title
stringlengths 1
108
| article
stringlengths 150
266k
| summary
stringlengths 126
13.8k
| url
stringlengths 31
613
|
|---|---|---|---|
Κριστίν Μπονεβί
|
Ήταν το πέμπτο από τα επτά παιδιά του Jacob Aall Bonnevie (1838–1904) και της Anne Johanne Daae (1839–1876). Ο Jacob Aall Bonnevie είχε το όγδοο και ένατο παιδί του με τη δεύτερη σύζυγό του Susanne Bryn (1848–1927). Η οικογένειά της μετακόμισε από το Τρόντζιεμ στην Χριστιανία το 1886. Η Μπονεβί δεν παντρεύτηκε ποτέ. Η αδερφή της Honoria, το μεγαλύτερο παιδί του Jacob και της Anne, παντρεύτηκε τον Νορβηγό φυσικό και μετεωρολόγο Vilhelm Bjerknes . Η Μπονεβί πήρε examen artium το 1892, άρχισε να μελετά ζωολογία το 1892, αργότερα ασχολήθηκε με τη βιολογία. Ολοκλήρωσε τη διδακτορική της διατριβή, "Undersøgelser over kimcellerne hos Enteroxenos østergreni" (μελέτες για τα γεννητικά κύτταρα του Enteroxenos østergreni) το 1906. Σπούδασε επίσης υπό τον Arnold Lang στη Ζυρίχη από το 1898 έως το 1899, υπό τον Theodor Boveri στο Βύρτσμπουργκ από το 1900 έως το 1901, και υπό τον Edmund Beecher Wilson στο Πανεπιστήμιο Κολούμπια στη Νέα Υόρκη από το 1906 έως το 1907. Διαδέχθηκε τον Johan Hjort ως επικεφαλής του εργαστηρίου Zootomic το 1900. Ήταν καθηγήτρια στο Βασιλικό Πανεπιστήμιο Φρέντερικ από το 1912 ως το 1937, και ίδρυσε το Ινστιτούτο Κληρονομικής Έρευνας, το 1916. Το 1911, η Μπονεβί έγινε η πρώτη γυναίκα μέλος της Νορβηγικής Ακαδημίας των Επιστημών και των Γραμμάτων. Αργότερα, ίδρυσε τη Νορβηγική Ένωση Γυναικών Ακαδημαϊκών, και διετέλεσε επικεφαλής από το 1922 έως το 1925. Ίδρυσε ένα σπίτι μελέτης για νεαρά κορίτσια το 1916 και ένα σπίτι φοιτητών το 1923. Η Μπονεβί ήταν μέλος της ραδιοφωνικής επιτροπής του Πανεπιστημίου από το 1927 έως το 1937. Ανάμεσα στους φοιτητές της ήταν οι Thordar Quelprud και Thor Heyerdahl . Η Μπονεβί ήταν βασικό μέλος του διοικητικού συμβουλίου του Φιλελεύθερου Αριστερού Κόμματος από το 1909 έως το 1918. Εκλέχτηκε ως μέλος του δημοτικού συμβουλίου της Χριστιανίας, υπηρετώντας από το 1908 έως το 1919, και ως αναπληρώτρια αντιπρόσωπος στο κοινοβούλιο της Νορβηγίας το 1915. Υπηρέτησε την περίοδο 1916-1918 ως αναπληρώτρια του Otto Bahr Halvorsen στην εκλογική περιφέρεια Γκάμλε Άκερ . Η Μπονεβί έλαβε το Μετάλλιο της Αξίας του Βασιλιά, το χρυσό, το 1920, το Τάγμα του Αγίου Όλβα, 1η τάξη, το 1946, και το " Bραβείο του Φρίντγιοφ Νάνσεν " το 1935. Το κτήριο της βιολογίας στο Blindern στο Πανεπιστήμιο του Όσλο ονομάζεται Kristine Bonnevie's House. Μεταξύ 1922 και 1933, η Μπονεβί συνεισφέρει στα έργα της Επιτροπής Πνευματικής Συνεργασίας της Κοινωνίας των Εθνών (με τους Henri Bergson, Albert Einstein, Marie Curie κ.λπ. ). Χρονοδιάγραμμα των γυναικών στην επιστήμη «Kristine Elisabeth Heuch Bonnevie». Who Named it?. Ανακτήθηκε στις 27 Ιανουαρίου 2017. Stamhuis, Ida H; Monsen, Arve (2007). «Kristine Bonnevie, Tine Tammes and Elisabeth Schiemann in early genetics: emerging chances for a university career for women». Journal of the History of Biology 40 (3): 427–66. doi:10.1007/s10739-007-9132-x. PMID 18380054. Οικογενειακή γενεαλογία
|
Η Κριστίν Ελίζαμπεθ Χόικ Μπονεβί (Kristine Elisabeth Heuch Bonnevie) (8 Οκτωβρίου 1872 - 30 Αυγούστου 1948) ήταν Νορβηγίδα βιολόγος και η πρώτη γυναίκα καθηγήτρια της Νορβηγίας. Τα πεδία της έρευνας της ήταν η κυτταρολογία, η γενετική και η εμβρυολογία .
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9A%CF%81%CE%B9%CF%83%CF%84%CE%AF%CE%BD_%CE%9C%CF%80%CE%BF%CE%BD%CE%B5%CE%B2%CE%AF
|
131 Βάλα
|
Η μέση διάμετρος της Βάλας εκτιμάται σήμερα σε 31,3 ± 0,5 χλμ., ενώ παλαιότερες μετρήσεις στο υπέρυθρο (μήκος κύματος 10 μm) από το Κιτ Πηκ το 1975 είχαν δώσει εκτίμηση 34 χλμ. Η μάζα της εκτιμάται σε 69 τρισεκατομμύρια τόνους. Η μέση επιτάχυνση της βαρύτητας στον ισημερινό της Βάλας εκτιμάται σε 1,14 cm/sec², δηλαδή η βαρύτητα εκεί είναι 858 φορές ασθενέστερη από τη γήινη, ενώ η μέση ταχύτητα διαφυγής υπολογίζεται σε 21,4 m/sec (77 χιλιόμετρα την ώρα). Ο φασματικός τύπος της Βάλας είναι SU (λιθώδης) κατά Tholen, Xc κατά SMASSII και K κατά Bus. Η μέση θερμοκρασία στην επιφάνειά της εκτιμάται σε −95 βαθμούς C. Η Βάλα περιστρέφεται γύρω από τον εαυτό της μία φορά κάθε 5 ώρες 10 λεπτά και 52 δευτερόλεπτα. Ωστόσο, δεν αποκλείεται, δεδομένου ότι εμφανίζει μία σχεδόν συμμετρική διπλή καμπύλη φωτός με πλάτος μεταβολής 0,09 ± 0,02 του μεγέθους, η περίοδος περιστροφής της να είναι ακριβώς η διπλάσια (10 ώρες και 22 λεπτά), όπως υποστηρίζει η ανάλυση παρατηρήσεων του 2007 από το Αστεροσκοπείο Organ Mesa (Λας Κρούσες, Νέο Μεξικό). Στις 5 Απριλίου 2028 η Βάλα θα περάσει σε απόσταση «μόλις» 0,0276 AU (4.130.000 χλμ.) από τον μεγάλο αστεροειδή 2 Παλλάς. Τροχιά από το JPL (Java) / Εφημερίδα
|
Η Βάλα (Vala) είναι ένας αστεροειδής του εσωτερικού μέρους της Κύριας Ζώνης Αστεροειδών, με απόλυτο μέγεθος (όπως ορίζεται για το Ηλιακό Σύστημα) 10,03. Ανακαλύφθηκε το 1873 από τον Γερμανοαμερικανό αστρονόμο Κρίστιαν Χ.Φ. Πέτερς, που παρατηρούσε από το Κλίντον της πολιτείας της Νέας Υόρκης, και έλαβε το όνομα μιας ιέρειας και προφήτιδας της σκανδιναβικής μυθολογίας, της Βάλα ή Βέλβα ή Spákona. Μία επιπρόσθηση αστέρα από τη Βάλα έχει παρατηρηθεί στις 26 Μαΐου 2002 από την Ιταλία.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/131_%CE%92%CE%AC%CE%BB%CE%B1
|
Κυριάκος Σκούρτης
|
Κατά την προεπαναστατική περίοδο, ο Σκούρτης ναυτολογήθηκε και υπηρέτησε στο οθωμανικό ναυτικό. Με το ξέσπασμα της εξέγερσης, έλαβε ενεργά μέρος στις ναυτικές επιχειρήσεις. Κατά τη διάρκεια των εμφυλίων συγκρούσεων της περιόδου 1823 - 1825 τάχτηκε στο πλευρό των κυβερνητικών δυνάμεων του Γεωργίου Κουντουριώτη. Μάλιστα, τον Μάιο του 1824, από κοινού με τον Χατζηχρήστο, νίκησε τις αντικυβερνητικές δυνάμεις των Νικηταρά, Πλαπούτα, Τσώκρη και Πάνου Κολοκοτρώνη στις μάχες της Δαλαμανάρας (8 Μαΐου) και των Μύλων (12 Μαΐου). Μετά τη λήξη του εμφυλίου και την επικράτηση των κυβερνητικών δυνάμεων ο Σκούρτης μετέφερε στην Ύδρα ως κρατούμενους μερικούς από τους σημαντικότερους εκπροσώπους της αντίπαλης παράταξης όπως ο Θεόδωρος Κολοκοτρώνης, οι αδελφοί Δεληγιάννη, δύο μέλη της οικογένειας Νοταρά, ο Μητροπέτροβας κ.ά. Όταν το 1825 οι δυνάμεις του Ιμπραήμ πασά αποβιβάστηκαν στην Πελοπόννησο, ο Σκούρτης, όντας ευνοούμενος του Κουντουριώτη, γέρος σε ηλικία και παρά το γεγονός πως ήταν ναυτικός, διορίστηκε από την κυβέρνηση αρχιστράτηγος των χερσαίων δυνάμεων, πράγμα που προκάλεσε μεγάλη δυσαρέσκεια και απειθαρχία ακόμη και στις τάξεις των φιλοκυβερνητικών οπλαρχηγών. Ο Μιχαήλ Σακελλαρίου αναφέρει ότι ο Κουντουριώτης τον διόρισε λόγω της έλλειψης έχθρας προς το προσωπό του και ότι από την πρώτη στιγμή αντιμετώπισε την περιφρόνηση από τους υπόλοιπους οπλαρχηγούς αδυνατώντας να τους επιβληθεί. Ακολούθησε στις 7 Απριλίου του 1825 η καταστροφική για τις ελληνικές δυνάμεις μάχη του Κρεμμυδίου κατά την οποία η έλλειψη γνώσεων του Σκούρτη πάνω στην τακτική χερσαίων πολεμικών επιχειρήσεων, το χαμηλό αξιόμαχο της δύναμης που διοικούσε, η κακή διάταξη με την οποία παρέταξε το στράτευμα (το τμήμα που διοικούσε, το οποίο υπερασπιζόταν το κέντρο της ελληνικής παράταξης δεν οχυρώθηκε στα ταμπούρια) και ορισμένα φημολογούμενα περιστατικά όπως η εκφώνηση ναυτικών παραγγελμάτων από τον ίδιο, σε συνδυασμό με την ανώτερη πολεμική τακτική των αιγυπτιακών δυνάμεων, οδήγησε τους Έλληνες σε δεινή ήττα, με τις απώλειές τους να ανέρχονται σε 600 περίπου νεκρούς. Η ήττα των επαναστατών προκάλεσε την οργή των υπόλοιπων οπλαρχηγών που συμμετείχαν στη σύγκρουση ενώ ο Σκούρτης θεωρήθηκε ως ο βασικός υπεύθυνος για το ανεπιτυχές αποτέλεσμα με επακόλουθο να αντικατασταθεί από τον Θεόδωρο Κολοκοτρώνη, που μέχρι τότε ήταν φυλακισμένος ως αντικυβερνητικός. Μετά τη λήξη της επανάστασης και τη δημιουργία του ελληνικού κράτους παραχωρήθηκαν στον Σκούρτη αγροτικές εκτάσεις στον Δαμαλά της Αργολίδας. Κωστή Παπαγιώργη, Κανέλλος Δεληγιάννης, εκδόσεις Καστανιώτη, πέμπτη έκδοση, Αθήνα 2001. Χρ. Α. Στασινόπουλου, Λεξικό της Ελληνικής Επαναστάσεως του 1821, εκδόσεις Δεδεμάδη, 1979. Ιστορία Ελληνικού Έθνους, Εκδοτική Αθηνών, 1975, τ. ΙΒ'. Εγκυκλοπαίδεια Πάπυρος Λαρούς Μπριτάννικα, 1993, τ. 54.
|
Ο Κυριάκος Σκούρτης ήταν πλοίαρχος από την Ύδρα ο οποίος συμμετείχε στην Επανάσταση του 1821. Έμεινε γνωστός κυρίως για το γεγονός πως το 1825, αν και ναυτικός, διορίστηκε από την κυβέρνηση Κουντουριώτη αρχιστράτηγος των χερσαίων δυνάμεων.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9A%CF%85%CF%81%CE%B9%CE%AC%CE%BA%CE%BF%CF%82_%CE%A3%CE%BA%CE%BF%CF%8D%CF%81%CF%84%CE%B7%CF%82
|
Ρυθμός Λουδοβίκου ΙΓ΄
|
Το στυλ Λουδοβίκου ΙΓ΄ ή Λουί Τρεζ ήταν μια μόδα στην ιστορία της γαλλικής τέχνης και αρχιτεκτονικής, που επηρέασε ιδιαίτερα τις εικαστικές και διακοσμητικές τέχνες. Συνδέεται με την εποχή του Λουδοβίκου ΙΓ΄ ο οποίος ήταν παιδί όταν ανέβηκε στο θρόνο το 1610 και τη μητέρα του, Μαρία των Μεδίκων, η οποία ανέλαβε τις εξουσίες του αντιβασιλέα. Η γαλλική ζωγραφική, στις αρχές της βασιλείας του Λουδοβίκου ΙΓ΄ (μέχρι περίπου το 1620) εξακολουθούσε να επηρεάζεται από τις όψιμες μανιεριστικές εκφάνσεις της Δεύτερης Σχολής του Φονταινεμπλώ, που ιδρύθηκε από τον Ερρίκο Δ΄ τη δεκαετία του 1590, στην οποία ανήκαν Φλαμανδοί και Γάλλοι καλλιτέχνες, όπως ο ζωγράφος Μαρτέν Φρεμινέ. Στη συνέχεια, η ζωγραφική του στυλ Λουδοβίκου ΙΓ΄ είχε επιρροές από τον Βορρά, μέσω της φλαμανδικής ζωγραφικής μπαρόκ και της ζωγραφικής της ολλανδικής Χρυσής Εποχής και από την Ιταλία, μέσω του πρώιμου μπαρόκ. Οι ζωγράφοι που επηρέασαν περισσότερο ήταν ο Καραβάτζο, με ισχυρό ρεύμα Καραβαντζιστών στη Γαλλία, και ο Πέτερ Πάουλ Ρούμπενς. Μεταξύ των Γάλλων ζωγράφων που συνδύασαν το ιταλικό μπαρόκ με την αγάπη για τις σκηνές καθημερινής ζωής ήταν ο Ζωρζ ντε Λα Τουρ, ο Σιμόν Βουέ και οι αδερφοί Λε Ναίν. Ο Βουέ εκπαίδευσε τους ακαδημαϊκούς ζωγράφους της επόμενης γενιάς, αν και το έργο του Νικολά Πουσέν αποδείχθηκε ότι είχε μεγαλύτερη επιρροή στη μεταγενέστερη γαλλική ζωγραφική. Η αρχιτεκτονική είναι ίσως ο πιο παραγωγικός τομέας για τις τέχνες κατά τη διακυβέρνηση της Μαρίας των Μεδίκων και του Λουδοβίκου ΙΓ΄. Ο μεγαλύτερος Γάλλος αρχιτέκτονας της εποχής Σαλομόν ντε Μπρος σχεδίασε το Μέγαρο της Δικαιοσύνης στη Ρεν και, για τη Μαρία των Μεδίκων, το παλάτι του Λουξεμβούργου στο Παρίσι (άρχισε το 1615). Ο ντε Μπρος ξεκίνησε μια παράδοση κλασικισμού στην αρχιτεκτονική που συνεχίστηκε από τον Ζακ Λεμερσιέ, ο οποίος σχεδίασε έργα για τον ισχυρό καρδινάλιο Ρισελιέ, μεταξύ των οποίων το Παλαί Ρουαγιάλ που κατασκευάστηκε ως προσωπική κατοικία του Καρδινάλιου (1633 έως 1639) και το παρεκκλήσιο της Σορβόννης στο Παρίσι (άρχισε το 1635). Κάστρα ανεγέρθηκαν ή τροποποιήθηκαν, σημείο αναφοράς στην ιστορία της γαλλικής μπαρόκ αρχιτεκτονικής είναι το κάστρο του Μαιζόν-Λαφίτ που κατασκεύασε ο Φρανσουά Μανσάρ (1630 έως 1651). Κατά την επόμενη γενιά αρχιτεκτόνων, το γαλλικό μπαρόκ πήρε έναν ακόμη μεγαλύτερο κλασικό προσανατολισμό. Οι κυριότεροι γλύπτες της περιόδου είναι ο Ζακ Σαραζέν και ο Ζαν Βαρέν, ικανοί τεχνίτες που προανήγγειλαν τα μεγάλα ταλέντα που άκμασαν επί Λουδοβίκου ΙΔ΄. Τα έπιπλα στυλ Λουδοβίκου ΙΓ΄ είναι ογκώδη και στιβαρά κατασκευασμένα, χαρακτηρίζονται από σκαλίσματα και στροφές (σχηματισμένες σε τόρνο). Τα κοινά διακοσμητικά μοτίβα τους περιλαμβάνουν χερουβείμ, περίτεχνους κυλίνδρους, διακοσμητικά πλαίσια, καλάθια με φρούτα και λουλούδια, γκροτέσκο μάσκες και είναι βαριά υπερφορτωμένα. Στις καρέκλες και τις πολυθρόνες προστέθηκαν μπράτσα. Σαν υλικά χρησιμοποιήθηκαν δρυς, έβενος, καρυδιά και πεύκο, τα τυπικά ξύλα της εποχής. Οι ξύλινες επενδύσεις σύντομα έδωσαν τη θέση τους στο ελεφαντόδοντο, το μάρμαρο, τη χρωματιστή πέτρα και διάφορα μέταλλα, όπως ο κασσίτερος και ο χαλκός. Εσωτερική διακόσμηση Έπιπλα Λουί Τρεζ
|
Ο ρυθμός Λουδοβίκου ΙΓ΄ή στυλ Λουδοβίκου ΙΓ΄ είναι ρυθμός διακόσμησης, επίπλων και αρχιτεκτονικής, που αναπτύχθηκε στη Γαλλία κατά τη βασιλεία του Λουδοβίκου ΙΓ΄ από το 1610 έως το 1643 και εκτείνεται μέχρι την ανάρρηση στην εξουσία του Λουδοβίκου ΙΔ' το 1661, καλύπτοντας την πρώτη περίοδο της Γαλλικής τέχνης του 17ου αιώνα.Αντιστοιχεί στο πρώιμο μπαρόκ και ενσαρκώνει τη μετάβαση από τον ύστερο μανιερισμό στις πρώιμες μορφές του γαλλικού κλασικισμού, που έφθασε στο απόγειο με το στυλ Λουδοβίκου ΙΔ΄ από τη δεκαετία του 1660 και μετά, κατά την εποχή του Λουδοβίκου ΙΔ΄.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A1%CF%85%CE%B8%CE%BC%CF%8C%CF%82_%CE%9B%CE%BF%CF%85%CE%B4%CE%BF%CE%B2%CE%AF%CE%BA%CE%BF%CF%85_%CE%99%CE%93%CE%84
|
Απιστίες (ταινία)
|
Τα ζευγάρια Τζόελ και Σόφι, Σαμ και Σάμμυ και Ισαάκ και Κλώντια δειπνούν μαζί με τον συγγραφέα Άρτ Ουίτζ. Ο τελευταίος μιλάει για το καινούριο του βιβλίο, στο οποίο υποστηρίζει ότι η μονογαμία είναι ένα ψέμα. Τα τρία ζευγάρια αντιδρούν εξοργισμένα και προσβεβλημένα από τις απόψεις του Άρτ, τελειώνουν το δείπνο. Την επόμενη μέρα, ο Ισαάκ αγοράζει ένα γαμήλιο δώρο για τη σύζυγό του Κλώντια σε κατάστημα με αντίκες και έχει σεξουαλική επαφή με την πωλήτρια. Η Κλώντια ψάχνει τον Άρτ και καταλήγει στο κρεβάτι μαζί του, παραδέχοντας ότι αυτή και ο Ισαάκ είναι πολύγαμοι, αλλά οτί το κρύβει από τους φίλους τους. Ο Εβραίος δικηγόρος Τζόελ συμμετέχει σε ερωτικό μασάζ σε ένα παράνομο στούντιο μασάζ και υποφέρει από την ένοχη συνείδησή του. Μαστίζεται από εφιάλτες και αποφασίζει να πει τη γυναίκα του Σόφι την αλήθεια, αν και ο αδελφός του Ρούμπεν, ένας ανεπιθύμητος άνθρωπος με έλξη στις παχύσαρκες γυναίκες, τον συμβουλεύει να μην το κάνει. Η μαθήτρια ιατρικής Σόφι συναντιέται κρυφά με τον καθηγητή της Δόκτωρ Λάιονελ Ταφτ και κοιμάται μαζί του, αλλά στη συνέχεια συνειδητοποιεί ότι αγαπά τον άντρα της. Ο Τζόελ ομολογεί την εμπειρία που είχε στην Σόφι, ενώ εκείνη διατηρεί μυστική την δική της. Ο Σαμ, ένας σεφ που εργάζεται για μια εταιρεία τροφοδοσίας, είναι έτοιμος να παντρευτεί την έγκυο αρραβωνιαστικιά Σάμμυ. Είναι οπαδός της πορνογραφίας, κάτι το οποίο κρατά μυστικό από την αρραβωνιαστικιά του. Όταν εκείνη το ανακαλύπτει αυτό, φοβάται ότι μπορεί να την εξαπατήσει επίσης και προσλαμβάνει έναν ιδιωτικό ερευνητή, ο οποίος με τη σειρά του αποφασίζει να χρησιμοποιήσει μια γυναίκα ως δόλωμα για τον Σαμ. Ο τελευταίος αντιθέτως, αντιστέκεται στη γοητεία της γυναίκας, κάτι το οποίο η Σάμμυ εκλαμβάνει με μεγάλη ανακούφιση. Η ταινία τελειώνει με μια σκηνή που αναπαριστά το γάμο των Σαμ και Σάμμυ, στον οποίο οι φίλοι τους παρευρίσκονται ως καλεσμένοι. Τζόναθαν Σίλβερμαν ως Τζόελ Λία Λάιλ ως Σόφι Πάτρικ Ντέμπσι ως Σαμ Κριστίν Τέιλορ ως Σάμμυ Ράιαν Αλόσιο ως Ισαάκ Έιμι Γιάσμπεκ ως Κλώντια Τζέισον Αλεξάντερ ως Άρτ Ουίτζ Τσαρλς Σόνεσι ως Δόκτωρ Λάιονελ Ταφτ Άνταμ Ρίφκιν ως Ρούμπεν Η ταινία γυρίστηκε στο Λος Άντζελες, στην Καλιφόρνια. Η ταινία κυκλοφόρησε στην Ελλάδα σε DVD το 2004 από την VA Films. Ο Κεν Άισνερ του περιοδικού Variety αποκάλεσε μερικά τμήματα της ταινίας ως "προφανή" και "μη πιστευτά", αλλά εξήρε την σκηνοθεσία του Άνταμ Ρίφκιν, δηλώνοντας ότι "προσθέτει αρκετό χιούμορ και πρωτοτυπία για να κάνει την ταινία αγαπητή στο κοινό. Οι πωλητές θα πρέπει να κερδίσουν τα θυληκά πάνω στην ελαφρώς ανδρόλοξη οπτική γωνιά της ταινίας." Εξέδωσε επίσης την μουσική της ταινίας. Απιστίες στην IMDb Απιστίες στο Rotten Tomatoes
|
Το Απιστίες είναι Αμερικανική δραματική ταινία παραγωγής 1998 σε σεναριογραφία και σκηνοθεσία Άνταμ Ρίφκιν. Προβλήθηκε αρχικά στο Seattle International Film Festival στις 21 Μαΐου 1998, και κυκλοφόρησε στην Αμερική σε βιντεοκασέτα έναν χρόνο μετέπειτα, με την ονομασία Something About Sex (ελεύθερη μετάφραση: Κάτι για το σεξ). Η πλοκή εξιστορεί τις ζωές τριών ζευγαριών, καθώς αγωνίζονται με τις δυσκολίες διατήρησης μονογαμικής σχέσης. Πρωταγωνιστούν οι Τζόναθαν Σίλβερμαν, Λία Λάιλ, Πάτρικ Ντέμπσι, Κριστίν Τέιλορ, Ράιαν Αλόσιο, Έιμι Γιάσμπεκ, και Τζέισον Αλεξάντερ.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%91%CF%80%CE%B9%CF%83%CF%84%CE%AF%CE%B5%CF%82_(%CF%84%CE%B1%CE%B9%CE%BD%CE%AF%CE%B1)
|
Πάουλ Κρέτσμερ
|
Ο Πάουλ Κρέτσμερ ήταν γιος του καθηγητή, ζωγράφου ρωπογραφιών και ειδικού ενδυμασίας, Albert Kretschmer (1825 έως 1891) και αδελφός του ιστορικού γεωγράφου Konrad Kretschmer (1864 έως 1945). Ο Κρέτσμερ γεννήθηκε στο Βερολίνο όπου και σπούδασε από το 1884 ινδοευρωπαϊκές σπουδές με τον Johannes Schmidt, την αρχαιολογία με τον Carl Robert και την κλασική φιλολογία με τον Χέρμαν Ντιλς. Το 1889 έγραψε τη διατριβή του για την ελληνική γραμματική για να αποκτήσει το διδακτορικό του τίτλο και το 1891 αποφοίτησε ως καθηγητής στην ινδοευρωπαϊκή γλωσσολογία. Το 1897 έγινε αναπληρωτής καθηγητής συγκριτικής Ινδοευρωπαϊκής γλωσσολογίας στο Πανεπιστήμιο του Μάρμπουργκ. Το 1899 έγινε καθηγητής γενικής συγκριτικής γλωσσολογίας στο Ινδο-Ευρωπαϊκό Ινστιτούτο του Πανεπιστημίου της Βιέννης, το οποίο ήταν ξεχωριστό από το Ινστιτούτο της Ανατολής, όπου, μέχρι την αποχώρησή του το 1937, δίδαξε και ερεύνησε κυρίως την ελληνική γλώσσα και την ιστορία της. Μαζί με τον Franz Skutsch, ίδρυσε το περιοδικό Glotta το 1908, το οποίο ήταν αφιερωμένο στη σπουδή της ελληνικής και της λατινικής γλώσσας.Μεταξύ των μαθητών του περιλαμβάνονταν ο Έλληνας γλωσσολόγος Νικόλαος Π. Ανδριώτης και ο κλασικός φιλόλογος και παιδαγωγός Richard Meister. Το 1917, ο Κρέτσμερ δημοσίευσε ένα βιβλίο με ελληνικές λαϊκές ιστορίες στη σειρά βιβλίων Märchen der Weltliteratur (Παραμύθια της Παγκόσμιας Λογοτεχνίας), η οποία ιδρύθηκε από τον Friedrich von der Leyen. Είχε προηγουμένως χρησιμοποιήσει παραμύθια ως παραδείγματα με τα οποία εξερεύνησε σύγχρονες ελληνικές διαλέκτους στα νησιά της Λέσβου και της Κέρκυρας. Ο Kretschmer έχει λάβει, μεταξύ άλλων, το βραβείο της προόδου από το Ίδρυμα Bopp, καθώς και επίτιμους διδακτορικούς τίτλους από τα Πανεπιστήμια της Αθήνας και της Σόφιας. Το 1902 έγινε αντεπιστέλλον μέλος της Αυστριακής Ακαδημίας και το 1909 πλήρες μέλος της. Ήταν, επίσης, μέλος επτά άλλων ακαδημιών. Το 1936 ο Kretschmer εξελέγη στην Αμερικανική Ακαδημία Τεχνών και Επιστημών. Δημοσίευσε περισσότερους από 250 εργασίες και παραιτήθηκε από την καθηγητική του έδρα λίγο πριν από τον θάνατό του. Ετάφη στο κοιμητήριο του Grinzing. 1892 : Βραβείο χορηγίας από το Ίδρυμα Bopp Επίτιμο διδακτορικό από το Πανεπιστήμιο Αθηνών Επίτιμο διδακτορικό από το Πανεπιστήμιο της Σόφιας ΜονογραφίεςBeiträge zur griechischen Grammatik (Συνεισφορές στην ελληνική γραμματική) . Διατριβή. C. Bertelsmann, Gütersloh 1889. Die griechischen Vaseninschriften ihrer Sprache nach untersucht (Ελληνικές επιγραφές αγγείων: η γλώσσα τους κατά την έρευνα) . Gütersloh 1894 (επανεκτύπωση: Olms, Hildesheim 1969; LaVergne, 2011). Einleitung in die Geschichte der griechischen Sprache (Εισαγωγή στην ιστορία της ελληνικής γλώσσας). Vandenhoeck & Ruprecht, Göttingen 1896; 2η, αμετάβλητη. Έκδοση 1970. Die Entstehung der Koine (Η προέλευση της Κοινής) . C. Gerold’s Sohn, Βιέννη 1900. Der heutige lesbische Dialekt verglichen mit den übrigen nordgriechischen Mundarten (Η σημερινή λεσβιακή διάλεκτος σε σύγκριση με τις άλλες βορειοελληνικές διαλέκτους) . Alfred Hölder, Βιέννη 1905. (= Μελέτες νεοελληνικής διαλέκτου. 1). Επανεκτύπωση: Kraus Reprint, Nendeln, Λιχτενστάιν 1975. Wortgeographie der hochdeutschen Umgangssprache (Γλωσσική γεωγραφία της υψηλής γερμανικής γλώσσας) . 2 τόμοι Vandenhoeck & Ruprecht, Γκέτινγκεν 1916/1918.ΣυνεργασίαΝεοελληνικά παραμύθια . Diederichs, Jena 1917 (επανεκτύπωση: 1941, 1965 με τον τίτλο Ελληνικές λαϊκές ιστορίες )ΆρθραIndogermanische Accent- und Lautstudien (Μελέτες για τον ινδοευρωπαϊκό τονισμό και τη φωνητική) . Σε: Zeitschrift für vergleichende Sprachforschung auf dem Gebiete der Indogermanischen Sprachen (Περιοδικό για τη συγκριτική γλωσσική έρευνα στον τομέα των ινδοευρωπαϊκών γλωσσών) 31/3, 1892, σελ. 325–472. Zur griechischen Wortkunde (Για την ελληνική λεξικολογία) . Σε: Wiener Eranos. Zur fünfzigsten Versammlung deutscher Philologen und Schulmänner in Graz (Για την πέμπτη συνάντηση Γερμανών φιλολόγων και μαθητών στο Γκρατς . Βιέννη) 1909, σελ. 118-124. Die erste thrakische Inschrift (Η πρώτη θρακική επιγραφή) . Σε: Glotta 6, 1915, σελ. 74-9. Der Götterbeiname Grabovius auf den Tafeln von Iguvium (Το θεϊκό όνομα Grabovius στα δισκία του Iguvium) . Σε: Fetschrift Adalbert Bezzenberger, για την 14η Απρίλιος 1921 . Göttingen 1921, σελ. 89-96. Beiträge zur griechischen Lautlehre aus Vaseninschriften (Συνεισφορές στην ελληνική φωνολογία από επιγραφές αγγείων) . Σε: Ἀντίδωρον: Festschrift Jacob Wackernagel zur Vollendung des 70. Lebensjahres am 11. Dezember 1923 gewidmet von Schülern, Freunden und Kollegen (Αφιέρωμα Γενεθλίων του Jacob Wackernagel με την ολοκλήρωση των 70 ετών του στα 11. Αφιερωμένο τον Δεκέμβριο του 1923 από μαθητές, φίλους και συναδέλφους). Göttingen 1923, σελ. 190-196. Alakšanduš, König von Viluša (Alakšanduš, Βασιλιάς της Viluša) . Σε: Glotta 13, 1924, σελ. 205-213. Die protoindogermanische Schicht . Σε: Glotta 14, 1925, σελ. 300-19. Das nt-Suffix (Το επίθημα nt). Σε: Glotta 14, 1925, σελ. 84-106. Sprache (Γλώσσα) Σε: Alfred Gercke, Eduard Norden (ed. ): Εισαγωγή στις κλασικές σπουδές . 3. Εκδ. Υπό συν. Ιούλιος Μπέλοχ. Ι-ΙΙΙ. Teubner, Λειψία / Βερολίνο 1927, τόμος 1, σελ. 1-21. (1. Έκδοση 1910). Makedon. áliza (Μακεδονικό Άλιζα). Σε: Glotta 15, 1927, σελ. 305–6. Zur Frage der griechischen Namen in den hethitischen Texten (Σχετικά με το ερώτημα των ελληνικών ονομάτων στα κείμενα των Χετταίων) . Σε: Glotta 18, 1930, σελ. 161–70. Nordische Lehnwörter im Altgriechischen (Βόρειες δάνειες λέξεις στα αρχαία ελληνικά) . Σε: Glotta 22, 1933, σελ. 100-22. Zur ältesten Sprachgeschichte Kleinasiens (Σχετικά με την παλαιότερη γλωσσική ιστορία της Μικράς Ασίας) . Σε: Glotta 21, 1933, σελ. 76-100. Die Hypachäer . Σε: Glotta 21, 1933, σελ. 213-57. Die Hypachäer (Γλωσσική προϊστορία των Βαλκανίων) . Σε: Revue internationale des études balkaniques 2/1, 1934/1935, σελ. 41–48. Zum Balkan-Skythischen (Σχετικά με τους Βαλκάνιους Σκύθες). Σε: Glotta 24/1, 1935, σελ. 1-56. Nochmals die Hypachäer und Alakšanduš . Σε: Glotta 24, 1936, σελ. 203-34. Die Stellung der lykischen Sprache (Η θέση της λυκικής γλώσσας) . Σε: Glotta 27, 1939, σελ. 256-61; 28, 1940, 101-16. Die vorgriechischen Sprach- und Volksschichten (Τα προελληνικά γλωσσικά και πληθυσμιακά στρώματα) . Σε: Glotta 28, 1940, σελ. 231-78; 30, 1943, σελ. 84-218. Die tyrrhenischen Inschriften der Stele von Lemnos (Οι Τυρρηνικές επιγραφές στη στήλη της Λήμνου) . Σε: Glotta 29, 1942, σελ. 89-98. Die ältesten Sprachschichten auf Kreta (Τα παλαιότερα γλωσσικά στρώματα στην Κρήτη) . Σε: Glotta 31, 1948, σελ. 1-20. Kontamination lautähnlicher Worte (Σύμφυρση ομόηχων λέξεων) . Σε: Die Sprache 2/3, 1951, σελ. 150–5. Die Leleger und die ostmedierrane Urbevölkerung (Οι Λέλεγες και οι πρώτοι πληθυσμοί της Ανατολικής Μεσογείου) . Σε: Glotta 32, 1953, σελ. 161-204. Achäer in Kleinasien zur Hethiterzeit (Οι Αχαιοί στη Μικρά Ασία κατά τη χεττιτική περίοδο) . Σε: Glotta 33, 1954, σελ. 1-25. Bihl, Wolfdieter (2009). Ανατολικές σπουδές στο Πανεπιστήμιο της Βιέννης. Έρευνα μεταξύ Μαγκρέμπ και Ανατολικής και Νότιας Ασίας: Οι καθηγητές και οι καθηγητές . Βιέννη / Κολωνία / Βαϊμάρη: Böhlau. Σ. 69 στ. DBE - Γερμανική βιογραφική εγκυκλοπαίδεια (2006). Δεύτερη, αναθεωρημένη και διευρυμένη έκδοση. Τόμος 6 Kraatz - Menges. Εκδότης Rudolf Vierhaus. Μόναχο: Saur. Σ. 59. Solta, Georg Renatus (1982). "Kretschmer, Paul". Σε: Ιστορική Επιτροπή της Βαυαρικής Ακαδημίας Επιστημών (επιμέλεια). Νέα γερμανική βιογραφία. Τόμος 13 Krell - Laven . Βερολίνο: Duncker και Humblot. Σελ. 15-16. https://www.deutsche-biographie.de/pnd118888455.html Kronasser, Heinz. Paul Kretschmer (2ος) Μάιος 1866 έως 9. Μάρτιος 1956). Στο: Archive for Orient Research 17 (1954–1956). Σελ. 479-481. Lochner von Hüttenbach, Fritz Freiherr (2003). "Ιστορική Γλωσσολογία". Σε: Acham, Karl (επιμ.). Ιστορία των αυστριακών ανθρωπίνων επιστημών. Τόμος 5: Γλώσσα, λογοτεχνία και τέχνη . Βιέννη: Passagen-Verlag. Σ. 50 στ. Έργα του Paul Kretschmer στον κατάλογο της Εθνικής Γερμανικής Βιβλιοθήκης Kretschmer, Paul W.. Hessische Biografie. (Stand: 2. Mai 2020). In: Landesgeschichtliches Informationssystem Hessen (LAGIS). Δωρεάν διαθέσιμη πρωτότυπη έκδοση του "Wortgeographie der hochdeutschen Umgangssprache" από το 1918 στο OpenLibrary Ψηφιοποιημένη έκδοση της «Εισαγωγής στην Ιστορία της Ελληνικής Γλώσσας»
|
Ο Πάουλ Κρέτσμερ (Paul Kretschmer) (Βερολίνο, 2 Μαΐου 1866 - Βιέννη, 9 Μαρτίου 1956) ήταν Γερμανός γλωσσολόγος ο οποίος μελέτησε την πρώιμη ιστορία και τις σχέσεις ινδοευρωπαϊκών γλωσσών και κυρίως της ελληνικής και έδειξε πώς αυτές επηρεάστηκαν από μη ινδοευρωπαϊκές γλώσσες όπως τα Ετρουσκικά.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A0%CE%AC%CE%BF%CF%85%CE%BB_%CE%9A%CF%81%CE%AD%CF%84%CF%83%CE%BC%CE%B5%CF%81
|
781 Καρτβελία
|
Η μέση διάμετρος της Καρτβελίας εκτιμάται σε 66,02 χιλιόμετρα. Ο φασματικός τύπος της είναι Xc ή CPU, ενώ το άλβεδό της είναι 0,0704. Η Καρτβελία περιστρέφεται γύρω από τον εαυτό της μία φορά κάθε 19 ώρες και 3,5 λεπτά, μία αρκετά αργή περιστροφή για αστεροειδή. Τροχιά από το JPL (Java) / Εφημερίδα
|
Η Καρτβελία (Kartvelia) είναι ένας αστεροειδής της Κύριας Ζώνης Αστεροειδών με απόλυτο μέγεθος (όπως ορίζεται για το Ηλιακό Σύστημα) 9,512. Ανακαλύφθηκε το 1914 από τον Ρώσο αστρονόμο Γκριγκόρι Νικολάεβιτς Νέουιμιν, που παρατηρούσε από το Σιμέις της Κριμαίας, και πήρε το όνομά της από την ονομασία της Γεωργίας στη γεωργιανή γλώσσα.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/781_%CE%9A%CE%B1%CF%81%CF%84%CE%B2%CE%B5%CE%BB%CE%AF%CE%B1
|
Νεάπολη (Αθήνα)
|
Πευκάκια Ιπποκράτους Πιθαράδικα Λόφος Στρέφη Πινακωτά Παναθήναια Πλατεία Νεαπόλεως Βόρεια Λυκαβηττού Άγγελος Παπαδημητρίου, ηθοποιός και εικαστικός Βασίλης Ραφαηλίδης, κριτικός κινηματογράφου Ευγενία Σαμαρά, ηθοποιός και τηλεπαρουσιάστρια Κάρολος Παπούλιας, πολιτικός, Πρόεδρος της Δημοκρατίας (2005-2015) Νίκος Νέζης, Τοπωνυμικά της Αττικής, Εκδόσεις Ανάβαση, Αθήνα 2013 Μάρω Βουγιούκα - Βασίλης Μεγαρίδης, ΟΔΩΝΥΜΙΚΑ (3 ΤΟΜΟΙ), Δ' Έκδοση, Πολιτισμικός Οργανισμός Δήμου Αθηναίων 2010 Γιάννης Καιροφύλας, Οδός Ιπποκράτους 100, Εκδόσεις ΦΙΛΙΠΠΟΤΗ, Αθήνα 2002 Γιάννης Καιροφύλας, Η ωραία ΝΕΑΠΟΛΙΣ και τα παρεξηγημένα ΕΞΑΡΧΕΙΑ, Εκδόσεις ΦΙΛΙΠΠΟΤΗ, Αθήνα 2002 Γιάννης Καιροφύλας, Τοπωνύμια της Αθήνας, του Πειραιά και των περιχώρων, Εκδόσεις ΦΙΛΙΠΠΟΤΗ, Αθήνα 1995 Κώστας Μπίρης, Τοπωνυμικά των Αθηνών, Έκδοσις ΑΤΤΙΚΟΥ, Αθήνα 1945 Κώστας Μπίρης, Αι τοπωνυμίαι της πόλεως και των περιχώρων των Αθηνών, Γ' Έκδοση, Αθήνα 2006 Ιωάννα Καραγιώργη Μπαχαριά, ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΤΗΣ ΔΑΦΝΟΜΗΛΗ ΤΟΥ 20ου ΑΙΩΝΑ, Εκδόσεις ΦΙΛΙΠΠΟΤΗ, Αθήνα 2016 Θανάσης Γιοχάλας - Τόνια Καφετζάκη, ΑΘΗΝΑ: Ιχνηλατώντας την πόλη με οδηγό την ιστορία και τη λογοτεχνία, Ε' Έκδοση, Εκδόσεις ΕΣΤΙΑ, Αθήνα 2017
|
Η Νεάπολη είναι συνοικία της Αθήνας. Εκτείνεται μεταξύ του Λυκαβηττού και του Λόφου Στρέφη. Στο παρελθόν περιλάμβανε τις τοποθεσίες Πιθαράδικα και Πινακωτά. Η ονομασία Νεάπολη δόθηκε κατά τις πρώτες δεκαετίες της οικοδόμησης της Αθήνας, στην πέρα των οδών Πραξιτέλους και Ευριπίδου περιοχή, προς διάκριση από την Παλιά Πόλη. Με το πέρασμα του χρόνου η ονομασία περιορίστηκε μόνο στην ανατολική πλευρά. Η δυτική πλευρά έγινε γνωστή με την ονομασία Μεταξουργείο. Τα όρια της συνοικίας αρχίζουν από την οδό Ακαδημίας και φτάνουν βόρεια μέχρι τη Λεωφόρο Αλεξάνδρας, ανατολικά στους πρόποδες του Λυκαβηττού και δυτικά μέχρι την περιοχή των Εξαρχείων.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9D%CE%B5%CE%AC%CF%80%CE%BF%CE%BB%CE%B7_(%CE%91%CE%B8%CE%AE%CE%BD%CE%B1)
|
Ο Ταρταρέν της Ταρασκόν
|
Ο Ταρταρέν, ένας εύσωμος μεσήλικας, ζει στη μικρή γαλλική πόλη Ταρασκόν της Προβηγκίας. Στην περιοχή, οι κάτοικοι είναι ενθουσιώδεις με το κυνήγι, ο Ταρταρέν είναι πρόεδρος του τοπικού κυνηγετικού συλλόγου και θαυμάζεται πολύ από όλους τους συντοπίτες του. Μετά την ενθουσιώδη αντίδρασή του όταν είδε ένα λιοντάρι σε ένα περιοδεύον θηριοτροφείο, η πόλη με υπερβολική φαντασία καταλαβαίνει ότι σχεδιάζει μια κυνηγετική αποστολή στην Αλγερία. Υπό την πίεση του κοινωνικού περίγυρου, ο Ταρταρέν αναγκάζεται να φύγει για κυνήγι λιονταριών, αφού συγκέντρωσε τον εξοπλισμό και τα απαραίτητα όπλα. Στο πλοίο από τη Μασσαλία στο Αλγέρι, συνδέεται με έναν απατεώνα, έναν υποτιθέμενο πρίγκιπα του Μαυροβουνίου, ο οποίος είναι στην πραγματικότητα ένας αγύρτης που στοχεύει να τον εξαπατήσει. Ο Ταρταρέν αποκτά μια καμήλα και ξεκινά για το κυνήγι λιονταριών. Η ευπιστία, η αδεξιότητα και η αφέλεια του Ταρταρέν - ένας «Δον Κιχώτης» της εποχής του - του προκαλούν μια σειρά από διασκεδαστικές περιπέτειες και γκάφες μέχρι που τελικά, καταφέρνει και σκοτώνει ένα λιοντάρι, αν και διαπιστώνει ότι ήταν ένα τυφλό και ήμερο ζώο με το οποίο ένα ζευγάρι ζητιάνων έβγαζε τα προς το ζην εκθέτοντάς το. Ωστόσο, μπορεί να πάρει το δέρμα του ζώου και να αποδείξει στους γείτονές του ότι σκότωσε ένα μεγάλο λιοντάρι. Έτσι, επιστρέφει στον τόπο του θριαμβευτικά καλυμμένος με δόξα. Ο Ταρταρέν της Ταρασκόν έχει διασκευαστεί για το θέατρο καθώς και σε κινηματογραφική μορφή τρεις φορές, το 1908, το 1934 και το 1962. Η παλαιότερη κινηματογραφική εκδοχή ήταν μια ταινία του 1908 από τον πρωτοπόρο σκηνοθέτη Ζωρζ Μελιές. Ο Βέλγος συνθέτης Arthur Meulemans (1884 -1966) δημιούργησε το Opening voor Tartarin de Tarascon για ορχήστρα το 1955. Από το 1985, ένα μικρό μουσείο στην πόλη Ταρασκόν της Προβηγκίας είναι αφιερωμένο στον φανταστικό χαρακτήρα Ταρταρέν, σύμβολο της πόλης. Κάθε χρόνο την τελευταία Κυριακή του Ιουνίου διοργανώνεται τοπικό φεστιβάλ. μετάφραση: Αλέξανδρος Παπαδιαμάντης με τίτλο Ταρταρίνος ο εκ Ταρασκώνος, εκδόσεις Εστία, επανέκδοση 1989. μετάφραση: Αλέξανδρος Ζαγκούρογλου, εκδόσεις Καστανιώτης, 1990
|
Ο Ταρταρέν της Ταρασκόν (γαλλικά: Tartarin de Tarascon), με πλήρη αρχικό τίτλο Οι θαυμαστές περιπέτειες του Ταρταρέν της Ταρασκόν είναι μυθιστόρημα του Γάλλου συγγραφέα και θεατρικού συγγραφέα Αλφόνς Ντωντέ που εκδόθηκε το 1872. Είναι επίσης ο κύριος φανταστικός χαρακτήρας του μυθιστορήματος και των δύο επόμενων της τριλογίας.Η συνέχεια Ο Ταρταρέν στις Άλπεις εμφανίστηκε το 1885, ακολουθούμενη από το Πορ-Ταρασκόν. Τελευταίες περιπέτειες του διάσημου Ταρταρέν το 1890.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9F_%CE%A4%CE%B1%CF%81%CF%84%CE%B1%CF%81%CE%AD%CE%BD_%CF%84%CE%B7%CF%82_%CE%A4%CE%B1%CF%81%CE%B1%CF%83%CE%BA%CF%8C%CE%BD
|
Αρχιεπίσκοπος Ιερώνυμος Α´
|
Ο κατά κόσμον Ιερώνυμος Κοτσώνης γεννήθηκε το 1905 στα Υστέρνια Τήνου και προερχόταν από ναυτική οικογένεια. Έξι μήνες πριν γεννηθεί, πέθανε ο πατέρας του, Ιερώνυμος. Πέρασε τα παιδικά του χρόνια στην Τήνο και τη Σίφνο και ακολούθως πήγε στην Αθήνα όπου ολοκλήρωσε τις εγκύκλιες σπουδές του ως οικότροφος στη Ριζάρειο Εκκλησιαστική Σχολή. Το 1924 εισήλθε στη Θεολογική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών, από την οποία αποφοίτησε το 1928 με άριστα. Στη συνέχεια διετέλεσε ιδιαίτερος επιστημονικός γραμματέας του αρχιεπισκόπου Αθηνών Χρυσοστόμου Α΄, καθώς και διευθυντής του παιδικού τμήματος της Χ.Α.Ν. Το 1934 συνέχισε τις σπουδές του στη Γερμανία (Μόναχο, Βερολίνο, Βόννη) και το Ηνωμένο Βασίλειο, με τη βοήθεια υποτροφίας του κληροδοτήματος Μανούση. Ο Ιερώνυμος εντάχθηκε στην Αδελφότητα Θεολόγων «Η Ζωή» και ο πνευματικός του και προϊστάμενος της αδελφότητας, Αρχιμανδρίτης Σεραφείμ Παπακώστας, τον συνέστησε στον τότε Αρχιεπίσκοπο Αθηνών Χρύσανθο. Εκάρη μοναχός στην Ιερά Μονή Ασωμάτων Πετράκη και στις 4 Ιανουαρίου 1939 χειροτονήθηκε διάκονος. Τοποθετήθηκε στον ιερό ναό Αγίας Ειρήνης Αιόλου ως διάκονος, καθώς και ως δεύτερος γραμματέας στην Ιερά Σύνοδο της Εκκλησίας της Ελλάδος. Το 1940 αναγορεύθηκε διδάκτορας της Θεολογικής Σχολής Αθηνών και στις 23 Ιουνίου του ίδιου έτους χειροτονήθηκε πρεσβύτερος και προχειρίστηκε αρχιμανδρίτης. Στη συνέχεια τοποθετήθηκε εφημέριος του ιερού ναού Αγίου Δημήτριου Κηφισιάς και κατόπιν γενικός αρχιερατικός επίτροπος της περιφέρειας Κηφισιάς, που τότε υπαγόταν στην Ιερά Αρχιεπισκοπή Αθηνών. Παράλληλα, από το 1939 μέχρι το 1941 διετέλεσε διευθυντής του περιοδικού «Εκκλησία» (μηνιαία έκδοση της Εκκλησίας της Ελλάδος), ενώ συνέβαλε και στην έκδοση του περιοδικού «Θεολογία».Η κατοχική κυβέρνηση τον απέλυσε από συνοδικό γραμματέα και ο αρχιεπίσκοπος Χρύσανθος, λίγο πριν εκδιωχθεί, τον διόρισε εφημέριο του νοσοκομειακού ναού του Ευαγγελισμού, όπου παρέμεινε σε όλη τη διάρκεια της Κατοχής. Αργότερα αποσύρθηκε και αφοσιώθηκε στη μελέτη και τη συγγραφή. Το 1945 υπέβαλε στη Θεολογική Σχολή διατριβή για τη θέση του υφηγητή, το 1946 απέσυρε όμως την υποψηφιότητά του σε ένδειξη διαμαρτυρίας για διαφωνία του με καθηγητές του. Το 1949 διορίστηκε πρωθιερέας των Ανακτόρων, θέση στην οποία παρέμεινε ως το 1967. Τον Σεπτέμβριο του 1959 εξελέγη καθηγητής Κανονικού Δικαίου και Ποιμαντικής στη Θεολογική σχολή του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης. Παράλληλα, ανέπτυξε πλούσιο συγγραφικό έργο και τιμήθηκε με τον χρυσό σταυρό του Τάγματος των Αγίων Γεωργίου και Κωνσταντίνου.Στις αρχές της δεκαετίας του 1960, ο Ιερώνυμος, εκμεταλλευόμενος την επιρροή του στη βασιλική οικογένεια, ενεπλάκη ενεργά στα εκκλησιαστικά πράγματα, συμβάλλοντας με αυτόν τον τρόπο στην αστάθεια που επικρατούσε στους κόλπους της ελλαδικής Εκκλησίας. Από την άλλη, παρά την υποστήριξή του από το Παλάτι, δεν εξελέγη επίσκοπος κατά τις πολλαπλές αρχιερατικές εκλογές του 1965. Πριν από την ανάρρηση του Ιερώνυμου στον αρχιεπισκοπικό θρόνο προηγήθηκε η αντικανονική απομάκρυνση του τότε αρχιεπισκόπου Χρυσοστόμου από τη Δικτατορία και τα ανάκτορα. Η ανατροπή του διευκολύνθηκε από το γεγονός πως ο Χρυσόστομος ήταν ηλικιωμένος και αντιμετώπιζε προβλήματα υγείας. Τη Μεγάλη Παρασκευή, 28 Απριλίου του 1967, μετά από ελαφρύ καρδιακό επεισόδιο κατά την περιφορά του Επιταφίου μεταφέρθηκε στον Ερυθρό Σταυρό, όπου παρέμεινε για περισσότερο από ένα μήνα. Ακολούθως, στις 6 Μαΐου, αξιωματούχος των Ανακτόρων παρέδωσε στον Χρυσόστομο δύο παραλλαγές επιστολής παραίτησης για να διαλέξει ποια θα υπογράψει. Σε επιστολή του προς τον τότε βασιλιά, ο Χρυσόστομος δήλωνε την άρνησή του να παραιτηθεί με εξαίρεση την περίπτωση διαδοχής του από τον αρχιεπίσκοπο Κύπρου Μακάριο Γ΄. Στις 10 Μαΐου 1967 η δικτατορική κυβέρνηση Κόλλια, προχώρησε στη θέσπιση του αναγκαστικού νόμου 3/1967 με τον οποίο ανέτρεψε το υφιστάμενο από το 1923 κανονικό εκκλησιαστικό καθεστώς. Έτσι επιβλήθηκε η σύσταση αριστίνδην Ιεράς Συνόδου για εκλογή νέου αρχιεπισκόπου. Κατήργησε δηλαδή τη Σύνοδο της Ιεραρχίας ως ανώτατη εκκλησιαστική αρχή και επέβαλε στην Εκκλησία της Ελλάδος μια Αριστίνδην Σύνοδο, από οκτώ μητροπολίτες που διορίσθηκαν ήδη την επομένη με βασιλικό διάταγμα και οι οποίοι ήταν εκείνοι, οι ελάχιστοι κατά μία εκτίμηση ιεράρχες, που δέχονταν να συνεργαστούν ανοικτά με το νέο πολιτικό καθεστώς.Ακολούθως ο υπουργός Παιδείας και Θρησκευμάτων Καλαμποκιάς κήρυξε τον αρχιεπισκοπικό θρόνο εν χηρεία, επεκτείνοντας και στον Χρυσόστομο την αντίστοιχη διάταξη του νομοθετικού διατάγματος 4589/1966, που υποχρέωνε σε αποχώρηση τους μητροπολίτες και βοηθούς επισκόπους μόλις αυτοί συμπλήρωναν το ογδοηκοστό έτος της ηλικίας τους.Ο Ιερώνυμος Κοτσώνης επιλέχθηκε ως ένας από τους τρεις υποψηφίους προς την οκταμελή αριστίνδην Ιερά Σύνοδο, ως εκλεκτός του βασιλιά Κωνσταντίνου. Η εκλογή του έγινε στις 13 Μαΐου 1967 από την Αριστίνδην Σύνοδο υπό την εποπτεία του ίδιου του Γεωργίου Παπαδόπουλου και του Στυλιανού Παττακού, οι οποίοι από την πλευρά τους εικάζεται πως προτιμούσαν την εκλογή του μητροπολίτη Καστοριάς Δωροθέου Γιανναρόπουλου. Την επόμενη μέρα χειροτονήθηκε μητροπολίτης και η ενθρόνισή του πραγματοποιήθηκε στις 17 Μαΐου. Ενδεικτικό της αντικανονικότητας της κατάστασης είναι το γεγονός πως η χειροτονία του Ιερώνυμου έγινε στις 4 Μαΐου 1967, χωρίς να έχει παραιτηθεί ο κανονικός αρχιεπίσκοπος Χρυσόστομος Β΄, του οποίου η εξαναγκασμένη παραίτηση έφερε τελικά ημερομηνία 11 Μαΐου 1967. Η ανάρρηση του Ιερώνυμου στον αρχιεπισκοπικό θρόνο αποτελεί την πρώτη και κυριότερη φάση του πραξικοπήματος στην Εκκλησία της Ελλάδος. Με την αντικανονική εκλογή του θεωρήθηκε ευθέως ευνοούμενος της Δικτατορίας των Συνταγματαρχών, με την οποία άλλωστε ταυτίστηκε. Για τις συνθήκες κάτω από τις οποίες πραγματοποιήθηκε η ενθρόνιση του Ιερωνύμου, είναι χαρακτηριστική η εισήγηση του μητροπολίτη Κορίνθου Παντελεήμονος στην Έκτακτη Πολυμελή Σύνοδο στις 5 Μαρτίου του 1974: «Εκ των μέχρι τούδε λεχθέντων συνάγεται ότι η άνοδος του Ιερωνύμου εις τον αρχιεπισκοπικόν θρόνον υπήρξε πάντη ανώμαλος και άκρως αντικανονική, επί πλέον πάσχουσα και εκ της χρησιμοποιήσεως δι’ αυτήν κοσμικών αρχόντων». Κατά την περίοδο της αρχιερατείας του Ιερώνυμου απομακρύνθηκαν αντικανονικά πολλοί επίσκοποι από τις μητροπόλεις τους. Με τον αντικανονικό δικτατορικό Νόμο 214/1968 κηρύχθηκαν έκπτωτοι οι Μητροπολίτες Θεσσαλονίκης Παντελεήμων Παπαγεωργίου και Αττικής και Μεγαρίδος Ιάκωβος Βαβανάτσος, οι οποίοι στερήθηκαν από το δικαίωμα να ασκήσουν έφεση. Επίσης εξωθήθηκαν σε παραιτήσεις οι Μητροπολίτες Ελασσόνος Ιάκωβος Μακρυγιάννης, ο Θεσσαλιώτιδος και Φαναριοφαρσάλων Κύριλλος Καρμπαλιώτης, ο Δημητριάδος Δαμασκηνός Χατζόπουλος, ο Παραμυθίας Τίτος Ματθαιάκης και ο Λαρίσης και Πλαταμώνος Ιάκωβος Σχίζας.Με τον αντικανονικό νόμο υποχρεωτικής αποχώρησης λόγω ορίου ηλικίας το 1968 απομακρύνθηκαν οι Μητροπολίτες Λευκάδος Δωρόθεος Παλλαδινός, Ηλείας Γερμανός Γκούρας, Βεροίας Καλλίνικος Χαραλαμπάκης και Χαλκίδος Γρηγόριος Πλειαθός. Το 1969 απομακρύνθηκαν οι Μητροπολίτες Μονεμβασίας Κυπριανός Πουλάκος και Κυθήρων Μελέτιος Γαλανόπουλος καθώς μειώθηκε το όριο ηλικίας. Το 1972 απομακρύνθηκαν λόγω ορίου ηλικίας οι Μητροπολίτες Πατρών Κωνσταντίνος Πλατής και Σισανίου Πολύκαρπος Λιώσης. 'Όλες αυτές οι πρόωρες απομακρύνσεις πέραν του ότι υπήρξαν προϊόν εξαναγκασμού ήταν και προδήλως αντικανονικές καθώς οι νομοθετικές διατάξεις που τις προκάλεσαν προσέκρουαν ευθέως στο Κανονικό Δίκαιο της Εκκλησίας με το οποίο κατοχυρώνεται η ισοβιότητα των αρχιερέων στο θρόνο της εκλογής τους (παρεκτός των περιπτώσεων της καθαιρέσεως ή συντρεχόντων λόγων υγείας, που δεν ίσχυαν εν προκειμένω).Επί Ιερωνύμου εξελέγησαν περίπου τριάντα νέοι επίσκοποι και μητροπολίτες, επιλογές οι οποίες χαρακτηρίζονται ως αξιοκρατικές με κυριότερα παραδείγματα τους Βρεσθένης Δημήτριο, Ανδρούσης Αναστάσιο και Εδέσσης, Πέλλης και Αλμωπίας Καλλίνικο. Σύμφωνα με μια εκτίμηση, όλοι σχεδόν οι νέοι μητροπολίτες που εξελέγησαν από την αντικανονική Σύνοδο, είχαν δύο κοινά χαρακτηριστικά: προέρχονταν από τις αδελφότητες «Ζωή» και «Σωτήρ» και στα χρόνια του Εμφυλίου Πολέμου είχαν υπηρετήσει ως στρατιωτικοί ιερείς-ιεροκήρυκες.Στην αντικανονική αυτή κατάσταση εντός των κόλπων της Εκκλησίας της Ελλάδος αντιτάχθηκαν ιεράρχες όπως οι Πειραιώς Χρυσόστομος, Φλωρίνης Αυγουστίνος, Ελευθερουπόλεως Αμβρόσιος κ.ά. Στην πρώτη φάση της δικτατορίας άλλες παρεμβάσεις της Πολιτείας ήταν η απαγόρευση με συντακτική πράξη στους εκκλησιαστικούς λειτουργούς παντός ιερατικού βαθμού της προσφυγής στο Συμβούλιο της Επικρατείας για διοικητικές πράξεις της δικτατορίας, η επιβολή «αντικανονικού και ανελεύθερου συστήματος απονομής εκκλησιαστικής δικαιοσύνης» κι ενός ιδιώνυμου εκκλησιαστικού αδικήματος: η απώλεια της έξωθεν καλής μαρτυρίας και η εξαιτίας αυτής αποχώρηση των κληρικών, αν και επρόκειτο περί ενός αγνώστου στους Ιερούς Κανόνες και την εκκλησιαστική παράδοση αδικήματος καθώς, όπως εξηγείται σχετικώς, η αναφερομένη εις την Προς Τιμόθεον Επιστολή του Απ. Παύλου "έξωθεν καλή μαρτυρία" αφορά όχι στους Επισκόπους, αλλά στους λαϊκούς οι οποίοι επιθυμούν να εισέλθουν στον κλήρο. Με το Ν.Δ. 126/1969 θεσπίζεται νέος Καταστατικός Χάρτης. Κι ενώ διατηρείται η Ιερά Σύνοδος της Ιεραρχίας και η Διαρκής Ιερά Σύνοδος, θεσπιζόταν κάτι καινούργιο ως προς τη συγκρότησή τους: καταργούνταν τα προβλεπόμενα από τον Πατριαρχικό τόμο του 1850 και την Πατριαρχική Πράξη του 1928 «πρεσβεία» χειροτονίας και ίσου αριθμού μελών από τις «παλαιές» και «νέες χώρες». Με τα συντάγματα του 1968 και 1973 δεν παρέκκλιναν από τη συνήθη μορφή των συνταγματικών διατάξεων. Μετά από επίσημα και ανεπίσημα διαβήματα, δημοσιεύματα του ξένου Τύπου κατά των μέτρων της Δικτατορίας, στις 17 Νοεμβρίου 1967 ο διευθυντής της Εκκλησιαστικής Επιτροπής για Διεθνή Θέματα (Commission of the Churches on International Affairs) του Παγκοσμίου Συμβουλίου Εκκλησιών (ΠΣΕ) δρ. Φρέντερικ Νόλντε έστειλε επιστολή στον τότε Έλληνα πρωθυπουργό, με την οποία του ανέφερε πως Έλληνες μετανάστες εργάτες είχαν απειληθεί από όργανα του καθεστώτος, σύμφωνα με ανεπιβεβαίωτες πληροφορίες της Διεθνούς Αμνηστίας. Στις αρχές του 1968 η Εκτελεστική Επιτροπή του Παγκόσμιου Συμβουλίου Εκκλησιών, αφού έλαβε το παραπάνω υπόμνημα του Νόλντε, ζήτησε να επισκεφθεί και να συναντήσει στην Ελλάδα εκπροσώπους της Ελληνικής Κυβέρνησης και της Αρχιεπισκοπής. Ο τότε αρχιεπίσκοπος Ιερώνυμος όμως απέτρεψε την επίσκεψη του Γενικού Γραμματέα του ΠΣΕ, μια επίσκεψη με ιδιαίτερο συμβολισμό και διεθνή αντίκτυπο. Αναφέρεται ότι μετά από αρκετό χρονικό διάστημα ο Γενικός Γραμματέας του ΠΣΕ ήλθε στην Ελλάδα αεροπορικώς, αλλά οι αρχές δεν του επέτρεψαν αρχικά την είσοδο στην χώρα. Στις 4 με 20 Ιουλίου 1968 θα πραγματοποιείτο στην Ουψάλα της Σουηδίας η Δ΄ Γενική Συνέλευση του ΠΣΕ η Ελλαδική Εκκλησία όμως αρνήθηκε να αποστείλει αντιπροσώπους λόγω των τεταμένων σχέσεων Ελλάδας και Σουηδίας την περίοδο εκείνη. Επίσης ο Ιερώνυμος επικαλέστηκε την ανάμιξη του ΠΣΕ στη σχεδίαση του νέου Συντάγματος της χώρας. Έτσι όμως, ο Ιερώνυμος γινόταν «φερέφωνο της Δικτατορίας». Υποστηρίζεται ακόμη πως η αποχή της Ελλαδικής Εκκλησίας από τη Συνέλευση συνδεόταν και με τη θεματολογία των εργασιών της, που μεταξύ άλλων αφορούσε και την «κοινωνική και πολιτική δικαιοσύνη», γεγονός που θα δυσχέραινε την ελληνική αντιπροσωπεία.Ακόμη υποστηρίζεται πως ο Ιερώνυμος αρνήθηκε να παραλάβει οικονομική βοήθεια που έστελνε το Παγκόσμιο Συμβούλιο Εκκλησιών για τους σεισμόπληκτους των Ιονίων νήσων, γιατί έτσι θα υποχρεωνόταν να ευχαριστήσει έναν διεθνή οργανισμό που ασκούσε κριτική στο Δικτατορικό καθεστώς της Ελλάδας. Σε όλη τη διάρκεια της δικτατορίας ο Ιερώνυμος υπήρξε ένας από τους μεσολαβητές μεταξύ του παλατιού και της ηγεσίας της χούντας. Διαβίβαζε μάλιστα τα προσωπικά μηνύματα του Παπαδόπουλου και δεχόταν τις απαντήσεις του τότε βασιλιά Κωνσταντίνου. Αν και ο ίδιος φαίνεται να εξέφραζε ανά διαστήματα ανεπίσημες διαμαρτυρίες για τις διώξεις και τα βασανιστήρια αντιφρονούντων μέσω επιστολών προς τον Γεώργιο Παπαδόπουλο, ουδέποτε προχώρησε σε δημόσια καταδίκη, παραμένοντας ταυτισμένος με το καθεστώς.Στα τέλη του 1968 ο Γ.Γ. του Παγκοσμίου Συμβουλίου Εκκλησιών, μετά από έκκληση της «οικουμενικής ομάδας» της πόλης Κρίφτελ της Δυτικής Γερμανίας, έστειλε προσωπικό και ανεπίσημο διάβημα προς τον Ιερώνυμο, με το οποίο τον καλούσε να παρέμβει με σκοπό την αποτροπή των εκτελέσεων των Ελευθέριου Βερυβάκη και Αλέξανδρου Παναγούλη. Ο Ιερώνυμος απάντησε χαρακτηρίζοντας την επιστολή «παρέμβαση στα πολιτικά πράγματα της χώρας» και «επέμβαση υπέρ δολοφόνων». Υποστηρίζεται πως ο Μητροπολίτης Σύρου Δωρόθεος Στέκας με σειρά επιστολών του ζητούσε από τον Ιερώνυμο άδεια να επισκεφθεί τους εξόριστους στη Γυάρο και κατέθεσε πρόταση για την απελευθέρωση των εξόριστων του νησιού, όμως ο Ιερώνυμος απέρριψε τα σχετικά αιτήματα. Παράλληλα, οργάνωσε το φιλανθρωπικό έργο της Εκκλησίας. Μεταξύ άλλων, μερίμνησε για την ίδρυση του Διορθοδόξου Κέντρου Πεντέλης, του Ιεραποστολικού Κέντρου και νοσοκομείου κληρικών, αναδιοργάνωσε την υπηρεσία της «Χριστιανικής Αλληλεγγύης», έδωσε ώθηση στα κατηχητικά σχολείων κ.ά. Επίσης προώθησε τη χρήση κινητού ναού για τους παραθεριστές, ενώ υποστηρίζεται πως μπλόκαρε τη χειροτονία του αντικαθεστωτικού διακόνου Τιμόθεου Λαγουδάκη σε πρεσβύτερο. Στις 25 Νοεμβρίου 1973, όπου εκδηλώθηκε νέο πραξικόπημα που κατέλυσε την τότε δικτατορική κυβέρνηση του Σπύρου Μαρκεζίνη, κατόπιν προσκλήσεως του Δημητρίου Ιωαννίδη, ο Μητροπολίτης Ιωαννίνων Σεραφείμ προσήλθε από τα Ιωάννινα στην Αθήνα και όρκισε Πρόεδρο της Δημοκρατίας τον στρατηγό Φαίδωνα Γκιζίκη και στη συνέχεια την κυβέρνηση Αδαμαντίου Ανδρουτσόπουλου 1973. Η ιεροπραξία αυτή της ορκωμοσίας πραγματοποιήθηκε χωρίς την άδεια του Αρχιεπισκόπου και συνιστά το κανονικό αδίκημα της εισπηδήσεως, το οποίο και τιμωρείται από τους ιερούς κανόνες της Εκκλησίας. Στα πλαίσια αυτά ο τότε Αρχιεπίσκοπος με έγγραφό του προς τη Σύνοδο κατήγγειλε την κανονική παράβαση και ζήτησε την επιβολή των σχετικών ποινών. Καθώς όμως και ο ίδιος είχε εκλεγεί αντικανονικά, κατά σαφή παράβαση της κείμενης νομοθεσίας που ορίζεται από το Κανονικό Δίκαιο, θεωρήθηκε πλέον ως ανεπιθύμητος. Στις 15 Δεκεμβρίου 1973 υπέβαλε την οριστική παραίτησή του εν μέσω του αρνητικού κλίματος που είχε διαμορφωθεί εναντίον του. Τοποτηρητής του αρχιεπισκοπικού θρόνου ανέλαβε ο Μητροπολίτης Καλαβρύτων και Αιγιαλείας Γεώργιος Πάτσης, που ήταν ο αρχαιότερος εκ των ιεραρχών. Διάδοχός του ορίστηκε το 1974 από την Έκτακτη Πολυμελή Σύνοδο ο μητροπολίτης Ιωαννίνων Σεραφείμ Τίκας. Ο Ιερώνυμος μετά την παραίτησή του αποσύρθηκε στη γενέτειρά του, τα Υστέρνια Τήνου. Τον Αύγουστο του 1987 έπαθε ημιπληγία. Απεβίωσε στις 15 Νοεμβρίου του 1988. Κηδεύτηκε σαν κανονικός Αρχιεπίσκοπος πρώην Αθηνών και πάσης Ελλάδος στη Μονή Ασωμάτων Πετράκη και ετάφη στην Τήνο. Αρχιεπίσκοπος Ιερώνυμος Κοτσώνης Η «συγγνώμη» της Εκκλησίας για την Επταετία, Ναυπάκτου Ιεροθέου, «Ελευθεροτυπία», 28/05/2001 Δημοσθένη Κούκουνα, Η Εκκλησία της Ελλάδος από τον Δαμασκηνό στον Χριστόδουλο, 1941-2007, Εκδόσεις Μέτρον, 2007, Αθήνα Χαράλαμπου (Χάρη) Ανδρεόπουλου, Η Εκκλησία κατά τη δικτατορία 1967-1974. Ιστορική και νομοκανονική προσέγγιση, Εκδ. Επίκεντρο, 2017, Θεσσαλονίκη Χαράλαμπου (Χάρη) Ανδρεόπουλου, Εκκλησία και 21η Απριλίου, "Οrthodoxia.info" (20/04/2019) [1] "Η Εκκλησία στα χρόνια της χούντας", αφιέρωμα στην εκπομπή "Χαρά Θεού", ΕΡΤ3 (19/11/2018), [2] Εθνικό Οπτικοακουστικό Αρχείο, Τελετή χειροτονίας ως Επισκόπου του νέου Αρχιεπισκόπου Αθηνών και Πάσης Ελλάδος Ιερωνύμου παρουσία του Βασιλιά Κωνσταντίνου στον Μητροπολιτικό Ναό Αθηνών 14/05/1967 Σωτηρίου Τράμπα, μητροπολίτη Πισιδίας, Ένας ταπεινός αρχιεπίσκοπος Αρχειοθετήθηκε 2022-08-28 στο Wayback Machine., εκδόσεις Εν πλω, Αθήνας 2022. Βίντεο από την ενθρόνισή του (1967)
|
Ο Αρχιεπίσκοπος Ιερώνυμος Α΄ (1905 - 15 Νοεμβρίου 1988) ήταν Έλληνας ιερέας, θεολόγος και καθηγητής Πανεπιστημίου, ο οποίος διετέλεσε Αρχιεπίσκοπος Αθηνών κατά τη διάρκεια της Χούντας των Συνταγματαρχών. Η αρχιερατεία του αναφέρεται ως μια περίοδος ανωμαλίας για την Εκκλησία της Ελλάδος που σημαδεύτηκε από τις κρατικές παρεμβάσεις στα διοικητικά της ζητήματα, τον διχασμό του ποιμνίου, τις ενδοεκκλησιαστικές έριδες αλλά και τη διεθνή της απομόνωση.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%91%CF%81%CF%87%CE%B9%CE%B5%CF%80%CE%AF%CF%83%CE%BA%CE%BF%CF%80%CE%BF%CF%82_%CE%99%CE%B5%CF%81%CF%8E%CE%BD%CF%85%CE%BC%CE%BF%CF%82_%CE%91%C2%B4
|
Λίβανος Κορμακίτη
|
Ο Λίβανος ιδρύθηκε αρχικά το 1934 έχοντας την ονομασία Γεωργικός Σύλλογος Μέγας Λίβανος.. Κάποια στιγμή μετονομάστηκε σε ΑΤΕ ΠΕΚ Κορμακίτη, αλλά μετά απο κάποιο χρονικό διάστημα διαλύθηκε λόγω διαφωνιών που προέκυψαν.. Το σωματείο επαναδημιουργήθηκε το 1957 με την ονομασία Θρησκευτική Αθλητική Ένωση Κορμακίτη «Ο Λίβανος». Χρώματα είχε το πράσινο και το άσπρο. Η ομάδα εντάχθηκε στην ΕΠΟΠΛ. Μετά την τουρκική εισβολή στην Κύπρο το 1974 και την κατάληψη του Κορμακίτη από τα τουρκικά στρατεύματα ο Λίβανος επαναδραστηριοποιήθηκε στη Λευκωσία. Το 1981 εντάχθηκε στην Γ΄ κατηγορία και στις τάξεις της Κυπριακής Ομοσπονδίας Ποδοσφαίρου (ΚΟΠ). Στην πρώτη του συμμετοχή στο πρωτάθλημα, την περίοδο 1981-82, τερμάτισε στην προτελευταία θέση και υποβιβάστηκε στα αγροτικά (τοπικά) πρωταθλήματα (ΕΠΟΠΛ). Το καλοκαίρι του 1985 η Κυπριακή Ομοσπονδία Ποδοσφαίρου (ΚΟΠ) αποφάσισε τη δημιουργία της Δ΄ κατηγορίας. Ο Λίβανος ήταν ανάμεσα στις ομάδες που επελέγησαν από τη ΣΤΟΚ για να συμμετάσχει στο πρώτο πρωτάθλημα της κατηγορίας και έτσι εντάχθηκε στις τάξεις της ΚΟΠ.Την περίοδο 1986-87 κατέκτησε το πρωτάθλημα του ομίλου του και προβιβάστηκε στη Γ΄ κατηγορία. Συμμετείχε για δύο περιόδους στη Γ΄ κατηγορία. Την περίοδο 1988-89 τερμάτισε στην τελευταία θέση και υποβιβάστηκε. Ωστόσο, το 1989 ενοποιήθηκε με τον Κέδρο Κορμακίτη και την ΑΕΚ Κορμακίτη δημιουργώντας το σωματείο Ένωση Νέων «Ο Κορμακίτης». 1Η Δ΄ κατηγορία ήταν χωρισμένη σε τρεις ομίλους. Ο Λίβανος συμμετείχε στον όμιλο Λευκωσίας-Κερύνειας. Δ΄ κατηγορία:Πρωταθλητής (1): 1987 (όμιλος Λευκωσίας-Κερύνειας) Πρωτάθλημα ΕΠΟΠΛ Πρωταθλητής (2): 1981, 1985 Κύπελλο ΕΠΟΠΛ Κυπελλούχος (2): 1977, 1978
|
Η Θρησκευτική Αθλητική Ένωση Κορμακίτη «Ο Λίβανος» (ή ο Λίβανος Κορμακίτη) ήταν κυπριακή ποδοσφαιρική ομάδα με έδρα το μαρωνίτικο χωριό Κορμακίτης της επαρχίας Κερύνειας. Η ομάδα είχε συμμετοχές στη Γ΄ κατηγορία και στη Δ΄ κατηγορία ποδοσφαίρου της Κύπρου. Ο Λίβανος ιδρύθηκε το 1957.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9B%CE%AF%CE%B2%CE%B1%CE%BD%CE%BF%CF%82_%CE%9A%CE%BF%CF%81%CE%BC%CE%B1%CE%BA%CE%AF%CF%84%CE%B7
|
Ερυθρόλευκη σημαία της Λευκορωσίας
|
Το κόκκινο και το άσπρο χρώμα έχουν ιδιαίτερη θέση στην Λευκορωσική παράδοση. Μάλιστα, τα χρώματα αυτά αποδίδονται σε διάφορούς λαϊκούς μύθους ή φορεσιές. Ωστόσο η ίδια η σημαία δεν είναι λαϊκό δημιούργημα. Η σημαία πιστεύεται ότι σχεδιάστηκε από τον Κλάουζι Ντους Ντουσέουσκι, έναν Λευκορώσο αρχιτέκτονα, το 1917, λίγο έπειτα την Ρωσική επανάσταση του Φεβρουαρίου. Τον επόμενο χρόνο, η Λευκορωσία ανακήρυξε ανεξαρτησία, δημιουργώντας την Λευκορωσική Λαϊκή Δημοκρατία. Αυτό το κράτος υιοθέτησε την ερυθρόλευκη σημαία ως επίσημη σημαία, μαζί με το ιστορικό εθνόσημο της Λευκορωσίας, την Παονία. Ωστόσο, λίγους μήνες αργότερα, στην θέση του δημιουργήθηκε η Λευκορωσική Σοβιετική Σοσιαλιστική Δημοκρατία, η οποία υιοθέτησε διαφορετική σημαία. Μέχρι την διάλυση της Σοβιετικής Ένωσης το 1991, η ερυθρόλευκη σημαία ήταν στο περιθώριο. Εξαίρεση βέβαια αποτελεί το γεγονός ότι στην διάρκεια της Γερμανικής κατοχής της Λευκορωσίας, την περίοδο 1941 με 1944, οι Ναζί επανέφεραν την ευθρόλευκη σημαία ως επίσημη σημαία του κράτους. Το 1991, πάλι η ερυθρόλευκη σημαία έγινε η επίσημη σημαία του κράτους, όμως μόνο για λίγο, αφού το 1995, ένα δημοψήφισμα για τα κρατικά σύμβολα ενέκρινε την αλλαγή της σημαίας από την ερυθρόλευκη, σε μία που θύμιζε την σημαία της Σοβιετικής εποχής. Από τότε την σημαία έχει υιοθετήσει η Λευκορωσική αντιπολίτευση, την οποία και χρησιμοποιεί σχεδόν σε κάθε δράση της.
|
Η ερυθρόλευκη σημαία της Λευκορωσίας είναι μία ανεπίσημη εθνική σημαία. Στο παρελθόν, σε διάφορες περιόδους, είχε χρησιμοποιηθεί ως κρατική σημαία, ωστόσο ένα δημοψήφισμα το 1995 την αντικατέστησε με την σημερινή πρασινοκόκκινη σημαία της Λευκορωσίας. Η σημαία αποτελείται από τρεις οριζόντιες λωρίδες, με την μεσαία λωρίδα να είναι βαμμένη με κόκκινο χρώμα, ενώ οι άλλες δύο (πάνω και κάτω) να είναι βαμμένες με λευκό. Σήμερα η σημαία αυτή χρησιμοποιείται κατά κύριο λόγο από την Λευκορωσική αντιπολίτευση. Η σημαία έχει κοινή ιστορία με το ιστορικό εθνόσημο της Λευκορωσίας, την Παονία.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%95%CF%81%CF%85%CE%B8%CF%81%CF%8C%CE%BB%CE%B5%CF%85%CE%BA%CE%B7_%CF%83%CE%B7%CE%BC%CE%B1%CE%AF%CE%B1_%CF%84%CE%B7%CF%82_%CE%9B%CE%B5%CF%85%CE%BA%CE%BF%CF%81%CF%89%CF%83%CE%AF%CE%B1%CF%82
|
Ο ασπασμός της Θεοτόκου και της Ελισάβετ
|
Στην Καινή Διαθήκη και στον Ευαγγελιστή Λουκά αναφέρεται πως η Θεοτόκος εισήλθεν εις τον οίκον Ζαχαρίου και ησπάσατο την Ελισάβετ , όμως στην ζωγραφική αναπαριστάνεται εκτός του οίκου Ζαχαρίου και κατ΄επίδραση του Πρωτευαγγελίου. Σε κάποιες παραστάσεις απεικονίζονται μαζί με τις δύο γυναίκες και ο μνηστήρας της Θεοτόκου Ιωσήφ και ο Ζαχαρίας πατέρας του Ιωαννη Προδρόμου. Το εικονογραφικό θέμα εντοπίζεται ήδη στην παλαιοχριστιανική περίοδο, όπως στην σαρκοφάγο της Ραβέννας και στον θρόνο του επισκόπου Μαξιμιανού. Στο ψηφιδωτό του καθεδρικού ναού του Parenzo τον 6ο αι. μ.Χ έχουμε όχι σκηνή εναγκαλισμού μεταξύ των δύο γυναικών, αλλά με τις δύο γυναίκες σε στάση διερώτησης με τα χέρια προς τα κάτω. Η κοιλιά της Ελισάβετ φαίνεται ελαφρώς εξωγκωμένη. Αλλού εντοπίζεται στις τοιχογραφίες του ναού της Θεοτόκου στο Castelseprio, σε τοιχογραφίες της Καππαδοκίας, στους Αγίους Αναργύρους της Καστοριάς (11ος αι.), στον Άγιο Μάρκο της Βενετίας. Σε μικρογραφία των Ομιλιών του Ιακώβου του Κοκκινοβάφου, στο Κουρμπίνοβο, σε μωσαϊκό του Μονρεάλε στη Σικελία, σε τοιχογραφίες των Παλαιολόγειων χρόνων (Γκρατσάνιτσα). Από τον 15ο αι. βρίσκουμε δείγματα του εικονογραφικού θέματος στην Δύση: εκεί γονυπέτής η Ελισάβετ αγκαλιάζεται με τη Θεοτόκο, έτσι έχουμε έργο του Ντομένικο Γκιρλαντάιο στη Santa Maria Novella στη Φλωρεντία, γύρω στα 1491. Άλλοτε εικονίζονται και οι δυο γυναίκες γονυπετείς ή και οι δυο όρθιες. Σε ορισμένες δυτικές απεικονίσεις συναντάμε κυρίως από τον 14ο αι.στις εξωγκωμένες κοιλιές των δύο γυναικών τα δύο έμβρυα,ο Χριστός και ο Πρόδρομος. Ο Ιωάννης κάποιες φορές βρίσκεται σε στάση γονυκλισίας προς τον Χριστό. Έργα τέτοια είναι του Κόνραντ Βιτς (15ος αι.) στο Μουσείο του Βερολίνου, το retable του μουσείου της Πράγας (σχολή Βοημιας, 15ος αι.) και του Marx Reichlich Το θέμα αυτό έχει βυζαντινή προέλευση καθώς το εντοπίζουμε στο Ψαλτήριο του Χλούδωφ στη Μόσχα. Τον 13ο αι. στο σερβικό Τετραευάγγελον της Βιβλιοθήκης Βελιγραδίου. Κωνσταντίνος Καλοκύρης, Η Θεοτόκος εις την εικονογραφίαν ανατολής και δύσεως, εκδ.Πατριαρχικόν Ίδρυμα Πατερικών Μελετών, Θεσσαλονίκη, 1972
|
Ο ασπασμός της Θεοτόκου και της Ελισάβετ είναι εικονογραφικό θέμα της χριστιανικής ζωγραφικής κατά το οποίο η Θεοτόκος και η Ελισάβετ ευρισκόμενες μπροστά στην είσοδο του οίκου Ζαχαρίου αγκαλιάζονται μεταξύ τους.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9F_%CE%B1%CF%83%CF%80%CE%B1%CF%83%CE%BC%CF%8C%CF%82_%CF%84%CE%B7%CF%82_%CE%98%CE%B5%CE%BF%CF%84%CF%8C%CE%BA%CE%BF%CF%85_%CE%BA%CE%B1%CE%B9_%CF%84%CE%B7%CF%82_%CE%95%CE%BB%CE%B9%CF%83%CE%AC%CE%B2%CE%B5%CF%84
|
Άρδακτος Αμαρίου Ρεθύμνης
|
Ο Άρδακτος είναι ορεινός οικισμός στο απώτατο νοτιοανατολικό τμήμα του νομού Ρεθύμνης, ακριβώς πάνω στα όρια με τον νομό Ηρακλείου. Βρίσκεται στις νότιες πλαγιές της κορυφής «Βίγλα» (957 μ.) του Ψηλορείτη, πάνω στην επαρχιακή οδό Αγίας Φωτεινής-Λοχριάς και σε μέσο σταθμικό υψόμετρο 580. Απέχει 57 χλμ. περίπου ΝΑ. του Ρεθύμνου. Ο οικισμός αναγνωρίστηκε το 1925 και προσαρτήθηκε στην κοινότητα Πλατάνου του νομού Ρεθύμνης. Το 1927 προσαρτήθηκε στην κοινότητα Λοχριάς. Με το ΦΕΚ 244Α - 04/12/1997 αποσπάστηκε από την κοινότητα Λοχριάς και προσαρτήθηκε στον δήμο Κουρητών. Με το ΦΕΚ 87Α - 07/06/2010 αποσπάστηκε από τον δήμο Κουρητών και προσαρτήθηκε στον δήμο Αμαρίου. Ο Άρδακτος είναι ένα από τα χωριά της επονομαζομένης «Αμπαδίας». Στην περιοχή της κατοικούσαν επί τουρκοκρατίας αιμοβόροι Τούρκοι (με καταγωγή από Σαρακηνούς) οι λεγόμενοι «Αμπαδιώτες». Έτσι, επικράτησε στην κρητική διάλεκτο η λέξη «Αμπαδιώτης» να σημαίνει τον ατίθασο. Ο Άρδακτος φαίνεται να κατοικείται από τη βυζαντινή περίοδο (11ο-12ο αιώνα), όπως μαρτυρεί η μοναδική εκκλησία της Ζωοδόχου Πηγής, ενώ αναφέρεται για πρώτη φορά στην απογραφή του 1853 με 147 κατοίκους. Ο οικισμός οφείλει την ονομασία του, πιθανόν, σ’ ένα ξύλινο αδράχτι που κατασκεύασε ένας κάτοικός του και χρησιμοποιήθηκε στο αλετρογουδιό (φάμπρικα) της Λοχριάς. Σύμφωνα μ’ άλλην εκδοχή οφειλόταν στον αρδακτύλινα, ποώδες φυτό που αφθονεί στην περιοχή. Η εκκλησία της Ζωοδόχου Πηγής Εγκυκλοπαίδεια Πάπυρος Λαρούς Μπριτάννικα, 1996, 2006 (ΠΛΜ) Εγκυκλοπαίδεια Πάπυρος Λαρούς, εκδ. 1963 (ΠΛ) Οργανισμός εκδόσεων «Ελλάδα», χάρτες (εκδ. Βαρελάς) Περιοδικό «Διακοπές», εκδ. Δ.Ο.Λ., 2010 eetaa.gr https://ellinismos.gr/istoria-ellinismoy/topikes-istories/ardaktos-lochrias-amarioy/ https://www.rethemnosnews.gr/apopseis/665172_ardaktos-amarioy
|
Για τον οικισμό στον νομό Ρεθύμνης με το ίδιο όνομα δείτε: Άρδακτος Λάμπης Ρεθύμνου Ο Άρδακτος είναι οικισμός της Κοινότητας Λοχριάς, της δημοτικής ενότητας (τέως δήμου) Κουρητών, του δήμου Αμαρίου, της περιφερειακής ενότητας (τέως νομού) Ρεθύμνης, στην περιφέρεια Κρήτης, σύμφωνα με το πρόγραμμα Καλλικράτης. Πριν το σχέδιο Καποδίστριας και το πρόγραμμα Καλλικράτης, ανήκε στην επαρχία Αμαρίου του νομού Ρεθύμνης, στο γεωγραφικό διαμέρισμα Κρήτης.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%86%CF%81%CE%B4%CE%B1%CE%BA%CF%84%CE%BF%CF%82_%CE%91%CE%BC%CE%B1%CF%81%CE%AF%CE%BF%CF%85_%CE%A1%CE%B5%CE%B8%CF%8D%CE%BC%CE%BD%CE%B7%CF%82
|
Forbidden Siren
|
Η Σειρήνα βρίσκεται σε ένα ιαπωνικό χωριό που ονομάζεται Hanuda/Χανούντα, με ισχυρές θρησκευτικές πεποιθήσεις στην περιοχή, οι ντόπιοι ήθελαν να κρατήσουν την Hanuda για τον εαυτό τους, και να την αποκόψουν από τον έξω κόσμο. Μετά τη διακοπή της τελετουργίας κοντά στη Hanuda λόγω σεισμού, το χωριό ταλαντεύεται μεταξύ του χρόνου και του χώρου, με μια άπειρη κόκκινη θάλασσα να αντικαθιστά το ορεινό έδαφος. Η ουσία της ιστορίας επικεντρώνεται στις προσπάθειες του Hisako Yao, τον αρχηγό της τοπικής θρησκείας, να αναστήσει ένα θεό μέσα από μια τελετή. Ο τίτλος Siren σημαίνει κάλεσμα του θεού, καλώντας τους κατοίκους Hanuda να βυθιστούν στην κατακόκκινη θάλασσα, δημιουργώντας έτσι έναν στρατό από νεκροζώντανα πλάσματα με το όνομα Shibito. Το παιχνίδι παίζεται από την προοπτική 10 χαρακτήρων που προσπαθούν να σταματήσουν την δημιουργία των τεράτων και του θεού τους, οι οποίοι έχουν ως σκοπό την κυριαρχία του κόσμου. Το παιχνίδι ακολουθεί μια επεισοδιακή δομή, που ονομάζεται "Link Navigator/Συνδεδεμένος Πλοηγός" η οποία χαρτογραφεί τα γεγονότα χρονολογικά σε τρεις ημέρες. Κάθε σειρά καταγράφει μια διαφορετική ώρα της ημέρας και κάθε στήλη αντιπροσωπεύει έναν χαρακτήρα. Όταν επισημαίνεται ένα κελί, μπορεί να αναπαραχθεί ένα σενάριο χρησιμοποιώντας αυτόν τον χαρακτήρα. Ορισμένα κελιά δεν είναι σενάρια που μπορεί ο παίκτης να τα παίξει για να ολοκληρώσει την αποστολή τους, λειτουργούν μόνο ως κομμένες σκηνές και γι 'αυτό πολλοί χαρακτήρες δεν μπορούν να αναπαραχθούν. Στην αρχή του παιχνιδιού, ο παίκτης δεν έχει κανέναν έλεγχο για το σενάριο που θα παίξει καθώς το παιχνίδι επιλέγει αυτόματα έως ότου επιτευχθεί ένα συγκεκριμένο σημείο. Μετά από αυτό, ο παίκτης μπορεί να επιλέξει ελεύθερα. Το παιχνίδι περιλαμβάνει τον έλεγχο ενός χαρακτήρα για την επίτευξη μιας αποστολής που δηλώνεται πριν ξεκινήσει το παιχνίδι. Αυτή η αποστολή είναι συνήθως η επίτευξη μιας συγκεκριμένης εξόδου, αλλά μπορεί να είναι μια ποικιλία πραγμάτων όπως η συλλογή ενός συγκεκριμένου αντικειμένου ή η νίκη ενός συγκεκριμένου εχθρού. Η κίνηση περιορίζεται στο τρέξιμο και στο περπάτημα, το τελευταίο από τα οποία είναι η μείωση του θορύβου των βημάτων. Ο χαρακτήρας μπορεί να συνοδεύεται ή όχι από έναν χαρακτήρα που δεν έχει καμία σχέση με τους χαρακτήρες του παιχνιδιού, εξαρτάται από το σενάριο. Η αποστολή αποτυγχάνει εάν ο χαρακτήρας σας σκοτωθεί ή πεθάνει από ένα ζόμπι/Shibito, μετά από την αποτυχία, ο παίκτης μπορεί να συνεχίσει από το τελευταίο σημείο ελέγχου ή να ξαναδοκιμάσει την συγκεκριμένη αποστολή. Για να αλληλεπιδράσει με το περιβάλλον, ο παίκτης πρέπει να εμφανίσει ένα ξεχωριστό μενού που περιέχει ενέργειες ευαίσθητες στο περιβάλλον, όπως "Open door/Άνοιξε την πόρτα" ή "Pick up/Πάρε αυτό", αν και η επιλογή "Shout/Φωνάζω" είναι πάντα διαθέσιμη (για να αποσπά την προσοχή ενός Ζόμπι/Shibito). Οι παίκτες μπορούν επίσης να σκύβουν ανά πάσα στιγμή και μπορούν επίσης να περπατούν ενώ σκύβουν αλλά σε πολύ αργό ρυθμό. Κάθε χαρακτήρας είναι επίσης εξοπλισμένος με φακό (εκτός αν το σενάριο είναι κατά τη διάρκεια των συνθηκών της ημέρας) για να δει στο σκοτάδι και να εξετάσει ορισμένα αντικείμενα. Παρόλο που η μυστικότητα ενθαρρύνεται έντονα, εφαρμόζεται ένα οπλικό σύστημα. Οι χαρακτήρες μπορεί να ξεκινήσουν ένα σενάριο με ένα όπλο και να το αποκτήσουν κατά τη διάρκεια ενός σεναρίου. Οι παίκτες μπορούν να χρησιμοποιήσουν μια γρήγορη επίθεση χαμηλής ισχύος ή μια ελαφρώς μεγαλύτερη «επίθεση» με υψηλότερη ισχύ, εάν χρησιμοποιούν όπλα γης. Μερικά όπλα χρησιμοποιούνται επίσης, αλλά περιορίζονται μόνο σε πιστόλια και τουφέκια. Τα πιστόλια διαθέτουν πολλές ποσότητες πυρομαχικών, αλλά είναι συνήθως πολύ ισχυρά. Τα τουφέκια έχουν μικρότερη χωρητικότητα πυρομαχικών, αλλά έχουν αυτόματη λειτουργία ζουμ για πυροδότηση μεγάλων αποστάσεων. Τα πυρομαχικά στα επίπεδα είναι εξαιρετικά περιορισμένα, ενθαρρύνοντας τον παίκτη να χρησιμοποιήσει μυστικότητα πριν από τα όπλα. Ένα μοναδικό χαρακτηριστικό του παιχνιδιού είναι η δυνατότητα «Sightjack», στην οποία ένας χαρακτήρας μπορεί να δει τους κοντινούς του ανθρώπους μέσα από τα μάτια τους, συμπεριλαμβανομένου και των εχθρών του τα Shibito. Το Sightjacking απαιτεί το πάτημα ενός κουμπιού και η οθόνη γεμίζεται με παράσιτα, μετά ο παίκτης πρέπει να χρησιμοποιεί το αναλογικό μοχλό του PlayStation 2 ως επιλογή συντονισμού, έως ότου επιτευχθεί μια καθαρή προβολή. Ο παίκτης μπορεί να διατηρήσει έως και τέσσερις διαφορετικές προβλέψεις αντιπάλων και φίλων ταυτόχρονα. Η ακουστική και οπτική ποιότητα της προοπτικής εξαρτάται από την απόσταση του στόχου, όσο πιο κοντά είναι ο στόχος, τόσο πιο καθαρό είναι το σήμα. Ενώ ο χαρακτήρας δεν μπορεί να κουνηθεί με αποτέλεσμα να είναι ευάλωτος σε επιθέσεις του στόχου ή κάποιον εχθρών που δεν μπορεί να τους προβλέψει όταν βλέπει ένα ξεκάθαρο σήμα όσο είναι στην περιοχή του. Ο χάρτης εντός του παιχνιδιού εμφανίζει τη γύρω περιοχή και τον κατευθυντικό προσανατολισμό του παίκτη, αν και δεν δείχνει την τρέχουσα θέση του παίκτη (μόνο τα σημεία έναρξης και λήξης). Αντ 'αυτού, ο παίκτης πρέπει να διακρίνει πού βρίσκεται, προσανατολισμένος με συγκεκριμένα ορόσημα στον χάρτη. Υπάρχουν επίσης διάφορα αντικείμενα διάσπαρτα σε κάθε σενάριο που δίνουν στον παίκτη την περαιτέρω εικόνα για το ιστορικό της ιστορίας. Μόλις ληφθούν, αυτά τα αντικείμενα τοποθετούνται σε έναν κατάλογο που ονομάζεται Archives/Αρχεία και μπορούν να προβληθούν ανά πάσα στιγμή κατά τη διάρκεια του παιχνιδιού. Οι εχθροί του παιχνιδιού είναι οι Shibito, είναι νεκροί άνθρωποι που περιπλανιούνται στην Hanuda/Χανούντα , κατασκευάζουν μια Φωλιά για τη σωματική μορφή του Datatsushi. Τα Shibito είναι βασικά άνθρωποι που έχουν εκτεθεί σε μεγάλη ποσότητα κόκκινου νερού, το οποίο αναγεννά τον κατεστραμμένο ιστό και θεραπεύει τον τραυματισμό, αλλά στο σημείο που το αίμα τους έχει αντικατασταθεί με αυτό. Αυτό δίνει στο δέρμα τους μια πολύ πρησμένη, γαλαζωπή απόχρωση λόγω της υδαρής έκθεσης και τα μάτια τους να κλαίνε χαρακτηριστικά. Τα Shibito δεν μπορούν ποτέ να ηττηθούν αληθινά, μόνο προσωρινά ασυνείδητα αφού υπέστη ένα συγκεκριμένο ποσό ζημιάς από τον παίκτη. Είναι ευαίσθητοι στον ήχο και θα διερευνήσουν ύποπτους ήχους ή βήματα. Μόλις το εντοπιστεί, ο Shibito θα φωνάξει για να προσελκύσει την προσοχή ενός άλλου Shibito και θα ακολουθήσει τον παίκτη προσπαθώντας να τον σκοτώσει είτε με όπλο είτε με στραγγαλισμό. Τα περισσότερα Shibito περιπολούν με τα πόδια, αλλά μερικοί είναι ακίνητοι και σαρώνουν το περιβάλλον τους με τουφέκια όπως σκοπευτές. Μετά από ένα συγκεκριμένο σημείο του παιχνιδιού, θα εμφανιστούν άλλες παραλλαγές των Shibito να είναι πολύ λιγότερο ανθρώπινοι και θα έχουν διαφορετικά πλεονεκτήματα και αδυναμίες. Η σειρήνα από την επιρροή του Datatsushi καλεί τους κατοίκους της Hanuda/Χανούντα να βυθιστούν στο κόκκινο νερό δημιουργώντας έτσι μια στρατιά από Shibito. Τα Shibito στη συνέχεια φτιάχνουν μια φωλιά για να στεγάσουν τη σωματική μορφή του Datatsushi μόλις βγουν από το κόκκινο νερό, καθώς επίσης σκοτώνουν και και μετατρέπουν οποιονδήποτε ζωντανό άνθρωπο που έχει απομείνει στη Hanuda/Χανούντα να γίνει σαν και αυτούς. Η ιστορία διηγείται μέσα από τις προοπτικές δέκα επιζώντων, μερικοί από τους οποίους είναι ιθαγενείς της Χανούντα, και παρουσιάζεται με χρονολογική σειρά κατά τη διάρκεια των τριών ημερών κατά τις οποίες λαμβάνει χώρα το μυστήριο. Είναι ένα εξωγήινο πλάσμα και ο κύριος εχθρός του παιχνιδιού. Προσγειώθηκε στον πλανήτη Γη, σκοτώθηκε όταν οι λαοί της Χανούντα υπέφεραν από λιμό και τον έφαγαν με την πεποίθηση ότι είναι ένα δώρο από τους Θεούς. Στο θάνατό του έφερε την κατάρα πάνω στην Hisako Yao, η οποία στη συνέχεια θα αφιερώσει αμέτρητους αιώνες προσπαθώντας να τον αναστήσει αυτόν και την θρησκεία του προς τιμή του. Το Datatsushi εμφανίζεται στη Χανούντα το 684 μ.χ ως ένα μακρύ πλάσμα σκουληκιών με μια λεία εμφάνιση στη σάρκα του. Έχει 3 ζεύγη κοντών βραχιόνων και ένα ζευγάρι πόδια σχεδόν σε κατάσταση ατροφίας, έχει επίσης 2 ζεύγη αδύναμων φτερών, το κεφάλι του φιλοξενεί ένα μεγάλο στόμα και μικρές οδοντώσεις που φαίνεται να είναι μάτια. Το κάτω μέρος του σώματός του μπορεί να ανοιχτεί ως ένα δεύτερο στόμα. Αργότερα στο παιχνίδι, καλείτε η πνευματική του μορφή, η οποία μοιάζει με την σωματική του εμφάνιση, εκτός από το γεγονός ότι το κάτω μέρος του έχει βλαστήσει έλικες, και η σάρκα του έχει ξεφτιστεί ελαφρώς. Φαίνεται επίσης καλυμμένο με λευκή φλόγα που τρεμοπαίζει, πιθανώς λόγω του γεγονότος ότι είναι ελλιπής. Το Forbidden Siren 2 είναι η δεύτερη έκδοση της σειράς και κυκλοφόρησε τον Φεβρουάριο του 2006. Το παιχνίδι αφηγείται την ιστορία πολλών χαρακτήρων που παγιδεύτηκαν στο νησί Yamijima, ένα νησί στα ανοικτά των ακτών της ηπειρωτικής Ιαπωνίας. Μια ταινία βασισμένη στο δεύτερο παιχνίδι που κυκλοφόρησε ταυτόχρονα. Το Siren: Blood Curse είναι η τρίτη έκδοση της σειράς και κυκλοφόρησε τον Ιούλιο του 2008. Το παιχνίδι είναι «επαναπροσδιορισμός» του πρώτου παιχνιδιού και αφηγείται την ιστορία της εξαφάνισης ενός αμερικανικού πληρώματος φωτογραφικών μηχανών σε μια ορεινή περιοχή στην Ιαπωνία. Στις 17 Απριλίου 2014, η Sony ανακοίνωσε μια σειρά manga με τίτλο Siren: Akai Umi no Yobigoe (Siren: The Call of the Red Sea) που βασίστηκε στο πρώτο παιχνίδι. Το manga σχεδιάστηκε από τον Wataru Kamio και κυκλοφόρησε από τον Ιούλιο του 2014 έως τον Δεκέμβριο του 2015 στο περιοδικό Shinmimibukuro Atmos της Home-sha. Το manga είχε προγραμματιστεί να μετακινηθεί σε διαδικτυακή μορφή τον Απρίλιο του 2016, αλλά λόγω των επιπλοκών υγείας του συγγραφέα, το manga βρίσκεται σε παύση. Ο σκηνοθέτης του franchise παιχνιδιού Κειτσίρο Τογιάμα και η σεναριογράφος του Ναόκο Σάτο εποπτεύουν όλες τις πτυχές του manga. Το παιχνίδι κυκλοφόρησε ξανά για το PlayStation 3 στο PlayStation Store. Στις 14 Ιουνίου 2016, το παιχνίδι έλαβε μια ψηφιακή κυκλοφορία για το PlayStation 4 σε περιοχές NA και PAL ως προσομοιωμένη και αναβαθμισμένη έκδοση του πρωτότυπου PlayStation 2 με πρόσθετα τρόπαια. Το παιχνίδι έλαβε "μέσες" κριτικές, σύμφωνα με την ιστοσελίδα αξιολόγησης αξιολόγησης Metacritic. Η κριτικός του GameSpot Bethany Massimilla κατέληξε στο συμπέρασμα ότι, αν και το παιχνίδι είχε μια υπέροχη ιστορία και ενδιαφέροντες χαρακτήρες, ήταν επίσης κουραστικό. Ο αναθεωρητής του IGN Τζέρεμυ Ντάναμ επαίνεσε την πρωτοτυπία της έννοιας, τη χρήση του Sightjacking, τα γραφικά και την ιστορία, αλλά επέκρινε το επίπεδο δυσκολίας και τη δοκιμαστική και λάθος φύση του παιχνιδιού. Ο Μπράιαν Στράτον του GameSpy ακολούθησε άλλους κριτικούς θαυμάζοντας την ιστορία και την ατμόσφαιρα, αλλά επικρίνοντας τη φύση του παιχνιδιού. Στην Ιαπωνία, το Famitsu έδωσαν ένα σκορ εννέα, ένα εφτάρι και δύο οχτάρια, δηλαδή 32 στα 40. Επίσημος ιστότοπος Forbidden Siren στο Hardcore Gaming 101 Forbidden Siren στο GameSpot Forbidden Siren στο GameFAQs Forbidden Siren στη Wikia Forbidden Siren στο MobyGames
|
Το Forbidden Siren, γνωστό στην Ιαπωνία ως Siren (サイレン, Χέπμπορν: Sairen), είναι βιντεοπαιχνίδι επιβίωσης τρόμου που αναπτύχθηκε από την SCE Japan Studio και το Project Siren, και δημοσιεύτηκε από τη Sony Computer Entertainment για το PlayStation 2 το 2003. Στις 14 Ιουνίου 2016 επανακυκλοφόρησε για το PlayStation 4. Πρόκειται για το πρώτο παιχνίδι της σειράς Siren, το οποίο ακολούθησε το Forbidden Siren 2 (2006) για το PlayStation 2.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/Forbidden_Siren
|
Κτήριο της IG Farben
|
Το κτήριο της IG Farben ανεγέρθηκε σε γη που ήταν γνωστή με το όνομα Grüneburggelände στη συνοικία Βέστεντ (Westend) της Φρανκφούρτης. Το 1837, η ιδιοκτησία ανήκε στην Οικογένεια Ρότσιλντ. Το 1864, το ψυχιατρικό νοσοκομείο της πόλης, γνωστό με το όνομα Affenfelsen ή Affenstein, κατασκευάστηκε στην τοποθεσία αυτή. Το όνομα Affenstein προέρχεται από αρχείο Χριστιανικό μνημείο που κάποτε υπήρχε εκεί στο δρόμο έξω από τη Φρανκφούρτη. Ήταν γνωστό ως Avestein (Άβεσταϊν) όπως και Άβε Μαρία (Ave Maria), δηλαδή της Παναγίας, αλλά στην τοπική διάλεκτο της Φρανκφούρτης ονομαζόταν "Affe Stein". Εκεί, ο συγγραφέας Χάινριχ Χόφμαν προσέλαβε τον Αλόις Αλτσχάιμερ για να εργαστεί στο νοσοκομείο, όπου και οι δυο μαζί ερεύνησαν καινοτόμους τρόπους διαχείρισης των νοητικά ασυμβίβαστων ατόμων. Το Grüneburgpark (Γκρύνενμπουργκπαρκ) δημιουργήθηκε το 1880 στο μεγαλύτερο δυτικό μέρος της περιοχής. Η κοινοπραξία IG Farben αγόρασε την ιδιοκτησία της γης το 1927 για να τη χρησιμοποιήσει ως κεντρικά γραφεία. Τη δεκαετία του 1920, η IG Farben (από το Γερμανικό όνομα Interessen Gemeinschaft Farbenindustrie Aktiengesellschaft) ήταν η μεγαλύτερη κοινοπραξία εταιριών παγκοσμίως για φάρμακα, χημικά και χρώματα. Η Φρανκφούρτη επιλέχτηκε επειδή ήταν σε κεντρικό σημείο και εύκολα προσβάσιμη από αέρα και ξηρά.Τον Αύγουστο του 1928, ο καθηγητής Χανς Πέλτσιγκ κέρδισε το διαγωνισμό σχεδιασμού του κτηρίου, με αντίπαλους πέντε άλλους αρχιτέκτονες, ο διασημότερος των οποίων ήταν ο Έρνστ Μέι, που τότε διατελούσε αρχηγός (Head) του οργανισμού χωροταξίας της Φρανκφούρτης (Urban Design for Frankfurt).Οι εργασίες στα θεμέλια ξεκίνησαν στα τέλη του 1928, και το καλοκαίρι του 1929 άρχισε να χτίζεται ο ατσάλινος σκελετός. Η ανέγερση του κτηρίου τελείωσε το 1930 μετά από μόλις 24 μήνες, ένα επίτευγμα που πραγματοποιήθηκε με τσιμέντο ταχείας πήξεως, νέα υλικά κατασκευής και εργατικό δυναμικό που εργαζόταν όλες τις βάρδιες. Μετά, το 1930, ο διευθυντής Φυτοκομίας της Φρανκφούρτης Μαξ Μπρομ, και η ομάδα καλλιτεχνών Μπορνίμερ Κράις έφτιαξαν σχέδια για τα 14 εκτάρια ακάλυπτου χώρου που ήταν γύρω από το κτήριο. Τα θεμέλια, και το συγκρότημα γενικώς, ολοκληρώθηκαν το 1931 με συνολικό κόστος 24 εκατομμυρίων μάρκων (Reichsmark). Η IG Farben αργότερα έγινε αναπόσπαστο μέρος της Ναζιστικής βιομηχανικής δύναμης. Στο κτήριο ήταν τα κεντρικά γραφεία ερευνητικών προγραμμάτων για την παραγωγή συνθετικού πετρελαίου και συνθετικών ελαστικών για πολεμική χρήση, όπως και τη παραγωγή μαγνησίου, λιπαντικών, εκρηκτικών, μεθανόλης και Κυκλώνα Β, του θανατηφόρου αερίου που χρησιμοποιούνταν στα Ναζιστικά στρατόπεδα εξόντωσης. Το κτήριο χρησιμοποιήθηκε από την IG Farben για 15 χρόνια.Κατά τη διάρκεια του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου, η γύρω περιοχή είχε καταστραφεί ολοσχερώς, αλλά το κτήριο αυτό δεν έπαθε σχεδόν καθόλου ζημιές και είχε γεμίσει από άστεγους πολίτες της βομβαρδισμένης Φρανκφούρτης. Το Μάρτιο του 1945, οι Σύμμαχοι κατέλαβαν τη περιοχή και το κτήριο της IG Farben στέγασε τα κεντρικά αρχηγεία του Αμερικανού Στρατηγού Ντουάιτ Αϊζενχάουερ (Dwight D. Eisenhower). Το γραφείο του στρατηγού δέχτηκε πολλούς σημαντικούς επισκέπτες, συμπεριλαμβανομένου των Σαρλ ντε Γκωλ, Μπέρναρντ Μοντγκόμερυ, και Γκεόργκι Ζούκοφ. Ήταν εκεί που υπεγράφη η Διαγγελία Αρ. 2 (Proclamation No. 2), η οποία καθόρισε ποιες περιοχές της χώρας θα άνηκαν στην Αμερικανική ζώνη. Ο Αϊζενχάουερ έφυγε από το κτήριο το Δεκέμβριο του 1945 αλλά το γραφείο του συνέχισε να χρησιμοποιείται σε ειδικές περιπτώσεις: το σύνταγμα της πολιτείας της Έσσης υπεγράφη εκεί, ο Δυτικογερμανός Προεδρεύων (Ministerpräsident) δέχτηκε την εργασία να γράψει το Grundgesetz (Γερμανικό σύνταγμα), και η διοίκηση του Οικονομικού Συμβουλίου της Διζωνίας (Wirtschaftsrat der Bizone) επίσης ήταν εγκατεστημένη εκεί. Από το 1945 ως το 1947 το κτήριο της IG Farben στέγαζε τα Ανώτατα Αρχηγεία των Συμμαχικών Ευρωπαϊκών Δυνάμεων, και ήταν το αρχειγείο των Αμερικανικών κατοχικών δυνάμεων και του Στρατιωτικού Διοικητή. Στις 10 Μαϊου 1947 οι τελικές διαταγές προς το στρατιωτικό προσωπικό απαγόρεψαν περαιτέρω αναφορά στο κτήριο ως Κτήριο της IG Farben και απαίτησαν να ονομάζεται Το Κτήριο των Αρχηγείων της Ευρωπαϊκής Διοίκησης.Ο Ανώτατος Διοικητής των Ηνωμένων Πολιτειών για τη Γερμανία (HICOG) και το προσωπικό του χρησιμοποίησαν το κτήριο από το 1949 ως το 1952. Μετά το 1952, το κτήριο χρησιμοποιήθηκε ως το Ευρωπαϊκό κέντρο για τις Αμερικανικές ένοπλες δυνάμεις και τα αρχηγεία του Πέμπτου Αμερικανικού Σώματος. Αργότερα έγινε το αρχηγείο της Διοίκησης Βορείων Περιοχών μέχρι το 1994. Το κτήριο της IG Farben επίσης ήταν το αρχηγείο της Κεντρικής Υπηρεσίας Πληροφοριών των ΗΠΑ (CIA) στη Γερμανία και γι'αυτό έμεινε γνωστό και ως το πεντάγωνο της Ευρώπης. Στις 16 Απριλίου 1975, ο Αμερικανικός στρατός μετονόμασε το κτήριο σε General Creighton W. Abrams Building προς τιμήν του Αμερικανού στρατηγού. Η μετονομασία όμως δεν είχε απόλυτη νομιμότητα, επειδή τεχνικά οι ΗΠΑ είχαν νοικιάσει το κτήριο από τη Γερμανική κυβέρνηση και άρα δεν είχαν ιδιοκτησία επί αυτού. Στις 11 Μαΐου 1972 μέρος του κτιριακού συγκροτήματος έγινε στόχος βομβιστικής επίθεσης της Φράξιας Κόκκινος Στρατός (Ομάδα Baader-Meinhof). Το κτήριο έγινε ξανά στόχος επιθέσεων της ίδιας ομάδας το 1976 και το 1982. Ως αποτέλεσμα, το πάρκο που ήταν δίπλα στο κτήριο το οποίο προηγουμένως ήταν ανοιχτό στο κοινό κλείστηκε και έγινε μέρος της στρατιωτικής ζώνης που περιελάμβανε στρατώνες και χώρους εργασίας στο πίσω μέρος του κτηρίου. Μετά την Επανενοποίηση της Γερμανίας, η Αμερικανική κυβέρνηση ανακοίνωσε πως θα απομακρύνει όλους τους στρατιώτες της από τη Φρανκφούρτη μέχρι το 1995, και οτι θα παρέδιδε το κτήριο και τη γύρω περιοχή στη Γερμανική Ομοσπονδιακή Κυβέρνηση. Υπήρξαν προτάσεις ότι το κτήριο θα μπορούσε να στεγάσει την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα (ΕΚΤ). Οι Βρετανοί, ωστόσο, ήθελαν να στεγαστεί η ΕΚΤ στο Λονδίνο, και κατάφεραν να σαμποτάρουν τη πρόταση λέγοντας πως το Ναζιστικό παρελθόν του κτηρίου θα δυσφημούσε την ΕΚΤ. Το 1996, η κυβέρνηση της Έσσης αγόρασε το κτήριο και τη γύρω περιοχή για λογαριασμό του Πανεπιστημίου της Φρανκφούρτης. Τα κτήρια του συγκροτήματος ανακαινίστηκαν με κόστος 50 εκατομμύρια Γερμανικά Μάρκα (περίπου 25 εκατομμύρια Ευρώ), ένα έργο που ανέλαβε το αρχιτεκτονικό γραφείο Dissing+Weitling από τη Κοπεγχάγη της Δανίας και όταν ολοκληρώθηκε η ανακαίνιση το κτήριο Πέλτσιγκ παραδόθηκε στο Πανεπιστήμιο της Φρανκφούρτης. Έτσι το κτήριο σήμερα στεγάζει τη Δυτική Πανεπιστημιούπολη του Πανεπιστημίου, η οποία έχει τα τμήματα φιλοσοφίας, ιστορίας, θεολογίας, κλασσικής φιλοσοφίας, τέχνης και μουσικής, σύγχρονων γλωσσών και γλωσσολογίας, πολιτιστικών μελετών, το Κέντρο Αμερικανικών Σπουδών, και το Ινστιτούτο Φριτζ-Μπάγερ. Όταν το πανεπιστήμιο πήρε το κτήριο, άρχισε μια μακρά διαμάχη για το όνομά του. Το θέμα ξεκίνησε με τον πρώην πρόεδρο του πανεπιστημίου, τον Βέρνερ Μέϊσνερ, που μετονόμασε το κτήριο σε Συγκρότημα Πέλτσιγκ. Για τον Μέϊσνερ η μετονομασία ελευθέρωνε το κτήριο από το Ναζιστικό του παρελθόν. Όμως ένας αριθμός φοιτητών, και κάποιοι καθηγητές, αντιστάθηκαν στη μετονομασία και ήθελαν να διατηρηθεί το όνομα «Κτήριο της IG Farben». Ο μετέπειτα πρόεδρος, ο Ρούντολφ Στάινμπεργκ, συμφώνησε με τη τελική απόφαση του πανεπιστημίου να διατηρήσει το όνομα. Ωστόσο, ο Στάινμπεργκ δεν εφάρμοσε σταθερή ονομασία στη πανεπιστημιακή γραφειοκρατία. Μετά το άνοιγμα του κτηρίου το 2001, ο πρόεδρος της AstA, ο Βουλφίλα Βίλο Γουόλτερ, αντιτάχθηκε κατά της «λαθεμένης χρήσης του Χανς Πέλτσιγκ» [sic] και πρότεινε να διατηρηθεί το όνομα του κύριου κτηρίου, και να ονομαστεί το μικρό κτήριο του καζίνο «Καζίνο Πέλτσιγκ». Αυτή η πρόταση είχε πολύ μικρή υποστήριξη. Μέχρι το 2004 η πρόταση «Σύμπλεγμα Πέλτσιγκ» είχε γίνει πολύ αμφισβητήσιμη. Η συζήτηση εξελίχτηκε σε έντονη πολιτική διαμάχη για τη μορφή ενός μνημείου: Η αντιπρόεδρος Μπρίτα Ρανκ εγκατέστησε μια μόνιμη έκθεση στο εσωτερικό του κτηρίου και μια πλάκα μνήμης στο μπροστινό μέρος του κτηρίου για τους εργάτες-σκλάβους της IG Farben και αυτούς που δολοφονήθηκαν με το αέριο Κυκλώνας Β. Η Γερουσία του Πανεπιστημίου συμφώνησε με μια πρωτοβουλία του φοιτητή-γερουσιαστή του Πράσινου Κόμματος, Ντάβιντ Πρόφιτ, και της Ανγκέλικα Μαρξ, γερουσιαστή της United Services Union, να ονομαστεί ένα μέρος της νέας δυτικής πτέρυγας της πανεπιστημιούπολης προς τιμήν του πρώην σκλάβου εργάτη Νόρμπερτ Βόλχαϊμ.Παρ' όλες τις μετονομασίες από το Πανεπιστήμιο και τον Αμερικανικό στρατό, το κτήριο σήμερα συνεχίζει να είναι γενικότερα γνωστό ως «κτήριο της IG Farben». Η σύνδεση του κτηρίου με το Ναζισμό είναι δύσκολο να ξεχαστεί, κυρίως λόγω της απόλυτης συνεργασίας της IG Farben με το Ναζιστικό καθεστώς (το οποίο βασίστηκε απόλυτα ως προς την πολεμική του παραγωγή σε αυτήν), αλλά επίσης και λόγω της επιβλητικής εμφάνισης του κτηρίου. Το Der Spiegel έγραψε για τη «μυρωδιά ενοχής» του κτηρίου. Μόνο με την έξοδο των Αμερικανών, τις ανακαινίσεις, και τη χρήση του κτηρίου από το πανεπιστήμιο μειώθηκε κάπως η σύνδεση του κτηρίου με το Τρίτο Ράιχ στη κοινή γνώμη. Στο χάρτη της πανεπιστημιούπολης του 2009 το κτήριο ονομάζεται IG Hochhaus, χωρίς να αναφέρονται οι λέξεις Farben ή Πέλτσιγκ. Η Έσση θέλει πίσω από το κτήριο της IG Farben να φτιάξει «την καλύτερη πανεπιστημιούπολη της Ευρώπης» για να στεγαστούν τα υπόλοιπα τμήματα του πανεπιστημίου που σήμερα είναι στη παλιά πανεπιστημιούπολη του Μπόκενχαϊμ: τη Νομική, τη Σχολή Επιχειρήσεων, των Κοινωνικών Επιστημών, της Παιδαγωγικής, και των Τεχνών. Τον Οκτώβριο του 2009 οι σχολές της Νομικής, των Επιχειρήσεων, των Οικονομικών και των Χρηματοπιστωτικών μεταφέρθηκαν σε νέα κτήρια στη καινούργια πανεπιστημιούπολη. Επίσης, εγκαταστάθηκαν πολλές νέες φοιτητικές εστίες. Η μετακόμιση θα ολοκληρωθεί το 2014. Το πανεπιστήμιο μετά θα εγκαταλείψει τη παλιά πανεπιστημιούπολη της Φρανκφούρτης - Μπόκενχαϊμ, η οποία σχεδιάστηκε από τον Φέρντιναντ Κράμερ τις δεκαετίες του 1950 και 1960. Το 1928 η IG Farben ήταν η τέταρτη μεγαλύτερη επιχείρηση στον κόσμο, και η μεγαλύτερη χημική βιομηχανία. Ως αποτέλεσμα, οι ανάγκες στέγασης ήταν πολύ μεγάλες κι έτσι το κτήριο που χρειαζόταν η εταιρία έπρεπε να έχει άπλετο χώρο για γραφεία. Το κτήριο σχεδιάστηκε με το αρχιτεκτονικό στυλ της Νέας Αντικειμενικότητας. Η IG Farben δεν ήθελε ένα κτήριο σε στυλ 'Μπαουχάους'. Αυτό που ζητούσε η εταιρία ήταν: Ένα σύμβολο, φτιαγμένο από σίδηρο και πέτρα, της Γερμανικής εμπορικής και επιστημονικής δύναμης. Μπέιρον φον Σχνίτζλερ (Baron von Schnitzler), Διευθυντής της IG Farben, 1930.Το κτήριο, με μάκρος 250 μέτρα και ύψος 35 μέτρα, είχε εννέα ορόφους με το ύψος του ισογείου να είναι διαφορετικό ανάλογα με το μέρος του κτηρίου (από 4,2 μέχρι 4,6 μέτρα). Αυτή η ιδιαιτερότητα φαίνεται στη γραμμή του ταβανιού που είναι ψηλότερη στις πτέρυγες. Ο όγκος του κτηρίου είναι 280.000 μ³, κατασκευασμένο από 4.600 τόνους ατσάλινου σκελετού γεμισμένο με τούβλα και ορόφους φτιαγμένους από τρύπια τετράγωνα έτσι ώστε ο τελικός χρήσιμος χώρος γραφείων να ξεπερνά τα 55.740 μ². Η πρόσοψη είναι επενδεδυμένη με 33.000 μ² μάρμαρο (Κονστάτ Στουργάρδης-Μπαντ και τραβερτίνη), το οποίο κόβεται από τα παράθυρα σε ομάδες. Μόνο στις γωνίες το σμάλτο σταματά για λόγους έμφασης. Ο άνω όροφος φωτίζεται με ουράνια φώτα αντί για ομαδοποιημένο φωτισμό και έχει πολύ μικρό ύψος ταβανιού. Έτσι σχηματίζει ένα πολύ ξεκάθαρο άκρο του κτηρίου. Μέχρι τη δεκαετία του 1950, το κτήριο ήταν το μεγαλύτερο και πιο μοντέρνο κτήριο γραφείων στην Ευρώπη. Το κτήριο της IG Farben αποτελείται από έξι πτέρυγες, συνδεδεμένες με ένα ελαφριά στρογγυλεμένο κεντρικό διάδρομο. Αυτή η διάταξη επιτρέπει σε όλα τα γραφεία να δέχονται άπλετο φυσικό φως και αερισμό. Αυτός ο σχεδιασμός για μεγάλα κτιριακά συγκροτήματα είναι εναλλακτικός ως προς το στυλ «τρύπιου τετράγωνου» που συνηθιζόταν εκείνη την εποχή, στον οποίο τυπικά υπήρχε ένας κήπος στο κέντρο κλεισμένος γύρω-γύρω από το κτήριο. Το πρωτότυπο αυτού του σχεδιασμού είναι το Κτήριο της General Motors στο Ντιτρόιτ (1917–1921) από τον Άλμπερτ Καν. Το κτήριο έχει πολύ μεγάλη και βαριά πρόσοψη (façade) στο μπροστινό μέρος, αλλά η επιβλητικότητά του μειώνεται από το κοίλο σχήμα.Η κύρια είσοδος είναι το αξονικό κέντρο του κτηρίου, και έχει ένα "πορτίκο" σαν ναό μπροστά από τις πόρτες, ένα συνηθισμένο στυλ για τα κτήρια γραφείων της εποχής. Η διάταξη της εισόδου θεωρείται από μερικούς ως πομπώδης: η πόρτες της εισόδου και του ανελκυστήρα είναι από μπρούτζο, ενώ η οροφή και οι τοίχοι είναι επενδεδυμένοι με μπρούτζινες πλάκες και χάλκινες φριέζες. Το εσωτερικό χολ έχει δυο στρογγυλεμένες σκάλες διακοσμημένες με φύλλα αλουμινίου, καθώς και μαρμάρινους τοίχους με ζιγκ-ζαγκ διακόσμηση. Το αξονικό κέντρο στο πίσω μέρος του κτηρίου έχει μια στρογγυλή πρόσοψη (façade). Εκεί η θέα των άλλων κτηρίων στο πίσω μέρος του οικοπέδου (το καζίνο) βελτιώνεται από τους στρογγυλούς τοίχους που επιτρέπουν θέα μέχρι 100 μέτρα μακριά όπου βρίσκονται τα βοηθητικά κτήρια, που χωρίζονται από το κεντρικό κτήριο με ένα πάρκο και μια λίμνη. Κατά τη διάρκεια της Αμερικανικής παρουσίας στο κτήριο, αυτή η ροτόντα στέγασε ένα μικρό περίπτερο και αργότερα έγινε αίθουσα συνεδρίων. Σήμερα ονομάζεται δωμάτιο του Ντουάιτ Αϊζενχάουερ και έχει ένα καφενείο.Οι ανελκυστήρες πατερνόστερ που επιτρέπουν εύκολη διακίνηση στους εννέα ορόφους του κτηρίου είναι διάσημοι και έχουν κερδίσει το θαυμασμό των φοιτητών. Έπειτα από τη τελευταία ανακαίνιση, το πανεπιστήμιο υποσχέθηκε πως θα διατηρήσει τους ανελκυστήρες αυτούς για πάντα.Πίσω από τη ροτόντα είναι μια στενόμακρη λίμνη με ένα άγαλμα μιας νύμφης στην άκρη του νερού που το έφτιαξε ο Φριτζ Κλιμσχ και έχει το όνομα Αμ Βάσερ ("Am Wasser"). Πίσω από αυτό υπάρχει ένα κτήριο με αυλή σε ένα λόφο: το καζίνο της IG Farben, που σήμερα στεγάζει μια τραπεζαρία και αίθουσες διδασκαλίας. Ένα τόσο διάσημο κτήριο δεν θα μπορούσε να μην προκαλέσει την ανάπτυξη φημολογιών, οι οποίες δεν έχουν επαληθευτεί, μερικές εκ των οποίων είναι οι εξής: Ο Χανς Πέλτσιγκ δεν είχε την εύνοια του Ναζιστικού καθεστώτος και η IG Farben του απαγόρευσε την είσοδο στο κτήριο μόλις αυτό ολοκληρώθηκε. Ο Στρατηγός Ντουάιτ Αϊζενχάουερ διέταξε να διατηρηθεί το κτήριο ανέπαφο όταν γινόταν ο βομβαρδισμός της Φρανκφούρτης, επειδή ήθελε να το χρησιμοποιήσει μετά τον πόλεμο για τα αρχηγεία του. Ωστόσο, μια άλλη φήμη λέει πως ο λόγος που σώθηκε το κτήριο ήταν ότι ήταν πολύ κοντά στο Γκρύνενμπουργκπαρκ (Grüneburgpark), στο οποίο υπήρχαν κρατούμενοι αιχμάλωτοι πολέμου της Αμερικανικής αεροπορίας. Δυο ή τρεις υπόγειοι όροφοι υπάρχουν κάτω από το κτήριο Πέλτσιγκ, οι οποίοι είναι σφραγισμένοι και πλημμυρισμένοι. Ένα υπόγειο τούνελ συνδέει το κτήριο με τον κεντρικό σιδηροδρομικό σταθμό της Φρανκφούρτης. Ωστόσο, ορισμένες πηγές αναφέρουν πως το τούνελ απλά συνδέει το κύριο κτήριο με το καζίνο και ότι δεν υπάρχει τούνελ προς το σταθμό. Στη λίμνη πίσω από το κτήριο, το άγαλμα Αμ Βάσερ ("Am Wasser") που δείχνει μια γυμνή νύμφη του νερού μετακινήθηκε κατά τη διάρκεια της Αμερικανικής κατοχής. Η νύμφη μετακινήθηκε στο "Hoechst Chemical" της Φρανκφούρτης μετά από ένσταση της "Μάμι" Αϊζενχάουερ (Mamie Eisenhower), συζύγου του στρατηγού, η οποία θεώρησε πως το άγαλμα ήταν ακατάλληλο για τα στρατιωτικά αρχηγεία. Το άγαλμα σήμερα βρίσκεται στην αρχική του θέση. Μεταφρασμένη (από την Αγγλική μετάφραση των Γερμανικών) πλάκα μνήμης που βρίσκεται στο μπροστινό μέρος της κύριας εισόδου του κτηρίου της IG Farben στις 26 Οκτωβρίου 2001: Αυτό το κτήριο σχεδιάστηκε από τον αρχιτέκτονα Χανς Πέλτσιγκ και ανεγέρθηκε μεταξύ του 1928 και του 1931 ως τα κεντρικά γραφεία της βιομηχανίας IG Farben.Μεταξύ του 1933 και του 1945, ως μια από τις μεγαλύτερες χημικές δυνάμεις στον κόσμο, η εταιρία παρέδωσε τις επιστημονικές της γνώσεις και τις παραγωγικές της τεχνολογίες στη διάθεση των πολεμικών προετοιμασιών του τρομοκρατικού καθεστώτος των Εθνικοσοσιαλιστών. Από το 1942 ως το 1945, η IG Farben μαζί με τα SS διήθυνε το στρατόπεδο συγκέντρωσης στο Μπούνα - Μόνοβιτς (Buna-Monowitz), δίπλα από το εργοστάσιο της IG Farben στο Άουσβιτς.Από τους δέκα χιλιάδες φυλακισμένους που εξαναγκάστηκαν να εργαστούν για την εταιρία εκεί, οι περισσότεροι δολοφονήθηκαν.Στα στρατόπεδα εξόντωσης των Ναζί πολλοί εκατοντάδες χιλιάδες άνθρωποι, οι περισσότεροι Εβραίοι, δολοφονήθηκαν με το αέριο Κυκλώνας Β (Zyklon B), το οποίο πούλαγε η εταιρία IG Farben.Από το 1945 το κτήριο στέγαζε την Αμερικανική στρατιωτική κυβέρνηση και τον Ανώτατο Διοικητή για τη Γερμανία. Στις 19 Σεπτεμβρίου 1945 το κρατίδιο της Έσσης ιδρύθηκε εδώ. Από το 1952 ως το 1995 το κτήριο ήταν το αρχηγείο του Πέμπτου Σώματος του Αμερικανικού Στρατού.Γνωρίζοντας την ιστορία του κτηρίου, το κρατίδιο της Έσσης το εξαγόρασε το 1996 για λογαριασμό του Πανεπιστημίου Γιόχαν Βόλφγκανγκ Γκαίτε (Johann Wolfgang Goethe). Στο μέλλον θα χρησιμοποιείται για διδασκαλία και για έρευνα.«Κανείς δεν μπορεί να ξεχάσει την ιστορία ενός λαού. Πρέπει να ξέρουμε ότι το παρελθόν δεν μπορεί να ξεχαστεί. Αλλιώς επιστρέφει πίσω και γίνεται το παρόν.»—Ζαν Αμερύ (Jean Améry), 1975 IG Farben Δίκη της IG Farben Χανς Πέλτσιγκ Νέα Αντικειμενικότητα Κατοχικές Ζώνες των Συμμάχων στη Γερμανία Loewy, Peter & Loewy, Hanno. IG Farben House, Gina Kehayoff Verlag, Munich 2001 (Αγγλικά) Meissner, Werner & Rebentisch, Dieter & Wang, Wilfried (Hrsg.). Der Poelzig-Bau. Vom IG-Farben-Haus zur Goethe-Universität., Fischer Verlag, Frankfurt am Main 1999 (Γερμανικά) Loewy, Peter & Loewy, Hanno. Das IG Farben-Haus, Kehayoff Verlag, München 2001 (Γερμανικά) Ινστιτούτο Fritz Bauer Αρχειοθετήθηκε 2018-10-30 στο Wayback Machine. Πανεπιστήμιο της Φρανκφούρτης Αρχιτεκτονικό γραφείο Dissing & Weitling Φωτογραφικές πηγές (Γερμανικά) Φωτογραφίες από το 1996, μετά την έξοδο των Αμερικανών Τρεις επιπλέον φωτογραφίες Διαφημιστικό σποτ του Πανεπιστημίου της Φρανκφούρτης (MPEG)
|
Το Κτήριο της IG Farben ή το Κτήριο Πέλτσιγκ χτίστηκε από το 1928 ως το 1930 για να στεγάσει τα κεντρικά γραφεία της Κοινοπραξίας εταιριών IG Farben στη Φρανκφούρτη της Γερμανίας. Άλλα ονόματα με τα οποία είναι γνωστό στη διεθνή βιβλιογραφία είναι: Poelzig Ensemble, Poelzig Complex, και παλιότερα IG Farben Complex, και General Creighton W. Abrams Building. Η σχεδίαση του κτιρίου παραδόθηκε στον αρχιτέκτονα Χανς Πέλτσιγκ έπειτα από διαγωνισμό. Όταν ολοκληρώθηκε η ανέγερσή του, το κτίριο ήταν το μεγαλύτερο κτίριο γραφείων στην Ευρώπη και κράτησε αυτή τη πρωτιά μέχρι τη δεκαετία του 1950. Παρόλο το επιβλητικό μέγεθός του, οι έξι τετραγωνικές πτέρυγες του κτιρίου έχουν μια μοντέρνα ομορφιά. Είναι επίσης διάσημο για τους ανελκυστήρες τύπου "paternoster" που διαθέτει. Στο κτήριο ήταν τα κεντρικά γραφεία των ερευνητικών προγραμμάτων συνθετικού πετρελαίου και συνθετικού ελαστικού της Ναζιστικής Γερμανίας για το Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο, όπως και η διοίκηση των παραγωγικών μονάδων μαγνησίου, λιπαντικών, εκρηκτικών, μεθανόλης, και Zyklon B, του θανατηφόρου αερίου που χρησιμοποιούνταν στα Ναζιστικά στρατόπεδα εξόντωσης. Μετά το δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο, το κτήριο IG Farben στέγασε τα κεντρικά γραφεία του Ανώτατης Συμμαχικής Διοίκησης και από το 1949-1952 του Ανώτατου διοικητή της Γερμανίας (HICOG). Έγινε η κύρια τοποθεσία υλοποίησης του Σχεδίου Μάρσαλ, το οποίο χρηματοδότησε κατά μεγάλο μέρος τη μεταπολεμική αναστήλωση της Ευρώπης. Ο κρατικός μηχανισμός της Ομοσπονδιακής Γερμανικής Κυβέρνησης, δηλαδή της Δυτικής Γερμανίας, σχεδιάστηκε εκεί. Το Κτήριο IG Farben στέγασε τα αρχηγεία τού Πέμπτου Αμερικανικού Σώματος και της Διοίκησης Βορείων Περιοχών (NACOM) μέχρι το 1995. Ο Αμερικανικός Στρατός μετονόμασε το κτήριο σε General Creighton W. Abrams Building προς τιμήν του στρατηγού Κρέιτον Άμπραμς το 1975.Μετά τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο, το κτήριο παρέμεινε υπό τον έλεγχο των Αμερικανικών δυνάμεων. Ο Αμερικανικός Στρατός έδωσε τον έλεγχο του κτηρίου στη Γερμανική Κυβέρνηση το 1995. Το κτήριο επιδόθηκε στο Πανεπιστήμιο της Φρανκφούρτης από την Κυβέρνηση της Έσσης, η οποία επιχορήγησε την ανακατασκευή του με 25 εκ. ευρώ. Σε αναγνώριση του αρχιτέκτονα του κτηρίου, το Πανεπιστήμιο μετονόμασε το κτήριο σε "Poelzig-Bau" (κτήριο Πέλτσιγκ) και το σύμπλεγμα των κτισμάτων που το περιβάλλουν σε "Poelzig Ensemble" (Σύμπλεγμα Πέλτσιγκ). Οι εργασίες αναστήλωσης ξεκίνησαν το Μάρτιο του 1998 και ολοκληρώθηκαν το 2001, οπότε και έγινε η επίσημη παράδοση του κτηρίου (26 Οκτωβρίου). Κατά τη διάρκεια της τελετής παράδοσης στην είσοδο του κτηρίου τοποθετήθηκε αναμνηστική πλάκα για τα θύματα της καταναγκαστικής εργασίας στο εργοστάσιο της IG Farben στο Άουσβιτς ΙΙΙ και όλων όσοι δολοφονήθηκαν στους θαλάμους αερίων με τον Κυκλώνα Β, προϊόν της Κοινοπραξίας.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9A%CF%84%CE%AE%CF%81%CE%B9%CE%BF_%CF%84%CE%B7%CF%82_IG_Farben
|
Γκιγιόμ Σορό
|
Γεννήθηκε στο Φερκεσεντουγκού (Ferkessédougou) της Ακτής Ελεφαντοστού, στις 8 Μαΐου του 1972. Υπήρξε αρχηγός του Πατριωτικού Κινήματος της Ακτής Ελεφαντοστού (MPCI) και το Σεπτέμβριο 2002 πρωταγωνίστησε σε εξέγερση κατά της κυβέρνησης του Προέδρου Λοράν Γκμπαγκμπό. Αργότερα έγινε μέλος του Συνασπισμού Νέες Δυνάμεις και το 2005 έγινε Υπουργός Ανασυγκρότησης και Επανένταξης, στην κυβέρνηση Μπανί. Διορίστηκε Πρωθυπουργός στις 29 Μαρτίου 2007, έπειτα από ειρηνευτική συμφωνία που υπογράφηκε στις 4 Μαρτίου του 2007. Ανέλαβε καθήκοντα στις 4 Απριλίου του 2007. Στις 29 Ιουνίου του 2007 διέφυγε δολοφονικής απόπειρας από αντάρτες, με ρουκέτες, κατά την οποία σκοτώθηκαν τρία άλλα άτομα. Ο Σορό τέθηκε επικεφαλής του Πατριωτικού Κινήματος Ακτής Ελεφαντοστού (MPCI) και εξεγέρθηκε εναντίον του προέδρου Λοράν Γκμπαγκμπό το Σεπτέμβριο του 2002. Η εξέγερση αυτή πυροδότησε τον εμφύλιο πόλεμο του 2002. Έγινε γενικός γραμματέας της αντάρτικης ομάδας Νέες Δυνάμεις (Forces Nouvelles de Côte d'Ivoire) που προήλθε από την ένωση του MPCI με το Λαϊκό Κίνημα της Μεγάλης Δύσης της Ακτής Ελεφαντοστού (MPIGO) και με το Κίνημα για τη Δικαιοσύνη και την Ειρήνη (MJP). Τον Ιούλιο του 2023, ένας ανακριτής στο Παρίσι της Γαλλίας διορίστηκε να ερευνήσει τη δολοφονία του Ιμπραΐμα Κουλιμπαλί τον Απρίλιο του 2011, πρώην ηγέτη των ανταρτών της Ελεφαντοστού, στην οποία πιστεύεται ότι ενέχεται στη δολοφονία ο Γκιγιόμ Σορό.[1]. Έπειτα από τη συμφωνία του Ιανουαρίου του 2003. ο Σορό έγινε μέλος της κυβέρνησης στο χαρτοφυλάκιο των επικοινωνιών τον Απρίλιο του 2003. Το Σεπτέμβριο του 2003 οι υπουργοί των Νέων Δυνάμεων αποχώρησαν από την κυβέρνηση και επέστρεψαν τον Ιανουάριο του 2004. Έπειτα από τη βίαιη καταστολή μιας διαδήλωσης της αντιπολίτευσης στο Αμπιτζάν, το Μάρτιο του 2004, ο Σορό και άλλοι πρώην αντάρτες που είχαν εισέλθει στην κυβέρνηση αποχώρησαν από αυτήν. Ο πρόεδρος Γκμπαγκμπό απέλυσε το Σορό και δύο ακόμα υπουργούς στις 19 Μαΐου του 2004. Την κίνηση αυτήν του Γκμπαγκμπό την καταδίκασε ο Σορό, χαρακτηρίζοντάς την "πραξικόπημα προς την ειρηνευτική συμφωνία". Στις 9 Αυγούστου του 2004 ο Σορό προσήλθε σε συνεδρίαση της κυβέρνησης και επανήλθε σε αυτήν. Διορίστηκε υπουργός ανασυγκρότησης και επανένταξης στην κυβέρνηση του πρωθυπουργού Σαρλ Κονάν Μπανί, το Δεκέμβριο του 2005. Έγινε έτσι ο δεύτερος στην ιεραρχία μετά τον πρωθυπουργό. Υπογράφηκε ειρηνευτική συμφωνία στις 4 Μαρτίου του 2007. Την ίδια ημέρα συμφωνήθηκε να διοριστεί στην πρωθυπουργία ο Σορό όπως και έγινε στις 29 Μαρτίου. Ο Σορό ανέλαβε καθήκοντα στις 4 Απριλίου και στις 7 Απριλίου διορίστηκε η νέα κυβέρνηση με 32 υπουργούς χωρίς τον ίδιο τον Σορό.Σε λόγο του που μεταδόθηκε στις 13 Απριλίου, ο Σορό ζήτησε τη συγνώμη όλων και εκ μέρους όλων για τα δεινά που επέφερε ο πόλεμος.Λίγους μήνες μετά, στις 29 Ιουνίου του 2007, έγινε επίθεση με ρουκέτες στο αεροπλάνο του Σορό , στο αεροδρόμιο στην Μπουακέ, προκαλώντας σημαντικές υλικές ζημιές στο αεροσκάφος. Ο Σορό δεν έπαθε τίποτε αλλά 4 άτομα σκοτώθηκαν και άλλα 10 λέγεται ότι τραυματίστηκαν. Έγιναν επίσης συλλήψεις. Ο Σορό και ο Γκμπαγκμπό έλαβαν μέρος στην τελετή αφοπλισμού, την "φλόγα της ειρήνης", στις 30 Ιουλίου. Ανάμεσα στα άλλα, στη διάρκεια της τελετής κάηκαν όπλα, σηματοδοτώντας τον τερματισμό του εμφυλίου πολέμου.Καθώς είναι πρωθυπουργός, ο Σορό δεν επιτρέπεται να διεκδικήσει το προεδρικό αξίωμα στις επόμενες εκλογές, με βάση την ειρηνευτική συμφωνία.Το 2008 σε συνέντευξή του δήλωσε ότι θα συζητούσε τα πολιτικά του σχέδια μετά τη διεξαγωγή των εκλογών. Οι εκλογές ορίστηκαν για τις 29 Νοεμβρίου του 2009 αλλά αναβλήθηκαν, με αποτέλεσμα την πυροδότηση αντιδράσεων. Το Φεβρουάριο του 2010 διαλύθηκε η κυβέρνηση του Σορό από τον πρόεδρο Γκμπαγκμπό και επίσης η εκλογική επιτροπή, έπειτα από μία αντιπαράθεση σχετικά με την εγγραφή των ψηφοφόρων στους εκλογικούς καταλόγους. Έπειτα από αυτήν την εξέλιξη, ξέσπασαν συγκρούσεις ανάμεσα σε διαδηλωτές που ζητούσαν επίμονα τη διεξαγωγή εκλογών και την επαναφορά της εκλογικής επιτροπής και τις δυνάμεις ασφαλείας, με 2 νεκρούς και περισσότερους από 15 τραυματίες. Έπειτα από διαβουλεύσεις δύο ημερών, ο Σορό ανακοίνωσε τη σύνθεση της νέας κυβέρνησης με τον ίδιο στην πρωθυπουργία στις 24 Φεβρουαρίου 2010.Ο Σορό εξελέγη βουλευτής στις εκλογές του 2011 και παραιτήθηκε από την πρωθυπουργία στις 8 Μαρτίου 2012. Εν συνεχεία εξελέγη Πρόεδρος της Εθνοσυνέλευσης στις 12 Μαρτίου 2012 χωρίς αντίπαλο.Το 2016 εκδόθηκε από την Μπουρκίνα Φάσο διεθνές ένταλμα συλλήψεως του Σορό, αναφορικά με τον φερόμενο ρόλο του στο πραξικόπημα του 2015 στην Μπουρκίνα Φάσο. Ο Σορό ήταν υποψήφιος με τον κυβερνητικό συνασπισμό στις εκλογές του 2016 και εξελέγη βουλευτής για νέα θητεία, με ποσοστό 98,7% των ψήφων. Στην πρώτη συνεδρίαση της εθνοσυνέλευσης με τη νέα της σύνθεση, επανεξελέγη πρόεδρός της στις 9 Ιανουαρίου 2017 συγκεντρώνοντας 230 ψήφους επί συνόλου 252 παρόντων βουλευτών. Ο ανεξάρτητος βουλευτής Εβαρίστ Μεαμπλί έλαβε 12 ψήφους και καταγράφηκαν 10 άκυρα ψηφοδέλτια. Πολυμέσα σχετικά με το θέμα Guillaume Soro στο Wikimedia Commons
|
Ο Γκιγιόμ Κιγκμπαφορί Σορό (Guillaume Kigbafori Soro, 8 Μαΐου 1972) είναι Ιβοριανός πολιτικός, πρωθυπουργός από το 2007 έως το 2012. Προτού γίνει πρωθυπουργός ήταν αρχηγός του κινήματος ανταρτών εναντίον της κυβέρνησης και αποτέλεσε πρωταγωνιστική μορφή του εμφυλίου πολέμου του 2002-03. Από τον Μάρτιο του 2012 είναι πρόεδρος της Εθνοσυνέλευσης της Ακτής Ελεφαντοστού.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%93%CE%BA%CE%B9%CE%B3%CE%B9%CF%8C%CE%BC_%CE%A3%CE%BF%CF%81%CF%8C
|
Έντουαρντ Λίαρ
|
Γεννήθηκε στο Χάιγκεϊτ, τότε ένα προάστιο του βόρειου Λονδίνου και υπήρξε το νεότερο από τα 21 παιδιά του χρηματιστή Τζερεμάια Λίαρ (1788-1833) και της Αν Κλαρκ Σκέριτ (1766-1844). Τέσσερα χρόνια μετά τη γέννηση του Έντουαρντ, η οικογένεια αναγκάστηκε να εγκαταλείψει την πολυτελή ζωή στην οποία είχε συνηθίσει, μετά από αποτυχία του πατέρα του στο χρηματιστήριο. Την ανατροφή του ανέλαβε στη θέση της μητέρας του η μεγαλύτερη αδελφή του, Αν Λίαρ, ενώ στην εκπαίδευσή του συνέβαλε επίσης η αδελφή του Σάρα. Οι δύο αδελφές του τον έφεραν σε πρώτη επαφή με την κλασική λογοτεχνία και τη ρομαντική ποίηση, όπως και με τη ζωγραφική. Από την ηλικία των δεκαπέντε ετών ασχολήθηκε με το σχέδιο για βιοποριστικούς λόγους. Εργάστηκε στο Βρετανικό Μουσείο, όπου φιλοτέχνησε σχέδια πτηνών, συνεργαζόμενος με τον ορνιθολόγο Τζον Γκουλντ, με τον οποίο ταξίδεψε στο Άμστερνταμ, στο Ρότερνταμ, στη Βέρνη και στο Βερολίνο. Καθόλη τη διάρκεια της ζωής του, ο Λίαρ υπέφερε από επιληψία και κατάθλιψη, ενώ στο τέλος της ζωής του αντιμετώπισε επίσης προβλήματα με την όρασή του. Υπήρξε δεινός ταξιδευτής, με την Ιταλία, την Ελλάδα, την Αλβανία, την Παλαιστίνη, τη Συρία, την Αίγυπτο και την Ινδία να αποτελούν μερικούς από τους πολυάριθμους σταθμούς των περιπλανήσεών του. Φιλοτέχνησε πολλές τοπιογραφίες, κυρίως υδατογραφίες, καθώς και τοπογραφικά σχέδια υψηλής ακρίβειας, καταγράφοντας τις περιπλανήσεις του και εκδίδοντας ταξιδιωτικά κείμενα με σημαντικότερο το Journals of a Landscape Painter in Albania, &c. (1851). Ως ζωγράφος, φαίνεται πως έχαιρε εκτίμησης, ενώ υπήρξε δάσκαλος της βασίλισσας Βικτωρίας για σύντομο χρονικό διάστημα, από την οποία πληροφορούμαστε πως ο Λίαρ ήταν εξαιρετικός στη διδασκαλία του. Πέρασε τα τελευταία χρόνια της ζωής του στο Σαν Ρέμο της Ιταλίας, όπου πέθανε τον Ιανουάριο του 1888. Το συγγραφικό έργο του συγκρίνεται συχνά με αυτό του Λιούις Κάρολ, μαζί με τον οποίο συγκαταλέγεται στους σημαντικότερους συγγραφείς παραδοξολογημάτων της Βικτοριανής εποχής. Στα πιο γνωστά έργα του Λίαρ ανήκει η πρώτη συλλογή παραδοξολογημάτων του Book of Nonsense (1846), στην οποία επιδίωξε να συνθέσει στίχους "α-νόητους, διαυγείς και απόλυτους". Κάθε ποίημα ακολουθεί την ίδια δομή, ξεκινώντας συνήθως με τη χαρακτηριστική στροφή "There was an old man of [...]", που ενίοτε παραλλάσσεται ελαφρά. Ο Λίαρ δεν επινόησε αυτή τη στιχουργική μορφή, ωστόσο την υιοθέτησε ως ένα εύκολο μέσο για να συνθέσει διασκεδαστικές ρίμες. Όπως και στην περίπτωση του Κάρολ, τα παιδαριώδη γραπτά τού Λίαρ έγιναν αντικείμενο εκτενέστερης ανάλυσης, σε μια προσπάθεια να αποκαλυφθεί κάποιο κρυφό νόημα και βαθύτεροι συμβολισμοί, παρά το γεγονός πως ο ίδιος ο συγγραφέας ανέφερε χαρακτηριστικά πως επιδίωξε να καταστήσει το έργο του ακατάλληλο για τέτοιου είδους παρερμηνείες. Ο Τζορτζ Όργουελ διέκρινε στον Λίαρ την ικανότητα να αποφεύγει το χυδαίο, παρομοιάζοντας το χιούμορ του με κακοποιό πνεύμα που παρεμβαίνει στην κοινή λογική. Το 1886, αναγνωρίζοντας την αξία τού έργου του, ο κριτικός και συγγραφέας Τζον Ράσκιν, συμπεριέλαβε τον Λίαρ στην κορυφή ενός προσωπικού καταλόγου με τους σημαντικότερους συγγραφείς, ο οποίος δημοσιεύτηκε στην επιθεώρηση Pall Mall Gazette. Εκτός από χιουμοριστικούς στίχους, ο Λίαρ συνέθεσε επίσης μία σειρά από παραδοξολογήματα, όπως την παράδοξη βοτανική (Nonsense Botany) στην οποία εικονογράφησε φανταστικά είδη δικής του ονοματολογίας, και το παράδοξο αλφάβητο. Μελοποίησε επίσης ποιήματά του, ωστόσο σημαντικό μέρος της μουσικής που συνέθεσε έχει χαθεί. Επιλογή έργων Vivien Noakes (ed.), Edward Lear: Selected Letters, Oxford, 1988 Vivien Noakes, Edward Lear: The Life of a Wanderer, Boston: Houghton Mifflin Company, 1969 Carolyn Wells, A Nonsense Anthology, New York, Charles Scribners' Sons, 1903 Νίκος Δ. Καράμπελας, Ο Edward Lear στη Λάκκα Σουλίου, Πρακτικά Συνεδρίου, σελ. 264-267, 2014 Έργα του/της Edward Lear στο Project Gutenberg
|
Ο Έντουαρντ Λίαρ (αγγλικά: Edward Lear) ή Ἐδουάρδος Λῦαρ, όπως ο ίδιος έγραφε το όνομά του στα ελληνικά, (Λονδίνο, 12 Μαΐου 1812 – Σαν Ρέμο, 29 Ιανουαρίου 1888) ήταν Άγγλος συγγραφέας και ζωγράφος. Είναι γνωστός κυρίως για τη συνεισφορά του στο είδος της παράδοξης λογοτεχνίας ή λογοτεχνίας της ανοησίας (nonsense literature) και της σατιρικής ποίησης. Με τα nonsense Limericks που συνέθεσε, δηλ. τα «ανοησιολογήματα» ή «στιχουργικά παραδοξολογήματά» του, καθώς και τις ιδιόμορφες ζωγραφιές που τα πλαισίωναν, ο Λίαρ αναγνωρίστηκε και καθιερώθηκε ως ηγετική φυσιογνωμία αυτού του λογοτεχνικού είδους, ως ο «μαιτρ της ανοησίας».
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%88%CE%BD%CF%84%CE%BF%CF%85%CE%B1%CF%81%CE%BD%CF%84_%CE%9B%CE%AF%CE%B1%CF%81
|
Καλό Χωριό Μιραμπέλλου Λασιθίου
|
Το Καλό Χωριό βρίσκεται κοντά στη θέση της αρχαίας πόλης Ιστρών ή Ίστρος. Στην παραθαλάσσια θέση Κατεβατή έχουν βρεθεί ερείπια αρχαίου οικισμού, ο οποίος ήταν το επίνειο της Ίστρου. Εκεί βρέθηκε τεμάχιο μαρμάρινης πλάκας με ανάγλυφες παραστάσεις των μαρτύρων Σεργίου και Βάκχου. Στη θέση Γερωντομουρί υπάρχουν ερείπια βυζαντινής εκκλησίας. Ο ποταμός Ίστρωνας ήταν την εποχή της Ενετοκρατίας το όριο ανάμεσα στη διοίκηση της Σητείας και στη διοίκηση του Χάνδακα, αλλά δεν αναφέρεται χωριό με το όνομα Ίστρωνας ή Νίστρωνας, όνομα με το όποιο σύμφωνα με το Ν. Σταυράκη ήταν γνωστό το χωριό μέχρι τις αρχές του 19ου αιώνα, στις ενετικές απογραφές. Στο παρελθόν, η περιοχή υπέφερε από τα έλη και έτσι της δόθηκε κατ' ευφημισμό το όνομα «Καλό Χωριό».Η παλαιότερη μνεία στον οικισμό γίνεται στην αιγυπτιακή απογραφή του 1834, όταν αναφέρεται ως Καλό Χωριό με 10 χριστιανικές οικογένειες, ενώ αναφέρεται πάλι με το όνομα Ίστρωνας, όπου σημειώνεται ότι είναι γνωστός και ως Καλό Χωριό. Στην απογραφή του 1881 αναφέρεται ως Καλό Χωριό με κατοίκους 323 χριστιανούς και 1 Τούρκο και εντασσόταν στο δήμο Κριτσάς. Το 1925 ορίστηκε έδρα της κοινότητας Καλού Χωρίου και με το πρόγραμμα Καποδίστριας εντάχθηκε στον δήμο Αγίου Νικολάου.Η δημογραφική πορεία του χωριού σύμφωνα με τις απογραφές: Στο Καλό Χωριό εδρεύει ο «Αθλητικός Σύλλογος Πύργος Καλού Χωριού», ο οποίος εκπροσωπεί τον οικισμό του Καλού Χωριού στα τοπικά πρωταθλήματα της Ε.Π.Σ. Λασιθίου. Χρώματά του είναι το κόκκινο και το λευκό και έδρα του αποτελεί το γήπεδο Καλού Χωριού.Υπήρξε ένα από τα ιδρυτικά σωματεία της Ε.Π.Σ. Λασιθίου. Αξιοσημείωτα, ο Α.Σ. Πύργος Καλού Χωριού έχει αγωνιστεί 3 φορές στο πρωτάθλημα της Δ΄ Εθνικής κατηγορίας τις χρονιές 1995-96, 1997-98 και 2004-05. Σε τοπικό επίπεδο έχει κατακτήσει 3 Πρωταθλήματα Ε.Π.Σ. Λασιθίου τις χρονιές 1994-95, 1996-97 και 2003-04 και έχει υπάρξει ισάριθμες φορές φιναλίστ του Κυπέλλου Ε.Π.Σ. Λασιθίου τις χρονιές 1994-95, 1997-98 και 2001-02. Την τρέχουσα αγωνιστική περίοδο, 2020-21, αγωνίζεται στο πρωτάθλημα Β΄ Κατηγορίας Ε.Π.Σ. Λασιθίου. Κοινότητα Καλού Χωρίου
|
Για συνώνυμους οικισμούς στην Κρήτη δείτε: Καλό Χωριό Κρήτης Το Καλό Χωριό αποτελεί έναν από τους οικισμούς της ομώνυμης κοινότητας του Δήμου Αγίου Νικολάου. Στην ελληνική απογραφή του 2011 απογράφηκαν στον οικισμό του Καλού Χωριού 353 κάτοικοι, ενώ στην Κοινότητα Καλού Χωριού, που αποτελείται από τους οικισμούς Καλό Χωριό, Φορτί, Πύργος, Ίστρο και Βρυονήσι, απογράφηκαν 1.198 κάτοικοι.Το Καλό Χωριό βρίσκεται 9 χιλιόμετρα νοτιοανατολικά του Αγίου Νικολάου, κτισμένο στη δυτική όχθη της κοιλάδας του ποταμού Ίστρωνα, σε υψόμετρο 50 μέτρων. Στην απέναντι όχθη βρίσκεται ο οικισμός Πύργος, ενώ βορειότερα και παραθαλάσσια βρίσκεται το Ίστρο και η βραχονησίδα Βρυονήσι.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9A%CE%B1%CE%BB%CF%8C_%CE%A7%CF%89%CF%81%CE%B9%CF%8C_%CE%9C%CE%B9%CF%81%CE%B1%CE%BC%CF%80%CE%AD%CE%BB%CE%BB%CE%BF%CF%85_%CE%9B%CE%B1%CF%83%CE%B9%CE%B8%CE%AF%CE%BF%CF%85
|
Λουκρητία των Έστε
|
Γεννημένη στη Φεράρα στις 16 Δεκεμβρίου 1535, ήταν το τρίτο παιδί και η δεύτερη κόρη του Έρκολε Β΄ των Έστε, του Δούκα της Φεράρα και της Ρενέ της Γαλλίας. Οι εκ πατρός παππούδες της ήταν ο Αλφόνσος Α΄ των Έστε και η διάσημη Λουκρητία Βοργία. Οι εκ μητρός παππούδες της ήταν ο Βασιλιάς Λουδοβίκος ΙΒ΄ της Γαλλίας και η Άννα της Βρετάνης. Η Λουκρητία πήρε το όνομά της από την εκ πατρός γιαγιά της.Εξαιτίας των προσπαθειών της Δούκισσας Ρενέ, η οποία προσκάλεσε ταλαντούχους δασκάλους στο δουκάτο της Φεράρα για τα παιδιά της, η Λουκρητία, μαζί με τις αδελφές της Άννα και Ελεονόρα, έλαβαν εξαιρετική εκπαίδευση. Οι πριγκίπισσες μελέτησαν αρχαίες και σύγχρονες γλώσσες, κλασική λογοτεχνία, φιλοσοφία και ποίηση, μουσική και φωνητική. Οι δάσκαλοι της Λουκρητίας ήταν οι ανθρωπιστές Olympia Fulvia Morata, Franciscus Portus, Aonio Paleario και Bartolomeo Ricci. Αγαπούσε το θέατρο και ήταν προστάτιδα πολλών επιστημόνων και τεχνών, μεταξύ των οποίων ήταν ο φιλόσοφος Φραγκίσκος Πατρίκιος και ο ποιητής Τορκουάτο Τάσσο, ο οποίος αφιέρωσε το ποίημα "O figlie di Renata (Ω κόρες της Ρενάτα)" στη Λουκρητία και την Ελεονώρα, τη μικρότερη αδερφή της.Η ζωή της Λουκρητίας άλλαξε λίγο μετά το θάνατο του πατέρα της το 1559, όταν η μητέρα της επέστρεψε στην πατρίδα της. Η πριγκίπισσα αγαπούσε τις τελετές του βασιλείου και σύντομα προκάλεσε κουτσομπολιά για τη συμπεριφορά της. Μπήκε σε μια σχέση με τον καπετάνιο της φρουράς του Ducal, Κόμη Έρκολε Κοντράρι, μια σχέση που συνέχισε ακόμη και μετά τον γάμο της. Μαθαίνοντάς το αυτό, στις 2 Αυγούστου 1575, ο αδερφός της Αλφόνσος διέταξε να μεταφερθούν και οι δύο στο Παλάτι του Δούκα στη Φεράρα και, όταν τους έφεραν, διέταξε να στραγγαλιστεί ο Κόμης Κοντράρι μπροστά στην αδερφή του. Ωστόσο, αυτό δεν επηρέασε τις συνήθειες της Λουκρητίας: μετά από λίγο καιρό, μπήκε σε μια νέα ερωτική σχέση με τον Κόμη Λουίτζι Μοντεκούκουλι. Η Λουκρητία παρέμεινε άγαμη για μεγάλο χρονικό διάστημα. Σε ηλικία 35 ετών, συμφώνησε να παντρευτεί τον 20χρονο Φραντσέσκο Μαρία Β΄ ντελλα Ρόβερε, κληρονόμο του Ουρμπίνο. Η απόφαση της πριγκίπισσας αφορούσε τα συμφέροντα της οικογένειάς της: σε περίπτωση απουσίας αρρένων κληρονόμων στον κύριο κλάδο του Οίκου των Έστε, οι τίτλοι τους πρέπει να επιστρέψουν στα παπικά κράτη. Ο Δούκας Αλφόνσο Β΄ δεν είχε [αιδιά παρά το γεγονός ότι έχει παντρευτεί δύο φορές. Ο μόνος που θα μπορούσε να τον διαδεχθεί, ήταν ο ξάδερφος τους, Τσέζαρε ντ'Έστε. Έτσι, η γαμήλια ένωση μεταξύ των Οίκων των Έστε και του ντελλα Ρόβερε έπρεπε να μαρτυρήσει την αμοιβαία υποστήριξη μεταξύ των δύο δυναστειών, εάν ήταν απαραίτητο.Στις 18 Φεβρουαρίου 1570 πραγματοποιήθηκε η γαμήλια τελετή στη Φεράρα, μετά την οποία το ζευγάρι αναχώρησε για το Πέζαρο. Ως προίκα, η Λουκρητία έλαβε το ποσό των 150.000 δουκάτων. Η σχέση της με τον πεθερό της ήταν καλή: ο δούκας Γκιουμπάλντο δεν παρενέβη στα χόμπι της νύφης του για ποίηση, μουσική και θεατρικές παραστάσεις. Μετά το θάνατο του πατέρα του στις 28 Σεπτεμβρίου 1574, ο Φραντσέσκο έγινε δούκας. Η σχέση της Λουκρητίας με τον μικρότερο σύζυγό της ήταν πάντα δύσκολη: χωρίς δισταγμό, ο Δούκας επεσήμανε ότι η αποτυχία παραγωγής απογόνων ήταν μόνο σφάλμα της Λουκρητίας λόγω της μεγάλης ηλικίας της, παρά το γεγονός ότι ο ίδιος την είχε μολύνει με σύφιλη.Κατά τη διάρκεια αυτών των ετών, η Λουκρητία βρήκε μια μεγάλη πηγή παρηγοριάς στη φιλία της με τον Τορκουάτο Τάσσο. Μετά από οκτώ χρόνια γάμου και μέσω της διαμεσολάβησης του Καρδινάλου Κάρλο Μπορρομέο, το ζευγάρι του Ουρμπίνο κατάφερε τελικά να χωρίσει. Στις 31 Αυγούστου 1578, η Αγία Έδρα επέτρεψε στους συζύγους να ζήσουν χωριστά, αλλά ο γάμος τους δεν ακυρώθηκε. Η Λουκρητία επέστρεψε στη Φερράρα, ενώ στην πραγματικότητα συνέχισε να είναι η σύζυγος του Δούκα του Ουρμπίνο. Μόνο μετά το θάνατό της, ο Φραντσέσκο μπόρεσε να συνάψει νέο γάμο, με τη Λιβία ντελλα Ρόβερε στον οποίο είχε κληρονόμο. Ξεκινώντας από το 1575, η Λουκρητία είχε όλο και πιο τεταμένες και δύσκολες σχέσεις με τα μέλη της οικογένειάς της, αφού ο εραστής της Κόμης Ερκόλε Κοντράρι σκοτώθηκε από τον αδερφό της Αλφόνσο μετά την ανακάλυψη της σχέσης τους. Η Λουκρητία έγινε υπερασπίστρια του συμφέροντος της Αγίας Έδρας εναντίον της οικογένειάς της και του Δουκάτου της Φεράρα, και αυτό σε μια κρίσιμη πολιτική φάση, μετά τη δημοσίευση, το 1567, του "Papal Bull Prohibitio alienandi et infeudandi civitates et loca Sanctae Romanae Ecclesiae", στον οποίο απαγορεύτηκε σε νόθους κληρονόμους να κληροδοτήσουν εκκλησιαστικά φέουδα. Ο θάνατος του Αλφόνσου το 1597 χωρίς απογόνους τερμάτισε τον κύριο κλάδο του Οίκου των Έστε, ο οποίος κυβέρνησε τη Φερράρα από τον 12ο αιώνα. Η Λουκρητία ήταν ένας σημαντικός και αποφασιστικός σύμμαχος του Παπισμού. Ήταν εντελώς εχθρική προς τον διορισμένο κληρονόμο του αδελφού της, Τσέζαρε. Ωστόσο, ο Τσέζαρε, εμπιστευόμενος την εγγύτητα της Λουκρητίας και τις επαφές της με τη Ρώμη και υποτιμώντας το μίσος που είχε για αυτόν και τη δυναστεία των Έστε,την έστειλε να συναντήσει τον Καρδινάλιο Πιέτρο Αλομπραντίνι, τον παπικό κληρονόμο που είχε οριστεί να αναλάβει τη θέση της Φεράρα. Η συνάντηση, γνωστή ως Σύμβαση Φαένζα πραγματοποιήθηκε στη Φαένζα στις 13 Ιανουαρίου 1598. Συμφωνήθηκε ότι η Αγία Έδρα θα έπαιρνε αποτελεσματικό έλεγχο όχι μόνο στη Φερράρα αλλά και σε άλλα εδάφη που δεν ήταν παπικά φέουδα με βεβαιότητα και που θα μπορούσαν να είχαν παραμείνει στους Έστε, όπως τα Comacchio, Lugo, Bagnacavallo και Conselice. Εγκαταλειμμένος από τους ξένους συμμάχους του, ο Τσέζαρε αναγκάστηκε να αποδεχτεί αυτούς τους σκληρούς όρους και έπρεπε να φύγει από τη Φεράρα. Ωστόσο, τουλάχιστον η Λουκρητία μπόρεσε να διατηρήσει για την οικογένειά της τα δουκάτα της Μόντενα και του Ρέτζιο, των οποίων η επένδυση εξασφάλισε ο Ροδόλφος Β΄ της Αγίας Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας. Τα τελευταία χρόνια της ζωής της, η Λουκρητία αντιμετώπισε προβλήματα υγείας. Πέθανε στη Φεράρα στις 12 Φεβρουαρίου 1598 σε ηλικία 62 ετών. Τάφηκε στη νεκρόπολη των Έστε στο μοναστήρι Corpus Domini μαζί με τα αδέλφια, τους γονείς και τους παππούδες της. Apparuti, Giorgio (2007). Ducato di Modena et Reggio 1598—1859: lo Stato, la corte, le arti (στα Ιταλικά). Modena: Artioli: Paolo Vasco Ferrari (ed.). σελ. 318. ISBN 978-8-87-792109-3. Capponi, Gaetano (1846). Sulla causa finora ignota delle sventure di Torquato Tasso (στα Ιταλικά). Firenze: Pezzati. σελ. 395. Carpinello, Mariella (1988). Lucrezia d’Este: duchessa di Urbino (στα Ιταλικά). Milano: Rusconi. σελ. 297. ISBN 978-8-81-823019-2. Chiappini, Luciano (2001). Gli Estensi: mille anni di storia (στα Ιταλικά). Ferrara: Corbo. σελ. 757. ISBN 978-8-88-269029-8. Scifoni, Felice (1842). Dizionario biographie universelle (στα Ιταλικά). Firenze: D. Passigli. σελ. 1168. Tonelli, Luigi, Tasso, Torino, Paravia, 1935 Williams, George L. (2004). Papal Genealogy: The Families and Descendants of the Popes. McFarland: Jefferson, N.C. (ed.). σελ. 271. ISBN 978-0-78-642071-1.
|
Η Λουκρητία των Έστε (16 Δεκεμβρίου 1535-12 Φεβρουαρίου 1598) ήταν Ιταλίδα πριγκίπισσα του Οίκου των Έστε. Ήταν μια από τις πιο μορφωμένες γυναίκες της γενιάς της, και προστάτιδα επιστημόνων και καλλιτεχνών.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9B%CE%BF%CF%85%CE%BA%CF%81%CE%B7%CF%84%CE%AF%CE%B1_%CF%84%CF%89%CE%BD_%CE%88%CF%83%CF%84%CE%B5
|
Hasta siempre, Comandante
|
Τον Απρίλιο του 1965 ο Τσε Γκεβάρα εγκατέλειψε την Κούβα και πήγε στο Κογκό για να ανάψει εκεί και μετά στη Βολιβία την επανάσταση. Έπεσε χωρίς να επιστρέψει ξανά στην πατρίδα του. Στις 3 Οκτωβρίου ο Κάστρο αποκάλυψε την τελευταία επιστολή του Τσε προς τον λαό της Κούβας. Ο Κάρλος Πουέμπλα τότε ως φόρο τιμής προς τον μεγάλο σύντροφο έγραψε το τραγούδι αυτό, που έγινε δημοφιλές σε όλη την υφήλιο. Μεταφράστηκε σε πολλές γλώσσες και ερμηνεύτηκε από τους καλύτερους και δημοφιλέστερους τραγουδιστές. Ο τίτλος του τραγουδιού απαντάει στην εκφώνηση του Τσε: «¡Hasta la Victoria siempre!» (έως τη νίκη σύντροφοι!). Ο Πουέμπλας απαντάει «Εις τους αιώνες, Αντισυνταγματάρχη!». Το τραγούδι ετούτο συνοψίζει τις σημαντικότερες στιγμές της Επανάστασης της Κούβας και τιμάει τον Γκεβάρα για την πολύτιμη συνεισφορά του στον απελευθερωτικό αγώνα. Πάνω από 200 ερμηνείες και μεταφράσεις κυκλοφορούν. Το τραγούδησαν οι Ρόμπερτ Γουάιατ, Σίλβιο Ροντρίγκεζ, Μαρία Φαραντούρη, Βασίλης Παπακωνσταντίνου, Βολφ Μπίερμανν, Γιώργος Νταλάρας, Σωκράτης Μάλαμας, Γιάν Γκάρμπαρεκ, Τζιοβάνι Μιριμπάσσι, Αλ Ντι Μέολα, Μόζεν Νάμγιο, Ναταλί Καρντόν και Enrique Bunbury. All versions of Some musics
|
Hasta siempre, Comandante (Ισπανικά: Εις τους αιώνες, Αντισυνταγματάρχη) είναι ο τίτλος τραγουδιού του Κουβανού συνθέτη Κάρλος Πουέμπλα του 1965. Είναι επίσης γνωστό απλά ως Haste siempre, ενώ στα ελληνικά ο τίτλος του τραγουδιού έχει αποδοθεί ως Πυξίδα μέσα στο χρόνο ή απλά Τσε Γκεβάρα.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/Hasta_siempre,_Comandante
|
Κορράδος ΣΤ΄ ο Πρύτανης
|
Ήταν ο τρίτος γιος του Κορράδου Γ΄ του Γηραιού, δούκα της Ολεσνίτσα, Κόζλε και της Γιούντιτ/Γκούτας, αγνώστου καταγωγής. Τα πέντε παιδιά τους ονομάστηκαν Κορράδοι, όπως όλα τα μέλη του κλάδου Γκλόγκουφ-Ολεσνίτσα. Οι πέντε αδελφοί διαδέχθηκαν τον πατέρα τους το 1412. Για να μη διαιρεθεί το ήδη μικρό δουκάτο, ο Κορράδος Δ΄ ο Πρεσβύτερος και ο Κορράδος ΣΤ΄ αποφάσισαν να ακολουθήσουν εκκλησιαστική σταδιοδρομία. Ο δεύτερος ωστόσο δεν παραιτήθηκε από τη δημόσια ζωή: το κύριο μοτίβο της επιλογής σταδιοδρομίας ήταν η επιθυμία να κερδίσει μεγαλύτερη πολιτική επιρροή στη Σιλεσία. Όπως ο Κορράδος Δ΄, έτσι και ο Κορράδος ΣΤ΄ είχε γοργή εξέλιξη: το 1413 διορίστηκε μέλος του Συλλόγου (canon) του καθεδρικού του Βρότσλαφ και το επόμενο έτος επελέγη πρύτανης του Συλλόγου από τον επίσκοπο Βεντσέσλαο Β΄. Cawley, Charles, SILESIA, Medieval Lands database, Foundation for Medieval Genealogy. Marek, Miroslav. "Complete Genealogy of the House of Piast". Genealogy.EU. Πολυμέσα σχετικά με το θέμα Conrad VI, Duke of Oleśnica στο Wikimedia Commons
|
Ο Κορράδος ΣΤ΄ ο Πρύτανης, πολων. Konrad VI Dziekan (π. 1391 - 3 Σεπτεμβρίου 1427) από τον Οίκο των Πιαστ-Σιλεσίας-Ολεσνίτσα ήταν δούκας του Ολεσνίτσα, Κόζλε, ημίσεως Μπύτομ & ημίσεως Στσινάβα (από το 1416, με τους αδελφούς του). Έγινε πρύτανης του Συλλόγου στον καθεδρικού του Βρότσλαφ.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9A%CE%BF%CF%81%CF%81%CE%AC%CE%B4%CE%BF%CF%82_%CE%A3%CE%A4%CE%84_%CE%BF_%CE%A0%CF%81%CF%8D%CF%84%CE%B1%CE%BD%CE%B7%CF%82
|
Χειροκροτήματα (ταινία, 1944)
|
Ένας διάσημος συνθέτης και θεατρώνης, ο Άλφα, βρίσκεται στη δύση της καριέρας του, γερασμένος και μακριά από την πρότερη δόξα και τα χειροκροτήματα του κοινού για τα τραγούδια και τα αστεία του. Γνωρίζει μια νεαρή ταλαντούχα τραγουδίστρια, την Νόρα. Την προσλαμβάνει στον θίασό του και, επειδή είναι παράφορα ερωτευμένος μαζί της, κάνει τα πάντα, όπως το να πουλήσει το σπίτι του, για να την αναδείξει σε πρώτο όνομα στο θέατρο. Έρχεται όμως η καταστροφή ένα βράδυ, όταν ανακαλύπτει ότι η Νόρα έχει σχέση με το νεαρό βιολιστή της ορχήστρας, τον Στέφανο. Το πλήγμα γι' αυτόν είναι βαρύ. Εγκαταλείπει το θέατρο και κατρακυλά στην εξαθλίωση, καταλήγωντας να παίζει μουσική σε ταβέρνες προκειμένου να εξασφαλίσει τα προς το ζην. Αλλά κάποια μέρα τα βήματά του τον φέρνουν στο θέατρο όπου η άλλοτε προστατευομένη του έχει γίνει διάσημη. Αγοράζει ένα εισιτήριο στη γαλαρία για να δει την παράσταση. Στη διάρκεια του έργου η Νόρα κάποια στιγμή τον διακρίνει μεταξύ των θεατών, και τον προσκαλεί να την συνοδεύσει στο πιάνο. Το πολυπληθές κοινό τον αναγνωρίζει και τον αποθεώνει. Ο ασθενικός γέροντας ανεβαίνει στη σκηνή, αλλά όταν τελειώνει το παίξιμο, δεν αντέχει τη συγκίνηση που του προκαλούν οι επευφημίες. Αφήνει πάνω στη σκηνή την τελευταία του πνοή, παίρνοντας μαζί του και τα τελευταία χειροκροτήματα. Η ταινία γυρίστηκε εξ ολοκλήρου τη νύχτα, λόγω οικονομίας στο ηλεκτρικό ρεύμα και χωρίς εξωτερικά πλάνα, στο στούντιο της Νόβακ - Ωρίων, που ήταν το τελειότερο της εποχής. Ο ίδιος ο Νόβακ υποστήριζε ότι πλέον το ελληνικό φιλμ δε φοβάται τα "εσωτερικά γυρίσματα", διότι υπήρχε η πείρα του πώς επιτυγχάνεται ο κατάλληλος φωτισμός. Τα πλάνα με το κοινό γυρίστηκαν με προσκεκλημένους στις 28 Νοεμβρίου 1943 στον κινηματογράφο Ρεξ.Στην ταινία ακούγονται πολλές γνωστές μελωδίες του πρωταγωνιστή, καθώς και το "Μόνο για σένα", που αποτελούσε το λάιτ μοτίβ. Μέχρι τα γυρίσματα εκείνα το όνομα της πρωταγωνίστριας παρέμενε μυστικό, ως ιδεώδης αποκάλυψη. Αρχικά, ο Τζαβέλλας είχε προσφέρει τον ρόλο αυτό στη Στέλλα Γκρέκα. Ο τότε σύζυγός της, όμως, Ορέστης Λάσκος την πίεσε να αρνηθεί, ώστε να παίξει στη δική του ταινία, τις Ραγισμένες καρδιές. Η πρεμιέρα δόθηκε την 1η Μαΐου 1944. Λίγο μετά την ολοκλήρωση της ταινίας, ο Αττίκ πέθανε από τις κακουχίες και τις στερήσεις της Κατοχής. Τα Χειροκροτήματα είναι η μοναδική του εμφάνιση στον κινηματογράφο. Αττίκ ... Άλφα Ζινέτ Λακάζ ... Νόρα Δημήτρης Χορν ... Στέφανος Αλέκος Αλεξανδράκης Τζένη Σταυροπούλου Κίμων Σπαθόπουλος Μπέμπα Δελούδη Ανδρέας Ευαγγελίου Έφη Πάλμη Μαρίκα Θηβαίου Γιώργος Φούντας Χ. Ζαμάνος Νίκος Βλαχόπουλος Βελισσάριος Κοντογιάννης Μαριάννα Άννινου Βασίλης Νικολαΐδης Μ. Αντωνίου Πέτρος Πανταζής Σ. Χριστόπουλος Α. Καρρά Ν. Γαλανάκης Κ. Κωστή Κ. Κάσκαρης Ν. Κολιοντζή Λευτέρης Τρακάδας Α. Γερούτσκη Γιώργος Ζωγράφος Σολδάτος, Γιάννης (1977–1978). «Επισκόπηση της ελληνικής κινηματογραφίας». Φιλμ 15 (Χειμώνας–Άνοιξη): 409-410. «Χειροκροτήματα». Φιλμογραφία. Ταινιοθήκη της Ελλάδος. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 4 Μαρτίου 2016. Ανακτήθηκε στις 23 Δεκεμβρίου 2015. Τζαβέλλας, Θάνος (2012). «Γιώργος Τζαβέλλας: Αγόρι μου, εν αρχή ην ο λόγος». Το Βήμα (8 Απριλίου). http://www.tovima.gr/culture/article/?aid=452135. Ανακτήθηκε στις 2015-12-23. Ζουμπουλάκης, Γιάννης (2014). «Γιώργος Τζαβέλλας: ο πρίγκιπας του ελληνικού κινηματογράφου». Το Βήμα (14 Σεπτεμβρίου). http://www.tovima.gr/culture/article/?aid=630675. Ανακτήθηκε στις 2015-12-23. «Στέλλα Γκρέκα: ένας θρύλος των 78 στροφών». Greek News. Greek American Weekly Newspaper. (28 Σεπτεμβρίου 2010). Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 5 Μαρτίου 2016. Ανακτήθηκε στις 23 Δεκεμβρίου 2015. Σολδάτος, Γιάννης (2010) [1988]. Ιστορία του ελληνικού κινηματογράφου. Α΄. Αθήνα: Αιγόκερως. σελ. 101. ISBN 978-960-322123-4. περ. Κινηματογραφικός Αστήρ, αρ. τεύχ. 16. «Αττίκ -Χειροκροτήματα, 1944» (video). youtube. Ανακτήθηκε στις 12 Μαρτίου 2016.
|
Το Χειροκροτήματα είναι μια δραματική - μουσική ταινία του 1944, σε σενάριο και σκηνοθεσία του Γιώργου Τζαβέλλα, με πρωταγωνιστή τον γνωστό συνθέτη Αττίκ (Κλέωνα Τριανταφύλλου). Η υπόθεση παρουσιάζει ομοιότητα με την πραγματική ζωή του πρωταγωνιστή. Αξιοσημείωτη είναι η θεματική συγγένειά της με τη γνωστή ταινία του Τσάρλι Τσάπλιν Τα φώτα της ράμπας, η οποία βέβαια είναι μεταγενέστερη (του 1952).
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A7%CE%B5%CE%B9%CF%81%CE%BF%CE%BA%CF%81%CE%BF%CF%84%CE%AE%CE%BC%CE%B1%CF%84%CE%B1_(%CF%84%CE%B1%CE%B9%CE%BD%CE%AF%CE%B1,_1944)
|
Τζέιμς Τισό
|
Ο Ζακ Τισό γεννήθηκε στη Νάντη της Γαλλίας. Ο πατέρας του, ο Μαρσέλ Τεοντόρ Τισό, ήταν επιτυχημένος έμπορος υφασμάτων. Η μητέρα του, η Μαρί Ντυράν-Τισό (Marie Durand), βοηθούσε τον σύζυγό της στην οικογενειακή επιχείρηση και σχεδίαζε καπέλα. Ως πιστή Χριστιανή, η μητέρα εμφύσησε την ευσέβεια στον μελλοντικό καλλιτέχνη κατά την παιδική του ηλικία. Η νεότητά του στη Νάντη συνετέλεσε μάλλον στο να απεικονίζει συχνά πλοία και βάρκες, ενώ η σχέση των γονέων του με την ένδυση πιστεύεται ότι επηρέασε τόσο την κυρίως θεματολογία του, όσο και τη ζωγραφική του, καθώς απεικόνιζε τις ενδυμασίες των γυναικών με μεγάλη λεπτομέρεια. Σε ηλικία 17 ετών ο Τισό γνώριζε ότι ήθελε να σταδιοδρομήσει ως ζωγράφος. Ο πατέρας του ήταν αντίθετος, καθώς προτιμούσε ο γιος του να ακολουθήσει επιχειρηματική σταδιοδρομία, αλλά ο Τισό κέρδισε την υποστήριξη της μητέρας του για το αυτό που είχε επιλέξει. Από εκείνα τα χρόνια άρχισε να χρησιμοποιεί το αγγλικό «Τζέιμς» αντί του γαλλικού «Ζακ» για το βαφτιστικό του όνομα (αμφότερα μεταφράζονται ως «Ιάκωβος») και μέχρι το 1854 ήταν γενικότερα γνωστός ως Τζέιμς Τισό. Πιθανώς να το υιοθέτησε εξαιτίας του αυξανόμενου ενδιαφέροντός του για το οτιδήποτε αγγλικό. Το 1856 ή το 1857 ο Τισό εγκαταστάθηκε στο Παρίσι για να σπουδάσει καλές τέχνες. Διέμενε στο σπίτι ενός γνωστού της μητέρας του, του ζωγράφου Ελί Ντελωναί, και εγγράφηκε στη Σχολή Καλών Τεχνών, όπου μελέτησε στα ατελιέ των Ζαν-Ιπολύτ Φλαντρέν και Λουί Λαμότ (L. Lamothe, 1822-1869)., ιδίως του δεύτερου. Επίσης ο νεαρός Τισό μελέτησε μόνος του αντιγράφοντας έργα στο Μουσείο του Λούβρου, όπως έκαναν οι περισσότεροι νεαροί καλλιτέχνες στο Παρίσι εκείνης της εποχής. Εκείνη την περίοδο γνωρίστηκε με τον Αμερικανό ζωγράφο Τζέιμς Μακνήλ Χουίσλερ, και με τους Γάλλους Εντγκάρ Ντεγκά (επίσης μαθητή του Λαμότ και φίλο του Ντελωναί) και Εντουάρ Μανέ.Το 1859 ο Τισό εξέθεσε για πρώτη φορά έργα του στο «Σαλόν» των Παρισίων: Παρουσίασε πέντε απεικονίσεις σκηνών από τον Μεσαίωνα, ιδίως από τον Φάουστ του Γκαίτε. Αυτά τα έργα δείχνουν την επίδραση που του είχε ασκήσει ο Βέλγος Γιαν Λεΰς, τον οποίο ο Τισό είχε συναντήσει στην Αμβέρσα ενωρίτερα εκείνο το έτος. Πρώιμες επιδράσεις επί του Τισό απετέλεσαν επίσης τα έργα των Γερμανών Πέτερ φον Κορνέλιους και Μόριτς Ρετς (Moritz Retzsch, 1779-1857). Μετά την έκθεση αυτή, μολονότι δεν είχε κερδίσει μετάλλιο, ο Τισό δέχθηκε προσφορά από το γαλλικό κράτος για την αγορά του έργου του «Η συνάντηση του Φάουστ και της Μαργαρίτας», 5 χιλιάδες φράγκα. Ο Εμίλ Περεϊρέ χρηματοδότησε την παρουσίαση του πίνακα του Τισό «Περίπατος στο χιόνι» στη Διεθνή Έκθεση του Λονδίνου του 1862. Το επόμενο έτος τρία ακόμα έργα του Τισό εκτέθηκαν στο Λονδίνο, στην γκαλερί Γκαμπάρ. Περί το 1863 ο Τισό άλλαξε τη θεματογραφία του, από μεσαιωνικές σκηνές στην αναπαράσταση της σύγχρονης ζωής. Κέρδισε έτσι την εκτίμηση των κριτικών και την επορική επιτυχία ως καλλιτέχνης. Ο Τισό εξερεύνησε (όπως και αρκετοί σύγχρονοί του καλλιτέχνες) τον ιαπωνισμό, εισάγοντας ιαπωνικά αντικείμενα και ενδυμασίες στα έργα του, και εκφράζοντας υφολογικά στοιχεία της ιαπωνικής τέχνης. Ο Τισό πολέμησε στον Γαλλοπρωσικό Πόλεμο (1870-1871) ως μέρος της αυτοσχέδιας άμυνας των Παρισίων, πρώτα με την Εθνική Φρουρά και μετά με την Παρισινή Κομμούνα. Ο πίνακάς του «La Partie Carrée» (1870) ανακαλεί τη Γαλλική Επανάσταση Ενώ το Παρίσι έπεφτε στα χέρια των Γερμανών την άνοιξη του 1871, ο Τισό διέφυγε στο Λονδίνο. Εκεί ο Φράνσις Σέυμουρ Χέιντεν τον βοήθησε να μάθει τεχνικές της οξυγραφίας, ενός είδους χαρακτικής. `Εχοντας ήδη από το 1869 εργασθεί ως γελοιογράφος στο βρετανικό περιοδικό Vanity Fair (με το ψευδώνυμο «Coïdé»), και έχοντας εκθέσει έργα του στη Βασιλική Ακαδημία, ο Τισό έφθασε στο Λονδίνο έχοντας προϋπάρχουσες κοινωνικές και καλλιτεχνικές διασυνδέσεις στην πόλη. Tissot used the name Coïdé in Vanity Fair from 1869 to 1873 Ο Τισό ανέπτυξε γρήγορα και στην Αγγλία τη φήμη του ως ζωγράφου κομψά ντυμένων γυναικών σε σκηνές της καθημερινής ζωής. Το 1872 κιόλας αγόρασε ένα σπίτι στο Σεντ Τζονς Γουντ, περιοχή του Λονδίνου όπου τότε ζούσαν πολλοί καλλιτέχνες. Σύμφωνα με το The Oxford Dictionary of Art and Artists, «το 1874 ο Εντμόν ντε Γκονκούρ έγραψε σαρκαστικά ότι ο Τισό είχε ένα ατελιέ με δωμάτιο αναμονής, όπου πάντοτε υπήρχε παγωμένη σαμπάνια στη διάθεση των επισκεπτών.Κέρδισε, το 1873, την ιδιότητα του μέλους στην πριβέ λέσχη «The Arts Club», όπου σύχναζαν προσωπικότητες όπως ο Κάρολος Ντίκενς και ο ζωγράφος Φρέντερικ Λέιτον. Οι πίνακές του είχαν μεγάλη ζήτηση μεταξύ των Βρετανών βιομηχάνων της εποχής, μέχρι και τις αρχές του επόμενου αιώνα. Το εισόδημά του το 1872 ήταν 94.515 γαλλικά φράγκα, αντίστοιχο με εκείνο ενός μέλους της ανώτερης τάξεως.Το 1874 ο Ντεγκά ζήτησε από τον Τισό να συμμετάσχει μαζί τους στην πρώτη έκθεση των καλλιτεχνών που έγιναν γνωστοί ως «ιμπρεσιονιστές», αλλά ο Τισό αρνήθηκε. Συνέχισε πάντως να συνδέεται με αυτούς τους ζωγράφους: Η Μπερτ Μοριζό τον επισκέφθηκε στο Λονδίνο το ίδιο έτος, ενώ ταξίδεψε στη Βενετία μαζί με τον Εντουάρ Μανέ την ίδια περίπου εποχή. Συναντιόταν τακτικά και με τον Χουίσλερ, που επηρέασε τις σκηνές του ποταμού Τάμεση που φιλοτέχνησε ο Τισό.Το 1875 ή το 1876 ο Τισό γνώρισε την Καθλήν («Κέιτ») Νιούτον, το γένος Κέλυ, μια νεαρή διαζευγμένη γυναίκα ιρλανδικής καταγωγής, που έγινε συχνά μοντέλο του και συντρόφισσά του. Δημιούργησε μια οξυγραφία της το 1876 με τίτλο «Πορτρέτο της κυρίας N.», γνωστή στα γαλλικά ως «La frileuse». Το ίδιο έτος η Κέιτ γέννησε έναν γιο, τον Σέσιλ Τζωρτζ Νιούτον, που πιστεύεται ότι ήταν γιος του Τισό, και μετακόμισε στο σπίτι του Τισό στο Σεντ Τζονς Γουντ. Από τότε έζησε μαζί του μέχρι τον θάνατό της από φυματίωση το 1882. Ο Τισό αναφερόταν σε αυτά τα χρόνια που έζησε με τη Νιούτον ως τα πιο ευτυχισμένα της ζωής του και ως μια εποχή που μπορούσε να ζήσει το όνειρό του μιας οικογενειακής ζωής.Μετά τον θάνατο της Νιούτον, ο Τισό επέστρεψε στο Παρίσι. Μία μείζων έκθεση έργων του έλαβε χώρα το 1885 στην γκαλερί Sedelmeyer, όπου παρουσίασε 15 μεγάλους πίνακες σε μια σειρά υπό τον γενικό τίτλο «Η γυναίκα στο Παρίσι. Αντίθετα με την έμφαση στη μόδα που έδινε όταν ήταν στο Λονδίνο, τα θέματά του εδώ ήταν διάφοροι τύποι και τάξεις γυναικών σε επαγγελματικές και κοινωνικές σκηνές. Υπάρχει και εδώ η επίδραση των ιαπωνικών μεταξοτυπιών, με τις απροσδόκητες για το δυτικό μάτι γωνίες και framing. Ο Τισό συγκαταλεγόταν μεταξύ των πολλών δυτικών ζωγράφων και σχεδιαστών που είχαν επηρεασθεί εκείνη την εποχή από την ιαπωνική τέχνη, την ιαπωνική ενδυμασία και την ιαπωνική αισθητική. Το 1885 ο Τισό είχε μια αναγέννηση της χριστιανικής του πίστης, γεγονός που τον οδήγησε στο να ζωγραφίζει για όλη την υπόλοιπη ζωή του μόνο θρησκευτικά θέματα, και πιο συγκεκριμένα σκηνές από την Αγία Γραφή. Σε μια εποχή που οι Γάλλοι καλλιτέχνες άρχιζαν να υιοθετούν τον ιμπρεσιονισμό, τον πουαντιγισμό, και τις «βαριές» ελαιογραφίες, ο Τισό κινήθηκε προς τον ρεαλισμό και τις υδατογραφίες (ακουαρέλες). Για να βοηθηθεί στην αναπαράσταση των βιβλικών σκηνικών, ο Τισό ταξίδεψε στη Μέση Ανατολή το 1886, το 1889 και το 1896 προκειμένου να σχεδιάσει μελέτες του τοπίου και των ανθρώπων. Η μεγάλη σειρά του από 365 εικόνες γκουάς με θέμα τη ζωή του Χριστού απέσπασε τους επαίνους των κριτικών και προσέλκυσε ενθουσιώδη πλήθη στο Παρίσι (1894–1895), το Λονδίνο (1896) και τη Νέα Υόρκη (1898–1899). Τελικώς αγοράσθηκε το 1900 από το Μουσείο του Μπρούκλιν. Η κυκλοφορία τους σε λευκώματα, με μια γαλλική έκδοση το 1896–1897 και μια αγγλική έκδοση το 1897–1898, απέφερε στον Τισό τεράστια έσοδα και μια νέα φήμη. Τον Ιούλιο του 1894 ο Τισό τιμήθηκε με το παράσημο της Λεγεώνας της Τιμής. Τα τελευταία χρόνια της ζωής του επικεντρώθηκε σε θεματογραφία από την Παλαιά Διαθήκη. Αν και δεν πρόλαβε να ολοκληρώσει και αυτή τη σειρά, ο Τισό παρουσίασε σε έκθεση στο Παρίσι 80 από αυτά τα έργα ζωγραφικής (1901). Εκδόθηκαν σε μορφή βιβλίου το 1904, μετά τον θάνατό του. Ο Τισό απεβίωσε ξαφνικά σε ηλικία 65 ετών, ενώ παραθέριζε στο Ντου της Γαλλίας, στο Château de Buillon, ένα πρώην αββαείο που είχε κληρονομήσει από τον πατέρα του το 1888. Ο τάφος του βρίσκεται στο παρεκκλήσιο μέσα στην ιδιοκτησία.Η ευρεία χρήση των εικόνων του σε βιβλία και διαφάνειες συνεχίσθηκε μετά τον θάνατό του, με τις σειρές της Ζωής του Χριστού και της Παλαιάς Διαθήκης να γίνονται «στάνταρ» για τη βιβλική εικονογράφηση στη Δύση. Το 1906 η κινηματογραφίστρια Αλίς Γκυ-Μπλασέ (1873-1968) τις χρησιμοποίησε ως υλικό αναφοράς για τη μεγαλύτερη παραγωγή της στην Gaumont «Τα Πάθη», κινηματογραφώντας 25 επεισόδια με περίπου τριακόσιους κομπάρσους. Οι εικόνες του Τισό παρέσχαν επίσης μια βάση για πολύ μεταγενέστερες ταινίες, όπως τους Κυνηγούς της Χαμένης Κιβωτού (1981, η σχεδίαση της Κιβωτού της Διαθήκης). Κατά το πρώτο μισό του 20ού αιώνα υπήρξε μια ανανέωση του ενδιαφέροντος για τους πίνακές του με θέμα τις πλούσια ντυμένες γυναίκες και περίπου πενήντα χρόνια αργότερα αυτοί επετύγχαναν τιμές-ρεκόρ. Ιαπωνισμός Βιογραφία με πρόσφατες πληροφορίες για την Καθλήν Νιούτον Misfeldt, Willard E.: το λήμμα «Tissot, James [Jacques-Joseph]» στο Oxford Art Online Wentworth, Michael: James Tissot, Clarendon Press, Οξφόρδη 1984 Wood, Christopher: Tissot: Life and Work of Jacques Joseph Tissot 1836-1902, Weidenfeld and Nicolson, Λονδίνο 1986 Το παρόν λήμμα ενσωματώνει κείμενο από έκδοση που είναι πλέον κοινό κτήμα: Chisholm, Hugh, επιμ.. (1911) «Tissot, James Joseph Jacques» Εγκυκλοπαίδεια Μπριτάννικα 26 (11η έκδοση) Cambridge University Press 209 έργα του Τισό στο www.JamesTissot.org James Tissot: Η ζωή του Χριστού. Έκθεση στο Μουσείο του Μπρούκλιν, 2009 Αρχειοθετήθηκε 2009-09-05 στο Wayback Machine.
|
Ο Ζακ Ζοζέφ Τισό ή Τζέιμς Τισό (Jacques Joseph/James Tissot, 15 Οκτωβρίου 1836 – 8 Αυγούστου 1902, αγγλ. προφορά Τίσοου) ήταν Γάλλος ζωγράφος. Παρότι ήταν επιτυχημένος στο Παρίσι, μετανάστευσε στο Λονδίνο το 1871. Ειδικεύθηκε στη θεματογραφία σκηνών της καθημερινής ζωής και μόδας, ενώ στην ύστερη περίοδό του αφιερώθηκε στη φιλοτέχνηση αποκλειστικά θρησκευτικών θεμάτων, και συγκεκριμένα σκηνών από την Αγία Γραφή.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A4%CE%B6%CE%AD%CE%B9%CE%BC%CF%82_%CE%A4%CE%B9%CF%83%CF%8C
|
Διαστημικό Λεωφορείο Τσάλεντζερ
|
Το Τσάλεντζερ πήρε το όνομά του από το HMS Challenger, μια βρετανική κορβέττα που ήταν το επικεφαλής πλοίο της εκστρατείας Challenger, μιας πρωτοποριακής παγκόσμιας ναυτικής ερευνητικής εκστρατείας που πραγματοποιήθηκε από το 1872 έως το 1876. Η σεληνιακή μονάδα Apollo 17, η οποία προσεληνώθηκε το 1972, ονομάστηκε επίσης Challenger. Λόγω του χαμηλού όγκου παραγωγής δορυφόρων, το διαστημικό πρόγραμμα αποφάσισε να κατασκευάσει ένα δοκιμαστικό σκάφος, το STA-099, το οποίο αργότερα θα μπορούσε να μετατραπεί σε σκάφος πτήσης. Η σύμβαση για το STA-099 ανατέθηκε στην αμερικανική Rockwell στις 26 Ιουλίου 1972 και η κατασκευή ολοκληρώθηκε τον Φεβρουάριο του 1978. Μετά την κατασκευή του, το STA-099 απεστάλη σε δοκιμαστικό χώρο της εταιρίας Lockheed στο Palmdale, όπου πέρασε πάνω από 11 μήνες σε δοκιμές δόνησης σχεδιασμένες για να προσομοιώνουν ολόκληρες πτήσεις διαστημικών λεωφορείων, από την εκτόξευση μέχρι την προσγείωση. Προκειμένου να αποφευχθούν οι βλάβες κατά τη διάρκεια της δοκιμής, έγιναν ποιοτικές δοκιμές με συντελεστή ασφαλείας 1,2 φορές μεγαλύτερο από τα κατασκευαστικά όρια φορτίων. Οι ποιοτικές δοκιμές χρησιμοποιήθηκαν για την επικύρωση υπολογιστικών μοντέλων και η συμμόρφωση με τον απαιτούμενο συντελεστή ασφάλειας 1,4 απεδείχθη με ανάλυση. Το STA-099 ήταν ουσιαστικά ένας πλήρης σκελετός διαστημικού αεροσκάφους, με εγκατεστημένο μόνο σε ένα θάλαμο πληρώματος και με θερμική μόνωση στην εμπρόσθια άτρακτό του. Η NASA σχεδίαζε να επανατοποθετήσει το πρωτότυπο διαστημόπλοιο Enterprise, που χρησιμοποιούνταν για δοκιμαστικές πτήσεις, ως δεύτερο επιχειρησιακό αεροσκάφος. Το Enterprise όμως δεν διέθετε τα περισσότερα από τα συστήματα που απαιτούνται για μια πτήση, συμπεριλαμβανομένου ενός λειτουργικού συστήματος πρόωσης, θερμομόνωσης, συστήματος υποστήριξης της ζωής, καθώς και το μεγαλύτερο μέρος των οργάνων του πιλοτηρίου. Η τροποποίησή του για διαστημική πτήση θα ήταν υπερβολικά δύσκολη, δαπανηρή και χρονοβόρα. Δεδομένου ότι το STA-099 δεν είχε προχωρήσει τόσο στην κατασκευή του κελύφους του, θα ήταν ευκολότερο να αναβαθμιστεί αυτό σε σκάφος πτήσης. Επειδή οι δοκιμές πιστοποίησης του STA-099 απέτρεψαν τη ζημιά, η NASA διαπίστωσε ότι η ανακατασκευή του STA-099 ως OV-099 θα ήταν λιγότερο δαπανηρή από την επαναφορά του Enterprise. Οι εργασίες για τη μετατροπή του STA-099 σε Challenger ξεκίνησαν τον Ιανουάριο του 1979, αρχικά με τη μονάδα πληρώματος (το υπό πίεση τμήμα του οχήματος), επειδή το υπόλοιπο εξακολουθούσε να χρησιμοποιείται από την Lockheed. Το STA-099 επέστρεψε στο εργοστάσιο Rockwell το Νοέμβριο του 1979 και η αρχική, ημιτελής μονάδα πληρώματος αντικαταστάθηκε με το νεοκατασκευασμένο μοντέλο. Σημαντικά τμήματα του STA-099, όπως οι πόρτες ωφέλιμου φορτίου, τα πτερύγια και ο κατακόρυφος σταθεροποιητής, έπρεπε επίσης να επιστραφούν στους μεμονωμένους υπεργολάβους τους για επανακατασκευή. Ως τις αρχές του 1981, τα περισσότερα από αυτά τα μέλη είχαν επιστρέψει στο Palmdale και είχαν επανεγκατασταθεί στο σκάφος. Οι εργασίες συνεχίστηκαν μέχρι τον Ιούλιο του 1982. Το Τσάλεντζερ, όπως και τα οχήματα που κατασκευάστηκαν μετά από αυτό, είχε λιγότερα πλακίδια στο Σύστημα Θερμικής Προστασίας από το Κολούμπια, αν και έκανε ακόμα πιο ευρεία χρήση λευκών πλακιδίων LRSI στην καμπίνα και την κύρια άτρακτο από ό,τι τα μεταγενέστερα. Τα περισσότερα πλακίδια στις πόρτες του ωφέλιμου φορτίου, οι επάνω επιφάνειες των πτερυγίων και οι επιφάνειες της οπίσθιας ατράκτου αντικαταστάθηκαν με μόνωση DuPont White Nomex. Αυτές οι τροποποιήσεις, καθώς και μια συνολικά ελαφρύτερη δομή, επέτρεψαν στο Τσάλεντζερ να μεταφέρει 2.500 lb (1.100 κιλά) περισσότερο ωφέλιμο φορτίο από το Columbia. Η άτρακτος και τα φτερά του Τσάλεντζερ ήταν επίσης ισχυρότερα από αυτά του Columbia, παρά το γεγονός ότι ήταν ελαφρύτερο. Τα μοτίβα πλακιδίων κατακόρυφης σταθεροποίησης ήταν επίσης διαφορετικά από αυτά άλλων οχημάτων. Το Τσάλεντζερ ήταν επίσης το πρώτο σκάφος που διέθετε ατομικό σύστημα προβολής για χρήση στη φάση καθόδου της αποστολής και το πρώτο που διέθετε κύριους κινητήρες φάσης Ι με μέγιστη ώση 104%. Μετά την πρώτη πτήση του τον Απρίλιο του 1983, το Τσάλεντζερ πέταξε στο 85% όλων των αποστολών διαστημικού λεωφορείου. Ακόμα και όταν τα οχήματα Ντισκάβερι και Ατλαντίς εντάχθηκαν στον στόλο, το Τσάλεντζερ πέταξε σε τρεις αποστολές το χρόνο από το 1983 έως το 1985. Το Τσάλεντζερ, μαζί με το Ντισκάβερι, τροποποιήθηκε στο Διαστημικό Κέντρο Κένεντι για να μπορεί να μεταφέρει την ανώτερη βαθμίδα Centaur-G στον χώρο ωφέλιμου φορτίου. Εάν η πτήση STS-51-L ήταν επιτυχής, η επόμενη αποστολή του Τσάλεντζερ θα ήταν η ανάπτυξη του προγράμματος Ulysses με το Centaur για να μελετήσει τις πολικές περιοχές του Ήλιου. Με το Τσάλεντζερ πέταξε στο διάστημα η πρώτη αμερικανίδα γυναίκα, ο πρώτος αφρο-αμερικανός, Ολλανδός και Καναδός. Πραγματοποίησε τρεις αποστολές στο Spacelab, καθώς και την πρώτη νυχτερινή εκτόξευση και νυχτερινή προσγείωση διαστημικού λεωφορείου. Ήταν επίσης το πρώτο διαστημικό λεωφορείο που καταστράφηκε σε δυστύχημα κατά τη διάρκεια μιας αποστολής. Τα συλλεγέντα συντρίμμια του σκάφους, είναι σήμερα θαμμένα σε σιλό στο Launch Complex 31 της Αεροπορικής Βάσης Κανάβεραλ. Τμήμα της ατράκτου που ανακτήθηκε από το διαστημικό λεωφορείο Τσάλεντζερ, βρίσκεται επίσης στο μνημείο "Forever Remembered" στο Κένεντι Space Center Visitor Complex της Φλόριντα. Από καιρό σε καιρό, κομμάτια του σκάφους ξεβράζονται στις ακτές της Φλόριντα. Όταν συμβαίνει αυτό, συλλέγονται και μεταφέρονται σε σιλό για αποθήκευση. Λόγω της πρόωρης απώλειας, το Τσάλεντζερ ήταν το μοναδικό διαστημικό λεωφορείο που δεν έφερε ποτέ το λογότυπο «κεφτέ» της NASA και ποτέ δεν τροποποιήθηκε με το γυάλινο πιλοτήριο MEDS. Η ουρά του δεν εφοδιάστηκε ποτέ με αλεξίπτωτο οπισθέλκουσας - αυτό τοποθετήθηκε στα υπόλοιπα οχήματα το 1992. Επίσης, λόγω της πρόωρης καταστροφής του, το Τσάλεντζερ ήταν ένα από τα δύο μόνο λεωφορεία που δεν επισκέφθηκαν ποτέ τον Διαστημικό Σταθμό Mir ή τον Διεθνή Διαστημικό Σταθμό, ενώ το άλλο ήταν το αδελφικό του πλοίο Κολούμπια. Τραγωδία του Τσάλεντζερ Evans, Ben (2007). Space shuttle challenger: ten journeys into the unknown. Published in association with Praxis Pub. ISBN 978-0-387-46355-1. Harris, Hugh (2014). Challenger: An American Tragedy: The Inside Story from Launch Control. Open Road Media. ISBN 9781480413504.
|
Το διαστημικό λεωφορείο Τσάλεντζερ (Κωδικός Τροχιακού Οχήματος: OV-099 ) ήταν το δεύτερο του διαστημικού προγράμματος της NASA που τέθηκε σε λειτουργία, μετά το Κολούμπια. Το Τσάλεντζερ κατασκευάστηκε από τη Διεύθυνση Διαστημικών Συστημάτων Μεταφοράς της Rockwell International, στο Downey της Καλιφόρνια. Η παρθενική του πτήση, STS-6, ξεκίνησε στις 4 Απριλίου του 1983. Απογειώθηκε και προσγειώθηκε εννέα φορές πριν διαλυθεί σε 73 δευτερόλεπτα μετά την εκτόξευση στη δέκατη αποστολή του, την STS-51-L, στις 28 Ιανουαρίου 1986, με αποτέλεσμα τον θάνατο και των επτά μελών του πληρώματος, συμπεριλαμβανομένης μιας δασκάλας. Ήταν το πρώτο από τα δύο διαστημικά λεωφορεία που καταστράφηκαν εν πτήσει, ενώ το άλλο ήταν το Κολούμπια, το 2003. Το δυστύχημα οδήγησε σε αναστολή του προγράμματος για δυόμιση χρόνια. Οι πτήσεις ξανάρχισαν το 1988, με την πτήση STS-26 του Ντισκάβερι. Το Τσάλεντζερ αντικαταστάθηκε από το Εντέβορ, το οποία κατασκευάστηκε από δομικά ανταλλακτικά που είχε παραγγείλει η NASA στις συμβάσεις κατασκευής των Ντισκάβερι και Ατλαντίς.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%94%CE%B9%CE%B1%CF%83%CF%84%CE%B7%CE%BC%CE%B9%CE%BA%CF%8C_%CE%9B%CE%B5%CF%89%CF%86%CE%BF%CF%81%CE%B5%CE%AF%CE%BF_%CE%A4%CF%83%CE%AC%CE%BB%CE%B5%CE%BD%CF%84%CE%B6%CE%B5%CF%81
|
327
|
Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία Ο Αυτοκράτορας Μέγας Κωνσταντίνος διατάζει πως οι αγροτικοί δούλοι δύνανται να πωληθούν μόνο στην επαρχία όπου διαμένουν, με σκοπό να επιλύσει την έλλειψη της εργασίας στη Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία. Θρησκεία Αρχίζει η κατασκευή του καθεδρικού ναού της Αντιοχείας (Συρία). Προσεγγιστικό παραδοσιακό έτος - Η Ελένη, μητέρα του Κωνσταντίνου Α΄, επιστρέφοντας από το προσκύνημά της στους Αγίους Τόπους ιδρύει τη Μονή Σταυροβουνίου στην Κύπρο. Ουρβανός ο Λανγραίος, Γάλλος επίσκοπος και άγιος (πεθαίνει περίπου το 390) Τζανγκ Τσονγκουά, ηγεμόνας του Πρώην Λιάνγκ (πεθαίνει το 353) 3 Ιουνίου - Αούτελος, Ανατολικοχριστιανός μοναχός και άγιος 19 Οκτωβρίου - Αγία Κλεοπάτρα, Χριστιανή αγία της Κοπτικής Ορθόδοξης Εκκλησίας Βετώσης, Επίσκοπος Ρεμ
|
Η τρέχουσα σελίδα αφορά το έτος 327 κατά το Γρηγοριανό ημερολόγιο Το έτος 327 (CCCXXVII ) ήταν ένα κοινό έτος που ξεκινούσε την Κυριακή. Εκείνη την εποχή ήταν γνωστό ως το Έτος των Υπάτων Κωνσταντίου και Μαξίμου (ή, λιγότερο γνωστό, το Έτος 1080 από Κτήσεως Κόσμου). Η ονομασία 327 είχε χρησιμοποιηθεί από την πρώιμη μεσαιωνική περίοδο, όταν το χριστιανικό ημερολόγιο έγινε η δημοφιλέστερη μέθοδος των ετών στην Ευρώπη.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/327
|
Μπάνγκορ
|
Η ιστορία της πόλης ξεκινάει ουσιαστικά από την ίδρυση του καθεδρικού ναού του Μπάνγκορ, αφιερωμένου στον Κέλτη άγιο Ντέινιολ, στα τέλη του 6ου αιώνα. Μάλιστα το όνομα Μπάνγκορ προέρχεται από μια ουαλική λέξη που που αντιστοιχούσε σε έναν τύπο περίφραξης, στον οποίο και θεμελιώθηκε ο χώρος του καθεδρικού. Ο σημερινός ναός είναι ένα πιο σύγχρονο κτήριο που με τους αιώνες υπέστη πολλές μετατροπές. Αν και το κτήριο δεν είναι το παλαιότερο, ούτε το μεγαλύτερο, η επισκοπεία του είναι η παλαιότερη σε όλο το Ηνωμένο Βασίλειο.
|
Το Μπάνγκορ (ουαλικά: Bangor) είναι πόλη στην περιοχή Γκουίνεντ της βόρειας Ουαλίας, επί των ποταμών Άντα και Πένχριν. Σύμφωνα με την απογραφή του 2001 ο αριθμός των κατοίκων ανέρχεται στους 13.725, εκ των οποίων οι 8.000 είναι φοιτητές. Επίσης, σύμφωνα με την ίδια έρευνα, 6.500 κάτοικοι μιλούν την Ουαλική γλώσσα -οι φοιτητές συμπεριλαμβάνονται σε αυτό το δείγμα ενώ πολλοί προέρχονται από περιοχές εκτός της Ουαλίας.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9C%CF%80%CE%AC%CE%BD%CE%B3%CE%BA%CE%BF%CF%81
|
Μπαλόνι
|
Το μπαλόνι έχει την ιδιότητα να καταλαμβάνει μεγάλο όγκο με μικρή συνολική μάζα, καθώς ο κύριος όγκος του απαρτίζεται από το αέριο το οποίο περιέχει, και έτσι εμφανίζει χαμηλή πυκνότητα ενώ ταυτόχρονα διατηρεί σταθερό σχεδόν σχήμα. Οι ιδιότητές του αυτές είναι ιδιαίτερες και του δίνουν ένα ευρύ πεδίο εφαρμογών. Το σύνηθες ελαστικό μπαλόνι έχει επίσης την ιδιότητα να αποκτά με την τριβή, π.χ. με μάλλινο ύφασμα, στατικό ηλεκτρισμό. Ο εφευρέτης του κοινού μπαλονιού ήταν ο Μάικλ Φαραντέι, το 1824, που τα χρησιμοποίησε σε πειράματα με υδρογόνο στο Βασιλικό Ίδρυμα στο Λονδίνο. Η διακόσμηση με μπαλόνια σε κοινωνικές εκδηλώσεις είναι νέα σχετικά ιδέα. Ξεκίνησε τη δεκαετία του 1980 από την Αμερική και από τότε συνεχώς κερδίζει έδαφος. Επίσης τα μπαλόνια χρησιμεύουν για εξάσκηση, σε αθλήματα όπως σκοποβολή, ποδόσφαιρο ή μπάσκετ. Τα μπαλόνια σκάνε εύκολα όταν κάποιος τα τρυπήσει, τα πατήσει ή καθίσει επάνω τους, γι' αυτό και έχουν γίνει αντικείμενο διασκέδασης και παιχνιδίσματος σε εκδηλώσεις, καθώς προκαλούν σημαντικό κρότο που τουλάχιστον ξαφνιάζει και ενδεχομένως ενοχλεί. Τα μπαλόνια θα τα συναντήσουμε σε στολισμούς εκδηλώσεων κατά κύριο λόγο. Οι χρωματισμοί και οι ιριδισμοί που χαρίζει το μπαλόνι όταν αφήνεται στον ουρανό, μαγεύουν μικρούς και μεγάλους. Τα μπαλόνια πάντα θα συναρπάζουν λόγω όγκου και χρωμάτων. Χρησιμοποιούνται σε μετεωρολογικούς σταθμούς, σαν ραντάρ σε στρατιωτικές βάσεις και σαν σημαδούρες σε ναυτικές δράσεις. Βέβαια, άλλη είναι η υφή το μπαλονιού ανάλογα τη χρήση του. Δηλαδή υπάρχουν μπαλόνια με μαλακό ιστό και μπαλόνια με πολύ παχύ επίστρωμα για να μην σκάνε εύκολα. Τα μπαλόνια κατασκευάζονται από φυσικά υλικά όπως το καουτσούκ από διάφορα δέντρα σε περιοχές κυρίως του Αμαζονίου και το πολυχλωροπρένιο. Κάποιες φορές συναντούμε μπαλόνια από ναύλον, ειδικά τα πιο παλιάς τεχνολογίας. Υπάρχουν και τα μπαλόνια που κατασκευάζονται από αλουμίνιο (foil) και η αγορά τους είναι λίγο πιο δαπανηρή, αλλά έχουν χαρακτηριστικό γνώρισμα τη μεγαλύτερη διάρκεια. Τα μπαλόνια παράγονται σε ποικιλοχρωμία και σε διάφορες διαστάσεις και σχήματα. Δέχονται αέρα, ήλιο και άζωτο. Η χρήση τους ανάγεται στο 1912 με μια διαφορετική μορφή βέβαια. Τα χρησιμοποιούσαν για να οριοθετήσουν κάποιες περιοχές μεταξύ τους κάτοικοι του Μεξικού, καθώς επίσης και οι αλιείς σαν σημαδούρα που έσερναν με τις βάρκες για να γίνονται ορατοί από άλλους που βρίσκονταν στη θάλασσα. Κυρίως χρησιμοποιούσαν χρωματιστά μπαλόνια. Πολλά λογοτεχνικά έργα, πεζά και ποιήματα έχουν γραφεί με τίτλο το μπαλόνι, ή έχουν για θέμα την ιστορία ενός παιδιού και του μπαλονιού του. Η χώρα των μπαλονιών είναι ένα αντιπροσωπευτικό μυθιστόρημα όπου παρομοιάζει η σκέψη που πετάει ελεύθερη σαν το μπαλόνι με το ήλιο που ξεφεύγει από τα χέρια ενός παιδιού και πετάει ψηλά.
|
To μπαλόνι είναι ένα δοχείο, με εύκαμπτα και συνήθως ελαστικά τοιχώματα, με ικανότητα να φιλοξενεί αέρια, όπως ήλιο, υδρογόνο, νιτρώδες οξύ, οξυγόνο, αέρα κλπ, με τα οποία το «φουσκώνουμε». Τα σύγχρονα μπαλόνια κατασκευάζονται από υλικά όπως λάστιχο, λάτεξ, πολυχλωροπροπένιο, ή ύφασμα νάιλον, ενώ τα πρώτα μπαλόνια κατασκευάζονταν από αποξηραμένη κύστη ζώου, όπως η ουροδόχος κύστη του γουρουνιού. Κάποια μπαλόνια χρησιμοποιούνται για διακοσμητικούς σκοπούς, ενώ άλλα χρησιμοποιούνται για πρακτικούς σκοπούς, όπως η μετεωρολογία, η ιατρική, η στρατιωτική άμυνα, ή οι μεταφορές.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9C%CF%80%CE%B1%CE%BB%CF%8C%CE%BD%CE%B9
|
Κοτζά Μεχμέτ Χιουσρέφ Πασάς
|
Γεννήθηκε περί το 1769 στην Κιρκασία και πέθανε το 1855. Αρχικά ήταν δούλος που απελευθερώθηκε, και στη συνέχεια χάρη στα προσόντα του και τη φιλομάθειά του κατέλαβε τα ανώτατα αξιώματα. Διακρίνονταν για την ευφυΐα του, την πολιτική του ικανότητα και την ανεξιθρησκία του. Το 1801, μετά την αποχώρηση των γαλλικών στρατευμάτων από την Αίγυπτο, διορίστηκε διοικητής (Μπέης) της Αιγύπτου με την εντολή να καταπνίξει την επανάσταση των Μαμελούκων, οι οποίοι όμως αντίθετα κατάφεραν να τον συλλάβουν και να τον παραδώσουν στον Μωχάμετ Άλη, αντίπαλό του και αντιβασιλέα της Αιγύπτου, ο οποίος με τη σειρά του τον έστειλε στην Κωνσταντινούπολη. Το 1822 διορίστηκε Καπουδάν Πασάς (= Αρχιναύαρχος) του οθωμανικού στόλου και εστάλη κατά των ελληνικών νήσων που είχαν στο μεταξύ επαναστατήσει και ειδικότερα κατά της Ύδρας, των Σπετσών και των Ψαρών. Αρχικά, γνωρίζοντας την ψυχολογία των Ελλήνων ναυτικών, μερικούς εκ των οποίων είχε στα πληρώματα των πλοίων του, και βασιζόμενος σ΄ αυτό, προσπάθησε με διπλωματία και με την πειθώ να τους υποτάξει. Όταν όμως αντελήφθη την αποφασιστικότητα εκείνων και πείσθηκε ότι ο τρόπος αυτός ήταν πλέον αδύνατος για να καταστείλει την άρνησή τους, αποφάσισε τη χρήση των όπλων και την καταστροφή των νήσων αυτών που ηγούνταν της επανάστασης. Γεγονός ήταν ότι το μεγαλύτερο μέρος των πληρωμάτων του ήταν κυρίως άτομα ανεκπαίδευτα, που είχαν στρατολογηθεί τυχαία και που κατά τις επιχειρήσεις προέβαιναν σε μεγάλες λεηλασίες και σφαγές, που φέρονταν τελικά ο ίδιος να μη μπορούσε να τις είχε αποσοβήσει, όπως αργότερα ο ίδιος εξιστορούσε. Ένα φοβερό όπλο που είχαν αναπτύξει την εποχή εκείνη οι Έλληνες στον κατά θάλασσα αγώνα τους ήταν το πυρπολικό, που είχε σκορπίσει τόσο φόβο στα τουρκικά πληρώματα, που κάθε πλοίο ελληνικό που έβλεπαν το θεωρούσαν πυρπολικό και αυτός ήταν ο λόγος της «εν όψει» αυτού φυγής και όχι ότι διέταζε τούτο ο ναύαρχος. Τελικά μετά την καταστροφή των Ψαρών ο οθωμανικός στόλος καταδιωκόμενος από τον ελληνικό κατέφυγε στη Λέσβο. Επιχειρώντας στη συνέχεια να καταλάβει τη Σάμο υπέστη μεγάλη ήττα στη ναυμαχία της Σάμου, και αργότερα μετά και από τη ναυμαχία του Γέροντα όπου υπέστη πολύ μεγαλύτερη ήττα, αντικαταστάθηκε. Στη συνέχεια ο σουλτάνος τον διόρισε διοικητή στο Βιλαέτι της Τραπεζούντας, προκειμένου να καταστείλει αυτονομήσεις τοπικών επάρχων. Μετά τις εκεί επιτυχίες του ο σουλτάνος Μαχμούτ Β΄ , το 1826 τον διόρισε στρατηγό με την εντολή της εξόντωσης των γενιτσάρων, που ήδη αποτελούσαν κίνδυνο για την αυτοκρατορία, δημιουργώντας στη θέση τους ένα νέο στρατιωτικό σώμα, με στολή και εκπαίδευση ευρωπαϊκών προτύπων, τις λεγόμενες δυνάμεις «Μανσούρ». Μάλιστα λέγεται ότι την πρώτη επιλογή συγκρότησης αυτών είχε κάνει ο ίδιος υιοθετώντας 100 παιδιά προερχόμενα από σκλαβοπάζαρα, δίνοντάς τους στη συνέχεια διοικητικές θέσεις. Επίσης, στα πλαίσια της γενικότερης εμφάνισης των στρατιωτών αλλά και των ανωτέρων διοικητικών υπαλλήλων, ήταν αυτός που κατήργησε το μέχρι τότε φερόμενο τουρμπάνι, εισάγοντας το φέσι, που ήδη φοριόταν από τους Μπέηδες της Τυνησίας, στην Αλγερία και το Μαρόκο, το οποίο και τελικά καθιερώθηκε απ΄ όλους τους Τούρκους της αυτοκρατορίας. Στις 2 Ιουλίου του 1839 επί σουλτάνου Αμπντουλμετζήτ Α΄ ανέλαβε Μέγας Βεζίρης, και βοήθησε τον σουλτάνο στην εφαρμογή των μεγάλων μεταρρυθμίσεων. Τη θέση του αυτή διατήρησε για ένα έτος, μέχρι τον Ιούνιο του 1840. Αργότερα, το 1853, διατηρώντας κάποια άλλη θέση, συμβούλευσε την οθωμανική κυβέρνηση να έλθει σε συμβιβασμό με τη Ρωσία για το ζήτημα των Αγίων Τόπων, όμως δεν εισακούσθηκε λόγω της έκρηξης του Κριμαϊκού Πολέμου. Νεώτερον Εγκυκλοπαιδικόν Λεξικόν Ηλίου" τομ.18ος, σελ. 706.
|
Ο Μεχμέτ Χιουσρέφ Πασάς, ή κατά τους Έλληνες Χοσρέφ Πασάς, ο επιλεγόμενος "Τοπάλ" (= χωλός) , ή Τουρκικά "Κοτζά Μεχμέτ Χιουσρέφ Πασά", ήταν Αρχιναύαρχος του Οθωμανικού στόλου στην περίοδο της Ελληνικής Επανάστασης του 1821, και αργότερα πολιτικός, Μέγας Βεζίρης επί βασιλείας του σουλτάνου Αμπντούλ Μετζίτ Α΄. Θεωρείται ένας από τους σημαντικότερους αναμορφωτές του οθωμανικού στρατού. Ήταν αυτός που κατ΄ εντολή του σουλτάνου Μαχμούτ Β΄ κατάφερε και διέλυσε τα τάγματα των γενιτσάρων, και που καθιέρωσε το φέσι.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9A%CE%BF%CF%84%CE%B6%CE%AC_%CE%9C%CE%B5%CF%87%CE%BC%CE%AD%CF%84_%CE%A7%CE%B9%CE%BF%CF%85%CF%83%CF%81%CE%AD%CF%86_%CE%A0%CE%B1%CF%83%CE%AC%CF%82
|
Όρη Ααΐρ
|
Τα όρη Ααΐρ, που χρονολογούνται από το Προκάμβριο ως τον Καινοζωικό αιώνα, αποτελούνται από υπεραλκαλικούς όγκους γρανίτη, που εμφανίζονται ασυνήθιστα σκουρόχρωμοι. Στη Σαχάρα τέτοιοι όγκοι ξεχωρίζουν έντονα, διακόπτοντας μεγάλες χαμηλές εκτάσεις καλυμμένες με άμμο. Το οροπέδιο διακόπτεται από ευρείες αμμώδεις κοιλάδες και εποχικά ρέοντες ξεροπόταμους (ουάντι), που κάποτε ήσαν κανονικά ποτάμια. Οι περιοχές αυτών των αρκετά βαθιών και συχνά διασταυρούμενων κοιλάδων περιέχουν και αποθέματα πηλού και ιλύος. Υπόγειες πηγές νερού σε μερικές από αυτές τις κοιλάδες συνεχίζουν να δίνουν οάσεις, αλλά και εποχική βλάστηση. Ο ορεινός όγκος των Ααΐρ συνίσταται από εννέα σχεδόν κυκλικούς όγκους, που υψώνονται από ένα βραχώδες υπόστρωμα (επίσης υπερυψωμένο σε σχέση με τη γύρω έρημο), ενώ στα ανατολικά εκτείνονται οι αμμόλοφοι της Τενερέ. Το υψίπεδο αποτελείται από προκάμβρια διαβρωμένη επιφάνεια μεταμορφωσιγενών πετρωμάτων, που διακόπτεται από μία σειρά επίπεδων κορυφών προεκβολών γρανίτη, μία από τις οποίες είναι το υψηλότερο σημείο του κράτους του Νίγηρα, το Ιντουκάλ-ν-Ταγκές (2.022 μέτρα). Οι υπόλοιπες κορυφές ανήκουν στα βουνά Ταμγκάκ (1988 μ.), Γκρεμπούν (1944 μ.), Αντράρ Μπου, Φαντέι, Τσιριέτ, Ταγκμέρτ, Αγκουεράγκουε, Τακαλουκουζέ και Γκουντάι (Goundai). Ο ορεινός όγκος περιέχει ηφαιστειογενή χαρακτηριστικά, όπως την καλδέρα του εσβεσμένου ηφαιστείου Αρακάο, καινοζωικές ροές λάβας χαβαϊτικής έως τραχυτικής συστάσεως, ηφαιστειακούς κώνους, δακτυλίους τόφφου και ένα από τα μεγαλύτερα συστήματα δακτυλιοειδών προεκβολών ηφαιστειογενών πετρωμάτων παγκοσμίως. Στο Ιζουζαοενέχε υψώνονται τα μαρμάρινα Γαλανά όρη, ενώ και το κατώτερο τμήμα της Κοιλάδας Ζαγκάντο περιβάλλεται από λευκούς μαρμάρινους λόφους. Οι ψαμμίτες της λιθανθρακοφόρου και οι γαιάνθρακες στη Λεκάνη Ιουλεμεντέν, στα δυτικά του Ααΐρ, περιέχουν ουράνιο που προέρχεται από τους γρανίτες του ορεινού όγκου. Εξαιτίας του υψομέτρου του των 500 ως 900 μέτρων και παρά τη χαμηλή ετήσια βροχόπτωση (50 ως 160 χιλιοστόμετρα), το Ααΐρ σχηματίζει μία πράσινη σχετικώς περιοχή σε σύγκριση με τη γύρω έρημο, ιδίως μετά τις εποχικές βροχές του Αυγούστου και του Σεπτεμβρίου. Το κλίμα ταξινομείται ως «κλίμα Σαχέλ», παρόμοιο δηλαδή με των περιοχών πολύ νότια του Ααΐρ. Αν και τα βουνά του είναι γυμνά, οι κοιλάδες των ξεροπόταμων (γνωστές στην τοπική γλώσσα χάουσα ως Kori) συγκρατούν το νερό της βροχής σε γκουέλτα (λιμνούλες σε πέτρινα βυθίσματα, όπως αυτό κοντά στην Τίμια), δημιουργώντας έτσι οάσεις που παρέχουν καταφύγιο για ζώα και, σε μερικές περιπτώσεις, αγροτικές δραστηριότητες. Το ψηλό οροπέδιο Μπαγκζάν του κεντρικού Ααΐρ ιδίως παρέχουν αρκετές βροχοπτώσεις για εντατική καλλιέργεια. `Αλλες, μεγάλες περιοχές του Ααΐρ στερούνται εντελώς βλαστήσεως και με τις ηφαιστειογενείς προεκβολές τους και τα πεδία των πετρών τους, παρουσιάζουν μία απόκοσμη εμφάνιση. Περισσότερα από 430 είδη αγγειόσπερμων φυτών έχουν καταγραφεί μέχρι σήμερα στα όρη Ααΐρ Η θέση του οροπεδίου ως νότιας προεκτάσεως της οροσειράς Χογκάρ, το καθιστά σύνδεσμο μεταξύ της χλωρίδας της ερήμου Σαχάρας και αυτής του Σαχέλ. Ωστόσο, η παρουσία βουνών ύψους έως και 2000 μέτρων πάνω από το επίπεδο της θάλασσας δημιουργεί τοπικώς ευνοϊκές συνθήκες για αρκετά είδη της μεσογειακής και της σουδανικής ζώνης.Κατά τη διάρκεια του 20ού αιώνα μία σειρά επιστημονικών αποστολών στο Ααΐρ επέτρεψε την ταυτοποίηση της πλειονότητας των φυτικών ειδών που αναπτύσσονται εκεί. Η Acacia tortilis raddiana (τοπική ονομασία Afagag) και η Balanites aegyptiaca (τ.ο. Aborak) είναι από τα συχνότερα απαντώμενα είδη δένδρων μεταξύ των βουνών. Δίπλα στους ξεροπόταμους συνυπάρχουν είδη όπως τα Acacia nilotica, Faidherbia albida και ο φοίνικας θηβαϊκή υφαίνη με φυτευμένες φοινικιές παραγωγής χουρμάδων. Η μεγάλη ξηρασία καθιστά το οροπέδιο Ααΐρ ιδιαίτερα σκληρό περιβάλλον για την ανάπτυξη φυτών. Η επιπρόσθετη παρουσία οικόσιτων φυτοφάγων ζώων έχει οδηγήσει σε μεγάλο έλλειμμα αναπλάσεως των δέντρων, κάτι που έχει αναφερθεί ως σημαντική οικολογική ανησυχία.Στα βουνά η βλάστηση έχει καταγραφεί ελλιπώς. Τροπικά είδη δέντρων με λιγότερη αντοχή στην ξηρασία έχουν εντοπισθεί εκεί, μεταξύ των οποίων τα Acacia laeta και Acacia seyal. Ο Quezel έχει παρατηρήσει την υπολειμματική παρουσία ενός σπάνιου ενδημικού υποείδους ελαιοδένδρου, που σχετίζεται με το ελαιόδενδρο στα βόρεια άκρα του Ααΐρ. Προσφάτως, αυτό το υποείδος, το Olea europaea laperrinei, βρέθηκε και σε άλλα βουνά του Ααΐρ. Αυτοί οι πολύ απομονωμένοι μικροί πληθυσμοί αντιπροσωπεύουν το νότιο όριο της κατανομής της ελιάς. Μία μελέτη το 2008 στις πλαγιές του υψηλότερου βουνού, του Ιντουκάλ-ν-Ταγκές, βρήκε είδη φυτών που δεν είχαν ποτέ πριν καταγραφεί στη Δημοκρατία του Νίγηρα. Μεταξύ τους ήταν τα Pachycymbium decaisneanum, Cleome aculeata, Echinops mildbraedii και Indigofera nummularia, τροπικά είδη με σχετικώς μικρή αντοχή στην ξηρασία, ενώ τα Silene lynesii, Tephrosia elegans και Echinops mildbraedii έχουν κατανομή στη Σαχάρα και στη Μεσόγειο. Είναι ενδιαφέρον ότι για πρώτη φορά τρία είδη φτέρης βρέθηκαν το 2011 στο Ααΐρ (τα Cheilanthes coriacea, Actiniopteris radiata και Ophioglossum polyphyllum), υποδεικνύοντας ότι κάποιες φτέρες μπορεί να είναι πιθανότερο να αναπτυχθούν και σε ξηρότερη ατμόσφαιρα από όσο πιστεύεται γενικώς. Τα παραπάνω δεδομένα φανερώνουν μία αξιοσημείωτη ορεινή κλιματική «νησίδα» στο Ααΐρ, με θετική επίδραση στην αφθονία και την ποικιλία των ειδών. Εξαιτίας της μεγάλης γεωγραφικής τους απομονώσεως μέσα στη Σαχάρα, αυτά τα είδη ενέχουν υψηλή αξία για την προστασία της βιοποικιλότητας. Η σχετικώς μεγάλη πόλη Αγκαντέζ στην καρδιά της χώρας των Τουαρέγκ θεωρείται η πρωτεύουσα της περιοχής Ααΐρ, αν και πέρα από το νότιο όριό της. Μεγάλο μέρος του πληθυσμού των Τουαρέγκ του Ααΐρ ζούσαν μέχρι προσφάτως νομαδική ζωή, εξαρτώμενοι από τις καμήλες και τα γίδια τους. Οι περισσότεροι εγκατεστημένοι πληθυσμοί ήταν είτε εξαρτώμενοι από Τουαρέγκ κτηνοτρόφους υψηλότερης κάστας, είτε Ικέλαν ( Bouzou στη γλώσσα χάουσα / Bella στη σονγκάι), δηλαδή απόγονοι σκλάβων και αιχμαλώτων των Τουαρέγκ από τους Χάουσα και άλλες νότιες φυλές. Αυτοί εγκαταστάθηκαν στις βόρειες οάσεις για να φυλάγουν τις φυτείες χουρμαδιών, που ήταν ιδιοκτησία των ευγενών οικογενειών. Κατά τη δεκαετία του 1960 ο πληθυσμός του Ααΐρ ήταν περίπου 26.000 κάτοικοι.Τα αγροτικά προϊόντα από τις πόλεις των οάσεων, όπως η Τίμια, η Αουντεράς και το Ταμπελό, ανταλλάσσονται παραδοσιακά με ρούχα ή αλάτι που μεταφέρεται με καραβάνια Αζαλάι από τις απομακρυσμένες οάσεις Μπιλμά και Φάσι στα ανατολικά. Τα όρη Ααΐρ είναι γνωστά για τις βραχογραφίες τους, που χρονολογούνται από το 9000 π.Χ. ίσως, μέχρι περίπου το 1000 μ.Χ.. Οι πρώτες από αυτές, προϊστορικές, ανακαλύφθηκαν από τον εξερευνητή Φουρώ από το 1893 ως το 1899. Αυτές οι πρώτες ανακαλύψεις στάθηκαν αιτία για να ερευνηθεί με μεγάλη προσοχή η περιοχή και να βρεθούν χαράγματα μεγάλης αξίας, μεταξύ άλλων και από τον Άγγλο Φ. Ροντ και τον Ν. Νικολά. Κατά τη διάρκεια της Υγρής Φάσεως της ολοκαίνου, η περιοχή ήταν κτηνοτροφική, όπως φαίνεται στις εικόνες βοοειδών και μεγάλων θηλαστικών. Ωστόσο, κατά την 3η χιλιετία π.Χ. άρχισε μία διαδικασία ερημοποίησης και οι Τουαρέγκ μετακινήθηκαν από τα βόρεια στην περιοχή. Οι βραχογραφίες της δεύτερης εποχής υποδεικνύουν πόλεμο, αναπαριστώντας άλογα και πολεμικά άρματα. Καθώς αρχίζει η ιστορική περίοδος, οι απεικονίσεις συνοδεύονται πλέον και από γράμματα (λιβυοβερβερικούς χαρακτήρες) Αυτή η περίοδος των βραχογραφιών αποκαλείται «περίοδος της καμήλας» και έρχεται αμέσως μετά την «περίοδο του αλόγου». Ειδικότερα, ένα χαρακτικό σε βράχο μιας καμηλοπάρδαλης στο Νταμπούς, που ανακαλύφθηκε το 1997 και έχει ύψος 5 μέτρα (δηλαδή φυσικό μέγεθος), είναι γνωστό διεθνώς. Η τέχνη των σπηλαίων στην περιοχή είναι κυρίως σκαλίσματα στον βράχο, αρχικώς με αιχμηρές πέτρες και από το 1200 π.Χ. περίπου ίσως με μέταλλο.Τον 8ο και τον 9ο αιώνα μ.Χ. οι φυλές των Τουαρέγκ ωθήθηκαν από τους Άραβες εισβολείς προς τα νότια, στο νότιο Ααΐρ, όπου ζούσαν Χάουσα της πόλης-κράτους Γκομπίρ. Διαδοχικές Tel των Τουαρέγκ έλεγχαν την περιοχή από τον 12ο αιώνα τουλάχιστον. Η Αγκαντέζ, όπως και η Ιν-Γκαλ στα ανατολικά, αποτελούσαν τα «προκεχωρημένα φυλάκια» της Αυτοκρατορίας Σονγκάι στις αρχές του 15ου αιώνα. Κατά τον 16ο αιώνα, η περιοχή περιήλθε στην κυριαρχία του νεοδημιουργηθέντος υπό των Τουαρέγκ Σουλτανάτου του Αγκαντέζ (ή του Ααΐρ) και παρέμεινε έτσι μέχρι την εμφάνιση των Γάλλων τον 19ο αιώνα. Η άφιξη των Γάλλων εξασθένησε τους Τουαρέγκ και προκάλεσε τόσο εσωτερικές διαμάχες στο Σουλτανάτο, όσο και αντίσταση κατά των Ευρωπαίων αποικιοκρατών. Από τη δεκαετία του 1880 αυξήθηκαν οι επιδρομές των Τουμπύ και όταν ο Τουαρέγκ Καοσέν Αγκ Γκεντά εξεγέρθηκε εναντίον των Γάλλων το 1917, πολλές κώμες καταστράφηκαν κατά την πορεία του προς την πολιορκία του Αγκαντέζ. Με την ανακατάληψη του Αγκαντέζ από τους Γάλλους, μία κτηνώδης τιμωρητική εκστρατεία δια του Ααΐρ ερήμωσε πολλούς πρώην πολυάνθρωπους οικισμούς, καθώς είχαν καταστραφεί διαδοχικά από τον Καοσέν και τους Γάλλους.Ενώ οι νομάδες Kel Owey Τουαρέγκ συνέχισαν να κυριαρχούν στις οάσεις, οι εγκατεστημένοι αγροτοκτηνοτρόφοι (Χάουσα, Τουαρέγκ ή Σονγκάι) επεξέτειναν τις καλλιέργειες και τη μη νομαδική κτηνοτροφία στα μέσα του 20ού αιώνα. Οι λιμοί των δεκαετιών του 1970 και του 1980 έφεραν ένα τέλος σε αυτή την επέκταση, και όσο η Αγκαντέζ και η Αρλίτ αναπτύσσονταν, τόσο οι οικισμοί του Ααΐρ συρρικνώνονταν. Η Εξέγερση των Τουαρέγκ (1990–1995) ακολουθήθηκε από απάνθρωπα κυβερνητικά αντίποινα, που ερήμωσαν πολλά χωριά στο Ααΐρ. Η ειρήνη μετά το 1995, καθώς και τα ορυχεία ουρανίου της Αρλίτ έφεραν νέα ανάπτυξη στην περιοχή, με πολλές κωμοπόλεις να κερδίζουν για πρώτη φορά από τον τουρισμό. Μία επιδρομή ακρίδων το 2004 έφερε μεγάλη έλλειψη κυρίως στα οπωροκηπευτικά, συντελώντας στην εκδήλωση της Δεύτερης Εξεγέρσεως των Τουαρέγκ το 2007, η οποία κατάφερε καίριο πλήγμα στη μόλις αναπτυσσόμενη τουριστική οικονομία. Τενερέ Κατάλογος Μνημείων Παγκόσμιας Κληρονομιάς σε κίνδυνο Mortimore, Michael J. (1972). «The Changing Resources of Sedentary Communities in Air, Southern Sahara». Geographical Review 62 (1): 71–91. doi:10.2307/214060. https://archive.org/details/sim_geographical-review_1972-01_62_1/page/71. Decalo, James (1979). Historical Dictionary of Niger. Metuchen (New Jersey) και Λονδίνο: Scarecrow Press. ISBN 0-8108-1229-0. Fuglestad, Finn (1983). A History of Niger: 1850–1960. Cambridge University Press. ISBN 0-521-25268-7. Uranium Geology: NIGER, WEST AFRICA, NWT Uranium Corp. (περιλαμβάνει πληροφορίες για τη γεωλογία του Ααΐρ
|
Τα όρη Ααΐρ ή Αΐρ (Aïr ή Aaïr, Ayăr στη γλώσσα των Τουαρέγκ, Abzin ή Azbin στη χάουσα) είναι ορεινός όγκος, αναφερόμενος ως οροσειρά ή και οροπέδιο, που βρίσκεται στον βόρειο Νίγηρα, μέσα στην έρημο Σαχάρα. Αποτελεί μέρος της οικοπεριοχής των ξηρικών ορεινών εκτάσεων της Δυτικής Σαχάρας (Saharan montane xeric woodlands). Τα όρη Ααΐρ υψώνονται σε κορυφές άνω των 1.800 μέτρων σε υψόμετρο, με υψηλότερη το βουνό Ιντουκάλ-ν-Ταγκές ή Μον Μπαγκζάν (2.022 μ.), και εκτείνονται σε περισσότερα από 84 χιλιάδες τετραγωνικά χιλιόμετρα (έκταση διπλάσια της Ελβετίας)., βορείως του 17ου παραλλήλου Βόρειου γεωγραφικού πλάτους. Το μέσο υψόμετρο όλης αυτής της περιοχής είναι 500 ως 900 μέτρα. Σχηματίζει ένα «κλιματικό νησί» στο κλίμα του Σαχέλ και της Σαχάρας, που υποστηρίζει ευρεία ποικιλία ζωντανών οργανισμών, πολλές αγροτοκτηνοτροφικές κοινότητες και σημαντικές γεωλογικές και αρχαιολογικές τοποθεσίες. Οι βραχογραφίες και οι αρχαιολογικές ανασκαφές στην περιοχή ανέδειξαν το σημαντικό προϊστορικό παρελθόν της. Το κινδυνεύον με αφανισμό είδος αφρικανικός άγριος σκύλος (Lycaon pictus) υπήρχε κάποτε εδώ, αλλά πιθανότατα όχι πλέον, εξαιτίας των ανθρώπινων πιέσεων.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%8C%CF%81%CE%B7_%CE%91%CE%B1%CE%90%CF%81
|
Οχυρό Άγκρα
|
Μετά την Πρώτη Μάχη του Πανιπάτ το 1526, ο Μπαμπούρ έμεινε στο οχυρό, στο παλάτι του Ιμπραήμ Λόντι. Αργότερα έχτισε ένα μπαόλι (πηγάδι με σκαλοπάτια) εκεί. Το 1530 ο διάδοχός του, Χουμαγιούν, στέφθηκε αυτοκράτορας στο οχυρό. Το 1540 ηττήθηκε στο Μπίλγκραμ από τον Σερ Σαχ Σούρι. Το οχυρό παρέμεινε στην κατοχή των Σούρι μέχρι το 1555, που ο Χουμαγιούν το ανακατέλαβε. Το 1556 ο στρατηγός του Αντίλ Σαχ Σούρι, Χέμου, ανακατέλαβε την Άγκρα σε 1556 και καταδίωξε τον τρεπόμενο σε φυγή κυβερνήτη ως το Δελχί όπου αναμετρήθηκε με τους Μουγκά στη Μάχη του Τουγκχλακαμπαντ. Ο Άκμπαρ λαμβάνοντας υπόψη την κεντρική σημασία του, μετέφερε την πρωτεύουσα στην Άγκρα από το 1558. Ο ιστορικός του, Αμπού'λ Φαζλ, ανέφερε ότι επρόκειτο για τούβλινο οχυρό γνωστό ως "Μπανταλγκαρχ'. Ήταν σε ερειπωμένη κατάσταση και ο Άκμπαρ διέταξε ανακατασκευή του οχυρού με κόκκινο ψαμμίτη. Οι αρχιτέκτονες έβαλαν τα θεμέλια και χτίστηκαν με τούβλα το εσωτερικό και με ψαμμίτη οι εξωτερικές επιφάνειες. Οι περίπου 4.000 οικοδόμοι που εργάστηταν καθημερινά για οκτώ χρόνια, ολοκλήρωσαν το έργο το 1573.Επί βασιλείας του Σαχ Τζαχάν, εγγονού του Άκμπαρ, η περιοχή διαμορφώθηκε όπως είναι σήμερα. Ο Σαχ Τζαχάν έχτισε το θαυμάσιο Ταζ Μαχάλ στη μνήμη της συζύγου του, Μουμτάζ Μαχάλ. Αντίθετα από τον Άκμπαρ, ο Σαχ Τζαχάν προτιμούσε να κατασκευάζει τα κτίρια από λευκό μάρμαρο. Προς το τέλος της ζωής του, ο Σαχ Τζαχάν καθαιρέθηκε και τέθηκε υπό κράτηση στο οχυρό από τον γιό του, Αοραντζέμπ. Στις αρχές του 18ου αιώνα η Αυτοκρατορία των Μαράθα εισέβαλε στο οχυρό και το κατέκτησε. Στη συνέχεια, άλλαξε χέρια μεταξύ των Μαράθα και των αντιπάλων τους πολλές φορές. Το 1761, μετά την καταστροφική ήττα στην Τρίτη Μάχη του Πανιπάτ από τον Αχμαντ Σαχ Αμπντάλι, οι Μαράθα έμειναν εκτός της περιοχής για μία δεκαετία. Το 1785 ο μονάρχης των Μαράθα Μαχάντζι Σίντε κατέλαβε το οχυρό. Οι Μαράθα το έχασαν από τους Βρετανούς κατά τη διάρκεια του Δεύτερου Πολέμου Αγγλων-Μαράθα, το 1803. Κατά την Ινδική εξέγερση του 1857 το οχυρό έγινε το πεδίο μίας μάχης που προκάλεσε το τέλος της κυριαρχίας της Βρετανικής Εταιρείας ανατολικών ινδιών στην Ινδία, και οδήγησε σε έναν αιώνα άμεσης διακυβέρνησης της Ινδίας από τη Βρετανία. Το οχυρό των 380 στρεμμάτων έχει ημικυκλικό σχήμα, η χορδή του είναι παράλληλη προς το ποτάμι και οι τοίχοι του είναι εβδομήντα μέτρα ψηλοί. Οι διπλοί προμαχώνες έχουν τεράστια κυκλικά προπύργια κατά διαστήματα, με επάλξεις, πολεμίστρες, πολεμικές δομές. Πολυμέσα σχετικά με το θέμα Agra Fort στο Wikimedia Commons
|
Το Οχυρό Άγκρα είναι ένα ιστορικό φρούριο στην πόλη Άγκρα στην Ινδία. Ήταν η κύρια κατοικία των αυτοκρατόρων της Δυναστείας των Μουγκάλ μέχρι το 1638, που η πρωτεύουσα μεταφέρθηκε από την Άγκρα στο Δελχί. Είναι ένα Μνημείο Παγκόσμιας Πολιτιστικής Κληρονομιάς της ΟΥΝΕΣΚΟ. Βρίσκεται 2,5 χλμ. βορειοδυτικά από το πιο διάσημο αδερφικό μνημείο, το Ταζ Μαχάλ. Το φρούριο περιγράφεται ακριβέστερα ως μια οχυρωμένη πόλη.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9F%CF%87%CF%85%CF%81%CF%8C_%CE%86%CE%B3%CE%BA%CF%81%CE%B1
|
Try Again
|
Το "Try Again" είναι το δεύτερο single που κυκλοφόρησε από το soundtrack Romeo Must Die: The Album και γράφτηκε για την ταινία Ο Ρωμαίος Πρέπει να Πεθάνει (Romeo Must Die, 2000). Το single κυκλοφόρησε στο ραδιόφωνο ενώ το "I Don't Wanna" παιζόταν ακόμα. Το "Try Again" είναι ένα από τα πιο επιτυχημένα τραγούδια της Aaliyah, τόσο στην Αμερική όσο και διεθνώς. Είναι το πρώτο τραγούδι που κατάφερε να φτάσει στην κορυφή του Billboard Hot 100, βασισμένο μόνο στο ραδιοφωνικό airplay.Το Δεκέμβριο του 2009, το περιοδικό Rolling Stone κατέταξε το "Try Again" στην 86η θέση στη λίστα με τα 100 καλύτερα τραγούδια της δεκαετίας. Επίσης κατέλαβε την 98η θέση στη λίστα με τα Hot 100 Songs του Billboard της δεκαετίας του 2000. Το βίντεο κλιπ γυρίστηκε στο Hollywood Center Studios, στις αρχές Μαρτίου του 2000. Τη σκηνοθεσία ανέλαβε ο Γουέιν Ίσαμ και εκτός από την Aaliyah, στο βίντεο κλιπ εμφανίζονται ο Timbaland και ο Τζετ Λι, ο οποίος συμπρωταγωνιστούσε μαζί με την Aaliyah στην ταινία Ο Ρωμαίος Πρέπει να Πεθάνει. "Try Again" featuring Timbaland – 4:04 "Try Again" (Timbaland remix) – 4:59 "Try Again" (D'Jam Hassan remix) – 5:28 "Try Again" (instrumental) – 4:43 Στην 43η απονομή των Βραβείων Grammy, το "Try Again" ήταν υποψήφιο στην κατηγορία Καλύτερη Γυναικεία R&B Ερμηνεία. Τιμήθηκε με δύο Soul Train Music Award υποψηφιότητες για Καλύτερο R&B/Soul Τραγούδι και Καλύτερο R&B/Soul ή Rap Βίντεο Κλιπ. Βραβεύτηκε με δύο MTV Video Music Awards στις κατηγορίες Καλύτερο Βίντεο Κλιπ από Γυναίκα και Καλύτερο Βίντεο Κλιπ από Ταινία.
|
Try Again είναι τραγούδι της Αμερικανίδας R&B τραγουδίστριας Aaliyah που κυκλοφόρησε το 2000. To single ανέβηκε στην κορυφή του Billboard, έλαβε θετικές κριτικές και τιμήθηκε με δύο MTV Video Music Awards στις κατηγορίες Καλύτερο Βίντεο Κλιπ από Γυναίκα και Καλύτερο Βίντεο Κλιπ από Ταινία. Το 2001, έφτασε μέχρι την 43η απονομή των Βραβείων Grammy με μία υποψηφιότητα στην κατηγορία Καλύτερη Γυναικεία R&B Ερμηνεία. Τους στίχους έγραψαν οι Static Major και Timbaland. Ο Timbaland ανέλαβε επίσης την παραγωγή και συμμετείχε φωνητικά στην εισαγωγή του τραγουδιού.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/Try_Again
|
Γουίλιαμ Χεφελφίνγκερ
|
Ο Γουίλιαμ γεννήθηκε στις 20 Δεκέμβρη 1867 στην πόλη της Μινεάπολις στη Μινεσότα από τους Christopher B. Heffelfinger και Mary Ellen Totton, οι οποίοι κατάγονται αμφότεροι από την Πενσυλβάνια. Ο πατέρας του υπηρετούσε στον Union Army στον αμερικάνικο εμφύλιο μέχρι να τραυματιστεί στη Μάχη του Γκέτισμπεργκ, μετά από την οποία ίδρυσε την οικογενειακή επιχείρηση κατασκευής παπουτσιών. Τα πρώτα χρόνια της ζωής του απέκτησε το ψευδώνυμο 'Pudge'. Στο λύκειο έπαιζε μπέιζμπολ και αμερικάνικο ποδόσφαιρο, ενώ την ίδια περίοδο αγωνιζόταν και για το Πανεπιστήμιο της Μινεσότα ως cather στο μπέιζμπολ και ως halfback στο ποδόσφαιρο. Ο 'Pudge' ήταν προγραμματισμένο να φοιτήσει στο Πανεπιστήμιο της Μινεσότα, αλλά τον Μάιο της τελευταίας του χρονιάς στο λύκειο ένας απόφοιτος του Γέιλ τον έπεισε να επιλέξει το Γέιλ και τον δίδαξε ώστε να καταφέρει να πετύχει στις εισαγωγικές εξετάσεις. Από την πρώτη του προπόνηση εκεί, ο Γουίλιαμ εντοπίστηκε από τον αρχηγό της πανεπιστημιακής ομάδας, ο οποίος τον ένταξε σε αυτήν. Αγωνίστηκε στην ομάδα του Γέιλ για 4 έτη από το 1888 έως το 1891 και αποφοίτησε από το πανεπιστήμιο το 1892. Σε αυτή την περίοδο, η ομάδα κατέγραψε μόνο 2 ήττες, ενώ ο ίδιος αναδείχθηκε 3 φόρες μέλος της College Football All-America Team,τίτλος που αποδίδεται στους καλύτερους παίκτες της χώρας. Αφού αποφοίτησε από το Γέιλ, ο Χέφελφινγκερ αγωνίστηκε για την Chichago Athletic Association ερασιτεχνικά και θεωρούταν ο καλύτερος παίκτης εκείνη την εποχή. Το γεγονός αυτό οδήγησε την Pittsburgh Athletic Club να του προσφέρει 250 δολάρια για να αγωνιστεί στο τοπικό ντέρμπι του Pittsburgh απέναντι στην Allegheny Athletic Association (γνωστή και ως 3As). Το ποσό αυτό όμως δεν έπεισε τον αθλητή από την Μινεσότα, που δεν πίστευε πως ήταν αρκετό για να διακινδυνεύσει την ερασιτεχνική του καριέρα. Οι 3As διπλασίασαν το προσφερόμενο ποσό και ο Γουίλιαμ συμφώνησε, με αποτέλεσμα την ημέρα του αγώνα ο 'Pudge' να αγωνιστεί μαζί με δύο ακόμα συμπαίκτες του από την Chichago Athletic ASsociation για την Allegheny Athletic Association. Αν και η πληρωμή του Heffelfinger δεν δημοσιεύτηκε ή έγινε γνωστή εκείνη την εποχή, η παρουσία του πυροδότησε αρκετές διαμαρτυρίες καθώς η Pittsburgh A.C. διαμαρτυρήθηκε για την παρουσία των παικτών του Chicago Athletic Association στη σύνθεσή των 3As. Το παιχνίδι έληξε με νίκη 4–0 του Allegheny. Ο Heffelfinger σημείωσε το μοναδικό touchdown του παιχνιδιού. Ένα touchdown άξιζε μόνο τέσσερις πόντους εκείνη τη στιγμή. Τη δεκαετία του 1960 ένας άντρας γνωστός ως «Nelson Ross» μπήκε στο γραφείο του Art Rooney, του προέδρου των Pittsburgh Steelers της National Football League. Μετά από μια σύντομη συζήτηση, ο άνδρας έδωσε στον Ρούνεϊ ένα δακτυλογραφημένο χειρόγραφο 49 σελίδων για την πρώιμη ιστορία του επαγγελματικού ποδοσφαίρου. Η εξέταση των εφημερίδων του Πίτσμπουργκ από τον Ross τον οδήγησε στο συμπέρασμα ότι ο πρώτος επαγγελματίας παίκτης του αμερικανικού ποδοσφαίρου ήταν στην πραγματικότητα ο Pudge Heffelfinger, ο οποίος προσλήφθηκε για να αγωνιστεί για την Allegheny στις 12 Νοεμβρίου 1892, για 500 δολάρια (14.402 σε δολάρια 2020). Το Pro Football Hall of Fame σύντομα ανακάλυψε μια σελίδα από ένα λογιστικό βιβλίο του 1892 που είχε ετοιμάσει ο διευθυντής της Allegheny, OD Thompson, που περιελάμβανε την φράση: "Μπόνους απόδοσης παιχνιδιού στον W. Heffelfinger για το παιχνίδι (με μετρητά) $500." η πληρωμή δεν επαληθεύτηκε μέχρι την απόκτηση ενός βιβλίου εξόδων της Αθλητικής Ένωσης Allegheny από την ημέρα από το Pro Football Hall of Fame, αυτό το τέλος καθιέρωσε τον Heffelfinger ως τον πρώτο επαγγελματία παίκτη αμερικανικού ποδοσφαίρου που έχει καταγραφεί. Η πρώτη δουλειά του Χέφελφινγκερ ως προπονητής ήταν στο[University of California,Berkeley το 1893. Η ομάδα του εκείνη την χρονιά πέτυχε 5 νίκες, 1 ισοπαλία και 1 ήττα. Ο Γουίλιαμ ήταν ο 3ος προπονητής στην ιστορία του Πανεπιστημίου του Λεχάι και κατείχε αυτή την θέση για την σεζόν του 1894. Το συνολικό ρεκόρ του με την ομάδα του Λεχάι ήταν 5 νίκες και 9 ήττες. Ο 'Pudge' προπόνησε και την ομάδα του πανεπιστημίου της γενέτειρας του για μία χρονιά, το 1895, περίοδος στην οποία το ρεκόρ της ομάδας ήταν 7 νίκες και 3 ήττες. Ο Χέφελφινγκερ παντρεύτηκε την Grace Harriet Pierce το 1901. Το ζευγάρι παρέμεινε παντρεμένο μέχρι το θάνατό του το 1954. Μετά το τέλος της επίσημης προπονητικής του καριέρας, ο Χέφελφινγκερ βυθίστηκε στον επιχειρηματικό κόσμο στη Μινεάπολη και μπήκε στην οικογενειακή επιχείρηση κατασκευής υποδημάτων. Η επιχείρηση υπέφερε πολύ στην Κρίση του 1907 και κήρυξε πτώχευση το 1910. Μετά την αποτυχία της επιχείρησης, ο Χέφελφινγκερ είχε μια ενεργή καριέρα στο real estate,όπου έκλεισε μεγάλες εμπορικές συμφωνίες. Στο έργο του στο real estate, ο Γουίλιαμ είχε σημαντική συνεισφορά στην πρώιμη ανάπτυξη της άνω περιοχής Nicollet Avenue, με την οργάνωση της εταιρείας που κατασκεύασε το κτίριο Physicians and Surgeons το 1910 και με την μεταφορά των Butler Brothers στη Μινεάπολη. Ο Χέφελφινγκερ ήταν εκπρόσωπος στην Εθνική Συνέλευση των Ρεπουμπλικανών το 1904 και το 1908. Εκλέχτηκε πρώτη φορά το 1924, με αντιπάλους πιο έμπειρους πολιτικούς κατέκτησε εύκολα μια θέση στο Συμβούλιο Επιτρόπων της κομητείας Hennepin. Ο Χέφελφινγκερ συνέχισε να υπηρετεί στο διοικητικό συμβούλιο της κομητείας Hennepin για 24 χρόνια, συμπεριλαμβανομένων 4 ετών ως πρόεδρος του διοικητικού συμβουλίου. Aκόμη ο Χέφελφινγκερ ήταν υποψήφιος δύο φορές στις προκριματικές εκλογές των Ρεπουμπλικανών για την 5η περιφέρεια του Κογκρέσου της Μινεσότα, χάνοντας και τις δύο φορές από τον απαγορευτικό και πρώην Υπολοχαγό Κυβερνήτη William I. Nolan. Σε όλη του τη ζωή, ο Χέφελφινγκερ διατήρησε υψηλό επίπεδο ενασχόλησης με το ποδόσφαιρο. Μετά το τέλος της προπονητικής του καριέρας, συνέχισε για δεκαετίες να κάνει ετήσια ταξίδια στο New Haven για να βοηθήσει το προπονητικό επιτελείο. Έπαιξε σε φιλανθρωπικά παιχνίδια εναντίον πολύ νεότερων ανδρών, παίζοντας το τελευταίο του παιχνίδι σε ηλικία 65 ετών. Από το 1935 έως το 1950, ο Χέφελφινγκερ δημιούργησε το Heffelfinger's Football Facts, ένα ετήσιο φυλλάδιο που παρουσιάζει κανόνες, στατιστικά και προγράμματα επαγγελματικών ομάδων και κολεγίων για την επερχόμενη σεζόν. Ο Χέφελφινγκερ πέθανε στο Τέξας στις 2 Απριλίου 1954. Who Was William "Pudge" Heffelfinger Pudge Heffelfinger American athlete and coach Minnesotan football first pro considering-history-pudge-heffelfinger-the-first-ever-pro-football-player/
|
Ο Γουίλιαμ Γουόλτερ (Pudge) Χέφελφινγκερ (20 Δεκεμβρίου 1867- 2 Απριλίου 1954) γνωστός και ως Χέφελφινγκερ ήταν παίκτης και προπονητής Αμερικανικού ποδοσφαίρου. Θεωρείται ο πρώτος επαγγελματίας αθλητής Αμερικάνικου ποδοσφαίρου, αφού πληρώθηκε για να αγωνιστεί το 1892.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%93%CE%BF%CF%85%CE%AF%CE%BB%CE%B9%CE%B1%CE%BC_%CE%A7%CE%B5%CF%86%CE%B5%CE%BB%CF%86%CE%AF%CE%BD%CE%B3%CE%BA%CE%B5%CF%81
|
Σεπτίμιος Σευήρος
|
Μετά τη δολοφονία του Διδίου Ιουλιανού τον Ιούνιο του ίδιου έτους, ο Σευήρος αναγνωρίστηκε από την Σύγκλητο ως αυτοκράτορας. Το πρώτο μέτρο που έλαβε ήταν η διάλυση της πραιτοριανής φρουράς και η αντικατάστασή της από νέα που προερχόταν από τα στρατεύματα του Δούναβη και ήταν απόλυτα πιστή σε αυτόν. Στην συνέχεια και μέχρι το 197 μ.Χ. επιδόθηκε, μαζί με άλλους διεκδικητές του αυτοκρατορικού θρόνου, σε έναν αγώνα επικράτησης που μετά από πολλά επεισόδια, ανατροπές και μάχες έλαβε τέλος με την νίκη του επί του Αλβίνου Δεκίου Κλαυδίου στο Λούγδουνον (σημερινή Λυών Γαλλίας). Ο Σευήρος, ο οποίος αποδείχτηκε ο πλέον ικανός από τους διεκδικητές, έδωσε οριστικό τέλος στις διαμάχες με τη θανάτωση 29 συγκλητικών οι οποίοι είχαν υποστηρίξει τον Αλβίνο. Αναζητώντας τρόπο να νομιμοποιήσει τη σφετερισμένη εξουσία του και θέλοντας για τον λόγο αυτό να παρουσιάσει τον εαυτό του ως νόμιμο συνεχιστή της δυναστείας των Αντωνίνων, ανακήρυξε εαυτόν θετό γιο του Μάρκου Αυρηλίου, ενώ προσπάθησε να αποδείξει ότι καταγόταν από τον αυτοκράτορα Νέρβα (96-98). Στη συνέχεια, και μετά από εισβολή των Περσών στη Μεσοποταμία, το 197, επιχείρησε νικηφόρα εκστρατεία εναντίον των Πάρθων (197-202), καταλαμβάνοντας και λεηλατώντας την πρωτεύουσά τους, Κτησιφώντα (197). Μέχρι το 199 είχε καταλάβει και προσαρτήσει στη Ρωμαϊκή αυτοκρατορία την Οσροηνή και τη Μεσοποταμία. Σε ανάμνηση της νίκης του έστησε στη Ρώμη θριαμβευτική αψίδα, η οποία σώζεται έως σήμερα, ενώ έλαβε και το προσωνύμιο Παρθικός (Parthicus Maximus). Από το 202 έως το 205, έχοντας εδραιώσει την ειρήνη, ασχολήθηκε με την ανοικοδόμηση του κράτους. Το 208 αναχώρησε για τη Βρετανία μαζί με τους γιους του, Καρακάλλα και Γέτα, για να καταστείλει τις εξεγέρσεις των ορεσίβιων λαών της Σκωτίας. Κατά τη διάρκεια όμως της εκστρατείας αυτής, πέθανε στο Εβόρακο (σημερινό Γιορκ), το 211 μ.Χ. Τάφηκε στη Ρώμη και θεοποιήθηκε. Πολλοί ιστορικοί θεωρούν ότι υπήρξε ο ηγεμόνας που μετέτρεψε τη Ρωμαϊκή αυτοκρατορία σε στρατιωτική μοναρχία. Στερούμενος ουσιαστικής νομιμοποίησης, στήριξε την εξουσία στην πραιτοριανή φρουρά και στον στρατό παραχωρώντας τους μια σειρά από προνόμια, ενώ στην προσπάθειά του να ελέγξει τον δημόσιο βίο, προώθησε στα δημόσια αξιώματα άτομα από την τάξη των ιππέων, περιορίζοντας έτσι την επιρροή και το κύρος των συγκλητικών. Ωστόσο, παρά τον δεσποτισμό του υπήρξε ηγέτης που φρόντισε για την ανακούφιση των ασθενέστερων οικονομικά τάξεων, ενώ κατάφερε να αναδιοργανώσει τη δημόσια διοίκηση και να ανορθώσει τα δημόσια οικονομικά. Ενδεικτικό της χρηστής του διοίκησης είναι το γεγονός ότι, αν και δαπάνησε σημαντικά ποσά για την ανέγερση μνημείων, για τη διανομή τροφίμων και για τις ανάγκες του στρατού, κατά τον θάνατό του το κρατικό θησαυροφυλάκιο παρουσίαζε πλεόνασμα. Ο Σ. είχε επίσης λαμπρή ελληνική και λατινική παιδεία και προστάτευσε τα γράμματα και τις τέχνες. Το νομοθετικό του έργο υπήρξε επίσης σημαντικότατο· στις ημέρες του άκμασαν οι νομοδιδάσκαλοι Παπινιανός, Ουλπιανός και Παύλος. Τα δημόσια έργα που κατασκεύασε μαρτυρούν τη λαμπρότητα στην οποία έφτασε η Ρώμη επί των ημερών του. Σημαντικό ρόλο σε όλη τη διάρκεια της βασιλείας του έπαιξε η δεύτερη σύζυγός του, Δόμνα Ιουλία, μια γυναίκα εξαιρετικά έξυπνη, πνευματώδης και μορφωμένη, η οποία συχνά παρενέβαινε στη λήψη των πολιτικών αποφάσεων.
|
Ο Λεύκιος Σεπτίμιος Σευήρος Αύγουστος (Lucius Septimius Seuerus Augustus, 11 Απριλίου 146 - 4 Φεβρουαρίου 211), γνωστός και ως Σεβήρος, ήταν Ρωμαίος αυτοκράτορας από το 193 έως το 211. Ο Σευήρος γεννήθηκε στη Λέπτις Μάγκνα στη ρωμαϊκή επαρχία της Αφρικής. Ως νέος άνδρας προωθήθηκε μέσω του cursus honorum -του συνηθισμένου τρόπου διαδοχής στα αξιώματα- υπό τη βασιλεία του Μάρκου Αυρηλίου και του Κόμμοδου. Ο Σευήρος κατέλαβε την εξουσία μετά το θάνατο του αυτοκράτορα Δίδιου Ιουλιανού το 193 κατά τη διάρκεια του Έτους των Πέντε Αυτοκρατόρων. Μετά την καθαίρεση και τη δολοφονία του αυτοκράτορα Διδίου Ιουλιανού, ο Σευήρος πολέμησε εναντίον των αντίπαλων διεκδικητών. Το 194, ο Σευήρος πραγματοποίησε μία σύντομη εκστρατεία πέραν των ανατολικών συνόρων, προσαρτώντας το βασίλειο της Οσροηνής ως νέα επαρχία. Μετά την εδραίωση της κυριαρχίας του στις δυτικές επαρχίες, ο Σευήρος διεξήγαγε έναν άλλο σύντομο και πιο επιτυχημένο πόλεμο στα ανατολικά εναντίον της δυναστείας των Αρσακιδών της Παρθίας, καταλαμβάνοντας την πρωτεύουσά τους Κτησιφών και επεκτείνοντας τα ανατολικά σύνορα μέχρι τον Τίγρη. Ήταν και ιδρυτής της δυναστείας των Σευήρων (193-238). Ο Σευήρος ανήκε στην τάξη των ιππέων και υπηρέτησε σε διάφορα ανώτερα αξιώματα της αυτοκρατορίας. Μεταξύ άλλων, έγινε συγκλητικός επί Μάρκου Αυρηλίου, το 173 μ.Χ, και ύπατος επί Κομμόδου, το 190 μ.Χ. Μετά τη δολοφονία του διαδόχου του Κομμόδου από τους πραιτοριανούς τον Μάρτιο του 193 μ.Χ., και την ανακήρυξη από την πραιτοριανή φρουρά ως αυτοκράτορα ύστερα από πλειστηριασμό του συγκλητικού Μάρκου Διδίου Ιουλιανού, ο Σευήρος ανακηρύχτηκε αυτοκράτορας από τα στρατεύματά του και στο όνομα της εκδίκησης για τη δολοφονία του Περτίνακος βάδισε εναντίον της Ρώμης.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A3%CE%B5%CF%80%CF%84%CE%AF%CE%BC%CE%B9%CE%BF%CF%82_%CE%A3%CE%B5%CF%85%CE%AE%CF%81%CE%BF%CF%82
|
Χουάν ντε Γκογιενέτσε
|
Γεννήθηκε στην κοιλάδα του Μπαθτάν στην ορεινή Ναβάρα το 1658 αλλά σύντομα μετακόμισε στη Μαδρίτη όπου αναδείχθηκε σταδιακά σε αξιόλογο μέλος της αυλής του Καρόλου Β΄. Οι διανοητικές του ανησυχίες τον έφεραν σύντομα σε επαφή με τους μεταρρυθμιστικούς κύκλους της πρωτεύουσας που αναζητούσαν λύση στη χρόνια παρακμή της Ισπανικής Μοναρχίας και που έβλεπαν με θετική διάθεση την διαδοχή του δίχως απογόνους μονάρχη από τον Φίλιππο, δούκα της Ανζού και ανιψιό του Λουδοβίκου ΙΔ΄. Πράγματι, με την ανακήρυξη του τελευταίου ως μονάρχη της Ισπανίας, ο Γκογιενέτσε συνέθεσε μαζί με τον Μαρκήσιο του Κανποφρίο, Χουάν ντε Ντιός ι Ρίο Γκονθάλεθ, την οικονομική και λογιστική βάση της εκστρατείας του Φιλίππου κατά τον πόλεμο της Ισπανικής Διαδοχής, με την παροχή δανείου και υλικού πολέμου.Η παρουσία του είναι δείγμα της ανάδειξης ενός σημαντικού κύκλου από τη Ναβάρα στα ενδότερα του κρατικού μηχανισμού της Ισπανικής Μοναρχίας.Το 1710 ίδρυσε το Νουέβο Μπαθτάν, έναν πρότυπο βιομηχανικό οικισμό που είχε ως σκοπό την ενίσχυση της οικονομικής αυτάρκειας του βασιλείου. Ο Γκογιενέτσε ήταν ακόλουθος των εμποροκρατικών ιδεών του υπουργού του Λουβοδίκου ΙΔ' Ζαν Μπατίστ Κολμπέρ, και οι πρωτοβιομηχανικές μονάδες που εγκατέστησε στο Νουέβο Μπαθτάν παρήγαγαν γυαλί και υφάσματα για το σύνολο της επικράτειας του βασιλείου στην Ευρώπη και την Αμερική. Ο οικονομικός σχεδιασμός του οικισμού συνδυάστηκε με ένα αντίστοιχα πρωτοπόρο πολεοδομικό σχέδιο βάσει του ιπποδάμειου ορθογωνίου· τα εξέχοντα κτίρια του οικισμού ανατέθηκαν στον αρχιτέκτονα Χοσέ Μπενίτο δε Τσουριγέρα.Παρότι το Νουέβο Μπαθτάν παρήγαγε για μερικά χρόνια άριστης ποιότητας γυαλικά, η έλλειψη πρώτης ύλης (κατάλληλου χώματος που αρχικά είχε εισάγει από την Τορτόζα) και ξυλείας για τους φούρνους (η αποψίλωση των δασών στα περίχωρα του οικισμού υπήρξε απόλυτη) επέφεραν την αποτυχία του σχεδίου. Ο Γκογιενέτσε, που εν τω μεταξύ είχε κτίσει το ομώνυμο μέγαρο στην οδό Αλκαλά της Μαδρίτης, αποχώρησε στην πρωτεύουσα όπου μέχρι τον θάνατό του εργάστηκε ως θησαυροφύλακας της βασίλισσας. María Concepción García Gainza, Antonio Bonet Correa (1999): Juan de Goyeneche y su tiempo: los navarros en Madrid. Κυβέρνηση της Ναβάρας. Floriastán, Alfredo (2005): «Don Juan de Goyeneche: su memoria y sus obras». στο VV.AA.: Juan de Goyeneche y el triunfo de los Navarros en la Monarquía Hispánica en el siglo XVIII. Κατάλογος έκθεσης στη Βασιλική Ακαδημία Καλών Τεχνών του Σαν Φερνάντο.
|
Ο Χουάν ντε Γκογιενέτσε (Juan de Goyeneche / Goienetxe, 1656 - 1735) ήταν Ισπανός πολιτικός, δημοσιογράφος και επιχειρηματίας. Έχοντας εργαστεί υπό τον τελευταίο μονάρχη της αυστριακής δυναστείας Κάρολο Β΄, υπήρξε ένα από τα κύρια οικονομικά στηρίγματα του νέου, Βουρβώνου, μονάρχη Φιλίππου Ε΄ κατά τη διάρκεια του πολέμου της Ισπανικής Διαδοχής και ένας από τους πρωτοπόρους στην ιστορία της ισπανικής βιομηχανίας με την ίδρυση του πρότυπου βιομηχανικού οικισμού στο Νουέβο Μπαθτάν.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A7%CE%BF%CF%85%CE%AC%CE%BD_%CE%BD%CF%84%CE%B5_%CE%93%CE%BA%CE%BF%CE%B3%CE%B9%CE%B5%CE%BD%CE%AD%CF%84%CF%83%CE%B5
|
Λορέντσο Βάλλα
|
Γιος του νομομαθούς και δικηγόρου Λούκα ντέ λα Βάλλα, ο Λορέντσο γεννήθηκε στη Ρώμη το 1406 ή 1407. Παρακολούθησε μαθήματα των λογίων φιλολόγων Λεονάρντο Μπρούνι και του Rinuccio da Castiglione, μαθαίνοντας από μικρός να αμφισβητεί τα πάντα. Έδειξε νωρίς μεγάλο ταλέντο στη γλώσσα, τη γραμματική και την ιστορία, με τάση να γίνει φιλόλογος της ιταλικής και λατινικής γλώσσας. Επίσης έμαθε καλά ελληνικά από τον Τζιοβάνι Αουρίσπα, το Σικελό φιλέλληνα που 'χε ζήσει στη Χίο και στην Κωνσταντινούπολη ως γραμματέας του Ιωάννη Η' Παλαιολόγου. Μελέτησε ιδιαίτερα κείμενα του Αριστοτέλη, του Κικέρωνα, του Βοηθίου, του Κοϊντιλλιανού και του Θωμά Ακινάτη. Μαχητικός, συχνά εριστικός, ήδη σαν νέος βοηθός καθηγητή ξάφνιασε τους συγχρόνους του με τις ριζοσπαστικές απόψεις του επί φιλολογικών, φιλοσοφικών, κοινωνικών και θρησκευτικών ζητημάτων, κάνοντας γρήγορα πολλούς φίλους αλλά και (πιο πολλούς) εχθρούς. Μετακόμισε για ένα σύντομο χρονικό διάστημα στην Πιατσέντσα, χωρίς να μας εχει γίνει γνωστό το γιατί, αλλά σύντομα επέστρεψε στη Ρώμη. Το 1431 χειροτονήθηκε ιερέας κι επιδίωξε να γίνει γραμματέας του Πάπα Ευγένιου Δ, με το δίκτυο επαφών του, αλλά χωρίς επιτυχία Προς το τέλος του 1431 ακολούθησε τον καθηγητή του ρητορικής Γκασπαρίνο Μπαρτσίτσα σα λέκτορας στο Πανεπιστήμιο της Παβίας, όπου συνδέθηκε με το λόγιο Μαφέο Βέτζιο, κι εκδήλωσε την προτίμησή του προς την φιλοσοφία του Επίκουρου με τον έργο του Περί της απολαύσεως και του πραγματικού καλού (De voluptate) που έγραψε στην λατινική γλώσσα (όπως και όλα του τα έργα) σε μορφή διαλόγου: εφ’ όσον ο άνθρωπος δημιουργήθηκε από τον Θεό, η φύση του είναι καλή, άρα και τα ένστικτά του καλά. Συνεπώς και οι απολαύσεις που προκαλούνται από την ικανοποίηση αυτών των ενστίκτων είναι καλές και νόμιμες. Μια εταίρα έχει μεγαλύτερη αξία για την ανθρωπότητα από μια μοναχή, συμπεραίνει. Συνεπής με τις απόψεις του, ο Βάλλα είχε τρία παιδιά από μια ερωμένη του. Το 1433 προκάλεσε σκάνδαλο με την σφοδρή επίθεσή του κατά των νομομαθών του Μεσαίωνα και ειδικά του Bartolo da Sassoferrato για τα «βάρβαρα» λατινικά του. Προκλήθηκαν συγκρούσεις μεταξύ των φοιτητών, θεωρήθηκε υπεύθυνος κι αναγκάστηκε να παραιτηθεί από την έδρα του Πανεπιστημίου της Παβίας. Ύστερα από μια νέα περιπλάνηση σε Μιλάνο και Γένοβα, κι έχοντας αποτύχει να προσληφθεί στην παπική γραμματεία, ο Βάλλα μπήκε το 1435 στην υπηρεσία του Αλφόνσο του Μεγαλόψυχου, βασιλιά της Αραγωνίας, ως γραμματέας και ιστορικός. Ο Αλφόνσο διεκδικούσε και τον θρόνο της Νάπολης την οποία όμως ο πάπας Ευγένιος Δ΄ θεωρούσε παπικό τιμάριο. Ο Βάλλα αποδείχθηκε το τέλειο όπλο κατά του πάπα, αρθρογραφώντας συνεχώς εναντίον του με κοφτερά επιχειρήματα. Το 1440 έγραψε το πλέον διάσημο από τα έργα του "Περί της κακώς θεωρουμένης και ψευδούς δωρεάς του Κωνσταντίνου", όπου απεδείκνυε την πλαστογραφία που 'χε διαπραχθεί πριν 7 αιώνες επί της Δωρεάς του Κωνσταντίνου (Constitutum Constantini). Σύμφωνα μ' αυτήν, ο πρώτος χριστιανός αυτοκράτορας είχε δήθεν μεταβιβάσει στον πάπα Σίλβεστρο Α΄(314-335) την πλήρη κοσμική κυριαρχία της Χριστιανοσύνης. Είχαν προηγηθεί και άλλες αμφισβητήσεις του εγγράφου αλλά η ιστορική και κυρίως γλωσσολογική κριτική του Βάλλα τις θεμελίωσε επιστημονικά κι έθεσε οριστικό τέρμα στο ζήτημα. Για παράδειγμα η χρήση της λέξης "satrap" (σατράπης) περσικής προέλευσης ήταν αναχρονισμός, αφού δε χρησιμοποιούνταν στα λατινικά τον 4ο αιώνα αλλά τον 8ο. Με τα συγγράμματά του περί Περί ελευθερίας της βούλησης και Repastinatio (Επανακαθορισμός της σκέψης ή Διαλεκτικές αντιδικίες) το 1439 επανεξεταζει την Αριστοτελική σχολή σκέψης των Σχολαστικών, όχι τόσο στο περιεχόμενο της όσο σε ρητορικό, συγκεκριμένα αμφισβητώντας την αποτελεσματικότα των επιχειρημάτων της. Για να γράψει το τελευταίο βιβλίο βασίστηκε και στο έργο του Γεώργιου του Τραπεζούντιου. Έτσι έλαβε μέρος στη διαμάχη Πλατωνικών Αριστοτελικών που το ίδιο έτος έπαιρνε νέα τροπή με την παρέμβαση του Γεώργιου Γεμιστού Πλήθωνα στη Σύνοδο της Φλωρεντίας. Επέκρινε δριμύτατα όλα τα "πεπαλαιωμένα φιλοσοφικά συστήματα" και στράφηκε κατά του συντηρητισμού και της τυφλής υπακοής των μοναχών προς τον Πάπα με το βιβλίο του Περί των όρκων των μοναχών. Ο Βάλλα αντιδικούσε με ζωντανούς και νεκρούς: τόλμησε να επικρίνει το ύφος του Κικέρωνα εκφράζοντας την προτίμησή του για τον Κοϊντιλιανό, και βρισκόταν σε συνεχείς διαμάχες με άλλους λογίους της αυλής του Αλφόνσου, τις οποίες αυτός ο μέγας προστάτης των γραμμάτων παρακολουθούσε με εξαιρετική ευχαρίστηση μάλλον διασκεδάζοντας. Ο Βάλλα συνέχισε τις δημόσιες «προκλήσεις» του. Αρνήθηκε να δεχτεί ότι το «Πιστεύω» των Αποστόλων συντάχθηκε όντως από τους μαθητές του Χριστού. Αντιπροσωπεία της Ιεράς Εξέτασης τον ανέκρινε (ο ίδιος δήλωσε ότι ήταν απόλυτα ορθόδοξος) και τον κατηγόρησε για "αίρεση" σε οκτώ σημεία, αλλά παρενέβη ο Αλφόνσο και το ζήτημα μπήκε στο αρχείο. Ήταν όμως από το περιβάλλον της Νάπολης ήδη ανεπιθύμητος. Συνεχείς ήταν οι δημόσιες διαμάχες του με το μαχητικό λόγιο Πότζιο Μπρατσολίνι με ανταλλαγή αιχμηρότατων επιστολών. Ύστερα ο Βάλλα απέδειξε ότι τα αποδιδόμενα στον Διονύσιο τον Αρεοπαγίτη έργα δεν ήταν γνήσια και ότι η δήθεν επιστολή του βασιλιά Άβγαρου προς το Χριστό ήταν κατασκευασμένη, αν και με βάση αυτή είχε πουληθεί επι αιώνες στους πιστούς ο μύθος του Αγίου Μανδηλίου. Τέλος στα Σχόλια στην Καινή Διαθήκη, γνωρίζοντας καλά ελληνικά επέκρινε την επίσημη λατινική μετάφρασή της Βίβλου που αποδιδόταν στον καθολικό Άγιο Ιερώνυμο. Για παράδειγμα, πρότεινε για τη λέξη "μετάνοια", να μη χρησιμοποιείται η λατινική paenitenia που παραπέμπει σε τιμωρία, αλλά repentance, μετατροπή/αλλαγή του νοός/νου. Τελικά το 1447 ο Βάλλα συμφιλιώθηκε με την Αγία Έδρα επί του νέου πάπα Νικολάου Ε΄ (1448), αφού πια είχαν εξομαλυνθεί και οι σχέσεις Αλφόνσο-Ρώμης δεν ήταν φρόνιμο να επιμείνει. Ζήτησε φαινομενικά συγγνώμη για τα "αμαρτήματά" του και το 1455 του απονεμήθηκε ο τίτλος του "αποστολικού συγγραφέα". Λίγο αργότερα επί Πάπα Καλλίστου του Γ΄ ανέλαβε καθηγητής του Πανεπιστημίου της Ρώμης και μετέφρασε έργα από το Θουκυδίδη και Ιστορίες του Ηροδότου. Έγραψε επίσης τις Γλαφυρότητες της λατινικής γλώσσας, όπου κατέκρινε όσους κακομεταχειρίζονταν τη λατινική γλώσσα. Πέθανε ως γραμματέας της κουρίας (παπικής αυλής) το 1457. Ωστόσο το έργο του Σχόλια στην Καινή Διαθήκη λογοκρίθηκαν όταν μπήκαν στον κατάλογο (index) των απαγορευμένων βιβλίων της Ρωμαιοκαθολικής Εκκλησίας. Γενικά ο Βάλλα αγωνίσθηκε με θάρρος, θράσος αλλά και λογικά επιχειρήματα εναντίον της μεσαιωνικής φιλοσοφίας. Ειδικότερα επί των παρερμηνειών των κειμένων του Αριστοτέλη, επί της διαστροφής των καθολικών κληρικών αλλά και των απαρχαιωμένων τύπων της λατινικής γραμματικής που ήταν τότε σε ευρεία χρήση, έφερε φρέσκες αντιλήψεις εκσυγχρονίζοντας τη κοσμοθεώρηση των Ιταλών της εποχής κι επιταχύνοντας την έλευση της Αναγέννησης. Τα έργα του Βάλλα υπέσκαψαν το αλάθητο του Πάπα, και ειδικά η απόρριψη της Δωρεάς του Κωνσταντίνου, ήταν ένα ισχυρό χτύπημα στην εξουσία των παπών κι εν μέρει συνέβαλαν στην "ανταρσία" του Μαρτίνου Λούθηρου, λίγες δεκαετίες αργότερα. De Voluptate et vero bono (Περί της απολαύσεως και του πραγματικού καλού) Elegantiae linguae Latinae (Γλαφυρότητες της λατινικής γλώσσας) Dialecticae disputationes (Διαλεκτικές αντιδικίες) De falso credita et ementita Constantini Donatione declamatio (Περί της κακώς θεωρουμένης και ψευδούς δωρεάς του Κωνσταντίνου, 1440) De libero arbitrio (Περί ελευθέρας βουλήσεως) De professione religiosorum (Περί των όρκων των μοναχών) Collatio Novi Testamenti (Σχολιασμός της Καινής Διαθήκης, 1505) μετέφρασε στα λατινικά μεταξύ άλλων τον Αίσωπο και τον Ηρόδοτο και τον Θουκυδίδη.Το συγγραφικό έργο του Λαυρέντιου Βάλλα εκδόθηκε το 1583 στη Βασιλεία. "Νεώτερον Εγκυκλοπαιδικόν Λεξικόν Ηλίου" τ.4ος, σ.93 https://en.wikisource.org/wiki/1911_Encyclop%C3%A6dia_Britannica/Valla,_Lorenzo Lodi Nauta, In Defense of Common Sense: Lorenzo Valla's Humanist Critique of Scholastic Philosophy, Cambridge, MA : Harvard University Press, 2009. Peter Mack, Renaissance Argument: Valla and Agricola in the Traditions of Rhetoric and Dialectic, Leiden ; New York : E.J. Brill, 1993. Melissa Meriam Bullard, "The Renaissance Project of Knowing: Lorenzo Valla and Salvatore Camporeale's Contributions to the Querelle Between Rhetoric and Philosophy," Journal of the History of Ideas 66.4 (2005): 477-81. Brian P Copenhaver, "Valla Our Contemporary: Philosophy and Philology," Journal of the History of Ideas 66.4 (2005): 507-25. Matthew DeCoursey, "Continental European Rhetoricians, 1400-1600, and Their Influence in Renaissance England," British Rhetoricians and Logicians, 1500-1660, First Series, DLB 236, Detroit: Gale, 2001, pp. 309-343. Lisa Jardine, "Lorenzo Valla and the Intellectual Origins of Humanist Dialectic," Journal of the History of Philosophy 15 (1977): 143-64. Αποκάλυψη της Απάτης της Υποτιθέμενης Δωρεάς του Κωνσταντίνου του Λορέντζο Βάλλα Tomb of Lorenzo Valla
|
Ο Λορέντσο Βάλλα (Lorenzo Valla, 1407 - 1 Αυγούστου 1457) ήταν Ιταλός λόγιος, κληρικός, καθηγητής Πανεπιστημίου και ανθρωπιστής στην εποχή της Αναγέννησης. Έγινε ιδιαίτερα γνωστός όταν απέδειξε, αντίθετα με ότι ισχυρίζονταν οι Καθολικοί για 7 αιώνες, οτι η Δωρεά του Κωνσταντίνου είναι πλαστογραφία.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9B%CE%BF%CF%81%CE%AD%CE%BD%CF%84%CF%83%CE%BF_%CE%92%CE%AC%CE%BB%CE%BB%CE%B1
|
Πόλεμος μεταξύ Ρως και Βυζαντινών (1043)
|
Υπάρχουν βάσιμοι λόγοι για να πιστεύουμε ότι η εκστρατεία δεν τελείωσε το 1043 (όπως φαίνεται να υπονοούν οι ελληνικές πηγές), αλλά συνεχίστηκε με την κατάληψη της Χερσονήσους (Κορσούν) από τους Ρώσους το επόμενο έτος: Στην αφήγησή του του 16ου αιώνα για την εκστρατεία του 1043, ο Maciej Stryjkowski αφηγείται ότι ο Γιαροσλάβ έστειλε τον γιο του Βλαντιμίρ για να καταλάβει τα εμπορεία της Κριμαίας της Ελληνικής Αυτοκρατορίας, κυρίως τη Χερσόνησο. Οι παραδόσεις του Νόβγκοροντ συνδέουν την ίδρυση από τον Βλαντιμίρ του καθεδρικού ναού της Αγίας Σοφίας στο Νόβγκοροντ το 1045 με την προηγούμενη νίκη του επί των Ελλήνων. Ο καθεδρικός ναός παλαιά καυχιόταν για τον λεγόμενο θησαυρό Kορσούν, ο οποίος φέρεται να μεταφέρθηκε στο Νόβγκοροντ από τον πρίγκιπα Βλαντιμίρ (συνήθως ταυτίζεται από τους μεσαιωνικούς συγγραφείς με τον Βλαδίμηρο Α΄ τον Μεγάλο). Μεταξύ των ξένων συγγραφέων, ο Χέρμπερτσταϊν και ο Παύλος του Χαλεπίου αναφέρουν ότι η χάλκινη πύλη Kορσούν του καθεδρικού ναού κατασχέθηκε από τους Noβγκοροντιανούς στη Χερσόνησο, όπου χρησιμοποιείτο ως πύλη της πόλης. Η υπάρχουσα πύλη του καθεδρικού ναού είναι διακοσμημένη με περίπλοκα σύμβολα σταυρού, ειδικά συνδεδεμένα -κατά τους ιστορικούς τέχνης- με τη Χερσόνησο. Το περίεργο είναι ότι οι ανασκαφές στη Χερσόνησο βρήκαν μία επιγραφή, που αναφέρει ότι η πύλη της πόλης έπρεπε να αντικατασταθεί το 1059. Εκτός από την πύλη, ο θησαυρός περιείχε χρυσά αγγεία, τη θαυματουργή εικόνα της Θεοτόκου του Κορσούν και άλλα Ελληνικά αντικείμενα των αρχών του 11ου αι. (μερικά από αυτά ακόμα επί τόπου, άλλα λεηλατήθηκαν από τον Ιβάν Δ΄ τον Τρομερό μετά τη Σφαγή του Νόβγκοροντ και μεταφέρθηκαν στη Μόσχα). Έχοντας επισκεφθεί το Κίεβο το 1048, ο Ρογήρος Β΄ του Σαλόν ανέφερε ότι είχε δει εκεί τα λείψανα του αγίου Κλήμη της Ρώμης. Σύμφωνα με τον Ρογήρο, ο Γιαροσλάβ του είπε ότι τα λείψανα τα είχε πάρει ο ίδιος από τη Χερσόνησο, όπου θεωρείται ότι είχε μαρτυρήσει ο Κλήμης. Οι σλαβικές πηγές ισχυρίζονται ότι τα λείψανα του Κλήμη μεταφέρθηκαν στο Κίεβο από την Κριμαία από τον πατέρα τού Γιαροσλάβ, τον Βλαντιμίρ.Η προσεκτική ανάλυση αυτών των γεγονότων οδήγησε τη Βέρα Μπριούσοβα στο συμπέρασμα ότι οι εχθροπραξίες ανανεώθηκαν το 1044 ή το 1045, όταν ο Βλαντιμίρ προχώρησε στη Χερσόνησο και την κατέλαβε, διατηρώντας την πόλη έως ότου οι Βυζαντινοί, που απασχολούντο σε πολλούς άλλους πολέμους, συμφώνησαν να συνάψουν μία ευνοϊκή συνθήκη με τη Ρωσία και να δώσουν μία πριγκίπισσα σε γάμο με τον μικρότερο αδελφό του. Αν είναι έτσι, η κατάσταση θα ήταν σχεδόν πανομοιότυπη με την κατάκτηση της Χερσονήσου από τον Βλαντιμίρ Α΄ τον Μεγάλο, η οποία, σύμφωνα με τις περισσότερες σλαβονικές πηγές, προκάλεσε τον εκχριστιανισμό των Ρως του Κιέβου το 988. Η Μπριούσοβα υποστηρίζει ότι οι μεταγενέστεροι ευσεβείς θρύλοι συγχέουν τον Βλαντιμίρ του Νόβγκοροντ με τον πιο διάσημο ομώνυμο πάππο του που αγιοποιήθηκε, ο οποίος πιθανότατα δεν διεξήγαγε ποτέ πολέμους εναντίον του Βυζαντίου. Κάποιοι μεταγενέστεροι μεσαιωνικοί συγγραφείς έφτασαν στο σημείο να αποδώσουν αυτή την εκστρατεία της Κριμαίας σε έναν άλλο διάσημο Βλαντιμίρ, τον Βλαντιμίρ Β΄ τον Μονομάχο, ο οποίος στην πραγματικότητα πήρε την κύρια υποστήριξή του από την Κωνσταντινούπολη. Για παράδειγμα ο Βασίλι Τατίτσεφ γράφοντας τον 18ο αι. από πολύ παλαιότερες πηγές, αναφέρει λανθασμένα ότι ο Μονομάχος συμμετείχε με έναν Έλληνα κυβερνήτη της Χερσονήσου σε μάχη. George Vernadsky . Ο Βυζαντινορωσικός πόλεμος του 1043. "Sudostforschungen" Bd. XII. Munchen.1953, S. 47–67. Αντρέι Πόπε. La derniere expedition Russe contre Κωνσταντινούπολη. "Byzantinoslavica" XXXII/I, 1971, s. 1-29. Брюсова В. Γ. Русско-византийские отношения середины XI века. // Вопросы истории, 1973, №3, σελίδες 51–62. Sverrir Jakobsson, The Varangians: In God Holy Fire (Palgrave Macmillan, 2020), σελ. 81-83.(ISBN 978-3-030-53797-5)ISBN 978-3-030-53797-5
|
Ο Πόλεμος μεταξύ Ρως και Βυζαντινών ήταν, στην ουσία, μία ανεπιτυχής ναυτική επιδρομή εναντίον της Κωνσταντινούπολης υποκινούμενη από τον Γιαροσλάβ Α΄ του Κιέβου με επικεφαλής τον μεγαλύτερο γιο του, Βλαντίμιρ του Νόβγκοροντ, που έγινε το 1043. Οι λόγοι του πολέμου αμφισβητούνται, όπως και η πορεία του. Ο Μιχαήλ Ψελλός, αυτόπτης μάρτυρας της μάχης, άφησε μία υπερβολική αφήγηση, που περιγράφει λεπτομερώς τον τρόπο με τον οποίο οι εισβολείς Ρως του Κιέβου εξολοθρεύτηκαν από έναν υπέρτερο Αυτοκρατορικό στόλο με το ελληνικό πυρ στην ακτή της Μ. Ασίας. Σύμφωνα με τα σλαβικά χρονικά, ο στόλος των Ρως καταστράφηκε από μία καταιγίδα. Οι Βυζαντινοί έστειλαν μία μοίρα 14 πλοίων, για να καταδιώξουν τα διασπαρμένα μονόξυλα των Ρως. Αυτά βυθίστηκαν από τον Ρουθήνιο ναύαρχο Ιβάν Τβορίμιτς, ο οποίος κατάφερε επίσης να σώσει τον πρίγκιπα Βλαντίμιρ μετά το ναυάγιο. Παρούσα ήταν και η Φρουρά των Βαράγγων. Μία δύναμη 6.000 Ρουθηνίων στρατιωτών υπό τον Βυσάτα, το οποίο δεν συμμετείχε σε ναυτική δράση, συνελήφθη και εκτοπίστηκε στην Κωνσταντινούπολη. Οκτακόσιοι από τους Ρουθήνιους κρατούμενους τυφλώθηκαν. Ο Βυσάτα επετράπη να επιστρέψει στο Κίεβο με τη σύναψη της ειρηνευτικής συνθήκης τρία χρόνια αργότερα. Σύμφωνα με τους όρους του ειρηνευτικού διακανονισμού ο γιος του Γιαροσλάβ Α΄, Βσεβολόντ Α΄, νυμφεύτηκε μία κόρη του Αυτοκράτορα Κωνσταντίνου Θ΄ Μονομάχου. Ο γιος του Βσεβολόντ Α΄ από αυτή την πριγκίπισσα πήρε το επίθετο του εκ μητρός πάππου του και έγινε γνωστός ως Βλαντίμιρ Β΄ Μονομάχος.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A0%CF%8C%CE%BB%CE%B5%CE%BC%CE%BF%CF%82_%CE%BC%CE%B5%CF%84%CE%B1%CE%BE%CF%8D_%CE%A1%CF%89%CF%82_%CE%BA%CE%B1%CE%B9_%CE%92%CF%85%CE%B6%CE%B1%CE%BD%CF%84%CE%B9%CE%BD%CF%8E%CE%BD_(1043)
|
Θεοδώρα (αυτοκράτειρα)
|
Για τα πρώτα χρόνια της ζωής της οι πληροφορίες προέρχονται από τα «Ανέκδοτα» ή «Απόκρυφη Ιστορία» του Προκόπιου, του επίσημου ιστορικού του Αυτοκράτορα, που δεν τόλμησε ούτε ο ίδιος να δημοσιεύσει, γνωρίζοντας βέβαια τι θα τον περίμενε. Για τον Προκόπιο, η Θεοδώρα αποτελούσε την ενσάρκωση της αδιαντροπιάς, της ακολασίας και της σκληρότητας (αφού έγινε αυτοκράτειρα), δηλαδή ούτε λίγο ούτε πολύ ένα σκάνδαλο με συνεχή εξέλιξη. Μια πόρνη που έγινε Αυτοκράτειρα. Μάλιστα μια χρονιά είχε βρεθεί στο κρεβάτι το συζυγικό με τον καλύτερο στρατηγό του Ιουστινιανού, αγνώστων λοιπών στοιχείων. Σχετικά με την οικογενειακή της καταγωγή οι πηγές διαφωνούν. Για τον Προκόπιο πατέρας της ήταν ο Ακάκιος, αρκοτρόφος (θηριοφύλακας) των Πρασίνων στον ιππόδρομο. Πεθαίνοντας άφησε τρεις κόρες, την Κομιτώ, τη Θεοδώρα και την Αναστασία. Η μητέρα της ξαναπαντρεύτηκε ελπίζοντας πως ο νέος σύντροφός της θα έπαιρνε τη θέση του μακαρίτη συζύγου της. Όταν οι Πράσινοι έδωσαν τη θέση του Ακακίου σε κάποιον άλλον, τα κορίτσια απευθύνθηκαν στους Βένετους και κέρδισαν την υποστήριξή τους. Από τότε η Θεοδώρα έγινε φανατική οπαδός αυτού του δήμου. Έτσι η Θεοδώρα από πολύ μικρή συμμετείχε σε κωμικές παραστάσεις χαμηλού επιπέδου και σύμφωνα με τα λεγόμενα του Προκόπιου ήταν εταίρα. Για τον μονοφυσίτη χρονογράφο Μιχαήλ Σύριο (12ος αι.) η Θεοδώρα ήταν κόρη κληρικού και ζούσε με ευσέβεια και αγνότητα. Και ο Σύριος εκκλησιαστικός ιστορικός και μονοφυσίτης επίσκοπος Ιωάννης της Εφέσου, προστατευόμενος της Θεοδώρας λέει πως ήταν από το πορνείον: αυτό όμως δεν συνεπαγόταν ότι ήταν πράγματι πόρνη, αλλά ηθοποιός(σκηνική) και ζούσε από το ταλέντο της και το σεξουαλικό και το θεατρικό.Όμως μερικοί ιστορικοί καταγράφουν σε βιβλία τους ότι το μέρος αυτό, ανήκε στον κύπριο αρκτροτρόφο Αρκάδιο, όπου εκεί συναντήθηκε με τον μεγάλο της έρωτα Ιουστινιανό. Ο Ιωάννης Εφέσου μας πληροφορεί πως είχε παντρευτεί κάποιον από την οικογένεια του αυτοκράτορα Αναστασίου και είχε αποκτήσει μια κόρη. Όσο ήταν στη σκηνή, μας πληροφορεί ο Προκόπιος, έκανε πολυάριθμες εκτρώσεις αλλά και ένα γιο που ονομάστηκε Ιωάννης, ο οποίος σώθηκε από την παιδοκτονία από τον πατέρα του.Ο Προκόπιος αναφέρεται σε αυτή με διόλου κολακευτικά σχόλια. Το θέατρο της εποχής για την εκκλησία δεν θεωρούνταν αποδεκτό και το όνομα ηθοποιός ήταν συνώνυμο της πόρνης. Ο Προκόπιος αναφέρει επίσης για τη Θεοδώρα τους ρόλους που έπαιζε και πολλές γδυνόταν αφήνοντας μία ποδίτσα στο αιδοίο της ενώ περιφερόταν ανάμεσα στους θεατές, έπειτα κυλιόταν κάτω και την έραναν με κριθάρι κι έβαζαν χήνες που το έτρωγαν. Αργότερα γνώρισε τον Εκηβόλο (ή Εκηβόλιο), ανώτερο κρατικό υπάλληλο από την Τύρο, και όταν αυτός διορίστηκε διοικητής Πενταπόλεως τον ακολούθησε στην Κυρηναϊκή. Διωγμένη από τον εραστή της βρέθηκε στην Αλεξάνδρεια και από εκεί επέστρεψε στην Κωνσταντινούπολη: Τότε τη γνώρισε, γύρω στα 522, ο Ιουστινιανός και την ερωτεύτηκε ο οποίος την γνώρισε σε θεατρική παράσταση που έπαιζε σαν μίμος. Την ανύψωσε στο αξίωμα της πατρικίας, δεν μπορούσε όμως να την παντρευτεί εξαιτίας της σφοδρής αντίδρασης που προέβαλλε η αυτοκράτειρα Ευφημία. Μόνο μετά τον θάνατό της μπόρεσε να πείσει τον θείο του, τον αυτοκράτορα Ιουστίνο, να καταργήσει τον παλαιό νόμο που απαγόρευε τον γάμο συγκλητικού με ηθοποιό. Το έργο αυτό της αλλαγής του νόμου ανατέθηκε στον έπαρχο των πραιτωρίων Δημοσθένη. Την παντρεύτηκε ή το 523 ή το 524. Ενδείξεις για την ανάμειξη της Θεοδώρας σε Ιουστινιάνειες μεταρρυθμίσεις δεν απουσιάζουν: έτσι στη νεαρά που απαγορεύει την αγορά δημοσίων αξιωμάτων από αξιωματούχους, αναφέρεται πως ο ίδιος ο αυτοκράτορας συμβουλεύτηκε την πιο ευσεβή σύζυγο που δόθηκε από τον Θεό. Η σχετική με το δικαίωμα μιας πατρικίας, ακόμα κι αν πριν ήταν ηθοποιός, να παντρευτεί οποιονδήποτε, νομοθετική ρύθμιση ήταν φωτογραφική για τη Θεοδώρα. Πάντως οι νομοθετικές ρυθμίσεις για τις πόρνες από τον Ιουστινιανό δεν σημαίνουν πως η Θεοδώρα ήταν γι' αυτές η κινητήριος δύναμη, άσχετα από τον απόηχο μίας περί τούτου παράδοσης στα τέλη του 7ου αι. στον Ιωάννη τον επίσκοπο Νικίου στην Αίγυπτο, τον Κόπτη μονοφυσίτη επίσκοπο, ο οποίος την συγκρίνει ως προς το μεταρρυθμιστικό της έργο με τους Ρωμύλο, Νουμά, Καίσαρα και Αύγουστο. Η Θεοδώρα στάθηκε πολύτιμη σύντροφος στο πλευρό του Ιουστινιανού. Με την αποφασιστική στάση της τον εμψύχωσε στα γεγονότα της Στάσης του Νίκα και τον απέτρεψε από την ιδέα να εγκαταλείψει την Κωνσταντινούπολη.Η Θεοδώρα αποδείχθηκε ικανή σύζυγος κατά τη διάρκεια της Στάσης του Νίκα. Υπήρχαν δύο αντίπαλες πολιτικές φατρίες της αυτοκρατορίας, οι Βένετοι και οι Πράσινοι, που ξεκίνησαν μια εξέγερση, τον Ιανουάριο του 532 κατά τη διάρκεια της αρματοδρομίας στον ιππόδρομο. Οι ταραχές προήλθαν από πολλά παράπονα, μερικά για τον Ιουστινιανό και την Θεοδώρα και τις δικές τους ενέργειες. Οι ταραξίες πυρπόλησαν πολλά δημόσια κτίρια, ένα τον οποίο η Αγία Σοφία, και ανακήρυξαν νέο αυτοκράτορα τον Υπάτιο ο οποίος ήταν ο ανιψιός του πρώην αυτοκράτορα Αναστάσιο Α'. Ανίκανος να ελέγξει τον όχλο, ο Ιουστινιανός και οι αξιωματούχοι του ετοίμαζαν την φυγή τους. Σε μια συνεδρίαση του κυβερνητικού συμβουλίου, η Θεοδώρα ενθάρρυνε τον Ιουστινιανό, αποτρέποντας τον να εγκαταλείψει την Πόλη λέγοντας «Δεν σωζόμεθα δια της φυγής, παρά να αποθάνωμεν αδόξως, προτιμότερον να αποθάνωμεν ενδόξως αγωνιζόμενοι» επιστρέφοντας στο παλάτι. Τα λόγια της ανέβασαν σημαντικά το ηθικό του Ιουστινιανού, ο οποίος είχε ετοιμαστεί να φύγει. Ως αποτέλεσμα, ο Ιουστινιανός διέταξε τους πιστούς του στρατιώτες και με δυο επικεφαλής αξιόπιστους αξιωματικούς, τον Βελισάριο και τον Μούνδο, να επιτεθούν στους διαδηλωτές στον ιππόδρομο. Οι στρατηγοί του επιτέθηκαν τον Ιππόδρομο και θανάτωσαν (σύμφωνα με τον Προκόπιο) πάνω από 30.000 επαναστάτες. Ο Υπάτιος ήταν να συγχωρεθεί από τον Ιουστινιανό, αλλά καταδικάστηκε σε θάνατο, προφανώς κατόπιν της επιμονής της Θεοδώρας. Οι ιστορικοί συμφωνούν ότι ήταν το θάρρος και η αποφασιστικότητα της Θεοδώρας, που έσωσε τη βασιλεία του Ιουστινιανού. Ο Ιουστινιανός ποτέ δεν ξέχασε ότι ήταν η Θεοδώρα η οποία είχε σώσει τον θρόνο του. Ήταν πάντα αφοσιωμένη στους φίλους της, όπως ο στρατηγός Ναρσής, δεν συγχωρούσε όμως όσους θεωρούσε απειλή για την επιρροή της. Θύματα της ήταν ο τρανός στρατηγός Βελισάριος που έπεσε στη δυσμένεια της αυτοκράτειρας, και ο ανώτερος οικονομικός υπάλληλος Ιωάννης Καππαδόκης, ο οποίος παρά τις ικανότητές του και τις υπηρεσίες που είχε προσφέρει στο αυτοκρατορικό ταμείο έχασε το 541 τη θέση του. Λιγότερο αποτελεσματική υπήρξε η παρέμβασή της στα εκκλησιαστικά πράγματα. Η Θεοδώρα κατά το διάστημα της παραμονής της στην Αλεξάνδρεια ήρθε σε επαφή με μονοφυσιτικούς κύκλους και περιέβαλλε με την προστασία της ηγετικές μορφές του μονοφυσιτισμού όπως ο Σεβήρος Αντιοχείας και ο Πατριάρχης Αλεξανδρείας Θεοδόσιος. Όταν ο τελευταίος καθαιρέθηκε από τον θρόνο του, η Θεοδώρα τον φιλοξένησε στην πρωτεύουσα σε κάποιο από τα παλάτια της και του επέτρεψε να χειροτονήσει μονοφυσίτες επισκόπους οι οποίοι στάλθηκαν στην Ανατολή. Ένας απ’ αυτούς, ο Ιάκωβος Βαραδαίος, περιπλανήθηκε στις ανατολικές επαρχίες και θεωρείται ιδρυτής της Συριακής Ορθόδοξης Εκκλησίας (Ιακωβιτική Εκκλησία). Η Θεοδώρα πέθανε όπως περιγράφει ο Βίκτωρας της Τοννένας από καρκίνο, στις 28 Ιουνίου 548 στην ηλικία των 48. Αργότερα απέδωσαν τον θάνατο στον καρκίνο του μαστού, αν και δεν είχε χαρακτηριστεί ως τέτοιος στην αρχική έκθεση, όπου η χρήση του όρου «καρκίνος» αναφέρεται μάλλον σε «πυώδες έλκος ή κακοήθη όγκο». Το γεγονός ότι της άρεσαν τα πολύωρα λουτρά αποτελεί στοιχείο για τις προσπάθειές της να καταπραΰνει τα συμπτώματα. Το σώμα της θάφτηκε στην εκκλησία των Αγίων Αποστόλων, στην Κωνσταντινούπολη. Το μονόγραμμά της είναι χαραγμένο στα κιονόκρανα της Αγίας Σοφίας. Τόσο η Θεοδώρα όσο και ο Ιουστινιανός έχουν αποτυπωθεί στα λαμπρά ψηφιδωτά της βασιλικής του Αγίου Βιταλίου της Ραβέννας στην Ιταλία, τα οποία ολοκληρώθηκαν ένα χρόνο πριν το θάνατό της. Η επιρροή της στον Ιουστινιανό ήταν τόσο ισχυρή που μετά τον θάνατό της, εργάστηκε για να φέρει την αρμονία μεταξύ των Μονοφυσιτών και των Χαλκηδονίων Χριστιανών στην αυτοκρατορία, και κράτησε την υπόσχεσή του να προστατεύσει την μικρή κοινότητα των Μονοφυσιτών που πήγαν προσφυγές στο παλάτι του Ορμίσδα. Η Θεοδώρα παρείχε μεγάλη πολιτική υποστήριξη στο υπουργείο του Ιάκωβου Βαραδαίου που είχαν μια προσωπική φιλία, ενώ και ο Diehl αποδίδει τη σύγχρονη ύπαρξη του Ιακωβιτικου Χριστιανισμού εξίσου στον Βαραδαίο και τη Θεοδώρα. Σ' όλη την αυτοκρατορία, πόλεις ή επαρχίες περηφανεύονταν να παίρνουν, τιμώντας την, το όνομα Θεοδωριάς ή Θεοδωρούπολις. Η Όλβια της Κυρηναϊκής μετονομάστηκε σε Θεοδωριάς προς τιμήν της αυτοκράτειρας Θεοδώρας. Count Belisarius. Robert Graves. Ένα ιστορικό μυθιστόρημα από τον συγγραφέα του "I, Claudius" που διαθέτει τη Θεοδώρα ως χαρακτήρα. The Purple Shroud. Stella Duffy (2012). Ένα ιστορικό μυθιστόρημα, για τα χρόνια της Θεοδώρας ως αυτοκράτειρα. Theodora: Actress, Empress, Whore. Stella Duffy (2010). Ένα ιστορικό μυθιστόρημα, για τα χρόνια Θεοδώρας μέχρι που έγινε αυτοκράτειρα. The Secret History: A Novel of Empress Theodora. Stephanie Thornton (2013). Ένα ιστορικό μυθιστόρημα, για την άνοδο της Θεοδώρας ως αυτοκράτειρα. The Bearkeeper's Daughter. Gillian Bradshaw (1987). Ένας νεαρός άνδρας από το παρελθόν της Θεοδώρας φτάνει στο παλάτι, αναζητώντας την αλήθεια από την εξομολόγηση που έγινε σ' αυτόν πριν από τον θάνατο του πατέρα του. Teodora imperatrice di Bisanzio (Σύντομη, 1909) γνωστό και ως Theodora, Empress of Byzantium. Σκηνοθετημένο από τον Ernesto Maria Pasquali. Teodora, imperatrice di Bisanzio (1954) γνωστό και ως Theodora, Slave Empress. Σκηνοθετημένο από τον Riccardo Freda. Η Θεοδώρα παίζεται από την Gianna Maria Canale. Theodora, A Drama. (1884) Μια παραγωγή του Victorien Sardou. Από μία σχέση είχε μία κόρη: (νόθη) Θεοδώρα, παντρεύτηκε τον Αναστάσιο ύπατο το 517 και μικρανιψιό του Αυτοκράτορα Αναστάσιου Α΄, και είχε τέκνο: Αρεόβινδος, κόρη του ήταν η: Αναστασία Αρεοβίνδα, παντρεύτηκε τον Πέτρο κουροπαλάτη και αδελφό του Αυτοκράτορα Μαυρίκιου.Η Θεοδώρα τo 525 παντρεύτηκε τον Ιουστινιανό Α΄ Αυτοκράτορα των Ρωμαίων· δεν απέκτησαν απογόνους. Το 527 έγινε Αυγούστα. Της αδελφής της Κομιτώς κόρη ήταν η Σοφία, που παντρεύτηκε τον Αυτοκράτορα Ιουστίνο Β΄, ανιψιό του Ιουστινιανού Α΄. Lynda Garland, Βυζαντινές αυτοκράτειρες. Γυναίκες και εξουσία στο Βυζάντιο, 527-1204,μτφρ. Νάνσυ Κουβαράκου, εκδ.'Ελλην, Αθήνα,2000, σελ.11-41 Κυριακή Γιακουμή, Η Αυτοκράτειρα Θεοδώρα και η παρουσία της στην Απόκρυφη Ιστορία και τις άλλες ιστορικές πηγές Διπλωματική Εργασία ΑΠΘ Φιλοσοφική Σχολή τμήμα Ιστορίας Αρχαιολογίας[1] Ιστορία του Ελληνικού Έθνους, Προκοπίου, Ανέκδοτα ή Απόκρυφη Ιστορία, μετάφρ. Αλόης Σιδέρη, εκδ. ΑΓΡΑ Θεοδώρα του Κάρολου Ντηλ Browning, Robert (2003), Justinian and Theodora, Gorgias Press LLC, ISBN 1-59333-053-7 Bury, J. B. "The Later Roman Empire". (Volume 2 deals with the reign of Justinian and Theodora) Diehl, Charles. "Theodora, Empress of Byzantium" ((c) 1972 by Frederick Ungar Publishing, Inc., transl. by S.R. Rosenbaum from the original French "Theodora, Imperatrice de Byzance"). Popular account based on the author's extensive scholarly research. Garland, Lynda. Byzantine Empresses: Women and Power in Byzantium, AD 527–1204. London, Routledge, 1999. Gibbon, Edward. "The History of the Decline and Fall of the Roman Empire". (See volume 4, chapter 40 for Gibbon's account of Theodora.) Procopius The Secret History at the Internet Medieval Sourcebook Procopius The Secret History at LacusCurtius
|
Το άρθρο αφορά την Αυτοκράτειρα της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας, του 6ου αιώνα. Για άλλες γυναίκες με το ίδιο όνομα, δείτε: Θεοδώρα Η Θεοδώρα (περ. 500 - 28 Ιουνίου 548) ήταν Βυζαντινή αυτοκράτειρα και η σύζυγος του διάσημου αυτοκράτορα Ιουστινιανού του Μέγα. Φέρεται ως μία από τις διασημότερες γυναίκες στην παγκόσμια ιστορία και η διασημότερη αυτοκράτειρα του Βυζαντίου. Η περιπέτεια της Θεοδώρας, της αυτοκράτειρας της Κωνσταντινούπολης που από τα παρασκήνια του Ιπποδρόμου ανέβηκε στον θρόνο των Καισάρων, είχε σε κάθε εποχή το προνόμιο να κεντρίζει την περιέργεια και να ερεθίζει τη φαντασία, εξακολουθώντας μέχρι και σήμερα να κεντρίζει το ενδιαφέρον των ιστορικών μελετητών, καλλιτεχνών και αναγνωστικού κοινού.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%98%CE%B5%CE%BF%CE%B4%CF%8E%CF%81%CE%B1_(%CE%B1%CF%85%CF%84%CE%BF%CE%BA%CF%81%CE%AC%CF%84%CE%B5%CE%B9%CF%81%CE%B1)
|
Ο μπλοφατζής
|
Ο Παρασκευάς (Λάμπρος Κωνσταντάρας), προκειμένου να διασκεδάσει την ανία του, υποδύεται τον σμηναγό Τζον Χάλαρη που χάθηκε σε μια αποστολή στον πόλεμο. Λέει ψέματα και μπλοφάρει ώσπου οι φίλοι του, του παρουσιάζουν τη Γιάννα (Ξένια Καλογεροπούλου), που υποτίθεται ότι είναι η κόρη του σμηναγού την οποία απέκτησε με τη Μιράντα, τον έρωτα της ζωής του. Ο Παρασκευάς πείθεται. Αργότερα εμφανίζεται και η Μιράντα (Μάρω Κοντού) που δεν είναι άλλη από την Έλλη, αδελφή της Γιάννας και γειτόνισσα του Παρασκευά που τον αγαπά και θέλει να τον κερδίσει. Όταν εμφανίζεται ο αληθινός Τζον Χάλαρης (Γιάννης Βόγλης), που έχει αμνησία, ο Παρασκευάς τον βοηθά να συνέλθει και ο ίδιος παντρεύεται την Έλλη. Λάμπρος Κωνσταντάρας... Παρασκευάς Καρατζόβαγλου / Τζον Χάλαρης Μάρω Κοντού... Έλλη / Μιράντα Ξένια Καλογεροπούλου... Γιάννα, υποτιθέμενη κόρη Παρασκευά και πραγματική αδελφή Έλλης Δέσποινα Στυλιανοπούλου... Κλειώ, οικιακή βοηθός Παρασκευά Αλέκος Τζανετάκος... Ανδρέας, φοιτητής και προστατευόμενος Παρασκευά Γιάννης Βόγλης... Σμηναγός Τζον Χάλαρης Καίτη Πάνου... Μιράντα Μαντά Δημήτρης Νικολαΐδης... Μάνος, φίλος Παρασκευά Βασίλης Ανδρεόπουλος... φίλος Παρασκευά Μάκης Ρευματάς... φίλος Παρασκευά Ντάνος Λυγίζος... Αντώνης Νίκος Τσουκαλάς Αλέκα Παπαμερίτου Γιάννης Αλεξανδρίδης Δέσποινα Γλέζου Μιράντα Μαντά Νικόλ Κοκκίνου Η ταινία προβλήθηκε τη σαιζόν 1969 - 1970 και έκοψε 406.944 εισιτήρια. Ήλθε στην 8η θέση ανάμεσα σε 99 ταινίες. Ο Λάμπρος Κωνσταντάρας έλαβε το πρώτο βραβείο Α' Ανδρικού ρόλου, για την ερμηνεία του στο Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης του 1969. Μάλιστα, πίστευε πως το βραβείο έπρεπε να το είχε μοιραστεί με τον Βασίλη Γεωργιάδη, αφού εκείνος τον καθοδήγησε, με τον δικό του τρόπο, σε άλλα υποκριτικά μονοπάτια. Ο μπλοφατζής στην IMDb
|
Ο Μπλοφατζής είναι ο τίτλος ελληνικής κωμικής-δραματικής ταινίας του 1969, παραγωγής Καραγιάννης - Καρατζόπουλος με πρωταγωνιστές τους Λάμπρο Κωνσταντάρα, Μάρω Κοντού, Ξένια Καλογεροπούλου, Δέσποινα Στυλιανοπούλου, Αλέκο Τζαννετάκο, Καίτη Πάνου και Γιάννη Βόγλη.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9F_%CE%BC%CF%80%CE%BB%CE%BF%CF%86%CE%B1%CF%84%CE%B6%CE%AE%CF%82
|
Ελάτεια Λάρισας
|
Ειναι κτισμένο στους πρόποδες της δυτικής πλευράς του όρους Όσσα (Κίσσαβος). Απέχει 30 χιλιόμετρα περίπου από τη Λάρισα και 3 από την Εθνική Οδό Λαρίσης-Θεσσαλονίκης. Το χωριό άρχισε να κατοικείται από Έλληνες κατοίκους κατά το δεύτερο μισό του 19ου αιώνα, κυρίως από Σαρακατσαναίους κτηνοτρόφους. Στην περιοχή αυτή κατα τους αρχαίους χρόνους υπήρχε πόλη με το ίδιο όνομα, Ελάτεια, η οποία μαζί με τους Γόννους ήλεγχαν τα στενά των Τεμπών. Αν και δεν έγιναν ανασκαφές ευρέθησαν κατά καιρούς ορισμένα αρχαία. Μέχρι την εφαρμογή του Καποδίστρια αποτελούσε κοινότητα. Στο χωριό κατασκευάστηκαν κατά την δεκαετία του '20 4 ελαιοτριβεία, ένα από τα οποία κινείτο με μηχανή Deutz semi-diesel, τα δε υπόλοιπα ηταν χειροκίνητα. Σήμερα δεν λειτουργούν αυτά πλέον, λειτουργούν όμως άλλα σύγχρονα. Το Μουσείο Θεσσαλικής Ζωής της οικογένειας Συρμακέζη αποτελεί ένα πολυχώρο προσομοίωσης παραδοσιακών αγροτικών δραστηριοτήτων και δίνει στον επισκέπτη τη δυνατότητα να «ζήσει» την εμπειρία του παρελθόντος. Η κοινότητα Ελατείας συστάθηκε στις 31 Αυγούστου 1912 με την απόσπαση του οικισμού με την απόσπαση του οικισμού Μικρόν Κεσερλί από το δήμο Νέσσωνος και τον ορισμό του ως έδρα της κοινότητας. Λειτούργησε ως κοινότητα ως την κατάργησή της το 1997 και την προσάρτησή της στο δήμο Μακρυχωρίου. Αργότερα, πρόεδρος της Κοινότητας έγινε ο Αντώνης Γκανάτσιος (1968-2021), προϊστάμενος της Δημοτικής Αστυνομίας Λάρισας.
|
Η Ελάτεια Λάρισας είναι ένας οικισμός της πρώην δημοτικής μονάδας του Μακρυχωρίου, η οποία αποτελεί διοικητικό τμήμα του δήμου Τεμπών της Περιφέρειας Θεσσαλίας. Παλαιότερα ονομαζόταν Μικρό Κεσερλί.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%95%CE%BB%CE%AC%CF%84%CE%B5%CE%B9%CE%B1_%CE%9B%CE%AC%CF%81%CE%B9%CF%83%CE%B1%CF%82
|
Αμπρίνη
|
Η αμπρίνη είναι υδατοδιαλυτή λεκτίνη. Όταν παράγεται σε μορφή κόνεως έχει χρώμα λευκό - υποκίτρινο. Είναι σταθερή ουσία και μπορεί να αντέξει σε ακραίες περιβαλλοντικές συνθήκες. Δεν είναι γνωστό να έχει χρησιμοποιηθεί ως πολεμική χημική ουσία (ΠΧΟ). Υπάρχει ως φυσικό συστατικό στα σπέρματα του φυτού Abrus precatorius, φυτό που είναι κοινό σε τροπικές περιοχές και κατά καιρούς έχει χρησιμοποιηθεί ως θεραπευτικό βότανο για ορισμένες ασθένειες , ενώ το εξωτερικό κέλυφος του σπερμάτων προστατεύει το περιεχόμενό τους στα στομάχια των περισσότερων θηλαστικών, αφήνοντάς τα ανεπηρέαστα. Τα σπέρματα κατά καιρούς έχονυ χρησιμοποιηθεί, αφού τρυπηθούν κατάλληλα, ως χάντρες για κατασκευή κοσμημάτων ή κομπολογιών (γι αυτό και μια από τις ονομασίες του φυτού στην αγγλική γλώσσα είναι «μπιζέλι-κομπολόι» (rosary pea)). Αυτό μπορεί να οδηγήσει σε δηλητηρίαση εάν κάποιος καταπιεί μια από τις χάντρες, ή εάν ένα τμήμα του εν λόγω κοσμήματος έρθει σε επαφή με τραυματισμένο δέρμα Έχει δειχθεί ότι η αμπρίνη μπορεί να δρα ως ανοσοενισχυτικό για τη θεραπεία του καρκίνου σε ποντικούς. Η αμπρίνη δρα με διείσδυση στα σωματικά κύτταρα και αναστέλλοντας την πρωτεϊνική σύνθεση σε αυτά. Με προσάρτηση σε μια αλυσίδα υδατάνθρακα πάνω στην κυτταρική επιφάνεια, το μόριο της αμπρίνης «αγκιστρώνεται» στο κύτταρο, στη συνέχεια φαγοκυττώνεται και εισέρχεται στα εσωτερικά μέρη του κυττάρου όπου αντιδρά με μία ριβοσωματική υπομονάδα και παρεμβαίνει στην κανονική διαδικασία σύνθεσης πρωτεΐνης του κυττάρου. Χωρίς αυτές τις πρωτεΐνες, τα κύτταρα δεν μπορούν να επιβιώσουν. Αυτό είναι επιβλαβές για το ανθρώπινο σώμα και μπορεί να αποβεί μοιραίο. Η σοβαρότητα των επιδράσεων της δηλητηρίασης από αμπρίνη ποικίλλει ανάλογα με τον τρόπο έκθεσης στην ουσία (με εισπνοή, κατάποση ή ένεση). Τα κύρια συμπτώματα της δηλητηρίασης από αμπρίνη εξαρτώνται από την οδό έκθεσης και της δόσης που έλαβε το άτομο, αν και σε σοβαρές περιπτώσεις πολλά όργανα μπορεί να επηρεαστούν. Αρχικά τα συμπτώματα δηλητηρίασης με εισπνοή μπορεί να σημειωθούν μέσα σε 8 ώρες από την έκθεση. Μετά την κατάποση αμπρίνης, τα αρχικά συμπτώματα μπορεί να εμφανιστούν σε λιγότερο από 6 ώρες αλλά συνήθως καθυστερούν επί 1 έως 3 ημέρες. Μέσα σε λίγες ώρες από την εισπνοή μιας μικρής ποσότητας αμπρίνης, τα ενδεχόμενα συμπτώματα θα είναι αναπνευστική δυσχέρεια, πυρετός, βήχας, ναυτία, και σφίξιμο στο στήθος. Έντονη εφίδρωση μπορεί να ακολουθήσει, καθώς και πνευμονικό οίδημα. Αυτό θα κάνει την αναπνοή ακόμη πιο δύσκολη, και το δέρμα μπορεί να λάβει μπλε απόχρωση. Το πλεονάζον υγρό στους πνεύμονες θα διαγνωστεί με ακτίνες Χ ή με ακρόαση με ένα στηθοσκόπιο. Τέλος, μπορεί να σημειωθεί χαμηλή πίεση του αίματος και αναπνευστική ανεπάρκεια, οδηγώντας σε θάνατο. Αν κάποιος καταπιεί μια μικρή ποσότητα αμπρίνης, θα εμφανίσει εμετό και διάρροια που μπορεί να γίνει αιματώδης. Σοβαρή αφυδάτωση μπορεί να είναι το αποτέλεσμα, που ακολουθείται από χαμηλή πίεση του αίματος. Άλλες ενδείξεις ή συμπτώματα μπορεί να περιλαμβάνουν ψευδαισθήσεις, επιληπτικές κρίσεις, και αίμα στα ούρα. Μέσα σε μερικές ημέρες, το ήπαρ, ο σπλήνας και τα νεφρά μπορεί να σταματήσουν να λειτουργούν με συνέπεια τον θάνατο του ατόμου. Η απορρόφηση αμπρίνης σε μορφή σκόνης ή νέφους μπορεί να προκαλέσει ερυθρότητα και πόνο στο δέρμα και τα μάτια. Θάνατος από δηλητηρίαση αμπρίνης θα μπορούσε να επισυμβεί μέσα σε 36-72 ώρες από την έκθεση, ανάλογα με την οδό έκθεσης (εισπνοή, κατάποση, ή ένεση) και η δόση που λήφθηκε. Αν ο θάνατος δεν έχει συμβεί σε 3 έως 8 ημέρες, το θύμα συνήθως ανακάμπτει. Επειδή δεν υπάρχει αντίδοτο για την αμπρίνη, ο πιο σημαντικός παράγοντας είναι η αποφυγή έκθεσης σε αυτή. Εάν δεν μπορεί να αποφευχθεί η έκθεση, ο πιο σημαντικός παράγοντας στη συνέχεια να απομακρυνθεί η αμπρίνη από το σώμα όσο το δυνατόν ταχύτερα. Η δηλητηρίαση αντιμετωπίζεται με την παροχή στα θύματα ιατρικής υποστηρικτικής αγωγής για ελαχιστοποίηση των επιπτώσεων της δηλητηρίασης. Ο τύπος της υποστηρικτικής θεραπείας θα εξαρτηθεί από διάφορους παράγοντες, όπως η οδός μέσω της οποίας δηλητηριάστηκε ο παθών (δηλαδή, αν ήταν δηλητηρίαση από εισπνοή, κατάποση, ή το δέρμα ή έκθεση των ματιών). Η φροντίδα μπορεί να περιλαμβάνει μέτρα όπως παροχή αναπνευστικής βοήθειας στα θύματα, ενδοφλέβια χορήγηση υγρών, χορήγηση φαρμάκων για τη θεραπεία παθήσεων όπως η αποπληξία και η χαμηλή αρτηριακή πίεση, πλύση στομάχου με ενεργό άνθρακα (αν η αμπρίνη έχει πολύ πρόσφατα καταποθεί), ή το πλύσιμο των έξω οφθαλμών με νερό, αν υφίσταται ερεθεισμός σε αυτά. Ρικίνη
|
Η αμπρίνη ή αβρίνη είναι μια ιδιαίτερα τοξική πρωτεΐνη, η οποία απαντάται στα σπέρματα του φυτού Abrus precatorius. Η μέση τοξική δόση ανέρχεται στα 0,7 μικρογραμμάρια ανά χιλιόγραμμο σωματικού βάρους, όταν χορηγείται ενδοφλεβίως σε ποντίκια, γεγονός που την καθιστά 31,4 φορές περισσότερο τοξική από την συγγενή της ρικίνης. Η μέση τοξική δόση για τον άνθρωπο κυμαίνεται από 10 έως 1000 μικρογραμμάρια ανά χιλιόγραμμο όταν προσλαμβάνεται δια της πεπτικής οδού και είναι 3,3 μικρογραμμάρια ανά χιλιόγραμμο όταν εισπνέεται.Η αμπρίνη, όπως η ρικίνη, είναι πρωτεΐνη-αναστολέας των ριβοσωμάτων. Μπορεί επίσης να βρεθεί στους σπόρους του φυτού Ricinus communis, από τους οποίους εξάγεται το καστορέλαιο και η ρικίνη.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%91%CE%BC%CF%80%CF%81%CE%AF%CE%BD%CE%B7
|
Σκόρδο
|
Έχει βολβώδες στέλεχος και τα φύλλα του μέχρι τη μέση περίπου είναι επίπεδα και λεία. Τα φύλλα του είναι στενά, μακριά και κοφτερά. Στην κορυφή του στελέχους είναι το άνθος που έχει λευκό χρώμα. Ο βολβός του σκόρδου ή κεφάλι αποτελείται από πολλά μικρά βολβοειδή μέρη που λέγονται σκελίδες ή ξεκλίδια και έχουν κοινή βάση καλύπτονται δε όλα μαζί από 3-5 ή 3-4 μεμβράνες που έχουν μορφή κολεού (σωληνοειδούς θήκης). Κάθε κολεός σχίζεται σε μία μορφή σχήματος λογχοειδούς φύλλου που είναι λίγο μικρότερο από αυτό του κρεμμυδιού και λίγο στενότερο και μικρότερο από το φύλλο του πράσου. Το σκόρδο πολλαπλασιάζεται με τους βολβούς του. Οι ανθοφόροι άξονες δεν έχουν σπόρια αλλά μερικές φορές φέρουν μικρούς βολβούς που επίσης χρησιμοποιούνται στον πολλαπλασιασμό του. Τα άνθη είναι στείρα και το σκόρδο πολλαπλασιάζεται με τα βολβομερή του. Οι ανθοφόροι άξονες αναπτύσσονται φέροντας μερικές φορές μικρά βολβίδια, τα οποία χρησιμοποιούνται ως ετήσιο φυτό. Στην Ελλάδα καλλιεργείται από τα αρχαία χρόνια και το περιγράφουν ο Ηρόδοτος και ο Αριστοφάνης. Ο Θεόφραστος το αναφέρει ως σκόρδον ή σκόροδον και ο Διοσκουρίδης ως σκόρδον το ήμερον.Η φύτευση του σκόρδου για το ελληνικό κλίμα γίνεται από το φθινόπωρο τον Οκτώβριο ή την άνοιξη για τα νωπά σκόρδα μέχρι το Φεβρουάριο για τα ξερά. Αυτά φυτεύονται σε βάθος ως 5 εκ. και σε απόσταση 5-10 εκ. μεταξύ τους. Πρέπει να σκαλίζονται επιπόλαια, να βοτανίζονται και να ποτίζονται τακτικά. Ο βολβός δημιουργείται κατά την Άνοιξη όταν και οι μέρες είναι μεγαλύτερες. Το σκόρδο ανθίζει κατά τους καλοκαιρινούς μήνες και το ύψος του κυμαίνεται από 30-50 πλέον πόντους. Η συγκομιδή γίνεται κατά τους μήνες Ιούνιο και Ιούλιο. Τα σκόρδα ξεριζώνονται, αφήνονται να μαραθούν και στη συνέχεια γίνονται αρμαθιές για να διατηρηθούν για μακρά χρονικά διαστήματα και στέλνονται στην αγορά. Στην Ελλάδα καλλιεργούνται 30.000 στρέμματα και η ετήσια παραγωγή φτάνει τους 18,000 τόνους με κυριότερες περιοχές παραγωγής τη Μακεδονία, τη Θράκη, και τον Πλατύκαμπος Λάρισας. Οι σπουδαιότερες ποικιλίες που καλλιεργούνται στην Ελλάδα είναι τα άσπρα (Θράκης και Τριπόλεως), οι γίγαντες και τα κοινά. Σύμφωνα με τις αρχαϊκές δοξασίες ορισμένα δέντρα, φυτά, βολβοί ή καρποί με έντονη οσμή διαθέτουν μαγική δύναμη, η οποία λειτουργεί σαν φυλακτήριο. Στα αρχαία χρόνια το είχαν ως φυλακτό ενάντια στα κακά δαιμόνια και τους βρικόλακες καθώς και κατά του ματιάσματος. Υπάρχουν πολλές λαϊκές παραδόσεις σχετικά με το σκόρδο. Έτσι μία πλεξούδα από σκόρδα σε ένα σπίτι ή χωράφι διώχνει το μάτιασμα.Στα χωράφια κρεμούσαν σκορδοπλεξάνα για να μη βασκαθεί. Άμα κάποιος θαυμάζει κάτι για να μη το ματιάζει συνηθίζεται η έκφραση «σκόρδα στα μάτια σου» έτσι αποτρέπεται το μάτιασμα. Στην έγκυο γυναίκα και στο νεογέννητο βρέφος τοποθετείται ένα σκόρδο για να φύγει το κακό μάτι. Την ημέρα της πρωτομαγιάς τρώνε σκόρδο για προληπτική εξουδετέρωση του κακού. Ακόμα και πλαστικά σκόρδα τοποθετούνται σε αυτοκίνητα για γούρι. Η πρώτη απεργία που έγινε στην Αίγυπτο στο τέλος της 20ης δυναστείας, δηλαδή περίπου 3500 χρόνια πριν, ήταν όταν ο Φαραώ Ραμσής Γ’ διέκοψε την παροχή σκόρδων στους εργάτες που κατασκεύαζαν τις πυραμίδες. Το σκόρδο έχει εκπληκτική φήμη στην Παραδοσιακή Ιατρική. Χρησιμοποιείται παραδοσιακά ως αντισηπτικό, εφιδρωτικό, διουρητικό, αποχρεμπτικό και διεγερτικό,τονωτικό, καρδιοτονωτικό, αντικαταρροϊκό, αντιμεθυστικό, αντιπυρετικό, εναντίον της πιέσεως και άλλων παθήσεων, όπως είναι του αναπνευστικού συστήματος όπως το άσθμα, τον βήχα, την δυσκολία αναπνοής, την χρόνια βρογχίτιδα, τη λέπρα, την στροβιλιστική κατανάλωση, τον κοκκύτης, τον σκώληκας, την επιληψία, τους ρευματισμούς και την υστερία. Ο θρύλος του για τις θεραπευτικές του ιδιότητες έχει περάσει από γενιά σε γενιά εδώ και χιλιάδες χρόνια.Έχουν βρεθεί στοιχεία ότι το σκόρδο μαζί με το κρεμμύδι χρησιμοποιήθηκαν στη διατροφή, σε θρησκευτικές τελετές και στην ιατρική στην αρχαία Σουμερία (4000 π.Χ.) ακόμα στους τάφους της αρχαίας Αιγύπτου (3200 π.Χ.)επίσης στο παλάτι της Κνωσού στην Κρήτη και στα ερείπια της Πομπηίας (100 μ.Χ.) απεικονίζονται βολβοί σκόρδου. Έχουν βρεθεί σε σανσκριτικές καταγραφές ότι χρησιμοποιόταν τουλάχιστον από το 3000 π.Χ. και οι Κινέζοι το χρησιμοποιούσαν τουλάχιστον για 3000 χρόνια. Ο αιγυπτιακός ιατρικός πάπυρος The Codex Ebers οπού χρονολογείται κοντά στο 1500 π.Χ. αναφέρει 24 συνταγές για πονοκέφαλους, πονόλαιμο και σωματική αδυναμία. Ο Πλίνιος ο Πρεσβύτερος στο Historia Naturalis αναφέρει συνταγές με το σκόρδο για 61 αρρώστιες, όπως γαστρεντερικές διαταραχές, δαγκώματα από σκυλούς και φίδια, τσιμπήματα από σκορπιούς, άσθμα, ρευματισμούς, αιμορροΐδες, έλκη, απώλεια όρεξης, σπασμούς, τρέμουλο και φθίση. Ο Ιπποκράτης χορηγούσε το σκόρδο ως καθαρτικό και διουρητικό, για θεραπεία τους όγκους της μήτρας, σαν αντιμεθυστικό και αντιπυρετικό.Ο Διοσκουρίδης το αναφέρει ως ένα από τα πλέον εύγευστα και τονωτικά φάρμακα, γι’ αυτό και οι Αρχαίοι Έλληνες, αλλά και οι παρά τις ακτές της Μεσόγειου λαοί, το μεταχειρίζονταν πολύ. Το έχει αναφέρει ότι το χρησιμοποιούσε και ο ΑριστοτέληςΣτην αρχή του αιώνα οι αλοιφές, οι κομπρέσες και εισπνεόμενα φάρμακα από σκόρδο ήταν το πλέον προτιμότερο φάρμακο κατά της φυματίωσης. Ο πρώτος που σημείωσε την αντιβιοτική του δράση ήταν ο Λουί Παστέρ το 1858. Στον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο το σκόρδο χρησιμοποιούνταν κατά του τύφου και της δυσεντερίας και η βρετανική κυβέρνηση το 1916 έβγαλε γενική απολογία να προωθεί το σκόρδο στο κοινό για τοις απαιτήσεις του πολέμου, ενώ κατά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο οι Βρετανοί γιατροί που θεράπευαν τα τραύματα της μάχης με σκόρδο ανέφεραν πλήρη επιτυχία σε περιπτώσεις σηπτικής δηλητηρίασης και γάγγραινας και ονομάστηκε από την κυβέρνηση Ρωσίας, ρωσική πενικιλίνη όταν ξέμεινε από αντιβιοτικά. Μετά από τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο η Sandoz Pharmaceuticals κατασκεύασε ένα η σκορδικό παρασκεύασμα για τους εντερικούς σπασμούς και η Van Patten Company παρήγαγε ένα άλλο για την μείωση της πίεσης αίματος. Ακόμα και ο Δρ. Άλμπερτ Σβάιτσερ χρησιμοποιούσε σκόρδο για να θεραπεύσει στην Αφρική αμοιβαία δυσεντερία και σαν αντισηπτικό ώστε να παρεμποδίσει την γάγγραινα στον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο. Σαν βάμμα χρησιμοποιείται στην ιατρική και σαν αιθέριο έλαιο μαζί με φύλλα Αγγελικής για εντριβές. Οι θεραπευτικές ιδιότητες του σκόρδου είναι πολλές όσο και οι παραδοσιακές θεωρίες. Η εθνική Ιατρική Βιβλιοθήκη του Μέριλαντ περιέχει περίπου 125 επιστημονικές εκθέσεις σχετικές με το σκόρδο, δημοσιευμένες από το 1983. Μελέτες πάνω στο σκόρδο αποκαλύπτουν την ύπαρξη συστατικών που φαίνεται πως καθυστερούν τις καρδιοπάθειες, τα εγκεφαλικά, τον καρκίνο και μία τεράστια γκάμα λοιμώξεων. Στη μοντέρνα ιατρική χρησιμοποιείται σαν υπολιπιδαιμικό όμως έχει πολύ μικρό αποτέλεσμα. Περισσότερα Ιατρικές ιδιότητες του σκόρδου Το σκόρδο αποτελεί βασικό στοιχείο στη μαγειρική πολλών χωρών. Χρησιμοποιείται σε ψητά, βραστά, σε σάλτσες, σε σαλάτες (σκορδαλιά), σε τουρσιά.Το σκόρδο μπορεί να τρώγεται ωμό για να σκοτώνει τα βακτήρια, να βελτιώνει τη λειτουργία του ανοσοποιητικού συστήματος και να προλαμβάνει, ίσως και τον καρκίνο. Κατά το μαγείρεμα, το σκόρδο παύει να είναι μικροβιοκτόνο επειδή καταστρέφεται πλήρως η αλλισίνη. Ωστόσο δεν χάνει όλες τις θεραπευτικές του ιδιότητες και μπορεί να μειώσει τη χοληστερίνη, να διατηρεί το αίμα αραιό και να λειτουργεί ως αποσυμφορητικό, ως αντιβηχικό, ως ρυθμιστής βλεννών και ως προληπτικό της βρογχίτιδας. Το καλύτερο είναι να τρώγεται και με τους δύο τρόπους. Έχει έντονη οσμή και χαρακτηριστική καυστική γεύση που οφείλεται σε αιθέρια έλαια πλούσια σε θειούχες ενώσεις όπως η αλλιίνη, η αλλισίνη και το αχοένιο. Είναι πλούσιο σε βιταμίνες Β1, Β2, Β3 και περιέχει ασβέστιο, σίδηρο, φώσφορο, σελήνιο, θειάφι και αλλά στοιχεία χρήσιμα για το οργανισμό, όπως λευκωματούχες ουσίες, λιπαρές, αμυλώδες, κυτταρίνη, τεφρά. Το κυριο συστατικό του ειναι αλλισίνη οπου οταν δημιουργείται κατα την κοπή το σκόρδο με την αντίδραση της αλλιινάση με την αλλιίνη και μετατρέπεται σε θειοθειική Αλλισίνη Τα θεραπευτικά χημικά του σκόρδου όμως ποικίλουν αρκετά και ανάλογα με τις συνθήκες του εδάφους. Σε αυτή την αιτία αποδίδουν οι ερευνητές τα ποικίλα αποτελέσματα των πειραμάτων τους σχετικά με τις θεραπευτικές ιδιότητες του σκόρδου. Το ιδανικότερο είναι να καλλιεργείται ελεγχόμενα από τον ίδιο τον καταναλωτή ώστε να ελέγχεται η ποιότητα του εάν θέλει να το χρησιμοποίησει θεραπευτικά. Στην κατανάλωσή του για να διατηρεί της φαρμακευτικές τις ιδιότητες πρέπει να καταναλώνετε όσο πιο πολύ φρέσκα γίνεται και ωμό οπού υπολείπεται σημαντικά από το μαγειρεμένο. Το κύριο συστατικό του σκόρδου είναι η αλλισίνη που είναι δύσοσμο και δημιουργείται κατά την κοπή, κατά την πολτοποίηση του σκόρδου ή μασώντας το. Η Αλλισίνη αποβάλλεται με τα ούρα και δια της αναπνοής, έτσι το άτομο που έχει φάει σκόρδο μπορεί εύκολα να εντοπιστεί από την αναπνοή του. Το αιθέριο λάδι του σκόρδου αποβάλλεται κατά πολύ από το δέρμα και τους πνεύμονες και διατηρείται επί 24-ωρον. Χαρακτηριστικό εκείνων που έχουν φάει σκόρδο, είναι ότι τα ούρα τους αποκτούν την οσμή του επί χρονικό διάστημα τουλάχιστον 24-30 ώρες. Για την απαλλαγή από τη δυσάρεστη αναπνοή που προκαλεί το σκόρδο, οι επιστήμονες προτείνουν δυνατό καφέ, μέλι, γιαούρτι ή γάλα, καθώς το γάλα βελτιώνει αρκετά την δυσοσμία. Επίσης, πιο αποτελεσματικό είναι όταν το σκόρδο τρώγεται ταυτόχρονα με το γάλα, ανακατεύοντας το πριν το καταπιείτε. Οι Γάλλοι θεωρούν το κόκκινο κρασί αποτελεσματικό αρωματικό. Τα ίδιο ισχύει και για το γαρίφαλο. Συχνά οι ειδικοί συστήνουν το μάσημα μαϊντανού – η χλωροφύλλη του βοτάνου πιστεύεται πως σβήνει τη μυρωδιά του σκόρδου. Σύμφωνα με το αμερικανικό περιοδικό Natural History, για να φύγει η μυρωδιά του σκόρδου από τα χέρια, μπορούμε να τα καθαρίσουμε με λεμόνι ή τα πλένουμε με κρύο νερό, τρίβοντάς τα συνέχεια με αλάτι, ενώ στο τέλος τα ξεπλένουμε με χλιαρό νερό και σαπούνι. Στην κατανάλωσή του πρέπει να υπάρχει μέτρο γιατί η υπερβολική χρήση προκαλεί πολλές ανεπιθύμητες παρενέργειες στον οργανισμό. Η υπερβολική χρήση ωμού σκόρδου μπορεί να προκαλέσει διάρροια, εμετό, ρέψιμο, φούσκωμα, δυσοσμία στόματος, να καταστρέψει τα ωφέλημα βακτήρια του πεπτικού συστήματος, να προκαλέσει καψίματα και φλεγμονές στο έντερο και στο στομάχι, να δημιουργίσει έλκος στομάχου, να δημιουργήσει τοξικότητα και διόγκωση στο συκώτι και ναυτία. Μπορεί να προκαλέσει άσθμα. και να προκαλέσει φλεγμονές και καψίματα στις βλεννογόνες μεμβράνες επαλείφοντας τον λάρυγγα. Ο μεταβολισμός των θειούχων ενώσεων που περιέχει το σκόρδο δημιουργεί πτητικές θειούχες ενώσεις που εισέρχονται στην κυκλοφορία του αίματος και αποβάλλονται από τον οργανισμό με την αναπνοή και την εφίδρωση. Αυτό προκαλεί σε όσους το τρώνε μία έντονη οσμή που μπορεί να είναι δυσάρεστη και ενοχλητική στους γύρω. Στην αρχαιότητα απαγόρευαν την είσοδο σε θέατρα ή συναθροίσεις σε όσους είχαν φάει σκόρδο. Σε υπερβολική κατανάλωση μπορεί να προκαλέσει παραπληγία. Εάν καταναλώνετε πολύ ωμό μπορεί να δημιουργήσει πονοκέφαλο για καλύτερη αντιμετώπιση προτείνεται να είναι ψημένο. Μπορεί να αδειάσει το ασβέστιο από τον οργανισμό. Μπορεί να προκαλέσει αφαίμαξη (αιμορραγία). λόγω της αντιπηκτικής του δράσης. Έχει παρατηρηθεί ότι μπορεί να προκαλέσει άμβλωση, να διαταράξει την έμμηνο ρύση και να προκαλέσει ενεργοποίηση της μήτρας (utero-active) Γαλακτογονία Βλάπτει τις γυναίκες όταν θηλάζουν, μεταβάλλει την οσμή στο γάλα με συνέπεια να επηρεάζει το χρόνο θηλασμού του παιδιού (θηλάζουν μεγαλύτερο) Σπέρμα Σε υπερβολικές δόσεις ωμού σκόρδου αναστέλλει την παραγωγή σπέρματος και μπορεί να προκαλέσει προσωρινή στείρωση. Όμως σε φυσιολογικές ποσότητες προωθεί την σπερματογένεση . Η αλληλεπίδραση στο κυτόπλασμα p450 ένζυμο έχει αναλυθεί, χρησιμοποιώντας τις γνωστές ουσίες dextromethorphan και alprazolam. Τα αποτελέσματα είχαν δείξει ότι δεν υπάρχει ένδειξη ότι μπορεί να μεταβάλει τις χορηγημένες ουσίες των φαρμάκων όπου ο μεταβολισμός τους εξαρτάται από τα CYP2D6 ή CYP3A4. Μειώνει τις αντιθρομβωτικές δράσεις fluindione. Η αντιπερισταλτική δράση μπορεί να οδηγήσει σε υπεραντιπηκτικότητα όταν χορηγηθεί με warfarin υποδεέστερα. Αλλά ο ισχυρισμός αυτός είναι ανεπαρκής. Ιατρικές ιδιότητες του σκόρδου Άτλαντας των ποικιλιών σκόρδου
|
Το Σκόρδο (επιστημονική ονομασία: Allium sativum, Άλλιον το ήμερον) είναι μονοετές ή και πολυετές, ποώδες φυτό το οποίο ανήκει στο γένος Άλλιο και στην οικογένεια των Λειριοειδών ή Υακινθοειδών. Η καταγωγή του είναι από τις περιοχές της κεντρικής και ανατολικής Ασίας. Χρησιμοποιείται από την αρχαιότητα ως άρτυμα στην παρασκευή φαγητών, και για τις φαρμακευτικές του ιδιότητες.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A3%CE%BA%CF%8C%CF%81%CE%B4%CE%BF
|
Agda
|
Η τρέχουσα έκδοση του Agda, το Agda 2, αναπτύχθηκε στο Τσάλμερς από τον Ουλφ Νόρελ. Η σύνταξη έχει αλλάξει σε σχέση με το Agda 1 (αν και αναπτύσσονται και κάποια εργαλεία μετατροπής), με ένα χαρακτηριστικό που εισάγεται να είναι οι έμμεσες μεταβλητές (implicit variables), οι οποίες μπορούν να παραλειφθούν όταν προκύπτουν από τα συμφραζόμενα. Το Agda 2 χρησιμοποιεί εκτενώς το πρότυπο Unicode για πιο ευανάγνωστες αποδείξεις. Το Agda 2 παρέχει είτε ένα εργαλείο της γραμμής εντολών, είτε ένα ισχυρό τρόπο εργασίας σε Emacs, που αναπτύχθηκε από το Μακότο Τακεγιάμα και το Νιλς Άντερς Ντάνιελσον. Το Agda 2 είναι παρόμοιο με τη γλώσσα Epigram. C. Coquand et al. An Emacs interface for type directed support constructing proofs and programs. ENTCS 2006. https://web.archive.org/web/20110722063632/https://mailserver.di.unipi.it/ricerca/proceedings/ETAPS05/uitp/uitp_p05.pdf A. Abel, et al. Verifying Haskell Programs Using Constructive Type Theory, ACM SIGPLAN Workshop Haskell'05, Tallinn, Estonia, 30 September 2005 http://www.tcs.informatik.uni-muenchen.de/~abel/haskell05.pdf Αρχειοθετήθηκε 2008-11-21 στο Wayback Machine. M. Benke et al. Universes for generic programs and proofs in dependent type theory. Nordic Journal of Computing, 10(4):265-289, 2003. https://web.archive.org/web/20060506031858/http://www.cs.chalmers.se/~marcin/Papers/universes.pdf T. Coquand et al. Connecting a Logical Framework to a First-Order Logic Prover. FroCos 2005, pp. 285-301. http://www.cse.chalmers.se/~ulfn/papers/fol.pdf Η σελίδα του Agda 2 (ένα wiki), περιλαμβάνει τεκμηρίωση και σύνδεσμο προς εργαλείο αναφοράς σφαλμάτων (Αγγλικά) Η σελίδα της 1ης έκδοσης του Agda (Αγγλικά)
|
Το Agda είναι βοηθός αποδείξεων (proof assistant), δηλ. ένα πρόγραμμα υπολογιστή που μπορεί να ελέγχει μαθηματικές αποδείξεις. Αποτελεί ένα διαλογικό σύστημα για την ανάπτυξη κατασκευαστικών αποδείξεων σε μια παραλλαγή της Ιντουισιονιστικής Θεωρίας Τύπων του Περ Μάρτιν-Λεφ (Per Martin-Löf). Μπορεί να θεωρηθεί γλώσσα συναρτησιακού προγραμματισμού με εξαρτώμενους τύπους. Το Agda αναπτύχθηκε από τον Ουλφ Νόρελ, μεταδιδακτορικό ερευνητή του Πανεπιστημίου Τεχνολογίας του Τσάλμερς (Chalmers University of Technology). Το Agda βασίζεται στην ιδέα του απευθείας χειρισμού των όρων μιας απόδειξης, και όχι στις τακτικές (tactics): μια απόδειξη είναι όρος, όχι σενάριο με τακτικές. Η γλώσσα έχει κλασικές προγραμματιστικές δομές, όπως οι τύποι δεδομένων και οι εκφράσεις ανάλυσής τους (case-expressions), οι υπογραφές (signatures) και οι εγγραφές (records), οι εκφράσεις let και οι μονάδες κώδικα (modules). Το σύστημα παρέχει μια διεπαφή για τον διορθωτή Emacs και μια γραφική διεπαφή, την Alfa.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/Agda
|
Δαυλός
|
Ο πίνακας που ακολουθεί παρουσιάζει τον πληθυσμό του χωριού σύμφωνα με τις απογραφές πληθυσμού που πραγματοποιήθηκαν στην Κύπρο έως το 1973. Μετά την τουρκική εισβολή του 1974 δεν πραγματοποιήθηκε απογραφή στο χωριό από την Κυπριακή Δημοκρατία, αφού το έδαφος του δεν ελέγχεται από αυτήν. «Davlos». www.prio-cyprus-displacement.net. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 28 Σεπτεμβρίου 2018. Ανακτήθηκε στις 28 Σεπτεμβρίου 2018.
|
Ο Δαυλός είναι κοινότητα της επαρχίας Αμμοχώστου στην Κύπρο. Μετά την τουρκική εισβολή του 1974, το χωριό δεν ελέγχεται από την Κυπριακή Δημοκρατία. Το έδαφος της κοινότητας ανήκει εκ του νόμου (de jure) στην Κυπριακή Δημοκρατία, ενώ εκ των πραγμάτων (de facto) ανήκει στο μη αναγνωρισμένο κράτος της Τουρκικής Δημοκρατίας Βορείου Κύπρου.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%94%CE%B1%CF%85%CE%BB%CF%8C%CF%82
|
Μικρασιατική Χίου
|
Η «Μικρασιατική Χίου» ιδρύθηκε το 1924 από Έλληνες μικρασιάτες πρόσφυγες που έφτασαν και εγκαταστάθηκαν στη Χίο μετά την Μικρασιατική καταστροφή το 1922 και αποτέλεσε το πρώτο επίσημο σωματείο της Χίου. Αναφέρεται στον τύπο ως «Μικρασιατικός» το 1926, με πρόεδρο τον κ. Δόλωρο. Το Δεκέμβριο του 1926 πήρε μέρος στο τοπικό πρωτάθλημα που διοργάνωσε ο Παγχιακός με τη συμμετοχή των δύο αυτών ομάδων και της Λαίλαπας. Είναι γνωστό πως ηττήθηκε από τον Παγχιακό με 1-4 και νίκησε τη Λαίλαπα. Αξιοσημείωτο είναι πως την Κυριακή 31 Αυγούστου του 1932 νίκησε σε διεθνές φιλικό αγώνα την τουρκική ομάδα Αλτινορντού από τη Σμύρνη με 3-2. Η τουρκική ομάδα ταξίδεψε που ταξίδεψε στη Χίο, προηγουμένως είχε νικήσει την τοπική πρωταθλήτρια Λαίλαπα Χίου με 1-4.Το τοπικό πρωτάθλημα της Χίου ξεκίνησε ανεπίσημα από το 1934 στο οποίο εκτός από την Μικρασιατική μετείχαν επίσης οι Αετός, Κανάρης Καπέλας, Λαίλαψ, Αστραπή και Όμηρος Καλλιμασιάς. Αναγνωρίστηκε επίσημα από την ΕΠΟ με αύξοντα Αριθμό Μητρώου ΕΠΟ 216. Το 1939 αποτέλεσε ιδρυτικό σωματείο της Ε.Π.Σ. Χίου και εν συνεχεία πρωταγωνίστησε στα πρωταθλήματά της, κατακτώντας το πρωτάθλημα τις χρονιές 1954-55 και 1960-61. Τη σεζόν 1961-62 κατέκτησε εκ νέου το πρωτάθλημα και προκρίθηκε στο τελευταίο άτυπο πρωτάθλημα Β΄ Εθνικής του 1962, μέσω του οποίου διεκδίκησε την άνοδο στην Α΄ Εθνική χωρίς επιτυχία, κέρδισε όμως την ιστορική άνοδο στη νεοσύστατη και μόνιμη πλέον Β΄ Εθνική κατηγορία. Τη σεζόν 1962-63 αγωνίστηκε στην Β΄ Εθνική και υποβιβάστηκε, έχοντας τερματίσει προτελευταία στη 14η θέση του 1ου ομίλου. Τη σεζόν 2010-11 κατέκτησε ξανά το τοπικό πρωτάθλημα της Ε.Π.Σ. Χίου και κέρδισε την άνοδο στην Δ΄ Εθνική κατηγορία στην οποία αγωνίστηκε τη σεζόν 2011-12 και υποβιβάστηκε, έχοντας τερματίσει τελευταία στη 15η θέση του 9ου ομίλου. Τη σεζόν 2019-20 αναδείχθηκε εκ νέου πρωταθλήτρια Ε.Π.Σ. Χίου και κέρδισε την άνοδο στην Γ΄ Εθνική ερασιτεχνική κατηγορία, 4η τη τάξει κατηγορία. Β΄ Εθνική κατηγορία: 1961-62 (Β΄ Όμιλος Νότου): 8η θ., 21β. 1962-63 (Α΄ Όμιλος): 14η θ., 35β. Γ΄ Εθνική κατηγορία: 2020-21 (8ος Όμιλος): 11η θ., 6β. Δ΄ Εθνική κατηγορία: 2011-12 (9ος Όμιλος): 15η θ., 7β. Ιστορία του ποδοσφαίρου στη Χίο (1924-2016) SportsChios
|
Η Μικρασιατική Αθλητική Ποδοσφαιρική Ένωση Χίου, συντμημένα Μικρασιατική Α.Π.Ε. Χίου και γνωστή απλά ως Μικρασιατική Χίου είναι Ελληνικός ιστορικός ποδοσφαιρικός σύλλογος της Χίου με έδρα την ομώνυμη πόλη του νησιού. Επίσημο έτος ίδρυσης του συλλόγου είναι το 1924 και έχει χρώματα το κίτρινο και το μαύρο και έμβλημα τον δικέφαλο αετό, έχοντας ιδρυθεί από Έλληνες μικρασιάτες πρόσφυγες μετά την Μικρασιατική καταστροφή. Ανήκει στη δύναμη της Ε.Π.Σ. Χίου και αγωνίζεται στις διοργανώσεις της.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9C%CE%B9%CE%BA%CF%81%CE%B1%CF%83%CE%B9%CE%B1%CF%84%CE%B9%CE%BA%CE%AE_%CE%A7%CE%AF%CE%BF%CF%85
|
Γλώσσα Τσατισγκάρι
|
Τα Τσατισγκάρι συνδέονται στενότερα με άλλες γλώσσες Κοσάλι, γνωστές ως Μπαγκέλι και Αουάντι (Αβάντι), και αυτές οι γλώσσες κατατάσσονται στην Ανατολική Κεντρική Ζώνη των ινδοάριων γλωσσών ή στην γλωσσική ομάδα Κοσάλι, ινδική υποκατηγορία της ινδοευρωπαϊκής γλωσσικές οικογένειας. Η ακριβής σχέση της με τα Χίντι είναι περίπλοκη και όπως και με άλλα μέλη του διαλεκτικού συνεχούς της Ινδουστανικής. Η ιδιότητά της ως διάλεκτος ή ξεχωριστή γλώσσα είναι σε κάποιο βαθμό με βάση τη κρίση ενός ατόμου. Σύμφωνα με την ινδική κυβέρνηση, η Τσατισγκάρι είναι μια ανατολική διάλεκτος της Χίντι, αλλά κατατάσσεται ως ξεχωριστή γλώσσα στον Εθνολόγο. Τα Τσατισγκάρι έχουν πέντε διαφορετικές κύριες διαλέκτους με βάση τη γεωγραφική διαίρεση: Κέντρι (Κεντρικά) Τσατισγκάρι Αυτή είναι η καθαρότερη μορφή της γλώσσας, η οποία μιλιέται στο μεγαλύτερο μέρος της λεκάνης Μαχανάντι. Η Κέντρι Τσατισγκάρι δεν επηρεάζεται από άλλες γλώσσες εκτός από την Χίντι. Ομιλείται κυρίως στις επαρχίες Μπιλασπούρ, Ντουργκ, Μπεμετάρα, Ραϊπούρ, Ρατζναντγκαόν, Νταμτάρι και Κανκέρ του Τσατίσγκαρ. Ούττι (Ανατολικά) Τσατισγκάρι Τα Ούττι Τσατισγκάρι, επίσης γνωστά ως Λάρια, ομιλούνται ως επί το πλείστον στις επαρχίες Ραϊγκάρ, Μαχασαμούντ, Γκαριαμπάντ και Ραϊπούρ του Τσατίσγκαρ. Μπουντάτι / Χαλτάχι (Δυτικά) Τσατισγκάρι Η επιρροή από τα Μαράθι είναι εμφανής σε αυτή τη διάλεκτο. Ομιλείται κυρίως στην επαρχία Μπαλαγκάτ στο Μαντία Πραντές και τις επαρχίες Καμπιρντάμ και Μπεμετάρα στο Τσατίσγκαρ. Μπαντάρ (Βόρεια) Τσατισγκάρι Επίσης γνωστή ως Τσατισγκαρικά Σαργκουτζία, που ομιλείται κυρίως στις επαρχίες Κορία, Σουρατζπούρ, Σαργκούτζα, Τζασπούρ και Μπαλραμπούρ του Τσατίσγκαρ. Ρακσαχούν (Νότια) Τσατισγκάρι Ομιλείται κυρίως στην περιοχή Νταντκαράνγια (Μπαστάρ) του Τσατίσγκαρ. Οι Γκόντι και Χάλμπι είναι οι άλλοι διάλεκτοι που ομιλούνται ευρέως. Οι ανατολικές διάλεκτοι Χίντι αποτελούνται από τις Τσατισγκάρι, Αουάντι και Μπαγκέλι. Και οι τρεις διάλεκτοι είναι στενά συνδεδεμένες μεταξύ τους. Η Τσατισγκάρι, λόγω του μεγάλου αυτόχθονου λεξιλογίου και της γραμματικής της, έχει πάντα αντιμετωπιστεί ως ξεχωριστή γλώσσα. Οι Αουάντι και Μπαγκέλι συνδέονται πολύ στενά μεταξύ τους. Η Μπαγκέλι θεωρείται ως διαφορετική διάλεκτος λόγω του περιφερειακού συνδέσμου με το Μπαγκελχάντ, ενώ αλλιώς θεωρείται νότια μορφή της Αουάντι. Εκτός από τα ίδια τα Τσατισγκάρι, οι διάλεκτοι του Τσατισγκάρι είναι οι Μπαϊγκάνι, Μπούλια, Μπιντζουάρι, Καλάνγκα, Καβάρντι, Χαϊραγκάρι, Σάντρι Κόρουα και Σουργκουτζία. Η Σουργκουτζία θεωρείται από μερικούς ότι είναι μια ξεχωριστή γλώσσα. Τα Τσατισγκάρι, όπως τα Χίντι, γράφεται με το αλφάβητο Ντεβανάγκαρι, αν και γραφόταν ιστορικά και με το αλφάβητο Όντια. Η Ημέρα Γλώσσας Τσατισγκάρι (Τσατισγκάρι Ντιβάς) γιορτάζεται κάθε χρόνο στις 28 Νοεμβρίου στο Τσατισγκάρ. Αυτή η μέρα ρυθμίζεται από την πολιτειακή κυβέρνηση. Μετά το σχηματισμό της νέας πολιτείας, οι ταινίες στα Τσατισγκάρι προσέλκυσαν καλλιτέχνες παντού στην Ινδία. Η παγκοσμίως γνωστή τραγουδίστρια Λάτα Μανγκεσκάρ και πολλοί άλλοι έχουν τραγουδήσει τραγούδια στα Τσατισγκάρι. Καθώς η κινηματογραφική βιομηχανία αναπτύσσεται με γρήγορο ρυθμό, είναι πλέον ευρέως γνωστή ως Τσχόλιγουντ. Γλώσσες της Ινδίας Γλώσσες με επίσημο καθεστώς στην Ινδία Κατάλογος γλωσσών ανά αριθμό μητρικών ομιλητών στην Ινδία G. A. Zograph: Languages of South Asia, 1960 (translated by G.L. Campbell, 1982), Routledge, London. C. K. Chandrakar, "Chhattisgarhi Shabadkosh" C. K. Chandrakar, "Manak Chhattisgarhi Vyakaran" C. K. Chandrakar, "Chhattisgarhi Muhawara Kosh" Chhattisgarh Rajbhasha Aayog, "Prashashnik Shabdkosh Voll. I & II"Web magazine of Chhattisgarhi language गुरतुर गोठ [1].gurturgoth.com webpage on Chhattisgarhi language by Sanjeeva Tiwari, Durg.
|
Η Τσατισγκάρχι (Ντεβανάγκαρι: छत्तीसगढ़ी) είναι μια γλώσσα που ομιλείται στη ινδική πολιτεία Τσατίσγκαρ, από 24 εκατομμύρια ανθρώπους. Είναι Ανατολική γλώσσα Χίντι με έντονες λεξιλογικές και γλωσσικές επιρροές από τις γλώσσες Μούντα και τη Δραβιδική γλώσσα. Η γλώσσα είναι επίσης γνωστή ως Ντακσίν Κοσάλι και Κοσάλι καθώς στην αρχαιότητα το Τσατίσγκαρ βρισκόταν στην περιοχή Ντακσίνα Κοσάλα της αρχαίας Ινδίας. Τα Τσατισγκάρι είναι γνωστά με το όνομα Χαλτάχι στους γύρω λόφους και με το όνομα Λάρια σε ομιλητές σε γειτονικές περιοχές της Οντίσα έως το Τσατίσγκαρ. Οι ομιλητές είναι συγκεντρωμένοι στην ινδική πολιτεία Τσατίσγκαρ και σε παρακείμενες περιοχές των Μάντια Πραντές, Οντίσα και Τζαρκάντ. Τα πολιτιστικά και πολιτικά κινήματα της γλώσσας, με προέλευση από τη δεκαετία του 1920, επιβεβαίωσαν τη γλωσσική και πολιτισμική ταυτότητα της γλώσσας και επιδίωξε μεγαλύτερη αυτονομία εντός της Ινδίας. Στις 1 Νοεμβρίου 2000, 16 επαρχίες στην πολιτεία Μάντια Πραντές έγιναν η νέα πολιτεία Τσατίσγκαρ.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%93%CE%BB%CF%8E%CF%83%CF%83%CE%B1_%CE%A4%CF%83%CE%B1%CF%84%CE%B9%CF%83%CE%B3%CE%BA%CE%AC%CF%81%CE%B9
|
Θίοντορ Ντρέιντζ
|
O Drange αποφοίτησε από το Fort Hamilton High School, και έλαβε πτυχίο Brooklyn Collegeτο 1955 και διδακτορικό από το Cornell University το 1963, στο οποίο πήγε αφού φοίτησε για ένα χρόνο στο Yale. Δίδαξε στα Brooklyn College (1960–62), στο πανεπιστήμιο του Όρεγκον (1962–65), στο Idaho State University (1965–66) και στο West Virginia University, 1966-2001 στο οποίο έγινε καθηγητής το 1974. Ο Drange αφυπηρέτησε το 2001 και μετακόμισε στην Καλιφόρνια.. Το κύριο πεδίο ερευνητικού ενδιαφέροντος του Drange ως το 1980 ήταν η φιλοσοφία της γλώσσας και η επιστημονολογία, και αργότερα η φιλοσοφία της θρησκείας. Το πρώτο βιβλίο του Drange ‘’Type Crossings’’ (The Hague: Mouton & Co., 1966) ήταν βασισμένο στην διδακτορική του διατριβή. Το άλλο του βιβλίο ήταν στην φιλοσοφία της θρησκείας. Nonbelief and Evil (Amherst, NY: Prometheus Books, 1998), το 1998. Ο Drange έγραψε επίσης πολλά άρθρα για την φιλοσοφία της θρησκείας και τον αθεϊσμό, ιδίως για τους Internet Infidels. Το 1997 έλαβε μέρος σε debate με τον χριστιανό απολογητή William Lane Craig για την ύπαρξη του Θεού Ο Drange είναι ιδιαίτερα γνωστός για το έργο του σχετικά με το επιχείρημα από την μη πίστη Drange, Theodore. «Brief Autobiography of Theodore M. Drange». Internet Infidels. Ανακτήθηκε στις 9 Απριλίου 2007. Drange, Theodore. «Brief Biography of Theodore M. Drange». Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 11 Μαΐου 2012. Ανακτήθηκε στις 25 Μαΐου 2007. Αθεϊσμός Articles by Drange in the Internet Infidels Modern Library
|
Ο Θίοντορ Ντρέιντζ (αγγλικά: Theodore "Ted" Michael Drange) (1934) είναι καθηγητής της φιλοσοφίας της θρησκείας στο πανεπιστήμιο West Virginia University, όπου δίδαξε φιλοσοφία από το 1966 εως το 2001.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%98%CE%AF%CE%BF%CE%BD%CF%84%CE%BF%CF%81_%CE%9D%CF%84%CF%81%CE%AD%CE%B9%CE%BD%CF%84%CE%B6
|
Άλι Ντία
|
Έχοντας ήδη παίξει σε ομάδες από μικρότερες κατηγορίες σε Γαλλία και Γερμανία και αποτύχει σε δοκιμές στην Τζίλιγχαμ και τη Μπόρνμουθ, ο Ντία προσχώρησε στον ερασιτεχνικό σύλλογο Μπλιθ Σπάρτανς, όπου πραγματοποίησε μόνο μία εμφάνιση ως αναπληρωματικός στις 9 Νοεμβρίου 1996 σε έναν αγώνα της Νόρδερν Πρέμιερ Λιγκ απέναντι στην Μπόστον Γιουνάιτεντ. Λίγες μέρες αργότερα, ο Ντία υπέγραψε στην Σαουθάμπτον μετά από ένα τηλεφώνημα στον προπονητή της , Γκρέιαμ Σούνες που υποτίθεται πως ήταν από τον διεθνή Λιβεριανό και τότε Παίκτη της Χρονιάς της FIFA, Τζορτζ Γουέα. Ο "Γουέα" είπε στον Σούνες ότι ο Ντία ήταν ξάδερφος του, είχαν παίξει μαζί στην Παρί Σεν Ζερμέν και μάλιστα είχε κληθεί 13 φορές από τη χώρα του για να παίξει στην Εθνική Σενεγάλης . Αργότερα αποδείχθηκε ότι τίποτα όλα αυτά δεν ήταν αλήθεια και το τηλεφώνημα στον Σούνες έγινε από έναν πανεπιστημιακό συμφοιτητή του Ντία , ο οποίος έπεισε τον προπονητή να δοκιμάσει τον Ντία και να του προσφέρει συμβόλαιο 1 μήνα. Ο Ντία έπαιξε μόνο ένα παιχνίδι για τη Σαουθάμπτον, φορώντας τη φανέλα με τον αριθμό 33, κόντρα στη Λιντς Γιουνάιτεντ στις 23 Νοεμβρίου 1996. Είχε προγραμματιστεί αρχικά να παίξει σε ένα φιλικό δοκιμαστικό αγώνα εναντίον της Άρσεναλ, αλλά ο αγώνας ακυρώθηκε τελικά λόγω εξαιτίας μιας έντονης βροχόπτωσης που πλημμύρισε το γήπεδο. Στον αγώνα με τη Λιντς, μπήκε ως αλλαγή στη θέση του τραυματία, θρύλου της ομάδας Μάθιου Λε Τεσιέ στο 32ο λεπτό, αλλά αργότερα αντικαταστάθηκε εκ νέου από τον προπονητή του (μπήκε ο Κεν Μονκού ) στο 85ο λεπτό. Η Λιντς κέρδισε τον αγώνα με 0-2. Ο Λε Τεσιέ μετά την λήξη του αγώνα είπε: " Έτρεχε πάνω κάτω στο γήπεδο σαν τον Μπάμπι ( ελάφι σε κινούμενα σχέδια, ταινία του 1942 ) σε παγοδρόμιο. Ήταν πολύ ντροπιαστικό θέαμα". Ο Ντία αποδεσμεύτηκε από τη Σαουθάμπτον δύο εβδομάδες μετά την έναρξη του συμβολαίου του. Έπαιξε για λίγο στην Γκέιτσχεντ ΦΚ , μια ερασιτεχνική ομάδα , πριν φύγει τον Φεβρουάριο του 1997. Ο Ντία έπαιξε μόνο οκτώ παιχνίδια με την ομάδα , πετυχαίνοντας ένα γκολ στο ντεμπούτο του στη νίκη της Γκέιτσχεντ με 5-0 επί της Μπαθ Σίτι . Ο Ντία σπούδασε διοίκηση επιχειρήσεων στο Πανεπιστήμιο της Νορθούμβρια στο Νιουκάστλ, αποφοιτώντας το 2001. Έκανε μεταπτυχιακό στη Διοίκηση Επιχειρήσεων στο Κρατικό Πανεπιστήμιο του Σαν Φρανσίσκο το 2003. Έχει έναν γιο, τον Σιμόν, που παίζει ποδόσφαιρο για την Ρατσάμπουρι Μιτρ Φολ. Ο Ντία εμφανίζεται σε λίστες κακών παικτών ή κακών μεταγραφών. Κατέλαβε την 1η θέση σε μια λίστα με τους "50 χειρότερους ποδοσφαιριστές" στην εφημερίδα The Times. Αλεσάντρο Ζαρέλι : Ιταλός ποδοσφαιριστής που προσπάθησε παράνομα να κερδίσει επαγγελματικά συμβόλαια Κάρλος Κάιζερ : Βραζιλιάνος ποδοσφαιριστής που προσποιούνταν τραυματισμούς για να κρύψει την έλλειψη ικανοτήτων του ενώ είχε ενεργά συμβόλαια σε επαγγελματικές ομάδες Ζίβκο Λούκιτς : Σέρβος ποδοσφαιριστής και οδοντίατρος που ξεγέλασε τους ανθρώπους της ανθρώπους της ομάδας για να παίξει έναν αγώνα με την Παρί Σεν Ζερμέν Ρεκόρ Πρέμιερ Λιγκ Αρχειοθετήθηκε 2016-04-19 στο Wayback Machine. The Search for Ali Dia Legendary Football Hoaxster Turned Houdini (Menary, Steve: 15 Οκτωβρίου 2015)
|
Ο Άλι Ντία (αγγλικά: Aly Dia, γνωστός ως Ali Dia) (γεννημένος στις 20 Αυγούστου 1965), είναι Σενεγαλέζος πρώην επαγγελματίας ποδοσφαιριστής που έπαιξε ως επιθετικός. Τον Νοέμβριο του 1996, ο Ντία έπεισε τον Γκρέιαμ Σούνες, τότε προπονητή της Σαουθάμπτον, ότι ήταν ξάδερφος του Παίκτη της Χρονιάς και κάτοχο της χρυσής μπάλας το 1995, Τζορτζ Γουέα, γεγονός που οδήγησε στην προσφορά συμβολαίου διάρκειας ενός μήνα στον Σενεγαλέζο ποδοσφαιριστή. Ο Ντία έπαιξε μόνο έναν αγώνα με την Σαουθάμπτον , ως αλλαγή στην Πρέμιερ Λιγκ αλλά κατά τη διάρκεια του αγώνα αντικαταστάθηκε εκ νέου από τον προπονητή του. 14 μέρες μετά ο σύλλογος ακύρωσε το συμβόλαιο του και αποδέσμευσε τον παίκτη από το κλαμπ.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%86%CE%BB%CE%B9_%CE%9D%CF%84%CE%AF%CE%B1
|
Κάθετος κήπος
|
Η τεχνολογία των κάθετων κήπων είναι ότι πιο σύγχρονο έχει να επιδείξει η αρχιτεκτονική τοπίου. Πολλοί σύγχρονοι κατασκευαστές θεωρούν, και όχι άδικα, “πατέρα” των κάθετων κήπων τον γνωστό για τα έργα του βοτανολόγο Patrick Blanc. Ωστόσο αξίζει να αναφερθεί ότι πολύ νωρίτερα ο Stanley Hart White, καθηγητής αρχιτεκτονικής τοπίου στο πανεπιστήμιο του Ιλινόι, είχε κατασκευάσει έναν κάθετο κήπο χρησιμοποιώντας αυτόνομες φυτεμένες μονάδες που μπορούσαν να δομηθούν και να δημιουργήσουν τοίχο σε μεγάλο ύψος. Ο ίδιος ονόμασε την εφεύρεση του “βοτανικά τούβλα” και την κατοχύρωσε το 1938 με δίπλωμα ευρεσιτεχνίας με τίτλο “αρχιτεκτονική δομή και σύστημα που φέρει βλάστηση” (vegetation-Bearing Architectonic Structure and System). Οι κάθετοι κήποι μπορούν να διαχωριστούν σε 2 βασικές κατηγορίες. Τις "πράσινες προσόψεις" και τους "ζωντανούς τοίχους" Πράσινες προσόψεις Θα μπορούσε να πει κανείς πως ο πιο απλός “πράσινος τοίχος” μπορεί να δημιουργηθεί με τη φύτευση αναρριχόμενων φυτών στο έδαφος ή σε φυτοδοχεία ή κρεμοκλαδών φυτών φυτεμένων σε ταρατσόκηπο. Σε αυτή τη σκέψη στηρίζονται οι “πράσινες προσόψεις”. Φυσικά η τεχνολογία τους δεν είναι τόσο απλοϊκή, αφού για τη δημιουργία τους χρησιμοποιούνται ειδικές δομές που υποστηρίζουν τα αναρριχώμενα φυτά (ώστε να μην επηρεάζουν τον τοίχο), τα οποία φυτεύονται είτε στο έδαφος, είτε σε φυτοδοχεία ενδιάμεσα του τοίχου (παράθυρα, μπαλκόνια). Zωντανοί τοίχοι Τα βασικά συστήματα "ζωντανών τοίχων" είναι 3 : Σύστημα “χαλαρού υποστρώματος”Σύστημα “χαλιού”Σύστημα “ενοτήτων” (structural media)
|
Ο όρος “κάθετος κήπος” χρησιμοποιείται για να περιγράψει την φύτευση κάθετων επιφανειών όπως προσόψεις κτηρίων, εσωτερικοί ή εξωτερικοί τοίχοι, κολώνες, αψίδες, φράχτες κ.λ.π. Ένας κάθετος κήπος μπορεί να καλύψει ένα ολόκληρο κτήριο ή ένα μικρό μέρος ενός τοίχου. Μπορεί ακόμα να αποτελεί και μία αυτόνομη φυτεμένη κάθετη επιφάνεια. Οι κάθετοι κήποι αναφέρονται και σαν “πράσινοι τοίχοι” (green walls), “βιοτοίχοι” (biowalls), “οικοτοίχοι” (ecowalls) ή “ζωντανοί τοίχοι” (living walls). Συνήθως κάθε ένας από αυτούς τους χαρακτηρισμούς περιγράφει ένα συγκεκριμένο τύπο κάθετου κήπου.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9A%CE%AC%CE%B8%CE%B5%CF%84%CE%BF%CF%82_%CE%BA%CE%AE%CF%80%CE%BF%CF%82
|
Βραζιλιάνικο Εργατικό Κόμμα
|
Το πρώτο Βραζιλιάνικο Εργατικό Κόμμα (ΒΕΚ) ιδρύθηκε στις 15 Μαΐου 1945 από τον Πρόεδρο Ζετούλιο Βάργκας. Ήταν ένα κεντροαριστερό κόμμα με αποστολή του να ενώσει τους αστούς εργαζόμενους και να αντιπολιτευτεί το Κομμουνιστικό Κόμμα. Στο πρώτο συνέδριο του κόμματος, τον Σεπτέμβριο του 1945 στο Ρίο ντε Τζανέιρο, ο Πάολο Μπαέτα Νέβες εκλέχτηκε πρόεδρος του ΒΕΚ και ο Ζετούλιο ανακηρύχτηκε επίτιμος πρόεδρός του. Στις προεδρικές εκλογές του 1950 κέρδισε ο Ζετούλιο Βάργκας, και στις 31 Ιανουαρίου 1951 ανέλαβε καθήκοντα ως Πρόεδρος και σχημάτισε την δεύτερη κυβέρνησή του. Μετά τον θάνατο του Ζετούλιο, το 1954, το ΒΕΚ δεν υποστήριξε την κυβέρνηση του Καφέ Φίλιο που τον διαδέχθηκε.Το 1964 έγινε το πραξικόπημα που κατέληξε σε καθαίρεση του τότε Προέδρου, του Ζουάου Γκουλάρτ, ο οποίος εξορίστηκε στην Ουρουγουάη. Το 1965 το στρατιωτικό καθεστώς εξάλειψε όλα τα κόμματα της αντιπολίτευσης με συμπεριλαμβανόμενο το ΒΕΚ. Και άλλοι πολιτικοί, επίσης, διέφυγαν στο εξωτερικό. Στα τέλη της δεκαετίας του '70 άρχισε η σταδιακή αποκατάσταση της δημοκρατίας. Το 1979, με το Νόμο της Αμνηστίας, επιτράπηκε σε πολλούς εξόριστους πολιτικούς να επιστρέψουν στη Βραζιλία. Ένας από αυτούς ήταν ο Λεονέλ Μπριζόλα, μία σημαντική πολιτική φυσιογνωμία του πρώτου ΒΕΚ που σχεδίαζε να επανιδρύσει το κόμμα. Ωστόσο, και άλλη μία πολιτική ομάδα διεκδίκησε την ίδια επωνυμία, οι υποστηρικτές της Ιβέτε Βάργκας που είχαν την έδρα τους στο Σάο Πάολο. Η Ιβέτε Βάργκας, η οποία ήταν ανιψιά του Ζετούλιο, είχε ήδη συζητήσει το ενδεχόμενο συνεργασίας με την ομάδα του Μπριζόλα από το 1978, αλλά δεν κατέληξαν σε συμφωνία. Αφενός επειδή ο Μπριζόλα δεν θα παραχωρούσε την ηγεσία του κόμματος στην Ιβέτε, και αφετέρου επειδή η Ιβέτε καταδίκασε τις απόπειρες του Μπριζόλα να συνδέσει το ΒΕΚ με σοσιαλισμό και τον χαρακτήρισε ως «ριζοσπάστη» της κυβέρνησης του Γκουλάρντ. Τελικά, η ανάθεση της επωνυμίας κρίθηκε από την ημερομηνία που κατέθεσαν τις αιτήσεις εγγραφής τους στο ΑΔΕ οι δύο πολιτικές ομάδες. Προηγήθηκε η Ιβέτε, η οποία προσκόμισε τα απαιτούμενα δικαιολογητικά μία εβδομάδα νωρίτερα από τον Μπριζόλα. Το Βραζιλιάνικο Εργατικό Κόμμα ιδρύθηκε επίσημα στις 3 Νοεμβρίου 1981 με αριθμό «14» και η Ιβέτε Βάργκας ανέλαβε την προεδρία του κόμματος. Ενώ μία εβδομάδα μετά, στις 10 Νοεμβρίου, ανακοινώθηκε ότι η ομάδα του Μπριζόλα ίδρυσε το Δημοκρατικό Εργατικό Κόμμα με αριθμό «12».To 1989 μία ομάδα διασπάστηκε από το ΒΕΚ και ίδρυσε το Εργατικό Κόμμα της Βραζιλίας. Ήταν η παράταξη του ΒΕΚ που εξέφρασε δυσαρέσκεια για τις «συντηρητικές θέσεις» που υπερασπίστηκαν οι αρχηγοί του κόμματος, ο Ρομπέρτο Τζέφερσον και ο Φέρες Νάντερ. Πολυμέσα σχετικά με το θέμα Βραζιλιάνικο Εργατικό Κόμμα στο Wikimedia Commons
|
Το Βραζιλιάνικο Εργατικό Κόμμα (Πορτογαλικά: Partido Trabalhista Brasileiro) είναι ένα πολιτικό κόμμα στη Βραζιλία. Με 1.092.028 μέλη τον Μάιο του 2020 είναι το έκτο μεγαλύτερο κόμμα στη χώρα. Ιδρύθηκε το 1980 από την Ιβέτε Βάργκας, και πρόκειται για διάδοχο του πρώτου Βραζιλιάνικου Εργατικού Κόμματος που ιδρύθηκε το 1945 από τον Πρόεδρο Ζετούλιο Βάργκας, και διαλύθηκε το 1965 από το στρατιωτικό δικτατορικό καθεστώς. Ο αριθμός του κόμματος είναι «14».
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%92%CF%81%CE%B1%CE%B6%CE%B9%CE%BB%CE%B9%CE%AC%CE%BD%CE%B9%CE%BA%CE%BF_%CE%95%CF%81%CE%B3%CE%B1%CF%84%CE%B9%CE%BA%CF%8C_%CE%9A%CF%8C%CE%BC%CE%BC%CE%B1
|
Sex on the Beach (κοκτέιλ)
|
Υπάρχουν δύο γενικοί τύποι κοκτέιλ: Το επίσημο κοκτέιλ της IBA αποτελείται από βότκα, σναπς ροδάκινου, χυμό πορτοκαλιού και χυμό βατόμουρου. Ο επίσημος οδηγός του Mr. Boston Official Bartender's Guide του 2008 (67η έκδοση) παρέχει μια εναλλακτική συνταγή από βότκα, Chambord, λικέρ πεπόνι Midori, χυμό ανανά και χυμό κράνμπερι.Το ποτό φτιάχνεται με πάγο σε ψηλό ποτήρι και γαρνίρεται με μια φέτα πορτοκάλι. Μερικές φορές αναμειγνύονται σε μικρότερες ποσότητες και σερβίρονται ως σφηνάκι. Ορισμένες παράγωγες παραλλαγές έχουν τα δικά τους ονόματα: Ένα "sex in the driveway" είναι ένα sex on the beach με χυμό πορτοκάλι και χυμό cranberry να έχουν αντικατασταθεί με blue curaçao και Sprite. Το "Woo Woo" είναι το Sex on the Beach χωρίς χυμό πορτοκαλιού.Η παραλλαγή χωρίς αλκοόλ αναφέρεται μερικές φορές ως "Safe Sex on the Beach", "Cuddles on the Beach" ή "Virgin(s) on the Beach". Επίσημη συνταγή κοκτέιλ IBA
|
Το Sex on the Beach (μετάφραση: Συνουσία στην Παραλία) είναι ένα αλκοολούχο ποτό που περιέχει βότκα, σναπς ροδάκινου, χυμό πορτοκαλιού και χυμό κράνμπερι. Είναι επίσημο κοκτέιλ της Διεθνούς Ένωσης Μπάρμεν.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/Sex_on_the_Beach_(%CE%BA%CE%BF%CE%BA%CF%84%CE%AD%CE%B9%CE%BB)
|
Δήμος Νιγρίτας
|
Ο δήμος περιλάμβανε τα παρακάτω δημοτικά διαμερίσματα και οικισμούς. Δ.δ. Νιγρίτης -- η Νιγρίτα [ 5.566 ] Δ.δ. Ανθής -- η Ανθή [ 625 ] Δ.δ. Θερμών -- τα Θερμά [ 574 ] Δ.δ. Τερπνής -- η Τερπνή [ 2.189 ] Δ.δ. Φλαμπούρου -- το Φλάμπουρο [ 829 ]Τα εδάφη του Δήμου, μετά το 2011 αποτελούν τη Δημοτική Ενότητα Νιγρίτας στο πλαίσιο του Σχεδίου Καλλικράτης. Ο Δήμος Νιγρίτας σχηματίστηκε για πρώτη φορά το 1943 και προήλθε από αναγνώριση της προϋπάρχουσας κοινότητας Νιγρίτας σε δήμο. Ο αρχικός δήμος εκτός από τη Νιγρίτα περιλάμβανε και τον οικισμό Φυτόκιο Σερρών (μετέπειτα Ανθή), ο οποίος το 1947 αποσπάστηκε και αποτέλεσε ξεχωριστή κοινότητα. Ο δήμος παρέμεινε στη συνέχεια αμετάβλητος μέχρι το 1998 οπότε με την εφαρμογή του σχεδίου Καποδίστριας διευρύνθηκε ενσωματώνοντας και τις πρώην κοινότητες Τερπνής, Φλαμπούρου, Ανθής και Θερμών . Διατελέσαντες πρόεδροι κοινότητας Νιγρίτας & Δήμαρχοι Δήμου Νιγρίτας Το έτος 1915 Χατζηϊωάννης Αποστόλου Βαγενάς Το έτος 1919 Κωνσταντίνος Νικολάου Βαδικόλιος Το έτος 1920 Αναστάσιος " Παπαγεωργίου Πρόεδρος Από 26-1-1921 Θεοχάρης Κων/νου Καραγιάννης Από 29-1-1923 Γεώργιος Κανδήλας Από 4-12-1925 Γεώργιος Καραγιαννίδης Από 1-4-1927 Διονύσιος Δημητρίου Παλιούρας Από 26-8-1928 Αστέριος Αποστόλου Μπλιάτης Από 13-9-1929 Παναγιώτης Χατζηστραβός Από 8-9-1931 Βασίλειος Θωμά Κωφοκώτσιος Από 1-1-1933 Απόστολος Αθανασίου Παντούσας Από19-12-1934 Νικόλαος Βλαδίκας Από 24-3-1935 Βασίλειος Θεοχάρη Μηνάς Από 8-2-1937 Σάββας " Ματσούκας Από 8-12-1938 Αστέριος Αποστόλου Μπλιάτης Από 23-6-1942 Διονύσιος Αθανασίου Σιούλας Από 20-10-1942 Βασίλειος Γεωργίου Βασιλούδας Από 14-11-1944 Ιωάννης Δήμου Ιωαννίδης Από 25-3-1945 Θεόδωρος Κοκκίνης Από 30-7-1945 Θεοφάνης Χρήστου Ζβές Από 5-6-1946 Αλέξανδρος Θωμά Μπάκας Από 28-9-1949 Απόστολος Θεοχάρη Βαγενάς Από 29-5-1959 Ηρακλής Ιωάννου Ζαπριάνος Από 10-1-1961 Ιωάννης Μπλιάτης Από 21-4-1967 Ιωάννης Καζαμίας Ιούλιος 1974 Ιωάννης Παπαϊωάννου Ειρηνοδίκης Νιγρίτας Από 8-12-1974 Κωνσταντίνος Δημητρίου Βαγενάς Από 1-1-1983 Μαρία Σκέμπερη Από 1-1-1995 Αθανάσιος Μενελάου Κασιακόγιας Από 1-1-1999 Δημήτριος Θεοδώρου Δάπης Από 1-1-2003 Νικόλαος Θεοφάνους Βλαδίκας Από 1-1-2007 έως 31-12-2010 Αγγελική Ευσταθίου Μήκα η οποία ήταν και η τελευταία Δήμαρχος Νιγρίτας Υπουργείο Εσωτερικών, δήμοι του σχεδίου Καποδίστριας Αρχειοθετήθηκε 2009-09-24 στο Wayback Machine.
|
Ο Δήμος Νιγρίτας ήταν δήμος του νομού Σερρών μέχρι το 2010, οπότε συγχωνεύθηκε στο νέο Δήμο Βισαλτίας, υποβιβαζόμενος σε δημοτική ενότητα Νιγρίτας. Βρίσκεται στο δυτικό τμήμα του νομού. Ο δήμος αποτελείτο από 5 δημοτικά διαμερίσματα και είχε συνολικό πληθυσμό 9.783 κατοίκους. Έδρα του δήμου ήταν η Νιγρίτα.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%94%CE%AE%CE%BC%CE%BF%CF%82_%CE%9D%CE%B9%CE%B3%CF%81%CE%AF%CF%84%CE%B1%CF%82
|
Κύπελλο Ελλάδος χειροσφαίρισης ανδρών
|
Έχουν διεξαχθεί 19 Φ.Φ. (1999–2011, 2016–2018, 2021-2023) και έχουν συμμετάσχει 18 διαφορετικές ομάδες. Ο Δούκας έχει τις περισσότερες παρουσίες σε τελικούς 11, ακολουθούν ο Ιωνικός Ν.Φ. και ο Φίλιππος Βέροιας με 9. Ο Φίλιππος Βέροιας έχει τις περισσότερες κατακτήσεις 6, ακολουθεί ο Ιωνικός Ν.Φ. με 5. Η ΑΕΚ έχει το ρεκόρ συνεχόμενων συμμετοχών σε τελικούς 5 (2011–15), ακολουθεί ο Ιωνικός Ν.Φ. με 4 (1986–89). Ο Ιωνικός Ν.Φ. έχει το ρεκόρ συνεχόμενων κατακτήσεων 4 (1986–89), ακολουθεί ο Πανελλήνιος με 3 (2000–02). Ο Β.Α.Ο. έχει το απόλυτο με δύο στα δύο στις πρώτες δύο περιόδους του θεσμού (1983, 84). Ο Αλέξης Αλβανός είναι ο πολυνίκης παίκτης με 7 τίτλους (2000, 2001, 2002, 2013, 2014, 2015, 2018) με 4 διαφορετικές ομάδες (Πανελλήνιο 3, ΑΕΚ 2, Π.Α.Ο.Κ. 1, Ολυμπιακό/Όμιλος Ξυνή 1). Ο Κώστας Τσιλιμπάρης έχει 6 κατακτήσεις με 5 διαφορετικές ομάδες (Δούκα, Αθηναϊκό, ΑΕΚ, Φίλιππο Βέροιας, Ολυμπιακό/Όμιλο Ξυνή) Ο Τάσος Δανήλος (προπονητής) έχει καταφέρει την κατάκτηση 4 συνεχόμενων κυπέλλων με τον Ιωνικό Ν.Φ. (1986-89), ακολουθεί με 3 συνεχόμενες κατακτήσεις ο Γιώργος Κρανάκης με τον Πανέλληνιο (00-02) Ο Γ. Κρανάκης είναι ο πολυνίκης προπονητής, με 3 διαφορετικούς συλλόγους και 7 κατακτήσεις (Πανελλήνιος 3, Δούκας 2, Αθηναϊκός 2) Ο Γ. Αρβανίτης είναι ο πολυνίκης παίκτης και προπονητής, με 8 τρόπαια, έχει 5 ως παίκτης με τον Ιωνικό Ν.Φ. (1986, 87, 88, 89, 93) και 3 ως προπονητής με την ΑΕΚ (2009, 13, 14) Πρωτάθλημα Ελλάδας χειροσφαίρισης ανδρών Πρωτάθλημα Ελλάδας χειροσφαίρισης γυναικών Κύπελλο Ελλάδος χειροσφαίρισης γυναικών Η λίστα των τελικών κυπέλλου από την επίσημη ιστοσελίδα της ΟΧΕ Κυπελλούχοι Ελλάδας - ιστότοπος ΟΧΕ
|
Το Κύπελλο Ελλάδας χειροσφαίρισης ανδρών αποτελεί τον δεύτερο θεσμό στο ελληνικό χάντμπολ, μετά το πρωτάθλημα Α1 εθνικής. Διοργανώθηκε για πρώτη φορά την περίοδο 1982–83 από την Ομοσπονδία Χειροσφαιρίσεως Ελλάδος και από τότε διεξάγεται ανελλιπώς. Από την περίοδο 1998–99 έως το 2010–11 η τελική φάση της διοργάνωσης διεξήχθη σε μορφή final four. Η διοργάνωση του final four για την περίοδο 2009–10 σημαδεύτηκε από σοβαρά επεισόδια μεταξύ των οπαδών του Π.Α.Ο.Κ. και της ΑΕΚ εντός του «Χαλκιοπούλειου» κλειστού γηπέδου, αλλά και εκτός, στην πόλη της Λαμίας που είχε επιλεγεί ως διοργανώτρια πόλη, με αποτέλεσμα η διοργάνωση να ματαιωθεί. Οι δύο σύλλογοι (και ΑΕΚ) που αποτελούσαν το ζευγάρι του πρώτου ημιτελικού μηδενίστηκαν κι έτσι το ζευγάρι του δεύτερου ημιτελικού (Δούκας και Βριλήσσια) αυτομάτως προέκυψε ως το ζευγάρι του τελικού. Μάλιστα, λόγω υποχρεώσεων της Εθνικής ομάδας, ο τελικός ορίστηκε να διεξαχθεί πριν το ξεκίνημα της επόμενης αγωνιστικής περιόδου. Τελικά με καθυστέρηση τεσσάρων μηνών, στις 11 Σεπτεμβρίου 2010, ο Δούκας κατέκτησε το κύπελλο. Από την περίοδο 2011–12, καταργήθηκε η διεξαγωγή final four στην τελική φάση της διοργάνωσης και επανήλθε από την περίοδο 2015–16 μέχρι την περίοδο 2017–18. Πολυνίκης της διοργάνωσης είναι ο Φίλιππος Βέροιας έχοντας 6 κατακτήσεις.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9A%CF%8D%CF%80%CE%B5%CE%BB%CE%BB%CE%BF_%CE%95%CE%BB%CE%BB%CE%AC%CE%B4%CE%BF%CF%82_%CF%87%CE%B5%CE%B9%CF%81%CE%BF%CF%83%CF%86%CE%B1%CE%AF%CF%81%CE%B9%CF%83%CE%B7%CF%82_%CE%B1%CE%BD%CE%B4%CF%81%CF%8E%CE%BD
|
Ανευπλοειδία
|
Τα αίτια της ανευπλοειδίας δεν έχουν κατανοηθεί πλήρως. Ο πιο συνηθισμένος μηχανισμός είναι ο λανθασμένος διαχωρισμός των ομόλογων χρωμοσωμάτων ή των αδελφών χρωματίδων κατά τη διαδικασία της μείωσης, ένα φαινόμενο γνωστό ως μη-διαχωρισμός. Αν ο μη φυσιολογικός γαμέτης που προκύψει γονιμοποιηθεί από φυσιολογικό γαμέτη, τότε το ζυγωτό διαθέτει λάθος ποσότητα γεννητικού υλικού και δεν αναπτύσσεται σωστά. Τα αποτελέσματα του μη διαχωρισμού διαφέρουν ανάλογα με το στάδιο της μείωσης στο οποίο συμβαίνει ο μη διαχωρισμός. Αν ο μη διαχωρισμός συμβεί στη μείωση Ι, τότε ο γαμέτης έχει ένα χρωμόσωμα πατρικής και ένα μητρικής προελεύσεως χρωμόσωμα. Αν συμβεί στη μείωση ΙΙ, τότε ο γαμέτης έχει δύο αντίγραφα είτε του πατρικού είτε του μητρικού χρωμοσώματος. Έχει βρεθεί ότι η πιθανότητα μη διαχωρισμού των ομολόγων χρωμοσωμάτων σχετίζεται με παρεκκλίσεις στον αριθμό και τη θέση των ανασυνδυασμών στην μείωση Ι. Αν ο αριθμός των ανασυνδυασμών σε ένα ζεύγος χρωμοσωμάτων είναι μικρός ή οι ανασυνδυασμοί έγιναν κοντά στο κεντρομερές ή το τελομερές, τότε τα χρωμοσώματα είναι πιο επιρρεπή σε φαινόμενα μη διαχωρισμού. Πέρα από το κλασσικό μη διαχωρισμό, σε ανευπλοειδία μπορεί να οδηγήσει και ο διαχωρισμός των αδελφών χρωματίδων στην μείωση Ι αντί στην μείωση ΙΙ. Σε αυτή τη περίπτωση, οι χρωματίδες κατανέμονται τυχαία στους γαμέτες, οι οποίοι δεν έχουν σωστή χρωμοσωματική σύνθεση. Τέλος, μη διαχωρισμός μπορεί να προκύψει και μετά το σχηματισμό του ζυγωτού, σε κάποια πρώιμη μιτωτική διαίρεση. Σε αυτή τη περίπτωση, προκύπτει ένας κλινικά σημαντικός μωσαϊκισμός. Οι περισσότερες ανευπλοειδίες είναι θανάσιμες. Ο συνηθέστερος τύπος τρισωμίας είναι η ύπαρξη τριών χρωμοσωμάτων 21, γνωστή ως τρισωμία 21 ή σύνδρομο Ντάουν (Down). Άλλες τρισωμίες στα νεογνά είναι οι τρισωμίες 13 και 18, των οποίων τα συμπτώματα είναι βαρύτερα από αυτά του συνδρόμου Ντάουν. Τρισωμίες σε άλλα χρωμοσώματα είναι θανατηφόρες. Είναι χαρακτηριστικό ότι τα χρωμοσώματα 13, 18 και 21 έχουν το μικρότερο αριθμό γονιδίων. Επίσης, τρισωμίες συμβαίνουν και στα φυλετικά χρωμοσώματα Χ και Υ. Η πιο κοινή από αυτές τις τρισωμίες είναι το σύνδρομο Κλαϊνεφέλτερ, στο οποίο υπάρχουν 44 φυσιολογικά αυτοσωμικά χρωμοσώματα και τρία φυλοσύνδετα, τα ΧΧΥ. Οι μονοσωμίες που αφορούν την απουσία ενός ολόκληρου χρωμοσώματος δεν είναι βιώσιμες. Εξαίρεση αποτελεί η μοσωμία στο χρωμόσωμα Χ ή σύνδρομο Turner, η οποία είναι η μόνη που έχει εντοπιστεί στον άνθρωπο. Τα άτομα που πάσχουν από σύνδρομο Τέρνερ έχουν μόνο ένα χρωμόσωμα Χ (Χ0) και δεν εμφανίζουν δευτερεύοντα χαρακτηριστικά του φύλου, παρόλο που έχουν φαινότυπο θηλυκού ατόμου, και είναι στείρα. Η διάγνωση των ανευπλοειδιών γίνεται με προγεννητικό έλεγχο. Συνήθως, η διάγνωση γινόταν με λήψη χοριακών λαχνών ή με αμνιοπαρακέντηση, από τις οποίες απομονωνόταν τα κύτταρα του εμβρύου και ύστερα από κυτταροκαλλιέργεια γινόταν καρυοτυπική ανάλυση στην οποία εμφανιζόταν αν το έμβρυο είχε λάθος αριθμό χρωμοσωμάτων. Σήμερα χρησιμοποιείται πολύ περισσότερο η μέθοδος FISH, η οποία δεν απαιτεί κυτταροκαλλιέργεια. Η μέθοδος FISH καθορίζει γρήγορα και αποτελεσματικά αν το έμβρυο πάσχει από ανευπλοειδία. Πολλά κυτταρογενετικά εργαστήρια κάνουν προγεννητική μεσοφασική ανάλυση για τα χρωμοσώματα 13, 18, 21, Χ και Υ, τα οποία ευθύνονται για τη πλειονότητα των ανευπλοειδιών στα νεογνά. Β. Αλεπόρου κ.ά. (1999). Βιολογία θετικής κατεύθυνσης Γ’ τάξης Γενικού Λυκείου. ΟΕΔΒ. σελ. 96 - 97, 100. R.L. Nussbaum· R.R. McInnes· H.F. Willard (2011). Thompson & Thompson Ιατρική Γενετική. Π.Χ. Πασχαλίδης. σελ. 90 - 94. ISBN 978-960-489-062-0.
|
Η ανευπλοειδία είναι μια αριθμητική χρωμοσωμική ανωμαλία στην οποία υπάρχει ένα επιπλέον ή ένα λιγότερο χρωμόσωμα. Είναι η συνηθέστερη χρωμοσωμική ανωμαλία με κλινικό αντίκτυπο. Τα άτομα με ανευπλοειδία λέγοντα ανευπλοειδή. Συνήθως τα ανευπλοειδή άτομα έχουν τρισωμία (τρία αντί για δύο αντίγραφα ενός χρωμοσώματος) ή μονοσωμία (με ένα μόνο αντίγραφο ενός χρωμοσώματος). Και οι δύο καταστάσεις έχουν σοβαρές επιπτώσεις στο φαινότυπο ενός ατόμου, ο οποίος είναι σε όλες τις περιπτώσεις σωματική ή/και νοητική υστέρηση. Ανευπλοειδία εμφανίζεται τουλάχιστον στο 5% των διαπιστωμένων κυήσεων.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%91%CE%BD%CE%B5%CF%85%CF%80%CE%BB%CE%BF%CE%B5%CE%B9%CE%B4%CE%AF%CE%B1
|
Γκαέλ Μαϊά
|
1997-1999 : Λα Μπερισσόν Ντε Σατορού 1999-2005 : Ζιροντέν Μπορντό (L1/CFA) 2005-2009 : Αντάντ ΣΣΓ (Νασιονάλ) • 2009-2010 : ΑΣ Μουλέν (Νασιονάλ) 2013-2014 : Ανγκουλέμ ΣΦΚ (CFA2) Φιναλίστ Ευρωπαϊκού Πρωταθλήματος U16. Παγκόσμιος πρωταθλητής U17 το 2001. Πρωταθλητής Γαλλίας στο πρωτάθλημα εφεδρειών επαγγελματιών ποδοσφαιριστών της σεζόν 2004/2005. Προφίλ του Γκαέλ Μαϊά στο lequipe.fr
|
Ο Γκαέλ Μαϊά είναι πρώην Γάλλος, πορτογαλικής καταγωγής, ποδοσφαιριστής, γεννημένος στις 2 Ιανουαρίου 1984 στο Μπωζανσί. Προερχόμενος από τα τμήματα υποδομής της Ζιροντέν Μπορντό, αγωνίστηκε στην θέση του αμυντικού μέσου.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%93%CE%BA%CE%B1%CE%AD%CE%BB_%CE%9C%CE%B1%CF%8A%CE%AC
|
Ποδοσφαιρική Ομοσπονδία Τσεχικής Δημοκρατίας
|
Ιδρύθηκε στις 19 Οκτωβρίου του 1901 ως «Τσεχική Ένωση Ποδοσφαίρου» (Český svaz footballový, ČSF) με πρωτοβουλία του αθλητικού συλλόγου Σλάβια Πράγας. Το 1906 έγινε μέλος της Διεθνή Ποδοσφαιρική Ομοσπονδία (FIFA), αλλά μετά από διαμαρτυρίες από την Αυστριακή Ένωση αναγνωρίστηκε μόνο ως προσωρινό μέλος. Το 1918, η ČSF συμπεριέλαβε στους κόλπους της ολόκληρη την περιοχή της Τσεχοσλοβακίας, ενώ το 1922 μετονομάστηκε σε «Τσεχοσλοβακική Ένωση Ποδοσφαίρου» (Československý svaz footballový, ČSSF), η οποία έγινε το 1922 ιδρυτικό μέλος και μέρος της Τσεχοσλοβακικής Ποδοσφαιρικής Ομοσπονδίας (Československé fotbalové asociace), που αρχικά ονομαζόταν «Τσεχοσλοβακική Ομοσπονδία Ποδοσφαίρου» (Československá associace footballová, ČSAF), περιλαμβάνοντας και τις ποδοσφαιρικές ομοσπονδίες των εθνικών μειονοτήτων (ουγγρική, εβραϊκή, γερμανική και πολωνική).Το 1923, η ČSAF έγινε τελικά αποδεκτή ως μέλος του συνεδρίου της FIFA στη Γενεύη. Κατά τη διάρκεια της γερμανικής κατοχής, η ČSF περιλάμβανε μόνο το προτεκτοράτο του Μοράβα, χωρίς τη Σλοβακία, έπειτα όμως από την απελευθέρωση συμπεριλέλαβε και πάλι την προηγούμενη περιοχή ευθύνης. Την εποχή μετά το κομμουνιστικό πραξικόπημα (από το 1957), πήρε την επωνυμία «Τσεχοσλοβακική Ποδοσφαιρική Ένωση» (Československý fotbalový svaz, ČSFS) και αποτελούσε συστατικό μέρος της Τσεχοσλοβακικής Ένωσης Φυσικής Αγωγής και Αθλητισμού (Československý svaz tělesné výchovy, ČSTV) και η ύπαρξή της ήταν μάλλον τυπική. Η Εθνική Ποδοσφαιρική Ένωση (Národní fotbalový svaz) λειτούργησε ως αυτόνομη οργάνωση μετά το 1989, ενώ εξακολουθούσε να υπάγεται στην ČSAF, σύντομα όμως, έπειτα από τη διάσπαση της Τσεχοσλοβακίας το 1993, μετονομάστηκε σε Τσεχομοραβική Ποδοσφαιρική Ένωση (Českomoravský fotbalový svaz, ČMFS) μέχρι τον Ιούνιο του 2011, οπότε και πήρε την ονομασία «Ποδοσφαιρική Ομοσπονδία Τσεχικής Δημοκρατίας» (Fotbalová asociace České republiky, FAČR). Το λογότυπο του οργανισμού έχει εξελιχθεί με το πέρασμα του χρόνου. Το πρώτο λογότυπο της ομοσπονδίας εμπεριείχε την επιγραφή της αρχικής ονομασίας της «Českomoravský fotbalový svaz». Ένα νέο λγότυπο παρουσιάστηκε το 2011, με την αλλαγή της ονομασίας της ομοσπονδίας, με την αναγραφή του νέου ακρονυμίου της «FAČR». (Τσεχικά) Επίσημος ιστότοπος Η Τσεχία Αρχειοθετήθηκε 2018-07-17 στο Wayback Machine. στον ιστότοπο της FIFA Η Τσεχία στον ιστότοπο της UEFA
|
Η Ποδοσφαιρική Ομοσπονδία Τσεχικής Δημοκρατίας (τσεχικά: Fotbalová asociace České republiky, FAČR) είναι το όργανο διοίκησης του ποδοσφαίρου στην Τσεχία. Εδρεύει στην Πράγα και είναι μέλος της UEFA. Διοργανώνει εθνικά ερασιτεχνικά πρωταθλήματα, ενώ είναι υπεύθυνη και για τη διεξαγωγή του κυπέλλου της χώρας. Συντονίζει επίσης τις δραστηριότητες των εθνικών ομάδων ανδρών, γυναικών και νέων της Τσεχίας.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A0%CE%BF%CE%B4%CE%BF%CF%83%CF%86%CE%B1%CE%B9%CF%81%CE%B9%CE%BA%CE%AE_%CE%9F%CE%BC%CE%BF%CF%83%CF%80%CE%BF%CE%BD%CE%B4%CE%AF%CE%B1_%CE%A4%CF%83%CE%B5%CF%87%CE%B9%CE%BA%CE%AE%CF%82_%CE%94%CE%B7%CE%BC%CE%BF%CE%BA%CF%81%CE%B1%CF%84%CE%AF%CE%B1%CF%82
|
Κάγκου
|
Η επιστημονική ονομασία του γένους (Rhynochetos) είναι σύνθετη (νεο-)λατινική λέξη, γλωσσικό δάνειο από την ελληνική: rhyno < ρις «μύτη» + chetos «χαίτη». Η ονομασία αυτή παραπέμπει στις χαρακτηριστικές σμήριγγες, στη βάση του ράμφους του που σχηματίζουν μικρές τούφες. Η λατινική ονομασία του είδους jubatus προέρχεται από το juba «χαίτη, λοφίο» και αναφέρεται στα χαρακτηριστικά φτερά του κεφαλιού του πτηνού, που σχηματίζουν λοφίο. Η λαϊκή ονομασία kagu, είναι Μελανησιακής προέλευσης, από την ευρύτερη περιοχή καταγωγής του πτηνού. Ο ορθός τονισμός είναι στην παραλήγουσα, αν και -όπως συμβαίνει με πολλές αυστρονησιακές (austronesian) λέξεις, ο τονισμός μπορεί να είναι σε οποιαδήποτε συλλαβή. Στην ελληνική βιβλιογραφία υπάρχει καταγραφή με την ονομασία καγκού -από την αντίστοιχη γαλλική-, ενώ αναφέρονται και οι ονομασίες kavou και kagou στη γλώσσα των ιθαγενών Κανάκ της Νέας Καληδονίας. Το είδος περιγράφηκε για πρώτη φορά, το 1860, από τους Verreaux & Des Murs, στη Νέα Καληδονία, με τη σημερινή του ονομασία. Δεν είχε «ανακαλυφθεί» από τους Ευρωπαίους επιστήμονες μέχρι τη γαλλική αποικιοκρατία της Νέας Καληδονίας το 1852 και δεν είχε περιγραφεί, μέχρις ότου ένα δείγμα εστάλη στην Αποικιακή Έκθεση του Παρισιού, το 1860.Οι φυλογενετικές συγγένειες του είδους δεν είναι πολύ καλά επιλυμένες. Το κάγκου υπήρξε, ανέκαθεν, από τα πιο αινιγματικά πτηνά και, σε πιο πρόσφατες εποχές, συνήθως ταξινομείτο με τα Γερανόμορφα (Gruiformes). Αρχικά είχε ταξινομηθεί ως μέλος του κλάδου Ερωδιίδες (Ardeidae) λόγω αρκετών μορφολογικών και φυσιολογικών ομοιοτήτων με τους ερωδιούς, όπως την παρουσία πτίλων κόνεως (powder down feathers), τα οποία παράγουν τρίμματα κερατίνης που εμφανίζονται ως σκόνη (πούδρα) ανάμεσα στα φτερά, τις ομοιότητες στο χρώμα του πτερώματος, την εσωτερική ανατομία, το χρώμα των νεοσσών και των αυγών, καθώς και την αλλαγή χρωματισμού του νεοσσού καθώς μεγαλώνει.Εάν θεωρηθεί ως γερανόμορφο, το είδος σχετίζεται με τα -εξαφανισμένα σήμερα- μέλη του γένους Aptornis, από τη Νέα Ζηλανδία και τις αρτίγονες Ευρυπυγίδες (Eurypyga) από την Κεντρική και Νότια Αμερική. Μάλιστα, πρόσφατες μελέτες δείχνουν ότι οι ευρυπυγίδες είναι οι πιο κοντινοί αρτίγονοι συγγενείς του κάγκου. Όμως, αυτά τα δύο taxa μαζί με την οικογένεια Μεσιτορνιθίδες (Mesitornithidae) δεν «ταιριάζουν» με τα παραδοσιακά Γερανόμορφα αλλά, περισσότερο, με τον προτεινόμενο κλάδο Metaves, ο οποίος περιλαμβάνει επίσης το οασίν, τα περιστέρια, τα γιδοβύζια, τα φλαμίνγκο, κ.α. Η εσωτερική δομή αυτής της ομάδας δεν ήταν καλά διαχωρισμένη βάσει των δεδομένων τους, αν και αργότερα μελέτες επιβεβαίωσαν τη στενή σχέση μεταξύ του κάγκου και των Ευρυπυγιδών.Ως συμπέρασμα, το κάγκου, οι Ευρυπυγίδες και ενδεχομένως, τα εξαφανισμένα Aptornis, φαίνεται να σχηματίζουν μια ξεχωριστή εξελικτική γραμμή από την περίοδο της Γκοντβάνα, ενδεχομένως μία τάξη ή κάτι υψηλότερο ιεραρχικά, αν και οι σχέσεις μεταξύ τους με τις ομάδες που προηγουμένως θεωρούνταν σχετικές, όπως οι Μεσιτορνιθίδες και ο «πυρήνας» των Γερανόμορφων, δεν έχουν ακόμη επιλυθεί. Είναι αξιοσημείωτο, ωστόσο, ότι οι Ευρυπυγίδες και οι Μεσιτορνιθίδες κατέχουν πτίλα κόνεως, ενώ ο «πυρήνας» των Γερανόμορφων, όχι. Το κάγκου, μπορεί να είναι το μόνο σωζόμενο είδος της οικογένειας Ρινοχαιτίδες, ωστόσο ένα μεγαλύτερο είδος, το εξαφανισμένο Rhynochetos orarius, έχει περιγραφεί από απολιθώματα της Ολοκαίνου. Οι μετρήσεις έδωσαν 15%, περίπου, μεγαλύτερο μέγεθος από το Rhynochetos jubatus, χωρίς επικάλυψη στις μετρήσεις -εκτός από εκείνες των πρόσθιων άκρων. Δεδομένου ότι οι περιοχές από τις οποίες τα απολιθώματα έχουν ανακτηθεί είναι όλες πεδινές, και ότι δεν υπάρχουν απολιθώματα του R. jubatus από αυτές, οι επιστήμονες έχουν συναγάγει ότι, τα δύο αυτά είδη καταλαμβάνουν διαφορετικούς οικολογικούς θώκους, με το εξαφανισμένο στις πεδιάδες και το -σημερινό- κάγκου στις ορεινές θέσεις. Το Rhynochetos orarius ανήκει σε εκείνα τα είδη που εξαφανίστηκαν από τη Νέα Καληδονία, μετά την άφιξη του ανθρώπου.Η οικογένεια Rhynochetidae και το γένος Rhynochetos είναι μονοτυπικά taxa, δεν περιλαμβάνουν δηλαδή άλλες επί μέρους κατώτερες, ιεραρχικά, μονάδες. Το κάγκου είναι ενδημικό ευρασιατικό είδος των ορεινών περιοχών της Νέας Καληδονίας και, μάλιστα, περιορίζεται μόνον στο κεντρικό νησί της χώρας, το Γκραντ Τερ (Grand Terre). Δεν υπάρχει καμία απόδειξη ότι κάποτε είχε αποικήσει και τα μικρά γειτονικά νησιά Λουαγιοτέ (Loyauté), αν και απολιθώματα του εξαφανισμένου R. orarius έχουν βρεθεί στις νησίδες Ιλ ντε Πιν (Isles des Pines). Το κάγκου είναι είδος των ορεινών δασικών περιοχών ή και εκείνων που περιλαμβάνουν εκτεταμένους θαμνώνες. Οι πληθυσμοί του απαντούν σε σειρά από διαφορετικούς τύπους δασών εάν υπάρχει επαρκής λεία, από τα υγρά, ορεινά τροπικά δάση -σε μέσα υψόμετρα, αλλά συνήθως από το επίπεδο της θάλασσας έως τα 1.400 μ.- μέχρι τα ξηρότερα δάση των πεδινών περιοχών. Επίσης, είναι σε θέση να διαβιούν και σε κάποιες ξηρές θαμνώδεις εκτάσεις που συνδέονται με τα πυριγενή πετρώματα του νησιού, αν και όχι σε εκείνες όπου δεν υπάρχουν θηράματα. Επίσης, το κάγκου απουσιάζει από τις περιοχές όπου η εκτεταμένη βλάστηση καθιστά δύσκολη την αναζήτηση τροφής, όπως οι βοσκότοποι ή οι περιοχές με υψηλή κάλυψη από πτεριδόφυτα, μπορεί ωστόσο να διασχίζει αυτές τις περιοχές για να φτάσει άλλες περιοχές αναζήτησης τροφής. Το είδος έχει υποστεί πίεση λόγω του κυνηγιού και της θήρευσης από εισαγόμενα, ξενικά προς τη Νέα Καληδονία είδη.Το αρχικό, προ-ανθρώπου δυναμικό του, καθώς και η παλαιότερη γεωγραφική του κατανομή, όπως και ο βαθμός κατά τον οποίο συνυπήρχε με το «αδελφικό» του R. orarius σε πεδινές περιοχές της Νέας Καληδονίας, εξακολουθούν να είναι μη πλήρως κατανοητά και απαιτείται περαιτέρω έρευνα στα καταγεγραμμένα απολιθώματα. Το κάγκου είναι εδαφόβιο πτηνό, περνάει δηλαδή τον περισσότερο χρόνο του μετακινούμενο στην επιφάνεια του εδάφους. Τυπικά είναι ανίκανο προς πτήση (flightless), όχι όμως θεωρητικά, διότι οι πτέρυγές του δεν είναι υποανεπτυγμένες, αντίθετα με τους θωρακικούς του μυς. Τις χρησιμοποιεί σχεδόν αποκλειστικά κατά τις επιδείξεις ερωτοτροπίας, καθώς και όταν τρέχει γρήγορα μέσα στο δάσος, όπου μπορεί να τού χρησιμεύσουν για μικρές, επιτόπιες αερολισθήσεις (glidings), λίγα εκατοστά πάνω από το έδαφος για να διαφεύγει τον κίνδυνο. Το πτέρωμά του είναι ασυνήθιστα όμορφο και φωτεινό για ένα πουλί του δασικού υποορόφου, με έναν γοητευτικό συγκερασμό γκρι, λευκού και απαλού γαλανού χρώματος. Με κλειστές τις πτέρυγες το πουλί φαίνεται γκρίζο, αλλά όταν τις ανοίγει διακρίνονται μαυρόασπρες ζώνες στα πρωτεύοντα ερετικά φτερά. Στο πάνω μέρος του σώματος, τα φτερά και η ουρά είναι ελαφρώς πιο σκούρα από το υπόλοιπο πτέρωμα. Το κάτω μέρος είναι συνήθως υπόλευκο με ανοιχτόχρωμο γκρι κεφάλι, λοφίο και στήθος. Το κοκκινωπό ράμφος είναι μακρύ και ισχυρό. Διαθέτει πτίλα κόνεως, που το βοηθούν να στεγνώνει γρήγορα και παρέχουν μόνωση στο υγρό, τροπικό κλίμα της Νέας Καληδονίας. Το λοφίο του είναι εντυπωσιακό, αλλά δεν το ανοίγει εύκολα, παρά μόνον όταν αντιπαρατίθεται με άλλα μέλη του είδους και είναι ελάχιστα ορατό σε κατάσταση ηρεμίας. Διαθέτει εντυπωσιακούς κόκκινους ταρσούς, μακρείς και ισχυρούς, ώστε να διανύει μεγάλες αποστάσεις με τα πόδια ή και να τρέξει γρήγορα. Έχει μεγάλους οφθαλμούς, τοποθετημένους έτσι ώστε να τού παρέχουν καλή διόφθαλμη όραση, χρήσιμη στην εξεύρεση θηραμάτων μέσα στους σωρούς φύλλων, αλλά και να βλέπει καλύτερα στο σκοτάδι του δάσους. Η ίριδα είναι κόκκινη. Το κυριότερο μορφολογικό του στοιχείο είναι η δομή του ράμφους του, με χαρακτηριστικά κερατινώδη πτερύγια (corn flaps) που καλύπτουν τα ρουθούνια του, υφές που δεν μοιράζεται με οποιοδήποτε άλλο πουλί. Θεωρητικά, τού χρησιμεύουν για να εμποδίζονται τα διάφορα σωματίδια να παρεισφρύουν στο αναπνευστικό του σύστημα, όταν ψάχνει σχολαστικά στο έδαφος κατά τη διάρκεια της σίτισης, ωστόσο η πραγματική τους σημασία παραμένει ακόμη άγνωστη. Επίσης, διαθέτει χαρακτηριστικές μεγάλες σμήριγγες , που τού έδωσαν και τη λατινική ονομασία ρινοχαίτης και τον βοηθούν στην ανίχνευση της τροφής του στο δάσος. Το βάρος του μπορεί να ποικίλλει σημαντικά από άτομο σε άτομο και ανάλογα με την εποχή, ενώ υπάρχει μικρός φυλετικός διμορφισμός, κυρίως στο ποσοστό ραβδώσεων στα πρωτεύοντα ερετικά φτερά του αρσενικού και του θηλυκού.Τα νεαρά άτομα είναι πιο καφετί από τους ενήλικες, με ελαφρές ρίγες στο πτέρωμα. Το ράμφος και οι ταρσοί έχουν χρώμα περισσότερο πορτοκαλί παρά κόκκινο. Αποκτούν το πτέρωμα των ενηλίκων στα 2 με 3 χρόνια τους. (Πηγή: http://www.oiseaux-birds.com/card-kagu.html Αρχειοθετήθηκε 2011-11-24 στο Wayback Machine.) Μοναδικό χαρακτηριστικό του είδους, που αποτελεί γρίφο για τους επιστήμονες, είναι ότι διαθέτει μόνο το 1/3 των ερυθρών αιμοσφαιρίων και -εύλογα- τριπλάσιο ποσοστό αιμοσφαιρίνης σε σχέση με τα άλλα πτηνά. Μήκος σώματος: 53 έως 55 εκατοστά Άνοιγμα πτερύγων: 75 έως 77,5 εκατοστά Μήκος ράμφους: 5,5 έως 6 εκατοστά Βάρος: 700 έως 1100 γραμμάρια Τα κάγκου είναι αποκλειστικά σαρκοφάγα πτηνά, που τρέφονται με ποικιλία ασπόνδυλων και σπονδυλωτών. Δακτυλιοσκώληκες, σαλιγκάρια και σαύρες είναι μεταξύ των πιο σημαντικών ειδών θηραμάτων. Επίσης, συλλαμβάνονται προνύμφες, αράχνες, σαρανταποδαρούσες και έντομα, όπως ακρίδες, ημίπτερα και σκαθάρια. Η πλειοψηφία των θηραμάτων συλλαμβάνεται από τους σωρούς φύλλων ή το έδαφος, κάποια από αυτά να αναζητούνται στη βλάστηση, τους πεσμένους κορμούς και τα βράχια. Μερικές φορές κυνηγούν μικρά σπονδυλόζωα σε ρηχά νερά. Τα κάγκου συνήθως στέκονται ακίνητα στο έδαφος ή σε κάποιο υπερυψωμένο σημείο και περιμένουν ακίνητα το θήραμα. Μπορούν να στέκονται στο ένα πόδι ενώ μετακινούν απαλά τους σωρούς φύλλων με το άλλο, για να αιφνιδιάσουν τη λεία τους. Αφού εντοπίσουν το θήραμα, κινούνται προς αυτό, έτοιμα για επίθεση ή επιτίθενται απ’ ευθείας με αιφνίδιο κτύπημα. Εάν χρειαστεί να σκάψουν για να αποκαλύψουν τη λεία τους, το κάνουν με το ράμφος, ενώ τα πόδια χρησιμοποιούνται μόνον για την απομάκρυνση των φερτών υλικών. Το κάγκου είναι ημερόβιο, έντονα εδαφικό πτηνό, διεκδικώντας όλο το χρόνο περίπου 10-28 εκτάρια (22-62 στρέμματα) χώρου, μέσα στον οποίο μετακινείται. Τα μέλη ενός ζευγαριού παραμένουν μοναχικά κατά την περίοδο μη αναπαραγωγής, και μπορεί να έχουν ξεχωριστές αλλά επικαλυπτόμενες περιοχές αναζήτησης τροφής. Τα κάγκου αρθρώνουν ποικιλία από διαφορετικά καλέσματα, μερικά από τα οποία μοιάζουν με δυνατά «γαβγίσματα». Φωνάζουν συνήθως το πρωί κατά ντουέτα, καθένα από τα οποία διαρκεί γύρω στα 15 λεπτά. Τα θηλυκά φωνάζουν για συντομότερο χρονικό διάστημα, αλλά δυνατότερα από τα αρσενικά. Δείγματα φωνής (εξωτερικός σύνδεσμος) Το ανορθωμένο λοφίο και οι ανοιγμένες πτέρυγες είναι τα συνηθέστερα «όπλα» που χρησιμοποιούνται από τα κάγκου για τη διεκδίκηση του ζωτικού χώρου αναπαραγωγής, ενώ σε κάποιες περιπτώσεις χρησιμοποιούνται για τον εκφοβισμό κάποιου πιθανού θηρευτή. Οι εδαφικές διαφορές μπορεί να καταλήξουν σε αψιμαχίες, αλλά σπάνια οδηγούν σε σοβαρούς τραυματισμούς.Τα κάγκου είναι μονογαμικά πτηνά και, γενικά, σχηματίζουν μακροπρόθεσμα ζευγάρια που διατηρούνται για πολλά χρόνια, ακόμη και για μια ζωή. Μία (1) προσπάθεια φωλιάσματος γίνεται σε κάθε αναπαραγωγική περίοδο αν και, σε περίπτωση αποτυχίας, πραγματοποιείται και δεύτερη. Η αναπαραγωγική περίοδος διαρκεί από τον Ιούνιο μέχρι τον Αύγουστο, αλλά κάποια ζευγάρια φωλιάζουν μέχρι τον Δεκέμβριο. Η φωλιά είναι απλή, αποτελούμενη από ένα σωρό φύλλων, αν και σε ορισμένες περιπτώσεις, το αυγό μπορεί να τοποθετηθεί απευθείας πάνω στο έδαφος. Δεν είναι κρυμμένη αλλά, βρίσκεται συνήθως δίπλα σε ένα δένδρο, κάποιον πεσμένο κορμό ή μέσα στη χαμηλή βλάστηση. Η γέννα αποτελείται από ένα (1) μόνον αβγό, γκρίζο με αραιές κηλίδες, το οποίο ζυγίζει 60-75 γρ. Τα καθήκοντα επώασης αναλαμβάνονται από κοινού. Κάθε εταίρος επωάζει για 24 ώρες, με την αλλαγή «βάρδιας» να πραγματοποιείται κατά το μεσημέρι. Κατά τη διάρκεια της επώασης, το πουλί παραμένει στο αβγό όλη την ώρα, εκτός από νωρίς το πρωί, όταν καλεί το ταίρι του και, περιστασιακά, απομακρύνεται λίγο από τη φωλιά για γρήγορη αναζήτηση τροφής. Η περίοδος επώασης διαρκεί 33-37 ημέρες, που θεωρείται δυσανάλογα μεγάλη για το μέγεθος του αβγού.Ο νεοσσός είναι ημι-φωλεόφιλος και μπορεί να μετακινηθεί από τη φωλιά, ήδη από την 3η ημέρα. Για 6 εβδομάδες σιτίζεται στη φωλιά κατά τη διάρκεια της νύχτας. Από την 8η έως την 10η εβδομάδα, μπορεί να σκαρφαλώνει σε κοντινούς πεσμένους κορμούς, ενώ από την 14η εβδομάδα και μετά, ανεξαρτητοποιείται. Μπορεί να παραμείνει στο έδαφος των γονιών του για πολλά χρόνια μετά την ανάπτυξη του πρώτου φτερώματος, μερικές φορές έως και 6 χρόνια.Οι «παλαιότεροι» νεοσσοί δεν βοηθούν στην επώαση των επόμενων αβγών ή στο μεγάλωμα των νεοσσών αλλά, παρ' όλα αυτά, βοηθούν στη βελτίωση της αναπαραγωγικής επιτυχίας των γονέων. Αυτό πραγματοποιείται με την άμυνα έναντι πιθανών αντιπάλων στη διεκδίκηση του ζωτικού χώρου, στοιχείο που θα πρέπει να αντιμετωπίζεται ως μια μορφή «συνεργασίας» στην αναπαραγωγή. Αποκτούν σεξουαλική ωριμότητα από το 2ο έτος της ζωής τους. Οι πρώτες ανησυχίες για το μέλλον του είδους εκδηλώθηκαν το 1904. Το κάγκου απειλήθηκε και συνεχίζεται να απειλείται από τα εισηγμένα οικιακά ζώα, ξενικά προς τα οικοσυστήματα της Νέας καληδονίας, όπως γάτες, χοίρους και σκυλιά. Επίσης, αιχμαλωτιζόταν για να πωληθεί ως κατοικίδιο στην Ευρώπη. ή ως έκθεμα για τα μουσεία και τους ζωολογικούς κήπους.Στη Νέα Καληδονία δεν υπήρχαν θηλαστικά πριν από την άφιξη των ανθρώπων (με εξαίρεση κάποιες νυχτερίδες, γι’ αυτό πολλά νησιωτικά είδη έχουν επηρεαστεί αρνητικά από εισηγμένα θηλαστικά. Οι αρουραίοι έχουν μεγάλη ευθύνη για την απώλεια των νεοσσών, σε ποσοστό που φθάνει το 55%. Η πρώτη απτή απόδειξη για την αρνητική επίδραση των σκύλων ήρθε όταν, κάποιος πληθυσμός που μελετούσε ερευνητής από τη Νέα Ζηλανδία εξοντώθηκε ολοκληρωτικά στη δεκαετία του 1990, αν και, σχετικές υποψίες είχαν εκφραστεί πριν από αυτό και τα μέτρα ελέγχων είχαν τεθεί σε ισχύ σε ορισμένες περιοχές, από τη δεκαετία του 1980. Ακόμη και τα εισηγμένα ελάφια Cervus timorensis βλάπτουν τα δάση στο τρίγωνο Boulouparis - La Foa – Canala, πολύ σημαντική περιοχή εκτός από το πάρκο Rivière Bleue, και έτσι μπορεί να αποτελέσουν απειλή για το κάγκου. Άλλη απειλή είναι η απώλεια ενδιαιτημάτων, η οποία προκαλείται από την εξόρυξη μεταλλευμάτων και τη δασοκομία. To είδος αναφέρεται ως Κινδυνεύον βάσει του πολύ μικρού, έντονα κατακερματισμένου πληθυσμού του, με πολύ μικρή κατανομή που περιορίζεται στη Νέα Καληδονία, ενώ υποφέρει από συνολική μείωση. Ωστόσο, υπάρχει ελπίδα, διότι πρόσφατη έρευνα δείχνει ότι εξακολουθεί να είναι ευρέως διαδεδομένο και οι πληθυσμοί του σε ορισμένες περιοχές αυξάνονται λόγω της μείωσης από θανάτωση με κυνηγετικά σκυλιά. Εάν στο εγγύς μέλλον οι πληθυσμοί του συνεχίζουν να μη μειώνονται, το είδος μπορεί να ανακαταταχθεί σε μικρότερη κατηγορία απειλής.Οι υψηλότερες πληθυσμιακές πυκνότητες που καταγράφονται είναι στο Parc Provincial Rivière Bleue, όπου ο πληθυσμός έχει αυξηθεί πρόσφατα και εκτιμάται από 300 άτομα το 1998, σε 500 πτηνά το 2007. Αλλού, μια έρευνα καταγραφής κατά την περίοδο 1991-1992, έδωσε 491 ενήλικες, 82% στην επαρχία Sud, και μια άλλη έρευνα που πραγματοποιήθηκε μεταξύ 2003-2006 (αν και δεν είχε σχεδιαστεί ειδικά για την έρευνα του κάγκου) κατέγραψε 357 πτηνά, αλλά τα στοιχεία αυτά μπορεί να έχουν υποεκτιμηθεί.. Ως εκ τούτου, ο πληθυσμός είναι πιθανό να είναι μεγαλύτερος από 850 άτομα. Παλαιότερα πιστευόταν ότι ο ολικός πληθυσμός έξω από το Rivière Bleue μειώνεται, με τους περισσότερους υποπληθυσμούς να είναι ελάχιστοι (<4 πουλιά) και μερικούς να έχουν εξαφανιστεί.. Οι πληθυσμοί φαίνεται τώρα να είναι σταθεροί στην πιο σημαντική περιοχή για το είδος εκτός Rivière Bleue (το δάσος μεταξύ Bourail και Thio) και, ενδεχομένως, στην τοποθεσία-κλειδί, Canala-Boulouparis. Τουλάχιστον το 15% του αναπαραχθέντος πληθυσμού πέθανε στο πάρκο Rivière Bleue κατά τη διάρκεια της περιόδου 2006, ίσως λόγω κάποιας νόσου, υπερτονίζοντας την ευπάθεια του πληθυσμού.Το κάγκου μπορεί να έχει αρκετά μεγάλη διάρκεια ζωής, με κάποια πουλιά σε ζωολογικούς κήπους να υπερβαίνουν τα 20 χρόνια. Το πτηνό περιλαμβάνεται στα προστατευόμενα είδη (CITES Παράρτημα I) Τα σκυλιά ελέγχονται στη βασική θέση Rivière Bleue, ενώ ένας άλλος σημαντικός πληθυσμός προστατεύεται σε το καταφύγιο Reserve Speciale de Faune et de Flore de la Nodela, αλλά χωρίς φύλαξη ή ιδιαίτερο έλεγχο στους σκύλους.. Το πάρκο Grandes Fougères, είναι επίσης ένα σημείο-κλειδί. Η νομοθεσία έχει ως στόχο να μειώσει τη θανάτωση από τα κυνηγετικά σκυλιά, αλλά τυχαίες απώλειες είναι δύσκολο να ελεγχθούν Πολλά άτομα έχουν εκτραφεί με επιτυχία σε αιχμαλωσία από το 1978, και εκ νέου σε προστατευόμενες περιοχές. Αξιολόγηση της γενετικής κατάστασης του πληθυσμού μέσω υπολογισμού στον κατακερματισμό και τη ροή γονιδίων μεταξύ υποπληθυσμών, με μοριακές μεθόδους. Διερεύνηση της διασποράς μεταξύ των απομονωμένων πληθυσμών. Έρευνα σε ελάχιστα γνωστές δασικές περιοχές. Παρακολούθηση των πληθυσμών σε καλύτερα γνωστές περιοχές. Καθορισμός των επιπτώσεων από τη θήρευση που προκαλείται από τους αρουραίους σε διαφορετικές θέσεις, ιδιαίτερα στο βόρειο τμήμα του νησιού. *Εξακρίβωση του, εάν και πόσο επηρεάζουν τους πληθυσμούς τα ελάφια και διερεύνηση των δυνατοτήτων ελέγχου του πληθυσμού των ελαφιών σε ορισμένες σημαντικές θέσεις. Έλεγχος στους πληθυσμούς σκύλων και γατών σε βασικές τοποθεσίες των δασών. *Έναρξη δράσεων διατήρησης στη βόρεια επαρχία για να προστατευθούν οι εκεί τελευταίοι μικροί υποπληθυσμοί. Αύξηση των προγραμμάτων ευαισθητοποίησης του κοινού όσον αφορά στη διατήρηση του είδους και την ενημέρωση των ιδιοκτητών σκύλων. Το κάγκου έπαιζε πολυποίκιλο ρόλο στις ζωές των φυλών Κανάκ (Kanak) της Νέας Καληδονίας. Στις φυλές που βρίσκονται στην περιοχή του Hienghène στο βόρειο τμήμα της νήσου Γκραν Τερ (Grande Terre), το όνομά του δίνεται σε ανθρώπους, το λοφίο του χρησιμοποιείται για να στολίζει το κεφάλι των αρχηγών των φυλών, ενώ οι φωνές του ενσωματώνονται στους πολεμικούς χορούς. Οι Κανάκ στην περιοχή του Houailou το αποκαλούν «φάντασμα του δάσους».Επίσης, χρησίμευσε και ως τροφή, μάλιστα, θεωρήθηκε λιχουδιά από τους ευρωπαίους αποικιοκράτες, ενώ ήταν «της μόδας» να το έχει κάποιος ως κατοικίδιο ζώο. Καμπάνια διεξήχθη μεταξύ 1977-1982 για να καταργηθεί σταδιακά το εμπόριο κατοικίδιων ζώων. Σήμερα, το κάγκου θεωρείται πολύ σημαντικό πτηνό στη Νέα Καληδονία και είναι το ενδημικό «έμβλημα» της χώρας. Η επιβίωσή του θεωρείται εξαιρετικά σημαντική υπόθεση για την οικονομία και την εικόνα του έθνους. i. ^ Για τον τονισμό της λέξης, βλ. Ονοματολογία ii. ^ Στο αντίστοιχο αγγλικό λήμμα Kagu, καταγράφεται λανθασμένη ετυμολογία από το ρίς + chetos «κεράτινος» (!;) που ουδεμία σχέση έχει με την ονομασία του πτηνού Howard and Moore, Checklist of the Birds of the World, 2003. Bertel Bruun, Birds of Britain and Europe, Hamlyn 1980. Bob Scott and Don Forrest, The Birdwatcher’s Key, Frederick Warne & Co, 1979 Christopher Perrins, Birds of Britain and Europe, Collins 1987. Colin Harrison & Alan Greensmith, Birds of the World, Eyewitness Handbooks, London 1993 Colin Harrison, Nests, Eggs and Nestlings Of British and European Birds, Collins, 1988. Dennis Avon and Tony Tilford, Birds of Britain and Europe, a Guide in Photographs, Blandford 1989 Detlef Singer, Field Guide to Birds of Britain and Northern Europe, The Crowood Press, Swindon 1988 Hermann Heinzel, RSR Fitter & John Parslow, Birds of Britain and Europe with North Africa and Middle East, Collins, 1995 Jim Flegg, Field Guide to the Birds of Britain and Europe, New Holland, London 1990 Mary Taylor Gray, The Guide to Colorado Birds, Westcliffe Publishers, 1998 Peter Colston and Philip Burton, Waders of Britain and Europe, Hodder & Stoughton, 1988 Killian Mullarney, Lars Svensson, Dan Zetterström, Peter J. Grant, Τα Πουλιά της Ελλάδας Της Κύπρου και της Ευρώπης, ΕΟΕ, 2007 R. Grimmett, C. Inskipp, T. Inskipp, Birds of Nepal, Helm 2000 Editions Rencontre S. A. Lausanne, 1975, ελληνική έκδοση «Σύνδεσμος Φίλων Βιβλίων Ποιότητας», (Σ.Φ.Β.Π) Γιώργος Σφήκας, Πουλιά και Θηλαστικά της Κρήτης, Ευσταθιάδης, 1989 Γιώργος Σφήκας, Πουλιά και Θηλαστικά της Κύπρου, Ευσταθιάδης, 1991 Πάπυρος Λαρούς, εκδ. 1963 (ΠΛ) Πάπυρος Λαρούς Μπριτάνικα, εκδ. 1996 (ΠΛΜ) Ελευθερουδάκη: Επίτομον Εγκυκλοπαιδικόν Λεξικόν εκδ. Νίκας, 1972 (ΕΕΛ) Ιωάννη Όντρια (I), Πανίδα της Ελλάδας, τόμος Πτηνά. Ιωάννη Όντρια (II), Συστηματική Ζωολογία, τεύχος 3. Ντίνου Απαλοδήμου, Λεξικό των ονομάτων των πουλιών της Ελλάδας, 1988. Σημαντικές Περιοχές για τα Πουλιά της Ελλάδας (ΣΠΕΕ), ΕΟΕ 1994 «Το Κόκκινο Βιβλίο των Απειλουμένων Σπονδυλοζώων της Ελλάδας», Αθήνα 1992 Ιωάννου Χατζημηνά, Επίτομος Φυσιολογία, εκδ. Γρ. Παρισιάνου, Αθήνα 1979 Βασίλη Κλεισούρα, Εργοφυσιολογία, εκδ. Συμμετρία, Αθήνα 1990 Γεωργίου Δ. Μπαμπινιώτη, Λεξικό της Νέας Ελληνικής Γλώσσας, Αθήνα 2002 Linnaeus, Carolus (1758). Systema naturae per regna tria naturae, secundum classes, ordines, genera, species, cum characteribus, differentiis, synonymis, locis. Tomus I. Editio decima, reformata (in Latin). Holmiae (Laurentii Salvii). Balouet, Jean C.; Storrs L. Olson (1989). "Fossil birds from Late Quaternary deposits in New Caledonia". Smithsonian Contributions to Zoology 469: 28–32. doi:10.5479/si.00810282.469. BirdLife International (2013). "Rhynochetos jubatus". IUCN Red List of Threatened Species. Version 2013.2. International Union for Conservation of Nature. Retrieved 26 November 2013. Bregulla, H. L. 1987. Zur Biologie des Kagu, Rhinochetus jubatus. Der Zoologische Garten 57: 349-365. Campbell, A.J. (1904). "The kagu of New Caledonia". Emu 4 (4): 166–168. doi:10.1071/MU904166. Chartendrault, V. Barré, N. 2006. Etude du statut et de la distribution des oiseaux des forêts humides de la province Sud de Nouvelle-Calédonie. Institut agronomique néo-calédonien, Port Laguerre, Nouvelle-Calédonie. Collar, N. J. Butchart, S. H. M. 2013. Conservation breeding and avian diversity: chances and challenges. International Zoo Yearbook. DDRP. 1998. Dépouillement de l'Enquête-Chasse 1994. del Hoyo, J. Elliott, A. & Sargatal, J. (editors). (1996) Handbook of the Birds of the World. Volume 3: Hoatzin to Auks. Lynx Edicions. ISBN 84-87334-20-2 Ekstrom, J. M. M. Jones, J. P. G. Willis, J. Isherwood, I. 2000. The humid forests of New Caledonia: biological research and conservation recommendations for the vertebrate fauna of Grande Terre. CSB Conservation Publications, Cambridge, U.K. Ekstrom, J. Jones, J. Willis, J. Tobias, J. Dutson, G and Barré, N (2002). "New information on the distribution, status and conservation of terrestrial bird species in Grande Terre, New Caledonia". Emu 102 (2): 197. doi:10.1071/MU01004. Fain, Matthew G. & Houde, Peter (2004). "Parallel Radiations in the Primary Clades of Birds". Evolution 58 (11): 2558–73. doi:10.1554/04-235. PMID 15612298. Gula, R., Theuerkauf, J., Rouys, S. and Legault, A. 2010. An audio/video surveillance system for wildlife. European Journal of Wildlife Research 56: 803-807. Hackett, S.J. et al. (2008) A Phylogenomic Study of Birds Reveals Their Evolutionary History. Science, 320(5884):1763–1768. Hunt, G. 1996. Environmental variables associated with population patterns of the Kagu Rhynochetos jubatus of New Caledonia. Ibis 138: 778-785. Hunt, G. 1997. Ecology and conservation of the Kagu Rhynochetos jubatus of New Caledonia. Thesis. Ph.D., Massey University, Palmerston North. Hunt, G.R., Hay, R. and Veltman, C.J. (1996). "Multiple kagu Rhynochetos jubatus deaths caused by dog attacks at a high altitude study site on Pic Ningua, New Caledonia". Bird Conservation International 6 (4): 295–306. doi:10.1017/S0959270900001775. IUCN. 2013. IUCN Red List of Threatened Species (ver. 2013.2). Available at: http://www.iucnredlist.org. (Accessed: August 2014). Jobling, James A. (1991). A Dictionary of Scientific Bird Names. Oxford: Oxford University Press. p. 119. ISBN 0-19-854634-3. Létocart, Y. 1991. Mise en evidence par biotelemetrie de l'habitat utilise, du comportement territorial et social, et de la reproduction chez le cagou huppe (Rhynochetos jubatus) dans le Parc de la Rivière Bleue. Létocart, Y.; Salas, M. 1997. Spatial organisation and breeding of Kagu Rhynochetos jubatus in Rivière Bleue Park, New Caledonia. Emu 97: 97-107. O'Neill, Thomas (2000) "New Caledonia: Francs's Untamed Pacific Outpost" National Geographic 197(5): pp. 54–75, page 74 Oxford English Dictionary. Oxford University Press. Retrieved 11 January 2011. Salas, Michel; Yves Letocart (1997). "Spatial Organisation and Breeding of Kagu Rhynochetos jubatus in Rivière Bleue Park, New Caledonia". Emu 97 (2): 97–107. doi:10.1071/MU97013. Steadman, David (2006). Extinction and Biogeography in Tropical Pacific Birds. Chicago: University of Chicago Press. p. 158. ISBN 978-0-226-77142-7. Stoeckle, B.C., Theuerkauf, J., Rouys, S., Gula, R., Lorenzo, A., Lambert, Ch., Kaeser, T. and Kuehn, R. 2012. Identification of polymorphic microsatellite loci for the endangered Kagu (Rhynochetos jubatus) by high-throughput sequencing. Journal of Ornithology 153: 249–253. Theuerkauf, J.; Rouys, S.; Mériot, J. M.; Gula, R. 2009. Group territoriality as a form of cooperative breeding in the flightless Kagu (Rhynochetos jubatus) of New Caledonia. The Auk 126(2): 371-375. Tolme, P (2003). "Gray Ghosts of the Cloud Forest". National Wildlife 41 (6) Warner, Willard (1948). "The Present Status of the Kagu, Rhynochetos jubatus, on New Caledonia". Auk 65 (2): 287–288. doi:10.2307/4080305.
|
To Κάγκου είναι πτηνό της οικογενείας των Ρινοχαιτιδών που απαντά αποκλειστικά στη Νέα Καληδονία. Η επιστημονική ονομασία του είδους είναι Rhynochetos jubatus και δεν περιλαμβάνει υποείδη (μονοτυπικό).Το κάγκου είναι το εθνικό πτηνό της Νέας Καληδονίας, στα ορεινά δάση της οποίας ζει ως ενδημικό. Αποτελεί μεγάλο ταξινομικό πρόβλημα για τους ερευνητές, ως ο μοναδικός -αρτίγονος- αντιπρόσωπος του γένους και της οικογενείας του. Έχει κάποια πολύ ιδιαίτερα χαρακτηριστικά και απειλήθηκε στο πρόσφατο παρελθόν με εξαφάνιση, όπως έγινε με το συγγενικό του πεδινό είδος (βλ. Συστηματική ταξινομική). Σήμερα προστατεύεται αυστηρά, αλλά ο κίνδυνος να βρεθεί ξανά στα πρόθυρα της εξαφάνισης δεν έχει εκλείψει, διότι θεωρείται εξαιρετικά ευάλωτο στα εισηγμένα ζώα-θηρευτές της πατρίδας του.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9A%CE%AC%CE%B3%CE%BA%CE%BF%CF%85
|
Λυκούργος Σακελλάρης
|
Γεννήθηκε στη Σούρπη της Μαγνησίας, το 1947. Σπούδασε πολιτικός μηχανικός στο ΑΠΘ και υπήρξε ιδρυτικό μέλος του ΠΑΣΟΚ το 1974 και έλαβε μέρος στην πρώτη ομάδα πρωτοβουλίας του κινήματος, τον Σεπτέμβριο του 1974. Διατέλεσε γραμματέας της Νομαρχιακής Επιτροπής του Κινήματος στους νομούς Ιωαννίνων (στην Τ.Ο.) από το 1975 έως το 1976 και Μαγνησίας από το 1980 έως το 1982.Διορίστηκε Νομάρχης Θεσσαλονίκης τον Μάρτιο του 1982 και υπηρέτησε στη συμπρωτεύουσα έως το 1985.Από το 1985 έως το 1987 ήταν γενικός γραμματέας του υπουργείου Εσωτερικών.Το 1997 ήταν πρόεδρος της Ελληνικής Βιομηχανίας Οχημάτων (ΕΛΒΟ).Πέθανε σε ηλικία 71 ετών από καρκίνο στις 16 Ιουνίου 2018 στη Θεσσαλονίκη και κηδεύτηκε την επομένη στην Καλαμαριά. Ήταν παντρεμένος με 2 παιδιά, το Δημήτρη, που είναι οφθαλμίατρος, και τη Νίκη, που είναι δασκάλα.
|
Ο Λυκούργος Σακελλάρης (1947-2018), του Δημητρίου, ήταν Έλληνας πολιτικός, ιδρυτικό μέλος του ΠΑΣΟΚ. Υπηρέτησε μεταξύ άλλων ως Νομάρχης Θεσσαλονίκης από το 1982 έως το 1985.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9B%CF%85%CE%BA%CE%BF%CF%8D%CF%81%CE%B3%CE%BF%CF%82_%CE%A3%CE%B1%CE%BA%CE%B5%CE%BB%CE%BB%CE%AC%CF%81%CE%B7%CF%82
|
Κριστίνο Νικολαΐδης
|
Διαδέχθηκε τον στρατηγό Λεοπόλντο Φορτουνάτο Γκαλτιέρι το 1982 στην αρχηγία του αργεντινού στρατεύματος μετά την παράδοση των στρατευμάτων του τελευταίου στους Βρετανούς στον Πόλεμο των Μαλβίνων νήσων (Φώκλαντς). Μετά από διαβουλεύσεις δύο εβδομάδων στο εσωτερικό του στρατού της Αργεντινής ανατέθηκε η αρχηγία στο στρατηγό Κριστίνο Νικολαϊδης ο οποίος και ανέλαβε. Ο Νικολαϊδης ήταν ο τέταρτος κατά σειρά αρχηγός του στρατού κατά την διάρκεια της κυβέρνησης της Αργεντινής από την στρατιωτική επιτροπή (junta militar), η οποία ανέλαβε την εξουσία στην χώρα το 1976 και στην οποία μετείχαν και τα τρία σώματα με τους αρχηγούς τους με επικεφαλής στην ιεραρχία πάντα τον αρχηγό του στρατού. Οι κατά σειρά στρατηγοί και ταυτόχρονα πρόεδροι της Αργεντινής ήταν: 1976-80 Χόρχε Ραφαέλ Βιδέλα Ρεδόντο, 1980-81 Ρομπέρτο Εδουάρδο Βιόλα Πρεβεδίνι, 1981-82 Λεοπόλντο Φορτουνάτο Γκαλτιέρι Καστέλι και 1982-83 Κριστίνο Νικολαϊδης (αρχηγός Στρατού), Ρεινάλντο Μπενίτο Μπινιόνε, Πρόεδρος της χώρας. Ήταν η μοναδική φορά κατά την διάρκεια της κυβέρνησης της Αργεντινής σπό την στρατιωτική επιτροπή όπου ο αρχηγός του Στρατού δεν θα ήταν και ταυτοχρόνως και Πρόεδρος της χώρας. Αλλοι δύο ακόμη Πρόεδροι υπήρξαν που δεν κατείχαν το αξίωμα του αρχηγού του στρατού. Ο Υποστράτηγος Οράσιο Τομάς Λιέντο άσκησε καθήκοντα Προέδρου για λίγες μέρες όταν ο Πρόεδρος Στρατηγός Ρομπέρτο Εδουάρδο Βιόλα Πρεβεδίνι αρρώστησε και απεσύρθη. Και ο Υποστράτηγος Αλφρέδο Οσκαρ Σαίντ Ζαίν άσκησε καθήκοντα Προέδρου για λίγες μέρες μετά την παραίτηση στις 17 Ιουνίου 1982 του Προέδρου Στρατηγού Λεοπόλντο Φορτουνάτο Γκαλτιέρι Καστέλι μετά την αρνητική κατάληξη της στρατιωτικής επιχείρησης καταλήψεως των Μαλβινών νήσων-Φώκλαντς. Ο Νικολαϊδης διαφώνησε με τα άλλα δύο μέλη της στρατιωτικής επιτροπής, τον αρχηγό του Ναυτικού και της πολεμικής αεροπορίας σχετικά με την απόφασή του να ανατεθεί η Προεδρία της χώρας στον Ρεϊνάλντο Μπενίτο Μπινιόνε. Το αποτέλεσμα αυτής της διαφωνίας ήταν να μην παραστούν στην ορκωμοσία του Στρατηγού Ρεινάλντο Μπενίτο Μπινιόνε ο αρχηγός του Ναυτικού και ο αρχηγός της πολεμικής αεροπορίας. Η ορκωμοσία του Ρεινάλντο Μπενίτο Μπινιόνε ως Προέδρου της χώρας έγινε από τον Στρατηγό Κριστίνο Νικολαϊδης, ο οποίος εκπροσώπησε ως επικεφαλής της Στρατιωτικής Επιτροπής τους άλλους δύο αρχηγούς, του Ναυτικού και της πολεμικής Αεροπορίας. Η αρνητική έκβαση της στρατιωτικής επιχείρησης για την κατάληψη των Μαλβινών νήσων (Νήσοι Φώκλαντ) με επικεφαλής τον στρατηγό Λεοπόλντο Φορτουνάτο Γκαλτιέρι αποτέλεσε καταλυτικό γεγονός το οποίο ουσιαστικά οδήγησε την στρατιωτική επιτροπή στην απόφαση πως η διαδικασία της εθνικής αναδιοργάνωσης, η οποία αποτελούσε από το 1976 βασική πολιτική της, έπρεπε να περάσει στα χέρια των πολιτικών λόγω της μεγάλης κοινωνικής αναταραχής που είχε προκληθεί στην χώρα. Ο στρατηγός Κριστίνο Νικολαϊδης διαφώνησε με τα άλλα δύο μέλη της στρατιωτικής επιτροπής τα οποία μάλλον ήθελαν να μεταβιβαστεί η εξουσία απευθείας στους πολιτικούς. Η διαφωνία ήταν ότι ίσως υπήρχε ο κίνδυνος πως με την απευθείας μετάβαση της εξουσίας στους πολιτικούς να μετείχαν και μη νόμιμες πολιτικές δυνάμεις. Για αυτόν τον λόγο ο Στρατηγός Κριστίνο Νικολαϊδης αποφάσισε ότι την διαδικασία αυτή έπρεπε να αναλάβει ένα έμπιστο πρόσωπο κύρους το οποίο ήταν ο Στρατηγός Ρεινάλντο Μπενίτο Μπινιόνε. Εκείνος, μετά από διαβουλεύσεις με τα 14 νόμιμα κόμματα της Αργεντινής μεταβίβασε την εξουσία στον εκλεγέντα τελικά πρόεδρο Ραούλ Αλφονσίν. Αξίζει να σημειωθεί ότι και οι δύο στρατηγοί Νικολαϊδης και Μπινιόνε εξαιρέθηκαν από δικαστικές διώξεις της πολιτικής κυβέρνησης τις οποίες έκανε κατά των άλλων επιφανών μελών της στρατιωτικής επιτροπής η οποία κυβέρνησε την χώρα από το 1976. Αυτό κατά παράδοξο τρόπο έγινε μετά 20 και πλέον χρόνια. Και στους δύο στρατηγούς επεβλήθησαν πολυετείς ποινές. Στον Κριστίνο Νικολαϊδης επεβλήθη ποινή 25 ετών σε κατ οίκον περιορισμό την οποία εξέτησε μέχρι τον θάνατό του το 2011. Στον στρατηγό Μπινιόνε επεβλήθη ποινή φυλακίσεως 25 ετών. Οι κατηγορίες κατά των δύο στρατηγών αφορούσαν την διάρκεια της διακυβέρνησης της χώρας από την στρατιωτική επιτροπή της οποίας ήταν και οι πλέον σκληροπυρηνικοί υποστηρικτές, ειδικά ο στρατηγός Νικολαϊδης ο οποίος δεν εμπιστευόταν καθόλου τους πολιτικούς και τους θεωρούσε επικίνδυνους για την χώρα σύμφωνα με τις συνθήκες εκείνης της εποχής. Αποφοίτησε με τον βαθμό του Υπολοχαγού από την Σχολή Μηχανικού το 1947. Κατόπιν πήρε το βαθμό του Λοχαγού και υπηρέτησε σε διάφορες θέσεις στον Αργεντινό Στρατό. Το 1970 έγινε Συνταγματάρχης και το 1975 τοποθετήθηκε Διοικητής της Σχολής Πολέμου. Τον ίδιο χρόνο ορίστηκε με τον βαθμό του Συνταγματάρχη διοικητής της 7ης Ταξιαρχίας Πεζικού. Κατά την διάρκεια της Προεδρίας της Μαρίας Εστέλας Μαρτίνες ντε Περόν προήχθηκε σε Ταξίαρχο και ορίστηκε διοικητής της 601 Υπηρεσίας Πληροφοριών και σαν Ταξίαρχος διεύθυνε το Στρατιωτικό Ινστιτούτο Campo de mayo. Στις 18 Ιουνίου 1982 έγινε Αρχηγός Στρατού.
|
Ο Κριστίνο Νικολαϊδης (Κόρδοβα, Αργεντινή, 2 Ιανουαρίου 1925 – 22 Ιανουαρίου 2011) υπήρξε Αργεντινός στρατηγός ελληνικής καταγωγής (με ρίζες από τη Χάλκη των Δωδεκανήσων) και μέλος της Στρατιωτικής Δικτατορίας του 1982-83.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9A%CF%81%CE%B9%CF%83%CF%84%CE%AF%CE%BD%CE%BF_%CE%9D%CE%B9%CE%BA%CE%BF%CE%BB%CE%B1%CE%90%CE%B4%CE%B7%CF%82
|
483 Σεππίνα
|
Η μέση διάμετρος της Σεππίνας εκτιμάται σε 69,6 χιλιόμετρα (από δεδομένα του IRAS), ενώ η μάζα της σε 353 τρισεκατομμύρια τόνους για μέση πυκνότητα 2 gr/cm³. Ο φασματικός τύπος της είναι S (λιθώδης), ενώ το άλβεδό της είναι 0,162 (από δεδομένα του IRAS). Η Σεππίνα περιστρέφεται γύρω από τον εαυτό της μία φορά κάθε 12 ώρες και 44 λεπτά. Η μέση θερμοκρασία στην επιφάνειά της εκτιμάται σε 125 περίπου βαθμούς Κελσίου κάτω από το μηδέν. Τροχιά από το JPL (Java) / Εφημερίδα
|
Η Σεππίνα (Seppina) είναι αρκετά μεγάλος αστεροειδής στα εξωτερικά όρια της Κύριας Ζώνης Αστεροειδών, με απόλυτο μέγεθος (όπως ορίζεται για το Ηλιακό Σύστημα) 8,33. Ανακαλύφθηκε το 1902 από τον Γερμανό αστρονόμο Μαξ Βολφ, που παρατηρούσε από τη Χαϊδελβέργη.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/483_%CE%A3%CE%B5%CF%80%CF%80%CE%AF%CE%BD%CE%B1
|
Α΄ Εθνική Κατηγορία υδατοσφαίρισης ανδρών 1978
|
Ο Ολυμπιακός κέρδισε στον πρώτο γύρο τον Εθνικό με 5–4. Στην τελευταία αγωνιστική του δεύτερου γύρου ο Εθνικός θα κερδίσει με 6–5 ενώ θα κερδίσει και το μπαράζ με 5–2. Ο Ν.Ο. Πατρών έδωσε αγώνα μπαράζ με τον Ν.Α.Ο. Κέρκυρας (ομάδα δεύτερης κατηγορίας) και επικράτησε με 9–6. Ο Εθνικός προηγήθηκε στο ημίχρονο με 2–1 ενώ στην αρχή του τελευταίου πενταλέπτου, ο Ολυμπιακός είχε ισοφαρίσει με τον Μπεριστιάνο, προτού απαντήσει ο Εθνικός με τρία τέρματα. Εφημερίδα «Τα Νέα» 2/10/1978
|
Το πρωτάθλημα Ελλάδας υδατοσφαίρισης ανδρών 1978 ήταν το δεύτερο πρωτάθλημα Α' Εθνικής κατηγορίας. Ολοκληρώθηκε στη 1 Οκτωβρίου 1978 με τον αγώνα μπαράζ μεταξύ Ολυμπιακού και Εθνικού. Πρωταθλητής αναδείχθηκε ο Εθνικός. Παλαιό Φάληρο και Π.Α.Ο.Κ. υποβιβάστηκαν στην δεύτερη κατηγορία. Συμμετείχαν 8 ομάδες που αγωνίστηκαν μεταξύ τους σε δύο γύρους.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%91%CE%84_%CE%95%CE%B8%CE%BD%CE%B9%CE%BA%CE%AE_%CE%9A%CE%B1%CF%84%CE%B7%CE%B3%CE%BF%CF%81%CE%AF%CE%B1_%CF%85%CE%B4%CE%B1%CF%84%CE%BF%CF%83%CF%86%CE%B1%CE%AF%CF%81%CE%B9%CF%83%CE%B7%CF%82_%CE%B1%CE%BD%CE%B4%CF%81%CF%8E%CE%BD_1978
|
Γύμνια στη μάχη
|
Το Ιστορίαι του Πολύβιου περιγράφουν πώς οι Γαισάτιοι, που προσλήφθηκαν από άλλους κελτικούς λαούς, τους Βόιους και τους Ίνσουβρους, ως μισθοφόροι για να πολεμήσουν τους Ρωμαίους, στάθηκαν γυμνοί επικεφαλής του στρατού τους στη Μάχη του Τελαμόνα το 225 π.Χ. Οι Βόιοι και οι Ίνσουβροι σε αυτήν ακριβώς τη μάχη περιγράφονται να πολεμούν ξυπόλητοι, κρατώντας μόνο το παντελόνι, τα παπούτσια και τους μανδύες τους.Ο Διόδωρος Σικελιώτης ανέφερε και άλλες περιπτώσεις τέτοιας μάχης: «Μερικοί χρησιμοποιούν σιδερένιο θώρακα στη μάχη, ενώ άλλοι πολεμούν γυμνοί, εμπιστευόμενοι μόνο στην προστασία που δίνει η φύση».Ο Τίτος Λίβιος διηγείται πώς οι Τολιστοβόγιοι της Γαλατίας πολέμησαν γυμνοί, περήφανοι για το χυμένο αίμα τους και ακόμη και για τις πληγές που έλαβαν οι ίδιοι.Στη Μάχη των Καννών, ο Αννίβας χρησιμοποίησε μάζες από Ίνσουβρους και Βόιους πολεμιστές. Ο Πολύβιος τους περιγράφει ότι πολεμούσαν γυμνοί, οπλισμένοι μόνο με τις οβάλ ασπίδες και τα μακριά ξίφη τους, αν και ο Λίβιος τους περιγράφει μόνο γυμνούς από τη μέση και πάνω. Σε ορισμένες πολεμικές τέχνες που έχουν σχεδιαστεί για χρήση για στρατιωτικούς αγώνες, εξακολουθεί να εμφανίζεται πλήρης ή μερική γύμνια. Το παραδοσιακό στυλ ντόνγκα της μάχης με ραβδιά που ασκείται από τους νεαρούς πολεμιστές, που τώρα φέρουν πυροβόλα όπλα, της φυλής Σούρμα στην Κοιλάδα του Όμο του Νοτίου Σουδάν και της δυτικής Αιθιοπίας, ασκείται συχνά σε πλήρης γύμνια. Ο σοβαρός τραυματισμός δεν είναι ασυνήθιστος και οι πληγές που προκύπτουν κατά τη διάρκεια της μάχης με ραβδιά είναι περιστασιακά θανατηφόρες.Στον Πόλεμο του Βιετνάμ, οι Βιετκόνγκ σκαπανείς γλιστρούσαν γυμνοί ή σχεδόν γυμνοί μέσα από συρματοπλέγματα.Στη σύγχρονη Λιβερία, οι στρατιώτες υπό τις οδηγίες του «Στρατηγού Γυμνός Πισινός» Τζόσουα Μπλάχι πολέμησαν γυμνοί για να τρομοκρατήσουν τους αντιπάλους τους. Στέφεν Άλεν (2001). Celtic Warrior: 300 BC-AD 100. Osprey Publishing. ISBN 978-1-84176-143-5. Πίτερ Μασλόφσκι· Ντον Γουίνσλοου (2004). Looking for a Hero: Staff Sergeant Joe Ronnie Hooper and the Vietnam War. U of Nebraska Press. σελ. 367. ISBN 0-8032-3244-6. Τόνι Τέιτ (2004). Liberia, how to Fight, how to Kill: Child Soldiers in Liberia. Human Rights Watch. GGKEY:BSU0ZLGQ89F.
|
Η πρακτική της συμμετοχής σε μάχη χωρίς τη χρήση ενδυμάτων και πανοπλιών έχει τεκμηριωθεί σε πολλές περιπτώσεις στην ιστορία. Η καλλιτεχνική παράδοση της ηρωικής γύμνιας καθιερώθηκε στην αρχαία ελληνική τέχνη από την Αρχαϊκή περίοδο.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%93%CF%8D%CE%BC%CE%BD%CE%B9%CE%B1_%CF%83%CF%84%CE%B7_%CE%BC%CE%AC%CF%87%CE%B7
|
Ενωμένη Ρωσία
|
Το κόμμα ιδρύθηκε τον Απρίλιο του 2001, ως μια συγχώνευση του κόμματος "RODINA" υπό την ηγεσία του δήμαρχου της Μόσχας, Γιούρι Λουζκόφ και του κόμματος "Ενωτικό Κόμμα της Ρωσίας" υπό την ηγεσία του Προέδρου του Υπουργείου Εκτάκτων Ανάγκων, Σεργκέι Σοϊγκού. Το κόμμα έγινε πιο δημοφιλές όταν ηγέτης του κόμματος, στις 15 Απριλίου του 2008, έγινε ο Βλαντίμιρ Πούτιν. Πολλοί από τους υπουργούς στις κυβερνήσεις του Βλαντίμιρ Πούτιν και Ντμίτρι Μεντβέντεφ είναι μέλη του κόμματος. Ο Πρόεδρος της Κρατικής Δούμας και πρώην Υπουργός Εσωτερικών, Μπορίς Γκριζλόφ έγινε αρχηγός του κόμματος τον Νοέμβριο του 2002. Το 2005, το κόμμα υπέγραψε συμφωνία συνεργασίας με το ουκρανικό κόμμα "Κόμμα των Περιφερειών". Έως τον Απρίλιο του 2008, το κόμμα είχε 1,98 εκατομμύρια μέλη. Μέχρι τις εγγραφές του κόμματος που έγινε στις 20 Σεπτεμβρίου του 2005, το κόμμα είχε 2.600 τοπικά γραφεία (στη Μόσχα) και 29.856 γραφεία σε όλη τη Ρωσική Ομοσπονδία. Το Γενικό Συμβούλιο του κόμματος διαθέτει 152 μέλη, είναι η κύρια πλατφόρμα για συγκεντρώσεις και συζητήσεις του κόμματος με θέματα κοινωνικά ή πολιτικά προβλήματα. Το Προεδρείο του Γενικού Συμβουλίου, με επικεφαλής τον Γραμματέα του κόμματος αποτελείται από 23 μέλη και καθορίζει την πολιτική του κόμματος Το Ανώτατο Συμβούλιο του κόμματος, με τον επικεφαλής του Ανώτατου Συμβουλίου του κόμματος καθορίζει τη στρατηγική και την ανάπτυξη του κόμματος. Το κόμμα έχει γραφεία και στο Ισραήλ, μετά από συμφωνία με το τοπικό κόμμα "Καντίμα". Σύμφωνα με την προγραμματική του διακήρυξη «Ο δρόμος για την επιτυχία του έθνους» που κυκλοφόρησε το 2003, το κόμμα φιλοδοξεί να ενώσει τις υπεύθυνες πολιτικές φωνές της χώρας, προκειμένου να ελαχιστοποιήσει τις διαφορές μεταξύ πλουσίων και φτωχών, νέων και γέρων, δημόσιου και ιδιωτικού τομέα. Πρεσβεύει την οικονομία της ελεύθερης αγοράς που θα συντονίζεται με κρατικές ρυθμίσεις προσδοκώντας περαιτέρω οικονομική ανάπτυξη. Το κόμμα τοποθετείται στο κέντρο του πολιτικού φάσματος καταδικάζοντας τόσο τις δεξιές όσο και τις αριστερές ιδεολογίες, προς όφελος μιας πολιτικής που θα συνενώσει όσο το δυνατόν περισσότερους πολίτες. Στις βουλευτικές εκλογές του 2002, το κόμμα κέρδισε το 37,24% των ψήφων. Στις προεδρικές εκλογές του 2004, το κόμμα έθεσε σε υποψηφιότητα για την προεδρεία της χώρας, τον Βλαντίμιρ Πούτιν και κέρδισε. Από τον Ιανουάριο του 2005, το κόμμα έλεγχε 305 από τις 450 έδρες της Κρατικής Δούμας. Μετά τις βουλευτικές εκλογές τον Δεκέμβριο του 2007, το κόμμα κατηγορήθηκε για παραβιάσεις απαγορευμένες από το Ρωσικό Σύνταγμα. Όμως οι Ρωσικές Αρχές, απέρριψαν τις κατηγορίες λέγοντας ότι ήταν "συναισθηματικές" και δεν είχαν βάση σε πραγματικά γεγονότα. Το κόμμα, στις εκλογές αυτές είχε κερδίσει το 56,87% των ψήφων και θα είχε το δικαίωμα να αλλάζει όλους τους νόμους που θα κρίνει αναγκαίο, εκτός από αυτούς στους οποίους έχουν βάλει βέτο ο Πρόεδρος της Ρωσικής Ομοσπονδίας ή το Ομοσπονδιακό Συμβούλιο. Σήμερα το κόμμα εκλέγει 315 από τις 450 έδρες της Ρωσικής Δούμας. Στις προεδρικές εκλογές του 2008, το κόμμα έθεσε την υποψηφιότητα για την προεδρία της χώρας, τον Ντμίτρι Μεντβέντεφ και όπως και το 2004, το κόμμα κέρδισε. Στις βουλευτικές εκλογές που έγιναν στις 11 Οκτωβρίου του 2009, το κόμμα κέρδισε την πλειοψηφία σε όλες τις περιφέρειες της Ρωσίας. Μετά από αυτό κατηγορήθηκε για εκφοβισμό των ψηφοφόρων και τα αποτελέσματα των εκλογών ακυρώθηκαν. Σε δημοσκοπήσεις του Οκτωβρίου του 2009, το κόμμα κατείχε το 59% των ψήφων. Αναφορικά: Περιφερειακές Εκλογές 2006=61,68% Περιφερειακές Εκλογές 2010=65,54% Περιφερειακές Εκλογές 2015=75,89% Επίσημος ιστότοπος
|
Η Ενωμένη Ρωσία ή και Ενιαία Ρωσία (ρωσικά: Единая Россия), είναι ρωσικό πολιτικό κόμμα, το κυρίαρχο τα τελευταία χρόνια. Χαρακτηρίζεται ως ένα πολυσυλλεκτικό κόμμα που εφαρμόζει πολιτικές κρατισμού και κορπορατισμού. Ιδρύθηκε τον Δεκέμβρη του 2001, και σημερινός πρόεδρός του είναι ο Ντμίτρι Μεντβέντεφ. Μετά τις τελευταίες βουλευτικές εκλογές του 2021, κατέχει 325 από τις 450 έδρες της Κρατικής Δούμα, (72.22%). Την κυρίαρχη θέση του, στην πολιτική σκηνή της Ρωσίας διατηρεί από το 2007. Πολλοί αναλυτές, θεωρούν ότι έχει αναπτύξει την κυρία κοινωνική πολιτική στη σημερινή Ρωσία, τον "ρωσικό συντηρητισμό".Είναι ο κύριος υποστηρικτής των πολιτικών του Βλαντίμιρ Πούτιν, ο οποίος χρημάτισε για ένα διάστημα - την περίοδο της Προεδρίας του Ντμίτρι Μεντβέντεφ - αρχηγός του, παρόλο που δεν ήταν και εξακολουθεί να μην είναι επίσημα, μέλος του. Ωστόσο θεωρείται ως ο de facto ηγέτης του κόμματος.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%95%CE%BD%CF%89%CE%BC%CE%AD%CE%BD%CE%B7_%CE%A1%CF%89%CF%83%CE%AF%CE%B1
|
Χρήστος Τσιάμης
|
Πολύτροπο, Πάτρα 1979 Κήπος με ρίζες και φεγγάρι, εκδόσεις Καστανιώτη, Αθήνα 1996, ISBN 960-03-1664-3 Το αυτοκίνητο της αγάπης, εκδόσεις Καστανιώτη, Αθήνα 2000, ISBN 960-03-2886-2 Ποιητές της Πάτρας στις γλώσσες της Ευρώπης , συλλογικό, εκδόσεις Πολύεδρο, Πάτρα 2006 Μακρινός περίπατος στην Πάτρα, εκδόσεις Μελάνι, 2008, ISBN 960-6781-07-0 Λώρενς Φερλινγκέτι, Αυτά είναι τα ποτάμια μου, εκδόσεις Καστανιώτη, Αθήνα 1995, ISBN 9600313873 Το Βήμα , κριτική για το βιβλίο Κήπος με ρίζες και φεγγάρι Ποίημα του Χρήστου Τσιάμη Εφημερίδα Η Ημέρα, φύλλο 6 Φεβρουαρίου 2008.
|
Ο Χρήστος Τσιάμης είναι σύγχρονος Έλληνας ποιητής. Γεννήθηκε και έζησε τα παιδικά του χρόνια στην Πάτρα. Σπούδασε χημικός μηχανικός στα πανεπιστήμια City College New York και Columbia της Νέας Υόρκης και στο τέλος των σπουδών του εγκαταστάθηκε στις ΗΠΑ. Ποιήματά του έχουν δημοσιευτεί σε πολλά περιοδικά της Ελλάδας και της Αμερικής. Δημοσιεύτηκαν για πρώτη φορά το 1967.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A7%CF%81%CE%AE%CF%83%CF%84%CE%BF%CF%82_%CE%A4%CF%83%CE%B9%CE%AC%CE%BC%CE%B7%CF%82
|
Αιγιθαλίδες
|
Οι αιγιθαλίδες είναι περισσότερο πουλιά του δάσους. Τα περισσότερα από τα είδη του γένους αιγίθαλος προτιμούν τα δάση φυλλοβόλων ή μεικτά δάση φυλλοβόλων, ενώ το είδος Aegithalos exilis της Ινδονησίας συναντάται κυρίως σε ορεινά δάση κωνοφόρων. Γενικώς όμως συναντώνται σε ευρύ φάσμα ενδιαιτημάτων, ακόμα και σε θαμνώδεις στέπες και άλλους ξηρούς θαμνότοπους. Τα περισσότερα είδη της οικογένειας ζουν σε ορεινά οικοσυστήματα στα Ιμαλάια και στις γύρω περιοχές. Μόνο το είδος Psaltriparus minimus ζει εκτός της Ευρασίας, όντας ιθαγενές της δυτικής Βόρειας Αμερικής. Ο Aegithalos caudatus έχει την ευρύτερη κατανομή από όλα τα είδη της οικογένειας, συναντώμενο από τη Μεγάλη Βρετανία μέχρι την Ιαπωνία. Από την άλλη, δύο είδη έχουν πολύ μικρές κατανομές: ο Aegithalos sharpei, που περιορίζεται σε δύο μόνο βουνά της Βιρμανίας, και το προαναφερθέν Aegithalos exilis, που είναι και το μικρότερο σε μέγεθος από όλα τα στρουθιόμορφα πτηνά και περιορίζεται στα βουνά της δυτικής Ιάβας. Οι αιγιθαλίδες δεν είναι αποδημητικά πτηνά, παρά το ότι ο Aegithalos caudatus είναι γνωστό ότι διαχέεται πέρα από τα βόρεια όρια της κατανομής του το καλοκαίρι (ιδίως στη Σιβηρία). Επίσης πολλά ορεινά είδη μετακινούνται σε μικρότερα υψόμετρα τον χειμώνα. Οι αιγιθαλίδες είναι μικρά πτηνά, με μήκος 9 έως 14 εκατοστά μαζί με τη σχετικώς μακριά ουρά. Ζυγίζουνhing just 4,5 to 9 g (0,16–0,32 oz). Their plumage is typically dull grey or brown, although some species have white markings and the long-tailed tit has some pinkish colour. In contrast to the rest of the family the two Leptopoecile tit-warblers are quite brightly coloured, having violet and blue plumage. The crested tit-warbler is the only member of the family to have a crest. The bills in this family are tiny, short and conical in shape. The wings are short and rounded and the legs are relatively long. Τα πουλιά αυτά ζουν σε ομάδες που έχουν από 4 έως και πάνω από 50 μέλη η καθεμιά. Τα κοπάδια αυτά σχηματίζονται μόλις τελειώσει η εποχή της ανατροφής των νεοσσών και διαρκούν μέχρι την εποχή του ζευγαρώματος. Τα μέλη τους διατηρούν επαφή μεταξύ τους με καλέσματα που ποικίλλουν από είδος σε είδος their songs are quiet or nonexistent. Πουλιά από άλλες οικογένειες, όπως such as tits or warblers, will occasionally join the flock to forage. Bushtits are insectivorous, primarily eating insects and other invertebrates such as leafhoppers, treehoppers, aphids, scale insects, and caterpillars. Plant material, such as berries or seeds, is taken occasionally during the winter. The family generally forages arboreally, usually in the shrub layer or canopy, and seldom visits the ground. Prey is generally gleaned from branches, leaves and buds. Less frequently, prey is taken in the air. While foraging, this agile family may hang upside down on branches (although this behaviour is not thought to occur in the tit-warblers) and even manipulate branches and leaves in order to locate hidden food. The family generally has a monogamous breeding system, however there is some evidence that the American bushtit may be frequently polyandrous and occasionally polygynandrous or polygynous. Pairs may be aided by helpers, where a related or unrelated individual (or more than one) helps the established pair raise the young. This has been recorded in at least four of the species; further research is required to see if the behavior carries over to other members of the family. Aegithalids make domed or hanging, bag-like nests of woven cobwebs and lichen, which they line with feathers. Many nests are constructed in trees with thick foliage, making them difficult for predators to find. However, the American bushtit often places nests such that it is entirely exposed. The clutch comprises 5 to 10 white eggs, which in many of the species have red speckles. Adults incubate the eggs for 13 to 14 days; young stay in the nest for 16 to 18 days. In at least four of the species (the long-tailed tit, the black-throated bushtit, and silver-throated bushtit), only the female incubates. Young chicks are fed exclusively on insects and spiders. The family Aegithalidae (as a subfamily Aegithalinae) was introduced by the German naturalist Ludwig Reichenbach in 1850. The name comes from the Ancient Greek word aigithalos for a tit. Aristotle recognised three species: the long-tailed tit, the great tit, and the Eurasian blue tit.The pygmy bushtit is placed in this family because it moves around in flocks and its nests resemble the long-tailed tits', but information about it is so scanty that the placement is only provisional. The Burmese bushtit is sometimes treated as conspecific with the black-browed bushtit. The American bushtit was once thought to belong to the chickadee family, but it has distinctive behavioral habits, especially when it comes to nesting.There are 13 species in 3 genera. Harrap and Quinn: Tits, Nuthatches and Treecreepers, ISBN 0-7136-3964-4
|
Οι αιγιθαλίδες (Aegithalidae) είναι οικογένεια πτηνών της τάξεως στρουθιόμορφα. Περιλαμβάνει τρία γένη με συνολικώς 13 είδη, που εκτός από ένα ζουν στην Ευρασία. Είναι δραστήρια πουλιά, που μετακινούνται σχεδόν συνεχώς αναζητώντας έντομα για την τροφή τους μέσα σε θάμνους και δέντρα. Είναι επίσης πολύ κοινωνικά, καθώς και εκτός της περιόδου του ζευγαρώματος ζουν σε ομάδες έως και 50 πουλιών. Αρκετά είδη επιδεικνύουν συνεργατική συμπεριφορά γονέων και μεγαλύτερων τέκνων κατά τη διάρκεια της ανατροφής των νεοσσών.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%91%CE%B9%CE%B3%CE%B9%CE%B8%CE%B1%CE%BB%CE%AF%CE%B4%CE%B5%CF%82
|
Ηγεμόνας Τζιχανγκίρ
|
Ο Τζιχανγκίρ γεννήθηκε στην Κωνσταντινούπολη το 1531. Από τη γέννησή του είχε πολλά προβλήματα υγείας και δυσμορφία. Από μικρός ήταν ένα έξυπνο παιδί αλλά οι περισσότεροι τον έλεγαν καμπούρη εξαιτίας της σπονδυλικής του στήλης. Κάποιοι ιστορικοί αναφέρουν ότι αγαπούσε πολύ τον αδερφό του Μουσταφά, επίσης αναφέρεται ότι ήταν πολύ καλός στην καλλιγραφία. Ο Τζιχανγκίρ δεν είχε κάποιο χαρέμι ή σύζυγο. Ήταν αδελφός του Ηγεμόνα Μαχμούτ, του Ηγεμόνα Μουράτ, του Ηγεμόνα Μουσταφά,της Ραζιγιέ Σουλτάν, της Φατμά Σουλτάν,του Ηγεμόνα Μεχμέτ, της Μιχριμάχ Σουλτάν, του Σελίμ Β', του Ηγεμόνα Μπεγιαζίτ και του Ηγεμόνα Αμπντουλάχ. Μετά την εκτέλεση του αδελφού του Μουσταφά το 1553,η οποία διατάχθηκε από τον πατέρα τους Σουλεϊμάν Α', ο Τζιχανγκίρ έπαθε κατάθλιψη και έτσι τον ίδιο χρόνο πέθανε στο Χαλέπι. Ο Τζιχανγκίρ τάφηκε στο Τέμενος Σεχζάντε όπου έχει ταφεί και ο αδελφός του, Ηγεμόνας Μεχμέτ, ο πρώτος γιος του Σουλεϊμάν Α' και της Χουρέμ Σουλτάν. Στην Κωνσταντινούπολη,η γειτονιά Τζιχανγκίρ ονομάστηκε από τον Ηγεμόνα Τζιχανγκίρ, αφού ο πατέρας του διέταξε τον αρχιτέκτονα Μιμάρ Σινάν να χτίσει ένα ξύλινο Τζαμί με θέα στο Βόσπορο για να τιμήσουν τον θάνατό του Τζιχανγκίρ. Το όνομα της γειτονιάς προέρχεται από αυτό το τζαμί. Uzunçarşılı, İsmail Hakkı (1983). Osmanlı Tarihi, II. cilt. Ankara. ss. sf. 401. ISBN 975-16-0012-X.
|
Ο Ηγεμόνας Τζιχανγκίρ (Şehzade Cihangir, 9 Δεκεμβρίου 1531 - 27 Νοεμβρίου 1553) ήταν το έκτο και μικρότερο παιδί της Χασεκί Χουρέμ Σουλτάν και του Οθωμανού σουλτάνου Σουλεϊμάν Α' του Μεγαλοπρεπούς.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%97%CE%B3%CE%B5%CE%BC%CF%8C%CE%BD%CE%B1%CF%82_%CE%A4%CE%B6%CE%B9%CF%87%CE%B1%CE%BD%CE%B3%CE%BA%CE%AF%CF%81
|
Μεταλλευτική
|
Η ιστορία της μεταλλευτικής ξεκινά ταυτόχρονα ή σχεδόν ταυτόχρονα με την ιστορία της γεωργίας. Από τη στιγμή που ο άνθρωπος χρειάστηκε εργαλεία, στράφηκε προς τη γη για να βρει τις κατάλληλες πέτρες που θα χρησιμοποιούσε είτε για μύτες στα βέλη του είτε για να αλέσει το σιτάρι. Με την ανακάλυψη αυτοφυών μετάλλων, όπως ο χαλκός, ο χρυσός και ο άργυρος, ο άνθρωπος πέρασε από τη λίθινη εποχή στην εποχή των μετάλλων. Από το 5000 π.Χ. περίπου αρχίζει η Εποχή του Χαλκού και ακολουθεί η Εποχή του Σιδήρου (1500 π.Χ έως 1780 μ.Χ. περίπου), η Βιομηχανική Επανάσταση (ή «Εποχή του Χάλυβα»: 1780–1945) και η Πυρηνική Εποχή (1945 έως σήμερα). Σύμφωνα με αρχαιολογικές και αρχαιομετρικές έρευνες, ο χαλκός, ο χρυσός, ο άργυρος και ο μόλυβδος είναι από τα πρώτα μέταλλα που χρησιμοποίησε ο άνθρωπος. Ο πολύ μεγάλος αριθμός χρυσών, αργυρών, μολύβδινων και χάλκινων αντικειμένων που έχουν εντοπιστεί στα νεκροταφεία της αρχαϊκής, κλασικής και ελληνιστικής εποχής σε διάφορες περιοχές της Μακεδονίας και Θράκης, προϋποθέτει μια οργανωμένη και ανεπτυγμένη μεταλλευτική (αλλά και μεταλλουργική) δραστηριότητα. Τα σημαντικότερα μεταλλευτικά κέντρα στην Ελλάδα κατά την αρχαιότητα δραστηριοποιήθηκαν στο Λαύριο, στη ΒΑ Χαλκιδική, στη Θάσο, στην οροσειρά της Λεκάνης ("Σκαπτή Ύλη"), στο όρος Παγγαίο και στη Σίφνο. Πολλά σημαντικά σημεία στην ανθρώπινη ιστορία συνδέονται με την αναζήτηση ορυκτών ή την εύρεση νέων μεθόδων χρήσης αυτών των ορυκτών, από το ταξίδι του Μάρκο Πόλο στην Κίνα και την ανακάλυψη του Νέου Κόσμου τον 16ο αι., έως την εποίκηση της Αυστραλίας και τον Πυρετό του Χρυσού που έφερε χιλιάδες χρυσοθήρες στο Γιούκον του Καναδά. Στα τέλη του 18ου και τις αρχές του 19ου αι., έκανε την εμφάνισή της η επιστήμη της γεωλογίας. Σχεδόν ταυτόχρονα εμφανίστηκαν και οι πρώτες σχολές μηχανικών μεταλλείων για να καλυφθούν οι ανάγκες της βιομηχανικής επανάστασης σε ειδικευμένους επιστήμονες: το 1716 η Σχολή Μεταλλείων στο Γιοακίμσταλ (Joachimsthal) της Βοημίας (Γιάχιμοφ της σημερινής Τσεχίας), το 1765 η Ακαδημία Μεταλλείων της Φραϊβέργης (Bergakademie Freiberg) στη Σαξονία, το 1777 η Ακαδημία Μεταλλείων της Ισπανίας (Academia de Minas, Almadén), το 1783 η Σχολή Μεταλλείων του Παρισιού (École des mines), το 1792 το Βασιλικό Κολέγιο Μεταλλευτικής της Πόλης του Μεξικού (Real Seminario de Minería), κ.ά. Κατά τον 20ό αι., η εκμετάλλευση ορυκτών πρώτων υλών πήρε τεράστιες διαστάσεις, χάρη στην ανακάλυψη της δυναμίτιδας (1866) και τη μηχανοποίηση της εξόρυξης, αλλά και εξαιτίας της δραματικής αύξησης της κατανάλωσης από τον άνθρωπο. Πολλές μεταλλευτικές επιχειρήσεις — κυρίως αμερικανικών και ευρωπαϊκών συμφερόντων — απέκτησαν μεγάλη οικονομική ισχύ και απλώθηκαν σε όλον τον κόσμο. Η στυγνή έως ληστρική εκμετάλλευση του ορυκτού πλούτου χωρών του Τρίτου Κόσμου από αυτές τις εταιρείες οδήγησε σε εκρηκτικές καταστάσεις με δραματικές συνέπειες. Τέτοιες καταστάσεις ήταν, για παράδειγμα, το ρατσιστικό καθεστώς απαρτχάιντ στη Νότια Αφρική, οι αδιάκοπες ταραχές στο Ζαΐρ (σημερινή Λαϊκή Δημοκρατία του Κονγκό) για τα μεταλλεία της Κατάνγκα, η δικτατορία στη Χιλή το 1973 μετά την εθνικοποίηση των χαλκορυχείων, και οι μεγάλες πετρελαϊκές κρίσεις στη δεκαετία του 1970 μετά την απότομη αύξηση των τιμών του αργού πετρελαίου από το καρτέλ του ΟΠΕΚ. Η μεγάλη κατανάλωση πρώτων υλών οδήγησε επίσης σε εξάντληση πολλών αποθεμάτων. Τα μεταλλεύματα προς εκμετάλλευση άρχισαν να γίνονται ολοένα και πιο φτωχά. Ήδη ο ορίζοντας της πλήρους εξάντλησης των κοιτασμάτων πετρελαίου τοποθετείται γύρω στο 2100. Αναγκαστικά ο άνθρωπος στρέφεται προς την ανακύκλωση και τη χρήση λιγότερο ενεργοβόρων τεχνολογιών. Παρ' όλα αυτά, η μεταλλευτική θα εξακολουθήσει να παίζει πρωτεύοντα ρόλο στη ζωή του ανθρώπου, γιατί σχεδόν όλα τα ανθρώπινα δημιουργήματα προέρχονται από τη γη. Όπως όλες οι επιστήμες, έτσι και η μεταλλευτική έχει τη δική της ορολογία. Οι πιο κοινοί μεταλλευτικοί όροι είναι: Μεταλλείο ή ορυχείο (αγγλ., mine) — όρυγμα στη γη με σκοπό την ανάκτηση ορυκτών. Μεταλλωρύχος (αγγλ., miner) — ο εργαζόμενος στην εξόρυξη μεταλλευμάτων. Ορυκτό (αγγλ., mineral) — φυσικό ανόργανο στοιχείο ή ένωση με συγκεκριμένη δομή (συνήθως κρυσταλλική), συγκεκριμένη χημική σύσταση και συγκεκριμένες φυσικές ιδιότητες. Πέτρωμα (αγγλ., rock) — γεωλογικός σχηματισμός που αποτελείται από ένα ή περισσότερα ορυκτά. Κοίτασμα (αγγλ., deposit) — γεωλογικός σχηματισμός που περιέχει ορισμένα ορυκτά με οικονομικό ενδιαφέρον. Τα όρια ενός κοιτάσματος καθορίζονται με βάση την οριακή περιεκτικότητα (αγγλ., cut-off grade), δηλ. την ελάχιστη απαιτούμενη περιεκτικότητα σε κάποιο ορυκτό ή στοιχείο για να είναι μία μονάδα όγκου του κοιτάσματος οικονομικώς εκμεταλλεύσιμη. Μετάλλευμα (αγγλ., ore) — το υλικό που εξορύσσεται από ένα κοίτασμα. Στείρο (αγγλ., barren rock, waste) — το υλικό που εξορύσσεται μαζί με το μετάλλευμα, αλλά δεν περιέχει ορυκτά με οικονομικό ενδιαφέρον. Συμπύκνωμα (αγγλ., concentrate) — το υλικό με οικονομικό ενδιαφέρον που προκύπτει μετά από φυσική επεξεργασία του μεταλλεύματος (εμπλουτισμός). Απόρριμμα (αγγλ., reject, residue ή tailing) — το υλικό που διαχωρίζεται από το συμπύκνωμα και συχνά απορρίπτεται σε χώρους εναπόθεσης εφόσον δεν παρουσιάζει κανένα οικονομικό ενδιαφέρον.Τα κοιτάσματα που περιέχουν ορυκτά κατάλληλα για εξαγωγή μετάλλων (π.χ., σίδηρος, χαλκός, χρυσός, κ.ά.) αποκαλούνται μεταλλεύματα ή μεταλλικά κοιτάσματα. Τα κοιτάσματα ορυκτών που δεν χρησιμεύουν για την παραγωγή μετάλλων (π.χ. καολίνης, ποζολάνη, μαγνησίτης κ.ά.) αποκαλούνται μη-μεταλλικά κοιτάσματα ή απλώς βιομηχανικά ορυκτά. Ιδιαίτερη κατηγορία αποτελούν τα ορυκτά καύσιμα ή ενεργειακά ορυκτά, όπως το πετρέλαιο, οι γαιάνθρακες, το φυσικό αέριο, κ.λπ., που χρησιμοποιούνται για την παραγωγή ενέργειας. Η Μεταλλεία, μεταλλευτική έρευνα, ξεκινά με την αναζήτηση ενδιαφερόντων γεωλογικών σχηματισμών (πετρωμάτων) που πιθανώς περιέχουν κάποιο οικονομικά εκμεταλλεύσιμο ορυκτό (αγγλ., prospecting). Για πολλούς αιώνες, η αναζήτηση γίνονταν με απλή παρατήρηση — στο πεδίο ή στον γεωλογικό χάρτη — πετρωμάτων που μοιάζουν να είναι κοιτάσματα ή που μοιάζουν να κρύβουν κάποιο κοίτασμα. Σήμερα, η αναζήτηση γίνεται με σύγχρονες γεωφυσικές μεθόδους, δηλ. με την εξέταση ανωμαλιών σε φυσικές ιδιότητες γεωλογικών σωμάτων, όπως π.χ. παράξενες μεταβολές στο βαρυτικό πεδίο της γης, στο γεωμαγνητικό πεδίο της γης, στην ηλεκτρική αντίσταση των πετρωμάτων, στην ταχύτητα διάδοσης σεισμικών κυμάτων, κ.λπ. Η γεωφυσική έρευνα γίνεται με μέσα όπως αεροπλάνα, ελικόπτερα, ειδικά γεωτρύπανα, ελεγχόμενες εκρήξεις και σεισμογράφους. Η γεωφυσική έρευνα συμπληρώνεται από τη γεωχημική έρευνα κατά την οποία αναζητούνται ανωμαλίες στη συγκέντρωση και κατανομή ιχνοστοιχείων στα εδάφη και τα νερά. Η μεταλλευτική έρευνα μεγαλώνει σε έκταση και ένταση όταν βρεθεί ένας ενδιαφέρον γεωλογικός σχηματισμός (αγγλ., exploration). Κατά τη φάση αυτή, γίνονται γεωτρήσεις για τη λήψη δειγμάτων και την αποτίμηση των αποθεμάτων. Οι γεωτρήσεις γίνονται με ειδικά γεωτρύπανα που είναι κατάλληλα για συγκεκριμένη κατηγορία κοιτασμάτων. Π.χ. άλλα γεωτρύπανα χρησιμοποιούνται για την έρευνα σε σκληρά πετρώματα και άλλα γεωτρύπανα χρησιμοποιούνται για την έρευνα σε προσχωματικά κοιτάσματα. Οι γεωτρήσεις γίνονται σε συγκεκριμένο χωρικό πλαίσιο έτσι ώστε η δειγματοληψία να είναι όσο το δυνατό πιο ομοιόμορφη. Δείγματα επίσης λαμβάνονται και με όρυξη αυλάκων, στοών, κ.λπ. Τα δείγματα, που συχνά έχουν κυλινδρική μορφή και αποκαλούνται «καρότα», αναλύονται για να γίνει η εκτίμηση των αποθεμάτων του κοιτάσματος. Ειδικές μέθοδοι γεωστατιστικής επιτρέπουν την εκτίμηση της χωρικής κατανομής των αποθεμάτων. Ανάλογα με το στατιστικό σφάλμα της εκτίμησης, τα αποθέματα ταξινομούνται σε βέβαια, πιθανά, ενδεικτικά, κ.λπ. Με βάση τα εκτιμηθέντα αποθέματα, γίνεται μελέτη σκοπιμότητας, που περιλαμβάνει προκαταρκτική τεχνική ανάλυση για τον τρόπο και τον χρόνο της εξόρυξης, εκτίμηση της οικονομικής απόδοσης της εξόρυξης και μία πρώτη αποτίμηση του επιχειρηματικού κινδύνου. Η εκμετάλλευση αρχίζει με τη φάση της προσπέλασης. Κατά τη φάση αυτή διανοίγονται δρόμοι, στοές, κεκλιμένα («ράμπες») και φρέατα («πηγάδια») για να πλησιάσει ο μηχανικός εξοπλισμός και το προσωπικό το κοίτασμα. Ακολουθεί η φάση της ανάπτυξης, κατά την οποία δημιουργούνται ορύγματα (δρόμοι, στοές, κ.λπ.) γύρω και μέσα στο κοίτασμα έτσι ώστε να αρχίσει η απόληψη του κοιτάσματος. Κατά τη φάση της παραγωγής αρχίζει η εξόρυξη του κοιτάσματος με μεθόδους κατάλληλες για τη γεωμετρία του κοιτάσματος, για τη σταθερότητα του κοιτάσματος και των περιβαλλόντων πετρωμάτων και για τον απαιτούμενο ρυθμό παραγωγής. Με την εξάντληση των οικονομικά εκμεταλλεύσιμων αποθεμάτων, το μεταλλείο περνά στη φάση του κλεισίματος. Εφόσον η εξόρυξη είναι επικίνδυνη για τον άνθρωπο όταν δεν υπάρχουν εκεί ειδικευμένοι εργαζόμενοι, ο χώρος πρέπει να σφραγιστεί. Ταυτοχρόνως, λαμβάνεται μέριμνα για την αποκατάσταση του περιβάλλοντος και για την παρακολούθηση τυχόν εκπομπών (π.χ., σκόνη, ραδιενέργεια, απορροή όξινων υδάτων, κ.λπ.) μετά το κλείσιμο της εξόρυξης. Από την περίοδο της προσπέλασης μέχρι το οριστικό κλείσιμο της εξόρυξης, ο μηχανικός μεταλλείων είναι υπεύθυνος για τον σχεδιασμό και την ευστάθεια των ορυγμάτων, τον προγραμματισμό της παραγωγής, τον φωτισμό, τον αερισμό, την άντληση νερών, καθώς και για την ασφάλεια και υγιεινή των εργαζομένων. Συνεπώς, η εργασία του μηχανικού μεταλλείων είναι πολυσύνθετη και απαιτεί γνώσεις εδαφομηχανικής, βραχομηχανικής, διοίκησης και προγραμματισμού, εργασιακής ασφάλειας και υγιεινής, κ.λπ. Στα υπαίθρια ορυχεία και λατομεία δύο παράγοντες παίζουν σημαντικό ρόλο: η σχέση αποκάλυψης, δηλ. η αναλογία εξόρυξης του υπερκείμενου στείρου προς το υποκείμενο μετάλλευμα (ρ), και η τελική γωνία των πρανών (φ).Σε ένα οριζόντιο κοίτασμα με επίπεδο τοπογραφικό ανάγλυφο, ο λόγος ρ είναι σταθερός και δεν αλλάζει. Σε κεκλιμένα κοιτάσματα όμως, ο λόγος ρ αυξάνει συνεχώς με την πρόοδο της εκμετάλλευσης και συνεπώς πέρα από μια κρίσιμη τιμή, η εκμετάλλευση γίνεται οικονομικά ασύμφορη. Τότε ο μηχανικός μεταλλείων πρέπει να αποφασίσει εάν είναι πιο συμφέρουσα μια υπόγεια εκμετάλλευση. Όταν η εκσκαφή φτάσει στα όρια της ιδιοκτησίας ή της άδειας εκμετάλλευσης, τότε το βάθος της εκσκαφής καθορίζεται από την τελική γωνία των πρανών φ. Η γωνία φ είναι η μέγιστη επιτρεπτή γωνία εκσκαφής με βάση την αντοχή των πετρωμάτων ή είναι η μέγιστη επιτρεπτή γωνία εκσκαφής σύμφωνα με τον νόμο. Οι επιφανειακές εκμεταλλεύσεις σε σκληρά πετρώματα γίνονται με τη βοήθεια εκρηκτικών. Σε βαθμίδες ανοίγονται μικρά διατρήματα στα οποία τοποθετείται εκρηκτική ύλη. Ακολουθεί ανατίναξη. Το θρυμματισμένο μετάλλευμα φορτώνεται σε φορτηγά που το μεταφέρουν για περαιτέρω επεξεργασία (θραύση, λειοτρίβηση, εμπλουτισμό). Τα στείρα υπερκείμενα πετρώματα μεταφέρονται σε σωρούς απορριμμάτων. Σε σχετικά μαλακά πετρώματα (π.χ. λιγνίτης), η εκμετάλλευση γίνεται και με ηλεκτροκίνητους καδοφόρους εκσκαφείς και ταινιοδρόμους, ή με γιγαντιαίους εκσκαφείς τύπου dragline, μηχανικά πτύα και φορτηγά οχήματα off-road μεγάλου ωφέλιμου φορτίου. Σε προσχωματικά (αλουβιακά) κοιτάσματα χρυσού, ιλμενίτη, κ.λπ., η εξόρυξη γίνεται με την εκτόξευση νερού υπό πολύ υψηλή πίεση και το υλικό συγκεντρώνεται από ειδικές πλατφόρμες (αγγλ., dredges). Γενικά, η επιλογή του μηχανικού εξοπλισμού εξαρτάται κυρίως από τη σκληρότητα των πετρωμάτων και του κοιτάσματος και από τον επιθυμητό ρυθμό παραγωγής. Όπως στην περίπτωση των επιφανειακών εκμεταλλεύσεων, έτσι και στα υπόγεια μεταλλεία, η επιλογή της μεθόδου εκμετάλλευσης εξαρτάται από τη γεωμετρία, την αντοχή και τα άλλα φυσικά χαρακτηριστικά του κοιτάσματος και των περιβαλλόντων πετρωμάτων, καθώς και από τον απαιτούμενο ρυθμό παραγωγής. Οι μέθοδοι υπογείων εκμεταλλεύσεων διακρίνονται σε μεθόδους με κενά, γομούμενα μέτωπα και κατακρημνιζόμενα μέτωπα. Οι μέθοδοι με κενά εφαρμόζονται εκεί που η απόληψη μεγάλου μέρους του κοιτάσματος δεν δημιουργεί πρόβλημα ευστάθειας στα περιβάλλοντα πετρώματα, καθώς αυτά χαρακτηρίζονται από καλά μηχανικά χαρακτηριστικά. Στις μεθόδους με κενά συγκαταλέγεται και η μέθοδος των θαλάμων και στύλων (αγγλ., room and pillar) που εφαρμόζεται στα υπόγεια ανθρακωρυχεία καθώς και στις υπόγειες εκμεταλλεύσεις βωξίτη στην Ελλάδα, όπου τα κοιτάσματα είναι μικρής κλίσης (σχεδόν οριζόντια) και μέτριου πάχους (2-10m). Οι μέθοδοι των γομουμένων μετώπων εφαρμόζονται εκεί που απαιτείται το κενό που δημιουργείται από την απόσπαση του μεταλλεύματος να γεμίζεται με νέο υλικό ώστε να να σταθεροποιούνται τα περιβάλλοντα πετρώματα ή να επιτυγχάνεται η σχεδόν πλήρης απόληψη (αγγλ., recovery) (95-99%) του μεταλλεύματος. Το υλικό που γεμίζει το κενό μπορεί να είναι υλικό φτωχής ποιότητας από το ίδιο το κοίτασμα, ή φερτό υλικό (π.χ. απορρίμματα του εμπλουτισμού αναμεμειγμένα με ή χωρίς τσιμέντο), όπως συμβαίνει στη μέθοδο των εναλλασσόμενων κοπών και λιθογομώσεων (αγγλ., cut and fill stoping). Συνήθως οι μέθοδοι αυτές εφαρμόζονται σε κοιτάσματα μικρού έως μετρίου πάχους και μεγάλης κλίσης και μεταλλεύματα μεγάλης αξίας. Οι μέθοδοι με κατακρημνιζόμενα μέτωπα εφαρμόζονται σε κοιτάσματα μεγάλου πάχους, μεγάλης κλίσης και μέτριας αντοχής. Μία τέτοια μέθοδος είναι η μέθοδος των υποορόφων με κατακρήμνιση οροφής (αγγλ., sub-level caving), η οποία εφαρμόζεται κυρίως σε μεταλλικά μεταλλεία όπως στα σιδηρομεταλλεύματα της Σουηδίας και στα μικτά θειούχα του Στρατωνίου. Παραλλαγή αυτής της μεθόδου είναι η μέθοδος της κατακρήμνισης πατώματος (αγγλ., block caving), που εφαρμόζεται σε πολύ παχιά κεκλιμένα ή κατακόρυφα κοιτάσματα χαμηλής περιεκτικότητας και όπου η υποχώρηση της επιφανείας του εδάφους δεν αποτελεί πρόβλημα, όπως π.χ. στην εξόρυξη κιμπερλίτη που περιέχει διαμάντια. Μια μέθοδος που δανείζεται χαρακτηριστικά από τις μεθόδους λιθογόμωσης αλλά και κατακρήμνισης είναι η μέθοδος του συμπτυσσόμενου μετώπου (αγγλ., shrinkage stoping), σύμφωνα με την οποία το μετάλλευμα που εξορύσσεται συνήθως από την οροφή πέφτει και παραμένει για κάποιο διάστημα εντός του χώρου του μετώπου (γομώνει) για να υποστηρίζει το χώρο αλλά και να διευκολύνει τις εργασίες εξόρυξης, δημιουργώντας ένα νέο επίπεδο/δάπεδο εργασίας. Κατά τη διάρκεια των εργασιών γίνεται η αποκομιδή όγκου μεταλλεύματος που αντιστοιχεί στο επίπλησμα. Η πλήρης αποκομιδή του μεταλλεύματος από το μέτωπο γίνεται με το πέρας των εργασιών όρυξης. Μία ειδική μέθοδος κατακρήμνισης οροφής είναι και η μηχανική εξόρυξη σε ευθύγραμμα επιμήκη μέτωπα με κινητή υδραυλική υποστήριξη (αγγλ., longwall mining). Η μέθοδος αυτή εφαρμόζεται στην εκμετάλλευση οριζοντίων έως ελαφρώς κεκλιμένων κοιτασμάτων γαιανθράκων μικρού ή μέτριου πάχους. Το κοίτασμα αποξέεται με κατάλληλο δίσκο που μετακινείται παράλληλα προς το μέτωπο της όρυξης, ο άνθρακας που πέφτει απομακρύνεται με ταινιόδρομο, ενώ η υδραυλική υποστήριξη μετακινείται αυτομάτως προς τα μπρος καθώς προχωρά το μέτωπο. Με τη μετακίνηση της υποστήριξης προς τα εμπρός, η οροφή στον εξοφλημένο χώρο κατακρημνίζεται. Για χιλιάδες χρόνια, τα μεταλλεία ήταν ένας από τους πλέον επικίνδυνους χώρους εργασίας. Στα αρχαία χρόνια, οι μεταλλωρύχοι ήταν κυρίως σκλάβοι. Στα μεσαιωνικά χρόνια, αλλά και κατά την περίοδο της βιομηχανικής επανάστασης στην Ευρώπη (18ος–19ος αι. μ.Χ.), οι συνθήκες εργασίας στα υπόγεια ανθρακωρυχεία ήταν εξαντλητικές, ενώ σε στενές στοές εργάζονταν ακόμα και παιδιά. Ακόμα και στα πρώτα χρόνια του 20ού αι., τα ορυχεία και τα μεταλλεία ήταν για τους φτωχούς, τους μετανάστες και τους πρώην καταδίκους που δεν μπορούσαν να βρουν αλλού εργασία. Σήμερα, στον ανεπτυγμένο κόσμο, η κατάσταση αυτή έχει αλλάξει. Η ανάπτυξη της επιστήμης της μεταλλευτικής καθώς και η εκβιομηχάνιση της εξόρυξης έφεραν σημαντική βελτίωση στις συνθήκες εργασίας στις υπόγειες και υπαίθριες εκμεταλλεύσεις. Η ανάγκη προσέλκυσης νέων εργατών οδήγησε και σε σημαντική αύξηση των προσφερόμενων μισθών, με αποτέλεσμα τα μεταλλεία να πληρώνουν κατά κανόνα πολύ υψηλότερους μισθούς απ' ό,τι άλλοι εργασιακοί χώροι. Πολλές σημερινές εκμεταλλεύσεις στον ανεπτυγμένο κόσμο έχουν δείκτη ασφαλείας που θα τον ζήλευαν και άλλοι οικονομικοί κλάδοι. Ιδιαίτερα επικίνδυνα εξακολουθούν να παραμένουν τα υπόγεια ανθρακωρυχεία, καθώς η παρουσία μεθανίου σε υψηλή συγκέντρωση και η συσσώρευση σκόνης άνθρακα μπορεί να οδηγήσει σε καταστροφικές εκρήξεις με πάρα πολλά θύματα. Η συσσώρευση άνθρακα (αλλά και άλλων υλικών) σε σωρούς με κατολισθητικά φαινόμενα έχει οδηγήσει σε ατυχήματα μεγάλης κλίμακας. Επίσης, στον αναπτυσσόμενο κόσμο η κατάσταση στα ορυχεία και στα μεταλλεία εξακολουθεί να είναι πολύ άσχημη. Στην Αμαζονία, στη Λαϊκή Δημοκρατία του Κογκό, κ.ά., νεαροί στριμώχνονται σε ανοιχτά και πλέον ανασφαλή ορύγματα για να ανακαλύψουν διαμάντια ή ψήγματα χρυσού που θα τους κάνουν πλούσιους. Στην Κίνα, εξακολουθούν να σκοτώνονται περισσότεροι από 3.000 ανθρακωρύχοι τον χρόνο, ενώ στη Νότια Αφρική, παρά τη σημαντική βελτίωση τα τελευταία χρόνια, εξακολουθούν να σκοτώνονται περισσότεροι από 200 μεταλλωρύχοι τον χρόνο. Στην Ελλάδα, τα μέχρι τώρα αποτελέσματα από την πρακτική εφαρμογή της σχετικής Οδηγίας 92/104/ΕΟΚ, εκτιμώνται θετικά για το σύνολο των εξορυκτικών επιχειρήσεων, τόσο στον τομέα της ασφάλειας όσο και στον τομέα της υγείας. Στην Ελλάδα κάθε χρόνο συμβαίνουν 200-300 ατυχήματα στον εξορυκτικό τομέα, από τα οποία 5-10 περίπου είναι θανατηφόρα (ΜΟ τελευταίας 20ετίας:7). Τα πλέον συνήθη πορίσματα των εκθέσεων συμφωνούν ότι τα ατυχήματα προκαλούνται από (α) ανασφαλείς συνθήκες εργασίας (β) ανασφαλείς ενέργειες και σπανίως από (γ) «τυχαία» συμβάντα, αδύνατον να προβλεφθούν. Η εκβιομηχάνιση και η μεγάλη ανάπτυξη των ορυχείων και των μεταλλείων κατά τον 19ο και κατά τον 20ό αι. προκάλεσε και σημαντική επέκταση των περιβαλλοντικών συνεπειών της μεταλλευτικής δραστηριότητας. Τα υπαίθρια ορυχεία απέκτησαν γιγαντιαίες διαστάσεις και μαζί με αυτά γιγαντώθηκε και η απόρριψη στείρων, η απορροή όξινων και τοξικών νερών (συνέπεια της οξείδωσης και της φυσικής εκχύλισης κυρίως θειούχων ορυκτών), ο θόρυβος (κυρίως από τις ανατινάξεις, αλλά και από τα μηχανήματα), η σκόνη και, συχνά, η καταστροφή του φυσικού τοπίου. Το περιβαλλοντικό αποτύπωμα ενός λατομείου είναι δυνατόν να ελεγχθεί κι αυτό σχετίζεται με τον αποτελεσματικό σχεδιασμό, την ασφαλή λειτουργία, τη διαχείριση των εξορυκτικών αποβλήτων και την εφαρμογή σχεδίου για την αποκατάστασή του. Οι περιβαλλοντικές επιπτώσεις της εξόρυξης Οι υπόγειες εκμεταλλεύσεις συχνά προκαλούν καθίζηση της επιφάνειας του εδάφους, ενώ δεν είναι σπάνιο και το φαινόμενο της απορροής όξινων νερών από ενεργά και εγκαταλελειμμένα υπόγεια μεταλλεία. Ειδικά, σε καιρούς οικονομικής ύφεσης, πολλές εκμεταλλεύσεις εγκαταλείφτηκαν στην τύχη τους αφήνοντας πίσω τους μόνον την καταστροφή. Χαρακτηριστικό παράδειγμα τέτοιας καταστροφής είναι το χαλκωρυχείο Μπέρκλεϋ στη Μοντάνα των ΗΠΑ, το οποίο μετά την εγκατάλειψή του το 1982 μετατράπηκε σε μία γιγαντιαία λίμνη τοξικών νερών. Τα τελευταία χρόνια, οι μεγάλες μεταλλευτικές επιχειρήσεις λαμβάνουν σοβαρά τις επιπτώσεις των δραστηριοτήτων τους στο περιβάλλον και στον άνθρωπο. Όμως σε πολλές περιοχές του Τρίτου Κόσμου, όπου δεν υπάρχει νόμος ή δεν εφαρμόζεται ο νόμος, η κατάσταση δεν έχει αλλάξει σημαντικά. Η βιωσιμότητα και η βιώσιμη ανάπτυξη εξακολουθούν να είναι στο επίκεντρο της εξορυκτικής βιομηχανίας, με στόχο τη διασφάλιση ότι οι νέες μέθοδοι εξόρυξης θα συνοδεύονται πλέον από περιβαλλοντικά ασφαλείς διαδικασίες που βοηθούν να διατηρηθεί η ακεραιότητα της εκάστοτε μεταλλευτικής περιοχής αλλά και του τοπικού πληθυσμού της και να προσφέρει απτά κοινωνικά και επιχειρηματικά οφέλη. Η εξορυκτική βιομηχανία έχει την ευκαιρία και τις δυνατότητες να συμβάλει θετικά σε όλους τους στόχους για τη Βιώσιμη Ανάπτυξη (SDGs) που έχουν εγκρίνει τα 193 Κράτη Μέλη των Ηνωμένων Εθνών (ΟΗΕ) και περιλαμβάνονται στην "Ατζέντα για την Αειφόρο Ανάπτυξη του 2030". Μολαταύτα, σήμερα οι πολίτες εμφορούνται από αρνητική προδιάθεση για τη μεταλλευτική εξαιτίας των περιβαλλοντικών επιπτώσεων αλλά και των αδυναμιών είτε των ελεγκτικών μηχανισμών της πολιτείας είτε των επιχειρήσεων να δεχθούν τα σημεία των καιρών και να εκσυγχρονισθούν δίνοντας έμφαση στη διαφάνεια, την κοινωνία και το περιβάλλον. Το σύνδρομο ΝΙΜΒΥ έχει ευρεία εφαρμογή στον συγκεκριμένο τομέα. Από την αρχαιότητα η μεταλλευτική και λατομική δραστηριότητα στα μεταλλεία (ορυχεία) και τα λατομεία είχαν πάντα σημαντική θέση στην οικονομική ζωή της Ελλάδας. Σήμερα οι πάσης φύσεως δραστηριότητες αυτές, είτε επιφανειακές. (λατομεία), είτε υπόγειες (ορυχεία), διέπονται από τον Μεταλλευτικό Κώδικα, αποτελώντας ιδιαίτερο είδος Δικαίου, το λεγόμενο Μεταλλευτικό Δίκαιο. Η αρχαία Αθήνα χρησιμοποίησε τον άργυρο από τα μεταλλεία του Λαυρίου και τα μάρμαρα της Πεντέλης για να χτίσει τον Παρθενώνα. Παρομοίως και ο Μέγας Αλέξανδρος στηρίχθηκε στον χρυσό του Παγγαίου για να χρηματοδοτήσει την εκστρατεία του κατά των Περσών. Στα νεότερα χρόνια, τα μεταλλεία του Λαυρίου αποτέλεσαν τον πρώτο βιομηχανικό χώρο της Ελλάδας. Η σμύριδα στη Νάξο, τα σιδηρομεταλλεύματα στη Σέριφο και στη Θάσο, τα αργυρομεταλλεύματα και η βαρυτίνη στη Μύκονο, ο λευκόλιθος στο Μαντούδι, και ο χρωμίτης και ο αμίαντος στην Κοζάνη αποτέλεσαν σημαντική πηγή εισοδημάτων για τη χώρα για πολλές δεκαετίες, αλλά και αφορμή σημαντικών κοινωνικών αλλαγών. Το 1946 ιδρύθηκε η Σχολή Μηχανικών Μεταλλείων–Μεταλλουργών στο Εθνικό Μετσόβιο Πολυτεχνείο και το 1989 λειτούργησε και το Τμήμα Μηχανικών Ορυκτών Πόρων στο Πολυτεχνείο Κρήτης. Σήμερα η Ελλάδα συγκαταλέγεται στους σημαντικούς Ευρωπαίους παραγωγούς βωξίτη, σιδηρονικελιούχων μεταλλευμάτων, μικτών θειούχων μεταλλευμάτων, λευκόλιθου, μπεντονίτη, ελαφρόπετρας (θηραϊκή γη), μαρμάρων και άλλων μεταλλικών και μη μεταλλικών (βιομηχανικών) ορυκτών. Αξίζει επίσης να σημειωθεί ότι το 56% της ηλεκτρικής ενέργειας που παράγεται στην Ελλάδα προέρχεται από την καύση λιγνίτη, ο οποίος εξορύσσεται σε λιγνιτωρυχεία της Βορείου Ελλάδας και της Πελοποννήσου. Η μεταλλευτική περιήγηση αποτελεί ένα είδος εναλλακτικού ή συμπληρωματικού βιώσιμου τουρισμού (όπως π.χ. ο οικοτουρισμός ή αγροτουρισμός), ένα περιβαλλοντικά υπεύθυνο «ταξίδι», που ενθαρρύνει τη διατήρηση της φύσης και της παράδοσης, έχει μικρές επιπτώσεις στο περιβάλλον και εμπλέκει θετικά τους τοπικούς πληθυσμούς και τη μεταλλευτική ιστορία του εκάστοτε τόπου .Στις περιοχές με παρόν αλλά και παρελθόν στη μεταλλευτική δραστηριότητα, όπου η μεταλλευτική κουλτούρα είναι ακόμη σε ορατή ή λανθάνουσα μορφή, η «μεταλλευτική περιήγηση» μπορεί να αποτελέσει ένα είδος «εναλλακτικού τουρισμού» σαν απάντηση στο καθιερωμένο πρότυπο του παθητικού μαζικού τουρισμού. Επίσης, γεωλογικές−γεωμορφολογικές δομές που συνιστούν φυσικούς σχηματισμούς, σημαντικούς μάρτυρες της γεωλογικής ιστορίας της γης, μπορούν να αναδειχθούν ως γεώτοποι και γεωπάρκα, Στον Ν.3937/2011 (ΦΕΚ Α 60) "Διατήρηση της βιοποικιλότητας και άλλες διατάξεις" έχουν συμπεριληφθεί ως προστατευόμενα τοπία οι γεώτοποι, δηλ. γεωλογικές δομές που αντιπροσωπεύουν τη μακρά εξέλιξη της γεωλογικής ιστορίας της γης ή δείχνουν σύγχρονες φυσικές, γεωλογικές διεργασίες που συνεχίζουν να εξελίσσονται στην επιφάνεια της Γης. Η γεωδιατήρηση, η γεωκληρονομιά, η ερμηνεία της γεωλογικής ιστορίας του κάθε τόπου, η σχέση της τον πολιτισμό, το περιβάλλον, τον τουρισμό και γενικότερα την ανάπτυξη, είναι μια αναπτυξιακή συνιστώσα που κερδίζει διαρκώς έδαφος στο Ευρωπαϊκό και παγκόσμιο γίγνεσθαι. Σε Ευρωπαϊκό και παγκόσμιο επίπεδο πολλά καινοτόμα σχέδια έχουν υλοποιηθεί στην αποκατάσταση εγκαταλελειμμένων ορυχείων ή τη μετατροπή τους σε τουριστικά θέρετρα, αποδεικνύοντας ότι οι επιπτώσεις της εξόρυξης μπορούν να μετριαστούν ή -σε ορισμένες περιπτώσεις- και να αντιστραφούν έστω και εκ των υστέρων, αν υπάρχει η έμπνευση, η εφευρετικότητα, η διάθεση αλλά και η ανάληψη ευθύνης προς το όφελος των τοπικών κοινωνιών. Στην Ελλάδα, οι περιοχές του Λαυρίου (μεταλλεία χρυσού-αργύρου), η περιοχή των παλαιών λατομείων του Διονύσου Αττικής, της Σερίφου (μεταλλεία σιδήρου και αιματηρά γεγονότα του 1916 στο Μεγάλο Λιβάδι Σερίφου), της Χαλκιδικής (μεικτά θειούχα, Μαντεμοχώρια), της Μήλου (ορυχεία βιομηχανικών ορυκτών, θειωρυχεία, κλπ), της Εύβοιας (Λάρκο, Μαντούδι, Κάρυστος), της Φωκίδας (βωξίτης, μεταλλευτικό πάρκο Φωκίδος), της Νάξου (σμύριδα, περιοχή Μουτσούνα, Κούροι Νάξου), της Θάσου (προϊστορικά λατομεία ώχρας) είναι ικανές να αποτελέσουν περιοχές μεταλλευτικής περιήγησης. Και πολλές ακόμη περιοχές του Αιγαίου στη Μήλο, στη Λέσβο (Απολιθωμένο Δάσος), στη Νίσυρο, στην Κρήτη (Χανιά, Ν. Γαύδος), επίσης στην Ήπειρο (Βίκος-Αώος), στην Πελοπόννησο (πάρκο Χελμού – Βουραϊκού), στη Χαλκιδική, στα Γρεβενά κ.α., μπορούν να αποτελέσουν σημεία ανάδειξης της φυσικής γεωλογικής ομορφιάς, φυσικά μνημεία του τόπου αλλά και της ανθρωπότητας. Ηδη ορισμένες από αυτές έχουν συμπεριληφθεί στα Ευρωπαϊκό Δίκτυο Γεωπάρκων:το Απολιθωμένο Δάσος Λέσβου (2000), το Φυσικό Πάρκο Ψηλορείτη (2001), το Εθνικό Πάρκο Χελμού – Βουραϊκού (2009), η περιοχή του Εθνικού Δρυμού Βίκου – Αώου (2010) και το Γεωπάρκο της Σητείας Κρήτης (2015) . Γεωλογία Μεταλλουργία Ορυκτό Μετάλλευμα Κατάλογος ορυκτών Τσουμέμπ Euromines: Regional Development, Mining & Touris Εκμετάλλευση Ορυκτού Πλούτου- Διαχρονικό Σύμβολο Πολιτιστικής Κληρονομιάς και Δυναμικός Πυλώνας Τουριστικής Ανάπτυξης Μεταλλευτικό Μουσείο Μήλου 7 Miloterranean GeoWalks: η κρυμμένη γεω-ιστορία της Μήλου! Η σημειολογία του Vagonetto; Αρχειοθετήθηκε 2016-03-04 στο Wayback Machine. Ελληνικά Γεωπάρκα Ημερίδα για τη Γεωποικιλότητα και Γεωπάρκο Λαυρεωτικής Εθνικό Μετσόβιο Πολυτεχνείο, Σχολή Μηχανικών Μεταλλείων–Μεταλλουργών. Πολυτεχνείο Κρήτης, Τμήμα Μηχανικών Ορυκτών Πόρων. Ινστιτούτο Γεωλογικών και Μεταλλευτικών Ερευνών (ΙΓΜΕ). Σύνδεσμος Μεταλλευτικών Επιχειρήσεων (ΣΜΕ). Μεταλλειολογικά–Μεταλλουργικά Χρονικά, επιστημονική έκδοση του Πανελληνίου Συλλόγου Μηχ. Μεταλλείων–Μεταλλουργών. Πύλη για τον Ελληνικό Ορυκτό Πλούτο. "Mining 101" (Mining Journal), εισαγωγή στη Μεταλλευτική από ένα από τα παλαιότερα περιοδικά του κλάδου (Αγγλικά). Society for Mining, Metallurgy and Exploration, USA (Αγγλικά). Bureau des recherches géologiques et minières, France (Γαλλικά) (Αγγλικά). GDMB Gesellschaft für Bergbau, Metallurgie, Rohstoff- und Umwelttechnik, Deutschland (Γερμανικά).
|
Μεταλλευτική είναι η ανθρώπινη δραστηριότητα της εξόρυξης μεταλλευμάτων, ορυκτών και πετρωμάτων για χρήση στην οικοδομή, την εξαγωγή μετάλλων και την παραγωγή αντικειμένων γενικότερα. Ως επιστήμη, η μεταλλευτική αποτελεί τμήμα των επιστημών μηχανικού και συμπεριλαμβάνει τη μεταλλευτική έρευνα, την όρυξη και λειτουργία μεταλλείων, ορυχείων και λατομείων, και τέλος, το κλείσιμο των μεταλλευτικών/λατομικών χώρων μετά την εξάντληση των εκμεταλλεύσιμων αποθεμάτων. Ως επιστήμη, η μεταλλευτική συχνά αποκαλείται και μεταλλειολογία, μιας και οι μηχανικοί μεταλλείων αποκαλούνται συχνά «μεταλλειολόγοι μηχανικοί». Ο όρος μεταλλεία (η), (θηλυκού γένους), χρησιμοποιείται ειδικότερα με τη σημασία της αναζήτησης μετάλλων, την ανόρυξη της γης και κατ΄ επέκταση την εκμετάλλευση μεταλλείου ή ορυχείου, ως συνώνυμο της μεταλλευτικής δραστηριότητας κυρίως στη νομική ορολογία. Πάντως, σύμφωνα με τον λατίνο φυσιοδίφη και ιστοριογράφο Πλίνιο τον Πρεσβύτερο, η λέξη μέταλλον επινοήθηκε από τους αρχαίους Έλληνες οι οποίοι παρατήρησαν ότι οι μεταλλοφόρες φλέβες που έβρισκαν ήταν κοντά η μία στην άλλη (μετ' ἄλλης). Με τη γενικότερη έννοια, η μεταλλευτική συμπεριλαμβάνει και την εξόρυξη υγρών και αερίων υδρογονανθράκων (πετρέλαιο, φυσικό αέριο, κ.λπ.). Όμως, εξαιτίας της ιδιαιτερότητας που παρουσιάζει η εξόρυξη φυσικών υδρογονανθράκων, ο τομέας αυτός αποτελεί ιδιαίτερο γνωστικό υποκλάδο και οι μηχανικοί που ασχολούνται μ' αυτό το αντικείμενο αποκαλούνται «μηχανικοί πετρελαίων». Η μεταλλευτική είναι μία από τις αρχαιότερες ανθρώπινες οικονομικές δραστηριότητες και έχει παίξει πρωτεύοντα ρόλο στη μετάβαση του ανθρώπου από την πρωτόγονη κατάσταση στον σύγχρονο πολιτισμό. Ωστόσο, η μεταλλευτική έχει συνδεθεί επίσης και με πολλά μελανά σημεία στην ανθρώπινη ιστορία όπως η δουλεία, οι κατακτητικοί πόλεμοι, η αποικιοκρατία και πιο πρόσφατα η μόλυνση του περιβάλλοντος. Στην Ελλάδα ο σπουδές Μεταλλευτικής πραγματοποιούνται στη Σχολή Μηχανικών Μεταλλείων Μεταλλουργών του ΕΜΠ , στη Σχολή Μηχανικών Ορυκτών Πόρων του Πολυτεχνείου Κρήτης και στο Τμήμα Μηχανικών Ορυκτών Πόρων του Πανεπιστημίου Δυτικής Μακεδονίας.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9C%CE%B5%CF%84%CE%B1%CE%BB%CE%BB%CE%B5%CF%85%CF%84%CE%B9%CE%BA%CE%AE
|
Γκέι
|
Η Αμερικανική Ψυχολογική Ένωση ορίζει τον σεξουαλικό προσανατολισμό ως «ένα διαρκές πρότυπο συναισθηματικής, ρομαντικής ή/και σεξουαλικής έλξης προς άνδρες, γυναίκες ή και τα δύο φύλα», που κυμαίνεται «μέσα σε ένα φάσμα που ξεκινάει από αποκλειστική έλξη προς το αντίθετο φύλο και καταλήγει σε αποκλειστική έλξη προς το ίδιο φύλο». Σύμφωνα με τους Ροζάριο, Σρίμσο, Χάντερ, Μπράουν (2006), «η ανάπτυξη λεσβιακής, ομοφυλοφυλικής ή αμφιφυλοφιλικής ταυτότητας είναι πολύπλοκη και δεν είναι πάντα εύκολη διαδικασία. Σε αντίθεση με μέλη άλλων μειονοτήτων (π.χ. εθνικών και φυλετικών μειονοτήτων), οι περισσότεροι γκέι, λεσβίες και αμφιφυλόφιλοι δεν μεγαλώνουν σε κοινότητα ομοίων από τους οποίους μαθαίνουν για την ταυτότητά τους και που ενισχύουν και στηρίζουν αυτή τους την ταυτότητα. Αντιθέτως, αυτά τα άτομα μεγαλώνουν συχνά σε κοινότητες οι οποίες είτε είναι αγνώμονες ή εκφράζουν ανοιχτά εχθρότητα προς την ομοφυλοφιλία».Ο Βρετανός ακτιβιστής γκέι δικαιωμάτων Πίτερ Τάτσελ έχει υποστηρίξει ότι ο όρος γκέι είναι απλώς μία πολιτισμική έκφραση η οποία αντανακλά το παρόν στάτους της ομοφυλοφιλίας μέσα σε μία δεδομένη κοινωνία και ισχυρίζεται ότι «οι λέξεις queer, γκέι, ομοφυλόφιλος... σε βάθος χρόνου θα φανεί ότι είναι προσωρινές ταυτότητες. Μια μέρα, δε θα τις χρειαζόμαστε καθόλου».Για άτομα που έχουν σεξουαλική επαφή με άτομα του ίδιου φύλου αλλά δεν αυτοπροσδιορίζονται ως γκέι, υπάρχουν ορισμοί όπως «εχέμυθος», «bi-curious», «στη ντουλάπα» ή «κρυφός». Αντιστρόφως, ένα άτομο μπορεί να προσδιορίζεται γκέι χωρίς να έχει κάνει σεξ με άτομο του ίδιου φύλου. Υπάρχουν περιπτώσεις που κάποιος προσδιορίζεται κοινωνικά ως γκέι όντας άγαμος ή καθώς περιμένει την πρώτη του ομοφυλοφιλική εμπειρία. Ακόμα, ένας αμφιφυλόφιλος μπορεί να θεωρεί τον εαυτό του γκέι και άλλοι να θεωρούν ότι οι έννοιες γκέι και μπάι αποκλείουν η μία την άλλη. Υπάρχουν και εκείνα τα άτομα που έλκονται από το ίδιο φύλο αλλά ούτε έχουν σεξουαλική δραστηριότητα, ούτε αποκαλούν τον εαυτό τους γκέι, οπότε και είναι πιθανόν τα άτομα αυτά να είναι ασεξουαλικά, δηλαδή να μην υπάρχει έλξη ή να υπάρχει έλξη αλλά να μην υπάρχει σεξουαλική δραστηριότητα. Οικογενειακό Δίκαιο Η Ελληνική Ομοφυλοφιλική Κοινότητα περί Συμφώνου Συμβίωσης Ομοφυλοφιλική Λεσβιακή Κοινότητα Ελλάδας Ιστοσελίδα υπέρ των γκέι δικαιωμάτων Αρχειοθετήθηκε 2012-12-09 στο Wayback Machine. Λεσβιακή και Γκέι ειδησιογραφία Λεσβιακή ιστοσελίδα ιστοριών, γνωριμιών και ειδησεογραφίας Λεσβιακή ιστοσελίδα γενικού ενδιαφέροντος Φεστιβάλ Υπερηφάνειας - Athens Pride
|
Ο όρος γκέι χρησιμοποιείται για να χαρακτηρίσει ένα άτομο που έλκεται ερωτικά ή σεξουαλικά από το ίδιο φύλο ή που έχει σχέσεις με άτομα του ίδιου φύλου. Η χρήση του όρου γκέι όσον αφορά την ομοφυλοφιλία χρονολογείται από τα τέλη του 19ου αιώνα, αλλά η χρήση του αυξήθηκε σταδιακά τον 20ό αιώνα. Στα νεότερα αγγλικά, ο όρος γκέι έχει καταλήξει να χρησιμοποιείται ως επίθετο και σαν ουσιαστικό όταν αναφερόμαστε σε ανθρώπους, συνήθειες και κουλτούρες συνδεδεμένες με την ομοφυλοφιλία. Στα τέλη του 20ού αιώνα, η λέξη γκέι είχε προταθεί από μεγάλες ΛΟΑΤ οργανώσεις και οδηγούς στυλ για να περιγράψουν τα άτομα που έλκονται από άτομα του ίδιου φύλου. Περίπου την ίδια εποχή επικράτησε μία νέα υποτιμητική χρήση σε κάποια μέρη του κόσμου. Στην Αγγλόσφαιρα, η έννοια αυτής της ορολογία μεταξύ νέων συνομιλητών κυμαίνονταν σε ένα εύρος από χλευαστική έννοια (π.χ. ισοδύναμο με σκουπίδι ή χαζός) έως εύθυμος εμπαιγμός ή κοροϊδία (π.χ. ισοδύναμο με αδύναμος, άνανδρος ή με κουσούρι). Σε αυτή τη χρήση, η λέξη σπάνια έχει να κάνει με την ομοφυλοφιλία, εφόσον χρησιμοποιείται συχνά για να αναφερθεί σε κάποιο άψυχο αντικείμενο ή μια αφηρημένη έννοια που αποδοκιμάζει κάποιος. Η έκταση που αυτή η χρήση εμπεριέχει έννοιες σχετικές με την ομοφυλοφιλία έχει συζητηθεί δημόσια και έχει δεχθεί δριμεία κριτική.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%93%CE%BA%CE%AD%CE%B9
|
Ριούρικ Ροκ
|
Γεννήθηκε στη Βαρσοβία, στην οικογένεια των Μαξιμιλιάν Γκέρινγκ και Μαρίας Γκλιούξμπεργκ. Από το 1900, η οικογένεια ζούσε στο Ροστόφ επί του Ντον, από όπου ο Ροκ μετακόμισε στη Μόσχα το 1919. Το 1919 εξελέγη στο Προεδρείο της Πανρωσικής Ένωσης Ποιητών μαζί με τους Σ. Α. Γιεσένιν, Γ. Κ. Μπαλτρουσάιτις, Α. Μπέλιι, Π. Σ. Κόγκαν, Α. Μ. Κούσικοφ, Β. Γ. Σερσενέβιτς και άλλους. Το 1919-1920, ο Ροκ συνδέθηκε με την ομάδα των Ιμαζινιστών της Μόσχας. Εντάχθηκε στο Τάγμα των Ιμαζινιστών και συμπεριλήφθηκε στους «ανώτατους συμβούλους» του τάγματος. Το 1920 εργάστηκε στο Κρατικό Θέατρο ον. Β. Ε. Μέιερχολντ. Αποφοίτησε από το στούντιο του Μέιερχολντ το 1925. Μέλος της λογοτεχνικής ομάδας "Νιτσεβόκοι", που δημιουργήθηκε στη Μόσχα στις αρχές του 1920 και έλαβε τον τελικό της σχηματισμό τον Αύγουστο του 1920 υπό την Ένωση Ποιητών στο Ροστόφ επί του Ντον. Τον Ιούλιο του 1920, ο Ριούρικ Ροκ, ο Αέτσι Ράνοφ και ο Λάζαρ Σουχαρέμπσκι δημοσίευσαν τη συλλογή νιτσεβοκικών ποιημάτων "Σε εσάς" στη Μόσχα. Ο Ριούρικ Ροκ έζησε στο Ροστόφ το 1920-21. Μαζί του ήταν επίσης ο Ιλιά Μπερεζάρκ, ο Ολέγκ Έρμπεργκ και η Σουσάννα Μαρ, η σύζυγος του Ροκ. Μετά τη μετάβαση το 1920 της Μαρ στο στρατόπεδο των Ιμαζινιστών, ο Ριούρικ Ροκ ανακοίνωσε δημόσια την διάλυση του γάμου του με την "προδότρια", δημοσιεύοντας αυτή του τη δήλωση στη νέα του συλλογή "Σκυλίσιο κουτί". Το 1921, ο Ροκ συνελήφθη (σύμφωνα με τα απομνημονεύματα του Μ. Ρόιζμαν, λόγω ποινικής υπόθεσης για πλαστογράφηση της σφραγίδας του διοικητικού συμβουλίου της Ένωσης Ποιητών). Μετά τη σύλληψη του Ροκ, η ομάδα των Νιτσεβόκων διαλύθηκε. Το 1926 έφυγε για τη Δυτική Ευρώπη. Από το δεύτερο μισό της δεκαετίας του 1920 έζησε στη Γερμανία, όπου δημοσίευσε μια μονογραφία για το θέατρο του XV-XVI αιώνα «υπό το φως της επιστήμης του πνεύματος». Το 1931-1934 ήταν ιδιοκτήτης θεάτρου στη Γαλλία. Από το 1934 ζούσε στις ΗΠΑ. Από το 1937 ήταν ιδιοκτήτης και σκηνοθέτης του θεάτρου Modern Stage School στην Καλιφόρνια. Πέθανε στην Ελβετία το 1962. Αδελφός του ήταν ο Αμερικανός παραγωγός θεάτρου και σκηνοθέτης Μάριον Γκέρινγκ (1901-1977). Rurik Rock στην τοποθεσία "Primers of the Silver Age" "ΔΙΑΓΡΑΜΜΑ ΠΕΡΙ ΠΟΙΗΣΗΣ ΚΟΧΩΝ" στο "Κιτ Πρώτων Βοηθειών" Rock, Rurik Yurievich στο RGALI
|
Ο Ριούρικ Γιούριεβιτς Ροκ (ρωσικά: Рюрик Юрьевич Рок, γεννηθείς Έμιλ-Εντουάρντ Μαξιμιλιάνοβιτς Γκέρινγκ, ρωσικά: Эмиль-Эдуард Максимилианович Геринг, 1898, Βαρσοβία, Ρωσική Αυτοκρατορία - 21 Νοεμβρίου 1962, Ελβετία) ήταν Ρώσος ποιητής, αρχηγός της λογοτεχνικής ομάδας των Νιτσεβόκων. Μετά τη μετανάστευση του έγινε θεατρικός παραγωγός στη Γαλλία και τις ΗΠΑ.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A1%CE%B9%CE%BF%CF%8D%CF%81%CE%B9%CE%BA_%CE%A1%CE%BF%CE%BA
|
Μέσα Λασίθι Λασιθίου
|
Η ιστορία του Μέσα Λασιθίου χάνεται στο βάθος των αιώνων. Είναι στενά δεμένη με εκείνη του Οροπεδίου Λασιθίου. Η παρουσία ανθρώπων στην ευρύτερη περιοχή του Μέσα Λασιθίου ήταν αδιάκοπη από την πρώιμη αρχαιότητα. Η περιοχή ήταν κατοικημένη από τα Μινωικά χρόνια, όπως μαρτυρούν στις περιοχές Αρμί, Αγίων Αποστολών, Αγίων Αναργύρων και αλλού, εμφανή ίχνη μινωικών οικισμών. Για το Μέσα Λασίθι, τόσο στην αρχαιότητα , όσο και στα βυζαντινά χρόνια, δεν έχουμε πάρα πολλές πληροφορίες. Η ολοκληρωτική καταστροφή και η ερήμωση του Οροπεδίου από τους Βενετούς δεν άφησε και πολλά ερείπια οικισμών ή ίχνη ζωής. Πάντως θεωρείται βέβαιη η ύπαρξη οικισμών στην βυζαντινή περίοδο, πράγμα που μαρτυρείται από τα ονόματα και τοπωνύμια βυζαντινής προέλευσης. Η καταγωγή - προέλευση των κατοίκων του χωριού είναι άμεσα συνυφασμένη με εκείνη του Οροπεδίου Λασιθίου. Οι "νέοι" κάτοικοι, κυρίως προέρχονται, από τις παλιές οικογένειες του Λασιθίου, που ζούσαν εξόριστοι στις γειτονικές επαρχίες και όταν τους δόθηκε η ευκαιρία επέστρεψαν στα πάτρια, από οικογένειες του Χάνδακα, οι οποίες για να αποφύγουν τις αγγαρείες των Ενετών εγκαταστάθηκαν στο Λασίθι, από γειτονικές επαρχίες που ήρθαν για να καλλιεργήσουν ένα ευφορότερο τόπο και από μακρινές περιοχές, όπως το Ναύπλιο και τη Μονεμβασιά, όταν υποχρεώθηκαν από τους Ενετούς να έρθουν και να καλλιεργήσουν τη γη. Επί ενετοκρατίας τις περισσότερες πληροφορίες τις αντλούμε από τον κώδικα του Καστροφύλακα και τον κατάλογο του Φραντσέσκο Μπαζιλικάτα. Ο κώδικας Καστροφύλακα συντάχθηκε το 1583 από τον Pietro Castrofilaca, και περιλαμβάνει, κατάλογο με 49 μετόχια και κατάλογο με κατοίκους του Οροπεδίου που ως «παχτωτές» χρωστούσαν σιτάρι στο ενετικό δημόσιο. Ο κατάλογος του Francesco Basilicata, συντάχθηκε το 1630 και περιλαμβάνει 40 μετόχια στο Οροπέδιο Λασιθίου. Στην ευρύτερη περιοχή του Μέσα Λασιθίου υπήρχαν οι παρακάτω οικισμοί - μετόχια: Μετόχι του Φαρσάρη:είναι το σημερινό χωριό Φαρσάρω, μετόχι της οικογένειας Φαρσάρη. Μετόχι Φοραδάρη ή Βασμούλου:Σήμερα σώζεται ως τοπωνύμιο Μετόχι Σαρακηνού:Σήμερα σώζεται ως τοπωνύμιο «στου Σαρακηνού τον τρόχαλο» Μετόχι Κοντού:Σήμερα σώζεται ως τοπωνύμιο «στου Κοντού». Το όνομα του οφείλεται στο πρώτο οικιστή. Μετόχι Άγιοι Ανάργυροι:στην περιοχή αυτή έχει χτιστεί η εκκλησία των Αγίων Αναργύρων. Μετόχι Μυγιογιάννη:Σήμερα σώζεται ως τοπωνύμιο στο Μέσα Λασίθι Μετόχι Τσαγκαλοχώρι:Σήμερα σώζεται ως τοπωνύμιο στο Μέσα Λασιθάκι Μετόχι Σιδιακό:Σήμερα σώζεται ως τοπωνύμιο στο Μέσα Λασιθάκι Κατελιανές στέρνες:Διατηρούνται βενετσιάνικες στέρνες. Σήμερα σώζεται ως τοπωνύμιο ανάμεσα στο Μέσα Λασίθι και τη Μονή Κρουσταλένιας Στου Κατέλου:Σώζεται ως τοπωνύμιο μεταξύ Μέσα Λασιθίου και Μαρμακέτω Στου Φάγουρου:Σήμερα σώζεται ως τοπωνύμιο κοντά στο Μέσα Λασιθάκι Στου Βετούλη:Σήμερα σώζεται ως τοπωνύμιο κοντά στο Μέσα Λασιθάκι Στα τέλη του 1648 οι Τούρκοι καταλαμβάνουν το Οροπέδιο Λασιθίου, ύστερα από τέσσερις ήμισυ περίπου αιώνες Ενετοκρατίας. Το Μέσα Λασίθι το συναντάμε σε πολλά τουρκικά έγγραφα. Περί το 1700 αναφέρεται ως πρωτεύουσα της επαρχίας Λασιθίου. Η παρουσία τούρκων στην περιοχή του χωριού μας ήταν μόνιμη, όπως μαρτυρούν τα τοπωνύμια τουρκικής προέλευσης: του Σμαήλη το Βορνό, στου Μπραήμη, του Χουσεΐνη η Λατσίδα, του Καδή ο Λάκκος, στου Μαυραλή κ.α. Ειδικά στον οικισμό που και σήμερα ονομάζεται Σμαλιανώ (Ισμαηλιανώ), διατηρούσε την έδρα και τις αποθήκες του ο μουκαταγάσης (εισπράκτορας φόρων) Εσεΐτ Ισμαήλ Αγάς. Στην απρόσιτη περιοχή της Αλόϊδας είχαν το καταφύγιο και το ορμητήριο τους οι Χαΐνηδες. Ο πιο διάσημος απ' όλους ήταν ο καπετάν Καζάνης από το Μαρμακέτω. Μαζί του ήταν και Χ'Κωνσταντίνος Καργιώτης από το Μέσα Λασίθι. Αναρίθμητα είναι τα ανδραγαθήματα των Χαΐνηδων της Αλόϊδας. Εξορμούσαν τόσο προς το Οροπέδιο όσο και προς ανατολικά της Αλόϊδας, στη Νεάπολη, στο Χουμεριάκο, στη Κριτσά και αλλού. Η πρώτη απόπειρα κατάληψης του Οροπεδίου από τους Τούρκους το 1822 απέτυχε αφού οι χαΐνηδες του καπετάν Καζάνη, μαζί με άλλους οπλαρχηγούς που έσπευσαν για βοήθεια, τους απώθησαν. Τελικά ο Χασάν Πασάς διαμέσου του Καθαρού κατόρθωσε να εισέλθει στο Οροπέδιο το 1823 και οι ορδές των τούρκων παρέδωσαν στη φωτιά όλα τα χωριά του Οροπεδίου. Τότε καταστράφηκε εντελώς και το Μέσα Λασίθι, η Μονή των Αγίων Αποστόλων και η Μονή Κρουσταλλένιας. Κατά τη μάχη του Οροπεδίου το Μάιο του 1867,ο τουρκοαιγυπτιακός στρατός προέβη σε βαρβαρότητες κατά των αμάχων. Στη θέση «Πατέρα τα Σελιά» και «Ζάρωμα» έγιναν σφοδρές συγκρούσεις και υπήρξαν μεγάλες απώλειες. Κατά τη διάρκεια των δεκαήμερων συγκρούσεων οι άμαχοι βρήκαν καταφύγιο στην απρόσιτη περιοχή της Αλόϊδας. Μάλιστα σύμφωνα με μαρτυρίες το ξωκλήσι του Αγίου Ιωάννη της Αλόϊδας υπήρξε νοσοκομείο για την περίθαλψη των τραυματιών. Κατά την επανάσταση του 1896-1897 μεγάλη ήταν η συμβολή των επαναστατών από το Οροπέδιο και μάλιστα οι κάτοικοι του Οροπεδίου στις 19 Ιανουαρίου 1897 σε ΓΣ κήρυξαν την ένωση της Κρήτης με την Ελλάδα. Το 1903 επισκέφτηκε το Οροπέδιο ο Ελευθέριος Βενιζέλος με τη συνοδεία του, στο πλαίσιο της προεκλογικής περιοδείας του. Πολλοί ήταν οι Μεσαλασιθιώτες που έλαβαν μέρος στους Βαλκανικούς πολέμους και στον Α Παγκόσμιο πόλεμο. Πολλοί έλαβαν μέρος στη μάχη του Σκρα και στη συνέχεια στις πολεμικές επιχειρήσεις στην Μικρά Ασία. Ορισμένοι μάλιστα απ' αυτούς τιμήθηκαν με παράσημα. Σ' αυτήν την περίοδο βαρύς ήταν ο φόρος αίματος για το Μέσα Λασίθι. Πολλοί οι πεσόντες και οι τραυματισμένοι κατά την περίοδο 1912 - 1922. Τα ονόματα των πεσόντων Μεσαλασιθιωτών την περίοδο εκείνη αναγράφονται στο Μνημείο Πεσόντων στην πλατεία του χωριού. Πολλοί οι στρατευμένοι Μεσαλασιθιώτες που έλαβαν μέρος στις μάχες με την 5η Μεραρχία Κρητών. Και πάλι βαρύς ο φόρος αίματος. Μετά την κατάληψη της Κρήτης και τη ηρωική Μάχη της Κρήτης, ο νομός Λασιθίου δόθηκε στους Ιταλούς. Στο Μέσα Λασίθι λόγω της θέσης του εγκατέστησαν ενισχυμένο φυλάκιο για να ελέγχουν την πρόσβαση από και προς Ποτάμους και την Αλόϊδα. Το 1943 αλλάζει χέρια η κατοχή στο Οροπέδιο και αναλαμβάνουν οι Γερμανοί. Η καταπίεση, οι λεηλασίες και γενικότερα η κατάσταση χειροτέρεψε. Κατά την περίοδο της κατοχής πολλοί Μεσαλασιθιώτες δικτυώθηκαν στις αντιστασιακές οργανώσεις και στις αντάρτικες ομάδες που δρούσαν στους ορεινούς όγκους της Αλόϊδας και του γειτονικού Καθαρού. Πορεία πληθυσμού του χωριού σύμφωνα με τις απογραφές: Το Μέσα Λασίθι αναφέρεται το 1925 στο ΦΕΚ 27Α - 31/01/1925 να ορίζεται έδρα της ομώνυμης νεοϊδρυθείσας κοινότητας. Σύμφωνα με το σχέδιο Καλλικράτης και την τροποποίηση του Κλεισθένης Ι μαζί με τους οικισμούς Μέσα Λασιθάκι, Νικηφόρηδων και Σμαλιανό αποτελούν την κοινότητα Μέσα Λασιθίου που υπάγεται στο δήμο Οροπεδίου Λασιθίου ενώ σύμφωνα με την απογραφή του 2011 έχει πληθυσμό 98 κατοίκους.Δείτε: Κοινότητα Μέσα Λασιθίου Στον οικισμό Μέσα Λασίθι, λειτούργησε διθέσιο Δημοτικό Σχολείο από το 1927 μέχρι και το 1989, χρονιά κατά την οποία σταμάτησε η λειτουργία του, και συνενώθηκε με το Δημοτικό Σχολείο Τζερμιάδου. Σήμερα το κτήριο χρησιμοποιείται από το δήμο Οροπεδίου Λασιθίου και τον πολιτιστικό σύλλογο «Η ΑΛΟΪΔΑ», για πολιτιστικές εκδηλώσεις. Από το 2014 λόγω της συγχώνευσης του Δημοτικού σχολείου Τζερμιάδου με αυτό του Αγίου Γεωργίου λόγω έλλειψης μαθητών, το μόνο δημοτικό σχολείο του Οροπεδίου Λασιθίου στεγάζεται στον Άγιο Γεώργιο. Στο Μέσα Λασίθι αναπτύχθηκε από τις αρχές του 19ου αιώνα μέχρι και τα μέσα του 20ου αιώνα η εκκλησιαστική ξυλογλυπτική. Μια γενιά συγγενείς νιταδώροι (ξυλογλύπτες τέμπλων) του Μέσα Λασιθίου φιλοτέχνησαν περί τα 200 ξυλόγλυπτα τέμπλα που βρίσκονται σε ναούς και μοναστήρια του Οροπεδίου Λασιθίου και στις επαρχίες Μεραμβέλλου, Ιεράπετρας, Πεδιάδας, Βιάννου, Σητείας και Μυλοποτάμου. Οι κυριότεροι εκφραστές αυτής της τέχνης προέρχονταν από τις οικογένειες των Μακράκηδων και των Χαλάτσηδων. Επίσης, λειτούργησε για αρκετά χρόνια μέσα στη δεκαετία του 60, ένα από τα πρώτα συνεταιριστικά τυροκομεία στην Κρήτη. Παλαιότερα είχε μεγάλη παραγωγή μήλων και αμυγδάλων. Στην ενορία, Μέσα Λασίθι και Μέσα Λασιθάκι, ανήκουν τα ξωκλήσια, Προφήτης Ηλίας, Άγιοι Απόστολοι, Άγιος Ιωάννης (Αλόϊδα), Άγιοι Ανάργυροι (Κοιμητήριο Μέσα Λασιθάκι), Μιχαήλ Αρχάγγελος (Κοιμητήριο Μέσα Λασίθι) και οι ιεροί ναοί, Ευαγγελισμός της Θεοτόκου (Πολιούχος του Μέσα Λασιθίου), Άγιοι Πάντες (Νικηφόρηδων) και Άγιος Ιωάννης (Μέσα Λασιθάκι). Στην ΒΔ πλευρά του οικισμού Μέσα Λασίθι, στη θέση Πατέλα, υπάρχει ένα από τα πιο όμορφα δάση από δρυς στην περιφέρεια του Ν. Λασιθίου. Επίσης, ιδιαίτερου φυσικού κάλλους είναι και το φαράγγι του Χαυγά, μεταξύ Μέσα Λασιθίου και Αγίου Γεωργίου. Η διάβαση του διαρκεί μία ώρα και καταλήγει στις θρυλικές «Νεραϊδοκολύμπες». Το υλικό για την ιστορία του χωριού αντλήθηκαν από το βιβλίο "Μέσα Λασίθι - ένα ιστορικό χωριό του Οροπεδίου Λασιθίου", του Εμμανουήλ Ι. Φαρσάρη (Ελεύθερα διαθέσιμο για κατέβασμα υπό άδεια Creative Commons)
|
Το Μέσα Λασίθι (επίσης Μέσα Λασίθιον) είναι χωριό και έδρα ομώνυμης κοινότητος του Δήμου Οροπεδίου Λασιθίου (Επαρχία Λασιθίου). Σύμφωνα με την απογραφή του 2011 έχει 98 κατοίκους. Στην Τ.Κ. Μέσα Λασιθίου ανήκουν επίσης οι οικισμοί Μέσα Λασιθάκι, Νικηφόρηδων και Σμαηλιανό. Το όνομα «Νικηφόρηδων» ο οικισμός το πήρε από το όνομα του πρώτου οικιστή. Επίσης, ο οικισμός «Σμαηλιανό» πήρε το όνομα του από τον τούρκο πασά Ισμαήλ, όπου εκεί είχε την έδρα και τις αποθήκες του, στις οποίες αποθήκευε τους φόρους που έπαιρνε από τους χριστιανούς. Γεωγραφικά βρίσκεται στην ανατολική πλευρά του Οροπεδίου Λασιθίου, σε υψόμετρο 850 μ. και αποτελεί την «έξοδο» του Οροπεδίου Λασιθίου προς τον Άγιο Νικόλαο.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9C%CE%AD%CF%83%CE%B1_%CE%9B%CE%B1%CF%83%CE%AF%CE%B8%CE%B9_%CE%9B%CE%B1%CF%83%CE%B9%CE%B8%CE%AF%CE%BF%CF%85
|
Tu Vuò Fà L'Americano
|
Ο Μπορίς Βιάν διασκεύασε το τραγούδι στα γαλλικά με το όνομα "Tout fonctionne à l' italiano " ("Όλα γίνονται ιταλικά") για να παρωδήσει την τότε γαλλική μανία για καθετί ιταλικό. Το τραγούδι ηχογραφήθηκε το 1957 από τον Φρέντι Μπάλτα στο χιουμοριστικό του EP Fredo Minablo et sa pizza musicale. Ο Λου Μπέγκα διασκεύασε το τραγούδι στα αγγλικά με τον τίτλο «You Wanna Be Americano». Η ορχήστρα Brian Setzer πρόσθεσε στοιχεία από το τραγούδι στο κομμάτι "Americano". Αυτό το τραγούδι εμφανίστηκε στο άλμπουμ τους Vavoom! Το τραγούδι διασκευάστηκε από την Γκιζέλα Γκότσο και τους Ray Gelato Giants το 1998, σε μια εκδοχή που χρησιμοποιήθηκε για μια παγκόσμια τηλεοπτική διαφήμιση της Levi's. Ηχογραφήθηκε σε δύο άλμπουμ τους τα The Men from Uncle (1998) και Live in Italy (2000). Το 2010, το αυστραλιανό ντουέτο Yolanda Be Cool και DCUP χρησιμοποιήσε σαμπλ του κομματιού στο τραγούδι "We No Speak Americano" που έγινε διεθνής επιτυχία. Στη συνέχεια ηχογραφήθηκε ξανά από τον Μάρκο Κάλιαρι. Ντον Ομάρ – "We No Speak Americano (Remix)" Το κομμάτι χρησιμοποιήθηκε ως ένα από τα τραγούδια επίδειξης για το λογισμικό συνθεσάιζερ Vocaloid Tonio. Οι Puppini Sisters το ηχογράφησαν στο άλμπουμ τους Betcha Bottom Dollar το 2007. Ο ράπερ Pitbull (2010) χρησιμοποίησε σαμπλ του στο «Bon Bon (We No Speak Americano)». Το 2002 το χιλιανό ροκ συγκρότημα Pettinellis ηχογράφησε μια διασκευή με τίτλο "Americano" ως μέρος του πρώτου άλμπουμ τους. Η Ρίτα Κιαρέλι ηχογράφησε αυτό το τραγούδι στο άλμπουμ της Italian Sessions. Το κορεάτικο συγκρότημα LPG έκανε μια προσαρμογή του κομματιού στο τραγούδι Angry. Ο Ντάρεν Κρις διασκεύασε το τραγούδι για μια φιλανθρωπική παράσταση στο Πανεπιστήμιο Γέιλ το 2011 και στην περιοδεία του "Listen Up" το 2013 στο Χάντινγκτον της Νέας Υόρκης. Μια μισή ελληνική, μισή ιταλική εκδοχή ηχογραφήθηκε το 2011 από τους Λαυρέντη Μαχαιρίτσα και Τονίνο Καροτόνε. Το 2012 το συγκρότημα The Gypsy Queens περιέλαβε το τραγούδι στο άλμπουμ του The Gypsy Queens, με τον τίτλο L'Americano. Ο Ντάνι Μπριγιάν ηχογράφησε το τραγούδι στη ναπολιτάνικη γλώσσα και κυκλοφόρησε τη διασκευή του στο άλμπουμ του "Dolce Vita" το 2001. Η διασκευή του τραγουδιού από τον Πατρίτσιο Μπουάνε με στίχους στα αγγλικά κυκλοφόρησε στο άλμπουμ του Patrizio το 2009 με τον τίτλο "Americano (Tu vuo' fa l'americano)". Ο Τζίτζι Νταλέσιο κυκλοφόρησε μια διασκευή του τραγουδιού με τον Κρίστιαν ντε Σίκα στο τρίτο ζωντανό άλμπουμ του "Tu Vuo' Fa L'Americano - Live In New York" το 2011. Οι Dominic Halpin & The Honey B's διασκεύασαν το τραγούδι ως "Americano" στο άλμπουμ τους Cha Cha Boom του 2016. Το 1957, κυκλοφόρησε παρτιτούρα του τραγουδιού με ελληνικούς στίχους του Κώστα Μάνεση με τον τίτλο "Όταν δω Αμερικάνο". Το 2012, το κομμάτι ακούστηκε με τους αυθεντικούς ιταλικούς και με ελληνικούς στίχους του Οδυσσέα Ιωάννου και με τον τίτλο "Σαν Αμερικάνος" σε συναυλία του Λαυρέντη Μαχαιρίτσα από τον ίδιο και τον Τονίνο Καροτόνε στο ζωντανό άλμπουμ του Μαχαιρίτσα Οι άγγελοι ζουν ακόμη στην Μεσόγειο. Οι Ματ Ντέιμον, Τζουντ Λο και ο Ροζάριο Φιορέλο τραγουδούν το τραγούδι σε ένα τζαζ κλαμπ στην ταινία Ο ταλαντούχος Κύριος Ρίπλεϊ. Σε μια ανατροπή του θέματος του τραγουδιού, ο χαρακτήρας του Λο, ένας κακομαθημένος Αμερικανός κληρονόμος που ζει στη φανταστική πόλη Μονγκιμπέλο της Ιταλίας, διασκεδάζει με την ιταλική κουλτούρα χάρη στο γενναιόδωρο επίδομα των πλούσιων γονέων του. Η ερμηνεία του Καροζόνε ακούγεται στο σάουντρακ της ταινίας του 2010 Ο Αμερικάνος (The American). Στην ταινία, το τραγούδι παίζει σε ένα καφέ που επισκέπτεται ο χαρακτήρας του Τζορτζ Κλούνεϊ, ένας Αμερικανός δολοφόνος που αναζητά καταφύγιο σε μια μικρή ιταλική πόλη. Η ίδια ερμηνεία είναι μέρος του σάουντρακ της ταινίας κινουμένων σχεδίων Σάμι 2 (Sammy's avonturen 2), 2012. Το ακούγεται στο επεισόδιο 4 της μίνι σειράς Catch-22 κατά τη διάρκεια μιας σεκάνς στην οποία ο Γιοσάριαν βοηθά τον Μίλο στις επιχειρηματικές του δραστηριότητες σε όλη τη Μεσόγειο (ωστόσο, το τραγούδι γράφτηκε πολύ μετά το χρονικό πλαίσιο όπου εκτυλίσσεται η σειρά). Το τραγούδι ακούγεται στην ταινία του 2021 με τίτλο Ο σωματοφύλακας της γυναίκας του εκτελεστή (Hitman's Wife's Bodyguard), όταν οι 3 βασικοί χαρακτήρες βρίσκονται στην Ιταλία. Μπούγκι Renato Carosone sings "Tu vuò fà l’americano" στο YouTube. The [https://www.facebook.com/luckyproducoes LUCKY DUCKIES plays"Tu Vuò Fà l’Americano"] στο YouTube.
|
Το "Tu vuò fà l'americano" (μετάφραση: "Θες να γίνεις Αμερικάνος") είναι ένα τραγούδι στη ναπολιτάνικη γλώσσα του Ιταλού τραγουδιστή Ρενάτο Καροζόνε. Ο Καροζόνε έγραψε το τραγούδι σε συνεργασία με τον Νικόλα Σαλέρνο (Νίζα) το 1956. Συνδυάζοντας στοιχεία σουίνγκ και τζαζ, έγινε ένα από τα πιο γνωστά τραγούδια του. Το τραγούδι γράφτηκε κατά παραγγελία του Ραπέτι, διευθυντή της εταιρείας Ricordi, για έναν ραδιοφωνικό διαγωνισμό. Η μουσική συντέθηκε από τον Καροζόνε σε πολύ σύντομο χρονικό διάστημα μετά την ανάγνωση των στίχων του Νίζα. Ο Ραπέτι διέκρινε αμέσως ότι το τραγούδι θα γινόταν μεγάλη επιτυχία. Η αρχική εκδοχή του τραγουδιού του Καροζόνε ερμηνεύτηκε από τον ίδιο στην ταινία Totò, Peppino e le fanatiche σε σκηνοθεσία Μάριο Μάτολι το 1958. Το τραγούδι εμφανίστηκε στην ταινία του Μέλβιλ Σάβελσον του 1960 Διακοπές στη Νάπολη, στην οποία το τραγούδησε η Σοφία Λόρεν. Το ερμήνευσε επίσης ο Ροζάριο Φιορέλο στην ταινία του 1999 Ο ταλαντούχος Κύριος Ρίπλεϊ σε σκηνοθεσία του Άντονι Μινγκέλα. Οι στίχοι αναφέρονται σε έναν Ιταλό που επηρεάζεται από τον σύγχρονο αμερικανικό τρόπο ζωής, πίνοντας ουίσκι με σόδα, χορεύοντας ροκ εντ ρολ, παίζοντας μπέιζμπολ και καπνίζοντας τσιγάρα Camel, αλλά εξακολουθεί να εξαρτάται οικονομικά από τους γονείς του. Το τραγούδι γενικά θεωρείται σάτιρα της αμερικανοποίησης που συνέβη τα πρώτα χρόνια μετά τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο, όταν η νότια Ιταλία ήταν ακόμα μια αγροτική, παραδοσιακή κοινωνία. Σύμφωνα με την ιταλική εφημερίδα La Repubblica, το "Tu vuò fa l'americano" αποτελεί την τελευταία μεγάλη επιτυχία του Καροζόνε, καθώς ο συνθέτης αποσύρθηκε από τη μουσική το 1960, μόλις τέσσερα χρόνια μετά την κυκλοφορία του τραγουδιού.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/Tu_Vu%C3%B2_F%C3%A0_L%27Americano
|
397 Βιέννη
|
Η διάμετρος της Βιέννης υπολογίσθηκε σε 43,3 1,8 χιλιόμετρα (από δεδομένα του IRAS), ενώ η μάζα της εκτιμάται σε 85 τρισεκατομμύρια τόνους για μέση πυκνότητα 2 gr/cm³. Ο φασματικός τύπος της είναι S (λιθώδης), ενώ το άλβεδό της είναι 0,178 (από δεδομένα του IRAS). Η Βιέννη περιστρέφεται γύρω από τον εαυτό της μία φορά κάθε 15 ώρες και 29 λεπτά. Η μέση θερμοκρασία στην επιφάνειά της εκτιμάται σε 105 περίπου βαθμούς Κελσίου κάτω από το μηδέν. Τροχιά από το JPL (Java) / Εφημερίδα
|
Η Βιέννη (Vienna) είναι αστεροειδής της Κύριας Ζώνης Αστεροειδών με απόλυτο μέγεθος (όπως ορίζεται για το Ηλιακό Σύστημα) 9,31. Ανακαλύφθηκε το 1894 από τον Γάλλο αστρονόμο Ωγκύστ Σαρλουά, που παρατηρούσε από τη Νίκαια, και πήρε το όνομά της από τη γνωστή πρωτεύουσα της Αυστρίας και τότε Αυστροουγγρικής Αυτοκρατορίας.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/397_%CE%92%CE%B9%CE%AD%CE%BD%CE%BD%CE%B7
|
Κόιντος Καικίλιος Μέτελλος Νέπως (ύπατος το 57 π.Χ.)
|
Η πρώτη καταγεγραμμένη δημόσια δραστηριότητα τού Νέπωτα ήταν να ασκήσει κατηγορίες το 72 π.Χ. εναντίον τού Γάιου Σκριβώνιου Κουρίωνα, ο οποίος ήταν οικογενειακός αντίπαλος. Η δίκη διακόπηκε, όταν ο Κουρίων απάντησε με ανταγωγές και οι δύο άνδρες υποχώρησαν. Νομικοί ελιγμοί αυτού τού είδους ήταν συνηθισμένοι στα τέλη της δημοκρατίας, και υποδηλώνουν αυξανόμενο κομματισμό στη δεκαετία του '70 π.Χ. Ο Μέτελλος Νέπος ήταν υποδιοικητής (λεγάτος) τού Πομπήιου στην εκστρατεία κατά των πειρατών στη Μεσόγειο το 67-66 π.Χ. Εκεί διοικούσε ναυτικές δυνάμεις και άνδρες στην ακτή από τη Λυκία έως τη Φοινίκη. Όπως ο αδελφός του, Κόιντος Καικίλιος Μέτελλος Κέλερ, υπηρέτησε στον Γ΄ Μιθριδατικό Πόλεμο εναντίον τού Μιθριδάτη ΣΤ' τού Πόντου και τού Τιγράνη Β΄ τού Μεγάλου της Αρμενίας, καταλαμβάνοντας τη Δαμασκό στη Συρία το 64, και αφήνοντας τον στρατό τού Πομπήιου για τη Ρώμη τον επόμενο χρόνο, για να υποστηρίξει την τριβουνία ως σύμμαχος τού Πομπήιου. Ο Νέπος εξελέγη το 63 π.Χ. ως τριβούνος των πληβείων και υπηρέτησε δίπλα στον Κάτωνα τον Νεότερο εκείνη τη χρονιά. Μετά την άνοδό του στο αξίωμα τον Δεκέμβριο του 63, επιτέθηκε στον Κικέρωνα –τότε ύπατο– για την παράνομη εκτέλεσή του των συνωμοτών στη συνωμοσία τού Κατιλίνα. Προσπάθησε να κατηγορήσει τον Κικέρωνα με κατηγορίες για φόνο, αλλά η Σύγκλητος ψήφισε αμνηστία για τον ύπατο, και στη συνέχεια απείλησε να κηρύξει οποιονδήποτε πιθανό κατήγορο ως δημόσιο εχθρό. Τον Ιανουάριο του 62 π.Χ. ο Νέπως προσπάθησε να αναγκάσει για έναν νόμο, ώστε να ανακαλέσει τον Πομπήιο από τον πόλεμο εναντίον τού Μιθριδάτη, για να αναλάβει τη διοίκηση τού πολέμου κατά των εναπομεινάντων δυνάμεων τού Κατιλίνα στην Ετρουρία. Με αυτόν τον τρόπο, αγνόησε την υποχρεωτική περίοδο αναμονής μεταξύ της δημοσίευσης ενός νόμου και της ψηφοφορίας. Ο Νέπως πιθανότατα άκουσε από τον αδελφό του –Mέτελλο Κέλερ, τότε ανθύπατο στην Εντεύθεν των Άλπεων Γαλατία– ότι ο Κατιλίνας θα ηττηθεί επικείμενα από τις δυνάμεις τού Aντώνιου Υβρίδα στη βόρεια Ιταλία. Στις 3 Ιανουαρίου 62 π.Χ. προσπάθησε να περάσει το νομοσχέδιο για τη μεταφορά της διοίκησης στον Πομπήιο, λόγω της αντίθεσης της Συγκλήτου. Ο Νέπως, μαζί με τον σύμμαχό του Ιούλιο Καίσαρα (τότε υπηρετούσε ως πραίτορας), συγκέντρωσε τις φυλές στην Αγορά πριν από τον Ναό τού Κάστορα και τού Πολυδεύκη. Ο Κάτων και ένας από τους συμμάχους του, ένας άλλος τριβούνος που ονομαζόταν Κόιντος Μινούκιος Θέρμος, αναγκάστηκαν να κατευθυνθούν προς το μέτωπο, και ο Κάτων στη συνέχεια "έπιασε σκληρά μία θέση μεταξύ τού Νέπωτα και τού Καίσαρα, [για να τους εμποδίσει] να επικοινωνήσουν ιδιωτικά". Όταν ο Nέπως έδωσε εντολή να διαβαστεί το νομοσχέδιο, ο Κάτων άσκησε βέτο. Όταν ο Νέπως άρχισε να το διαβάζει ο ίδιος, ο Κάτων άρπαξε το σχέδιο από τα χέρια του. Όταν ο Νέπως άρχισε να το απαγγέλλει από μνήμης, ο Θέρμος έβαλε το χέρι του στο στόμα του Νέπωτα, για να τον σταματήσει να μιλήσει. Κατά συνέπεια, άρχισε καυγάς στην Αγορά. Σε απάντηση στη βία, η Σύγκλητος ενέκρινε μία τελευταία διαβούλευση της Συγκλήτου (senatus consultum ultimum) εναντίον τού Νέπωτα, αναγκάζοντάς τον να φύγει από την πόλη στο στρατόπεδο τού Πομπήιου στα ανατολικά. Ο Σουητώνιος και ο Πλούταρχος στη συνέχεια ισχυρίζονται ότι ο Νέπως, ο Καίσαρας ή και οι δύο απομακρύνθηκαν από τα αξιώματά τους. Αυτό είναι απίθανο: η Σύγκλητος κατά τη διάρκεια της δημοκρατίας δεν είχε τέτοιες εξουσίες. Πιο σύγχρονες πηγές υπονοούν, ότι η Σύγκλητος μπορεί να κινήθηκε, για να επικυρώσει την αναχώρηση τού Νέπωτα από την πόλη (οι τριβούνοι απαγορεύονταν νομικά να φύγουν από την πόλη), κάτι που πιθανότατα είχε αντίρρηση ο Κάτων. Η πρόταση να σταλεί ο Πομπήιος μετά από αυτούς τού Κατιλίνα, παρ' όλα αυτά, έγινε άχρηστη, όταν ο Κατιλίνος και οι δυνάμεις του ηττήθηκαν αποφασιστικά στη μάχη στην Πιστόρια λίγο αργότερα. Μετά την επιστροφή τού Πομπήιου στην Ιταλία στα τέλη του 62 π.Χ., ο Πομπήιος χώρισε τη σύζυγό του Μουκία. Κάνοντας αυτό «[έδωσε] ουσία στις αναφορές για την απιστία της» και έσπασε η συμμαχία τού Πομπήιου με τον Νέπωτα και τον Μέτελλο Κέλερ, τους ετεροθαλείς αδελφοί της Μουκίας. Ο Νέπως υπηρετούσε τότε ως πραίτορας το 60 π.Χ. Κατά τη διάρκεια της θητείας του ψήφισε νόμο, που καταργούσε τους τελωνειακούς δασμούς στη Ρώμη και την Ιταλία. Η κίνηση πιθανότατα σχετιζόταν με μεταρρυθμίσεις, τις οποίες επιδίωξε η Σύγκλητος στον απόηχο της συνωμοσίας τού Κατιλίνα, για να στηρίξει την υποστήριξη μεταξύ των αγροτικών εξαγωγέων και των πλούσιων εισαγωγέων αγαθών πολυτελείας. Λίγο αργότερα έγινε και οιωνοσκόπος (augur). Μετά το σχηματισμό της λεγόμενης Α΄ Τριανδρίας το 59 π.Χ., ο Νέπως συνέχισε την αντίθεση με τον Πομπήιο και τους νέους συμμάχους του. Γενόμενη μεγάλη, η συμμαχία μεταξύ τού Πομπήιου, τού Καίσαρα και τού Κράσσου ανάγκασε μία επανευθυγράμμιση στη ρωμαϊκή πολιτική, με πολλές μερίδες να μετατοπίζονται για να ισορροπήσουν ενάντια στην Τριανδρία. Στις εκλογές για την υπατεία τού 57 π.Χ., ο Πομπήιος και ο Καίσαρας κατάφεραν να κάνουν τον σύμμαχό τους Πόπλιο Κορνήλιο Λέντουλο Σπίνθερ να εκλεγεί ως ύπατος εκ των προτέρων (consul prior), αλλά δεν μπόρεσαν να σταματήσουν την εκλογή τού Νέπωτα ως συναδέλφου τού Σπίνθερ. Ωστόσο, κανένας από τους δύο υπάτους δεν κατέληξε να υποστηρίξει πλήρως τα μέλη της Τριανδρίας. Ενώ ο Σπίνθερ και ο Πομπήιος υποστήριξαν την ανάκληση του Κικέρωνα από την εξορία –είχε εξοριστεί τον προηγούμενο χρόνο από τον Πόπλιο Κλόδιο Πούλχερ για την εντολή του να σκοτώσει τους συνωμότες τού Κατιλίνα– ο Nέπως υποστήριξε τον εξάδελφό του Κλόδιο και παρενέβη. Ο Πομπήιος και ο Σπίνθερ κατάφεραν τελικά να πείσουν τον Νέπωτα να εγκαταλείψει την αντίθεσή του, και επικύρωσαν ένα νομοσχέδιο -που ανακαλούσε τον Κικέρωνα- από τη συνέλευση των εκατό (comitia centuriata). Στη συνέχεια ο Κικέρων προσπάθησε να επιδιορθώσει τις σχέσεις με τον Νέπωτα , αλλά ο Νέπως δεν εγκατέλειψε πλήρως τον εξάδελφό του Κλόδιο, και αντιτάχθηκε στις προσπάθειες τού Τίτου Άννιου Μίλωνα (ενός από τους εχθρούς τού Κλόδιου) να πλήξει τον Κλόδιο με κατηγορίες, ενώ υποστήριξε επίσης τον εκλογή τού Κλόδιου ως αγορανόμου (aedilis). Κατά τη διάρκεια της υπατείας τού Νέπωτα, ο Πομπήιος αναζήτησε επίσης στρατιωτική διοίκηση, για να επιλύσει έναν εμφύλιο πόλεμο, που είχε ξεκινήσει τότε στην Αίγυπτο. Ο Σπίνθερ και ο Νέπως έβαλαν τον Πομπήιο επικεφαλής μίας επιτροπής σιτηρών, για να εξασφαλίσουν, ότι δεν θα ήταν σε θέση να αμφισβητήσει τις προσπάθειες τού Σπίνθερ, να λάβει για τον εαυτό του την αιγυπτιακή διοίκηση. Ο Νέπως μπορεί επίσης να αντιτάχθηκε επιτυχώς αυτό το έτος σε έναν νόμο, που θα έδινε στον Πομπήιο ακόμη μεγαλύτερη εξουσία. Μετά την υπατεία του, ο Νέπος διορίστηκε ανθύπατος στην Εντεύθεν Ιβηρική (Hispania Citerior). Μπορεί να είχε υπηρετήσει στην επαρχία πριν τη θητεία του. Ενώ ήταν εκεί, εκστράτευσε εναντίον των Βακαίων στο βόρειο άκρο της επαρχίας του, κοντά στον ποταμό Δούρο. Οι νίκες του στην Ιβηρική ήταν προσωρινές: μετά τη συμπλήρωση της θητείας του το 55 π.Χ. επέστρεψε στη Ρώμη, και απεβίωσε λίγο αργότερα. Γένος των Καικιλίων Cassius Dio, Roman History, Vol. 3, Βιβλία 36–40, Loeb Classical Library, Loeb, 1989;(ISBN 978-0674990593) Plutarch, Lives of the noble Grecians and Romans, Benediction Classics, 2015;(ISBN 978-1781395134) Q. Caecilius (96) Q. f. Q. n. Metellus Nepos 'Pamphilus' in the Digital Prosopography of the Roman Republic.
|
Ο Κόιντος Καικίλιος Μέτελλος Νέπως, λατιν.: Quintus Caecilius Metellus Nepos, (π. 100 π.Χ. – 55 π.Χ. ) ήταν αρχαίος Ρωμαίος πολιτικός κατά τη διάρκεια της Ύστερης Δημοκρατίας. Ήταν γιος τού Κόιντου Καικίλιου Μέτελλου Νέπωτα και υπηρέτησε ως τριβούνος των πληβείων το 62 π.Χ., ύπατος το 57 π.Χ., και κυβερνήτης της Εντεύθεν Ιβηρίας (Hispania Citerior) από το 56–55 π.Χ. Στις αρχές της σταδιοδρομίας του, ο Νέπως υπηρέτησε υπό τον Πομπήιο κατά τη διάρκεια τού πολέμου κατά των πειρατών και τού Γ΄ Μιθριδατικού Πολέμου. Επέστρεψε στη Ρώμη το 63 π.Χ., υπηρέτησε ως σύμμαχος τού Πομπήιου όταν έγινε τριβούνος των πληβείων. Αλλά όταν ο Πομπήιος χώρισε τη σύζυγό του κατά την επιστροφή του στην Ιταλία το 62 π.Χ., ο Νέπως έγινε ένας από τους αντιπάλους τού Πομπήιου, ιδιαίτερα μετά τον σχηματισμό της λεγόμενης Α' Τριανδρίας το 59 π.Χ. Εξελέγη ενάντια στις επιθυμίες των μελών της Τριανδρίαςν το 57 π.Χ. ως ύπατος, υποστήριξε τον εξάδελφό του Π. Κλόδιο Πούλχερ εναντίον τού συμμάχου τού Πομπήιου Μίλωνα, και αντιτάχθηκε στις προσπάθειες τού Πομπήιου να εξασφαλίσει άλλη στρατιωτική διοίκηση, αλλά παρ' όλα αυτά υποστήριξε την ανάκληση τού Κικέρωνα από την εξορία.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9A%CF%8C%CE%B9%CE%BD%CF%84%CE%BF%CF%82_%CE%9A%CE%B1%CE%B9%CE%BA%CE%AF%CE%BB%CE%B9%CE%BF%CF%82_%CE%9C%CE%AD%CF%84%CE%B5%CE%BB%CE%BB%CE%BF%CF%82_%CE%9D%CE%AD%CF%80%CF%89%CF%82_(%CF%8D%CF%80%CE%B1%CF%84%CE%BF%CF%82_%CF%84%CE%BF_57_%CF%80.%CE%A7.)
|
Επιχείρηση Φέλιξ
|
Μετά την πτώση της Γαλλίας τον Ιούνιο του 1940, ο Χέρμαν Γκέρινγκ ζητήσε από τον Αδόλφο Χίτλερ να καταλάβει την Ισπανία και τη Βόρεια Αφρική και όχι να εισβάλει στο Ηνωμένο Βασίλειο. Ήδη από τον Ιούνιο του 1940 και πριν από την υπογραφή της ανακωχής με τη Γαλλία, ο Στρατηγός Χάιντς Γκουντέριαν υποστήριξε, επίσης, την κατάληψη της στρατηγικής σημασίας ναυτικής βάσης της Βρετανίας του Γιβραλτάρ. Ο Γκουντέριαν κάλεσε ακόμη τον Χίτλερ να αναβάλει την ανακωχή, έτσι ώστε να μπορεί να περάσει μέσω της Ισπανίας με δύο μεραρχίες Πάντσερ, να πάρει το Γιβραλτάρ, και στη συνέχεια να εισβάλει στη Γαλλική Βόρεια Αφρική. Ο Στρατηγός Άλφρεντ Γιοντλ, αρχηγός του Επιτελείου Επιχειρήσεων της Ανώτατης Διοίκησης της Βέρμαχτ (OKW), παρουσίασε στον Χίτλερ ένα επίσημο σχέδιο για να κόψει τη Βρετανία από την ανατολική αυτοκρατορία της από την εισβολή της Ισπανίας, στο Γιβραλτάρ, τη Βόρεια Αφρική και τη Διώρυγα του Σουέζ, αντί να εισβάλλουν στις Βρετανικές νήσους. Στις 12 Ιουλίου 1940 η OKW δημιουργήσε μια ειδική ομάδα για τον απαραίτητο σχεδιασμό. Στις 22 Ιουλίου, ο ναύαρχος Βίλχελμ Κανάρις, επικεφαλής της Abwehr και εμπειρογνωμων για την Ισπανία, ταξίδεψε με αρκετούς άλλους Γερμανούς αξιωματικούς στη Μαδρίτη, όπου είχε συνομιλίες με τον Ισπανό κυβερνήτη στρατηγό Φρανσίσκο Φράνκο και τον Στρατηγό Χουάν Βίγκον, τον Υπουργό πολέμου. Στη συνέχεια ταξίδεψε για την Aλτζεσίρας ,όπου έμεινε μερικές μέρες για να κάνει αναγνώριση των προσεγγίσεων στο Γιβραλτάρ, και επέστρεψε στη Γερμανία με το συμπέρασμα ότι το καθεστώς του Φράνκο ήταν απρόθυμο να μπει στον πόλεμο. Ωστόσο, έκτοτε έχει γίνει γνωστό ότι ο Κανάρις είχε κρυφά ένα κίνημα αντίστασης, και αποθαρρύνε ενεργά τον Φράνκο από την ένταξη στον Άξονα. Η ομάδα του Κανάρις είχε εντούτοις προσδιορίσει ότι το Γιβραλτάρ θα μπορούσε να καταληφθεί μέσω της αεροπορίας που θα υποστηρίζοταν με επίθεση από το έδαφος, από τουλάχιστον με δύο συντάγματα πεζικού, τρία τάγματα μηχανικού, και 12 συντάγματα πυροβολικού. Ο Κανάρις δήλωσε ότι χωρίς με βαριά επίθεση πυροβολικού (380 χιλιοστών),το οποίο ήξερε ότι δεν θα μπορούσε να γίνει στο Γιβραλτάρ, δεν θα ήταν εφικτή η επίχειρηση. Όταν αναφέρθηκε ότι ο στρατάρχης Βίλχελμ Κάιτελ, έδωσε την προσωπική του άποψη, ότι ακόμη και αν η Γερμανία ήταν σε θέση με τη συνεργασία της Ισπανίας, να καταλάβει το Γιβραλτάρ, οι Βρετανοί θα προσγειωνόνταν στο Μαρόκο και τη Γαλλική Δυτική Αφρική. Τον Αύγουστο, ο Κανάρις συναντήθηκε με τον κουνιάδο του Φράνκο, Ραμόν Σεράνο Σούνερ, ο οποίος ήταν έτοιμος να γίνει υπουργός Εξωτερικών της Ισπανίας. Ο Κανάρις κάλεσε τον Σεράνο Σούνερ να κάνει ό,τι μπορούσε για να πείσει τον Φράνκο να μείνει έξω από τον πόλεμο. Λίγο μετά, ο Φράνκο έστειλε τον Σεράνο Σούνερ στο Βερολίνο για να πάρει μια ιδέα για τη στάση του Χίτλερ, καθώς ο Κανάρις τον είχε διαβεβαίωσει ότι η Γερμανία δεν θα εκανε βιαία παρέμβαση στην Ισπανία. Όταν ο Σέρανο Σούνερ συνάντησε τον Χίτλερ στις 16 Σεπτεμβρίου, ο Χίτλερ δεν έκανε στον Γερμανικό Τύπο πολύ σκληρή κριτική για την ισπανική συμμετοχή στον πόλεμο, ίσως επειδή σχεδίαζε να συναντήσει ο ίδιος τον Φράνκο πολύ σύντομα. Ο Κανάρις συναντήθηκε με τον Φράνκο περίπου την ίδια ώρα και τον προειδοποίησε ότι εάν η Ισπανία εντάχθει στον Άξονα, τα ισπανικά νησιά, ακόμη και η ηπειρωτική Ισπανία η ίδια, θα ήταν σε κίνδυνο από μια βρετανική επίθεση. Γνωρίζοντας ότι ο Φράνκο φοβόταν μια εχθρική εισβολή των Γερμανών στην Ισπανία, αν και αρνήθηκε να συνεργαστεί, ο Κανάρης τον ενημέρωσε ότι ο Χίτλερ δεν είχε καμία τέτοια πρόθεση, λόγω της προγραμματισμένης εισβολής στην Σοβιετική Ένωση. Ο Κανάρις εξέπληξε επίσης τον Φράνκο με την παραδοχή ότι ο ίδιος ήταν πεπεισμένος ότι η Γερμανία δεν θα μπορούσε να κερδίσει τελικά τον πόλεμο. Παρά τα προβλήματα αυτά, η γερμανική στρατιωτική ήγεσια προχώρησε για να προετοιμαστεί για μια μεγάλης κλίμακας επιχείρηση εναντίον του Γιβραλτάρ. Με την κωδική ονομασία Επιχείρηση Φέλιξ, το σχέδιο προέβλεπε δύο σώματα του γερμανικού στρατού να εισέλθουν στην Ισπανία μέσω των Πυρηναίων. Ένα σώμα, υπό τον στρατηγό Λούντβιχ Κίμπλερ, ήταν να διασχίσει την Ισπανία και να επιτέθει μετά στο Γιβραλτάρ, ενώ το άλλο, με επικεφαλής τον Στρατηγό Ρούντολφ Σμιτ, ήταν για να εξασφαλίσει την πλευρά της αεροπορικής υποστήριξης. Συνολικά η εντολή της Επιχείρησης Φέλιξ έπρεπε να ανατεθεί στον στρατάρχη Βάλτερ φον Ράιχεναου. Το σχέδιο επίσης έκανε αναφορά για την κατάληψη ισπανικών κτήσεων στη Βόρεια Αφρική: Ισπανικό Μαρόκο, Ρίο Ντε Όρο, και των Καναρίων Νήσων, των οποίων τα λιμάνια θα μπορούσαν στη συνέχεια να χρησιμοποιηθούν ως βάσεις για τα γερμανικά υποβρύχια.
|
Η Επιχείρηση Φέλιξ(αγγλ.: Operation Felix) ήταν η κωδική ονομασία για μια προτεινόμενη γερμανική κατάληψη του Γιβραλτάρ κατά τη διάρκεια του Β 'Παγκοσμίου Πολέμου, με την επιφύλαξη της συνεργασίας του Ισπανού δικτάκτορα Φρανσίσκο Φράνκο. Ποτέ δεν προχώρησε, κυρίως λόγω της απροθυμίας του Φράνκο να μπει στον πόλεμο. Ο Χίτλερ δεν γνώριζε ότι ο δικός του απεσταλμένος του, ο Ναύαρχος Βίλχελμ Κανάρις, επικεφαλής της Άμπβερ (Υπηρεσία Αντικατασκοπείας), έτρεχε ένα μυστικό αντιστασιακό κίνημα και σε στενή συνεργασία με τον Φράνκο καθορίζοντας συγκεκριμένους όρους που ο Χίτλερ ήταν βέβαιο ότι θα αρνηθεί. Αυτό θα διασφάλιζε ότι θα αποτύχουν οι διαπραγματεύσεις.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%95%CF%80%CE%B9%CF%87%CE%B5%CE%AF%CF%81%CE%B7%CF%83%CE%B7_%CE%A6%CE%AD%CE%BB%CE%B9%CE%BE
|
Renault 19
|
Η εξέλιξη του μοντέλου ξεκίνησε τον Νοέμβριο του 1983 και διήρκεσε 42 μήνες. Το σχετικό «πρότζεκτ Х53» είχε ως επείγοντα στόχο να βγάλει την εταιρεία από την εξαιρετικά δύσκολη οικονομική θέση που είχε βρεθεί τότε λόγω ακραίας αναξιοπιστίας. Η Renault ήταν κυριολεκτικά στο χείλος της καταστροφής, λόγω της πολύ κακής ποιότητας των προϊόντων της, που είχαν χτυπήσει εξαιρετικά χαμηλούς δείκτες αξιοπιστίας. Ιδιαίτερα τα Renault 14 και Renault 25, θεωρούνται ως η κορύφωση των προβλημάτων ποιότητας, γεγονός που και η ίδια η Renault παραδέχτηκε, διά στόματος του τότε διευθύνοντος συμβούλου της. Ως αποτέλεσμα, η εταιρεία είχε αντιληφθεί ότι έπρεπε να βελτιώσει ριζικά την αξιοπιστία των μοντέλων της για να σπάσει το αδιέξοδο. Παράλληλα με τη δραματική μείωση των δαπανών, κάτι που επιτεύχθηκε με την πώληση αρκετών από τις δραστηριότητες της εταιρείας και τη σχεδόν ολοκληρωτική αποχώρησή της από τους αγώνες (ενώ έγιναν και μεγάλες μειώσεις προσωπικού), αποφάσισε να ξεκινήσει την αναβάθμιση των αυτοκινήτων της από τις δύο πλέον εμπορικές κατηγορίες της ευρωπαϊκής αγοράς: Τα αυτοκίνητα πόλης, κατηγορίας Β (η αποφασιστική καμπή για την εταιρεία, στην κατηγορία Β, ήρθε το 1990 με το Renault Clio πρώτης γενιάς), και Τα μικρομεσαία οικογενειακά αυτοκίνητα, κατηγορίας С, με στόχο τον διάδοχο των Renault 9 / 11 που είχαν αρχίσει πλέον να δείχνουν την ηλικία τους.Για τη σχεδίαση του αμαξώματος του πρότζεκτ Х53 έγινε, για πρώτη φορά σε Renault, εκτεταμένη χρήση ηλεκτρονικών υπολογιστών (Computer Aided Design). Μεταγενέστερα, επίσης, η συναρμολόγηση του μοντέλου παραγωγής γινόταν σε εργοστάσια αυτόματης ρομποτικής, άκρως φουτουριστικά για την εποχή του. Απόδειξη της προσοχής που δόθηκε στο συγκεκριμένο πρότζεκτ της κατηγορίας С, είναι ότι αν και το αμάξωμα ήταν έτοιμο από τον Ιούλιο του 1985 (με το σαλόνι να διαμορφώνεται σε 5 επιπλέον μήνες) και τον Απρίλιο του 1986 το μοντέλο ήταν πρακτικώς έτοιμο, ωστόσο η εταιρεία το υπέβαλε σε εξαντλητικές δοκιμές προτού το ρίξει στη μαζική παραγωγή, επί 2 ολόκληρα χρόνια! Διάφορα αντίτυπα του νέου αυτοκινήτου διήνυσαν συνολικά 7,5 εκατομμύρια χιλιόμετρα, τόσο σε εσωτερικές εργαστηριακές δοκιμές, όσο και σε όλων των ειδών τα κλίματα και εξωτικά μέρη, από τη Σαχάρα έως την Αρκτική, σε ακραίες συνθήκες (βροχή, χιόνι, υψηλές και χαμηλές θερμοκρασίες). Σε όλο αυτό το χρονικό διάστημα εξέλιξης, δεν είχε αποφασιστεί το όνομα του νέου μοντέλου, ούτε καν το είδος του ονόματος, αριθμητικό ή λεκτικό. Μόλις μερικές εβδομάδες πριν την κυκλοφορία, έλαβε τελικά ένα όνομα: Renault 19. Όπως μάλιστα προαναφέρθηκε, έμελλε να είναι και το τελευταίο μοντέλο της εταιρείας με αριθμητικό όνομα. Τελικώς παρουσιάστηκε τον Ιούνιο του 1988, ενώ τα πρώτα αντίτυπα έφτασαν στις αντιπροσωπείες στις 5 Σεπτεμβρίου 1988 στη Γαλλία και από τον Δεκέμβριο άρχισε να εξάγεται σε άλλα κράτη της Ευρώπης. Ενδεικτικώς, στη Γερμανία κυκλοφόρησε για πρώτη φορά στις 19 Ιανουαρίου 1989 και η δεξιοτίμονη εκδοχή έφτασε στο Ηνωμένο Βασίλειο τον Φεβρουάριο του 1989. Αρχικά διατέθηκε μόνο σε εκδόσεις 3-πορτες και 5-πορτες hatchback 2 όγκων. Τον Μάρτιο του 1989, επίσης, κυκλοφόρησε και σε έκδοση 4-πορτη σεντάν 3 όγκων, που ειδικά στη Φάση 1 έφερε το όνομα 19 Chamade. Στα μέσα Ιουλίου 1991, παρουσιάστηκε και μια έκδοση καμπριολέ που κατασκευαζόταν από τον οίκο Karmann. Κυκλοφόρησε για πρώτη φορά τον Οκτώβριο του 1991, συνδυαζόταν μόνο με τους κινητήρες 1.8 λίτρων, 8-βάλβιδο και 16-βάλβιδο, και παρήχθη σε μόλις 29.222 αντίτυπα. Οι εργοστασιακοί κωδικοί για την πλατφόρμα της κάθε έκδοσης, ήταν C53 για το 3-πορτο hatchback, B53 για το 5-πορτο hatchback, L53 για το 4-πορτο sedan και D53 για το 2-πορτο cabriolet. Όλοι αυτοί οι κωδικοί είχαν προέλθει από τον κωδικό X53 που έφερε το πρότζεκτ κατά τη διάρκεια της εξέλιξής του. Αν και η εξωτερική εμφάνιση του 19, η οποία είχε σχεδιαστεί από τον Τζορτζέτο Τζουτζιάρο (Giorgetto Giugiaro), προκάλεσε αμφιλεγόμενα σχόλια, καθώς θεωρήθηκε μάλλον συντηρητική και απρόσωπη (λόγω της ανυπαρξίας μπροστινής γρίλιας), ωστόσο εισέπραξε επαίνους για τους ιδιαίτερα μεγάλους εσωτερικούς του χώρους, την πολύ καλή ποιότητα κατασκευής στο εσωτερικό του, το ελκυστικό ταμπλό και πίνακα οργάνων, τους οικονομικούς και αξιόπιστους κινητήρες του και την πολύ καλή του οδική συμπεριφορά και άνετη ανάρτηση. Ιδιαίτερη προσοχή είχε δοθεί και στην αεροδυναμική του μοντέλου, καθώς το 19 hatchback είχε αεροδυναμικό συντελεστή Cd 0,31 και το 19 σεντάν μόλις 0,30 - νούμερα κορυφαία για μικρομεσαίο αυτοκίνητο στα τέλη της δεκαετίας του 1980. Προσφερόταν με τον καινούριο τότε βενζινοκινητήρα E-type («Enengy») 1.4 λίτρων (μεταξύ του 1988 και του 1990 υπήρχε και μια εκδοχή του «Enengy» με κυβισμό 1.2 λίτρων), καθώς και με τους κινητήρες της σειράς F-type 1.7 και 1.8 βενζίνης και 1.9 ντίζελ. Υπήρξαν επίσης και «βασικές» εκδόσεις με τους βενζινοκινητήρες C-type Cléon 1.2 και 1.4 λίτρων (στην Αργεντινή και 1.6 λίτρων) σε ορισμένες αγορές. Η κορυφαία έκδοση του μοντέλου ήταν το Renault 19 GTI 1.8 16V / 16S, βενζίνης, ισχύος 137 ίππων, με τελική ταχύτητα 215 χιλιόμετρα την ώρα και ήταν ο μόνος κινητήρας του 19 με 4 βαλβίδες ανά κύλινδρο, αντί για 2. Η παραγωγή του ξεκίνησε τον Οκτώβριο του 1990 και αντικατέστησε τα 9 Turbo και 11 Turbo. Η έκδοση αυτή ήταν διαθέσιμη και με τις 3 εκδοχές του αμαξώματος και έφερε σπορ ανάρτηση, στάνταρ καθρέφτες και προφυλακτήρες στο χρώμα του αμαξώματος, ζάντες 15 ιντσών, εισαγωγή αέρα στο καπό, πίσω αεροτομή, τριάκτινο σπορ τιμόνι (αντί για 2 ακτίνων στις άλλες εκδόσεις) και ταχύμετρο με μέγιστη ένδειξη τα 240 χιλιόμετρα την ώρα, ενώ στις άλλες εκδόσεις η μέγιστη ένδειξη ήταν 230 χιλιόμετρα την ώρα. Αναλυτικά, όλοι οι συνδυασμοί κινητήρων και εκδόσεων ήταν οι εξής: Renault 19 TR 1.4 60 cv Renault 19 GTR 1.4 60 cv Renault 19 TS 1.4e 80 cv Renault 19 GTS 1.4e 80 cv Renault 19 TSE 1.4e 80 cv Renault 19 GTX 1.7 92 cv Renault 19 TXE (μη καταλυτικό) 1.7 92 cv Renault 19 TXE (καταλυτικό) 1.7 95 cv Renault 19 TXE injection 1.7ie 107 cv Renault 19 TXI 1.7ie 107 cv Renault 19 16V 1.8 137 cv Renault 19 TD 1.9 65 cv (Diesel) Renault 19 GTD 1.9 65 cv (Diesel) Renault 19 TDE 1.9 65 cv (Diesel) Renault 19 TurboDX 1.9 93 cv (Diesel) Renault 19 RL / Europa 1.4 65 cv Renault 19 RL / Europa 1.4e 80 cv Renault 19 RLd / Europa 1.9 65 cv Renault 19 RN / Latitude 1.4e 80 cv Renault 19 RN / Adagio 1.4e 80 cv Renault 19 RN / Beverly 1.4e 80 cv Renault 19 RN / Latitude 1.6 74 cv Renault 19 RNi / Latitude 1.6i 78 cv Renault 19 RN / Latitude 1.7 92 cv Renault 19 RN / Latitude 1.8 95 cv Renault 19 RN / Adagio 1.8 95 cv Renault 19 RNd / Latitude 1.9 65 cv Renault 19 RNdT / Latitude 1.9 95 cv Renault 19 RT / Alizé 1.4e 80 cv Renault 19 RT / Alizé 1.7 92 cv Renault 19 RT / Alizé 1.8 93 cv Renault 19 RT / Alizé 1.8ie 115 cv Renault 19 RTd / Alizé 1.9 70 cv Renault 19 RTdT / Alizé 1.9 95 cv Renault 19 RTi 1.8i 113 cv Renault 19 RTi 1.8 16V 140 cv Renault 19 RSi (Cabriolet) 1.8ie 115 cv Renault 19 Baccara 1.8 95 cv Renault 19 Baccara 1.8ie 115 cv Renault 19 16V 1.8 136 cv Τον Ιούνιο του 1992, το μοντέλο υπέστη έναν επανασχεδιασμό στη γρίλια και στα μπροστινά και πίσω φώτα, ενώ και το ταμπλό άλλαξε σχεδίαση, υιοθετώντας πιο σύγχρονες καμπυλωτές γραμμές, μολονότι σε όλες τις δεξιοτίμονες αγορές διατηρήθηκε το αρχικό ταμπλό, και ταυτόχρονα το 19 άρχισε να προσφέρει και Σύστημα Αντιμπλοκαρίσματος Τροχών (ABS). Επίσης, κατά τον επανασχεδιασμό, στις περισσότερες χώρες (μεταξύ των οποίων και στην Ελλάδα) το όνομα «Chamade» καταργήθηκε από τις εκδόσεις σεντάν και έμεινε το 19 σκέτο, ενώ σε κάποιες άλλες χώρες αντικαταστάθηκε από το «Europa». Όλα τα μετέπειτα μοντέλα έγιναν γνωστά ως Φάσης 2, ενώ τα παλαιότερα αναφέρονται από τότε ως Φάσης 1. Τον Σεπτέμβριο του 1993, εμφανίστηκε αερόσακος οδηγού, κάτι σχετικά δυσεύρετο τότε σε μικρομεσαίο όχημα (δείτε την επόμενη ενότητα). Μάιος 1988 - Έναρξη της παραγωγής του Renault 19 σε εκδοχές hatchback με 3 και 5 πόρτες, και με τρεις κινητήρες βενζίνης: 1.4 / 60 hp, 1.4/ 80 hp (με διπλό καρμπυρατέρ), 1.7 / 92 hp και έναν 1.9 ντίζελ 65 hp. Πρώτη κυκλοφορία στη Γαλλία τον Σεπτέμβριο. Μάρτιος 1989 - Κυκλοφορεί και η 4-πορτη σεντάν (3 όγκων) έκδοση, υπό το όνομα 19 Chamade. Ιανουάριος 1990 - Τιμόνι και κάθισμα οδηγού με ρυθμιζόμενο ύψος στις εκδόσεις GTR, GTS, GTX, GTD. Ιούνιος 1990 - Προστίθεται το κορυφαίο 19 GTI 16V / 16S 1.8 λίτρων 137 hp. Νέο προαιρετικό 4-τάχυτο αυτόματο κιβώτιο στα 19. Ιούλιος 1991 - Τα ντίζελ GTD και TDE γίνονται συμβατά με τις νέες γερμανικές προδιαγραφές καυσαερίων για τα ντίζελ (γνωστές ως «Toepfer - norm»). Οκτώβριος 1991 - Προστίθεται το 19 Cabriolet (καμπριολέ), σε συνδυασμό μόνο με τους κινητήρες 1.8 λίτρων. Μάιος 1992 - Επανασχεδιασμός στο μπροστινό μέρος, που απέκτησε πλέον γρίλια, και στα μπροστινά και πίσω φώτα, νέο και πιο καμπυλωτό ταμπλό, τιμόνι και καθίσματα. 3 νέοι κινητήρες: 1.8 S / 90 hp, 1.8 I / 107 hp, 1.9 τουρμποντίζελ / 90 hp. Δεκέμβριος 1992 - Στάνταρ υδραυλικό τιμόνι. Σεπτέμβριος 1993 - Στάνταρ αερόσακος οδηγού στις εκδόσεις 1.8 S, 1.8 16V και 1.9 Τd. Αυτόματες ζώνες ασφαλείας και ενισχύσεις στις πόρτες σε όλα τα 19. Μάιος 1994 - Ο αερόσακος οδηγού γίνεται στάνταρ σε όλα τα 19. Αύγουστος 1994 - Προστίθεται στην παλέτα νέος κινητήρας 1.4 eco, ισχύος 75 hp. Ιανουάριος 1996 - Λήξη παραγωγής του 19 στην Ευρώπη, εκτός του 19 Cabriolet που έφτασε έως τον Φεβρουάριο του 1997. Ιανουάριος 2000 - Λήξη παραγωγής του 19 στην Αργεντινή, την τελευταία χώρα όπου ακόμα κατασκευαζόταν. Το 19 παρέμεινε στις αγορές της Ευρώπης έως τις αρχές του 1996, οπότε και αντικαταστάθηκε από το Renault Mégane πρώτης γενιάς, με εξαίρεση την έκδοση καμπριολέ που διατηρήθηκε μέχρι το 1997, αν και το 19 συνέχισε να παράγεται έως τον Ιανουάριο του 2000 στην Αργεντινή για τις αγορές της Νότιας Αμερικής. Αξίζει να σημειωθεί ότι τόσο το αμάξωμα, όσο και τα μηχανικά του μέρη (κινητήρες και συστήματα μετάδοσης), μεταφέρθηκαν και στην πρώτη γενιά του Megane, με μικρές μόνο τροποποιήσεις. Επίσης, όπως το 19, έτσι και η παραγωγή του Mégane συνεχίστηκε στο Ντουαί, στη βόρεια Γαλλία. Το Renault 19 κέρδισε τον τίτλο του Αυτοκινήτου της Χρονιάς για το 1989 στη Γερμανία και στην Ισπανία, για το 1990 στην Ιρλανδία και για το 1993 στην Αργεντινή. Επιπλέον, από το 1990 έως το 1994 ήταν το νούμερο 1 σε πωλήσεις εισαγόμενο (μη γερμανικό) αυτοκίνητο στη Γερμανία και, μαζί με το Renault Clio της κατηγορίας B, έπαιξε καθοριστικό ρόλο στην εμπορική ανάκαμψη της εταιρείας στις αρχές της δεκαετίας του 1990. Συνολικά 5,9 εκατομμύρια Renault 19 κατασκευάστηκαν παγκοσμίως στα 12 χρόνια της παραγωγής του. 1991 Katalog der Automobil Revue, Automobil Revue Katalog, Bern, Switzerland: Hallwag AG, 1991, pp. 511, ISBN 3-444-00514-8. Ιστορία και τεχνικά χαρακτηριστικά του Renault 19 (στα αγγλικά) Autoweb France - Γαλλική ιστοσελίδα με τα τεχνικά χαρακτηριστικά του Renault 19 και όλων των μοντέλων της Renault Renault19world.de (στα γερμανικά)
|
Το Renault 19 ήταν ένα μικρομεσαίο οικογενειακό αυτοκίνητο της κατηγορίας C, που κατασκευάστηκε από τη γαλλική αυτοκινητοβιομηχανία Renault, από τον Μάιο του 1988 έως τον Ιανουάριο του 2000. Αντικατέστησε τα Renault 9 / 11 και υπήρξε το τελευταίο μοντέλο της εταιρείας με «αριθμητικό» όνομα. Επίσης, γνώρισε τεράστια εμπορική επιτυχία, με τη συνολική διεθνή παραγωγή του να φτάνει τα 5,9 εκατομμύρια αντίτυπα. Αντικαταστάθηκε τον Ιανουάριο του 1996 από το Renault Mégane πρώτης γενιάς.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/Renault_19
|
Alpha Digital
|
Το 1999, ο τότε νεοσύστατος τηλεοπτικός σταθμός Alpha TV (ο οποίος προηγουμένως ονομαζόταν ΣΚΑΪ), εξέταζε μια συμφωνία με την ΕΡΤ και τον ΟΤΕ, με σκοπό την δημιουργία μιας ψηφιακής πλατφόρμας. Παρά την έγκριση των σχεδίων αυτών από τα διοικητικά συμβούλια των καθαρά εταιριών αυτών, που ανήκαν τότε εξ ολοκλήρου στο Ελληνικό Δημόσιο, τον Μάρτιο του 2000, εγκαταλείφθηκαν τον Σεπτέμβριο της ίδιας χρονιάς, αφού ο ΟΤΕ αποχώρησε από το πρότζεκτ.Η Alpha Ψηφιακή Σύνθεσις ιδρύθηκε τον Απρίλιο του 1999. Στις 28 Νοεμβρίου 2000, άδεια εκπομπής χορηγήθηκε στην εταιρεία για τις ανάγκες της τότε απερχόμενης πλατφόρμας, οι οποίοι σταθμοί της θα εξέπεμπαν από τους δορυφόρους Eutelsat 16B (πρώην Hot Bird 4) στα 10949.00MHz, και Hot Bird 1 στα 11304.00MHz.Το σύστημα υπό όρους πρόσβασης Viaccess PC2.4 χρησιμοποιήθηκε από την Sagem, κατά την παραγωγή των αποκωδικοποιητών. Πριν την έναρξη της πλατφόρμας, εξέπεμψαν από τον δορυφόρο Eutelsat 16B δοκιμαστικές κάρτες για τα πρωτότυπα κανάλια της, συν τα Alpha TV, Polis TV (νυν One Channel) και Βουλή - Τηλεόραση, καθώς και οι ραδιοφωνικοί σταθμοί Alpha News 98.7 (νυν Talk Radio), Polis 88.6 (νυν Kids Radio), Alpha Sports 107.4 (νυν Music 89.2) και Gold Radio 105 (μετέπειτα Sentra FM και Sport 24 Radio 103.3, σήμερα δεν είναι σε λειτουργία). Τα υπόλοιπα τηλεοπτικά κανάλια εξέπεμπαν μέσω του Hot Bird 1. Η διανομή των αποκωδικοποιητών ξεκίνησε στις 27 Οκτωβρίου μέσω τηλεφώνου από τα κεντρικά γραφεία της Alpha Digital, και δύο ημέρες αργότερα σε εμπορικές αλυσίδες. Η πλατφόρμα ξεκίνησε την εμπορική λειτουργία της την 1η Δεκεμβρίου του 2001, ημέρα Σάββατο. Σε τέσσερις μήνες, ξεπέρασε τον αριθμό των 35.000 συνδρομητών. Ένα από τα συμπεριλαμβανόμενα κανάλια, το PAOK Channel, που λειτουργούσε καθημερινά από τις 5μμ, ήταν ο πρώτος τηλεοπτικός σταθμός εξ ολοκλήρου βασισμένος σε ποδοσφαιρικό σωματείο. Υπήρχε επίσης ένθετο παιδικό πρόγραμμα του κινηματογραφικού καναλιού Alpha Cinema 1 με σειρές του Nickelodeon, το οποίο έμελλε να μετατραπεί σε 12ωρο ξεχωριστό κανάλι, το Alpha Kids. Αυτές θα προβάλλονταν αργότερα στους αδελφικούς σταθμούς Alpha και Polis, όπου στον τελευταίο έγιναν ευρύτερα γνωστές όταν μετετράπη σε TVC. Οι ευρωπαϊκές εκδόσεις των MTV και VH1 προστέθηκαν στην πλατφόρμα την 1η Ιουλίου 2002. Εννιά μέρες αργότερα, ένα εορταστικό πάρτι για την ένταξη των καναλιών πήρε μέρος στο New York Summer Club, στο Στάδιο Ειρήνης και Φιλίας.Δημοσιεύθηκαν στα μέσα του 2002, πιθανά σενάρια είτε συγχώνευσης της Alpha Ψηφιακή Σύνθεσις με την NetMed, είτε πτώχευσης της πρώτης. Οι μέτοχοι του τότε παντοδύναμου και πολυμετοχικού Mega, είχαν κάνει συμφωνία για ανταλλαγή τους με την τότε ιδιοκτήτρια εταιρεία της NOVA, NetMed (η οποία το 2008 πουλήθηκε στην άλλοτε Forthnet) προέβαλαν αντιρρήσεις όσον αφορά το πρώτο, ενώ το τελευταίο διαψευδόταν από εκπροσώπους της Alpha Ψηφιακή Σύνθεσις. Στις 11 Σεπτεμβρίου 2002, ανακοινώθηκε η λύση και εκκαθάριση της εταιρείας, ετίθεντο σε ισχύ τις προοπτικές συγχώνευσης, και η οποία λύση και εκκαθάριση τέθηκε σε ολοκλήρωση μετά από 16 χρόνια. Μετά το κλείσιμο της πλατφόρμας, οι συνδρομητές της θα μπορούσαν, σύμφωνα με τα λεγόμενα της εταιρείας, να γίνουν συνδρομητές της NOVA, με την διανομή δωρεάν λογισμικού για εγκατάσταση στους αποκωδικοποιητές της Alpha Digital. 220 εργαζόμενοι απολύθηκαν και πήραν αποζημίωση, με μερικούς να αρχίζουν να απασχολούνται στον ραδιοφωνικό σταθμό του Alpha TV. Όλα τα ενταγμένα κανάλια της Alpha Digital είχαν σταματήσει την μετάδοσή τους στις 9 Οκτωβρίου 2002, και μέτοχοί της, οι οποίοι επρόκειτο για μέλη της οικογένειας του Δημήτρη Κοντομηνά και εταιρείες συμφερόντων του Ιδρύματος Ωνάση, θα συνέθεταν την Fidelity Management, η οποία ανακοινώθηκε πως έγινε μέτοχος της NetMed. Η απόφαση της Επιτροπής Ανταγωνισμού για την έγκριση της συνεργασίας Alpha Digital, Fidelity και NetMed NV, εκδόθηκε στις 22 Οκτωβρίου 2002. Καθυστέρησε να εκδοθεί κατά δύο ώρες και κατά συνέπεια, η τελευταία αρνήθηκε κάθε συνεργασία με την Alpha Digital, παρά το ενδιαφέρον που είχε για τους πρώην συνδρομητές της Alpha Digital. Το ΕΣΡ κάνει ανάκληση της άδειας εκπομπής την ίδια ημέρα. Πριν το λανσάρισμα της πλατφόρμας, ποδοσφαιρικά σωματεία θα προσφέρονταν συνολικά 24 δισεκατομμύρια δραχμές για να αποχωρήσουν από την αντίπαλη πλατφόρμα της NOVA, υπέρ της Alpha Digital. Ως αποτέλεσμα, 25 σωματεία (συμπεριλαμβανομένων των ΠΑΟΚ, Παναθηναϊκός, Παναχαϊκή, Πανιώνιος, Προοδευτική, Π.Α.Σ. Γιάννινα, ΑΕΚ, Ολυμπιακός, Άρης, Ξάνθη, Εθνικός Αστέρας, Καβάλα, Πανσερραϊκός, Κασσάνδρα, Ολυμπιακός Βόλου, Φωστήρας, Παναιγιάλειος, Ατρόμητος και Απόλλων Καλαμαριάς) υπέγραψαν τριετή-πενταετή συμβόλαια.Η NetMed (σήμερα δεν υφίστανται), τότε ιδιοκτήτρια εταιρεία της NOVA, αρχικά κατηγόρησε την Alpha Σύνθεσις, υποστηρίζοντας ότι τα συμβόλαια με την NOVA δεν είχαν λήξει ακόμη και ότι κατά συνέπεια, η Alpha Digital ψευδόταν στους συνδρομητές της. Μια σειρά από δικαστικές διαμάχες ξεκίνησε με την κατάθεση ασφαλιστικών μέτρων της NetMed για τις ομάδες Πανιώνιος, Ολυμπιακός Βόλου, Εθνικός Αστέρας και ΠΑΣ Γιάννενα τον Σεπτέμβριο του 2001, με σκοπό την ανάκτηση 369 εκατομμυρίων ευρώ περί αντισταθμιστικών αποζημιώσεων και 57 εκατομμυρίων περί τιμωριτικών. Η ΑΕΚ από την άλλη, κατηγόρησε την NetMed για τους όρους με τους οποίους επιτεύχθηκε συμφωνία μεταξύ των δύο το καλοκαίρι του 2001, το οποίο το ίδιο το σωματείο αποφάσισε να ακυρώσει.Κατά συνέπεια, η NetMed κατέθεσε στις 23 Οκτωβρίου 2001 αίτηση ασφαλιστικών μέτρων που δέχτηκε το Μονομελές Πρωτοδικείο Αθηνών στις 2 Ιανουαρίου του 2002, το οποίο προέβη επίσης στην απόρριψη πέντε αιτιάσεων της ΑΕΚ, περί μεταξύ άλλων μη εκπλήρωσης οικονομικών υποχρεώσεων προς την ΑΕΚ, και οχτώ ημέρες αργότερα, τα τηλεοπτικά δικαιώματα των αγώνων της απέκτησε πάλι το SuperSport (νυν Novasports). Ο τότε πρόεδρος του σωματείου Μάκης Ψωμιάδης σε δήλωσή του είπε ότι "η μόνη έγκυρη σύμβαση είναι με τον Alpha και αυτή θα τηρηθεί."Στις 20 Φεβρουαρίου του 2002, το Πρωτοδικείο έκανε δεκτή την αίτηση ανάκλησης της προηγούμενης απόφασης του Μονομελούς, που είχαν καταθέσει η ΑΕΚ και η Alpha Digital, κρίνοντας ότι δεν γίνεται να απαγορεύεται στην ομάδα να διαθέτει ελεύθερα την εκμετάλλευση αυτών των δικαιωμάτων της, με την NetMed να χαρακτηρίζει την απόφαση σε δελτίο τύπου ως προσωρινή. Η NetMed είχε επίσης καταθέσει παρόμοια αίτηση για τα Γιάννενα, την Προοδευτική και τον ΠΑΟΚ· οι των τελευταίων δύο απορρίφθηκαν. Μετά την αναστολή λειτουργίας της πλατφόρμας, οι ΑΕΚ, Ολυμπιακός, Άρης και Ξάνθη καταγγέλθηκαν από τον Alpha TV, όσον αφορά τα συμβόλαια τους.Η προσπάθεια μείωσης των απαιτήσεων (εισπρακτέοι λογαριασμοί) των ΠΑΕ δεν καλυτέρευσε την οικονομική κατάσταση της εταιρείας· ομάδες όπως ο Ολυμπιακός τις αρνήθηκαν, ενώ σύμφωνα με πηγές της εταιρείας, μειώθηκαν ως και 45% οι απαιτήσεις «μικρότερων» ομάδων, όπως της «Παναχαϊκής», του «ΠΑΣ Γιάννενα» και της «Προοδευτικής». Επίσης, παρατηρήθηκε η μη ανανέωση των συμφωνιών της Alpha Digital με τις ομάδες, εξαιτίας της οποίας οι μεταγραφές που χρηματοδοτούσαν με τα χρήματα των συμφωνιών ήταν λιγότερες. Στο ποδόσφαιρο δημιουργήθηκαν μεγάλα οικονομικά προβλήματα από την λύση και την εκκαθάριση της Alpha Digital. Η «ζημιά» για τις ομάδες της Α’ Εθνικής εκτιμόταν κοντά στις 12 δισεκατομμύρια δραχμές (περίπου 35 εκατομμύρια ευρώ). Ο Alpha συνέχισε την μετάδοση των αγώνων των ομάδων Ολυμπιακός και Πανιώνιος, ενώ προσπαθούσαν να γίνουν διαπραγματεύσεις για τα τηλεοπτικά δικαιώματα των αγώνων των άλλων ομάδων και με άλλους σταθμούς, συμπεριλαμβανομένων των καναλιών SuperSport, TV Magic και ΕΡΤ. Αυξήθηκαν δραστικά οι τιμές πώλησης δικαιωμάτων για αθλητικά και κινηματογραφικά προγράμματα (η Σούπερ Λιγκ κατέληξε να είναι ένα από τα πιο ακριβά της Ευρωπαϊκής τηλεόρασης), με τις λεγόμενες να φτάνουν μέχρι και το 500%. Με το κλείσιμο της συνδρομητικής πλατφόρμας, τα αθλητικά προγράμματα άρχισαν να θεωρούνται υπερτιμημένα στο εγχώριο τηλεοπτικό τοπίο.Η αποτυχία ένταξης της έπαιξε επίσης μεγάλο ρόλο στην αποχή του Τσοτσορού από τον Alpha TV (παρά τις αρχικές διαψεύσεις από το στενό περιβάλλον του), ο οποίος εν τέλει μεταβιβάζεται εξ ολοκλήρου στον επιχειρηματία και σημαντικό μέτοχο του Alpha για 16 χρόνια Δημήτρη Κοντομηνά το 2003· προηγουμένως είχε οριστεί ως υπεύθυνος του μάνατζμεντ της ιδιοκτήτριας εταιρείας του σταθμού, Alpha Δορυφορική Τηλεόραση, έπειτα της διακοπής της Alpha Digital. Το Ίδρυμα Ωνάση ανέλαβε την Alpha Ψηφιακή Σύνθεσις, ως αποτέλεσμα μιας συμφωνίας με αντάλλαγμα για την αποχώρηση του Τσοτσορού από την μετοχική σύνθεση της Alpha Δορυφορική Τηλεόραση.Τον Αύγουστο του 2008, δίωξη σε βαθμό κακουργήματος για απιστία ασκήθηκε από την Εισαγγελία Πρωτοδικών, μετά από διάταξη της Εισαγγελίας Εφετών, σε βάρος του Κοντομηνά και άλλων προσώπων εναντίον των οποίων είχε καταθέσει μήνυση ο Στάθης Τσοτσορός, για την υπόθεση της μεταβίβασης των μετοχών της από το Ίδρυμα Ωνάση στον Γιώργο Ψαρρά, στενό συνεργάτη τότε του Δημήτρη Κοντομηνά. Οι ζημιές από την εμπλοκή της Alpha Ψηφιακή Σύνθεσις στην συνδρομητική τηλεόραση υπολογίζονταν το 2008 να φτάνουν τα 185 εκατομμύρια ευρώ, με υποχρεώσεις ύψους 26 εκατομμυρίων ευρώ. H βραχύβια Alpha Digital, διέθετε τα εξής δικά της κανάλια και υπηρεσίες της, στα συνδρομητικά πακέτα της, όπως το Alpha Digital Promo, το κινηματογραφικό Alpha Cinema 1, τα αθλητικά Alpha Sports 1 και Alpha Sports 2, το παιδικό Alpha Kids, ενώ πρωτότυπα κανάλια τα οποία εν τέλει δεν εξέπεμψαν πρόγραμμα αλλά έπαιζαν σπάνια, είναι τα Alpha Life, Alpha Music, Alpha News, Alpha Classic, Alpha Documentaries και Alpha Cinema 2, ενώ αντίστοιχα διέθετε και δικά της κανάλια, με πρόγραμμα αισθησιακού περιεχομένου, όπως τα Private Blue, Private Gold, CLUB, Avante καθώς και τα Spice και Playboy TV, σε συνεργασία με τις Αττικές Εκδόσεις, τα οποία ήταν φυσικά με έξτρα επιπλέον συνδρομή. Άλλα τρίτα κανάλια, τα οποία συμπεριλάμβανε στα πακέτα της η Alpha Digital, ήταν τα εξής (τα οποία σήμερα, αναμεταδίδονται στην Ελλάδα δορυφορικά μόνο μέσω της NOVA, και της COSMOTE TV): το διεθνές κινηματογραφικό Turner Classic Movies ιδιοκτησία της Warner Bros. που ανήκει στην πολυεθνική AT&T. το διεθνές αθλητικό Extreme Sports Channel ιδιοκτησία της AMC Networks. τα διεθνή ειδησεογραφικά CNBC Europe ιδιοκτησία της NBCUniversal που ανήκει στην πολυεθνική Comcast και CNN. Το CNN, μάλιστα μεταδιδόταν ταυτόχρονα και επίγεια αναλογικά υπό την ευθύνη της ΕΡΤ, σε πολλές περιοχές της Ελλάδας, από το 1988. Το αμερικανικό δίκτυο, απείλησε αργότερα με νομικά μέτρα για παράνομη αναμετάδοση του σήματός του από το ελληνικό κράτος. Τελικά το CNN, σταμάτησε την επίγεια μετάδοση του, στην Ελλάδα, το 2012. Έκτοτε μέχρι και σήμερα δορυφορικά συνεχίζει μόνο μέσω της NOVA, της COSMOTE TV και της Vodafone TV, κατόπιν συμφωνίας με το αμερικανικό δίκτυο. τα διεθνή ψυχαγωγικά Channel 5 και Reality TV (νυν CBS Reality), ιδιοκτησία της Paramount Global. τα διεθνή κανάλια ντοκιμαντέρ Adventure One (νυν National Geographic Wild) και National Geographic. τα διεθνή μουσικά κανάλια MTV Europe και VH1, ιδιοκτησία της Paramount Global. Το MTV Europe, μάλιστα μεταδιδόταν και αυτό (όπως το CNN) ταυτόχρονα και επίγεια αναλογικά υπό την ευθύνη της ΕΡΤ, σε πολλές περιοχές της Ελλάδας, από το 1988. Το Ολλανδικό δίκτυο, απείλησε αργότερα με νομικά μέτρα για παράνομη αναμετάδοση του σήματός του από το ελληνικό κράτος. Με το οριστικό κλείσιμο της Alpha Digital, το 2002, το Ευρωπαϊκό MTV, σταμάτησε εκ νέου να μεταδίδεται προσωρινά στην Ελλάδα, ενώ ούτε και η ΕΡΤ, δεν ασχολήθηκε ποτέ ξανά να το αναμεταδώσει ελεύθερα. Έκτοτε μέχρι και σήμερα δορυφορικά το MTV Europe, συνεχίζει μόνο μέσω της NOVA, και της COSMOTE TV, κατόπιν συμφωνίας με το μουσικό δίκτυο. το παιδικό κανάλι Cartoon Network ιδιοκτησία της Warner Bros. που ανήκει στην πολυεθνική AT&T.Επίσης διέθετε και ορισμένα περιφερειακά κανάλια της Αττικής όπως το Polis (το οποίο μετατράπηκε, το 2005 στο Channel 9 και το 2022 στο One Channel λόγω αλλαγής ιδιοκτησιακού) και το Magic TV (το οποίο μετατράπηκε το 2008 στο Sport TV, και το 2011 στο σημερινό Action 24), αλλά και το αθλητικό κανάλι PAOK Channel, ενώ τα μόνα κανάλια πανελλαδικής εμβέλειας που διέθετε, ήταν το Κανάλι της Βουλής, ο Alpha, μαζί με το διεθνές κανάλι Alpha International, τα οποία ήταν κοινής ιδιοκτησίας με την πλατφόρμα, όπως και το τότε Polis. Επίσης διέθετε και το βραχύβιο «κανάλι» Magna, το οποίο θεωρούνταν, ότι είναι πάροχος ψηφιακού σήματος (όπως την σημερινή Digea), των τότε έξι ιδιωτικών σταθμών εθνικής εμβέλειας Alpha TV, Alter Channel, ΑΝΤ1, Mega Channel, Star Channel και του επίσης βραχύβιου και μετέπειτα χρεοκοπημένου Tempo TV (το οποίο αργότερα έκλεισε οριστικά), τα οποία εκείνη την εποχή, αδιαφορούσαν να εκπέμψουν επίγεια ψηφιακά, έχοντας ως στόχο μονάχα το κέρδος και τις μετοχές τους στο Χρηματιστήριο (ειδικότερα τα Mega, ΑΝΤ1, Alter και το Tempo), τα οποία κανάλια εκείνη την εποχή επένδυσαν εξαιρετικά τεράστια μεγάλα ποσά, ειδικότερα για τηλεοπτικά προγράμματα, δημιουργώντας τελικά με τα χρόνια στην ελληνική αγορά ένα τεράστιο χρέος και «φούσκες», σε αντίθεση με άλλες Ευρωπαϊκές χώρες (Νορβηγία, Σουηδία, Ηνωμένο Βασίλειο κ.ά.), που έτρεχαν εκείνη την εποχή, ήδη ως πρωτοπόρες από το 1999, την επίγεια ψηφιακή τηλεόραση και ολοκλήρωσαν οριστικά την μετάβαση το 2007, καταργώντας οριστικά το αναλογικό τους σήμα, και τελικά δεν έγινε ποτέ πραγματικότητα η Magna, ενώ εκείνη την εποχή (στις αρχές της δεκαετίας του 2000), η επίγεια ψηφιακή τηλεόραση στην Ελλάδα ήταν παντελώς άγνωστη και υπεροπτική για τα ελληνικά δεδομένα, ενώ μετά το οριστικό κλείσιμο της Alpha Digital, οι ήδη ταλαιπωρημένοι οικονομικά Alpha TV, μαζί με το Polis, άλλαξαν ιδιοκτησία για μια ακόμη φορά, και πέρασαν, το 2003, στα χέρια του Δημήτρη Κοντομηνά, ο οποίος τα είχε στην κατοχή του μέχρι και το 2019. Αντίστοιχα τα Μακεδονία TV, Seven και 902 TV, δεν θεωρούνταν ότι είναι πανελλαδικά κανάλια, αλλά τοπικά επειδή δεν διέθεταν ανταγωνίσιμο πρόγραμμα και διαφημίσεις, αλλά και αναξιοποίητη άδεια, κάτι που σταμάτησε με τα χρόνια να ισχύει, διότι ο Seven, πουλήθηκε και μετατράπηκε στον ΣΚΑΪ, και ο 902 αντίστοιχα πουλήθηκε και μετατράπηκε, στο Epsilon, και εν συνέχεια στο Open, αξιοποιώντας, άλλοι επιχειρηματίες τις «ανεκμετάλλευτες» αυτές άδειες, ενώ οι αντίστοιχα υπεύθυνοι του Μακεδονία TV, αποκάλυψαν με τα χρόνια, ότι το κανάλι αγοράστηκε το 2000, από τον Όμιλο Antenna, καθότι εκείνη την εποχή απαγορευόταν στην Ελλάδα, να είναι ένας επιχειρηματίας, ιδιοκτήτης και σε άλλον σταθμό.
|
Η Alpha Digital ήταν μια βραχύβια συνδρομητική πλατφόρμα πεπραγμένη από το ομότιτλο τηλεοπτικό κανάλι, και τον εκτελεστικό διευθυντή Στάθη Τσοτσορό. Ξεκίνησε την λειτουργία της, στις 29 Οκτωβρίου του 2001 και έκλεισε οριστικά, σε σύντομο χρονικό διάστημα, έντεκα μήνες αργότερα στις 11 Σεπτεμβρίου 2002, εξαιτίας μεγάλων οικονομικών προβλημάτων και ελάχιστου αριθμού συνδρομητών που, όπως εκτιμάται, δεν ξεπέρασαν ποτέ τους 40.000. Η πλατφόρμα χρηματοδοτήθηκε μεταξύ άλλων, από το Ίδρυμα Ωνάση. Μεγάλη βάση δόθηκε σε εγχώριες ποδοσφαιρικές διοργανώσεις με την Alpha Digital να προσφέρει υπέρογκα ποσά σε ομάδες για να ενταχθούν οι αγώνες τους στο πρόγραμμα της πλατφόρμας.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/Alpha_Digital
|
Freeware
|
Ο όρος freeware (δωρεάν λογισμικό) επινοήθηκε το 1982 από τον Andrew Fluegelman, ο οποίος ήθελε να πουλήσει το PC-Talk, την εφαρμογή επικοινωνίας που είχε δημιουργήσει, εκτός εμπορικών καναλιών διανομής. Ο Fluegelman διένειμε το πρόγραμμα μέσω μιας διαδικασίας που τώρα ονομάζεται shareware. Καθώς οι τύποι λογισμικού μπορούν να αλλάξουν, το δωρεάν λογισμικό μπορεί να αλλάξει σε λογισμικό κοινής χρήσης. Στις δεκαετίες του 1980 και του 1990, ο όρος freeware χρησιμοποιήθηκε συχνά σε λογισμικό που κυκλοφορούσε χωρίς να διέτεθε τον πηγαίο κώδικα στο κοινό. Το λογισμικό που ταξινομείται ως δωρεάν λογισμικό μπορεί να χρησιμοποιηθεί χωρίς πληρωμή και είναι συνήθως είτε πλήρως λειτουργικό για απεριόριστο χρόνο είτε έχει περιορισμένη λειτουργικότητα, με μια πιο ικανή έκδοση διαθέσιμη στο εμπόριο ή ως κοινόχρηστο λογισμικό. Σε αντίθεση με αυτό που το Ίδρυμα Ελεύθερου Λογισμικού αποκαλεί ελεύθερο λογισμικό, ο δημιουργός του δωρεάν λογισμικού συνήθως περιορίζει τα δικαιώματα του χρήστη να χρησιμοποιεί, να αντιγράφει, να διανέμει, να τροποποιεί, να δημιουργεί παράγωγα έργα ή να αναστρέφει το λογισμικό. Η άδεια χρήσης λογισμικού μπορεί να επιβάλλει πρόσθετους περιορισμούς χρήσης. για παράδειγμα, η άδεια μπορεί να είναι "δωρεάν για ιδιωτική, μη εμπορική χρήση" μόνο, ή η χρήση μέσω δικτύου, σε διακομιστή ή σε συνδυασμό με ορισμένα άλλα πακέτα λογισμικού ενδέχεται να απαγορεύεται. Περιορισμοί ενδέχεται να απαιτούνται από την άδεια χρήσης ή να επιβάλλονται από το ίδιο το λογισμικό. π.χ., το πακέτο μπορεί να μην λειτουργεί σε δίκτυο. Το Υπουργείο Άμυνας των ΗΠΑ (DoD) ορίζει το "λογισμικό ανοιχτού κώδικα" (δηλ. ελεύθερο λογισμικό ή ελεύθερο λογισμικό και λογισμικό ανοιχτού κώδικα), ως διαφορετικό από το "δωρεάν λογισμικό" ή το "κοινόχρηστο λογισμικό". είναι λογισμικό όπου "η κυβέρνηση δεν έχει πρόσβαση στον αρχικό πηγαίο κώδικα". Το "δωρεάν" στο "δωρεάν λογισμικό" αναφέρεται στην τιμή του λογισμικού, το οποίο είναι συνήθως ιδιόκτητο και διανέμεται χωρίς πηγαίο κώδικα. Αντίθετα, το "δωρεάν" στο "ελεύθερο λογισμικό" αναφέρεται σε ελευθερίες που παρέχονται στους χρήστες βάσει της άδειας χρήσης λογισμικού (για παράδειγμα, για εκτέλεση του προγράμματος για οποιονδήποτε σκοπό, τροποποίηση και αναδιανομή του προγράμματος σε άλλους) και τέτοιο λογισμικό μπορεί να πωληθεί σε τιμή. Σύμφωνα με το Ίδρυμα Ελεύθερου Λογισμικού (FSF), το "δωρεάν λογισμικό" είναι μια χαλαρά καθορισμένη κατηγορία και δεν έχει σαφή αποδεκτό ορισμό, αν και το FSF ζητά το ελεύθερο λογισμικό (ελεύθερο, απεριόριστο και με διαθέσιμο πηγαίο κώδικα) να μην ονομάζεται δωρεάν λογισμικό. Αντίθετα, το Oxford English Dictionary απλώς χαρακτηρίζει το δωρεάν λογισμικό ως "διαθέσιμο δωρεάν (μερικές φορές με την πρόταση ότι οι χρήστες πρέπει να κάνουν μια δωρεά στον πάροχο)". Μερικά προϊόντα δωρεάν λογισμικού κυκλοφορούν παράλληλα με εκδόσεις επί πληρωμή που είτε έχουν περισσότερες δυνατότητες είτε λιγότερο περιοριστικούς όρους αδειοδότησης. Αυτή η προσέγγιση είναι γνωστή ως freemium ("δωρεάν" + "premium"), καθώς η δωρεάν έκδοση προορίζεται ως προώθηση για την έκδοση premium. Και οι δύο μοιράζονται συχνά μια βάση κώδικα, χρησιμοποιώντας μια σημαία μεταγλωττιστή για να καθορίσουν ποιος παράγεται. Για παράδειγμα, το BBEdit έχει μια έκδοση BBEdit Lite που έχει λιγότερες δυνατότητες. Το XnView διατίθεται δωρεάν για προσωπική χρήση, αλλά πρέπει να έχει άδεια για εμπορική χρήση. Η δωρεάν έκδοση μπορεί να υποστηρίζεται από διαφημίσεις, όπως συνέβη με το DivX . Το λογισμικό που υποστηρίζεται από διαφημίσεις και το δωρεάν λογισμικό εγγραφής έχουν επίσης ομοιότητες με το δωρεάν λογισμικό. Το λογισμικό που υποστηρίζεται από διαφημίσεις δεν ζητά πληρωμή για άδεια, αλλά εμφανίζει διαφημίσεις είτε για να αντισταθμίσει το κόστος ανάπτυξης είτε ως μέσο εισοδήματος. Το Registerware αναγκάζει τον χρήστη να εγγραφεί στον εκδότη πριν μπορέσει να χρησιμοποιήσει το προϊόν. Ενώ τα εμπορικά προϊόντα ενδέχεται να απαιτούν εγγραφή για να διασφαλιστεί η άδεια χρήσης, το δωρεάν λογισμικό μητρώου δεν χρειάζεται. Το Creative Commons προσφέρει άδειες, που ισχύουν για όλα τα έργα που διέπονται από πνευματικά δικαιώματα, συμπεριλαμβανομένου του λογισμικού, που επιτρέπουν σε έναν προγραμματιστή να ορίσει το "δωρεάν λογισμικό" με νομικό ασφαλή τρόπο και με σεβασμό σε τομείς διεθνούς δικαίου. Η τυπική περίπτωση χρήσης δωρεάν λογισμικού "μερίδιο" μπορεί να βελτιωθεί περαιτέρω με ρήτρες περιορισμού Creative Commons όπως μη εμπορική αξία ( CC BY-NC ) ή μη παράγωγα ( CC BY-ND ), δείτε την περιγραφή των αδειών . Υπάρχουν πολλά παραδείγματα χρήσης, για παράδειγμα The White Chamber, Mari0 ή Assault Cube, όλα δωρεάν λογισμικό με άδεια CC BY-NC-SA : επιτρέπεται η δωρεάν κοινή χρήση, η πώληση όχι. Το δωρεάν λογισμικό δεν μπορεί να βασίζεται οικονομικά στην εμπορική προώθηση. Τον Μάιο του 2015, η διαφήμιση δωρεάν λογισμικού στο Google Ads περιορίστηκε σε "επίσημη πηγή"[ες]. Επομένως, οι ιστότοποι και τα ιστολόγια είναι ο κύριος πόρος για πληροφορίες για τις οποίες είναι διαθέσιμο δωρεάν λογισμικό, χρήσιμο και δεν είναι κακόβουλο λογισμικό . Ωστόσο, υπάρχουν επίσης πολλά περιοδικά ή εφημερίδες υπολογιστών που παρέχουν αξιολογήσεις για δωρεάν λογισμικό και περιλαμβάνουν συμπαγείς δίσκους ή άλλα μέσα αποθήκευσης που περιέχουν δωρεάν λογισμικό. Επίσης, το δωρεάν λογισμικό συχνά συνοδεύεται από άλλα προϊόντα, όπως ψηφιακές φωτογραφικές μηχανές ή σαρωτές . Το δωρεάν λογισμικό έχει επικριθεί ως "μη βιώσιμο" επειδή απαιτεί από μια μόνο οντότητα να είναι υπεύθυνη για την ενημέρωση και τη βελτίωση του προϊόντος, το οποίο στη συνέχεια παραδίδεται χωρίς χρέωση. Άλλα έργα δωρεάν λογισμικού απλώς κυκλοφορούν ως εφάπαξ προγράμματα χωρίς καμία υπόσχεση ή προσδοκία περαιτέρω ανάπτυξης. Αυτά μπορεί να περιλαμβάνουν πηγαίο κώδικα, όπως και το ελεύθερο λογισμικό, έτσι ώστε οι χρήστες να μπορούν να κάνουν οι ίδιοι τις απαιτούμενες ή επιθυμητές αλλαγές, αλλά αυτός ο κώδικας υπόκειται στην άδεια του μεταγλωττισμένου εκτελέσιμου και δεν αποτελεί ελεύθερο λογισμικό. Freeware στο Curlie freesoft: directory published by the Free Software Foundation
|
Το Freeware (δωρεάν λογισμικό) είναι λογισμικό, τις περισσότερες φορές ιδιόκτητο, που διανέμεται χωρίς χρηματικό κόστος στον τελικό χρήστη. Δεν υπάρχει συμφωνημένο σύνολο δικαιωμάτων, άδειας χρήσης ή EULA που να ορίζει ξεκάθαρα το δωρεάν λογισμικό. Κάθε εκδότης ορίζει τους δικούς του κανόνες για το δωρεάν λογισμικό που προσφέρει. Για παράδειγμα, η τροποποίηση, η αναδιανομή από τρίτους και η αντίστροφη μηχανική επιτρέπονται από ορισμένους εκδότες, αλλά απαγορεύονται από άλλους. Σε αντίθεση με το δωρεάν λογισμικό ανοιχτού κώδικα, το οποίο επίσης συχνά διανέμεται δωρεάν, ο πηγαίος κώδικας για δωρεάν λογισμικό συνήθως δεν είναι διαθέσιμος. Το δωρεάν λογισμικό μπορεί να προορίζεται να ωφελήσει τον παραγωγό του, για παράδειγμα, ενθαρρύνοντας τις πωλήσεις μιας πιο ικανής έκδοσης, όπως στα επιχειρηματικά μοντέλα freemium και shareware.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/Freeware
|
Κλεοπάτρα Θεά
|
Η παιδική της ηλικία χαρακτηρίστηκε πολιτικά από τη διαμάχη ανάμεσα στον πατέρα της Πτολεμαίο Στ' Φιλομήτορα με τον αδερφό του Πτολεμαίο Η' Φύσκονα για το θρόνο της Αιγύπτου, υπό την άγρυπνη παρακολούθηση της Ρώμης που επιθυμούσε να αυξήσει την επιρροή της στη Μεσογείου. Τελικά οι δύο άντρες συγκρούστηκαν στην Κύπρο, όπου ο δεύτερος, προδομένος από τους συμμάχους του, ηττήθηκε στη Λάπηθο και αναγκάστηκε να παραδοθεί. Ο Φιλομήτωρ όμως, όχι μόνο άφησε ελεύθερο τον αδερφό του, μα έκανε νέα συνθήκη μαζί του, σύμφωνα με την οποία μπορούσε να γυρίσει ειρηνικά στο βασίλειο του, στην Κυρηναϊκή. Τον αρραβώνιασε επίσης με τη νεαρή Κλεοπάτρα Θεά, γάμος που τελικά δεν έγινε για κάποιο λόγο. Τα επόμενα χρόνια, ο βασιλιάς των Σελευκιδών, Δημήτριος Α' Σωτήρ, άντρας με σθεναρή αποφασιστικότητα, ήρθε σε ρήξη με τους Ρωμαίους. Η αυξανόμενη δύναμή του ανησύχησε και τους γειτονικούς βασιλείς. Τον εξάδερφό του, Πτολεμαίο, τον έκανε εχθρό με τα σχέδιά του να κατακτήσει την Κύπρο. Ο βασιλιάς της Περγάμου έφερε τότε στο προσκήνιο ένα νέο διεκδικητή του θρόνου της Συρίας, έναν όμορφο νέο άντρα, του οποίου η πραγματική καταγωγή είναι αμφίβολη, αλλά ο ίδιος υποστήριζε πως ήταν γιος του Αντίοχου Δ' του Επιφανούς. Όταν ο νεαρός αυτός είχε ήδη πάει στη Ρώμη και κερδίσει την εύνοιά της, επέστρεψε στην Ανατολή, για να κατακτήσει τη Συρία. Με τη βοήθεια της Ρώμης, Αιγύπτου και Περγάμου, ο Δημήτριος εξέπεσε και τη θέση του πήρε ο διεκδικητής του θρόνου το 150 π.Χ. Αποκαλούσε τον εαυτό του Αλέξανδρο, αλλά οι Σύροι του έδωσαν το παρατσούκλι Βάλας. Ο Πτολεμαίος του έδωσε για σύζυγο την κόρη του Κλεοπάτρα Θεά με κάποια επιφύλαξη. Πιστεύεται πως είχε αρχικά στο μυαλό του να ξαναπάρει την Κοίλη Συρία, αλλά η πρόταση του Αλεξάνδρου για γαμήλια ένωση των δύο οίκων τον έκανε να το σκεφτεί διαφορετικά. Σε δύο χρόνια όμως φάνηκε πως ο Αλέξανδρος δεν ήταν ο ηγέτης που θα επιθυμούσαν οι σύμμαχοί του. Ένας καλύτερος διεκδικητής του θρόνου έκανε την εμφάνισή του στην Κιλικία, ο μικρός Δημήτριος, γιος του Δημητρίου Α'. Βλέποντας την απειλή για εισβολή της Συρίας από το Βορρά, ο Πτολεμαίος Στ' με ισχυρή δύναμη πέρασε τα σύνορα φτάνοντας μέχρι την Πτολεμαΐδα το 148 π.Χ. Εκεί γλίτωσε από μια απόπειρα δολοφονίας την οποία απέδωσε στον Αλέξανδρο Βάλα και τον θεώρησε από κει κι έπειτα εχθρό. Ανακτώντας την κόρη του, την Κλεοπάτρα Θεά, βασίλισσα της Συρίας, άγνωστο πως, τη μεταβίβασε στο νεαρό Δημήτριο. Η Αντιόχεια έδιωξε τον Αλέξανδρο, που διέφυγε στην Κιλικία και ο Πτολεμαίος Φιλομήτωρ μπήκε στην μεγάλη πόλη, την οποία ο πρόγονός του Πτολεμαίος Γ' Ευεργέτης είχε κατακτήσει ακριβώς έναν αιώνα πριν. Ο λαός της πόλης, που δεν ήθελε ούτε τον Αλέξανδρο ούτε το Δημήτριο για ηγεμόνα, τον παρακάλεσε να φορέσει το στέμμα της Συρίας μαζί με αυτό της Αιγύπτου. Ωστόσο, με τη σκιά της Ρώμης πάνω από τον κόσμο, ο Φιλομήτωρ υπήρξε ιδιαίτερα προσεκτικός για να αποδεχτεί την πρόταση. Έπεισε το λαό να δεχτεί το νεαρό Δημήτριο στο θρόνο των προγόνων του, με ανταμοιβή φυσικά να επιστρέψει η Κοίλη Συρία στα χέρια των Πτολεμαίων. Το 145 π.Χ. νίκησε οριστικά τον Αλέξανδρο Βάλα, ο οποίος θανατώθηκε στα χέρια Ναββαταίων Αράβων. Ο ίδιος ο Πτολεμαίος πέθανε μετά από σοβαρό τραυματισμό και λίγο μετά τα αιγυπτιακά στρατεύματά αποχώρησαν από τη Συρία. Έτσι ο Δημήτριος παρέμεινε μόνος ηγεμόνας των Σελευκιδών. Φασαρίες, όμως, δεν άργησαν να ξεσπάσουν. Η παρουσία των μισθοφόρων στρατιωτών από την Κρήτη, οδήγησε τους κατοίκους της Αντιόχειας σε επανάσταση, και μόνο μετά από άγριες σφαγές επανήλθε η τάξη. Λίγο αργότερα, ο στρατηγός Διόδοτος κατέκτησε την πρωτεύουσα και επέβαλε τον προστατευόμενό του, Αντίοχο Στ' Διόνυσο, το γιο του Αλέξανδρου Βάλα από την Κλεοπάτρα που ήταν ακόμη σε νηπιακή ηλικία, ως βασιλιά. Ο Δημήτριος απέτυχε να ανακτήσει την πόλη, ωστόσο διασώθηκε χάρις σε κάποιους στρατιώτες από την Ιουδαία και εγκαταστάθηκε στη Σελεύκεια. Αργότερα, το καλοκαίρι του 138 π.Χ. έπεσε στα χέρια των Πάρθων και από τότε ξεκίνησε η δεκαετής του αιχμαλωσία. Η βαβυλωνιακή επαρχία των Σελευκιδών είχε ήδη περάσει στα χέρια της Παρθίας, αλλά στη Συρία η θέση της Δυναστείας ισχυροποιήθηκε υπό τον Αντίοχο Ζ' Σιδήτη, το νεότερο αδερφό του Δημητρίου, ο οποίος επίσης παντρεύτηκε την Κλεοπάτρα Θεά. Ο τελευταίος ανέτρεψε το Διόδοτο, ο οποίος και αυτοκτόνησε στην Απάμεια. Το ζαγάρι απέκτησε τα επόμενα χρόνια ένα γιο, τον Αντίοχο. Το 130 π.Χ. ο Αντίοχος Σιδήτης έχει στρατιωτικές επιτυχίες απέναντι στους Πάρθους, διώχνοντας τους από τη Βαβυλωνία και τη Μηδία. Ωστόσο τελικά γνώρισε την ήττα και έχασε τη ζωή του το καλοκαίρι του 129 π.Χ. Ο Φραάτης Β', βασιλιάς των Πάρθων, είχε στο μεταξύ απελευθερώσει το Δημήτριο, ελπίζοντας πως τα δύο αδέρφια θα ξεκινούσαν εμφύλιο πόλεμο. Ωστόσο, ο Σιδήτης ηττήθηκε λίγο μετά και τα δύο αδέρφια δεν συναντήθηκαν ποτέ. Οι Πάρθοι καταδίωξαν το Δημήτριο, αλλά εκείνος κατάφερε να επιστρέψει με ασφάλεια στη Συρία επανακτώντας το θρόνο και τη βασίλισσά του. Το βασίλειό του όμως είχε περιοριστεί σημαντικά εδαφικά και πλέον περιελάμβανε μονάχα τη Συρία και την Κιλικία. Ωστόσο, όχι μόνο το βασίλειό του ήταν μια σκιά της προγενέστερης δόξας του, αλλά και οι σχέσεις του με την Κλεοπάτρα Θεά ήταν πλέον κάκιστες. Άλλωστε ο Δημήτριος στην εξορία είχε νυμφευθεί την αδερφή του Φράατη, Ροδογύνη, και είχε αποκτήσει μαζί της και άλλα παιδιά. Ο γιος της Κλεοπάτρας από τον Αντίοχο εστάλη στην Κύζικο για ασφάλεια, από όπου και προέρχεται το επώνυμο «ο Κυζικηνός». Το 125 π.Χ. ο Δημήτριος ήρθε σε πόλεμο με τον Πτολεμαίο Η' Φύσκονα όταν αναμείχθηκε στον εμφύλιο πόλεμο που είχε ξεσπάσει στην Αίγυπτο. Για να τον εκδικηθεί, ο Φύσκων υποστήριξε το σφετεριστή του θρόνου των Σελευκιδών, Αλέξανδρο Β' Ζαβίνα. Ο Δημήτριος ηττήθηκε σε μια μάχη κοντά στη Δαμασκό και προσπάθησε να καταφύγει κοντά στη σύζυγό του στην Πτολεμαΐδα Ερμίου. Η Κλεοπάτρα όμως, αρνήθηκε να του ανοίξει τις πύλες της πόλης και έτσι έχασε τη ζωή του σε ένα πλοίο κοντά στην Τύρο. Ο Σέλευκος, όντας ο μεγαλύτερος ηλικιακά γιος του κάπου μεταξύ 15 και 20 ετών, διεκδίκησε το στέμμα των Σελευκιδών. Ωστόσο αυτό ήταν ολέθριο λάθος καθώς δεν συμβουλεύτηκε πρώτα τη μητέρα του και ακλόνητη βασίλισσα της Συρίας εδώ και πάρα πολλά χρόνια (και βασιλείς), Κλεοπάτρα Θεά. Η τελευταία δεν τον συγχώρεσε και υποκινούμενη είτε από μίσος είτε από φόβο μήπως την εκδικηθεί για το θάνατο του πατέρα του, διέταξε τη δολοφονία του Σέλευκου το 125 π.Χ., ώστε να ανεβάσει στον θρόνο το δεύτερο γιο της με το Δημήτριο, τον Αντίοχο Η' Γρυπό. Μετά τα γεγονότα αυτά η Κλεοπάτρα συμβασίλεψε στη Συρία με τον Αντίοχο, που έλαβε την επωνυμία «ο Γρυπός». Όπως λέγεται όμως, αποφάσισε να τον δηλητηριάσει βάζοντάς του κάτι ύποπτο στο κρασί. Εκείνος υποψιασμένος την υποχρέωσε να το πιει η ίδια και έτσι η Κλεοπάτρα άφησε την τελευταία της πνοή το 121 π.Χ. Τα ιστορικά αυτά γεγονότα ενέπνευσαν τον Γάλλο δραματουργό Πιερ Κορνέιγ (1606 - 1684) να γράψει την τραγωδία με τίτλο Ροδογύνη. Δυναστεία των Σελευκιδών Δυναστεία των Πτολεμαίων Αυτοκρατορία των Σελευκιδών Αρχαία Αίγυπτος Ελληνιστική περίοδος www.livius.org Cleopatra Thea Αρχειοθετήθηκε 2013-10-11 στο Wayback Machine. Βιογραφία από τον Christopher Bennett Cleopatra Thea Αρχειοθετήθηκε 2008-02-14 στο Wayback Machine. Τα άρθρα Πτολεμαίος Στ' Φιλομήτωρ, Αλέξανδρος Α' Βάλας, Δημήτριος Β' Νικάτωρ, Αντίοχος Ζ' Σιδήτης και οι πηγές αυτών.
|
Η Κλεοπάτρα Θεά (164 π.Χ. - 121 π.Χ.) ήταν ηγεμόνας της ελληνιστικής αυτοκρατορίας των Σελευκιδών. Ήταν πριγκίπισσα της πτολεμαϊκής Αιγύπτου, κόρη του φαραώ Πτολεμαίου Στ' Φιλομήτορος και της αδερφής και συζύγου του, Κλεοπάτρας Β'. Μετέπειτα υπήρξε για μια μακρά περίοδο βασίλισσα της Συρίας στο πλάι τριών Σελευκιδών βασιλέων, του Αλεξάνδρου Βάλα, του Δημητρίου Β' του Νικάτορος και του Αντίοχου Ζ' του Σιδήτη. Βασίλεψε σε μια περίοδο ιδιαίτερα ταραγμένη για την ανατολή, καθώς το ελληνιστικό βασίλειο των Σελευκιδών όδευε προς τη δύση του και βασανιζόταν από πολιτικές και στρατιωτικές αναταραχές.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9A%CE%BB%CE%B5%CE%BF%CF%80%CE%AC%CF%84%CF%81%CE%B1_%CE%98%CE%B5%CE%AC
|
Στέφανος Πρόκος
|
Την περίοδο του Εμφυλίου Πολέμου ήταν Ταξίαρχος.Για πρώτη φορά εξελέγη βουλευτής Έβρου με τον Ελληνικό Συναγερμό στις εκλογές του 1952.Απεβίωσε σε ηλικία 55 ετών ενώ ήταν εν ενεργεία βουλευτής (στρατηγός ε.α.) και κηδεύτηκε από το Πρώτο Νεκροταφείο.Η έδρα του αποφασίστηκε σε επαναληπτική εκλογή που διεξήχθη στις 27 Σεπτεμβρίου 1953 και την κέρδισε ο Χρήστος Γκαργκάνας.
|
Ο Στέφανος Πρόκος του Αποστόλου (1898 - 14 Αυγούστου 1953) ήταν Έλληνας στρατιωτικός και βουλευτής Έβρου με τον Ελληνικό Συναγερμό μετά την αποστρατεία του. Ήταν παντρεμένος με τη Φέλη Βερδεσοπούλου. Η σύζυγός του ήταν μάχιμη αδελφή Προϊσταμένη κατά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο και απεβίωσε τον Μάρτιο του 1980.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A3%CF%84%CE%AD%CF%86%CE%B1%CE%BD%CE%BF%CF%82_%CE%A0%CF%81%CF%8C%CE%BA%CE%BF%CF%82
|
Ζαν-Μαρί Λε Πεν
|
Ο Λε Πεν γεννήθηκε στις 20 Ιουνίου 1928 στο La Trinité-sur-Mer, της Βρετάνης, από την Anne Marie Hervé και τον Jean Le Pen. Έμεινε ορφανός όταν το σκάφος του πατέρα του ανατινάχτηκε από θαλάσσια νάρκη το 1942. Ανατράφηκε ως ρωμαιοκαθολικός και σπούδασε στο γυμνάσιο των Ιησουιτών François Xavier στο Vannes. Στη συνέχεια εισήλθε στην πανεπιστημιακή σχολή του Παρισιού και άρχισε να πωλεί στο δρόμο την εφημερίδα Action Francaise. Ο Le Pen ξεκίνησε την πολιτική του σταδιοδρομία ως επικεφαλής της φοιτητικής ένωσης στην Τουλούζη. Έγινε πρόεδρος του σωματείου Corporative des étudiants en droit, μιας ένωσης φοιτητών του δικαίου που ασχολούνταν κυρίως με την καταπολέμηση των κομμουνιστών. Έχει καταδικαστεί επανειλημμένα για επιθέσεις. Αφού έλαβε το δίπλωμά της Νομικής, κατατάχθηκε στην Λεγεώνα των Ξένων, στο 1o Σύνταγμα Αλεξιπτωτιστών. Υπηρέτησε στην Ινδοκίνα, μετά τη Μάχη του Ντιέν Μπιέν Φου του 1954, η οποία είχε χαθεί από τη Γαλλία και η οποία ώθησε τον πρωθυπουργό Πιέρ Μέντες να τερματίσει τον πόλεμο της Ινδοκίνας στην Διάσκεψη της Γενεύης. Υπηρέτησε επίσης, στο Σουέζ και την Αλγερία. Η πολιτική του Λε Πεν εστιάζει σε θέματα σχετικά με την μετανάστευση στη Γαλλία, την Ευρωπαϊκή Ένωση, τον παραδοσιακό πολιτισμό και αξίες, τον νόμο και την τάξη και την υψηλή ανεργία στη Γαλλία. Είναι υπέρμαχος των περιορισμών μετανάστευσης, της θανατικής ποινής, των κινήτρων υπέρ των νοικοκυριών και του ευρωσκεπτικισμού. Με αυτή τη ρητορική κατάφερε να αναδείξει το Εθνικό Μέτωπο σε κόμμα με διψήφια ποσοστά. Η άνοδός του στην πολιτική σκηνή της Γαλλίας είναι γνωστή ως «Λεπενισμός». Ο Λε Πεν ήταν πέντε φορές υποψήφιος για πρόεδρος της Γαλλίας και κατάφερε να περάσει στον δεύτερο γύρο των προεδρικών εκλογών τις 21 Απριλίου 2002 προκαλώντας αρνητική αίσθηση για την άνοδο της ακροδεξιάς. Οι αμφιλεγόμενες ομιλίες του και η ενσωμάτωσή του στην πολιτική ζωή τον έχουν καταστήσει μια μορφή η οποία πολώνει την κοινή γνώμη και λόγω της μακροβιότητάς του, έχει γίνει μείζονα πολιτική μορφή της Γαλλίας. Αποβλήθηκε από το Εθνικό Μέτωπο από την κόρη του Μαρίν Λε Πεν τις 20 Αυγούστου 2015, μετά από αμφιλεγόμενες δηλώσεις και βρέθηκε περιθωριοποιημένος από τη γαλλική πολιτική σκηνή. Officer of the French Foreign Legion Cross for Military Valour Croix du combattant Colonial Medal Indochina Campaign commemorative medal North Africa Security and Order Operations Commemorative Medal Middle-East operations commemorative medal Απομνημονεύματα (Mémoires : Fils de la nation)
|
Ο Ζαν-Μαρί Λε Πεν (γαλλικά: Jean-Marie Le Pen, 20 Ιουνίου 1928) είναι Γάλλος στρατιωτικός και πολιτικός, αρχηγός του ακροδεξιού κόμματος Εθνικό Μέτωπο από το 1972 μέχρι το 2011.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%96%CE%B1%CE%BD-%CE%9C%CE%B1%CF%81%CE%AF_%CE%9B%CE%B5_%CE%A0%CE%B5%CE%BD
|
Flick of the Switch
|
1. Rising Power (A. Young, M. Young, Johnson) - 3:43 2. This House Is on Fire (A. Young, M. Young, Johnson) - 3:23 3. Flick of the Switch (A. Young, M. Young, Johnson) - 3:13 4. Nervous Shakedown (A. Young, M. Young, Johnson) - 4:27 5. Landslide (A. Young, M. Young, Johnson) - 3:57 6. Guns for Hire (A. Young, M. Young, Johnson) - 3:24 7. Deep in the Hole (A. Young, M. Young, Johnson) - 3:19 8. Bedlam in Belgium (A. Young, M. Young, Johnson) - 3:52 9. Badlands (A. Young, M. Young, Johnson) - 3:38 10. Brain Shake (A. Young, M. Young, Johnson) - 4:00 Flick Of The Switch (άλμπουμ)Αυστραλία (ARIA Certification) : 3 x πλατινένιος Ηνωμένες Πολιτείες (RIAA Certification) : Πλατινένιος Ηνωμένο Βασίλειο (BPI Certification) : Χρυσός Γαλλία (SNEP Certification) : Χρυσός Γερμανία (BVMI Certification) : Χρυσός Η σύνθεση του συγκροτήματος κατά τις ηχογραφήσεις του "Flick Of The Switch" είχε την εξής μορφή: Μπράιαν Τζόνσον - κύρια φωνητικά Άνγκους Γιανγκ - κιθάρα Μάλκολμ Γιανγκ - κιθάρα, φωνητικά Κλιφ Ουίλιαμς - μπάσο, φωνητικά Φιλ Ραντ - τύμπανα Flick Of The Switch - AC/DC | Songs, Reviews, Credits, Awards | AllMusic Prindle Record Reviews - ACDC - Mark's Record Reviews 1983 AC/DC Tour Dates
|
Flick of the Switch είναι ο τίτλος του ένατου στούντιο δίσκου του Αυστραλιανού Hard Rock συγκροτήματος AC/DC, ο οποίος κυκλοφόρησε στις 15 Αυγούστου του 1983 μέσω της δισκογραφικής εταιρείας "Albert Productions". Την παραγωγή του άλμπουμ ανέλαβε το ίδιο το συγκρότημα, θέλοντας να δώσει έναν πιο ωμό ήχο, όπως στα πρώτα τους άλμπουμ. Μετά την ηχογράφηση των τυμπάνων, ο ντράμερ Φιλ Ραντ απολύθηκε, λόγω των προβλημάτων χρήσης ναρκωτικών και αλκοόλ που αντιμετώπιζε. Αντικαταστάθηκε από τον Σάιμον Ράιτ και επέστρεψε στους AC/DC έντεκα χρόνια αργότερα. Το "Flick of the Switch" σκαρφάλωσε στην τέταρτη θέση των βρετανικών τσαρτ και το # 15 στις Ηνωμένες Πολιτείες, όπου έχει βραβευθεί ως πλατινένιο. Για την προώθηση του δίσκου, το συγκρότημα περιόδευσε μόνο στην Βόρεια Αμερική, από τον Οκτώβριο του 1983 μέχρι τα τέλη της χρονιάς, δίνοντας 43 συναυλίες.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/Flick_of_the_Switch
|
Δημήτρης Φατούρος
|
Ο Δημήτρης Α. Φατούρος γεννήθηκε στην Αθήνα το 1928 και σπούδασε αρχιτεκτονική στο Εθνικό Μετσόβιο Πολυτεχνείο, από όπου και αποφοίτησε το 1952. Εκεί υπήρξε μαθητής αρχικά και συνομιλητής στη συνέχεια δασκάλων όπως ο Δημήτρης Πικιώνης, ο Χατζηκυριάκος-Γκίκας και ο Π.Α. Μιχελής, ενώ από εκεί ξεκίνησε και το εκπαιδευτικό του έργο ως επιμελητής, το οποίο βέβαια άνθισε στη Θεσσαλονίκη, όπου διατέλεσε καθηγητής της Αρχιτεκτονικής (1959-1996) και πρύτανης του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης (1983-1988). Από το 1996 είναι ομότιμος καθηγητής ΑΠΘ. Παράλληλα υπήρξε Visiting Fellow στο Πανεπιστήμιο Yale, ενώ έχει διδάξει και δώσει διαλέξεις και σε πολλά πανεπιστήμια της Ευρώπης και των Ηνωμένων Πολιτειών. Επίτιμος διδάκτωρ του Πανεπιστημίου Πατρών (2014). Το ενδιαφέρον του και η ενασχόλησή του με την αρχιτεκτονική, την τέχνη και τις συνθήκες της κατοίκησης και του περιβάλλοντος εκδηλώνονται και από τη συμμετοχή του ως Προέδρου σε πολλές σημαντικές διοικητικές θέσεις, όπως του Πανελλήνιου Συλλόγου Αρχιτεκτόνων (1973-1974) και (1974-1975), του Εθνικού Κέντρου Κοινωνικών Ερευνών (1981-1991), του Κρατικού Μουσείου Σύγχρονης Τέχνης (1998-2001), του Κέντρου Ελληνικής Γλώσσας (2001-2005), της Επιτροπής για τον «Πολιτισμό του 2000» της τότε ΕΟΚ (1988-1990) και της Εγνατία Οδός (1995-2001). Επιπλέον έχει διατελέσει γενικός διευθυντής Ανώτατης Εκπαίδευσης του ΥΠΕΠΘ (Σεπτέμβριος-Νοέμβριος 1974) και υπουργός Παιδείας (1993-1994). Ο Δημήτρης Φατούρος έχει αναπτύξει πλούσιο αρχιτεκτονικό και συγγραφικό έργο και, την περίοδο έως το 1966, καλλιτεχνικό ως ζωγράφος. Έχει σχεδιάσει μερικά από τα σημαντικότερα κτίρια που αντανακλούν το ένα ή τα πολλά πρόσωπα που αναζητούσε η σύγχρονη Ελλάδα. Η συμβολή του στη διαμόρφωση της εικόνας της νεότερης ελληνικής αρχιτεκτονικής είναι αδιαμφισβήτητη. Στα περισσότερα από τα 150 έργα του, διακρίνονται οι σταθερές αρχές του σχεδιασμού του προς μία σύγχρονη αρχιτεκτονική πάντοτε όμως σύμφωνη με τη λογική του ελληνικού τοπίου, του ελληνικού τόπου γενικότερα, χωρίς να υποπέσει σε φαινόμενα «παραδοσιολαγνείας» και φτηνού καταναλωτισμού τα οποία με επιμονή επισημαίνει. Χαρακτηριστικά των συνθέσεών του, που προδίδουν τους προβληματισμούς του είναι η κυριαρχία της μικρής κλίμακας και της καθαρής μορφής, με έμφαση στον τρόπο που ο άνθρωπος βιώνει το χώρο, επεξεργαζόμενος με ιδιαίτερο ενδιαφέρον την αντιμετώπιση των ενδιάμεσων ορίων και το αίσθημα της έκπληξης. Τα στοιχεία αυτά κάνουν την αρχιτεκτονική του σύμφωνη με το έργο αρχιτεκτόνων όπως ο Oύτζον, ο Tαντάο Άντο, ο Άρης Kωνσταντινίδης, ο Aλβάρο Σίζα, ο Άλντο Bαν Έικ και ο Τζιανκάρλο ντε Κάρλο. Έχει σχεδιάσει δημόσια κτήρια, όπως η Εθνική Πινακοθήκη, με τον Π. Μυλωνά (1957-1967), τα μουσεία του Πολύγυρου (1964-1966), των Φιλίππων (1962-1964) και της Kαβάλας (1962-1964) με τον Ι. Τριανταφυλλίδη, το Κλειστό Κολυμβητήριο της Σχολής Δοκίμων στον Πειραιά (1957-1959), για το οποίο του απονεμήθηκε το 2014 τιμητική διάκριση από το ΓΕΝ, τα τέσσερα μεγάλα ανάγλυφα μπετόν (2,0Χ3,0) στην ισόγεια ανοικτή συνδετήρια στοά της Πολυτεχνικής Σχολής του Α.Π.Θ. (1959), το περίπτερο των ¨Οίνων Σάμου¨ στη Δ.Ε.Θ. (1960) το Περίπτερο των 3Δ της Υφαντουργίας Δημητριάδη στη Δ.Ε.Θ. (1961), το Σχολικό Συγκρότημα στο Λαγκαδά με τον Β. Γιαννάκη (1964-1967), το εργοστάσιο Καζάζη στη Θέρμη με τον Β. Γιαννάκη (1973-1976) καθώς και το Κέντρο Διεθνούς και Ευρωπαϊκού Οικονομικού Δικαίου στη Θεσσαλονίκη με τους Γ. Μπαξεβάνη, Γ. Παναγιωτίδη, Κ. Πασιά, (1982-1985), δίνοντας έμφαση στην ανάδειξη του δημόσιου χαρακτήρα της αρχιτεκτονικής. Οι αρχές του σχεδιασμού του γίνονται πιο εμφανείς όταν πειραματίζεται σε προγράμματα κατοικιών, όπως αυτά της Αίγινας (1996-1997), του Μαρκόπουλου (1994-1995) ή του Πανοράματος (οικία Καζάζη, 1963-1964). Έχει γράψει νηφάλια αλλά και μαχητικά κείμενα, εκφράζοντας τις απόψεις του για το σήμερα και το αύριο του τόπου. Στο πλούσιο συγγραφικό του έργο, ο Φατούρος κατέγραψε με ιδιαίτερη οξύνοια, και για περισσότερο από μισόν αιώνα, την πολιτισμική πορεία της μεταπολεμικής κοινωνίας διεθνώς, κυρίως μέσα από το πρίσμα της τέχνης και της αρχιτεκτονικής. Οι απόψεις του για την αρχιτεκτονική και την αναγκαιότητά της διατυπώνονται στο πλήθος των δημοσιεύσεών του σε ελληνικά και ξένα περιοδικά και στα βιβλία του όπως: (2009) Ίχνη μετάβασης, Εκδόσεις Καστανιώτη (2008) Ίχνος χρόνου, Εκδόσεις Καστανιώτη (2003) Η επιμονή της αρχιτεκτονικής, Εκδόσεις Καστανιώτη, β’ έκδοση 2004 (1995) Ένα συντακτικό της αρχιτεκτονικής σύνθεσης, Εκδόσεις Παρατηρητής, επανέκδοση Εκδόσεις Επίκεντρο 2007 (1994) Δημόσιο ημερολόγιο, Εκδόσεις Καστανιώτη (1993) Θεσσαλονίκη, επιβίωση ή μεγάλη πόλη, Εκδόσεις Παρατηρητής (1989) Γραπτά αρχιτεκτονικής, Εκδόσεις Ολκός (1988) Εικαστική Δίοδος, Εκδόσεις Παρατηρητής (1979) Οργάνωση του χώρου και γεωμετρική οργάνωση, Έκδοση ΑΠΘ (1979) Μελέτες για την κατοικία στην Ελλάδα, επιμ. με τους Λ. Παπαδόπουλο, Β. Τεντοκάλη, Εκδόσεις Παρατηρητής (1973) Μαθήματα συστηματικής θεωρίας της αρχιτεκτονικής, τόμος β’, Εκδόσεις Παρατηρητής (1971) Μαθήματα συστηματικής θεωρίας της αρχιτεκτονικής, τόμος α’, Έκδοση ΑΠΘ, β’ έκδοση, Εκδόσεις Παρατηρητής 1972, επανέκδοση Εκδόσεις Επίκεντρο 2005 Αφιερώματα στο έργο του σε ελληνικά και ξένα περιοδικά όπως:«Το εργαστήρι του αρχιτέκτονα», Δομές (2009). Π. Τουρνικιώτης, Δ. Φιλιππίδης, «Δημήτρης Φατούρος», Αρχιτεκτονικά Θέματα (1998). «Environnement et comportement», Le carre bleu (1974).Πλήθος αναφορές σε άρθρα και βιβλία όπως:Χ. Μπούρας, Δ. Φιλιππίδης (επιμ.), Λεξικό Αρχιτεκτονικής, Εκδόσεις Μέλισσα, Αθήνα 2013. ISBN 9789602043189. Δ. Φιλιππίδης, Μοντέρνα αρχιτεκτονική στην Ελλάδα, Εκδόσεις Μέλισσα, Αθήνα 2001. ISBN 9789602042281.Ειδικές εκδόσεις:Λόης Παπαδόπουλος, Σοφία Τσιτηρίδου (επιμ.) Δημήτρης Φατούρος, Εκδόσεις Δομές, Αθήνα 2009. Δ. Πολλαναγνωστάκη (επιμ.). Δημήτρης Φατούρος. Αυτοπροσωπογραφία, 31 Μαΐου 2008. Έκδοση Κ.Α.Μ., Χανιά 2008. «.:BiblioNet : Φατούρος, Δημήτρης Α». web.archive.org. 16 Απριλίου 2016. Ανακτήθηκε στις 16 Μαΐου 2023. «ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΦΑΤΟΥΡΟΣ Ο επίμονος αρχιτέκτονας - Εφημερίδα Μακεδονία της Θεσσαλονίκης». web.archive.org. 3 Φεβρουαρίου 2012. Ανακτήθηκε στις 16 Μαΐου 2023. «Οι μεταμορφώσεις του αρχιτέκτονα». ΤΟ ΒΗΜΑ. 8 Μαρτίου 2009. Ανακτήθηκε στις 16 Μαΐου 2023. «Index - Δημήτρης Φατούρος». doma.archi. Ανακτήθηκε στις 16 Μαΐου 2023.
|
Ο Δημήτρης Φατούρος (1928-2020) ήταν Έλληνας αρχιτέκτονας, ζωγράφος, πανεπιστημιακός και συγγραφέας. Διετέλεσε πρύτανης του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης (ΑΠΘ) από το 1983 έως το 1988, και εξωκοινοβουλευτικός υπουργός Εθνικής Παιδείας και Θρησκευμάτων στην τελευταία κυβέρνηση του Ανδρέα Παπανδρέου από τον Οκτώβριο του 1993 έως τον Ιούλιο του 1994. Το 1990 ήταν υποψήφιος δήμαρχος Θεσσαλονίκης με την στήριξη τόσο του ΠΑΣΟΚ όσο και της Αριστεράς, αλλά έχασε για ελάχιστες ψήφους από τον Ντίνο Κοσμόπουλο.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%94%CE%B7%CE%BC%CE%AE%CF%84%CF%81%CE%B7%CF%82_%CE%A6%CE%B1%CF%84%CE%BF%CF%8D%CF%81%CE%BF%CF%82
|
Κούρεμα με την ψιλή
|
Ο τρόπος αυτός κουρέματος από τα αρχαία χρόνια ήταν ένδειξη απόλυτης υποταγής και ψυχικού καταναγκασμού εκούσιου ή ακούσιου και πρώτο ψυχολογικό σημείο εξωτερικής ένδειξης για αποδοχή της συμμετοχής σε ομάδα (στρατού, δούλων, αργότερα θρησκευτικών ταγμάτων, μοναχών κλπ.) ή παραμονής σε ορισμένο τόπο (όπως μονές, φυλακές, στρατόπεδα κλπ.) με τη γενικότερη αντίληψη ότι ο κουρεμένος με αυτόν το τρόπο "κουράς" αποτάσσεται πάσης ιδίας αυτού θέλησης και παντός εξωτερικού (εκτός ομάδας ή τόπου) κοσμικού δεσμού. Οι αρχαίοι Έλληνες τον τρόπο αυτό κουράς τον θεωρούσαν μέτρο ατιμωτικό. Χαρακτηριστικός είναι ο θρύλος του Σαμψών, του οποίου τα μακριά μαλλιά ήταν και μυστικό της δύναμής του, σύμφωνα με την Αγία Γραφή. Οι εισερχόμενοι στο μοναχικό ή εκκλησιαστικό βίο αποδέχονται πρώτα τη σταυροειδή κουράκαι στη συνέχεια την "επιπόλαιη", ολοκληρωτική, κατά την "ακολουθία του μικρού σχήματος" από ιερέα που επαναλαμβάνει: "κείρεται ο αδελφός ημών (όνομα) την κόμην της κεφαλής αυτού εις το όνομα του Πατρός και του Υιού και του Αγίου Πνεύματος...." κλπ. Από τις αρχές του 20ού αιώνα, το κούρεμα με την ψιλή επιβλήθηκε στους μαθητές των Δημοτικών Σχολείων, λόγω της ψείρας . Ήδη την περίοδο του Μεταξά, οι μαθητές που τον χαιρετούσαν φασιστικά ήταν "εν χρω κεκαρμένοι". Το κούρεμα αυτό στα σχολεία συχνά αναφέρεται και ως "κούρεμα στον άσο", κάτι που παραπέμπει και στο αγγλικό "zero haircut". Ειδικά τη δεκαετία του '50, τα παιδιά στο σχολείο (από τις πρώτες τάξεις μέχρι και την ογδόη του Γυμνασίου) έπρεπε να φορούν και καπέλο με κουκουβάγια, καλύπτοντας κάπως την αντιαισθητική κόμμωση, ενώ οι μαθήτριες φορούσαν ποδιές. Πολλές φορές, το κούρεμα γινόταν όχι σε κουρεία αλλά στην αυλή του σχολείου, είτε από τον ίδιο το δάσκαλο είτε από τους μεγαλύτερους μαθητές προς τους μικρότερους.Επίσης, δεν ήταν λίγες φορές που προκαλούσε πόνο. Από τη μεριά των μαθητών, ειδικά των μεγαλυτέρων τάξεων, υπήρξαν αντιδράσεις, που έφτασαν και σε μαθητικές απεργίες. Το 1958 ο Υπουργός Παιδείας Γεώργιος Βογιατζής υπέγραψε εγκύκλιο, βάσει της οποίας "η εν χρω κουρά των μαθητών στα σχολεία καθίστατο μη υποχρεωτική" . Το μέτρο ίσχυσε αρχικά μόνο στα Γυμνάσια της Αθήνας και τέθηκε θέμα "φιλοτίμου" των μαθητών στα σχολεία της επαρχίας. Στις 11 Μαΐου του 1965 επιβλήθηκε η κατάργηση των κανονισμών αυτών . Όπως έγραψε ο Τύπος της εποχής: Τερματίστηκε η βασιλεία της "κουκουβάγιας", της "μαύρης ποδιάς" και της "κουράς εν χρω" που βασάνιζαν το μαθητόκοσμο. Ο υπουργός Παιδείας Γεώργιος Παπανδρέου έδωσε εντολή προς τις Εκπαιδευτικές Αρχές να ανακοινώσουν στα σχολεία τα νέα μέτρα που αποφασίστηκαν για την εξωτερική εμφάνιση των μαθητών και μαθητριών. Συγκεκριμένα, αποφασίστηκε η αλλαγή στο χρώμα που είχαν οι ποδιές των μαθητριών σε χρώμα ουρανί. Επίσης, καταργήθηκε για τους μαθητές το υποχρεωτικό κούρεμα "εν χρω", δηλαδή το κούρεμα με την ψιλή μηχανή. Τέλος, μαθητές και μαθήτριες θα έπρεπε να φορούν μικρή κονκάρδα ενδεικτική της μαθητικής ιδιότητάς τους. Η αυστηρή νοοτροπία του στρατιωτικού συστήματος επέβαλε το κούρεμα με την ψιλή μηχανή στους νεοσυλλέκτους στρατιώτες, τόσο για λόγους υγιεινής σε πολλές χώρες του κόσμου όσο και ως τιμωρία στην Ελλάδα. Η ψείρα ήταν ο κύριος λόγος που επέβαλε την εν χρω κόμμωση στους φαντάρους, ακόμα και μετά το Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο. Ήταν επίσης, όπως φαίνεται, και ένα "καψώνι" που οι παλιοί στρατιώτες επεφύλασσαν στους νεοσύλλεκτους. Κατά κύριο λόγο, ταυτίστηκε με την ποινή. Έτσι, ακόμα και στη δεκαετία του ' 80, όποιος οπλίτης τιμωρούνταν με αυστηρά φυλάκιση ή και εγκλεισμό σε πειθαρχείο, τον κούρευαν σύρριζα. Το κούρεμα με την ψιλή στον ελληνικό στρατό καταργήθηκε στις 25 Ιουνίου 1982. Με τη διαταγή του 1982 επιτρεπόταν στους νεοσυλλέκτους να έχουν μαλλιά μέχρι 4 πόντους (4 εκ.). Είναι χαρακτηριστικό ότι οι νεοσύλλεκτοι άλλων χωρών, όπως οι ΗΠΑ διατηρούν το κούρεμα αυτό. Ιδιαίτερα στις ΗΠΑ το ξύρισμα του κεφαλιού, και ιδιαίτερα του πλαϊνού μέρους του, είναι ιδιαίτερα διαδεδομένο, αφού με αυτόν τον τρόπο προσαρμόζεται στο κεφάλι καλύτερα η αντιασφυξιογόνα μάσκα που χρησιμοποιείται συχνά στον αμερικάνικο στρατό. Ακόμα και σήμερα το εν λόγω κούρεμα εφαρμόζεται από την πρώτη ημέρα κατάταξης των κληρωτών στο ρωσικό στρατό. Στη φημισμένη Λεγεώνα των Ξένων, που υπάγεται στο γαλλικό στρατό, αποτελεί παράδοση το κούρεμα με την ψιλή, ιδιαίτερα την πρώτη ημέρα της κατάταξης στο Σώμα. Εκεί χρησιμοποιούν τον όρο "boule à zéro" Το κούρεμα με την ψιλή χρησιμοποιήθηκε στο παρελθόν ως ποινή, που ανάγει στο ατιμωτικό κούρεμα των συλληφθέντων στο Μεσαίωνα, που γινόταν τελετουργικά και μπροστά σε κοινό ("μπερλίνα"). Στους νεότερους χρόνους εφαρμόσθηκε ως μέσον διαπόμπευσης και εξευτελισμού. Ειδικότερα στην Ελλάδα, το κούρεμα αυτό αποτέλεσε κατασταλτικό μέσο για τους μάγκες και τους κουτσαβάκηδες. Με εντολή του διευθυντή της Αστυνομίας Μπαϊρακτάρη, το 1893, έκοβαν σύρριζα τα μαλλιά των κουτσαβάκηδων και τους έσκιζαν και τα μανίκια από τα σακάκια τους. Ιδίως όμως με τη λήξη του Β' Παγκοσμίου Πολέμου εφαρμόσθηκε η μέθοδος αυτή κυρίως εναντίον των γυναικών που είχαν συνάψει σχέσεις ή συνεργάσθηκαν με μέλη των εχθρικών δυνάμεων κατοχής. Τέτοιες περιπτώσεις διαπόμπευσης με κουρά δωσιλόγων ή προδοτών, που κατέδιδαν τους αντιστασιακούς στον εχθρό, στην Ελλάδα υπήρξαν ελάχιστες, ιδίως γυναικών του υποκόσμου, σε αντίθεση με τη Γαλλία που σχεδόν σε όλες τις πόλεις σημειώθηκε αντιστρόφως ανάλογα μεγάλος αριθμός τέτοιων φαινομένων. Μετά τον Εμφύλιο Πόλεμο, οι Ελληνικές αρχές εφάρμοζαν το κούρεμα αυτό στους εξόριστους αριστερούς στη Μακρόνησο και αλλού, κυρίως για λόγους ταπείνωσης.Αλλά και λίγα χρόνια αργότερα, μετά τη λήξη του πολέμου, η αστυνομία χρησιμοποίησε το κούρεμα αυτό ως μέσο καταστολής για τους νεαρούς ταραχοποιούς της εποχής εκείνης, τους λεγόμενους "τεντιμπόηδες", οι οποίοι έριχναν γιαούρτια ή φρούτα σε περαστικούς (συνήθως γυναίκες) και επιδίδονταν σε βανδαλισμούς. Έτσι στις 3 Σεπτεμβρίου του 1958 οι πρώτοι τέσσερις νεαροί οδηγήθηκαν στην Ασφάλεια όπου οι αστυνομικοί τους κούρεψαν με την ψιλή και στη συνέχεια τους περιέφεραν μπροστά στους εμβρόντητους περαστικούς, με χειροπέδες και με κρεμασμένη στο λαιμό πινακίδα, που έγραφε "Είμαι τεντιμπόης και έριξα γιαούρτι σε γυναίκα" Επίσης, τους έσκισαν τα ρεβέρ των παντελονιών τους. Αυτή ήταν η πρώτη εφαρμογή του μέτρου, το οποίο προκάλεσε ποικίλες αντιδράσεις, ακόμα και ηρωοποίηση των τεντιμπόηδων. Στην ταινία του Γιάννη Δαλιανίδη, Νόμος 4000, παρουσιάζεται μια σκηνή κατά την οποία ένας νεαρός μαθητής (ο ηθοποιός Θάνος Παπαδόπουλος) γιαουρτώνει τον καθηγητή του αλλά συλλαμβάνεται από την αστυνομία και κουρεύεται με την ψιλή. Στη συνέχεια, διαπομπεύεται στους δρόμους, με τον παραπάνω τρόπο. Η δικτατορία Παπαδόπουλου χρησιμοποίησε επίσης την ψιλή μηχανή στα κεφάλια των χίπηδων, των νέων Ελλήνων - φοιτητών κυρίως - που είχαν μακριά μαλλιά. Με διαταγή του υπουργού Παιδείας Θεοφύλακτου Παπακωνσταντίνου (1968), οι μακρυμάλληδες μαθητές θα κουρεύονταν "γουλί" και οι μαθήτριες θα έπρεπε να δένουν τα μαλλιά τους με θαλασσιά συνήθως κορδέλα. Επίσης, η αστυνομία έκοβε σύρριζα τα μαλλιά των ιερόδουλων και πολλών κρατουμένων. Αυτό επεκτάθηκε αργότερα και στους φοιτητές που συλλαμβάνονταν για αντιχουντική δράση και τους διέκοπταν την αναβολή από το στρατό. Σημειώνεται ότι σε χώρες όπως οι ΗΠΑ και η Ρωσία το κουρεμένο τελείως κεφάλι είναι "σήμα κατατεθέν" σε φυλακές κυρίως νεαρών ατόμων. Στη Ρωσία μάλιστα εφαρμόζεται και σε τροφίμους ψυχιατρικών ιδρυμάτων. απόκαρσις εν χρω (=εκκλησ. κούρεμα γουλί)< από το ρήμα αποκείρω (βυζαντινή ποινή) κατακούρι κουρά εν χρω (αρχαία ελληνικά, σημαίνει σύρριζα με το δέρμα) κούρεμα γλόμπος κούρεμα γουλί κείρειν την κόμην (εκκλησιαστική) και "ποινή της κειρίας" κούρεμα σύρριζα κούρεμα "στον άσο", αντίστοιχο με το "zero style hair cut" κούρεμα "στον πάτο" ή "από τον πάτο" ή "στην πέτσα" κούρεμα σύντριχα κουρεμα μπόμπα αποκουρεμένος κουτρούλης (πιθανότατα από το κουτροτρούλης, που η κούτρα του (δηλ. το κεφάλι) είναι σαν τον τρούλο της εκκλησίας). Αναφερόταν στον κουρεμένο που διαπομπευόταν, συνήθως πάνω σε γάιδαρο, σε ρόλο γαμπρού σε γάμο (φράση: "του κουτρούλη ο γάμος"). ξυρισμένο κεφάλι (παρ' όλο που σημαίνει και στη κυριολεξία, δηλ. τη χρήση ξυραφιού- γίνεται σύγχυση) ψιλοκουρεμένος κούρεμα μπαρίτσα (κούρεμα) νούλα (με δεδομένο ότι σχετίζεται με το μηδενικό, ταυτίζεται κάπως με το αγγλικό "zero haircut"). Νούλα λέγεται η ψιλή μηχανή του κουρέα.. Στη λογοτεχνία πολλά είναι τα έργα που αναφέρουν, περιγράφουν ή και τιτλοφορούνται με το εν λόγω κούρεμα. Επίσης, στον κινηματογράφο, πολλές ελληνικές ταινίες εστιάζουν στην τιμωρητική και ατιμωτική σημασία του κουρέματος, όπως στο Νόμος 4000. Ένα σακί μαλλιά, Π. Καλλιότσου (βασισμένο σε αληθινή ιστορία, τα παιδιά σε ένα νησί συμπαραστέκονται στο συμμαθητή τους όταν χάνει τα μαλλιά του από ασθένεια και κουρεύονται με την ψιλή, όπως και ο δάσκαλος) Κεκαρμένοι, Ν. Κάσδαγλη (περιγράφεται η ιστορία των κουρεμένων νεοσυλλέκτων του στρατού) Κούρεμα εν χρω..., Ιωάννη Αθανασάκη (2002) (περιγράφεται η ζωή στα Χανιά τη δεκαετία του ' 40) Το Νούμερο 31328, Ηλία Βενέζη (περιγράφεται το βαθύ κούρεμα των αιχμαλώτων Ελλήνων στα τουρκικά στρατόπεδα εργασίας) Ο Εργένης, του Βαγγέλη Ραπτόπουλου (το κούρεμα ως αυτοτιμωρία, περιγράφεται καλύτερα στην ομώνυμη ταινία) Ελληνικές ταινίες "Νόμος 4000" (στην ταινία αυτή του Δαλιανίδη, περιγράφεται η τιμωρία των νεαρών ταραχοποιών, με κούρεμα στην Ασφάλεια) "Είναι ένας τρελλός, τρελλός... Βέγγος" (ο κουρέας του στρατού Θανάσης Βέγγος διαφημίζεται, καθώς έχει ειδικότητα "κτηθείσα εν τω στρατεύματι"). Απεικονίζεται σε μια σκηνή της ταινίας το στρατιωτικό κούρεμα των Ελλήνων νεοσυλλέκτων. "Ζ"(του Κώστα Γαβρά), 1969 (η ελληνική αστυνομία, την περίοδο της χούντας κουρεύει τους ταραξίες χίπυς φοιτητές). "Ο εργένης" (του Ν. Παναγιωτόπουλου) (στην ταινία αυτή του 1996, ο Στράτος Τζώρτζογλου, σε στιγμή απελπισίας κουρεύεται ο ίδιος και μόνος του με την ψιλή μηχανή και τελικά αυτοκαταστρέφεται) "Οι Κεκαρμένοι (Κουρεμένα Κεφάλια)" του Δημήτρη Μακρή, ταινία του 1986 (από το βιβλίο του Νίκου Κάσδαγλη). Και εδώ παρουσιάζεται η στρατιωτική ζωή του παλιού καιρού. Ξένες ταινίες Σύρριζα, ταινία του Σαμ Μέντες, 2005. Παρουσιάζεται το κούρεμα των Αμερικανών πεζοναυτών και δίνει το όνομά του και στον τίτλο του έργου, από το "βαζοκέφαλος", ομοιότητα του κεφαλιού με καπάκι από βάζο "Η ιδεολογία της τρίχας" - άρθρο της εφημερίδας "Ελευθεροτυπία" για τη μόδα του πολύ κοντού κουρέματος, 28-9-1997. A new look for new recruits (Indide Today's Military), ανάκτηση 31-3-2013.
|
Το κούρεμα με την ψιλή είναι τρόπος κουρέματος, που ακολουθείται από νέους κυρίως άνδρες και φαίνεται ότι έγινε εξεζητημένη μόδα, προερχόμενη από τις ΗΠΑ και την Ευρώπη. Η κόμμωση αυτή γίνεται με τη χρήση κουρευτικής μηχανής, ηλεκτρικής σήμερα, στη "νούμερο 1 σκάλα" ή και χωρίς τις λεγόμενες "προστατευτικές σκάλες", οι οποίες κανονίζουν και το μήκος της κοπής. Ανάλογα με τον τύπο της κουρευτικής μηχανής, η αρίθμηση διαφέρει. Έτσι το 1 ή το 000 σε μερικές συσκευές είναι το πολύ κοντό κούρεμα, όπου φαίνεται το δέρμα του κεφαλιού, ενώ σε άλλες αυτή η εμφάνιση γίνεται με το 3 ή και μεγαλύτερα νούμερα. Η ονομασία με την "ψιλή" προέρχεται από την προαναφερθείσα μηχανή. Αυτή ήταν στην αρχή χειροκίνητη και έκοβε τα μαλλιά ως το δέρμα. Χρησιμοποιούνταν μέχρι το 1965 για το κούρεμα των μαθητών στα Δημοτικά Σχολεία και στα Γυμνάσια, όπου ήταν και οι περισσότερες αντιδράσεις, ανάλογα με την ηλικία τους και την τάξη που βρίσκονταν, για λόγους υγιεινής (ψείρες). Για τον ίδιο λόγο επιβλήθηκε και στους νεοσυλλέκτους στον ελληνικό στρατό, μέχρι που καταργήθηκε το 1982. Σε αρκετές χώρες, όπως στις ΗΠΑ, χρησιμοποιείται σήμερα για λόγους αποκοπής από το άτομο και καλύτερης εισαγωγής στην ομάδα, τόσο στο στρατό, στον οποίο ισχύει για τους νεοσυλλέκτους σε όλα τα Σώματα και Όπλα, όσο και στους κρατουμένους. Το εν λόγω κούρεμα επίσης χρησιμοποιείται και από τους αθλητές, ως μέσο ενδυνάμωσης ή αφοσίωσης, εκτός από την ανάγκη για προβολή νέας εμφάνισης στο ευρύ κοινό . Ένας από τους πιο γνωστούς μύθους είναι ότι το κούρεμα αυτό αποτελεί θεραπεία για τη φθειρίαση, ωστόσο αυτό δεν είναι αποτελεσματικό. Το κούρεμα απομακρύνει τις ψείρες και τις κόνιδες, όχι όμως και τα αυγά, τα οποία είναι προσκολλημένα στις τρίχες κοντά στο δέρμα.Η πιο κοινή ονομασία του εν λόγω κουρέματος είναι γουλί, από την ομοιότητα του κουρεμένου σύρριζα κεφαλιού με το ομώνυμο λαχανικό, που είναι λείο και γυμνό. Δεν είναι λίγες οι φορές που ως κόμμωση και εμφάνιση συγχέεται με το ξύρισμα του κεφαλιού.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9A%CE%BF%CF%8D%CF%81%CE%B5%CE%BC%CE%B1_%CE%BC%CE%B5_%CF%84%CE%B7%CE%BD_%CF%88%CE%B9%CE%BB%CE%AE
|
Γελωτοθεραπεία
|
Το γέλιο έχει χρησιμοποιηθεί ως θεραπευτικό εργαλείο ανά τους αιώνες ως ένα φυσικό φάρμακο στη διάθεση όλων που παρέχει οφέλη στη σωματική, τη συναισθηματική και την κοινωνική ευεξία του ατόμου. Μερικά από τα οφέλη της θεραπείας γέλιου, βάσει ορισμένων μελετών, είναι ότι μπορεί να ανακουφίσει το άγχος και να χαλαρώσει ολόκληρο το σώμα, να ενισχύσει το ανοσοποιητικό σύστημα και να απελευθερώσει ενδορφίνες για την ανακούφιση του πόνου, και να βοηθήσει στην πρόληψη της καρδιακής νόσου, αυξάνοντας τη ροή του αίματος και τη βελτίωση της λειτουργίας των αιμοφόρων αγγείων. Άλλα αποδιδόμενα οφέλη είναι η βελτίωση της πρόσληψης οξυγόνου, η τόνωση των πνευμόνων, η καλύτερη πέψη, η εξισορρόπηση της αρτηριακής πίεσης, η βελτίωση νοητικών λειτουργιών και ο καλύτερος ύπνος. Επιπρόσθετα συναισθηματικά οφέλη είναι η ελάττωση του φόβου, η βελτίωση της συνολικής διάθεσης και η επιπρόσθετη χαρά στη ζωή κάποιου. Το γέλιο επίσης σχετίστηκε με τη μείωση των αλλεργικών αντιδράσεων σε προκαταρκτική μελέτη με πάσχοντες από αλλεργία στο άκαρι της σκόνης.Η θεραπεία με γέλιο εκτιμάται πως έχει επίσης κοινωνικά οφέλη, όπως την ενίσχυση των σχέσεων, τη βελτίωση της ομαδικής εργασίας και τη μείωση των προσωπικών συγκρούσεων, κάνοντας τον εαυτό πιο ελκυστικό στους άλλους. Σε ένα πρόσωπο που προσπαθεί να αντιμετωπίσει ανίατη ασθένεια ή απλώς να διαχειριστεί τα επίπεδα του άγχους του, η θεραπεία γέλιου μπορεί να επιφέρει σημαντική βελτίωση στη ζωή του. Οι υποστηρικτές της γελωτοθεραπείας μιλούν για τη «μαγεία» του γέλιου, που δημιουργεί μια πραγματικότητα εντός των αισθήσεων που μπορεί να οδηγήσει τον άνθρωπο, μέσα από το χαμόγελο, το γέλιο ή το χιούμορ, να βιώνει την καθημερινότητα και με έναν εναλλακτικό διασκεδαστικό ή και ξεκαρδιστικό τρόπο.Η γελωτοθεραπεία επίσης εκτιμάται πως έχει μερίδιο στην προληπτική ιατρική με τη διατήρηση του οργανισμού σε ευεξία. Η χρήση του γέλιου για θεραπεία εφαρμόζεται κλινικά με διάφορους τρόπους: Η παρακολούθηση αστείων βίντεο από παιδιά ασθενείς, που εφαρμόζεται σε κλινικές, φαίνεται να κάνει πιο ανεκτό τον πόνο και να μειώνει τα επίπεδα άγχους. Ειδικοί θεωρούν πως η παρακολούθηση τέτοιων βίντεο θα μπορούσε να γίνει στάνταρ συνιστώσα θεραπευτικών διαδικασιών. Εφαρμόζεται ήδη η παρακολούθηση καρτούν σε δωμάτια αναισθησίας. Σε νοσοκομεία στο Ηνωμένο Βασίλειο χρησιμοποιούνται «κλόουν γιατροί» για να κάνουν τα παιδιά να γελούν. Δεν πρόκειται για πραγματικούς γιατρούς αλλά για ηθοποιούς που ασκούν συνεδρίες ένας προς έναν με παιδιά και τα κάνουν να γελούν. Το The Theodora Children's Trust charity παρείχε το 2002 γιατρούς κλόουν σε 27000 παιδιά που νοσηλεύονταν στο Ηνωμένο Βασίλειο. Κέντρα θεραπείας του καρκίνου στις ΗΠΑ εφαρμόζουν προγράμματα με ασκήσεις που προκαλούν γέλιο για την αντιμετώπιση της ασθένειας. Βασίζονται στη σωματική άσκηση που επιφέρει γέλιο και στη μεταδοτικότητα του γέλιου. Γιόγκα γέλιου Οι ομάδες γέλιου εφαρμόζονται και από μη ασθενείς. Ο Ινδός φυσιολόγος Madan Kataria ανέπτυξε τη γιόγκα γέλιου, η οποία ξεκίνησε τη δεκαετία του 1990 να ασκείται από ομάδες σε δημόσια πάρκα και έφτασε να διαδοθεί παγκοσμίως με τη δημιουργία 5000 «κλαμπ γέλιου» ως το 2008. Το γέλιο δεν ενδείκνυται σε όλες τις καταστάσεις. Η άσκηση γέλιου στο πάτωμα μπορεί να επιφέρει ζαλάδα. Προτείνεται η συμβουλή γιατρού για ασθενείς μετά από εγχείρηση, με κήλη, αιμορροΐδες, γλαύκωμα και εγκύους. Γιόγκα γέλιου
|
Η γελωτοθεραπεία είναι μέθοδος εναλλακτικής ιατρικής που εντάσσεται στην ολιστική θεραπευτική ως σειρά από ασκήσεις ή πρακτικές που υποκινούν ή εκπαιδεύουν το άτομο ώστε να κινητοποιεί το γέλιο. Ζητούμενο είναι η δραστηριοποίηση των αυτοθεραπευτικών δυνατοτήτων του οργανισμού. Η κινητοποίηση του γέλιου μπορεί να βασίζεται σε εσωτερικές (π.χ. αναμνήσεις) και εξωτερικές αφορμές.Η θεραπευτικότητα του γέλιου δεν έχει ακόμη μελετηθεί επαρκώς, επιστημονικά.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%93%CE%B5%CE%BB%CF%89%CF%84%CE%BF%CE%B8%CE%B5%CF%81%CE%B1%CF%80%CE%B5%CE%AF%CE%B1
|
Τεστοστερόνη (ταινία)
|
Ο Πέτρος, ένας νεαρός ναύτης, αναγκάζεται στην πρώτη του έξοδο να επιστρέψει για μία μέρα στο νησί του, όπου δεν υπάρχουν άλλοι άνδρες. Εκεί, ανακαλύπτει ότι όλες οι γυναίκες τον ελκύουν ερωτικά στερημένος καθώς είναι από το ναυτικό. Οι γυναίκες, λοιπόν, κατά ένα περίεργο τρόπο, όχι μόνο ανταποκρίνονται στον έρωτά του αλλά του επιτίθενται και οι ίδιες ερωτικά, με αποτέλεσμα ο Πέτρος να καταντήσει να ζητά μάταια απελπισμένος βοήθεια. Δημήτρης Λιακόπουλος - Πέτρος Κοντολέων Μπέτυ Λιβανού - οδηγός λεωφορείου Δήμητρα Ματσούκα - Ρούλα Κοντολέων Ναταλία Δραγούμη - Βάσω Καίτη Παπανίκα - θεία Φωτούλα Γκιζέλα Ντάλι Άλκης Παναγιωτίδης - άνθρωπος στο πλοίο Τατιάνα Παπαμόσχου - μητέρα κοριτσιού Κερασία Σαμαρά - Αγγέλα Δημήτρης Κουρούμπαλης - Ζάχος Ευαγγελία Ανδρεαδάκη - κυρία Στεργίου Μάρθα Ακάσογλου - Ολγίτσα Ζωή Κατσάτου Γεωργία Ανδρή Αιμιλία Παγώνα Ειρήνη Πέτρου Άννα Ψαρουδάκη Jane Σαμπανίκου Jennifer Van Haellen Σοφία Βασιλάκη Ρένα Κυριαζάνου-Φραγκίσκου Εύα Μαργαρίτη Αναστασία Κουζούνη Μαρία Ζορμπά - γιατρός Μαρίκα Δεληγιάννη - Αργυρώ Ηρώ Πατσιατζή Τιτίκα Σαριγκούλη Όλγα Bogdanovitz Έφη Παπαθεοδώρου - Φαβιόλα Αύγουστος Κορτώ - Άλμα Αρχόντισσα Μαυρακάκη Μαίη Σεβαστοπούλου Μαρία Γαλέτα Η παραγωγή της ταινίας έγινε από τη Graal, το Ελληνικό κέντρο κινηματογράφου και τη NOVA. Η ταινία προβλήθηκε τη σαιζόν 2004-2005, ενώ η πρεμιέρα της πραγματοποιήθηκε στις 21 Νοεμβρίου 2004. Έκοψε 7.000 εισιτήρια πανελλαδικά. Ήρθε στην 6η θέση από 16 ταινίες. Κυκλοφόρησε και με τη μορφή ντιβιντί στις 14 Ιουνίου 2005. Το 2004, η ταινία προβλήθηκε στο 45ο Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης. Στις 18 Σεπτεμβρίου 2018, προβλήθηκε στο Φεστιβάλ Κινηματογράφου της Αθήνας Νύχτες Πρεμιέρας. Τεστοστερόνη στο IMDb.com Τεστοστερόνη στο Cine.gr
|
Η Τεστοστερόνη είναι μια ελληνική κωμική ταινία του 2004. Τη σκηνοθεσία υπογράφει ο Γιώργος Πανουσόπουλος ενώ το σενάριο οι Αύγουστος Κορτώ και Γιώργος Πανουσόπουλος. Τη μουσική σύνθεση ανέλαβε ο Αύγουστος Κορτώ ενώ την παραγωγή η Ρούλα Νικολάου και η Αικατερίνη Οικονόμου.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A4%CE%B5%CF%83%CF%84%CE%BF%CF%83%CF%84%CE%B5%CF%81%CF%8C%CE%BD%CE%B7_(%CF%84%CE%B1%CE%B9%CE%BD%CE%AF%CE%B1)
|
Μάχη του Λόφου Σαλαΐτα
|
Η αρχική ονομασία του λόφου ήταν Ελντορόμπο (Eldorobo), αμέσως μετά, λόγω της ήττας των Βρετανών στη μάχη, μετονομάστηκε σε Slaughter (κυριολ. σφαγή, προφέρεται Σλώτερ) και το οποίο Σλώτερ, παραφράστηκε σε Σλάτε − Σλάτα, για να καταλήξει Σαλαΐτα (Salaita). Η Σαλαΐτα ήταν μια στρατηγική θέση παρακολούθησης πλησίον της συνοριακής πόλης Ταβέτα, στη σημερινή Κένυα. Η εγγύτητά της στα σύνορα της Γερμανικής Ανατολικής Αφρικής και η πεποίθηση ότι υπερασπιζόταν μόνο από ένα μικρό απόσπασμα μόλις 300 ανδρών χωρίς πυροβολικό, το έκανε έναν ελκυστικό αρχικό στόχο, για την επίθεση του Σματς. Η προέλαση στη Γερμανική Ανατολική Αφρική, διεξήχθη από τη 2η Νοτιοαφρικανική Μεραρχία, διοικούμενη από τον Ταξίαρχο Wilfrid Malleson. Ο Malleson είχε μικρή εμπειρία μάχης, έχοντας υπηρετήσει στο προσωπικό του Βρετανού Στρατάρχη Κίτσενερ και ως μέρος της Βρετανικής στρατιωτικής αποστολής στο Αφγανιστάν, πριν από το ξέσπασμα του Πρώτου Παγκοσμίου Πολέμου. Η 2η Νοτιοαφρικανική Πεδινή Ταξιαρχία και η Πρώτη Ταξιαρχία Ανατολικής Αφρικής είχαν επιλεγεί να επιτεθούν στη Σαλαΐτα. Συμπεριλαμβανομένης μιας συναπτόμενης ταξιαρχίας Ινδικού πυροβολικού, η δύναμη αριθμούσε συνολικά 6.000 άνδρες. Παρά τη Βρετανική υπηρεσία πληροφοριών, η οποία εισηγείτο το αντίθετο, μολαταύτα, τη Σαλαΐτα υπερασπίζονταν σθεναρά 1.300 περίπου άνδρες υπό τον τοπικό διοικητή Ταγματάρχη Georg Kraut. Επιπλέον, άγνωστες στον Malleson, υπήρχαν έξι πεδινοί λόχοι Schutztruppe (αποικιακή δύναμη),—οι οποίοι αριθμούσαν 1.000 περίπου άνδρες,—στη γύρω περιοχή. Οι Βρετανικές μυστικές υπηρεσίες, έδειχναν ότι υπερασπίζονταν από μια μικρή δύναμη 300 ανδρών χωρίς πυροβολικό, ένα λάθος που θα τους κόστιζε ακριβά. Η επίθεση των συμμάχων, ξεκίνησε την πρωία της 12ης Φεβρουαρίου, με έναν προκαταρκτικό βομβαρδισμό των Γερμανικών θέσεων από πυροβόλα 4 in (101,6 mm) τα οποία είχαν διασωθεί από το βυθισμένο καταδρομικό HMS Pegasus. Ωστόσο, λόγω ελαττωματικής πληροφόρησης, η πυκνοί πυροβολισμοί στόχευαν, Γερμανικούς δευτερεύοντες τάφρους στην κορυφή του λόφου Σαλαΐτα, αντί της πρώτης γραμμής, η οποία ήταν λίγο χαμηλότερα στην πλαγιά. Επομένως, προειδοποίησε τους υπερασπιστές για την επερχόμενη επίθεση, χωρίς να διαταράξει την ικανότητά τους να αντιταχθούν. Δύο ώρες στην επίθεση, όταν οι άνδρες του Malleson απείχαν 2.000 m (6.600 ft) από τη Σαλαΐτα, το Γερμανικό πυροβολικό άρχισε να τους βάλει σποραδικά. Ο Νοτιοαφρικανός Ταξίαρχος Gordon Beves ανέπτυξε την ταξιαρχία του με το 7ο Νοτιοαφρικανικό Σύνταγμα (Αντισυνταγματάρχης J.C. Freeth) να ηγείται της επίθεσης, με το 5ο (Αντισυνταγματάρχης επί τιμή J.J. Byron) και το 6ο (Αντισυνταγματάρχης G.M.J. Molyneux) Συντάγματα να κρατούν την αριστερή και δεξιά πλευρά του λόφου αντιστοίχως. Οι άνδρες αναπτύχθηκαν σε ένα χαλαρό σχηματισμό ακροβολισμού. Τα Νοτιοαφρικανικά συντάγματα κατόρθωσαν να διασπάσουν τη Γερμανική γραμμή, αλλά σταμάτησαν και εν συνεχεία αναγκάστηκαν να αποσυρθούν μετά από τις απώλειες που υπέστησαν από τα οπλοπολυβόλα. Καθώς υποχωρούσαν προς τις αρχικές τους θέσεις, υπερφαλαγγίστηκαν και δέχθηκαν επίθεση από μια Γερμανική στήλη ενίσχυσης, της οποίας ηγείτο ο Hauptmann (Λοχαγός) Schultz, από την κοντινή πόλη της Ταβέτα. Μετά από αυτή τη συμπλοκή, η δύναμη κινήθηκε βορειότερα προς το Σερενγκέτι, έχοντας υποστεί 172 θύματα, εκ των οποίων οι 138 ήσαν Νοτιοαφρικανοί. Η φυλετική ένταση μεταξύ του 6ου Νοτιοαφρικανικού Συντάγματος Πεζικού και του 130ού Baluchis ήταν πηγή μιας κάποιας ανησυχίας. Η Νοτιοαφρικανική μονάδα ήταν απρόθυμη να υπηρετήσει παράλληλα με τους Ινδούς συναδέλφους της, καλώντας τους "coolies" (ελλ. μεταφρ. "χαμάλης" (μειωτικά)). Όταν οι Νοτιοαφρικανοί ετράπησαν σε φυγή από τους Γερμανούς Askari, οι Baluchis κράτησαν σθεναρά. Αργότερα, επέστρεψαν ένα οπλοπολυβόλο που είχε εγκαταλειφθεί από τα στρατεύματα των λευκών, με ένα σημείωμα που έλεγε: «Με τις ευχές του 130ού Baluchis. Θα μπορούσαμε να σας ζητήσουμε, να μην αναφέρετε πλέον τους άνδρες μας ως "coolies"».Ως αποτέλεσμα της μάχης, ο Πάουλ φον Λέτοβ-Φόρμπεκ —διοικητής των Γερμανικών δυνάμεων στην Ανατολική Αφρική— ενίσχυσε τις μονάδες του στην περιοχή του Κιλιμαντζάρο. Σχεδόν οι μισές δυνάμεις του Λέτοβ-Φόρμπεκ ανασυντάχθηκαν τελικά στην περιοχή (800 Γερμανοί και 5.200 ασκάρι). Μια εβδομάδα μετά (στις 19 Φεβρουαρίου 1916), όπου η εφ' όπλου λόγχη επίθεση των ανδρών του Γερμανού Ταγματάρχη Georg Kraut, έτρεψε σε φυγή τους Νοτιοαφρικανούς — βλ. ταπεινωτική ήττα, ο Νοτιοαφρικανός Ταξίαρχος Wilfrid Malleson αντικαθίσταται από τον Γιαν Σματς.Στις 8 Μαρτίου 1916, δυο Ταξιαρχίες της Νοτίου Αφρικής (μία ιππικού και μία πεζικού), οι οποίες ήσαν τμήμα της δύναμης του Σματς και διοικούμενες από τον Ταξίαρχο Louis Jacob van Deventer, καταλαμβάνουν τα υψώματα Τσάλα (Chala) και Σαλαΐτα, που είχαν προηγουμένως εγκαταλειφθεί από τους Γερμανούς, οι οποίοι κατευθύνθηκαν προς την Ταβέτα. (Αγγλικά) A Machine Gunner's Odyssey Through German East Africa: The Diary of E S Thompson
|
Η Μάχη του Λόφου Σαλαΐτα ή Μάχη του Λόφου Ολντορόμπο (αγγλικά Battle of Salaita Hill ή Battle of Oldorobo Hill), ήταν η πρώτη ευρείας κλίμακας συμπλοκή στην Εκστρατεία της Ανατολικής Αφρικής κατά τον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, η οποία περιελάμβανε Βρετανικά, Ινδικά, Ροδεσιανά και Νοτιοαφρικανικά στρατεύματα. Η μάχη έλαβε χώρα στις 12 Φεβρουαρίου 1916, ως μέρος της τριμέτωπης επίθεσης στη Γερμανική Ανατολική Αφρική που ξεκίνησε ο στρατηγός Γιαν Σματς, ο οποίος είχε αναλάβει τη συνολική διοίκηση των συμμαχικών δυνάμεων στην περιοχή.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9C%CE%AC%CF%87%CE%B7_%CF%84%CE%BF%CF%85_%CE%9B%CF%8C%CF%86%CE%BF%CF%85_%CE%A3%CE%B1%CE%BB%CE%B1%CE%90%CF%84%CE%B1
|
Βίντκουν Κουίσλιγκ
|
Ο Βίντκουν Κουίσλιγκ γεννήθηκε στις 18 Ιουλίου 1887 στο Φίρεσνταλ (Fyresdal) της Νορβηγίας. Πατέρας του ήταν ο ιερέας Γιον Λάουριτς (Jon Lauritz) και μητέρα του η Άννα Κουίσλιγκ (Anna Caroline Bang Quisling). Ο Βίντκουν Άμπρααμ Λάουριτς Γιόνσεν Κουίσλιγκ γεννήθηκε στις 18 Ιουλίου 1887 στο Φύρεσνταλ, στη Νορβηγική περιφέρεια Τέλεμαρκ. Ήταν ο γιος του ιερέα της Εκκλησίας της Νορβηγίας και γενεαλόγου Γιον Λάουριτς Κβίσλιγκ (1844-1930) και της συζύγου του Αννα Καρολίνε Μπανγκ (1860-1941), κόρης του Γέργκεν Μπανγκ, πλοιοκτήτη και τότε πλουσιότερου άνθρωπου στην πόλη Γκρίμσταντ της Νότιας Νορβηγίας. Ο πατέρας Κουίσλιγκ δίδασκε στο Γκρίμσταντ το 1870. Μία από τις μαθήτριές του ήταν η Μπανγκ, την οποία παντρεύτηκε στις 28 Μαΐου 1886, μετά από μακρό αρραβώνα. Το νεόνυμφο ζευγάρι μετακόμισε αμέσως στο Φύρεσνταλ, όπου γεννήθηκαν ο Βίντκουν και τα μικρότερα αδέλφια του. Το οικογενειακό όνομα προέρχεται από το Quislinus, ένα εκλατινισμένο όνομα που εφευρέθηκε από τον πρόγονο του Κουίσλιγκ, Λάουριτς Ιμπσεν Κουίσλιν (1634-1703), με βάση το χωριό Κβίσλεμαρκ κοντά στο Σλάγκελσε της Δανίας, από όπου είχε μεταναστεύσει. Έχοντας δύο αδέλφια και μια αδερφή, ο νεαρός Κουίσλιγκ ήταν "ντροπαλός και ήσυχος αλλά επίσης υπάκουος και εξυπηρετικός, πάντα φιλικός, περιστασιακά σκάζοντας ένα ζεστό χαμόγελο." Ιδιωτικές επιστολές που βρέθηκαν αργότερα από ιστορικούς δείχνουν επίσης μια ζεστή και στοργική σχέση μεταξύ των μελών της οικογένειας. Από το 1893 έως το 1900 ο πατέρας του ήταν εφημέριος του δήμου Στρέμσε του Ντράμεν. Εδώ ο Κουίσλιγκ πήγε στο σχολείο για πρώτη φορά. Υπέστη εκφοβισμό από άλλους μαθητές στο σχολείο για τη διάλεκτο του του Τέλεμαρκ, αλλά αποδείχθηκε επιτυχημένος μαθητής. Το 1900 η οικογένεια μετακόμισε στο Σίεν, όταν ο πατέρας του διορίστηκε ανώτερος κληρικός της πόλης. Ο νεαρός Βίντκουν έδειξε κλίση στις ανθρωπιστικές, ιδιαίτερα την ιστορία, και στις φυσικές επιστήμες και στα μαθηματικά. Όμως τότε η ζωή του δεν είχε σαφή κατεύθυνση και οι γονείς του τον προώθησαν για στρατιωτική καριέρα, γι' αυτό και γράφτηκε στη Νορβηγική Στρατιωτική Ακαδημία, έχοντας λάβει την υψηλότερη βαθμολογία στις εισαγωγικές εξετάσεις της χρονιάς, μεταξύ των 250 υποψηφίων. Μετακινηθείς το 1906 στο Νορβηγικό Ανώτερη Στρατιωτική Σχολή, αποφοίτησε με την υψηλότερη βαθμολογία από την ίδρυση του κολεγίου το 1817 και επιβραβεύτηκε με μια ακρόαση του Βασιλιά. Την 1η Νοεμβρίου 1911, εντάχθηκε στο Γενικό Επιτελείο του στρατού. Η Νορβηγία ήταν ουδέτερη κατά τον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο. Ο Κουίσλιγκ απεχθανόταν το ειρηνευτικό κίνημα, αν και το υψηλό ανθρώπινο κόστος του πολέμου μετρίασε αυτές τις απόψεις του. Τον Μάρτιο του 1918 εστάλη στη Ρωσία ως ακόλουθος της Νορβηγικής πρεσβείας στο Πετρογκράντ, με το πλεονέκτημα των πέντε χρόνων που είχε περάσει μελετώντας τη χώρα. Αν και απογοητευμένος από τις εκεί συνθήκες διαβίωσης ο Κουίσλιγκ ωστόσο κατέληξε στο συμπέρασμα ότι "οι Μπολσεβίκοι έχουν εξαιρετικά ισχυρό έρεισμα στη ρωσική κοινωνία" και θαύμασαν το πώς ο Λέων Τρότσκι είχε καταφέρει να κινητοποιήσει τόσο καλά τις δυνάμεις του Κόκκινου Στρατού ,ενώ αντιθέτως, παραχωρώντας πάρα πολλά δικαιώματα στον λαό της Ρωσίας, η Ρωσική Προσωρινή Κυβέρνηση υπό τον Αλεξάντρ Κέρενσκι είχε επιφέρει την ίδια της την πτώση. Όταν ο πρέσβης ανακλήθηκε τον Δεκέμβριο του 1918 ο Κουίσλιγκ έγινε εμπειρογνώμονας του Νορβηγικού στρατού για τις ρωσικές υποθέσεις. Τον Σεπτέμβριο του 1919 ο Κουίσλιγκ αναχώρησε από τη Νορβηγία για να γίνει αξιωματικός πληροφοριών της Νορβηγικής πρεσβείας στο Ελσίνκι, μια θέση που συνδύαζε τη διπλωματία και την πολιτική. Το φθινόπωρο του 1921 έφυγε από τη Νορβηγία για άλλη μια φορά, κατόπιν αιτήματος του εξερευνητή και ανθρωπιστή Φρίντγιοφ Νάνσεν, και τον Ιανουάριο του 1922 έφτασε στην πρωτεύουσα της Ουκρανίας Χάρκοβο για να βοηθήσει την προσπάθεια ανθρωπιστικής βοήθειας εκεί της Κοινωνίας των Εθνών. Τονίζοντας τη μαζική κακοδιαχείριση στην περιοχή και τον αριθμό των περίπου δέκα χιλιάδων θανάτων την ημέρα συνέταξε μια έκθεση που προσέλκυσε βοήθεια και έδειξε τις διοικητικές του ικανότητες, καθώς και την επίμονη αποφασιστικότητά του να πάρει αυτό που ήθελε. Στις 21 Αυγούστου παντρεύτηκε τη Ρωσίδα Αλεξάντρα Αντρέεβνα ("Ασια") Βορόνινα, κόρη ενός γυρολόγου. Η Αλεξάντρα έγραψε στα απομνημονεύματά της ότι ο Κουίσλιγκ εκδήλωσε την αγάπη του για αυτήν αλλά, με βάση τις επιστολές του και τις έρευνες που έγιναν από τα ξαδέλφια του, φαίνεται ότι δεν υπήρχε ποτέ ζήτημα ρομαντικής σχέσης μεταξύ των δύο, απλώς ο Κουίσλιγκ φάνηκε να ήθελε να βγάλει το κορίτσι από τη φτώχεια παρέχοντάς της ένα νορβηγικό διαβατήριο και οικονομική ασφάλεια. Έχοντας εγκαταλείψει την Ουκρανία τον Σεπτέμβριο του 1922 ο Κουίσλιγκ και η Ασια επέστρεψαν στο Χάρκοβο τον Φεβρουάριο του 1923 για να συνεχίσουν την ανθρωπιστική βοήθεια, με τον Nάνσεν να περιγράφει το έργο του Κουίσλιγκ ως «απολύτως απαραίτητο». Ο Κουίσλιγκ βρήκε την κατάσταση πολύ βελτιωμένη και, χωρίς νέες προκλήσεις, βρήκε αυτό το ταξίδι πιο βαρετό από το προηγούμενο. Συναντήθηκε ωστόσο με τη Μαρία Βασιλίεβνα Πασετσνίκοβα (Ρωσικά: Мари́я Васи́льевна Па́сечникова), μια Ουκρανή πάνω από δέκα χρόνια νεώτεροή του. Τα ημερολόγιά της από την εποχή εκείνη "υποδηλώνουν μια ανθηρή ερωτική σχέση" κατά τη διάρκεια του καλοκαιριού του 1923, παρά τον γάμο του Κουίσλιγκ με την Ασια τον προηγούμενο χρόνο. Θυμόταν ότι εντυπωσιάστηκε από την ευφράδειά του στη ρωσική γλώσσα, την Αρία εμφάνισή του και την ευγενική συμπεριφορά του. Ο Κουίσλιγκ παντρεύτηκε την Πασετσνίκοβα στο Χάρκοβο στις 10 Σεπτεμβρίου 1923, αν και δεν έχει βρεθεί κανένα έγγραφο νομικό τεκμήριο. Ο βιογράφος του Νταλ πιστεύει ότι κατά πάσα πιθανότητα ο δεύτερος γάμος δεν υπήρξε ποτέ επίσημος. Πάντως το ζευγάρι συμπεριφερόταν σαν να ήταν παντρεμένο και γιόρταζε την επέτειο του γάμου του. Λίγο μετά τον γάμο η ανθρωπιστική βοήθεια έληξε και οι τρεις τους έφυγαν από την Ουκρανία και από το καλοκαίρι του 1923 και μετά σχεδίαζαν να περάσουν ένα χρόνο στο Παρίσι. Η Μαρία ήθελε να δει τη Δυτική Ευρώπη, ενώ ο Κουίσλιγκ ήθελε να ξεκουραστεί μετά από περιόδους πόνων στο στομάχι που είχαν διαρκέσει όλο τον χειμώνα. Παρίσι, Ανατολική Ευρώπη και Νορβηγία Η παραμονή στο Παρίσι απαιτούσε προσωρινή απόλυση από τον στρατό, που ο Κουίσλιγκ σιγά σιγά αντιλήφθηκε ότι ήταν μόνιμη: οι περικοπές στον στρατό σήμαιναν ότι δεν θα υπήρχε διαθέσιμη θέση για αυτόν όταν θα επέστρεφε. Αφιέρωσε μεγάλο μέρος του χρόνου του στη γαλλική πρωτεύουσα για μελέτη, ανάγνωση έργων πολιτικής θεωρίας και εργασία πάνω στο φιλοσοφικό του σχέδιο, που ονόμασε Ουνιβερσισμό. Στις 2 Οκτωβρίου 1923 έπεισε την καθημερινή εφημερίδα του Όσλο Tidens Tegn να δημοσιεύσει ένα άρθρο που είχε γράψει, ζητώντας τη διπλωματική αναγνώριση της Σοβιετικής κυβέρνησης. Η παραμονή του Κουίσλιγκ στο Παρίσι δεν κράτησε όσο είχε προγραμματιστεί και στα τέλη του 1923 άρχισε να εργάζεται για το νέο πρόγραμμα του Νάνσεν επαναπατρισμών στα Βαλκάνια, φτάνοντας στη Σόφια τον Νοέμβριο. Πέρασε τους επόμενους δύο μήνες ταξιδεύοντας συνεχώς με τη σύζυγό του Μαρία, που τον Ιανουάριο επέστρεψε στο Παρίσι για να φροντίσει την Ασια, που ανέλαβε τον ρόλο της θετής κόρης του ζευγαριού, και ο Κουίσλιγκ τις συνάντησε τον Φεβρουάριο. Το καλοκαίρι του 1924 οι τρεις τους επέστρεψαν στη Νορβηγία, από όπου στη συνέχεια η Ασια έφυγε για να ζήσει με μια θεία στη Νίκαια και ποτέ δεν επέστρεψε. Αν και ο Κουίσλιγκ υποσχέθηκε να φροντίζει την ευημερία της, οι πληρωμές του δεν ήταν τακτικές και τα επόμενα χρόνια αμέλησε να την επισκεφθεί. Στη Νορβηγία, και με την προηγηθείσα αμηχανία του, τον Κουίσλιγκ προσέλκυσε το κομμουνιστικό νορβηγικό εργατικό κίνημα. Μεταξύ άλλων πολιτικών, υποστήριξε άκαρπα μια λαϊκή πολιτοφυλακή για την προστασία της χώρας από αντιδραστικές επιθέσεις και ρώτησε τα μέλη του κινήματος αν θα ήθελαν να μάθουν ποιες πληροφορίες είχε το Γενικό Επιτελείο για αυτά, αλλά δεν έλαβε καμία απάντηση. Αν και αυτή η σύντομη προσκόλληση στην ακροαριστερά φαίνεται απίθανη δεδομένης της μεταγενέστερης πολιτικής κατεύθυνσής του, ο Νταλ υποστηρίζει ότι, μετά από μια συντηρητική παιδική ηλικία, ήταν εκείνη τη στιγμή «άνεργος και απελπισμένος ... βαθύτατα δυσαρεστημένος από το Γενικό Επιτελείο ... [και] στη διαδικασία του να γίνει πολιτικά πιο ριζοσπαστικός. " και προσθέτει ότι οι πολιτικές απόψεις του Κουίσλιγκ τότε θα μπορούσαν να συνοψιστούν ως" συγχώνευση του σοσιαλισμού και του εθνικισμού ", με συγκεκριμένες συμπάθειες για τα Σοβιέτ στη Ρωσία. Ρωσία και το σκάνδαλο του ρουβλίου Τον Ιούνιο του 1925 ο Νάνσεν για άλλη μια φορά προσέφερε στον Κουίσλιγκ απασχόληση. Οι δυο τους ξεκίνησαν μια περιοδεία στην Αρμενία, όπου ήλπιζαν να βοηθήσουν στον επαναπατρισμό των ιθαγενών Αρμενίων μέσω ενός αριθμού έργων που προτάθηκαν για χρηματοδότηση από την Κοινωνία των Εθνών. Παρά τις σημαντικές προσπάθειες του Κουίσλιγκ, ωστόσο, όλα τα έργα απορρίφθηκαν. Τον Μάιο του 1926 ο Κουίσλιγκ βρήκε μια άλλη εργασία με τον προ πολλού φίλο και σύντροφο Νορβηγό Φρέντερικ Πρυτς στη Μόσχα, εργαζόμενος ως σύνδεσμος μεταξύ του Πρυτς και των Σοβιετικών αρχών που κατείχαν το ήμισυ της εταιρείας του Πρυτς Onega Wood. Έμεινε εκεί μέχρι που ο Πρυτς ετοιμαζόταν να κλείσει την επιχείρηση στις αρχές του 1927, οπότε βρήκε νέα απασχόληση ως διπλωμάτης. Τις βρετανικές διπλωματικές υποθέσεις στη Ρωσία διαχειριζόταν η Νορβηγία και έγινε ο νέος γραμματέας της αντιπροσωπείας τους. Η Μαρία πήγε και αυτή στα τέλη του 1928. Ένα τεράστιο σκάνδαλο ξέσπασε όταν ο Κουίσλιγκ και ο Πρυτς κατηγορήθηκαν ότι χρησιμοποιούν διπλωματικά κανάλια για να διακινούν εκατομμύρια ρούβλια στη μαύρη αγορά, ένας επαναλαμβανόμενος ισχυρισμός, που αργότερα χρησιμοποιήθηκε για να στηρίξει μια κατηγορία «ηθικής χρεοκοπίας», αλλά ούτε αυτό ούτε η κατηγορία ότι ο Κουίσλιγκ ήταν κατάσκοπος των Βρετανών έχει τεκμηριωθεί.Η σκληρότερη γραμμή που αναπτυσσόταν τώρα στη ρωσική πολιτική έκανε τον Κουίσλιγκ να απομακρυνθεί από τον Μπολσεβικισμό. Η Σοβιετική κυβέρνηση είχε απορρίψει παντελώς τις προτάσεις του για την Αρμενία και εμπόδισε μια προσπάθεια του Nάνσεν να βοηθήσει στον λιμό της Ουκρανίας το 1928. Ο Κουίσλιγκ θεώρησε αυτές τις αρνήσεις ως προσωπική προσβολή. Το 1929, με τους Βρετανούς να θέλουν να αναλάβουν οι ίδιοι τον έλεγχο των διπλωματικών τους υποθέσεων, έφυγε από τη Ρωσία. Ορίστηκε Διοικητής του Τάγματος της Βρετανικής Αυτοκρατορίας (CBE) για τις υπηρεσίες του στη Βρετανία, τιμή που ανακλήθηκε από τον Βασιλιά Γεώργιο ΣΤ΄ το 1940. Μέχρι τότε του είχαν επίσης απονεμηθεί το Τάγμα του Ρουμανικού Στέμματος και το Γιουγκοσλαβικό Τάγμα του Αγίου Σάββα για τις προηγούμενες ανθρωπιστικές του προσπάθειες. Έχοντας περάσει εννέα από τα προηγούμενα δώδεκα χρόνια στο εξωτερικό, αλλά χωρίς καμία πρακτική εμπειρία στην κομματική πολιτική εκτός του Νορβηγικού Στρατού, ο Κουίσλιγκ επέστρεψε στη Νορβηγία τον Δεκέμβριο του 1929, φέρνοντας μαζί του ένα σχέδιο για αλλαγή που ονόμασε Norsk Aktion, που σημαίνει «Νορβηγική Δράση». Η σχεδιαζόμενη οργάνωση αποτελείτο από εθνικές, περιφερειακές και τοπικές μονάδες με σκοπό τη στρατολόγηση στα πρότυπα του Σοβιετικού Κομμουνιστικού Κόμματος. Όπως η Action Française της Γαλλικής δεξιάς, υποστήριζε ριζικές συνταγματικές αλλαγές. Το Κοινοβούλιο της Νορβηγίας, ή Storting, επρόκειτο να γίνει διμερές με το δεύτερο σώμα αποτελούμενο από εκλεγμένους αντιπροσώπους από τον εργαζόμενο λαό κατά το σοβιετικό πρότυπο. Ο Κουίσλιγκ επικεντρώθηκε περισσότερο στην οργάνωση παρά στις κυβερνητικές πρακτικές. Για παράδειγμα όλα τα μέλη του Norsk Aktion έπρεπε να έχουν το δικό τους χαρακτηρισμό σε μια στρατιωτική ιεραρχία. Ο Κουίσλιγκ στη συνέχεια πούλησε μεγάλο αριθμό αντικών και έργων τέχνης που είχε αποκτήσει φθηνά στη μετεπαναστατική Ρωσία. Η συλλογή του έφτανε τους περίπου 200 πίνακες, συμπεριλαμβανομένων έργων που ισχυριζόταν ότι ήταν των Ρέμπραντ, Γκόγια, Σεζάν και πολλοί άλλων ζωγράφων. Η συλλογή, συμπεριλαμβανομένων των «πραγματικών θησαυρών», είχε ασφαλιστεί για σχεδόν 300.000 κορώνες. Την άνοιξη του 1930 βρέθηκε ξανά με τον Πρυτς, που επέστρεψε στη Νορβηγία. Συμμετείχαν σε τακτικές ομαδικές συναντήσεις που περιελάμβαναν μεσήλικες αξιωματικούς και επιχειρηματίες, που από τότε περιγραφόταν ως «ο ορισμός μιας φασιστικής ομάδας πρωτοβουλίας», μέσω της οποίας ο Πρυτς εμφανίστηκε αποφασισμένος να προωθήσει τον Κουίσλιγκ στην πολιτική. Οταν ο Nάνσεν πέθανε στις 13 Μαΐου 1930 ο Κουίσλιγκ χρησιμοποίησε τη φιλία του με τον εκδότη της εφημερίδας Tidens Tegn για να βάλει στο πρωτοσέλιδο την ανάλυσή του για τον νεκρό. Το άρθρο είχε τον τίτλο Politiske tanker ved Fridtjof Nansens død ("Πολιτικές σκέψεις για τον θάνατο του Φρίντγιοφ Νάνσεν") και δημοσιεύθηκε στις 24 Μαΐου. Στο άρθρο περιέγραψε δέκα σημεία που θα συμπλήρωναν το όραμα του Nάνσεν για τη Νορβηγία, μεταξύ των οποίων «ισχυρή και δίκαιη κυβέρνηση» και «μεγαλύτερη έμφαση στη φυλή και την κληρονομικότητα». Αυτό το θέμα συνεχίστηκε στο νέο του βιβλίο Η Ρωσία και Εμείς (Νορβηγικά: Russland og vi), που δημοσιεύθηκε σε συνέχειες στο Tidens Tegn το φθινόπωρο του 1930. Υποστηρίζοντας τον πόλεμο εναντίον του Μπολσεβικισμού, το ανοιχτό ρατσιστικό βιβλίο εκτόξευσε τον Κουίσλιγκ στο πολιτικό προσκήνιο. Παρά την προηγούμενη αμφιθυμία του κατέλαβε μια θέση στην επιτροπή του Όσλο της Πατριωτικής Ένωσης, με πρώην επικεφαλής το Nάνσεν. Εν τω μεταξύ ο ίδιος και ο Πρυτς ίδρυσαν ένα νέο πολιτικό κίνημα, το Nordisk folkereisning i Norge, ή το «Νορδική λαϊκή εξέγερση στη Νορβηγία», με 31μελή κεντρική επιτροπή και τον Κουίσλιγκ ως fører - μονομελή εκτελεστική επιτροπή - αν και ο ίδιος δεν φαινόταν να είχε καμία ιδιαίτερη προσήλωση στον όρο αυτό. Η πρώτη συνάντηση του κινήματος πραγματοποιήθηκε στις 17 Μαρτίου 1931, δηλώνοντας ότι ο σκοπός του ήταν να «εξαλείψει την εισαγόμενη και αχρεία κομμουνιστική ανταρσία». Ο Κουίσλιγκ αποχώρησε από το Nordisk folkereisning i Norge τον Μάιο του 1931 για να υπηρετήσει ως υπουργός Άμυνας στην Αγροτική κυβέρνηση του Πέντερ Κόλσταντ, παρά το γεγονός ότι δεν ήταν ούτε Αγροτικός ούτε φίλος του. Είχε προταθεί στον Κόλσταντ για τη θέση αυτή από τον Θόρβαλντ Αανταλ, εκδότη της Αγροτικής εφημερίδας Nationen, που με τη σειρά του επηρεάστηκε από τον Πρυτς. Ο διορισμός αποτέλεσε έκπληξη για πολλούς στο κοινοβούλιο της Νορβηγίας. Η πρώτη ενέργεια του στη νέα του θέση ήταν να αντιμετωπίσει τα επακόλουθα της Μάχης του Μένσταντ, μιας «εξαιρετικά οξείας» εργατικής διαμάχης, στέλνοντας στρατεύματα. Αφού απέφυγε προσεκτικά την κριτική της αριστεράς για τον χειρισμό της διαμάχης και την αποκάλυψη των παλαιότερων σχεδίων της «πολιτοφυλακής», ο Κουίσλιγκ έστρεψε την προσοχή του στη διαγραφόμενη απειλή που αποτελούσαν οι κομμουνιστές. Κατάρτισε μια λίστα με την ηγεσία της Επαναστατικής Συνδικαλιστικής Αντιπολίτευσης, που ήταν οι φερόμενοι υποκινητές στο Μένσταντ, και ορισμένοι από αυτούς κατηγορήθηκαν τελικά για ανατρεπτική δράση και βία κατά της αστυνομίας. Η πολιτική του οδήγησε επίσης στην ίδρυση μόνιμης πολιτοφυλακής που ονομάστηκε Leidang και σε αντίθεση με το σώμα που είχε προγραμματίσει παλαιότερα, θα ήταν αντεπαναστατική. Παρά την άμεση διαθεσιμότητα κατώτερων αξιωματικών στην εφεδρεία μετά τις αμυντικές περικοπές δημιουργήθηκαν μόνο επτά μονάδες το 1934 και οι περιορισμοί χρηματοδότησης περιόρισαν την πολιτοφυλακή σε λιγότερους από χίλιους άνδρες πριν ατονήσει. Κάποια στιγμή την περίοδο 1930–33 η πρώτη σύζυγος του Κουίσλιγκ Ασια, έλαβε ειδοποίηση για την ακύρωση του γάμου τους. Στα μέσα του 1932 το Nordisk folkereisning i Norge αναγκάστηκε να επιβεβαιώσει ότι παρόλο που ο Κουίσλιγκ παρέμεινε στο υπουργικό συμβούλιο, δεν θα γινόταν μέλος του κόμματος. Δήλωσε επίσης ότι το κομματικό πρόγραμμα δεν είχε καμία βάση στον φασισμό οποιουδήποτε είδους, συμπεριλαμβανομένου του Εθνικοσοσιαλισμού. Αυτό δεν μείωσε την κριτική για τον Κουίσλιγκ, που παρέμενε διαρκώς στα πρωτοσέλιδα, αν και κέρδιζε σταδιακά τη φήμη του πειθαρχημένου και αποτελεσματικού κυβερνητικού στελέχους. Αφού δέχθηκε επίθεση στο γραφείο του με μαχαίρι από κάποιον, που του έριξε πιπέρι στο πρόσωπο στις 2 Φεβρουαρίου 1932, μερικές εφημερίδες, αντί να επικεντρωθούν στην ίδια την επίθεση, υποστήριξαν ότι δράστης ήταν ο ζηλιάρης σύζυγος μιας από τις καθαρίστριές του. Άλλοι, ειδικά εκείνοι που ευθυγραμμίστηκαν με το Εργατικό Κόμμα, υποστήριξαν ότι το όλο συμβάν είχε σκηνοθετηθεί. Τον Νοέμβριο του 1932 ο Εργατικός πολιτικός Γιόχαν Νύγκαρντσβολντ παρουσίασε αυτή τη θεωρία στο Κοινοβούλιο , προτείνοντας να απαγγελθούν εναντίον του κατηγορίες για συκοφαντία, πράγμα που δεν έγινε και ποτέ δεν επιβεβαιώθηκε η ταυτότητα του επιτιθέμενου. Ο Κουίσλιγκ αργότερα ανέφερε ότι ήταν μια απόπειρα κλοπής στρατιωτικών εγγράφων που άφησε πρόσφατα ο Σουηδός αντισυνταγματάρχης Βίλχελμ Κλέεν. Η λεγόμενη «υπόθεση πιπεριού» λειτούργησε πολωτικά στη γνώμη για τον Κουίσλιγκ και οι κυβερνητικοί φόβοι αυξήθηκαν εύλογα σχετικά με ανοιχτά σοβιετικά στοιχεία στη Νορβηγία που δραστηριοποιούντο στην πρόκληση ταραχών στη βιομηχανία. Μετά τον θάνατο του Κόλσταντ τον Μάρτιο του 1932 ο Κουίσλιγκ διατήρησε τη θέση του ως υπουργός Άμυνας στη δεύτερη Αγροτική κυβέρνηση υπό τον Γενς Χούντσεϊντ για πολιτικούς λόγους, αν και παρέμειναν σε οξεία αντιπαράθεση. Οπως και με τον Κόλσταντ ο Κουίσλιγκ συμμετείχε σε πολλές από τις διαμάχες που χαρακτήριζαν την κυβέρνηση του Χούντσεϊντ. Στις 8 Απριλίου εκείνου του έτους ο Κουίσλιγκ είχε την ευκαιρία να υπερασπιστεί τον εαυτό του για την "υπόθεση πιπεριού" στο Κοινοβούλιο, αλλά αντ 'αυτού το χρησιμοποίησε ως ευκαιρία για να επιτεθεί στο Εργατικό και το Κομμουνιστικό Κόμμα, υποστηρίζοντας ότι μέλη τους που κατονόμασε ήταν εγκληματίες και «εχθροί της πατρίδας μας και του λαού μας». Η υποστήριξη προς τον Κουίσλιγκ από δεξιά στοιχεία της νορβηγικής κοινωνίας εκτοξεύθηκε εκείνο το βράδυ και 153 διακεκριμένοι υπογράφοντες ζήτησαν να διερευνηθούν οι ισχυρισμοί του. Τους επόμενους μήνες ακολούθησαν δεκάδες χιλιάδες Νορβηγοί και το καλοκαίρι του Κουίσλιγκ ήταν γεμάτο ομιλίες σε κατάμεστες πολιτικές συγκεντρώσεις. Ωστόσο στο Κοινοβούλιο η ομιλία του θεωρήθηκε πολιτική αυτοκτονία, όχι μόνο γιατί τα στοιχεία του ήταν αδύναμα, αλλά τέθηκαν ερωτήματα γιατί οι πληροφορίες δεν είχαν παραδοθεί πολύ νωρίτερα αν η επαναστατική απειλή ήταν τόσο σοβαρή. Το 1932 και το 1933,η επιρροή του Πρυτς στη Nordere folkereisning i Norge εξασθένησε και τον ηγετικό ρόλο ανέλαβε ο δικηγόρος Γιόχαν Μπέρνχαρντ Χγιορτ. Ο Χγιορτ ήταν πρόθυμος να συνεργαστεί με τον Κουίσλιγκ λόγω της πρόσφατης δημοτικότητάς του και σχεδίασαν ένα νέο πρόγραμμα δεξιών πολιτικών, όπως η απαγόρευση των επαναστατικών κομμάτων, συμπεριλαμβανομένων εκείνων που χρηματοδοτούντο από ξένα σώματα όπως η Κομιντέρν, η αναστολή του δικαιωμάτος ψήφου για τους ανθρώπους που λάβαιναν κοινωνικά επιδόματα, η ελάφρυνση των αγροτικών χρεών και έλεγχος των δημόσιων οικονομικών. Το 1932, με την υπόθεση Κούλμαν, ο Κουίσλιγκ στράφηκε κατά του πρωθυπουργού επειδή αμφισβητούσε τη σκληρή του στάση απέναντι στον ειρηνιστή ακτιβιστή Πλοίαρχο Ολαφ Κούλμαν. Σε ένα μνημόνιο, όπου εξέθετε τις προτάσεις του για οικονομική και κοινωνική μεταρρύθμιση και που μοιράστηκε σε όλο το υπουργικό συμβούλιο, καλούσε τον πρωθυπουργό να παραιτηθεί. Καθώς η κυβέρνηση άρχισε να καταρρέει, η προσωπική δημοτικότητα του Κουίσλιγκ έφτασε σε νέα ύψη. Αναφέρθηκε ως "άνθρωπος της χρονιάς" και υπήρχαν προσδοκίες για επικείμενη εκλογική επιτυχία. Παρά το νέο πρόγραμμα μερικοί από τον κύκλο του Κουίσλιγκ εξακολουθούσαν να ευνοούν ένα υπουργικό πραξικόπημα. Αργότερα είπε ότι είχε ακόμη σκεφτεί και τη χρήση βίας για την ανατροπή της κυβέρνησης, αλλά στα τέλη Φεβρουαρίου ήταν το Φιλελεύθερο Κόμμα που τους ανέτρεψε. Με τη βοήθεια των Χγιορτ και Πρυτς η Nordisk folkereisning i Norge έγινε γρήγορα πολιτικό κόμμα, το Nasjonal Samling, ή NS, επί λέξει «Εθνική Ενότητα», έτοιμο να συμμετάσχει στις προσεχείς εκλογές του Οκτωβρίου. Ο Κουίσλιγκ ήταν ελαφρώς απογοητευμένος και θα προτιμούσε να ηγηθεί ενός εθνικού κινήματος, όχι μόνο ενός από τα επτά πολιτικά κόμματα. Το Nasjonal Samling σύντομα ανακοίνωσε ότι θα υποστήριζε υποψηφίους από άλλα κόμματα, αν αυτοί υποστήριζαν τον βασικό στόχο του «να δημιουργήσει μια ισχυρή και σταθερή εθνική κυβέρνηση ανεξάρτητη από τη συνηθισμένη κομματική πολιτική». Αν και δεν είχε μεγάλη επιτυχία στο ήδη γεμάτο πολιτικό φάσμα, το κόμμα κέρδισε σταδιακά υποστήριξη. Με την εμπνευσμένη από τους Ναζί πίστη του στην κεντρική εξουσία ενός ισχυρού Φύρερ, καθώς και τα ισχυρά προπαγανδιστικά στοιχεία του, κέρδισε την πολλών μεταξύ των ανώτερων τάξεων του Όσλο και άρχισε να δίνει την εντύπωση ότι πίσω του βρισκόταν το "μεγάλο χρήμα". Η ισχυρή υποστήριξη υλοποιήθηκε επίσης όταν η Bygdefolkets Krisehjelp, η Νορβηγική Ένωση Αγροτικής Αρωγής, ζήτησε οικονομική βοήθεια από το Nasjonal Samling, που με τη σειρά του κέρδισε πολιτική επιρροή και ένα χρήσιμο υπάρχον δίκτυο καλά εκπαιδευμένων κομματικών στελεχών. Ωστόσο το κόμμα του Κουίσλιγκ δεν ηγήθηκε ποτέ ενός μεγάλου αντισοσιαλιστικού συνασπισμού, εν μέρει λόγω του ανταγωνισμού με το Συντηρητικό Κόμμα για τις δεξιές ψήφους. Αν και ο Κουίσλιγκ δεν μπορούσε να επιδείξει ρητορικές ικανότητες, η φήμη του για το σκάνδαλο εξασφάλισε τη γνωστοποίηση στο εκλογικό σώμα της ύπαρξης του Nasjonal Samling. Έτσι το κόμμα παρουσίασε μόνο μέτρια επιτυχία στις εκλογές του Οκτωβρίου, με 27.850 ψήφους - περίπου 2 % του συνόλου, και περίπου 3,5 % σε εκλογικές περιφέρειες όπου κατέβασε υποψήφιους. Αυτό το κατέστησε το πέμπτο μεγαλύτερο κόμμα στη Νορβηγία, ξεπερνώντας το Κομμουνιστικό, αλλά όχι το Συντηρητικό, το Εργατικό, το Φιλελεύθερο και το Αγροτικό, και δεν κατάφερε να εξασφαλίσει έδρα στο Κοινοβούλιο. Μετά από τα συντριπτικά αποτελέσματα των εκλογών η στάση του Quisling για διαπραγματεύσεις και συμβιβασμούς σκλήρυνε. Μια τελική προσπάθεια σχηματισμού ενός συνασπισμού της δεξιά τον Μάρτιο του 1934 δεν έφερε αποτέλεσμα και από τα τέλη του 1933 το Nasjonal Samling του Κουίσλιγκ είχε αρχίσει να χαράζει τη δική του μορφή εθνικοσοσιαλισμού. Χωρίς ηγέτη στο Κοινοβούλιο, ωστόσο, το κόμμα προσπάθησε να εισαγάγει το νομοσχέδιο συνταγματικής μεταρρύθμισης που απαιτείτο για την επίτευξη των υψηλών φιλοδοξιών του. Όταν ο Κουίσλιγκ προσπάθησε να εισαγάγει το νομοσχέδιο απευθείας, απορρίφθηκε γρήγορα και το κόμμα αποδυναμώθηκε. Το καλοκαίρι του 1935 τα πρωτοσέλιδα παρουσίαζαν τον Κουίσλιγκ να λέει στους αντιπάλους ότι "θα πέσουν κεφάλι" μόλις πάρει την εξουσία. Η απειλή έβλαψε ανεπανόρθωτα την εικόνα του κόμματός του και τους επόμενους μήνες παραιτήθηκαν αρκετά υψηλόβαθμα μέλη, συμπεριλαμβανομένου του Κάι Φίελ και του αδελφού του Κουίσλιγκ Γέργκεν. Ο Κουίσλιγκ άρχισε να εξοικειώνεται με το διεθνές φασιστικό κίνημα, παρακολουθώντας τη Φασιστική διάσκεψη του Μοντρέ τον Δεκέμβριο του 1934. Για το κόμμα του η σχέση με τον ιταλικό φασισμό δεν θα μπορούσε να έρθει σε χειρότερη στιγμή, τόσο σύντομα μετά τα πρωτοσέλιδα για παράνομες ιταλικές επιδρομές στην Αβυσσινία. Στο ταξίδι επιστροφής του από το Μοντρέ συναντήθηκε με τον Ναζί ιδεολόγο και θεωρητικό της εξωτερικής πολιτικής Άλφρεντ Ρόζενμπεργκ και, παρόλο που προτίμησε να δει τις δικές του πολιτικές ως σύνθεση του ιταλικού φασισμού και του γερμανικού ναζισμού, κατά τις εκλογές του 1936 ο Κουίζλινγκ είχε γίνει εν μέρει ο «Νορβηγός Χίτλερ», που οι αντίπαλοί του επί μακρόν τον κατηγορούσαν ότι ήταν. Εν μέρει αυτό οφειλόταν στη σκληρή αντισημιτική στάση του, που συσχέτιζε τον Ιουδαϊσμό με τον Μαρξισμό, τον φιλελευθερισμό και, όλο και περισσότερο, με οτιδήποτε άλλο θεωρούσε απαράδεκτο, και εν μέρει στην αυξανόμενη ομοιότητας του Nasjonal Samling με το Γερμανικό Ναζιστικό Κόμμα. Παρόλο που έλαβε μια απροσδόκητη ώθηση όταν η Νορβηγική κυβέρνηση δέχθηκε το σοβιετικό αίτημα για σύλληψη του Λέων Τρότσκι, η εκλογική εκστρατεία του κόμματος δεν κέρδισε ποτέ δυναμική. Παρόλο που ο Κουίσλιγκ πίστευε ειλικρινά ότι είχε την υποστήριξη περίπου 100.000 ψηφοφόρων και δήλωσε στο κόμμα του ότι θα κέρδιζε σίγουρα τουλάχιστον δέκα έδρες, το Nasjonal Samling κατάφερε να πάρει μόνο 26.577 ψήφους, λιγότερες από το 1933, όταν είχε υποψηφίους μόνο στις μισές περιφέρειες. Κάτω από αυτήν την πίεση το κόμμα διασπάστηκε, με τον Χγιορτ να ηγείται της αποσχισμένης ομάδας. Αν και λιγότερα από πενήντα μέλη έφυγαν αμέσως, πολλά άλλα αποχώρησαν το 1937. Η μείωση των κομματικών μελών δημιούργησε πολλά προβλήματα στον Κουίσλιγκ, ειδικά οικονομικά. Για χρόνια αντιμετώπιζε οικονομικές δυσκολίες και βασιζόταν στην κληρονομιά του, ενώ όλο και περισσότεροι πίνακες του αποδείχθηκαν αντίγραφα όταν προσπάθησε να τους πουλήσει. Ο Βίντκουν και ο αδερφός του Αρνε πούλησαν ένα πίνακα του Φρανς Χαλς για μόλις τέσσερις χιλιάδες δολάρια, πιστεύοντας ότι είναι αντίγραφο και όχι το πρωτότυπο των πενήντα χιλιάδων δολαρίων που κάποτε πίστευαν ότι ήταν, για να τον δουν να αναταξινομείται ως πρωτότυπο και να επανεκτιμάται στις εκατό χιλιάδες δολάρια. Στις δύσκολες συνθήκες της Μεγάλης Ύφεσης ακόμη και τα πρωτότυπα δεν ανέκαμψαν όσο έλπιζε ο Κουίσλιγκ. Η απογοήτευσή του με τη νορβηγική κοινωνία ενισχύθηκε από τις ειδήσεις για την προγραμματισμένη συνταγματική μεταρρύθμιση του 1938, που θα παράτεινε την κοινοβουλευτική περίοδο από τρία σε τέσσερα χρόνια με άμεση εφαρμογή, μια κίνηση που αντέκρουε έντονα. Το 1939 ο Κουίσλιγκ έστρεψε την προσοχή του στις προετοιμασίες της Νορβηγίας για τον αναμενόμενο ευρωπαϊκό πόλεμο, που πίστευε ότι απαιτούσε δραστική αύξηση των αμυντικών δαπανών της χώρας για να εγγυηθεί την ουδετερότητά της. Εν τω μεταξύ έδινε διαλέξεις με τίτλο "Το εβραϊκό πρόβλημα στη Νορβηγία" και υποστήριξε τον Αδόλφο Χίτλερ σε αυτό που φαινόταν ως καλλιεργούμενη μελλοντική σύγκρουση. Παρά την καταδίκη της Νύχτας των Κρυστάλλων έστειλε στον Γερμανό ηγέτη ένα χαιρετισμό για τα πεντηκοστά γενέθλιά του, ευχαριστώντας τον για τη «διάσωση της Ευρώπης από τον μπολσεβικισμό και την εβραϊκή κυριαρχία». Ο Κουίσλιγκ ισχυρίστηκε επίσης ότι αν μια αγγλορωσική συμμαχία καθιστούσε αδύνατη την ουδετερότητα, η Νορβηγία θα έπρεπε «να πάει με τη Γερμανία». Προσκεκλημένος στη χώρα το καλοκαίρι του 1939, ξεκίνησε μια περιοδεία σε διάφορες γερμανικές και δανικές πόλεις. Έγινε δεκτός ιδιαίτερα θερμά στη Γερμανία, που του υποσχέθηκε κεφάλαια για να ενισχύσει τη θέση του Nasjonal Samling στη Νορβηγία και, ως εκ τούτου, προκαλώντας φιλοναζιστικά αισθήματα. Όταν ξέσπασε ο πόλεμος την 1η Σεπτεμβρίου 1939 ένιωσε δικαιωμένος, τόσο από το γεγονός όσο και από την άμεση υπεροχή που επέδειξε ο Γερμανικός στρατός. Έμεινε εξωτερικά πεπεισμένος ότι, παρά το μέγεθός του, το κόμμα του θα γινόταν σύντομα το κέντρο της πολιτικής προσοχής. Τους επόμενους εννέα μήνες ο Κουίσλιγκ συνέχισε να ηγείται ενός κόμματος που ήταν στην καλύτερη περίπτωση στο περιθώριο της νορβηγικής πολιτικής. Ωστόσο ήταν ενεργός και τον Οκτώβριο του 1939 συνεργάστηκε με τον Πρυτς σε ένα τελικά αποτυχημένο σχέδιο ειρήνης μεταξύ της Βρετανίας, της Γαλλίας και της Γερμανίας και την τελική συμμετοχή τους σε μια νέα οικονομική ένωση. Σκεπτόταν επίσης τον τρόπο με τον οποίο η Γερμανία έπρεπε να προχωρήσει στην επίθεση εναντίον της συμμάχου της, Σοβιετικής Ένωσης, και στις 9 Δεκεμβρίου ταξίδεψε στη Γερμανία για να παρουσιάσει τα πολύπλευρα σχέδιά του. Αφού εντυπωσίασε τους Γερμανούς αξιωματούχους, εξασφάλισε μια ακρόαση του ίδιου του Χίτλερ, που είχε προγραμματιστεί για τις 14 Δεκεμβρίου, οπότε έλαβε σταθερές συμβουλές από τις επαφές του ότι το πιο χρήσιμο πράγμα που μπορούσε να κάνει ήταν να ζητήσει τη βοήθεια του Χίτλερ για ένα φιλογερμανικό πραξικόπημα στη Νορβηγία, που θα επέτρεπε στους Γερμανούς να χρησιμοποιήσουν τη χώρα ως ναυτική βάση. Στη συνέχεια η Νορβηγία θα διατηρούσε την επίσημη ουδετερότητα όσο το δυνατόν περισσότερο και τελικά η χώρα θα περνούσε υπό γερμανικό παρά βρετανικό έλεγχο.. Δεν είναι σαφές πόσο πολύ κατανοούσε ο ίδιος ο Κουίσλιγκ τις στρατηγικές συνέπειες μιας τέτοιας κίνησης και αντ 'αυτού βασίστηκε στον μελλοντικό υπουργό Εσωτερικών του, Αλμπερτ Χάγκελιν, που μιλούσε άπταιστα γερμανικά, για να θέσει τα σχετικά επιχειρήματα στους Γερμανούς αξιωματούχους στο Βερολίνο κατά τη διάρκεια συνομιλιών πριν από τη συνάντηση, παρόλο που ο Χάγκελιν ήταν επιρρεπής σε καταστροφικές υπερβολές κατά καιρούς. Ο Κουίσλιγκ και οι γερμανικές επαφές του χωρίστηκαν μάλλον με τελείως διαφορετικές απόψεις για το αν είχαν συμφωνήσει για την αναγκαιότητα μιας γερμανικής εισβολής. Στις 14 Δεκεμβρίου 1939 ο Κουίσλιγκ γνώρισε τον Χίτλερ. Ο Γερμανός ηγέτης υποσχέθηκε να αντιδράσει σε οποιαδήποτε βρετανική εισβολή στη Νορβηγία, ίσως προληπτικά, με μια γερμανική αντεπίθεση, αλλά βρήκε τα σχέδια του Κουίσλιγκ τόσο για ένα νορβηγικό πραξικόπημα όσο και για μια αγγλογερμανική ειρήνη υπερβολικά αισιόδοξη. Παρ 'όλα αυτά ο Κουίσλιγκ θα εξακολουθούσε να λαμβάνει κεφάλαια για την ενίσχυση του Nasjonal Samling. Οι δύο άνδρες συναντήθηκαν ξανά τέσσερις ημέρες αργότερα, και στη συνέχεια ο Κουίσλιγκ έγραψε ένα υπόμνημα που έλεγε ρητά στον Χίτλερ ότι δεν θεωρούσε τον εαυτό του Εθνικόσοσιαλιστή. Ενώ οι γερμανικές μηχανορραφίες συνεχίζονταν ο Κουίσλιγκ κρατιόταν σκόπιμα στο σκοτάδι. Ήταν επίσης εξασθενημένος από μια σοβαρή κρίση, πιθανώς νεφρίτιδας και στα δύο νεφρά, για την οποία αρνήθηκε να νοσηλευτεί. Αν και επέστρεψε στην εργασία του στις 13 Μαρτίου 1940, παρέμεινε άρρωστος για αρκετές εβδομάδες. Εν τω μεταξύ το περιστατικό Αλτμαρκ (στα χωρικά ύδατα της Νορβηγίας μεταξύ βρετανικών καταδρομικών και γερμανικού τάνκερ, που μετέφερε Βρετανούς αιχμαλώτους) περιέπλεξε τις προσπάθειες της Νορβηγίας να διατηρήσει την ουδετερότητά της. Ο ίδιος ο Χίτλερ αμφέβαλλε για το κατά πόσον μια κατάληψη της Νορβηγίας έπρεπε να απαιτήσει πρόσκληση από τη Νορβηγική κυβέρνηση. Τέλος ο Κουίσλιγκ έλαβε πρόσκληση στις 31 Μαρτίου και ταξίδεψε απρόθυμα στην Κοπεγχάγη για να συναντηθεί με τους Ναζί αξιωματικούς πληροφοριών που του ζήτησαν πληροφορίες σχετικά με την άμυνα και τα αμυντικά πρωτόκολλα της Νορβηγίας. Επέστρεψε στη Νορβηγία στις 6 Απριλίου και στις 8 Απριλίου ξεκίνησε η βρετανική Επιχείρηση Ουίλφρεντ (ναρκοθέτηση των στενών μεταξύ της Νορβηγίας και των παράκτιων νησιών της για να αποφευχθεί η μεταφορά σουηδικού σιδηρομεταλλεύματος μέσω των ουδέτερων νορβηγικών υδάτων για τον εφοδιασμό της Γερμανίας), βάζοντας τη Νορβηγία στον πόλεμο. Με τις συμμαχικές δυνάμεις στη Νορβηγία ο Κουίσλιγκ ανέμενε μια άμεση γερμανική απάντηση. Βλέπε επίσης: καθεστώς Quisling § 1940 πραξικόπημα Τις πρώτες ώρες της 9ης Απριλίου 1940 η Γερμανία εισέβαλε στη Νορβηγία από αέρα και θάλασσα με την «Επιχείρηση Βεζερύμπουνγκ», με σκοπό να συλλάβει τον Βασιλιά Χάακον Ζ΄ της Νορβηγίας και την κυβέρνηση του Πρωθυπουργού Γιόχαν Νύγκαρντσβολντ. Ωστόσο, σε εγρήγορση για την πιθανότητα εισβολής, ο Συντηρητικός Πρόεδρος του Κοινοβουλίου Κ.Γ. Χάμπρο οργάνωσε τη μεταφορά τους στο Χάμαρ στα ανατολικά της χώρας. Το Blücher, ένα γερμανικό καταδρομικό, που μετέφερε το μεγαλύτερο μέρος του προσωπικού που προοριζόταν να αναλάβει τη διοίκηση της Νορβηγίας, βυθίστηκε με πυροβόλα και τορπίλες από το Φρούριο Οσκαρσμποργκ στο Οσλοφιορδ. Οι Γερμανοί περίμεναν κυβέρνηση να παραδοθεί και να ετοιμάσει την αντικατάστασή της, πράγμα που δεν συνέβη, αλλά η εισβολή συνεχίστηκε. Μετά από ώρες συζήτησης ο Κουίσλιγκ και οι Γερμανοί ομόλογοι του αποφάσισαν ότι ήταν απαραίτητο ένα άμεσο πραξικόπημα, αν και αυτό δεν ήταν η προτιμώμενη επιλογή ούτε του πρεσβευτή της Γερμανίας Κουρτ Μπρόγιερ ούτε του Γερμανού Υπουργείου Εξωτερικών.Το απόγευμα ανακοινώθηκε στον Κουίσλιγκ από τον Γερμανό σύνδεσμο Χανς-Βίλχελμ Σάιντ ότι αν σχημάτιζε κυβέρνηση, θα είχε την προσωπική έγκριση του Χίτλερ. Ο Κουίσλιγκ κατάρτισε έναν κατάλογο υπουργών και, παρόλο που είχε μόλις μετακινηθεί περίπου 150 χιλιόμετρα στο Ελβερουμ, κατηγόρησε τη νόμιμη κυβέρνηση ότι «διέφυγε». Εν τω μεταξύ οι Γερμανοί κατέλαβαν το Όσλο και στις 17:30 το Νορβηγικό ραδιόφωνο σταμάτησε να εκπέμπει μετά από αίτημα των δυνάμεων κατοχής. Με γερμανική υποστήριξη, περίπου στις 19:30, ο Κουίσλιγκ μπήκε στα στούντιο του NRK στο Όσλο και ανακοίνωσε τον σχηματισμό νέας κυβέρνησης με τον ίδιο ως πρωθυπουργό. Ανακάλεσε επίσης μια προηγούμενη εντολή επιστράτευσης ενάντια στη γερμανική εισβολή. Όμως ακόμη στερείτο νομιμότητας. Δύο διαταγές του - η πρώτη σε έναν φίλο του στον στρατό (τον Συνταγματάρχη Χανς Σόμερφελντ Χιορθ, διοικητή του συντάγματος στο Ελβερουμ )) να συλλάβει την κυβέρνηση και η δεύτερη στον αρχηγό της αστυνομίας του Όσλο - αγνοήθηκαν. Στις 22:00 ο Κουίσλιγκ επανέλαβε τη ραδιοφωνική μετάδοση, επαναλαμβάνοντας το προηγούμενο μήνυμά του και διάβασε έναν κατάλογο νέων υπουργών. Ο Χίτλερ προσέφερε την υποστήριξή του, όπως υποσχέθηκε, και αναγνώρισε τη νέα Νορβηγική κυβέρνηση υπό τον Κουίσλιγκ εντός 24 ωρών. Οι νορβηγικές πυροβολαρχίες εξακολουθούσαν να βάλλουν κατά της Γερμανικής δύναμης εισβολής και στις 03:00 στις 10 Απριλίου ο Κουίσλιγκ δέχτηκε ένα γερμανικό αίτημα για διακοπή της αντίστασης του φρουρίου της Μπόλερνε. Λόγω ενεργειών όπως αυτές υποστηρίχτηκε τότε ότι η κατάληψη της εξουσίας από τον Κουίσλιγκ με μια κυβέρνηση-μαριονέτα ήταν μέρος του γερμανικού σχεδίου. Ο Κουίσλιγκ έφτασε τώρα στο απόγειο της πολιτικής του ισχύος. Στις 10 Απριλίου ο Μπρόγιερ ταξίδεψε στο Έλβερουμ όπου έδρευε η νόμιμη κυβέρνηση Νύγκαρντσβολντ. Με εντολή του Χίτλερ ζήτησε από τον Βασιλιά Χάακον να διορίσει τον Κουίσλιγκ επικεφαλής μιας νέας κυβέρνησης, εξασφαλίζοντας έτσι την ειρηνική μετάβαση της εξουσίας, αίτημα που ο Χάακον απέρριψε. Προχώρησε περαιτέρω σε μια συνάντηση με το υπουργικό συμβούλιο του, ενημερώνοντάς το ότι προτιμούσε να παραιτηθεί παρά να διορίσει οποιαδήποτε κυβέρνηση με επικεφαλής τον Κουίσλιγκ. Αφού τον άκουσε η κυβέρνηση ψήφισε ομόφωνα να υποστηρίξει τη στάση του βασιλιά και κάλεσε τον λαό να συνεχίσει την αντίστασή του. Χωρίς λαϊκή υποστήριξη ο Κουίσλιγκ έπαψε να είναι χρήσιμος για τον Χίτλερ. Η Γερμανία απέσυρε την υποστήριξή της προς την αντίπαλη κυβέρνησή του, προτιμώντας να δημιουργήσει τη δική της ανεξάρτητη κυβερνητική επιτροπή. Με αυτό τον τρόπο ο Κουίσλιγκ απομακρύνθηκε από την εξουσία από τον Μπρόγιερ και από έναν συνασπισμό των πρώην συμμάχων του, συμπεριλαμβανομένου του Χγιορτ, που τον θεωρούσαν πλέον ως παθητικό. Ακόμη και οι πολιτικοί του σύμμαχοι, συμπεριλαμβανομένου του Πρυτς, τον εγκατέλειψαν. Σε αντάλλαγμα ο Χίτλερ έγραψε στον Κουίσλιγκ ευχαριστώντας τον για τις προσπάθειές του και του εξασφάλισε κάποια θέση στη νέα κυβέρνηση. Η μεταβίβαση εξουσίας με αυτούς τους όρους έγινε επίσημα στις 15 Απριλίου, με τον Χίτλερ να εξακολουθεί να πιστεύει ότι το Διοικητικό του Συμβούλιο θα λάβαινε την υποστήριξη του βασιλιά. Η εγχώρια και η διεθνής φήμη του Κουίσλιγκ έφτασαν σε νέα χαμηλά, καθώς τον απέρριπταν τόσο ως προδότη όσο και ως αποτυχημένο. Από τη στιγμή ο βασιλιάς κήρυξε παράνομη τη γερμανική επιτροπή, κατέστη σαφές ότι ποτέ δεν θα το κέρδιζε και ανυπόμονος Χίτλερ διόρισε ένα Γερμανό, τον Γιόζεφ Τέρμποβεν, ως νέο Νορβηγό Reichskommissar, ή Γενικό Κυβερνήτη, στις 24 Απριλίου, που αναφερόταν απευθείας στον ίδιο. Παρά τις διαβεβαιώσεις του Χίτλερ ο Τέρμποβεν ήθελε να βεβαιωθεί ότι δεν θα υπήρχε χώρος στην κυβέρνηση για το Nasjonal Samling ούτε για τον αρχηγό του Κουίσλιγκ, με τον οποίο δεν τα πήγαινε καλά. Ο Τέρμποβεν τελικά δέχτηκε μια ορισμένη παρουσία του Nasjonal Samling στην κυβέρνηση τον Ιούνιο, αλλά παρέμεινε αμετάπειστος για τον Κουίσλιγκ. Έτσι στις 25 Ιουνίου ανάγκασε τον Κουίσλιγκ να παραιτηθεί από ηγέτης του Nasjonal Samling και να λάβει προσωρινή άδεια απουσίας στη Γερμανία. Ο Κουίσλιγκ παρέμεινε εκεί μέχρι τις 20 Αυγούστου, ενώ ο Ρόζενμπεργκ και ο Ναύαρχος Έριχ Ραίντερ, που τους είχε συναντήσει κατά την προηγούμενη επίσκεψή του στο Βερολίνο, διαπραγματεύθηκαν για λογαριασμό του. Στο τέλος ο Κουίσλιγκ επέστρεψε «θριαμβευτικά», έχοντας κερδίσει τον Χίτλερ σε μια συνάντηση στις 16 Αυγούστου. Ο Reichskommissar έπρεπε να δεχθεί τον Κουίσλιγκ ως αρχηγό της κυβέρνησης και, στη συνέχεια, να του επιτρέψει να επανιδρύσει το Nasjonal Samling και να φέρει περισσότερους δικούς του στο υπουργικό συμβούλιο. Ο Τέρμποβεν συμμορφώθηκε και απευθύνθηκε στον νορβηγικό λαό σε μια ραδιοφωνική εκπομπή στην οποία ανακοίνωσε ότι το Nasjonal Samling θα ήταν το μόνο επιτρεπόμενο πολιτικό κόμμα. Έτσι στα τέλη του 1940 η μοναρχία είχε ανασταλεί, αν και παρέμενε το Κοινοβούλιο της Νορβηγίας και ένα σώμα σαν υπουργικό συμβούλιο. Το Nasjonal Samling, το μόνο φιλογερμανικό κόμμα, θα αναπτυσσόταν αλλά το Reichskommissariat του Τέρμποβεν θα διατηρούσε την εξουσία εν τω μεταξύ. Ο Κουίσλιγκ θα λειτουργούσε ως πρωθυπουργός και δέκα από τους δεκατρείς υπουργούς του «υπουργικού συμβουλίου»θα προέρχονταν από το κόμμα του. Ξεκίνησε ένα πρόγραμμα εξάλειψης των «καταστρεπτικών αρχών της Γαλλικής Επανάστασης», συμπεριλαμβανομένου του πλουραλισμού και της κοινοβουλευτικής κυβέρνησης. Αυτό έφτασε και στην τοπική αυτοδιοίκηση, όπου οι δήμαρχοι που μεταστράφηκαν και δήλωσαν υπακοή στο Nasjonal Samling ανταμείφθηκαν με πολύ μεγαλύτερες εξουσίες. Εγιναν επενδύσεις σε αυστηρά λογοκρινόμενα πολιτιστικά προγράμματα, αν και ο Τύπος παρέμεινε θεωρητικά ελεύθερος. Για να ενισχυθούν οι πιθανότητες επιβίωσης του σκανδιναβικού γονότυπου, η αντισύλληψη περιορίστηκε αυστηρά. Το κόμμα του Κουίσλιγκ γνώρισε αύξηση της συμμετοχής σε λίγο πάνω από 30.000, αλλά παρά την αισιοδοξία του δεν επρόκειτο ποτέ να περάσει το 40.000. Στις 5 Δεκεμβρίου 1940 ο Κουίσλιγκ πέταξε στο Βερολίνο για να διαπραγματευτεί το μέλλον της ανεξαρτησίας της Νορβηγίας. Οταν επέστρεψε στις 13 Δεκεμβρίου είχε συμφωνήσει να συγκεντρώσει εθελοντές για να πολεμήσουν με τα γερμανικά Σούτσσταφφελ (SS). Τον Ιανουάριο ο επικεφαλής των SS Χάινριχ Χίμλερ ταξίδεψε στη Νορβηγία για να επιβλέπει τις προετοιμασίες. Ο Κουίσλιγκ πίστευε σαφώς ότι αν η Νορβηγία υποστήριζε τη Ναζιστική Γερμανία στα πεδία των μαχών, δεν θα υπήρχε κανένας λόγος για τη Γερμανία να την προσαρτήσει. Για τον σκοπό αυτό αντιτάχθηκε στα σχέδια να εγκατασταθεί στη Νορβηγία μια Γερμανική ταξιαρχία των SS πιστή μόνο στον Χίτλερ. Παράλληλα σκλήρυνε επίσης τη στάση του απέναντι στη χώρα που φιλοξενούσε τον εξόριστο βασιλιά, το Ηνωμένο Βασίλειο, που δεν έβλεπε πλέον ως σκανδιναβικό σύμμαχο. Τέλος ευθυγράμμισε τη νορβηγική πολιτική για τους Εβραίους με εκείνη της Γερμανίας, εκφωνώντας ομιλία στη Φρανκφούρτη στις 26 Μαρτίου 1941, με την οποία υποστήριξε την υποχρεωτική εξορία, αλλά προειδοποίησε κατά της εξόντωσης. Τον Μάιο ο Κουίσλιγκ κλονίστηκε από τον θάνατο της μητέρας του Άννας, καθώς οι δύο τους ήταν πολύ κοντά. Ταυτόχρονα η πολιτική κρίση για τη νορβηγική ανεξαρτησία βάθαινε, με τον Κουίσλιγκ να απειλεί τον Τέρμποβεν με την παραίτησή του για τα οικονομικά. Τελικά ο Reichskommissar συμφώνησε να συμβιβαστεί, αλλά ο Κουίσλιγκ αναγκάστηκε να συμβιβαστεί στο ζήτημα των SS: Δημιουργήθηκε μια ταξιαρχία, αλλά ως κλάδος του Nasjonal Samling. Εν τω μεταξύ η κυβερνητική γραμμή σκλήρυνε, με τους ηγέτες του Κομμουνιστικού Κόμματος να συλλαμβάνονται και τους συνδικαλιστές να εκφοβίζονται. Στις 10 Σεπτεμβρίου 1941 εκτελέστηκαν ο Βίγκο Χάνστεεν (δικηγόρος) και ο Ρολφ Βίκστρομ και πολλοί άλλοι φυλακίστηκαν μετά την απεργία για το γάλα στο Όσλο. Η εκτέλεση του Χάνστεεν θεωρήθηκε αργότερα ως σημείο καμπής, χωρίζοντας την κατοχή στην πιο αθώα και στην πιο αιματηρή φάση της. από την κυβέρνηση Την ίδια χρονιά η Statspolitiet ("Κρατική Αστυνομία"), που είχε καταργηθεί το 1937, επανιδρύθηκε για να βοηθήσει την Γκεστάπο στη Νορβηγία και κατασχέθηκαν ραδιόφωνα σε όλη τη χώρα. Αν και αυτές ήταν όλες αποφάσεις του Τέρμποβεν, ο Κουίσλιγκ συμφώνησε και συνέχισε να καταγγέλλει την εξόριστη κυβέρνηση ως «προδότες». Αποτέλεσμα της σκληρότερης στάσης ήταν να προκύψει ένα άτυπο «μέτωπο πάγου», με τους υποστηρικτές του Nasjonal Samling να εξοστρακίζονται από την κοινωνία. Ο Κουίσλιγκ παρέμεινε πεπεισμένος ότι αυτό ήταν ένα αντιγερμανικό αίσθημα που θα εξαφανιζόταν όταν το Βερολίνο θα παρέδιδε την εξουσία στο Nasjonal Samling. Ωστόσο οι μόνες παραχωρήσεις που κέρδισε το 1941 ήταν οι επικεφαλής των υπουργείων να προαχθούν σε επίσημους υπουργούς της κυβέρνησης και την ανεξαρτησία της γραμματείας του κόμματος. Τον Ιανουάριο του 1942 ο Τέρμποβεν ανακοίνωσε ότι η Γερμανική διοίκηση θα τερματιστεί. Λίγο αργότερα είπε στον Κουίσλιγκ ότι ο Χίτλερ ενέκρινε τη μεταβίβαση εξουσίας, που προγραμματίστηκεγια τις 30 Ιανουαρίου. Ο Κουίσλιγκ εξακολουθούσε να αμφιβάλει αν αυτό θα συνέβαινε, δεδομένου ότι η Γερμανία και η Νορβηγία ήταν σε περίπλοκες ειρηνευτικές διαπραγματεύσεις, που δεν θα μπορούσαν να ολοκληρωθούν έως ότου επιτευχθεί ειρήνη στο Ανατολικό Μέτωπο, ενώ ο Τέρμποβεν επέμενε ότι το Reichskommissariat θα παρέμενε στην εξουσία έως ότου επιτευχθεί αυτή η ειρήνη. Ο Κουίσλιγκ μπορούσε, ωστόσο, να είναι αρκετά σίγουρος ότι η θέση του μέσα στο κόμμα και με το Βερολίνο ήταν απρόσβλητη, ακόμα κι αν δεν ήταν δημοφιλής στη Νορβηγία, κάτι που γνώριζε καλά. Μετά από μια σύντομη αναβολή έγινε μια ανακοίνωση την 1η Φεβρουαρίου 1942, όπου περιγράφεται λεπτομερώς πώς το υπουργικό συμβούλιο είχε εκλέξει τον Κουίσλιγκ στη θέση του Υπουργού-Προέδρου της εθνικής κυβέρνησης. Ο διορισμός συνοδεύτηκε από συμπόσιο, συγκεντρώσεις και άλλες εκδηλώσεις από τα μέλη του Nasjonal Samling. Στην πρώτη ομιλία του ο Κουίσλιγκ δεσμεύτηκε για στενότερους δεσμούς της κυβέρνησης με τη Γερμανία. Η μόνη αλλαγή στο Σύνταγμα ήταν η επαναφορά της απαγόρευσης της εισόδου Εβραίων στη Νορβηγία, που είχε καταργηθεί το 1851. Η νέα του θέση έδωσε στον Κουίσλιγκ μια αίσθηση ασφάλειας που ποτέ δεν είχε προηγουμένως, παρόλο που το Reichskommissariat παρέμεινε εκτός του ελέγχου του. Ένα μήνα αργότερα, τον Φεβρουάριο του 1942, πραγματοποίησε την πρώτη του επίσημη επίσκεψη στο Βερολίνο. Ήταν ένα παραγωγικό ταξίδι, στο οποίο συζητήθηκαν όλα τα βασικά ζητήματα της νορβηγικής ανεξαρτησίας - αλλά ο Γιόζεφ Γκαίμπελς ιδιαίτερα δεν είχε πειστεί για την αξιοπιστία του Κουίσλιγκ, σημειώνοντας ότι ήταν "απίθανο" να "... γίνει ποτέ σπουδαίος πολιτικός." Οταν επέστρεψε στη Νορβηγία ο Κουίσλιγκ ανησυχούσε πλέον λιγότερο για τον αριθμό μελών του Nasjonal Samling και μάλιστα ήθελε να εκκαθαρίσει τον κατάλογο των μελών, συμπεριλαμβανομένης της εκκαθάρισης από μεθύστακες. Στις 12 Μαρτίου 1942 η Νορβηγία έγινε επίσημα μονοκομματικό κράτος. Με την πάροδο του χρόνου η κριτική και η αντίσταση στο κόμμα ποινικοποιήθηκε, αν και ο Κουίσλιγκ εξέφρασε τη λύπη του για το γεγονός ότι έπρεπε να λάβει αυτό το μέτρο, ελπίζοντας ότι κάθε Νορβηγός θα κατέληγε να αποδεχθεί εκούσια την κυβέρνησή του. Αυτή η αισιοδοξία ήταν βραχύβια. Το καλοκαίρι του 1942 ο Κουίσλιγκ έχασε οποιαδήποτε ικανότητα θα μπορούσε να έχει για να επηρεάσει την κοινή γνώμη, προσπαθώντας να αναγκάσει τα παιδιά να ενταχθούν στην οργάνωση νεολαίας Nasjonal Samlings Ungdomsfylking, που είχε πρότυπό της τη Νεολαία Χίτλερ. Αυτή η κίνηση προκάλεσε μαζική παραίτηση δασκάλων από το επαγγελματικό τους σώμα και κληρικών από τις θέσεις τους, καθώς και μεγάλης κλίμακας αναταραχή στις πόλεις. Η διατύπωση εκ μέρους του κατηγοριών κατά του Επίσκοπου Έιβιντ Μπέργκραβ αποδείχθηκε εξίσου αμφιλεγόμενη, ακόμη και μεταξύ των Γερμανών συμμάχων του. Ο Κουίσλιγκ σκλήρυνε τώρα τη στάση του, λέγοντας στους Νορβηγούς ότι θα τους επέβαλλε το νέο καθεστώς «είτε τους αρέσει είτε όχι». Την 1η Μαΐου 1942 η Γερμανική Ύπατη Διοίκηση σημείωσε ότι «ξεκίνησε η οργανωμένη αντίσταση κατά του Κουίσλιγκ», με αποτέλεσμα οι ειρηνευτικές συνομιλίες της Νορβηγίας με τη Γερμανία να σταματήσουν. Στις 11 Αυγούστου 1942 ο Χίτλερ ανέβαλε τις περαιτέρω ειρηνευτικές διαπραγματεύσεις μέχρι το τέλος του πολέμου. Ο Κουίσλιγκ επιπλήχθηκε και ενημερώθηκε ότι η Νορβηγία δεν θα είχε την ανεξαρτησία που τόσο πολύ λαχταρούσε. Ως πρόσθετη προσβολή του απαγορεύτηκε για πρώτη φορά να γράφει επιστολές απευθείας στον Χίτλερ. Ο Κουίσλιγκ είχε πιέσει παλαιότερα για μια εναλλακτική λύση της σύνθεσης του Κοινοβούλιου της Νορβηγίας, του Storting, που ο ίδιος ονόμασε Riksting. Θα περιλάμβανε δύο σώματα, το Næringsting (Οικονομικό Τμήμα) και το Kulturting (Πολιτιστικό Τμήμα). Τώρα, πριν από την όγδοη και τελευταία εθνική σύνοδο του Nasjonal Samling στις 25 Σεπτεμβρίου 1942 και έχοντας γίνει όλο και πιο δύσπιστος για τα επαγγελματικά σώματα, άλλαξε γνώμη. Το Riksting έγινε συμβουλευτικό όργανο ενώ το Førerting, Συμβούλιο του Ηγέτη, και τα κοινοβουλευτικά σώματα θα ήταν τώρα ανεξάρτητα όργανα που υπάγονταν στα αντίστοιχα υπουργεία τους. Μετά το συνέδριο η υποστήριξη προς το Nasjonal Samling και τον Κουίσλιγκ προσωπικά υποχώρησε. Ο αυξανόμενος κομματισμός και προσωπικές απώλειες, όπως ο τυχαίος θάνατος του συναδέλφου πολιτικού Γκούλμπραντ Λούντε, επιδεινώθηκαν από αδέξιες γερμανικές τακτικές, όπως ο πυροβολισμός δέκα επιφανών κατοίκων του Τρέντελαγκ τον Οκτώβριο του 1942. Επιπλέον ο αναδρομικής ισχύος νόμος lex Eilifsen του Αυγούστου του 1943, που επέφερε την πρώτη θανατική ποινή από το καθεστώς, θεωρήθηκε ευρέως ως κατάφωρη παραβίαση του Συντάγματος και ένδειξη του αυξανόμενου ρόλου της Νορβηγίας στην Τελική Λύση, κατέστρεψε όλα όσα είχε επιτύχει η σύνοδος, όσον αφορά την ενίσχυση του ηθικού του κόμματος. Με την υποχώρηση της κυβέρνησης και την προσωπική εμπλοκή του Κουίσλιγκ οι Εβραίοι καταγράφηκαν με γερμανική πρωτοβουλία τον Ιανουάριο του 1942. Στις 26 Οκτωβρίου 1942 οι Γερμανικές δυνάμεις, με τη βοήθεια της Νορβηγικής αστυνομίας, συνέλαβαν 300 καταγεγραμμένους άνδρες Εβραίους στη Νορβηγία και τους έστειλαν σε στρατόπεδα συγκέντρωσης, τα περισσότερα στο Μπεργκ (στη Βόρεια Νορβηγία) και επανδρωμένα από τη Hirden, την παραστρατιωτική πτέρυγα του Nasjonal Samling. Παρά τις αντιδράσεις η περιουσία των Εβραίων κατασχέθηκε από το κράτος. Στις 26 Νοεμβρίου οι κρατούμενοι εκτοπίστηκαν, μαζί με τις οικογένειές τους. Αν και αυτό ήταν μια εντελώς γερμανική πρωτοβουλία - ο ίδιος ο Κουίσλιγκ δεν ενημερώθηκε, παρόλο που παρασχέθηκε κυβερνητική βοήθεια - ο Κουίσλιγκ έκανε το νορβηγικό κοινό να πιστέψει ότι η πρώτη απέλαση των Εβραίων, σε στρατόπεδα στην Πολωνία, ήταν δική του ιδέα. Άλλοι 250 απελάθηκαν τον Φεβρουάριο του 1943 και παραμένει ασαφές ποια ήταν η επίσημη θέση του κόμματος σχετικά με την τελική τύχη των 759 Νορβηγών εκτοπισθέντων. Υπάρχουν στοιχεία που δείχνουν ότι ο Κουίσλιγκ πίστευε ειλικρινά την επίσημη γραμμή καθ 'όλη τη διάρκεια του 1943 και του 1944 ότι επρόκειτο να επαναπατρισθούν σε μια νέα εβραϊκή πατρίδα στη Μαδαγασκάρη. Ταυτόχρονα ο Κουίσλιγκ πίστευε ότι ο μόνος τρόπος να κερδίσει τον σεβασμό του Χίτλερ θα ήταν να συγκεντρώσει εθελοντές για την παραπαίουσα γερμανική πολεμική προσπάθεια και δέσμευσε ολόψυχα τη Νορβηγία στα γερμανικά σχέδια για διεξαγωγή καθολικού πολέμου. Για αυτόν τουλάχιστον, μετά τη γερμανική ήττα στο Στάλινγκραντ τον Φεβρουάριο του 1943, η Νορβηγία είχε πλέον ρόλο να παίξει στη διατήρηση ισχυρής της Γερμανικής αυτοκρατορίας. Τον Απρίλιο του 1943 ο Κουίσλιγκ εκφώνησε μια δριμύτατη ομιλία, επιτιθέμενος στην άρνηση της Γερμανίας να περιγράψει τα σχέδιά της για τη μεταπολεμική Ευρώπη. Όταν το έθεσε προσωπικά στον Χίτλερ, εκείνος παρέμεινε ασυγκίνητος παρά τη συνεισφορά της Νορβηγίας στην πολεμική προσπάθεια. Ο Κουίσλιγκ αισθάνθηκε προδομένος για αυτήν την αναβολή της νορβηγικής ελευθερίας, μια στάση που εξασθένισε μόνο όταν ο Χίτλερ τελικά δεσμεύτηκε για μια ελεύθερη μεταπολεμική Νορβηγία τον Σεπτέμβριο του 1943. Ο Κουίσλιγκ κουράστηκε τα τελευταία χρόνια του πολέμου. Το 1942 πέρασε 231 νόμους, 166 το 1943 και 139 το 1944. Η κοινωνική πολιτική ήταν ο τομέας που εξακολουθούσε να δίνει σημαντική προσοχή. Εκείνο το φθινόπωρο ο Κουίσλιγκ και ο Μούσερτ στην Ολλανδία έπρεπε να είναι ικανοποιημένοι που είχαν τουλάχιστον επιβιώσει. Το 1944 μειώθηκαν επίσης τα προβλήματα βάρους που αντιμετώπιζε ο Κουίσλιγκ τα δύο προηγούμενα χρόνια. Παρά τις ολοένα και πιο αρνητικές στρατιωτικές προοπτικές το 1943 και το 1944 η θέση του Nasjonal Samling ως επικεφαλής της κυβέρνησης, παρά τη διφορούμενη σχέση του με το Reichskommissariat, παρέμενε ακλόνητη. Παρ 'όλα αυτά οι Γερμανοί ασκούσαν μεγαλύτερο έλεγχο στον νόμο και στην τάξη στη Νορβηγία. Μετά την απέλαση των Εβραίων η Γερμανία απέλασε Νορβηγούς αξιωματικούς και τελικά προσπάθησε να απελάσει φοιτητές από το Πανεπιστήμιο του Όσλο. Ακόμη και ο Χίτλερ εξοργίστηκε από την κλίμακα των συλλήψεων. Ο Κουίσλιγκ ενεπλάκη σε ένα παρόμοιο φιάσκο στις αρχές του 1944, όταν επέβαλε υποχρεωτική στρατιωτική θητεία σε μέλη της Hirden, προκαλώντας την παραίτηση πολλών από αυτούς. Στις 20 Ιανουαρίου 1945 ο Κουίσλιγκ έκανε το τελευταίο του ταξίδι για να επισκεφθεί τον Χίτλερ. Υποσχέθηκε τη νορβηγική υποστήριξη στην τελική φάση του πολέμου αν η Γερμανία συμφωνούσε σε μια ειρηνευτική συμφωνία που θα αφαιρούσε τις υποθέσεις της Νορβηγίας από τη γερμανική παρέμβαση. Η πρόταση αυτή δημιουργήθηκε από φόβο ότι καθώς οι γερμανικές δυνάμεις υποχωρούσαν προς τα νότια μέσω της Νορβηγίας, η κατοχική κυβέρνηση θα έπρεπε να αγωνιστεί για να διατηρήσει τον έλεγχο στη βόρεια Νορβηγία. Προκαλώντας όμως τρόμο στο καθεστώς Κουίσλιγκ οι Ναζί αποφάσισαν αντ'αυτού μια πολιτική καμένης γης στη βόρεια Νορβηγία, μέχρι το σημείο να πυροβολούν Νορβηγούς αμάχους, που αρνούντο να εκκενώσουν την περιοχή. Η περίοδος χαρακτηρίστηκε επίσης από αυξανόμενες απώλειες αμάχων από τις αεροπορικές επιδρομές των Συμμάχων και την αυξανόμενη αντίσταση μέσα στην κατεχόμενη Νορβηγία. Η συνάντηση με τον Γερμανό ηγέτη αποδείχθηκε ανεπιτυχής και όταν του ζητήθηκε να υπογράψει την εντολή εκτέλεσης χιλιάδων Νορβηγών "σαμποτέρ" ο Κουίσλιγκ αρνήθηκε, μια πράξη περιφρόνησης που εξόργισε τόσο πολύ τον Τέρμποβεν, ενεργώντας σύμφωνα με τις εντολές του Χίτλερ, που αποχώρησε από τις διαπραγματεύσεις. Αφηγούμενος τα γεγονότα του ταξιδιού σε ένα φίλο ο Κουίσλιγκ αναλύθηκε σε λυγμούς, πεισμένος ότι η άρνηση των Ναζί να υπογράψουν μια ειρηνευτική συμφωνία θα σφράγιζε τη φήμη του ως προδότη. Ο Κουίσλιγκ πέρασε τους τελευταίους μήνες του πολέμου προσπαθώντας να αποτρέψει τους Νορβηγούς θανάτους στην αναμέτρηση που αναπτύχθηκε μεταξύ Γερμανικών και Συμμαχικών δυνάμεων στη Νορβηγία. Το καθεστώς λειτούργησε για τον ασφαλή επαναπατρισμό Νορβηγών που κρατούνται σε γερμανικά στρατόπεδα αιχμαλώτων πολέμου. Ιδιωτικά, ο Κουίσλιγκ είχε αποδεχθεί από καιρό ότι ο Εθνικός Σοσιαλισμός θα ηττηθεί. Η αυτοκτονία του Χίτλερ στις 30 Απριλίου 1945 τον άφησε ελεύθερο να συνεχίσει δημοσίως το επιλεγμένο τελικό του παιχνίδι, μια αφελής προσφορά για μετάβαση σε μια κυβέρνηση που μοιράζεται την εξουσία με την εξόριστη κυβέρνηση. Στις 7 Μαΐου, ο Κουίσλιγκ διέταξε την αστυνομία να μην προσφέρει ένοπλη αντίσταση στην πρόοδο των Συμμάχων εκτός από την αυτοάμυνα ή ενάντια σε εμφανή μέλη του νορβηγικού κινήματος αντίστασης. Την ίδια ημέρα, η Γερμανία ανακοίνωσε ότι θα παραδοθεί άνευ όρων, καθιστώντας τη θέση του Κουίσλιγκ ανέφικτη. Ένας ρεαλιστής, ο Κουίσλιγκ συναντήθηκε με στρατιωτικούς ηγέτες της αντίστασης την επόμενη μέρα για να συζητήσουν πώς θα συλληφθεί. Ο Κουίσλιγκ δήλωσε ότι ενώ δεν ήθελε να αντιμετωπίζεται ως κοινός εγκληματίας, δεν ήθελε προτιμησιακή μεταχείριση σε σύγκριση με τους συναδέλφους του Nasjonal Samling. Υποστήριξε ότι θα μπορούσε να κρατήσει τις δυνάμεις του να πολεμούν μέχρι το τέλος, αλλά είχε επιλέξει να μην αποφευχθεί η μετατροπή της «Νορβηγίας σε πεδίο μάχης». Αντ'αυτού, προσπάθησε να εξασφαλίσει μια ειρηνική μετάβαση. Σε αντάλλαγμα, η αντίσταση προσέφερε πλήρη δίκη για όλα τα κατηγορούμενα μέλη του Nasjonal Samling μετά τον πόλεμο και η ηγεσία της συμφώνησε ότι θα μπορούσε να φυλακιστεί σε ένα σπίτι και όχι σε ένα συγκρότημα φυλακών. Η πολιτική ηγεσία της αντίστασης, εκπροσωπούμενη από τον δικηγόρο Σβεν Αρντσεν, ζήτησε ο Κουίσλιγκ να αντιμετωπιστεί όπως οποιοσδήποτε άλλος ύποπτος για δολοφονίες και, στις 9 Μαΐου 1945, ο ίδιος και οι υπουργοί του παραδόθηκαν στην αστυνομία. Ο Κουίσλιγκ μεταφέρθηκε στο Κελί 12 της Møllergata 19, στο κεντρικό αστυνομικό τμήμα του Όσλο. Το κελί ήταν εξοπλισμένο με ένα μικρό τραπέζι, μια λεκάνη και μια τρύπα στον τοίχο ως λεκάνη τουαλέτας. Μετά από δέκα εβδομάδες συνεχούς παρακολούθησης για να αποτραπεί απόπειρα αυτοκτονίας του ενόσω ήταν αστυνομική κράτηση, μεταφέρθηκε στο Φρούριο του Ακέρσους και περίμενε τη δίκη του στο πλαίσιο της νομικής εκκαθάρισης. Παρά το ότι αρχικά έχασε βάρος και υπέφερε από πολυνευρίτιδα, με την ισχυρή του κράση σύντομα άρχισε να εργάζεται σκληρά για την υπόθεσή του με τον Χένρικ Μπεργκ, δικηγόρο με καλό ιστορικό αλλά μάλλον αδιάφορο, τουλάχιστον αρχικά, για τη δύσκολη θέση του Κουίσλιγκ. Ο Μπεργκ, ωστόσο, πίστευε τις διαβεβαιώσεις του Κουίσλιγκ ότι προσπάθησε να ενεργήσει προς το συμφέρον της Νορβηγίας και αποφάσισε να το χρησιμοποιήσει ως σημείο εκκίνησης για την υπεράσπισή του. Αρχικά οι κατηγορίες κατά του Κουίσλιγκ αφορούσαν το πραξικόπημα, συμπεριλαμβανομένων της ανάκλησης της διαταγής επιστράτευσης, όταν ήταν ηγέτης του Nasjonal Samling, και των ενεργειών του ως Υπουργού Προέδρου, όπως η παροχή βοήθειας στον εχθρό και η παράνομη απόπειρα τροποποίησης του συντάγματος. Τέλος κατηγορήθηκε για τη δολοφονία του Γκούναρ Ειλιφσεν. Παρόλο που δεν αμφισβήτησε τα βασικά γεγονότα, αρνήθηκε όλες τις κατηγορίες με το επιχείρημα ότι εργαζόταν πάντα για μια ελεύθερη και ευημερούσα Νορβηγία και υπέβαλε μια απολογία εξήντα σελίδων. Στις 11 Ιουλίου 1945 προστέθηκε ένα ακόμη κατηγορητήριο, με σειρά νέων κατηγοριών, συμπεριλαμβανομένων περισσότερων δολοφονιών, κλοπών, υπεξαιρέσεων και, το πιο ανησυχητικό από όλα για τον Κουίσλιγκ, της κατηγορίας για συνωμοσία με τον Χίτλερ για την εισβολή και κατοχή της Νορβηγίας. Η δίκη ξεκίνησε στις 20 Αυγούστου 1945. Η υπεράσπιση του Κουίσλιγκ στηρίχθηκε στην υποβάθμιση της ενότητας του με τη Γερμανία και στην έμφαση ότι είχε αγωνιστεί για απόλυτη ανεξαρτησία, κάτι που φαινόταν εντελώς αντίθετο με τις αναμνήσεις πολλών Νορβηγών. Από εκείνο το σημείο, έγραψε ο βιογράφος του Νταλ, ο Κουίσλιγκ έπρεπε να ακολουθήσει μια «λεπτή γραμμή μεταξύ αλήθειας και ψεύδους», και προέκυψε από αυτό «μια απατηλή και συχνά θλιβερή μορφή». Διαστρέβλωσε την αλήθεια σε μερικές περιπτώσεις και η πλειοψηφία των αληθινών δηλώσεών του του απέφερε λίγους υποστηρικτές στη χώρα, όπου παρέμεινε σχεδόν καθολικά περιφρονημένος. Τις τελευταίες ημέρες της δίκης η υγεία του χειροτέρευσε, κυρίως λόγω των πολλών ιατρικών εξετάσεων στις οποίες υποβλήθηκε. Η τελική ομιλία του εισαγγελέα του καταλόγισε ευθύνη για την Τελική Λύση όπως υλοποιήθηκε στη Νορβηγία μπροστά στα μάτια του, χρησιμοποιώντας την κατάθεση Γερμανών αξιωματούχων. Ο εισαγγελέας Ανεους Σγεντ ζήτησε τη θανατική ποινή, χρησιμοποιώντας νόμους που εισήγαγε η εξόριστη κυβέρνηση τον Οκτώβριο του 1941 και τον Ιανουάριο του 1942. Οι πολύ καλές αγορεύσεις τόσο του Μπεργκ όσο και του Κουίσλιγκ δεν μπορούσαν να αλλάξουν την έκβαση της δίκης. Όταν η ετυμηγορία ανακοινώθηκε στις 10 Σεπτεμβρίου 1945 ο Κουίσλιγκ κρίθηκε ένοχος για όλες, εκτός από ελάχιστες ελάσσονες, τις κατηγορίες και καταδικάστηκε σε θάνατο. Μία έφεση τον Οκτώβριο στο Ανώτατο Δικαστήριο απορρίφθηκε. Η δικαστική διαδικασία κρίθηκε ως «πρότυπο δίκαιης δίκης» σε ένα σχόλιο του συγγραφέα Μέιναρντ Κοέν. Αφού κατέθεσε ως μάρτυρας σε αρκετές άλλες δίκες μελών του Nasjonal Samling, ο Κουίσλιγκ εκτελέστηκε από εκτελεστικό απόσπασμα στο Φρούριο Άκερσους στις 02:40 στις 24 Οκτωβρίου 1945. Τα τελευταία του λόγια πριν τους πυροβολισμούς ήταν: «Καταδικάστηκα άδικα και πεθαίνω αθώος». Μετά τον θάνατό του το σώμα του αποτεφρώθηκε και οι στάχτες του ενταφιάστηκαν στο Φύρεσνταλ. After his death his body was cremated, leaving the ashes to be interred in Fyresdal.Η χήρα του Μαρία έζησε στο Όσλο μέχρι τον θάνατό της το 1980. Δεν είχαν παιδιά και μετά τον θάνατό της δώρισε όλες τις ρωσικές αντίκες τους σε ένα φιλανθρωπικό ίδρυμα στο Όσλο που λειτουργεί ακόμη (Αύγουστος του 2017). Στο μεγαλύτερο μέρος της τελευταίας πολιτικής του σταδιοδρομίας ο Κουίσλιγκ έζησε σε ένα αρχοντικό στο Μπύγκντεϋ του Όσλο, που το ονόμασε «Gimle», από τον ομώνυμο τόπο της Σκανδιναβικής μυθολογίας], όπου ζούσαν οι επιζήσαντες της μεγάλης μάχης του Ράγκναροκ. Η κατοικία, που αργότερα μετονομάστηκε σε Villa Grande, έγινε αργότερα μουσείο του Ολοκαυτώματος. Το κίνημα Nasjonal Samling εξαφανίστηκε ως πολιτική δύναμη από τη Νορβηγία, αν και ο ίδιος ο Κουίσλιγκ έχει γίνει ένας από τους Νορβηγούς όλων των εποχών, για τους οποίους έχουν γραφεί τα περισσότερα. Η ίδια η λέξη κουίσλιγκ έγινε συνώνυμη του προδότη. Ο όρος επινοήθηκε από τη βρετανική εφημερίδα The Times με το πρωτοσέλιδο της 15ης Απριλίου 1940, με τίτλο "κουίσλιγκ παντού". Για τους υποστηρικτές του ο Κουίσλιγκ θεωρήθηκε ευσυνείδητος κυβερνήτης της υψηλότερης τάξης, γνώστης και με λεπτομέρεια. Θεωρείτο ότι νοιάζεται βαθιά για τον λαό του και διατηρεί πάντα υψηλά ηθικά πρότυπα. Για τους αντιπάλους του ήταν ασταθής και απείθαρχος, απότομος, ακόμη και απειλητικός. Πιθανότατα ήταν και τα δύο, άνετα μεταξύ φίλων και υπό πίεση όταν αντιμετώπιζε τους πολιτικούς του αντιπάλους και γενικά αγοραφοβικός και μονήρης και με τους δύο. Κατά τη διάρκεια επίσημων γευμάτων συχνά δεν μιλούσε καθόλου εκτός από περιστασιακές εκρήξεις θεαματικής ρητορικής. Πράγματι δεν αντιδρούσε καλά στην πίεση και συχνά άφηνε να του ξεφύγουν υπερβολικά δραματικά συναισθήματα όταν στοχοποιείτο. Κανονικά ανοιχτός στην κριτική, ήταν επιρρεπής να θεωρεί ότι οι μεγαλύτερες ομάδες είναι συνωμοτικές. Οι μεταπολεμικές ερμηνείες του χαρακτήρα του Κουίσλιγκ είναι ανάμικτες. Μετά την πολεμική δωσιλογική συμπεριφορά του θεωρήθηκε ευρέως ως αποτέλεσμα ψυχικής ανεπάρκειας, αφήνοντας ως «αίνιγμα» την προσωπικότητα του σαφώς πιο έξυπνου Κουίσλιγκ. Αντιθέτως θεωρήθηκε αδύναμος, παρανοϊκός, διανοητικά στείρος και πεινασμένος για εξουσία: τελικά «θολωμένος μάλλον παρά πλήρως διεφθαρμένος». Ο Νορβηγός κοινωνιολόγος Γιόχαν Γκάλτουνγκ περιέγραψε τον Κουίσλιγκ ως ένα μίνι-Χίτλερ με ένα σύμπλεγμα CMT, ή εναλλακτικά, μεγαλοπαράνοια, συχνότερα διαγιγνωσκώμενη στη σύγχρονη εποχή ως ναρκισσιστική διαταραχή προσωπικότητας. Ήταν «καλά δομημένος στην προσωπικότητά του», αλλά δεν μπόρεσε να κερδίσει το κοινό του, καθώς ο πληθυσμός δεν αντικατόπτριζε την ιδεολογία του. Εν ολίγοις ήταν «δικτάτορας και κλόουν σε λάθος σκηνή με λάθος σενάριο». Όπως ανέφερε ο Νταλ, ο καθηγητής ψυχιατρικής Γκάμπριελ Λάνγκφελντ δήλωσε ότι οι τελικοί φιλοσοφικοί στόχοι του Κουίσλιγκ "ταιριάζουν με την κλασική περιγραφή του παρανοϊκού μεγαλομανιακού ακριβέστερα από οποιαδήποτε άλλη περίπτωση [είχε] αντιμετωπίσει ποτέ." Όσο ήταν στο αξίωμά του ο Κουίσλιγκ σηκωνόταν νωρίς, έχοντας ολοκληρώσει αρκετές ώρες εργασίας πριν φτάσει στο γραφείο μεταξύ 9:30 και 10:00. Του άρεσε να παρεμβαίνει σε όλα σχεδόν τα κυβερνητικά θέματα, διαβάζοντας όλες τις επιστολές που απευθύνονταν στον ίδιο ή στην καγκελαρία του προσωπικά. Είχε ανεξάρτητο πνεύμα, λάμβανε αμέσως πολλές βασικές αποφάσεις και, σε αντίθεση με τον Γερμανό ομόλογό του, του άρεσε να ακολουθεί διαδικασίες για να διασφαλίσει ότι η κυβέρνηση θα παραμείνει «μια αξιοπρεπής και πολιτισμένη» υπόθεση μέχρι τέλους. Έδειξε προσωπικό ενδιαφέρον για τη διοίκηση του Φύρεσνταλ, όπου γεννήθηκε. Απέρριψε τη γερμανική φυλετική υπεροχή και αντ'αυτού έβλεπε τη Νορβηγική φυλή ως πρόγονο της βόρειας Ευρώπης, ιχνηλατώντας το δικό του οικογενειακό δέντρο στον ελεύθερο χρόνο του. Τα μέλη του κόμματος δεν είχαν προνομιακή μεταχείριση, αν και ο ίδιος ο Κουίσλιγκ δεν μοιράστηκε κατά τον πόλεμο τις κακουχίες των Νορβηγών συμπατριωτών του. Παρ'όλα αυτά πολλά δώρα έμειναν αχρησιμοποίητα και δεν ζούσε πολυδάπανα. Ο Κουίσλιγκ ενδιαφερόταν για την επιστήμη, τις ανατολικές θρησκείες και τη μεταφυσική, δημιουργώντας τελικά μια βιβλιοθήκη που περιελάμβανε τα έργα των Σπινόζα, Καντ, Χέγκελ και Σοπενχάουερ. Συνέχισε με τις εξελίξεις στον τομέα της κβαντικής φυσικής, αλλά δεν συμβάδιζε με τις περισσότερες φιλοσοφικές ιδέες της εποχής του. Συνδύασε τη φιλοσοφία και την επιστήμη σε μια νέα θρησκεία που ονόμαζε Ουνιβερσισμό ή Ουνιβερσαλισμό, που ήταν μια ενοποιημένη εξήγηση για τα πάντα. Τα αρχικά του γραπτά έφτασαν σε περίπου δύο χιλιάδες σελίδες. Απέρριψε τις βασικές διδασκαλίες του ορθόδοξου χριστιανισμού και καθιέρωσε μια νέα θεωρία της ζωής, που ονόμασε Ουνιβερσισμό, έναν όρο που δανείστηκε από ένα βιβλίο που είχε γράψει ο Γιαν Γιάκομπ Μαρία ντε Γκρόοτ για την κινεζική φιλοσοφία. Το βιβλίο του ντε Γκρόοτ υποστήριζε ότι ο Ταοϊσμός, ο Κομφουκιανισμός και ο Βουδισμός ήταν όλα μέρος μιας παγκόσμιας θρησκείας που ο ντε Γκρόοτ ονόμασε Ουνιβερσισμό. Ο Κουίσλιγκ περιέγραψε πώς η φιλοσοφία του "... ακολούθησε την καθολική θεωρία της σχετικότητας, της οποίας η ειδική και η γενική θεωρία της σχετικότητας είναι ειδικές περιπτώσεις." Ήθελε ο Ουνιβερσισμός να είναι η επίσημη κρατική θρησκεία της νέας του Νορβηγίας και είπε ότι «η υιοθέτηση ενός τέτοιου συστήματος εξαρτάται από την πρόοδο της επιστήμης». Το magnum opus του χωριζόταν σε τέσσερα μέρη: μια εισαγωγή, μια περιγραφή της προφανούς εξέλιξης της ανθρωπότητας από ατομικές σε όλο και περισσότερο σύνθετες συνειδήσεις, ένα τμήμα σχετικά με τις αρχές της ηθικής και του νόμου και ένα τελευταίο τμήμα για την επιστήμη, την τέχνη, την πολιτική, την ιστορία, τη φυλή και θρησκεία. Το συμπέρασμα θα είχε τον τίτλο Η Οργανική Ταξινόμηση και Οργάνωση του Κόσμου, αλλά το έργο παρέμεινε ημιτελές. Γενικά ο Κουίσλιγκ δούλευε πάνω σ' αυτό μόνο περιστασιακά κατά τη θητεία του στην πολιτική. Ο βιογράφος του Χανς Φρέντρικ Νταλ το περιγράφει ως «καλότυχο», δεδομένου ότι ο Κουίσλιγκ «δεν θα είχε κερδίσει ποτέ αναγνώριση» ως φιλόσοφος. Κατά τη δίκη του και ιδιαίτερα μετά την καταδίκη του ο Κουίσλιγκ στράφηκε για άλλη μια φορά στον Ουνιβερσισμό. Είδε τα γεγονότα του πολέμου ως μέρος της κίνησης προς την ίδρυση του βασιλείου του Θεού στη γη και δικαιολόγησε τις ενέργειές του με αυτούς τους όρους. Την πρώτη εβδομάδα του Οκτωβρίου έγραψε ένα κείμενο πενήντα σελίδων με τίτλο Ουνιβερσιστικοί Αφορισμοί, που αντιπροσώπευε «... μια σχεδόν εκστατική αποκάλυψη της αλήθειας και του φωτός που θα έρθει, που έφερε το σημάδι τίποτα λιγότερο από έναν προφήτη». Το έγγραφο ήταν επίσης αξιοσημείωτο για την επίθεσή του στον υλισμό του Εθνικοσοσιαλισμού. Επιπλέον εργαζόταν ταυτόχρονα με ένα κήρυγμα, Αιώνια Δικαιοσύνη, που επαναλάμβανε τις βασικές του πεποιθήσεις, συμπεριλαμβανομένης της μετενσάρκωσης. Block, Maxine, επιμ. (1940). Current Biography Yearbook. New York, United States: H. W. Wilson. Cohen, Maynard M. (2000). A stand against tyranny: Norway's physicians and the Nazis. Detroit, United States: Wayne State University Press. Dahl, Hans Fredrik (1999). Quisling: A Study in Treachery. Stanton-Ife, Anne-Marie (trans.). Cambridge, United Kingdom: Cambridge University Press. Galtung, Johan (1997). «Is There a Therapy for Pathological Cosmologies?». Στο: Turpin, Jennifer E.· Kurtz, Lester R. The Web of Violence: from interpersonal to global. Champaign, United States: University of Illinois Press. Hayes, Paul M. (1966). «Quisling's Political Ideas». Journal of Contemporary History 1 (1): 145–157. https://archive.org/details/sim_journal-of-contemporary-history_1966_1_1/page/145. Hayes, Paul M. (1971). Quisling: the career and political ideas of Vidkun Quisling, 1887–1945. Newton Abbot, United Kingdom: David & Charles. Høidal, Oddvar K. (1989). Quisling: A study in treason. Oslo, Norway: Universitetsforlaget. Barth, E. M. (1996). Gud, det er meg: Vidkun Quisling som politisk filosof. Oslo, Norway: Pax Forlag. Borgen, Per Otto (1999). Norges statsministre. Oslo, Norway: Aschehoug. Bratteli, Tone· Myhre, Hans B. (1992). Quislings siste dager. Oslo, Norway: Cappelen. Hartmann, Sverre (1970) [1959]. Fører uten folk. Forsvarsminister Quisling – hans bakgrunn og vei inn i norsk politikk (2nd revised έκδοση). Oslo, Norway: Tiden Norsk Forlag. Juritzen, Arve (1988). Privatmennesket Quisling og hans to kvinner. Oslo, Norway: Aventura. Ringdal, Nils Johan (1989). Gal mann til rett tid: NS-minister Sverre Riisnæs – en psykobiografi. Oslo, Norway: Aschehoug. Quisling, Maria (1980). Parmann, Øistein, επιμ. Dagbok og andre efterlatte papirer. Oslo, Norway: Dreyer. Πολυμέσα σχετικά με το θέμα Vidkun Quisling στο Wikimedia Commons
|
Ο Βίντκουν Κουίσλιγκ (Vidkun Abraham Lauritz Jonssøn Quisling, 18 Ιουλίου 1887 - 24 Οκτωβρίου 1945) ήταν Νορβηγός αξιωματικός και πολιτικός που ήταν τυπικά επικεφαλής της κυβέρνησης της Νορβηγίας κατά την κατοχή της χώρας από τη Ναζιστική Γερμανία κατά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο. Απέκτησε για πρώτη φορά διεθνή δημοσιότητα ως στενός συνεργάτης του εξερευνητή Φρίντγιοφ Νάνσεν, οργανώνοντας ανθρωπιστική βοήθεια κατά τη διάρκεια του Ρωσικού λιμού του 1921 στο Ποβόλζιε. Τοποθετήθηκε ως Νορβηγός διπλωμάτης στη Σοβιετική Ένωση και για κάποιο διάστημα διαχειρίστηκε επίσης βρετανικές διπλωματικές υποθέσεις εκεί. Επέστρεψε στη Νορβηγία το 1929 και υπηρέτησε ως Υπουργός Άμυνας στις κυβερνήσεις του Πέντερ Κόλσταντ (1931–32) και του Γενς Χούντσεϊντ (1932–33), εκπροσωπώντας το Αγροτικό Κόμμα. Το 1933 ο Κουίσλιγκ εγκατέλειψε το Αγροτικό Κόμμα και ίδρυσε το φασιστικό κόμμα Nasjonal Samling (Εθνική Ένωση). Αν και κέρδισε κάποια δημοτικότητα μετά τις επιθέσεις του στην αριστερά το κόμμα του δεν μπόρεσε να καταλάβει έδρες στο Storting και μέχρι το 1940 ήταν σχεδόν περιθωριακό. Στις 9 Απριλίου 1940, ενώ ήταν σε εξέλιξη η γερμανική εισβολή στη Νορβηγία, προσπάθησε να καταλάβει την εξουσία με το πρώτο παγκοσμίως πραξικόπημα, που μεταδόθηκε ραδιοφωνικά, αλλά απέτυχε αφού οι Γερμανοί αρνήθηκαν να υποστηρίξουν την κυβέρνησή του. Από το 1942 έως το 1945 υπηρέτησε ως πρωθυπουργός της Νορβηγίας, επικεφαλής της νορβηγικής κρατικής διοίκησης από κοινού με τον Γερμανό πολιτικό διοικητή Γιόζεφ Τέρμποβεν. Στη φιλοναζιστική κυβέρνηση-μαριονέτα του, γνωστή ως καθεστώς Κουίσλιγκ, επικρατούσαν υπουργοί από το Nasjonal Samling. Η κυβέρνηση συνεργασίας του συμμετείχε στη γενοκτονική Τελική Λύση της Γερμανίας. Ο Κουίσλιγκ προσήχθη σε δίκη κατά τη νομική εκκαθάριση στη Νορβηγία μετά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο. Κρίθηκε ένοχος για κατηγορίες όπως υπεξαίρεση, ανθρωποκτονίες και εσχάτη προδοσία κατά του Νορβηγικού κράτους και καταδικάστηκε σε θάνατο. εκτελέστηκε στο Φρούριο Ακερσους του Όσλο, στις 24 Οκτωβρίου 1945. Η λέξη κουίσλιγκ έγινε συνώνυμη του "συνεργάτη (του εχθρού)" ή "προδότη" σε πολλές γλώσσες, αντικατοπτρίζοντας την περιφρόνηση για τη συμπεριφορά του, τόσο κατά όσο και μετά τον θάνατό του.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%92%CE%AF%CE%BD%CF%84%CE%BA%CE%BF%CF%85%CE%BD_%CE%9A%CE%BF%CF%85%CE%AF%CF%83%CE%BB%CE%B9%CE%B3%CE%BA
|
Ανισότητα Πουανκαρέ
|
Έστω p, τέτοιο ώστε 1 ≤ p < ∞ και Ω ένα υποσύνολο με τουλάχιστον ένα φράγμα. Τότε υπάρχει μία σταθερά C, εξαρτώμενη μόνο από το Ω και p, έτσι ώστε για κάθε συνάρτηση u στον συναρτησιακό χώρο Σομπόλεφ W01,p(Ω) των αΐχνωτων συναρτήσεων (ή συναρτήσεων μηδενικού ίχνους), u ‖ L p ( Ω ) ≤ C ‖ ∇ u ‖ L p ( Ω ) . {\displaystyle u\|_{L^{p}(\Omega )}\leq C\|\nabla u\|_{L^{p}(\Omega )}.} Έστω ότι 1 ≤ p < ∞ και ότι Ω είναι οριοθετημένο συνεκτικό ανοιχτό υποσύνολο του n-διάστατου ευκλείδειου χώρου Rn με ένα όριο Λίπσιτς (δηλαδή, Ω είναι Λίπσιτς χώρος). Τότε υπάρχει μια σταθερά C, που εξαρτάται μόνο από τα Ω και p, έτσι ώστε για κάθε συνάρτηση u στον συναρτησιακό χώρο Σομπόλεφ W1,p(Ω), ‖ u − u Ω ‖ L p ( Ω ) ≤ C ‖ ∇ u ‖ L p ( Ω ) , {\displaystyle \|u-u_{\Omega }\|_{L^{p}(\Omega )}\leq C\|\nabla u\|_{L^{p}(\Omega )},} όπου u Ω = 1 | Ω | ∫ Ω u ( y ) d y {\displaystyle u_{\Omega }={\frac {1}{|\Omega |}}\int _{\Omega }u(y)\,\mathrm {d} y} είναι η μέση τιμή του u πάνω στο Ω, με |Ω| να είναι το μέτρο Λεμπέκ, του χώρου Ω. Υπάρχουν γενικεύσεις της ανισότητα Πουανκαρέ σε άλλους συναρτησιακούς χώρους Σομπόλεφ. Για παράδειγμα, το ακόλουθο (που λαμβάνεται από Garroni & Müller (2005) ) είναι μια ανισότητα Πουανκαρέ για τον συναρτησιακό χώρο Σομπόλεφ H1/2(T2), δηλαδή ο συναρτησιακός χώρος των συναρτήσεων u στον συναρτησιακό χώρο L2 του μοναδιαίου τόρου T2 με μετασχηματισμού Φουριέ û ικανοποιεί το [ u ] H 1 / 2 ( T 2 ) 2 = ∑ k ∈ Z 2 | k | | u ^ ( k ) | 2 < + ∞ : {\displaystyle [u]_{H^{1/2}(\mathbf {T} ^{2})}^{2}=\sum _{k\in \mathbf {Z} ^{2}}|k|\left|{\hat {u}}(k)\right|^{2}<+\infty :} υπάρχει σταθερά C τέτοια ώστε, για κάθε συνάρτηση u ∈ H1/2(T2) με συνάρτηση u ταυτοτικά μηδενική σε ένα ανοιχτό σύνολο E ⊆ T2 ∫ T 2 | u ( x ) | 2 d x ≤ C ( 1 + 1 c a p ( E × { 0 } ) ) [ u ] H 1 / 2 ( T 2 ) 2 , {\displaystyle \int _{\mathbf {T} ^{2}}|u(x)|^{2}\,\mathrm {d} x\leq C\left(1+{\frac {1}{\mathrm {cap} (E\times \{0\})}}\right)[u]_{H^{1/2}(\mathbf {T} ^{2})}^{2},} όπου cap(E × {0}) την αρμονική χωρητικότητα της E × {0} όταν θεωρηθεί ως ένα υποσύνολο του R3. Η βέλτιστη σταθερά C στην ανισότητα Πουανκαρέ είναι μερικές φορές γνωστή ως σταθερά του Πουανκαρέ για τον χώρο Ω. Ο προσδιορισμός της σταθεράς Πουανκαρέ είναι, σε γενικές γραμμές, μία πολύ δύσκολη διαδικασία που εξαρτάται από την τιμή του p και τη γεωμετρία του χώρου Ω. Όμως, σε ορισμένες ειδικές περιπτώσεις είναι εύκολος. Για παράδειγμα, αν Ω είναι ένας οριοθετημένος κυρτός Λίπσιτς χώρος με διάμετρο d, τότε η συνεχής Πουανκαρέ είναι το πολύ d/2 για p = 1, d/π για p = 2 (Acosta & Durán 2004; Payne & Weinberger 1960), και αυτή είναι η καλύτερη δυνατή εκτίμηση για τη συνεχή Πουανκαρέ όσον αφορά τη διάμετρο και μόνο. Για τις ομαλές συναρτήσεις, αυτό μπορεί να θεωρηθεί ως μια εφαρμογή της ισοπεριμετρικής ανισότητας σε επίπεδο συνόλων των συναρτήσεων. Σε μια διάσταση, αυτή είναι η ανισότητα Γουίρτινγερ για συναρτήσεις. Ωστόσο, σε ορισμένες ειδικές περιπτώσεις η σταθερά C μπορεί να προσδιοριστεί συγκεκριμένα. Για παράδειγμα, για p = 2,είναι γνωστό ότι πάνω από το χώρο του ορθογώνιου ισοσκελούς τριγώνου C = 1/π ( < d/π όπου d = 2 {\textstyle d={\sqrt {2}}} ). (Βλέπε, για παράδειγμα, Kikuchi & Liu 2007.) Επιπρόσθετα, για ένα ομαλό, φραγμένο χωρίο Ω, μιας και ο λόγος Rayleigh για τον τελεστή του Λαπλάς στον χώρο ελαχιστοποιείται από ιδιοσυνάρτηση που αντιστοιχεί στην ελάχιστη ιδιοτιμή λ1 της (αρνητικής) Λαπλασιανής, είναι απλή συνέπεια ότι για κάθε u ∈ W 0 1 , 2 ( Ω ) , {\textstyle u\in W_{0}^{1,2}(\Omega ),} ‖ u ‖ L 2 2 ≤ λ 1 − 1 ‖ ∇ u ‖ L 2 2 {\displaystyle \|u\|_{L^{2}}^{2}\leq \lambda _{1}^{-1}\left\|\nabla u\right\|_{L^{2}}^{2}} και επιπρόσθετα, ότι η σταθερά λ1 είναι βέλτιστη. Acosta, Gabriel; Durán, Ricardo G. (2004), «An optimal Poincaré inequality in L1 for convex domains», Proc. Amer. Math. Soc. 132 (1): 195–202 (electronic), doi:10.1090/S0002-9939-03-07004-7 Evans, Lawrence C. (1998), Partial differential equations, Providence, RI: American Mathematical Society, ISBN 0-8218-0772-2 Fumio, Kikuchi; Xuefeng, Liu (2007), «Estimation of interpolation error constants for the P0 and P1 triangular finite elements», Comput. Methods. Appl. Mech. Engrg. 196 (37–40): 3750–3758, doi:10.1016/j.cma.2006.10.029 Garroni, Adriana; Müller, Stefan (2005), «Γ-limit of a phase-field model of dislocations», SIAM J. Math. Anal. 36 (6): 1943–1964 (electronic), doi:10.1137/S003614100343768X Payne, L. E.; Weinberger, H. F. (1960), «An optimal Poincaré inequality for convex domains», Archive for Rational Mechanics and Analysis: 286–292, ISSN 0003-9527 Ανρί Πουανκαρέ
|
Στα μαθηματικά, η ανισότητα Πουανκαρέ είναι αποτέλεσμα της θεωρίας των χώρων Σομπόλεφ και πήρε το όνομα της από τον Γάλλο μαθηματικό Ανρί Πουανκαρέ. Η ανισότητα επιτρέπει σε κάποιον να δώσει φραγή σε μία συνάρτηση χρησιμοποιώντας φραγή στις παραγώγους της και την γεωμετρία της περιοχής ορισμού της. Οι εν λόγω φραγές έχουν μεγάλη σημασία στις σύγχρονες, άμεσες μεθόδους του λογισμού των μεταβολών. Ένα πολύ στενά συνδεδεμένο αποτέλεσμα είναι η ανισότητα Friedrichs.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%91%CE%BD%CE%B9%CF%83%CF%8C%CF%84%CE%B7%CF%84%CE%B1_%CE%A0%CE%BF%CF%85%CE%B1%CE%BD%CE%BA%CE%B1%CF%81%CE%AD
|
Δήμος Αγίου Νικολάου
|
Ο Δήμος Αγίου Νικολάου αποτελείται από 25 Κοινότητες σε τρεις Δημοτικές Ενότητες. Ο Δήμος περιλαμβάνει το σύνολο των Κοινοτήτων της Επαρχίας Μιραμπέλλου, και επιπλέον την Κοινότητα Έξω Ποταμών της Επαρχίας Λασιθίου. Κοινότητα Αγίου Νικολάου Άγιοι Πάντες, οι (νησίδα) Άγιος Νικόλαος, ο Ατζιμπράγα, τα Ελληνικά, τα Κατσίκια, τα Κερατίδια, τα Μικρονήσι, το (νησίδα) Ξηρόκαμπος, ο Πίσσιδος, ο Κοινότητα Ελούντας Αγία Παρασκευή, η Επάνω Ελούντα, η Επάνω Πινές, οι Σπιναλόγκα, η (νησίδα) Κάτω Ελούντα, η Κάτω Πινές, οι Μαυρικιανό, το Σχίσμα, το (Κ. Ελούντας) Κοινότητα Κριτσάς Αμμουδάρα, η Βαθύ, το Θεολόγος, ο Καθαρό, το Κάλυβος, ο Κριτσά, η Μαρδάτι, το Ρούσα Λίμνη, η Τάπες, οι Κοινότητα Βρουχά Βρουχάς, ο Μυρωνικήτας, ο Πλάκα, η Κοινότητα Έξω Λακκωνίων Βλάχηδες, οι Έξω Λακκώνια, τα (Παναγία, η) Καρτέρηδες, οι Μαρνέλληδες, οι Πεπόνηδες, οι Φιορέτζηδες, οι Κοινότητα Έξω Ποτάμων Αργυρό Νερό, το Έξω Ποτάμοι, οι Μέσα Ποτάμοι, οι Ρουσσακιανά, τα Κοινότητα Ζενίων Αδριανός, ο Αμυγδάλοι, οι Άνω Αμυγδάλοι, οι Ζένια, τα Ρουσσαπιδιά, η Κοινότητα Καλού Χωρίου Βρυονήσι, το (νησίς) Ίστρον, το Καλόν Χωρίον, το Πύργος, ο Φορτί, το Κοινότητα Κρούστα Κρούστας, ο Κοινότητα Λιμνών Αγία Πελαγία, η Άγιος Ιωάννης, ο Δράκος, ο Δύο Πρίνοι, οι Καλός Λάκκος, ο Λίμνες, οι Κοινότητα Λούμα Επάνω Λούμας, ο Κάτω Λούμας, ο Κάτω Σέλλες, οι Σέλλες, οι Κοινότητα Μέσα Λακκωνίων Κακοκάμωτες, οι Μαρχιέλι, το Σχίσμα, το (Κ. Μέσα Λακκωνίων) Φλαμουριανά, τα Χαμηλό, το Κοινότητα Πρίνας Πρίνα, η Κοινότητα Σκινιά Άγιος Γεώργιος, ο Βάλτος, ο Βλιχάδια, τα Σκινιάς, ο Χονδροβολάκκοι, οι Κοινότητα Βραχασίου Αγία Βαρβάρα, η Αυγό, το (νησίδα) Βραχάσι, το Επάνω Σίσι, το Καρτσινιανός, ο Μίλατος, η Παραλία Μιλάτου, η Πύργος, ο Σεληνάρι, το Σίσι, τοΟι οικισμοί Επάνω Σίσι, Μίλατος, Παραλία Μιλάτου, Σίσι και το νησί Αυγό αποτελούσαν την τέως Κοινότητα Μιλάτου. Κοινότητα Νεαπόλεως Άγιος Νικόλαος, ο Αδραβάστος, ο Αμυγδαλέα, η Δίλακκος, ο Κουδούμαλος, ο Κουρούνες, οι Μακρυγέννησα, η Νεάπολις, η Νισπήτας, ο Νοφαλιάς, ο Ξερά Ξύλα, τα Πατσόπουλος, ο Περάμπελα, τα Περονίδες, οι Πέτρος, ο Ρωμανός, ο Σούβλος, ο Φινοκαλιά, η Κοινότητα Αγίου Αντωνίου Άγιος Αντώνιος, ο Αμυγδαλόλακκος, ο Ανώγεια, τα Κουνάλι, το Τσαμπί, το Φραθιάς, ο Κοινότητα Βουλισμένης Βουλισμένη, η Ξηρολίμνη, η Κοινότητα Βρυσών Βρύσαι, αι Γιοφύρι, το Δρασί, το Κοινότητα Καρυδίου Μιραμπέλλου Καρύδι, το Μονή Αρετίου, η Κοινότητα Καστελλίου Φουρνής Καστέλλι, το Κοινότητα Λατσίδας Αγόροι, οι Ζούρβα, η Λατσίδα, η Κοινότητα Νικηθιανού Νικηθιανός, ο Πλατυπόδι, το Κοινότητα Φουρνής Δοριές, οι Σύρμεσο, το Φουρνή, η Χαυγάς, ο Κοινότητα Χουμεριάκου Άγιος Κωνσταντίνος, ο Χουμεριάκος, ο Ο Δήμος (η σημερινή κοινότητα) συστάθηκε το 1924 με έδρα τον οικισμό Άγιος Νικόλαος. Πρόγραμμα Καλλικράτης - ΦΕΚ Α87 της 07/06/2010 Απόφαση 45892 του Υπ. Εσωτερικών, Αποκέντρωσης & Ηλεκτρονικής Διακυβέρνησης - ΦΕΚ Β1292 της 11/08/2010 Υπουργείο Εσωτερικών, σχέδιο Καλλικράτης
|
Ο Δήμος Αγίου Νικολάου είναι δήμος της περιφέρειας Κρήτης που συστάθηκε με το Πρόγραμμα Καλλικράτης και η πρωτεύουσα του Νομού Λασιθίου. Προέκυψε από την συνένωση των προϋπαρχόντων δήμων του Αγίου Νικολάου, της Νεάπολης και της Κοινότητας Βραχασίου. Η έκταση του νέου Δήμου είναι 511,99 τ.χλμ και ο πληθυσμός του 27.074 κάτοικοι σύμφωνα με την απογραφή του 2011. Έδρα του νέου δήμου ορίστηκε ο Άγιος Νικόλαος και ιστορική έδρα η Νεάπολη. Με το πρόγραμμα Κλεισθένης Ι, οι τοπικές και δημοτικές Κοινότητες μετονομάστηκαν και πάλι σε Κοινότητες την 1η Σεπτεμβρίου 2019. Με εξαίρεση τους πρώην δήμους Αγίου Νικολάου και Νεαπόλεως, οι οποίοι σήμερα αποτελούν επίσης Κοινότητες, αυτές οι διοικητικές μονάδες έχουν ξανά την ονομασία που έφεραν και προ του προγράμματος Καποδίστριας (1998).
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%94%CE%AE%CE%BC%CE%BF%CF%82_%CE%91%CE%B3%CE%AF%CE%BF%CF%85_%CE%9D%CE%B9%CE%BA%CE%BF%CE%BB%CE%AC%CE%BF%CF%85
|
Παναγής Καββαδίας
|
Γεννήθηκε το 1850 στο χωριό Κοθρέας της Κεφαλλονιάς από επιφανή οικογένεια κατά την βενετοκρατία, η οποία διήρκεσε από το 1500 μέχρι την γαλλική κατάκτηση το 1797. Την εποχή της γέννησής του, τα νησιά του Ιονίου Πελάγους ήταν προτεκτοράτο του Ηνωμένου Βασιλείου - μεταβιβάστηκαν στην Ελλάδα το 1864. Σπούδασε φιλολογία στο Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο της Αθήνας και έπειτα μετέβη στη Γερμανία μετά από υποτροφία από την ελληνική κυβέρνηση για μεταπτυχιακές σπουδές στο κλάδο της αρχαιολογίας στο Πανεπιστήμιο του Μονάχου υπό τον Heinrich Brunn. Ο Brunn, που θεωρείται ως «ίσως ο σημαντικότερος Γερμανός αρχαιολόγος της εποχής του», είχε φέρει επανάσταση στη μελέτη της ελληνικής ιστορίας της τέχνης τη δεκαετία του 1850 μέσω της μεθοδικής, αναλυτικής μελέτης λογοτεχνικών κειμένων παράλληλα με έργα τέχνης. Η χρήση των ανατομικών λεπτομερειών των αρχαίων γλυπτών για την εξαγωγή συμπερασμάτων σχετικά με τη χρονολόγηση, τον τόπο προέλευσης και τη συγγραφή τους έχει χαρακτηριστεί ως η σημαντικότερη επιρροή στη «στένωση και όξυνση» του 19ου αιώνα του κλάδου της κλασικής ιστορίας της τέχνης και, ως εκ τούτου, στη μετακίνηση της βάσης του κλάδου από τη γνώση προς την εμπειρική παρατήρηση. Ο Καββαδίας αναγνώρισε αργότερα τον Brunn ως μεγάλη επιρροή στη δική του αρχαιολογική πρακτική. Ο Καββαδίας παρακολούθησε επίσης μαθήματα επιγραφικής στο Collège de France στο Παρίσι υπό τον Paul Foucart, έναν Γάλλο επιγραφολόγο που αργότερα αναγνωρίστηκε ως «ο δόκιμος του κλάδου μας» από τον κλασσικό αρχαιολόγο Salomon Reinach. Σπούδασε επίσης στο Βερολίνο, το Λονδίνο και τη Ρώμη. Το 1879 επέστρεψε στην Αθήνα και μπήκε στην αρχαιολογική υπηρεσία ως Έφορος Αρχαιοτήτων Κυκλάδων και Ευβοίας. Το 1885 έγινε αναπληρωτής του Γενικού Εφόρου και μετά από λίγο Γενικός Έφορος των Αρχαιοτήτων. Ίδρυσε πολλά μουσεία στις επαρχίες και εν γένει οργάνωσε την αρχαιολογική εταιρεία, στην οποία διετέλεσε και Γραμματέας από το 1894 ως το 1909 και ξανά από το 1911 ως το 1920. Ακόμη υπήρξε διευθυντής του τμήματος αρχαιολογίας του Υπουργείου Παιδείας.Ήταν καθηγητής Ιστορίας της Αρχαίας Τέχνης στο Πανεπιστήμιο της Αθήνας από το 1904 έως το 1922 και αντεπιστέλλον μέλος της Γαλλικής Ακαδημίας των Επιγραφών και της Φιλολογίας, ενώ ανήκε στα ιδρυτικά μέλη της Ακαδημίας Αθηνών το 1926. Ήταν επίσης μέλος της Βασιλικής Ακαδημίας του Βελγίου και επίτιμος διδάκτωρ των Πανεπιστημίων της Κανταβριγίας και της Λειψίας. Απέκτησε δύο γιούς , τον Αλέξανδρο Πολύκλειτο γιατρό και τον Επαμεινώνδα υφυπουργό Ναυτικών και Αρχηγό ΓΕΝ. Απεβίωσε στις 20 Ιουλίου 1928. Αφού ολοκλήρωσε τις σπουδές του, ο Καββαδίας επέστρεψε στην Αθήνα και μπήκε στην Αρχαιολογική Υπηρεσία ως Έφορος Αρχαιοτήτων Κυκλάδων και Ευβοίας. Το 1879 διορίστηκε ως έφορος, με αρμοδιότητα την εποπτεία, διαχείριση και προστασία της αρχαιολογικής κληρονομιάς - ο πρώτος τέτοιος αξιωματούχος που διατηρήθηκε στην Αρχαιολογική Υπηρεσία εκτός από τον γενικό έφορο, τον επικεφαλή της. Το 1881 δημοσίευσε μια σύντομη ιστορία της ελληνικής αρχαιολογίας. Μία από τις πρώτες του αποσπάσεις ήταν στις ανασκαφές της Γαλλικής Σχολής Αθηνών στο νησί της Δήλου, οι οποίες λειτουργούσαν από το 1873. Βρισκόταν εκεί το 1882, δουλεύοντας μαζί με τον Reinach, ο οποίος αργότερα έγραψε ότι ο Καββαδίας φαινόταν «γεμάτος ενθουσιασμό και φιλοδοξία». Οι πρώτες μεγάλες ανασκαφές που διηύθυνε προσωπικά ο Καββαδίας ήταν στην Επίδαυρο της Αργολίδας, οι οποίες ξεκίνησαν τον Μάρτιο 1881, ενώ κατά τον πρώτο χρόνο τους οι ανασκαφές αποκάλυψαν το θέατρο και στη συνέχεια αποκάλυψαν αρκετά κτίρια και επιγραφές εντός του Ιερού του Ασκληπιού και του κοντινού Ιερού του Απόλλωνα Μαλεάτα στο όρος Κυνόρτυνα. Μετά τη συνταξιοδότηση του Παναγιώτη Ευστρατιάδη το 1884, ο Καββαδίας αναβαθμίστηκε στη θέση του γενικού εφόρου το 1885 και παρέδωσε την ευθύνη για τον χώρο στον προστατευόμενό του Βαλέριο Στάη, αλλά συνέχισε τόσο να εργάζεται στον χώρο όσο και να δημοσιεύει τα αποτελέσματα της ανασκαφής μέχρι τον θάνατό του το 1928. Ο Καββαδίας έκανε συχνά ανασκαφές γύρω από την Κεφαλλονιά, με στόχο να ανακαλύψει τις λεγόμενες "ομηρικές" τοποθεσίες και υπολείμματα της Ιθάκης του Οδυσσέα. Πραγματοποίησε τις πρώτες του ανασκαφές στην ακρόπολη του νησιού Σάμε, κοντά στο νησί που είναι γνωστό στη σύγχρονη εποχή ως Ιθάκη, το 1883. Ο Καββαδίας αποκάλυψε μια πύλη, αλλά θεώρησε τα ευρήματά του ασήμαντα, καθώς το μόνο υλικό που αποκαλύφθηκε χρονολογείται από την αρχαϊκή έως τη ρωμαϊκή περίοδο (δηλαδή περίπου 850 π.Χ. - περίπου 500 μ.Χ.) και όχι από την «ομηρική» Ύστερη Εποχή του Χαλκού (περίπου 1600 - περίπου 1180 π.Χ.) Το 1889 ανακάλυψε μυκηναϊκούς θαλαμοειδείς τάφους και θραύσματα μυκηναϊκών αγγείων στην περιοχή Λειβαθώ, κοντά στο χωριό Μαζαράκατα, τα οποία αποτέλεσαν την πρώτη απόδειξη της παρουσίας μυκηναϊκού πολιτισμού στο νησί. Το 1899 έκανε εκ νέου ανασκαφές στο Σάμε και στη Λειβαθώ, με χρηματοδότηση από τον Adriaan Goekoop, έναν πλούσιο Ολλανδό ερασιτέχνη αρχαιολόγο, βρίσκοντας περισσότερες κατασκευές στο Σάμε, αλλά καμία που να προϋπήρχε της κλασικής περιόδου. Πραγματοποίησε περαιτέρω εργασίες στο νησί το 1908, το 1909 - όταν ανακάλυψε δύο μικρούς μυκηναϊκούς θολωτούς τάφους στα Κοκολάτα - και το 1913. Ὁ Καββαδίας δημοσίευσε τίς πρῶτες ἀναφορές τῶν ἀνασκαφῶν του στήν Ἐφημερίδα τῆς Κυβερνήσεως (Ἑφημερίς τῆς Κυβερνήσεως), μία ἐπίσημη ἔκδοση πού συνήθως χρησιμοποιούταν γιά νόμους καί βασιλικά διατάγματα. Ἡ Ἀρχαιολογική Ὑπηρεσία στερούνταν ἐπίσημης ἔκδοσης ἀπό τό 1860, ὅταν σταμάτησε νά ἐκδίδει τό Ἀρχαιολογικό Δελτίο (Ἀρχαιολογική Ἑφημερίς), πού ἀνέλαβε τό 1862 ἡ Ἀρχαιολογική Ἑταιρεία Ἀθηνῶν ὡς δικό της περιοδικό. Αντ' αυτού, τα νέα για τις ανασκαφές και τις δραστηριότητές της δημοσιεύονταν συνήθως σε περιοδικά ή ενημερωτικά δελτία. Το 1888, ο Καββαδίας άρχισε να εκδίδει το μηνιαίο Αρχαιολογικό Δελτίο (Ἀρχαιολογικόν Δελτίον) για λογαριασμό της Υπηρεσίας, ενώ επιμελήθηκε ο ίδιος όλους τους τόμους του μεταξύ 1885 και 1892, μετά το οποίο η έκδοση του περιοδικού σταμάτησε μέχρι το 1915. Κατά τη διάρκεια της θητείας του ως γενικού εφόρου μεταξύ 1885 και 1909, το κύριο έργο του Καββαδία ήταν η ανασκαφή και η επακόλουθη αποκατάσταση της Ακρόπολης των Αθηνών. Μέχρι το 1890, σε συνεργασία με τον Γερμανό αρχαιολόγο και αρχιτέκτονα Georg Kawerau, ανέσκαψε ή ανασκάπτει σχεδόν ολόκληρο τον χώρο, αφαιρώντας σχεδόν όλες τις εναπομείνασες μετακλασικές κατασκευές και ανακαλύπτοντας δεκάδες έργα αρχαίας γλυπτικής, ιδίως αρχαϊκά κορία. Μετά το 1890, οι εργασίες στην Ακρόπολη συνίσταντο κυρίως στην αποκατάσταση, ιδίως του Παρθενώνα, του Ερεχθείου και των Προπυλαίων, υπό την επίβλεψη του Νικόλαου Μπαλάνου, ο οποίος διηύθυνε το έργο σε μεγάλο βαθμό ανεξάρτητα. Ο Καββαδίας ξεκίνησε την ανασκαφή του Καβείρου στη Βοιωτία το 1887, η οποία συνεχίστηκε αργότερα από το Γερμανικό Αρχαιολογικό Ινστιτούτο στην Αθήνα. Το 1889 διεξήγαγε ανασκαφές στο ιερό της Λυκόσουρας, το οποίο θεώρησε ότι ήταν το ιερό της Δέσποινας που περιγράφει ο αρχαίος Έλληνας γεωγράφος Παυσανίας. Ανακάλυψε μέρος μιας λατρευτικής ομάδας αγαλμάτων - έργο του Μεσσήνιου γλύπτη Δαμοφώντα - που δείχνει τη Δέσποινα καθισμένη σε διπλό θρόνο δίπλα στη Δήμητρα, συνοδευόμενη από την Άρτεμη και τον Τιτάνα Άνυτο. Το 1900, κατά τη διάρκεια σωστικών ανασκαφών στον Εξωτερικό Κεραμεικό, αποκάλυψε τον αμφορέα της Νέσσου, έναν αμφορέα του τέλους του 7ου αιώνα π.Χ., τον οποίο θεώρησε ότι ήταν δοχείο για ταφή με καύση από το κοντινό νεκροταφείο του Διπύλου. Στη σύγχρονη εποχή, το αγγείο έχει γίνει το ομώνυμο έργο του ζωγράφου της Νέσσου, και περιγράφηκε από τον John Beazley ως το "κύριο παράδειγμα" της πρώιμης μαυροφορεμένης αγγειογραφίας, καθώς και ως η καθιέρωση του ζωγράφου της Νέσσου ως «του πρωιμότερου Έλληνα καλλιτέχνη του οποίου την προσωπικότητα μπορούμε να συλλάβουμε». Το 1902-1903, ανέσκαψε το Ηραίο της Σάμου μαζί με τον μελλοντικό πρωθυπουργό, Θεμιστοκλή Σοφούλη, που τότε ήταν λέκτορας στο Πανεπιστήμιο Αθηνών. Επίσης, επέβλεψε την πρώτη ανακατασκευή του ναού του Απόλλωνα στη Μπασσέα, που ανασκάφηκε από τον Κωνσταντίνο Κουρουνιώτη, μεταξύ 1902 και 1908. Σύμφωνα με τη νεκρολογία του στην ελληνική εφημερίδα Σκριπ, διετέλεσε επίσης διευθυντής της αρχαιολογικής υπηρεσίας του Υπουργείου Παιδείας. Στις 15 Μαρτίου 1881, ο Καββαδίας ξεκίνησε ανασκαφές για λογαριασμό της Αρχαιολογικής Εταιρείας Αθηνών στην Επίδαυρο, με σκοπό την αποκάλυψη του θεάτρου που περιγράφει ο Παυσανίας. Αυτές ήταν οι πρώτες ανασκαφές που ανέλαβε η Εταιρεία εκτός Αθηνών, εκτός από μικρές και μικρής κλίμακας σωστικές ανασκαφές. Οι στήλες, που χρονολογούνται στα τέλη του τέταρτου ή στις αρχές του τρίτου αιώνα π.Χ. και μερικές φορές αποκαλούνται «θαυματουργές επιγραφές», κατέγραψαν τα ονόματα τουλάχιστον είκοσι ατόμων και τα μέσα με τα οποία θεραπεύτηκαν - συνήθως θαυματουργά όνειρα ή οράματα. Η ανασκαφή και η δημοσίευση αυτών των στηλών συνέβαλε σημαντικά στην πρώιμη αρχαιολογική φήμη του Καββαδία. Το 1882, ο Καββαδίας αποκάλυψε τον θόλο (κυκλικό ναό) και τον ναό του Ασκληπιού, ενώ ακολούθησε το άβατον το 1883. Το 1884, ανέσκαψε τον ναό της Αρτέμιδος και τα Μεγάλα Προπύλαια και ανακατασκεύασε μια σειρά κιόνων στη δυτική στοά του άβατον. Οι ανασκαφές συνεχίστηκαν μέχρι το 1927. Ο Βαλέριος Στάης, τον οποίο ο Καββαδίας διόρισε ως έφορο της Αρχαιολογικής Υπηρεσίας το 1885, εντάχθηκε σε αυτές ως επόπτης στις αρχές του 1886, μετά την ανάδειξη του Καββαδία σε γενικό έφορο, και έγινε διευθυντής πεδίου το 1887. Το 1896, ανέσκαψε τα πρώτα τμήματα του κοντινού ιερού του Απόλλωνα Μαλέατα στο όρος Κυνόρτυνα. Εκείνη τη χρονιά, ο Γάλλος ιστορικός αρχιτεκτονικής Charles Chipiez χαρακτήρισε την ανασκαφή της Επιδαύρου «κεφαλαιώδους σημασίας για την ιστορία της ελληνικής αρχιτεκτονικής», αν και επέκρινε τις συγκρατημένες και περιορισμένες αναπαραστάσεις που συνέταξε ο Γερμανός Wilhelm Dörpfeld, ο οποίος συνεργάστηκε με τον Καββαδία και εικονογράφησε τη δημοσίευση των ανασκαφών του, υπέρ των πιο πλούσιων ανακατασκευών που δημιούργησε το 1895 ο Γάλλος αρχιτέκτονας Alphonse Defrasse - ανακατασκευές οι οποίες, έως τον ύστερο 20ό αιώνα, θεωρήθηκαν σε μεγάλο βαθμό εσφαλμένες. Η έκθεση του Καββαδία για τις ανασκαφές του στο ωδείο της ρωμαϊκής περιόδου στην περιοχή, την οποία δημοσίευσε το 1900, έχει χαρακτηριστεί ως «ανεκτίμητη» για το πλήθος των στοιχείων που διασώζει, πολλά από τα οποία έχουν χαθεί λόγω της μεταγενέστερης επιδείνωσης της κατάστασης του κτιρίου. Ο Καββαδίας επέστρεφε στην Επίδαυρο καθ' όλη τη διάρκεια της καριέρας του: σε μια νεκρολογία του 1929, ο Βρετανός αρχαιολόγος Robert Carr Bosanquet έγραψε ότι η καλοκαιρινή ανασκαφική περίοδος εκεί ήταν «σχεδόν οι μόνες διακοπές που επέτρεπε ο Καββαδίας στον εαυτό του». Το 1902 ανακάλυψε τα πρώτα τμήματα ενός κτιρίου δίπλα στο στάδιο (το οποίο είχε ήδη ανακαλυφθεί το 1893), το οποίο συνδεόταν απευθείας με αυτό μέσω μιας σήραγγας εισόδου. Τα ευρήματα από την ανασκαφή του κτιρίου δεν δημοσιεύθηκαν ποτέ πλήρως - το 1992, ο αρχαιολόγος Stephen G. Miller πρότεινε ότι μπορεί να ήταν αποδυτήριο (αποδυτήριο) για τους αθλητές. Το 1903, ο Καββαδίας δημοσίευσε μέρος της επιγραφής πάνω σε μια τρίτη στήλη, όπου περιγράφονται λεπτομερώς περαιτέρω μαρτυρίες για θαυματουργές θεραπείες - δημοσίευσε ολόκληρη την επιγραφή το 1918. Στην τελευταία ανασκαφική του περίοδο στην Επίδαυρο, η οποία διήρκεσε από τον Ιούνιο του 1928 έως λίγο πριν από το θάνατό του τον Ιούλιο, αποκάλυψε ένα περίτεχνο κτίριο, που πιθανώς χρησιμοποιούνταν από αθλητές που προετοιμάζονταν για αγώνες, στα βόρεια του σταδίου. Η ανασκαφή της Επιδαύρου έχει χαρακτηριστεί ως «ορόσημο», τόσο για τον χαρακτήρα της ως η πρώτη κρατικά καθοδηγούμενη ανασκαφή στην Ελλάδα εκτός Αθηνών όσο και για τα ευρήματα που αποκαλύφθηκαν εκεί. Ο Reinach αποκάλεσε τις ανασκαφές ως μία από τις «δύο αθάνατες κόρες» του Καββαδία, η άλλη είναι το έργο του στην Ακρόπολη των Αθηνών. Ο Καββαδίας ήταν πιο αμφίθυμος για το έργο του εκεί : όταν ξενάγησε έναν συνάδελφό του αρχαιολόγο, τον Στρατή Παρασκευιάδη, στον χώρο, έδειξε το θέατρο και είπε «εκεί θυσίασα και κατέστρεψα». Ο Βασίλειος Πετράκος, ιστορικός της ελληνικής αρχαιολογίας, έχει προτείνει ότι μπορεί να υπονοούσε την εκχέρσωση ενός εκτεταμένου δάσους που αρχικά κάλυπτε τα ερείπια. Ο προκάτοχος του Καββαδία στη θέση του γενικού εφόρου αρχαιοτήτων, Παναγιώτης Σταματάκης, είχε προγραμματίσει να ολοκληρώσει την ανασκαφή της Ακρόπολης των Αθηνών, αλλά πέθανε ξαφνικά το 1884 πριν ξεκινήσουν οι εργασίες. Έτσι, ο Καββαδίας πραγματοποίησε τις ανασκαφές με χρηματοδότηση από την Αρχαιολογική Εταιρεία Αθηνών και ανέλαβε τις εργασίες, οι οποίες διήρκεσαν από τις 11 Νοεμβρίου 1885 έως τα τέλη του 1890, σε συνεργασία με τον Γερμανό αρχιτέκτονα Γκέοργκ Καβεράου. Ο Καββαδίας ανέσκαψε ολόκληρη την Ακρόπολη μέχρι το βράχο, αφήνοντας, όπως ισχυρίστηκε, «ούτε την παραμικρή ποσότητα χώματος ... που να μην έχει ερευνηθεί». Όλα τα εναπομείναντα μετακλασικά κτίρια στον χώρο κατεδαφίστηκαν. Η ανασκαφή έχει περιγραφεί ως «μη συστηματική» : έχει επίσης επικριθεί για την απουσία καταγραφής της στρωματογραφίας και για τη μερική μόνο καταγραφή μέσω σχεδίων και φωτογραφιών. Κατά τη διάρκεια του 1885, οι ανασκαφές κινήθηκαν από τη δυτική πλευρά της Ακρόπολης, ξεκινώντας κοντά στα Προπύλαια (τη μνημειακή πύλη του χώρου), προς τα ανατολικά. Το 1886, προστέθηκαν τρεις περιοχές: το τμήμα του βόρειου κυκλικού τείχους μεταξύ του Ερεχθείου και των Προπυλαίων, η περιοχή μεταξύ του Παρθενώνα και του Ερεχθείου (η οποία περιείχε τα λείψανα του Εκατόμπεδου ή "Παλαιού Παρθενώνα", που ανακαλύφθηκε για πρώτη φορά το 1882) και η περιοχή ανατολικά του Παρθενώνα. Το 1887, ο Καββαδίας ανέσκαψε την περιοχή ανατολικά του Ερεχθείου, κατά μήκος του Ανατολικού Περιφερειακού Τείχους μέχρι τον πύργο του Μπελβεντέρε και από τον πύργο του Μπελβεντέρε μέχρι την περιοχή μεταξύ του Παρθενώνα και του Μουσείου της Ακρόπολης. Το 1888, ανέσκαψε την περιοχή γύρω από το μουσείο, καθώς και την περιοχή μεταξύ του Παρθενώνα και του νότιου κυκλικού τείχους, και αποκάλυψε τη στυλοβάτη του Παρθενώνα σε όλο το βάθος της, 14 μέτρα, ήτοι είκοσι δύο επίπεδα τοιχοποιίας. Το 1889, το μεγαλύτερο μέρος του νότιου και δυτικού τμήματος της Ακρόπολης καθαρίστηκε από τα μετακλασικά κατάλοιπα, όπως και το εσωτερικό του Παρθενώνα και η Πινακοθήκη (αίθουσα στη βόρεια πτέρυγα του μνημείου) των Προπυλαίων. Τέλος, το 1890, ο Καββαδίας καθάρισε τη διαδρομή προς την Ακρόπολη από την πύλη Μπελέ. Οι ανασκαφές αποκάλυψαν χιλιάδες θραύσματα αρχαϊκής και προκλασικής τέχνης - τη μεγαλύτερη ποσότητα τέτοιου υλικού που έχει ανακαλυφθεί ποτέ. Συγκεκριμένα, στις ανασκαφές του 1887 και του 1888 βρέθηκαν τα εναπομείναντα τμήματα των γλυπτών του «Ηρακλή και της Ύδρας», που κάποτε αποτελούσαν αέτωμα του Εκατόμπεδου. Μεγάλο μέρος αυτού του υλικού προήλθε από το λεγόμενο Perserschutt, το στρώμα των συντριμμιών που άφησε πίσω της η περσική καταστροφή της Ακρόπολης το 480 π.Χ. και η τελετουργική ταφή των κατεστραμμένων αγαλμάτων από τους Αθηναίους μετά τους Περσικούς Πολέμους. Ιδιαίτερα γόνιμη περιοχή ήταν ο λεγόμενος «κορεότρυπος», βορειοδυτικά του Ερεχθείου, ο οποίος αποτελεί τη σημαντικότερη γνωστή πηγή για τα κορεότρυπα και τα κουρούσια γλυπτά της αρχαϊκής περιόδου. Ο Καββαδίας αποκάλυψε κάπου μεταξύ εννέα και δεκατεσσάρων κορεότρυπων μόνο κατά την αρχική ανασκαφή. Άλλα αξιοσημείωτα ευρήματα από το Perserschutt ήταν το γλυπτό του Περσικού Καβαλάρη. Ο Καββαδίας ανέσκαψε επίσης μια παλαιοχριστιανική εκκλησία, καθώς και σημαντικά κατάλοιπα μυκηναϊκής οχύρωσης της δυτικής πλευράς της Ακρόπολης κοντά στα Προπύλαια. Στη βόρεια πλευρά της Ακρόπολης, ο Καββαδίας ανέσκαψε το 1887 ένα σπήλαιο (που αργότερα αναγνωρίστηκε από τον αρχαιολόγο Oscar Broneer ως μέρος του Ιερού του Έρωτα και της Αφροδίτης) στο οποίο βρήκε κομμάτια κεραμικής με μαύρα σχήματα, το κεφάλι ενός γυναικείου γλυπτού και αυτό που πίστευε ότι ήταν ίχνη της μυστικής διαδρομής που περιγράφει ο Παυσανίας ότι χρησιμοποιούσαν οι αρρεφόροι κατά τη διάρκεια της τελετής των Αρρεφορίων. Σύγχρονες έρευνες της Rachel Rosenzweig αμφισβήτησαν κατά πόσον αυτή η μυστική διαδρομή, η οποία περιγράφεται μόνο αόριστα από τον Παυσανία, υπήρξε ποτέ πραγματικά. Οι ανασκαφές του αποκάλυψαν επίσης τα λείψανα του αρχαϊκού "κτιρίου Β" κάτω από την Πινακοθήκη των Προπυλαίων, καθώς και το Βραυρώνειο, τη Χαλκοθήκη και το ναό του Ρωμαίου και του Αυγούστου. Τα αρχαιολογικά ευρήματα από τις ανασκαφές, συμπεριλαμβανομένων γλυπτών, αγγείων, αρχιτεκτονικών λειψάνων, ειδωλίων και επιγραφών, αποτέλεσαν τον πυρήνα της συλλογής του Μουσείου της Παλαιάς Ακρόπολης. Το έργο του Καββαδία έχει περιγραφεί από την αρχαιολόγο ιστορικό Φανή Μαλλούχου-Τουφάνο ως η ολοκλήρωση "της μετατροπής της [Ακρόπολης] από κάστρο σε μνημείο". Οι κατασκευές που κατεδαφίστηκαν περιλάμβαναν μια υστερορωμαϊκή δεξαμενή κοντά στα Προπύλαια, μια κατασκευή γνωστή ως θόλος κοντά στο Ερέχθειο, ένα μεσαιωνικό κτίριο στα νότια του Παρθενώνα, καθώς και διάφορες υστερορωμαϊκές οχυρώσεις. Ο Καββαδίας αφαίρεσε επίσης τα «τείχη» ή τους «πίνακες», που κατασκεύασε ο προκάτοχός του Κυριάκος Πιττάκης από διάφορες διάσπαρτες αρχαιότητες. Ο Πιττάκης είχε σκοπό οι πινάκες να αποτρέψουν τη λεηλασία, αλλά είχε επικριθεί από τον σύγχρονο τύπο για την παρουσίαση αντικειμένων διαφορετικών περιόδων και προελεύσεων μαζί και για τη διάσπαση ομάδων γλυπτών που αρχικά αποτελούσαν ενιαία σύνολα σε διαφορετικές πινάκες. Ο Καββαδίας πραγματοποίησε μικρές ανασκαφές στα σπήλαια στη βόρεια πλευρά της Ακρόπολης κατά τη διάρκεια του 1896 και του 1897, αποκαλύπτοντας ένα με αυτό που πίστευε ότι ήταν τα υπολείμματα ενός βωμού, καθώς και δέκα μαρμάρινες πλάκες με επιγραφές που τις χαρακτήριζαν ως αφιέρωση στον Απόλλωνα, ο οποίος προσδιοριζόταν από το επίθετο "κάτω από τους βράχους" (ελληνικά: ὑπὸ Μάκραις ή ὑπ' Ἄκρας). Οι επιγραφές, που χρονολογούνται μεταξύ του 40 μ.Χ. και του μεταγενέστερου 3ου μ.Χ. αιώνα, ταυτοποίησαν τους αφιερωτές ως ανώτερους Αθηναίους αξιωματούχους ("άρχοντες") και τους γραμματείς τους από τη ρωμαϊκή περίοδο, γεγονός που έδωσε στον χώρο το όνομα "Λατρεία Αρχόντων". Μεταξύ 1887 και 1888, ένα δεύτερο μουσείο, με το παρατσούκλι "μικρό" (μικρό), χτίστηκε από τον Κάβεραου στα ανατολικά του κύριου μουσείου της Ακρόπολης, στην περιοχή του Ιερού του Πανδίονα. Κατά τη διάρκεια της επέκτασης του Μουσείου της Ακρόπολης τη δεκαετία του 1950, κατεδαφίστηκε και ο χώρος ενσωματώθηκε στο κύριο κτίριο. Οι σεισμοί της Αταλάντης το 1894 προκάλεσαν ζημιές στον Παρθενώνα, προκαλώντας την πτώση τμημάτων του οπισθόδομου. Η Αρχαιολογική Υπηρεσία, με επικεφαλής τον Καββαδία, ανέθεσε στους αρχιτέκτονες Francis Penrose, Josef Durm και Lucien Magne να διερευνήσουν πιθανές αντιδράσεις και αποφάσισε μια μερική ανακατασκευή που θα ενίσχυε τα κατεστραμμένα τμήματα και θα αντικαθιστούσε, όπου ήταν απαραίτητο, αρχαίο μάρμαρο με σύγχρονο. Αποφάσισαν επίσης να χρησιμοποιήσουν, στο μέτρο του δυνατού, τις αρχικές μεθόδους δόμησης (ξερολιθική τοιχοποιία συγκρατούμενη με μεταλλικούς σφιγκτήρες) στις εργασίες αποκατάστασης, και ο Καββαδίας έγραψε αργότερα υπέρ αυτής της προσέγγισης. Αποκλείστηκε η πλήρης ανακατασκευή και ο πρωταρχικός στόχος του έργου ορίστηκε ως η ενίσχυση της έκτασης των τμημάτων του κτιρίου που είχαν υποστεί ζημιές. Οι Penrose, Durm και Magne σχημάτισαν μια εποπτεύουσα επιτροπή, αλλά η επιχειρησιακή διεύθυνση ανατέθηκε στην "Επιτροπή για τη Συντήρηση του Παρθενώνα", ένα όργανο στο οποίο συμμετείχαν ακαδημαϊκοί, μέλη των ξένων αρχαιολογικών σχολών της Αθήνας και εκπρόσωποι της ελληνικής κυβέρνησης. Ο Νικόλαος Μπαλάνος, αρχιμηχανικός δημοσίων έργων της Αθήνας, κλήθηκε να συμμετάσχει στην επιτροπή αυτή μετά τη συγκρότησή της και ουσιαστικά ανέλαβε τον έλεγχο των ανακατασκευών, λειτουργώντας, σύμφωνα με την Μαλλούχου-Τουφάνο, «ανεξάρτητα και ανεξέλεγκτα». Μεταξύ του 1898 και του 1909, ο Μπαλάνος εργάστηκε σχεδόν συνεχώς στον Παρθενώνα, το Ερέχθειο και τα Προπύλαια.Το έργο του χρηματοδοτήθηκε από τη Γενική Εφορεία Αρχαιοτήτων, της οποίας προΐστατο ο Καββαδίας, και από την Αρχαιολογική Εταιρεία Αθηνών, της οποίας ο Καββαδίας ήταν γραμματέας.Οι αναστηλώσεις αρχικά επαινέθηκαν από τους συγχρόνους, αλλά αργότερα επικρίθηκαν για την επεμβατική μεθοδολογία τους και για την έλλειψη αρχαιολογικής τεχνογνωσίας σε ορισμένες από τις εργασίες. Η χρήση οπλισμένου σκυροδέματος από τον Μπαλάνο για την πλήρωση των κενών της μαρμάρινης τοιχοποιίας οδήγησε σε εισροή νερού και διάβρωση των σιδερένιων σφιγκτήρων που χρησιμοποιήθηκαν για την ενίσχυση της δομής, με αποτέλεσμα να ραγίσει το μάρμαρο και να καταρρεύσουν οι όγκοι. Στο Ερέχθειο, το πρόβλημα αυτό επιδεινώθηκε από τη διάβρωση που προκλήθηκε από την έκθεση των αρχικών γλυπτών των Καρυάτιδων στην ατμοσφαιρική ρύπανση. Το 1977, ανακοινώθηκε ένα πρόγραμμα για την αντιμετώπιση των συνεπειών των αναστηλώσεων του Μπαλάνου, το οποίο περιελάμβανε την απομάκρυνση των Καρυάτιδων στο Μουσείο της Ακρόπολης και την αντικατάστασή τους στο ναό με αντίγραφα και τελικά περιελάμβανε (τουλάχιστον εν μέρει) την αποσυναρμολόγηση και την ανοικοδόμηση κάθε κατασκευής στην οποία είχε εργαστεί ο Μπαλάνος. Το 1885, ο Καββαδίας, ο ευνοούμενος υποψήφιος του πρωθυπουργού Χαρίλαου Τρικούπη, διαδέχθηκε τον Παναγιώτη Σταματάκη στη θέση του γενικού εφόρου αρχαιοτήτων, επικεφαλής της Ελληνικής Αρχαιολογικής Υπηρεσίας. Ακολούθησε μια συγκεντρωτική προσέγγιση στη συλλογή του, την οποία συνέθεσε από υλικό από όλη την Ελλάδα, εκτός από την Ολυμπία και τους Δελφούς. Συνέταξε δύο καταλόγους των γλυπτών του, που εκδόθηκαν το 1890 και το 1892, με τη βοήθεια του Χρήστου Τσούντα για το προϊστορικό υλικό. Υπό την ηγεσία του, η Αρχαιολογική Υπηρεσία επέκτεινε το χαρτοφυλάκιο των μουσείων της στην Ελλάδα, αξιοποιώντας το έργο του προκατόχου του Σταματάκη στο άνοιγμα μουσείων για τοπικές αρχαιολογικές συλλογές σε όλη τη χώρα. Ο Καββαδίας βοήθησε στο σχεδιασμό και το σχεδιασμό του Αρχαιολογικού Μουσείου Ηρακλείου στην οθωμανόκρατη Κρήτη, το οποίο άνοιξε το 1883, καταρτίζοντας το σχέδιο για τα νεοκλασικά κτίρια του μουσείου σε συνεργασία με τον Wilhelm Dörpfeld. Το 1909, κλήθηκε, μαζί με τον ιστορικό Γεώργιο Σωτηριάδη και άλλα μέλη της Αρχαιολογικής Εταιρείας, να οργανώσει τις πρώτες συλλογές του Κυπριακού Μουσείου. Μεταξύ 1901 και 1905, ο Καββαδίας διοργάνωσε το Πρώτο Διεθνές Αρχαιολογικό Συνέδριο, το οποίο πραγματοποιήθηκε στην Αθήνα από 1-13 Απριλίου 1905. Το συνέδριο έχει περιγραφεί ως μια "πλαγιοκόπηση" του Καββαδία για να μειώσει την επιρροή της Αρχαιολογικής Εταιρείας υπέρ της Αρχαιολογικής Υπηρεσίας: η Αρχαιολογική Εταιρεία διαμαρτυρήθηκε για την ιδιοκτησία του συνεδρίου από την κυβέρνηση, η οποία εκπροσωπήθηκε από τον Καββαδία και τον υπουργό Παιδείας Εμμανουήλ Στάη. Η πίεση της Εταιρείας ανάγκασε επίσης τον Καββαδία να ανακαλέσει την απόφασή του να αποκλείσει τους Έλληνες αρχαιολόγους από το συνέδριο. Ο Καββαδίας μίλησε στην κηδεία του Γερμανού αρχαιολόγου Χάινριχ Σλήμαν στο Α' Νεκροταφείο Αθηνών στις 23 Δεκεμβρίου 1890, εκφωνώντας έναν σύντομο επικήδειο λόγο στα ελληνικά. Απέδωσε στον Σλήμαν μεγάλο μέρος της δημιουργίας της μελέτης της ελληνικής προϊστορίας και εξέφρασε την άποψη ότι η ελληνική αρχαιολογία ήταν και "ιδιότυπα ελληνική" και είχε "όλο τον πολιτισμένο κόσμο για σπίτι της". Εξελέγη καθηγητής του Πανεπιστημίου Αθηνών στις 11 Φεβρουαρίου 1904, μαζί με τον Χρήστο Τσούντα, με ψήφους δεκαεπτά έναντι δύο των δεκαεννέα παρόντων εκλεκτόρων καθηγητών. Ο διορισμός του ίδιου του Καββαδία το 1879, που έγινε από τον Παναγιώτη Ευστρατιάδη, είχε σηματοδοτήσει την αρχή της επέκτασης της Αρχαιολογικής Υπηρεσίας, αυξάνοντας τον αριθμό των εφόρων της από έναν σε δύο. Ο Καββαδίας συνέχισε την πρόσληψη νέων εφόρων: μέχρι το τέλος της θητείας του, η Υπηρεσία είχε προσλάβει πάνω από δώδεκα εφόρους (ενώ προηγουμένως είχε απασχολήσει μόνο τον γενικό εφόρο μεταξύ 1836 και 1866), μεταξύ των οποίων ο Χάμπο Γκέρχαρντ Λόλινγκ και ο Κωνσταντίνος Κουρουνιώτης, και εγκατέστησε δραστηριότητες στο νησί της Κρήτης, που τότε αποτελούσε αυτόνομη επαρχία της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας. Επέβαλε επίσης τα πρώτα επίσημα ακαδημαϊκά κριτήρια για τους εφόρους - ο προκάτοχός του ως γενικός έφορος, Παναγιώτης Σταματάκης, δεν είχε λάβει καμία πανεπιστημιακή εκπαίδευση ή επίσημη αρχαιολογική κατάρτιση - απαιτώντας από όλους τους εφόρους να είναι απόφοιτοι του Πανεπιστημίου Αθηνών και είτε να έχουν πραγματοποιήσει μεταπτυχιακές σπουδές στην αρχαιολογία είτε να έχουν επιτύχει σε εξετάσεις στην αρχαιολογία, την ιστορία, τα αρχαία ελληνικά και τα λατινικά. Το 1887 επέβαλε την αυστηρότερη απαίτηση όλοι οι υποψήφιοι έφοροι να είναι κάτοχοι διδακτορικού διπλώματος είτε στη φιλολογία είτε στην αρχαιολογία και στη συνέχεια να περνούν από συνέντευξη ενώπιον συμβουλίου αποτελούμενου από καθηγητές κλασικών σπουδών, αρχαιολογίας και ιστορίας, στο οποίο συμμετείχε και ο γενικός έφορος. Ο Καββαδίας δημιούργησε μεγάλο μέρος του γραφειοκρατικού μηχανισμού της σύγχρονης Αρχαιολογικής Υπηρεσίας. Με βασιλικό διάταγμα της 25ης Νοεμβρίου 1885, ίδρυσε το Ταμείο Αρχαιολογικών Εισπράξεων, το οποίο χρησιμοποιούσε τα έσοδα από τις πωλήσεις εισιτηρίων, εκμαγείων και καταλόγων από τα μουσεία για τη χρηματοδότηση της συντήρησης και αποκατάστασης των αρχαίων μνημείων. Ήταν επίσης πίσω από το βασιλικό διάταγμα της 8ης Ιανουαρίου 1886, το οποίο δημιούργησε την πρώτη συστηματική διαίρεση της Ελλάδας σε αρχαιολογικές περιοχές. Ο Καββαδίας ήταν ενεργό μέλος της Αρχαιολογικής Εταιρείας Αθηνών, μιας επιστημονικής εταιρείας με σημαντικό ρόλο στην οργάνωση ανασκαφών και στην προστασία της πολιτιστικής κληρονομιάς στην Ελλάδα. Συγκεκριμένα, διεξήγαγε μια μακρόχρονη εκστρατεία για να γίνει γραμματέας της εταιρείας, η οποία έχει ερμηνευθεί από τον Βασίλειο Πετράκο, έναν μεταγενέστερο γραμματέα και ιστορικό της αρχαιολογικής εταιρείας, ως μέσο για να τεθούν τα οικονομικά της έσοδα υπό τον ουσιαστικό έλεγχο του κράτους. Τουλάχιστον από το 1886, όταν ο Καββαδίας παρενέβη εκ μέρους της κυβέρνησης σε μια έρευνα για την οικονομική κακοδιαχείριση της εταιρείας, ενήργησε για να αυξήσει την επιρροή της Γενικής Εφορείας στις υποθέσεις της, δημιουργώντας εχθρότητα μεταξύ του κράτους και της εταιρείας, η οποία είχε γίνει αντιληπτή και σχολιαζόταν τακτικά στον Τύπο από το 1888. Αν και η Αρχαιολογική Εταιρεία παραδοσιακά υποστήριζε τους στόχους του κράτους, είχαν ήδη αρχίσει να αναπτύσσονται εντάσεις μεταξύ της εταιρείας και της Αρχαιολογικής Υπηρεσίας, ιδίως καθώς η εταιρεία συχνά επωμιζόταν το κόστος για εργασίες που ξεκινούσε ο Καββαδίας υπό την ιδιότητά του ως γενικού εφόρου της Υπηρεσίας, και οι εφόροι που απασχολούνταν από την εταιρεία συχνά αποσπάστηκαν για να εργαστούν για την κυβέρνηση: η εταιρεία ψήφισε τον τερματισμό αυτής της πρακτικής το 1882. Ο Καββαδίας ενέτεινε τις προσπάθειές του να αποκτήσει τον έλεγχο της εταιρείας το 1894, χρησιμοποιώντας τους δικούς του συμμάχους στον Τύπο και εντός της εταιρείας για να επιτεθεί στον γραμματέα της, Στέφανο Κουμανούδη. Τον Δεκέμβριο του 1894 διεξήχθησαν εκλογές για την ανάδειξη των αξιωματούχων της εταιρείας: Ο Κουμανούδης επανεξελέγη γραμματέας, αλλά παραιτήθηκε σε ένδειξη διαμαρτυρίας, αφού ένας από τους συμμάχους του Καββαδία διορίστηκε επίσης στο συμβούλιο. Ο Δημήτριος Φίλιος παραιτήθηκε στις 30 Δεκεμβρίου 1894, ακολουθούμενος από τον νομισματολόγο Ιωάννη Σβορώνο στις 2 Ιανουαρίου 1895 και τον λαογράφο Νικόλαο Πολίτη. Ο Καββαδίας έγινε επομένως γραμματέας με σχεδόν ομόφωνη ψηφοφορία στις 6 Ιανουαρίου. Ο Σβορώνος φυλακίστηκε για λίγο αργότερα το 1895, αφού ο Καββαδίας τον μήνυσε για τα προσβλητικά σχόλια που έκανε ο Σβορώνος γι' αυτόν στη γενική συνέλευση της εταιρείας στις 23 Ιουλίου. Ως γραμματέας, ο Καββαδίας αύξησε τα έσοδα της εταιρείας καθώς και τις δραστηριότητές της τόσο στις ανασκαφές όσο και στις αναστηλώσεις. Το 1895 ξεκίνησε τη σύνταξη ενός νέου καταστατικού για την εταιρεία, το οποίο διεύρυνε τη σφαίρα των δραστηριοτήτων της και έκανε πρόεδρό της τον διάδοχο του θρόνου της Ελλάδας, Κωνσταντίνο. Επέβλεψε επίσης τη μετακόμιση της εταιρείας σε νέες εγκαταστάσεις το 1899 και έγραψε την ιστορία της για να τιμήσει την περίσταση. Μέχρι τη δεκαετία του 1880, ήταν σαφές ότι οι διαθέσιμοι νομικοί μηχανισμοί για την προστασία της πολιτιστικής κληρονομιάς ήταν ανεπαρκείς για την πρόκληση που έθεταν οι παράνομες ανασκαφές και οι εξαγωγές αρχαιοτήτων. Ο κύριος νόμος που διέπει τις αρχαιότητες ήταν ο Αρχαιολογικός Νόμος της 22ας Μαΐου [ΦΕΚ 10 Μαΐου] 1834, ο οποίος έχει περιγραφεί ως "χαλαρά ερμηνευμένος και ακόμη πιο χαλαρά εφαρμοσμένος": αρχαιότητες από μη εγκεκριμένες, παράνομες ανασκαφές διαφημίζονταν ανοιχτά προς πώληση τόσο εντός όσο και εκτός Ελλάδας. Σύμφωνα με το νόμο του 1834, οι αρχαιότητες που ανακαλύφθηκαν σε ιδιωτική γη μπορούσαν να παραμείνουν στην ιδιωτική κατοχή, παρά το γεγονός ότι νομικά ανήκαν από κοινού στο κράτος και στους ιδιώτες "ιδιοκτήτες": αυτό δημιούργησε ασάφεια, η οποία μείωσε την ικανότητα του κράτους να ελέγχει τις αρχαιότητες. Στις αρχές της δεκαετίας του 1870, η λεηλασία της νεκρόπολης της Τανάγρας είχε δει περίπου 10.000 τάφους να ληστεύονται και εκατοντάδες αρχαιότητες, συμπεριλαμβανομένων αγγείων και ειδωλίων, να πωλούνται στο εξωτερικό, γεγονός που εξόργισε τον ελληνικό Τύπο και έθεσε το θέμα του αρχαιολογικού εγκλήματος στο γενικό πληθυσμό. Κατά τη διάρκεια της θητείας του ως γενικού εφόρου μεταξύ 1864 και 1884, ο Παναγιώτης Ευστρατιάδης είχε προσπαθήσει να εργαστεί κατά των πλιατσικολόγων και των λαθρεμπόρων, αλλά είχε περιθωριοποιηθεί από το νομικό πλαίσιο που ίσχυε τότε. Το 1866 αναγκάστηκε νομικά να επιτρέψει μια ανασκαφή σε ιδιωτική γη από δύο Αθηναίους εμπόρους έργων τέχνης, παρά τη δυσπιστία του για τις προθέσεις τους. Επίσης, δεν μπόρεσε να αποτρέψει την εξαγωγή σημαντικών αρχαιοτήτων, όπως ο Αινέτας αρυβάλλος (ένα κορινθιακό αγγείο του 7ου αιώνα π.Χ. που πωλήθηκε στο Βρετανικό Μουσείο το 1866 από τον επιγραφολόγο και έμπορο έργων τέχνης Αθανάσιο Ρουσόπουλο) και μια σειρά από επιτύμβιες πλάκες, ζωγραφισμένες από τον Εξεκία, που πωλήθηκαν παράνομα στον Γερμανό αρχαιολόγο Γκούσταβ Χίρσφελντ από τον έμπορο έργων τέχνης Αναστάσιο Ερνέρη το 1873. Στον Καββαδία αποδίδεται η διαμόρφωση του νόμου 2646 του 1899, με υπότιτλο Περί Αρχαιοτήτων. Σύμφωνα με το νέο νόμο, όλες οι αρχαιότητες που ανακαλύφθηκαν ποτέ στην Ελλάδα, είτε σε δημόσια είτε σε ιδιωτική γη, θεωρούνταν ιδιοκτησία του κράτους, κλείνοντας το προηγούμενο παραθυράκι της "συνιδιοκτησίας". Ο νόμος είχε ημερομηνία 24 Ιουλίου 1899 και ακολούθησε στις 11 Αυγούστου 1899 από μια σειρά έξι βασιλικών διαταγμάτων, που έδιναν στο κράτος πρόσθετες εξουσίες για την εποπτεία της ανασκαφής των αρχαιοτήτων και την αποτροπή της πώλησής τους στο εξωτερικό. Ο νόμος του 1899 συγκέντρωσε επίσης την εξουσία στα χέρια του γενικού εφόρου, στον οποίο δόθηκε η τελική απόφαση για τα περισσότερα κρίσιμα ζητήματα. Επίσης, για πρώτη φορά, προσδιόρισε επίσημα τη βυζαντινή περίοδο ως μέρος του "ελληνισμού" - της ιδέας της ελληνικής ιστορίας και του ελληνικού πολιτισμού - και έχει περιγραφεί ως μέρος της "αποκατάστασης και ενσωμάτωσης του Βυζαντίου . .. στην εθνική αφήγηση». Ο πρώτος έφορος βυζαντινών αρχαιοτήτων της Ελλάδας, ο Αδαμάντιος Αδαμαντίου, διορίστηκε υπό τον Καββαδία το 1908. Ο Καββαδίας ήταν γνωστός για την αποφασιστικότητά του να αντιταχθεί στην εξαγωγή αρχαιοτήτων: Ο Reinach έγραψε στη νεκρολογία του για τον "πυρετό των κατασχέσεων" που εξαπέλυσε ο Καββαδίας. Ωστόσο, ο Reinach έκρινε επίσης ότι οι προσπάθειές του "δεν είχαν σχεδόν κανένα χρήσιμο αποτέλεσμα", επισημαίνοντας μια υπόθεση του 1886 στην οποία ο Καββαδίας κατέσχεσε μια ομάδα πλαστών πλακών από τερακότα, οι οποίες εξήχθησαν από την Αθήνα στο Παρίσι τυλιγμένες σε σελίδες ενός περιοδικού με έναν μόνο συνδρομητή στην Αθήνα, έναν έμπορο με το όνομα Λάμπρος. Ο Λάμπρος είχε επιρροή στον βασιλιά Γεώργιο της Ελλάδας και είχε έναν συγγενή που ήταν κηδεμόνας του μελλοντικού βασιλιά Κωνσταντίνου Α΄- ο Καββαδίας εγκατέλειψε επομένως την υπόθεση. Το 1887, αρκετά αντικείμενα εκλάπησαν από το Νομισματικό Μουσείο της Αθήνας από έναν κλέφτη ονόματι Περικλής Ραφτόπουλος, ο οποίος συνελήφθη από την αστυνομία στο Παρίσι. Ο Καββαδίας απέλυσε τον ιδρυτή και διευθυντή του μουσείου, Αχιλλέα Ποστολάκα, και τον κατηγόρησε για συνέργεια στην κλοπή. Ο Καββαδίας απέλυσε επίσης τον Ιωάννη Σβορώνο, αναπληρωτή του Ποστολάκα, και επιχείρησε να ασκήσει δίωξη κατά των Γάλλων αγοραστών που είχαν επιχειρήσει να αγοράσουν τις κλεμμένες αρχαιότητες του Ραφτόπουλου. Ένας από αυτούς τους αγοραστές αυτοκτόνησε προτού ο Γάλλος υπουργός Édouard Lockroy, μέσω του υφισταμένου του Gustave Larroumet, καταστήσει σαφές στον Καββαδία ότι η γαλλική κυβέρνηση δεν θα ασκούσε δίωξη σε αυτό που θεωρούσε ότι ήταν θέμα των ελληνικών τελωνείων. Ο Ποστολάκας αθωώθηκε από αθηναϊκό δικαστήριο τον Απρίλιο του 1889 και η υπόθεση έκανε τον Καββαδία πολλούς εχθρούς: Ο Reinach έγραψε αργότερα ότι ο στρατηγός έφορος είχε "χάσει λίγο το κεφάλι του". Στις 28 Αυγούστου 1909, μια ομάδα αξιωματικών του στρατού γνωστή ως "Στρατιωτική Ένωση" πραγματοποίησε το πραξικόπημα στο Γουδί, το οποίο οδήγησε σε λαϊκές διαδηλώσεις κατά του πολιτικού κατεστημένου και στην παραίτηση του πρωθυπουργού Δημήτριου Ράλλη. Οι υφιστάμενοι του Καββαδία ξεκίνησαν τη δική τους αποκαλούμενη "ανταρσία των εφόρων", εξοργισμένοι από το στυλ ηγεσίας του, το οποίο έκτοτε έχει χαρακτηριστεί ως "αυταρχικό" και "τυραννικό». Μια άλλη πηγή αντιδράσεων κατά του Καββαδία στο εσωτερικό της Ελλάδας ήταν η υποστήριξή του προς τις ξένες αρχαιολογικές σχολές, τις οποίες κατηγορήθηκε ότι προτίμησε πάνω από τα συμφέροντα των ντόπιων Ελλήνων αρχαιολόγων. Η δυσαρέσκεια με τον Καββαδία έφτασε στον ελληνικό Τύπο στις 9 Νοεμβρίου με ένα άρθρο στην εφημερίδα Χρόνος, που θεωρούνταν το φερέφωνο του Στρατιωτικού Συνδέσμου. Με τίτλο "Ανάγκη για ειλικρίνεια" (Ἀνάγκη Εἰλικρινείας), το άρθρο κατηγόρησε τον Καββαδία ότι "ταπείνωσε την ελληνική επιστήμη προς όφελος της ξένης επιστήμης" με το να είναι υπερβολικά "διαλλακτικός" προς τις ξένες σχολές, να τις στηρίζει από ελληνικούς πόρους και να τους δίνει πρόσβαση στους καλύτερους αρχαιολογικούς χώρους κατά προτίμηση στους Έλληνες αρχαιολόγους. Ο μακροχρόνιος αντίπαλος του Καββαδία. Ο Ιωάννης Σβορώνος κατηγορήθηκε ότι βρίσκεται πίσω από το άρθρο, αν και αρνήθηκε οποιαδήποτε ανάμειξη και εξέφρασε την υποστήριξή του προς τις ξένες σχολές. Τρεις ημέρες αργότερα, οι διευθυντές των ξένων σχολών δημοσίευσαν ένα κοινό αντίλογο στο περιοδικό Εστία, αρνούμενοι τις κατηγορίες που διατυπώθηκαν στο Χρονικό και επαινώντας τον Καββαδία για τον "κυρίαρχο ρόλο" του στο να "αποδώσει στην Αθήνα το παλιό της κύρος ως μητρόπολη των αρχαίων σπουδών". Παρ' όλα αυτά, η κριτική κατά του Καββαδία συνέχισε να αυξάνεται. Στις 24 Νοεμβρίου, ο Σβορώνος έγραψε επιστολή στον Χρόνο, στην οποία κατηγορούσε τον Καββαδία για υπεξαίρεση 80.000 δραχμών από την πώληση των καταλόγων του μουσείου του, ενώ ένα άλλο περιοδικό κατηγορούσε τον Καββαδία για αθέμιτη εύνοια προς τους ξένους αρχαιολόγους και επέκρινε την Αρχαιολογική Εταιρεία για την αδράνειά της. Ο Καββαδίας δέχτηκε επίσης πιέσεις από το εσωτερικό της κυβέρνησης και ο υπουργός Παιδείας τον συμβούλεψε να παραιτηθεί. Ζήτησε από το διοικητικό συμβούλιο της Αρχαιολογικής Εταιρείας προσωρινή άδεια από το ρόλο του γραμματέα, η οποία του χορηγήθηκε. Πριν από το τέλος του 1909, είχε απομακρυνθεί από τη θέση του γενικού εφόρου και διατάχθηκε να εγκαταλείψει την Ελλάδα από τον Στρατιωτικό Σύνδεσμο, ο οποίος τον χαρακτήρισε "επικίνδυνο αντιδραστικό" και τον συνόδευσε στο λιμάνι του Πειραιά με τη συνοδεία στρατιωτικού υπαξιωματικού. Ο προστατευόμενός του Στάης, ο οποίος ήταν μέλος του συμβουλίου της Αρχαιολογικής Εταιρείας από το 1896, αναγκάστηκε να παραιτηθεί την ίδια εποχή, και το 1910 ο Καββαδίας στερήθηκε την έδρα του καθηγητή στο Πανεπιστήμιο Αθηνών. Η πτώση του Καββαδία έγινε δεκτή με διαμαρτυρίες από πολλές ξένες σχολές, οι οποίες είχαν επωφεληθεί από τη φιλελεύθερη στάση του απέναντι στις δραστηριότητές τους. Στη Βρετανία, οι πανεπιστημιακοί καθηγητές Robert Carr Bosanquet, Percy Gardner και Ernest Arthur Gardner οργάνωσαν συλλογή χρημάτων για την υποστήριξή του. Μετά την εκδίωξη του Καββαδία, η ελληνική κυβέρνηση αναδιοργάνωσε την Αρχαιολογική Υπηρεσία. Τα καθήκοντα του Καββαδία ανατέθηκαν στον αρχαιολόγο Γαβριήλ Βυζαντινό, ο οποίος λίγο αργότερα αντικαταστάθηκε από τον Βασίλειο Λεονάρδο, διευθυντή του Επιγραφικού Μουσείου Αθηνών. Με τον νόμο 3721, της 31 Μαρτίου 1910, καταργήθηκε η Γενική Εφορεία, υπέρ ενός πιο συλλογικού συστήματος διαχείρισης, όπου τα καθήκοντα του γενικού εφόρου αναλάμβανε το "Αρχαιολογικό Συμβούλιο", μια δεκαμελής επιτροπή από καθηγητές πανεπιστημίου, εφόρους και τους διευθυντές των μουσείων της Αθήνας, στην οποία ο νεοτιτλοφορούμενος διευθυντής της Αρχαιολογικής Υπηρεσίας είχε μία μόνο ψήφο. Η χώρα διαιρέθηκε εκ νέου σε επτά αρχαιολογικές περιφέρειες, σε αντικατάσταση των εννέα που είχε καθιερώσει ο Καββαδίας το 1886. Ένα ακόμη αποτέλεσμα των μεταρρυθμίσεων ήταν ότι η Αρχαιολογική Εταιρεία δεν επιτρεπόταν πλέον να διεξάγει αναστηλωτικές εργασίες, οι οποίες έπρεπε πλέον να αναλαμβάνονται από την Αρχαιολογική Υπηρεσία. Όταν η Εθνοσυνέλευση εξελέγη στις 8 Αυγούστου 1910 - ένα μέτρο που διαπραγματεύτηκε ως αντάλλαγμα για τη διάλυση του Στρατιωτικού Συνδέσμου ο Ελευθέριος Βενιζέλος, ένας Κρητικός πολιτικός που προσκλήθηκε από τους ηγέτες του Συνδέσμου για να βοηθήσει στη διαπραγμάτευση μιας πολιτικής διευθέτησης του πραξικοπήματος - ο Καββαδίας εξελέγη από το λαό της Κεφαλλονιάς ως εκπρόσωπός του. Με τη διάλυση της Συνέλευσης το 1912, ο Καββαδίας ανέκτησε τη θέση του ως γραμματέας της Αρχαιολογικής Εταιρείας, την οποία και κατείχε στη συνέχεια μέχρι το 1920. Επανέκτησε επίσης την καθηγητική του έδρα στην Αθήνα, την οποία θα διατηρούσε μέχρι το 1922, και έγινε πρόεδρος του Αρχαιολογικού Συμβουλίου, θέση στην οποία παρέμεινε μέχρι την παραίτησή του το 1920. Το 1920 άρχισε να εργάζεται πάνω σε ένα corpus ελληνικών ψηφιδωτών, με χρηματοδότηση της ελληνικής κυβέρνησης και της Union Académique Internationale, το οποίο παρέμεινε ημιτελές τη στιγμή του θανάτου του. Ο Καββαδίας επέστρεψε στην Επίδαυρο για τελευταία φορά τον Ιούνιο του 1928. Εκεί υπέστη κρίση και επέστρεψε στην Αθήνα, όπου πέθανε στις 20 Ιουλίου. Το 1910, το περιοδικό της Βρετανικής Κλασικής Εταιρείας περιέγραψε τον Καββαδία ως "οικείο όνομα" μεταξύ των αρχαιολόγων. Το έργο του στην Επίδαυρο αναγνωρίστηκε εν ζωή ως κορυφαίο επίτευγμα : ένα αμερικανικό εγχειρίδιο του 1909, που γράφτηκε ενώ μεγάλο μέρος των ανασκαφών του Καββαδία παρέμενε ανολοκλήρωτο, περιέγραψε την Επίδαυρο ως "μία από τις σημαντικότερες τοποθεσίες στην Ελλάδα" και τις ανασκαφές της Ακρόπολης υπό τον Καββαδία ως το σημαντικότερο επίτευγμα της Αρχαιολογικής Εταιρείας Αθηνών. Γράφοντας για το έργο του στην Ακρόπολη στο Αρχαιολογικό Δελτίο, ο Καββαδίας καυχιόταν ότι "παρέδωσε την Ακρόπολη πίσω στον πολιτισμένο κόσμο, καθαρισμένη από όλες τις βάρβαρες προσθήκες, ένα ευγενές μνημείο της ελληνικής ιδιοφυΐας, ένα σεμνό και μοναδικό θησαυροφυλάκιο υπέροχων έργων αρχαίας τέχνης". Στον τομέα της ελληνικής ιστορίας της τέχνης, η ανακάλυψη της ερυθρόμορφη κεραμικής στα συντρίμμια του Περσέρσατ παρείχε ένα terminus ante quem που αποδεικνύει ότι το στυλ αυτό ήταν σε χρήση πριν από το 479 π.Χ., γεγονός που έρχεται σε αντίθεση με την τότε τρέχουσα αντίληψη για τη χρονολογική σχέση μεταξύ της ερυθρόμορφης και της μαυρόμορφης αγγειογραφίας. Από την πλευρά του, ο Καββαδίας περιέγραψε τα ευρήματα των εργασιών του στην Ακρόπολη ως "πολύ σημαντικά, απροσδόκητα και φοβερά". Ήταν επίσης αξιοσημείωτος στη μελέτη της επιγραφικής, ενός τομέα της αρχαιολογίας που συνδέεται στενά με την ταυτότητα του ελληνικού κράτους του 19ου αιώνα. Το 1906, αναφέρθηκε σε ένα γαλλικό ακαδημαϊκό περιοδικό ως ένας από τους τρεις "ιδιαίτερα επιφανείς" επιγραφείς της εποχής του, μαζί με τον Κουμανούδη και τον Κωνσταντίνο Καραπάνο. Ο Νικόλαος Παπαζαρκάδας, ένας σύγχρονος ιστορικός της ελληνικής επιγραφικής, έχει επίσης επαινέσει το έργο του Καββαδία για τις επιγραφές που αποκάλυψε στην Ακρόπολη, καθώς και για τις "θαυματουργές επιγραφές" από την Επίδαυρο. Ως γενικός έφορος, ο Καββαδίας επέβλεψε και άλλες σημαντικές αρχαιολογικές ανασκαφές, ιδίως εκείνη των Δελφών, η οποία πραγματοποιήθηκε μεταξύ 1892 και 1903 από τη Γαλλική Σχολή Αθηνών, καθώς η Αρχαιολογική Εταιρεία δεν είχε τη χρηματοδότηση για το έργο. Ήταν επίσης υπεύθυνος για την ανάκτηση και τη μελέτη του μηχανισμού των Αντικυθήρων υπό τον Βαλέριο Στάη από το 1900 έως το 1902. Στην Αθήνα, η περίοδος του Καββαδία ως γενικού εφόρου έφερε σημαντικές ανασκαφές πέραν της Ακρόπολης: τη μερική ανασκαφή και τον εντοπισμό της Βιβλιοθήκης του Αδριανού από τον Κουμανούδη το 1885-1886, και τις ανασκαφές στη Ρωμαϊκή Αγορά το 1890-1891, οι οποίες περιελάμβαναν την απαλλοτρίωση και κατεδάφιση πολλών οικιστικών, θρησκευτικών και στρατιωτικών κτιρίων, συμπεριλαμβανομένης της ολικής απομάκρυνσης της οδού Επαμεινώνδα. Σύμφωνα με τον Μαλλούχου-Τουφάνο, οι ανασκαφές του, ιδιαίτερα στην Ακρόπολη, έδωσαν "τεράστια ώθηση, τόσο διεθνώς όσο και στην Ελλάδα ... στην επιστημονική διερεύνηση της ιστορίας της [Ακρόπολης] ... [και] στην επιγραφική, την κεραμική και την ιστορία της αρχαίας τέχνης". Παρόλο που οι αναστηλώσεις που έγιναν υπό την επίβλεψη του Καββαδία από τον Νικόλαο Μπαλάνο επικρίθηκαν αργότερα και ως επί το πλείστον αντιστράφηκαν, το όραμα της Ακρόπολης και των μνημείων της που δημιούργησαν έχει χαρακτηριστεί "το 'σήμα κατατεθέν' της σύγχρονης Ελλάδας". Ο Καββαδίας έχει χαρακτηριστεί ως "κυρίαρχη προσωπικότητα" στην ελληνική αρχαιολογία γύρω στο γύρισμα του 20ού αιώνα και η θέση του ως μια "ουσιαστική δικτατορία ... στα αρχαιολογικά θέματα". Η ταχεία επέκταση της Αρχαιολογικής Υπηρεσίας μεταξύ 1883 και 1908, την οποία επέβλεψε σχεδόν στο σύνολό της ο Καββαδίας, έχει περιγραφεί ως "η αρχή μιας νέας εποχής στην ιστορία [της]". Η προσέγγισή του για την οργάνωσή της έχει περιγραφεί ως "συγκεντρωτική" και ως χαρακτηριζόμενη από τον ενεργητικό τρόπο με τον οποίο επιδίωκε τους στόχους του. Αρκετοί αρχαιολόγοι που προσλήφθηκαν ως έφοροι υπό τον Καββαδία έγιναν σημαντικές προσωπικότητες στην ελληνική αρχαιολογία. Ο Κουρουνιώτης, για παράδειγμα, θα γινόταν διευθυντής του Εθνικού Αρχαιολογικού Μουσείου (από το 1922 έως το 1925) και θα υπηρετούσε δύο θητείες ως διευθυντής της Αρχαιολογικής Υπηρεσίας (1914-1920 και 1925-1933). Ως διοικητικός υπάλληλος, ο Καββαδίας έχει επαινεθεί για την αρχαιολογική και νομική εμπειρογνωμοσύνη του, και οι διοικητικές και νομικές δομές που δημιούργησε στο πλαίσιο της Αρχαιολογικής Υπηρεσίας και μέσω νόμων και βασιλικών διαταγμάτων έχουν πιστωθεί με τη δημιουργία "της μορφής, σε μικρογραφία" της διοίκησης των αρχαιοτήτων του 21ου αιώνα στην Ελλάδα. Ο Καββαδίας αναγνωρίστηκε για την υποστήριξή του στα ξένα αρχαιολογικά ινστιτούτα της Αθήνας, τα οποία πολλαπλασιάστηκαν σε αριθμό και δραστηριότητα κατά τη διάρκεια της θητείας του. Η Βρετανική Σχολή στην Αθήνα ιδρύθηκε το 1886 και το Αυστριακό Αρχαιολογικό Ινστιτούτο στην Αθήνα το 1898 - η Ιταλική Αρχαιολογική Σχολή στην Αθήνα ιδρύθηκε τον Ιούλιο του 1909, λίγο πριν από την απομάκρυνση του Καββαδία από τη θέση του γενικού εφόρου. Είχε ιδιαίτερα θερμή σχέση με τον Charles Waldstein, διευθυντή της Αμερικανικής Σχολής Κλασικών Σπουδών στην Αθήνα από το 1889 έως το 1893. Ο Thomas Day Seymour, πρόεδρος της διοικούσας επιτροπής της σχολής, παρατήρησε ότι ο Καββαδίας, τον οποίο συνήθως έκρινε "δύστροπο", έγινε "ευγενικός" στην παρουσία του Waldstein, και πρότεινε ότι ο Καββαδίας θα έκανε στον Waldstein "ένα δώρο ολόκληρης της Ακρόπολης, αν ήταν στη δύναμή του." Με προτροπή του Βάλντσταϊν ο Καββαδίας έδωσε στην Αμερικανική Σχολή την άδεια να κάνει ανασκαφές στην Ερέτρια της Εύβοιας τον Ιανουάριο του 1891. Ο σύγχρονος του Καββαδία, ο Μποσανκέ, έγραψε ότι η αιγίδα του προς τις ξένες σχολές ήταν ένας σημαντικός παράγοντας για την προώθηση της "μελέτης και της διατήρησης της κληρονομιάς της χώρας του". Το 2007, ο Βασίλειος Πετράκος ονόμασε τις ξένες σχολές, και τις ανασκαφές, τις δημοσιεύσεις και τις διαλέξεις που έλαβαν χώρα υπό την αιγίδα τους, ως ουσιαστικό παράγοντα για να καταστεί η Αθήνα "το σημαντικότερο κέντρο της ελληνικής αρχαιολογίας". Εντός της αρχαιολογικής υπηρεσίας και της κοινωνίας, ο τρόπος ηγεσίας του Καββαδία -που στη σύγχρονη εποχή περιγράφεται ως "τυραννικός" και "μονοκρατορικός" - ήταν αντιδημοφιλής. Μέχρι το τέλος της θητείας του, είχε δημιουργήσει εχθρούς στην αρχαιολογική κοινωνία, στους υφισταμένους του και στους αρχαιολόγους με έδρα το πανεπιστήμιο. Ο Πετράκος τον κατηγόρησε για "εσκεμμένη δυσφήμιση" στους χειρισμούς του στην Αρχαιολογική Εταιρεία Αθηνών και χαρακτήρισε τη συγκεντρωτική του προσέγγιση στη διοίκηση ως "ασφυκτική" για τους εφόρους που εργάζονταν υπό την εποπτεία του. Με τη σειρά της, αυτή η δυσαρέσκεια ήταν ένας σημαντικός παράγοντας για την απομάκρυνση του Καββαδία στο πλαίσιο του Στρατιωτικού Συνδέσμου το 1909. Ο Καββαδίας είχε δύο γιους: Αλέξανδρο Πολύκλειτο Καββαδία, έναν ιατρό γνωστό για το έργο του πάνω στη διαφυλικότητα, και τον Επαμεινώνδα Καββαδία, ναύαρχο του Ελληνικού Πολεμικού Ναυτικού που υπηρέτησε ως διοικητής του κατά τη διάρκεια του Β' Παγκοσμίου Πολέμου. Εξελέγη επίτιμο μέλος της Βρετανικής Εταιρείας Αρχαιολόγων το 1893, αντεπιστέλλον μέλος της Γαλλικής Ακαδημίας Επιγραφών και Ωραίων Γραμμάτων το 1894, μέλος της Βασιλικής Ακαδημίας του Βελγίου και αντεπιστέλλον μέλος της Πρωσικής Ακαδημίας Επιστημών του Βερολίνου. Του απονεμήθηκε επίσης τιμητικός διδακτορικός τίτλος από το Πανεπιστήμιο του Κέιμπριτζ το 1904, καθώς και τιμητική θέση καθηγητή στο Πανεπιστήμιο της Λειψίας. Το 1926, εξελέγη ιδρυτικό μέλος της Ακαδημίας Αθηνών, της εθνικής ακαδημίας της Ελλάδας, ενώ ήταν επίσης επίτιμο μέλος της Βασιλικής Ιατρικής Εταιρείας. Καββαδίας Παναγιώτης (1879), Η εν Λούβρω Σαμοθρακία Νίκη και η σπουδαιότης αυτής διά την ιστορίαν της πλαστικής: Θέσις επί υφηγεσία εν τω Εθνικώ Πανεπιστημίω, Αθήνα : Εθνικό και Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο Αθηνών. Καββαδίας Παναγιώτης (1881), Το θέατρο της Επιδαύρου, Εν Αθήναις. Καββαδίας Παναγιώτης (1890-1892), Γλυπτά του Εθνικού Μουσείου: Κατάλογος περιγραφικός, Εν Αθήναις. Καββαδίας Παναγιώτης (1891), Fouilles d'Epidaure (Ανασκαφές στην Επίδαυρο) (στα γαλλικά), Αθήνα : Βλαστός. Καββαδίας Παναγιώτης (1893), Fouilles de Lycosoura (Ανασκαφές στην Λυκοσούρα) (στα γαλλικά), Αθήνα : Βλαστός. Καββαδίας Παναγιώτης (1893), Les Musees d'Athenes (Τα Μουσεία των Αθηνών) (στα γαλλικά), Αθήνα : Βλαστός. Καββαδίας Παναγιώτης (1900), Το ιερόν του Ασκληπιού εν Επιδαύρω και η θεραπεία των ασθενών, Εν Αθήναις. Καββαδίας Παναγιώτης, Γκέοργκ Κάβεραου (1906), Η ανασκαφή της Ακροπόλεως απο του 1885 μέχρι του 1890 (στα ελληνικά και τα γερμανικά), Τυπογραφείον «ΕΣΤΙΑ», Κ. Μάισνερ, Ν. Καργαδούρη, Εν Αθήναις. Καββαδίας Παναγιώτης (1906), Ιστορία της Αρχαιολογικής Εταιρείας: από της εν έτει 1837 ιδρύσεως αυτής μέχρι του 1900. Εν Αθήναις. Καββαδίας Παναγιώτης (1906), Προϊστορική Αρχαιολογία, τόμος 1. Εν Αθήναις. Καββαδίας Παναγιώτης (1911), Marbles des Musees de Grece exposes a Rome (στα γαλλικά). Εν Αθήναις. Καββαδίας Παναγιώτης (1914), Προϊστορική Αρχαιολογία, τόμος 2. Εν Αθήναις. Καββαδίας Παναγιώτης (1916), Ιστορία της Ελληνικής Τέχνης, Εν Αθήναις. Γενική Εφορεία των Αρχαιοτήτων Κατάλογος του Κεντρικού Αρχαιολογικού Μουσείου Αθηνά: Η παρά το Βαρβάκειον ευρεθείσα εν σχέσει προς την Αθηνάν του Παρθενώνος Αρχαιολογία Ιστορία της Ελληνικής Καλλιτεχνίας Βολταίρος: ήτοι ο φιλοσοφικός, φιλολογικός και ιδιωτικός αυτού βίος Επικήδειος Λόγος επί τη νεκρά Ελένη Κ. Μεταξά Παρουσίαση του Καββαδία από την Αρχαιολογική Εταιρεία Εν Αθήναις Αρχαιολογική Εταιρεία, επιμ. (1937). Λεύκωμα της εκατονταετηρίδος της Εν Αθήναις Αρχαιολογικής Εταιρείας 1837 - 1937. Εν Αθήναις: Αρχαιολογική Εταιρεία. σελίδες 18 (β΄ μέρος). Ανακτήθηκε στις 26 Ιουλίου 2010.
|
Ο Παναγής Καββαδίας (2 Μαΐου 1850 - 20 Ιουλίου 1928) ήταν Έλληνας αρχαιολόγος και καθηγητής πανεπιστημίου του 19ου αιώνα. Ήταν υπεύθυνος για την ανασκαφή αρχαίων χώρων στην Ελλάδα, συμπεριλαμβανομένης της Επιδαύρου στην Αργολίδα και της Ακρόπολης των Αθηνών, καθώς και για αρχαιολογικές ανακαλύψεις στο νησί της γενέτειράς του, την Κεφαλλονιά. Ως γενικός έφορος (επικεφαλής της Ελληνικής Αρχαιολογικής Υπηρεσίας) από το 1885 έως το 1909, ο Καββαδίας επέβλεψε την επέκταση της Αρχαιολογικής Υπηρεσίας και την εισαγωγή του νόμου 2646 του 1899, ο οποίος αύξησε τις εξουσίες του κράτους για την αντιμετώπιση της παράνομης ανασκαφής και του λαθρεμπορίου αρχαιοτήτων. Το έργο του Καββαδία είχε ιδιαίτερο αντίκτυπο στην Ακρόπολη των Αθηνών - τού αποδίδεται η ολοκλήρωση της «μεταμόρφωσής της ... από κάστρο σε μνημείο». Μεταξύ 1885 και 1890, αφαίρεσε σχεδόν όλα τα εναπομείναντα μεσαιωνικά και σύγχρονα κτίσματα της Ακρόπολης, αποκαλύπτοντας πολλά αρχαία μνημεία. Έπαιξε επίσης ρόλο στην εκτεταμένη ανακατασκευή του χώρου από τον αρχιτέκτονα και μηχανικό Νικόλαο Μπαλάνο. Παρόλο που αρχικά επαινέθηκε, το έργο προκάλεσε σημαντικές ζημιές σε αρκετούς ναούς και αποδομήθηκε σχεδόν πλήρως και ανοικοδομήθηκε κατά τη διάρκεια του ύστερου 20ού και των αρχών του 21ου αιώνα. Ο Καββαδίας επέβλεψε το άνοιγμα του Εθνικού Αρχαιολογικού Μουσείου στην Αθήνα, οργάνωσε τις πρώτες συλλογές του και έγραψε μερικούς από τους πρώτους καταλόγους του. Ως διαχειριστής, ο Καββαδίας θεωρήθηκε ενεργητικός, συγκεντρωτικός και αυταρχικός. Στη σταδιοδρομία του σημειώθηκε σημαντικός εκσυγχρονισμός στην πρακτική της αρχαιολογίας στην Ελλάδα, ενώ αναμόρφωσε και έκανε επαγγελματικότερη την Αρχαιολογική Υπηρεσία. Η αιγίδα του προς τις ξένες αρχαιολογικές σχολές της Αθήνας πιστώθηκε με την προώθηση της ανάπτυξης της ελληνικής αρχαιολογίας, αλλά επικρίθηκε επίσης από τους ντόπιους Έλληνες αρχαιολόγους. Δημιούργησε περαιτέρω δυσαρέσκεια στην Αρχαιολογική Εταιρεία Αθηνών μειώνοντας τον ρόλο της υπέρ της κυβερνητικής Αρχαιολογικής Υπηρεσίας. Μετά το πραξικόπημα του Γουδή το 1909, η δυσαρέσκεια στον ελληνικό Τύπο και μεταξύ των υφισταμένων του στην Αρχαιολογική Υπηρεσία οδήγησε στην απομάκρυνσή του από το αξίωμα, από την Αρχαιολογική Εταιρεία και από τη θέση του καθηγητή στο Πανεπιστήμιο Αθηνών, αν και μπόρεσε να επιστρέψει στη δημόσια και ακαδημαϊκή ζωή από το 1912 και παρέμεινε ενεργός στην ελληνική αρχαιολογία μέχρι το θάνατό του το 1928.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A0%CE%B1%CE%BD%CE%B1%CE%B3%CE%AE%CF%82_%CE%9A%CE%B1%CE%B2%CE%B2%CE%B1%CE%B4%CE%AF%CE%B1%CF%82
|
Σάλτσα Αρραμπιάτα
|
Η σάλτσα Αρραμπιάτα συνήθως σερβίρεται με πέννες - που μεταφράζονται ως "αγκάθια" στα Ελληνικά - και μπορεί να έχει από πάνω φρεσκοκομμένο μαϊντανό. Πολλές συνταγές αποκαλούν το τυρί Παρμεζάνα (Parmigiano-Reggiano) ως το πιο κατάλληλο για την συνταγή, όμως δεν είναι απαραίτητο. Υπάρχουν πολλές παραλλαγές της παραδοσιακής συνταγής και μερικές περιέχουν κρεμμύδι, τηγανισμένο με το σκόρδο και τις ντομάτες.
|
Η σάλτσα Αρραμπιάτα ή sugo all'arrabbiata στα Ιταλικά, είναι καυτερή σάλτσα για ζυμαρικά φτιαγμένη από σκόρδο, ντομάτες και κόκκινη πιπεριά τσίλι, μαγειρεμένα σε ελαιόλαδο. "Arrabbiata" κυριολεκτικά σημαίνει θυμωμένος στα ιταλικά. Η ονομασία λέγεται πως προήλθε από την αντίδραση που έχει αυτός που την τρώει λόγω της καυτερής πιπεριάς.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A3%CE%AC%CE%BB%CF%84%CF%83%CE%B1_%CE%91%CF%81%CF%81%CE%B1%CE%BC%CF%80%CE%B9%CE%AC%CF%84%CE%B1
|
Χέρτχεν τοτ Σιντ Γιανς
|
Αρχικά πιστευόταν ότι γεννήθηκε στο Χάαρλεμ, ωστόσο σύμφωνα με πρόσφατα στοιχεία ιδιαίτερη πατρίδα του ήταν το Λέιντεν, το οποίο τότε ανήκε στο τμήμα της Ολλανδίας που ήλεγχαν οι άρχοντες της Βουργουνδίας. Ελάχιστα πράγματα είναι γνωστά για τη ζωή του.Καλλιτέχνης με ύφος ποιητικό και εκλεπτυσμένο, ήρθε, ήδη από τα νεανικά του χρόνια, σε επαφή με τους καλλιτεχνικούς κύκλους της Μπρυζ και της Γάνδης. Υπήρξε μαθητής του Άλμπερτ φαν Αουβάτερ, ενός από τους θεμελιωτές της τέχνης των Κάτω Χωρών. Δούλεψε κυρίως στο Χάαρλεμ, όπου ο θάνατος τον βρήκε σε ηλικία 28 ετών. Κηδεύτηκε στο Μοναστήρι του Αγίου Ιωάννη στην ίδια πόλη βάσει του Liber memoriarum που διατηρούνταν εκεί. Βάσει τον ομοιοτήτων στο στυλ τους ένα corpus δεκαπέντε έργων έχει αποδοθεί στον καλλιτέχνη.Ο Χέρτχεν, θεμελιωτής της λεγόμενης Σχολής του Χάαρλεμ, δείχνει να γνωρίζει πολύ καλά τη φλαμανδική ζωγραφική. Τα έργα του μοιάζουν να ακολουθούν την οπωσδήποτε πιο σύνθετη τεχνοτροπία του Φαν ντερ Χους, και λιγότερο εκείνη των φαν Άικ και φαν ντερ Βάιντεν. Ξεχωρίζουν για την αμεσότητα και την απλότητα που τα διακρίνει, ενώ οι μορφές φέρουν παιδικά χαρακτηριστικά. Ορισμένα στοιχεία των έργων αυτών - ιδιαίτερα οι λεπτές, κουκλίστικες μορφές με τα λεία, σε σχήμα αυγού κεφάλια (ίσως ώστε να μοιάζουν με ξυλόγλυπτα) - είναι ιδιαίτερα χαρακτηριστικά.Πολλά από τα μικρότερα σε μέγεθος έργα του, τα οποία κατά πάσα πιθανότητα φιλοτέχνησε για προσωπική χρήση από τα μέλη του τάγματος, εξερευνούν το εύρος των ανθρώπινων συναισθημάτων. Ένας διάσημος πίνακας μικρότερων διαστάσεων, ο οποίος απεικονίζει τον Ιωάννη το Βαπτιστή (Βερολίνο, Πινακοθήκη), είναι αξιοσημείωτος στην ιστορία της ολλανδικής ζωγραφικής, αποτελώντας σπουδή στην τοπιογραφία.Η «Νυχτερινή Θεία Γέννηση» (περ. 1490, Εθνική Πινακοθήκη, Λονδίνο) αποτελεί έναν από τους ποιητικότερους πίνακες της περιόδου, με την ιδιαιτερότητα πως το φως αποτελεί και το χαρακτηριστικό που οργανώνει τη σκηνή στο χώρο, κάτι σπανιότατο την εποχή εκείνη. Το ίδιο το προσωνύμιο του καλλιτέχνη (Γεράρδος του θανάτου του Αγίου Ιωάννη) προέρχεται από ένα πολύπτυχο που ζωγράφισε στο Χάαρλεμ για το τάγμα των Ιπποτών του Αγίου Ιωάννη, γύρω στο 1485, έργο το οποίο τον έκανε αμέσως διάσημο και από το οποίο σώζεται μόνο ένα τμήμα, στο Μουσείο Ιστορίας της Τέχνης της Βιέννης.Το έργο του είναι αξιοσημείωτο για την αρμονική μίξη των στοιχείων που συνθέτουν το τοπίο. Η τρυφερή μελαγχολία που διαπνέει τους πίνακες του Χέρτχεν, η αθώα γοητεία που ασκούν οι μορφές του και η ευαισθησία του προς το φως αποτελούν τις αρετές που τον καθιστούν έναν από τους πιο ακαταμάχητα ελκυστικούς καλλιτέχνες της Σχολής των Κάτω Χωρών. «Η Παρθένος και το Θείο Βρέφος», άγνωστη ημερομηνία, λάδι σε ξύλο, Gemäldegalerie, Βερολίνο «Η Παρθένος και το Θείο Βρέφος», περ. 1480, λάδι σε ξύλο, Μουσείο Μπόιμανς - φαν Μπένινγκεν, Ρότερνταμ «Η Ανάσταση του Λαζάρου», περ. 1480, λάδι και τέμπερα σε ξύλο, Μουσείο του Λούβρου, Παρίσι «Το Δένδρο του Ιεσσαί», περ. 1480, λαδι σε ξύλο, Ρέικσμουζεουμ, Άμστερνταμ «Η Προσκύνηση των Μάγων», περ. 1480-85, ξύλο, Ρέικσμουζεουμ, Άμστερνταμ «Η Καύση των Οστών του Αγίου Ιωάννη του Βαπτιστή», περ. 1485, λάδι σε ξύλο, Μουσείο Ιστορίας της Τέχνης, Βιέννη «Ο Επιτάφιος Θρήνος», περ. 1485, λάδι σε ξύλο, Μουσείο Ιστορίας της Τέχνης, Βιέννη «Η Προσκύνηση των Μάγων», περ. 1490, λάδι σε ξύλο, Ρέικσμουζεουμ, Άμστερνταμ «Νυχτερινή Θεία Γέννηση», περ. 1484-90, λάδι σε ξύλο βελανιδιάς, Εθνική Πινακοθήκη Λονδίνου «Η Αγία Οικογένεια», περ. 1485-95, λάδι σε ξύλο, Ρέικσμουζεουμ, Άμστερνταμ «Ο Ιωάννης ο Βαπτιστής στην Ερημιά», περ. 1490-95, ξύλο, Gemäldegalerie, Βερολίνο «Ο Άνθρωπος των Στεναγμών», περ. 1495, λάδι σε ξύλο, Aartsbisschoppelijke Musea, ΟυτρέχτηΕπιλογή έργων Αναγεννησιακή τέχνη στις Κάτω Χώρες Αναγέννηση στη Βόρεια Ευρώπη (Αγγλικά) Baldass, Ludwig (1921). «Geertgen van Haarlem», E. Hölzel, Princeton University. (Αγγλικά) Chipps Smith, Jeffrey (2004). «The Northern Renaissance A&I (Art and Ideas)», Phaidon Press, ISBN 978-071-4838-67-0. (Ελληνικά) D' Adda, Roberta (2007). «Κρατικό Μουσείο, Άμστερνταμ», μετάφραση: Μαρία Μπάστα, σειρά: Μουσεία του Κόσμου • 17, 1η έκδοση, Αθήνα : Η Καθημερινή, ISBN 978-960-6709-60-9. (Ελληνικά) Tazartes, Maurizia (2007). «Μουσείο Ιστορίας της Τέχνης, Βιέννη», μετάφραση: Φανή Γαϊδατζή, σειρά: Μουσεία του Κόσμου • 20, 1η έκδοση, Αθήνα : Η Καθημερινή, ISBN 978-960-6709-63-0. Geertgen tot Sint Jans, κατάλογος έργων σε διάφορα μουσεία ανά τον κόσμο. Geertgen tot Sint Jans, κατάλογος έργων στην Web Gallery of Art. Geertgen tot Sint Jans, παρουσίαση έργων στον ιστότοπο Terminartors.com. (Αγγλικά) Geertgen tot Sint Jans, βιογραφικά στοιχεία του καλλιτέχνη στον επίσημο ιστότοπο της Εθνικής Πινακοθήκης του Λονδίνου. (Αγγλικά) Geertgen tot Sint Jans Αρχειοθετήθηκε 2012-04-17 στο Wayback Machine., βιογραφικά στοιχεία του καλλιτέχνη στον επίσημο ιστότοπο του Κρατικού Μουσείου του Άμστερνταμ. (Αγγλικά) Geertgen tot Sint Jans, βιογραφικά στοιχεία του καλλιτέχνη στον επίσημο ιστότοπο της Encyclopædia Britannica.
|
Ο Χέρτχεν τοτ Σιντ Γιανς (ολλανδικά: Geertgen tot Sint Jans, περ. 1465 - περ. 1495), γνωστός και ως Χέρτχεν φαν Χάαρλεμ, ήταν Ολλανδός ζωγράφος, το έργο του οποίου εντάσσεται στο καλλιτεχνικό ρεύμα της Βορειοευρωπαϊκής Αναγέννησης.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A7%CE%AD%CF%81%CF%84%CF%87%CE%B5%CE%BD_%CF%84%CE%BF%CF%84_%CE%A3%CE%B9%CE%BD%CF%84_%CE%93%CE%B9%CE%B1%CE%BD%CF%82
|
Πατ Τζένινγκς
|
Έπαιξε στη διάρκεια της εφηβείας του κατά σειρά στους συλλόγους Σάμροκ Ρόβερς και Νιούρι Τάουν. Ξεκίνησε την επαγγελματική του καριέρα στη Γουότφορντ και έγινε αμέσως γνωστός για τις ικανότητές του ώστε έκανε και το ντεμπούτο του για την εθνική ομάδα της Βόρειας Ιρλανδίας στις 15 Απριλίου 1964 σε αγώνα για το Βρετανικό Εσωτερικό Πρωτάθλημα με την Ουαλία που έληξε με νίκη 3–2.Το 1964 ήρθε η μεταγραφή του στην Τότεναμ, όπου έμεινε για 13 χρόνια και γνώρισε τις μεγαλύτερες επιτυχίες του. Ακολούθησε καριέρα στην Άρσεναλ, επίσης θα με ιδιαίτερη επιτυχία. Έχει κερδίσει το Κύπελλο Αγγλίας και με τις δύο ομάδες, με την Τότεναμ το 1967 και με την Άρσεναλ το 1978–79. Το 1972 κατέκτησε Κύπελλο ΟΥΕΦΑ με τους «πετεινούς» (Τότεναμ), σκόραρε στη διοργάνωση του Charity Shield (1967) απέναντι στη Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ και αγωνίστηκε συνολικά σε συνολικά 590 αγώνες (τρίτος στην ιστορία του συλλόγου). Ονομάστηκε Football Writers ποδοσφαιριστής της χρονιάς το 1973 και PFA παίκτης της χρονιάς το 1976. Με την Άρσεναλ έφτασε στον τελικό του Κυπέλλου Κυπελλούχων το 1980 αλλά η ομάδα γνώρισε την ήττα από τη Βαλένθια.Ένας από τους λόγους που ήταν τόσο επιτυχημένος ήταν το μέγεθος των χεριών του - τα οποία ήταν τόσο μεγάλα όσο «ένα ζευγάρι δορυφορικών πιάτων» (ή περίπου). Τα «φτυάρια Λούργκαν» του, όπως ήθελε να λέει ο μάνατζερ Μπίλι Μπίγκαν τον βοήθησαν να βγάλει θεαματικές αποκρούσεις με το ένα χέρι που δεν φαινόταν εφικτές και είχε τη συνήθεια να χαλάει προσπάθειες επιθετικών, αποσπώντας την μπάλα από τον αέρα από μόνος του.Με την εθνική ομάδα της χώρας του συμμετείχε σε δύο τελικές φάσεις Παγκοσμίων Κύπελλων, το 1982 και το 1986 χωρίς να γνωρίσει επιτυχία (αποκλεισμός στην πρώτη φάση). Στα 41 του χρόνια στον τελευταίο αγώνα πριν τη διοργάνωση του 1986, στις 24 Μαΐου σε φιλική συνάντηση με το Μαρόκο έκανε την 116η συμμετοχή του για την εθνική ομάδα της χώρας του, καταρρίπτοντας το ρεκόρ κόσμου που είχε μέχρι τότε ο Σουηδός Μπγιορν Νόρντκβιστ (σύμφωνα με τα τότε στοιχεία της FIFA). Διατήρησε το ρεκόρ μέχρι το 1990 όταν ένας άλλος Βρετανός τερματοφύλακας, ο Πίτερ Σίλτον το πήρε. Ήταν επίσης ο μεγαλύτερος σε ηλικία παίκτης που είχε αγωνιστεί σε Παγκόσμιο Κύπελλο με τον τελευταίο αγώνα (12 Ιουνίου) την ημέρα των 41ων γενεθλίων του με αντίπαλο τη Βραζιλία καταρρίπτοντας το ρεκόρ του Ντίνο Τζοφ από την προηγούμενη διοργάνωση. Κατέχει ακόμα το παγκόσμιο ρεκόρ συμμετοχών σε πολλαπλά Παγκόσμια Κύπελλα (συμπεριλαμβανομένων των προκριματικών σταδίων), έξι συνολικά - 1966, 1970, 1974, 1978, 1982, 1986. Στην 23ετή σταδιοδρομία του ξεπέρασε τις 1.000 επίσημες εμφανίσεις (τουλάχιστον 1.205). Από αυτές οι 709 είναι σε αγώνες πρωταθλήματος πρώτης κατηγορίας.Μετά την αποχώρησή του, ο εργάστηκε ως προπονητής τερματοφυλάκων. Έχει εργαστεί στην Τότεναμ με αυτή την ιδιότητα από το 1993. Το 2003 εισήχθη στο αγγλικό ποδοσφαιρικό Hall of Fame σε αναγνώριση των δεξιοτήτων που επέδειξε στο αγγλικό πρωτάθλημα. Είναι τιμημένος με τον Βρετανικό τίτλο OBE. Καριέρα στην ίδια θέση ακολούθησε κι ο γιος του, Πατ Τζένινγκς Τζούνιορ. Τότεναμ Κύπελλο FA : 1966–67 Λιγκ Καπ (2) : 1970–71, 1972–73 FA Charity Shield : 1967 Κύπελλο UEFA : 1971–72Άρσεναλ Κύπελλο FA : 1978–79Ατομικές διακρίσεις FWA ποδοσφαιριστής της χρονιάς : 1972–73 Παίκτης της Χρονιάς Παικτών PFA : 1975–76 PFA Καλύτερη ομάδα της χρονιάς (2) : 1973–74, 1975–76 FWA Tribute Award : 1986 Football League 100 θρύλοι: 1998 IFFHS : 13ος καλύτερος τερματοφύλακας του 20ού αιώνα Αίθουσα φήμης αγγλικού ποδοσφαίρου : 2003 Κατάλογος ποδοσφαιριστών ανδρών με τις περισσότερες επίσημες εμφανίσεις
|
Ο Πάτρικ Άντονι «Πατ» Τζένινγκς (Patrick Antony "Pat" Jennings, γεννήθηκε 12 Ιουνίου 1945) είναι Βορειοϊρλανδός πρώην διεθνής ποδοσφαιριστής που αγωνιζόταν στη θέση του τερματοφύλακα. Από το 1964 έως το 1986 υπερασπίσθηκε την εστία της Εθνικής Ομάδας της χώρας του, πραγματοποιώντας με αυτή συνολικά, 119 εμφανίσεις, γεγονός που τον καθιστά, μέχρις στιγμής ρέκορντμαν όλων των εποχών. Από το 1986 μέχρι το 1990 ήταν κάτοχος και του ρεκόρ κόσμου με την ανωτέρω επίδοση. Στις εκλογές της IFFHS ψηφίστηκε 13ος καλύτερος τερματοφύλακας του 20ού αιώνα.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A0%CE%B1%CF%84_%CE%A4%CE%B6%CE%AD%CE%BD%CE%B9%CE%BD%CE%B3%CE%BA%CF%82
|
Συναντήσεις βραβευμένων με Νόμπελ στο Λίνταου
|
Το 1951 δύο ιατροί από το Λίνταου, οι Γκούσταφ Παράντε και Φραντς Καρλ Χάιν, έπεισαν τον Σουηδό κόμη Λέναρτ Μπερναντότ του Βίσμποργκ (1909-2004), εγγονό του βασιλιά Γουσταύου Ε΄ της Σουηδίας, που ζούσε εκεί κοντά, να υποστηρίξει τη συνάντηση που οργάνωναν για να διευκολύνουν την ανταλλαγή απόψεων Γερμανών φοιτητών με κατόχους Βραβείου Νόμπελ Φυσιολογίας και Ιατρικής. Με την ταραχή του Β΄ Παγκόσμιου Πολέμου η Γερμανία είχε αποκλειστεί από την παγκόσμια επιστημονική συζήτηση. Η πρωτοβουλία αυτή είχε σύντομα σημαντική επιτυχία, καθώς πολλοί τιμημένοι με Νόμπελ επιστήμονες αποδέχθηκαν την πρόσκληση του κόμη Λέναρτ να συναντηθούν στο Λίνταου, κοντά στο κάστρο του στη νησίδα Μαϊνάου στη Λίμνη της Κωνσταντίας. Καθώς τα χρόνια περνούσαν, οι συναντήσεις έγιναν γνωστές και προσκλήθηκαν κάτοχοι Βραβείων Νόμπελ και στις άλλες δύο φυσικές επιστήμες, τη φυσική και τη χημεία, οπότε οι Συναντήσεις στο Λίνταου αφιερώνονταν σε μία συγκεκριμένη επιστήμη μία φορά κάθε τρία χρόνια. Από τη δεκαετία του 1970 άρχισαν να συμμετέχουν στις συναντήσεις περιστασιακά και τιμημένοι με το Βραβείο Νόμπελ Οικονομικών Επιστημών. Από το 1954 οι Συναντήσεις οργανώνονται από το «Συμβούλιο για τις Συναντήσεις βραβευμένων με Νόμπελ στο Λίνταου», συμβούλιο του οποίου πρώτος πρόεδρος διετέλεσε ο κόμης Λέναρτ. Το 1989 ο ογδοντάχρονος Λέναρτ παραιτήθηκε από τη θέση αυτή και τον διαδέχθηκε η κατά πολύ νεότερη σύζυγός του κόμισσα Σόνια Μπερναντότ, αποδεικνύοντας τη θέληση της οικογένειας να συνεχιστεί η παράδοση των Συναντήσεων του Λίνταου. Η Σόνια αύξησε τη διεθνή σημασία των Συναντήσεων προσκαλώντας περίπου 600 φοιτητές κάθε χρόνο από όλο και περισσότερες ξένες χώρες, συγκαλώντας μία φορά ανά πενταετία μία «Μικτή Σύνοδο» βραβευμένων με Νόμπελ και από τις τρεις επιστήμες, και ιδρύοντας σχετικό με τις Συναντήσεις ίδρυμα (Foundation Lindau Nobel Prizewinners Meeting at Lake Constance) το έτος 2000. Χάρη σε αυτό το ίδρυμα, το Συμβούλιο για τις Συναντήσεις βραβευμένων με Νόμπελ στο Λίνταου απέκτησε μία σταθερή οικονομική βάση για τη διοργάνωση των ετήσιων συναντήσεων. Η κόμισσα απεβίωσε το 2008, τέσσερα χρόνια μετά τον σύζυγό της. Από τότε η θυγατέρα τους κόμισσα Μπετίνα Μπερναντότ προεδρεύει του Συμβουλίου. Τώρα πια το Συμβούλιο διοργανώνει επιπλέον μία φορά κάθε 4 χρόνια ένα ξεχωριστό συνέδριο για τους κατόχους Βραβείου Νόμπελ Οικονομικών με φοιτητές από ολόκληρο τον κόσμο. Σκοπός των Συναντήσεων του Λίνταου είναι η προαγωγή των αλληλεπιδράσεων ανάμεσα σε κατόχους του Βραβείου Νόμπελ και νεαρούς ερευνητές. Περίπου τριάντα βραβευμένοι με Νόμπελ επιστήμονες (37 το 2014) και κάπου 600 νεαροί ερευνητές (κυρίως μεταπτυχιακοί φοιτητές) παρακολουθούν την ετήσια Συνάντηση. Οι τιμημένοι επιστήμονες κάνουν παρουσιάσεις ανοικτές και στα ΜΜΕ, καθώς και σεμινάρια-κλειστές συναντήσεις ανάμεσα σε αυτούς και στους νεαρούς ερευνητές, τα οποία καταλαμβάνουν ολόκληρα τα απογεύματα. Διεξάγονται επίσης συζητήσεις στρογγυλής τράπεζας ή σε πάνελ, επιστημονικές συναντήσεις στο πρωινό και κοινωνικές εκδηλώσεις, όπως μία «Βαυαρική Βραδιά» που προσφέρεται από την κυβέρνηση της Βαυαρίας, συναυλίες, ακαδημαϊκά δείπνα που οργανώνονται από ιδρύματα όπως το Alexander von Humboldt-Stiftung, το Γερμανικό `Ιδρυμα Ερευνών και η Εταιρεία Μαξ Πλανκ. Επίσης, μία Διεθνής Συνάντηση Γνωριμίας με ποικίλη ξένη χρηματοδότηση, π.χ. το 2012 χορηγός ήταν η Δημοκρατία της Σιγκαπούρης. Το 2011 εισάχθηκε μετά από μία πρόταση του Ρότζερ Τσιέν ο θεσμός των «Master Classes Επιστήμης», όπου νεαροί επιστήμονες παρουσιάζουν την εργασία τους και τη συζητούν με τους συναδέλφους τους και με έναν βραβευμένο με Νόμπελ επιστήμονα.. Η έναρξη κάθε ετήσιας συνάντησης είναι μία εορταστική εκδήλωση, στην οποία παρευρίσκονται και άλλες προσωπικότητες, συνήθως υπουργοί επιστημών και έρευνας από τη Γερμανία ή άλλες χώρες, άλλοι εκπρόσωποι κυβερνήσεων ή επιστημονικών ιδρυμάτων. Το 2011 συμμετείχε ο Μπιλ Γκέιτς σε μία συζήτηση σχετική και με το έργο του Ιδρύματος Μπιλ και Μελίντα Γκέιτς. Η τελευταία ημέρα της κάθε ετήσιας συνάντησης γίνεται μία εκδρομή με πλοιάριο από το Λίνταου με πρόσκληση του κρατιδίου της Βάδης-Βυρτεμβέργης στο νησί Μαϊνάου στη Λίμνη της Κωνσταντίας, όπου το κάστρο της οικογένειας Μπερναντότ, στον χώρο του οποίου διεξάγεται μία τελική συζήτηση. Ορισμένα από τα events, όπως οι ανοικτές παρουσιάσεις των κατόχων Νόμπελ, είναι προσβάσιμες όχι μόνο στους φοιτητές και νεαρούς ερευνητές, αλλά και στα ΜΜΕ, καθώς και σε επιλεγμένο κοινό. Οι παρουσιάσεις αυτές μπορεί να έχουν ως θέμα την επιστήμη πίσω από το Βραβείο Νόμπελ τους, τρέχοντα επιστημονικά ζητήματα που τα βρίσκουν ενδιαφέροντα, ή ακόμα την εκλαΐκευση της επιστήμης και την αλληλεπίδραση επιστήμης και κοινωνίας. Συχνά, ένα μέρος της ομιλίας αφιερώνεται σε προσωπικές οπτικές, όπως τη σταδιοδρομία και τον δρόμο προς το Βραβείο, με αντίστοιχες συμβουλές προς τους νέους ερευνητές. Οι ομιλητές επιλέγουν ελεύθερα το θέμα τους και έχει ασκηθεί κριτική ότι μερικοί χρησιμοποιούν το βήμα που τους δόθηκε για να παρουσιάσουν αμφιλεγόμενες ιδέες, έξω από το κύριο ρεύμα της επιστήμης. Οι Συναντήσεις εναλλάσσονται κατ' έτος μεταξύ των τριών Βραβείων Νόμπελ στις επιστήμες (χημεία, φυσική και φυσιολογία/ιατρική). Μία φορά κάθε 5 χρόνια γίνεται μία Συνάντηση που φέρνει μαζί βραβευθέντες από όλες τις επιστήμες, οπότε ο συνολικός αριθμός των παρόντων τιμημένων με Νόμπελ μπορεί να φθάσει και τους εξήντα. Από το 2004 γίνονται πρόσθετες Συναντήσεις για τις οικονομικές επιστήμες, μία φορά κάθε τρία χρόνια. Η επιλογή των νεαρών ερευνητών που συμμετέχουν στην κάθε Συνάντηση γίνεται σε συνεργασία με τους ακαδημαϊκούς εταίρους των Συναντήσεων του Λίνταου: προτείνονται από περισσότερα των 100 ιδρυμάτων από περισσότερες από 30 χώρες. Κάποιοι προτείνονται από συγκεκριμένους βραβευθέντες με Νόμπελ. Τα ακαδημαϊκά αυτά ιδρύματα περιλαμβάνουν επιστημονικές ακαδημίες (π.χ. την Ακαδημία Επιστημών της Τσεχίας), το Κοινωφελές Ίδρυμα Αλέξανδρος Σ. Ωνάσης ή και το Ίδρυμα Νόμπελ, ερευνητικά συμβούλια όπως το Εθνικό Συμβούλιο Επιστήμης του Υπουργείου Επιστήμης και Τεχνολογίας της Κίνας, εταιρείες όπως τη Microsoft και ερευνητικά κέντρα ή πανεπιστήμια, όπως το Πανεπιστήμιο Χούμπολτ του Βερολίνου ή το Πανεπιστήμιο του Μονάχου.Η Συνάντηση του 2012 ήταν η πρώτη στην οποία έγιναν δεκτοί και επιλεγμένοι καθηγητές από τη Μέση Εκπαίδευση, με κριτήριο την ιδιαίτερη δραστηριότητά τους στη μετάδοση της επιστήμης στους μαθητές τους. Οι συμμετέχοντες νεαροί έχουν σχολιάσει ότι η ανεπίσημη ατμόσφαιρα και η εντατική επαφή με συναδέλφους παρέχουν μία μοναδική εμπειρία, ενώ οι οργανωτές τη θεωρούν κρίσιμη για αμφότερους τους στόχους τους, την ανταλλαγή επιστημονικών απόψεων και την έμπνευση των νεαρών επιστημόνων. Εκτός από αυτούς τους κύριους στόχους, οι Συναντήσεις στο Λίνταου παρέχουν μία μοναδική ευκαιρία για τη στενή παρακολούθηση της προόδου των επιστημών και των γνώσεων προς όφελος της ανθρωπότητας. Ως ενδεικτικό παράδειγμα, αναφέρουμε «νομπελίστες» που έλαβαν μέρος στις δύο Συναντήσεις που έλαβαν χώρα το 2008. Συνάντηση οικονομικών επιστημών του 2008: Τζωρτζ Άκερλοφ Ρόμπερτ Φόγκελ Τζων Φορμπς Νας, ο «Υπέροχος άνθρωπος» σε ηλικία 80 ετών Ράινχαρντ Ζέλτεν Ρόμπερτ Σόλοου Τζόζεφ Στίγκλιτς Ρότζερ Μάιερσον Μοχάμεντ Γιουνούς, ο «τραπεζίτης των φτωχών» (Βραβείο Νόμπελ Ειρήνης 2006)Συνάντηση φυσικής 2008: Ρικάρντο Τζιακόνι Ιβάρ Τζιέβερ Ντόναλντ Γκλέιζερ Ρόυ Γκλάουμπερ Ντέιβιντ Γκρος Πέτερ Γκρύνμπεργκ Μπράιαν Τζόζεφσον Γουίλιαμ Φίλιπς Κάρλο Ρούμπια Τζωρτζ Σμουτ Τζακ Στάινμπέργκερ Μαρτίνους Φέλτμαν Burmester, Ralph (2000), Science at First Hand. 50 years of the Meetings of Nobel Laureates in Lindau on Lake Constance, Μόναχο, Βόννη, Ουάσινγκτον: Deutsches Museum, Deutsches Museum Bonn και Εθνικό Μουσείο Αμερικανικής Ιστορίας, ISBN 3-924183-58-9 www.lindau-nobel.org Ο επίσημος ιστότοπος Lindau Nobel Mediatheque - video streams των ομιλιών των βραβευμένων με Νόμπελ επιστημόνων Lindau.nature.com - ιστολόγιο και video platform για τις Συναντήσεις Συνεντεύξεις με συμμετέχοντες Αναμνήσεις από μία Συνάντηση
|
Οι Συναντήσεις βραβευμένων με Νόμπελ στο Λίνταου (Nobel Laureate Meetings at Lindau) είναι μία συνάθροιση-επιστημονικό συνέδριο που διεξάγεται κάθε χρόνο στην πόλη Λίνταου της νότιας Γερμανίας. Σε αυτό προσκαλούνται κάτοχοι του Βραβείου Νόμπελ να μιλήσουν σε φοιτητές και νεαρούς ερευνητές από όλο τον κόσμο και να αλληλεπιδράσουν με αυτούς.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A3%CF%85%CE%BD%CE%B1%CE%BD%CF%84%CE%AE%CF%83%CE%B5%CE%B9%CF%82_%CE%B2%CF%81%CE%B1%CE%B2%CE%B5%CF%85%CE%BC%CE%AD%CE%BD%CF%89%CE%BD_%CE%BC%CE%B5_%CE%9D%CF%8C%CE%BC%CF%80%CE%B5%CE%BB_%CF%83%CF%84%CE%BF_%CE%9B%CE%AF%CE%BD%CF%84%CE%B1%CE%BF%CF%85
|
Κοβάλτιο
|
Το κοβάλτιο είναι σιδηρομαγνητικό μέταλλο. Δεν απαντάται ελεύθερο στη φύση, αλλά ενώσεις του κοβαλτίου είναι συνήθεις υπό μορφή ορυκτών. Μικρές ποσότητες κοβαλτίου μπορούν να βρεθούν στις πέτρες, το χώμα, τα φυτά και τα ζώα. Στη φύση συχνά σχετίζεται με το νικέλιο ενώ και τα δύο αυτά είναι χαρακτηριστικά συστατικά του μετεωρικού σιδήρου. Τα θηλαστικά απαιτούν μικρή ποσότητα κοβαλτίου που είναι η βάση για τη βιταμίνη Β12. Το 60Co, ένα τεχνητά παραγόμενο ραδιενεργό ισότοπο του κοβαλτίου, αποτελεί σημαντικό ραδιενεργό «ανιχνευτή» και βοηθό στη θεραπεία του καρκίνου (βόμβα κοβαλτίου). Το κοβάλτιο σε μεταλλική μορφή εμφανίζεται σε δύο κρυσταλλογραφικές δομές: την hcp και την fcc. Η ιδανική θερμοκρασία μετάβασης μεταξύ των δομών hcp και fcc είναι οι 450 oC, αλλά σε πρακτικό επίπεδο η διαφορά ενέργειας είναι τόσο μικρή, ώστε η ενδοανάπτυξη των δύο είναι παρόμοια. Το μόνο σταθερό ισότοπο κοβαλτίου είναι το 59Co. Μέχρι στιγμής έχουν βρεθεί 22 ραδιοϊσότοπα κοβαλτίου και τα πιο σταθερά από αυτά είναι τα 60Co με διάρκεια ημιζωής 5,3 έτη, 56Co με διάρκεια ημιζωής 77,27 μέρες και 58Co με διάρκεια ημιζωής 70,86 μέρες. Όλα τα υπόλοιπα ραδιενεργά ισότοπα έχουν διάρκεια ημιζωής μικρότερη από 18 ώρες και η πλειοψηφία τους μικρότερη του ενός δευτερολέπτου. Τα ισότοπα του κοβαλτίου κυμαίνονται σε ατομικό βάρος από 50 u (50Co) έως 73 u (73Co). Ο βασικός τρόπος διάσπασης για τα ισότοπα με τιμές ατομικής μάζας μικρότερης από αυτή του αφθονότερου σταθερού ισοτόπου, 59Co, είναι η σύλληψη ηλεκτρονίων και ο βασικός τρόπος διάσπασης για εκείνους με ατομική μάζα μεγαλύτερη από 59 u είναι η διάσπαση βήτα. Τα βασικά προϊόντα αποσύνθεσης πριν από το 59Co είναι ισότοπα του στοιχείου 26 (σίδηρος) και τα βασικά προϊόντα μετά από αυτό είναι ισότοπα του στοιχείου 28 (νικέλιο). Το κοβάλτιο ανευρίσκεται σε ορυκτά χαλκού και νικελίου και σε συνδυασμό με το θείο και το αρσενικό σε άλλα ορυκτά, όπως ο κοβαλτίτης (CoAsS) και ο ερυθρίτης (Co3AsO4. 8(H2O). Τα κράματα βασισμένα στο κοβάλτιο αποτελούν το μεγαλύτερο μέρος του παραγόμενου κοβαλτίου. Η σταθερότητα θερμοκρασίας αυτών των κραμάτων τα καθιστά κατάλληλα για τη χρήση στις λεπίδες των τουρμπίνων στις μηχανές τουρμπίνων αερίων και αεριωθούμενων αεροσκαφών. Ειδικά κράματα κοβαλτίου-χρωμίου-μολυβδενίου χρησιμοποιούνται για κάποια προσθετικά μέρη όπως οι αντικαταστάσεις γοφών και γονάτων. Τα κράματα κοβαλτίου χρησιμοποιούνται επίσης σε προσθετικές στα δόντια, όπου είναι χρήσιμα για την αποφυγή αλλεργιών στο νικέλιο. Μερικά ατσάλινα κράματα που χρησιμοποιούνται για την επίτευξη υψηλών ταχυτήτων χρησιμοποιούν επίσης το κοβάλτιο για να αυξήσουν τη θερμότητα και την αντοχή στη φθορά. Ειδικά κράματα του αλουμινίου, του νικελίου, του κοβαλτίου και του σιδήρου, γνωστά ως Alnico, και άλλα του σαμαρίου με το κοβάλτιο (μαγνήτης σαμαρίου-κοβαλτίου) χρησιμοποιούνται στους μόνιμους μαγνήτες . Η ουσία LiCoO2 χρησιμοποιείται ευρέως στα ηλεκτρόδια μπαταριών με ιόντα λιθίου (Li-ion). Οι επαναφορτιζόμενες μπαταρίες τύπου NiCd (νικελίου-καδμίου) και NiMH (μεταϋδριδίου του νικελίου) περιέχουν επίσης σημαντικές ποσότητες κοβαλτίου. Περισσότερο από το 50% της εξόρυξης του μετάλλου γίνεται στην Λαϊκή Δημοκρατία του Κονγκό, συγκεκριμένα στη ζώνη χαλκού της επαρχίας της Κατάνγκα. Το μεγαλύτερο ποσοστό των εξορύξεων έχουν αναλάβει μεγάλες εταιρείες του κλάδου όπως οι Glencore και Eurasian Minerals Group, οι οποίες και προμηθεύουν τους κολοσσούς στον χώρο της τεχνολογίας. Ένα σημαντικό ποσοστό των εξορύξεων προέρχεται και από βιοτεχνίες – μικρής κλίμακας εξορύξεις, οι οποίες αποτελούν περίπου το 20% τις συνολικής παραγωγής κοβαλτίου. Ο συνδυασμός της ανοδικής τάσης στη ζήτηση του μετάλλου, λόγω της χρησιμότητάς του για την ανάπτυξη επαναφορτιζόμενων μπαταριών Li-ion, με την εξάρτηση της εξόρυξης από μια χώρα με ασταθές πολιτικό κλίμα, εγείρει ερωτήματα για το μέλλον. Το ασταθές περιβάλλον μπορεί να οδηγήσει σε μείωση έως και διακοπή της προμήθειας του πολύτιμου μετάλλου, ενώ η εξάρτηση από μία μόνο χώρα μπορεί να οδηγήσει σε άνοδο των τιμών και κατά συνέπεια άνοδο στις τιμές των τελικών προϊόντων. Για τους λόγους αυτούς οι κολοσσοί στον χώρο της τεχνολογίας επενδύουν στην αναζήτηση του μετάλλου σε διάφορες περιοχές του κόσμου, με σκοπό να διαφυλάξουν την ομαλή λειτουργεία της παγκόσμιας οικονομίας. Τα ανθρώπινα δικαιώματα, ιδιαίτερα στις μικρής κλίμακας εξορύξεις, βάλλονται συστηματικά. Οι μικρής κλίμακας εξορύξεις απαρτίζονται από με πολίτες της χώρας ακόμα και παιδιά, που προκειμένου να ξεφύγουν από την ακραία φτώχια πέφτουν θύματα εκμετάλλευσης - ακόμα και με τη μορφή καταναγκαστικής εργασίας - από το οργανωμένο έγκλημα που έχει αναπτυχθεί στις περιοχές αυτές. Το οργανωμένο έγκλημα εκμεταλλεύεται τον ορυκτό πλούτο και τους ανθρώπους με την ανοχή του κράτους. Η διαφθορά στους κόλπους του κράτους ήταν και ο λόγος αποτυχίας της κρατικής εταιρίας Gecamines, η οποία είχε ως στόχο την απορρόφηση των βιοτεχνιών. Οι δημόσιοι υπάλληλοι που εργάζονταν στην εταιρεία αντικατέστησαν τις εγκληματικές οργανώσεις εκμετάλλευσης ανθρώπων και χρησιμοποιήσαν τη θέση τους για ίδιον όφελος.
|
Το χημικό στοιχείο Κοβάλτιο (Cobaltum) είναι μέταλλο με ατομικό αριθμό 27 και ατομικό βάρος 58,9332. Έχει θερμοκρασία τήξης 1495 C° και θερμοκρασία βρασμού 2870 C°. Το σύμβολό του είναι Co. Ανήκει στην ομάδα της 1ης κύριας σειράς των στοιχείων μετάπτωσης.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9A%CE%BF%CE%B2%CE%AC%CE%BB%CF%84%CE%B9%CE%BF
|
Ελίζαμπεθ Χάρτμαν
|
Η Μαίρη Ελίζαμπεθ Χάρτμαν γεννήθηκε στις 23 Δεκεμβρίου 1943, στο Γιάνγκσταουν του Οχάιο. Ήταν κόρη της Κλερ (το γένος Μαλάλι, 1918–1997) και του Μπ. Σ. Χάρτμαν (1914–1964). Είχε μια αδερφή, την Τζάνετ, και έναν αδερφό, τον Γουίλιαμ. Κέρδισε κρατικό βραβείο καλύτερης ηθοποιού σε μια παραγωγή για την ερμηνεία της ως Λόρα στον Γυάλινο κόσμο. Παρακολούθησε το Πανεπιστήμιο Κάρνεγκι Μέλον στο Πίτσμπουργκ, όπου γνώρισε τον μελλοντικό σύζυγό της, Γκιλ Ντένις. Η Χάρτμαν έπαιξε επίσης σε πολλές παραγωγές του Cleveland Playhouse, όπως Η τρελή του Σαγιό. Μετακόμισε στη Νέα Υόρκη για να ξεκινήσει οντισιόν για θεατρικά έργα εκεί. Το 1964, η Χάρτμαν πρωταγωνίστησε στην κωμωδία Everybody Out, the Castle is Sinking, η οποία δεν στέφθηκε με επιτυχία, ωστόσο η ερμηνεία της έτυχε και πάλι θετικής υποδοχής και οι παραγωγοί ταινιών την έλαβαν υπόψη. Το 1964, η Χάρτμαν έκανε οντισιόν στη Metro-Goldwyn-Mayer και στη Warner Brothers. Στις αρχές του φθινοπώρου του 1964, της προσφέρθηκε πρωταγωνιστικός ρόλος στην ταινία Ο τυφλός άγγελος, απέναντι από τους Σίντνεϊ Πουατιέ και Σέλλεϊ Γουίντερς. Ο ρόλος έτυχες ευρείας αποδοχής από τους κριτικούς για τη Χάρτμαν, γεγονός που σημειώθηκε από τα μέσα ενημέρωσης της πόλης της. Σε αυτό το διάστημα πέθανε ο πατέρας της, που εργαζόταν σε οικοδομή. Ο ρόλος κέρδισε επίσης μια υποψηφιότητα για Όσκαρ Α' Γυναικείου Ρόλου για τη Χάρτμαν. Την εποχή της υποψηφιότητάς της το 1966, η Ελίζαμπεθ Χάρτμαν (η οποία ήταν 23 ετών) ήταν η νεότερη υποψήφια που πέρασε ποτέ από την κατηγορία Καλύτερης Γυναικείας Ερμηνείας. Η Χάρτμαν κέρδισε επίσης Χρυσή Σφαίρα ως Νέο αστέρι της χρονιάς για την ερμηνεία της. Το 1966, πρωταγωνίστησε ως Λόρα σε μια παραγωγή του Γυάλινου κόσμου στο Πίτσμπεργκ. Τον Ιανουάριο του 1967, η αρθρογράφος Ντόροθι Μάνερς ανέφερε ότι η Χάρτμαν είχε επιλεγεί για τον ρόλο της Νίλι στην κινηματογραφική εκδοχή του Η κοιλάδα με τις κούκλες, έναντι άλλων διάσημων ηθοποιών του Χόλιγουντ. Ωστόσο, τον επόμενο μήνα, ανακοινώθηκε ότι η βραβευμένη με Όσκαρ Πάτι Ντιουκ είχε συμφωνήσει να υποδυθεί τη Νίλι, παρά τις συμβουλές του ατζέντη της. Μεταξύ των μέσων της δεκαετίας του 1960 και των αρχών της δεκαετίας του 1970, η Χάρτμαν εμφανίστηκε σε τρεις ταινίες με μεγάλη αποδοχή. Σε δύο από αυτές πρωταγωνιστούσε ο θρύλος του Μπρόντγουεϊ και του Χόλιγουντ Τζέραλντιν Πέιτζ. Οι ταινίες αυτές ήταν Όσα κρύβει ο ουρανός (1966), Τώρα που έγινες άνδρας (1966), και Ο προδότης (1971). Η τελευταία ερμηνεία της Χάρτμαν στην οθόνη ήταν το 1981 στην ταινία Full Moon High... Σε μεγάλο μέρος της ζωής της, η Χάρτμαν υπέφερε από κατάθλιψη. Το 1978, νοσηλεύτηκε στο The Institute of Living στο Χάρτφορντ του Κονέκτικατ. Το 1984 χώρισε από τον σύζυγό της, σεναριογράφο Γκιλ Ντένις, μετά από πέντε χρόνια που βρίσκονταν σε διάσταση. Τα τελευταία χρόνια της ζωής της, εγκατέλειψε εντελώς την υποκριτική και εργάστηκε σε ένα μουσείο στο Πίτσμπεργκ ενώ λάμβανε θεραπεία για την ασθένειά της. Το 1981, επέστρεψε στο θέατρο, σε μια περιφερειακή σκηνική παραγωγή του Morning's at Seven.: Στις 10 Ιουνίου 1987, η Χάρτμαν πέθανε πηδώντας από το παράθυρο του διαμερίσματός της στον πέμπτο όροφο. Νωρίτερα εκείνο το πρωί, φέρεται να είχε τηλεφωνήσει στον ψυχίατρό της λέγοντας ότι ένιωθε απελπισμένη. Η Χάρτμαν κηδεύτηκε στο νεκροταφείο Forest Lawn Memorial Park στη γενέτειρά της. Frasier, David K. (2005). Suicide in the Entertainment Industry: An Encyclopedia of 840 Twentieth Century Cases. McFarland. ISBN 978-1-476-60807-5. Ελίζαμπεθ Χάρτμαν στην IMDb Ελίζαμπεθ Χάρτμαν στο Internet Broadway Database (Αγγλικά)
|
Η Μαίρη Ελίζαμπεθ Χάρτμαν (23 Δεκεμβρίου 1943 – 10 Ιουνίου 1987) ήταν Αμερικανίδα ηθοποιός της σκηνής και της οθόνης. Έκανε το ντεμπούτο της στη δημοφιλή ταινία του 1965 Ο τυφλός άγγελος, παίζοντας ένα τυφλό κορίτσι δίπλα στον Σίντνεϊ Πουατιέ. Ήταν ένας ρόλος για τον οποίο προτάθηκε για Όσκαρ Α' Γυναικείου Ρόλου και για Χρυσή Σφαίρα. Εμφανίστηκε στο Τώρα που έγινες άνδρας του Φράνσις Φορντ Κόπολα ως Μπάρμπαρα Ντάρλινγκ, ρόλος για τον οποίο ήταν υποψήφια για δεύτερη Χρυσή Σφαίρα. Η Χάρτμαν πρωταγωνίστησε επίσης στο πλευρό των Κλιντ Ίστγουντ και Τζέραλντιν Πέιτζ στην ταινία Ο προδότης του Ντον Σίγκελ. Στη σκηνή, η Χάρτμαν μνημονεύεται για τις ερμηνείες της ως Λόρα στο έργο Γυάλινος Κόσμος, για την οποίο κέρδισε το βραβείο «Ηθοποιός της Χρονιάς» στο Οχάιο και της Έμιλι στην παράσταση του Μπρόντγουεϊ του 1969 Η μικρή μας πόλη. Η Χάρτμαν αποσύρθηκε από την υποκριτική το 1982.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%95%CE%BB%CE%AF%CE%B6%CE%B1%CE%BC%CF%80%CE%B5%CE%B8_%CE%A7%CE%AC%CF%81%CF%84%CE%BC%CE%B1%CE%BD
|
Τζον Κλερ
|
Ο Τζον Κλερ γεννήθηκε στις 13 Ιουλίου 1793 στο χωριό Χέλπστον, 10 χλμ. βόρεια της πόλης Πίτερμπρο στο Νορθάμπτονσαϊρ της Αγγλίας. Ήταν γιος εργάτη σε αγρόκτημα και πέρασε τα παιδικά του χρόνια στα χωράφια και στα δάση, φροντίζοντας χήνες και πρόβατα. Παρακολούθησε μαθήματα στο σχολείο μέχρι την ηλικία 12 χρονών και έγινε αγρότης όπως ο πατέρας του. Εργάστηκε ως βοσκός, θεριστής, βοηθός κηπουρού με μικρά έσοδα. Ερωτεύτηκε τη Μαίρης Τζόυς, αλλά ο πατέρας της, ένας εύπορος αγρότης, απαγόρευσε τη σχέση. Ο υποσιτισμός της παιδικής ηλικίας του μπορεί να ήταν ο κύριος παράγοντας για την κακή σωματική του υγεία στη μετέπειτα ζωή του.Ωστόσο, το πάθος του για το διάβασμα και τις μπαλάντες ανέπτυξαν το ποιητικό του ταλέντο. Έπαιζε βιολί και έγινε ένας από τους πρώτους συλλέκτες «λαϊκών» μελωδιών. Οι εποχές του Τζέιμς Τόμσον τον ενέπνευσαν και άρχισε να γράφει ποιήματα και σονέτα. Το 1818, σε μια προσπάθεια να εμποδίσει την έξωση των γονιών του από το σπίτι τους, ο Κλερ έδωσε τα ποιήματά του σε έναν τοπικό βιβλιοπώλη που τράβηξαν την προσοχή του και τον ενθάρρυνε να δημοσιεύσει τα έργα του.Το 1820 δημοσίευσε την πρώτη του συλλογή, Ποιήματα Περιγραφικά της Αγροτικής Ζωής και Σκηνικού, χάρη στην οποία έγινε διάσημος. Τον επόμενο χρόνο εμφανίστηκε η συλλογή Ο βάρδος του χωριού και άλλα ποιήματα που επίσης εγκωμιάστηκε ομόφωνα από τους λογοτεχνικούς κύκλους του Λονδίνου που εξέφρασαν τον θαυμασμό τους για την ποιητική ιδιοφυΐα ενός εργάτη. Το 1820 ο Κλερ παντρεύτηκε τη Μάρθα Τέρνερ, μια γυναίκα που άρμεγε αγελάδες. Δούλευε ξανά στα χωράφια, αλλά σύντομα αρρώστησε βαριά. Ο κόμης Φιτζγουίλιαμ του πρόσφερε προστασία και μικρό ετήσιο εισόδημα. Ο Κλερ βρισκόταν διαρκώς διχασμένος ανάμεσα στους δύο κόσμους: τον λογοτεχνικό κόσμο του Λονδίνου και τους συχνά αναλφάβητους γείτονές του, ανάμεσα στην ανάγκη να γράψει ποίηση και στην ανάγκη για χρήματα για να ζήσει την οικογένειά του. Η υγεία του άρχισε να επιδεινώνεται και έπαθε κρίσεις κατάθλιψης, οι οποίες επιδεινώθηκαν μετά τη γέννηση του έκτου παιδιού του το 1830 και καθώς η ποίησή του δεν του απέφερε αρκετά. Το 1832, οι φίλοι του και θαυμαστές του στο Λονδίνο φρόντισαν να μεταφέρουν την οικογένεια σε ένα μεγαλύτερο εξοχικό σπίτι με μια μικρή ιδιοκτησία σε ένα χωριό κοντά στο Χέλπστον. Ωστόσο, εκεί ένιωθε πιο αποξενωμένος. Δυστυχώς, ο ενθουσιασμός του κοινού δεν κράτησε πολύ και κάθε νέα ποιητική συλλογή του συναντούσε όλο και λιγότερες επευφημίες. Η κατανάλωση αλκοόλ αυξανόταν σταθερά μαζί με τη δυσαρέσκεια για τη ταυτότητά του. Θύμα καθημερινών παραισθήσεων, εισήχθη στο Γενικό Ψυχιατρικό Νοσοκομείο του Νορθάμπτον το 1841. Κατά τη διάρκεια των κρίσεών του, έβλεπε το όραμα της Μαίρης Τζόυς (η χαμένη πρώτη του αγάπη), της μιλούσε και συνέθεσε γι' αυτήν ποιήματα. Σταδιακά τρελάθηκε και πίστευε ότι ήταν πυγμάχος και ότι είχε δύο συζύγους, τη γυναίκα του και τη Μαίρη. Άρχισε να ισχυρίζεται ότι ήταν ο Λόρδος Βύρων και ο Σαίξπηρ. Τον Ιούλιο του 1841, ο Κλερ δραπέτευσε και περπάτησε περίπου 130 χλμ. πιστεύοντας ότι θα συναντήσει τη Μαίρη Τζόυς, με την οποία ήταν πεπεισμένος ότι ήταν παντρεμένος. Δεν πίστεψε την οικογένειά της όταν του είπαν ότι είχε πεθάνει τρία χρόνια νωρίτερα. Έμεινε ελεύθερος στο σπίτι του για τους επόμενους πέντε μήνες, αλλά τελικά η σύζυγός του κάλεσε τους γιατρούς και επανεισήχθη στο ψυχιατρείο. Πέθανε ξεχασμένος στις 19 Μαΐου 1864 σε ηλικία 71 ετών μετά από 23 χρόνια εγκλεισμού κατά τα οποία έγραψε, με παράξενα άσβεστη λυρική παρόρμηση, μερικά από τα καλύτερα ποιήματά του. Ενταφιάστηκε στο προαύλιο της εκκλησίας του Χέλπστον, όπου είχε εκφράσει την επιθυμία να ταφεί. Η ταινία Μόνοι Μας (2015) του Άντριου Κέτινγκ είναι μια προσκυνηματική περιπλάνηση που ακολουθεί τα ίχνη του ποιητή. Στην εποχή του, ο Κλερ ήταν γνωστός ως «ο ποιητής αγρότης». Κατά τη διάρκεια της ζωής του, έζησε μια περίοδο τεράστιων αλλαγών τόσο στην πόλη όσο και στην ύπαιθρο. Κατά την Αγροτική Επανάσταση τα βοσκοτόπια οργώθηκαν, δέντρα και φράκτες ξεριζώθηκαν, ελώδεις εκτάσεις στραγγίστηκαν και η κοινόχρηστη γη περιφράχθηκε. Ο Κλερ εναντιώθηκε στην Περίφραξη των Κοινών Γαιών - με την οποία οι αγρότες αποκλείσθηκαν από τα βοσκοτόπια και τα δάση που ήταν κοινής χρήσης. Αυτή η καταστροφή της υπαίθρου που γνώρισε ως παιδί και του παραδοσιακού τρόπου ζωής που υποστήριζε, τον επηρέασαν βαθιά. Μεγάλος αριθμός αγροτών και τα παιδιά τους, πήγαν να δουλέψουν στα νέα εργοστάσια των πόλεων λόγω της αγροτικής φτώχειας που προκλήθηκε από την απληστία των γαιοκτημόνων που κρατούσαν τους μισθούς χαμηλούς. Για αυτούς, η μετανάστευση στην πόλη, ήταν θέμα επιβίωσης. Σε μεγάλο μέρος των ποιημάτων και δοκιμίων του αναφέρθηκε και κατέγραψε το θέμα. Poems Descriptive of Rural Life and Scenery, (Ποιήματα Περιγραφικά της Αγροτικής Ζωής και Σκηνικού, 1820) The Village Minstrel and Other Poems, (Ο βάρδος του χωριού και άλλα ποιήματα, 1821) The Shepherd's Calendar with Village Stories and Other Poems, (Το ημερολόγιο του βοσκού με ιστορίες του χωριού, 1827) The Rural Muse, 1835. Sonnet, 1841 First Love (Πρώτη αγάπη) Snow Storm (Χιονοθύελλα) The Firetail The Badger (Ο ασβός)
|
Ο Τζον Κλερ (αγγλικά: John Clare, 13 Ιουλίου 1793 – 20 Μαΐου 1864) ήταν Άγγλος ποιητής της ρομαντικής σχολής. Γιος εργάτη σε αγρόκτημα, έγινε γνωστός για την εξύμνηση της αγγλικής υπαίθρου και την απογοήτευση για την περιβαλλοντική και κοινωνική αλλαγή. Το έργο του υποβλήθηκε σε σημαντική επαναξιολόγηση στα τέλη του 20ου αιώνα και θεωρείται σημαντικός ποιητής του 19ου αιώνα που εκπροσωπεί την αγγλική εργατική τάξη. Ο βιογράφος του Τζόναθαν Μπέιτ αποκάλεσε τον Κλερ «τον μεγαλύτερο ποιητή της εργατικής τάξης που έχει δημιουργήσει ποτέ η Αγγλία. Κανείς δεν έγραψε ποτέ πιο δυνατά για τη φύση, για την αγροτική παιδική ηλικία και για τον ασταθή εαυτό του».
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A4%CE%B6%CE%BF%CE%BD_%CE%9A%CE%BB%CE%B5%CF%81
|
Υποθαλάσσια ζεύξη Σαλαμίνας - Περάματος
|
Το βασικό έργο αφορά στην κατασκευή υποθαλάσσιας σήραγγας που θα βρίσκεται στο βυθό, με 2 λωρίδες κυκλοφορίας σε κάθε κατεύθυνση και με μήκος περίπου 400 μέτρα (συνολικό μήκος περίπου 1,1 χιλιομέτρων μαζί με τις εκατέρωθεν προσβάσεις) από ανισόπεδο κόμβο στο Πέραμα μέχρι ανισόπεδο κόμβο στα Παλούκια της Σαλαμίνας. Επιπλέον, προβλέπεται και κατασκευή οδικών τμημάτων παράκαμψης των πόλεων Περάματος και Σαλαμίνας. Συγκεκριμένα, ένας νέος οδικός άξονας θα ξεκινά πλησίον της υπάρχουσας λεωφόρου Σχιστού-Σκαραμαγκά στην περιοχή του ναυτικού οχυρού Σκαραμαγκά και θα εκτείνεται μέχρι την περιοχή του κολυμβητηρίου Περάματος, έναντι του Πορθμείου, όπου θα δημιουργηθεί και κόμβος για τη σύνδεσή του με το παρακείμενο οδικό δίκτυο. Από το σημείο εκείνο, ο οδικός άξονας θα βυθίζεται προοδευτικά εντός της θάλασσας με την κατασκευή υποθαλάσσιας οδικής σήραγγας η οποία θα εδράζεται στον βυθό. Ακολουθεί ανάδυση και όδευση επί της νήσου του Αγίου Γεωργίου μέχρι την είσοδο του Ναύσταθμου Σαλαμίνας. Στην περιοχή των Παλουκίων προβλέπεται η δημιουργία κόμβου για τη σύνδεση με την υπάρχουσα οδό Παλουκίων - Αμπελακίων καθώς και με το Ναύσταθμο. Στη συνέχεια θα ακολουθεί όδευση βόρεια του οικισμού των Παλουκίων μέσω μιας ακόμα νέας σήραγγας μήκους περίπου 700 μέτρων, έως έναν ανισόπεδο κόμβο που θα κατασκευαστεί βόρεια της Σαλαμίνας (Α/Κ Σαλαμίνας) επιτυγχάνοντας σύνδεση τόσο με την πόλη όσο και με το υφιστάμενο οδικό δίκτυο προς Αιάντειο και προς Φανερωμένη. Από το Ρυθμιστικό Σχέδιο Αθηνών 2014 έχει προταθεί και σιδηροδρομική ζεύξη του ΣΕΦ και της Ακτής Ποσειδώνος Πειραιά με το Κερατσίνι, το Πέραμα και τη Σαλαμίνα με την επαναλειτουργία της γραμμής τραμ που καταργήθηκε το 1977 σε βελτιωμένη μορφή. Οι πρώτες μελέτες για την υποθαλάσσια σύνδεση έγιναν πριν από 20 χρόνια και η πρώτη δημοπράτηση σχεδιάστηκε επί υπουργίας Στέφανου Μάνου στις αρχές του 1990. Τον Οκτώβριο του 1995 το έργο ακυρώθηκε με απόφαση του Κώστα Λαλιώτη και έκτοτε το θέμα της ζεύξης επανερχόταν συνεχώς στο προσκήνιο χωρίς όμως να υπάρχει σύμπνοια για την κατασκευή της, με αντιδράσεις από το δήμο Σαλαμίνας και τις κοινοπραξίες των πλοίων που μεταφέρουν τους επιβάτες με τα φεριμπότ.Το 2012, επί υπουργίας του τότε Υπουργού Υποδομών Μάκη Βορίδη, αποφασίστηκε η διενέργεια διαγωνισμού για την ανάθεση της σύμβασης παραχώρησης του έργου, αλλά η εκκίνηση της διαδικασίας λάμβανε συνεχείς διαδοχικές παρατάσεις. Τελικά, μετά από περισσότερες από 10 παρατάσεις, ο διαγωνισμός ξεκίνησε και το έργο δημοπρατήθηκε στις 15 Μαρτίου 2016 με την ολοκλήρωση της διαδικασίας εκδήλωσης ενδιαφέροντος.Στις 17 Νοεμβρίου 2016 ξεκίνησε η Β' φάση της διαδικασίας, ο ανταγωνιστικός διάλογος, στον οποίο κατατίθενται απόψεις, προτάσεις και σχόλια από τους ενδιαφερόμενους, το Υπουργείο Υποδομών και τους φορείς της περιοχής. Τα 3 σχήματα που συνεχίζουν στη Β' φάση είναι οι: ΜΕΤΚΑ, ΤΕΡΝΑ και η κοινοπραξία VINCI CONCESSIONS – VINCI HIGHWAYS – ΑΚΤΩΡ ΠΑΡΑΧΩΡΗΣΕΙΣ.Στις 30 Ιανουαρίου 2018 το Συμβούλιο της Επικρατείας απέρριψε ως αβάσιμους όλους τους ισχυρισμούς του Περιβαλλοντικού Ομίλου Σαλαμίνας «ΠΕΡΙΒΟΣ», ο οποίος είχε προσφύγει στο Συμβούλιο και ζητούσε να ακυρωθεί ως αντισυνταγματική και παράνομη η απόφαση του υπουργού Υποδομών με την οποία εγκρίθηκε η διενέργεια του διαγωνισμού για την ανάθεση της σύμβασης παραχώρησης και η προκήρυξη της Α΄ φάσης αυτού.Τον Σεπτέμβριο του 2018 ξεκίνησε η εκπόνηση της Μελέτης Περιβαλλοντικών Επιπτώσεων (ΜΠΕ) του έργου. Μέχρι την άνοιξη του 2020 είχε ολοκληρωθεί η διαδικασία του ανταγωνιστικού διαλόγου και λήφθηκε η έγκριση από την υπηρεσία αρχαιολογικής τεκμηρίωσης και το Γενικό Επιτελείο Ναυτικού. Μετά την ολοκλήρωση της Μελέτης Περιβαλλοντικών Επιπτώσεων (ΜΠΕ) του έργου και την τελική της αδειοδότηση από το Υπουργείο Περιβάλλοντος και Ενέργειας ακολουθεί η Γ' φάση της αξιολόγησης των οικονομικών και τεχνικών προσφορών, που θα αναδείξουν τον ανάδοχο του έργου (παραχωρησιούχο) μεταξύ των 3 σχημάτων που το διεκδικούν, και η έναρξη κατασκευής του. Ο χρόνος κατασκευής του εκτιμάται σε περίπου 4 χρόνια από την έναρξη της παραχώρησης.
|
Η υποθαλάσσια ζεύξη Σαλαμίνος - Περάματος είναι ένα υπό μελέτη έργο που αφορά στην κατασκευή υποθαλάσσιας σήραγγας στον Σαρωνικό κόλπο μήκους περίπου 1,1 χιλιομέτρων με τις εκατέρωθεν προσβάσεις της μεταξύ της νήσου Σαλαμίνος και του Περάματος Αττικής, καθώς και οδικών τμημάτων παράκαμψης των δύο πόλεων. Το συνολικό μήκος του νέου οδικού άξονα που θα κατασκευαστεί είναι περίπου 17 χιλιόμετρα. Το έργο δημοπρατήθηκε με τη μέθοδο του ανταγωνιστικού διαλόγου και βρίσκεται επί της παρούσης στη Β' φάση της διαγωνιστικής διαδικασίας παραχώρησης που θα οδηγήσει στην ανάδειξη του αναδόχου που θα αναλάβει τη μελέτη, κατασκευή, χρηματοδότηση, λειτουργία, συντήρηση και εκμετάλλευσή του. Τα τρία σχήματα που έχουν εκδηλώσει ενδιαφέρον και συνεχίζουν στον διαγωνισμό είναι οι ΜΕΤΚΑ, ΤΕΡΝΑ και η κοινοπραξία VINCI CONCESSIONS – VINCI HIGHWAYS – ΑΚΤΩΡ ΠΑΡΑΧΩΡΗΣΕΙΣ. Το κόστος του έργου προς το παρόν υπολογίζεται σε 450 εκατομμύρια ευρώ και ο χρόνος κατασκευής του εκτιμάται σε περίπου 4 χρόνια από την έναρξη της παραχώρησης.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A5%CF%80%CE%BF%CE%B8%CE%B1%CE%BB%CE%AC%CF%83%CF%83%CE%B9%CE%B1_%CE%B6%CE%B5%CF%8D%CE%BE%CE%B7_%CE%A3%CE%B1%CE%BB%CE%B1%CE%BC%CE%AF%CE%BD%CE%B1%CF%82_-_%CE%A0%CE%B5%CF%81%CE%AC%CE%BC%CE%B1%CF%84%CE%BF%CF%82
|
Αλβανικές Ένοπλες Δυνάμεις
|
Σύμφωνα με το Σύνταγμα της Αλβανίας, οι αλβανικές Ένοπλες Δυνάμεις: Προστατεύουν την εδαφική ακεραιότητα της χώρας. Πάντα είναι παρόντες αναλαμβάνοντας να αντιμετωπίσουν τις απειλές Βοηθούν τον πληθυσμό σε περίπτωση φυσικών και βιομηχανικών καταστροφών και προειδοποιούν για κινδύνους στρατιωτικής και μη στρατιωτικής φύσεως. Προστατεύουν συνταγματική τάξη, όπως αυτή καθορίζεται από το νόμο. Συμμετέχουν σε διεθνείς επιχειρήσεις, στη σύνθεση των πολυεθνικών δυνάμεων. Στις 4 Δεκέμβρη 1912, ο Πρωθυπουργός της Αλβανίας Ισμαήλ Κεμάλ και η κυβέρνησή του δημιούργησαν τον Αλβανικό Εθνικό Στρατό. Ο Βασιλικός Αλβανικός Στρατός (αλβανικά: Ushtria Mbretërore Shqiptare) ήταν ο στρατός του βασιλιά Ζώγου από το 1928 έως το 1939. Αρχηγός του ήταν ο βασιλιάς και Γενικός Διοικητής ο Xhemal Aranitasi. Αρχηγός του Επιτελείου ήταν ο Αυστριακός στρατηγός Gustav von Myrdacz. Ο στρατός χρηματοδοτήθηκε και εκπαιδεύτηκε κυρίως από την Ιταλία. Στις 7 Απριλίου του 1939, τα ιταλικά στρατεύματα εισέβαλαν στη χώρα, και την κατέλαβε σε έξι ημέρες, συναντώντας ασθενή αντίσταση. Μετά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο, η Αλβανία έγινε σοβιετική ουδέτερη χώρα. Οι τάξεις και η δομή των Αλβανικών Ενόπλων Δυνάμεων οργανώθηκαν με βάση τις σοβιετικές αξίες, αυξάνοντας έτσι τον πολιτικό έλεγχο του κράτους επί των Ενόπλων Δυνάμεων. Ένα από τα καθοριστικά χαρακτηριστικά των πολιτικο-στρατιωτικών σχέσεων κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου ήταν η προσπάθεια της πολιτικής ηγεσίας να εξασφαλίσει την εμπιστοσύνη του στρατού προς τις κομμουνιστικές αξίες και τους θεσμούς του συστήματος Όπως σε όλους τους άλλους κλάδους του κράτους, ο Στρατός υποβλήθηκε στον έλεγχο του Κομμουνιστικού Κόμματος. Όλοι οι υψηλόβαθμοι στρατιωτικοί αξιωματικοί και τα περισσότερα από τα χαμηλότερα και μεσαία κλιμάκια ήταν μέλη του Κομμουνιστικού Κόμματος, και είχαν πίστη σε αυτό. Ο στρατός αναδιοργανώθηκε μετά από εκτεταμένη κομμουνιστική πολιτική εκπαίδευση, παράλληλα με την πολεμική εκπαίδευση των στρατιωτών, από τους πολιτικούς κομισάριους. Για να αυξήσει περαιτέρω τον πολιτικό του έλεγχο, το Κομμουνιστικό Κόμμα διεύρυνε το σύστημα στράτευσης, στρατολογώντας προσωπικό αφιερωμένο στη στρατιωτική σταδιοδρομία, από τους Αλβανούς των αγροτικών περιοχών. Το κράτος και το Κόμμα προχώρησαν ακόμη περισσότερο, ξεκινώντας από την 1η Μαΐου 1966, καταργώντας τους στρατιωτικούς βαθμούς, ακολουθώντας του παράδειγμα του κινεζικού στρατού στα χρόνια της Πολιτιστικής Επανάστασης, και υιοθετώντας στρατηγικές έννοιες που σχετίζονται με τις μορφές του ανταρτοπολέμου (δόγμα του πολέμου του Βιετνάμ). Ο στρατός ήταν ακόμη οργανωμένος κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδουμε τις βασικές μορφές δομής, αλλά ο ρόλος του στρατιωτικού διοικητή ήταν ασήμαντος σε σχέση με τον επιβλητικό ρόλο των πολιτικών κομισάριων. Το 1991 ιδρύθηκε το νέο σύστημα κατάταξης, υπό τον Πρόεδρο Ραμίζ Αλία Κατά τη διάρκεια όλων αυτών των ετών, η Σιγκουρίμι (Sigurimi) που ήταν η αλβανική μυστική υπηρεσία κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου και διαμορφώθηκε με τη δομή της KGB, ήταν υπεύθυνη για την εκτέλεση, τη φυλάκιση και απέλαση των πάνω από 600 αξιωματικών των Ενόπλων Δυνάμεων, εξουδετερώνοντας πλήρως τη δυνατότητά τους για πραξικόπημα. Αρχικά η κομμουνιστική εκκαθάριση επικεντρώθηκε στο στρατιωτικό προσωπικό που αποφοίτησε από τις δυτικές στρατιωτικές σχολές (κυρίως από την Ιταλία, την περίοδο 1927-1939), επεκτάθηκε αργότερα και στους αξιωματικούς που αποφοίτησαν στη Σοβιετική Ένωση (μετά την εγκατάλειψη του Συμφώνου της Βαρσοβίας, το 1961). Καθώς το κομμουνιστικό καθεστώς κατέρρεε στην Αλβανία κατά τη διάρκεια της δεκαετίας του 1990, δεν υπήρχε πραγματικός φόβος ότι οι Ένοπλες Δυνάμεις θα μπορούσαν να παρέμβουν για να σταματήσουν αυτή την κατάρρευση καθώς βρίσκονταν σε κατάσταση αποσύνθεσης. Κατά τη διάρκεια της δεκαετίας του 1980, η Αλβανία είχε μειώσει τον αριθμό των ταξιαρχιών πεζικού από 8 σε 4. Κάθε ταξιαρχία είχε τρία τάγματα πεζικού και ένα ελαφρά εξοπλισμένο τάγμα πυροβολικού. Οι τεθωρακισμένες δυνάμεις αποτελούνταν από μία ταξιαρχία. Οι δυνάμεις του πυροβολικού αυξήθηκαν από ένα έως τρία συντάγματα κατά τη διάρκεια της δεκαετίας του 1980, και έξι τάγματα του παράκτιου πυροβολικού διατηρήθηκαν σε στρατηγικά σημεία κατά μήκος των παραλίων της Αδριατικής. Μετά από αρκετά σημαντικά προγράμματα επανεξοπλισμού, το 2001 οι αλβανικές Ένοπλες Δυνάμεις ξεκίνησαν ένα δεκαετές πρόγραμμα μεταρρυθμίσεων ώστε να γίνει τεχνολογικά προηγμένες και πλήρως επαγγελματικές από το 2011. Οι νέες ένοπλες δυνάμεις αποτελούνται από περίπου 14.500 στρατιώτες, συμπεριλαμβανομένων 2.000 μη οπλισμένων, εκπαιδευμένες στα πρότυπα του ΝΑΤΟ.Το ίδιο ριζική μεταρρύθμιση υλοποιήθηκε στον απαρχαιωμένο εξοπλισμό, συμπεριλαμβανομένων των αεροπλάνων, αρμάτων μάχης, ελικοπτέρων, του πυροβολικού, των πλοία του ναυτικού, των πυρομαχικών. Έτσι η Αλβανία ξεκίνησε ένα φιλόδοξο πρόγραμμα καταστροφής του εξοπλισμού αυτού. Ωστόσο, η Αλβανία εξακολουθεί να ασχολείται με ένα τεράστιο ποσό πλεοναζόντων και απαρχαιωμένων πυρομαχικών, άμεσο αποτέλεσμα της μακράς απομόνωσης της χώρας και των εθνοτικών εντάσεων στην περιοχή. Το αλβανικό υπουργείο Άμυνας εκτιμά αυτή την ποσότητα σε 85.000 τόνους, αλλά αναμένεται να αυξηθεί μέχρι και 104.000 τόνους. Το 2004 ο Πρόεδρος των ΗΠΑ Τζορτζ Μπους, στα πλαίσια του προγράμματος Nunn–Lugar Act, ενέκρινε κονδύλια για την Αλβανία, σηματοδοτώντας την πρώτη φορά που τα κεφάλαια αυτά εγκρίθηκαν για χρήση έξω από την πρώην Σοβιετική Ένωση. Με τη χρηματοδότηση αυτή οι ΗΠΑ βοήθησαν την κυβέρνηση της Αλβανίας στην καταστροφή του αποθέματος των παραγόντων χημικού πολέμου που είχαν απομείνει από το κομμουνιστικό καθεστώς (Κατηγορία 1, το συνολικό ποσό 16,7 τόνοι).Το τελικό κόστος του έργου ήταν 48 εκατομμύρια δολλάρια και ολοκληρώθηκε επίσημα στις 10 Ιουλίου 2007. Στις 3 Απριλίου 2006, υπεγράφη στα Τίρανα μεταξύ του Αλβανικού Υπουργείου Άμυνας και της Eurocopter Deutschland GmbH η η τελική σύμβαση για την παράδοση των 12 ελαφρών δικινητήριων ελικοπτέρων πολλαπλού ρόλου Bölkow-Blom MBB BO-105. Σύμφωνα με την Αλβανική Κυβέρνηση, 6 από τα ελικόπτερα BO-105 προορίζονται για την Αλβανική Ταξιαρχία Αεροπορίας, 4 για το Υπουργείο Εσωτερικών και τα υπόλοιπα 2 για το Υπουργείο Υγείας της Αλβανίας. Η Αλβανία έχει αποκτήσει πρόσφατα 4 ελικόπτερα Eurocopter AS 532 και έχει 2 επιπλέον ΕΚ 145, κατόπιν παραγγελίας από το 2015. Επίσης, από το 2008 έχουν διατεθεί στο Πολεμικό Ναυτικό τέσσερα περιπολικά σκάφη Damen Stan 4207, 3 εκ των οποίων έχουν κατασκευαστεί στην Αλβανία. Στις 16 Ιουλίου 2014, η υπουργός Αμύνης της Αλβανίας δήλωσε ότι εντός του 2014 η αλβανική Μηχανοκίνητη Ταξιαρχία Πεζικού θα είναι πλήρως έτοιμος για μάχη, εξοπλισμένη με σύγχρονο οπλισμό του ΝΑΤΟ. Αυτή θα είναι η πρώτη μονάδα στις αλβανικές Ένοπλες Δυνάμεις η οποία δεν θα έχει κανένα τυφέκιο AK-47 στα αποθέματά της, καθώς το έχει αντικαταστήσει με την καραμπίνα M4. Η Ταξιαρχία Νοτιοανατολικής Ευρώπης (SEEBRIG) δημιουργήθηκε το 1998 και αποτελείται από την Αλβανία, Βουλγαρία, Κροατία, Βόρεια Μακεδονία, την Ελλάδα, την Ιταλία, τη Σλοβενία, τη Ρουμανία, την Τουρκία και τις Ηνωμένες Πολιτείες. Το ΝΑΤΟ έχει ήδη δηλώσει ότι η δύναμη είναι πλήρως λειτουργική. Αποστολή της ΕΕ «ALTHEA» στη Βοσνία και Ερζεγοβίνη, υπό γερμανική διοίκηση (ολοκληρώθηκε). Το ΝΑΤΟ οδήγησε αποστολή της ISAF στο Αφγανιστάν, υπό ιταλική και τουρκική διοίκηση. «Ιρακινή Ελευθερία», υπό αμερικανική διοίκηση (ολοκληρώθηκε και η Αλβανία απέσυρε όλα τα στρατεύματά της από το Ιράκ στις 20 Δεκεμβρίου 2008). Αποστολή MINURCAT στο Τσαντ, υπό τη διοίκηση της ΕΕ. Αποστολή «Active Endeavour» του ΝΑΤΟ στη Μεσόγειο Επικεφαλής της νατοϊκής δύναμης KFOR στο Κοσσυφοπέδιο. aaf.mil.al meico.gov.al nato.int
|
Οι Ένοπλες Δυνάμεις της Αλβανικής Δημοκρατίας (αλβανικά: Forcat e Armatosura të Republikës së Shqipërisë) αποτελούνται από το τον Αλβανικό Στρατό Ξηράς, την Αλβανική Αεροπορία και το Αλβανικό Ναυτικό. Από την 1η Απριλίου 2009 η Αλβανία είναι μέλος του ΝΑΤΟ. Σύμφωνα με το Σύνταγμα της Αλβανίας, αρχηγός των Ενόπλων Δυνάμεων είναι ο εκάστοτε Πρόεδρος της Δημοκρατίας.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%91%CE%BB%CE%B2%CE%B1%CE%BD%CE%B9%CE%BA%CE%AD%CF%82_%CE%88%CE%BD%CE%BF%CF%80%CE%BB%CE%B5%CF%82_%CE%94%CF%85%CE%BD%CE%AC%CE%BC%CE%B5%CE%B9%CF%82
|
Άλφρεντ Ρεντλ
|
Γεννημένος στην Λεμβέργη, Γαλικία, Αυστριακή Αυτοκρατορία (σημερινή Λβιβ της Ουκρανίας), ο Ρεντλ προήλθε από μια σχετικά φτωχή οικογένεια, ο πατέρας του ήταν υπάλληλος σιδηροδρόμων. Η ικανότητά του επέτρεψε στον Ρεντλ να ανέβει γρήγορα στις τάξεις των αξιωματικών του Αυστροουγγρικού Στρατού, παρά την έλλειψη των πλεονεκτημάτων του πλούτου ή των οικογενειακών σχέσεων. Ο Ρεντλ παρακολούθησε τη Στρατιωτική Σχολή στη Βιέννη, το οποίο συνήθως δεχόταν μόνο 50 συμμετέχοντες το χρόνο από περίπου χίλιους υποψηφίους. Αποκτώντας ένα ειδικό ενδιαφέρον για ρωσικά στρατιωτικά θέματα, ο Ρεντλ προσχώρησε στο Γραφείο Πληροφοριών του Γενικού Επιτελείου της Αυστροουγγαρίας και το 1900 ανατέθηκε στο τμήμα της Ρωσίας. Μέχρι το 1907 ο Ρεντλ είχε γίνει επικεφαλής του τμήματος αντι-πληροφόρησης του Γραφείου Πληροφοριών. Προωθούμενος στο βαθμό του συνταγματάρχη, ο Ρεντλ βελτίωσε σημαντικά τις μεθόδους που χρησιμοποίησε η Αυστροουγγρική υπηρεσία αντι-κατασκοπείας, εισάγοντας τεχνολογικές καινοτομίες όπως η χρήση φωτογραφικών μηχανών και πρωτόγονων συσκευών εγγραφής, δημιουργώντας ταυτόχρονα μια βάση δεδομένων με αρχεία δακτυλικών αποτυπωμάτων ατόμων σημασίας. Ωστόσο, την ίδια στιγμή, ο ίδιος ο Ρεντλ έγινε κατάσκοπος για τη Ρωσία και η επακόλουθη έκθεσή του οφείλεται σε μεγάλο βαθμό στις βελτιώσεις που είχε αναπτύξει ο ίδιος. Τα κίνητρα του Ρεντλ για προδοσία είναι ακόμη ασαφή. Μπορεί να είχε παγιδευτεί σε μια συμβιβαστική θέση από Ρώσους πράκτορες, επειδή ήταν ομοφυλόφιλος και ότι ήταν εκτεθειμένος ως τέτοιος θα ήταν θανατηφόρο για τις προοπτικές σταδιοδρομίας του. Στην πραγματικότητα, η ρωσική στρατιωτική υπηρεσία πληροφοριών, που έδρευε στη Βαρσοβία εκείνη την εποχή, υπό την διοίκηση του συνταγματάρχη Νικολάι Μπατιούσιν, είχε ανακαλύψει την ομοφυλοφιλία του Ρεντλ ήδη από το 1901, πληροφορία που χρησιμοποιήθηκε για να τον εκβιάσουν ώστε να τους αποκαλύψει διαβαθμισμένες πληροφορίες. Το 1902, σύμφωνα με πληροφορίες, παρέδωσε αντίγραφο των Αυστροουγγρικών πολεμικών σχεδίων στους Ρώσους. Ο στρατηγός Άρθουρ Γκιζλ βον Γκισλίνγκεν, επικεφαλής της Αυστροουγγρικής στρατιωτικής υπηρεσίας πληροφοριών, ανέθεσε στον ίδιο τον Ρεντλ να διερευνήσει την πηγή αυτής της διαρροής. Σε συνεννόηση με τις ρωσικές επαφές του, ο Ρεντλ αναγνώρισε αρκετούς πράκτορες χαμηλού επιπέδου ως ρωσικούς κατάσκοπους, προστατεύοντας έτσι τον εαυτό του και ενισχύοντας τη φήμη του για αποτελεσματικότητα.Ο Ρεντλ πληρώθηκε καλά από την Αυτοκρατορική Ρωσική κυβέρνηση για τις υπηρεσίες του, και απέκτησε έναν τρόπο ζωής πολύ πέρα από αυτό που μπορούσε να καλύψει ο επίσημος μισθός του. Φαίνεται ότι υπήρχε επίσης ένα ισχυρό στοιχείο ματαιοδοξίας, καθώς και μια επιθυμία για τον κίνδυνο. Μια ρωσική αναφορά του 1907 περιγράφει τον Ρεντλ ως "πιο πολύ πονηρός και ψεύτικος παρά ευφυής και ταλαντούχος", έναν κυνικό "που απολαμβάνει τη διάλυση".Από το 1903 έως το 1913, ο Ρεντλ ήταν ο κορυφαίος κατάσκοπος της Ρωσίας. Πριν από τον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, παρείχε στους Ρώσους πληροφορίες για το Σχέδιο Γ´, ολόκληρο το Αυστριακό σχέδιο εισβολής στη Σερβία. Οι Ρώσοι στη συνέχεια ενημέρωσαν τη Σερβική στρατιωτική διοίκηση για το Σχέδιο Γ´. Ως αποτέλεσμα, όταν ο Αυστροουγγρικός στρατός εισέβαλε στη Σερβία, οι Σέρβοι ήταν καλά προετοιμασμένοι. Ο Ρεντλ όχι μόνο παρείχε πολλά από τα στρατιωτικά μυστικά και τα σχέδια της Αυστρίας, αλλά και έδωσε λανθασμένες εκτιμήσεις της ρωσικής στρατιωτικής δύναμης στις δικές του στρατιωτικές αρχές. Έχει χαρακτηριστεί ως ένας από τους μεγαλύτερους προδότες της ιστορίας, διότι υποτίθεται ότι οι ενέργειές του ήταν υπεύθυνες για τους θανάτους μισού εκατομμυρίου συμπατριωτών του.Ο Ρεντλ πιστεύεται ότι έχει πουλήσει στη Ρωσία ένα από τα κύρια σχέδια επίθεσης της Αυστρίας, μαζί με τη σειρά της μάχης, τα σχέδια κινητοποίησης (σε μια εποχή που η κινητοποίηση θεωρούνταν ως ένα από τα κρίσιμα κλειδιά για τη νίκη) και λεπτομερή σχέδια Αυστριακών οχυρώσεων που σύντομα κατακλύστηκαν από τη Ρωσία. Είναι αναμφίβολο ότι έστειλε αυστριακούς πράκτορες στη Ρωσία και στη συνέχεια τους πούλησε. Είχε επίσης Αυστριακούς πράκτορες εντός του Ρωσικού Αυτοκρατορικού προσωπικού, αλλά τους πρόδωσε με αποτέλεσμα να τους κρεμάσουν ή να αυτοκτονήσουν. Πιστεύεται επίσης ότι είχε ενημερώσει διάφορους Ρώσους αξιωματικούς που επικοινώνησαν με την Αυστροουγγρική υπηρεσία πληροφοριών. Το 1912, ο Ρεντλ έγινε επικεφαλής του Όγδοου Σώματος υπό τον παλιό διοικητή του, Άρθουρ Γκιζλ βον Γισλίνγκεν. Όταν έφυγε από την υπηρεσία αντι-πληροφόρησης, τον Ρεντλ διαδέχθηκε ο Ταγματάρχης Μαξιμίλιαν Ρόντζ, ένας άνθρωπος που εκπαιδεύτηκε από τον ίδιο τον Ρεντλ. Ο Ροντζ υποκίνησε την πρακτική του ελέγχου ύποπτων μηνυμάτων. Ένας ύποπτος φάκελος - μια επιστολή poste restante για επιστροφή χωρίς αξίωση - βρέθηκε να περιέχει ένα μεγάλο χρηματικό ποσό, καθώς και αναφορές σε γνωστές συνοδευτικές διευθύνσεις κατασκοπείας.Στις 9 Μαΐου 1913, μια διπλή επιστολή με χρήματα δημοσιεύτηκε στο ίδιο συνοδευτικό όνομα, "Νίκον Νιζέτας". Αστυνομικοί ντετέκτιβ ανατέθηκαν να παρακολουθούν το ταχυδρομείο και να παρακολουθούν όποιον το ζητούσε. Όταν η επιστολή ζητήθηκε τελικά στις 25 Μαΐου, η αστυνομία συνέχισε, αλλά έχασε την επαφή όταν το άτομο που είχε πάρει την επιστολή έφυγε με ταξί. Αλλά ενώ οι ντετέκτιβ στάθηκαν αναρωτούμενοι για το τί να κάνουν, το ταξί που είχε πάρει ο ύποπτος επέστρεψε. Οι αστυνομικοί ντετέκτιβ πήραν το ταξί και ζήτησαν να οδηγηθούν στη διεύθυνση στην οποία είχε μεταφερθεί ο προηγούμενος πελάτης. Ο οδηγός ταξί τους πήρε στο ξενοδοχείο Klomser (Κλόμζερ) και κατά τη διάρκεια της διαδρομής εκεί, βρήκαν μια θήκη με στυλό στο ταξί. Φτάνοντας στο ξενοδοχείο, είπαν στη διοίκηση να ρωτήσει τους επισκέπτες εάν κάποιος από αυτούς είχε χάσει το θηκάρι και στη συνέχεια περίμενε στο ισόγειο. Όταν ένας επισκέπτης έφτασε να ζητήσει το στυλό, οι ντετέκτιβ αναγνώρισαν το πρώην αφεντικό τους, τον συνταγματάρχη Άλφρεντ Ρεντλ.Στη συνέχεια, ο Ρεντλ αντιμετώπισε στο διαμέρισμά του μία ομάδα στρατιωτικών αξιωματικών. Κατά τη διάρκεια μιας σύντομης ανάκρισης, παραδέχτηκε την πώληση στρατιωτικών πληροφοριών σε ξένη δύναμη. Ο Αρχιστράτηγος Φρανζ Κόνραντ βον Χούτζεντορφ, Αρχηγός Επιτελείου του Αυστροουγγρικού Στρατού, διέταξε να μείνει μόνος του ο συνταγματάρχης Ρεντλ με ένα οπλισμένο περίστροφο. Ο Ρέντλ πυροβολήθηκε νωρίς το πρωί της 25ης Μαΐου 1913. Ο θάνατος του Ρεντλ έφερε τύψεις τόσο στον αυτοκράτορα Φρανζ Τζόζεφ, ο οποίος θα προτιμούσε να αποφύγει ο συνταγματάρχης να πεθάνει με θανάσιμο αμάρτημα, και από την αυστριακή υπηρεσία πληροφοριών, η οποία θα προτιμούσε να τον ανακρίνει σε όλη την έκταση των αποκαλύψεών του στους Ρώσους. Στην πολιτική μετα-αυστροουγγρική εφημερίδα υπόθηκε ότι «η υπόθεση Ρεντλ δεν μπορεί να θεωρηθεί ως ιδιωτική υπόθεση. Ο Ρεντλ δεν ήταν ένα άτομο αλλά ένα σύστημα. Ενώ οι στρατιώτες αλλού διδάσκονται να αγαπούν τις πατρίδες τους, η έλλειψη πατριωτισμού θεωρείται ότι είναι η μεγαλύτερη στρατιωτική αρετή σε αυτήν την ατυχή μοναρχία. Μαζί μας η στρατιωτική εκπαίδευση καταλήγει σε όλο το εθνικό συναίσθημα που απομακρύνεται από τους στρατιώτες μας... Στην υπόθεση Ρεντλ αυτό το πνεύμα πήρε την εκδίκησή του. Οι Αυστριακοί και οι Ούγγροι στρατιώτες δεν έχουν πατρίδα, έχουν μόνο έναν πολέμαρχο.». Ο ιστορικός Ρόμπερτ Μ. Άσπρεϊ έγραψε το The Panther's Feast για τον Ρεντλ. Το θεατρικό έργο του Τζον Όζμπορν του 1965 «A Patriot for Me» είναι βασισμένο στην ιστορία του Ρεντλ. Μια περίληψη της καριέρας του Ρεντλ και η επίδρασή της στην πορεία του Α´ Παγκοσμίου Πολέμου παρέχεται από τον Ντένις Ουίτλι στο ιστορικό μυθιστόρημά του The Second Seal (1950). Ο διάδοχος του Ρεντλ, ο Ροντζ, εμφανίζεται επίσης ως ο ίδιος - επικεφαλής της Αυστροουγγρικής Υπηρεσίας Πληροφοριών. Προσπαθεί να αποτρέψει τις προσπάθειες της βρετανικής υπηρεσίας πληροφοριών να ανακαλύψει τι σκοπεύει η Αυστρία για τη Σερβία το 1914. Colonel Redl (1925) The Affair of Colonel Redl (1931) Spionage (1955) Στην ταινία του 1985 Colonel Redl, ο ντροπιασμένος συνταγματάρχης παίχτηκε από τον Κλάους Μαρία Μπραντάουερ. Η ταινία, ωστόσο, που σκηνοθετήθηκε από τον Ίστβαν Ζαμπό, δημιουργήθηκε κατά τη διάρκεια της κομμουνιστικής κυριαρχίας της Ουγγαρίας και ξεφεύγει από το δρόμο της για να δαιμονοποιήσει την Αυτοκρατορία των Αψβούργων. Η ταινία φαντάζεται επίσης τη φιλία του Ρεντλ με τον Αρχιδούκα Φρανζ Φερντινάντ, ο οποίος απεικονίζεται ως υπεύθυνος σε μεγάλο βαθμό για την ντροπή του συνταγματάρχη.
|
Ο Άλφρεντ Ρέντλ (14 Μαρτίου 1864 - 25 Μαΐου 1913) ήταν Αυστριακός στρατιωτικός αξιωματούχος, ο οποίος ανέλαβε ως επικεφαλής του Evidenzbureau (Εβιντενζμπιούρου), του αντιπληροφοριακού τμήματος του Γενικού Επιτελείου του Αυστροουγγρικού Στρατού. Ο Ρεντλ ήταν μια από τις κορυφαίες προσωπικότητες της κατασκοπείας του Α´ Παγκοσμίου Πολέμου. Η θητεία του χαρακτηρίστηκε από ριζοσπαστικές καινοτομίες και τη χρήση προηγμένης τεχνολογίας για την παγίδευση ξένων κατασκόπων. Λόγω των καινοτομιών που εισήγαγε, ο διάδοχος του Ρεντλ, ο Ταγματάρχης Μαξιμίλιαν Ρόουντζ, έμαθε τελικά το 1913 ότι ο Ρεντλ ήταν επίσης ένας πολύ αμειβόμενος κατάσκοπος, εργαζόμενος για την υπηρεσία πληροφοριών του Ρωσικού Αυτοκρατορικού Στρατού. Αφού εκτέθηκε ως Ρώσος κατάσκοπος, ο Ρεντλ αυτοκτόνησε. Αν και τα κίνητρά του να γίνει κατάσκοπος είναι αβέβαια, ορισμένοι ιστορικοί πιστεύουν ότι ο Ρέντλ εκβιάστηκε από τη ρωσική υπηρεσία πληροφοριών, η οποία είχε ανακαλύψει την ομοφυλοφιλία του. Άλλοι πιθανοί λόγοι που έχουν συζητηθεί από τους ιστορικούς ήταν η απληστία, οι απογοητεύσεις σταδιοδρομίας, η δυσαρέσκεια με τη μοναρχία και / ή ο ναρκισσισμός που γεννήθηκε από την επιθυμία να ξεπεράσει τους ανωτέρους και τους υφισταμένους του. Αν και η αυτοκτονία του σημαίνει ότι το πλήρες εύρος των αποκαλύψεών του στη ρωσική υπηρεσία πληροφοριών παραμένει επίσης άγνωστο, ο συνταγματάρχης Ρεντλ πιστεύεται ότι ήταν σε μεγάλο βαθμό υπεύθυνος για τις καταστροφικές στρατιωτικές ήττες της Αυστροουγγαρίας και τις καταστροφικές απώλειες μάχης κατά τον Α´ Παγκόσμιο Πόλεμο και την επακόλουθη κατάρρευση της Αυτοκρατορίας το 1918. Για το λόγο αυτό, πολλοί ιστορικοί της Αυστροουγγαρίας, καθώς και ιστορικοί κατασκοπείας, συμπεριλαμβανομένων των Αμερικανών Άλλεν Νταλς και του Σοβιετικού στρατηγού Μικαήλ Μίλσταϊν, συμφωνούν στο να αποκαλλούν τον Ρεντλ «προδότη».
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%86%CE%BB%CF%86%CF%81%CE%B5%CE%BD%CF%84_%CE%A1%CE%B5%CE%BD%CF%84%CE%BB
|
Subsets and Splits
No community queries yet
The top public SQL queries from the community will appear here once available.