE%BF%CF%81%CF%84%CE%BF%CE%B3%CE%B1%CE%BB%CE%AF%CE%B1%CF%82
|
Αντισφαίριση στους Θερινούς Ολυμπιακούς Αγώνες 2020
|
Η Ολυμπιακή Πρόκριση στα αγωνίσματα του Μονού, βασίστηκε κυρίως στην Παγκόσμια Κατάταξη της 14ης Ιουνίου 2021. Σε κάθε κατηγορία (άνδρες και γυναίκες), επιλέγονταν οι 56 κορυφαίοι αθλητές και αθλήτριες, ενώ κάθε ΕΟΕ δεν μπορούσε να δηλώσει περισσότερους από 4 σε κάθε κατηγορία. 6 θέσεις ανά κατηγορία διανέμονταν ανά ήπειρο στις ΕΟΕ που δεν είχαν καταφέρει να προκρίνουν κανένα αθλητή ή αθλήτρια, 1 θέση ανά κατηγορία ανήκει στην Ιαπωνία ως διοργανώτρια χώρα και άλλη 1 στον/στην προηγούμενο/η Ολυμπιονίκη ή στον/η πιο πρόσφατο/η Πρωταθλητή/ρια Γκραν Σλαμ. Έτσι συμπληρώνεται ο αριθμός των 64 στα δύο αγωνίσματα του Μονού. Στα αγωνίσματα του Διπλού Ανδρών και Γυναικών, προκρίνονται συνολικά 32 ζευγάρια. 10 θέσεις κατοχυρώνονται από τους 10 πρώτους της Παγκόσμιας Κατάταξης, οι οποίοι μπορούν να επιλέξουν για ζευγάρι, όποιον παίκτη της ΕΟΕ τους επιθυμούν, αρκεί να βρίσκεται στο Tοπ 300 της Κατάταξης. Οι υπόλοιπες 21 θέσεις διανέμονται ανάλογα με με την θέση των ζευγαριών στην Κατάταξη, όπως προκύπτει από τον συνδυασμό των ατομικών τους θέσεων. 1 θέση σε κάθε φύλο κατοχυρώνεται και πάλι από την διοργανώτρια χώρα. Στο Διπλό Μικτό, υπήρχαν θέσεις διαθέσιμες για 16 ζευγάρια. Όλα τα ζευγάρια αποτελούνται από παίκτες που είχαν ήδη προκριθεί σε κάποιο από τα προηγούμενα αγωνίσματα. Τα 15 ζευγάρια με την καλύτερη θέση στην συνδυαστική κατάταξη, κέρδιζαν την πρόκριση και σε αυτό το αγώνισμα, ενώ μια θέση κατοχυρώθηκε ξανά από την Ιαπωνία. Τα αγωνίσματα των Μονών για άντρες και γυναίκες πραγματοποιοήθηκαν σε 6 διαφορετικούς γύρους (ξεκινώντας από τον Γύρο των 64), αυτά των Διπλών σε 5 (ξεκινώντας από τον Γύρο των 32) και το Διπλό Μικτό σε 4 (ξεκινώντας από τον Γύρο των 16). Σε κάθε γύρο ορίζονταν ζευγάρια αντιπάλων που θα αγωνίζονταν σε νοκ-άουτ αγώνες, με το/τους νικητή/ές να συνεχίζει/ουν στο επόμενο γύρο και τον/τους ηττημένο/ους να βγαίνει/ουν εκτός αγώνα. Οι δύο ηττημένοι των ημιτελικών, μονομάχησαν μεταξύ τους για την διεκδίκηση του χάλκινου μεταλλίου. Παρακάτω παρουσιάζεται αναλυτικά ο αριθμός των αθλητών που συμμετείχαν στο άθλημα από κάθε ΕΟΕ:
|
Η Αντισφαίριση στους Θερινούς Ολυμπιακούς Αγώνες 2020, διεξήχθει από τις 24 Ιουλίου μέχρι την 1 Αυγούστου 2021, στο Πάρκο Τένις Αριάκε (Ariake Coliseum), στο Τόκιο. Στο τουρνουά συμμετείχαν 172 παίκτες σε 5 διαφορετικά αγωνίσματα: Το Μονό Ανδρών, το Διπλό Ανδρών, το Μονό Γυναικών, το Διπλό Γυναικών και το Διπλό Μικτό. Το τελευταίο, εμφανίστηκε για 3η συνεχόμενη φορά μετά την επιστροφή του σε Θερινούς Ολυμπιακούς Αγώνες το 2012. H οργανωτική επιτροπή των Αγώνων, ανακοίνωσε ότι η επιφάνεια του γηπέδου θα είναι της DecoTurf. Αυτή ήταν η 5η φορά που αυτή η επιφάνεια χρησιμοποιείται σε Ολυμπιακούς Αγώνες. Ο Άντι Μάρεϊ της Μεγάλης Βρετανίας είναι ο δύο φορές Ολυμπιονίκης στο Μονό Ανδρών το 2012 και το 2016. Η Μόνικα Πούινγκ, του Πουέρτο Ρίκο είναι η τελευταία Ολυμπιονίκης, αλλά δεν επέστρεψε για να υπερασπιστεί τον τίτλο της. Το μεγαλύτερο φαβορί του τουρνουά ήταν ο Σέρβος Νόβακ Τζόκοβιτς, ο οποίος πήγαινε για το Χρυσό Σερί. Εν τέλει δεν κατάφερε να εξασφαλίσει κάποιο μετάλλιο.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%91%CE%BD%CF%84%CE%B9%CF%83%CF%86%CE%B1%CE%AF%CF%81%CE%B9%CF%83%CE%B7_%CF%83%CF%84%CE%BF%CF%85%CF%82_%CE%98%CE%B5%CF%81%CE%B9%CE%BD%CE%BF%CF%8D%CF%82_%CE%9F%CE%BB%CF%85%CE%BC%CF%80%CE%B9%CE%B1%CE%BA%CE%BF%CF%8D%CF%82_%CE%91%CE%B3%CF%8E%CE%BD%CE%B5%CF%82_2020
|
Βασίλης Στραβοπόδης
|
Ξεκίνησε το ποδόσφαιρο το 1965 από τον Ολυμπιακό Πατρών και το πρωτάθλημα της Ε.Π.Σ. Πατρών και αγωνίστηκε με την ομάδα μέχρι και τη Β΄ Εθνική. Το 1967 πήγε στην Παναχαϊκή, με τη φανέλα της οποίας αγωνίστηκε μέχρι το 1979, όπου ξεκινώντας από τη Β΄ Εθνική, πρωταγωνίστησε στην Α΄ Εθνική και έπαιξε με την πατραϊκή ομάδα στην Ευρώπη και στο Κύπελλο ΟΥΕΦΑ, όντας βασικό στέλεχος της μεγάλης εκείνης ομάδας της Παναχαΐκής. Με την ομάδα της Παναχαϊκής έχει καταγράψει 228 συμμετοχές στην Α΄ Εθνική και 17 τέρματα, ενώ συνολικά με την κοκκινόμαυρη φανέλα έχει 290 συμμετοχές και 20 τέρματα. Φόρεσε 2 φορές την φανέλα της Εθνικής Ελλάδας το 1974, ενώ έχει πολλές συμμετοχές στις Εθνική Ελπίδων, 9 με την Εθνική Νέων, καθώς και 9 με την Εθνική Ενόπλων. Ακολούθως αγωνίστηκε στον Α.Π.Σ. Πάτραι, από το 1980, στον οποίο και σταμάτησε το ποδόσφαιρο το 1984.Όταν «κρέμασε τα παπούτσια του» έγινε προπονητής και έκατσε στον πάγκο πολλών ομάδων της Αχαΐας στη Δ΄ Εθνική, στον Ναυπακτιακό Αστέρα και αλλού κυρίως στην Πελοπόννησο, αλλά επίσης και πολλές φορές στην Παναχαΐκή στην Α΄, Β΄ και Γ΄ Εθνική. Έχει κατακτήσει πολλούς τίτλους σε τοπικό επίπεδο, ενώ είναι δίπλα στην Παναχαϊκή και σήμερα με οποία βοήθεια μπορεί να προσφέρει. Χαρακτηριστικό ως ποδοσφαιριστής ήταν το ταλέντο του, η τεχνική κατάρτιση του και το συνεχές τρέξιμο του στο γήπεδο, είτε για να δημιουργήσει είτε ανασταλτικά. Τον Βασίλη Στραβοπόδη ενδιαφέρθηκαν να τον κάνουν παίκτη τους και οι τρεις μεγάλες ομάδες του Λεκανοπεδίου Αττικής, Ολυμπιακός,Παναθηναϊκός, ΑΕΚ. Το καλοκαίρι του 1974 μπήκε ο Βασίλης Στραβοπόδης μπήκε στο μεταγραφικό στόχαστρο της ΑΕΚ η οποία προσέφερε 5,5 εκατομμύρια δραχμές στην ομάδα της Παναχαϊκής αλλά οι Πατρινοί ζητούσαν 6 εκατομμύρια. Το επόμενο διάστημα έγινε το πραξικόπημα στην Κύπρο και σταμάτησαν οι επαφές. Όταν επανήλθε η ΑΕΚ για τον ποδοσφαιριστή, οι άνθρωποι της Παναχαϊκής απάντησαν αρνητικά καθώς είχε ήδη φύγει ο Κώστας Δαβουρλής με μεταγραφή στον Ολυμπιακό και δεν ήταν διαθετιμένοι να «δώσουν» και τον Στραβοπόδη. Ωστόσο, νωρίτερα είχε δείξει και ενδιαφέρον ο Παναθηναϊκός για τον Στραβοπόδη και μάλιστα είχε έρθει σε συμφωνία με την Παναχαϊκή αλλά ο προπονητής τότε των κοκκινόμαυρων ο Γιουγκοσλάβος Λιούμπισα Σπάιτς διαφωνούσε και έκανε γνωστό στην ομάδα πως αν φύγει ο Στραβοπόδης θα έφευγε και ο ίδιος, οπότε και η μεταγραφή δεν πραγματοποιήθηκε.Το 1975 η Παναχαϊκή ήρθε σε συμφωνία με τον Ολυμπιακό και ο παίκτης μετέβη στον Πειραιά να υπογράψει την μεταγραφή του, ωστόσο αυτή δεν έγινε λόγω του ότι κάποιος της Παναχαϊκής που είχε πρόσβαση στην ΕΠΟ, ενημέρωσε την ομοσπονδία και με παρέμβαση ενός Πατρινού δεν έγινε τελικά η μεταγραφή. Η υπόθεση κατέληξε στα δικαστήρια αφού ο ποδοσφαιριστής βρέθηκε να έχει δύο διαφορετικά δελτία. Εν τω μεταξύ ο Στραβοπόδης φοβούμενος από πληροφορίες ότι δεν θα έχει δικαίωμα να αγωνιστεί για κάποιο μεγάλο χρονικό διάστημα έσπευσε να υπογράψει εκ νέου για την παραμονή του στην Παναχαϊκή, ωστόσο τέσσερις ημέρες μετέπειτα το δικαστήριο τον δικαίωσε αλλά το θέμα της μεταγραφής έκλεισε με το νέο συμβόλαιο με την πατραϊκή ομάδα. Ο Βασίλης Στραβοπόδης γεννήθηκε στην Πάτρα στις 6 Σεπτεμβρίου του 1948. Είναι κάτοικος Πατρών, είναι παντρεμένος με την Μαρία Κεραμίδα και έχουν αποκτήσει μαζί εναν γιό και μια κόρη.
|
Ο Βασίλης Στραβοπόδης (γενν. Πάτρα, 6 Σεπτεμβρίου 1948) είναι Έλληνας παλαίμαχος ποδοσφαιριστής που αγωνιζόταν ως μέσος, καθώς και προπονητής ποδοσφαίρου. Ξεκίνησε την ποδοσφαιρική του καριέρα από τον Ολυμπιακό Πατρών και την έκλεισε στο Πάτραι, αλλά αγωνίστηκε και καθιερώθηκε κυρίως με την φανέλα της Παναχαϊκής, όπου ήταν παίκτης της για πάνω από μια δεκαετία και αποτέλεσε βασικό στέλεχος της «χρυσής ομάδας» των κοκκινόμαυρων που έπαιξε στην Ευρώπη και στο Κύπελλο ΟΥΕΦΑ. Υπήρξε ένας από τους καλύτερους και πιο ταλαντούχους Έλληνες μέσους της γενιάς του. Στην Παναχαϊκή απέκτησε και το προσωνύμιο που τον ακολουθεί στο ποδόσφαιρο «Ο Μάγος».
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%92%CE%B1%CF%83%CE%AF%CE%BB%CE%B7%CF%82_%CE%A3%CF%84%CF%81%CE%B1%CE%B2%CE%BF%CF%80%CF%8C%CE%B4%CE%B7%CF%82
|
Μπέρτραντ Ράσελ
|
Γεννήθηκε στις 18 Μαΐου 1872 στο Τρέλεκ (Trellech) του Μονμαουθσάιρ (Monmouthshire), καταγόμενος από αριστοκρατική οικογένεια. Οι γονείς του, ο Λόρδος και η Λαίδη Άμπερλυ θεωρούταν ριζοσπάστες για την εποχή. Ο παππους του, Lord John Russell ο 1ος, υπήρξε δις πρωθυπουργός της Βικτωρίας, το 1840 και το 1860. Πριν ακόμα ο Μπέρτραντ κλείσει τα 4 του χρόνια, πέθανε η μητέρα του, η αδερφή, και ο πατέρας του. Την ανατροφή του και του αδερφού του Φρανκ, ανέλαβαν οι παππούδες τους, Λόρδος Τζων Ράσσελ και η Κοντέσα Ράσσελ. Η αυστηρή τους παιδεία, βασιζόμενη στον Πρεσβυτεριανισμό, και τα γραπτά του “νονού” του, φιλόσοφου Τζον Στιούαρτ Μιλ, διαδραμάτισαν πρωταρχικό ρόλο στις Ουμανιστικές θεωρείες του Ράσσελ, στην μετέπειτα ζωή του. Ο πρόωρος θάνατος των γονέων, και οι περιορισμοί στο σπίτι, τον οδήγησαν να βρει διέξοδο στα γραπτά, στην ανάγνωση βιβλίων και στην γνωριμία του με τα μαθηματικά, παρόλο που, όπως αναφέρει ο ίδιος στο βιβλίο "Πορτρέτα από μνήμης", δυσκολεύτηκε αρκετά με την Άλγεβρα, μια γνωριμία που ενισχύθηκε και από τη διδασκαλία του μεγαλύτερου αδερφού του, Φρανκ, στις θεωρίες του Ευκλείδη, στα 11 του χρόνια, σε συνδυασμό και με τους εκάστοτε κατ’οίκον εκπαιδευτές του, παρόλο που το νεαρό της ηλικίας δεν του επέτρεπε να απορροφήσει όλη την προσφερόμενη γνώση τους. Με τον J.F. Ewen ήρθε σε επαφή με τις Μη ευκλείδειες γεωμετρίες και τον Μαρξισμός, από τον J. Stuart, μαθητή του Lord Kelvin, (Ουίλιαμ Τόμσον), πήρε τις πρώτες γνώσεις για την αριθμητική λογική. Στα 16, παρακολούθησε για ενάμιση χρόνο μαθήματα προετοιμασίας εξετάσεων υποτροφίας, σε ειδικό κολλέγιο στο Southgate, που τον οδήγησαν σε υποτροφεία στο Trinity College, παρόλο που στην αυτοβιογραφία του θεωρεί αυτό το διάστημα εκτός οικίας, απόσπαση από τις μελέτες. Στην εφηβεία, άρχισε ήδη να αναθεωρεί τις απόψεις του για τον Χριστιανισμός και στην ενηλικίωση, η προσοχή του στράφηκε προς τον Αθεϊσμός, τον οποίο θα ανέλυε αργότερα σε πολλά έργα και δοκίμια. Ξεκίνησε τις σπουδές, κερδίζοντας υποτροφία στο Κολλέγιο Τρίνιτι Trinity College, Πανεπιστήμιο του Κέιμπριτζ το 1890. Στα πρώτα χρόνια, όπως συμπεραίνουν οι ειδικοί και οι σύγχρονοί του, διαβάζοντας το ημερολόγιο του, οι απαιτήσεις του Πανεπιστημίου τον έφτασαν σε σημείο να αντιπαθήσει τα μαθηματικά, παρόλο που ολοκλήρωσε τον κύκλο σπουδών 7ος στην κατάταξη, από τους 106 σπουδαστές. Το ενδιαφέρον του για τα μαθηματικά επανήλθε μέσω της σχέσης που ανέπτυξε με τον καθηγητή φιλοσοφίας James Ward για μια εργασία πάνω στην Επιστημιολογική Μεταγεωμετρία κάτι που ολοκλήρωσε το 1897 στο βιβλίο του An Essay on the Foundations of Geometry. Σε γενικές γραμμές, κατά την φοίτηση του στο Trinity, αμφισβήτησε πολλές φορές την σπουδαιότητα των μαθηματικών, περισσότερο επειδή, από μικρός, απομακρυνόμενος σταδιακά από την Θρησκεία και την Πίστη, ήλπιζε ότι πατώντας σε μαθηματικά μοντέλα θα μπορούσε, με τη χρήση του Σκεπτικισμός, να συμπεράνει σε ποιο βαθμό θα μπορούσε να φθάσει η ανθρώπινη Γνώση και με ποια βεβαιότητα. Το τελευταίο έτος των σπουδών, επέλεξε τα μαθήματα της Ηθικής, Moral Science. Εμπλούτισε τις μαθηματικές του γνώσεις στα επόμενα έτη, με αποκορύφωμα την συγγραφή, του ακόμα αξεπέραστου έργου, Principia Mathematica, το 1910 μέχρι το 1913 σε τρείς τόμους, σε συνεργασία με τον δάσκαλο του, Άλφρεντ Νορθ Γουάιτχεντ, το οποίο συμπεριλάμβανε φιλοσοφικές προεκτάσεις. Στο Trinity γνώρισε και τον μαθητή του, Λούντβιχ Βιτγκενστάιν, με τον οποίον συνεργάστηκαν αρκετά χρόνια, φιλικά και ακαδημαικά, μέχρι την οριστική ρήξη τους. Μπορεί το Μανιφέστο Ράσελ - Αϊνστάιν, μια προειδοποίηση για τους κινδύνους της χρήσης πυρηνικών όπλων και απαίτηση από τις μεγάλες δυνάμεις να πάψουν την κατασκευή τους, το οποίο συντάχθηκε από τον Ράσσελ το 1955 και παρουσιάστηκε στο Pugwash του Καναδάς, το οποίο υπογράφηκε από κορυφαίους επιστήμονες, μεταξύ αυτών και ο Άλμπερτ Αϊνστάιν, λίγες μέρες πριν τον θάνατό του, να είναι το πιο γνωστό αντιπολεμικό εγχείρημα του Ράσσελ αλλά είναι άλλο ένα κομμάτι του γενικότερου παζλ της εναντίωσης του στην κρατική βία και τους πολέμους. Στην Κρίση της Κούβας, το 1962, σε ένα επείγον τηλεγράφημα με αποδέκτη τον Πρόεδρο Τζον Φιτζέραλντ Κέννεντυ, ο Ράσελ έγραφε σε αυστηρό τόνο: ‘’Η δράση σας είναι απογοητευτική. Απειλή στην ανθρώπινη επιβίωση. Καμία δικαιολογημένη αιτιολόγηση. Ο πολιτισμένος κόσμος την καταδικάζει. Δεν θα επιτρέψουμε μαζική δολοφονία. Το τελεσίγραφο σημαίνει πόλεμος… Δώστε τέλος σε αυτή την τρέλα.”. Η προεδρία των ΗΠΑ δεν απάντησε στο τηλεγράφημα, κάτι που έπραξε ο ηγέτης της Ένωση Σοβιετικών Σοσιαλιστικών Δημοκρατιών, Νικίτα Χρουστσόφ, σε ραδιομετάδοση, αναφέροντας ότι “κάνουν ότι μπορούνε για να αποφύγουν το ξέσπασμα του πολέμου.”. Αρχής γενομένης από τον Ιούνιο του 1916 και την επιβολή προστίμου 110 pounds για την συγγραφή μπροσούρας άρνησης κατάταξης στο στρατό, την εποχή της επιστράτευσης για τις ανάγκες του Πρώτος Παγκόσμιος Πόλεμος, και της συνεχιζόμενης άρνησης και απαξίωσης εκ μέρους του της διαδικασίας του υπουργείου πολέμου, καταδικάστηκε σε πεντάμηνη φυλάκιση και φυλακίστηκε τον Φεβρουάριο 1918 με την κατηγορία της δημόσιας υποστήριξης διαπραγματευτικής ειρήνης με τη Γερμανία. Σε επιστολή προς τον αδερφό του, Φρανκ, εκφέρει ως βασικό παράπονο την αδυναμία του να εργαστεί παραγωγικά, υπό τις συνθήκες της φυλακής, παρόλο που, έγκλειστος, έγραψε το βιβλίο Εισαγωγή στη μαθηματική φιλοσοφία, το οποίο εκδόθηκε το 1919.Το 1940, έχοντας ήδη μετακομίσει στις ΗΠΑ με τη σύζυγό του Πατρίτσια Ράσσελ και τα παιδιά τους, και κατέχοντας διάφορες έδρες στα εκεί πανεπιστήμια, του προσφέρθηκε μια έδρα στο City College of New York, με αντικείμενο τα μαθηματικά, τη λογική και τη μεταφυσική. Εκεί, κατηγορήθηκε από τον Επίσκοπο της Νέας Γιόρκης, William Thomas Manning, ότι τα γραπτά και οι προσεγγίσεις του Ράσσελ περί της θρησκείας και το σεξ, αντιβαίνουν τις Χριστιανικές διδαχές στην Αμερικάνικη εκπαίδευση. Ακολούθησε δίκη, με αποτέλεσμα, ο Ράσσελ να μποϊκοταριστεί παντού στις Ηπα, η χρηματοδότηση του να ανασταλεί κι έτσι η οικογένεια, έκεινο το διάστημα, έμεινε χωρίς οικονομικούς πόρους.Μετά την αποπομπή του από το City College of New York, η πρώτη πρόταση συνεργασίας ήρθε από τον dr. Albert C. Barnes για θέση εργασίας στο Barnes Foundation, την οποία ο Ράσσελ αποδέχθηκε. Η συνεργασία τους κατέληξε σε δικαστική διαμάχη, όπου ο Μπαρνές κατηγόρισε τον Ράσσελ για κατάχρηση της θέσης του, καθώς υποστήριξε ότι ο φιλόσοφος, κατά την διάρκεια των μαθημάτων, χρησιμοποιούσε ως διδακτέα ύλη κατά δύο τρίτα, τα κείμενα από τα βιβλία που είχε εκδόσει. Ο Ράσσελ κέρδισε αυτή τη δίκη.Το 1961, κι ενώ είχε προβλέψει από το 1923 στο βιβλίο “Το Αλφαβητάριο των ατόμων” την ατομική βόμβα, και 16 χρόνια μετά την ιστορική του ομιλία στο House of Lords συνελήφθη στο Λονδίνο, με τη σύζυγο του Edith Finch για καθιστική διαμαρτυρία, υπέρ του πυρηνικού αφοπλισμού. Η συγκεκριμένη Εκστρατεία για τον Πυρηνικό Αφοπλισμό του πλανήτη, μετρούσε ήδη 3 χρόνια και πλέον πρωτοστατούσε στις διαμαρτυρίες μέσω της Επιτροπής των 100, Committee of 100, παρά το προχωρημένο της ηλικίας του, σχεδόν 90 ετών. Παντρεύτηκε 4 φορές. Την Άλυς Πίρσαλ Σμιθ το 1894 μέχρι το 1921 Την Ντόρα Μπλακ το 1921 μέχρι το 1935 Την Πατρίσια Σπενς το 1936 μέχρι το 1951 Την Εντίθ Φίντς το 1952 μέχρι τον θάνατο του. Η Γερμανική Σοσιαλοδημοκρατία, 1896 Δοκίμιο για τις βάσεις της Γεωμετρίας, 1897 Η φιλοσοφία του Λάιμπνιτς, 1900 Οι αρχές των μαθηματικών, 1903 Φιλοσοφικά δοκίμια, 1910 Προβλήματα φιλοσοφίας, 1912 Principia Mathematica, 1910 - 1913 και αναθεώρηση το 1926 Η γνώση μας για τον εξωτερικό κόσμο, 1914 Η δικαιοσύνη σε καιρό πολέμου, 1916 Αρχές κοινωνικής ανοικοδόμησης, 1916 Πολιτικά ιδεώδη, 1917 Οι δρόμοι προς την ελευθερία, 1918 Μυστικισμός και λογική, 1918 Εισαγωγή στη μαθηματική φιλοσοφία, 1919 Η πράξη και η θεωρία του Μπολσεβικισμού, 1920 Η ανάλυση του νου, 1921 Το πρόβλημα της Κίνας, 1922 Προοπτικές του βιομηχανικού πολιτισμού, 1923 Ο Ίκαρος ή το μέλλον της επιστήμης, 1924 Το αλφαβητάριο των ατόμων, 1925 Τι πιστεύω, 1925 Για την εκπαίδευση, 1926 Γενικές γραμμές της φιλοσοφίας, 1927 Η ανάλυση της ύλης, 1927 Σκεπτικιστικά δοκίμια, 1928 Γάμος και ηθική, 1929 Η κατάκτηση της ευτυχίας, 1930 Η φιλοσοφική θεώρηση, 1931 Η εκπαίδευση και η κοινωνική τάξη, 1932 Ελευθερία και οργάνωση: 1814-1914, 1934 Ύμνος στην τεμπελιά, 1935 Θρησκεία και επιστήμη, 1935 Ποιός είναι ο δρόμος για την ειρήνη;, 1936 Τα έγγραφα των Αμπερλέυ, 1937 Εξουσία, 1938 Μια έρευνα για τη σημασία και την αλήθεια, 1940 Ιστορία της Δυτικής Φιλοσοφίας, 1945 Ανθρώπινη γνώση: Οι στόχοι και τα όρια της, 1948 Αυθεντία και άτομο, 1949 Τα μη δημοφιλή δοκίμια, 1950 Καινούριες ελπίδες για ένα μεταβαλλόμενο κόσμο, 1951 Ο αντίκτυπος της επιστήμης στην κοινωνία, 1952 Το αλφαβητάριο του καλού πολίτη, 1953 Ο Σατανάς στα περίχωρα, 1953 Η ανθρώπινη κοινωνία στην ηθική και στην πολιτική, 1954 Λογική και γνώση, 1956 Γιατί δεν είμαι Χριστιανός, 1956 Η κατανόηση της ιστορίας κι άλλα δοκίμια, 1957 Επιστολές ζωτικής σημασίας του Ράσσελ, του Χρουστσόφ και του Ντάλλες, 1958 Οτι καλύτερο έδωσε ο Μπέρτραντ Ράσσελ, 1958 Κοινή λογική και πυρηνικός πόλεμος, 1959 Η σοφία της Δύσης, 1959 Η φιλοσοφική μου ανάπτυξη, 1959 Ο Μπέρτραντ Ράσσελ λέει τις σκέψεις του, 1960 Γεγονός και φαντασία, 1961 Έχει μέλλον ο άνθρωπος;, 1961 Τα βασικά έργα του Μπέρτραντ Ράσσελ, 1961 Νίκη δίχως όπλα, 1963 Τα εγκλήματα πολέμου στο Βιετνάμ, 1967 Τα αρχεία του Μπέρτραντ Ράσσελ, 1967 Αυτοβιογραφία: 1872-1914, 1967 Αυτοβιογραφία: 1914-1944, 1968 Αυτοβιογραφία: 1944-1967, 1969 Αγαπητέ Μπέρτραντ Ράσσελ, 1969 Η ιστορία της δυτικής φιλοσοφίας, εκδ. Αρσενίδης Στις συμπληγάδες των ιδεών, εκδ. Αρσενίδης, 1963 Η επιστήμη και ο άνθρωπος, εκδ. Αρσενίδης, 1963 Έχει μέλλον ο άνθρωπος;, εκδ. Αρσενίδης, 1963 Η αξία της ελεύθερης σκέψης, εκδ. Αρσενίδης, 1963 Το μέλλον της ανθρωπότητας, εκδ. Αρσενίδης, 1963 Μετά τη Γνώση, εκδ. Αρσενίδης, 1963 (συμπεριλαμβάνεται το Γιατί Δεν Είμαι Χριστιανός) Το αλφάβητο της Θεωρίας της Σχετικότητας, εκδ. Επιμόρφωση και Κοροντζή. Έκδοση πρωτότυπου 1966. Η κατάκτηση της ευτυχίας, εκδ. Επίκουρος, 1975 Η εκπαίδευση του παιδιού, εκδ. Ζαχαρόπουλος Σ.Ι., 1977 Εκπαίδευση και κοινωνική τάξη, εκδ. Ζαχαρόπουλος Σ.Ι.,1980 Αντιδημοφιλή δοκίμια, εκδ. Ζαχαρόπουλος Σ.Ι., 1980 Αντιρρήσεις στην Αστρολογία (συμμετοχή), εκδ. Σύναλμα, 1998 Η θεωρία των τύπων, εκδ. Στάχυ, 2000 Ισχύς, Μια νέα κοινωνική ανάλυση, εκδ. Ευρασία, 2001 Κείμενα για τη Θρησκεία, εκδ. Scripta, 2006 Η φιλοσοφική μου εξέλιξη, εκδ. Αρσενίδης, 2007 Τα προβλήματα της Φιλοσοφίας, εκδ. Αρσενίδης, 2008 Hook, Sidney, «Bertrand Russell (Ένα πορτραίτο από μνήμης)», μετάφρ. Ζηνοβία Δρακοπούλου. Εποπτεία, 95 (1984), 963-982.
|
Ο Μπέρτραντ Άρθουρ Γουίλιαμ Ράσελ (Bertrand Arthur William Russell, 18 Μαΐου 1872 – 2 Φεβρουαρίου 1970) ήταν Βρετανός άθεος φιλόσοφος, μαθηματικός και ειρηνιστής, ο οποίος βραβεύτηκε με το νόμπελ λογοτεχνίας το 1950 για τη συνεισφορά του στον ανθρωπισμό και την ελευθερία της σκέψης. Φυλακίστηκε για τη φιλειρηνική του δράση στον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, ενώ αντιτάχθηκε στον Χίτλερ, στον ολοκληρωτισμό του Στάλιν, στον πόλεμο του Βιετνάμ και στην εξάπλωση των πυρηνικών όπλων. Η σκέψη του ήταν λογική και δομημένη και η προσφορά του στις επιστήμες θεωρείται κρίσιμη αφού ασχολήθηκε ενεργά με τη μαθηματική λογική, τη φιλοσοφία των μαθηματικών, την αναλυτική φιλοσοφία, τη γλωσσολογία, την τεχνητή νοημοσύνη, τη φιλοσοφία της γλώσσας, τη μεταφυσική, τα εφαρμοσμένα μαθηματικά, τη διπλωματία και την κοινωνιολογία. Αφιέρωσε το μεγαλύτερο μέρος της επιρροής του στην Εκστρατεία Πυρηνικού Αφοπλισμού, ξεκινώντας από τον ρόλο του στη Κρίση της Κούβας, μέχρι και την ίδρυση της Επιτροπής των 100 σε προχωρημένη ηλικία.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9C%CF%80%CE%AD%CF%81%CF%84%CF%81%CE%B1%CE%BD%CF%84_%CE%A1%CE%AC%CF%83%CE%B5%CE%BB
|
Θανάσης Παπάζογλου (γεννημένος το 1953)
|
Ο Παπάζογλου ξεκίνησε από τις ακαδημίες του Άρη σε ηλικία δεκατριών ετών το 1966, όπου είχε προπονητή τον Κλεάνθη Βικελίδη. Τον Φεβρουάριο του 1973, ο προπονητής Ουΐλφ ΜακΓκίνες τον προώθησε στην πρώτη ομάδα του συλλόγου, για να αγωνιστεί σε επτά αγώνες μέχρι το τέλος της σεζόν. Μετά από άλλα πέντε παιχνίδια το 1973-74, χρησιμοποιήθηκε σε θέση πλάγιου οπισθοφύλακα. Την σεζόν 1975-76 πέρασε στο κέντρο της άμυνας του Άρη, αντικαθιστώντας τον αποχωρήσαντα Άγγελο Σπυρίδων, αγωνιζόμενος σε δεκαπέντε αγώνες πρωταθλήματος. Στον τελευταίο του χρόνο με τους "κίτρινους" έπαιξε σε δεκαεπτά παιχνίδια, πριν μεταγραφεί το καλοκαίρι του 1977 στον Π.Α.Σ. Γιάννινα.Στην ομάδα των Ιωαννίνων υπήρξε βασικό στέλεχος και αρχηγός της ομάδας αγωνιζόμενος σε 215 παιχνίδια σε διάστημα οκτώ ετών. Αν και δεν ήταν σκόρερ, πέτυχε το γκολ της ομάδας του στον προημιτελικό του κυπέλλου Ελλάδας 1977-78, όπου τα Γιάννενα ηττήθηκαν με 2-1 από τον Ολυμπιακό. Εκείνη την σεζόν, ο ΠΑΣ τερμάτισε στην πέμπτη θέση, κερδίζοντας το δικαίωμα συμμετοχής στο βαλκανικό κύπελλο συλλόγων.Το 1981 προσκλήθηκε στην εθνική Ελλάδας από τον ομοσπονδιακό τεχνικό Αλκέτα Παναγούλια. Αγωνίστηκε στον φιλικό αγώνα εναντίον της Σουηδίας στο γήπεδο Χαριλάου στις 23 Σεπτεμβρίου 1981 και στις 14 Οκτωβρίου 1981, στο ίδιο γήπεδο, όπου για τα προκριματικά του Παγκοσµίου Κυπέλλου του 1982 η Ελλάδα ηττήθηκε με 2-3 από την εθνική ομάδα της Δανίας.Τα Γιάννενα παρέμειναν στην Α' εθνική μέχρι το 1984, με τον Παπάζογλου να αποτελεί σταθερό πυλώνα της αμυντικής γραμμής της ομάδας. Την επόμενη χρονιά, η ομάδα της Ηπείρου αγωνίστηκε στην β' εθνική και κέρδισε την άνοδο της και πάλι στην πρώτη κατηγορία.Ο Παπάζογλου μεταγράφηκε στα Τρίκαλα το καλοκαίρι του 1985 και έκλεισε την καριέρα του το 1989, αγωνιζόμενος για τρία χρόνια στην Β΄ εθνική και τον τελευταίο του χρόνο στην Γ΄ εθνική.Έζησε τα τελευταία του χρόνια καθηλωμένος σε αναπηρικό καροτσάκι μετά από ατύχημα που είχε και πέθανε στις 6 Ιανουαρίου 2021. Βασίλης [άγνωστο επίθετο], Την καρδιά αν ρωτήσεις ποτέ...Αυτοί που μας έφτασαν ως τα εκατό, αυτοέκδοση, 2014. ISBN 978-960-93-5927-6
|
Ο Θανάσης Παπάζογλου ήταν Έλληνας διεθνής ποδοσφαιριστής, ο οποίος ξεκίνησε από τον Άρη και μεταγράφηκε στον Π.Α.Σ. Γιάννινα το 1977. Μετά από οκτώ χρόνια μεταπήδησε στα Τρίκαλα όπου έκλεισε την καριέρα του το 1989.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%98%CE%B1%CE%BD%CE%AC%CF%83%CE%B7%CF%82_%CE%A0%CE%B1%CF%80%CE%AC%CE%B6%CE%BF%CE%B3%CE%BB%CE%BF%CF%85_(%CE%B3%CE%B5%CE%BD%CE%BD%CE%B7%CE%BC%CE%AD%CE%BD%CE%BF%CF%82_%CF%84%CE%BF_1953)
|
Ιωάννα Φραγκίσκη ντε Κοέμ, κυρία του Λυσέ και Μπονετάμπλ
|
Ήταν κόρη του Λουδοβίκου κυρίου του Λυσέ και της άννας ντε Πισελέ, ανιψιάς της Άννα ντε Πισελέ του Εγύ δούκισσα του Ετάμπ και διάσημης ερωμένης του Φραγκίσκου Α¨ της Γαλλίας. Η Ιωάννα-Φραγκίσκη ήταν κληρονόμος του Μπονετάμπλ, κοινότητας στην επαρχία Σαρτ στον νομό Πεΐ-ντε-λα-Λουάρ. Παντρεύτηκε πρώτα το 1576 τον Λουδοβίκο κόμη του Μονταφιέ, κυρίου του Πιεμόν, πρίγκιπα του Καρινιάνο και είχε τέκνο: Άννα 1577-1644, παντρεύτηκε τον Κάρολο των Βουρβόνων κόμη του Σουασσόν. ένα γιος, μία κόρη.Το 1577 δολοφονήθηκε ο Λουδοβίκος και η Ιωάννα-Φραγκίσκη έκανε το 1581 δεύτερο γάμο, με τον Φραγκίσκο των Βουρβόνων πρίγκιπα του Κοντί, μεγαλύτερο αδελφό του Καρόλου κόμη του Σουασσόν. Δεν απέκτησαν απογόνους. Barbier, Jean Paul (1973). Ma bibliothèque poétique: ptie., t. 1. Contemporains et disciples de Ronsard: D'Aubigné à Des Masures. t. 2. Contemporains et successeurs de Ronsard: de Desportes à La Boétie. t. 3. Contemporains et successeurs de Ronsard: de La Gessée à Malherbe. t. 4. Contemporains et successeurs de Ronsard: de Marquets à Pasquier (in French). Librairie Droz. p. 241. ISBN 9782600009850. Retrieved 25 February 2019.
|
H Ιωάννα-Φραγκίσκη, γαλλ. Jeanne-Françoise (1555- 1601) από τον Οίκο του Κοέμ ήταν κόρη του κυρίου του Λυσέ και με τους γάμους της έγινε κόμισσα του μονταφιέ και μετά πριγκίπισσα του Κοντί.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%99%CF%89%CE%AC%CE%BD%CE%BD%CE%B1_%CE%A6%CF%81%CE%B1%CE%B3%CE%BA%CE%AF%CF%83%CE%BA%CE%B7_%CE%BD%CF%84%CE%B5_%CE%9A%CE%BF%CE%AD%CE%BC,_%CE%BA%CF%85%CF%81%CE%AF%CE%B1_%CF%84%CE%BF%CF%85_%CE%9B%CF%85%CF%83%CE%AD_%CE%BA%CE%B1%CE%B9_%CE%9C%CF%80%CE%BF%CE%BD%CE%B5%CF%84%CE%AC%CE%BC%CF%80%CE%BB
|
Ελληνική απογραφή 1834-1836
|
Στις 22 Μαΐου του 1834 το νεοσύστατο ελληνικό κράτος (Κυβέρνηση Αλέξανδρου Μαυροκορδάτου 1833) ίδρυσε το «Γραφείο της Δημόσιας Οικονομίας» ως μέρος της Γραμματείας επί των Εσωτερικών (υπουργείο Εσωτερικών) το οποίο συγκέντρωνε στα επόμενα χρόνια στοιχεία για τον πληθυσμό, βιομηχανία-βιοτεχνία και γεωργία. Αναφέρεται ότι το γραφείο αυτό συστάθηκε μετά από προσπάθειες του Γκυστάβ ντ'Εϊστάλ (Gustave d'Eichthal), οπαδού των ιδεών του Σαιν-Σιμόν (Saint-Simon) βάζοντας την Ελλάδα ανάμεσα στις Ευρωπαϊκές χώρες που τότε ίδρυαν αντίστοιχα γραφεία στατιστικής. Η πρώτη χρονιά που δημοσιεύτηκαν αποτελέσματα απογραφής ήταν το 1846, οπότε συμπεριλήφθηκαν και στοιχεία μόνο των απογραφών του 1839, 1840, 1841, 1842, 1843, 1844 και όχι του 1836, 1837 και 1838. Επίσημη πηγή, ο Α. Μανσόλας, Τμηματάρχης της Δημόσιας Οικονομίας στο Υπουργείο Εσωτερικών (στο ίδιο γραφείο που ετέλεσε την απογραφή), αναφέρει το 1867 (23 χρόνια αργότερα) ότι σχετικά με πίνακα πληθυσμών των ετών 1837 και 1836 δεν βρήκε παρά ατελείς πίνακες των οποίων δεν μπόρεσε να κάνει καμιά χρήση, για το λόγο αυτό παρουσίασε συγκεντρωτικό πίνακα πληθυσμού από το 1838 και μετά. Ως αποτέλεσμα της απογραφής αναφέρονται 156.823 οικογένειες με συνολικά 693.592 κατοίκους, ενώ αλλού αναφέρονται τα στοιχεία: 1834 651.233 1835 674.185 1836 751.077 Στην ίδια πηγή αναφέρονται στοιχεία πληθυσμού του 1836 ανά επαρχία. Σημειώνεται ότι η Ελληνική απογραφή 1828 του Καποδίστρια (η οποία είναι περισσότερο γνωστή, αλλά δεν υπάρχουν αναλυτικά στοιχεία) έδινε 753.400 κατοίκους (60.000 περισσότερους), ενώ η επόμενη απογραφή (που αναγνωρίζεται από το ελληνικό κράτος μετά από αυτήν του Καποδίστρια) ήταν αυτή του 1838 που έδινε 752.077 κατοίκους. Στο Φύλλο Εφημερίδας της Κυβέρνησης ΦΕΚ A 80/1836 υπάρχουν στοιχεία (ονομασία Δήμου, τάξη Δήμου, χωριά που απαρτίζουν το Δήμο, έδρα του Δήμου, ονομασία του προσωπικού των Δήμων και Δημοτικές Θέσεις) που δείχνουν ότι το 1836 η τότε κρατική οργάνωση είχε καταγράψει όλους τους Δήμους και τα χωριά της τότε επικράτειάς της, ενώ στο συγκεκριμένο στοιχείο δεν υπάρχει ένδειξη πληθυσμού. Στο βιβλίο του Strong του 1842 δίνονται αναλυτικά στοιχεία σε επίπεδο επαρχίας για το 1836: Αργολίς 26.720 Ερμιόνη 8.527 Κόρινθος 25.960 Αχαΐα 16.536 Αιγειαλία 8.215 Ηλίς 32.513 Κυλλήνη 34.587 Μαντίνεια 53.169 Μεγαλόπολη 9,055 Γορτυνία 35.118 Κυνουρία 19.582 Τριφυλία 15.630 Ολυμπία 15.418 Πυλία 10.143 Μεσσηνία 28.546 Λακεδαίμων 26.314 Επίδαυρος Λιμηρά 9.622 Λακωνία 22.697 Γύθειο 8.312 Συγκεντρωτικά Μοριάς (Πελοπόννησος) 406.664Αττική 23.300 Μέγαρα 7.238 Θήβαι 11.869 Βοιωτία 16.122 Φθιώτιδα 19.493 Λοκρίδα 8.504 Φωκίδα 16.616 Δωρίς 12.582 Αιτωλία 8.814 Ναύπακτος 12.287 Ακαρνανία 3.044 Ξηρόμερος 6.923 Βάλτος 8.197 Τριχωνία 6.057 Ευρυτανία 18.856 Συγκεντρωτικά Ηπειρωτική Ελλάδα 178.902Αίγινα 3.447 Ύδρα 13.744 Σπέτσες 7.620 Εύβοια 36.779 Σκιάθος 6.642 Σύρα 17.572 Κύθνος 7.245 Θήρα 17.848 Τήνος 14.146 Άνδρος 15.113 Νάξος 16.758 Μήλος 8.597 Συγκεντρωτικά Νησιά 165.511Συγκεντρωτικά Ελληνικό Βασίλειο (1836) 751.077 Την περίοδο 1835-1836, Βασιλικά Διατάγματα, κάποια από τα οποία δημοσιεύτηκαν σε Φύλλα Εφημερίδων Κυβερνήσεως (ΦΕΚ), ανακοινώθηκε η νέα διοικητική διαίρεση του κράτους. Στο αρχείο αυτό παρουσιάζεται, ο νομός, η επαρχία, οι επιμέρους δήμοι, οι οικισμοί («τα χωρία») που απαρτίζουν τους δήμους και η απόστασή τους σε ώρα και λεπτά από την επαρχία καθώς και από την πρωτεύουσα του Δήμου, ο πληθυσμός του κάθε οικισμού, αλλά και ο τρόπος με τον οποίο αποκαλούνται οι κάτοικοι του κάθε οικισμού, στο αρσενικό και το θηλυκό. Για παράδειγμα, στο νομό Αρκαδίας, επαρχία Μαντίνειας, ο Δήμος Καφυών, εμφανίζεται να έχει πρωτεύουσα τις Καφυές (Καφυαί) (Κανδύλα), σε 7 ώρες από την (πρωτεύουσα της) επαρχία(ς), με 121 οικογένειες και 650 άτομα («Καφυάτης, και η γυνή Καφυάτις») και επιμέρους χωριά την (Ήμιλο) Βενδένι, σε απόσταση 1 ώρας και 30 λεπτών, με 11 οικογένειες και 58 άτομα, τη Μονή Κανδύλας με 9 άτομα και τα γειτονικά με τις Καφυές («Καφυαί πλησία») με 3 οικογένειες και 15 άτομα, σε σύνολο για το Δήμο Καφυών 135 οικογένειες και 732 άτομα (ΦΕΚ A 16/1835 Διάταγμα περί σχηματισμού των Δήμων του Νομού Αρκαδίας, 9(21) Νοεμβρίου 1834, Εν ονόματι του Βασιλέως, η Αντιβασιλεία). Ορισμένα από τα Βασιλικά Διατάγματα (κάποιοιμε αναλυτικά στοιχεία είναι τα εξής: ΦΕΚ 19/1834, Ναύπλιο 26 Μαίου (7 Ιουνίου) 1834, σελ. 146-156, Διάταγμα περί της οροθεσίας και της εις Δήμους Διαιρέσεως του Νομού Αργολίδος και Κορινθίας, 28 Απριλίου (10 Μαΐου) 1834 (ο πίνακας με τα στοιχεία) ΦΕΚ A 4/1835, 26 Φεβρουαρίου 1835 Διάταγμα περί σχηματισμού των Δήμων του Νομού των Κυκλάδων, 1 (13ης) Οκτωβρίου 1834 “Περί σχηματισμού των δήμων της επαρχίας Λεβαδείας” (ΦΕΚ 18(;)/18.10.1835) ΦΕΚ A 16/1835, 12 Μαΐου 1835 Διάταγμα περί σχηματισμού των Δήμων του Νομού Αρκαδίας, 9 (21 Νοεμβρίου 1834) Βασιλικό διάταγμα 1835, 8 (20) Απριλίου για τους δήμους της Επαρχίας Θηβών. Το διάταγμα δεν δημοσιεύθηκε στην Εφημερίδα της Κυβερνήσεως. ΦΕΚ A 18/1835 18.9.1835, Βασιλικό Διάταγμα περί σχηματισμού των Δήμων Βοιωτίας, Απόφαση 1 (13) Οκτωβρίου 1835 υπ αριθμ. 3318 ΦΕΚ 17/1835 11 Νοεμβρίου 1835) Διάταγμα περί σχηματισμού των Δήμων της Επαρχίας Αττικής, 1 Οκτωβρίου 1835 ΦΕΚ A 19/1835 7 Δεκεμβρίου 1835 Διάταγμα περί σχηματισμού των Δήμων εις τας Επαρχίας Ναυπάκτου, Μεσολογγίου και Αγρινίου, 1 (13) Οκτωβρίου 1835 Βασιλικό Διάταγμα της 12ης (24) Νοεμβρίου 1835 για τους δήμους του νομού Ευβοίας (δε δημοσιεύθηκε στην Ε.τ.Κ.) και Βασιλικό Διάταγμα της 16ης (28) Μαρτίου 1835, (δημοσιεύθηκε στην Εφημερίδα της Κυβέρνησης) Νέα κατάτμηση των επαρχιών και των δήμων του νομού Ευβοίας Β.Δ. της 18ης Σεπτεμβρίου 1836, σχηματισμός των Δήμων της Επαρχίας Ευρυτανίας, δεν δημοσιεύθηκε στην Εφημερίδα της Κυβερνήσεως.Από τον παραπάνω κατάλογο λείπουν τα διατάγματα σχηματισμού των Δήμων των υπολοίπων νομών: Αχαΐας και Ήλιδος Λακωνίας και ΜεσσηνίαςΣημειώνεται ότι κάποια από αυτά τα Φύλλα της Εφημερίδας Κυβερνήσεως, έχουν την ίδια αρίθμηση με άλλα, διαφορετικής ημερομηνίας και διάταξης (π.χ. το τελευταίο, αρχικά εμφανίζεται ως Αριθμού 19, 15 Μαΐου 1835 και δίγλωσσο ελληνικά-γερμανικά, ενώ υπάρχει και το τεύχος αριθμού 19, 7 Δεκεμβρίου 1835 που αφορά το σχηματισμό των Δήμων εις τας Επαρχίας Ναυπάκτου, Μεσολογγίου και Αγρινίου.
|
Ως Ελληνική απογραφή 1834-1836 αναφέρεται από ορισμένες πηγές η συλλογή στοιχείων πληθυσμού από το ελληνικό κράτος (το Βασίλειο της Ελλάδας) που λειτουργούσε υπό την εποπτεία της Αντιβασιλείας του Όθωνα πιθανότατα το 1834 που ίσως κράτησε μέχρι το 1836 κατά τη διάρκεια του σχηματισμού των πρώτων δήμων της χώρας Δεν είναι ευρέως γνωστά στοιχεία για την απογραφή αυτή και έτσι σε μέσα μαζικής ενημέρωσης αναφέρεται ότι η διενέργειά της αμφισβητείται, ενώ σε άλλες πηγές αναφέρεται ως η πρώτη «απαρίθμηση» στο Βασίλειο της Ελλάδας που έγινε το 1836. Στα επίσημα απογραφικά στοιχεία που δίνει η Στατιστική Υπηρεσία δεν αναφέρεται απογραφή το 1834 , αναφέρεται όμως η ύπαρξη ατελών πινάκων από το 1836. Μια περιγραφή των στοιχείων αυτών αναφέρεται ως απαρίθμηση (σε αντίθεση με την απογραφή που σήμερα θεωρείται ως πληρέστερη περιγραφή του πληθυσμού από απλή απαρίθμηση) η οποία ήταν «λίγο ως πολύ λεπτομερής για το σύνολο της χώρας» και η οποία «παρουσιάστηκε διάσπαρτη μεταξύ των ετών 1834-1836». Συγκεντρωτικά στοιχεία δίνονται σε αγγλικό βιβλίο από το 1842 για την Ελλάδα.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%95%CE%BB%CE%BB%CE%B7%CE%BD%CE%B9%CE%BA%CE%AE_%CE%B1%CF%80%CE%BF%CE%B3%CF%81%CE%B1%CF%86%CE%AE_1834-1836
|
Τζέι Τζέι Κέιλ
|
Γεννήθηκε και μεγάλωσε στην Tulsa στην αμερικανική πολιτεία της Οκλαχόμα. Τα γράμματα JJ ήταν το σήμα κατατεθέν του από τα πρώτα του χρόνια ως μουσικός, για να ξεχωρίζει από τον Τζον Κέιλ (πρώηνVelvet Underground). Παντρεύτηκε την κιθαρίστρια Κριστίν Λέικλαντ, που τον συνόδευε στις περιοδείες του.Πέθανε τον Ιούλιο του 2013, από καρδιακή προσβολή. Πολυμέσα σχετικά με το θέμα J. J. Cale στο Wikimedia Commons
|
Ο Τζέι Τζέι Κέιλ, (αγγλ. J. J. Cale, ήτη John Weldon Cale, 1938 -2013)υπήρξε σημαντικός αμερικάνος μουσικός και συνθέτης. Η μουσική του σε στυλ Tulsa Sound συνδυάζει Rockabilly, Blues, Jazz και Country. Ήταν ο ίδιος ολόκληρη ορχήστρα παίζοντανς όλα τα όργανα στις ηχογραφήσεις του.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A4%CE%B6%CE%AD%CE%B9_%CE%A4%CE%B6%CE%AD%CE%B9_%CE%9A%CE%AD%CE%B9%CE%BB
|
Εξώθερμη αντίδραση
|
Μια εξώθερμη αντίδραση είναι μια χημική ή φυσική αντίδραση που εκλύει θερμότητα. Αποδίδει καθαρή ενέργεια στο περιβάλλον της. Δηλαδή, η απαιτούμενη ενέργεια για αρχικοποίηση της αντίδρασης είναι μικρότερη από την ενέργεια που απελευθερώνεται ακολούθως.Όταν το μέσο στο οποίο η αντίδραση λαμβάνει χώρα αποκτά θερμότητα, η αντίδραση είναι εξώθερμη. Όταν χρησιμοποιείται ένα θερμιδόμετρο, το συνολικό ποσό της θερμότητας που ρέει στο (ή μέσα από) το θερμιδόμετρο είναι το αρνητικό της καθαρής μεταβολής σε ενέργεια του συστήματος. Το απόλυτο ποσό της ενέργειας σε ένα χημικό σύστημα είναι δύσκολο να μετρηθεί ή να υπολογιστεί. Η μεταβολή της ενθαλπίας, ΔH, μιας χημικής αντίδρασης είναι πολύ πιο εύκολη στην επεξεργασία. Η μεταβολή της ενθαλπίας ισούται με την μεταβολή στην εσωτερική ενέργεια του συστήματος συν το απαιτούμενο έργο για μεταβολή του όγκου του συστήματος σε σταθερή ατμοσφαιρική πίεση. Ένα θερμιδόμετρο βόμβας είναι πολύ κατάλληλο για τη μέτρηση της μεταβολής της ενέργειας, ΔH, μιας αντίδρασης καύσης. Οι μετρημένες και υπολογισμένες τιμές ΔH σχετίζονται με τις ενέργειες δεσμών ως εξής: ΔH = η χρησιμοποιούμενη ενέργεια στις αντιδράσεις διάσπασης δεσμών − απελευθερούμενη ενέργεια στη δημιουργία δεσμών προϊόντωνΑπό τον ορισμό της μεταβολής ενθαλπίας έχει μια αρνητική τιμή: ΔH < 0Σε μια εξώθερμη αντίδραση, δίνει αρνητική τιμή για το ΔH, επειδή μια μεγαλύτερη τιμή (η απελευθερούμενη ενέργεια στην αντίδραση) αφαιρείται από μια μικρότερη τιμή (τη χρησιμοποιούμενη ενέργεια για την αντίδραση). Παραδείγματος χάρη, όταν καίγεται το υδρογόνο: 2H2 (g) + O2 (g) → 2H2Ο (g) ΔH = −483.6 kJ/mol από O2 Οι πιο συνηθισμένοι διαθέσιμοι θερμαντήρες χεριών χρησιμοποιούν την οξείδωση του σιδήρου για να πετύχουν μια εξώθερμη αντίδραση: 4Fe(s) + 3O2(g) → 2Fe2O3(s). Αντιδράσεις καύσης των καυσίμων Εξουδετέρωση Καύση μιας ουσίας Προσθήκη νερού σε άνυδρο θειικό χαλκό Η αντίδραση θερμίτη Πολλές αντιδράσεις διάβρωσης όπως η οξείδωση των μετάλλων Οι περισσότερες αντιδράσεις πολυμερισμού Η διεργασία Χάμπερ (Haber) για παραγωγή αμμωνίας Η αναπνοή Αποσύνθεση φυτικών υλών σε κομπόστ Η έννοια της εξώθερμης αντίδρασης και της αντίθετη της, της ενδόθερμης, σχετίζονται με τη μεταβολή της ενθαλπίας σε οποιαδήποτε διεργασία, όχι μόνο στις χημικές αντιδράσεις. Στις ενδόεργες αντιδράσεις και στις εξώεργες αντιδράσεις είναι το πρόσημο της ελεύθερης ενέργειας Γκίμπς που καθορίζει το σημείο ισορροπίας και όχι η ενθαλπία. Οι συσχετιζόμενες έννοιες ενδόεργος and εξώεργος εφαρμόζονται σε όλες τις φυσικές διεργασίες. Οι εννοιολογικά συσχετιζόμενοι όροι ομοιόθερμο και ποικιλόθερμο αναφέρονται στη φυσιολογία των ζώων. Στους κβαντικούς αριθμούς, όταν οποιαδήποτε διεγερμένη στάθμη ενέργειας επιστρέφει στην αρχική της στάθμη, παραδείγματος χάρη: όταν από n=4 μεταπίπτει στην n=2, η απελευθερούμενη ενέργεια είναι εξώθερμη. Όταν μια εξώθερμη αντίδραση προκαλεί θέρμανση του δοχείου της αντίδρασης που δεν ελέγχεται, ο ρυθμός της αντίδρασης μπορεί να αυξηθεί, προκαλώντας με τη σειρά του τη μεγαλύτερη ανάπτυξη θερμότητας. Αυτή η κατάσταση θετικής ανάδρασης είναι γνωστή ως θερμική διαφυγή. Μια έκρηξη μπορεί να συμβεί ως αποτέλεσμα αυτού του προβλήματος. Η παραγωγή ή η απορρόφηση θερμότητας είτε σε φυσική διεργασία είτε σε χημική αντίδραση μετράται χρησιμοποιώντας τη θερμιδομετρία. Ένα συνηθισμένο εργαστηριακό όργανο είναι το θερμιδόμετρο αντίδρασης, όπου η ροή θερμότητας στο δοχείο της αντίδρασης ή από αυτό καταγράφεται. Η τεχνική μπορεί να χρησιμοποιηθεί για να παρακολουθήσει χημικές αντιδράσεις, καθώς και φυσικές διεργασίες όπως κρυστάλλωση και διάλυση. Η ελευθερούμενη ενέργεια μετριέται σε J·mol−1. Η αντίδραση έχει μια αρνητική τιμή μεταβολής ΔH (μεταβολή θερμότητας) λόγω των καθαρών απωλειών. π.χ.: -123 J/mol
|
Μια εξώθερμη αντίδραση είναι μια χημική αντίδραση που ελευθερώνει ενέργεια με φως ή θερμότητα. Είναι το αντίθετο μιας ενδόθερμης αντίδρασης.Εκφραζόμενο σε μια χημική εξίσωση: αντιδρώντα → προϊόντα + ενέργεια
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%95%CE%BE%CF%8E%CE%B8%CE%B5%CF%81%CE%BC%CE%B7_%CE%B1%CE%BD%CF%84%CE%AF%CE%B4%CF%81%CE%B1%CF%83%CE%B7
|
232 Ρωσία
|
Η μέση διάμετρος της Ρωσίας εκτιμάται σε 53 χλμ. Ο φασματικός της τύπος είναι C (ανθρακούχος). Το ακριβές άλβεδό της είναι άγνωστο. Είναι επίσης άγνωστο αν και με ποια περίοδο περιστρέφεται η Ρωσία γύρω από τον εαυτό της. Τροχιά από το JPL (Java) / Εφημερίδα
|
Η Ρωσία (Russia) είναι σκουρόχρωμος αστεροειδής της Κύριας Ζώνης Αστεροειδών με απόλυτο μέγεθος (όπως ορίζεται για το Ηλιακό Σύστημα) 10,25. Ανακαλύφθηκε το 1883 από τον Αυστριακό αστρονόμο Γιόχαν Παλίζα, που παρατηρούσε από τη Βιέννη, και έλαβε το όνομά της από τη Ρωσία.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/232_%CE%A1%CF%89%CF%83%CE%AF%CE%B1
|
Συνέδριο Σολβέ
|
Πρόεδρος του 1ου Συνεδρίου, που έγινε στις Βρυξέλλες το φθινόπωρο του 1911, ήταν ο Χέντρικ Αντόον Λόρεντζ. Το θέμα ήταν «Ακτινοβολία και κβάντα». Το συνέδριο αυτό εξέτασε τα προβλήματα που ανέκυπταν από τη διαφορά μεταξύ των δύο προσεγγίσεων, αυτής της κλασικής φυσικής και εκείνης της κβαντικής θεωρίας. Ο Αϊνστάιν ήταν ο δεύτερος νεότερος στην ηλικία φυσικός μεταξύ των συμμετασχόντων (ο νεότερος από όλους ήταν ο 25χρονος Φ. Λίντεμαν). Συμμετείχαν επίσης αναγνωρισμένες ήδη προσωπικότητες της επιστήμης, όπως η Μαρία Κιουρί και ο Ανρί Πουανκαρέ. Το διασημότερο ίσως συνέδριο διεξάχθηκε τον Οκτώβριο του 1927 και είχε ως θέμα «Ηλεκτρόνια και φωτόνια», με τους πλέον αξιόλογους φυσικούς του κόσμου να συζητούν τη μόλις θεμελιωμένη σύγχρονη κβαντομηχανική. Οι κορυφαίες μορφές ήταν ο Αϊνστάιν και ο Νιλς Μπορ. Οι 17 από τους 29 που έλαβαν μέρος στο συνέδριο αυτό είχαν πάρει ή θα έπαιρναν στο μέλλον Βραβείο Νόμπελ.Το 5ο συνέδριο υπήρξε επίσης η κορύφωση του αγώνα μεταξύ του Αϊνστάιν και των οπαδών του επιστημονικού ρεαλισμού, που ήθελαν τους αυστηρούς κανόνες της επιστημονικής μεθόδου όπως αυτοί είχαν διατυπωθεί από τον Τσαρλς Σάντερς Περς (και αργότερα από τον Καρλ Πόπερ), ενώ ο Μπορ και οι ινστρουμενταλιστές επιθυμούσαν πιο χαλαρούς κανόνες βασιζόμενους στα αποτελέσματα. Από εκεί και πέρα η προσέγγιση του Μπορ επεκράτησε στη σύγχρονη φυσική. Straumann, N.: «On the first Solvay Congress in 1911», European Physical Journal H, τόμος 36, νο. 3 (Νοέμβριος 2011), σσ. 379-399 Διεθνή Ινστιτούτα Σολβέ: ο επίσημος ιστότοπος Τα διεξαχθέντα Συνέδρια Φυσικής Τα διεξαχθέντα Συνέδρια Χημείας Τα Πρακτικά του Συνεδρίου του 1911 Τα Πρακτικά του Συνεδρίου του 1913 Τα Πρακτικά του Συνεδρίου του 1933 Σύνοψη των συγκρούσεων ιδεών την εποχή του θρυλικού 5ου Συνεδρίου της Φυσικής (Αμερικανικό Ινστιτούτο Φυσικής) Bacciagaluppi G., Valentini A.: Quantum Theory at the Crossroads: Reconsidering the 1927 Solvay Conference (βιβλίο), Cambridge University Press, Cambridge 2009
|
Τα Διεθνή Ινστιτούτα Σολβέ για τη Φυσική και τη Χημεία με έδρα τις Βρυξέλλες, που ιδρύθηκαν από τον Βέλγο χημικό και βιομήχανο Ερνέστ Σολβέ το 1912 διοργανώνουν τα ομώνυμα Συνέδρια Σολβέ, καθώς και σεμινάρια και άλλες συναντήσεις, μετά την επιτυχία του ιστορικού Conseil Solvay το 1911 στο οποίο έλαβαν μέρος μόνο προσκεκλημένοι σημαντικοί φυσικοί και θεωρείται σημείο καμπής στον κόσμο της φυσικής προς τις νέες θεωρίες του 20ού αιώνα.Τα Συνέδρια Σολβέ, που διεξάγονται στις Βρυξέλλες, έχουν από τότε θέμα εξέχοντα ανοικτά προβλήματα στη φυσική και στη χημεία. Συνήθως διοργανώνονται κάθε τρία χρόνια, αλλά έχουν υπάρξει και μεγαλύτερα διαστήματα χωρίς συνέδριο.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A3%CF%85%CE%BD%CE%AD%CE%B4%CF%81%CE%B9%CE%BF_%CE%A3%CE%BF%CE%BB%CE%B2%CE%AD
|
Ρενέ Πρεβάλ
|
Γεννήθηκε στις 17 Ιανουαρίου 1943. Από το Φεβρουάριο του 1991 ως τον Οκτώβριο του ιδίου έτους χρημάτισε Πρωθυπουργός. Το 1991 αντικαταστάθηκε και εξορίστηκε από το δικτατορικό καθεστώς. Ήταν φίλος του Jean-Bertrand Aristide και ηγέτης του κόμματος Οικογένεια Lavalas. Εξελέγη πρόεδρος το Δεκέμβριο του 1995, με 88% και ορκίστηκε στις 7 Φεβρουαρίου 1996. Το 2001 έγινε ο πρώτος Πρόεδρος του νησιού που εγκατέλειψε την εξουσία με φυσικό τρόπο. Εξελέγη ξανά Πρόεδρος, έχοντας κερδίσει στις προεδρικές εκλογές του 2006. Ορκίστηκε στις 14 Μαΐου 2006. Την άνοιξη του 2008 ξέσπασαν ταραχές στη χώρα, για τη ραγδαία άνοδο των τιμών των τροφίμων. Στις 9 Απριλίου ο Πρόεδρος Ρενέ Πρεβάλ απηύθυνε διάγγελμα και προσπάθησε να καθησυχάσει τους κατοίκους. Τουλάχιστον 5 άτομα βρήκαν το θάνατο στις ταραχές, ενώ εξαγριωμένα πλήθη λεηλάτησαν σούπερ μάρκετ. Λίγες ημέρες μετά, και σε μια προσπάθεια για εκτόνωση της κατάστασης, η Γερουσία με 16 ψήφους υπέρ ψήφισε υπέρ της αποπομπήςτου Πρωθυπουργού Ζακ-Εντουάρ Αλεξίς, στις 12 Απριλίου 2008. Στις 27 Απριλίου 2008 ο Πρόεδρος Πρεβάλ διόρισε νέο πρωθυπουργό τον Ερίκ Πιερ. Τον Μάιο του ιδίου χρόνου, ο διορισμός του Πιερ εγκρίθηκε μεν από τη Γερουσία στις 7 Μαΐου, απορρίφθηκε όμως από τη Βουλή στις 12 Μαΐου 2008 με 51 κατά και 35 υπέρ. Τον Ιανουάριο του 2010 χιλιάδες άνθρωποι σκοτώθηκαν και περισσότεροι τραυματίστηκαν από ισχυρότατο σεισμό που έπληξε την Αϊτή. Το Προεδρικό Μέγαρο υπέστη μεγάλες καταστροφές και ο Πρεβάλ με την σύζυγό του κατάφεραν να διασωθούν και να μετεγκατασταθούν σε ασφαλέστερο σημείο του νησιού. Ωστόσο, ο πρόεδρος επικρίθηκε έντονα για την αργή του αντιμετώπιση της κατάστασης μετά την τραγωδία.Τον Πρεβάλ διαδέχτηκε στο ύπατο αξίωμα ο Μισέλ Μαρτελί το 2011. Ο Πρεβάλ απεβίωσε σε ηλικία 74 ετών το 2017, όταν υπέστη καρδιακό επεισόδιο. Προφίλ του πολιτικού
|
Ο Ρενέ Πρεβάλ (René Garcia Préval, 17 Ιανουαρίου 1943 - 3 Μαρτίου 2017) ήταν πολιτικός, ο οποίος υπηρέτησε ως πρόεδρος της Αϊτής (1996-2001 και 2006-2011).
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A1%CE%B5%CE%BD%CE%AD_%CE%A0%CF%81%CE%B5%CE%B2%CE%AC%CE%BB
|
Αθανάσιος Α' Αχριδών
|
Το 1596 ο Αθανάσιος, σε ηλικία μόλις 36 ετών, προσπάθησε να τερματίσει την οθωμανική κυριαρχία, ερχόμενος σε επαφή με τους Βενετούς, συναντώντας τον Άντζελο Μπασαντόννα, προβλεπτή της Κέρκυρας, στο Βουθρωτό. Οι Βενετοί αρνήθηκαν να βοηθήσουν, αλλά η Ισπανία υποστήριξε την εξέγερση. Το 1596, μια πηγή ανέφερε ότι στη Χειμάρρα υπήρχαν «10.000 μαχητές με κόκκινες στολές». Δεδομένου ότι δεν έλαβε τη βοήθεια που ζήτησε, ταξίδεψε στη Νάπολη, χωρίς επιτυχία. Στη συνέχεια επισκέφθηκε τον Πάπα στη Ρώμη, όπου ζήτησε βοήθεια για τη διοργάνωση εξέγερσης στη Μακεδονία. Δεν βρήκε εκεί ανταπόκριση στα σχέδιά του, γιατί δεν δέχθηκε τον ουνιτικό όρο της Συνόδου της Φλωρεντίας (1439). Ο Αθανάσιος επέστρεψε στην Αλβανία το καλοκαίρι του 1596 και έμεινε στη Χειμάρρα. Στις 23 Αυγούστου 1596, βοηθούμενος και από τον Πέτρο Λάντζα, συναντήθηκε με τους Αλβανούς καπετάνιους Mιχαήλ Bua, Ιωάννη Golemi και Μιχαήλ Papada με σκοπό την οργάνωση εξέγερσης. Κάθε ένας από αυτούς έλαβε μηνιαία αμοιβή 50 δουκάτων. Στην ανεπιτυχή εξέγερση στη Χειμάρρα συμμετείχαν 100 Ισπανοί στρατιώτες και 1.300 Χειμαρριώτες, από τους οποίους μόνο 200 διέθεταν αρκεβούζια. Η επίθεση των επαναστατών στράφηκε κατά του τουρκικού φρουρίου της Τσέρνας, τμήμα του οποίου κατόρθωσαν να καταλάβουν οι Ισπανοί, ενώ οι Τούρκοι είχαν 80 νεκρούς, μεταξύ των οποίων 10 αξιωματικοί και ο διοικητής του φρουρίου. Όμως, πιθανώς λόγω σύγχυσης, οι Χειμαρριώτες υποχώρησαν με αποτέλεσμα οι Τούρκοι να αντεπιτεθούν, εκδιώκοντας τους Ισπανούς. Μετά την αποτυχία της εξέγερσης οι Ισπανοί αποχώρησαν και ο Αθανάσιος πήγε στη Νάπολη, επικεφαλής δεκαμελούς συνοδείας, για αναζήτηση βοήθειας από τους Ισπανούς, ισχυριζόμενος ότι μπορούσε να συγκεντρώσει 3.000 έως 4.000 επαναστάτες. Στη συνέχεια περιπλανήθηκε σε διάφορες ευρωπαϊκές πόλιεις όπως τη Ρώμη, το Μιλάνο, την Πράγα, το Τύμπινγκεν και τη Νυρεμβέργη και το 1604 ή το 1606, βρέθηκε στο Τσέρνιγκοφ. Σε άγνωστη ημερομηνία, επέστρεψε στην Αχρίδα. Ο Διονύσιος ο Φιλόσοφος του ζήτησε να συμμετάσχει στην εξέγερση που εκείνος είχε οργανώσει αλλά ο Αθανάσιος δεν απάντησε. Ξαναταξίδεψε στη Νάπολη, το 1612, ερχόμενος σε επαφή με διάφορους Ισπανούς αξιωματούχους. Τον Σεπτέμβριο του 1615 αναχώρησε για τη Μάνη, όπου ίσως πέθανε λίγο μετά την άφιξή του εκεί. Griechischer Biographischer Index. Walter de Gruyter. 2003. σελ. 112. ISBN 978-3-11-095002-1. Παπαδόπουλος, Στέφανος (1974). Ιστορία του Ελληνικού Έθνους. τόμος Ι΄. Αθήνα: Εκδοτική Αθηνών. Κονιδάρης Γεράσιμος, Συμβολαί εις την εκκλησιαστικήν ιστορίαν της Αχρίδος, Αθήναι 1967. Κονταλή Αθηνά, Η συμμετοχή του Ελληνορθόδοξου κλήρου στα επαναστατικά κινήματα της Τουρκοκρατίας: 1453-1821, Εθνικό και Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο Αθηνών (ΕΚΠΑ). Σχολή Θεολογική. Τμήμα Θεολογίας. Τομέας Ιστορικός, Αθήνα 2011, σελ. 125-130. (διδακτορική διατριβή)
|
Ο Αθανάσιος Α' Αχριδών (1560-1616 ) ήταν Έλληνας Αρχιεπίσκοπος Αχριδών από το 1596 έως το 1598. Γεννήθηκε στη Μάνη, ως Αθανάσιος Ριζέας Οραματίστηκε την απελευθέρωση της Βόρειας Ηπείρου και της Αλβανίας από την Αυλώνα έως το Δυρράχιο, οργανώνοντας την αποτυχημένη εξέγερση της Χειμάρρας (1596) εναντίον της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας. Και μετά από αυτή την εξέγερση, προσπάθησε μέχρι το τέλος της ζωής του με διάφορα ταξίδια, που έκανε στην Ιταλία και Γερμανία, να πείσει τους ηγεμόνες της Ισπανίας, τον Πάπα και τον αυτοκράτορα της Γερμανίας να ενισχύσουν την προσπάθεια για εξέγερση κατά των Τούρκων, χωρίς αποτέλεσμα. Κατά τον Kiro Stojanov, έγινε γνωστός για την προστασία των Σλαβομακεδόνων από την οθωμανική τυραννία.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%91%CE%B8%CE%B1%CE%BD%CE%AC%CF%83%CE%B9%CE%BF%CF%82_%CE%91%27_%CE%91%CF%87%CF%81%CE%B9%CE%B4%CF%8E%CE%BD
|
Ζίγκφριντ της Βρέμης
|
Ήταν γιος του Αλβέρτου της Άρκτου, κόμη του Άνχαλτ και της Σοφίας των Φόρμπαχ, κόρης του Χέρμαν Α΄ κόμη του Βίντσενμπουργκ. Μάλλον πριν το 1147 εισήλθε στη Μονή της Παναγίας στο Μαγδεβούργο ως κοσμικό μέλος του Συλλόγου (canon). Οι δωρεές αγροτικών εκτάσεων στη μονή από τον πατέρα του το 1151 μάλλον σχετίζονται με το να παράσχουν στον Ζίγκφριντ πριγκιπική διαμονή στη μονή. Το 1154 εμφανίζεται για πρώτη φορά σε έγγραφο του Χάλλε επί του Ζάαλε μαζί με τον πατέρα του και τους αδελφούς του: βεβαίωναν ότι ο Χάρτβιχ Α΄, αρχιεπίσκοπος της Βρέμης είχε λάβει από την Άιλικα, μητέρα του Αλβέρτου της άρκτου, μια δωρεά στο Πάουλιντσελ. Το 1155 παρακολούθησε με τους γονείς του και τα αδέλφια του την εναρκτήρια λειτουργία της μονής στο Λάιτσκαου. Το επόμενο έτος έγινε μέλος του Συλλόγου του καθεδρικού ναού του Μαγδεβούργου. Το 1184 απεβίωσε σε ηλικία 52 ετών. Dannenberg, Hans-Eckhard and Heinz-Joachim Schulze (eds.) (1995–2008). Geschichte des Landes zwischen Elbe und Weser (3 vol., vol. 1 Vor- und Frühgeschichte (1995), vol. 2 Mittelalter (einschl. Kunstgeschichte) (1995), vol. 3 Neuzeit (2008), (Schriftenreihe des Landschaftsverbandes der ehem. Herzogtümer Bremen und Verden; vol. 7) ed.). Stade: Landschaftsverband der ehem. Herzogtümer Bremen und Verden. ISBN (vol. 1) ISBN 978-3-9801919-7-5, (vol. 2) ISBN 978-3-9801919-8-2, (vol. 3) ISBN 978-3-9801919-9-9. Hahn, 'Die Söhne Albrechts des Bären 1170-1184', In: Jahresbericht über die Louisenstädtische Realschule, Berlin 1869 May, Regesten der Erzbischöfe von Bremen, Hanover: Selbstverlag der Historischen Kommission, 1937, vol. 1
|
Ο Ζίγκφριντ, γερμ. Siegfried (περ. 1132 - 24 Οκτωβρίου 1184) από τον Οίκο των Ασκάνια ήταν πρίγκιπας-αρχιεπίσκοπος της Βρέμης (1168, 1179/80-84) και του Βρανδεμβούργου (1173-79). Ήταν ισχυρός υποστηρικτής των συμφερόντων του Οίκου του.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%96%CE%AF%CE%B3%CE%BA%CF%86%CF%81%CE%B9%CE%BD%CF%84_%CF%84%CE%B7%CF%82_%CE%92%CF%81%CE%AD%CE%BC%CE%B7%CF%82
|
Αλεξέι Ρίκοφ
|
Ο Αλεξέι Ιβάνοβιτς Ρίκοφ γεννήθηκε στις 25 Φεβρουαρίου 1881 στο Σαράτοφ της Ρωσίας. Οι γονείς του ήταν αγρότες από το χωριό Κουκάρκα (που βρίσκεται στην επαρχία Βιάτκα). Ο πατέρας του Αλεξέι, Ιβάν Ίλιτς Ρίκοφ, ένας αγρότης του οποίου η δουλεία είχε οδηγήσει την οικογένεια να εγκατασταθεί στο Σαράτοφ, πέθανε το 1889 από χολέρα, ενώ δούλευε στη Μερβ. Η χήρα μητριά του δεν μπορούσε να τον φροντίζει, οπότε τον ανέθρεψε η μεγαλύτερη αδελφή του, Κλαβδίγια Ιβάνοβνα Ρίκοβα, μια υπάλληλος γραφείου στους σιδηροδρόμους Ριαζάνσκαγια – Ουράλ. Το 1892 άρχισε το πρώτο έτος του γυμνασίου στο Σαράτοφ. Εξαιρετικός μαθητής, άρχισε το λύκειο στα 13. Διακρίθηκε σε μαθηματικά, φυσική και θετικές επιστήμες. Στα 15 ο Ρίκοφ σταμάτησε να πηγαίνει εκκλησία και στην εξομολόγηση, και απαρνήθηκε την πίστη του. Αποφοίτησε από το λύκειο το 1900 και εγγράφηκε στο Πανεπιστήμιο του Καζάν για να σπουδάσει νομικά, τα οποία δεν ολοκλήρωσε. Ο Ρίκοφ εντάχθηκε στο Ρωσικό Σοσιαλ-Δημοκρατικό Εργατικό Κόμμα (ΡΣΔΕΚ) το 1898 και υποστήριξε την Μπολσεβίκικη φράξια όταν το κόμμα διασπάστηκε σε Μπολσεβίκους και Μενσεβίκους στο Δεύτερο Συνέδριό του το 1903. Εργάσθηκε ως στέλεχος των Μπολσεβίκων σε Μόσχα και Αγία Πετρούπολη και έπαιξε ενεργό ρόλο στη Ρωσική επανάσταση του 1905. Εξελέγη μέλος της Κεντρικής Επιτροπής του Κόμματος στο 3ο Συνέδριο (από το οποίο απείχαν οι Μενσεβίκοι) στο Λονδίνο το 1905 και στο 4ο Συνέδριο στην Κοπεγχάγη το 1906. Εξελέγη δόκιμο μέλος (χωρίς ψήφο) της Κεντρικής Επιτροπής στο 5ο Συνέδριο το Λονδίνο. Αρχικά υποστηρικτής του ηγέτη των Μπολσεβίκων Βλαντιμίρ Λένιν στην πάλη με τον Αλεξάντερ Μπογκντάνοφ το 1908 – 1909 για την ηγεσία της φράξιας των Μπολσεβίκων, ο Ρίκοφ ψήφισε να διαγραφεί ο δεύτερος στο μίνι-συνέδριο του Ιουνίου 1910 στο Παρίσι. Πέρασε το 1910 – 11 εξόριστος στη Γαλλία, και το 1912 εξέφρασε μομφή κατά της πρότασης του Λένιν να γίνουν οι Μπολσεβίκοι ανεξάρτητο κόμμα. Η διένεξη διακόπηκε από την εξορία του Ρίκοφ στη Σιβηρία για επαναστατική δράση. Ο Ρίκοφ επέστρεψε από τη Σιβηρία μετά τη Φεβρουαριανή Επανάσταση του 1917 και επανεντάχθηκε στους Μπολσεβίκους, αν και παρέμενε δύσπιστος για τις πιο ριζοσπαστικές τους τάσεις. Έγινε μέλος του Σοβιέτ της Πετρούπολης και της Μόσχας. Στο 6ο Συνέδριο του Κόμματος των Μπολσεβίκων τον Ιούλιο – Αύγουστο 1917 εξελέγη στην Κεντρική Επιτροπή. Στη διάρκεια της Οκτωβριανής Επανάστασης του 1917, ήταν μέλος της Στρατιωτικής Επαναστατικής Επιτροπής στη Μόσχα. Μετά την Επανάσταση, ο Ρίκοφ τοποθετήθηκε Λαϊκός Επίτροπος Εσωτερικών. Στις 29 Οκτωβρίου 1917 (παλαιό ημερολόγιο), αμέσως μετά την κατάληψη της εξουσίας από τους Μπολσεβίκους, η εκτελεστική επιτροπή του σωματείου εθνικών σιδηροδρόμων, η Βίκζελ, απείλησε με πανεθνική απεργία εκτός εάν οι Μπολσεβίκοι μοιράζονταν την εξουσία με τα άλλα σοσιαλιστικά κόμματα και άφηναν έξω από την κυβέρνηση τον Λένιν και τον Τρότσκι. Ο Γκριγκόρι Ζινόβιεφ, ο Λεβ Κάμενεφ και οι σύμμαχοί τους στην Κεντρική Επιτροπή των Μπολσεβίκων υποστήριξαν ότι οι Μπολσεβίκοι δεν είχαν άλλη επιλογή από το να αρχίσουν διαπραγματεύσεις, αφού μια απεργία στους σιδηροδρόμους θα παρέλυε την ικανότητα της κυβέρνησής τους να πολεμήσει τις δυνάμεις που ήταν ακόμη πιστές στην Προσωρινή Κυβέρνηση που είχε ανατραπεί. Παρόλο που οι Ζινόβιεφ, Κάμενεφ και Ρίκοφ είχαν για λίγο τη στήριξη της πλειοψηφίας της Κεντρικής Επιτροπής και είχαν αρχίσει οι διαπραγματεύσεις, η γρήγορη κατάρρευση των αντι-Μπολσεβίκικων δυνάμεων έξω από την Πετρούπολη, επέτρεψε στον Λένιν και στον Τρότσκι να πείσουν την Κεντρική Επιτροπή να εγκαταλείψει τη διαδικασία των διαπραγματεύσεων. Σε απάντηση οι Ρίκοφ, Ζινόβιεφ, Κάμενεφ, Βλαντιμίρ Μιλιούτιν και Βίκτορ Νογκίν παραιτήθηκαν από την Κεντρική Επιτροπή και από την Κυβέρνηση στις 4 Νοεμβρίου 1917 (παλαιό ημερολόγιο).Στις 3 Απριλίου 1918 ο Ρίκοφ τοποθετήθηκε Πρόεδρος του Ανωτάτου Συμβουλίου (Σοβιέτ) Εθνικής Οικονομίας και υπηρέτησε με την ιδιότητα αυτή σε όλο τον Ρωσικό Εμφύλιο Πόλεμο. Στις 5 Ιουλίου 1919, έγινε μέλος επίσης του αναδιοργανωμένου Επαναστατικού Στρατιωτικού Συμβουλίου, όπου παρέμεινε μέχρι τον Οκτώβριο του 1919. Από τον Ιούλιο του 1919 και μέχρι τον Αύγουστο του 1921, ήταν επίσης ειδικός εκπρόσωπος του Συμβουλίου Εργασίας και Άμυνας για την προμήθεια τροφίμων για τον Ερυθρό Στρατό και Στόλο. Ο Ρίκοφ εξελέγη στην Κεντρική Επιτροπή του Κομμουνιστικού Κόμματος στις 5 Απριλίου 1920 μετά το 9ο Συνέδριο του Κόμματος και έγινε μέλος του Οργκμπούρο, όπου παρέμεινε μέχρι τις 23 Μαΐου 1924. Μόλις οι Μπολσεβίκοι βγήκαν νικητές στον εμφύλιο πόλεμο, ο Ρίκοφ παραιτήθηκε από τη θέση του στο Ανώτατο Σοβιέτ Εθνικής Οικονομίας, στις 28 Μαΐου 1921. Στις 26 Μαΐου 1921, τοποθετήθηκε Αναπληρωτής Πρόεδρος του Συμβουλίου Εργασίας και Άμυνας της ΡΣΟΣΔ υπό τον Λένιν. Με τον Λένιν όλο και περισσότερο στο περιθώριο λόγω της κακής του υγείας, ο Ρίκοφ έγινε αναπληρωτής του στο Σόβναρκομ (Συμβούλιο Λαϊκών Επιτρόπων) στις 29 Δεκεμβρίου. Ο Ρίκοφ μπήκε στο κυρίαρχο Πολιτμπιρό στις 3 Απριλίου 1922, μετά το 11ο Συνέδριο του Κόμματος. Μια αναδιοργάνωση της κυβέρνησης στον απόηχο του σχηματισμού της Σοβιετικής Ένωσης τον Δεκέμβριο του 1922 είχε σαν αποτέλεσμα τον διορισμό του Ρίκοφ ως Προέδρου του Ανωτάτου Σοβιέτ Εθνικής Οικονομίας της ΕΣΣΔ και Αναπληρωτή Προέδρου του Συμβουλίου Λαϊκών Επιτρόπων της ΕΣΣΔ τον Ιούλιο του 1923. Μετά τον Θάνατο του Λένιν στις 21 Ιανουαρίου 1924 ο Ρίκοφ άφησε τη θέση του Προέδρου του Ανωτάτου Σοβιέτ Εθνικής Οικονομίας της ΕΣΣΔ και έγινε Πρόεδρος του Συμβουλίου Λαϊκών Επιτρόπων της ΕΣΣΔ και, ταυτόχρονα, του Σόβναρκομ της ΡΣΟΣΔ, στις 2 Φεβρουαρίου 1924.Μαζί με τον Νικολάι Μπουχάριν και τον Μιχαήλ Τόμσκι, ο Ρίκοφ ηγήθηκε της μετριοπαθούς πτέρυγας του Κομμουνιστικού Κόμματος τη δεκαετία του 1920, προωθώντας μια μερική αποκατάσταση της οικονομίας της αγοράς στο πλαίσιο της πολιτικής της ΝΕΠ. Οι μετριοπαθείς στήριζαν τους Ιωσήφ Στάλιν, Γκριγκόρι Ζινόβιεφ και Λεβ Κάμενεφ κατά του Λέοντος Τρότσκι και της Αριστερής Αντιπολίτευσης το 1923 – 1924. Μετά την ήττα του Τρότσκι και τη ρήξη του Στάλιν με τους Ζινόβιεφ και Κάμενεφ το 1925, οι Ρίκοφ, Μπουχάριν και Τόμσκι στήριξαν τον Στάλιν κατά της Ενωμένης Αντιπολίτευσης των Τρότσκι, Ζινόβιεφ και Κάμενεφ το 1926 – 27. Αφού ο Κάμενεφ εξέφρασε την αντίθεσή του στον Στάλιν στο 14ο Συνέδριο του Κόμματος τον Δεκέμβριο του 1925, έχασε τη θέση του ως Πρόεδρος του Συμβουλίου Εργασίας και Άμυνας – την οποία είχε αναλάβει από τον Λένιν, μετά τον θάνατο του Λένιν – και αντικαταστάθηκε από τον Ρίκοφ στις 19 Ιανουαρίου 1926. Υπό την ηγεσία του η βότκα φορολογήθηκε βαριά, και έγινε γνωστή ως “Ρικόβκα”. Κάποιοι από τους πολιτικούς του αντιπάλους λέγανε ότι ήταν μέθυσος, αλλά στην πραγματικότητα απείχε από το αλκοόλ. Η Πρωθυπουργία του Ρίκοφ περιέλαβε δραστικές αλλαγές στη δομή εξουσίας της Σοβιετικής Ένωσης. Από το 1924 ως το 1930 ο ρόλος του Κομμουνιστικού Κόμματος – ανεπίσημα υπό την ηγεσία Στάλιν ο οποίος, ως Γενικός Γραμματέας, ήλεγχε το σύνολο των μελών – όλο και περισσότερο σφετεριζόταν εξουσίες από τις νόμιμες δομές της κυβέρνησης. Μολονότι δεν μπορεί να δοθεί η ακριβής ημερομηνία της ανόδου του Στάλιν στην εξουσία, η Ενωμένη Αντιπολίτευση – η οποία αποτελείτο από τους Κάμενεφ, Ζινόβιεφ και Τρότσκι – ηττήθηκε και οι οπαδοί της διαγράφηκαν από το Κόμμα μέχρι τον Δεκέμβριο του 1927. Μετά την ήττα της Ενωμένης Αντιπολίτευσης, ο Στάλιν ενέκρινε περισσότερο ριζοσπαστικές πολιτικές και ήρθε σε σύγκρουση με τη μετριοπαθή πτέρυγα του κόμματος. Οι δύο φράξιες ελίσσονταν στο παρασκήνιο σε όλο το 1928. Τον Φεβρουάριο – Απρίλιο του 1929 η διένεξη έφτασε σε αποφασιστικό στάδιο και οι μετριοπαθείς, που πήραν το όνομα Δεξιά Αντιπολίτευση ή “Δεξιοί”, ηττήθηκαν και αναγκάστηκαν να “παραδεχθούν τα λάθη τους” τον Νοέμβριο του 1929. Ο Ρίκοφ έχασε τη θέση του ως Πρωθυπουργός της Ρωσικής ΣΟΣΔ από τον Σεργκέι Σιρτσόφ στις 18 Μαΐου 1929, αλλά διατήρησε τα άλλα δύο αξιώματά του. Στις 19 Δεκεμβρίου 1930, μετά την αποδοχή ενός ακόμη γύρου “λαθών”, αντικαταστάθηκε από τον Βιατσεσλάβ Μολότοφ, τόσο ως Σοβιετικός Πρωθυπουργός όσο και ως Πρόεδρος του Συμβουλίου Εργασίας και Άμυνας. Δύο ημέρες αργότερα, ο Ρίκοφ εκδιώχθηκε από το Πολιτμπιρό, παίρνοντας μαζί του οποιαδήποτε δυνατότητα προόδου.Στις 30 Μαΐου 1931 ο Ρίκοφ διορίστηκε Λαϊκός Επίτροπος (υπουργός) Ταχυδρομείων και Τηλεγραφείων, μια θέση που συνέχισε να κατέχει αφού το Επιτροπάτο αναδιοργανώθηκε σε Λαϊκό Επιτροπάτο Επικοινωνιών της ΕΣΣΔ τον Ιανουάριο 1932. Στις 10 Φεβρουαρίου 1934, υποβιβάστηκε σε αναπληρωματικό (υποψήφιο - χωρίς ψήφο) μέλος της Κεντρικής Επιτροπής του Κόμματος. Στις 26 Σεπτεμβρίου 1936, στον απόηχο των κατηγοριών που διατυπώθηκαν στην πρώτη Δίκη Παρωδία της Μόσχας των Κάμενεφ, Ζινόβιεφ και της αυτοκτονίας Τόμσκι, ο Ρίκοφ έχασε τη θέση του ως Λαϊκός Επίτροπος Επικοινωνιών, αλλά παρέμεινε μέλος της Κεντρικής Επιτροπής. Αναμένοντας το χειρότερο, ο Ρίκοφ σχεδόν αποφάσισε να ακολουθήσει το παράδειγμα του στενού του φίλου Μιχαήλ Τόμσκι και να προκαταλάβει τη σύλληψη αυτοκτονώντας, αλλά πείστηκε για το αντίθετο από την οικογένειά του. Καθώς η Μεγάλη Εκκαθάριση του Στάλιν εντάθηκε στις αρχές του 1937, ο Ρίκοφ και ο Μπουχάριν διαγράφηκαν από το Κομμουνιστικό Κόμμα και συνελήφθησαν στη συνεδρίαση Φεβρουαρίου – Μαρτίου 1937 της Κεντρικής Επιτροπής στις 27 Φεβρουαρίου. Στις 13 Μαρτίου 1938, στη Δίκη των Είκοσι-ένα, οι Ρίκοφ, Μπουχάριν, Νικολάι Κρεστίνσκι, Κριστιάν Ρακόφσκι, Γκένρικ Γιακόντα και δέκα έξι άλλων Σοβιετικών αξιωματούχων βρέθηκαν ένοχοι προδοσίας (έχοντας συνωμοτήσει με τον Τρότσκι κατά του Στάλιν) και καταδικάστηκαν σε θάνατο από το Σοβιετικό Στρατιωτικό Συμβούλιο. Στις 15 Μαρτίου, όλοι εκτελέστηκαν.Η Σοβιετική κυβέρνηση ακύρωσε την ετυμηγορία το 1988, στη διάρκεια της περεστρόικα. «Εργασίες από ή για τον Αλεξέι Ρίκοφ». Internet Archive. Ανακτήθηκε στις 4 Μαΐου 2016.
|
Ο Αλεξέι Ιβάνοβιτς Ρίκοφ (ρωσικά: Алексе́й Ива́нович Ры́ков, 25 Φεβρουαρίου 1881 – 15 Μαρτίου 1938) ήταν Ρώσος Μπολσεβίκος επαναστάτης και Σοβιετικός πολιτικός, σύζυγος και πατέρας. Είχε μια κόρη, τη Ναταλία Αλεξέεβνα Ρίκοβα, γεννημένη το 1917. Ήταν περισσότερο γνωστός ως Πρωθυπουργός της Ρωσίας και της Σοβιετικής Ένωσης από το 1924 ως το 1929 και από το 1924 ως το 1930 αντίστοιχα.Ο Ρίκοφ εντάχθηκε στο Ρωσικό Σοσιαλ-Δημοκρατικό Εργατικό Κόμμα το 1898, και μετά τη διάσπασή του σε Μπολσεβίκους και Μενσεβίκους το 1903, εντάχθηκε στους Μπολσεβίκους – με ηγέτη τον Βλαντιμίρ Λένιν. Έπαιξε ενεργό ρόλο στην επανάσταση του 1905. Μήνες πριν την Οκτωβριανή Επανάσταση του 1917, έγινε μέλος των Σοβιέτ Πετρούπολης και Μόσχας, και εξελέγη στην Κεντρική Επιτροπή του Κόμματος των Μπολσεβίκων τον Ιούλιο – Αύγουστο του ίδιου χρόνου, κατά τη διάρκεια του 6ου Συνεδρίου του Κόμματος των Μπολσεβίκων. Ο Ρίκοφ, ως μετριοπαθής, ήρθε συχνά σε πολιτική σύγκρουση με τον Λένιν και τους περισσότερο ριζοσπαστικούς Μπολσεβίκους, αλλά παρ’ όλα αυτά αποδείχθηκε ισχυρός όταν η Οκτωβριανή Επανάσταση τελικά ανέτρεψε την Προσωρινή Κυβέρνηση, και ως τέτοιος υπηρέτησε σε πολλές θέσεις στη νέα κυβέρνηση, αρχίζοντας τον Οκτώβριο – Νοέμβριο (παλαιό ημερολόγιο) ως Λαϊκός Επίτροπος Εσωτερικών στο πρώτο Συμβούλιο Λαϊκών Επιτρόπων (Σόβναρκομ), στο οποίο προήδρευε ο Λένιν.Κατά τον Ρωσικό Εμφύλιο Πόλεμο (1918 – 20), ο Ρίκοφ επέβλεπε την εφαρμογή της οικονομικής πολιτικής του “Πολεμικού Κομμουνισμού”, και βοήθησε στην επίβλεψη της διανομής τροφίμων στον Ερυθρό Στρατό και Στόλο. Αφού ο Λένιν κατέστη ανίκανος από το τρίτο εγκεφαλικό τον Μάρτιο του 1923, ο Ρίκοφ – μαζί με τον Λεβ Κάμενεφ – εξελέγη από το Σόβναρκομ να υπηρετήσει ως Αναπληρωτής Πρόεδρος του Λένιν. Ενώ, τόσο ο Ρίκοφ όσο και ο Κάμενεφ ήταν αντικαταστάτες του Λένιν, ο Κάμενεφ ήταν ο αναπληρωτής Πρωθυπουργός της Σοβιετικής Ένωσης. Ο Λένιν πέθανε από τέταρτο εγκεφαλικό στις 21 Ιανουαρίου 1924 και στις 2 Φεβρουαρίου ο Ρίκοφ επελέγη από το Συμβούλιο των Λαϊκών Επιτρόπων ως Πρωθυπουργός τόσο της Ρωσικής Σοβιετικής Ομοσπονδιακής Σοσιαλιστικής Δημοκρατίας, όσο και της Σοβιετικής Ένωσης, θέσεις στις οποίες παρέμεινε μέχρι 18 Μαΐου 1929 και 19 Δεκεμβρίου 1930, αντίστοιχα. Στις 21 Δεκεμβρίου 1930 απομακρύνθηκε από το Πολιτικό Γραφείο (Πολιτμπιρό).Από το 1931 ως το 1937 υπηρέτησε ως Λαϊκός Επίτροπος Επικοινωνιών στο Συμβούλιο που προηγούμενα προήδρευε. Στις 17 Φεβρουαρίου 1937 – σε μια συνεδρίαση της Κεντρικής Επιτροπής – συνελήφθη με τον Νικολάι Μπουχάριν. Τον Μάρτιο του 1938 και οι δύο βρέθηκαν ένοχοι προδοσίας και εκτελέστηκαν.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%91%CE%BB%CE%B5%CE%BE%CE%AD%CE%B9_%CE%A1%CE%AF%CE%BA%CE%BF%CF%86
|
Der Angriff
|
Το 1926 ο Γκέμπελς ονομάστηκε "γκαουλάιτερ" (επικεφαλής του Ναζιστικού Κόμματος στην ευρύτερη περιοχή του Βρανδεμβούργου, στην οποία περιλαμβανόταν το Βερολίνο. Επειδή αρχικά στην περιοχή αυτή το Ναζιστικό Κόμμα δεν διέθετε περισσότερους από 500 οπαδούς, ενώ είχε υποστεί και διετή απαγόρευση της λειτουργίας του, ο Γκέμπελς θεώρησε σκόπιμο να εκδώσει μια νέα εφημερίδα ως όργανο προπαγάνδας του Κόμματος, ώστε να ενισχύσει τους υπάρχοντες οπαδούς και να προσελκύσει νέους. Η νέα εφημερίδα χρηματοδοτήθηκε από το Κόμμα ως έντυπο ευρείας κυκλοφορίας, άρχισε να κυκλοφορεί το 1927 εκδιδόμενη από τον κεντρικό εκδοτικό οίκο (Zentralverlag) του Κόμματος στο Βερολίνο. Αυτοπροσδιοριζόταν ως αντισυστημικό έντυπο, το οποίο αντιμαχόταν το "μισητό σύστημα" και χρησιμοποιούσε τραχύ και επιθετικό λόγο. Κεντρικά σημεία της θεματολογίας της ήταν ο αντισημιτισμός και ο αντικοινοβουλευτισμός. Ως εκδότης της εφημερίδας εμφανιζόταν ο ίδιος ο Γκέμπελς, ως τον Οκτώβριο του 1933, και αρχισυντάκτης ήταν ο Χανς Σβαρτς φαν Μπερτ (Hans Schwarz van Bert). Η εφημερίδα είχε διαστάσεις 32,3 Χ 48 εκ., αποτελείτο αρχικά από λίγες σελίδες ως το 1935, οπότε πέρασε στην "ιδιοκτησία" του Γερμανικού Μετώπου Εργασίας (Deutsche Arbeits Front, DAF) και η τιμή της ήταν από 10 ως 15 πφένιχ (υποδιαίρεση του γερμανικού μάρκου, 1 μάρκο = 100 πφένιχ), ενώ στο εξωτερικό κόστιζε 25 πφένιχ.Τακτικότεροι συνεργάτες στην εφημερίδα ήταν στελέχη του κόμματος. Το κύριο άρθρο ήταν συνήθως συντεταγμένο από τον εκδότη Γκέμπελς (ως το 1993), ο οποίος υπέγραφε ως "Dr. G.". Αρχικά ως αρχισυντάκτης είχε αναλάβει ο Βίλλι Κράουζε, ο οποίος χρησιμοποιούσε το όνομα Πέτερ Χάγκεν. Τον διαδέχτηκε ο Γιούλιους Λίππερτ, το 1933 ο Κάρολυ Καμπμαν και από το 1935 ανέλαβε αυτά τα καθήκοντα ο έμπιστος του Γκέμπελς φαν Μπερτ. Σημαντικό πόλο έλξης της εφημερίδας αποτελούσαν οι πολιτικές γελοιογραφίες του Χανς Σβάιτσερ (Hans Schweitzer). Το πρώτο φύλλο της εφημερίδας κυκλοφόρησε στις 4 Ιουλίου 1927. Βασικό σύνθημά της ήταν "Για τον καταπιεσμένο κατά των εκμεταλλευτών". Αρχικά η έκδοση ήταν εβδομαδιαία, από την 1η Οκτωβρίου 1929 εκδιδόταν δύο φορές την εβδομάδα. Μετά την 1η Νοεμβρίου 1930 η εφημερίδα έγινε ημερήσια, έχοντας ως υπότιτλο "Η γερμανική απογευματινή εφημερίδα του Βερολίνου". Μετά την 1η Οκτωβρίου 1932 έβγαιναν δύο εκδόσεις σε καθημερινή βάση, η μία με τίτλο "Η Επίθεση το μεσημέρι" και η άλλη με τίτλο "Η νυχτερινή Επίθεση". Την 1η Φεβρουαρίου 1933 εμφανίστηκε ως "η καθημερινή εφημερίδα του Γερμανικού Μετώπου Εργασίας" με εκδότη την "Eher Press", με τον Γκέμπελς να παραμένει εκδότης. Το περιεχόμενο των άρθρων της αποτελούσε, κυρίως, προπαγάνδα του κόμματος, επιθέσεις κατά του καθεστώτος της Δημοκρατίας της Βαϊμάρης, ενώ έκανε τακτικές επιθέσεις στον Υποδιευθυντή της Αστυνομίας του Βερολίνου, Μπέρνχαρντ Βάις (Bernhard Weiss), ο οποίος ήταν εβραϊκής καταγωγής. Ο Γκέμπελς έγραψε, μάλιστα, ένα ιδιαίτερα προσβλητικό άρθρο με τίτλο "Isidor" στις 15 Αυγούστου 1927 με αποτέλεσμα να απαγορευτεί για λίγο η κυκλοφορία της στις 4 Νοεμβρίου 1931 με εντολή του Αρχηγού της Αστυνομίας του Βερολίνου Άλμπερτ Γκρζεζίνσκι (Albert Grzesinski). Αρχικά το έντυπο πουλούσε περίπου 2.000 φύλλα. Ο αριθμός ανέβηκε στις 146.694 φύλλα το 1939 και στα 306.000 φύλλα το 1944. Ωστόσο, η επιρροή της εφημερίδας ελαττώθηκε όταν οι Ναζί ανέλαβαν την εξουσία το 1933. Όταν οι Σύμμαχοι άρχισαν να βομβαρδίζουν το Βερολίνο, η εφημερίδα αύξησε την κυκλοφορία της, με στόχο να τονώσει το ηθικό των Βερολινέζων. Στις 19 Φεβρουαρίου το έντυπο συγχωνεύτηκε με το Berliner Illustrierte Nachtausgabe. Το τελευταίο φύλλο εκδόθηκε στις 24 Απριλίου 1945.
|
Der Angriff (αποδιδόμενος στα ελληνικά ως "Η Επίθεση") ήταν ο τίτλος εφημερίδας την οποία εξέδιδε ο γκαουλάιτερ του Βερολίνου και Υπουργός Προπαγάνδας του Γ΄ Ράιχ Γιόζεφ Γκέμπελς.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/Der_Angriff
|
Αμακούσα
|
Το μεγαλύτερο νησί της συστάδας Αμακούσα είναι η Σιμοσίμα, που έχει μήκος 42,6 χιλιόμετρα και μέγιστο πλάτος 21,7. Βρίσκεται σε γεωγραφικές συντεταγμένες 32°20΄ Βόρειο πλάτος και 130° Ανατολικό μήκος, διαχωριζόμενη από το υπόλοιπο έδαφος του Νομού Κουμαμότο από τη Θάλασσα Γιατσουσίρο. Η νήσος διαθέτει και θερμές πηγές. Τρία ακόμα νησιά της Αμακούσα είναι κάπως μεγάλα: το Κόμι-σίμα, το Ναγκασίμα και το Ζισισίμα. Το νησιωτικό συγκρότημα δεν έχει ψηλά βουνά, με μόνο 4 κορυφές να ξεπερνούν σε υψόμετρο τα 460 μέτρα, ωστόσο το έδαφος των νησιών είναι τραχύ και λοφώδες. Εξαιτίας της ελλείψεως επίπεδης αρόσιμης γης, η καλλιεργήσιμη γη είναι διαμορφωμένη σε πεζούλες. Η Αμακούσα, μαζί με τη γειτονική Χερσόνησο Σιμαμπάρα, απετέλεσαν το κέντρο της Εξεγέρσεως της Σιμαμπάρα τον 17ο αιώνα, της οποίας ηγήθηκαν Ιάπωνες Χριστιανοί. Μετά την καταστολή της εξεγέρσεως οι Χριστιανοί που είχαν επιζήσει συνέχισαν να ακολουθούν την πίστη τους στα κρυφά, παρά τους σκληρούς διωγμούς. Η Αμακούσα παράγει μικρές ποσότητες γαιάνθρακα και πηλού, που χρησιμεύουν αμφότερα για την κατασκευή των κεραμικών Χιράντο και Σατσούμα. Πολλά καμίνια αγγειοπλαστικής παραμένουν στα νησιά και σήμερα, ενώ εξάγονται ακόμα τόσο πηλός όσο και κεραμικά είδη. Κατά τα άλλα, οι περισσότεροι κάτοικοι των νησιών ασχολούνται με τη γεωργία και την αλιεία. Τα κεραμικά της Αμακούσα έχουν αναγνωρισθεί από το ιαπωνικό κράτος. Σήμερα τα νησιά είναι οργανωμένα από διοικητικής πλευράς στο Διαμέρισμα Αμακούσα, τον ομώνυμο Δήμο Αμακούσα και τον Δήμο Κάμι-Αμακούσα, όλα υπαγόμενα στον Νομό Κουμαμότο. Η Αμακούσα εξυπηρετείται από το Αεροδρόμιο Αμακούσα, που βρίσκεται στο βόρειο άκρο της Νήσου Σιμοσίμα. Επίσης τα νησια συνδέονται με το Κιούσου με τις «Πέντε Γέφυρες της Αμακούσα». Γίνονται όμως και δρομολόγια πορθμείων από την πόλη Χόντο και από το μικρό λιμάνι Ματσουσίμα, ενώ άλλα πλοία συνδέουν τα νησιά με τους γειτονικούς Νομούς Καγκοσίμα και Ναγκασάκι. Rowthorn, Chris· Justin Ellis· Ray Bartlett (2005). Japan. Lonely Planet. ISBN 1-74059-924-1. Το λήμμα «Αμακούζα» στη Νέα Ελληνική Εγκυκλοπαίδεια «Χάρη Πάτση», τόμος 4, σελ. 623
|
Η Αμακούσα (ιαπων. 天草), ονομασία που σημαίνει «Ουράνια χλόη», είναι μια συστάδα εβδομήντα περίπου νησιών και νησίδων έξω από τη δυτική ακτή του Κιούσου, του νοτιοδυτικότερου από τα τέσσερα μεγάλα νησιά της Ιαπωνίας. Η συνολική έκταση των νησιών Αμακούσα είναι 886 τετραγωνικά χιλιόμετρα και ο συνολικός πληθυσμός τους ήταν 126.445 κάτοικοι στην απογραφή του 2014.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%91%CE%BC%CE%B1%CE%BA%CE%BF%CF%8D%CF%83%CE%B1
|
Συνάρθρωση
|
Οι συναρθρώσεις μπορούν να διακριθούν στις εξής μορφές: Γόμφωση: Είναι ο τρόπος σύνδεσης των οδόντων με τα οστά των γνάθων. Σε αυτό τον τρόπο σύνδεσης το ποσοστό των σχετικών κινήσεων είναι, κανονικά, εξαιρετικά περιορισμένο. Συνοστέωση: Τα δύο οστά είναι αρχικά χωρισμένα, με την πάροδο του χρόνου, όμως, συγχωνεύονται μέχρι του σημείου να γίνουν, τελικά, ένα ενιαίο οστό. Συγχόνδρωση: Πρόκειται για οστά τα οποία συνδέονται με ιδιαίτερα πυκνό υαλώδη χόνδρο, όπως συμβαίνει στην πλάκα επίφυσης. Ραφή: είναι ινώδης άρθρωση, η οποία δημιουργείται από λεπτό στρώμα πυκνού ινώδους συνδετικού ιστού, που ενώνει τα οστά του κρανίου. Συνδέσμωση: Πρόκειται για μεσόστεο σύνδεσμο, όπως συμβαίνει στην κατώτερη κνημοπερονιαία άρθρωση. Διάρθρωση
|
Η συνάρθρωση είναι τρόπος σύνδεσης των σκελετικών οστών, που δεν επιτρέπει καμία κίνηση (π.χ. λεκάνη) ή επιτρέπει πολύ περιορισμένες κινήσεις (π.χ. σπονδυλική στήλη). Οι συναρθρώσεις στην πλειονότητά τους είναι ινώδεις, δηλ. συνίστανται από πυκνό συνδετικό ιστό αποτελούμενο κυρίως από κολλαγόνο. Οι ραφές των κρανιακών οστών και οι γομφώσεις είναι τύποι συνάρθρωσης.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A3%CF%85%CE%BD%CE%AC%CF%81%CE%B8%CF%81%CF%89%CF%83%CE%B7
|
Λέων Τρότσκι
|
Ο Τρότσκι γεννήθηκε στο μικρό χωριό Γιάνοφκα της Ουκρανίας, στις 7 Νοεμβρίου 1879. Ήταν το πέμπτο παιδί του εύπορου, αλλά αμόρφωτου, Εβραίου αγρότη Νταβίντ Λεόντιεβιτς Μπρονστέιν και της συζύγου του Άννας Μπρονστέιν. Ονομάστηκε Λεφ Νταβίντοβιτς Μπρονστέιν από ένα θείο του ο οποίος αργότερα τον ίδιο μήνα προσπάθησε να ανατινάξει αμαξοστοιχία του Βασιλικού Σιδηροδρόμου. Αν και η οικογένεια του ήταν Εβραϊκής καταγωγής, δεν ήταν θρησκευόμενη, γι' αυτό δεν μιλούσαν τη γλώσσα Γίντις στο σπίτι αλλά Ρωσικά και Ουκρανικά. Η Όλγα, αδελφή του Τρότσκι, παντρεύτηκε το ισχυρό στέλεχος των Μπολσεβίκων, Λεφ Κάμενεφ. Στην ηλικία των 9 ετών, ο Μπρονστέιν (Τρότσκι) στάλθηκε στην Οδησσό από τον πατέρα του για να μορφωθεί. Αν και καλός μαθητής, έδειξε τις επαναστατικές του τάσεις από μικρός και οργάνωσε παράσταση διαμαρτυρίας εναντίον κάποιου όχι και τόσο δημοφιλούς καθηγητή της 2ας τάξης. Εντούτοις, η πρώτη φορά που συμμετείχε ενεργά στην πολιτική ήταν όταν μετακόμισε στο Νικολάγιεφ το 1896, για να τελειώσει τις σπουδές του. Μόλις μετακόμισε στο Νικολάγιεφ, επηρεάστηκε από το κίνημα των Ναρόντνικων αλλά στη συνέχεια γνώρισε τον Μαρξισμό, τον οποίο και ασπάστηκε. Τον απασχολούσε περισσότερο το δίκαιο του απλού εργάτη παρά να αποφοιτήσει από τη σχολή μαθηματικών στην οποία σπούδαζε. Βοήθησε στην ίδρυση της Εργατικής Ένωσης Νότιων Ρώσων στο Νικολάγιεφ, το 1897. Χρησιμοποιώντας το ψευδώνυμο "Λβοφ" έγραφε και τύπωνε επαναστατικές μπροσούρες και προκηρύξεις τις οποίες μοίραζε σε βιομηχανικούς εργάτες και φοιτητές. Τον Ιανουάριο του 1898, πάνω από 200 μέλη της Ένωσης, συμπεριλαμβανομένου και του Μπρονστέιν, συνελήφθησαν και ο Μπρονστέιν πέρασε 2 χρόνια στη φυλακή περιμένοντας τη δίκη του. Δύο μήνες μετά τη σύλληψή του, έγινε το πρώτο συνέδριο του Ρωσικού Εργατικού Σοσιαλιστικού Δημοκρατικού Κόμματος (ΡΣΔΚΕ). Από εκείνο το σημείο, ο Μπρονστέιν θεωρούσε τον εαυτό του μέλος του κόμματος. Στη φυλακή παντρεύτηκε τη μαρξίστρια Αλεξάντρα Σοκολόφσκαγια και μελέτησε φιλοσοφία. Το 1900, του επιβλήθηκε ποινή εξορίας 4 χρόνων στο Ιρκούτσκ της Σιβηρίας, όπου πήγε μαζί με την Αλεξάντρα η οποία γέννησε τις πρώτες του δύο κόρες, τις Νίνα Νέβελσον και Ζινάιντα Βόλκοβα. Στη Σιβηρία ο Μπρονστέιν αντιλήφθηκε τις διαφορές που υπήρχαν μέσα στο κόμμα. Μερικοί σοσιαλδημοκράτες, γνωστοί ως "οικονομιστές", υποστήριζαν ότι το κόμμα πρέπει να εστιάσει την προσοχή του στη βελτίωση της οικονομικής κατάστασης του εργάτη. Οι υπόλοιποι -επηρεαζόμενοι από την εφημερίδα Ίσκρα που τυπωνόταν στο Λονδίνο- υποστήριζαν ότι πρέπει να καταργηθεί η μοναρχία και, για να γίνει αυτό, χρειαζόταν ένα καλά οργανωμένο, πειθαρχημένο, επαναστατικό κόμμα. Ο Μπρονστέιν πίστευε ότι η θέση της Ίσκρα ήταν και η σωστή. Το 1902, πλαστογραφώντας ένα διαβατήριο με το όνομα Λέων Τρότσκι (όνομα που δημιούργησε ο ίδιος και το οποίο καθιερώθηκε ως το επαναστατικό του ψευδώνυμο), δραπέτευσε από τη Σιβηρία και κατέληξε στο Λονδίνο. Εκεί συνάντησε τους Γκεόργκι Πλεχάνοφ, Βλαντιμίρ Λένιν, Γιούλι Μάρτωφ και άλλους συντάκτες της Ίσκρα. Με το ψευδώνυμο (Перо) Πέρο (πένα) έγινε ένας από τους κορυφαίους συντάκτες της Ίσκρα. Οι έξι εκδότες της Ίσκρα, εκτός του Τρότσκι (ο οποίος δεν το γνώριζε καν), ήταν χωρισμένοι στην "παλιά φρουρά" του Πλεχάνωφ και στη "νέα φρουρά" του Λένιν και του Μάρτωφ. Οι υποστηρικτές του Πλεχάνωφ ήταν 40-50 χρονών και είχαν κλείσει ήδη 20 χρόνια εξορίας μαζί, ενώ η νέα φρουρά αποτελείτο από 30ρηδες που μόλις ήρθαν από τη Ρωσία. Ο Λένιν, που προσπαθούσε να εγκαθιδρύσει μια μόνιμη πλειοψηφία απέναντι στις θέσεις Πλεχάνωφ, μέσα στην Ίσκρα, περίμενε τον 23χρονο Τρότσκι να ενταχθεί στη "νέα φρουρά", γι' αυτό τον Μάρτιο του 1903 έγραψε: Προτείνω σε όλα τα μέλη της συντακτικής επιτροπής να ψηφίσουν για την εισαγωγή του Πέρο ως κανονικού μέλους της επιτροπής.[...] Χρειαζόμαστε πάρα πολύ ένα έβδομο μέλος όχι μόνο για θέματα ψηφοφορίας (το έξι είναι ζυγός αριθμός) αλλά και για ενίσχυση των δυνάμεών μας. Ο Πέρο συνεισφέρει σε όλα τα θέματα για αρκετούς μήνες τώρα, δουλεύει με πολύ ζήλο για την Ίσκρα και κάνει και αρκετές διαλέξεις (στις οποίες είναι πολύ καλός). Στον τομέα των άρθρων και σημειώσεων της ημέρας, δεν θα είναι απλά χρήσιμος μα απολύτως απαραίτητος. Αναμφισβήτητα είναι άνθρωπος με σπάνιες ικανότητες, έχει πεποιθήσεις και ενεργητικότητα και θα πάει πολύ μπροστά. Επειδή ο Πλεχάνωφ εναντιωνόταν σε αυτή την πρόταση, ο Τρότσκι δεν έγινε κανονικό μέλος της συντακτικής επιτροπής μα από εκείνο το σημείο και μετά συμμετείχε στις συζητήσεις με συμβουλευτικό χαρακτήρα. Έτσι κέρδισε την έχθρα του Πλεχάνωφ. Στα τέλη του 1902 ο Τρότσκι γνώρισε τη Ναταλία Σέντοβα η οποία το 1903 έγινε η δεύτερη γυναίκα του. Μ' αυτήν απόκτησε δύο παιδιά, τον Λέων Σέντωφ και τον Σεργκέι Σέντωφ. Με την πρώτη του γυναίκα ο Τρότσκι διατήρησε μια φιλική σχέση μέχρι το 1935, όταν η Αλεξάντρα εξαφανίστηκε κατά τη διάρκεια των "Μεγάλων Εκκαθαρίσεων". Εν τω μεταξύ, η Ίσκρα, μετά από μια περίοδο καταπίεσης από τη μυστική αστυνομία, αλλά και ενδοκομματικής σύγχυσης που ακολούθησε το πρώτο συνέδριο, κατάφερε να συγκαλέσει το δεύτερο συνέδριο του κόμματος, στο Λονδίνο, τον Αύγουστο του 1903. Στο συνέδριο ήταν παρών και ο Τρότσκι, μαζί με τους άλλους εκδότες της Ίσκρα. Δεν υπήρχε κανένα πρόβλημα στο να καταψηφίσουν τη θέση των "οικονομιστών", όπως και έγινε. Λίγο καιρό μετά το συνέδριο οι υποστηρικτές της θέσης της Ίσκρα απροσδόκητα χωρίστηκαν σε δύο φράξιες (ομάδες). Οι υποστηρικτές του Λένιν ονομάστηκαν Μπολσεβίκοι και υποστήριζαν τη δημιουργία ενός κόμματος μικρού αλλά πολύ καλά οργανωμένου. Ενώ αντίθετα οι Μενσεβίκοι, υποστηρικτές του Μαρτώφ, υποστήριζαν τη δημιουργία ενός κόμματος μεγαλύτερου και πιο λίγο πειθαρχημένου. Ο Τρότσκι όπως και οι περισσότεροι εκδότες της Ίσκρα τάχτηκαν υπέρ των Μενσεβίκων και του Μάρτωφ, ενώ ο Πλεχάνωφ υποστήριξε τον Λένιν και τους Μπολσεβίκους. Οι δυο φράξιες βρίσκονταν σε ρευστή κατάσταση κατά το 1903-1904, αφού αρκετοί άλλαζαν άποψη και, ταυτόχρονα, και φράξια. Ο Πλεχάνωφ εγκατέλειψε τους Μπολσεβίκους, και ο Τρότσκι εγκατέλειψε τους Μενσεβίκους το 1904 γιατί αυτοί ήθελαν να συνεργαστούν με τους Φιλελεύθερους αστούς Καντέτους και ταυτόχρονα αρνούνταν τη συνεργασία με τους Μπολσεβίκους, ενώ ο Τρότσκι διαφωνούσε με τη θέση τους θεωρώντας ανίκανη τη φιλελεύθερη αστική τάξη να παίξει επαναστατικό χαρακτήρα στη Ρωσία. Από τότε μέχρι το 1917 ο Τρότσκι αυτοαποκαλείται "μη-ενεργός σοσιαλιστής δημοκράτης" Παρεμβαίνοντας στους Μπολσεβίκους, προσπαθούσε να δημιουργήσει φράξια μέσα στο κόμμα και αυτό τον οδήγησε σε προσωπικές συγκρούσεις με τον Λένιν και άλλα στελέχη του κόμματος. Αργότερα ο Τρότσκι παραδέχτηκε ότι έκανε λάθος που διαφωνούσε με τον Λένιν για τις θέσεις του κόμματος. Σε αυτό το χρονικό διάστημα άρχισε να αναπτύσσει τη θεωρία του της Διαρκούς Επανάστασης, η οποία τον οδήγησε σε στενή συνεργασία με τον Αλεξάντερ Πάρβους (1904-1907). Μετά από τα γεγονότα της "Ματωμένης Κυριακής" (1905), ο Τρότσκι γύρισε μυστικά πίσω στη Ρωσία. Στην αρχή έγραφε προκηρύξεις σε ένα υπόγειο τυπογραφείο στο Κίεβο, αλλά σύντομα μετακινήθηκε στην πρωτεύουσα, την Αγία Πετρούπολη. Εκεί εργαζόταν και με τους Μπολσεβίκους και με τους Μενσεβίκους και κατάφερε να επηρεάσει τους Μενσεβίκους να πάρουν πιο ριζοσπαστικές κατευθύνσεις. Τον Μάιο όμως προδόθηκαν οι Μενσεβίκοι από ένα μυστικό πράκτορα και ο Τρότσκι αναγκάστηκε να πάει στη γειτονική Φινλανδία. Εκεί, μαζί με τον Αλεξάντερ Πάρβους, προσπάθησαν να διατυπώσουν τη θεωρία της Διαρκούς Επανάστασης. Τον Οκτώβριο, μια γενική απεργία σε όλη τη Ρωσία έκανε εφικτή την επιστροφή τους στην Πετρούπολη. Ο Τρότσκι με το μαρξιστικό έργο του Αποτελέσματα και προοπτικές (1905) με το οποίο διατυπώνει τη θεωρία της Διαρκούς Επανάστασης, ουσιαστικά ειναι ο πρώτος Ρώσος Μαρξιστής ο οποίος προέβλεπε σε εκείνο το χρονικό σημείο, τη δυνατότητα Προλεταριακής -Σοσιαλιστικής επανάστασης στη Ρωσία. Μόλις επέστρεψαν, ανέλαβαν τη Ρωσική Εφημερίδα και αύξησαν την κυκλοφορία της σε 500.000 φύλλα. Ο Τρότσκι ήταν επίσης συνιδρυτής του «Начало» Νάτσαλο (το Ξεκίνημα) που στη συνέχεια ήταν πολύ επιτυχημένο. Ταυτόχρονα, οι Μενσεβίκοι δημιούργησαν μια εκλεγμένη πολυκομματική επαναστατική επιτροπή. Αυτό ήταν το πρώτο σοβιέτ. Με την επιστροφή του Τρότσκι στην Πετρούπολη, το σοβιέτ (επιτροπή) λειτουργούσε κανονικά με τον Κρυστάλιωφ-Νόσαρ να ηγείται και να είναι και πολύ δημοφιλής, παρ' όλη την αρχική εναντίωση των Μπολσεβίκων. Ο Τρότσκι μπήκε αμέσως στο σοβιέτ με το όνομα Γιανόφσκι (από το χωριό του, Γιάνοφκα) και εκλέχθηκε αντιπρόεδρος. Έκανε πολύ σημαντική δουλειά μέσα σε αυτό και, μετά τη σύλληψη του Κρυστάλιωφ, εκλέχτηκε πρόεδρος. Στις 2 Δεκεμβρίου το σοβιέτ έστειλε προκήρυξη που απευθυνόταν στην Τσαρική κυβέρνηση και τους υποστηρικτές της, και μεταξύ άλλων ανέφερε: Η απολυταρχία ποτέ δεν υποστηρίχτηκε από τον λαό και ποτέ δεν της δόθηκε κανένα δικαίωμα να κυβερνά. Γι' αυτό αποφασίσαμε να μην επιτρέψουμε την εξόφληση των δανείων που έγιναν από την Τσαρική κυβέρνηση, όταν ανοιχτά ενεπλάκη σε πόλεμο με όλο τον λαό. Την επόμενη μέρα, 3 Δεκεμβρίου το σοβιέτ περικυκλώθηκε από στρατιώτες πιστούς στον Τσάρο και οι εκπρόσωποι του σοβιέτ συνελήφθησαν. Ο Τρότσκι και άλλοι σοβιετικοί ηγέτες οδηγήθηκαν σε δίκη και κατηγορήθηκαν ότι υποστήριζαν ένοπλη επανάσταση. Στη δίκη ο Τρότσκι έκανε μια από τις καλύτερες του ομιλίες και επιβεβαίωσε τη φήμη που είχε ως πολύ καλός ρήτορας. Καταδικάστηκε και πάλι σε εξορία. Τον Ιανουάριο του 1907 στον δρόμο προς τη Σιβηρία ο Τρότσκι κατάφερε να δραπετεύσει και να επιστρέψει στο Λονδίνο όπου γινόταν το 5ο συνέδριο του Ρωσικού Σοσιαλιστικού Δημοκρατικού Κόμματος των Εργαζομένων (ΡΣΔΚΕ). Στη συνέχεια, τον Οκτώβριο, μετακινήθηκε στη Βιέννη, όπου και εκεί παρενέβαινε στο Αυστριακό Σοσιαλιστικό Δημοκρατικό Κόμμα, καθώς και στο Γερμανικό, για τα επόμενα 7 χρόνια. Ήταν στη Βιέννη που ο Τρότσκι γνώρισε τον Αδόλφο Αμπράμοβιτς Γιόφφε (Adolph Joffe), ο οποίος έγινε πολύ καλός του φίλος για τα επόμενα 20 χρόνια. Ο Γιόφφε ήταν αυτός που εισήγαγε τον Τρότσκι στην ψυχανάλυση. Τον Οκτώβριο του 1908, μαζί με τον Γιόφφε, τον Ματβέι Σκομπέλεφ, και τον Βίκτορ Κοπ, τύπωσε για πρώτη φορά τη δεκαπενθήμερη εφημερίδα "Πράβντα" (Αλήθεια), η οποία ήταν γραμμένη στα Ρωσικά και απευθυνόταν στους Ρώσους εργάτες. Στη συνέχεια τα αντίτυπα μεταφέρθηκαν λαθραία στη Ρωσία. Η εφημερίδα έγινε αρκετά δημοφιλής και ένας από τους λόγους ήταν ότι δεν ασχολούνταν με τις φράξιες που είχαν δημιουργηθεί μέσα στο κόμμα. Όταν στο Παρίσι, τον Ιανουάριο του 1910, κομμάτια από τους Μενσεβίκους και τους Μπολσεβίκους προσπάθησαν για την επανένωση των δύο φραξιών μέσα στο ΡΣΔΚΕ, η Πράβντα ανακηρύχθηκε σε επίσημο όργανο του κόμματος και άρχισε να χρηματοδοτείται από αυτό. Ο γαμπρός του Τρότσκι, Λεφ Κάμενεφ, μπήκε από τους Μπολσεβίκους στην εκδοτική επιτροπή της εφημερίδας. Όταν όμως οι προσπάθειες αυτές δεν απέδωσαν καρπούς, ο Κάμενεφ αποχώρησε από εκδότης σε κλίμα αμοιβαίων αλληλοκατηγοριών. Ο Τρότσκι όμως συνέχισε να τυπώνει την εφημερίδα για ακόμα 2 χρόνια, έως ότου έκλεισε οριστικά τον Απρίλιο του 1912. Όταν, στις 22 Απριλίου στην Πετρούπολη, οι Μπολσεβίκοι δημιούργησαν εφημερίδα απευθυνόμενη στον νέο εργάτη, ονόμασαν και αυτή την εφημερίδα Πράβντα. Η δεύτερη Πράβδα δεν βοήθησε και πολύ στο συγκεκριμένο χρονικό διάστημα και γι' αυτό ο Τρότσκι, σκεπτόμενος τον σφετερισμό του ονόματος της παλιάς τους εφημερίδας, έγραψε ένα γράμμα προς τον Μενσεβίκο ηγέτη Νικολάι Κχάιτζε, αποδοκιμάζοντας τον Λένιν και τους Μπολσεβίκους. Αργότερα, το 1924, οι εχθροί του Τρότσκι χρησιμοποίησαν το περιεχόμενο αυτής της επιστολής, ως αποδεικτικό στοιχείο ότι ο Τρότσκι ήταν εχθρός του Λένιν. Αυτή ήταν περίοδος ισχυρής έντασης μέσα στο κόμμα και οδήγησε τον Τρότσκι και τους Μενσεβίκους, Μπολσεβίκους σε έντονες διαμάχες. Η πιο σημαντική διαφωνία που είχαν Τρότσκι και Μενσεβίκοι απέναντι στον Λένιν ήταν το θέμα των ένοπλων ληστειών διάφορων τράπεζων και εταιριών, τις οποίες έκαναν οι Μπολσεβίκοι προς όφελος του κόμματος. Παρόλο που αυτό απαγορεύτηκε στο 5ο συνέδριο, οι Μπολσεβίκοι δεν σταμάτησαν τη δράση τους. Τον Ιανουάριο του 1912 η πλειοψηφία της φράξιας των Μπολσεβίκων, οδηγούμενη από τον Λένιν και μερικούς Μενσεβίκους, διοργάνωσε συνέδριο στην Πράγα και διέγραψε τους αντιπάλους της από το κόμμα. Απαντώντας σ' αυτό ο Τρότσκι διοργάνωσε ένα "συνασπιστικό συνέδριο" για όλες τις φράξιες του ΡΣΔΚΕ στη Βιέννη, τον Αύγουστο του 1912. Η προσπάθεια του κατέληξε σε αποτυχία. Ταυτόχρονα στη Βιέννη ο Τρότσκι συνέχιζε να γράφει άρθρα σε ριζοσπαστικές ουκρανικές και ρωσικές εφημερίδες όπως την Κιέβσκαγια Μυσλ (Kievskaya Mysl) χρησιμοποιώντας πολλά ψευδώνυμα, αλλά κυρίως το Άντιντ Ότο (Antid Oto). Τον Σεπτέμβριο του 1912 στάλθηκε από την Κιέβσκαγια Μυσλ στα Βαλκάνια, ως πολεμικός ανταποκριτής της εφημερίδας, για τους Βαλκανικούς πολέμους. Εκεί έγινε καλός φίλος με τον Κρίστιαν Ράκοβσκι, αργότερα ηγετικό πολιτικό στέλεχος της Σοβιετικής Ρωσίας, αλλά και σύμμαχο του Τρότσκι στο Σοβιετικό Κομμουνιστικό κόμμα. Τον Αύγουστο του 1914, στα πρόθυρα του Α' Παγκοσμίου Πολέμου, ο Τρότσκι αναγκάζεται να φύγει από τη Βιέννη και να κατευθυνθεί προς την ουδέτερη Ελβετία γιατί οι Αυστροούγγροι κήρυξαν πόλεμο στη Ρωσική αυτοκρατορία και αν έμενε εκεί κινδύνευε να συλληφθεί. Το ξέσπασμα του 1ου Παγκοσμίου Πολέμου έφερε μια ξαφνική ευθυγράμμιση στις θέσεις μέσα στο ΡΣΔΚΕ καθώς και σε άλλα ευρωπαϊκά σοσιαλιστικά δημοκρατικά κόμματα, όσον αφορά τον πόλεμο, την επανάσταση, τον πασιφισμό και τον διεθνισμό. Στο ΡΣΔΚΕ, ο Λένιν, ο Τρότσκι και ο Μαρτώφ υποστήριζαν αρκετές διεθνιστικές αντιπολεμικές θέσεις, ενώ ο Πλεχάνωφ και άλλοι Σοσιαλδημοκράτες (Μενσεβίκοι καθώς και Μπολσεβίκοι) υποστήριζαν τη Ρωσική κυβέρνηση, ως ένα βαθμό. Ενώ βρισκόταν στην Ελβετία, ο Τρότσκι, ως συνήθως, παρενέβαινε στο Ελβετικό Σοσιαλιστικό Κόμμα παρακινώντας το να δεχτεί τη διεθνιστική τάση και ταυτόχρονα έγραφε ένα αντιπολεμικό βιβλίο, το "Ο πόλεμος και η Διεθνής". Ουσιαστικά στο βιβλίο αυτό διατύπωνε την ένστασή του στις προπολεμικές θέσεις των ευρωπαϊκών σοσιαλιστικών κομμάτων, και κυρίως του γερμανικού. Στη συνέχεια, σαν πολεμικός ανταποκριτής της Κιέβσκαγια Μυσλ, μετακινήθηκε στη Γαλλία, τον Νοέμβριο του 1914. Τον Ιανουάριο του 1915 άρχισε να τυπώνει στο Παρίσι (στην αρχή μαζί με τον Μαρτώφ, που στη συνέχεια αποχώρησε όταν η εφημερίδα κινήθηκε προς τα αριστερά) τη σοσιαλιστική διεθνιστική εφημερίδα Νάσε Σλόβο (Наше Слово, Ο Λόγος μας). Υιοθέτησε το τσιτάτο "Ειρήνη χωρίς αποζημιώσεις ή κατακτήσεις, ειρήνη χωρίς κατακτητές ή κατακτημένους" που δεν πήγαινε όσο μακριά πήγαινε ο Λένιν που επιθυμούσε την ήττα της Ρωσίας στον πόλεμο και την οριστική απόσχιση από τη 2η Διεθνή. Ο Τρότσκι συμμετείχε στο αντιπολεμικό συνέδριο του Τσίμερβαλντ, που διοργάνωσαν σοσιαλιστές τον Σεπτέμβριο του 1915, και πρότεινε μια μέση λύση ανάμεσα σ' αυτούς που όπως ο Μαρτώφ ήθελαν να μείνουν στην 2η Διεθνή και δεν δέχονταν κουβέντα γι' αυτό, αλλά και σ' αυτούς, όπως ο Λένιν, που ήθελαν να διασπαστούν από τη 2η και να δημιουργήσουν μια 3η Διεθνή. Στο συνέδριο τελικά αποφασίστηκε η μέση λύση που πρότεινε ο Τρότσκι. Ο Λένιν, αν και στην αρχή ήταν αντίθετος με αυτή την πρόταση, στη συνέχεια την ψήφισε για να αποφευχθεί η διάσπαση των "αντιπολεμικών" σοσιαλιστών. Τον Σεπτέμβριο του 1916 ο Τρότσκι απελάθηκε από τη Γαλλία στην Ισπανία, εξαιτίας τον αντιπολεμικών του δραστηριοτήτων. Ούτε οι ισπανικές αρχές τον δέχτηκαν και τον απέλασαν και αυτές με τη σειρά τους στις ΗΠΑ, στις 25 Δεκεμβρίου 1916. Κατέφθασε στη Νέα Υόρκη στις 13 Ιανουαρίου του 1917, όπου άρχισε να γράφει άρθρα στην τοπική ρωσόφωνη σοσιαλιστική εφημερίδα Νόβι Μιρ (νέος κόσμος) και να δίνει ομιλίες σε Ρώσους μετανάστες. Ο Τρότσκι ζούσε στη Νέα Υόρκη όταν ξέσπασε η επανάσταση του Φεβρουαρίου του 1917 που ανέτρεψε τον Τσάρο Νικόλαο Β'. Εγκατέλειψε τη Νέα Υόρκη στις 27 Μαρτίου, αλλά τελικά έφτασε στη Ρωσία στις 4 Μαΐου 1917, επειδή το καράβι στο οποίο ήταν επιβάτης ανασχέθηκε από Βρετανούς και έμεινε στη Νέα Σκωτία μέχρι τις 29 Απριλίου. Όταν επέστρεψε κατανόησε ότι συμφωνούσε ουσιαστικά με τους Μπολσεβίκους. Μετά την έκρηξη της Φεβρουαριανής Επανάστασης του 1917 επέστρεψε στη Ρωσία και παρά τις διαφωνίες του με τον Λένιν, εντάχθηκε στους «Μπολσεβίκους» κι έπαιξε σημαντικό ρόλο στη διάρκεια της Οκτωβριανής Επανάστασης τον ίδιο χρόνο και την ανάληψη της εξουσίας από τους κομμουνιστές. Το πρώτο πόστο που ανέλαβε ήταν αυτό του κομισάριου επί των Εξωτερικών και διαπραγματεύτηκε την έξοδο της Ρωσίας από τον πόλεμο και τη σύναψη ειρήνης με τη Γερμανία το 1918 (Συνθήκη του Μπρεστ - Λιτόφσκ) αν και αρχικά είχε αντιταχθεί σε αυτή. Κατά τη διάρκεια του Ρωσικού Εμφύλιου Πολέμου (1917-1922) διετέλεσε κομισάριος του Πολέμου και δημιούργησε τον Κόκκινο Στρατό, ο οποίος συνετέλεσε στη συντριβή των «Λευκών» αντεπαναστατών, συμβάλλοντας καθοριστικά στη στερέωση του νέου καθεστώτος. Ο Τρότσκι απέκτησε αίγλη και προβαλλόταν ως διάδοχος του Λένιν (Ο Λένιν στο γράμμα του προς 13ο συνέδριο αναφέρει τους Στάλιν και Τρότσκι ως τους πιο ικανούς της ΚΕ), όμως η πνευματική του ανωτερότητα και υπεροψία, η υπερβολική του αυτοπεποίθηση καθώς και το γεγονός ότι εισχώρησε στους μπολσεβίκους μόλις το καλοκαίρι του 1917 λειτούργησαν εναντίον του. Έτσι ο Στάλιν εκλέχτηκε γενικός γραμματέας και μετά τον πρόωρο θάνατο του Λένιν (21 Ιανουαρίου 1924) ανέλαβε τα ηνία της Σοβιετικής Ένωσης. Ο Τρότσκι και οι κύριοι συνεργάτες του εξορίστηκαν, τον Ιανουάριο του 1928, σε απομακρυσμένες περιοχές της Σοβιετικής Ένωσης. Ο ίδιος μεταφέρθηκε στην Άλμα-Ατα (τώρα Αλμάτι στο Καζακστάν) και τον Ιανουάριο του 1929 εκδιώχθηκε οριστικά από τη χώρα. Αρχικά έγινε δεκτός από την τουρκική κυβέρνηση, η οποία τον εγκατέστησε στο νησί της Πριγκήπου. Εκεί ο Τρότσκι ασχολήθηκε εντατικά με τη συγγραφή, ολοκληρώνοντας τα βιβλία με την αυτοβιογραφία του και την εξιστόρηση της Ρωσικής Επανάστασης. Το 1933, εξασφάλισε άδεια διαμονής στη Γαλλία. Με την επικράτηση του Χίτλερ στη Γερμανία, ο Τρότσκι εγκατέλειψε την ιδέα της αναμόρφωσης της Κομμουνιστικής Διεθνούς (Κομιντέρν) και έκανε έκκληση για τη συγκρότηση της Τέταρτης Διεθνούς, η οποία θα αποτελούνταν από επαναστατικά κόμματα που θα ίδρυαν οι οπαδοί του. Τελικά η Τέταρτη Διεθνής απέτυχε να γίνει κάτι περισσότερο από μια σκιώδης οργάνωση, αν και το 1938, στη Γαλλία, συγκλήθηκε ένα μικρό ιδρυτικό συνέδριο.Το 1935, ο Τρότσκι υποχρεώθηκε να εγκατασταθεί στη Νορβηγία. Το 1936, κάτω από τη σοβιετική πίεση, αναγκάστηκε να φύγει και πάλι, αυτή τη φορά στο Κογιοακάν του Μεξικού. Στις μεγάλες δίκες της Μόσχας το 1936-1938, όπου δικάστηκαν για προδοσία σημαντικά στελέχη της Ρωσικής Επανάστασης, ο Τρότσκι καταδικάστηκε (ερήμην) ως ο κύριος συνωμότης, κατηγορία που αποδείχτηκε αργότερα ψευδής.Ο Τρότσκι έγινε στόχος δύο αποπειρών δολοφονίας, πιθανά από πράκτορες του Ιωσήφ Στάλιν. Η πρώτη έγινε με πυροβολισμούς του σπιτιού του και ήταν ανεπιτυχής. Η δεύτερη απόπειρα, στις 20 Αυγούστου 1940, έγινε με ορειβατική αξίνα (πιολέ) και ήταν επιτυχής. Δράστης ήταν ο Ραμόν Μερκάντερ, Ισπανός κομμουνιστής ο οποίος είχε καταφέρει να κερδίσει την εμπιστοσύνη του οικιακού προσωπικού του Τρότσκι. Η Σοβιετική Ένωση αρνήθηκε οποιαδήποτε ευθύνη για τη δολοφονία και ο δράστης καταδικάστηκε σε 20ετή κάθειρξη. Ο μεγάλος Μεξικανός ζωγράφος Ντιέγκο Ριβέρα, σύζυγος της Φρίντα Κάλο, ήταν μεγάλος θαυμαστής του Τρότσκι. Ζωγράφισε δύο φορές το πορτραίτο του, στο Επιτροπή Κομμουνιστικής Ενότητας (1933) και Άνθρωπος σε σταυροδρόμια (1933), τοιχογραφία στο κτήριο Ροκφέλερ της Νέας Υόρκης, η οποία όμως καταστράφηκε καθ' υπόδειξη του ίδιου του Νέλσον Ροκφέλερ. Το 1972, ο Ρίτσαρντ Μπάρτον υποδύθηκε τον Τρότσκι στην ταινία Η δολοφονία του Τρότσκι, σε σκηνοθεσία Τζόζεφ Λόουζι. Η δολοφονία του ήταν επίσης το θέμα ενός σύντομου θεατρικού έργου με τίτλο "Παραλλαγές πάνω στον θάνατο του Τρότσκι", του συγγραφέα Ντέιβιντ Ιβς. Το 2002, στην ταινία Φρίντα, τον Τρότσκι υποδύθηκε ο ηθοποιός Τζέφρεϊ Ρας. Ο Τρότσκι ενέπνευσε το χαρακτήρα του Σνόουμπολ στη νουβέλα Η φάρμα των ζώων του Τζωρτζ Όργουελ, ενώ με τη δολοφονία του Τρότσκι καταπιάνεται το βιβλίο "Ο άνθρωπος που αγαπούσε τα σκυλιά" του Λεονάρδο Παδούρα (Εκδόσεις Καστανιώτη). Στην ελληνική λογοτεχνική βιβλιογραφία, ο Τρότσκι εμφανίζεται στο "Εργοστάσιο των μολυβιών" της Σώτης Τριανταφύλλου (Πατάκη, 2000). 1905, εκδ.ΕΝΕΚΕΝ, 2020 Η σταλινική σχολή της Πλαστογραφίας, εκδ. ΕΝΕΚΕΝ, 2008 Λογοτεχνία και Επανάσταση, Εργατική Πάλη, 2018 Στην Υπεράσπιση του Μαρξισμού, Εργατική Πάλη, 2018 Ιστορία της Ρωσικής Επανάστασης, 2 τόμοι, Εργατική Πάλη 2016 Η Σταλινική Σχολή της Πλαστογραφίας, Ένεκεν 2008 Η ηθική τους και η ηθική μας. Μετάφρ.-Επιμ. Θ. Θωμαδάκης. "Παρασκήνιο", Αθ. 1999, Εργατική Πάλη, 2017 Προβλήματα της καθημερινής ζωής, Εργατική Πάλη Μεταβατικό πρόγραμμα, Εργατική Πάλη Η ζωή μου, Αλλαγή, 1986 Τα φιλοσοφικά τετράδια του Λέον Τρότσκι 1933-1935. Μετάφρ. Θ. Θωμαδάκης. "Παρασκήνιο", Αθ. 2005. Το προσωπικό ημερολόγιο. Μετάφρ. Ζηνοβία Δρακοπούλου. "Imago", Αθ. 1982. Η 4η Διεθνής και ο πόλεμος, Εργατική Πάλη Η προδομένη επανάσταση. Οι «επαγγελματικοί» κίνδυνοι της εξουσίας. Μετάφρ. Παντελής Πουλιόπουλος. 2 τόμοι, «Μαρξιστική Έρευνα», Αθ. χ.χ. ε Διαλεχτά Έργα, Εργατική Πάλη 2008 Η προδομένη επανάσταση, Εργατική Πάλη Μαρξισμός και συνδικάτα, Εργατική Πάλη Το γυναικείο ζήτημα, Εργατική Πάλη Η διαρκής επανάσταση. Μετάφρ. Κώστας Πίττας. 2η έκδοση, «Μαρξιστικό Βιβλιοπωλείο», Αθ. 2010 (1998¹. Εκδόσεις «Αλλαγή», 1975, 1982, 1988). Και τώρα, Αθήνα, Εργατική Πάλη 2010 Γερμανία, φασισμός και εργατικό κίνημα, Αθήνα, Εργατική Πάλη 2010 Που βαδίζει η Γαλλία, Αθήνα, Εργατική Πάλη 2010 Τα Βαλκάνια και οι Βαλκανικοί Πόλεμοι 1912-1913, Θεμέλιο Τα Εγκλήματα του Στάλιν, Αλλαγή Ο Στάλιν ως θεωρητικός, Μυρμιδόνες, 2013 Στάλιν, μια βιογραφία. Δωδώνη, 2013 Ημερολόγιο της εξορίας, Άγρα, 2015 Η Τρίτη Διεθνής μετά τον Λένιν, Εργατική πάλη, 2016 Μαρξισμός και θρησκεία (συλλογικό: Μαρξ, Λένιν, Τρότσκι, Μπενσαϊντ), Εργατική Πάλη Κείμενα για την Νεολαία (συλλογικό: Τρότσκι, Ερνεστ Μαντέλ), Εργατική Πάλη Για την επαναστατική κατάσταση (συλλογικό: Τρότσκι, Λένιν) Εργατική Πάληων Η Ρωσική Επανάσταση του 1905, Εκδόσεις Λέων Η Τρίτη Περίοδος των λαθών της Κομιντέρν, Μαρξιστική Φωνή
|
Ο Λέων (Λεβ Νταβίντοβιτς) Τρότσκι (ρωσικά: Лев Давидович Троцкий, γεννηθείς Μπρονστέιν (ρωσικά: Бронштейн), 7 Νοεμβρίου 1879, Γιάνοβκα, Ρωσική Αυτοκρατορία - 21 Αυγούστου 1940, Κογιοακάν, Μεξικό) ήταν Ρώσος επαναστάτης, κομμουνιστής, συγγραφέας, Μενσεβίκος και αργότερα Μπολσεβίκος σοβιετικός πολιτικός, θεωρητικός του Μαρξισμού, ιδρυτής της 4ης Διεθνούς (Παρίσι 1938) και θεμελιωτής του μαρξιστικού ρεύματος που έμεινε γνωστό με το όνομα του, του τροτσκισμού. Το 1917 διετέλεσε πρόεδρος του Σοβιέτ της Πετρούπολης (την περίοδο 20 Σεπτεμβρίου 1917 — 26 Δεκεμβρίου 1917). Ένας από τους διοργανωτές της Οκτωβριανής Επανάστασης του 1917 και ένας από τους ιδρυτές του Κόκκινου Στρατού. Αποτέλεσε ένας από τους ιδρυτές και ιδεολόγους της 3ης Κομμουνιστικής Διεθνούς και μέλος της Εκτελεστικής της Επιτροπής. Διετέλεσε Λαϊκός Επίτροπος των Εξωτερικών Υποθέσεων στην πρώτη σοβιετική κυβέρνηση 9 Νοεμβρίου 1917 — 13 Μαρτίου 1918 και στη συνέχεια το 1918-1925 Λαϊκός Επίτροπος των Στρατιωτικών και Ναυτικών Υποθέσεων και Πρόεδρος του Επαναστατικού Στρατιωτικού Συμβουλίου της RSFSR και στη συνέχεια της ΕΣΣΔ. Από το 1923 - αντιτάχθηκε στη γραφειοκρατικοποίηση του Σοβιετικού Κράτους και ηγήθηκε της Αριστερής Αντιπολίτευσης του κόμματος. Μέλος του Πολιτικού Γραφείου της Κεντρικής Επιτροπής του Κομμουνιστικού Κόμματος της ΕΣΣΔ την περίοδο 1919-1926. Το 1927 απομακρύνθηκε από όλες τις θέσεις και στάλθηκε στην εξορία. Το 1929 απελάθηκε από την ΕΣΣΔ ενώ το 1932, στερήθηκε τη σοβιετική υπηκοότητα. Μετά την απέλαση από την ΕΣΣΔ - υπήρξε ο δημιουργός και επικεφαλής θεωρητικός της Τέταρτης Διεθνούς (1938). Συγγραφέας έργων για την ιστορία του επαναστατικού κινήματος στη Ρωσία («Η Επανάστασή μας», «Προδομένη Επανάσταση»), δημιουργός κεφαλαιώδους σημασίας ιστορικών έργων για την επανάσταση του 1917 («Ιστορία της Ρωσικής Επανάστασης»), άρθρα κριτικής για τη λογοτεχνία και την τέχνη («Λογοτεχνία και Επανάσταση») και την αυτοβιογραφία "Η ζωή μου" (1930). Στις 20 Αυγούστου 1940, τραυματίστηκε θανάσιμα από τον πράκτορα του NKVD Ραμόν Μερκαντέρ στο Κογιοακάν του Μεξικού όπου και κατέληξε την επόμενη μέρα.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9B%CE%AD%CF%89%CE%BD_%CE%A4%CF%81%CF%8C%CF%84%CF%83%CE%BA%CE%B9
|
Πάλλη Έβρου
|
Τον Ιούλιο του 1920, με τη Συνθήκη των Σεβρών, η Θράκη προσαρτάται οριστικά στην Ελλάδα. Αρχικά, στην Πάλλη το ελληνικό στοιχείο ήταν μειοψηφία έναντι των Οθωμανών. Με την ανταλλαγή των πληθυσμών το 1923, εγκαταστάθηκαν στο χωριό πρόσφυγες από το γειτονικό Μιχαλίτσι της Βόρειας Θράκης (το Μιχαλίτσι ανήκε στο δήμο του Σκουτάρεως της Βόρειας Θράκης και το 1907 αριθμούσε 650 Έλληνες κατοίκους). Αργότερα το 1925, στην Πάλλη εγκαταστάθηκαν και αρκετοί κάτοικοι των Πετρωτών για οικονομικούς λόγους. Mια άλλη εκδοχή των ιστορικών στοιχείων είναι η εξής: Ο οικισμός της Πάλλης ιδρύθηκε το 1926 από κατοίκους με προέλευση τον οικισμό Πετρωτά του Δήμου Τριγώνου. Εκεί πηγαίνουν και εγκαθίστανται λίγο αργότερα τρεις οικογένειες από τον Πεντάλοφο και το έτος 1947 πέντε ή έξη οικογένειες προερχόμενες από το Μιχαλίτσι της Βόρειας Θράκης. Κοντά σ’ ένα λόφο κτισμένο και πέρα από το ρέμα με το όνομα Παραμπού ή Παραμπρού υπήρχε τότε επίσης και το χωριό Μπουλντούρκιοϊ. Εκεί ζούσαν μέχρι το 1947 απροσδιόριστες αριθμητικά τούρκικες οικογένειες. Είχαν δικό τους τζαμί και σχολείο. Οι πρώτοι κάτοικοι της Πάλλης, χριστιανοί ως προς το θρήσκευμα και Έλληνες ως προς την καταγωγή, συγκατοικούν για μια συγκεκριμένη χρονική περίοδο στο παλιό χωριό Μπουλντούρκιοϊ με τις τούρκικες οικογένειες, οι οποίες εγκαταλείπουν το 1941 το χωριό αυτό, επιστρέφουν σ’ αυτό λίγο αργότερα και φεύγουν οριστικά από εκεί λόγω του εμφυλίου πολέμου το 1947. Για την αποφυγή τυχόν παρεξήγησης θα πρέπει να σημειωθεί ότι δεν υπάρχει γεωγραφική ταύτιση των οικισμών Πάλλης και Μπουλντούρκιοϊ. Ο κάτοικος Αυτζής Σιδέρης βασιζόμενος σε μαρτυρίες του πατέρα του, μας λέει: «Το 1926 ήρθε ένας μηχανικός με τόπο καταγωγής τη Σάμο και ρώτησε τους Έλληνες κατοίκους που θα ήθελαν να γίνει το χωριό τους. Αυτοί πρότειναν αρχικά το σημείο «Αλή αγά τσεσμέ». Σε εκείνη την τοποθεσία υπήρχε λίγο νερό και δεν θα επαρκούσε για όλο το χωριό. Μετά πρότειναν να γίνει το χωριό στη σημερινή τοποθεσία με αντικατάσταση τούρκικων αγροτεμαχίων». Από το 1926 μέχρι το 1930 λειτουργούσε μεν ελληνικό δημοτικό σχολείο στην Πάλλη σ’ ένα ενοικιαζόμενο δωμάτιο ενός σπιτιού. Το 1930 κτίζεται δίπλα στο δημοτικό σχολείο, όπως αυτό υπάρχει σήμερα, ένα κτίριο το οποίο λειτουργεί από εκείνη τη χρονιά εν μέρει ως εκκλησία μέχρι το 1934 και ως δημοτικό σχολείο μέχρι το 1952. Το 1952 κτίζεται το ανενεργό αλλά διασωθέν ως και σήμερα δημοτικό σχολείο Πάλλης το οποίο ήταν τριθέσιο. Επειδή ο αριθμός των μαθητριών και μαθητών ήταν αρκετά μεγάλος λειτουργούσαν τα καφενεία του Σωτηρούδη Κωνσταντίνου καθώς και του Τζαπώνη Γιώργου και μια αίθουσα του οικοτροφείου Πάλλης και ως σχολικές τάξεις. « Το 1949 λόγω του ανταρτομαζώματος στέλνονται στις παιδουπόλεις, όπως αυτής της Σύρου, και ορισμένα παιδιά από την Πάλλη. Η εκκλησία του οικισμού η οποία αρχικά θεμελιώθηκε στο χώρο όπου σήμερα φιλοξενείται η «παιδική χαρά», κτίζεται το 1934 στη θέση όπου υπάρχει και σήμερα και παίρνει το όνομα «Παναγιά-Κοιμήσεως της Θεοτόκου» το 1961 από τον τότε μητροπολίτη Διδυμοτείχου Κωσταντίνο. Μέχρι το 1929 το χωριό Πάλλη ανήκε στην κοινότητα Ορμενίου, οπότε και αποσπάζεται από αυτήν και προσαρτάται στην κοινότητα Δικαίων μαζί με τα χωριά Δίκαια και Δίλοφο. Το 1954 στην κοινότητα Δικαίων προστίθεται και το χωριό Κριός. Με τη διοικητική μεταρρύθμιση του 1997 του σχεδίου Καποδίστρια, η Πάλλη εντάσσεται στο νεοσυσταθέντα δήμο Τριγώνου με έδρα τα Δίκαια. Με τη διοικητική μεταρρύθμιση του σχεδίου Καλλικράτη το 2011, ο Δήμος Τριγώνου προσαρτάται στον Δήμο Ορεστιάδας και μετονομάζεται σε δημοτική ενότητα Τριγώνου. Ως προς την ονομασία του σημερινού οικισμού υπάρχουν δύο πιθανές εκδοχές. Σύμφωνα με την 1η εκδοχή το όνομα Πάλλη προέκυψε από τη ρήση του μηχανικού από τη Σάμο ο οποίος βλέποντας το βαλτώδες έδαφος πάνω στο οποίο είναι κτισμένος ο οικισμός είπε πως θα χρειαζόταν αγώνας, πάλη μεγάλη για να γίνει κατοικήσιμο το χωριό αυτό. Η 2η εκδοχή θέλει να παίρνει το σημερινό του όνομα από το εξής γεγονός: Ερχόμενοι οι Τούρκοι από πάνω από τον λόφο προς τα εδώ είπαν ¨μπολντούρ¨ που σημαίνει στα ελληνικά ¨πάλι¨. Μ’ αυτή τη λέξη εννοούσαν πως πάλι βρήκαν μπροστά τους τούρκικο χωριό. Το τούρκικο όνομα του χωριού ήταν "Μπουλντούρκιοϊ" ή 'Μπουλντούρκιο (Τουρκικά: Buldurköy < bul(mak)=βρίσκω dur(mak)=μένω köy=χωριό) που σύμφωνα με μία άποψη σήμαινε "Βρήκαμε χωριό για εγκατάσταση (για να μείνουμε)". Σύσσωμο το χωριό διοργανώνει πανηγύρι στις 15 Αυγούστου κάθε έτους, ανήμερα της Κοιμήσεως της Θεοτόκου, στην οποία και είναι αφιερωμένη η εκκλησία του χωριού. Η τοπική πανήγυρη πραγματοποιείται από το έτος 1961. Κάθε 17 Ιουλίου την ημέρα εορτής της Αγίας Μαρίνας, λίγο έξω ανατολικά του χωριού, δεσπόζει ένα μικρό γραφικό εκκλησάκι, όπου την ημέρα της γιορτής της Αγίας Μαρίνας, όλοι οι κάτοικοι του χωριού καθώς και από τα γύρω χωριά συγκεντώνονται εκεί, όπου πραγματοποιείται θεία Λειτουργία. Νότιο-Ανατολικά του χωριού υπάρχει ένα βουνό, με έντονη βλάστηση. Λέγεται πώς στο βουνό αυτό υπάρχει μια τεράστια σιδερένια πόρτα, που όποιος ανοίξει αυτήν την πόρτα θα πλημμυρίσει όλος ο οικισμός. Παρατηρούμε ότι κατά τα έτη 1961-2011 σημειώθηκε μείωση του πληθυσμού κατά 62,29% που οφείλεται κατά κύριο λόγο στην εξωτερική και την εσωτερική μετανάστευση. Τρίγωνο, Η Μεσοποταμία του Έβρου, Θεόδωρος Κυρκούδης, ANGLOHELLENIC Α.Ε.- Εκδόσεις Πέλτη, Δήμος Τριγώνου Δίκαια 2004, ISBN 960-86581-1-X
|
Η Πάλλη είναι πεδινός οικισμός (υψόμετρο 60 μ.) στο βορειότερο άκρο του νομού Έβρου, στη δημοτική ενότητα Τριγώνου (πρώην δήμος Τριγώνου) του Δήμου Ορεστιάδας. Βρίσκεται πάνω από τον ποταμό Άρδα, στο τριεθνές σημείο μεταξύ Ελλάδας, Βουλγαρίας και Τουρκίας.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A0%CE%AC%CE%BB%CE%BB%CE%B7_%CE%88%CE%B2%CF%81%CE%BF%CF%85
|
Ραβί Σανκάρ (πνευματικός διδάσκαλος)
|
Ο Ραβί Σανκάρ γεννήθηκε στο Papanasam, Tamil Nadu, από τον Visalakshi Ratnam και τον RS Venkat Ratnam. Είναι αδελφός του Bhanumathi Narasimhan. Ονομάστηκε "Ραβί" (ένα κοινό ινδικό όνομα που σημαίνει "ήλιος"), επειδή η γέννησή του ήταν Κυριακή και "Σανκάρ", από τον άγιο του Ινδουισμού του 8ου αιώνα, Adi Shankara, του οποίου τα γενέθλια ήταν την ίδια ημέρα με τον Ράβι Σανκάρ. Ο πρώτος δάσκαλος του Ραβί Σανκάρ ήταν ο Sudhakar Chaturvedi, ένας Ινδός μελετητής των Βεδών και στενός συνεργάτης του Μαχάτμα Γκάντι . Είναι κάτοχος πτυχίου Bachelor of Science από το St. Joseph's College of Bangalore University . Μετά την αποφοίτησή του, ο Shankar ταξίδεψε με τον δεύτερο δάσκαλό του, Maharishi Mahesh Yogi, προσφέροντας ομιλίες και διιοργανώνοντας συνέδρια σε σχέση με την επιστήμη των Βεδών και τη δημιουργία κέντρων Υπερβατικού Διαλογισμού και Αγιουρβέρδα. Τη δεκαετία του 1980, ο Σανκάρ ξεκίνησε μια σειρά πρακτικών και βιωματικών μαθημάτων πνευματικότητας σε όλον τον κόσμο. Υποστηρίζει ότι η ρυθμική αναπνευστική του πρακτική, Sudarshan Kriya, του προέκυψε το 1982, «σαν ποίημα, σαν μια έμπνευση», μετά από μια περίοδο δέκα ημερών σιωπής στις όχθες του ποταμού Μπάδρα στη Σίμογκα, στην πολιτεία της Καρνατάκα, προσθέτοντας: "το έμαθα και άρχισα να το διδάσκω" . Το 1983, ο Σανκάρ πραγματοποίησε το πρώτο μάθημα Art of Living, στην Ελβετία. Το 1986, ταξίδεψε στην Apple Valley της Καλιφόρνια, στις ΗΠΑ, για να πραγματοποιήσει το πρώτο μάθημα που έλαβε χώρα στη Βόρεια Αμερική. Ο Σανκάρ πιστεύει ότι η πνευματικότητα είναι αυτή που ενισχύει τις ανθρώπινες αξίες, όπως η αγάπη, η συμπόνια και ο ενθουσιασμός. Δεν περιορίζεται σε καμία θρησκεία ή πολιτισμό. Ως εκ τούτου, είναι ανοιχτός σε όλους τους ανθρώπους. Θεωρεί ότι ο πνευματικός δεσμός που μοιραζόμαστε, ως κομμάτι της ανθρώπινης οικογένειας, είναι πιο εμφανής από την εθνικότητα, το φύλο, τη θρησκεία, το επάγγελμα ή άλλες ταυτότητες που μας χωρίζουν. Σύμφωνα με τον ίδιο, η επιστήμη και η πνευματικότητα είναι αλληλένδετες και συμβατές, καθώς και οι δύο πηγάζουν από την επιθυμία της γνώσης. Η ερώτηση, "Ποιος είμαι;" οδηγεί στην πνευματικότητα. Η ερώτηση, "Τι είναι αυτό;" οδηγεί στην επιστήμη. Τονίζοντας ότι η χαρά είναι διαθέσιμη μόνο στην παρούσα στιγμή, το όραμά του είναι να δημιουργήσει έναν κόσμο απαλλαγμένο από άγχος και βία. Τα προγράμματά του λένε ότι προσφέρουν πρακτικά εργαλεία για να επιτευχθεί αυτό το όραμα. Θεωρεί την αναπνοή ως τον σύνδεσμο μεταξύ σώματος και νου, και ένα εργαλείο για να χαλαρώσει το μυαλό, τονίζοντας τη σημασία τόσο του διαλογισμού / της πνευματικής πρακτικής όσο και της υπηρεσίας σε άλλους. Κατά την άποψή του: "Η αλήθεια είναι σφαιρική παρά γραμμική, οπότε πρέπει να είναι αντιφατική". Επισκέφτηκε το Πακιστάν το 2004 με αποστολή καλής θέλησης και ξανά το 2012, όταν εγκαινίασε τα κέντρα Art of Living, στο Ισλαμαμπάντ και το Καράτσι. Το κέντρο του Ισλαμαμπάντ κάηκε από ένοπλους άνδρες τον Μάρτιο του 2014. Κατά τη διάρκεια των επισκέψεών του στο Ιράκ, μετά από πρόσκληση του πρωθυπουργού Nouri al Maliki, το 2007 και ξανά το 2008 συναντήθηκε με πολιτικούς και θρησκευτικούς ηγέτες για την προώθηση της παγκόσμιας ειρήνης. Τον Νοέμβριο του 2014, ο Ραβί Σανκάρ επισκέφτηκε τα στρατόπεδα στο Erbil του Ιράκ. Επίσης, διοργάνωσε ένα συνέδριο για να αντιμετωπίσει την άθλια κατάσταση των Yazidis και άλλων μη μουσουλμάνων στην περιοχή . Ο Ράβι Σανκάρ έπαιξε σημαντικό ρόλο στην ειρηνευτική συμφωνία μεταξύ της κολομβιανής κυβέρνησης και του ανταρτικού κινήματος FARC κατά την επίσκεψή του στην Κούβα τον Ιούνιο του 2015. Οι ηγέτες της FARC συμφώνησαν να ακολουθήσουν την αρχή της μη βίας από τον Γκαντί για να επιτύχουν τους πολιτικούς τους στόχους και την κοινωνική δικαιοσύνη . Για τις προσπάθειές του για ειρηνική επίλυση της κολομβιανής σύγκρουσης, του απονεμήθηκε το υψηλότερο πολιτικό βραβείο της Κολομβίας Το 2019, ο Ραβί Σανκάρ συναντήθηκε με ηγέτες της Βενεζουέλας και από τις δύο πλευρές για να ενθαρρύνει τον διάλογο, να τερματίσει την πολιτική σύγκρουση και να αποκαταστήσει την ειρήνη και τη σταθερότητα στη χώρα . Το Φόρουμ για την Ειρήνη της Νότιας Ασίας ξεκίνησε τον Νοέμβριο του 2016 σε συνέδριο με τίτλο "Κασμίρ Πίσω στον Παράδεισο" στο Τζαμού. Σύμφωνα με τον Σανκάρ, το 90% των ανθρώπων στο Κασμίρ θέλουν ειρήνη, αλλά αγνοούνται. Πρόσθεσε: "Η λύση στο πρόβλημα του Κασμίρ μπορεί να προέλθει μόνο από τους ανθρώπους του Κασμίρ". Αυτό το φόρουμ έχει ως στόχο να συγκεντρώσει οκτώ χώρες της Νότιας Ασίας για συνεργασία σε τομείς όπως η επιχειρηματικότητα, η ανάπτυξη δεξιοτήτων, η πολιτιστική ανταλλαγή, οι εκπαιδευτικές συμπράξεις και η χειραφέτηση των γυναικών . 68 μαχητές από 11 στρατιωτικές οργανώσεις παραδόθηκαν στην κυβέρνηση στο Μανιπούρ, την παραμονή της 71ης Ημέρας Ανεξαρτησίας της Ινδίας τον Αύγουστο του 2017. Ο Αρχηγός του Μανιπούρ, Ν. Μπίρεν Σινγκ, επαίνεσε τον Ράβι Σανκάρ για τις προσπάθειές του να συμβεί αυτό και να «φέρει ειρήνη σε προβληματικές περιοχές». Ο οργανισμός του Ραβί Σανκάρ εργάζεται στο Manipur τα τελευταία 15 χρόνια . Τον Σεπτέμβριο του 2017, στη «Διάσκεψη "Strength in Diversity - North East Indigenous People's", ο Ράβι Σανκάρ ισχυρίστηκε ότι άλλοι 500 μαχητές περίμεναν να «παραδώσουν όπλα και να ενταχθούν στην ειρηνευτική διαδικασία» Στο συνέδριο συμμετείχαν εκπρόσωποι από 67 αντάρτικες οργανώσεις από τα βορειοανατολικά. Εκφράζοντας την προθυμία του να διευκολύνει την ειρηνική μετάβαση κάθε ομάδας ανταρτών που θέλει να ενταχθεί στο mainstream, ο Σανκάρ ισχυρίστηκε ότι η οργάνωσή του εργάζεται για αυτό τα τελευταία 10-12 χρόνια και "θα συνεχίσει να εργάζεται μέχρι να αποσυρθεί το τελευταίο όπλο" Ο πρώην Γενικός Γραμματέας της ULFA, Anup Chetia, ο οποίος ήταν επίσης ο εκπρόσωπος του συνεδρίου, εκτίμησε το ενδιαφέρον και τις προσπάθειες του Ραβί Σανκάρ για ειρήνη στην περιοχή. Οι προσπάθειες του Ράβι Σανκάρ στη διαμεσολάβηση στη διαμάχη της Αϊότζια το 2017 έλαβε μια μικτή απάντηση τόσο από ινδουιστές όσο και από μουσουλμάνους ηγέτες. Βάσει της πρότασης του Ανώτατου Δικαστηρίου της Ινδίας για εξωδικαστική διευθέτηση, πρότεινε έναν αμοιβαίο συμβιβασμό όπου και οι δύο κοινότητες "δωρίζουν" γειτονικά κομμάτια γης μεταξύ τους. Αυτή η πρόταση αντιμετωπίστηκε με μεγάλο σκεπτικισμό και αντίσταση. . Τον Μάρτιο του 2019, διορίστηκε από το Ανώτατο Δικαστήριο της Ινδίας σε μια τριμελή επιτροπή διαμεσολάβησης που είχε αναλάβει την εξεύρεση λύσης για την υπόθεση σε 8 εβδομάδες. Ο Ραβί Σανκάρ συμμετέχει στον διαθρησκευτικό διάλογο και επί του παρόντος συμμετέχει στο Διοικητικό Συμβούλιο των Παγκόσμιων Θρησκευτικών Ηγετών του Ινστιτούτου Elijah Interfaith . Μέσα από τις διαθρησκευτικές συνόδους κορυφής το 2008 και το 2010, έχει συνεργαστεί με ηγέτες που βασίζονται στην πίστη για συλλογική δράση κατά του HIV. Τον Ιούλιο του 2013 σε μια συνάντηση στα κεντρικά γραφεία της UNAIDS στη Γενεύη, συζητήθηκαν θέματα όπως η πρόληψη του HIV, η βία που βασίζεται στο φύλο, το στίγμα και οι διακρίσεις. Το 1992, ξεκίνησε ένα πρόγραμμα φυλακών για την αποκατάσταση των κρατουμένων και την παροχή βοήθειας για την επανένταξή τους στην κοινωνία. . Padma Vibhushan, το δεύτερο υψηλότερο πολιτικό βραβείο της Ινδίας, Ιανουάριος 2016 Δρ Nagendra Singh International Peace Award, Ινδία, Νοέμβριος 2016 Το υψηλότερο βραβείο του Περού, "Medalla de la Integración en el Grado de Gran Oficial" (Grand Officer) Το υψηλότερο πολιτικό βραβείο της Κολομβίας, "Orden de la Democracia Simón Bolívar" Βραβείο Gandhi, King, Ikeda Community Builders Υψηλότερο πολιτικό βραβείο "National Order of Mérito de Comuneros", Παραγουάη, 13 Σεπτεμβρίου 2012 Επιφανής πολίτης από τον Δήμο της Παραγουάης, 12 Σεπτεμβρίου 2012 Επιφανής επισκέπτης της πόλης της Ασουνσιόν, Παραγουάη, 12η, Σεπτεμβρίου 2012 Μετάλλιο Tiradentes, η υψηλότερη τιμή από το κράτος του Ρίο ντε Τζανέιρο, Βραζιλία, 3 Σεπτεμβρίου 2012 Το βραβείο Sivananda World Peace, Sivananda Foundation, Νότια Αφρική, 26 Αυγούστου 2012 Crans Montana Forum Award, Βρυξέλλες, 24 Ιουνίου 2011 Βραβείο Culture in Balance, Παγκόσμιο Φόρουμ Πολιτισμού, Δρέσδη Γερμανία, 10 Οκτωβρίου 2009 Phoenix Award, Ατλάντα, ΗΠΑ, 2008 Επίτιμος πολίτης και πρέσβης καλής θέλησης, Χιούστον, ΗΠΑ, 2008 Έπαινος, Νιου Τζέρσεϋ, ΗΠΑ 2008 Παγκόσμιο Βραβείο Ειρήνης Sant Shri Dnyaneshwara, Πούνε, Ινδία, 11 Ιανουαρίου 2007 Order of Pole Star, Μογγολία, 2006 Βραβείο Bharat Shiromani, Νέο Δελχί, Ινδία, 2005 Επίτιμος Διδάκτορ από τα εξής Πανεπιστημια: - Universidad Autónoma de Asunción της Παραγουάης, Πανεπιστήμιο του Μπουένος Άιρες, Αργεντινή; Πανεπιστημιούπολη Siglo XXI, Κόρδοβα, Αργεντινή; Nyenrode Business University, Ολλανδία; Πανεπιστήμιο Gyan Vihar, Τζαϊπούρ. Πανεπιστήμιο Kuvempu, Ινδία.Το 2009, ο Σανκάρ ονομάστηκε από το περιοδικό Forbes ως ο πέμπτος ισχυρότερος ηγέτης στην Ινδία. Το 2012, ο Ραβί Σανκάρ, ενώ παρευρέθηκε σε μια εκδήλωση στο Τζαϊπούρ, ισχυρίστηκε ότι ορισμένα ινδικά κυβερνητικά σχολεία καλλιεργούν το Ναξαλισμό, ένα κίνημα μαχητικών κομμουνιστικών ομάδων στην Ινδία που καταδείχθηκαν ως τρομοκρατικές οργανώσεις. "Όλα τα κυβερνητικά σχολεία και κολέγια πρέπει να ιδιωτικοποιηθούν. Η κυβέρνηση δεν πρέπει να διευθύνει κανένα σχολείο. Συχνά διαπιστώνεται ότι τα παιδιά από τα κυβερνητικά σχολεία εισχωρούν στο Ναξαλισμό και τη βία. Παιδιά από ιδιωτικά σχολεία δεν το πραττουν", ανέφερε σε μέσα μαζικής ενημέρωσης. Αργότερα, ο Σανκάρ εξέδωσε διευκρίνιση ότι δεν εννοούσε ότι όλα τα κυβερνητικά σχολεία αναπαράγουν το Ναξαλισμό. Ακολούθησε εκτενέστερη διευκρίνιση στο λογαριασμό του στο Twitter: "Αναφέρθηκα συγκεκριμένα σε άρρωστα κυβερνητικά σχολεία στις περιοχές που επλήγησαν από τον Ναξαλισμό. Πολλοί που έχουν στραφεί στο Ναξαλισμό προέρχονται από αυτά τα σχολεία. Δεν είπα ότι όλα τα σχολεία της Κυβέρνησης (όπου μελετούν εκατομμύρια) αναπαράγουν το Ναξαλισμό. Έχουν προκύψει μεγάλα ταλέντα από αυτά τα σχολεία και δεν θα γενικεύσω ποτέ" Τον Μάρτιο του 2018, αντιμετώπισε κριτική από πολιτικούς ηγέτες για τα σχόλιά του, όταν είπε ότι η Ινδία θα μετατραπεί σε Συρία εάν το ζήτημα του ναού Ram δεν επιλυθεί σύντομα. Μια οικεία σημείωση για τον ειλικρινή αναζητητή . Τομ. 1:(ISBN 1-885289-29-4), Τομ. 2:(ISBN 1-885289-30-8), Τομ. 3:(ISBN 1-885289-33-2), Τομ. 4:(ISBN 1-885289-36-7), Τομ. 5:(ISBN 1-885289-38-3), Τομ. 6:(ISBN 1-885289-40-5), Τομ. 7:(ISBN 1-885289-41-3) Βούδας: εκδήλωση σιωπής ,(ISBN 81-89291-91-2) 1999 - Γίνετε μάρτυρας: Η σοφία των Ουπανισάδων, 106 σελ. (ISBN 81-7621-063-3)ISBN 81-7621-063-3 2000 - God Loves Fun, 138 σελ. (ISBN 1-885289-05-7)ISBN 1-885289-05-7 2001 - Celebrating Silence: Αποσπάσματα από πέντε χρόνια εβδομαδιαίας γνώσης 1995-2000, 206 σελ. (ISBN 1-885289-39-1)ISBN 1-885289-39-1 Γιορτάζοντας την Αγάπη(ISBN 1-885289-42-1) 2005 - Narada Bhakti Sutra, 129 σελ. (ISBN 81-7811-029-6)ISBN 81-7811-029-6 Ινδουισμός & Ισλάμ, το κοινό νήμα, 34 σελίδες, 2002 Τα μυστικά των σχέσεων, Άρκτος, 2014 Patanjali Yoga Sutras, Άρκτος, 2014 Ashtavakra Gita, 2010,(ISBN 9380592833) Διαχείριση Μάντρα, Άρκτος, 2014 Γνωρίστε το παιδί σας: Η τέχνη της ανατροφής των παιδιών, Άρκτος, 2014 Gautier, François (2008). The Guru of Joy: Sri Sri Ravi Shankar & the art of living (Revised & updated έκδοση). New York: Hay House. ISBN 978-8-19056-559-2. (First edition: India, Books Today, 2002. (ISBN 81-87478-42-X)) Fischman, Michael (2010). Stumbling into Infinity: An Ordinary Man in the Sphere of Enlightenment. Morgan James Publishing. ISBN 978-1-60037-648-1. Lebelley, Frederique (Μαρτίου 2010). Walking the Path : Narrative of an experience with H.H. Sri Sri Ravi Shankar. Bangalore: Sri Sri Publications Trust. ISBN 978-9-07784-076-4. Επίσημος ιστότοπος
|
Πρότυπο:EngvarB Ο Ραβί Σανκάρ (γεννημένος στις 13 Μαΐου του 1956) είναι ένας Ινδός πνευματικός διδάσκαλος. Συχνά αναφέρεται ως «Σρι Σρι » ( τιμητικός τίτλος), Γκουρού Τζι ή Γκουρούντεβ. Ίδρυσε το Ίδρυμα Art of Living το 1981, μια εθελοντική ΜΚΟ που παρέχει κοινωνική υποστήριξη. Το 1997, ίδρυσε μια φιλανθρωπική οργάνωση με έδρα τη Γενεύη, τη "Διεθνή Ένωση για τις Ανθρώπινες Αξίες", μια ΜΚΟ που ασχολείται με την παροχή βοήθειας και την αγροτική ανάπτυξη. Του απονεμήθηκε επίσης το υψηλότερο πολιτικό βραβείο της Κολομβίας Orden de la Democracia Simon Bolivar, για τον ρόλο του στις ειρηνευτικές προσπάθειες της χώρας. Του απονεμήθηκε το δεύτερο υψηλότερο πολιτικό βραβείο Padma Vibhushan της Ινδίας. Του απονεμήθηκε επίσης το υψηλότερο πολιτικό βραβείο της Κολομβίας Orden de la Democracia Simon Bolivar, για το ρόλο του στις ειρηνευτικές προσπάθειες σε αυτήν τη χώρα.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A1%CE%B1%CE%B2%CE%AF_%CE%A3%CE%B1%CE%BD%CE%BA%CE%AC%CF%81_(%CF%80%CE%BD%CE%B5%CF%85%CE%BC%CE%B1%CF%84%CE%B9%CE%BA%CF%8C%CF%82_%CE%B4%CE%B9%CE%B4%CE%AC%CF%83%CE%BA%CE%B1%CE%BB%CE%BF%CF%82)
|
Χρυσίζων σταφυλόκοκκος
|
Εκτιμάται ότι το 20% έως 30% του παγκόσμιου πληθυσμού είναι μακροχρόνιοι φορείς του Staphylococcus aureus, που μπορεί να βρεθεί ως μέρος της φυσιολογικής χλωρίδας του δέρματος, της μύτης και ως φυσιολογικός κάτοικος του κατώτερου αναπαραγωγικού συστήματος των γυναικών. Η θεραπεία είναι ο χειρουργικός καθαρισμός, όποτε είναι εφικτό, και πενικιλλινούχα αντιβιοτικά, εκτός αν ο σταφυλόκοκκος είναι ανθεκτικός στην μεθικιλλίνη (τύπου MRSA· methicillin-resistant Staphylococcus aureus) και τότε όλα τα β-λακταμινικά αντιβιοτικά είναι αναποτελεσματικά. Το συχνό πλύσιμο των χεριών προστατεύει από την εξάπλωση των σταφυλοκόκκων. Fritz H. Kayser· K. A. Bienz· J. Eckert (2005). Medical Microbiology. Thieme. ISBN 978-1-58890-245-0. StopMRSANow.org — Discusses how to prevent the spread of MRSA TheMRSA.com — Understand what the MRSA infection is all about. «Staphylococcus aureus». NCBI Taxonomy Browser. 1280. Packham, Christopher (16 March 2015). «Successful in vivo test of breakthrough Staphylococcus aureus vaccine». Medical Press. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 19 September 2012. http://webarchive.nationalarchives.gov.uk/20120919132719/http://www.communities.gov.uk/publications/localgovernment/publictoiletsresponse. Ανακτήθηκε στις 18 March 2015. Type strain of Staphylococcus aureus at BacDive – the Bacterial Diversity Metadatabase
|
Χρυσίζων σταφυλόκοκκος (επιστημονική ονομασία: Staphylococcus aureus) είναι βακτήριο, είδος Gram θετικού κόκκου, το οποίο ανήκει στο γένος των σταφυλοκόκκων. Βρίσκεται στο δέρμα και σε βλεννογόνους στο άνω αναπνευστικό σύστημα - κυρίως στην μύτη. Αν και συχνά δεν επιφέρει επιπτώσεις, ενίοτε προκαλεί δερματικές και συστηματικές λοιμώξεις. Συχνά είναι καταλάση-θετικός και θετικός στην απονιτροποίηση, ενώ επίσης είναι προαιρετικά αναερόβιος οργανισμός που μπορεί να αναπτυχθεί χωρίς την παρουσία οξυγόνου.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A7%CF%81%CF%85%CF%83%CE%AF%CE%B6%CF%89%CE%BD_%CF%83%CF%84%CE%B1%CF%86%CF%85%CE%BB%CF%8C%CE%BA%CE%BF%CE%BA%CE%BA%CE%BF%CF%82
|
358 Απολλωνία
|
Η διάμετρος της Απολλωνίας υπολογίσθηκε σε 89,5 χιλιόμετρα (από δεδομένα του IRAS), ενώ η μάζα της εκτιμάται σε 749 τρισεκατομμύρια τόνους για μέση πυκνότητα 2 gr/cm³. Ο φασματικός τύπος της είναι άγνωστος, ενώ το άλβεδό της είναι 0,051 (από δεδομένα του IRAS). Είναι άγνωστο αν και με ποια περίοδο περιστρέφεται η Απολλωνία γύρω από τον εαυτό της. Η μέση θερμοκρασία στην επιφάνειά της εκτιμάται σε 105 ως 110 περίπου βαθμούς Κελσίου κάτω από το μηδέν. Τροχιά από το JPL (Java) / Εφημερίδα
|
Η Απολλωνία (Apollonia) είναι μεγάλος αστεροειδής της Κύριας Ζώνης Αστεροειδών με απόλυτο μέγεθος (όπως ορίζεται για το Ηλιακό Σύστημα) 9,1. Ανακαλύφθηκε το 1893 από τον Γάλλο αστρονόμο Ωγκύστ Σαρλουά, που παρατηρούσε από τη Νίκαια.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/358_%CE%91%CF%80%CE%BF%CE%BB%CE%BB%CF%89%CE%BD%CE%AF%CE%B1
|
Άνοιγμα Ντεσπρέζ
|
Όπως η 1.α4, στο Άνοιγμα Γουάρε, έτσι και η 1.θ4 είναι μια ανορθόδοξη κίνηση πιονιού η οποία συνεισφέρει ελάχιστα στην ανάπτυξη και δεν προσφέρει τίποτα στην διεκδίκηση του κεντρικού χώρου της σκακιέρας. Επιπλέον, η κίνηση 1.θ4 αποδυναμώνει την πλευρά του βασιλιά των λευκών. Το μόνο κομμάτι που απελευθερώνει είναι ο πύργος, αλλά το κομμάτι αυτό συνήθως δεν αναπτύσσεται με την μετακίνησή του στο τετράγωνο θ3. Για όλους αυτούς τους λόγους, η κίνηση 1.θ4 είναι μια από τις πιο σπάνιες κινήσεις εκ των είκοσι πιθανών πρώτων κινήσεων των λευκών. Τα μαύρα συνήθως ανταποκρίνονται με την αρπαγή του κέντρου παίζοντας 1...δ5 ή 1...ε5, επίσης έχουν τη δυνατότητα για μια απλή και υγιή ανάπτυξη με 1...Ιζ6. Εντούτοις, η κίνηση 1...η6, που προετοιμάζει το φιανκέτο του αξιωματικού των μαύρων στο τετράγωνο η7, είναι σπάνια επειδή τα λευκά μπορούν να υπονομεύσουν την δομή των πιονιών των μαύρων με 2.θ5, κάνοντας την 1.θ4 να φαίνεται πλέον μια λογική κίνηση. Ο Γκραντ Μαιτρ Ντέιβιντ Μπρονστάιν παρατήρησε κάποτε ότι ήξερε έναν Ρώσο παίκτη που πάντοτε άνοιγε με 1.θ4 και πάντα κέρδιζε. Το σκεπτικό του ήταν ότι μετά την συνήθη απάντηση 1...ε5 συνέχιζε με 2.η3 δ5 3.δ4! ε:δ4 4.Β:δ4 Ιγ6 5.Βδ1 Ιζ6 6.Ιθ3! Αε7 7.Ιζ4 0-0 8.Αη2 έτσι ο ίππος ήταν καλά τοποθετημένος στο τετράγωνο ζ4 και τα λευκά είχαν μια καλή θέση. Ωστόσο, τα μαύρα δεν θα έπρεπε να είναι τόσο συνεργάσιμα. Υπάρχουν πέντε βαριάντες του ανοίγματος "Ντεσπρέζ" που έχουν πάρει όνομα: Η Κούλα-Κούλα που συνεχίζει με 1...α5. Η Μποργκ γκαμπί που συνεχίζει με 1...η5. Η Συμμετρική βαριάντα που συνεχίζει με 1...θ5. Η Βαριάντα Κραμπ ή Άνοιγμα Κραμπ που συνεχίζει μετά την όποια κίνηση των μαύρων με 2.α4. Η Γουλουμούλου που συνεχίζει με 1...ε5 2.δ4. Dunnington, Angus (2000). Winning Unorthodox Openings. Everyman Chess. ISBN 978-1-85744-285-4. McDonald, Neil (2001). Concise Chess Openings. Everyman. ISBN 1-85744-297-0. Schiller, Eric (2002). Unorthodox Chess Openings (2η έκδοση). Cardoza. ISBN 1-58042-072-9. Αγγλόφωνα βικιβιβλία: Chess Opening Theory: Desprez Opening
|
Το Άνοιγμα Ντεσπρέζ είναι το σκακιστικό άνοιγμα που ξεκινά την παρτίδα με την κίνηση (σε αλγεβρική σημειογραφία): 1. θ4Το άνοιγμα πήρε το όνομά του από τον Γάλλο σκακιστή Μαρσέλ Ντεσπρέζ. Όπως και μια σειρά από άλλα σπάνια ανοίγματα, έτσι και το άνοιγμα αυτό έχει και κάποια εναλλακτικά ονόματα όπως Άνοιγμα Κάντας από τον Ούγγρο σκακιστή Γκάμπορ Κάντας, Αντί-Μποργκ άνοιγμα λόγω του ότι εμποδίζει την κίνηση ...η5 των μαύρων που είναι χαρακτηριστική της "Άμυνας Μποργκ", επίσης Άνοιγμα Σαμουράι και Επίθεση Ρήγκαν. Σύμφωνα με το βιβλίο Ανορθόδοξα Σκακιστικά Ανοίγματα του Έρικ Σίλλερ, το τελευταίο όνομα το πήρε επειδή η κίνηση 1.θ4 έχει «καλά κίνητρα και δημιουργεί αδυναμίες μόνο με αόριστες υποσχέσεις για μελλοντικές δυνατότητες», μια πολιτική ατάκα ενάντια στον Ρόναλντ Ρήγκαν.Καθώς το "Άνοιγμα Ντεσπρέζ" είναι πολύ σπάνιο, θεωρήθηκε ως ένα από τα ανορθόδοξα ανοίγματα, και κατατάχθηκε στον αντίστοιχο κωδικό A00 στην Εγκυκλοπαίδεια Σκακιστικών Ανοιγμάτων.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%86%CE%BD%CE%BF%CE%B9%CE%B3%CE%BC%CE%B1_%CE%9D%CF%84%CE%B5%CF%83%CF%80%CF%81%CE%AD%CE%B6
|
Μπιλ Πάξτον
|
Ο Πάξτον γεννήθηκε και μεγάλωσε στην περιοχή Φορτ Ουόρθ του Τέξας. Ο πατέρας του ήταν επιχειρηματίας, καθώς και ασχολούνταν περιστασιακά με την ηθοποιία. Σπούδασε στο Αμερικανικό διεθνές πανεπιστήμιο του Ρίτσμοντ στο Λονδίνο, και επιστρέφοντας στο Τέξας άρχισε να ασχολείται με το γύρισμα ταινιών μικρού μήκους μαζί με φίλους του. Μια από τις πρώτες συμμετοχές του σε κινηματογραφικές ταινίες ήταν ο ρόλος του στην ταινία Ο Εξολοθρευτής (1984), και το 1986 ακολούθησε ο ρόλος που τον έκανε ευρύτερα γνωστό κατά τα πρώτα στάδια της σταδιοδρομίας του στο Άλιενς: Η επιστροφή για τον οποίο έλαβε το βραβείο Saturn ως καλύτερος ηθοποιός σε δευτερεύοντα ρόλο. Κατά τα επόμενα χρόνια, είχε συμμετοχές σε ταινίες υψηλού προϋπολογισμού, όπως το Αληθινά Ψέματα (1994) και το Τιτανικός (1997) του Τζέιμς Κάμερον, το Απόλλων 13 (1995), για την οποία κέρδισε το βραβείο του αμερικανικού σωματείου ηθοποιών για εξαιρετική ερμηνεία, και αρκετά αργότερα το Στα όρια του αύριο (2014). Γνώρισε επιτυχία ως πρωταγωνιστής στις ταινίες Τουίστερ (1996) και Ένα Απλό Σχέδιο (1998).Ως προς τις τηλεοπτικές εμφανίσεις του, έλαβε από 2 υποψηφιότητες για το βραβείο Έμμυ και βραβείο Satellite για την σειρά Big Love (2006–2011) στην οποία είχε τον πρωταγωνιστικό ρόλο. Υποψηφιότητα Έμμυ έλαβε επίσης για την ερμηνεία του στην τηλεοπτική σειρά Hatfields & McCoys (2012) μαζί με τον Κέβιν Κόστνερ. Υπήρξε σκηνοθέτης μικρών ταινιών κατά την περίοδο 1980–1981, ενώ αρκετά αργότερα σκηνοθέτησε και πρωταγωνίστησε μαζί με τον Μάθιου Μακόναχι στο μεταφυσικό θρίλερ Το Σπίτι του Τρόμου (2001), ταινία η οποία είχε θετική υποδοχή από κοινό και τους κριτικούς κινηματογράφου.Η τελευταία ταινία στην οποία συμμετείχε ήταν το The Circle (2017). Πέθανε στις 25 Φεβρουαρίου του 2017, μετά από επιπλοκές που ακολούθησαν εγχείρηση καρδιάς στην οποία υποβλήθηκε. Μπιλ Πάξτον στην IMDb Bill Paxton and Bill Paxton - Movie Director - The Numbers
|
Ο Μπιλ Πάξτον (αγγλικά: William "Bill" Paxton, 17 Μαΐου 1955 – 25 Φεβρουαρίου 2017) ήταν Αμερικανός ηθοποιός και σκηνοθέτης. Συμμετείχε σε πολλές ταινίες, μεταξύ των οποίων οι ταινίες Άλιενς: Η επιστροφή (1986), Ο Κυνηγός 2 (1990), Αληθινά Ψέματα (1994), και Απόλλων 13 (1995).
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9C%CF%80%CE%B9%CE%BB_%CE%A0%CE%AC%CE%BE%CF%84%CE%BF%CE%BD
|
Γιουζέφα Γιοτέικο
|
Bianchon, Horace (16 Δεκεμβρίου 1908). «Mouvement Médical: Séance Annuelle de l'Académie de Médecine» (στα γαλλικά). Le Figaro (Παρίσι): σελ. 6. https://gallica.bnf.fr/ark:/12148/bpt6k288306q/f6.item. Ανακτήθηκε στις 27 Ιουνίου 2019. Bołdyrew, Aneta (2018). «Merited, (Un)Appreciated, (Un)Remembered: Women in Educational and Social Policy Sciences as a Scholarly Discipline in Poland, 1900–39». Acta Poloniae Historica (Βαρσοβία: ιστορικό Ινστιτούτο της Πολωνική Ακαδημία Επιστημών) (117): 95–129. doi:10.12775/APH.2018.117.04. ISSN 0001-6829. http://www.aph-ihpan.edu.pl/images/APH117/04_Boldyrew.pdf. Ανακτήθηκε στις 19 Ιουνίου 2019. Creese, Mary R. S.· Creese, Thomas (2015). Ladies in the Laboratory IV: Imperial Russia's Women in Science, 1800–1900: A Survey of Their Contributions to Research. Λάνχαμ, Μέριλαντ: Rowman & Littlefield Publishers. ISBN 978-1-4422-4742-0. Dadej, Iwona (2010). «Przyjaźnie i związki kobiece w ruchu kobiecym przełomu xix i xx wieku [Friendships and women's relationships in the women's movement of the turn of the 19th and 20th centuries]». Krakowski szlak kobiet: przewodniczka po Krakowie emancypantek [Krakow Women's Trail: A Guide to Krakow's Emancipated Women] (στα Πολωνικά). 2 (Wyd. 1 έκδοση). Κρακοβία: Fundacja Przestrzeń Kobiet. σελίδες 39–50. ISBN 978-83-928639-1-5. Dudnyk, Nadiia; Krasińska, Izabela (2017). «Poglądy pedagogiczne Józefy Joteyko (1866–1928)» (στα πολωνικά). Sylwetki Pedagogów (Μισουοβίτσε: Jesuit University of Philosophy and Education Ignatianum) 1 (61): 173–186. ISSN 1426-9899. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 26 April 2018. https://web.archive.org/web/20180426132344/https://czasopisma.ignatianum.edu.pl/index.php/nis/article/download/918/998. Ανακτήθηκε στις 21 Ιουνίου 2019. Gądek, Jacek (20 Νοεμβρίου 2012). «Maria Konopnicka – lesbijka i zła matka» [Maria Konopnicka – a lesbian and a bad mother]. Onet.pl (στα Πολωνικά). Κρακοβία: Ringier Axel Springer Media AG. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 19 Οκτωβρίου 2017. Ανακτήθηκε στις 10 Ιουνίου 2019. Kolbuszewska, Jolanta (2018). «Wskrzeszenie państwa polskiego a równouprawnienie kobiet w nauce» (στα πολωνικά). Sensus Historiae (Μπίντγκοστς: Oficyna Wydawnicza Epigram) 30 (1): 119–134. ISSN 2082-0860. http://sensushistoriae.epigram.eu/index.php/czasopismo/article/download/421/428&usg=AOvVaw1oIM9fAy7OlSDosizBGE6m. Ανακτήθηκε στις 24 Ιουνίου 2019. Konarski, Stanisław (1965). «Józefa Franciszka Joteykówna». Στο: Rostworowski, Emanuel. Polski Słownik Biograficzny (στα Πολωνικά). 11: Jaroslaw—Kaplinski Seweryn. Wrocław, Poland: Zakład Narodowy im. Ossolińskich. σελίδες 297–300. OCLC 1014728042. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 25 Φεβρουαρίου 2018. Krejpowicz, Sławomir (2007). «Szkoła Podstawowa nr 4 "Józefy Joteyko" w Grodzisku Mazowieckim» [Józefa Joteyko Primary School No. 4 in Grodzisk Mazowiecki]. sp4grodzisk.home.pl (στα Πολωνικά). Grodzisk Mazowiecki, Poland: Józefy Joteyko Primary School. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 14 Μαΐου 2019. Ανακτήθηκε στις 16 Ιουνίου 2019. Löwy, Ilana (2005). «8. "Measures, Instruments, Methods, and Results": Jozefa Joteyko on Social Reforms and Physiological Measures». Στο: Jorland, Gérard· Opinel, Annick· Weisz, George. Body Counts: Medical Quantification in Historical and Sociological Perspective. Montréal, Canada: McGill-Queen's University Press for Fondation Marcel Mérieux. σελίδες 145–172. ISBN 978-0-7735-2925-0. Oczko, Piotr; Mazur, Krystyna (translator) (2013). «Why I Do Not Want to Write about Old-Polish Male-bedders: A Contribution to the 'Archeology' of Gay Studies in Poland». Teksty Drugie (Βαρσοβία: Polish Academy of Sciences) 1 (Special: English edition): 118–134. ISSN 0867-0633. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 11 August 2017. https://web.archive.org/web/20170811222157/http://rcin.org.pl/Content/51864/WA248_71236_P-I-2524_oczko-why.pdf. Ανακτήθηκε στις 24 Ιουνίου 2019. Podgórska, Joanna (4 Νοεμβρίου 2009). «Chcemy całego życia!» (στα πολωνικά). Polityka (Βαρσοβία: Spółdzielnia Pracy Polityka). ISSN 0032-3500. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 14 May 2012. https://web.archive.org/web/20120514004418/http://www.polityka.pl/historia/274574,1,chcemy-calego-zycia.read. Ανακτήθηκε στις 18 Ιουνίου 2019. Siemak-Tylikowska, Alicja (1993). «Maria Grzegorzewska (1888–1967)». Prospects: The Quarterly Review of Comparative Education (Γενεύη: International Bureau of Education) XXIII (3–4): 625–637. ISSN 0207-8953. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 12 Ιουνίου 2019. https://web.archive.org/web/20190612045317/http://www.ibe.unesco.org/sites/default/files/grzegore.pdf. Ανακτήθηκε στις 18 Ιουνίου 2019. Stec, Anna (2014). „Listy do Młodego Nauczyciela” Marii Grzegorzewskiej wskazówką dla współczesnych pedagogów ["Letters to the Young Teacher" by Maria Grzegorzewska, an indication for contemporary educators] (Master's) (στα Πολωνικά). Βαρσοβία: Maria Grzegorzewska Academy of Special Pedagogy. album #38714. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 11 Ιανουαρίου 2018. Struzik, Justyna (2010). «O miłości między Innymi [About Love between Others]». Krakowski szlak kobiet: przewodniczka po Krakowie emancypantek [Krakow Women's Trail: A Guide to Krakow's Emancipated Women] (στα Πολωνικά). 2 (Wyd. 1 έκδοση). Κρακοβία: Fundacja Przestrzeń Kobiet. σελίδες 51–59. ISBN 978-83-928639-1-5. Szlanta, Piotr (2018). «Polish Roads to Independence». "Niepodległa" Program. Βαρσοβία: Υπουργείο Πολιτισμού και Εθνικής Κληρονομιάς (Πολωνία). Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 1 Οκτωβρίου 2019. Ανακτήθηκε στις 1 Οκτωβρίου 2019. Szot, Wojciech (28 Νοεμβρίου 2011). «Józefa Joteyko‚ nie założyła rodziny'» (στα πολωνικά). Homiki Poland (Βαρσοβία: Open Forum Association). ISSN 1689-7595. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 2 Ιουνίου 2013. https://web.archive.org/web/20130602011917/http://homiki.pl/index.php/2011/11/jzefa-joteyko-nie-zaoya-rodziny/. Ανακτήθηκε στις 18 Ιουνίου 2019. «Josepha Joteyko: la première femme chef de travaux à l'ULB» [Josepha Joteyko: the first woman works supervisor at ULB]. The ULB Libraries Blog (στα Γαλλικά). Brussels, Belgium: Ελεύθερο Πανεπιστήμιο των Βρυξελλών. 16 Οκτωβρίου 2018. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 24 Ιουνίου 2019. Ανακτήθηκε στις 25 Ιουνίου 2019. «Wykaz zakładów naukowych, których wychówańcom (wychówanicom) przysługują ulgi taryfowe: Województwo Krakowskie» (στα Polish). Dziennik Urzędowy Kuratorium Okręgu Szkolnego Krakowskiego (Κρακοβία: DNIA) XVII (9). 30 Νοεμβρίου 1938. https://docplayer.pl/63203231-Dziennik-urzedowy-krakow-dnia-30-listopada-1938.html. Ανακτήθηκε στις 17 Ιουνίου 2019. Μπαράνσκα, Μαουγκοζάτα, επιμ. (2012). Bibliografia Polska 1901–1939 (PDF) (στα Πολωνικά). 14. Βαρσοβία: Biblioteka Narodowa. σελίδες 18–27. ISBN 978-83-7009-778-3.
|
Η Γιουζέφα Γιοτέικο (πολωνικά: Józefa Joteyko) (29 Ιανουαρίου 1866 - 24 Απριλίου 1928) ήταν Πολωνή φυσιολόγος, ψυχολόγος, παιδαγωγός και ερευνήτρια. Αφού ολοκλήρωσε τις προπτυχιακές της σπουδές στο Πανεπιστήμιο της Γενεύης, εισήλθε στην ιατρική σχολή στο Ελεύθερο Πανεπιστήμιο των Βρυξελλών και ολοκλήρωσε το Διδακτορικό στην Ιατρική το 1896 στο Πανεπιστήμιο του Παρισιού. Άνοιξε ιατρείο πρακτικής στη Γαλλία, αλλά δύο χρόνια αργότερα αποφάσισε ότι προτιμούσε την έρευνα και επέστρεψε στις Βρυξέλλες. Λειτουργώντας ως βοηθός στο Ινστιτούτο Φυσιολογίας του Σολβέ, δίδαξε και διεξήγαγε έρευνα για την μυϊκή κόπωση και την εξάντληση του κεντρικού νευρικού συστήματος. Με την πεποίθηση ότι η επιστήμη θα μπορούσε να λύσει τις κοινωνικές προκλήσεις, η Γιοτέικο επέκτεινε την έρευνά της για να μελετήσει πώς η επιστήμη θα μπορούσε να βελτιώσει τη ζωή των εργαζομένων, οδηγώντας σε βελτιώσεις στη βιομηχανική αποδοτικότητα και παραγωγικότητα. Αυτό την οδήγησε να διεξάγει έρευνες σε παιδιά, εξετάζοντας πώς οι εκπαιδευτικές εγκαταστάσεις θα μπορούσαν να βελτιστοποιήσουν τις δυνατότητες των μαθητών τους, χρησιμοποιώντας την επιστημονική μεθοδολογία. Υπηρέτησε ως πρόεδρος της Βελγικής Νευρολογικής Εταιρείας από το 1904 και έλαβε πολλά βραβεία για την έρευνά της, όπως το Βραβείο Ντέσμαθ της Αυτοκρατορικής και Βασιλικής Ακαδημίας των Βρυξελλών και το Βραβείο Ντιουντονέ της Βελγικής Βασιλικής Ακαδημίας Ιατρικής. Επιπλέον, αναγνωρίστηκε συχνά με βραβεία από τη Γαλλική Ακαδημία Επιστημών. Το 1916, η Γιοτέικο διορίστηκε ως προσκεκλημένος πρόεδρος του Κολεγίου της Γαλλίας και έγινε η πρώτη γυναίκα που έδωσε διάλεξη στο ίδρυμα. Επιστρέφοντας στην Πολωνία μετά την ίδρυση της Δεύτερης Πολωνικής Δημοκρατίας το 1919, η Γιοτέικο δυσκολεύτηκε να βρει εργασία πλήρους απασχόλησης. Δίδαξε στο Εθνικό Παιδαγωγικό Ινστιτούτο και στο Εθνικό Ινστιτούτο Κωφών στη Βαρσοβία και αργότερα διορίστηκε διευθύντρια του Παιδαγωγικού Ινστιτούτου έως ότου διαλύθηκε το 1926. Συνέχισε να εργάζεται, διδάσκοντας στο Κρατικό Ινστιτούτο Ειδικής Αγωγής και στο Ελεύθερο Πολωνικό Πανεπιστήμιο, καθώς επίσης και στις επιτροπές διαφόρων κυβερνητικών υπουργείων ως σύμβουλος για την απασχόληση και την εκπαίδευση. Το 1926, ολοκλήρωσε το μεταδιδακτορικό της πτυχίο στην ιατρική σχολή του Πανεπιστημίου της Βαρσοβίας, αλλά η ασθένεια της μείωσε την περαιτέρω συμμετοχή της στην έρευνα. Θεωρείται ως μία από τους ανθρώπους που ανέπτυξαν το σχολικό σύστημα στην Πολωνία.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%93%CE%B9%CE%BF%CF%85%CE%B6%CE%AD%CF%86%CE%B1_%CE%93%CE%B9%CE%BF%CF%84%CE%AD%CE%B9%CE%BA%CE%BF
|
Οικονομική ιστορία της Ιταλίας
|
Η Ιταλική Αναγέννηση ήταν αξιοσημείωτη στην οικονομική ανάπτυξη. Η Βενετία και η Γένοβα ήταν οι πρωτοπόροι στο εμπόριο, πρώτα ως ναυτικές δημοκρατίες και στη συνέχεια ως περιφερειακά κράτη, ακολουθούμενες από το Μιλάνο, τη Φλωρεντία και την υπόλοιπη βόρεια Ιταλία. Οι λόγοι για την πρώιμη ανάπτυξή τους είναι για παράδειγμα η σχετική στρατιωτική ασφάλεια των βενετικών λιμνοθαλασσών, η υψηλή πληθυσμιακή πυκνότητα και η θεσμική δομή που ενέπνευσε τους επιχειρηματίες. Η Δημοκρατία της Βενετίας ήταν το πρώτο πραγματικό διεθνές οικονομικό κέντρο, το οποίο εμφανίστηκε σιγά σιγά από τον 9ο αιώνα έως την ακμή του τον 14ο αιώνα. Τα εμπορεύσιμα ομόλογα ως ευρέως χρησιμοποιούμενο είδος χρεογράφων, επινοήθηκαν από τις ιταλικές πόλεις-κράτη (όπως η Βενετία και η Γένοβα ) της ύστερης μεσαιωνικής και πρώιμης αναγεννησιακής περιόδου. Μετά το 1600 η Ιταλία γνώρισε μια οικονομική καταστροφή. Το 1600 η Βόρεια και Κεντρική Ιταλία αποτελούσαν μια από τις πιο προηγμένες βιομηχανικές περιοχές της Ευρώπης. Υπήρχε ένα εξαιρετικά υψηλό βιοτικό επίπεδο. Μέχρι το 1870 η Ιταλία ήταν μια οικονομικά καθυστερημένη και υποβαθμισμένη περιοχή. Η βιομηχανική της δομή είχε σχεδόν καταρρεύσει, ο πληθυσμός της ήταν πολύ υψηλός για τους πόρους της, η οικονομία της είχε γίνει κυρίως αγροτική. Οι πόλεμοι, η πολιτική κλασματοποίηση, η περιορισμένη δημοσιονομική ικανότητα και η μετατόπιση του παγκόσμιου εμπορίου προς τη βορειοδυτική Ευρώπη και την Αμερική ήταν βασικοί παράγοντες. Η οικονομική ιστορία της Ιταλίας μετά το 1861 μπορεί να χωριστεί σε τρεις κύριες φάσεις: μια αρχική περίοδος που μετά την ενοποίηση της χώρας, που χαρακτηρίζεται από υψηλή μετανάστευση και στάσιμη ανάπτυξη. Μια κεντρική περίοδος εύρωστης κάλυψης από τη δεκαετία του 1890 έως τη δεκαετία του 1980, που διακόπηκε από τη Μεγάλη Ύφεση της δεκαετίας του 1930 και τους δύο παγκόσμιους πολέμους και μια τελική περίοδο υποτονικής ανάπτυξης που έχει επιδεινωθεί από μια διπλά βαθιά ύφεση μετά την παγκόσμια χρηματοπιστωτική κρίση του 2008, και από την οποία η χώρα επανεμφανίζεται σιγά-σιγά μόνο τα τελευταία χρόνια. Πριν από την ενοποίηση, η οικονομία των πολλών ιταλικών κρατιδίων ήταν συντριπτικά αγροτική. Ωστόσο, το αγροτικό πλεόνασμα παρήγαγε αυτό που οι ιστορικοί αποκαλούν «προβιομηχανικό» μετασχηματισμό στη βορειοδυτική Ιταλία, ξεκινώντας από τη δεκαετία του 1820, που οδήγησε σε μια διάχυτη, αν και κυρίως βιοτεχνική, συγκέντρωση των μεταποιητικών δραστηριοτήτων, ειδικά στο Πεδεμόντιο-Σαρδηνία. Μετά τη δημιουργία του ενοποιημένου Βασιλείου της Ιταλίας το 1861, υπήρχε μια βαθιά συνείδηση στην άρχουσα τάξη της οπισθοδρόμησης της νέας χώρας, δεδομένου ότι το κατά κεφαλήν ΑΕΠ εκφρασμένο σε ΜΑΔ ήταν περίπου το μισό από αυτό της Βρετανίας και περίπου 25% λιγότερο από αυτή της Γαλλίας και της Γερμανίας. Κατά τις δεκαετίες 1860 και 1870, η μεταποιητική δραστηριότητα ήταν καθυστερημένη και μικρής κλίμακας, ενώ ο υπερμεγέθης αγροτικός τομέας ήταν η ραχοκοκαλιά της εθνικής οικονομίας. Η χώρα δεν είχε μεγάλα κοιτάσματα άνθρακα και σιδήρου και ο πληθυσμός ήταν σε μεγάλο βαθμό αναλφάβητος. Στη δεκαετία του 1880, μια σοβαρή αγροτική κρίση οδήγησε στην εισαγωγή πιο σύγχρονων γεωργικών τεχνικών στην κοιλάδα του Πάδου, ενώ από το 1878 έως το 1887 εισήχθησαν προστατευτικές πολιτικές με στόχο τη δημιουργία μιας βάσης βαριάς βιομηχανίας. Μερικά μεγάλα έργα χάλυβα και σιδήρου συγκεντρώθηκαν σύντομα γύρω από περιοχές υψηλού υδροηλεκτρικού δυναμικού, ιδίως στους πρόποδες των Άλπεων και την Ούμπρια στην κεντρική Ιταλία, ενώ το Τορίνο και το Μιλάνο οδήγησαν σε μια έκρηξη κλωστοϋφαντουργικών, χημικών, μηχανικών και τραπεζών και η [Γένοβα]] κατέλαβε την πολιτική και στρατιωτική ναυπηγική θέση. Ωστόσο, η διάχυση της εκβιομηχάνισης που χαρακτήριζε τη βορειοδυτική περιοχή της χώρας απέκλεισε σε μεγάλο βαθμό τη Βενετία και, ιδιαίτερα, το Νότο . Η ιταλική διασπορά που προέκυψε αφορούσε 29 εκατομμύρια Ιταλούς (10,2 εκατομμύρια από τους οποίους επέστρεψαν) μεταξύ 1860-1985 και 9 εκατομμύρια έμειναν μόνιμα από τα 14 εκατομμύρια που μετανάστευσαν μεταξύ 1876 και 1914, τα δύο τρίτα των οποίων ήταν άνδρες. Από πολλούς μελετητές θεωρείται η μεγαλύτερη μαζική μετανάστευση της σύγχρονης εποχής. Κατά τη διάρκεια του Μεγάλου Πολέμου, το ακόμη αδύναμο ιταλικό κράτος πολέμησε με επιτυχία έναν σύγχρονο πόλεμο, έχοντας τη δυνατότητα να εξοπλίσει και να εκπαιδεύσει περίπου 5 εκατομμύρια νεοσύλλεκτους. Αλλά αυτό το αποτέλεσμα είχε τρομερό κόστος: μέχρι το τέλος του πολέμου, η Ιταλία είχε χάσει 700.000 στρατιώτες και είχε ένα τεράστιο δημόσιο χρέος ύψους δισεκατομμυρίων λιρών . Η ενοποίηση της Ιταλίας το 1861–70 διέλυσε το φεουδαρχικό σύστημα γης που είχε επιβιώσει στο νότο από τον Μεσαίωνα, ειδικά όπου η γη ήταν αναφαίρετη ιδιοκτησία των αριστοκρατών, των θρησκευτικών τάξεων ή του βασιλιά. Η κατάρρευση της φεουδαρχίας, ωστόσο, και η αναδιανομή της γης δεν οδήγησαν απαραιτήτως στην εκδίωξη των μικροκαλλιεργητών στο νότο με δική τους γη ή γη από την οποία μπορούσαν να εργαστούν και να επωφεληθούν. Πολλοί παρέμειναν ακτήμονες και τα κτήματα γίνονταν όλο και μικρότερα και έτσι όλο και πιο μη παραγωγικά καθώς η γη υποδιαιρούνταν μεταξύ των κληρονόμων. Η ιταλική διασπορά δεν επηρέασε εξίσου όλες τις περιοχές του έθνους, κυρίως αγροτικές περιοχές χαμηλού εισοδήματος με υψηλό ποσοστό μικρών αγροτικών εκμεταλλεύσεων. Στη δεύτερη φάση της μετανάστευσης (1900 έως τον Α' Παγκόσμιο Πόλεμο ) οι περισσότεροι μετανάστες ήταν από το νότο και οι περισσότεροι από αγροτικές περιοχές, οι οποίοι εκδιώχθηκαν από τη γη λόγω αναποτελεσματικών πολιτικών διαχείρισης της γης . Ο Robert Foerster, στο Italian Emigration of our Times (1919) ανέφερει: «Η μετανάστευση με την έννοια της ερήμωσης· ήταν χαρακτηριστικά μόνιμη». ". Η Mezzadria, μια μορφή μετοχικής γεωργίας όπου οι οικογένειες μισθωτών έπαιρναν ένα χωράφι για να δουλέψουν από έναν ιδιοκτήτη και διατηρούσαν εύλογο μερίδιο των κερδών, ήταν πιο διαδεδομένο στην κεντρική Ιταλία, κάτι που είναι ένας από τους λόγους για τους οποίους υπήρχε λιγότερη μετανάστευση από αυτό το μέρος της Ιταλίας . Αν και η κατοχή γης ήταν το βασικό κριτήριο του πλούτου, η γεωργία στο νότο ήταν κοινωνικά περιφρονημένη. Οι άνθρωποι δεν επένδυσαν σε αγροτικό εξοπλισμό αλλά σε πράγματα όπως τα κρατικά ομόλογα χαμηλού κινδύνου. Η Ιταλία είχε βγει από τον Α' Παγκόσμιο Πόλεμο σε κακή και εξασθενημένη κατάσταση. Το Εθνικό Φασιστικό Κόμμα του Μπενίτο Μουσολίνι ήρθε στην εξουσία στην Ιταλία το 1922, στο τέλος μιας περιόδου κοινωνικής αναταραχής. Κατά τα πρώτα τέσσερα χρόνια του νέου καθεστώτος, από το 1922 έως το 1925, οι φασίστες είχαν μια γενικά laissez-faire οικονομική πολιτική: αρχικά μείωσαν τους φόρους, τους κανονισμούς και τους εμπορικούς περιορισμούς συνολικά. Ωστόσο, «από τη στιγμή που ο Μουσολίνι απέκτησε μια ισχυρότερη εξουσία... το laissez-faire σταδιακά εγκαταλείφθηκε υπέρ της κυβερνητικής παρέμβασης, το ελεύθερο εμπόριο αντικαταστάθηκε από τον προστατευτισμό και οι οικονομικοί στόχοι διατυπώνονταν όλο και περισσότερο σε προτροπές και στρατιωτική ορολογία». Η Ιταλία έφτασε σε ισοσκελισμένο προϋπολογισμό το 1924–25 και επλήγη μόνο εν μέρει από την κρίση του 1929. Η φασιστική κυβέρνηση εθνικοποίησε τις συμμετοχές μεγάλων τραπεζών που είχαν συγκεντρώσει σημαντικούς βιομηχανικούς τίτλους και σχηματίστηκε ένας αριθμός μικτών οργανισμών, σκοπός των οποίων ήταν να συγκεντρώσουν εκπροσώπους της κυβέρνησης και μεγάλες επιχειρήσεις. Αυτοί οι εκπρόσωποι συζήτησαν την οικονομική πολιτική και χειραγώγησαν τις τιμές και τους μισθούς για να ικανοποιήσουν τόσο τις επιθυμίες της κυβέρνησης όσο και τις επιθυμίες των επιχειρήσεων. Αυτό το οικονομικό μοντέλο που βασίζεται σε μια εταιρική σχέση μεταξύ κυβέρνησης και επιχειρήσεων επεκτάθηκε σύντομα στην πολιτική σφαίρα, σε αυτό που έγινε γνωστό ως κορπορατισμός . Καθ' όλη τη διάρκεια της δεκαετίας του 1930, η ιταλική οικονομία διατήρησε το επιχειρηματικό και αυταρχικό μοντέλο που είχε καθιερωθεί κατά τη διάρκεια της Μεγάλης Ύφεσης. Ταυτόχρονα, ωστόσο, ο Μουσολίνι είχε αυξανόμενες φιλοδοξίες να επεκτείνει την εξωτερική επιρροή της Ιταλίας τόσο μέσω διπλωματίας όσο και στρατιωτικής επέμβασης. Μετά την εισβολή στην Αιθιοπία, η Ιταλία άρχισε να προμηθεύει στρατεύματα και εξοπλισμό στους Ισπανούς εθνικιστές υπό τον στρατηγό Φραγκίσκο Φράνκο, οι οποίοι πολεμούσαν στον Ισπανικό Εμφύλιο ενάντια σε μια αριστερή κυβέρνηση. Αυτές οι ξένες επεμβάσεις απαιτούσαν αυξημένες στρατιωτικές δαπάνες και η ιταλική οικονομία υποτάσσεται όλο και περισσότερο στις ανάγκες των ενόπλων δυνάμεών της. Μέχρι το 1938, μόνο το 5,18% των εργαζομένων ήταν κρατικοί υπάλληλοι. Μόνο ένα εκατομμύριο εργαζόμενοι, σε σύνολο 20 εκατομμυρίων, απασχολούνταν στο δημόσιο τομέα. Τέλος, η εμπλοκή της Ιταλίας στον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο ως μέλος των δυνάμεων του Άξονα απαιτούσε την εγκαθίδρυση μιας πολεμικής οικονομίας . Αυτό άσκησε σοβαρή πίεση στο επιχειρηματικό μοντέλο, αφού ο πόλεμος άρχισε γρήγορα να πηγαίνει άσχημα για την Ιταλία και έγινε δύσκολο για την κυβέρνηση να πείσει τους ηγέτες των επιχειρήσεων να χρηματοδοτήσουν αυτό που θεωρούσαν στρατιωτική καταστροφή. Η εισβολή των Συμμάχων στην Ιταλία το 1943 προκάλεσε την ταχεία κατάρρευση της ιταλικής πολιτικής δομής και της οικονομίας. Οι Σύμμαχοι από τη μια και οι Γερμανοί από την άλλη ανέλαβαν τη διοίκηση των περιοχών της Ιταλίας που ήταν υπό τον έλεγχό τους. Μέχρι το τέλος του πολέμου η ιταλική οικονομία είχε καταστραφεί. Κύρια: Οικονομική ανάπτυξη μετά τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο και αυξημένη βιομηχανική παραγωγή στην ΙταλίαΗ ιταλική οικονομία είχε πολύ μεταβλητή ανάπτυξη. Στη δεκαετία του 1950 και στις αρχές της δεκαετίας του 1960, η ιταλική οικονομία βρισκόταν σε άνθηση, με ρεκόρ υψηλούς ρυθμούς ανάπτυξης, συμπεριλαμβανομένων 6,4% το 1959, 5,8% το 1960, 6,8% το 1961 και 6,1% το 1962. Αυτή η ταχεία και διαρκής ανάπτυξη οφειλόταν στις φιλοδοξίες αρκετών Ιταλών επιχειρηματιών, το άνοιγμα νέων βιομηχανιών (που βοηθήθηκε από την ανακάλυψη υδρογονανθράκων, κατασκευασμένων για σίδηρο και χάλυβα, στην κοιλάδα του Πάδου), την ανακατασκευή και τον εκσυγχρονισμό των περισσότερων ιταλικών πόλεων, όπως το Μιλάνο, η Ρώμη και το Τορίνο, και η βοήθεια που δόθηκε στη χώρα μετά τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο (ιδίως το Σχέδιο Μάρσαλ). Μετά το τέλος του Β' Παγκοσμίου Πολέμου, η Ιταλία βρισκόταν κατεστραμένη και καταλήφθηκε από ξένους στρατούς, μια κατάσταση που επιδείνωσε το χρόνιο αναπτυξιακό χάσμα προς τις πιο προηγμένες ευρωπαϊκές οικονομίες. Ωστόσο, η νέα γεωπολιτική λογική του Ψυχρού Πολέμου κατέστησε δυνατή την πρώην εχθρική Ιταλία, μια χώρα σύνδεσμο ανάμεσα στη Δυτική Ευρώπη και τη Μεσόγειο, και τώρα μια νέα, εύθραυστη δημοκρατία που απειλείται από τις δυνάμεις κατοχής του ΝΑΤΟ, την εγγύτητα του Σιδηρούν Παραπετάσματος και η παρουσία ενός ισχυρού Κομμουνιστικού Κόμματος θεωρήθηκε από τις Ηνωμένες Πολιτείες ως σημαντικός σύμμαχος για τον Ελεύθερο Κόσμο και έλαβε βάσει του Σχεδίου Μάρσαλ πάνω από 1,2 δολάρια ΗΠΑ δισεκατομμύρια από το 1947 έως το 1951. Το τέλος της βοήθειας μέσω του Σχεδίου θα μπορούσε να είχε σταματήσει την ανάκαμψη, αλλά συνέπεσε με ένα κρίσιμο σημείο στον πόλεμο της Κορέας, του οποίου η ζήτηση για μέταλλα και βιομηχανικά προϊόντα ήταν ένα περαιτέρω ερέθισμα της ιταλικής βιομηχανικής παραγωγής. Επιπλέον, η δημιουργία το 1957 της Ευρωπαϊκής Κοινής Αγοράς, με ιδρυτικό μέλος την Ιταλία, παρείχε περισσότερες επενδύσεις και διευκόλυνε τις εξαγωγές. Αυτές οι ευνοϊκές εξελίξεις, σε συνδυασμό με την παρουσία μεγάλου εργατικού δυναμικού, έθεσαν τα θεμέλια για μια θεαματική οικονομική ανάπτυξη που διήρκεσε σχεδόν αδιάκοπα μέχρι τις μαζικές απεργίες του « Καυτού Φθινοπώρου » και τις κοινωνικές αναταραχές του 1969-70, οι οποίες στη συνέχεια συνδυάστηκαν με την τελευταία πετρελαϊκή κρίση του 1973 και έβαλε απότομα τέλος στην παρατεταμένη άνθηση. Έχει υπολογιστεί ότι η ιταλική οικονομία γνώρισε μέσο ρυθμό αύξησης του ΑΕΠ 5,8% ετησίως μεταξύ 1951 και 1963 και 5% ετησίως μεταξύ 1964 και 1973. Οι ιταλικοί ρυθμοί ανάπτυξης ήταν μόνο δεύτεροι, αλλά πολύ κοντά, στους ρυθμούς της Γερμανίας, στην Ευρώπη, και μεταξύ των χωρών του ΟΟΣΑ μόνο η Ιαπωνία τα πήγε καλύτερα. Μετά το 1964, η Ιταλία διατήρησε για λίγο σταθερό ρυθμό ανάπτυξης άνω του 8% κάθε χρόνο. Αργότερα, λόγω πολιτικών, οικονομικών και κοινωνικών προβλημάτων κατά τα τέλη της δεκαετίας του 1960 και το μεγαλύτερο μέρος της δεκαετίας του 1970, η οικονομία παρέμεινε στάσιμη και το 1975 εισήλθε στην πρώτη ύφεση μετά από εκείνη του τέλους της δεκαετίας του 1940. Τα προβλήματα περιελάμβαναν έναν ολοένα και υψηλότερο ρυθμό πληθωρισμού, υψηλές τιμές ενέργειας (η Ιταλία εξαρτάται σε μεγάλο βαθμό από εισαγωγές πετρελαίου και φυσικού αερίου). Αυτή η οικονομική ύφεση συνεχίστηκε στις αρχές της δεκαετίας του 1980 έως ότου η μείωση του δημόσιου κόστους και των δαπανών, οι αυστηρότεροι προϋπολογισμοί και τα ελλείμματα, η σταθερή οικονομική ανάπτυξη και ο χαμηλότερος ρυθμός πληθωρισμού είχαν ως αποτέλεσμα η Ιταλία να εγκαταλείψει την ύφεση μέχρι το 1983 ως αποτέλεσμα αυτού του σχεδίου ανάκαμψης. Αυτό το σχέδιο οδήγησε σε αυξανόμενη αύξηση του ΑΕΠ, χαμηλότερο πληθωρισμό και αύξηση της βιομηχανικής/αγροτικής/εμπορικής παραγωγής, των εξαγωγών και της παραγωγής, ωστόσο έκανε το ποσοστό ανεργίας να αυξηθεί. Η μείωση των τιμών της ενέργειας και η μείωση της αξίας του δολαρίου οδήγησαν στην απελευθέρωση του συναλλάγματος και στην ταχεία ανάπτυξη της οικονομίας. Το 1987, η Ιταλία ξεπέρασε για λίγο τη βρετανική οικονομία και έγινε η έκτη στον κόσμο. Οι δεκαετίες του 1970 και του 1980 ήταν επίσης η περίοδος των επενδύσεων και της ταχείας οικονομικής ανάπτυξης στο Νότο, σε αντίθεση με τη Βόρεια και Κεντρική Ιταλία που αναπτύχθηκε κυρίως στη δεκαετία του 1950 και στις αρχές της δεκαετίας του 1960. Το «Σχέδιο Vanoni» εξασφάλισε ότι τέθηκε σε εφαρμογή ένα νέο πρόγραμμα για να βοηθήσει την ανάπτυξη στον Νότο. Η επένδυση ήταν αξίας δισεκατομμυρίων δολαρίων ΗΠΑ: από το 1951 έως το 1978, τα κεφάλαια που δαπανήθηκαν στο Νότο ήταν 11,5 δισεκατομμύρια δολάρια για υποδομές, 13 δισεκατομμύρια δολάρια για δάνεια χαμηλού κόστους, και οι οριστικές επιχορηγήσεις ανήλθαν σε 3,2 δισεκατομμύρια δολάρια. Στις 15 Μαΐου 1991, η Ιταλία έγινε η τέταρτη παγκόσμια οικονομική δύναμη, ξεπερνώντας τη Γαλλία, με ΑΕΠ 1,268 τρισεκατομμυρίων δολαρίων ΗΠΑ, σε σύγκριση με το ΑΕΠ της Γαλλίας 1,209 τρισεκατομμυρίων δολαρίων και της Βρετανίας 1,087 τρισεκατομμυρίων δολαρίων. Παρά την υποτιθέμενη αύξηση του ΑΕΠ του 1987 κατά 18% σύμφωνα με τον Economist 's η Ιταλία ξεπεράστηκε ξανά από όλες τις χώρες λόγω της αλλαγής της νομισματικής αξίας. Η δεκαετία του 1970 ήταν μια περίοδος οικονομικών, πολιτικών αναταραχών και κοινωνικών αναταραχών στην Ιταλία, γνωστές ως Μολυβένια Χρόνια. Η ανεργία αυξήθηκε απότομα, ιδιαίτερα στους νέους, και μέχρι το 1977 υπήρχαν ένα εκατομμύριο άνεργοι κάτω των 24 ετών. Ο πληθωρισμός συνεχίστηκε, ο οποίος επιδεινώθηκε από τις αυξήσεις της τιμής του πετρελαίου το 1973 και το 1979. Το δημοσιονομικό έλλειμμα έγινε μόνιμο και δυσεπίλυτο, με μέσο όρο περίπου το 10 τοις εκατό του ακαθάριστου εγχώριου προϊόντος (ΑΕΠ), υψηλότερο από οποιαδήποτε άλλη βιομηχανική χώρα. Η λίρα έπεφτε σταθερά, από 560 λίρες στο δολάριο ΗΠΑ το 1973 σε 1.400 λίρες το 1982 Η οικονομική ύφεση συνεχίστηκε στα μέσα της δεκαετίας του 1980 έως ότου μια σειρά μεταρρυθμίσεων οδήγησε στην ανεξαρτησία της Τράπεζας της Ιταλίας και σε μεγάλη μείωση της τιμαριθμικής αναπροσαρμογής των μισθών που μείωσε σημαντικά τους ρυθμούς πληθωρισμού, από 20,6% το 1980 σε 4,7% το 1987. Η νέα μακροοικονομική και πολιτική σταθερότητα οδήγησε σε ένα δεύτερο «οικονομικό θαύμα» με εξαγωγές, βασισμένο σε μικρομεσαίες επιχειρήσεις, που παράγουν ρούχα, δερμάτινα προϊόντα, παπούτσια, έπιπλα, υφάσματα, κοσμήματα και εργαλειομηχανές. Ως αποτέλεσμα αυτής της ταχείας επέκτασης, το 1987 η Ιταλία ξεπέρασε την οικονομία του Ηνωμένου Βασιλείου, και έγινε το τέταρτο πλουσιότερο έθνος στον κόσμο, μετά τις ΗΠΑ, την Ιαπωνία και τη Δυτική Γερμανία. Το χρηματιστήριο του Μιλάνου αύξησε την κεφαλαιοποίησή του και υπερπενταπλασιάστηκε μέσα σε λίγα χρόνια. Ωστόσο, η ιταλική οικονομία της δεκαετίας του 1980 παρουσίαζε ένα πρόβλημα: άνθιζε, χάρη στην αυξημένη παραγωγικότητα και την αύξηση των εξαγωγών, αλλά τα μη βιώσιμα δημοσιονομικά ελλείμματα οδήγησαν την ανάπτυξη. Στη δεκαετία του 1990, τα νέα κριτήρια του Μάαστριχτ ενίσχυσαν την επιθυμία για περιορισμό του δημόσιου χρέους, ήδη στο 104% του ΑΕΠ το 1992. Οι επακόλουθες περιοριστικές οικονομικές πολιτικές επιδείνωσαν τον αντίκτυπο της παγκόσμιας ύφεσης που ήδη βρισκόταν σε εξέλιξη. Μετά από μια σύντομη ανάκαμψη στα τέλη της δεκαετίας του 1990, οι υψηλοί φορολογικοί συντελεστές και η γραφειοκρατία προκάλεσαν τη χώρα να μείνει στάσιμη μεταξύ 2000 και 2008 Μέχρι τη δεκαετία του 1990, η ιταλική κυβέρνηση αγωνιζόταν να μειώσει το εσωτερικό και εξωτερικό χρέος, να απελευθερώσει την οικονομία, να μειώσει τις κρατικές δαπάνες, να πουλήσει επιχειρήσεις και επιχειρήσεις που ανήκαν στο κράτος και προσπαθούσε να σταματήσει τη φοροδιαφυγή . η απελευθέρωση της οικονομίας σήμαινε ότι η Ιταλία μπόρεσε να εισέλθει στην ΟΝΕ (Ευρωπαϊκή Νομισματική Ένωση) και αργότερα, το 1999, προκρίθηκε να εισέλθει στην ευρωζώνη . Ωστόσο, το κύριο πρόβλημα που ταλαιπώρησε τη δεκαετία του 1990 και εξακολουθεί να μαστίζει την οικονομία σήμερα, ήταν η φοροδιαφυγή και οι υπόγειες επιχειρήσεις «μαύρης αγοράς», η αξία των οποίων υπολογίζεται στο 25% του ακαθάριστου εγχώριου προϊόντος της χώρας. Παρά τις κοινωνικές και πολιτικές προσπάθειες να μειωθεί η διαφορά στον πλούτο μεταξύ του Βορρά και του Νότου, και τον εκσυγχρονισμό της Νότιας Ιταλίας, το οικονομικό χάσμα παρέμεινε αρκετά μεγάλο. Στη δεκαετία του 1990, και ακόμη σήμερα, η δύναμη της Ιταλίας δεν ήταν οι μεγάλες επιχειρήσεις ή εταιρείες, αλλά οι μικρές έως μεσαίες οικογενειακές επιχειρήσεις και βιομηχανίες, οι οποίες λειτουργούσαν κυρίως στο βορειοδυτικό «οικονομικό/βιομηχανικό τρίγωνο» ( Μιλάνο - Τορίνο - Γένοβα ). Οι εταιρείες της Ιταλίας είναι συγκριτικά μικρότερες από εκείνες παρόμοιων χωρών σε μέγεθος ή της ΕΕ, και αντί για την κοινή τάση των λιγότερων, αλλά μεγαλύτερων επιχειρήσεων, η Ιταλία επικεντρώθηκε σε περισσότερες, αλλά μικρότερες επιχειρήσεις. Αυτό φαίνεται από το γεγονός ότι ο μέσος όρος των εργαζομένων ανά επιχείρηση στη χώρα είναι 3,6 εργαζόμενοι (8,7 για βιομηχανικές/μεταποιητικές επιχειρήσεις), σε σύγκριση με τον μέσο όρο των 15 εργαζομένων στη Δυτική Ευρώπη. Τις τελευταίες δεκαετίες, ωστόσο, η οικονομική ανάπτυξη της Ιταλίας είναι ιδιαίτερα στάσιμη, με μέσο όρο 1,23% έναντι μέσου όρου της ΕΕ 2,28%. Προηγουμένως, η οικονομία της Ιταλίας είχε επιταχυνθεί από 0,7% ανάπτυξη το 1996 σε 1,4% το 1999 και συνέχισε να αυξάνεται σε περίπου 2,90% το 2000, που ήταν πιο κοντά στον προβλεπόμενο ρυθμό ανάπτυξης της ΕΕ 3,10%. Σε μια εργασία του 2017, οι οικονομολόγοι Μπρούνο Πελεγκρίνο και Λουίτζι Ζινγκάλες αποδίδουν την πτώση της ιταλικής παραγωγικότητας της εργασίας από τα μέσα της δεκαετίας του 1990 στον οικογενειοκρατισμό και τις φιλικές σχέσεις: Δεν βρίσκουμε στοιχεία ότι αυτή η επιβράδυνση οφείλεται στη δυναμική του εμπορίου, στον αναποτελεσματικό κυβερνητικό μηχανισμό της Ιταλίας ή στους υπερβολικά προστατευτικούς εργασιακούς κανονισμούς. Αντίθετα, τα στοιχεία υποδηλώνουν ότι η επιβράδυνση της Ιταλίας πιθανότατα προκλήθηκε από την αποτυχία των εταιρειών της να επωφεληθούν πλήρως από την επανάσταση των ΤΠΕ. Ενώ πολλά θεσμικά χαρακτηριστικά μπορούν να εξηγήσουν αυτή την αποτυχία, ένα σημαντικό χαρακτηριστικό είναι η έλλειψη αξιοκρατίας στην επιλογή και την επιβράβευση των διευθυντών. Η οικογενειοκρατία και οι φιλικές σχέσεις είναι τα τελικά αίτια της ιταλικής ασθένειας. Η οικονομία της Ιταλίας στον 21ο αιώνα ήταν μικτή, βιώνει τόσο σχετική οικονομική ανάπτυξη όσο και στασιμότητα, ύφεση και σταθερότητα. Στα τέλη της ύφεσης του 2000, η Ιταλία ήταν μια από τις λίγες χώρες των οποίων η οικονομία δεν συρρικνώθηκε δραματικά και διατήρησε σχετικά σταθερή οικονομική ανάπτυξη, αν και τα στοιχεία για την οικονομική ανάπτυξη το 2009 και το 2010 ήταν κατά μέσο όρο αρνητικά, κυμαινόμενα από περίπου -1% έως - 5%. Το τέλος της πρώτης δεκαετίας της ύφεσης του 21ου αιώνα έχει κυριεύσει και την Ιταλία. Οι πωλήσεις αυτοκινήτων στην Ιταλία μειώθηκαν σχεδόν κατά 20% σε κάθε έναν από τους δύο τελευταίους μήνες. Το σωματείο εργαζομένων αυτοκινήτων της Ιταλίας είπε: «Η κατάσταση είναι προφανώς πιο σοβαρή από ό,τι είχε γίνει κατανοητό». Στις 10 Ιουλίου 2008 η οικονομική δεξαμενή σκέψης ISAE μείωσε την πρόβλεψή της για την ανάπτυξη της Ιταλίας στο 0,4% από 0,5% και μείωσε τις προοπτικές για το 2009 στο 0,7% από 1,2%. Οι αναλυτές έχουν προβλέψει ότι η Ιταλία είχε εισέλθει σε ύφεση το δεύτερο τρίμηνο ή θα εισέλθει σε ύφεση μέχρι το τέλος του έτους με την επιχειρηματική εμπιστοσύνη στα χαμηλότερα επίπεδα από τις επιθέσεις της 11ης Σεπτεμβρίου . Η οικονομία της Ιταλίας συρρικνώθηκε κατά 0,3 τοις εκατό το δεύτερο τρίμηνο του 2008. Τα 4 τρίμηνα του 2006, οι ρυθμοί ανάπτυξης της Ιταλίας ήταν περίπου αυτοί: +0,6% το πρώτο τρίμηνο, +0,6% το δεύτερο τρίμηνο, +0,65% το τρίτο τρίμηνο και +1% το τέταρτο τρίμηνο. Ομοίως, στα 4 τρίμηνα του 2007, αυτά ήταν τα στοιχεία: +0,25% το πρώτο τρίμηνο, +0,1% το δεύτερο τρίμηνο, +0,2% το τρίτο τρίμηνο και -0,5% το τέταρτο τρίμηνο. Το πρώτο τρίμηνο του 2009, η οικονομία της Ιταλίας συρρικνώθηκε κατά 4,9%, μια συρρίκνωση μεγαλύτερη από τις προβλέψεις της ιταλικής κυβέρνησης, η οποία πίστευε ότι θα ήταν το πολύ 4,8%. Το 2ο τρίμηνο σημείωσε μικρότερη μείωση του ΑΕΠ, περισσότερο ή λιγότερο από -1%, και μέχρι το τρίτο τρίμηνο, η οικονομία άρχισε να ανανεώνεται ελαφρά, με ρυθμούς αύξησης του ΑΕΠ περίπου +0,2% σε +0,6%. Ωστόσο, το τέταρτο τρίμηνο του έτους 2009, η αύξηση του ΑΕΠ της Ιταλίας ήταν -0,2%. Η ISTAT προβλέπει ότι η πτώση του ρυθμού οικονομικής ανάπτυξης της Ιταλίας οφείλεται στη γενική μείωση της βιομηχανικής παραγωγής και των εξαγωγών της χώρας. Ωστόσο, η κυβέρνηση της Ιταλίας πιστεύει ότι το 2010 και μετά θα φέρει υψηλότερους ρυθμούς ανάπτυξης: οτιδήποτε από περίπου +0,7% έως +1,1%. Η Ιταλία ήταν μεταξύ των χωρών που επλήγησαν περισσότερο από τη Μεγάλη Ύφεση του 2008-2009 και την επακόλουθη ευρωπαϊκή κρίση χρέους . Η εθνική οικονομία συρρικνώθηκε κατά 6,76% σε όλη την περίοδο, φτάνοντας συνολικά τα επτά τέταρτα της ύφεσης. Τον Νοέμβριο του 2011 η απόδοση των ιταλικών ομολόγων ήταν 6,74 % για τα 10ετή ομόλογα, πλησιάζοντας το επίπεδο του 7 % όπου η Ιταλία θεωρείται ότι χάνει την πρόσβαση στις χρηματοπιστωτικές αγορές. Σύμφωνα με τη Eurostat, το 2015 το ιταλικό δημόσιο χρέος διαμορφώθηκε στο 128% του ΑΕΠ, κατατάσσοντας ως το δεύτερο μεγαλύτερο ποσοστό χρέους μετά την Ελλάδα (με 175%). Ωστόσο, το μεγαλύτερο κομμάτι του ιταλικού δημόσιου χρέους ανήκει σε Ιταλούς υπηκόους και τα σχετικά υψηλά επίπεδα ιδιωτικών αποταμιεύσεων και τα χαμηλά επίπεδα ιδιωτικού χρέους θεωρούνται ότι το καθιστούν το ασφαλέστερο μεταξύ των οικονομιών της Ευρώπης που αγωνίζονται. Ως θεραπεία σοκ για την αποφυγή της κρίσης χρέους και την έναρξη της ανάπτυξης, η κυβέρνηση εθνικής ενότητας με επικεφαλής τον οικονομολόγο Μάριο Μόντι ξεκίνησε ένα πρόγραμμα μαζικών μέτρων λιτότητας, που μείωσαν το έλλειμμα αλλά οδήγησαν τη χώρα σε διπλή ύφεση το 2012 και το 2013, δέχτηκε κριτική από πολλούς οικονομολόγους. Από το 2014 έως το 2019 η οικονομία είχε σχεδόν ανακάμψει πλήρως από τη Μεγάλη Ύφεση του 2008 παρόλο που δεν είχε ρυθμούς ανάπτυξης όπως οι υπόλοιπες χώρες της ευρωζώνης. Η Ιταλία ήταν η πρώτη από τις χώρες της Ευρώπης που επλήγησαν από την πανδημία COVID-19, η οποία τους μήνες μετά τον Φεβρουάριο του 2020 επεκτάθηκε στον υπόλοιπο κόσμο. Η οικονομία υπέστη ένα πολύ σοβαρό σοκ ως αποτέλεσμα του αποκλεισμού του μεγαλύτερου μέρους της οικονομικής δραστηριότητας της χώρας. Μέχρι τα τέλη Μαΐου 2020, ωστόσο, η επιδημία είχε τεθεί υπό έλεγχο και η οικονομία άρχισε να ξεκινά ξανά, ειδικά ο μεταποιητικός τομέας. Η οικονομία παραμένει ανθεκτική, αν και πολύ κάτω από τις αξίες πριν από την πανδημία COVID-19. Η ιταλική κυβέρνηση εξέδωσε ειδικό ομόλογο για να αντισταθμίσει το αυξανόμενο κόστος του κόστους υγειονομικής περίθαλψης για την αντιμετώπιση της πανδημίας COVID-19 στην Ιταλία, περιμένοντας την Ευρώπη να προχωρήσει σε ενιαία στήριξη μέσω του Ευρωπαϊκού Ταμείου Ανάκαμψης . Πίνακας που δείχνει την αύξηση του ΑΕΠ (ΙΑΔ) της Ιταλίας από το 2000 έως το 2008 Πίνακας που δείχνει την αύξηση του κατά κεφαλήν ΑΕΠ της Ιταλίας από το 2000 έως το 2008. Ένας πίνακας που δείχνει τις διαφορετικές συνθέσεις της ιταλικής οικονομίας: Προεξοφλητικό επιτόκιο Κεντρικής Τράπεζας : 0,25% (31 Δεκεμβρίου 2013), 0,75% (31 Δεκεμβρίου 2012) Επιτόκιο προνομιακού δανεισμού εμπορικών τραπεζών : 5,2% (31 Δεκεμβρίου 2013), 5,22% (31 Δεκεμβρίου 2012) Απόθεμα εγχώριας πίστης : 3,407 τρισεκατομμύρια $ (31 Δεκεμβρίου 2013), 3,438 τρισεκατομμύρια $ (31 Δεκεμβρίου 2012) Αγοραία αξία μετοχών που διαπραγματεύονται δημόσια : 480,5 δισεκατομμύρια $ (31 Δεκεμβρίου 2013), 431,5 δισεκατομμύρια $ (31 Δεκεμβρίου 2012), 318,1 δισεκατομμύρια $ (31 Δεκεμβρίου 2006) Ρυθμός αύξησης βιομηχανικής παραγωγής : -2,7% (εκτίμηση 2013. ) Ηλεκτρική ενέργεια – εξαγωγές : 2,304 δις kWh (εκτίμηση 2012. ) Ηλεκτρική ενέργεια – εισαγωγές : 45,41 δις kWh (εκτίμηση 2013. ) Αργό Πετρέλαιο – παραγωγή : 112,000 barrels per day (17,800 m3/d) (2012 est. ) Αργό Πετρέλαιο – εξαγωγές : 6,300 barrels per day (1,000 m3/d) (2010 est. ) Αργό Πετρέλαιο – εισαγωγές : 1,591,000 barrels per day (252,900 m3/d) (2010 est. ) Αργό Πετρέλαιο – αποδεδειγμένα αποθέματα : 521,300,000 barrels (82,880,000 m3) (1 Ιανουαρίου 2013 est. ) Φυσικό αέριο – παραγωγή : 7.8 km³ (εκτίμηση 2012 ) Φυσικό αέριο – κατανάλωση : 68,7 km³ (εκτίμηση 2012 ) Φυσικό αέριο – εξαγωγές : 324.000.000 m³ (εκτίμηση 2012. ) Φυσικό αέριο – εισαγωγές : 67.8 km³ (εκτίμηση 2012 ) Φυσικό αέριο – αποδεδειγμένα αποθέματα : 62,35 km³ (εκτιμ. 1 Ιανουαρίου 2013. ) Υπόλοιπο τρεχούμενου λογαριασμού : -2,4 δισεκατομμύρια $ (εκτίμηση 2013), -14,88 δισεκατομμύρια $ (εκτίμηση 2012 ) Αποθέματα συναλλάγματος και χρυσού : 181,7 δισεκατομμύρια δολάρια (εκτίμηση 31 Δεκεμβρίου 2012), 173,3 δισεκατομμύρια δολάρια (εκτίμηση 31 Δεκεμβρίου 2011. ) Χρέος – εξωτερικό : 2,604 τρισεκατομμύρια $ (31 Δεκεμβρίου 2013 εκτίμηση), 2,516 τρισεκατομμύρια $ (31 Δεκεμβρίου 2012 εκτιμώμενη. ) Απόθεμα άμεσων ξένων επενδύσεων – στο εσωτερικό : 466,3 δισεκατομμύρια δολάρια (31 Δεκεμβρίου 2013 εκτίμηση), 457,8 δισεκατομμύρια δολάρια (31 Δεκεμβρίου 2012 εκτίμηση. ) Απόθεμα άμεσων ξένων επενδύσεων – στο εξωτερικό : 683,6 δισεκατομμύρια $ (31 Δεκεμβρίου 2013 εκτίμηση), 653,3 δισεκατομμύρια $ (31 Δεκεμβρίου 2012 εκτιμάται. ) Συναλλαγματικές ισοτιμίες : ευρώ (EUR) ανά δολάριο ΗΠΑ – 0,7634 (2013), 0,7752 (2012), 0,755 (2010), 0,7198 (2009), 0,6827 (2008)
|
Μέχρι τα τέλη του 16ου αιώνα, η Ιταλία ήταν η πιο ευημερούσα χώρα ανάμεσα στα άλλα μέρη της Ευρώπης. Από τα τέλη του 16ου αιώνα, η Ιταλία παρέμεινε στάσιμη σε σχέση με άλλα μέρη της Ευρώπης. Μέχρι το τέλος του 19ου αιώνα, η ιταλική οικονομία ήταν λιγότερο προηγμένη από εκείνη της Δυτικής και Κεντρικής Ευρώπης.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9F%CE%B9%CE%BA%CE%BF%CE%BD%CE%BF%CE%BC%CE%B9%CE%BA%CE%AE_%CE%B9%CF%83%CF%84%CE%BF%CF%81%CE%AF%CE%B1_%CF%84%CE%B7%CF%82_%CE%99%CF%84%CE%B1%CE%BB%CE%AF%CE%B1%CF%82
|
Λέπουρα Εύβοιας
|
Το όνομα του χωριού έχει αρβανίτικη προέλευση και σημαίνει λαγός, πιθανόν αναφερόμενο στην ύπαρξη πολλών λαγών στην περιοχή. Το χωριό αναφέρεται σε οθωμανικό φορολογικό κατάστιχο του 1474. Σύμφωνα με το κατάστιχο, είχε 17 σπίτια και ανήκε στον ναχιγιέ Κλαδιών, ο οποίος είχε έδρα το Αυλωνάρι.Στις 14 Ιουλίου 1821 δόθηκε στα Λέπουρα μάχη ανάμεσα στους επαναστατημένους Κυμιώτες και το στράτευμα του Ομέρ Μπέη της Καρύστου. Η μάχη έληξε με νίκη των Τούρκων, ενώ ο αρχηγός των Κυμιωτών, Εμμανουήλ Παππάς, πέθανε εκείνη την ημέρα. Στη θέση Παλαιοχώρι, εκεί όπου βρίσκεται σήμερα η εκκλησία της Ευαγγελιστρίας, είχε στήσει το στρατόπεδό του ο Νικόλαος Κριεζώτης. Μετά την ελληνική επανάσταση τα κτήματα της περιοχής εξακολουθούσαν να ανήκουν στον Τούρκο Μεχμέτ Αγά, μέχρι που αγοράστηκαν από τους κατοίκους του χωριού το 1860. Το 1910 άρχισε να συνοικίζονται τα Κάτω Λέπουρα ή Χάνια, ενώ μέχρι τότε κατοικούνταν μόνο τα Άνω Λέπουρα.Στη θέση Μαγούλα Λαμπούσας ή Λοφίσκος, περίπου 1,5 χιλιόμετρα από τα Λέπουρα και δίπλα στον δρόμο που οδηγεί προς Αυλωνάρι, στήθηκε τον Σεπτέμβριο του 1944 ενέδρα από Έλληνες αντάρτες σε φάλαγγα Γερμανών η οποία μετέβαινε από την Κύμη στη Χαλκίδα. Η φάλαγγα αποδεκατίστηκε. Στη θέση έχει στηθεί ηρώο.Το 2018 εγκαινιάστηκε στα Λέπουρα δημοτικό σχολείο ειδικής αγωγής. Η πορεία του πληθυσμού σύμφωνα με τις απογραφές:
|
Τα Λέπουρα είναι χωριό του δήμου Κύμης-Αλιβερίου της Περιφερειακής Ενότητας Εύβοιας. Σύμφωνα με την απογραφή του 2011 έχει 276 κατοίκους. Είναι κτισμένο σε υψόμετρο 100 μέτρα.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9B%CE%AD%CF%80%CE%BF%CF%85%CF%81%CE%B1_%CE%95%CF%8D%CE%B2%CE%BF%CE%B9%CE%B1%CF%82
|
Υπουργείο Αιγαίου
|
Το Υπουργείο Αιγαίου ιδρύθηκε με το νόμο 1558/1985 με ομόφωνη απόφαση της Βουλής των Ελλήνων, ύστερα από πρόταση της κυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ και του πρωθυπουργού Ανδρέα Παπανδρέου. Οι λόγοι που επέβαλαν την ίδρυση ξεχωριστού υπουργείου για τα νησιά του Αιγαίου πελάγους ήταν εθνικοί και αναπτυξιακοί. Το 2004 το Υπουργείο Αιγαίου άλλαξε ονομασία σε Υπουργείο Αιγαίου και Νησιωτικής Πολιτικής από την Κυβέρνηση Κώστα Καραμανλή 2004. Το Σεπτέμβριο 2007, με απόφαση του πρωθυπουργού Κώστα Καραμανλή (Κυβέρνηση Κώστα Καραμανλή 2007), το Υπουργείο Αιγαίου και Νησιωτικής Πολιτικής συγχωνεύτηκε με το Υπουργείο Εμπορικής Ναυτιλίας, το οποίο μετονομάστηκε σε Υπουργείο Εμπορικής Ναυτιλίας, Αιγαίου και Νησιωτικής Πολιτικής. Το νέο υπουργείο είχε έναν υφυπουργό με έδρα τη Μυτιλήνη, ο οποίος ουσιαστικά ανέλαβε τις αρμοδιότητες του καταργηθέντος Υπουργείου Αιγαίου. Μετά τις εκλογές της 4ης Οκτωβρίου 2009 και την ανάληψη της εξουσίας από την Κυβέρνηση Γιώργου Παπανδρέου 2009, με απόφαση του πρωθυπουργού Γιώργου Παπανδρέου και το νέο αυτό υπουργείο καταργήθηκε. Ο τομέας της Ναυτιλίας συγχωνεύτηκε στο Υπουργείο Οικονομίας, Ανταγωνιστικότητας και Ναυτιλίας, ενώ οι υπηρεσίες του Υπ. Αιγαίου εντάχθηκαν στο Υπουργείο Υποδομών, Μεταφορών και Δικτύων ως Γενική Γραμματεία Αιγαίου και Νησιωτικής Πολιτικής. Έτσι το παλιό Υπ. Αιγαίου δεν υπήρχε πλέον ως υφυπουργείο αλλά ως γενική γραμματεία με πολιτικό προϊστάμενο Γενικό Γραμματέα. Στις 7 Σεπτεμβρίου 2010 ανακοινώθηκε η ίδρυση ξεχωριστού Υπουργείου Θαλασσίων Υποθέσεων, Νήσων και Αλιείας, το οποίο ουσιαστικά αποτελεί συνέχεια του Υπουργείου Εμπορικής Ναυτιλίας, Αιγαίου και Νησιωτικής Πολιτικής. Σε αυτό εντάχθηκε η Γενική Γραμματεία Αιγαίου με επικεφαλής αρμόδιο υφυπουργό. Οι δράση των υπηρεσιών του Υπουργείου Αιγαίου επικεντρώθηκε στους εξής τομείς: Οικονομική και πολιτιστική ανάπτυξη νησιών. Ακτοπλοϊκή ανάπτυξη, ενδονησιωτική σύνδεση. Κοινωνική πρόνοια. Δημιουργία τεχνολογικής και τεχνικής υποδομής. Αξιοποίηση του νησιωτικού φυσικού πλούτου. Προστασία κατοίκων σε έκτακτες περιστάσεις, θεομηνίες κλπ. Ανάδειξη της ευρωπαϊκής διάστασης του Αιγαιακού χώρου. Επίλυση τοπικών ζητημάτων. Το κτίριο που στέγασε το Υπουργείο Αιγαίου είναι ένα νεοκλασικό της Μυτιλήνης στην οδό Αργύρη Εφταλιώτη 7, στο οποίο ως το 1985 στεγαζόταν το αρχαιολογικό μουσείο της πόλης. Σήμερα βρίσκεται στην οδό Μικράς Ασίας 2. Οι υπηρεσίες της Αθήνας, στεγάστηκαν σε νεοκλασικό κτίριο της οδού Φιλελλήνων. Στα 22 χρόνια λειτουργίας του στο Υπουργείο Αιγαίου υπηρέτησαν 13 υπουργοί (8 του ΠΑΣΟΚ και 5 της Νέας Δημοκρατίας). Πρώτος υπουργός ήταν ο Κοσμάς Σφυρίου του ΠΑΣΟΚ και τελευταίος ο Αριστοτέλης Παυλίδης της Ν. Δημοκρατίας. Την πιο μακροχρόνια θητεία είχε ο Νίκος Σηφουνάκης, διάρκειας σχεδόν τεσσάρων ετών και την πιο σύντομη είχε ο Μανόλης Κεφαλογιάννης, που θήτευσε μόλις τρεις μήνες και έξι μέρες. Από τους 13 υπουργούς μόνο μία ήταν γυναίκα, η Ελισάβετ Παπαζώη. Επίσης, από τη θέση του Υπουργού Αιγαίου πέρασε και ένας πρωθυπουργός, ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης. Οι διατελέσαντες Υπουργοί Αιγαίου και οι πολιτικοί προϊστάμενοι της Γεν. Γραμματείας Αιγαίου ήταν οι: Από τους πέντε αιγαιοπελαγίτικους νομούς, μόνο η Σάμος δεν έχει εκπροσωπηθεί ποτέ στο Υπουργείο Αιγαίου. Δυο υπουργοί ήταν από την Κρήτη, αν και το νησί αυτό δεν είναι της αρμοδιότητας του Υπουργείου Αιγαίου ενώ τρεις δεν ήταν καν αιγαιοπελαγίτες. Η κατανομή των υπουργών Αιγαίου ανά προέλευση έχει ως εξής: Δωδεκάνησα: 3 (Σφυρίου, Σκανδαλίδης, Παυλίδης) Κυκλάδες: 2 (Βάλβης, Παπαζώη) Χίος: 2 (Μισαηλίδης, Κοτσακάς) Λέσβος: 1 (Σηφουνάκης) Χανιά: 1 (Μητσοτάκης) Ηράκλειο Κρήτης: 1 (Κεφαλογιάννης) Β΄ Αθήνας: 1 (Γιαννόπουλος) Ιωάννινα: 1 (Φούσσας) Μεσσηνία: 1 (Μπένος) Αδάμ Καρέκου, «22 χρόνια (1985-2007) Υπουργείο Αιγαίου», εφ. Τα Νέα των Σκαλοχωριτών, φ. 110 (Ιούλιος – Σεπτέμβριος 2007). Γ.Γ. Αιγαίου & Νησιωτικής Πολιτικής.
|
Το Υπουργείο Αιγαίου (1985-2004) με έδρα τη Μυτιλήνη ιδρύθηκε το 1985. Το 2004 μετονομάστηκε σε Υπουργείο Αιγαίου και Νησιωτικής Πολιτικής, το οποίο συγχωνεύτηκε το 2007 με το Υπουργείο Εμπορικής Ναυτιλίας και σχημάτισαν το Υπουργείο Εμπορικής Ναυτιλίας, Αιγαίου και Νησιωτικής Πολιτικής.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A5%CF%80%CE%BF%CF%85%CF%81%CE%B3%CE%B5%CE%AF%CE%BF_%CE%91%CE%B9%CE%B3%CE%B1%CE%AF%CE%BF%CF%85
|
Βιβλιοθήκη Ζοανίνα
|
Η Casa da Livraria (ο Οίκος της Βιβλιοθήκης), όνομα με το οποίο ήταν γνωστή, παρέλαβε τα πρώτα της βιβλία το 1750, ενώ η κατασκευή της είχε ολοκληρωθεί μεταξύ 1717 και 1728. Πάνω από την πόρτα εισόδου, εμφανίζεται το εθνικό εθνόσημο της βιβλιοθήκης. Στο εσωτερικό υπάρχουν τρία εντυπωσιακά δωμάτια που χωρίζονται με διακοσμημένες αψίδες, που φέρουν το ίδιο ύφος με την πύλη και είναι εξ ολοκλήρου κατασκευασμένα από Πορτογάλους καλλιτέχνες. Οι τοίχοι καλύπτονται από δύο επίπεδα ράφια, από εξωτικό επιχρυσωμένο ή βαμμένο ξύλο. Οι ζωγραφισμένες οροφές, των καλλιτεχνών της Λισαβόνας Simões Ribeiro και Vicente Nunes, δένουν αρμονικά με την υπόλοιπη διακόσμηση. Το κτίριο έχει τρεις ορόφους και στεγάζει περίπου 200.000 τόμους, εκ των οποίων οι 40.000 βρίσκονται στον πρώτο όροφο . Αυτές οι βιβλιογραφικές συλλογές μπορούν να συμβουλευτούν, κατόπιν αιτήματος, με αιτιολόγηση για την ανάγκη ανάγνωσης. Μετά την έγκριση, το επιλεγμένο έργο μεταφέρεται στη Biblioteca Geral από έναν υπάλληλο, όπου μπορεί να εξεταστεί το αρχείο. Όλη αυτή η προφύλαξη για τα αρχεία οφείλεται στην σπανιότητα και την παλαιότητα των αρχείων της βιβλιοθήκης. Η συλλογή χρονολογείται από τον 16ο, 17ο και 18ο αιώνα, η πλειοψηφία των αρχαίων είναι από τα καλύτερα έργα της Ευρώπης εκείνης της εποχής . Η βιβλιοθήκη κατέχει περίπου 250.000 τόμους, συγκεκριμένα έργα για την ιατρική, τη γεωγραφία, την ιστορία, τις ανθρωπιστικές μελέτες, την επιστήμη, το αστικό και κανονικό δίκαιο, τη φιλοσοφία και τη θεολογία. Όλα τα βιβλιογραφικά έργα είναι σε εξαιρετική κατάσταση αφού το κτίριο είναι ένα τέλειο θησαυροφυλάκιο, με σταθερό περιβάλλον, όλο το χρόνο, χειμώνα καλοκαίρι. Το κτίριο σχεδιάστηκε ως σπίτι βιβλιοθήκης και κατασκευάστηκε με εξωτερικούς τοίχους πάχους περίπου 2,11 μέτρων (83 ίντσες). Η πόρτα του «θόλου» είναι κατασκευασμένη από ξύλο τικ(Αγγλικά), που επιτρέπει στον χώρο να διατηρεί σταθερή θερμοκρασία 18-20 ° C (64-68 ° F). Για να διατηρηθεί αυτό το σταθερό περιβάλλον, η υγρασία κυμαίνεται γύρω στο 60%, βελτιώνοντας έτσι το ξύλινο εσωτερικό. Εκτός από τα προβλήματα υγρασίας και θερμοκρασίας, οι στοίβες βιβλίων επηρεάζονται από έναν άλλο «εχθρό»: τα ξυλοφάγα έντομα που επιβιώνουν στο χαρτί. Όμως, η δομή του κτιρίου προστατεύεται από την κατασκευή από ξύλο βελανιδιάς, που, εκτός από την πυκνή φύση της (που δυσκολεύει τη διείσδυση στο ξύλο) , προκαλεί μια απωθητική οσμή σε αυτά τα έντομα. Η βιβλιοθήκη σημειώνεται ως μία από τις δύο στον κόσμο (η βιβλιοθήκη του παλατιού Mafra είναι η άλλη) που τα βιβλία προστατεύονται από τα έντομα λόγω της παρουσίας μιας αποικίας νυχτερίδων μέσα στη βιβλιοθήκη. Κατά τη διάρκεια της νύχτας, οι νυχτερίδες τρώνε τα έντομα που εμφανίζονται, εξαλείφοντας τα παράσιτα και βοηθώντας στη συντήρηση των στοιβών. Κάθε βράδυ, οι εργάτες καλύπτουν τους «μπουφέδες» (credenzas) με φύλλα δέρματος. Το πρωί η βιβλιοθήκη καθαρίζεται από γκουάνο νυχτερίδας. Κατάλογος μεγαλύτερων βιβλιοθηκών Πορτογαλία Οι 10 μεγαλύτερες βιβλιοθήκες του κόσμου
|
Η βιβλιοθήκη Ζοανίνα (πορτογαλικά: Biblioteca Joanina) είναι μία μπαρόκ βιβλιοθήκη που βρίσκεται στο ανώτερο σημείο του ιστορικού κέντρου του Πανεπιστημίου της Κοΐμπρα, δίπλα στον πύργο του Πανεπιστημίου, στην ομώνυμη πόλη. Κτίστηκε τον 18ο αιώνα κατά τη διάρκεια της βασιλείας του Πορτογάλου βασιλιά Ιωάννη Ε', (από τον οποίο πήρε και το όνομά της) και αποτελεί μέρος της Γενικής Βιβλιοθήκης του Πανεπιστημίου της Κοΐμπρα. Είναι εθνικό μνημείο και έχει ανεκτίμητη ιστορική αξία, όντας μέρος των παλαιοτέρων κτισμάτων του Πανεπιστημίου.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%92%CE%B9%CE%B2%CE%BB%CE%B9%CE%BF%CE%B8%CE%AE%CE%BA%CE%B7_%CE%96%CE%BF%CE%B1%CE%BD%CE%AF%CE%BD%CE%B1
|
Γκρέτελ Βαλντές
|
Sin ti - 1997 Ángela - 1998/99, ως Ελοίσα Por tu amor - 1999, ως Αλεχάντρα Αβεγιάν (νεαρή) Infierno en el paraíso - 1999 El duende del reloj - 2000, ως Ίρις (ταινία) Un mundo raro - 2001, ως Εντεκάν Clase 406 - 2002/03, ως Ντανιέλα Χιμένες Ρόμπλες Ángel rebelde - 2004, ως Λουσία Βαλντεράμα Κοβαρούμπιας/Άνχελα Rebelde - 2004/06, ως Ρενάτα Λισάλντι Heridas de amor - 2006, ως Πάμελα Αλταμιράνο Βιγιαμίλ Lola, érase una vez - 2007, ως Καρλότα Σάντο Ντομίνγκο Τόρρες-Οβιέδο Alma de hierro - 2008, ως Μελίσα Mujeres asesinas - 2008, ως Μαρσέλα Γκονσάλες (Σεζόν 1, Επεισόδιο 1:"Sonia, desalmada") Verano de amor - 2009, ως Πέρλα Γκόμες (Επεισόδιο: "En fuga") Camaleones - 2009, ως Σιλβάνα Σάενς Αρόγιο Tiempo final - 2009, ως Πάολα (Επεισόδιο: "El funeral") Cuando me enamoro - 2010/11, ως Ματίλντε "Μάτι" Λόπεζ ντε Εστράδα Amorcito corazón - 2011/12, ως Σόε Γκερρέρο ντε Γκαρσία ντε Άλβα La clínica - 2012, ως Μαρία Καρλότα "Λα Βαγαμπούντα" Lo que la vida me robó - 2013/14, ως Μαρία Σαμούδιο Lo imperdonable - 2015, ως Βιρχίνια Πράδο-Καστέλο Unas por otras - 2015 (θεατρική παράσταση) Duele - 2016 (θεατρική παράσταση Las amazonas - 2016, ως Κασσάνδρα Σάντος Λούνα Tenías que ser tú - 2018, ως Γιένιφερ "Γιένι" Πίνεδα Σαλχάδο Sobre tus huellas - 2018, ως Έυα Médicos, línea de vida - 2019/20, ως Ιατ. Άνα Καμπαγιέρο Los pecados de Bárbara - 2020, ως Γκλόρια Πεκάδο Τοβάρ Buscando a Frida - 2021, ως Γκαμπριέλα Πονς ντε Καρμόνα Amores que engañan - 2022, ως Σόφι Reputación dudosa - 2022, ως Μαρία Κονσεπσιόν "Μάκο" Βραβεία TVyNovelas Γκρέτελ Βαλντές στην IMDb
|
Η Γκρέτελ Βαλντές (Grettell Valdéz, γεννημένη ως Γκρέτελ Βαλέρια Βαλντές Χιμένες Grettell Valeria Valdéz Jimenéz, 8 Ιουλίου 1976 -) είναι Μεξικανή ηθοποιός και πρώην fashion model.Έκανε το ντεμπούτο της το 1997 στην τηλενουβέλα Sin ti. Αργότερα έπαιξε σε αρκετές τηλενουβέλες όπως Clase 406, Rebelde, Lola, érase una vez, Amorcito corazón, Lo que la vida me robó και Lo imperdonable. Το 2004 έπαιξε τον πρώτο της πρωταγωνιστικό ρόλο στην τηλενούβελα Ángel rebelde. Στις 10 Ιουλίου 2004 παντρεύτηκε με τον Αργεντινό ηθοποιό και τραγουδιστή Πατρίσιο Μποργκέτι. Στις αρχές του 2008 ανακοίνωσε ότι είναι έγκυος στο πρώτο της παιδί, και στις 25 Ιουλίου 2008 γέννησε ένα αγόρι, τον Σαντίνο. Τον Οκτώβριο του 2009 ανακοίνωσε ότι χώρισε από τον σύζυγό της και ότι παίρνουν διαζύγιο. Τον Δεκέμβριο του 2010 εκδόθηκε και επίσημα το διαζύγιο τους. Από το Δεκέμβριο του 2018 είναι παντρεμένη με τον Ελβετό επιχειρηματία Λεονέλ Κλέρκ.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%93%CE%BA%CF%81%CE%AD%CF%84%CE%B5%CE%BB_%CE%92%CE%B1%CE%BB%CE%BD%CF%84%CE%AD%CF%82
|
Λεβιστικόν το φαρμακευτικόν
|
Ευρωπαϊκό λεβιστικό και θαλασσο-μαϊντανός, Το λεβιστικό είναι ένα όρθιο, ποώδες, πολυετές φυτό που αναπτύσσεται σε ύψος 1,8 με 2,5 μ. (5,9 έως 8,2 πόδια), με μια βασική ροζέτα από φύλλα και μίσχους με επιπλέον φύλλα, τα άνθη παράγονται σε σκιάδια στην κορυφή των βλαστών. Οι βλαστοί και τα φύλλα είναι γυαλιστερά λεία-άτριχα πράσινα σε κιτρινοπράσινα και όταν συνθλίβονται, μυρίζουν σαν το μοσχολέμονο. Τα μεγαλύτερα φύλλα της βάσης έχουν μήκος έως 70 εκ. (28 ίντσες), τριπτεροειδή, με ευρεία τριγωνικά προς ρομβοειδή, έντονα μυτερά φυλλάρια με ορισμένα περιθωριακά δόντια· τα βλαστικά φύλλα είναι μικρότερα και λιγότερα διαιρούμενα με λιγοστά φυλλάρια. Τα άνθη είναι κίτρινα με πρασινοκίτρινα, διαμέτρου 2-3 χιλ. (0,079 - 0,118 ίντσες), που παράγονται σε σφαιροειδή σκιάδια, διαμέτρου μέχρι 10-15 εκ. (3,9 έως 5,9 ίντσες)· η ανθοφορία είναι στο τέλος της άνοιξης. Ο καρπός είναι ένα ξηρό διμερές σχιζοκάρπιο μήκους 4-7 χιλ. (0,16 έως 0,28 ίντσες), που ωριμάζει το φθινόπωρο. Το ακριβές εύρος κατανομής του αμφισβητείται· κάποιες πηγές το αναφέρουν ως ιθαγενές στο μεγαλύτερο μέρος της Ευρώπης και της νοτιοδυτικής Ασίας, άλλες μόνο από την περιοχή της ανατολικής Μεσογείου, στη νοτιοανατολική Ευρώπη και την νοτιοδυτική Ασία και άλλες, μόνο από τη νοτιοδυτική Ασία, το Ιράν και το Αφγανιστάν, αναφέροντας τους Ευρωπαϊκούς πληθυσμούς, ως βιολογικά εγκλιματισμένους. Έχει καιρό που καλλιεργείται στην Ευρώπη, τα φύλλα του χρησιμοποιούνται ως βότανο, οι ρίζες ως λαχανικό και οι σπόροι ως μπαχαρικό, ειδικά στη κουζίνα της νοτίου Ευρώπης. Τα φύλλα του μπορούν να χρησιμοποιηθούν σε σαλάτες, σάλτσες μπαχαρικών, για την παρασκευή χειμωνιάτικης σούπας ή ως καρύκευμα ζωμού κρέατος-ιδίως βοδινού- και οι ρίζες μπορούν να φαγωθούν ως λαχανικό ή να χρησιμοποιηθούν τριμμένες σε σαλάτες. Η γεύση και οσμή του είναι κάπως παρόμοιες με του σέλινου. Το αφέψημα από λεβιστικό μπορεί να εφαρμοστεί ως αντισηπτικό στα τραύματα ή πίνεται για να διεγείρει την πέψη. Οι σπόροι μπορούν να χρησιμοποιηθούν ως μπαχαρικό, παρομοίως με τους σπόρους του μάραθου. Στο Ηνωμένο Βασίλειο, ένα παραδοσιακό αλκοολούχο λικέρ λεβιστικού, αναμιγνύεται με το κονιάκ σε αναλογία 2:1 ως χειμερινό ποτό. Στη Ρουμανία, τα φύλλα είναι το προτιμώμενο καρύκευμα για τους διάφορους τοπικούς ζωμούς, πολύ περισσότερο από ό,τι ο μαϊντανός ή ο άνηθος. Το λεβιστικό είναι το τρίτο σε περιεχόμενο κερκετίνης, μετά από το τσάι και την κάππαρη.Οι ρίζες, που περιέχουν ένα βαρύ, πτητικό έλαιο, χρησιμοποιούνται ως ένα ήπιο διουρητικό. Η ρίζα του λεβιστικού περιέχει φουρανοκουμαρίνες που μπορούν να οδηγήσουν σε φωτοευαισθησία. Διαλύει τα αέρια του στομάχου, είναι πολύ καλό διουρητικό, εμμηναγωγό, αποχρεμπτικό, τονωτικό, στομαχικό. Χρησιμοποιείται κυρίως για τις διουρητικές του ιδιότητες σε περιπτώσεις κράτησης υγρών και δυσκολιών ενούρησης. Παρ'όλα αυτά, δεν θα πρέπει να γίνεται κατάχρηση, καθ'ότι είναι πιθανό να προκαλέσει νεφρική βλάβη και δεν θα πρέπει να καταναλώνεται από άτομα με προβλήματα στους νεφρούς. Είναι καλό φάρμακο για άτομα με πεπτικά προβλήματα, γαστρικό καταρράκτη και αέρια του στομάχου. Τα δερματικά προβλήματα, μπορεί να αντιμετωπισθούν με αφέψημα ή με την προσθήκη τους στο νερό του μπάνιου. Επίσης, προάγει την έναρξη της εμμήνου ρύσεως και γι'αυτό, δεν θα πρέπει να χρησιμοποιείται από τις εγκύους. Η Αγγλική ονομασία "lovage" ("λεβιστικό") προέρχεται από το "αγάπη-πόνο" ("love-ache"), "πόνο" ("ache") είναι η μεσαιωνική ονομασία για το μαϊντανό· αυτό είναι μια λαϊκή-ετυμολογική παραφθορά της παλαιότερης Γαλλικής ονομασίας levesche, από τα ύστερα Λατινικά levisticum, που με τη σειρά του φαίνεται να είναι παραφθορά των προηγούμενων Λατινικών ligusticum, "της Λιγουρίας" (βορειοδυτική Ιταλία), όπου το βότανο καλλιεργείτο εκτενώς.Στη σύγχρονη βοτανική χρήση, και οι δύο Λατινικοί τύποι χρησιμοποιούνται σήμερα για διαφορετικά (αλλά στενά συνδεδεμένα) γένη, με το Levisticum για το μαγειρικό λεβιστικό και το Λιγυστικόν (Ligusticum) για το Σκωτσέζικο λεβιστικό, ένα παρόμοιο είδος από τη βόρεια Ευρώπη, καθώς και για τα συναφή είδη. Στη Γερμανία και τις Κάτω Χώρες, ένα από τα κοινά ονόματα του λεβιστικού είναι Maggikraut (Γερμανικά) ή Maggiplant (Ολλανδικά) επειδή η γεύση του φυτού θυμίζει την καρυκευμένη σούπα Maggi· ωστόσο, η κλασική Γερμανική του ονομασία είναι Liebstöckel. Στη Βόρεια Γερμανία, μερικές φορές ονομάζεται Beifuss. Στα Ιταλικά levistico ή Sedano di monte (μετάφρ. σέλινο του βουνού), Γαλλικά livèche, Ρουμανικά leuştean, Ουγγρικά lestyán, Ρωσικά любисток (lyubeestok) κλπ. Στη Βουλγαρία, είναι γνωστό ως девесил (deveseel). Η Τσεχική ονομασία του είναι libeček και η Πολωνική ονομασία είναι lubczyk, όπου και στις δύο ονομασίες σημαίνει «βότανο αγάπης». Η ονομασία στα Σουηδικά είναι libbsticka, στα Νορβηγικά løpstikke. Η επίσημη Γερμανική του ονομασία είναι Liebstöckel, κυριολεκτικά «ξύλο αγάπης».Η Κροατική ονομασία για αυτό το φυτό είναι ljupčac ή vegeta (ονομάσθηκε έτσι μετά από ένα γνωστό καρύκευμα της Κροατίας παρόμοιο με το Maggi)· οι Φινλανδικές του ονομασίες είναι liperi ή lipstikka, το πρώτο να σημαίνει το «κολάρο του ιεροκήρυκα», γιατί στα παλαιά τα χρόνια, το φυτό καλλιεργείτο στα μοναστήρια ή σε πρεσβυτέρια, ενώ η δεύτερη είναι από τα Σουηδικά, η οποία είναι και η δεύτερη γλώσσα που ομιλείται στη Φινλανδία.
|
Το Λεβιστικόν το φαρμακευτικόν (Levisticum officinale) ή κοινώς Λεβιστικό, είναι ένα ψηλό, πολυετές φυτό, το μοναδικό είδος του γένους Λεβιστικόν (Levisticum), στην οικογένεια Απιίδες (Apiaceae), στην υποοικογένεια Apioideae, της φυλής Apieae.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9B%CE%B5%CE%B2%CE%B9%CF%83%CF%84%CE%B9%CE%BA%CF%8C%CE%BD_%CF%84%CE%BF_%CF%86%CE%B1%CF%81%CE%BC%CE%B1%CE%BA%CE%B5%CF%85%CF%84%CE%B9%CE%BA%CF%8C%CE%BD
|
Κομοδόρο Ριβαδάβια
|
Η επείγουσα ανάγκη να καθοριστούν σύντομες διαδρομές για τη μεταφορά προϊόντων από την Κολονία Σαρμιέντο και τη μεταφορά τους στο χωριό αυτό δημιούργησε την ανάγκη ενός λιμανιού στην περιοχή του κόλπου Σαν Χόρχε. Η ανάγκη αυτή κατέστησε δυνατή την ίδρυση της Κομοδόρο Ριβαδάβια, σημερινής πετρελαϊκής πρωτεύουσας της Αργεντινής. Ο πρώτος κυβερνήτης της περιοχής ήταν ο συνταγματάρχης Λουίς Χόρχε Φοντάνα, ο οποίος ταξίδεψε σε όλη την έκταση που αποδίδεται στο Τσουμπούτ διοικώντας μια πολυάριθμη ομάδα Ουαλών μεταναστών το 1885. Ο Αμερικανός ερευνητής Τζούνιους Μπερντ και ο Φινλανδός γεωγράφος Βάινο Άουερ επιβεβαίωσαν την ύπαρξη της φυλής Τεχουέλτσε, η οποία ζούσε στην περιοχή της Ράδα Τίλι πριν από περίπου 9.000 χρόνια. Στις 10 Μαρτίου 1889, ο Φρανσίσκο Πιετρομπέλι, συνοδευόμενος από τον άνδρα ξεκίνησε τον σχεδιασμό για λιμάνι βαθέων υδάτων όπου τα πλοία θα μπορούσαν να σταματήσουν για να τροφοδοτήσουν την ακμάζουσα Κολονία Σαρμιέντο.Η κορβέτα La Argentina, με κυβερνήτη τον Πλοίαρχο Μαρτίν Ριβαδάβια, έφτασε κοντά στο όρος Τσένκε σε μια εξερευνητική αποστολή και εγκατέστησε ένα σημείο αγκυροβολίας. Ο Πιετρομπέλι ολοκλήρωσε την κατασκευή της πρώτης αποθήκης στις 26 Ιουνίου στη θέση που είχε υποδειχθεί χρόνια πριν. Ο πλοίαρχος Ριβαδάβια έγινε ο πρώτος Αργεντινός ναυτικός που αγκυροβόλησε την κορβέτα του στη Ράδα Τίλι τον Μάρτιο του 1891, ενώ έκανε αναγνώριση της περιοχής για να ελέγξει τη μετατόπιση του χιλιανού στρατού στον αργεντίνικο νότο.Ο οικισμός μετονομάστηκε σε Κομοδόρο Ριβαδάβια στις 23 Φεβρουαρίου 1901 με διάταγμα της εθνικής κυβέρνησης, προς τιμήν του επιφανούς ναυτικού, εγγονού του μεγάλου πολιτικού και πρώτου προέδρου της Αργεντινής, Μπερναρντίνο Ριβαδάβια.Η ανακάλυψη του πετρελαίου το 1907 έδωσε ώθηση στην οικονομική ανάπτυξη της Κομοδόρο Ριβαδάβια. Μέχρι το τέλος του 1919, οι περισσότεροι από τους 1719 εργάτες είχαν φιλοξενηθεί σε μικρά σπίτια από λαμαρίνες χωρίς θέρμανση ή ηλεκτρικό φως, με θερμοκρασίες κάτω από το μηδέν και ανέμους κοντά στα 100 χλμ/ώρα. Η ίδρυση της Yacimientos Petrolíferos Fiscales (YPF) το 1922 οδήγησε στην ανάπτυξη της πόλης, η οποία επιταχύνθηκε περαιτέρω στα τέλη της δεκαετίας του 1950 από την πετρελαϊκή εκστρατεία του προέδρου Αρτούρο Φροντίζι για την προώθηση της εγκατάστασης πολυάριθμων ξένων εταιρειών. Η πόλη εξελίχθηκε γύρω από αυτή τη βιομηχανία, και ακόμη και σήμερα που το τοπίο αυτό έχει αλλάξει σημαντικά, εξακολουθεί να αποκαλείται «Εθνική Πετρελαϊκή Πρωτεύουσα».Το παραθαλάσσιο χωριό Ράδα Τίλι ιδρύθηκε στις 24 Ιουλίου 1948 και σήμερα αποτελεί σημαντικό τουριστικό κόμβο στην Αργεντινή. Η παραγωγή πετρελαίου έχει αρχίσει να μειώνεται ποσοτικά, αλλά η περιοχή έχει στρέψει την προσοχή της στην αιολική ενέργεια. Η Κομοδόρο Ριβαδάβια έχει ψυχρό ημίξηρο κλίμα (BSk) σύμφωνα με την κλιματική ταξινόμηση Trewartha, και είναι μία από τις νοτιότερες τοποθεσίες στον κόσμο που έχουν τέτοιο κλίμα. Σύμφωνα με το σύστημα Κέππεν, ωστόσο, το κλίμα είναι BShs, καθώς ο ξηρότερος καλοκαιρινός μήνας δέχεται λιγότερες από το ένα τρίτο των βροχοπτώσεων που δέχεται ο υγρότερος χειμερινός μήνας, ενώ και οι 12 μήνες έχουν μηνιαίους μέσους όρους άνω των 0°C). Ενώ η πόλη δέχεται μόλις πάνω από 250 χιλιοστά βροχής ετησίως, το σχετικά χαμηλό ποσοστό εξάτμισης της προκαλεί την υπαγωγή της σε αυτό το κλίμα, σε αντίθεση με την κατηγορία ξηρό (έρημος). Το καλοκαίρι είναι θερμό έως καυτό και ξηρό με μέση θερμοκρασία 19,7 °C τον Ιανουάριο. Ο χειμώνας είναι ήπιος με μέση θερμοκρασία 6,8 °C τον Ιούλιο. Οι βροχοπτώσεις είναι περιορισμένες, αν και οι χειμερινοί μήνες δέχονται περισσότερες βροχοπτώσεις από ό,τι το καλοκαίρι. Τα σημαντικότερα αθλήματα στην Κομοδόρο Ριβαδαβία είναι το μπάσκετ, το ποδόσφαιρο και οι αγώνες αυτοκινήτων, καθώς και η ιστιοπλοΐα ξηράς, το τζούντο, το ράγκμπι και ο στίβος. Η πόλη είναι η έδρα της ομάδας μπάσκετ Gimnasia y Esgrima (Comodoro Rivadavia). Άλλοι τοπικοί σύλλογοι μπάσκετ είναι η Nautico και η Federacion Deportiva. Επίσημος ιστότοπος
|
Η Κομοδόρο Ριβαδάβια (ισπανικά: Comodoro Rivadavia, [komoˈðoɾo riβaˈðaβja]) είναι πόλη στην επαρχία Τσουμπούτ της Παταγονίας στη νότια Αργεντινή, στον κόλπο Σαν Χόρχε, που αποτελεί όρμο του Ατλαντικού Ωκεανού, στους πρόποδες του λόφου Τσένκε. Η Κομοδόρο Ριβαδάβια είναι η μεγαλύτερη πόλη της Τσουμπούτ, καθώς και η μεγαλύτερη πόλη νότια του νότιου 45ου παραλλήλου. Η πόλη αναφέρεται συχνά απλά ως Κομοδόρο. Κάποτε ήταν η πρωτεύουσα της περιοχής Κομοδόρο Ριβαδαβία, η οποία υπήρχε από το 1943 έως το 1955. Η περιοχή αποτελούσε τμήμα του Τσουμπούτ πριν και μετά τη δημιουργία του και η πόλη έγινε πρωτεύουσα του νομού Εσκαλάντε. Είχε πληθυσμό 135.632 κατοίκους κατά την απογραφή του 2001 και αυξήθηκε σε 175.196 κατοίκους κατά την απογραφή του 2010.Η Κομοδόρο Ριβαδάβια είναι εμπορικό και μεταφορικό κέντρο για τη γύρω περιοχή, η μεγαλύτερη πόλη της Τσουμπούτ και σημαντικό σημείο εξαγωγής πετρελαίου της Αργεντινής. Ένας αγωγός 1.770 χιλιομέτρων μεταφέρει φυσικό αέριο από την Κομοδόρο Ριβαδάβια στο Μπουένος Άιρες.Ιδρύθηκε με διάταγμα στις 23 Φεβρουαρίου 1901, ως λιμάνι για τον εσωτερικό οικισμό του Σαρμιέντο, με πρώτο οικιστή τον Φρανσίσκο Πιετρομπέλι. Οι πρώτοι έποικοι περιλάμβαναν Μπόερς που διέφευγαν από τη βρετανική κυριαρχία στη Νότια Αφρική, καθώς και Ουαλούς αποίκους.Η πόλη πήρε το όνομά της προς τιμήν του υπουργού Ναυτιλίας Μάρτιν Ριβαδάβια, ο οποίος ήταν υπέρμαχος της ανάπτυξης της Νότιας Αργεντινής. Η πόλη ακμάζει από το 1907, όταν ένα συνεργείο γεωτρήσεων που έψαχνε για νερό βρήκε πετρέλαιο σε βάθος 539 μέτρων.Η πόλη είναι η έδρα της κύριας σχολής του Εθνικού Πανεπιστημίου της Παταγονίας Σαν Χουάν Μπόσκο. Ο καθεδρικός ναός είναι η έδρα της επισκοπής της Κομοδόρο Ριβαδάβια και είναι αφιερωμένος στον Σαν Χουάν Μπόσκο. Είναι μοναδικός καθεδρικός ναός στον κόσμο που είναι αφιερωμένος στον ιδρυτή του Σαλεσιανού Τάγματος. Εγκαινιάστηκε το 1979, αν και η ίδια η κρύπτη είχε καθαγιαστεί από το 1949. Το Ράδα Τίλι είναι παραλιακό θέρετρο και πλέον προάστιο 12 χιλιόμετρα νότια του Κομοδόρο. Το Εθνικό Μουσείο Πετρελαίου βρίσκεται στη συνοικία Χενεράλ Μοσκόνι 3 χλμ. βόρεια του κέντρου του Κομοδόρο Ριβαδάβια. Άνοιξε το 1987 από την κρατική πετρελαϊκή εταιρεία YPF. Το Κομοδόρο Ριβαδαβία εξυπηρετείται από το Διεθνές Αεροδρόμιο Χενεράλ Ενρίκε Μοσκόνι (κωδικός αεροδρομίου CRD/SAVC) με καθημερινές πτήσεις προς το Μπουένος Άιρες και πολλές άλλες πόλεις της Παταγονίας.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9A%CE%BF%CE%BC%CE%BF%CE%B4%CF%8C%CF%81%CE%BF_%CE%A1%CE%B9%CE%B2%CE%B1%CE%B4%CE%AC%CE%B2%CE%B9%CE%B1
|
Φάνης Κατεργιαννάκης
|
Πρώτα βήματα Γεννήθηκε στη Θεσσαλονίκη και μεγάλωσε στη συνοικία της Τούμπας, ενώ έκανε τα πρώτα του ποδοσφαιρικά βήματα το 1988 στον Εθνικό Πυλαίας ξεκινώντας ως επιθετικός, όμως λόγω των σωματικών του προσόντων μετακινήθηκε στη θέση του τερματοφύλακα. Τη σεζόν 1993/94 αγωνίστηκε με την ομάδα της Πυλαίας στο πρωτάθλημα της Δ΄ Εθνικής και το ίδιο χρονικό διάστημα δοκιμάστηκε πρώτα στον Ηρακλή και έπειτα στον Άρη, όπου και μεταγράφηκε το καλοκαίρι του 1994. Άρης Την 11η Δεκεμβρίου του 1994 πραγματοποίησε την παρθενική του συμμετοχή στην Α΄ Εθνική κατά την εκτός έδρας ήττα με 3-1 από τον Ηρακλή, περνώντας ως αλλαγή στη θέση του Χρήστου Καρκαμάνη. Κατά τις δύο πρώτες σεζόν του στον Άρη είχε περιορισμένο χρόνο συμμετοχής όντας αναπληρωματικός του Καρκαμάνη. Την περίοδο 1996/97 μέτρησε 15 παρουσίες και από την επόμενη σεζόν - που συνέπεσε με τον υποβιβασμό της ομάδας στη Β΄ Εθνική - καθιερώθηκε ως βασική επιλογή κάτω από τα δοκάρια. Με τη φανέλα του Άρη είχε συνολικά 160 συμμετοχές σε αγώνες πρωταθλήματος (130 στην Α΄ και άλλες 30 στη Β΄) και παράλληλα αγωνίστηκε στις τέσσερις αναμετρήσεις του συλλόγου στο κύπελλο ΟΥΕΦΑ της περιόδου 1999/00 κόντρα στις Σερβέτ και Θέλτα. Ολυμπιακός Το καλοκαίρι του 2002 μεταπήδησε στον Ολυμπιακό υπογράφοντας συμβόλαιο συνεργασίας για δύο χρόνια με προοπτική ανανέωσης για άλλα δύο. Με τους ερυθρόλευκους πανηγύρισε την κατάκτηση πρωταθλήματος της περιόδου 2002/03, στο οποίο αγωνίστηκε 17 φορές. Την επόμενη περίοδο - που συνοδεύτηκε από την απώλεια του πρωταθλήματος για τον Ολυμπιακό μετά από επτά συνεχόμενες κατακτήσεις - ο Κατεργιαννάκης είχε να συναγωνιστεί τους Δημήτρη Ελευθερόπουλο, Γιουράι Μπούτσεκ και Κλεόπα Γιάννου. Παρά την αποχώρηση του Ελευθερόπουλου λίγο μετά την ολοκλήρωση του πρώτου γύρου, ο Κατεργιαννάκης έχασε τη θέση του βασικού τερματοφύλακα εξαιτίας ενός τραυματισμού και ολοκλήρωσε τη χρονιά ως αναπληρωματικός του Γιάννου, καταγράφοντας εν τέλει 11 συμμετοχές για το πρωτάθλημα. Παρόλα αυτά συμπεριλήφθηκε στην αποστολή της Εθνικής Ελλάδας για το Euro του 2004 συνθέτοντας μαζί με τους Νικοπολίδη και Χαλκιά την τριάδα των τερματοφυλάκων. Μετά την ολοκλήρωση του συμβολαίου του δεν ενεργοποιήθηκε η οψιόν ανανέωσης με αποτέλεσμα να μείνει ελεύθερος. Κατά τα δύο χρόνια παρουσίας του στον Ολυμπιακό, ο Κατεργιαννάκης κατέγραψε συνολικά 43 συμμετοχές σε όλες τις διοργανώσεις. Παράλληλα, ως ποδοσφαιριστής των ερυθρολεύκων κατέγραψε τέσσερις συμμετοχές στο Τσάμπιονς Λιγκ της περιόδου 2003/04. Μετέπειτα καριέρα Μετά την κατάκτηση του Ευρωπαϊκού Πρωταθλήματος συνέχισε την καριέρα του στην ιταλική Κάλιαρι. Το καλοκαίρι του 2005 συμφώνησε με τον Ηρακλή ωστόσο λόγω των σοβαρών οικονομικών προβλημάτων που ταλάνιζαν τον σύλλογο, η μετακίνησή του επικυρώθηκε μόλις στα τέλη Ιανουαρίου του 2006. Στους κυανόλευκους αγωνίστηκε χωρίς επιτυχία και με αρκετά προβλήματα. Μετά από έναν χρόνο αγωνιστικής απραξίας, υπέγραψε τον Αύγουστο του 2008 τριετές συμβόλαιο συνεργασίας με την Καβάλα, στην οποία ολοκλήρωσε την καριέρα του το 2011, αγωνιζόμενος τον πρώτο χρόνο στη Β΄ Εθνική και τους επόμενους δύο στη Superleague. Το ντεμπούτο του με την Ελλάδα πραγματοποιήθηκε στις 17 Νοεμβρίου 1999, στον φιλικό αγώνα εναντίον της Βουλγαρίας (1-0), που διεξήχθη στην Κοζάνη, υπό τις οδηγίες του Βασίλη Δανιήλ. Με τη γαλανόλευκη φανέλα τελευταία φορά αγωνίστηκε το 2001, μετρώντας συνολικά έξι συμμετοχές, ωστόσο τρία χρόνια αργότερα κλήθηκε ξανά από τον Ότο Ρεχάγκελ και ήταν μέλος της ομάδας που κατέκτησε το Euro, στην Πορτογαλία το 2004, χωρίς να χρησιμοποιηθεί από τον Γερμανό τεχνικό. 1 Πρωτάθλημα Ευρώπης (2004) 1 Πρωτάθλημα Ελλάδας (2003) Η καριέρα του Φάνη Κατεργιαννάκη στο national-football-teams Το προφίλ του Φάνη Κατεργιαννάκη στο transfermarkt Αρχειοθετήθηκε 2013-12-31 στο Wayback Machine.
|
Ο Θεοφάνης (Φάνης) Κατεργιαννάκης (Θεσσαλονίκη, 16 Φεβρουαρίου 1974) είναι Έλληνας πρώην διεθνής ποδοσφαιριστής που αγωνιζόταν στη θέση του τερματοφύλακα. Κατά τη διάρκεια της επαγγελματικής του καριέρας αγωνίστηκε στην Α΄ και Β΄ Εθνική με τα χρώματα του Άρη, του Ολυμπιακού, του Ηρακλή και της Καβάλας, ενώ είχε ένα σύντομο πέρασμα από το Καμπιονάτο ως παίκτης της Κάλιαρι. Υπήρξε μέλος της εθνικής Ελλάδας που κατέκτησε το Euro 2004 στα γήπεδα της Πορτογαλίας χωρίς ωστόσο να λάβει χρόνο συμμετοχής κατά τη διάρκεια της διοργάνωσης.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A6%CE%AC%CE%BD%CE%B7%CF%82_%CE%9A%CE%B1%CF%84%CE%B5%CF%81%CE%B3%CE%B9%CE%B1%CE%BD%CE%BD%CE%AC%CE%BA%CE%B7%CF%82
|
Εξέγερση της Βαρσοβίας
|
Η απόφαση για την εξέγερση στη Βαρσοβία είχε παρθεί από την εξόριστη πολωνική κυβέρνηση που ήταν εγκατεστημένη στο Λονδίνο, ενώ ο καθορισμός της ημερομηνίας διεξαγωγής της ανήκε στη δικαιοδοσία της ηγεσίας της Armia Krajowa. Οι επικεφαλής της οργάνωσης οριστικοποίησαν την απόφασή τους μεταξύ της 21ης με 25η Ιουλίου του 1944, ενώ η τελική εντολή για την κινητοποίηση των ανταρτών δόθηκε το απόγευμα της 31ης Ιουλίου, γεγονός που επηρέασε αρνητικά τις τελικές προετοιμασίες, καθώς συνέπεσε χρονικά με το ωράριο απαγόρευσης κυκλοφορίας που είχε επιβληθεί από τις δυνάμεις Κατοχής. Ως εκ τούτου, οι περισσότεροι από τους αξιωματικούς της ΑΚ ενημερώθηκαν το πρωί της 1ης Αυγούστου, με αποτέλεσμα να έχουν στη διάθεσή τους ελάχιστες ώρες για να συγκροτήσουν τα τμήματά τους, ώστε αυτά να είναι ετοιμοπόλεμα μέχρι τις 5 μ.μ. που είχε οριστεί ως η ώρα έναρξης της εξέγερσης. Καταλυτικό ρόλο στην απόφαση των ηγετών της οργάνωσης διαδραμάτισε η λανθασμένη πεποίθηση πως ένεκα της σοβιετικής επίθεσης, η γερμανική οπισθοχώρηση αναμενόταν από στιγμή σε στιγμή. Η εξέγερση ξέσπασε δύο μέρες μετά την προσέγγιση των ανατολικών συνοικιών της Βαρσοβίας από την εμπροσθοφυλακή των σοβιετικών δυνάμεων και ενώ το ραδιόφωνο της Μόσχας καλούσε από μέρες τους κατοίκους της πόλης να πάρουν τα όπλα ώστε να διώξουν τα γερμανικά στρατεύματα Κατοχής. Οι κύριοι στόχοι των ανταρτών ήταν να τρέψουν τις γερμανικές δυνάμεις σε φυγή και να απελευθερώσουν τη Βαρσοβία πριν από την άφιξη του σοβιετικού στρατού, ώστε να αποφευχθεί το μεταπολεμικό πέρασμα της Πολωνίας υπό άμεση σοβιετική επιρροή. Για αυτόν τον λόγο, κατά το προπαρασκευαστικό στάδιο της εξέγερσης δεν υπήρξε ενημέρωση της σοβιετικής πλευράς, ούτε και συνεννόηση μαζί της. Σύμφωνα με τους υπολογισμούς της ηγεσίας των εξεγερμένων, η διάρκεια της επιχείρησης απελευθέρωσης της Βαρσοβίας δεν θα κρατούσε περισσότερες από έξι μέρες. Η εξέγερση οργανώθηκε από την Armia Krajowa, η οποία διέθεσε για τον σκοπό αυτό στη Βαρσοβία περισσότερες από 600 ένοπλες ομάδες, οι οποίες όμως ήταν ανέτοιμες για μια μακρόχρονη σύγκρουση και είχαν κατά κανόνα ελλιπή οπλισμό. Χαρακτηριστικά, τις πρώτες μέρες των συγκρούσεων ορισμένοι αντάρτες οδηγούνταν στη μάχη οπλισμένοι μόνο με χειροβομβίδες ή βόμβες μολότωφ. Οι αντάρτες της ΑΚ αποτέλεσαν τον κύριο όγκο των δυνάμεων της εξέγερσης, οι οποίες αριθμούσαν συνολικά περίπου 40.000 με 50.000 ένοπλους και βοηθητικούς (μεταξύ των οποίων και 4.000 γυναίκες). Μετά τη γενίκευση της εξέγερσης, στις συγκρούσεις συμμετείχαν και ένοπλοι μικρότερων οργανώσεων, όπως της κομμουνιστικής Armia Ludowa (AL) και της υπερεθνικιστικής/αντισημιτικής Narodowe Siły Zbrojne (NSZ), Εβραίοι αντιστασιακοί, αλλά και ξένοι εθελοντές όπως Ιταλοί αυτόμολοι των γερμανικών στρατευμάτων, Σοβιετικοί δραπέτες στρατοπέδων αιχμαλώτων, Ούγγροι, Σλοβάκοι κ.ά. Ο αριθμός όλων αυτών υπολογίζεται μεταξύ 2.000 - 4.000 ανδρών. Ηγέτης των ανταρτών ήταν ο στρατιωτικός διοικητής της ΑΚ, ταξίαρχος Ταντέους «Μπορ» Κομορόφσκι και επιχειρησιακός αρχηγός ο συνταγματάρχης Αντόνι Χρούστσιελ. Επίσης στα μέσα του Σεπτεμβρίου εισήλθαν στην πόλη, ενισχύοντας τους αντάρτες, δυνάμεις της Α΄ Πολωνικής Στρατιάς που είχε δημιουργηθεί από την αναδιοργάνωση των πολωνικών ενόπλων δυνάμεων που δρούσαν στη Σοβιετική Ένωση και προήλαυνε μαζί με τον Κόκκινο Στρατό. Νωρίτερα, είχε ξεκινήσει ήδη από τις 4 Αυγούστου η ενίσχυση των ανταρτών από αέρος με ρίψεις κατά κύριο λόγο της ΡΑΦ, αλλά και μοιρών των πολωνικών ενόπλων δυνάμεων της Δύσης. Από τις 13 Σεπτεμβρίου ξεκίνησαν ρίψεις και από την πλευρά της Σοβιετικής Πολεμικής Αεροπορίας, ενώ στις 18 Σεπτεμβρίου πραγματοποιήθηκε και συμμετοχή των δυνάμεων της USAF. Κατά τις παραμονές της εξέγερσης, οι γερμανικές δυνάμεις στη Βαρσοβία υπολογίζονταν σε 13.000 με 20.000 καλά οπλισμένους και οχυρωμένους άνδρες και αποτελούνταν από τη στρατιωτική φρουρά της πόλης, αποσπάσματα των Waffen-SS, της Schutzpolizei και της Λουφτβάφε. Παράγοντες που επηρέαζαν αρνητικά τη γερμανική άμυνα ήταν η λειψανδρία, αλλά και η έλλειψη ενιαίας διοίκησης μεταξύ των τοπικών δυνάμεων της Βέρμαχτ, των Waffen-SS και των πολιτικών αρχών της πόλης. Καθώς δεν ήταν σε θέση να καταπνίξουν από μόνες τους την εξέγερση, καθ΄όλη τη διάρκεια των συγκρούσεων λάμβαναν συνεχώς ενισχύσεις, οι οποίες αποτελούνταν από δυνάμεις του στρατού, των Waffen-SS (όπως τα τμήματα των Ντιρλεβάνγκερ και Καμίνσκι), μονάδες αστυνομίας και πολιτοφυλακής, ενώ τον Σεπτέμβριο στάλθηκαν ως ενισχύσεις και δυνάμεις τεθωρακισμένων. Οι ενισχύσεις από τμήματα της Βέρμαχτ ήταν περιορισμένες αφενός διότι ο Χάινριχ Χίμλερ, ο οποίος επιφορτίστηκε με τον συντονισμό της επιχείρησης, προσπάθησε - όσο αυτό ήταν δυνατό - να μην εμπλέξει μονάδες της σε συγκρούσεις εντός αστικού περιβάλλοντος και αφετέρου εξαιτίας της σοβιετικής προέλασης, για την αντιμετώπιση της οποίας, ο στρατάρχης Βάλτερ Μόντελ είχε κινητοποιήσει όσα αξιόμαχα στρατεύματα ήταν διαθέσιμα. Επικεφαλής των γερμανικών δυνάμεων ήταν αρχικά ο στρατιωτικός διοικητής της πόλης, αντιστράτηγος Ράινερ Στάχελ, ο οποίος τον προηγούμενο μήνα είχε διακριθεί στη μάχη του Βίλνιους και απολάμβανε της προσωπικής εκτίμησης του Αδόλφου Χίτλερ. Τον Στάχελ αντικατέστησε στις 5 Αυγούστου ο στρατηγός των Waffen-SS, Έριχ φον ντεμ Μπαχ - Ζελέφσκι, γενικός υπεύθυνος καταπολέμησης των ανταρτών στην Ευρώπη και ενορχηστρωτής εκκαθαριστικών επιχειρήσεων που είχαν οδηγήσει σε εκατόμβες νεκρών στα κατεχόμενα εδάφη της ΕΣΣΔ. Οι συγκρούσεις ξεκίνησαν την 1η Αυγούστου με τις πρώτες ανταλλαγές πυροβολισμών να ξεσπούν πρόωρα στη συνοικία Ζόλιμπορζ και να επεκτείνονται γρήγορα στο κέντρο της πόλης, το Μοκότοφ και το Τσζερνιακόφ. Αρχικά οι Πολωνοί αιφνιδίασαν τη γερμανική φρουρά και κατέλαβαν διάφορες θέσεις και συνοικίες της πόλης, αλλά απέτυχαν να εξασφαλίσουν στρατηγικά σημεία όπως τα αεροδρόμια Οκότσιε και Μπιελάνυ, ο κεντρικός σιδηροδρομικός σταθμός, οι γέφυρες του Βιστούλα, καθώς και η συνοικία Πράγκα στην ανατολική όχθη του ποταμού, όπου η εξέγερση κατέρρευσε την επόμενη μέρα. Παράλληλα, στις 2 Αυγούστου η σοβιετική προέλαση σταμάτησε στα προάστια εξαιτίας γερμανικής αντεπίθεσης, ενώ εντός της Βαρσοβίας είχαν ξεσπάσει φονικές μάχες, όπως στη συνοικία Βόλα, όπου οι Γερμανοί στρατιώτες - εκτελώντας τις διαταγές που έλαβαν από τον Χίτλερ ή τον Χίμλερ περί αδιάκριτης εκτέλεσης ανταρτών και πολιτών και ισοπέδωσης της πόλης - είχαν προχωρήσει από την πρώτη μέρα της εξέγερσης σε εκτελέσεις αμάχων. Η συγκεκριμένη τακτική εφαρμόστηκε σε ολόκληρη τη Βαρσοβία και οδήγησε ήδη από τις πρώτες τρεις μέρες των συγκρούσεων σε μαζικές εκτελέσεις εκατοντάδων αμάχων και αιχμάλωτων ανταρτών. Επιπλέον, μετά την επιθετική πρωτοβουλία των πρώτων μερών, οι αντάρτες πέρασαν από τις 4 Αυγούστου σε στάση ενεργητικής άμυνας, ένεκα της έλλειψης πυρομαχικών. Το ίδιο βράδυ πραγματοποιήθηκαν οι πρώτες ρίψεις πολεμοφοδίων από τη βρετανική αεροπορία, ενώ από την άλλη πλευρά κατέφθασαν το ίδιο διάστημα στη Βαρσοβία οι πρώτες γερμανικές ενισχύσεις που περιλάμβαναν, μεταξύ άλλων, το κακόφημο τμήμα μάχης Ντιρλεβάνγκερ δύναμης 900 ανδρών (στην πορεία των συγκρούσεων ενισχύθηκε κατά κύριο λόγο με εγκληματίες του ποινικού δικαίου και Σοβιετικούς μουσουλμάνους του συντάγματος Ostmuselmanisches SS) και 1.700 Σοβιετικούς δοσίλογους της ταξιαρχίας RONA των Waffen-SS του Μπρόνισλαβ Καμίνσκι υπό τον Γιούρι Φρολόφ. Οι τελευταίοι ήταν εξαιρετικά απείθαρχοι και θεωρούνταν χαμηλής μαχητικής αξίας. Ενισχυμένοι πλέον, οι Γερμανοί πραγματοποίησαν σφοδρές επιθέσεις κατά τις 5 Αυγούστου, κυρίως στο μέτωπο της Βόλα όπου υποχρέωσαν τους αντάρτες σε οπισθοχώρηση προς το κέντρο της πόλης. Ταυτόχρονα με τις μάχες αλλά και μετά την εκκαθάριση της συνοικίας, οι γερμανικές δυνάμεις (κυρίως τα τμήματα των Ντιρλεβάνγκερ και Καμίνσκι) πραγματοποίησαν γενική σφαγή του πληθυσμού, η οποία συνοδεύτηκε με μαζικούς βιασμούς και βασανισμούς. Ο αριθμός των θυμάτων υπολογίζεται σε περίπου 35.000 άτομα, ανεξαρτήτως φύλου και ηλικίας. Σκληρές μάχες σώμα με σώμα πραγματοποιήθηκαν και στην περιοχή των νεκροταφείων, όπου το κύριο βάρος της αναχαίτισης της γερμανικής επίθεσης ανέλαβε το επίλεκτο τάγμα Parasol, ενώ η πρώτη εβδομάδα των συγκρούσεων στη Βαρσοβία ολοκληρώθηκε δίχως - κατά τον Ντέιβις - κάποια από τις αντιμαχόμενες πλευρές να έχει αποκτήσει ξεκάθαρο πλεονέκτημα. Με αφετηρία τις 8 Αυγούστου, οι γερμανικές δυνάμεις επιτέθηκαν με σφοδρότητα στις θέσεις της πολωνικής αντίστασης στην Παλιά Πόλη, ενώ την επόμενη ημέρα απόσπασμα του τμήματος μάχης Ντιρλεβάνγκερ με τη συνοδεία τεθωρακισμένων κατάφερε παρά τα πυκνά εχθρικά πυρά να απεγκλωβίσει τον κυβερνήτη της Βαρσοβίας Λούντβιχ Φίσερ, τον στρατιωτικό διοικητή Στάχελ, τη φρουρά αλλά και τους διοικητικούς υπαλλήλους που είχαν αποκλειστεί στο Ανάκτορο Μπριουχλ από την αρχή της εξέγερσης. Στις 10 του μήνα οι αντάρτες κατέλαβαν ορισμένα κτίρια δημόσιων και ιδιωτικών επιχειρήσεων, ενώ οι μάχες μαίνονταν στο κέντρο της Βαρσοβίας, στην Παλιά Πόλη, στη Βόλα καθώς και στη γειτονική Οχότα, όπου οι πολωνικές δυνάμεις που μάχονταν εκεί υποχώρησαν στις 11 Αυγούστου, κατευθυνόμενες προς το κέντρο. Την κατάληψη της Οχότα ακολούθησαν νέες μαζικές δολοφονίες, ανάλογες με αυτές που είχαν προηγηθεί στη Βόλα. Στις 14 Αυγούστου ο Κομορόφσκι κάλεσε μέσω του ραδιοφώνου των εξεγερμένων τις αντάρτικες μονάδες της ΑΚ που βρίσκονταν κοντά στη Βαρσοβία να προσέλθουν στην πόλη προκειμένου να ενισχύσουν τον αγώνα, όμως η ενίσχυση που ήλθε τις επόμενες μέρες ήταν κατώτερη του αναμενόμενου. Στις 16 του μήνα οι Γερμανοί κατέλαβαν τον σταθμό ύδρευσης και ακολούθως διέκοψαν την παροχή νερού, αναγκάζοντας τους Πολωνούς να καταφύγουν για το υπόλοιπο χρονικό διάστημα στην εξοικονόμηση νερού και τη χρήση αυτοσχέδιων πηγαδιών. Τις επόμενες μέρες, η γερμανική επίθεση επικεντρώθηκε κυρίως στο μέτωπο της Παλιάς Πόλης, όπου πραγματοποιήθηκαν σφοδροί βομβαρδισμοί, ενώ στις 18 Αυγούστου ακολούθησε πρόταση του Μπαχ-Ζελέφσκι περί παράδοσης της ΑΚ, η οποία όμως, μετά από εντολή του Κομορόφσκι, έμεινε αναπάντητη. Στις 19 Αυγούστου κατέφθασαν στη Βαρσοβία αντάρτικες δυνάμεις της AK, προερχόμενες από τα κοντινά δάση Καμπίνος και Καμπάτσκι που βρίσκονται στα βόρεια και νότια της πολωνικής πρωτεύουσας αντίστοιχα. Την ίδια μέρα, στο μέτωπο το κέντρου της πόλης, οι Πολωνοί απώλεσαν το Τεχνολογικό Πανεπιστήμιο, όμως στις 20 και 22 του μήνα κατέλαβαν τα κτίρια της Μετοχικής Εταιρείας Πολωνικής Τηλεφωνίας, αιχμαλωτίζοντας αρκετούς Γερμανούς στρατιώτες και λαμβάνοντας ως λάφυρα σημαντικές ποσότητες σε προμήθειες και πολεμοφόδια. Αντιθέτως, επίθεση των ανταρτών στον σιδηροδρομικό σταθμό Γκντανσκ, αποκρούστηκε με βαριές απώλειες, ενώ αποτυχημένη ήταν και η προσπάθεια ανακατάληψης του Τεχνολογικού Πανεπιστημίου. Από γερμανικής πλευράς, κατά τις 20 Αυγούστου οι άμεσα εμπλεκόμενες στις εχθροπραξίες δυνάμεις ανέρχονταν σε 17.000 ένοπλους, χωρισμένους σε δύο μεγάλες ομάδες μάχης: την ομάδα μάχης του υποστράτηγου Ρορ - που περιλάμβανε και το απόσπασμα των Σοβιετικών δοσιλόγων του Καμίνσκι - και την ομάδα μάχης Ράινεφαρθ, που αποτελείτο από τα τμήματα μάχης Ντιρλεβάνγκερ, Ρεκ, Σμιντ και αρκετές εφεδρικές μονάδες. Στις 27 Αυγούστου οι Γερμανοί κατέλαβαν τον καθεδρικό ναό του Αγίου Ιωάννη του Βαπτιστή και την επόμενη μέρα, μετά από σκληρή και πολυήμερη σύγκρουση, το τμήμα μάχης Σμιντ κατέλαβε το Εθνικό Τυπογραφείο PWPW, σημαντικό προπύργιο των ανταρτών στην Παλιά Πόλη. Κατά την εκκαθάριση του Τυπογραφείου, οι Γερμανοί στρατιώτες προχώρησαν σε επί τόπου εκτελέσεις των αιχμάλωτων ανταρτών, αρκετών αμάχων που είχαν βρει καταφύγιο εκεί, αλλά και μελών του δυναμικού του αυτοσχέδιου νοσοκομείου που λειτουργούσε εντός του κτιρίου. Η πτώση του Εθνικού Τυπογραφείου έπληξε καθοριστικά τις αντάρτικες δυνάμεις που μάχονταν στο βόρειο τμήμα της Παλιάς Πόλης. Παράλληλα στο νότιο μέτωπο, 3.000 αντάρτες που είχαν εδραιωθεί στο Μοκότοφ με επικεφαλής τον αντισυνταγματάρχη Γιόζεφ Ροκίτσκι, πραγματοποίησαν τις νυχτερινές ώρες της 26/27 και 27/28 Αυγούστου παρακινδυνευμένες επιθέσεις στην επίπεδη και ανοικτή περιοχή ανάμεσα στο Μοκότοφ και τον Βιστούλα προκειμένου να συνδεθούν με τις πολωνικές δυνάμεις που μάχονταν στο κέντρο της πόλης, χωρίς όμως να καταφέρουν να κάμψουν τη γερμανική γραμμή άμυνας στο πάρκο Λαζιένκι. Παρά τις απώλειες που είχαν υποστεί μέχρι και τα τέλη του Αυγούστου, οι δυνάμεις των αντιστασιακών παρέμεναν ισχυρές σε στρατηγικά σημεία της Βαρσοβίας, ήταν σε θέση να πραγματοποιούν αρκετές κατά τόπους αντεπιθέσεις και αξιοποιούσαν στο έπακρο το δαιδαλώδες δίκτυο των υπονόμων, καθώς και άλλα μυστικά περάσματα που χρησιμοποιούνταν επίσης για τη μετακίνηση αγγελιοφόρων και τη μεταφορά τραυματιών, αμάχων και πολεμοφοδίων. Καίριο χτύπημα για την πολωνική άμυνα αποτέλεσε η απώλεια της Παλιάς Πόλης, η οποία πραγματοποιήθηκε στις 2 Σεπτεμβρίου. Περίπου 2.000 αντάρτες, μεταξύ των οποίων και 500 τραυματίες, απέφυγαν την αιχμαλωσία χάρη στη χρήση των αγωγών αποχέτευσης, όμως έμεινε πίσω μεγάλος αριθμός τραυματιών και αμάχων (περίπου 7.000 άτομα) που εκτελέστηκαν μαζικά από τις προελαύνουσες γερμανικές δυνάμεις. Έπειτα, στις 6 του μήνα οι Γερμανοί κατέλαβαν και τη συνοικία Ποβίσλε στο κέντρο της πόλης. Λαμβάνοντας υπόψη τα συνεχόμενα πλήγματα, ο Κομορόφσκι και ο επικεφαλής της αντιπροσωπίας της εξόριστης πολωνικής κυβέρνησης, Γιανκόφσκι, απέστειλαν τηλεγράφημα στην πολωνική κυβέρνηση του Λονδίνου, μέσω του οποίου ανέλυαν την κατάσταση και τις διαθέσιμες επιλογές τους, οι οποίες περιλάμβαναν την εκκένωση της πόλης από τον άμαχο πληθυσμό μετά από συμφωνία με τη γερμανική πλευρά και τη συνέχιση του αγώνα μέχρι τέλους, την άνευ όρων παράδοση ή τη συνέχιση της αντίστασης με τη σταδιακή υποχώρηση από το εκάστοτε μέτωπο όταν η γερμανική επικράτηση θα ήταν αναμφισβήτητη, με σκοπό να κερδηθεί περισσότερος χρόνος μέχρι την αποστολή ενισχύσεων. Οι δύο άνδρες έκλιναν προς την τρίτη επιλογή, έχοντας όμως επίγνωση πως μια τέτοια τακτική πιθανόν να οδηγούσε στην ολική καταστροφή της πόλης. Παράλληλα, υπό το βάρος της πίεσης σημαντικής μερίδας του άμαχου πληθυσμού, της οποίας το ηθικό είχε καμφθεί από τις αντιξοότητες, ο Κομορόφσκι αποδέχτηκε στις 8 Σεπτεμβρίου πρόταση του Γερμανού υποστράτηγου Ρορ για διαπραγματεύσεις, οι οποίες ξεκίνησαν με τη διαμεσολάβηση του πολωνικού Ερυθρού Σταυρού και ακολουθήθηκαν από μικρές εκεχειρίες το διάστημα μεταξύ 8 - 10 Σεπτεμβρίου που έδωσαν τη δυνατότητα σε 20.000 - 25.000 αμάχους (κυρίως γυναικόπαιδα και ηλικιωμένους) να εγκαταλείψουν την εμπόλεμη ζώνη. Ενώ η διαδικασία εκκένωσης της πόλης ήταν ακόμη σε εξέλιξη, ο Ρορ άσκησε πιέσεις στην πολωνική πλευρά για μια γρήγορη παράδοση. Ο Κομορόφσκι απάντησε ζητώντας την απόδοση της ιδιότητας του εμπόλεμου στους αντάρτες και τη διασαφήνιση της μοίρας των υπόλοιπων αντιστασιακών και του άμαχου πληθυσμού, αιτήματα που ικανοποιήθηκαν από τον Ρορ, ο οποίος δεσμεύτηκε για την απόδοση του εμπόλεμου και την αποφυγή αντεκδικήσεων. Παράλληλα, εγγυήθηκε την ασφάλεια των αμάχων, για τους οποίους πρότεινε τη μεταφορά τους στα δυτικά. Όμως πέρα από τις δεσμεύσεις, απαίτησε την άμεση παράδοση των ανταρτών μέχρι τις 4 μ.μ. της 10ης Σεπτεμβρίου, αξίωση που απορρίφθηκε. Κατόπιν, ο Κομορόφσκι ζήτησε την παραμονή των αμάχων στη Βαρσοβία, την επικύρωση της συμφωνίας συνθηκολόγησης από τον στρατηγό και διοικητή του Κεντρικού Τομέα των γερμανικών δυνάμεων, Γκιοργκ - Χάιντς Ράινχαρτ και την επίσημη ανακοίνωσή της από το γερμανικό ραδιόφωνο. Σε τηλεγράφημα που απέστειλε στις 10 Σεπτεμβρίου προς την πολωνική κυβέρνηση του Λονδίνου, ο Κομορόφσκι τόνισε πως αυτές οι απαιτήσεις είχαν ως σκοπό την καθυστέρηση της παράδοσης, καθώς την ίδια μέρα είχε παρατηρηθεί κινητικότητα από την ανατολική όχθη του Βιστούλα όπου βρίσκονταν οι σοβιετικές δυνάμεις. Στα πλαίσια της γενικής προέλασής του στο Ανατολικό Μέτωπο, ο Κόκκινος Στρατός είχε εμπλακεί κατά τον Αύγουστο σε σκληρές μάχες στην ευρύτερη περιοχή ανατολικά της Βαρσοβίας, με τις απώλειές του να υπολογίζονται σε περισσότερους από 23.000 νεκρούς. Στις 13 Σεπτεμβρίου ξεκίνησαν οι ρίψεις πολεμοφοδίων από τη σοβιετική αεροπορία, ενώ στις 16 του ίδιου μήνα ο Κόκκινος Στρατός κατέλαβε την Πράγκα και έφτασε μόλις λίγα μέτρα από τις πολωνικές θέσεις, αλλά χαρακτηριστικά δεν προέλασε περαιτέρω, αφήνοντας αστήρικτους τους αντάρτες που μάχονταν εντός της πόλης. Κατά τόν συγγραφέα Eddy Bayer οἱ Σοβιετικοί όχι μόνον δέν βοήθησαν μέ κανέναν τρόπο τούς εξεγερθέντες(γιά λόγους πού ἠδη αναφέρονται στό λήμμα), αλλά εμπόδισαν καί τήν ενίσχυσή τους από τούς Δυτικούς Συμμάχους: Απαγόρευσαν στά τετρακινητήρια αεροσκάφη των Αγγλοαμερικανών πού έριχναν εφόδια στούς εξεγερμένους να προσγειώνονται σε σοβιετικά αεροδρόμια γιά ανεφοδιασμό. Η απαγόρευση περιελάμβανε και συμμαχικά βομβαρδιστικά που έτυχε να χτυπηθούν από την γερμανικά αεράμυνα εκτελώντας άλλες αποστολές στην κατεχόμενη Ευρώπη. Συνολικά χάθηκαν 250 αεροσκάφη και 1750 αεροπόροι. Αντιθέτως, τμήματα της Α΄ Πολωνικής Στρατιάς (είχε δημιουργηθεί από την αναδιοργάνωση των πολωνικών ενόπλων δυνάμεων που δρούσαν στη Σοβιετική Ένωση και προήλαυνε μαζί με τους Σοβιετικούς έχοντας επικεφαλής τον Πολωνό αξιωματικό Ζίγκμουντ Μπέρλινγκ) διέσχισαν τον ποταμό και ενίσχυσαν τους ομοεθνείς τους, μετρώντας όμως βαριές απώλειες, κυρίως κατά την οκταήμερη μάχη στο προγεφύρωμα του Τσζερνιακόφ που έληξε στις 23 Σεπτεμβρίου με τη γερμανική επικράτηση. Ακολούθως, οι επιζώντες Πολωνοί στρατιώτες επέστρεψαν στην Πράγκα, ενώ οι αντάρτες κατέφυγαν στις περιοχές της πόλης που ελέγχονταν ακόμη από την ΑΚ. Από την πλευρά τους, οι Σοβιετικοί πρότειναν στην ηγεσία της ΑΚ να εκκενώσει την κυρίως Βαρσοβία μεταφέροντας τις δυνάμεις της στην Πράγκα, μέσω του Ζόλιμπορζ που βρισκόταν ακόμη υπό πολωνικό έλεγχο, όμως η πρόταση απορρίφθηκε (τους προηγούμενους μήνες, καθ' όλο το διάστημα της προέλασής του επί πολωνικού εδάφους, ο Κόκκινος Στρατός είχε προχωρήσει στη διάλυση των αντάρτικων δυνάμεων της ΑΚ, οι οποίες παρόλο που συμπολέμησαν με τους Σοβιετικούς σε διάφορες περιοχές όπως το Λβιβ, το Βίλνιους, η Βολυνία κ.α., υποχρεώθηκαν εν τέλει να αφοπλιστούν ή να ενσωματωθούν στις ελεγχόμενες από την ΕΣΣΔ, πολωνικές ένοπλες δυνάμεις). Ως εκ τούτου, την αντίπερα όχθη του Βιστούλα πέρασαν κατά κύριο λόγο αντάρτες της κομμουνιστικής AL. Η αδράνεια των Σοβιετικών θεωρήθηκε πως ήταν αποτέλεσμα εντολής του Ιωσήφ Στάλιν, ο οποίος επιθυμούσε να αποτύχει η εξέγερση ώστε μετά την επικείμενη υποχώρηση των Γερμανών, ο έλεγχος της Πολωνίας από την Σοβιετική Ένωση να είναι απόλυτος. Η εξάλειψη του προγεφυρώματος του Τσζερνιακόφ επέτρεψε στις γερμανικές δυνάμεις να στρέψουν την προσοχή τους στα μέτωπα του Μοκότοφ και του Ζόλιμπορζ. Η επίθεση στο Μοκότοφ ξεκίνησε στις 24 Σεπτεμβρίου με σφοδρό βομβαρδισμό από την αεροπορία και το πυροβολικό, ενώ στην επιχείρηση συμμετείχαν και δυνάμεις της 19ης Μεραρχίας Πάντσερ. Από την αντίθετη πλευρά, το προάστιο υπεράσπιζαν περίπου 3.000 αντάρτες της ΑΚ υπό τους αξιωματικούς Γιόζεφ Ροκίτσκι και Γιαν Μαζουρκίεβιτς, ενισχυμένοι με μερικούς αντάρτες της AL. Οι συγκρούσεις κράτησαν μέχρι τις 27 Σεπτεμβρίου (με μια μικρή κατάπαυση πυρός κατά το πρώτο εικοσιτετράωρο προκειμένου να εγκαταλείψει την περιοχή ο άμαχος πληθυσμός) όταν υπό το βάρος του γερμανικού κλοιού και των μεγάλων απωλειών, ο Ροκίτσκι αποφάσισε τη διαφυγή μέσω των υπονόμων εν μέσω χαοτικών συνθηκών, ενώ όσοι έμειναν πίσω με επικεφαλής τον ταγματάρχη Κάζιμιερτζ Στέρναλ παραδόθηκαν στις 11:00 π.μ. της ίδιας μέρας. Από το σύνολο των Πολωνών ενόπλων που έλαβαν μέρος στη μάχη του Μοκότοφ, υπολογίζεται πως μόλις 600 απέφυγαν τον θάνατο ή την αιχμαλωσία. Ταυτόχρονα με τη γερμανική επίθεση στο Μοκότοφ πραγματοποιήθηκε και η αντίστοιχη στο Ζόλιμπορζ από 2.600 άνδρες της 19ης μεραρχίας τεθωρακισμένων, οι οποίοι ενισχύθηκαν με περίπου 5.000 στρατιώτες από άλλες μονάδες. Στον αντίποδα, στη συνοικία ήταν συγκεντρωμένοι 2.500 Πολωνοί αντάρτες, από τους οποίους μόλις οι 1.500 διέθεταν οπλισμό. Παρόλο που η αρχική επίθεση αποκρούστηκε, ακολούθησαν νέες, με αποκορύφωμα εκείνη της 29ης Σεπτεμβρίου που υποστηριζόταν από τεθωρακισμένα και εκτεταμένες βολές πυροβολικού. Εν τέλει οι Πολωνοί παραδόθηκαν μετά από διαπραγματεύσεις τα μεσάνυχτα της 30ης Σεπτεμβρίου, με αποτέλεσμα να αιχμαλωτιστούν περίπου 1.350 αξιωματικοί και αντάρτες, 130 γυναίκες και 400 τραυματίες, ενώ μερικές δεκάδες ανταρτών κατάφεραν να αποφύγουν την αιχμαλωσία καταφεύγοντας κυρίως στην Πράγκα. Οι απώλειες του Μοκότοφ και του Ζόλιμπορζ έφεραν σε εξαιρετικά δύσκολη θέση τους εξεγερθέντες, οι οποίοι πλέον βρίσκονταν απομονωμένοι και περικυκλωμένοι σε μια περιοχή του κέντρου της Βαρσοβίας, αντιμετωπίζοντας παράλληλα σοβαρές ελλείψεις σε τρόφιμα και πυρομαχικά. Παράλληλα, στις 27 Σεπτεμβρίου ξεκίνησε εκκαθαριστική επιχείρηση κατά των προερχόμενων από την επαρχία 2.400 ανταρτών της ΑΚ στο Καμπίνος. Οι συγκεκριμένοι, εκμεταλλευόμενοι την ευνοϊκή στάση των ουγγρικών στρατευμάτων που στάθμευαν εκεί και τηρούσαν ουδετερότητα παρά το γεγονός πως υπάγονταν στις δυνάμεις του Άξονα, είχαν καταφέρει να εδραιωθούν στην περιοχή και να εμπλακούν επιτυχώς σε συγκρούσεις με γερμανικές δυνάμεις αλλά και άνδρες της RONA, χωρίς ωστόσο να μπορέσουν να επηρεάσουν καθοριστικά τα συμβάντα εντός της πόλης. Στις 29 του ίδιου μήνα, οι Γερμανοί κατάφεραν να εκτοπίσουν τους αντάρτες από το Καμπίνος, προξενώντας τους απώλειες 150 νεκρών, 120 τραυματιών και 150 αιχμαλώτων. Στις 30 Σεπτεμβρίου, ο πρωθυπουργός της εξόριστης πολωνικής κυβέρνησης Μικολάιτζικ και ο Κομορόφσκι απηύθυναν προς τους Στάλιν και Ροκοσόφσκι αντίστοιχα, ύστατες εκκλήσεις για την επανέναρξη των σοβιετικών επιχειρήσεων, χωρίς ωστόσο να λάβουν κάποια απάντηση. Μπροστά στο αδιέξοδο στο οποίο βρέθηκαν οι Πολωνοί αντιστασιακοί, ο Κομορόφσκι - αφού πρώτα ενημέρωσε την εξόριστη κυβέρνηση - ξεκίνησε επίσημα την 1η Οκτωβρίου διαπραγματεύσεις με τον Μπαχ-Ζελέφσκι και το βράδυ της 2ας Οκτωβρίου υπέγραψε τη συνθήκη παράδοσης, μετά από 63 μέρες συγκρούσεων. Η συμφωνία με τις γερμανικές δυνάμεις εξασφάλισε στους αντάρτες την ιδιότητα του εμπόλεμου και τη μεταχείρισή τους ως αιχμαλώτων πολέμου της Βέρμαχτ. Παρόλο που οι απώλειες δεν μπορούν να υπολογιστούν με ακρίβεια, έχει εκτιμηθεί ότι περίπου 16.000 Πολωνοί αντιστασιακοί έχασαν τη ζωή τους, 6.000 τραυματίστηκαν και περισσότεροι από 16.000 αιχμαλωτίστηκαν. Ειδικά για την ΑΚ το μέγεθος των απωλειών ήταν τόσο δυσβάστακτο ώστε παρά τις προσπάθειες που καταβλήθηκαν, η οργάνωση δεν μπόρεσε να ανακάμψει, με αποτέλεσμα να αυτοδιαλυθεί τον Ιανουάριο του 1945, μετά από εντολή του διαδόχου του αιχμάλωτου Κομορόφσκι, Λέοπολντ Οκουλίτσκι. Επιπλέον, οι συνολικές απώλειες της Στρατιάς Μπέρλινγκ ανήλθαν σε 5.660 άνδρες. Παράλληλα, οι μαζικές σφαγές που πραγματοποίησαν οι γερμανικές δυνάμεις από κοινού με τους Σοβιετικούς δοσίλογους σε διάφορες συνοικίες της πόλης (κυρίως στη Βόλα και την Οχότα και δευτερευόντως στην Παλιά Πόλη, το Ζόλιμπορζ και το Μοκότοφ), οι τυφλοί βομβαρδισμοί του γερμανικού πυροβολικού και της αεροπορίας, αλλά και η χρησιμοποίηση αιχμαλώτων ως ανθρώπινες ασπίδες είχαν ως αποτέλεσμα να σκοτωθούν περίπου 150.000 με 200.000 άμαχοι. Οι συνολικές απώλειες των γερμανικών δυνάμεων υπολογίζονται από διάφορους ιστορικούς σε 20.000 με 26.000 νεκρούς, τραυματίες και αγνοούμενους. Σε ό,τι αφορά τους νεκρούς δίνονται διάφορες εκτιμήσεις, με τη σύγχρονη ιστοριογραφία να έχει αποδεχτεί έναν αριθμό που κυμαίνεται μεταξύ 2 και 3 χιλιάδων απωλειών. Ακόμη, υπολογίζεται πως τραυματίστηκαν γύρω στους 9.000 στρατιώτες και σκοτώθηκαν 100 - 200 άμαχοι Γερμανοί που έπεσαν θύματα αντεκδικήσεων τις πρώτες μέρες της εξέγερσης. Κατά τη διάρκεια των μαχών καταστράφηκε ολοσχερώς το 25% των κτιρίων της πόλης. Μετά την κατάπνιξη της εξέγερσης, οι Γερμανοί - ακολουθώντας τους σχεδιασμούς του Αδόλφου Χίτλερ, όπως αυτοί είχαν εκφραστεί ήδη από το 1939, σύμφωνα με τους οποίους η Βαρσοβία είτε θα γινόταν κέντρο του «γερμανικού πολιτισμού» είτε θα ισοπεδωνόταν- εκτόπισαν τους εναπομείναντες κατοίκους σε στρατόπεδα καταναγκαστικής εργασίας ή στρατόπεδα συγκέντρωσης και κατέστρεψαν ένα επιπλέον 35% της πόλης, τετράγωνο προς τετράγωνο, αφού πρώτα λεηλάτησαν συστηματικά τα δημόσια και ιδιωτικά κτίρια. Η συγκεκριμένη ενέργεια εκτιμάται πως δεν εξυπηρετούσε κάποιον στρατιωτικό σκοπό. Στα κτίρια και τα μνημεία που αν και απέφυγαν την ολική καταστροφή κατά τη διάρκεια της εξέγερσης, ισοπεδώθηκαν στο αμέσως επόμενο χρονικό διάστημα περιλαμβάνονται μεταξύ άλλων το Σαξονικό Ανάκτορο, το Ανάκτορο Μπριούχλ ή Μπριλ, η βιβλιοθήκη Ζαλούσκι, η συνοικία της Παλιάς Πόλης κ.ά. Υπολογίζοντας και τις καταστροφές που είχαν προηγηθεί τα προηγούμενα χρόνια και ιδίως κατά την εξέγερση του Γκέτο της Βαρσοβίας, συνολικά πάνω από το 85% της προπολεμικής πόλης είχε καταστραφεί τον Ιανουάριο του 1945, όταν οι Σοβιετικοί εισήλθαν σε αυτή. Παρά το γεγονός πως η εξέγερση της Βαρσοβίας θεωρείται η σημαντικότερη επιχείρηση αντιστασιακής οργάνωσης κατά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, τόσο κατά τη διάρκειά της όσο και το αμέσως επόμενο χρονικό διάστημα μετά την κατάπνιξή της και με τις συνέπειές της (μαζική σφαγή και εκτοπισμός του πληθυσμού, καταστροφή της πόλης και ουσιαστική εκμηδένιση του φιλοδυτικού αντιστασιακού κινήματος) ακόμη νωπές, θεωρήθηκε από την πολωνική κοινή γνώμη ως ολέθριο λάθος. Συν τοις άλλοις, με την εγκαθίδρυση του κομμουνιστικού καθεστώτος και το οριστικό πέρασμα της χώρας στο Ανατολικό Μπλοκ, η εξέγερση αποσιωπήθηκε και δυσφημίστηκε συλλήβδην από την κομμουνιστική ιστοριογραφία ως προβοκάτσια, εγκληματική και τυχοδιωκτική ενέργεια, ενώ οι πρωταγωνιστές της χαρακτηρίστηκαν αντιδραστικοί. Παρόλα αυτά, η εξέγερση και οι ηγέτες της αποτέλεσαν αρχικά σημεία αναφοράς των αντικαθεστωτικών Πολωνών και μετά την πτώση του κομμουνισμού, σύμβολα του σύγχρονου κράτους, ενώ στο ανακατασκευασμένο ιστορικό κέντρο της πόλης έχει ανεγερθεί πληθώρα μνημείων και αναθηματικών πλακών, αφιερωμένων στην εξέγερση και τους αντάρτες της Armia Krajowa. Επιπλέον, κάθε 1η Αυγούστου πραγματοποιούνται στη Βαρσοβία επίσημες εκδηλώσεις μνήμης. Ακαδημία Επιστημών της ΕΣΣΔ (1965). Παγκόσμια Ιστορία. Χ (Ι1 - Ι2). Αθήνα: Μέλισσα. Ρούσος, Πέτρος (1978). Η μεγάλη πενταετία 1940 - 1945. Β΄. Αθήνα. Φλάισερ, Χάγκεν (2012) [2008]. Οι πόλεμοι της μνήμης. Ο Β΄ Παγκόσμιος Πόλεμος στη δημόσια ιστορία. Αθήνα: Νεφέλη. Applebaum, Anne (2016). Σιδηρούν παραπέτασμα. Συνθλίβοντας την Ανατολική Ευρώπη, 1944-1956. μετάφραση: Κώστας Κουρεμένος. Αθήνα: Αλεξάνδρεια. Borodziej, Włodzimierz (2006). The Warsaw Uprising of 1944. Madison, Wisconsin: University of Wisconsin Press. Böhler, Jochen. Gerwarth, Robert (2017). The Waffen-SS. A European History. Oxford: Oxford University Press. Bruce, George (1972). The Warsaw Uprising. 1 August - 2 October 1944. London: Hart-Davis. Ciechanowski, Jan M. (2002) [1974]. The Warsaw Rising of 1944. Cambridge: Cambridge University Press. Davies, Norman (2001). Heart of Europe. The past in Poland's present. Oxford University Press. Davies, Norman (2004) [2003]. Rising '44. The Battle for Warsaw. London: Pan Books. Davies, Norman (2005). God's playground. A History of Poland. Vol. 2. New York: Columbia University Press. Davies, Norman (2007) [2006]. Europe at War 1939-1945. No Simple Victory. London: Pan Books. Davies, Norman (2007). Η Ευρώπη σε Πόλεμο. Η έναρξη, οι συγκρούσεις, οι ηγέτες και το τέλος του Φασισμού. 1939-1945. τόμος 2. μετάφραση: Σωτήρης Αγάπιος. Αθήνα: Ιωλκός. Evans, Richard J. (2014). Το Γ΄ Ράιχ στον πόλεμο. μετάφραση: Ελένη Αστερίου. Αθήνα: Αλεξάνδρεια. Ferguson, Niall (2006). The War of the World. Twentieth-century Conflict and the Descent of the West. New York: The Penguin Press. Forczyk, Robert (2009). Warsaw 1944. Poland's bid for freedom. Osprey Campaign Series. Osprey Publishing. Hanson, Joanna K. M. (2004) [1982]. The Civilian Population and the Warsaw Uprising of 1944. Cambridge: Cambridge University Press. Irving, David (2002). Hitler's War and the War Path. London: Focal Point Publications. Kemp-Welch, A. (2008). Poland under Communism. A Cold War History. Cambridge: Cambridge University Press. Kochanski, Halik (2012). The eagle unbowed. Poland and the Poles in the Second World War. Cambridge, Massachusetts: Harvard University Press. Mazower, Mark (2009). Η Αυτοκρατορία του Χίτλερ. Ναζιστική εξουσία στην κατοχική Ευρώπη. μετάφραση: Κώστας Κουρεμένος. Αθήνα: Αλεξάνδρεια. Prażmowska, Anita (2010). Poland. A Modern History. London: I.B. Tauris. Richie, Alexandra (2013). Warsaw 1944. Hitler, Himmler, and the Warsaw Uprising. New York. Snyder, Timothy (2017). Αιματοβαμμένες χώρες. Η Ευρώπη μεταξύ Χίτλερ και Στάλιν. μετάφραση: Ανδρέας Παππάς. Εκδόσεις Παπαδόπουλος. Εξέγερση του Γκέτο της Βαρσοβίας Ανατολικό μέτωπο (Β' Παγκόσμιος Πόλεμος) Γερμανοσοβιετικό Σύμφωνο μη Επίθεσης Γερμανική εισβολή στην Πολωνία Σοβιετική εισβολή στην Πολωνία Γενικό Κυβερνείο Καλογρηάς, Βάιος. «Η εξέγερση της Βαρσοβίας το 1944», άρθρο στον ιστότοπο της εφημερίδας «Η Καθημερινή», 21 Φεβρουαρίου 2011.Μουσείο της Εξέγερσης της Βαρσοβίας: http://www.1944.pl/en/
|
Η εξέγερση της Βαρσοβίας (πολωνικά: powstanie warszawskie, γερμανικά: Warschauer Aufstand) ήταν ένοπλη σύγκρουση ανάμεσα στους αντάρτες της πολωνικής αντίστασης - κυρίως της οργάνωσης Armia Krajowa ή AK (ελλ: Εγχώριος Στρατός ή Στρατός της Πατρίδας) - και τα γερμανικά στρατεύματα Κατοχής κατά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο. Η εξέγερση άρχισε την 1η Αυγούστου 1944, ως τμήμα γενικευμένων πολεμικών επιχειρήσεων της πολωνικής αντίστασης στα εδάφη του προπολεμικού πολωνικού κράτους, παράλληλα με τη σοβιετική προέλαση εναντίον των γερμανοκρατούμενων εδαφών. Το αρχικό σχέδιο προέβλεπε συγκρούσεις διάρκειας λίγων μόνο μερών ως την άφιξη των σοβιετικών δυνάμεων που προσέγγιζαν την πόλη. Παρόλα αυτά η σοβιετική προέλαση σταμάτησε εκείνο το διάστημα, ενώ η πολωνική αντίσταση συνεχίστηκε για 63 ολόκληρες μέρες ως την τελική παράδοση στους Γερμανούς στις 2 Οκτωβρίου. Μετά την καταστολή της εξέγερσης ακολούθησε η οργανωμένη λεηλασία και καταστροφή της πόλης από τις γερμανικές δυνάμεις. Η εξέγερση της Βαρσοβίας θεωρείται ως η μεγαλύτερη επιχείρηση που διεξήγαγε αντιστασιακή οργάνωση κατά τη διάρκεια του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%95%CE%BE%CE%AD%CE%B3%CE%B5%CF%81%CF%83%CE%B7_%CF%84%CE%B7%CF%82_%CE%92%CE%B1%CF%81%CF%83%CE%BF%CE%B2%CE%AF%CE%B1%CF%82
|
Πάτρικ Φουνγκβάγιο
|
Ο Φουνγκαβάγιο ξεκίνησε το ποδόσφαιρο στην Άφρικα Σπορτς Ακάντεμι της πατρίδας του. Ως επαγγελματίας αγωνίστηκε για δυο σεζόν στην Μπίντβεστ Γουίτς (Bidvest Wits) από το 2008 ως το 2010. Τον Ιούλιο του 2010 ήρθε στην Ελλάδα και υπέγραψε μονοετές συμβόλαιο στον Πανιώνιο, το οποίο διακόπηκε στις 25 Νοεμβρίου έπειτα από τρεις επίσημες εμφανίσεις.
|
Ο Πάτρικ Φουνγκβάγιο (Patrick Phungwayo) γεννήθηκε στις 6/1/1988 στην πόλη Αλεξάντρα της κομητείας Γκάουτενγκ (Alexandra, Gauteng) στη Νότια Αφρική και είναι επαγγεματίας ποδοσφαιριστής. Παίζει στη θέση του αριστερού μπακ. Στην αρχή της σεζόν 2010-11 αγωνίστηκε με τον Πανιώνιο στην Α΄ Εθνική με το Νο 3.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A0%CE%AC%CF%84%CF%81%CE%B9%CE%BA_%CE%A6%CE%BF%CF%85%CE%BD%CE%B3%CE%BA%CE%B2%CE%AC%CE%B3%CE%B9%CE%BF
|
Νικόλαος Ζορμπάς
|
Γεννήθηκε στην Αθήνα το 1844, από πατέρα στρατιωτικό με καταγωγή από τη Μαγνησία της Μικράς Ασίας. Σπούδασε στη Σχολή Ευελπίδων και στη συνέχεια στη Γαλλία και στο Βέλγιο. Μετείχε στις συμπλοκές του 1886 ως διοικητής μοίρας πυροβολικού. Επί πρωθυπουργίας του Χαρίλαου Τρικούπη (1886-1889) υπηρέτησε στο υπουργείο Στρατιωτικών στη διοίκηση προσωπικού. Διετέλεσε επίσης υπάλληλος του υπουργείου Εσωτερικών και καθηγητής πυροβολικού στη σχολή Ευελπίδων. Στον πόλεμο του 1897 έφερε τον βαθμό του αντισυνταγματάρχη όπου και διετέλεσε αρχηγός πυροβολικού της 1ης Μεραρχίας. Μετά την ατυχή λήξη του πολέμου του 1897 ήρθε σε σύγκρουση με τον διάδοχο Κωνσταντίνο και τους επιτελείς του, σχετικά με την κριτική που ασκούσε η επίσημη πολεμική έκθεση για τη δράση του στο μέτωπο της Θεσσαλίας. Έτσι τέθηκε σε διαθεσιμότητα. Από τις 17 Ιουλίου 1905 μέχρι τις 26 Αυγούστου 1906 διετέλεσε διοικητής της σχολής Ευελπίδων και το 1907 διευθυντής πολεμικού υλικού. Το 1909 όταν οργανώθηκε ο Στρατιωτικός Σύνδεσμος του εζητήθη ν΄ αναλάβει την αρχηγία του κινήματος του 1909. «Ο Ζορμπάς πρωτοστάτησε στη ίδρυση του Στρατιωτικού Συνδέσμου, μια κίνησης με στρατιωτική και πολιτικά αιτήματα, όπως αναδιοργάνωση του στρατού, απομάκρυνση μελών της βασιλικής οικογένειας από τη διοίκηση του στρατεύματος και εξυγίανση της πολιτικής ζωής του τόπου (Mάιος 1909)». Στην κυβέρνηση Δραγούμη στις 18 Ιανουαρίου του 1910 ορκίστηκε υπουργός στρατιωτικών, από τη θέση την οποία και διέταξε τη διάλυση του Στρατιωτικού Συνδέσμου. Στις 6 Οκτωβρίου του ίδιου έτους αντικαταστάθηκε από τον Ελευθέριο Βενιζέλο. Αποστρατεύτηκε το 1911 κατόπιν παραιτήσεώς του. Ο Ζορμπάς δεν υπήρξε κινηματίας, επιλέχθηκε για την ανάληψη της αρχηγίας του κινήματος λόγω της ιδιαίτερης διπλωματίας που τον διέκρινε και της ψυχραιμίας του, αλλά και των γνώσεων που είχε αποκομίσει όταν υπηρετούσε στο υπουργείο στρατιωτικών. Ανέλαβε την αρχηγία όταν το κίνημα σχεδόν παρέλυε κάτω από την πείσμωνα αδιαφορία των πολιτικών και κατάφερε να χαλιναγωγήσει τις ορμές των πιο έξαλλων κυρίως νεαρών αξιωματικών. Προσεταιριζόμενος τα πλέον ψύχραιμα στοιχεία συνεργάσθηκε τελικά με τον πολιτικό χώρο όπου και στη συνέχεια ο ίδιος διέλυσε και τον Σύνδεσμο. Πέθανε στην Αθήνα, νοσηλευόμενος στο Β΄ Στρατιωτικό Νοσοκομείο στις 11 Ιουνίου του 1920, χωρίς να γίνει ο παραμικρός λόγος για τον θάνατό του. Έγραψε τα έργα «Μαθήματα Πυροβολικού» που διδάσκονταν στη Σχολή Ευελπίδων, καθώς και «Απομνημονεύματα» (περί του κινήματος 1909) που δημοσιεύτηκαν λίγα χρόνια μετά το θάνατό του, το 1925. To Kίνημα στο Γουδί (1909), Συλλογικό έργο, επιμ. Νίκη Μαρωνίτη tovima «Εκατό χρόνια από το κίνημα στο Γουδί» Οπτικοακουστικό υλικά
|
Το παρόν λήμμα αναφέρεται στον στρατιωτικό. Για τον μεταγενέστερο βουλευτή Χίου, δείτε Νικόλαος Ι. Ζορμπάς. Ο Νικόλαος Ζορμπάς (Αθήνα, 27 Σεπτεμβρίου 1844 - 11 Ιουνίου 1920, παλαιό ημερολόγιο, Αθήνα), ήταν Έλληνας στρατιωτικός, ο αρχηγός του Στρατιωτικού συνδέσμου και του Κινήματος στο Γουδί (1909).
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9D%CE%B9%CE%BA%CF%8C%CE%BB%CE%B1%CE%BF%CF%82_%CE%96%CE%BF%CF%81%CE%BC%CF%80%CE%AC%CF%82
|
Σπάιτσταουν
|
Η Σπάιτσταουν πήρε το όνομά της από τον Γουίλλιαμ Σπάιτ. Η Σπάιτσταουν βρίσκεται βόρεια του Μπαρμπάντος και κεντρο-δυτικά του Αγίου Πέτρου. Βρίσκεται νότια της Ντουγκλάς, δυτικά της Δε Γουίμ και βορειοδυτικά της Γουόρλεϊ. Η Σπάιτσταουν ήταν η γενέτειρα της Κλωντέν Κολμπέρ (Claudette Colbert). Αγγλία Ρίντινγκ, Αγγλία, Ηνωμένο Βασίλειο ΗΠΑ Τσάρλεστον, Νότια Καρολίνα, ΗΠΑ Κατάλογος οικισμών του Μπαρμπάντος
|
Η Σπάιτσταουν (αγγλικά: Speightstown), γνωστό, επίσης, και ως Λιτλ Μπρίστολ (Little Bristol) είναι μια κωμόπολη του Μπαρμπάντος. Είναι η δεύτερη μεγαλύτερη πόλη μετά την πρωτεύουσα Μπρίτζταουν. Είναι η πρωτεύουσα της ενορίας του Αγίου Πέτρου. Βρίσκεται περίπου 12 μίλια βόρεια της πρωτεύουσας Μπρίτζταουν. Έχει πληθυσμό περίπου 3.636 κατοίκων (2005).
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A3%CF%80%CE%AC%CE%B9%CF%84%CF%83%CF%84%CE%B1%CE%BF%CF%85%CE%BD
|
Ο.Φ. Χολαργού
|
Ο Όμιλος Φιλάθλων Χολαργού ιδρύθηκε το 1947 ως ποδοσφαιρικό σωματείο και αρχικά αγωνίστηκε ανεπίσημα. 5 χρόνια ύστερα από την ίδρυσή του, το 1952, ο Ο.Φ. Χολαργού αναγνωρίστηκε επίσημα από την ΕΠΟ με Αριθμό Μητρώου 374 και εντάχθηκε στα πρωταθλήματα της Ε.Π.Σ. Αθηνών, ξεκινώντας από το πρωτάθλημα Γ΄ Κατηγορίας της περιόδου 1952-53. Τη σεζόν 1973-74 αγωνίστηκε για πρώτη φορά στην Α΄ Κατηγορία της ΕΠΣΑ, στην οποία επέστρεψε από τη σεζόν 1975-76. Τη σεζόν 1983-84 κατέκτησε το πρωτάθλημα του 2ου ομίλου της Α΄ Κατηγορίας και κέρδισε την άνοδο στο Εθνικό Ερασιτεχνικό Πρωτάθλημα, όπου αγωνίστηκε τη σεζόν 1984-85. Τη σεζόν 1985-86 αναδείχθηκε εκ νέου πρωταθλητής Ε.Π.Σ. Αθηνών και κέρδισε την επάνοδο στο Εθνικό Ερασιτεχνικό Πρωτάθλημα. Τη σεζόν 1986-87 αγωνίστηκε για 2η φορά στο Εθνικό Ερασιτεχνικό Πρωτάθλημα, γνωρίζοντας ωστόσο τον υποβιβασμό. Το 1990 αναδείχθηκε κυπελλούχος Ε.Π.Σ. Αθηνών επικρατώντας με 1-0 στον τελικό που διεξήχθη στο γήπεδο Απόστολος Νικολαΐδης της Μάχης Μαραθώνα, ενώ ήταν φιναλίστ το 1981, όταν ηττήθηκε με 2-1 στον τελικό που διεξήχθη στο Δημοτικό στάδιο Περιστερίου από τον Αθηναϊκό.Η έδρα της ομάδας είναι το Α' Δημοτικό Στάδιο Χολαργού «Μαρκ Μαρσώ». Το 1982 ιδρύθηκε το τμήμα καλαθοσφαίρισης του Ο.Φ. Χολαργού. Η ανδρική ομάδα εντάχθηκε στα επίσημα πρωταθλήματα της Ε.Σ.Κ. Αττικής, ξεκινώντας από την Ε΄ Κατηγορία στην οποία αγωνίστηκε έως και τη σεζόν 1985-86. Τις επόμενες χρονιές πραγματοποίησε μια συνεχή ανοδική πορεία στις κατηγορίες, λαμβάνοντας μέρος την περίοδο 1986-87 στη Δ' Κατηγορία, την περίοδο 1987-88 στη Γ' Κατηγορία και την περίοδο 1988-89 στη Β' Κατηγορία, κερδίζοντας την άνοδο στην Α΄ Κατηγορία, την κορυφαία κατηγορία των πρωταθλημάτων της ΕΣΚΑ. Το 1989 αποσχίστηκε από το σύλλογο και μετονομάστηκε σε Καλαθοσφαιρικός Όμιλος Χολαργού, συνεχίζοντας τη δράση του ανεξάρτητα από τη σεζόν 1989-90. Ο Ο.Φ. Χολαργού στο παρελθόν διέθετε επίσης και τμήματα πετοσφαίρισης και στίβου. Το 1996 αποσχίστηκαν από τον σύλλογο, συνενώθηκαν και δημιούργησαν τον Γυμναστικό Αθλητικό Σύλλογο Χολαργού, ο οποίος έκτοτε δρα ανεξάρτητα σε βόλεϊ, στίβο αλλά και άλλα αθλήματα. Η επίσημη ιστοσελίδα της ομάδας
|
Ο Όμιλος Φιλάθλων Χολαργού είναι αθλητικός σύλλογος που εδρεύει στον Χολαργό. Επίσημο έτος ίδρυσής του είναι το 1947 και δραστηριοποιείται στο άθλημα του ποδοσφαίρου, διατηρώντας τμήματα ποδοσφαίρου ανδρών και ακαδημιών, ενώ στο παρελθόν διέθετε και τμήμα καλαθοσφαίρισης, καθώς επίσης και τμήμα πετοσφαίρισης και στίβου.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9F.%CE%A6._%CE%A7%CE%BF%CE%BB%CE%B1%CF%81%CE%B3%CE%BF%CF%8D
|
Γεώργιος Νέβιλ, 1ος βαρόνος του Λάτιμερ
|
Ο Γεώργιος Νέβιλ παντρεύτηκε την Λαίδη Ελισάβετ (1417 - 1480) κόρη του Ριχάρδου ντε Μποσάμπ, 13ου κόμη του Γουόρικ και της Αικατερίνης Μπέρκλεϋ, μαζί της απέκτησε : Αικατερίνη Νέβιλ Σερ Χένρυ Νέβιλ (πέθανε στις 26 Ιουλίου 1469, παντρεύτηκε την Ιωάννα Μπικυρτσιερ, κόρη του Τζων Μπικυρτσιερ και της Μάρζορι Μπέρνερς με την οποία απέκτησε : Ιωάννα Νέβιλ, παντρεύτηκε τον Σερ Τζέιμς Ρατκλίφο. Ριχάρδος Νέβιλ, 2ος βαρόνος του Λάτιμερ (1468 - 1530), παντρεύτηκε στο Γούστερσαϊρ (1490) την Άννα Στάφορντ κόρη του Σερ Χάμφρεϊ Στάφορντ του Γκράφτον (1427 - 1486) και της Αικατερίνης Φρέι (1437 - 1482) με την οποία απέκτησε τον Τζων Νέβιλ, 3ο βαρόνο του Λάτιμερ. Τόμας Νέβιλ (Σενστουν 1468 - 1546), λόρδος του Μάθομ, παντρεύτηκε την Λετίτια Άρκουρ (1494 - 1520) κόρη του Σερ Ρόμπερ Άρκουρ και της Αγνής Λιμπρέικ. Τόμας Νέβιλ του Σενστουν Τζέιν Νέβιλ, παντρεύτηκε τον Όλιβερ Ντάντλεϊ.Ο Γεώργιος Νέβιλ υπέφερε από μια μορφή άνοιας τα τελευταία χρόνια της ζωής του γι'αυτό περιγράφεται ως "ηλίθιος", η ηγεμονία των εδαφών του μεταφέρθηκε τότε στον ανιψιό του Ριχάρδο Νέβιλ, 16ο κόμη του Γουόρικ. Ο Γεώργιος Νέβιλ, 1ος βαρόνος του Λάτιμερ πέθανε στις 30 Δεκεμβρίου 1469 και τον διαδέχθηκε ο εγγονός του Ριχάρδος Νέβιλ, 2ος βαρόνος του Λάτιμερ, ο μεγαλύτερος γιος του Χένρυ Νέβιλ είχε πεθάνει λίγους μήνες πριν από τον ίδιο, έπεσε στην μάχη του Έτζεκοτ Μουρ στις 26 Ιουλίου 1469. Burke, John (1831). A General and Heraldic Dictionary of the Peerages of England, Ireland, and Scotland, Extinct, Dormant, and in Abeyance G.E. Cokayne; with Vicary Gibbs, H.A. Doubleday, Geoffrey H. White, Duncan Warrand and Lord Howard de Walden, editors, The Complete Peerage of England, Scotland, Ireland, Great Britain and the United Kingdom, Extant, Extinct or Dormant, new ed., 13 volumes in 14 (1910–1959; reprint in 6 volumes, Gloucester, U.K.: Alan Sutton Publishing, 2000) Kidd, Charles, Williamson, David (editors). Debrett's Peerage and Baronetage (1990 edition). New York: St Martin's Press, 1990. Οικογένεια Νέβιλ
|
Ο Γεώργιος Νέβιλ, 1ος βαρόνος του Λάτιμερ (1407 - 30 Δεκεμβρίου 1469) Άγγλος ευγενής ήταν πέμπτος γιος του Ραλφ Νέβιλ, 1ου κόμη του Γουέστμορλαντ και της δεύτερης συζύγου του Ιωάννας Μπωφόρ της κόρης του Ιωάννη της Γάνδης και της τρίτης συζύγου του Αικατερίνης Σουίνφορντ. Με τον θάνατο του ετεροθαλούς θείου του Τζων Λάτιμερ, 6ου βαρόνου του Λάτιμερ (1430) κληρονόμησε τα εδάφη του Λάτιμερ και στις 25 Φεβρουαρίου 1432 ονομάστηκε από το Κοινοβούλιο βαρόνος του Λάτιμερ. Ο Λάτιμερ πολέμησε στην Σκωτία (1436), ήταν δικαστής της ειρήνης στο Κάμπερλαντ (1437) και διηύθυνε το βασιλικό συμβούλιο (1439).
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%93%CE%B5%CF%8E%CF%81%CE%B3%CE%B9%CE%BF%CF%82_%CE%9D%CE%AD%CE%B2%CE%B9%CE%BB,_1%CE%BF%CF%82_%CE%B2%CE%B1%CF%81%CF%8C%CE%BD%CE%BF%CF%82_%CF%84%CE%BF%CF%85_%CE%9B%CE%AC%CF%84%CE%B9%CE%BC%CE%B5%CF%81
|
Ποταμίτικος Γιαλός Αχαΐας
|
Πρόκειται για σχετικά καινούριο οικισμό καθότι αναγνωρίστηκε ως τέτοιος στις 16/10/1940. Δημιουργήθηκε από κατοίκους της ορεινής Κάτω Ποταμιάς, που κατέβαιναν στα παραλιακά εδάφη, και όταν απέκτησε τη μορφή μόνιμης εγκατάστασης απογράφηκε αυτοτελώς για πρώτη φορά το 1940. Συγκεντρωτικά, η δημογραφική εξέλιξη του οικισμού σύμφωνα με τις εθνικές απογραφές είναι η εξής: Αποτελέσματα της Απογραφής Πληθυσμού-Κατοικιών 2011 που αφορούν στο Μόνιμο Πληθυσμό της Χώρας, Εφημερίδα της Κυβερνήσεως της Ελληνικής Δημοκρατίας, τχ. 2ο, φ. 3465 (28 Δεκεμβρίου 2012). Ε.Σ.Υ.Ε. - Μόνιμος Πληθυσμός της Ελλάδος. Απογραφή 2001, Αθήνα 2004. ISBN 960-86704-8-9. Κεντρική Ένωση Δήμων και Κοινοτήτων (ΚΕΔΚΕ) - Ελληνική Εταιρία Τοπικής Ανάπτυξης και Αυτοδιοίκησης (ΕΕΤΑΑ), Λεξικό Διοικητικών Μεταβολών των Δήμων και Κοινοτήτων (1912-2001), Τόμοι Α΄-Β΄, Επιμέλεια έκδοσης: Γιάννης Μπαχάρας, Εκδόσεις ΕΕΤΑΑ, Αθήνα 2002. ISBN 960-7509-47-1. ISBN (SET) 960-7509-46-3. Θεόδωρος Η. Λουλούδης, Αχαΐα. Οικισμοί, οικιστές, αυτοδιοίκηση, Νομαρχιακή Επιχείρηση Πολιτιστικής Ανάπτυξης Ν.Α. Αχαΐας, Πάτρα 2010. Ε.Ε.Τ.Α.Α. - Διοικητικές μεταβολές Ποταμίτικου Γιαλού Αχαΐας. eetaa.gr. Ανακτήθηκε: 14/06/2018. Ε.Ε.Τ.Α.Α. - Διοικητικές μεταβολές Κοινότητας Καλαμιά Αχαΐας. eetaa.gr. Ανακτήθηκε: 14/06/2018.
|
Για οικισμούς με την ονομασία Ποταμιά στην Αχαΐα, δείτε: Ποταμιά Αχαΐας Ο Ποταμίτικος Γιαλός είναι μικρός πεδινός παραθαλάσσιος οικισμός του Νομού Αχαΐας, αποτελεί τμήμα της Τοπικής Κοινότητας Καλαμιά, και σύμφωνα με το «Πρόγραμμα Καλλικράτης» από 1/1/2011 ανήκει στο Δήμο Αιγιαλείας. Την περίοδο 1997-2010, βάσει του «Σχεδίου Καποδίστριας», ανήκε στον πρώην Δήμο Ακράτας ως τμήμα του πρώην δημοτικού διαμερίσματος Καλαμιά. Εγγύς του προς τα δυτικά βρίσκεται το αλιευτικό καταφύγιο στη θέση «Κρυονέρι» και προς τα ανατολικά η Παραλία Ποροβίτσης.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A0%CE%BF%CF%84%CE%B1%CE%BC%CE%AF%CF%84%CE%B9%CE%BA%CE%BF%CF%82_%CE%93%CE%B9%CE%B1%CE%BB%CF%8C%CF%82_%CE%91%CF%87%CE%B1%CE%90%CE%B1%CF%82
|
Ελληνική Ολυμπιακή Επιτροπή
|
Αρμοδιότητες της Ε.Ο.Ε. είναι η εκπροσώπηση της Ελλάδας στην Δ.Ο.Ε., η επιλογή των αθλητών και η εποπτεία της ελληνικής συμμετοχής στους Θερινούς και Χειμερινούς Ολυμπιακούς Αγώνες, στα προολυμπιακά τουρνουά, στους Μεσογειακούς Αγώνες, στην Ολυμπιάδα Νέων καθώς και σε οποιαδήποτε διοργάνωση αρμοδιότητας της Δ.Ο.Ε. Αποτελεί τον φορέα προώθησης και προστασίας της ολυμπιακής Ιδέας και του φίλαθλου πνεύματος στην Ελλάδα, σε συνεργασία με την Πολιτεία. Η Ε.Ο.Ε. διοικεί και διαχειρίζεται μια σειρά από αθλητικές εγκαταστάσεις: Παναθηναϊκό Στάδιο, Στάδιο Καραϊσκάκη, Ολυμπιακό Κολυμβητήριο Αθήνας, τις εγκαταστάσεις της Διεθνούς Ολυμπιακής Ακαδημίας και του Μουσείου των Σύγχρονων Ολυμπιακών Αγώνων στην Αρχαία Ολυμπία, την αφετηρία του κλασικού μαραθωνίου δρόμου στο Μαραθώνα και μετέχει στη διοίκηση του Ο.Α.Κ.Α. Επίσης, έχει την ευθύνη της αφής της Ολυμπιακής φλόγας για τους θερινούς και χειμερινούς ολυμπιακούς αγώνες. Εθνική Ολυμπιακή Ακαδημία Επιτροπή Φιλάθλου Πνεύματος Επιτροπή Ολυμπιακής Προετοιμασίας Επιτροπή Ολυμπιακής Λαμπαδηδρομίας Επιτροπή Αθλητών Επιτροπή Αθλητισμός και Γυναίκα Επιτροπή Μάρκετινγκ Επιτροπή Ολυμπιακού Φιλοτελισμού, Νομισμάτων και Αναμνηστικών Από 16 ως 24 Ιουνίου 1894 διεξήχθη στο Παρίσι το Α΄ Ολυμπιακό Συνέδριο με πρωτοβουλία του Πιερ ντε Κουμπερτέν. Συμμετείχαν 20 εκπρόσωποι από 11 χώρες, ανάμεσά τους και ο Δημήτριος Βικέλας, οι οποίοι αποφάσισαν να αναβιώσουν τους Ολυμπιακούς Αγώνες, ξεκινώντας από το 1896 στην Αθήνα. Την προετοιμασία της διοργάνωσης ανέλαβε μια Επιτροπή με πρόεδρο τον Βικέλα, γεν. γραμματέα τον Κουμπερτέν και μέλη δέκα αθλητικούς παράγοντες διαφόρων χωρών. Αν και συγκροτήθηκε για να διοργανώσει τους Α΄ Ολυμπιακούς Αγώνες, ουσιαστικά αυτή ήταν η πρώτη Διεθνής Ολυμπιακή Επιτροπή. Για την πραγματοποίηση της διοργάνωσης έπρεπε να συσταθεί μια καθαρά ελληνική επιτροπή, η οποία να δραστηριοποιηθεί στον ελληνικό χώρο. Έτσι ο Κουμπερτέν και ο Βικέλας ήρθαν στην Αθήνα και προσπάθησαν να ενεργοποιήσουν προσωπικότητες γύρω από την ιδέα αυτή. Παρά τον ενθουσιασμό του λαού και του τύπου, το εγχείρημα αποδείχθηκε εξαιρετικά δύσκολο λόγω της χρεωκοπίας που είχε πλήξει το Ελληνικό κράτος, το οποίο είχε κηρύξει πτώχευση και της άρνησης της κυβέρνησης του Χαρίλαου Τρικούπη να συναινέσει. Τελικά, συγκροτήθηκε μια επιτροπή, η οποία συνεδρίασε για πρώτη φορά στις 24 Νοεμβρίου 1894, υπό την προεδρία του Κουμπερτέν. Η ημερομηνία αυτή θεωρείται η γενέθλιος ημέρα της Επιτροπής Ολυμπιακών Αγώνων, όπως ονομάστηκε αργότερα. Επίτιμος πρόεδρος της ΕΟΑ ορίστηκε ο τότε διάδοχος Κωνσταντίνος, ενώ πρόεδρος τοποθετήθηκε ο Στέφανος Σκουλούδης, ο οποίος όμως δεν πίστευε πως είναι δυνατόν η Ελλάδα να φέρει εις πέρας τη διοργάνωση. Μοιραία η πρώτη αυτή επιτροπή σύντομα διαλύθηκε. Τότε με πρωτοβουλία του διαδόχου Κωνσταντίνου ως προέδρου συγκροτήθηκε νέα, στην οποία τοποθετήθηκε γεν. γραμματέας ο Τιμολέων Φιλήμων. Αυτή συνεδρίασε για πρώτη φορά στις 13 Ιανουαρίου 1895 στο Ζάππειον μέγαρο υπό τον τίτλο: '"Επιτροπεία της εν Αθήναις τελέσεως των Α΄ Διεθνών Ολυμπιακών Αγώνων". Η επιτροπή αυτή εργάστηκε σκληρά, βρήκε χορηγούς, δωρητές και ευεργέτες και κατάφερε να πραγματοποιήσει το δύσκολο έργο της τέλεσης των αγώνων του 1896. Μετά την τέλεση της Α΄ Ολυμπιάδας ο Βικέλας παρέδωσε την προεδρία της Δ.Ο.Ε. στον Κουμπερτέν, αφού οι επόμενοι αγώνες θα γίνονταν στο Παρίσι της Γαλλίας. Η ελληνική Επιτροπή Ολυμπιακών Αγώνων δεν διαλύθηκε αλλά δεν είχε λόγο ύπαρξης και ουσιαστικά αδρανοποιήθηκε. Η μόνη ενέργειά της ήταν κάποιες προτάσεις που προέρχονταν από τον βασιλια Γεώργιο Α΄ για μόνιμη τέλεση των αγώνων ανά τετραετία στην Αθήνα. Εν τω μεταξύ το 1897 ιδρύθηκε ο ΣΕΓΑΣ από τα ελληνικά αθλητικά σωματεία και προέκυψε σύγχυση αρμοδιοτήτων σχετικά με τα διοικητικά του ελληνικού αθλητισμού. Τη σύγχυση αυτή ήρθε να ξεκαθαρίσει ο αθλητικός νόμος ΒΧΚΑ΄ της 7ης Ιουλίου 1899, ο οποίος καθόριζε τις αρμοδιότητες της Ε.Ο.Α., τις σχέσεις της με τον ΣΕΓΑΣ και τα αθλητικά σωματεία, τη διάδοση του ολυμπιακού πνεύματος καθώς και τη σύνθεσή της, η οποία αποτελείτο από 12 μέλη με πρόεδρο τον διάδοχο. Νέος γενικός γραμματέας ορίστηκε ο πανεπιστημιακός Σπυρίδων Λάμπρος. Με το όνομα «Επιτροπή Ολυμπιακών Αγώνων» συνέχισε νε λειτουργεί ως το 2000. Αλλά η ονομασία προκαλούσε σύγχυση, αφού δεν διευκρινιζόταν πως αφορούσε στην εθνική ολυμπιακή επιτροπή της Ελλάδας. Έτσι συνήθως αντί για Ε.Ο.Α. αναφερόταν ως «Ολυμπιακή Επιτροπή της Ελλάδας», «ΕΟΑ της Ελλάδας», «Ελληνική Επιτροπή Ολυμπιακών Αγώνων» κλπ. Το 2000, δεδομένης και της ανάληψης της Ολυμπιάδας του 2004 από την Ελλάδα, η επωνυμία της ΕΟΑ άλλαξε σε Ελληνική Ολυμπιακή Επιτροπή. 1906: Διοργάνωση των Β΄ Διεθνών Ολυμπιακών Αγώνων της Αθήνας. 1927: Εγκατάσταση της ΕΟΑ στο "Θεολογίτειο Μέγαρο" στο Κολωνάκι. 1936: Πραγματοποίηση της πρώτης Ολυμπιακής λαμπαδηδρομίας από την Ολυμπία, όπου έγινε η αφή του ολυμπιακού φωτός. 1938-1940: Κατασκευή του Ολυμπιακού Κολυμβητηρίου στον Ιλισό. 1947: Καθιέρωση ως "Ολυμπιακής Ημέρας" της 6ης Απριλίου κάθε έτους, εις ανάμνηση της ημερομηνίας έναρξης των Α΄ Ολυμπιακών αγώνων στις 25 Μαρτίου 1896 (με το παλιό ημερολόγιο) ή 6 Απριλίου (με το νέο) . 1955: Ίδρυση της "Επιτροπής Φιλάθλου Ιδιότητος" (Ε.Φ.Ι.). 1961: Δημιουργία της "Διεθνούς Ολυμπιακής Ακαδημίας" στην Αρχαία Ολυμπία. 1972: Εγκαίνια του Μουσείου των Σύγχρονων Ολυμπιακών Αγώνων στην Αρχαία Ολυμπία. 1974: Σύσταση της Επιτροπής Ολυμπιακής Προετοιμασίας. 1980-1982: Κατασκευή του Ολυμπιακού Σταδίου στην Καλογρέζα. 1988: Κατασκευή του Συνεδριακού Κέντρου Ολυμπιακών Σπουδών στην Αρχαία Ολυμπία. 1989-1991: Κατασκευή νέου κτιρίου της ΕΟΑ στη λεωφόρο Κηφισίας. 1991: Διοργάνωση των ΧΙ Μεσογειακών αγώνων στην Αθήνα. 2000: Μετονομασία της Ε.Ο.Α. σε "Ελληνική Ολυμπιακή Επιτροπή". 2004: Διοργάνωση των Ολυμπιακών Αγώνων στην Αθήνα. Τα διακριτικά της Ελληνικής Ολυμπιακής Επιτροπής είναι το κύριο έμβλημα και το εμπορικό λογότυπο. Σημειώσεις:1 Από το 1939 θεσπίζονται με Διάταγμα οι θέσεις Α΄ και Β΄ αντιπροέδρου, στις οποίες τοποθετούνται ο πρωθυπουργός και ο υπουργός Παιδείας αντιστοίχως, ενώ η προεδρία ανατίθεται σε μέλος της βασιλικής οικογένειας. Το διάταγμα του 1939 επικυρώθηκε με το Ν.Δ. 1962/1949 που ίσχυσε ως το 1952. Στο διάστημα αυτό η σύνθεση της Ε.Ο.Α. άλλαξε πολλές φορές. Από το 1942 ως Α΄ αντιπρόεδροι υπηρέτησαν οι πρωθυπουργοί Εμμανουήλ Τσουδερός, Σοφοκλής Βενιζέλος, Γεώργιος Παπανδρέου, Νικόλαος Πλαστήρας, Πέτρος Βούλγαρης, Παναγιώτης Κανελλόπουλος, Θεμιστοκλής Σοφούλης, Παναγιώτης Πουλίτσας, Κωνσταντίνος Τσαλδάρης, Δημήτριος Μάξιμος, Αλέξανδρος Διομήδης, Ιωάννης Θεοτόκης, Δημήτριος Κιουσόπουλος.2Ως Β΄ αντιπρόεδροι υπηρέτησαν οι υπουργοί παιδείας: Ευάγγελος Σέκερης, Ιωάννης Δεμέστιχας, Χ. Σγουρίτσας, Περικλής Ράλλης, Δημήτριος Μπαλάνος, Γεώργιος Ν. Οικονόμου, Ιωάννης Θεοδωρακόπουλος, Γεώργιος Αθανασιάδης – Νόβας, Αντώνιος Παπαδήμου, Γεώργιος Παπανδρέου, Δημήτριος Βουρδουμπάς, Κωνσταντίνος Τσάτσος, Νικόλαος Μπακόπουλος, Γεώργιος Μόδης, Ιωάννης Μιχαήλ, Μηνάς Πατρίκιος και Χαράλαμπος Φραγκίστας. 3 Με το νέο Σύνταγμα της Ελλάδας του 1952 ο Βασιλιάς, ο Πρωθυπουργός και τα μέλη της Κυβέρνησης δεν μπορούσαν να μετέχουν στη σύνθεση της Ε.Ο.Α. Μπορούσαν όμως να μετέχουν μέλη της βασιλικής οικογένειας, όπως ο διάδοχος. Επειδή ο διάδοχος Κωνσταντίνος ήταν σε παιδική ηλικία τη διοίκηση ασκούσαν ως προεδρεύοντες τα δύο παλαιότερα μέλη. Μέλη της Δ.Ο.Ε. υπήρξαν οι εξής Έλληνες: Γιώργου Λιβέρη, "1894-1994 Η ιστορία της Επιτροπής Ολυμπιακών Αγώνων της Ελλάδος", εκδ. ΕΟΑ 1994. Επίσημος ιστότοπος
|
Η Ελληνική Ολυμπιακή Επιτροπή (Ε.Ο.Ε.) (αγγλικά: Hellenic Olympic Committee - HOC, γαλλικά: Comité Olympique Hellénique) είναι η διοικούσα Ολυμπιακή Επιτροπή της Ελλάδας. Είναι μία από τις παλαιότερες Εθνικές Ολυμπιακές Επιτροπές του κόσμου. Ιδρύθηκε στις 24 Νοεμβρίου 1894 και αναγνωρίστηκε το 1895. Η έδρα της είναι στην Αθήνα. Σκοπός της ίδρυσής της ήταν η διοργάνωση των Α΄ Ολυμπιακών Αγώνων του 1896 γι' αυτό η αρχική ονομασία της ήταν Επιτροπή Ολυμπιακών Αγώνων (Ε.Ο.Α.). Η ονομασία αυτή διατηρήθηκε ως το 2000, έτος κατά το οποίο πήρε τη σημερινή της ονομασία. Πρώτος πρόεδρός της ήταν ο τότε διάδοχος του ελληνικού θρόνου, Κωνσταντίνος, ενώ ο σημερινός πρόεδρός της είναι ο Σπύρος Καπράλος.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%95%CE%BB%CE%BB%CE%B7%CE%BD%CE%B9%CE%BA%CE%AE_%CE%9F%CE%BB%CF%85%CE%BC%CF%80%CE%B9%CE%B1%CE%BA%CE%AE_%CE%95%CF%80%CE%B9%CF%84%CF%81%CE%BF%CF%80%CE%AE
|
ΦΚ Ζανκτ Πάουλι
|
Η ομάδα ξεκίνησε να υπάρχει το 1899 ως ένα χαλαρό ενημερωτικό γκρουπ, αποτελούμενο από λάτρεις του ποδοσφαίρου υπό το όνομα Hamburg-St.Pauli Turn-Verein 1862. Αυτό το γκρουπ έδωσε το πρώτο του παιχνίδι μόλις το 1907, όταν αντιμετώπισε ένα παρόμοιο γκρουπ μαζεμένο από το τοπικό Aegir Swimming Club. Επίσημα ιδρύθηκε στις 15 Μαΐου 1910, με την ομάδα να αγωνίζεται ως St. Pauli TV στην τοπική κατηγορία Kreisliga Groß-Hamburg (Alsterkreis) μέχρι το 1924, όταν ένα ξεχωριστό ποδοσφαιρικό τμήμα με το όνομα St. Pauli ιδρύθηκε. Η Ζανκτ Πάουλι θεωρούνταν μια μικρομεσαία ομάδα, μέχρι να κάνει την πρώτη της εμφάνιση το 1934 στην πρώτη κατηγορία Γκάουλιγκα Νόρντμαρκ, μια από τις 16 πρώτου επιπέδου κατηγορίες, που ιδρύθηκαν κατά τη διάρκεια την αναδιοργάνωσης του γερμανικού ποδοσφαίρου, που έλαβε χώρα κατά τη διάρκεια του Τρίτου Ράιχ. Υποβιβάστηκε άμεσα, αλλά επέστρεψε το 1936. Υποβιβασμένη για μια ακόμη φορά το 1940, η Ζανκτ Πάουλι επανεμφανίστηκε στη Γκάουλιγκα του Αμβούργου το 1942 και αγωνίστηκε εκεί μέχρι το τέλος του Β' Παγκοσμίου Πολέμου. Μετά τον πόλεμο η ομάδα ξεκίνησε να παίζει στην Όμπερλιγκα Νορντ το 1947. Ένας τερματισμός στη δεύτερη θέση τη σεζόν 1947–48 οδήγησε τη Ζανκτ Πάουλι στη πρώτη της εμφάνιση στο εθνικό πρωτάθλημα. Προχώρησε μέχρι και τα ημιτελικά, όπου αποκλείστηκε με σκορ 2–3 από τη μελλοντική πρωταθλήτρια Νυρεμβέργη. Η ομάδα συνέχισε να τα πηγαίνει καλά μέχρι και τις αρχές της δεκαετίας του 1950, αλλά δεν μπορούσε να ξεπεράσει τη μισητή αντίπαλο Αμβούργο ΣΦ, τερματίζοντας στη δεύτερη θέση στις πέντε από τις εφτά επόμενες σεζόν και αποκλειόμενη από τους πρώτους γύρους σε καθεμιά από τις εμφανίσεις της στο κύπελλο του πρωταθλήματος από το 1949 μέχρι το 1951. Στα τέλη της δεκαετίας του 1950 και στις αρχές της δεκαετίας του 1960 η Ζανκτ Πάουλι ξεπεράστηκε από αντιπάλους όπως η Βέρντερ Βρέμης και η ΒφΛ Όσναμπρικ, αλλά τερμάτισε αρκετές φορές στη τέταρτη θέση. Το 1963 ιδρύθηκε η Μπούντεσλιγκα, κορυφαία ποδοσφαιρική κατηγορία της Δυτικής Γερμανίας. Το Αμβούργο, η Βέρντερ Βρέμης, και η Άιντραχτ Μπράουνσβαϊγκ έγιναν μέλη της νέας λίγκας ως πρωτοπόροι της Όμπερλιγκα Νορντ, ενώ η Ζανκτ Πάουλι βρέθηκε στη δεύτερη τη τάξη κατηγορία Ρεγκιονάλλιγκα Νορντ. Κάτι παραπάνω από μια δεκαετία απογοήτευσης πέρασε για την ομάδα. Η Ζανκτ Πάουλι κέρδισε την κατηγορία της το 1964, αλλά τερμάτισε τελευταία του γκρουπ της στον γύρο των πλέι-οφ ανόδου. Κατέκτησε τον επόμενο τίτλο της στη Ρεγκιονάλλιγκα Νορντ το 1966 και παρότι τα πήγε πολύ καλύτερα στα πλέι-οφ, απέτυχε να ανέβει κατηγορία χάνοντας από τη Ροτ Βάις Έσσεν στη διαφορά τερμάτων, έχοντας δεχτεί δύο γκολ παραπάνω. Ο τίτλος της πρωταθλήτριας της κατηγορίας το 1972 και το 1973 και οι δεύτερες θέσεις το 1971 και το 1974 συνοδεύτηκαν από την απογοήτευση των πλέι-οφ. Η επιτυχία της Μπούντεσλιγκα και η άνοδος του επαγγελματικού ποδοσφαίρου στη Δυτική Γερμανία οδήγησαν στη δημιουργία της 2. Μπούντεσλιγκα το 1974. Η Ζανκτ Πάουλι αποτέλεσε μέλος της νέας επαγγελματικής κατηγορίας αγωνιζόμενη στη 2. Μπούντεσλιγκα Νορντ και το 1977 κατάφερε να ανέβει στην κορυφαία κατηγορία ως πρωταθλήτρια της κατηγορίας. Η ομάδα επιβίωσε μονάχα μία σεζόν στο υψηλότερο επίπεδο της Μπούντεσλιγκα. Η επιστροφή της ομάδας στη 2. Μπούντεσλιγκα Νορντ ήταν επίσης σύντομη. Στο χείλος της χρεοκοπίας το 1979, δεν πήρε άδεια συμμετοχής στο πρωτάθλημα για την επόμενη σεζόν και οδηγήθηκε στον υποβιβασμό στην Όμπερλιγκα Νορντ. Δυνατές εμφανίσεις που οδήγησαν την ομάδα στην κορυφή του πρωταθλήματος το 1981 και το 1983 αμαυρώθηκαν από την κακή οικονομική κατάσταση της ομάδας. Το 1984 η ομάδα βελτιώθηκε σημαντικά στον οικονομικό τομέα και κατάφερε να επιστρέψει στην 2. Μπούντεσλιγκα, έχοντας τερματίσει δεύτερη, δύο βαθμούς πίσω από την ερασιτεχνική ομάδα της Βέρντερ Βρέμης, η οποία δεν είχε δικαίωμα να προβιβαστεί. Ήταν στα μέσα της δεκαετίας του 1980 όταν ξεκίνησε η μετάβαση της St. Pauli από μια παραδοσιακή ομάδα σε μια "cult" ομάδα. Η ομάδα κατάφερε να μεταστρέψει την υποβαθμισμένη τοποθεσία της έδρας της στη περιοχή του λιμανιού της πόλης, κοντά στη διάσημη συνοικία του Αμβούργου Ρέπερμπαν (Reeperbahn) —κέντρο της νυχτερινής ζωής, αλλά και των οίκων ανοχής της πόλης— σε πλεονέκτημά της. Μια διαφορετική μάζα οπαδών δημιουργήθηκε, συνυφασμένη με αριστερές πολιτικές ιδέες και τη σχετική ατμόσφαιρα γιορτής στα εντός έδρας παιχνίδια της ομάδας. Οι οπαδοί της υιοθέτησαν τη νεκροκεφαλή και τα κόκκαλα, πιο γνωστά ως Jolly Roger, ως το δικό τους ανεπίσημο έμβλημα. Η Ζανκτ Πάουλι έγινε η πρώτη ομάδα στη Γερμανία που απέκλεισε επίσημα τα ακροδεξιά στοιχεία από το γήπεδό της, σε μια εποχή που ο φασιστικής έμπνευσης χουλιγκανισμός δυσφήμιζε το άθλημα σε όλη την Ευρώπη. Το 1981 η ομάδα είχε μέσο όρο θεατών μόλις 1.600 θεατών: στα τέλη της δεκαετίας του 1990 πολύ συχνά πωλούνταν και τα 20.000 εισιτήρια που ισοδυναμούσαν με το σύνολο της χωρητικότητας του γηπέδου. Ήταν επίσης τη δεκαετία του 1980 όταν η ομάδα έγινε η πρώτη που ταυτίστηκε με το έμβλημα Skull and Crossbones. Η ομάδα συνδεόταν πάντα με τη συνοικία Ζανκτ Πάουλι με τον ένα ή με τον άλλο τρόπο. Το Αμβούργο φιλοξένησε τον πιο διάσημο πειρατή της Γερμανίας Klaus Störtebeker και το έμβλημα χρησιμοποιούταν από τους ιδιοκτήτες του σπιτιού στη Hafenstrasse, αλλά αυτός που ευθύνεται για την υιοθέτησή του από την ομάδα είναι μάλλον ο Doc Mabuse, ο τραγουδιστής ενός μουσικού συγκροτήματος πανκ του Αμβούργου, και όπως αναφέρει ο θρύλος, πρώτα άρπαξε τη σημαία από ένα κοντάρι ενώ περνούσε μεθυσμένος από το Hamburger Dom στο δρόμο για το Millerntor-Stadion. Στις αρχές του 1990 οι δημοσιογράφοι της Γερμανίας ξεκίνησαν να εργάζονται πάνω στην Kult-εικόνα της ομάδας, επικεντρώνοντας τη προσοχή τους πάνω στην πανκ πλευρά των οπαδών του συλλόγου στις τηλεοπτικές μεταδόσεις των αγώνων της. Από εκείνο τον καιρό, οι δημοσιογράφοι ξεκίνησαν επίσης να εφευρίσκουν παρατσούκλια για την ομάδα όπως "Freibeuter der Liga" (πειρατές του πρωταθλήματος) αλλά και das Freudenhaus der Liga ("Μπορντέλο του πρωταθλήματος" αλλά Freudenhaus σημαίνει επίσης θεωρητικά "Σπίτι της Χαράς"). Η Ζανκτ Πάουλι ανέβαινε και κατέβαινε από την Μπούντεσλιγκα με το πέρασμα των επόμενων ετών: Η ομάδα υποβιβάστηκε τελευταία στιγμή στην Όμπερλιγκα τη σεζόν 1984–85, αλλά κατέκτησε το πρωτάθλημα της σεζόν 1985–86 και επέστρεψε στην 2. Μπούντεσλιγκα. Δύο εξαιρετικές χρονιές ακολούθησαν, με αποτέλεσμα την άνοδο και παραμονή επί τρεις σεζόν στην Μπούντεσλιγκα, στη διάρκεια των ετών 1988–91. Ακολούθησαν τέσσερις σεζόν στην 2. Μπούντεσλιγκα και άλλες δύο στην Μπούντεσλιγκα την περίοδο 1995–97, πριν επιστρέψει ξανά στην 2. Μπούντσλιγκα. Μέχρι τη σεζόν 2010-2011 η πιο πρόσφατη συμμετοχή της στην κορυφαία κατηγορία ήταν το 2001–02. Μια νίκη απέναντι στην Μπάγερν Μονάχου, την κυπελλούχο του Παγκοσμίου Κυπέλλου Συλλόγων, οδήγησε στις δημοφιλείς Weltpokalsiegerbesieger (Νικητές των Νικητών του Παγκοσμίου Κυπέλλου Συλλόγων) μπλούζες. Παρ' όλα αυτά η ομάδα τερμάτισε τελευταία στο πρωτάθλημα, κυρίως επειδή η τεχνική ηγεσία δεν εμπιστεύτηκε την ομάδα που προς γενική έκπληξη είχε κατακτήσει την άνοδο το 2001, αλλά αντίθετα ξόδεψε τα επιπλέον χρήματα από τα τηλεοπτικά συμβόλαια της Μπούντεσλιγκα και των διαφημίσεων σε ακριβούς παίκτες, που δεν απέδωσαν. Μετά τον υποβιβασμό της στην 2. Μπούντεσλιγκα μόνο ένα φάντασμα της επιτυχημένης ομάδας του 2001 παρέμεινε και η σεζόν 2002-03 τελείωσε χαοτικά, με την ομάδα να παλεύει μάταια να αποφύγει τον υποβιβασμό από την αρχή της σεζόν, πολλούς προπονητές να απολύονται και πολλά εσωτερικά προβλήματα της ομάδας. Με την ομάδα να ξαναφθάνει στα όρια της χρεοκοπίας και στη λιγότερο κερδοφόρα Ρεγκιονάλλιγκα Νορντ ξεκίνησε τις ανθρωπιστικές της εκστρατείες, με την επανομαζόμενη Retteraktion (δράση σωτηρίας). Τύπωσαν t-shirt με το έμβλημα της ομάδας περιτριγυρισμένα από τη λέξη Retter (σωτήρας) και περισσότερα από 140.000 μπλουζάκια πουλήθηκαν μέσα σε έξι εβδομάδες. Οργάνωσαν επίσης έναν φιλανθρωπικό αγώνα με αντίπαλο την Μπάγερν Μονάχου στην προσπάθεια να βοηθήσουν την ομάδα. Ο σύλλογος, αλλά και οι οργανωμένοι οπαδοί ενεργοποιούνται συχνά σε αγαθοεργίες. Έτσι το 2005 μετά από πρωτοβουλία ενός παίκτη, ο σύλλογος από κοινού με τη Γερμανική πρωτοβουλία κατά της Παγκόσμιας Πείνας (Welthungerhilfe) δημιούργησε την εκστρατεία Viva con Agua de Sankt Pauli, με σκοπό την εξασφάλιση πόσιμου νερού σε 100 νηπιαγωγεία της Αβάνας, καθώς και σε άλλες δράσεις κυρίως στην Ανατολική Αφρική. Στη διάρκεια της σεζόν 2005–06 η ομάδα έζησε μια άνευ προηγουμένου δόξα στο Γερμανικό Κύπελλο, με νίκες απέναντι στη Βάκερ Μπουργκχάουζεν, στη Μπόχουμ και -το σημαντικότερο- απέναντι σε δύο ομάδες της Μπούντεσλιγκα, τη Χέρτα Βερολίνου και στα προημιτελικά στις 25 Ιανουαρίου 2006 τη Βέρντερ Βρέμης. Η νίκη επί της τελευταίας με 3-1 μπροστά σε ένα ασφυκτικά γεμάτο από κόσμο γήπεδο, που σήμαινε την πρόκριση στα ημιτελικά του κυπέλλου, απέφερε στην ομάδα σχεδόν 1 εκατομμύριο ευρώ σε τηλεοπτικά και χορηγικά χρήματα, βοηθώντας σημαντικά στη σωτηρία της ομάδας από τα μεγάλα οικονομικά προβλήματα. Η Ζανκτ Πάουλι αποκλείστηκε από τη συνέχεια του κυπέλλου από τη Μπάγερν Μονάχου στις 12 Απριλίου, χάνοντας με 3-0 με ένα γκολ από τον Όουεν Χάργκριβς και δύο από τον Κλάουδιο Πισάρο. Συμπτωματικά η Μπάγερν υπήρξε επίσης αντίπαλος και δήμιος των "πειρατών" στον πρώτο γύρο του κυπέλλου της επόμενης σεζόν. Μετά από μια επιτυχημένη σεζόν 2006-07 η ομάδα ανέβηκε στη Μπούντεσλιγκα 2. Κερδίζοντας τη Γκρόιτερ Φιρτ τη σεζόν 2009-10, η ομάδα εξασφάλισε την επιστροφή στη Μπούντεσλιγκα για τη σεζόν 2010-11. Στις 16 Φεβρουαρίου 2011 η Ζανκτ Πάουλι κέρδισε τη μεγάλη τοπική αντίπαλο, το Αμβούργο για πρώτη φορά από το 1977 εκτός έδρας με ένα γκολ του Τζέραλντ Ασαμόα. Τελικά η ομάδα τερμάτισε τελευταία στο πρωτάθλημα εκείνη τη σεζόν επιστρέφοντας στην 2. Μπούντεσλιγκα. Επίσημη Ιστοσελίδα Η ατμόσφαιρα στο Millerntor Stadium
|
Η ΦΚ Ζανκτ Πάουλι (γερμανικά: FC St. Pauli) είναι γερμανικός αθλητικός σύλλογος με έδρα τη συνοικία Ζανκτ Πάουλι του Αμβούργου. Ο σύλλογος πέρα από το ποδοσφαιρικό τμήμα διαθέτει επίσης τμήματα για Ράγκμπι (ΦΚ Ζανκτ Πάουλι Ράγκμπι), Αμερικανικό ποδόσφαιρο, Μπέιζμπολ, Μπόουλινγκ, Πυγμαχία, Σκάκι, Ποδηλασία, Χάντμπολ, Σόφτμπολ, Πινγκ-πονγκ, Ιστιοπλοΐα, Τρίαθλο, Βελάκια, Ποδόσφαιρο σάλας, Ποδόσφαιρο τυφλών και άλλα. Την 1η Ιουλίου του 2015 ο σύλλογος αριθμούσε 22.000 εγγεγραμμένα μέλη.Τη σεζόν 2003-04 υποβιβάστηκε στη Ρεγκιονάλλιγκα, εκείνη την εποχή τρίτη εθνική κατηγορία στη Γερμανία και έμεινε εκεί για τέσσερα χρόνια. Το 2007 η Ζανκτ Πάουλι επέστρεψε στην 2. Μπούντεσλιγκα (δεύτερη κατηγορία του γερμανικού ποδοσφαίρου) και το 2010 ανέβηκε στην Μπούντεσλιγκα. Αν και οι ποδοσφαιριστές έχουν γευτεί ελάχιστες επιτυχίες στους αγωνιστικούς χώρους, η ομάδα είναι ευρέως γνωστή για τη μοναδική κουλτούρα της και έχει μια ευρεία μάζα οπαδών ως μια από τις πιο "cult" ομάδες της Γερμανίας.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A6%CE%9A_%CE%96%CE%B1%CE%BD%CE%BA%CF%84_%CE%A0%CE%AC%CE%BF%CF%85%CE%BB%CE%B9
|
Ιωάννα του Αινώ
|
Ήταν η μόνη κόρη του Ιωάννη κυρίου του Μπωμόν, Σχόχοουβεν, Χάουντα, Νόρτβεϊκ και της Μαργαρίτας, κόρης και διαδόχου του Ούγου κόμη του Σουασόν. Απεβίωσε 27 ετών από επιδημία πανώλης. Παντρεύτηκε τον Λουδοβίκο Β΄ των Σατιγιόν κόμη του Μπλουά και είχε τέκνα: Λουδοβίκος Γ΄ απεβ. 1372, κόμης του Μπλουά & Σουασόν και κύριος του Αβέν. Ιωάννης Β΄ απεβ. 1381, κόμης του Μπλουά και κύριος του Αβεν. Γκυ Β΄ απεβ. 1397, κόμης του Μπλουά & Σουασόν και κύριος του Αβεν, Σχόχοουβεν, Χάουντα.Το 1346 στη μάχη του Κρεσύ σκοτώθηκε ο Λουδοβίκος Β΄ και η Ιωάννα έκανε δεύτερο γάμο με τον Γουλιέλμο Α΄ των Νταμπιέρ μαρκήσιο του Ναμύρ. Δεν απέκτησε απογόνους. "BeleningJanvanBeaumont700jaargeleden.pdf" (PDF) (in Dutch). Archived from the original (PDF) on 24 July 2011. Vaderlandsch woordenboek , Jacobus Kok, 1789.
|
Να μη συγχέεται με την εξαδέλφη της Ιωάννα του Αινώ, δούκισσα του Γύλιχ. Η Ιωάννα, γαλλ. Jeanne (1323 - Δεκέμβριος 1350) από τον Οίκο του Αβέν ήταν κόμισσα του Σουασσόν, διάδοχος της μητέρας της από το 1344. Ο πατέρας της ήταν κύριος του Μπωμόν· με τον γάμο της η Ιωάννα έγινε κόμισσα του Μπλουά.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%99%CF%89%CE%AC%CE%BD%CE%BD%CE%B1_%CF%84%CE%BF%CF%85_%CE%91%CE%B9%CE%BD%CF%8E
|
Διοικητική διαίρεση Περιφερειακής Ενότητας Φωκίδας
|
Έδρα του Δήμου είναι η Άμφισσα και ιστορική έδρα οι Δελφοί. Ο Δήμος Δελφών έχει μόνιμο πληθυσμό 26716 κατοίκους. Στο δήμο περιλαμβάνονται: Δημοτική Κοινότητα Αμφίσσηςη Άμφισσα [ 6.919 ]Τοπική Κοινότητα Αγίας Ευθυμίαςη Αγία Ευθυμία [ 452 ]Τοπική Κοινότητα Αγίου Γεωργίου Φωκίδαςο Άγιος Γεώργιος [ 110 ]Τοπική Κοινότητα Αγίου Κωνσταντίνου Φωκίδαςο Άγιος Κωνσταντίνος [ 62 ]Τοπική Κοινότητα Δροσοχωρίου Φωκίδαςτο Δροσοχώρι [ 44 ]Τοπική Κοινότητα Ελαιώνος Φωκίδαςο Ελαιώνας [ 338 ]Τοπική Κοινότητα Προσηλίου Φωκίδας [ 91 ]η Βίνιανη [ 85 ] το Μοναστήρι [ 2 ] το Προσήλιο [ 4 ]Τοπική Κοινότητα Σερνικακίουτο Σερνικάκι [ 354 ] Τοπική Κοινότητα Αγίων Πάντων Φωκίδας [ 315 ]οι Άγιοι Πάντες [ 157 ] οι Νέοι Άγιοι Πάντες [ 50 ] η Παραλία Αγίων Πάντων [ 108 ]Τοπική Κοινότητα Βουνιχώραςη Βουνιχώρα [ 414 ]Τοπική Κοινότητα Γαλαξιδίου Φωκίδας [ 2.011 ]ο Άγιος Γεώργιος (νησίδα) [ 0 ] η Αψηφιά (νησίδα) [ 0 ] το Γαλαξίδι [ 2011 ]Τοπική Κοινότητα Πεντεορίωντα Πεντεόρια [ 249 ] Τοπική Κοινότητα Αποστολιάο Αποστολιάς [ 53 ]Τοπική Κοινότητα Βαργιάνηςη Βάργιανη [ 38 ]Τοπική Κοινότητα Γραβιάςη Γραβιά [ 604 ]Τοπική Κοινότητα Καλοσκοπήςη Καλοσκοπή [ 358 ]Τοπική Κοινότητα Καστελλίωντα Καστέλλια [ 523 ]Τοπική Κοινότητα Μαριολάταςη Μαριολάτα [ 368 ]Τοπική Κοινότητα Οινοχωρίουτο Οινοχώρι [ 58 ]Τοπική Κοινότητα Σκλήθρου Φωκίδαςτο Σκλήθρο [ 71 ] Δημοτική Κοινότητα Δελφών Φωκίδας [ 1.024 ]οι Δελφοί [ 854 ] τα Καλάνια [ 59 ] το Κρόκι [ 111 ]Τοπική Κοινότητα Χρισσού Φωκίδας [ 743 ]η Μονή Προφήτη Ηλία [ 8 ] το Χρισσό [ 735 ] Δημοτική Κοινότητα Δεσφίνης Φωκίδας [ 1.988 ]ο Άγιος Ανδρέας [ 21 ] ο Άγιος Νικόλαος [ 5 ] ο Βάλτος [ 15 ] τα Γενημάκια [ 38 ] η Δεσφίνα [ 1824 ] τα Μακριά Μαλλιά [ 4 ] η Μονή Τιμίου Προδρόμου [ 15 ] οι Ποταμοί [ 21 ] ο Πρόσακος [ 22 ] ο Στενός [ 8 ] η Συκιά [ 15 ] Δημοτική Κοινότητα Ιτέας Φωκίδας [ 4.362 ]ο Άγιος Αθανάσιος (νησίδα) [ 0 ] ο Άγιος Κωνσταντίνος (νησίδα) [ 0 ] η Ιτέα [ 4.362 ]Τοπική Κοινότητα Κίρραςη Κίρρα [ 1.385 ]Τοπική Κοινότητα Τριταίαςη Τριταία [ 141 ] Τοπική Κοινότητα Αθανασίου Διάκουο Αθανάσιος Διάκος [ 518 ]Τοπική Κοινότητα Καστριωτίσσηςη Καστριώτισσα [ 118 ]Τοπική Κοινότητα Μαυρολιθαρίουτο Μαυρολιθάρι [ 491 ]Τοπική Κοινότητα Μουσουνίτσηςη Μουσουνίτσα [ 165 ]Τοπική Κοινότητα Πανουργιάο Πανουργιάς [ 196 ]Τοπική Κοινότητα Πυράςη Πυρά [ 65 ]Τοπική Κοινότητα Στρόμηςη Στρόμη [ 120 ] Τοπική Κοινότητα Επταλόφου Φωκίδας [ 470 ]οι Αλαταριές [ 4 ] η Επτάλοφος [ 461 ] ο Ζαμπειός [ 5 ] ο Ιταμός [ 0 ]Τοπική Κοινότητα Λιλαίαςη Λιλαία [ 332 ]Τοπική Κοινότητα Πολυδρόσου Φωκίδας [ 1.166 ]η Άνω Πολύδροσος [ 40 ] το Λιβάδι [ 1 ] η Πολύδροσος [ 1.125 ] Έδρα του Δήμου είναι το Λιδωρίκι. Ο Δήμος Δωρίδος έχει μόνιμο πληθυσμό 13627 κατοίκους. Στο δήμο περιλαμβάνονται: Τοπική Κοινότητα Αλποχωρίου Φωκίδαςτο Αλποχώρι [ 36 ]Τοπική Κοινότητα Αρτοτίναςη Αρτοτίνα [ 174 ]Τοπική Κοινότητα Διχωρίουτο Διχώρι [ 204 ]Τοπική Κοινότητα Ζωριάνουο Ζωριάνος [ 153 ]Τοπική Κοινότητα Κερασεώνοι Κερασέες [ 64 ]Τοπική Κοινότητα Κοκκίνου Φωκίδαςτο Κόκκινο [ 46 ]Τοπική Κοινότητα Κουπακίουτο Κουπάκι [ 65 ]Τοπική Κοινότητα Κριατσίουτο Κριάτσι [ 43 ]Τοπική Κοινότητα Κροκυλείουτο Κροκύλειο [ 155 ]Τοπική Κοινότητα Πενταγιώνοι Πενταγιοί [ 246 ]Τοπική Κοινότητα Περιβολίου Φωκίδαςτο Περιβόλι [ 53 ]Τοπική Κοινότητα Τριστένου Φωκίδαςτο Τρίστενο [ 91 ]Τοπική Κοινότητα Υψηλού Χωρίουτο Υψηλό Χωριό [ 61 ] Τοπική Κοινότητα Δροσάτου Φωκίδας [ 199 ]το Δροσάτο [ 49 ] το Πευκάκι [ 150 ]Τοπική Κοινότητα Ευπαλίου Φωκίδας [ 773 ]τα Γρηγορίτικα [ 66 ] το Ευπάλιο [ 707 ]Τοπική Κοινότητα Κάμπου Φωκίδας [ 321 ]ο Κάμπος [ 267 ] ο Παλαιόμυλος [ 54 ]Τοπική Κοινότητα Καστρακίου Φωκίδαςτο Καστράκι [ 670 ]Τοπική Κοινότητα Κλήματος Ευπαλίου Φωκίδας [ 198 ]το Κλήμα [ 57 ] η Πηγή [ 141 ]Τοπική Κοινότητα Μαλαμάτων Φωκίδας [ 548 ]ο Άγιος Πολύκαρπος [ 281 ] τα Μαλάματα [ 267 ]Τοπική Κοινότητα Μαναγούλης Φωκίδας [ 579 ]ο Λόγγος [ 168 ] η Μανάγουλη [ 321 ] η Χιλιαδού [ 90 ]Τοπική Κοινότητα Μαραθιάο Μαραθιάς [ 521 ]Τοπική Κοινότητα Μοναστηρακίου Φωκίδας [ 374 ]η Μαγούλα [ 38 ] το Μοναστηράκι [ 279 ] το Σκάλωμα [ 57 ]Τοπική Κοινότητα Παλαιοξαρίουτο Παλαιοξάρι [ 219 ]Τοπική Κοινότητα Ποτιδάνειαςη Ποτιδάνεια [ 320 ]Τοπική Κοινότητα Πύργου Φωκίδαςο Πύργος [ 23 ]Τοπική Κοινότητα Σεργούλας Φωκίδας [ 367 ]το Παλαιοχώρι [ 2 ] η Παραλία Σεργούλας [ 315 ] η Σεργούλα [ 50 ]Τοπική Κοινότητα Τειχίου Φωκίδας [ 175 ]η Μονή Κοιμήσεως Θεοτόκου Βαρνακόβης [ 16 ] το Τείχιο [ 159 ]Τοπική Κοινότητα Τρικόρφου Φωκίδαςτο Τρίκορφο [ 410 ]Τοπική Κοινότητα Φιλοθέηςη Φιλοθέη [ 389 ] Τοπική Κοινότητα Αβόρουο Άβορος [ 39 ]Τοπική Κοινότητα Αμυγδαλιάςη Αμυγδαλιά [ 387 ]Τοπική Κοινότητα Βραΐλαςη Βραΐλα [ 20 ]Τοπική Κοινότητα Δάφνουο Δάφνος [ 129 ]Τοπική Κοινότητα Διακοπίουτο Διακόπιο [ 230 ]Τοπική Κοινότητα Δωρικού Φωκίδαςτο Δωρικό [ 23 ]Τοπική Κοινότητα Καλλίου Φωκίδας [ 75 ]το Κάλλιο [ 63 ] το Κλήμα [ 4 ] το Τριβίδι [ 8 ]Τοπική Κοινότητα Καρουτώνοι Καρούτες [ 21 ]Τοπική Κοινότητα Κονιάκουο Κονιάκος [ 213 ]Τοπική Κοινότητα Λευκαδιτίουτο Λευκαδίτι [ 106 ]Τοπική Κοινότητα Λιδωρικίουτο Λιδωρίκι [ 875 ]Τοπική Κοινότητα Μαλανδρίνουτο Μαλανδρίνο [ 681 ]Τοπική Κοινότητα Πενταπόλεως Φωκίδας [ 375 ]το Αιγίτιο [ 3 ] η Λεύκα [ 29 ] το Παλαιόκαστρο [ 33 ] η Πεντάπολη [ 283 ] η Σκαλούλα [ 27 ]Τοπική Κοινότητα Περιθιωτίσσηςη Περιθιώτισσα [ 59 ]Τοπική Κοινότητα Στίλιαςη Στίλια [ 83 ]Τοπική Κοινότητα Συκέας Φωκίδαςη Συκέα [ 52 ]Τοπική Κοινότητα Σωταίνηςη Σώταινα [ 20 ] Τοπική Κοινότητα Γλυφάδας Φωκίδας [ 486 ]η Γλυφάδα [ 477 ] το Δαφνοχώρι [ 9 ]Τοπική Κοινότητα Ελαίας Φωκίδας [ 60 ]ο Άγιος Ιωάννης (νησίδα) [ 0 ] η Ελαία [ 60 ]Τοπική Κοινότητα Ερατεινήςη Ερατεινή [ 856 ]Τοπική Κοινότητα Καλλιθέας Φωκίδας [ 272 ]η Αγία Ειρήνη [ 18 ] ο Άγιος Νικόλαος [ 81 ] ο Άγιος Νικόλαος (νησίδα) [ 0 ] ο Άγιος Σπυρίδων [ 152 ] η Καλλιθέα [ 17 ] ο Κλοβινός [ 3 ] το Πρασούδι (νησίδα) [ 0 ] τα Φλαμπουράκια [ 1 ]Τοπική Κοινότητα Μακρινήςη Μακρινή [ 54 ]Τοπική Κοινότητα Μηλέας Φωκίδαςη Μηλέα [ 109 ]Τοπική Κοινότητα Πανόρμου Φωκίδας [ 215 ]ο Όρμος Λεμονιάς [ 127 ] η Πάνορμος [ 88 ]Τοπική Κοινότητα Τολοφώνος Φωκίδας [ 539 ]η Παραλία Τολοφώνος [ 246 ] η Τολοφών [ 293 ]Τοπική Κοινότητα Τριζονίων Φωκίδας [ 171 ]η Σπηλιά [ 45 ] τα Τριζόνια (νησίδα) [ 64 ] τα Χάνια [ 62 ] Διοικητική διαίρεση Περιφέρειας Στερεάς Ελλάδας
|
τον παρακάτω κατάλογο αναφέρονται οι δήμοι, οι δημοτικές ενότητες, οι τοπικές κοινότητες και οι οικισμοί της Περιφερειακής Ενότητας Φωκίδας. Τα στοιχεία προέρχονται από επεξεργασία του αρχείου της Ελληνικής Στατιστικής Αρχής για την Απογραφή πληθυσμού της Ελλάδας του 2011. Ο αριθμός μέσα στα [ ] είναι ο μόνιμος πληθυσμός. Η σειρά είναι (γενικά) αλφαβητική.Η Περιφερειακή Ενότητα Φωκίδας έχει πληθυσμό 40.343 κατοίκους. Έδρα της είναι η Άμφισσα.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%94%CE%B9%CE%BF%CE%B9%CE%BA%CE%B7%CF%84%CE%B9%CE%BA%CE%AE_%CE%B4%CE%B9%CE%B1%CE%AF%CF%81%CE%B5%CF%83%CE%B7_%CE%A0%CE%B5%CF%81%CE%B9%CF%86%CE%B5%CF%81%CE%B5%CE%B9%CE%B1%CE%BA%CE%AE%CF%82_%CE%95%CE%BD%CF%8C%CF%84%CE%B7%CF%84%CE%B1%CF%82_%CE%A6%CF%89%CE%BA%CE%AF%CE%B4%CE%B1%CF%82
|
Toy Boy
|
Ο Ούγκο Μπελτράν (Χεσούς Μοσκερά) είναι ένας νεαρός, όμορφος και ανέμελος στρίπερ. Ένα πρωί ξυπνάει σε ένα ιστιοφόρο, μετά από μια νύχτα γεμάτη πάρτι και "αμαρτίες", δίπλα στο καμένο πτώμα ενός άνδρα, που φέρεται ότι ήταν του συζύγου της Μακαρίνας Μεδίνα, της ερωμένης του (Κριστίνα Καστάνιο), μιας ώριμης και ισχυρής γυναίκας με την οποία διατηρούσε μια καυτή σεξουαλική σχέση υψηλής τάσης. Ο Ούγκο δεν θυμάται τίποτα από τη νύχτα του εγκλήματος, αλλά είναι σίγουρος ότι δεν είναι ο δολοφόνος, αλλά το θύμα μιας οργάνωσης θέλει να τον κατηγορήσει. Μετά από μια γρήγορη δίκη, καταδικάζεται σε δεκαπέντε χρόνια φυλάκισης. Επτά χρόνια αργότερα, τον επισκέπτεται στη φυλακή η Τριάνα Μαρίν (Μαρία Πεδράζα), μια νεαρή δικηγόρος που, εκπροσωπώντας μια μεγάλη δικηγορική εταιρεία, προσφέρει για να τον βοηθήσει, να ανοίξει ξανά την υπόθεση και να προσπαθήσει να αποδείξει την αθωότητά του σε μια νέα δίκη. Παρόλο που ο Ούγκο δεν εμπιστεύεται την προσφορά, η Τριάνα ακυρώνει την καταδίκη και απελευθερώνει από τη φυλακή τον Ούγκο, υπό δοκιμή και εν αναμονή της διεξαγωγής μιας νέας δίκης στην οποία θα πρέπει να είναι σε θέση να αποδείξουν την αθωότητά τους. Από αυτή τη στιγμή και μετά, η Τριάνα και ο Ούγκο θα πρέπει να συνεργαστούν για να προσπαθήσουν να ξεδιπλώσουν μια περίπλοκη συνωμοσία που πήγε ένα αθώο άτομο στη φυλακή. Μια σχέση που δεν θα είναι εύκολη, καθώς ανήκουν σε διαμετρικά αντίθετους κόσμους. Αυτή, είναι δικηγόρος με λαμπρό, εργατικό, υπεύθυνο και λαμπρό μέλλον. Αυτός, αφέντης της νύχτας, πρώην φυλακισμένος και θεωρούταν δολοφόνος από όλους εκτός από τον εαυτό του και είχε δίψα για εκδίκηση. Χεσούς Μοσκερά – Ούγκο Μπελτράν Γκονζάλεθ Κριστίνα Καστάνιο – Μακαρένα Μεδίνα ντε Σολίς Μαρία Πεδράζα – Τριάνα Μαρίν Χοσέ ντε λα Τόρρε – Ιβάν Νιέτο Γκίγιεν Κάρλο Κονστάντζια – Χάιρο Σότο Ραουδέλ Ραούλ Μαρτιάτο – Χερμάν Χουάνχο Αλμέιδα – Αντρέα Νόρμαν Μεδίνα Χοσέ Μάνουελ Σέδα – Μπόρχα Μεδίνα ντε Σολίς Άλεξ Γκαδέα – Ματέο Μεδίνα ντε Σολίς Χάβιερ Μόρα – Άνχελ Αλταμίρα Πέρδο Καζαμπλάνκ – Μάριο Ζαπάτα Ελίσα Ματίγια – Μαρία Τερέζα Ρόχας Μαρία Πουχάλτε – Κάρμεν ντε Αντρές Αδέλφα Κάλβο – Μπενίγνα Ρόχας Ρομέρο Μικέλε Μορόνε – ΤΒΑ Φεντερίκα Σαμπατίνι – ΤΒΑ Κάρλος Σόλτς – Όσκαρ Νία Κάστρο – Κλαούντια Μίριαμ Ντίαθ-Αρόκα – Λουίθα Γκουτιέρεθ Σίντα Ραμίρεθ – Λουθία Βίργκιλ Μαθέτ – Φίλιπ Νόρμαν Η σειρά προβλήθηκε για πρώτη φορά στο FesTVal στις 6 Σεπτεμβρίου 2019, και πραγματοποιήθηκε προεπισκόπηση στο Atresplayer Premium δύο ημέρες αργότερα, ξεκινώντας από τις 8 Σεπτεμβρίου 2019, πριν από την πρεμιέρα της στο Antena 3 στις 25 Σεπτεμβρίου 2019, είναι η πρώτη σειρά της αλυσίδας που θα προβληθεί στο Atresplayer Premium μετά την ανακοίνωση της μεταρρύθμισής της από την Atresmedia. Αφού πέρασε από το Antena 3 και το Atresplayer Premium, έκανε πρεμιέρα παγκοσμίως στο Netflix στις 28 Φεβρουαρίου 2020. Το Toy Boy έχει λάβει αρκετά αρνητικές κριτικές από κριτικούς. Ο Pedro Zárate, εκδότης του Vertele, έδωσε στο Toy Boy μια αρνητική κριτική, περιγράφοντάς το ως "επιστροφή στο παρελθόν που φάνηκε να έχει θαφτεί μετά το Welcome to Lolita" και επισημαίνοντας ότι, αν και σε χαρτί "το σημείο εκκίνησης ήταν ενδιαφέρον", η σειρά "δεν μπορεί να το δείξει", λόγω ενός "σεναρίου με έλλειψη γάντζου" που "τον κάνει να χάσει τη μάχη ενάντια στα υπερβολικά 80 λεπτά του κεφαλαίου έναρξης" και ότι "όλα είναι τόσο επίπεδα και στερούνται φιλοδοξίας που εκμεταλλεύεται το δυναμικό ενός θρίλερ [...] πολύ συμβατικού για την εποχή". Ο συντάκτης του Vertele επικρίνει επίσης τις ενέργειες της María Pedraza και ειδικά του Jesús Mosquera, περιγράφοντας τη Cristina Castaño μόνο ως "σωστή", καταλήγοντας στο συμπέρασμα ότι η σειρά είναι "ένα σαφές βήμα προς τα πίσω για τη μυθοπλασία της Atresmedia". Ο Albertini, από το Espinof, έδωσε τη σειρά ένα αστέρι από τα πέντε και μια εξίσου αρνητική κριτική, λέγοντας ότι είναι μια σειρά που θα περίμενε περισσότερα από την Telecinco παρά από την Antena 3 και ότι είναι ένα πρωταρχικό παράδειγμα αυτού που θεωρεί "μία από τις κύριες θανατηφόρες αμαρτίες της τηλεόρασης στην Ισπανία": προσκαλέσετε ένα καστ από "όμορφα πρόσωπα" ανεξάρτητα από το αν ξέρουν να παίζουν ή όχι, ανεξάρτητα από την κριτική του σεναρίου για "καταστάσεις και σκηνές που παίζουν πολύ στο όριο με το σύμφωνο της απιστίας του θεατή" και για σπατάλη το ερωτικό και δεν δίνει το απαραίτητο βάρος στη σειρά όταν γίνεται «σοβαρή». Ο Albertino διαβεβαιώνει ότι η σειρά λειτουργεί καλύτερα στη σκηνή στην οποία ο Ούγκο και οι φίλοι του προσπαθούν να αναδημιουργήσουν την «παράσταση» που τους έδωσε τόσες πολλές χαρές στο παρελθόν. Ο κριτικός προσθέτει ότι η σειρά θα ήταν πολύ καλύτερη αν ήταν αποκλειστικά για αυτό, και ομολόγησε ότι, αν δεν είχε παραχθεί από τον César Benítez για την Atresmedia, θα την είχε απορρίψει πρώτα.Ο Cristian Quijorna, από τη FormulaTV, παρόλο που επέκρινε τη διάρκεια των 80 λεπτών του πρώτου επεισοδίου, την ανισορροπία μεταξύ των πολλών σχεδιαγραμμάτων, την έλλειψη κινδύνου με τα ερωτικά στοιχεία και τις παραστάσεις των Πεδράθα και Μοσκερά, ήταν λίγο πιο θετικός με τη σειρά, επαινώντας τις παραστάσεις των πιο βετεράνων (ειδικά της Καστάνιο) αναφέροντας για την ίδια ότι "δίνει αυτό που υπόσχεται". Ο Miguel Ángel Rodríguez ήταν επίσης πιο θετικός με τη σειρά, επαινώντας την απόδοση της Καστάνιο και των πιο βετεράνων ηθοποιών, τις φωτογραφίες, και επειδή έχει ακριβώς τον σωστό ερωτισμό για την πρώτη του εκπομπή σε ανοιχτό κανάλι. Επικρίνει την υπερβολική διάρκεια των 80 λεπτών και την παράσταση των «toy boys», συμπεριλαμβανόμενου του Μοσκερά, αν και έδωσε στους τελευταίους το πλεονέκτημα της αμφιβολίας ότι ήταν η πρώτη του φορά σε κινηματογραφικό ρόλο.Ο Juan M. Fdez, από το Bluper, ήταν θετικός όσον αφορά τις παραστάσεις των πιο βετεράνων, συμπεριλαμβανομένης της Καστάνιο, εκτός από το να το συγκρίνει ευνοϊκά με το Instinto όσον αφορά ερωτικά στοιχεία, αλλά επέκρινε τις παραστάσεις του Μοσκερά και ειδικά της Πεδράθα εκτός από το να επικρίνει τις πλοκές και τα υπερβολικά πλάνα, χρησιμοποιώντας τη σειρά ως παράδειγμα του γιατί η σειρά "δεν μπορεί να είναι 70 λεπτά".
|
Το Toy Boy είναι μια ισπανική τηλεοπτική σειρά, παραγωγή της Atresmedia σε συνεργασία με την Plano a Plano, η οποία μεταδόθηκε από το Ισπανικό τηλεοπτικό κανάλι Antena 3. Πρωταγωνιστούν οι Χεσούς Μοσκερά, Κριστίνα Καστάνιο και Μαρία Πεδράζα. Πρώτα, έκανε πρεμιέρα στα δίκτυα FesTVal και Atresplayer Premium τον Σεπτέμβριο 2019 πριν από την πρεμιέρα του στο Antena 3 στις 25 Σεπτεμβρίου 2019.Παρά τις αρνητικές κριτικές και την αποτυχία στο κοινό μέσω του Antena 3, έγινε μια διεθνής επιτυχία κατά την άφιξή του στο Netflix. Λόγω του τελευταίου, ο ιδιοκτήτης του Antena 3, η Atresmedia Televisión, ανακοίνωσε στις 28 Ιουλίου 2020 ότι η σειρά είχε ανανεωθεί για μια δεύτερη σεζόν, η οποία θα έκανε πρώτη πρεμιέρα στο Atresplayer Premium και στη συνέχεια θα διανεμηθεί διεθνώς από το Netflix.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/Toy_Boy
|
Ο Μοσκώβ-Σελήμ
|
Το διήγημα μιλάει για τη ζωή του Τούρκου αδικημένου Σελήμ. Γιος γνωστού μπέη της Κωνσταντινούπολης ήταν ο τρίτος γιος και τελευταίο παιδί της οικογένειάς του. Η μητέρα του έχοντας καημό που δεν απέκτησε ποτέ κόρη τον έντυνε με γυναικεία ρούχα και τον μεγάλωνε ως κορίτσι. Ο πατέρας του έδειχνε φανερή αδυναμία στο μεγαλύτερο του γιο, που ήταν αρρενωπός και παλικάρι γενναίο, σαν τον ίδιο. Όταν όμως ο μεγαλύτερος γιος κληρώθηκε να υπηρετήσει τον σουλτάνο ως στρατιώτης, ο νεαρός λιποτάκτησε. Ο Σελήμ, που είχε ήδη μεγαλώσει, για να περισώσει την τιμή του πατέρα του και της οικογένειάς του, πήγε και ζήτησε εθελοντικά να αντικαταστήσει τον αδερφό του. Έτσι φεύγει για το μέτωπο επιδιώκοντας να κερδίσει μια θέση στην καρδιά του πατέρα του. Εν τω μεταξύ ο πατέρας του έχοντας μάθει για την λιποταξία του μεγαλύτερου γιου του, καταγγέλλει τον λιποτάκτη και απαιτεί την άμεση τιμωρία του, όπως και συμβαίνει. Ο Σελήμ πολεμά γενναία στο μέτωπο και μέσα από διάφορες δυσκολίες καταφέρνει έπειτα από εφτά χρόνια να επιστρέψει στο σπίτι του. Ωστόσο η μητέρα του έχει πια πεθάνει, ο πατέρας του έχει καταντήσει ένας μέθυσος άντρας εξαρτημένος από τη νέα του σύζυγο που του κατασπαταλά την περιουσία και συκοφαντεί τον Σελήμ. Μάλιστα ο πατέρας του πείθεται από τη νέα του σύζυγο και καταγγέλλει τον Σελήμ για υπόθαλψη λιποτάκτη (του αδερφού του δηλαδή πριν 7 χρόνια), έτσι ο Σελήμ περνά έναν χρόνο στη φυλακή. Με το που αποφυλακίζεται νέος πόλεμος ξεσπά και ο Σελήμ κατατάσσεται και πάλι μιας και η ζωή του στο πατρικό του σπίτι δεν είναι καλύτερη από πεδίο μάχης. Γυρίζει πάλι πίσω αυτή τη φορά παρασημοφορεμένος. Παντρεύεται την παλιά πιστή υπηρέτρια της μητέρας του, αποκτά τρία παιδιά, περιθάλπει τον πατέρα του και προσπαθεί να ορθοποδήσει και να περισώσει ό,τι μπορεί από την χαμένη τους περιουσία. Την στιγμή που η ζωή του φαίνεται να έχει μπει σε ομαλή πορεία, ξεσπά κι άλλος πόλεμος, νιώθοντας το χρέος του πιστού στον σουλτάνο στρατιώτη φεύγει για ακόμα μια φορά. Η έκβαση όμως των στρατιωτικών επιχειρήσεων δεν πηγαίνει καλά, ο ίδιος τραυματίζεται σοβαρά και βρίσκεται σε νοσοκομείο όταν οι Τούρκοι οπισθοχωρούν εγκαταλείποντας όλους τους τραυματίες πίσω. Και ενώ η μοίρα του φαίνεται καταδικασμένη, συμβαίνει κάτι το ανέλπιστο για τον Σελήμ. Οι Ρώσοι περιθάλπουν όλους τους κρατουμένους και τους φιλοξενούν ως αδέλφια, στη Ρωσία, όπου μεταφέρθηκαν ως αιχμάλωτοι. Στο σημείο αυτό συμβαίνει μια εκπληκτική μεταστροφή στην ψυχή του Σελήμ: για πρώτη φορά αμφισβητεί τις παραδόσεις και τον δογματισμό της τουρκικής ανατροφής του, συνειδητοποιεί πως οι Ρώσοι δεν είναι τα τέρατα που οι ομόθρησκοί του περιέγραφαν αλλά πραγματικά αδέρφια του. Μάλιστα η τελευταία εμπειρία του, η εγκατάλειψή των τραυματιών από τους συμπατριώτες του, κλυδωνίζει την ψυχή του, σε σημείο να θεωρεί τους Τούρκους εχθρούς του και όχι τους Ρώσους. Ταλαντεύεται προς στιγμήν να ασπαστεί τη ρωσική κουλτούρα και ζωή και να μείνει εκεί. Τελικά υπερισχύει η αγάπη του για την πατρίδα και την οικογένειά του. Γυρνώντας όμως πίσω τα πάντα είναι τόσο απελπιστικά, η αντιμετώπιση των πρώην αιχμαλώτων από τους ομόθρησκούς του είναι ελεεινή, τους συμπεριφέρονται σαν πρόσφυγες, τους στοιβάζουν σε αποθήκες στην Πόλη και τους κακομεταχειρίζοναται. Πολλοί από αυτούς πεθαίνουν από επιδημίες. Αφού παρέλθει ο χειμώνας και είναι έτοιμος ο Σελήμ να ξεκινήσει για το σπίτι του μαθαίνει πως όλη η οικογένειά του έχει πεθάνει, το σπίτι τους το έκαψαν οι χριστιανοί και ότι δεν έχει τίποτα άλλο πια. Συνειδητοποιεί πως δεν θέλει πια να είναι Τούρκος αλλά Ρώσος, μιας και μόνο από τους Ρώσους γνώρισε την εκτίμηση, τον σεβασμό και την αγάπη. Απομονώνεται σε ένα αγροτόσπιτο της ανατολικής Θράκης, ντύνεται με ρωσικά ενδύματα, αποκτά ρωσικές συνήθειες και φέρεται σαν Ρώσος. Οι συμπατριώτες του τον περιπαίζουν και του δίνουν το παρατσούκλι "Μοσκώβ- Σελήμ", τον θεωρούν τρελό. Στο διάβα του ένας Έλληνας ταξιδιώτης ρωτάει γι΄ αυτόν και βρίσκει στο πρόσωπό του κάτι το ενδιαφέρον. Επιδιώκει συντάντηση μαζί του και εκεί ο Σελήμ του ανοίγει την ψυχή του και ιστορεί όλα του τα πάθη. Καημός του είναι να γίνει Ρώσος, λέει, αν κάποτε εισβάλουν ξανά οι Ρώσοι, θα σπεύσει πρώτος να αυτομολήσει. Στο τέλος όμως του διηγήματος όταν ακούγεται η είδηση πως εισέβαλαν οι Ρώσοι δεν άντεξε η καρδιά του, δεν μπόρεσε να προδώσει την πίστη του και την πατρίδα του... κι έτσι πέθανε, ομολογώντας πως νιώθει Τούρκος. Το δίηγημα ξεκινά με τη συνάντηση του Έλληνα ταξιδιώτη στο αγροτόσπιτο του Σελήμ και εξελίσσεται με την αναδρομική εξιστόρηση (φλασμπάκ) των παθών του Σελήμ από τον ίδιο. Ο Μοσκώβ-Σελήμ του Γεωργίου Βιζυηνού σε ελεύθερο ψηφιακό βιβλίο
|
Ο Μοσκώβ-Σελήμ είναι το τελευταίο διήγημα του Γεωργίου Βιζυηνού. Ο ίδιος το έγραψε όσο ήταν έγκλειστος στο ψυχιατρείο. Εκδόθηκε σε τρεις συνέχειες στο περιοδικό Εστία από τις 28 Μαρτίου 1895.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9F_%CE%9C%CE%BF%CF%83%CE%BA%CF%8E%CE%B2-%CE%A3%CE%B5%CE%BB%CE%AE%CE%BC
|
Γιτζάκ Ράμπιν
|
Γεννήθηκε στην Ιερουσαλήμ της υπό βρεταννικής διοίκησης Παλαιστίνης και πέρασε τα πρώτα χρόνια της ζωής του στο Τελ Αβίβ. Γονείς του ήταν ο Νεεμία και η Ρόζα, μετανάστες από την Ουκρανία και τη Λευκορωσία αντίστοιχα. Σε ηλικία 18 ετών μετανάστευσε στις Ηνωμένες Πολιτείες και έγινε μέλος του κόμματος «Εργάτες της Σιόν» (Poale Zion). Το 1947 επέστρεψε στην Παλαιστίνη μαζί με μία ομάδα εθελοντών της Εβραϊκής Λεγεώνας. Κατά τη διάρκεια του Αραβοϊσραηλινού πολέμου του 1948 παντρεύτηκε τη Λέα Ράμπιν με την οποία απέκτησε 2 παιδιά. Δεν ήταν θρησκευόμενος. Μετά την αποστράτευσή του από τις ένοπλες δυνάμεις του Ισραήλ, το 1968 διορίστηκε πρέσβης του Ισραήλ στις Ηνωμένες Πολιτείες όπου και παρέμεινε για 5 χρόνια. Κατά τη διάρκεια της θητείας του οι Ηνωμένες Πολιτείες αναδείχτηκαν ο σημαντικότερος προμηθευτής οπλικών συστημάτων του Ισραήλ. Στις εκλογές του 1973 εκλέχτηκε μέλος της Κνέσετ και διορίστηκε υπουργός εργασίας από την πρωθυπουργό Γκόλντα Μέιρ. Στις 3 Ιουνίου του 1974 διαδέχτηκε την παραιτηθείσα Γκόλντα Μέιρ στην πρωθυπουργία. Η κυβέρνηση της οποίας ηγούνταν σχηματίστηκε από ένα συνασπισμό κομμάτων. Διαθέτοντας ισχνή πλειοψηφία στην Κνέσετ, η κυβέρνησή του έμεινε στην εξουσία για μερικούς μήνες. Στην εξωτερική πολιτική το κυριότερο γεγονός της πρώτης πρωθυπουργίας του ήταν η ενδιάμεση συμφωνία του Σινά, μεταξύ Ισραήλ και Αιγύπτου που υπογράφηκε την 1 Σεπτεμβρίου 1975. Τα δύο κράτη συμφώνησαν ότι η διαμάχη μεταξύ τους και τα προβλήματα της Μέσης Ανατολής θα αντιμετωπίζονταν με χρήση ειρηνικών μέσων και όχι με στρατιωτική ισχύ. Αυτό ήταν το σημαντικότερο βήμα ,για την επίτευξη του οποίου χρειάστηκε η προειδοποίηση των Ηνωμένων Πολιτειών ότι θα επανεξέταζαν την πολιτική τους στη Μέση Ανατολή και τις σχέσεις τους με το Ισραήλ, για τις συμφωνίες του Καμπ Ντέιβιντ και το σύμφωνο ειρήνης μεταξύ Ισραήλ και Αιγύπτου που ακολούθησαν το 1978 και 1979 αντίστοιχα. Μία από τις πιο δραματικές στιγμές αυτής της περιόδου ήταν η Επιχείρηση Έντεμπε. Με διαταγή του Ράμπιν οι Ένοπλες Δυνάμεις του Ισραήλ πραγματοποίησαν επιδρομή στο αεροδρόμιο του Έντεμπε της Ουγκάντα στο οποίο κρατούνταν ως όμηροι επιβάτες αεροπλάνου που είχε καταληφθεί από ένοπλα στελέχη των οργανώσεων Λαϊκό Μέτωπο για την Απελευθέρωση της Παλαιστίνης και των γερμανικών Επαναστατικών Πυρήνων. Η επιχείρηση θεωρήθηκε επιτυχημένη και έχει γίνει αντικείμενο σχολίων και συνεχιζόμενης μελέτης. Στα τέλη του 1976 κατατέθηκε εναντίον της κυβέρνησης πρόταση μομφής με το αιτιολογικό της παραβίασης της θρησκευτικής αργίας του Σαββάτου. Ο Ράμπιν προχώρησε σε διάλυση της κυβέρνησης και προκήρυξε εκλογές για το Μάιο του 1977. Μετά την παραίτησή του και την ήττα του κόμματος των Εργατικών στις εκλογές του 1977, η πρωθυπουργία πέρασε στον Μεναχέμ Μπέγκιν του Λικούντ. ο Ράμπιν παρέμεινε μέλος της Κνέσετ έως το 1984 και διετέλεσε μέλος της επιτροπής εξωτερικών υποθέσεων και άμυνας του ισραηλινού κοινοβουλίου. Από το 1984 έως το 1990 συμμετείχε σε διάφορες κυβερνήσεις εθνικής ενότητας, που σχηματίστηκαν υπό την ηγεσία είτε του Γιτζάκ Σαμίρ είτε του Σιμόν Πέρες, ως Υπουργός Άμυνας. Όταν ο Ράμπιν ανέλαβε το υπουργείο άμυνας, ισραηλινά στρατεύματα είχαν αναπτυχθεί σε μεγάλο βάθος στο εσωτερικό του Λιβάνου. Ο Ράμπιν διέταξε την απόσυρσή τους σε μία «Ζώνη Ασφάλειας» που δημιουργήθηκε στη λιβανέζικη πλευρά των συνόρων μεταξύ των δύο κρατών. Με το ξέσπασμα της πρώτης Ιντιφάντα, ο Ράμπιν υιοθέτησε σκληρά μέτρα για την καταστολή των διαδηλώσεων. Η πολιτική αυτή δεν έφερε αποτελέσματα. Αντιθέτως έβλαψε τη διεθνή εικόνα του Ισραήλ, ενώ οι Ηνωμένες Πολιτείες προχώρησαν στην αναγνώριση της PLO (Οργάνωση για την Απελευθέρωση της Παλαιστίνης) ως εκπροσώπου του παλαιστινιακού λαού και η Ιορδανία διέκοψε τις σχέσεις της με τη Δυτική Όχθη. Τελικά ο πρωθυπουργός του Ισραήλ αναγκάστηκε ν' αναζητήσει τρόπους τερματισμούς της βίας μέσω διαπραγματεύσεων και διαλόγου με την PLO.Μεταξύ των ετών 1990 και 1992 ο Ράμπιν βρέθηκε και πάλι μέλος του ισραηλινού κοινοβουλίου και της επιτροπής εξωτερικών υποθέσεων και άμυνας. Το 1992 εκλέχτηκε στην ηγεσία του Εργατικού κόμματος υπερισχύοντας του Σιμόν Πέρες. Στις εκλογές του ίδιου έτους η δημοτικότητά του οδήγησε το κόμμα των εργατικών σε καθαρή νίκη απέναντι στο Λικούντ του Γιτζάκ Σαμίρ. Αλλά οι αριστερές δυνάμεις είχαν οριακή πλειοψηφία στην Κνέσετ και αυτό γιατί κάποια μικρά εθνικιστικά κόμματα δεν κατάφεραν να ξεπεράσουν το εκλογικό όριο. Το Εργατικό κόμμα, για πρώτη φορά μετά από 15 χρόνια, σχημάτισε κυβέρνηση συμμαχώντας με το Μερέτζ, ένα κόμμα της αριστεράς, και το υπερορθόδοξο, θρησκευτικά, Σας. Ο Ράμπιν διαδραμάτισε πρωτεύοντα ρόλο στην υπογραφή των συμφωνιών του Όσλο με τις οποίες δημιουργήθηκε η Ανεξάρτητη Παλαιστινιακή Αρχή, στην οποία πέρασε ο μερικός έλεγχος περιοχών της λωρίδας της Γάζας και της Δυτικής Όχθης. Πριν την υπογραφή των συμφωνιών, ο Ράμπιν δέχτηκε μία επιστολή από τον Γιάσερ Αραφάτ με την οποία ο ηγέτης της PLO αποκήρυσσε τη βία και αναγνώριζε επίσημα το κράτος του Ισραήλ. Την ίδια μέρα, 9 Σεπτεμβρίου 1993,ο Ισραηλινός πρωθυπουργός απάντησε αναγνωρίζοντας την PLO. Η ανακοίνωση των συμφωνιών του Όσλο προκάλεσε διαδηλώσεις διαμαρτυρίας στο Ισραήλ. Ο Ράμπιν επέμενε ότι όσο έλεγχε την πλειοψηφία της Κνέσετ, θα αγνοούσε τις αντιδράσεις, ενώ αρνήθηκε στους Αμερικάνους Εβραίους το δικαίωμα της άσκησης κριτικής εναντίον των συμφωνιών. Διατήρησε την κοινοβουλευτική πλειοψηφία με τη στήριξη Αράβων μελών της Κνέσετ που δεν ανήκαν στον κυβερνητικό συνασπισμό. Το επόμενο έτος υπογράφτηκε και η συνθήκη ειρήνης μεταξύ Ισραήλ και Ιορδανίας. Για τη συμβολή του στην επίτευξη των συμφωνιών του Όσλο, το 1994 ο Ράμπιν μοιράστηκε το βραβείο Νόμπελ Ειρήνης με τον Γιάσερ Αραφάτ και τον Σιμόν Πέρες. Οι συμφωνίες δίχασαν την κοινωνία του Ισραήλ. Έτσι, ένα μέρος της έβλεπε τον Ράμπιν ως ήρωα που βοήθησε στην προώθηση της ειρήνης, ενώ για κάποιους άλλους χαρακτηριζόταν προδότης γιατί παραχώρησε εδάφη που θεωρούσαν εθνικά εδάφη του Ισραήλ. Μέρος της δεξιάς πολιτικής πτέρυγας τον θεωρεί υπεύθυνο για τους θανάτους Εβραίων από τρομοκρατικές επιθέσεις τις οποίες αποδίδει στις συμφωνίες του Όσλο. Το ίδιο έτος ο Ράμπιν βραβεύτηκε με το βραβείο ελευθερίας Ρόναλντ Ρήγκαν. Στις 4 Νοεμβρίου 1995 ο Ράμπιν δολοφονήθηκε με πυροβολισμό από τον Γιγκάλ Αμίρ στο Τελ Αβίβ. Η επίθεση εναντίον του συνέβη το απόγευμα, όταν ο Ράμπιν αποχωρούσε από συγκέντρωση πολιτών που είχε διοργανωθεί με σκοπό την υποστήριξη των συμφωνιών του Όσλο. Απεβίωσε 40 λεπτά μετά τον πυροβολισμό που δέχτηκε, λόγω διάτρησης πνεύμονα και απώλειας αίματος. Ο Αμίρ συνελήφθη αμέσως μετά τον περιστατικό. Στη δίκη που ακολούθησε κρίθηκε ένοχος και του επιβλήθηκε η ποινή της ισόβιας φυλάκισης. Μετά από έκτακτο κυβερνητικό συμβούλιο, καθήκοντα πρωθυπουργού ανέλαβε ο υπουργός εξωτερικών, Σιμόν Πέρες.
|
Ο Γιτζάκ Ράμπιν (1 Μαρτίου 1922 - 4 Νοεμβρίου 1995) ήταν Ισραηλινός πολιτικός και στρατηγός. Διετέλεσε πρωθυπουργός του Ισραήλ από το 1974 έως το 1977 και από το 1992 έως τη δολοφονία του. Το 1994 μοιράστηκε το Νόμπελ Ειρήνης με τους Σιμόν Πέρες και Γιάσερ Αραφάτ. Δολοφόνος του ήταν ο Γιγκάλ Αμίρ, ο οποίος ήταν αντίθετος στις συμφωνίες του Όσλο που είχε υπογράψει ο Ράμπιν. Ήταν ο πρώτος πρωθυπουργός του Ισραήλ που γεννήθηκε στο εσωτερικό του, ο μοναδικός που δολοφονήθηκε και ο δεύτερος που απεβίωσε κατά τη διάρκεια της θητείας του μετά τον Λεβί Εσκόλ.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%93%CE%B9%CF%84%CE%B6%CE%AC%CE%BA_%CE%A1%CE%AC%CE%BC%CF%80%CE%B9%CE%BD
|
Μανέ ντε λα Πάρρα
|
Verano de amor - 2009, ως Μπρούνο Niña de mi corazón - 2010, ως Τσάρλι Como dice el dicho - 2011, (σειρά) Esperanza del corazón - 2011/12, ως Αλέξις Ντουάρτε Μορένο Cachito de cielo - 2012, ως Αδριάν "Κατσίτο" Γκόμες Ομπρεγόν El origen de los Guardianes - 2012, ως Τζακ Φρόστ (ταινία, μεταγλώττιση στην ισπανική version) El cielo en tu mirada - 2012, ως Χοσέ Περέιρα (ταινία) Corona de lágrimas - 2012/13, ως Ιγνάσιο "Νάτσο" Τσαβέρο Ερνάντες Mentiras: el musical - 2012/13, (θέατρο) El pecado de Camila - 2013, ως Ρίκι (σειρά) Mira quién baila - 2013, ως Διαγωνιζόμενος/4η θέση (σόου χορού) La malquerida - 2014, ως Ουλίσες Τόρρες Γκαγιάρδο Amor de barrio - 2015, ως Ντανιέλ Μαρκές Λοπεζρέινα A la mala - 2015, (ταινία) El vuelo de la Victoria - 2017, ως Αντρές Σαντιμπάνιες ι Καλσάδα La reina soy yo - 2019, ως Χουάν Χοσέ Μόντες Silvia Pinal, frente a ti - 2019, ως Φερνάντο Φράντε (σειρά) ¿Quién es la máscara? - 2020, ως Διαγωνιζόμενος/7η θέση (ριάλιτι σόου) ¿Qué le pasa a mi familia? - 2021, ως Πατρίσιο Ιτουρμπίδε Album 2011: ManeEP 2011: Historias De NovelaSingle 2011: Es Mentira 2011: La Fórmula 2011: Quiero Que Sepas 2011: Mi Respiración 2011: Como Dice El Dicho 2011: Esperanza Del Corazón 2013: Como Soy 2014: Te Tuve Y Te Perdí 2015: Como Dice El Dicho (ντουέτο με την Μαργαρίτα "Λα Ντιόσα ντε λα Κάμπια")Soundtracks Estrella mía (για την τηλενουβέλα "Niña de mi corazón") Quiero que sepas (για την τηλενουβέλα "Niña de mi corazón") Es mentira (για τις τηλενουβέλες "Niña de mi corazón" & "Esperanza del corazón") Esperanza del corazón (θέμα τίτλων έναρξης) Mi respiración (για την τηλενουβέλα "Esperanza de mi corazón") Como soy (για την τηλενουβέλα "Corona de lágrimas") Te tuve y te perdí (για την τηλενουβέλα "La malquerida") Somos aire (soundtrack του "El cielo en tu mirada") 2005 - Βραβείο BMI (Peermusic Latin Scholarship Award) για το τραγούδι "Hoy voy a amarte" 2011 - Βραβεία TvyNovelas, υποψήφιος στην Κατηγορία Άνδρας Αποκάλυψη για την τηλενουβέλα "Esperanza del Corazón". 2013 - Diosa de Plata (PECIME), υποψήφιος στην Κατηγορία Άνδρας Αποκάλυψη για την τηλενουβέλα "El Cielo en tu Mirada" ("No Dancing Today"/Videocine) 2013 - Βραβείο BMI (Peermusic Latin Scholarship Award) για το τραγούδι "El Mentiroso" Μανέ ντε λα Πάρρα στην IMDb Sitio Oficial Compositores Y Editoras de BMI Ganan Múltiples Honores En El 12vo Premio Latino Anual de BMI 2005
|
Ο Μανέ ντε λα Πάρρα (Mané de la Parra, γεννημένος ως Μανελίκ ντε λα Πάρρα Μπόρχα Manelick de la Parra Borja, 23 Δεκεμβρίου 1982 -) είναι Μεξικανός τραγουδιστής και ηθοποιός.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9C%CE%B1%CE%BD%CE%AD_%CE%BD%CF%84%CE%B5_%CE%BB%CE%B1_%CE%A0%CE%AC%CF%81%CF%81%CE%B1
|
Ρογκόζνο
|
Το Ρογκόζνο χρονολογείται από ένα λεχιτικό (πρώιμο πολωνικό) γκορντ από τον 8ο-9ο αιώνα. Το όνομά του είναι παλαιάς πολωνικής προέλευσης και προέρχεται από τη λέξη rogoża, που σημαίνει «τύφα». Η παλαιότερη γνωστή αναφορά σε έγγραφα προέρχεται από το 1192. Από τα μέσα του 12ου αιώνα ήταν έδρα ενός καστελανάτου και το 1280 του παραχωρήθηκαν προνόμια πόλης από τον Πσέμισλ Β΄. Ο Βασιλιάς Πσέμισλ Β΄ της Πολωνίας δολοφονήθηκε μέσα ή κοντά στο Ρογκόζνο το 1296. Σύμφωνα με μια παράδοση απήχθη ενώ έμενε στην πόλη, αλλά τραυματίστηκε τόσο σοβαρά στη διαδικασία που δεν μπόρεσε να συνεχίσει το ταξίδι και σκοτώθηκε από τους απαγωγείς του στο Σιερνίκι, λίγα μίλια πιο ανατολικά. Το Ρογκόζνο ήταν μια βασιλική πόλη της Πολωνίας, διοικητικά τοποθετημένη στο Πόβιατ Πόζναν, στο Βοεβοδάτο Πόζναν (14ος αιώνας-1793) της Επαρχίας Μείζονος Πολωνίας του Πολωνικού Στέμματος.Η πόλη προσαρτήθηκε από το Βασίλειο της Πρωσίας κατά το δεύτερο διαμελισμό της Πολωνίας το 1793. Το 1807 ανακτήθηκε από Πολωνούς και συμπεριλήφθηκε στο βραχύβιο Δουκάτο της Βαρσοβίας, το 1815 επαναπροσαρτήθηκε από την Πρωσία και από το 1871 ήταν επίσης μέρος της Γερμανίας. Η πόλη υποβλήθηκε σε πολιτικές γερμανοποίησης. Το 1906–1907, ντόπιοι Πολωνοί μαθητές διαμαρτυρήθηκαν κατά της γερμανοποίησης. Τον Νοέμβριο του 1918, η Πολωνία ανέκτησε την ανεξαρτησία και ξέσπασε η Εξέγερση της Μείζονος Πολωνίας (1918-1919), στόχος της οποίας ήταν η επανένταξη της πόλης και της περιοχής με το αναγεννημένο κράτος. Το Ρογκόζνο τελικά απελευθερώθηκε από Πολωνούς αντάρτες στις 31 Δεκεμβρίου 1918. Κατά τη διάρκεια της κοινής γερμανοσοβιετικής εισβολής στην Πολωνία, η οποία ξεκίνησε το Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο το Σεπτέμβριο του 1939, στην πόλη εισέβαλε η Γερμανία και στη συνέχεια την κατέλαβε μέχρι το 1945. Ο πολωνικός πληθυσμός υποβλήθηκε σε διάφορα εγκλήματα, συμπεριλαμβανομένων συλλήψεων, σφαγών και απελάσεων. Ήδη το Σεπτέμβριο, ορισμένοι κάτοικοι του Ρογκόζνο ήταν μεταξύ των Πολωνών που σφαγιάστηκαν από τους Γερμανούς στα κοντινά χωριά Ποντλέσιε Κοστσιέλνε και Μιεντζιλέσιε. Στα τέλη του 1939, περίπου 900 Πολωνοί εκδιώχθηκαν από την πόλη και τα περίχωρά της. Οι Γερμανοί ίδρυσαν και λειτούργησαν επίσης μια ναζιστική φυλακή στην πόλη. Η τοπική ποδοσφαιρική ομάδα είναι η Βέουνα Ρογκόζνο Αγωνίζεται στα κατώτερα πρωταθλήματα. Επίσημος ιστότοπος της πόλης
|
Το Ρογκόζνο (πολωνικά: Rogoźno, γερμανικά: Rogasen) είναι πόλη του Πόβιατ Ομπορνίκι, στο Βοεβοδάτο Μείζονος Πολωνίας της Πολωνίας, περίπου 40 χιλιόμετρα βόρεια του Πόζναν. Ο πληθυσμός του είναι 11.124 κάτοικοι (2020).
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A1%CE%BF%CE%B3%CE%BA%CF%8C%CE%B6%CE%BD%CE%BF
|
Κώδικας Γίγας
|
Η βιβλιοδεσία του Κώδικα είναι πολύ δαπανηρή. Τα ξύλινα εξώφυλλα έχουν δερμάτινη επένδυση και είναι ενισχυμένα με μεταλλικές διακοσμήσεις. Οι διαστάσεις του βιβλίου είναι 92 εκ. ύψος, 50 εκ. πλάτος και 22 εκ. πάχος που χρειάστηκε το δέρμα 160 γαιδάρων για το υλικό του. Το βιβλίο ζυγίζει σχεδόν 75 κιλά. Αποτελείται από 320 περγαμηνές, από τις οποίες οι οκτώ λείπουν.Είναι άγνωστο το ποιος αφαίρεσε τις σελίδες ή για ποιο σκοπό, αλλά φαίνεται πιθανό ότι περιείχαν τους μοναστικούς κανόνες των Βενεδικτίνων. Ο συγγραφέας του Κώδικα δεν μνημονεύεται. Ούτε και ο λόγος ή ο σκοπός του είναι γνωστοί. Γραφικές αναλύσεις που έχουν γίνει υποδηλώνουν ότι ο Κώδικας γράφτηκε από ένα και μόνο άτομο, που αφιέρωσε από 20 μέχρι 35 χρόνια της ζωής του για να δημιουργήσει το έργο αυτό. Το ίδιο πόρισμα υποθέτει ότι οι λέξεις hermanus inclusus που στα λατινικά σημαίνουν ο Αρμίνιος ο ερημίτης προδίδουν το όνομα του άγνωστου συγγραφέα. Ο Κώδικας γράφτηκε στη μονή των Βενεδικτίνων του Ποντλάζιτσε. Το μοναστήρι αυτό καταστράφηκε από τους Χουσίτες τον 15ο αιώνα. Η τελευταία εγγραφή του Κώδικα είναι από το 1229. Το 1245, ο Κώδικας μεταφέρθηκε στην Κιστερκιανή μονή του Σέντλετς της Κούτνα Χόρα και από εκεί μεταφέρθηκε το 1477 στη μονή των Βενεδικτίνων στο Μπρζέβνοβ, όπου και παρέμεινε ως το 1593. Αργότερα, πέρασε στην ιδιωτική συλλογή του Αυτοκράτορα Ροδόλφου Β΄ της Αγίας Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας. Με το πέρας του τριακονταετούς πολέμου η συλλογή έγινε λάφυρο πολέμου και έπεσε στα χέρια του Σουηδικού στρατού. Από το 1649 μέχρι σήμερα ο Κώδικας φυλάσσεται στη βιβλιοθήκη Kungliga στη Στοκχόλμη. Από το 2007 μέχρι τον Μάρτιο του 2008 ήταν μέρος έκθεσης που πραγματοποιήθηκε στην Πράγα. Ο Κώδικας συμπεριλαμβάνει πολλά θρησκευτικά κείμενα. Ολόκληρη την Παλαιά Διαθήκη, την «Ετυμολογία» του Ισίδωρου της Σεβίλλης, το Antiquitates Judaicae του Ιώσηπου Φλάβιου, το Χρονικό της Βοημίας του Κοσμά της Πράγας, διάφορα δοκίμια, ιστορίες και ετυμολογίες, φυσιολογίες, ένα ημερολόγιο, έναν κατάλογο των αδελφών μοναχών της μονής, θαυματουργίες και άλλα χρονικά. Το κείμενο είναι συνταγμένο στα λατινικά και περιέχει πολλές και πολύχρωμες εικονογραφήσεις. Ένας μύθος περιβάλει τον Κώδικα. Σύμφωνα με τον μύθο αυτό, ένας καλόγερος είχε καταδικαστεί και επρόκειτο να ταφεί ζωντανός. Ο καλόγερος ζήτησε να απαλλαγεί από την καταδίκη του και υποσχέθηκε για αντάλλαγμα μέσα σε μια νύχτα να γράψει ένα βιβλίο που να περιέχει όλη τη γνώση της ανθρωπότητας. Ο καλόγερος άρχισε να γράφει το βιβλίο, αλλά φτάνοντας μεσάνυχτα τον εγκατέλειψαν οι δυνάμεις του. Τότε παρουσιάστηκε ο Διάβολος και ο καλόγερος πούλησε την ψυχή του. Ο Διάβολος αποπεράτωσε το έργο, ενώ ο καλόγερος έφτιαξε μόνο μια εικόνα, και μάλιστα αυτή του διαβόλου. Bártl, S., Kostelecký, J.: Ďáblova bible. Tajemství největší knihy světa, Paseka, 1993. ISBN 80-85192-64-0 Ο Κώδικας Γίγας στο The European Library: Θησαυροί της Εθνικής βιβλιοθήκης της Σουηδίας
|
Ο Κώδικας Γίγας (λατινικά: Codex gigas) (αγγλικά: Giant Book) είναι το μεγαλύτερο χειρόγραφο της ιστορίας, γι' αυτό και ονομάστηκε Γίγας. Κατασκευάστηκε μάλλον τον 13ο αιώνα στο μοναστήρι Ποντλάζιτσε των Βενεδικτίνων της Βοημίας (δυτικό τμήμα της Τσεχίας). Είναι επίσης γνωστό ως Αγία Γραφή του διαβόλου λόγω της μεγάλης εικόνας του διαβόλου στο εσωτερικό του και το μύθο που περιβάλλει τη δημιουργία του. Είναι το μεγαλύτερο σωζόμενο μεσαιωνικό χειρόγραφο στον κόσμο. Περιέχει τη Βουλγκάτα καθώς και πολλά ιστορικά έγγραφα όλα γραμμένα στα Λατινικά. Κατά τη διάρκεια του πολέμου των τριάντα ετών το 1648, το σύνολο της συλλογής είχε κλαπεί από τον σουηδικό στρατό ως λάφυρα, και τώρα σώζεται στην Εθνική Βιβλιοθήκη της Σουηδίας στη Στοκχόλμη, αν και δεν είναι κανονικά στη διάθεση του κοινού.Κατα τη διάρκεια έκθεσης που πραγματοποιήθηκε στην Πράγα, μόνο 60 άνθρωποι την ώρα επιτράπηκε να επισκεφθούν την κλιματιζόμενη αίθουσα στο μεσαιωνικό τμήμα της βιβλιοθήκης της πόλης για να κοιτάξουν για δέκα λεπτά το ανεκτίμητο χειρόγραφο.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9A%CF%8E%CE%B4%CE%B9%CE%BA%CE%B1%CF%82_%CE%93%CE%AF%CE%B3%CE%B1%CF%82
|
Διάλεκτος
|
Γλώσσες, λοιπόν, και όχι διάλεκτοι αποκαλούνται οι γλωσσικές ποικιλίες που για πολιτικούς λόγους έχουν το στάτους μια επίσημης ή εθνικής γλώσσας (ή επιδιώκουν να αποκτήσουν αυτό το στάτους). Από τη σκοπιά τη γραμματικής δομής και, τουλάχιστον πριν αρχίσουν να αναδεικνύονται σε εθνική ή επίσημη γλώσσα, από τη σκοπιά του λεξιλογίου δεν υπάρχει κάποια διαφορά ανάμεσα στις γλώσσες και τις διαλέκτους. Για τη διαφορά των δύο χαρακτηριστική είναι η φράση του γλωσσολόγου Μαξ Βάινραϊχ (Max Weinreich): Γλώσσα είναι μια διάλεκτος με στρατό και ναυτικό. Παρόλα αυτά οι διάλεκτοι θεωρούνται λιγότερο ποιοτικές, λιγότερο ακριβείς κλπ. και ασκείται πίεση, ιδίως στο σχολείο, για την εγκατάλειψή τους. Συγγενική γλώσσα ή διάλεκτος; Ένα πρόβλημα που παρουσιάζεται συχνά στη γλωσσολογία είναι η κατάταξη τοπικών παραλλαγών ως διαλέκτους μιας γλώσσας ή ως ξεχωριστές γλώσσες. Αν για παράδειγμα, μία παραλλαγή έχει συνεννόηση με μια γλώσσα 75%, δεν μπορούμε να αποφανθούμε αν είναι διάλεκτος της γλώσσας ή ξεχωριστή γλώσσα. Πολλές φορές, ο αποφασιστικός παράγοντας σε τέτοιες περιπτώσεις είναι ο εθνικός αυτοπροσδιορισμός. Παραδείγματα Οι παραλλαγές της παλιάς σερβοκροατικής γλώσσας: η σερβική, η κροατική, η βοσνιακή και η μαυροβουνιακή έχουν 100% κατανόηση μεταξύ τους, ωστόσο θεωρούνται συχνά ξεχωριστές γλώσσες, λόγω κυρίως πολιτικών λόγων. Οι θιβετιανές γλώσσες, οι οποίες δεν έχουν κατανόηση μεταξύ τους, όμως οι Θιβετιανοί τις θεωρούν διαλέκτους της ίδιας γλώσσας. Η ουκρανική γλώσσα, η οποία θεωρείται από Ρώσους εθνικιστές, γλωσσολόγους και πολιτικούς ρωσική διάλεκτος. Σύμφωνα με αυτούς, το γεγονός ότι η ουκρανική γλώσσα δεν είναι σήμερα πλήρως κατανοητή από τους Ρώσους οφείλεται σε πολωνικές επιρροές που δέχτηκαν τα ουκρανικά, με την κατάκτηση του δυτικού μέρους από την Κοινοπολιτεία Πολωνίας-Λιθουανίας. Οι διάλεκτοι μελετώνται από τον γλωσσολογικό κλάδο της κοινωνιογλωσσολογίας -και ειδικότερα από τη διαλεκτολογία. Αποτελούν όμως αντικείμενο και της ιστορικής γλωσσολογίας. Γλωσσική πολιτική Επίσημη γλώσσα J. K. Chambers & Peter Trudgill, Dialectology, Cambridge University Press, Cambridge 2002. Peter Auer, Frans Hinskens & Paul Kerswill (Eds.), Dialect Change: Convergence and Divergence in European Languages, Cambridge University Press, Cambridge 2005 Γλώσσα και διάλεκτος του Φοίβου Παναγιωτίδη, από την κυπριακή εφημερίδα "Ο Πολίτης", 17.09.2006 Language or dialect? (Terralingua)
|
Η διάλεκτος είναι μια παραλλαγή της γλώσσας. Ο όρος μπορεί να αναφέρεται: στις γεωγραφικές διαλέκτους, δηλαδή τις παραλλαγές της γλώσσας που ομιλούνται σε διαφορετικούς τόπους, όπως οι διάλεκτοι της Κρήτης, της Κέρκυρας, των Ιωαννίνων της ελληνικής γλώσσας. Είναι η πιο συνηθισμένη χρήση. στις κοινωνικές διαλέκτους (sociolects), όπως είναι η γλώσσα των νέων, των πολιτικών κομμάτων κλπ.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%94%CE%B9%CE%AC%CE%BB%CE%B5%CE%BA%CF%84%CE%BF%CF%82
|
Γεωμετρική θεωρία ομάδων
|
Η γεωμετρική θεωρία ομάδων αυξήθηκε από τη συνδυαστική θεωρία ομάδων που, σε μεγάλο βαθμό, μελέτησε τις ιδιότητες των διακριτών ομάδων μέσω της ανάλυσης ομαδικών παρουσιάσεών, που περιγράφουν ομάδες πηλίκα των ελεύθερων ομάδων * αυτό το πεδίο ήταν το πρώτη που συστηματικά μελετήθηκε από τον Walther von Dyck, μαθητής του Φέλιξ Κλάιν (Felix Klein), στις αρχές της δεκαετίας του 1880, ενώ σε μια πρώιμη μορφή βρισκόταν το 1856 ο Icosian Λογισμός του Γουίλιαμ Ρόουαν Χάμιλτον (William Rowan Hamilton), πού σπούδασε την εικοσάεδρη συμμετρία ομάδας μέσω του γραφήματος άκρης ( edge graph ) του δωδεκάεδρου. Επί του παρόντος, η συνδυαστική θεωρία ομάδων, σαν μια περιοχή που σε μεγάλο βαθμό έχει ενταχθεί από την γεωμετρική θεωρία ομάδων. Επιπλέον, ο όρος "γεωμετρική θεωρία ομάδων" παρουσιάζεται συχνά να περιλαμβάνει τη μελέτη διακριτών ομάδων με τη χρήση πιθανοτήτων, το μέτρο της θεωρίας, τις αριθμητικές, αναλυτικές και άλλες προσεγγίσεις που βρίσκονται έξω από το παραδοσιακό οπλοστάσιο της συνδυαστικής θεωρίας ομάδων. Στο πρώτο μισό του 20ου αιώνα, το πρωτοποριακό έργο των Dehn, Nielsen, Reidemeister και Schreier, Whitehead, van Kampen, μεταξύ άλλων, εισήγαγε κάποιες τοπολογικές και γεωμετρικές ιδέες στη μελέτη διακριτών ομάδων. Άλλοι πρόδρομοι της γεωμετρικής θεωρίας ομάδων περιλαμβάνουν την μικρή ακύρωσης θεωρία και τη Θεωρια Μπάσο–Serre. Η μικρό ακύρωση θεωρίας είχε εισαχθεί από τον Μάρτιν Grindlinger στη δεκαετία του 1960 και αναπτύχθηκε περαιτέρω από τον Ρότζερ Λίντον και Πολ Schupp. Μελετά τα van Kampen διαγράμματα, που αντιστοιχούν σε παρουσιάσεις πεπερασμένων ομάδων, μέσω της συνδυαστικής καμπυλότητας συνθηκών και αναγγέλλει αλγεβρικές και αλγοριθμικές ιδιότητες των ομάδων που προέρχονται από αυτή την ανάλυση. Η Μπάσο–Serre θεωρία, που θεσπίστηκε το 1977 στο βιβλίο του Serre, παρουσιάζει διαρθρωτικές αλγεβρικές πληροφορίες για τις ομάδες, μελετώντας ομάδες δράσεων simplicial trees. Εξωτερική πρόδρομοι της γεωμετρικής θεωρίας ομάδων προαναγγέλλουν τη μελέτη των πλεγμάτων στα Lie Groups ( Ομαδες Ψεμα ), ειδικά το θεωρημα του Mostow για την ακαμψια ( Mostow rigidity theorem ), η μελέτη των ομάδων του Kleinian ( Kleinian groups ), και την πρόοδο που έχει επιτευχθεί στη Τοπολογία χαμηλών διαστάσεων και στην υπερβολική γεωμετρία στη δεκαετία του 1970 και στις αρχές της δεκαετίας του 1980, με ώθηση, κυρίως, από το προγραμμα του Thrurston ( Thurston Geometrization program ). Η εμφάνιση της γεωμετρικής θεωρίας ομάδων, ως μια διακριτή περιοχή των μαθηματικών συνηθως εντοπίζονται στα τέλη της δεκαετίας του 1980 και στις αρχές της δεκαετίας του 1990. Ήταν ωθούμενη το 1987 από τη μονογραφία του Gromov "Υπερβολικές ομάδες" , που εισήγαγε την έννοια της υπερβολικής ομάδας (επίσης είναι γνωστή ως λέξη-υπερβολική ή Gromov-υπερβολική ή αρνητικά κυρτή ομάδα), η οποία συλλαμβάνει την ιδέα μιας πεπερασμένης παραγόμενης ομάδας έχοντας σε μεγάλη κλίμακα αρνητική καμπυλότητα, και από την μεταγενέστερη μονογραφία "Ασυμπτωτική Μεταβλητές με Άπειρες Ομάδες", που περιγράφεται το πρόγραμμα του Gromov για την κατανόηση διακριτών ομάδων μέχρι την σχεδόν-ισομετρία. Το έργο του Gromov είχε μια μετασχηματιστική επίδραση στην μελέτη διακριτών ομάδων και η φράση "γεωμετρική θεωρία ομάδων" άρχισε να εμφανίζεται αμέσως μετά. (βλ., π. χ.) Αξιοσημείωτα θέματα και εξελίξεις στη γεωμετρική θεωρία ομάδων στη δεκαετία του 1990 και του 2000 περιλαμβάνουν : Το πρόγραμμα του Gromov για τη μελέτη των σχεδόν-ισομετρικών(quasi-isometric) ιδιοτήτων των ομάδων. Ένα ιδιαίτερα ισχυρό και ευρύ θέμα στην περιοχή του προγράμματος του Gromov είναι ταξινόμηση των πεπερασμένα παραγόμενων ομάδων σύμφωνα με μεγάλης κλίμακας γεωμετρία. Επισήμως, αυτό σημαίνει την ταξινόμηση των πεπερασμένα παραγόμενων ομάδων με την λέξη μέτρηση μέχρι σχεδόν-ισομετρία. Αυτό το πρόγραμμα περιλαμβάνει:Η μελέτη των ιδιοτήτων που είναι αναλλοίωτη κάτω από την σχεδόν-ισομετρία. Παραδείγματα τέτοιων ιδιοτήτων των πεπερασμένων παραγόμενων ομάδων περιλαμβάνουν: το ποσοστό αύξησης μια πεπερασμένης παραγόμενης ομάδας, την isoperimetric λειτουργία ή Dehn λειτουργία των πεπερασμενων παρουσιαζόμενων ομάδων, τον αριθμό των άκρων της ομάδας * hyperbolicity της ομάδας *, ο ομοιομορφισμένος τύπος του ορίου Gromov της υπερβολικής ομάδας , τους ασυμπτωτικούς κώνους των πεπερασμένα παραγόμενων ομάδων (βλέπε π.χ. , τη διαθεσιμότητα μιας πεπερασμένης παραγόμενης ομάδας όντας σχεδόν αβελιανή (είναι σαν να έχουμε μια αβελιανή υποομάδα πεπερασμένου δείκτη), σχεδόν μηδέν, σχεδόν ελεύθερη, πεπερασμένα παρουσιάσιμενη με επιλύσιμο Λέξη Πρόβλημα, και άλλα. Θεωρήματα τα οποία χρησιμοποιούν σχεδόν-ισομετρικές μεταβλητές ώστε να αποδειχθούν αλγεβρικά αποτελέσματα για τις ομάδες, για παράδειγμα: το ανάπτυγμα του πολυωνυμικού θεωρήματος του Gromov, το θεώρημα για την στασιμότητα των άκρων,το θεώρημα του Mostow για την ακαμψία ( Mostow rigidity theorem ). Το θεώρημα της σχεδόν-ισομετρικής ακαμψίας, στην οποία κατατάσσονται αλγεβρικά όλες οι ομάδες που είναι σχεδόν-ισομετρικές σε κάποια συγκεκριμένη ομάδα ή σε κάποιο μετρικό χώρο. Αυτή την κατεύθυνση ξεκίνησε από το έργο του Schwartz στην σχεδόν ισομετρική ακαμψία των πλεγμάτων τάξης ένα και απο το έργο των Farb και Μόσερ στην σχεδόν-ισομετρική ακαμψία των ομάδων Baumslag-Solitar.Η θεωρία της λέξης-υπερβολικός και οι σχετικά υπερβολικές ομάδες. Μια ιδιαίτερα σημαντική εξέλιξη εδώ είναι το έργο της Sela το 1990 με αποτέλεσμα τη λύση του προβλήματος ισομορφισμού για τη λέξη-υπερβολικές ομάδες. Η έννοια των σχετικά υπερβολικών ομάδων εισήχθη αρχικά από Gromov το 1987 και τελειοποιήθηκε από Farb και Bowditch, στη δεκαετία του 1990. Η μελέτη των σχετικά υπερβολικων ομάδων κέρδισε την προεξοχή στη δεκαετία του 2000. Αλληλεπιδράσεις με μαθηματική λογική και τη μελέτη της θεωρίας πρώτης τάξης των ελεύθερων ομάδων. Ιδιαίτερα σημαντική πρόοδος σημειώθηκε στις περίφημες εικασίες Tarski, λόγω της εργασίας του Sela, καθώς και των Kharlampovich και Myasnikov. Η μελέτη των οριακών ομάδων κέρδισε την προεξοχή στην εισαγωγή της γλώσσας και στο μηχανισμό της μη αντιμεταθετικής αλγεβρικής γεωμετρίας. Αλληλεπιδράσεις με την επιστήμη των υπολογιστών, θεωρία της πολυπλοκότητας και θεωρία των τυπικών γλωσσών. Το θέμα αυτό αποδεικνύεται και από την ανάπτυξη της θεωρίας των αυτόματων ομάδων, μια έννοια που επιβάλλει ορισμένους γεωμετρικούς και γλωσσικούς θεωρητικούς όρους για τη λειτουργία του πολλαπλασιασμού των πεπερασμένων παραγόμενων ομάδων. Η μελέτη των ισοπεριμετρικών ανισοτήτων, οι συναρτήσεις Dehn και οι γενικεύσεις τους για πεπερασμένες παρουσιαζόμενες ομάδες. Αυτό περιλαμβάνει, μεταξύ άλλων, το έργο του Birget, Ol'shanskii, Rips και Sapir που ουσιαστικά χαρακτηρίζουν τις συναρτήσεις Dehn των πεπερασμένων παρουσιαζόμενων ομάδων, καθώς και τα αποτελέσματα που παρέχουν σαφές κατασκευές των ομάδων με κλασματικές λειτουργίες Dehn. Ανάπτυξη της θεωρίας της JSJ-αποσυνθέσεις για πεπερασμένες παραγόμενες και πεπερασμένες παρουσιαζόμενες ομάδες. Συνδέσεις με γεωμετρική ανάλυση, η μελέτη των C* - άλγεβρας που σχετίζονται με διακριτές ομάδες και της θεωρίας της ελεύθερης πιθανότητας. Αυτό το θέμα παρουσιάζεται, ιδίως, από τη σημαντική πρόοδο όσον αφορά την εικασία Novikov και την εικασία Baum-Connes και την ανάπτυξη και τη μελέτη των σχετικών ομαδικών-θεωρητικών εννοιών όπως τοπολογικές επιδεκτηκότητες, ασυμπτωτική διάσταση, ομοιόμορφη ενσωμάτωση σε χώρους Hilbert, ταχεία αποσύνθεση, και ούτω καθεξής (βλέπε, για παράδειγμα, ). Αλληλεπιδράσεις με τη θεωρία της σχεδόν σύμμορφης ανάλυσης σε μετρικούς χώρους, ιδιαίτερα σε σχέση με τις εικασίες του Cannon's για το χαρακτηρισμό των υπερβολικών ομάδων με το όριο του Gromov για ομοιόμορφες 2-σφαίρες. Πεπερασμένοι κανόνες υποδιαίρεσης, επίσης, σε σχέση με τις εικασίες του Cannon. Αλληλεπιδράσεις με τις τοπολογικές δυναμικές στα πλαίσια της μελέτης δράσεις διακριτών ομάδων σε διάφορους συμπαγείς χώρους και συμπαγείς ομάδες, ιδιαίτερα τη σύγκλιση των μεθόδων της ομάδας Ανάπτυξη της θεωρίας των δράσεων της ομάδας για R {\displaystyle \mathbb {R} } -δέντρα (κυρίως ο μηχανισμός του Rips), και τις εφαρμογές της. Η μελέτη των δράσεων της ομάδας για CAT (0) χώρων και CAT (0) κυβικών συμπλεγμάτων, καθώς υποκινούνται από ιδέες της γεωμετρίας του Αλεξάντροφ. Αλληλεπιδράσεις με χαμηλών διαστάσεων τοπολογία και υπερβολική γεωμετρία, ιδιαίτερα η μελέτη των 3-πολλαπλών ομάδων (βλέπε, π.χ.., ), χαρτογραφημένες τάξεις ομάδων των επιφανειών, των πεπλεγμένων ομάδων και ομάδων Kleinian. Εισαγωγή πιθανολογικών μεθόδων για τη μελέτη αλγεβρικών ιδιοτήτων των "τυχαία" θεωρητικών αντικειμένων (ομάδες, στοιχεία της ομάδας, υποομάδες, κλπ). Μια ιδιαίτερα σημαντική εξέλιξη εδώ είναι το έργο του Gromov που χρησιμοποιούνται πιθανολογικές μεθόδους για να αποδείξει , η ύπαρξη μιας πεπερασμένης παραγώμενης ομάδας που δεν είναι ομοιόμορφα ενσωματομένες σε ένα χώρο Hilbert. Άλλες αξιοσημείωτες εξελίξεις περιλαμβάνουν την εισαγωγή και τη μελέτη της έννοιας της γενικής περίπτωση πολυπλοκότητας για την ομάδα της θεωρίας και άλλων μαθηματικών αλγορίθμων και τα αποτελέσματα των αλγεβρικών ακαμψιών για τις γενόσημες ομάδες. Η μελέτη των αυτόματων ομάδων και των Μονόδρομων επαναληπτικων ομάδων ως αυτόμορφες ομάδες των άπειρα ριζικών δέντρων. Ειδικότερα, οι ομάδες του Grigorchuk της ενδιάμεσης ανάπτυξης και τις γενικεύσεις τους, φαίνονται σε αυτό το πλαίσιο. Η μελέτη των μέτρικων - θεωρητικών ιδιοτήτων των δράσεων της ομάδας στους μετρικούς χωρούς, ιδιαίτερα η εισαγωγή και η ανάπτυξη των εννοιών του μέτρου ισοδυναμίας και της τροχιάς ισοδυναμίας, καθώς και των μετρικών και θεωτηρικών γενικεύσεων της ακαμψίας του Mostow. Η μελέτη των ενιαίων αναπαραστάσεων των διακριτών ομάδων και της περιουσίας Kazhdan (T) Η μελέτη της Out (Fn) ( οι εξωτερικές αυτόμορφες ομάδες των ελεύθερων ομάδων τάξης n) και των επιμέρους αυτομορφισμών των ελεύθερων ομάδων. Η εισαγωγή και η μελέτη του εξωτερικου διαστήματος των Culler-Vogtmann και της θεωρίας των γραμμων του τρένου για ελεύθερες αυτόμορφες ομάδες έπαιξε ιδιαίτερα σημαντικό ρόλο εδώ. Ανάπτυξη της θεωρίας Bass-Serre, ιδιαίτερα ποικίλα αποτελέσματα προσβασιμότητα και η θεωρία των δεντροπλεγμάτων. Οι γενικεύσεις της θεωρίας των Bass-Serre, όπως η θεωρία των συμπλόκων των ομάδων. Η μελέτη των τυχαίων διαδρομών σε ομάδες και η σχετική θεωρία του ορίου, ιδιαίτερα την έννοια του ορίου του Poisson (βλ. Π.χ., ). Η μελέτη της επιδεκτηκότητας και των ομάδων των οποίων η κατάσταση της επιδεκτηκότητας είναι ακόμα άγνωστη. Αλληλεπιδράσεις με την θεωρία των πεπερασμένων ομάδων , ιδίως η πρόοδος στη μελέτη της ανάπτυξης υποομάδων. Η μελετη υποομάδων και πλεγμάτων σε γραμμική ομάδες, όπως η S L ( n , R ) {\displaystyle SL(n,\mathbb {R} )} , καθώς και των άλλων ομάδων Ψεμα, μέσω γεωμετρικών μεθόδων (π.χ. κτίρια), αλγεβρο-γεωμετρικά εργαλεία (π.χ. αλγεβρικές ομάδες και ποικιλίες εκπροσώπηση), αναλυτικές μέθοδοι (π.χ. ενιαίες παραστάσεις για χώρους Hilbert) και αριθμητικές μέθοδοι. Μαθηματικά εργαλεία για την μελέτη των ομάδων, χρησιμοποιώντας αλγεβρικές και τοπογραφικών μεθόδων, ιδίως αυτών που αφορούν την αλληλεπίδραση με αλγεβρική τοπολογία και τη χρήση των ιδεών της Θεωρίας Μορς ή στο συνδυαστικό πλαίσιο μεγάλης ή τραχιας κλιμακας (βλέπε π.χ. ) homological και cohomological μεθόδους. Η πρόοδος στα θεματα της παραδοσιακής συνδυαστικής θεωρίας ομάδων, όπως το πρόβλημα Burnside,. Η μελέτη των ομάδων Coxeter και των ομάδων Artin, και ούτω καθεξής (οι μέθοδοι που χρησιμοποιούνται για να μελετήσουν τα ζητήματα αυτά σήμερα είναι συχνά γεωμετρικοί και τοπολογικοί). Τα ακόλουθα παραδείγματα σύχνα μελετούνται στην Γεωμετρική Θεωρία Ομάδων : Υπαγόμενες Ομάδες Τα πηλίκα των ελεύθερων ομάδων για γεννήτριες Οι άπειρα κυκλικές ομάδες Ζ Ελεύθερες ομάδες Ελεύθερη παραγωγή ομάδων Εξωτερική ομάδα αυτομορφισμού Out(Fn) (via outer space) Υπερβολικές ομάδες Χαρτογράφηση κατηγοριών ομάδας (Αυτομορφισμός των επιφανειών ) Συμμετρικές ομάδες Πλεκόμενες ομάδες Ομάδες του Coxeter Γενικές Ομάδες Artin F Ομάδες Thompson Ομάδες CAT(0) Αριθμητικές ομάδες Αυτόματες ομάδες Fuchsian Ομάδες (Μια διακριτή ομάδα ολοκληρωτικών μετασχηματισμών) ,Ομαδες Kleinian και άλλες ομάδες που ενεργούν ασυνεχώς σε συμμετρικούς χώρους , ιδίως πλέγματα σε ομάδες-ψέμα . Ομάδες συμμετρικών επιπέδων Ομάδες Baumslag-Solitar Θεμελιώδεις ομάδες των γραφημάτων των ομάδων Ομάδες του Grigorchuk Το πινγκ-πονγκ λήμμα, είναι ένας χρήσιμος τρόπος για να εκθέσουν την ομάδα ως ένα δωρεάν προϊόν. Υπαγόμενες Ομάδες Ο μετασχηματισμός του Nielsen Ο μετασχηματισμός του Tietze Τα κείμενα αυτά καλύπτουν τη γεωμετρική θεωρία ομάδων και που σχετίζονται με θέματα : B. H. Μάτ Τζόουνς. Μαθήματα σχετικά με τη γεωμετρική θεωρία ομάδων. MSJ Απομνημονεύματα, 16. Μαθηματικής εταιρείας της Ιαπωνίας, το Τόκιο, το 2006. ISBN 4-931469-35-3 M. R. Bridson και Α. Haefliger, Μετρικοί χώροι με μη-θετική καμπυλότητα. Grundlehren der Mathematischen Wissenschaften [Θεμελιώδεις Αρχές των Μαθηματικών Επιστημών], vol. 319. Springer-Verlag, Βερολίνο, 1999. ISBN 3-540-64324-9 Michel Coornaert, Tomas Delzant και Αθανάσιος Παπαδόπουλος, "Géométrie et théorie des groupes : les groupes hyperboliques de Gromov", Lecture Notes in Mathematics, vol. 1441, Springer-Verlag, Berlin, 1990, x+165 pp. Ο Κ. 92f:57003, ISBN 3-540-52977-2 Michel Coornaert και Αθανάσιος Παπαδόπουλος, Συμβολική δυναμική και υπερβολικές ομάδες. Σημειώσεις στα Μαθηματικά. 1539. Springer-Verlag, Berlin, 1993, viii+138 pp. ISBN 3-540-56499-3 P. de la Harpe, Θέματα στη γεωμετρική θεωρία ομάδων. Σικάγο. Διαλέξεις στα Μαθηματικά. University of Chicago Press, Σικάγο, IL, 2000. ISBN 0-226-31719-6 Δ. Β. Α. Epstein, J. W. Cannon, Δ. Χολτ, S. Levy, M. Paterson, W. Thurston. Επεξεργασία κειμένου σε ομάδες. Jones και Bartlett Publishers, Boston, MA, 1992. ISBN 0-86720-244-0 Μ. Gromov, Υπερβολική Ομάδες, "Δοκίμια στην Ομάδα Θεωρία" (G. M. Γκέρστεν, ed.), MSRI Εκδ. 8, 1987, σελ. 75-263. ISBN 0-387-96618-8 Μ. Gromov, Ασυμπτωτική μεταβλητές με άπειρες ομάδες, σε "Γεωμετρική Θεωρία ομάδων", Vol. 2 (Sussex, 1991), το Λονδίνο Μαθηματική εταιρεία Διάλεξη Σημείωση Σειρά, 182, Cambridge University Press, Cambridge, 1993, pp. 1-295 Μ. Kapovich, Υπερβολικές πολλαπλότητες και διακριτές ομάδες. Πρόοδος στα Μαθηματικά, 183. Birkhäuser Βοστώνη, Inc., Βοστώνη, MA, 2001 R. Λύντον και Π. Schupp, Συνδυαστική Θεωρία ομάδων, Springer-Verlag, Berlin, 1977. Ανατυπωθεί τα "Κλασικά μαθηματικά" της σειράς, 2000. ISBN 3-540-41158-5 A. Yu. Ol'shanskii, Γεωμετρία που καθορίζει τις σχέσεις σε ομάδες. Μετάφραση από το 1989 ρωσικό πρωτότυπο από Yu. Α. Bakhturin. Μαθηματικά και τις Εφαρμογές της (Σοβιετικής Σειρά), 70. Kluwer Academic Publishers Group, Ντόρντρεχτ, 1991 J. Roe, Διαλέξεις σε τραχύ γεωμετρία. Διάλεξη Στο Πανεπιστήμιο Της Σειράς, 31. American Mathematical Society, Providence, RI, 2003. ISBN 0-8218-3332-4 Jon McCammond's Geometric Group Theory Page What is Geometric Group Theory? By Daniel Wise Open Problems in combinatorial and geometric group theory Geometric group theory Theme on arxiv.org
|
Η Γεωμετρική θεωρία ομάδων είναι περιοχή των μαθηματικών αφιερωμένη στη μελέτη των πεπερασμένα παραγομένων ομάδων μέσω διερεύνησης των συνδέσεων μεταξύ αλγεβρικών ιδιοτήτων των ομάδων αυτών και τοπολογικών και γεωμετρικών ιδιοτήτων των χώρων στις οποίες δρουν οι ομάδες αυτές (δηλαδή όταν οι εν λόγω ομάδες αναγνωρίζονται ως γεωμετρικές συμμετρίες ή συνεχείς μεταμορφώσεις κάποιων χώρων). Μια άλλη σημαντική ιδέα στη γεωμετρική θεωρία ομάδων είναι να εξετάσει πεπερασμένα παραγόμενες ομάδες αναγνωρίζοντας τες ως γεωμετρικά αντικείμενα. Αυτό γίνεται συνήθως με τη μελέτη των γραφημάτων Cayley των ομάδων, η οποία, εκτός από το γράφημα δομή, είναι προικισμένη με την δομή του μετρικού χώρου, δόθηκε από το λεγόμενο word μετρική. Η γεωμετρική θεωρία ομάδων ως ξεχωριστή περιοχή είναι σχετικά νέα, και έγινε αναγνωρίσιμος κλάδος των μαθηματικών στα τέλη του 1980 και αρχές της δεκαετίας του 1990. Η γεωμετρική θεωρία ομάδων αλληλεπιδρά στενά με χαμηλή διαστάσεων τοπολογία, υπερβολική γεωμετρία, αλγεβρική τοπολογία, υπολογιστική θεωρία ομάδων και διαφορική γεωμετρία. Υπάρχουν, επίσης, σημαντικές συνδέσεις με την θεωρία πολυπλοκότητας, την μαθηματική λογική, την μελέτη των Ομάδων Lie και τις διακριτές υποομάδες αυτών, τα δυναμικά συστήματα, τη θεωρία πιθανοτήτων, τη Κ-θεωρία, και άλλες περιοχές των μαθηματικών. Στην εισαγωγή του βιβλίου του, Θέματα Γεωμετρικής Θεωρίας Ομάδων, ο Pierre de la Harpe έγραψε: «Μία από τις προσωπικές μου πεποιθήσεις είναι ότι γοητεία με συμμετρίες και οι ομάδες είναι ένας τρόπος αντιμετώπισης των απογοητεύσεων των περιορισμών της ζωής: θα θέλαμε να αναγνωρίσουμε συμμετρίες που μας επιτρέπουν να αναγνωρίσουμε περισσότερα από αυτά που μπορούμε να δούμε. με αυτή την έννοια η μελέτη της θεωρίας της γεωμετρικής ομάδας είναι ένα μέρος του πολιτισμού, και μου θυμίζει πολλά πράγματα που Georges de Rham εφάρμοσε σε πολλές περιπτώσεις, όπως η διδασκαλία των μαθηματικών, να εκθέσει Στεφάν Μαλαρμέ (Stéphane Mallarmé), ή χαιρετισμό μια φίλο." (σελίδα 3 ).
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%93%CE%B5%CF%89%CE%BC%CE%B5%CF%84%CF%81%CE%B9%CE%BA%CE%AE_%CE%B8%CE%B5%CF%89%CF%81%CE%AF%CE%B1_%CE%BF%CE%BC%CE%AC%CE%B4%CF%89%CE%BD
|
Τσόνσι Μπίλαπς
|
Γεννημένος στο Ντένβερ του Κολοράντο, ο Μπίλαμπς αποφοίτησε από το Γυμνάσιο Τζορτζ Ουάσινγκτον του Ντένβερ το 1995. Στο Τζορτζ Ουάσιγκτον, ήταν τέσσερις φορές παίχτης πρώτης επιλογής για την πολιτεία, τρεις φορές στο Κολοράντο Μίστερ Μπάσκετμπολ και ως παίκτης της χρονιάς στο Κολοράντο ως δευτεροετής και ως νεώτερος. Ξεκίνησε στο πανεπιστήμιο ως πρωτοετής. Επιλέχθηκε στην Παναμερικανική Ομάδα του Μακντόναλντς του 1995, αλλά δεν έπαιξε λόγω τραυματισμού στον ώμο. Για το κολέγιο, ο Μπίλαμπς επέλεξε το Πανεπιστήμιο του Κολοράντο Μπόουλντερ αντί του Κάνσας, του Τζόρτζια Τεκ, του Πανεπιστημίου της Καλιφόρνιας (Μπέρκελεϊ) και του Οκλαχόμα Στέιτ. Είχε μέσο όρο 18,5 πόντους, 5,1 ασίστ και 5,6 ριμπάουντ ανά παιχνίδι τις δύο χρονιές του με τους Μπάφαλοους . Την περίοδο 1996–97, επιλέχτηκε στην πρώτη ομάδα της Διάσκεψης Μπιγκ 12, στην Πρώτη Παναμερικανική Ομάδα του Basketball Times και στην Δεύτερη Παναμερικανική Συναινετική Ομάδα. Την ίδια χρονιά, το Κολοράντο τερμάτισε δεύτερο στη διάσκεψη του Μπιγκ 12 με συνολική επίδοση 22–10. Στη συνέχεια, ο Μπίλαπς οδήγησε τους Μπάφαλοους στην πρώτη τους εμφάνιση σε τουρνουά NCAA μετά από 28 χρόνια. Ως η 9η καλύτερη ομάδα, ο Μπίλαπς και οι Μπάφαλοους αναστάτωσαν τους 8η καλύτερους Ιντιάνα Χούζιερς με 80–62, αλλά στη συνέχεια έχασαν από τους Νορθ Καρολάινα Ταρ Χιλς με 56–73. Ο Μπίλαπς είχε κατά μέσο όρο 17,5 πόντους, 5,5 ριμπάουντ και 3,0 ασίστ ανά παιχνίδι. Δεύτερη Παναμερικανική Συναινετική Ομάδα ( 1997 ) Πρώτη Ομάδα του Μπιγκ12 (1997) Διαχρονική ομάδα καλαθοσφαίρισης Κολοράντο Μπάφαλοους του AllBuffs.com Αποσυρθείς αριθμός 4 από το Πανεπιστήμιο του Κολοράντο Ο Μπίλαπς επιλέχτηκε τρίτος στο ντραφτ του 1997 στο ΝΒΑ από τους Μπόστον Σέλτικς . Δεν ταίριαξε με τον νέο προπονητή των Σέλτικς, Ρικ Πιτίνο . Στον πρώτο αγώνα της σταδιοδρομίας του, ο Μπίλαπς σημείωσε 15 πόντους, 2 ριμπάουντ και 4 ασίστ σε 16 λεπτά συμμετοχής ως αναπληρωματικός στη νίκη επί των Μπουλς του Μάικλ Τζόρνταν. Στο όγδοο παιχνίδι της πορείας του, ο Μπίλαπς σημείωσε 22 πόντους, προσωπικό υψηλό, με 5 στα 14 σουτ εντός πεδιάς και 9 στις 10 ελεύθερες βολές, μαζί με 3 ασίστ και 4 κλεψίματα, σε μία νίκη με 103–99 επί των φιλοξενουμένων Ράπτορς . Χρόνια αργότερα, ο Μπίλαπς σκέφτηκε το πέρασμά του από τη Βοστώνη, σχολιάζοντας: «Αυτό δεν βοήθησε. Αυτό δεν μου έδωσε την ευκαιρία να επιβραδύνω πραγματικά και να ακούσω τον εαυτό μου, να ακούσω το παιχνίδι και τι συμβαίνει. Ποτέ δεν είχα πραγματικά αυτή την ευκαιρία. Ήταν μία συνταγή καταστροφής εκεί». Επιπλέον, το προπονητικό επιτελείο των Σέλτικς δεν ήξερε να τον βάλει να παίξει ως πόιντ γκαρντ ή ως σούτινγκ γκαρντ . Πενήντα ένα παιχνίδια αργότερα, ο Μπίλαπς ανταλλάχθηκε στους Τορόντο Ράπτορς στην προθεσμία του εμπορίου. Στις 18 Φεβρουαρίου 1998, ο Μπίλαπς ανταλλάχθηκε στους Τορόντο Ράπτορς, μαζί με τους Ρόι Ρότζερς, Ντι Μπράουν και Τζον Τόμας σε αντάλλαγμα για τον πόιντ γκαρντ των Ολ Σταρ, Κένι Άντερσον, Ζαν Ταμπάκ και Ποπάι Τζόουνς . Στις 22 Φεβρουαρίου, στο δεύτερο μόλις παιχνίδι της σταδιοδρομίας του με τους Ράπτορς, ο Μπίλαπς σημείωσε το υψηλότερο προσωπικό επίπεδο πόντων, με 27 πόντους με 5 στα 13 σουτ εντός πεδιάς και 13 στις 16 ελεύθερες βολές, με 2 ριμπάουντ και 5 ασίστ σε μία νίκη με 113–105 επί των Βανκούβερ Γκρίζλις . Στις 3 Μαρτίου, ο Μπίλαμπς σημείωσε 26 πόντους μαζί με 5 ριμπάουντ και 6 ασίστ σε μία ήττα με 93–108 από τους φιλοξενουμένους Γιούτα Τζαζ . Στις 14 Απριλίου, ο Μπίλαπς κατέγραψε 19 πόντους, 6 ριμπάουντ και 4 ασίστ σε μία νίκη εντός έδρας με 96–92 επί των Νιου Τζέρσεϊ Νετς. Στις 21 Ιανουαρίου 1999, ο Μπίλαπς μεταβιβάστηκε στη γενέτειρά του με τους Ντένβερ Νάγκετς με μία τριμερή συμφωνία που αφορούσε μία από τις μελλοντικές ομάδες του Μπίλαπς, τους Μινεσότα Τίμπεργουλβς . Η Μινεσότα έλαβε τον Ντιν Γκάρετ και τον Μπόμπι Τζάκσον από το Ντένβερ, το Τορόντο δέχθηκε τους Ζέλικο Ρεμπράτσα και Μάικλ Ουίλιαμς από τη Μινεσότα και την 5η επιλογή στο ντραφτ του ΝΒΑ του 1999 από το Ντένβερ και ο Μπίλαπς, μαζί με τον Τάισον Ουίλερ, στάλθηκε στο Ντένβερ από το Τορόντο. Τρεις μήνες μετά την πρώτη του θητεία στους Νάγκετς, ο Μπίλαπς επισκέφτηκε ένα τοπικό νοσοκομείο του Ντένβερ για να παρηγορήσει και να εμπνεύσει τον Πάτρικ Άιρλαντ, θύμα της Σφαγής του Λυκείου Κολουμπάιν του 1999. Ένα χρόνο αργότερα, την 1η Φεβρουαρίου 2000, ο Μπίλαπς ανταλλάχθηκε στους Ορλάντο Μάτζικ μαζί με τον Ρον Μέρσερ και τον Τζόνι Τέιλορ σε αντάλλαγμα για τον Κρις Γκάτλινγκ, τον Ταρίκ Αμποντούλ-Ουαχάντ, έναν μελλοντικό πρώτο γύρο επιλογής και μετρητά. Ο Μπίλαπς ήταν στον κατάλογο τραυματιών μέχρι το τέλος της χρονιάς λόγω ενός τραυματισμένου ώμου και δεν έπαιξε ποτέ με τους Μάτζικ. Παρόλα αυτά, συμπεριλήφθηκε στη φωτογραφία της ομάδας στο τέλος της αγωνιστικής περιόδου. Στους κύκλους του ΝΒΑ, ο Μπίλαπς θεωρούνταν αποτυχημένη επιλογή ντραφτ. Ο Μπίλαπς υπέγραψε με τους Μινεσότα Τίμπεργουλβς (που είχαν εμπλακεί στην ανταλλαγή που έστειλε τον Μπίλαπς στο Ντένβερ) ως αναπληρωματικός στον τότε πόιντ γκαρντ Τέρελ Μπράντον, ο οποίος θα καθοδηγούσε τον προβληματικό παίκτη μαζί με τους Σαν Μίτσελ, Ουάλι Σέρμπιακ και Κέβιν Γκαρνέτ . Ο Μπίλαπς θα δούλευε με τους πιο έμπειρους συμπαίκτες του πάνω στο σουτ, το σκάουτινγκ, τη λήψη αποφάσεων και τα άλλα χαρακτηριστικά που συνεπάγεται το να παίζεις πόιντ γκαρντ στο ΝΒΑ, όπως το να μαθαίνει κανείς να συνεργάζεται πιο αποτελεσματικά με τους συμπαίκτες του και να αποφασίζει ποιές φάσεις θα ήταν πιο επωφελείς για την ομάδα σε μία συγκεκριμένη κατάσταση. Στο πρώτο του παιχνίδι σταδιοδρομίας με τους Τίμπεργουλβς, ο Μπίλαπς σημείωσε 15 πόντους, 2 ριμπάουντ και 5 ασίστ σε μία νίκη με 106–98 εντός έδρας επί των Χιούστον Ρόκετς. Στις 11 Νοεμβρίου 2000, ο Μπίλαπς κατέγραψε το υψηλό χρονιάς του σε ό,τι αφορά τους πόντους που σημείωσε με 31 πόντους μαζί με 5 ριμπάουντ και 9 ασίστ σε μία νίκη εκτός έδρας με 103–92 επί των Μπακς . Κατά τη διάρκεια της χρονιάς 2001–02, ο Μπράντον υπέστη σοβαρό τραυματισμό στο γόνατο. Ο Μπίλαπς τον αντικατέστησε και είχε μία εκπληκτική χρονιά την περίοδο 2001–02. Οι Τίμπεργουλβς κέρδισαν 50 παιχνίδια πριν σαρωθούν από τους Ντάλας Μάβερικς στον πρώτο γύρο των πλέι οφ, με τον Μπίλαπς να έχει κατά μέσο όρο 22 πόντους ανά παιχνίδι στη σειρά. Πρώτη χρονιά στο Ντιτρόιτ (2002–2003) Μετά την εκπληκητική χρονιά του, ο Μπίλαπς έμεινε ελεύθερος . Ο Μπίλαπς ήθελε να επιστρέψει στους Τίμπεργουλβς, αλλά η ομάδα ήθελε να δει πώς θα αντιδρούσε ο Μπράντον στον τραυματισμό του στο γόνατο. Τον Ιούνιο του 2002, ο Μπίλαπς υπέγραψε ένα πενταετές συμβόλαιο 35 εκατομμυρίων δολαρίων με τους Ντιτρόιτ Πίστονς για να είναι ο νέος αρχικός γκαρντ της ομάδας. Όταν υπέγραψε με τους Πίστονς, αναγκάστηκε να πάρει τον αριθμό εμφάνισης 1 επειδή ο αριθμός 4 αποσύρθηκε προς τιμήν του Τζο Ντούμαρς . Ο Μπίλαπς κέρδισε γρήγορα τον σεβασμό από τους θαυμαστές και τους συναδέλφους των Πίστονς για την επίμονη άμυνα και το σουτ του. Την περίοδο 2002-03, ο Μπίλαπς βοήθησε το Ντιτρόιτ να τερματίσει πρώτο στην Ανατολική Περιφέρεια με επίδοση 50-32 στην κανονική περίοδο. Ο Μπίλαπς κέρδισε το προσωνύμιο "Μίστερ Μπιγκ Σουτ" κατά τη διάρκεια της κανονικής περιόδου για δύο γεγονότα. Για πρώτη φορά πέτυχε ένα νικητήριο τρίποντο στις 9 Μαρτίου, καθώς έληγε ο χρόνος για να νικήσει τους Γκόλντεν Στέιτ Ουόριορς με 107-105 και ο Μπίλαπς σημείωσε 31 πόντους. Το δεύτερο γεγονός πραγματοποιήθηκε λίγο περισσότερο από δύο εβδομάδες αργότερα, στις 26 Μαρτίου. Οι Πίστονς ισοφάρισαν στην παράταση με τους Ατλάντα Χοκς με 99-99, μέχρι που ο Μπίλαπς πέτυχε ένα τρίποντο από το κλειδί με 0,5 δευτερόλεπτα να απομένουν για να κερδίσει το παιχνίδι. Ο Μπίλαπς τελείωσε με 22 πόντους απέναντι στους Χοκς. Στα πλέι-οφ του 2003, οι Πίστονς με την πρώτη θέση έμειναν αναπάντεχα πίσω από τους ανερχόμενους Ορλάντο Μάτζικ με 8 θέσεις στη σειρά του πρώτου γύρου με 3-1 παιχνίδια. Στο 5ο παιχνίδι, ο Μπίλαπς είχε σημαντική συμβολή στην επικράτηση της ομάδας του με 98-67, σημειώνοντας 15 πόντους, που ήταν οι δεύτεροι για τους Πίστονς. Αφού βοήθησε τους Πίστονς να αποφύγουν τον αποκλεισμό στο πέμπτο παιχνίδι, ο Μπίλαπς πέτυχε 40 πόντους στο έκτο παιχνίδι για να βοηθήσει τους Πίστονς να αναγκάσουν τους παίκτες τους σε ένα έβδομο παιχνίδι. Στο αποφασιστικό έβδομο παιχνίδι, ο Μπίλαπς σημείωσε 37 πόντους και βοήθησε στην κατάκτηση της σειράς με 4-3. Στη συνέχεια, το Ντιτρόιτ κέρδισε τους Φιλαδέλφεια 76ερς στους Ημιτελικούς της Ανατολικής Περιφέρειας με 4–2, για να προκριθεί στους Τελικούς της Ανατολικής Περιφέρειας. Ωστόσο, το Ντιτρόιτ θα σαρωθεί από τους Νιου Τζέρσεϊ Νετς με 4–0. Ο Ρικ Καρλάιλ απολύθηκε ως προπονητής μετά τα πλέι οφ και ο Λάρι Μπράουν προσελήφθη. Βραβείο Πολυτιμοτέρου Παίχτη (MVP) κανονικής περιόδου πρωταθλήματος και τελικών (2003–2004) Τη χρονιά του 2004, ο Μπίλαπς είχε κατά μέσο όρο 16,9 πόντους, 5,7 ασίστ, 3,5 ριμπάουντ και 1,1 κλεψίματα ανά αγώνα. Οι Πίστονς βελτίωσαν την επίδοσή τους σε 54-28, αλλά αυτό ήταν καλό μόνο για την τρίτη θέση συνολικά στην κατάταξη των πλέι οφ της Ανατολικής Περιφέρειας. Στο κρίσιμο τρίτο παιχνίδι κατά τη διάρκεια της σειράς του πρώτου γύρου με τους Μιλγουόκι Μπακς, η οποία ήταν ισόπαλη με 1-1, ο Μπίλαπς ήταν ο πρώτος σκόρερ με 21 πόντους και τελείωσε το σκορ για την ομάδα του έχοντας 4 στις 4 βολές στα τελευταία 31,2 δευτερόλεπτα. Αυτές οι βολές αποτέλεσαν βασικό μέρος της προσπάθειας των Πίστονς να αποκρούσουν την αδυσώπητη άμυνα των Μπακς, η οποία δεν επέτρεψε στο Ντιτρόιτ να πετύχει ούτε ένα κανονικό σουτ στα τελευταία 5:34. Στους ημιτελικούς της Ανατολικής Περιφέρειας απέναντι στους πρωταθλητές της Ανατολικής Περιφέρειας, τους Νιου Τζέρσεϊ Νετς, ο Μπίλαπς πέταξε ένα τρίποντο από το μισό γήπεδο καθώς έληγε ο χρόνος στο πέμπτο παιχνίδι για να στείλει το παιχνίδι στην παράταση. Οι Πίστονς θα χάσουν στην τριπλή παράταση. Τέλος, βοήθησε το Ντιτρόιτ να ξεπεράσει το 3-2 στη σειρά και να κερδίσει τη σειρά με 4-3.Στους τελικούς της Ανατολικής Περιφέρειας απέναντι στους Ιντιάνα Πέισερς, οι Πίστονς κέρδισαν τη σκληρή, αμυντική σειρά με 4-2, με μέσο όρο πόντων 75,2 έναντι 72,7 των Πέισερς. Ο Μπίλαπς βοήθησε το Ντιτρόιτ να κερδίσει τους τελικούς του NBA το 2004 επί των πολύ ευνοημένων Λος Άντζελες Λέικερς με 4–1. Είχε κατά μέσο όρο 21 πόντους, 5,2 ασίστ, 3,2 ριμπάουντ, 1,2 κλεψίματα ανά παιχνίδι, καθώς και 50,1% σουτ εντός πεδιάς, 47,1% τρίποντα και 92,9% ελεύθερες βολές για να κερδίσει το βραβείο Πολυτιμοτέρου Παίχτη (MVP) των τελικών του NBA . Ο Μπίλαπς είπε για το βραβείο του MVP: «Όλοι το αξίζουν αυτό. Όχι μόνο εγώ. Μακάρι να μπορούσα να το κάνω δεκατρία κομμάτια και να δώσω λίγο σε όλους» Συνεχείς Διακρίσεις στην Αμυντική Ομάδα (2004–2006) Την επόμενη αγωνιστική περίοδο, ο Μπίλαπς επιλέχτηκε στη δεύτερη αμυντική ομάδα του NBA του 2005, μαζί με τον συμπαίκτη του Τάισον Πρινς, ενώ ο συμπαίκτης και συναρχηγός των Πίστονς, Μπεν Ουάλας Wallace, πήρε το βραβείο Αμυντικού Παίχτη της Χρονιάς. Οι Πίστονς έφτασαν στους Τελικούς του ΝΒΑ το 2005 αλλά έχασαν στην προσπάθειά τους να ξαναπάρουν το πρωτάθλημα από τους Σαν Αντόνιο Σπερς σε επτά αγώνες. Το 2006, ο Μπίλαπς ήταν συγκυβερνήτης της ομάδας. Επιλέχθηκε για να παίξει στο Ολ Σταρ Γκέιμ του NBA του 2006 ως αναπληρωματικός για την Ανατολική Περιφέρεια, μαζί με τους συμπαίκτες Ρίτσαρντ Χάμιλτον, Ράσιντ Ουάλας και Μπεν Ουάλας . Ο επικεφαλής προπονητής των Πίτονς, Φλιπ Σόντερς, προπονούσε την ομάδα της Ανατολικής Περιφέρειας και έβαλε και τους τέσσερις Πίστονςστο παιχνίδι όταν η ανατολή υστερούσε. Μπόρεσαν να επαναφέρουν την ομάδα των Ανατολικών Ολ Σταρ στο παιχνίδι. Κατά τη διάρκεια του Σαββατοκύριακου του Ολ Σταρ του NBA 2006, ο Μπίλαπς συμμετείχε στον διαγωνισμό τριπόντων . Αποκλείστηκε στον πρώτο γύρο του διαγωνισμού αφού σημείωσε 12 πόντους. Ο Μπίλαπς χαρακτήρισε αυτή τη στιγμή που και οι τέσσερις Πίστονς εισήλθαν ταυτόχρονα στο παιχνίδι, ως μία από τις κορυφαίες στιγμές της σταδιοδρομίας του. Αν και ήταν αρχηγός των Πίστονς με την καλύτερη επίδοση 64–18, δεν κατάφεραν να περάσουν στους τελικούς του NBA για πρώτη φορά μετά από τρία χρόνια. Τελευταίες χρονιές στο Ντιτρόιτ (2006–2008) Στο Ολ Σταρ Γκέιμ του ΝΒΑ του 2007, ο Μπίλαπς επιλέχθηκε ως αναπληρωματικός, μαζί με τον συμπαίκτη του Ρίτσαρντ Χάμιλτον, για την Ανατολική Περιφέρεια, παρά τον τραυματισμό που κράτησε τον Μπίλαπς εκτός πέντε αγώνων στις αρχές της χρονιάς. Ο Μπίλαπς συμμετείχε επίσης στον Διαγωνισμό Σούτινγκ Σταρς μαζί με τον πρώην προπονητή των Πίστονς και Ντιτρόιτ Σοκ, Μπιλ Λάιμπιρ και το αστέρι των Σοκ, Σουίν Κας . Η ομάδα του Ντιτρόιτ κέρδισε τον διαγωνισμό με τον Μπίλαπς να χτυπά το τελευταίο σουτ στο μισό γήπεδο. Στις 11 Ιουλίου 2007, ο Μπίλαπς υπέγραψε τετραετές συμβόλαιο 46 εκατομμυρίων δολαρίων με τους Πίστονς (το οποίο περιλαμβάνει ομαδική επιλογή για πέμπτο χρόνο στα 14 εκατομμύρια δολάρια). Ήταν ελεύθερος παίχτης χωρίς περιορισμούς για αρκετές ημέρες, αφού αποχώρησε από το προηγούμενο συμβόλαιο, το οποίο είχε υπογράψει το 2002. Ο Μπίλαπς επιλέχθηκε για να παίξει ως αναπληρωματικός στο Ολ Σταρ Γκέιμ του NBA του 2008, μαζί με τους συμπαίκτες του Ρίτσαρντ Χάμιλτον και Ρασίντ Ουάλας, ο οποίος αντικαταστάτη από τραυματισμό. Στον πρώτο γύρο των πλέι οφ του ΝΒΑ το 2008, κατά τη διάρκεια του τρίτου αγώνα απέναντι στους Ορλάντο Μάτζικ, ο Μπίλαπς τραυματίστηκε στον δεξιό προσαγωγό όταν ο γκαρντ των Ορλάντο Μάτζικ,Τζέιμερ Νέλσον μπλέχτηκε με το αριστερό πόδι του Μπίλαπς σε μία κίνηση προς τον κάδο. Ο Μπίλαπς θα καθόταν για τα τρία υπόλοιπα παιχνίδια της σειράς. Ο Μπίλαπς και οι Πίστονς έφτασαν και πάλι στους Τελικούς της Ανατολικής Περιφέρειας απέναντι στους Σέλτικς, αλλά έχασαν τη σειρά με 4–2, από τους μετέπειτα πρωταθλητές. Στις 3 Νοεμβρίου 2008, ο Μπίλαπς ανταλλάχθηκε στους Ντένβερ Νάγκετς μαζί με τους Αντόνιο Μακντάιες και Σεΐχ Σαμπ για τον Άλεν Άιβερσον . Ο Γενικός Διευθυντής των Πίστονς, Τζο Ντούμαρς, είπε ότι ήταν «η πιο δύσκολη και σκληρή» κίνηση που είχε κάνει ως γενικός διευθυντής, περιγράφοντας τον Μπίλαπς ως «... έναν τύπο που τον έβλεπα ως μικρό αδελφό». Ο Μπίλαπς επέλεξε την εμφάνιση με τον αριθμό 7 για να τιμήσει τον κουόρτερμπακ των Ντένβερ Μπρόνκος, Τζον Έλγουεϊ, αφού δύο από τους άλλους αγαπημένους του αριθμούς, το 1 και το 4, φορούσαν ήδη οι Τζέι Αρ Σμιθ και Κένιον Μάρτιν, αντίστοιχα. Έπαιξε το πρώτο του παιχνίδι της περιόδου 2008–09 με τους Νάγκετς στις 7 Νοεμβρίου 2008. Κατέγραψε 15 πόντους, τέσσερα ριμπάουντ και τρεις ασίστ σε 30 λεπτά αγώνα σε μία εντός έδρας νίκη των Νάγκετς με 108–105. Ο Μπίλαπς ήταν ο μόνος Νάγκερ που επιλέχθηκε για τον αγώνα Ολ Σταρ του NBA του 2009 . Ολοκλήρωσε τη χρονιά με μέσο όρο 17,7 πόντους και 6,4 ασίστ ανά αγώνα. Με τους Μπίλαπς και Καρμέλο Άντονι, οι Μάγκετς πέτυχαν μία σειρά από ορόσημα στην ομάδα. Η επίδοσή τους με 54–28 ταίριαζε με υψηλό ομάδας και το ξεκίνημά τους με 27–14 ήταν επίσης μία ομαδική επίδοση για νίκες στο πρώτο μισό της χρονιάς. Αυτό σηματοδότησε επίσης την πρώτη φορά στην ιστορία της ομάδας που η ομάδα είχε 50 νίκες σε συνεχόμενες χρονιές. Ήταν πρώτη στη βορειοδυτική κατηγορία για μεγάλο μέρος της αγωνιστικής περιόδου, κερδίζοντας τελικά την κατηγορία και πήραν την δεύτερη θέση στη Δυτική Περιφέρεια, ταιριάζοντας με το υψηλότερο που είχε πάει ποτέ η ομάδα για τα πλέι οφ. Στον πρώτο γύρο, νίκησαν τους Νιου Όρλεανς Χόρνετς σε 5 αγώνες, οι οποίοι περιελάμβαναν ένα υψηλό διαφοράς 58 πόντων. Ο Μπίλαπς σημείωσε επίσης ένα υψηλό των Νάγκετς με τα περισσότερα τρίποντα σε ένα παιχνίδι πλέι οφ με 8, και τα 19 τρίποντά του συνολικά είναι υψηλό της ομάδας για τρίποντα που έγιναν σε μια σειρά πλέι οφ. Στην πρώτη του χρονιά με τους Νάγκετς, ο Μπίλαπς τους οδήγησε στους τελικούς της περιφέρειας για πρώτη φορά από το 1985. Θα έπαιζαν με τους Λέικερς για δεύτερη συνεχόμενη χρονιά (οι Λέικερς τους είχαν σαρώσει στον πρώτο γύρο τον προηγούμενο χρόνο). Οι Νάγκετς θα έχαναν τελικά τη σειρά με 4–2. Αυτός ήταν ο έβδομος συνεχόμενος τελικός περιφερείας του Μπίλαπς. Ένωσε τους Μάτζικ Τζόνσον, Μάικλ Κούπερ, Καρίμ Αμπντούλ-Τζαμπάρ και Κερτ Ράμπις ως οι μόνοι παίκτες που πέτυχαν αυτό το κατόρθωμα από τους Μπόστον Σέλτικς της δεκαετίας του 1950 και του 1960 με επικεφαλής τον Μπιλ Ράσελ . Ο Μπίλαπς ολοκλήρωσε τη χρονιά έκτος ψηφιζόμενος για το βραβείο πολυτιμότερου παίκτη του NBA του 2009. Επιλέχθηκε επίσης για δεύτερη φορά στην τρίτη ομάδα του NBA . Για την περίοδο 2009–10, ο Μπίλαπς επανήλθε στον αριθμό εμφάνισης 1, τον ίδιο που φορούσε με τους Πίστονς. Ο συμπαίκτης Τζέι Αρ Σμιθ, ο οποίος είχε φορέσει στο παρελθόν τον αριθμό 1 από τότε που αποκτήθηκε από τους Νάγκετς το 2006, άλλαξε τον αριθμό εμφάνισης στον 5. Στις 27 Νοεμβρίου 2009, στη νίκη των Νάγκετς με 128–125 επί των Νιου Γιορκ Νικς, ο Μπίλαπς σημείωσε 32 πόντους ενώ ο συμπαίκτης υοθ Καρμέλο Άντονι σημείωσε 50. Αυτό τους καθιστούσε το μόνο τρίτο δίδυμο στην ιστορία του ΝΒΑ που πετυχαίνει τουλάχιστον 30 και 50 πόντους αντίστοιχα. Στις 5 Φεβρουαρίου 2010, ο Μπίλαπς σημείωσε υψηλό σταδιοδρομίας σε πόντους με απόδοση 39 πόντων σε μία νίκη εκτός έδρας επί των Λος Άντζελες Λέικερς με 27 από αυτούς να προέρχονται από 9 τρίποντα. Ο Μπίλαπς επιλέχθηκε ως αντικαταστάτης από τον Ντέιβιντ Στερν για τον τραυματισμένο πόιντ γκαρντ των Νιου Όρλεανς Χόρνετς Κρις Πολ στο Ολ Σταρ Γκέιμ του NBA του 2010 . Κατά τη διάρκεια της περιόδου 2010–11, είχε μέσο όρο 16,5 πόντους, 5,3 ασίστ και 2,5 ριμπάουντ σε 32,3 λεπτά ανά αγώνα. Το ποσοστό του με 44,1 % στα τρίποντα ήταν ένα προσωπικό υψηλό. Παρά το γεγονός ότι δηλώνει δημόσια την επιθυμία του να τελειώσει την πορεία του στο Ντένβερ και να αποσυρθεί ως μέλος των Νάγκετς, ο Μπίλαπς ανταλλάχθηκε στους Νιου Γιορκ Νετς στις 22 Φεβρουαρίου 2011 ως μέρος της συμφωνίας του Καρμέλο Άντονι . Ο Μπίλαπς ήταν "παράπλευρη ζημιά" -όπως το έθεσαν περισσότεροι από ένας αθλητικογράφος- της επιθυμίας του Καρμέλο Άντονι να παίξει στη Νέα Υόρκη και της επιθυμίας των Νάγκετς να ανταλλάξουν τον Άντονι πριν γίνει ελεύθερος. «Ω, ήταν δύσκολο, το πιο δύσκολο πράγμα που έπρεπε να κάνω ποτέ», είπε ο Μπίλαπς. «Έπρεπε να πω στα κορίτσια μου ότι ο μπαμπάς ήταν ανταλλασσόμενος, ότι έφευγε για να παίξει σε όλη τη χώρα. Τους είπα ότι δεν ήταν επιλογή μου, ότι δεν μπορούσε να γίνει τίποτε γι' αυτό. Έπρεπε να πάω. Δεν ήταν μία χαρούμενη σκηνή» Οι Νικς τερμάτισαν με επίδοση 42–40 και κατέκτησαν την έκτη θέση στην Ανατολική Περιφέρεια και εισήλθαν στα πλέι οφ για πρώτη φορά από το 2004. Ο Μπίλαπς υπέστη τραυματισμό στο γόνατο ενώ έπαιζε με τους Σέλτικς στο πρώτο παιχνίδι των Πλέι Οφ του NBA του 2011. Ο τραυματισμός θα κρατούσε τον Μπίλαπς εκτός δράσης για τα υπόλοιπα πλέι οφ. Λίγο μετά τον αποκλεισμό των Νικς από τα πλέι οφ από τους Μπόστον Σέλτικς, ο Μπίλαπς ανέφερε ότι θα ήθελε πολύ να επιστρέψει στους Νικς την επόμενη χρονιά. «Θα μού άρεσε η ευκαιρία να το δοκιμάσω πραγματικά με αυτούς τους τύπους», είπε ο Μπίλαπς. «Όχι σαν να παίζω 30 παιχνίδια μετά από μία ανταλλαγή, σαν να έχω πραγματικά μία χρονιά. Έχω την ευκαιρία να έλθω πραγματικά με ένα καλό ταρακούνημα με αυτά τα παιδιά. Θα ήθελα πολύ." Τον Δεκέμβριο του 2011, οι Νικς χρησιμοποίησαν τη ρήτρα αμνηστίας τους για τον Μπίλαπς και τον έβαλαν σε παραίτηση, τερματίζοντας τη θητεία του στους Νικς. Μετά το τέλος της θητείας του στους Νικς, ο Μπίλαπς έμεινε ελεύθερος. Πολλοί πίστευαν ότι ένας υποψήφιος όπως οι Μαϊάμι Χιτ ή οι Λος Άντζελες Λέικερς θα κατέληγε να αποκτήσει τον Μπίλαπς. Ωστόσο, στις 12 Δεκεμβρίου 2011, οι Λος Άντζελες Κλίπερς ζήτησαν από τον Μπίλαπς παραίτηση. Ο Μπίλαπς ανέφερε ότι δεν ήθελε να τον πάρει μία ομάδα που δεν διεκδικούσε το πρωτάθλημα και δήλωσε ότι θα αποσυρόταν αν το έκανε, ωθώντας το ΝΒΑ να προειδοποιήσει τον ίδιο και τον ατζέντη του ότι θα "παραβίαζε το συμβόλαιό του" αν δεν εμφανιζόταν.. Ωστόσο, οι Κλίπερς κατέληξαν να ανταλλάσσουν τον υπεραστέρα πόιντ γκαρντ των Χόρνετς, Κρις Πολ, δύο μέρες αργότερα. Μετά την ανταλλαγή του Κρις Πολ, ο Μπίλαπς δήλωσε ευτυχής που βρίσκεται στους Κλίπερς, λέγοντας ότι "νομίζω ότι αυτά τα παιδιά είναι έτοιμα να κάνουν το επόμενο βήμα και ελπίζω ότι μπορώ να βοηθήσω σε αυτό" Ο Billups, ένας πόιντ γκαρντ, μεταφέρθηκε στη θέση του σούτινγκ γκαρντ, στην οποία εξακολουθούσε να συνηθίζει όταν τραυματίστηκε. Στις 7 Φεβρουαρίου 2012, η μαγνητική τομογραφία αποκάλυψε μία ρήξη στον αχίλλειο τένοντα του Μπίλαπς, τελειώνοντας τη χρονιά του μετά από μόλις 20 εμφανίσεις σε αγώνες. Ο Μπίλαπς βοήθησε τους Κλίπερς να κερδίσουν το Μαϊάμι, την Οκλαχόμα Σίτι, το Ορλάντο και τους Λος Άντζελες Λέικερς στο ξεκίνημα με 19-9. Στις 13 Ιουλίου 2012, ο Μπίλαπς υπέγραψε εκ νέου με τους Κλίπερς για μονοετές συμβόλαιο. Έκανε την πρώτη εμφάνισή του στη χρονιά στις 28 Νοεμβρίου 2012, απέναντι στους Μινεσότα Τίμπεργουλβς . Περιορίστηκε σε μόνο 22 παιχνίδια κατά τη διάρκεια της αγωνιστικής περιόδου λόγω διάφορων τραυματισμών, συμπεριλαμβανομένου ενός πόνου στην πλάτη και τενοντίτιδας στο αριστερό του πόδι. Στις 10 Ιουνίου 2013, ο Μπίλαπς έλαβε το εναρκτήριο βραβείο Συμπαίκτης Τουάιμαν-Στόουκς της Χρονιάς . Ταπεινώθηκε από το βραβείο και είπε: «Για να αναφερθεί το όνομά μου με τον [ Τζακ Τουάιμαν ], πραγματικά δεν νιώθω άξιος, για να είμαι ειλικρινής μαζί σου. Είναι κάπως ντροπιαστικό» Κατά τη διάρκεια της περιόδου 2012–13, ο Μπίλαπς είχε κατά μέσο όρο ένα νέο υψηλό ποσοστό σταδιδρομίας στις ελεύθερες βολές. Έγινε ελεύθερος μετά την αγωνιστική περίοδο. Στις 16 Ιουλίου 2013, ο Μπίλαπς υπέγραψε διετές συμβόλαιο 5 εκατομμυρίων δολαρίων για να επιστρέψει στους Ντιτρόιτ Πίστονς. Τα περισσότερα προβλήματα στο γόνατο τον έκαναν να χάσει το μεγαλύτερο μέρος της χρονιάς 2013-14, καθώς εμφανίστηκε στα λιγότερα παιχνίδια του από την περίοδο 1999-2000 και είχε μέσο όρο χαμηλών πόντων στην αγωνιστική δράση του σε πόντους, λεπτά, κλεψίματα, ποσοστό σουτ εντός πεδιάς και τριπόντων κατά τη διάρκεια της χρονιάς. Οι Πίστονς ολοκλήρωσαν την αγωνιστική περίοδο με επίδοση 29–53 και έχασαν τα πλέι οφ. Στις 30 Ιουνίου 2014, οι Πίστονς ανακοίνωσαν ότι δεν θα έπαιρναν την ομαδική επιλογή τους στο συμβόλαιο του Μπίλαπς για τη χρονιά 2014–15. Στις 9 Σεπτεμβρίου 2014, ο Μπίλαπς ανακοίνωσε την αποχώρησή του από το NBA μετά από 17 χρόνια. Ο Μπίλαπς ανέφερε την υγεία του ως τον κύριο λόγο για την αποχώρησή του, καθώς δεν εμφανίστηκε ποτέ σε περισσότερα από 22 παιχνίδια στις τρεις τελευταίες χρονιές του στο πρωτάθλημα. Στις 10 Φεβρουαρίου 2016, οι Πίστονς απέσυραν τον αριθμό εμφάνισης 1 του Μπίλαπς. Το 2017, ανακοινώθηκε η δημιουργία του επαγγελματικού πρωταθλήματος καλαθοσφαίρισης 3 ον 3, ΜΠΙΓΚ 3, με τον Μπίλαπς να είναι παίκτης για τους Κίλερ 3. Στις 8 Νοεμβρίου 2020, ο Μπίλαπς προσλήφθηκε ως βοηθός προπονητή για τους Λος Άντζελες Κλίπερς υπό τον επικεφαλής προπονητή Τάιρον Λου . Στις 27 Ιουνίου 2021, ο Μπίλαπς προσλήφθηκε ως επικεφαλής προπονητής των Πόρτλαντ Μπλέιζερς . Στις 5 Μαρτίου 2006, ο Μπίλαπς επιλέχθηκε για να συμμετάσχει στο πρόγραμμα της Εθνικής Ομάδας των ΗΠΑ 2006–2008 που αναπτύχθηκε για να επαναφέρει την ομάδα ΗΠΑ στην κορυφή του κόσμου του μπάσκετ μετά από απογοητεύσεις στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα FIBA του 2002 και στους Θερινούς Ολυμπιακούς του 2004. . Αφού έχασε το Παγκόσμιο Πρωτάθλημα της FIBA του 2006 για προσωπικούς λόγους, στις 20 Αυγούστου 2007, ο Μπίλαπς επιλέχθηκε για να είναι μέρος της Ομάδας ΗΠΑ που συμμετείχε στο Αμερικανικό Πρωτάθλημα Καλαθοσφαίρισης της FIBA του 2007, μία προκριματική διοργάνωση για τους Ολυμπιακούς Αγώνες του Πεκίνου. Ερχόμενος από τον πάγκο, μαζί με τα άλλα νέα μέλη της ομάδας, συμπεριλαμβανομένου του Ολ Σταρ Κόμπε Μπράιαντ, βοήθησαν τις ΗΠΑ να μείνουν αήττητες στη διοργάνωση που πραγματοποιήθηκε στο Λας Βέγκας και να κερδίσουν μία θέση στους επόμενους Θερινούς Ολυμπιακούς Αγώνες. Στις 17 Ιουνίου 2008, ο Μπίλαπς ανακοίνωσε ότι δεν θα αγωνιζόταν για μία θέση στην ομάδα των Ολυμπιακών Αγώνων αναφέροντας οικογενειακούς λόγους, αν και είπε «θα πάνε καλά. Και όταν κερδίσουν το χρυσό, θα αισθανθώ ότι είχα μεγάλο χέρι στην ανάκτηση της κυριαρχίας μας εξαιτίας αυτού που κάναμε το περασμένο καλοκαίρι." Κατά τη διάρκεια της διοργάνωσης, η ομάδα των ΗΠΑ πήγε αήττητη στο δρόμο της για το πρώτο της χρυσό μετάλλιο μετά τους Ολυμπιακούς Αγώνες του 2000, νικώντας την Ισπανία στον τελικό. Ο Μπίλαπς εντάχθηκε στο ESPN την περίοδο 2014–15 του NBA ως αναλυτής στούντιο στο SportsCenter και σε άλλα προγράμματα. Την επόμενη χρονιά, ο Μπίλαπς εντάχθηκε στο NBA Countdown ως αναλυτής στούντιο τις Τετάρτες. Στα επόμενα τρία χρόνια, άρχισε να μοιράζει χρόνο μεταξύ του στούντιο και να εργάζεται ως αναλυτής παιχνιδιών σε επιλεγμένες τηλεοπτικές εκπομπές. Τελικά, στις 16 Αυγούστου 2019, ο Μπίλαπς ανακοίνωσε ότι αποχωρεί από την θέση του στο NBA Countdown για να γίνει ο αναλυτής του παιχνιδιού στις τηλεοπτικές εκπομπές των Λος Άντζελες Κλίπερς ως μέρος της αναδιάρθρωσης της εκπομπής της ομάδας λόγω της αποχώρησης του μακροχρόνιου εκφωνητή Ραλφ Λόουλερ . Ο Μπίλαπς ανέφερε ότι θα συνέχιζε επίσης να συμμετέχει σε επιλεγμένες τηλεοπτικές εκπομπές αγώνων NBA στο ESPN εκτός από τα καθήκοντά του με τους Κλίπερς. Ο Μπίλαπς και η γυναίκα του έχουν τρεις κόρες. Ο μικρότερος αδελφός του, Ρόντνεϊ, έπαιζε ως πόιντ γκαρντ για το Πανεπιστήμιο του Ντένβερ από το 2002 έως το 2005, επιλέχτηκε στο ΝΒΑ Development League, έπαιξε επαγγελματικά στην Ευρώπη και συνέχισε την σταδιοδρομία του ως προπονητής, ενώ έγινε επικεφαλής των Ντένβερ Παϊονίρς το 2016. Ο Μπίλαπς είναι ο πρώτος ξάδελφος του ράνινγκ μπακ στο αμερικανικό ποδόσφαιρο Λενντέιλ Ουάιτ . Ο Μπίλαπς φορούσε τον αριθμό 4 στο λύκειο και το κολέγιο και μερικές φορές κατά τη διάρκεια της επαγγελματικής σταδιοδρομίας του , επειδή λάτρευε τον πρώην γκαρντ των Πίστονς, Τζο Ντούμαρς, τον Πρόεδρο των Επιχειρήσεων Καλαθοσφαίρισης των Πίστονς κατά τη διάρκεια της θητείας του στο Ντιτρόιτ. Η αγαπημένη του ομάδα στο NFL είναι οι Ντένβερ Μπρόνκος . Ο Μπίλαπς εμφανίστηκε στο εξώφυλλο του βιντεοπαιχνιδιού NBA Ballers: Phenom και είναι ο μέντορας του παίκτη. Στις 16 Ιουνίου 2008, ο Μπίλαπς εμφανίστηκε στην Τζο Λούις Αρένα για μία συγκέντρωση του Μπαράκ Ομπάμα . Το Κουρς Ιβέντς Σέντερ έχει μία μεγάλη τοιχογραφία του Μπίλαπς στη βορειοανατολική γωνία του γηπέδου ως μέρος του προγράμματος της "Παιδικής Μάζωξης του Τσόνσι". Το 1997, ο Μπίλαπς και ο άλλος πρώην Σέλτικ Ρον Μέρσερ κατηγορήθηκαν για γενετήσια επίθεση σε μία γυναίκα στην οικία του συμπαίκτη του Αντουάν Ουόκερ . Σύμφωνα με την πολιτική αγωγή, οι Μπίλαπς, Μέρσερ και ο συγκάτοικος του Ουόκερ, Μάικλ Ίρβιν, επιτέθηκαν στη γυναίκα στο διαμέρισμα του Ουόκερ, αφού έφυγαν από ένα κωμικό κλαμπ της Βοστώνης στις 9 Νοεμβρίου 1997. Η ιατρική εξέταση την επόμενη ημέρα αποκάλυψε τραύματα που συμφωνούσαν με την κατάθεση του θύματος. Δεν απαγγέλθηκαν ποινικές κατηγορίες, αλλά οι Μπίλαπς και Μέρσερ συμφώνησαν με την πολιτική αγωγή το 2000. Πριν προσληφθεί ως επικεφαλής προπονητής για τους Πόρτλαντ Μπλέιζερς, ερεύνησαν αυτόν τον ισχυρισμό και κατέληξαν στο συμπέρασμα ότι δεν τον απέκλεισε από το να αναλάβει αυτή τη θέση. Κατάλογος των κορυφαίων πασέρ σταδιοδρομίας του ΝΒΑ Κατάλογος των κορυφαίων σουτέρ τριπόντων σταδιοδρομίας του ΝΒΑ Κατάλογος των κορυφαίων πασέρ σταδιοδρομίας των πλέι οφ του ΝΒΑ Κατάλογος των κορυφαίων σουτέρ τριπόντων σταδιοδρομίας των πλέι οφ του ΝΒΑ Κατάλγοςο των κορυφαίων σουτέρ ελευθέρων βολών σταδιοδρομίας των πλέι οφ του ΝΒΑ Βιογραφικό στο JockBio.com Αρχειοθετήθηκε 2016-10-03 στο Wayback Machine.
|
Ο Τσόνσι Ρέι Μπίλαπς (γεννήθηκε στις 25 Σεπτεμβρίου 1976) είναι Αμερικανός επαγγελματίας προπονητής καλαθοσφαίρισης και πρώην παίκτης, ο οποίος είναι επικεφαλής προπονητής για τους Πόρτλαντ Μπλέιζερς του ΝΒΑ. Έπαιξε για 17 χρόνια στο ΝΒΑ. Αφού έπαιξε κολεγιακό μπάσκετ με τους Κολοράντο Μπάφαλοους, επιλέχθηκε τρίτος στο ντραφτ του 1997 στο ΝΒΑ από τους Μπόστον Σέλτικς . Πέντε φορές Ολ Σταρ του, τρεις φορές επιλογή για την καλύτερη ομάδα του NBA και δύο φορές επιλογή για την καλύτερη αμυντική ομάδα του NBA, ο Μπίλαμπς έπαιξε με τους Σέλτικς, τους Τορόντο Ράπτορς, τους Ντένβερ Νάγκετς, τους Μινεσότα Τίμπεργουλβς, τους Ντιρόιτ Πίστονς, τους Νιου Γιορκ Νικς και τους Λος Άντζελες Κλίπερς κατά τη διάρκεια της σταδιοδρομίας του στο ΝΒΑ. Κέρδισε τον τίτλο του Πολυτιμοτέρου Παίχτης (MVP) των τελικών του NBA το 2004 αφού βοήθησε τους Πίστονς να νικήσουν τους Λος Άντζελες Λέικερς στους Τελικούς, και του δόθηκε το προσωνύμιο" Μίστερ Μπιγκ Σουτ " επειδή έκανε σουτ στο τέλος του παιχνιδιού με το Ντιτρόιτ. Οι Πίστονς απέσυραν την εμφάνισή του με τον αριθμό 1 το 2016. Ο Μπίλαμπς εργάστηκε ως αναλυτής στο στούντιο μετά την απόσυρσή του το 2014. Ξεκίνησε την προπονητική πορεία του ως βοηθός των Λος Άντζελες Κλίπερς την περίοδο 2020–21. Ο Μπίλαπς διορίστηκε ως επικεφαλής προπονητής των Πόρτλαντ Μπλέιζερς το 2021.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A4%CF%83%CF%8C%CE%BD%CF%83%CE%B9_%CE%9C%CF%80%CE%AF%CE%BB%CE%B1%CF%80%CF%82
|
Επίθεση Τσετσένων στο θέατρο της Μόσχας (2002)
|
Η τρομοκρατική επίθεση ξεκίνησε στις 23 Οκτωβρίου στο Σπίτι Πολιτισμού στην περιοχή Ντουμπρόβκα περίπου τέσσερα χιλιόμετρα νοτιοανατολικά του Κρεμλίνου της Μόσχας. [8] Κατά τη διάρκεια της 2ης Πράξης μιας παράστασης του λίγο μετά τις 9:00 μ.μ., 40–50 βαριά οπλισμένοι και μασκοφόροι άνδρες και γυναίκες εμφανίστηκαν με ένα λεωφορείο έξω από το θέατρο και μπήκαν στην κύρια αίθουσα πυροβολώντας με καλάσνικοφ στον αέρα.Οι μαυροφορεμένοι Τσετσένοι πήραν ομήρους περίπου 850–900 άτομα, συμπεριλαμβανομένων μελών του κοινού και των συντελεστών, ανάμεσά τους και ένος στρατηγού του Ρωσικού στρατού. Η αντίδραση των θεατών εντός του θεάτρου στην είδηση ότι το θέατρο δέχτηκε τρομοκρατική επίθεση δεν ήταν ομοιόμορφη: κάποιοι παρέμειναν ήρεμοι, άλλοι αντέδρασαν υστερικά και άλλοι λιποθύμησαν. Μερικοί καλλιτέχνες που ξεκουράζονταν στα παρασκήνια κατάφεραν και διέφυγαν από ένα ανοιχτό παράθυρο και κάλεσαν την αστυνομία. Συνολικά, περίπου 90 άτομα κατάφεραν να φύγουν από το κτίριο ή να κρυφτούν. Επικεφαλής των ενόπλων τσετσένων ήταν ο Μοβσάρ Μπαράγιεφ, ανιψιός του δολοφονηθέντος διοικητή της πολιτοφυλακής των Τσετσένων ανταρτών Άρμπι Μπαράγιεφ, ο οποίος νέφερε στους ομήρους ότι η ομάδα του (οι οποίοι αυτοπροσδιορίστηκαν ως ομάδα αυτοκτονίας από την "29η Μεραρχία"δεν είχαν σκοπό να βλάψουν ξένους υπηκόους (περίπου 75 στον αριθμό από 14 χώρες, συμπεριλαμβανομένης της Αυστραλίας, της Γερμανίας, της Ολλανδίας, της Ουκρανίας, του Ηνωμένου Βασιλείου και των Ηνωμένων Πολιτειών) και υποσχέθηκαν να απελευθερώσουν όποιον έδειχνε ότι κατείχε ξένο διαβατήριο. Οι ενόπλοι τσετσένοι απείλησαν να σκοτώσουν τους ομήρους, εκτός εάν οι ρωσικές δυνάμεις αποσυρθούν αμέσως και άνευ όρων από την Τσετσενία. Είπαν ότι η προθεσμία ήταν μία εβδομάδα, μετά την οποία θα άρχιζαν να σκοτώνουν τους ομήρους.Μια μαγνητοσκοπημένη δήλωση δώθηκε στα μέσα ενημέρωσης στην οποία οι ένοπλοι τσετσένοι δήλωσαν ότι ήταν πρόθυμοι να πεθάνουν για τον σκοπό τους. Η δήλωση περιείχε το ακόλουθο κείμενο: «Κάθε έθνος έχει το δικαίωμα στη μοίρα του. Η Ρωσία αφαίρεσε αυτό το δικαίωμα από τους Τσετσένους και σήμερα θέλουμε να διεκδικήσουμε ξανά αυτά τα δικαιώματα, που μας έδωσε ο Αλλάχ, με τον ίδιο τρόπο που το έδωσε σε άλλα έθνη. Ο Αλλάχ μας έχει δώσει το δικαίωμα της ελευθερίας και το δικαίωμα να επιλέγουμε το πεπρωμένο μας. Και οι Ρώσοι κατακτητές έχουν πλημμυρίσει τη γη μας με το αίμα των παιδιών μας. Και λαχταρούσαμε μια δίκαιη λύση. Οι άνθρωποι αγνοούν τους αθώους που πεθαίνουν στην Τσετσενία: τους σεΐχηδες, τις γυναίκες, τα παιδιά και τους αδύναμους. Και ως εκ τούτου, επιλέξαμε αυτόν τον τρόπο, καθώς αυτή η προσέγγιση είναι για την ελευθερία του τσετσενικού λαού και δεν υπάρχει διαφορά στο πού πεθαίνουμε, και ως εκ τούτου αποφασίσαμε να πεθάνουμε εδώ, στη Μόσχα. Και θα πάρουμε μαζί μας τις ζωές εκατοντάδων αμαρτωλών. Αν πεθάνουμε, θα έρθουν και άλλοι που θα μας ακολουθήσουν—οι αδελφοί και οι αδελφές μας που είναι πρόθυμοι να θυσιάσουν τη ζωή τους, στο θέλημα του Αλλάχ, για να ελευθερώσουν το έθνος τους. Οι εθνικιστές μας έχουν πεθάνει, αλλά οι Ρώσοι είπαν ότι αυτοί, οι εθνικιστές, είναι τρομοκράτες και εγκληματίες. Αλλά η αλήθεια είναι ότι η Ρωσία είναι ο πραγματικός εγκληματίας.» John B. Dunlop (1984). The 2002 Dubrovka and 2004 Beslan Hostage Crises: A Critique of Russian Counter-Terrorism. ISBN 3-89821-608-X. Report on the crisis and legal proceedings. Published 26 April 2006 (with appendices in Russian). Appendices translation στο Wayback Machine (αρχειοθετήθηκε 27 October 2009) «Chechen rebels' hostage history». BBC News. 1 September 2004. http://news.bbc.co.uk/2/hi/europe/2357109.stm. Nord-Ost. Memorial Book of Lost Hostages. Above site in English, winner of 2007 'Golden Site' award. «In quotes: Moscow hostage crisis». BBC News. 25 October 2002. http://news.bbc.co.uk/2/hi/europe/2358667.stm. } Moscow hostage crisis: timeline. BBC News. 26 October 2002. The Hostage Crisis From Start to Finish. The Moscow Times. 28 October 2002. «Moscow theatre siege». The Guardian. 28 October 2002. https://www.theguardian.com/world/2002/oct/28/chechnya.russia6. «Theater of War». Time. 28 October 2002. http://content.time.com/time/world/article/0,8599,2056184,00.html. Moscow theatre siege. BBC News. 4 November 2002. The October 2002 Moscow Hostage-Taking Incident. Radio Free Europe. 18 December 2003 (Parts 2 and 3). The Moscow Theatre Siege – transcript. BBC. 15 January 2004.
|
Ως επίθεση Τσετσένων στο θέατρο της Μόσχας έχει καταγραφεί η κατάληψη του κατάμεστου θεάτρου Ντουμπρόβκα από 40 έως 50 ένοπλους Τσετσένους τρομοκράτες στις 23 Οκτωβρίου 2002, η οποία περιλάμβανε 850 ομήρους και έληξε με το θάνατο τουλάχιστον 170 ατόμων. Οι τρομοκράτες, με επικεφαλής τον Μόβσαρ Μπαραγιέφ, ισχυρίστηκαν πίστη στο ισλαμιστικό αυτονομιστικό κίνημα στην Τσετσενία και απαίτησαν την αποχώρηση των ρωσικών δυνάμεων από την Τσετσενία καθώς και τον τερματισμό του Δεύτερου Πολέμου της Τσετσενίας. Λόγω της διάταξης του θεάτρου, στάθηκε αδύνατο στο να εισέλθουν εντός του χώρου οι ειδικές δυνάμεις μέσω ενός διαδρόμου μήκους 30 μέτρων και να προχωρήσουν σε μια καλά προστατευμένη σκάλα προτού φτάσουν στην αίθουσα στην οποία κρατούνταν οι όμηροι, καθώς οι τρομοκράτες είχαν πολυάριθμα εκρηκτικά, με τα πιο ισχυρά από αυτά να είναι στο κέντρο της αίθουσας. Ωστόσο οι άντρες της ειδικής μονάδας Σπέτσναζ της Ομοσπονδιακής Υπηρεσίας Ασφαλείας, με την υποστήριξη μιας μονάδας του ρωσικού Υπουργείου Εσωτερικών, διοχέτευσαν έναν άγνωστο χημικό αέριο στο σύστημα εξαερισμού του κτιρίου και ξεκίνησαν την επιχείρηση διάσωσης. Το αποτέλεσμα ήταν να πεθάνουν όλοι οι τρομοκράτες καθώς και επίσης και περίπου 130 όμηροι κατά τη διάρκεια της πολιορκίας, συμπεριλαμβανομένων 9 αλλοδαπών, λόγω της τοξικής ουσίας που διοχετεύθηκε στο θέατρο. Η ταυτότητα του αερίου δεν αποκαλύφθηκε ποτέ, αν και ορισμένοι πίστευαν ότι ήταν παράγωγο της φεντανύλης, όπως η καρφεντανίλη. Μια μελέτη που δημοσιεύθηκε το 2012 κατέληξε στο συμπέρασμα ότι ήταν ένα μείγμα καρφεντανίλης και ρεμιφεντανύλης.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%95%CF%80%CE%AF%CE%B8%CE%B5%CF%83%CE%B7_%CE%A4%CF%83%CE%B5%CF%84%CF%83%CE%AD%CE%BD%CF%89%CE%BD_%CF%83%CF%84%CE%BF_%CE%B8%CE%AD%CE%B1%CF%84%CF%81%CE%BF_%CF%84%CE%B7%CF%82_%CE%9C%CF%8C%CF%83%CF%87%CE%B1%CF%82_(2002)
|
Φραντσέσκο Βαλότι
|
Ο Βαλότι γεννήθηκε στο Βερτσέλι της ΒΔ. Ιταλίας, το 1697. Σπούδασε με τον Τ. Α, Μπισόνε (G. A. Bissone) στην εκκλησία του Αγίου Ευσέβιου και εντάχθηκε στη φραγκισκανική τάξη μοναχών, το 1716. Χειροτονήθηκε ιερέας το 1720. Σπούδασε φιλοσοφία και θεολογία και εγκαταστάθηκε στην Πάντοβα, το 1721. Εκεί, σπούδασε μουσική με τον Φ. Καλεγκάρι (Francesco Antonio Calegari). Το 1722 έγινε οργανίστας (3ος κατά σειρά) στην Εκκλησία Σαν Αντόνιο της Πάντοβα, βοηθός (1727) και, τελικά, αρχιμουσικός (1730), διαδεχόμενος τον δάσκαλό του. Τη θέση αυτή κατείχε για τα επόμενα πενήντα χρόνια. Εδώ θα συναντηθεί και θα συνεργαστεί με έναν άλλο θεωρητικό και συνθέτη, τον Τζουζέπε Ταρτίνι, ο οποίος τον θεωρούσε ως τον καλύτερο οργανίστα της εποχής. Στους μαθητές του συμπεριλαμβάνονταν οι Λ. Σαμπατίνι (Luigi Sabbatini) και Γ. Βόγκλερ (Georg Vogler). Πέθανε στην Πάντοβα, το 1780. Οι σωζόμενες συνθέσεις του Βαλότι είναι, εξ ολοκλήρου, θρησκευτικές. Στην εποχή του φημιζόταν γι’ αυτές, που ήσαν γραμμένες συνήθως για 4φωνη χορωδία, εκκλησιαστικό όργανο και έγχορδα. Πολά αυτόγραφα χειρόγραφα του Βαλότι είναι καταχωρημένα στη Δημοτική Βιβλιοθήκη της Ασίζης και την αντωνιανή Βιβλιοθήκη της Πάντοβα. Ωστόσο, μεγαλύτερη αξία έχει το θεωρητικό του έργο, το οποίο περιλαμβάνει πονήματα πάνω στη θεωρία της αρμονίας και της αντίστιξης. Οι προσπάθειές του θα κορυφωθούν, το 1779, με τη δημοσίευση του εξαιρετικού τετράτομου συγγράματος, Della scienza teorica e pratica della moderna musica «Περί επιστήμης θεωρητικής και πρακτικής της νεότερης μουσικής», λίγο πριν το τέλος της ζωής του (τόμος 1, Πάντοβα 1779, τόμοι 2-4, Πάντοβα 1950). Μία από τις, πιο συχνά, αναφερόμενες συνεισφορές τού Βαλότι στη θεωρία της μουσικής, ήταν η ανάπτυξη ενός «Καλώς Συγκερασμένου Συστήματος», γνωστού σήμερα ως Συγκερασμός Βαλότι, το οποίο ήταν ένα από τα πολλά συστήματα κουρδίσματος οργάνων για την εξυπηρέτηση της σύνθεσης σε κάθε κλειδί. Συγκεκριμένα, τα έξι διατονικά διαστήματα του κύκλου των πεμπτών, Φα-Ντο-Σολ-Ρε-Λα-Μι-Σι, είναι όλα «ρυθμισμένα» στο 1/6 του κόμματος κάτω, ενώ τα υπόλοιπα 6, Σι-Φα # -Ντο # -Σολ # -Ρε # -Λα # -Φα είναι όλα καθαρά. Αυτό οδηγεί τα διαστήματα 3ης μεγάλης, πολύ κοντά στο επονομαζόμενο «καθαρό» κούρδισμα (Just intonation) (αναλογία 5/4) στις μείζονες τονικότητες Ντο, Φα και Σολ (και των σχετικών Ελασσόνων τονικοτήτων Λα, Ρε και Μι) και πολύ «οξείες» «Πυθαγόρειες» μεγάλες τρίτες (αναλογία 81/64) στις απομακρυσμένες Μείζονες τονικότητες Σι, Φα# και Ντο# (και τις σχετικές Ελάσσονες Σολ#, Λαb, Ρε# / Μιb και Λα# / Σιb), με τις ενδιάμεσες τονικότητες να έχουν κάπως «οξείες» τρίτες, παρόμοιες με αυτές του σύγχρονου 12τονου ισοδύναμου συγκερασμού (Equal temperament). Στην πραγματικότητα, οι «απλές» τονικότητες προσεγγίζουν το «καθαρό» κούρδισμα, με το μειονέκτημα ότι, οι απομακρυσμένες τονικότητες εμφανίζονται περισσότερο διάφωνες από ό, τι στο «ισοδύναμο» κούρδισμα. Παράλληλα, το αρμονικό του σύστημα στηρίζεται στη θεωρία της αναστροφής των συγχορδιών που, ως ένα σημείο, είναι δανεισμένο από τους Καλεγκάρι και Ραμό. Απαντητάριο (Responsorium) για 4 φωνές και τσέμπαλο Απαντητάριο για το Άγιο Σάββατο Απαντητάριο για τον Μυστικό Δείπνο 12 Είσοδοι λειτουργίας, για 5 και 8 φωνές 24 Kyrie, 24 Gloria, και 21 Credo για 4 και 5 φωνές 68 Ψαλμοί για 2 και 8 φωνές και όργανα 46 Ύμνοι 10 Απαντητάρια (σε χειρόγραφο) 3 Dies Irae για 4 φωνές και όργανα 2 Pange lingua 15 Tantum ergo 2 Te Deum 3 Miserere (1734, 1736, 1752) 2 De profundis (1756) Ρέκβιεμ (Introito della messa da morto, 1754) Salve Regina, για 8 φωνές 1 Sepulto domino Εσπερινός των Κεκοιμημένων (Si queris miracula), για 8 φωνές και εκκλησιστικό όργανοΑκόμη, 30 φούγκες για όργανα (οι 22 για κουαρτέτο). Επίσης, ενορχήστρωσε 43 θρησκευτικά κομμάτια του δασκάλου του Καλεγκάρι. «Λεξικό Μουσικής και Μουσικών» (Dictionary of Music and Musicians) του George Grove, D.C.L (Oxford, 1880) Baker’s biographical dictionary of musicians, on line Rob. Eitner, Biographisch-bibliographisches Quellen-LexiKon, on line Kennedy, Michael Λεξικό Μουσικής της Οξφόρδης (Oxford University Press Αθήνα: Γιαλλέλης, 1989) ISBN 960-85226-1-7 Γιώργος Λεωτσάκος, επιμέλεια λήμματος στην εγκυκλοπαίδεια «Πάπυρος Λαρούς Μπριτάνικα», έκδοση 1991, τόμος 13, σ. 221-2 Enciclopedia Bompiani-Musica, Milano (εκδ. ΑΛΚΥΩΝ, 1985) Eric Blom The New Everyman Dictionary of Music (Grove Weidenfeld, N. York, 1988) Leonardo Frasson, «Francescantonio Vallotti maestro di cappella nella basilica del Santo», in: Il Santo 20 (1980) fasc. 2-3, pp. 179–356. Maria Nevilla Massaro, «Catalogo tematico delle opere di Francescantonio Vallotti», in: Il Santo 20 (1980) fasc. 2-3, pp. 357–533. Vittore Zaccaria, «Il carteggio tra Francescantonio Vallotti e Giambattista Martini», in: Il Santo 20 (1980) fasc. 2-3, pp. 605–611.
|
Ο Φραντσέσκο Αντόνιο Βαλότι (Francesco Antonio Vallotti Βερτσέλι 11 Ιουνίου 1697 – Πάντοβα 10 Ιανουαρίου 1780) ήταν Ιταλός συνθέτης, οργανίστας και θεωρητικός της μουσικής του 18ου αιώνα.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A6%CF%81%CE%B1%CE%BD%CF%84%CF%83%CE%AD%CF%83%CE%BA%CE%BF_%CE%92%CE%B1%CE%BB%CF%8C%CF%84%CE%B9
|
Φακούντο Άμπελ Περέιρα
|
Ο Περέιρα ξεκίνησε την καριέρα του από την ερασιτεχνική ομάδα της χώρας του, Estudiantes de Buenos Aires το 2006. Παρέμεινε στην Estudiantes μέχρι τον Ιούνιο του 2009, όταν και άφησε την ομάδα για την επαγγελματική ομάδα, Παλεστίνο, ως δανεικός. Έκανε το επαγγελματικό του στο πρωτάθλημα Χιλής, σε μια νίκη 2-1 κατά την Κομπρελόα, μπαίνοντας ως αλλαγη στο 55ο λεπτό.Ωστόσο, αγωνίστηκε μόνο σε τρία παιχνίδια, χωρίς να σκοράρει, κάτι που σήμαινε την επιστροφή του στην Αργεντινή για να παίξει και πάλι σε στην Estudiantes. Ο Περέιρα άρχισε να προπονείται με την Αργεντίνικη ομάδα Πρώτης κατηγορίας Γοδόι Κρουζ , τον Ιανουάριο του 2011. Δεν έπεισε όμως με αποτέλεσμα να υπογράψει με Audax Italiano.Στις 29 Ιανουαρίου του 2011, έκανε το ντεμπούτο του ενάντια στην παλιά του ομάδα, Παλεστίνο. Στο δεύτερο του παιχνίδι, ο Περέιρα σκόραρε δυο φορές σε μια νίκη με 3-2. Ο χοντρός (παρατσούκλι) έγινε βασικός παίκτης, παίζοντας ως 10αρι. Ο Περέιρα σκόραρε ξανά σε μια νίκη με 2-1 και σε μία με 4-0. Το νέο μεταγραφικό απόκτημα του Σαν Λούις θα ανακοινωθεί μέχρι τις 12 Ιανουαρίου του 2012. "Έρχομαι στην ομάδα, όσο πιο γρήγορα γίνεται," δήλωσε σε συνέντευξη τύπου. Ο Αργεντινός μέσος, είπε ότι θα βοηθήσει το κλαμπ με τους στόχους του. Ο πρόεδρος της ομάδας, Χοσέ Αντόνιο Ρομάν, είπε ότι ο παίκτης υπέγραψε τριετές συμβόλαιο και αναμένεται να κάνει το ντεμπούτο του αμέσως.Ο Περέιρα έπαιξε μόνο μερικά παιχνίδια με το San Luis , χωρίς να κάνει καμία επίπτωση, πριν πάρει μεταγραφή ως δανεικός στην Χιμνάσια. Αναμφίβολα, είχε έναν πρωταγωνιστικό ρόλο στο κλαμπ κατά τη διάρκεια της σεζόν 2012/13. Αλλά, σε αντίθεση με ένα χρόνο πριν, όταν η Χιμνάσια. κέρδισε την άνοδο στηνΑργεντινική Primera División και το όνομα του έγινε η συζήτηση αρκετών μεγάλων συλλόγων, όπως η Σαν Λορέντζο και η Ράσινγκ Κλουμπ, ο σύλλογος κάνει μια σημαντική χρηματοδοτική προσπάθεια για να τον κρατήσει στο κλαμπ, ειδικά το τελευταίο εξάμηνο, όπου ο ίδιος φαίνεται να θέλει να αγωνιστεί στην Ευρώπη. Ο ΠΑΟΚ ανακοίνωσε την υπογραφή συμβολαίου με τον Περέιρα. Ο 26χρονος Αργεντίνος υπέγραψε ένα διετές συμβόλαιο. Ο ίδιος διασχίζει τον Ατλαντικό για πρώτη φορά στην καριέρα του. Παίζει ως επιθετικός μέσος ή δεύτερος επιθετικός και είχε δύο πολύ καλές σεζόν στην Χιμνάσια, σκοράροντας 24 γκολ σε 66 αγώνες. Την σεζόν 2012-13, πρωταγωνίστησε στην άνοδο της ομάδας στην πρώτη κατηγορία. Το συμβόλαιό του με την Χιμνάσια ΛΠ έληξε αυτό το καλοκαίρι, ωστόσο αυτό με την Σαν Λούις, ήταν ακόμα σε ισχύ, παρά την υποβολή καταγγελίας ενώπιον της FIFA. Ο Αργεντινός υπέγραψε τελικά το συμβόλαιό του με τον σύλλογο. Σκόραρε το πρώτο του γκολ σε ένα εντός έδρας παιχνίδι εναντίον της Καλλονής. Σε έναν αγώνα τίτλου τον Δεκέμβριο με τον Ολυμπιακό στο στάδιο Καραϊσκάκη ο ΠΑΟΚ κέρδισε με 2-1 πέρνοντας προβάδισμα 5 βαθμών. Μπροστά από 33.000 οπαδούς του Ολυμπιακού στον Πειραιά ο ΠΑΟΚ έκανε στο 43ο λεπτό μια θαυμάσια αντεπίθεση που ξεκίνησε από τον Φακούντο Περέιρα, που έδωσε στον Σαλπιγγίδη για να περάσει την μπάλα στον Γιάννη Σκόνδρα ο οποίος την έστρωσε στα πόδια του Στέφανου Αθανασιάδη για να ανοίξει το σκορ. Ο Ολυμπιακός ισοφάρισε με υπέροχο τρόπο με τον Φουστέρ αλλά με ένα θαυμάσιο βολέ μετά από πάσα 40 μέτρων από τον Κάτσε, ο ΠΑΟΚ ξαναπήρε το προβάδισμα με τον Περέιρα να πετυχαίνει ένα από τα πιο ωραία γκολ της καριέρας του. Στην περίοδο προετοιμασίας και πριν τον αγώνα με την Λοκομοτίβα Ζάγκρεμπ στις 16 Ιουλίου στην Κροατία στο πρώτο σκέλος του UEFA Europa League, ο Περέιρα, μαζί με τον Λούκας, έχουν μείνει έξω από το ταξίδι στο Ζάγκρεμπ, καθώς ο προπονητής Ιγκόρ Τούντορ τους τιμώρισε που άργησαν να έρθουν στην προπόνηση. Στις 26 Ιουλίου 2015 , ο Περέιρα πιθανότατα θα είναι στη λίστα των παικτών που φεύγουν από τον ΠΑΟΚ, όπως ανακοινώθηκε από τον προπονητή Ιγκόρ Τούντορ και τον Αθλητικό Διευθυντή Φρανκ Άρνεσεν.Στις 31 Αυγούστου του 2015, ο Περέιρα μετακινείται ως δανεικός στην Γκαμπάλα στο Αζερμπαϊτζάν, και ταυτόχρονα επέκτεινε κατά έναν χρόνο το συμβόλαιο του με τονΠΑΟΚ. Στις 4 Οκτωβρίου 2015, πέτυχε τα δύο πρώτα γκολ για το Αζερμπαϊτζάν Premier League. Στις 30 Νοεμβρίου 2015, σκόραρε στην εντός έδρας ισοπαλία κόντρα Ravan Baku FK. Η ομάδα του έχανε από το πρώτο ημίχρονο αλλά στα τελευταία δευτερόλεπτα με τον Περέιρα να συμμετέχει, ισοφάρισε. Σύμφωνα με φήμες, Pereyra, είναι κοντά στο να επιστρέψει στην πατρίδα του και να παίξει σε Racing Club δανεικός μέχρι το τέλος της σεζόν. Επιπλέον ο ίδιος δεν είναι ευτυχισμένος στο Αζερμπαϊτζάν.Τον Ιανουάριο του 2016 ο Περέιρα παρουσιάστηκε από Ράσινγκ ως νέα μεταγραφή, για τους επόμενους 6 μήνες. Μετά από μια περίοδο έξι μηνών, ο ίδιος είναι πρόθυμος να παραμείνει στο σύλλογο και προσπαθεί να παρατείνει την συμφωνία. Στις 18 Αυγούστου 2016, στη δεύτερη σεζόν του στονΠΑΟΚ, ο Περέιρα σκόραρε με μία εξαιρετική κεφαλιά-ψαράκι, στην πρώτη του εμφάνιση βοηθώντας την ομάδα του να πάρει μια 3-0 εκτός έδρας νίκη εναντίον στην Ντιναμό Τυφλίδας για το UEFA Europa League.
|
Ο Φακούντο Άμπελ Περέιρα (γεννημένος στις 3 Σεπτεμβρίου 1987) είναι ένας Αργεντινός επαγγελματίας ποδοσφαιριστής ο οποίος παίζει για την Κλουμπ Νεκάξα στο Αργεντίνικο Πρωτάθλημα ως επιθετικός χαφ ή επιθετικός.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A6%CE%B1%CE%BA%CE%BF%CF%8D%CE%BD%CF%84%CE%BF_%CE%86%CE%BC%CF%80%CE%B5%CE%BB_%CE%A0%CE%B5%CF%81%CE%AD%CE%B9%CF%81%CE%B1
|
Τα Χαμένα Βιβλία της Βίβλου και τα Ξεχασμένα Βιβλία της Εδέμ
|
Ο Ράδερφορντ Χέις Πλατ (Rutherford Hayes Platt), στον πρόλογο της ανατύπωσης του 1963 της συλλογής, δηλώνει: "Μετά την πρώτη έκδοση το 1926, αυτή είναι η πιο δημοφιλής συλλογή απόκρυφης και ψευδεπίγραφης λογοτεχνίας που δημοσιεύθηκε ποτέ."Οι μεταφράσεις δημοσιεύθηκαν για πρώτη φορά με αυτόν τον τίτλο, από έναν άγνωστο συντάκτη στο The Lost Books of the Bible (Cleveland 1926), αλλά οι μεταφράσεις είχαν δημοσιευτεί στο παρελθόν πολλές φορές. Το βιβλίο είναι, ουσιαστικά, ένας συνδυασμός εκτύπωσης παλαιότερων έργων. Το πρώτο μισό, τα Χαμένα Βιβλία της Βίβλου, είναι μια μη βελτιωμένη ανατύπωση ενός βιβλίου που εκδόθηκε από τον William Hone το 1820, με τίτλο Η Απόκρυφη Καινή Διαθήκη (The Apocryphal New Testament), που ήταν μια ανατύπωση μιας μετάφρασης των Αποστολικών Πατέρων που έγινε το 1693 από τον William Wake, ο οποίος αργότερα έγινε ο Αρχιεπίσκοπος του Καντέρμπουρυ, και ένα μικρό αριθμό μεσαιωνικών καλλωπισμών στην Καινή Διαθήκη, από ένα βιβλίο του Ιερεμία Τζόουνς (1693-1724), που εκδόθηκε μετά το θάνατό του το 1736. Στους τρεις αιώνες από την αρχική δημοσίευσή τους, πολλά περισσότερα έγιναν γνωστά γύρω από τους Αποστολικούς Πατέρες (περιλαμβανομένων και αρκετών πρωτότυπων κειμένων που δεν ήταν διαθέσιμα το 1693) και τα Αποκρύφα της Καινής Διαθήκης. Το δεύτερο μισό του βιβλίου, Τα Ξεχασμένα Βιβλία της Εδέμ (The Forgotten Books of Eden}, περιλαμβάνει μια μετάφραση που δημοσιεύθηκε αρχικά το 1882 από τα «Πρώτα και Δεύτερα Βιβλία του Αδάμ και της Εύας», που μεταφράστηκε πρώτα από την αρχαία Αιθιοπική στα Γερμανικά από τον Έρνεστ Τραμπ (Ernest Trumpp) και μετά στα Αγγλικά από τον Σολομών Σέζαρ Μάλαν (Solomon Caesar Malan), και μια σειρά από αποσπάσματα Ψευδεπίγραφων της Παλαιάς Διαθήκης, όπως ανατυπώθηκαν στον δεύτερο τόμο του RH Charles Απόκρυφα και Ψευδεπίγραφα της Παλ. Διαθήκης {Apocrypha και Pseudepigrapha of the Old Testament (Οξφόρδη, 1913). Οι πιο σύγχρονες μεταφράσεις αυτών των έργων περιλαμβάνουν το JH Charlesworth, (εκδότης) Old Testament Pseudepigrapha, το W. Schneemelcher, (εκδ.) New Testament Apocrypha, και MR James, The Apocryphal New Testament . Αποδιδόμενα στους Αποστολικούς Πατέρες Το Πρωτευαγγέλιο Το Ευαγγέλιο της Βρεφικής Ηλικίας του Ιησού Χριστού Το Ευαγγέλιο της Βρεφικής Ηλικίας, του Θωμά Οι Επιστολές του Ιησού Χριστού και του Άγκαρρου Βασιλιά της Έδεσσας Το Ευαγγέλιο του Νικόδημου ( Πράξεις του Πιλάτου ) H Πίστη των Αποστόλων (σε όλη την ιστορία) Η Επιστολή του Αποστόλου Παύλου προς τους Λαοδικείς Οι Επιστολές του Παύλου προς τον Σενέκα, και του Σενέκα προς τον Παύλο Οι Πράξεις του Παύλου και της Θέκλας ♦ Οι Επιστολές του Κλήμεντος (Η πρώτη και η δεύτερη επιστολή του Κλήμεντος προς Κορινθίους) ♦ Η επιστολή του Βαρνάβα ♦ Η επιστολή του Ιγνατίου προς τους Εφεσίους ♦ Η επιστολή του Ιγνατίου προς τους Μαγνησίους ♦ Η επιστολή του Ιγνατίου προς τους Τραλλείς ♦ Η επιστολή του Ιγνατίου προς τους Ρωμαίους ♦ Η επιστολή του Ιγνατίου προς τους Φιλαδελφείς ♦ Η επιστολή του Ιγνατίου προς τους Σμυρνείς ♦ Η επιστολή του Ιγνατίου προς Πολύκαρπο ♦ Η Ποιμαντική του Ερμά (Οράματα, Εντολές και Ομοιότητες) Επιστολή του Ηρώδη προς Πιλάτο τον Κυβερνήτη Επιστολή του Πιλάτου προς τον Ηρώδη Το Χαμένο Ευαγγέλιο του Πέτρου ♦ Η επιστολή του Πολυκάρπου προς Φιλιππισίους Η Σύγκρουση του Αδάμ και της Εύας με τον Σατανά (Το Πρώτο και Δεύτερο Βιβλίο του Αδάμ και της Εύας) Τα μυστικά του Ενώχ (επίσης γνωστά ως Σλαβική Ενώχ ή Δεύτερη Ενώχ) Οι Ψαλμοί του Σολομώντα Οι Ωδές του Σολομώντα Η Επιστολή του Αριστέα Το Τέταρτο Βιβλίο των Μακκαβαίων Η Ιστορία του Αχικάρ Διαθήκες των Δώδεκα Πατριαρχών The Lost Books of the Bible and the Forgotten Books of Eden, επανέκδοση 2010 Edgar J. Goodspeed, Modern Apocrypha (Boston, Beacon Press, 1956), κεφ. 15.
|
Τα Χαμένα Βιβλία της Βίβλου και τα Ξεχασμένα Βιβλία της Εδέμ (The Lost Books of the Bible and the Forgotten Books of Eden) (1926) είναι μια συλλογή αγγλικών μεταφράσεων του 17ου αιώνα και του 18ου αιώνα από κάποια Ψευδεπίγραφα της Παλαιάς Διαθήκης και Απόκρυφα της Καινής Διαθήκης, μερικές από τις οποίες συγκεντρώθηκαν τη δεκαετία του 1820, και στη συνέχεια αναδημοσιεύθηκαν με τον τρέχοντα τίτλο το 1926.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A4%CE%B1_%CE%A7%CE%B1%CE%BC%CE%AD%CE%BD%CE%B1_%CE%92%CE%B9%CE%B2%CE%BB%CE%AF%CE%B1_%CF%84%CE%B7%CF%82_%CE%92%CE%AF%CE%B2%CE%BB%CE%BF%CF%85_%CE%BA%CE%B1%CE%B9_%CF%84%CE%B1_%CE%9E%CE%B5%CF%87%CE%B1%CF%83%CE%BC%CE%AD%CE%BD%CE%B1_%CE%92%CE%B9%CE%B2%CE%BB%CE%AF%CE%B1_%CF%84%CE%B7%CF%82_%CE%95%CE%B4%CE%AD%CE%BC
|
Χιντέο Κομπαγιάσι
|
Ο Κομπαγιάσι γεννήθηκε στη συνοικία Κάντα του Τόκιο. Ο πατέρας του ήταν αξιόλογος μηχανικός, που εισήγαγε την ευρωπαϊκή τεχνολογία κατεργασίας διαμαντιών στην Ιαπωνία και είχε επινοήσει μία βελόνα γραμμοφώνου με ρουμπίνι. Ο νεαρός Κομπαγιάσι σπούδασε γαλλική λογοτεχνία στο Πανεπιστήμιο του Τόκιο, όπου είχε συμφοιτητές τους Χιντέμι Κον και Tatsuji Miyoshi. Συνάντησε τον Τσούγια Νακαχάρα τον Απρίλιο του 1925 και έγιναν φίλοι, αλλά τον Νοέμβριο του ίδιου έτους ο Κομπαγιάσι άρχισε να συζεί με την πρώην ερωμένη τού Νακαχάρα, την ηθοποιό Γιασούκο Χασεγκάβα. Πήρε πτυχίο τον Μάρτιο του 1928 και μερικές ημέρες αργότερα μετακόμισε στην Οσάκα για λίγους μήνες, προτού εγκατασταθεί στη Νάρα, όπου έμενε στο σπίτι του πεζογράφου Ναόγια Σίγκα, από τον Μάιο του 1928. Η σχέση του με τη Γιασούκο Χασεγκάβα έληξε περίπου εκείνο τον καιρό. Τον Σεπτέμβριο του 1929 υπέβαλε ένα άρθρο σε έναν διαγωνισμό του λογοτεχνικού περιοδικού Καϊζό και κέρδισε τη δεύτερη θέση. Στις αρχές της δεκαετίας του 1930 ο Κομπαγιάσι συνδέθηκε με τους μυθιστοριογράφους Γιασουνάρι Καβαμπάτα και Ριίτσι Γιοκομίτσου. Συνεργάσθηκε με το λογοτεχνικό περιοδικό Μπουνγκακουκάι, του οποίου έγινε τελικά συντάκτης, τον Ιανουάριο του 1935. Τότε ο Κομπαγιάσι αισθάνθηκε ότι η λογοτεχνία θα έπρεπε να συνδέεται με την κοινωνία, και οι συγγραφείς και κριτικοί να εξασκούν την κοινωνική τους ευθύνη. Τα κείμενά του στο περιοδικό κάλυπταν μία ευρεία περιοχή θεμάτων, από τη σύγχρονη και την κλασική λογοτεχνία μέχρι τη φιλοσοφία και τις τέχνες. Δημοσίευε σε συνέχειες τη βιογραφία του Φιόντορ Ντοστογιέφσκι. Την ίδια περίοδο δημοσίευσε και το Watakushi Shosetsu Ron, μια επίθεση κατά του λαϊκού ιαπωνικού λογοτεχνικού είδους σισοσέτσου, δηλαδή του αυτοβιογραφικού μυθιστορήματος. Παράλληλα, από τον Απρίλιο του 1932 εργαζόταν επίσης ως λέκτορας στο Πανεπιστήμιο Μειτζί και προάχθηκε σε καθηγητή τον Ιούνιο του 1938. Από τα μέσα της δεκαετίας του 1930, ο Κομπαγιάσι ήταν καθιερωμένος ως κριτικός της λογοτεχνίας. Η αποστροφή του προς τις αφηρημένες ιδέες και γενικά προς την εννοιολογική λογοτεχνία ήταν γνωστή, όπως και η προτίμησή του για τον αυθορμητισμό και τη διαίσθηση. Επεφύλασσε τους μεγαλύτερους επαίνους του για τα έργα των Καν Κικούτσι και Ναόγια Σίγκα, ενώ εξέφρασε τη χαμηλή του εκτίμηση για τον Ρυουνοσούκε Ακουταγκάβα επειδή τον εβρισκε υπερβολικά εγκεφαλικό. Από το 1931 ο Κομπαγιάσι κατοικούσε στην Καμακούρα και αποτελούσε κεντρική μορφή στην τοπική λογοτεχνική δραστηριότητα. Ο Κομπαγιάσι επαίνεσε τα κείμενα του εθνικιστή Σουμέι Οκάβα. Τον Νοέμβριο του 1937, έγραψε ένα δοκίμιο με σκληρές λέξεις, το Senso ni tsuite («Επί του πολέμου»), που δημοσιεύθηκε στο περιοδιό Καϊζό. Σε αυτό το κείμενο επέκρινε τους συγγραφείς και διανοουμένους που συνέχιζαν να αντιτίθενται στον πόλεμο στην Κίνα, υπενθυμίζοντάς τους ότι το καθήκον τους ως υποκειμένων του Αυτοκράτορα προείχε σε σχέση με οτιδήποτε άλλο. Δεν είχε σχεδόν καμιά σημασία το αντικείμενο του πολέμου, όλη η ουσία ήταν ότι υπήρχε και ότι έπρεπε να ασχοληθούν. Ο Κομπαγιάσι έγραψε για τον πόλεμο σαν να ήταν μια ενέργεια της φύσης, όπως μια θύελλα, αδιαπέραστη από ηθικές συζητήσεις και πέρα από τον ανθρώπινο έλεγχο. Ο Κομπαγιάσι πήγε στην Κίνα για πρώτη φορά τον Μάρτιο του 1938, ως ειδικός ανταποκριτής του περιοδικού Μπουνγκεϊσουντζού και ως φιλοξενούμενος του Ιαπωνικού Αυτοκρατορικού Στρατού. Αυτό ήταν το πρώτο από τα 6 «πολεμικά ταξίδια» του στην ηπειρωτική Ασία, κατά τα οποία επισκέφθηκε τις κατεχόμενες από την Ιαπωνία περιοχές της ανατολικής και της βόρειας Κίνας. Το 1940, μαζί με τον Καν Κικούτσι και 52 άλλους συγγραφείς (μεταξύ των οποίων οι Γιασουνάρι Καβαμπάτα και Ριίτσι Γιοκομίτσου), ο Κομπαγιάσι περιόδευσε στην Ιαπωνία, στην κατεχόμενη από την Ιαπωνία Κορέα και στο Μαντσουκούο. Μετά το τέλος του Β΄ Παγκόσμιου Πολέμου, ο Κομπαγιάσι δέχθηκε επιθέσεις από την Αριστερά για τη συνεργασία του με τον στρατό, αλλά οι αρχές της αμερικανικής κατοχής ποτέ δεν διατύπωσαν κάποια κατηγορία εναντίον του, ούτε και αποκλείστηκε από τη δημόσια ζωή. Η φήμη του ως λαμπρού κριτικού της λογοτεχνίας ξεπρόβαλλε και πάλι μετά τον πόλεμο σχεδόν άθικτη. Απλώς παραιτήθηκε από τη διδασκαλία στο Πανεπιστήμιο Μειτζί τον Αύγουστο του 1946. Μία ανθολογία των κειμένων του κέρδισε το Βραβείο της Ακαδημίας Τεχνών της Ιαπωνίας το 1951. Μεταπολεμικά, ο Κομπαγιάσι ξεκίνησε μια επιχείρηση ως έμπορος παλαιών αντικειμένων, συγκεντρώνοντας μια σημαντική συλλογή ιαπωνικής τέχνης, ταξίδεψε στην Ευρώπη, συνέγραφε δοκίμια και έδινε διαλέξεις για μεγάλη ποικιλία θεμάτων. Μιλούσε στο ραδιόφωνο και συμμετείχε σε συζητήσεις με συγγραφείς, καλλιτέχνες και επιστήμονες. Τα βιβλία του Watashi no jinseikan («Η άποψή μου για τη ζωή») και Kangaeru hinto («Οδηγίες για τη σκέψη») έγιναν εκδοτικές επιτυχίες. Το 1958 ο Κομπαγιάσι βραβεύθηκε με το Λογοτεχνικό Βραβείο Νόμα για το Kindai kaiga (= «Σύγχρονες ζωγραφιές»). Το 1959 έγινε μέλος της Ακαδημίας Τεχνών της Ιαπωνίας. Πέθανε από νεφρική ανεπάρκεια σε ηλικία 81 ετών. Ο τάφος του είναι στον ναό Τοκέι-τζι στην Καμακούρα. Το Βραβείο Κομπαγιάσι Χιντέο θεσμοθετήθηκε το 2002 από τη Shinchō Bungei Shinkō Kai («Εταιρεία Σιντσό για την Προαγωγή της Λογοτεχνίας»). Απονέμεται ετησίως σε δοκιμιακό έργο δημοσιευμένο στην ιαπωνική γλώσσα, που «προσφέρει μια φρέσκια εικόνα του κόσμου με βάση την επίδειξη ελεύθερου πνεύματος και ευέλικτου πνεύματος». Ο νικητής λαμβάνει αναμνηστικό και χρηματικό ποσό 1 εκατομμυρίου γιεν. Ιαπωνική λογοτεχνία Anderer, Paul (επιμ.): Literature of the Lost Home: Kobayashi Hideo Literary Criticism, 1924-1939, Stanford University Press (1995), ISBN 0-8047-4115-8 Dorsey, James: Critical Aesthetics: Kobayashi Hideo, Modernity, and Wartime Japan, Harvard Asia Center/Harvard UP, 2009, ISBN 0-674-03284-5 Takamizawa, Junko: My Brother Hideo Kobayashi, University of Hawaii Press, 2001, ISBN 1-876957-00-X
|
Ο Χιντέο Κομπαγιάσι (小林 秀雄, 11 Απριλίου 1902 – 1 Μαρτίου 1983) ήταν Ιάπωνας συγγραφέας, που καθιέρωσε την κριτική της λογοτεχνίας ως ανεξάρτητο πεδίο μελετών στην Ιαπωνία.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A7%CE%B9%CE%BD%CF%84%CE%AD%CE%BF_%CE%9A%CE%BF%CE%BC%CF%80%CE%B1%CE%B3%CE%B9%CE%AC%CF%83%CE%B9
|
S&B Βιομηχανικά Ορυκτά
|
Η διεθνής παρουσία της S&B περιλάμβανε: 26 ορυχεία 46 εργοστάσια και μονάδες επεξεργασίας 26 κέντρα διανομής 1.983 εργαζομένους πωλήσεις σε 75 χώρες 1934 Έναρξη δραστηριότητας της ΑΕΜ Βωξίται Παρνασσού (ΒΠ) (Bauxites Parnasse Mining Co. S.A.) στη Φωκίδα Ίδρυση της Α.Ε.Ε. Αργυρομεταλλευμάτων & Βαρυτίνης (Α&B) (Silver & Baryte Ores Mining Co. S.A. (S&B)) στη Μήλο 1994 Εισαγωγή της Α&Β στο Χρηματιστήριο Αθηνών 1996 Απορρόφηση της ΒΠ από την A&B 2003 Αλλαγή ονομασίας και λογοτύπου της A&B σε S&B Βιομηχανικά Ορυκτά Α.Ε. (S&B Industrial Minerals S.A.) 2013 Η Rhone Group επενδύει στην S&B, η οποία αποχωρεί από το Χρηματιστήριο Αθηνών τον Ιούνιο του 2013 Η S&B Minerals Finance SCA ιδρύεται στο Λουξεμβούργο και γίνεται η νέα μητρική εταιρεία του Ομίλου S&B (S&B Group) S&B Industrial Minerals S&B Βιομηχανικά Ορυκτά Α.Ε. Αρχειοθετήθηκε 2014-06-12 στο Wayback Machine. Minerals Yearbook 2008: Area Reports, International, Europe and Central Eurasia, U.S. Department of Interior, U. S. Geological Survey S&B in talks with investor, eyes delisting, Εφημερίδα Καθημερινή, ekathimerini.com, 24 Ιαν. 2013 S&B’s industrial minerals profit despite Greek economic woes, 08 Αυγ. 2012, περιοδικό Industrial Minerals[1] Iceland Mineral & Mining Sector Investment and Business Guide, International Business Publications, USA, 2007, ISBN 1-4330-2264-8 σελ. 194-5 S&B Βιομηχανικά Ορυκτά: Δημιουργία κλάδου γεωθερμίας, Ναυτεμπορική, 19 Νοεμβρίου 2007 «ΑΛΟΥΜΙΝΙΟΝ» - «ΒΙΟΜΗΧΑΝΙΚΑ ΟΡΥΚΤΑ» Δεκαετής συμφωνία για βωξίτη, εφημερίδα Ριζοσπάστης, 16/5/2006 "Χάλασε" η συμφωνία S&B-Μυτιληναίου για τους βωξίτες, Ελεύθερος Τύπος, 16 Οκτωβρίου 2012 Διακρίσεις σε εταιρείες για βιώσιμη ανάπτυξη και κοινωνική υπευθυνότητα, Τα Νέα, 28/03/2014 S&B acquires Bentonit in Bulgaria, Metal Bulletin[2], 30/11/2003 Clearance of the acquisition by Rhône Capital L.L.C. and members of the Kyriakopoulos family, through Delphi Luxembourg Holdings S.à r.l., of joint control of S&B Industrial Minerals S.A., Ελληνική Επιτροπή Ανταγωνισμού, 4/4/2013 Moody's assigns a (P)B3 CFR to S&B Minerals Finance S.C.A.; stable outlook, Global Credit Research, moodys.com, 23/7/2013 On September 14th Rolling Rock Minerals, Inc., parent company of NYCO Minerals was sold to Greek minerals group S&B Industrial Minerals S.A., willsborony.com S & B Industrial Minerals S.A. (ARBA) - Financial and Strategic SWOT Analysis Review, companiesandmarkets.com Alumina in a spin, Industrial Minerals, σελ. 41, Αύγουστος 2004 S&B, 20 εκατ. € μάζεψε από ομολογιακό δάνειο, ΕΘΝΟΣ, 1/7/2011 S&B Industrial Minerals reports slightly improved results, 21/11/2003, Athens News Agency (ANA) - Αθηναϊκό Πρακτορείο Ειδήσεων
|
Η S&B Industrial Minerals ήταν διεθνής όμιλος βιομηχανικών ορυκτών, ο οποίος το 2015 εξαγοράστηκε και ενσωματώθηκε στον όμιλο Imerys. Σκοπός της ήταν να παρέχει διεθνώς βιομηχανικές λύσεις αναπτύσσοντας και μετατρέποντας φυσικούς πόρους σε προϊόντα που δημιουργούν αξία για τους πελάτες της. Η S&B εξόρυσσε και επεξεργαζόταν μπεντονίτη, περλίτη, βωξίτη, ζεόλιθο, βολλαστονίτη και παρήγαγε συλλιπάσματα συνεχούς χύτευσης καθώς και μεγάλη ποικιλία εξειδικευμένων προϊόντων για ευρύ φάσμα βιομηχανικών εφαρμογών και αγορών, όπως τα χυτήρια, οι κατασκευές και η μεταλλουργία συμβάλλοντας στον σύγχρονο και βιώσιμο τρόπο ζωής.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/S%26B_%CE%92%CE%B9%CE%BF%CE%BC%CE%B7%CF%87%CE%B1%CE%BD%CE%B9%CE%BA%CE%AC_%CE%9F%CF%81%CF%85%CE%BA%CF%84%CE%AC
|
Εμμανουήλ Λαμπάρδος
|
Ο Λαμπάρδος γεννήθηκε στο Ρέθυμνο Κρήτης και ήταν μέλος επιφανούς οικογένειας. Ο πατέρας του λεγόταν παπα-Νικόλας. Ο Εμμανουήλ είχε ενεργό εργαστήριο στο Ηράκλειο· όλη η οικογένειά του ήταν ζωγράφοι. Αδέλφια του ήταν ο Πιέρο και ο Τζάνε Λαμπάρδος, ενώ ανιψιοί του ήταν οι διάσημοι ζωγράφοι Εμμανουήλ, Μαρή, Τζόρτζη, Νικόλαος και Σταμάτιος Λαμπάρδος. Ο δεύτερος Εμμανουήλ Λαμπάρδος, που οι ιστορικοί δυσκολεύονται να ξεχωρίσουν από τον πρώτο, ήταν ο γιος του Πιέρου. Οι μόνες διαθέσιμες πληροφορίες για τον Εμμανουήλ Λαμπάρδο τον Πρεσβύτερο είναι συμβολαιογραφικά αρχεία από το 1587 έως το 1631. Μία τέτοια καταγραφή μιλά για την πώληση ενός αμπελώνα, όπου το όνομα στο συμβόλαιο ήταν Μανωλίτζης Λαμπάρδος, γιος του παπα-Νικόλα. Ο Εμμανουήλ Λαμπάρδος ο νεότερος γεννήθηκε επίσης στο Ρέθυμνο Κρήτης· πατέρας του ήταν ο Πιέρο. Είναι δύσκολο να ξεχωρίσεις τον νεότερο από τον πρεσβύτερο. Αδέλφια του ήταν οι Μαρή και Τζόρτζη. Αναφέρεται σε αρχεία από το 1623 έως το 1641 περίπου: στην πρώτη του μνεία αναφέρεται ως μάρτυρας σε συμβολαιογραφικά έγγραφα. Αναφέρεται και ως Μανωλίτζης, υποκοριστικό του Μανουήλ. Το 1641 υπέγραψε συμβόλαιο με τον διάσημο ζωγράφο Τζόρτζι Παπαδόπουλο για την πληρωμή ενός πίνακα του Φραγκιά Καβερτζά. Η τελική μνεία του Εμμανουήλ Λαμπάρδου του νεότερου ήταν ως μάρτυρας στις 21 Ιουλίου 1644 . Δεν υπάρχει τρόπος να χωρίσεις τον πρεσβύτερο θείο από τον νεότερο ανιψιό. Στον χώρο της Κρητικής Σχολής βρίσκεται ακόμη σε εξέλιξη έρευνα για την ορθή απόδοση των υπογραφών και των τεχνοτροπιών ζωγραφικής των δύο. Οι πίνακες έχουν υπογραφές Εμμανουήλ του Λαμπάρδου, χειρ Εμαννουήλ Λαμπάρδου, του Λαμπάρδου, Εμμανουήλ του Λαμπάρδου χειρ, χειρ Εμ[μ]αν [ουήλ]. Οι καλλιτέχνες γνωστοί ως Εμμανουήλ Λαμπάρδος έχουν επηρεάσει αμέτρητους Έλληνες και Ιταλούς ζωγράφους και η οικογένεια Λαμπάρδου είχε πολλούς και πολύ διάσημους ζωγράφους. Πολλά από τα έργα τους σώζονται σήμερα. Κωνσταντίνου και Ελένης Ελληνική Ορθόδοξη Εκκλησία Ιεροσολύμων ΘΚ Βυζαντινό και Χριστιανικό Μουσείο Hatzidakis, Manolis (1987). Greek painters after the fall (1450-1830) Volume A. Center for Modern Greek Studies E.I.E. Hatzidakis, Manolis· Drakopoulou, Eugenia (1997). Greek painters after the fall (1450-1830) Volume B. Center for Modern Greek Studies E.I.E. Drakopoulou, Eugenia (2010). Greek painters after the fall (1450-1830) Volume C. Center for Modern Greek Studies E.I.E.
|
Ο Εμμανουήλ Λαμπάρδος, γνωστός και ως Μανουήλ/Μανωλίτζης, (1567 - 1631) ήταν Κρητικός ζωγράφος της Αναγέννησης. Ο Εμμανουήλ και ο ομώνυμος ανιψιός του Εμμανουήλ Λαμπάρδος ήταν πολύ δύσκολο να διακριθούν, διότι ήταν ενεργοί ζωγράφοι την ίδια περίοδο. Αμέτρητοι Έλληνες και Ιταλοί καλλιτέχνες μιμήθηκαν τους διάσημους ζωγράφους. Το όνομα Λαμπάρδος ήταν πολύ αξιοσημείωτο σε σχέση με την Κρητική τέχνη. Η οικογένεια ήταν συνδεδεμένη με τους διάσημους ζωγράφους Φραγκιά Καβερτζά και Τζόρτζη Παπαδόπουλο. Ο Λαμπάρδος μιμήθηκε τους Γεώργιο Κλώντζα, Μιχαήλ Δαμασκηνό, Άγγελο Ακοτάντο, Ανδρέα Παβία, Ανδρέα Ρίτζο και Νικόλαο Τζαφούρη. Η τεχνοτροπία του ήταν η τυπική του ελληνικού τρόπου (maniera greca) με έντονη Βενετική επιρροή. Έχουν διασωθεί αμέτρητες εικόνες της Θεοτόκου Βρεφοκρατούσας. Ο Λαμπάρδος επηρέασε τους Φραγκιά Καβερτζά, Εμμανουήλ Τζάνε, Φιλόθεο Σκούφο Ηλίας Μόσκο, Λέοντα Μόσχο, Ιωάννη Μόσκο και Εμμανουήλ Τζανφορνάρη. Περισσότερες από 56 εικόνες έχουν αποδοθεί στον Λαμπάρδο.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%95%CE%BC%CE%BC%CE%B1%CE%BD%CE%BF%CF%85%CE%AE%CE%BB_%CE%9B%CE%B1%CE%BC%CF%80%CE%AC%CF%81%CE%B4%CE%BF%CF%82
|
Πρωτομαγιά
|
Οι αρχαίοι Έλληνες γιόρταζαν τα "Ανθεσφόρια", που ήταν μία γιορτή παρόμοια με τη σύγχρονη Πρωτομαγιά. Τότε, νέες κοπέλες και κορίτσια στόλιζαν τα μαλλιά τους με λουλουδένια στεφάνια, προς τιμήν της Θεάς Δήμητρας και της κόρης της, Περσεφόνης. Οι πρώτοι εορτασμοί της Πρωτομαγιάς ξεκίνησαν στην προ-χριστιανική Ευρώπη με γιορτές, όπως το κέλτικο Μπελτέιν και την εωσφορική γιορτή της Νύχτας του Walpurgis στην κεντρική και βόρεια Ευρώπη και γίνονται μέχρι σήμερα. Με τον εκχριστιανισμό, όμως, της Ευρώπης, πολλές από αυτές τις γιορτές είτε απαγορεύτηκαν είτε έλαβαν χριστιανικό χαρακτήρα. Έτσι, ο εορτασμός της Πρωτομαγιάς έχασε τον θρησκευτικό του νόημα. Σήμερα, σε πολλές περιοχές της Ευρώπης επιβιώνουν έθιμα αυτής της εποχής, όπως ο χορός γύρω από το Γαϊτανάκι. Σήμερα πολλές νεο-παγανιστικές ομάδες προσπαθούν να αναβιώσουν ανάλογα αρχαία έθιμα της Πρωτομαγιάς. Για πολλές προ-χριστιανικές παγανιστικές κοινωνίες της Ευρώπης η Πρωτομαγιά εορτάζοταν ως η πρώτη ημέρα του καλοκαιριού. Έτσι το Θερινό Ηλιοστάσιο στις 21 Ιουνίου συνέπιπτε με τη μέση του καλοκαιριού.
|
Πρωτομαγιά ονομάζεται η πρώτη μέρα του Μαΐου και αποτελεί ημέρα εορτασμού της άνοιξης για πολλές χώρες του βόρειου ημισφαιρίου. Ο εορτασμός της έχει τις ρίζες του στις παγανιστικές εορτές του παρελθόντος, με πολλά από τα αρχαία έθιμα να επιβιώνουν μέχρι και σήμερα. Στην Ελλάδα εορτάζεται εθιμοτυπικά με τη δημιουργία στεφανιών από λουλούδια. Η σημασία της ημέρας της Πρωτομαγιάς για τους αρχαίους λαούς οφείλεται στο γεγονός πως ημερολογιακά (για το βόρειο ημισφαίριο) η πρώτη ημέρα του Μαΐου βρίσκεται ανάμεσα στην εαρινή ισημερία και το θερινό ηλιοστάσιο, τοποθετείται δηλαδή στην αρχή της άνοιξης.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A0%CF%81%CF%89%CF%84%CE%BF%CE%BC%CE%B1%CE%B3%CE%B9%CE%AC
|
Λουίς Κασιμίρο
|
Ο Κασιμίρο ξεκίνησε την προπονητική στην ΚΜ Πουερτογιάνο και άλλες ομάδες από την Καστίλλη-Λα Μάντσα, πριν ενταχθεί στην ΚΜ Μπρεογάν το 1993, ως βοηθός προπονητή. Το 1993, ο Κασιμίρο προπόνησε την Γκαντία ΜΑ, της δεύτερης κατηγορίας, στην πρώτη επαγγελματική του εμπειρία ως πρώτος προπονητής. Πέντε χρόνια αργότερα, ο Κασιμίρο προπόνησε την Μπάσκετ Μανρέσα, με την οποία κέρδισε το Πρωτάθλημα Ισπανίας 1997-98, το οποίο θεωρείται ένα από τα μεγαλύτερα θαύματα στην ιστορία της ισπανικής επαγγελματικής συλλογικής καλαθοσφαίρισης.Αφού έφυγε από τη Μανρέσα, ο Κασιμίρο συνέχισε την προπονητική του στην Ισπανία, σε διάφορες ομάδες της Liga ACB και της LEB Oro. Το 2002, ο Κασιμίρο κατέληξε ως φιναλίστ του Κυπέλλου Σαπόρτα, με την Παμέσα Βαλένθια. Η ομάδα ηττήθηκε από τη Μοντεπάσκι Σιένα στον τελικό της διοργάνωσης. Τρία χρόνια αργότερα, κατόρθωσε με την Μπαλονθέστο Φουενλαμπράδα να κερδίσει την άνοδο στην Liga ACB, κερδίζοντας το LEB Oro 2004-05. Με αυτόν τον τίτλο, ο Κασιμίρο έγινε ο πρώτος προπονητής που κέρδισε τίτλο πρωταθλήματος στις δύο κορυφαίες κατηγορίες.Στις 25 Σεπτεμβρίου 2016, ο Κασιμίρο οδήγησε την ΚΜ Γκραν Κανάρια στην κατάκτηση του Σούπερ Καπ Ισπανίας 2016, τον πρώτο εθνικό τίτλο της. Στη σεζόν 2017-18, ο Κασιμίρο έφτασε στους ημιτελικούς της ACB με τη Γκραν Κανάρια. Με αυτό το επίτευγμα, η ομάδα προκρίθηκε επίσης για την επόμενη σεζόν της EuroLeague, την πρώτη συμμετοχή του συλλόγου στη διοργάνωση. Στις 13 Ιουνίου 2018, η Γκραν Κανάρια ανακοίνωσε ο σύλλογος και ο Κασίμιρο θα ακολουθήσουν χωριστούς δρόμους.Στις 8 Ιουλίου 2021, ο Κασιμίρο ανακοινώθηκε επίσημα από τον Προμηθέα Πατρών, η οποία είναι η πρώτη του ομάδα εκτός Ισπανίας.Τον Νοέμβριο του 2021, ο Κασιμίρο αποχώρησε από τον Προμηθέα και τον αντικατέστησε ο Ηλίας Ζούρος. Μπάσκετ ΜανρέσαΠρωτάθλημα Ισπανίας (1): 1997-98 Πρωτάθλημα καλαθοσφαίρισης Καταλονίας (2): 1997, 1998Γκραν ΚανάριαΣούπερ Καπ Ισπανίας (1): 2016ΒαλένθιαΚύπελλο Σαπόρτα: φιναλίστ, 2001-200Μπαλονθέστο ΦουενλαμπράδαΠρωτάθλημα Β΄ Κατηγορίας Ισπανίας (1): 2004-05 Κύπελλο Πρίγκιπα των Αστουρίων (1): 2005ΑτομικέςΙσπανός Προπονητής της Χρονιάς: 1998 Λουίς Κασιμίρο στο acb.com (ισπανικά) Λουίς Κασιμίρο στο euroleague.net
|
Ο Λουίς Κασιμίρο Παλόμο Κάρντενας (ισπανικά: Luis Casimiro Palomo Cárdenas), πιο γνωστός απλά ως Λουίς Κασιμίρο, είναι Ισπανός επαγγελματίας προπονητής καλαθοσφαίρισης. Τελευταία φορά αγωνίστηκε στον Προμηθέα Πατρών την σεζόν 2021-22 όπου προπονούσε για λιγότερο από μισό χρόνο.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9B%CE%BF%CF%85%CE%AF%CF%82_%CE%9A%CE%B1%CF%83%CE%B9%CE%BC%CE%AF%CF%81%CE%BF
|
Θερμογόνος δύναμη
|
Το θερμικό (ενεργειακό) περιεχόμενο είναι μια βασική ιδιότητα ενός καυσίμου εφόσον αποτελεί τη βάση για τον υπολογισμό της θερμικής απόδοσης. Μετριέται με χρήση ειδικού θερμιδόμετρου (ASTM D240). Επίσης, για τον προσδιορισμό της μπορούν να χρησιμοποιηθούν και εμπειρικές σχέσεις και διαγράμματα όταν δεν είναι δυνατός ο πειραματικός προσδιορισμός της. Οι σχέσεις αυτές έχουν πολύ ικανοποιητική ακρίβεια και προτείνονται ακόμα και από επίσημους οργανισμούς τυποποίησης (ASTM, British Standards, ISO). Όταν στα προϊόντα καύσης το νερό βρίσκεται σε υγρή κατάσταση, δεν έχει απορροφήσει δηλαδή ενέργεια, η θερμογόνος δύναμη ονομάζεται ανωτέρα. Όταν στα προϊόντα καύσης το νερό βρίσκεται σε αέρια κατάσταση (υδρατμοί), το νερό έχει απορροφήσει ενέργεια και η θερμογόνος δύναμη, που έχει κατά συνέπεια μικρότερη τιμή από της ανωτέρας, ονομάζεται κατωτέρα θερμογόνος δύναμη. Δεδομένου ότι οι μηχανές εσωτερικής καύσης αποβάλλουν το νερό με τη μορφή ατμού στα καυσαέρια, η τιμή της κατώτερης θερμογόνου δύναμης είναι η κατάλληλη για αναφορά κατά τη σύγκριση καυσίμων. Διαφορά Η διαφορά μεταξύ Ανώτερης και Κατώτερης θερμογόνου δύναμης εξαρτάται από την περιεκτικότητα του καυσίμου σε υδρογόνο.
|
Η θερμογόνος δύναμη μετρά την ικανότητα παραγωγής θερμικής ενέργειας ενός υλικού, το οποίο μπορεί να καεί, κατά την καύση του. Είναι η θερμική ενέργεια που εκλύεται κατά την καύση ενός κιλού στερεού ή υγρού καυσίμου ή ενός κυβικού μέτρου αερίου καυσίμου που βρίσκεται σε κανονικές συνθήκες. Διακρίνεται σε κατωτέρα και ανωτέρα θερμογόνο δύναμη.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%98%CE%B5%CF%81%CE%BC%CE%BF%CE%B3%CF%8C%CE%BD%CE%BF%CF%82_%CE%B4%CF%8D%CE%BD%CE%B1%CE%BC%CE%B7
|
Ζυφιάς Χίου
|
Το μεσοσταθμικό υψόμετρο του χωριού είναι 105 μέτρα πάνω από την επιφάνεια της θάλασσας, από την οποία απέχει σε ευθεία γραμμή 6 περίπου χιλιόμετρα (ανατολική ακτή). Ο Ζυφιάς είναι χτισμένος στους ανατολικούς πρόποδες της κεντρικής οροσειράς του νησιού, κάτω από τον Άγιο Γεώργιο Συκούση, ενώ στα ανατολικά του εκτείνεται ο Κάμπος της Χίου με τα «Καμπόχωρα». Κοντινότερα χωριά είναι το Χαλκειός προς τα ανατολικά-βορειοανατολικά, και το Βερβεράτο, προς τα βόρεια-βορειοανατολικά. Παλαιότερα το όνομα του χωριού απαντάται γραμμένο με την ορθογραφία Ζιφιάς και έτσι το γράφει στην Ιστορία του και ο Γεώργιος Ζολώτας. Μία πιθανή ετυμολόγηση είναι από το «Ζιζιφιάς», δηλαδή ο τόπος με τις τζιτζιφιές. Ακόμα παλαιότερα, π.χ. στον Κώδικα του Συκούση, το βρίσκουμε (επανειλημμένα) και ουδέτερου γένους: «εις τα Ζιφιά». Οι κάτοικοι του χωριού Βασιλεώνοικο το αποκαλούσαν στον προφορικό τους λόγο «ο Ζοφιάς», ενώ οι κάτοικοι του Αγίου Γεωργίου Συκούση «ο Τζουφιάς» (πρβλ. το ζούφον = ο ζοχός). Ο κάτοικος του Ζυφιά ονομάζεται Ζυφιανούσης. Το χωριό είναι πολύ παλαιό, παλαιότερο από τον Άγιο Γεώργιο Συκούση (16ος αιώνας), αλλά καταστράφηκε σχεδόν τελείως στη Σφαγή της Χίου το 1822 και αναφέρονται πολλά τραγικά γεγονότα για όσους κατοίκους κατέφυγαν στις τοποθεσίες πάνω από το χωριό (Μόρου Μάνδρα, Ελληνόσπιτα και Τρύπα). Τότε πυρπολήθηκε και ο μοναδικός ναός του χωριού, η Αγία Παρασκευή. Λίγο έξω από τον οικισμό βρίσκεται ο ναός της Παναγίας της Ελεούσας ή «μεγάλη Ελεούσα», αναφερόμενος σε λατινικούς κώδικες των ετών 1608 και 1622 ως St. Maria detta Elegusa, ο οποίος από τον 18ο αιώνα ανήκε στην οικογένεια Μάμουκα. Κατά τον Ζολώτα, «ο ναός ήτο έκπαλαι δρομικός και οξύστεγος» και βρισκόταν δίπλα σε πύργο, ο οποίος με τη σειρά του απαρτιζόταν από σύνολο οικημάτων διαφορετικής χρονολογίας. Το κυριότερο από αυτά τα οικήματα, το λεγόμενο «πυργάρι», ήταν μεγάλο και πολύ παλαιό, αλλά καλοχτισμένο οικοδόμημα, όμως όπως και τα τα υπόλοιπα, που περιέχονταν μέσα σε κοινό περιτείχισμα με τον ναό της Αγίας Ελεούσας, είναι σήμερα ερειπωμένο. Υπάρχει εκεί και μικρή πηγή: «το ύδωρ της Ελεούσης κάλλιστον αλλ' ολιγοστόν ρέει το αυτό χειμώνός τε και θέρους». Παρά το ολιγάνθρωπο του οικισμού, από τον Ζυφιά καταγόταν ο βυζαντινολόγος και Ακαδημαϊκός Κωνσταντίνος Άμαντος (1874-1960), προτομή του οποίου, έργο της Χιώτισσας γλύπτριας Μαίρης Παπακωνσταντίνου, βρίσκεται από το 2004 σε μικροσκοπική πλατεία του χωριού επί του κεντρικού δρόμου. Η εξέλιξη του πληθυσμού του Ζυφιά στις επίσημες απογραφές φαίνεται στον πίνακα. To 1918, ο οικισμός ορίζεται έδρα της κοινότητας Ζυφιά.Το έδαφος της περιοχής είναι πεδινό και ημιορεινό και οι κάτοικοι του Ζυφιά ασχολούνται κυρίως με τη γεωργία και την κηπουρική, αφού το έδαφος είναι σχετικώς εύφορο εξαιτίας της παρουσίας πολλών πηγών. Κατά τη δεκαετία του '90 κατασκευάσθηκε και η μεγάλη Λιμνοδεξαμενή του Ζυφιά περίπου ένα χιλιόμετρο νοτιοδυτικά του οικισμού, η οποία υδροδοτεί και άλλα χωριά. Ο ενοριακός ναός (η «χωριοεκκλησιά») του Ζυφιά τιμάται και σήμερα στο όνομα της Αγίας Παρασκευής. Το χωριό υπάγεται εκκλησιαστικώς στην αρχιερατική εποπτεία Χαλκείου της Ιεράς Μητροπόλεως Χίου, Ψαρών και Οινουσσών. alithiachios. «Ζυφιάς α' (μικρό χωριό, μεγάλα μυαλά) 15/03/14 - video Dailymotion». Dailymotion. Ανακτήθηκε στις 26 Δεκεμβρίου 2020.
|
Ο Ζυφιάς είναι ένα μικρό χωριό της Χίου, σε οδική απόσταση 8,5 χιλιομέτρων νοτιοδυτικά από την πόλη της Χίου. Παλαιότερα ήταν έδρα ομώνυμης κοινότητας, ενώ σήμερα υπάγεται στο ομώνυμο δημοτικό διαμέρισμα του καλλικρατικού Δήμου Χίου, του οποίου αποτελεί τον μοναδικό οικισμό.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%96%CF%85%CF%86%CE%B9%CE%AC%CF%82_%CE%A7%CE%AF%CE%BF%CF%85
|
Ωοκύτταρο
|
Ο σχηματισμός ωοκυττάρων ονομάζεται ωοκυτταρογένεση (oocytogenesis), που είναι τμήμα της ωογένεσης. Η ωογένεση καταλήγει στον σχηματισμό και πρωτογενών ωοκυττάρων κατά τη εμβρυική περίοδο και δευτεροταγών ωοκυττάρων μετά από αυτήν ως τμήμα της ωορρηξίας (ovulation). Τα ωοκύτταρα είναι πλούσια σε κυτόπλασμα, που περιέχει κόκκους λεκίθου για τη διατροφή του κυττάρου στα πρώτα στάδια της ανάπτυξης. Κατά το πρωτοταγές στάδιο της ωογένεσης των ωοκυττάρων, ο πυρήνας ονομάζεται βλαστικό κυστίδιο.Ο μόνος κανονικός ανθρώπινος τύπος δευτερογενούς ωοκυττάρου έχει 23 χρωμοσώματα ως 23,X (προερχόμενα από τη μητέρα), ενώ το σπέρμα μπορεί να έχει 23,X (που καθορίζει γυναίκα) ή 23,Y (που καθορίζει άνδρα). Ο χώρος μέσα στον οποίο βρίσκεται το ωάριο ή το ανώριμο ωάριο είναι η κυτταρική φωλιά (cell-nest). Το σύμπλοκο ωοφόρου-ωοκυττάρου περιέχει στιβάδες από στενά γεμισμένα κοκκιώδη κύτταρα που περιβάλλουν το ωοκύτταρο στο θυλάκιο του Graaf (Graafian follicle). Το ωοκύτταρο συλλαμβάνεται στη μείωση ΙΙ στο στάδιο της μετάφασης και θεωρείται δευτερογενές ωοκύτταρο (secondary oocyte). Πριν την ωορρηξία, το σύμπλεγμα υφίσταται μια δομική αλλαγή γνωστή ως επέκταση. Τα κοκκιώδη κύτταρα (granulosa cells) μετασχηματίζονται από σφικτά συμπαγή (compacted) σε εκτεταμένο βλεννώδες υλικό (mucoid matrix). Πολλές μελέτες δείχνουν ότι η επέκταση του είναι κρίσιμη για την ωρίμανση του ωοκυττάρου, επειδή το σύμπλοκο είναι η άμεση επικοινωνία του ωοκυττάρου με το αναπτυσσόμενο περιβάλλον του θυλακίου. Παίζει επίσης σημαντικό ρόλο στη γονιμοποίηση, μέσω μηχανισμών που δεν είναι πλήρως γνωστοί και είναι ειδοειδικοί. Επειδή ο προορισμός ενός ωοκυττάρου είναι να γονιμοποιηθεί και τελικά να αναπτυχθεί σε έναν πλήρως λειτουργικό οργανισμό, πρέπει να είναι έτοιμο να ρυθμίσει πολλές κυτταρικές και αναπτυξιακές διεργασίες. Το ωοκύτταρο, ένα μεγάλο και σύνθετο κύτταρο, θα πρέπει να συνδυαστεί με πολυάριθμα μόρια που θα κατευθύνουν την ανάπτυξη του εμβρύου και τον έλεγχο των κυτταρικών δραστηριοτήτων. Επειδή το ωοκύτταρο είναι προϊόν της γυναικείας γαμετογένεσης, η μητρική συνεισφορά στο ωοκύτταρο και συνεπώς στο νεογονιμοποιημένο ωάριο είναι τεράστια. Υπάρχουν πολλοί τύποι μορίων που παρέχονται μητρικά στο ωοκύτταρο, που θα κατευθύνουν διάφορες δραστηριότητες στο αναπτυσσόμενο ζυγωτό. Το DNA ενός κυττάρου είναι τρωτά σε επιβλαβή φαινόμενα οξειδωτικών ελευθέρων ριζών που παράγονται από παραπροϊόντα του κυτταρικού μεταβολισμού. Οι βλάβες του DNA που συμβαίνουν στα ωοκύτταρα, εάν δεν διορθωθούν, μπορεί να είναι θανάσιμες και καταλήγουν σε μειωμένη γονιμότητα (fecundity) και απώλεια δυνητικών απογόνων. Τα ωοκύτταρα είναι σαφώς μεγαλύτερα από το μέσο σωματικό κύτταρο και συνεπώς απαιτείται σημαντική μεταβολική ενέργεια για την κάλυψή τους. Εάν αυτή η μεταβολική ενεργότητα (metabolic activity) καλυπτόταν από τον μεταβολικό μηχανισμό του ωοκυττάρου, το ωοκυτταρικό γονιδίωμα θα εκτείθετο στα δημιουργούμενα παραπροϊόντα της οξειδωτικής δραστικότητας. Συνεπώς, φαίνεται ότι εξελίχθηκε μια διεργασία προς αποφυγή της τρωτότητας της γεννητικής γραμμής του DNA. Προτάθηκε ότι, προς αποφυγή βλάβης στο DNA του γονιδιώματος των ωοκυττάρων, ο μεταβολισμός που συνεισφέρει στη σύνθεση πολλών υλικών του ωοκυττάρου μεταφέρθηκε σε άλλα μητρικά κύτταρα που στη συνέχεια μεταφέρθηκαν σε αυτά τα συστατικά των ωοκυττάρων. Συνεπώς, τα ωοκύτταρα πολλών οργανισμών προστατεύονται από οξειδωτική βλάβη στο DNA ενώ αποθηκεύεται μεγάλη μάζα των ουσιών για να συντηρήσουν το ζυγωτό στην αρχική του εμβρυική ανάπτυξη. Κατά την ανάπτυξη του ωοκυττάρου, ποικιλία από μητρικά μεταγραμμένα RNAs, ή mRNAs, παρέχονται από μητρικά κύτταρα. Αυτά τα mRNAs μπορούν να αποθηκευτούν σε σύμπλοκα mRNP (αγγελιοφόρο ριβονουκλεοπρωτεΐνη (message ribonucleoprotein)) και να μεταφραστούν σε συγκεκριμένα χρονικά σημεία, που μπορούν να εντοπιστούν σε συγκεκριμένη περιοχή του κυτοπλάσματος, ή μπορούν να διασκορπιστούν ομοιογενώς στο κυτόπλασμα του συνολικού ωοκυττάρου. Μητρικά φορτωμένες πρωτεΐνες μπορούν επίσης να εντοπιστούν ή να βρεθούν παντού στο κυτόπλασμα. Τα μεταφρασμένα προϊόντα των mRNAs και των φορτωμένων πρωτεϊνών έχουν πολλές λειτουργίες· από τη ρύθμιση της κυτταρικής "τακτοποίησης" όπως η πορεία του κυτταρικού κύκλου και του κυτταρικού μεταβολισμού, μέχρι τη ρύθμιση της αναπτυξιακής διεργασίας όπως η γονιμοποίηση, η ενεργοποίηση της ζυγωτικής (zygotic) μεταγραφής και ο σχηματισμός αξόνων του σώματος. Παρακάτω υπάρχουν μερικά παραδείγματα μητρικά κληρονομημένων mRNAs και πρωτεϊνών που βρέθηκαν στα ωοκύτταρα του αφρικανικού ονυχοφόρου βατράχου. Το ωοκύτταρο δέχεται μιτοχόνδρια από μητρικά κύτταρα, που ελέγχουν τον εμβρυικό μεταβολισμό και τα αποπτικά (apoptotic) συμβάντα. Η κατανομή των μιτοχονδρίων εκτελείται από ένα σύστημα μικροσωληνίσκων που θα τοπικοποιήσει τα μιτοχόνδρια στο ωοκύτταρο. Σε κάποιους οργανισμούς, όπως τα θηλαστικά, τα πατρικά μιτοχόνδρια που μεταφέρθηκαν στο ωοκύτταρο από το σπερματοζωάριο αποικοδομούνται μέσω της σύνδεσης των ουμπικουιτινομένων πρωτεϊνών. Η καταστροφή των πατρικών μιτοχονδρίων διασφαλίζει την αυστηρή μητρική κληρονομικότητα των μιτοχονδρίων και του μιτοχονδριακού DNA ή mtDNA. Στα θηλαστικά, ο πυρηνίσκος του ωοκυττάρου προέρχεται αποκλειστικά από μητρικά κύτταρα. Ο πυρηνίσκος, μια δομή που βρίσκεται μες τον πυρήνα, είναι η θέση όπου το rRNA μεταγράφεται και συγκεντρώνεται στα ριβοσώματα. Ενώ ο πυρηνίσκος είναι πυκνός και ανενεργός σε ένα ώριμο ωοκύτταρο, απαιτείται για την κατάλληλη ανάπτυξη του εμβρύου. Τα μητρικά κύτταρα συνθέτουν και συνεισφέρουν επίσης έναν χώρο αποθήκευσης των ριβοσωμάτων που απαιτείται για τη μετάφραση των πρωτεϊνών πριν την ενεργοποίηση του ζυγωτικού γονιδιώματος. Στα ωοκύτταρα των θηλαστικών, τα μητρικά καταγόμενα ριβοσώματα και μερικά mRNAs αποθηκεύονται σε μια δομή που λέγεται κυτταροπλασματικά πλέγματα (cytoplasmic lattices). Αυτά τα κυτταροπλασματικά πλέγματα, ένα δίκτυο από ινίδια, πρωτεΐνες και RNAs, έχει παρατηρηθεί ότι αυξάνονται σε πυκνότητα καθώς μειώνεται ο αριθμός των ριβοσωμάτων σε ένα αναπτυσσόμενο ωοκύτταρο. Το σπερματοζωάριο που γονιμοποιεί ένα ωοκύτταρο συνεισφέρει τον προπυρηνίσκο (pronucleus) του, το άλλο μισό του ζυγωτικού γονιδιώματος. Σε κάποια είδη, το σπερματοζωάριο συνεισφέρει επίσης ένα κεντριόλιο (centriole), που βοηθά στη δημιουργία του ζυγωτικού κεντροσώματος που απαιτείται για την πρώτη διαίρεση. Όμως, σε κάποια είδη, όπως στα ποντίκια, το συνολικό κεντρόσωμα (centrosome) αποκτάται μητρικά. Πρόσφατα εξετάζεται η πιθανότητα άλλων κυτταροπλασματικών συνεισφορών στο έμβρυο από το σπερματοζωάριο. Κατά τη γονιμοποίηση, το σπέρμα δίνει τρία βασικά τμήματα στο ωοκύτταρο: (1) έναν παράγοντα σηματοδότησης ή ενεργοποίησης, που προκαλεί την ενεργοποίηση του μεταβολικά λανθάνοντος ωοκυττάρου· (2) το απλοειδές πατρικό γονιδίωμα· (3) το κεντρόσωμα, που είναι υπεύθυνο για τη διατήρηση του συστήματος μικροσωληνίσκων. Μη διαχωρισμός (Nondisjunction)—αποτυχία του διαχωρισμού των κατάλληλων ομολόγων στη μείωση Ι, ή του διαχωρισμού των αδελφών χρωματίδων στη μείωση ΙΙ μπορεί να οδηγήσει σε ανευπλοειδία, στην οποία το ωοκύτταρο έχει εσφαλμένο αριθμό χρωμοσωμάτων, παραδείγματος χάρη 22,Χ ή 24,Χ. Αυτό είναι η αιτία καταστάσεων όπως το σύνδρομο Down και το σύνδρομο Edwards στους ανθρώπους. Είναι πιο πιθανό με πιο προχωρημένη μητρική ηλικία. Μερικά ωοκύτταρα έχουν πολλούς πυρήνες, αν και θεωρείται ότι δεν ωριμάζουν ποτέ. William K. Purves, Gordon H. Orians, David Sadava, H. Craig Heller, Craig Heller (2003). Life: The Science of Biology (7th ed.), pp. 823–824. Micrograph of a primary oocyte and follicle of a monkey Αρχειοθετήθηκε 2018-10-05 στο Wayback Machine.
|
Ωοκύτταρο (oocyte ή oöcyte ή ovocyte ή σπάνια ocyte), είναι ένα γυναικείο γαμετοκύτταρο (gametocyte) που υπεισέρχεται στην αναπαραγωγή. Με άλλα λόγια, είναι ένα ανώριμο ωάριο (immature ovum). Ένα ωοκύτταρο παράγεται στην ωοθήκη κατά τη ωογένεσση (Oogenesis). Τα γυναικεία γαμετικά κύτταρα παράγουν ένα αρχέγονο γεννητικό κύτταρο (primordial germ cell ή PGC), που στη συνέχεια υφίσταται μίτωση, σχηματίζοντας ωογόνια (oogonia). Κατά την ωογέννεση, τα ωογόνια γίνονται πρωτογενή ωοκύτταρα. Τα ωοκύτταρα είναι μορφές γενετικού υλικού που μπορεί να συλλεγεί για κρυοσυντήρηση. Η κρυοσυντήρηση των ζωικών γενετικών πηγών έχει ενεργοποιηθεί ως μέσο διατήρησης παραδοσιακών ζώων.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A9%CE%BF%CE%BA%CF%8D%CF%84%CF%84%CE%B1%CF%81%CE%BF
|
Εσρά Ντερμανσίογλου
|
Σπούδασε στο Λύκειο Pierre Loti και συνέχισε την εκπαίδευσή της στο Franklin College της Ελβετίας. Έλαβε μαθήματα υποκριτικής στο Stüdyo Oyuncuları και μαθήματα τραγουδιού από την Ντέρια Αλάμπορα. Έκανε το ντεμπούτο της με τη βοήθεια της Γκιουλσέ Μπρισέλ στοAvrupa Yakası. Το 2010, είχε ρόλο στην ταινία μικρού μήκους Moral Bozukluğu ve 31. Στη συνέχεια, συνέχισε την καριέρα της στην τηλεόραση. Η ανακάλυψή της ήρθε με το ρόλο της Μουκαντές στο Fatmagül'ün Suçu Ne;. Ήρθε ακόμη στο προσκήνιο εμφανίζοντας πρωταγωνιστικό ρόλο στην κωμική ταινία Kadın İşi: Banka Soygunu. Η Ντερμανσίογλου χώρισε τον σύζυγό της καθώς ήταν αντίθετη με την απόφασή της να ακολουθήσει καριέρα στην υποκριτική. Το ζευγάρι είχε μια κόρη. Εσρά Ντερμανσίογλου στην IMDb Εσρά Ντερμανσίογλου στο Instagram
|
Η Εσρά Ντερμανσίογλου (Esra Dermancıoğlu, 7 Δεκεμβρίου 1968) είναι Τουρκάλα ηθοποιός και κωμικός. Είναι γνωστή από την δραματικές σειρές Fatamagül'ün Suçu Ne, Kırgın Çiçekler και Muhteşem Yüzyıl: Kösem.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%95%CF%83%CF%81%CE%AC_%CE%9D%CF%84%CE%B5%CF%81%CE%BC%CE%B1%CE%BD%CF%83%CE%AF%CE%BF%CE%B3%CE%BB%CE%BF%CF%85
|
Πρωτάθλημα Ηνωμένων Πολιτειών WWE
|
Ο συγκεκριμένος τίτλος υπάρχει από το 1975 στην τότε εταιρεία NWA, που το 1988 εξαγοράστηκε από το WCW. Αυτό με την σειρά του, πουλήθηκε στο WWE το 2001, το οποίο έχει μέχρι σήμερα τα δικαιώματα του τίτλου. Από το Νοέμβριο του 2001, ο τίτλος είχε τεθεί σε αχρησία, αλλά επέστρεψε και πάλι στα σόου της εταιρείας τον Ιούλιο του 2003. Αυτή την στιγμή, ο τίτλος των Ηνωμένων Πολιτειών του WWE, είναι τρίτος σε αξία στην εταιρεία, αφού ακολουθεί τον νούμερο ένα τίτλο, το Παγκόσμιο Πρωτάθλημα Βαρέων Βαρών του WWE και τον δεύτερο κατά σειρά σημαντικότητας τίτλο, τον Διηπειρωτικό. 5 φορές είναι το ρεκόρ των κατακτήσεων, το οποίο μοιράζονται πέντε παλαιστές: οι Μπρετ Χαρτ, Κρις Μπενουά, Ρικ Φλερ, Λεξ Λούγκερ, Ουαχού Μακντάνιελ και Τζον Σίνα.Για 948 μέρες είχε τον τίτλο στην κατοχή του και τις πέντε φορές μαζί που τον κατέκτησε, ο Λεξ Λούγκερ, περισσότερο από όλους τους υπολοίπους.Για πέντε λεπτά, είχε πάρει τον τίτλο ο Στιβ Όστιν κάτι που σημαίνει ότι τον είχε λιγότερο από κάθε πρωταθλητή.Για 523 μέρες κράτησε τον τίτλο, μια από τις πέντε φορές που τον είχε στην κατοχή του ο Λεξ Λούγκερ, κάτι που είναι ρεκόρ.Για 351 μέρες κράτησε τον τίτλο, ο Ντιν Αμπρόουζ, περισσότερες από τότε που ήρθε ο τίτλος στην κατοχή του WWE.Πρώτος πρωταθλητής στην ιστορία του τίτλου, ήταν ο Χάρλεϊ Ρέις. Παγκόσμιο Πρωτάθλημα Βαρέων Βαρών WWEΔιηπειρωτικό Πρωτάθλημα
|
Το Πρωτάθλημα Ηνωμένων Πολιτειών του WWE είναι ένας επαγγελματικός τίτλος της πάλης. Ανήκει στο ρόστερ του WWE Raw, αλλά είναι τυπικό, αφού μπορεί να διεκδικηθεί και από το άλλο ρόστερ, δηλαδή του WWE SmackDown. Κάτοχος του τίτλου αυτή την περίοδο είναι ο Bobby Lashley
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A0%CF%81%CF%89%CF%84%CE%AC%CE%B8%CE%BB%CE%B7%CE%BC%CE%B1_%CE%97%CE%BD%CF%89%CE%BC%CE%AD%CE%BD%CF%89%CE%BD_%CE%A0%CE%BF%CE%BB%CE%B9%CF%84%CE%B5%CE%B9%CF%8E%CE%BD_WWE
|
Μπαρρουαλί
|
Η Μπαρρουαλί βρίσκεται στο νησί του Άγιου Βικέντιου βορειοδυτικά της χώρας, δυτικά του νησιού και βορειοδυτικά της ενορίας. Σύμφωνα με την απογραφή του 2006, η Λαγιού είχε πληθυσμό 1.318 κατοίκων. Κατάλογος κωμοπόλεων και χωριών του Άγιου Βικέντιου και Γρεναδινών Κατάλογος κωμοπόλεων και χωριών του Άγιου Βικέντιου και Γρεναδίνων ανά πληθυσμό
|
Η Μπαρρουαλί (αγγλικά: Barrouallie) είναι πόλη του Άγιου Βικέντιου και Γρεναδίνων και πρωτεύουσα του Αγίου Πατρίκιος. Βρίσκεται στο νησί του Άγιου Βικέντιου. Βρίσκεται βορειοδυτικά της χώρας, δυτικά του νησιού και βορειοδυτικά της ενορίας. Έχει πληθυσμό, σύμφωνα με την απογραφή του 2006, 1.318 κατοίκους.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9C%CF%80%CE%B1%CF%81%CF%81%CE%BF%CF%85%CE%B1%CE%BB%CE%AF
|
Subsets and Splits
No community queries yet
The top public SQL queries from the community will appear here once available.