title
stringlengths 1
108
| article
stringlengths 150
266k
| summary
stringlengths 126
13.8k
| url
stringlengths 31
613
|
|---|---|---|---|
Ο δήμαρχος του Κάστερμπριτζ
|
Σε ένα χωριό κοντά στο Κάστερμπριτζ, ένας νεαρός εργάτης, ο Μάικλ Χέντσαρντ, υπό την επήρεια αλκοόλ, πουλά τη γυναίκα του και το μωρό του Ελίζαμπεθ-Τζέιν, σε έναν περαστικό ναυτικό, τον Νιούσον, για ευτελές ποσό. Νηφάλιος και μετανιωμένος την επόμενη μέρα, δεν καταφέρνει να βρει την οικογένειά του. Ορκίζεται να μην ξανααγγίξει ποτό για 21 χρόνια και εγκαθίσταται στην πόλη Κάστερμπριτζ. (τότε ήταν 21 ετών).Πιστεύοντας ότι η πώληση είναι νομικά δεσμευτική, η Σούζαν ζει ως σύζυγος του Νιούσον. Όταν ο Νιούσον χάνεται στη θάλασσα, 18 χρόνια αργότερα, η Σούζαν και η Ελίζαμπεθ-Τζέιν, πάμφτωχες, αναζητούν τον Χέντσαρντ. Η Ελίζαμπεθ-Τζέιν πιστεύει ότι είναι απλώς ένας μακρινός συγγενής και αγνοεί τι συνέβη πριν 18 χρόνια. Η Σούζαν ανακαλύπτει ότι ο Χέντσαρντ έχει γίνει ένας εύπορος έμπορος σιτηρών και δήμαρχος του Κάστερμπριτζ. Δεν έχει εξηγήσει πώς «έχασε» τη γυναίκα του, όλοι υποθέτουν ότι είναι χήρος. Όταν το ζευγάρι επανενώνεται, ο Χέντσαρντ ξαναπαντρεύεται τη Σούζαν σαν να είχαν γνωριστεί μόλις πρόσφατα, κάτι που κατά την άποψή του είναι ο πιο διακριτικός τρόπος για να λυθεί το θέμα. Για να το κάνει, όμως, αναγκάζεται να διακόψει τη σχέση του με τη νεαρή Λουσέτα.Την ίδια εποχή έχει φθάσει στην πόλη ο Ντόναλντ Φάρφρι, ένας νεαρός Σκωτσέζος που ετοιμάζεται να μεταναστεύσει στην Αμερική. Δυναμικός και ευχάριστος, ο Φάρφρι έχει εμπειρία ως έμπορος σιτηρών και ενδιαφέρεται για τη σύγχρονη γεωργία. Σώζει τον Χέντσαρντ από μια δύσκολη οικονομική κατάσταση δίνοντάς του συμβουλές. Ο Χέντσαρντ τον πείθει να μείνει και τον προσλαμβάνει σε μια υπεύθυνη θέση. Γίνονται στενοί φίλοι και του εκμυστηρεύεται την αλήθεια για το παρελθόν του. Του λέει μάλιστα ότι πριν εμφανιστούν η Σούζαν και η Ελίζαμπεθ-Τζέιν, είχε σχέσεις με μια δεσποινίδα από άλλη πόλη. Η νεαρή ήταν ερωτευμένη μαζί του και δεν το έκρυβε, οπότε η υπόληψή της καταστράφηκε επειδή δεν μπορούσε να την παντρευτεί αν και το ήθελε. Ο Φάρφρι τον συμπονά όταν ακούει την ιστορία και λυπάται την άλλη κοπέλα. Ωστόσο, συμφωνεί ότι ο Χέντσαρντ έκανε το σωστό που παντρεύτηκε ξανά την αρχική του σύζυγο. Η Ελίζαμπεθ-Τζέιν ενδιαφέρεται για τον Φάρφρι και οι δυο τους αρχίζουν να περνούν χρόνο μαζί.Την ίδια περίπου εποχή, η τύχη του Χέντσαρντ άρχισε να αλλάζει. Η σχέση του με τον Φάρφρι επιδεινώνεται. Λιγότερο μορφωμένος, ο Χέντσαρντ νιώθει ότι απειλείται. Τον απολύει από την επιχείρησή του και του ζητά να σταματήσει να φλερτάρει την κόρη του. Ο Φάρφι αρχίζει να εργάζεται ως ανεξάρτητος έμπορος. Ο Χέντσαρντ είναι τόσο αποφασισμένος να καταστρέψει τον αντίπαλό του που παίρνει ριψοκίνδυνες επιχειρηματικές αποφάσεις που αποδεικνύονται καταστροφικές. Η Σούζαν αρρωσταίνει και πεθαίνει αμέσως μετά το νέο γάμο της με τον Χέντσαρντ, ο οποίος διαβάζοντας ένα γράμμα που του έγραψε η Σούζαν πριν πεθάνει, ανακαλύπτει ότι το δικό τους μωρό είχε πεθάνει και η Ελίζαμπεθ-Τζέιν δεν είναι δική του κόρη αλλά του Νιούσον. Ο Χέντσαρντ γίνεται όλο και πιο ψυχρός απέναντι στην κοπέλα.Η Ελίζαμπεθ-Τζέιν αποφασίζει τότε να φύγει από το σπίτι του Χέντσαρντ και να ζήσει με μια πλούσια νεαρή κυρία που μόλις έφτασε στην πόλη. Αυτή η κυρία αποδεικνύεται ότι είναι η Λουσέτα, εκείνη που ήταν ερωτευμένη με τον Χέντσαρντ παλιά. Κληρονόμησε την περιουσία μιας πλούσιας θείας της και μετακόμισε στο Κάστερμπριτζ επειδή άκουσε τον θάνατο της Σούζαν και θέλει ακόμη να παντρευτεί τον Χέντσαρντ. Στην αρχή απρόθυμος να την παντρευτεί, ο Χέντσαρντ κατέληξε να λαχταράει αυτόν τον γάμο, ειδικά λόγω των οικονομικών του προβλημάτων. Αλλά η Λουσέτα είναι τώρα ερωτευμένη με τον Φάρφρι, ο οποίος, αν και αρχικά ενδιαφέρονταν για την Ελίζαμπεθ-Τζέιν, ερωτεύτηκε τη Λουσέτα. Παντρεύονται κρυφά ενώ ο Χέντσαρντ, στερούμενος την προοπτική ενός πλούσιου γάμου, χρεοκοπεί και αναγκάζεται να πουλήσει όλα τα υπάρχοντά του για να πληρώσει τα χρέη του. Καθώς ο Χέντσαρντ καταβυθίζεται, ο Φάρφρι συνεχίζει την ανάβασή του. Εκλεγμένος δήμαρχος του Κάστερμπριτζ, αγοράζει το σπίτι και την επιχείρηση του Χέντσαρντ και του προσφέρει δουλειά ως εργάτη, κάτι που πραγματικά πληγώνει την περηφάνια του. Η Λουσέτα ζητά τον Χέντσαρντ να της επιστρέψει όλα τα παλιά ερωτικά γράμματα για να τα κάψει. Ο Χέντσαρντ συμφωνεί, αλλά τα στέλνει με κάποιον αναξιόπιστο, ο οποίος ανοίγει το πακέτο και δείχνει τα γράμματα σε μερικά άτομα σε ένα πανδοχείο. Οι φήμες για την προηγούμενη σχέση της αρχίζουν να κυκλοφορούν. Μερικοί αποφασίζουν να τους διαπομπεύσουν δημόσια και κάνουν μια ταπεινωτική πομπή με αγκαλιασμένα ομοιώματα του παράνομου ζευγαριού. Η Λουσέτα το μαθαίνει και αναστατώνεται, έχει μια αποβολή και πεθαίνει. Κατεστραμμένος κοινωνικά και οικονομικά, πάλι αλκοολικός, ο Χέντσαρντ βασίζεται στη στοργή της Ελίζαμπεθ-Τζέιν, αλλά όταν ο Νιούσον, ο βιολογικός της πατέρας που αποδείχθηκε ότι δεν είχε πνιγεί, εμφανίζεται ξανά, φοβάται ότι θα τη χάσει και του λέει ψέμματα ότι είναι νεκρή. Όταν μαθαίνει το ψέμα, η Ελίζαμπεθ-Τζέιν απομακρύνεται. Τους επόμενους μήνες, έρχεται πιο κοντά με τον Φάρφρι και καταλήγουν να παντρευτούν. Μετά τον γάμο, η Ελίζαμπεθ-Τζέιν και ο Φάρφρι συγχωρούν τον Χέντσαρντ και τον αναζητούν, αλλά μαθαίνουν ότι πέθανε μόνος αφήνοντας την τελευταία του επιθυμία: να τον ξεχάσουν. Ο δήμαρχος του Κάστερμπριτζ, βωβή ταινία του 1921 Ο δήμαρχος του Κάστερμπριτζ, όπερα του 1951 του νεαρού Βρετανού συνθέτη Πίτερ Τράντσελ Mayor Nair, ινδική ταινία Μαλαγιαλάμ του 1966 Daag, ρομαντική δραματική ταινία του Μπόλιγουντ του 1973 Vichitra Jeevitham, ένα ριμέικ του 1978 του Daag Ο Δήμαρχος του Κάστερμπριτζ, βρετανική μίνι σειρά του Ντέιβιντ Τζάιλς, με τον Άλαν Μπέιτς Ο Δήμαρχος του Κάστερμπριτζ, σειρά επτά επεισοδίων του 1978 για την τηλεόραση του BBC The Claim, ταινία του 2000 που διαδραματίζεται στην αμερικανική Δύση με γεγονότα βασισμένα χαλαρά στο μυθιστόρημα. Ο δήμαρχος του Κάστερμπριτζ, βρετανική τηλεοπτική ταινία του 2003 Ο δήμαρχος του Κάστερμπριτζ, μετάφραση: Γεώργιος Ι. Πασχάλης, εκδ. Τυπογραφείου Δημητρίου Ρούσου, 1938 Ένας άνθρωπος με χαρακτήρα (Ο δήμαρχος του Κάστερμπριτζ), μετάφραση: Λώρης Δόξας (εκδ. Κωνσταντινίδη και Κ. Μιχαλά, 1969)Ο δήμαρχος του Κάστερμπριτζ, μετάφραση: Τόνια Κοβαλένκο, εκδόσεις Gutemberg, 2019
|
Ο δήμαρχος του Κάστερμπριτζ με υπότιτλο Η ζωή και ο θάνατος ενός ανθρώπου με χαρακτήρα (αγγλικός τίτλος: The Mayor of Casterbridge – The Life and Death of a Man of Character), είναι μυθιστόρημα που γράφτηκε το 1886 από τον Βρετανό συγγραφέα Τόμας Χάρντι. Δημοσιεύτηκε για πρώτη φορά σε συνέχειες στο περιοδικό The Graphic από τον Ιανουάριο του 1886.Η ιστορία διαδραματίζεται στην Αγγλία, στο Κάστερμπριτζ, μια φανταστική πόλη εμπνευσμένη από το Ντόρτσεστερ στην περιοχή του Ουέσσεξ, όπου ο συγγραφέας πέρασε τα νεανικά του χρόνια και έχει χρησιμοποιήσει σαν σκηνικό και άλλων μυθιστορημάτων του. Το μυθιστόρημα αφηγείται την άνοδο και την πτώση του Μάικλ Χέντσαρντ, ο οποίος, ξεκινώντας πάμφτωχος και αφού πούλησε μεθυσμένος τη γυναίκα και την κόρη του, κερδίζει οικονομική και κοινωνική άνοδο, επανενώνεται με την οικογένειά του αλλά σύντομα χάνει τα πάντα.Το έργο περιγράφει την αγροτική ζωή στη βρετανική επαρχία, την πάλη ανάμεσα στις παραδοσιακές εργασιακές μεθόδους και τις καινοτομίες και τον εκσυγχρονισμό αλλά και την κοινωνική πραγματικότητα της βρετανικής επαρχιακής κοινωνίας στην εποχή του εκβιομηχανισμού. Θεωρείται ένα τα σημαντικότερα ηθογραφικά μυθιστορήματα της αγγλικής λογοτεχνίας, αν και έχει επικριθεί για την ενσωμάτωση πάρα πολλών περιστατικών, συνέπεια της προσπάθειας του Τόμας Χάρντι να προσθέσει νέες περιπέτειες σε κάθε νέα συνέχεια.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9F_%CE%B4%CE%AE%CE%BC%CE%B1%CF%81%CF%87%CE%BF%CF%82_%CF%84%CE%BF%CF%85_%CE%9A%CE%AC%CF%83%CF%84%CE%B5%CF%81%CE%BC%CF%80%CF%81%CE%B9%CF%84%CE%B6
|
Μεταξουργείο (Αθήνα)
|
Μετά τη σύσταση του ελληνικού κράτους, η προοπτική ανέγερσης των ανακτόρων στον Κεραμεικό οδήγησε πολλούς επιφανείς της εποχής, όπως ο αυστριακός πρέσβυς Άντον Πρόκες φον Όστεν, η Δούκισσα της Πλακεντίας και oι πρίγκηπες Ιωάννης Καρατζάς και Γεώργιος Καντακουζηνός, να αγοράσουν κτήματα ή να κτίσουν οικίες στην περιοχή. Ο τελευταίος ανήγειρε μεγάλη οικοδομή, γνωστή ως Μέγαρο Καντακουζηνού, με την προοπτική της εκμετάλλευσης του κτιρίου ως εμπορικού κέντρου, ένα σχέδιο που ναυάγησε όταν τελικά αποφασίστηκε να κτιστούν τα ανάκτορα στο τότε άλλο άκρο της πόλης, στη σημερινή πλατεία Συντάγματος. Το ημιτελές κτίσμα αγοράστηκε από την εταιρεία του μεταξουργείου και γκρεμίστηκε ώστε να ανεγερθούν οι εγκαταστάσεις του.Η σταδιακή επέκταση του αρχικού εργοστασίου επεξεργασίας μεταξιού σε ολόκληρο συγκρότημα απέτρεψε για αρκετό χρονικό διάστημα (έως το 1875 περίπου) τη δημιουργία οικιστικών ζωνών στην περιοχή. Σε αυτό συνέβαλε και η ίδρυση του Ορφανοτροφείου Χατζηκώστα το 1856, το οποίο πλαισιώναν εργαστήρια επαγγελματικής κατάρτισης των φιλοξενούμενων παιδιών και, αργότερα, η εγκατάσταση του γειτονικού εργοστασίου παραγωγής φωταερίου (1859-61). Σημαντική ήταν επίσης η παρουσία καταστημάτων σιδηροκατασκευών και αμαξοποιείων, που μεταπήδησαν στο Μεταξουργείο από την όμορη περιοχή της Πλατείας Ελευθερίας (Κουμουνδούρου). Το τελευταίο τέταρτο του 19ου αι. στο Μεταξουργείο είχε πλέον δημιουργηθεί ένα συνεχές σύστημα δόμησης με τη γειτονική περιοχή της Βάθειας, τη σημερινή Βάθη.Η περιοχή μεταξύ Μεταξουργείου και Βοτανικού, εξαιτίας των λιμναζόντων εκεί υδάτων, παλαιότερα ονομαζόταν Χεζολίθαρο, ή Χεσμένη Πέτρα και Μπύθουλας (ή Βούθουλας). Έγινε πασίγνωστη από τη Μαντάμ Σουσού, τη θρυλική κοκέτα του ομώνυμου μυθιστορήματος του Δημήτρη Ψαθά. Το Μεταξουργείο εκτείνεται στον χώρο που ορίζεται από τις Λεωφόρους Κωνσταντινουπόλεως και Δηλιγιάννη και τις οδούς Δεληγιώργη, Αγίου Κωνσταντίνου, Παναγή Τσαλδάρη (Πειραιώς) και Σαλαμίνος. Εφάπτεται του Γκαζοχωρίου, του Κεραμεικού, της ευρύτερης περιοχής της Πλατείας Ομονοίας, της Ακαδημίας Πλάτωνος και του Κολωνού. Από διοικητική άποψη, υπάγεται στη δικαιοδοσία του 1ου και του 3ου Δημοτικού Διαμερίσματος των Αθηνών, με όρια τις οδούς Λένορμαν και Κολοκυνθούς. Διασχίζεται από το επίγειο σιδηροδρομικό δίκτυο του ΟΣΕ. Γενικά η περιοχή θεωρείται υποβαθμισμένη συνοικία, με πολλά παλιά και εγκαταλελειμμένα κτίρια και οίκους ανοχής καθώς και στέκια τοξικομανών. Τα τελευταία χρόνια, όμως, έχει ξεκινήσει ανάπλαση κάποιων ζωνών της περιοχής.Από το Μεταξουργείο διέρχεται η Γραμμή 2 του Μετρό και η περιοχή εξυπηρετείται από τον Σταθμό Μεταξουργείο. Το Μεταξουργείο είναι ενταγμένο στο Πρόγραμμα Ενοποίησης Αρχαιολογικών Χώρων της Αθήνας (1998). Αρλέτα, τραγουδίστρια Αλέκος Λειβαδίτης, ηθοποιός Τάσος Λειβαδίτης, ποιητής Ρούλα Πατεράκη, ηθοποιός και σκηνοθέτρια Αντώνης Σαμαράκης, συγγραφέας Σωτήρης Σπαθάρης, καραγιοζοπαίκτης Έλλη Τρίγγου, ηθοποιός Σοφία - Θεοδώρα Γιλτίζη, δημοσιογράφος Γιώργος Τσακίρης, επιχειρηματίας (Τσακίρης ΑΒΕΕ) Αλέκος Φασιανός, ζωγράφος Αγριαντώνη, Χριστίνα και Μαρία Χριστίνα Χατζηιωάννου, επιμ. (1995). Το Μεταξουργείο της Αθήνας (PDF). Αθήνα: ΚΝΕ / ΕΙΕ. ISBN 960-7094-29-8. Ανακτήθηκε στις 8 Μαρτίου 2016. Ιστοσελίδα «Μεταξουργειο, Κεραμεικος». Ανακτήθηκε στις 4.03.2016.
|
Το Μεταξουργείο είναι συνοικία στο βορειοδυτικό τμήμα του ιστορικού κέντρου της Αθήνας. Περίπου στο κέντρο της περιοχής βρίσκεται η ομώνυμη πλατεία, στην οποία υπάρχει μαρμάρινη κρήνη. Η ονομασία της συνοικίας και της ομώνυμης πλατείας οφείλεται σε εργοστάσιο επεξεργασίας μεταξιού που λειτουργούσε στην περιοχή στα χρόνια του Όθωνα, με την επωνυμία «Σηρική Εταιρεία της Ελλάδος Αθανάσιος Δουρούτης & Σία». Το εργοστάσιο στεγάζει σήμερα την πινακοθήκη του Δήμου Αθηναίων.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9C%CE%B5%CF%84%CE%B1%CE%BE%CE%BF%CF%85%CF%81%CE%B3%CE%B5%CE%AF%CE%BF_(%CE%91%CE%B8%CE%AE%CE%BD%CE%B1)
|
Εκχυλίσματα ξύλου
|
Εκτός από τα δομικά πολυμερή, δηλαδή την κυτταρίνη, τις ημικυτταρίνες και τη λιγνίνη, το ξύλο περιέχει μεγάλη ποικιλία μη δομικών συστατικών, που αποτελούνται από οργανικές ενώσεις χαμηλού μοριακού βάρους, που ονομάζονται εκχυλίσματα. Αυτές οι ενώσεις υπάρχουν στον εξωκυτταρικό χώρο και μπορούν να εκπλυθούν από το ξύλο χρησιμοποιώντας διαφορετικούς ουδέτερους διαλύτες, όπως π.χ. τολουόλιο, ακετόνη.Ανάλογο περιεχόμενο υπάρχει στα λεγόμενα κόμμεα ή κομμεορητίνες που παράγονται από τα δέντρα ως απόκριση σε μηχανική βλάβη ή μετά από επίθεση από έντομα ή μύκητες.Σε αντίθεση με τα δομικά συστατικά, η σύνθεση των εκχυλισμάτων ποικίλλει σε μεγάλες περιοχές και εξαρτάται από πολλούς παράγοντες. Η ποσότητα και η σύνθεση των εκχυλισμάτων διαφέρει μεταξύ των ειδών δέντρων, διαφόρων τμημάτων του ίδιου δέντρου και εξαρτάται από γενετικούς παράγοντες και συνθήκες ανάπτυξης, όπως το κλίμα και η γεωγραφία. Για παράδειγμα, τα πιο αργά αναπτυσσόμενα δέντρα και τα υψηλότερα μέρη δέντρων έχουν υψηλότερη περιεκτικότητα σε εκχυλίσματα. Γενικά, το ένα κωνοφόρο είδος είναι πιο πλούσιο σε εκχυλίσματα από ένα πλατύφυλλο είδος. Η συγκέντρωσή τους αυξάνεται από το κάμβιο μέχρι το κέντρο του κορμού, την εντεριώνη. Οι φλοιοί και τα κλαδιά περιέχουν επίσης εκχυλίσματα. Αν και τα εκχυλίσματα αντιπροσωπεύουν ένα μικρό κλάσμα της περιεκτικότητας σε ξύλο, συνήθως λιγότερο από 10%, είναι εξαιρετικά διαφορετικά και έτσι χαρακτηρίζουν τη χημεία των ειδών ξύλου. Σε λίγα τροπικά είδη, το ποσοστό τους μπορεί να είναι σημαντικά μεγαλύτερο (έως και 30%). Αρκετά από τα εκχυλίσματα είναι δευτερογενείς μεταβολίτες και μερικά από αυτά χρησιμεύουν ως πρόδρομες ενώσεις για άλλες χημικές ουσίες. Τα εκχυλίσματα ξύλου παρουσιάζουν διαφορετικές δραστηριότητες, μερικά από αυτά παράγονται ως απόκριση σε πληγές (για επούλωση πληγών) και μερικά από αυτά συμμετέχουν στη φυσική άμυνα ενάντια στα βακτήρια, τα έντομα και τους μύκητες.Αυτές οι ενώσεις συμβάλλουν σε διάφορες φυσικές και χημικές ιδιότητες του ξύλου, όπως το χρώμα, το άρωμα, η ανθεκτικότητα, η υγροσκοπικότητα, η συγκόλληση και η ξήρανση.Λαμβάνοντας υπόψη αυτές τις επιπτώσεις, τα εκχυλίσματα ξύλου επηρεάζουν επίσης τις ιδιότητες του χαρτοπολτού και του χαρτιού και προκαλούν πολλά προβλήματα στη βιομηχανία χαρτιού. Ορισμένα εκχυλίσματα είναι επιφανειοδραστικές ουσίες και επηρεάζουν αναπόφευκτα τις επιφανειακές ιδιότητες του χαρτιού, όπως η προσρόφηση νερού, η τριβή και η αντοχή.Τα λιπόφιλα εκχυλίσματα συχνά δημιουργούν κολλώδεις εναποθέσεις κατά την πολτοποίηση kraft και μπορεί να αφήσουν κηλίδες στο χαρτί. Τα εκχυλίσματα ευθύνονται επίσης για τη μυρωδιά του χαρτιού, η οποία είναι σημαντική όταν φτιάχνουμε υλικά που έρχονται σε επαφή με τρόφιμα. Τα περισσότερα εκχυλίσματα ξύλου είναι λιπόφιλα και μόνο ένα μικρό μέρος είναι υδατοδιαλυτό, κυρίως οι υδατάνθρακες και μερικές από τις φαινολικές ενώσεις. Το λιπόφιλο τμήμα των εκχυλισμάτων, το οποίο συλλογικά αναφέρεται ως ρητίνη ξύλου, περιέχει λίπη και λιπαρά οξέα, στερόλες και στερυλεστέρες, τερπένια, τερπενοειδή, ρητινικά οξέα και κηροί . Η θέρμανση της ρητίνης, δηλαδή η απόσταξη, εξατμίζει τα πτητικά τερπένια και αφήνει το στερεό συστατικό – κολοφώνιο. Το συμπυκνωμένο υγρό των πτητικών ενώσεων που εκχυλίζεται κατά την απόσταξη με ατμό ονομάζεται αιθέριο έλαιο . Η απόσταξη ελαιορητίνης που λαμβάνεται από πολλά πεύκα περιέχει κολοφώνιο και τερεβινθέλαιο. Τα περισσότερα εκχυλίσματα μπορούν να ταξινομηθούν σε τρεις κατηγορίες: αλιφατικές ενώσεις, τερπένια & τερπενοειδή, και φαινολικές ενώσεις. Τα τελευταία είναι τα πιο υδατοδιαλυτά συστατικά, ενώ οι δύο πρώτες ομάδες εκχυλισμάτων δεν διαλύονται σε νερό. Οι αλιφατικές ενώσεις περιλαμβάνουν λιπαρά οξέα, λιπαρές αλκοόλες και τους εστέρες τους με γλυκερίνη, λιπαρές αλκοόλες (κηρούς) και στερόλες (στερυλεστέρες). Υδρογονάνθρακες, όπως τα αλκάνια, υπάρχουν επίσης στο ξύλο. Η σουβερίνη είναι ένας πολυεστέρας από οξέα σουβερίνης και γλυκερόλη, που βρίσκεται κυρίως στους φλοιούς. Τα λίπη χρησιμεύουν ως πηγή ενέργειας για τα κύτταρα του ξύλου. Η πιο κοινή στερόλη είναι η σιτοστερόλη. Ωστόσο, η σιτοστανόλη, η κιτροσταδιενόλη, η καμπεστερόλη και η χοληστερόλη παρατηρούνται επίσης τόσο σε πλατύφυλλα όσο και σε κωνοφόρα ξύλα, αν και σε μικρές ποσότητες. Τα κύρια τερπένια που απαντώνται στα κωνοφόρα περιλαμβάνουν μονοτερπένια, σεσκιτερπένια και διτερπένια. Εν τω μεταξύ, η σύνθεση τερπενίων στα πλατύφυλλα είναι σημαντικά διαφορετική, αποτελούμενη από τριτερπενοειδή και άλλα ανώτερα τερπένια. Παραδείγματα μονο-, δι- και σεσκιτερπενίων είναι τα α- και β-πινένια, 3-καρένιο, β-μυρένιο, λεμονένιο, θουγιαπλικίνες, α- και β- φελλανδρένια, α-μουουρολένιο, δ-καδινένιο, α- και δ-καδινόλες, α- και β- σεδρένια, ιουνιπερόλη, λονγκιφολένιο, αβιενόλη, βορνεόλη, πινιφολικό οξύ, νοοτκατίνη, χανοτίνη, φυτόλη, β-επιμανόλη, μανοϋλοξείδιο, πιμαράλη και πιμαρόλη. Τα ρητινικά οξέα είναι συνήθως τρικυκλικά τερπενοειδή, παραδείγματα των οποίων είναι το πιμαρικό οξύ, το σανδαρακοπιμαρικό οξύ, το ισοπιμαρικό οξύ, το αβιετικό οξύ, το λεβοπιμαρικό οξύ, το παλουστρικό οξύ, το νεοαβιετικό οξύ και το δεϋδροαβιετικό οξύ. Βρίσκονται επίσης δικυκλικά ρητινικά οξέα, όπως λαμπερτιανικό οξύ, κομμουνικό οξύ, μερκουζικό οξύ και δευτεροδεϋδροαβιετικό οξύ. Η κυκλοαρτενόλη, η μπετουλίνη και το σκουαλένιο είναι τριτερπενοειδή απαντώμενα σε είδη πλατύφυλλων. Παραδείγματα πολυτερπενίων του ξύλου είναι το φυσικό καουτσούκ, η γουταπέρκα και πολλά άλλα Τα μονοτερπένια και τα σεσκιτερπένια είναι υπεύθυνα για την χαρακτηριστική μυρωδιά του πεύκου. Πολλά μονοτερπενοειδή, όπως το β-μυρσένιο, χρησιμοποιούνται στην παρασκευή γεύσεων και αρωμάτων. Τροπολόνες, όπως η ινοκιτιόλη και η α-τουγιαπλισίνη, υπάρχουν σε δέντρα ανθεκτικά στην αποσύνθεση (είδη κυπαρισσιού, άρκευθου, τούγιας) και εμφανίζουν έντονες μυκητοκτόνες και εντομοκτόνες ιδιότητες. Οι τροπολόνες δεσμεύουν ισχυρά μεταλλικά ιόντα και μπορούν να προκαλέσουν διάβρωση του χωνευτηρίου στη διαδικασία αλκαλικής πολτοποίησης. Λόγω των ιδιοτήτων τους που δεσμεύουν τα μέταλλα και τις ιονοφόρους ιδιότητές τους, ειδικά οι τουγιαπλικίνες χρησιμοποιούνται σε πειράματα φυσιολογίας. Έχουν μελετηθεί διάφορες άλλες in vitro βιολογικές δράσεις των, όπως εντομοκτόνες, αντι-ιικές, αντιβακτηριακές, αντιμυκητιακές και αντιοξειδωτικές. Οι φαινολικές ενώσεις βρίσκονται ιδιαίτερα στο ξύλο πλατυφύλλων και στους φλοιούς. Τα πιο γνωστά φαινολικά συστατικά του ξύλου είναι τα στιλβένια (π.χ. πινοσυλβίνη), οι λιγνάνες (π.χ. πινορεσινόλη, κωνιδενδρίνη, πλικατικό οξύ), οι ταννίνες και τα φλαβονοειδή (π.χ. χρυσίνη, ταξιφολίνη, κατεχίνη). Οι περισσότερες από τις φαινολικές ενώσεις έχουν μυκητοκτόνες ιδιότητες και προστατεύουν το ξύλο από την αποσύνθεση των μυκήτων και εντόμων. Οι φαινολικές ενώσεις επηρεάζουν το χρώμα του ξύλου κάνοντάς το σκουρότερο. Τα ρητινικά οξέα και οι φαινολικές ενώσεις είναι οι κύριοι τοξικοί παράγοντες που απομένουν στα μη επεξεργασμένα λύματα από την πολτοποίηση. Οι πολυφαινολικές ενώσεις είναι άφθονα βιομόρια που παράγονται από τα φυτά, όπως τα φλαβονοειδή και οι ταννίνες. Οι ταννίνες χρησιμοποιούνται στις βιοτεχνίες δέρματος και έχουν αποδειχθεί ότι παρουσιάζουν διαφορετικές βιολογικές δραστηριότητες. Τα φλαβονοειδή είναι πολύ διαφορετικά, είναι ευρέως διανεμημένα στο φυτικό βασίλειο και έχουν πολυάριθμες βιολογικές δραστηριότητες, κυρίως όμως προστατευτικές.
|
Με τον όρο εκχυλίσματα ξύλου (αγγλ. wood extractives) νοούνται όλες οι οργανικές και ανόργανες χημικές ενώσεις (εξαιρουμένης της κυτταρίνης, της λιγνίνης και των ημικυτταρινών) που ανευρίσκονται στο ξύλωμα των δέντρων και φέρουν την ονομασία, συνοδές ουσίες. Ονομάζονται έτσι (εκχυλίσματα), διότι μπορούν να εκχυλιστούν (εκπλυθούν) με κοινούς οργανικούς διαλύτες (τολουόλιο, αιθανόλη, ακετόνη, μεθανόλη, διχλωρομεθάνιο κ.α.) και νερό και χημικώς είναι μονομερείς ή ολιγομερείς ενώσεις που δεν συγκροτούν τη δομή του ξύλου (μη δομικά συστατικά). Ορισμένες ενώσεις από τα εκχυλίσματα ανήκουν στους δευτερογενείς μεταβολίτες.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%95%CE%BA%CF%87%CF%85%CE%BB%CE%AF%CF%83%CE%BC%CE%B1%CF%84%CE%B1_%CE%BE%CF%8D%CE%BB%CE%BF%CF%85
|
Ραούλ Γκονσάλες Τριάνα
|
Ο Γκονσάλες Τριάνα ανέλαβε, συνολικά, καθήκοντα ομοσπονδιακού τεχνικού της Εθνικής Κούβας δύο φορές, κατά τη διάρκεια του Γκολντ Καπ του 2007 και του 2011, χωρίς ωστόσο, και τις δύο περιπτώσεις, να πετύχει να ξεπεράσει το στάδιο του πρώτου γύρου της διοργάνωσης. Κατά τη διάρκεια της σεζόν 2009-10, διετέλεσε, παράλληλα, ομοσπονδιακός τεχνικός της εθνικής ομάδας της χώρας, καθώς και προπονητής της ΦΚ Σιέγο ντε Άβιλα, με την οποία και κατέκτησε το Καμπεονάτο Νασιονάλ. Επίσης, διετέλεσε ομοσπονδιακός τεχνικός της Εθνικής Κούβας U20, κατά τη διάρκεια του Παγκοσμίου Κυπέλλου U20 του 2013, το οποίο διεξήχθη στην Τουρκία, όπου και αποκλείστηκε κατά τον πρώτο γύρο της διοργάνωσης. Την αμέσως επόμενη χρονιά, συμμετείχε στους Κεντροαμερικανούς και Καραϊβικούς Αγώνες, οι οποίοι διεξήχθησαν στη Βερακρούς του Μεξικού, όπου και κατέκτησε το χάλκινο μετάλλιο ως ομοσπονδιακός τεχνικός της Εθνικής Κούβας U21. Στις 14 Μαΐου 2015, επανήλθε στην τεχνική ηγεσία της εθνικής ομάδας των ανδρών της χώρας, αντικαθιστώντας τον Βάλτερ Μπενίτες. Τέσσερις ημέρες αργότερα, καταδικάστηκε ως ένοχος για ρατσιστική συμπεριφορά σε βάρος διαιτητή κατά την θητεία του ως ομοσπονδιακός τεχνικός της Εθνικής Κούβας U21, κατά τη διάρκεια των Κεντροαμερικανικών και Καραϊβικών Αγώνων του 2014, με συνέπεια ποινή αποκλεισμού του για διάστημα 5 αγώνων, καθώς και εκ μέρους του καταβολής σχετικού προστίμου, από την ΚΟΝΚΑΚΑΦ. Παρά τον πρόωρο αποκλεισμό της Κούβας απέναντι στο Κουρασάο, κατά τη διάρκεια του Β Προκριματικού Γύρου των Προκριματικών του Παγκοσμίου Κυπέλλου του 2018, ωστόσο, ο ίδιος παρέμεινε στη θέση του ως ομοσπονδιακός τεχνικός της εθνικής ομάδας της χώρας, ενόψει του Γκολντ Καπ του 2015. Ωστόσο, ένα ζήτημα έκδοσης σχετικής ταξιδιωτικής βίζας δεν του επέτρεψε να ταξιδεύσει στις Ηνωμένες Πολιτείες, προκειμένου να ηγηθεί της ομάδας ενόψει αναμέτρησής της με αντίπαλο το Μεξικό. Ο βοηθός του, Βάλτερ Μπενίτες, τελικώς, ανέλαβε να ηγηθεί της Εθνικής Κούβας στη συγκεκριμένη αναμέτρηση, η οποία ολοκληρώθηκε με την ήττα της με τελικό σκορ 6-0. Επανερχόμενος στην τεχνική ηγεσία για τις δύο υπόλοιπες αναμετρήσεις στα πλαίσια της φάσης των ομίλων της διοργάνωσης, πέτυχε να οδηγήσει την Κούβα ως τα προημιτελικά της διοργάνωσης, έπειτα από νίκη με σκορ 1-0 απέναντι στη Γουατεμάλα, παρά τον σημαντικό αριθμό αυτομολιών οι οποίες είχαν αποδυναμώσει την ομάδα. Στις 18 Φεβρουαρίου 2016, ο Γκονσάλες Τριάνα αντικαταστάθηκε στην τεχνική ηγεσία της Εθνικής Κούβας από τον Χούλιο Βαλέρο, προπονητή της ΚΦ Καμαγουέι, πρωταθλήτριας ομάδας της Κούβας. ΦΚ Σιέγο ντε Άβιλα: Πρωταθλητής Κούβας τη σεζόν 2009-10.
|
Ο Ραούλ Βαλεντίν Γκονσάλες Τριάνα (ισπανικά: Raúl Valentín González Triana), γεννημένος στις 14 Φεβρουαρίου 1968 στο Σιέγο ντε Άβιλα της Κούβας, είναι Κουβανός πρώην ποδοσφαιριστής, ο οποίος αγωνιζόταν ως αμυντικός, και νυν προπονητής, ο οποίος, μεταξύ άλλων, έχει διατελέσει, συνολικά, τρεις φορές ομοσπονδιακός τεχνικός της Εθνικής Κούβας.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A1%CE%B1%CE%BF%CF%8D%CE%BB_%CE%93%CE%BA%CE%BF%CE%BD%CF%83%CE%AC%CE%BB%CE%B5%CF%82_%CE%A4%CF%81%CE%B9%CE%AC%CE%BD%CE%B1
|
Μπίλι Μπάρον
|
Ο Μπάρον παρακολούθησε και έπαιξε λυκειακό μπάσκετ στο Λύκειο Αρχιεπισκόπου Χέντρικσεν, στο Ουόργουικ, στο Ρόουντ Αϊλάντ, και στην Ακαδημία Ουόρτσεστερ, στο Ουόρτσεστερ της Μασαχουσέτης. Ο Μπάρον ξεκίνησε την σταδιοδρμία του στο κολεγιακό μπάσκετ με τη Βιρτζίνια (2010–2011). Στη συνέχεια έπαιξε κολεγιακό μπάσκετ με το Ρόουντ Άιλαντ (2011–2012). Ολοκλήρωσε την σταδιοδρομία του στο κολεγιακό μπάσκετ με τους Κανίσιους Γκόλντεν Γκρίφινς, το 2014. Ονομάστηκε παίχτης της χρονιάς στην Μητροπολιτική Ατλαντική Αθλητική Διάσκεψη, της περιόδου 2013–14 και ονομάστηκε επίσης παίχτης της Πρώτης Ομάδας του MAAC το 2013 και το 2014. Ο Μπάρον έπαιξε με την ομάδα του καλοκαιρινού πρωταθλήματος των Σικάγο Μπουλς, στο Σάμερ Λιγκ του ΝΒΑ το 2014. Στη συνέχεια ξεκίνησε την επαγγελματική του πορεία το 2014, με τη λιθουανική ομάδα Λιέτουβος Ρίτας, παίζοντας στο Λιθουανικό Πρωτάθλημα και στο EuroCup . Στη συνέχεια έπαιξε με την ομάδα του καλοκαιρινού πρωταθλήματος των Ντιτρόιτ Πίστονς, στο Σάμερ Λιγκ του ΝΒΑ του 2015. Έγινε μέλος του βελγικού συλλόγου Σπιρού Σαρλερουά το 2015, παίζοντας στο Βελγικό πρωτάθλημα και στο EuroCup. Στη συνέχεια πήγε στην ισπανική ομάδα ΟΥΚΑΜ Μούρθια, το 2016, όπου έπαιξε στο Ισπανικό Πρωτάθλημα και στο EuroCup. Πήγε στην Τουρκία το 2017, υπογράφοντας με την ομάδα του Τουρκικού Πρωταθλήματος, Εσκισεχίρ Μπάσκετ. Τον Ιούλιο του 2018, πήγε στη Σερβία και υπέγραψε με τον Ερυθρό Αστέρα για τη χρονιά 2018–19. Με τον Αστέρα, κέρδισε το Σούπερ Καπ της Αδριατικής και το Αδριατικό Πρωτάθλημα το 2019, αναδεικνυόμενος ως ο Πολυτιμότερος Παίχτης (MVP) των τελικών της Αδριατικής Λίγκας. Συνολικά, τη σεζόν 2018-19, ο Αμερικανός γκαρντ αγωνίστηκε σε 30 αγώνες της ABA Λίγκα με μέσο όρο 11.6 πόντους, 2.7 ασίστ και 2.3 ριμπάουντ, ενώ στο Γιούροκαπ παρουσιάστηκε ακόμα πιο παραγωγικός με 12.9 πόντους, 2.8 ασίστ και 2.6 ριμπάουντ ανά συμμετοχή. Τον Ιούνιο του 2019, επέκτεινε το συμβόλαιό του με τον Αστέρα για έναν ακόμη χρόνο. Τη σεζόν 2019-20, μέτρησε 11,6 πόντους (40% από το τρίποντο) και 2,2 ασίστ σε 26 αγώνες στην Ευρωλίγκα με 25′ μέσο όρο στο παρκέ. Στις 15 Ιουλίου 2020, ο Μπάρον υπέγραψε διετές συμβόλαιο με τη ρωσική ομάδα Ζενίτ Αγίας Πετρούπολης. Αναδείχτηκε MVP του μήνα Οκτωβρίου στην VTB Λίγκα για τη σεζόν 2020-21. Τη σεζόν 2020-21, είχε 10,2 πόντους με 44,3% στο τρίποντο στη VTB και 9,6 πόντους με 44,8% στο τρίποντο στη Ευρωλίγκα. Στις 2 Ιουλίου 2021, ο Μπάρον συμφώνησε σε μία επέκταση του συμβολαίου του για έναν ακόμη χρόνο. Τον Απρίλιο του 2022, αναδείχτηκε MVP του μήνα Απριλίου, μετρώντας 21 πόντους ανά παιχνίδι μαζί με 2,5 ριμπάουντ, 4 ασίστ και 1 κλέψιμο κατά μέσο όρο. Τη σεζόν 2021-22, κατέκτησε τον τίτλο της VTB Λίγκα, αφού η Ζενίτ επικράτησε της ΤΣΣΚΑ με 4-3 στη σειρά των τελικών.Στις 28 Ιουνίου 2022, ανακοινώθηκε επίσημα από την Αρμάνι Μιλάνο, υπογράφοντας συμβόλαιο για 1+1 χρόνο. Στις 23 Ιουνίου 2023, κατέκτησε για πρώτη φορά το Πρωτάθλημα Ιταλίας, νικώντας την Βίρτους Μπολόνια με 4-3 στη σειρά των τελικών. Ο Μπάρον ήταν μέλος της εθνικής ομάδας των Ηνωμένων Πολιτειών. Ήταν μέλος της Εθνικής Αμερικής στο Αμερικανικό Πρωτάθλημα Καλαθοσφαίρισης της FIBA του 2017, όπου κέρδισε το χρυσό μετάλλιο. Ερυθρός Αστέρας Αδριατική Λίγκα: (2019) Πρωτάθλημα Σερβίας: (2019) Σούπερ Καπ Αδριατικής Λίγκα: (2019) Ζενίτ Αγίας Πετρούπολης VTB Λίγκα: (2022) Αρμάνι Μιλάνο Πρωτάθλημα Ιταλίας: (2023) Καλύτερος έκτος παίκτης της VTB Λίγκα: (2022) Καλύτερος στα τρίποντα στην VTB Λίγκα: (2022) All Star Game VTB Λίγκα: (2022) 2x MVP του μήνα στην VTB Λίγκα: (Οκτώβριος 2020, Απρίλιος 2022) MVP των τελικών της Αδριατικής Λίγκα: (2019) MVP των τελικών του Πρωταθλήματος Σερβίας: (2019) MVP της αγωνιστικής στην Ευρωλίγκα: (18η αγωνιστική 2021/22) Ο Μπάρον είναι ο γιος του πρώην προπονητή καλαθοσφαίρισης του Κανίσιους, Τζιμ Μπάρον, και ο μικρότερος αδελφός του επαγγελματία καλαθοσφαιριστή, Τζίμι Μπάρον. Βιογραφικό στους Κανίσιους Γκόλντεν Γκρίφινς Προφίλ στην Ιστοσελίδα του Ισπανικού Πρωταθλήματος (στα Ισπανικά) Προφίλ eurobasket.com Προφίλ Ευρωλίγκας Μπίλι Μπάρον στο Twitter
|
Ο Ουίλιαμ Τζέιμς Μπάρον (Αλτούνα, 11 Δεκεμβρίου 1990) είναι Αμερικανός επαγγελματίας καλαθοσφαιριστής. Με ύψος 1,88 μέτρα αγωνίζεται ως σούτινγκ γκαρντ για την Αρμάνι Μιλάνο του Πρωταθλήματος Ιταλίας και της Ευρωλίγκα.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9C%CF%80%CE%AF%CE%BB%CE%B9_%CE%9C%CF%80%CE%AC%CF%81%CE%BF%CE%BD
|
Βάρδα
|
Η Βάρδα είναι σχετικά νέα κωμόπολη, η περιοχή μέχρι τον 19ο αιώνα ανήκε στην Μανωλάδα. Το 1888 πέρασε από την περιφέρεια της Μανωλάδας η σιδηροδρομική γραμμή και δημιουργήθηκε ο "Σιδηροδρομικός σταθμός Μανωλάδος". Έπειτα ο οικισμός μετονομάστηκε επισήμως σε "Σιδηροδρομικός σταθμός Βάρδας" από την φράση που έλεγαν οι ταξιδιώτες "Βάρδα να περάσω". Κατόπιν εξελίχθηκε σε οικισμό και επικράτησε η ονομασία Βάρδα.Στο σημείο που βρίσκεται σήμερα η σύγχρονη κωμόπολη, τότε ανήκε στην Μανωλάδα. Το 1316 μ.Χ έγινε η Μάχη της Μανωλάδας μεταξύ Καταλανών και Βυζαντινών με νίκη των δεύτερων.Την δεκαετία του '60 αυξήθηκε ο πληθυσμός της από κατοίκους των περιοχών που δημιουργήθηκε το φράγμα του Πηνειού όπου εγκαταστάθηκαν μόνιμα στην Βάρδα. Η εξέλιξη του πληθυσμού του καθαυτού οικισμού της Βάρδας: Νέα Πικέρνη Αποτελέσματα της Απογραφής Πληθυσμού-Κατοικιών 2011 που αφορούν στο Μόνιμο Πληθυσμό της Χώρας, Εφημερίδα της Κυβερνήσεως της Ελληνικής Δημοκρατίας, τχ. 2ο, φ. 3465 (28 Δεκεμβρίου 2012) Ε.Σ.Υ.Ε. - Μόνιμος Πληθυσμός της Ελλάδος. Απογραφή 2001, Αθήνα 2004. ISBN 960-86704-8-9. Δήμος Βουπρασίας - Ιστορικά Στοιχεία, vouprasia.gov.gr. Ανακτήθηκε: 20/02/2013. Ε.Ε.Τ.Α.Α. - Διοικητικές μεταβολές Βάρδας Ηλείας, eetaa.gr. Ανακτήθηκε: 19/02/2014. Ε.Ε.Τ.Α.Α. - Διοικητικές μεταβολές Kοινότητας Βάρδας Ηλείας, eetaa.gr. Ανακτήθηκε: 19/02/2014. Βάρδα, moriasnow.gr
|
Η Βάρδα είναι κωμόπολη της Ηλείας και αποτελεί την έδρα του Δήμου Ανδραβίδας-Κυλλήνης, καθώς πρώην δημοτικό διαμέρισμα και έδρα του «Καποδιστριακού» Δήμου Βουπρασίας. Ο πληθυσμός της, σύμφωνα με την εθνική απογραφή του 2011, είναι 2.291 κάτοικοι. Η περιοχή έχει αγροτικό χαρακτήρα και σε αυτή παράγονται πολλά προϊοντα: είναι γνωστό από παλιά το γιαούρτι, οι ντομάτες και τα νεώτερα χρόνια οι φράουλες. Πιθανολογείται ότι οφείλει το όνομά της (Βουπρασία) στην εμποροπανήγυρη των ζώων που ελάμβανε χώρα στην περιοχή κατά τα παλαιότερα χρόνια (βούς + πιπράσκω). Έχει ένα Δημοτικό Σχολείο, Γυμνάσιο και Ενιαίο Λύκειο, ενώ η ποδοσφαιρική ομάδα της Βάρδας είναι ο Παμβουπρασιακός, που έχει αγωνιστεί στη Δ' και Γ' Εθνική.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%92%CE%AC%CF%81%CE%B4%CE%B1
|
Σελεύκεια (Παμφυλία)
|
Στην αρχαία πόλη διασώζονται ερείπια της αρχαίας Αγοράς. Στα αρχαιολογικά ευρήματα της πόλης, αλλά και της ευρύτερης περιοχής, επίσης περιλαμβάνεται μια σειρά από διώροφες και τριώροφες προσόψεις κτιρίων, μια πύλη, ένα μαυσωλείο, ένα ρωμαϊκό λουτρό, μια νεκρόπολη και επίσης διάφοροι αρχαίοι ναοί, αλλά και βυζαντινές εκκλησίες. Οι περισσότεροι ερευνητές θεωρούν ότι η Σελεύκεια Παμφυλίας πρόκειται για μία από τις πολλές πόλεις της Μικράς Ασίας πού έφεραν το όνομα αυτό. Ιδρυτές των πόλεων αυτών ήταν ο Σέλευκος Α' Νικάτωρ ή Σέλευκος Α΄ ο Νικάνωρ (στην εξουσία 312-280 π.Χ.) και οι διάδοχοί του, οι οποίοι έφεραν την επωνυμία Σελευκίδες. Ο Σέλευκος Α' Νικάτωρ ήταν ένας από τους πλέον σημαντικούς στρατηγούς που είχε ο Μέγας Αλέξανδρος κατά την εκστρατεία του προς την Ασία. Ο Γερμανός ερευνητής Γιοχάννες Νόλλε (Johannes Nölle) πρότεινε, ωστόσο, ότι τα ερείπια στη θέση αυτή δεν είναι εκείνα της Σελεύκειας Παμφυλίας, αλλά μάλλον εκείνα της ρωμαϊκής κωμόπολης Λύρμπα ή Λίρμπα (αγγλικά – λατινικά: Lyrba).Λόγω της απομακρυσμένης και δύσβατης θέσης της, η περιοχή δεν έχει λεηλατηθεί για οικοδομικά υλικά και είναι γεμάτη με στήλες και άλλα κατασκευαστικά στοιχεία, όπως μεγάλες μυλόπετρες για τη παρασκευή αλευριού. Από το γεγονός, ότι η Σελεύκεια Παμφυλίας ήταν επίσης έδρα επισκόπου της Μητροπόλεως Σίδης, διαφαίνεται ότι ο Χριστιανισμός είχες εδραιωθεί από την πρωτοχριστιανική περίοδο στην περιοχή αυτή. Κατά τα τέλη της υστερο-βυζαντινής εποχής, που αρχίζει τον 8ο ή 9ο αιώνα, η Σελεύκεια Παμφυλίας, ήταν η έδρα ενός από τα Θέματα (βυζαντινές επαρχίες) της Μικράς Ασίας.Περί το 1180 περίπου οι Αρμένιοι ανέλαβαν τον έλεγχο της Σελεύκειας Παμφυλίας. Από τα άρθρα της αγγλικής έκδοσης της Βικιπαίδειας για τη Σελεύκεια (Παμφυλίας), τη Lyrba, την πόλη Μέλα (Manavgat) και τον ομώνυμο ποταμό. Τα εξαιρετικά άρθρα στην ιστοσελίδα της Ιεράς Μητρόπολης Πισιδίας [1], για τη Σελεύκεια Παμφυλίας [2] και τις ερειπωμένες πόλεις της ανατολής [3]
|
Η Σελεύκεια Παμφυλίας (αρχαία ελληνικά: Σελεύκεια) ήταν αρχαία ελληνική πόλη στη μεσογειακή ακτή της Παμφυλίας, στην Ανατολία, περίπου 15 χιλιόμετρα βορειοανατολικά της πόλης Σίδη (αρχαία ελληνικά: Σίδη). Η περιοχή της πόλης βρίσκεται σήμερα περίπου 1 χιλιόμετρο βόρεια του χωριού Μπουκακσεϊχλάρ ή Σιχλάρ (τουρκικά: Bucakşeyhler ή Bucakşıhler ή Şihlar) και περίπου 12 χιλιόμετρα βορειοανατολικά από την πόλη Μέλα (Manavgat) και τον ομώνυμο ποταμό, Μέλα (αρχαία ελληνικά: Μέλας ποταμός = σήμερα Μαναβγκάτ, στα τουρκικά: Manavgat), που πηγάζει από την οροσειρά του Ταύρου στην επαρχία Αττάλειας, στην Τουρκία. Η Σελεύκεια Παμφυλίας βρίσκεται στην κορυφή ενός λόφου, με απότομους γκρεμούς σε κάποιες από τις πλευρές του, που έδιναν στην πόλη ισχυρή αμυντική θωράκιση. Η διαδρομή από το σημερινό χωριό έχει πρόσφατα αποψιλωθεί από βλάστηση, αλλά ο κύριος κορμός της ιστορικής πόλης είναι ακόμα μέσα σε ένα μεγάλο πευκοδάσος.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A3%CE%B5%CE%BB%CE%B5%CF%8D%CE%BA%CE%B5%CE%B9%CE%B1_(%CE%A0%CE%B1%CE%BC%CF%86%CF%85%CE%BB%CE%AF%CE%B1)
|
Φλόρες
|
Πριν το νησί ανακαλυφθεί από τους Ευρωπαίους ήταν υπό τον έλεγχο των κατοίκων του Σουλαουέζι. Εμπορεύονταν χρυσό, ελεφαντόδοντο και λινά υφάσματα με σανταλόξυλο, καουτσούκ, κανέλα και βαμβάκι. Συχνά γίνονταν επιδρομές για να μαζευτούν σκλάβοι, με αποτέλεσμα οι κάτοικοι της Φλόρες να τραβηχτούν προς το εσωτερικό του νησιού. Το 15ο και 16ο αιώνα βρίσκονταν υπό την επιρροή των Μολούκων.Το νησί ανακαλύφθηκε από τον Πορτογάλο Αντόνιο ντε Αμπρέου το 1512. Το νησί ονομάστηκε Φλόρες καθώς οι Πορτογάλοι ονόμασαν το ανατολικότερο ακρωτήριό του Κάβο ντε Φλόρες, δηλαδή ακρωτήριο των λουλουδιών. Οι Πορτογάλοι εισήγαγαν επιτυχημένα στο νησί το Χριστιανισμό. Σημαντικός εμπορικός σταθμός ήταν το νησί Σολόρ, ανατολικά της Φλόρες και το νησί Έντε, κοντά στις νότιες ακτές, τα οποία φαίνεται ότι χρησιμοποιούσαν και οι μουσουλμάνοι κάτοικοι της Ιάβας, με αποτέλεσμα να υπάρχουν επιθέσεις. Οι κάτοικοι της Ιάβας επιτέθηκαν στους Πορτογάλους στο Σολόρ, με αποτέλεσμα οι δεύτεροι να κατασκευάσουν ένα οχυρό εκεί και ένα στο Πουλάου Έντε. Το οχυρό του Πουλάου Έντε καταστράφηκε από τον στόλο των Μακασαρών (από Σουλαουέζι) το 1605, οι οποίοι ήρθαν για να υποστηρίξουν την εξέγερση των ντόπιων από τη Φλόρες. Στη συνέχεια επισυνάφθηκε ειρήνη. Εκείνη την περίοδο σημαντικό κέντρο των Πορτογάλων στο νησί ήταν η Λαραντούκα, κοντά στο Έντε.Το 17ο αιώνα, οι Ολλανδοί άρχισαν την εγκατάστασή τους στην Ινδονησία. Στη Φλόρες το εμπορικό κέντρο τους ήταν το Σολόρ. Το 1616 οι Πορτογάλοι από τη Λαραντούκα κατέλαβαν το οχυρό του Σολόρ, αλλά το ξαναέχασαν δύο χρόνια μετά. Οι Πορτογάλοι ανέκτησαν το οχυρό το 1629, αλλά αυτό πέρασε οριστικά στην κατοχή των Ολλανδών το 1636. Σταδιακά, από το 1657, οι Ολλανδοί αντικατέστησαν του Πορτογάλους στη Φλόρες και μέχρι το 1859 είχαν αγοράσει όλες τις εκτάσεις που ανήκαν σε αυτούς και η Φλόρες έγινε μέρος των Ολλανδικών Ανατολικών Ινδιών. Οι Ολλανδοί κατέστειλαν αρκετές επαναστάσεις και πολέμους μεταξύ των φυλών και το 1907 υπέταξαν τις περισσότερες από αυτές ύστερα από στρατιωτική εκστρατεία. Το νησί κατελήφθη από τους Ιάπωνες τις 14 Μαΐου 1942 και μετά το πόλεμο το νησί έγινε μέρος της Ανεξάρτητης Ινδονησίας. Η Φλόρες ανήκει στις μικρές Σούνδες. Το νησί έχει επίμηκες σχήμα και διασχίζεται από ηφαιστειογενείς οροσειρές που το χωρίζουν σε πολλές περιοχές, των οποίων οι κάτοικοι μιλούν διαφορετικές γλώσσες και έχουν διαφορετικά ήθη και έθιμα. Επίσης, δυσκολεύουν πολύ τη δημιουργία οδικού δίκτυο υψηλής ταχύτητας. Η ψηλότερη κορυφή του νησιού είναι το Πόκο Μαντασάβου, το οποίο έχει ύψος 2.367 μέτρα. Είναι ο ψηλότερος ηφαιστειακός δόμος του Ρανάκαχ. Υπάρχουν 14 ενεργά ηφαίστεια στη Φλόρες, εκ των οποίων τα ψηλότερα είναι το Ινιεριέ (2.245 μέτρα) και το Ρανάκαχ (2.350 μέτρα) . Το όρος Κελιμούτου, ένα από τα ηφαίστεια της Φλόρες, το οποίο έχει ύψος 1.638 μέτρων έχει στην κορυφή του τρεις ηφαιστειακές λίμνες, οι οποίες έχουν όλες διαφορετικά χρώματα και αποτελούν ένα από τα κύρια αξιοθέατα του νησιού. Ινδονησία 1 - Φλόρες, το Ακρωτήρι των Λουλουδιών
|
Η Φλόρες (ινδονησιακά: Flores) είναι νησί της Ινδονησίας. Είναι μία από τις μικρές Σούνδες, ανατολική από τη Σουμπάουα και το Κομόντο και δυτικά της Λεμπάτα και του αρχιπελάγους Αλόρ. Στα νοτιοανατολικά του νησιού βρίσκεται το Τιμόρ και στα νότια η Σούμπα. Έχει έκταση 13.540 τετραγωνικά χιλιόμετρα και είναι το 60ό μεγαλύτερο νησί παγκοσμίως. Το νησί έχει πληθυσμό 1.831.000 κατοίκους σύμφωνα με την απογραφή του 2010 και η μεγαλύτερη πόλη του είναι η Μαουμέρε. To 2003 ανακαλύφθηκε στο νησί Φλόρες ένα νέο είδος ανθρώπου, το Homo floresiensis. Τα απολιθώματα που βρέθηκαν σε μια σπηλιά το 2003 έχουν ηλικία 100.000 με 13.000 ετών. Αυτό το είδος είχε ύψος ένα μέτρο και χαρακτηρίστηκε από τους ανθρώπους που το ανακάλυψαν ως "Χόμπιτ". Στην πραγματικότητα στους τοπικούς μύθους, υπάρχουν αρκετές αναφορές για μικροσκοπικούς ανθρώπους που ονομάζονται Έμπου Γκόγκο ακόμα και κατά τη διάρκεια του 19ου αιώνα.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A6%CE%BB%CF%8C%CF%81%CE%B5%CF%82
|
Τέρενς Μάλικ
|
Ο Μάλικ γεννήθηκε στο Γουάκο (Waco) του Τέξας ή στην Οτάβα του Ιλινόι και ήταν γιος του Εμίλ και της Αϊρίν Μάλικ. Ο Τέρενς μεγάλωσε στο Μπάρτλσβιλ (Bartlesville) της Οκλαχόμα και στο Τέξας. Μετακόμισε στο Όστιν του Τέξας, όπου αποφοίτησε από την Επισκοπική Σχολή του Αγίου Στεφάνου (St. Stephen's Episcopal School). Στα νιάτα του εργάστηκε σε πετρελαιοπηγές, ενώ στη συνέχεια σπούδασε φιλοσοφία υπό τον Στάνλεϋ Καβέλ στο Πανεπιστήμιο Χάρβαρντ, από το οποίο αποφοίτησε με «άριστα» (summa cum laude) το 1965. Συνέχισε με μεταπτυχιακές σπουδές στο Πανεπιστήμιο της Οξφόρδης (Μαγδαλήνιο Κολέγιο) με υποτροφία. Μετά από μία διαφωνία με τον επιβλέποντα καθηγητή του, Γκίλμπερτ Ράυλ, επί της διατριβής του με θέμα την έννοια του κόσμου στους φιλοσόφους Κίρκεγκωρ, Χάιντεγκερ και Βίτγκενστάιν, ο Μάλικ άφησε την Οξφόρδη χωρίς να πάρει διδακτορικό. Το 1969 οι εκδόσεις του Πανεπιστημίου Νορθγουέστερν εξέδωσαν την μετάφραση του Μάλικ για το έργο του Χάιντεγκερ Vom Wesen des Grundes ως The Essence of Reasons. Επιστρέφοντας στις Η.Π.Α. ο Μάλικ δίδαξε φιλοσοφία στο Τεχνολογικό Ίδρυμα της Μασαχουσέτης (M.I.T.), ενώ ταυτοχρόνως αρθρογραφούσε ως δημοσιογράφος: Συνέγραψε άρθρα για τα περιοδικά Newsweek, The New Yorker και Life. Ο Μάλικ άρχισε την ενασχόλησή του με τον κινηματογράφο αφότου πήρε ένα μάστερ στο αντικείμενο από τη Δραματική Σχολή του Αμερικανικού Ινστιτούτου Κινηματογράφου (AFI Conservatory) το 1969, σκηνοθετώντας την ταινία μικρού μήκους Lanton Mills. Στο AFI γνωρίστηκε με ανθρώπους όπως ο Τζακ Νίκολσον και ο ατζέντης Mike Medavoy, που του εξασφάλιζαν εργασία στην επιμέλεια σεναρίων. Συνακόλουθα, έγραψε το σενάριο για την ταινία Δύο ατίθασα λιοντάρια (Pocket Money, 1972) και προσχέδια για τα σενάρια των Jerry Lee Lewis: Ο θρύλος του ροκ (Great Balls of Fire!, 1989) και Ο επιθεωρητής Κάλλαχαν (Dirty Harry, 1971).Μετά την απόρριψη ενός σεναρίου του (Deadhead Miles) από την Paramount, ο Μάλικ αποφάσισε να σκηνοθετήσει ο ίδιος τα σενάριά του. Η πρώτη του ταινία ήταν η Badlands (1973), μία ανεξάρτητη παραγωγή με πρωταγωνιστές τους Μάρτιν Σην και Σίσι Σπέισεκ ως νεαρό ζευγάρι κυνηγημένων κατά τη δεκαετία του 1950. Μετά από μία επεισοδιακή παραγωγή, η ταινία πραγματοποίησε την πρεμιέρα της με μεγάλη επιτυχία στο Κινηματογραφικό Φεστιβάλ της Νέας Υόρκης, πράγμα που οδήγησε την εταιρεία Warner Bros. στο να αγοράσει τα δικαιώματα διανομής της για ποσό τριπλάσιο του κόστους παραγωγής της. Η δεύτερη ταινία του Μάλικ πάντως, Μέρες Ευτυχίας (Days of Heaven, 1978), ήταν από την Paramount και ιστορούσε την ανάπτυξη ενός ερωτικού τριγώνου στις αγροτικές επαρχίες του Τέξας στις αρχές του εικοστού αιώνα. Μετά την κινηματογράφηση, ο Μάλικ και οι συνεργάτες του πειραματίζονταν επί σχεδόν δύο χρόνια με αντισυμβατικές τεχνικές μοντάζ και προσθήκης εξωτερικής φωνής (voiceover). Η ταινία Μέρες Ευτυχίας κέρδισε τελικά το Όσκαρ Καλύτερης Φωτογραφίας και το βραβείο σκηνοθεσίας στο Φεστιβάλ των Καννών. Μετά την προβολή της ταινίας Μέρες Ευτυχίας στις αίθουσες, ο Μάλικ άρχισε να αναπτύσσει ένα σχέδιο για την Paramount υπό τον τίτλο Q, το οποίο εξερευνούσε την προέλευση της ζωής πάνω στη Γη. Ωστόσο, κατά το στάδιο της προετοιμασίας της παραγωγής, έφυγε ξαφνικά για το Παρίσι και εξαφανίσθηκε από τη δημόσια θέα. Στην περίοδο αυτή έγραψε μερικά σενάρια, όπως το The English Speaker, μια διασκευή του μυθιστορήματος του Γουόκερ Πέρσυ The Moviegoer και του The Desert Rose του Λάρρυ Μακμέρτυ, ένα σενάριο για τον Τζέρρυ Λη Λιούις και μία θεατρική διασκευή του Sansho the Bailiff που επρόκειτο να σκηνοθετηθεί από τον Αντρέι Βάιντα, ενώ συγχρόνως συνέχισε δουλειά πάνω στο σενάριο του Q. Ο Μάλικ επέστρεψε τελικώς στη σκηνοθεσία μόλις το 1998, με το Η λεπτή κόκκινη γραμμή (The thin red line), μία χαλαρή διασκευή του ομώνυμου μυθιστορήματος του Τζέιμς Τζόουνς για τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, για την οποία συγκέντρωσε μια μεγάλη ομάδα γνωστών ηθοποιών. Το έργο απέσπασε υποψηφιότητες για επτά βραβεία Όσκαρ, κέρδισε τη Χρυσή Άρκτο στο Φεστιβάλ Κινηματογράφου του Βερολίνου το 1999 και συνάντησε γενικά επαίνους από τους κριτικούς [3] Όταν ο Στήβεν Σόντερμπεργκ έμαθε για τη δουλειά του Μάλικ πάνω σε ένα άρθρο για τον Τσε Γκεβάρα τη δεκαετία του 1960 προσέφερε στον Μάλικ την ευκαιρία να γράψει και να σκηνοθετήσει μια ταινία για τον επαναστάτη γιατρό, την οποία ο ίδιος σχεδίαζε μαζί με τον Μπενίσιο ντελ Τόρο. Ο Μάλικ δέχτηκε και έγραψε ένα σενάριο που εστίασε πάνω στην αποτυχημένη επανάσταση του Τσε στη Βολιβία. Μετά από ενάμισυ χρόνο τα χρήματα για την παραγωγή δεν είχαν συγκεντρωθεί κι έτσι ο Μάλικ βρήκε την ευκαιρία να σκηνοθετήσει την ταινία Άγνωστος Κόσμος (The New World), ένα σενάριο που είχε αρχίσει να δουλεύει κατά τη δεκαετία του 1970. Εγκατέλειψε την ταινία για τον Γκεβάρα τον Μάρτιο 2004, μια ταινία που τελικά σκηνοθέτησε ο Σόντερμπεργκ με τον τίτλο Τσε. Ο 'Άγνωστος Κόσμος, μία ρομαντική εκδοχή της ιστορίας του Τζων Σμιθ και της Ποκαχόντας, έκανε πρεμιέρα το 2005. Πάνω από 300.000 μέτρα φιλμ τραβήχτηκαν για το έργο αυτό, που κυκλοφόρησε σε τρεις διαφορετικές βερσιόν διαφορετικής διάρκειας. Το έργο απέσπασε υποψηφιότητα για το Όσκαρ Φωτογραφίας, αλλά δέχθηκε γενικώς ανάμικτες κριτικές κατά την προβολή του στις αίθουσες, παρότι από τότε έχει χαρακτηρισθεί μεταξύ άλλων και ως ένα από τα καλύτερα κινηματογραφικά έργα της δεκαετίας τουΗ πέμπτη ταινία μεγάλου μήκους του Μάλικ, Το δέντρο της ζωής (The Tree of Life), γυρίστηκε στο Σμίθβιλ του Τέξας και αλλού κατά τη διάρκεια του 2008. Είναι ένα οικογενειακό δράμα που εκτείνεται σε διαφορετικές χρονικές περιόδους εστιάζοντας στη συμφιλίωση της αγάπης, της συμπόνοιας και της ομορφιάς με την ύπαρξη της αρρώστιας και του θανάτου από έναν άνθρωπο. Πρωταγωνιστούν οι Μπραντ Πιτ και Σων Πεν. Η παγκόσμια πρεμιέρα της ταινίας έγινε στο Φεστιβάλ των Καννών του 2011, όπου βραβεύθηκε με το ανώτατο βραβείο, τον Χρυσό Φοίνικα, μερικές ημέρες πριν προβηθεί στις Η.Π.Α.. To έκτο του έργο, To The Wonder, με πρωταγωνιστές τους Μπεν Άφλεκ, Όλγα Κουριλένκο, και Χαβιέρ Μπαρδέμ έκανε πρεμιέρα το 2013 στο Φεστιβάλ Κινηματογράφου Βενετίας. Η ταινία καταγράφει την ρομαντική σχέση ενός ζευγαριού. Διαχώρισε τους κριτικούς, και ήταν η πρώτη σε μια σειρά πειραματικών και αμφιλεγόμενων ταινιών του Μάλικ. Η επόμενη του ταινία, Βαλές Κούπα (Knight of Cups), η οποία κυκλοφόρησε το 2015, επίσης ήταν πειραματική και διαχώρισε κριτικούς και κοινό, με ορισμένους να την αποκαλούν ένα αριστούργημα. Η ταινία απεικονίζει έναν καταθλιμμένο σεναριογράφο (Κρίστιαν Μπέιλ) ο οποίος προσπαθεί να βρει νόημα στην ρηχή ζωή του στο Λας Βέγκας μέσω σχέσεων με διάφορες γυναίκες. Το 2017 κυκλοφόρησε το Song to Song, με πρωταγωνιστές τους Ράιαν Γκόσλινγκ, Μάικλ Φασμπεντερ, Ρούνι Μάρα και Νάταλι Πόρτμαν. Η ταινία αναπαριστά δύο μπλεγμένα ζευγάρια μουσικών που κυνηγούν την επιτυχία. Η ταινία ήταν εξίσου διχαστική. Ο Μάλικ επίσης σκηνοθέτησε τo ντοκιμαντέρ Voyage of Time, το οποίο απεικονίζει όλη την ιστορία του σύμπαντος, απο την δημιουργία ως την καταστροφή του, και έχει περιγραφτεί από τον ίδιο ως "ένα από τα μεγαλύτερά μου όνειρα". Κυκλοφόρησε σε δύο διαφορετικές εκδοχές, και οι δύο έκαναν πρεμιέρα το 2016. Η επόμενη ταινία του Μάλικ, A Hidden Life, έκανε πρεμιέρα στο Φεστιβάλ Καννών το 2019, οπού ήταν υποψήφια για Χρυσό Φοίνικα και έλαβε θετικές κριτικές. Η ταινία αφηγείται την αληθινή ιστορία του Φραντς Γέγκερστετερ, ενός άντρα που αρνήθηκε να βοηθήσει τις Ναζιστικές Δυνάμεις στον Δέυτερο Παγκόσμιο Πόλεμο. Ο Τέρενς Μάλικ κρατά την προσωπική ζωή του μακριά από τη δημοσιότητα και πραγματοποιεί ελάχιστες δημόσιες εμφανίσεις. Π.χ. ο Χρυσός Φοίνικας στις Κάννες για Το δέντρο της ζωής παραδόθηκε στους εκ των παραγωγών της ταινίας Μπιλ Πόλαντ και Σάρα Γκρην, που τον αντιπροσώπευσαν, καθώς ο Μάλικ δεν εμφανίσθηκε, παρότι βρισκόταν στις Κάννες. Ανάμεσα στους όρους των συμβολαίων του είναι ότι η εικόνα του δεν θα χρησιμοποιηθεί για την προώθηση της ταινίας, ενώ συχνά απορρίπτει αιτήματα δημοσιογράφων για συνέντευξη.Μετά από ένα πιθανό πρώτο γάμο με τη Τζιλ Τζέικς (Jill Jakes), ο Μάλικ νυμφεύθηκε τη Μισέλ Μορέτ (Michele Morette) το 1985. Χώρισαν το 1998 και δέκα χρόνια αργότερα (Ιούλιος 2008) η Μορέτ πέθανε από καρκίνο στο Παρίσι. Το 1998 ο Μάλικ νυμφεύθηκε την Αλεξάνδρα Γουάλας (Alexandra "Ecky" Wallace), με την οποία ζει μέχρι σήμερα (2011) στο Όστιν του Τέξας. Peter Biskind, 1998. Easy Riders / Raging Bulls, London: Bloomsbury. Peter Biskind, 1998. 'The Runaway Genius', Vanity Fair, 460, Decem., 116-125. Stanley Cavell, 1979. The World Viewed: Reflections on the Ontology of Film, Enlarged Edition, Cambridge, MA: Harvard University Press. Michel Chion, 1999. The Voice in Cinema, translated by Claudia Gorbman, New York & Chichester: Columbia University Press. Michel Ciment, 1975. 'Entretien avec Terrence Malick', Positif, 170, June, 30-34. G. Richardson Cook, 1974. 'The Filming of Badlands: An Interview with Terry Malick', Filmmakers Newsletter, 7:8, June, 30-32. Charlotte Crofts, 2001, 'From the "Hegemony of the Eye" to the "Hierarchy of Perception": The Reconfiguration of Sound and Image in Terrence Malick's Days of Heaven', Journal of Media Practice, 2:1, 19-29. Terry Curtis Fox, 1978. 'The Last Ray of Light', Film Comment, 14:5, Sept/Oct, 27- 28. Cameron Docherty, 1998. 'Maverick Back from the Badlands', The Sunday Times, Culture, 7 June, 4. Martin Donougho, 1985. 'West of Eden: Terrence Malick's Days of Heaven', Postscript: Essays in Film and the Humanities, 5:1, Fall, 17-30. Roger Ebert, Review of Days of Heaven Αρχειοθετήθηκε 2007-09-25 στο Wayback Machine., Chicago Sun-Times Inc. Graham Fuller, 1998. 'Exile on Main Street', The Observer, 13 Dec, 5. John Hartl, 1998. 'Badlands Director Ending his Long Absence', Seattle Times, 8 Mar. Brian Henderson, 1983. 'Exploring Badlands'. Wide Angle: A Quarterly Journal of Film Theory, Criticism and Practice, 5:4, 38-51. Les Keyser, 1981. Hollywood in the Seventies, London: Tantivy Press. Terrence Malick, 1973. Interview the morning after Badlands premiered at the New York Film Festival, American Film Institute Report, 4:4, Winter, 48. Terrence Malick, 1976. Days of Heaven, Registered with the Writers Guild of America, 14 Apr; revised 2 Jun. James Monaco, 1972. Badlands, Take One, 4:1, Sept/Oct, 32. Kim Newman, 1994. 'Whatever Happened to Whatsisname?', Empire, Feb, 88-89. Brooks Riley, 1978. 'Interview with Nestor Almendros', Film Comment, 14:5, Sept/Oct, 28-31. J. P. Telotte, 1986. 'Badlands and the Souvenir Drive', Western Humanities Review, 40:2, Summer, 101-14. Beverly Walker, 1975. 'Malick on Badlands', Sight and Sound, 44:2, Spring, 82-3. Janet Wondra, 1994. 'A Gaze Unbecoming: Schooling the Child for Femininity in Days of Heaven', Wide Angle, 16:4, Oct, 5-22. Ο Τέρενς Μάλικ στην IMDb
|
Ο Τέρενς Μάλικ (Terrence Frederick Malick, γεννήθηκε στις 30 Νοεμβρίου 1943) είναι Αμερικανός σκηνοθέτης κινηματογράφου, σεναριογράφος, παραγωγός κινηματογραφικών ταινιών και καθηγητής φιλοσοφίας. Σε μία σταδιοδρομία μεγαλύτερη των 40 ετών, ο Μάλικ έχει σκηνοθετήσει 9 ταινίες μεγάλου μήκους (συμπεριλαμβάνεται ένα ντοκιμαντέρ), και οι ταινίες του θεωρούνται αριστουργήματα απο πολλούς.Ο Μάλικ ξεκίνησε την καριέρα του στη δεκαετία του '70 ως μέλος του κινήματος του Νέου Χόλιγουντ, όταν σκηνοθέτησε τις ταινίες Badlands (1973) και Days of Heaven (1978), οι οποίες έλαβαν διθυραμβικές κριτικές. Έπειτα απο ένα διάλειμμα 20 χρόνων, ο Μάλικ επέστρεψε στον Κινηματογράφο το 1998 με το Η Λεπτή Κόκκινη Γραμμή, ταινία για την οποία έλαβε 7 υποψηφιότητες Όσκαρ. Έπειτα σκηνοθέτησε το The New World (2005), το οποίο αρχικά έλαβε μικτές κριτικές, έπειτα όμως γνώρισε μεγάλη κριτική αναθεώρηση. Το 2011, ο Μάλικ σκηνοθέτησε το Δέντρο της Ζωής, που κέρδισε τον Χρυσό Φοίνικα στο Φεστιβάλ των Καννών, έλαβε υποψηφιότητες για 3 Όσκαρ (συμπεριλαμβανομένης Καλύτερης Ταινίας) και συχνά κατατάσσεται ως μια απο τις καλύτερες ταινίες του 21ου αιώνα.Τα επόμενα χρόνια, σκηνοθέτησε τις αμφιλεγόμενες πειραματικές ταινίες The Wonder (2012), Knight of Cups (2015) και Song to Song (2017), οι οποίες αρχικά έλαβαν μικτές ως αρνητικές αντιδράσεις, αλλά θεωρούνται αριστουργήματα από κάποιους. Το 2019, η πιο πρόσφατη ταινία του, A Hidden Life, έκανε πρεμιέρα στο Φεστιβάλ των Καννών. Ο Μάλικ είναι γνωστός για τον στοχαστικό και πνευματικό τόνο των ταινιών του, με θέματα όπως η φύση, η θρησκεία και η φιλοσοφία, που ενώνουν τη φιλμογραφία του και το εμβληματικό του κινηματογραφικό στυλ. Σύμφωνα με την αναγνωρισμένη ιστοσελίδα "They Shoot Pictures, Don't They?", ο Μάλικ είναι ένας απο τους 50 πιο κριτικά αναγνωρισμένους σκηνοθέτες όλων των εποχών [1], και ένας απο τους 10 πιο αναγνωρισμένους σκηνοθέτες του 21ου αιώνα. [2]. Όταν το 2012 το περιοδικό Sight and Sound δημοσίευσε την λίστα των 250 καλύτερων ταινιών όλων των εποχών σύμφωνα με κριτικούς και σκηνοθέτες (η οποία αποτελεί ίσως την πιο αναγνωρισμένη λίστα αυτού του είδους), 4 ταινίες του Μάλικ συμπεριλήφθηκαν: το Badlands, το Days of Heaven, Η Λεπτή Κόκκινη Γραμμή και Το Δέντρο της Ζωής (το οποίο είχε την υψηλότερη θέση, στο #107).
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A4%CE%AD%CF%81%CE%B5%CE%BD%CF%82_%CE%9C%CE%AC%CE%BB%CE%B9%CE%BA
|
Οχθοχελίδονο
|
Το είδος περιγράφηκε για πρώτη φορά επιστημονικώς από τον Κάρολο Λινναίο στη 10η έκδοση (1758) του θεμελιώδους έργου του Systema Naturae. Αρχικώς το ονόμασε Hirundo riparia και η περιγραφή του ήταν απλώς «H[irundo] cinerea, gula abdomineque albis», δηλαδή «ένα σταχτί χελιδόνι με λευκό λαιμό και κοιλιά», ενώ η περιοχή όπου κυρίως συναντάται δινόταν απλώς ως «Ευρώπη». Η ονομασία riparia σημαίνει «της όχθης» και προέρχεται από τη λατινική λέξη ripa = όχθη ποταμού.Το «χλομό οχθοχελίδονο» της βόρειας Ινδίας και της νοτιοανατολικής Κίνας θεωρείται σήμερα συνήθως ως διαφορετικό είδος, το Riparia diluta. Αυτό έχει πιο χλομό άνω μέρος στις ίδιες αποχρώσεις και λιγότερο έντονη/ευδιάκριτη ζώνη στο στήθος. Ξεχειμωνιάζει στο Πακιστάν και τη νότια Ινδία. Το οχθοχελίδονο είναι καφετί στο επάνω μέρος του σώματος και λευκό στο κάτω, με μια στενή καφετί ζώνη στο στήθος. Το ράμφος του είναι μαύρο, ενώ τα πόδια καφετιά. Τα νεαρά οχθοχελίδονα έχουν κεραμιδί χρώμα στις άκρες των καλυπτήριων φτερών των πτερύγων και στο περίγραμμα των δευτερευόντων. Η καφετιά ράχη του, ο λευκός λαιμός, το μικρότερο μέγεθος και η πιο γρήγορη και ακανόνιστη πτήση του το ξεχωρίζουν εύκολα από τα άλλα παρόμοια χελιδόνια, όπως το λευκοχελίδονο (Delichon urbicum), το αμερικανικό είδος Petrochelidon pyrrhonota ή άλλα είδη του γένους Riparia. Μόνο το είδος Neophedina cincta που ζει μόνο στην υποσαχάρια Αφρική είναι πολύ παρόμοιο, αλλά το οχθοχελίδονο συναντάται εκεί μόνο κατά τον χειμώνα του Βόρειου Ημισφαιρίου. Διαστάσεις Μήκος: 12 έως 14 cm Άνοιγμα πτερύγων: 25 έως 33 cm Μάζα: 11 έως 20 γραμμάριαΤο τιτίβισμα του οχθοχελίδονου είναι συνεχές όταν τα πουλιά πετούν και αποκτά έναν τόνο «συζητήσεως» αφότου έχουν τακτοποιηθεί στη φωλιά τους ή στο μέρος όπου κουρνιάζουν. Εκπέμπει μια τραχιά κραυγή όταν κάποιο περαστικό γεράκι, κοράκι ή άλλος πιθανός θηρευτής απαιτεί κοινή δράση για να απομακρυνθεί. Ο Λινναίος είχε ήδη σχολιάσει τις συνήθειες του φωλιάσματος αυτού του είδους: «ζει στην Ευρώπη, μέσα σε οπές που σκάπτει σε απότομους αμμόλοφους». Τα οχθοχελίδονα προτιμούν τον τύπο εδάφους λες (loess) για το σκάψιμο της φωλιάς τους. Γενικώς συναντώνται κοντά σε κάπως μεγάλα υδάτινα σώματα, όπως ποταμούς, λίμνες ή και τη θάλασσα, είτε στις χώρες φωλιάσματος, είτε στις χώρες όπου απλώς ξεχειμωνιάζει.Σε πολλά μέρη το οχθοχελίδονο εμφανίζεται ως το πρώτο χελιδόνι που επιστρέφει την άνοιξη, ιδίως στους βορειότερους τόπους, όπως στη Βρετανία, αρχίζοντας από τα τέλη Μαρτίου, προηγούμενο του κοινού χελιδονιού (σταβλοχελίδονου). Μόλις φθάσουν, τα οχθοχελίδονα πετούν φευγαλέα πάνω από τα μεγαλύτερα υδάτινα σώματα, αναζητώντας τα πρώτα κουνούπια. Αυτά που έρχονται μετέπειτα συνοδεύουν άλλα είδη χελιδονιών, αλλά για κάποιο διάστημα, που εξαρτάται από τις καιρικές συνθήκες, τα πουλιά παραμένουν σε αυτά τα υδάτινα σώματα και δεν επισκέπτονται τους τόπους φωλιάσματος. Από την άλλη, το ορθοχελίδονο, αναχωρεί επίσης νωρίς για τους τόπους ξεχειμωνιάσματος, τουλάχιστον από τα βορειότερα μέρη. Ουσιαστικά έχουν φύγει από τους τόπους αναπαραγωγής μέχρι τα τέλη Σεπτεμβρίου. Η τροφή του οχθοχελίδονου αποτελείται από μικρά έντομα, ιδίως νηματόκερα δίπτερα, δηλαδή κουνούπια και γένη συγγενικά της μύγας, των οποίων οι προνύμφες είναι επίσης υδρόβιες. Το οχθοχελίδονο είναι κοινωνικό ως προς το φώλιασμά του: από δέκα μέχρι πολλές εκατοντάδες ζευγάρια φωλιάζουν κοντά-κοντά στην ίδια τοποθεσία, ανάλογα με τον διαθέσιμο χώρο. Οι φωλιές τους βρίσκονται στο τέρμα μικρών σηράγγων, που έχουν μήκος από δέκα περίπου εκατοστόμετρα μέχρι και 1,2 μέτρο, σκαμμένων σε αμμώδες έδαφος. Η πραγματική φωλιά είναι στρωμένη με άχυρα και πούπουλα, σε έναν μικρό θάλαμο στο τέλος της σήραγγας, αλλά σύντομα γίνεται άντρο παρασίτων. Το οχθοχελίδονο γεννά 4 ή 5 λευκά αβγά στα μέσα ή στα τέλη Μαΐου, ενώ μια δεύτερη γέννα στο ίδιο έτος είναι συνηθισμένη σε όλες εκτός από τις βορειότερες περιοχές αναπαραγωγής. Παγκοσμίως δεν είναι σπάνιο πτηνό και ταξινομείται ως «ελάχιστης ανησυχίας» (αλλά με τη σημείωση ότι ο πληθυσμός του μειώνεται) από τη Διεθνή Ένωση Προστασίας της Φύσεως (IUCN). Προστατεύεται πάντως από ορισμένες χώρες και τοπικές διοικήσεις, καθώς ορισμένοι πληθυσμοί έχουν παρακμάσει ή αντιμετωπίζουν απειλές από την απώλεια ενδιαιτήματος και τον κατακερματισμό τους. Στον Καναδά καταχωρήθηκε ως «απειλούμενο» στο «Schedule 1» της ομοσπονδιακής Species at Risk Act (SARA) εξαιτίας της απώλειας του 98% του καναδικού πληθυσμού του κατά την προηγηθείσα τεσσαρακονταετία. Επίσης θεωρείται απειλούμενο στην Καλιφόρνια, όπου υπάρχουν πληθυσμοί στην κοιλάδα του Σακραμέντο και σε δύο παραλιακές τοποθεσίες. Heneberg, P. (2003). «Soil particle composition affects the physical characteristics of Sand Martin Riparia riparia holes». Ibis 145 (3): 392-399. doi:10.1046/j.1474-919X.2003.00176.x. Heneberg, P. (2001). «Size of sand grains as a significant factor affecting the nesting of bank swallows (Riparia riparia). Soil particle composition affects the physical characteristics of Sand Martin Riparia riparia holes». Biologia 56 (2): 205-210. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 2007-08-14. https://web.archive.org/web/20070814092224/http://www.zoo.sav.sk/b56-2.htm#11. Ανακτήθηκε στις 2005-12-29. Heneberg, Petr; Šírek, Jiří; Škorpíková, Vlasta; Šimeček, Karel; Šafránek, Jiří; Mazánek, Daniel; Hubálek, Zdeněk; Jeřábková, Eva (2006). «Overview of sand martin (Riparia riparia) localities in the Czech Republic». Linzer Biologische Beiträge 38 (2): 1413–1447. http://www.biologiezentrum.at/biophp/arti_det.php?litnr=23939&artinr=43969. Η Riparia_riparia στα Wikispecies «Sand Martin», κείμενο για το είδος στον «Άτλαντα των νοτιοαφρικανικών πτηνών» Λεπτομέρειες για την εμφάνιση (PDF; 1.4 MB), από τους Javier Blasco-Zumeta και Gerd-Michael Heinze
|
Το οχθοχελίδονο (επιστημονική-λατινική ονομασία Riparia riparia, αγγλ. ονομασία στις ΗΠΑ bank swallow, στη Μ. Βρετανία collared sand martin, common sand martin), είναι είδος αποδημητικού πτηνού, που ανήκει στην οικογένεια του χελιδονιού, τις χελιδονίδες. Το θέρος του Βόρειου Ημισφαιρίου συναντάται πρακτικώς παντού στην Ευρώπη και τις μεσογειακές χώρες, αλλά και κατά μήκος της Παλαιαρκτικής, μέχρι τις ακτές του Ειρηνικού Ωκεανού, όπως και στη Βόρεια Αμερική. Ξεχειμωνιάζει στη ανατολική και τη νοτίως του ισημερινού Αφρική, τη Νότια Αμερική και την Ινδική υποήπειρο.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9F%CF%87%CE%B8%CE%BF%CF%87%CE%B5%CE%BB%CE%AF%CE%B4%CE%BF%CE%BD%CE%BF
|
Κλήμα Λιδωρικίου Φωκίδας
|
Το Κλήμα Λιδωρικίου βρίσκεται στις δυτικές πλαγιές των Βαρδουσίων, ΒΔ του Λιδωρικίου, ανάμεσα στα χωριά Κάλλιο, Διακόπι και Λευκαδίτι. Πριν την Επανάσταση του 1821 πολλοί καταδιωγμένοι από τους Τούρκους κατέφευγαν σε αυτό. Μετά την απελευθέρωση αρκετοί από τους κατοίκους του μετακινήθηκαν προς το Κάλλιο, το Λιδωρίκι, άλλα χωριά και αργότερα προς την Αθήνα με αποτέλεσμα σήμερα να υπάρχουν μόνο 15 περιποιημένα σπίτια και το χωριό σχεδόν να έχει ερημώσει από κατοίκους. Αξιοθέατα του χωριού είναι ο παλιός ναός των Τριών Ιεραρχών και τα ανακαινισμένα εκκλησάκια του Αγίου Νικολάου και Αγίου Γεωργίου. Σε κοντινό σπήλαιο και πάνω σε βράχια υπάρχουν τα ερείπια της μονής της Αγίας Μαρίνας, όπου το 1826 φιλοξενήθηκαν προσωρινά επιζήσαντες από την έξοδο του Μεσολογγίου. Από τον Πολιτιστικό Σύλλογο του χωριού διατίθεται ξενώνας για φιλοξενία των επισκεπτών. Σύμφωνα με αναφορά του Στέφανου Βυζαντίου ορισμένοι μελετητές ταυτίζουν το Κλήμα με την αρχαία πόλη της Υαίας, άλλοι όμως, αν και αποδέχονται τους Ύαντες, αμφισβητούν την ύπαρξη πόλης. Απογραφές πληθυσμού Στον ίδιο δήμο βρίσκεται και ο συνώνυμος οικισμός Κλήμα Ευπαλίου.
|
Το Κλήμα Λιδωρικίου είναι ορεινός οικισμός στη Δωρίδα του Νομού Φωκίδος, σε υψόμετρο 730 μέτρα. Έχει πληθυσμό 4 κατοίκους, σύμφωνα με την απογραφή του 2011 και μαζί με το Κάλλιο και το Τριβίδι συναποτελούν την Τοπική Κοινότητα Καλλίου της Δημοτικής Ενότητας Λιδωρικίου του Δήμου Δωρίδος.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9A%CE%BB%CE%AE%CE%BC%CE%B1_%CE%9B%CE%B9%CE%B4%CF%89%CF%81%CE%B9%CE%BA%CE%AF%CE%BF%CF%85_%CE%A6%CF%89%CE%BA%CE%AF%CE%B4%CE%B1%CF%82
|
Σαλάμ Φαγιάντ
|
Γεννήθηκε στο Ντέιρ ελ Γκουσούν της Δυτικής Όχθης, στις 29 Απριλίου 1952. Είναι οικονομολόγος με διεθνές κύρος και πολιτικός. Ο Φαγιάντ πήρε το μάστερ του στη Διοίκηση Επιχειρήσεων (MBA) από το Πανεπιστήμιο Σεντ Έντουαρντς το 1980. Μεταξύ άλλων, ο Φαγιάντ δίδαξε Οικονομικές Επιστήμες στην Ιορδανία και υπηρέτησε στην Παγκόσμια Τράπεζα την περίοδο 1987-1995. Ως το 2001, ήταν αντιπρόσωπος της Παλαιστινιακής Αρχής στο Διεθνές Νομισματικό Ταμείο. Στη συνέχεια θήτευσε στο Υπουργείο Οικονομικών, από το 2002 ως το 2006. Μετά την παραίτησή του από υπουργός, κατήλθε υποψήφιος στις βουλευτικές εκλογές του 2006 με το κόμμα Τρίτος Δρόμος, που ίδρυσε ο ίδιος, στο πλευρό της Χανάν Ασράουι και του Γιασέρ Αμπντ Ράμπο. Ο Φαγιάντ και η Ασράουι εξελέγησαν βουλευτές, ενώ στις εκλογές αυτές κέρδισε η Χαμάς. Στις 15 Ιουνίου του 2007 διορίστηκε Πρωθυπουργός της Παλαιστινιακής Αρχής όταν τον έλεγχο της Λωρίδας της Γάζας ανέλαβε η Χαμάς. Η κυβέρνηση του Φαγιάντ ήταν "ανεξάρτητη" δίχως τη συμμετοχή μελών από τη Φατάχ ή τη Χαμάς και υποστηρίχθηκε από τη Φατάχ, το Ισραήλ και τη Δύση. Με βάση το νόμο, μετά την αποπομπή του πρωθυπουργού, ο απερχόμενος πρωθυπουργός πρέπει να ηγηθεί υπηρεσιακής κυβέρνησης. Κάτι τέτοιο όμως δεν έγινε. Ο διορισμός του δεν επιβεβαιώθηκε από το Κοινοβούλιο, το οποίο ελέγχεται από τη Χαμάς. Παράλληλα ανέλαβε ξανά Υπουργός Οικονομικών. Στις 7 Μαρτίου του 2009 ο πρωθυπουργός Φαγιάντ υπέβαλε την παραίτηση της κυβέρνησής του, ώστε να ανοίξει ο δρόμος σχηματισμού κυβέρνησης "εθνικής συνεννόησης" στο πλαίσιο της διαδικασίας συμφιλίωσης με τη Χαμάς. Η παραίτηση τέθηκε σε ισχύ στο τέλος του μήνα. Η νέα κυβέρνηση του Φαγιάντ ορκίστηκε στη Μουκάτα της Δυτικής Όχθης, στις 19 Μαΐου του 2009. Ο Φαγιάντ αντικαταστάθηκε στην πρωθυπουργία από τον Ραμί Χαμντάλα στις 2 Ιουνίου 2013. Πολυμέσα σχετικά με το θέμα Salam Fayyad στο Wikimedia Commons
|
Ο Δρ Σαλάμ Φαγιάντ (Dr. Salam Fayyad αραβικά: سلام فياض) είναι Παλαιστίνιος πολιτικός, πρωθυπουργός του Κράτους της Παλαιστίνης από το 2007 ως το 2013. Ο Ισμαήλ Χανίγια αποπέμφθηκε από τον πρόεδρο Μαχμούτ Αμπάς στις 14 Ιουνίου του 2007 και διορίστηκε αντικαταστάτης του ο Φαγιάντ. Ο τελευταίος κυβέρνησε μόνο στη Δυτική Όχθη, η οποία ελέγχεται από την οργάνωση Φατάχ. Είναι πολιτικός και οικονομολόγος, που απολαμβάνει διεθνούς σεβασμού.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A3%CE%B1%CE%BB%CE%AC%CE%BC_%CE%A6%CE%B1%CE%B3%CE%B9%CE%AC%CE%BD%CF%84
|
Α.Γ.Σ. Βύζας Μεγάρων
|
Το 1928 μαθητές του Γυμνασίου Μεγάρων ίδρυσαν μια ανεξάρτητη ποδοσφαιρική ομάδα με την ονομασία «Α.Γ.Σ. ΒΥΖΑΣ ΜΕΓΑΡΩΝ», τιμώντας το Βύζαντα το Μεγαρέα, ιδρυτή του Βυζαντίου και αποικιστή του. Τον Ιούλιο του 1930 ο Βύζας Μεγάρων αναγνωρίστηκε επίσημα από το Πρωτοδικείο, με πρώτο πρόεδρο το Παναγιώτη Μπέη. Έμβλημα του συλλόγου είναι η κεφαλή του Βύζαντα και χρώματα της ομάδας το κίτρινο και το μαύρο, που αποτελούν τα χρώματα του Βυζαντίου. Ο Βύζας από την ημέρα της ίδρυσης του ως ανεξάρτητο σωματείο αγωνίστηκε με τις υπόλοιπες τοπικές ομάδες σε τοπικά ανεξάρτητα πρωταθλήματα αλλά και με ομάδες εκτός Μεγάρων. Πρώτο παιχνίδι με ομάδα που η έδρα της βρισκόταν εκτός Μεγάρων πραγματοποιήθηκε στις 2 Νοεμβρίου 1930 με αντίπαλο τον Θρασύβουλο με αποτέλεσμα 1-3. Μετά τον πόλεμο ο Βύζας Μεγάρων επανιδρύεται και αρχίζει πάλι την έντονη αθλητική δραστηριότητα. Η έλλειψη γηπέδου ωστόσο, δεν επέτρεπε στο Βύζαντα να συμμετέχει σε επίσημο πρωτάθλημα και έδινε μόνο ανεπίσημους αγώνες μέχρι και το 1957, όποτε και ο σύλλογος ενοικίασε μία έκταση, την περιέφραξε και τη διαμόρφωσε σε γήπεδο, δίνοντας του την ευκαιρία να αγωνιστεί επίσημα. Το 1957 αναγνωρίστηκε επίσημα από την Ε.Π.Ο. με αύξοντα Αριθμό Μητρώου 639 και εντάχθηκε στη δύναμη της Ε.Π.Σ. Πειραιά. Την περίοδο 1957-58 συμμετείχε για πρώτη φορά σε επίσημο πρωτάθλημα της Ένωσης Πειραιά, ξεκινώντας την επίσημη αγωνιστική του πορεία από το πρωτάθλημα της Δ΄ Κατηγορίας την περίοδο 1957-58. Στις 6 Οκτωβρίου 1957 πραγματοποιήθηκε ο πρώτος επίσημος αγώνας της ομάδας για το πρωτάθλημα της Ε.Π.Σ. Πειραιά με αντίπαλο τον Περαμαϊκό τον οποίο και νίκησε με σκορ 3-1. Ο Βύζας τερμάτισε πρώτος στον A' Όμιλο της Δ' Κατηγορίας Πειραιώς και αναδείχθηκε υπερπρωταθλητής της κατηγορίας, μετά από μπαράζ με την πρωταθλήτρια ομάδα του B' Ομίλου, Σπίθα Νίκαιας (Βύζας - Σπίθα 1-0 / Σπίθα - Βύζας 3-5). Ανέβαινε συνεχώς κατηγορίες και την περίοδο 1959-60 κερδίζει την άνοδο στην Α΄ Κατηγορία της Ε.Π.Σ. Πειραιά. Την περίοδο 1960-61 τερμάτισε στη 2η θέση της βαθμολογίας της κορυφαίας κατηγορίας του πρωταθλήματος Πειραιά και κέρδισε τη συμμετοχή του στο άτυπο πρωτάθλημα της Β΄ Εθνικής του 1961, όπου έχασε την άνοδο. Την επόμενη περίοδο (1961-62) αναδείχθηκε πρωταθλητής Πειραιά για πρώτη φορά στην ιστορία του και προκρίθηκε εκ νέου στο άτυπο πρωτάθλημα της Β΄ Εθνικής του 1962, όπου τερμάτισε στην 1η θέση του Β΄ Ομίλου Νότου και κέρδισε την άνοδο στο επίσημο πρωτάθλημα της Β' Εθνικής Κατηγορίας. Στην νεοσύστατο επίσημο πρωτάθλημα της Β΄ Εθνικής αγωνίστηκε συνεχώς από την περίοδο 1962-63 και την περίοδο 1964-65 αναδείχθηκε πρωταθλητής Β΄ Ομίλου και συμμετείχε στα μπαράζ ανόδου με τους πρωταθλητές των υπόλοιπων 3 ομίλων, Α.Ο. Αιγάλεω, Πανσερραϊκό και Εδεσσαϊκό, όπου τερμάτισε τελευταίος χάνοντας την άνοδο. Την περίοδο 1965-66, αναδείχθηκε εκ νέου πρωταθλητής του Β΄ Ομίλου της Β΄ Εθνικής και συμμετείχε ξανά στα μπαράζ ανόδου με τους πρωταθλητές των υπόλοιπων 2 ομίλων, Γ.Α.Σ. Βέροια και Ο.Φ.Η. όπου τερματίζοντας στην 1η θέση, κέρδισε την ιστορική και πολυπόθητη άνοδο στην Α΄ Εθνική Κατηγορία. Στην Α΄ Εθνική αγωνίστηκε για 4 χρονιές, από την περίοδο 1966-67 μέχρι και την περίοδο 1969-70, όποτε και υποβιβάστηκε. Το 1964 έκανε την έκπληξη και έφτασε μέχρι τα προημιτελικά του Κυπέλλου Ελλάδας, όπου αποκλείστηκε από τον Παναθηναϊκό.Ακολούθως αγωνίστηκε στην Β΄ Εθνική για 5 χρονιές μέχρι και την περίοδο 1974-75, όποτε και υποβιβάζεται στο τοπικό πρωτάθλημα του Πειραιά. Το 1978 κατέκτησε το πρωτάθλημα του Πειραιά και κέρδισε την άνοδο στο Εθνικό Ερασιτεχνικό Πρωτάθλημα και αμέσως, το 1979 κατέκτησε το πρωτάθλημα του 1ου ομίλου του Εθνικού Ερασιτεχνικού Πρωταθλήματος και κέρδισε την επάνοδο στην Β΄ Εθνική κατηγορία. Στην Β΄ Εθνική αγωνίστηκε για 4 χρονιές μέχρι και την περίοδο 1982-83, όποτε και υποβιβάστηκε. Την περίοδο 1985-86 κέρδισε την παραμονή στην Γ΄ Εθνική κερδίζοντας τον Ποσειδώνα Νέας Μηχανιώνας με 2-0 στο μπαράζ στα Τρίκαλα στις 3 Σεπτεμβρίου 1986, ωστόσο την περίοδο 1986-87 υποβιβάστηκε. Ακολούθως αγωνίστηκε μεταξύ τοπικού πρωταθλήματος και Δ΄ Εθνικής. Το 1991 ήταν φιναλίστ του Κυπέλλου Ε.Π.Σ. Πειραιά και το 2001 αναδείχθηκε κυπελλούχος Πειραιά για πρώτη φορά, επικρατώντας του Ατρομήτου Πειραιώς με 1-0 στον τελικό στο Δημοτικό Γήπεδο Νεάπολης Νίκαιας. Το 2002 αναδείχθηκε τριταθλητής του Β΄ Ομίλου της Δ΄ Εθνικής και συμμετείχε στο μπαράζ ανόδου με τους Αχαρναϊκό, Καστοριά και Ένωση Θράκης Αλεξανδρούπολης όπου κατέκτησε τη 2η θέση και κέρδισε την επάνοδο στην Γ΄ Εθνική και τα επαγγελματικά εθνικά πρωταθλήματα. Την περίοδο 2002-03 απέφυγε την τελευταία αγωνιστική τον υποβιβασμό στη Δ΄ Εθνική, επικρατώντας με 0-2 της Α.Ε.Λ. στη Λάρισα. Το 2010 η ομάδα τερμάτισε στη 2η θέση του Νοτίου ομίλου και συμμετείχε στο μπαράζ ανόδου με την δευτεραθλήτρια του Βορείου Ομίλου ομάδα των Τρικάλων, από την οποία και ηττήθηκε με 2-0 στη Νέα Σμύρνη και έχασε την άνοδο στην Β΄ Εθνική κατηγορία. Ωστόσο, την επόμενη χρονιά (2011) η ομάδα τερμάτισε στην 2η θέση του Νότιου ομίλου και κέρδισε την απευθείας άνοδο στην Β' Εθνική Κατηγορία. Έχοντας επιστρέψει στην Β΄ Εθνική για πρώτη φορά μετά το 1983, την χρονιά 2011-12 κέρδισε την παραμονή 4 αγωνιστικές πριν το τέλος του πρωταθλήματος όποτε και για την 30η αγωνιστική επικράτησε του Αγροτικού Αστέρα στο καθοριστικό εκτός έδρας παιχνίδι στον Εύοσμο με ανατροπή με 1-2 και κέρδισε μαθηματικά την παραμονή του στην κατηγορία, ενώ υποβίβασε τον Αγροτικό Αστέρα. Συνέχισε στην Β΄ Εθνική μέχρι και τη σεζόν 2013-2014, η πιο αποτέλεσε μαύρη χρονιά για την ιστορία του Βύζαντα καθώς τερμάτισε στην τελευταία θέση με 8 βαθμούς και υποβιβάστηκε στο ερασιτεχνικό πλέον πρωτάθλημα της Γ΄ Εθνικής. Στο πρωτάθλημα της Γ' Ερασιτεχνικής Εθνικής αγωνίστηκε τις επόμενες 2 χρονιές και η σεζόν 2015-2016 αποδείχθηκε μοιραία για τον ιστορικό σύλλογο, καθώς υποβιβάστηκε στο τοπικό πρωτάθλημα έπειτα από 18 χρόνια παρουσίας στις εθνικές κατηγορίες. Το 2016 ήταν φιναλίστ του Κυπέλλου Ε.Π.Σ. Δυτικής Αττικής, όπου ηττήθηκε στον τελικό από την ομάδα του Ασπροπύργου. Έκτοτε, από την αγωνιστική περίοδο 2016-17 μέχρι και την τρέχουσα, 2021-22, αγωνίζεται στο τοπικό πρωτάθλημα της Ε.Π.Σ. Δυτικής Αττικής,. Από την αγωνιστική χρονιά 2022-2023 ο Βύζας θα αγωνίζεται στη Γ' Εθνική Κατηγορία, καθώς μετά από αγώνες μπαράζ ως πρωταθλητής της Ε.Π.Σ. Δυτικής Αττικής πέτυχε την άνοδο . Τη φανέλα του Βύζαντα Μεγάρων έχουν φορέσει κάποιοι σπουδαίοι παίκτες του ελληνικού ποδοσφαιρού, καθώς και αρκετοί άλλοι σημαντικοί ποδοσφαιριστές, μεταξύ των οποίων οι: [flagicom |Eλλαδα]] Τάκης Ρώτας [flagicom |Ελλάδα ]] Παύλος Μπουντούνης Ελλάδα Γιάννης Μπότης Ελλάδα Θανάσης Κυριακίδης Ελλάδα Σπύρος Κοτζαμάνης Ελλάδα Αντώνης ΡάπτηςΕίναι ενεργός μάλιστα και ο Σύνδεσμος Παλαιμάχων Ποδοσφαιριστών Α.Γ.Σ. Βύζαντα Μεγάρων με πλήθος μελών. 2 Πρωταθλήματα Β΄ Εθνικής: 1964-65, 1965-66 (Β΄ όμιλος)1 Πρωτάθλημα Εθνικής Ερασιτεχνικής: 1978-79 (1ος όμιλος)1 Πρωτάθλημα Α΄ Ε.Π.Σ. Δυτικής Αττικής: 2021-222 Κύπελλα Ε.Π.Σ. Δυτικής Αττικής: 2019-20, 2022-233 Πρωταθλήματα Α΄ Ε.Π.Σ. Πειραιά: 1961-62, 1977-78 (Α΄ όμιλος), 1997-98 (Α΄ όμιλος)1 Κύπελλο Ε.Π.Σ. Πειραιά: 2000-011 Θερινό πρωτάθλημα Ο.Π.Α.Π. Β΄ Εθνικής: 1970-71 (Βόρειος όμιλος) Υπερπρωταθλητής Α΄ Ε.Π.Σ. Πειραιά: 1977-78Τριταθλητής Α΄ Ε.Π.Σ. Πειραιά: 1989-90 (Α΄ όμιλος)Φιναλίστ Κυπέλλου Ε.Π.Σ. Πειραιά: 1990-91Φιναλίστ Κυπέλλου Ε.Π.Σ. Δυτικής Αττικής: 2015-16 Α΄ Εθνική Κατηγορία: 4 συμμετοχές. 1966-67, 1967-68, 1968-69, 1969-70 Β΄ Εθνική Κατηγορία: 16 συμμετοχές. 1962-63, 1963-64, 1964-65, 1965-66, 1970-71, 1971-72, 1972-73, 1973-74, 1974-75, 1979-80,1980-81, 1981-82, 1982-83, 2011-12, 2012-13, 2013-14 Γ΄ Εθνική Κατηγορία: 17 συμμετοχές. 1978-79, 1983-84, 1984-85, 1985-86, 1986-87, 2002-03, 2003-04, 2004-05, 2005-06, 2006-07,2007-08, 2008-09, 2009-10, 2010-11, 2014-15, 2015-16, 2014-15, 2022-23 Δ΄ Εθνική Κατηγορία: 7 συμμετοχές. 1987-88, 1990-91, 1991-92, 1998-99, 1999-00, 2000-01, 2001-02 Επίσημη σελίδα Γήπεδο Μεγάρων
|
Ο Αθλητικός Γυμναστικός Σύλλογος Βύζας Μεγάρων είναι ελληνικό αθλητικό και ποδοσφαιρικό σωματείο με έδρα τα Μέγαρα. Επίσημο έτος ίδρυσης του συλλόγου είναι το 1928 και χρώματά του αποτελούν το κίτρινο και το μαύρο, ενώ το έμβλημά του είναι η κεφαλή του Βύζαντα, οικιστή της αρχαίας πόλης του Βυζαντίου η οποία ιδρύθηκε από Μεγαρείς. Έχει αγωνιστεί σε όλες τις εθνικές κατηγορίες και από την αγωνιστική περίοδο 2016-17 αγωνίζεται στις διοργανώσεις της Ε.Π.Σ. Δυτικής Αττικής. Παραδοσιακή έδρα του συλλόγου αποτελεί το Δημοτικό Γήπεδο Μεγάρων, ωστόσο όμως χρησιμοποιεί εναλλακτικά και το Δημοτικό Στάδιο Μεγάρων «Μεγαρέων Ολυμπιονικών».
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%91.%CE%93.%CE%A3._%CE%92%CF%8D%CE%B6%CE%B1%CF%82_%CE%9C%CE%B5%CE%B3%CE%AC%CF%81%CF%89%CE%BD
|
Κυανή Μεραρχία
|
Αν και ο Φρανθίσκο Φράνκο δεν έφερε επίσημα την Ισπανία στον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο με την πλευρά της ναζιστικής Γερμανίας, επέτρεψε στους εθελοντές να ενταχθούν στον Γερμανικό στρατό, με την προϋπόθεση ότι θα πολεμούσαν μόνο κατά τη Σοβιετικής Ένωσης στο Ανατολικό Μέτωπο και όχι εναντίον των Δυτικών Συμμάχων ή των δυτικοευρωπαϊκών κατακτημένων πληθυσμών. Με αυτό τον τρόπο θα μπορούσε να διατηρήσει την Ισπανία σε ειρήνη με τους Δυτικούς Συμμάχους, αποπληρώνοντας τη γερμανική υποστήριξη κατά τον Ισπανικό Εμφύλιο Πόλεμο. Ο Ισπανός υπουργός Εξωτερικών, Ramón Serrano Súñer, πρότεινε τη δημιουργία ενός εθελοντικού σώματος κατά την έναρξη της επιχείρησης Μπαρμπαρόσα και ο Φρανθίσκο Φράνκο έστειλε επίσημη προσφορά βοήθειας στο Βερολίνο. Ο Χίτλερ ενέκρινε τη χρήση Ισπανών εθελοντών στις 24 Ιουνίου 1941. Αξιωματικοί από την σχολή εκπαίδευσης αξιωματικών στη Σαραγόσα προσφέρθηκαν εθελοντικά σε ιδιαίτερα μεγάλους αριθμούς και τους δόθηκε άδεια από τον ισπανικό στρατό. Αρχικά, η ισπανική κυβέρνηση ήταν έτοιμη να στείλει περίπου 4.000 άνδρες, αλλά σύντομα συνειδητοποίησε ότι υπήρχαν πολλοί περισσότεροι εθελοντές που θα μπορούσαν να σχηματίσουν ολόκληρη μεραρχία. Συνολικά κατατάχθηκαν 18.104 άνδρες με 2.612 αξιωματικούς και 15.492 στρατιώτες. Το 50% των αξιωματικών και των υποψηφίων ήταν επαγγελματίες στρατιώτες που είχαν άδεια από τον Ισπανικό στρατό, συμπεριλαμβανομένων πολλών βετεράνων του Ισπανικού εμφυλίου πολέμου. Πολλοί άλλοι ήταν μέλη της Φάλαγγας. Άλλοι δέχθηκαν πίεση να ενταχθούν λόγω των παλιών δεσμών τους με τη Δημοκρατία ή - όπως ο Luis García Berlanga, ο οποίος αργότερα έγινε γνωστός σκηνοθέτης κινηματογράφου - για να σώσει συγγενείς του από εκτέλεση. Στο τμήμα περιλαμβάνονταν επίσης 1.000 Πορτογάλοι εθελοντές. Ο Στρατηγός Αγκουστίν Μούνιοθ Γκράντες ανατέθηκε να ηγηθεί των εθελοντών. Επειδή οι στρατιώτες δεν μπορούσαν να χρησιμοποιήσουν επίσημες ισπανικές στρατιωτικές στολές, υιοθέτησαν νέα στολή που περιλάμβανε τους κόκκινους μπερέδες των Καρλιστών, τα χακί παντελόνια της Ισπανικής Λεγεώνας και τα μπλε πουκάμισα των Φαλαγγιστών από τα οποία πήρε την ονομασία Κυανή Μεραρχία. Παρόλ΄ αυτά στο πεδίο της μάχης οι στρατιώτες φορούσαν τη γκρίζα στολή γερμανικού στρατού (Wehrmacht Heer), με επιρράμματα στο επάνω δεξιό μανίκι που έφεραν τη λέξη "España" και τα ισπανικά εθνικά χρώματα μέσα σε ασπίδα. Στις 13 Ιουλίου 1941, το πρώτο τρένο έφυγε από τη Μαδρίτη για το Grafenwöhr της Βαυαρίας για πέντε εβδομάδες εκπαίδευσης. Tα αρχικά συντάγματα στη συνέχεια πήραν το όνομά τους από τρεις από τις ισπανικές πόλεις από που εθελοντές προέρχονταν σε μεγάλο βαθμό, τη Μαδρίτη, τη Βαλένθια και τη Σεβίλλη. Στις 31 Ιουλίου, μετά την ορκωμοσία των στρατιωτών, η Κυανή μεραρχία ενσωματώθηκε επίσημα στον γερμανικό στρατό ως 250η Μεραρχία Πεζικού. Αρχικά είχε ενταχθεί στη Στρατιά Κέντρου, που προωθήθηκε προς τη Μόσχα. Η μεραρχία μεταφέρθηκε με το τρένο στη Suwałki της Πολωνίας (28 Αυγούστου), από όπου έπρεπε να συνεχίσει με τα πόδια μια πορεία 900 χιλιομέτρων. Προγραμματίστηκε να ταξιδέψει μέσω Grodno (Λευκορωσία), Lida (Λευκορωσία), Βίλνιους (Λιθουανία), Molodechno (Λευκορωσία), Μινσκ (Λευκορωσία), Orsha (Λευκορωσία) προς Σμολένσκ, και από εκεί στο μέτωπο της Μόσχας. Κατά τη διάρκεια της πορείας προς το μέτωπο του Σμόλενσκ στις 26 Σεπτεμβρίου, οι Ισπανοί εθελοντές επανα-προσανατολίστηκαν από το Βιτέμπσκ και ανατέθηκαν στη Ομάδα στρατιών Βορρά, ανήκοντας πια στη γερμανική 16η Στρατιά. Η Κυανή μεραρχία αναπτύχθηκε για πρώτη φορά στο μέτωπο του ποταμού Volkhov, με έδρα το Γκριγκόροβο, στα περίχωρα του Νόβγκοροντ. Είχε την ευθύνη τμήματος 50 χιλιομέτρων μπροστά βόρεια και νότια του Νόβγκοροντ, κατά μήκος της όχθης του ποταμού Volkhov και της λίμνης Ίλμεν.Χαρακτηριστικό παράδειγμα της γενναιότητας των Ισπανών εθελοντών είναι η αποστολή απεγκλωβισμού 500 Γερμανών στρατιωτών, που ανατέθηκε στον ισπανικό Λόχο Χιονοδρόμων. Οι Ισπανοί ολοκλήρωσαν την αποστολή τους, μετά από πορεία περίπου 2 εβδομάδων πάνω στην παγωμένη λίμνη Ιλμεν, με θερμοκρασίες πολικού ψύχους και συνεχείς συμπλοκές με τους Σοβιετικούς. Μόλις όμως επτά απ’ αυτούς ήταν σε θέση να βαδίσουν. Κατά τη διάρκεια των μαχών, και σύμφωνα με τον επιμελητή μουσείων στην εκκλησία Spasa Preobrazheniya στην οδό Ilyin, τμήμα της μεραρχίας χρησιμοποίησε τον τρούλο ως πολυβολείο με αποτέλεσμα μεγάλο μέρος του κτιρίου να υποστή σοβαρές ζημιές, συμπεριλαμβανομένων πολλών από τις μεσαιωνικές εικόνες του βυζαντινού αγιογράφου Θεοφάνη, του Έλληνα. Στις 27 Δεκεμβρίου οι Ισπανοί στρατιώτες εντόπισαν τα πτώματα συναδέλφων τους ακρωτηριασμένα και καρφωμένα στο έδαφος με τις ξιφολόγχες τους. Παίρνοντας αργότερα την εκδίκησή τους εξολόθρευσαν με αγριότητα ένα σοβιετικό τάγμα. Τον Αύγουστο του 1942 η μεραρχία μεταφέρθηκε βορειότερα στη νοτιοανατολική πλευρά του μετώπου της Πολιορκίας του Λένινγκραντ, νότια του Νέβα, κοντά στο Πούσκιν, το Κολπίνο και το Κράσνι Μπόρ, στην περιοχή του ποταμού Ιχώρα. Μέχρι εκείνη την εποχή, είχε αναλάβει τη διοίκηση ο στρατηγός Emilio Esteban Infantes. Η Κυανή Μεραρχία αντιμετώπισε μια μεγάλη σοβιετική αντεπίθεση η οποία είχε σκοπό να σπάσει την πολιορκία του Λένινγκραντ τον Φεβρουάριο του 1943, όταν ο 55ος Στρατός των Σοβιετικών δυνάμεων, αναζωογονημένος, μετά τη νίκη στο Στάλινγκραντ, επιτέθηκε στις ισπανικές θέσεις, κατά τη μάχη του Κράσνι Μπορ, κοντά στη Μόσχα. Παρά τις πολύ βαριές απώλειες, οι Ισπανοί κατάφεραν να κρατήσουν τις θέσεις τους ενάντια σε ρωσική δύναμη επτά φορές μεγαλύτερη και υποστηριζόμενη από άρματα μάχης. Έτσι αποκρούστηκε η επίθεση και η πολιορκία του Λένινγκραντ διατηρήθηκε για ένα ακόμη έτος. Η Μεραρχία παρέμεινε στο μέτωπο του Λένινγκραντ, όπου συνέχισε να υφίσταται βαριές απώλειες λόγω καιρού και εχθρικής δράσης. Μέχρι το τέλος, 45.482 Ισπανοί και Πορτογάλοι στρατιώτες υπηρετούσαν στο Ανατολικό μέτωπο. Τους απονεμήθηκαν ισπανικά και γερμανικά στρατιωτικά παράσημα και ήταν το μοναδικό τμήμα που του απονεμήθηκε δικό του παράσημο, το οποίο ζήτησε ο Χίτλερ για τις επιτυχίες τους στις μάχες. Τελικά, οι Σύμμαχοι και οι συντηρητικοί Ισπανοί (συμπεριλαμβανομένων πολλών αξιωματούχων της Ρωμαιοκαθολικής Εκκλησίας) άρχισαν να πιέζουν τον Φράνκο για απόσυρση στρατευμάτων από το Ανατολικό Μέτωπο. Ο Φράνκο ξεκίνησε διαπραγματεύσεις την άνοιξη του 1943 και έδωσε εντολή απόσυρσης στις 10 Οκτωβρίου. Ορισμένοι Ισπανοί στρατιώτες αρνήθηκαν να επιστρέψουν. Στο τέλος, το σύνολο των εθελοντών που δεν δέχτηκαν να επιστρέψουν ήταν κοντά στους 3.000 άνδρες, κυρίως φαλαγγίτες. Αυτοί ενώθηκαν επίσης με άλλες γερμανικές μονάδες, κυρίως το Waffen-SS. Οι νέες φιλογερμανικές μονάδες ονομάστηκαν συλλογικά Legión Azul ("Κυανή Λεγεώνα").Οι διμοιρίες των Ισπανών υπηρέτησαν στην 3η Μεραρχία Gebirgs και στο 357ο Τμήμα Πεζικού. Μια μονάδα στάλθηκε στη Λετονία και δύο λόχοι εντάχθηκαν στο σύνταγμα Brandenburger και στη γερμανική 121η μεραρχία για την καταπολέμηση των Γιουγκοσλάβων Παρτιζάνων. Ο 101 λόχος (Ισπανικός εθελοντικός λόχος SS), 140 ανδρών, αποτελούμενος από τέσσερις διμοιρίες κρούσης και μία διμοιρία προσωπικού, συνδέθηκε με την 28η SS Volunteer Grenadier Division Wallonien και αγωνίστηκε στη Πομερανία και το Βρανδεμβούργο όταν τα σοβιετικά στρατεύματα προχώρησαν στην ανατολική Γερμανία. Αργότερα, στο πλαίσιο της 11ης Εθελοντικής Panzergrenadier Division Nordland και υπό τη διοίκηση του Hauptsturmführer der SS Miguel Ezquerra, η Κυανή Μεραρχία πολέμησε τις τελευταίες ημέρες του πολέμου κατά των σοβιετικών στρατευμάτων στη Μάχη του Βερολίνου. Τα θύματα της Κυανή Μεραρχίας περιλάμβαναν 4.954 νεκρούς και 8.700 τραυματίες και 372 κρατήθηκαν φυλακισμένοι από τον Κόκκινο Στρατό. 286 από αυτούς τους ανθρώπους κρατήθηκαν σε αιχμαλωσία μέχρι τις 2 Απριλίου 1954, όταν επέστρεψαν στην Ισπανία με το πλοίο Semiramis, του Ερυθρού Σταυρού. Πολλοί από τους στρατηγούς που διέπραξαν την απόπειρα πραξικοπήματος κατά της Iσπανικής κυβέρνησης στις 23 Φεβρουαρίου 1981 είχαν υπηρετήσει στη Κυανή μεραρχία κατά τη διάρκεια του Β' Παγκοσμίου Πολέμου. Μεταξύ αυτών ήταν οι στρατηγοί Alfonso Armada και Jaime Milans del Bosch. Άλλοι βετεράνοι της Κυανή μεραρχίας, όπως ο Διευθυντής του Guardia Civil, José Luis Aramburu Topete και ο José Gabeiras, παρέμειναν πιστοί στη νομική δημοκρατική κυβέρνηση υπό από τον νεαρό βασιλιά Χουάν Κάρλος I της Ισπανίας. Κατά τη διάρκεια της Γερμανικής κατοχής του Βελίκι Νόβγκοροντ, το Κρεμλίνο της πόλης υπέστη βαρύτατη ζημιά στη μάχη. Ωστόσο, ο Ορθόδοξος καθεδρικός ναός της Αγίας Σοφίας επέζησε. Ο μεγάλος σταυρός στον κύριο θόλο είχε πέσει κατά τη διάρκεια του βομβαρδισμού της πόλης ενώ εκεί στεγάστηκε το αρχηγείο του Κυανή Μεραρχίας κατά τη διάρκεια του Β 'Παγκοσμίου Πολέμου. Ο σταυρός μεταφέρθηκε στην Ισπανία, πρώτα στο Μπούργκος και στη συνέχεια στην Στρατιωτική Ακαδημία Μηχανικού της Ισπανίας κοντά στη Μαδρίτη. Έμεινε εκεί μέχρι τις 16 Νοεμβρίου 2004, όταν παραδόθηκε στη Ρωσική Ορθόδοξη Εκκλησία. Officers salute and civilians greet Blue Division Spanish soldiers (German Army) ...HD Stock Footage
|
Η Κυανή Μεραρχία (Ισπανικά: División Azul, προφ: Μεραρχία Αθούλ), επίσημα χαρακτηρισμένη ως División Española de Voluntarios (Μεραρχία Ισπανών εθελοντών) από τον Ισπανικό στρατό και ως 250η Μεραρχία πεζικού από τον Γερμανικό στρατό, ήταν μονάδα Ισπανών και Πορτογάλων εθελοντών που υπηρέτησαν με τον Γερμανικό στρατό στο Ανατολικό Μέτωπο του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου. Στην Κυανή Μεραρχία συμπεριλαμβάνονταν επίσης 1.000 άνδρες της πορτογαλικής Λεγεώνας, πολλοί από τους οποίους είχαν ήδη αγωνιστεί κατά τον Ισπανικό Εμφύλιο Πόλεμο. Η Κυανή Μεραρχία ήταν το μοναδικό τμήμα του Γερμανικού στρατού στο οποίο απονεμήθηκε μετάλλιο για τις επιτυχίες του στις μάχες εναντίον του Κόκκινου Στρατού. Οι εθελοντές Ισπανοί αεροπόρoι σχημάτισαν την Κυανή μοίρα (Escuadrillas Azules) η οποία, χρησιμοποιώντας Bf 109 και FW 190, κατέρριψε 156 σοβιετικά αεροσκάφη.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9A%CF%85%CE%B1%CE%BD%CE%AE_%CE%9C%CE%B5%CF%81%CE%B1%CF%81%CF%87%CE%AF%CE%B1
|
Σιεμόβιτ του Μπύτομ
|
Ήταν ο τρίτος γιος του Καζιμίρ δούκα του Μπύτομ, Οπόλε και της Ελένης, ίσως κόρης του Λέοντα Α΄ της Γαλικίας. Ο πρωτότοκος Μπολέσλαφ έγινε αρχιεπίσκοπος του Έστεργκομ. Δεν γνωρίζουμε γιατί ο Καζιμίρ άφησε στον Σιεμόβιτ το μεγαλύτερο μέρος του δουκάτου, το Μπύτομ. Ο Καζιμίρ απεβίωσε το 1312, αλλά ήδη από το 1311 τον είχε κάνει συγκυβερνήτη. Εγκαθίδρυσε επαφές με την Αυλή του Βλάντισλαφ Α΄ του Βραχύ, βασιλιά της Πολωνίας, στο κάστρο Βάβελ. Η διακυβέρνησή του δεν ήταν σημαντική. Μπόρεσε να διατηρήσει την εξουσία του μόνο τέσσερα έτη: το 1316 ο δευτερότοκος Βλάντισλαφ, για άγνωστους λόγους, ανέλαβε τη εξουσία του δουκάτου. Το 1327 ο Σιεμόβιτ, μαζί με τον Βλάντισλαφ και τον τεταρτότοκο Γεώργιο, δήλωσαν υποτέλεια στον Ιωάννη της Βοημίας, στην Οπάβα. Αυτό σημαίνει πως, παρά το ότι ο Βλάντισλαφ τον είχε εκτοπίσει, οι αδελφοί είχαν συμφιλιωθεί. Ο Σιεμόβιτ αναφέρεται ξανά το 1340 σε έγγραφο του Πσέκλαφ του Πογκοσέλι, επισκόπου του Βρόκλαφ, όπου τον ονομάζει δούκα του Γκλιβίτσε. Αυτή είναι η τελευταία αναφορά στο πρόσωπό του. Απεβίωσε το 1342-55, μάλλον πιο κοντά στο 1342. Ήταν άγαμος και το Γκλιβίτσε επεστράφη στο δουκάτο του Μπύτομ. Marek, Miroslav. "Complete Genealogy of the House of Piast". Genealogy.EU.Cawley, Charles, SILESIA, Medieval Lands database, Foundation for Medieval Genealogy.
|
Ο Σιμόβιτ, πολων. Siemowit bytomski (1292 - μετά τις 1 Ιουλίου 1342) από τον Οίκο των Πιαστ-Σιλεσίας ήταν δούκας του Μπύτομ (1312-15) και του Γκλιβίτσε (από το 1340).
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A3%CE%B9%CE%B5%CE%BC%CF%8C%CE%B2%CE%B9%CF%84_%CF%84%CE%BF%CF%85_%CE%9C%CF%80%CF%8D%CF%84%CE%BF%CE%BC
|
Αλέξιος Νούτσος
|
Ο Νούτσος γεννήθηκε το 1770 στο Καπέσοβο Ζαγορίου και ήταν το πρώτο από τα τέσσερα παιδιά του τραπεζίτη και τοπικού ευεργέτη Γιαννούτσου ή Νούτσου Καραμεσίνη από το Καπέσοβο και της Στασινής από το Τσεπέλοβο. Σε ηλικία 26 ετών έχασε τον πατέρα του αυτό όμως δεν τον εμπόδισε να συνεχίσει τις σπουδές του και να γίνει ικανός γνώστης της αρχαίας ελληνικής και της γαλλικής γλώσσας. Παράλληλα, γνώριζε και αλβανικά, τα οποία πιθανόν να έμαθε κατά τη διάρκεια της παραμονής του στην αυλή του Αλή πασά. Σε νεαρή ακόμη ηλικία, προσλήφθηκε από τον Αλή πασά (ο οποίος σύμφωνα με μια εκδοχή ήταν υπεύθυνος για τον θάνατο του πατέρα του Νούτσου) στην αυλή του και σταδιακά κατάφερε να αναδειχθεί σε έναν από τους ισχυρότερους συμβούλους του, προσφέροντας σε αυτόν σημαντικές υπηρεσίες. Εκμεταλλευόμενος τη θέση του στη διοίκηση του πασαλικίου Ιωαννίνων, τον διορισμό του ως αρχιπροεστός Ζαγορίου και τηνμεγάλη του περιουσία, μερίμνησε για την ευημερία των Ζαγοροχωρίων: συγκεκριμένα, συντέλεσε στη διατήρηση των προνομίων που απολάμβανε η περιοχή, προέβη στην ίδρυση αρκετών σχολείων και επισκεύασε την πέτρινη γέφυρα που είχε δημιουργήσει το 1768 ο πατέρας του στη γενέτειρά του. Παράλληλα, αναφέρεται πως με δικές του ενέργειες, απέφυγαν τη θανατική ποινή αρκετοί υπήκοοι του Αλή πασά. Για ένα μικρό χρονικό διάστημα, διορίστηκε σύμβουλος του γιου του Αλή, Σαλήχ που είχε τοποθετηθεί διοικητής Αργυροκάστρου, όμως ανακλήθηκε γρήγορα διότι φέρεται να είχε αρνητική επιρροή στον χαρακτήρα του Σαλήχ. Το 1819, πραγματοποιήθηκε η μύηση του Νούτσου στην Φιλική Εταιρεία. Μάλιστα, το 1820, πρότεινε μαζί με άλλα πρόσωπα (στα οποία συμπεριλαμβανόταν και ο Οδυσσέας Ανδρούτσος) τη σύναψη συμμαχίας μεταξύ του Αλή πασά και της Φιλικής Εταιρείας. Τον Αύγουστο του 1820 και ενώ είχαν ξεκινήσει οι εχθροπραξίες ανάμεσα στον πασά των Ιωαννίνων και την Υψηλή Πύλη, ύστερα από ενέργειες του Οικονόμου, αυτομόλησε μαζί τον Ομέρ Βρυώνη, τον Σιλιχτάρ Μπότα, τον Άγκο Βασιάρη κ.ά. προς τα σουλτανικά στρατεύματα, αλλά φαίνεται πως στη συνέχεια κράτησε επαμφοτερίζουσα στάση, καθώς σύμφωνα με τον Ντάγκλας Ντέικιν το 1821 εστάλη από τον Αλή στους επαναστατημένους Έλληνες με σκοπό τη δημιουργία συμμαχίας με επικεφαλής τον Αλβανό πασά. Παράλληλα, συμμετείχε στις διαπραγματεύσεις που οδήγησαν στη βραχύβια συμμαχία μεταξύ Ελλήνων και Αλβανών ενόπλων στην Δυτική Ελλάδα, ενώ κατά τον Μακρυγιάννη ήταν παρών στις πολεμικές επιχειρήσεις στο Σούλι, στη Λαγκάδα και στο Μακρυνόρος. Κατά τον Σεπτέμβριο του 1821 βρισκόταν στο Ξηρόμερο όπου υπέφερε από θέρμη. Έπειτα μετέβη στο Μεσολόγγι και από εκεί στην Κόρινθο, όπου η Προσωρινή Διοίκηση τον έστειλε τον Απρίλιο του 1822 μαζί με τον Χρήστο Παλάσκα στην Ανατολική Στερεά με σκοπό αφενός να πείσει τον Υψηλάντη να επιστρέψει στην Πελοπόννησο και αφετέρου να προετοιμάσει το έδαφος για την αποπομπή του Ανδρούτσου από την αρχηγία της Ανατολικής Στερεάς, καθώς ο δημοφιλής οπλαρχηγός εκείνη την περίοδο βρισκόταν σε ευθεία ρήξη με το πολιτικό σώμα του Αρείου Πάγου. Ο Νούτσος προέβη σε συναντήσεις τόσο με τον Υψηλάντη και τα μέλη του Αρείου Πάγου όσο και με τον ίδιο τον Ανδρούτσο, στο στρατόπεδο του τελευταίου στη θέση Δρακοσπηλιά. Κατά τα μέσα Μαΐου, ο Νούτσος στάλθηκε εκ νέου στη Στερεά, αυτή τη φορά διορισμένος στη θέση του πολιτικού διοικητή Ανατολικής Στερεάς Ελλάδας. Τον συνόδευαν ο Χρήστος Παλάσκας ως αντικαταστάτης του Ανδρούτσου καθώς και μια μικρή στρατιωτική δύναμη. Παράλληλα, είχαν επιφορτιστεί την αποστολή να στείλουν αιχμάλωτο τον Ανδρούτσο στην έδρα της κυβέρνησης ή ακόμα και να τον σκοτώσουν αν αυτός αντιστεκόταν. Την 14η Μαΐου μετέβησαν πρώτα στο Δίστομο όπου έγιναν επίσημα δεκτοί και αφού κατέλυσαν την τοπική φρουρά που αποτελείτο από άνδρες του Ανδρούτσου και εγκατέστησαν δική τους κατευθύνθηκαν στη Στυλίδα. Εκεί, ο Νούτσος έλαβε την διαβεβαίωση του Υψηλάντη για επιστροφή του τελευταίου στην Πελοπόννησο και ύστερα από προτροπή του Φαναριώτη αγωνιστή, κινήθηκε προς το Πατρατζίκι όπου βρισκόταν ο Νικηταράς με ισχυρή δύναμη (σύμφωνα με μια εκδοχή, ο Υψηλάντης πρότεινε στους Νούτσο και Παλάσκα αυτό το δρομολόγιο με σκοπό να τους προστατεύσει από τον Ανδρούτσο), καθ' οδόν όμως, μαθαίνοντας πως ο Ανδρούτσος απουσίαζε από το στρατόπεδό του, αποφάσισε να κατευθυνθεί προς τη Δρακοσπηλιά. Εκεί, οι δύο άνδρες και οι στρατιώτες τους κυκλώθηκαν από τις δυνάμεις του Ανδρούτσου, ο οποίος ήταν γνώστης των σχεδίων τους για το πρόσωπό του, και μετά από σύντομη πολιορκία στον, παρακείμενο του στρατοπέδου, ναό του Αγίου Γεωργίου παραδόθηκαν. Έπειτα, μεταφέρθηκαν αιχμάλωτοι στο στρατόπεδο: εκεί, ο Ανδρούτσος διάβασε στους άνδρες του τα έγγραφα που κόμιζε ο Νούτσος και στη συνέχεια, μετά από δική του προτροπή, εκείνοι σκότωσαν τους Νούτσο και Παλάσκα. Ο Νούτσος πραγματοποίησε δύο γάμους από τους οποίους απέκτησε ένα παιδί. Αρχικά παντρεύτηκε την Ευφροσύνη Σαϊτσή από το Σκαμνέλι, κόρη κροίσου που ζούσε στη Βεσσαραβία, η οποία πέθανε προσβεβλημένη από φυματίωση. Αργότερα, σύναψε δεύτερο γάμο με την αδελφή του Γεωργίου Σταύρου, με την οποία απέκτησε μια κόρη, ονόματι Ελένη. Από Ευρωπαίους περιηγητές που επισκέφτηκαν τα Ιωάννινα την περίοδο της κυριαρχίας του Αλή πασά, ο Νούτσος παρουσιάζεται ως μεγαλοπρεπής, άσωτος χαρακτήρας, επιρρεπής στις ηδονές και καταπιεστικός όταν ασχολείτο με την είσπραξη των φόρων. Αρνητική είναι η εκτίμηση του Καρόλου Μέντελσον–Μπαρτόλντι, ενώ αντιθέτως, ο Μακρυγιάννης εξήρε την τιμιότητα και τον πατριωτισμό του. Αγαπητός Σ. Αγαπητός, Οι Ένδοξοι Έλληνες του 1821, ή Οι Πρωταγωνισταί της Ελλάδος, Τυπογραφείον Α. Σ. Αγαπητού, Εν Πάτραις, 1877. Σπ. Π. Αραβαντινού, Ιστορία Αλή πασά του Τεπελενλή, Εκ του Τυπογραφείου των Καταστημάτων Σπυρίδωνος Κουσουλίνου, Εν Αθήναις, 1895. Ειρηναίου Ασωπίου, Αττικόν Ημερολόγιον του έτους 1887, Αθήνησι, 1886. Γιάννη Βλαχογιάννη, Απομνημονεύματα Στρατηγού Μακρυγιάννη, κείμενον, εισαγωγή, Βαγιονάκης, τόμος Α', Αθήναι 1947. Ιωάννου Λαμπρίδου, Ζαγοριακά οις προσετέθησαν και τινά περί Ηπείρου, Εκ του Τυπογραφείου της Αυγής, Εν Αθήναις, 1870. Μιχαήλ Γεωργίου Οικονόμου, Ιστορικά της Ελληνικής Παλιγγενεσίας ή ο ιερός αγώνας των Ελλήνων, Εκ του τυπογραφείου Θ. Παπαλεξανδρή, Αθήναι, 1873. Ιωάννου Φιλήμονος, Δοκίμιον ιστορικόν περί της ελληνικής Επαναστάσεως, 1859. Ιωάννου Φιλήμονος, Δοκίμιον ιστορικόν περί της Φιλικής Εταιρίας, Εκ της τυπογραφίας Θ. Κονταξή και Ν. Λουλάκη, Εν Ναυπλία, 1834. Σύγχρονος Εγκυκλοπαίδεια Ελευθερουδάκη,τόμος 18ος. Douglas Dakin, The unification of Greece - 1770-1923, Benn, London 1972. Argiris Demetriou Demetrakis, The Stone Bridges of Greece - Epirus, Macedonia, Thrace, Thessaly, Central Greece, Peloponnese, Pergamos/Adam Editions, 2002. Ριζοσπάστης:Στα Ζαγοροχώρια.
|
Ο Αλέξιος Νούτσος (1770 - 25 Μαΐου 1822) ήταν Έλληνας πολιτικός και αγωνιστής της Ελληνικής Επανάστασης του 1821 από την Ήπειρο. Έμεινε γνωστός κυρίως για τη θητεία του στην αυλή του Αλή Πασά. Εκτελέστηκε στις 25 Μαΐου 1822 από τον Οδυσσέα Ανδρούτσο, στο πλαίσιο εμφύλιας έριδας.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%91%CE%BB%CE%AD%CE%BE%CE%B9%CE%BF%CF%82_%CE%9D%CE%BF%CF%8D%CF%84%CF%83%CE%BF%CF%82
|
Κτίριο Τέχνης και Αρχιτεκτονικής Γέιλ
|
Ο σχεδιασμός του κτιρίου επηρεάστηκε από το κτίριο Λάρκιν (Larkin Building) του Φρανκ Λόυντ Ράιτ (Frank Lloyd Wright) στο Μπούφαλο (Buffalo) της Νέας Υόρκης και τα ύστερα κτίρια του Λε Κορμπιζιέ(Le Corbusier). Το συγκρότημα περιλαμβάνει πάνω από τριάντα επίπεδα στα επτά του κτίρια. Σχηματίζεται από διασταυρούμενους όγκους σφυρήλατου σκυροδέματος και καταλαμβάνει μια γωνιακή περιοχή πλαισιώνοντας τη νότια πλευρά του δρόμου. Στην βορεινή πλευρά ανοίγεται μια θέα από ένα σύνολο κτιρίων από κόκκινα τούβλα , χαρακτηριστικό για την περιοχή , καθώς επίσης γειτνιάζει και με ένα από τα πρώτα κτίριο του Λούις Καν (Louis Kahn). Ενώ όμως τα παράθυρα από την πλευρά του δρόμου πλαισιώνουν το μοντέρνο έργο του Καν, ο Ρούντολφ έκανε μια αμφιλεγόμενη στροφή μακριά από τη λειτουργικότητα που χαρακτήριζε το σχέδιο του πρώτου. Το σύνολο των στοιχείων από λείο μπετόν και τα οριζόντια στοιχεία υαλοπετασμάτων διαμορφώνονται από μια σειρά από πύργους που προεξέχουν πάνω από την οροφή ακολοθούμενοι από μια σειρά από πυργίσκους. Το σκυρόδεμα χυτεύθηκε επί τόπου χρησιμοποιώντας πτυχωτά ξύλινα καλούπια και σφυρηλατίθηκε για να τονιστεί το αδρανές υλικό. Οι επιφάνειες με κοκκώδη υφή παράγονται με τη χύτευση σκυροδέματος σε κατακόρυφους ξυλότυπους με ραβδώσεις, οι οποίες στη συνέχεια χάνονται και οι άκρες από σκυρόδεμα σφυρηλατούνται με το χέρι ώστε να τονιστεί η αδρή επιφάνεια, γεγονός που αποτελεί την αγαπημένη επεξεργασία του Ρούντολφ για εμφανές σκυρόδεμα. Αυτό συμβαίνει διότι εκτός από το ότι προσδίδει ενδιαφέρον σε μία επιφάνεια, ελέγχει τη χρώση και ελαχιστοποιεί τις κηλίδες που εμφανίζονται στο σκυρόδεμα.Τα έργα τέχνης, η περιορισμένη χρήση ζωντανών χρωμάτων - κυρίως το πορτοκαλί και έξυπνα ενσωματωμένα έπιπλα ενισχύουν την αρχιτεκτονική, η οποία έχει σκοπό να “ενθουσιάσει και να προκαλέσει τους κατοίκους”, λέει ο Ρούντολφ. Aν και το μεγαλύτερο μέρος του κτιρίου αποτελείται από σκυρόδεμα , εντοπίζονται και άλλα δομικά υλικά, όπως το γυαλί και ο χάλυβας . Παρ' όλ' αυτά η δομή σχεδιάστηκε και εκτελέστηκε ως ενιαία μάζα σκυροδέματος. Σε αντίθεση με τη συμβατική αντίληψη της εποχής οι κατακόρυφες αυλακώσεις καθιστούν τους τοίχους πιο ογκώδεις και εμβληματικούς , προτάσσοντας τα βαριά αδρανή και δημιουργώντας διακοπτόμενες γραμμικές σκιές. Η κύρια είσοδος είναι από πίσω, από τη πλευρά του δρόμου, προσπελαύνεται μέσω ενός μεταβατικού χώρου και ενός κλιμακοστασίου ανάμεσα σε δύο μπετονένιες κολώνες με το οποίο διεσδύουν βαθιά στη μάζα του κύριου όγκου . Τριάντα επτά αλλαγές στο επίπεδο φιλοξενούν λειτουργικές και κυκλοφοριακές περιοχές και, δεδομένου ότι τα τοιχώματα υποβαθμίζονται, αυτά καθορίζονται κυρίως από τα δαπέδα και οροφές. Ο Ρούντολφ, όπως και ο Λούις Καν, ασχολείται με τη μέθοδο και το φυσικό φωτισμό. Αυτό είναι σαφώς ένας σημαντικός παράγοντας στο σχεδιασμό του κτιρίου, καθώς συμβάλλει στον μεταβαλλόμενο χαρακτήρα και το πως επιδρά στην ψυχολογία ο χώρος. Εσωτερικά το κτίριο είναι οργανωμένο γύρω από έναν κεντρικό πυρήνα που ορίζεται από τέσσερις μεγάλες κολώνες σκυροδέματος που, όπως και οι εξωτερικοί πύργοι, είναι κοίλες για να φιλοξενήσουν μηχανικές εγκαταστάσεις. Σε δύο βυθισμένα επίπεδα, βασικά στούντιο σχεδιασμού και αίθουσες διδασκαλίας περικλείουν ένα κεντρικό αμφιθέατρο που αφορά μαθήματα περί κριτικής της αρχιτεκτονικής, θέμα κρίσιμο για την εκπαίδευση νέων αρχιτεκτόνων. Πάνω από αυτό, με τη δυνατότητα να κοιτάξει κανείς προς τα κάτω στην περιοχή ανάγνωσης, είναι ένας διώροφος κεντρικός εκθεσιακός χώρος, με διοικητικά γραφεία στον ημιώροφορο του. Μεταβαίνοντας από το τέταρτο επίπεδο, είναι ο πιο μεγαλοπρεπής χώρος: μια “αρχιτεκτονική ζώνη”σε πέντε επίπεδα, καθεμία από τις οποίες συνδέεται με μερικά σκαλοπάτια, ένα μεμονωμένο στοιχείο το οποίο όμως αποτελεί και τμήμα ενός μεγαλύτερου χώρου, πάνω από το οποίο υπάρχουν δύο παράλληλες ενδιάμεσες ζώνες , που συνδέονται με γεφυρώσεις . Μεταξύ των τεσσάρων κεντρικών πύργων, δύο φεγγίτες μεγαλώνουν σαν γιγαντιαίοι φωταγωγοί, εισάγωντας το φυσικό φως στο κέντρο του χώρου που τις δέχεται και στις τέσσερις πλευρές μέσω των περιμετρικών υαλοπινάκων. Τα στούντιο ζωγραφικής και γραφικής τέχνης βρίσκονται στα δύο πρώτα επίπεδα, με ανοιχτή βεράντα. Τέλος, υπάρχει ένα ρετιρέ διαμέρισμα για τους φιλοξενούμενους κριτικούς, που έχει επίσης τη δική του βεράντα. Ο Ρούντολφ έχει επικριθεί για τις σοβαρές λειτουργικές ανεπάρκειες του κτιρίου: ότι έβαλε τις περιοχές που τον ενδιέφεραν λιγότερο στο υπόγειο, ότι οι ζωγράφοι είναι ενοχλημένοι από το νότιο φως · ότι οι γλύπτες βρίσκονται σε χώρους με χαμηλή οροφή που τους ομοιάζουν με σπηλιές και ότι οι καλύτεροι χώροι προορίζονται για την αρχιτεκτονική δραστηριότητα. Λειτουργικά, το κτίριο του Ρούντολφ είναι ένα πολιτικό και αρχιτεκτονικό ορόσημο, το οποίο από αρχιτεκτονικής άποψης τείνει να επεκταθεί πέρα από το δικό του αστικό πλαίσιο, δημιουργώντας έξυπνα μια γενική αστική κλίμακα και μια συγκεκριμένη εσωτερική κλίμακα, εναρμονισμένες μεταξύ τους .Το κτίριο του Ρούντολφ είναι πραγματικά σαν μια μικρή πόλη για εκείνον. Οι χώροι ρέουν μεταξύ τους και αλληλοσυνδέονται με περίπλοκο και εκπληκτικό τρόπο. Θυμίζει φρούριο ,εδραιώνει και ενισχύει τις εσωτερικές πτυχές των αρχιτεκτόνων και της αρχιτεκτονικής κουλτούρας γενικότερα. Είναι ένας τόπος που γυρίζει την πλάτη του στην πόλη και στο πανεπιστήμιο και προτείνει τον εαυτό του ως ένα όραμα για ένα τολμηρό, νέο μέλλον, μια απόλυτη απόρριψη της ψευδο-γοτθικής αρχιτεκτονικής του παρελθόντος του Yale και κατ 'επέκταση της επικρατούσας μέχρι τότε αρχιτεκτονικής φιλοσοφίας. Μια μεγάλη πυρκαγιά τη νύχτα της 14ης Ιουνίου 1969, το κτίριο ήταν ο στόχος μιας πιθανολογούμενης εμπρηστικής επίθεσης από δυσαρεστημένο φοιτητή, που προκάλεσε εκτεταμένη ζημιά στους επάνω ορόφους και ζημιές από το νερό, ως αποτέλεσμα της καταπολέμησης της πυρκαγιάς, στους κάτω ορόφους. Μέχρι τη δεκαετία του 2000 το κτίριο είχε υποστεί αρκετές περαιτέρω ανακαινίσεις που έθεσαν σε κίνδυνο τον αρχικό σχεδιασμό του Ρούντολφ. Μια έρευνα έδειξε ότι το κτίριο δεν ήταν πλέον κατάλληλο για αυτό το σκοπό που είχε και δεν συμμορφώνεται με τους σύγχρονους κανονισμούς σε περίπτωση πυρκαγιάς και τις απαιτήσεις προσβασιμότητας. Το πανεπιστήμιο τότε ανέθεσε στην Γκουόθμι Σίγκελ και συνεργάτες (Gwathmey Siegel & Associates Architects, GSAA), μια επιχείρηση υπό την ηγεσία ενός πρώην σπουδαστή του Ρούντολφ, να αναλάβει το έργο ανακαίνισης και επέκτασης με κόστος ύψους 126 εκατομμυρίων δολαρίων προσδίδοντας στο κτίριο μεγαλύτερη αξία. Τα προηγούμενα σχέδια ανακαίνισης από Σκίντμορ, Όουινγκς και Μέριλ (Skidmore, Owings & Merrill), Ρίτσαρντ Μάιερ (Richard Meier) και Μπέγιερ Μπλάιντερ Μπέλ (Beyer Blinder Belle) τέθηκαν σε λειτουργία. Η ανακαίνιση έβλεπε ένα μεγάλο μέρος της αρχικής διάταξης του Ρούντολφ, αλλάζοντας την τοποθέτηση των ημιωρόφων, την τομή του χώρου και τη διπλή υάλωση. Συγκεκριμένα, αφαιρέθηκαν τα επίπεδα που προστέθηκαν στην ανακατασκευή του μετά την πυρκαγιά, εισάγοντας τα ακριβή τζάμια που είχαν σχεδιαστεί και αποκατέστησαν το σκυρόδεμα. Το πορτοκαλί (χρώμα της πάπρικας) και γκρίζο χρωματικό σχέδιο του Ρούντολφ τιμάται με την επανατοποθέτηση ενός έντονου πορτοκαλί χαλιού που διατρέχει το κτίριο και με την τοποθέτηση νέων επίπλων. Η Σχολή Τέχνης μετακόμισε στο δικό της κτίριο και το οικοδόμημα υπόκειται σε προσθήκη και ανακαίνιση με σκοπό την αποκατάστασή του σύμφωνα με το σχέδιο που αρχικά οραματίστηκε ο Ρούντολφ. Το καινούργιο κτίριο θα αποκαταστήσει το ρετιρέ στον τελευταίο όροφο, ένα αποσυναρμολογημένο σαλόνι σπουδαστών και τις κατεστραμμένες γέφυρες που θα συνδέονται με το νέο τμήμα ιστορίας της τέχνης. Η προσθήκη του Κέντρου Τζέφρεϊ Λόρια (Jeffrey H. Loria) και της Βιβλιοθήκης Οικογενειακών Τεχνών του Ρόμπερτ Χάας (Robert B. Haas) παρέχει επιπλέον αίθουσες διδασκαλίας και γραφείων, δύο αίθουσες διαλέξεων, μια καφετέρια και μια βιβλιοθήκη στο ισόγειο για το τμήμα. Το κτίριο με επένδυση από ασβεστόλιθο και πάνελ ψευδαργύρου, προσκολλάται στη βορειοανατολική πρόσοψη του κτιρίου του Ρούντολφ, εμπεριέχοντας και μία από τις αρχικές προσόψεις από σκυρόδεμα. Το κτίριο τέχνης και αρχιτεκτονικής του Γέιλ εγκαινιάστηκε ξανά ως Αίθουσα Ρούντολφ (Rudolph Hall) στον Νοέμβριο του 2008 - 45 χρόνια μετά τα εγκαίνια του αρχικού κτιρίου του Ρούντολφ . Το κτίριο μοιάζει περισσότερο με τον αρχικό εαυτό του τώρα από ό,τι όταν παρέστη. "Οι εξωτερικές δυνάμεις υπαγορεύουν ότι το κτίριο αυτό αλλάζει τα δεδομένα και συνδέεται με το σύγχρονο κτίριο, καθώς επίσης υποδηλώνει ότι ανήκει στο Πανεπιστήμιο του Γέιλ. Η εσωτερική δύναμη απαιτούσε ένα περιβάλλον κατάλληλο για πάντα διαφορετικές δραστηριότητες που θα έχουν μορφή και συνοχή από τους καθορισμένους χώρους . Καθώς περνούν τα χρόνια, ελπίζουμε ότι άλλα συμφέροντα και δραστηριότητες θα πραγματοποιηθούν μέσα στους χώρους, αλλά ο ίδιος ο χώρος θα παραμείνει ". - Paul Rudolph. Η Αρχιτεκτονική του Paul Rudolph. Νέα Υόρκη: Εκδότες Praeger, 1970. ρ120. "Ένα μικρό γραφείο δεν μπορεί να αναλάβει περισσότερα από 7 εκατομμύρια δολάρια αξίας δουλειά ετησίως ή ο ηγέτης του δεν είναι παρά ένας κριτικός των συντακτών του. Η αρχιτεκτονική είναι μια προσωπική προσπάθεια και όσο λιγότεροι άνθρωποι έρχονται ανάμεσα σε εσάς και το έργο σας τόσο καλύτερα. Αυτό απομακρύνει μερικούς ανθρώπους από την αρχιτεκτονική ... Η καρδιά μπορεί να “πέσει” για ένα κτίριο κατά τη διάρκεια της παραγωγής των σχεδίων του και μερικές φορές δεν θα αναγνωρίσετε το δικό σας κτίριο αν δεν το ακολουθήσετε με το πέρασμα του χρόνου . Αν ένας αρχιτέκτονας νοιάζεται αρκετά και ασκεί την αρχιτεκτονική ως τέχνη τότε πρέπει να ξεκινήσει από το σχεδιασμό · πρέπει να δημιουργεί αντί να κάνει παρατηρήσεις . Η κρίση του καλλιτέχνη είναι μάλλον φτωχή, αν δεν μπορεί αντικειμενικά να διαχωρίσει αυτό στο οποίο συμμετείχε με αυτό που ασκεί κριτική. Έτσι ο κριτικός απαιτεί και πάλι ένα συγκεκριμένο είδος νοοτροπίας ». -Paul Rudolph .από τον Paul Heyer. Αρχιτέκτονες Αρχιτεκτονικής: Νέες κατευθύνσεις στην Αμερική. p303. Η Αρχιτεκτονική του Paul Rudolph. Νέα Υόρκη: Εκδότες Praeger Αρχιτέκτονες Αρχιτεκτονικής: Νέες κατευθύνσεις στην Αμερική, Paul Heyer http://docomomo-us.org/register/yale-university-art-and-architecture-building http://architectuul.com/architecture/yale-a-a-building https://mgerwingarch.com/m-gerwing/2016/11/25/yale-art-and-architecture-building http://www.greatbuildings.com/buildings/Art_and_Arch_Building.html http://www.greatbuildings.com/buildings/Art_and_Arch_Building.html
|
Το Κτίριο Τέχνης και Αρχιτεκτονικής Γέιλ ή Κτίριο A & A (Yale Art and Architecture Building) γνωστό και ως Ρούντολφ Χολ (Rudolph Hall), γνωστό και ως είναι ένα από τα παλαιότερα και πιο γνωστά παραδείγματα της αρχιτεκτονικής των μπρουταλτιστών στις Ηνωμένες Πολιτείες. Το κτίριο στεγάζει την Σχολή Αρχιτεκτονικής του Πανεπιστημίου Γέιλ (κάποτε στεγαζόταν επίσης η Σχολή Τέχνης) και βρίσκεται στο Nιού Χάβεν (New Haven) του Κονέκτικατ (Connecticut). Το Κτίριο Τέχνης και Αρχιτεκτονικής του Πανεπιστημίου Γέιλ σχεδιάστηκε το 1963 από τον γνωστό αρχιτέκτονα του κινήματος του μοντερνισμού, που έπειτα έγινε πρύτανης της σχολής αρχιτεκτονικής το διάστημα 1958-1965, Πολ Ρούντολφ, με σκοπό να φιλοξενεί ένα συνδυασμένο πρόγραμμα σπουδών τέχνης και αρχιτεκτονικής, συμπεριλαμβανομένου του γραφικού σχεδιασμού και του πολεοδομικού σχεδιασμού. Προηγουμένως, όλα αυτά τα διαμερίσματα στεγαζόταν χωριστά στη Γκαλερί τέχνης Γέιλ, στο Γουέιρ Χολ (Weir Hall) και στο Στριτ Χολ (Street Hall) και στην οδό Τσάπελ (Chapel Street). Η ιδιαίτερη του θέση ως πελάτης αλλά και ως αρχιτέκτονας του έδωσε την ευκαιρία να διερευνήσει μια νέα καινοτόμα κατεύθυνση για την αρχιτεκτονική που εξακολουθεί να διχάζει τις γνώμες. Θεωρείται ένα από τα σημαντικότερα έργα του,το οποίο έχει ανακαινιστεί πλήρως, επεκταθεί και αποκατασταθεί η κατασκευή σύμφωνα με την αρχική του πρόθεση το 1963, παρέχοντας χώρο για το τμήμα Ιστορίας της Τέχνης. Όταν το κτίριο εγκαινιάστηκε, εγκωμιάστηκε ευρέως από κριτικούς και ακαδημαϊκούς, και έλαβε πολλά βραβεία κύρους, συμπεριλαμβανομένου του Βραβείου Τιμής από το Αμερικανικό Ινστιτούτο Αρχιτεκτόνων. Ο κριτικός της αρχιτεκτονικής της Νέας Υόρκης, Άντα Λουίζ Χάξταμπλ (Ada Louise Huxtable), το ονόμασε "μια θεαματική εκστρατεία εξουσίας". Με την πάροδο του χρόνου, όμως, οι κριτικές στο κτίριο έγιναν πιο αρνητικές. Ο ιστορικός της αρχιτεκτονικής, Νικολάους Πέβσνερ (Nikolaus Pevsner), εξοργίστηκε από την καταπιεστική μνημειακότητά του.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9A%CF%84%CE%AF%CF%81%CE%B9%CE%BF_%CE%A4%CE%AD%CF%87%CE%BD%CE%B7%CF%82_%CE%BA%CE%B1%CE%B9_%CE%91%CF%81%CF%87%CE%B9%CF%84%CE%B5%CE%BA%CF%84%CE%BF%CE%BD%CE%B9%CE%BA%CE%AE%CF%82_%CE%93%CE%AD%CE%B9%CE%BB
|
Γεράρδος Ε΄ του Αρμανιάκ
|
Το 1182 ο μεγάλος θείος του, Βερνάρδος Δ' κόμης του Αρμανιάκ, έκανε κληρονόμο τον πατέρα τού Γεράρδου Ε΄, Βερνάρδο, σε περίπτωση που απεβίωνε χωρίς παιδιά. Όμως ο Γεράρδος Δ΄ γεννήθηκε τα επόμενα χρόνια· όταν το 1215 ο Γεράρδος Δ΄ απεβίωσε άτεκνος, ο Γεράρδος Ε΄ έγινε κόμης του Aρμανιάκ και του Φεζανσάκ. Στις 8 Ιουνίου 1215, για να αποφύγει τη μοίρα τού Ραϋμόνδου ΣΤ΄ κόμη της Τουλούζης, αναγνώρισε τον Σίμωνα Δ΄ του Μονφόρ ως κύριο. Το 1217 ο Ραϋμόνδος ΣΤ΄ επαναστάτησε εναντίον του Σίμωνα Δ΄. Ο Σίμων Δ΄ κάλεσε τον Γεράρδο Ε΄ για βοήθεια και τα στρατεύματά τους πολιόρκησαν την πόλη: κατέκτησαν τη γύρω χώρα και το Iλ-Ζουρνταίν δόθηκε στον Γεράρδο Ε΄. Ο Σίμων Δ΄ σκοτώθηκε κατά την πολιορκία της Τουλούζης. Πιέρ-Ζεράρ (απεβ. 1241), κόμης των Αρμανιάκ και Φεζανσάκ. Bερνάρδος Ε΄ (απεβ. 1245), κόμης των Αρμανιάκ και Φεζανσάκ μετά τον αδελφό του . Mασκαρόζα Α΄ (απεβ. 1249), κόμισσα των Αρμανιάκ και Φεζενσάκ, παντρεύτηκε τον Aρνώ-Οντόν (απεβ. 1256), υποκόμη του Λομάν (Lomagne). Μερικοί ιστορικοί και γενεαλόγοι, συμπεριλαμβανομένου του διάσημου περ Ανσέλ ντε Σαιν-Μαρί, τον συγχέουν με τον Γεράρδο Δ΄. Γι' αυτόν τον λόγο ο ανιψιός του Γεράρδος, που έγινε κόμης του Λομάν, μερικές φορές αριθμείται λανθασμένα ως Γεράρδος Ε΄ αντί του ορθού, που είναι Γεράρδος ΣΤ΄. Οίκος του Αρμανιάκ Lodge, Eleanor C. (1926). Gascony under English Rule. Methuen & Co. Ltd.
|
Ο Γεράρδος Ε΄, γαλλ.: Gerald V d'Armagnac (απεβ. το 1219) ήταν κόμης του Aρμανιάκ και του Φεζανσάκ από το 1215 έως το 1219. Ήταν γιος του Bερνάρδου υποκόμη του Φεζανσάκ και της Ζεράλντας του Φουά.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%93%CE%B5%CF%81%CE%AC%CF%81%CE%B4%CE%BF%CF%82_%CE%95%CE%84_%CF%84%CE%BF%CF%85_%CE%91%CF%81%CE%BC%CE%B1%CE%BD%CE%B9%CE%AC%CE%BA
|
The Gathering
|
Το συγκρότημα πήρε την ονομασία του από την ταινία "The Highlander" και στις πρώτες τους ζωντανές εμφανίσεις έπαιζαν διασκευές σε κομμάτια των Celtic Frost, Possessed και Carnivore. Το 1990, ηχογράφησαν το ντέμο "An Imaginary Symphony" με τη σύνθεση τους να αποτελείται από το ντράμερ Χανς Ρούτεν, τους κιθαρίστες Ρενέ Ρούτεν και Γιέλμερ Βίρσμα, τον τραγουδιστή Μαρτ Σμιτς, τον μπασίστα Χιούγκο Πρίνζεν Γκίρλινγκς και τον κιμπορντίστα Φρανκ Μπουγιέ.Την επόμενη χρονιά, ακολούθησε ένα ακόμη ντέμο με τίτλο "Moonlight Archer", πριν περιοδεύσουν στην Ολλανδία ανοίγοντας τις εμφανίσεις των Death και Morbid Angel. Το συγκρότημα υπέγραψε στη δισκογραφική εταιρεία Foundation 2000, μέσω της οποίας κυκλοφόρησε το ντεμπούτο-άλμπουμ του με τίτλο "Always...". Μετά την κυκλοφορία του δίσκου, αποχώρησε από το συγκρότημα ο Σμιτς, μαζί με τη Μαρίκ Γκρουτ που έκανε δεύτερα φωνητικά. Νέοι τραγουδιστές του σχήματος ήταν οι Νιλς Ντούφες και Μαρτίνε Βαν Λουν, οι οποίοι αποχώρησαν μετά την κυκλοφορία του δίσκου "Almost a Dance", που πραγματοποιήθηκε τον Σεπτέμβριο του 1993. Νέα τραγουδίστρια του σχήματος ήταν η Άννεκε Βαν Γκιρσμπέργκεν, με την οποία ηχογράφησαν το άλμπουμ "Mandylion", μπαίνοντας για πρώτη φορά στο Top-20 της πατρίδας τους. Στον συγκεκριμένο δίσκο, οι The Gathering αποτραβήχτηκαν από τον doom metal ήχο, εντάσσοντας progressive στοιχεία στη μουσική τους. Για την προώθηση του άλμπουμ, συμμετείχαν στην περιοδεία "Dark Winter Nights" μαζί με τους Lacrimosa, Sentenced και Dream of Sanity. Το "Nighttime Birds" του 1997 ανέβηκε στη δωδέκατη θέση των ολλανδικών τσαρτ και το συγκρότημα χαρακτηρίστηκε ως ένα από τα σπουδαιότερα ροκ συγκροτήματα της χώρας. Μετά την κυκλοφορία του άλμπουμ, ο Γιέλμερ Βίρσμα αποχώρησε αφήνοντας τον Ρούτεν και την Γκιρσμπέργκεν στις κιθάρες. Προσπαθώντας να διατηρήσουν το επίπεδο της δημοτικότητας τους, οι The Gathering κυκλοφόρησαν το διπλό "How to Measure a Planet?" την επόμενη χρονιά και περιόδευσαν τον Απρίλιο του ίδιου έτους μαζί με τους Lacuna Coil και Siegmen. Η επιτυχία του δίσκου οδήγησε στις πρώτες ζωντανές τους εμφανίσεις στις Ηνωμένες Πολιτείες, όπου έπαιξαν μεταξύ άλλων και στο "Milwaukee Metal Fest", ενώ ηχογράφησαν το ζωντανό άλμπουμ "Superheat".Μετά την κυκλοφορία του άλμπουμ "if then else", το συγκρότημα διέκοψε τη συνεργασία του με τη "Century Media", δημιουργώντας τη δική του δισκογραφική εταιρεία με την ονομασία "Psychonaut Records". Το 2001, κυκλοφόρησε η συλλογή "Downfall – The Early Years", με στούντιο και ζωντανές ηχογραφήσεις της περιόδου 1990 - 1991.Τον Αύγουστο του 2002, το συγκρότημα συμμετείχε στα φεστιβάλ "Eurorock" του Βελγίου, "Sziget" της Ουγγαρίας, "M'Era Luna" και "Summer Breeze" της Γερμανίας, "Stagazer" της Ελλάδας και "Long Live Rock n' Roll" της Ρωσίας. Έναν μήνα νωρίτερα, είχαν κυκλοφορήσει το σινγκλ "Black Light District", το οποίο είχε διάρκεια 16 λεπτών και στο οποίο συμμετείχε ως γκεστ η τραγουδίστρια Σάρα Τζέζεμπελ Ντίβα των Cradle of Filth.Ένα νέο άλμπουμ κυκλοφόρησε στις 24 Φεβρουαρίου 2003 με τίτλο "Souvenirs", ακολουθούμενο από εκτεταμένη περιοδεία με τους Νορβηγούς Pale Forest να ανοίγουν τις εμφανίσεις τους. Τον Οκτώβριο του ίδιου έτους, ο Γκίρλινγκς αντικαταστάθηκε από την μπασίστρια Μαριολάιν Κόιμαν και τον Ιανουάριο του 2004 κυκλοφόρησαν το ακουστικό άλμπουμ "Sleepy Buildings – A Semi Acoustic Evening". Για την προώθηση αυτού του άλμπουμ, περιόδευσαν στη Χιλή και το Μεξικό, πριν συνεχίσουν στις Ηνωμένες Πολιτείες με τους Agalloch και Novembers Doom. Στο γερμανικό μέρος της περιοδείας, τις εμφανίσεις των The Gathering άνοιγαν οι Flowing Tears, ενώ στις 29 Μαΐου 2004 έπαιξαν την πρώτη τους συναυλία στη Ρωσία.Η προγραμματισμένη αμερικάνικη περιοδεία των The Gathering αναβλήθηκε μετά από την ανακοίνωση ότι η Γκίρσμπεργκεν ήταν έγκυος τριών μηνών. Η "Century Media" κυκλοφόρησε τη διπλή συλλογή "Accessories – Rarities and B-Sides" τον Αύγουστο του 2005, συμπεριλαμβανομένων και κάποιων ακυκλοφόρητων ντέμο κομματιών.Στα τέλη του 2005, το συγκρότημα ξεκίνησε τις ηχογραφήσεις του ένατου άλμπουμ του, το οποίο κυκλοφόρησε τον επόμενο Απρίλιο με τίτλο "Home". Τον Μάρτιο του 2006 περιόδευσαν στη Λατινική Αμερική και τον επόμενο μήνα συνέχισαν στη Γερμανία. Παρ' όλα αυτά, οι πρώτες εβδομάδες της ευρωπαϊκής τους περιοδείας αναβλήθηκαν λόγω κολπικής μόλυνσης που υπέφερε η Γκίρσμπεργκεν. Στις 11 Φεβρουαρίου 2007, οι The Gathering τιμήθηκαν στις κατηγορίες Best Dutch Live Band και Outstanding Achievement στα "NightLiveXS Awards" στο Άμστερνταμ. Στη συνέχεια περιόδευσαν στη Βόρεια Αμερική με τους Lacuna Coil και ανακοινώθηκε η συμμετοχή τους στο "Metal Female Voices Fest V" για τις 20 Οκτωβρίου, από το οποίο τελικά αποσύρθηκαν. Η Γκιρσμπέργκεν αποχώρησε από το συγκρότημα στα τέλη του 2008, με τα εναπομείναντα μέλη του συγκροτήματος να ανακοινώνουν ότι ο επόμενος τους δίσκος θα φέρει τον τίτλο "The West Pole". Στις 12 Μαρτίου 2009, ανακοινώθηκε ότι η νέα τραγουδίστρια του σχήματος θα είναι η Σίλιε Βέργκελαντ, με το άλμπουμ να κυκλοφορεί τον Μάιο του ίδιου έτους.Στις 16 Μαΐου 2011, κυκλοφόρησαν το σινγκλ "Heroes For Ghosts", ενώ περιόδευσαν στη Νότια Αμερική. Ακολούθησε το δέκατο άλμπουμ του συγκροτήματος με τίτλο "Disclosure", χωρίς να καταφέρουν να πλησιάσουν την επιτυχία του παρελθόντος. Την επόμενη χρονιά, κυκλοφόρησε το "Afterwords", ενώ στις 9 Νοεμβρίου 2014 το συγκρότημα, μαζί με παλιότερα μέλη του, γιόρτασε τα 25α γενέθλια του με μία συναυλία στο Ναϊμέγκεν της Ολλανδίας. Μερικούς μήνες νωρίτερα, είχαν ανακοινώσει ότι θα έκαναν ένα διάλειμμα από τις ηχογραφήσεις και τις περιοδείες, ενώ η Μαριολάιν Κόιμαν αποτελούσε παρελθόν από τη σύνθεση τους. Στούντιο ηχογραφήσεις The Gathering | Music Biography, Streaming Radio and Discography The Gathering Biography - The Dark Chamber - Angelfire The Gathering - Encyclopaedia Metallum: The Metal Archives Επίσημη ιστοσελίδα theGathering στο Facebook the Gathering στο Twitter
|
Οι The Gathering είναι ολλανδικό alternative rock συγκρότημα, το οποίο δημιουργήθηκε στο Ος της Ολλανδίας το 1989. Το συγκρότημα πραγματοποίησε μία μετάβαση από το ατμοσφαιρικό Death-doom των πρώτων του κυκλοφοριών, στο gothic και το progressive metal μετά την προσθήκη της τραγουδίστριας Άννεκε Βαν Γκιρσμπέργκεν, το 1995. Το 1998, με το άλμπουμ "How to Measure a Planet?", το συγκρότημα ενσωμάτωσε πολλά alternative rock στοιχεία στον ήχο του. Το 2008, η Γκιρσμπέργκεν αποχώρησε, με τη Σίλιε Βέργκελαντ να παίρνει τη θέση της, την αμέσως επόμενη χρονιά, το 2009 δηλαδή.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/The_Gathering
|
Ακετυλομάδα
|
Η ακετυλομάδα, που παράγεται από το οξικό οξύ, είναι θεμελιώδους σπουδαιότητας για όλες τις γνωστές μορφές ζωής στον πλανήτη μας. Όταν συνδέεται με το συνένζυμο Α, αποτελεί κεντρική λύση για το μεταβολισμό των σακχάρων και των λιπών. Η ακετυλομάδα περιέχει μια ομάδα μεθυλίου (-CH3), ως μονού-δεσμού, με ένα καρβονύλιο (C=O). Το καρβονυλικό κέντρο μιας ακυλικής ρίζας έχει ένα μη συνδεδεμένο ηλεκτρόνιο με το οποίο σχηματίζει χημικό δεσμό με το υπόλοιπο R του μορίου. Γενικά, η ομάδα ακετυλίου είναι συστατικό πολλών οργανικών ενώσεων, συμπεριλαμβανομένου του οξικού οξέος, του νευροδιαβιβαστή ακετυλοχολίνη, ακετυλο-CoA, ακετυλοκυστεΐνη, ακεταμινοφαίνη (επίσης γνωστή ως παρακεταμόλη) και ακετυλοσαλικυλικό οξύ (γνωστό ευρέως ως ασπιρίνη). Η εισαγωγή μιας ομάδας ακετυλίου σε ένα μόριο χημικώς ονομάζεται ως ακετυλίωση. Στους βιολογικούς οργανισμούς, οι ακετυλομάδες συνήθως μεταφέρονται από το ακετυλο-CoA σε άλλα οργανικά μόρια. Το ακετυλο-CoA είναι μια ενδιάμεση πρόδρομη ένωση, τόσο στη βιολογική συνθετάση όσο και στη διάσπαση πολλών οργανικών μορίων. Το ακετυλο-CoA δημιουργείται επίσης κατά το δεύτερο στάδιο της κυτταρικής αναπνοής, την αποκαρβοξυλίωση του πυροσταφυλικού, από τη δράση της πυροσταφυλικής αφυδρογονάσης στο πυροσταφυλικό οξύ. Οι ιστόνες και άλλες πρωτεΐνες συχνά τροποποιούνται με ακετυλίωση. Για παράδειγμα, σε επίπεδο DNA, η ακετυλίωση ιστόνης από ακετυλοτρανσφεράσες (HATs) προκαλεί επέκταση της αρχιτεκτονικής της χρωματίνης, επιτρέποντας έτσι τη γενετική μεταγραφή. Ωστόσο, η απομάκρυνση της ακετυλικής ομάδας από τις αποακετυλάσες ιστόνης (HDACs) συμπυκνώνει τη δομή του DNA, εμποδίζοντας έτσι τη μεταγραφή. Η ακετυλίωση μπορεί να επιτευχθεί χρησιμοποιώντας μια ποικιλία μεθόδων. Η πιο συνηθισμένη είναι μέσω της χρήσης του οξικού ανυδρίτη ή του ακετυλοχλωριδίου, συχνά παρουσία μιας τριτοταγούς ή αρωματικής βάσης αμίνης. Μια τυπική ακετυλίωση είναι η μετατροπή της γλυκίνης σε Ν-ακετυλoγλυκίνη: H2NCH2CO2H + (CH3CO)2O -> CH3C(O)NHCH2CO2H + CH3CO2H Τα ακετυλιωμένα οργανικά μόρια παρουσιάζουν αυξημένη ικανότητα να διασχίζουν τον επιλεκτικά διαπερατό αιματοεγκεφαλικό φραγμό. Η ακετυλίωση βοηθά ένα φάρμακο να φτάσει στον εγκέφαλο πιο γρήγορα, καθιστώντας τα αποτελέσματα της δραστικής ουσίας φαρμάκου πιο έντονα και αυξάνοντας την εν γένει αποτελεσματικότητα μιας δεδομένης δόσης. Η ακετυλομάδα στο ακετυλοσαλικυλικό οξύ (ασπιρίνη) ενισχύει την αποτελεσματικότητά της σε σχέση με το φυσικό αντιφλεγμονώδες, το σαλικυλικό οξύ. Με παρόμοιο τρόπο, η ακετυλίωση μετατρέπει το φυσικό παυσίπονο μορφίνη στην πολύ πιο ισχυρή ηρωίνη (διακετυλομορφίνη). Υπάρχουν ορισμένες ενδείξεις ότι η ακετυλο-L-καρνιτίνη μπορεί να είναι πιο αποτελεσματική για ορισμένες εφαρμογές από την L-καρνιτίνη. Η ακετυλίωση της ρεσβερατρόλης -επίσης- αποτελεί καταλυτική αντίδραση που θα οδηγήσει στα πρώτα φάρμακα κατά της ακτινοβολίας, για τον ανθρώπινο πληθυσμό. Ο όρος επινοήθηκε από τον Γερμανό χημικό Γιούστους φον Λήμπιχ το 1839 για να δηλώσει αυτό που πίστευε, δηλαδή ότι ήταν η ρίζα του οξικού οξέος, και αυτό που σήμερα ονομάζουμε ομάδα βινυλίου (όπως επινοήθηκε το 1851). Όταν έγινε επιστημονική συναίνεση ότι η θεωρία του ήταν λανθασμένη και ότι το οξύ είχε διαφορετική ρίζα, το όνομα μεταφέρθηκε στη σωστή, αλλά το όνομα της ακετυλίνης (που επινοήθηκε το 1860) διατηρήθηκε όπως ήταν.
|
Στην οργανική χημεία, η ακετυλομάδα, ή αλλιώς ακετύλιο, ή ομάδα ακετυλίου, είναι μια λειτουργική -χαρακτηριστική- ομάδα με τον χημικό τύπο −COCH3 και την δομή −C(=O)−CH3. Φέρει αρκετές φορές το σύμβολο Ac το οποίο όμως δεν πρέπει να συγχέεται με το στοιχείο ακτίνιο.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%91%CE%BA%CE%B5%CF%84%CF%85%CE%BB%CE%BF%CE%BC%CE%AC%CE%B4%CE%B1
|
Επιχείρημα από τη μη πίστη
|
To θέμα της θεϊκής απόκρυψης ή σιωμπής εχει μακρά ιστορία στην ιουδαϊκο-χριστιανική θεολογία.Οι ρίζες της ιουδαιοχριστιστιανικής περιγραφής του Θεού, βρήσκονται στην Βίβλο, για παράδειγμα στους ψαλμούς. (Θεέ μου, κράζω την ημέρα και δεν απαντάς, Ψαλμοί 22:1-2 ή« Πράγματι, εσύ είσαι Θεός που κρύβεσαι, Θεέ του Ισραήλ,»Ησαϊα, 45:15) Ενας από τους πρώτους φιλοσόφους που γράψανε στο θέμα της θεϊκης απόκρυξης ήταν ο Άνσελμος του Καντέρμπερι, ο οποίος στο έργο του Προσλόγιον το συνέδεσε με μια υπαρξιακή ανησυχία η οποία σχετίζεται με το ότι δεν Tον έχει δει ποτέ. Οι Daniel Howard-Snyder και Paul Moser, στην εισαγωγή τους για ένα τόμο άρθρων σχετικά με την θεϊκή απόκρυψη, αναφέρουν την φράση του Νιτσε: «ένας θεός ο οποίος είναι πανσοφος, παντοδύναμος και δεν διασφαλίζει ότι τα δημιουργήματα του κατανοούν τις προθέσεις του- μπορεί αυτός να είναι ενας πανάγαθος θεός O Schellenberg ανέπτυξε ένα επιχείρημα σύμφωνα με το οποίο, αν υπήρχε ένας πανάγαθος θεός, θα μας έδινε ορισμένες ενδείξεις ότι όντως υπάρχει. Αν είναι παντοδύναμος, τίποτα δεν μπορεί να τον εμποδίσει να κάνει την ύπαρξη του γνωστή στην ανθρωπότητα. Και αν είναι πάνσοφος, σίγουρα θα ξέρει πως να το πραγματοποιήσει. Και επιπλέον, αν ο θεός είναι πανάγαθος και θέλει προσωπική επαφή με κάθε άνθρωπο, τότε θα λάμβανε υπόψιν τα αιτήματα του κάθε ανθρώπου ξεχωριστά και θα απαντούσε στα αιτήματα τους. Δεν θα έδινε σε όσους αγαπά ψεύτικές ή παραπλανητικές σκέψεις, που αφορούν την σχέση θεού-ανθρώπου. Ωστόσο τίποτα από αυτά δεν συμβαίνει, αρα δεν υπάρχει κάτι όπως ο θεός.To Επιχείρημα του, ο Schellenberg το ανάπτυξε στο μνημειώδες βιβλίο του Divine Hiddenness and Human Reason (θεϊκή απόκρυψη και ανθρώπινη λογική (1993). H συζήτηση γύρω από το επιχείρημα του Schellenberg' έχει οδηγήσει να χρησιμοποιείται πλέον ο όρος μη θεολογικός όρος «απόκρυψη» αντί για την κατάσταση της «απουσίας της πίστης» ή η «μη πίστη» Η πρώτη διατύπωση του επιχειρήματος έχει ως εξής: Αν υπάρχει θεός, είναι πανάγαθος Αν υπάρχει πανάγαθος θεός, λογική μη πίστη (έλλειψη πίστης βασισμένη στην λογική) δεν προκύπτει Λογική έλλειψη πίστης προκύπτει. Αρα δεν υπάρχει πανάγαθος θεός (από το 2 το 3). Αρα δεν υπάρχει θεός, (από το 1 και το 4). O Schellenberg έχει δηλώσει πως η πιο πάνω σειρά προτάσεων, μπορεί να είναι παραπλανητική, επειδή δεν δίνει σαφή λόγο γιατί ένας πανάγαθος Θεός θα θέλει να εμποδίσει κάποιον να μην πιστεύει, για αυτό οδηγήθηκε σε μια δεύτερη έκδοση του επιχειρήματος Αν δεν υπάρχει πανάγαθος Θεός, τότε δεν υπάρχε θεός. Αν ένας πανάγαθος θεός υπάρχει, τότε υπάρχει ένας Θεός ο οποίος είναι ανοικτός για προσωπική σχέση με κάθε άνθρωπο. Αν υπάρχει ένας Θεός ο οποίος είναι ανοικτός για προσωπική σχέση με κάθε άνθρωπο, τότε κανένας άνθρωπος δεν θα έχει μη ανθεκτική άγνοια ότι ο θεός υπάρχει. Αν ενας πανάγαθος θεός υπάρχει, τοτε κανένας ανθρωπος δεν θα έχει μη ανθεκτική άγνοια ότι ο θεός υπάρχει. Ορισμένοι άνθρωποι, δεν γνωρίζουν ότι ο θεός υπάρχει Κανενας πανάγαθος θεός δεν υπάρχει Ο θεός δεν υπάρχει (από το 1 και το 6)Ο Schellenberg επιχειρηματολογεί είναι αρκετοί οι ανθρώποι που είναι δικαιολογημένοι να μην πιστεύουν στον θεό. Ο λόγος είναι ότι έχουν προσεκτικά, και μη προκατειλημμένα, εξετάσει τα διαθέσιμα τεκμήρια και έχουν καταλήξει σε μια λογική θέση ότι δεν υπάρχει θεός. Αν όμως υπήρχε θεός, θα είχε φροντίσει να υπάρχουν αρκετές αποδείξεις ότι υπάρχει για όσους μελετούν το ζήτημα της ύπαρξης του θεού.Σημαντική για τον Schellenberg είναι η έννοια της ανοικτής στάσης και δεκτηκότητας του θεού με όσους είναι ικανοί και επιθυμούν να συμμετέχουν σε μια τέτοια σχέση. Γράφει: «Αν κάποιος είναι ανοικτός για σχέση, ακόμη και αν δεν επιδιώκει μια σχεση με κάποιο άλλο πρόσωπο, ... διασφαλίζει ότι δεν θα κάνει τίποτα (με την ευρύτερη έννοια- συμπεριλαμβανομένων και παραλήψεων) το οποίο θα οδηγούσε το να κάνει μια τέτοια προσωπική σχέση ωστε να μην είναι διαθέσιμη στον άλλο, εμποδίζοντας τον από το σχετιστεί προσωπικά μαζί του» O Schellenberg ισχυρίζεται πως δεν έχει δει καμιά σοβαρή ένσταση πως ο θεός είναι πανάγαθος, αλλά σίγουρα υπάρχουν και άλλες απόψεις για την έννοια του θεού. Ο Daniel Howard-Snyder γράφει για τη δυνατότητα να πιστεύεις σε έναν αξεπέραστο μεγάλο θεό που είναι παρ 'όλα αυτά αναισθητοποιημένος απέναντι στα πλάσματά του. Με βάση την ιδέα της Ευδομονίας των Στωϊκών, λέει ότι μπορεί κάποιος να σκεφτει ένα θεό ο οποίος να είναι πιο κοντά σε ένα σοφό, παρά με ένα γονιό που αγαπάει τα παιδιά του όπως τον οραματίζεται ο Schellenberg.Ο Theodore Drage, σε μια προσπάθεια να βελτιώσει το επιχείρημα (δείτε παρακάτω) δηλώνει πως υπάρχουν πολλοί θεϊστές που δες βλέπουν τον θεό ως πανάγαθο, και «πολλοί χριστιανοί τονβλέπουν ως οργισμένη θεόητητα ο οποίος ενσκυπτει πάνω από τους ανθρώπους για να τους τιμωρήσει για τις αμαρτίες τους.» Ο Drange καταλήγει πως το επιχείρημα αφορά μόνο τους θεϊστές οι οποίοι θεωρούν πως ο θεός είναι πανάγαθος. Ο Theodore Drange εισηγήθηκε μια διαφορετική εκδοχή του επιχειρήματος της μη πίστης. Ο Drange θεωρεί πως οι διάφορες διάκρισεις της λογικής, αβίαστης, μη αντιστεκόμενης μη-πιστης, ως αχρείαστες για το επιχείρημα, ισχυριζόμενος πως μόνο η ύπαρξη της μη πίστης είναι ικανή απόδειξη για την μη ύπαρξη του Θεού. Σχηματίζει το επιχείρημα ως εξής Αν ο Θεός υπάρχει, τότε ο Θεός: θέλει όλους τους ανθρώπους να πιστέψουν σε αυτόν πριν πεθάνουν. μπορεί να οδηγήσει τους ανθρώπους σε μια κατάσταση στην οποία μπορούν να πιστέψουν, πριν πεθάνουν. δεν θέλει οτιδήποτε που θα μπορούσε να συγκρουστεί με με την επιθυμία του όλοι οι ανθρώποι να πιστέψουν στον θεό, και πάντα δρα σύμφωνα με τις μεγαλύτερες του επιθυμίες. Αν ο θεός υπάρχει, όλοι οι ανθρώποι θα πιστέψουν πριν πεθάνουν. (από το 1). Αλλά δεν πιστεύουν όλοι οι ανθρώποι στον θεό, πριν πεθάνουν. Αρα, ο Θεός δεν υπάρχει (από το 2 και 3)Σύμφωνα με τον Drange ο Θεός θα ήταν ικανός να κάνει τους ανθρώπους να πιστέψουν, θα ήθελε οι ανθρώποι να πιστέψουν, θα το ήθελε όσο τιποτε άλλο και επιπλέον, δεν θα ήταν παράλογος. Άρα ο Θεός θα δημιουργούσε τις ανάλογες συνθήκες ώστε να πιστέψουν οι ανθρώποι· θα ΄έδινε πολλές περισσότερες ενδείξεις για την ύπαρξή του από ότι έχουμε. Θα μπορούσε να εμφανιστεί στον κάθε ένα με τρόπο πολύ πιο πειστικό παρά τις ιστορίες που ξέρουμε. Επειδή δεν πιστεύουν όλοι οι ανθρώποι, ούτε καν η πλειοψηφία των ανθρώπων σε ένα τέτοιο θεό, τότε δεν πρέπει να υπάρχει ένας τέτοιος θεός. Schellenberg, J. L. (2006). Preface to the Paperback Edition of Divine Hiddenness and Human Reason. Cornell University Press. σελίδες viii. ISBN 0-8014-7346-2. Schellenberg, J. L. (2010). «Chapter 60: Divine Hiddenness». Στο: Taliaferro, Charles· Draper, Paul· Quinn, Philip. A Companion to Philosophy of Religion 2d ed. Wiley-Blackwell. ISBN 978-1-4051-6357-6. Howard-Snyder, Daniel· Paul K. Moser (2001). «Introduction: Divine Hiddenness». Divine Hiddenness: New Essays. New York: Cambridge University Press. ISBN 0-521-00610-4. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 12 Ιουνίου 2010. Ανακτήθηκε στις 23 Μαΐου 2018. McCormick, Matt. «Atheism». The Internet Encyclopedia of Philosophy. https://www.iep.utm.edu/atheism/#SH4f. Ανακτήθηκε στις 23/5/2018. Howard-Snyder, Daniel (Winter 2016 Edition). «Hiddenness of God». Stanford Encyclopedia of Philosophy. https://plato.stanford.edu/entries/divine-hiddenness. Howard-Snyder, Daniel (2006). «Hiddenness of God». Στο: Donald M. Borchert, επιμ. Encyclopedia of Philosophy (2nd έκδοση). ISBN 0-02-865780-2. http://www.cc.wwu.edu/~howardd/HiddennessofGod.pdf. Ανακτήθηκε στις 2007-01-15. Αρχειοθετήθηκε 2007-08-08 στο Archive-It Drange, Theodore (1996). «The Arguments From Evil and Nonbelief». Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 10 Ιανουαρίου 2007. Ανακτήθηκε στις 13 Ιανουαρίου 2007. Drange, Theodore (1998). «Nonbelief as Support for Atheism». Twentieth World Congress of Philosophy. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 4 February 2007. https://web.archive.org/web/20070204050102/http://www.bu.edu/wcp/Papers/Reli/ReliDran.htm. Ανακτήθηκε στις 2007-01-13. "JL Schellenberg": Πληροφορίες και ενημερώσεις για το επιχείρημα του Schellenberg σχετικά με την θεία απόκρυψη. Schellenberg, J.L., 1993. Divine Hiddenness and Human Reason. Ithaca, N.Y.: Cornell University Press. Ο Schellenberg επιχειρηματολογεί πως η απουσία τεκμηρίωσης για τον θεϊσμό, υποδηλώνει πως ο αθεϊσμός είναι σωστός. Schellenberg, J.L., 2006. "Divine Hiddenness justifies atheism," Contemporary Debates in the Philosophy of Religion, ed. Peterson and VanArragon. Oxford: Blackwell Publishing. pp. 30-41. Πολλοί ανθρώποι ψάχνουν για αποδείξεις για την ύπαρξη του Θεού, όμως δεν πίθονται. Αυτή η θεϊκή απόκρυψη, υποδηλώνει ότι δεν υπάρχει θεός. "The Argument from (Reasonable) Nonbelief" Συλλογή άρθρων σχετικών με το επιχείρημα της μη πίστης, από τους Internet Infidels. Πρόλογος από τον Jeffrey Jay Lowder. Πολλά άρθρα εστιάζονται στο επιχείρημα του Theodore Drage. "The Argument from Unbelief" at Philosophy of Religion .Info: Offers a simple overview and rebuttal. Responses to the problem of Divine Hiddenness from the website of the Christian Colligation of Apologetics Debate Research & Evangelism. Daniel Howard-Snyder. Academic papers and books by one of the most respected critics of Schellenberg's argument. Many papers are relevant to the current article and all are available for download. Highly recommended as a starting point. Paul Moser's "Idolaters anonymous". Moser expressed the idea that arguing from nonbelief is engaging in cognitive idolatry. Jonathan Kvanvig. One paper critical of the argument, but all papers are available for download and may be of interest. Stephen Maitzen. Has two papers in support of the argument, but many more on the philosophy of religion available for download here. Chaospet has a comic that summarizes the argument.
|
Το επιχείρημα από την μη πίστη ή το επιχείρημα της θείας απόκρυψης είναι μια πρόσφατη ομάδα φιλοσοφικών επιχείρηματων σύμφωνα με το οποίο υπαρχει ασυμβατοτητα μεταξύ της ύπαρξης του θεού και ενός κόσμου όπου οι ανθρώποι δεν μπορούν να τον αναγνωρίσουν και ως εκ τούτου δεν πιστεύουν. Υπάρχουν δυο μορφές του επιχειρήματος: Το επιχείρημα από την θεϊκή απόκρυψη ή «επιχείρημα από την λογική μη πίστη» και εξηγήθηκε για πρωτη φορά από τον J. L. Schellenberg. Σύμφωνα με αυτό, αν ο θεός υπάρχει- και είναι πανάγαθος- κάθε λογικός άνθρωπος θα πίστευε πως υπάρχει θεός, ωστόσο υπάρχουν μη πιστοί που βασίζονται πάνω στην λογική, άρα ο Θεός δεν υπάρχει. Ο Theodore Drage ανέπτυξε το «επιχείρημα από την μη πίστη» βασιζόμενος μόνο στην ύπαρξη μη πίστης στον Θεό. Ο Drange θεωρεί πως η λογική και η παράλογη μη πίστη στον θεό, είναι άσχετη και προκαλεί σύγχιση
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%95%CF%80%CE%B9%CF%87%CE%B5%CE%AF%CF%81%CE%B7%CE%BC%CE%B1_%CE%B1%CF%80%CF%8C_%CF%84%CE%B7_%CE%BC%CE%B7_%CF%80%CE%AF%CF%83%CF%84%CE%B7
|
GS1
|
Το 1969, το λιανεμπόριο στις ΗΠΑ αναζητούσε τρόπο να μειωθεί ο χρόνος αναμονής των πελατών στα ταμεία των καταστημάτων. Με σκοπό την μείωση αυτού του χρόνου συστάθηκε επιτροπή προκειμένου να δημιουργηθεί ένας ενιαίος κωδικός αναγνώρισης προϊόντων λιανεμπορίου. Το 1973, το UPC επιλέχθηκε από την επιτροπή αυτή ως το πρώτο ενιαίο πρότυπο για τη μοναδική αναγνώριση προϊόντων, και το 1974, ιδρύθηκε το Ενιαίο Συμβούλιο Κώδικα (UCC) για τη διαχείριση του προτύπου. Στις 26 Ιουνίου 1974, μια πολυσυσκευασία με τσίχλες Wrigley έγινε το πρώτο προϊόν με barcode που σαρώθηκε ποτέ σε κατάστημα.Το 1976, ο αρχικός 12ψήφιος κωδικός επεκτάθηκε σε 13 ψηφία, γεγονός που συντέλεσε το σύστημα αναγνώρισης να επεκταθεί και εκτός των ΗΠΑ. Το 1977 ιδρύθηκε στις Βρυξέλλες η Ένωση EAN με ιδρυτικά μέλη από 12 χώρες. Το 1990, η EAN και η UCC υπέγραψαν μια παγκόσμια συμφωνία συνεργασίας και επέκτειναν την συνολική παρουσία τους σε 45 χώρες. Το 1999, η EAN και η UCC ξεκίνησαν το Κέντρο Αυτόματης Αναγνώρισης για την ανάπτυξη Ηλεκτρονικού Κώδικού Προϊόντος (EPC) που επιτρέπει στα πρότυπα GS1 να χρησιμοποιούνται για RFID. Το 2004, η EAN και η UCC ξεκίνησαν το Παγκόσμιο Δίκτυο Συγχρονισμού Δεδομένων (GDSN), μια παγκόσμια, διαδικτυακή πρωτοβουλία που επιτρέπει στους εμπορικούς εταίρους να ανταλλάσσουν αποτελεσματικά δεδομένα προϊόντων. Μέχρι το 2005, ο οργανισμός είχε παρουσία σε πάνω από 90 χώρες και τα πρότυπα GS1 άρχισαν να χρησιμοποιούνται σε παγκόσμια βάση. Ενώ το "GS1" δεν είναι ακρωνύμιο, αναφέρεται στον οργανισμό που προσφέρει ένα παγκόσμιο σύστημα προτύπων (Global Standards). Τον Αύγουστο του 2018 επικυρώθηκε το πρότυπο δομής GS1 Web URI, επιτρέποντας την προσθήκη μοναδικών αναγνωριστικών σε προϊόντα, αποθηκεύοντας ένα URI (μια διεύθυνση που μοιάζει με ιστοσελίδα) ως κωδικό QR. Τα barcode GS1 είναι πολύ διαδεδομένα. Ο GS1 εισήγαγε τα barcode το 1974, προκειμένου να σαρώνονται τα προϊόντα ηλεκτρονικά, διευκολύνοντας έτσι την παρακολούθηση, επεξεργασία και αποθήκευση τους. Τα barcode βελτιώνουν την αποτελεσματικότητα, την ασφάλεια, την ταχύτητα και την ορατότητα των αλυσίδων εφοδιασμού σε φυσικά και ψηφιακά κανάλια. Έχουν έναν κρίσιμο ρόλο στο λιανεμπόριο - συμπεριλαμβανομένων των σημερινών διαδικτυακών αγορών -, εξυπηρετώντας, πέρα από την μείωση του χρόνου στα ταμεία, στη βελτιωμένη διαχείριση αποθέματος και παράδοσης και την ευκαιρία πώλησης στο διαδίκτυο σε παγκόσμια κλίμακα. Μόνο στο Ηνωμένο Βασίλειο, η εισαγωγή του γραμμικού κώδικα στη βιομηχανία λιανικής είχε ως αποτέλεσμα εξοικονόμηση 10,5 δισεκατομμυρίων λιρών ετησίως. Μερικά από τα barcode που ανέπτυξε και διαχειρίζεται ο GS1 είναι: EAN / UPC (χρησιμοποιείται κυρίως σε καταναλωτικά αγαθά), GS1 Data Matrix (χρησιμοποιείται κυρίως σε προϊόντα υγειονομικής περίθαλψης), GS1-128, GS1 DataBar και GS1 QR Code. Το πιο γνωστό πρότυπο GS1 είναι το GTIN. Προσδιορίζει μοναδικά προϊόντα σε όλο τον κόσμο και αποτελεί τη βάση του συστήματος GS1. Άλλα γνωστά πρότυπα GS1 είναι: Application Level Events (ALE) Core Business Vocabulary (CBV) EAN/UPC barcodes EPC/RFID tags EPCIS GEPIR Global Data Model Global Data Synchronization Network (GDSN) Global Document Type Identifier (GDTI) Global Individual Asset Identifier (GIAI) Global Identification Number for Consignment (GINC) Global Location Number (GLN) Global Product Classification (GPC) Global Returnable Asset Identifier (GRAI) Global Service Relationship Number (GSRN) Global Shipment Identification Number (GSIN) Global Trade Item Number (GTIN) GS1-128 GS1 DataBar GS1 DataMatrix GS1 Digital Link GS1 EDI ITF-14 Low-Level Reader Protocol (LLRP) Object Name Service (ONS) Serial Shipping Container Code (SSCC)Πολλά πρότυπα GS1, μεταξύ των οποία τα GTIN, GLN και SSCC είναι επίσης πρότυπα ISO. Ο GS1 έχει θέση γραμματείας της τεχνικής επιτροπής αυτόματης αναγνώρισης και συλλογής δεδομένων του ISO ISO (ISO / IEC JTC 1 / SC 31). Τα πρότυπα GS1 αναπτύσσονται και συντηρούνται μέσω της διαδικασίας διαχείρισης προτύπων GS1 Global Standards Management Process (GSMP), ενός φόρουμ που βασίζεται στην κοινότητα και συγκεντρώνει εκπροσώπους από διάφορες βιομηχανίες και επιχειρήσεις. Μαζί βρίσκουν και εφαρμόζουν πρότυπα για την αντιμετώπιση κοινών προκλήσεων της εφοδιαστικής αλυσίδας. Το λιανεμπόριο ήταν η πρώτη βιομηχανία στην οποία άρχισαν να εφαρμόζονται τα πρότυπα GS1 και παραμένει και σήμερα η κύρια εστίαση του οργανισμού. Σήμερα, ο GS1 δραστηριοποιείται σε τέσσερις υποτομείς λιανικής σε παγκόσμιο επίπεδο: Ένδυση, Φρέσκα τρόφιμα, συσκευασμένα προϊόντα (CPG) και εμπορεύματα πάσης φύσεως. Οι βασικοί τομείς στους οποίους εστιάζει στο λιανικό εμπόριο περιλαμβάνουν τη βιωσιμότητα, την ποιότητα δεδομένων, τη συμμόρφωση με τις κανονιστικές απαιτήσεις και την ιχνηλασιμότητα των προϊόντων από τον παραγωγό έως τον καταναλωτή. Καθώς οι καταναλωτές εναλλάσσουν συνεχώς την επιλογή μεταξύ φυσικών και ηλεκτρονικών καταστημάτων, αναμένεται μια εμπειρία αγορών με συνέπεια, αποδοτικότητα, ασφάλεια και ταχύτητα. Ο GS1 το επιτυγχάνει αυτό, έχοντας αναπτύξει πρότυπα που προσδιορίζουν μοναδικά τα προϊόντα προς όφελος των καταναλωτών και των μηχανών αναζήτησης, παρέχοντας ακριβείς και πλήρεις πληροφορίες για τα προϊόντα ψηφιακά. Μεγάλες εταιρείες ηλεκτρονικού εμπορίου όπως το eBay, το Amazon και το Google Shopping απαιτούν από τις εταιρείες να χρησιμοποιούν GS1 GTIN για να πουλήσουν στους ιστότοπούς τους. Από το 2005, ο GS1 δραστηριοποιείται στον τομέα της Υγείας με πρωταρχικό στόχο την ενίσχυση της ασφάλειας των ασθενών και την αύξηση της αποτελεσματικότητας της εφοδιαστικής αλυσίδας. Τα πρότυπα GS1 στον τομέα υγείας υποστηρίζουν τη βιομηχανία μέσω της ιχνηλασιμότητας προϊόντων από τον κατασκευαστή έως τον ασθενή, συμβάλλουν στον εντοπισμό πλαστών προϊόντων, βοηθούν στην πρόληψη σφαλμάτων στα φάρμακα, επιτρέπουν αποτελεσματικές ανακλήσεις και υποστηρίζουν τις κλινικές διαδικασίες. Τα πρότυπα GS1 χρησιμοποιούνται για τους παραπάνω λόγους σε περισσότερες από 70 χώρες προκειμένου να διασφαλιστεί η εφαρμογή των κανονισμών σχετικά με την υγειονομική περίθαλψη ή των απαιτήσεων εμπορικών εταίρων. Τα μέλη του GS1 Healthcare περιλαμβάνουν περισσότερους από 140 κορυφαίους οργανισμούς υγειονομικής περίθαλψης παγκοσμίως. Τα πρότυπα GS1 εφαρμόζονται και σε τρεις άλλες βασικές βιομηχανίες παγκοσμίως: Μεταφορές & Logistics, Υπηρεσίες τροφίμων και Τεχνικές Βιομηχανίες. Οι 115 οργανώσεις μελών της GS1 σε περισσότερες από 100 χώρες σε όλο τον κόσμο επικεντρώνονται συλλογικά σε δεκάδες βιομηχανικούς τομείς. Το GS1 έχει πάνω από 2 εκατομμύρια μέλη παγκοσμίως. Οι επιχειρήσεις μπορούν να γίνουν μέλη κάνοντας αίτηση σε ένα από τα τοπικά γραφεία του Οργανισμού. Η διοίκηση του GS1 έχει τρία επίπεδα: Πρώτο επίπεδο - Γενική Συνέλευση GS1, που αποτελείται από εκπροσώπους όλων των Οργανώσεων Μελών. Δεύτερο επίπεδο - Διοικητικό συμβούλιο GS1, το οποίο είναι υπεύθυνο για την παγκόσμια στρατηγική κατεύθυνση. Αποτελείται από ηγέτες πολυεθνικών επιχειρήσεων και οργανισμών, μέλη του GS1. Τα μέλη του διοικητικού συμβουλίου της GS1 είναι άτομα με ανώτερες θέσεις στους ακόλουθους οργανισμούς Abudawood Aeon Co., Ltd Aeon Global Merchandising Co., Ltd Όμιλος Alibaba Amazon B. Braun Melsungen Beijing Hualian Group bol.com Consumer Goods Forum Dr. Oetker Grupo Bimbo Grupo Éxito IGA The J.M. Smucker Company Johnson & Johnson L'Oréal Metro AG Migros Ticaret Nestlé Procter & Gamble Reliance Retail Royal College of Physicians and Surgeons of Canada Sainsbury's Supermarkets Ltd Walmart GS1 Australia GS1 Austria GS1 Canada GS1 China GS1 Egypt GS1 France GS1 Germany GS1 Hong Kong GS1 Italy GS1 Paraguay GS1 USΤρίτο επίπεδο - Παγκόσμιο Γραφείο GS1 και Τοπικά Γραφεία Μελών GS1 (MO). Το Παγκόσμιο Γραφείο GS1 καθοδηγεί την ανάπτυξη και τη συντήρηση νέων προτύπων, ενώ τα τοπικά γραφεία επικεντρώνονται στις τοπικές υπηρεσίες και την εφαρμογή προτύπων. Τα τοπικά διοικητικά συμβούλια GS1 είναι υπεύθυνα για την χάραξη της τοπικής στρατηγικής κατεύθυνσης.Υπάρχουν επίσης δύο άλλα διοικητικά συμβούλια σε παγκόσμιο επίπεδο: Το GS1 Data Excellence Board (υπεύθυνο για τη στρατηγική δεδομένων του GS1) GS1 Innovation Board και EPCglobal Board of Governors (υπεύθυνο για τις δραστηριότητες καινοτομίας και Έρευνας και Ανάπτυξης GS1). Ο GS1 είναι ένας μη κερδοσκοπικός οργανισμός και χρηματοδοτείται από τα τοπικά μέλη μέσω ετήσιων συνδρομών μελών. Ο GS1 συνεργάζεται με άλλους διεθνείς οργανισμούς. Μερικοί από τους συνεργάτες του GS1 είναι: Φόρουμ καταναλωτικών αγαθών Διεθνής Οργανισμός Τυποποίησης (ISO) ΝΑΤΟ Ηνωμένα Έθνη Οργανισμός Προσφύγων του ΟΗΕ (UNHCR) Παγκόσμιος Οργανισμός Τελωνείων (WCO) www.gs1.org
|
Ο GS1 είναι διεθνής, μη κερδοσκοπικός οργανισμός που σχεδιάζει, αναπτύσσει και συντηρεί παγκόσμια ανοιχτά πρότυπα για την αποτελεσματικότερη επικοινωνία στις εφοδιαστικές αλυσίδες. Το πιο γνωστό από αυτά τα πρότυπα είναι το GTIN που είναι ευρέως γνωστό από την γραμμική οπτική του απεικόνιση με barcode, ένα σύμβολο που εκτυπώνεται σε προϊόντα που μπορούν να σκαναριστούν. Πάνω από 100 εκατομμύρια προϊόντα φέρουν Barcode GS1 και σκανάρονται περισσότερες από δέκα δισεκατομμύρια φορές κάθε μέρα. Ο GS1 έχει 115 τοπικά γραφεία και περισσότερα από 2 εκατομμύρια μέλη στο κόσμο. Τα πρότυπα GS1 έχουν σχεδιαστεί για να εξασφαλίζουν μοναδική αναγνώριση σε προϊόντα, θέσεις και μονάδες logistics, να συλλέγουν πληροφορίες με ακρίβεια και να παρέχουν αυτοματοποιημένη επικοινωνία δεδομένων. Απευθύνονται σε όλους τους κλάδους του εμπορίου, της βιομηχανίας και των υπηρεσιών, σε ανεξάρτητες βιοτεχνίες, παραγωγούς, πολυεθνικές εταιρίες, εμπορικές επιχειρήσεις, μεγάλες αλυσίδες του λιανεμπορίου, στο χονδρεμπόριο αλλά και σε διακινητές. Σχηματίζουν μία παγκόσμια γλώσσα προκειμένου οι επιχειρήσεις να ανταλλάζουν πληροφορίες για προϊόντα, τοποθεσίες, περιουσιακά στοιχεία και άλλα.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/GS1
|
Επιφάνειες ελέγχου πτήσης
|
Οι αδελφοί Ράιτ πιστώνονται την εξέλιξη των πρώτων πρακτικών επιφανειών ελέγχου. Αποτελεί κύριο μέρος της πατέντας τους στην πτήση. Εν αντιθέσει με τις σύγχρονες επιφάνειες ελέγχου, χρησιμοποιούσαν στρέβλωση πτερύγων. Σε μια προσπάθεια να καταστρατηγήσει το δίπλωμα ευρισιτεχνίας των Ράιτ, ο Γκλεν Κέρτις κατασκεύασε κρεμαστές επιφάνειες ελέγχου, ίδιου τύπου με τις πρώτες κατοχυρωμένες τέσσερις δεκαετίες νωρίτερα στο Ηνωμένο Βασίλειο. Οι κρεμαστές επιφάνειες ελέγχου έχουν το πλεονέκτημα να μην προκαλούν ταση που είναι το πρόβλημα της στρέβλωσης πτερύγων και είναι ευκολότερες στην κατασκευή. Ένα αεροσκάφος είναι ελεύθερο να περιστραφεί γύρω από τρεις άξονες που ο καθένας είναι κάθετος στον άλλον και διατέμνει το κέντρο βαρύτητας (CG). Για τον έλεγχο της θέσης και της κατεύθυνσης ένας κυβερνήτης πρέπει να έχει την δυνατότητα να ελέγξει την περιστροφή καθενός από αυτούς. Ο εγκάρσιος άξονας, γνωστός και ως πλευρικός άξονας, περνά μέσα από το αεροσκάφος από το ένα ακροπτερύγιο στο άλλο. Η κίνηση γύρω από αυτό τον άξονα ονομάζεται κλίση (pitch). Η κλίση μεταβάλλει την κάθετη διεύθυνση που έχει η πλώρη του αεροσκάφους. Τα πηδάλια ανόδου-καθόδου είναι οι κύριες επιφάνειες ελέγχου της κλίσης. Ο κατά μήκος άξονας διαπερνά το αεροσκάφος από την πλώρη στην πρύμνη. Η κίνηση γύρω από αυτόν τον άξονα ονομάζεται περιστροφή (roll). Η γωνιακή μετατόπιση σε σχέση με τον άξονα αυτό ονομάζεται απόκλιση. Ο κυβερνήτης μεταβάλλει την γωνία απόκλισης μέσω της αύξησης της άνωσης στη μία πτέρυγα και την μείωση της στην άλλη. Η διαφορά αυτή στην άνωση προκαλεί την περιστροφή γύρω από τον κατά μήκος άξονα. Τα πηδάλια κλίσης είναι το κύριο όργανο ελέγχου της απόκλισης. Το πηδάλιο διεύθυνσης έχει δευτερεύοντα ρόλο στην επίδραση του στην απόκλιση. Ο κάθετος άξονας διαπερνά το αεροσκάφος από το πάνω στο κάτω μέρος. Η κίνηση γύρω από τον άξονα αυτό ονομάζεται εκτροπή (yaw). Η εκτροπή μεταβάλλει την διεύθυνση της πλώρης του αεροσκάφους, προς τα αριστερά ή τα δεξιά. Το κύριο εργαλείο ελέγχου της εκτροπής είναι το πηδάλιο διεύθυνσης. Τα πηδάλια κλίσης έχουν δευτερεύοντα ρόλο στην εκτροπή.Είναι σημαντικό να σημειωθεί πως αυτοί οι άξονες κινούν το αεροσκάφος, και μεταβάλλονται σε σχέση με την γη καθώς το αεροσκάφος κινείται. Για παράδειγμα, για ένα αεροσκάφος του οποίου η αριστερή πτέρυγα δείχνει προς τα κάτω, ο «κάθετος» άξονας είναι παράλληλος με το έδαφος, ενώ ο «κάθετος» άξονας είναι κάθετος προς το έδαφος. Οι κύριες επιφάνειες ελέγχου ενός αεροσκάφους σταθερών πτερύγων είναι τοποθετημένες στην άτρακτο πάνω σε εύκαμπτους συνδέσμους ή τροχιές ώστε να μπορούν να κινηθούν και έτσι να εκτρέπουν τον αεροχείμαρρο να περνά από πανω τους. Η ανακατεύθυνση αυτή του αεροχειμάρρου δημιουργεί μια μη ισορροπημένη δύναμη που περιστρέφει το αεροπλάνο προς τον σχετικό άξονα. Τα πηδάλια κλίσης είναι τοποθετημένα στις άκρες της κάθε πτέρυγας κοντά στα ακροπτερύγια και κινούνται σε αντίθετες κατευθύνσεις. Όταν ο κυβερνήτης μετακινεί το χειριστήριο στα αριστερά, ή στρέφει τον τροχό αντίθετα από την κίνηση του ρολογιού, το αριστερό πηδάλιο κλίσης κινείται προς τα πάνω και το δεξί προς τα κάτω. Ένα ανυψωμένο πηδάλιο κλίσης μειώνει την άνωση στην πτέρυγα αυτή και ένα χαμηλωμένο αυξάνει την άνωση. Έτσι η κίνηση του χειριστηρίου προκαλεί την αριστερή πτέρυγα να χαμηλώσει και την δεξιά να ανέβει. Αυτό προκαλεί το αεροσκάφος να στραφεί προς τα αριστερά και να αρχίσει να περιστρέφεται προς τα αριστερά. Η επαναφορά του χειριστηρίου στο κέντρο στρέφει τα πηδάλια κλίσης στην αρχική τους θέση διατηρώντας την γωνία απόκλισης. Το αεροσκάφος θα συνεχίσει να στρέφεται μέχρις ότου η κίνηση του αντίθετου πηδαλίου κλίσης επιστρέψει σε μηδενική γωνία απόκλισης, ώστε να πετάξει και πάλι ευθεία. Το πηδάλιο ανόδου-καθόδου είναι κινούμενο τμήμα του οριζόντιου σταθεροποιητή, κρεμασμένο πίσω στο σταθερό μέρος του οριζόντιου ουραίου τμήματος. Τα πηδάλια ανόδου-καθόδου κινούνται προς τα πάνω και κάτω μαζί. Όταν ο κυβερνήτης τραβά το χειριστήριο προς τα πίσω, τα πηδάλια πηγαίνουν προς τα πάνω. Το σπρώξιμο του χειριστηρίου προς τα μπροστά προκαλεί την καθοδική κίνηση των πηδαλίων. Τα ανυψωμένα πηδάλια κινούν προς τα κάτω την ουρά και προκαλούν την άνοδο της πλώρης. Αυτό κάνει τις πτέρυγες να βρίσκονται υπό υψηλότερη γωνία προσβολής, η οποία δημιουργεί περισσότερη άνωση και αντίσταση. Η επαναφορά του χειριστηρίου στο κέντρο φέρει τα πηδάλια σε ουδέτερη θέση και διακόπτει την μεταβολή της κλίσης. Ορισμένα αεροσκάφη, όπως το MD-80, χρησιμοποιούν επιφάνειες ασφαλείας στις επιφάνειες των πηδαλίων ανόδου-καθόδου για να κινήσουν αεροδυναμικά την κύρια επιφάνεια. Η κατεύθυνση πλεύσης της επιφανείας ελέγχου θα βρίσκεται σε κατεύθυνση αντίθετη από την κύρια επιφάνεια ελέγχου. Αυτός είναι ο λόγος που το ουραίο πτέρωμα του MD-80 μοιάζει να έχει «χωρισμένο» σύστημα πηδαλίου ανόδου-καθόδου.Στην διάταξη ψευδοπτέρυγας, τα πηδάλια ανόδου-καθόδου κρέμονται στο μπροστινό μέρος της πρόσθιας πτέρυγας και κινούνται αντίθετα, για παράδειγμα όταν ο κυβερνήτης τραβά το χειριστήριο προς τα πίσω τα πηδάλια κατεβαίνουν προς τα κάτω και αυξάνουν την άνωση στο μπροστινό μέρος ανυψώνοντας την πλώρη. Το πηδάλιο διεύθυνσης είναι κατά κανόνα τοποθετημένο στην άκρη του κάθετου σταθεροποιητή, ως μέρος του ουραίου πτερώματος. Όταν ο κυβερνήτης ωθεί το αριστερό χειριστήριο, το πηδάλιο παρεκκλίνει προς τα δεξιά. Η παρέκκλιση του πηδαλίου προς τα δεξιά ωθεί την ουρά προς τα αριστερά και προκαλεί την εκτροπή της πλώρης προς τα δεξιά. Η επαναφορά του χειριστηρίου φέρει το πηδάλιο σε ουδέτερη θέση και προκαλεί την διακοπή της εκτροπής. Πηδάλια κλίσης Τα πηδάλια κλίσης ελέγχουν κυρίως την περιστροφή. Όταν αυξάνεται η άνωση, η προκληθείσα αντίσταση αυξάνεται επίσης. Όταν το χειριστήριο κινείται προς αριστερά για να περιστρέψει το αεροσκάφος προς αριστερά, το δεξί πηδάλιο κλίσης χαμηλώνει κάτι το οποίο αυξάνει την άνωση στην δεξιά πτέρυγα και ως εκ τούτου αυξάνει την προκληθείσα αντίσταση στην δεξιά πτέρυγα. Η χρήση πηδαλίων κλίσης προκαλεί ανεπιθύμητη εκτροπή, κάτι που σημαίνει πως η πλώρη του αεροσκάφους αποκλίνει σε κατεύθυνση αντίθετη από αυτή που εφαρμόζει το πηδάλιο κλίσης. Όταν το χειριστήριο κινείται προς τα αριστερά για να αναχώσει τις πτέρυγες, η ανεπιθύμητη εκτροπή κινεί την πλώρη του αεροσκάφος προς τα δεξιά. Η ανεπιθύμητη εκτροπή συναντάται περισσότερο σε ελαφρά αεροσκάφη με μακρές πτέρυγες, όπως τα ανεμόπτερα. Αντιμετωπίζεται από τον κυβερνήτη με την χρήση το πηδαλίου διεύθυνσης. Τα διαφορικά πηδάλια κλίσης είναι αυτά που είναι εξοπλισμένα με τέτοιο τρόπο ώστε το καθοδικό πηδάλιο κλίσης να παρεκκλίνει λιγότερο από το ανοδικό, μειώνοντας την ανεπιθύμητη εκτροπή. Πηδάλιο διεύθυνσης Το πηδάλιο διεύθυνσης αποτελεί θεμελιώδη επιφάνεια ελέγχου η οποία κατ' ουσία ελέγχεται από πετάλια αντί για το χειριστήριο. Είναι το κύριο μέσο ελέγχου της εκτροπής—η περιστροφή ενός αεροπλάνου στον κάθετο άξονα του. Το πηδάλιο διεύθυνσης ίσως χρησιμοποιείται για να αντιμετωπίσει την ανεπιθύμητη εκτροπή από τις επιφάνειες ελέγχου της περιστροφής. Εάν το πηδάλιο διεύθυνσης εφαρμόζεται συνεχώς σε επίπεδο πτήσης το αεροσκάφος θα εκτραπεί αρχικά στην διεύθυνση του πηδαλίου που εφαρμόζεται – η κύρια επίδραση του πηδαλίου διεύθυνσης. Μετά από λίγα δευτερόλεπτα το αεροσκάφος θα έχει την τάση να αποκλίνει από την κατεύθυνση της εκτροπής.Αυτή προέρχεται αρχικά από την αυξανόμενη ταχύτητα της πτέρυγας εν αντιθέσει με την διεύθυνση της εκτροπής και την μειωμένη ταχύτητα της άλλης πτέρυγας. Η γρηγορότερη πτέρυγα δημιουργεί περισσότερη άνωση και έτσι ανυψώνεται, ενώ η άλλη πτέρυγα τείνει να κινηθεί προς τα κάτω λόγω της δημιουργίας λιγότερης άνωσης. Η συνεχής εφαρμογή του πηδαλίου διεύθυνσης συντηρεί την τάση περιστροφής μιας και το αεροσκάφος πετά στην γωνία της ροής του αέρα - ολισθαίνοντας προς την πτέρυγα που είναι πιο μπροστά. Όταν στο δεξί πηδάλιο διεύθυνσης σε αεροσκάφος με δίεδρο, η πτέρυγα στα αριστερά θα έχει αυξημένη γωνία προσβολής και η πτέρυγα στα δεξιά θα έχει μειωμένη γωνία προσβολής με αποτέλεσμα να περιστραφεί προς τα δεξιά. Ένα αεροσκάφος με άνεδρο θα αντιμετωπίσει το αντίθετο φαινόμενο. Το φαινόμενο αυτό του πηδαλίου διεύθυνσης είναι συνηθισμένο στα μοντέλα αεροσκάφη όπου εφ' όσον περιλαμβάνονται στην πτέρυγα επαρκή δίεδρα ή πολύεδρα, ο κύριος έλεγχος της περιστροφής, μαζί με τα πηδάλια κλίσης μπορεί να παραλειφθεί πλήρως. Εν αντιθέσει με ένα πλοίο, η αλλαγή διεύθυνσης σε ένα αεροσκάφος πρέπει να γίνει κανονικά μέσω των πηδαλίων κλίσης και όχι μέσω των πηδαλίων διεύθυνσης. Το πηδάλιο διεύθυνσης στρέφει (εκτρέπει) το αεροσκάφος αλλά έχει ελάχιστη επίδραση την διεύθυνση πλεύσης. Στα αεροσκάφη, η αλλαγή της διεύθυνσης προκαλείται από το οριζόντιο συστατικό της άνωσης, που εφαρμόζεται στις πτέρυγες. Ο κυβερνήτης κλίνει την δύναμη άνωσης, η οποία είναι κάθετη στις πτέρυγες, στην διεύθυνση της προτιθέμενης στροφής μέσω της περιστροφής του αεροσκάφους. Καθώς η γωνία απόκλισης αυξάνεται, η δύναμη άνωσης μπορεί να διαχωριστεί σε δύο συστατικά: μια που δρα κάθετα και μια που δρά οριζόντια. Εάν η συνολική άνωση παραμένει σταθερή, το κάθετο συστατικό της άνωσης θα μειωθεί. Καθώς το βάρος του αεροσκάφους είναι αμετάβλητο, αυτό θα είχε ως αποτέλεσμα την κάθοδο του αεροσκάφους εαν το πρόβλημα δεν αντιμετωπιστεί. Για την διατήρηση στο επίπεδο πλεύσης απαιτείται πηδάλιο ανόδου για την αύξηση της γωνίας προσβολής, αύξηση της συνολικής άνωσης που δημιουργείται και διατήρηση του κάθετου συστατικού το οποίο θα πρέπει να είναι ίσο με το βάρος του αεροσκάφους. Αυτό δεν μπορεί να συνεχιστεί αόριστα. Το συνολικό ποσοστό πληρότητας που απαιτείται για την διατήρηση του επιπέδου πλεύσης σχετίζεται ευθέως με την γωνία απόκλισης. Αυτό σημαίνει πως για μια σταθερή ταχύτητα, το επίπεδο πλεύσης μπορεί να διατηρηθεί σε συγκεκριμένη γωνία απόκλισης. Πέρα από αυτή τη γωνία απόκλισης, το αεροσκάφος θα υποφέρει από ταχεία απώλεια ισορροπίας εάν ο κυβερνήτης προσπαθήσει να δημιουργήσει αρκετή άνωση για να διατηρηθεί στο επίπεδο πλεύσης. Μερικές διατάξεις αεροσκαφών διαθέτουν μη κανονικές κύριες επιφάνειες ελέγχου. Για παράδειγμα, αντί για πηδάλια ανόδου-καθόδου στο πίσω μέρος των σταθεροποιητών, ολόκληρο το ουραίο πτέρωμα μπορεί να αλλάξει γωνία. Μερικά αεροσκάφη έχουν ουρά σε σχήμα V, και τα κινούμενα τμήματα στο πίσω μέρος τους συνδυάζουν τις λειτουργίες των πηδαλίων ανόδου-καθόδου και διεύθυνσης. Αεροσκάφη με πτέρυγες δέλτα ενδεχομένως διαθέτουν έλεγχο εκτροπής (elevon) στο πίσω μέρος της πτέρυγας, η οποία συνδυάζει τις λειτουργίες των πηδαλίων ανόδου-καθόδου και κλίσης. Σε αεροσκάφη που αντιμετωπίζουν μικρά μεγέθη αντίστασης όπως τα υδροπλάνα, οι φθορείς άντωσης χρησιμοποιούνται για να διακόψουν την ροή του αέρα πάνω από την πτέρυγα και να αυξήσουν σε μεγάλο βαθμό την άνωση. Αυτό επιτρέπει σε έναν κυβερνήτη ανεμοπτέρου να μειώσει το ύψος πλεύσης χωρίς να χρειάζεται υπερβολική ταχύτητα. Οι φθορείς άντωσης που μπορούν να χρησιμοποιηθούν ασυμμετρικά ονομάζονται πηδάλια άντωσης-κλίσης και μπορούν να επηρεάσουν την περιστροφή του αεροσκάφους. Τα πτερύγια καμπυλότητας είναι τοποθετημένα στην άκρη του εσωτερικού τμήματος κάθε πτέρυγας (κοντά στις ρίζες της πτέρυγας). Παρεκκλίνουν προς τα κάτω για να αυξήσουν την αποτελεσματική κυρτότητα της πτέρυγας. Τα πτερύγια αυξάνουν τον Μέγιστο Συντελεστή Άνωσης του αεροσκάφους και έτσι μειώνουν την ταχύτητα απώλειας ισορροπίας. Χρησιμοποιούνται σε χαμηλές ταχύτητες, σε πτήσεις με μεγάλη γωνία προσβολής, συμπεριλαμβανομένης της απογείωσης και της καθόδου για προσγείωση. Ορισμένα αεροσκάφη είναι εξοπλισμένα με «πριονωτά χείλη προσβολής», των οποίων η πιο συνηθισμένη ονομασία είναι «εσωτερικά πηδάλια κλίσης». Οι συσκευές αυτές λειτουργούν κυρίως ως πηδάλια κλίσης, αλλά σε ορισμένα αεροσκάφη, «κρέμονται» όταν ενεργοποιούνται τα πτερύγια καμπυλότητας, και έτσι λειτουργούν τόσο ως πτερύγια καμπυλότητας όσο και ως εσωτερικά πηδάλια κλίσης ελέγχου περιστροφής. Οι φράκτες ροής, γνωστοί και ως συσκευές άκρων, είναι επεκτάσεις στο μπροστινό μέρος της πτέρυγας για την αύξηση της άνωσης, με πρόβλεψη να μειώσουν την ταχύτητα απώλειας ισορροπίας αλλάζοντας την ροή του αέρα πάνω από την πτέρυγα. Οι φράκτες ροής μπορούν να είναι σταθεροί ή ανασυρόμενοι - οι σταθεροί φράκτες ροής (π.χ. όπως στο Fieseler Fi 156 Storch) αποδίδουν εξαιρετικά σε χαμηλές ταχύτητες και έχουν την δυνατότητα σύντομης απογείωσης (STOL), αλλά διακινδυνεύουν τις επιδόσεις σε υψηλότερες ταχύτητες. Οι ανασυρόμενοι φράκτες, όπως στα περισσότερα επιβατικά αεροπλάνα, παρέχουν την δυνατότητα για μειωμένη ταχύτητα απώλειας ισορροπίας στην απογείωση και την προσγείωση, αλλά ανασύρονται στην διάρκεια της πτήσης. Τα αεροφρένα χρησιμοποιούνται για την αύξηση της αντίστασης. Οι φθορείς άντωσης μπορεί να λειτουργούν ως αεροφρένα, αλλά δεν είναι καθαρά αεροφρένα μιας και έχουν και διαφορετικές λειτουργίες. Τα αεροφρένα είναι συνήθως επιφάνειες οι οποίες παρεκκλίνουν έξω από την άτρακτο (στις περισσότερες περιπτώσεις συμμετρικά ως προς τις αντίθετες πλευρές) στον αεροχείμαρρο ώστε να αυξήσουν την δομική αντίσταση. Μιας και τις περισσότερες φορές είναι τοποθετημένα σε διαφορετικό σημείο του αεροσκάφους, δεν επηρεάζουν άμεσα την άνωση που δημιουργείται από τις πτέρυγες. Ο σκοπός τους είναι να επιβραδύνουν το αεροσκάφος. Είναι, πιο συγκεκριμένα, χρήσιμα όταν απαιτείται μεγάλος ρυθμός καθόδου. Χρησιμοποιούνται κατά κανόνα σε στρατιωτικά αεροσκάφη υψηλών επιδόσεων καθώς και σε αρκετά πολιτικά αεροσκάφη, ειδικά σε αυτά που υστερούν στη δυνατότητα αντίστροφης ώθησης. Τα πηδάλια ελέγχου περικοπής επιτρέπουν στον κυβερνήτη να ισορροπήσει την άνωση και την αντίσταση που δημιουργούνται από τις πτέρυγες και τις επιφάνειες ελέγχου σε διαφορετικό εύρος φόρτου και ταχύτητας. Αυτό μειώνει την απαιτούμενη προσπάθεια για την τροποποίηση ή διατήρηση του επιθυμητού υψομέτρου πλεύσης. Η περικοπή του πηδαλίου ανόδου-καθόδου εξισορροπεί την δύναμη του ελέγχου που απαιτείται για την διατήρηση της σωστής αεροδυναμικής δύναμης στην ουρά ώστε το αεροσκάφος να ισορροπήσει. Ενώ φέρει εις πέρας βασικές πτητικές ασκήσεις, ίσως απαιτείται μεγάλη περικοπή για την διατήρηση της επιθυμητής γωνίας προσβολής. Αυτό εφαρμόζεται κυρίως σε αργές πτήσεις, όπου απαιτείται η πλώρη να βρίσκεται προς τα πάνω, και με τη σειρά της μεγάλη περικοπή προκαλεί την ουρά του αεροπλάνου να ασκήσει ισχυρή καθοδική δύναμη. Η περικοπή του πηδαλίου ανόδου-καθόδου συσχετίζεται με την ταχύτητα της ροής του αέρα πάνω από την ουρά, και έτσι η ταχύτητα του αέρα αλλάζει και το αεροσκάφος ξαναχρειάζεται μεταβολή στην περικοπή. Μια σημαντική σχεδιαστική παράμετρος για ένα αεροσκάφος είναι η σταθερότητα του μετά την περικοπή σε επίπεδο πλεύσης. Οποιεσδήποτε διαταραχές όπως ριπές ή αναταράξεις θα απορριφθούν μετά από σύντομο χρονικό διάστημα και το αεροσκάφος θα επιστρέψει στην περικομμένη ταχύτητα πλεύσης του. Περικοπή ουραίου πτερώματος Με εξαίρεση τα πολύ ελαφρά αεροσκάφη οι επιφάνειες περικοπής στα πηδάλια ανόδου-καθόδου δεν έχουν την δυνατότητα να παρέχουν την επιθυμητή δύναμη και εύρος. Για την παροχή της κατάλληλης δύναμης περικοπής ολόκληρο το οριζόντιο ουραίο πτέρωμα είναι κατασκευασμένο ώστε να τροποποιείται σε εύρος. Αυτό επιτρέπει στον κυβερνήτη να επιλέξει ακριβώς την σωστή ποσότητα θετικής ή αρνητικής άνωσης από την ουρά του αεροσκάφους ενώ μειώνει την αντίσταση από τα πηδάλια ανόδου-καθόδου. Κέρας ελέγχου Το κέρας ελέγχου είναι τμήμα μιας επιφάνειας ελέγχου η οποία προβάλλει μπροστά από το σημείο του άξονα περιστροφής. Δημιουργεί δύναμη η οποία τείνει να αυξήσει την παρέκκλιση της επιφάνειας και έτσι να μειώσει την πίεση του ελέγχου που προκαλείται από τον κυβερνήτη. Το κέρας ελέγχου μπορεί επίσης να ενσωματώνει ένα αντίβαρο το οποίο βοηθά στην στην εξισορρόπηση του ελέγχου και την πρόληψη αυτού να «πτερουγίσει» στον αεροχείμαρρο. Μερικά σχέδια διαθέτουν ξεχωριστά βαρίδια για τον σκοπό αυτό.(Στα τηλεχειριζόμενα αεροσκάφη μοντέλα, ο όρος «κέρας ελέγχου» έχει διαφορετική έννοια.) Περικοπή ελατηρίου Η πιο απλή διάταξη περικοπής πραγματοποιείται μέσω ενός μηχανικού ελατηρίου το οποίο προσθέτει την κατάλληλη δυναμη για να αυξήσει την πηγή εισόδου του ελέγχου του κυβερνήτη. Το ελατήριο συνδέεται συνήθως με ένα χειριστήριο περικοπής ενός πηδαλίου ανόδου-καθόδου το οποίο ενεργεί στην εφαρμογή της δύναμης του ελατηρίου. Η περικοπή συνήθως δεν εφαρμόζεται στο πηδάλιο ανόδου-καθόδου, μιας και υπάρχει ήδη περικοπή για τα πηδάλια κλίσης και διεύθυνσης στα μεγαλύτερα αεροσκάφη. Η χρήση της γίνεται για την αντιμετώπιση των φαινομένων του ρεύματος ολίσθησης, ή την αντιμετώπιση των φαινομένων του κέντρου βαρύτητας όταν αυτό βρίσκεται στη μία πλευρά. Κάτι τέτοιο μπορεί να προκληθεί από μεγαλύτερα βάρη στη μία πλευρά του αεροσκάφους σε σχέση με την άλλη, όπως όταν η μία δεξαμενή καυσίμου έχει περισσότερο καύσιμο από την άλλη. Αεροδυναμική Αεροναυπηγική Αεροναυτική Private Pilot Manual; Jeppesen Sanderson; ISBN 0-88487-238-6 (hardcover, 1999) Airplane Flying Handbook; U.S. Department of Transportation, Federal Aviation Administration, FAA-8083-3A. (2004) Clancy, L.J. (1975) Aerodynamics Pitman Publishing Limited, London ISBN 0-273-01120-0 Απλή επεξήγηση των πηδαλίων ελέγχου των μοντέλων αεροσκαφών από την BMFA Αρχειοθετήθηκε 2017-02-08 στο Wayback Machine. See How It Flies Από τον John S. Denker.
|
Μια επιφάνεια πτητικού ελέγχου σε ένα αεροσκάφος είναι μια αεροδυναμική συσκευή που επιτρέπει στον κυβερνήτη να προσαρμόζει και να ελέγχει το ύψος πλεύσης ενός αεροσκάφους. Η ανάπτυξη αποτελεσματικών επιφανειών πτητικού ελέγχου αποτέλεσε κρίσιμη πρόοδο στην εξέλιξη των αεροσκαφών. Οι πρώτες προσπάθειες στον σχεδιασμό των αεροσκαφών σταθερών πτερύγων επέτυχε στην δημιουργία επαρκούς άνωσης για την απογείωση του αεροσκάφους, αλλά όταν αυτό βρισκόταν στον αέρα, γινόταν ανεξέλεκγτο, έχοντας συχνά καταστροφικά αποτελέσματα. Η ανάπτυξη αποτελεσματικών εργαλείων πτητικού ελέγχου είναι αυτή που έδωσε την δυνατότητα εκτέλεσης σταθερών πτήσεων. Το λήμμα αυτό περιγράφει τις επιφάνειες ελέγχου που χρησιμοποιούνται σε αεροσκάφη σταθερών πτερύγων συμβατικού σχεδιασμού. Αεροσκάφη σταθερών πτερύγων με διαφορετικές διατάξεις ενδεχομένως χρησιμοποιούν διαφορετικές επιφάνειες ελέγχου αλλά οι βασικές αρχές παραμένουν ίδιες. Τε μέσα ελέγχου (ράβδος και πηδάλια) για τα στροφειόπτερα (ελικόπτερο και γυροδύνη) πραγματοποιούν τις ίδιες κινήσεις σχετικά με τους τρεις άξονες περιστροφής, αλλά χειρίζονται τα εργαλεία της περιστροφικής κίνησης (δίσκος κύριου στροφείου και δίσκος ουραίου στροφείου) με εντελώς διαφορετικό τρόπο.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%95%CF%80%CE%B9%CF%86%CE%AC%CE%BD%CE%B5%CE%B9%CE%B5%CF%82_%CE%B5%CE%BB%CE%AD%CE%B3%CF%87%CE%BF%CF%85_%CF%80%CF%84%CE%AE%CF%83%CE%B7%CF%82
|
Πράτο
|
Αρχαιολογικά ευρήματα καταδεικνύουν ότι οι λόφοι στα περίχωρα του Πράτο κατοικούνταν από την εποχή της Παλαιολιθικής Περιόδου. Η κοιλάδα εποικίστηκε αργότερα από τους Ετρούσκους. Το 1998, ερείπια μιας παλαιότερης άγνωστης ετρουσκικής πόλης ήρθαν στο φως στην συνοικία Γκονφιέντι (Πράτο) κοντά στο Κάμπι Μπισέντζιο: ήταν μεσαίου μεγέθους, ενώ υφίστατο, ήδη, ως εμπορικό κέντρο μαλλιού και υφαντουργίας. Σύμφωνα με ορισμένους ειδικούς, θα μπορούσε να είναι η μυθική Καμάρς. Η ετρουσκική πόλη κατοικούνταν έως τον 5ο αιώνα π.Χ., όταν και, για άγνωστους λόγους, εγκαταλείφθηκε. Η ευρύτερη περιοχή πέρασε, στη συνέχεια, στα χέρια των Ρωμαίων, των οποίων η Via Cassia πέρναγε από το σημείο, χωρίς, όμως, να προχωρήσουν στην κατασκευή οποιουδήποτε οικισμού. Στις αρχές του Μεσαίωνα, οι Βυζαντινοί και οι Λομβαρδοί διετέλεσαν, διαδοχικά, κύριοι της περιοχής αυτής. Η ιστορία του ιδίου Πράτο ξεκινά από τον 10ο αιώνα, όταν και δύο διαφορετικά μεταξύ τους χωριά, το Μπόργκο αλ Κόρνιο και το Castrum Prati (Κάστρο του Πράτο), ήσαν γνωστά. Κατά τη διάρκεια του επόμενου αιώνα, οι δύο αυτοί οικισμοί ενώθηκαν με πρωτοβουλία των αρχόντων του κάστρου, της Οικογένειας Αλμπέρτι, οι οποίοι έλαβαν τον αυτοκρατορικό τίτλο των Κόμητων του Πράτο. Κατά την ίδια περίοδο, η κοιλάδα αποξηράνθηκε και ένα σύστημα υδραγώγησης που ρύθμιζε και χρησιμοποιούσε τα νερά του Ποταμού Μπισέντζιο δημιουργήθηκε για την τροφοδότηση των gualchierae (προβιομηχανικές μέθοδοι επεξεργασίας υφαντών). Μετά την πολιορκία του 1107 από τις δυνάμεις της Ματθίλδης της Κανόσα, οι Αλμπέρτι υποχώρησαν στα φρούρια που διέθετε η οικογένεια στην Κοιλάδα του Μπισέντζιο: το Πράτο, πλέον, εξακολούθησε να αναπτύσσεται ως ελεύθερη πόλη. Μέσα στους αμέσως επόμενους δύο αιώνες, έφτασε τον αριθμό των 15.000 κατοίκων, κάτι που οφειλόταν στην ανθηρή βιομηχανία της υφαντουργίας και την παρουσία του κειμηλίου της Ιεράς Ζώνης. Δύο νέες σειρές τειχών χρειάστηκε να ανεγερθούν στη διάρκεια του 12ου αιώνα και, αντιστοίχως, στις αρχές του 14ου αιώνα. Το 1326, με στόχο τον περιορισμό του επεκτατισμού της Φλωρεντίας, το Πράτο υποτάχθηκε αυτοβούλως στον Ροβέρτο του Ανζού, Βασιλιά της Νάπολι. Ωστόσο, στις 23 Φεβρουαρίου του 1351, η Ιωάννα Α΄ της Νάπολι πούλησε την πόλη στους Φλωρεντίνους με αντάλλαγμα 17.500 χρυσά φλορίνια. Η ιστορία του Πράτο, έκτοτε, είχε κοινή πορεία με αυτή της Φλωρεντίας. Το 1512, κατά τη διάρκεια του Πολέμου της Ιεράς Συμμαχίας, η πόλη λεηλατήθηκε από ισπανικές δυνάμεις που βρίσκονταν υπό την ηγεσία του Πάπα Ιούλιου Β΄ και του Βασιλιά της Αραγωνίας, Φερδινάνδου Β΄, με στόχο την ανακατάληψη της γειτονικής πόλης της Φλωρεντίας για λογαριασμό των Μεδίκων. Η έκταση που έλαβε η λεηλασία του Πράτο οδήγησε στην παράδοση την Δημοκρατία της Φλωρεντίας, με αποτέλεσμα την επάνοδο της Οικογένειας των Μεδίκων στην εξουσία. Οι ιστορικοί διαφωνούν αναφορικά με τον αριθμό των θυμάτων στη διάρκεια της λεηλασίας, αν και ιστορικοί του σήμερα επιβεβαιώνουν ότι μεταξύ 2000 και 6000 ανθρώπων ήταν ο αριθμός αυτών που σφαγιάστηκαν στους δρόμους της πόλης. Το 1653, το Πράτο έλαβε το καταστατικό της πόλης και έγινε έδρα Καθολικής επισκοπής. Η πόλη διακοσμήθηκε ιδιαιτέρως στη διάρκεια του 18ου αιώνα. Μετά την ιταλική ενοποίηση κατά τον 19ο αιώνα, το Πράτο αποτέλεσε σημαντικό βιομηχανικό κέντρο, κυρίως στο χώρο της υφαντουργίας (ο Ιταλός ιστορικός Εμανουέλε Ρεπέττι το χαρακτήρισε ως το "ιταλικό Μάντσεστερ"), ενώ ο πληθυσμός του έφτασε τις 50.000 το 1901 και τις 180.000 το 2001. Η πόλη γνώρισε σημαντική εσωτερική μετανάστευση. Παλαιότερα τμήμα της επαρχάις της Φλωρεντίας, το 1992 το Πράτο έγινε πρωτεύουσα της ομώνυμης επαρχίας. Ρακέλε Ριζαλίτι, 1995, Μις Ιταλία 2016 Το Πράτο είναι αδελφοποιημένη πόλη με τις παρακάτω: Πολιτισμός στο Πράτο Αρχειοθετήθηκε 2008-01-01 στο Wayback Machine. Πληροφορίες σχετικά με το Πράτο, Οδηγός Διασκέδασης και Ψυχαγωγίας στο Πράτο (Ιταλικά) Ολοκληρωμένος κατάλογος εικόνων από την πόλη, το ιστορικό μεσαιωνικό κέντρο, τις εκκλησίες και την κινεζική συνοικία (Ιταλικά) Chinese Remake the 'Made in Italy' Fashion Label A City Transformed - slideshow by The New York Times
|
Το Πράτο (ιταλικά: Prato, λατ. Pratum ή Bisentia) είναι πόλη και comune στην Τοσκάνη της Ιταλίας, ενώ, ταυτόχρονα, αποτελεί και έδρα της Επαρχίας του Πράτο. Η πόλη βρίσκεται στους πρόποδες του Μόντε Ρετάια (768 μ. ύψος), την τελευταία βουνοκορφή στην οροσειρά των Καλβάνα. Το χαμηλότερο υψόμετρο εντός των ορίων του δήμου είναι τα 32 μέτρα, κοντά στο Κασίνε ντι Τάβολα, ενώ το μεγαλύτερο η βουνοκορφή του Μόντε Κανταγκρίλλο στα 818 μέτρα. Ο ποταμός Μπισέντζιο, ένας παραπόταμος του Άρνο, κυλά κατά μήκος του. Από ιστορικής άποψης, η οικονομία του Πράτο βασιζόταν, ανέκαθεν, στην υφαντουργία. Τα πασίγνωστα Έγγραφα Ντατίνι αποτελούν σημαντική συλλογή εγγράφων της ύστερης μεσαιωνικής περιόδου σχετικά με την ιστορία της οικονομίας και του εμπορίου, τα οποία συνεγράφησαν το διάστημα μεταξύ του 1363 και του 1410. Το Μουσείο Υφαντουργίας επίσης φωτίζει σημαντικά τη συγκεκριμένη περίοδο της ιστορίας της πόλης. Το Πράτο αποτελεί, επίσης, κέντρο του κινήματος slow food, με την μαζική παραγωγή τοπικών εδεσμάτων, συμπεριλαμβανομένου του καντούτσι, ένα είδος biscotti, το οποίο πωλείται από τοπικούς φούρνους. Από τα τέλη της δεκαετίας του 1950, η πόλη γνώρισε την άφιξη σημαντικότατου αριθμού μεταναστών, αρχικά από τη Νότια Ιταλία, ενώ στη πορεία από άλλες χώρες, με σημαντικότερη όλων αυτών των εθνικών μειονοτήτων να είναι η κινέζικη η οποία πρωτοεγκαταστάθηκε στα μέρη στα τέλη της δεκαετίας του 1980. Με περισσότερους από 200.000 κατοίκους, το Πράτο είναι η δεύτερη μεγαλύτερη πόλη της Τοσκάνης και η τρίτη μεγαλύτερη στην Κεντρική Ιταλία, μετά τη Ρώμη και τη Φλωρεντία.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A0%CF%81%CE%AC%CF%84%CE%BF
|
Αλβέρτος του Λουβαίν
|
Ήταν ο δευτερότοκος γιος του Γοδεφρείδου Γ΄ κόμη του Λουβαίν και της Μαργαρίτας των Αρντέν-Βερντέν, κόρης του Ερρίκου Β΄ δούκα του Λίμπουργκ. Μεγαλύτερος αδελφός του ήταν ο Ερρίκος Α΄ δούκας της Βραβάντης. Εκπαιδεύτηκε στο Καθεδρικό σχολείο του Αγ. Λάμπερτ στη Λιέγη. Το 1187 έφθασαν τα νέα της πτώσης της Ιερουσαλήμ και ο Αλβέρτος θέλησε να πάει ως σταυροφόρος εκεί, αλλά ο καρδινάλιος Αλμπέρο του Αλμπάνο τον κράτησε. Το 1188 έγινε αρχιδιάκονος και το 1192 επίσκοπος της Λιέγης, αν και ήταν 4 έτη μικρότερος από τα 30 που προβλεπόταν. Η εκλογή του ήταν αποτέλεσμα ανταγωνισμού μεταξύ του αδελφού του Ερρίκου Α΄ και του Βαλδουίνου Ε΄ κόμη του Αινώ: τα μέλη (canons) του Συλλόγου του καθεδρικού που επηρέαζε ο Βαλδουίνος Ε΄, εξέλεξαν επίσκοπο τον Αλβέρτο του Ρετέλ, θείο της Κωνσταντίας, η οποία ήταν σύζυγος του Ερρίκου ΣΤ΄ Χοενστάουφεν της Γερμανίας. Ο Ερρίκος ΣΤ΄ έθεσε επίσκοπο τον Λοθάριο του Χόχσταντεν πρύτανη του Συλλόγου του καθεδρικού της Βόννης. Ο Αλβέρτος έκανε έφεση στον πάπα Κελεστίνο Γ΄ και το 1192 ο πάπας τον έκανε καρδινάλιο και τον χειροτόνησε στη Ρώμη ιερέα και μετά επίσκοπο, που έκανε την πρώτη λειτουργία του στη Ρενς. Τρεις ημέρες μετά, στις 24 Νοεμβρίου 1192, Γερμανοί ιππότες τον απήγαγαν έξω από τη Ρενς και με τα ξίφη τους του συνέτριψαν το κεφάλι. Ο αδελφός του Ερρίκος Α΄ και ο θείος του Ερρίκος Γ΄ δούκας του Λίμπουργκ, με τον αρχιεπίσκοπο Μάιντς και Κολωνίας, κά λεηλάτησαν την περιοχή του Ντήτριχ του Χόχσταντεν, αδελφού του Λοθαρίου, ο οποίος -αντιμετωπίζοντας την εχθρότητα των κατοίκων της Λιέγης- διέφυγε στην Αυλή του Ερρίκου ΣΤ΄. Ο πάπας τον τιμώρησε με ακοινωνησία. Οι φονείς ιππότες διέφυγαν επίσης στην Αυλή του Ερρίκου ΣΤ΄. Δεν ξέρουμε αν ο Ερρίκος ΣΤ΄ σχεδίασε ή όχι τον φόνο. Η φήμη της αγιότητας του Αλβέρτου διαδόθηκε και αναγνωρίστηκε ως μάρτυς. Το 1613 ο Πάπας Παύλος Ε΄ τον έκανε άγιο και η μνήμη του εορτάζεται στις 24 Νοεμβρίου. Η σορός του βρισκόταν στη Ρενς ως το 1921, οπότε μεταφέρθηκε στις Βρυξέλλες. The Vita Alberti episcopi Leodiensis was probably written around 1194 or 1195 by an anonymous monk of Lobbes, from information supplied by Abbot Werrich, who knew Albert well. Although a panegyric for the murdered bishop, Raymond H. Schmandt considers it generally accurate. A different viewpoint is found in the Chronicon Hanoniense of Gislebert of Mons, written shortly after 1196. Herbermann, Charles, ed. (1913). "St. Albert". Catholic Encyclopedia. New York: Robert Appleton. *Schmandt, Raymond H. "The Election and Assassination of Albert of Louvain, Bishop of Liège, 1191-92." Speculum 42.4 (1967): 639-60
|
Ο Αλβέρτος, γερμ. Albert (1166 - 24 Νοεμβρίου 1192) από τον Οίκο του Ρέγκιναρ ήταν καρδινάλιος και πρίγκιπας-επίσκοπος της Λιέγης. Έγινε άγιος της Καθολικής Εκκλησίας το 1613.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%91%CE%BB%CE%B2%CE%AD%CF%81%CF%84%CE%BF%CF%82_%CF%84%CE%BF%CF%85_%CE%9B%CE%BF%CF%85%CE%B2%CE%B1%CE%AF%CE%BD
|
Καθεδρικός Ναός των Αγίου Μιχαήλ του Αρχάγγελου και Αγίου Φλοριανού
|
Από το 1583 υπάρχει παρουσία καθολικής εκκλησίας μέσα ή γύρω από τον χώρο της μελλοντικής εκκλησίας. Ωστόσο, η ώθηση για τη δημιουργία μιας μόνιμης εκκλησίας έφτασε στα τέλη του 19ου αιώνα, όταν η Πολωνία δεν ήταν ανεξάρτητη χώρα. Ο χάρτης της Ευρώπης σχεδιάστηκε εκ νέου κατά τη διάρκεια του Συνεδρίου της Βιέννης το 1815 και οι εδαφικοί ελιγμοί που προέκυψαν έθεσαν το γαλλικό Δουκάτο της Βαρσοβίας υπό τον έλεγχο της Ρωσικής Αυτοκρατορίας, μετατρέποντάς το σε Πολωνία του Συνεδρίου. Μεταξύ άλλων εισβολών, πάνω από είκοσι ρωσικές ορθόδοξες εκκλησίες χτίστηκαν στην Πολωνία του Συνεδρίου. Για να διαμαρτυρηθούν για την επιβολή μιας ξένης εκκλησίας και ως άμεση αντίδραση στη μνημειώδη Ορθόδοξη Εκκλησία της Μαρίας Μαγδαληνής που χτίστηκε κάτω από το δρόμο, η Εκκλησία του Αγίου Φλοριανού χτίστηκε με δύο επιβλητικούς πύργους 75 μέτρων μεταξύ 1897–1904. Η εκκλησία πήρε το όνομά της από τον Άγιο Φλοριανό, τον προστάτη άγιο των επαγγελμάτων που σχετίζονται με τη φωτιά, όπως οι πυροσβέστες, οι χαλυβουργοί, οι καπνοδοχοκαθαριστές, οι αγγειοπλάστες και οι αρτοποιοί. Κατά τη διάρκεια και μετά την Πολιορκία της Βαρσοβίας, οι εκκλησίες χρησιμοποιήθηκαν ως κρυψώνα για τους Εβραίους, το Στρατό της Βαρσοβίας και ως γενικό καταφύγιο για τους πολίτες. Η Εκκλησία του Αγίου Φλοριανού καταστράφηκε από τους Γερμανούς καθώς αποχώρησαν από την Πολωνία το 1944 μετά την Εξέγερση της Βαρσοβίας. Η εκκλησία παρέμεινε ερειπωμένη για αρκετά χρόνια, αλλά μέχρι τη δεκαετία του 1950 άρχισε σιγά σιγά μια προσπάθεια ανοικοδόμησης με την υποστήριξη των κατοίκων της Πράγκα. Ο ανοικοδομημένος ναός άνοιξε ξανά το 1972. Η Εκκλησία του Αγίου Φλοριανού είναι ο καθεδρικός ναός της Ρωμαιοκαθολικής Επισκοπής Βαρσοβίας-Πράγκας και με εντολή της Αγίας Έδρας ανυψώθηκε στον βαθμό της μικρής βασιλικής το 1992. Πάνω από τετρακόσιοι ιερείς αποτελούν τη διακονία σε αυτή την επισκοπή που καλύπτει 1.274 τετραγωνικά μίλια, χωρίζεται σε 160 ενορίες και εξυπηρετεί περίπου 1 εκατομμύριο Πολωνούς Καθολικούς. Η Εκκλησία του Αγίου Φλοριανού είναι χτισμένη σε γοτθικό αναγεννησιακό στιλ που διακρίνεται από δύο εικοσαώροφους πύργους που βλέπουν στη Λεωφόρο Ανεξαρτησίας (Aleja Solidarności), καλυμμένοι με μπρούτζινες κώνους. Το μεγαλύτερο μέρος του εξωτερικού του είναι κατασκευασμένο από κόκκινο τούβλο. Πάνω από τις εισόδους υπάρχουν ψηφιδωτές απεικονίσεις του Ιησού Χριστού και το έμβλημα του πρώτου επισκόπου της επισκοπής Βαρσοβίας-Πράγκας, Καζίμιες Ρομάνιουκ, ενώ το εσωτερικό είναι διακοσμημένο με κόκκινο ή λευκό γύψο και τούβλο. Εκκλησία του Αγίου Φλοριανού (Κρακοβία)
|
Ο Καθεδρικός Ναός των Αγίου Μιχαήλ του Αρχάγγελου και Αγίου Φλοριανού (πολωνικά: Katedra Świętego Michała Archanioła i Świętego Floriana), γνωστός απλά ως Καθεδρικός Ναός του Αγίου Φλοριάνου, είναι ρωμαιοκαθολική εκκλησία και μικρή βασιλική, αφιερωμένη στον Άγιο Φλοριανό, η οποία βρίσκεται στην οδό Φλοριάνσκα 3 στην περιοχή Νότια Πράγκα της Βαρσοβίας, στην Πολωνία.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9A%CE%B1%CE%B8%CE%B5%CE%B4%CF%81%CE%B9%CE%BA%CF%8C%CF%82_%CE%9D%CE%B1%CF%8C%CF%82_%CF%84%CF%89%CE%BD_%CE%91%CE%B3%CE%AF%CE%BF%CF%85_%CE%9C%CE%B9%CF%87%CE%B1%CE%AE%CE%BB_%CF%84%CE%BF%CF%85_%CE%91%CF%81%CF%87%CE%AC%CE%B3%CE%B3%CE%B5%CE%BB%CE%BF%CF%85_%CE%BA%CE%B1%CE%B9_%CE%91%CE%B3%CE%AF%CE%BF%CF%85_%CE%A6%CE%BB%CE%BF%CF%81%CE%B9%CE%B1%CE%BD%CE%BF%CF%8D
|
Μάρκος Βιψάνιος Αγρίππας
|
Ο Αγρίππας γεννήθηκε το 64-62 π.Χ. σε περιοχή που μας είναι άγνωστη. Ο πατέρας του ήταν ο Λεύκιος Βιψάνιος Αγρίππας. Είχε έναν μεγαλύτερο αδερφό που έφερε το ίδιο όνομα με τον πατέρα του, και μια αδερφή, τη Βιψανία Πόλλα. Η οικογένεια δεν κατείχε εξέχουσα θέση στη ρωμαϊκή κοινωνία. Ωστόσο ο Αγρίππας ήταν πάνω κάτω συνομήλικος με τον Οκτάβιο (μέλλοντα αυτοκράτορα Αύγουστο), έτσι μορφώθηκαν μαζί και έγιναν στενοί φίλοι. Παρά τις σχέσεις του Αγρίππα με την οικογένεια του Ιουλίου Καίσαρα, ο μεγαλύτερος αδερφός του επέλεξε διαφορετικό στρατόπεδο κατά τη διάρκεια των εμφύλιων ταραχών του 40 π.Χ., πολεμώντας υπό τις διαταγές του Κάτωνα, κατά των δυνάμεων του Καίσαρα στην Αφρική. Όταν οι δυνάμεις του Κάτωνα ηττήθηκαν, ο αδερφός του Αγρίππα πιάστηκε αιχμάλωτος. Εντούτοις απελευθερώθηκε μετά από σχετική παρέμβαση του Οκταβιανού.Δεν είναι γνωστό κατά πόσο ο Αγρίππας πολέμησε ενάντια στον αδερφό του στην Αφρική, αλλά πιθανότατα υπηρέτησε κατά τη διάρκεια της εκστρατείας του Καίσαρα το 46 – 45 π.Χ. ενάντια στον Πομπήιο τον Νεότερο, η οποία κλιμακώθηκε με τη Μάχη στη Μούνδα. Ό,τι και να ισχύει, ο Καίσαρ είχε καλή εντύπωση για εκείνον και τον έστειλε μαζί με τον Οκτάβιο στην Απολλωνία για στρατιωτικές σπουδές κοντά στα στρατεύματα της Μακεδονίας. Ο ίδιος ο Καίσαρ έμεινε στη Ρώμη για να σταθεροποιήσει την εξουσία του. Ήταν στον τέταρτο χρόνο παραμονής τους εκεί όταν τους έφτασαν τα νέα για τη δολοφονία του Ιουλίου Καίσαρα τον Μάρτιο του 44 π.Χ. Παρά τη συμβουλή του Αγρίππα και ενός άλλου φίλου τους, του Κουίντου Σαλβιδιένου Ρούφου, να προελάσει στη Ρώμη με τα μακεδονικά στρατεύματα, ο Οκτάβιος αποφάσισε να πλεύσει στην Ιταλία με μικρή συνοδεία. Λίγο μετά την άφιξή του έμαθε πως ο μεγάλος στρατηλάτης τον είχε υιοθετήσει και κατονομάσει διάδοχο της περιουσίας του. (Ο Οκτάβιος έκτοτε πήρε το όνομα του Καίσαρα, αν και οι ιστορικοί τον αποκαλούν Οκταβιανό κατά τη διάρκεια της εν λόγω περιόδου.) Μετά την επιστροφή του Οκταβιανού στη Ρώμη, ο ίδιος και οι υποστηρικτές του κατάλαβαν πως τους ήταν απαραίτητη η υποστήριξη των λεγεώνων. Ο Αγρίππας βοήθησε τον φίλο του να βρει στρατό από την περιοχή της Καμπανίας. Όταν ο Οκταβιανός συγκέντρωσε τις λεγεώνες του, ήρθε σε συμφωνία με τον Μάρκο Αντώνιο και τον Αιμίλιο Λέπιδο, ιδρύοντας επισήμως το 43 π.Χ. τη Δεύτερη Τριανδρία. Ο Οκταβιανός και ο συνεργάτης του Κουίντος Πέδιος κανόνισε ώστε να ασκηθεί δίωξη στους δολοφόνους του Καίσαρα και στον Αγρίππα έπεσε ο κλήρος να αναλάβει την υπόθεση κατά του Γάιου Κάσσιου Λογγίνου. Ίσως επρόκειτο για την ίδια χρονιά που ο Αγρίππας ξεκίνησε την πολιτική του καριέρα, κερδίζοντας το αξίωμα του Δημάρχου (Tribuni Plebis), το οποίο και του εξασφάλισε την είσοδο στη Σύγκλητο.Το 42 π.Χ., ο Αγρίππας κατά πάσα πιθανότητα πολέμησε στο πλευρό του Οκταβιανού στη μάχη στους Φιλίππους. Μετά την επιστροφή του στη Ρώμη, έπαιξε σημαντικό ρόλο στον πόλεμο του Οκταβιανού ενάντια στον Λεύκιο Αντώνιο και τη Φουλβία, τον αδερφό και τη σύζυγο του Μάρκου Αντωνίου αντίστοιχα, που άρχισε το 41 π.Χ. και έλαβε τέλος με την κατάληψη της Περούζια (σημερινή Περούτζια) το 40 π.Χ. Ωστόσο, αρχιστράτηγος του Οκταβιανού την εποχή εκείνη ήταν ο Σαλβιδιηνός. Μετά τη λήξη του πολέμου, ο Οκταβιανός αναχώρησε για τη Γαλατία, αφήνοντας στη Ρώμη τον Αγρίππα με το αξίωμα του Αστικού Πραίτορα (Praetor Urbanus). Ο τελευταίος έλαβε διαταγές να υπερασπιστεί την Ιταλία εναντίον των επιθέσεων του Σέξτου Πομπήιου, εχθρού της Τριανδρίας που είχε καταλάβει τη Σικελία. Τον Ιούλιο του 40 π.Χ., ενώ ο Αγρίππας ήταν απασχολημένος με τους Αγώνες προς τιμήν του θεού Απόλλωνα (Ludi Apollinares), οι οποίοι ήταν στις αρμοδιότητες του Αστικού Πραίτορα, ο Σέξτος ξεκίνησε επιδρομές στη νότια Ιταλία. Ο Αγρίππας τον αντιμετώπισε με επιτυχία, αναγκάζοντάς τον να υποχωρήσει. Εντούτοις, η Τριανδρία αποδείχτηκε εύθραυστη και ο Αντώνιος, τον Αύγουστο του ίδιου έτους, ενώθηκε με τον Σήξτο με σκοπό να κατακτήσουν μαζί την Ιταλία. Νέα επιτυχία του Αγρίππα, η κατάληψη του Σιπόντουμ που κατείχε ο Αντώνιος, βοήθησε στο να τερματιστεί η σύρραξη. Ο Αγρίππας ήταν ανάμεσα στους διαμεσολαβητές με τη βοήθεια των οποίων ο Αντώνιος και ο Οκταβιανός συμφώνησαν για άλλη μια φορά να συνάψουν ειρήνη. Κατά τη διάρκεια των διαπραγματεύσεων μαθεύτηκε πως ο Σαλβιδιένος σκόπευε να προδώσει τον Οκταβιανό, με αποτέλεσμα να εκτελεστεί ή να αυτοκτονήσει. Ο Αγρίππας έγινε πλέον αρχιστράτηγος του Οκταβιανού. Το έτος 39 ή 38 π.Χ. ο Οκταβιανός όρισε τον Αγρίππα κυβερνήτη της Πέραν των Άλπεων Γαλατίας, όπου το 38 π.Χ. κατέστειλε μια επανάσταση των Ακουϊτανών. Επίσης πολέμησε κατά των γερμανικών φυλών, αποτελώντας τον πρώτο Ρωμαίο στρατηγό μετά τον Ιούλιο Καίσαρα που πέρασε τον ποταμό Ρήνο. Κλήθηκε πίσω στη Ρώμη από τον Οκταβιανό ώστε να αναλάβει το αξίωμα του Υπάτου το 37 π.Χ. Ήταν κατά πολύ νεότερος από την ηλικία που όριζε ο νόμος (43 ετών), αλλά ο Οκταβιανός είχε υποστεί ταπεινωτική ήττα σε μια ναυμαχία από τον Σήξτο Πομπήιο και είχε ανάγκη τον φίλο του για να επιβλέψει την επόμενη στρατιωτική κίνηση. Ο Αγρίππας αρνήθηκε την προσφορά να τελέσει Θρίαμβο για τα επιτεύγματά του στη Γαλατία. Ο ιστορικός Δίων Κάσσιος προβάλλει ως αίτιο την επιθυμία να μην πανηγυρίσει σε μια περίοδο που ο φίλος του είχε προβλήματα. Από τη στιγμή που ο Σήξτος Πομπήιος είχε υπό τον έλεγχό του τις παραθαλάσσιες περιοχές της Ιταλίας, πρώτο μέλημα του Αγρίππα ήταν να εξασφαλίσει ένα ασφαλές λιμάνι για τον στόλο του. Το κατάφερε αποκόπτοντας τις λωρίδες στεριάς που χώριζαν τη Λίμνη του Λουκρίνο από τη θάλασσα δημιουργώντας ένα λιμάνι, ενώ παράλληλα ένωσε τη Λίμνη Αβέρνους με το Λουκρίνο για να δημιουργήσει ένα εσωτερικό λιμάνι. Το νέο σύμπλεγμα λιμένων ονομάστηκε Portus Julius προς τιμήν του Οκταβιανού. Ο Αγρίππας είναι επίσης υπεύθυνος για τεχνολογικές καινοτομίες, ανάμεσα στις οποίες πλοία μεγαλύτερου μεγέθους και βελτιωμένοι γάντζοι. Την περίοδο αυτή παντρεύτηκε την Καικηλία Πομπωνία Αττική, κόρη του φίλου του Κικέρωνα, Τίτου Πομπώνιου Αττικού.Το 36 π.Χ. οι Οκταβιανός και Αγρίππας απέπλευσαν ενάντια στον Σήξτο. Ο στόλος γνώρισε μεγάλες φθορές εξαιτίας κακοκαιριών και αναγκάστηκε να υποχωρήσει. Ο Αγρίππας ηγήθηκε της δεύτερης απόπειρας. Χάρις στην καλύτερης ποιότητας τεχνολογία και εκπαίδευση που διέθεταν, ο Αγρίππας και οι άντρες του πέτυχαν καθοριστικές νίκες στα νερά της Σικελίας, μια κοντά στο σημερινό Μιλάτσο και μια δεύτερη στη Ναυμαχία στο Ναύλοχο, με μόνο δεκαεπτά πλοία του αντιπάλου τους να επιβιώνουν της καταστροφής. Η πλειοψηφία των εχθρικών στρατευμάτων παραδόθηκε. Ο Οκταβιανός, με τη δύναμή του ανανεωμένη, εξανάγκασε τον πρώην σύμμαχό του, τον Λέπιδο, να συνταξιοδοτηθεί – έλαβε το αξίωμα του Pontifex Maximus, Αρχιερέα των Ρωμαίων – και μπήκε θριαμβευτικά στη Ρώμη. Ο Αγρίππας έλαβε την πρωτόγνωρη τιμή μιας ναυτικής κορώνας διακοσμημένης με ακρόπρωρα πλοίων. Ο Δίων αναφέρει πως τέτοιο αντικείμενο δεν «είχε λάβει ποτέ κανείς κι ούτε έλαβε ξανά έκτοτε». Ο Αγρίππας συμμετείχε σε μικρότερες στρατιωτικές εκστρατείες το 35 και 34 π.Χ., αλλά μέχρι το φθινόπωρο του 34 π.Χ. είχε επιστρέψει στη Ρώμη. Γρήγορα ξεκίνησε μια σειρά δημόσιων έργων, ανάμεσα στα οποία την αναπαλαίωση του υδραγωγείου που αποκαλείται υδραγωγείο του Μάρκου (Aqua Marcia), καθώς και την επέκταση των αγωγών του ώστε να καλύπτουν μεγαλύτερο μέρος της πόλης. Από τη θέση του Αγορανόμου (Aedile) που απέκτησε το 33 π.Χ. (υπεύθυνος για τα οικήματα και τις εορτές της πόλης), βελτίωσε τους δρόμους και καθάρισε τους υπονόμους. Επιπλέον οργάνωσε λαμπρά δημόσια θεάματα. Ο Αγρίππας άφησε σημάδι της θητείας του πραγματοποιώντας μεγάλες βελτιώσεις στην πόλη της Ρώμης, επισκευάζοντας και κτίζοντας υδραγωγεία, επεκτείνοντας τη Μεγάλη Αποχέτευση (Cloaca Maxima), κατασκευάζοντας λουτρά και περιστύλια και σχεδιάζοντας κήπους. Ενθάρρυνε επίσης τη δημόσια έκθεση έργων τέχνης. Ήταν ασυνήθιστο ένας πρώην ύπατος να αναλαμβάνει την ταπεινότερη θέση ενός αγορανόμου, ωστόσο η τεράστια επιτυχία του Αγρίππα έσπασε αυτή την παράδοση. Προς το τέλος της ζωής του ο Αύγουστος καυχήθηκε πως «παρέλαβε τη Ρώμη φτιαγμένη από τούβλα και την παρέδωσε ντυμένη με μάρμαρο», εν μέρει χάρις τις εξαίρετες υπηρεσίες του Μ. Β. Αγρίππα. Ο Αγρίππας κλήθηκε ξανά στην ενεργό στρατιωτική δράση για να διοικήσει τον στόλο της Ρώμης, όταν ξέσπασε ο τελευταίος καθοριστικός πόλεμος ανάμεσα στον Οκταβιανό και τον άσπονδο σύμμαχό του, τον Μάρκο Αντώνιο. Στο πλευρό του δεύτερου ήταν οι δυνάμεις της ερωμένης του –και συζύγου του σύμφωνα με το αιγυπτιακό δίκαιο– βασίλισσας Κλεοπάτρας Ζ΄, μονάρχη της Αιγύπτου. Ο Αγρίππας πήρε στρατηγικά υπό τον έλεγχό του την πόλη της Μεθώνης, στα νοτιοδυτικά της Πελοποννήσου και έπειτα έπλευσε βόρεια, λεηλατώντας την ελληνική ακτογραμμή και καταλαμβάνοντας την Κέρκυρα. Κατόπιν ο Οκταβιανός έφερε εκεί τις δικές του δυνάμεις, καθιστώντας το νησί βάση του στόλου του. Ο Αντώνιος έφερε τα στρατεύματα και τον στόλο του στο Άκτιο, με τον Οκταβιανό να παρατάσσεται εναντίον του. Ταυτόχρονα ο Αγρίππας υποχρέωσε σε ήττα τον υποστηρικτή του Αντωνίου, τον Κουίντο Νασίδιο σε ναυμαχία στην Πάτρα. Ο Δίων αφηγείται επίσης πως, καθώς ο Αγρίππας έσπευδε να ενώσει τον στόλο του με τα άλλα στρατεύματα στο Άκτιο, συνάντησε έναν από τους υφισταμένους του Αντωνίου, τον Γάιο Σόσιο, ο οποίος εκείνη τη στιγμή πραγματοποιούσε αιφνιδιαστική επίθεση στον Λεύκιο Τάριο, σύμμαχο του Οκταβιανού. Η απρόσμενη άφιξη του Αγρίππα άλλαξε την έκβαση της μάχης.Όταν η καθοριστική μάχη βρισκόταν προ των πυλών, αφηγείται πάντα ο Δίων, ο Οκταβιανός πληροφορήθηκε πως ο Αντώνιος και η Κλεοπάτρα σχεδίαζαν να σπάσουν τον ναυτικό αποκλεισμό του και να διαφύγουν. Αρχικά σχεδίασε να επιτρέψει στις ναυαρχίδες να περάσουν, ποντάροντας στο ότι θα τις προλάβαινε με τα ελαφρύτερα πλοία του και πως τα υπόλοιπα εχθρικά πλοία θα παραδιδόταν, βλέποντας τη δειλία των αρχηγών τους. Ο Αγρίππας προέβαλλε τις αντιρρήσεις του, καθώς τα πλοία του Αντωνίου, αν και βαρύτερα, μπορούσαν να ξεπεράσουν σε ταχύτητα αυτά του Οκταβιανού αν άνοιγαν όλα τα πανιά. Υποστήριξε, πως ο Οκταβιανός έπρεπε να επιτεθεί άμεσα, διότι ο στόλος του Αντωνίου ήταν σε κακή κατάσταση εξαιτίας κακών καιρικών συνθηκών. Ο Οκταβιανός άκουσε τη συμβουλή του φίλου του.Στις 2 Σεπτεμβρίου 31 π.Χ. έλαβε χώρα η περίφημη Ναυμαχία του Ακτίου. Η νίκη του Οκταβιανού, που τον κατέστησε κύριο της Ρώμης και της Αυτοκρατορίας, ήταν κυρίως επίτευγμα του Αγρίππα. Ως δείγμα ευγνωμοσύνης και αναγνώρισης, ο Οκταβιανός του έδωσε το χέρι της ανιψιάς του Κλαυδίας Μαρκέλλας της Πρεσβύτερης το 28 π.Χ. Ο Αγρίππας έγινε Ύπατος και για δεύτερη φορά από κοινού με τον Οκταβιανό την ίδια χρονιά. Το 27 π.Χ., ο Αγρίππας εξέτισε τρίτη θητεία με τον Οκταβιανό. Ήταν εκείνη την ίδια χρονιά, που η Σύγκλητος παρείχε στον Οκταβιανό την επωνυμία «Αύγουστος». Σε ανάμνηση της Ναυμαχίας του Ακτίου, ο Αγρίππας κατασκεύασε το κτίριο, που αφιερώθηκε στο Ρωμαϊκό Πάνθεον. Το τελευταίο καταστράφηκε σε πυρκαγιά το 80 π.Χ. Βασισμένος στα σχέδια του Αγρίππα, ο Αυτοκράτορας Αδριανός το έχτισε ξανά στην τελική μορφή, που στέκεται μέχρι τις μέρες μας στην πόλη της Ρώμης. Η επιγραφή που κοσμεί την πρόσοψη του κτιρίου, το οποίο ολοκληρώθηκε περίπου το 125 π.Χ., διατηρεί το κείμενο που τιμά τον Αγρίππα ως αρχικό κατασκευαστή του. Τα χρόνια που ακολούθησαν την τρίτη του θητεία ως Ύπατος, ο Αγρίππας τα πέρασε στη Γαλατία, προχωρώντας σε μεταρρυθμίσεις στο σύστημα διοίκησης και συλλογής φόρων, έργο που συνόδευσε με την κατασκευή οδικού δικτύου και υδραγωγείων. Ένα χρόνο πριν την επιτυχία του στο Άκτιο, ο τότε πεθερός του Αττικός, υποφέροντας από σοβαρή ασθένεια, αυτοκτόνησε το 32 π.Χ. Σύμφωνα με τον φίλο και βιογράφο τού τελευταίου, Κορνήλιο Νέπο, η απόφαση αυτή προκάλεσε μεγάλη θλίψη στον Αγρίππα.Η φιλία του με τον Αύγουστο κλονίστηκε κάπως εξαιτίας του φθόνου του γαμπρού του, Μάρκου Κλαυδίου Μαρκέλλου, πιθανώς υποδαυλισμένη από τις ίντριγκες της Λιβίας, τρίτης συζύγου του Αυγούστου, που φοβόταν την επιρροή του Αγρίππα στον σύζυγό της. Η παράδοση θέλει τον Αγρίππα να εγκαταλείπει τη Ρώμη ως αποτέλεσμα, για να αναλάβει τη διακυβέρνηση των ανατολικών επαρχιών, ένα είδος τιμητικής εξορίας. Ωστόσο εκείνος έστειλε έναν λεγάτο του στη Συρία και ο ίδιος παρέμεινε στη Λέσβο, κυβερνώντας δι' αντιπροσώπου. Μια άλλη εκδοχή ήταν, πως βρισκόταν εκεί σε μυστική αποστολή διαπραγματεύσεων με τους Πάρθους, για να καταφέρει να επιστρέψει κάποια στρατιωτικά εμβλήματα που είχαν στην κατοχή τους. Μετά τον θάνατο του Μάρκελλου, που έλαβε χώρα ένα χρόνο μετά την εξορία του, ο Αύγουστος τον κάλεσε πίσω στη Ρώμη, καθώς ένιωσε πως δε μπορούσε να αποχωριστεί τις υπηρεσίες του. Ωστόσο αν εξετάσει κανείς τα γεγονότα τοποθετώντας τα στο ευρύτερο πολιτικό πλαίσιο του έτους 23 π.Χ., μοιάζει απίθανο, τη στιγμή που αντιμετώπιζε ισχυρή αντιπολίτευση, να όρισε ο Αύγουστος έναν εξόριστο άνδρα υπεύθυνο του μεγαλύτερου τμήματος των ρωμαϊκών στρατευμάτων. Αυτό που μοιάζει πιθανότερο είναι η «εξορία» του Αγρίππα να αποτελεί μια προσεκτική τοποθέτηση ενός έμπιστου στρατιωτικού στην ηγεσία μιας μεγάλης στρατιάς ως εξασφάλιση, σε περίπτωση που αποτύγχαναν οι προσπάθειές του για διακανονισμό το 23 π.Χ. και ο Αύγουστος χρειαζόταν στρατιωτική υποστήριξη. Θεωρείται ότι ο Μαικήνας συμβούλεψε τον Αύγουστο να συνάψει ακόμη ισχυρότερους δεσμούς με τον Αγρίππα, κάνοντάς τον γαμπρό του. Έτσι ο Αύγουστος προέτρεψε τον Αγρίππα να χωρίσει τη Μαρκέλλα και να νυμφευτεί τη δική του μοναχοκόρη, την Ιουλία την Πρεσβύτερη το 21 π.Χ. Η τελευταία ήταν χήρα του Μαρκἐλλου και εξίσου διαβόητη για την ομορφιά, τις ικανότητες και την αδιάντροπη ακολασία της. Το 19 π.Χ. στον Αγρίππα ανατέθηκε η κατάπνιξη της εξέγερσης των Καντάβρων στην Ισπανία. Ονομάστηκε διοικητής των ανατολικών επαρχιών για δεύτερη φορά το 17 π.Χ., όπου η δίκαια και συνετή του διακυβέρνηση κέρδισε τον σεβασμό και την καλή θέληση των ντόπιων πληθυσμών, ιδίως των Εβραίων. Ο Αγρίππας επίσης αποκατέστησε τον έλεγχο της Ρώμης στην Κιμμέρια Χερσόννησο (τη σημερινή Κριμαία). Η τελευταία υπηρεσία του Αγρίππα ήταν η έναρξη της κατάκτησης του περιοχής του άνω Δούναβη ποταμού, που το 13 π.Χ. έγινε ρωμαϊκή επαρχία με το όνομα Παννονία. Απεβίωσε στην Καμπανία τον Μάρτιο του 12 π.Χ., στην ηλικία των 51 ετών. Ο γιος που απέκτησε μετά θάνατον, ο Μάρκος Βιψάνιος Αγρίππας Πόστουμος, ονομάστηκε έτσι προς τιμήν του. Ο Αύγουστος τίμησε τη μνήμη του με μια λαμπρότατη κηδεία και βρισκόταν σε πένθος για πάνω από ένα μήνα. Επέβλεψε επίσης προσωπικά την εκπαίδευση όλων των παιδιών του Αγρίππα. Ο Αγρίππας υπήρξε επίσης γνωστός συγγραφέας, κυρίως έργων που σχετίζονται με την επιστήμη της γεωγραφίας. Υπό την επίβλεψή του, το όνειρο του Ιουλίου Καίσαρα για εξερεύνηση ολόκληρων των εδαφών της Αυτοκρατορίας έγινε πραγματικότητα. Κατασκεύασε έναν κυκλικό χάρτη, που αργότερα ο Αύγουστος χάραξε σε μάρμαρο, και που αργότερα τοποθετήθηκε στο μνημείο που έχτισε η αδερφή του, Βιψανία Πόλλα (Vipsania Polla). Ανάμεσα στα γραπτά του αναφέρεται και μια αυτοβιογραφία, σήμερα χαμένη. Ο Μάρκος Βιψάνιος Αγρίππας, από κοινού με τον Γάιο Μαικήνα και τον Οκταβιανό, ήταν ένα από τα πρόσωπα που συνέβαλαν καθοριστικά στην ίδρυση της Ηγεμονίας, που κυβέρνησε την Αυτοκρατορία μέχρι την κρίση του τρίτου αιώνα που γέννησε τη δεσποτική περίοδο της Ρώμης. Ο εγγονός του Γάιος, είναι γνωστός στην ιστορία ως Αυτοκράτωρ Καλιγούλας, ενώ ο δισεγγονός του Λεύκιος Δομίτιος Αηνόβαρβος κυβέρνησε υπό το όνομα Αυτοκράτορας Νέρων. Ο Μάρκος Αγρίππας απέκτησε αρκετά παιδιά: Από την πρώτη του σύζυγο, Πομπωνία Καικιλία Αττική: Βιψανία Αττική γενν. π.32 π.Χ., παντρεύτηκε τον συγκλητικό Κόιντο Χατέριο, πολιτικό και ρήτορα. Βιψανία Αγριππίνα 36 π.Χ.-20 μ.Χ., πρώτη σύζυγο του αυτοκράτορα Τιβέριου.Νυμφεύτηκε για δεύτερη φορά, με την Κλαυδία Μαρκέλλα την Πρεσβύτερη, κόρη τού Γαΐου Κλαυδίου Μαρκέλλου και της Οκταβίας της Νεότερης (αδελφής τού Οκταβιανού Αυγούστου) και είχε τέκνα: Βιψανία Μαρκέλλα γενν. π.25 π.Χ., παντρεύτηκε τον Πόπλιο Κουινκτίλιο Βάρο, στρατηγό. Βιψανία Μαρκελίνα γενν. π.24 π.Χ., παντρεύτηκε τον συγκλητικό Μάρκο Αιμίλιο Λέπιδο, ύπατο και στρατηγό.Από την τρίτη του σύζυγο, Ιουλία την Πρεσβύτερη, κόρη του Οκταβιανού Αυγούστου: Γάιος Καίσαρας 20 π.Χ.-4 μ.Χ. Βιψανία Ιουλία ή Ιουλία η Νεότερη 19 π.Χ.-π.29 μ.Χ. Λεύκιος Καίσαρας 17 π.Χ.-2 μ.Χ. Αγριππίνα η Πρεσβύτερη π.14 π.Χ.-33 μ.Χ., παντρεύτηκε τον Ι. Κ. Γερμανικό και είχε τέκνα: Γάιος Καλιγούλας Αυτοκράτορας. Αγριππίνα η Νεότερη, παντρεύτηκε πρώτα τον Γναίο Δομίτιο Αηνόβαρβο, μετά τον Γάιο Πασσινό Κρίσπο και έπειτα τον Κλαύδιο Αυτοκράτορα. Από τον πρώτο γάμο γιος της ήταν ο: Νέρων Αυτοκράτορας. Αγρίππας Πόστουμος 12 π.Χ.-14 μ.Χ. (γεννήθηκε, αφού ο πατέρας του έφυγε από τη ζωή) Lendering, Jona. «Marcus Vipsanius Agrippa». Livius. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 14 Μαΐου 2011. Ανακτήθηκε στις 22 Απριλίου 2007. João Carlos Metello de Nápoles, Manuel Dejante Pinto de Magalhães Arnao Metello (1998). Metellos de Portugal, Brasil e Roma (στα Πορτογαλικά). Λισαβώνα: Edição Nova Arrancada. ISBN 9728369182. Reinhold, Meyer (1933). Marcus Agrippa: A Biography. Γενεύη: W. F. Humphrey Press. Roddaz, Jean-Michel (1984). Marcus Agrippa (στα Γαλλικά). Ρώμη: École Française de Rome. ISBN 2-7283-0000-0. Geoffrey Mottershead, The Constructions of Marcus Agrippa in the West, University of Merlbourne, 2005 Ο επικήδειος του Αυγούστου για τον Αγρίππα Marcus Agrippa, άρθρο του Mahlon H. Smith Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία Οκταβιανός Αύγουστος Ναυμαχία του Ακτίου
|
Ο Μάρκος Βιψάνιος Αγρίππας (Marcus Vipsanius Agrippa, 63 π.Χ. – Μάρτιος 12 π.Χ.) ήταν Ρωμαίος πολιτικός, στρατηγός και αρχιτέκτονας. Ήταν στενός φίλος, γαμπρός και υπαξιωματικός του Οκταβιανού και ήταν υπεύθυνος για την κατασκευή μερικών από τα πιο αξιοσημείωτα κτήρια στην ιστορία της Ρώμης, καθώς και για σημαντικές στρατιωτικές νίκες, κυρίως για τη ναυμαχία του Ακτίου το 31 π.Χ. ενάντια στις δυνάμεις του Μάρκου Αντώνιου και της Κλεοπάτρας. Ως αποτέλεσμα αυτών των νικών, ο Οκταβιανός έγινε ο πρώτος Ρωμαίος αυτοκράτορας, υιοθετώντας το όνομα Αύγουστος. Ο Αγρίππας βοήθησε τον Αύγουστο να καταστήσει τη Ρώμη "πόλη του μαρμάρου" και να ανακαινίσει τα υδραγωγεία, ώστε να προσφέρει σε όλους τους Ρωμαίους, από κάθε κοινωνική τάξη, πρόσβαση σε υψηλής ποιότητας δημόσιες υπηρεσίες. Από κοινού με τον Γάιο Μαικήνα και τον Οκταβιανό, ήταν ένα από τα πρόσωπα που συνέβαλαν καθοριστικά στην εδραίωση του Ηγεμονίας.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9C%CE%AC%CF%81%CE%BA%CE%BF%CF%82_%CE%92%CE%B9%CF%88%CE%AC%CE%BD%CE%B9%CE%BF%CF%82_%CE%91%CE%B3%CF%81%CE%AF%CF%80%CF%80%CE%B1%CF%82
|
Διαφθορά στην Αλβανία
|
Μετά το 1990, η Αλβανία έχει περάσει από μια συγκεντρωτική, σχεδιασμένη οικονομία σε μια φιλελεύθερη, την ίδια περίοδο μαζί με τις υπόλοιπες οικονομίες του Ανατολικού Μπλοκ. Η απελευθέρωση της οικονομίας έχει τόσο θετικές όσο και αρνητικές επιπτώσεις στην πολιτική, την οικονομία και άλλους δείκτες της οικονομίας. Υπάρχουν δύο κύρια συστατικά που μετρούν την πρόοδο της χώρας προς την επιτυχία. Πρώτον, η οικονομική ανάπτυξη είναι η πλέον χρησιμοποιούμενη και πιο συζητημένη ένδειξη αυτής της προόδου. Κατά τις δύο τελευταίες δεκαετίες οι οικονομολόγοι ενδιαφέρονται περισσότερο για την οικονομική ανάπτυξη μιας χώρας, η οποία αποτελείται από το σύνολο του επιπέδου του συστήματος υγείας και της εκπαίδευσης, ενώ δεν δίνουν πλέον την ίδια σημασία στην οικονομική ανάπτυξη. Δεύτερον, σύμφωνα με τις έρευνες η διαφθορά έχει σημαντική σχέση με το επίπεδο της προόδου που καταγράφεται σε μια χώρα. Σύμφωνα με διάφορες έρευνες υπάρχει μια αρνητική σχέση μεταξύ του επιπέδου της διαφθοράς και την πρόοδο των χωρών. Η εμπειρική έρευνα του Χύσα (2011) αποκαλύπτει ότι υπάρχει μια στατιστικά σημαντική αρνητική σχέση μεταξύ των δεικτών για τη διαφθορά και του επιπέδου της ανθρώπινης ανάπτυξης. Τα εμπειρικά στοιχεία της μελέτης, συγκρίνοντας την Αλβανία με τα κράτη μέλη της ΕΕ, δείχνουν ότι οι πιο διεφθαρμένες χώρες τείνουν να έχουν χαμηλότερα επίπεδα ανθρώπινης ανάπτυξης. Στην αλβανική περίπτωση, η σχέση μεταξύ διαφθοράς και ανθρώπινης ανάπτυξης είναι πολύ πιο ισχυρότερη σε σχέση με τα κράτη-μέλη της ΕΕ.
|
Η διαφθορά στην Αλβανία είναι ένα πρόβλημα. Σύμφωνα με το Παγκόσμιο Βαρόμετρο Διαφθοράς 2013, το 66% των ερωτηθέντων σε δημοσκόπηση του βαρομέτρου απάντησαν ότι το επίπεδο της διαφθοράς έχει αυξηθεί στην Αλβανία.Το 2017, ο Δείκτης Αντίληψης της Διαφθοράς που εκδίδει κάθε χρόνο η Διεθνής Διαφάνεια κατατάσσει την Αλβανία 91η σε σύνολο 180 χωρών με σκορ 38 βαθμών. Το 2016 είχε 39 βαθμούς, 36 το 2015, 33 το 2014 και 31 το 2013, αντιπροσωπεύοντας μια κάποια βελτίωση από το 2013, αλλά το επίπεδο παραμένει υψηλό. Όσο μεγαλύτερο το σκορ, τόσο χαμηλότερο είναι το επίπεδο της διαφθοράς σε μια χώρα.Η διαφθορά εξακολουθεί να είναι ένας από τους πιο προβληματικούς παράγοντες που πρέπει να αντιμετωπίσει κάποιος που θέλει να ανοίξει επιχείριση στην Αλβανία. Αν και το νομικό πλαίσιο για την καταπολέμηση της διαφθοράς στην Αλβανία είναι μέτριο, η επιβολή του είναι αδύναμη και τα ποσοστά καταδίκης είναι ακόμα σε πολύ χαμηλά επίπεδα.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%94%CE%B9%CE%B1%CF%86%CE%B8%CE%BF%CF%81%CE%AC_%CF%83%CF%84%CE%B7%CE%BD_%CE%91%CE%BB%CE%B2%CE%B1%CE%BD%CE%AF%CE%B1
|
Γουόλτερ Στσέρμπιακ
|
Γεννημένος στο Αμβούργο της Δυτικής Γερμανίας, ο Στσέρμπιακ φοίτησε στο Πανεπιστήμιο Τζορτζ Ουάσινγκτον, όπου έπαιζε κολεγιακή καλαθοσφαίριση με τους Τζορτζ Ουάσινγκτον Κολόνιαλς. Μετά το κολέγιο, ο Στσέρμπιακ ήταν στον 4ο γύρο (14η επιλογή, 65η συνολική) του NBA Ντραφτ 1971 από τους Φοίνιξ Σανς. Επιλέχθηκε επίσης από τους Ντάλας Σαπαράλς, της Αμερικανικής Ένωσης Μπάσκετ (ABA), στο ABA Ντραφτ του 1971. Ο Στσέρμπιακ έπαιξε στο ABA κατά τη διάρκεια της σεζόν 1971-72, ως μέλος των Πίτσμπεργκ Κόντορς. Στη συνέχεια, εντάχθηκε στους Κεντάκι Κόλονελς, οι οποίοι τον επέλεξαν στο διασπορικό ντραφτ των Κόντορς, αλλά αργότερα κόπηκε από το ρόστερ των Κόλονελς.Ο Στσέρμπιακ κέρδισε τρεις τίτλους Ευρωλίγκα με την ισπανική Ρεάλ Μαδρίτης (1974, 1978 και 1980). Κέρδισε επίσης τρεις φορές το Διηπειρωτικό Κύπελλο FIBA με τη Ρεάλ Μαδρίτης (1976, 1977 και 1978), όπου το 1977 αναδείχθηκε ο Πολυτιμότερος Παίκτης της διοργάνωσης. Τις τελευταίες σεζόν της σταδιοδρομία του, αγωνίστηκε στις Α.Π.Ο. Ούντινε (1980-82) και Κανάριας (1983-84). Ο Στσέρμπιακ γεννήθηκε στη Δυτική Γερμανία από Ουκρανούς γονείς, οι οποίοι είχαν συναντηθεί σε ένα στρατόπεδο προσφύγων,μετά τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο. Αργότερα μετανάστευσαν στο Πίτσμπεργκ.Ο γιος του, Γουόλι, είναι πρώην παίκτης του NBA. Στατιστικά σταδιοδρομίας και πληροφορίες παίκτη από το Basketball-Reference.com Προφίλ στο Euroleague.net Real Madrid Basketball Legends Αρχειοθετήθηκε 2010-10-03 στο Wayback Machine. (ισπανικά) Προφίλ στο RealMadrid.com (ισπανικά) Προφίλ στο RealMadrid.com (αγγλικά) Προφίλ στο Πρωτάθλημα Ισπανίας (ισπανικά) Προφίλ στο Πρωτάθλημα Ιταλίας Αρχειοθετήθηκε 2014-10-06 στο Wayback Machine. (ιταλικά)
|
Ο Γουόλτερ Στσέρμπιακ Σρ. (αγγλικά: Walter Szczerbiak Sr., γενν. στις 21 Αυγούστου 1949) είναι Αμερικανός πρώην επαγγελματίας καλαθοσφαιριστής, ο οποίος αγωνιζόταν ως σμολ φόργουορντ. Στις 3 Φεβρουαρίου 2008, ο Στσέρμπιακ επιλέχθηκε ως μία από τις 50 πιο σημαντικές προσωπικότητες στο ευρωπαϊκή συλλογική καλαθοσφαίριση για τον προηγούμενο μισό αιώνα, από την Επιτροπή Εμπειρογνωμόνων Καλαθοσφαίρισης της Ευρωλίγκα.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%93%CE%BF%CF%85%CF%8C%CE%BB%CF%84%CE%B5%CF%81_%CE%A3%CF%84%CF%83%CE%AD%CF%81%CE%BC%CF%80%CE%B9%CE%B1%CE%BA
|
Qatar Airways
|
Η Qatar Airways ιδρύθηκε στις 22 Νοεμβρίου 1993 (1993-11-22)και η λειτουργία της ξεκίνησε στις 20 Ιανουαρίου 1994 (1994-01-20). Τον Ιανουάριο του 2015, η αεροπορική εταιρεία συνήψε μια εντολή για τέσσερα Boeing 777Fs σε μια συμφωνία αξίας 1,24 δισεκατομμυρίων δολαρίων ΗΠΑ. Επίσης, η Qatar Airways έλαβε δικαιώματα αγοράς σε τέσσερα επιπλέον αεροσκάφη αυτού του είδους. Τον Ιανουάριο του 2016, ο αερομεταφορέας έλαβε τον πρώτο αεροσκάφος cargo Boeing 747. Την 1 Σεπτεμβρίου 2017, ανακοινώθηκε ότι η Qatar Airways αγόρασε το 49% της AQA Holding, νέου μετόχου της Air Italy. Μια πτήση Qatar Airways Boeing 777-300ER σε αεροσκάφος Oneworld προσγειώνεται στο αεροδρόμιο Heathrow το 2014. Δεκατέσσερις προορισμοί προστέθηκαν στο δίκτυο της Qatar Airways κατά τη διάρκεια του 2012, όπως η Αντίς Αμπέμπα, η Βαγδάτη, το Βελιγράδι, το Erbil, το Γασίμι, το Κιγκάλι, το Κιλιμιντζάρο, το Μαπούτο, η Μομπάσα, το Περθ, η Αγία Πετρούπολη, η Βαρσοβία, το Γιανγκόν και το Ζάγκρεμπ. Στις 8 Οκτωβρίου 2012, η Qatar Airways ανακοίνωσε ότι θα συμμετάσχει στο Oneworld τους επόμενους 18 μήνες. Η είσοδος του αερομεταφορέα στη συμμαχία ήταν καθοδηγημένη από τη British Airways. Η τελετή ένταξης πραγματοποιήθηκε στις 29 Οκτωβρίου 2013. Από τον Ιούνιο του 2017, όλες οι πτήσεις της Qatar Airways απαγορεύεται να κάνει πτήση και να μπει στον εναέριο χώρο των ΗΑΕ, της Σαουδικής Αραβίας, του Μπαχρέιν και της Αιγύπτου λόγω της διπλωματικής κρίσης του 2017. Η Qatar Airways έχει συμφωνίες συνεργασίας με τις ακόλουθες αεροπορικές εταιρείες: Air Botswana Air Italy Asiana Airlines Azerbaijan Airlines Bangkok Airways British Airways Cathay Pacific Comair Finnair Gol Transportes Aéreos Iberia Japan Airlines JetBlue Airways LATAM Airlines Malaysia Airlines Middle East Airlines Royal Air Maroc Royal Jordanian S7 Airlines SUN-AIR SriLankan Airlines Vueling
|
Η Qatar Airways είναι ο κρατικός αερομεταφορέας του Κατάρ. Η αεροπορική εταιρεία, με έδρα την πόλη Ντόχα διαθέτει δίκτυο πτήσεων συνδέοντας πάνω από 150 διεθνείς προορισμούς σε ολόκληρη την Αφρική, την Κεντρική Ασία, την Ευρώπη, τη Μέση Ανατολή, τη Νότια Ασία, τη Μέση Ανατολή, τη Βόρεια Αμερική, και της Ωκεανίας από τη βάση του στο Διεθνές Αεροδρόμιο Hamad, χρησιμοποιώντας ένα στόλο με περισσότερα από 180 αεροσκάφη. Ο όμιλος Qatar Airways απασχολεί περισσότερους από 40.000 ανθρώπους, από τους οποίους 24.000 εργάζονται απευθείας για την Qatar Airways. Η Qatar Airways είναι μέλος της συμμαχίας Oneworld από τον Οκτώβριο του 2013.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/Qatar_Airways
|
Λουίζα του Ηνωμένου Βασιλείου (1848-1939)
|
Η Λουίζα Καρολίνα Αλβέρτα γεννήθηκε στις 18 Μαρτίου 1848 στα Ανάκτορα του Μπάκιγχαμ στο Λονδίνο και βαπτίσθηκε στις 13 Μαΐου του ίδιου έτους από τον Αρχιεπίσκοπο του Κάντερμπερυ, Τζον Σάμνερ.Όπως και τα άλλα αδέλφια της, η Λουίζα ανατράφηκε με το αυστηρό πρόγραμμα εκπαίδευσης που σχεδίασε ο πατέρας της και ο φίλος του, Κρίστιαν Φρίντριχ φον Στόκμαρ. Τα μικρά παιδιά του διδάσκονταν πρακτικά καθήκοντα, όπως μαγείρεμα, γεωργία, οικιακές εργασίες και ξυλουργική. Η Λουίζα περιεγράφηκε ως ένα έξυπνο και ταλαντούχο παιδί, με ταλέντα στην ζωγραφική και τον χορό. Θεωρήθηκε επίσης το αγαπημένο παιδί του πατέρα της. Μετά το θάνατο του πρίγκηπα Αλβέρτου το 1861, η Βικτωρία συνέχισε τα σχέδια που είχε εκείνος για τα παιδιά τους. Η ίδια η Βασίλισσα ήταν πολύ δυστυχισμένη και το παρατεταμένο πένθος της εκνεύρισε τη Λουίζα. Για τα δέκατα έβδομα γενέθλιά της το 1865, η Λουίζα ζήτησε να ανοίξει η αίθουσα χορού για μια χορευτική παράσταση, κάτι που δεν είχε εκτελεστεί από το θάνατο του Αλβέρτου. Το αίτημά της απορρίφθηκε και η πλήξη της με την καθημερινή ρουτίνα του παλατιού ενοχλούσε τη μητέρα της, η οποία θεωρούσε τη Λουίζα αδιάκριτη και επιθετική.Η Βασίλισσα έκανε συνήθεια να διορίζει ως γραμματέα της, την μεγαλύτερη ανύπαντρη κόρη της, μια θέση που η Λουίζα ανέλαβε το 1866, στη θέση της μεγαλύτερης αδερφής της, Έλενας. Παρά τους φόβους της Βασίλισσας ότι η Λουίζα θα ήταν αδιάκριτη, εκείνη έμεινε ευχαριστημένη από τις υπηρεσίες της κόρης της, την οποία είχε χαρακτηρίσει αργότερα ως έξυπνη, ανιδιοτελή, στοργική και άτομο ισχυρού χαρακτήρα. Ως κόρη της Βασίλισσας, η Λουίζα ήταν μια επιθυμητή νύφη, καθώς αναφέρεται ότι ήταν η πιο όμορφη κόρη της Βικτωρίας από σύγχρονους και σημερινούς βιογράφους. Ωστόσο, κατηγορήθηκε από τον Τύπο για ρομαντικές υποθέσεις. Αυτό, σε συνδυασμό με τον φιλελευθερισμό και τον φεμινισμό της, ώθησε τη Βασίλισσα να της βρει σύζυγο. Η επιλογή έπρεπε να ταιριάζει στη Βασίλισσα καθώς και στη Λουίζα και η Βασίλισσα επέμεινε ότι ο σύζυγός της θα έπρεπε να ζει κοντά της. Διάφοροι μνηστήρες προτάθηκαν από κορυφαίους βασιλικούς οίκους της Ευρώπης. Η Λουίζα απέρριψε όλους τους μνηστήρες και παντρεύτηκε τον Τζον Κάμπελ, διάδοχο του Δουκάτου του Αργκάυλ. Όμως, παρά την καλή αρχή, ο γάμος τους δεν ήταν ευτυχισμένος, εξαιτίας κυρίως της ατεκνίας τους και των περιορισμών στις δραστηριότητές τους από τη Βασίλισσα. Πολλές φορές έμεναν σε ξεχωριστά σπίτια. Ο Τζον είχε επίσης κακή σχέση με τον αδερφό της Λουίζας, Πρίγκιπα της Ουαλίας, που δεν αποδέχθηκε ποτέ τον γάμο τους.Η σχέση της Λουίζας με τις δύο αδερφές που ήταν πιο κοντά στη Βασίλισσα, τη Βεατρίκη και την Έλενα, χειροτέρεψε. Η Βεατρίκη παντρεύτηκε τον ψηλό και όμορφο Ερρίκο του Μπάττεμπεργκ το 1885 και απέκτησαν τέσσερα παιδιά. Η Λουίζα, λέγεται πως ζήλευε την αδελφή της. Ο βιογράφος της Βεατρίκης, Μάθιου Ντέννισον, ισχυρίζεται ότι σε αντίθεση με τη Βεατρίκη, η Λουίζα παρέμεινε εντυπωσιακά όμορφη και μετά τα σαράντα. Ωστόσο, η Βεατρίκη απολάμβανε μια ικανοποιητική σχέση με τον δημοφιλή σύζυγό της, σε αντίθεση με τη Λουίζα. Μετά τον θάνατο του Ερρίκου το 1896, η Λουίζα έγραψε ότι: «εκείνος [ο Ερρίκος] ήταν σχεδόν ο καλύτερος φίλος που είχα - και μου λείπει περισσότερο από ό,τι μπορώ να πω». Επιπλέον, η Λουίζα ανακοίνωσε ότι ήταν η εμπιστευόμενή του και ότι η Βεατρίκη δεν σήμαινε τίποτα για αυτόν. Η Λουίζα ήταν αποφασισμένη να θεωρηθεί ως συνηθισμένος άνθρωπος και όχι ως μέλος της βασιλικής οικογένειας. Όταν ταξίδευε στο εξωτερικό, χρησιμοποίησε συχνά το ψευδώνυμο "κυρία Κάμπελ".Η υγεία του συζύγου της συνέχισε να επιδεινώνεται. Η Λουίζα τον νοσηλευόταν με αφοσίωση από το 1911. Αυτά τα χρόνια η Λουίζα και ο σύζυγός της ήταν πιο κοντά από ποτέ. Εκείνος, έχοντας αναπτύξει βρογχικά προβλήματα που ακολουθούνται από διπλή πνευμονία, πέθανε στις 2 Μαΐου 1914. Μετά το θάνατό του, η Λουίζα είχε μια νευρική κατάρρευση και υπέφερε από έντονη μοναξιά, γράφοντας σε έναν φίλο λίγο αργότερα: «Η μοναξιά μου χωρίς τον Δούκα είναι τρομερή, αναρωτιέμαι τι να κάνει τώρα!»Πέρασε τα τελευταία χρόνια της ζωής της στο Παλάτι του Κένσινγκτον, καταλαμβάνοντας δωμάτια δίπλα στην αδελφή της Βεατρίκη. Έκανε περιστασιακές δημόσιες εμφανίσεις μαζί με τη βασιλική οικογένεια, καθώς η υγεία της επιδεινωνόταν. Η τελευταία της δημόσια εμφάνιση έγινε το 1937 στην έκθεση Οικιακών Τεχνών και Βιομηχανιών. Πέθανε στης 3 Δεκεμβρίου 1939 σε ηλικία 91 ετών., φορώντας το νυφικό πέπλο που είχε φορέσει 70 χρόνια πριν. Στις 8 Δεκεμβρίου το σώμα της αποτεφρώθηκε και οι στάχτες της τοποθετήθηκαν στις 12 Δεκεμβρίου στο Παρεκκλήσιο του Αγίου Γεωργίου. Στις 13 Μαρτίου 1940 μεταφέρθηκαν στο Βασιλικό Κοιμητήριο του Φρόγκμορ, κοντά στο Ουίνδσορ. 18 Μαρτίου 1848 - 21 Μαρτίου 1871: Η Αυτής Βασιλική Υψηλότητα Πριγκίπισσα Λουίζα 21 Μαρτίου 1871 - 24 Απριλίου 1900: Η Αυτης Βασιλική Υψηλότητα Πριγκίπισσα Λουίζα, Μαρκησία του Λορν 24 Απριλίου 1900 - 2 Μαΐου 1914: Η Αυτης Βασιλική Υψηλότητα Πριγκίπισσα Λουίζα, Δούκισσα του Αργκάυλ 2 Μαΐου 1914 - 3 Δεκεμβρίου 1939: Η Αυτής Βασιλική Υψηλότητα Πριγκίπισσα Λουίζα, Χήρα Δούκισσα του Αργκάυλ Benson, E. F. (1938). Queen Victoria's Daughters. Appleton & Company. Buckle, George Earle (1926). Letters of Queen Victoria 1862–1878. London: John Murray. Cantelupe, Dorothy (1949). «Princess Louise, Duchess of Argyll». Oxford Dictionary of National Biography (online, DNB Archive έκδοση). Oxford University Press. http://www.oxforddnb.com/view/olddnb/34601. Ανακτήθηκε στις 25 January 2007. Chomet, Seweryn (1999). Helena: A princess reclaimed. New York: Begell House. ISBN 1-56700-145-9. Dennison, Matthew (2007). The Last Princess: The Devoted Life of Queen Victoria's Youngest Daughter. London: Weidenfeld & Nicolson. ISBN 978-0-297-84794-6. Hubbard, R.H. (1977). Rideau Hall. Montreal and London: McGill-Queen's University Press. ISBN 978-0-7735-0310-6. Longford, Elizabeth (1987). Victoria R. I. (Second έκδοση). London: Weidenfeld & Nicolson. ISBN 0-297-84142-4. Longford, Elizabeth (1991). Darling Loosy: Letters to Princess Louise 1856 to 1939. London: Weidenfeld & Nicolson. ISBN 0-297-81179-7. Lutyens, Mary (1961). Lady Lytton's Diary. London: Rupert Hart-Davies. MacDermot, H.E. (1938). Sir Thomas Roddick: His Work in Medicine and Public Life. Canada: MacMillan Co. Ανακτήθηκε στις 22 Αυγούστου 2011. Marshall, Dorothy (1972). The Life and Times of Victoria. London: Weidenfeld & Nicolson. OCLC 300168891. Martínez, Tori V. (2005). «Swiss Cottage: A Royal Playhouse». Time Travel Britain. Ανακτήθηκε στις 23 Αυγούστου 2011. McDougall, D. Blake (1988). «Princess Louise Caroline Alberta, Youth (1848–1878)». Edmonton Legislature Library. Legislative Assembly of Alberta. Ανακτήθηκε στις 22 Αυγούστου 2011. McDougall, D. Blake (1988). «Princess Louise Caroline Alberta, Later years (1883–1939)». Edmonton Legislature Library. Legislative Assembly of Alberta. Ανακτήθηκε στις 22 Αυγούστου 2011. Morgan, Henry James (1903). Types of Canadian women and of women who are or have been connected with Canada. Toronto: William Briggs. Ανακτήθηκε στις 22 Αυγούστου 2011. Ralph Lewis, Brenda (1996). «Princess Louise». Britannia Internet Magazine. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 5 Ιουνίου 2011. Ανακτήθηκε στις 23 Αυγούστου 2011. Sandwell, R.W. (2006). «Dreaming of the Princess: Love, Subversion, and the Rituals of Empire in British Columbia, 1882». Στο: Coates, Colin MacMillan. Majesty in Canada: Essays on the Role of Royalty. Toronto: Dundurn Press Ltd. ISBN 978-1-55002-586-6. Ανακτήθηκε στις 22 Αυγούστου 2011. Stocker, M. (September 2004). «Louise, Princess, duchess of Argyll (1848–1939)». Oxford Dictionary of National Biography (online, January 2008 έκδοση). Oxford University Press. doi:10.1093/ref:odnb/34601. http://www.oxforddnb.com/view/article/34601. Ανακτήθηκε στις 23 January 2008. Stocker, Mark (September 2004). «(Joseph) Edgar Boehm». Oxford Dictionary of National Biography (online, January 2008 έκδοση). Oxford University Press. doi:10.1093/ref:odnb/2762. http://www.oxforddnb.com/view/article/2762. Ανακτήθηκε στις 25 January 2008. Queen Victoria of Great Britain (1884). More Leaves from the Journal of a Life in the Highlands from 1862 to 1882. London: Smith & Elder, & Co. Ανακτήθηκε στις 22 Αυγούστου 2011. Waite, P. B. (2000). «John Campbell, 9th Duke of Argyll». Dictionary of Canadian Biography. Library and Archives Canada and University of Toronto. Ανακτήθηκε στις 22 Αυγούστου 2011. Wake, Jehanne (1988). Princess Louise: Queen Victoria's unconventional daughter. London: Collins. ISBN 0-00-217076-0. No. 20857. 17 May 1848. https://www.thegazette.co.uk/London/issue/20857/page/ No. 23671. 25 October 1870. https://www.thegazette.co.uk/London/issue/23671/page/ No. 23712. 3 March 1871. https://www.thegazette.co.uk/London/issue/23712/page/ No. 23720. 24 March 1871. https://www.thegazette.co.uk/London/issue/23720/page/ No. 24539. 4 January 1878. https://www.thegazette.co.uk/London/issue/24539/page/ No. 24633. 15 October 1878. https://www.thegazette.co.uk/London/issue/24633/page/ No. 25449. 11 August 1885. https://www.thegazette.co.uk/London/issue/25449/page/ No. 30730. 4 June 1918. https://www.thegazette.co.uk/London/issue/30730/supplement/ No. 33284. 14 June 1927. https://www.thegazette.co.uk/London/issue/33284/supplement/ No. 34396. 11 May 1937. https://www.thegazette.co.uk/London/issue/34396/supplement/ No. 34746. 1 December 1939. https://www.thegazette.co.uk/London/issue/34746/supplement/
|
Η Λουίζα του Ηνωμένου Βασιλείου (αγγλ. Louise, Duchess of Argyll, 18 Μαρτίου 1848 - 3 Δεκεμβρίου 1939) ήταν το έκτο παιδί και η τέταρτη κόρη της Βικτωρίας του Ηνωμένου Βασιλείου και του Αλβέρτου της Σαξονίας-Κοβούργου-Γκότα.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9B%CE%BF%CF%85%CE%AF%CE%B6%CE%B1_%CF%84%CE%BF%CF%85_%CE%97%CE%BD%CF%89%CE%BC%CE%AD%CE%BD%CE%BF%CF%85_%CE%92%CE%B1%CF%83%CE%B9%CE%BB%CE%B5%CE%AF%CE%BF%CF%85_(1848-1939)
|
Μαρκ-Αντουάν Ζιράρ ντε Σαιντ-Αμάν
|
Ο Σαιντ-Αμάν γεννήθηκε τον Σεπτέμβριο του 1594 στα προάστια της Ρουέν. Ήταν γιος εμπόρου, που διετέλεσε στρατιωτικός στο γαλλικό ναυτικό. Η οικογένειά του ήταν Προτεστάντες. Έμαθε ισπανικά, αγγλικά και ιταλικά από προσωπικό ενδιαφέρον. Μετά από μέτριες σπουδές, ο πατέρας του του ανέθεσε να διευθύνει την οικογενειακή επιχείρηση στην οποία ο πατέρας θα ήθελε ο γιος του να τον διαδεχθεί. Ο Σαιντ-Αμάν, που δεν ενδιαφερόταν ποτέ για το εμπόριο, στην ηλικία των 18 ετών, πραγματοποίησε ένα εκπαιδευτικό ταξίδι με πλοίο και επισκέφτηκε τις Καναρίους Νήσους, τις ακτές της Αφρικής και τις Αντίλλες. Κατά την επιστροφή του, δύο χρόνια αργότερα και σε ηλικία περίπου 20 ετών, ο πατέρας του του επέτρεψε να εγκατασταθεί στο Παρίσι για να ακολουθήσει καριέρα στη λογοτεχνία. Το 1627 ασπάστηκε τον Ρωμαιοκαθολικισμό. Στο Παρίσι απέκτησε τίτλο ευγενείας και έζησε προστατευμένος και υποστηριζόμενος από διάφορους ευγενείς: τον δούκα του Ρετς και τον Ερρίκο του Αρκούρ μεταξύ άλλων.Μαζί τους συμμετείχε σε στρατιωτικές εκστρατείες ή διπλωματικές αποστολές. Ταξίδεψε πολύ και επισκέφθηκε πολλές χώρες στην Ευρώπη, την Αμερική, τη Σενεγάλη και την Ινδία. Το 1656 συνόδευσε τη Μαρία Λουίζα Γκοντζάγκα σε ταξίδι της στην Πολωνία. Έμαθε πολλές γλώσσες, ενδιαφέρθηκε για τη μουσική, τη ζωγραφική και τις επιστήμες και συναναστρέφονταν τους Γιανσενιστές αλλά και τους ελευθεριακούς ποιητές, όπως τον Μπουαρομπέρ και τον Τεοφίλ ντε Βιώ.Ο Σαιντ-Αμάν ήταν ελεύθερος στοχαστής και εραστής των απολαύσεων, διάσημος στην εποχή του. Από το 1632 και για σχεδόν ένα τέταρτο του αιώνα, αναγνωρίστηκε ως ηγέτης των ελαφρών και εύθυμων ποιητών της εποχής του. Στο Παρίσι σύχναζε στο λογοτεχνικό σαλόνι της Κατρίν ντε Ραμπουγιέ. Σύχναζε επίσης στις ταβέρνες και σε τραπέζια και εκτιμούσε ιδιαίτερα το καλό κρασί και το καλό φαγητό. Άσκησε σημαντική επιρροή στους συγχρόνους του αλλά, καθώς αντιτάχθηκε στην αυστηρότητα της μορφής και τη συγκρατημένη γραφή του Φρανσουά ντε Μαλέρμπ, το έργο του μετά το 1650 και για περίπου δύο αιώνες έπεσε στην αφάνεια. Στην εποχή μας θεωρείται ως ο σημαντικότερος εκπρόσωπος της αντισυμβατικής ποίησης στη γαλλική λογοτεχνία του 17ου αιώνα. Τα τελευταία χρόνια του τα πέρασε στη Γαλλία. Πέθανε στο Παρίσι τον Δεκέμβριο του 1661. Ο Σαιντ-Αμάν άφησε ένα σημαντικό ποιητικό έργο. Τα πρώτα ποιήματά του όπως Οι λαίμαργοι (Les goinfres), Το πεπόνι (Le melon), Ο μηλίτης (Le cidre), ήταν ευτράπελες ρεαλιστικές παραστάσεις του τραπεζιού και της ταβέρνας. Στο πέρασμα του Γιβραλτάρ (Le passage de Gibraltar, 1641) εξέφρασε πιο ολοκληρωμένα τις απόψεις του. Από τα ταξίδια του εμπνεύστηκε ποιήματα όπως Η βροχή (La pluie), Η μοναξιά (Solitude, 1618). Έγραψε επίσης ποιήματα φανταστικού περιεχομένου όπως τη συλλογή Τα οράματα (Les visions). Στα τελευταία του χρόνια αφιερώθηκε σε σοβαρά θέματα και δημιούργησε το επικό, Διασωθείς Μωυσής (Moyse sauvé, 1653). Με το σατιρικό του ποίημα Γελοία Ρώμη (Rome ridicule, 1649) εισήγαγε το στοιχείο της διακωμώδησης (μπουρλέσκ) στην ποίηση, το οποίο αργότερα εξελίχθηκε από τον Πωλ Σκαρόν. Το ποίημα Αλβιών (Albion, 1643) το εμπνεύστηκε από την επίσκεψή του στην Αγγλία και είναι μια περιγραφή της χώρας όπου περιλαμβάνονται μεταξύ άλλων και πληροφορίες για τα θέατρα του Λονδίνου.
|
Ο Μαρκ-Αντουάν Ζιράρ, κύριος του Σαιντ-Αμάν (γαλλικά: Marc-Antoine Girard, sieur de Saint-Amant) (1594 - 1661) ήταν Γάλλος ελευθεριακός ποιητής, συγγραφέας σατιρικών και λυρικών ποιημάτων και παρωδιών. Ήταν μέλος της Γαλλικής Ακαδημίας από την ίδρυσή της το 1634.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9C%CE%B1%CF%81%CE%BA-%CE%91%CE%BD%CF%84%CE%BF%CF%85%CE%AC%CE%BD_%CE%96%CE%B9%CF%81%CE%AC%CF%81_%CE%BD%CF%84%CE%B5_%CE%A3%CE%B1%CE%B9%CE%BD%CF%84-%CE%91%CE%BC%CE%AC%CE%BD
|
Black Box: The Complete Original Black Sabbath (1970-1978)
|
1. Black Sabbath (Iommi, Osbourne, Butler, Ward) - 6:20 2. The Wizard (Iommi, Osbourne, Butler, Ward) - 4:24 3. Behind the Wall of Sleep (Iommi, Osbourne, Butler, Ward) - 3:37 4. N.I.B. (Iommi, Osbourne, Butler, Ward) - 6:08 5. Evil Woman (Larry Weigand, Dick Weigand and David Wagne) - 3:25 6. Sleeping Village (Iommi, Osbourne, Butler, Ward) - 3:46 7. Warning (Dunbar/Dmochowski/Hickling/Moorshead) - 10:28 8. Wicked World (Iommi, Osbourne, Butler, Ward) - 4:43 1. War Pigs (Iommi/Butler/Ward/Osbourne) - 7:57 2. Paranoid (Iommi/Butler/Ward/Osbourne) - 2:53 3. Planet Caravan (Iommi/Butler/Ward/Osbourne) - 4:32 4. Iron Man (Iommi/Butler/Ward/Osbourne) - 6:00 5. Electric Funeral (Iommi/Butler/Ward/Osbourne) - 4:53 6. Hand of Doom (Iommi/Butler/Ward/Osbourne) - 7:08 7. Rat Salad (Iommi/Butler/Ward/Osbourne) - 2:30 8. Fairies Wear Boots (Iommi/Butler/Ward/Osbourne) - 6:15 1. Sweet Leaf (Iommi/Butler/Ward/Osbourne) - 5:05 2. After Forever (Iommi/Butler/Ward/Osbourne) - 5:27 3. Embryo (Iommi/Butler/Ward/Osbourne) - 0:28 4. Children of the Grave (Iommi/Butler/Ward/Osbourne) - 5:18 5. Orchid (Iommi/Butler/Ward/Osbourne) - 1:31 6. Lord if this World (Iommi/Butler/Ward/Osbourne) - 5:27 7. Solitude (Iommi/Butler/Ward/Osbourne) - 5:02 8. Into the Void (Iommi/Butler/Ward/Osbourne) - 6:13 1. Wheels of Confusion (Iommi/Butler/Ward/Osbourne) - 8:02 2. Tomorrow's Dream (Iommi/Butler/Ward/Osbourne) - 3:12 3. Changes (Iommi/Butler/Ward/Osbourne) - 4:45 4. FX (Iommi/Butler/Ward/Osbourne) - 1:44 5. Supernaut (Iommi/Butler/Ward/Osbourne) - 4:50 6. Snowblind (Iommi/Butler/Ward/Osbourne) - 5:33 7. Cornucopia (Iommi/Butler/Ward/Osbourne) - 3:55 8. Laguna Sunrise (Iommi/Butler/Ward/Osbourne) - 2:56 9. St. Vitus Dance (Iommi/Butler/Ward/Osbourne) - 2:30 10. Under the Sun (Iommi/Butler/Ward/Osbourne) - 5:53 1. Sabbath Bloody Sabbath (Iommi/Butler/Ward/Osbourne) - 5:45 2. A National Acrobat (Iommi/Butler/Ward/Osbourne) - 6:16 3. Fluff (Iommi/Butler/Ward/Osbourne) - 4:11 4. Sabbra Cadabra (Iommi/Butler/Ward/Osbourne) - 5:59 5. Killing Yourself to Live (Iommi/Butler/Ward/Osbourne) - 5:41 6. Who Are You (Iommi/Butler/Ward/Osbourne) - 4:11 7. Looking for Today (Iommi/Butler/Ward/Osbourne) - 5:06 8. Spiral Architect (Iommi/Butler/Ward/Osbourne) - 5:29 1. Hole in the Sky (Iommi/Butler/Ward/Osbourne) - 4:00 2. Don't Start (too Late) (Iommi/Butler/Ward/Osbourne) - 0:49 3. Symptom of the Universe (Iommi/Butler/Ward/Osbourne) - 6:29 4. Megalomania (Iommi/Butler/Ward/Osbourne) - 9:46 5. The Thrill of it All (Iommi/Butler/Ward/Osbourne) - 5:56 6. Supertzar (Iommi/Butler/Ward/Osbourne) - 3:44 7. Am I Going Insane (Iommi/Butler/Ward/Osbourne) - 4:17 8. The Writ (Iommi/Butler/Ward/Osbourne) - 8:46 1. Back Street Kids (Iommi/Butler/Ward/Osbourne) - 3:47 2. You Won't Change Me (Iommi/Butler/Ward/Osbourne) - 6:42 3. It's Alright (Iommi/Butler/Ward/Osbourne) - 4:04 4. Gypsy (Iommi/Butler/Ward/Osbourne) - 5:14 5. All Moving Parts (Stand Still) (Iommi/Butler/Ward/Osbourne) - 5:07 6. Rock 'n' Roll Doctor (Iommi/Butler/Ward/Osbourne) - 3:30 7. She's Gone (Iommi/Butler/Ward/Osbourne) - 4:58 8. Dirty Women (Iommi/Butler/Ward/Osbourne) - 7:13 1. Never Say Die (Iommi/Butler/Ward/Osbourne) - 3:50 2. Johnny Blade (Iommi/Butler/Ward/Osbourne) - 6:28 3. Junior's Eyes (Iommi/Butler/Ward/Osbourne) - 6:42 4. A Hard Road (Iommi/Butler/Ward/Osbourne) - 6:04 5. Shock Wave (Iommi/Butler/Ward/Osbourne) - 5:15 6. Air Dance (Iommi/Butler/Ward/Osbourne) - 5:17 7. Over to You (Iommi/Butler/Ward/Osbourne) - 5:22 8. Breakout (Iommi/Butler/Ward/Osbourne) - 2:35 9. Swinging the Chain (Iommi/Butler/Ward/Osbourne) - 4:06 1. Black Sabbath - 5:52 2. Paranoid - 2:43 3. Iron Man - 7:06 4. Blue Suede Shoes - 2:06 Στις ηχογραφήσεις που περιέχονται σε αυτή τη συλλογή συμμετείχαν οι εξής μουσικοί: Όζι Όσμπορν - φωνητικά Τόνι Αϊόμι - κιθάρα Γκίζερ Μπάτλερ - μπάσο Μπιλ Γουόρντ - τύμπανα Allmusic review CD Universe review Encyclopaedia Metallum review
|
Black Box: The Complete Original Black Sabbath (1970-1978) είναι ο τίτλος της συλλογής οκτώ CD και ενός DVD του χέβι μέταλ συγκροτήματος Black Sabbath, η οποία κυκλοφόρησε μέσω της "Rhino" τον Απρίλιο του 2004. Η συλλογή περιλαμβάνει τα οκτώ στούντιο άλμπουμ τα οποία κυκλοφόρησε το συγκρότημα με τον Όζι Όσμπορν στα φωνητικά από το 1970 μέχρι το 1978, μαζί με το DVD "Live at the Beat Club", βιντεοσκοπημένο στις 30 Μαΐου και 26 Σεπτεμβρίου του 1970, στη Βρέμη της Γερμανίας.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/Black_Box:_The_Complete_Original_Black_Sabbath_(1970-1978)
|
Καρλ Μπραντ
|
Ο Μπραντ γεννήθηκε στη σημερινή Μυλούζ της Αλσατίας (η οποία, τότε, ανήκε στη Γερμανία) στις 8 Ιανουαρίου 1904. Σπούδασε Ιατρική στην Ιένα (Jena), στο Φράιμπουργκ (Freiburg/Breisgau), στο Μόναχο και το Βερολίνο κατά την περίοδο 1924 - 1928. Ειδικεύτηκε στη Χειρουργική στη Χειρουργική Πανεπιστημιακή Κλινική του Βερολίνου κατα την περίοδο 1928 - 1934. Την 1η Μαρτίου του 1932 έγινε μέλος του Εθνικοσοσιαλιστικού Κόμματος (αριθ. μέλους 1009617) και την 1η Μαρτίου 1934 εντάχθηκε στην SS (αριθ. μέλους 260353).. Το 1933 κλήθηκε επειγόντως στη Βαυαρία για να φροντίσει τον Βίλχελμ Μπρούκνερ (Wilhelm Bruckner), έναν από τους υπασπιστές του Χίτλερ, ο οποίος είχε τραυματισθεί σε ατύχημα με αυτοκίνητο. Ο Χίτλερ εντυπωσιάστηκε τόσο από τα αποτελέσματα των φροντίδων του Μπραντ, που τον προσκάλεσε να γίνει ο προσωπικός του ιατρός. Ο Μπραντ δέχτηκε και εισήλθε στον στενό προσωπικό κύκλο του Χίτλερ και ονομάστηκε Επιθεωρητής Υγείας και Υγιεινής του Ράιχ. Το 1935, όμως, ο Χάινριχ Χόφφμαν (Heinrich Hoffman) σύστησε στον Χίτλερ έναν άλλο ιατρό, τον Τέοντορ Μορέλ (Theodor Morell), ο οποίος, εξετάζοντας τον Χίτλερ κατέληξε στο συμπέρασμα ότι έπασχε από "πλήρη κατάπτωση του πεπτικού συστήματος". Σύστησε θεραπεία με βιταμίνες, ορμόνες, φωσφόρο και δεξτρόζη. Ο Μπραντ διαφώνησε μαζί του και είπε στον Χίτλερ ότι κινδύνευε να δηλητηριαστεί από τέτοια δοσολογία φαρμάκων και βιταμινών. Ο Χίτλερ του απάντησε: "Κανείς γιατρός δεν μου είπε ποτέ επακριβώς τι πρόβλημα έχω. Η μέθοδος θεραπείας του Μορέλ είναι τόσο λογική, που τον εμπιστεύομαι απόλυτα. Θα ακολουθήσω τις συμβουλές του κατά γράμμα". Αργότερα, ο Χίτλερ εκμυστηρεύτηκε: "Ήμουν τυχερός που βρήκα τον Μορέλ. Μου έσωσε τη ζωή". Ύστερα από αυτό ο Μπραντ, αν και συνέχισε να είναι προσωπικός ιατρός του Χίτλερ, δεν ασχολήθηκε επισταμένως με τον υψηλό ασθενή του. Αντίθετα, ήταν αυτός που συνέταξε τον Νόμο περί Προστασίας της Κληρονομικής Υγείας και ο πρώτος που συνέστησε την υποχρεωτική στείρωση των πασχόντων. Το 1939 ιδρύθηκε η "Επιτροπή του Ράιχ για την επιστημονική καταγραφή σοβαρών κληρονομικών και συγγενών παθήσεων" και αποφασίστηκε η υιοθέτηση ευθανασίας για τη "θεραπεία" των ατόμων με ειδικές ανάγκες και των ψυχικά ασθενών. Επικεφαλής αυτού του Προγράμματος, που αποκλήθηκε "Πρόγραμμα Ευθανασίας T-4" τέθηκαν ο Καρλ Μπραντ και ο επικεφαλής της Καγκελαρίας Φίλιπ Μπούλερ (Philipp Bouhler). Ο Χίτλερ δήλωσε σχετικά με αυτό: "Θα έχει ως αποτέλεσμα τη φυλετική ακεραιότητα του Γερμανικού λαού". Το Πρόγραμμα τέθηκε σε εφαρμογή από το φθινόπωρο του 1939. Πρώτο θύμα του ήταν ένα παιδί πολύ μικρής ηλικίας, ο Γκέρχαρντ Κρέτσμαρ (Gerhard Kretschmar). Όπως διαπιστώθηκε από τα σχετικά έγγραφα και έρευνες του Ιστορικού Ούντο Μπεντζενχόφερ (Udo Benzenhofer), το παιδί είχε γεννηθεί στις 20 Φεβρουαρίου 1939 στο Πόμπεν (Pomben), ένα χωριό της νοτιοανατολικής Σαξωνίας και οι γονείς του είχαν ικετεύσει τον Χίτλερ να το βοηθήσει ώστε να "κοιμηθεί ήσυχα". Όταν ρωτήθηκε σχετικά ο Μπραντ, στην ανάκρισή του, απάντησε: "Ήταν ένα παιδί εκ γενετής τυφλό, έπασχε από ιδιωτία - ή τουλάχιστον φαινόταν να πάσχει - και του έλειπαν το ένα πόδι και τμήμα του ενός βραχίονα". Κατά την προανάκριση πριν τη δίκη του, ο Μπραντ είπε στον ανακριτή του, όταν αυτός τον ρώτησε πώς επιλέχτηκε η μέθοδος των θαλάμων αερίων, ότι στην αρχή η ιατρική ομάδα ήθελε να χρησιμοποιήσει ενέσεις με ναρκωτικό (όπως είπε ο ίδιος, "Barbituric acid" βαρβιτουρικό οξύ)), αλλά η μέθοδος ήταν πολύ άβολη, καθώς θα απαιτούσε χρόνο και δεν θεωρήθηκε "ανθρωπιστική". Άλλοι ιατροί συνέστησαν τη χρήση του αερίου μονοξειδίου του άνθρακα (ο Μπραντ το αποκάλεσε "coal oxide", οξείδιο του άνθρακα), στη χρήση του οποίου ο Μπραντ αρχικά αντιτάχθηκε. Άλλαξε όμως γνώμη όταν θυμήθηκε ότι είχε προσωπική εμπειρία από αυτό: Κάποτε είχε λιποθυμήσει ανώδυνα όταν εισέπνευσε αναθυμιάσεις από μια ελαττωματική σόμπα. Επιπλέον, η Αστυνομία είχε πολλά περιστατικά απόπειρας αυτοκτονίας ή τυχαίου θανάτου με χρήση αυτού του αερίου, το οποίο παραγόταν και από την εξάτμιση των οχημάτων με κινητήρα εσωτερικής καύσης: Αργότερα η τεχνική αυτή θα εφαρμοστεί για την εξόντωση κρατουμένων σε Στρατόπεδα εξόντωσης με τα αποκαλούμενα "οχήματα αερίων" (gas vans). Ο Μπραντ συζήτησε τις ποικίλες μεθόδους που είχαν προταθεί με τον Χίτλερ, ο οποίος υποτίθεται ότι τον ρώτησε ποια είναι η πιο ανθρωπιστική. Ο Μπραντ συνέστησε τη χρήση του αερίου. Έτσι, κατέληξαν στη μέθοδο που θα υιοθετούσαν για τη μαζική εξόντωση. Ο Μπραντ, μάλιστα, δήλωσε υπερήφανα στον Αμερικανό ανακριτή του: "Αυτή είναι μία μόνο περίπτωση στα ιατρικά χρονικά, κατά την οποία πραγματοποιούνται τεράστια άλματα". Έμενε πλέον να δοκιμαστεί η μέθοδος στην πράξη. Για το σκοπό αυτό επιλέχθηκε το κτίριο μιας παλαιάς φυλακής στο Βρανδεμβούργο (Brandenburg-Havel). Προσωπικό για την κατασκευή διατέθηκε από το ανάλογο γραφείο κατασκευών της SS και δημιουργήθηκε ένας θάλαμος που έμοιαζε πολύ με λουτρό. Είχε διαστάσεις 3 x 5 x 3 μέτρα και ολόκληρο το εσωτερικό επενδύθηκε με κεραμικά πλακίδια. Το δάπεδο το διέτρεχε περιμετρικά ένας σωλήνας διαμέτρου μιας ίντσας, τοποθετημένος σε ύψος περίπου 10 εκατοστών, ο οποίος, σε όλο το μήκος του, έφερε μικρές οπές. Η θύρα του θαλάμου ήταν μεταλλική, έφερε ελαστική επένδυση στεγανοποίησης περιμετρικά, ασφάλιζε από έξω και έφερε ένα μικρό παράθυρο για την επισκόπηση του εσωτερικού. Εκεί έγινε το πρώτο πείραμα, με οκτώ θύματα, η ημερομηνία, όμως, δεν είναι επιβεβαιωμένη. Όλοι οι μάρτυρες θυμούνται ότι ήταν χειμώνας, άρα πρέπει να ήταν είτε Δεκέμβριος του '39 είτε Ιανουάριος του '40. Ο επίσης ιατρός και συμμετέχων στο Πρόγραμμα Βίκτορ Μπρακ (Viktor Brack) κατέθεσε στη δίκη ότι "η εγκατάσταση ήταν πολύ απλή: Ένα αεροστεγώς κλεισμένο δωμάτιο με ένα περιμετρικά τοποθετημένο σωλήνα με οπές και έξω από αυτό η μεταλλική φιάλη με ένα μετρητή πίεσης και έναν ιατρό - χειριστή". Ο Μπραντ συνέχισε το έργο του στο Πρόγραμμα Τ-4 ακόμη και όταν αυτό ανεστάλη από τον Χίτλερ τον Αύγουστο του 1941, καθώς απλά το διέσπειρε όχι σε έξι μόνο κέντρα, όπως μέχρι τότε, αλλά σε πολλά ιδρύματα της Γερμανίας και της Πολωνίας. Στις 16 Απριλίου 1945 ο Χίτλερ ανακάλυψε ότι ο Μπραντ είχε στείλει τη σύζυγο και τα παιδιά του στη Θουριγγία, ώστε να παραδοθούν στις Συμμαχικές δυνάμεις που προήλαυναν κατά εκεί. Ο Χίτλερ εξεμάνη και διέταξε να κατηγορηθεί ο Μπραντ επί εσχάτη προδοσία, πράγμα που έγινε και ο Μπραντ καταδικάστηκε σε θάνατο. Τον έσωσε ο Χίμλερ, ο οποίος κατάφερε να καθυστερήσει την εκτέλεσή του, και, μεσολαβώντας στις 2 Μαΐου στον Καρλ Ντένιτς, κατάφερε να τον απαλλάξει, αλλά συνελήφθη και ο ίδιος από τους Συμμάχους. Ο Μπραντ συνελήφθη επίσης από τους Συμμάχους και παραπέμφθηκε σε δίκη συνακόλουθη της Δίκης της Νυρεμβέργης, η οποία αποκλήθηκε Δίκη των Ιατρών. Στο Δικαστήριο, όταν ρωτήθηκε γιατί δέχτηκε να εκτελέσει ιατρικά πειράματα (όπως αποκάλεσε τις πράξεις του) σε ασθενείς, απάντησε: "Θα πιστέψετε ότι ήταν ευχαρίστησή μου να λάβω εντολές για να ξεκινήσω ένα πρόγραμμα ευθανασίας; Επί δεκαπέντε έτη εργαζόμουν στα κρεβάτια του πόνου και κάθε νοσηλευόμενος ήταν για μένα σαν αδελφός, κάθε παιδί το οποίο φρόντιζα ήταν σαν δικό μου παιδί. Και ύστερα με κτύπησε το αδυσώπητο πεπρωμένο. Αυτό είναι καταδικαστέο; Δεν έπρεπε να είναι το πρώτο μου μέλημα να περιορίσω την έκταση της ευθανασίας; (...) Με βαθιά αφοσίωση βασάνισα τον εαυτό μου ξανά και ξανά, αλλά καμία σοφία, καμία φιλοσοφία δεν μπορούσε να βοηθήσει εδώ, υπήρχε ένα διάταγμα και πάνω του γραμμένο το όνομά μου. Δεν λέω ότι μπορούσα να φαλκιδεύσω την ασθένεια. Δεν ζω για να πολεμώ το πεπρωμένο, και έτσι συγκατατέθηκα στην ευθανασία. Ως μεγάλος άνθρωπος κατανοώ το πρόβλημα, αλλά αυτό δεν είναι έγκλημα κατά ανθρώπου ή κατά της ανθρωπότητας. Εδώ δεν μπορώ να πιστεύω ως ιερέας ή να σκέπτομαι ως ένορκος. Είμαι γιατρός και μπορώ να διακρίνω τον νόμο της φύσης ως νόμο της λογικής. Από αυτό πηγάζει η αγάπη για τον άνθρωπο". Το Δικαστήριο δεν πείστηκε από τα λεγόμενα του Μπραντ. Βρέθηκε ένοχος για όλα τα σημεία του κατηγορητηρίου που εκδικάστηκαν και καταδικάστηκε σε θάνατο. Πριν την εκτέλεσή του απέστειλε μια επιστολή προς τις αρχές, στην οποία ανέγραφε: "Για να τονίσω τη σημασία της θανατικής ποινής, ανυψώνοντάς την πάνω από το επίπεδο της απλής εκτέλεσης, στο επίπεδο μιας συνετής πράξης επ' ωφελεία της Ανθρωπότητας, προσφέρομαι εγώ ο ίδιος, ασκώντας ελεύθερα τη θέλησή μου, να αποτελέσω αντικείμενο ιατρικών πειραμάτων χωρίς καμία πιθανότητα επιβίωσης". Όπως είναι φυσικό, η προσφορά του Μπραντ απορρίφθηκε. Εκτελέστηκε με απαγχονισμό στη φυλακή του Λάντσμπεργκ (Βαυαρία) στις 2 Ιουνίου 1948. Τη στιγμή που του φορούσαν τη μαύρη κουκούλα πριν τον απαγχονισμό, είπε: "Πώς μπορεί το έθνος που έχει την πρωτοκαθεδρία στα πειράματα να τολμά να κατηγορεί και να τιμωρεί άλλα έθνη, που απλά αντέγραψαν τις πειραματικές του διαδικασίες; Ακόμη και την Ευθανασία! Δείτε τη Γερμανία, τον τρόπο με τον οποίο διαχειρίζονται και παρατείνουν την αθλιότητά της. Δεν προκαλεί, φυσικά, έκπληξη ότι το έθνος, που θα βαρύνεται για πάντα με τη Χιροσίμα και το Ναγκασάκι, προσπαθεί να κρυφτεί πίσω από το δάχτυλό του επινοώντας ηθικές αρχές. Δεν παρεκτρέπει τον Νόμο: Εδώ ποτέ δεν υπήρξε δικαιοσύνη! Ούτε στο σύνολο, ούτε σε ατομικό επίπεδο. Κίνητρο είναι μόνον η ισχύς και αυτή η ισχύς απαιτεί θύματα. Τέτοιου είδους θύματα είμαστε, τέτοιο θύμα είμαι και εγώ".
|
Ο Καρλ Μπραντ (Karl Brandt, 8 Ιανουαρίου 1904 - 2 Ιουνίου 1948) ήταν Γερμανός ιατρός, μέλος του Εθνικοσοσιαλιστικού Κόμματος και της SS, ηγετικό στέλεχος του Προγράμματος Ευθανασίας Τ-4 και προσωπικός ιατρός του Χίτλερ. Δικάστηκε στη συνακόλουθη της Δίκης της Νυρεμβέργης Δίκη των Ιατρών και καταδικάστηκε σε θάνατο. Εκτελέστηκε το 1948.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9A%CE%B1%CF%81%CE%BB_%CE%9C%CF%80%CF%81%CE%B1%CE%BD%CF%84
|
Έντρεντ της Αγγλίας
|
Ο Έντρεντ ωστόσο σύντομα βρέθηκε αντιμέτωπος με μια σειρά από πολιτικές αναταραχές οι οποίες απείλησαν την ηγεμονία του στον βορρά. Οι ιστορικές πηγές δεν περιγράφουν επαρκώς τη χρονολόγηση των γεγονότων, κάτι που δυσκολεύει σημαντικά τους ιστορικούς στο έργο τους. Παρόλα ταύτα, είναι βέβαιο ότι εκείνη την εποχή υπήρχαν δυο Σκανδιναβοί πρίγκιπες οι οποίοι είχαν τοποθετηθεί βασιλείς της Νορθούμπρια. Ο Όλαφ Σίθρικσον είχε γίνει βασιλιάς της Νορθούμπριας στις αρχές της δεκαετίας του 940, όταν έγινε θετός γιος του Εδμόνδου Α΄, αλλά σύντομα εξορίστηκε και εν συνεχεία διαδέχθηκε τον ξάδελφό του ως βασιλιάς του Δουβλίνου, μετά τη συντριβή του στη μάχη (947). Αμέσως μετά ο Όλαφ Σίθρικσον ανέκτησε και το βασίλειο της Γιορκ. Ο Έντρεντ φαίνεται ότι έδειξε ανοχή στον θετό γιο του αδελφού του, αλλά σύμφωνα με το Χρονικό σύντομα εκδιώχθηκε για δεύτερη φορά από τον Έρικ Μπλοντάξ.Ο Έρικ Μπλοντάξ υπήρξε βασιλιάς της Νορβηγίας κατά την περίοδο (930 - 934),αλλά εκδιώχθηκε λόγω της σκληρότητας του και κατέφυγε στη Νορθούμπρια όπου έπαιξε σημαντικό ρόλο στην πολιτική κατάσταση της περιοχής και έγινε δύο φορές βασιλιάς. Ο Έντρεντ απάντησε με εισβολή στη Νορθούμπρια, όπου πραγματοποίησε πολλές καταστροφές. Μεταξύ αυτών περιλαμβάνεται η πυρπόληση του ιδρυθέντος από τον Άγιο Γουίλφριντ μοναστηριού του Ρίπον. Παρά τις βαριές απώλειες που υπέστη στη μάχη του Κάστλφορντ, ο Έντρεντ κατόρθωσε να ελέγξει την περιοχή απειλώντας τους κατοίκους με ακόμα μεγαλύτερες καταστροφές αν δεν έδιωχναν τον Έρικ. Οι Νορθούμπριοι συμμορφώθηκαν και πλήρωσαν αποζημίωση στον Άγγλο βασιλιά. Τα χρονικά καταγράφουν ότι η απειλή ενός ανεξάρτητου βασιλείου της Νορθούμπριας τελείωσε οριστικά το έτος 952. Τα τελευταία χρόνια της ζωής του ο Έντρεντ υπέφερε από μια σπάνια ασθένεια που του έφερε μεγάλες πεπτικές διαταραχές, ο βιογράφος του περιγράφει ότι ο βασιλιάς έβγαζε αμέσως μετά από τον στόμα του όλους τους χυμούς από το φαγητό του. Πέθανε στις 23 Νοεμβρίου 955 στο Σάμερσετ και τάφηκε στο παλιό αβαείο του Γουίντσεστερ, τον διαδέχθηκε ο ανιψιός του Έντουι. Chronicle of Æthelweard, ed. and tr. Alistair Campbell, The Chronicle of Æthelweard. London, 1961. Vita S. Dunstani ('Life of St. Dunstan'), ed. W. Stubbs, Memorials of St Dunstan, Archbishop of Canterbury. Rolls Series. London, 1874. 3-52. Available as PDF from Google Books (or from the Internet Archive here or here) and from Gallica. Vita S. Æthelwoldi ('Life of St. Æthelwold'), ed. and tr. Michael Lapidge and Michael Winterbottom, Wulfstan of Winchester. The Life of St Æthelwold. OMT. Oxford, 1991. Gough, Harold. "Eadred's Charter of AD 949 and the Extent of the Monastic Estate of Reculver, Kent." St Dunstan: His Life, Times and Cult, ed. Nigel Ramsay and Margaret Sparks. Woodbridge and Rochester, NY: Boydell, 1992. 89-10. Keynes, Simon (1994). "The 'Dunstan B' Charters". Anglo-Saxon England. 23: 165–93. Sawyer, P. "The last Scandinavian rulers of York." Northern History 31 (1995): 39-44. Stafford, Pauline (1989). Unification and Conquest. A Political and Social History of England in the Tenth and Eleventh Centuries. London. Stenton, Frank Merry. Anglo-Saxon England. 3d ed. Oxford, 1971. 360-3.
|
Ο Έντρεντ της Αγγλίας (Eadred, 923 - 23 Νοεμβρίου 955), βασιλιάς της Αγγλίας (946 - 955) ήταν ο μικρότερος γιος του Εδουάρδου του γηραιού και της τρίτης συζύγου του Εαντγκίφου του Κέντ. Διαδέχθηκε τον αδελφό του Εδμόνδο Α' της Αγγλίας μετά τη δολοφονία του, την ημέρα εορτής του Αγίου Αυγουστίνου. Στις 16 Αυγούστου της ίδιας χρονιάς είχε γίνει δεκτός από τον αρχιεπίσκοπο του Καντέρμπερι στο Κίνγκστον, όπου του δήλωσαν την υποταγή τους όλοι οι Ουαλοί κυβερνήτες και οι βόρειοι κόμητες. Το βασικότερο κατόρθωμα της βασιλείας του ήταν ότι επανέφερε το βασίλειο της Νορθούμπριας υπό Αγγλικό έλεγχο, μετά την ήττα και εξορία του Έρικ Χάραλντσον, γιου του Χάραλντ Χορφάγκρε. Ο Έντρεντ πέθανε σε ηλικία 32 ετών, δεν παντρεύτηκε ποτέ και τον διαδέχθηκε ο ανιψιός του Έντουι της Αγγλίας. Το Αγγλοσαξωνικό χρονικό για το έτος 946 καταγράφει : "Ο Έντρεντ απέκτησε υπό τον έλεγχο του ολόκληρη τη γη της Νορθούμπριας, οι Σκωτσέζοι του έδωσαν όρκους τιμής οτι θα κάνει οτιδήποτε θέλει".
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%88%CE%BD%CF%84%CF%81%CE%B5%CE%BD%CF%84_%CF%84%CE%B7%CF%82_%CE%91%CE%B3%CE%B3%CE%BB%CE%AF%CE%B1%CF%82
|
Κομητεία της Γκορίτζια και της Γκραντίσκα
|
Το 1500 η Κομητεία της Γκορίτζια έγινε μέρος των κτήσεων των Αψβούργων το 1500, όταν ο κόμης της Λεονάρνο Λουρνγκάου πέθανε χωρίς κληρονόμους. Η κυριαρχία των Αψβούργων διακόπηκε μόνο για λίγο από τους Ενετούς μεταξύ 1508 και 1509. Από το 1512 μετά την αυτοκρατορική μεταρρύθμιση η κομητεία της Γκορίτζια έγινε Αυστριακή επαρχία και χωρίστηκε σε 16 διοικήσεις[1]. Το 1754 ενώθηκε με την Κομητεία της Γκραντίσκα. Κατά τη διάρκεια των Ναπολεόντειων πολέμων κατακτήθηκε από τον Ναπολέων κι έγινε μέρος των Ιλλυρικών επαρχιών της αυτοκρατορίας του. Επέστρεψε στην Αυστριακή Αυτοκρατορία μετά το συνέδριο της Βιέννης και συμπεριλήφθηκε στο Βασίλειο της Ιλλυρίας που δημιουργήθηκε από τους Αψβούργους στο βόρειο τμήμα των πρώην Ιλλυρικών επαρχιών του Ναπολέοντα. Παρέμεινε έτσι μέχρι το 1849 όταν εντάχθηκε στο αυστριακό Λίτοραλ μαζί με την Τεργέστη και την Ίστρια. Το 1861 η περιοχή αναπροσδιορίστηκε ως Πριγκιπική Κομητεία της Γκορίτζια και της Γκραντίσκα. Μέχρι το 1918 η κομητεία απολάμβανε μια αξιόλογη πολιτική αυτονομία αν και συνδεόταν διοικητικά με την αντιβασιλεία της Τεργέστης. Παρά το γεγονός ότι ο νομός ήταν μέρος μαζί με την πόλη της Τεργέστης και του Μαργκραβιάτου της Ίστρια στη διοικητική περιφέρεια της Αδριατικής ακτής, είχε στο πολιτικό και νομικό σύστημα την ίδια αυτονομία των άλλων ομόσπονδων κρατιδίων της Αυστρίας. Από τη δεκαετία του εξήντα του δέκατου ένατου αιώνα, άρχισαν στη κομητεία εντάσεις και εθνικοί ανταγωνισμοί κάτι που χαρακτήριζε την πολιτική ζωή της Αυστροουγγρικής Αυτοκρατορίας τότε. Ωστόσο ήταν λιγότερο σοβαρή από ότι σε όλα τα άλλα αυστριακά εδάφη που ζούσαν Σλάβοι, η συμβίωση με τους Ιταλούς στη Δαλματία, Ίστρια και Τεργέστη είχε διατηρήσει ένα υψηλότερο επίπεδο πολιτικής και ειρηνικής συνύπαρξης. Ένας από τους λόγους ήταν ότι οι δύο εθνότητες ζούσαν υπό μία σαφής διαχωριστική γραμμή, στα βόρεια και ανατολικά Σλοβένοι και Ιταλοί-Φρίουλοι στα δυτικά και νότια, με την πόλη της Γκορίτζια ως τη μόνη με μεικτό πληθυσμό. Το 1915 η Ιταλία εισήλθε σε πόλεμο κατά της Αυστροουγγαρίας. Το δυτικό τμήμα της κομητείας επλήγη από τις μάχες του Ισόνζο μεταξύ των δύο στρατών. Τον Αύγουστο του 1916 η Γκορίτζια κατελήφθη από τα ιταλικά στρατεύματα, για πρώτη φορά στην ιστορία της. Μεγάλος αριθμός του πληθυσμού τέθηκαν σε καταυλισμούς γύρω από την Αυστρία-Ουγγαρία και την Ιταλία, ενώ σχεδόν το ήμισυ του εδάφους της επαρχίας ήταν ερείπια. Με τη διάλυση της Αυστροουγγαρίας που ακολούθησε το πρώτο παγκόσμιο πόλεμο η κομητεία καταργήθηκε και έγινε μέρος της επαρχίας του Φρίουλι με πρωτεύουσα το Ούντινε, εκτός κάποιες κωμοπόλεις που ενσωματώθηκαν στην επαρχία της Τεργέστης και της περιοχής της Μπιστέρζα. Το 1927 η επαρχία της Γκορίτζια ιδρύθηκε με τα εδάφη της παλιάς κομητείας. Το 1945 οι ανατολικές περιοχές της πρώην κομητείας παραχωρήθηκαν στη Γιουγκοσλαβία που σήμερα ανήκουν στη Σλοβενία. Σύμφωνα με τα στοιχεία της τελευταίας επίσημης απογραφής της Αυστροουγγρικής μοναρχίας το 1910, η κομητεία είχε έκταση 2.918 τετραγωνικά χιλιόμετρα και 260.721 κατοίκους, εκ των οποίων περίπου το 20% ζούσε σε αστικές περιοχές, περίπου 15% σε ημι-αστικούς οικισμούς και περίπου το 65% στις αγροτικές περιοχές. Η δημογραφία της περιοχής ήταν η εξής: Ο νομός διαιρείται σε πέντε διοικητικές ή «πολιτικές» περιοχές ( Kreise ), η οποίες με τη σειρά τους υποδιαιρούνται σε δικαστικές περιφέρειες. Η πόλη της Γκορίτσια είχε καθεστώς διοικητικής περιφέρειας. Γκορίτζια Πόλη (ιταλικά : Gorizia Città, σλοβενικά : Gorica mesto, γερμανικά : Görz Stadt) Γκορίτζια Εξοχή (ιταλικά : Gorizia Campagna, σλοβενικά : Gorica-dežela, γερμανικά : Görz Land) Γκραντίνσκα ντε Ισόνζο (σλοβενικά : Gradisce ob Soči, γερμανικά]: Gradisca) Μονφαλκόνε (σλοβενικά : Tržič, γερμανικά : Neumarktl) Σεζάνα (ιταλικά και γερμανικά : Sesan ) Τολμίν (ιταλικά : Tolmino, γερμανικά : Tolmein) Branko Marušič & Sergio Tavano, Il vicino come amico realtà o utopia? : la convivenza lungo il confine italo-sloveno (Gorizia: Mohorjeva družba, 2007). Branko Marušič, Die Vereinstätigkeit im österreichischen Küstenland (Triest, Görz-Gradisca, Istrien) (Vienna: Österreichischen Akademie der Wissenschaften, 2006). Branko Marušič, Gli sloveni nel Goriziano dalla fine del medioevo ai giorni nostri (Udine: Forum, 2005). Simon Rutar, Poknežena Grofija Goriška in Gradiščanska (Nova Gorica: Založba Branko, 1997). Sergio Tavano, Il Goriziano nella sua vita letteraria (Udine: Società Filologica Friulana)
|
Η Πριγκιπική Κομητεία της Γκορίτζια και της Γκραντίσκα (γερμανικά : Gefürstete Grafschaft Görz und Gradisca, Ιταλικά : Principesca Contea di Gorizia e Gradisca σλοβενικά : Poknežena grofija Goriška σε Gradiščanska ) ήταν ένα από τα συστατικά κρατίδια- μέλη της αυτοκρατορίας των Αψβούργων από το 1754 έως το 1919. Πήρε το όνομα της από τις δύο μεγαλύτερες πόλεις που είχε και καταλάμβανε τμήμα της σημερινής Ιταλίας και Σλοβενίας.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9A%CE%BF%CE%BC%CE%B7%CF%84%CE%B5%CE%AF%CE%B1_%CF%84%CE%B7%CF%82_%CE%93%CE%BA%CE%BF%CF%81%CE%AF%CF%84%CE%B6%CE%B9%CE%B1_%CE%BA%CE%B1%CE%B9_%CF%84%CE%B7%CF%82_%CE%93%CE%BA%CF%81%CE%B1%CE%BD%CF%84%CE%AF%CF%83%CE%BA%CE%B1
|
Σκοπολαμίνη
|
Η σκοπολαμίνη έχει πολλές χρήσεις στην ιατρική, και χρησιμοποιείται για να θεραπεύσει: Μετεγχειρητική ναυτία και έμετο, οδηγώντας σε χρήση του από δύτες Ναυτία (όπου εφαρμόζεται συχνά ως διαδερμικό έμπλαστρο πίσω από το αυτί) Γαστρεντερικούς σπασμούς Νεφρικούς ή χολικούς σπασμούς Βοήθεια στη γαστρεντερική ακτινολογία και ενδοσκόπηση Σύνδρομο Ευερέθιστου Εντέρου Σιελόρροια που προκαλείται από την κλοζαπίνη Κολικούς εντέρου Φλεγμονή των ματιώνΜερικές φορές χρησιμοποιείται ως φάρμακο προετοιμασίας (ειδικά για τη μείωση των εκκρίσεων του αναπνευστικού συστήματος ) σε χειρουργική επέμβαση, συνήθως με ένεση.Η σκοπολαμίνη εισέρχεται στο μητρικό γάλα με έκκριση. Αν και δεν υπάρχουν μελέτες σε ανθρώπους για την τεκμηρίωση της ασφάλειας της σκοπολαμίνης κατά τη διάρκεια της θηλασμού, ο κατασκευαστής συνιστά να ληφθεί προσοχή εάν η υοσίνη χορηγείται σε μια θηλάζουσα γυναίκα.Η πιθανότητα εμφάνισης ανεπιθύμητων ενεργειών από την υοσίνη αυξάνεται στους ηλικιωμένους σε σχέση με τους νεότερους. Αυτό το φαινόμενο ισχύει ιδιαίτερα για τους ηλικιωμένους που λαμβάνουν επίσης πολλά άλλα φάρμακα. Θα πρέπει να αποφεύγεται η χρήση της σκοπολαμίνης σε αυτήν την ηλικιακή ομάδα λόγω αυτών των ισχυρών αντιχολινεργικών ανεπιθύμητων ενεργειών, οι οποίες έχουν επίσης συνδεθεί με αυξημένο κίνδυνο άνοιας. Επίπτωση παρενέργειες:Όχι συχνές (0,1-1% επίπτωση) παρενέργειες περιλαμβάνουν: Ξερό στόμα Δυσιδρωσία (μειωμένη ικανότητα του ιδρώτα να ψύξει) Ταχυκαρδία (εμφανίζεται συνήθως σε υψηλότερες δόσεις και διαδέχεται η βραδυκαρδία) Βραδυκαρδία Κνίδωση Κνησμός (φαγούρα)Σπάνιες (<0,1% επίπτωση) ανεπιθύμητες ενέργειες περιλαμβάνουν: Δυσκοιλιότητα Κατακράτηση ούρων Παραισθήσεις Διέγερση Σύγχυση Ανησυχία Επιληπτικές κρίσειςΠαρενέργειες με άγνωστη συχνότητα περιλαμβάνουν: Αναφυλακτικό σοκ ή αντιδράσεις Δύσπνοια (δύσπνοια) Εξάνθημα Ερύθημα Άλλες αντιδράσεις υπερευαισθησίας Θολή όραση Μυδρίαση (διασταλμένες οφθαλμικές κόρες) Υπνηλία Ζάλη Η φυσοστιγμίνη, ένα χολινεργικό φάρμακο που διασχίζει εύκολα τον αιμετοεγκεφαλικό φραγμό, έχει χρησιμοποιηθεί ως αντίδοτο για τη θεραπεία των συμπτωμάτων καταστολής του κεντρικού νευρικού συστήματος λόγω υπερδοσολογίας σκοπολαμίνης. Εκτός από αυτήν την υποστηρικτική θεραπεία, η γαστρική πλύση και η επαγόμενη έμεση (έμετος) συνήθως συνιστώνται ως θεραπείες για από του στόματος υπερδοσολογίες. Τα συμπτώματα υπερδοσολογίας περιλαμβάνουν: Ταχυκαρδία Αρρυθμία Θολή όραση Φωτοφοβία Κατακράτηση ούρων Υπνηλία ή παράδοξη αντίδραση, η οποία μπορεί να εμφανιστεί με παραισθήσεις Αναπνοή Cheyne-Stokes Ξερό στόμα Κοκκίνισμα του δέρματος Αναστολή της γαστρεντερικής κινητικότητας Λόγω αλληλεπιδράσεων με τον μεταβολισμό άλλων φαρμάκων, η υοσκίνη μπορεί να προκαλέσει σημαντικές ανεπιθύμητες παρενέργειες όταν λαμβάνεται με άλλα φάρμακα. Ιδιαίτερη προσοχή πρέπει να δοθεί σε άλλα φάρμακα της ίδιας φαρμακολογικής τάξης με την σκοπολαμίνη, επίσης γνωστά ως αντιχολινεργικά. Αυτά τα φάρμακα θα μπορούσαν ενδεχομένως να αλληλεπιδράσουν με το μεταβολισμό της σκοπολαμίνης: αναλγητικά / φάρμακα για τον πόνο, αιθανόλη, ζολπιδέμη, θειαζιδικά διουρητικά, βουπρενορφίνη, αντιχολινεργικά φάρμακα όπως το τιοτρόπιο κ.λπ. Η υοσίνη μπορεί να ληφθεί από το στόμα, υποδορίως, οφθαλμικά και ενδοφλεβίως, καθώς και μέσω διαδερμικού εμπλάστρου. Το διαδερμικό έμπλαστρο ( π.χ. Transderm Scōp) για την πρόληψη της ναυτίας χρησιμοποιεί βάση σκοπολαμίνης και είναι αποτελεσματικό για έως και τρεις ημέρες. Οι στοματικές, οφθαλμικές και ενδοφλέβιες μορφές έχουν μικρότερο χρόνο ημιζωής και συνήθως απαντώνται με τη μορφή υδροβρωμίου υοσίνης (για παράδειγμα σε Scopace, διαλυτά δισκία ή Donnatal ). Η NASA αναπτύσσει επί του παρόντος μια ρινική μέθοδο χορήγησης. Με ακριβή δοσολογία, το σκεύασμα ψεκασμού της NASA έχει αποδειχθεί ότι λειτουργεί πιο γρήγορα και πιο αξιόπιστα από την στοματική μορφή. Ο μουσκαρινικός ανταγωνισμός της σκοπολαμίνης παραμένει η τυπική μέθοδος για την πρόκληση γνωστικών ελλειμμάτων σε ζώα και σε υγιείς εθελοντές. Έτσι, χρησιμοποιήθηκε ως σχετικό προκλινικό μοντέλο για το φαρμακολογικό προφίλ νέων φαρμάκων. Γνωστική δυσλειτουργία που προκαλείται από μεθυλλυκατονιτίνη και σκοπολαμίνη: επίδραση διαφορικής αναστροφής από φάρμακα που ενισχύουν τη γνώση Η σκοπολαμίνη είναι ένας μη ειδικός μουσκαρινικός ανταγωνιστής και στους τέσσερις μουσκαρινικούς υποδοχείς ακετυλοχολίνης (M1, M2, M3 και M4). Η σκοπολαμίνη συγκαταλέγεται στους δευτερεύοντες μεταβολίτες φυτών από την οικογένεια φυτών Σολανίδων , όπως το γερούλι ( Hyoscyamus niger ), το στραμώνιο (Datura), οι Σάλπιγγες των Αγγέλων (Brugmansia) και το γένος Duboisia.Η βιοσύνθεση της σκοπολαμίνης ξεκινά με την αποκαρβοξυλίωση της L-ορνιθίνης σε πουτρεσκίνη από την αποκαρβοξυλάση της ορνιθίνης. Η πουτρεσκίνη μεθυλιώνεται σε Ν-μεθυλοπιτροσίνη από την Ν-μεθυλτρανσφεράση της πουτρεσκίνης.Μια οξειδάση της πουτρεσκίνης που αναγνωρίζει συγκεκριμένα τη μεθυλιωμένη πουτρεσκίνη καταλύει την απαμίνωση αυτής της ένωσης σε 4-μεθυλαμινοβουτανικό, το οποίο στη συνέχεια υφίσταται ένα αυθόρμητο σχηματισμό δακτυλίου σε κατιόν Ν-μεθυλ-πυρρολίου. Στο επόμενο βήμα, το κατιόν πυρρολίου συμπυκνώνεται με ακετοοξικό οξύ που παράγει υγρίνη. Καμία ενζυματική δραστικότητα δεν μπορούσε να αποδειχθεί ότι καταλύει αυτήν την αντίδραση. Η υγρασία αναδιατάσσεται περαιτέρω στην τροπινόνη.Ακολούθως, η αναγωγάση τροπινόνης Ι μετατρέπει την τροπινόνη σε τροπίνη, η οποία συμπυκνώνεται με φαινυλαλακτικό άλας που προέρχεται από τη φαινυλαλανίνη σε λιτορίνη. Ένα κυτόχρωμα P450 που ταξινομείται ως Cyp80F1 οξειδώνει και αναδιατάσσει τη λιτορίνη σε υοσκυαμίνη αλδεΰδη. Στο τελικό στάδιο, η υοσκυαμίνη υποβάλλεται σε εποξείδωση που καταλύεται από την εποξιδάση της 6-β-υδροξυυοκυαμίνης παράγοντας σκοπολαμίνη. Ένα από τα πρώτα αλκαλοειδή που απομονώθηκαν από φυτικές πηγές, η σκοπολαμινη έχει χρησιμοποιηθεί σε καθαρισμένες μορφές της (όπως διάφορα άλατα, όπως υδροχλωρίδιο, υδροβρωμίδιο, υδροϊωδίδιο και θειικό άλας), από την απομόνωσή της από τον Γερμανό επιστήμονα Άλμπερτ Λάντενμπουργκ το 1880, και ως διάφορα σκευάσματα από τη φυτική του μορφή από την αρχαιότητα και ίσως από τους προϊστορικούς χρόνους. Ακολουθώντας την περιγραφή της δομής και της δραστηριότητας της υοσκίνης από το Λάντενμπουργκ, η αναζήτηση συνθετικών αναλόγων και οι μέθοδοι για την ολική σύνθεση, της υοσκίνης και / ή της ατροπίνης το 1930 και το 1940 οδήγησαν στην ανακάλυψη της διφαινυδραμίνης, ενός πρώιμου αντιισταμινικού και του πρωτοτύπου η χημική υποκατηγορία αυτών των φαρμάκων, και της πεθιδίνης, το πρώτο πλήρως συνθετικό αναλγητικό οπιοειδές, γνωστή ως Dolantin και Demerol μεταξύ πολλών άλλων εμπορικών ονομασιών. Το 1899, ένας Δρ. Σνάιντερλιν συνέστησε τη χρήση σκοπολαμίνης και μορφίνης για χειρουργική αναισθησία και άρχισε να χρησιμοποιείται σποραδικά για το σκοπό αυτό. Η χρήση αυτού του συνδυασμού στη μαιευτική αναισθησιολογία προτάθηκε για πρώτη φορά από τον Ρίχαρντ φον Στάινμπουχελ το 1902 και επεκτάθηκε και αναπτύχθηκε περαιτέρω από τον Καρλ Γκάους στο Φράιμπουργκ της Γερμανίας από το 1903. Η μέθοδος έγινε γνωστή ως Dämmerschlaf ("λυκόφως ύπνου") ή «μέθοδος Φράιμπουργκ». Διαδόθηκε σχετικά αργά και διάφορες κλινικές πειραματίστηκαν με διαφορετικές δόσεις και συστατικά. Το 1915, το Canadian Medical Association Journal ανέφερε ότι «η μέθοδος ήταν ακόμα σε κατάσταση ανάπτυξης». Έμεινε ευρέως χρησιμοποιούμενη στις ΗΠΑ μέχρι τη δεκαετία του 1960, όταν η αυξανόμενη χημειοφοβία και η επιθυμία για πιο φυσικό τοκετό οδήγησαν στην εγκατάλειψή της. Ενώ έχει χρησιμοποιηθεί περιστασιακά ψυχαγωγικά για τις παραισθησιογόνες ιδιότητές του, οι εμπειρίες είναι συχνά δυσάρεστες, ψυχικά και σωματικά. Είναι επίσης σωματικά επικίνδυνο και τυπικά ταξινομείται ως παραληρητικό φάρμακο, επομένως η επαναλαμβανόμενη χρήση είναι σπάνια. Τον Ιούνιο του 2008, περισσότερα από 20 άτομα νοσηλεύτηκαν με ψύχωση στη Νορβηγία μετά από κατάποση πλαστών δισκίων rohypnol που περιείχαν σκοπολαμίνη. Τον Ιανουάριο του 2018, 9 άτομα νοσηλεύτηκαν στο Περθ της Δυτικής Αυστραλίας, που φέρονται να κατάπιαν σκοπολαμίνη.Ιστορικά, τα διάφορα φυτά που παράγουν υοσκίνη έχουν χρησιμοποιηθεί ψυχοδραστικά για πνευματικούς σκοπούς. Όταν χρησιμοποιήθηκαν ενθεογόνα παρασκευάσματα αυτών των φυτών, η σκοπολαμίνη θεωρήθηκε ως η κύρια ψυχοδραστική ένωση και ήταν σε μεγάλο βαθμό υπεύθυνη για τα παραισθησιογόνα αποτελέσματα, ιδιαίτερα όταν το παρασκεύασμα μετατράπηκε σε τοπική αλοιφή. Η σκοπολαμίνη αναφέρεται ότι είναι το μόνο ενεργό αλκαλοειδές σε αυτά τα φυτά που μπορεί αποτελεσματικά να απορροφηθεί μέσω του δέρματος για να προκαλέσει αποτελέσματα. Διαφορετικές συνταγές για αυτές τις αλοιφές διερευνήθηκαν στην ευρωπαϊκή μαγεία τουλάχιστον ήδη από την Πρώιμη Σύγχρονη περίοδο και περιελάμβαναν πολλά συστατικά για να βοηθήσουν στη διαδερμική απορρόφηση της υοσκίνης (όπως ζωικό λίπος), καθώς και άλλα πιθανά συστατικά για την εξουδετέρωση των επιβλαβών δυσφορικών επιδράσεων. Οι επιδράσεις της σκοπολάμινης μελετήθηκαν για χρήση ως ορός αλήθειας σε ανακρίσεις στις αρχές του 20ου αιώνα, αλλά λόγω των παρενεργειών, έρευνες σταμάτησαν. Το 2009, η κρατική μυστική αστυνομία της Τσεχοσλοβακίας αποδείχθηκε ότι χρησιμοποίησε υοσκίνη τουλάχιστον τρεις φορές για να αποσπάσει ομολογίες από υποτιθέμενους αντιφρονούντες. Μεταξύ 1998 και 2004, το 13% των εισαγωγών σε αίθουσες έκτακτης ανάγκης για «δηλητηρίαση με εγκληματικές προθέσεις» σε μια κλινική της Μπογκοτά της Κολομβίας έχουν αποδοθεί σε υοσκίνη και 44% σε βενζοδιαζεπίνες. Συνήθως, το άτομο δηλητηριάστηκε από έναν ληστή που έδωσε στο θύμα ένα ποτό με σκοπολαμίνη, με την ελπίδα ότι το θύμα θα γίνει ασυνείδητο ή ανίκανο να αντισταθεί αποτελεσματικά στη ληστεία.
|
Η σκοπολαμίνη ή υοσκίνη είναι φάρμακο που χρησιμοποιείται για τη θεραπεία της ασθένειας κίνησης και της μετεγχειρητικής ναυτίας και εμέτου. Χρησιμοποιείται επίσης μερικές φορές πριν από τη χειρουργική επέμβαση για τη μείωση του σάλιου. Όταν χρησιμοποιείται με ένεση, τα αποτελέσματα αρχίζουν μετά από περίπου 20 λεπτά και διαρκούν έως και 8 ώρες. Μπορεί επίσης να χρησιμοποιηθεί από το στόμα και ως διαδερμικό έμπλαστρο.Συχνές ανεπιθύμητες ενέργειες περιλαμβάνουν υπνηλία, θολή όραση, διασταλμένες κόρες και ξηροστομία. Δεν συνιστάται σε άτομα με γλαύκωμα κλειστής γωνίας ή απόφραξη του εντέρου. Το εάν η χρήση κατά τη διάρκεια της εγκυμοσύνης είναι ασφαλής είναι ασαφές, αλλά η χρήση της φαίνεται να είναι ασφαλής κατά τη διάρκεια του θηλασμού. Η σκοπολαμίνη ανήκει στην οικογένεια των αντιμουσκαρινικών φαρμάκων και δρα αναστέλλοντας ορισμένες από τις επιδράσεις της ακετυλοχολίνης στο νευρικό σύστημα.Η σκοπολαμίνη γράφτηκε για πρώτη φορά το 1881 και άρχισε να χρησιμοποιείται για αναισθησία γύρω στο 1900. Συμπεριλαμβάνεται στον κατάλογο βασικών φαρμάκων του Παγκόσμιου Οργανισμού Υγείας. Η σκοπολαμίνη είναι το κύριο δραστικό συστατικό που παράγεται από ορισμένα φυτά της οικογένειας των σολανοειδών, τα οποία ιστορικά έχουν χρησιμοποιηθεί ως ψυχοδραστικά φάρμακα λόγω των παραισθησιογόνων επιδράσεών τους. Το όνομα "σκοπολαμίνη" προέρχεται από έναν είδος σολανοειδούς γνωστού ως Scopolia, ενώ το όνομα "υοσκίνη" προέρχεται από έναν άλλο φυτό γνωστό ως Hyoscyamus niger.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A3%CE%BA%CE%BF%CF%80%CE%BF%CE%BB%CE%B1%CE%BC%CE%AF%CE%BD%CE%B7
|
Άρης Μαλιαγρός
|
Γεννήθηκε στην Κεφαλλονιά. Σπούδασε μουσική στο Ωδείο Λότνερ και στη Σχολή του Εθνικού Θεάτρου. Εμφανίστηκε για πρώτη φορά στο θέατρο στο Φιόρο του Λεβάντε (1914). Στη συνέχεια έπαιξε στα έργα: Χριστινάκι (1916), Σοκολατένιος στρατιώτης (1918 - 19), Μπατερφλάι, Τραβιάτα (1919 - 1920), Βαφτιστικός (1920 - 1921), Κοντέσα του χορού (1922), Ο αρχοντοχωριάτης, Ο κατά φαντασίαν ασθενής, Μισάνθρωπος, Ο φιλάργυρος, Η τρικυμία, Άμλετ, Βασιλιάς Ληρ, Ο έμπορος της Βενετίας, Η στρίγγλα που έγινε αρνάκι, Κυμβελίνος, Εύθυμες κυράδες του Ουίνδσορ, Το φιντανάκι, Αρραβωνιάσματα, Πειρασμός, Βαβυλωνία κ.ά. Το 1950 εμφανίστηκε με την "Ελληνική Σκηνή" και από το 1951 στο Εθνικό Θέατρο στα έργα: Αντίζηλοι, Ερωτικά παιχνίδια, Αστέρι της Σεβίλης, Τα λάθη μιας νύχτας, Ο δύσκολος, Αχαρνής, Ο φιλάργυρος, Το τραγούδι της κούνιας, Η ηδονή της τιμιότητας κ.ά. Βλ. επίσης, φιλμογραφία και σχετικές ημερομηνίες της Finos Film. Όλες οι πληροφορίες προέρχονται από το έντυπο πρόγραμμα της κάθε παράστασης ή/και από σχετικά δελτία τύπου.
|
Ο Άρης Μαλιαγρός (συχνά και Άρης Μαλλιαγρός) (γεννήθηκε στις 17 Αυγούστου 1895 στο Αργοστόλι και πέθανε στις 18 Δεκεμβρίου 1984) ήταν τενόρος και ηθοποιός, ο οποίος διακρίθηκε σε ρόλους αριστοκράτη, όπως ο Γιώργος Γαβριηλίδης και ο Χρήστος Τσαγανέας. Ήταν γνωστός παλιά και ως ο κύριος με το μονόκλ.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%86%CF%81%CE%B7%CF%82_%CE%9C%CE%B1%CE%BB%CE%B9%CE%B1%CE%B3%CF%81%CF%8C%CF%82
|
Σύβοτα (νησίδες)
|
Στα Σύβοτα πραγματοποιήθηκε το 433 π.Χ. η Ναυμαχία των Συβότων μεταξύ Κερκυραίων και Κορινθίων, η οποία αποτέλεσε μία από τις αφορμές για το ξέσπασμα του Πελοποννησιακού πολέμου. Τα νησιά αναφέρονται από τον Στράβωνα, ο οποίος στην περιγραφή του τα τοποθετεί πολύ κοντά στις ακτές της Ηπείρου και απέναντι από την Λευκίμμη. Αν και η περιγραφή αυτή ταιριάζει απόλυτα στις νησίδες των Συβότων, έχουν διατυπωθεί και απόψεις που τις τοποθετούν σε άλλη θέση. Μία άποψη θεωρεί πως πρόκειται για νησίδες που βρίσκονταν στην αρχαιότητα στις εκβολές του Θύαμι, του οποίου όμως οι προσχώσεις τις ένωσαν με την στεριά με αποτέλεσμα να μην υπάρχουν σήμερα, ενώ μία άλλη θεωρεί πως πρόκειται για τα Τετρανήσια, νησίδες που ανήκουν σήμερα στην Αλβανία και βρίσκονται στο στενό της Κέρκυρας.
|
Τα Σύβοτα είναι σύμπλεγμα νησίδων του Ιονίου. Βρίσκονται πολύ κοντά στις ακτές της Θεσπρωτίας, απέναντι από τον ομώνυμο οικισμό, ο οποίος τους οφείλει το σημερινό όνομά του καθώς παλαιότερα ονομαζόταν Μούρτος. Καλύπτονται από πυκνή βλάστηση και διαθέτουν αξιόλογες παραλίες με γαλαζοπράσινα νερά.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A3%CF%8D%CE%B2%CE%BF%CF%84%CE%B1_(%CE%BD%CE%B7%CF%83%CE%AF%CE%B4%CE%B5%CF%82)
|
Αγγελόκαστρο Αιτωλοακαρνανίας
|
Το Αγγελόκαστρο είναι μεγάλο χωριό στο νότιο τμήμα του νομού Αιτωλοακαρνανίας. Βρίσκεται σε πεδινή περιοχή μεταξύ της ανατολικής όχθης του Αχελώου και της λίμνης Λυσιμαχίας, σε μέσο σταθμικό υψόμετρο 60. Από το χωριό περνούσε η παλαιά σιδηροδρομική γραμμή που ένωνε το Αγρίνιο με το Κρυονέρι, ενώ δίπλα στο Αγγελόκαστρο βρίσκεται το Κανάλι ή Διώρυγα Διμηκού που χρησιμεύει στη αποστράγγιση της Λυσιμαχίας προς τον Αχελώο. Απέχει περίπου 30 χλμ. Β. ΒΔ. του Μεσολογγίου. Η τοπική κοινότητα Αγγελοκάστρου είναι χαρακτηρισμένη ως αγροτικός πεδινός οικισμός με έκταση 30,184 χμ² (2011). Περιλαμβάνει και τον οικισμό Σταθμός Αγγελοκάστρου. (σε παρένθεση ο πληθυσμός της τοπικής κοινότητας) Ο οικισμός αναγνωρίστηκε το 1835 και προσαρτήθηκε στον δήμο Ωλενείας του νομου Αιτωλοακαρνανίας. Το 1912 ορίζστηκε έδρα της ομώνυμης κοινότητας. Με το ΦΕΚ 224Α - 04/12/1997 αποσπάστηκε από την κοινότητα Αγγελοκάστρου και ορίστηκε έδρα του δήμου Αγγελοκάστρου. Με το ΦΕΚ 87Α - 07/06/2010 αποσπάστηκε από τον δήμο Αγγελοκάστρου και προσαρτήθηκε στον δήμο Αγρινίου. Η περιοχή όπου βρίσκεται το Αγγελόκαστρο ονομαζόταν κατά την αρχαιότητα, Ύδρα, από τη λίμνη Λυσιμαχία, η οποία ακόμη και στη σύγχρονη εποχή κατονομάζεται από πολλούς ντόπιους ως Λίμνη Αγγελοκάστρου. Κοντά στον σημερινό οικισμό βρισκόταν η αιτωλική πόλη Κωνώπη ή Κωνώπα. Κατά μια, πολύ πιθανή εκδοχή (Στράβων 10, 2, 22), το όνομα αυτό, προήλθε από τα πολλά κουνούπια του παρακείμενου έλους. Αργότερα, η συγκεκριμένη πόλη ταυτίστηκε με την Αρσινόη, σύμφωνα με στοιχεία από ανασκαφές στη θέση «Κακαβαριά», με βάση τις αναφορές από τους Πολύβιο και Στράβωνα. Η ονομασία δόθηκε από τους Αιτωλούς, προς τιμήν της κόρης του Πτολεμαίου Α΄ του Σωτήρα, πιθανότατα κατά την περίοδο του πρώτου της γάμου (299-281 π.Χ.). Ωστόσο, άλλοι μελετητές υποστηρίζουν πως πρόκειται για δυο διαφορετικές πόλεις ή ότι η Αρσινόη ιδρύθηκε εξ αρχής στη θέση της Κωνώπης από τον Πτολεμαίο Β΄ τον Φιλάδελφο, προς τιμήν της αδερφής και συζύγου του Αρσινόης. Επιπλέον, μέσω ανασκαφών από το 1967 έως σήμερα, , εντοπίστηκαν επίσης τα νεκροταφεία της αρχαίας πόλης και ερευνήθηκαν περισσότεροι από είκοσι τάφοι (κεραμοσκεπείς, κιβωτιόσχημοι και θαλαμωτοί), οι περισσότεροι από τους οποίους εντάσσονται σε δυο νεκροταφεία των οποίων, η θέση ορίζεται αναγκαστικά με βάση την οχυρωμένη ακρόπολη της αρχαίας πόλης (δηλαδή το λόφο του Αγ. Γεωργίου), αφού μέχρι σήμερα η έκταση και τα ακριβή όριά της παραμένουν άγνωστα. Μεμονωμένοι τάφοι έχουν βρεθεί, κατά καιρούς, και στη βόρεια έξοδο του χωριού, στις θέσεις «Μύλος» και «Γούβες». (βλ. και Ιστορία της Ακαρνανίας) Την ελληνιστική πόλη Αρσινόη διαδέχτηκε η Βυζαντινή. Την εποχή του Λέοντος ΣΤ΄ του Σοφού τοποθετείται στο Αγγελόκαστρο η Επισκοπή του Αχελώου, καθώς και η ομώνυμη μεσοβυζαντινή πόλη. Το Αγγελόκαστρο, είχε χρησιμοποιηθεί ως έδρα των ηγεμόνων του Δεσποτάτου της Ηπείρου, μετά την ίδρυσή του, το 1204. Μαζί με άλλες πόλεις της περιοχής (Ναύπακτο, Αγρίνιο κ.α.), δόθηκε το 1294, από τον Νικηφόρο Α΄ (1271-96), στον Φίλιππο Α΄ πρίγκιπα του Τάραντα ως «προίκα» για τον γάμο του με την θυγατέρα του. Κατά την εποχή εκείνη και, σύμφωνα με το Livre de la Conqueste, το Αγγελόκαστρο ονομαζόταν Gello Castro. Γύρω στο 1335, όμως, πέρασε ξανά στα χέρια των Βυζαντινών για να προστατευθεί από τις επιθέσεις των Αλβανών, αν και αυτή η κυριαρχία κράτησε λίγο διότι, μετά από μερικά χρόνια, κατακτήθηκε από τους Σέρβους (1341). Ο αρχηγός τους, Στέφανος Δουσάν, ώρισε ως διοικητή τον ετεροθαλή αδελφό του, Συμεών Ούρεση, ο οποίος πήρε τον τίτλο του δεσπότη της περιοχής. Ο Νικηφόρος Β’, διοικητής τότε της Θρακικής επαρχίας του Αίνου, ανακατέλαβε την Αιτωλία με την Ακαρνανία και τις κράτησε μέχρι το 1358, οπότε σκοτώθηκε στην μάχη του Αχελώου, κατά των Αλβανών. Στη συνέχεια, το Δεσποτάτο της Ηπείρου καταλύθηκε και, όλη η περιοχή περιήλθε στα, υπό τους Γκίνο Μπούα και Πέτρο Λεώσα, νεοσυσταθέντα αλβανικά κρατίδια, από το 1362 έως το 1405. Στη συνέχεια, την περιοχή κατέλαβε ο Δούκας της Κεφαλληνίας και οι Αλβανοί εκδιώχθηκαν προς την Πελοπόννησο. Το 1450, όλη η Αιτωλία και Ακαρνανία περιήλθε στην Οθωμανική αυτοκρατορία και, η περιοχή αποτέλεσε το σαντζάκιο του Αγγελοκάστρου, ή σαντζάκιο του Κάρλελι. Το Αγγελόκαστρο καταστράφηκε, το 1640, μετά την επιδρομή των Βενετών στην περιοχή, ενώ το 1770, κατά τη διάρκεια των Ορλωφικών, χρησιμοποιήθηκε ως χώρος στρατοπέδευσης των υπό τους Χρίστο και Τσέγιο Γρίβα, Ελλήνων, για την αντιμετώπιση των Τουρκαλβανών που κατέβαιναν από την Ήπειρο για να καταλάβουν την Αιτωλία. Στις φονικές συμπλοκές που ακολούθησαν, οι θέσεις των αμυνομένων Ελλήνων (γεφύρι Αγγελοκάστρου, Ραγκαβέικα) δεν κράτησαν και διατάχθηκε υποχώρηση προς τη θέση Προφήτης Ηλίας. Η περιοχή της μάχης ονομάστηκε από τότε, «των Γριβαίων τα κόκκαλα». Το Αγγελόκαστρο πέρασε στη δικαιοδοσία του Αλή Πασά των Ιωαννίνων (1790-1820) και αποτέλεσε έδρα ομώνυμης επισκοπής. Μετά την επανάσταση του 1821 το Αγγελόκαστρο περιελήφθηκε εξ αρχής στα σύνορα του αυτόνομου και μετέπεια ανεξάρτητου Ελληνικού κράτους. Τα ερείπια του Βυζαντινού Κάστρου (13ος αιώνας), στην κορυφή λόφου στη βορινή έξοδο του χωριού, με όμορφη θέα στην περιοχή. Η βυζαντινή εκκλησία του Αγίου Γεωργίου στην ίδια θέση Η βυζαντινή μονή του Παντοκράτορα, σε κοντινό ύψωμα στην ανατολική έξοδο του χωριού Ο ναός των Δώδεκα Αποστόλων Το Λαογραφικό Μουσείο Η παλιά σιδηροδρομική γέφυρα στη Διώρυγα Διμηκού Το Αγγελόκαστρο έχει ποδοσφαιρική ομάδα, τον Αχελώο Αγγελοκάστρου. Εγκυκλοπαίδεια Πάπυρος Λαρούς Μπριτάνικα, 1978, 2006 Εγκυκλοπαίδεια Πάπυρος Λαρούς, εκδ. 1963 Εγκυκλοπαίδεια Δομή, 2002-4 Οργανισμός εκδόσεων «Ελλάδα», χάρτες (Βαρελάς) Περιοδικό «Διακοπές», εκδ. Δ.Ο.Λ., 2010 eetaa.gr Google Earth http://monuments.hpclab.ceid.upatras.gr/places.php?place=49
|
Για τον οικισμό με ίδιο όνομα στην Πελοπόννησο, δείτε: Αγγελόκαστρο ΚορινθίαςΤο Αγγελόκαστρο είναι χωριό και έδρα ομώνυμης τοπικής κοινότητας και δημοτικής ενότητας, του δήμου Αγρινίου, της περιφερειακής ενότητας (τέως νομού) Αιτωλοακαρνανίας, στην περιφέρεια Δυτικής Ελλάδας, σύμφωνα με το πρόγραμμα Καλλικράτης. Πρίν το πρόγραμμα Καλλικράτης και το σχέδιο Καποδίστριας, ανήκε στην επαρχία Μεσολογγίου του νομού Αιτωλοακαρνανίας, στο γεωγραφικό διαμέρισμα Στερεάς Ελλάδας.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%91%CE%B3%CE%B3%CE%B5%CE%BB%CF%8C%CE%BA%CE%B1%CF%83%CF%84%CF%81%CE%BF_%CE%91%CE%B9%CF%84%CF%89%CE%BB%CE%BF%CE%B1%CE%BA%CE%B1%CF%81%CE%BD%CE%B1%CE%BD%CE%AF%CE%B1%CF%82
|
Καραβόσταμο Ικαρίας
|
Το Καραβόσταμο παλαιότερα ονομαζόταν Καραβοστάσι, επειδή ήταν σημείο αγκυροβόλησης πλοίων. Επίσης, όπως όλη η Ικαρία, έτσι και το Καραβόσταμο δεχόταν επίθεση από πειρατές. Έτσι, το χωριό ήταν μόνο στο Γέροντος, το οποίο είναι αρκετά ψηλά στο βουνό, αλλά και στον Αϊ Γιώργη, ο οποίος βρίσκεται ευθεία, ψηλά στον Άρη ποταμό.Σύμφωνα με τη διοικητική διαίρεση της Ελλάδας και το σχέδιο «Καποδίστριας», μέχρι το 2010, το Καραβόσταμο ανήκε στο τοπικό διαμέρισμα Καραβοστάμου, του πρώην δήμου Ευδήλου και νομού Σάμου. Το Καραβόσταμο απλώνεται ομοιόμορφα και αμφιθεατρικά από τη θάλασσα μέχρι και το βουνό της οροσειράς του Αθέρα (Πράμνος), (του οποίου η ψηλότερη κορυφή, το Καμπί - όπως το αποκαλούν οι ντόπιοι - φτάνει τα 1.037 μέτρα). Τέλος, χαρακτηρίζεται από πλούσια βλάστηση και γόνιμο έδαφος. Στο χωριό έχει πολλές μουριές (συκαμινιές, στην τοπική διάλεκτο, αλλά και ολόκληρης της Ικαρίας), κυπαρίσσια, πλατάνια και οι επιφάνειες του βουνού καλύπτονται από μεγάλους θάμνους ειδικότερα τις σλαγκαδιές. Το χωριό τηρεί τα έθιμα και τις παραδόσεις του ακόμα και σήμερα: Τις μέρες των Χριστουγέννων, οι ντόπιοι γυρίζουν από σπίτι σε σπίτι, ώστε να διασκεδάσουν με τους συγχωριανούς τους. Το έθιμο διαδραματίζεται ως εξής: οι άντρες, και κυρίως οι νέοι του χωριού, μαζεύονται και αρχίζουν να περνούν από σπίτι σε σπίτι, τραγουδώντας τον "Άγιο Βασίλη" (τοπικά κάλαντα). Οι νοικοκυραίοι τούς υποδέχονται και τους προσφέρουν φαγητό και κρασί. Το Πάσχα τηρείται ένα άλλο έθιμο, αυτό του φλεγόμενου Αφανού. Το έθιμο αυτό πάει έναν αιώνα πίσω. Όταν το χωριό έκανε ξεχωριστά Ανάσταση, οι μεν στην πάνω ενορία και οι δε στην κάτω (επειδή η μετακίνηση τις νυχτερινές ώρες ήταν δύσκολη). Επιπλέον οι δύο εκκλησίες ανταγωνίζονταν ποια περιοχή θα φωτιστεί περισσότερο, ποιου αφανού η φλόγα θα φαντάζει μεγαλύτερη, όταν ακόμα το ηλεκτρικό ρεύμα δεν είχε φτάσει. Στον Αφανό, λοιπόν, "μάχονται" οι δύο ενορίες του χωριού, οι "Πανωτικοί" και οι "Κατωτινοί" (τα ονόματα προέρχονται από τη γεωγραφική θέση των ενοριών). Στόχος της κάθε ομάδας είναι να κάψει ο αφανός που θα συγκεντρώσει περισσότερη ώρα από του αντιπάλου, να υπερτερεί σε όγκο, αλλά και η πρόκληση δολιοφθοράς στον αντίπαλο με κάθε μέσο, όπως καίγοντας ή κλέβοντας τον αφανό του άλλου. Το έθιμο πρέπει να ξεκίνησε με αφορμή την ανάγκη καθαρισμού των χωραφιών, ενώ αργότερα πήρε τη μορφή βεντέτας. Έτσι, όλη τη Μεγάλη Εβδομάδα, και την προηγούμενη, οι νεότεροι του χωριού, με κάθε μέσο εξαπολύονται σε γύρω χωριά, ασχέτως απόστασης, να μαζέψουν αστοιβές (ξεροί θάμνοι, κυρίως βάτοι). Τις αστοιβές που συγκεντρώνουν τις φυλάνε στις ενορίες τους, οι "Πανωτικοί" στον περίγυρο χώρο του Αγίου Ιωάννη, στο Γέροντος, και οι "Κατωτινοί" στο λιμανάκι του χωριού, τον Γιαλό, αλλά και στο ξωκλήσι της Αγίας Παρασκευής. Παράλληλα, άλλες ομάδες εκατέρωθεν φτιάχνουν τον Ιούδα και τον καίνε κι αυτόν στο σωρό από τις αστοιβές, τοποθετώντας μέσα και διάφορα βεγγαλικά, ώστε να δημιουργείται ένα υπερθέαμα. Ο Αφανός δεν μένει ποτέ μόνος του, φυλάσσεται από νέους, κυρίως, όλη τη μέρα και όλη τη νύχτα. Πλέον, δεν καίγονται ταυτόχρονα, δηλαδή την Ανάσταση το μεγάλο γεγονός του χωριού διαιρείται σε δύο νύχτες, με τον πρώτο να καίγεται το Μεγάλο Σάββατο όταν ηχήσουν οι καμπάνες της Ανάστασης και τον δεύτερο το βράδυ της Κυριακής του Πάσχα.Στο Καραβόσταμο γίνονται τρία κανονικά πανηγύρια και μια ψαροπανήγυρη στην παραλία του χωριού γύρω στο πρώτο δεκαήμερο του Αυγούστου: 1 Ιουλίου, στη γιορτή των Αγίων Αναργύρων. 26 Ιουλίου στη γιορτή της Αγίας Παρασκευής. 17 Αυγούστου στην Κοίμηση της Θεοτόκου (στο Καραβόσταμο το πανηγύρι γίνεται 17 Αυγούστου, ενώ η Κοίμηση της Θεοτόκου είναι 15 Αυγούστου)Στο Καραβόσταμο και, γενικότερα, στην Ικαρία, τα πανηγύρια ευεργετούν την κοινότητα. Μέσω των εισπράξεων χρηματοδοτούνται έργα προς όφελος του χωριού. Το Καραβόσταμο έχει πολλές γειτονιές: Τον Γιαλό, το Τσιμπιδάτο, το Φουσκάτο, το Φουντουλάτο, το Ραπτάτο, το Κουβαράτο και το Γέροντος. Οι ονομασίες των συνοικιών καθιερώθηκαν βάση των κοινών επωνύμων που έφεραν οι κάτοικοι. Ήταν συνηθισμένο σε κάθε συνοικία να συγκεντρώνονται οικογένειες με το ίδιο επώνυμο.Το κέντρο του χωριού βρίσκεται στον Γιαλό, εκεί μαζεύεται ο περισσότερος κόσμους όπου υπάρχουν τρεις ταβέρνες/σουβλατζίδικα, ένα ουζερί, ένα καφενείο, μια πιτσαρία, δύο μίνι μάρκετ και τρία μπαράκια. Αμαξωτός λέγεται ο μεγάλος δρόμος που χωρίζει το πάνω από το κάτω μέρος του χωριού, πάνω στον οποίο λειτουργεί φούρνος και βενζινάδικο, αλλά και δύο ακόμα μίνι μάρκετ κι ένα σουβλατζίδικο.Το Καραβόσταμο έχει δύο παραλίες. Η μία είναι στον Γιαλό και η άλλη είναι κάτω από το Γέροντος, ο Άρης Ποταμός, η οποία συγκεντρώνει και τον περισσότερο κόσμο. Η άλλη, που υπάρχει στο Γιαλό, χρησιμοποιείται κυρίως, αυτή στην πλευρά του μικρού λιμανιού, ενώ η άλλη που βρίσκεται απέναντί της χρησιμοποιείται σπάνια. Δύο αξιοσημείωτα μέρη στην παραλία του Γιαλού, είναι ένας μικρός βράχος ανοιχτά της θάλασσας που οι ντόπιοι τον λένε "Κανιαούρι", ο οποίος πλέον έχει καλυφθεί από πέτρες για να κόβει το ρεύμα και δεύτερον, το λιμανάκι ανακατασκευάστηκε ολοκληρωτικά πριν λίγα χρόνια κι έχει κι αυτό δική του ονομασία: Πόρτο Καννέτος. Ανάμεσα στα αξιοθέτατα του Καραβόσταμου είναι ο Χαλικάς, ένας όμορφα διαμορφωμένος χώρος, πετρόχτιστος και γύρω πυκνή βλάστηση, που υποδέχεται το νερό, κατεβαίνοντας από το βουνό και ο νερόμυλος που βρίσκεται στον δρόμο για τον Άρη Ποταμό. Επίσης τα Πεύκα, δασική έκταση που βρίσκεται ψηλά στην περιοχή του Γέροντος, στο τέλος του χωριού που πλησιάζει το βουνό και το ρέμα, που από πάνω του βρίσκεται η κεντρική πλατεία του χωριού, χτισμένη πάνω σε γέφυρα. Το ρέμα το καλοκαίρι χρησιμοποιείται ως πάρκινγκ, όμως αποτελεί τον κύριο χώρο στον οποίο λαμβάνουν χώρα φεστιβάλ και κυρίως πανηγύρια. Το ρέμα το χειμώνα γεμίζει νερό, όμως το καλοκαίρι η χαρακτηριστική του βλάστηση, κυρίως αιωνόβιοι μεγάλοι πλάτανοι, βατομουριές, φραγκοσυκιές, θάμνοι αλλά και διάσπαρτοι λίθοι, δημιουργεί μια μοναδική ατμόσφαιρα για εξερεύνηση, πεζοπορία και αναρρίχηση. Στο ρέμα βρίσκουν καταφύγιο και διάφορα ξεχωριστά πουλιά, όπως κουκουβάγιες. Το Καραβόσταμο αριθμεί 3 εκκλησίες (και αρκετά ξωκλήσια). Οι εκκλησίες είναι οι εξής: Άγιος Ιωάννης, Άγιοι Ανάργυροι και Αγία Παρασκευή. Διατηρούνται επίσης και σχολικές εγκαταστάσεις που βρίσκονται κοντά στον Γιαλό. Γιώργος Τσιμπίδης: Γεννήθηκε στις 18 Οκτωβρίου 1927 στο Καραβόσταμο. Θεωρείται, μεταξύ των μουσικών, ο "αυτοκράτωρ" του μπουζουκιού. Στο ευρύ κοινό της Ελλάδας παραμένει άγνωστος, διότι μετανάστευσε σε νεαρή ηλικία στην Αμερική. Απεβίωσε το 2003. Ikaria.gr ikariamag Nikaria.gr Δήμος Ικαρίας
|
Το Καραβόσταμο είναι παραθαλάσσιο χωριό της Ικαρίας, 7 περίπου χιλιόμετρα από τον Εύδηλο και 31 από τον Άγιο Κήρυκο οδικώς. Σύμφωνα με την απογραφή του 2011 έχει 499 κατοίκους.Το Καραβόσταμο ανήκει στον δήμο Ικαρίας, της περιφερειακής ενότητας Ικαρίας, που βρίσκεται στην περιφέρεια Βορείου Αιγαίου βάσει της διοικητικής διαίρεσης της Ελλάδας, όπως αυτή διαμορφώθηκε με το πρόγραμμα Καλλικράτης.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9A%CE%B1%CF%81%CE%B1%CE%B2%CF%8C%CF%83%CF%84%CE%B1%CE%BC%CE%BF_%CE%99%CE%BA%CE%B1%CF%81%CE%AF%CE%B1%CF%82
|
Ελ Ντοράντο
|
Το όνειρο του Ελ Ντοράντο οδήγησε πολλούς Ευρωπαίους κατακτητές σε μάταια ταξίδια στις ζούγκλες και τα βουνά της Νότιας Αμερικής σε αναζήτηση της χαμένης «πόλης του χρυσού». Ευσεβείς πόθοι. «Γιατί το Ελ Ντοράντο δεν ήταν τόπος, αλλά ένας ηγέτης, όπως επιβεβαιώνουν σύγχρονες αρχαιολογικές έρευνες», σύμφωνα με το BBC. Η άφιξη του Χριστόφορου Κολόμβου στην Αμερική, το 1492, ήταν το πρώτο κεφάλαιο μιας σύγκρουσης πολιτισμών που άλλαξε το πρόσωπο του κόσμου. Ήταν μια άγρια αντιπαράθεση ανάμεσα σε ανθρώπους με εντελώς διαφορετικούς τρόπους ζωής και συστήματα αξιών. Ο ευρωπαϊκός μύθος του Ελ Ντοράντο, του χαμένου τόπου του χρυσού που περίμενε την ανακάλυψη από έναν παράτολμο κατακτητή, ήταν η επιτομή της ατελείωτης δίψας των Ευρωπαίων για χρυσό, και της λαχτάρας τους να εκμεταλλευθούν αυτούς τους νέους τόπους για την αξία τους σε χρήμα. Ο νοτιο-Αμερικανικός μύθος του Ελ Ντοράντο, αντιθέτως, αποκαλύπτει την αληθινή φύση της γης και των ανθρώπων της. Για αυτούς, το Ελ Ντοράντο δεν ήταν ποτέ ένας τόπος, αλλά ένας ηγέτης τόσο πλούσιος που υποτίθεται ότι κάλυπτε το σώμα του με χρυσό από την κορυφή μέχρι τα νύχια κάθε πρωί και το ξέπλενε σε μια ιερή λίμνη κάθε βράδυ. Η πραγματική ιστορία πίσω από τον μύθο αναδύθηκε τα τελευταία χρόνια μέσω ενός συνδυασμού ιστορικών κειμένων, και νέας αρχαιολογικής έρευνας. Στον πυρήνα της, είναι η αληθινή ιστορία μιας τελετουργίας ενθρόνισης του ηγέτη των Μουίσκα, ενός λαού που ζει στην κεντρική Κολομβία από το 800 μ.Χ. μέχρι σήμερα. Διάφοροι Ισπανοί χρονικογράφοι που έφτασαν σε αυτή την άγνωστη ήπειρο στις αρχές του 16ου αιώνα άρχισαν να γράφουν για την τελετουργία του Ελ Ντοράντο. Μία από τις καλύτερες αφηγήσεις είναι αυτή του Χουάν Ροντρίγκεθ Φρέϊλε. Στο βιβλίο του «Η Κατάκτηση και Ανακάλυψη του Νέου Βασιλείου της Γρανάδα», που εκδόθηκε το 1636, μας λέει τί συνέβαινε όταν πέθαινε ένας βασιλιάς στην κοινωνία των Μουίσκα. Ο νέος ηγέτης, συνήθως ανηψιός του πρώην βασιλιά, υποβαλλόταν σε μια μακρά ιεροτελεστία ενθρόνισης, που κορυφωνόταν επάνω σε μια σχεδία, σε μια ιερή λίμνη, όπως η Γκουαταβίτα, στην κεντρική Κολομβία. Έγδυναν τον διάδοχο και κάλυπταν το σώμα του με λάσπη και χρυσόσκονη. Περιστοιχισμένος από τους τέσσερις αρχιερείς, που ήταν στολισμένοι με φτερά, χρυσά στέμματα και στολίδια, ο ηγέτης, γυμνός αλλά γεμάτος με χρυσόσκονη, προσέφερε σμαράγδια και άλλα πολύτιμα αντικείμενα στους Θεούς, ρίχνοντάς τα στη λίμνη. Οι όχθες της κυκλικής λίμνης ήταν γεμάτες με θεατές, που φορούσαν ακριβά ρούχα και έπαιζαν μουσικά όργανα γύρω από φωτιές. Όταν η σχεδία έφτανε ακριβώς στο κέντρο της λίμνης, ο αρχιερέας σήκωνε μια σημαία για να κάνει σιωπή το πλήθος. Εκείνη τη στιγμή, το πλήθος ορκιζόταν υπακοή στον Χρυσό ηγέτη, επευφημώντας τον από τις όχθες της λίμνης de Gandía, Enrique (1929). «Capítulo VII: El Dorado». Historia crítica de los mitos de la conquista americana (στα Ισπανικά). Μπουένος Άιρες: Juan Roldán y Cía. Hemming, John (1978). The Search for El Dorado. E. P. Dutton. ISBN 9780718117542. Hemming, John (1978). Red Gold: The Conquest of the Brazilian Indians, 1500–1760. Harvard University Press. ISBN 0674751078. Ανακτήθηκε στις 12 Ιουλίου 2016. Bandelier, A. F. A. (1893). The Gilded Man, El Dorado. Νέα Υόρκη. Rodriguez Freyle, Juan (1859). El Carnero: Conquista y descubrimiento del Nuevo Reino de Granada. Fundacion Biblioteca Ayacuch. ISBN 84-660-0025-9. Hagen, Victor Wolfgang von (1968). The Gold of El Dorado: The Quest for the Golden Man. Naipaul, V.S. (1969). The Loss of El Dorado. Ηνωμένο Βασίλειο: André Deutsch. Nicholl, Charles (1995). The Creature in the Map: A Journey to El Dorado. Λονδίνο. ISBN 0-09-959521-4. Zerda, Liborio (1947) [1883]. El Dorado (PDF). Ανακτήθηκε στις 23 Μαρτίου 2017. Analysis of maps from 1570 to 1842, showing El Dorado in various locations around South America (ισπανικά) El Dorado raft – Μουσείο Χρυσού, Μπογκοτά, Κολομβία Lost City of Z – El dorado the city of gold El Dorado – Εγκυκλοπαίδεια Αρχαίας Ιστορίας The Legend of El Dorado – Tairona Heritage Trust
|
Ελ Ντοράντο (στα ισπανικά «ο χρυσός»), αρχικά «Ελ Όμπρε Ντοράντο» (Ο χρυσός άνδρας), «Ελ Ίντιο Ντοράντο» (Ο χρυσός Ινδιάνος) και «Ελ Ρέι Ντοράντο» (ο χρυσός βασιλιάς), είναι το όνομα με το οποίο ήταν γνωστός στους Ισπανούς ένας φανταστικός τόπος, στο βόρειο τμήμα της Νότιας Αμερικής, στον οποίο πίστευαν ότι υπήρχε χρυσός και ανεξάντλητα πλούτη. Αμέτρητες αποστολές έψαξαν να το βρουν και, αν και δεν βρήκαν τίποτα, η μανία των Ισπανών κατακτητών για πλούτη έγινε η αιτία για ένα από τα χειρότερα μαζικά εγκλήματα κατά των ιθαγενών λαών της Αμερικής και όχι μόνο (και στις Φιλιππίνες).
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%95%CE%BB_%CE%9D%CF%84%CE%BF%CF%81%CE%AC%CE%BD%CF%84%CE%BF
|
Αναβολέας
|
Οι αναβολείς συνήθως υπάρχουν ανά ζεύγος και χρησιμοποιούνται για την βοήθεια στην ανάβαση επί των ζώων -συνήθως σε άλογα ή μουλάρια ή και καμήλες κ.α.-. Η χρήση αναβολέα κάνει πολύ ευκολότερη την προσπάθεια του αναβάτη να παραμείνει στην σέλα και να διατηρεί τον έλεγχο, αυξάνοντας την χρησιμότητα του ζώου σε δραστηριότητες όπως την μεταφορά ή και τις πολεμικές επιχειρήσεις. Κατά την αρχαιότητα, οι πρωιμότερες μορφές αναβολέα ήταν απλές ζώνες οι οποίες σχηματίζαν βρόχο ώστε να τοποθετηθεί εντός του το πόδι ή δάχτυλα του ποδιού. Αργότερα, ο μονός αναβολέας χρησιμοποιούνταν ως βοήθημα ανάβασης, και τα ζεύγη αναβολέων εμφανίστηκαν μετά την εφεύρεση της σέλλας. Ο αναβολέας εφευρέθηκε στην Κίνα κατά τους πρώτους αιώνες μ.Χ., και η χρήση του διαδόθηκε προς την δύση μέσω των νομαδικών λαών της Κεντρικής Ασίας. Η χρήση ζευγών αναβολέων αποδίδεται στην δυναστεία των Τζιν, και η τεχνολογία έκανε την εμφάνιση της στην Ευρώπη κατά τον Μεσαίωνα. Έχει υποστηριχτεί πως ο αναβολέας αποτελεί ένα από τα σημαντικότερα βασικά εργαλεία τα οποία ήταν κρίσιμα για την διάδοση του πολιτισμού.Στην σύγχρονη εποχή, εκτός από την ανάβαση ζώων οι αναβολείς χρησιμοποιούνται στις μοτοσυκλέτες ως επιφάνεια για τοποθέτηση των ποδιών. Chamberlin, J. Edward (2007). Horse: How the Horse Has Shaped Civilizations. Moscow: Olma Media Group. (ISBN 1-904955-36-3). Graff, David A. (2002). Medieval Chinese Warfare, 300-900. Warfare and History. London: Routledge. ISBN 0415239559. Lazaris, Stavros, "Considérations sur l’apparition de l’étrier : contribution à l’histoire du cheval dans l’Antiquité tardive", in: Les équidés dans le monde méditerranéen antique. Actes du colloque international organisé par l’École française d’Athènes, le Centre Camille Julian et l’UMR 5140 du CNRS (Athènes, 26-28 Novembre 2003), A. Gardeisen (ed.), Lattes, 2005, p. 275-288 [1] Woods, Michael & Woods, Mary B. (2000). Ancient Transportation: From Camels to Canals. Minnesota: 21st century Books. (ISBN 0-8225-2993-9).
|
Ο αναβολέας ή αναβατήρας είναι μικρή δερμάτινη ή μεταλλική επιφάνεια η οποία χρησιμοποιείται για την τοποθέτηση του ποδιού του αναβάτη, και είναι ενωμένος με την σέλα μέσω δερμάτινης λωρίδας.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%91%CE%BD%CE%B1%CE%B2%CE%BF%CE%BB%CE%AD%CE%B1%CF%82
|
Λουίζα Φρειδερίκη της Βυρτεμβέργης
|
Ήταν το μόνο (επιζόν) τέκνο του Φρειδερίκου-Λουδοβίκου διαδόχου πρίγκιπα της Βυρτεμβέργης και της Ερριέττας-Μαρίας των Χόεντσολερν, κόρης του Φιλίππου-Γουλιέλμου μαργράβου του Βρανδεμβούργου-Σβετ. O πατέρας της απεβίωσε το 1731 σε ηλικία 33 ετών. Ο πατέρας του Έμπερχαρντ-Λουδοβίκος απεβίωσε το 1733 χωρίς άρρενα διάδοχο, έτσι τον διαδέχθηκε ο 2ος εξάδελφός του Κάρολος-Αλέξανδρος. Παντρεύτηκε στις 2 Μαρτίου 1746 τον Φρειδερίκο Β΄ δούκα του Μεκλεμβούργου και είχε: τέσσερα παιδιά, που απεβίωσαν μικρά.
|
Η Λουίζα-Φρειδερίκη, γερμ.: Louise Frederica von Württemberg (3 Φεβρουαρίου 1722 - 2 Αυγούστου 1791) από τον Οίκο της Βυρτεμβέργης ήταν κόρη του δούκα της Βυρτεμβέργης και με τον γάμο της έγινε δούκισσα του Mεκλεμβούργου-Σβερίν.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9B%CE%BF%CF%85%CE%AF%CE%B6%CE%B1_%CE%A6%CF%81%CE%B5%CE%B9%CE%B4%CE%B5%CF%81%CE%AF%CE%BA%CE%B7_%CF%84%CE%B7%CF%82_%CE%92%CF%85%CF%81%CF%84%CE%B5%CE%BC%CE%B2%CE%AD%CF%81%CE%B3%CE%B7%CF%82
|
Μαρκ Κατς
|
Ο Μαρκ Κατς γεννήθηκε σε πολωνοεβραϊκή οικογένεια. Η πόλη τους, το Κρέμενετς (πολωνικά: Krzemieniec), άλλαξε χέρια από τη Ρωσική Αυτοκρατορία στην Πολωνία όταν ο Κατς ήταν παιδί.Ο Κατς ολοκλήρωσε το διδακτορικό του στα μαθηματικά στο πολωνικό Πανεπιστήμιο του Λβουφ το 1937 υπό τη διεύθυνση του Χιούγκο Στάινχαους. Ενώ ήταν εκεί, ήταν μέλος της Σχολή Μαθηματικών του Λβουφ. Αφού έλαβε το πτυχίο του άρχισε να αναζητά μια θέση στο εξωτερικό και το 1938 του χορηγήθηκε υποτροφία από το Ίδρυμα Πάρνας που του επέτρεψε να πάει να εργαστεί στις Ηνωμένες Πολιτείες. Έφτασε στη Νέα Υόρκη το Νοέμβριο του 1938.Με την έναρξη του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου, ο Κατς μπόρεσε να μείνει στην Αμερική, ενώ οι γονείς και ο αδερφός του που παρέμειναν στο Κσεμιένιετς, όπου δολοφονήθηκαν από τους Γερμανούς σε μαζικές εκτελέσεις τον Αύγουστο του 1942.Από το 1939–61 ήταν στο Πανεπιστήμιο Κορνέλ, αρχικά ως εκπαιδευτής, στη συνέχεια από το 1943 ως επίκουρος καθηγητής και από το 1947 ως τακτικός καθηγητής. Ενώ ήταν εκεί, έγινε πολιτογραφημένος πολίτης των ΗΠΑ το 1943. Κατά το ακαδημαϊκό έτος 1951–1952, ο Κατς βρισκόταν σε εκπαιδευτική άδεια στο Ινστιτούτο Προηγμένων Σπουδών. Το 1952, ο Κατς, μαζί με τον Τέοντορ Μπέρλιν, εισήγαγαν το σφαιρικό μοντέλο ενός σιδηρομαγνήτη (μια παραλλαγή του μοντέλου Ίζινγκ) και, με τον Τζον Κλάιβ Ουόρντ, βρήκαν μια ακριβή λύση του μοντέλου Ίζινγκ χρησιμοποιώντας μια συνδυαστική μέθοδο. Το 1961 άφησε το Κόρνελ και πήγε στο Πανεπιστήμιο Ροκφέλερ στη Νέα Υόρκη. Στις αρχές της δεκαετίας του 1960 εργάστηκε με τον Τζορτζ Ούλενμπεκ και τον Περ Κριστιάν Χεμέρ στα μαθηματικά μιας εξίσωσης Φαν ντερ Βάαλς. Μετά από είκοσι χρόνια στο Ροκφέλερ, μετακόμισε στο Πανεπιστήμιο της Νότιας Καλιφόρνιας, όπου πέρασε το υπόλοιπο της καριέρας του. Στο άρθρο του το 1966 με τίτλο «Μπορεί κανείς να ακούσει το σχήμα του τυμπάνου;», ο Κατς έθεσε το ερώτημα εάν δύο αντηχεία («τύμπανα») διαφορετικών γεωμετρικών σχημάτων μπορούν να έχουν ακριβώς το ίδιο σύνολο συχνοτήτων («τόνους ήχων»). Η απάντηση ήταν θετική, πράγμα που σημαίνει ότι το σύνολο ιδιοσυχνοτήτων δεν χαρακτηρίζει μοναδικά το σχήμα ενός συντονιστή. Για αρκετά χρόνια, ο Κατς ήταν ο συμπρόεδρος της Επιτροπής Ενδιαφερόμενων Επιστημόνων. Ήταν συν-συγγραφέας μιας επιστολής που δημοσίευσε την περίπτωση του επιστήμονα Βλαντίμιρ Σαμοϊλόβιτς Κισλίκ και μιας επιστολής που δημοσιοποίησε την περίπτωση του εφαρμοσμένου μαθηματικού Γιόσιφ Μπέγκουν. 1950 — Βραβείο Σόβνετ για το εκθετικό άρθρο του 1947 1959 - μέλος της Αμερικανικής Ακαδημίας Τεχνών και Επιστημών 1965 – μέλος της Εθνικής Ακαδημίας Επιστημών των ΗΠΑ 1968 - Βραβείο Σόβνετ (και Βραβείο Λέστερ Ρ. Φορντ 1967) για το εκθετικό άρθρο του 1966 1971 – Λέκτορας στις Βρυξέλλες 1980 – Λέκτορας στο Scuola Normale Superiore di Pisa Μαρκ Κατς και Στανίσουαφ Ούλαμ: Μαθηματικά και Λογική: Αναδρομή και Προοπτικές, Praeger, New York (1968) 1992 Ανατύπωση με χαρτόδετο Dover.(ISBN 0-486-67085-6) Μαρκ Κατς, Statistical Independence in Probability, Analysis and Number Theory, Carus Mathematical Monographs, Μαθηματική Ένωση της Αμερικής, 1959. Μαρκ Κατς, Πιθανότητες και σχετικά θέματα στις φυσικές επιστήμες. 1959 (με συνεισφορές από τον Uhlenbeck για την εξίσωση Μπόλτσμαν, τον Χιμπς για την κβαντομηχανική και τον φαν ντερ Πολ για τα ανάλογα πεπερασμένων διαφορών των εξισώσεων κύματος και δυναμικού, Boulder Seminar 1957). Μαρκ Κατς, Enigmas of Chance: An Autobiography, Harper and Row, Νέα Υόρκη, 1985. Σειρά Sloan Foundation. Δημοσιεύτηκε μεταθανάτια με αναμνηστικό σημείωμα του Τζιαν-Κάρλο Ρότα. (ISBN 0-06-015433-0) ISBN 0-06-015433-0 O'Connor, John J.; Robertson, Edmund F., «Μαρκ Κατς», MacTutor History of Mathematics archive, University of St Andrews, http://www-history.mcs.st-andrews.ac.uk/Biographies/Kac.html . Μαρκ Κατς στο Mathematics Genealogy Project National Academy of Sciences Biographical Memoir
|
Ο Μαρκ Κατς (Mark Kac, πολωνικά: Marek Kac [Μάρεκ Κατς]) (3 Αυγούστου 1914 – 26 Οκτωβρίου 1984) ήταν Πολωνός-Αμερικανός μαθηματικός. Το κύριο ενδιαφέρον του ήταν η θεωρία πιθανοτήτων. Η ερώτησή του, «Μπορεί κανείς να ακούσει το σχήμα ενός τυμπάνου;», ξεκίνησε την έρευνα στη φασματική θεωρία, με την ιδέα της κατανόησης του βαθμού στον οποίο το φάσμα επιτρέπει σε κάποιον να διαβάσει ξανά τη γεωμετρία. (Τελικά, η απάντηση ήταν «όχι», σε γενικό πλαίσιο.)
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9C%CE%B1%CF%81%CE%BA_%CE%9A%CE%B1%CF%84%CF%82
|
Έρευνα κατ' οίκον
|
Το άρθρο 9 του Συντάγματος ορίζει ότι η κατοικία του καθενός είναι απαραβίαστη και κανένας δεν μπορεί να εισέλθει με τη βία σε αυτή, πλην της περίπτωσης της διεξαγωγής νόμιμης κατ'οίκον έρευνας με την παρουσία Δικαστικού λειτουργού (εισαγγελέα ή δικαστή). Συγκεκριμένα ορίζεται ότι: Η κατοικία του καθενός είναι άσυλο. Η ιδιωτική και οικογενειακή ζωή του ατόμου είναι απαραβίαστη. Καμία έρευνα δε γίνεται σε κατοικία, παρά μόνο όταν και όπως ορίζει ο νόμος και πάντοτε με την παρουσία εκπροσώπων της δικαστικής εξουσίας. Οι παραβάτες της προηγούμενης διάταξης τιμωρούνται για παραβίαση του οικογενειακού ασύλου και για κατάχρηση εξουσίας, και υποχρεούνται σε πλήρη αποζημίωση του παθόντος, όπως νόμος ορίζει. Σύμφωνα με τον Κώδικα Ποινικής Δικονομίας κατ'οίκον έρευνα διενεργείται μόνο στις περιπτώσεις που πιθανολογείται βάσιμα ότι τελείται έγκλημα ή πρόκειται να συλληφθεί άτομο που βρίσκεται μέσα και διώκεται νόμιμα ή αν η έρευνα αποσκοπεί στη βεβαίωση ή διακρίβωση εγκλήματος με τον εντοπισμό ή την ανεύρεση αντικειμένων που σχετίζονται με αυτό. Η νυκτερινή έρευνα σε κατοικία επιτρέπεται μόνο εάν συντρέχει ένας από τους πιο κάτω λόγους: α) αν πρόκειται να συλληφθεί πρόσωπο που διώκεται νόμιμα˙ β) αν κάποιος συλλαμβάνεται επ' αυτοφώρω να διαπράττει μέσα στην κατοικία κακούργημα ή πλημμέλημα˙ γ) αν γίνεται συγκέντρωση σε κατοικία όπου παίζονται κατ' επάγγελμα τυχερά παιγνίδια ή η κατοικία χρησιμοποιείται ως τόπος κατ' επάγγελμα ακολασίας˙ δ) αν πρόκειται για χώρους που είναι σε όλους προσιτοί τη νύκτα. Η διάρκεια της νύκτας ορίζεται: από τις 8 το βράδυ έως τις 6 το πρωί για το διάστημα από την 1η Οκτωβρίου έως τις 31 Μαρτίου, και από τις 9 το βράδυ έως τις 5 το πρωί για το διάστημα από την 1η Απριλίου έως τις 30 Σεπτεμβρίου. Η κατ'οίκον έρευνα πραγματοποιείται από αστυνομικά όργανα ή υπαλλήλους επιφορτισμένους με αστυνομικά-ανακριτικά καθήκοντα (όπως υπαλλήλους της ΥΠΕΕ [πρώην ΣΔΟΕ], της λιμενικής αστυνομίας, τελωνειακές αρχές κ.λ.π.). Όπως προαναφέρθηκε, σύμφωνα με το άρθρο 9 του Συντάγματος, κατά την έρευνα πρέπει να παρευρίσκεται δικαστικός λειτουργός, δηλαδή εισαγγελέας, ή ανακριτής, ή ειρηνοδίκης ή πταισματοδίκης ειδάλλως η έρευνα είναι άκυρη και όσοι την ενεργούν υπέχουν ποινικές ευθύνες και υποχρέωση αποζημίωσης . Εάν η πόρτα του προς έρευνα σπιτιού βρεθεί κλειστή και ο ένοικος αρνείται να την ανοίξει, όποιος διενεργεί την έρευνα μπορεί να την παραβιάσει. Για κάθε έρευνα κατ'οίκον συντάσσεται έκθεση κατ'οίκον έρευνας, και αντίγραφο της έκθεσης μπορεί να δοθεί και στον ένοικο της κατοικίας όπου έγινε αυτή με προφορική αίτησή του. Όπως ορίζει το άρθρο 256 του Κώδικα Ποινικής Δικονομίας, στις έρευνες των κατοικιών πρέπει να αποφεύγεται με επιμέλεια κάθε περιττή δημοσιότητα και κάθε ενόχληση των ενοίκων που δεν είναι απόλυτα αναγκαία, πρέπει επίσης να καταβάλλεται μέριμνα για τη διαφύλαξη της υπόληψης και των ατομικών μυστικών που δεν έχουν σχέση με την πράξη της κατηγορίας, καθώς και να διεξάγεται η ενέργεια με κάθε ευπρέπεια και κοσμιότητα. Όποιος διεξάγει την έρευνα πρέπει να προσκαλεί τον ένοικο των διαμερισμάτων που θα ενεργηθούν να παρευρίσκεται κατά τη διεξαγωγή της. Σε περίπτωση απουσίας του, προσκαλείται να παρευρεθεί ένας γείτονας.
|
Έρευνα κατ'οίκον (ή έρευνα σε κατοικία) είναι η ανακριτική πράξη που διενεργείται από τις Αστυνομικές αρχές κατ'εντολή των αρμόδιων Δικαστικών αρχών σε κατοικία στην οποία υπάρχουν σοβαρές υπόνοιες ότι βρίσκονται στοιχεία σχετικά με τη διάπραξη κάποιας ποινικά κολάσιμης πράξης, ή σε σε κατοικία στην οποία πιθανολογείται ότι κρύβεται άτομο ύποπτο για τη διάπραξη κάποιου εγκλήματος ή άτομο κατά του οποίου εκκρεμεί ένταλμα σύλληψης. Η κατ'οίκον έρευνα συνήθως διατάσσεται και διενεργείται κατά τη διάρκεια της Ποινικής προδικασίας.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%88%CF%81%CE%B5%CF%85%CE%BD%CE%B1_%CE%BA%CE%B1%CF%84%27_%CE%BF%CE%AF%CE%BA%CE%BF%CE%BD
|
Κουρτέσι Ηλείας
|
Το προηγούμενο όνομα του χωριού ήταν Σούβαρδον. Ο οικισμός απείχε δύο ώρες δρόμο στα 1885 από τη Μανωλάδα, την έδρα του τότε Δήμου Βουπρασίων. Με το ΦΕΚ 50Α της 25/07/1879 ο οικισμός προσαρτάται στο Δήμο Βουπρασίων, ενώ με το ΦΕΚ 256Α της 28/08/1912 αποσπάται από το Δήμο Βουπρασίων και προσαρτάται στην κοινότητα Καπελέτου. Με το ΦΕΚ 258Α της 13/10/1924 αποσπάται από την κοινότητα Καπελέτου και προσαρτάται στην κοινότητα Μαζίου. Την 08/08/1928 με το ΦΕΚ 156Α μετονομάζεται σε Ελαιότοπος. Με το ΦΕΚ 276Α της 23/09/1977 ξαναλλάζει όνομα και ονομάζεται πλέον Κουρτέσιον. Με το ΦΕΚ 244Α της 04/12/1997, σύμφωνα με τη Διοικητική Μεταρρύθμιση "Καποδίστριας", προσαρτάται στο Δήμο Βουπρασίας μέχρι το 2010 που εντάχθηκε στο Δήμο Ανδραβίδας-Κυλλήνης (ΦΕΚ 87Α - 07/06/2010) βάσει της Διοικητικής Μεταρρύθμισης "Καλλικράτης". Η εξέλιξη του μόνιμου πληθυσμού του οικισμού τον 21ο αιώνα είναι η εξής: Στο χωριό δραστηριοποιείται ο ποδοσφαιρικός σύλλογος "Α.Π.Ο. Κουρτεσίου" που παίζει στα ερασιτεχνικά πρωταθλήματα του Νομού Ηλείας. Τις τελευταίες δεκαετίες το χωριό αντιμετωπίζει συχνά πυκνά πλημμυρικά φαινόμενα λόγω της υπερχείλισης του χειμάρρου "Γουβός". Οι κάτοικοι του χωριού ασχολούνται κυρίως με τη γεωργία και την κτηνοτροφία. Νέα Πικέρνη Αποτελέσματα της Απογραφής Πληθυσμού-Κατοικιών 2011 που αφορούν στο Μόνιμο Πληθυσμό της Χώρας, Εφημερίδα της Κυβερνήσεως της Ελληνικής Δημοκρατίας, τχ. 2ο, φ. 3465 (28 Δεκεμβρίου 2012) Ε.Σ.Υ.Ε. - Μόνιμος Πληθυσμός της Ελλάδος. Απογραφή 2001, Αθήνα 2004. ISBN 960-86704-8-9. Νέος χωρογραφικός πίναξ. Συνταχθείς και εκδοθείς εγκρίσει του Υπουργείου των Στρατιωτικών υπό Ιωάννου Εμ. Νουχάκη ανθυπασπιστού του Πεζικού, Εκ του Τυπογραφείου του Υπουργείου των Στρατιωτικών, Εν Αθήναις 1885 Βασίλης Παναγιωτόπουλος, Πληθυσμός και Οικισμοί της Πελοποννήσου: 13ος-18ος αιώνας, μετάφρ. Χριστίνα Αγριαντώνη, επιμ. Αγγελική Κόκκου, Ιστορικό Αρχείο - Εμπορική Τράπεζα της Ελλάδος, Αθήνα 1987. ISBN 978-000-7059-21-8. Λεωνίδας Φ. Καλλιβρετάκης, "Νέα Πικέρνη Δήμου Βουπρασίων: το χρονικό ενός οικισμού της Πελοποννήσου τον 19ο αιώνα (και η περιπέτεια ενός πληθυσμού)" στον τόμο Πληθυσμοί και οικισμοί του ελληνικού χώρου. Ιστορικά μελετήματα, σειρά Τετράδια Εργασίας, αρ. 18, Αθήνα, ΙΝΕ/ΕΙΕ, 2003, σελ. 221-242 (ιδίως σελ. 230-231) Ε.Ε.Τ.Α.Α. - Διοικητικές μεταβολές Κουρτεσίου Ηλείας, eetaa.gr. Ανακτήθηκε: 23/02/2014. Ε.Ε.Τ.Α.Α. - Διοικητικές μεταβολές Κοινότητας Κουρτεσίου Ηλείας, eetaa.gr. Ανακτήθηκε: 11/09/2016.
|
To Κουρτέσι είναι οικισμός του Νομού Ηλείας. Βρίσκεται στο βόρειο τμήμα του νομού. Το χωριό περικλείουν οι τοπικοί χείμαρροι "Γουβός" και "Σκλήθρος". Ανήκει από το 2010 κ.εξ. διοικητικά στο Δήμο Ανδραβίδας-Κυλλήνης.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9A%CE%BF%CF%85%CF%81%CF%84%CE%AD%CF%83%CE%B9_%CE%97%CE%BB%CE%B5%CE%AF%CE%B1%CF%82
|
Κώστας Καραγκούνης
|
Γεννήθηκε στις 1 Ιανουαρίου 1975 στο Αγρίνιο και είναι γιος του πρώην υφυπουργού Γεωργίας και πρώην βουλευτή Ανδρέα Καραγκούνη και της Παναγιώτας Χριστοδούλου. Είναι Δικηγόρος Αθηνών και μέλος του ΔΣΑ. Έχει εκπληρώσει από το 2005, την στρατιωτική του θητεία στην 114η Πτέρυγα Μάχης της Ελληνικής Πολεμικής Αεροπορίας. Σπουδές Αφού ολοκλήρωσε τις λυκειακές του σπουδές, σπούδασε Νομική στην Νομική Σχολή του Εθνικού και Καποδιστριακού Πανεπιστημίου Αθηνών. Στη συνέχεια, πραγματοποίησε μεταπτυχιακές σπουδές πάνω στο Διεθνές Δίκαιο στο Πανεπιστήμιο του Ανατολικού Λονδίνου, λαμβάνοντας μεταπτυχιακό δίπλωμα (LLM) με βαθμό άριστα. Συνέχισε τις μεταπτυχιακές του σπουδές πάνω στον τομέα της Πνευματικής Ιδιοκτησίας, στο Πανεπιστήμιο του Εδιμβούργου. Έχει παρακολουθήσει stage μαθημάτων Ευρωπαϊκού Οικονομικού Δικαίου και Ευρωπαϊκού Συγκριτικού Δικαίου στη Νομική Σχολή του Πανεπιστημίου Francois Rabelais de Tours. Έχει μετεκπαιδευτεί στο Harvard Kennedy School (John F. Kennedy School of Goverment) του Πανεπιστημίου Χάρβαρντ.Είναι υποψήφιος διδάκτορας του Οικονομικού Πανεπιστημίου Αθηνών. Πολιτική Με την πολιτική ασχολείται ήδη από τις τάξεις της ΟΝΝΕΔ και της ΔΑΠ-ΝΔΦΚ Νομικής Αθηνών. Εξελέγη βουλευτής Αιτωλοακαρνανίας στις εκλογές της 4ης Οκτωβρίου 2009. Έκτοτε επανεξελέγη βουλευτής στις εκλογές του Μαΐου 2012, στις εκλογές του Ιουνίου 2012, στις εκλογές του Ιανουαρίου 2015, στις εκλογές του Σεπτεμβρίου 2015, στις εκλογές του 2019, στις εκλογές του Μαΐου του 2023 και στις εκλογές του Ιουνίου του 2023. Από τον Ιούνιο του 2012 έως τον Ιούνιο του 2013, υπηρέτησε ως Υφυπουργός Δικαιοσύνης, Διαφάνειας και Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων, στην Κυβέρνηση του Αντώνη Σαμαρά. Από τον Ιανουάριο έως τον Οκτώβριο του 2015, διατέλεσε Εκπρόσωπος Τύπου της Νέας Δημοκρατίας, αντικαθιστώντας την Μαρία Σπυράκη.Με απόφαση του προέδρου της Νέας Δημοκρατίας Κυριάκου Μητσοτάκη, διετέλεσε από το 2015 έως το 2019 Αναπληρωτής Τομεάρχης στον τομέα Πολιτικής Ευθύνης Δικαιοσύνης. Προσωπική Ιστοσελίδα του Κωνσταντίνου Καραγκούνη Αρχειοθετήθηκε 2012-05-06 στο Wayback Machine.
|
Ο Κώστας Καραγκούνης (Αγρίνιο, 1 Ιανουαρίου 1975) είναι Έλληνας δικηγόρος και πολιτικός, που υπηρετεί ως Μέλος της Βουλής των Ελλήνων για την εκλογική περιφέρεια Αιτωλοακαρνανίας από το 2009. Είναι μέλος της Νέας Δημοκρατίας. Διετέλεσε Υφυπουργός Δικαιοσύνης, Διαφάνειας και Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων στην Κυβέρνηση του Αντώνη Σαμαρά, από το 2012 έως το 2013. Επίσης, διετέλεσε Εκπρόσωπος Τύπου της Νέας Δημοκρατίας, από τον Ιανουάριο έως τον Οκτώβριο του 2015.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9A%CF%8E%CF%83%CF%84%CE%B1%CF%82_%CE%9A%CE%B1%CF%81%CE%B1%CE%B3%CE%BA%CE%BF%CF%8D%CE%BD%CE%B7%CF%82
|
9 Νοεμβρίου
|
694 - Στη Δέκατη Έβδομη Σύνοδο του Τολέδο, ο βασιλιάς των Βησιγότθων της Ισπανίας κατηγορεί τους Εβραίους ότι βοηθούν τους μουσουλμάνους και καταδικάζει όλους τους Εβραίους σε δουλεία. 1313 - Ο Λουδοβίκος Δ΄ της Βαυαρίας νικά τον ξάδελφό του Φρειδερίκο Α΄ της Αυστρίας στη μάχη του Γκάμελσντορφ. 1330 - Αρχίζει η μάχη της Ποσάντα, στην οποία ο Βασάραβα Α΄ της Βλαχίας νικά τον ουγγρικό στρατό του Καρόλου Α΄. 1729 - Η Ισπανία, η Γαλλία και η Μεγάλη Βρετανία υπογράφουν τη Συνθήκη της Σεβίλλης. 1799 - Ο Ναπολέων Α΄ της Γαλλίας ηγείται του πραξικοπήματος της 18ης Μπρυμαίρ, τερματίζοντας τη διακυβέρνηση της χώρας από το Διευθυντήριο. 1861 - Διεξάγεται στο Τορόντο ο πρώτος αγώνας καναδικού ποδοσφαίρου. 1866 - Ολοκαύτωμα της Μονής Αρκαδίου στην Κρήτη. 1867 - Το σογκουνάτο Τοκουγκάβα επιστρέφει την εξουσία στον αυτοκράτορα της Ιαπωνίας, ξεκινώντας την αποκατάσταση Μεϊτζί. 1872 - Μεγάλη πυρκαγιά καταστρέφει τη Βοστώνη. 1887 - Οι Ηνωμένες Πολιτείες Αμερικής παίρνουν υπό την κατοχή τους το Περλ Χάρμπορ στη Χαβάη. 1914 - Το γερμανικό πολεμικό πλοίο SMS Emden βυθίζεται από το αυστραλέζικο HMAS Sydney στα νησιά Κόκος. 1918 - Ο κάιζερ Γουλιέλμος Β΄ της Γερμανίας παραιτείται μετά τη Νοεμβριανή Επανάσταση και η Γερμανία ανακηρύσσεται Δημοκρατία. 1921 - Ιδρύεται το ιταλικό Εθνικό Φασιστικό Κόμμα. 1923 - Στο Μόναχο της Γερμανίας, η αστυνομία και τα κυβερνητικά στρατεύματα συντρίβουν το πραξικόπημα της μπιραρίας στη Βαυαρία. Το αποτυχημένο πραξικόπημα είναι έργο των Ναζί. 1937 - Ο κινεζικός στρατός υποχωρεί από τη μάχη της Σαγκάης. 1938 - Ο ναζιστής Γερμανός διπλωμάτης Ερνστ φομ Ρατ υποκύπτει στα θανατηφόρα τραύματά του από τους πυροβολισμούς του Εβραίου αντιστασιακού αγωνιστή Έρσελ Γκρίνσπαν, μία πράξη που οι Ναζί χρησιμοποίησαν ως δικαιολογία για να κινήσουν το εθνικό πογκρόμ, γνωστό ως Νύχτα των Κρυστάλλων. 1953 - Η Καμπότζη αποκτά την ανεξαρτησία της από τη Γαλλία. 1963 - Στην Ιαπωνία, έκρηξη σε ανθρακωρυχείο σκοτώνει 458 άτομα, ενώ 839 νοσηλεύονται με δηλητηρίαση από μονοξείδιο του άνθρακα. 1965 - Αρκετές πολιτείες των Η.Π.Α. και μέρη του Καναδά πλήττονται από μία σειρά διακοπών ρεύματος διάρκειας έως και 13 ώρες. 1965 - Ο Ρότζερ Άλλεν Λαπόρτ, διαμαρτυρόμενος για τον Πόλεμο του Βιετνάμ, αυτοπυρπολείται μπροστά από το κτίριο του Ο.Η.Ε. 1967 - Πρόγραμμα Απόλλων: Η NASA εκτοξεύει το μη επανδρωμένο διαστημικό σκάφος Απόλλων 4 τοποθετημένο στην κορυφή του πρώτου πυραύλου Saturn V. 1967 - Εκδίδεται το πρώτο τεύχος του περιοδικού Rolling Stone. 1970 - Πόλεμος του Βιετνάμ: Το Ανώτατο Δικαστήριο των Ηνωμένων Πολιτειών με ψήφους 6-3 ψηφίζει κατά της ακρόασης μίας υπόθεσης που θα επέτρεπε στη Μασαχουσέτη να θέσει σε ισχύ νόμο που θα παρείχε στους κατοίκους της το δικαίωμα να αρνηθούν τη στρατιωτική θητεία σε ακήρυχτο πόλεμο. 1985 - Ο 22χρονος Σοβιετικός Γκάρι Κασπάροφ γίνεται ο νεαρότερος παγκόσμιος πρωταθλητής στο σκάκι, νικώντας τον επίσης Σοβιετικό Ανατόλι Κάρποφ. 1989 - Πτώση του Τείχους του Βερολίνου. Η Λαοκρατική Δημοκρατία της Γερμανίας ανοίγει τα σημεία ελέγχου στο Τείχος του Βερολίνου, επιτρέποντας στους πολίτες της να ταξιδεύουν στο Δυτικό Βερολίνο. 1993 - Η γέφυρα Στάρι Μοστ στη βοσνιακή πόλη Μόσταρ, που κατασκευάστηκε το 1566, καταρρέει μετά τις βομβιστικές επιθέσεις από τις κροατικές δυνάμεις κατά τη διάρκεια του Κροατικού-Βοσνιακού πολέμου. 2005 - Εκτόξευση της αποστολής Venus Express του Ευρωπαϊκού Οργανισμού Διαστήματος (ESA) από το Μπαϊκονούρ με προορισμό την Αφροδίτη 1383 - Νικολό Γ΄ των Έστε, μαρκήσιος της Φερράρα 1467 - Φιλίππη του Χέλρε, δούκισσα της Λωρραίνης 1818 - Ιβάν Τουργκένιεφ, Ρώσος συγγραφέας 1819 - Ανιμπάλε ντε Γκάσπαρις, Ιταλός αστρονόμος 1841 - Εδουάρδος Ζ΄, βασιλιάς του Ηνωμένου Βασιλείου 1849 - Λεόν-Μαξίμ Κολινιόν, Γάλλος αρχαιολόγος 1855 - Αλέξανδρος Ζαΐμης, Έλληνας πολιτικός 1868 - Μαρί Ντρέσλερ, Καναδή ηθοποιός 1880 - Τζάιλς Γκίλμπερτ Σκοτ, Άγγλος αρχιτέκτονας 1885 - Χέρμαν Βέιλ, Γερμανός μαθηματικός, θεωρητικός φυσικός και φιλόσοφος 1885 - Βελιμίρ Χλέμπνικωφ, Ρώσος συγγραφέας 1886 - Εντ Γουίν, Αμερικανός ηθοποιός 1888 - Ζαν Μονέ, Γάλλος οικονομολόγος 1904 - Βίκτορ Μπρακ, Γερμανός αξιωματούχος των Ναζί 1911 - Καγ Φρανκ, Φινλανδός βιομηχανικός σχεδιαστής 1914 - Χέντι Λαμάρ, Αυστριακή ηθοποιός 1918 - Σπύρο Άγκνιου, Αμερικανός πολιτικός 1922 - Ίμρε Λάκατος, Ούγγρος φιλόσοφος 1923 - Ελένη Χατζηαργύρη, Ελληνίδα ηθοποιός 1926 - Χιου Λέοναρντ, Ιρλανδός συγγραφέας 1928 - Ανν Σέξτον, Αμερικανίδα ποιήτρια 1929 - Ίμρε Κέρτες, Ούγγρος συγγραφέας 1934 - Καρλ Σαγκάν, Αμερικανός αστρονόμος και συγγραφέας 1935 - Μαίρη Λίντα, Ελληνίδα τραγουδίστρια 1936 - Μιχαήλ Ταλ, Λετονός σκακιστής 1936 - Μαίρη Τρέιβερς, Αμερικανίδα τραγουδίστρια (Peter, Paul and Mary) 1948 - Σάρον Στούντερ, Αμερικανίδα κολυμβήτρια 1948 - Λουίς Φελίπε Σκολάρι, Βραζιλιάνος ποδοσφαιριστής και προπονητής 1970 - Κρις Τζέρικο, Αμερικανός παλαιστής, τραγουδιστής και ηθοποιός 1973 - Ζήσης Βρύζας, Έλληνας ποδοσφαιριστής 1974 - Αλεσσάντρο Ντελ Πιέρο, Ιταλός ποδοσφαιριστής 1982 - Γωγώ Τσαμπά, Ελληνίδα τραγουδίστρια 1986 - Ελίνα Ανδριόλα, Ελληνίδα αθλήτρια 1996 - Χιράι Μόμο, Ιαπωνίδα τραγουδίστρια μέλος του συγκροτήματος στη K-Pop και J-Pop ως TWICE 959 - Κωνσταντίνος Ζ΄, Βυζαντινός αυτοκράτορας 1261 - Σάντσια της Προβηγκίας, βασίλισσα των Ρωμαίων 1317 - Μανφρέδος, δούκας των Αθηνών 1328 - Κάρολος, δούκας της Καλαβρίας 1623 - Ουίλιαμ Κάμντεν, Άγγλος ιστορικός 1685 - Λουδοβίκος Αρμάνδος Α΄, πρίγκιπας του Κοντί 1801 - Καρλ Στάμιτς, Γερμανός συνθέτης 1832 - Ελισάβετ Μουτζάν-Μαρτινέγκου, Ελληνίδα συγγραφέας 1918 - Γκυγιώμ Απολλιναίρ, Γάλλος ποιητής 1918 - Άλμπερτ Μπαλλίν, Γερμανός εφοπλιστής 1920 - Άγιος Νεκτάριος Αιγίνης 1927 - Εμμανουήλ Χ. Ζυμβρακάκης, Έλληνας στρατιωτικός 1932 - Ρούντολφ Μπόιερ, Ούγγρος δισκοβόλος 1938 - Ερνστ φομ Ρατ, Γερμανός διπλωμάτης 1940 - Νέβιλ Τσάμπερλεν, Άγγλος πολιτικός 1953 - Ιμπν Σαούντ, βασιλιάς της Σαουδικής Αραβίας 1970 - Σαρλ ντε Γκωλ, Γάλλος στρατηγός και πολιτικός 1975 - Δημήτριος Τσούμπας, Έλληνας πολιτικός 1857 - Διονύσιος Ρώμας, Έλληνας λογοτέχνης 1990 - Μελισσάνθη, Ελληνίδα ποιήτρια 1991 - Υβ Μοντάν, Ιταλο-Γάλλος ηθοποιός και τραγουδιστής 2001 - Τζοβάνι Λεόνε, Ιταλός πολιτικός 2009 - Άρντα Μαντικιάν, Ελληνίδα μεσόφωνος 2012 - Σεργκέι Νικόλσκι, Ρώσος μαθηματικός 2017 - Κώστας Βεργόπουλος, Έλληνας οικονομολόγος 2017 - Σάιλα Στάιλζ, Καναδή πορνογραφική ηθοποιός Νεκταρίου, μητροπολίτου Πενταπόλεως, του εν Αιγίνη, του θαυματουργού (†1920) Μαρτύρων Ονησιφόρου († γ΄-δ΄αι.) και Πορφυρίου Αντωνίου οσίου, Ναρσή και Αρτεμίωνος Χριστοφόρου και Μαύρας Οσίων Θεοκτίστης της Λεσβίας (†889), της εν τη «Εκατονταπυλιανή» Πάρου ασκησάσης, Ματρώνης της εκ Πέργης, Ελλαδίου, Ιωάννου του «βραχύσωμου», Συμεώνος του «μεταφράστου» Ευθυμίου, Νεοφύτου και Νικηφόρου Ευστολίας και Σωπάτρας
|
Σεπτέμβριος | Οκτώβριος | Νοέμβριος | Δεκέμβριος | Ιανουάριος 8 Νοεμβρίου | 9 Νοεμβρίου | 10 Νοεμβρίου Η 9η Νοεμβρίου είναι η 313η ημέρα του έτους κατά το Γρηγοριανό ημερολόγιο (314η σε δίσεκτα έτη). Υπολείπονται 52 ημέρες.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/9_%CE%9D%CE%BF%CE%B5%CE%BC%CE%B2%CF%81%CE%AF%CE%BF%CF%85
|
Τσουβασία
|
Η Τσουβασία βρίσκεται στο κέντρο του ευρωπαϊκού τμήματος της Ρωσίας, στην καρδιά διαμερίσματος του Βόλγα, στο μέσο μεταξύ του Νίζνι Νόβγκοροντ και του Καζάν. Η δημοκρατία δεν είναι μεγάλη, αλλά είναι μια από τις πιο πυκνοκατοικημένες πληθυσμιακά περιφέρειες της Ρωσικής Ομοσπονδίας, με συνολικό πληθυσμό 1,35 εκατομμυρίων ανθρώπων. The Head is elected directly by the people. Term of service is five years. Ο Αρχηγός της Τσουβασίας (ως το 2011 Πρόεδρος της Δημοκρατίας των Τσουβάς), εκλέγεται από το λαό και οι τελευταίες εκλογές διεξήχθησαν στις 13 Σεπτεμβρίου 2015. Η θητεία του είναι πενταετής. Επίσημη ιστοσελίδα της Δημοκρατίας των Τσουβάς Αρχειοθετήθηκε 2011-09-23 στο Wayback Machine.
|
Δημοκρατία των Τσουβάς — ή Τσουβασία (ρωσικά: Чува́шская Респу́блика — Чува́шия, τσουβασικά:Чӑваш Республики — Чӑваш Ен), είναι ομοσπονδιακό υποκείμενο της Ρωσικής Ομοσπονδίας (μια δημοκρατία) που βρίσκεται στην κεντρική Ρωσία. Είναι η πατρίδα των Τσουβάς. Το διοικητικό της κέντρο είναι η πόλη της Τσεμποκσάρι (453.721 κάτοικοι - απογρ. 2010).
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A4%CF%83%CE%BF%CF%85%CE%B2%CE%B1%CF%83%CE%AF%CE%B1
|
Πιάτσα Μπαρμπερίνι
|
Κατά την αρχαιότητα η ευρύτερη περιοχή αποτελούσε πολυτελές προάστιο, όπου διατηρούσαν τις βίλες τους εύποροι πολίτες. Ωστόσο, μετά τη λεηλασία της Ρώμης κατά τον 5ο αιώνα η περιοχή ερημώθηκε. Ανέκτησε τη χαμένη της αίγλη το 17ο αιώνα, όταν χτίστηκαν στην περιοχή διάφορα κτίσματα τα οποία σχετίζονταν ως επί το πλείστον με την ισχυρή οικογένεια των Μπαρμπερίνι και το Τάγμα των Καπουτσίνων Μοναχών. Όσο για την ίδια τη Βία Βένετο, αυτός ο δρόμος με τα κομψά ξενοδοχεία και τα καφέ κατασκευάστηκε προς τα τέλη του 19ου αιώνα. Γνώρισε μεγάλη λάμψη κατά τις δεκαετίες του ’50 και ’60, όταν σύχναζαν στην περιοχή τα λαμπρότερα αστέρια του ιταλικού κινηματογράφου, με τους παπαράτσι να παρακολουθούν κάθε τους βήμα. Στις μέρες μας η περιοχή παραμένει πολύβουη και κέντρο τουρισμού. Το χαρακτηριστικότερο μνημείο της πλατείας είναι η Κρήνη του Τρίτωνα, ένα σιντριβάνι που κατασκεύασε στο κέντρο της ο μαέστρος του Μπαρόκ, Τζαν Λορέντσο Μπερνίνι. Η κρήνη κατασκευάστηκε το 1642, μετά από παραγγελία του προστάτη του Μπερνίνι, Πάπα Ουρβανού Η', κατά κόσμον Μαφφέο Μπαρμπερίνι. Τα ίδια πρόσωπα συνδέονται και με την κατασκευή μιας ακόμη κατασκευής που σήμερα βρίσκεται στη συμβολή της πλατείας με τη Βία Βένετο. Πρόκειται για την Κρήνη των Μελισσών, την οποία κατασκεύασε ο Μπερνίνι το 1644, και η οποία έγινε στόχος καυστικών σχολίων εξαιτίας της πικρίας του απλού λαού για τη ματαιοδοξία των Μπαρμπερίνι. Οι μέλισσες απεικονίζονταν στο οικόσημο της οικογένειας, και για το λόγο αυτό πολλά από τα μνημεία στην ευρύτερη περιοχή της πλατείας διαθέτουν ανάγλυφα με τη μορφή τους, συμπεριλαμβανομένων και των δύο κρηνών. Όταν ο Ουρβανός ανέβηκε στον παπικό θρόνο, διέταξε την ανοικοδόμηση ενός πολυτελούς ανακτόρου για την οικογένειά του. Το Παλάτσο Μπαρμπερίνι, το οποίο δεσπόζει στην πλατεία – η είσοδός του είναι στην Βια ντελε Κουάτρο Φοντάνε – επιμελήθηκαν οι λαμπροί αρχιτέκτονες Κάρλο Μαντέρνο, Φραντσέσκο Μπορομίνι και Τζαν Λορέντσο Μπερνίνι. Σήμερα εκεί φιλοξενείται μέρος της συλλογής της Εθνικής Πινακοθήκης Αρχαίας Τέχνης. Συγκεκριμένα μπορεί κανείς να θαυμάσει έργα των Ελ Γκρέκο, Ραφαήλ, Χολμπάιν, Καραβάτζιο, Λίπι και Γκουΐντο Ρένι. Στις παρυφές της Βία Βένετο βρίσκεται επίσης ένα ιστορικό κτίριο, μια εκκλησία που συνδέεται με το Τάγμα των Καπουτσίνων Μοναχών, η Σάντα Μαρία ντελα Κοντσετσιόνε. Στον ναό αυτό τονίζεται ιδιαίτερα η ζοφερότητα του θανάτου, με τους Καπουτσίνους να έχουν διακοσμήσει τους τοίχους της κρύπτης της με σκελετούς περίπου 4.000 αδελφών τους, δημιουργώντας ένα μακάβριο μεμέντο μόρι. Τέλος, το όνομα του Μπερνίνι, συνδέεται με έναν ακόμη τρόπο με την πλατεία. Εκεί βρίσκεται ένα ονομαστό ξενοδοχείο πέντε αστέρων, γνωστό ως Hotel Bernini Bristol. Ιδρύθηκε το 1874 και διαθέτει δωμάτια με επίπλωση από αντίκες ταπισερί του 18ου αιώνα. Εκεί για δεκαετίες φιλοξενούνται πολιτικοί, διπλωμάτες και διασημότητες. Αποτελεί δε το σκηνικό του τελευταίου κεφαλαίου του μυθιστορήματος «Illuminati» του Αμερικανού συγγραφέα Νταν Μπράουν. Για μεγέθυνση κάντε κλικ στις φωτογραφίες: «Ρώμη», Σειρά: Οδηγοί του Κόσμου, Εκδόσεις DK - Η Καθημερινή, 1998 (ISBN 960-7945-09-3) Σχετικά άρθρα της αγγλόφωνης και ιταλόφωνης βικιπαίδειας.
|
Η Πιάτσα Μπαρμπερίνι είναι μια από τις διασημότερες πλατείες της πόλης της Ρώμης. Βρίσκεται στα σύνορα του Κυρηναλίου Λόφου με τους κήπους Όρτι Σαλουστιάνι και αποτελεί το σημείο εκκίνησης της φημισμένης Βία Βένετο. Εξυπηρετείται από τον ομώνυμο σταθμό του μετρό, ενώ απέχει γύρω στα 10 με 15 λεπτά με τα πόδια από το σιδηροδρομικό σταθμό Τέρμινι.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A0%CE%B9%CE%AC%CF%84%CF%83%CE%B1_%CE%9C%CF%80%CE%B1%CF%81%CE%BC%CF%80%CE%B5%CF%81%CE%AF%CE%BD%CE%B9
|
Γρηγόρης Ψαριανός
|
Γεννήθηκε στο 1954 στην Αθήνα. Σπούδασε στην Ανωτάτη Βιομηχανική Σχολή Πειραιά, πτυχιούχος του μετέπειτα Πανεπιστημίου Πειραιά. Εργάστηκε ως δημοσιογράφος και μουσικός παραγωγός για 25 χρόνια σε ραδιοφωνικούς σταθμούς όπως στον Αθήνα 9.84, τον Flash 961, τον ΚLIK fm, τον BEST 92,6, τον 941 Επικοινωνία, τον SevenX, τον ΑΝΤ1 και την ΕΡΤ. Έχει ασχοληθεί με τα αθλητικά ως ιδρυτικό μέλος και πρόεδρος της εταιρίας λαϊκής βάσης φίλων της ΑΕΚ «ΕΝΩΣΗ 1924». Διετέλεσε μέλος του Δ.Σ. της ΠΑΕ ΑΕΚ, το 2005. Διετέλεσε μέλος τού Γνωμοδοτικού Συμβουλίου του Φεστιβάλ Αθηνών και του Μεγάρου Μουσικής Θεσσαλονίκης. Υπήρξε ιδρυτικό μέλος της ΕΑΡ και του Συνασπισμού το 1989, ενώ είχε δραστηριοποιηθεί από το 1972 στον παράνομο Ρήγα Φεραίο και στο ΚΚΕ Εσωτερικού, δίπλα στον Λεωνίδα Κύρκο και τον Μιχάλη Παπαγιαννάκη. Ιδρυτικό στέλεχος και βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ και από το 2010 της ΔΗΜΑΡ. Μετά την διαγραφή του δραστηριοποιήθηκε με Το Ποτάμι. Το 2006 εκλέχθηκε δημοτικός σύμβουλος στο Δήμο Αθηναίων με την παράταξη Ανοιχτή Πόλη. Στις περιφερειακές εκλογές του 2010 ήταν επικεφαλής του συνδυασμού Αττική Γη και εκλέχθηκε περιφερειακός σύμβουλος στην Περιφέρεια Αττικής. Εξελέγη βουλευτής Β' Αθηνών, στις εκλογές του 2007 και του 2009 με τον ΣΥΡΙΖΑ, του 2012 με τη Δημοκρατική Αριστερά και του 2015 με Το Ποτάμι. Τον Ιανουάριο του 2019 με τον επίσης βουλευτή του κόμματος, Γιώργο Αμυρά, τάχθηκαν κατά της Συμφωνίας των Πρεσπών, διαφωνώντας με τη στάση του κόμματος για ψήφο κατά συνείδηση· τελικά ο Ψαριανός ψήφισε «παρών».Τον Μάιο του 2019 ανακοίνωσε την υποψηφιότητά του στις βουλευτικές εκλογές με τη Νέα Δημοκρατία στο Νότιο Τομέα της Β' εκλογικής περιφέρειας Αθηνών. Έλαβε 11.051 ψήφους και δεν εξελέγη βουλευτής. Αργότερα διορίστηκε ως μετακλητός συνεργάτης στο γραφείο του πρώην αντιπροέδρου της κυβέρνησης, Παναγιώτη Πικραμμένου. Προσωπική ιστοσελίδα Αρχειοθετήθηκε 2016-12-26 στο Wayback Machine.
|
Ο Γρηγόρης Ψαριανός (2 Οκτωβρίου 1954) είναι Έλληνας δημοσιογράφος, ραδιοφωνικός παραγωγός, στιχουργός και πρώην βουλευτής της Β΄ Αθηνών του Ελληνικού κοινοβουλίου εκλεγμένος με τον ΣΥΡΙΖΑ, την ΔΗΜΑΡ και Το Ποτάμι. Στις εκλογές του 2019 ήταν υποψήφιος με την Νέα Δημοκρατία, αλλά δεν κατόρθωσε να εκλεγεί.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%93%CF%81%CE%B7%CE%B3%CF%8C%CF%81%CE%B7%CF%82_%CE%A8%CE%B1%CF%81%CE%B9%CE%B1%CE%BD%CF%8C%CF%82
|
Δημοκρατία του Νόβγκοροντ
|
Πριν την ανεξαρτητοποίησή του, το Νόβγκοροντ ήταν το δεύτερο σημαντικότερο πριγκιπάτο του βαραγγοσλαβικού κράτους των Ρως μετά την πρωτεύουσα Κίεβο. Δεδομένου μάλιστα ότι οι Βάραγγοι είχαν εγκατασταθεί εκεί πολύ πριν κατακτήσουν το Κίεβο, θεωρούσαν την πόλη ως κοιτίδα της αριστοκρατίας που διοικούσε το κράτος. Η αυτονόμηση της τοπικής ολιγαρχίας από την κεντρική εξουσία ήταν μία μακρόχρονη διαδικασία, η οποία δρομολογήθηκε μετά το θάνατο του Μεγάλου Πρίγκιπα Γιάροσλαβ του Σοφού (1054) και οφείλεται σε δύο κύρια αίτια: Οι διάδοχοι του Γιάροσλαβ στο θρόνο του Κιέβου απέτυχαν να διατηρήσουν την ενότητα του κράτους. Εν αντιθέσει με το υπόλοιπο κράτος που εμπορευόταν κυρίως με την Κωνσταντινούπολη, οι αγορές - στόχοι του Νόβγκοροντ βρίσκονταν στη Βαλτική. Επομένως το Νόβγκοροντ δεν είχε άμεση ανάγκη από ένα ισχυρό Κίεβο, το οποίο θα εγγυόταν την ασφάλεια των εμπορικών δρόμων προς τη Μαύρη Θάλασσα.Ως αποτέλεσμα της διαδικασίας αυτονόμησης, η είσοδος στο 12ο αι. έβρισκε την πόλη να διαθέτει ήδη δικό της αρχιεπίσκοπο και στρατιωτικό διοικητή. Επίσης σε πολιτικές δομές το Νόβγκοροντ έμοιαζε περισσότερο με δυτικοευρωπαϊκή παρά με ρωσική πόλη. Η ανεξαρτησία κηρύχθηκε επισήμως από τις δύο κυρίαρχες τάξεις, τους αριστοκράτες (βογιάρους) και τους μεγαλεμπόρους, το 1136. Στο νέο κράτος ενσωματώθηκαν μια σειρά από σημαντικές πόλεις της ΒΔ Ρωσίας: Πσκοβ (Πίσκοβο), Λάντογκα, Στάραγια Ρούσα, Όρεσεκ. Οι δεκαετίες που ακολούθησαν ανέδειξαν τη Δημοκρατία του Νόβγκοροντ στη σημαντικότερη δύναμη του ανατολικού σλαβικού κόσμου, ιδιαίτερα μετά τη Μογγολική Εισβολή (13ος αιώνας). Το Νόβγκοροντ δεν αντιμετώπισε τη μοίρα των νότιων και ανατολικών ρωσικών περιοχών, που υποδουλώθηκαν στους Μογγόλους, αλλά είχε να αντιμετωπίσει επιβουλές από τη δύση. Μέσα σε ενάμιση αιώνα πέτυχε να αποκρούσει σειρά επιθέσεων από τους Σουηδούς και τους Τεύτονες, οι οποίοι επιβουλεύονταν τα εδάφη του. Οι εισβολές αυτές, πέραν της προφανούς επιθυμίας των επιτιθεμένων για επέκταση, είχαν και θρησκευτικό χαρακτήρα, αφού είχαν εγκριθεί με παπική βούλα ως πόλεμος κατά των αιρετικών ορθοδόξων. Το 1348 αποχώρησε από τη Δημοκρατία το Πσκοβ, αλλά αυτό ουδόλως την αποδυνάμωσε - μέχρι τις αρχές του 15ου αι. είχε εξαπλωθεί σε μια επικράτεια από τη Βαλτική μέχρι τα Ουράλια. Το δε εμπόριό της κυριαρχούσε στη Βόρεια Ευρώπη, σε βαθμό που το Νόβγκοροντ ήταν μία από τις τέσσερις πλουσιότερες πόλεις της Χανσεατικής Ένωσης μαζί με το Λονδίνο, το Μπέργκεν και το Μπρυζ. Η οικονομική ισχύς έδωσε στην πόλη τη δυνατότητα να χρηματοδοτεί μεγάλα έργα και να μετακαλεί καλλιτέχνες από ολόκληρη την Ευρώπη, όπως τον κωνσταντινουπολίτη αγιογράφο Θεοφάνη. Την ίδια περίοδο που η Δημοκρατία του Νόβγκοροντ άκμαζε, στην υπόλοιπη Ρωσία είχε ξεκινήσει η απεξάρτηση από το μογγολικό έλεγχο και ένα νέο ισχυρό κρατίδιο αναδεικνυόταν σε ανταγωνιστική δύναμη: ήταν το Μέγα Δουκάτο της Μόσχας, το οποίο φιλοδοξούσε να ενοποιήσει τα ρωσικά εδάφη σε μία ενιαία επικράτεια με πρωτεύουσα τη Μόσχα. Οι διενέξεις μεταξύ των δύο κρατιδίων ξεκίνησαν στα τέλη του 14ου αι. Φοβισμένοι από τη μοσχοβίτικη απειλή, οι βογιάροι της Δημοκρατίας κατέφυγαν σε συμμαχία με τις καθολικές Λιθουανία και Πολωνία. Αυτό όμως εξόργισε τις λαϊκές τάξεις, οι οποίες αντιμετώπισαν τη συμμαχία ως προδοσία κατά του ρωσικού έθνους και της ορθόδοξης πίστης. Ως αποτέλεσμα ξέσπασε μία μακρόχρονη εσωτερική έριδα, η οποία άλλες φορές περιοριζόταν σε πολιτικό επίπεδο και άλλοτε έπαιρνε το χαρακτήρα ένοπλης εμφύλιας σύγκρουσης. Η κατάσταση αυτή εξασθένησε σημαντικά τη δύναμη του Νόβγκοροντ για τις επόμενες δεκαετίες. Το καλοκαίρι του 1471, με το στρατό τους ηττημένο από το μοσχοβίτη Ιβάν Γ' στη Σελόνα και τον ποταμό Ντβίνα, οι βογιάροι του Νόβγκοροντ ακύρωσαν τη συμμαχία με Λιθουανία - Πολωνία και δήλωσαν υποταγή στη Μόσχα. Κράτησαν όμως μία σχετική αυτονομία, την οποία αρχικά ο Ιβάν αποδέχθηκε, αλλά στη συνέχεια προσπαθούσε με κάθε τρόπο να ακυρώσει. Η οριστική ενσωμάτωση της Δημοκρατίας στο αναδυόμενο ρωσικό βασίλειο έγινε τελικά στις 14 Ιανουαρίου 1478. Ο Ιβάν πολιόρκησε το Νόβγκοροντ και δεν έδωσε στην πόλη καμία επιλογή, πέρα από την αποδοχή της πλήρους κυριαρχίας του. Από εκείνη τη στιγμή, η Φεουδαλική Δημοκρατία του Νόβγκοροντ έπαυσε να υπάρχει. Για τα δεδομένα του ύστερου μεσαίωνα, οι θεσμοί της Δημοκρατίας του Νόβγκοροντ εμφάνιζαν αρκετές πρωτοτυπίες. Οι εξουσίες ήταν διαχωρισμένες (αν και όχι με τη διάκριση που εφαρμόζεται σήμερα) και κύριος φορέας τους δεν ήταν ένας ηγεμόνας ή η αυλή του, αλλά ένα σαφώς ευρύτερο σώμα. Τα κυριότερα όργανα της Δημοκρατίας ήταν τα ακόλουθα: Λαϊκή Συνέλευση (вече:βέτσε). Υπήρχε ως θεσμός επί Κράτους των Ρως, αλλά λειτουργούσε περισσότερο ως συμβουλευτικό όργανο για τα τοπικά ζητήματα. Μετά την κήρυξη της ανεξαρτησίας αναβαθμίσθηκε στην ανώτατη αρχή της Δημοκρατίας. Αποτελείτο από εκπροσώπους του αστικού και του ελεύθερου αγροτικού πληθυσμού, νομοθετούσε, ασκούσε τη διακυβέρνηση και αποφάσιζε ποιοι θα καταλάμβαναν τα πολιτικά και στρατιωτικά αξιώματα. Σύμφωνα με την παράδοση, συνεδρίαζε κάθε φορά που ένα μέλος της κτυπούσε την καμπάνα - η υπερβολή αυτή προδίδει ότι η βέτσε συνεδρίαζε τακτικά και είχε αποφασιστική αρμοδιότητα για οτιδήποτε.Αρχιεπίσκοπος. Έπρεπε να κατάγεται από βογιαρική οικογένεια, επιλεγόταν όμως από τη Λαϊκή Συνέλευση και μπορούσε να ανακληθεί από αυτήν. Ήταν ο επικεφαλής του κράτους, διαχειριζόταν τα οικονομικά και τη δημόσια γη (φέουδα του Μέγα Πρίγκιπα του Κιέβου, τα οποία "κρατικοποιήθηκαν" μετά την ανεξαρτησία) και είχε την ευθύνη των διεθνών σχέσεων. Είχε επίσης δικαστικές αρμοδιότητες στον τομέα του ποινικού δικαίου.Δούκας ή Κυβερνήτης. Ο δούκας ήταν ευγενής καταγόμενος από περιοχή έξω από τη Δημοκρατία. Τον επέλεγε η Λαϊκή Συνέλευση, η οποία τον καλούσε στο Νόβγκοροντ και υπέγραφε μαζί του συμβόλαιο, στο οποίο οριζόταν ποιες θα είναι οι αρμοδιότητές του. Κύριο καθήκον του ήταν η ηγεσία του στρατού. Σημαντικότερος δούκας του Νόβγκοροντ υπήρξε ο Αλέξανδρος Νιέφσκι, ο οποίος απέκρουσε την τευτονική εισβολή με την περίφημη Μάχη των Πάγων το 1242.Συντεχνίες. Ήταν οι ενώσεις των εμπόρων και των τεχνιτών. Διαιρούνταν στους Ουλιτσάνε (αυτοί που δραστηριοποιούνταν στους δρόμους της πόλης), τους Κοντσάνε (των προαστίων) και τους Σότνι (επαγγελματίες του ιδίου κλάδου). Καμία απόφαση του κράτους που αφορούσε τα συμφέροντα μίας περιοχής ή ενός κλάδου δεν ήταν έγκυρη, εάν δεν επικυρωνόταν από την αντίστοιχη συντεχνία. Κράτος των Ρως Λευκή-μπλε-λευκή σημαία Ιστοσελίδα για τις ανασκαφές στο Νόβγκοροντ
|
Η Φεουδαλική Δημοκρατία του Νόβγκοροντ (1136–1478) υπήρξε κρατικό μόρφωμα της ΒΔ Ρωσίας κατά τον ύστερο Μεσαίωνα με πρωτεύουσα το Νόβγκοροντ. Διαδραμάτισε σημαντικό ρόλο σε μια πολύ δύσκολη περίοδο για τον ανατολικό σλαβικό κόσμο, όντας ένα από τα λίγα ρωσικά κράτη που έμειναν ανέπαφα τόσο από τη μογγολική εισβολή στο νότο, όσο και το σουηδικό και τευτονικό επεκτατισμό από δυσμάς.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%94%CE%B7%CE%BC%CE%BF%CE%BA%CF%81%CE%B1%CF%84%CE%AF%CE%B1_%CF%84%CE%BF%CF%85_%CE%9D%CF%8C%CE%B2%CE%B3%CE%BA%CE%BF%CF%81%CE%BF%CE%BD%CF%84
|
Ιερός ναός Αγίας Τριάδας Αγρινίου
|
Η ιστορία του Ιερού Ναού ανάγεται πίσω στο 1801 όταν ο γνωστός προεστός του Αγρινίου Πάνος Γαλάνης δώρησε στη Μονή Τατάρνας ένα οικόπεδο ανάμεσα από τους οικισμούς Βραχωριτών και Τούρκων. Στο δικαιοπρακτικό της δωρεάς του Γαλάνη θέτεται ως όρος η ανέγερση εκκλησίας. Οι καλόγεροι του μοναστηριού τον τήρησαν, αφού κατέβηκαν στο Αγρίνιο το 1810 (όταν ερημώθηκε η Τατάρνα) και μέσα σε δύο μήνες απέσπασαν διαταγή από τον Αλή Πασά να ανεγερθεί μελετημένη εκκλησία στο συγκεκριμένο οικόπεδο. Όμως από την τοπική διοίκηση του Αγρινίου επικύρωσε την απόφαση οκτώ χρόνια αργότερα (το 1818). Ο ηγούμενος της Τατάρνας, προκειμένου να επεκτείνει τον περίβολο του Ναού, αγόρασε ένα δεύτερο οικόπεδο δίπλα από το οικόπεδο που είχε δωρίσει ο Γαλάνης. Έτσι το 1819, με έξοδα της Μονής και συνεισφορές των κατοίκων χτίστηκε ο Ναός. Τον Σεπτέμβρη του 1820 ο Γαλάνης παρήγγειλε 5 δεσποτικές εικόνες από την Οδησσό. Οι εικόνες αυτές έφτασαν τον Φεβρουάριο του 1821 στην Πάτρα, όμως δεν έφτασαν ποτέ στο Αγρίνιο λόγω της κήρυξης της Επανάστασης. Επειδή βρισκόταν σε ύψωμα, χρησίμευσε ως κανονόστασιο και κατά την άλωση του Βραχωρίου (Ιούνιος του 1821) γκρεμίστηκε. Φαίνεται ότι κατά την διάρκεια της επανάστασης είχε ξαναχτιστεί, πρόχειρα όμως. Μετά την επανάσταση ο Ναός ανεγείρεται ξανά με έξοδα της Τατάρνας μεγαλύτερος Ναός. Μετά την επανάσταση, η εκκλησία της Αγίας Τριάδας λειτουργούσε ως μετόχι της Τατάρνας με ιερέα μοναχό. Η Τατάρνα ως σταυροπηγιακή μονή διατηρούσε το μετόχι της Αγίας Τριάδας έξω από την δικαιοδοσία του Επισκόπου. Το 1835 όμως ο Επίσκοπος ζητάει ένταξη του Ναού στην δικαιοδοσία της Επισκοπής. Όμως από τον Εκκλησιαστικό Γραμματέα της Επικράτειας προκύπτει ότι ο Ναός είναι δύσκολο να θεωρηθεί ενοριακός αφού υπάρχουν «νόμιμοι τίτλοι μη προσβληθέντες». Πρώτος ιερέας του Ναού ήταν ο ιερομόναχος Ανανίας Ταταρνιώτης. Το 1839 όμως οι Αγρινιώτες δεν τάσσονται όλοι υπέρ της Μονής κι έτσι οι μισοί θέλουν να κάνουν τον Ναό ενοριακό ενώ οι άλλοι μισοί να τον διατηρήσουν ως μετόχι της Τατάρνας. Εν τέλει το 1843 υπάγεται οριστικά στην δικαιοδοσία της επισκοπής. Από το 1906 υψώνεται ολοκαίνουριος μεγαλύτερος ναός με περισσότερους χώρους, ο οποίος και διατηρείται έως σήμερα. Βρίσκεται στα ΝΑ της πόλης του Αγρινίου. Πλαισιώνεται από ένα μικρό πάρκο, καθώς και έναν πεζόδρομο από την μεριά της κεντρικής πόρτας. Ο πεζόδρομος καταλήγει επί της οδού Μακρή, ενώ η άλλη έξοδος από το περίβολο καταλήγει επί της οδού Θυσίας. Λίγα μέτρα πίσω από το ιερό της Αγίας Τριάδας είναι ο τόπος όπου Μεγάλη Παρασκευή του 1944 εκτελέστηκαν 117 Έλληνες και ετάφησαν 120 (οι 3 επιπλέον είναι οι απαγχονισθέντες στην πλατεία Μπέλλου) από τα στρατεύματα των Γερμανών. Αποτελεί σήμερα πλατεία-μνημείο. Λίγο πιο πριν από το Μνημείο βρίσκεται το Φαφούτειο Οικοτροφείο, που χρησιμοποιείται ως γραφείο των ιερέων και των επιτρόπων, αίθουσα στην οποία γίνονται οι επίσημες συναντήσεις του Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Αιτωλίας και Ακαρνανίας καθώς και σαν αποθηκευτικός χώρος. Ο πάνω όροφος αξιοποιείται ως κεντρικό κτήριο της Σχολής Βυζαντινής Μουσικής «Δαυίδ ο Ψαλμωδός», διευθυντής της οποίας είναι ο κ. Κωνσταντίνος Αν. Καντάνης. Ο ρυθμός της είναι βασιλική με τρούλο. Στην πρόσοψη υπάρχουν δύο κίονες, ακολουθεί ο νάρθηκας και η μεγάλη, κεντρική πύλη. Ξεχωρίζει η επιγραφή «Εν εκκλησίαις ευλογείτε τον Θεόν» πάνω από τους κίονες. Δεξιά και αριστερά είναι χτισμένα δύο κωδωνοστάσια. Αξιοποιείται μόνο το αριστερό, στο οποίο υπάρχουν 6 καμπάνες. Υπάρχουν δύο μικρότερες πύλες στην βόρεια και στην νότια πλευρά του Ναού, καθώς και η είσοδος για το Άγιο Βήμα από την νότια πλευρά. Είναι περίπου ίδιου μεγέθους με την εκκλησία του Αγίου Χριστοφόρου. Αριθμεί 3 κληρικούς, δύο ιερείς και ένα διάκονο. Γίνονται πολύ συχνά αγρυπνίες.
|
Ο Ιερός Ναός της Αγίας Τριάδας στο Αγρίνιο είναι προεπαναστατική εκκλησία. Σήμερα αποτελεί ενοριακό Ναό. Στα Γενικά Αρχεία του Κράτους, καθώς και στο αρχείο του Ναού υπάρχουν πολλά στοιχεία σχετικά με την ιστορία του.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%99%CE%B5%CF%81%CF%8C%CF%82_%CE%BD%CE%B1%CF%8C%CF%82_%CE%91%CE%B3%CE%AF%CE%B1%CF%82_%CE%A4%CF%81%CE%B9%CE%AC%CE%B4%CE%B1%CF%82_%CE%91%CE%B3%CF%81%CE%B9%CE%BD%CE%AF%CE%BF%CF%85
|
Κολοσσιαίο άγαλμα του Αμένωφι Γ΄
|
Είναι κατασκευασμένα από ερυθρό γρανίτη. Δυο τμήματα έχουν βρεθεί, ένα κεφάλι και ένα χέρι. Πιστεύεται ότι είχε στηθεί από τον Φαραώ Αμενχοτέπ Γ' στις Θήβες. Είναι άγνωστο αν είχε στηθεί στον τόπο της ανακάλυψής του, ή αν μεταφέρθηκε εκεί από τις Θήβες στα αρχαία χρόνια. Στα χρόνια της ανακάλυψής του οι αρχαιολόγοι το ερμήνευσαν εσφαλμένα ως άγαλμα του Τούθμωσι Γ΄, επειδή το άγαλμα και οι επιγραφές του είχαν μετατραπεί στην αρχαιότητα. Οι μετατροπές αυτές στα χαρακτηριστικά του προσώπου έγιναν πιθανόν στην εποχή του Ραμσή Β΄. Το κεφάλι έχει ύψος 2,90 μέτρα. Παριστάνει τον Αμενχοτέπ Γ' να φοράει την διπλή κορώνα ψχεντ, σύμβολο της εξουσίας της Αιγύπτου. Το χέρι έχει μήκος 330 εκατοστά και καταλήγει σε σφιχτή γροθιά. Το άγαλμα ανακαλύφθηκε το 1817 από τους Τζιοβάνι Μπαττίστα Μπελτζόνι και Χέρι Ουίλλιαμ Μπίτσι. Λόγω της μάζας του, το κεφάλι μεταφέρθηκε με μεγάλη δυσκολία στο Λούξορ. Το χέρι δεν είναι ακριβώς γνωστό που ανακαλύφθηκε, αλλά πιστεύεται ότι ανακαλύφθηκε μαζί με το κεφάλι. T.G.H. James and W.V. Davies, Egyptian sculpture (London, The British Museum Press, 1983) A.P. Kozloff and B.M. Bryan, Egypts dazzling sun: Amenhotep (Cleveland Museum of Art, 1992) Deborah Manley and Peta Rée, Henry Henry Salt: artist, traveller, diplomat, Egyptologist London: Libri, 2001) Strudwick, Nigel, Masterpieces of Ancient Egypt, London: British Museum Publications, 2006 p160-1 Παρουσίαση του εκθέμματος από το Βρετανικό Μουσείο Αρχειοθετήθηκε 2012-11-05 στο Wayback Machine. Λεπτομερής παρουσίαση της κεφαλής Αρχειοθετήθηκε 2012-10-14 στο Wayback Machine. Λεπτομερής παρουσίαση του βραχίονα Αρχειοθετήθηκε 2012-10-14 στο Wayback Machine.
|
Από το Κολοσσιαίο άγαλμα του Αμενχοτέπ Γ έχει διασωθεί ένα κεφάλι και ένα χέρι που βρέθηκαν στο περίφραγμα του ιερού της θεάς Μουτ στο Καρνάκ της Αιγύπτου. Αγοράστηκε το 1823 από τον Χένρι Σαλτ για το Βρετανικό μουσείο και φιλοξενούνται σήμερα εκεί.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9A%CE%BF%CE%BB%CE%BF%CF%83%CF%83%CE%B9%CE%B1%CE%AF%CE%BF_%CE%AC%CE%B3%CE%B1%CE%BB%CE%BC%CE%B1_%CF%84%CE%BF%CF%85_%CE%91%CE%BC%CE%AD%CE%BD%CF%89%CF%86%CE%B9_%CE%93%CE%84
|
Ψυχολογία της υγείας
|
Στόχος του είναι η βαθύτερη κατανόηση των ψυχολογικών διεργασιών, έτσι ώστε να παρασχεθεί βοήθεια για τη βελτίωση της σωματικής υγείας. Η ψυχολογία της υγείας ασχολείται (DiMatteo & Martin, 2006, σ.35-36) με πολλά διαφορετικά θέματα όπως : Γιατί και πώς οι άνθρωποι υιοθετούν κάποιες συνήθειες οι οποίες επηρεάζουν την υγεία τους, όπως το κάπνισμα ή η σωματική άσκηση. Ποιοι παράγοντες καθορίζουν την αποτελεσματικότητα μιας παρέμβασης, η οποία στοχεύει στην τροποποίηση μιας συμπεριφοράς που επηρεάζει την υγεία. Ποιοι παράγοντες συμβάλλουν στην εκδήλωση των ασθενειών και γιατί οι άνθρωποι που εκτίθενται στους ίδιους περιβαλλοντικούς παράγοντες δεν υφίστανται τις ίδιες συνέπειες από αυτή την έκθεση. Γιατί διαφορετικοί άνθρωποι αντιδρούν διαφορετικά στην ασθένεια. Πώς οι αντιδράσεις απέναντι στην ασθένεια και οι τρόποι που υιοθετούνται για την αντιμετώπισή της είναι δυνατόν να επηρεάσουν την πορεία της.Συνοπτικά, η ψυχολογία της υγείας μελετά τους ατομικούς, ψυχολογικούς και κοινωνικούς παράγοντες που εμπλέκονται : στη διατήρηση και προαγωγή της υγείας, στην ανάπτυξη και πρόληψη των ασθενειών, στην προσαρμογή του ασθενούς στις συνθήκες της ασθένειάς του, στην επικοινωνία της υγείας, η οποία αφορά το ιατρονοσηλευτικό προσωπικό, τον ασθενή και την οικογένειά του. Κατά τη διάρκεια του μεγαλύτερου μέρους της ιστορίας, η ασθένεια αποδιδόταν σε μαγικά και άγνωστα φαινόμενα, όπως οι αμαρτωλές σκέψεις, η κατάληψη από κακά πνεύματα και το θέλημα εκδικητικών θεών.Οι απαρχές της δυτικής ιατρικής εντοπίζονται στην αρχαία Ελλάδα, με τον Ιπποκράτη να θέτει τα θεμέλια της ορθολογιστικής ιατρικής. Ο Γαληνός αποτελεί μία άλλη σημαντική φυσιογνωμία της ιατρικής καθώς στήριξε τη διάγνωση στην ανατομία και τη φυσιολογία. Τον 15ο αιώνα, η Αναγέννηση εισήγαγε τη νοησιαρχία και τον ορθολογισμό στο χώρο της ιατρικής. Το βιοϊατρικό μοντέλο της ασθένειας, το οποίο αποτέλεσε για πολλούς αιώνες υπόδειγμα αξιωματικού χαρακτήρα, έχει βαθιές ρίζες στις φιλοσοφικές θεωρίες του αναγωγισμού και του δυϊσμού. Είναι αναγωγικό επειδή θεωρεί πως οποιαδήποτε διεργασία που οδηγεί σε ασθένεια μπορεί να γίνει κατανοητή αν αναλυθεί στα πιο απλά αλλά βασικά συστατικά στοιχεία της. Επίσης είναι δυϊστικό γιατί δεν ερμηνεύει το ρόλο που διαδραματίζουν οι ψυχολογικές και κοινωνικές διεργασίες στην αιτιολογία και εξέλιξη της ασθένειας, αλλά θεωρεί τους σωματικούς παράγοντες ανεξάρτητους από τους ψυχολογικούς. Στα μέσα του 20ου αιώνα, οι Dunbar και Alexander προετοίμασαν το δρόμο για την ανάπτυξη του πεδίου της ψυχοσωματικής ιατρικής, συνδέοντας τα χαρακτηριστικά της προσωπικότητας με συγκεκριμένες σωματικές ασθένειες. Μέχρι πρότινος, οι ψυχολόγοι ασχολούνταν σχεδόν αποκλειστικά με τον ψυχισμό. Η συντήρηση του βιοϊατρικού μοντέλου της ασθένειας είχε σχεδόν αποκλείσει τη συμμετοχή των κοινωνικών επιστημών από την αντιμετώπιση των ζητημάτων της υγείας. Το βιοψυχοκοινωνικό μοντέλο της υγείας προτάθηκε από τον ψυχίατρο George Engel το 1977 (DiMatteo & Martin, 2006, σ.79). Ο ίδιος ο όρος βιοψυχοκοινωνικός τονίζει το γεγονός ότι τόσο οι βιολογικοί, όσο και οι ψυχολογικοί και κοινωνικοί παράγοντες αποτελούν συντελεστές της υγείας. Η ραγδαία εξέλιξη των κοινωνικών επιστημών, η σχετική αλλαγή νοοτροπιών απέναντι στα θέματα υγείας, η αμφισβήτηση της αποτελεσματικότητας της παραδοσιακής ιατρικής επιστήμης, η αναζήτηση χαμηλού κόστους θεραπευτικών παρεμβάσεων καθώς και άλλοι παράγοντες, οδήγησαν στην ανάπτυξη της ψυχολογίας της υγείας (Ποταμιάνος, 1995, σ. 11-12). Τα τελευταία σαράντα χρόνια, οι ψυχολόγοι άρχισαν να μελετούν τη σχέση της ψυχικής ασθένειας με το σώμα και να εφαρμόζουν τις ψυχολογικές αρχές στο χώρο της υγείας. Η ψυχολογία της υγείας έχει λάβει σημαντικές προεκτάσεις στο έργο της, καθώς περιλαμβάνει πλέον θέματα σχετικά με την απόκτηση και τη διατήρηση της σωματικής υγείας και ευεξίας. Οι ψυχολόγοι της υγείας ασπάζονται το βιοψυχοκοινωνικό μοντέλο, το οποίο αποτελεί μια φιλοσοφική θεώρηση που λαμβάνει ως δεδομένη τη σημαντικότητα και την αλληλεπίδραση των βιολογικών, των ψυχολογικών και των κοινωνικών παραγόντων στον καθορισμό της υγείας (DiMatteo & Martin, 2006, σ.35). Το μοντέλο αυτό αντιλαμβάνεται την υγεία και την ασθένεια ως τις δύο αλληλοσυμπληρούμενες όψεις ενός συνεχούς ενιαίου συστήματος. Η κατάσταση της υγείας του ατόμου εξαρτάται από το φυσικό και ψυχοκοινωνικό περιβάλλον, το οποίο με τη σειρά του διαρκώς μεταβάλλεται. Στα πλαίσια του βιοψυχοκοινωνικού μοντέλου υγείας, όλες οι ασθένειες θεωρούνται "ψυχοσωματικές", καθώς συμμετέχουν στην αέναη αλληλουχία της ψυχής και του σώματος. Δεδομένου ότι η βιοψυχοκοινωνική προσέγγιση υποστηρίζει ότι δεν υπάρχει αμιγές βιολογικό πρόβλημα, απαιτείται μια ολιστική παρέμβαση σε ατομικό επίπεδο (οργανικό και ψυχολογικό), σε κοινωνικό επίπεδο και μερικές φορές σε οικολογικό επίπεδο, τόσο από τους ψυχολόγους, όσο και από το ιατρονοσηλευτικό προσωπικό (Παπαδάτου & Αναγνωστόπουλος, 2008, σ. 17-19). Η ψυχολογία της υγείας δεν αποσκοπεί μόνο στο να βοηθήσει τα άτομα να είναι ελεύθερα νόσου. Επιπλέον σκοπός της είναι η επίτευξη μιας πλήρους κατάστασης ευεξίας. Το βιοψυχοκοινωνικό μοντέλο αντανακλάται στον ορισμό του Παγκόσμιου Οργανισμού Υγείας σύμφωνα με τον οποίο, η υγεία αποτελεί την κατάσταση πλήρους σωματικής, ψυχικής και κοινωνικής ευεξίας και όχι απλά και μόνο την απουσία ασθένειας ή αναπηρίας. Η ειδικότητα της ψυχολογίας σε θέματα υγείας διαφοροποιείται από άλλες ειδικότητες που λειτουργούν στο χώρο της υγείας (Παπαδάτου & Αναγνωστόπουλος, 2008, σ. 26). Η Ψυχοσωματική Ιατρική θεωρείται μια ειδίκευση στα πλαίσια της βιοϊατρικής επιστήμης, που ασχολείται κυρίως με το ρόλο των ψυχολογικών παραγόντων στην ανάπτυξη και πορεία των σωματικών ασθενειών, δίνοντας έμφαση στα ψυχαναλυτικά μοντέλα μελέτης της σχέσης ψυχολογίας και υγείας. Η Συμπεριφορική Ιατρική αποτελεί ένα διεπιστημονικό χώρο που ασχολείται με την ανάπτυξη γνώσης και τεχνικών με κύριους άξονες την πειραματική ανάλυση της συμπεριφοράς και τις συμπεριφορικές τεχνικές παρέμβασης, με στόχο την κατανόηση της σωματικής υγείας και ασθένειας, τη διάγνωση, τη θεραπεία και την πρόληψη, ενώ εμφανίστηκε στο προσκήνιο τη δεκαετία του 1970. Η τεχνική της βιοανάδρασης, που χρησιμοποιείται από την ειδικότητα αυτή, είναι χρήσιμη για τη σύγχρονη ιατρική και συχνά συνδυάζεται με προηγμένα τεχνολογικά μέσα προκειμένου να επιτευχθούν τα καλύτερα δυνατά αποτελέσματα για τους ασθενείς (DiMatteo & Martin, 2006, σ.73). Η Ιατρική Ψυχολογία, η οποία στην Αγγλία θεωρείτο κλάδος άμεσα συνδεδεμένος με την ψυχιατρική, περιλαμβάνει την εφαρμογή ψυχολογικών εννοιών και μεθόδων ακόμα και σε μη ψυχιατρικά προβλήματα όπως η μείωση του πόνου, οι διαταραχές του ύπνου, η μη συμμόρφωση του ασθενούς με τις ιατρικές οδηγίες.Οι στόχοι των τριών προαναφερθέντων κλάδων επικαλύπτονται εν μέρει από τους στόχους της ψυχολογίας της υγείας. Ωστόσο η χρήση των όρων "ψυχολογία" και "υγεία" σε αντίθεση με τον όρο "ιατρική" που χρησιμοποιείται στους τρεις προαναφερθέντες κλάδους, δηλώνει την αποστασιοποίηση της ψυχολογίας της υγείας από το βιοϊατρικό μοντέλο, το οποίο αποβλέπει απλά και μόνο στη θεραπεία που εφαρμόζεται σε παθητικούς ασθενείς προκειμένου να εξαλειφθεί η οργανική παθολογία, ενώ ταυτόχρονα δίνει έμφαση στις ψυχολογικές θεωρίες και την έρευνα, υιοθετώντας έναν ολιστικό τρόπο προσέγγισης των θεμάτων της υγείας και της ασθένειας (Παπαδάτου & Αναγνωστόπουλος, 2008, σ. 26-28). Ο ψυχολόγος της υγείας έχει πολλές δυνατότητες ενασχόλησης με ζητήματα που άπτονται των καταστάσεων της υγείας και της ασθένειας. Στο χώρο της ιατρικής φροντίδας, πολλοί ψυχολόγοι λειτουργούν ως ανεξάρτητοι κλινικοί επιστήμονες και ως σύμβουλοι σε ολόκληρο το σύστημα παροχής υπηρεσιών υγείας. Εργάζονται είτε απευθείας με ασθενείς, είτε σε συνεργασία με την ιατρική ομάδα για το σχεδιασμό θεραπειών, οι οποίες μπορούν να καλύψουν όχι μόνο τις σωματικές, αλλά και τις ψυχολογικές ανάγκες του ασθενούς (DiMatteo & Martin, 2006, σ. 54-55). Ο ψυχολόγος της υγείας μπορεί : Να συνεργάζεται με τον ασθενή ώστε να τον βοηθήσει να εκτιμήσει τις αλλαγές που προκύπτουν λόγω της ασθένειάς του, να συμφιλιωθεί με τις απαιτήσεις και τους περιορισμούς που τίθενται εξαιτίας της και να προσαρμοστεί στις θεραπείες που απαιτούνται προκειμένου να ανακάμψει. Επιπλέον, ο ψυχολόγος της υγείας συνεργάζεται με τα μέλη της οικογένειας του πάσχοντος ατόμου προκειμένου να τα βοηθήσουν να αντιμετωπίσουν τις αλλαγές που προκύπτουν στη δική τους ζωή λόγω της κατάστασης του ασθενούς που ανήκει στο περιβάλλον τους. Να ασχολείται αποκλειστικά με την έρευνα αναφορικά με ψυχολογικά ζητήματα που άπτονται της υγείας και της ασθένειας. Σε αυτή την περίπτωση δεν εργάζεται απευθείας με τους ασθενείς παρέχοντας άμεση φροντίδα, αλλά η εφαρμογή των κλινικών ευρημάτων του μπορεί να βελτιώσει την κατάσταση πολλών ασθενών. Να ασχολείται με την προώθηση προγραμμάτων προαγωγής της υγείας σε σχολεία, σε κοινότητες και στα μέσα μαζικής ενημέρωσης. Σχεδιάζοντας μηνύματα που θέτουν σε εφαρμογή κλινικά ευρήματα και προβάλλοντας τα μαζικά, οι ψυχολόγοι της υγείας μπορούν να κινητοποιήσουν τους ανθρώπους έτσι ώστε να αποκτήσουν καλύτερη υγεία. Ασθένεια Υγεία Ψυχολογία http://www.health-psych.org/https://web.archive.org/web/20120103103307/http://www.healthpsychology.net/http://www.who.int/en/https://web.archive.org/web/20120119171327/http://psixologia.dev.edu.uoc.gr/studies/postgraduate-studies/postgraduate.html DiMatteo, M. R. & Martin L.R., (2006). Εισαγωγή στην ψυχολογία της υγείας. (Επιμ. Φ. Αναγνωστόπουλος & Γ. Ποταμιάνος) Αθήνα: Ελληνικά Γράμματα. (Το πρωτότυπο έργο δημοσιεύτηκε το 2002). David F. Marks, Michael Murray, Brian Evans & Emee Vida Estacio (2011) Health Psychology. Theory-Research-Practice (3rd Ed.) Sage Publications. ISBN 1848606222 (hbk) 978-1848606227 (pbk). Παπαδάτου, Δ. & Αναγνωστόπουλος, Φ., (2008). Η ψυχολογία στο χώρο της υγείας. (13η έκδ.) Αθήνα: Ελληνικά Γράμματα. Ποταμιάνος Γ., (Επιμ.). (1995). Δοκίμια στην ψυχολογία της υγείας. (4η έκδ.) Αθήνα: Ελληνικά Γράμματα.
|
Η Ψυχολογία της υγείας αποτελεί κλάδο της εφαρμοσμένης ψυχολογίας. Ο κλάδος αυτός περιλαμβάνει την έρευνα και την πρακτική αναφορικά με το ρόλο της ψυχολογίας στην υγεία και την ασθένεια. Κεντρικό αντικείμενο της ψυχολογίας της υγείας είναι η κατανόηση του τρόπου επίδρασης των ψυχολογικών, βιολογικών, περιβαλλοντολογικών και πολιτισμικών παραγόντων στην ατομική υγεία και ασθένεια. Οι ψυχολόγοι της υγείας εργάζονται παράλληλα με άλλα ιατρικά επαγγέλματα σε κλινικές, σε προγράμματα προώθησης της δημόσιας υγείας και στη διαξαγωγή επιστημονικής έρευνας (Marks et al, 2011).
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A8%CF%85%CF%87%CE%BF%CE%BB%CE%BF%CE%B3%CE%AF%CE%B1_%CF%84%CE%B7%CF%82_%CF%85%CE%B3%CE%B5%CE%AF%CE%B1%CF%82
|
Μεγάλο γλωσσικό μοντέλο
|
Αν και ο όρος μεγάλο γλωσσικό μοντέλο δεν έχει επίσημο ορισμό, συχνά αναφέρεται σε μοντέλα βαθιάς μάθησης με αριθμό παραμέτρων της τάξης των δισεκατομμυρίων ή και περισσότερων. Τα LLM είναι μοντέλα γενικού σκοπού τα οποία διακρίνονται σε ένα ευρύ φάσμα εργασιών, σε αντίθεση με το να εκπαιδεύονται για μια συγκεκριμένη εργασία (όπως η ανάλυση συναισθημάτων, η αναγνώριση ονομαστικών οντοτήτων ή η μαθηματική λογική). Η ικανότητα με την οποία επιτελούν εργασίες και το εύρος των εργασιών στις οποίες είναι ικανά, φαίνεται να είναι συνάρτηση της ποσότητας των πόρων (δεδομένα, μέγεθος παραμέτρων, υπολογιστική ισχύς) που τους αφιερώνεται, με τρόπο που δεν εξαρτάται από πρόσθετες καινοτομίες στον σχεδιασμό. Αν και εκπαιδεύονται σε απλές εργασίες όπως η πρόβλεψη της επόμενης λέξης σε μια πρόταση, τα νευρωνικά γλωσσικά μοντέλα με επαρκή εκπαίδευση και αριθμό παραμέτρων βρέθηκαν να συλλαμβάνουν μεγάλο μέρος της σύνταξης και της σημασιολογίας της ανθρώπινης γλώσσας. Επιπλέον, τα μεγάλα γλωσσικά μοντέλα επιδεικνύουν σημαντική γενική γνώση για τον κόσμο και είναι σε θέση να «απομνημονεύουν» μεγάλο αριθμό γεγονότων κατά τη διάρκεια της εκπαίδευσης. Έχει παρατηρηθεί ότι τα LLM ισχυρίζονται με αυτοπεποίθηση ισχυρισμούς γεγονότων που δεν φαίνεται να δικαιολογούνται από τα δεδομένα εκπαίδευσής τους, ένα φαινόμενο που έχει ονομαστεί «ψευδαίσθηση». Ενώ γενικά οι επιδόσεις των μεγάλων μοντέλων σε διάφορες εργασίες μπορούν να εξαχθούν με βάση τις επιδόσεις παρόμοιων μικρότερων μοντέλων, μερικές φορές τα μεγάλα μοντέλα υφίστανται μια «ασυνεχή αλλαγή φάσης» όπου το μοντέλο αποκτά ξαφνικά σημαντικές ικανότητες που δεν παρατηρούνται στα μικρότερα μοντέλα. Αυτές είναι γνωστές ως «αναδυόμενες ικανότητες» και έχουν αποτελέσει αντικείμενο ουσιαστικής μελέτης. Οι ερευνητές σημειώνουν ότι τέτοιες ικανότητες «δεν μπορούν να προβλεφθούν απλά με την αναγωγή των επιδόσεων των μικρότερων μοντέλων». Αυτές οι ικανότητες μάλλον ανακαλύπτονται παρά προγραμματίζονται ή σχεδιάζονται, σε ορισμένες περιπτώσεις μόνο αφού το LLM έχει αναπτυχθεί και διατεθεί στο ευρύ κοινό. Έχουν περιγραφεί εκατοντάδες αναδυόμενες ικανότητες. Παραδείγματα περιλαμβάνουν την αριθμητική πολλών βημάτων, τη συμμετοχή σε εξετάσεις πανεπιστημιακού επιπέδου, τον εντοπισμό του επιδιωκόμενου νοήματος μιας λέξης, την αλυσιδωτή προτροπή σκέψης, την αποκωδικοποίηση του διεθνούς φωνητικού αλφαβήτου, την αποκρυπτογράφηση των γραμμάτων μιας λέξης, τον εντοπισμό προσβλητικού περιεχομένου σε παραγράφους των Hinglish (συνδυασμός των Χίντι και των Αγγλικών) και τη δημιουργία ενός παρόμοιου αγγλικού ισοδύναμου παροιμιών στα Κισουαχίλι . Τα μεγάλα γλωσσικά μοντέλα έχουν χρησιμοποιήσει συνηθέστερα την αρχιτεκτονική μετασχηματιστή, η οποία, ήδη από το 2018, έχει γίνει η τυπική τεχνική βαθιάς μάθησης για σειριακά δεδομένα (προηγουμένως, πιο συνηθισμένες ήταν οι αναδρομικές αρχιτεκτονικές, όπως η LSTM). Τα LLM εκπαιδεύονται με μη επιβλεπόμενο τρόπο σε κείμενο που δεν έχει υποσημειωθεί με ετικέτες (unannotated text). Ένας μετασχηματιστής από την αριστερή προς τη δεξιά πλευρά εκπαιδεύεται για να μεγιστοποιήσει την πιθανότητα που αποδίδεται στην επόμενη λέξη στα δεδομένα με βάση τα οποία εκπαιδεύτηκε, λαμβάνοντας υπόψη τα προγενέστερα συμφραζόμενα. Εναλλακτικά, ένα LLM μπορεί να χρησιμοποιήσει έναν αμφίδρομο μετασχηματιστή (όπως στο παράδειγμα του BERT), ο οποίος αναθέτει μια κατανομή πιθανότητας στις λέξεις, δεδομένης της πρόσβασης τόσο στα προηγούμενα όσο και στα επόμενα συμφραζόμενα. Εκτός από το αντικείμενο της πρόβλεψης της επόμενης λέξης ή της «συμπλήρωσης των κενών», τα LLM μπορούν να εκπαιδευτούν σε βοηθητικές εργασίες που δοκιμάζουν την κατανόηση της κατανομής των δεδομένων, όπως η πρόβλεψη επόμενης πρότασης (NSP Next Sentence Prediction), στην οποία παρουσιάζονται ζεύγη προτάσεων και το μοντέλο πρέπει να προβλέψει αν εμφανίζονται δίπλα-δίπλα στο σώμα δεδομένων εκπαίδευσης. Τα πρώτα LLM εκπαιδεύτηκαν σε σώματα κειμένων που είχαν δισεκατομμύρια λέξεις. Το πρώτο μοντέλο της σειράς GPT της OpenAI εκπαιδεύτηκε το 2018 στο BookCorpus, το οποίο αποτελούνταν από 985 εκατομμύρια λέξεις. Την ίδια χρονιά, το BERT εκπαιδεύτηκε με έναν συνδυασμό του BookCorpus και της αγγλικής Wikipedia, συνολικής έκτασης 3,3 δισεκατομμυρίων λέξεων. Έκτοτε, τα σώματα κειμένων εκπαίδευσης για τα LLM έχουν αυξηθεί κατά τάξεις μεγέθους, φτάνοντας μέχρι και εκατοντάδες δισεκατομμύρια ή τρισεκατομμύρια λεκτικές μονάδες (tokens). Η εκπαίδευση των LLM είναι πολύ δαπανηρή από υπολογιστική άποψη. Μια μελέτη του 2020 υπολόγισε το κόστος εκπαίδευσης ενός μοντέλου με 1,5 δισεκατομμύρια παραμέτρους (2 τάξεις μεγέθους μικρότερο από την τότε σύγχρονη τεχνολογία) σε 1,6 εκατομμύρια δολάρια. Οι εξελίξεις στο λογισμικό και το υλικό μείωσαν σημαντικά το κόστος, ενώ μια μελέτη του 2023 αναφέρει κόστος εκατοντάδων χιλιάδων δολαρίων για την εκπαίδευση ενός μοντέλου 12 δισεκατομμυρίων παραμέτρων. Μια μελέτη του 2020 διαπίστωσε ότι η ικανότητα των νευρωνικών γλωσσικών μοντέλων (όπως μετράται από την σχέση απώλειας) αυξάνεται ομαλά σε μια σχέση κατανομής δύναμης με τον αριθμό των παραμέτρων, την ποσότητα των δεδομένων εκπαίδευσης και τους υπολογισμούς που χρησιμοποιούνται για την εκπαίδευση. Οι σχέσεις αυτές δοκιμάστηκαν σε ένα ευρύ φάσμα τιμών (έως και επτά τάξεις μεγέθους), και δεν παρατηρήθηκε εξασθένηση της σχέσης στο υψηλότερο άκρο του εύρους (συμπεριλαμβανομένων των μεγεθών δικτύων έως και τρισεκατομμυρίων παραμέτρων). Μεταξύ 2018 και 2020, η συνήθης μέθοδος για την αξιοποίηση ενός LLM για μια συγκεκριμένη εργασία επεξεργασίας φυσικής γλώσσας (NLP) ήταν η λεπτομερής ρύθμιση του μοντέλου με πρόσθετη εκπαίδευση ειδικά για την εκάστοτε εργασία. Στη συνέχεια διαπιστώθηκε ότι πιο ισχυρά LLM, όπως το GPT-3, μπορούν να επιλύουν εργασίες χωρίς πρόσθετη εκπαίδευση μέσω τεχνικών «προτροπής», κατά τις οποίες το πρόβλημα που πρέπει να επιλυθεί παρουσιάζεται στο μοντέλο ως πρόταση κειμένου (text prompt), ενδεχομένως με κάποια παραδείγματα κειμένου παρόμοιων προβλημάτων και των λύσεών τους. Η λεπτομερής ρύθμιση είναι η πρακτική της τροποποίησης ενός υπάρχοντος προ-εκπαιδευμένου γλωσσικού μοντέλου με την εκπαίδευσή του (με επίβλεψη) σε μια συγκεκριμένη εργασία (π.χ. ανάλυση συναισθήματος, αναγνώριση ονομαστικών οντοτήτων ή επισήμανση μέρους του λόγου). Είναι μια μορφή μάθησης μεταφοράς. Γενικά περιλαμβάνει την εισαγωγή ενός νέου συνόλου συντελεστών βαρύτητας που συνδέουν το τελικό επίπεδο του γλωσσικού μοντέλου με την έξοδο της επόμενης εργασίας. Οι αρχικοί συντελεστές βαρύτητας του γλωσσικού μοντέλου μπορεί να είναι «παγωμένοι», έτσι ώστε μόνο οι νέοι συντελεστές βαρύτητας που τους συνδέουν με την έξοδο να μαθαίνονται κατά τη διάρκεια της εκπαίδευσης. Εναλλακτικά, οι αρχικοί συντελεστές βαρύτητας μπορεί να λαμβάνουν μικρές ενημερώσεις (ενδεχομένως με παγωμένα τα προηγούμενα στρώματα). Στο παράδειγμα της προτροπής, που έγινε γνωστό από το GPT-3, το πρόβλημα που πρέπει να επιλυθεί διατυπώνεται μέσω μιας προτροπής κειμένου, την οποία το μοντέλο πρέπει να επιλύσει παρέχοντας μια ολοκληρωμένη λύση (μέσω εξαγωγής συμπερασμάτων). Στην «προτροπή με λίγα βήματα» (few-shot prompting), η προτροπή περιλαμβάνει ένα μικρό αριθμό παραδειγμάτων παρόμοιων ζευγών («προβλήματος και λύσης»). Για παράδειγμα, μια εργασία ανάλυσης συναισθήματος για τον χαρακτηρισμό του συναισθήματος μιας κριτικής ταινίας θα μπορούσε να ζητηθεί ως εξής: Προς εξέταση: Αυτή η ταινία είναι χάλια. Συναίσθημα: αρνητικό Προς εξέταση: Αυτή η ταινία είναι φανταστική! Συναίσθημα: θετικόΕάν το μοντέλο δώσει την ένδειξη «θετικό», τότε έχει επιλύσει σωστά την εργασία. Στη μηδενική προτροπή, δεν παρέχονται παραδείγματα επίλυσης. Ένα παράδειγμα μιας προτροπής με μηδενικό αποτέλεσμα για την ίδια εργασία ανάλυσης συναισθήματος θα ήταν: «Το συναίσθημα που σχετίζεται με την κριτική της ταινίας "Αυτή η ταινία είναι φανταστική!" είναι». Έχει αποδειχθεί ότι οι επιδόσεις των LLMs με λίγες κινήσεις επιτυγχάνουν ανταγωνιστικά αποτελέσματα σε εργασίες εργασίες επεξεργασίας φυσικής γλώσσας (NLP - Natural Language Processing), ξεπερνώντας μερικές φορές τις προηγούμενες προσεγγίσεις λεπτομερούς ρύθμισης με τεχνολογία αιχμής. Παραδείγματα τέτοιων εργασιών NLP είναι η μετάφραση, η απάντηση σε ερωτήσεις, οι εργασίες cloze (όπου μια λέξη λείπει), η αποκρυπτογράφηση λέξεων και η χρήση μιας νέας λέξης σε μια πρόταση. Η δημιουργία και η βελτιστοποίηση τέτοιων προτροπών ονομάζεται μηχανική προτροπών. Ο συντονισμός των εντολών είναι μια μορφή λεπτομερούς ρύθμισης που έχει σχεδιαστεί για να διευκολύνει πιο φυσικές και ακριβείς αλληλεπιδράσεις με μηδενική προτροπή. Δεδομένου ενός κειμένου εισόδου, ένα προ-εκπαιδευμένο γλωσσικό μοντέλο θα παράγει την ολοκλήρωση που ταιριάζει με την κατανομή του κειμένου στο οποίο εκπαιδεύτηκε. Ένα απλοϊκό γλωσσικό μοντέλο που του δίνεται η προτροπή «Γράψτε ένα δοκίμιο σχετικά με τα κύρια θέματα του Άμλετ.» μπορεί να δώσει μια συμπλήρωση όπως «Ποινή καθυστέρησης 10% ανά ημέρα θα εφαρμοστεί σε υποβολές που θα παραληφθούν μετά τις 17 Μαρτίου». Στο συντονισμό εντολών, το γλωσσικό μοντέλο εκπαιδεύεται σε πολλά παραδείγματα εργασιών που διατυπώνονται ως οδηγίες φυσικής γλώσσας, μαζί με τις κατάλληλες απαντήσεις. Στην πράξη έχουν εφαρμοστεί διάφορες τεχνικές για τον συντονισμό οδηγιών. Το πρωτόκολλο InstructGPT του OpenAI περιλαμβάνει επιτηρούμενη λεπτομερή ρύθμιση σε ένα σύνολο δεδομένων από ζεύγη (προτροπή, απάντηση) που δημιουργούνται από ανθρώπους, ακολουθούμενη από ενισχυτική μάθηση από ανθρώπινη ανατροφοδότηση (RLHF), στην οποία μια συνάρτηση ανταμοιβής μαθαίνεται με βάση ένα σύνολο δεδομένων ανθρώπινων προτιμήσεων. Μια άλλη τεχνική, η «αυτο-διδασκαλία», τελειοποιεί το γλωσσικό μοντέλο σε ένα σύνολο εκπαίδευσης παραδειγμάτων τα οποία δημιουργούνται από ένα LLM (που εκκινούν από ένα μικρό αρχικό σύνολο παραδειγμάτων που δημιουργούνται από ανθρώπους). Το βασικότερο εγγενές μέτρο της απόδοσης ενός γλωσσικού μοντέλου είναι η σύγχυσή του σε ένα δεδομένο σώμα κειμένων. Η σύγχυση, η οποία σχετίζεται στενά με τη συνάρτηση απώλειας cross-entropy που χρησιμοποιείται για την εκπαίδευση νευρωνικών γλωσσικών μοντέλων, είναι ένα μέτρο του πόσο καλά ένα μοντέλο είναι σε θέση να προβλέψει το περιεχόμενο ενός συνόλου δεδομένων- όσο μεγαλύτερη είναι η πιθανότητα που το μοντέλο αποδίδει στο σύνολο δεδομένων, τόσο χαμηλότερη είναι η σύγχυση. Επειδή τα γλωσσικά μοντέλα μπορεί να προσαρμόζονται υπερβολικά στα δεδομένα εκπαίδευσής τους, τα μοντέλα αξιολογούνται συνήθως με βάση την σύγχυσή τους σε ένα σύνολο δοκιμών με άγνωστα δεδομένα. Αυτό παρουσιάζει ιδιαίτερες προκλήσεις για την αξιολόγηση μεγάλων γλωσσικών μοντέλων. Καθώς εκπαιδεύονται σε ολοένα και μεγαλύτερα σώματα κειμένων που προέρχονται κυρίως από το διαδίκτυο, καθίσταται όλο και πιο πιθανό τα δεδομένα εκπαίδευσης των μοντέλων να περιλαμβάνουν κατά λάθος τμήματα οποιουδήποτε συνόλου δοκιμής. Έχει επίσης αναπτυχθεί μεγάλος αριθμός δοκιμαστικών συνόλων δεδομένων και κριτηρίων αξιολόγησης για την αξιολόγηση των δυνατοτήτων των γλωσσικών μοντέλων σε πιο συγκεκριμένες εργασίες. Οι δοκιμές μπορούν να σχεδιαστούν για την αξιολόγηση ποικιλίας ικανοτήτων, συμπεριλαμβανομένων των γενικών γνώσεων, της κοινής λογικής και της επίλυσης μαθηματικών προβλημάτων. Μια ευρεία κατηγορία συνόλων δεδομένων αξιολόγησης είναι τα σύνολα δεδομένων που απαντούν σε ερωτήσεις, τα οποία αποτελούνται από ζεύγη ερωτήσεων και σωστών απαντήσεων, για παράδειγμα, («Έχουν κερδίσει οι San Jose Sharks το Κύπελλο Stanley;», «Όχι»). Μια εργασία απάντησης ερωτήσεων θεωρείται «ανοικτού τύπου» εάν η προτροπή του μοντέλου περιλαμβάνει κείμενο από το οποίο μπορεί να προκύψει η αναμενόμενη απάντηση (για παράδειγμα, η προηγούμενη ερώτηση θα μπορούσε να συνοδευτεί από κάποιο κείμενο που περιλαμβάνει την πρόταση «Οι Sharks έχουν φτάσει μία φορά στον τελικό του Κυπέλλου Stanley, χάνοντας από τους Pittsburgh Penguins το 2016»). Διαφορετικά, η εργασία θεωρείται «κλειστού τύπου» και το μοντέλο πρέπει να βασιστεί στη γνώση που διατηρείται κατά τη διάρκεια της εκπαίδευσης. Ορισμένα παραδείγματα κοινώς χρησιμοποιούμενων συνόλων δεδομένων για την απάντηση ερωτήσεων περιλαμβάνουν τα TruthfulQA, Web Questions, TriviaQA και SQuAD. Τα σύνολα δεδομένων αξιολόγησης μπορεί επίσης να έχουν τη μορφή συμπλήρωσης κειμένου, με το μοντέλο να επιλέγει την πιο πιθανή λέξη ή πρόταση για να συμπληρώσει μια προτροπή, για παράδειγμα: «Η Αλίκη ήταν φίλη με τον Μπομπ. Η Αλίκη πήγε να επισκεφθεί το φίλο της, ____». Έχουν επίσης αναπτυχθεί ορισμένα σύνθετα συγκριτικά πρότυπα (benchmarks) τα οποία συνδυάζουν μια ποικιλία διαφορετικών συνόλων δεδομένων αξιολόγησης και εργασιών. Ενδεικτικά αναφέρονται τα GLUE, SuperGLUE, MMLU, BIG-bench και HELM.. Παλαιότερα ήταν σύνηθες να αναφέρονται τα αποτελέσματα σε ένα μέρος ενός συνόλου δεδομένων αξιολόγησης, αφού προηγουμένως γινόταν λεπτομερής ρύθμιση υπό επίβλεψη στο υπόλοιπο. Τώρα είναι πιο συνηθισμένο να αξιολογείται ένα προ-εκπαιδευμένο μοντέλο απευθείας μέσω τεχνικών προτροπής, αν και οι ερευνητές διαφέρουν στις λεπτομέρειες του τρόπου με τον οποίο διαμορφώνουν τις προτροπές για συγκεκριμένες εργασίες, ιδίως όσον αφορά το πόσα παραδείγματα λυμένων εργασιών γειτνιάζουν με την προτροπή (δηλ. την τιμή του n στην προτροπή n-βολών). Αντιθετικά κατασκευασμένες αξιολογήσεις Λόγω του γρήγορου ρυθμού βελτίωσης των μεγάλων γλωσσικών μοντέλων, τα κριτήρια αξιολόγησης έχουν μικρή διάρκεια ζωής, με τα μοντέλα τελευταίας τεχνολογίας να ικανοποιούν γρήγορα τα υπάρχοντα κριτήρια αξιολόγησης, ξεπερνώντας την απόδοση των ανθρώπινων σχολιαστών, οδηγώντας σε προσπάθειες αντικατάστασης ή συμπλήρωσης του κριτηρίου αξιολόγησης με πιο δύσκολες εργασίες. Ορισμένα σύνολα δεδομένων έχουν κατασκευαστεί με αντιφατικό τρόπο, εστιάζοντας σε συγκεκριμένα προβλήματα στα οποία τα υπάρχοντα γλωσσικά μοντέλα φαίνεται να έχουν ασυνήθιστα κακές επιδόσεις σε σύγκριση με τους ανθρώπους. Ένα παράδειγμα είναι το σύνολο δεδομένων TruthfulQA, ένα σύνολο δεδομένων απάντησης ερωτήσεων που αποτελείται από 817 ερωτήσεις στις οποίες τα γλωσσικά μοντέλα είναι επιρρεπή στο να απαντούν λανθασμένα μιμούμενα ψεύδη στα οποία εκτέθηκαν επανειλημμένα κατά τη διάρκεια της εκπαίδευσης. Για παράδειγμα, ένα LLM μπορεί να απαντήσει «Όχι» στην ερώτηση "Can you teach an old dog new tricks?" λόγω της έκθεσής του στον αγγλικό ιδιωματισμό you can't teach an old dog new tricks, παρόλο που αυτό δεν είναι κυριολεκτικά αληθές. Ένα άλλο παράδειγμα ενός συνόλου δεδομένων αντιφατικής αξιολόγησης είναι το Swag και ο διάδοχός του, το HellaSwag, συλλογές προβλημάτων στα οποία πρέπει να επιλεγεί μία από πολλές επιλογές για να ολοκληρωθεί ένα κείμενο. Οι λανθασμένες συμπληρώσεις δημιουργήθηκαν με δειγματοληψία από ένα γλωσσικό μοντέλο και φιλτράρισμα με ένα σύνολο ταξινομητών. Τα προβλήματα που προκύπτουν είναι τετριμμένα για τους ανθρώπους, αλλά κατά τη στιγμή που δημιουργήθηκαν τα σύνολα δεδομένων τα γλωσσικά μοντέλα τελευταίας τεχνολογίας είχαν χαμηλή ακρίβεια σε αυτά. Για παράδειγμα:Βλέπουμε μια πινακίδα γυμναστηρίου. Στη συνέχεια βλέπουμε έναν άνδρα να μιλάει στην κάμερα και να κάθεται και να ξαπλώνει σε μια μπάλα γυμναστικής. Ο άντρας...α) δείχνει πώς να αυξήσετε την αποτελεσματική εργασία άσκησης τρέχοντας πάνω και κάτω μπάλες.β) κινεί όλα τα χέρια και τα πόδια του και δημιουργεί πολλούς μυς.γ) στη συνέχεια παίζει την μπάλα και βλέπουμε μια επίδειξη με γραφικά και φράχτη.δ) εκτελεί καθίσματα ενώ βρίσκεται στην μπάλα και μιλάει. Το BERT επιλέγει το β) ως την πιο πιθανή ολοκλήρωση, αν και η σωστή απάντηση είναι το δ).
|
Ένα μεγάλο γλωσσικό μοντέλο (LLM - Large Language Model) είναι ένα γλωσσικό μοντέλο που αποτελείται από ένα νευρωνικό δίκτυο με πολλές παραμέτρους (συνήθως δισεκατομμύρια σταθμά ή και περισσότερα), το οποίο εκπαιδεύεται σε μεγάλες ποσότητες κειμένου που δεν έχει επισημανθεί με ετικέτες χρησιμοποιώντας αυτοεπιβλεπόμενη μάθηση. Τα LLM εμφανίστηκαν γύρω στο 2018 και αποδίδουν καλά σε μια μεγάλη ποικιλία εργασιών. Αυτό έχει μετατοπίσει το επίκεντρο της έρευνας για την επεξεργασία φυσικής γλώσσας από το προηγούμενο πρότυπο της εκπαίδευσης εξειδικευμένων εποπτευόμενων μοντέλων για συγκεκριμένες εργασίες..
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9C%CE%B5%CE%B3%CE%AC%CE%BB%CE%BF_%CE%B3%CE%BB%CF%89%CF%83%CF%83%CE%B9%CE%BA%CF%8C_%CE%BC%CE%BF%CE%BD%CF%84%CE%AD%CE%BB%CE%BF
|
Τεχνολογία τροφίμων
|
Η ανθρωπότητα έχει ξεκινήσει να ασχολείται με την τεχνολογία τροφίμων εδώ και αιώνες. Από τότε που ξεκίνησε η παραγωγή ζυμωμένων προϊόντων (τυριού, κρασιού, μπίρας) παστών τροφίμων, ακόμα και το μαγείρεμα της τροφής απαιτούσε εφαρμογή της τεχνολογίας τροφίμων. Σε κάθε περίπτωση η εφαρμογή της τεχνολογίας τροφίμων έδινε ένα ασφαλέστερο τρόφιμο, με μεγαλύτερη διάρκεια ζωής, που οργανοληπτικά ήταν πιο επιθυμητό. Η επιστήμη των τροφίμων είναι μία πολυεπίπεδη νέα επιστήμη. Συνδυάζει και απαιτεί προχωρημένες γνώσεις πολλών ειδικών πεδίων, όπως λ.χ. χημικής μηχανικής, χημείας τροφίμων,και μικροβιολογίας τροφίμων. Ουσιαστικά, το πεδίο της, δηλ. η Τεχνολογία τροφίμων, είναι η εφαρμογή της επιστήμης τροφίμων στις βιομηχανίες και τις βιοτεχνίες παραγωγής τροφίμων πάσης μορφής. Ο πτυχιούχος - τεχνολόγος τροφίμων μπορεί να εργαστεί σε υπηρεσίες του δημοσίου τομέα, ιδίως υπηρεσιών Γεωργίας και Εμπορίου, στο Γενικό Χημείο του Κράτους, σε υπηρεσίες αγορανομίας και ελέγχου τροφίμων, σε βιοτεχνίες και βιομηχανίες τροφίμων ως υπεύθυνος τμημάτων παραγωγής, ή τμημάτων ποιοτικού ελέγχου των προϊόντων. Επίσης, μπορεί να εργαστεί και σε μονάδες αποθήκευσης και συντήρησης τροφίμων, ή ως υπεύθυνος σε μονάδες μαζικής σίτισης, φοιτητικές ή μαθητικές εστίες, κατασκηνώσεις, οικοτροφεία, ξενοδοχεία ή οργανισμούς μεταφορών. Ως ελεύθερος επαγγελματίας μπορεί να αναλάβει μελέτες εγκατάστασης, οργάνωσης και λειτουργίας βιομηχανιών τροφίμων. Ο επαγγελματικός φορέας των τεχνολόγων τροφίμων, στην Ελλάδα, είναι η Πανελλήνια Ένωση Τεχνολόγων Επστημόνων Τροφίμων, ενώ στην Ευρώπη, είναι ο ευρωπαϊκός φορέας που ονομάζεται, The European Federation of Food Science and Technology.
|
Η Τεχνολογία τροφίμων (αγγλ. Food technology), η οποία αποτελεί ένα σημαντικό πεδίο της Επιστήμης τροφίμων, πραγματεύεται τα τεχνολογικά γνωστικά αντικείμενα της παραγωγής τροφίμων, της συντήρησης και του ποιοτικού ελέγχου των τροφίμων, καθώς και της έρευνας και ανάπτυξης (R&D) καινοτομικών ειδών τροφίμων.Συμπληρωματικοί τομείς της τεχνολογίας τροφίμων είναι επίσης η μελέτη των μεταβολών των οργανοληπτικών χαρακτηριστικών και ιδιοτήτων των τροφίμων που προκαλούνται τόσο στις πρώτες ύλες παραγωγής, όσο και στα έτοιμα προς κατανάλωση τρόφιμα, κατά την εφαρμογή μεθόδων επεξεργασίας, συντήρησης, διακίνησης, συσκευασίας, ακόμη και μεταφοράς. Τα τρόφιμα ανάλογα την προέλευσή τους, ζωικά ή φυτικά, παρουσιάζουν ιδιαιτερότητες στις πρωτογενείς τεχνολογικές εφαρμογές με συνέπεια τη διαφορετική συμπεριφορά στις τεχνικές αυτές. Για το λόγο αυτό, η τεχνολογία τροφίμων διακρίνεται σε δύο τομείς, (α) την τεχνολογία τροφίμων φυτικής προέλευσης, και (β) την τεχνολογία τροφίμων ζωικής προέλευσης. Η διάκριση αυτή είναι όμως σχετική, διότι οι ίδιες αρχές διέπουν την επεξεργασία όλων των ειδών των τροφίμων, όπως και τα ισχύοντα κάθε φορά πρότυπα - προδιαγραφές. Οι επιμέρους αυτοί τομείς διακρίνονται σε ιδιαίτερους κλάδους όπως: τεχνολογία κρέατος, τεχνολογία γάλακτος, τεχνολογία αλιευμάτων, τεχνολογία οινοποιίας κ.λπ. Βασικοί άξονες της επιστήμης αυτής παραμένουν οι εξής: --Χημεία τροφίμων. --Μικροβιολογία τροφίμων. --Μηχανική τροφίμων. Εξαιτίας των επιτευγμάτων της επιστήμης αυτής, ιδίως τον 20ο αιώνα και μέχρι τις μέρες μας, η αξιοποίηση της πρωτογενούς γεωργικής και κτηνοτροφικής παραγωγής κρίνεται σήμερα άμεσης προτεραιότητας.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A4%CE%B5%CF%87%CE%BD%CE%BF%CE%BB%CE%BF%CE%B3%CE%AF%CE%B1_%CF%84%CF%81%CE%BF%CF%86%CE%AF%CE%BC%CF%89%CE%BD
|
Ελληνικό δημοψήφισμα του 1974
|
Ο προεκλογικός αγώνας περιλάμβανε και ομιλίες στην τηλεόραση, μεταξύ των οποίων και του ίδιου του Κωνσταντίνου, ενώ από την πλευρά των οπαδών της Αβασίλευτης τοποθετήθηκαν, μεταξύ άλλων, οι Μάριος Πλωρίτης, Λεωνίδας Κύρκος, Φαίδων Βεγλερής, Γεώργιος Κουμάντος, Αλέκος Παναγούλης και ο μετέπειτα πρωθυπουργός Κώστας Σημίτης. Τα κόμματα απείχαν από την εκστρατεία του δημοψηφίσματος και έτσι οι τηλεοπτικές ομιλίες περιορίσθηκαν μεταξύ ιδιωτών που εκπροσωπούσαν τη μία ή την άλλη αντίληψη και όχι μεταξύ εκπροσώπων των κομμάτων. Ο πρωθυπουργός Κωνσταντίνος Καραμανλής, στις 23 Νοεμβρίου 1974, ζήτησε από τα μέλη της Κοινοβουλευτικής Ομάδας του κόμματός του να κρατήσουν ουδέτερη στάση στο πολιτειακό ζήτημα. Καθορίσθηκαν οι τηλεοπτικές ομιλίες δύο φορές την εβδομάδα για την κάθε πλευρά και επί πλέον μαγνητοφωνημένο μήνυμα του Βασιλιά στις 26 Νοεμβρίου και ομιλία του από την τηλεόραση στις 6 Δεκεμβρίου. Στο δημοψήφισμα της 8ης Δεκεμβρίου, το εκλογικό σώμα ψήφισε υπέρ του αβασιλεύτου (3.245.111 ψήφοι υπέρ της αβασίλευτης δημοκρατίας, ποσοστό 69,18% και 1.445.875 ψήφοι υπέρ της βασιλευομένης, ποσοστό 30,82%). Η Κρήτη έδωσε στην Αβασίλευτη το 90% των ψήφων της, ενώ σε τριάντα εκλογικές περιφέρειες το αντίστοιχο ήταν της τάξεως του 60-70%. Από την άλλη πλευρά, η βασιλευομένη έφτασε στην Πελοπόννησο και τη Θράκη το 45%. Οι εκλογικές περιφέρειες όπου η βασιλευομένη έλαβε τα ανώτατα ποσοστά είναι οι ακόλουθες: Λακωνία το 59,52%, Ροδόπη το 50,54%, Μεσσηνία το 49,24, Ηλεία το 46,88 και η Αργολίδα το 46,67%. Τέλος, η αποχή άγγιξε το 25,5%. Με την ανακοίνωση των αποτελεσμάτων ο Κωνσταντίνος Γ. Καραμανλής δήλωσε ότι «ένα καρκίνωμα αποκόπηκε σήμερα από το σώμα του έθνους».Ο Κωνσταντίνος απηύθυνε την επομένη της ψηφοφορίας το ακόλουθο μήνυμα: « Έλληνες και Ελληνίδες. Πιστός στη διακήρυξή μου, επαναλαμβάνω ότι προέχει η εθνική ενότητα χάριν της ομαλότητας, της προόδου και της ευημερίας της Χώρας και εύχομαι ολόψυχα οι εξελίξεις να δικαιώσουν το αποτέλεσμα που προέκυψε από τη χθεσινή ψηφοφορία » Στις 15 Δεκεμβρίου υπέβαλε την παραίτησή του ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας Στρατηγός Φαίδων Γκιζίκης και ο Πρωθυπουργός Κωνσταντίνος Καραμανλής τον ευχαρίστησε με προσωπική του επίσκεψη και εγγράφως για τις όσες υπηρεσίες προσέφερε στο έθνος. Στις 18 Δεκεμβρίου εξελέγη από τη Βουλή και ορκίστηκε ως προσωρινός Πρόεδρος της Δημοκρατίας ο Μιχαήλ Στασινόπουλος, βουλευτής Επικρατείας της Νέας Δημοκρατίας. Δεκατέσσερα χρόνια μετά, τον Φεβρουάριο του 1988, ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης σε συνέντευξή του στο Λονδίνο δήλωσε ότι, αν και αντιβασιλικός, χαρακτήρισε τον τρόπο με τον οποίο διεξήχθη το δημοψήφισμα με το χαρακτηρισμό «unfair» (άδικο). Αυτή η άποψή του είχε αποτέλεσμα σημαντικών αντιδράσεων στον πολιτικό κόσμο της Ελλάδας. Ακόμη και 21 χρόνια μετά, η δήλωση αυτή συνεχίζει να αναφέρεται σε δημοσιογραφικά έντυπα. Στις 23 Απριλίου 2007 η εφημερίδα ΒΗΜΑ, πραγματοποίησε δημοσκόπηση όπου το 11,6% δήλωσε υπέρ της Βασιλευομένης Δημοκρατίας. Η Μεγάλη Ιστορία του 20ου Αιώνα, τόμος Ζ΄, σελ. 239-240 Λεωνίδας Αλ. Παπάγος: Σημειώσεις 1967-1977, Ίδρυμα Γουλανδρή-Χόρν, Αθήνα 1999, ISBN 960-7079-69-8 Αποτελέσματα: Εφημερίδα ΠΟΝΤΙΚΙ, φ. 1086, Μ. Τετάρτη 26 Απριλίου 2000, Αθήνα Αποτελέσματα (Ανά νομό) Εφημερίδα «Ριζοσπάστης» - φ. Τρίτη 10 Δεκεμβρίου 1974 - Ψηφιακή Συλλογή Εφημερίδων Εθνικής Βιβλιοθήκης της Ελλάδος Το μήνυμα του Βασιλέως Κωνσταντίνου για το δημοψήφισμα του 1974 Αρχειοθετήθηκε 2022-04-03 στο Wayback Machine., ιστότοπος της Ελληνικής Βασιλικής Οικογένειας, ανακτήθηκε στις 28 Ιουλίου 2013 Εθνικό Οπτικοακουστικό Αρχείο Δημοψήφισμα της 8ης Δεκεμβρίου 1974 για το πολιτειακό.[1] Απόσπασμα από ταινία επικαίρων με θέμα τη διενέργεια του δημοψηφίσματος του 1974 για τη μορφή του πολιτεύματος. (Αρχείο ντοκιμαντέρ της ΕΡΤ) Μάριος Πλωρίτης: Η ομιλία υπέρ της αβασίλευτης Δημοκρατίας (Δημοψήφισμα 1974).[2]
|
Στις 22 Νοεμβρίου 1974 προκηρύχθηκε δημοψήφισμα (ΦΕΚ Α΄ 353) και στις 8 Δεκεμβρίου του ίδιου έτους διεξήχθη στην Ελλάδα για τη μορφή του πολιτεύματος μεταξύ Βασιλευόμενης και Αβασίλευτης Δημοκρατίας. Το αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος ήταν 69,2% υπέρ της Αβασίλευτης Δημοκρατίας. Την 1η Ιουνίου 1973 η Χούντα των Συνταγματαρχών κατήργησε τη Βασιλεία στην Ελλάδα, μετά το Κίνημα του Ναυτικού εναντίον της, και εγκαθίδρυσε Προεδρική Δημοκρατία. Πρόεδρος Δημοκρατίας (με υπερεξουσίες) ανέλαβε ο δικτάτορας Γεώργιος Παπαδόπουλος και Αντιπρόεδρος της Δημοκρατίας ο Οδυσσέας Αγγελής. Κανένα κόμμα δεν αναγνώρισε το δημοψήφισμα που ακολούθησε τον Ιούλιο του 1973 και δεσμεύτηκαν, μαζί με τον Βασιλιά Κωνσταντίνο, στη διενέργεια άλλου, όταν αποκατασταθεί η Δημοκρατία. Μετά την πτώση της Χούντας τον Ιούλιο του 1974 η Κυβέρνηση του Κωνσταντίνου Καραμανλή υιοθέτησε τη Συντακτική Πράξη της 1ης Αυγούστου 1974 και επανέφερε σε ισχύ το Σύνταγμα της 1 Ιανουαρίου 1952, χωρίς τις θεμελιώδεις διατάξεις, δηλαδή αυτές που αφορούσαν τη βάση και τη μορφή του πολιτεύματος ως Βασιλευομένης Δημοκρατίας. Η αναστολή των διατάξεων περί Αρχηγού Κράτους θα κρινόταν με δημοψήφισμα, που θα γινόταν εν καιρώ. Μέχρι το Δημοψήφισμα, Αρχηγός του Κράτους συνέχισε να είναι ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας του στρατιωτικού καθεστώτος, στρατηγός Φαίδων Γκιζίκης. Στο δημοψήφισμα της 8ης Δεκεμβρίου 1974, η πλειοψηφία του εκλογικού σώματος, επέλεξε την Αβασίλευτη Δημοκρατία με ποσοστό 69,2%. Η απόφαση αυτή έκρινε δύο ζητήματα: Σε θεσμικό επίπεδο τον τρόπο ανάδειξης του αρχηγού του κράτους (αιρετός και όχι κληρονομικός) και σε πολιτικό επίπεδο τη μη επιστροφή του Βασιλιά Κωνσταντίνου, ο οποίος βρισκόταν εκτός Ελλάδος από τις 13 Δεκεμβρίου 1967, μετά από το αποτυχημένο εγχείρημά του εναντίον των απριλιανών σφετεριστών της εξουσίας.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%95%CE%BB%CE%BB%CE%B7%CE%BD%CE%B9%CE%BA%CF%8C_%CE%B4%CE%B7%CE%BC%CE%BF%CF%88%CE%AE%CF%86%CE%B9%CF%83%CE%BC%CE%B1_%CF%84%CE%BF%CF%85_1974
|
Τούρουν Παλοσέουρα
|
Η ομάδα έχει κερδίσει το πρωτάθλημα Φινλανδίας 8 φορές από το 1922. Τελευταία φορά ήταν το 1975. Κέρδισε το κύπελλο Φινλανδίας το 1991, 1994 και 2010. Έπαιξε στον τελικό του κυπέλλου το 1996, 1997 και 2005. Το 2012 κατέκτησε το Λιγκ Καπ Φινλανδίας. Επίσημη ιστοσελίδα TPS Supporters
|
Η Τούρουν Παλοσέουρα (φινλανδικά: Turun Palloseura, TPS) είναι φινλανδική ποδοσφαιρική ομάδα από την πόλη Τούρκου. Η ομάδα ιδρύθηκε το 1922. Αγωνίζεται στο Πρωτάθλημα ποδοσφαίρου Φινλανδίας, την ανώτατη κατηγορία του φινλανδικού πρωταθλήματος. Έδρα της ομάδας είναι το Βέριτας Στάτιον, χωρητικότητας 8.072 θέσεων.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A4%CE%BF%CF%8D%CF%81%CE%BF%CF%85%CE%BD_%CE%A0%CE%B1%CE%BB%CE%BF%CF%83%CE%AD%CE%BF%CF%85%CF%81%CE%B1
|
Λάρισα (Τρωάδα)
|
Αναφέρεται από τον Όμηρο στις πόλεις συμμάχους των Τρώων κατά τον Τρωικό πόλεμο υπό την αρχηγία των Ιππόθοου και του Πύλαιου οι οποίοι ήσαν γιοί του Λήθου και εγγονοί του Τεύταμου , Πελασγικής καταγωγής. Πιθανολογείται ότι πρόκειται για εκείνη την πόλη Λάρισα η οποία, κατά την ελληνιστική περίοδο, μετονομάστηκε σε Πτολεμαΐδα, από τη δυναστεία των Πτολεμαίων.
|
Η Λάρισα ήταν αρχαία μικρασιατική πόλη στην περιοχή της Τροίας, η οποία άκμασε κατά την αρχαϊκή, κλασική και ελληνιστική περίοδο. Βρισκόταν στη σημερινή θέση Limantepe, κοντά στο χωριό Kösedere, της επαρχίας Τσανάκκαλε, στην Τουρκία.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9B%CE%AC%CF%81%CE%B9%CF%83%CE%B1_(%CE%A4%CF%81%CF%89%CE%AC%CE%B4%CE%B1)
|
Ford Motor Company
|
Μαζί με την μητρική Ford, στον Όμιλο Ford ανήκουν: η μάρκα πολυτελείας Lincoln και η θυγατρική εταιρεία κατασκευής ισχυρότερων εκδόσεων της Ford Mustang που ονομάζεται Shelby, ενώ από το 2007 η Ford κατέχει και την Troller, εταιρεία στη Βραζιλία που κατασκευάζει αποκλειστικά τζιπ για χρήση εκτός δρόμου. Συνολικά, ο Όμιλος Ford είναι σήμερα η δεύτερη μεγαλύτερη αμερικανική αυτοκινητοβιομηχανία, μετά τον όμιλο της General Motors, και η 5η μεγαλύτερη αυτοκινητοβιομηχανία παγκοσμίως, μετά τον όμιλο Volkswagen, την Toyota, τον όμιλο Hyundai-Kia και την General Motors. Από το 2008, η Ford έχει γίνει η δεύτερη μεγαλύτερη αυτοκινητοβιομηχανία στην Ευρώπη, πίσω μόνο από τον όμιλο Volkswagen, με τις ευρωπαϊκές πωλήσεις της Ford μάλιστα να ξεπερνούν κατά καιρούς αυτές που σημειώνει στις Ηνωμένες Πολιτείες. Στις 12 Μαρτίου 2007, η Ford πώλησε την Aston Martin σε μία ιδιωτική κοινοπραξία που ανήκει στον πρόεδρο της βρετανικής εταιρείας Prodrive, τον David Richards, αν και η ίδια η Prodrive δεν είχε καμία οικονομική ανάμειξη στην αγοραπωλησία. Στην ίδια κοινοπραξία συμμετέχουν ο Βρετανός επιχειρηματίας John Sinders, φανατικός συλλέκτης Aston Martin, συν δύο επενδυτικές εταιρείες από το Κουβέιτ: Investment Dar και Adeem Investment Co. Επίσης, τον Μάρτιο του 2008 πώλησε την Jaguar και την Land Rover στην ινδική Tata Motors. Ως αποτέλεσμα, το Premier Automotive Group της Ford διαλύθηκε οριστικά. Τελικώς, το 2010 πώλησε και την Volvo στην κινεζική αυτοκινητοβιομηχανία Geely, σε μια προσπάθεια συγκέντρωσης οικονομικών πόρων, λόγω της παγκόσμιας οικονομικής κρίσης του 2008, ενώ προχώρησε και στη διακοπή της αμερικανικής θυγατρικής εταιρείας Mercury (η οποία διέθετε παράλληλες εκδόσεις κάποιων μοντέλων της αμερικανικής Ford, αλλά με λίγο πληρέστερο εξοπλισμό) τον Ιανουάριο του 2011, με σκοπό να επικεντρωθεί αποκλειστικά στις Ford και Lincoln. Για τον ίδιο λόγο, τον Νοέμβριο του 2008 μείωσε το προηγούμενο ποσοστό του 33,4% που είχε φτάσει, από το 1996, να κατέχει στην Mazda σε μόλις 13,4% και στις 18 Νοεμβρίου 2010 σε μόλις 3%. Το 2015 πώλησε και το 3% που της είχε μείνει. Το λογότυπο της αυτοκινητοβιομηχανίας Ford όπως έχει εξελιχθεί με το πέρασμα του χρόνου. Εκτός από τις εγκαταστάσεις της στις Ηνωμένες Πολιτείες, που θεωρούνται και η «μητρόπολη» της εταιρείας, η Ford διαθέτει και σημαντικές θυγατρικές εγκαταστάσεις στη Γερμανία, στην Αυστραλία, στη Βραζιλία και στην Ινδία. Αρχικά, τα εκτός Ηνωμένων Πολιτειών παραγόμενα και διαθέσιμα μοντέλα της Ford Motor Company, ήταν ουσιαστικά παράλληλες εκδόσεις αυτών που κυκλοφορούσαν στην αμερικανική αγορά, αλλά μεταγενέστερα άρχισαν να αναπτύσσονται και να παράγονται και να πωλούνται μοντέλα ειδικά για την Ευρώπη. Τα πρώτα μοντέλα της Ford για την ευρωπαϊκή αγορά ξεκίνησαν να παράγονται στην Κολωνία της Γερμανίας και από τότε είχε ήδη επικρατήσει η αίσθηση ότι τα ευρωπαϊκά αυτοκίνητα της Ford είναι μόνο γερμανικά. Μάλιστα το διάστημα 1952 - 1968 πωλούνταν με την ονομασία και το σήμα «Taunus». Από το 1968 η Taunus μετονομάστηκε εκ νέου σε Ford και, για να μην καταργηθεί η γνωστή στο ευρύ κοινό ονομασία Taunus, συνεχίστηκε με την ονομασία Ford Taunus. Στην πραγματικότητα όμως, είχε υπάρξει παράλληλα και βρετανική Ford, αρχικά με δικά της διαφορετικά μοντέλα. Το σημερινό ευρωπαϊκό παρακλάδι της Ford ονομάζεται Ford Europe και ιδρύθηκε στις 14 Ιουνίου 1967, με την συγχώνευση της γερμανικής Ford και της βρετανικής Ford, και σταδιακά τα μοντέλα τους έγιναν κοινά. Τον Φεβρουάριο του 2002, η Ford σταμάτησε την παραγωγή αυτοκινήτων στο Ηνωμένο Βασίλειο για πρώτη φορά μετά από 90 χρόνια, με μοναδική εξαίρεση το επαγγελματικό van Ford Transit, που διατηρήθηκε στη βρετανική παραγωγή έως τον Ιούλιο του 2013 και τότε διακόπηκε και αυτό. Ως αποτέλεσμα, η Ford Ευρώπης σήμερα αναφέρεται συνήθως ως Ford Γερμανίας, μολονότι κάποια εργοστάσια παραγωγής υπάρχουν και σε άλλα κράτη της ευρωπαϊκής ηπείρου. Συχνές προσπάθειες παγκοσμιοποίησης της γραμμής των μοντέλων της, έχουν πολλές φορές σημειώσει πενιχρά αποτελέσματα, όπως συνέβη με το ευρωπαϊκό Ford Mondeo πρώτης γενιάς του 1993, που είχε κυκλοφορήσει στις Ηνωμένες Πολιτείες ως Ford Contour (1994 - 2000), σημειώνοντας όμως πολύ χαμηλές πωλήσεις στην αγορά των ΗΠΑ και τελικώς διακόπηκε. Επίσης και στην Αυστραλία, το Mondeo ενώ είχε λανσαριστεί το 1995 επίσημα, σε δεξιοτίμονη εκδοχή, τελικώς καταργήθηκε από την Ford το 2001, διότι το τμήμα της αγοράς στην οποία ανταγωνιζόταν παρουσίαζε σταθερή μείωση, ενώ και οι εναπομείναντες υποψήφιοι αγοραστές προτιμούσαν το μεγαλύτερο και τοπικής κατασκευής μοντέλο, το Ford Falcon. Κάποια μοντέλα αμερικανικής κατασκευής που είχαν παραχθεί και ως δεξιοτίμονα για την Ιαπωνία και την Αυστραλία, όπως το Ford Taurus τρίτης γενιάς (1995 - 1999), σημείωσαν ελάχιστες πωλήσεις στις αγορές αυτές και τα περισσότερα από αυτά σύντομα αποσύρθηκαν από αυτές. Το μικρό ευρωπαϊκό μοντέλο Ford Ka, ενώ στο παρελθόν υπήρξε ένα best seller στην εγχώρια αγορά της Ford Ευρώπης, απεδείχθη μια εμπορική καταστροφή στις δεξιοτίμονες Ιαπωνία και Αυστραλία, καθώς μέχρι το 2014 δεν ήταν διαθέσιμο πουθενά διεθνώς με αυτόματο κιβώτιο. Μια εντυπωσιακή εξαίρεση είναι το μικρομεσαίο ευρωπαϊκό μοντέλο Ford Focus, το οποίο έχει πωληθεί σε μεγάλο νούμερα και στις δύο πλευρές του Ατλαντικού, καθώς και σε άλλες ηπείρους, από την εισαγωγή της πρώτης γενιάς το 1998 έως και σήμερα. http://corporate.ford.com/vehicles/global-models Αρχειοθετήθηκε 2013-11-30 στο Wayback Machine. Η επίσημη Αμερικανική ιστοσελίδα της Ford Motor Company (Αγγλικά) Η επίσημη Ελληνική ιστοσελίδα της Ford Motor Company
|
Η Ford Motor Company, γνωστή ευρύτερα ως Ford, είναι αμερικανική πολυεθνική αυτοκινητοβιομηχανία. Ιδρύθηκε στις 16 Ιουνίου 1903 από τον Χένρυ Φορντ στο Ντιτρόιτ. Η εταιρεία και ο ιδρυτής της, έφεραν την επαναστατική καινοτομία στον τρόπο παραγωγής αυτοκινήτων με το μοντέλο Ford Model T του 1908 - 1927, το οποίο καθιέρωσε για πρώτη φορά στην ιστορία της παγκόσμιας αυτοκίνησης την έννοια μαζική παραγωγή.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/Ford_Motor_Company
|
Μπιλ Γκόσπερ
|
Ο Γκόσπερ γράφτηκε στο Τεχνολογικό Ινστιτούτο της Μασαχουσέτης (ΜΙΤ) το 1961, και έλαβε το πτυχίο μαθηματικών από εκεί το 1965, παρότι είχε έρθει σε σύγκρουση με το τμήμα μαθηματικών λόγω της γενικότερης αντίθεσης τους προς τους ηλεκτρονικούς υπολογιστές.Κατά το 2ο έτος του εκεί, ο Γκόσπερ παρακολούθησε τις διαλέξεις προγραμματισμού του Τζον Μακάρθι και εγγράφτηκε στο Εργαστήριο Τεχνητής Νοημοσύνης του Τεχνολογικού Ινστιτούτου της Μασαχουσέτης, το οποίο λάμβανε την χρηματοδότηση του από την DARPA και κατά τα μετέπειτα χρόνια αποτέλεσε την γενέτειρα της ευρύτερης κοινότητας και του πνεύματος των χάκερ. Σημαντικές τεχνικές συνεισφορές του Γκόσπερ αποτελούν το HAKMEM (συλλογή προγραμματιστικών τεχνικών σημειώσεων) και η έκδοση Lisp του MIT (Maclisp), ενώ είχε σημαντικό μερίδιο στην δημιουργία του συστήματος υπολογιστής άλγεβρας Macsyma. Αργότερα ο Γκόσπερ μαζί με τους υπόλοιπους προγραμματιστές του εργαστηρίου πήγαν στον ιδιωτικό τομέα, στις εταιρείες Symbolics και Macsyma, Inc., ενώ ο μόνος που απέμεινε στο εργαστήριο τεχνητής νοημοσύνης του MIT ήταν ο Ρίτσαρντ Στάλλμαν. Ήδη από το 1974, ο Γκόσπερ είχε μετακινηθεί στο πανεπιστήμιο του Στάνφορντ, όπου δίδασκε και εργάζονταν μαζί με τον Ντόναλντ Κνουθ.Οι σημαντικότερες συνεισφορές του Γκόσπερ υπήρξαν: στο παιχνίδι της ζωής, κυτταρικό αυτόματο λογισμικό παιχνίδι στο οποίο παρατηρείται η εξέλιξη μιας κατάστασης από την αρχική της θέση έως τον τερματισμό της, σε συνεργασία με τον Τζον Χόρτον Κόνγουεϊ ορισμό μαθηματικών προβλημάτων σχετικά με την βελτιστοποίηση χωροθέτησης συστημάτων τεχνικές αναπαραστάσεων πραγματικών αριθμών ως συνεχή κλάσματα ο αλγόριθμος του Γκόσπερ για την εύρεση υπεργεωμετρικών ταυτοτήτων κλειστής μορφήςΓια μικρό χρονικό διάστημα, υπήρξε ο κάτοχος του παγκόσμιου ρεκόρ για τον υπολογισμό της μαθηματικής σταθεράς του π με τα περισσότερα ψηφία, με τον υπολογισμό του να διαθέτει 17 εκατομμύρια. Επίσημος ιστότοπος
|
Ο Μπιλ Γκόσπερ (αγγλικά: Bill Gosper, πλήρες όνομα Ralph William Gosper Jr. / Ραλφ Ουίλιαμ Γκόσπερ Τζούνιορ, 26 Απριλίου 1943) είναι Αμερικανός μαθηματικός και προγραμματιστής. Μαζί με τον Ρίτσαρντ Γκρήνμπλατ, θεωρείται ένας από τους ιδρυτές της κοινότητας των χάκερ (με την ιστορική έννοια του δημιουργού) και αποτελεί σημαίνων μέλος της προγραμματιστικής κοινότητας της γλώσσας Lisp.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9C%CF%80%CE%B9%CE%BB_%CE%93%CE%BA%CF%8C%CF%83%CF%80%CE%B5%CF%81
|
Τζόελ Κάμπελ
|
Ο Κάμπελ ξεκίνησε τα πρώτα επαγγελματικά ποδοσφαιρικά του βήματα στη Ντεπορτίβο Σαπρίσα, ομάδα της Κόστα Ρίκα, με την οποία μέχρι το 2011 πραγματοποίησε μόλις 3 εμφανίσεις. Τον Ιανουάριο του 2011, ο Κάμπελ δόθηκε δανεικός για έξι μήνες στην Πουνταρένας, ομάδα επίσης από την Κόστα Ρίκα. Με την Πουνταρένας πραγματοποίησε συνολικά 5 εμφανίσεις, χωρίς ωστόσο να καταφέρει να πετύχει κάποιο γκολ. Όντας διεθνής με τις μικρές Εθνικές ομάδες της Κόστα Ρίκα, ο Τζοέλ Κάμπελ είχε τραβήξει το ενδιαφέρον αρκετών ευρωπαικών συλλόγων. Οι ομάδες που κινήθηκαν εντονότερα όλων για την απόκτηση του Κοσταρικανού άσσου το καλοκαίρι του 2011 ήταν η Σεβίλλη ΦΚ από την Ισπανία, η Φιορεντίνα από την Ιταλία και η Άρσεναλ από την Αγγλία. Τελικά, στις 19 Αυγούστου του ίδιου έτους η Άρσεναλ ανακοίνωσε την απόκτηση του 19χρονου τότε Τζόελ Κάμπελ έναντι του ποσού του ενός εκατομμυρίου ευρώ. Εξαιτίας του ότι ο μη κοινοτικός Τζόελ Κάμπελ δεν μπορούσε να βγάλει άδεια εργασίας προκειμένου να μπορεί να αγωνιστεί στην Αγγλία, από την Άρσεναλ κρίθηκε σκόπιμο να δοθεί κάπου δανεικός προκειμένου να πάρει παιχνίδια στα πόδια του και να αποκτήσει εμπειρίες. Από τις περιπτώσεις που προέκυψαν, η ΦΚ Λοριάν προκρίθηκε ως η καλύτερη όλων, με τον Τζοέλ Κάμπελ να συμμετέχει σχεδόν σε όλα τα παιχνίδια της γαλλικής ομάδας. Συνολικά, με τη Λοριάν πραγματοποίησε 27 εμφανίσεις ενώ κατάφερε να πετύχει και 4 γκολ. Τον Ιούλιο του 2012, και μη έχοντας αποκτήσει ακόμα άδεια εργασίας για να μπορεί να αγωνιστεί στην Αγγλία, ο Τζόελ Κάμπελ έπρεπε να δοθεί και πάλι κάπου δανεικός προκειμένου να εξελιχθεί και να μη μείνει στάσιμος. Η Ρεάλ Μπέτις από την Ισπανία ενδιαφέρθηκε μεταξύ άλλων για την απόκτηση του νεαρού Κοσταρικανού με την Άρσεναλ να τον παραχωρεί για ένα χρόνο με τη μορφή δανεισμού. Με την ισπανική ομάδα, ο Τζόελ Κάμπελ πραγματοποίησε 33 συμμετοχές και κατάφερε να πετύχει και 3 γκολ. Το καλοκαίρι του 2013, ο Τζόελ Κάμπελ έβγαλε την άδεια εργασίας που του επέτρεπε να αγωνίζεται πλέον στο Αγγλικό πρωτάθλημα, ωστόσο μετά το έντονο ενδιαφέρον του Ολυμπιακού για την απόκτησή του, ο Αρσέν Βενγκέρ αποφάσισε πως θα ήταν καλύτερο για την εξέλιξη του νεαρού Κοσταρικανού να αγωνιστεί ως δανεικός στους "ερυθρόλευκους" στους οποίους θα έχει φανέλα βασικού σε πρωτάθλημα και Τσάμπιονς Λιγκ, παρά να παραμείνει στο ρόστερ των "κανονιέρηδων" καθώς με τους Ποντόλσκι, Ουόλκοτ, Καθόρλα, Ζιρού, Όξλεϊντ-Τσάμπερλεϊν και Σανόγκο, πολύ δύσκολα θα έβρισκε θέση στην ενδεκάδα της Άρσεναλ. Ο Τζοέλ Κάμπελ πραγματοποίησε το επίσημο ντεμπούτο του με την Εθνική ομάδα ανδρών της Κόστα Ρίκα στις 5 Ιουνίου 2011 σε αγώνα με αντίπαλο την Εθνική ομάδα της Κούβας. Συνολικά σε επίπεδο ανδρών και νέων, ο Τζόελ Κάμπελ έχει πραγματοποιήσει με την Κόστα Ρίκα 47 διεθνείς συμμετοχές ενώ έχει πετύχει 25 γκολ. Συμμετέχει στην αποστολή της εθνικής του στο Παγκόσμιο Κύπελλο Ποδοσφαίρου του 2014. ΟλυμπιακόςΣούπερλιγκ (1) 2014 Σελίδα στο transfermarkt.co.uk Ανακοίνωσε Κάμπελ ο Ολυμπιακός
|
Ο Τζόελ Ναθάνιελ Κάμπελ Σάμιουελς (ισπανικά: Joel Campbell, προφέρεται: [ʒoˈel ˈkambel], γεννημένος στις 26 Ιουνίου 1992 στο Σαν Χοσέ), κοινώς γνωστός ως Τζόελ Κάμπελ, είναι Κοσταρικανός διεθνής ποδοσφαιριστής, ο οποίος αγωνίζεται ως επιθετικός. Επίσης, έχει την ικανότητα χάρη στην ταχύτητα, αλλά και την τεχνική του, να αγωνίζεται με την ίδια ευχέρεια και σαν ακραίο εξτρέμ.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A4%CE%B6%CF%8C%CE%B5%CE%BB_%CE%9A%CE%AC%CE%BC%CF%80%CE%B5%CE%BB
|
Αράδαινα Χανίων
|
Στη θέση Πασσόπετρα, κοντά στον σημερινό οικισμό σώζονται τα ερείπια της αρχαίας πόλης Αραδήν ή Ηραδήν (της οποίας το όνομα διατηρεί το χωριό μέχρι σήμερα). Ο Στέργιος Σπανάκης αναφέρει ότι ιδρύθηκε από Φοίνικες και το όνομα Αραδήν ετυμολογείται από τη φοινικική λέξη αρουάντ, που σημαίνει καταφύγιο. Σύμφωνα με τον Βλαντίμιρ Γκεοργκίεφ, το όνομα Αραδήν προέρχεται από την λέξη άραδος, η οποία σημαίνει ταραχή ή βιαίη κίνηση, και η οποία αναφέρεται στα κύματα που ακούγονταν μέχρι την πόλη. Ήταν μία από τις 30 κρητικές πόλεις οι οποίες είχαν συνάψει συμμαχία με τον Ευμένη Β΄ το 183 π.Χ.. Σώζεται η αρχαία νεκρόπολη στην θέση Ξενοτάφι και για ελιμενισμό τα πλοία έδενα στη Φοίνικα (σημερινό Λουτρό). Συνέχισε να υπάρχει στους βυζαντινούς χρόνους, καθώς αναφέρεται από τον Ιεροκλή, και είναι πιθανό η κατοίκηση να ήταν συνεχής την πρώτη και δεύτερη βυζαντινή περίοδο, καθώς αναφέρεται στα έγγραφα σχετικά με τον καθορισμό των κτήσεων των 12 αρχοντόπουλων. Στο χωριό σώζεται ο ναός του Μιχαήλ Αρχαγγέλου, ο οποίος κτίστηκε στις αρχές του 14ου αιώνα στη θέση του μεσαίου κλίτους παλαιοχριστιανικής βασιλικής, η οποία ήταν έδρα επισκόπου.Η Αράδενα δεν αναφέρεται στις ενετικές απογραφές, όπως και τα υπόλοιπα χωριά των Σφακίων, αλλά αναφέρεται το τοπωνύμιο Aradhena από τον Φραντσέσκο Μπαρότσι και αναφέρεται επίσης στον κατάλογο χωριών της Κρήτης το 1645, του Αντόνιο Τριβάν. Η Αράδενα, αν και ορεινό χωριό, ευημερούσε χάρις στη ναυτιλία και το εμπόριο, με τους κατοίκους της να δένουν τα πλοία τους στο Λουτρό. Ευημερούσε από τα τέλη των ενετικών χρόνων μέχρι την αποτυχημένη επανάσταση του Δασκαλογιάννη το 1770. Ο Δασκαλογιάννης έδωσε την τελευταία του μάχη στο φαράγγι της Αράδενας και η Αράδενα κατάστραφηκε ολοκληρωτικά. Κατά τη διάρκεια της επανάστασης του 1821, ο Χατζή Γεώργης Μανιάτης και ο Αναγνώστης Μανουσέλης με λίγους συντρόφους τους απομονώθηκαν στην Αράδαινα, όπου και σκοτώθηκαν μαχόμενοι των Χουσεΐν και τον τουρκοαιγυπτιακό στρατό. Η Αράδαινα αναφέρεται στην αιγυπτιακή απογραφή του 1834, όταν κατοικούνταν από 36 χριστιανικές οικογένειες. Τις 11 Αυγούστου 1867, κατά τη διάρκεια της επανάστασης του 1866, δόθηκε μάχη στο φαράγγι της Αράδαινας ανάμεσα σε Κρήτες και Τούρκους, η οποία έληξε με υποχώρηση της Κρητών, λόγω κανονιοβολισμών διά θαλάσσης απο τουρκικά πλοία.Στην απογραφή του 1881, η Αράδενα ανήκε στον δήμο Αγίου Ιωάννου και είχε 124 κατοίκους. Το χωριό ερήμωσε κατά τη διάρκεια της δεκαετίας του 1950 λόγω βεντέτας. Αναλυτικά η δημογραφική πορεία του χωριού σύμφωνα με τις απογραφές: Η Αράδαινα ήταν αποκομμένη από το οδικό δίκτυο μέχρι το 1987, όταν κατασκευάστηκε με χρηματοδότηση της οικογένειας Βαρδινογιάννη -η οποία έχει ρίζες με τον τόπο αυτό-σιδερένια γέφυρα μήκους 70 μέτρων πάνω από το φαράγγι της Αράδενας. Η γέφυρα εγκαινιάστηκε στις 28 Δεκεμβρίου 1986. Στη μεσότητα της γέφυρα υπάρχει πλατφόρμα για μπάντζι τζάμπινγκ, καθώς από τον πυθμένα του φαράγγιου, η γέφυρα έχει ύψος 138 μέτρα.
|
Η Αράδαινα (ή Αράδενα) είναι χωριό της κοινότητας Αγίου Ιωάννου του δήμου Σφακίων στην περιφερειακή ενότητα Χανίων της Κρήτης. Σύμφωνα με την απογραφή του 2011 έχει 4 κατοίκους. Βρίσκεται σε υψόμετρο 520 μέτρων, στις νότιες πλαγιές των Λευκών Ορέων. Δυτικά του χωριού βρίσκεται το φαράγγι της Αράδενας, με βάθος περίπου 100 μέτρα, το οποίο χωρίζει την Αράδενα από το οροπέδιο της Ανωπόλεως. Η Αράδαινα απέχει από την Ανώπολη 3,5 χιλιόμετρα.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%91%CF%81%CE%AC%CE%B4%CE%B1%CE%B9%CE%BD%CE%B1_%CE%A7%CE%B1%CE%BD%CE%AF%CF%89%CE%BD
|
Κυβερνείο Μπεκάα
|
Από το 2014, το Κυβερνείο Μπεκάα διαθέτει τρεις νομούς: Δυτική Μπεκάα Ρασάγια ΖάχλεΜε ένα νόμο που ψηφίστηκε το 2003, ο Νομός Μπάαλμπεκ και ο Νομός Χερμέλ διαχωρίστηκαν από το Κυβερνείο Μπεκάα και σχημάτισαν ένα νέο Κυβερνείο, εκείνο του Μπάαλμπεκ-Χερμέλ. Ωστόσο, η ισχύς του νέου κυβερνείου ξεκίνησε το 2014, με το διορισμό του πρώτου του κυβερνήτη. Σύμφωνα με τα στοιχεία εγγεγραμμένων ψηφοφόρων του Υπουργείου Εσωτερικών του Λιβάνου, το Κυβερνείο αποτελείται από περίπου 40% Χριστιανούς και 60% Μουσουλμάνους (313.505 ψηφοφόροι συνολικά). Στο Νομό (καδά) του Ζάχλε, οι Χριστιανοί αποτελούν την πλειοψηφία με ποσοστό 55% (172.555 ψηφοφόροι συνολικά). Στο Νομό Δυτικής Μπεκάα και Ρασάγια (που αποτελούν μια κοινή εκλογική περιφέρεια), οι Χριστιανοί αντιπροσωπεύουν το 22,22% των ψηφοφόρων (140.950 συνολικά).
|
Το Κυβερνείο Μπεκάα (αραβικά: البقاع - Al-Biqā) είναι ένα κυβερνείο του κεντρικού Λιβάνου με έδρα την Ζάχλε. Η έκτασή του είναι 4.429 χλμ2 και οριοθετείται από το Κυβερνείο Μπάαλμπεκ-Χερμέλ στα βόρεια, το Κυβερνείο της Οροσειράς του Λιβάνου στα δυτικά, το Κυβερνείο Ναμπατίγιε στα νότια και το συριακό κυβερνείο της Ριφ Ντιμάσκ στα ανατολικά.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9A%CF%85%CE%B2%CE%B5%CF%81%CE%BD%CE%B5%CE%AF%CE%BF_%CE%9C%CF%80%CE%B5%CE%BA%CE%AC%CE%B1
|
Χοσέ Ριβέρα
|
Ο Χοσέ Ριβέρα έκανε τα πρώτα του βήματα στο χώρο της πετοσφαίρισης αγωνιζόμενος με την αντίστοιχη ομάδα του Πανεπιστημίου Λ'Ετάτ του Οχάϊο, κατά τη διάρκεια των σπουδών του. Το 2001 κι ενώ προηγουμένως είχε τελειώσει τις σπουδές του, ο Ριβέρα δοκίμασε την τύχη του στην πετοσφαίριση αγωνιζόμενος στην ισπανική Μελίγια, ωστόσο γρήγορα επέστρεψε στην πατρίδα του, την Κόστα Ρίκα, παίρνοντας μεταγραφή στην τοπική Ρεμπέλντες ντε Μόκα ενώ στη συνέχεια μεταπήδησε στους Πλέιερος Σαν Χουάν, ομαδα επίσης του Πουέρτο Ρίκο. Το 2003 ταξίεψε στην Ιταλία για λογαριασμό της Ιντέκο Μολφέττα, στην οποία παρέμεινε για ένα χρόνο. Το 2004 μεταπήδησε στην Πολωνία για λογαριασμό της Γιατστρέμπσκι Βεγκίλ, ενώ τον αμέσως επόμενο χρόνο βρέθηκε στη Γαλλία προκειμένου να μεταγραφεί στην Μπεβό. Την αγωνιστική περίοδο 2006-07 αγωνίστηκε με τη βελγική Νόλικο Μάασεικ. Την τριετία 2007-10, ο Χοσέ Ριβέρα αγωνίστηκε στην Ελλάδα, αρχικά με τη φανέλα του Ηρακλή Θεσσαλονίκης (2007-08), έπειτα με αυτή του Ολυμπιακού Πειραιώς (2008-09) κι έπειτα με αυτή της Ε.Α. Πατρών (2009-10). Τη διετία 2010-12 αγωνίστηκε στην Ιταλία αρχικά για λογαριασμό της Καλίπο Σπορτ κι έπειτα για τη Λατίνα Βόλει. Το 2013 επέστρεψε στο Πουέρτο Ρίκο καθώς συμφώνησε να υπογράψει επαγγελματικό συμβόλαιο συνεργασίας με τους Καρολίνα Τζάιαντς. Στην ομάδα της χώρας του παραμένει μέχρι και σήμερα. Ο Χοσέ Ριβέρα ήταν διεθνής με την εθνική ομάδα πετοσφαίρισης του Πουέρτο Ρίκο με την οποία έχει πραγματοποιήσει περισσότερες από 40 συμμετοχές. Έχει κατακτήσει μεταξύ άλλων και ένα χάλκινο μετάλλιο στους Παναμερικανικούς Αγώνες του 2010. 1 Πρωτάθλημα Ελλάδος: 2009 1 Κύπελλο Ελλάδας: 2009 Στον Ολυμπιακό ο Χοσέ Ριβέρα
|
Ο Χοσέ Μάνουελ Ριβέρα Κααμάνο, γνωστός πιο απλά και ως Χοσέ Ριβέρα (γεννημένος στις 28 Μαϊου 1977) είναι Πουερτορικανός πρώην διεθνής πετοσφαιριστής. Έχει ύψος 192εκ και αγωνίζεται στη θέση του ακραίου.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A7%CE%BF%CF%83%CE%AD_%CE%A1%CE%B9%CE%B2%CE%AD%CF%81%CE%B1
|
Βάλτερ Ρερλ
|
Γεννήθηκε στο Ρέγκενσμπουρκ της Γερμανίας. Στην ηλικία των 16 ο Ρερλ ξεκίνησε να δουλεύει στην επισκοπή της πόλης όπου γεννήθηκε και σύντομα κάλυπτε πάνω από 100.000 χλμ. το χρόνο, ως οδηγός του επισκόπου. Έχοντας ήδη εμπλακεί με τον αθλητισμό κάνοντας σκι, έτρεξε το πρώτο του ράλι το 1968. Ο Ρερλ έγινε ένας από τους αγαπημένους οδηγούς του Παγκοσμίου Πρωτάθλήματος Ράλι τις δεκαετίες του 1970 και του 1980, νικώντας στο Ράλι Μόντε Κάρλο 4 φορές με 4 διαφορετικές εταιρίες. Στο πρωτάθλημα του 1980, το Fiat 131 Abarth τον έφερε στη κυριαρχία του τίτλου. Για πολλούς, εξίσου μεγάλη επιτυχία ήταν η υπεράσπιση του πρωταθλήματος του 1982, όπου ο Ρερλ στο τιμόνι του ξεπερασμένου Opel Ascona 400 μονομαχούσε με την Michèle Mouton, οδηγό της Audi, έχοντας η τελευταία ως πλεονέκτημα την τεχνολογία της τετρακίνησης του Audi quattro. Το 1982 ήταν επίσης η χρονιά όπου κέρδισε το Αφρικανικό Πρωτάθλημα Ράλι. Το Πρωτάθλημα του 1983 τον βρήκε στο μπάκετ της πισωκίνητης Lancia 037, προτού μεταβεί για το Πρωτάθλημα του 1984 στο μπάκετ του τετρακίνητου Audi quattro, ένα αυτοκίνητο με το οποίο για πολλούς ταυτίστηκε ο Ρερλ. Εκείνη την εποχή ήταν συχνό φαινόμενο οι κορυφαίοι οδηγοί να έχουν διευρυμένες αγωνιστικές δραστηριότητες παίρνοντας μέρος σε άλλους θεσμούς ή ακόμα και σε διαφορετικής μορφής αγώνες. Έτσι και ο Ρερλ, αν και εκλεκτικός, συμμετείχε και σε άλλους κορυφαίους θεσμούς. Το τελευταίο γεγονός δεν τον εμπόδισε να γεμίσει τη προσωπική του συλλογή με 14 τρόπαια από ισάριθμους αγώνες του Παγκοσμίου Πρωταθλήματος Ράλι. Ο Ρερλ έγραψε ιστορία και σε αγώνες δρόμου, ενώ χαρακτηριστικά ο Νίκι Λάουντα τον έχει αποκαλέσει «ιδιοφυία στους τροχούς». Σε ένα αγώνα 24 ώρες του Νουέρμπουργκρινγκ, στις αρχές της δεκαετίας του 1990, όπου επικρατούσαν άσχημες καιρικές συνθήκες, με ισχυρή βροχή και ομίχλη κατά τη διάρκεια της νύχτας, ο Ρερλ αντιμετώπιζε τις στροφές βάση του χρόνου. Παρ’ όλα αυτά ο αγώνας διακόπηκε για αρκετές ώρες. Τα τελευταία χρόνια, αποτελεί έναν από τους κύριους δοκιμαστές της Porsche, ενώ είναι γνωστούς σε πολλούς για τους χρόνους που «γράφει» με εργοστασιακές Porsche στη φημισμένη και απαιτητική πίστα του Νορντσλάιφε. Επίσημη ιστοσελίδα Αρχειοθετήθηκε 2010-11-22 στο Wayback Machine.
|
Ο Βάλτερ Ρερλ (Walter Röhrl, 7 Μαρτίου 1947) είναι ένας από τους σημαντικότερους οδηγούς αγώνων. Το αγωνιστικό του παλμαρέ συμπληρώθηκε με επιτυχίες στα τιμόνια ομάδων, όπως, Fiat, Opel, Lancia, Audi, Porsche, Ford και BMW.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%92%CE%AC%CE%BB%CF%84%CE%B5%CF%81_%CE%A1%CE%B5%CF%81%CE%BB
|
Ωρίων Αστρονομική Εταιρεία Πάτρας
|
Κατά την τριετία 1998-2001 στο Πανεπιστήμιο της Πάτρας πραγματοποιούνταν συναντήσεις στο χώρο του εργαστηρίου αστρονομίας, όπου γινόταν συζητήσεις γύρω από θέματα που άπτονταν των επιστημών του διαστήματος. Το 2001, ένας πυρήνας φοιτητών που συναντήθηκαν μέσω του αστρονομικού site Astrovox, ήρθε σε επαφή με τον επίκουρο καθηγητή Βασίλη Ζαφειρόπουλο που διοργάνωνε τις αστρονομικές συζητήσεις. Ως αποτέλεσμα, το πρώτο τρίμηνο του 2001 αποφασίστηκε να δημιουργηθεί μια εταιρεία στα πρότυπα των υπόλοιπων αστρονομικών συλλόγων που υπήρχαν στην Ελλάδα με σκοπό να συνενώσει όλους τους φίλους της αστρονομίας που βρίσκονται στην ευρύτερη περιοχή της Πάτρας και παράλληλα να οργανώσει μια πληθώρα δραστηριοτήτων. Το Μάρτιο του 2001 πραγματοποιήθηκε η γενική συνέλευση των ιδρυτικών μελών. Αφού ψηφίστηκε το καταστατικό και συζητήθηκαν διάφορες λεπτομέρειες σχετικά με τη λειτουργία της εταιρείας, κινήθηκαν οι νομικές διαδικασίες για την αναγνώρισή της από το πρωτοδικείο και αποφασίστηκε η συγκρότηση της τριμελούς διοικούσας επιτροπής η οποία θα αναλάμβανε τη διοίκηση μέχρι την πρώτη γενική συνέλευση. Η επιτροπή αυτή αποτελείτο από τους Β. Ζαφειρόπουλο Β., Α. Παπαλάμπρου και Κ. Γουργουλιάτο. Παράλληλα, αποφασίστηκαν και οι πρώτες δραστηριότητες της εταιρείας. Η πρώτη γενική συνέλευση του Ωρίωνα έλαβε χώρα τον Οκτώβριο του 2001 και ανέδειξε το πρώτο διοικητικό συμβούλιο της εταιρείας. Η Αστρονομική Εταιρεία Πάτρας "Ωρίων" διοικείται από το τέταρτο, στην ιστορία της, διοικητικό συμβούλιο που αποτελείται από τους κκ Ζαφειρόπουλο Βασίλειο (Πρόεδρο), Ματθαίου Αλέξιο (Αντιπρόεδρο), Χρυσόπουλο Ιωακείμ (Γραμματέα), Κουλουμβάκο Αθανάσιο (Ταμία) και Λιοδάκη Ιωάννη (Μέλος). Ιστοσελίδα της Αστρονομικής Εταιρείας Πάτρας Ωρίων 5ο Πανελλήνιο Συνέδριο Ερασιτεχνικής Αστρονομίας (2007) Αστρονομική Εγκυκλοπαίδεια astronomia.gr
|
Η Αστρονομική Εταιρεία Πάτρας, γνωστή με το διακριτικό όνομα Ωρίων, ιδρύθηκε τον Μάρτιο του 2001 και αριθμεί περισσότερα από 100 μέλη. Φιλοξενείται στο χώρο του Εργαστηρίου Αστρονομίας του Φυσικού Τμήματος του Πανεπιστημίου Πατρών. Σκοπός της είναι η διάδοση της Αστρονομίας, της Αστροφυσικής και γενικά των Επιστημών του Διαστήματος στο κοινό. Για το σκοπό αυτό οργανώνει εκδηλώσεις όπως διαλέξεις για το κοινό, αστρονομικές παρατηρήσεις, σεμινάρια, εξορμήσεις σε αστεροσκοπεία και αστρονομικά ιδρύματα και συνεργάζεται με εκπαιδευτικούς φορείς της Πάτρας.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A9%CF%81%CE%AF%CF%89%CE%BD_%CE%91%CF%83%CF%84%CF%81%CE%BF%CE%BD%CE%BF%CE%BC%CE%B9%CE%BA%CE%AE_%CE%95%CF%84%CE%B1%CE%B9%CF%81%CE%B5%CE%AF%CE%B1_%CE%A0%CE%AC%CF%84%CF%81%CE%B1%CF%82
|
17ο Δημοτικό Διαμέρισμα Παρισιού
|
Το 17ο διαμέρισμα συνορεύει προς τα δυτικά με τις κοινότητες Νεϊγί-συρ-Σεν και Λεβαλουά-Περέ, προς τα νότια με το 16ο και 8ο διαμέρισμα, προς τα ανατολικά από το 18ο διαμέρισμα και προς τα βόρεια από τις κοινότητες Κλισί-λα-Γκαρέν και Σαιντ-Ουέν-συρ-Σεν. Βρίσκεται στη δεξιά όχθη του ποταμού Σηκουάνα, ακριβώς βόρεια της Αψίδας του Θριάμβου. Σ' αυτό το διαμέρισμα υπάρχουν συνοικίες της αστικής τάξης όπως στα δυτικά του Παρισιού, αλλά και γειτονιές εργατικής τάξης προς τα βόρεια. Αυτό έχει ως αποτέλεσμα έναν πολύ ετερογενή πληθυσμό, ο οποίος μπορεί να χωριστεί σχηματικά σε τρεις περιοχές: οι συνοικίες Τερν και Μονσώ στο νοτιοδυτικό τμήμα, μια περιοχή στα σύνορα με το πάρκο του Μονσώ με μεγάλα κτήρια και μεγαλοπρεπείς λεωφόρους που συγκλίνουν στην πλατεία Σαρλ ντε Γκωλ, που κατασκευάστηκαν από το 1860 κατά τον μεγάλο μετασχηματισμό του Παρισιού από τον βαρόνο Οσμάν, και έναν πολύ πλούσιο πληθυσμό που μοιάζει με αυτόν στο γειτονικό 16ο διαμέρισμα. η συνοικία Μπατινιόλ στη μέση του διαμερίσματος, μια μικτή ζώνη μεταξύ της λεωφόρου Κλισί στα βόρεια και της οδού Τοκεβίλ στα νότια, η περιοχή Μπατινιόλ, η οποία είναι ιδιαίτερα δημοφιλής στα νεαρά ζευγάρια της πόλης και αποτελεί παράδειγμα πολεοδομικού εξευγενισμού. Κυριαρχεί μποέμ ατμόσφαιρα με στενά δρομάκια που σφύζουν από καταστήματα και πολλά μπαρ, εστιατόρια και μπιστρό που είναι δημοφιλή στους BoBos (συντομογραφία για τους μποέμ-αστούς). στο βορειοανατολικό τμήμα, η συνοικία Επινέτ, μια πρώην βιομηχανική συνοικία, περιοχή με υψηλό ποσοστό κοινωνικής στέγασης και υψηλό ποσοστό μεταναστών στα βόρεια της λεωφόρου Κλισί,Το δημαρχείο του 17ου διαμερίσματος βρίσκεται στην οδό Μπατινιόλ. Είναι το μόνο δημαρχείο του Παρισιού που βρίσκεται σε σύγχρονο κτήριο, το αρχικό δημαρχείο κατεδαφίστηκε το 1971. Το 17ο διαμέρισμα φιλοξενεί επίσης το Παλαί ντε Κονγκρέ του Παρισιού, το οποίο είναι ένα μεγάλο εκθεσιακό κέντρο με συνδεδεμένο πολυώροφο ξενοδοχείο. Η έκταση του διαμερίσματος είναι 5,67 τετραγωνικά χιλιόμετρα. Η περιοχή εξυπηρετείται από τις γραμμές 1,2,3,6 και 13 του μετρό, από το περιφερειακό σιδηρόδρομο RER C και από μεγάλο αριθμό γραμμών λεωφορείων. Κάθε ένα από τα 20 διαμερίσματα του Παρισιού χωρίζεται σε 4 συνοικίες. Οι 4 συνοικίες του 17ου διαμερίσματος: Συνοικία του Τερν Συνοικία Πλαίν ντε Μονσώ Συνοικία Μπατινιόλ Συνοικία ΕπινέτΣύμφωνα με την επίσημη αρίθμηση των συνοικιών του Παρισιού, οι συνοικίες του 17ου διαμερίσματος έχουν τους αριθμούς από 65 έως 68. Το νοτιοδυτικό τμήμα του διαμερίσματος είναι περιοχή με πολλά γραφεία, κυρίως για υπηρεσίες και μεγάλες εταιρείες που έχουν εκεί την έδρα τους, όπως η Dailymotion. Ένας μεγάλος αριθμός πρεσβειών και προξενείων βρίσκονται στο διαμέρισμα. Οι συνοικίες Μπατινιόλ και Επινέτ, δύο πρώην βιομηχανικές περιοχές, αποτελούν πλέον ως επί το πλείστον οικιστικές ζώνες. Η περιοχή γύρω από τη λεωφόρο Κλισί, κοινή με το 8ο, 9ο και 18ο διαμέρισμα του Παρισιού, καταλαμβάνεται από πολλά καταστήματα και είναι η τρίτη μεγαλύτερη λεωφόρος του Παρισιού όσον αφορά τις πωλήσεις. Το 17ο διαμέρισμα έφθασε στον κορυφαίο πληθυσμό του το 1954, όταν είχε 231.987 κατοίκους. Σήμερα, το διαμέρισμα εξακολουθεί να είναι πυκνοκατοικημένο και με έντονη επιχειρηματική δραστηριότητα, με 160.860 κατοίκους και 92.267 θέσεις εργασίας στην απογραφή του 1999. Στην απογραφή του 2017 ο πληθυσμός ανέρχονταν σε 168.737 κατοίκους. Η αψίδα του Θριάμβου Το Εθνικό Μουσείο Ζαν-Ζακ Ενέρ Το Παλαί ντε Κονγκρέ (Παλάτι Συνεδριών του Παρισιού) Το πάρκο Κλισί-Μπατινιόλ-Μάρτιν-Λούθερ-Κινγκ Η ιστοσελίδα του Δημαρχείου του 17ου διαμερίσματος (γαλλικά)
|
Το 17ο δημοτικό διαμέρισμα του Παρισιού (Γαλλικά: Le 17e arrondissement de Paris) είναι ένα από τα 20 διαμερίσματα της πρωτεύουσας της Γαλλίας. Η περιοχή συνήθως αναφέρεται ως Δέκατο-έβδομο.Το διαμέρισμα, που ονομάζεται επίσημα διαμέρισμα Μπατινιόλ-Μονσώ, βρίσκεται στη δεξιά όχθη του ποταμού Σηκουάνα στα βορειοδυτικά της πόλης.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/17%CE%BF_%CE%94%CE%B7%CE%BC%CE%BF%CF%84%CE%B9%CE%BA%CF%8C_%CE%94%CE%B9%CE%B1%CE%BC%CE%AD%CF%81%CE%B9%CF%83%CE%BC%CE%B1_%CE%A0%CE%B1%CF%81%CE%B9%CF%83%CE%B9%CE%BF%CF%8D
|
Δολοφονία του Ραφίκ Χαρίρι
|
Ο Χαρίρι και άλλοι στην αντισυριακή αντιπολίτευση είχαν αμφισβητήσει το σχέδιο για παράταση της θητείας του Λιβανέζου προέδρου Εμίλ Λαχούντ, ενθαρρυμένοι από τη λαϊκή οργή και τη δράση των πολιτών που πήραν μέρος στην Επανάσταση του Κέδρου. Ο ηγέτης των Δρούζων του Λιβάνου Ουαλίντ Τζούμπλατ, νεότερο στέλεχος της αντισυριακής αντιπολίτευσης, δήλωσε μετά τη δολοφονία ότι τον Αύγουστο του 2004 ο πρόεδρος της Συρίας Μπασάρ αλ Άσαντ απείλησε προσωπικά τον Χαρίρι σε μια συνάντηση, λέγοντας του "Ο Λαχούντ με εκπροσωπεί ... Αν εσύ και ο Σιράκ θέλετε να φύγω από τον Λίβανο, θα καταστρέψω τον Λίβανο. Η μαρτυρία του αναφέρεται, αλλά δεν επιβεβαιώνεται, στην Έκθεση Φίτζεραλντ του ΟΗΕ. Η έκθεση δεν κατηγορεί ευθέως τη Δαμασκό ή οποιοδήποτε άλλο μέρος, λέγοντας ότι μόνο μια περαιτέρω ενδελεχής διεθνής έρευνα μπορεί να εντοπίσει τον ένοχο. Σύμφωνα με αυτές τις μαρτυρίες, ο Χαρίρι υπενθύμισε στον Άσαντ τη δέσμευσή του να μην επιδιώξει παράταση της θητείας του Λαχούντ και ο Άσαντ απάντησε ότι υπήρξε αλλαγή πολιτικής και ότι η απόφαση είχε ήδη ληφθεί. Πρόσθεσε ότι ο Λαχούντ πρέπει να θεωρείται ως ο προσωπικός του εκπρόσωπος στον Λίβανο και ότι η αντίθεσή του ισοδυναμεί με αντίθεση στον ίδιο τον Άσαντ. Στη συνέχεια πρόσθεσε ότι ο ίδιος (ο Άσαντ) προτιμούσε να σπάσει τον Λίβανο πάνω από τα κεφάλια του Χαρίρι και του [ηγέτη των Δρούζων] Ουαλίντ Τζούμπλατ παρά να δει τον λόγο του στον Λίβανο να σπάει. Σύμφωνα με τις μαρτυρίες, ο Άσαντ απείλησε στη συνέχεια και τους δύο μακροχρόνιους συμμάχους του Χαρίρι και του Τζούμπλατ με σωματική βλάβη εάν αντιτίθεντο στην παράταση για τον Λαχούντ. Η συνάντηση φέρεται να διήρκεσε δέκα λεπτά και ήταν η τελευταία φορά που ο Χαρίρι συναντήθηκε με τον Άσαντ. Μετά από αυτή τη συνάντηση, ο Χαρίρι δήλωσε στους υποστηρικτές του ότι δεν είχαν άλλη επιλογή από το να υποστηρίξουν την παράταση για τον Λαχούντ. Η αποστολή έχει λάβει επίσης αναφορές για περαιτέρω απειλές προς τον Χαρίρι από αξιωματούχους ασφαλείας σε περίπτωση που απείχε να ψηφίσει υπέρ της παράτασης ή ακόμα και σκεφτόταν να φύγει από τη χώρα. Η Ιρλανδή δημοσιογράφος Λάρα Μάρλοου ανέφερε επίσης ότι ο Χαρίρι της είπε ότι είχε απειληθεί από τον Άσαντ. Σε συνέντευξή του στο γερμανικό περιοδικό Der Spiegel, ο Πρόεδρος Άσαντ δήλωσε: Ποτέ δεν τον απείλησα και κανένας αξιωματικός των πληροφοριών της Συρίας δεν του έστρεψε ποτέ όπλο στο κεφάλι. Από την άλλη πλευρά, ο τότε αντιπρόεδρος Αμπντούλ Χαλίμ Χαντάμ που αυτομόλησε από το κόμμα Μπάαθ λόγω του χειρισμού του Άσαντ στη λιβανική κρίση δήλωσε σε συνέντευξή του στο Al Arabiya ότι ο Άσαντ απείλησε τον Χαρίρι με "εξαιρετικά σκληρά λόγια". Σύμφωνα με τον Χαντάμ: «Καμία συριακή υπηρεσία ασφαλείας δεν μπορεί να λάβει απόφαση ανεξάρτητα, εκτός από τον Σύρο πρόεδρο. Ο Άσαντ μου είπε ότι άνθρωποι στη Συρία συμμετείχαν [στη δολοφονία] και αυτό σημαίνει ότι συμμετείχε. Στις 2 Σεπτεμβρίου 2004, ο ΟΗΕ υιοθέτησε το ψήφισμα 1559 του Συμβουλίου Ασφαλείας των Ηνωμένων Εθνών, το οποίο καλούσε τη Συρία να τερματίσει την 29χρονη κατοχή του Λιβάνου. Το πρωί της 14ης Φεβρουαρίου, ο Χαρίρι επισκέφτηκε το κοινοβούλιο και στη συνέχεια το Café de l'Etoile για περίπου είκοσι λεπτά. Έφυγε από το καφενείο με μια συνοδεία έξι αυτοκινήτων και ακολούθησε μια διαδρομή που κρατήθηκε μυστική μέχρι την τελευταία στιγμή. Εξιμισι λεπτά μετά την έξοδο από το καφέ, καθώς η συνοδεία πλησίαζε στο ξενοδοχείο St. George στο Corniche, εξερράγη ένα παγιδευμένο φορτηγό, καταστρέφοντας τη συνοδεία. Η έκρηξη άφησε έναν κρατήρα πλάτους τριάντα πόδια στο Corniche. Συνολικά 22 άνθρωποι, συμπεριλαμβανομένου του Χαρίρι, σκοτώθηκαν και άλλοι 220 τραυματίστηκαν. Δεκάδες αυτοκίνητα πυρπολήθηκαν, πολλά κτίρια γκρεμίστηκαν και σε πολλά άλλα έσπασαν παράθυρα. Ο Χαρίρι θάφτηκε, μαζί με τους σωματοφύλακες που έχασαν τη ζωή τους στην βομβιστική επίθεση, σε μια τοποθεσία κοντά στο Τζαμί Μοχάμαντ Αλ-Αμίν. Μια βιντεοκασέτα που βρέθηκε κρεμασμένη σε ένα δέντρο ανέλαβε την ευθύνη για την έκρηξη από την «Ομάδα Νούσρα και Τζιχάντ στην Ευρύτερη Συρία». Καμία τέτοια ομάδα δεν είχε ακουστεί από πριν. Μια κασέτα που προβλήθηκε από το Al Jazeera έδειχνε έναν γενειοφόρο άνδρα, ο οποίος πιστεύεται ότι είναι Παλαιστίνιος με το όνομα Αχμάντ Αμπού Αντάς, να αναλαμβάνει την επίθεση. Έγινε έφοδος στο σπίτι του Άντας, αλλά αυτός εξακολουθεί να αγνοείται. Μια έκθεση του ΟΗΕ του 2012 για τη δολοφονία εικάζεται ότι μπορεί να ήταν ο βομβιστής αυτοκτονίας, αλλά αναφέρει επίσης έναν μάρτυρα που δήλωσε ότι ο Άντας δεν είχε καμία σχέση με τη βομβιστική επίθεση. Μια αναφορά του 2015 από τους New York Times αναφέρει ότι τα στοιχεία του DNA δείχνουν ότι ο Αντάς δεν ήταν ο βομβιστής, αλλά είχε δελεαστεί να κάνει το βίντεο για να ρίξει την ευθύνη στους Σουνίτες και στη συνέχεια πιθανότατα σκοτώθηκε. Η έκθεση του ΟΗΕ καθόρισε ότι η βόμβα είχε τοποθετηθεί σε ένα λευκό φορτηγό Mitsubishi Canter, με βάση πλάνα από CCTV από την κοντινή τράπεζα HSBC. Πιθανότατα πυροδοτήθηκε από βομβιστή αυτοκτονίας στο όχημα, ο οποίος θα είχε αποφύγει τις ηλεκτρονικές συσκευές εμπλοκής της συνοδείας του Χαρίρι. Οι ερευνητές διαπίστωσαν ότι το φορτηγό Mitsubishi είχε κλαπεί από τη Σαγκαμιχάρα της Ιαπωνίας, στις 12 Οκτωβρίου 2004. Στις 7 Απριλίου 2005 το Συμβούλιο Ασφαλείας των Ηνωμένων Εθνών εξέδωσε ομόφωνα την απόφαση 1595 για να στείλει μια ερευνητική ομάδα για να εξετάσει τη δολοφονία του Χαρίρι. Η ομάδα, με επικεφαλής τον Γερμανό δικαστή Ντέτλεβ Μεχίς, παρουσίασε τα αρχικά της πορίσματα στην αποκαλούμενη έκθεση Μεχίς στο Συμβούλιο Ασφαλείας στις 20 Οκτωβρίου 2005. Η έκθεση ενέπλεξε Σύρους και Λιβανέζους αξιωματούχους, με ιδιαίτερη έμφαση στους Μαχέρ αλ-Άσαντ, Ασέφ Σαουκάτ, Χασάν Χαλίλ, Μπαχτζάτ Σουλεϊμάν και Τζαμίλ Αλ Σαγιέντ. Ο Μαχέρ αλ-Άσαντ είναι αδελφός του Σύρου προέδρου Μπασάρ αλ Άσαντ και ο Ασέφ Σαουκάτ, ισχυρή προσωπικότητα στην κυβέρνηση, ήταν παντρεμένος με την αδελφή τους Μπούσρα. Ο Σουλεϊμάν είναι ανώτατος αξιωματούχος ασφαλείας της Συρίας και ο Αλ Σαγιέντ, ο μόνος Λιβανέζος από τους τέσσερις, ήταν επικεφαλής του Γενικού Τμήματος Ασφαλείας του Λιβάνου την εποχή της δολοφονίας του Χαρίρι. Οι μαρτυρίες αυτοπτών μαρτύρων μιας συνάντησης τον Αύγουστο του 2004 μεταξύ του Μπασάρ αλ Άσαντ και του Ραφίκ Χαρίρι που δημοσιεύτηκαν στην έκθεση αναφέρουν:Σύμφωνα με τον κ. Χαρίρι, ο Άσαντ του είπε: «Ο Λαχούντ είμαι εγώ. Θέλω να ανανεώσω την εντολή του...Αν ο Σιράκ θέλει να φύγω από τον Λίβανο, θα σπάσω τον Λίβανο»...Ο Πρόεδρος Άσαντ τον είχε απειλήσει ευθέως και του είπε ότι η καταψήφιση της παράτασης θα θεωρηθεί ότι στρέφεται κατά της Συρίας. Σύμφωνα με τον κ. Χαρίρι, ο Πρόεδρος Άσαντ πρόσθεσε ότι σε αυτή την περίπτωση αυτοί, οι Σύροι, θα «ανατινάξουν αυτόν» και οποιοδήποτε από τα μέλη της οικογένειάς του και ότι θα τους έβρισκαν οπουδήποτε στον κόσμο. Στον απόηχο της έκθεσης, ο Πρόεδρος των Ηνωμένων Πολιτειών Τζορτζ Μπους ζήτησε τη σύγκληση ειδικής συνεδρίασης των Ηνωμένων Εθνών για να συζητηθεί η διεθνής απάντηση το συντομότερο δυνατό για την αντιμετώπιση αυτού του πολύ σοβαρού θέματος. Εν τω μεταξύ, ο Μεχίς ζήτησε περισσότερο χρόνο για να ερευνήσει όλα τα στοιχεία. Λιβανέζοι πολιτικοί ζήτησαν να παραταθεί η διάρκεια και ο καταστατικός χάρτης της ερευνητικής ομάδας, ώστε να συμπεριληφθούν οι δολοφονίες άλλων επιφανών αντισυριακών λιβανέζων προσωπικοτήτων εκείνη την εποχή, όπως του δημοσιογράφου Σαμίρ Κασίρ (σκοτώθηκε από βόμβα αυτοκινήτου τον Ιούνιο του 2005) και του Γκεμπράμ Τουένι (επίσης σκοτώθηκε από βόμβα αυτοκινήτου, τον Δεκέμβριο του 2005). Μια δεύτερη έκθεση, που υποβλήθηκε στις 10 Δεκεμβρίου 2005, επιβεβαίωσε τα συμπεράσματα της πρώτης έκθεσης. Στις 11 Ιανουαρίου 2006, ο Μεχίς αντικαταστάθηκε από τον Βέλγο νομικό Σερτζ Μπράμερτζ. Η λιβανική κυβέρνηση συμφώνησε σε αυτήν την έρευνα, αν και ζητούσε την πλήρη συμμετοχή, όχι την υπεροχή, των δικών της οργανισμών και τον σεβασμό της κυριαρχίας του Λιβάνου. Το Συμβούλιο Ασφαλείας του ΟΗΕ ψήφισε ομόφωνα να απαιτήσει την πλήρη συνεργασία της Συρίας με τους ερευνητές του ΟΗΕ για το θέμα, και τις δύο τελευταίες εκθέσεις του Μπράμερτζ επαίνεσε την πλήρη συνεργασία της Συρίας. Στις 30 Αυγούστου 2005, τέσσερις φιλοσύριοι Λιβανέζοι στρατηγοί (μερικοί από τους οποίους είχαν προωθήσει την ψευδή θεωρία του Αμπού Αντάς) συνελήφθησαν στη συνέχεια ως ύποπτοι για συνωμοσία για τη διάπραξη φόνου. Κρατήθηκαν χωρίς κατηγορία από τις λιβανικές αρχές για τέσσερα χρόνια και αφέθηκαν ελεύθεροι από το όταν ανέλαβε την έρευνα το 2009. Ο Μουσταφά Χαμντάν, πρώην επικεφαλής της ταξιαρχίας της Προεδρικής Φρουράς του Λιβάνου, ο Τζαμίλ αλ Σαγιέντ, πρώην γενικός διευθυντής της Γενικής Ασφάλειας, ο Αλί αλ Χατζ, γενικός διευθυντής των λιβανικών δυνάμεων εσωτερικής ασφάλειας και ο Ρέιμοντ Αζάρ, πρώην διευθυντής των Στρατιωτικών Πληροφοριών αφέθηκαν ελεύθεροι μετά από εντολή του δικαστή του STL μετά από αίτημα του εισαγγελέα λόγω έλλειψης στοιχείων. Κατά την υποβολή του αιτήματος, ο εισαγγελέας είχε εξετάσει «ασυνέπειες στις δηλώσεις βασικών μαρτύρων και έλλειψη αποδεικτικών στοιχείων που να υποστηρίζουν αυτές τις δηλώσεις».Ο υπουργός Εσωτερικών της Συρίας Γκάζι Κανάαν έδωσε συνέντευξη τον Σεπτέμβριο του 2005 στην ομάδα του Ντέτλεβ Μεχλίς ως μάρτυρας της δολοφονίας. Ο Κανάαν αρνήθηκε οποιαδήποτε ανάμειξη στη δολοφονία. Στις 12 Οκτωβρίου ο Κανάαν βρέθηκε νεκρός με τραύμα από πυροβολισμό στο κεφάλι στο γραφείο του στη Δαμασκό. Η συριακή κυβέρνηση είπε ότι επρόκειτο για αυτοκτονία, αν και άλλοι ισχυρίστηκαν ότι επρόκειτο για δολοφονία για να κόψει τη σχέση μεταξύ του θανάτου του Χαρίρι και του καθεστώτος. Στις 30 Δεκεμβρίου 2005, ο πρώην αντιπρόεδρος της Συρίας Αμπντούλ Χαλίμ Χαντάμ σε μια τηλεοπτική συνέντευξη ενέπλεξε τον Άσαντ στη δολοφονία και είπε ότι ο Άσαντ απείλησε προσωπικά τον Χαρίρι τους μήνες πριν από το θάνατό του. Αυτή η συνέντευξη έκανε τους Σύρους βουλευτές να απαιτήσουν να αποδοθούν κατηγορίες για προδοσία κατά του Χαντάμ. Στις 18 Δεκεμβρίου 2006, μια έκθεση προόδου από τον πρώην επικεφαλής της έρευνας, Σερτζ Μπράμερτζ, ανέφερε ότι στοιχεία DNA που συλλέχθηκαν από τον τόπο του εγκλήματος υποδηλώνουν ότι η δολοφονία μπορεί να είναι πράξη ενός νεαρού άνδρα βομβιστή αυτοκτονίας. Στις 28 Μαρτίου 2008, η 10η έκθεση της Διεθνούς Ανεξάρτητης Ερευνητικής Επιτροπής του ΟΗΕ διαπίστωσε ότι «ένα δίκτυο ατόμων ενήργησε από κοινού για να πραγματοποιήσει τη δολοφονία του Ραφίκ Χαρίρι και ότι αυτό το εγκληματικό δίκτυο – το «Δίκτυο Χαρίρι» – ή μέρη του συνδέονται με ορισμένες από τις άλλες υποθέσεις εντός της εντολής της επιτροπής». Το Συμβούλιο Ασφαλείας παρέτεινε την εντολή για την έρευνα, η οποία επρόκειτο να ολοκληρωθεί τον Δεκέμβριο του 2008, έως τις 28 Φεβρουαρίου 2009. Στις 7 Φεβρουαρίου 2012, η τουρκική εφημερίδα Hürriyet ανέφερε ότι ερευνητές από τα Ηνωμένα Έθνη πήραν συνέντευξη από τον Λουάι Σάκκα, που ενδιαφέρθηκαν να μάθουν εάν είχε παίξει κάποιο ρόλο στη δολοφονία. Η κυβέρνηση του Λιβάνου και τα Ηνωμένα Έθνη συμφώνησαν να ιδρύσουν ένα Ειδικό Δικαστήριο για τον Λίβανο το 2007, υπογράφοντας τη συμφωνία στις 23 Ιανουαρίου 2007 και στις 6 Φεβρουαρίου 2007 αντίστοιχα. Όταν η συμφωνία στάλθηκε στο κοινοβούλιο του Λιβάνου για επικύρωση, ο Πρόεδρος αρνήθηκε να συγκαλέσει τη Βουλή για να την ψηφίσει. Μετά από αίτημα της πλειοψηφίας των μελών του λιβανικού κοινοβουλίου και του Πρωθυπουργού, το Συμβούλιο Ασφαλείας των Ηνωμένων Εθνών ενέκρινε την απόφαση 1757, εφαρμόζοντας τη συμφωνία. Για λόγους ασφάλειας, διοικητικής αποτελεσματικότητας και δικαιοσύνης, το δικαστήριο έχει την έδρα του έξω από τον Λίβανο, στο Leidschendam, στα περίχωρα της Χάγης, στην Ολλανδία. Οι εγκαταστάσεις του δικαστηρίου είναι τα πρώην κεντρικά γραφεία της Ολλανδικής Γενικής Υπηρεσίας Πληροφοριών και Ασφαλείας. Οι Κάτω Χώρες συμφώνησαν αρχικά να φιλοξενήσουν το δικαστήριο στις 21 Δεκεμβρίου 2007. Το δικαστήριο άνοιξε την 1η Μαρτίου 2009. Το δικαστήριο είναι το πρώτο διεθνές δικαστήριο που διώκει την τρομοκρατία ως διακριτό έγκλημα. Στις 29 Απριλίου 2009, μετά από αίτημα του εισαγγελέα Ντανιέλ Μπελεμάρ, ο ανακριτής έκρινε ότι οι τέσσερις ύποπτοι που συνελήφθησαν κατά τη διάρκεια της έρευνας δεν μπορούσαν να θεωρηθούν «ούτε ως ύποπτοι ούτε ως κατηγορούμενοι στη διαδικασία που εκκρεμούσε ενώπιον του Δικαστηρίου» και διέταξε την άνευ όρων απελευθέρωση τους. Οι συλληφθέντες ήταν ο στρατηγός Τζαμίλ αλ Σαγιέντ (αρχηγός Γενικής Ασφάλειας), ο στρατηγός Αλί αλ Χατζ (αρχηγός των δυνάμεων εσωτερικής ασφάλειας), ο ταξίαρχος Ρέιμοντ Αζάρ (αρχηγός της υπηρεσίας πληροφοριών του στρατού) και ο ταξίαρχος Μουσταφά Χαμντάν ( επικεφαλής της προεδρικής φρουράς). Θεωρούμενοι ως οι κύριοι πράκτορες της Συρίας εκείνη την εποχή, πέρασαν σχεδόν 3 χρόνια και 8 μήνες υπό κράτηση μετά τη σύλληψή τους από τις λιβανικές αρχές την 1η Σεπτεμβρίου 2005, και κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου δεν απαγγέλθηκαν ποτέ κατηγορίες εναντίον τους. Η αποφυλάκισή τους έγινε εν μέσω τεταμένης πολιτικής ατμόσφαιρας στον Λίβανο, λόγω της επίσημα παραδεκτής βαριάς πολιτικοποίησης της υπόθεσης. Αρκετές αντισυριακές πολιτικές προσωπικότητες έχουν δηλώσει ότι «[εμείς] τους θεωρούμε ακόμη ένοχους». Στις 30 Ιουνίου 2011, η Haaretz ανέφερε ότι το Δικαστήριο είχε υποβάλει στον Γενικό Εισαγγελέα του Λιβάνου κατηγορίες για τέσσερα μέλη της Χεζμπολάχ του Λιβάνου και έναν αλλοδαπό. Τα κατηγορητήρια επιδόθηκαν από εκπροσώπους του Διεθνούς Δικαστηρίου της Χάγης. Μία από τις ηγετικές προσωπικότητες του Ειδικού Δικαστηρίου ήταν ο Λιβανέζος ταξίαρχος Βίσαμ αλ-Χασάν. Στις 19 Οκτωβρίου 2012, ο αλ-Χασάν δολοφονήθηκε σε έκρηξη αυτοκινήτου στην περιοχή Achrafieh της Βηρυτού. Η ποινική διώξη ξεκίνησε στις 16 Ιανουαρίου 2014 με εναρκτήρια δήλωση από την εισαγγελία. Ο Σαλίμ Τζαμίλ Αγιάς, ο Χασάν Χαμπίμπ Μερχί, ο Χουσέιν Χασσάν Ονέισι και ο Ασάντ Χασσάν Σάμπρα δικάστηκαν ερήμην, καθώς διαπιστώθηκε ότι είχαν διαφύγει και δεν ήθελαν να συμμετάσχουν στη δίκη. Στις 18 Αυγούστου 2020, το Ειδικό Δικαστήριο για τον Λίβανο έκρινε τον Σαλίμ Αγιάς, έναν μεσαίο στέλεχος της Χεζμπολάχ, ένοχο ερήμην για πέντε κατηγορίες συμπεριλαμβανομένης της δολοφονίας από πρόθεση του Χαρίρι με πρόθεση με χρήση εκρηκτικών υλών. Άλλοι τρεις κατηγορούμενοι αθωώθηκαν. Η επιτροπή των δικαστών κατέληξε στο συμπέρασμα ότι «δεν υπάρχουν στοιχεία που να αποδεικνύουν ότι η ηγεσία της Χεζμπολάχ είχε οποιαδήποτε ανάμειξη στη δολοφονία του Χαρίρι και δεν υπάρχουν άμεσες ενδείξεις ανάμειξης της Συρίας». Η Χεζμπολάχ αρνήθηκε οποιαδήποτε ανάμειξη και ο αρχηγός της, Χασάν Νασράλα, αρνήθηκε να επιτρέψει τη σύλληψη του Αγιάς. Αυτό συνέβη παρά το γεγονός ότι ήδη από το 2015 το δικαστήριο (με βάση παλαιότερη εργασία του λιβανέζου αρχηγού της αστυνομίας Βίσαμ Αιντ, ο οποίος δολοφονήθηκε το 2008) είχε αποκαλύψει πέντε ομάδες κινητών τηλεφώνων που περιλάμβαναν δεκάδες πράκτορες. Οι μόνοι πράκτορες που το δικαστήριο μπόρεσε να ταυτοποιήσει ήταν ο Αγιάς (ο αρχηγός της μονάδας Jaber Force της Χεζμπολάχ), ο Μερχί (διοικητής των ειδικών δυνάμεων της Χεζμπολάχ στο Λίβανο), ο Ονέισι (σύμφωνα με τους εισαγγελείς ο άνθρωπος που παρέσυρε τον Αντάς να αναλάβει την ευθύνη ψευδώς) και ο Μουσταφά Μπαντρεντίν, στρατιωτικός ηγέτης της Χεζμπολάχ που δολοφονήθηκε το 2016. Τον Μάρτιο του 2021, οι Ηνωμένες Πολιτείες πρόσφεραν ανταμοιβή 10 εκατομμυρίων δολαρίων για την παροχή πληροφοριών σχετικά με τον Σαλίμ Αγιάς, ως βασικό ύποπτο της Χεζμπολάχ που καταδικάστηκε για τη δολοφονία του Χαρίρι. Τον Αύγουστο του 2010, ως απάντηση στην ειδοποίηση ότι το δικαστήριο του ΟΗΕ θα απήγγειλε κατηγορίες για ορισμένα μέλη της Χεζμπολάχ, ο Γενικός Γραμματέας της Χεζμπολάχ Χασάν Νασράλα δήλωσε ότι το Ισραήλ αναζητούσε τρόπο να δολοφονήσει τον Χαρίρι ήδη από το 1993 προκειμένου να δημιουργήσει πολιτικό χάος που θα ανάγκαζε τη Συρία να να αποσυρθεί από τον Λίβανο και να διαιωνίσει μια αντισυριακή ατμόσφαιρα στον Λίβανο στον απόηχο της δολοφονίας. Συνέχισε λέγοντας ότι το 1996 η Χεζμπολάχ συνέλαβε έναν πράκτορα που εργαζόταν για το Ισραήλ με το όνομα Αχμέντ Νασράλα –καμία σχέση με τον Χασάν Νασράλα– ο οποίος φέρεται να επικοινώνησε με πρόσωπα της ασφαλείας του Χαρίρι και τους είπε ότι είχε βάσιμες αποδείξεις ότι η Χεζμπολάχ σχεδίαζε να του αφαιρέσει τη ζωή. Στη συνέχεια ο Χαρίρι επικοινώνησε με τη Χεζμπολάχ και τους ενημέρωσε για την κατάσταση. Ο Σαάντ Χαρίρι (γιος του Χαρίρι, ο οποίος έχει επίσης διατελέσει πρωθυπουργός του Λιβάνου) απάντησε ότι τα Ηνωμένα Έθνη πρέπει να διερευνήσουν αυτούς τους ισχυρισμούς. Ο Χαρίρι είχε μεγάλη εκτίμηση μεταξύ των διεθνών ηγετών, όπως για παράδειγμα, ήταν στενός φίλος του Γάλλου Προέδρου Ζακ Σιράκ. Λίγοι ένιωθαν ότι ήταν απειλή, λόγω των δεσμών του με την Ευρωπαϊκή Ένωση και τη Δύση. Ο Σιράκ ήταν ένας από τους πρώτους ξένους αξιωματούχους που εξέφρασαν τα συλλυπητήρια τους στη χήρα του Χαρίρι αυτοπροσώπως στο σπίτι της στη Βηρυτό. Με παρότρυνση του δημιουργήθηκε και το Ειδικό Δικαστήριο για τον Λίβανο. Μετά το θάνατο του Χαρίρι, υπήρξαν αρκετοί άλλες βομβιστικές επιθέσεις και δολοφονίες εναντίον αντισυριακών προσωπικοτήτων. Μεταξύ αυτών ήταν οι Samir Kassir, George Hawi, Gebran Tueni, Pierre Amine Gemayel και Walid Eido . Επίσης έγιναν απόπειρες δολοφονίας κατά των Elias Murr, May Chidiac και Samir Shehade (ο οποίος ερευνούσε τον θάνατο του Χαρίρι). Jürgen Cain Külbel : Mordakte Hariri: Unterdrückte Spuren im Libanon, 2006,(ISBN 3-89706-860-5) Jürgen Cain Külbel: Ietail Al-Hariri. Adellah Machfiyyah, 2006,(ISBN 3-89706-973-3) Nicholas Blanford: Killing Mr. Lebanon: The Assassination of Rafiq Hariri and Its Impact on the Middle East, 2006,(ISBN 1-84511-202-4) Η έκθεση Μεχίς από τα Ηνωμένα Έθνη (pdf) Κάλυψη της δολοφονίας Χαρίρι από το YaLibnan, με γκαλερί φωτογραφιών Δελτίο Τύπου του Συμβουλίου Ασφαλείας του ΟΗΕ σχετικά με την ενημέρωση του Συμβουλίου Ασφαλείας. Hariri, Homicide and The Hague από το Κέντρο Στρατηγικών Μελετών της Χάγης The Syrian Gambit Unravels από το antiwar.com Μνημείο Rafic Hariri – όπου σκοτώθηκε. Έκθεση που υποβλήθηκε στο Συμβούλιο Ασφαλείας του ΟΗΕ που εμπλέκει Σύριους και Λιβανέζους αξιωματούχους – UN.org, 20 Οκτωβρίου 2005 ΜακΝτόναλντ, Νιλ. Έρευνα CBC: Ποιος σκότωσε τον Λιβανέζο Ραφίκ Χαρίρι;, CBC News, 21 Νοεμβρίου 2010 Σύνδεσμοι βίντεο CBC: Getting Away With Murder : Part 1 ; Μέρος 2 .
|
Στις 14 Φεβρουαρίου 2005, ο πρώην πρωθυπουργός του Λιβάνου Ραφίκ Χαρίρι σκοτώθηκε μαζί με άλλους 21 σε έκρηξη στη Βηρυτό του Λιβάνου. Τα εκρηκτικά που χρησιμοποιήθηκαν ήταν ισοδύναμα με περίπου 1.000 κιλά (2.200 λίβρες) TNT τα οποία πυροδοτήθηκαν καθώς η αυτοκινητοπομπή του οδηγούσε κοντά στο ξενοδοχείο Σαιντ Τζορτζ. Μεταξύ των νεκρών ήταν αρκετοί από τους σωματοφύλακες του Χαρίρι καθώς και ο πρώην υπουργός Οικονομίας, Μπασέλ Φλάιχαν. Ο Χαρίρι ήταν μέρος της αντισυριακής αντιπολίτευσης στον Λίβανο. Η δολοφονία του πυροδότησε την Επανάσταση του Κέδρου, ένα λαϊκό κίνημα που ανάγκασε τη Συρία να αποσύρει όλα τα στρατεύματά της από τον Λίβανο μέχρι τον Απρίλιο του 2005. Η δολοφονία οδήγησε επίσης τα Ηνωμένα Έθνη να συστήσουν το "Ειδικό Δικαστήριο για τον Λίβανο" για να ερευνήσει τη δολοφονία. Το Ειδικό Δικαστήριο, μαζί με μια ανεξάρτητη έρευνα που διεξήχθη από τον Λιβανέζο ταξίαρχο Βίσαμ Αλ-Χασάν, βρήκε σημαντικά στοιχεία για την ευθύνη της λιβανικής οργάνωσης Χεζμπολάχ στη δολοφονία. Ένας από τους ερευνητές, ο Βίσαμ Άιντ, δολοφονήθηκε το 2008. Τον Αύγουστο του 2020, οι δικαστές από το Ειδικό Δικαστήριο για τον Λίβανο έκριναν τον Σαλίμ Αγιάς, έναν μεσαίο στέλεχος της Χεζμπολάχ, ένοχο ερήμην για πέντε κατηγορίες, συμπεριλαμβανομένης της δολοφονίας από πρόθεση του Χαρίρι με χρήση εκρηκτικών υλών. Τρεις άλλοι κατηγορούμενοι αθωώθηκαν. Το δικαστήριο κατέληξε στο συμπέρασμα ότι «δεν υπάρχουν στοιχεία που να αποδεικνύουν ότι η ηγεσία της Χεζμπολάχ είχε οποιαδήποτε ανάμειξη στη δολοφονία του Χαρίρι και δεν υπάρχουν άμεσες ενδείξεις ανάμειξης της Συρίας». Η Χεζμπολάχ αρνήθηκε οποιαδήποτε ανάμειξη και ο αρχηγός της, Χασάν Νασράλα, αρνήθηκε να επιτρέψει τη σύλληψη του Αγιάς.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%94%CE%BF%CE%BB%CE%BF%CF%86%CE%BF%CE%BD%CE%AF%CE%B1_%CF%84%CE%BF%CF%85_%CE%A1%CE%B1%CF%86%CE%AF%CE%BA_%CE%A7%CE%B1%CF%81%CE%AF%CF%81%CE%B9
|
Ιάκωβος Ζαρκάδης
|
Ο Ιάκωβος Ζαρκάδης γεννήθηκε το 1927 και πρωτοέπαιξε μπάλα στην ομάδα Πράσινη Θύελλα Κουκακίου στις αρχές της δεκαετίας του '40. Παράλληλα, ανήκε στην ομάδα στίβου του Πανιωνίου. Το αγώνισμά του ήταν το άλμα τριπλούν. Το 1942 εντάχτηκε στην ποδοσφαιρική ομάδα του Πανιώνιου, στην οποία δυο χρόνια νωρίτερα είχε πάει και ο αδερφός του Νίκος μαζί με τους περισσότερους ποδοσφαιριστές της Θύελλας, η οποία ήταν υπό διάλυση. Ο Νίκος Ζαρκάδης αγωνιζόταν στη θέση του αριστερού μπακ με το νούμερο 3. Αγωνίστηκε στον Πανιώνιο ως το 1955, πάντα ως βασικός στην αμυντική γραμμή. Ήταν μέλος της ομάδας που έφτασε στον τελικό του κυπέλλου Ελλάδος το 1952 και κατέκτησε το πρωτάθλημα Αθηνών το ίδιο έτος. Ήταν σε όλη του τη ζωή κοντά στον Πανιώνιο, μέλος του Συνδέσμου Παλαιμάχων. Πέθανε το 2007. Η οικογένεια του Ιάκωβου Ζαρκάδη ανέδειξε δυο ακόμα επιφανείς ποδοσφαιριστές, τους δύο μεγαλύτερους αδερφούς του: το Βασίλη, που έπαιξε σε Αθηναϊκό και Ολυμπιακό και το Νίκο που αγωνίστηκε στον Πανιώνιο. Αλέξ. Παπαδόπουλου, "Νίκος Ζαρκάδης, μια ζωή στον Πανιώνιο", εφ. Πανιώνιος Κόσμος 9 (21/2/2009), σ. 14.
|
Ο Ιάκωβος Ζαρκάδης (1927 - 2007) ήταν Έλληνας ποδοσφαιριστής του Πανιωνίου, στον οποίο αγωνίστηκε ως βασικός τις δεκαετίες 1940 και 1950. Ήταν επίσης αθλητής της επιτραπέζιας αντισφαίρισης, της πετοσφαίρισης και σκακιστής.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%99%CE%AC%CE%BA%CF%89%CE%B2%CE%BF%CF%82_%CE%96%CE%B1%CF%81%CE%BA%CE%AC%CE%B4%CE%B7%CF%82
|
Φερντινάν Μπουισόν
|
Ο Μπουισόν γεννήθηκε στο Παρίσι και ήταν τέκνο οικογένειας Γάλλων Προτεσταντών. Ο πατέρας του, ο Πιερ Μπουισόν, ήταν ειρηνοδίκης προερχόμενος από τη Βουργουνδία. Ο Φερντινάν φοίτησε στο Λύκειο Κοντορσέ και μετά σπούδασε φιλοσοφία. Συνέγραψε διατριβή με θέμα τον Σεμπαστιάν Καστελιόν, στο πρόσωπο του οποίου είδε έναν φιλελεύθερο Προτεστάντη όπως ήταν ο ίδιος. Μετά τις σπουδές του αυτοεξορίσθηκε εθελουσίως στην Ελβετία από το 1866 μέχρι το 1870, επειδή αρνήθηκε να ορκισθεί υπακοή στη νέα κυβέρνηση (ως δημόσιος υπάλληλος). Ο Μπουισόν ήταν καθηγητής στη σχολή που έγινε μετέπειτα το Πανεπιστήμιο του Νεσατέλ. Αρχίζοντας το 1867, παρακολούθησε τρία διεθνή συνέδρια που διοργάνωσε η Λίγκα της Ειρήνης και Ελευθερίας, στο τελευταίο από τα οποία, στη Λωζάνη το 1869, εκφώνησε δική του ομιλία. Στο μεταξύ, επεχείρησε να ιδρύσει μια φιλελεύθερη προτεσταντική εκκλησία με τους πάστορες Ζυλ Στεγκ και Φελίξ Πεκώ. Μετά την ανακοίνωση της ανακηρύξεως της Δημοκρατίας, ο Μπουισόν επέστρεψε στη Γαλλία και αναμίχθηκε ενεργά σε πολιτικές και κοινωνικές πρωτοβουλίες των αρχών του 17ου Δημοτικού Διαμερίσματος των Παρισίων. Τον Δεκέμβριο του 1870 του ανατέθηκε η διεύθυνση του Δημοτικού Ορφανοτροφείου του 17ου Διαμερίσματος, του πρώτου ορφανοτροφείου στο Παρίσι που δεν ανήκε στην Εκκλησία (αργότερα μετονομάσθηκε σε «Ορφανοτροφείο του Σηκουάνα»). Αρνούμενος να διδάξει φιλοσοφία επειδή προτιμούσε να εργάζεται για τα φτωχά παιδιά, ο Μπουισόν διορίσθηκε τελικώς διευθυντής των σχολείων των Παρισίων χάρη στη γνωριμία του με τον υπουργό Δημόσιας Παιδείας Ζυλ Σιμόν. Ανησυχώντας ωστόσο για το μέλλον των παιδιών του ορφανοτροφείου, συνεννοήθηκε με τον ευεργέτη Ζοζέφ Γκαμπριέλ Πρεβό, που έβαλε τα παιδιά στο δικό του ορφανοτροφείο στο χωριό Σεμπυΐ, στον Νομό Ουάζ. Το 1880 διόρισε τον Πωλ Ρομπέν στη θέση του διευθυντή του ορφανοτροφείου. Από το 1879 μέχρι το 1896 ο Μπουισόν ήταν διευθυντής Πρωτοβάθμιας Εκπαιδεύσεως, κληθείς από τον Ζυλ Φερύ, τον διάδοχο του Ζυλ Σιμόν. Το 1890 έγινε και καθηγητής της Παιδαγωγικής στη Σορβόννη. Από τη θέση του στο υπουργείο επέβλεψε τη σχεδίαση και σύνταξη των νόμων της κοσμικής παιδείας. Μετά κατέβηκε στην πολιτική και το 1902 εκλέχθηκε βουλευτής της περιφέρειας Σεν (σημερινός Νομός Σεν-ε-Μαρν), επανεκλεγόμενος συνεχώς μέχρι το 1914 και κατόπιν από το 1919 έως το 1924. Το 1905 ως μέλος του κοινοβουλίου, ήταν πρόεδρος της κοινοβουλευτικής επιτροπής που συνέταξε το νομοσχέδιο για την εφαρμογή του χωρισμού Εκκλησίας και κράτους. Το 1898 ως υποστηρικτής του Α. Ντρέιφους, ο Μπουισόν συμμετέσχε στην ίδρυση της γαλλικής Ενώσεως Ανθρώπινων Δικαιωμάτων (LDH), της οποίας διετέλεσε πρόεδρος από το 1914 έως το 1926. Επίσης, ως βουλευτής υπήρξε ισχυρός πρόμαχος της επαγγελματικής εκπαιδεύσεως και της υποχρεωτικής ψήφου των γυναικών. Ο πρόεδρος της αρμόδιας κοινοβουλευτικής επιτροπής έκρινε ωστόσο καλό να διαχωρισθεί το θέμα της ψήφου των γυναικών από το σημαντικότερο ζήτημα της ισότιμης εκπροσωπήσεως, που εξετάσθηκε κατά προτεραιότηταΟ Μπουισόν υπήρξε επίσης η κινητήρια δύναμη πίσω από ένα αξιοσημείωτο εκδοτικό έργο, το Dictionnaire de pédagogie et d'instruction primaire (= «Λεξικό παιδαγωγικής και στοιχειώδους εκπαιδεύσεως»), για τη συγγραφή του οποίου απασχολήθηκαν περισσότεροι από 350 συνεργάτες. Η πρώτη του έκδοση, από τον οίκο Hachette, έγινε από το 1882 (α΄ τόμος) έως το 1887 (τελευταίος τόμος). Μια νέα έκδοση έγινε το 1911. Ο Μπουισόν, πέρα από την ευθύνη της συντάξεως, έγραψε λήμματα τα «διαίσθηση» και «σχολική προσευχή». Το λεξικό αυτό θεωρείται ακόμα η «Βιβλος» του κοσμικού δημοκρατικού σχολικού συστήματος. Υποστηρικτής από την αρχή της Κοινωνίας των Εθνών, ο Μπουισόν αφοσιώθηκε στη συνέχεια στη γαλλογερμανική επαναπροσέγγιση, ιδίως μετά την κατοχή του Ρουρ το 1923. Προσκάλεσε Γερμανούς ειρηνιστές στο Παρίσι και ταξίδεψε ο ίδιος στο Βερολίνο. Συνακόλουθα, πήρε το Βραβείο Νόμπελ Ειρήνης από κοινού με τον Γερμανό καθηγητή Λούντβιχ Κβίντε το 1927. Ο Φερντινάν Μπουισόν πέθανε στο χωριό Τιελουά-Σαιν-Αντουάν (Thieuloy-Saint-Antoine) του Νομού Ουάζ σε ηλικία 90 ετών. Ο Buisson στον ιστότοπο των Βραβείων Νόμπελ
|
Ο Φερντινάν Εντουάρ Μπουισόν (Ferdinand Édouard Buisson, 20 Δεκεμβρίου 1841 – 16 Φεβρουαρίου 1932) ήταν Γάλλος εκπαιδευτικός, ειρηνιστής και ριζοσπάστης σοσιαλιστής πολιτικός. Διετέλεσε πρόεδρος της Ενώσεως Παιδείας από το 1902 έως το 1906 και της γαλλικής Ενώσεως Ανθρώπινων Δικαιωμάτων (LDH) από το 1914 έως το 1926. Το 1905, ως μέλος του κοινοβουλίου, ήταν πρόεδρος της κοινοβουλευτικής επιτροπής για την εφαρμογή του χωρισμού Εκκλησίας και κράτους. Γνωστός για τον αγώνα του για μια εκπαίδευση απαλλαγμένη από θρησκευτικές αναφορές, ήταν ο άνθρωπος που εφεύρε τον γαλλικό όρο laïcité. Το 1927 τιμήθηκε με το Βραβείο Νόμπελ Ειρήνης από κοινού με τον Γερμανό Λούντβιχ Κβίντε.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A6%CE%B5%CF%81%CE%BD%CF%84%CE%B9%CE%BD%CE%AC%CE%BD_%CE%9C%CF%80%CE%BF%CF%85%CE%B9%CF%83%CF%8C%CE%BD
|
Μαυσωλείο της Αγ. Ελένης
|
Η περιοχή όπου βρίσκεται το μαυσωλείο είναι μέρος ενός υστερορωμαϊκού συγκροτήματος κτηρίων, γνωστών ως Ad Duas Lauros, το οποίο, σύμφωνα με αρχαίες πηγές, εκτεινόταν από την Πόρτα Ματζόρε (Porta Maggiore) μέχρι το 3ο μίλιο της αρχαίας Λαβικάνας Οδού. Περιλάμβανε τις Κατακόμβες του Μαρκελλίνου και του Πέτρου και την παλαιοχριστιανική βασιλική Σάντι Μαρτσελίνο ε Πιέτρο αλ Λατεράνο (Santi Marcellino e Pietro al Laterano). Από την τελευταία ελάχιστα απομένουν σήμερα, καθώς χρησιμοποιήθηκε ως βάση για τη σύγχρονη εκκλησία του Σάντι Μαρτσελίνο τ Πιέτρο αντ Ντούας Λάουρος (Santi Marcellino e Pietro ad Duas Lauros). Η πρόσβαση στο μαυσωλείο και τις κατακόμβες είναι στα αριστερά της εκκλησίας. Πριν από την κατασκευή του μαυσωλείου ο χώρος χρησιμοποιήθηκε ως νεκροταφείο του Προσωπικού Ιππικού (Equites Singulares) του Αυτοκράτορα. Αυτό έχει επιβεβαιωθεί από πολυάριθμες επιγραφές, που αναφέρουν τις Equites ad Duas Lauros, αν και η ακριβής θέση της νεκρόπολης δεν έχει ανακαλυφθεί. Εικάζεται ότι η νεκρόπολη καταστράφηκε σκόπιμα από τον Κωνσταντίνο A΄ ως εκδίκηση εναντίον του Ιππικού που, στη μάχη της Μιλβίας Γέφυρας (Ponte Milvio), τάχθηκαν στο πλευρό του Μαξεντίου εναντίον του. Μετά την κοίμηση της Αγ. Ελένης, το Ad Duas Lauros παραχωρήθηκε στους πάπες της Ρώμης. Το μαυσωλείο υπέστη ζημιές λόγω της χρήσης των υλικών του για άλλες κατασκευές. Τον 8ο αι. έγινε αμυντικό φρούριο. Ωστόσο συνέχισε να στεγάζει τον τάφο της Αγ. Ελένης μέχρι τον 11ο αι., όταν η σαρκοφάγος της μεταφέρθηκε στο Λατερανό (σήμερα βρίσκεται στα Μουσεία Βατικανού). Οι μελετητές Lanzoni και Duchesne τοποθετούν σε αυτήν την περιοχή την πόλη γνωστή ως Subaugusta, το όνομα της οποίας αναφερόταν στην Aυγούστα Ελένη. Η πόλη για ένα διάστημα σχημάτισε μία μικρή επισκοπή, τέσσερις από τους επισκόπους της οποίας συμμετείχαν στις συνόδους, που έγιναν στη Ρώμη μεταξύ 465 και 502. Η επισκοπή περιλαμβάνεται στον κατάλογο της Καθολικής Εκκλησίας για τις τιτουλάριες επισκοπές. Το κτήριο είναι κυκλικής κάτοψης και αποτελείται από δύο κυλινδρικά μέρη, με το επάνω μικρότερης διαμέτρου (27,74 μ., εσωτερική διάμετρος 20,18 μ.). Το αρχικό ύψος ήταν 25,42 μ., ενώ σήμερα έχει μειωθεί σε περίπου 18 μ.. Εσωτερικά το κάτω κυλινδρικό μέρος έχει οκταγωνικό σχήμα. Στις γωνίες του οκταγώνου υπάρχουν κόγχες, ορθογώνιες και ημικυκλικές εναλλάξ, με μία από αυτές να είναι η είσοδος. Σε αντιστοιχία με τις κόγχες, στο επάνω κυλινδρικό μέρος, υπήρχαν οκτώ τοξωτά παράθυρα. Προκειμένου να αποκτήσει το κτήριο έναν ελαφρύτερο θόλο, περιλάμβανε θραύσματα αμφορέων (όπως στον ναό του Ρωμύλου ή στο μαυσωλείο της Βίλας των Γορδιανών), τα οποία είναι πλέον ορατά μετά την κατάρρευση του θόλου. Αυτό οδήγησε στο μεσαιωνικό όνομα του μαυσωλείου, Torpignattara (Torre delle pignatte, που σημαίνει «πύργος των αγγείων»), το οποίο σήμερα χρησιμοποιείται επίσης για την συνοικία που έχει αναπτυχθεί γύρω. Η ορθογώνια κόγχη απέναντι από την είσοδο πιθανότατα περιείχε την σαρκοφάγο της Ελένης, από ερυθρό πορφυρίτη λίθο. Τα εξωτερικά τοιχώματα της σαρκοφάγου είναι διακοσμημένα με πολεμικές σκηνές, καθώς αρχικά επρόκειτο να χρησιμοποιηθεί για τον γιο της Αγ. Ελένης, τον αυτοκράτορα Κωνσταντίνο Α΄. Σαρκοφάγοι της Ελένης και της Κωνσταντίας Κατακόμβες του Μαρκελλίνου και του Πέτρου Κατάλογος αρχαίων μνημείων στη Ρώμη Giardina, Andrea (1986). Società romana e impero tardoantico / Istituzioni, ceti, economia (στα Ιταλικά). Rome: Laterza. ISBN 978-88-420-2690-7. 41°52′44″N 12°32′55″E
|
Το Μαυσωλείο της Αγ. Ελένης είναι ένα αρχαίο κτήριο στη Ρώμη της Ιταλίας, που βρίσκεται στη Καζιλίνα Οδό (Via Casilina), που αντιστοιχεί στο 3ο μίλιο της αρχαίας Λαβικάνας Οδού (Via Labicana). Κτίστηκε από τον Ρωμαίο Αυτοκράτορα Κωνσταντίνο Α΄ μεταξύ 326 και 330 αρχικά ως τάφος για τον ίδιο, αλλά αργότερα αφιερώθηκε στη μητέρα του Αγία Ελένη, η οποία εκοιμήθη το 330.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9C%CE%B1%CF%85%CF%83%CF%89%CE%BB%CE%B5%CE%AF%CE%BF_%CF%84%CE%B7%CF%82_%CE%91%CE%B3._%CE%95%CE%BB%CE%AD%CE%BD%CE%B7%CF%82
|
Ειδικό ερασιτεχνικό πρωτάθλημα ποδοσφαίρου 2012
|
Σεζόν Δ΄ Εθνική 2011–12 (141 ομάδες σε 10 ομίλους) Προβιβάζονται στην Γ' Εθνική 2012–13 10 πρωταθλητές. Υποβιβάζονται από την Γ' Εθνική 2011–12 5 ομάδες (2 από κάθε όμιλο και 1 από μπαράζ) Υποβιβάζονται στα ενωσιακά πρωταθλήματα 68 ομάδες (7 από ομίλους των 14 & 15 ομάδων, 6 από ομίλους των 12 & 13 ομάδων). Προβιβάζονται από τα ενωσιακά πρωταθλήματα 28 ομάδες (2 από κάθε έναν από τους 14 ομίλους που θα συγκροτηθούν ανά 4 ομάδες).Από τις 141 φτάνουμε στις 96 ομάδες. Σεζόν Δ΄ Εθνική 2012–13 (96 ομάδες σε 6 ομίλους) Προβιβάζονται στην Γ' Εθνική 2013–14 οι 6 πρωταθλητές των ισάριθμων ομίλων των 16 ομάδων. Υποβιβάζονται από Γ' Εθνική 2012–13 14 ομάδες. Υποβιβάζονται στα ενωσιακά πρωταθλήματα 36 ομάδες. Προβιβάζονται από τα ενωσιακά πρωταθλήματα 28 ομάδες, μέσω του Ειδικού πρωταθλήματος 2013.Διατηρείται ο αριθμός των 96 ομάδων. Το Ειδικό πρωτάθλημα 2012 διεξάγεται με τις 56 ομαδες πρωταθλητές/συμπρωταθλητές/δευτεραθλητές των τοπικών ΕΠΣ χωρισμένες σε 14 ομίλους, από 4 ομάδες ο καθένας. Προβιβάζονται στη Δ΄ Εθνική 2012–13 οι 2 πρώτες ομάδες από κάθε όμιλο. Το πρωτάθλημα ξεκίνησε την Κυριακή 20 Μαΐου και ολοκληρώθηκε την Τετάρτη 9 Ιουνίου 2012. Ιδιαίτερα ισχυρός ήταν ο 9ος όμιλος, που περιελάμβανε στη σύνθεσή του μαζί τις πρωταθλήτριες της Ε.Π.Σ. Αθηνών και της Ε.Π.Σ. Πειραιώς, των δυο κατά τεκμήριο δηλαδή, ισχυρότερων ποδοσφαιρικών Ενώσεων της χώρας. Σαν αποτέλεσμα, δυο εκ των ικανότερων συλλόγων του Ειδικού πρωταθλήματος έμειναν εκτός της Δ΄Εθνικής 2012-2013. Με απόφαση της ΕΠΟ το πρωτάθλημα Δ΄ Εθνική 2012–13, θα διεξαχθεί με τη συμμετοχή 124 ομάδων (96 που ήταν αρχικά η πρόβλεψη, αλλά και όσες ομάδες συμμετείχαν στα μπαράζ ανόδου, αλλά δεν τα κατάφεραν να κερδίζουν την άνοδο), με την προοπτική στο τέλος της περιόδου να μείνουν οι αντίστοιχες ομάδες που προβλέπονται από τον αρχικό προγραμματισμό με στόχο τη μείωσή τους, όπως έχει αποφασιστεί σε παλαιότερη τακτική γενική συέλευση των ΕΠΣ μελών της ΕΠΟ.3 Ο Πρωταθλητής της ΕΠΣ Γρεβενών Κτηνοτροφικός Αστέρας Καλλιράχης και ο πρωταθλητής ΕΠΣ Φλώρινας Ελλάς Άνω Καλλινίκης δεν δήλωσαν συμμετοχή έτσι προκρίνονται αυτόματα ο ΦΣ Μακεδονικός Κοζάνης και ο ΑΣ Παναργειακός Άργους Ορεστικού.1 2 ^ http://www.onsports.gr/Podosfairo/Erasitechniko/EPS-Grebenwn/item/205893-Den-katevainei-sta-mparaz-o-Ktinotrofikos-Asteras ^ http://www.onsports.gr/Podosfairo/Erasitechniko/EPS-Flwrinas/item/209214-Paraitithike-i-Ellas-Ano-Kallinikis-apo-ta-mparaz ^ http://www.epo.gr/News.aspx?a_id=42936&NewsType=21 Απόφαση Δ.Σ. ΕΠΟ 30-11-2011-Αναδιάρθρωση Δ' Εθνικής Προκήρυξη μπαράζ πρωταθλητών ΕΠΣ Kλήρωση μπαράζ πρωταθλητών ΕΠΣ
|
Το 2012 μετά την ολοκλήρωση της κανονικής περιόδου 2011-12 στα τοπικά πρωταθλήματα σε καθε ΕΠΣ, διεξήχθη για 19η φορά το Ειδικό ερασιτεχνικό πρωτάθλημα ποδοσφαίρου λόγω της αναδιάρθρωσης του αριθμού των ομάδων/ομίλων στη Δ΄Εθνική για τη σεζόν 2012–13.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%95%CE%B9%CE%B4%CE%B9%CE%BA%CF%8C_%CE%B5%CF%81%CE%B1%CF%83%CE%B9%CF%84%CE%B5%CF%87%CE%BD%CE%B9%CE%BA%CF%8C_%CF%80%CF%81%CF%89%CF%84%CE%AC%CE%B8%CE%BB%CE%B7%CE%BC%CE%B1_%CF%80%CE%BF%CE%B4%CE%BF%CF%83%CF%86%CE%B1%CE%AF%CF%81%CE%BF%CF%85_2012
|
Κυανή Έβρου
|
Η ονομασία Κυανή δόθηκε στο χωριό μετά το 1920, καθώς νωρίτερα έφερε την ονομασία Τσαουσλί ή Τσιαουσλί, η οποία προέρχεται από την τουρκική λέξη τσαούς, η οποία αναφέρεται σε αξίωμα του οθωμανικού στρατού και συγκεκριμένα σε αυτό του λοχία. Μετά την απελευθέρωση της περιοχής το 1920 απέκτησε την σημερινή της ονομασία, χάρη στα πολλά βαφεία που υπήρχαν στο χωριό και τα οποία χρησιμοποιούσαν την μπλε- γαλάζια βαφή = κυανό χρώμα για την ενδυματολογική-παραδοσιακή φορεσιά ανδρών (γαλάζιο βρακί, από αυτό και η ονομασία των γαλαζοβράκηδων Μαραίων) και γυναικών (γαλάζιο φουστάνι). Οι κύριες πληθυσμιακές ομάδες του χωριού χωρίζονται μέσω ενός μικρού ρέματος (Μπόκλουτζας),στους ντόπιους-παλαιότερους κατοίκους του χωριού τους Μαραίους ή Μάρηδες ή Γαλαζοβράκηδες και τους Ματζούρηδες ή πρόσφυγες από την Ανατολική Θράκη (Ψαθιώτες, Ζαλουφιώτες από το μικρό Ζαλούφι) στους οποίους παραχωρήθηκε γη από το ελληνικό κράτος μετά τη Μικρασιατική καταστροφή του 1922. Υπάρχουν αρκετοί επίσης πρόσφυγες με καταγωγή από την Ανατολική Ρωμυλία το ελληνικό Ακ Αλαν (Ακαλανιώτες) και την αρβανιτόφωνη Μανδρίτσα. Στο χωριό εγκαταστάθηκαν μετά την ενσωμάτωσή του στην Ελλάδα αρκετές οικογένειες με καταγωγή από το Σουφλί σαν επαγγελματίες τις τότε εποχής (αραμπατζήδες=μάστορες που φτιάχνανε τα κάρα, σιδεράδες, έμποροι). Τέλος στα ανατολικά του χωριού υπάρχει ένας οικισμός αθίγγανων, των επονομαζόμενων Κατσίβελλων. Προς εκείνη τη πλευρά του χωριού βρίσκονται το μουσουλμανικό νεκροταφείο και τα ερείπια του μουσουλμανικού τεμένους, που ανάγονται από την εποχή που κτίστηκε το χωριό από Τούρκους μεγαλογαιοκτήμονες. Μεταξύ των πληθυσμών υπάρχουν ειρηνικές σχέσεις αλληλοεξάρτησης και φιλίας. Η Ενορία Κυανής υπάγεται στην Ιερά Μητρόπολη Διδυμοτείχου, Ορεστιάδος και Σουφλίου. Παλαιότερος ιερός ναός της Ενορίας ήταν αυτός του Αγίου Δημητρίου. Επειδή όμως, ο χώρος του ναού αυτού δεν επαρκούσε για όλους τους κατοίκους του χωριού, κατασκευάστηκε, με χορηγία του δημάρχου Διδυμοτείχου, Ευάγγελου Παπατσαρούχα, ένας νέος ιερός ναός στο κέντρο του χωριού, πάνω από το Μπόκλουτζα, αυτός της Αγίας Ειρήνης, ο οποίος χάρη στο μέγεθός του θεωρείται καθεδρικός ναός. Στις 5 Μαΐου 2011, ημέρα εορτής της Αγίας Ειρήνης, ο Σεβασμιότατος Μητροπολίτης Διδυμοτείχου, Ορεστιάδος και Σουφλίου, Δαμασκηνός χειροτόνησε τον νέο ιερέα του χωριού, πάτερ Γεώργιο Σερκελίδη, ενώ αρχιψάλτης είναι ο Τραμπίδης Δημήτριος. Επίσης, η εκκλησία της Κυανής έχει ιδιόκτητα αγροτεμάχια , τα οποία καλλιεργούνται από τους κατοίκους του. Η επιλογή του κατοίκου που θα καλλιεργήσει το αγροτεμάχιο γίνεται με μία διαδικασία σχεδόν παρόμοια με αυτήν της δημοπρασίας. Παλαιότερα στο χωριό υπήρχε και μουσουλμανικό τέμενος, το οποίο όμως μετά την μετανάστευση και των τελευταίων Τούρκων κατοίκων του χωριού έχει εγκαταλειφθεί και σήμερα από αυτό έχουν απομείνει μόνο κάποιοι λίθοι από τους οποίους ήταν κατασκευασμένο. Περίπου στα 2 χλμ. απόσταση από το χωριό βρίσκεται, κτισμένο πάνω σε έναν λοφίσκο το παρεκκλήσι της Αγίας Τριάδος, στο οποίο οι ντόπιοι γλεντούν τις Πρωτομαγιές και τελείται εκεί Θεία Λειτουργία του Αγίου Πνεύματος, ενώ την προηγούμενη ημέρα γίνεται Αγιασμός Υδάτων από το κοντινό πηγαδάκι που βρίσκεται στις άκρες του λοφίσκου. Επίσης, γύρω από τον λοφίσκο βρίσκονται οι περιοχές Σούιτζακι και Γελάκια, οι οποίες καλλιεργούνται από τους ντόπιους. Η Κυανή έχει δικό της κοινοτικό συμβούλιο, το οποίο στεγάζεται στο κτίριο της κοινότητας στην κεντρική πλατεία του χωριού, κοντά στον Ιερό Ναό της Αγίας Ειρήνης, υπάγεται στον Δήμο Διδυμοτείχου. Πρόεδρος του Συμβουλίου Τοπικής Κοινότητας Κυανής είναι ο Κακάκης Ευάγγελος, ενώ μέλη αυτού αναδείχθηκαν με τις δημοτικές εκλογές του 2011 οι Κουρδάκης Πασχάλης και Βαντάνα Τριανταφυλλιά. Επίσης, η Τοπική Κοινότητα Κυανής έχει στην κατοχή της ένα αγροτεμάχιο, απέναντι από το μουσουλμανικό νεκροταφείο, το οποίο ενοικιάζει σε κατοίκους του χωριού για να το καλλιεργούν. Ως κοινότητα συστάθηκε επίσημα το 1924 με το ΦΕΚ 194Α-14/08/1924 με έδρα τον ομώνυμο οικισμό. Στην κοινότητα αρχικά συμπεριλαμβάνονταν και οι οικισμοί Ασβεστάδες, Κουφόβουνο και Μαυροκκλήσι οι οποίοι εν συνεχεία αποσπάστηκαν. Σύμφωνα με το Πρόγραμμα «Καλλικράτης» αποτελεί τη δημοτική κοινότητα Κυανής που ανήκει στη δημοτική ενότητα Διδυμοτείχου του δήμου Διδυμοτείχου και σύμφωνα με την απογραφή του 2021 είχε πληθυσμό 411 κατοίκους, από 474 το 2011. Η Κυανή διαθέτει δική της αθλητική ποδοσφαιρική ομάδα, η οποία αποτελείται από ντόπιους καθώς και Πομάκους παίκτες. Έδρα της ομάδας είναι το γήπεδο της Κυανής "Ευάγγελος Κεκές", προς τιμήν του μεγάλου χορηγού της ομάδας. Το 2011, οι αθλητικοί σύλλογοι της Κυανής και του γειτονικού χωριού των Ασβεστάδων αποφάσισαν την συνένωση των αθλητικών ενώσεων των δύο χωριών («Α.Ε. Κυανής» και «Α.Ο. Δόξα Ασβεστάδων»), ώστε να έχουν καλύτερη απόδοση στους ποδοσφαιρικούς αγώνες, και έτσι ιδρύθηκε η Αθλητική Ένωση Κυανής-Ασβεστάδων, με έδρα το γήπεδο της Κυανής "Ευάγγελος Κεκές". Η πλειονότητα του πληθυσμού της Κυανής Έβρου είναι συνταξιούχοι αγρότες-κτηνοτρόφοι, αν και πολλοί από αυτούς ακόμα και εν συνταξιοδότηση συνεχίζουν να απασχολούνται με την γεωργία και να καλλιεργούν αγροτεμάχια εκμεταλλευόμενοι τα έσοδα από τις επιδότησης και τη σοδειά τους. Η Κυανή μάλιστα έχει και δικό της αγροτικό συνεταιρισμό, ο οποίος συμμετέχει στην Ένωση Αγροτικών Συνεταιρισμών Διδυμοτείχου. Δεν είναι όμως λίγοι αυτοί που συνεχίζουν να απασχολούνται επαγγελματικά με την γεωργία, ενώ πολλοί κάτοικοι του χωριού, κυρίως αυτοί της πιο νεαρής ηλικίας, έχουν άλλες επαγγελματικές ασχολίες είτε στην ίδια την κυανή είτε στο Διδυμότειχο και άλλα σημεία του Έβρου. Επίσης στην Κυανή υπάρχουν ένα συνεργείο αυτοκινήτων-πρατήριο βενζίνης, ένα συνεργεία αγροτικών μηχανημάτων, καφενεία και παντοπωλείο. Τέλος, ένα μέρους του πληθυσμού ασχολείται μη επαγγελματικά με την κτηνοτροφία, κυρίως προβάτων, ενώ ένα πολύ μικρό ποσοστό του πληθυσμού ασχολείται ερασιτεχνικά με την εκτροφή βοοειδών. Οι καλλιέργειες που απαντώνται σε αγροτεμάχια στην ευρύτερη περιοχή της Κυανής και με τις οποίες ασχολούνται οι Κυανιώτες παραγωγοί είναι οι εξής: μαλακό σιτάρι σκληρό σιτάρι ελαιοκράμβη τριφύλλι βιολογικό τριφύλλι ηλίανθος βαμβάκι καλαμπόκι παντζάριΈνα αρκετά μεγάλο ποσοστό ντόπιων καλλιεργεί ερασιτεχνικά και αμπελώνες, από τους οποίους παράγει κρασί και τσίπουρο. Τέλος, σύμφωνα με ένα Ευρωπαϊκό Κοινοτικό πρόγραμμα, οι ντόπιοι θα μπορούσαν να πάρουν μεγάλες επιδοτήσεις εάν καλλιεργούσαν σε κάποια αγροτεμάχιά τους δέντρα. Έτσι, θα έπαιρναν επιδότηση ανάλογα με τα πόσα στρέμματα δέντρα θα καλλιεργούσαν. Τα είδη δέντρων που καλλιεργήθηκαν και επιδοτήθηκαν είναι τα εξής: ακακίες λεύκες (στην τοπική διάλεκτο "καβάκια") μουριές αμυγδαλιέςΑρκετά αγροτεμάχια δηλώνονται σε αγρανάπαυση, δηλαδή δεν καλλιεργούνται καθόλου. Στο χωριό παλαιότερα λειτουργούσε δημοτικό σχολείο, ενώ για ένα διάστημα λειτουργούσε και νηπιαγωγείο, παράλληλα με το δημοτικό. Η λειτουργία και των δύο διακόπηκε ταυτόχρονα, όταν πια ο νεανικός πληθυσμός του χωριού είχε μειωθεί αισθητά, σε τέτοιο βαθμό ώστε να μην είναι δυνατή η λειτουργία της σχολικής μονάδας. Το κτίσμα του δημοτικού σχολείου, καθώς και του νηπιαγωγείου, που βρίσκονται σε έναν λοφίσκο με πευκώνα , σε ωραία τοποθεσία. Το χωριό ανήκει σε μία κατηγορία 13 χωριών, που ονομάζονται χωριά των Μάρηδων. Έτσι, η Κυανή διατηρεί τις πολιτιστικές τους παραδόσεις με την αναβίωση του εθίμου του "Μπέη", που ανάγεται από την εποχή της Τουρκοκρατίας, όταν ο μπέης της περιοχής επέτρεπε στους Έλληνες της περιοχής να δράσουν ελεύθερα για μόνο μία μέρα, και έτσι εκείνοι το εκμεταλλεύονταν για να χλευάζουν εναντίον των Τούρκων καταπιεστών τους. Εκείνη τη μέρα διεξάγεται κάτι σαν παρέλαση καρναβαλιού παραδοσιακών στολών, με αντίστοιχη βασίλισσα του καρναβαλιού να είναι ο "Μπέης". Η "παρέλαση" αυτή καταλήγει, αφού διασχίζει όλο το χωριό, στην κεντρική του πλατεία, όπου και διεξάγεται μεγάλο παραδοσιακό γλέντι. Επίσης, στο χωριό λειτουργεί ο Πολιτιστικός Σύλλογος Κυανής, ο οποίος ιδρύθηκε με χορηγία του δημάρχου Διδυμότειχου Ευάγγελου Παπατσαρούχα και απαριθμεί ποικίλες δραστηριότητες, όπως αναβίωση των παραδοσιακών εθίμων, χωρών και της ντόπιας μαγειρικής καθώς και διεξαγωγή εκδρομών ψυχαγωγικού χαρακτήρα για όσους είναι εγγεγραμμένοι σ' αυτόν. Ο Πολιτιστικός Σύλλογος κυανής φιλοξενείται σε ένα μικρό κτίσμα, κοντά στην κεντρική πλατεία του χωριού. Γκαϊντατζήδες του Έβρου : Βαγγέλης Κεκές από την Κυανή Διδυμοτείχου στο https://www.youtube.com Ένα ιστορικό ντοκουμέντο για την Κυανή Διδυμοτείχου από τον ιστότοπο http://didymoteicho.net ΕΘΙΜΟ ΤΟΥ ΜΠΕΗ _ 2013 Κυανή Διδ/χου στο www.youtube.com
|
Η Κυανή είναι χωριό της περιφερειακής ενότητας Έβρου. Βρίσκεται στην κοιλάδα του Ερυθροπόταμου, ο οποίος είναι παραπόταμος του ποταμού Έβρου, σε απόσταση 116 χλμ. από την Αλεξανδρούπολη και 12 χλμ. ΒΔ από το Διδυμότειχο.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9A%CF%85%CE%B1%CE%BD%CE%AE_%CE%88%CE%B2%CF%81%CE%BF%CF%85
|
Αθλητικός Όμιλος Παλαιού Φαλήρου
|
Η πρωτοβουλία για τη δημιουργία του Α.Ο.Π.Φ. ανήκει σε τρεις Φαληριώτες. Στους Γιάννη Οικονομίδη, Σωτήρη Κόπανο και Θανάση Καλεμκερή. Πρώτος πρόεδρος εξελέγη ο γυμνασιάρχης Γιώργος Γιαννουσόπουλος. Το πρώτο τμήμα που ιδρύθηκε ήταν το ποδοσφαιρικό, το οποίο αγωνίστηκε στο πρωτάθλημα της ΕΠΣΑ και το 1929 ανέβηκε στην Α΄ κατηγορία με ποδοσφαιριστές τους: Γεωργακόπουλο, Αγγελόπουλο, Ευσταθίου, Λαμπίρη, Νικολαΐδη, Ζαχαρίου, Τσακωνιάτη, Φάρη, Φλερύ, Καμπερή, αδελφούς Ηλιόπουλους, Σιγαλό. Όμως, το ποδοσφαιρικό τμήμα διαλύθηκε σύντομα για οικονομικούς λόγους. Δεύτερο δημιουργήθηκε το 1928 το τμήμα στίβου, το οποίο τροφοδότησε με αθλητές η ποδοσφαιρική ομάδα του συλλόγου. Την επόμενη χρονιά ιδρύθηκε το τμήμα πετοσφαίρισης. Η ανδρική ομάδα στην πρώτη της εμφάνιση ανακηρύχτηκε δευτεραθλήτρια, ενώ η γυναικεία ομάδα κατέκτησε το πρωτάθλημα επί δύο συνεχόμενα χρόνια. Το κολυμβητικό τμήμα ξεκίνησε τη λειτουργία του επίσης το 1929. Κατά τη διάρκεια της δεκαετίας του 1930 δημιουργήθηκαν τα τμήματα υδατοσφαίρισης και καλαθοσφαίρισης, ενώ την επόμενη εικοσαετία το τμήμα στίβου γνώρισε τις λαμπρότερες στιγμές του. Το ποδοσφαιρικό τμήμα έπαψε να υφίσταται από το 1931 λόγω μεγάλων οικονομικών δυσχερειών. Καθ' όλη τη διάρκεια της ιστορίας του ο σύλλογος αντιμετώπισε σημαντικά προβλήματα στέγασης, αλλάζοντας συχνά έδρα δραστηριοτήτων. Το πρώτο κολυμβητήριο του συλλόγου κατασκευάστηκε τη δεκαετία του 1960, στην ίδια θέση με το σημερινό, με δαπάνες του προέδρου του συλλόγου, Σ. Ρέστη. Προς τιμήν του τελευταίου διοργανώνονται κάθε χρόνο κολυμβητικοί αγώνες με την ονομασία «Ρέστεια». Το 1981 κατασκευάστηκε το Ε.Α.Κ. Π. Φαλήρου και το 1987 μέσα στο Δ.Α.Κ. εγκαινιάστηκε το Ρέστειο Κολυμβητήριο. Έδρα της ομάδας καλαθοσφαίρισης είναι το Κλειστό Δημοτικό Γυμναστήριο Παλαιού Φαλήρου «Σοφία Μπεφόν», χωρητικότητας 1.200 θέσεων. Δυο γήπεδα αντισφαίρισης (Αμφιτρίτης και Θησέως) Δυο γήπεδα αντισφαίρισης στο Δ.Α.Κ. Παλαιού Φαλήρου Εγκαταστάσεις στίβου στο Δ.Α.Κ. Παλαιού Φαλήρου Δύο πισίνες (η μια παιδική, θερμαινόμενη), «Ρέστειο Κολυμβητήριο», στο Δ.Α.Κ. Παλαιού Φαλήρου Ανοικτό γήπεδο καλαθοσφαίρισης στο Δ.Α.Κ. Παλαιού Φαλήρου Κλειστό «Σοφία Μπεφόν» Δ.Α.Κ. Παλαιού Φαλήρου Η πρώτη διάκριση του συλλόγου έλαβε χώρα την περίοδο 1995-96, όταν έφθασε μέχρι τον τελικό του Κυπέλλου Ε.Σ.ΚΑ.Ν.Α. με προπονητή τον Ηλία Ζούρο, αλλά ηττήθηκε από τον Άλιμο. Την επόμενη περίοδο, 1996-97, με προπονητή τον Γιώργο Βελισσαράκο, ο σύλλογος του Παλαιού Φαλήρου κατέλαβε την πρώτη θέση στον όμιλό του στα πλαίσια του Πρωταθλήματος της Γ' Εθνικής Κατηγορίας με αποτέλεσμα να προβιβαστεί. Την ίδια χρονιά κατέκτησε και το Κύπελλο της Ε.Σ.ΚΑ.Ν.Α., αξιοσημείωτα απέναντι στον Άλιμο.Η Β' Εθνική Κατηγορία φιλοξένησε το Φάληρο μόλις για ένα έτος καθώς, υπό τις οδηγίες του Μάνου Μανουσέλη, η περίοδος 1998-99 βρήκε το σύλλογο να αγωνίζεται στην Α2 Εθνική Κατηγορία Ανδρών. Την ίδια περίοδο ο Α.Ο.Π.Φ. έφτασε μέχρι τη φάση των «8» του Κυπέλλου Ελλάδος, γνωρίζοντας τον αποκλεισμό από τον Άρη Θεσσαλονίκης στο «Αλεξάνδρειο» με 76-48.Η αλλαγή της χιλιετίας βρήκε το σύλλογο να αγωνίζεται στα πλαίσια του Πρωταθλήματος της Α2 Εθνικής Κατηγορίας. Η υπέρβαση ήρθε την άνοιξη της περιόδου 2002-3, όταν η ανδρική ομάδα του Παλαιού Φαλήρου ολοκλήρωσε τις υποχρεώσεις της δεύτερη στο βαθμολογικό πίνακα της Α2 Εθνικής, εξασφαλίζοντας την άνοδό της στην Α1 Εθνική Κατηγορία. Προπονητής κατά την περίοδο αυτή ήταν ο Κώστας Σορώτος. Δυστυχώς, για οικονομικούς λόγους το Φάληρο δεν αγωνίστηκε ποτέ στην κορυφαία κατηγορία του ελληνικού μπάσκετ. Αυτή είναι και η τελευταία χρονιά που η ομάδα θα αγωνιστεί στη φυσική της έδρα, το «Ρέστειο», το οποίο θα γκρεμιστεί λόγω των προετοιμασιών για τους Ολυμπιακούς Αγώνες του 2004. 2004-2007 Το Παλαιό Φάληρο υποβιβάστηκε από την Α2 Εθνική Κατηγορία μετά το πέρας της αγωνιστικής περιόδου 2004-05, οπότε και τερμάτισε στην προτελευταία θέση του βαθμολογικού πίνακα, πάνω από το Δ.Α.Σ.Α.Λ. Την επόμενη περίοδο, 2005-06, αναδείχτηκε πρωταθλήτρια της Β' Εθνικής Κατηγορίας επιστρέφοντας στην Α2 Κατηγορία. Εκεί παρέμεινε για δύο περιόδους ακόμη, και πάλι με προπονητή τον Κώστα Σορώτο. 2007-2011 Τα επόμενα χρόνια η ομάδα αντιμετώπισε σημαντικά προβλήματα υποχρηματοδότησης, τα οποία απασχόλησαν και τον Τύπο.Κατά τη διάρκεια της περιόδου 2007-08 μετά από την άσχημη επίδοση που σημείωσε αγωνιζόμενη στην Α2 Κατηγορία Ανδρών (7 νίκες - 23 ήττες σε 30 αγωνιστικές) κατέλαβε τη 15η και προτελευταία θέση του τελικού βαθμολογικού πίνακα, με αποτέλεσμα να υποβιβαστεί στη Β' Εθνική Κατηγορία. Ωστόσο αρχικά οι ιθύνοντες της ομάδας σε σχετικό διοικητικό συμβούλιο αποφάσισαν ο σύλλογος να μην συμμετάσχει στο πρωτάθλημα της Β' Εθνικής, ούτε καν με την εφηβική ομάδα. Τελικά τα μέλη του συμβουλίου εξέδωσαν ανακοίνωση βάσει της οποίας η ομάδα θα συμμετείχε στο πρωτάθλημα με ελάχιστο προϋπολογισμό - ώστε με τα υπάρχοντα χρήματα να καλυφθούν τα χρέη - και χρησιμοποιώντας την ομάδα των εφήβων, εκτός κι αν βρισκόταν τελικά κάποιος χορηγός. Τόνισαν ιδιαίτερα πως δεν σκόπευαν να διαλύσουν την ομάδα. Εν τέλει την αγωνιστική περίοδο 2008-09 ο σύλλογος κατέλαβε την τελευταία θέση στο πρωτάθλημα της Β' Εθνικής και κατά συνέπεια υποβιβάστηκε στη Γ' Εθνική Κατηγορία. Την επόμενη χρονιά, 2009-10, αγωνιζόμενο στο Πρωτάθλημα του 1ου Ομίλου Νότου της Γ' Εθνικής, το Παλαιό Φάληρο κατέκτησε την 5η θέση της τελικής κατάταξης. Δε στάθηκε ομοίως τυχερό την επόμενη περίοδο, 2010-11, οπότε και, συλλέγοντας 3 νίκες, 22 ήττες και 1 μηδενισμό, ολοκλήρωσε τις αγωνιστικές του υποχρεώσεις στην 13η θέση του βαθμολογικού πίνακα, γνωρίζοντας τον υποβιβασμό στα τοπικά πρωταθλήματα. 2011-2013 Παρόλο που ο σύλλογος επέστρεψε στον ερασιτεχνικό αθλητισμό τα προβλήματά του δεν εξαφανίστηκαν, με σημαντικότερο «αγκάθι» την έλλειψη ιδιόκτητου γηπέδου. Η καθοδική πορεία του επίσης δεν σταμάτησε, καθώς τη μοναδική χρονιά που αγωνίστηκε στην Α' Κατηγορία Ανδρών της Ε.Σ.ΚΑ.Ν.Α., 2011-12, τερμάτισε στην τελευταία θέση της βαθμολογίας με 3 νίκες και 23 ήττες. Την επόμενη περίοδο, 2012-13, στα πλαίσια πλέον της Β' Κατηγορίας, ολοκλήρωσε τις αγωνιστικές του υποχρεώσεις στην 6η θέση του βαθμολογικού πίνακα. Κατά την αγωνιστική περίοδο 2013-14, ο Α.Ο. Παλαιού Φαλήρου διαγωνίζεται στο Πρωτάθλημα Β' Κατηγορίας Ανδρών που διοργανώνει Ε.Σ.ΚΑ.Ν.Α.. Στο Κύπελλο Ανδρών της ίδιας Ένωσης γνώρισε την ήττα στην 3η Φάση από τον Πόλις Καλλιθέας με σκορ 65-77, με αποτέλεσμα να αποκλειστεί από τη συνέχεια της διοργάνωσης.Ο σύλλογος δεν διαθέτει προς το παρόν επίσημη έδρα και προσωρινά φιλοξενείται στα βοηθητικά γυμναστήρια του Σ.Ε.Φ. Πρόεδρος του Α.Ο. Παλαιού Φαλήρου είναι ο Σεραφείμ Πολυχρόνης. Υπεύθυνοι των τμημάτων καλαθοσφαίρισης είναι οι Παναγιώτης Σμυρνιώτης και Κώστας Ρήγας, ενώ γενικός αρχηγός ο Γιάννης Τσαπρούνης. Καθήκοντα προπονητή διατηρεί από το Φεβρουάριο του 2012 ο Διονύσης Γαζής. Το τμήμα γυναικείας καλαθοσφαίρισης του συλλόγου είναι ένα από τα ιστορικότερα στην Ελλάδα, το οποίο συμμετείχε στις πανελλαδικές διοργανώσεις στο μεγαλύτερο μέρος των τελευταίων πέντε δεκαετιών. Έδρα του τμήματος είναι το ανακαινισμένο «Ρέστειο» Κλειστό Γυμναστήριο την περιφερειακή οδό Φλοίσβου – Φαλήρου. Νομικά αποτελεί ένα από τα ερασιτεχνικά τμήματα του συλλόγου. Ο σύλλογος αγωνίστηκε για πρώτη φορά σε Πανελλήνιο Πρωτάθλημα την περίοδο 1973-74 και στην πορεία κατέκτησε δύο από αυτά: το 1974-75 και το 1981-82. Μεγάλο μέρος των δεκαετιών 1980 και 1990 αγωνίστηκε στην Α' και Α1 Εθνική Κατηγορία, ενώ τρεις φορές συμμετείχε σε ευρωπαϊκές διοργανώσεις. Στις αρχές της νέας χιλιετίας η αίγλη του συλλόγου είχε μειωθεί, ωστόσο είχε μία νέα κορύφωση στα τέλη της δεκαετία του 2000, οπότε σκαρφάλωσε μέχρι την 5η θέση της Α1 Εθνικής, ενώ συμμετείχε και για δύο συνεχόμενες χρονιές στο Final-4 του Κυπέλλου Ελλάδος. Σοβαρά οικονομικά προβλήματα έχουν σήμερα οδηγήσει το τμήμα σε παρακμή, ενώ δύο φορές έχει αποχωρήσει από τις εθνικές κατηγορίες εθελοντικά για λόγους βιωσιμότητας. Η λειτουργία του τμήματος ξεκίνησε το 1929. Σημερινοί τεχνικοί είναι ο Βαγγέλης Κοζομπόλης και ο Στέργιος Γιαννούτσος και έφορος ο Νίκος Δέτσης. Θεωρείται μία από τις παραδοσιακές δυνάμεις της κολύμβησης έχοντας στην τροπαιοθήκη του 12 Πρωταθλήματα Ελλάδας ΟΠΕΝ. Στο Πανελλήνιο Πρωτάθλημα ΟΠΕΝ 2020 που διεξήχθη από την Κολυμβητική Ομασπονδία κατέκτησε την 2η Θέση στην Γενική Βαθμολογία Ανδρών -Γυναικών επί συνόλου 52 ομάδων, ένα τεράστιο επίτευγμα για την σύγχρονη ομάδα του ΑΟΠΦ. Στο Πανελλήνιο Πρωτάθλημα Κατηγοριών 2008, που διοργανώθηκε από την Κολυμβητική Ομοσπονδία από τις 28 Ιουνίου μέχρι τις 2 Ιουλίου, ο ΑΟΠΦ συμμετείχε στα ατομικά αγωνίσματα με 19 κολυμβητές και κολυμβήτριες, ενώ άλλοι 14 έλαβαν μέρος στις σκυταλοδρομίες. Κατέλαβε την 22η θέση στη συνολική βαθμολογία επί συνόλου 123 σωματείων που συμμετείχαν στους αγώνες από όλη την Ελλάδα. Επίσης κέρδισε τέσσερα μετάλλια με τις κολυμβήτριες Ναταλία Γκουμπέτη (1 ασημένιο, 2 χάλκινα) και Μαρία Δρυμούση (1 χάλκινο). Στο Πανελλήνιο Πρωτάθλημα Κατηγοριών που διοργανώθηκε από την Κολυμβητική Ομοσπονδία το 2020 στην κατηγορία των Νεανίδων κατέλαβε την 1η θέση σε σύνολο 41 ομάδων. Διακρίσεις: 12 Πρωταθλήματα Ελλάδας Open (Γενικής Βαθμολογίας): 1936, 1938, 1939, 1940, 1945, 1946, 1947, 1948, 1950, 1951, 1958, 1959. 1 Πρωταθλήματα Ελλάδας Open Ανδρών (Ομαδικής Βαθμολογίας): 1947 1 Πρωταθλήματα Ελλάδας Open Γυναικών (Ομαδικής Βαθμολογίας): 1947 1 Πρωτάθλημα Ελλάδας Εφήβων-Παίδων-Κορασίδων: 1947 Η λειτουργία του τμήματος ξεκίνησε το 1929, σχεδόν αμέσως μετά τη δημιουργία του κολυμβητικού τμήματος. Αθλητές του ΑΟ Παλαιού Φαλήρου συμμετείχαν στο παρελθόν σε αρκετά Πανελλήνια Πρωταθλήματα Καταδύσεων, όταν αυτό αποτελούσε μέρος των ετήσιων κολυμβητικών αγώνων. Σήμερα το τμήμα δεν υφίσταται. Διακρίσεις: 1 Πρωτάθλημα Ελλάδας Καταδύσεων Ανδρών: 1938 Οι αθλητές και οι αθλήτριες του στίβου συμμετέχουν στο διασυλλογικό πρωτάθλημα της ΕΑΣ ΣΕΓΑΣ Πειραιά. Αποτελώντας το πλέο ιστορικό τμήμα του συλλόγου με 8 Πανελλήνια Πρωταθλήματα, δραστηριοποιείται στις νέες εγκαταστάσεις στίβου του Δ.Α.Κ. Παλαιού Φαλήρου, ύστερα από το νέο ξεκίνημα που έκανε πριν από λίγα χρόνια. Προπονητές είναι οι Γιάννης Οικονόμου, Άγγελος Μπιστόλας, Ζωή Χρυσομάλλη και Γιάννα Καλφούτζου, ενώ έφορος της ομάδας είναι ο Ανδρέας Δωροβίνης. Τίτλοι 7 Πανελλήνια πρωταθλήματα Ανοιχτού Στίβου Γυναικών: 1931, 1932, 1934, 1935, 1936, 1937, 1948 1 Πανελλήνιο πρωτάθλημα Ανοιχτού Στίβου Ανδρών: 1932Κατά την αξιολόγηση των ελληνικών συλλόγων που εξέδωσε το Νοέμβριο του 2010 ο Σ.Ε.Γ.Α.Σ., ο Α.Ο. Παλαιού Φαλήρου βρίσκεται στην 130η θέση (σε σύνολο 321 συλλόγων). Την επόμενη χρονιά σκαρφάλωσε στην 59η θέση (σε σύνολο 299 συλλόγων). Στην αξιολόγηση του 2012 βρέθηκε στην 55η θέση (σε σύνολο 281 συλλόγων). Το τμήμα αντισφαίρισης του συλλόγου δημιουργήθηκε το 1998, αποτελώντας ένα από τα σωματεία που απαρτίζουν τη ΙΑ' Ένωση Ομίλων Αντισφαίρισης στην ελληνική επικράτεια. Το τμήμα υδατοσφαίρισης ανδρών του συλλόγου αγωνίζεται την τελευταία δεκαετία στην Α1 Εθνική Κατηγορία. Μετρά 56 συμμετοχές κατέχοντας την τέταρτη θέση σε συμμετοχές στο πρωτάθλημα από καθιέρωσης του, το 1928. Καλύτερη θέση που έχει καταλάβει είναι η δεύτερη το 1957 όπου έπαιξε στον τελικό αγώνα για το πρωτάθλημα ενάντια στον Εθνικό Ο.Φ.Π.Φ. Το 1949 κατέκτησε το πρωτάθλημα κέντρου υπό της ΕΚΟΦ νικώντας σε τελικό αγώνα τον Ολυμπιακό με 2–1.Έχει κατακτήσει 7 πρωταθλήματα δεύτερης κατηγορίας (1960, 1963, 1965, 1967, 1968, 1979, 1986). Κατά την τρέχουσα αγωνιστική περίοδο, 2021-22, κατέλαβε την 14η θέση του τελικού βαθμολογικού πίνακα ανάμεσα σε 16 σωματεία. Έδρα της ομάδας το «Ρέστειο Κολυμβητήριο Παλαιού Φαλήρου». Ακολουθεί το ρόστερ για την αγωνιστική περίοδο 2011-12: Α.Ο. Παλαιού Φαλήρου, επίσημη ιστοσελίδα.
|
Ο Αθλητικός Όμιλος Παλαιού Φαλήρου είναι ελληνικός αθλητικός σύλλογος, που δραστηριοποιείται στην περιοχή του Παλαιού Φαλήρου . Ιδρύθηκε στις 14 Νοεμβρίου 1926 και αγωνίζεται με χρώματα το σκούρο μπλε και το κίτρινο. Σήμερα διαθέτει πέντε ενεργά τμήματα για αθλήτριες και αθλητές όλων των ηλικιακών ομάδων: κολύμβησης, καλαθοσφαίρισης, υδατοσφαίρισης, στίβου και αντισφαίρισης. Προπολεμικά διατηρούσε και ποδοσφαιρικό τμήμα.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%91%CE%B8%CE%BB%CE%B7%CF%84%CE%B9%CE%BA%CF%8C%CF%82_%CE%8C%CE%BC%CE%B9%CE%BB%CE%BF%CF%82_%CE%A0%CE%B1%CE%BB%CE%B1%CE%B9%CE%BF%CF%8D_%CE%A6%CE%B1%CE%BB%CE%AE%CF%81%CE%BF%CF%85
|
Νεκτάριος Αλεξάνδρου
|
Ο Αλεξάνδρου γεννήθηκε το 1983 στη Λευκωσία. Σπούδασε στο Παιδαγωγικό Δημοτικής Εκπαίδευσης του Πανεπιστημίου Κύπρου. Ξεκίνησε την καριέρα του από τις ακαδημίες του ΑΠΟΕΛ και το 2000 προωθήθηκε στην επαγγελματική ομάδα. Οι εμφανίσεις του προξένησαν το ενδιαφέρον της ΑΕΛ η οποία και τον απέκτησε το 2006. Μάλιστα, με τη φανέλα της Λάρισας πανηγύρισε το κύπελλο Ελλάδος το 2007 έπειτα από τη νίκη με 2-1 επί του Παναθηναϊκού. Το 2008 μετά από μια διετή παρουσία αποδεσμεύτηκε από την ΑΕΛ και επέστρεψε στο κυπριακό πρωτάθλημα και τον ΑΠΟΕΛ. Το 2019, ανακοίνωσε την απόσυρση του από το ποδόσφαιρο ύστερα από 17 χρόνια καριέρας. Με την πρώην σύντροφο του, Μαριάννα Νικολάου, απέκτησε έναν γιο, τον Έκτορα (γενν. 2 Ιανουαρίου 2011).Στις 11 Σεπτεμβρίου 2014 παντρεύτηκε, έπειτα από δύο χρόνια σχέσης, την Κύπρια παρουσιάστρια Κωνσταντίνα Ευριπίδου στη Μύκονο. Μαζί απέκτησαν δύο παιδιά, την Αριάδνη (γενν. 19 Δεκεμβρίου 2015) και τον Νικόλα (γενν. 6 Μαΐου 2020). Τον Ιούλιο του 2021, το ζευγάρι ανακοίνωσε το χωρισμού του. Πρωτάθλημα Κύπρου: 2002, 2004, 2009, 2011, 2013, 2014, 2015, 2016, 2017, 2018, 2019 Κύπελλο Κύπρου: 2006, 2014, 2015, 2019 Ασπίδα ΚΟΠ: 2002, 2004, 2009, 2011, 2013 Κύπελλο Ελλάδας: 2007 Προφίλ του παίκτη στην ιστοσελίδα του ΑΠΟΕΛ Στατιστικά ποδοσφαιριστή τη σεζόν 2006/07
|
Ο Νεκτάριος Αλεξάνδρου (γενν. Λευκωσία,19 Δεκεμβρίου 1983) είναι Κύπριος πρώην διεθνής ποδοσφαιριστής, ο οποίος αγωνιζόταν ως μέσος. Πλέον, εργάζεται ως προπονητής στη Liverpool FC International Academy Cyprus. Επίσης, παρουσιάζει την αθλητική εκπομπή «The Match» στο SIGMA με τους Στέλιο Γιαννακόπουλο, Γιώργο Μερκή, Γιώργο Καρατζά και Ειρήνη Στεριανού.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9D%CE%B5%CE%BA%CF%84%CE%AC%CF%81%CE%B9%CE%BF%CF%82_%CE%91%CE%BB%CE%B5%CE%BE%CE%AC%CE%BD%CE%B4%CF%81%CE%BF%CF%85
|
Γκέτο του Πιότρκουφ Τριμπουνάλσκι
|
Το Γκέτο του Πιότρκουφ Τριμπουνάλσκι ήταν το πρώτο γκέτο του είδους του στον πόλεμο. Χτίστηκε σε μια από τις παλαιότερες πόλεις της Πολωνίας με μια ακμάζουσα εβραϊκή κοινότητα και χρειάστηκε μέχρι τα τέλη Ιανουαρίου του 1940 ώστε οι νέοι τρόφιμοι να μετακινηθούν σε αυτό. Πρώτα, ιδρύθηκε η Γιούντενρτα (Εβραϊκό Συμβούλιο) και έλαβε διαταγή να εκδώσει ανακοίνωση σχετικά με τη μετεγκατάσταση, αλλά αυτό δεν είχε αποτέλεσμα. Κατά συνέπεια, οι ίδιοι οι Γερμανοί έδιωξαν τους Εβραίους από τα σπίτια τους, μεταφέροντάς τους στα γκέτο με τη βία. Τελικά, έως και 28.000 Εβραίοι στοιβάχτηκαν σε ένα μέρος της πόλης όπου ζούσαν μόνο 6.000 άνθρωποι. Τα σπίτια που εγκαταλείφθηκαν από τους Εβραίους παραχωρήθηκαν σε χριστιανούς και μέλη της γερμανικής μειονότητας που ανέλαβαν τις επιχειρήσεις τους μετά τη μετεγκατάσταση. Ήταν ένα γκέτο ανοιχτού τύπου - μια πρώιμη παραλλαγή της ναζιστικής γκετοποίησης - χωρίς τα συρματοπλέγματα που εισήχθησαν αργότερα σε όλη την κατεχόμενη Πολωνία. Μόνο προειδοποιητικά σημάδια με κρανία τοποθετήθηκαν κατά μήκος των ορίων και ανεγέρθηκε η κύρια πύλη. Το γκέτο κηρύχθηκε κλειστό από έξω στις 28 Οκτωβρίου 1939. Ο αρχικός πληθυσμός περίπου 10.000 Εβραίων δεν ήταν υποχρεωμένος να χρησιμοποιήσει άδειες για να μετακινηθεί στην πόλη, αλλά οι πυροβολισμοί από την Όρντνουνσπολιτσαϊ έγιναν συνηθισμένοι και καθιερώθηκε απαγόρευση κυκλοφορίας στο γκέτο. Η εισροή προσφύγων που εκδιώχθηκε από άλλα μέρη, όπως η Βαρσοβία, το Λοτζ, το Μπεουχάτουφ, το Κάλις, το Γκνιέζνο και το Πουότσκ, προκάλεσαν τον υπερδιπλασιασμό του πληθυσμού έως το 1942. Οι Εβραίοι δεν επιτρέπονταν να χρησιμοποιούν κεντρικούς δρόμους. Πολλοί εστάλησαν για καταναγκαστική εργασία σε προπολεμικά εργοστάσια που αναλήφθηκαν από τους Γερμανούς, συμπεριλαμβανομένων των Hortensja Glassworks (pl), του βιομηχανικού εργοστασίου γυαλιού Kara και του εργοστασίου ξύλου Bugaj στη λίμνη (pl). Οι συλληφθέντες Εβραίοι στέλνονταν να χτίσουν νέες οχυρώσεις και τάφρους. Επίσης, περισσότεροι Εβραίοι πρόσφυγες και εκτοπισμένοι ήρθαν από γειτονικά χωριά. Η δράση εκκαθάρισης του γκέτο ξεκίνησε τη νύχτα της 13ης Οκτωβρίου 1942, με εντολή του SS-Hauptsturmführer Βίλι Μπλουμ. Περίπου 1.000 Εβραίοι που δεν μπορούσαν να μετακινηθούν πυροβολήθηκαν στα σπίτια τους για «ανυποταξία». Μέχρι το επόμενο πρωί, περίπου 22.000 Εβραίοι μπήκαν στην πλατεία από τη Συναγωγή για να υποβληθούν σε «επιλογή». Κατά τη διάρκεια των επόμενων ημερών, οι Εβραίοι βάδισαν σε σειρά προς το σιδηροδρομικό σταθμό και φορτώθηκαν στα τρένα που περίμεναν χωρίς φαγητό ή νερό, 150 σε κάθε βαγόνι.Μετά τις απελάσεις του 1942 στα στρατόπεδα εξόντωσης του Μαϊντάνεκ και της Τρεμπλίνκα, περίπου 3.500 Εβραίοι εργάτες παρέμειναν στο μικρό Γκέτο. Ωστόσο, οι μαζικές εκτελέσεις έγιναν συχνότερες το 1943, ακόμη και μέσα στην Συναγωγή, στο εβραϊκό νεκροταφείο και σε έναν τόπο εκτέλεσης κοντά στο Ράκουφ. Μέχρι το 1944 μόνο 1.000 Εβραίοι ήταν ακόμα ζωντανοί. Καθώς το σοβιετικό μέτωπο άρχισε να πλησιάζει, φορτώθηκαν σε φορτηγά τρένα και στάλθηκαν στο Μπούχενβαλντ και στο Ράβενσμπρικ, για να μην επιστρέψουν ποτέ. Ολοκαύτωμα στην Πολωνία Εβραϊκά γκέτο στην γερμανοκρατούμενη Πολωνία
|
Το Γκέτο του Πιότρκουφ Τριμπουνάλσκι (γίντις: פּיִעטריקאָװ) δημιουργήθηκε στο Πιότρκουφ Τριμπουνάλσκι στις 8 Οκτωβρίου 1939, λίγο μετά τη γερμανική εισβολή στην Πολωνία το 1939 στον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο. Ήταν το πρώτο ναζιστικό γκέτο στην κατεχόμενη Ευρώπη. Η πόλη καταλήφθηκε από τη Βέρμαχτ στις 5 Σεπτεμβρίου 1939. Το Πιότρκουφ Τριμπουνάλσκι μετατράπηκε σε επαρχιακή έδρα (Kreis) της νεοσύστατης επαρχίας Λοτζ (Regierungsbezirk Litzmannstadt) της γερμανικής επικράτειας του Ράιχσγκαου Βάρτελαντ. Το γκέτο τέθηκε υπό τη διοίκηση του Χανς Ντρέξλερ, ενός διορισμένου Ναζί Όμπερμπεργκερμαϊστερ (Oberbürgermeister) που δημιούργησε επίσης το Γκέτο. Συνολικά, περίπου 16.500 έως και 28.000 Εβραίοι πέρασαν από το Γκέτο του Πιότρκουφ Τριμπουνάλσκι, το οποίο εκκαθαρίστηκε στις 14 Οκτωβρίου 1942 σε τέσσερις ημέρες απελάσεων προς την Τρεμπλίνκα και το Μαϊντάνεκ με τρένα του Ολοκαυτώματος.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%93%CE%BA%CE%AD%CF%84%CE%BF_%CF%84%CE%BF%CF%85_%CE%A0%CE%B9%CF%8C%CF%84%CF%81%CE%BA%CE%BF%CF%85%CF%86_%CE%A4%CF%81%CE%B9%CE%BC%CF%80%CE%BF%CF%85%CE%BD%CE%AC%CE%BB%CF%83%CE%BA%CE%B9
|
Lunar Orbiter 4
|
Το Lunar Orbiter 4 εκτοξεύθηκε στις 4 Μαΐου 1967 από το ακρωτήριο Κανάβεραλ με πύραυλο Atlas-Agena D και μπήκε επιτυχώς σε πολική τροχιά γύρω από τη Σελήνη. Από τις 11 Μαΐου, ενώ ήδη είχε ξεκινήσει η φωτογράφηση της σεληνιακής επιφάνειας, η θερμική θύρα της κάμερας δεν ανταποκρινόταν σωστά στις εντολές ανοίγματος και κλεισίματος. Αργότερα παρουσιάστηκαν προβλήματα και με τον μηχανισμό ανάγνωσης και μετάδοσης του φωτογραφικού υλικού. Ανάμεσα στις φωτογραφίες που ελήφθησαν συγκαταλέγεται και η πρώτη του νότιου πόλου της Σελήνης, αφού κανένα άλλο διαστημόπλοιο δεν είχε μπει προηγουμένως σε πολική τροχιά γύρω από αυτήν. Το «Lunar Orbiter 4» προσέκρουσε στην επιφάνεια της Σελήνης στις 6 Οκτωβρίου 1967, αφού προηγουμένως είχε χρησιμοποιηθεί για τη συλλογή τροχιακών δεδομένων για το «Lunar Orbiter 5». Lunar Orbiter Photo Gallery - Mission 4 - Lunar and Planetary Institute (Αγγλικά)
|
Το «Lunar Orbiter 4» είναι το τέταρτο από τα πέντε συνολικά μη επανδρωμένα διαστημόπλοια του προγράμματος Lunar Orbiter, που αναπτύχθηκε από τη NASA κατά τη διάρκεια της δεκαετίας του 1960. Στόχος του προγράμματος ήταν η χαρτογράφηση της Σελήνης και η εύρεση κατάλληλων τοποθεσιών για την προσσελήνωση των διαστημοπλοίων του προγράμματος «Surveyor», καθώς και των επανδρωμένων αποστολών του Προγράμματος «Απόλλων». Μάλιστα επειδή με τις τρεις προηγούμενες αποστολές Lunar Orbiter είχαν καλυφθεί επί της ουσίας οι ανάγκες του προγράμματος «Απόλλων», το «Lunar Orbiter 4» αξιοποιήθηκε για τη λεπτομερέστερη χαρτογράφηση της σεληνιακής επιφάνειας, κάτι που θα χρησίμευε στην επιλογή τοποθεσιών για μελλοντικές σεληνιακές αποστολές και γενικότερα στη μελέτη του Φεγγαριού. Το διαστημόπλοιο διέθετε επίσης επιστημονικό εξοπλισμό για τη μέτρηση των επιπέδων ραδιενέργειας, τις προσκρούσεις μικρομετεωρητών και τη συλλογή γεωδαιτικών δεδομένων.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/Lunar_Orbiter_4
|
Α2 Εθνική υδατοσφαίρισης ανδρών
|
Το πρωτάθλημα ιδρύθηκε το 1987 και αρχικά αποτελούσε τον δεύτερο και υποδεέστερο όμιλο της πρώην ενιαίας Α' Εθνικής (γι' αυτό ονομάστηκε Α2, ενώ ο ανώτερος όμιλος ονομάστηκε Α1). Η πρωταθλήτρια της Α2 συμμετείχε στα play off και μπορούσε να φτάσει ως την κατάκτηση του πρωταθλήματος Ελλάδας. Η δεύτερη ομάδα έδινε αγώνα μπαράζ με τον προτελευταίο της Α1 για μιά θέση στα play off, αλλά και στην Α1 της επόμενης περιόδου. Από το 1990 οι ομάδες της Α2 έπαψαν να μετέχουν στα play off. Αν και έκτοτε διατηρεί την ονομασία "Α2", έχει το ρόλο της παλαιάς Β' Εθνικής με μοναδικό κέρδος την άνοδο στην πρώτη κατηγορία της επόμενης περιόδου. Ο πίνακας όλων των εποχών Α2 Εθνικής, είναι μια αθροιστική καταγραφή όλων των αποτελεσμάτων της κάθε ομάδας που έχει παίξει στην κατηγορία από την ίδρυσή της το 1986–87 έως και την περίοδο 2022–23. ***Ο παρακάτω πίνακας δεν είναι ολοκληρωμένος. Οι ομάδες που καταχωρούνται χωρίς αστερίσκο είναι με όλες τις συμμετοχές***. Στην Α2 έχουν αγωνιστεί τέσσερις από τις επτά ομάδες που έχουν ανακηρυχθεί πρωταθλήτριες Ελλάδος στην Α1. Εθνικός Ο.Φ.Π.Φ. (38) Ν.Ο. Πατρών (8) Α.Ν.Ο. Γλυφάδας (4) Α.Σ. Άρης Θεσσαλονίκης (4) Επίσημη ιστοσελίδα της Κολυμβητικής Ομοσπονδίας Ελλάδας
|
Η Α2 Εθνική υδατοσφαίρισης ανδρών είναι ένα Ελληνικό πρωτάθλημα για ανδρικούς συλλόγους υδατοσφαίρισης. Στο Ελληνικό σύστημα πρωταθλημάτων υδατοσφαίρισης είναι το δεύτερο σε τάξη πρωτάθλημα της χώρας μετά την Α1 Εθνική. Αποτελείται από 15 ομάδες (2013–14), και λειτουργεί με το σύστημα προώθησης και υποβιβασμού με την Α1 Εθνική και την Β΄ Εθνική.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%912_%CE%95%CE%B8%CE%BD%CE%B9%CE%BA%CE%AE_%CF%85%CE%B4%CE%B1%CF%84%CE%BF%CF%83%CF%86%CE%B1%CE%AF%CF%81%CE%B9%CF%83%CE%B7%CF%82_%CE%B1%CE%BD%CE%B4%CF%81%CF%8E%CE%BD
|
Γεώργιος Παπαευθυμίου
|
Γεννήθηκε στο Αγναντερό Καρδίτσας και σπούδασε Νομικά. Άσκησε το επάγγελμα του δικηγόρου. Στις εκλογές του 1946 ήταν στο πλευρό του Αλέξανδρου Βαμβέτσου. Εξελέγη για πρώτη φορά βουλευτής στις εκλογές του 1958 με το κόμμα της ΕΡΕ. Μετά τη Μεταπολίτευση πολιτεύτηκε ως ανεξάρτητος στις εκλογές του 1974 και έλαβε 4.327 ψήφους. Εξελέγη βουλευτής Καρδίτσας με τη φιλοβασιλική Εθνική Παράταξη, το 1977. Εν συνεχεία προσχώρησε στη Νέα Δημοκρατία, με την οποία εξελέγη βουλευτής το 1981 (αντικατέστησε τον Δημήτρη Σιούφα που εξέπεσε από βουλευτής).Απεβίωσε σε ηλικία 74 ετών, το 1994.
|
Ο Γεώργιος Παπαευθυμίου του Βασιλείου (6 Ιουλίου 1920 - 1994) ήταν Έλληνας δικηγόρος και πολιτικός. Υπηρέτησε ως βουλευτής Καρδίτσας με την ΕΡΕ και αργότερα με την Εθνική Παράταξη και με τη Νέα Δημοκρατία.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%93%CE%B5%CF%8E%CF%81%CE%B3%CE%B9%CE%BF%CF%82_%CE%A0%CE%B1%CF%80%CE%B1%CE%B5%CF%85%CE%B8%CF%85%CE%BC%CE%AF%CE%BF%CF%85
|
Λεύκιος Κορνήλιος Σύλλας
|
Ο Λεύκιος Κορνήλιος Σύλλας καταγόταν από οικογένεια πατρικίων, ωστόσο δεν μεγάλωσε μέσα στα πλούτη. Κατά τη διάρκεια της νιότης του κατοικούσε σε ενοικιαζόμενα δωμάτια με χαμηλή τιμή, κάτι που προκαλούσε τα ειρωνικά σχόλια των Ρωμαίων αργότερα, για τους τρόπους που πλούτισε εκ του μηδενός. Ο Πλούταρχος αφηγείται επίσης πως κατά την περίοδο των προγραφών που ο Σύλλας εξαπέλυσε στη Ρώμη, κάποιος απελεύθερος που κατηγορήθηκε πως έκρυβε έναν από τους καταζητούμενους και επρόκειτο να ριχθεί από τον Ταρπήιο Βράχο, ανέφερε με πικρία πως εκείνος και ο Σύλλας διέμεναν κάποτε στην ίδια πολυκατοικία, πληρώνοντας μάλιστα μικρή διαφορά στο ενοίκιο.Ο Σύλλας σύμφωνα με τις αρχαίες πηγές είχε γκρίζα μάτια, τα οποία αντανακλούσαν δύναμη και εξυπνάδα, προκαλώντας ασυναίσθητα φόβο σε όποιον τον κοίταζε. Ωστόσο οι μαρτυρίες τον θέλουν λάτρη των αστεϊσμών. Κατά τη νεανική του ηλικία συναναστρεφόταν πολύ ταπεινούς ανθρώπους, ηθοποιούς και γελωτοποιούς, μοιραζόμενος μαζί τους στην άστατη και ακόλαστη ζωή τους. Την παρουσία τους συνέχισε να επιζητά και στη μετέπειτα ζωή του. Ακόμη και όταν έγινε κύριος της Ρώμης, καλούσε συχνότατα τέτοια άτομα σπίτι του για να διασκεδάσουν, παρά τα αρνητικά σχόλια των πολιτών, που πίστευαν πως όχι μόνο δεν σέβεται την ηλικία του, αλλά παραμελεί και τα πολιτικά του καθήκοντα. Όπως και να έχει, μαζί τους επιδείκνυε ένα πρόσωπο πολύ διαφορετικό από αυτό του αυστηρού πολιτικού που είχε συνηθίσει τον υπόλοιπο κόσμο. Αγάπησε δε μέχρι τα βαθειά γεράματα έναν ηθοποιό, τον Μητρόβιο, τον έρωτα του προς τον οποίο δεν δίστασε να παραδεχθεί σε προχωρημένη ηλικία μέσα στη Σύγκλητο.Από την ανέχεια κατάφερε να ξεφύγει λαμβάνοντας δύο κληρονομιές: η πρώτη ήταν της μητριάς του που τον αγαπούσε σαν δικό της γιο. Η δεύτερη ήταν μιας πλούσιας γυναίκας κοινής καταγωγής, που ονομαζόταν Νικόπολις, με την οποία διατηρούσε δεσμό. Τη χρονιά που ο Γάιος Μάριος απέκτησε για πρώτη φορά το αξίωμα του υπάτου, το 107 π.Χ., ο Σύλλας έγινε ταμίας (κυαίστωρ). Ακολούθησε τον Μάριο στη Λιβύη, όταν ο τελευταίος ανέλαβε να ολοκληρώσει τον πόλεμο κατά του Ιουγούρθα. Ο Σύλλας συνέβαλε καταλυτικά στη νίκη των Ρωμαίων το 106 π.Χ., έχοντας την τύχη να κερδίσει την εύνοια του Βόκχου, ηγεμόνα γειτονικού βασιλείου. Ο Ιουγούρθας ήταν γαμπρός του Βόκχου. Μετά την ήττα του είχε καταφύγει στο βασίλειο του τελευταίου και είχε αρχίσει να υπονομεύει την εξουσία του. Ο Σύλλας κέρδισε τη φιλία του Βόκχου όταν φρόντισε να επιστρέψουν σπίτι με ασφάλεια κάποιοι απεσταλμένοι του βασιλιά. Τότε ο Βόκχος πρότεινε στον Σύλλα να έρθει να τον βρει, ώστε να του παραδώσει με προδοσία τον Ιουγούρθα. Παρ΄όλο που η πρόταση του Βόκχου θα μπορούσε να έκρυβε παγίδα, ο Σύλλας ειδοποίησε τον Μάριο, πήρε λίγους άνδρες και πήγε. Ο Βόκχος τήρησε την υπόσχεσή του και παρέδωσε τον συγγενή του. Αν και τη δόξα καρπώθηκε ο Μάριος, ορισμένοι εχθροί του συνέχισαν να του θυμίζουν την πραγματική ιστορία. Ο δε Σύλλας, με την αυθάδεια που τον διέκρινε, έφτιαξε για τον εαυτό του και κρατούσε πάντα ένα σφραγιστικό δακτύλιο, ο οποίος απεικόνιζε τον Βόκχο να παραδίδει σε εκείνον τον Ιουγούρθα. Ο Μάριος δυσαρεστήθηκε βαθύτατα με τον Σύλλα, ωστόσο για ένα διάστημα δεν τον θεώρησε τόσο σημαντικό ώστε να εκδηλώσει την εχθρότητά του. Εξακολούθησε να τον στέλνει σε διάφορες εκστρατείες, ενώ ο ίδιος εκλέχτηκε πέντε χρονιές στη σειρά ύπατος, κάτι που δεν είχε προηγούμενο. Τη δεύτερη από αυτές τις χρονιές, ο Σύλλας από τη θέση του πρεσβευτή (λεγάτου) αιχμαλώτισε τον Κόπιλλο, φύλαρχο των Τεκτοσάγων. Την τρίτη χρονιά ανήλθε στο αξίωμα του χιλίαρχου (tribunus militum). Κατά τη διάρκεια της θητείας του έπεισε τον πολυπληθή λαό των Μάρσων να συνάψουν συμμαχία με τη Ρώμη.Βλέποντας τις επιτυχίες του Σύλλα, ο Μάριος τελικά θορυβήθηκε και άρχισε να υπονομεύει την άνοδό του στην ιεραρχία. Ο Σύλλας το κατάλαβε και αποφάσισε να στραφεί στον έτερο ύπατο, τον Κάτουλο, έναν άξιο άνδρα χωρίς όμως ιδιαίτερες στρατιωτικές ικανότητες. Στο πλάι του έφερε σε πέρας σημαντικές αποστολές και κέρδισε μεγάλη δόξα. Υποχρέωσε, από τη μια, σε ήττα διάφορες βαρβαρικές φυλές στην περιοχή των Άλπεων, πιο αξιομνημόνευτη από τις οποίες ήταν οι Κίμβροι. Από την άλλη, όταν προέκυψε πρόβλημα επισιτισμού του στρατού, ο Σύλλας ανέλαβε να το φροντίσει. Και τα κατάφερε τόσο καλά που οι άνδρες του Κάτουλου είχαν τη δυνατότητα να αποστείλουν τρόφιμα και σε αυτούς του Μάριου. Με τον τρόπο αυτό ξεκίνησε η πικρή αντιπαλότητα των δύο αντρών, Μάριου και Σύλλα, η οποία οδήγησε τελικά σε αιματοβαμμένο εμφύλιο πόλεμο.Ο Σύλλας πλέον θεωρούσε πως η φήμη που είχε κερδίσει ήταν αρκετή για να του εξασφαλίσει πολιτική καριέρα. Επέστρεψε στη Ρώμη το 101 π.Χ., και έθεσε υποψηφιότητα για το αξίωμα του πραίτορα, αλλά δεν κατάφερε να εκλεγεί. Κέρδισε όμως το αξίωμα την επόμενη χρονιά (97 π.Χ.) καθώς, σύμφωνα με τον Πλούταρχο, παρείχε θεάματα λαμπρά στον λαό και εξαγόραζε ψήφους με χρήματα. Μετά την ολοκλήρωση της θητείας του, ο Σύλλας εστάλη στην Καππαδοκία, φαινομενικά για να επαναφέρει στον θρόνο του τον βασιλιά της Αριοβαρζάνη Α΄. Στην πραγματικότητα για να κρατήσει υπό έλεγχο τις δραστηριότητες του ανήσυχου βασιλιά του Πόντου, του Μιθριδάτη ΣΤ΄, ο οποίος ολοένα και επέκτεινε τα εδάφη του. Χρησιμοποιώντας συμμαχικά στρατεύματα θανάτωσε πολλούς Καππαδόκες, αλλά και Αρμενίους που έσπευσαν να τους βοηθήσουν, ανατρέποντας τον Γόρδιο και κάνοντας βασιλιά και πάλι τον Αριοβαρζάνη.Όσο στρατοπέδευε στις όχθες του Ευφράτη, ο Σύλλας είχε την τύχη να είναι ο πρώτος Ρωμαίος με τον οποίο προσπάθησαν οι Πάρθοι να έρθουν σε επαφή. Ο βασιλιάς τους είχε αποστείλει έναν πρέσβη που λεγόταν Ορόβαζος για να διαπραγματευτεί συμμαχία με τη Ρώμη. Λέγεται ότι ο Σύλλας τοποθέτησε για το συμβούλιο τρία καθίσματα: ένα για τον Αριοβαρζάνη, ένα για τον πρέσβη και το μεσαίο και τιμητικότερο για τον εαυτό του. Η πράξη του αυτή κόστισε τη ζωή του Ορόβαζου, ο οποίος θανατώθηκε από τον κύριό του γιατί δέχτηκε τέτοια αυθάδη συμπεριφορά. Μια άλλη αφήγηση αναφέρει πως κάποιος άνδρας από τη συνοδεία του Ορόβαζου, κάποιος Χαλδαίος, παρατηρώντας τον Σύλλα προφήτεψε πως αυτός ο άνδρας θα έφτανε στην κορυφή του κόσμου. Όταν ο Σύλλας επέστρεψε κατηγορήθηκε για δωροδοκία και κλήθηκε να απολογηθεί. Ωστόσο ο αντίδικός του δεν εμφανίστηκε ποτέ στη δίκη και απέσυρε τις κατηγορίες. Προέκυψε όμως νέα διαμάχη με τον Μάριο, όταν ο Βόκχος που ήθελε να κολακέψει τους Ρωμαίους έστειλε στην πόλη κάποια αναθήματα που απεικόνιζαν τον ίδιο να παραδίδει στον Σύλλα τον Ιογόρθα. Ο Μάριος ζήτησε την απόσυρσή τους από την κοινή θέα, οι σύμμαχοι του Σύλλα αρνήθηκαν κι έτσι η κατάσταση έγινε τεταμένη.Τότε ήταν που ξέσπασε ο Συμμαχικός Πόλεμος (91 – 88 π.Χ.), αιτία του οποίου ήταν η αδιαλλαξία των ρωμαϊκών αρχών απέναντι στις πολιτικές ελευθερίες που επιθυμούσαν να απολαμβάνουν οι Socii, δηλαδή οι Ιταλοί σύμμαχοι της Ρώμης. Οι τελευταίοι έπιστρατεύονταν συχνά να υπερασπιστούν την πόλη, ενώ πλήρωναν βαρύτατους φόρους, αλλά δεν είχαν λόγο στο πώς θα αξιοποιούνταν τα χρήματα ή τα στρατεύματα που προέρχονταν από τον τόπο τους. Όταν μια σοβαρή προσπάθεια για μεταρρύθμιση υπέρ τους τερματίστηκε άδοξα, οι συμμαχικές πόλεις επαναστάτησαν δείχνοντας την αγανάκτησή τους. Την εποχή αυτή η Σύγκλητος και η αριστοκρατία της Ρώμης είχαν αρχίσει να φοβούνται τη φιλοδοξία του Μάριου. Για τον λόγο αυτό αποφάσισαν να μην του δώσουν πλήρη αρμοδιότητα διαχείρισης του πολέμου. Έτσι όσο κράτησαν οι εχθροπραξίες ο Μάριος δεν είχε επιτυχίες που θα ενίσχυαν την εικόνα του. Αντίθετα ο Σύλλας διακρίθηκε ποικιλοτρόπως, ακόμη κι ανάμεσα στους εχθρούς του. Κέρδισε μεγαλύτερη δόξα τόσο από τον Μάριο, όσο κι από τον ύπατο Γναίο Πομπήιο Στράβωνα (πατέρα του Πομπήιου του Μεγάλου). Αποτέλεσμα ήταν να εκλεγεί για πρώτη φορά ύπατος το 88 π.Χ. Ο Σύλλας επέδειξε εκτός από στρατηγική ευφυΐα και μεγάλη προσωπική ανδρεία. Ως αποτέλεσμα στα Νώλα βραβεύτηκε με την «Corona Obsidionalis», τη μέγιστη τιμή για ένα Ρωμαίο υψηλόβαθμο στρατιωτικό, ο οποίος είχε επιδείξει ιδιαίτερη γενναιότητα σώζοντας μια λεγεώνα στο πεδίο της μάχης. Αντίθετα με άλλες στρατιωτικές τιμές, το βραβείο αυτό απέδιδε δια βοής η ίδια η λεγεώνα που σώθηκε, και για τον λόγο αυτό είχε δοθεί ελάχιστες φορές στην ιστορία. Το στεφάνι αυτό, κατά παράδοση είχε φτιαχτεί από χόρτα και άλλα φυτά που συλλέχθηκαν από το ίδιο το πεδίο της μάχης. Όταν επέστρεψε στην πόλη της Ρώμης, ο Σύλλας εξελέγη στην ηλικία των 50 ετών ύπατος το 88 π.Χ. με τον Κόιντο Πομπήιο Ρούφο. Τότε πραγματοποίησε έναν λαμπρό γάμο με την Καικιλία, κόρη του Μέτελλου, που κατείχε το αξίωμα του μεγίστου αρχιερέωςPontifex Maximus. Η ένωση, που αποτελεί τον τέταρτο γάμο του Σύλλα, αποδοκιμάστηκε τόσο από την αριστοκρατία, όσο κι από τον απλό λαό που συνέθεσε διάφορα χιουμοριστικά στιχάκια για να τον γελοιοποιήσει.Με το νέο του αξίωμα, ο Σύλλας έκανε προετοιμασίες ώστε να συμμετάσχει στον Πρώτο Μιθριδατικό Πόλεμο, έχοντας στόχο να περιορίσει τις φιλοδοξίες του βασιλιά του Πόντου, του Μιθριδάτη ΣΤ΄. Βρήκε ωστόσο σθεναρό αντίπαλο τον Μάριο, ο οποίος παρά την προχωρημένη του ηλικία και την απόσυρσή του από τα στρατιωτικά ζητήματα, επιθυμούσε να αναλάβει ο ίδιος την εκστρατεία. Για να το πετύχει συμμάχησε με τον Σουλπίκιο, ένα δήμαρχο (τριβούνο) τον οποίο ο Πλούταρχος περιγράφει με τα μελανότερα των χρωμάτων. Ο Σουλπίκιος, ο οποίος διατηρούσε έναν μικρό στρατό από σωματοφύλακες, ενθαρρύνθηκε σε νέες αυθαιρεσίες, ενώ ο Μάριος μέσω της συμμαχίας τους εξασφάλισε τη διοίκηση του εκστρατευτικού σώματος όπως επιθυμούσε. Προκειμένου να αποφύγουν να ψηφίσουν το διάταγμα αυτό, οι δύο ύπατοι κήρυξαν διακοπή των πολιτικών διαδικασιών. Ο Σουλπίκιος προσπάθησε από την πλευρά του να εκβιάσει τους συγκλητικούς ώστε να πάρει αυτό που ήθελε. Ξέσπασαν φοβερές ταραχές, κατά τη διάρκεια των οποίων σκοτώθηκε στην Αγορά ο γιος του ύπατου Πομπήιου Ρούφου. Ο Σύλλας καταδιώχθηκε μέχρι το σπίτι του Μάριου, και εξαναγκάστηκε να άρει το διάταγμα διακοπής των πολιτικών λειτουργιών. Ο Σουλπίκιος έστειλε κατόπιν απεσταλμένους στη Νώλα, για να φέρουν τα στρατεύματα που διέμεναν εκεί στον Μάριο.Ο Σύλλας είχε την τύχη να το σκάσει από την πόλη και να φτάσει το στρατόπεδο των βετεράνων του πρώτος. Όταν τους αφηγήθηκε τι συνέβη στην πόλη, οι αξιωματικοί τάχθηκαν με το μέρος του. Όταν έφτασαν δε οι απεσταλμένοι του Σουλπίκιου, βρήκαν τραγικό θάνατο δια λιθοβολισμού. Στο μεταξύ κύριοι της πόλης και της συγκλήτου ήταν ο Μάριος και ο Σουλπίκιος, οι οποίοι άρχισαν να καταδιώκουν και να εξολοθρεύουν τους σύμμαχους του Σύλλα. Παρατηρήθηκε έντονη κινητικότητα από το στρατόπεδο στην πόλη και το αντίστροφο, καθώς οι δύο παρατάξεις ετοιμάζονταν για σύγκρουση. Τότε ο Σύλλας έκανε κάτι που δεν είχε προηγούμενο στη ρωμαϊκή ιστορία: με έξι από τις πιστές του λεγεώνες προέλασε κατά της πόλης. Να τονιστεί πως οι λεγεώνες σύμφωνα με τη ρωμαϊκή παράδοση δεν εισέρχονταν ποτέ στην πόλη, αλλά στρατοπέδευαν για ασφάλεια σε κοντινές περιοχές. Μαθαίνοντας τα νέα ο Μάριος έστειλε δύο πραίτορες, τον Βρούτο και τον Σερβίλιο να συναντήσουν τον Σύλλα και να τον σταματήσουν. Οι στρατιώτες του Σύλλα, παραλίγο να τους θανατώσουν, αλλά τελικά περιορίστηκαν στο να τους προσβάλουν, να τους διαπομπεύσουν και τους στείλουν πίσω άπρακτους στη Ρώμη. Ο Μάριος και οι οπαδοί του προετοιμάστηκαν τότε για την επικείμενη σύγκρουση. Δεν είχαν στη διάθεσή τους όμως άλλους στρατιώτες πέρα από τη σωματοφυλακή των μονομάχων του Σουλπικίου. Με μια κίνηση απελπισίας ο Μάριος προσπάθησε να πάρει με το μέρος του σκλάβους υποσχόμενος ελευθερία.Φτάνοντας στις Πικτές ο Σύλλας έλαβε μια δεύτερη πρεσβεία η οποία τον διαβεβαίωσε πως με ψήφισμα προστατεύτηκαν όλα του τα δικαιώματα. Ο Σύλλας προσποιήθηκε ότι θα στρατοπέδευε εκεί, αλλά αμέσως έστειλε ένα τμήμα στρατού να πολιορκήσει την πύλη και τα τείχη του Εσκυλίνου Λόφου. Όταν κατάφεραν να εισέλθουν στην πόλη τους υποδέχτηκε καταιγισμός από πέτρες και κεραμίδια που πετούσε το πλήθος από τις στέγες. Στο μεταξύ όμως, κατέφθασε ο Σύλλας και εφορμώντας ο ίδιος στην πόλη παρέδωσε εκείνο το τμήμα της στις φλόγες. Οι μονομάχοι δεν στάθηκαν ικανοί να αποκρούσουν τις λεγεώνες, κι έτσι ο Μάριος και οι σύμμαχοί του αναγκάστηκαν να εγκαταλείψουν την πόλη.Μετά την επιτυχία του, ο Σύλλας κάλεσε τη Σύγκλητο, ενώπιον της οποίας παρουσίασε τον εαυτό του ως θύμα των περιστάσεων για να δικαιολογήσει τις πράξεις του. Ανεξάρτητα από το αν κέρδισε τη συμπάθεια ή τον φόβο των συγκλητικών, κατάφερε να ανακηρυχθεί ο Μάριος «hostes», δηλαδή εχθρός του κράτους, και φρόντισε να καταδικαστεί ο εχθρός του ερήμην εις θάνατον. Η ίδια τύχη περίμενε και τον Σουλπίκιο τον οποίο σκότωσε τελικά ένας σκλάβος. Στον τελευταίο ο Σύλλας είχε χαρίσει την ελευθερία του, αλλά τελικά τον γκρέμισε από τον Ταρπήιο Βράχο. Η διπροσωπία του Σύλλα στις παραπάνω περιπτώσεις, καθώς και το γεγονός ότι δεν χαρίστηκε στον Μάριο, στο σπίτι του οποίου είχε καταφύγει ικέτης όσο κράτησαν οι ταραχές στην πόλη, προκάλεσε την κρυφή αντιπάθεια της Συγκλήτου. Όσο για τον λαό, εκείνος έδειξε έμπρακτα την αγανάκτησή του εμποδίζοντας με την ψήφο του να αναλάβουν συγγενικά πρόσωπα του Σύλλα διάφορα αξιώματα. Διπλωματικά εκείνος δεν έδειξε αγανάκτηση ούτε όταν έφεραν στο προσκήνιο έναν άνδρα της αντίπαλης παράταξης, τον Λεύκιο Κορνήλιο Κίννα. Υποστήριξε δε πως χαιρόταν για την έκβαση των πραγμάτων καθώς ο ίδιος ήταν υπεύθυνος για την ελευθερία αυτή που απολάμβανε ο λαός. Όσο για τον Κίννα, εκείνος έδωσε δημόσια όρκους να μην υπονομεύσει τον Σύλλα, κάτι που δεν τήρησε. Ο Σύλλας έκανε πως αγνοούσε τα γεγονότα αυτά και προετοίμασε την εκστρατεία του κατά του Πόντου. Την περίοδο που ο Σύλλας ξεκινούσε την εκστρατείες του, ο Μιθριδάτης ΣΤ΄, βασιλιάς του Πόντου, απολάμβανε τη μια στρατιωτική επιτυχία μετά την άλλη και ήταν στον κολοφώνα της δόξας του. Είχε διεκδικήσει μόλις μέσα σε λίγες εβδομάδες την Ασία από τους Ρωμαίους, είχε αποσπάσει τη Βιθυνία και την Καππαδοκία από τους βασιλιάδες τους, και τώρα είχε εγκατασταθεί στην Πέργαμο απολαμβάνοντας τα πλούτη της πόλης. Την άνοιξη του 88 π.Χ. διέταξε την εκτέλεση όλων των Ιταλών και Ρωμαίων στα εδάφη του, σύμφωνα με τις πηγές ένα σύνολο 80.000 ατόμων. Το καλοκαίρι οι Αθηναίοι τον κάλεσαν να απελευθερώσει την πόλη τους, συνεπώς έστειλε τον στρατό του να διασχίσει το Αιγαίο. Έτσι στην Αθήνα τύραννος έγινε ένας άνδρας με το όνομα Αριστίων. Η Μακεδονία έμεινε στην κατοχή των Ρωμαίων, αλλά στρατεύματα του Μιθριδάτη κατάφεραν να καταλάβουν την Αμφίπολη. Ο ικανός στρατηγός του Μιθριδάτη, ο Αρχέλαος, με τον στόλο του ήλεγχε τις θάλασσες και καταλάμβανε ένα ένα τα νησιά των Κυκλάδων, καθώς και την Εύβοια. Με τον τρόπο αυτό οι ελληνικές πόλεις ξεσηκώνονταν για επανάσταση ενάντια στον Ρωμαίο κατακτητή. Ο μόνος που αντιστάθηκε σθεναρά σε αυτή την τρικυμία ήταν ο Βρέττιος Σούρας, αξιωματικός του διοικητή της Μακεδονίας. Κατάληψη της Αθήνας (87-86 π.Χ.) Ο Σύλλας, μετά την άφιξή του, επικέντρωσε τις προσπάθειές του στην πολιορκία του Πειραιά για να πλήξει την Αθήνα. Όντας ανήσυχος για την κατάσταση στη Ρώμη, έδρασε βιαστικά παίρνοντας μεγάλα ρίσκα. Χρησιμοποίησε δε κάθε είδους πολιορκητική μηχανή και εξοπλισμό, καταναλώνοντας γρήγορα τα αποθέματα ξύλου που διέθετε. Για να κάνει προμήθειες ρήμαξε τα ιερά άλση, καθώς και τις κατάφυτες περιοχές γύρω από την Ακαδημία και το Λύκειο. Ο πόλεμος αυτός για τα μέτρα των αρχαίων υπήρξε ιδιαίτερα ανίερος: από τη μια οι δυνάμεις του Μιθριδάτη είχαν λεηλατήσει το ιερό νησί της Δήλου για χρήματα. Ο Σύλλας με τη σειρά του απέσπασε τα πολυτιμότερα των αναθημάτων από την Επίδαυρο και την Ολυμπία. Αντίθετα, σύμφωνα με τον Πλούταρχο, οι προηγούμενοι στρατηγοί των Ρωμαίων, όπως ο Τίτος Φλαμινίνος και ο Αιμίλιος Παύλος, όχι μόνο είχαν σεβαστεί τα ιερά μέρη, αλλά τους είχαν αποδώσει και δώρα προβάλλοντας σεβασμό.Ο Αριστίων από την πλευρά του έκανε ό,τι μπορούσε για να προκαλεί τον Σύλλα. Από τα τείχη της πόλης έφταναν στα αυτιά του Ρωμαίου στρατηγού προσβολές για τον ίδιο και τη σύζυγό του. Αλλά ο Αριστίων κέρδισε και την αγανάκτηση των Αθηναίων, καθώς ενώ ο κόσμος έφτανε στα άκρα για να βρει κάτι φαγώσιμο - έτρωγαν μέχρι και δερμάτινα παπούτσια - και οι ναοί των θεών έμεναν χωρίς θυσίες, ο ίδιος οργάνωνε γλέντια και κατασπαταλούσε τις προμήθειες. Παράλληλα αρνούνταν να διαπραγματευτεί με τον Σύλλα, ακόμη κι όταν οι Αθηναίοι τον ικέτευσαν να το κάνει.Τελικά οι κατάσκοποι του Σύλλα βρήκαν ένα αδύναμο σημείο στα τείχη και αφού επιβεβαιώθηκε η πληροφορία εξαπολύθηκε επίθεση. Στα απομνημονεύματά του ο Σύλλας διηγείται πώς πήρε την πόλη μέσα στη νύχτα, εξαπολύοντας τα στρατεύματα του τα οποία λεηλάτησαν την πόλη ανελέητα. Το εν λόγω τείχος ισοπεδώθηκε. Η καταστροφή ήταν τρομακτική και ο Πλούταρχος αναφέρει φρικτές ιστορίες που κυκλοφόρησαν αναφορικά με την έκταση της αιματοχυσίας. Η σφαγή έληξε τελικά μετά από παράκληση δύο Ελλήνων φίλων του Σύλλα, που ονομάζονταν Μείδιος και Καλλιφών, καθώς και κάποιων συγκλητικών που ήταν παρόντες στο στρατόπεδο.Όταν η πόλη των Αθηνών κατελήφθη, ο Αριστίων κατέφυγε στην Ακρόπολη. Την αιχμαλώτισή του ανέλαβε ο Κούριος. Τελικά αυτό που τον ανάγκασε να παραδοθεί ήταν η δίψα. Η ειρωνεία, σύμφωνα με την αφήγηση του Πλουτάρχου, είναι πως τη στιγμή που κατέβαιναν τον Ιερό Βράχο μια νεροποντή γέμισε τις δεξαμενές τις Ακρόπολης. Λίγο αργότερα, ο Σύλλας κατέλαβε τον Πειραιά και τον έκαψε σχεδόν ολοσχερώς. Μάχη της Χαιρώνειας (86 π.Χ.) Στο μεταξύ κατέφθασε από τη Μακεδονία και τη Θράκη ο Ταξίλης, στρατηγός του Μιθριδάτη, και κάλεσε τις δυνάμεις του Αρχελάου, που στρατοπέδευαν στη Μουνιχία, να ενωθούν με τις δικές του. Ο Αρχέλαος σκέφτηκε να αποκόψει τον ανεφοδιασμό του εχθρού του, ωστόσο ο Σύλλας κατάλαβε τις προθέσεις του και για τον λόγο αυτό μετέφερε τις δυνάμεις του στη Βοιωτία. Αυτό ήταν ρίσκο, καθώς το πεδινό της έδαφος ευνοούσε την ανάπτυξη του εχθρικού ιππικού, ωστόσο η περιοχή παρείχε άφθονες προμήθειες στα ρωμαϊκά στρατεύματα. Παράλληλα ένας ικανός Ρωμαίος διοικητής, ο Ορτένσιος, βρίσκοντας τρόπο να ξεφύγει από τον κλοιό των αντιπάλων του, ένωσε τις δυνάμεις του με αυτές του Σύλλα.Όταν ένωσαν τις δυνάμεις τους κατέλαβαν ένα λόφο, που καλείται Φιλοβοιωτός, κοντά στον Παρνασσό, πλούσιο σε προμήθειες και περίμεναν. Όταν παρατάχθηκαν απέναντί τους τα στρατεύματα του Πόντου, κάπου 120.000 άνδρες, φαινομενικά ήταν πολύ λιγότεροι σε αριθμούς. Ο Αρχέλαος θεώρησε σωστό να περιοριστούν σε φθορές του ρωμαϊκού στρατού, ωστόσο ο Ταξίλης είχε διαταγές να επιτεθεί αμέσως. Οι άνδρες τους, συνεπαρμένοι από την προοπτική εύκολης νίκης, έχασαν κατά πολύ την πειθαρχία τους και μάλιστα πολλοί άφηναν τις γραμμές τους για να λεηλατήσουν τις γύρω περιοχές. Ορισμένοι, χωρίς να λάβουν σχετική διαταγή, κατέστρεψαν την πόλη των Πανοπέων και λεηλάτησαν τη Λειβαδιά, χωρίς να σεβαστούν το μαντείο της.Από την άλλη, οι Ρωμαίοι στρατιώτες έδειχναν πολύ φοβισμένοι και απρόθυμοι να ριχτούν στη μάχη. Για να μην τους αφήσει άπρακτους, ο Σύλλας τους έβαλε να σκάψουν οχυρωματικά έργα στην ερειπωμένη πόλη των Παραποταμίων, προσπαθώντας επίτηδες να τους εξαντλήσει τόσο, ώστε οι ίδιοι να ζητήσουν να επιτεθούν. Όταν πράγματι έγινε αυτό τους επέπληξε πως στην πραγματικότητα δεν θέλουν να πολεμήσουν αλλά να σταματήσουν να δουλεύουν! Τελικά οι άνδρες του με ανανεωμένο ηθικό κατέλαβαν την οχυρωματική εκείνη θέση, η οποία φύλαγε επιπλέον το πέρασμα για τη Χαιρώνεια. Στην τελευταία αποφάσισε τελικά να επιτεθεί ο Αρχέλαος και τότε ο Σύλλας, μετά από παράκληση ορισμένων κατοίκων της που ήταν στις γραμμές του, τους άφησε να γυρίσουν για να την υπερασπιστούν στέλνοντας μαζί τον χιλίαρχο Γαβίνιο με τους άνδρες του.Ο Σύλλας στρατοπέδευσε στα πόδια του Ηδυλίου όρους, απέναντι από τον Αρχέλαο. Μετά από μιας ημέρας ανάπαυλα, ο Σύλλας άφησε πίσω των Μουρήνα με μια λεγεώνα και δύο κοόρτεις για να εμποδίσουν τυχόν κινήσεις του εχθρού, όσο ο ίδιος προσέφερε θυσίες στον ποταμό Κηφισό. Κατόπιν προχώρησε σε αναγνώριση μιας περιοχής που λεγόταν Θούριο, όπου υπήρχε και ένας ναός αφιερωμένος στον Θούριο Απόλλωνα. Στη Χαιρώνεια τον υποδέχτηκαν με τιμές. Εκεί ανέθεσε σε δύο ντόπιους στρατιωτικούς την εκκαθάριση της περιοχής του Θουρίου και ο ίδιος προχώρησε στην οργάνωση της δικής του παράταξης για την επικείμενη μάχη. Μοίρασε το ιππικό του σε καθεμιά από τις δύο πτέρυγες, κρατώντας τη διοίκηση της δεξιάς για τον ίδιο. Την αριστερή ανέλαβε ο Μουρήνας. Οι αξιωματικοί Γάλβας και Ορτένσιος με εφεδρικά σώματα τοποθετήθηκαν στην οπισθοφυλακή σε υψώματα για να εμποδίσουν πλαγιοκόπημα από τον εχθρό, καθώς η παράταξη του τελευταίου υποδείκνυε τέτοια σχέδια.Στο μεταξύ οι πολεμιστές της Χαιρώνειας κατάφεραν να περάσουν απαρατήρητοι γύρω από το Θούριο, αιφνιδιάζοντας τον αντίπαλο. Οι άνδρες του Πόντου μέσα στη σύγχυση δεν έμειναν στη θέση τους, αλλά άρχισαν να τρέχουν άτακτα στις πλαγιές πέφτοντας πάνω στις ίδιες τους τις λόγχες. Εξαιτίας του συνωστισμού που προέκυψε αποτέλεσαν εύκολο στόχο για τους εχθρούς τους, που τους χτύπησε από ψηλά. Τρεις χιλιάδες άνδρες έχασαν με τον τρόπο αυτό τη ζωή τους. Από αυτούς που γλύτωσαν, άλλοι θανατώθηκαν από τους άνδρες του Μουρήνα και άλλοι κατέφυγαν στο στρατόπεδο του κυρίως σώματος του στρατού τους σκορπίζοντας τον τρόμο. Την περίσταση εκμεταλλεύτηκε ο Σύλλας για να επιτεθεί, στερώντας από τους βόρειους την αποτελεσματικότητα των αρμάτων τους.Κατόπιν ήταν η σειρά των πεζών να συγκρουστούν. Ο στρατός του Πόντου επιχείρησε να δημιουργήσει ένα αδιαπέραστο τείχος χρησιμοποιώντας τις ασπίδες και τα δόρατά του. Οι Ρωμαίοι εγκατέλειψαν τα ακόντιά τους και τράβηξαν σπαθί, με στόχο να παραμερίσουν τα δόρατα όσο πιο γρήγορα γινόταν, καθώς μια μεγάλη δύναμη που την αποτελούσαν απελεύθεροι σκλάβοι ερχόταν εναντίον τους. Οι τελευταίοι κρατούσαν τις γραμμές τους με σθένος, αλλά τελικά οι Ρωμαίοι χάρις στην οπισθοφυλακή τους τούς απώθησαν.Ο Αρχέλαος χρησιμοποίησε τη δεξιά του πτέρυγα προσπαθώντας να περικυκλώσει τα στρατεύματα του Σύλλα, τη στιγμή που ο Ορτένσιος έστελνε τις κοόρτεις του για να χτυπήσουν τον στρατηγό του Πόντου από τα πλάγια. Ωστόσο ο Αρχέλαος, χρησιμοποιώντας έξυπνα το ιππικό του, ανάγκασε τον Ορτένσιο όχι μόνο να οπισθοχωρήσει αλλά και να αποκοπεί λίγο λίγο από το κύριο σώμα των Ρωμαίων. Βλέποντάς τον περικυκλωμένο ο Σύλλας, ο οποίος διοικούσε τη δεξιά πτέρυγα του στρατού του, έσπευσε να τον βοηθήσει. Μαντεύοντας όμως, την κίνησή του αυτή ο Αρχέλαος, εξαιτίας της σκόνης που σήκωναν οι άνδρες του Σύλλα, παράτησε τους άνδρες του Ορτένσιου και έτρεξε να επιτεθεί στα δεξιά των Ρωμαίων, ελπίζοντας να τα βρει εκτεθειμένα μιας και ο διοικητής τους είχε μόλις αποχωρήσει.Την ίδια στιγμή ο Μουρήνας βρέθηκε σε δεινή θέση εξαιτίας των ανδρών του Ταξίλη. Ο Σύλλας τότε αντιμετώπισε το δίλημμα ποιο κομμάτι του στρατού του είχε τη μεγαλύτερη ανάγκη για ενίσχυση. Τελικά έστειλε τον Ορτένσιο και τους άνδρες του σε βοήθεια του Μουρήνα, ενώ ο ίδιος επέστρεψε στην αρχική του θέση στα δεξιά. Η πτέρυγα αυτή ήδη είχε αποδειχθεί ισάξια των επιτιθέμενων ανδρών του Αρχελάου, μα η άφιξη του Σύλλα την ενίσχυσε αρκετά ώστε να επικρατήσει πλήρως. Ο Σύλλας δεν ξέχασε τον Μουρήνα στέλνοντάς του ενισχύσεις. Όταν είδε πως όλα πήγαιναν ευνοϊκά συμμετείχε κι ο ίδιος πια στην καταδίωξη. Πολλοί άνδρες του Πόντου σφαγιάστηκαν στην πεδιάδα, αλλά η πλειοψηφία βρήκε τον θάνατο τρέχοντας προς τις ίδιες τους τις τάφρους.Ο Πλούταρχος αναφέρει πως από ολόκληρη αυτή την ισχυρή στρατιά γλύτωσαν μόλις δέκα χιλιάδες άνδρες, οι οποίοι έφτασαν σώοι στη Χαλκίδα. Ο Σύλλας στα απομνημονεύματά του αναφέρει - κατά πάσαν πιθανότητα υπερβάλλοντας - πως έχασε μόλις 14 στρατιώτες, και πως μέχρι το βράδυ δύο από αυτούς επέστρεψαν ασφαλείς! Ο Σύλλας αφιέρωσε τα τρόπαιά του στον Άρη, τη Νίκη και την Αφροδίτη και οργάνωσε εορταστικές εκδηλώσεις στην πόλη των Θηβών. Μάχη του Ορχομενού (85 π.Χ.) Λίγο μετά την επιτυχία του στη Χαιρώνεια, ο Σύλλας έλαβε νέα πως στην πόλη της Ρώμης εκλέχτηκε Ύπατος ο Φλάκκος, ένας άνδρας της αντίπαλης φατρίας. Ο τελευταίος απέπλευσε από την Ιταλία και διέπλεε το Ιόνιο φαινομενικά κατά του Μιθριδάτη. Ο Σύλλας μπόρεσε να αντιληφθεί πως πραγματικός στόχος ήταν ο ίδιος, κι έτσι άρχισε να κινείται με προορισμό τη Θεσσαλία για να συναντήσει τα στρατεύματα αυτά.Τη δύσκολη αυτή στιγμή επέλεξε ο Δορύλαος, ένας άλλος από τους στρατηγούς του Μιθριδάτη, να αποβιβάσει στη Χαλκίδα νέο στρατό, ογδόντα χιλιάδων ικανών και πειθαρχημένων ανδρών, και να αρχίσει να ανακαταλαμβάνει τις χαμένες θέσεις του Πόντου. Ο Αρχέλαος εναντιώθηκε στην προοπτική νέας μάχης με τον Σύλλα και αποδείχτηκε σωστός: ο Σύλλας γύρισε πίσω και σε μια αψιμαχία στο Τιλφώσσιο έδειξε στο νέο του αντίπαλο πως δεν έπρεπε να υποτιμά κανείς τον ρωμαϊκό στρατό.Εντούτοις, ο Αρχέλαος παρατήρησε προσεκτικά την περιοχή του Ορχομενού, όπου και στρατοπέδευε, και αποφάσισε πως ήταν ιδιαίτερα ευνοϊκή για ένα στράτευμα που βασιζόταν στην υπεροχή του ιππικού του. Όταν οι δύο στρατοί στρατοπέδευαν πια ο ένας κοντά στον άλλο, ο Σύλλας διέταξε να σκάψουν οι άντρες χαντάκια για να αποδυναμώσει το ιππικό του εχθρού και να τον παρασύρει στα έλη. Ωστόσο δέχτηκε σφοδρή επίθεση, που όχι μόνο δεν άφησε τους άντρες να δουλέψουν, αλλά έτρεψε και σε άτακτη φυγή κι αυτούς που τους προστάτευαν. Τότε, όπως αφηγείται ο Πλούταρχος, ο ίδιος ο Σύλλας ρίχτηκε στη μάχη ειρωνευόμενος τους άνδρες τους για τη δειλία τους. Ως αποτέλεσμα δύο κοόρτεις από τη δεξιά του πτέρυγα έσπευσαν να τον βοηθήσουν κατατροπώνοντας τους επιτιθέμενους.Αφού ξεκούρασε λίγο τους άνδρες του, ο Σύλλας τους επιστράτευσε και πάλι στο σκάψιμο τάφρων. Τους αντιμετώπισε μια νέα καλύτερη οργανωμένη επίθεση, στην οποία συμμετείχε ο Διογένης, προγονός του Αρχελάου, ο οποίος αγωνίστηκε γενναία και πέθανε ένδοξα στο πεδίο της μάχης. Οι τοξότες του Πόντου, άσχημα πιεσμένοι από τους Ρωμαίους, καθώς δεν μπορούσαν να χρησιμοποιήσουν τα τόξα τους άρπαξαν με τα χέρια τα βέλη τους και τα χρησιμοποίησαν σαν σπαθιά. Τελικά αποκρούστηκαν πλήρως στα δικά τους χαρακώματα.Την επομένη επαναλήφθηκε και πάλι η ίδια σκηνή: τους άντρες του Σύλλα προσπάθησε αυτή τη φορά να εμποδίσει ένα ιδιαίτερα μεγάλο μέρος τους Μιθριδατικού στρατού. Τότε ο Σύλλας τους επιτέθηκε με ορμή και τους κατανίκησε. Ο Πλούταρχος αναφέρει τη μακάβρια λεπτομέρεια, πως τα έλη γέμισαν με αίμα και πως, διακόσια χρόνια μετά τη μάχη, ακόμη μπορούσε να βρει κανείς ανάμεσα στη λάσπη βέλη, Βαρβαρικά κράνη και σπασμένους θώρακες. Συνθήκη της Δαρδάνου Από τη Ρώμη συνέχισαν να καταφτάνουν στον Σύλλα ανησυχητικά νέα. Ο Κίννας και ο Κάρβων καταδίωκαν επιφανείς πολίτες οι οποίοι έβρισκαν καταφύγιο στο πλευρό του Σύλλα. Η σύζυγός του, Καικιλία Μέτελλα, με δυσκολία δραπέτευσε μαζί με τα παιδιά της, ανακοινώνοντας στον άνδρα της πως η ακίνητη περιουσία του είχε καταστραφεί. Όσο για τους συμμάχους του, του έστελναν συνεχώς παρακλητικά μηνύματα να γυρίσει. Ο Σύλλας βρέθηκε σε δύσκολη θέση και αμφιταλαντευόταν ανάμεσα στην απόφαση να γυρίσει και στην απόφαση να ολοκληρώσει το έργο του.Ωστόσο ανέλπιστα κατέφθασε στο στρατόπεδό του ένας έμπορος από τη Δήλο, ο Αρχέλαος, ο οποίος του μετέφερε μήνυμα από τον στρατηγό Αρχέλαο, ο οποίος εξέφραζε την επιθυμία του για διαπραγματεύσεις. Ο Σύλλας δέχτηκε ανακουφισμένος την πρόταση για προσωπική συνάντηση με τον Αρχέλαο στην ακτή στο Δήλιο, κοντά σε έναν ναό του Απόλλωνα. Η πρόταση του Αρχέλαου ήταν να εγκαταλείψει ο Σύλλας την Ασία και τον Πόντο και σε αντάλλαγμα ο βασιλιάς θα του διέθετε χρήματα και στρατό για τον πόλεμό του στην Ιταλία. Από την άλλη ο Σύλλας του πρότεινε να ανατρέψει τον Μιθριδάτη και να αναλάβει ο ίδιος τη βασιλεία σαν σύμμαχος της Ρώμης. Τόσο ο ένας όσο και ο άλλος αρνήθηκε να διαπράξει προδοσία και η τελική κατάληξη ήταν απόφαση για παύση των εχθροπραξιών. Οι όροι ήταν οι παρακάτω: να παραιτηθεί ο Μιθριδάτης από την Ασία και την Παφλαγονία να επιστρέψει τη Βιθυνία στον Νικομήδη Δ΄ και την Καππαδοκία στον Αριοβαρζάνη Α΄ να πληρώσει αποζημίωση στους Ρωμαίους δύο χιλιάδες τάλαντα να παρέχει στους Ρωμαίους εβδομήντα άρτια εξοπλισμένα πλοίαΑπό την πλευρά του ο Σύλλας θα αναγνώριζε την κυριαρχία του Μιθριδάτη στις υπόλοιπες περιοχές που είχε υπό την κατοχή του και θα τον θεωρούσε έκτοτε φίλο της Ρώμης.Όταν ολοκληρώθηκαν οι διαπραγματεύσεις ο Σύλλας ταξίδεψε στη Θεσσαλία και τη Μακεδονία με προορισμό τον Ελλήσποντο. Τιμητική θέση στο πλευρό του είχε ο Αρχέλαος. Όταν ο Αρχέλαος ασθένησε στη Λάρισα, ο Σύλλας σταμάτησε το ταξίδι του για να τον φροντίσει. Ακόμη, όλοι οι συνεργάτες του Μιθριδάτη διατηρήθηκαν ζωντανοί εκτός από τον τύραννο Αριστίονα, ο οποίος δεν τα πήγαινε καθόλου καλά με τον Αρχέλαο. Τέλος, ο Καππαδόκης στρατηγός εισέπραξε προσωπικές εκτάσεις στην Εύβοια σαν δώρο, καθώς και τον τίτλο του φίλου της Ρώμης. Αυτό το είδος της εύνοιας άρχισε να κινεί υποψίες πως ο Αρχέλαος ήταν εξ’ αρχής με το μέρος του Σύλλα και πως έχασε επίτηδες τις κρίσιμες μάχες. Στην αυτοβιογραφία του ο Σύλλας δικαιολογεί όλα τα παραπάνω.Νέοι απεσταλμένοι του Μιθριδάτη κατέφθασαν ανακοινώνοντας πως ο βασιλιάς δεχόταν όλους τους όρους εκτός από δυο: την αποστολή πλοίων και την παράδοση της Παφλαγονίας. Ο Σύλλας εξοργίστηκε κατηγορώντας τον Μιθριδάτη για αγνωμοσύνη και δειλία, μιας και ο ίδιος δεν είχε παραβρεθεί ποτέ στις μάχες αλλά περίμενε ήσυχα στην Πέργαμο. Ο Αρχέλαος προσπάθησε να τον καθησυχάσει λέγοντας πως θα πήγαινε ο ίδιος να βρει τον βασιλιά του. Ορκίστηκε δε πως αν δεν του άλλαζε γνώμη, θα αυτοκτονούσε. Ο Σύλλας τον εμπιστεύτηκε και τον άφησε να φύγει. Όσο περίμενε λεηλάτησε τη Μαιδική, και κατόπιν συναντήθηκε με τον Αρχέλαο στους Φιλίππους. Εκεί τον περίμεναν καλά νέα, μιας και ο βασιλιάς είχε συμφωνήσει σε όλα τελικά, αν και επιθυμούσε μια κατ’ ιδίαν συνάντηση με τον Σύλλα. Στην πραγματικότητα αυτό που τον έπεισε ήταν το γεγονός ότι ο Γάιος Φλάβιος Φιμβρίας, σκότωσε στη Ρώμη τον Φλάκκο και τώρα προέλαυνε κατά του Πόντου. Ο Μιθριδάτης ως αποτέλεσμα έτρεξε να κερδίσει τα φιλικά αισθήματα του Σύλλα.Η συνάντηση των δύο ανδρών έγινε στη Δάρδανο, πόλη της Τρωάδας. Ο Μιθριδάτης είχε μαζί του μια συντριπτική δύναμη στρατιωτών, ο Σύλλας μόλις τέσσερις κοόρτεις και διακόσιους ιππείς. Ο Σύλλας υπήρξε ιδιαίτερα ψυχρός με τον βασιλιά του Πόντου, κατηγορώντας τον για τις σκληρές πράξεις του από την αρχή του πολέμου. Τον ρώτησε συνολικά δύο φορές αν θα τηρούσε τους όρους που είχαν συμφωνήσει με τον Αρχέλαο. Όταν τέλος πήρε την απάντηση που ήθελε, μόνο τότε έδειξε φιλία προς τον Μιθριδάτη και τον συμφιλίωσε με τον Αριοβαρζάνη και τον Νικομήδη. Ο βασιλιάς του Πόντου, αφού άφησε στον Σύλλα εβδομήντα πλοία και πεντακόσιους τοξότες, επέστρεψε στην πατρίδα του.Ο Σύλλας, ωστόσο, μπορούσε να καταλάβει πόσο δυσαρεστημένοι ήταν οι άνδρες του από αυτή την εξέλιξη των πραγμάτων. Έβλεπαν τον άνδρα που θανάτωσε χιλιάδες συμπατριώτες τους σε μια μέρα να φεύγει στην πράξη αλώβητος. Ο Σύλλας απολογήθηκε πως του ήταν αδύνατο να τηρεί δύο μέτωπα ανοιχτά ταυτόχρονα. Μόλις ολοκλήρωσε τις υποχρεώσεις του στη Δάρδανο, ο Σύλλας ξεκίνησε την πορεία του κατά του Φιμβρία, ο οποίος στρατοπέδευε στα Θυάτειρα. Φτάνοντας κοντά στο στρατόπεδο του αντιπάλου του, διέταξε τους άνδρες του να αρχίζουν να κατασκευάζουν το δικό τους. Εντούτοις, απλοί στρατιώτες από το άλλο στρατόπεδο κατέφθασαν άοπλοι, καλωσόρισαν τους άνδρες του Σύλλα κι άρχισαν να τους βοηθούν στις εργασίες. Όταν ο Φιμβρίας είδε την εξέλιξη αυτή, και φοβούμενος πως ο Σύλλας δεν θα τον συγχωρούσε, πήρε την ίδια του τη ζωή.Προτού εγκαταλείψει την Ασία, ο Σύλλας επέβαλε πρόστιμο στις ασιατικές πόλεις είκοσι χιλιάδες τάλαντα. Επέβαλε δε σε ντόπιες οικογένειες να «φιλοξενήσουν» τους Ρωμαίους αξιωματικούς που θα παρέμεναν εκεί, καταστρέφοντάς τες εντελώς οικονομικά μιας και θα πλήρωναν οι ίδιες τα έξοδά τους.Κατόπιν, ο Σύλλας απέπλευσε από την Έφεσο με κατεύθυνση το λιμάνι του Πειραιά. Κατά την παραμονή του έλαβε μέρος στα Ελευσίνια Μυστήρια και έκανε κατάσχεση της βιβλιοθήκης του Απελλικώνος του Τήιου, όπου υπήρχαν οι περισσότερες πραγματείες του Αριστοτέλη και του Θεόφραστου, που ακόμη δεν ήταν γνωστές στο ευρύ κοινό. Όταν αυτά μεταφέρθηκαν αργότερα στη Ρώμη, τα επιμελήθηκε ο Τυρραβίων ο γραμματικός, ενώ αντίγραφα εστάλησαν στον Ανδρόνικο τον Ρόδιο, ο οποίος τα δημοσίευσε. Κατά τη διαμονή του στην Αθήνα ο Σύλλας ένιωσε μουδιάσματα στα πόδια, και φοβούμενος προμήνυμα αρθρίτιδας, με την ευκαιρία επισκέφτηκε τα λουτρά της Αιδηψού για να ξεκουραστεί. Όταν έφτασε η ώρα της επιστροφής στην Ιταλία για τον Σύλλα και τους άνδρες του, ο Ρωμαίος στρατηγός αντιμετώπιζε το δυσάρεστο ενδεχόμενο να τους δει να διασκορπίζονται ο καθένας για την πόλη του, αφήνοντάς τον μόνο στα προβλήματά του. Οι άνδρες του ωστόσο, πήραν με δική τους πρωτοβουλία όρκο να μην τον εγκαταλείψουν προτού τους αποπέμψει ο ίδιος. Επίσης, βλέποντας την ανάγκη του για χρήματα, αποφάσισαν να κάνουν έναν έρανο ανάμεσά τους κι ο καθένας να δώσει ό,τι μπορούσε. Αφού αρνήθηκε ευγενικά και εμψύχωσε τους άνδρες του, ο Σύλλας ξεκίνησε να αντιμετωπίσει τους εχθρούς του στην πατρίδα.Ο Σύλλας βλέποντας τους εχθρούς του να τον κυκλώνουν από παντού με μεγάλο αριθμό στρατευμάτων, κάλεσε τον Σκηπίωνα, έτερο ύπατο της χρονιάς εκείνης, για διαπραγματεύσεις. Αυτό δεν ήταν παρά ένα πρόσχημα. Καλώντας ξανά και ξανά συμβούλια και συνεδριάσεις, έδωσε χρόνο σε δικούς του ανθρώπους να διαφθείρουν τους στρατιώτες του Σκηπίωνα. Το κατάφεραν μπαινοβγαίνοντας ελεύθερα στο στρατόπεδό τους, κερδίζοντας την υποστήριξή τους άλλοτε με υποσχέσεις, άλλοτε με κολακείες κι άλλοτε με χρήματα. Έτσι όταν οι αντίπαλοι στρατοί ήρθαν κοντά, οι άντρες του Σκηπίωνα ανταποκρίθηκαν στο κάλεσμα αυτών του Σύλλα εγκαταλείποντας τον διοικητή τους, ο οποίος συνελήφθη, αλλά αφέθηκε ελεύθερος.Μετά τα γεγονότα αυτά, στο Σίγνιον, ο Γάιος Μάριος, γιος του μεγάλου εχθρού του Σύλλα που είχε πεθάνει την περασμένη χρονιά, προκάλεσε τον Σύλλα σε μάχη. Κατέστρεψε τμήματα των δρόμων και εμπόδισε την προέλαση του αντιπάλου του, έτσι οι άνδρες του Σύλλα ήταν ήδη εξαντλημένοι από την προσπάθεια να ανοίξουν δρόμο. Η βροχή που ξεκίνησε να πέφτει έκανε ακόμη πιο δύσκολα τα πράγματα. Ανυπόμονος ο Σύλλας, δεν μπορούσε παρά να τους διατάξει να στήσουν στρατόπεδο. Από του πουθενά όμως εμφανίστηκαν οι άνδρες του Μάριου που άρχισαν επίθεση ελπίζοντας να εκμεταλλευτούν την κακή κατάσταση των αντιπάλων τους. Αντίθετα με αυτό που ήλπιζαν όμως, οι άνδρες του Σύλλα δεν τα έχασαν. Άφησαν κατά μέρος τα ακόντιά τους, τράβηξαν σπαθιά και αντεπιτέθηκαν. Σε λίγο οι άνδρες του Μάριου άρχισαν να οπισθοχωρούν και να σφάζονται κατά κύματα. Ο Μάριος κατέφυγε στον Πραινεστό, βρίσκοντας την πύλη ήδη κλειστή. Ο Σύλλας περιγράφει πως στη μάχη αυτή έχασε είκοσι τρεις άνδρες, ενώ σκότωσε είκοσι χιλιάδες εχθρούς και πήρε οχτώ χιλιάδες αιχμαλώτους. Το έργο του Σύλλα ολοκλήρωσαν οι σύμμαχοί του, Πομπήιος, Κράσσος, Μέτελλος και Σερουΐλιος, έτσι ώστε ο επικεφαλής της αντίπαλης παράταξης, ο Κάρβων, εγκατέλειψε νύχτα τους άνδρες του και το έσκασε για τη Λιβύη.Ένας άλλος από τους αντιπάλους του Σύλλα, ο Τελεσίνος ο Σαυνίτης, βλέποντας να τον έχουν εγκλωβίσει οι άνδρες του Σύλλα και του Πομπήιου, διέλυσε νύχτα το στρατόπεδό του και επιτέθηκε κατά της Ρώμης. Καθώς βρέθηκε σε μικρή απόσταση από την Κολλίνη Πύλη, στην πόλη ξέσπασε πανικός. Ωστόσο βρέθηκαν άνδρες να την υπερασπιστούν το ξημέρωμα, μέχρι να καταφτάσουν οι στρατιώτες του Βάλβου τους οποίους είχε στείλει μπροστά του ο Σύλλας. Σε λίγο κατέφτασε κι ο ίδιος, ωστόσο ξεκούρασε για λίγες ώρες τους άνδρες του που είχαν εξαντληθεί. Οι σύμμαχοί του προσπάθησαν να τον πείσουν πως οι άνδρες του ήταν σε κακή κατάσταση και πως είχε ανάγκη κι άλλο χρόνο, εντούτοις ο ίδιος διέταξε επίθεση. Στη βίαιη συμπλοκή που ακολούθησε, η δεξιά του πτέρυγα οδηγούμενη από τον Κράσσο τα πήγε περίφημα, ωστόσο η αριστερή κινδύνεψε και απαιτήθηκε να την ενισχύσει ο ίδιος ο Σύλλας με τους άνδρες του. Στην εν λόγω περίσταση λίγο έλειψε να σκοτωθεί, αλλά σώθηκε χάρις στην έγκαιρη επέμβαση του ιπποκόμου του.Τελικά ολόκληρη η αριστερή του πτέρυγα κατακερματίστηκε και ο ίδιος ο Σύλλας ακολούθησε τους φυγάδες που έτρεχαν να προστατευτούν στο στρατόπεδό του. Κόσμος που είχε βγει από την πόλη να παρακολουθήσει την έκβαση της μάχης καταπατήθηκε και κυκλοφόρησε η φήμη πως η μάχη ήταν χαμένη. Ορισμένοι μάλιστα από τους φυγάδες κατέφυγαν στον Λουκρήτιο Οφέλλα, ο οποίος πολιορκούσε ακόμη τον Μάριο στον Πραινεστό και του έλεγαν να σταματήσει την επιχείρηση καθώς η Ρώμη ανήκε πλέον στον εχθρό. Ωστόσο η κατάσταση αποδείχτηκε πολύ διαφορετική: απεσταλμένοι του Κράσσου έφεραν προμήθειες στον Σύλλα, ανακοινώνοντάς του πως ο εχθρός είχε κατά μεγάλο μέρος καταστραφεί και καταδιωχτεί ως τα Άντεμνα, όπου και είχε στρατοπεδεύσει ο Κράσσος. Το πρωί ο Σύλλας μετέβη στην περιοχή, όπου τον συνάντησε μια πρεσβεία των κατοίκων που τον παρακάλεσε για έλεος. Ο ίδιος τους υποσχέθηκε την ασφάλειά τους με την προϋπόθεση να καταφέρουν πλήγμα στους υπόλοιπους εχθρούς του. Εκείνοι επέστρεψαν στην πόλη και με την υπόσχεση αυτή στο μυαλό τους οι κάτοικοι άρχισαν να αλληλοσκοτώνονται. Εντούτοις, όταν όλα πλέον είχαν τελειώσει, έξι χιλιάδες επιζώντες κι από τις δύο παρατάξεις οδηγήθηκαν στο ιπποδρόμιο της Ρώμης. Ο Σύλλας προσκάλεσε σε κοντινή απόσταση τα μέλη της Συγκλήτου για να τους απευθύνει λόγο. Την ίδια στιγμή που άρχισε να μιλά, οι άνδρες του ξεκίνησαν τη μεγάλη σφαγή στο ιπποδρόμιο. Ο πανικός και οι κραυγές ενός τέτοιου πλήθους που συνωστιζόταν σε περιορισμένο χώρο γέμισαν τον αέρα, αφήνοντας τους συγκλητικούς ταραγμένους. Τότε ο Σύλλας, χωρίς να αλλάξει την έκφρασή του, τους είπε να στρέψουν την προσοχή τους σε αυτόν και να μην νοιάζονται για το τι γινόταν έξω και πως απλά τιμωρούνταν κάτι εγκληματίες με δική του διαταγή.Τις επόμενες μέρες στους δρόμους της πόλης έγιναν αναρίθμητες δολοφονίες εξαπλώνοντας τον απόλυτο τρόμο. Πολλοί μάλιστα πέθαναν ώστε να ικανοποιήσουν προσωπικά μίση, ακόμη κι αν δεν είχαν άμεση σχέση με τον Σύλλα. Ωστόσο εκείνος έδινε τη συγκατάθεσή του για να ικανοποιήσει τους οπαδούς του.Την πρώτη μέρα οι προγραφές περιελάμβαναν ογδόντα άτομα, τη δεύτερη διακόσια είκοσι ακόμη, την τρίτη πολύ περισσότερα, παρά τη γενική κατακραυγή. Σε ένα δημόσιο λόγο ο Σύλλας υποστήριξε πως στις προγραφές περιελάμβανε όσους μπορούσε να θυμηθεί και όσους ξέχναγε θα τους θανάτωνε στο μέλλον. Με θάνατο τιμωρούνταν επίσης όσοι παρείχαν καταφύγιο στους καταδιωκόμενους, ακόμη κι αν επρόκειτο για αδέρφια, τέκνα ή γονείς. Αντίθετα όποιος σκότωνε κάποιον από τους προγεγραμμένους λάμβανε σαν αμοιβή δύο τάλαντα, ακόμη κι αν δολοφονούσε σκλάβος τον κύριο ή γιος τον πατέρα. Ο Σύλλας στέρησε δε από τα πολιτικά τους δικαιώματα τους γιους και εγγονούς των προγεγραμμένων και κατάσχεσε τις περιουσίες τους. Οι φόνοι δεν περιορίστηκαν στην πόλη της Ρώμης, αλλά εξαπλώθηκαν και σε άλλες πόλεις της Ιταλίας. Κι όπως ήταν αναμενόμενο, πολλοί άνθρωποι έχασαν τη ζωή τους αναίτια στο ευρύτερο κλίμα τρομοκρατίας, επειδή κάποιοι εποφθαλμιούσαν την προσωπική τους περιουσία.Όσο συνέβαιναν αυτά, στον Πραινεστό που βρισκόταν υπό πολιορκία, ο Μάριος ο Νεότερος προτίμησε να αυτοκτονήσει παρά να πιαστεί αιχμάλωτος. Μετά την άφιξη του Σύλλα, ένας ένας οι κάτοικοι περνούσαν από δίκη και κατόπιν εκτελούνταν. Όταν το πράγμα τράβηξε εις μάκρος – ήταν δώδεκα χιλιάδες άνθρωποι – διέταξε τη μαζική τους εκτέλεση.Ο Λουκρήτιος Οφέλλας, ο οποίος είχε φέρει σε πέρας την πολιορκία του Μάριου, προσφέρθηκε για να αναλάβει το αξίωμα του υπάτου. Ο Σύλλας δεν επιθυμούσε να συμβεί κάτι τέτοιο και όταν ο Οφέλλας κατέβηκε με συνοδεία στην Αγορά, ένας εκατόνταρχος τον σκότωσε. Ο τελευταίος συνελήφθη από το πλήθος, ωστόσο ο Σύλλας που είχε παρακολουθήσει τη σκηνή, διέταξε να τον αφήσουν ελεύθερο.Ο νεαρός Ιούλιος Καίσαρ, ως γαμπρός του Κίννα, ήταν ανάμεσα στα άτομα που περιελάμβανε ο μακρύς κατάλογος των προγραφών. Αναγκάστηκε να εγκαταλείψει την πόλη και διασώθηκε χάρις τις προσπάθειες συγγενών του, πολλοί από τους οποίους ήταν υποστηρικτές του Σύλλα. Στα απομνημονεύματά του, ο Σύλλας αναφέρει πως μετάνιωσε για την απόφασή του να του χαρίσει τη ζωή, εξαιτίας της υπέρμετρης φιλοδοξίας του νεαρού άνδρα. Ο ιστορικός Σουητόνιος αναφέρει πως τη στιγμή που συμφώνησε να μην θανατώσει τον Καίσαρα, ο Σύλλας προειδοποίησε εκείνους που τον υπερασπίστηκαν πως θα αποτελούσε μεγάλο κίνδυνο για εκείνους στο μέλλον, λέγοντας: «Σε αυτόν τον Καίσαρα υπάρχουν πολλοί Μάριοι». Συνολικά ο Σύλλας διέταξε την εκτέλεση κάπου 1.500 ατόμων από την τάξη των ιππέων και των πατρικίων. Ωστόσο υπολογίζεται πως τελικά βρήκαν τον θάνατο 9.000 άτομα. Προς το τέλος του 82 π.Χ. ή στις αρχές του 81 π.Χ. η Σύγκλητος έδωσε στον Σύλλα το αξίωμα του Δικτάτορα («dictator legibus faciendis et reipublicae constituendae causa», «δικτάτωρ για τη δημιουργία νόμων και τον ορισμό του συντάγματος»). Την απόφαση επικύρωσε κατόπιν και η εκκλησία του λαού, ενώ δεν ορίστηκε κάποιο χρονικό όριο στη θητεία του αυτή. Το ασυνήθιστο αξίωμα του δικτάτορα, το οποίο αποδιδόταν μοναχά σε περιόδους μεγάλης πολιτικής κρίσης και μόνο για εξάμηνα, αποτελούσε τη μοναδική εξαίρεση στον κανόνα των Ρωμαίων να μην αποδίδουν όλες τις εξουσίες σε ένα και μοναδικό άτομο. Έτσι ο Σύλλας έθεσε προηγούμενο αρχικά για τη δικτατορία του Ιουλίου Καίσαρα και κατόπιν για την κατάλυση της Δημοκρατίας από τον Οκταβιανό Αύγουστο. Μετά την αναγόρευσή του σε Δικτάτορα, αξίωμα που είχε να λάβει κάποιος για πάνω από έναν αιώνα, ο Σύλλας φρόντισε να ψηφιστεί ένα διάταγμα βάσει του οποίου απαλλασσόταν από την ευθύνη για τις πράξεις του την τελευταία περίοδο. Του εξασφάλισε δε για το μέλλον δικαιώματα πάνω στη ζωή και τον θάνατο πολιτών, πάνω στη δήμευση περιουσιών, πάνω στον αποικισμό, την ίδρυση και την καταστροφή πόλεων, αλλά και την απόδοση ολόκληρων βασιλείων κατά την κρίση του. Διαπραγματεύτηκε κατά βούληση την πώληση των δημευμένων περιουσιών, απέκτησε μεγάλο προσωπικό πλούτο, είχε πρόσβαση σε όμορφες γυναίκες, στα έσοδα των διαφόρων πόλεων, στα εδάφη των επαρχιών, αλλά κατείχε και το δικαίωμα να ορίζει γάμους κατά το συμφέρον του, ακόμη κι αν αυτό απαιτούσε κάποιο διαζύγιο. Για παράδειγμα, διέταξε τον Πομπήιο τον Μέγα, να χωρίσει τη σύζυγό του και κατόπιν, του έδωσε για νέα σύζυγο την Αιμιλία, κόρη του Σκαύρου και της δικής του γυναίκας, της Μέτελλας. Η κοπέλα αυτή ήταν πρωτύτερα παντρεμένη με τον Μάνιο Γλάβριο και εκείνη την περίοδο ήταν έγκυος. Τελικά πέθανε κατά τη γέννα στο σπίτι του Πομπήιου. Ο Σύλλας, έχοντας ζήσει από πρώτο χέρι τα βίαια αποτελέσματα που επέφεραν οι ριζοσπαστικές φιλολαϊκές μεταρρυθμίσεις, επέλεξε να ασκήσει συντηρητική πολιτική. Αποφάσισε να ενισχύσει την αριστοκρατία και κατ’ επέκταση τον θεσμό της Συγκλήτου. Διατήρησε τον θεσμό βάσει του οποίου ένα ψήφισμα, προτού τεθεί στη διάθεση του λαού για ψηφοφορία, έπρεπε πρώτα να έχει εγκριθεί από τη Σύγκλητο. Έτερος στόχος του ήταν να στερήσει δύναμη και κύρος από το αξίωμα του Τριβούνου των Πληβείων (Δημάρχου). Στο εν λόγω αξίωμα εκλέγονταν αυστηρά πληβείοι, οι οποίοι αποκτούσαν έτσι αρκετή εξουσία ώστε να προκαλούν πολλά προβλήματα στην αριστοκρατία, με πρόσφατα παραδείγματα τους αδερφούς Γράκχους. Συνεπώς, ο Σύλλας στέρησε από τους τριβούνους τη νομοθετική εξουσία. Επίσης απαγόρευσε στους πρώην τριβούνους να λαμβάνουν οποιοδήποτε άλλο αξίωμα, ώστε τα φιλόδοξα άτομα να μην επιζητούν να ανέλθουν στο αξίωμα αυτό μιας και θα σήμαινε το τέλος της πολιτικής τους καριέρας. Τέλος, στέρησε από τους τριβούνους το πολύτιμο δικαίωμα να ασκούν βέτο στις αποφάσεις της Συγκλήτου. Ο Σύλλας κατόπιν αύξησε τον αριθμό των αξιωματούχων που θα εκλέγονταν κάθε χρόνο και όρισε πως όλοι οι νεοεκλεγέντες κυαίστορες θα εισέρχονταν αυτομάτως στην τάξη των Συγκλητικών. Με τον τρόπο αυτό ο Σύλλας πέτυχε την αύξηση των μελών της Συγκλήτου από 300 σε 600 άτομα. Ως αποτέλεσμα ο Τιμητής δεν ήταν πλέον απαραίτητο να διατηρεί λίστα με τους συγκλητικούς μιας και υπήρχαν πλέον αρκετοί πρώην αξιωματούχοι για να καλύψουν τις κενές θέσεις. Για να ενισχύσει περαιτέρω τη Σύγκλητο, ο Σύλλας αφαίρεσε τον έλεγχο των δικαστηρίων από τους ιππείς, οι οποίοι είχαν την εξουσία αυτή από την εποχή των Γράκχων, και την παραχώρησε στους συγκλητικούς. Επιπροσθέτως κωδικοποίησε - και κατ’ επέκταση έκανε επίσημο - το «cursus honorum», το οποίο καθόριζε τη σειρά και την ηλικία βάσει της οποίας αναλάμβανε κάποιος αξιώματα στο ρωμαϊκό κράτος. Για να αποτρέψει δε κάποιον που επιθυμούσε να συγκεντρώσει στα χέρια του όλες τις εξουσίες, όπως είχε κάνει ο ίδιος, όρισε να περιμένει κανείς δέκα χρόνια προτού επανεκλεγεί σε κάποιο αξίωμα. Ακόμη, δημιούργησε ένα σύστημα βάσει του οποίου οι ύπατοι και οι πραίτορες, αφού ολοκλήρωναν τη θητεία τους, αποχωρούσαν για ένα χρόνο από την πόλη, ώστε να διοικήσουν κάποια επαρχία.Τέλος, σε μια επίδειξη της απόλυτης εξουσίας του, επέκτεινε το Pomerium, τα ιερά όρια της πόλης, τα οποία δεν είχε πειράξει κανείς από την εποχή των βασιλέων. Αποδίδοντας τις μεγάλες του επιτυχίες στη θεά Φορτούνα, το αντίστοιχο της ελληνικής θεάς Τύχης, ζήτησε να προστεθεί στο όνομά του, το επώνυμο «Felix», το οποίο σε ελεύθερη απόδοση σημαίνει «ο τυχερός». Και ήταν τόσο σίγουρος για την προστασία της θεάς, ώστε αποφάσισε προς το τέλος της ζωής του, το 81 π.Χ., να παραχωρήσει το αξίωμα του Δικτάτορα, αφήνοντας τον λαό να προχωρήσει σε εκλογές. Εκλέχτηκε, ωστόσο, ύπατος την επόμενη χρονιά. Ο ίδιος, παρά το γεγονός ότι είχε θανατώσει τόσους ανθρώπους, κυκλοφορούσε ελεύθερα κι ασυνόδευτος στη Ρωμαϊκή Αγορά.Ο Σύλλας αφιέρωσε το ένα δέκατο της περιουσίας του στον Ηρακλή, γεγονός που γιόρτασε με μια μεγαλόπρεπη γιορτή για τον λαό. Κατά τη διάρκεια των εορτών, η σύζυγός του, Μέτελλα, ασθένησε βαριά. Εξαιτίας των προλήψεών του, εκμεταλλεύτηκε κάποιο παράθυρο του νόμου, για να τη χωρίσει λίγο πριν αφήσει την τελευταία της πνοή. Ωστόσο λυπήθηκε ειλικρινά για τον θάνατό της και της απέδωσε μεγαλόπρεπη κηδεία.Λίγους μήνες μετά, κάποια ημέρα που παρακολουθούσε ένα θέαμα με μονομάχους, πέρασε από πίσω του μια πολύ όμορφη γυναίκα, ευγενικής καταγωγής, που ονομαζόταν Βαλέρια Μεσσάλα. Περνώντας άγγιξε φευγαλέα τον μανδύα του, παίρνοντας λίγο χνούδι. Όταν εκείνος την κοίταξε απορημένος, εκείνη δικαιολογήθηκε πως απλώς ήθελε να πάρει για τον εαυτό της λίγη από την καλή του τύχη. Μετά την ανταλλαγή βλεμμάτων όλη την υπόλοιπη ώρα του αγώνα, τελικά ο Σύλλας, παρά την προχωρημένη του ηλικία, ρώτησε να μάθει για το όνομα και την οικογένειά της και σύντομα τη ζήτησε σε γάμο.Ο Σύλλας πέρασε τα τελευταία χρόνια του γράφοντας την αυτοβιογραφία του, «Res Gestae», και λαμβάνοντας μέρος σε άπειρα συμπόσια, παρέα με τους ανθρώπους που εκτιμούσε περισσότερο: τους ηθοποιούς, τους μουσικούς και άλλα άτομα που οι ευπρεπής κοινωνία θεωρούσε τότε κατώτερους. Δεν δίσταζε δεν να παραδέχεται μέχρι το τέλος της ζωής του την αγάπη του για τον Μακρόβιο, έναν ηθοποιό που υποδυόταν συνήθως γυναικείους ρόλους.Τελικά προσβλήθηκε από μια ασθένεια, που επέφερε σήψη στο δέρμα του. Οι περιγραφές των βιογράφων του, μας επιτρέπουν να υποθέσουμε πως πέθανε από ανεπάρκεια του ήπατος ή γαστρικό έλκος. Τελικά έπειτα από μια νύχτα αιμορραγίας και πυρετού εξέπνευσε. Είχε χάσει έναν γιο λίγο πριν από τον θάνατο της Μέτελλας, ενώ άφησε πίσω δύο ακόμη μικρά παιδιά. Η σύζυγός του, Βαλέρια, λίγους μήνες μετά τον θάνατό του έφερε στον κόσμο ένα κοριτσάκι, που ονομάστηκε Πόστουμα (όνομα που αποδιδόταν σε παιδιά που γεννιούνταν μετά τον θάνατο του πατέρα τους).Μετά τον θάνατο του Σύλλα, πολλοί πολίτες ζήτησαν να στερηθεί το σώμα του τις προκαθορισμένες τιμές. Ωστόσο ο Πομπήιος, αν και πικραμένος με τον Σύλλα που δεν τον ανέφερε στη διαθήκη του, φρόντισε πότε με κολακείες και πότε με απειλές, να επιτύχει τη μεταφορά της σωρού σε ασφαλές μέρος. Τελικά έγινε μεγαλόπρεπη κηδεία στην Αγορά, με την παρουσία όλων των κατοίκων, όπου και αποτεφρώθηκε. Παρόλο που οι νόμοι του Σύλλα σχετικά με την προσχώρηση στη Σύγκλητο, την αναδιαμόρφωση του νομοθετικού συστήματος και τον τρόπο με τον οποίο εκλέγονταν οι διοικητές των επαρχιών, διατηρήθηκαν σε ισχύ ακόμη και την εποχή του Πριγκηπάτου, κάποιοι άλλοι από τους νόμους που θέσπισε καταργήθηκαν μόλις μια δεκαετία μετά τον θάνατό του. Το δικαίωμα των τριβούνων να προβάλλουν βέτο και η νομοθετική τους εξουσία επανήλθαν σύντομα, ειρωνικά κατά τη θητεία των υπάτων Πομπήιου και Κράσσου. Όπως αποδείχτηκε, ο Σύλλας απέτυχε να αποτρέψει την τάση των λεγεώνων να δείχνουν μεγαλύτερη πίστη στον διοικητή τους σε σχέση με το κράτος και τη Σύγκλητο. Το ίδιο το γεγονός ότι προσπάθησε να το κάνει, μαρτυρά πως διέβλεπε τον κίνδυνο. Πέρασε πράγματι νόμους που καθόριζαν αυστηρά τις πράξεις των στρατηγών στις επαρχίες (οι οποίοι επιβίωσαν και στην αυτοκρατορική περίοδο), ωστόσο δεν εμπόδισε αποφασισμένους στρατηγούς, όπως ο Καίσαρας και ο Πομπήιος, να χρησιμοποιήσουν τα στρατεύματα που είχαν υπό τη διοίκησή τους για να ικανοποιήσουν προσωπικές φιλοδοξίες ή για να εκβιάσουν τη Σύγκλητο. Αυτό τονίζει την αδυναμία του σώματός αυτού προς το τέλος της Δημοκρατίας και της ανικανότητάς του να ελέγξει τα υστερόβουλα μέλη της. Μια γενική άποψη είναι ότι ο Σύλλας έθεσε το παράδειγμα που ακολούθησε ο Ιούλιος Καίσαρας τόσο για να περάσει τον Ρουβίκωνα ποταμό, όσο και για να γίνει δικτάτορας. Ο Κικέρων αναφέρει πως ο ίδιος ο Πομπήιος είπε κάποτε: «Αφού το έκανε ο Σύλλας, γιατί όχι κι εγώ;» Ο Σύλλας απέδειξε μέχρι πού μπορούσε κάποιος να τραβήξει τα όρια, ωθώντας κι άλλους να το προσπαθήσουν. Γι’ αυτό τον λόγο θεωρείται ο πρώτος που υπονόμευσε τη Δημοκρατία οδηγώντας στην κατάλυσή της στο τέλος του αιώνα. Οι απόγονοι του Σύλλα συνέχισαν να κατέχουν εξέχουσες θέσεις στη ρωμαϊκή κοινωνία και κατά την αυτοκρατορική περίοδο. Πρώτη σύζυγος, Ίλια ή Ιουλία Κορνηλία Σύλλα, παντρεύτηκε αρχικά τον Κουίντο Πομπήιο Ρούφο και αργότερα τον Μαμέρκο Αιμίλιο Λέπιδο Λιβιανό. Μητέρα της Πομπήιας (δεύτερης συζύγου του Ιουλίου Καίσαρα) με τον πρώτο. Λεύκιος Κορνήλιος Σύλλας, απεβίωσε νέος. Δεύτερη σύζυγος, Αιλία. Τρίτη σύζυγος, Κλοελία. Τέταρτη σύζυγος, Καικηλία Μέτελλα. Φαύστος Κορνήλιος Σύλλας. Κορνηλία Φαύστα, παντρεύτηκε τον Τίτο Άννιο Μίλωνα (πραίτορα το 54 π.Χ.) Πέμπτη σύζυγος, Βαλέρια Μεσσάλα. Ποστούμα Κορνηλία Σύλλα, γεννήθηκε μετά τον θάνατο του πατέρα της. Αρχαία Ρώμη Ρωμαϊκή Δημοκρατία Α´ Μιθριδατικός πόλεμος Γάιος Μάριος Holger Behr: Die Selbstdarstellung Sullas. Ein aristokratischer Politiker zwischen persönlichem Führungsanspruch und Standessolidarität. Φρανκφούρτη 1993, ISBN 3-631-45692-1. Karl Christ: Sulla. Eine römische Karriere. Beck, Μόναχο 2002, ISBN 3-406-49285-1. Hermann Diehl: Sulla und seine Zeit im Urteil Ciceros. Χίλντεσχαϊμ 1988, ISBN 3-487-09110-0. Theodora Hantos: Res publica constituta. Die Verfassung des Dictators Sulla. Steiner, Στουτγκάρδη 1988 (Hermes Einzelschriften, 50), ISBN 3-515-04617-8. Arthur Keaveney: Sulla. The Last Republican. Croom Helm, Λονδίνο 1982, ISBN 0-7099-1507-1. Pierre Grimal: El mundo mediterráneo en la edad antigua III. La formación del Imperio Romano. Siglo XXI, Μαδρίτη, 1990. ISBN 84-323-0168-X. Marcel Le Glay: Grandeza y decadencia de la República Romana. Cátedra, Μαδρίτη, 2001. ISBN 84-376-1895-9 Jérôme Carcopino: Sylla ou la monarchie manquée, 2η έκδοση, Παρίσι, 1942. Γεώργιος Τ. Τσερεβελάκης, Λεύκιος Κορνήλιος Σύλλας, Εκδόσεις Όστρια, Αθήνα 2014 (σειρά: Δοκίμια-Μελέτες) Πλούταρχος, Βίοι Παράλληλοι, Σύλλας, μετάφραση στα αγγλικά. (Παράλληλος βίος: Λύσανδρος) Πλούταρχος, Βίοι Παράλληλοι, Σύγκριση Σύλλα & Λυσάνδρου, στα αρχαία ελληνικά. «Λεύκιος Κορνήλιος Σύλλας 138-78 π.X.», βιογραφία στα ελληνικά. Πηγή: ΤΟ ΒΗΜΑ onLine
|
Ο Λεύκιος Κορνήλιος Σύλλας (λατινικά: Lucius Cornelius Sulla Felix ~~ L•CORNELIVS•L•F•P•N•SVLLA•FELIX) (περ. 138 π.Χ. – 78 π.Χ.), ήταν Ρωμαίος στρατιωτικός και πολιτικός συντηρητικών πεποιθήσεων, ο οποίος εκλέχθηκε ύπατος δύο φορές. Όντας χαρισματικός και αποτελεσματικός σε στρατιωτικά ζητήματα, ο Σύλλας προέλασε με τα στρατεύματά του κατά της ίδιας της Ρώμης δύο φορές, απολαμβάνοντας την απόλυτη εξουσία που του χάρισε το αξίωμα του Δικτάτορα. Από τη θέση αυτή ξεκίνησε μια σειρά από συνταγματικές μεταρρυθμίσεις που είχαν ως απώτερο σκοπό να εξυπηρετήσουν τα συμφέροντα της αριστοκρατικής τάξης. Η δικτατορία του, εντούτοις, σηματοδότησε την αρχή του τέλους για το Σύνταγμα της Ρωμαϊκής Δημοκρατίας, αλλά και της ίδιας της Δημοκρατίας. Κάποτε περιέγραψαν τον χαρακτήρα του ως «μισός αλεπού και μισός λιοντάρι», εξαιτίας της πανουργίας και της γενναιότητάς του. Ο Μακιαβέλλι αργότερα έκανε υπαινιγμό στην εν λόγω περιγραφή του Σύλλα, σκιαγραφώντας τα πιο επιθυμητά χαρακτηριστικά για έναν ηγεμόνα.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9B%CE%B5%CF%8D%CE%BA%CE%B9%CE%BF%CF%82_%CE%9A%CE%BF%CF%81%CE%BD%CE%AE%CE%BB%CE%B9%CE%BF%CF%82_%CE%A3%CF%8D%CE%BB%CE%BB%CE%B1%CF%82
|
Προπυλοσιλάνιο
|
Η ονομασία προπυλοσιλάνιο προκύπτει αν η ένωση θεωρηθεί υποκατεστημένο σιλάνιο (SiH4), δηλαδή ένα άτομο υδρογόνου έχει αντικατασταθεί από προπύλιο (CH3CH2CH2). Η ονομασία 1-σιλυλοπροπάνιο προκύπτει αν η ένωση θεωρηθεί υποκατεστημένο προπάνιο (CH3CH2CH3), δηλαδή ένα άτομο υδρογόνου του #1 ατόμου άνθρακα έχει αντικατασταθεί από σιλύλιο (SiH3). Η ονομασία 1-σιλαβουτάνιο είναι ονομασία που προκύπτει από την «ονοματολογία αντικαταστάσεως», δηλαδή βουτάνιο (CH3CH2CH2CH3) στο οποίο έχει αντικατασταθεί το άτομο άνθρακα (C) #1 από πυρίτιο (Si).Με βάση το χημικό τύπο του, C2H8Si, έχει τα ακόλουθα τέσσερα (4) ισομερές θέσης: Ισοπροπυλοσιλάνιο ή 2-σιλυλοπροπάνιο με σύντομο συντακτικό τύπο CH3CH(SiH3)CH3 Αιθυλομεθυλοσιλάνιο ή μεθυλοσιλυλαιθάνιο με σύντομο συντακτικό τύπο CH3CH2SiH2CH3 Τριμεθυλοσιλάνιο ή διμεθυλοσιλυλομεθάνιο με σύντομο συντακτικό τύπο (CH3)3SiH Η δομή του ομοιάζει γεωμετρικά με αυτήν του βουτανίου. Ωστόσο οι δεσμοί C-Si και Si-Η είναι πολωμένοι κατά την έννοια Cδ--Siδ+ και Siδ+-Hδ-, αντίστοιχα, γιατί το πυρίτιο έχει μικρότερη ηλεκτραρνητικότητα (1,90 κατά Paouling) και από τον άνθρακα (2,55 κατά Paouling) και από το υδρογόνο (2,20 κατά Paouling). Με επίδραση προπυλομαγνησιοϊωδίδιου (CH3CH2CH2MgI) σε σιλυλοχλωρίδιο (SiH3Cl) παράγεται προπυλοσιλάνιο: Με επίδραση προπυλολιθίου (CH3CH2CH2Li) σε σιλυλοχλωρίδιο (SiH3Cl) παράγεται προπυλοσιλάνιο: 1. Με προσθήκη σιλανίου σε προπένιο παράγεται 1-σιλυλοπροπάνιο: 2. Με προσθήκη σιλανίου σε κυκλοπροπάνιο παράγεται 1-σιλυλοπροπάνιο: 3. Με προσθήκη υδρογόνου σε 1,3-επισιλαπροπάνιο παράγεται 1-σιλυλοπροπάνιο: Το προπυλοσιλάνιο έχει ισχυρές αναγωγικές ιδιότητες, καθώς συνδυάζει τη συμπεριφορά καρβιδίου με εκείνη υδριδίου. Διάφορα πυρηνόφιλα (Nu-) αντιδραστήρια, διασπούν, ανάλογα με τις συνθήκες, το δεσμό C-Si ή έναν από τους δεσμούς Si-Η (πιο εύκολα). Οι μηχανισμοί που επικρατούν είναι οι SN2 και SNi. Στην πρώτη περίπτωση σχηματίζεται ενδιάμεσο ασταθές προϊόν γενικού τύπου [CH3CH2CH2SiH3Nu]- με δομή τριγωνικής διπυραμίδας, αφού το πυρίτιο μπορεί να αξιοποιεί και τα 3d τροχιακά του με υβριδισμό 3sp3d. Η γενική μορφή της πυρηνόφιλης υποκατάστασης σε προπυλοσιλάνιο είναι η ακόλουθη:. Με ANu συμβολίζεται πυρηνόφιλο αντιδραστήριο. Ο ρόλος του BF3 είναι να σχηματίζει το ενδιάμεσο σύμπλοκο [ANu-BF] και διευκολύνει την ενεργοποίηση του ANu. Παραδείγματα: Προπυλοσιλανόλη 1. Με επίδραση νερού (H2O) σε προπυλοσιλάνιο παράγεται υδρογόνο και προπυλοσιλανόλη A = H, Nu = OH.2. Με επίδραση αλκοόλης (ROH) σε προπυλοσιλάνιο παράγεται το αντίστοιχο στην αλκοόλη αλκάνιο (RH) και προπυλοσιλανόλη A = R, Nu = OH. Αλκοξυπροπυλοσιλάνιο Με επίδραση αιθέρα (ROR) σε προπυλοσιλάνιο παράγεται το αντίστοιχο στον αιθέρα αλκάνιο (RH) και αλκοξυπροπυλοσιλάνιο (CH3CH2CH2SiH2OR) A = R, Nu = OR. Αλκινυλοπροπυλοσιλάνιο Με επίδραση αλκινίων (RC ≡ CH) σε προπυλοσιλάνιο παράγεται υδρογόνο και αλκινυλοπροπυλοσιλάνιο (CH3CH2CH2SiH2C ≡ CR) A = H, Nu = RC ≡ C. Καρβαλκοξυπροπυλοσιλάνιο Με επίδραση εστέρα (RCOOR) σε προπυλοσιλάνιο παράγεται το αντίστοιχο στον εστέρα αλκάνιο (RH) και καρβαλκοξυπροπυλοσιλάνιο (CH3CH2CH2SiH2OOCR, εστέρας της προπυλοσιλανόλης) A = R, Nu = RCOO. Προπυλοσιλανονιτρίλιο Με επίδραση νιτριλίων (RCN) σε προπυλοσιλάνιο παράγεται το αντίστοιχο στο νιτρίλιο αλκάνιο (RH) και προπυλοσιλανονιτρίλιο A = R, Nu = CN. Αλκυλοπροπυλοσιλάνιο Με επίδραση οργανομεταλλικών ενώσεων (π.χ RNa) σε προπυλοσιλάνιο παράγεται το αντίστοιχο υδρίδιο (π.χ. NaH) και αλκυλοπροπυλοσιλάνιο (CH3CH2CH2SiH2R) A = Na, Nu = R. Προπυλοσιλανοθειόλη Με επίδραση θειόλης (RSH) σε προπυλοσιλάνιο παράγεται το αντίστοιχο στη θειόλη αλκάνιο (RH) και προπυλοσιλανοθειόλη A = R, Nu = SH. Αλκυλοθειοπροπυλοσιλάνιο Με επίδραση θειαιθέρα (RSR) σε προπυλοσιλάνιο παράγεται το αντίστοιχο στο θειαιθέρα αλκάνιο (RH) και αλκυλοθειοπροπυλοσιλάνιο (CH3CH2CH2SiH2SR) A = R, Nu = SR. Προπυλοσιλιλαλογονίδιο Με επίδραση αλκυλαλογονίδιου (RX) σε προπυλοσιλάνιο παράγεται το αντίστοιχο αλκάνιο (RH) και προπυλοσιλυλοχλωρίδιο (CH3CH2CH2SiH2Χ) A = R, Nu = X. Προπυλοσιλαναμίνες 1. Με επίδραση αμμωνίας (NH3) σε προπυλοσιλάνιο παράγεται υδρογόνο και προπυλοσιλαναμίνη: A = H, Nu = NH2.2. Με επίδραση πρωτοταγούς αμίνης (RNH2) σε προπυλοσιλάνιο παράγεται υδρογόνο και Ν-αλκυλοπροπυλοσιλαναμίνη (CH3CH2CH2SiH2NHR): A = Η, Nu = RNH.3. Με επίδραση δευτεροταγούς αμίνης (R2NH) σε προπυλοσιλάνιο παράγεται υδρογόνο και Ν,N-διαλκυλοπροπυλοσιλαναμίνη (CH3CH2CH2SiH2NR2): A = Η, Nu = R2N. 1. Προσθήκη σε διπλούς δεσμούς. Π.χ. με αιθένιο δίνει 1-αιθυλοσιλυλοπροπάνιο: 2. Προσθήκη σε τριπλούς δεσμούς.. Π.χ. με αιθίνιο δίνει προπυλοσιλυλαιθένιο: 3. Προσθήκη σε συζηγείς διπλούς δεσμούς. Π.χ. με βουταδιένιο-1,3 δίνει 1-προπυλοσιλυλοβουτένιο-2: 4. Προσθήκη σε ενώσεις με τριμελείς ή τετραμελείς ισοκυκλικούς δακτυλίους. Π.χ. με κυκλοπροπάνιο δίνει 1-προπυλοσιλυλοπροπάνιο: 5. Προσθήκη σε ενώσεις με τριμελείς ή τετραμελείς ετεροκυκλικούς δακτυλίους. Π.χ. με εποξυαιθάνιο δίνει προπυλοσιλυλοξυαιθάνιο: Με επίδραση μεθυλενίου ([:CH2]) σε προπυλοσιλάνιο παράγονται βουτυλοσιλάνιο, δευτεροταγές βουτυλοσιλάνιο, ισοβουτυλοσιλάνιο και μεθυλοπροπυλοσιλάνιο: Γ. Βάρβογλη, Ν. Αλεξάνδρου, Οργανική Χημεία, Αθήνα 1972 Α. Βάρβογλη, «Χημεία Οργανικών Ενώσεων», παρατηρητής, Θεσσαλονίκη 1991 SCHAUM'S OUTLINE SERIES, ΟΡΓΑΝΙΚΗ ΧΗΜΕΙΑ, Μτφ. Α. Βάρβογλη, 1999 Ασκήσεις και προβλήματα Οργανικής Χημείας Ν. Α. Πετάση 1982
|
Το προπυλοσιλάνιο (αγγλικά dimethylsilane) είναι οργανική χημική ένωση, που περιέχει άνθρακα, υδρογόνο και πυρίτιο, με μοριακό τύπο C3H10Si, αν και συνήθως παριστάνεται από τους ημισυντακτικούς του τύπους, CH3CH2CH2SiH3 και C3C7SiH3, ή ακόμη συντομογραφικά PrSiH3. Είναι ένα αλκυλοσιλάνιο.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A0%CF%81%CE%BF%CF%80%CF%85%CE%BB%CE%BF%CF%83%CE%B9%CE%BB%CE%AC%CE%BD%CE%B9%CE%BF
|
Αρχιεπίσκοπος Κρήτης Ευγένιος Β΄
|
Ο κατά κόσμον Ευάγγελος Αντωνόπουλος γεννήθηκε στις 14 Φεβρουαρίου 1968 στο Ηράκλειο Κρήτης. Το 1990 έλαβε πτυχίο Θεολογίας από την Θεολογική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών. Το 1992 έλαβε μεταπτυχιακό δίπλωμα (master) στον τομέα της Ιστορικής Θεολογίας από τμήμα Μεταπτυχιακών Σπουδών της Θεολογικής Σχολής του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης. Στις 23 Φεβρουαρίου 1991 εκάρη μοναχός στην Ιερά Μονή Αγίου Γεωργίου Σελληναρίου και χειροτονήθηκε Διάκονος (24 Φεβρουαρίου 1991) και αργότερα Πρεσβύτερος (3 Μαρτίου 1991), από τον Μητροπολίτη Πέτρας και Χερρονήσου Νεκτάριο. Διορίσθηκε Ιεροκήρυκας της Ιεράς Μητροπόλεως Πέτρας και Χερρονήσου και έλαβε το οφίκιο του Αρχιμανδρίτη στις 24 Δεκεμβρίου 1991. Από το 1994 διακόνησε ως εφημέριος στον Μητροπολιτικό Ναό Μεγάλης Παναγίας Νεαπόλεως και από το 1997 ανέλαβε τη διεύθυνση του Εκκλησιαστικού Πνευματικού Κέντρου του Αγίου Νικολάου. Έχει διατελέσει Αντιπρόεδρος του Συνδέσμου Κρητών Θεολόγων (1995 –1997), Αντιπρόεδρος της Εταιρείας Προστασίας Ανηλίκων και της Εταιρείας Αποφυλακιζομένων Νομού Λασιθίου, Μέλος του Διοικητικού Συμβουλίου της Εταιρείας Στήριξης ατόμων με ειδικές ανάγκες της Περιφέρειας Κρήτης «Ὁ Άγιος Τίτος» και Πρόεδρος του Σωματείου «Οι φίλοι του παιδιού Κρήτης», το οποίο εδρεύει στη Νεάπολη. Στις 6 Ιουνίου 2001 διορίσθηκε Υπογραμματέας της Ιεράς Επαρχιακής Συνόδου της Εκκλησίας Κρήτης και το 2004 ανέλαβε την Διεύθυνση Συντάξεως του Επίσημου Δελτίου της Εκκλησίας Κρήτης «Απόστολος Τίτος». Στις 26 Μαΐου 2005 εξελέγη Επίσκοπος Κνωσού και Βοηθός του Αρχιεπισκόπου Κρήτης και παράλληλα ανέλαβε και Αρχιγραμματέας της Ιεράς Επαρχιακής Συνόδου της Εκκλησίας της Κρήτης. Χειροτονήθηκε στο επισκοπικό αξίωμα στις 28 Μαΐου 2005 στον Καθεδρικό Ιερό Ναό του Αγίου Μηνά στο Ηράκλειο. Στις 9 Σεπτεμβρίου 2010 εξελέγη μητροπολίτης Ρεθύμνης και Αυλοποτάμου. Με πρωτοβουλία του ολοκληρώθηκε στη Μονή Αρκαδίου Μουσείο Κειμηλίων και διαδραστικά εκπαιδευτικά συστήματα, τα οποία έγιναν από το Ίδρυμα Τεχνολογίας και Έρευνας, ενώ δημιουργήθηκε κειμηλιαρχείο στην Ιερά Μονή Παναγίας Αντιφωνητρίας Μυριοκεφάλων. Δημιούργησε και εγκαινίασε το Κέντρο Πολιτισμικής και Κοινωνικής Διακονίας «Θεομήτωρ» στον λόφο του Τιμίου Σταυρού, στο Ρέθυμνο. Αποτελεί ίδρυμα της μητρόπολης με στόχο τη στήριξη ανθρώπων μέσω κοινωνικών δομών, γραφείων συμβουλευτικής -ψυχολογικής στήριξης, πασχόντων, απόρων στήριξης κακοποιημένων γυναικών-παιδιών, συμβουλευτικής στήριξης εθισμένων ατόμων από διάφορες ουσίες, κοινωνικής μέριμνας φροντίδας κοινωνικών ομάδων, γραφείο εκκλησιαστικής μέριμνας, πνευματικής υποστήριξης ατόμων, φιλανθρωπική μέριμνα, γραφείο συμβουλευτικής στήριξης με ψυχολόγους σε ενηλίκους, ανηλίκους, ευρέσεως εργασίας, συνεργασία με φορείς πρόληψης και προστασίας, ενώ επίσης στο ίδρυμα δίνει στέγη σε δράσεις πολιτισμού, επιστημονικού, πνευματικού, εκπαιδευτικού περιεχομένου. Στεγάζει τον σύλλογο ΑμΕΑ «Αγάπη», τη Σχολή Βυζαντινής Μουσικής της Ιεράς Μητρόπολης, ενώ διαθέτει συνεδριακό κέντρο, δωμάτια βραχείας φιλοξενίας, χώρους εστίασης και γραφεία. Στο πλαίσιο της φιλανθρωπικής διακονίας υπό την καθοδήγησή του λειτούργησαν σε καθημερινή βάση τρία ενοριακά συσσίτια στην πόλη του Ρεθύμνου. Ακόμη από το 2015 δρομολόγησε πρόγραμμα στέγασης αστέγων σε ενοικιασμένες από τη Μητρόπολη οικίες με ταυτόχρονο σκοπό την αυτοδιαχείριση της κατοικίας τους από τους ίδιους, προσφέροντας τις απαραίτητες πρώτες ύλες, αλλά και την επανένταξή τους στην κοινωνία με τη βοήθεια ειδικών επιστημόνων. Με μέριμνά του εκδόθηκε η «Νέα Χριστιανική Κρήτη», η Επιστημονική Περιοδική Έκδοση της Ιεράς Μητροπόλεως Ρεθύμνης. Επίσης με ενέργειές του αναδείχθηκε η τοπική αγιολογία της περιοχής, όπως ο άγιος νεομάρτυρας Ματθαίος ο εκ Γερακαρίου ο εν Ρεθύμνη μαρτυρήσας και οι άγιοι επίσκοποι Λάππας και Ελευθέρνης οι οποίοι μετείχαν στις Οικουμενικές Συνόδους. Στις 11 Ιανουαρίου 2022 η Ιερά Σύνοδος του Οικουμενικού Πατριαρχείου τον εξέλεξε, μεταξύ τριπροσώπου, Αρχιεπίσκοπο Κρήτης. Τη 1η Φεβρουαρίου 2022, έδωσε τη νενομισμένη διαβεβαίωση ενώπιον της Προέδρου της Ελληνικής Δημοκρατίας Κατερίνας Σακελλαροπούλου και της αρμόδιας Υπουργού Παιδείας και Θρησκευμάτων Νίκης Κεραμέως, στο Προεδρικό Μέγαρο. Ενθρονίστηκε στον Μητροπολιτικό Ναό του Αγίου Μηνά στο Ηράκλειο στις 5 Φεβρουαρίου 2022. Στις 5 Φεβρουαρίου 2022, πραγματοποιήθηκε η ενθρόνισή του, στον Καθεδρικό Ιερό Ναό του Αγίου Μηνά στο Ηράκλειο Κρήτης, παρουσία του Πρωθυπουργόυ Κυριάκου Μητσοτάκη και άλλων πολιτικών προσώπων.
|
Ο Αρχιεπίσκοπος Ευγένιος B΄ (κατά κόσμον Ευάγγελος Αντωνόπουλος, Ηράκλειο Κρήτης 14 Φεβρουαρίου 1968) είναι Έλληνας Επίσκοπος του Οικουμενικού Πατριαρχείου Κωνσταντινουπόλεως, τέταρτος Αρχιεπίσκοπος Κρήτης και υπέρτιμος και Έξαρχος Ευρώπης, ως επικεφαλής της ημιαυτόνομης Εκκλησίας της Κρήτης από τον Ιανουάριο του 2022. Πριν την εκλογή του στον Αρχιεπισκοπικό θρόνο της Κρήτης, διετέλεσε Επίσκοπος Κνωσσού από το 2005 ως το 2010 και κατόπιν Μητροπολίτης Ρεθύμνης και Αυλοποτάμου από το 2010 έως το 2022.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%91%CF%81%CF%87%CE%B9%CE%B5%CF%80%CE%AF%CF%83%CE%BA%CE%BF%CF%80%CE%BF%CF%82_%CE%9A%CF%81%CE%AE%CF%84%CE%B7%CF%82_%CE%95%CF%85%CE%B3%CE%AD%CE%BD%CE%B9%CE%BF%CF%82_%CE%92%CE%84
|
Νικόλαος Δεληγιώργης
|
Το 1971 ο Νίκος Δεληγιώργης εξασφάλισε από την «Ελλάς Πρες» του κ. Γιώργου Σγούρα (που διέθετε δικαιώματα εικονογραφημένων) βρετανικές ποδοσφαιρικές σειρές και συν-δημιούργησε το «Γκολ» (που επανεκδόθηκε και πολύ αργότερα). Τον Ιούνιο 1972 εξέδωσε, μαζί με τον δημοσιογράφο Κώστα Μπαζαίο, τη Μανίνα, αρχικά σε μεγάλο σχήμα, που έφθασε να πουλάει περισσότερα από 100.000 φύλλα εβδομαδιαίως. Ακολούθησαν το εβδομαδιαίο Αγόρι και τα 15θήμερα Τρουένο και Πάττυ. Επίσης, στα τέλη της δεκαετίας του 1980, εξέδωσε τη Βαβούρα (εβδομαδιαίο για παιδιά με ανεπτυγμένο χιούμορ) και τη δεκαετία του 1990 το περιοδικό Γκάρφιλντ. Απεβίωσε στις 13 Ιουνίου 2022, σε ηλικία 85 ετών.
|
Ο Νικόλαος Δεληγιώργης (Πειραιάς 14 Μαΐου 1937-13 Ιουνίου 2022) ήταν Έλληνας εκδότης περιοδικών και συν-δημιουργός, μαζί με τον δημοσιογράφο Κώστα Μπαζαίο, δύο εκ των πιο δημοφιλών κόμικς στις δεκαετίες του '70 και '80, των Μανίνα (για κορίτσια) και Δυναμικό Αγόρι (για αγόρια).
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9D%CE%B9%CE%BA%CF%8C%CE%BB%CE%B1%CE%BF%CF%82_%CE%94%CE%B5%CE%BB%CE%B7%CE%B3%CE%B9%CF%8E%CF%81%CE%B3%CE%B7%CF%82
|
Πανελλήνιο πρωτάθλημα καταδύσεων 1960
|
Το ελληνικό Πρωτάθλημα Καταδύσεων αποτελούσε συνεχώς μέρος του Πανελλήνιου Πρωταθλήματος Κολύμβησης από το 1929 και μέχρι το 1968, όταν και ανεξαρτητοποιήθηκε, όπου τόσο η επιμέρους βαθμολογία του Πρωταθλήματος της Υδατοσφαίρισης, όσο και αυτή των Καταδύσεων, προστίθετο στη Γενική Βαθμολογία του Πρωταθλήματος της Κολύμβησης του ίδιου έτους. Τα μοναδικά χρόνια που δεν πραγματοποιήθηκε το Πρωτάθλημα καταδύσεων κατόπιν σχετικής απόφασης της Ομοσπονδίας Κολύμβησης - είτε λόγω έλλειψης συμμετοχών, είτε για διάφορους άλλους λόγους - ήταν οι διετίες 1936-1937, 1939-1940, 1945-1946 και 1950-1951 και φυσικά το χρονικό διάστημα 1940-1944 λόγω του Β' Παγκοσμίου Πολέμου. Μετά το τέλος των αγωνισμάτων, Πρωταθλητής σύλλογος στις Καταδύσεις για το 1960 ανακηρύχθηκε η ομάδα του Ολυμπιακού Πειραιώς, οι αθλητές του οποίου χάρη σε δύο (2) πρώτες θέσεις και δύο (2) δεύτερες θέσεις, συγκέντρωσαν συνολικά δέκα (10) βαθμούς και έφεραν την ομάδα τους στην πρώτη θέση της επιμέρους ομαδικής βαθμολογίας συλλόγων. 1958 | 1959 | 1960 | 1961 | 1962 | 1963 | 1964 | 1965 | 1966 | 1967 | 1968 | 1969 | 1970 Σύμφωνα με το τότε ισχύον σύστημα βαθμολόγησης, το οποίο ήταν ίδιο με αυτό του Πανελλήνιου Πρωταθλήματος Κολύμβησης, η 1η θέση στα αγωνίσματα των καταδύσεων έδινε στο σύλλογο του αθλητή τρεις (3) βαθμούς. Αντίστοιχα, η 2η θέση έδινε στο σύλλογό του δύο (2) βαθμούς και τέλος, η 3η θέση έδινε στο σύλλογό του έναν (1) βαθμό. Από την επιμέρους βαθμολογία των καταδύσεων προέκυπτε ο Πρωταθλητής σύλλογος καταδύσεων για εκείνη τη χρονιά, ενώ οι συνολικοί βαθμοί που συνέλεγαν οι αθλητές της εκάστοτε ομάδας προστίθεντο και στην τελική Γενική Βαθμολογία του συλλόγου τους στο Πανελλήνιο Πρωτάθλημα Κολύμβησης της ίδιας χρονιάς. Από το πρώτο επιμέρους Πρωτάθλημα Καταδύσεων που πραγματοποιήθηκε το 1929 και με την πάροδο των ετών, ο τρόπος βαθμολογίας των προσπαθειών των αθλητών, (όσον αφορά τις επιδόσεις τους στα επιμέρους αγωνίσματα) άλλαξε πολλές φορές. Όλα αυτά όμως μέχρι το 1968, όταν και ανεξαρτητοποιήθηκε το Πανελλήνιο Πρωτάθλημα Καταδύσεων και έκτοτε εφαρμόστηκε μία σταθερή μορφή βαθμολογίας για πολλά χρόνια. Αρχείο Ελληνικής Κολυμβητικής Ομοσπονδίας Αρχείο Γενικής Γραμματείας Αθλητισμού Αθλητικό Αρχείο Βουλής Αρχείο Ελληνικής Εθνικής Βιβλιοθήκης Αρχείο Βιβλιοθήκης Εφημερίδων & Περιοδικού Τύπου Αρχείο Εφημερίδας "Ελευθερία" Αρχείο Εφημερίδας "Μακεδονία" Αρχείο Βιβλιοθήκης Εφημερίδων & Περιοδικού Τύπου Αρχείο Εφημερίδας "Εμπρός" Αρχείο Εφημερίδας "ΣΚΡΙΠ" Αρχείο Εφημερίδας "Αθλητική Ηχώ"
|
Το Πανελλήνιο Πρωτάθλημα Καταδύσεων για το έτος 1960 διεξήχθη στο ανοικτό Ολυμπιακό Κολυμβητήριο Ζαππείου, στην πόλη της Αθήνας, παράλληλα με το Πανελλήνιο Πρωτάθλημα Κολύμβησης, δηλαδή από την Τετάρτη 14 Σεπτεμβρίου μέχρι και την Κυριακή 18 Σεπτεμβρίου 1960. Διεξήχθη υπό την αιγίδα της τότε "Ελληνικής Κολυμβητικής Ομοσπονδίας Φιλάθλων" (Ε.Κ.Ο.Φ.), η οποία μετονομάστηκε το 1999 και μέχρι σήμερα είναι γνωστή ως Κολυμβητική Ομοσπονδία Ελλάδας (Κ.Ο.Ε). Το Πρωτάθλημα το κατέκτησε η ομάδα του Ολυμπιακού Πειραιώς για όγδοη φορά στην ιστορία του, καθώς οι αθλητές του κατάφεραν να συγκεντρώσουν τους περισσότερους βαθμούς και να οδηγήσουν τον σύλλογο στην κορυφή της επιμέρους ομαδικής βαθμολογίας.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A0%CE%B1%CE%BD%CE%B5%CE%BB%CE%BB%CE%AE%CE%BD%CE%B9%CE%BF_%CF%80%CF%81%CF%89%CF%84%CE%AC%CE%B8%CE%BB%CE%B7%CE%BC%CE%B1_%CE%BA%CE%B1%CF%84%CE%B1%CE%B4%CF%8D%CF%83%CE%B5%CF%89%CE%BD_1960
|
Τζορτζ Ρόι Χιλ
|
Γεννήθηκε στη Μινεάπολη της Μινεσότα και σπούδασε στο Πανεπιστήμιο Γέιλ. Του άρεσε να πετάει, γεγονός που τον οδήγησε να αποκτήσει δίπλωμα πιλότου στα 16 του χρόνια.Τα πρώτα χρόνια της καριέρας του σπούδασε και δούλεψε στο θέατρο ως ηθοποιός και στην πορεία έκανε τη μετάβαση στο χώρο της τηλεόρασης, όπου πέρα από την ηθοποιία, ήταν και σκηνοθέτης αλλά και σεναριογράφος.Οι επιτυχίες του στο θέατρο, του άνοιξαν τον δρόμο του κινηματογράφου, κάνοντας ντεμπούτο το 1962 με την ταινία Γάμος υπό Δοκιμήν, με πρωταγωνιστές την Τζέιν Φόντα και τον Τζιμ Χάττον. Οι δύο κορυφαίες του επιτυχίες, αποτέλεσαν οι συνεργασίες με το δίδυμο Ρόμπερτ Ρέντφορντ και Πωλ Νιούμαν στις ταινίες Οι Δύο Ληστές και Το Κεντρί. Η πρώτη απέσπασε 7 υποψηφιότητες και 4 βραβεία Όσκαρ ενώ η δεύτερη απέσπασε 10 υποψηφιότητες και 7 βραβεία Όσκαρ, μεταξύ των οποίων Καλύτερης Ταινίας, Καλύτερου Πρωτότυπου Σεναρίου αλλά και Καλύτερης Σκηνοθεσίας για τον ίδιο τον Χιλ. Ήταν παντρεμένος με την ηθοποιό Λουίζα Χόρτον από τις 7 Απριλίου 1951 μέχρι το διαζύγιό τους το 1971. Με την Χόρτον απέκτησε δύο υιούς και δύο κόρες, ενώ είχε και 12 εγγόνια. Ο Χιλ πέθανε στις 27 Δεκεμβρίου 2002 στη Νέα Υόρκη από επιπλοκές της Νόσου του Parkinson. Τζόρτζ Ρόι Χιλ στο IMDb.
|
Ο Τζόρτζ Ρόι Χιλ (George Roy Hill, 20 Δεκεμβρίου 1921 – 27 Δεκεμβρίου 2002) ήταν Αμερικάνος, βραβευμένος με Όσκαρ, σκηνοθέτης. Έμεινε κυρίως γνωστός για τις ταινίες του Οι Δύο Ληστές και Το Κεντρί, όπου και στις δύο είχαν τους πρωταγωνιστικούς ρόλους ο Ρόμπερτ Ρέντφορντ και ο Πωλ Νιούμαν.Μεταξύ άλλων, σκηνοθέτησε ταινίες όπως Ο Αλλόκοτος Κόσμος του Γκάρπ, Σφαγέιο Νούμερο Πέντε και Άγριο Παιχνίδι.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A4%CE%B6%CE%BF%CF%81%CF%84%CE%B6_%CE%A1%CF%8C%CE%B9_%CE%A7%CE%B9%CE%BB
|
Μελίτη Κεκροπίδας
|
Το όνομα του δήμου προέρχεται από την ναϊάδα Μελίτη, κόρη του Μύρμηκα (Μύρμηξ) και εγγονή του Μελανίππου ή σε άλλες αναφορές, κόρη του ποτάμιου θεού Αγαίου. Η Μελίτη ήταν σύζυγος του Ηρακλή. Αναφέρεται ότι στα Ελευσίνια Μυστήρια συνάντησε τον Ηρακλή και κάποιες πηγές την απεικονίζουν ως μητέρα του γιου του Ηρακλή, Ύλλου (υπήρχαν δυο γιοι του Ηρακλή με το όνομα Ύλλος, ο ένας γιος του από την Δηιάνειρα και ο άλλος από την Μελίτη). Κατά τους 19ο και 20ό αιώνες θεωρήθηκε ότι το όνομα προέρχεται από φοινικική επιρροή και ότι είναι ομόηχο από τα αρχαία ονόματα των πόλεων στα νησιά της Μάλτας και της Σαμοθράκης. Σήμερα πιστεύεται ότι το όνομα προέρχεται από τις λέξεις «μέλι» ή «μέλισσα» (αρχαία ελληνικά: Μέλισσα ή Μέλιττα). Ο δήμος των Μελιταίων, ήταν δήμος του Άστεως. Η τοποθεσία του δήμου αυτού βρισκόταν εντός του Θεμιστοκλείου τείχους, στα δυτικά της Ακρόπολης και της Αγοράς. Περιλάμβανε την Αγορά και την Πνύκα. Ο δήμος, η ύπαρξη του οποίου επιβεβαιώνεται και από διάφορες επιγραφές, ως μέλος αρχικά της Κεκροπίδας φυλής, συμμετείχε με 7 βουλευτές στην αρχαία Βουλή των 500, κατά την πρώτη περίοδο (508 – 307/306 π.Χ.). Κατά τη δεύτερη περίοδο (307/306 – 224/223 π.Χ.) ο δήμος μεταφέρθηκε στην «μακεδονική» Δημητριάδα φυλή, αντιπροσωπευόμενος και πάλι από 7 βουλευτές, όπως και κατά την τρίτη περίοδο (224/223 – 201/200 π.Χ.), μέχρι την κατάργηση και διάλυση των «μακεδονικών φυλών» (Αντιγονίς και Δημητριάς), όταν και επέστρεψε εκ νέου στην Κεκροπίδα φυλή για την τέταρτη περίοδο (201/200 π.Χ. – 126/127) (άγνωστος ο αριθμός βουλευτών) και την πέμπτη περίοδο (126/127 – 3ος αιώνας) (επίσης με άγνωστο αριθμό βουλευτών–αντιπροσώπων). Ο δημότης της αρχαίας Μελίτης ονομαζόταν Μελιτεύς. Εκτός από την Πνύκα και τα δημόσια κτίρια της Αγοράς, στη Μελίτη βρισκόταν, επίσης, ο ναός του Ηφαιστίωνα. Υπήρχε το ιερό του Ηρακλή Αλεξίκακου, με άγαλμα του Φειδία ή του δασκάλου του Αγελάδα, το οποίο στήθηκε για να τιμήσει το τέλος της πανούκλας του 429 π.Χ.Ο Ευρυσάκης, γιος του Αίαντα του Τελαμώνιου, λατρευόταν μαζί με τον πατέρα του σε ιερό του δήμου. Αναφέρεται ότι μετανάστευσε με τον αδελφό του στην Αθήνα και έδωσε στους Αθηναίους το νησί της Σαλαμίνας, σε αντάλλαγμα για την ιθαγένεια. Αυτός ο μύθος πιθανότατα υπήρξε κατά τον έκτο αιώνα π.Χ., για να δικαιολογήσει την κατάληψη της Σαλαμίνας από τους Αθηναίους. Μεταξύ των απογόνων του Ευρυσάκη υπήρχαν πολλοί ιερείς και σημαντικοί αριστοκράτες, συμπεριλαμβανομένου του Αλκιβιάδη. Στον δήμο της Μελίτης, επίσης, βρισκόταν ο ναός του Θησέα, στον οποίο λέγεται ότι υπήρχε και ο τάφος του ήρωα. Η παράδοση ανέφερε ότι οι αρχικοί κάτοικοι του δήμου μετανάστευσαν από το δήμο της Διόμειας, (ο οποίος ανήκε στην Αιγηίδα φυλή) από όπου και έφεραν μαζί τους τη λατρεία του Ηρακλή. Ο δήμος Μελίτης, σε άλλες πηγές, αναφερόταν και ως δήμος της Οινηίδας φυλής, πιθανόν γιατί κάποιοι άλλοι κάτοικοι του δήμου προέρχονταν από άλλο δήμο ή περιοχή της Οινηίδας. Η Μελίτη ήταν πολύ πυκνοκατοικημένη περιοχή. Μεταξύ αυτών που κατοικούσαν στη Μελίτη, αν και δεν ήταν δημότες του δήμου, αναφέρονται ο Επίκουρος, ο οποίος άφησε το σπίτι του στον επόμενο επικεφαλής της φιλοσοφικής του σχολής (η οποία έφερε το όνομα «Κήπος του Επίκουρου»). Επίσης ο Καλλίας Β´ (γιος του Ιππόνικου), ο Φωκίων, ο Θεμιστοκλής, ο οποίος μάλιστα έχτισε κοντά στο σπίτι του και τον ναό της Αριστοβούλου Αθηνάς. Υπήρξαν διάφοροι γνωστοί πολίτες από το δήμο της Μελίτης, όπως ο Βασιλείδης ο Μελιτεύς, ο Βοιωτός ο Μελιτεύς γιος του Δημοφίλου, ο βουλευτής Γναίος (Πολλίων) ο Μελιτεύς, ο βουλευτής Γναίος (Ποθεινός) ο Μελιτεύς, ο ιερέας Γόργιππος ο Μελιτεύς γιος του Ευδήμου, ο Δαιδούχος (Κλαύδιος Φίλιππος) ο Μελιτεύς γιος του Δημοστράτου, ο Δεξίθεος ο Μελιτεύς γιος του Αμυθέωνος, ο βουλευτής Δερκύλος ο Μελιτεύς, ο βουλευτής Δημήτριος ο Μελιτεύς γιος του Φιλίππου, ο βουλευτής Δημήτριος ο Μελιτεύς γιος του Παμίσου, ο Δημοκλής ο Μελιτεύς γιος του Κράτητος, ο βουλευτής Δίδυμος ο Μελιτεύς, ο βουλευτής Δίης ο Μελιτεύς γιος του Βασιλείδη, ο ταμίας της Βουλής Διογένης ο Μελιτεύς γιος του Διογένου, ο βουλευτής Διόγνητος ο Μελιτεύς γιος του Διόγνητος, ο βουλευτής Διονύσιος ο πρεσβύτερος ο Μελιτεύς γιος του Διονυσίου, ο βουλευτής Διονύσιος ο Μελιτεύς γιος του Εύπλοος,ο βουλευτής Διονύσιος ο Μελιτεύς, ο βουλευτής Διονυσόδωρος ο Μελιτεύς, ο γραμματέας της Βουλής και του Δήμου Δώρος ο Μελιτεύς γιος του Σμικύθου κ.α. Από τους πλέον γνωστούς, οι οποίοι είχαν κάποιου είδους σχέση με το δήμο ή την περιοχή του ήταν επίσης οι: Ευρυσάκης, (είχε εγκατασταθεί στην Μελίτη). Θησέας, (ετάφη στην περιοχή του δήμου). Αρχαία Αθήνα Κεκροπίδα φυλή Δημητριάδα φυλή Πρωτογενείς πηγές Πλούταρχος, Βίοι Παράλληλοι, Σόλων, 10.2 Πλούταρχος, Βίοι Παράλληλοι, Θεμιστοκλής, 22.2 Αριστοφάνης, Βάτραχοι, 504 (Σχολιασμοί) Ιωάννης Τζέτζης, «Χιλιάδες», VIII, 191. Ελληνικές επιγραφές - IG Μελιτ Attica (IG I-III).Δευτερογενείς πηγές John S. Traill: The political organization of Attica: a study of the demes, trittyes, and phylai, and their representation in the Athenian Council, “Attica”, Princeton: American School of Classical Studies at Athens (ASCSA), 1975, ISBN 978-0-87661-514-0 John S. Traill: Demos and trittys. Epigraphical and topographical studies in the organization of Attica. Athenians Victoria College, Toronto 1986, σελ. 134. Το συγκεκριμένο λήμμα περιλαμβάνει περιεχόμενο από πηγή, η οποία αποτελεί, πλέον, κοινό κτήμα: (Αγγλικά) Smith, William, επιμ. (1854–1857). «Attica». Dictionary of Greek and Roman Geography. Λονδίνο: John Murray. Attica Der Neue Pauly (DNP), 5, Hans Lohmann. “Melite [5]“. In: Der Neue Pauly (DNP). Band 7, Metzler, Stuttgart 1999, ISBN 3-476-01477-0, Sp. 1190. «Melite». ancientworlds.net (στα Αγγλικά). Ανακτήθηκε στις 6 Αυγούστου 2014.
|
Η Μελίτη (αρχαία ελληνικά: Μελίτη) ήταν αρχαίος οικισμός και δήμος της Κεκροπίδας (περιοχή της Αρχαίας Αττικής και φυλή της αρχαίας Αθήνας), ο οποίος βρισκόταν στην πόλη της Αθήνας, εντός του Θεμιστοκλείου τείχους, δυτικά της Ακρόπολης.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9C%CE%B5%CE%BB%CE%AF%CF%84%CE%B7_%CE%9A%CE%B5%CE%BA%CF%81%CE%BF%CF%80%CE%AF%CE%B4%CE%B1%CF%82
|
FAI τεθωρακισμένο όχημα
|
Το FAI ήταν βασισμένο στο σασί του GAZ-A, μια αντιγραφή του Αμερικάνικου Ford Model A. Το σασί ήταν το μεγαλύτερο πρόβλημα του FAI, καθώς δεν ήταν αρκετά δυνατό για να αντέξει σε μερικούς ανώμαλους δρόμους, αλλά ούτε και για να κουβαλήσει σημαντικό φορτίο πυρομαχικών. Οι Γερμανοί ήταν γνωστοί οτι ξεπερνούσαν αυτό το εμπόδιο, σχεδιάζοντας ξεχωριστά σασί για στρατιωτικά οχήματα και αυτοκίνητα για πολίτες, αλλά το εργοστάσιο που παρήγαγε αυτά τα οχήματα δεν είχε αρκετούς πόρους για να πράξει κάτι τέτοιο σε γρήγορο χρονικό διάστημα. Βέβαια, αν και λεπτά θωρακισμένο και ελαφρά οπλισμένο, το FAI μπορούσε να αντέξει αρκετά καλά ενάντια σε μικρά πυρά όπλων, αλλά δεν μπορούσε να αντέξει σχεδόν κανένα χτύπημα από κανόνια ή βαριά πυρά πολυβόλων. Ήταν επίσης αρκετά ευάλωτο σε νάρκες. Η FAI ήταν ένα τυπικό παράδειγμα αυτής της κατηγορίας οχημάτων με ένα μόνο πολυβόλο DT 7,62 mm σε περιστρεφόμενο πυργίσκο.Το FAI παράχθηκε σε σχετικά μικρά νούμερα και αντικαταστάθηκε από το αρκετά παρόμοιο BA-20, που χρησιμοποιούσε όμως ένα πιο δυνατό σασί από το GAZ-M1. Το FAI χρησιμοποιήθηκε από τον Σοβιετικό στρατό και μερικά επίσης εξάχθηκαν στην Μογγολία και στην Ισπανία, για χρήση από την Δεύτερη Ισπανική Δημοκρατία. Αφού τελείωσε ο πόλεμος, τα περισσότερα FAI συνθλήφθηκαν από συμπιεστές αυτοκινήτων σε μάντρες, με αποτέλεσμα να μην έχουν επιβιώσει πολλά σήμερα. 1-2 από αυτά τα οχήματα εξάχθηκαν στην Πολωνία, οπού συνέχιζαν να χρησιμοποιούνται μέχρι την δεκαετία του 1970, παρά την απαρχαιωμένη ηλικία τους σαν αποθεματικά οχήματα. Προς το τέλος της ηλικίας τους, τα οχήματα ενάλλασσαν το σασί και την μηχανή τους με αυτά του UAZ-469. Ένα από αυτά τα οχήματα έχει τοποθετηθεί σαν μνημείο, αν και ο οπλισμός του έχει αφεραιθεί και αντικατασταθεί με ψεύτικο. FAI Armored Vehicle
|
Το FAI ήταν ένα τεθωρακισμένο όχημα που παράχθηκε στην Σοβιετική Ένωση την δεκαετία του 1930-1940. Αντικατέστησε το D-8 και ήταν πρακτικά μια εκσυγχρονισμένη έκδοσή του.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/FAI_%CF%84%CE%B5%CE%B8%CF%89%CF%81%CE%B1%CE%BA%CE%B9%CF%83%CE%BC%CE%AD%CE%BD%CE%BF_%CF%8C%CF%87%CE%B7%CE%BC%CE%B1
|
Αικατερίνη του Μπράουνσβαϊγκ-Βόλφενμπυτελ, μαργραβίνα του Βρανδεμβούργου-Κυστρίν
|
Ήταν η δεύτερη κόρη του Ερρίκου Ε΄ δούκα του Μπράουνσβαϊγκ-Λύνεμπουργκ-Βόλφενμπυτελ από τον πρώτο του γάμο με τη Μαρία, κόρη του Ερρίκου κόμη της Βυρτεμβέργης. Παντρεύτηκε στις 11 Νοεμβρίου 1537 στο Βόλφενμπυτελ τον Ιωάννη μάργραβο του Βρανδεμβούργου-Κυστρίν. Η Αικατερίνη ήταν καθοριστική για την εξάπλωση της Μεταρρύθμισης στο μαργραβάτο του Βρανδεμβούργου. Χαρακτηρίστηκε ως εξαιρετικά λιτή και οικονόμα και υποστήριζε ενεργά τον σύζυγό της. Είχε πολλά κτίσματα στο Κυστρίν και έναν κήπο λαχανικών. Διατηρούσε τον λεγόμενο «άγριο κήπο» σε ένα προάστιο του Κυστρίν και άλλα προϊόντα στο Σάουμπουργκ, το Ντρεβ και την αγαπημένη της έδρα Ντέμπνο, που ήταν δώρο από τον σύζυγό της. Η Αικατερίνη εγκατέστησε Ολλανδούς θρησκευτικούς πρόσφυγες στο Ντέμπνο, οι οποίοι ξεκίνησαν μία δραστήρια βιομηχανία παραγωγής υφασμάτων. Δημιούργησε ένα σχολείο και μία εκκλησία και το 1562, η πόλη του Ντέμπνο έλαβε έναν καταστατικό χάρτη ατέλειας. Η Αικατερίνη, η οποία έγινε πολύ δημοφιλής, ήταν γνωστή στον πληθυσμό ως Μητέρα Κέιτ. Ίδρυσε το πρώτο φαρμακείο στο Όσνο Λουμπούσκιε και δημιούργησε ένα άλλο στο Κυστρίν, από το οποίο παρείχε στους φτωχούς δωρεάν φάρμακα. Η Αικατερίνη δημιούργησε πολλά αγροκτήματα και γαλακτοκομεία, τα οποία διοικούσε η ίδια και πωλούσε τη συγκομιδή τους. Απεβίωσε το 1574. Ο τάφος της ανακαλύφθηκε το 1999 στα ερείπια της ενοριακής εκκλησίας στο Κυστρίν από αρχαιολόγους από το Στσέτσιν. Παντρεύτηκε το 1537 τον Ιωάννη των Χοεντσόλερν μάργραβο του Βρανδεμβούργου-Κυστρίν και είχε τέκνα: Ελισάβετ 1540–1578, παντρεύτηκε τον Γεώργιο-Φρειδερίκο μάργραβο του Βρανδεμβούργου-Άνσμπαχ. Αικατερίνη 1549-1602, παντρεύτηκε τον Ιωακείμ-Φειδερίκο εκλεκτορα του Βρανδεμβούργου. KW Kutschbach: Chronik der Stadt Küstrin, Enslin, 1849, σελ. 45 ff Ernst Helwing: Geschichte des brandenburgischen Staats, 1834, σελ. 648 ψηφιοποιημένο
|
Η Αικατερίνη, γερμ.: Catherine von Welfen von Brunswick-Wolfenbüttel (1518, στο Βόλφενμπυτελ - 16 Μαΐου 1574, στο Κρόσνο-Οντζάινσκε) ήταν κόρη του δούκα του Μπράουνσβαϊγκ-Λύνεμπουργκ-Βόλφενμπυτελ και με τον γάμο της έγινε μαργραβίνα του Βρανδεμβούργου-Κυστρίν.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%91%CE%B9%CE%BA%CE%B1%CF%84%CE%B5%CF%81%CE%AF%CE%BD%CE%B7_%CF%84%CE%BF%CF%85_%CE%9C%CF%80%CF%81%CE%AC%CE%BF%CF%85%CE%BD%CF%83%CE%B2%CE%B1%CF%8A%CE%B3%CE%BA-%CE%92%CF%8C%CE%BB%CF%86%CE%B5%CE%BD%CE%BC%CF%80%CF%85%CF%84%CE%B5%CE%BB,_%CE%BC%CE%B1%CF%81%CE%B3%CF%81%CE%B1%CE%B2%CE%AF%CE%BD%CE%B1_%CF%84%CE%BF%CF%85_%CE%92%CF%81%CE%B1%CE%BD%CE%B4%CE%B5%CE%BC%CE%B2%CE%BF%CF%8D%CF%81%CE%B3%CE%BF%CF%85-%CE%9A%CF%85%CF%83%CF%84%CF%81%CE%AF%CE%BD
|
Κύπελλο Κύπρου πετοσφαίρισης ανδρών 1992-93
|
Στην Α΄ φάση συμμετείχαν όλες οι ομάδες εκτός από την Ανόρθωση και τον Παφιακό που είχαν κατακτήσει τις δύο πρώτες θέσεις στο πρωτάθλημα Α΄ κατηγορίας 1992-93. Οι ομάδες αυτές ξεκίνησαν από την προημιτελική φάση. Ο πίνακας που ακολουθεί παρουσιάζει τα τελικά αποτελέσματα των αγώνων της Α΄ φάσης (διπλοί αγώνες, ένας στην έδρα κάθε ομάδας). Στην προημιτελική φάση έγιναν διπλοί αγώνες. Κάθε ομάδα αγωνίστηκε στην έδρα της και στην έδρα του αντιπάλου. Ο πίνακας που ακολουθεί παρουσιάζει τα τελικά αποτελέσματα των αγώνων. Στην ημιτελική φάση έγιναν διπλοί αγώνες. Κάθε ομάδα αγωνίστηκε στην έδρα της και στην έδρα του αντιπάλου. Ο πίνακας που ακολουθεί παρουσιάζει τα τελικά αποτελέσματα των αγώνων. Στον τελικό προκρίθηκαν η Ανόρθωση και η Νέα Σαλαμίνα. Το παιχνίδι διεξήχθη στις 9 Απριλίου 1993 στην Λευκόθεο Κλειστό Γυμναστήριο στη Λευκωσία. Νικήτρια ήταν η Ανόρθωση με σκορ 3-2 σετ. «Ιστορία του κυπριακού βόλλεϋ: Χρυσή Βίβλος Ανδρών». www.volleyball.org.cy. ΚΟΠΕ. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 14 Φεβρουαρίου 2016. Ανακτήθηκε στις 14 Φεβρουαρίου 2016.
|
Το Κύπελλο Κύπρου 1992-93 ήταν η 19η έκδοση του Κυπέλλου Κύπρου (16η υπό την αιγίδα της Κυπριακή Ομοσπονδία Πετοσφαίρισης). Συμμετείχαν οι δέκα ομάδες της Α΄ κατηγορίας 1992-93 και οι τέσσερις ομάδες της Β΄ κατηγορίας 1992-93. Νικήτρια ήταν η Ανόρθωση για 9η φορά στην ιστορία της.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9A%CF%8D%CF%80%CE%B5%CE%BB%CE%BB%CE%BF_%CE%9A%CF%8D%CF%80%CF%81%CE%BF%CF%85_%CF%80%CE%B5%CF%84%CE%BF%CF%83%CF%86%CE%B1%CE%AF%CF%81%CE%B9%CF%83%CE%B7%CF%82_%CE%B1%CE%BD%CE%B4%CF%81%CF%8E%CE%BD_1992-93
|
Πύργος Αθηνών
|
Ο Πύργος των Αθηνών κατασκευάστηκε σε μια περίοδο κατά την οποία ο νόμος για το περιορισμό του ύψους των κτιρίων στην Ελλάδα άρθηκε με το νόμο 395/68 «Περί του ύψους των οικοδομών και ελευθέρας δομήσεως» και δόθηκε το ελεύθερο στα κτίρια να διατάσσονται με οποιοδήποτε τρόπο μέσα στο οικόπεδο για να εξασφαλίζεται ο καλύτερος φωτισμός και αερισμός. Μέχρι το 1968, το μέγιστο επιτρεπόμενο ύψος ήταν τα 35 μέτρα. Από το 1985 μέχρι το 2000 το μέγιστο επιτρεπόμενο ύψος ήταν τα 32 μέτρα, από το 2000 εώς το 2012 τα 27 μέτρα και απο το 2012 μέχρι σήμερα, τα 32 μέτρα. Μέχρι το 1968 το ψηλότερο κτίριο στην Αθήνα ήταν το 14-όροφο Χίλτον Αθηνών, το οποίο εγκαινιάστηκε το 1963, ενώ τα υπόλοιπα κτίρια ήταν εξαώροφες πολυκατοικίες. Η κατασκευή του διήρκεσε από το 1968 μέχρι το 1971 και έγινε από την Αλβέρτης - Δημόπουλος Α.Ε., μια από τις μεγαλύτερες οικοδομικές εταιρίες της εποχής. Η εταιρεία ήθελε να δείξει την επιτυχημένη πορεία της κατασκευάζοντας έναν ουρανοξύστη, κάτι που έγινε εφικτό χάρις στην αλλαγή του νόμου. Το σχεδιασμό ανέλαβαν οι αρχιτέκτονες Ιωάννης Βικέλας και Ιωάννης Κυμπρίτης.Για την κατασκευή του ουρανοξύστη παραχωρήθηκε το οικόπεδο 2-4 Μεσογείων, στη διασταύρωση των λεωφόρων Μεσογείων και Βασιλίσσης Σοφίας, στα τότε όρια του κέντρου των Αθηνών. Στο οικόπεδο όπου θα γινόταν η ανέγερση, στα τέλη του 1967 τοποθετήθηκε η επιγραφή «ΑΝΕΓΕΡΣΙΣ ΟΥΡΑΝΟΞΥΣΤΟΥ ΠΥΡΓΟΣ ΑΘΗΝΩΝ ΑΝΑΔΟΧΟΣ ΕΡΓΟΥ: ΑΛΒΕΡΤΗΣ ΚΑΙ ΔΗΜΟΠΟΥΛΟΣ ΑΕ», η οποία προκάλεσε την έκπληξη των περαστικών. Οι οικοδομικές εργασίες άρχισαν με τη θεμελίωση του κτιρίου στις 13 Ιουνίου 1969 και ο σκελετός του κτιρίου από σκυρόδεμα ολοκληρώθηκε τον επόμενο χρόνο. Η αποπεράτωση του κτιρίου έγινε το 1971. Παρά το μεγάλο ύψος του και την χρήση γυαλιού στο εξωτερικό του κτιρίου, ο Πύργος των Αθηνών δεν υπέστη ζημίες στους σεισμούς του 1981 και του 1999. Η ταλάντωσή του στη κορυφή κατά το σεισμό του 1981 είχε πλάτος 1,2 μέτρα. Τη δεκαετία του 1990 προστέθηκαν στη κορυφή του κεραίες, χωρίς να αποτελούν μέρος της κατασκευής του Πύργου. Ο Πύργος των Αθηνών έχει ύψος λιγότερο από 100 μέτρα χωρίς να συνυπολογίζονται οι κεραίες και 28 ορόφους και είναι μέχρι σήμερα το ψηλότερο κτίριο στην Ελλάδα. Η αρχιτεκτονική του πύργου είναι μινιμαλιστική και φουτουριστική και αποτελεί μίμηση άλλων κτιρίων της Ευρώπης και της Αμερικής, όπως το κτίριο Σίγκραμ. Χαρακτηριστική είναι η χρήση υαλοπετασμάτων στα εξωτερικά τοιχώματα του κτιρίου με σκελετό αλουμινίου. Η χρήση υαλοπετασμάτων από τότε έγινε συνήθης για μεγάλα εμπορικά κτίρια στην Αθήνα. Τον κατακόρυφο άξονα του κτιρίου τονίζουν υποστυλώματα από λευκό μάρμαρο και κατακόρυφες στήλες στα υαλοπετάσματα από καφέ ανοδιωμένο αλουμίνιο.Ο Πύργος των Αθηνών, σε αντίθεση με άλλα ψηλά κτίρια της εποχής, είναι κτισμένος με τη μέθοδο της σύμμεικτης κατασκευής, με κολόνες από χάλυβα και πλάκες από οπλισμένο σκυρόδεμα. Επειδή οι κατασκευαστές δεν διέθεταν τεχνογνωσία στην κατασκευή μεγάλων κατασκευών από χάλυβα, δόθηκε μεγαλύτερη έμφαση στο οπλισμένο σκυρόδεμα. Ήταν το πρώτο κτίριο στα Βαλκάνια που κατασκευάστηκε με αυτή τη τεχνική. Επίσης, έγινε χρήση της πρωτοποριακής τεχνικής της πλαστικής θεμελίωσης, η οποία είχε αναπτυχθεί από τον καθηγητή Στατικής και Δυναμικής της Πολυτεχνικής Σχολής Πανεπιστημίου Πατρών, Αρίσταρχο Οικονόμου, ο οποίος πραγματοποίησε και τη στατική μελέτη του κτιρίου. Η πλαστική θεμελίωση λειτουργεί με παρόμοιο τρόπο με τους αποσβεστήρες. Μια ακόμη πρωτοπορία του κτιρίου ήταν η χρήση γυψοσανίδων στο εσωτερικό του κτιρίου, που βοήθησε στη μείωση του βάρους του κτιρίου. Τα χωρίσματα των εσωτερικών χώρων του Πύργου των Αθηνών είναι κινητά, με αποτέλεσμα να είναι δυνατή η εύκολη αλλαγή της εσωτερικής διαμόρφωσης. Κάτω από το Πύργο υπάρχουν τρία υπόγεια, για στάθμευση, αποθήκες και μηχανοστάσιο.Δίπλα στον Πύργο των Αθηνών βρίσκεται ένας μικρότερος πύργος ύψους λιγότερο από 56 μέτρα, με 12 ορόφους, με κοινά σχεδιαστικά χαρακτηριστικά όσον αφορά την πρόσοψη. Σε αντίθεση όμως με τον Πύργο των Αθηνών, ο μικρότερος πύργος είναι τεθλασμένος. Συνδέεται με αυτόν στο ύψος του πρώτου ορόφου. Σύμφωνα με το αρχικό σχέδιο, στο οικόπεδο θα κατασκευαζόταν μια διώροφη διευρυμένη βάση, πάνω στην οποία θα βρισκόταν ο Πύργος. Τα σχέδια όμως άλλαξαν και τελικά κατασκευάστηκε μια πλατεία με δύο ανισοϋψείς πύργους. Τα κτίρια στεγάζουν καταστήματα και γραφεία. Πύργος Πειραιά Πύργος «Απόλλων»
|
Ο Πύργος Αθηνών είναι ουρανοξύστης και, επί του παρόντος, το υψηλότερο κτίριο στην Ελλάδα. Έχει ύψος 103 μέτρα και 28 ορόφους. Θεμελιώθηκε στις 13/06/1969 και περατώθηκε τον Σεπτέμβριο του 1972 επί δικτατορίας, ενώ εγκαινιάστηκε στις 16 Οκτωβρίου της ίδιας χρονιάς. Αποτελεί έναν από τους δύο πύργους των Αθηνών, με το μικρότερο δεύτερο πύργο να βρίσκεται δίπλα στο πρώτο. Βρίσκεται στους Αμπελόκηπους, στην αρχή της Λεωφόρου Μεσογείων. Είναι κυρίως κτίριο για τη στέγαση γραφείων και καταστημάτων. Αρχιτέκτονες ήταν ο Ιωάννης Βικέλας και ο Ιωάννης Κυμπρίτης. Παρά την κριτική που έχει δεχθεί λόγω της σχεδίασης και του μεγάλου ύψους του, ο Πύργος των Αθηνών θεωρείται σήμερα ένα από τα τοπόσημα της Αθήνας.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A0%CF%8D%CF%81%CE%B3%CE%BF%CF%82_%CE%91%CE%B8%CE%B7%CE%BD%CF%8E%CE%BD
|
Βασίλειο της Κροατίας (Αψβούργοι)
|
Μετά τη Μάχη του Μοχάτς το 1527 οι Κροάτες ευγενείς της Ουγγαρίας αποφάσισαν την επικυριαρχία του αυστριακού βασιλιά Φερδινάδου Α΄ των Αψβούργων. Τον 16ο και 17ο αιώνα το Βασίλειο της Κροατίας είχε μειωθεί σημαντικά σε εδάφη και είχε περιοριστεί σε μια στενή λωρίδα εδάφους κατά μήκος του τμήματος των συνόρων των Αψβούργων με την Οθωμανική Αυτοκρατορία. Μετά την Συνθήκη του Κάρλοβιτς το 1699 η Αυστρία των Αψβούργων επέκτεινε το έδαφός της στις περιοχές που συνόρευαν με τους Οθωμανούς και δημιούργησαν το Βασίλειο της Σλαβονίας και στρατιωτικές περιοχές. Το Βασίλειο της Σλαβονίας στη συνέχεια ενώνεται με το Βασίλειο της Κροατίας, αλλά διατήρησε το καθεστώς της βασιλείας, ενώ οι στρατιωτικές περιοχές που δημιουργήθηκαν στα εδάφη τους υπάγονταν απευθείας στις αρχές της Βιέννης. Το βασίλειο της Σλαβονίας το 1849 διαχωρίζεται από την Κροατία και ορίζεται ως ένα ξεχωριστό στέμμα έως το 1868 που θα ενωθούν πάλι. Austrian Empire (grey) The Habsburgs began to regain Croatian crown lands from the end of the 17th century (Britannica website) Croatian-Hungarian Compromise of 1868 (Britannica website)
|
Το Βασίλειο της Κροατίας (κροατικά : Hrvatska Kraljevina) ήταν ένα κρατίδιο συστατική χώρα της Αυστριακής Αυτοκρατορίας, διοικητική διαίρεση της μοναρχίας των Αψβούργων. Πρωτεύουσα ήταν η πόλη του Ζάγκρεμπ, περιελάμβανε εδάφη βορειοδυτικά της σημερινής Κροατίας. Το 1868 συγχωνεύθηκε με το Βασίλειο της Σλαβονίας στο νεοσύστατο Βασίλειο της Κροατίας και Σλαβονίας.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%92%CE%B1%CF%83%CE%AF%CE%BB%CE%B5%CE%B9%CE%BF_%CF%84%CE%B7%CF%82_%CE%9A%CF%81%CE%BF%CE%B1%CF%84%CE%AF%CE%B1%CF%82_(%CE%91%CF%88%CE%B2%CE%BF%CF%8D%CF%81%CE%B3%CE%BF%CE%B9)
|
Ημέρα του Συντάγματος της 3ης Μαΐου
|
Το Σύνταγμα της 3ης Μαΐου 1791 θεωρείται ένα από τα σημαντικότερα επιτεύγματα στην ιστορία της Πολωνίας, παρά το γεγονός ότι ίσχυε μόνο για ένα χρόνο, μέχρι τον Πόλεμο Πολωνίας-Ρωσίας του 1792. Ο ιστορικός Νόρμαν Ντέιβις το αποκαλεί «το πρώτο σύνταγμα του είδους του στην Ευρώπη». Άλλοι μελετητές αναφέρονται επίσης σε αυτό ως το δεύτερο παλαιότερο σύνταγμα στον κόσμο.Το Σύνταγμα της 3ης Μαΐου σχεδιάστηκε για να αποκαταστήσει τα μακροχρόνια πολιτικά ελαττώματα της Πολωνικής-Λιθουανικής Κοινοπολιτείας. Το Σύνταγμα προσπάθησε να αντικαταστήσει την υπάρχουσα αναρχία που προωθήθηκε από μερικούς άρχοντες της χώρας με μια πιο δημοκρατική συνταγματική μοναρχία. Η υιοθέτηση του Συντάγματος της 3ης Μαΐου προκάλεσε την ενεργή εχθρότητα των γειτόνων της Κοινοπολιτείας, που οδήγησε στον δεύτερο διαμελισμό της Πολωνίας το 1792, στην Εξέγερση του Κοστσιούσκο του 1794 και στον τελικό τρίτο διαμελισμό της Πολωνίας το 1795. Σύμφωνα με τα λόγια δύο εκ των συν-συγγραφέων του, του Ιγκνάτσι Ποτότσκι και του Χούγκο Κοουόνταϊ, ήταν «η τελευταία επιθυμία και διαθήκη της εκπνέουσας πατρίδας».Η μνήμη του Συντάγματος της 3ης Μαΐου - αναγνωρισμένη από τους πολιτικούς επιστήμονες ως ένα πολύ προοδευτικό έγγραφο για την εποχή της - για γενιές βοήθησε να κρατηθούν ζωντανές οι πολωνικές φιλοδοξίες για μια ανεξάρτητη και δίκαιη κοινωνία και συνέχισε να ενημερώνει τις προσπάθειες των απογόνων των συγγραφέων της. Στην Πολωνία θεωρείται ως εθνικό σύμβολο και το αποκορύφωμα όλων όσων ήταν καλά και διαφωτισμένα στην πολωνική ιστορία και πολιτισμό.Η επέτειος της 3ης Μαΐου από την υιοθέτησή της έχει θεωρηθεί ως η πιο σημαντική αργία της Πολωνίας από τότε που η Πολωνία ανέκτησε την ανεξαρτησία της το 1918. Η σημασία της για τον πολωνικό λαό συγκρίθηκε με εκείνη των 4 Ιουλίου για τους Αμερικανούς. Η 3η Μαΐου ανακηρύχθηκε για πρώτη φορά αργία στις 5 Μαΐου 1791 και εορτάστηκε ένα χρόνο αργότερα, στις 3 Μαΐου 1792. Απαγορεύτηκε κατά τους διαμελισμούς της Πολωνίας, εορτάστηκε στο Δουκάτο της Βαρσοβίας το 1807 και ανεπίσημα στην Πολωνία του Συνεδρίου από διάφορους ακτιβιστές υπέρ της ανεξαρτησίας, πιο ανοιχτά κατά τη διάρκεια των εξεγέρσεων, όπως η Νοεμβριανή Εξέγερση. Έγινε και πάλι επίσημη πολωνική αργία τον Απρίλιο του 1919 υπό τη Δεύτερη Πολωνική Δημοκρατία - η πρώτη αργία που εισήχθη επίσημα στη Δεύτερη Πολωνική Δημοκρατία. Η αργία της 3ης Μαΐου απαγορεύτηκε για άλλη μια φορά κατά τη διάρκεια του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου από τους ναζιστές και σοβιετικούς κατακτητές. Εορτάστηκε στις πολωνικές πόλεις τον Μάιο του 1945, αν και με έναν κατά κύριο λόγο αυθόρμητο τρόπο. Οι εορτασμοί ακυρώθηκαν επίσημα λίγο πριν τις 3 Μαΐου 1946 και οι αντικομμουνιστικές διαδηλώσεις πραγματοποιήθηκαν αργότερα εκείνη την ημέρα. Αυτό, καθώς και ο διαγωνισμός που δημιουργήθηκε με τους εορτασμούς της 1ης Μαΐου για την Εργατική Πρωτομαγιά από τους κομμουνιστές, σήμαινε ότι η Ημέρα του Συντάγματος της 3ης Μαΐου έχασε την υποστήριξη των αρχών της Λαϊκής Δημοκρατίας της Πολωνίας. Το 1947 μετονομάστηκε επίσημα στην Ημέρα του Δημοκρατικού Κόμματος και αφαιρέθηκε από τον κατάλογο των εθνικών εορτών είτε τότε είτε το 1951 (οι πηγές ποικίλλουν). Μέχρι το 1989, η 3η Μαΐου ήταν μια κοινή ημέρα για αντικυβερνητικές και αντικομμουνιστικές διαδηλώσεις. Η 3η Μαΐου αποκαταστάθηκε ως επίσημη πολωνική αργία τον Απρίλιο του 1990, μετά την πτώση του κομμουνισμού. Το 2007, η 3η Μαΐου ανακηρύχθηκε επίσης εθνική αργία της Λιθουανίας. Ο πρώτος κοινός εορτασμός από το πολωνικό Σέιμ και το Λιθουανικό Σέιμας πραγματοποιήθηκε στις 3 Μαΐου 2007.Στη σύγχρονη Πολωνία, αυτή τη μέρα, χωρίς δουλειά, πραγματοποιούνται πολλές παρελάσεις, εκθέσεις, συναυλίες και ομιλίες δημόσιων προσώπων. Οι σημαντικότεροι Πολωνοί πολιτικοί συμμετέχουν σε αυτές τις γιορτές. Για παράδειγμα, το 2011 ο Πρόεδρος της Πολωνίας, Μπρονίσλαφ Κομορόφσκι, ο Πρωθυπουργός της Πολωνίας, Ντόναλντ Τουσκ, ο Διευθύνων του Σέιμ, Γκζέγκος Σετίνα, ο Διευθύνων της Γερουσίας, Μπόγκνταν Μπορουσέβιτς και ο Υπουργός Εθνικής Άμυνας, Μπόγκνταν Κλιχ, συμμετείχαν στις εορταστικές εκδηλώσεις στη Βαρσοβία. Οι επίσημες εορταστικές εκδηλώσεις στη Βαρσοβία και σε άλλες πόλεις της Πολωνίας με την παρουσία του Προέδρου και σημαντικές προσωπικότητες περιλαμβάνουν σημαίες, ομοβροντίες κανονιών, την ανάγνωση της εισαγωγής του συντάγματος, τραγουδώντας ένα πατριωτικό τραγούδι από τη Νοεμβριανή Εξέγερση, το Witaj, majowa jutrzenko (Καλώς ορίσατε, Αυγή Μαΐου), καθώς και παραστάσεις ασκήσεων και την ετήσια στρατιωτική παρέλαση.Η εορτή έχει υπάρξει το επίκεντρο των εθνοτικών εορτασμών της Πολωνοαμερικανικής υπερηφάνειας στην περιοχή του Σικάγο, όπου είναι γνωστή ως Ημέρα του Πολωνικού Συντάγματος, από το 1892. Οι Πολωνοί στο Σικάγο συνεχίζουν αυτήν την παράδοση μέχρι σήμερα, σηματοδοτώντας την με εορτασμούς και την ετήσια Παρέλαση για την Ημέρα του Πολωνικού Συντάγματος. Προσκεκλημένοι εθνικού μεγέθους, με κυριότερο τον Ρόμπερτ Κέννεντυ, την έχουν παρακολουθήσει όλα αυτά τα χρόνια ως έναν τρόπο να γίνουν αρεστοί στους Πολωνούς του Σικάγο. Στη Μινεσότα, οι πρώτοι εορτασμοί χρονολογούνται στη δεκαετία του 1870. Στο Σαν Φρανσίσκο, η επέτειος του Συντάγματος της 3ης Μαΐου εορτάζεται κάθε χρόνο εδώ και δεκαετίες στο Music Concourse στο Πάρκο Χρυσής Πύλης. Στο Μπάφαλο της Νέας Υόρκης υπάρχει μια πολωνική εκδήλωση Happy Hour Buffalo που πραγματοποιείται κάθε 3 Μαΐου στη Βιβλιοθήκη Άνταμ Μιτσκιέβιτς. Υπάρχει δωρεάν είσοδος, δωρεάν πολωνικό φαγητό, πολωνική μουσική και ανάγνωση της εισαγωγής του Πολωνικού Συντάγματος στα αγγλικά και στα πολωνικά. Πολυμέσα σχετικά με το θέμα Constitution Day in Poland στο Wikimedia Commons
|
Η Ημέρα του Συντάγματος της 3ης Μαΐου (επίσης: Αργία του Συντάγματος της 3ης Μαΐου, πολωνικά: Święto Konstytucji 3 Maja) είναι πολωνική εθνική και δημόσια αργία που λαμβάνει χώρα στις 3 Μαΐου. Η εορτή εορτάζει τη διακήρυξη του Συντάγματος της 3ης Μαΐου 1791. Οι εορτασμοί πάνε πίσω στο Δουκάτο της Βαρσοβίας στις αρχές του 19ου αιώνα, αλλά έγινε επίσημη αργία μόλις το 1919 στη Δεύτερη Πολωνική Δημοκρατία. Διαγράφηκε κατά την εποχή της Λαϊκής Δημοκρατίας της Πολωνίας και αποκαταστάθηκε μετά την πτώση του κομμουνισμού στη σύγχρονη Πολωνία.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%97%CE%BC%CE%AD%CF%81%CE%B1_%CF%84%CE%BF%CF%85_%CE%A3%CF%85%CE%BD%CF%84%CE%AC%CE%B3%CE%BC%CE%B1%CF%84%CE%BF%CF%82_%CF%84%CE%B7%CF%82_3%CE%B7%CF%82_%CE%9C%CE%B1%CE%90%CE%BF%CF%85
|
Motorola 68010
|
Motorola MC68010L8 στα 8 MHz σε κεραμική βάση τύπου DIP-64 (Gold Cup), Motorola MC68010R8 στα 8 MHz, MC68010RC10 και MC68010R10 στα 10 MHz, MC68010R12 στα 12 MHz, όλες οι εκδόσεις σε κεραμική βάση PGA-68 (Gold Cup)Κλώνοι κυκλοφόρησαν από τις εταιρείες Signetics και Toshiba. Η συχνότητα λειτουργίας του (χρονισμός ρολογιού) ξεκινούσε από τα 8 ΜHz και έφτανε στα 16 MHz. Ενσωμάτωνε 84.000 τρανζίστορ, δηλαδή τουλάχιστον 10.000 φορές λιγότερα από όσα περιέχει ένας σημερινός μικροεπεξεργαστής. Είχε δυνατότητα διευθυνσιοδότησης στα 24 bit (δίαυλος διευθύνσεων, address bus), δηλαδή διαχειριζόταν 224 byte μνήμης, ήτοι 16.777.216 byte ή 16 Μb. Με τα εξωτερικά κυκλώματα επικοινωνούσε με δίαυλο δεδομένων (data bus) των 16 bit. Τροφοδοτείτο με μία τάση στα 5V Χρησιμοποιήθηκε σε ελάχιστους υπολογιστές: Στο Unix PC, της εταιρείας AT&T, που παρουσιάστηκε το 1985 με λειτουργικό UNIX. Στο 9836, της Hewlett-Packard,, το οποίο παρουσιάστηκε το 1983 και είχε λειτουργικό της HP σε ROM-BASIC. Ως αναβάθμιση στην Amiga της Commodore και τα 520/1040ST της ATARI. Ιστοσελίδα με χαρακτηριστικά όλων των επεξεργαστών (Αγγλικά) Ιστοσελίδα με αναλυτικές πληροφορίες μικροεπεξεργαστών (Αγγλικά)
|
Ο 68010 ήταν ένας μικροεπεξεργαστής 16/32-bit που σχεδίασε, παρήγαγε και παρουσίασε η εταιρεία Motorola τον Ιανουάριο του 1983. Ο 68010 παρουσιάστηκε ως μια μικρή αναβάθμιση του 68000. Δεν αποτέλεσε εμπορική επιτυχία καθώς η ταχύτητα του ήταν λιγότερο από 10% υψηλότερη του προκατόχου του (68000), ενώ από την πρώτη στιγμή κυκλοφορίας του, η αγορά προσέβλεπε στον διάδοχο του 68020.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/Motorola_68010
|
Πάντσο Βλαντιγκέροφ
|
Ο Βλαντιγκέροφ γεννήθηκε στη Ζυρίχη της Ελβετίας, αλλά πέρασε τη ζωή του στο Σούμεν της Βουλγαρίας. Η μητέρα του, Δρ. Ελίζα Παστερνάκ (Eliza Pasternak) ήταν Ρώσο-εβραϊκής προέλευσης και, πιθανόν, μακρινή συγγενής του διάσημου συγγραφέα Μπορίς Παστερνάκ, αλλά δεν υπάρχουν απολύτως αποδεικτικά στοιχεία για να υποστηρίξουν αυτή τη σχέση. Ο πατέρας του, Δρ. Χαραλάν Βλαντιγκέροφ (Haralan Vladigerov) ήταν δικηγόρος και πολιτικός στη Βουλγαρία. Ο Πάντσο Βλαντιγκέροφ έπαιζε πιάνο και συνέθετε από νεαρή ηλικία. Το 1910, δύο χρόνια μετά τον πρώιμο θάνατο του πατέρα του, ο ίδιος και η υπόλοιπη οικογένειά του εγκαταστάθηκαν στη Σόφια, όπου άρχισε να μελετά σύνθεση με τον Ν. Χριστόφ (Dobri Hristov), διακεκριμένο Βούλγαρο συνθέτη της προηγούμενης γενιάς. Ο παππούς από την πλευρά της μητέρας του, Λ. Παστερνάκ (Leon Pasternak), Ρώσο-εβραίος που εγκατέλειψε την Οδησσό και εγκαταστάθηκε στη Ζυρίχη λίγα χρόνια πριν από τη γέννηση τού Πάντσο, υπήρξε ιδιαίτερα σημαντικός για τη μουσική του εξέλιξη. Μαθηματικός στο επάγγελμα, πρωταθλητής σκακιστής και ερασιτέχνης μουσικός και συνθέτης, έπαιζε βιολί με τον Πάντσο και τον δίδυμο αδελφό του. Προς τιμήν του, αργότερα, ο Βλαντιγκέροφ θα συνθέσει το 1950, τη μεγάλη συμφωνία «Εβραϊκό Ποίημα», Opus 47, με βάση τον εβραϊκό σκοπό που τού μάθαινε ο παππούς του. Η συμφωνία αυτή έλαβε, το 1952, την υψηλότερη τιμή που δίνεται από τη βουλγαρική κυβέρνηση σε καλλιτέχνη, το «Βραβείο Ντιμιτρόφ», και θα αποσπάσει τον θαυμασμό των συναδέλφων του. Ο διάσημος Ντμίτρι Σοστακόβιτς είχε δηλώσει: «Τέτοιο έργο γράφεται μόνο κάθε εκατό χρόνια». Το 1912, η μητέρα του Βλαντιγκέροφ κατάφερε να πάρει κρατική υποτροφία για τα παιδιά της, για σπουδές στο Βερολίνο, όπου ο Πάντσο και ο δίδυμος αδελφός του, βιολονίστας Λ. Βλαντιγκέροφ (Luben Vladigerov), εγγράφηκαν στο Staatliche Akademische Hochschule für Musik (τώρα τμήμα του Πανεπιστημίου Τεχνών του Βερολίνου), που τελούσε υπό την αιγίδα της Ακαδημίας Τεχνών. Ο Πάντσο σπούδασε μουσική θεωρία και σύνθεση με τον Π. Χουόν (Paul Juon) και πιάνο με τον Κ. Χ. Μπαρθ (Karl Heinrich Barth). Το 1920, αποφοίτησε από την Ακαδημία αφού σπούδασε πιάνο με τον Λ. Κρόιτσερ (Leonid Kreutzer) και σύνθεση με τους Φ. Γκέρνσαϊμ (Friedrich Gernsheim) και Γ. Σούμαν (Georg Schumann). Πήρε δύο φορές το Βραβείο Μέντελσον της Ακαδημίας (το 1918 και το 1920). Μετά την αποφοίτησή του, ο Βλαντιγκέροφ έγινε μουσικός διευθυντής στο Γερμανικό Θέατρο του Βερολίνου και συνεργάστηκε με τον διάσημο θεατρικό διευθυντή Μ. Ράινχαρτ (Max Reinhardt). Το 1932, μετά από πολλούς δισταγμούς, αποφάσισε να επιστρέψει στη Σόφια, όπου διορίστηκε καθηγητής πιάνου, μουσικής δωματίου και σύνθεσης στην Κρατική Ακαδημία Μουσικής η οποία, τώρα, φέρει το όνομά του. Έμεινε εκεί μέχρι την απόσυρσή του, το 1972.Ο Βλαντιγκέροφ απέκτησε σημαντική φήμη στην Ευρώπη, στη δεκαετία του 1920, όταν πολλά από τα έργα του δημοσιεύθηκαν από την Universal Edition στη Βιέννη και κυκλοφόρησαν σε δίσκους LP από τη γερμανική δισκογραφική εταιρεία Deutsche Grammophon, προτού εκτελεστούν σε όλη την Ευρώπη και τις ΗΠΑ. Ως πιανίστας και συνθέτης ταξίδεψε στις περισσότερες ευρωπαϊκές χώρες, με ορχήστρες που εκτελούσαν κυρίως δικά του έργα. Το 1969, τού απονεμήθηκε το βραβείο Herder από το Πανεπιστήμιο της Βιέννης. Η Βουλγαρική δισκογραφική εταιρεία Balkanton κυκλοφόρησε μια έκδοση της σκηνικής και συμφωνικής μουσικής του σε τέσσερις σειρές, από επτά LPs η καθεμία. Υπήρξε, επίσης, πολύ σεβαστός μουσικοπαιδαγωγός. Στους μαθητές του περιλαμβάνονται, πρακτικά, όλοι οι βούλγαροι συνθέτες της επόμενης γενιάς, όπως οι Α. Ραΐτσεφ (Alexander Raichev), Α. Γιοσίζοφ (Alexander Yossifov), Σ. Ρεμένκοφ (Stefan Remenkov) και πολλοί άλλοι, καθώς και ο πιανίστας Α. Βάισενμπεργκ (Alexis Weissenberg). Πέθανε το 1978, στη Σόφια. Το σπίτι του, έχει μετατραπεί σε μουσείο. Ο Βλαντιγκέροφ συνέθεσε έργα σε ποικίλες φόρμες, όπως μία όπερα, ένα μπαλέτο, συμφωνική μουσική, πέντε κοντσέρτα για πιάνο, δύο κονσέρτα για βιολί, μουσική δωματίου, όπως μεταγραφές για βιολί και πιάνο και πολυάριθμες συνθέσεις για σόλο πιάνο, 13 μεταγενέστερες μεταγραφές παλαιότερων έργων για δύο πιάνα, 50 μεταγραφές λαϊκών τραγουδιών για φωνή και πιάνο/ορχήστρα, 20 τραγούδια για φωνή και πιάνο, δέκα χορωδιακά τραγούδια με πιάνο/ορχήστρα, και πολλή προγραμματική μουσική για τις παραστάσεις διαφόρων θεάτρων στο Βερολίνο, τη Βιέννη και τη Σόφια. Είναι, πιθανότατα, ο σημαντικότερος Βούλγαρος συνθέτης όλων των εποχών. Ήταν από τους πρώτους που συνδύασε με επιτυχία τα ιδιώματα της βουλγαρικής λαϊκής μουσικής και της κλασσικής μουσικής. Ανήκε στους επονομαζόμενους βούλγαρους συνθέτες δεύτερης γενιάς, και ήταν από τα ιδρυτικά μέλη της Βουλγαρικής Εταιρείας Σύγχρονης Μουσικής (1933), η οποία αργότερα μετονομάστηκε σε Ένωση Βουλγάρων Συνθετών. Εισήγαγε πρώτος πλήθος μορφών της βουλγαρικής μουσικής, όπως τη σονάτα για βιολί και το τρίο με πιάνο. Τα έργα του διακρίνονται, κυρίως, από βιρτουόζικη τεχνική σύνθεσης και είναι έντονα ζωηρά, «πολύχρωμα και φωτεινά, λουσμένα στο πάθος», σαφέστατα επηρεασμένα από τους ρυθμούς, τη μετρική και τα μελωδικά και τονικά χαρακτηριστικά της βουλγαρικής λαϊκής μουσικής. Η μουσική του εγκωμιάστηκε από προσωπικότητες μεγάλης εμβέλειας όπως τους Ρίχαρντ Στράους, Ντμίτρι Σοστακόβιτς και Αράμ Χατσατουριάν. Έργα του έχουν εκτελέσει καλλιτέχνες, όπως οι Α. Βάισενμπεργκ (Alexis Weissenberg), Ν. Όιστραχ ( David Oistrakh) και Ε. Γκίλελς (Emil Gilels). Ωστόσο, εξακολουθεί να παραμένει σχετικά άγνωστος έξω από τη χώρα του. Τσαρ Καλογιάν, όπερα (1936) Ο Θρύλος της Λίμνης, μπλέτο (1946) Συμφωνικός Θρύλος, op. 8 (1919) Σκανδιναβική Σουίτα, op. 13 (1921) Μπουρλέσκ, για βιολί και ορχήστρα, op. 14 (1922) Βουλγαρική Ραψωδία «Βαρντάρ», op. 16 (αρχικά για βιολί και πιάνο 1922, ενορχηστρωμένη το 1928) Έξι Εξωτικά Πρελούδια, op. 17 (1924, ενορχηστρωμένη το 1955) Βουλγαρική Σουίτα, op. 21 (1926, ενορχηστρωμένη το 1927) Επτά Βουλγαρικοί Συμφωνικοί Χοροί, op. 23 (1931) Γη, εισαγωγή op. 27 (1933) Συμφωνία αριθ. 1 σε Ρε Ελάσσονα, op. 33 (1939) Τέσσερις Ρουμανικοί Συμφωνικοί Χοροί, op. 38 (1942) Horo Staccato (σε συνεργασία με τον Diniku, 1942) Ενάτη Σεπτεμβρίου, εισαγωγή, op. 45 (1949) Κοντσέρτο Φαντασία για βιολοντσέλο και ορχήστρα, op. 35 (1949) Εβραϊκό ποίημα, op. 47 (1951) Δραματικό ποίημα «Τραγούδι για την Ειρήνη», op. 52 (1956) Έξι Νοβελέτες, πάνω στα op. 59 και op. 60 Σονάτα για βιολί και πιάνο op. 1 (1914) Δύο Αυτοσχεδιασμοί («Ερωτικό Ποίημα» και «Σε Δημοφιλές Ύφος») op. 7 (1919) Κοντσέρτο για βιολί αρ. 1, op. 11 (1921) Δύο Βουλγαρικές Παραφράσεις («Horo» και «Rachenitza») op. 18 (1925) Δύο κομμάτια («Romance» και «Orientale»), op. 20 (1926) 5 κοντσέρτα για πιάνο (op. 6, 22, 31, 48 και 58) Κουαρτέτο εγχόρδων, op. 34 (1940) Ακουαρέλες (1942) Ντιβερτιμέντο (1943) Κοντσέρτο για βιολί αρ. 2, op. 61 (1968) Τέσσερα κομμάτια, op. 2 (1915) Δέκα Εντυπώσεις, op. 9 (1920) Τέσσερα κομμάτια, op. 10 (1922) Τρία κομμάτια, op. 15 (1922) Σονατίνα κοντσερτάντε, op. 28 (1934) Έξι Μινιατούρες «Σούμεν», op. 29 (1934) Επεισόδια, op. 36 (1941) Εικόνες, op. 46 (1950) Σουίτα πέντε κομματιών, op. 51 (1954) Τρεις Μπαγκατέλες, op. 70 (1978) «Λεξικό Μουσικής και Μουσικών» (Dictionary of Music and Musicians) του George Grove, D. C. L (Oxford, 1880) Baker’s biographical dictionary of musicians, on line Rob. Eitner, Biographisch-bibliographisches Quellen-LexiKon, on line Kennedy, Michael Λεξικό Μουσικής της Οξφόρδης (Oxford University Press Αθήνα: Γιαλλέλης, 1989) ISBN 960-85226-1-7 Νάσος Μαγγιώρος, επιμέλεια λήμματος στην εγκυκλοπαίδεια «Πάπυρος Λαρούς Μπριτάνικα», έκδοση 1991, τόμος 14, σ. 410 Enciclopedia Bompiani-Musica, Milano (εκδ. ΑΛΚΥΩΝ, 1985) Eric BlomThe New Everyman Dictionary of Music (Grove Weidenfeld, N. York, 1988) Schlüren, Christoph (2004). "Publication of Preface to Score of Vladigerov's 1st Violin Concerto". Musikproduktion Juergen Hoeflich. Retrieved 2007-12-11.
|
Ο Πάντσο Χαραλάνοφ Βλαντιγκέροφ (ορθότερη προφορά Βλαντιγκέροβ Pancho Haralanov Vladigerov, ή Wladigeroff, Wladigerow, Vladiguerov και Vladigueroff, βουλγαρικά: Панчо Хараланов Владигеров, Ζυρίχη 13 Μαρτίου 1899 – Σόφια 8 Σεπτεμβρίου 1978) ήταν Βούλγαρος συνθέτης, πιανίστας και μουσικοπαιδαγωγός του 20ού αιώνα.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A0%CE%AC%CE%BD%CF%84%CF%83%CE%BF_%CE%92%CE%BB%CE%B1%CE%BD%CF%84%CE%B9%CE%B3%CE%BA%CE%AD%CF%81%CE%BF%CF%86
|
Μιχαήλ Άγγελος
|
Ο Μιχαήλ Άγγελος γεννήθηκε στις 6 Μαρτίου 1475 στο Καπρέζε της Ιταλίας, μια κωμόπολη 60 χλμ μακριά από τη Φλωρεντία και που σήμερα, προς τιμήν του, λέγεται Καπρέζε Μικελάντζελο. Ήταν γιος του Λουντοβίκο ντι Μπουοναρότι ντι Σιμόνι και της Φραντσέσκα ντι Νέρι ντελ Μινιάτο ντι Σιένα. Η οικογένεια Μπουοναρότι είχε καταγωγή από παλαιά Φλωρεντινή οικογένεια και μέλη της είχαν στο παρελθόν καταλάβει σημαντικά αξιώματα. Η οικονομική ευημερία της φαίνεται πως ανατράπηκε στα μέσα του 15ου αιώνα. Το 1474, ο πατέρας του διορίστηκε ως τοποτηρητής (podestà) στην πόλη Κιούζι και αργότερα στο Καπρέζε. Ο Μιχαήλ Άγγελος είχε άλλα τέσσερα αδέλφια ενώ κατά την γέννα του τελευταίου, το 1481, η μητέρα του πέθανε. Αργότερα, η οικογένεια εγκαταστάθηκε στην πόλη Σετινιάνο, κοντά στη Φλωρεντία, όπου ο Λουντοβίκο εμπιστεύτηκε την ανατροφή του Μιχαήλ σε μία παραμάνα. Παρά την εμφανή κλίση του στη ζωγραφική και κατόπιν επιθυμίας του πατέρα του, σπούδασε αρχικά υπό την καθοδήγηση του ουμανιστή Φραντσέσκο ντ' Ουρμπίνο, αλλά το 1487 ξεκίνησε ως μαθητευόμενος στο εργαστήριο ζωγραφικής του Ντομένικο Γκιρλαντάγιο. Εκεί ήρθε σε επαφή με την τεχνική της νωπογραφίας και εξασκήθηκε στο σχέδιο. Θεωρείται πιθανό πως ο Μιχαήλ Άγγελος παρέμεινε στο εργαστήριο του Γκιρλαντάγιο στην διάρκεια τριών ετών μαθητείας, σύμφωνα με σχετική σύμβαση που είχε υπογράψει ο πατέρας του το 1488, ωστόσο υπήρξε σε μεγάλο βαθμό αυτοδίδακτος. Επισκεπτόμενος τον Κήπο των Μεδίκων, όπου διατηρείτο σημαντική συλλογή από αρχαία γλυπτά υπό την εποπτεία του γλύπτη Μπρετόλντο ντι Τζοβάνι, διδάχθηκε την τέχνη της γλυπτικής ενώ παράλληλα γνώρισε τον Λορέντσο των Μεδίκων, επιφανή άρχοντα της Φλωρεντίας, ο οποίος τον εισήγαγε στην αυλή του. Εκπαιδεύτηκε δίπλα στους γιους του Λορέντσο, ενώ συνδέθηκε με τον Μαρσίλιο Φιτσίνο και τον ποιητή Άντζελο Πολιτσιάνο καθώς και τις ιδέες του νεοπλατωνισμού. Σε αυτή την περίοδο, ο Μιχαήλ Άγγελος ολοκλήρωσε δύο μαρμάρινα ανάγλυφα, την Παναγία της Σκάλας (1490-1492) και την Μάχη των Κενταύρων (1491-1492), έργο κατά παραγγελία του Λορέντσο και βασισμένο σε ένα θέμα που πρότεινε ο Πολιτσιάνο. Μετά το θάνατο του Λορέντσο, στις 8 Απριλίου 1492, και αφού επέστρεψε για ένα διάστημα στο πατρικό του σπίτι, στη συνέχεια φιλοξενήθηκε στο μοναστήρι του Σάντο Σπίριτο (Santo Spirito), όπου του δόθηκε η δυνατότητα να αποκτήσει γνώσεις ανατομίας, μελετώντας τα πτώματα του γειτονικού νοσοκομείου. Σε ανταπόδοση της φιλοξενίας, ο Μιχαήλ Άγγελος φιλοτέχνησε έναν ξυλόγλυπτο Εσταυρωμένο (1493), έργο το οποίο δώρισε στο μοναστήρι. Στην ίδια χρονική περίοδο ανήκει και το πρώτο ίσως πολύ σημαντικό γλυπτό του, ο Ηρακλής, έργο που αρχικά τοποθετήθηκε στο Παλάτσο Στρότσι αλλά αργότερα μεταφέρθηκε στη Γαλλία όπου πιθανά καταστράφηκε τον 18ο αιώνα. Ο Μιχαήλ Άγγελος παρέμεινε στην υπηρεσία των Μεδίκων, μετά την ανάληψη της εξουσίας από τον γιο του Λορέντσο, τον Πιέρο των Μεδίκων, ωστόσο το καθεστώς του επρόκειτο να καταρρεύσει μετά από την άνοδο του μοναχού Τζιρόλαμο Σαβοναρόλα και της απήχησης των κηρυγμάτων του. Υπό τον φόβο αντιποίνων, ως ευνοούμενος των Μεδίκων, ο Μιχαήλ Άγγελος εγκατέλειψε τη Φλωρεντία και αφού έμεινε για ένα διάστημα στη Βενετία, εγκαταστάθηκε αργότερα στην Μπολόνια. Εκεί εξασφάλισε μία σημαντική παραγγελία για την ολοκλήρωση τριών ημιτελών γλυπτών, για την εκκλησία του Σαν Ντομένικο. Παρέμεινε στην Μπολόνια για περισσότερο από ένα χρόνο και επέστρεψε στη Φλωρεντία το Νοέμβριο του 1495. Ο Μιχαήλ Άγγελος, σε αντίθεση με τον Λεονάρντο ντα Βίντσι που θεωρούσε τον Σαβοναρόλα φανατικό, επηρεάστηκε από τα κηρύγματά του, τα οποία ενδεχομένως να συνέβαλαν στην θρησκευτική του συγκρότηση. Στις 26 Ιουνίου 1496 επισκέφτηκε τη Ρώμη. Νωρίτερα, είχε φιλοτεχνήσει έναν μαρμάρινο ερωτιδέα, του οποίου όμως η θεματολογία έκανε αδύνατη την πώλησή του, στο καθεστώς της Φλωρεντίας του Σαβοναρόλα. Για το λόγο αυτό, ο Λορέντσο Ποπολάνο, συγγενής των Μεδίκων, πρότεινε να αλλοιώσει τα χαρακτηριστικά του έργου ώστε να φαίνεται ως αρχαία δημιουργία. Με αυτό τον τρόπο πωλήθηκε στον καρδινάλιο Ραφαέλε Ριάριο, ο οποίος - όταν αργότερα αποκαλύφθηκε η αλήθεια - προσκάλεσε τον Μιχαήλ Άγγελο στη Ρώμη προκειμένου να γνωρίσει τον ταλαντούχο καλλιτέχνη. Στη Ρώμη, ο Μικελάντζελο φιλοτέχνησε ένα Βάκχο μετά από παραγγελία του Ριάριο, ενώ αργότερα ανέλαβε την δημιουργία της πιετά (αποκαθήλωση) του Βατικανού, στην Βασιλική του Αγίου Πέτρου, έργο που απεικονίζει την Παναγία να κρατά στα χέρια της το σώμα του Χριστού μετά τη σταύρωση. Η πιετά συνέβαλε καθοριστικά στην καταξίωσή του, ενώ αποτελεί και το μοναδικό έργο που φέρει την υπογραφή του Μικελάντζελο, ο οποίος φρόντισε να χαράξει τις λέξεις MICHEL ANGELUS BONAROTUS FLORENT FACIBAT. Ο Μιχαήλ Άγγελος έμεινε στην πόλη της Ρώμης για περίπου πέντε χρόνια και στη συνέχεια επέστρεψε στη Φλωρεντία, η οποία προερχόταν από μία περίοδο πολιτικής αστάθειας μετά την καταδίκη του Σαβοναρόλα. Χάρη στη φήμη που είχε αποκτήσει στη Ρώμη, ανέλαβε αρκετές παραγγελίες έργων. Μεταξύ αυτών ξεχωρίζει η ανάθεση του Δαβίδ, για τον καθεδρικό ναό της Φλωρεντίας, ενός μαρμάρινου γλυπτού μεγάλων διαστάσεων. Το έργο ολοκληρώθηκε το 1504 προσδίδοντας μεγάλο κύρος στο Μικελάντζελο. Αποτέλεσε παράλληλα σύμβολο της νέας Φλωρεντινής δημοκρατίας, με αποτέλεσμα να τοποθετηθεί τελικά στην Πιάτσα ντέλλα Σινιορία (Plazza della Signoria) μπροστά από το Παλάτσο Βέκιο (Palazzo Vecchio). Το 1505 ο Μιχαήλ Άγγελος επέστρεψε στη Ρώμη μετά από πρόσκληση του νέου Πάπα Ιουλίου Β΄, ο οποίος του ανέθεσε τη δημιουργία ενός επιβλητικού μαυσωλείου. Το έργο αυτό τελικά έμεινε ημιτελές, ωστόσο κατά τη διάρκεια της επεξεργασίας του, ο Μικελάντζελο αναλάμβανε παράλληλα και άλλες παραγγελίες. Μία από αυτές αφορούσε στη διακόσμηση του θόλου του Παπικού Παρεκκλησίου (Καπέλα Σιξτίνα), με νωπογραφίες των δώδεκα Αποστόλων. Ο Μιχαήλ Άγγελος αντιπρότεινε ένα περισσότερο σύνθετο και φιλόδοξο εγχείρημα, δημιουργώντας τελικά, σε διάστημα τεσσάρων ετών (1508-1512), περισσότερες από 300 βιβλικές φιγούρες και άλλες θρησκευτικές παραστάσεις, όπως σκηνές από τη Γένεση, την ιστορία του Νώε ή τη Δευτέρα Παρουσία. Τα τέσσερα αυτά χρόνια, λέγεται, ότι ο Μικελάντζελο δεν βγήκε από την Καπέλα Σιξτίνα παρά ελάχιστα και δεν επέτρεψε σε κανέναν να δει το έργο του, δημιουργώντας έτσι μια αναστάτωση, μια φήμη και πλήθος κόσμου συνέρρεε έξω από το Παρεκκλήσι. Σημαντική καινοτομία υπήρξε επίσης η απεικόνιση θεμάτων που προέρχονταν από την αρχαία ελληνική και ρωμαϊκή παράδοση, χωρίς άμεση σχέση με τη χριστιανική θρησκεία, όπως οι Σίβυλλες. Ο θόλος ήταν τόσο ψηλά που επινόησε μία τεχνοτροπία. Ζωγράφισε παραμορφωμένες τις φιγούρες, έτσι ώστε ο θεατής, που βρίσκεται αρκετά μέτρα πιο κάτω, να τις βλέπει κανονικές. Στις αρχές του 1513 σημειώθηκε ο θάνατος του Ιουλίου Β΄ και ο διάδοχος του, Λέων Ι΄ του ανέθεσε την ανακατασκευή της πρόσοψης της εκκλησίας του Σαν Λορέντσο, στη Φλωρεντία. Εργάστηκε για το σκοπό αυτό για τρία χρόνια, ωστόσο ο πάπας τελικά απέρριψε το σχέδιο. Στη συνέχεια ανέλαβε την ανέγερση ενός νέου σκευοφυλακίου για την ίδια εκκλησία, με σκοπό να περιέχει τους τάφους του Λορέντσο του Μεγαλοπρεπή, του αδελφού του Τζουλιάνο καθώς και των ομώνυμων πρόωρα χαμένων δουκών. Ο θάνατος του πάπα, το 1521 και η άνοδος του Αδριανού ΣΤ΄ αναστέλουν προσωρινά τις εργασίες, οι οποίες συνεχίστηκαν όταν στον παπικό θρόνο ανέβηκε ο Κλήμης Ζ΄. Αν και το έργο έμεινε ημιτελές, αποτελεί σημαντικό δείγμα της συνύπαρξης της αρχιτεκτονικής με τη γλυπτική, σύμφωνα με το καλλιτεχνικό όραμα του Μιχαήλ Άγγελου. Το 1528, του ανατέθηκε σημαντικός ρόλος για την υπεράσπιση της πόλης, απέναντι στα στρατεύματα του Καρόλου Ε΄ και ανέλαβε επόπτης των έργων οχύρωσής της. Πριν από την πολιορκία της πόλης, κατέφυγε στη Γαλλία, προσκεκλημένος του Φραγκίσκου Α΄, με αποτέλεσμα να χαρακτηριστεί λιποτάκτης, ωστόσο πολύ σύντομα υπέβαλε αίτηση επιστροφής, η οποία έγινε δεκτή. Στις 12 Αυγούστου 1530, η Φλωρεντία υπέγραψε συνθηκολόγηση, ενώ μετά την επιστροφή των Μεδίκων, ο Μιχαήλ Άγγελος παρέμεινε στην πόλη, συνεχίζοντας το έργο του πάνω στο σκευοφυλάκιο καθώς και στην Λαυρεντιανή Βιβλιοθήκη. Στις αρχές της δεκαετίας του 1530, επισκέφτηκε εκ νέου τη Ρώμη πραγματοποιώντας προσπάθεια να ολοκληρώσει τον Τάφο του Ιούλιου Β'. Οι εργασίες διακόπηκαν την περίοδο 1534-1541, όταν ανέλαβε να ζωγραφίσει την Δευτέρα Παρουσία στην Καπέλα Σιξτίνα. Στα τελευταία χρόνια της εξουσίας του πάπα Παύλου Γ΄, ανέλαβε επίσης μία σειρά από αρχιτεκτονικά έργα, με σημαντικότερα ίσως αυτά που αφορούσαν την αναμόρφωση της πλατείας του Καπιτωλίου και το Παλάτσο Φαρνέζε. Το 1546, διορίστηκε υπεύθυνος αρχιτέκτονας για την ολοκλήρωση της κατασκευής της βασιλικής του Αγίου Πέτρου. Τα σχέδια που ακολουθήθηκαν ανήκαν στον Ντονάτο Μπραμάντε, ωστόσο ο Μιχαήλ Άγγελος σχεδίασε το θόλο της, η κατασκευή του οποίου ολοκληρώθηκε πριν το θάνατό του, αν και η τοποθέτησή του έλαβε χώρα μεταγενέστερα. Πέθανε στις 18 Φεβρουαρίου του 1564. Σύμφωνα με τον Βαζάρι, διατύπωσε τη διαθήκη του λέγοντας πως αφήνει "την ψυχή του στο Θεό, το σώμα του στη γη και τα υλικά αγαθά στους πιο κοντινούς συγγενείς". Η σορός του εναποτέθηκε σε μία σαρκοφάγο στην Εκκλησία των Αγίων Αποστόλων στη Ρώμη, αλλά μετά από λίγες ημέρες, ο ανιψιός του, Λιονάρντο Μπουανόρι, οργάνωσε την κλοπή της, μεταφέροντας το λείψανο στην Βασιλική της Santa Croce της Φλωρεντίας, εκπληρώνοντας σχετική επιθυμία του ίδιου του Μιχαήλ Άγγελου. Giorgio Vasari, Le vite de' più eccellenti pittori, scultori, e architettori, 1550 (Τζόρτζιο Βαζάρι, Οι βίοι των εξοχοτέρων ζωγράφων, γλυπτών και αρχιτεκτόνων -αποσπασματική ελληνική μετάφραση από τον Στέλιο Λυδάκη, "Κανάκης", 1995) Gilles Néret, Michelangelo, Taschen, 2004 Ascanio Condivi, The Life of Michel-Angelo, Pennsylvania State University Press ISBN 0-271-01853-4 Giorgio Vasari, Frank Sadowski, Gaston Du C. De Vere, Life of Michelangelo, Alba House Society of St. Paul, 2003 ISBN 0-8189-0935-8 michelangelo.com (Αγγλικά) Catholic Encyclopedia: Michelangelo (Αγγλικά) The Digital Michelangelo Project (Αγγλικά) Βιογραφικό & έργα του (Ανακτήθηκε 30 Απριλίου 2011) Έργα Μιχαήλ Αγγέλου
|
Ο Μικελάντζελο ντι Λοντοβίκο Μπουοναρότι Σιμόνι (Michelangelo di Lodovico Buonarroti Simoni, 6 Μαρτίου 1475 – 18 Φεβρουαρίου 1564), γνωστός περισσότερο ως Μιχαήλ Άγγελος, ήταν Ιταλός γλύπτης, ζωγράφος, αρχιτέκτονας και ποιητής της Αναγέννησης, που άσκησε απαράμιλλη επίδραση στην ανάπτυξη της δυτικής τέχνης. Σήμερα αναγνωρίζεται ως ένας από τους σπουδαιότερους και ποιό γνωστούς δημιουργούς στην ιστορία της τέχνης. Υπήρξε ο μοναδικός καλλιτέχνης της εποχής, του οποίου η βιογραφία εκδόθηκε πριν τον θάνατό του, στους Βίους του Τζόρτζιο Βαζάρι, ο οποίος επέλεξε να τον τοποθετήσει στην κορυφή των καλλιτεχνών, χρησιμοποιώντας για τον Μιχαήλ Άγγελο το προσωνύμιο ο θεϊκός (Il Divino). Στα δημοφιλέστερα έργα του ανήκουν οι νωπογραφίες που φιλοτέχνησε για το Παπικό παρεκκλήσιο του Βατικανού (Καπέλα Σιξτίνα), το άγαλμα του Δαβίδ και η Πιετά (αποκαθήλωση) στην Βασιλική του Αγίου Πέτρου, στη Ρώμη.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9C%CE%B9%CF%87%CE%B1%CE%AE%CE%BB_%CE%86%CE%B3%CE%B3%CE%B5%CE%BB%CE%BF%CF%82
|
Ζαν-Πιερ Παπέν
|
Ο Παπέν είναι γιος επαγγελματία ποδοσφαιριστή, του Γκι Παπέν. Μετά το διαζύγιο των γονιών του, μετακόμισε για να ζήσει με τη γιαγιά του στο Germont, μια γαλλική πόλη που βρίσκεται κοντά στα βελγικά σύνορα. Στην ηλικία των 15, ξεκίνησε την επαγγελματική του καριέρα με την Βαλενσιέν, στη Βόρεια Γαλλία, πριν μετακομίσει στη Μπριζ στο Βέλγιο. Είχε μια πολύ επιτυχημένη χρόνια σημειώνοντας 32 τέρματα σε 43 παιχνίδια. Αν και έπαιξε μόνο μία σεζόν για το σύλλογο, εξελέγη ως ο καλύτερος ξένος παίκτης από τους οπαδούς της ομάδας το 2008.Η μεταγραφή στη Μαρσέιγ του πρόσφερε τα καλύτερα χρόνια της καριέρας του. Εκτός από τη μέτρια πρώτη του σεζόν (13 γκολ), σημείωνε είκοσι γκολ τουλάχιστον κάθε χρόνο, ενώ έγινε και αρχηγός της ομάδας της Μασσαλίας. Κατέκτησε τέσσερα συνεχόμενα πρωταθλήματα (1989–1992), ένα νταμπλ το 1989 και έφτασε στον τελικό του Ευρωπαϊκού Κυπέλλου Πρωταθλητριών το 1991, χάνοντας από τον Ερυθρό Αστέρα Βελιγραδίου στα πέναλτι.Κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου, σημείωσε 181 γκολ σε 279 παιχνίδια και ήταν ο πρώτος σκόρερ του πρωταθλήματος για πέντε συνεχόμενες αγωνιστικές περιόδους (από το 1988 έως το 1992). Κέρδισε τη Χρυσή Μπάλα, που απονεμήθηκε στον κορυφαίο ποδοσφαιριστή της Ευρώπης, το 1991. Είναι ο μόνος Γάλλος παίκτης που κέρδισε αυτό το βραβείο ενώ έπαιζε σε γαλλικό σύλλογο. Ήταν παραγωγικός επιθετικός στη γαλλική ποδοσφαιρική σκηνή αλλά, σε αντίθεση με πολλούς άλλους Γάλλους σπουδαίους παίκτες, δεν έγινε ποτέ επιτυχημένος στο εξωτερικό. Το 1992 προσχώρησε στους ιταλική Μίλαν χωρίς ποτέ να καθιερωθεί ως τακτικό μέλος της ομάδας λόγω τραυματισμών και προβλημάτων προσαρμογής. Ως ξένος παίκτης εκείνα τα χρόνια, υπέφερε επίσης από τον κανόνα των τριών αλλοδαπών που τον έκανε να ανταγωνίζεται με άλλους ξένους παίκτες της ομάδας και κυρίως τους τρεις Ολλανδούς (Μάρκο Βαν Μπάστεν, Ρουντ Γκούλιτ και Φρανκ Ράικαρτ) για το χρόνο συμμετοχής. Έπαιξε ως αναπληρωματικός κατά τη διάρκεια του τελικού του Τσάμπιονς Λιγκ του 1993, στον οποίο η Μίλαν έχασε από τον πρώην σύλλογό του Μαρσέιγ. Κέρδισε τον κορυφαίο διασυλλογικό Ευρωπαϊκό τίτλο τον επόμενο χρόνο, αλλά δεν έπαιξε στον τελικό.Το 1994, πήρε μεταγραφή στη Μπάγερν Μονάχου αλλά τη πρώτη του χρονιά αντιμετώπισε και πάλι από τραυματισμούς. Στη δεύτερη χρονιά του στη Γερμανία ήταν μέρος της ομάδας που κέρδισε το Κύπελλο ΟΥΕΦΑ με αντίπαλο τη Μπορντό, ενός συλλόγου στον οποίο ο ίδιος θα ενταχθεί την επόμενη σεζόν. Με τη Μπορντό, έχασε τον τελικό του Κυπέλλου Γαλλίας του 1997 με αντίπαλο την ΡΚ Στρασμπούρ. Η επαγγελματική καριέρα του τελείωσε το 1999 με ομάδα της δεύτερης κατηγορίας. Ολοκλήρωσε την καριέρα του ως παίκτης στο ερασιτεχνικό σωματείο US Cap-Ferret μεταξύ του 2001 και του 2004.Ο Παπέν σημείωσε 30 γκολ για την Εθνική Γαλλίας σε 54 αγώνες. Η πρώτη του συμμετοχή ήταν σε φιλικό αγώνα με τη Βόρεια Ιρλανδία τον Φεβρουάριο του 1986 και αγωνίστηκε στο Παγκόσμιο Κύπελλο του 1986. Σημείωσε δύο γκολ σε τέσσερα παιχνίδια: πρώτο κατά τη διάρκεια του πρώτου αγώνα της Γαλλίας απέναντι στον Καναδά (1–0) και στη συνέχεια κατά τη νίκη της Γαλλίας κατά του Βελγίου (4–2), βοηθώντας τη Γαλλία να τερματίσει στην τρίτη θέση. Η γαλλική εθνική ομάδα δεν κατάφερε να προκριθεί στο Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα του 1988 και για τα Παγκόσμια Κύπελλα 1990 και 1994 και έτσι η επόμενη μεγάλη διοργάνωση που συμμετείχε ήταν το Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα Ποδοσφαίρου 1992 στη Σουηδία. Ο Παπέν σημείωσε 9 γκολ κατά τη διάρκεια του προκριματικού γύρου. Ωστόσο, η Γαλλία ήταν απογοητευτική στην τελική φάση. Το τελευταίο του παιχνίδι για την εθνική ήταν το 1995.Κατά τη διάρκεια της επαγγελματικής του καριέρας σημείωσε 374 γκολ σε επίσημους αγώνες, αριθμός μεγαλύτερος από οποιοδήποτε άλλο Γάλλο ποδοσφαιριστή στην μέχρι τότε ιστορία. Μετά το τέλος της ποδοσφαιρικής του σταδιοδρομίας ακολούθησε καριέρα προπονητή σε μικρούς γαλλικούς συλλόγους χωρίς αξιοσημείωτη επιτυχία. Μπριζ Κύπελλο Βελγίου : 1985–86Μαρσέιγ Πρωτάθλημα Γαλλίας (4) : 1988–89 , 1989–90 , 1990–91 , 1991–92 Κύπελλο Γαλλίας : 1988–89Μίλαν Πρωτάθλημα Ιταλίας (2) : 1992–93 , 1993–94 Σούπερ Κύπελλο Ιταλίας (2) : 1992 , 1993 Τσάμπιονς Λιγκ : 1994Μπάγερν Μονάχου Κύπελλο ΟΥΕΦΑ : 1995–96Ατομικές διακρίσεις Κορυφαίος σκόρερ γαλλικού πρωταθλήματος (5) : 1987–88 , 1988–89 , 1989–90 , 1990–91 , 1991–92 Κορυφαίος σκόρερ Ευρωπαϊκού Κυπέλλου (3) : 1989–90, 1990–91, 1991–92 Onze d'Or : 1991 Χρυσή Μπάλα : 1991 FIFA παίκτης της χρονιάς δεύτερη θέση : 1991 Ο κορυφαίος σκόρερ της IFFHS στον κόσμο της χρονιάς: 1991 FIFA XI (3) : 1997, 1998, 1999 FIFA 100 Ονομάστηκε Joueur du Siècle (παίκτης του αιώνα) της Μαρσέιγ Golden Foot : 2013, ως ποδοσφαιρικός θρύλος IFFHS : 8ος Γάλλος Παίκτης του 20ού αιώνα
|
Ο Ζαν-Πιερ Παπέν (Jean-Pierre Papin, γαλλική προφορά: [ʒɑ pjɛʁ papɛ], γεννήθηκε 5 Νοεμβρίου 1963) είναι Γάλλος πρώην ποδοσφαιριστής που αγωνιζόταν ως κεντρικός επιθετικός. Ένας από τους καλύτερους στη θέση αυτή της γενιάς του, κέρδισε τον τίτλο του καλύτερου Ευρωπαίου ποδοσφαιριστή (Χρυσή Μπάλα) το 1991.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%96%CE%B1%CE%BD-%CE%A0%CE%B9%CE%B5%CF%81_%CE%A0%CE%B1%CF%80%CE%AD%CE%BD
|
Κατάλογος αστέρων του Κόρακος
|
ESA (1997). «The Hipparcos and Tycho Catalogues». Ανακτήθηκε στις 26 Δεκεμβρίου 2006. Kostjuk, N. D. (2002). «HD-DM-GC-HR-HIP-Bayer-Flamsteed Cross Index». Ανακτήθηκε στις 26 Δεκεμβρίου 2006. Roman, N. G. (1987). «Identification of a Constellation from a Position». Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 3 Μαρτίου 2016. Ανακτήθηκε στις 26 Δεκεμβρίου 2006. «SIMBAD Astronomical Database». Centre de Données astronomiques de Strasbourg. Ανακτήθηκε στις 2 Ιανουαρίου 2007. Samus, N. N.· Durlevich, O. V.· και άλλοι. (2004). «Combined General Catalogue of Variable Stars (GCVS4,2)». Ανακτήθηκε στις 3 Ιανουαρίου 2007. Gould, B. A. «Uranometria Argentina». Reprinted and updated by Pilcher, F. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 27 Φεβρουαρίου 2012. Ανακτήθηκε στις 19 Ιουλίου 2010. «AAVSO Website». American Association of Variable Star Observers. Ανακτήθηκε στις 9 Μαρτίου 2014.
|
Ο παρών κατάλογος αστέρων του Κόρακος παραθέτει τους σημαντικότερους αστέρες στον αστερισμό του Κόρακος κατά φθίνουσα φωτεινότητα (φαινόμενο μέγεθος), μαζί με τους προσδιορισμούς και κωδικοποιήσεις των αστρονομικών καταλόγων που διαθέτουν και τα βασικά χαρακτηριστικά τους.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9A%CE%B1%CF%84%CE%AC%CE%BB%CE%BF%CE%B3%CE%BF%CF%82_%CE%B1%CF%83%CF%84%CE%AD%CF%81%CF%89%CE%BD_%CF%84%CE%BF%CF%85_%CE%9A%CF%8C%CF%81%CE%B1%CE%BA%CE%BF%CF%82
|
Subsets and Splits
No community queries yet
The top public SQL queries from the community will appear here once available.