title
stringlengths 1
108
| article
stringlengths 150
266k
| summary
stringlengths 126
13.8k
| url
stringlengths 31
613
|
|---|---|---|---|
Εν Ψυχρώ
|
Την Κυριακή 15 Νοεμβρίου του 1959, μια οικογένεια αγροτών (ο πατέρας Χερμπ Κλάτερ, η μητέρα Μπόνι Κλάτερ και τα δυο ανήλικα παδιά τους, η Νάνσυ 16 χρονών και ο Κένυον, 15) βρέθηκαν δολοφονημένοι μέσα στο σπίτι τους. Το έγκλημα είχε διαπραχθεί την προηγούμενη νύχτα, 14 Νοεμβρίου και σύμφωνα με τις ενδείξεις της αυτοψίας δεν υπήρχε προφανής λόγος καθώς δεν έλειπαν ούτε χρήματα ή άλλα πολύτιμα είδη αλλά ούτε και κανείς από την οικογένεια Κλάτερ ήταν αντικείμενο μίσους ή εκδίκησης. Χωρίς αυτόπτες μάρτυρες και χωρίς αποτυπώματα, η διαλεύκανση του εγκλήματος θα ήταν πολύ δύσκολη έως αδύνατη, αν δεν υπήρχε μια σοβαρή πληροφορία. Ένας τρόφιμος των φυλακών - σοκαρισμένος από την είδηση της δολοφονίας, καθώς ήξερε τους Κλάτερ, αφού είχε δουλέψει για αυτούς ένα διάστημα - κατήγγειλε στην Αστυνομία ότι ο ίδιος είχε δώσει πριν καιρό πληροφορίες για την οικογένεια σε έναν συγκρατούμενό του, ο οποίος λίγο καιρό αργότερα αποφυλακίστηκε. Με βάση αυτήν την πληροφορία, η Αστυνομία τελικά κατόρθωσε να συλλάβει στις 30 Δεκεμβρίου 1959 στο Λας Βέγκας, τους δυο δολοφόνους. Επρόκειτο για τον 28χρονο Ρίτσαρντ Χίκοκ (Richard Hickock) και τον 31χρονο Πέρυ Σμιθ (Perry Edward Smith) οι οποίοι ομολόγησαν το έγκλημά τους. Κίνητρο της εισβολής στο σπίτι ήταν (η λανθασμένη τελικά) πληροφορία που πήρε ο Χίκοκ από τον συγκρατούμενό του, Φλόυντ Γουέλς, ότι ο Χερμπ Κλάτερ είχε χρηματοκιβώτιο στο σπίτι του με τουλάχιστον 10.000 δολλάρια μέσα. Οι δυο πρώην κρατούμενοι ήθελαν να ληστέψουν τον Κλάτερ και να μην αφήσουν κανέναν μάρτυρα πίσω τους. Όταν διαπίστωσαν ότι χρηματοκιβώτιο δεν υπήρχε, αποφάσισαν παρόλα αυτά να εκτελέσουν το δεύτερο μέρος του σχεδίου τους και σκότωσαν όλους όσοι βρίσκονταν στο σπίτι εκείνη τη νύχτα. Οι δυο φίλοι περιπλανήθηκαν άσκοπα αυτόν τον ένα μήνα μέχρι τη σύλληψή τους, και τελικά εντοπίστηκαν εξαιτίας ενός κλεμμένου αυτοκινήτου που οδηγούσαν στο Λας Βέγκας. Δικάστηκαν τον Μάρτιο του 1960 και καταδικάστηκαν στην εσχάτη των ποινών. Εκτελέστηκαν με απαγχονισμό τα ξημερώματα της 14ης Απριλίου 1965 στην ομοσπονδιακή φυλακή του Κάνσας. Το βιβλίο, χωρισμένο σε τέσσερα μέρη, ξεκινάει με την περιγραφή της τελευταίας μέρας της οικογένειας Κλάτερ, το Σάββατο 14 Νοεμβρίου. Διηγείται την πορεία της οικογένειας, την προσωπικότητα των μελών της καθώς και την οικονομική κατάστασή τους. Σε αυτό το μέρος, που τιτλοφορείται «Οι τελευταίοι που τους είδαν ζωντανούς» - περιγράφεται και η μέρα των δυο εγκληματιών, του "Ντικ" Χίκοκ και του Πέρυ Σμιθ. Οι δυο άντρες κατευθύνονται με το αμάξι τους προς το Χολκομπ και στην διάρκεια του ταξιδιού σταματάνε και κάνουν τις απαραίτητες προετοιμασίες για το έγκλημα. Ωρα με την ώρα παρακολουθούμε την ζωή και των δυο πλευρών μέχρι και την Κυριακή το πρωί με την ανακάλυψη των πτωμάτων από μια φίλη της κόρης των Κλάτερ, Νάνσυ. Στο δεύτερο μέρος, με τίτλο «Άγνωστοι δράστες»- παρακολουθούμε τις κινήσεις και την έρευνα της Αστυνομίας ενώ ακολουθούμε τους δυο δράστες στην περιπλάνησή τους. Ιδιαίτερη έμφαση δίνεται στο παρελθόν του Σμιθ. Στο τρίτο μέρος, με τίτλο «Η απάντηση», ο Φλόυντ Γουέλς δίνει στην Αστυνομία την πολυπόθητη πληροφορία για τα σχέδια του Χίκοκ και η Αστυνομία έχοντας πρώτη φορά δυο σοβαρά ύποπτους προσπαθεί να τους εντοπίσει. Οι δυο δολοφόνοι έχουν επιστρέψει στις Η.Π.Α. και συγκεκριμένα στο Μαϊάμι, όπου αποφασίζουν να πάνε δυτικά προς αναζήτηση εργασίας. Περνάνε από το Τέξας και στις 30 Δεκεμβρίου βρίσκονται στο Λας Βέγκας. Ένας αστυνομικός κατά την διάρκεια ενός τυπικού ελέγχου στο αυτοκίνητο, ανακαλύπτει τις κλεμμένες πινακίδες και συλλαμβάνει τους δυο δράστες. Κατά την διάρκεια της παραμονής στο κρατητήριο, τους επισκέπτονται οι αστυνομικοί της υπόθεσης Κλάτερ όπου χωρίς ιδιαίτερη δυσκολία τους αποσπούν την ομολογία τους. Στο τέταρτο μέρος, με τίτλο «Η τιμωρία» παρουσιάζεται η ζωή τους στην φυλακή, την δίκη και η καταδίκη τους. Το βιβλίο παρακολουθεί την ζωή τους μέχρι και την τελευταία μέρα τους, μέχρι και την τελευταία ώρα τους, όταν τελειώνουν τη ζωή τους κρεμασμένοι στην αγχόνη της φυλακής του Κάνσας («της γωνιάς», όπως είναι γνωστή στους φυλακισμένους). 1967: "Εν Ψυχρώ" ασπρόμαυρη ταινία σε σκηνοθεσία Ρίτσαρντ Μπρουκς 2005: "Capote" σε σκηνοθεσία Μπένετ Μίλερ με πρωταγωνιστή τον Φίλιπ Σέιμουρ Χόφμαν 2006: "Διασημότητα" - ταινία βασισμένη στο βιβλίο του Τζωρτζ Πλίμπτον (George Plimpton), "Truman Capote: In Which Various Friends, Enemies, Acquaintances, and Detractors Recall His Turbulent Career" 1996: "In Cold Blood" τηλεταινία 2 επεισοδίων που προβλήθηκε στις Η.Π.Α. από το τηλεοπτικό δίκτυο CBS, στις 4 και 26 Νοεμβρίου του 1996. 2005: Οι Άντι Παρκς (συγγραφέας) και Κρις Σαμνί (εικονογράφος) δημιούργησαν το βιβλίο "Capote In Kansas" στο οποίο πλάθεται και εικονογραφείται η έρευνα του Καπότε στο Κάνσας.
|
Το Εν Ψυχρώ: Η Ακριβής Καταγραφή μιας Πολλαπλής Δολοφονίας και των Συνεπειών Της (αγγλικός τίτλος: In Cold Blood: A True Account of a Multiple Murder and Its Consequences) είναι η μυθιστορηματική ανάπλαση από τον Αμερικανό συγγραφέα και δημοσιογράφο Τρούμαν Καπότε, ενός εγκλήματος που έλαβε χώρα στις ΗΠΑ το 1959. Εκδόθηκε τον Ιανουάριο του 1966 από τον εκδοτικό οίκο Random House, έγινε γρήγορα best-seller και παραμένει ακόμα το δεύτερο πιο δημοφιλές βιβλίο "βασισμένο σε πραγματικά γεγονότα". (Πρώτο είναι το "Helter Skelter" του Vincent Bugliosi για τον Τσαρλς Μάνσον και τα εγκλήματά του).Σύμφωνα με την επικρατούσα άποψη, ο Τρούμαν Καπότε ανέλαβε να καλύψει για λογαριασμό του περιοδικού New Yorker τα συμβάντα που έγιναν στην κωμόπολη Χόλκομπ του Κάνσας στις 15 Νοεμβρίου 1959. Εκείνη την ημέρα, βρέθηκαν δολοφονημένα μέσα στο σπίτι τους τέσσερα άτομα, τα μέλη της οικογένειας των Κλάτερ, φιλήσυχων, ευυπόληπτων και ευκατάστατων κατοίκων του Χόλκομπ. Ο Καπότε πήγε επί τόπου και έκατσε αρκετούς μήνες, συνομίλησε με τους κατοίκους και όταν ανακαλύφθηκαν οι ένοχοι, μίλησε πολλές ώρες και μαζί τους. Συνενώνοντας το λογοτεχνικό του ταλέντο με την δημοσιογραφική έρευνα, ο Καπότε δημιούργησε για πρώτη φορά το ιδιαίτερα δημοφιλές είδος, που στα αγγλικά περιγράφεται ως "non fiction novel" ("νουβέλα μη μυθοπλασίας"). Εκδόθηκε για πρώτη φορά στα ελληνικά το 1969 σε μετάφραση της Λένας Δοκίδου από τις εκδόσεις Ζαχαρόπουλος Σ. Ι.. Ακολούθησε το 2006 η μετάφραση του Μιχάλη Μακρόπουλου για τις εκδόσεις Καστανιώτης, και η μετάφραση του Αύγουστου Κορτώ για τις εκδόσεις Πατάκης το 2017.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%95%CE%BD_%CE%A8%CF%85%CF%87%CF%81%CF%8E
|
Bahrainona
|
بحريننا مليكنا رمز الوئام دستورها عالي المكانة والمقام ميثاقها نهج الشريعة والعروبة والقيم عاشت مملكة البحرين بلد الكرام مهد السلام دستورها عالي المكانة والمقام ميثاقها نهج الشريعة والعروبة والقيم عاشت مملكة البحرين Bahrainona, Maleekuna, Ramz-ul-wi'am, Dustooruha 'alil-makanati wal-maqam; Meethaqoha nahjush-shari'ati wal-uroobati wal-qiyam, 'Ashat mamlakat-ul-bahrain, Baladol kiram, Mahdos-salam, Dustooruha 'alil-makanati wal-maqam; Meethaqoha nahjush-shari'ati wal-uroobati wal-qiyam, 'Ashat mamlakat-ul-bahrain Μπαχρέιν μας Βασιλιά μας Σύμβολο της αρμονίας Το σύνταγμά του είναι υψηλά στο μέρος και τη θέση Ο κανονισμός του είναι ο τρόπος της (μέθοδος της) σαρία του Αραβισμού και των αξιών, (Είθε) να ζήσει πολύ ο βασιλιάς του Μπαχρέιν Χώρα των ευγενών Κοιτίδα της ειρήνης Το σύνταγμά του είναι υψηλά στο μέρος και τη θέση Ο κανονισμός του είναι ο τρόπος της (μέθοδος της) σαρία του Αραβισμού και των αξιών, (Είθε) να ζήσει πολύ ο βασιλιάς του Μπαχρέιν Himnuszok - Φωνητική εκδοχή του Ύμνου, στο σάιτ "Himnuszok".
|
Το Bahrainona (Το Μπαχρέιν μας) (Αραβικά: نشيد البحرين الوطني) είναι ο εθνικός ύμνος του Μπαχρέιν. Με την ίδια μουσική αλλά διαφορετικούς στίχους έχουν δημιουργηθεί δύο εκδοχές. Η πρώτη χρησιμοποιήθηκε από την ανεξαρτησία του Μπαχρέιν το 1971 μέχρι το 2002, και η άλλη χρησιμοποιείται από τότε που ο ηγέτης της χώρας Σεΐχης Χαμάντ μπιν Ισά αλ Χαλίφα ανακήρυξε τον εαυτό του βασιλιά και την χώρα βασίλειο μέχρι σήμερα. Τα αυθεντικά λόγια γράφτηκαν από τον Mohamed Sudqi Ayyash (γεν. 1925). Ο συνθέτης της μελωδίας είναι άγνωστος.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/Bahrainona
|
Αμγκά
|
Ο Αμγκά πηγάζει στο Υψίπεδο Αλντάν και σχηματίζει το ανατολικό όριο του Υψιπέδου του Λένα. Εκβάλλει στον Αλντάν από τα αριστερά, μερικά χιλιόμετρα δυτικά της κωμοπόλεως Χαντύγκα. Η έκταση της λεκάνης απορροής του Αμγκά ανέρχεται σε 69.300 τετραγωνικά χιλιόμετρα, ενώ η μέση παροχή νερού του σε 178 κυβικά μέτρα ανά δευτερόλεπτο. Ο Αμγκά παγώνει συνήθως στα μέσα Οκτωβρίου και παραμένει παγωμένος μέχρι τον Μάιο. Το καλοκαίρι ωστόσο είναι πλωτός σε μήκος 440 χιλιομέτρων. Το αντίστοιχο λήμμα στη Νέα Ελληνική Εγκυκλοπαίδεια «Χάρη Πάτση», τόμος 4, σελίδα 719
|
Ο Αμγκά (ρωσ. Амга, γιακουτ. Амма) είναι μεγάλος ποταμός της ανατολικής ασιατικής Ρωσίας, στη Γιακουτία. Το μήκος του ποταμού είναι 1.462 χιλιόμετρα και αποτελεί τον μεγαλύτερο και σημαντικότερο παραπόταμο του ποταμού Αλντάν.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%91%CE%BC%CE%B3%CE%BA%CE%AC
|
Νταούλι
|
Το νταούλι είναι ένα μεγάλο ξύλινο, κυλινδρικό, μπάσο τύμπανο, το οποίο μοιάζει με την κάσα των ντραμς. Στις δύο βάσεις του τοποθετούνται δέρματα, που ενώνονται μεταξύ τους και τεντώνονται με κορδόνια. Ανάλογα με τις παραδόσεις που επικρατούν στις διάφορες περιοχές της Ελλάδας, συναντιούνται και σε διαφορες διαστάσεις: από 25 εκ. έως 1μ. διάμετρο και από 20εκ. έως 60εκ. ύψος. Στην ανατολική Κρήτη για παράδειγμα, συχνά είναι και τα μικρότερα νταούλια, στις δερμάτινες επιφάνειες των οποίων τοποθετούνται δυο εντέρινες, τεντωμένες χορδές, οι οποίες σκοπό έχουν να προσθέσουν οξύτητα και χαρακτηριστικό χρώμα στον ήχο του. Στα νησιά, το μικρό νταούλι, που συνοδεύει την τσαμπούνα ή το βιολί, λέγεται τουμπί και παίζεται κρατημένο κάτω από τη μασχάλη ή πάνω στον αριστερό μηρό, με τον εκτελεστή να χτυπάει πάντα στη μία δερμάτινη επιφάνεια με δυο ίδιες βέργες, τα τουμπόξυλα.Στο Μεσολόγγι συναντάται ένα μικρό σε μέγεθος νταούλι (ξεροντάουλο όπως ονομάζεται), κυρίως στο πανυγήρι του Αγίου Συμεών. Το κούρδισμα του νταουλιού πραγματοποιείται απο το σφίξιμο (τεζάρισμα) των σχοινιών του, ούτως ώστε να επιτύχει κατά προσέγγιση τον ίδιο τόνο με τον ζουρνά ή τη λύρα που συνοδεύει, με αυτόν τον τρόπο δεν αποδίδει μόνο το ρυθμό αλλά και ένα είδος ισοκρατήματος. Οι βέργες, κοινώς οι βίτσες, ποικίλλουν σε πάχος και ύψος, όπως και σε υλικό. Όσο πιο παχιά είναι μια βίτσα, τόσο πιο μπάσο ήχο θα αποδώσει. Οι κόπανοι, ή αλλιώς κοπάλια, διαφοροποιούνται σε μέγεθος και πάχος σύμφωνα με τις επιθυμίες του οργανοπαίχτη. Τα νταούλια με το πέρας του καιρού άρχισαν να διαμορφώνονται λόγω απαιτήσεων των νταουλτζήδων/νταουλιέρηδων. Οι μεμβράνες που τοποθετούνται πολύ συχνά είναι πλαστικές, διότι είναι πιο εύχρηστες, πιο ανθεκτικές και δε χρειάζονται πολύ φροντίδα, σε αντίθεση με τις μεμβράνες απο δέρμα. Το νταούλι ήταν γνωστό ήδη από τα βυζαντινά χρόνια και χρησιμοποιούνταν ως πολεμικό όργανο, το οποίο εμψύχωνε τους μαχητές και δημιουργούσε πανικό στον εχθρό.Συναντάται ιδιαίτερα σε περιοχές όπως η Θράκη, η Μακεδονία, η Κρήτη και ο Πόντος. Το νταούλι χρησιμοποιείται και σε διάφορους συνδυασμούς,που με τον καιρό καθιερώθηκαν ως οργανικά συγκροτήματα,για παράδειγμα οι ζυγιές και οι κομπανίες.Οι πιο χαρακτηριστικές ζυγιές είναι: ζουρνάς-νταούλι (Ηπειρωτική, Βόρεια Ελλάδα, Πελοπόννησος και Ρούμελη) λύρα-νταούλι (Βόρεια Ελλάδα από τους πρόσφυγες της ανατολικής Θράκης) κεμεντσέ-νταούλι (απο τους πρόσφυγες του Πόντου) Αυτά τα τύμπανα συνήθως χρησιμοποιούνται στην παραδοσιακή μουσική του Ιράν και της Τουρκίας, όπως επίσης και στη Ρουμανία, Βουλγαρία και την ΠΓΔΜ, σε τμήματα της Ελλάδος και της Σερβίας, όπως και στο Ιράκ και την Αρμενία. Τα τύμπανα αυτά έχουν τόσο ένα βαθύ, μπάσο ήχο όσο και ένα λεπτό πρίμο ήχο εξαιτίας της κατασκευής και του τρόπου παιξίματος, όπου οι διαφορετικές μεμβράνες και τα ξύλα χρησιμοποιούνται για να παραγάγουν διαφορετικούς ήχους στο ίδιο όργανο. Στην Αρμενία, το ντολ δεν έχει τόσο μεγάλη περίμετρο και συνήθως παίζεται με τα χέρια, αν και ένα ξύλο με μορφή κουταλιού μπορεί επίσης να χρησιμοποιηθεί. Ακούγεται συχνά στην αρμένικη παραδοσιακή μουσική, αλλά και στη μοντέρνα μουσική επίσης, κάνοντας ακόμα και σόλο αυτοσχεδιασμούς σε πολλά γνωστά τραγούδια. Άλλα ελληνικά ονόματα γι’αυτό το τύμπανο περιλαμβάνουν: Νταβούλι, Άργανο, Τοσκάνι, Τσοκάνι, Τουμπί, Τουμπάκι, Κιόσσι, Ταβούλι, Παβούλι, Τούμπανο και Τουμπανέλι, τα οποία προέρχονται από την αρχαία ελληνική λέξη τύμπανο. Στα νότια Βαλκάνια, ο ρυθμός του ταπάν (δηλ. το νταούλι) είναι πολύπλοκος και χρησιμοποιεί πολλά τονίσματα σε πολυάριθμους παραδοσιακούς χρονισμούς. Στην ΠΓΔΜ, τα ταπάν χρησιμοποιούνται συχνά για να συνοδέψουν άλλα όργανα όπως ζουρνά και γκάιντα, ενώ στη Βουλγαρία συνήθως συνοδεύουν γκάιντα και γκαντούλκα. Επίσης παίζονται μόνα τους (σόλο) σε κάποια Βουλγαρικά και Σλαβομακεδονικά παραδοσιακά τραγούδια και χορούς. Επί αιώνες το ταπάν είναι αναντικατάστατο στις εκδηλώσεις στα Σλαβομακεδονικά και Βουλγαρικά χωριά, στους γάμους και τις εορτασίες των προστατών αγίων των σπιτιών και των χωριών. Στη Ρουμανία και τη Μολδαβία, το τόμπα χρησιμοποιείται μερικές φορές για να συνοδέψει τους χορούς. Στις περιοχές Μαραμούρες και Μπιχόρ της Μολδαβίας, υπάρχουν παραλλαγές με ένα μικρό κύμβαλο στερεωμένο στην κορυφή. Σε γενικές γραμμές χτυπώνται με ένα σφυρόξυλο στο ένα δέρμα και με μια λεπτότερη βέργα στην άκρη του δέρματος ή στο κύμβαλο. Στην Τουρκία και την Αρμενία, το νταβούλι πιο συχνά παίζεται με το ζουρνά, αν και μπορεί να παιχτεί μαζί με άλλα όργανα και σε μουσικά σύνολα επίσης. Έχει ακόμη χρησιμοποιηθεί για επικοινωνία και για την Τουρκική στρατιωτική μουσική, ή μουσική των Γενίτσαρων. Το κέλυφος του τυμπάνου φτιάχνεται από σκληρό ξύλο, ίσως καρυδιά ή βελανιδιά, αν και πολλά ξύλα μπορούν να χρησιμοποιούνται ανάλογα με την περιοχή όπου κατασκευάζεται το τύμπανο. Για να γίνει το κέλυφος, το ξύλο βράζεται σε νερό για να κυρτώσει, και μετά λυγίζεται σε κυλινδρικό σχήμα και δένεται μαζί. Οι μεμβράνες είναι συνήθως δέρμα κατσίκας, και σχηματίζουν κύκλους με ξύλινα κυκλικά πλαίσια. Παρόλα αυτά, η μία μεμβράνη μπορεί να είναι δέρμα κατσίκας για να παρέχει έναν υψηλότερο τόνο, ενώ η άλλη μεμβράνη μπορεί να είναι δέρμα προβάτου, μοσχαριού, ακόμα και γαιδάρου, για να παράσχει ένα χαμηλότερο τόνο. Κάποιοι λένε ότι το δέρμα του λύκου ακόμη και του σκύλου προτιμώνται. Κατά μήκος του κελύφους του τυμπάνου, σχοινί δεμένο από τη μια ως την άλλη πλευρά σε μορφή ζιγκ ζαγκ, συγκρατεί τα δέρματα και παρέχει το τέντωμα που απαιτείται για το κούρδισμα του τυμπάνου. Ενίοτε μεταλλικοί δακτύλιοι ή δερμάτινα λουριά ενώνουν κοντινά κομμάτια του σχοινιού ώστε να προσφέρουν περαιτέρω κούρδισμα. Δύο δακτύλιοι προσαρμόζονται στο σχοινί μέσα απο τους οποίους περνιέται ένα σχοινί με μορφή ζώνης για να κρεμάται το τύμπανο. Στην ΠΓΔΜ, το τάπαν φτάχνεται σε 2 διαστάσεις: για το όργανο γκολέμ με περίπου 50-55 εκ. διάμετρο και για το μαλ ή ταπάντσε περίπου 30-35 εκ. σε διάμετρο. Στην Τουρκία τα νταβούλια κυρίως κυμαίνονται από 60 έως 90 εκ. σε διάμετρο. Δέρμα αγελάδας χρησιμοποιείται για τη μεμβράνη με το μπάσο τόνο, ενώ για τη μεβράνη με τον πρίμο τόνο χρησιμοποιείται δέρμα κατσίκας. Στην Ελλάδα, το νταούλι μπορεί να είναι 30-35 εκατοστά για το τουμπί μέχρι και 90-120 εκατοστά για το νταούλι (Πόντος - Μακεδονία). Συνήθως το τύμπανο είναι μεταξύ 50-75 εκατοστών. Οι οργανοπαίχτες χρησιμοποιούν συνήθως ένα σχοινί που είναι ενωμένο με το τύμπανο για να το κρεμάνε πλαγίως, ώστε να είναι προσβάσιμη η μια μεμβράνη από το αριστερό χέρι και η άλλη από το δεξί. Το κάθε χέρι συνήθως παίζει αποκλειστικά στη μια πλευρά, αν και αυτό μπορεί να ποικίλλει ανάλογα το τοπικό στυλ παιξίματος και την παράδοση. Οι οργανοπαίχτες αυτού του τυμπάνου χρησιμοποιούν δύο είδη ξύλων. Ο μουσικός χτυπάει τους τονισμένους χτύπους με το κυρίαρχο χέρι στη μια πλευρά του τυμπάνου με το παχύτερο ξύλο γνωστό στα Σλαβομακεδονικά ως κουκούντα ή ουκάν, στα Τούρκικα ως τοκμάκ και στα Ελληνικά ως νταουλόξυλο. Αυτό το ξύλο είναι ένα παχύ σωληνωτό κομμάτι περίπου 440 χιλ. μήκος, το οποίο συχνά φτιάχνεται από καρυδιά. Το παχύ του σχήμα και και το πάχος της μεμβράνης δίνουν στους τονισμένους χτύπους ένα χαμηλό, γεμάτο ήχο. Μερικές φορές η μεμβράνη που παίζεται με το παχύ ξύλο μπορεί να σιγαστεί με ένα κομμάτι ύφασμα για να ενισχύσει το κυρίαρχο χαμηλό ήχο του τυμπάνου. Οι μη τονισμένοι χτύποι παίζονται από το μη κυρίαρχο χέρι στην πλευρά του τυμπάνου που έχει το λεπτό δέρμα, χρησιμοποιώντας ένα λεπτό ξύλο ή βέργα, που ονομάζεται στα Σλαβομακεδονικά πράτσκα, στα Τουρκικά τσουμπούκ ή στα Ελληνικά νταουλόβεργα. Αυτό η λεπτή βέργα συχνά κρατιεται κατά μήκος της λαβής και ο νταουλιέρης μπορεί να κάνει γρήγορα λεπτά χτυπήματα με το να στρίβει τον καρπό απαλά. Αυτές οι λεπτές βέργες συνήθως φτιάχνονται από μαλακό ξύλο, όπως η ιτιά ή κρανιά. Η Βαλκανική σχολή του τάπαν δέχεται το παίξιμο (όχι τη συνοδεία) μιας μελωδίας, όπου το μη-κυρίαρχο χέρι χρησιμοποιείται για να αποδώσει όλα αυτά που θέλει να πεί ο οργανοπαίχτης, ενώ το κυρίαρχο χέρι χρησιμοποιείται μόνο για να τονίσει συγκεκριμένες χρονικές στιγμές στη μελωδία. Ο Αυστραλο-Σλαβομακεδόνας τυμπανιστής Κρις Μιτρέφσκι πρωτοπορεί σε ένα υβριδικό τρόπο παιξίματος, βασιζόμενος σε πολλαπλές τονισμένες νότες που παίζονται από το μη-κυρίαρχο χέρι. Αυτό το στυλ είναι δύσκολο να παιχτεί αλλά έχει ως αποτέλεσμα ένα πολύπλοκο πολυρυθμό, με το κυρίαρχο χέρι να τονίζει το χαμηλό χτύπημα-ήχο.
|
Το νταούλι (τουρκικά: davul) είναι μεμβρανόφωνο μουσικό όργανο της ελληνικής, τουρκικής και μεσανατολικής λαϊκής και δημοτικής μουσικής. Το μέγεθός του ποικίλλει και για την κατασκευή του χρησιμοποιούνται δέρματα από κατσίκι ή πρόβατο και παλαιότερα από λύκο ή γαϊδούρι. Ο οργανοπαίκτης (νταουλιέρης ή νταουλτζής) το κρεμάει στον αριστερό του ώμο και το κτυπάει στη δεξιά πλευρά με το νταουλόξυλο και στην αριστερή με πιο λεπτό ξύλο, τη βέργα. Ο ήχος που δημιουργείται από τη δεξιά πλευρά είναι βαρύτερος και από την αριστερή οξύτερος. Το νταούλι (τύμπανο) συνοδεύει συχνά το κλαρίνο και τον ζουρνά στα χοροστάσια των λαϊκών πανηγυριών και παλαιότερα συμμετείχε με συνδυασμούς οργάνων στη βυζαντινή στρατιωτική μουσική.Μια πολύ γνωστή χρήση του νταουλιού σε δρώμενα του καιρού μας είναι τα περίφημα Αναστενάρια του νομού Σερρών, του χορού Πυρρίχιου/Σέρρα των Ποντίων, όπως επίσης και του χορού με τις Μπούλες και τους Γενίτσαρους, που αποτελεί αποκριάτικο έθιμο της Νάουσας. Η ονομασία του οργάνου, εκτιμάται ότι προέρχεται απο τη λέξη 'δέφω' της αρχαιάς ελληνικής, που σημαίνει 'επεξεργάζομαι του δέρμα, το μαλακώνω'.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9D%CF%84%CE%B1%CE%BF%CF%8D%CE%BB%CE%B9
|
Δήμος Αμπελοκήπων - Μενεμένης
|
Επτάλοφος Ακριτών Καΐστρι (Καΐστριο Πεδίο) Σκεπάρνη Φιλίππου Νέα Μενεμένη Βόσπορος Άγιος Νεκτάριος (Δενδροπόταμος) Πολιτιστικό Κέντρο Αμπελοκήπων ΚαραπάντσειοΤο κτίριο του κέντρου στεγάζει μια πλήρως εξοπλισμένη αίθουσα θεάτρου 300 θέσεων, αίθουσα βιβλιοθήκης, αίθουσες χορού και γυμναστικής καθώς και διώροφο υπόγειο χώρο στάθμευσης. Αριστοτέλειος Δημοτική Βιβλιοθήκη Αμπελοκήπων (Φιλιππουπόλεως & Μ. Αλεξάνδρου, πλατεία Επταλόφου) Α΄ Παιδική Βιβλιοθήκη Αμπελοκήπων (Φιλιππουπόλεως & Μ. Αλεξάνδρου, πλατεία Επταλόφου) Β΄ Παιδική Βιβλιοθήκη Αμπελοκήπων (Λόρδου Βύρωνος και Κέννεντυ) Κινηματοθέατρο «Άστρον» Αμπελοκήπων Δημοτικό Ωδείο Αμπελοκήπων Κινηματοθέατρο «Αλέξης Μινωτής» Αμπελοκήπων Κέντρο Δημιουργικής Απασχόλησης Παιδιών (ΚΔΑΠ) Αμπελοκήπων Πολιτιστικό Κέντρο Μενεμένης (Ν. Βότση 15) Νέο Πολιτιστικό Κέντρο, Θέατρο και υπαίθριος Κινηματογράφος Μενεμένης, έργο των βραβευμένων αρχιτεκτόνων Πρόδρομου Νικηφορίδη και Bernard Cuomo (οδός Έλλης Αλεξίου και Δελφών, υπό αποπεράτωση) Μνημείο Μικρασιατών (πάρκο Αγίου Παντελεήμονος). Μνημείο Μαρτύρων Προσκόπων Μικράς Ασίας - Αϊδινίου και Σωκίων (πλατεία Μακεδονομάχων). Μνημείο Εθνικής Αντίστασης (διασταύρωση οδών Ελευθερίας και Φιλιππουπόλεως). Μνημείο οκτώ εκτελεσθέντων Αντιστασιακών νέων 11ης Μαΐου - Καΐστριο Πεδίο (Λεωφόρος Καλλιθέας και 28ης Οκτωβρίου). Άγαλμα αγωνιζόμενης Μάνας του Λαού (πλατεία Επταλόφου). Μνημείο αγωνιστή Στέφανου Βελδεμίρη (αναμνηστική πλάκα στη συμβολή των οδών Φιλιππουπόλεως και Πέραν, στο σημείο ακριβώς όπου στις 26 Οκτωβρίου 1961, παραμονές των εκλογών, δολοφονήθηκε ο νεολαίος αγωνιστής της δημοκρατίας). Μνημείο Αντιστασιακής Οργάνωσης και Εφημερίδας «Ελευθερία» (επί της οδού Ελευθερίας στον τόπο όπου λειτουργούσε κατά τη Ναζιστική Κατοχή το πρώτο παράνομο τυπογραφείο της Θεσσαλονίκης). Συμμαχικό Κοιμητήριο Ζέιτενλικ και μνημεία πεσόντων και Μουσείο του γαλλικού τομέα. Αποτελούν τα συμμαχικά κοιμητήρια των συμμαχικών δυνάμεων της Ελλάδας κατά τον Α ́ Παγκόσμιο Πόλεμο. Μνημείο Σωκράτη Διορινού. Στις 13 Νοεμβρίου 1941 εκτελούνται από τους Ναζί, ο αμπελοκηπιώτης αντιστασιακός Σωκράτης Διορινός μαζί με τον συναγωνιστή του Ηλία Καπέση, φοιτητές του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης. Αποτέλεσαν έτσι τους πρώτους εκτελεσμένους φοιτητές στη διάρκεια της Κατοχής. Μνημείο του τελευταίου Βυζαντινού Αυτοκράτορα Κωνσταντίνου ΙΑ’ Παλαιολόγου (πλατεία Δημοκρατίας Αμπελοκήπων, στη συμβολή των οδών Ν. Πλαστήρα, Θωμά Καλλιβούλου, Αλεξ. Σβώλου, Μεγ. Αλεξάνδρου). Μνημείο Αγίου Χρυσοστόμου Σμύρνης και Μικρασιατικής Καταστροφής (πλατεία πλατεία Τσομπάνογλου, παραπλεύρως Ναού Αγίας Παρασκεύης). Μνημείο Πεσόντων (πλατεία Αγίου Νεκταρίου). Συμμαχικό Κοιμητήριο Χαρμάνκιοϊ. Το Συμμαχικό Ινδικό νεκροταφείο χρησιμοποιήθηκε για την ταφή και την αποτέφρωση Ινδών που στρατολογήθηκαν από τους Βρετανούς για να ενισχύσουν τον συμμαχικό στρατό κατά τον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο. Στη βόρεια πλευρά του νεκροταφείου βρίσκεται ένα οκτάγωνο μνημείο 220 Ινδουιστών, που αποτεφρώθηκαν, ενώ στη νότια πλευρά βρίσκονται 105 τάφοι με όρθιες πέτρινες πλάκες. Δημοτικό Στάδιο Αμπελοκήπων (γήπεδο ποδοσφαίρου, στίβος 8 διαδρομών) τέσσερα γήπεδα ποδοσφαίρου (με πλαστικό χλοοτάπητα 11Χ11) δύο γήπεδα 5Χ5 ένα γήπεδο τένις κλειστό προπονητήριο στίβου «Αναστασία Κελεσίδου» δέκα κλειστά γυμναστήρια ένα διαδημοτικό κλειστό γυμναστήριο δέκα γήπεδα μπάσκετ ελεύθερης άθλησης δύο γήπεδα βόλεϊ ελεύθερης άθλησης ένα γήπεδο τένις ελεύθερης άθλησης Υπεραστικά λεωφορεία: Ο σταθμός Υπεραστικών Λεωφορείων Μακεδονία βρίσκεται στην οδό Γιαννιτσών 244. Πρόγραμμα Καλλικράτης - ΦΕΚ Α87 της 07/06/2010 Απόφαση 45892 του Υπ. Εσωτερικών, Αποκέντρωσης & Ηλεκτρονικής Διακυβέρνησης - ΦΕΚ Β1292 της 11/08/2010 Επίσημος ιστότοπος
|
Ο Δήμος Αμπελοκήπων - Μενεμένης είναι δήμος της Περιφέρειας Κεντρικής Μακεδονίας ο οποίος συστάθηκε το 2011 από τη συνένωση των προϋπαρχόντων δήμων Αμπελοκήπων και Μενεμένης. Καταλαμβάνει το βορειοδυτικό άκρο του Πολεοδομικού συγκροτήματος Θεσσαλονίκης και ο πληθυσμός του ανέρχεται στους 52.127 κατοίκους. Έδρα του είναι οι Αμπελόκηποι και δήμαρχος ο Λάζαρος Κυρίζογλου.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%94%CE%AE%CE%BC%CE%BF%CF%82_%CE%91%CE%BC%CF%80%CE%B5%CE%BB%CE%BF%CE%BA%CE%AE%CF%80%CF%89%CE%BD_-_%CE%9C%CE%B5%CE%BD%CE%B5%CE%BC%CE%AD%CE%BD%CE%B7%CF%82
|
Όγκνιεν Κούζμιτς
|
Ο Κούζμιτς ξεκίνησε την καριέρα του στη Borac Banja Luka και τα πρώτα βήματα μπάσκετ ξεκίνησαν στο Findo Doboj. Μετά από μια σεζόν, έφυγε για να παίξει για την Korihait στο φινλανδικό πρωτάθλημα. Το 2010 επέστρεψε στη Βοσνία για να παίξει στη KK Čelik Zenica. Το 2011, υπέγραψε με την Unicaja Málaga, αλλά έπαιξε την σεζόν ή 2011-12 με την ομάδα, Clínicas Rincón Benahavís, της δεύτερης κατηγορίας. Έπαιξε επίσης δύο παιχνίδια με την Ουνικάχα. Το 2012, η Ουνικάχα Μάλαγα τον δάνεισε στην Μπανταλόνα. Στις 27 Σεπτεμβρίου 2013, υπέγραψε με τους Γκόλντεν Στέιτ Ουόριορς. Κατά τη διάρκεια της πρώτης και δεύτερης χρονιάς του, είχε πολλούς αγώνες, με τους πολεμιστές της Ανάπτυξης Λίγκας (NBA Development League), κερδίζοντας ένα πρωτάθλημα D-League κατά τη διάρκεια 2014-15 σεζόν. Για να προσθέσει τον τίτλο του πρωταθλητή στο ΝΒΑ, ήταν μέρος της ομάδας που κέρδισε το πρωτάθλημα νικώντας τους Cleveland Cavaliers, στους τελικούς NBA του 2015. Τη σεζόν 2015-16 αγωνίστηκε με το νούμερο 21 στη θέση του σέντερ στην ομάδα του Παναθηναϊκού. Τον Μάρτιο κατέκτησε το Κύπελλο Ελλάδας, έχοντας νικήσει στον τελικό τον Φάρο Κερατσινίου 101-54. Στην Ευρωλίγκα έφτασε μέχρι τα προημιτελικά, αλλά αποκλείστηκε από την Μπασκόνια. Αμέσως μετά το τέλος της σειράς με τους Ισπανούς, στις 21 Απριλίου 2016, έφυγε την ομάδα. Σε 25 αναμετρήσεις της Ευρωλίγκα είχε 5,1 πόντους και 4,1 ριμπάουντ ανά 14 λεπτά συμμετοχής ερχόμενος κυρίως από τον πάγκο, ενώ πήρε μέρος και σε 16 ματς της Α1 έχοντας 4,5 πόντους και 4,6 ριμπάουντ με 13 λεπτά συμμετοχής κατά μέσο όρο. Στις 19 Ιουλίου 2016, ο Κούζμιτς υπέγραψε τριετές συμβόλαιο με τον Ερυθρό Αστέρα. Ο Κούζμιτς κάνοντας μια πολύ καλή χρονιά ονομάστηκε MVP για τον μήνα Ιανουάριο στην Ευρωλίγκα 2016-17. Επίσης κατέκτησε την Αδριατική Λίγκα και το Κύπελλο Σερβίας. Στις 26 Ιουλίου 2017 ανακοινώθηκε από την Ρεάλ Μαδρίτης για τα επόμενα δυο χρόνια. Στις 19 Οκτωβρίου ο Σέρβος υπέστη ολική ρήξη χιαστών στο αριστερό του γόνατο, χάνοντας το υπόλοιπο της σεζόν. Τον Αύγουστο του 2018 επέστρεψε στην ενεργό δράση. Το 2019 κατέκτησε το πρωτάθλημα Ισπανίας. Στις 4 Ιουλίου 2019, ανακοινώθηκε από τον Ερυθρό Αστέρα. Την σεζόν 2019/20, μέτρησε 19 συμμετοχές με 3,9 πόντους και 3,5 ριμπάουντ στη Ευρωλίγκα. Στις 29 Σεπτεμβρίου 2020, ο Ερυθρός Αστέρας ανακοίνωσε ο Κούζμιτς θα παραμείνει στο Βελιγράδι μέχρι το καλοκαίρι του 2023. Στις 14 Φεβρουαρίου 2021, κέρδισε το Κύπελλο Σερβίας αφού ο Αστέρας κέρδισε στον τελικό την Μέγκα 73-60, με τον ίδιο να έχει 4 πόντους και 6 ριμπάουντ. Στις 28 Μαΐου, κατέκτησε την Αδριατική Λίγκα, νικώντας στη σειρά των τελικών την Μπούντουτσνοστ 3-2. Στις 20 Φεβρουαρίου 2022, κατέκτησε το Κύπελλο Σερβίας, αφού ο Ερυθρός Αστέρας κέρδισε στον τελικό την Παρτιζάν 85-68 με τον ίδιο να έχει 5 πόντους και 7 ριμπάουντ. Στις 6 Ιουνίου 2022 κατέκτησε για τρίτη φορά την Αδριατική Λίγκα, αφού ο Ερυθρός Αστέρας νίκησε την Παρτιζάν στη σειρά των τελικών 3-2. Στις 19 Ιουνίου, κατέκτησε και το Πρωτάθλημα Σερβίας, νικώντας στον τελικό με 71-59 την FMP. Στις 18 Φεβρουαρίου 2023, κατέκτησε το Κύπελλο Σερβίας, αφού ο Ερυθρός Αστέρας νίκησε στον τελικό με 96-79 τη Μέγκα Μπάσκετ. Στις 11 Ιουνίου 2023, κατέκτησε το Πρωτάθλημα Σερβίας κόντρα στην FMP με 2-0 νίκες. Τη σεζόν 2022-23, αγωνίστηκε 21 φορές στην Ευρωλίγκα με 3 πόντους και 2.4 ριμπάουντ μέσο όρο σε 9:16′ συμμετοχής. Τον Ιούλιο του 2023, ανανέωσε το συμβόλαιό του μέχρι το 2025. Με την εθνική ομάδα της Σερβίας έχει αγωνιστεί στο Ευρωμπάσκετ 2015 και στο Ευρωμπάσκετ 2017 στο οποίο κατέκτησε το αργυρό μετάλλιο, έχοντας 7.1 πόντους, 5.1 ριμπάουντ και 1.3 ασίστ κατά μέσο όρο σε 9 αγώνες. Γκόλντεν Στέιτ Ουόριορς Πρωταθλητής ΝΒΑ: (2015) Σάντα Κρουζ Ουόριορς Πρωταθλητής NBA D-League: (2015) Παναθηναϊκός Κύπελλο Ελλάδας: (2016) Ερυθρός Αστέρας 4x Πρωτάθλημα Σερβίας: (2017, 2021, 2022, 2023) 4x Κύπελλο Σερβίας: (2017, 2021, 2022, 2023) 3x Αδριατική Λίγκα: (2017, 2021, 2022) Ρεάλ Μαδρίτης Ευρωλίγκα: (2018) 2x Πρωτάθλημα Ισπανίας: (2018, 2019) Σούπερ Καπ Ισπανίας: (2018) MVP του μήνα στην Ευρωλίγκα: (Ιανουάριος 2017)
|
Ο Όγκνιεν Κούζμιτς (Ντόμποϊ της πρώην Γιουγκοσλαβίας, 16 Μαΐου 1990), είναι Σέρβος διεθνής καλαθοσφαιριστής. Έχει ύψος 2.13μ. και αγωνίζεται στη θέση του σέντερ για τον Ερυθρό Αστέρα Βελιγραδίου.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%8C%CE%B3%CE%BA%CE%BD%CE%B9%CE%B5%CE%BD_%CE%9A%CE%BF%CF%8D%CE%B6%CE%BC%CE%B9%CF%84%CF%82
|
Χένρι Γκαντ
|
Ο Γκαντ υποστήριζε ότι η έλλειψη αποδοτικότητας στην παραγωγή οφειλόταν, σε μεγάλο βαθμό, στην αδυναμία του μάνατζμεντ να διαμορφώνει ρεαλιστικά πρότυπα. Επειδή τα πρότυπα παραγωγής πριν από το επιστημονικό μάνατζμεντ δεν ήταν ρεαλιστικά - είτε πολύ υψηλά είτε, συχνότερα, πολύ χαμηλά - δεν ήταν παράξενο ότι η έλλειψη αποδοτικότητας τόσο στους εργαζόμενους όσο και στο χρονικό προγραμματισμό της εργασίας αποτελούσε το χαρακτηριστικό πολλών επιχειρήσεων. Τις δύο πρώτες δεκαετίες του εικοστού αιώνα, ο Gantt υποστήριζε ότι, για να λειτουργεί αποδοτικά, το μάνατζμεντ απαιτούσε επιστημονικά καθορισμένα πρότυπα για την εργασία και μετρήσεις, θα μπορούσαν να οριστούν ρεαλιστικά πρότυπα για την εργασία. Αφού προσδιοριστεί η φύση και η ποσότητα εργασίας που πρέπει να εκτελεστεί, τότε αυτή η εργασία μπορεί να προγραμματιστεί αποτελεσματικά. Ο Γκαντ πίστευε ότι οι εργάτες θα είναι παραγωγικότεροι αν υπάρχει κάποιο πραγματικό κίνητρο για την υπέρβαση του κανονικού επιπέδου παραγωγής που να έχει καθοριστεί επιστημονικά. Για να παρακινεί τους εργάτες να ξεπερνούν το ημερήσιο όριο παραγωγής, καθιέρωσε την παροχή ενός επιδόματος παραγωγής. Με τον τρόπο αυτόν, ο Γκαντ διαφοροποιήθηκε σημαντικά από τον Taylor, που είχε εισάγει το σύστημα αμοιβής με το κομμάτι. Ο Γκαντ προσέφερε όχι μόνο την αμοιβή με το κομμάτι αλλά και ένα πρόσθετο επίδομα παραγωγή μεγαλύτερη από το αναμενόμενο ημερήσιο όριο. Και τα δύο συστήματα αμοιβών - αμοιβή με το κομμάτι και επίδομα παραγωγής - χρησιμοποιούνται μέχρι σήμερα. Ο Taylor επικεντρώθηκε σχεδόν στην εργασία του εργάτη, ενώ ο Γκαντ έστρεψε την προσοχή στην υποκίνηση του εργάτη, κάτι που έμελλε να αποτελέσει αντικείμενο πολλών συζητήσεων τις δεκαετίες μετά την πρωτοποριακή εργασία του Γκαντ και να αναπτυχθεί από πολλούς θεωρητικούς του μάνατζμεντ όπως οι Mayo, Herzberg και Maslow. Ο Χένρι Γκαντ δημιούργησε πολλούς διαφορετικούς τύπους διαγραμμάτων. Επιπλέον σχεδίασε τα διαγράμματα αυτά ώστε οι επιστάτες ενός έργου ή αλλιώς οι επόπτες του θα μπορούσαν γρήγορα να γνωρίζουν εάν η παραγωγή ήταν μέσα, μπροστά ή πίσω από το προκαθορισμένο πρόγραμμα. Το σύγχρονο λογισμικό διαχείρισης έργων περιλαμβάνει αυτήν την κρίσιμη λειτουργία ακόμη και σήμερα. Ο Γκαντ (1903) περιγράφει δύο τύπους ισορροπιών: την "ανθρώπινη ισορροπία" που παρουσιάζει τί κάθε εργαζόμενος πρέπει να κάνει και τί έκανε, και την καθημερινή ισορροπία της εργασίας, η οποία περιγράφει τί ποσό της εργασίας οφείλεται να γίνει και τί ποσό που εν τέλη γίνεται. Ο Γκαντ δίνει ένα παράδειγμα με τις εργασίες που απαιτούν αρκετές ημέρες για να ολοκληρωθούν. Η καθημερινή ισορροπία βρίσκετε στις "σειρές" για κάθε ημέρα και στις "στήλες" κάθε μέρος ή κάθε λειτουργία. Στην κορυφή κάθε στήλης βρίσκεται το ποσό που απαιτείται. Το ποσό που εισάγεται στο κατάλληλο κελί είναι ο αριθμός των μερών που γίνονται κάθε ημέρα και το συσσωρευτικό σύνολο για εκείνο το μέρος. Οι οριζόντιες μπάρες δείχνουν την ημερομηνία έναρξης της εργασίας και την ημερομηνία που η εργασία θα έπρεπε να έχει ολοκληρωθεί. Σύμφωνα με το Γκαντ, η γραφική απεικόνιση της καθημερινής ισορροπίας της εργασίας είναι μια μέθοδος προγραμματισμού και καταγραφής της εργασίας. Σε αυτό το άρθρο, ο Γκαντ περιγράφει επίσης, τη χρήση των καρτών εργασίας για την ανάθεση έργων στους χειριστές και την καταγραφή του πόσου του έργου που πραγματοποιήθηκε κάθε ημέρα. Στο έργο του Εργασία, Μισθοί και Κέρδη (αρχικά δημοσιευμένο το 1916), ο Γκαντ συζητά ρητά για το σχεδιασμό ιδιαίτερα σε περιβάλλον εργασίας καταστήματος. Προτείνει να δίνεται στον επιστάτη κάθε ημέρα μία "σειρά εργασιών" που θα έπρεπε να είναι σε διαβαθμισμένη λίστα με τις εργασίες που θα έπρεπε να πραγματοποιηθούν εκείνη την μέρα. Επιπλέον, συζητά την ανάγκη για συντονισμό των δραστηριοτήτων για να αποφεύγονται οι "παρεμβάσεις". Επίσης, προειδοποίησε ότι ακόμη και τα πιο κομψά προγράμματα αχρηστεύονται όταν αυτά αγνοούνται, μια πραγματικότητα την οποία διαπίστωσε και ο ίδιος. Στην Οργάνωση για Εργασία (αρχικά δημοσιευμένο το 1919), ο Γκαντ δείχνει δύο βασικές αρχές για τα διαγράμματά του: η πρώτη, καταγραφή των λειτουργιών βάση του μεγέθους του χρόνου που απαιτείται για την ολοκλήρωση, και η δεύτερη, τα κενά χρησιμεύουν στο να αντιπροσωπεύουν την ένταση των λειτουργιών που θα έπρεπε να πραγματοποιηθούν κατά τη διάρκεια αυτού του χρόνου. Ο Γκαντ παρουσιάζει ένα διάγραμμα εργασιών που δείχνει για κάθε μήνα του έτους, χρησιμοποιώντας μια λεπτή οριζόντια γραμμή, τον αριθμό των στοιχείων που παράγονται κατά τη διάρκεια εκείνου του μήνα. Επιπλέον, μια παχιά οριζόντια γραμμή δείχνει τον αριθμό των στοιχείων που παράγονται κατά τη διάρκεια του έτους. Κάθε σειρά του διαγράμματος αντιστοιχεί στην απαίτηση για έργο από έναν συγκεκριμένο ανάδοχο, και κάθε σειρά στο διάγραμμα προσδίδει τον εναρκτήριο και καταληκτικό μήνα παραδόσεων. Ίσως είναι μια διαδικασία ανάπτυξης ως σε ένα επίπεδο υψηλού μηχανολογικού σχεδιασμού ωστόσο είναι μια πολύ πρακτική προσέγγιση των διαγραμμάτων Γκαν και το πώς αυτά χρησιμοποιούνται σήμερα. Τα διαγράμματα Γκαντ καταγραφής μηχανικών ή/και ανθρώπινων ενεργειών είναι περίπου όμοια, και τα δύο δείχνουν την πραγματική εργασία κάθε ημέρας και τη συσσωρευμένη κάθε εβδομάδας. Κάθε γραμμή του διαγράμματος αντιστοιχεί σε μία ιδιαίτερη μηχανή ή τον χειριστή. Εντούτοις, τα διαγράμματα αυτά δεν προσδιορίζουν ποιοι στόχοι επρόκειτο να γίνουν. Η συνεισφορά του Χένρι Γκαντ στην διοίκηση παραγωγής είναι η ακόλουθη: το Διάγραμμα Γκαντ: Ακόμα αποδεκτό ως σημαντικό διοικητικό εργαλείο σήμερα, παρέχει μια γραφική απεικόνιση του σχεδιασμού και ελέγχου της εργασίας, και καταγραφή της προόδου προς τα στάδια ολοκλήρωσης ενός έργου. Το διάγραμμα έχει μια σύγχρονη παραλλαγή, ανάλυση PERT.Βιομηχανική Αποδοτικότητα: Η βιομηχανική αποδοτικότητα μπορεί να παραχθεί μόνο από την εφαρμογή της επιστημονικής ανάλυσης σε όλες τις πτυχές της εργασίας σε εξέλιξη. Ο ρόλος της βιομηχανικής διαχείρισης είναι να βελτιωθεί το σύστημα με την εξάλειψη της πιθανότητας και των ατυχημάτων.Ο Στόχος και το Σύστημα Επιδομάτων: Συνέδεσε το επίδομα που πληρώθηκε στους διευθυντές με τι πόσο καλά δίδαξαν τους υπαλλήλους τους για να βελτιώσουν την απόδοση.Η κοινωνική ευθύνη της επιχείρησης: Θεώρησε ότι οι επιχειρήσεις έχουν υποχρεώσεις για την ευημερία της κοινωνίας στις οποίες λειτουργούν. «Μάνατζμεντ», Patrick J. Montana, Bruce H. Charnov, Μετάφραση Μαρία Ι. Ρούβαλη, Επιμέλεια Γιάννης Κατσαντώνης, Εκδόσεις Κλειδάριθμος.
|
Ο Χένρι Γκαντ (Henry Gantt, 20 Μαΐου 1861 - 23 Νοεμβρίου 1919 ) ήταν ένας Αμερικάνος μηχανικός και διοικητικός σύμβουλος, ο οποίος έμεινε γνωστός από την ανάπτυξη του ομώνυμου ιστογράμματος, διάγραμμα Γκαντ στη δεκαετία του 1910. Το διάγραμμα αυτό χρησιμοποιήθηκε κατά καιρούς σε πολλά κατασκευαστικά έργα και εξακολουθεί να αποτελεί βασικό εργαλείο της επιστήμης διαχείρισης έργων. Ήταν συνεργάτης του Taylor, συνέβαλε σημαντικά στους τομείς χρονικού προγραμματισμού και του ελέγχου της εργασίας, καθώς και στα συστήματα αμοιβής των εργαζόμενων.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A7%CE%AD%CE%BD%CF%81%CE%B9_%CE%93%CE%BA%CE%B1%CE%BD%CF%84
|
Κασσάνδρεια
|
Η Κασσάνδρεια ιδρύθηκε τον 16ο αιώνα και μέχρι τον 20ό αιώνα ονομαζόταν Βάλτα. Σε όλη τη διάρκεια της τουρκοκρατίας ήταν ένα από τα 12 χωριά της χερσονήσου και αποτελούσε βακούφι του Γκαζανφέρ Αγά γεγονός που πρόσφερε μεγάλη φορολογική ατέλεια. Στα νεότερα χρόνια αποτέλεσε έδρα Μητρόπολης και υποπροξενείων ευρωπαϊκών χωρών. Το 1821 έλαβε χώρα το Ολοκαύτωμα της Κασσάνδρας. Σπουδαίοι αγωνιστές της επανάστασης του 1821 ήταν ο Αναστάσιος Χυμευτός (1797-1870), ο Αθανάσιος Σαραφιανός, ο Αναγνώστης Παπαδόπουλος, ο Πανταζής Ιωάννου, ο Νικόλαος Γεωργίου και ο Γεώργιος Γαρουφάλλου και ο πρόκριτος καπετάν Γιαννιός Χατζηχριστοδούλου, που μετείχε στην υπεράσπιση των Ψαρών. Επίσης ο Γεώργιος Αδάμης (Κασσανδρινός), ως επίτροπος της Κασσάνδρας συμμετείχε στον Άρειο Πάγο της Ανατολικής Χέρσου Ελλάδος. Στις 23 και 24 Φεβρουαρίου 1944 εκτελέστηκαν στην Κασσάνδρεια από τα γερμανικά στρατεύματα κατοχής 31 άνθρωποι. Άλλα εννέα άτομα εκτελέστηκαν σε διπλανά χωριά ενώ πέντε από τους συλληφθέντες εκτελέστηκαν αργότερα στο στρατόπεδο Παύλου Μελά, στη Θεσσαλονίκη. Στην Κασσάνδρεια υπάρχουν δύο εκκλησίες που χτίστηκαν το 1850, η εκκλησία του Γενεσίου της Θεοτόκου και η εκκλησία του Αγίου Αθανασίου. Υπάρχουν ακόμη τα ξωκλήσια του Αγίου Ραφαήλ, του Αγίου Δημητρίου και του Αγίου Γεωργίου. Νέος μεγάλος ναός, στη μνήμη του Αγίου Χριστοδούλου του νεομάρτυρα Κασσανδρινού, θεμελιώθηκε το 2008. Το δημαρχείο της Κασσάνδρειας χτίστηκε το 1926. Στην Κασσάνδρεια υπάρχουν μεταξύ άλλων κέντρο υγείας, αστυνομία, ταχυδρομείο, ΟΤΕ, τράπεζες, 2 Δημοτικά σχολεία, 2 νηπιαγωγεία, Γυμνάσιο και 2 Λύκεια (εκ των οποίων ένα ΤΕΕ). Οι κάτοικοι ασχολούνται με τη γεωργία, το εμπόριο και τον τουρισμό. Εκεί βρίσκεται και ο Τουριστικός Αναπτυξιακός Όμιλος Χαλκιδικής. Πολιτιστικά δραστηριοποιείται πολιτιστικός σύλλογος, με το όνομα "Η Κασσάνδρα". Στην περιοχή υπάρχει και ο υγροβιότοπος της Κύψας. Η ποδοσφαιρική ομάδα «Άρης Κασσανδρείας 2005» αγωνίζεται στην Α΄ ερασιτεχνική κατηγορία του πρωταθλήματος της Ε.Π.Σ. Χαλκιδικής (στο νότιο όμιλο). Ιδρύθηκε το 2005 μετά την απορρόφηση του τοπικού συλλόγου Α.Σ. Κασσάνδρα από τον Ολυμπιακό Βόλου και την επικείμενη διάλυσή του. Ο Α.Σ. Κασσάνδρα διέγραψε λαμπρή πορεία στις αρχές της δεκαετίας του 2000, ανεβαίνοντας σε τρία χρόνια από τα τοπικά πρωταθλήματα στη Β' Εθνική. Μάλιστα, το 2004, στην τελευταία του χρονιά, όπως αποδείχθηκε, τερμάτισε 4ος, μια μόλις νίκη μακριά από την άνοδο στην Α' Εθνική. Κασσανδρεία: Γενικές πληροφορίες Δήμος Κασσάνδρας Αρχειοθετήθηκε 2015-10-12 στο Wayback Machine.
|
Η Κασσάνδρεια είναι κωμόπολη της Μακεδονίας, ενώ διοικητικά ανήκει στο Δήμο Κασσάνδρας της Περιφερειακής Ενότητας Χαλκιδικής. Ανήκει στη δημοτική κοινότητα Κασσανδρείας, του δήμου Κασσάνδρας (του οποίου αποτελεί την έδρα) και σύμφωνα με την απογραφή του 2011 έχει 2.775 κατοίκους. Αποτελεί το οικονομικό, πνευματικό και πολιτιστικό κέντρο της περιοχής. Πήρε το όνομά της από τον Κάσσανδρο, που είχε χτίσει πόλη με το όνομα Κασσάνδρα στον ισθμό της Κασσάνδρας.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9A%CE%B1%CF%83%CF%83%CE%AC%CE%BD%CE%B4%CF%81%CE%B5%CE%B9%CE%B1
|
Βεγγαλική γλώσσα
|
Μερικά από τα παλαιότερα κείμενα του Βουδισμού έχουν γραφεί στη γλώσσα αυτή, ενώ η επιρροή της στις χώρες της ανατολικής Ασίας αποτυπώνεται στην ιστορία των εθνικών ύμνων του Μπανγκλαντές, της Ινδίας, και της Σρι Λάνκα, οι οποίοι είχαν όλοι αρχικά συνταχθεί στην Βεγγαλική γλώσσα. Η γλώσσα έχει μικρές διαφοροποιήσεις ανάμεσα σε αυτή όπως ομιλείται στο Μπανγκλαντές και αυτή όπως χρησιμοποιείται στη δυτική Βεγγάλη της Ινδίας, κυρίως ως προς την προφορά και το πλαίσιο χρήσης.Πέρα από την ίδια τη Βεγγαλική γλώσσα, το Βεγγαλικό αλφάβητο χρησιμοποιείται και για την γραφή της γλώσσας Μανιπούρι, γλώσσες της οικογένειας Μούντα, καθώς και για τα Ασσαμέζικα. Η γλώσσα κατέχει πλούσια λογοτεχνική παράδοση και είναι ένα από τα συστατικά στοιχεία της Βεγγαλικής εθνικής ταυτότητας. Κατά την δεκαετία του 1950 δημιουργήθηκε κίνημα το οποίο αγωνιζόταν για την αναγνώριση της γλώσσας (ভাষা আন্দোলন Μπάσα Αντολόν), στην περιοχή η οποία τότε ανήκε στο ανατολικό Πακιστάν (σημερινό Μπανγκλαντές) με τις αρχές του δυτικού Πακιστάν να διαχειρίζονται τις υποθέσεις της περιοχής. Η επίτευξη της αναγνώρισης και του δικαιώματος χρήσης της γλώσσας των βεγγαλικών ήταν ένα ζήτημα που συνδέθηκε στενά με την Βεγγαλική εθνική ταυτότητα. Στις 21 Φεβρουαρίου του 1952, μια ομάδα φοιτητών και ακτιβιστών δολοφονήθηκαν από τις Πακιστανικές Αρχές στο πανεπιστήμιο της Ντάκα, όταν διαμαρτυρήθηκαν για την πλήρη απαγόρευση που ίσχυε τότε ως προς την χρήση της Βεγγαλικής γλώσσας, και την επιβολή της υποχρεωτικής χρήσης των Ούρντου. Το 1999, η ΟΥΝΕΣΚΟ ανακήρυξε την 21η Φεβρουαρίου ως την Διεθνή Ημέρα Μητρικής Γλώσσας τιμώντας έτσι τους ανθρώπους που έχασαν τη ζωή τους στην Βεγγάλη κατά τον αγώνα τους για την αναγνώριση της μητρικής τους γλώσσας. Τα βεγγαλικά έχουν μέχρι και 100.000 ξεχωριστές λέξεις, εκ των οποίων οι 50.000 θεωρούνται Ταντμπάβα (γνήσιες λέξεις της βεγγαλικής), 21.100 θεωρούνται Τατσάμα (δάνεια από τα σανσκριτικά) και οι υπόλοιπες έχουν δανειστεί από αυστροασιατικές και άλλες ξένες γλώσσες. Ωστόσο, τα στοιχεία αυτά δεν λαμβάνουν υπόψη το μεγάλο ποσοστό των αρχαϊκών ή εξαιρετικά τεχνικών λέξεων που χρησιμοποιούνται σπάνια. Επιπλέον, διαφορετικοί διάλεκτοι χρησιμοποιούν περισσότερο περσικό και αραβικό λεξιλόγιο, ειδικά σε διάφορες περιοχές του Μπανγκλαντές και στις περιοχές μουσουλμανικής πλειοψηφίας της Δυτικής Βεγγάλης, και επίσης οι Ινδουιστές χρησιμοποιούν περισσότερο λεξιλόγιο από τα Σανσκριτικά από τους μουσουλμάνους και ενώ τα πρότυπα Μπενγκάλι βασίζονται στη διάλεκτο Νάντια που ομιλείται στη πολιτεία ινδουιστικής πλειοψηφίας της Δυτικής Βεγγάλης. Περίπου το 90% των Βεγγάλων στο Μπανγκλαντές (περίπου 148 εκατομμύρια μουσουλμάνοι) και το 27% των Βεγγάλων στη Δυτική Βεγγάλη και το 10% στο Άσαμ (μαζί 36 εκατομμύρια μουσουλμάνοι) είναι μουσουλμάνοι και μιλούν μια πιο περσοαραβοποιημένη έκδοση των Βεγγαλικών αντί της περισσότερο επηρεασμένης από τα σανσκριτικά τυπικής διαλέκτου Νάντια. Το παραγωγικό λεξιλόγιο που χρησιμοποιείται στα σύγχρονα λογοτεχνικά έργα, αποτελείται ουσιαστικά (67%) από τανμπάβα, ενώ τα τατσάμα αποτελούν μόνο το 25% του συνόλου. Οι δανεισμένες λέξεις από τις μη-Ινδικές γλώσσες αποτελούν το υπόλοιπο 8% του λεξιλογίου που χρησιμοποιείται στη σύγχρονη Βεγγαλική βιβλιογραφία. Λόγω επαφών για αιώνες με Ευρωπαίους, Τουρκικούς λαούς και Πέρσες, η βεγγαλική γλώσσα έχει απορροφήσει πολλά δάνεια από ξένες γλώσσες, και συχνά ενσωματώνει πλήρως αυτά τα δάνεια στο βασικό λεξιλόγιο. Τα πιο κοινά δάνεια από ξένες γλώσσες προέρχονται από τρία διαφορετικά είδη επαφών. Μετά από στενή επαφή με αρκετές αυτοχθόνες Αυστροασιατικές γλώσσες, και αργότερα η εισβολή της Μογγολικής Αυτοκρατορίας της Ινδίας, της οποίας η αυλική γλώσσα ήταν η Περσική, πολυάριθμες λέξεις από τα τσαγκατάι, τα αραβικά και τα περσικά απορροφήθηκαν στο λεξικό. Αργότερα οι ταξιδιώτες από την Ανατολική Ασία και η τελευταία ευρωπαϊκή αποικιοκρατία έφεραν λέξεις από την πορτογαλική, τη γαλλική, την ολλανδική, και πιο σημαντικότερα από τα αγγλικά κατά την αποικιακή περίοδο. Das, Khudiram (1998). Bangla Santali Bhasa Samporko (σε μορφή PDF) «Desh» στη βεγγαλική γλώσσα σημαίνει «πατρίδα», του Γιώργου Βαϊλάκη, 23.11.2012 - Η Ημερησία
|
Η Βεγγαλική γλώσσα (ΔΦΑ: /bɛŋˈɡɔːli/, ή Μπάνγκλα (/bɑːŋlɑː/, বাংলা) ή Μπενγκάλι, είναι η γλώσσα η οποία χρησιμοποιείται κατά κύριο λόγο στην περιοχή της Βεγγάλης, η οποία αποτελείται από την χώρα του Μπανγκλαντές και τις επαρχίες της Δυτικής Βεγγάλης, Τρίπουρα και νοτίου Άσαμ της Ινδίας. Η γραφή της γίνεται με το Βεγγαλικό αλφάβητο, και είναι η εθνική γλώσσα του Μπανγκλαντές και η 2η σε αριθμό ομιλητών στην Ινδία.Έχοντας περίπου 250 εκατομμύρια άτομα που την χρησιμοποιούν ως μητρική γλώσσα, και περίπου 300 εκατομμύρια ομιλητές παγκοσμίως, είναι η 7η περισσότερο χρησιμοποιούμενη γλώσσα διεθνώς βάσει των γηγενών ομιλητών της, και 11η ως προς τον συνολικό αριθμό ομιλητών.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%92%CE%B5%CE%B3%CE%B3%CE%B1%CE%BB%CE%B9%CE%BA%CE%AE_%CE%B3%CE%BB%CF%8E%CF%83%CF%83%CE%B1
|
Ερρίκος της Ρενς
|
Ήταν ο τρίτος γιος του Λουδοβίκου ΣΤ΄ της Γαλλίας και της δεύτερης συζύγου του Αδελαΐδας του Μωριέν. Επειδή ήταν τρίτος γιος και -από τη μεριά της μητέρας του- μικρανεψιός του πάπα Καλλίστου Β΄ ακολούθησε από νεαρός την εκκλησιαστική σταδιοδρομία. Εκάρη στα 13 έτη του και χειροτονήθηκε δύο έτη μετά. Ανέβηκε όλα τα στάδια της εκκλησιαστικής ιεραρχίας· έγινε ηγούμενος βασιλικών αββαείων και ο βασιλιάς του απένειμε αξιώματα. Ήταν ένας πλούσιος εκκοσμικευμένος κληρικός και ως υιός βασιλιά προοριζόταν για υψηλότατο αξίωμα, όμως το 1146, επηρεασμένος από τον Άγ. Βερνάρδο, εισήλθε στο αββαείο του Κλερβώ. Ο πάπας Ευγένιος Γ΄ αναφέρει ότι έπλενε ταπεινά πιάτα στο Κιστερκιανό μοναστήρι. Το 1149 απεβίωσε ο Όδων Γ΄ επίσκοπος του Μπωβαί και ο Άγ. Βερνάρδος του Κλερβώ έπεισε τον Σύλλογο του καθεδρικού ναού να εκλέξουν τον Ερρίκο ως νέο επίσκοπο. Ο Ερρίκος δεν ήταν προετοιμασμένος για τις πολιτικές υπευθυνότητες της νέας του θέσης και ήλθε σε διαμάχη με τους αστούς του Μπωβαί. Ο Λουδοβίκος ΣΤ΄ υποστήριξε τους αστούς, ενώ ο Ερρίκος υποστηρίχθηκε από τον νεότερο αδελφό του Ροβέρτο Α΄ κόμη του Ντρε. Τελικά η διαφορά λύθηκε από τον πάπα Ευγένιο Γ΄ το 1151. Το 1161 ο Ερρίκος έγινε αρχιεπίσκοπος της Ρενς (Reims) και στο Μπωβαί τον διαδέχθηκε ο Βαρθολομαίος του Μονκορνέ. Το 1164 διοργάνωσε μία σημαντική Σύνοδο στη Ρενς. έπειτα ήλθε σε διαμάχη με τον λαό της πόλης, αλλά υποστηρίχθηκε από τον μεγαλύτερο αδελφό του Λουδοβίκο Ζ΄, που κατέστειλε την εξέγερση. Ο Ερρίκος αφοσιώθηκε στον εξωραϊσμό και την άμυνα της πόλης: έκτισε τα κάστρα Σεπσώλ και Κορμισύ. Demouy, Patrick. “Henri de France,” in Alfred Baudrillart, et al., eds., Dictionnaire d’histoire et de géographie ecclésiastiques, XXIII (1990), cols. 1129-1132. Henri de France, archevêque de Reims (1162-75). Biographie et recueil des actes. (Mémoire de maîtrise de l’Université de Reims, 1972.) “Henri de France et Louis VII. L’Évêque cistercien et son frère le roi,” [in Les Serviteurs de l’État au Moyen Âge. Actes du XXIXe Congrès de la Société des historiens médiévistes de l’enseignement supérieur public (Publications de la Sorbonne. Histoire ancienne et médiévale). Paris, 1999, pp. 47–61. Ludwig Falkenstein, “Alexandre III et Henri de France: Conformités et conflits,” in: Rolf Grosse, ed., L’Eglise de France et la papauté (Xème-XIIIème siècle). (Studien und Dokumente zur Gallia pontificia/Etudes et documents pour servir à une Gallia pontificia, I). Bonn, 1993, pp. 103–176. Dietrich Lohrmann, “Autour d’un acte d’Henri, évêque de Beauvais, concernant trois granges de Froidmont (1159),” in Michel Parisse, ed. A Propos des actes d’évêques: Hommage à Lucie Fossier. (Collection: Actes des Evêques de France). Nancy: Presses Universitaires de Nancy, 1991, pp. 161–167.
|
Ο Ερρίκος (γαλλ.: Henri de France, 1121 - 13 Νοεμβρίου 1175) από τον Οίκο των Καπετιδών ήταν επίσκοπος των Μπωβαί (1149-61) και μετά αρχιεπίσκοπος της Ρενς (1161-75).
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%95%CF%81%CF%81%CE%AF%CE%BA%CE%BF%CF%82_%CF%84%CE%B7%CF%82_%CE%A1%CE%B5%CE%BD%CF%82
|
Α΄ Αιγυπτοτουρκικός Πόλεμος
|
Ο Μεχμέτ Αλή Πασάς της Αιγύπτου θεωρείται ότι σχεδίαζε να επεκτείνει την κυριαρχία του στις συριακές επαρχίες της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας ήδη από το 1812, εκμυστηρευόμενος στον Βρετανό πρόξενο τα σχέδιά του για την περιοχή εκείνο το έτος. Αυτή η επιθυμία παρέμεινε σε αναστολή, έως ότου εδραίωσε την κυριαρχία του στην Αίγυπτο, εκσυγχρονίζοντας την κυβερνητική της διοίκηση, τις δημόσιες υπηρεσίες και τις ένοπλες δυνάμεις και καταστέλλοντας διάφορες εξεγέρσεις. Αντιμετώπισε μάλιστα τις εξεγέρσεις των Μαμελούκων και των Ουαχάμπι για λογαριασμό του σουλτάνου Μαχμούτ Β΄.Το 1825 ο σουλτάνος κάλεσε και πάλι τον Μεχμέτ Αλή προκειμένου να καταστείλει την Ελληνική Επανάσταση, υποσχόμενος να του παραχωρήσει τον έλεγχο της Κρήτης, τη Κύπρου και του Μοριά (τη σύγχρονη Πελοπόννησο) ως ανταμοιβή για τις υπηρεσίες του. Ο γιος του, Ιμπραήμ Πασάς, πέτυχε σημαντικές νίκες εναντίον των Ελλήνων, ως επικεφαλής ενός στρατευμένου στρατού, και απέκτησε τον έλεγχο σχεδόν ολόκληρου του Μοριά μέσα σε 10 μήνες από την αποβίβασή του εκεί. Η ελληνική αντίσταση όμως συνεχίστηκε, προκαλώντας την αντίδραση της Ρωσίας, της Βρετανίας και της Γαλλίας υπέρ των Ελλήνων. Ο κοινός βρετανικός-ρωσικός-γαλλικός στόλος κατέστρεψε το στόλο του Μεχμέτ Αλή στη Ναυμαχία του Ναυαρίνου (20 Οκτωβρίου 1827) και οι δυνάμεις του Ιμπραήμ εκδιώχθηκαν από το Μοριά. Μόλις ο Ιμπραήμ και οι δυνάμεις του επέστρεψαν στην Αίγυπτο, άρχισαν οι προετοιμασίες για την απόκτηση της Συρίας. Ο κυβερνήτης της Άκρας, Αμπντουλάχ Πασάς του Αλή, φιλοξένησε φυγάδες του αιγυπτιακού στρατού και λέγεται ότι αρνήθηκε αίτημα να συμβάλει στην πολεμική προσπάθεια του Μεχμέτ Αλή. Με πρόσχημα αυτές τις προσβολές, χερσαίες και θαλάσσιες δυνάμεις υπό τις διαταγές του Ιμπραήμ Πασά ξεκίνησαν την πολιορκία της Άκρας τον Οκτώβριο του 1831. Η πόλη έπεσε στα χέρια του Ιμπραήμ έξι μήνες αργότερα, τον Μάιο του 1832. Μετά την Άκρα απέκτησε τον έλεγχο του Χαλεπίου, της Χομς, της Βηρυτού, της Σιδώνας, της Τρίπολης και της Δαμασκού. Ο στρατός του σουλτάνου και των διάφορων τοπικών κυβερνητών δεν μπόρεσε να ανακόψει την πορεία του Ιμπραήμ.Ο οθωμανικός στρατός αντιμετώπιζε σημαντικές δυσκολίες στην υιοθέτηση καινοτόμων μεθόδων στράτευσης και μαζικών ασκήσεων, που εφαρμόζονταν τότε στους ευρωπαϊκούς στρατούς, αλλά ο Μεχμέτ Αλή είχε καταφέρει να υιοθετήσει τα ευρωπαϊκά αυτά πρότυπα. Η συντριπτική νίκη του Ιμπραήμ δεν μπορεί να αποδοθεί, όμως, μόνο στη στρατιωτική του οργάνωση. Οι αξιωματικοί του είχαν σημαντικά μεγαλύτερη εμπειρία από τους Οθωμανούς ομολόγους τους, έχοντας συμμετάσχει στους πολέμους εναντίον των Ουαχάμπι και Ελλήνων. Παράλληλα, ο αιγυπτιακός στρατός προσέλκυσε κατά τόπους σημαντική υποστήριξη, θεωρώντας την εκστρατεία ως «απελευθέρωση από τον τουρκικό ζυγό». Με τις επαρχίες της Μείζωνος Συρίας υπό τον έλεγχό του, ο αιγυπτιακός στρατός προωθήθηκε στη Μικρά Ασία κατά τα τέλη του 1832.Στις 21 Νοεμβρίου 1832 οι αιγυπτιακές στρατιωτικές δυνάμεις κατέλαβαν την πόλη Ικόνιο της κεντρικής Μικράς Ασίας και βρέθηκαν σε απόσταση αναπνοής από την αυτοκρατορική πρωτεύουσα της Κωνσταντινούπολης. Ο σουλτάνος απέστειλε ένα νέο στρατό 80.000 ανδρών, υπό την ηγεσία του Μεχμέτ Ρεσίτ Πασά, σε μια ύστατη προσπάθεια να εμποδίσει την προέλαση του Ιμπραήμ προς την πρωτεύουσα. Ο Ιμπραήμ διοικούσε μια δύναμη 50.000 ανδρών, οι οποίοι βρίσκονταν κατά μήκος των γραμμών ανεφοδιασμού από το Κάιρο μέχρι το Ικόνιο. Παρότι είχε μαζί του στο Ικόνιο μόνο 15.000 άνδρες, κατάφερε στις 21 Δεκεμβρίου να νικήσει τις οθωμανικές δυνάμεις, αιχμαλωτίζοντας τον Μεχμέτ Ρεσίτ Πασά. Οι Αιγύπτιοι υπέστησαν μόνο 792 απώλειες, σε σύγκριση με τους 3.000 νεκρούς του οθωμανικού στρατού, και κατέλαβαν 46 από τα 100 οθωμανικά πυροβόλα. Η νίκη στο Ικόνιο ήταν η τελευταία και πιο εντυπωσιακή νίκη της αιγυπτιακής εκστρατείας εναντίον της Υψηλής Πύλης και θα αντιπροσώπευε το αποκορύφωμα της δύναμης του Μεχμέτ Αλή στην ανατολική Μεσόγειο. Οι Οθωμανοί υπέστησαν μια ταπεινωτική ήττα από τους Αιγυπτίους, ενώ δεν διέθεταν πλέον σημαντικές στρατιωτικές δυνάμεις ανάμεσα στο Ικόνιο και την Κωνσταντινούπολη. Οι δυσμενείς καιρικές συνθήκες του χειμώνα του 1832-1833 ανάγκασαν το στρατόπεδο του Ιμπραήμ στο Ικόνιο να σπαταλήσει αρκετό καιρό, ο οποίος επέτρεψε στην Υψηλή Πύλη να συνάψει συμμαχία με τη Ρωσία. Οι ρωσικές δυνάμεις έφθασαν στην Μικρά Ασία, εμποδίζοντας την προέλαση του Ιμπραήμ προς την πρωτεύουσα. Η επέμβαση της Ρωσίας θα αποδεικνυόταν πολύ μεγάλης σημασίας για τον στρατό του Ιμπραήμ, που δεν επιθυμούσε άμεση αναμέτρηση με κάποια μεγάλη ευρωπαϊκή δύναμη. Παράλληλα, τόσο η Βρετανία όσο και η Γαλλία, ανησυχώντας για την επεκτεινόμενη επιρροή της Ρωσίας στην Οθωμανική Αυτοκρατορία και τη δυνατότητά της να διαταράξει την ισορροπία δυνάμεων, ανάγκασαν τον Μεχμέτ Αλή και τον Ιμπραήμ να συνομολογήσουν την Συνθήκη Ειρήνης της Κιουτάχειας. Σύμφωνα με τον διακανομισμό που επιτεύχθηκε, οι συριακές επαρχίες και τα Άδανα παραχωρήθηκαν στην Αίγυπτο και ο Ιμπραήμ Πασάς έγινε γενικός κυβερνήτης των περιοχών αυτών.Η συνθήκη χαρακτήριζε τον Μεχμέτ Αλή κατ΄ όνομα υποτελή στον σουλτάνο. Έξι χρόνια αργότερα, όταν ο Μεχμέτ Αλή προσπάθησε να ανακηρύξει μονομερώς την ανεξαρτησία της Αιγύπτου, ο σουλτάνος το θεώρησε ως αιτία στασιασμού και έστειλε στρατό για να αντιμετωπίσει τον Ιμπραήμ Πασά, ξεκινώντας τον Β΄ Αιγυπτοτουρκικό Πόλεμο.
|
Ο Α΄ Αιγυπτοτουρκικός Πόλεμος (1831–1833) ήταν μία στρατιωτική σύγκρουση ανάμεσα στην Οθωμανική Αυτοκρατορία και την Αίγυπτο, που βρισκόταν στον έλεγχο του Μεχμέτ Αλή Πασά. Ο τελευταίος απαίτησε από την Υψηλή Πύλη τον έλεγχο της Μείζωνος Συρίας, ως αποζημίωση για την συνεισφορά του εναντίον της Ελληνικής Επανάστασης. Η άρνηση του σουλτάνου είχε ως αποτέλεσμα την στρατιωτική αναμέτρηση, η οποία έφερε μία συντριπτική ήττα στην Οθωμανική Αυτοκρατορία.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%91%CE%84_%CE%91%CE%B9%CE%B3%CF%85%CF%80%CF%84%CE%BF%CF%84%CE%BF%CF%85%CF%81%CE%BA%CE%B9%CE%BA%CF%8C%CF%82_%CE%A0%CF%8C%CE%BB%CE%B5%CE%BC%CE%BF%CF%82
|
Ελαιόφυτο Μεσσηνίας
|
Το Ελαιόφυτο βρίσκεται περίπου 13 χιλιόμετρα προς τα βορειοανατολικά της Πύλου και περίπου 13,5 χιλιόμετρα νοτιοανατολικά από την Χώρα. Έχει υψόμετρο 170 μέτρα και απέχει 5,5 περίπου χιλιόμετρα από τις ακτές του κόλπου της Πύλου. Κοντά στο Ελαιόφυτο, προς τα βορειοανατολικά του βρίσκεται η Ίκλαινα σε απόσταση 4 περίπου χιλιομέτρων, προς τα βορειοδυτικά του το Κορυφάσιο σε απόσταση 6 περίπου χιλιομέτρων και προς τα νοτιοδυτικά του η Γιάλοβα σε απόσταση 5,5 περίπου χιλιομέτρων αντίστοιχα. Το χωριό έχει ιστορία που ακολουθεί την ιστορία της Μεσσηνίας, της Πύλου και της ευρύτερης περιοχής της Πυλίας. Η περιοχή του οικισμού, κατά την αρχαιότητα, ήταν τμήμα του βασιλείου του Νέστορα, της αρχαίας Πύλου. Το χωριό αναφέρεται με αρχική επίσημη ονομασία, από το 1835 ως το 1908, ως ο Γουβαλοβοράς ή Γουβαλοβαρός και κατόπιν ως το Βουβαλοβορό, αναφερόμενο σε άλλες πηγές και ως ο Βουβαλοβορός ή το Βουβαλοβορόν, ευρισκόμενο σε άλλη αρχική τοποθεσία, πιο κοντά στον ναό της Παναγίας της Σγράπας και περίπου 3 χιλιόμετρα νοτιοδυτικά από την σημερινή τοποθεσία του χωριού και στη συνέχεια το χωριό αναφερόταν ως η Σγράπα ή Σγράππα, τόσο στην παλαιότερη, όσο και στην νεότερη τοποθεσία του. Ο αρχικός οικισμός, ο Γουβαλοβοράς ή Γουβαλοβαρός προσαρτήθηκε αρχικά στον παλαιό Δήμο Κορυφασίου το 1835, με έδρα την Ίκλενα (σήμερα η Ίκλαινα). Μόλις 5 χρόνια αργότερα, το 1840, αποσπάται από τον Δήμο Κορυφασίου, ο οποίος καταργήθηκε τότε και προσαρτάται στον παλαιό Δήμο Πύλου ή Δήμο Πυλίων, όπως αναφερόταν τότε, όπου και παρέμεινε ως το 1908, που ο οικισμός αυτός καταργήθηκε και αντικαταστάθηκε από το νεότερο οικισμό της Σγράπας, σε νεότερη τοποθεσία, κοντινή της αρχικής. Το χωριό αναφέρεται, το 1853, επίσης σαν Γουβαλοβαρός στον β΄ τόμο των «Ελληνικών» του Ιάκωβου Ρίζου Ραγκαβή, ως οικισμός του Δήμου Πύλου της Επαρχίας Πυλίας με πληθυσμό 113 κατοίκους, με βάση την απογραφή του 1851. Έδρα του Δήμου Πύλου τότε, βάση της ίδιας πηγής, ήταν η κωμόπολη της Πύλου, (Νεόκαστρον) και Καλύβια. Το χωριό αναφερόταν επίσημα ως ο Γουβαλοβοράς και στη συνέχεια ως ο Γουβαλοβοράς ως και το 1879. Από το 1879 ως και το 1908 που καταργήθηκε ως οικισμός αναφερόταν επίσημα ως το Βουβαλοβορό. Την ίδια χρονιά αναγνωρίσθηκε ο νεότερος οικισμός σε νέα κοντινή τοποθεσία, σε μια απόσταση 3 περίπου χιλιομέτρων βορειοανατολικά από την προηγούμενη, με την ονομασία Σγράπα. Η Σγράπα αναφέρεται επίσημα για πρώτη φορά στην απογραφή του 1907 ως οικισμός του παλαιού Δήμου Πύλου, ο οποίος είχε 148 κατοίκους, ενώ προσαρτήθηκε επίσημα, το 1908, στον παλαιό Δήμο Πύλου, ή Δήμο Πυλίων, όπου και παρέμεινε ως το 1912 που ο δήμος καταργήθηκε. Το 1912 η Σγράπα προσαρτάται αρχικά στην Κοινότητα Ικλένης, με έδρα την Ίκλενα (σήμερα η Ίκλαινα), ενώ μόλις 7 χρόνια μετά, το 1919, αποσπάται εκ νέου από την Κοινότητα Ικλένης και προσαρτάται στην Κοινότητα Πύλου. Το 1956 η Σγράπα μετονομάζεται σε Ελαιόφυτον, ονομασία με την οποία αναφέρεται επίσημα ως σήμερα. Το χωριό παρέμεινε ως οικισμός της Κοινότητας Πύλου, από το 1919 ως το 1946, που η κοινότητα αυτή αναγνωρίζεται ως ο Δήμος Πύλου (1946-2010) και ακολούθως, μετά το 1997, όταν τότε στα πλαίσια των αλλαγών που επήλθαν στη τοπική αυτοδιοίκηση, μέσω του σχεδίου «Καποδίστριας», το Ελαιόφυτον συνέχισε να είναι ενταγμένο στον κατηργημένο Δήμο Πύλου, ως το 2010. Από το 2011, μετά τις νέες αλλαγές του σχεδίου «Καλλικράτης» το Ελαιόφυτον ανήκει πλέον στον νέο Δήμο Πύλου - Νέστορος. Ο δήμος αυτός, συστάθηκε με το Πρόγραμμα Καλλικράτης με την συνένωση των προϋπαρχόντων δήμων Κορώνης, Μεθώνης, Παπαφλέσσα, Πύλου, Νέστορος και Χιλιοχωρίων. Το Ελαιόφυτον σήμερα είναι οικισμός της Δημοτικής Κοινότητας της Πύλου του Δήμου Πύλου-Νέστορος, με έδρα την Πύλο. Στη δημοτική κοινότητα αυτήν υπάγονται επίσης η Γιάλοβα, το Παλαιόνερον, η Σχινόλακκα και η νησίδα Σφακτηρία. Ο οικισμός, με βάση την απογραφή του 2011, έχει 81 μόνιμους κατοίκους, οι οποίοι απασχολούνται κυρίως σε διάφορες αγροτικές εργασίες. Επισήμανση: Ο πληθυσμός όπως αναφέρεται στο παραπάνω διάγραμμα για το χωριό Ελαιόφυτον, περιλαμβάνει τις απογραφές των κατοίκων του χωριού, από την απογραφή του 1844 ως και την απογραφή του 1896 του οικισμού γνωστού ως Γουβαλοβοράς ή Γουβαλοβαρός ή Βουβαλοβορό, από την απογραφή του 1907 ως και την απογραφή του 1951 του οικισμού γνωστού ως Σγράπα και από την απογραφή του 1961 ως σήμερα του οικισμού γνωστού ως Ελαιόφυτον. Εκτός από τα παραδοσιακά σπίτια υπάρχει το παλαιό Δημοτικό Σχολείο και οι εκκλησίες του χωριού, ο Ιερός Ναός του Αγίου Αθανασίου και ο Ιερός Ναός του Αγίου Γεωργίου (κοιμητηριακός ναός), οι οποίοι υπάγονται στην Ιερά Μητρόπολη Μεσσηνίας. Εκτός από την έξοχη θέα του χωριού προς τον κόλπο της Πύλου, τη Γιάλοβα, τη λιμνοθάλασσα του Ντιβαριού, τη νήσο Σφακτηρία και το Παλαιόκαστρο του Ναυαρίνου, ανάμεσα στα σημαντικά αξιοθέατα του χωριού είναι και το Μοναστήρι της Παναγιάς της Σγράπας ή Μοναστήρι της Ζωοδόχου Πηγής της Σγράπας. Χάρη σε αυτό, το χωριό έχει σημαντικό ρόλο στη θρησκευτική ιστορία της ευρύτερης περιοχής της Πυλίας, για την οποία μάλιστα η Μονή επιλέγεται τακτικά ως τόπος τέλεσης γάμων, βαπτίσεων και άλλων θρησκευτικών δραστηριοτήτων. Κοντά στο χωριό του Ελαιοφύτου, σε απόσταση 3 περίπου χιλιομέτρων και επάνω στον ομώνυμο λόφο της Σγράπας, βρίσκεται το Ιερό Προσκύνημα της Παναγίας Σγράπας ή Ιερά Μονή Ζωοδόχου Πηγής, αποτελούμενο από μικρό ναό, χώρους υποδοχής και μεγάλους ξενώνες για τους προσκυνητές. Το προσκύνημα αυτό αποτελεί σημαντικό θρησκευτικό κέντρο και πνευματικό θησαυρό της περιοχής της Πυλίας. Σύμφωνα με την τοπική παράδοση, αλλά και διάφορους ερευνητές, η Παναΐτσα της Σγράπας συνδέεται με το πέρασμα των Φράγκων από την περιοχή αυτή, καθώς θεωρείται ότι όταν βρέθηκε στην περιοχή η βασίλισσα των Βουρβόνων, το 1332, έκτισε εκκλησίες τόσο στο Παλαιόκαστρο, όσο και στην ευρύτερη περιοχή. Μεταξύ άλλων έκτισε και την Εκκλησία της Παναγίας στη Βουβαλοβορού ή Σγράπα (Γούρνα). Η αρχική αυτή εκκλησία καταστράφηκε μετά το 1550, όταν την περιοχή κατέλαβαν οι Τούρκοι, (οι οποίοι έκτισαν το Νιόκαστρο και το τζαμί μέσα σε αυτό) και έμεινε γκρεμισμένη μέχρι το 1680, όταν την περιοχή ανέκτησαν κατά την Δεύτερη Ενετοκρατία οι Βενετοί (οι οποίοι ολοκλήρωσαν το Νιόκαστρο). Την εποχή αυτή ο Δούκας Μοροζίνης μετέτρεψε το τζαμί του Νιοκάστρου σε εκκλησία, δίνοντας σε αυτή το όνομα «Μεταμόρφωση του Σωτήρος», ενώ ανοικοδόμησε εκ νέου και την Παναΐτσα της Σγράπας. Το 1825 ο Ιμπραήμ κατέστρεψε εκ νέου και ολοσχερώς, με πυρκαγιά, τον ναό. Μετά την οριστική απελευθέρωση της περιοχής, το 1828, οι νεώτεροι κάτοικοι μεταφέρθηκαν στην τοποθεσία που προϋπήρχε ο παλαιότερος ναός, δημιούργησαν το νεότερο χωριό με την ονομασία ως το 1840 Γουβαλοβοράς ή Βουβαλοβορός ή Βουβαλοβορόν και έκτισαν ξανά τον μικρό ναό της Μεγαλόχαρης Παναγιάς, που είχε καταστραφεί από τον Ιμπραήμ, αλλά δεν βρήκαν την αρχική εικόνα του ναού και έτσι ο τότε προεστός Αναστάσιος Αλεξόπουλος δώρισε μια νέα εικόνα. Από το 1855 και μετά, σταδιακά, οι κάτοικοι της Σγράπας ή του Βουβαλοβορού, λόγω της λειψυδρίας και της ελονοσίας, η οποία προερχόταν από το έλος της Γιάλοβας, μεταφέρθηκαν υψηλότερα, 3 περίπου χιλιόμετρα βορειοανατολικά του ναού, και έκτισαν το νέο χωριό, το οποίο ονόμασαν και πάλι Σγράπα και το οποίο το 1956 μετονομάσθηκε σε Ελαιόφυτο. Το 1870 ο ναός καταστράφηκε ξανά, λόγω των βροχοπτώσεων, που έφεραν όμβρια ύδατα και χώμα, με αποτέλεσμα να θαφτεί ο ναός και να χαθεί και η δεύτερη εικόνα του, η οποία έφερε την ενθύμηση «1835. Παρά Αναστασίου Αλεξόπουλου» και η οποία καταχώθηκε στα ερείπια του ναού. Στις 23 Αυγούστου του 1892 και σύμφωνα με την τοπική παράδοση οφειλόμενη σε θαύμα με την υπόδειξη της Παναγίας, έγινε η ανεύρεση της δεύτερης εικόνας του ναού, από την Αναστασία Αλεξοπούλου, σύζυγο του Νικολάου Αργυρόπουλου από την Μάκρη της Τρίπολης (Φάνα), οι οποίοι είχαν μετοικήσει στην περιοχή μετά των τριών αγοριών τους μετά το 1880, αναζητώντας χειμαδιό και κατασκευάζοντας πρόχειρη κατοικία και στάνη στο λόφο, 150 μέτρα βορειοδυτικά του παλαιού ναού της Παναγίτσας για αυτούς και τα ποίμνιά τους. Καθώς η Αναστασία καταγόταν από την Αρκαδία, οι Αρκάδες, μετά την ανεύρεση της εικόνας, πήραν προσωπικά το όλο θέμα, σχημάτισαν επιτροπές και έκαναν εράνους και δωρεές με αποτέλεσμα να κτιστεί ο νεότερος Ιερός Ναός, αφιερωμένος στην Ζωοδόχο Πηγή, ενώ η Αναστασία στη συνέχεια υπηρέτησε το Ιερό Προσκύνημα μέχρι τα βαθιά γεράματά της. Η ευρεθείσα εικόνα της Ζωοδόχου Πηγής τιμάται την Παρασκευή της Διακαινησίμου με τριήμερο πανηγύρι, καθώς και την 23η Αυγούστου στη μνήμη της εύρεσής της. Σημαντικό έργο στην ανάδειξη του Ιερού Προσκυνήματος έχει τις τελευταίες δεκαετίες ο αρχιμανδρίτης-ιερομόναχος Ιερεμίας που διακονεί εκεί. Πύλος Δήμος Πύλου - Νέστορος Διοικητική διαίρεση Περιφερειακής Ενότητας Μεσσηνίας Διοικητική διαίρεση νομού Μεσσηνίας πρώην Δήμος Πύλου Δήμος Πύλου - Νέστορος, από την ιστοσελίδα: www.pylos-nestor.gr του Δήμου Πύλου - Νέστορος. Αικατερίνη Διαμαντοπούλου,"Παναγία της Σγράπας - Ναυβαρίνο", από την ιστοσελίδα: www.romiosini.org.gr της Μ.Κ.Ο. "Ρωμηοσύνη". Ο Εσπερινός της Ζωοδόχου Πηγής στη Σγράπα Μεσσηνίας, 17/04/2015, από την ιστοσελίδα: www.amen.gr Παναγία Σγράππα. Το χρονικόν ευρέσεως της ιεράς εικόνος", έκδοση: Ιερά Μητρόπολη Μεσσηνίας, 4η έκδ., Σγράππα 2006, από την ιστοσελίδα: https://web.archive.org/web/20071018054820/http://www.pigizois.net/
|
Το Ελαιόφυτο αναφερόμενο παλαιότερα ως ο Γουβαλοβοράς ή ο Γουβαλοβαρός ή το Βουβαλοβορό ή η Σγράπα και επίσημα ως το Ελαιόφυτον, είναι οικισμός κοντά στην Πύλο και υπάγεται διοικητικά στον Δήμο Πύλου - Νέστορος, του Νομού Μεσσηνίας.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%95%CE%BB%CE%B1%CE%B9%CF%8C%CF%86%CF%85%CF%84%CE%BF_%CE%9C%CE%B5%CF%83%CF%83%CE%B7%CE%BD%CE%AF%CE%B1%CF%82
|
SQLite
|
Αντίθετα με τα συστήματα διαχείρισης βάσεων δεδομένων μορφής Μοντέλο πελάτη-διακομιστή, η μηχανή SQLite δεν έχει αυτόνομες διεργασίες με τις οποίες επικοινωνεί το πρόγραμμα της εφαρμογής. Αντίθετα, η βιβλιοθήκη SQLite είναι συνδεμένη και έτσι γίνεται ένα ενσωματωμένο μέρος του προγράμματος εφαρμογής. (Σε αυτό, το SQLite ακολουθεί το προηγούμενο του Informix SE του c. 1984) Η βιβλιοθήκη μπορεί επίσης να κληθεί δυναμικά. Το πρόγραμμα της εφαρμογής χρησιμοποιεί τη λειτουργικότητα του SQLite μέσα από απλές κλήσεις συνάρτησης, που μειώνουν την καθυστέρηση στην πρόσβαση της βάσης δεδομένων: οι κλήσεις της συνάρτησης μέσα από μια απλή διεργασία είναι πιο αποτελεσματικές από την Διαδιεργασική επικοινωνία. Το SQLite αποθηκεύει την συνολική βάση δεδομένων (ορισμούς, πίνακες, δείκτες και τα ίδια τα δεδομένα) ως ένα μοναδικό διαλειτουργικό αρχείο στη μηχανή ενός οικοδεσπότη. Υλοποιεί αυτόν τον απλό σχεδιασμό με κλείδωμα όλου του αρχείου της βάσης δεδομένων κατά τη διάρκεια της εγγραφής. Το SQLite διαβάζει λειτουργίες που μπορεί να είναι πολυλειτουργικές, αν και οι εγγραφές μπορούν να γίνουν μόνο με τη σειρά. Ο D. Richard Hipp σχεδίασε το SQLite την άνοιξη του 2000 ενώ δούλευε στη General Dynamics σε συμβόλαιο με το Ναυτικό των Ηνωμένων Πολιτειών. Ο Hipp σχεδίαζε λογισμικό για ενσωματωμένη χρήση σε καθοδηγούμενους καταστροφείς πυραύλων, που αρχικά βασίστηκε σε HP-UX με μια βάση δεδομένων IBM Informix παρασκηνίου. Οι σκοποί σχεδίασης του SQLite ήταν να επιτρέπει στο πρόγραμμα να λειτουργήσει χωρίς εγκατάσταση ενός συστήματος διαχείρισης βάσης δεδομένων ή χωρίς να απαιτείται ένας διαχειριστής βάσης δεδομένων. Τον Αύγουστο του 2000, εκδόθηκε το SQLite 1.0, με βάση το gdbm (Διαχειριστής βάσης δεδομένων GNU). Το SQLite 2.0 αντικατέστησε το gdbm με μια προσαρμοσμένη εφαρμογή B-tree, προσθέτοντας υποστήριξη για συναλλαγές. Στο SQLite 3.0, που χρηματοδοτήθηκε μερικώς από την America Online, προστέθηκε διεθνοποίηση και τοπικοποίηση, manifest typing και άλλες σημαντικές βελτιώσεις. Το 2011 ο Hipp ανακοίνωσε τα σχέδια του να προσθέσει μια διεπαφή UnQL στις βάσεις δεδομένων SQLite και να αναπτύξει το UnQLite, μια ενσωματώσιμη κειμενοστραφή βάση δεδομένων. Ο Howard Chu μετέφερε το SQLite 3.7.7.1 για να χρησιμοποιεί Openldap MDB αντί για τον αρχικό κώδικα Btree και το απεκάλεσε προσαρμογή στο SQLite. Σε μια δοκιμή εισαγωγής 1000 εγγραφών ήταν 20 φορές πιο γρήγορο. Το SQLite υλοποιεί το μεγαλύτερο μέρος του προτύπου SQL-92 για το SQL, αλλά του λείπουν κάποια χαρακτηριστικά. Για παράδειγμα, έχει μερική υποστήριξη για εναύσματα βάσης δεδομένων και δεν μπορεί να γράψει σε προβολή (βάσης δεδομένων) (υποστηρίζει όμως ΣΤΗ ΘΕΣΗ τους εναύσματα που παρέχουν αυτή τη λειτουργία). Αν και υποστηρίζει σύνθετα ερωτήματα, έχει ακόμα περιορισμένη υποστήριξη για ALTER TABLE, καθώς δεν μπορεί να τροποποιήσει ή να διαγράψει στήλες.Το SQLite χρησιμοποιεί ένα ασυνήθιστο Σύστημα τύπων για μια συμβατή με SQL DBMS· αντί της απόδοσης ενός τύπου σε μια στήλη όπως συμβαίνει στα περισσότερα συστήματα βάσεων δεδομένων SQL, οι τύποι αποδίδονται σε ατομικές τιμές· με όρους γλώσσας είναι έχει δυναμικό τύπο. Επιπλέον, έχει αδύναμο τύπο σε μερικούς από τους ίδιους τρόπους που έχει η Perl: κάποιος μπορεί να εισάγει μια Συμβολοσειρά σε μια στήλη ακεραίων (αν και το SQLite θα προσπαθήσει αρχικά να μετατρέψει τη συμβολοσειρά σε ακέραιο, αν ο προτιμώμενος τύπος της στήλης είναι ακέραιος). Αυτό προσθέτει ευκινησία στις στήλες, ειδικά όταν συνδέεται σε έναν δυναμικό τύπο γλώσσας σεναρίου. Όμως, η τεχνική δεν μεταφέρεται σε άλλα προϊόντα SQL. Μια συνηθισμένη κριτική είναι ότι σε ένα σύστημα τύπου SQLite λείπει ο μηχανισμός ολοκληρωμένων δεδομένων που παρέχεται από από στήλες με δυναμικό τύπο σε άλλα προϊόντα. Ο ιστότοπος του SQLite περιγράφει μια κατάσταση "αυστηρής συγγένειας", αλλά αυτό το χαρακτηριστικό δεν έχει ακόμα προστεθεί Όμως, μπορεί να υλοποιηθεί με περιορισμούς όπως CHECK(typeof(x)='integer').Πολλές διεργασίες υπολογιστή ή νήματα μπορεί να προσπελάζουν την ίδια βάση δεδομένων ταυτόχρονα. Πολλές προσπελάσεις ανάγνωσης μπορούν να ικανοποιηθούν παράλληλα. Μια πρόσβαση εγγραφής μπορεί να ικανοποιηθεί μόνο αν καμιά άλλη πρόσβαση δεν εξυπηρετείται την ίδια στιγμή. Αλλιώς, η πρόσβαση εγγραφής αποτυγχάνει με ένα κωδικό σφάλματος (ή μπορεί να ξαναγίνει αυτόματη προσπάθεια μέχρι τη λήξη χρόνου). Αυτή η ταυτόχρονη κατάσταση πρόσβασης μπορεί να αλλάξει όταν αντιμετωπίζονται προσωρινοί πίνακες. Αυτός ο περιορισμός χαλάρωσε στην έκδοση 3.7 όταν η write-ahead logging (WAL) ενεργοποιήθηκε ενεργοποιώντας ταυτόχρονες αναγνώσεις και εγγραφές.Ένα αυτόνομο πρόγραμμα που λέγεται sqlite3 παρέχεται που μπορεί να χρησιμοποιηθεί για να δημιουργήσει μια βάση δεδομένων, να ορίσει τους πίνακες μέσα της, να εισάγει και να αλλάξει γραμμές, να εκτελέσει ερωτήματα και να διαχειριστεί ένα αρχείο βάσης δεδομένων SQLite. Αυτό το πρόγραμμα είναι ένα μοναδικό εκτελέσιμο αρχείο στη μηχανή οικοδεσπότη. Εξυπηρετεί επίσης ως παράδειγμα για εγγραφή εφαρμογών που χρησιμοποιούν τη βιβλιοθήκη SQLite. Η πλήρης υποστήριξη Unicode του SQLite είναι προαιρετική.Το SQLite έχει αυτόματη δοκιμή οπισθοχώρησης πριν από κάθε έκδοση. Πάνω από 2 εκατομμύρια δοκιμές εκτελούνται ως μέρος της της επαλήθευσης της έκδοσης. Ξεκινώντας στις 10 Αυγούστου 2009 με την έκδοση SQLite 3.6.17, οι εκδόσεις του SQLite έχουν 100% κάλυψη των δοκιμών κλάδου, ένα από τα συστατικά της κάλυψης κώδικα. Από την έκδοση 3.8.2 μπορείτε να δημιουργήσετε πίνακες χωρίς rowid. Η ανάπτυξη του SQLite αποθηκεύει τις αναθεωρήσεις του πηγαίου κώδικα του στο Fossil, ένα σύστημα ελέγχου διανεμόμενης έκδοσης που το ίδιο χτίζεται σε μια βάση δεδομένων του SQLite. Το SQLite έχει συνδέσεις για έναν μεγάλο αριθμό γλωσσών προγραμματισμού, που συμπεριλαμβάνουν : Η προσαρμογή ADO.NET, αναπτύχθηκε αρχικά από τον Robert Simpson, διατηρείται από κοινού με τους προγραμματιστές του SQLite από τον Απρίλιο του 2010. Ο οδηγός ODBC έχει αναπτυχθεί και συντηρείται ξεχωριστά από τον Christian Werner. Ο οδηγός ODBC του Werner αποτελεί τη συνιστώμενη μέθοδο σύνδεση για πρόσβαση της SQLite από το OpenOffice.org. Το πρόγραμμα COM (ActiveX) κάνει προσβάσιμο το SQLite στα Windows σε γλώσσες σεναρίου όπως JScript and VBScript. Αυτό προσθέτει δυνατότητες βάσης δεδομένων στις εφαρμογές HTML (HTA). Το XULRunner χρησιμοποιεί SQLite Οι φυλλομετρητές Google Chrome, Opera, Safari και ο Android Browser επιτρέπουν την αποθήκευση πληροφοριών καθώς και την ανάκτησή τους από μια βάση δεδομένων SQLite μέσα από τον φυλλομετρητή, χρησιμοποιώντας την τεχνολογία Web SQL Database. Τα Mozilla Firefox και Mozilla Thunderbird αποθηκεύουν πολλά δεδομένα διαμόρφωσης (σελιδοδείκτες, μπισκότα, επαφές κ.λ.π.) σε εσωτερικά διαχειριζόμενες βάσεις δεδομένων SQLite και προσφέρουν ακόμα ένα πρόσθετο για να διαχειριστείτε βάσεις δεδομένων SQLite. Το Bugzilla, η βάση δεδομένων σφαλμάτων του Mozilla γραμμένη σε Perl μπορεί να χρησιμοποιήσει το SQLite για να αποθηκεύσει δεδομένα και ρυθμίσεις. Το Django, ένα πλαίσιο ιστού Python, υποστηρίζει το SQLite3 από προεπιλογή. Από την έκδοση 7, το Drupal, ένα Σύστημα διαχείρισης περιεχομένου με βάση το PHP για τη δημιουργία ιστότοπων και ιστολογίων, έχει μια επιλογή για εγκατάσταση χρησιμοποιώντας SQLite. Το προεπιλεγμένο σύστημα διαχείρισης βάσεων δεδομένων του Ruby on Rails είναι επίσης SQLite. Το web2py, ένα πλαίσιο ιστού Python, έχει ως προεπιλεγμένο σύστημα διαχείρισης βάσεων δεδομένων το SQLite. Το Skype είναι μια ευρέως αναπτυσσόμενη εφαρμογή που χρησιμοποιεί το SQLite. Τα Συστήματα Adobe χρησιμοποιούν το SQLite ως μορφή των αρχείων τους στο Adobe Photoshop Lightroom, μια πρότυπη βάση δεδομένων στο Adobe AIR και εσωτερικά στο Adobe Reader. Οι εγκαταστάσεις διαχείρισης υπηρεσιών που χρησιμοποιούνται για διαχείριση υπηρεσιών στο Solaris και τα λειτουργικά συστήματα OpenSolaris, χρησιμοποιούν εσωτερικά SQLite. Το Flame, ένα πρόγραμμα για κακόβουλο λογισμικό που χρησιμοποιείται για κυβερνοκατασκοπία, χρησιμοποιεί το SQLite για την αποθήκευση των δεδομένων που συλλέγει. Η γλώσσα προγραμματισμού Xojo έχει ενσωματωμένη υποστήριξη του SQLite και στην επιφάνεια εργασίας και στα web frameworks. Λόγω του μικρού του μεγέθους, το SQLite είναι καλά προσαρμοσμένο σε ενσωματωμένα συστήματα και περιλαμβάνεται επίσης στα: Blackberry's BlackBerry 10 OS Microsoft's Windows Phone 8 Apple's iOS Symbian OS Nokia's Maemo Google's Android Linux Foundation's MeeGo LG's webOS NetBSD OpenBSD FreeBSD όπου ξεκινώντας με την έκδοση 10 είναι το πακέτο πυρήνα διαχείρισης του συστήματος. illumosΌμως, είναι επίσης κατάλληλο για λειτουργικά συστήματα επιφάνειας εργασίας· η Apple το υιοθέτησε ως μια επιλογή στο API δεδομένων πυρήνα του OS X από την αρχική υλοποίηση σε Mac OS X 10.4 και πέρα καθώς και για τη διαχείριση βίντεο και τραγουδιών στο iPhone. Σύγκριση των συστημάτων διαχείρισης των σχεσιακών βάσεων δεδομένων Κατάλογος των συστημάτων διαχείρισης σχεσιακών βάσεων δεδομένων Επίπεδες βάσεις δεδομένων αρχείων Εργαλεία σχετικά με το SQLite: SQLite Database Browser (multi-platform) SQLite Database Browser New (multi-platform) SQLite Manager SQLiteMan (multi-platform) SpatiaLite SQLiteStudio (multi-platform) SQLite Administrator (Windows only) SQLite Expert (Windows only) SQLite Professional (OS X only) Android SQLite Manager (Android only) kbmSQLiteMan (Windows only) Free (register to download) Simple to use, supports SQLite 3.8+ Παρόμοιες μηχανές βάσεων δεδομένων: SQL Server Compact H2 (DBMS) Berkeley DB Επίσημος ιστότοπος SQLite στο Curlie An Introduction to SQLite στο YouTube SQLite Tutorial
|
Το SQLite (ɛskjuːɛlˈlaɪt/ ή /ˈsiːkwəl.laɪt/) είναι ένα σύστημα διαχείρισης σχεσιακών βάσεων δεδομένων που περιέχεται σε μια C προγραμματιστική βιβλιοθήκη. Σε αντίθεση με άλλα συστήματα διαχείρισης βάσης δεδομένων, το SQLite δεν είναι μια ξεχωριστή διεργασία που προσπελάζεται από μια εφαρμογή πελάτη, αλλά ένα ενσωματωμένο μέρος της. Το SQLite είναι συμβατό με ACID και υλοποιεί το μεγαλύτερο μέρος του προτύπου SQL, χρησιμοποιώντας μια δυναμική και εβδομαδιαία τυπωμένη SQL σύνταξη που δεν εγγυάται την ακεραιότητα του τομέα. Το SQLite είναι μια δημοφιλής επιλογή ως ενσωματωμένη βάση δεδομένων για τοπική αποθήκευση ή αποθήκευση πελάτη σε λογισμικό εφαρμογής όπως ως φυλλομετρητής. Είναι η πιο πλατιά αναπτυσσόμενη μηχανή βάσης δεδομένων και χρησιμοποιείται σήμερα από πολλούς φυλλομετρητές ευρείας χρήσης , από λειτουργικά συστήματα και από ενσωματωμένα συστήματα, μεταξύ άλλων. Το SQLite έχει συνδέσεις με πολλές γλώσσες προγραμματισμού. Η πηγαία γλώσσα για το SQLite είναι κοινό κτήμα.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/SQLite
|
Ένωση Ποδοσφαιρικών Σωματείων Ξάνθης
|
Η «Ένωση Ποδοσφαιρικών Σωματείων Ξάνθης» ιδρύθηκε το 1978, κατόπιν απόσχισης των σωματείων του νομού Ξάνθης από την Ένωση Ποδοσφαιρικών Σωματείων Θράκης. Η δομή του πρωταθλήματος της Ε.Π.Σ. Ξάνθης είναι η εξής: Α΄ Κατηγορία Β΄ Κατηγορία Γ΄ Κατηγορία Πηγή: ΕΠΣΞ Στο θεσμό του κυπέλλου συμμετέχουν τα σωματεία της Ε.Π.Σ. Ξάνθης. Η ομάδα που ανακηρύσεται κυπελλούχος Ε.Π.Σ. Ξάνθης, αποκτά το δικαίωμα συμμετοχής στο Κύπελλο Ερασιτεχνών. Πηγή: ΕΠΣΞ Το έμβλημα της Ένωσης Ποδοσφαιρικών Σωματείων Ξάνθης αποτελείται απο την προτομή του Δημόκριτου. Κύπελλο Περιφερειών ποδοσφαίρου ανδρών (1): 2016 Φιναλίστ (1): 2018 Πανελλήνιο Πρωτάθλημα Μικτών Νέων (1): 2009 Πανελλήνιο Πρωτάθλημα Μικτών Παίδων (1): 2008 ΕΠΣ Ξάνθης - ΕΠΣ Εύβοιας 2-0 (Γιάννης Καραγκιόζης, Πάρης Κοτόπουλος) Η ΕΠΣ Ξάνθης αποτελούνταν από τους εξής ποδοσφαιριστές : Γιάννη Ρούφο, Αλήογλου Γκιουνγκιόρ, Αλέξανδρο Σαρηγιαννίδη, Χακή Τζαμπάζ, Αλέξη Μπουνταγκίδη, Κωνσταντίνο Τουργαίδη, Λάζαρο Μαυρόπουλο, Στέλιο Τουργαίδη, Πέτρο Σαρηγιαννίδη, Γιάννη Καραγκιόζη και Πάρη Κοτόπουλο. Ενώ στο ρόστερ ήταν επίσης: οι Ραφαήλ Ζαρζακόπουλος, Δημήτρης Μυλωνάς, Χάρης Κατσής, Σάββας Μπαϊρακταρίδης, Κώστας Μπουργλόγλου, Στέλιος Κοτζάκελης, Μπάμπης Κυριαζίδης, Γιώργος Τερζάκης, Στέλιος Τζαρτάκης, Μαρίνος Ψωμάς, Κωνσταντίνος Κουτσομιχάλης, Κυριάκος Καραπαζαρλής και Παναγιώτης Ζάικος Ένωση Ποδοσφαιρικών Σωματείων Θράκης Επίσημος ιστότοπος
|
Η Ένωση Ποδοσφαιρικών Σωματείων Ξάνθης (Ε.Π.Σ.Ξ.) είναι το όργανο διοίκησης του ποδοσφαίρου στο νομό Ξάνθης. Εδρεύει στην Ξάνθη και είναι μέλος της Ελληνικής Ποδοσφαιρικής Ομοσπονδίας (Ε.Π.Ο.). Είναι υπεύθυνη για τη διεξαγωγή του τοπικού πρωταθλήματος και του κυπέλλου, όπως και των πρωταθλημάτων εφήβων και παίδων. Συντονίζει επίσης τις δραστηριότητες των μικτών ομάδων νέων και παίδων, οι οποίες εκπροσωπούν το νομό σε εθνικό επίπεδο.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%88%CE%BD%CF%89%CF%83%CE%B7_%CE%A0%CE%BF%CE%B4%CE%BF%CF%83%CF%86%CE%B1%CE%B9%CF%81%CE%B9%CE%BA%CF%8E%CE%BD_%CE%A3%CF%89%CE%BC%CE%B1%CF%84%CE%B5%CE%AF%CF%89%CE%BD_%CE%9E%CE%AC%CE%BD%CE%B8%CE%B7%CF%82
|
Διοργανώσεις Ε.Π.Σ. Πειραιά 1990–91
|
Πρωταθλητές ομίλων που ανέβηκαν στη Δ΄ Εθνική: Ηρακλής Ελευσίνας Αίας Σαλαμίνας Αγώνας για τον Υπερπρωταθλητή: 12 Μαΐου 1991, γήπεδο Κορυδαλλού: Ηρακλής Ελευσίνας - Αίας Σαλαμίνας: 3-2. Αγώνας για την Τρίτη Θέση ανόδου στη Δ΄ Εθνική: 11 Μαΐου 1991, γήπεδο Σχιστού: Πανασπροπυργιακός - Αργοναύτης: Προβιβάστηκαν στην Α' κατηγορία οι εξής ομάδες: 1. Ελλάς Ποντίων 48 β., 65–17 2. Ν. Ευγενείας 41 β., 42–21 3. Αστέρας Κερατσινίου 38 β., 46–25 4. Ελπίδα Νίκαιας 38 β., 32–24 1. Ορφέας 45 β., 56–17 2. Νέα Πέραμος 36 β., 59–35 3. Αναγέννηση Μοσχάτου 36 β., 37–25 4. Ν. Δραπετσώνας 35 β., 42–31 Ανδρέας Μπόμης, Αλμανάκ '91, Β' τόμος, σελίδα 75.
|
Το Πρωτάθλημα Ε.Π.Σ. Πειραιώς 1990–91 διεξήχθη σε τρεις κατηγορίες. Τους τίτλους στους δύο ομίλους της Α' κατηγορίας κατέκτησαν οι Ηρακλή Ελευσίνας και Αίαντας Σαλαμίνας. Και οι 2 πρωταθλητές ανέβηκαν στην Δ' Εθνική κατηγορία. Υπερπρωταθλητής αναδείχθηκε η ομάδα της Ελευσίνας, ενώ η ομάδα της Σαλαμίνας έκανε το νταμπλ, έχοντας κατακτήσει το Κύπελλο. Την άνοδο στην Δ' Εθνική εξασφάλισε και ο δευτεραθλητής Πανασπροπυργιακός, επικρατώντας του Αργοναύτη. Από την Α' κατηγορία υποβιβάστηκαν μόνο τρεις ομάδες, ενώ αντίθετα από την Β' κατηγορία στην Α' προβιβάστηκαν συνολικά οκτώ, λόγω αναδιάρθρωσης και μικρής αύξησης των ομάδων που θα μετείχαν στην Α' κατηγορία της επόμενης χρονιάς.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%94%CE%B9%CE%BF%CF%81%CE%B3%CE%B1%CE%BD%CF%8E%CF%83%CE%B5%CE%B9%CF%82_%CE%95.%CE%A0.%CE%A3._%CE%A0%CE%B5%CE%B9%CF%81%CE%B1%CE%B9%CE%AC_1990%E2%80%9391
|
Ρο Μού-χιον
|
Γεννήθηκε την 1η Σεπτεμβρίου του 1946. Πριν ασχοληθεί με την πολιτική, ήταν δικηγόρος, με αντικείμενο της δουλειάς του την υπεράσπιση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Ήταν παντρεμένος, με μία κόρη και ένα γιο. Ανέλαβε Πρόεδρος της χώρας στις 25 Φεβρουαρίου του 2003. Στις 12 Μαρτίου 2004 ο Ρο Μού-χιον καθαιρέθηκε από την Εθνοσυνέλευση και αντικαταστάθηκε προσωρινά από τον Πρωθυπουργό Goh Kun. Η καθαίρεση ακυρώθηκε από το Συνταγματικό Δικαστήριο την ίδια χρονιά και το 2004 ο Ρο επέστρεψε στην εξουσία. Διατηρήθηκε στην εξουσία ως το Φεβρουάριο του 2008 οπότε και τον διαδέχθηκε στο αξίωμα ο Λι Μιόνγκ-μπακ. Ο Ρο αυτοκτόνησε στις 23 Μαΐου του 2009 πέφτοντας από χαράδρα στη διάρκεια πεζοπορίας σε ένα βουνό, κοντά στην εξοχική του κατοικία. Τραυματίστηκε σοβαρά στο κεφάλι και μεταφέρθηκε σε παρακείμενο νοσοκομείο, όπου διαπιστώθηκε ο θάνατός του. Ο πρώην πρόεδρος είχε αφήσει σημείωμα αυτοκτονίας, στο οποίο παρακαλούσε να αποτεφρωθεί η σορός του και να τοποθετηθεί μνήμα στην οικία του. Η αυτοκτονία επιβεβαιώθηκε από την αστυνομία. Επίσημη σελίδα του πολιτικού στα αγγλικά
|
Ο Ρο Μού-χιον (노무현, 1 Σεπτεμβρίου 1946 - 23 Μαΐου 2009) ήταν πολιτικός από τη Νότια Κορέα. Διετέλεσε πρόεδρος της χώρας από το 2003 ως το 2004 και ξανά από το 2004 ως το 2008. Αυτοκτόνησε το 2009.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A1%CE%BF_%CE%9C%CE%BF%CF%8D-%CF%87%CE%B9%CE%BF%CE%BD
|
Ηλίας Χρυσοσπάθης
|
Η οικογένεια Χρυσοσπάθη, ήταν ιστορική οικογένεια της Μάνης, με καταγωγή από την Κωνσταντινούπολη. Οι πρόγονοι του Ηλία Χρυσοσπάθη είχαν εγκατασταθεί περίπου από το 1500 στο χωριό Κοτρώνι του Λεύκτρου. Το πρώτο γνωστό μέλος της οικογένειας είναι ο ιερομόναχος Χρυσοσπάθης (Gieromonaco Crissospathi), ο οποίος το 1576 έγραψε επιστολή παρακαλώντας τους Βενετούς να ελευθερώσουν τον Μανιάτη Νικολό Βαρυκέφαλο, ο οποίος ήταν καταδικασμένος σε θάνατο. Άλλο γνωστό μέλος της οικογένειας είναι o ιερέας παπα-Χρυσοσπάθης, ο οποίος υπέγραψε το 1582, μαζί με άλλους Μανιάτες, μια επιστολή προς τον πάπα Γρηγόριο Γ’, ζητώντας του βοήθεια για τον αγώνα κατά των Τούρκων. Ο Ηλίας Χρυσοσπάθης γεννήθηκε στο Κοτρώνι του Λεύκτρου το 1789. Πατέρας του ήταν ο παπα-Παναγιώτης Χρυσοσπάθης, ο οποίος τον δίδαξε και τα πρώτα γράμματα. Ωστόσο ο Ηλίας, αν και είχε κλήση για τα γράμματα, δεν μορφώθηκε περισσότερο. Αρκετά νέος, ο Χρυσοσπάθης επιβιβάστηκε σε μανιάτικα πλοία, τα οποία δρούσαν ενάντια στους Τούρκους και τους Αλγερινούς. Σταδιακά έγινε αρχηγός μιας ομάδας Μανιατών που σε συνεργασία με άλλους Έλληνες και ξένους πολεμούσαν τους Αλγερινούς πειρατές. Απέκτησε μάλιστα και δικό του καράβι, τη Γαλιότα. Το 1807, ο Χρυσοσπάθης βρέθηκε στη Λευκάδα, όπου μαζί με άλλους οπλαρχηγούς και υπό την εποπτεία του Ιωάννη Καποδίστρια, βοήθησαν τους Ρώσους στην οχύρωση του νησιού. Επιστρέφοντας στη Μάνη, ο Χρυσοσπάθης σχημάτισε σώμα 30 αντρών με τους οποίους πήγε στη Ζάκυνθο, όπου κατατάχθηκαν στον αγγλικό στρατό. Όταν το 1816 οι Άγγλοι δημιούργησαν τάγμα Ελλήνων στρατιωτών υπό την αρχηγία του στρατηγού Ριχάρδου Τσωρτς (Richard Church), ο Χρυσοσπάθης πήρε το βαθμό του λοχαγού. Διοικητής του τάγματος ήταν ο Θεόδωρος Κολοκοτρώνης. Περί το 1817, αφότου διαλύθηκε από τους Άγγλους το τάγμα των Ελλήνων, ο Χρυσοσπάθης μαζί με άλλους δύο Μανιάτες, τον Αναγνωσταρά και τον Παναγιώτη Δημητρόπουλο, έφτασαν στην Οδησσό, κατευθυνόμενοι προς την Αγία Πετρούπολη. Σκόπευαν να ζητήσουν από τον τσάρο Αλέξανδρο, με τη μεσολάβηση του Καποδίστρια, να τους αποζημιώσει για τις υπηρεσίες που προσέφεραν στη Ρωσική Διοίκηση των Επτανήσων το 1806. Στην Οδησσό τους προσεταιρίστηκε ο Παναγιώτης Αναγνωστόπουλος θέλοντας να τους μυήσει στη Φιλική Εταιρεία, καθώς διέκρινε τα αρνητικά συναισθήματα που έτρεφαν για τους Τούρκους. Λίγο μετά την έναρξη της κατήχησής τους, ο Αναγνωστόπουλος αναγκάστηκε να φύγει από την Οδησσό, οπότε την κατήχηση συνέχισε ο Νικόλαος Σκουφάς. Έτσι, ο Ηλίας Χρυσοσπάθης έδωσε τον όρκο του Φιλικού στις 17 Οκτωβρίου 1817 με μυητή του τον Σκουφά. Ο αριθμός μητρώου που πήρε στα αρχεία της Φιλικής Εταιρείας ήταν το 21. Οι Φιλικοί του έδωσαν το προσωνύμιο «γηραιά αλώπηξ». Μετά τη μύησή τους, οι τρεις Μανιάτες πήγαν στην Αγία Πετρούπολη και αφού έλαβαν χρηματική αποζημίωση από τον τσάρο, κατευθύνθηκαν στην Κωνσταντινούπολη, όπου συναντήθηκαν με τον Σκουφά και τον Αναγνωστόπουλο, όπως είχαν συμφωνήσει. Από τότε και στο εξής, ο Χρυσοσπάθης ανέπτυξε μεγάλη δράση ταξιδεύοντας σε όλη τη Βαλκανική και κατηχώντας εκατοντάδες ανθρώπων στη Φιλική Εταιρεία. Όταν το 1818 δημιουργήθηκε η Αρχή των Δώδεκα Αποστόλων, ο Σκουφάς όρισε ως έναν από τους δώδεκα αποστόλους τον Χρυσοσπάθη, διορίζοντάς τον υπεύθυνο για την περιφέρεια της Μεσσηνίας. Τον Ιούλιο του 1818, ενώ ο Χρυσοσπάθης βρισκόταν στην Κωνσταντινούπολη, μύησε στη Φιλική Εταιρεία τον Γαβριήλ Κατακάζη, συγγενή των Υψηλάντηδων. Ακόμα, ο Χρυσοσπάθης με τον Αναγνωσταρά πήγαν στην Ύδρα όπου προέβησαν σε κατηχήσεις των νησιωτών. Κατεβαίνοντας στη Μάνη, ο Χρυσοσπάθης ξεκίνησε την κατήχηση των τοπικών προεστών και οπλαρχηγών, ενώ παράλληλα προσπαθούσε να συμφιλιώσει τις μεγάλες οικογένειες της περιοχής. Μεγάλη επιτυχία του ήταν η μύηση του Πετρόμπεη Μαυρομιχάλη στις 2 Αυγούστου 1818 . Με την είσοδό του στη Φιλική Εταιρεία, ο Μαυρομιχάλης προσέφερε σημαντικά ποσά για τον αγώνα, καθώς προσέφερε 1000 γρόσια αμέσως μετά τη μύησή του και υποσχέθηκε να δώσει άλλα 5000 γρόσια, καθώς και στρατιώτες. Επίσης, ο Χρυσοσπάθης μύησε τους Νικηταρά, Νικολή Αποστόλη, καπετάν Αντώνιο Κριεζή, καπετάν Νικολάκη Χριστέα, Αναστάσιο Κορνήλιο, Γιάννη Καπετανάκη Μαυρομιχάλη, Ιάκωβο Κορνήλιο, Πανάγο Χρηστέα, Δημήτριο Χρηστέα, Ιωάννη Χρυσοσπάθη, Γιάννη Χατζάκο, Γεώργιο Αντωνόπουλο, Ιωάννη Κοκκίνη και Σωτήρχο Πατεράκη. Λίγο αργότερα ο Ηλίας Χρυσοσπάθης βρέθηκε στην Κωνσταντινούπολη, όπου δημιούργησε μια νέα επαναστατική οργάνωση, αποσχιζόμενος από τους κόλπους της Φιλικής Εταιρείας. Αιτία για αυτή του την κίνηση ήταν οι ριζοσπαστικές του ιδέες, οι οποίες τον οδήγησαν στη δημιουργία μιας οργάνωσης που είχε στόχους όχι μόνο απελευθερωτικούς, αλλά και κοινωνικούς. Σύμφωνα με τον Νικόλαο Υψηλάντη, αυτή η οργάνωση ήταν «κλάδος της μυστικής Εταιρείας των Καλών Εξαδέλφων» (Confrérie des Buono-Coudzinos), δηλαδή των Καρμπονάρων. Απ’ ό,τι φαίνεται η οργάνωση του Χρυσοσπάθη δεν είχε άμεση σχέση με τους Καρμπονάρους, απλώς ακολουθούσε τα πρότυπα της δικής τους οργάνωσης. Τα μέλη της οργάνωσης του Χρυσοσπάθη χρησιμοποιούσαν ως συνθηματικές φράσεις ρητά αρχαίων συγγραφέων, φορούσαν όλοι σαν σημάδι έναν ξύλινο σταυρό, σύμβολό τους ήταν ένα ρόπαλο και για σύμβολο των Τούρκων χρησιμοποιούσαν το σαρίκι. Ωστόσο, η νέα οργάνωση δεν γνώρισε σημαντική ανάπτυξη και με τις έγκαιρες ενέργειες του Αθανάσιου Τσακάλωφ τα μέλη της επέστρεψαν στη Φιλική Εταιρεία, χωρίς να δοθεί συνέχεια στην υπόθεση. Στις 17 Μαρτίου 1821 οι Μανιάτες ύψωσαν στην Αρεόπολη τη σημαία της επανάστασης. Ακολούθησε η επίθεση εναντίον της Καλαμάτας και η παράδοσή της στις 23 Μαρτίου 1821, στην οποία πήρε μέρος και ο Χρυσοσπάθης. Ο Χρυσοσπάθης παραβρέθηκε επίσης στην κήρυξη της επανάστασης στις Σπέτσες στις 26 Μαρτίου. Μαζί με μερικούς άλλους ηγετικούς χαρακτήρες της Φιλικής Εταιρείας, όπως τον Κορνήλιο από τη Νάξο, ξεσήκωσαν τα πλήθη και διήγειραν τον ενθουσιασμό τους. Στις 6 Μαΐου 1821, ο Χρυσοσπάθης έφτασε ξανά στην Καλαμάτα, όπου συναντήθηκε με τον Κανέλλο Δεληγιάννη, τον Πετρόμπεη Μαυρομιχάλη, τον Παναγιώτη Μούρτζινο και τον Γεωργάκη Καπετανάκη. Αυτοί αποφάσισαν ότι έπρεπε να στρατολογηθούν νέα σώματα και για τον λόγο αυτό ο Χρυσοσπάθης έφυγε για το εσωτερικό της Μάνης, σε μια προσπάθεια να συγκεντρώσει άντρες. Ο Χρυσοσπάθης με σώμα Μανιατών συμμετείχε στη μάχη στα Δερβενάκια, που είχε ως αποτέλεσμα τη συντριβή του Δράμαλη, στις 26 και 27 Ιουλίου 1822. Επιπλέον, ο Χρυσοσπάθης με 150 παλληκάρια που ο ίδιος συντηρούσε, πήρε μέρος στην πολιορκία της Τρίπολης. Κατά τη διάρκεια της πολιορκίας αρρώστησε σοβαρά από χολέρα και γλίτωσε από τον θάνατο χάρη στη βοήθεια ενός εμπειρικού γιατρού και του Πολωνού γιατρού Κουτσοβέκη. Ακόμα, συμμετείχε στη μάχη της Βέργας το 1826, διευθύνοντας δικό του σώμα Μανιατών. Στις 10 Μαΐου 1823, το Βουλευτικό διόρισε τον Χρυσοσπάθη έπαρχο στα Κράβαρα, όμως εκείνος δεν δέχτηκε τη θέση. Ο Χρυσοσπάθης συμμετείχε στη Β’ Εθνοσυνέλευση στο Άστρος της Κυνουρίας ως μέλος της Επιτροπής Στρατιωτικών. Ο Χρυσοσπάθης διαδραμάτισε ρόλο μεσολαβητή μεταξύ του Κουντουριώτη και του Πετρόμπεη, οι οποίοι είχαν έρθει σε αντιπαράθεση για την αρχηγία του Εκτελεστικού της Προσωρινής Κυβέρνησης. Οι υποστηρικτές του Κουντουριώτη είχαν αποφασίσει την αποκήρυξη του Εκτελεστικού του Ναυπλίου, πρόεδρος του οποίου ήταν ο Πετρόμπεης Μαυρομιχάλης και την ανακήρυξη νέου Εκτελεστικού. Ο Χρυσοσπάθης τους συνάντησε και οι συζητήσεις μεταξύ τους κατέληξαν στην παραχώρηση στον Μαυρομιχάλη θέσης στο Βουλευτικό. Ο Χρυσοσπάθης υποστήριζε την άποψη ότι έπρεπε να δημιουργηθεί τακτικός στρατός. Το 1826, καθώς οι επιχειρήσεις του Ιμπραήμ εξελίσσονταν, ο Χρυσοσπάθης ενέτεινε τις εκκλήσεις για συγκρότηση τακτικού στρατού. Στις 19 Ιανουαρίου 1826 ζήτησε από την Κυβέρνηση 5.000 γρόσια που του οφείλονταν, με τα οποία σκόπευε να στρατολογήσει στρατιώτες και αξιωματικούς. Επίσης πρότεινε να τεθεί αρχηγός αυτού του στρατού κάποιος από τους Μαυρομιχαλαίους που ασκούσαν επιρροή στους Μανιάτες. Η πρόταση του Χρυσοσπάθη υποβλήθηκε στη Διοίκηση από την Επιτροπή των Πολεμικών, όμως δεν υπήρξε ανταπόκριση λόγω έλλειψης χρημάτων. Ωστόσο, ο Χρυσοσπάθης επέμεινε σε αυτό το ζήτημα και έτσι υπέβαλε στις 20 Απριλίου 1826 αίτηση στη Διοικητική Επιτροπή, με την οποία ζητούσε να του δοθούν τα μέσα για τον σχηματισμό τακτικού στρατού. Υποστήριζε ότι καθώς ο ίδιος είχε υπηρετήσει στον αγγλικό τακτικό στρατό, είχε την απαιτούμενη πείρα σε αυτό τον τομέα. Παρ’ όλα αυτά, η Διοίκηση για μια ακόμη φορά δεν ικανοποίησε το αίτημά του. Αρχιστράτηγος των ελληνικών σωμάτων είχε διοριστεί από τον Απρίλιο του 1827 ο Άγγλος στρατηγός Ριχάρδος Τσωρτς (Richard Church), ο οποίος αποφάσισε να εκστρατεύσει στη Στερεά Ελλάδα. Έτσι συγκέντρωσε περίπου 800 άνδρες στη βορειοδυτική Πελοπόννησο και στις 18-19 Νοεμβρίου 1826 πέρασε στην απέναντι πλευρά, στο Δραγαμέστο της Στερεάς Ελλάδας, και στρατοπέδευσε εκεί. Ο Χρυσοσπάθης ήταν βοηθός του Τσωρτς σ’ αυτή την εκστρατεία, καθώς γνωρίζονταν από τα χρόνια που υπηρετούσαν και οι δύο στον αγγλικό στρατό. Στον Χρυσοσπάθη δόθηκε η θέση του Γενικού Φροντιστή του στρατοπέδου. Ο Τσωρτς -υπό την αρχηγία του οποίου είχε υπηρετήσει στη Ζάκυνθο- τον εκτιμούσε ιδιαίτερα και σε επιστολή του προς τον Καποδίστρια στις 8 Φεβρουαρίου 1826 τον εκθείαζε με τα καλύτερα λόγια. Ο Χρυσοσπάθης συμμετείχε σε πολλές επιχειρήσεις στη Στερεά Ελλάδα έχοντας υπό την αρχηγία του ένα σώμα Μανιατών. Έδρα τους ήταν το Δραγάμεστο (Αστακός). Είχε αναλάβει τη διακοπή της επικοινωνίας των Τούρκων που βρίσκονταν στο Μεσολόγγι από αυτούς που βρίσκονταν στις γύρω περιοχές. Επίσης, συμμετείχε σε μάχες για την αποκοπή των Τούρκων του Ανατολικού (Αιτωλικού) από αυτούς του Καρβασαρά (σημερινή Αμφιλοχία). Εκείνο το διάστημα, ο Χρυσοσπάθης είχε παραιτηθεί από Γενικός Φροντιστής του στρατοπέδου και διηύθυνε το σώμα των Μανιατών. Όταν έφτασε ο Καποδίστριας στην Ελλάδα, αν και αρχικά ήταν διατεθειμένος να δώσει μισθό στους Μανιάτες πολεμιστές, δεν το κατάφερε λόγω οικονομικών δυσχερειών. Όμως ο Χρυσοσπάθης είχε υποσχεθεί στους στρατιώτες του μισθό για να τους στρατολογήσει, υπόσχεση που τώρα δεν μπορούσε να εκπληρώσει. Έτσι αυτοί αντιμετώπισαν τελικά πολλές οικονομικές δυσκολίες. Ο Καποδίστριας, αναγνωρίζοντας την προσφορά του Χρυσοσπάθη, τον διόρισε Γενικό Διευθυντή στη Σύρο, θέση που όμως δεν πρόλαβε να αναλάβει, γιατί στο μεταξύ πέθανε. Ο Χρυσοσπάθης ήταν παντρεμένος με τη Διαμαντία, με την οποία είχε τη Μαρία, τον Διονύσιο, και τη Μπετίνα. Όσο ο Χρυσοσπάθης βρισκόταν στο στρατόπεδο της Δυτικής Ελλάδας, η οικογένειά του βρισκόταν στο φρούριο της Μονεμβασιάς. Φρούραρχος εκεί ήταν ο Ιωάννης-Κατσής Μαυρομιχάλης. Αυτός, όταν η οικογένεια του Χρυσοσπάθη θέλησε να φύγει από εκεί, δεν της το επέτρεψε. Ακόμα και όταν ο Χρυσοσπάθης έστειλε τους αδερφούς του να την πάρουν, ο Μαυρομιχάλης φάνηκε αδιάλλακτος. Για να ταπεινώσει τον Χρυσοσπάθη, ο Μαυρομιχάλης επέδειξε εξαιρετικά αυθαίρετη συμπεριφορά. Πάντρεψε με τη βία με άνθρωπο της δικής του εκλογής, μια κόρη του Χρυσοσπάθη, η οποία ήταν ήδη αρραβωνιασμένη με τον Αλέξανδρο Βενετσανάκη. Ο Χρυσοσπάθης ζήτησε στις 6 Φεβρουαρίου 1826 να επιστρέψει από το στρατόπεδο της Δυτικής Στερεάς στην πατρίδα του, όπου κατήγγειλε την πράξη αυτή του Μαυρομιχάλη. Η καταγγελία αυτή έφτασε και στον ίδιο τον Καποδίστρια, αυξάνοντας τη δυσαρέσκειά του για τους Μαυρομιχαλαίους. Ο Χρυσοσπάθης αρρώστησε από πνευμονία και πέθανε το 1829, αφήνοντας την οικογένειά του σε οικτρή οικονομική κατάσταση, καθώς είχε ξοδέψει όλα του τα χρήματα για την Επανάσταση. Η χήρα του έλαβε ως βοήθεια από τον Καποδίστρια μόνο 300 γρόσια. Ο γιος του Διονύσιος, με μεσολάβηση του Καποδίστρια, εισήχθη στο Ορφανοτροφείο της Αίγινας και μεγαλώνοντας φοίτησε στη Σχολή Ευελπίδων. Μετά θάνατον, ο Χρυσοσπάθης έλαβε τον τίτλο του αντισυνταγματάρχη (οπλαρχηγού τρίτης τάξεως). Φιλική Εταιρεία Πετρόμπεης Μαυρομιχάλης Νικόλαος Σκουφάς Βακαλόπουλος, Α. (1980). Ιστορία του Νέου Ελληνισμού: Η μεγάλη ελληνική επανάσταση (1821-1829) – Τόμος 5: Οι προϋποθέσεις και οι βάσεις της (1813-1822). Θεσσαλονίκη. Καπετανάκης, Γ. Σ. (2015). Οι Μανιάτες στην Επανάσταση του 1821 μέρος πρώτο, μέρος τρίτο. Λακωνικαί σπουδαί (Παράρτημα 18). Αθήναι: Εταιρεία Λακωνικών Σπουδών. Κόκκινος, Δ. (1974). Η Ελληνική Επανάστασις, Τόμος 4. Αθήνα: Μέλισσα. Μακφαίηλ, Ν. & Γ. & Καπετανάκης, Σ. (Επιμ.) (χ.χ.). Τετράδια ιστορίας της Μάνης. – 5: Αξιώματα-αριστεία. Εταιρεία Λακωνικών Σπουδών. Ανακτήθηκε από: http://www.etlasp.gr/meletes/81-meletes/110-tetradia-istorias-ths-manhs (προσπέλαση 06/05/2022). Μακφαίηλ, Ν.-Γ. & Καπετανάκης, Σ. (Επιμ.) (χ.χ.). Τετράδια ιστορίας της Μάνης. – 8: Βιογραφικό λεξικό Μανιατών. Εταιρεία Λακωνικών Σπουδών. Ανακτήθηκε από: http://www.etlasp.gr/meletes/81-meletes/110-tetradia-istorias-ths-manhs (προσπέλαση 06/05/2022). Μέξας, Β. Γ. (1937). Οι φιλικοί: Κατάλογος των μελών της Φιλικής Εταιρείας εκ του αρχείου Σέκερη. Αθήναι. Φιλήμων, Ι. (1834). Δοκίμιον ιστορικόν περί της Φιλικής Εταιρείας. Εν Ναυπλία: Εκ της τυπογραφίας Θ. Κονταξή και Ν. Λουλάκη.
|
Ο Ηλίας Χρυσοσπάθης (1789-1829) ήταν Έλληνας με καταγωγή από τη Μάνη, Φιλικός και αγωνιστής της Ελληνικής Επανάστασης. Υπηρέτησε στον αγγλικό στρατό των Επτανήσων. Διακρίθηκε ιδιαίτερα για τον ζήλο του ως απόστολος της Φιλικής Εταιρείας. Για ένα μικρό χρονικό διάστημα (1818) διηύθυνε μια δική του, ανεξάρτητη μυστική οργάνωση. Συμμετείχε σε πολλές μάχες του Αγώνα.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%97%CE%BB%CE%AF%CE%B1%CF%82_%CE%A7%CF%81%CF%85%CF%83%CE%BF%CF%83%CF%80%CE%AC%CE%B8%CE%B7%CF%82
|
Σρτζαν Άλεξιτς
|
Ο Σρτζαν Άλεξιτς γεννήθηκε στο Τρέμπινιε (Trebinje), στις 9 Μαΐου 1966. Ασχολούνταν με την κολύμβηση και ήταν ερασιτέχνης ηθοποιός. Όταν ξεκίνησε ο πόλεμος στη Βοσνία κατατάχθηκε στο στρατό της Σερβικής Δημοκρατίας της Βοσνίας (Army of Republika Srpska –VRS). Κατά τη διάρκεια του πολέμου συνέχισε να ασχολείται με το θέατρο. Στις 21 Ιανουαρίου 1993 τέσσερις στρατιώτες του VRS, αφού έβγαλαν δια της βίας από ένα καφέ στο Τρέμπινιε, τον Βόσνιο Alen Glavović, στο δρόμο, άρχισαν να τον βρίζουν και να τον χτυπούν. Όταν ο Άλεξιτς είδε τους στρατιώτες να χτυπούν τον Glavović, που ήταν γείτονας και φίλος του, πλησίασε και άρχισε να τους φωνάζει να σταματήσουν. Πράγματι οι στρατιώτες σταμάτησαν, και έτσι ο Glavović γλύτωσε, όμως αμέσως μετά στράφηκαν κατά του Άλεξιτς και άρχισαν να τον χτυπούν με τα όπλα τους. Ο Άλεξιτς μεταφέρθηκε σε κωματώδη κατάσταση στο νοσοκομείο όπου εξέπνευσε στις 27 Ιανουαρίου 1993.Από τους τέσσερις δράστες ο ένας σκοτώθηκε στη διάρκεια του πολέμου. Στους άλλους τρείς επιβλήθηκε ποινή φυλάκισης 28 μηνών. Ο Alen Glavović, που ζει στη Σουηδία, κάθε χρόνο επισκέπτεται το τάφο του Σρτζαν και τον πατέρα του, με την οικογένειά του.Στη δολοφονία του Άλεξιτς βασίστηκε η ταινία του Σρτζαν Γκολούμποβιτς Krugovi (Διασταυρούμενες Ζωές) το 2013.Επίσης από τη Ραδιοτηλεόραση της Σερβίας μεταδόθηκε ένα ντοκιμαντέρ για τον Σρτζαν Άλεξιτς, με τον τίτλο "SRĐO", που ήταν το υποκοριστικό του εικοσιεπτάχρονου Σερβοβόσνιου.Το όνομα του Σρτζαν Άλεξιτς έχει δοθεί σε ένα δρόμο στο δήμο του Νόβι Γκραντ, στο Σαράγεβο, σε ένα δρόμο στην πρωτεύουσα του Μαυροβουνίου, Ποντγκόριτσα και σε ένα δρόμο στο Νόβι Μπέογκραντ.Η μη κυβερνητική οργάνωση Post-Conflict Research Center διεξάγη σε διάφορες πόλεις της Βοσνίας το Διαγωνισμό Νέων Σρτζαν Άλεξιτς (Srđan Aleksić Youth Competition), με σκοπό να διατηρηθεί ζωντανό το πνεύμα της θυσίας του Άλεξιτς στους νέους ανθρώπους στη Βοσνία.Ο Σρτζαν Άλεξιτς τιμήθηκε από την Σερβική Δημοκρατία με το Χρυσό Μετάλλιο Μίλαν Όμπιλιτς το 2012.
|
Ο Σρτζαν Άλεξιτς (στα σερβικα: Срђан Алексић) (1966- 27 Ιανουαρίου 1993) ήταν στρατιώτης του σερβοβοσνιακού στρατού στη διάρκεια του Πολέμου στη Βοσνία. Πέθανε στις 27 Ιανουαρίου 1993 στο νοσοκομείο όπου είχε μεταφερθεί λίγες μέρες νωρίτερα, σε κωματώδη κατάσταση, ύστερα από επίθεση που δέχτηκε από Σερβοβόσνιους στρατιώτες, όταν παρενέβη για να σώσει έναν Βόσνιο φίλο του, που οι στρατιώτες χτυπούσαν στην μέση του δρόμου. Για τη θυσία του ο Σρτζαν Άλεξιτς τιμήθηκε μετά θάνατον με το Χρυσό Μετάλλιο Μίλαν Όμπιλιτς ενώ το όνομά του δόθηκε σε δρόμους σε διάφορες πόλεις της πρώην Γιουγκοσλαβίας.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A3%CF%81%CF%84%CE%B6%CE%B1%CE%BD_%CE%86%CE%BB%CE%B5%CE%BE%CE%B9%CF%84%CF%82
|
Acer Inc.
|
Η εταιρεία ιδρύθηκε το 1976 στην Ταϊβάν, με το όνομα Multitech, από τον Σταν Σιχ (Stan Shih), την σύζυγό του και πέντε άλλα ιδρυτικά μέλη. Η εταιρεία Multitech μετονομάστηκε σε Acer το 1987. Ο Σταν Σιχ παραμένει ως σήμερα στη θέση του προέδρου της εταιρείας. Στις αρχές της δεκαετίας του 2000, η Acer εφάρμοσε ένα νέο επιχειρηματικό μοντέλο, κάνοντας στροφή από κατασκευαστική εταιρεία σε εταιρεία σχεδιασμού, εμπορίας και διανομής προϊόντων, ενώ εκτελεί διαδικασίες παραγωγής, μέσω συμβάσεων με κατασκευαστές.Εκτός από τη βασική της δραστηριότητα, η Acer διαθέτει επίσης τη μεγαλύτερη αλυσίδα δικαιόχρησης λιανικού εμπορίου υπολογιστών στην πόλη Ταϊπέι της Ταϊβάν. Το νυν σλόγκαν ή σύνθημα της Acer είναι η «Εξερεύνηση πέρα από τα όρια» ("Explore beyond limits")., αντιστοίχως τα πρώην ήταν αρχικά η «Ενδυνάμωση των ανθρώπων» ("Empowering people") και στη συνέχεια η «Ενδυνάμωση της τεχνολογίας» ("Empowering technology"). Επίσημη ιστοσελίδα
|
Η Acer Inc. (κινεζικά: 宏碁股份有限公司 Hóngqi Gǔfèn Yǒuxiàn Gōngsī, κυριολεκτική σημασία: Εταιρεία Χονγκτσί – στυλιζαρισμένη ως acer, ή παλαιότερα ως acer) είναι μια ταϊβανέζικη πολυεθνική εταιρεία ηλεκτρονικών προϊόντων και υλικού που εδρεύει στην Νέα Ταϊπέι της Ταϊβάν. Τα προϊόντα της Acer περιλαμβάνουν επιτραπέζιους και φορητούς υπολογιστές, ταμπλέτες, διακομιστές, συσκευές αποθήκευσης, οθόνες, τηλεοράσεις, έξυπνα τηλέφωνα και περιφερειακά. Παρέχει, επίσης, υπηρεσίες ηλεκτρονικού επιχειρείν προς τις επιχειρήσεις, τις κυβερνήσεις και τους καταναλωτές. Το 2013 η Acer ήταν ο τέταρτος μεγαλύτερος προμηθευτής προσωπικών υπολογιστών στον κόσμο.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/Acer_Inc.
|
Ο Χάλκινος Καβαλάρης (Πούσκιν)
|
Ο Πούσκιν έγραψε αυτό το μεγάλο αφηγηματικό ποίημα με έμπνευση από το περίφημο έφιππο άγαλμα του Μεγάλου Πέτρου, έργο του Ετιέν Μωρίς Φαλκονέ το 1782. Αυτό το μνημείο βρίσκεται στο κέντρο της Αγίας Πετρούπολης, στην πλατεία των Δεκεμβριστών (πρώην πλατεία Γερουσίας), σε μικρή απόσταση από τον Νέβα. Απεικονίζει τον αυτοκράτορα έφιππο πάνω σε έναν τεράστιο γρανιτένιο βράχο.Ο Πούσκιν έγραψε το ποίημα στο οικογενειακό κτήμα του Μπολντίνο σε μια από τις πιο ειρηνικές περιόδους της ζωής του. Τα χρόνια της εξορίας του (1820-1826) δεν ήταν παρά μια κακή ανάμνηση, παρά το βάρος του αστυνομικού ελέγχου στον οποίο εξακολουθούσε να υπόκειται. Ο «επαναστάτης» ήταν επίσης πρόσφατα σύζυγος και πατέρας. Ήδη αναγνωρισμένος ως ο μεγαλύτερος Ρώσος ποιητής, χάρη σε έργα όπως ο Ευγένιος Ονέγκιν ή Μπορίς Γκοντουνόφ, ο Πούσκιν είχε απομακρυνθεί από την ποίηση και είχε στραφεί στην πεζογραφία (Οι ιστορίες του μακαρίτη Ιβάν Πέτροβιτς Μπελκίν) και στη δημοσιογραφία: Ο Χάλκινος Καβαλάρης είναι ένα από τα τελευταία του ποιήματα. Το ποίημα ήταν μια απάντηση στο ποίημα του εθνικού ποιητή της Πολωνίας Άνταμ Μιτσκιέβιτς Οι Πρόγονοι . Λόγω της προσωπικής λογοκρισίας του αυτοκράτορα Νικολάου Α', μόνο ο πρόλογος του ποιήματος (εκτός μερικών στίχων) δημοσιεύτηκε κατά τη διάρκεια της ζωής του Πούσκιν, το 1834. Ολόκληρο το ποίημα (διασκευασμένο λόγω της λογοκρισίας από τον Βασίλι Ζουκόφσκι, ποιητή και φίλο του συγγραφέα) δημοσιεύτηκε για πρώτη φορά το 1837, λίγους μήνες μετά τον θάνατό του ποιητή. Σε ολοκληρωμένη μορφή δημοσιεύθηκε μόλις το 1904. Το ποίημα χωρίζεται σε τρεις ενότητες: μια σύντομη εισαγωγή (90 στίχοι) και δύο μεγαλύτερα μέρη (164 και 222 στίχοι). Η εισαγωγή ξεκινά με την ιστορία της ίδρυσης της Αγίας Πετρούπολης το 1703. Στις δύο πρώτες στροφές, ο Μέγας Πέτρος στέκεται στην άκρη του ποταμού Νέβα και συλλαμβάνει την ιδέα για μια πόλη που θα απειλεί τους Σουηδούς και θα ανοίξει ένα «παράθυρο προς την Ευρώπη». Το ποίημα περιγράφει την περιοχή ως σχεδόν ακατοίκητη: ο Πέτρος μπορεί να δει μόνο μια βάρκα και λίγα σπιτάκια που κατοικούνται από Φινλανδούς αγρότες. Η υπόλοιπη εισαγωγή είναι μια ωδή στην πόλη. Ο ποιητής-αφηγητής περιγράφει την πόλη, τα μνημεία της, τους παγωμένους χειμώνες και τα μεγάλα καλοκαιρινά βράδια. Εύχεται να διατηρήσει την ομορφιά και τη δύναμή της και να σταθεί σταθερά ενάντια στα κύματα του Νέβα. Το πρώτο μέρος ανοίγει με μια εικόνα του Νέβα να αγριεύει σε μια καταιγίδα: το ποτάμι «πετάγεται και στριφογυρίζει σαν άρρωστος στο ταραγμένο κρεβάτι του». Σ' αυτό το σκηνικό, ένας νεαρός φτωχός, ο Ευγένιος, σκέφτεται τον έρωτά του για τη νεαρή Παράσα και σχεδιάζει να περάσει το υπόλοιπο της ζωής του μαζί της. Ο Ευγένιος αποκοιμιέται και η αφήγηση επιστρέφει στον Νέβα και περιγράφει πώς ο ποταμός πλημμύρισε και κατέστρεψε μεγάλο μέρος της πόλης. Ο φοβισμένος και απελπισμένος Ευγένιος μένει να κάθεται μόνος πάνω σε δύο μαρμάρινα λιοντάρια στην πλατεία, περικυκλωμένος από νερό και με το χάλκινο άγαλμα του Καβαλάρη να τον κοιτάζει από ψηλά.Στο δεύτερο μέρος, ο Ευγένιος βρίσκει έναν βαρκάρη και πηγαίνει στο σπίτι της Παράσας. Ωστόσο, ανακαλύπτει ότι το σπίτι της έχει καταστραφεί, πέφτει σε τρελό παραλήρημα και ξεσπά στα γέλια. Για ένα χρόνο, περιφέρεται στο δρόμο σαν τρελός, αλλά το επόμενο φθινόπωρο, θυμάται τη νύχτα της καταιγίδας και την πηγή των προβλημάτων του. Σε μια έκρηξη οργής, καταριέται το άγαλμα του Πέτρου, το οποίο ζωντανεύει και ο Πέτρος αρχίζει να τον καταδιώκει. Ο αφηγητής δεν περιγράφει απευθείας τον θάνατο του Ευγένιου, αλλά το ποίημα κλείνει με την ανακάλυψη του πτώματός του σε μια καταστραμμένη καλύβα που επιπλέει στο νερό. Η Αγία Πετρούπολη ιδρύθηκε το 1703 σε έδαφος που είχε πρόσφατα κατακτηθεί από τη Σουηδία στον Μεγάλο Βόρειο Πόλεμο, και ο ίδιος ο Πέτρος επέλεξε την τοποθεσία για την ίδρυση της μεγάλης πόλης επειδή παρείχε στη Ρωσία πρόσβαση στη Βαλτική Θάλασσα. Η πόλη κτίσθηκε σε βαλτότοπους στις όχθες του ποταμού Νέβα με καταναγκαστική εργασία και χιλιάδες αγρότες οικοδόμοι πέθαναν στις σκληρές συνθήκες. Αυτή η αιματηρή ιστορία της πόλης είναι ένα θέμα του ποιήματος, επίσης η σύγκρουση μεταξύ των κρατικών συμφερόντων και της ατομικής ευημερίας, μια σύγκρουση που προϊδεάζει τον αγώνα που θα μαίνεται στη Ρωσία για τον επόμενο αιώνα. Το κύριο γεγονός του ποιήματος είναι η πλημμύρα που συνέβη στην Αγία Πετρούπολη τον Νοέμβριο του 1824. 1939. Όπερα του Boris Asafyev. 1949. Βασισμένος στο ποίημα, ο Σοβιετικός συνθέτης Ράινχολντ Γκλιέρ δημιούργησε το ομώνυμο μπαλέτο, ο Ύμνος στη Μεγάλη Πόλη του οποίου έγινε ο ύμνος της Αγίας Πετρούπολης. Ο Χάλκινος Καβαλάρης, μετάφραση: Μήτσος Αλεξανδρόπουλος, εκδόσεις Δελφίνι, 1995
|
Ο Χάλκινος Καβαλάρης (ρωσικός τίτλος:Медный всадник) είναι αφηγηματικό ποίημα του Αλεξάντρ Πούσκιν, που αναφέρεται στο έφιππο άγαλμα του Μεγάλου Πέτρου στην Αγία Πετρούπολη και τη μεγάλη πλημμύρα της πόλης το 1824, αλλά στην πραγματικότητα είναι αφιερωμένο στους προβληματισμούς του ποιητή για το ρόλο του Πέτρου Α' στην ιστορία της Ρωσίας και την επιρροή του στην κατάσταση του ρωσικού έθνους. Το ποίημα γράφτηκε το 1833 αλλά δεν δημοσιεύτηκε ολόκληρο παρά μόνο μετά τον θάνατο του ποιητή, λόγω της λογοκρισίας των έργων του Πούσκιν από τη ρωσική κυβέρνηση. Θεωρείται ως το πιο επιτυχημένο αφηγηματικό ποίημα του Πούσκιν και είναι ένα από τα έργα με τη μεγαλύτερη επιρροή στη ρωσική λογοτεχνία. Το άγαλμα έγινε γνωστό ως Ο Χάλκινος Καβαλάρης λόγω της μεγάλης δημοτικότητας του ποιήματος.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9F_%CE%A7%CE%AC%CE%BB%CE%BA%CE%B9%CE%BD%CE%BF%CF%82_%CE%9A%CE%B1%CE%B2%CE%B1%CE%BB%CE%AC%CF%81%CE%B7%CF%82_(%CE%A0%CE%BF%CF%8D%CF%83%CE%BA%CE%B9%CE%BD)
|
Τζον Μάρτιν
|
Γεννήθηκε το 1789 σε μια μικρή εξοχική οικία, στο χωριό Χέιντον Μπριτζ (Haydon Bridge) στο Νορθούμπερλαντ (Northumberland). Ήταν ο 4ος γιος του Φένουικ Μάρτιν, ο οποίος ήταν εκπαιδευτής ξιφομαχίας. Μεγαλώνοντας, ο Τζον στάλθηκε από τον πατέρα του στο Νιούκασλ για να εκπαιδευτεί υπό την εποπτεία ενός κατασκευαστή αμαξών. Εκεί ήρθε σε γνωριμία με την εραλδική ζωγραφική, ωστόσο κάποια στιγμή δημιουργήθηκε κάποια διένεξη σχετικά με τον μισθό που έπαιρνε και αποχώρησε. Αργότερα τέθηκε υπό την εποπτεία του Ιταλού καλλιτέχνη Μπονιφάτσε Μούσο.Μαζί με τον δάσκαλο του, ο Μάρτιν μετακόμισε στο Λονδίνο το 1806, και παντρεύτηκε στην ηλικία των 19 ετών. Κέρδιζε τα προς το ζην παραδίδοντας μαθήματα ζωγραφικής και δημιουργώντας ελαιογραφίες, ενώ κατά τον ελεύθερο χρόνο του ασχολούνταν με την μελέτη της σχεδιαστικής προοπτικής και της αρχιτεκτονικής.Τα άλλα αδέρφια του ακολούθησαν διαφορετικές διαδρομές, ο Ουίλιαμ ο οποίος ήταν και ο μεγαλύτερος σε ηλικία έγινε επενδυτής, ο Ρίτσαρντ έγινε βυρσοδέψης αρχικά και κατόπιν στρατιώτης, ενώ ο Τζόναθαν έγινε ιερέας. Ο Μάρτιν έστειλε τον πρώτο του πίνακα στην Βασιλική Ακαδημία το 1810, αλλά το έργο του δεν έγινε δεκτό. Το 1811 τον έστειλε ξανά και αυτή την φορά το έργο του εκτέθηκε στη Μεγάλη Αίθουσα υπό τον τίτλο A Landscape Composition με τον αριθμό εκθέματος 46. Κατόπιν ο Μάρτιν δημιούργησε αρκετούς πίνακες μεγάλων διαστάσεων, ανάμεσα τους και μερικές τοπιογραφίες, αλλά κυρίως επιβλητικές παραστάσεις με θεματολογία κυρίως από την Παλαιά Διαθήκη. Τα τοπία του αποτελούνταν από τραχιά χαρακτηριστικά, όπως κατά την περιοχή του Νορθούμπερλαντ από όπου ο Μάρτιν κατάγονταν. Επηρεάστηκε ιδιαίτερα από τα γραπτά του Τζον Μίλτον, και το 1816 απέκτησε ευρεία αναγνώριση με τον πίνακα Joshua Commanding the Sun to Stand Still upon Gibeon. Το 1818, κατάφερε να πουλήσει τον Fall of Babylon for £420 (περίπου 30.000 λίρες Αγγλίας το 2015), κάτι που του έφερε οικονομική άνεση και την ικανότητα να αγοράσει σπίτι στην εύπορη συνοικία Μαιρυλεμπόν του Λονδίνου, όπου διέμεναν πολλοί καλλιτέχνες, συγγραφείς, επιστήμονες και πολιτικοί. Το 1821 γνώρισε ιδιαίτερη καταξίωση με τον πίνακα Belshazzar’s Feast / Το συμπόσιο του Βαλτάζαρ, και κέρδισε ως βραβείο £200 από το Βρετανικό Ινστιτούτο. Κατά τα επόμενα χρόνια δημιούργησε πλήθος πινάκων με θέματα από την Βίβλο, αλλά και γενικά φανταστικά θέματα καθώς και τοπία. Ασχολήθηκε επίσης με την δημιουργία σχεδιαγραμμάτων για την βελτίωση της πόλης του Λονδίνου, και εξέδωσε αρκετές μελέτες που ως θέμα είχαν την παροχή νερού, αποχέτευση, ναυτιλιακά ζητήματα, και σιδηροδρόμους. Κατά την περίοδο 1832–1833 ο Μάρτιν έλαβε το ποσό των 2000 λιρών για την εικονογράφηση του έργου Χαμένος Παράδεισος του Τζον Μίλτον. Κατά τα τελευταία 4 χρόνια της ζωής του ο Μίλτον δημιούργησε 4 από τα διασημότερα έργα του, The Great Day of His Wrath / Η μεγάλη μέρα της οργής Του (1851), Plains of Heaven / Οι πεδιάδες του παραδείσου (1851), Sodom and Gomorrah / Σόδομα και Γόμορα (1852), και το The Last Judgment / Η τελική κρίση (1853). Προσβλήθηκε από εγκεφαλικό επεισόδιο καθώς ζωγράφιζε, και πέθανε στην ηλικία των 65 ετών στην νήσο του Μαν στις 17 Φεβρουαρίου 1854. Το παρόν λήμμα ενσωματώνει κείμενο από έκδοση που είναι πλέον κοινό κτήμα: Chisholm, Hugh, επιμ.. (1911) «Martin, John» Εγκυκλοπαίδεια Μπριτάννικα 17 (11η έκδοση) Cambridge University Press, σελ. 794 Adams, Max. The Prometheans: John Martin and the generation that stole the future . London, Quercus, 2010. ISBN 978-1-84916-173-2 Campbell, Michael J. "John Martin – Visionary Printmaker" (Campbell Fine Art / York City Art Gallery, 1992). The primary catalogue raisonne on the prints of John Martin. ISBN 0-9519387-0-3 Campbell, Michael J. & J. Dustin Wees "Darkness Visible. The Prints of John Martin" (Sterling & Francine Clark Art Institute, Williamstown, Massachusetts, 1896) ISBN 0-931102-20-0 Feaver, William. The Art of John Martin. Oxford University Press, 1975. ISBN 0-19-817334-2 Keisuki Otaki "John Martin" (Treville, Tokyo, 1995) ISBN 4-8457-1025-0 Morden, Barbara C. John Martin: Apocalypse Now!Northumbria Press, November 2010. ISBN 978-1-904794-99-8 Pendered, Mary L. "John Martin, Painter. His Life and Times" (Hurst & Blackett Ltd., 1923). Συλλογή ελαιογραφιών και υδατογραφιών - wojm.org.uk Συλλογή έργων - The Athenaeum Συλλογή έργων - Wikiart
|
Ο Τζον Μάρτιν (αγγλικά: John Martin, 19 Ιουλίου 1789 – 17 Φεβρουαρίου 1854) ήταν Άγγλος ζωγράφος και χαράκτης της ρομαντικής σχολής. Το κύριο χαρακτηριστικό των έργων του είναι οι επικές και επιβλητικές αναπαραστάσεις τοπίων και καταστροφικών γεγονότων με θέματα από την Βίβλο και την μυθολογία όπου οι ανθρώπινες φιγούρες εμφανίζονται μικροσκοπικές σε σχέση με το κύριο θέμα του έργου.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A4%CE%B6%CE%BF%CE%BD_%CE%9C%CE%AC%CF%81%CF%84%CE%B9%CE%BD
|
Γρίπη H1N1
|
Τα συμπτώματα με τη γρίπη χοίρων είναι παρόμοια με άλλες μορφές γρίπης, και περιλαμβάνουν πυρετό, βήχα, πονοκέφαλο, πόνο στους μυς ή τις κλειδώσεις, πόνο στο λαιμό, την κούραση και μύτη που τρέχει. Η διάρροια και ο εμετός έχουν αναφερθεί επίσης σε μερικές περιπτώσεις. Μια μελέτη από τις 5 Μαΐου, δημοσιευμένο στο New England Journal of Medicine, διαπίστωσε ότι 94% των επιβεβαιωμένων ασθενών είχε πυρετό και 92% είχε βήχα. Άνθρωποι με υψηλότερο κίνδυνο σοβαρών περιπλοκών περιλαμβάνουν τις ηλικίες 65 χρονών και και μεγαλύτερους, ή παιδιά νεώτερα από 5 χρονών, έγκυοι γυναίκες, και άνθρωποι οποιασδήποτε ηλικίας με τις ιατρικές καταστάσεις, όπως το άσθμα, ο διαβήτης, η παχυσαρκία, Επίσης ασθενείς με καρδιακές παθήσεις, ή αποδυναμωμένο ανοσοποιητικό σύστημα διατρέχουν μεγαλύτερο κίνδυνο(π.χ. AIDS-HIV). Σύμφωνα με το CDC (Centers for Disease Control and Prevention - Κέντρα για τον Έλεγχο και την Πρόληψη των Ασθενειών), περισσότερο από 70% των εισαγωγών σε νοσοκομείο στις ΗΠΑ είναι άνθρωποι με τους παραπάνω λόγους, και οι περισσότερες περιπτώσεις είναι ήπιες. Τον Μάιο, οι περισσότερες από τις 284 επιβεβαιωμένες περιπτώσεις στην πολιτεία της Νέας Υόρκης ήταν ήπιες. Στην Ιαπωνία έχουν αναφερθεί 1.048 περιπτώσεις με τη συνήθως ήπια μορφή γρίπης και κανέναν θάνατο. Στα παιδιά τα συμπτώματα μπορεί να περιλαμβάνουν μπλε χείλια και δέρμα, αφυδάτωση, γρήγορη αναπνοή, υπνηλία, τη σημαντική οξυθυμία και επίσης έλλειψη επιθυμίας για αγκάλιασμα. Στους ενηλίκους τα συμπτώματα, μαζί με τα τυπικά συμπτώματα γρίπης είναι γρήγορη αναπνοή, πόνο στο στήθος ή την κοιλιά, ξαφνικός ίλιγγος ή σύγχυση. Αυτά τα συμπτώματα ίσως να είναι λόγος για έκτακτο τηλεφώνημα ή επίσκεψη σε γιατρό. Και στα παιδιά και στους ενηλίκους ένας επίμονος εμετός, η επιστροφή συμπτωμάτων γρίπης, που περιλαμβάνει πυρετό και βήχα μπορεί να απαιτούν έκτακτη ιατρική παρακολούθηση. Εντούτοις, οι γιατροί στη Νέα Υόρκη πρότειναν ότι άνθρωποι με συμπτώματα γρίπης πρέπει να συμβουλευθούν τους γιατρούς τους πρώτα. «...Η επίσκεψη στα έκτακτα περιστατικά των νοσοκομείων με πολλούς άρρωστους ανθρώπους μπορεί πραγματικά να σε βάλει σε περισσότερο κίνδυνο...» έγραψαν οι New York Times. Ο Δρ. Steven J. Davidson, ο πρόεδρος του τμήματος ιατρικής έκτακτης ανάγκης στο ιατρικό κέντρο Maimonides στο Μπρούκλιν σχολίασε " πραγματικά θα προτιμούσαμε τους ασθματικούς και τις έγκυες γυναίκες να έμεναν μακρυά από τα έκτακτα περιστατικά." Βασικά συμβουλευτείτε τον γιατρό πριν να επισκεφθείτε το νοσοκομείο, εκτός και αν τα συμπτώματα δεν είναι μια γρίπη αλλά πολύ χειρότερα. Μετά από μελέτη του Πανεπιστήμιο του Ουισκόνσιν, η γρίπη φαίνεται ότι προκαλεί βλάβες στους πνεύμονες, σοβαρότερους σε σχέση με την εποχιακή γρίπη. Η έρευνα έδειξε ότι οι επιζώντες της ισπανικής γρίπης του 1918 έχουν κάποια ανοσία στο νέο ιό. Αερομεταφερόμενη μετάδοσηΛίγα στοιχεία είναι διαθέσιμα για τον κίνδυνο αερομεταφερόμενης μετάδοσης με τον συγκεκριμένο ιό της γρίπης. Πολλές αρχές συστήνουν τη χρήση ειδικής μάσκας στους εργαζομένους υγειονομικής περίθαλψης κοντά στους ασθενείς γρίπης, ιδιαίτερα κατά τη διάρκεια διαδικασιών που φέρνουν τον νοσοκόμο σε ιδιαίτερη επαφή με τον ασθενή (π.χ.θωρακική φυσιοθεραπεία, βρογχοσκόπηση). Οι μάσκες μπορούν να ωφελήσουν μέσα σε πλήθη ή για νοσοκόμους που είναι σε " στενή επαφή" με μολυσμένα πρόσωπα, το οποίο ορίζεται ως 1 μέτρο ή λιγότερο. Σε αυτές τις περιπτώσεις συστήνονται αναπνευστικές συσκευές που ταξινομήθηκαν ως N95, αλλά είναι άγνωστο πόσο αποτελεσματικές θα είναι.Στα τέλη Ιουλίου 2009 το Royal College of Midwifes της Βρετανίας σύστησε στις έγκυες γυναίκες να αποφεύγουν τις άσκοπες μετακινήσεις για να περιορίσουν την επαφή με τον ιό, επειδή ο οργανισμός της εγκύου έχει γενικά ένα εξασθενημένο ανοσοποιητικό σύστημα. Βασικά αυτό συμφωνεί με τα βασικά συμπεράσματα ότι άνθρωποι με εξασθενημένο ανοσοποιητικό σύστημα θα πρέπει να είναι πιο προσεκτικοί στην συμπεριφορά τους ενώσω η πανδημία βρίσκεται σε εξέλιξη. Αν και οι μεξικάνικες αρχές διένειμαν τις χειρουργικές μάσκες στο ευρύ κοινό, η βρετανική Υπηρεσία Προστασίας υγείας θεώρησε τις μάσκες προσώπου περιττές για το ευρύ κοινό. Ένας ανώτερος υπάλληλος του Λος Άντζελες δήλωσε ότι οι μάσκες μπορούν να οδηγήσουν σε μια ψεύτικη αίσθηση ασφαλείας, και μπορούν να είναι αποτελεσματικές μόνο για έναν περιορισμένο χρόνο και μπορούν να μολυνθούν με την επαναχρησιμοποίηση. Οι μάσκες γενικά δεν χορηγήθηκαν από τη ασφάλεια αεροδρομίων ή τις αερογραμμές. Αν και Ιατρικές υπηρεσίες συστήνουν τη χρήση των χειρουργικών μασκών στις οδηγίες τους, άλλοι Αμερικανοί ανώτεροι υπάλληλοι δήλωσαν το Μάιο ότι εάν ο ιός γρίπης στην πραγματικότητα φθάσει σε πανδημικές αναλογίες, "...δεν θα υπάρχουν αρκετές μάσκες προσώπου στον κόσμο...". Επαφή με μολυσμένες επιφάνειεςΗ γρίπη μεταδίδεται μεταξύ ανθρώπων μέσω του βηξίματος ή του φτερνίσματος και επίσης αν κάποιος ακουμπήσει τον ιό με τα χέρια σε σημείο που έχουν πέσει σταγονίδια φτερνίσματος κτλ, και έπειτα ακουμπήσει τη μύτη ή το στόμα τους. Η γρίπη χοίρων των χοίρων δεν μπορεί να μεταδοθεί από τα προϊόντα χοιρινού κρέατος, δεδομένου ότι ο ιός δεν διαβιβάζεται μέσω των τροφίμων. Η γρίπη των χοίρων είναι η πιο μεταδοτική στους ανθρώπους κατά τη διάρκεια των πρώτων πέντε ημερών της ασθένειας αν και μερικοί άνθρωποι, συνηθέστερα παιδιά, μπορούν να παραμείνουν μεταδοτικοί μέχρι και δέκα ημέρες. Οι Ιατρικές υπηρεσίες συμβουλεύουν συχνή πλύση χεριών με σαπούνι και νερό ή ειδικά ιατρικά υγρά χεριών με βάση το οινόπνευμα, ειδικά μετά από επαφή με άλλα άτομα. Εκείνοι που βήχουν πρέπει να χρησιμοποιήσουν μαντήλι, το πετάνε γρήγορα και, μετά να πλύνουν τα χέρια.Η μετάδοση μειώθηκε επίσης με την απολύμανση των οικιακών επιφανειών/ συσκευών με ένα απολυμαντικό ή μια αραιωμένη λύση χλωρίνης. Κανένας κίνδυνος από την κατανάλωση χοιρινού κρέατοςΟι κορυφαίοι διεθνείς οργανισμοί υγείας τόνισαν ότι οι διάφοροι ιοί της γρίπης δεν μεταδίδονται σε ανθρώπους μέσω της κατανάλωσης επεξεργασμένου χοιρινού κρέατος ή άλλων τροφίμων που παράγονται από χοιρινό. Το Κέντρο Ελέγχου Ασθενειών (Center for Disease Control, CDC) των Ηνωμένων Πολιτειών συμβουλεύει τους εργαζομένους με γρίπη να μείνουν σπίτι και να αποφύγουν επαφή με άλλους ανθρώπους για να περιορίσουν την εξάπλωση. Ο ιός μπορεί να μην είναι θανατηφόρος αλλά οι επιδράσεις διαφέρουν από άνθρωπο σε άνθρωπο . Προφυλάξεις υγιεινής αερογραμμώνΟι Αμερικάνικες αερογραμμές δεν έχουν κάνει καμία σημαντική αλλαγή από την αρχή Ιουνίου, αλλά έχουν συνεχίσει τις πρακτικές που περιλαμβάνουν την έρευνα των επιβατών με τα συμπτώματα της γρίπης, της ιλαράς ή άλλων μολύνσεων, και στηρίζονται στα εν πτήσει φίλτρα αέρα για να εξασφαλίσουν ότι τα αεροσκάφη απολυμαίνονται. Οι αμερικανικές ιατρικές υπηρεσίες δεν έχουν συστήσει στα πληρώματα των αερογραμμών να φορούν μάσκες προσώπου. Οι αερογραμμές της Αλάσκας αφαίρεσαν όλα τα μαξιλάρια και τα καλύμματα από το στόλο της στα τέλη Απριλίου/αρχές Μαΐου. Έξω από τις ΗΠΑ εντούτοις, μερικές αερογραμμές έχουν τροποποιήσει τις διαδικασίες υγιεινής για να ελαχιστοποιήσουν τους κινδύνους για την υγεία ταξιδιού στις διεθνείς πτήσεις. Οι ασιατικές εταιρίες έχουν επιταχύνει τον καθαρισμό καμπινών, εγκατέστησαν φίλτρα αέρα και επέτρεψαν στο προσωπικό να φορέσει μάσκες προσώπου, μερικές αντικαθιστώντας χρησιμοποιημένες μαξιλάρια, καλύμματα, καλύψεις κασκών. Ένας γιατρός στο Εθνικό πανεπιστημιακό νοσοκομείο της Σιγκαπούρη, είπε πως όταν κάποιος φτερνίζεται ή βήχει τότε η κάλυψη της μύτης και του στόματος σε περιοχές με πολύ κόσμο είναι καλύτερος τρόπος να περιοριστεί η μόλυνση. Η British Airways συμβούλευσε τους εργαζομένους της να ελέγχουν για επιβάτες με συμπτώματα της νέας γρίπης και να ενημερώνουν τους γιατρούς, που θα έχουν την δυνατότητα να τους απαγορεύσουν να ταξιδέψουν. Σύμφωνα με μια έκθεση που δημοσιοποιήθηκε στις 13 Ιουλίου, το cWho δήλωσε ότι ένα πλήρως εξουσιοδοτημένο εμβόλιο γρίπης χοίρων δεν θα είναι διαθέσιμο πριν το τέλος του 2009.. Οι παραγωγοί εμβολίων μπορούν κανονικά να παραγάγουν ένα δισεκατομμύριο δόσεις οποιουδήποτε ενιαίου εμβολίου κάθε έτος. Έτσι αν όλη η ικανότητα παραγωγής εμβολίων επικεντρώθηκε στον ιό της γρίπης πάλι θα υπήρχε ένα τεράστιο παγκόσμιο έλλειμμα. Υπάρχει πολύ μεγαλύτερη ικανότητα εμβολίων από ότι υπήρχε πριν μερικά έτη, αλλά δεν θα είναι αρκετή.Ο Παγκόσμιος Οργανισμός Υγείας έδωσε τον Ιούλιο του 2009, την άδεια σε οκτώ φαρμακευτικές εταιρείες να παρασκευάσουν το νέο εμβόλιο. Αυτές ήταν οι Sanofi-Aventis, Baxter, Novartis, Nobilon, GlaxoSmithKline, Solvay, CSL και AstraZeneca. Η αμερικανική φαρμακευτική εταιρία Baxter International Inc έχει δεχθεί παραγγελίες από 50 κυβερνήσεις, ενώ η ελβετική φαρμακευτική εταιρία Novartis έχει πάρει πολλές παραγγελίες και συζητά με άλλες 35 κυβερνήσεις. Ο αμερικανικός στόχος είναι να γίνουν 600 εκατομμύρια δόσεις σε έξι μήνες, αρκετό για δύο δόσεις για κάθε Αμερικανό, με ένα εκτιμώμενο κόστος $8 δισεκατομμυρίων. Ο Ευρωπαϊκός Οργανισμός Φαρμάκων (European Medicines Agency) έχει εγκρίνει τρία εμβόλια, τα Pandermix (GlaxoSmithKline), Focetria (Novartis) και Celvapan (Baxter). Η Ελλάδα έχει προμηθευτεί τα δύο πρώτα, που περιέχουν υδράργυρο (thimerosal) και σκουαλένιο. Στη Γαλλία η κυβέρνηση ετοιμάζεται να αγοράσει 100 εκατομμυρίων δόσεις του εμβολίου, ενώ η Γερμανία σχεδιάζει τον εμβολιασμό του 1/3 του πληθυσμού της και η Αυστραλία παρήγγειλε 21 εκατομμύρια δόσεις του νέου εμβολίου. Τον Ιούνιο του 2009, η Επίτροπος Υγείας της ΕΕ Αντρούλα Βασιλείου, τάχθηκε υπέρ μιας κοινής στρατηγικής από μέρους της Ευρωπαϊκής Ένωσης, όσον αφορά τον σχεδιασμό του εμβολιασμού στα κράτη μέλη. Σύμφωνα με το CDC, δύο ενέσεις θα απαιτηθούν σε απόσταση 3 εβδομάδων και μία τρίτη ένεση για την εποχιακή γρίπη, για να παρέχει τη μέγιστη ανοσία. Τα νεώτερα παιδιά κάτω από 9 χρονών θα χρειαστούν τέσσερις ενέσεις.. Μία ένεση δίνει λίγη προστασία γύρω στο 10%-20% το πολύ. Επειδή η γρίπη χοίρων είναι ένας νέος ιός για αυτό τον λόγο οι περισσότεροι άνθρωποι δεν έχουν καμία φυσική ανοσία. Ο πρώτη ένεση παρέχει μια αρχική έκθεση στον ιό, και ο δεύτερη ένεση ωθεί τα επίπεδα αντισωμάτων στο σώμα υψηλότερα. Σύμφωνα με το CDC, οι ηλικιωμένοι πέρα από την ηλικία των 50 έχουν μεγαλύτερη ανοσία από τους νεότερους, ίσως από προγενέστερες εκθέσεις σε έναν παρόμοιο ιό, και ίσως να χρειαστούν μόνο μια ένεση. Το εποχιακό εμβόλιο γρίπης δεν θεωρείται ότι προστατεύει από τη νέα γρίπη των χοίρων. Ο Π.Ο.Υ συστήνει σε όλες τις χώρες να προμηθευτούν το νέο εμβόλιο, και θέτει σε προτεραιότητα τον εμβολιασμό των εργαζομένων στον τομέα της υγείας, ώστε να διατηρηθούν σε λειτουργία τα συστήματα υγείας.Το 2010 το British Medical Journal ξεκίνησε έρευνα σχετικά με πιθανές συγκρούσεις συμφερόντων των ειδικών του Π.Ο.Υ. Σε συνεργασία με το Bureau of Investigative Journalism αποκάλυψε ότι επιστήμονες σε θέσεις κλειδιά για την πανδημία εργάζονταν για φαρμακευτικές εταιρίες, τις οποίες συνέφεραν οι οδηγίες του Π.Ο.Υ. για την αντιμετώπιση της γρίπης. Ο Π.Ο.Υ παραδέχτηκε αντιφάσεις στην πολιτική για συγκρούσεις συμφερόντων. Σύμφωνα με το CDC, φάρμακα ενάντια στον ιό μπορούν να δοθούν σε εκείνους που είναι σοβαρά άρρωστοι. Υπάρχουν δύο τέτοια φάρμακα που συστήνονται για τη χρήση ενάντια στον ιό της γρίπης 2009 H1N1, το oseltamivir (Tamiflu) και το zanamivir (Relenza). Ο ιός γρίπης των χοίρων 2009 H1N1 είναι ανθεκτικός στα φάρμακα amantadine και rimantadine. Το CDC έχει σημειώσει ότι καθώς η πανδημία γρίπης εξαπλώνεται, φάρμακα όπως το Tamiflu και Relenza θα να γίνουν δύσκολο να προμηθευτούν. Επομένως, τα φάρμακα θα δίνονταν πρώτα σε εκείνους που έχουν νοσηλευθεί ή είναι στο υψηλό κίνδυνο επιπλοκών. Τα φάρμακα λειτουργούν καλύτερα εάν δίνονται μέσα σε 2 ημέρες από την εκδήλωση της αρρώστιας, αλλά μπορούν να δοθούν αργότερα εάν η ασθένεια έγινε σοβαρή ή σε εκείνους με υψηλό κίνδυνο για επιπλοκές. Εάν ο ιός αναπτύξει αντίσταση στο oseltamivir (Tamiflu), τότε τα αποθέματα παγκόσμιου Tamiflu θα είναι σχεδόν χωρίς αξία και οι γιατροί θα έπρεπε να μεταπηδήσουν σε ακριβότερα και με μεγαλύτερες περιπλοκές φάρμακα, όπως το Relenza.. Αν και οι εμπειρογνώμονες αναγνωρίζουν ότι η αντίσταση ενάντια στα φάρμακα είναι ανησυχητική, σημειώνουν ότι μέχρι τώρα ο νέος H1N1 δεν έχει ανταλλάξει γενετικά στοιχεία, ή έχει επανασυνδυάσει, με τον εποχιακό ιό γρίπης Η1Ν1, για να σχηματίσει ανθεκτικές παραλλαγές. Τον Ιούνιο του 2009, η Δανία επιβεβαίωσε το πρώτο κρούσμα του ιού που ήταν ανθεκτικό απέναντι στο Tamiflu. Κρούσματα ανθεκτικά απέναντι στον φάρμακο εντοπίστηκαν στην Ιαπωνία και στο Χονγκ Κονγκ. Ο Π.Ο.Υ. πάντως πιστεύει πως η ανθεκτικότητα απέναντι στο Tamiflu δεν παρουσιάζει εξάπλωση.Το CDC τονίζει ότι δεν έχει υπάρξει καμία αλλαγή στις τρέχουσες συστάσεις αντιμετώπισης του ιού. Στις ΗΠΑ, το CDC συστήνει την χορήγηση Tamiflu στους ανθρώπους που νοσηλεύονται με γρίπη, σε ανθρώπους με κίνδυνο σοβαρών περιπλοκών γρίπης, εγκύους, ανήλικους κάτω των 5 ετών, ή μεγαλύτερα από 65, και σε ανθρώπους που έχουν έρθει σε επαφή με μολυσμένους. Οι οργανισμοί υγείας προειδοποιούν ενάντια στην αγορά από το Ίντερνετ λόγω περιπτώσεων νοθείας.. Το cWho που υπολογίζει ότι 50% από τα φάρμακα που πωλούνται στο Ίντερνετ από πηγές χωρίς εξακριβωμένη διεύθυνση είναι πλαστά. Οι εμπειρογνώμονες προτείνουν ότι τα φάρμακα πρέπει να διατηρηθούν προς το παρόν μόνο για τους πολύ άρρωστους ή τους ανθρώπους με αυστηρές ανεπάρκειες, έτσι ο ιός δεν θα αποκτήσει εύκολα ανοσία. Στην Ασία, τον Μάιο του 2009, 13 χώρες αποφάσισαν να ενώνουν τις δυνάμεις τους, αυξάνοντας τα αποθέματα φαρμάκων καθώς και την ενίσχυση των ιατρικών δυνατοτήτων των χωρών τους, σε ανθρώπινο δυναμικό και εξοπλισμό. Η κλινική Mayo και το Medline αναφέρουν διάφορους τρόπους που θα διευκολύνουν τα συμπτώματα, συμπεριλαμβανομένης της επαρκής λήψη υγρών και ξεκούρασης, σούπες για να διευκολύνουν τη συμφόρηση, και παυσίπονα για να ανακουφίσουν τον πόνο. Η ασπιρίνη, για παράδειγμα, «...είναι πολύ αποτελεσματική για τον πυρετό στους ενήλικες...», αλλά δεν συστήνεται πάντα για τα παιδιά . Ενώ τα παυσίπονα φάρμακα ανακουφίζουν τα συμπτώματα, δεν σκοτώνουν τον ιό. Γενικά, οι περισσότεροι ασθενείς αναμένεται ανακτήσουν τις δυνάμεις τους χωρίς ιατρική παρακολούθηση, αν και άτομα με ιατρικές παθήσεις είναι περισσότερο επιρρεπείς σε περιπλοκές με φάρμακα ενάντια στον ιό. Οι φαρμακευτικές εταιρείες κατηγορούνται ότι «υποκίνησαν την κατασπατάληση πόρων» για την περίπτωση της αναγγελίας πανδημίας του ιού H1N1. Μέλη του Συμβουλίου της Ευρώπης ζητούν τη σύσταση επιτροπής που θα εξετάσει «την απειλή για την υγεία από τις ψευδείς πανδημίες», έπειτα από καταγγελίες ότι ο Παγκόσμιος Οργανισμός Υγείας έκανε λάθος να κηρύξει συναγερμό για τη νέα γρίπη Η1Ν1. Το θέμα θα συζητιόταν στα τέλη Ιανουαρίου του 2010 στο Στρασβούργο, δήλωσε την Πέμπτη ο Βόλφγκανγκ Βόνταργκ, μέλος του Συμβουλίου της Ευρώπης και επιδημιολόγος. Ο Βόνταργκ είχε δεχθεί σφοδρές επικρίσεις όταν υποστήριξε ότι ο ΠΟΥ κήρυξε λανθασμένα πανδημία «υπό την πίεση των εργαστηρίων». Ο Γερμανός σοσιαλιστής θέλει το Συμβούλιο της Ευρώπης να ζητήσει από τα μέλη του να διενεργηθούν «έρευνες για τις επιπτώσεις της [κατάστασης] πανδημίας και του κόστους της σε εθνικό και ευρωπαϊκό επίπεδο». Σε κείμενο που υπογράφεται από βουλευτές δέκα χωρών, ο Βόνταργκ αναφέρει ότι οι φαρμακευτικές εταιρείες «υποκίνησαν την κατασπατάληση πόρων που προοριζόταν για την υγεία, προς όφελος αναποτελεσματικών στρατηγικών εμβολιασμού» και «εξέθεσαν χωρίς λόγο εκατομμύρια υγιείς ανθρώπους στους κινδύνους των άγνωστων παρενεργειών των εμβολίων, που δεν ήταν επαρκώς δοκιμασμένα». H1N1ν Πληροφορίες για το Κοινό, Κέντρο Ελέγχου και Πρόληψης Νοσημάτων
|
Η γρίπη των χοίρων είναι μια μορφή γρίπης που προσέβαλλε αρχικά τους χοίρους. Το 2009 μια μετάλλαξη της γρίπης των χοίρων μεταφέρθηκε στον άνθρωπο και προκάλεσε την πανδημία γρίπης των χοίρων 2009.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%93%CF%81%CE%AF%CF%80%CE%B7_H1N1
|
Μαρία Κομορνίτσκα
|
Οι γονείς του Βλαστ ήταν οι Αουγκουστίν Κομορνίτσι και Άννα Ντούνιν-Βασόβιτς, ο παππούς του ήταν ο Τεοντόρ Άνζελμ Ντζβόνκόφσκι (1764-1850). Ο συγγραφέας προήλθε από μια εύπορη οικογένεια γαιοκτημόνων, και πέρασε την παιδική του ηλικία σε ένα ακίνητο στο Γκράμποφ. Το 1889 η Άννα Ντούνιν-Βασόβιτς ήρθε στη Βαρσοβία με τα 6 παιδιά της, για να τους παρέχει μαθήματα από τους καλύτερους δασκάλους (στην Πιότρ διδάχθηκε λογοτεχνία από τον καθηγητή Πιότρ Χμιελόφσκι). Ο Βλαστ είχε ένα λογοτεχνικό ντεμπούτο σε μια εφημερίδα "Gazeta Warszawska" το 1892 με διηγήματα Από τη ζωή ενός Φτωχού, και του Στάσκα (Z życia nędzarza και Staszka). Το 1883 η ίδια εφημερίδα δημοσίευσε μια νουβέλα Αποχωρισμός (Rozłąka). Το 1894 μια συλλογή διηγήσεων Σκίτσα (Szkice) δημοσιεύθηκε, την ίδια χρονιά η «Gazeta Poznańska» δημοσίευσε ένα δράμα Τραυματίας (Skrzywdzeni). Στη συνέχεια, υπό την πίεση του πατέρα, ο Βλαστ πήγε στο Cambridge, για να παρακολουθήσει διαλέξεις στο Κολλέγιο Νιούνχαμ για έξι μήνες. Το ημερολόγιο της διαμονής δημοσιεύθηκε με τον ειρωνικό τίτλο Νεανικός Παράδεισος (Youth Paradise) στις αρχές του 1896. Μετά την επιστροφή, οι Βλαστ, Βάτσλαφ Ναλκόφσκι και Τσεζάρι Τζέλεντα δημοσίευσαν το 1895 ένα λογοτεχνικό μανιφέστο Forpoczty. Τον Ιούνιο του 1898 παντρεύτηκε με τον ποιητή Γιαν Λεμάνσκι. Ο γάμος θεωρήθηκε ανεπιτυχής και ο Λεμάνσκι θεωρήθηκε ορμητικός και παθολογικά ζηλιάρης. Σύμφωνα με την αφήγηση του Γιαν Λορεντόβιτς, κατά τη διάρκεια του μήνα του μέλιτος, ο Λεμάνσκι πυροβόλησε τη σύζυγό του δύο φορές με ένα πιστόλι στο Πάρκο Πλάντι της Κρακοβίας . Η σχέση διαλύθηκε μετά από δύο χρόνια. Το 1900 ο Βλαστ δημοσίευσε (με το όνομα Κομορνίτσκα) το βιβλίο Παραμύθια. Ψαλμός (Baśnie. Psalmodie), και το 1901 ξεκίνησε μια συνεργασία με το "Chimera" που εκδόθηκε από τον Ζένον Πσεσμίτσκι. Ο συγγραφέας δημοσίευσε ποίηση, συμπεριλαμβανομένης της σειράς Μαύρες φλόγες (Czarne Płomienie) (1901), πεζογραφία Διάβολοι (Biesy, 1902), μεταφράσεις από τα αγγλικά, καθώς και κριτικές, με την υπογραφή "Włast". Σύμφωνα με τη Μαρία Ντερναλόβιτς, 1907 στο ξενοδοχείο Μπαζάρ στο Πόζναν (κατά τη διάρκεια ενός ταξιδιού με τη μητέρα του στο Κόλμπεργκ ) ο Βλαστ έκαψε γυναικεία φορέματα στο φούρνο και ανακήρυξε τον εαυτό του άνδρα. Από τότε και στο εξής, ο Βλαστ φορούσε μόνο ανδρικά ρούχα, κάπνιζε σωλήνα, έκοψε τα μαλλιά κοντά, και είχε αφαιρέσει ορισμένα δόντια (για να πάρει ένα πιο αρσενικό σχήμα προσώπου ) και κατά συνέπεια χρησιμοποίησε το όνομα Piotr Odmieniec Włast. Ο Καθηγητής Μπόγκνταν Ζακρζέφσκι υπενθύμισε ότι ο Πιότρ ήταν ένας φιλικός και πολύ ενδιαφέρων συνομιλητής, η μόνη του προϋπόθεση ήταν η χρήση αρσενικών τύπων, αναφερόμενος σε αυτόν. Ο Βλαστ όχι μόνο δήλωσε τον εαυτό του ως άντρα, αλλά και αναγνώρισε τον εαυτό του ως τη νέα ενσάρκωση του Πιότρ Βλαστ, του θρυλικού ιδρυτή της οικογένειας Ντούνιν (της Άννας Ντούνιν-Βασόβιτς). Η οικογένεια τον είχε ανακηρύξει τρελό. Ο Βλαστ έμεινε σε σανατόρια και νοσοκομεία τα έτη 1907-1914. Το 1914 ο Βλαστ επέστρεψε στο Γκράμποφ, για να αρχίσει να γράφει το τελευταίο του έργο, Xięgi poezji idyllicznej (Βιβλία ειδυλλιακής ποίησης). Μέχρι το τέλος της ζωής του είχε ξεχαστεί εντελώς ως συγγραφέας. Το 1944, λόγω ζημιών από τον πόλεμο, ο Βλαστ εγκατέλειψε την οικογενειακή περιουσία. Πέθανε σε ιατρικό ίδρυμα στη Ιζαμπέλιν το 1949. Η επιτύμβια πλάκα του βρίσκεται στο στρατιωτικό νεκροταφείο Ποβάτσκι (ως Μαρία Κομορνίτσκα-Λεμάνσκα (ενότητα B / 20 (7/22)). Το έργο του Πιότρ Βλαστ (ως Μαρία Κομορνίτσκα) δημοσιεύθηκε το 1996 από τη ερευνήτρια λογοτεχνίας Μαρία Πόντραζα-Κβιατκόφσκα. Στη δεκαετία του ογδόντα η Μαρία Γιάνιον δημοσίευσε το δοκίμιο "Πού είναι η Λεμάνσκα;" αφιερωμένο στον Βλαστ - η ανατύπωσή του στο βιβλίο "Kobiety i duch inności" (1996), καθώς και η δημοσίευση σε αυτό το βιβλίο ενός άλλου σκετς του Γιάνιον αφιερωμένου στον Βλαστ "Μαρία Κομορνίτσκα, εις μνήμη", αύξησε το ενδιαφέρον των μελετητών για τον νέο Πολωνό συγγραφέα. Τον 21ο αιώνα, πραγματοποιήθηκε η αναγέννηση του Βλαστ - φεμινιστικοί κριτικοί, ΛΟΑΤ μελετητές, και δημοσιογράφοι ενδιαφέρθηκαν για τη ζωή και το έργο του συγγραφέα. Αξιοσημείωτη είναι η μονογραφία (565 σελίδες) Strącona Bogini της Μπριγκίντα Χέλμπιγκ, που δημοσιεύθηκε το 2010 στην Κρακοβία. Ο Βίκτωρ Ντίναρσκι, μελετητής διαφυλικών ομιλιών, δήλωσε ότι «η Μαρία Κομορνίτσκα δεν υπήρχε ποτέ / υπήρξε εκεί». . Η Μάρτα Κονάρζεφσκα, όταν έγραφε το κείμενο για τον συγγραφέα, που δημοσιεύτηκε στο περιοδικό "Replika" - όπως ο Κριστόφ Τόμασικ στο Homobiografie, σεβάστηκε το όνομα και την ταυτότητα φύλου, που επέλεξε ο συγγραφέας. Ο Τόμασικ αναρωτήθηκε στο βιβλίο του: "Το ερώτημα παραμένει αν ο Βλαστ στη μεταμόρφωσή του ενδιαφερόταν περισσότερο, για να γίνει άνδρας ή απλά άνθρωπος", καθώς εκείνη την εποχή μια γυναίκα ήταν στην πραγματικότητα υποδεέστερο ανθρώπινο ον, πράγμα το οποίο επισημάνθηκε επίσης, μεταξύ άλλων, από τη Ζόφια Ναλκόφσκα. Για να σηματοδοτήσει την 60η επέτειο του θανάτου του ποιητή, ένα μνημείο αποκαλύφθηκε στις 8 Μαρτίου 2009 από τον Γεν. Στανίσλαβ Νάλετς-Κομορνίτσκι (ανιψιός του ποιητή) στην πατρίδα του Γκράμποφ νατ Πιλίτσα. Τον Ιούλιο του 2016, η Βάρκα γιόρτασε την 140η επέτειο από τη γέννηση της Μαρία Κομορνίτσκα με τη συμμετοχή των Μπριγκίντα Χέλμπιγκ και Τόμας Κομορνίτσκι. Szkice. Βαρσοβία, 1894 με Wacław Nałkowski, Cezary Jellenta: Forpoczty. Λβιβ, 1895 Baśnie. Psalmodie. Βαρσοβία, 1900 Μαρία Πόντραζα-Κβιατκόφσκα (red.): Utwory poetyckie prozą i wierszem. Maria Komornicka. Wydawnictwo Literackie, Κρακοβία, 1996, ISBN 83-08-02659-1. Μαρία Κομορνίτσκα (ως Piotr Odmieniec Włast). Stelingowska, Barbara, ed. (2011). Xięga poezji idyllicznej. Rzeczy francuskie (στα πολωνικά). Komornicka, Maria (2016). Zientek, Sylwia (ed.). Utwory wybrane (στα πολωνικά). Warszawa: Muza (oficyna wydawnicza). p. 152. ISBN 978-83-287-0456-5. Πολυμέσα σχετικά με το θέμα Maria Komornicka στο Wikimedia Commons
|
Ο Πιότρ Οντμιένιετς Βλαστ, η Μαρία Γιακουμπίνα Κομορνίτσκα (γεννήθηκε στις 25 Ιουνίου 1876 στο Γκράμποφ νατ Πιλίτσα, πέθανε στις 8 Μαρτίου 1949 στην Ιζαμπέλιν) ήταν Πολωνός συγγραφέας της περιόδου της Νέας Πολωνίας , μεταφραστής και λογοτεχνικός κριτικός. Ο Βλαστ ποτέ δεν αρνήθηκε ούτε απέρριψε την ανδρική ταυτότητα, σε αντίθεση με τη θηλυκή.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9C%CE%B1%CF%81%CE%AF%CE%B1_%CE%9A%CE%BF%CE%BC%CE%BF%CF%81%CE%BD%CE%AF%CF%84%CF%83%CE%BA%CE%B1
|
Νέο Πεδινό Λήμνου
|
Μετά το σεισμό του 1968 που ερείπωσε το αρχικό χωριό κι έπειτα από υποδείξεις γεωλόγων αποφασίστηκε να μη ξαναχτιστεί στην ίδια θέση αλλά σε άλλη σταθερότερη, κοντά στη Νέα Κούταλη. Από τότε τα δυο χωριά αποτελούν ενιαίο οικιστικό σύνολο αλλά συνιστούσαν δυο ξεχωριστές κοινότητες ως το 1998 που εντάχθηκαν στο Δήμο Ν. Κούταλης. Ο οικισμός του Νέου Πεδινού ξεκίνησε να χτίζεται στις αρχές της δεκαετίας του '70 και το χτίσιμό του ολοκληρώθηκε γύρω στα 1976. Κτίστηκε με εράνους και με εισφορά από το μισθό όλων των δημοσίων υπαλλήλων της χώρας. Έχει καλή ρυμοτομία, με όμορφα σπιτάκια αλλά χωρίς το παραδοσιακό χρώμα του παλιού. Όμως, είναι καταπράσινο με μεγάλες δενδροστοιχίες και μια όμορφη πλατεία γύρω από τον κεντρικό ναό των Αγίων Πάντων. Ο ναός των Αγίων Πάντων χτίστηκε το 1996 με ανάδοχο το Δημήτριο Κουλερή. Ο περικαλλής ναός των Αγίων Πάντων Νέου Πεδινού ανεγέρθηκε με την βοήθεια όλων των ευσεβών Πεδινιωτών. Πρωτεργάτες του θεάρεστου αυτού έργου λατρείας του Τριαδικού Θεού υπήρξαν ο μακαριστός εφημέριος Πεδινού π. Κωνσταντίνος Αμπανάβας και ο δραστήριος γραμματέας της πρώην κοινότητας αείμνηστος Δημήτριος Κουρνιώτης. Και οι δύο αυτοί αγωνίστηκαν με όλες τους τις δυνάμεις στη διατήρηση των μοναδικών θρησκευτικών κειμηλίων της Ιεράς Μονής Μεταμορφώσεως του Σωτήρος στον Αλεξόπυργο. Αρχικά το νέο χωριό είχε ελάχιστο πληθυσμό, αφού μετά το σεισμό οι κάτοικοι του παλιού χωριού διασκορπίστηκαν. Τη δεκαετία του '80 άρχισε να ανακάμπτει πληθυσμιακά και το 1991 απογράφηκαν 398 άτομα. Οι κάτοικοι του Πεδινού είναι στην πλειοψηφία τους αγρότες και αλιείς. Την τελευταία δεκαετία έχει αναπυχθεί και ο τουριστικός τομέας. Από το Πεδινό κατάγεται ο λόγιος δάσκαλος Αριστοφάνης Κουλερής, συγγραφέας μεταξύ άλλων του ενδιαφέροντος βιβλίου "Μνήμη Ηρώων Πεδινού Λήμνου". Στην Αθήνα λειτουργεί δραστήριος "Σύλλογος των εν Αττική Πεδινιωτών". Μεγάλος ευεργέτης του Παλαιού Πεδινού υπήρξε ο Χαράλαμπος Χατζηχαραλάμπους του Οδυσσέα που ανέλαβε την δαπάνη ηλεκτροδότησης του ιερού ναού Αγίου Ιωάννου του Προδρόμου. Σήμερα η δραστήρια κ. Βικτώρια Κουρνιώτη έχει αναλάβει πρωτοβουλία για την αναστήλωση του καμπαναριού του ιερού ναού. Μια πρωτοβουλία που χρειάζεται την στήριξη όλων των Πεδινιωτών όπου γης. Τελικώς οι ρηγματώσεις του κωδωνοστασίου της εκκλησίας του Αγίου Ιωάννου απεκαταστάθησαν πλήρως κατόπιν ενεργειών του Συλλόγου Των εν Αττική Πεδινιωτών της Αθήνας. Με πρωτοβουλία του Προέδρου του Συλλόγου κ. Αριστοφάνη Κουλερή και του Δημάρχου κ. Δ. Βουλγαράκη "εξοικονομήθηκε" η αναγκάια δαπάνη του έργου από το Επαρχείο Λήμνου και το καλλιτεχνικότατο ιστορικό κωδωνοστάσιο επανήλθε στην αρχική του μορφή. Εκτός από το Νέο Πεδινό στο δημοτικό διαμέρισμα Πεδινού ανήκουν άλλοι τρεις οικισμοί: Το Πεδινό ή Παλαιό Πεδινό. Είναι το αρχικό χωριό, το οποίο μετά το 1968 έχει σχεδόν εγκαταλειφθεί. Έχει 5 κατοίκους (2001). Τα Βουνάρια. Ο οικισμός καταγράφεται ως ξεχωριστός από το 1981. Έχει 281 κατοίκους (2001). Η βραχονησίδα Αλογονήσι, που βρίσκεται στον Κόλπο του Μούδρου με έκταση 286 στρέμματα και περίμετρο 2.895 μ. Σημειώθηκε ως ακατοίκητος οικισμός το 2001. Αριστοφάνη Κουλερή, "Μνήμη Ηρώων Πεδινού Λήμνου". Cdrom Επαρχείου Λήμνου: "Λήμνος αγαπημένη". Θ. Μπελίτσου, Η Λήμνος και τα χωριά της, 1994. "ΛΗΜΝΟΣ: Ιστορική & Πολιτιστική Κληρονομιά", εκδ. Γ. Κωνσταντέλλης, 2010.
|
Το Νέο Πεδινό είναι το νεότερο χωριό της Λήμνου. Διοικητικά ανήκει στον Δήμο Λήμνου της Περιφέρειας Βορείου Αιγαίου (πρόγραμμα Καλλικράτης). Από το 1999 έως το 2010 σύμφωνα με την τότε διοικητική διαίρεση της Ελλάδας ήταν έδρα του ομώνυμου δημοτικού διαμερίσματος του Δήμου Νέας Κούταλης. Παλαιότερα ανήκε στον νομό Λέσβου. Χτίστηκε στη σημερινή του θέση μετά από το σεισμό του 1968, από τον οποίο ερειπώθηκε το αρχικό χωριό, το Πεδινό. Γι΄αυτό αναφέρεται ως Νέο Πεδινό, ενώ το αρχικό χωριό αποκαλείται και Παλαιό Πεδινό. Βρίσκεται στην κεντρική Λήμνο και έχει πληθυσμό 331 κατοίκους, σύμφωνα με την Απογραφή του 2001.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9D%CE%AD%CE%BF_%CE%A0%CE%B5%CE%B4%CE%B9%CE%BD%CF%8C_%CE%9B%CE%AE%CE%BC%CE%BD%CE%BF%CF%85
|
Κομπουλέτι
|
Η πόλη βρίσκεται στο νοτιοδυτικό τμήμα της Γεωργίας, και συγκεκριμένα στο βόρειο τμήμα της Αυτόνομης Δημοκρατίας της Ατζαρίας. Στα βόρεια, το Κομπουλέτι συνορεύει με την περιοχή του Οζουργέτι. Το κέντρο της περιφέρειας είναι η πόλη του Κομπουλέτι, η οποία εκτείνεται κατά μήκος της ακτής της Μαύρης Θάλασσας. Η Περιφέρεια Κομπουλέτι αποτελείται από ένα δημοτικό, δύο περιφερειακά και δεκαεπτά κοινοτικά συμβούλια. Στην περιοχή είναι χτισμένα συνολικά 48 χωριά. Στην ευρύτερη περιφέρεια, εκτός από τους Γεωργιανούς, ζουν κάτοικοι από 24 διαφορετικές εθνικότητες. Το Κομπουλέτι είναι γνωστό για τις πλούσιες παραδόσεις του, τη φιλοξενία των κατοίκων του, το ήπιο υποτροπικό κλίμα του, τον θαλάσσιο αέρα του, τον λαμπερό ήλιο του και τη ζεστή του θάλασσα. Η μοναδική αμμώδης παραλία του διαθέτει υπέροχη θέα και περιστοιχίζεται από ενδημικά πεύκα, ευκαλύπτους, μπαμπού, κυπαρίσσια και χουρμαδιές. Οι προστατευόμενες περιοχές Κίντρισι και Τίκερι είναι μοναδικές με τη βιοποικιλότητά τους. Σπάνια χλωρίδα μπορεί κανείς να βρει στην περιοχή του έλους Ισπάνι. Η γύρω περιοχή χαρακτηρίζεται από μεγάλη ποικιλία εδαφών. Συγκεκριμένα, η παραθαλάσσια πεδιάδα είναι πλούσια σε αποθέματα τύρφης. Υπάρχουν αλπικοί βράχοι στα υψίπεδα, ενώ στις περιοχές των λόφων υπάρχει αρκετό κοκκινόχωμα. Η ορεινή περιοχή είναι ευνοϊκή για τη διαβίωση υποτροπικών ειδών. Το Κομπουλέτι έχει πολλά ποτάμια. Τα πιο σημαντικά είναι οι ποταμοί Κίντρισι , Χακβιστκάλι, Αχαριστσκάλι, Οχκαμούρι, Άχκβα και Ντέχκβα. Nino Katamadze, τραγουδιστής και συνθέτης Kakhaber Mzhavanadze, ποδοσφαιριστής Jano Ananidze, ποδοσφαιριστής Revaz Chelebadze, ποδοσφαιριστής Çürüksulu Mahmud Pasha, Οθωμανός στρατηγός και πολιτικός Ατζαρία Μπατούμι Τελάβι Τσιντάλη Πολυμέσα σχετικά με το θέμα Kobuleti στο Wikimedia Commons
|
Το Κομπουλέτι (γεωργιανά: ქობულეთი [kʰɔbulɛtʰi]) είναι μια πόλη που ανήκει στην Ατζαρία της δυτικής Γεωργίας, η οποία είναι χτισμένη στην ανατολική ακτή της Μαύρης Θάλασσας. Το 2014 είχε πληθυσμό 16.546 κατοίκους. Το Κομπουλέτι αποτελεί την έδρα του ομώνυμου δήμου και είναι ένα παραθαλάσσιο θέρετρο, το οποίο επισκέπτονται κάθε χρόνο Γεωργιανοί και πολλοί κάτοικοι από άλλες δημοκρατίες της πρώην Σοβιετικής Ένωσης. Το θέρετρο είναι ιδιαίτερα δημοφιλές στους Αρμένιους τουρίστες. Κατά την Οθωμανική περίοδο, η πόλη ήταν γνωστή ως Çürüksu.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9A%CE%BF%CE%BC%CF%80%CE%BF%CF%85%CE%BB%CE%AD%CF%84%CE%B9
|
Μίχαλ Κρμέντσικ
|
Ο Κρμέντσικ ξεκίνησε την καριέρα του από τη Βικτόρια Πλζεν το 2011, αλλά δόθηκε δανεικός τις επόμενες σαιζόν στις Μπανίκ Σόκολοβ, Ζενίτ Τσάσλαβ, Βλασίμ, Μπάνικ Όστραβα και Ντούκλα Πράγας. Τη σαιζόν 2015-16 επέστρεψε στην Πλζεν, με την οποία κατέκτησε τέσσερα πρωταθλήματα και τη σαιζόν 2017-18 ήταν πρώτος σκόρερ του τσέχικου πρωταθλήματος με 16 γκολ.Τον Ιανουάριο του 2020 αποκτήθηκε από την Κλαμπ Μπρυζ για 6 εκατομμύρια ευρώ. Το δεύτερο μισό της σαιζόν 2020-21 δόθηκε δανεικός στον ΠΑΟΚ, με τον οποίο σκόραρε στον τελικό Κυπέλλου σφραγίζοντας την νίκη του ΠΑΟΚ με 2-1 επί του Ολυμπιακού. Με την λήξη της αναμέτρησης, ανακηρύχθηκε MVP του τελικού. Στον ΠΑΟΚ, δεν ανανέωσε τον δανεισμό του. To καλοκαίρι του 2021 πήρε μεταγραφή για την Σλάβια Πράγας. Ο Κρμέντσικ πραγματοποίησε το ντεμπούτο του με την εθνική αντρών της Τσεχίας το 2016. Είναι μέλος της αποστολής της Τσεχίας στο Euro 2020. Πήρε μέρος στους τέσσερις από τους πέντε αγώνες που έδωσε η Τσεχία στην τελική φάση του Euro 2020. Βικτώρια ΠλζενΠρωτάθλημα Τσεχίας: (4) 2010-11, 2011-12, 2015-16, 2017-18Κλαμπ ΜπριζΠρωτάθλημα Βελγίου: (1) 2019-2020ΠΑΟΚΚύπελλο Ελλάδος: (1) 2020-21 Πρωτάθλημα Τσεχίας: Πρώτος σκόρερ με 16 γκολ το 2017-18 Κύπελλο Ελλάδας: MVP τελικού
|
Ο Μίχαλ Κρμένσικ (Michael Krmenčík, 15 Μαρτίου 1993) είναι Τσέχος ποδοσφαιριστής ο οποίος αγωνίζεται ως επιθετικός για λογαριασμό της Σλάβια Πράγας., και της εθνικής ομάδας της Τσεχίας.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9C%CE%AF%CF%87%CE%B1%CE%BB_%CE%9A%CF%81%CE%BC%CE%AD%CE%BD%CF%84%CF%83%CE%B9%CE%BA
|
Τίλμαν Φρας
|
Frasch, Tilman (1996). Pagan: Stadt und Staat. Stuttgart: F. Steiner. Frasch, Tilman (1998). "The Mt. Thetso Inscription Re-examined." Myanmar Historical Research Journal 2: 109-126 Frasch, Tilman (1998). "King Nadaungmya's Great Gift". Études Birmanes en hommage à Denise Bernot. Pierre Pichard and François Robinne, eds. (Études thematiques 9). Paris: École française d'Extrême-Orient: 27-35. Frasch, Tilman (2002). "Coastal Peripheries during the Pagan Period," in Jos Gommans/Jacques Leider (eds.), The Maritime Frontier of Burma. Exploring Political, Cultural and Commercial Interaction in the Indian Ocean World, 1200-1800, Amsterdam: KITLV Press: 59-78 Frasch, Tilman (2004). "Notes on Dipavamsa: An Early Publication by U Pe Maung Tin". The Journal of Burma Studies, NIU. Frasch, Tilman (2005). "Inscriptions of Bagan, edited and translated," in Essays in Commemoration of the Golden Jubilee of the Myanmar Historical Commission, ed. by Ministry of Education, Yangon: 134-148 Frasch, Tilman (2008). "Measuring Burmese Soil: Some Unknown Words and Practices," in Pierre Le Roux et al. (eds.), Poids et mesures en Asie du Sud-est, vol. 2, Paris: l'Ecole Française d'Extrème Orient : 625-633.
|
Ο Τίλμαν Φρας είναι ιστορικός και εργάζεται στο Μητροπολιτικό Πανεπιστήμιο του Μάντσεστερ. Αυτός μελετάει Βιρμανικές ιστορικές πηγές από την περίοδο Παγκάν. Ο Φρας έλαβε το διδακτορικό του στη Χαϊδελβέργη το 1994, με έργο για το βασίλειο του Παγκάν, το Pagan: Stadt und Staat (απόδοση στα ελληνικά - Παγκάν: Πόλη και Κράτος).
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A4%CE%AF%CE%BB%CE%BC%CE%B1%CE%BD_%CE%A6%CF%81%CE%B1%CF%82
|
Ελεονώρα της Ακουιτανίας
|
Ήταν κόρη του Γουλιέλμου Ι΄ δούκα της Ακουιτανίας και της Αενόρ, κόρης του Αιμερύ Α΄ υποκόμη του Σατελερώ. Ο πατέρας της τής έδωσε εξαιρετική εκπαίδευση: έμαθε λατινικά, μουσική, λογοτεχνία, ενώ παράλληλα εξασκήθηκε στην ιππασία και στο κυνήγι. Έγινε διάδοχος του δουκάτου της Ακουιτανίας, όταν ο αδελφός της απεβίωσε σε βρεφική ηλικία, ενώ είχε άλλη μία αδελφή, μικρότερη, την Πετρονίλλα της Ακουιτανίας. Ο πατέρας της Γουλιέλμος Ι΄, σε εκστρατεία του το 1137 στην Ισπανία, άφησε τις κόρες του υπό την επίβλεψη του επισκόπου του Μπορντώ. Δεν επέστρεψε όμως, διότι απεβίωσε, πιθανότατα δηλητηριασμένος, ορίζοντας ως διάδοχο στο δουκάτο της Ακουιτανίας τη μεγαλύτερη κόρη του, Ελεονώρα. Παράλληλα, όρισε σαν προστάτη της μέχρι να ενηλικιωθεί τον Λουδοβίκο ΣΤ΄ της Γαλλίας, ο οποίος θα είχε ο ίδιος την ψιλή επικυριαρχία της Ακουιτανίας, μέχρι να βρει σύζυγο της αρεσκείας του. Ο Λουδοβίκος ΣΤ΄ όμως ήταν άρρωστος από δυσεντερία, αρρώστια ανίατη εκείνη την εποχή, που είχε προκληθεί από το υπερβολικό του πάχος, άρα το τέλος του ήταν βέβαιο. Σκέφτηκε να παντρέψει την Ελεονώρα με τον γιο και διάδοχό του, Λουδοβίκο (Ζ΄), προκειμένου να εξασφαλιστεί η ενότητα της Ακουιτανίας με το γαλλικό στέμμα. Ο διάδοχος Λουδοβίκος πήγε στο Μπορντό με μεγαλοπρεπή συνοδεία 500 ευγενών, όπου και πραγματοποιήθηκε ο γάμος υπό τον αρχιεπίσκοπο Γοδεφρείδο του Λωρού, με την Ελεονώρα να κάνει δώρο στον σύζυγο της ένα μοναδικό βάζο από χαλαζία, το οποίο εκτίθεται στο Λούβρο. Ο Λουδοβίκος έδωσε το βάζο στη Βασιλική του Αγίου Διονυσίου. Το βάζο αυτό είναι το μόνο αντικείμενο που διασώζεται, το οποίο σχετίζεται με την Ελεονώρα της Ακουιτανίας. Σύντομα, η Ελεονώρα έγινε αντιπαθητική στη γαλλική κοινωνία λόγω της επαρχιακής της καταγωγής, ενώ η Εκκλησία κατέκρινε τη συμπεριφορά της. Ο Λουδοβίκος Ζ΄ την αγαπούσε έντονα στην αρχή και δεν της χάλαγε κανένα χατίρι, αλλά στο τέλος η Ελεονώρα έπεσε στη δυσμένειά του. Αν και ο Λουδοβίκος Ζ΄ ήταν ευσεβέστατος βασιλιάς, το 1141 ήρθε σε σφοδρή σύγκρουση με τον πάπα Ιννοκέντιο Β΄ σχετικά με το θέμα της χηρεύσασας επισκοπικής έδρας στη Μπουρζ. Τοποθέτησε διάδοχο της έδρας έναν από τους καγκελάριούς του, τον Καντύρκ, και αρνήθηκε να δεχθεί τον χρισμένο από τον πάπα Πιέρ ντε λα Σατρ, κλείνοντάς του τις πόρτες της πόλης. Ο πάπας κατηγόρησε -για τη στάση αυτή του βασιλιά- τη σύζυγο εκείνου Ελεονώρα της Ακουιτανίας, λέγοντας ότι και ο πατέρας της, Γουλιέλμος Ι΄, χρησιμοποιούσε τις ίδιες τακτικές, ενώ ο Λουδοβίκος Ζ΄ ήταν άβουλο όργανο στα χέρια της. Εξοργισμένος ο βασιλιάς από την τοποθέτηση του πάπα, ορκίστηκε ότι όσο ζει αυτός, ο Πιέρ ντε λα Σατρ δεν θα έμπαινε στην Μπουρζ. Ο τελευταίος βρήκε καταφύγιο στην αυλή του Θεοβάλδου Β΄ της Καμπανίας. Ο Λουδοβίκος Ζ΄ ενεπλάκη αμέσως σε πόλεμο με τον Θεοβάλδο Β΄ της Καμπανίας, επιτρέποντας στον σενεσάλη της Γαλλίας Ραούλ Α΄ του Βερμαντουά, να χωρίσει την ανιψιά τού Θεοβάλδου Β΄, Ελεονώρα, προκειμένου να νυμφευτεί την Πετρονίλλα της Ακουιτανίας, μικρότερη αδελφή της Ελεονώρας. Ο πόλεμος με την Καμπανία (1142–1144) κατέληξε στην καταστροφή της πόλης του Βιτρύ, όπου η πόλη παραδόθηκε στις φλόγες, ενώ σκοτώθηκαν 1.300 άνθρωποι. Ο βασιλιάς κατηγορήθηκε ότι επέτρεψε τη σφαγή, οπότε ως θεοσεβής, τρομοκρατημένος από την επερχόμενη θεία οργή, υποχώρησε σε όλες τις εναντίον του αιτήσεις. Άφησε την Καμπανία άθικτη στην εξουσία τού έκπληκτου Θεοβάλδου Β΄ χωρίς να διεκδικήσει τίποτα από τα εδάφη του, ενώ δέχθηκε τον Πιερ ντε λα Σατρ σαν αρχιεπίσκοπο της Μπουρζ. Παράλληλα, για να ξεπλύνει τις αμαρτίες του από την καταστροφή του Βιτρύ, το 1145 προετοιμάστηκε για Σταυροφορία με τη σύζυγο του Ελεονώρα, κατόπιν αιτήματος του Πάπα Ευγένιου Γ΄. Με την Ελεονώρα της Ακουιτανίας είχε ήδη κάνει το πρώτο του παιδί, Μαρία (1145) και μετά έκανε και την Αλίκη (1150). Αναχώρησαν μαζί για τη Β΄ Σταυροφορία με 300 ευγενείς, ενώ αυτή ήταν μαζί με γυναίκες που -σύμφωνα με φήμες- ήταν ντυμένες σαν αμαζόνες. Ο Λουδοβίκος Ζ΄, που ήταν προσκολλημένος έντονα στον χριστιανισμό, δεν ήταν ικανός στρατιωτικός αρχηγός και το όραμα της αποτυχίας σε αυτή την αμφίβολη εκστρατεία ήταν πολύ πιθανό. Ο Βυζαντινός Αυτοκράτορας Μανουήλ Α΄ Κομνηνός δεν ήθελε να περάσουν από τα εδάφη του, γιατί φοβόταν την ασφάλεια της Αυτοκρατορίας του. Έμειναν τρεις εβδομάδες στην Κωνσταντινούπολη στα ανάκτορα του Φιλοπάτιου. Ο λαός της πόλης λάτρεψε την Ελεονώρα, ενώ ο ιστορικός Νικήτας Χωνιάτης την παρομοίασε με τη μυθική βασίλισσα των Αμαζόνων Πενθεσίλεια. Στη συνέχεια, στη Μικρά Ασία βρήκαν τα υπολείμματα του κατεστραμμένου γερμανικού στρατού, που διοικείτο από τον εξαντλημένο και άρρωστο Κορράδο Γ΄ της Γερμανίας, ο οποίος ενώθηκε μαζί τους. Έξω από τη Λαοδίκεια, ο Λουδοβίκος Ζ΄ δέχθηκε επίθεση από Τούρκους, που του είχαν στήσει παγίδα, με ρίψεις από πέτρες και βέλη. Ωστόσο, ο βασιλιάς κατάφερε να διαφύγει στις απόκρημνες περιοχές και οι σταυροφόροι σώθηκαν με τις ασπίδες από τα τουρκικά βέλη. Διαφεύγοντας έφτασε στους Αγίους Τόπους το 1148. Η Ελεονώρα είχε στο μυαλό της τον θείο της, Ραϋμόνδο πρίγκιπα της Αντιόχειας, που πολεμούσε ενάντια στο Αλέππο. Ο ίδιος ζητούσε την κατάληψη της Ιερουσαλήμ και γι' αυτό διέφυγε από την υπηρεσία του Ραϋμόνδου, συναντήθηκε με τον Κορράδο Γ΄ της Γερμανίας και τον Βαλδουίνο Γ΄ της Ιερουσαλήμ και άρχισαν να πολιορκούν τη Δαμασκό. Η προσπάθεια απέτυχε και ο ΛουδοβίκοςΖ΄ τελικά επέστρεψε στη Γαλλία το 1149, παρά τις διαμαρτυρίες της Ελεονώρας να παραμείνει για να βοηθήσει τον θείο της. Σε λίγο, με δικαιολογία το συγκεκριμένο γεγονός, διέλυσαν τον γάμο τους, αλλά αυτό ήταν μόνο η πρόφαση. Η αληθινή αιτία ήταν η δυσαρέσκεια τού ενός προς τον άλλον, ο μεν Λουδοβίκος Ζ΄ διότι αυτή δεν του είχε κάνει γιο, η δε Ελεονώρα διότι αυτός δεν μπορούσε να υπομείνει τον καλογερικό τρόπο κατά τον οποίο εκείνη προτιμούσε να ζει. Μετά τον χωρισμό της, δύο κόμητες, ο Θεοβάλδος Ε΄ του Μπλουά και ο Γοδεφρείδος της Νάντης, επιζήτησαν να τη νυμφευτούν. Όμως η Ελεονώρα προτίμησε σαν δεύτερο σύζυγό της τον Ερρίκο κόμη του Ανζού και τον παντρεύτηκε το 1152, μόλις έξι μήνες μετά το διαζύγιο με τον πρώτο σύζυγό της. Ήταν 11 χρόνια μεγαλύτερή του· και οι δυο τους ήταν απόγονοι του Ροβέρτου Α΄ δούκα της Νορμανδίας. Αναφέρεται ότι ένας παλιός εραστής της ήταν ο πατέρας του Ερρίκου, ο Γοδεφρείδος Ε΄ του Ανζού, ο οποίος -γνωρίζοντας τον υποχθόνιο χαρακτήρα της- είχε συμβουλέψει τον γιο του να αποφύγει κάθε σχέση μαζί της. Μαζί της τα επόμενα 13 χρόνια έκανε οκτώ παιδιά: Γουλιέλμος Θ΄ 1153-1156, κόμης του Πουατιέ. Ερρίκος ο Νεότερος 1155-1183, διάδοχος. Ματθίλδη 1156-1189, παντρεύτηκε τον Ερρίκο Γ΄ δούκα της Σαξονίας και ΙΒ΄ της Βαυαρίας. Ριχάρδος Α΄ 1157-1199, βασιλιάς της Αγγλίας. Γοδεφρείδος Β΄ 1158-1186, κόμης του Ρίτσμοντ. Νυμφεύτηκε την Κωνσταντία της Βρετάνης. Ελεονώρα 1161-1214, παντρεύτηκε τον Αλφόνσο Η΄ της Καστίλης (του Οίκου της Ιβρέας). Ιωάννα 1165-1199, παντρεύτηκε πρώτα τον Γουλιέλμο Β΄ των Ωτβίλ βασιλιά της Σικελίας και μετά τον Ραϋμόνδο ΣΤ΄ κόμη της Τουλούζης. Ιωάννης 1166-1216, βασιλιάς της Αγγλίας. Ο Ερρίκος όμως δεν έμεινε πιστός στη γυναίκα του, ίσως λόγω της πολύ μεγαλύτερης ηλικίας της, ενώ αυτός είχε τάσεις ερωτοτροπίας, με αποτέλεσμα ο Ερρίκος να αποκτήσει πολλά εξώγαμα παιδιά. Στην περίοδο αυτή σημειώθηκαν πολλές ταραχές, αφού στην Ακουιτανία αρνήθηκαν να δεχτούν την κυριαρχία του νέου συζύγου της Ελεονώρας, ενώ απέτυχε στην προσπάθεια του να αποκτήσει την Τουλούζη. Ο νέος γάμος του βασιλιά Λουδοβίκου Ζ΄ της Γαλλίας και ο αρραβώνας τού μεγαλύτερου γιου και διαδόχου τού Ερρίκου Β΄ με τη Μαργαρίτα της Γαλλίας το 1166, τον έφερε σε σύγκρουση, μέσα στην ίδια χρονιά, με τον αρχιεπίσκοπο Τόμας Μπέκετ, τον καγκελάριό του και αργότερα αρχιεπίσκοπο του Κάντερμπερυ. Η Ελεονώρα έμεινε έξω από τα γεγονότα αυτά, αλλά όταν παντρευόταν η κόρη της Ματθίλδη με τον Ερρίκο Γ΄ τον Λέοντα δούκα της Σαξονίας το 1167, ενώ ως τότε έμενε με τον σύζυγο της, μάζεψε όλα τα πράγματά της και πήγε να ζήσει ξεχωριστά στο Ανζού στη Βόρεια Γαλλία. Ήταν προδιαγεγραμμένο να ζήσουν σαν μία διαλυμένη οικογένεια και ο Ερρίκος όχι μόνο δεν αντέδρασε, αλλά τη συνόδευσε κιόλας. Μετά τη δολοφονία του Τόμας Μπέκετ το 1170 και τη μεγάλη κατακραυγή, η Ελεονώρα άρχισε να υποτιμά έντονα, περισσότερο τον σύζυγο της. Το 1173 εκμεταλλεύτηκε τις αδυναμίες του Ερρίκου Β΄ και ξεσήκωσε τους τρεις μεγαλύτερους γιους της εναντίον του. Το κίνημα απέτυχε και η Ελεονώρα συνελήφθη και αιχμαλωτίστηκε στο κάστρο του Ουίντσεστερ για τα υπόλοιπα 15 χρόνια που έζησε ο σύζυγός της. Η μεγάλη ερωμένη του Ερρίκου Β΄, Ρόζαμουντ Κλίφορντ, που αυτός σχεδίαζε να νυμφευτεί, αφού πρώτα θα έπαιρνε διαζύγιο από την Ελεονώρα, απεβίωσε το 1176. Πολλές φήμες κατηγόρησαν την Ελεονώρα ότι βρισκόταν πίσω από το τέλος της, ότι δηλαδή είχε σχεδιάσει τη δηλητηρίασή της. Το 1183 ο μεγαλύτερος γιος του, Ερρίκος, ενώθηκε ξανά με τους αδελφούς του, Ριχάρδο και Γοδεφρείδο, κατά του πατέρα του, αλλά έπαθε δυσεντερία και απεβίωσε. Το τραγικό γεγονός είχε προβλέψει η Ελεονώρα στο όνειρο της. Θεωρήθηκε από πολλούς σαν θεία τιμωρία, για τη στάση που κράτησε απέναντι στον πατέρα του. Στη συνέχεια, ο Φίλιππος Β΄ της Γαλλίας απαίτησε τη Νορμανδία και ο Ερρίκος Β΄ τη διεκδίκησε, λόγω του ότι ανήκε στη σύζυγό του, που την κάλεσε στη Νορμανδία το 1184. Η Ελεονώρα έμεινε στη Νορμανδία έξι μήνες. Από εκεί και πέρα, είχε μία σχετική ελευθερία, ενώ επισκέφτηκε πολλές φορές την Αγγλία, πάντα κάτω από επιτήρηση. Το 1189, μόλις απεβίωσε ο Ερρίκος Β΄, ο διάδοχός του και γιος του, Ριχάρδος Α΄, την απελευθέρωσε και την επανέφερε αμέσως στη βασιλική Αυλή, δίνοντάς της απόλυτη εξουσία, ενώ ετοιμαζόταν να αναχωρήσει για την Γ΄ Σταυροφορία. Υποστήριξε τον Ριχάρδο έναντι του αδελφού του Ιωάννη του Ακτήμονα και με πρωτοβουλία της συγκεντρώθηκε το ποσό που ζήτησε ο Ερρίκος ΣΤ΄ της Γερμανίας για την απελευθέρωσή εκείνου. Επέζησε της βασιλείας τού γιου της Ριχάρδου και τού γιου της Ιωάννη. Ο Ιωάννης την έστειλε στην Καστίλη το 1199 να αντιπροσωπεύσει την αγγλική Αυλή στους γάμους της εγγονής της Λευκής της Καστίλης με τον 12χρονο διάδοχο του γαλλικού θρόνου Λουδοβίκο (μέλλοντα Λουδοβίκο Η΄). Μεταβαίνοντας τα Πυρηναία αιχμαλωτίστηκε από τον Ούγο Θ΄ κύριο του Λουζινιάν, αλλά ελευθερώθηκε γρήγορα, έφτασε στην Καστίλη και παραβρέθηκε στους γάμους το 1200. Ηλικιωμένη και εξαντλημένη, δέχτηκε και το πλήγμα της δολοφονίας τού περίφημου πολεμιστή Μερκαντιέ, που ήταν και φρουρός της. Ήταν ανίκανη να επιστρέψει στην Αγγλία λόγω τής μεγάλης της ηλικίας και παρέμεινε στον πύργο του Φοντεβρώ. Στη διαμάχη τού γιου της Ιωάννη με τον εγγονό της Αρθούρο, υποστήριξε τον Ιωάννη, κάτι που έκανε τον Αρθούρο να κατέβει να την πολιορκήσει, ενώ είχε καταφύγει στο κάστρο του Μιραμπώ. Μόλις το έμαθε ο Ιωάννης, κατέβηκε εξοργισμένος με ισχυρό στρατό και συνέλαβε τον Αρθούρο. Η ηλικιωμένη Ελεονώρα κατέφυγε στο μοναστήρι του Μιραμπώ, όπου έζησε σαν μοναχή ως το τέλος της, ενώ τάφηκε στο αββαείο του Φοντεβρώ. Eleanor of Aquitaine: Lord and Lady, John Carmi Parsons & Bonnie Wheeler (2002) Queen Eleanor: Independent Spirit of the Medieval World, Polly Schover Brooks (1983) (for young readers) Eleanor of Aquitaine: A Biography, Marion Meade (1977) Eleanor of Aquitaine and the Four Kings, Amy Kelly (1950) Eleanor of Aquitaine: The Mother Queen, Desmond Seward (1978) Eleanor of Aquitaine: A Life, Alison Weir (1999) Le lit d'Aliénor, Mireille Calmel (2001) "The Royal Diaries, Eleanor Crown Jewel of Aquitaine", Kristiana Gregory (2002) Women of the Twelfth Century, Volume 1 : Eleanor of Aquitaine and Six Others, Georges Duby A Proud Taste For Scarlet and Miniver, E. L. Konigsburg The Book of Eleanor: A Novel of Eleanor of Aquitaine, Pamela Kaufman (2002) The Courts of Love, Jean Plaidy (1987) Power of a Woman. Memoirs of a turbulent life: Eleanor of Aquitaine, Robert Fripp (2006)
|
Η Ελεονώρα της Ακουιτανίας (Aliénor d'Aquitaine, περ. 1122– 1 Απριλίου, 1204) ήταν λόγω των γάμων της πρώτα βασίλισσα της Γαλλίας (1137-1152) και μετά της Αγγλίας (1154-1189). Ως κληρονόμος του πατέρα της έγινε δούκισσα της Ακουιτανίας (1137-1204). Ήταν μία από τις πλουσιότερες και πιο ισχυρές γυναίκες στη Δυτική Ευρώπη κατά τη διάρκεια του Μεσαίωνα. Υπήρξε σύζυγος διαδοχικά δύο βασιλέων, του Λουδοβίκου Ζ΄ της Γαλλίας και του Ερρίκου Β΄ της Αγγλίας, μητέρα δύο Άγγλων βασιλέων, του Ριχάρδου Α΄ και του Ιωάννη.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%95%CE%BB%CE%B5%CE%BF%CE%BD%CF%8E%CF%81%CE%B1_%CF%84%CE%B7%CF%82_%CE%91%CE%BA%CE%BF%CF%85%CE%B9%CF%84%CE%B1%CE%BD%CE%AF%CE%B1%CF%82
|
Λακκιά Θεσσαλονίκης
|
Ένα έθιμο του χωριού είναι το πρωτόψωμο. Πρόκειται για ένα είδος πίτας η οποία φτιάχνεται πριν από το γάμο και μοιράζεται στο γάμο. Το πρωτόψωμο ζυμώνεται το βράδυ πριν την ημέρα του γάμου. Κατά τη διάρκεια του εθίμου ο γαμπρός η νύφη κάθεται σε μια καρέκλα, τοποθετείται ένα κόκκινο πανί στο κεφάλι του, και οι παρευρισκόμενες γυναίκες κρατάνε πάνω από το κεφάλι του/της το ταψί με το ασιρόπιαστο πρωτόψωμο και τραγουδάνε το τραγούδι του πρωτόψωμου «Σ' ένα περιβολάκι μέσα μπαίνω». Στη συνέχεια ο κουμπάρος ή η κουμπάρα το σταυρώνει, το σπάει στο σχήμα του σταυρού, κόβει και δίνει μια μπουκιά στο/η γαμπρό/νύφη, και χτυπώντας τον/την στην πλάτη, εκείνος/η σηκώνεται από την καρέκλα και μπαίνει μέσα στο σπίτι. Τα υπόλοιπα σιροπιασμένα πρωτόψωμα μοιράζονται στον κόσμο Επίσης, κάθε Μεγάλη Παρασκευή, μετά την αποκαθήλωση, συμβολικά μοιράζονται στον κόσμο απο τις γυναίκες του χωριού σιροπιασμένες φέτες ψωμί, με καρύδια, μέλι και κανέλα. Τα «σουσαμοκούλουρα». Πρόκειται για ένα είδος κουλουριών που γευστικά μοιάζουν στο πρωτόψωμο. Τρώγονται με, η και χωρίς σιρόπι Η κρεμμυδόπιτα. Έχει ως βάση τα φρέσκα κρεμμυδάκια Ο χαλβάς του Αγίου Ευστρατίου. Ένα γλύκισμα που συνήθως φτιάχνεται παραμονή της γιορτής του ομώνυμου Αγίου. Από το χωριό διέρχονται δυο ποτάμια: η Θροπαλιά και το ρέμα Λακκιάς. Το ποτάμι της Θροπαλιάς ξεκινάει από την Περιστερά και αργότερα ενώνεται με τον Ανθεμούντα, ο οποίος ξεκινάει από την περιοχή της Γαλάτιστας. Η ποσότητα των υδάτων τους τον χειμώνα ειναι ελάχιστη και μόνο από μεγάλες βροχές, ενώ κατά τη θερινή περίοδο είναι ακόμα λιγότερη. Το ρέμα Λακκιάς (του οποίου η κοίτη καθαρίστηκε ύστερα από πρωτοβουλία του Δήμου Θέρμης) ύστερα από την καταιγίδα της 15ης Σεπτεμβρίου 2014 που πλημμύρισε το χωριό, ακόμα και με λίγη βροχή, κατεβάζει νερό. Η ονομασία του χωριού προέκυψε από τα ρέματα του, μιας και όπως λέγεται χαρακτηριστικά από τους κατοίκους, λάκκοι το περιβάλλουν(και dereköy= το χωριό στο λάκκο) Οι κάτοικοι του χωριού σε ένα μεγάλο ποσοστό παράγουν φρέσκα κρεμμυδάκια τα οποία πωλούνται σε λαϊκές αγορές ή στην λαϊκή αγορά Μενεμένης Από το χωριό διέρχονται οι γραμμές του Ο.Α.Σ.Θ. 87Λ, 87Η και από τις 1/2/2015 η γραμμή 68Β. Υπάρχει λεωφορείο προς τα Βασιλικά και προς το Α.Σ ΙΚΕΑ. Γραμμή 68Β: Εξυπηρετεί τους εργαζόμενους και μαθητές του Ο.Α.Ε.Δ Λακκιάς καθώς τους μεταφέρει από και προς το ΙΚΕΑ. Επίσης, από τη διασταύρωση της Λακκιάς (2 χιλιόμετρα από την κεντρική πλατεία) διέρχονται οι υπογραμμές της γραμμής 87, οι οποίες είναι μέσω Νέας Ραιδεστού, τόσο προς Βασιλικά, όσο κ-αι προς ΙΚΕΑ, ανά 30'-60' περίπου Από τις 15 Απριλίου 2019 δημιουργήθηκε η γραμμή 2Α της Δημοτικής Συγκοινωνίας Δήμου Θέρμης: Θέρμη-Νέα Ραιδεστός-Λακκιά-Βασιλικά-Περιστερά-Βασιλικά-Σουρωτή-Βασιλικά-Λακκιά-Νέα Ραιδεστός-Θέρμη Από τον Απρίλιο 2020 η γραμμή 87 ανήκει πλέον στα ΚΤΕΛ Θεσσαλονίκης σε συνεργασία με τα ΚΤΕΛ Χαλκιδικής Ο Εκπολιτιστικός Εξωραϊστικός Σύλλογος Λακκιάς, που ιδρύθηκε το 1997 και δραστηριοποιήθηκε ενεργά το 2003, διαθέτει τρία τμήματα, παιδικό, εφηβικό και ενηλίκων το οποίο είχε καταργηθεί και επαναλειτούργησε τη χρονιά 2014-2015 και συνεχίζει απο το 2016. Επίσης από το 2015 δημιουργήθηκε και νηπιακό τμήμα. Ο σύλλογος διοργανώνει τις εκδηλώσεις προς τιμήν των πολιούχων της Λακκιάς, αλλά και από το 2015 και κάθε καλοκαίρι την εκδήλωση «Ηλιαχτίδες» στο κλείσιμο της χρονιάς στα τέλη του Ιούνη. Στην εκδήλωση γίνεται αναβίωση εθίμων και παρουσίαση χορών απο τα τμήματα του συλλόγου .Επιπλέον, ο σύλλογος διοργανώνει και Χριστουγεννιάτικη εκδήλωση με το άναμμα του δέντρου και χορούς και κάλαντα. Τα παιδιά του συλλόγου μαθαίνουν χορούς από όλη την Ελλάδα, αλλά δίνεται έμφαση στους Μικρασιάτικους. Από το 2016 ο χώρος του δημοτικού σχολείου παραχωρήθηκε στο σύλλογο Η γυναικεία φορεσιά της Λακκιάς αποτελούνταν από βράκα στο κάτω μέρος και σακάκι στο πάνω μέρος, ενώ το μαντήλι που ήταν δεμένο στο κεφάλι των γυναικών, το οποίο στόλιζαν μακριές κοτσίδες, ήταν δεμένο πίσω από το λαιμό. Η ανδρική φορεσιά αποτελούνταν από παντελόνι που έμοιαζε με βράκα, πουκάμισο, γιλέκο, ενώ στο κεφάλι φορούσαν τραγιάσκα. Έχει τρεις εκκλησίες: Την Αγία Παρασκευή, παρεκκλήσι έξω από το χωριό της οποίας το πανηγύρι γιορτάζεται στις 25 Ιουλίου με τα χορευτικά του συλλόγου της Λακκιάς, τον Άγιο Δημήτριο, κεντρική εκκλησία του χωριού, επίσης το πανηγύρι του γιορτάζεται με τα χορευτικά του συλλόγου στις 25 Οκτωβριου και τον Άγιο Κωνσταντίνο, παρεκκλήσι περίπου 15 λεπτά έξω από το χωριό. Ο ιερέας του χωριού είναι ο π. Νικόλαος Γαλιλαίος ο οποίος είναι και οδοντίατρος. Το οδοντιατρείο του βρίσκεται δίπλα στο πολιτιστικό κέντρο Ο πληθυσμός των μεταπολεμικών απογραφών της Λακκιάς έχει ως εξής: Ήταν ένας οικισμός περίπου 100 μουσουλμάνων. Μετά τη Μικρασιατική καταστροφή και την ανταλλαγή των πληθυσμών οι κάτοικοί του εγκαταστάθηκαν στην Τουρκία. Στον οικισμό εγκαταστάθηκαν πρόσφυγες από τη Μικρά Ασία. Οι περισσότεροι από αυτούς ήταν τουρκόφωνοι χριστιανοί. Το 1928 το καθαρό πια προσφυγικό χωριό είχε πληθυσμό σχεδόν 150 άτομα.
|
Η Λακκιά είναι χωριό του δήμου Θέρμης με πληθυσμό 438 κατοίκους. Απέχει 25 χιλιόμετρα από τη Θεσσαλονίκη, 10 χιλιόμετρα από τη Θέρμη και 7 από τα Βασιλικά. Είναι χτισμένη στους πρόποδες του ανενεργού ηφαιστείου Λάναρι. Οι κάτοικοι της είναι Μικρασιάτες απόγονοι προσφύγων του οικισμού Ντερέκιοϊ (Dereköy) στη Βιθυνία της Μικράς Ασίας, 25 χιλιόμετρα από την Προύσα και απόγονοι Σαρακατσάνων προσφύγων από το Αδραμύττι και τη Δεκέλεια της Μικράς Ασίας (απέναντι από τη Μυτιλήνη). Ο οικισμός κατά την τουρκοκρατία κατοικούνταν κυρίως από μουσουλμάνους και ονομάζονταν Τραχανλί. Το 1924 με την ανταλλαγή πληθυσμών, οι μουσουλμάνοι αποχώρησαν στην Τουρκία και στο χωριό εγκαταστάθηκαν Έλληνες. Το 1918 (ΦΕΚ 152Α - 09/07/1918) ο οικισμός προσαρτάται στην Κοινότητα Βασιλικών με την ονομασία Τροχανλή. Το 1927 (ΦΕΚ 179Α - 30-08-1927) "ο συνοικισμός Τροχανλή της κοινότητος Βασιλικών μετονομάζεται εις Λακκιά (η)" και το 1997 (ΦΕΚ 244Α - 04/12/1997) ο οικισμός αποσπάται από την κοινότητα Βασιλικών και προσαρτάται στον Καποδιστριακό Δήμο Βασιλικών. Από το 2011 έως και σήμερα, με την εφαρμογή του προγράμματος Καλλικράτης, η Λακκιά πλέον υπάγεται στη Δημοτική Κοινότητα Βασιλικών του ευρύτερου Δήμου Θέρμης. Στον οικισμό λειτουργεί το 1ο Ολοήμερο Νηπιαγωγείο Λακκιάς. Το δημοτικό σχολείο Λακκιάς έκλεισε το 2011, και έτσι οι μαθητές παρακολουθούν στο 2ο Δημοτικό Σχολείο Νέας Ραιδεστού, μετά στο γυμνάσιο και λύκειο Βασιλικών η Θέρμης. Ο οικισμός διαθέτει κεντρική πλατεία, γήπεδο, κτίριο του Ο.Α.Ε.Δ. στο οποίο λειτουργεί η ΕΠΑΣ Μαθητείας Λακκιάς ( Επαγγελματική Σχολή )με ειδικότητες Βοηθών Νοσηλευτών, Βρεφονηπιοκόμων, Ψυκτικών, Υδραυλικών, Υπαλλήλων Διοικητικών Καθηκόντων κλπ και το ειδικό σχολείο ΠΒΜ Λακκιάς για μαθητές με νοητικά προβλήματα, εργοστάσιο παρασκευής χημικών, καφενείο, παντοπωλείο, εργοστάσιο με Χριστουγεννιάτικα και Πασχαλινά είδη, ξενοδοχείο ζώων και πολιτιστικό κέντρο. Μεγάλη εταιρία παραγωγής καλλυντικών έχει τις εγκαταστάσεις της στο χωριό, όπου εδρεύει επιπλέον και ποδοσφαιρική ομάδα Γ' Κατηγορίας, η Δόξα Λακκιάς. Κάθε καλοκαίρι η Λακκιά συμμετέχει στο πρόγραμμα «Παιδί και θάλασσα» του Δήμου Θέρμης. Τον Ιούνιο του 2016, αποθήκες σε πολύ κοντινή απόσταση από τον οικισμό μετατράπηκαν σε κέντρο φιλοξενίας προσφύγων-μεταναστών
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9B%CE%B1%CE%BA%CE%BA%CE%B9%CE%AC_%CE%98%CE%B5%CF%83%CF%83%CE%B1%CE%BB%CE%BF%CE%BD%CE%AF%CE%BA%CE%B7%CF%82
|
Τζέραλντιν Πέιτζ
|
Η Τζέραλντιν Πέιτζ γεννήθηκε στο Κέρκσβιλ του Μιζούρι, στις 22 Νοεμβρίου 1924. Ήταν η κόρη του οστεοπαθητικού δρος Λέων Έλγουιν Πέιτζ και της Περλ Μέιζ Πέιτζ, νοικοκυράς. Η Πέιτζ είχε, επίσης, έναν μεγαλύτερο αδελφό, τον Ρόναλντ. Όταν η Πέιτζ ήταν πέντε χρονών, η οικογένειά της μετακόμισε στο Σικάγο. Μεγαλώνοντας τα ενδιαφέροντά της προσανατολίζονταν αποκλειστικά στις τέχνες, καταπιάστηκε τόσο με τη συγγραφή όσο και με τη ζωγραφική, πράγμα που αποδείχτηκε κουραστικό για εκείνη. Αργότερα, ήθελε να γίνει πιανίστα κονσέρτου, όμως η οικογένειά της, δεν την υποστήριξε σε αυτό. Ενόσω βρισκόταν στα προεφηβικά της χρόνια, εντάχθηκε στη δραματική λέσχη της εκκλησίας και, σύντομα, ανακάλυψε ποιο είναι το πάθος της. Ξεκίνησε να διαβάζει όλα τα είδη των έργων καθώς και για ηθοποιούς: έδειχνε ενθουσιασμένη με την καριέρα της Λουσίλ Λα Βερν, της Μοντ Άνταμς και της Εύα Λα Γκαγιέν. Αφού τελείωσε το σχολείο το 1942, εισήχθη στη σχολή Goodman Theater. Όταν ολοκλήρωσε τις σπουδές της, αυτή και πολλοί άλλοι συμμαθητές της οργάνωσαν μια θεατρική, καλοκαιρινή παράσταση, στη λίμνη Ζυρίχη του Ιλινόι. Με το πέρας του καλοκαιριού, κατευθύνθηκε προς Νέα Υόρκη. Δυστυχώς, στην περίοδο των Χριστουγέννων έκανε διάφορες δουλειές, χωρίς όμως να βρει κάτι σχετικό με το θέατρο. Έτσι, επέστρεψε στο Σικάγο, το χειμώνα και δέχτηκε, χωρίς πλήρες ωράριο, τη θέση της εκπαιδεύτριας, στον θεατρικό τομέα του DePaul University, μόνο για ένα εξάμηνο. Μετά από εκείνο το καλοκαίρι στη λίμνη, επέστρεψε και πάλι στο Σικάγο και αυτή τη φορά εντάχθηκε σε μια ανώνυμη εταιρεία, στο Γούντστοκ της Νέας Υόρκης. Τα επόμενα δυο καλοκαίρια τα πέρασε στη λίμνη Ζυρίχη και στο μεταξύ διάστημα, ερμήνευε οτιδήποτε: έπαιζε το μικρό κοριτσάκι μέχρι και τη γιαγιά, Το 1948, πραγματοποίησε το ντεμπούτο της στη Νέα Υόρκη, σε μια εκτός Μπρόντγουεϊ παραγωγή των «Seven Mirrors». Για τέσσερα χρόνια ήταν σε αυτήν την παραγωγή και το καλοκαίρι, καθώς και σε διάφορες συμμετοχές στο Νιου Τζέρσεϊ. Επίσης ερμήνευσε έναν χαρακτήρα μιας ραδιοφωνικής παράστασης. Το 1952, η Πέιτζ, ήταν πρωταγωνίστρια στην εκτός Μπρόντγουεϊ αναβίωση του Καλοκαίρι και καταχνιά (Summer and Smoke) του Τένεσι Γουίλιαμς στο Γκρίνουιτς Βίλατζ της Νέας Υόρκης. Αυτή η παραγωγή προκάλεσε αίσθηση, όχι μόνο στους κριτικούς αλλά και στο κοινό, που συνεχώς αυξανόταν. Η Πέιτζ έτσι έλαβε βραβείο από τους κριτικούς κι έγινε ο πρώτος ηθοποιός, σε παραγωγή εκτός Μπρόντγουεϊ που το κατάφερε αυτό. Η Πέιτζ αργότερα ανέλαβε διάφορους πρωταγωνιστικούς ρόλους τόσο σε ραδιοφωνικές παραστάσεις όσο και στην τηλεόραση. Το ντεμπούτο της στο Μπρόντγουεϊ το έκανε τον Ιανουάριο του 1953, στο έργο της Βίνια Ντελμάρ Mid-Summer. Ωστόσο το έργο δεν πήρε τις καλύτερες κριτικές. Αλλά ο ρόλος της άρεσε και έγινε δεκτός από τους κριτικούς, ο οποίος απεικόνιζε μια αμόρφωτη γυναίκα, παντρεμένη με έναν δάσκαλο. Την άνοιξη του 1953, η Πέιτζ έκανε το κινηματογραφικό της ντεμπούτο στο πλευρό του Τζον Γουέιν, στο Χόντο (Hondo), το 1953. Ωστόσο προτάθηκε για το Όσκαρ Β' Γυναικείου Ρόλου, αλλά χωρίς άλλες ικανοποιητικές προτάσεις, με αποτέλεσμα να επιστρέψει στη Νέα Υόρκη. Η καριέρα της Πέιτζ άνθισε στη δεκαετία του 1950. Έπαιξε πληθώρα ρόλων στο Μπρόντγουεϊ. Μεγαλύτεροι εξ αυτών εκείνη την περίοδο θεωρούνται οι ρόλοι της στο Ο ανηθικολόγος (The Immoralist) των Ογκούστους Γκετζ και Ρουθ Γκετζ και στο Ο βροχοποιός (The Rainmaker) του Ρίτσαρντ Νας. Επίσης, συνέχισε παράλληλα την καριέρα της στο ραδιόφωνο και στην τηλεόραση, με συχνές εμφανίσεις. Το 1959, στο πλευρό του Πωλ Νιούμαν, πρωταγωνίστησε στην θεατρικό έργο του Τένεσι Γουίλιαμς Γλυκό πουλί της νιότης (Sweet Bird of Youth). Ο ρόλος της συνοδεύτηκε από πολλούς επαίνους, έλαβε μάλιστα, για πρώτη φορά, υποψηφιότητα για βραβείο Τόνι, και το ενδιαφέρον από το Χόλυγουντ αναζωπυρώθηκε. Το 1961 πρωταγωνίστησε στην κινηματογραφική εκδοχή του Καλοκαίρι και καταχνιά (Summer and Smoke) και το 1962 στο Γλυκό πουλί της νιότης κερδίζοντας, συνεχόμενα τη Χρυσή Σφαίρα καθώς και ούσα δις υποψήφια για Όσκαρ για τους ρόλους της αυτούς. Από εκεί και πέρα η Πέιτζ πρωταγωνίστησε σε ταινίες του Χόλυγουντ, καθώς και σε θεατρικές παραστάσεις. Η Πέιτζ καθώς ήταν πολύ επιλεκτική, απέρριψε μεγάλους ρόλους όπως της Μάρθας στο Ποιος φοβάται τη Βιρτζίνια Γουλφ; (Who's Afraid of Virginia Woolf?, 1966) και στον Εξορκιστή (The Exorcist, 1973), τον ρόλο της Κρις ΜακΝίλ. Η Πέιτζ ήταν μια ηθοποιός που πίστευε στο ρεπερτόριο. Δέχτηκε, στην καριέρα της, πολύ διαφορετικούς ρόλους από αυτούς που είχε ερμηνεύσει, καθώς επίσης πολλές φορές έπαιζε τόσο πρωταγωνιστικούς ρόλους όσο και δευτερεύοντες. Το 1983 η Πέιτζ μπήκε στο Hall Of Fame του Αμερικανικού Θεάτρου. Το 1985 κέρδισε το Όσκαρ Α' Γυναικείου Ρόλου για την ερμηνεία της στην ταινία Ταξίδι στο Μπάουντιφουλ (The Trip to Bountiful). Η Πέιτζ, η οποία έπασχε από νεφρική νόσο, πέθανε, τελικά, από καρδιακή προσβολή το 1987 κατά τη διάρκεια μιας παράστασης στο Μπρόντγουεϊ. Στο τέλος της παράστασης, το βράδυ, ο παραγωγός, ανακοίνωσε ότι είχε πεθάνει. Η Πέιτζ πέθανε σε ηλικία 62 ετών. Βιογραφία Geraldine Page sto IMDB Προφίλ της Τζέραλντιν Πέιτζ στο IBDB
|
Η Τζέραλντιν Πέιτζ (Geraldine Sue Page, 22 Νοεμβρίου 1924 - 13 Ιουνίου 1987) ήταν Αμερικανίδα ηθοποιός του κινηματογράφου και, κυρίως, του θεάτρου. Βραβεύτηκε με το Όσκαρ Α΄ Γυναικείου Ρόλου, ενώ είχε συνολικά 8 υποψηφιότητες. Βραβεύτηκε με το Όσκαρ για την ερμηνεία της στην ταινία Ταξίδι στο Μπάουντιφουλ (The Trip to Bountiful, 1985). Σημαντική θέση στη φιλμογραφία της κατέχουν οι ταινίες: Χόντο (Hondo, 1953), Καλοκαίρι και καταχνιά (Summer and Smoke, 1961), Γλυκό πουλί της νιότης (Sweet Bird of Youth, 1962), Ραντεβού με τον θάνατο (Toys in the Attick, 1963), Τώρα που έγινες άνδρας (You're a Big Boy Now, 1966), Ο κήπος των εγκλημάτων (What Ever Happened to Aunt Alice?, 1969), Ένα γέλιο, ένα δάκρυ (Pete 'n' Tillie, 1972), Η μέρα της θεομηνίας (The Day of the Locust, 1975), Εσωτερικές σχέσεις (Interiors, 1978) και Οι στσίδες της Νέας Υόρκης (The Pope of Greenwich Village, 1984).
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A4%CE%B6%CE%AD%CF%81%CE%B1%CE%BB%CE%BD%CF%84%CE%B9%CE%BD_%CE%A0%CE%AD%CE%B9%CF%84%CE%B6
|
Άννα του Γκλόγκαου
|
Ήταν η πρώτη κόρη τού Κορράδου Α΄ δούκα τού Γκλόγκουφ και της Σαλώμης των Πιαστ, κόρης τού Βλάντισλαφ Οντόνιτς δούκα της Μεγάλης Πολωνίας. Παντρεύτηκε το 1260 τον Λουδοβίκο Β΄ των Βίττελσμπαχ δούκα της Βαυαρίας και είχε τέκνα: Μαρία, γενν. 1261, μοναχή στο αββαείο Μαρίανμπουργκ στο Μπόπαρντ. Λουδοβίκος 1267-1290, απεβίωσε 23 ετών σε κονταρομαχία στη Νυρεμβέργη. Earenfight, Theresa (2013). Queenship in Medieval Europe. Palgrave Macmillan. Thomas, Andrew L. (2010). A House Divided: Wittelsbach Confessional Court Cultures in the Holy Roman Empire, c.1550-1650. Brill.
|
Η Άννα, πολων. Anna z Głogów (1250/52 - 25 Ιουνίου 1271) από τον Οίκο των Πιαστ-Σιλεσίας ήταν κόρη τού δούκα της Σιλισίας-Γκλόγκαου και με τον γάμο της έγινε δούκισσα της Βαυαρίας.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%86%CE%BD%CE%BD%CE%B1_%CF%84%CE%BF%CF%85_%CE%93%CE%BA%CE%BB%CF%8C%CE%B3%CE%BA%CE%B1%CE%BF%CF%85
|
Αστέρι της Ιταλίας
|
Η μυθολογία για το «Αστέρι της Ιταλίας» πηγαίνει πίσω στον 6ο αιώνα π.Χ. όταν ο Σικέλιος ποιητής Στησίχορος, στο ποίημά του Η πτώση της Τροίας δημιουργεί τον μύθο του Αινεία: δραπετεύοντας από την Τροία, συνελήφθη και πυροβολήθηκε από τους Έλληνες και τελικά επέστρεψε στην Ιταλία, την γη των προγόνων του. Το διήγημα με τα ταξίδια του Αινεία στην θάλασσα, καθοδηγούμενος προς τις ιταλικές ακτές από το αστέρι της μητέρας του, ξαναχρησιμοποιήθηκε αργότερα από τον Βιργίλιο, ο οποίος έδωσε ζωή στην πολιτική παράδοση του «Αστεριού του Καίσαρα» (ιταλικά: Caesaris Astrum) και στην γεωγραφική παράδοση της Ιταλίας ως Εσπερίδα, από το αρχαίο όνομα που της έδωσαν οι Έλληνες. Και οι δυο παραδόσεις σχετίζονται με το βραδυνό αστέρι το οποίο ταυτίζει την Ιταλία ως την «χώρα του ηλιοβασιλέματος» αλλά και με το αστέρι της Αφροδίτης, της θεάς της αγάπης σαν καθολικής δύναμης, το οποίο ταυτίζει την Ιταλία σαν την χώρα του Έρωτα, τραγουδισμένη ως τέτοια από ποιητές. Το 1603, στην δεύτερη έκδοση της πραγματείας Εικονολογεία, ο Τσεζάρε Ρίπα σύνδεσε το σύμβολο με την «Δεσπόζουσα Ιταλία» και δημιούργησε μια νεότερη εκδοχή της αλληγορικής προσωποποίησης της Ιταλίας: μια γυναίκα με ένα αστέρι που δεσπόζει στην κορυφή του στέμματος. Η πραγματεία του Ρίπα ενέπνευσε πολλούς καλλιτέχνες μέχρι την δεκαετία του 1920, όπως τους Κανόβα, Μπισσόν, Μακκάρι, Μπάλλα και Σιρόνι. Η αλληγορική εικόνα της δεσπόζουσας και με το άστρο στην κορυφή Ιταλίας έγινε διάσημη κατά την Ιταλική Ενοποίηση καθώς εξαπλώθηκε μέσα από μια μεγάλη εικονογραφία από αγάλματα, διαζώματα και διακοσμητικά αντικείμενα, εξώφυλλα τουριστικών οδηγών, καρτ ποστάλ, εκτυπώσεις και εικονογραφήσεις περιοδικών. Κατά την περίοδο της Ιταλικής Ενοποίησης, επικαλούμενος το ταξίδι του Αινεία προς τις ιταλικές ακτές, ο φιλόπατρης Τζουζέπε Ματζίνι ανέφερε ξανά τον μύθο του εθνικού αστεριού ο οποίος αργότερα ανακτήθηκε από τον Καμίλο Μπένσο και τους νέους βασιλιάδες του Οίκου της Σαβοΐας. Το βασιλεύον σπίτι στην Ιταλία προσπάθησε ακόμα και να το πάρει υπό την κατοχή του, υποστηρίζοντας ότι ήταν το «Αστέρι της Σαβοΐας» (ιταλικά: Stella Sabauda), ένα οικογενειακό εραλδικό μοτίβο το οποίο όμως δεν αναφέρεται σε καμιά ιστορική μαρτυρία που προηγείται της ενοποίησης της Ιταλίας. Το 1947 το «Αστέρι της Ιταλίας» συμπεριλήφθηκε στο κέντρο του επίσημου εμβλήματος της Ιταλικής Δημοκρατίας. Lista, Giovanni, La Stella d’Italia, Edizioni Mudima, Milan 2011, ISBN
|
Το Αστέρι της Ιταλίας ή Μεγάλο Αστέρι της Ιταλίας (ιταλικά: Stella d’Italia ή Stellone d'Italia) είναι το αρχαιότερο σύμβολο ταυτότητας της ιταλικής γης. Σήμερα έχει συσχετιστεί με την Δεσπόζουσα Ιταλία (ιταλικά: Italia turrita), την αρχαία αλληγορική αναπαράσταση της Ιταλίας.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%91%CF%83%CF%84%CE%AD%CF%81%CE%B9_%CF%84%CE%B7%CF%82_%CE%99%CF%84%CE%B1%CE%BB%CE%AF%CE%B1%CF%82
|
Γουλιέλμος Λονζεσπέ, 3ος κόμης του Σόλσμπερυ
|
Ο Γουλιέλμος ήταν νόθος γιος του Ερρίκου Β΄ της Αγγλίας. Η μητέρα του ήταν άγνωστη για πολλά χρόνια, έως ότου ανακαλύφθηκε ένα καταστατικό, που έκανε ο Γουλιέλμος, που αναφέρει την "Comitissa Ida, mater mea" (κόμισσα Ίντα, τη μητέρα μου). Πρόκειται για την Ίντα ντε Τόσνυ, μέλος της εξέχουσας οικογένειας Tό(ε)σνυ, που είχε παντρευτεί τον Ρότζερ Μπίγκοντ, 2ο κόμη του Νόρφολκ το 1181. Ο Ερρίκος Β΄ αναγνώρισε τον Γουλιέλμο ως γιο του και του έδωσε τη βαρονία του Έιπλεμπυ, στο Λίνκολνσιρ, το 1188. Οκτώ χρόνια αργότερα, ο ετεροθαλής αδελφός του, Ριχάρδος Α΄ τον νύμφευσε με μία μεγάλη κληρονόμο, την Έλα 3η κόμισσα του Σαλίσμπερυ, και του έδωσαν τον τίτλο και τα εδάφη της κομητείας. Κατά τη διάρκεια της βασιλείας του Ιωάννη, ο κόμης του Σάλισμπουρυ βρισκόταν στην Αυλή σε πολλές σημαντικές τελετές και κατείχε διάφορα αξιώματα: υψηλός σερίφης του Γουίλτσιρ . υπολοχαγός της Γασκώνης· αστυνομικός του Ντόβερ και λόρδων φύλακας των Πέντε Λιμένων. και αργότερα φύλακας των Ουαλικών μαρκιωνιών. Διορίστηκε σερίφης του Κέιμπριτζσιρ και του Χάντινγκτονσιρ περί το 1213. Οι κατάλογοι μαρτύρων του Χάρτη τον τοποθετούν στη Νορμανδία κατά τη διάρκεια των εκστρατειών του Ρίτσαρντ Α για να ανακτήσει εδάφη που κατασχέθηκαν από τον Βασιλιά Φίλιππο Β 'ενώ ο βασιλιάς της Αγγλίας έλειπε σε σταυροφορία. Το 1205, ο William στάλθηκε στο Poitou για να διοικήσει μια μικρή δύναμη ιπποτών μαζί με τον γιο του μπάσταρδου του Τζον, Geoffrey, αφού τα σχέδια του John για μια αποστολή πλήρους κλίμακας καταστράφηκαν. Ο Σαλίσμπερυ ήταν διοικητής στις βασιλικές και ιρλανδικές αποστολές του βασιλιά του 1210–1212 και διορίστηκε Βικέρυος της Ιρλανδίας, από κοινού με τον Τζον ντε Γκρί, επίσκοπο του Νόριτς, όταν ο βασιλιάς έφυγε για την Αγγλία το 1210. Ο βασιλιάς του έδωσε επίσης την τιμή του Μάτι στο Σάφολκ. Το 1213, ο Salisbury οδήγησε έναν μεγάλο στόλο στη Φλάνδρα, όπου κατέλαβε ή κατέστρεψε ένα μεγάλο μέρος ενός γαλλικού στόλου εισβολής αγκυροβολημένο στο Νταμ ή κοντά. Αυτό τερμάτισε την απειλή εισβολής, αλλά όχι τις συγκρούσεις μεταξύ Αγγλίας και Γαλλίας. Το 1214, ο Σόλσμπερυ στάλθηκε για να βοηθήσει τον Όθωνα Δ΄ της Γερμανίας, έναν Άγγλο σύμμαχο, ο οποίος εισέβαλε στη Γαλλία. Ο Σόλσμπερυ διοίκησε τη δεξιά πτέρυγα του στρατού στη Μάχη του Μπουβίν, αλλά η ήττα ήταν καταστροφική και συνελήφθη. Ώσπου να επιστρέψει στην Αγγλία, ξεκίνησε η εξέγερση μεταξύ των βαρόνων. Ο Σόλσμπερυ ήταν ένας από τους λίγους που παρέμεινε πιστός στον Ιωάννη, εκτός από μερικούς μήνες το 1216. Στον εμφύλιο πόλεμο που πραγματοποιήθηκε έναν χρόνο μετά την υπογραφή του Mεγάλου Καταστατικού, ο Σόλσμπερυ ήταν ένας από τους ηγέτες του στρατού του βασιλιά στον νότο. Έγινε ξανά ο ύπατος σερίφης του Γουίλτσιρ, αυτή τη φορά ισόβια. Αφού διοίκησε την πολιορκία του Λίνκολν με τον Γουίλιαμ Μάρσαλ, διορίστηκε επίσης ο ύπατος σερίφης του Λίνκολνσιρ (εκτός από την τρέχουσα θέση του ως υπάτου σερίφη του Σόμερσετ) και κυβερνήτης του κάστρου του Λίνκολν. Ωστόσο, αφού ο Λουδοβίκος πρίγκιπας της Γαλλίας (αργότερα Λουδοβίκος Η΄) αποβιβάστηκε ως σύμμαχος των ανταρτών, ο Σόλσμπερυ πήγε στο πλευρό του. Πιθανώς πίστευε ότι η μερίδα του Ιωάννη είχε χάσει. Μετά το τέλος του Ιωάννη και την αναχώρηση του Λουδοβίκου, ο Σόλσμπερυ, μαζί με πολλούς άλλους βαρόνους, εντάχθηκαν στη μερίδα του νεαρού γιου του Ιωάννη, τώρα Ερρίκου Γ΄ της Αγγλίας. Κατείχε μία ισχυρή θέση στη διακυβέρνηση κατά τη διάρκεια της ανηλικιότητας του βασιλιά και αγωνίστηκε στη Γασκώνη για να βοηθήσει να εξασφαλιστεί το υπόλοιπο μέρος των αγγλικών ηπειρωτικών περιοχών. Διορίστηκε υψηλός σερίφης του Ντέβον το 1217 και υψηλός σερίφης του Στάφορντσιρ και του Σρόπσιρ το 1224. Το πλοίο του Σόλσμπερυ σχεδόν χάθηκε σε μία καταιγίδα, ενώ επέστρεφε στην Αγγλία το 1225, και αναγκάστηκε να καταφύγει για μερικούς μήνες σε ένα μοναστήρι στο γαλλικό νησί του Ρε. Ο Σόλσμπερυ απεβίωσε λίγο μετά την επιστροφή του στην Αγγλία στο κάστρο του Σόλσμπερυ. Ο Ρότζερ του Γουέντοβερ ισχυρίστηκε ότι δηλητηριάστηκε από τον Χούμπερτ ντε Μπεργκ. Μία αξιόπιστη πηγή, ωστόσο, δηλώνει ότι «υπάρχουν λίγα στοιχεία [για δολοφονία] εκτός από την αναφορά του Ρότζερ του Γουέντοβερ στο Flores Historiarum». Τάφηκε στον καθεδρικό ναό του Σόλσμπερυ, στο Γουίλτσιρ της Αγγλίας. Ο τάφος του Σόλσμπερυ άνοιξε το 1791. Παραδόξως, το καλά διατηρημένο πτώμα ενός αρουραίου, που έφερε ίχνη αρσενικού, βρέθηκε μέσα στο κρανίο του. Ο αρουραίος εκτίθεται τώρα στο Κτήριο του Συλλόγου του Καθεδρικού του Σόλσμπερυ . Ένα από τερακότα άγαλμα του Σόλσμπερυ, που χρονολογείται από το 1756, βρίσκεται στη Μεγάλη Αίθουσα of αβαείο Λέικοκ στο Λέικοκ, στο Γουίλτσιρ της Αγγλίας. Εμφανίζεται επίσης ένα ομοίωμα της συζύγου του Έλα, ενώ πολλά άλλα αγάλματα πιστεύεται ότι δείχνουν στα παιδιά τους. Το μυθιστόρημα του 1762 Longsword από τον Ιρλανδό συγγραφέα Τόμας Λέλαντ βασίστηκε στη ζωή του, το οποίο ενέπνευσε το ίδιο το 1767 έργο The Countess of Salisbury του Hartson Hall που έκανε πρεμιέρα στο Haymarket Theatre του Λονδίνου. Με τη σύζυγό του Έλα, Κόμισσα του Σαλίσμπερυ είχε τέσσερις γιους και έξι κόρες, που όλοι έφεραν το επώνυμο Λονζεσπέ: Γουλιέλμος Λονζεσπέ ο Νεότερος (1212;–1250), ο οποίος μερικές φορές ονομαζόταν κόμης του Σόλσμπερυ, αλλά ποτέ δεν πήρε νόμιμα τον τίτλο, επειδή απεβίωσε πριν από τη μητέρα του κόμισσα Έλα, που κατείχε την κομητεία ως το τέλος της το 1261. Ριχάρδος, μέλος του Συλλόγου του Σόλσμπερυ. Στέφανος Λονζεσπέ (απεβ. 1260), σενεσάλης της Γασκώνης και Κριτής (Justiciar) της Ιρλανδίας, νυμφεύτηκε την εμελίν ντε Ρόντελσφορντ, χήρα του Ούγου ντε Λασύ 1ου κόμη του Ώλστερ]. Νικόλαος Λονζεσπέ (απεβ. 1297), επίσκοπος του Σόλσμπερυ. Ισαβέλλα Λονζεσπέ, παντρεύτηκε τον σερ Γουίλιαμ ντε Βέσκι. Έλα, η οποία παντρεύτηκε για πρώτη φορά τον Θωμά ντε Μπωμόν, 6ο κόμη του Γουάργουικ και στη συνέχεια παντρεύτηκε τον Φίλιππο Μπάσετ. Δεν τίθεται θέμα. Ίντα Α΄, παντρεύτηκε πρώτα τον Ραλφ που ήταν γιος του Ραλφ ντε Σόμερυ, βαρόνου του Ντάντλεϋ και της Mαργαρίτας, κόρης του Ιωάννη Μάρσαλ. Έπειτα παντρεύτηκε τον Γουλιέλμο ντε Μπωκάμπ βαρόνο του Μπέντφορντ, από τον οποίο είχε επτά παιδιά. Ίντα Β΄ (εναλλακτικά αναφέρεται ως εγγονή του Γουλιέλμου και της Έλας: βλ. Σημειώσεις παρακάτω), παντρεύτηκε τον σερ Γουώλτερ ΦιτζΡόμπερτ, γιο του Ροβέρτου ΦιτζΓουώλτερ, με τον οποίο είχε παιδιά, συμπεριλαμβανομένης της Έλα ΦιτζΓουόλτερ, συζύγου του Γουλιέλμου ντε Όντυνγκσελς. Οι εγγονοί του Γουλιέλμου και της Έλας περιλαμβάνουν τον Γουίλιαμ ντε Κλίντον και τον Τζον ντε Γκρέυ. Mαρία, παντρεύτηκε, χωρίς απογόνους. Πέρνελ.
|
Ο Γουλιέλμος ο Μακρόξιφος, αγγλ.: William Longespée, 3rd earl of Salisbury (π. 1176 - 7 Μαρτίου 1226) ("Long Sword", λατινικά de Longa Spatha) από τον Οίκο του Ανζού ήταν ένας Αγγλο-Νορμανδός ευγενής, γνωστός κυρίως για τη διοίκηση των αγγλικών δυνάμεων στη μάχη του Nταμ (στη Φλάνδρα) και για τη ότι παρέμεινε πιστός στον αδελφό του Ιωάννη της Αγγλίας. Το παρωνύμιό του "Longespée" θεωρείται γενικά ως αναφορά στο μεγάλο του ύψος και στα υπερμεγέθη όπλα που χρησιμοποιούσε.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%93%CE%BF%CF%85%CE%BB%CE%B9%CE%AD%CE%BB%CE%BC%CE%BF%CF%82_%CE%9B%CE%BF%CE%BD%CE%B6%CE%B5%CF%83%CF%80%CE%AD,_3%CE%BF%CF%82_%CE%BA%CF%8C%CE%BC%CE%B7%CF%82_%CF%84%CE%BF%CF%85_%CE%A3%CF%8C%CE%BB%CF%83%CE%BC%CF%80%CE%B5%CF%81%CF%85
|
Μπάλσα Γ΄
|
Τον Απρίλιο του 1403 ο δεκαεπτάχρονος Μπάλσα Γ΄ έγινε ηγεμόνας της Zέτα, όταν ο πατέρας του Τζούρατζ Β΄ απεβίωσε ως αποτέλεσμα των τραυματισμών, που είχε υποστεί στη μάχη της Τρίπολης. Καθώς ήταν νέος και άπειρος, βασική του σύμβουλος ήταν η μητέρα του Γιελένα, αδελφή του Στέφαν Λαζάρεβιτς τότε ηγεμόνα της Σερβίας. Υπό την επιρροή τής μητέρας του, ο Μπάλσα Β΄ επανέφερε την τάξη της κρατικής θρησκείας, ψηφίζοντας νόμο που κήρυξε την Ορθοδοξία ως επίσημη θρησκεία τού κράτους, ενώ ο Καθολικισμός έγινε ανεκτό δόγμα. Ο Μπάλσα Γ΄ διεξήγαγε έναν 10ετή πόλεμο κατά της Βενετίας, τον Α΄ Πόλεμο του Σκουτάρι. Το 1405, το Ουλτσίνγι, το Μπαρ και η Μπούντβα καταλήφθηκαν από τους Βενετούς. Στη συνέχεια, ο Μπάλσα Γ΄ έγινε υποτελής στους Οθωμανούς. Ωστόσο το 1409 η Βενετία είχε αγοράσει τα δικαιώματα στη Δαλματία από τον βασιλιά Λαδίσλαο Α΄ της Νάπολης και άρχισε να μάχεται για τον έλεγχο των Δαλματικών πόλεων. Μετά από τεράστια προσπάθεια, ο Μπάλσα Γ΄ κατέλαβε το Μπαρ από τους Βενετούς το 1412. Η Βενετία, πιεσμένη από δυσκολίες, δεν είχε άλλη επιλογή από το να συμφωνήσει να επιστρέψει εδάφη, που είχε προηγουμένως καταλάβει. Το 1413 ο Μπάλσα Γ΄ έκτισε μία εκκλησία αφιερωμένη στον Άγιο Νικόλαο στο μοναστήρι Πρασκβίτσα. Σύμφωνα με ένα καταστατικό που ο Balša εξέδωσε το 1417, ήταν πιθανότατα κτήτορας της μονής Moράτσνικ. Ο Μπάλσα Γ΄ είχε κάνει νέο πόλεμο κατά της Βενετίας, ο οποίος συνδέθηκε με τον πόλεμο με τους Ούγγρους και τους Οθωμανούς. Το 1418 κατέλαβε τη Σκόδρα από τους Βενετούς, αλλά έχασε τη Μπούντβα και τη Λουστίτσα με τα έργα αλατιού της. Τον επόμενο χρόνο, το 1419, έκανε μία ανεπιτυχή προσπάθεια να ανακαταλάβει την Μπούντβα. Πήγε στο Βελιγράδι για να ζητήσει βοήθεια από τον Στέφανο Λαζάρεβιτς, αλλά δεν επέστρεψε ποτέ στη Ζέτα. Το 1421, πριν αποβιώσει και υπό την επιρροή της μητέρας του, πέρασε την εξουσία της Ζέτας στον θείο του, δεσπότη Στέφανο Λαζάρεβιτς. Το 1407 ο Μπάλσα Γ΄ νυμφεύτηκε πρώτα τη 2η εξαδέλφη του Mάρα, κόρη του Nικήτα Τόπια. Στον δεύτερο γάμο του ο Μπάλσα Γ΄ νυμφεύτηκε τη Μπολγία κόρη του Kόγια Ζαχαρία, το 1412 ή στις αρχές του 1413. Είχαν δύο κόρες: Γιελένα (που πήρε το όνομά της από τη μητέρα τού Μπάλσα Γ΄). Παντρεύτηκε τον Στγιέπαν Βούκσιτς Κοσάτσα και είχε τέκνα: Αικατερίνη, παντρεύτηκε τον Τόμας των Κοτρομάνιτς βασιλιά της Βοσνίας. Βλαντίσλαβ Χερσεγκόβιτς 1426/27-1489. ένας γιος, που το 1415 απεβίωσε. Ήταν ο μοναχογιός τού Μπάλσα και ο μόνος άρρην απόγονος της οικογένειας Μπάλσα. Τεοντόρα. Albanološki institut u Prištini (1968), Gjurmime albanologjike, Volumes 7-8 (in Serbian), Priština: Filozofski fakultet u Prištini. Katedra za albanologiju, p. 125, retrieved 23 January 2012 Ćirković, Sima (2004). The Serbs. Malden: Blackwell Publishing. ISBN 9781405142915. Spremić, Momčilo (2004), Jovan Ćulibrk (ed.), Crkvene prilike u Zeti u doba Nikona Jerusalimca (in Serbian), Cetinje, Belgrade: Svetigora, Publikum, pp. 73–108, archived from the original on 2013-12-11
|
Ο Μπάλσα Γ΄ Στρατσιμιρόβιτς, σερβικά κυριλλικά: Балша Страцимировић / Balša ΙΙΙ Stracimirović, με το επίθετο μερικές φορές να είναι Μπάλσιτς [Balšić] ή Τζουρατζέβιτς [Đurđević] (1387 – 28 Απριλίου 1421, στο Βελιγράδι) ήταν ο πέμπτος και τελευταίος ηγεμόνας της Zέτας από τον ευγενή Οίκο Μπάλσιτς, από τον Απρίλιο του 1403 έως τον Απρίλιο του 1421. Ήταν γιος του Τζούρατζ Β΄ και της Γιελένας Λαζάρεβιτς, κόρης του Λαζάρου Χρεμπελιάνοβιτς δεσπότη της Σερβίας.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9C%CF%80%CE%AC%CE%BB%CF%83%CE%B1_%CE%93%CE%84
|
Αιγυπτιακές βουλευτικές εκλογές 2020
|
Στις βουλευτικές εκλογές του 2015 η πολιτική συμμαχία «Αγάπη και Αίγυπτος», μία συμμαχία δέκα κομμάτων που σχηματίστηκε τον Φεβρουάριο του 2015 μετά από κάλεσμα του Προέδρου Αμπντέλ Φατάχ αλ Σίσι για ενιαίο μέτωπο στο κοινοβούλιο κέρδισε πάνω από 250 έδρες και έγινε η μεγαλύτερη πολιτική δύναμη στη Βουλή. Κόμματα-μέλη άλλων συμμαχιών που κατάφεραν να κερδίσουν πάνω από δέκα έδρες ήταν το Ρεπουμπλικανικό Λαϊκό Κόμμα, το Φωτεινό Κόμμα και οι Υπερασπιστές της Πατρίδας. Συνεπώς, η πλειοψηφία των μελών της Βουλής ήταν οι υποστηρικτές του Προέδρου αλ Σίσι, ο οποίος ανέβηκε στην εξουσία μετά το πραξικόπημα του Ιουλίου 2013, όταν μετά από έντονες διαμαρτυρίες και διαδηλώσεις καθαιρέθηκε ο πρώην Πρόεδρος Μοχάμεντ Μόρσι. Τον Μάρτιο του 2018 ο αλ Σίσι επανεξελέγη Πρόεδρος συγκεντρώνοντας το 97% των ψήφων. Μετά το δημοψήφισμα του 2019 και τις συνταγματικές τροποποιήσεις που εισήχθησαν, οι εξουσίες του Προέδρου ενισχύθηκαν σημαντικά, η θητεία του αυξήθηκε από τέσσερα σε έξι χρόνια και παρατάθηκε ώστε να επιτραπεί στον αλ Σίσι να παραμείνει στην εξουσία μέχρι το 2030. Τον Αύγουστο του 2020 έγιναν οι εκλογές για τη Γερουσία, που είχε διαλυθεί μετά το δημοψήφισμα του 2014, και έξι χρόνια μετά αποκαταστάθηκε ως άνω βουλή του Αιγυπτιακού κοινοβουλίου. Σε αυτές τις εκλογές οι προσέλευση ήταν πολύ χαμηλή, μόνο 14,23%, ίσως λόγω της πανδημίας κορονοϊού, ή άγνοιας και αδιαφορίας του εκλογικού σώματος. Μετά τις τροποποιήσεις που έγιναν στον εκλογικό νόμο τον Ιούνιο του 2020, τα 596 μέλη της Βουλής εκλέγονται με δημοκρατικές άμεσες εκλογές, με καθολική ψηφοφορία, για πενταετή θητεία, ως εξής: τα 284 μέλη εκλέγονται με απλό πλειοψηφικό σύστημα δύο γύρων. Ο υποψήφιος που θα εξασφαλίσει την απόλυτη πλειοψηφία ανακηρύσσεται νικητής από τον πρώτο γύρο. Αν από τον πρώτο γύρο δεν προκύψει νικητής τότε διεξάγεται δεύτερος γύρος, εντός δέκα ημερών, στον οποίο συμμετέχουν οι δύο επικρατέστεροι υποψήφιοι του πρώτου γύρου. τα 284 μέλη εκλέγονται με πλειοψηφικό σύστημα ενός γύρου, με κλειστές λίστες κομμάτων, από τέσσερις πολυεδρικές περιφέρειες από τις οποίες οι δύο έχουν 100 έδρες και οι άλλες δύο 42. Δηλαδή, τα κόμματα θα υποβάλλουν κλειστές λίστες με 100 ή 42 υποψήφιους αντίστοιχα, και οι εκλογείς θα κληθούν να ψηφίσουν ένα κόμμα. Με μία μοναδική και μη μεταβιβάσιμη ψήφο, δηλαδή σημειώνοντας έναν σταυρό προτίμησης δίπλα στο κόμμα της επιλογής τους, ψηφίζουν όλους τους υποψήφιους του κόμματος σε αυτήν την περιφέρεια, τους 100 ή 42 αντίστοιχα. τα 28 μέλη διορίζονται από τον Πρόεδρο.Τα 125 μέλη (25% του συνόλου) των βουλευτών του κοινοβουλίου πρέπει να είναι γυναίκες. Η προσέλευση στην ψηφοφορία είναι υποχρεωτική. Υποχρέωση ψήφου έχουν όλοι οι Αιγύπτιοι πολίτες ηλικίας άνω των 18 ετών, εκτός αν έχουν αποστερηθεί το δικαίωμα λόγω δικαστικής απόφασης ή ιατρικής διάγνωσης.Δικαίωμα υποψηφιότητας έχουν οι Αιγύπτιοι πολίτες ηλικίας άνω των 25 ετών, με την προϋπόθεση να έχουν έναν βασικό τίτλο εκπαίδευσης και να έχουν ολοκληρώσει τη στρατιωτική τους υπηρεσία ή να έχουν απαλλαγεί από αυτήν. Οι υποψήφιοι πρέπει να καταβάλλουν μία χρηματική εγγύηση, το ποσό της οποίας εξαρτάται από την έδρα που διεκδικεί ο υποψήφιος: 500.000 λίρες (€ 26.850) για τις έδρες του πλειοψηφικού συστήματος, 2,5 εκατομμύρια λίρες για τις έδρες των 42-εδρικών περιφερειών και 5 εκατομμύρια για τις έδρες των 100-εδρικών περιφερειών. 24–25 Οκτωβρίου 2020: 1ος γύρος εκλογών για τις περιοχές Α' Ζώνης: Αλεξάνδρεια, Γκίζα, Μπεχέιρα, Ματρούχ, Φαγιούμ, Μπένι Σουέφ, Μίνια, Ασιούτ, Νέα Κοιλάδα, Σοχάγκ, Κένα, Λούξορ, Ασουάν και Ερυθρά Θάλασσα. (21–23 Οκτωβρίου για τους κατοίκους εξωτερικού). Ανακοίνωση των αποτελεσμάτων: 1 Νοεμβρίου. 7–8 Νοεμβρίου 2020: 1ος γύρος εκλογών για τις περιοχές Β' Ζώνης: Κάιρο, Καλγιούμπια, Ντακάχλια, Μενούφια, Σαρκία, Γαρμπία, Καφρ ελ Σεΐχ, Δαμιέτη, Πορτ Σαΐντ, Ισμαηλία, Σουέζ, Βόρειο Σινά, Νότιο Σινά ( 4-6 Νοεμβρίου για τους κατοίκους εξωτερικού). Ανακοίνωση αποτελεσμάτων: 15 Νοεμβρίου. 23–24 Νοεμβρίου 2020: 2ος γύρος εκλογών για τις περιοχές Α' Ζώνης (21–23 Νοεμβρίου για τους κατοίκους εξωτερικού). Ανακοίνωση των αποτελεσμάτων: 30 Νοεμβρίου. 7–8 Δεκεμβρίου 2020 2ος γύρος για τις περιοχές Β' Ζώνης (4–6 Δεκεμβρίου για τους κατοίκους εξωτερικού). Ανακοίνωση των αποτελεσμάτων: 14 Δεκεμβρίου. Πάνω από 4.000 υποψήφιοι διεκδίκησαν τις έδρες του απλού πλειοψηφικού συστήματος και πάνω από 1.100 διεκδίκησαν τις πολυεδρικές περιφέρειες (με τις 42 και τις 100 έδρες). Το φιλοκυβερνητικό Εθνικό Μελλοντικό Κόμμα διεκδίκησε όλες τις έδρες της επικράτειας, τις 284 έδρες του απλού πλειοψηφικού καθώς τις 42-εδρικές και τις 100-εδρικές περιφέρειες.. Το κόμμα αναμετρήθηκε με την «Συμμαχία Ανεξαρτήτων» για την 100-εδρική περιφέρεια Καΐρου και Νοτιοκεντρικού Δέλτα, με την «Γιοι της Αιγύπτου» για την 42-εδρική περιφέρεια Σαρκίας και Ανατολικού Δέλτα, με την «Αιγυπτιακό Κάλεσμα» για την 42-εδρική περιφέρεια Δυτικού Δέλτα και την 100-εδρική της Άνω Αιγύπτου. Το κόμμα ηγήθηκε στη συμμαχία Αιγυπτιακή Εθνική Ενιαία Λίστα (ΑιΕΕΛ), η οποία περιλάμβανε 12 κόμματα και ένα Κόμμα Νεολαίας. Η συμμαχία επέλεξε για εκλογικό της σύμβολο την «Κλεοπάτρα», όπως και στις εκλογές γερουσιαστών 2020 που έγιναν τον Σεπτέμβριο-Αύγουστο.Δύο από τα κόμματα της συμμαχίας ΑιΕΕΛ, το Ρεπουμπλικανικό Λαίκό και η Νέα Αποστολή, αντιμετώπισαν μαζικές παραιτήσεις μελών όταν οι περισσότεροι από τους υποψήφιούς τους δεν συμπεριλήφθηκαν στους εκλογικούς καταλόγους της συμμαχίας.Η πολιτική συμμαχία «Αιγυπτιακό Κάλεσμα» κατήγγειλε υποψίες για «εξαγορά ψήφων» και σοβαρές παραβιάσεις νόμων στις τρέχουσες εκλογές.Το Συντηρητικό Κόμμα, που δεν έγινε δεκτό στη συμμαχία ΑιΕΕΛ, ανακοίνωσε ότι θα συμμετάσχει στις εκλογές με την λίστα «Η Επιλογή». Ανέφεραν ότι θέλουν να είναι η φωνή του λαού και η συνείδηση της πατρίδας, και να χτίσουν ένα σύγχρονο δημοκρατικό κράτος για τους πολίτες υπό την αιγίδα του Αιγυπτιακού Συντάγματος.Στις 2 Σεπτεμβρίου ο Στρατηγός Τάρικ αλ-Μάχντι, ο πρώην κυβερνήτης της Αλεξάνδρειας, ανακοίνωσε την ίδρυση μίας συμμαχίας που θα συμμετείχε στις τρέχουσες εκλογές με 25 κόμματα και 300 διάσημες προσωπικότητες. Όμως, στα τέλη του μήνα το Εθνικό Σύστημα Εκλογών απέκλεισε τη συμμετοχή της συμμαχίας του στις εκλογές επειδή βρήκε λάθη στις φορολογικές δηλώσεις που υποβλήθηκαν.Τα κόμματα της αντιπολίτευσης δεν συμμετείχαν σε αυτές τις εκλογές. Στην πρώτη φάση των εκλογών, στις 24-25 Οκτωβρίου, κλήθηκαν να ψηφίσουν οι κάτοικοι των 14 από τα 27 κυβερνεία της Αιγύπτου, περίπου 33 εκατομμύρια εγγεγραμμένοι ψηφοφόροι σε 10.240 εκλογικά κέντρα. Οι κάλπες άνοιξαν στις 9.00 το πρωί και λήφθηκαν όλα τα μέτρα προστασίας από τον κορονοϊό. Οι εκλογείς φορούσαν μάσκες και τήρησαν τις αποστάσεις ασφαλείας καθώς περίμεναν τη σειρά τους να ψηφίσουν. Οι δυνάμεις ασφαλείας βρίσκονταν σε ετοιμότητα για κάθε ενδεχόμενο, ενώ τα κέντρα υποστηρίχτηκαν επίσης από αστυνομικούς πρόθυμους να βοηθήσουν τους ηλικιωμένους ψηφοφόρους και τις ασθενείς ομάδες να ασκήσουν την εκλογική τους υποχρέωση. Γύρω στους 11.000 δικαστικούς, ο εγχώριος και ξένος Τύπος, και εκπρόσωποι των οργανώσεων για τα ανθρώπινα δικαιώματα παρακολούθησαν τη διοργάνωση. Οι κάτοικοι εξωτερικού είχαν την ευκαιρία να ψηφίσουν νωρίτερα, στις 21-23 Οκτωβρίου. Από τα 174 μέλη που εκλέχτηκαν στον πρώτο γύρο τα 72 ήταν γυναίκες, δηλαδή το 41,40%. Η μία αναδείχθηκε νικήτρια από πλειοψηφικό μονοεδρικής περιφέρειας και οι υπόλοιπες 71 ήταν υποψήφιες της Αιγυπτιακής Εθνικής Ενιαίας Λίστας και μπήκαν στο κοινοβούλιο με το σύστημα κλειστών λιστών στις πολυεδρικές περιφέρειες. Από τους 1908 υποψήφιους που διεκδίκησαν τις μονοεδρικές περιφέρειες του πρώτου γύρου οι 144 ήταν γυναίκες, δηλαδή το 7,5%, και από αυτές μόνο μία γυναίκα κέρδισε έδρα, ενώ 6 υποψήφιες προκρίθηκαν για να συμμετάσχουν στον τελικό γύρο.
|
Στις 24–25 Οκτωβρίου 2020 διεξήχθη ο πρώτος γύρος των βουλευτικών εκλογών στην Αίγυπτο, για τα 596 μέλη της Βουλής των Αντιπροσώπων. Οι επόμενοι γύροι διεξήχθησαν στις 7–8 Νοεμβρίου 2020, 23–24 Νοεμβρίου και 7-8 Δεκεμβρίου.Στις εκλογές συμμετείχαν 4.006 υποψήφιοι πολιτικοί και 8 διαφορετικοί πολιτικοί συνδυασμοί κομμάτων. Η Αιγυπτιακή Εθνική Ενιαία Λίστα, μία πολιτική συμμαχία 12 κομμάτων στην οποία ηγείται το Εθνικό Μελλοντικό Κόμμα, ήταν ο μεγάλος νικητής των εκλογών που κέρδισε τις 465 από τις 596 έδρες της Βουλής. Στις 12 Ιανουαρίου 2021, στην πρώτη συνεδρίαση της Βουλής, ο δικηγόρος Χανάφι αλ Τζαμπάλι του Εθνικού Μελλοντικού Κόμματος εξελέγη Πρόεδρος της βουλής με 508 από 576 ψήφους (88%).
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%91%CE%B9%CE%B3%CF%85%CF%80%CF%84%CE%B9%CE%B1%CE%BA%CE%AD%CF%82_%CE%B2%CE%BF%CF%85%CE%BB%CE%B5%CF%85%CF%84%CE%B9%CE%BA%CE%AD%CF%82_%CE%B5%CE%BA%CE%BB%CE%BF%CE%B3%CE%AD%CF%82_2020
|
Gliese 667 Cc
|
Ο Gliese 667 Cc είναι μια υπεργαία, δηλαδή εξωπλανήτης με μάζα και ακτίνα μεγαλύτερη από αυτή της Γης, αλλά μικρότερη από εκείνη των γιγάντων πλανητών Ουρανού και Ποσειδώνα. Είναι βαρύτερος από τη Γη, με ελάχιστη μάζα περίπου 3,7 γήινες μάζες. Η θερμοκρασία ισορροπίας του Gliese 667 Cc εκτιμάται στους 2.774 K, ενώ με βάση τη σύνθεση του αναμένεται ότι έχει ακτίνα περίπου 1,5 γήινες ακτίνες. Ο πλανήτης περιφέρεται γύρω από έναν ερυθρό νάνο αστέρα (τύπου M) ο οποίος ονομάζεται Gliese 667 C, μαζί με έναν ακόμη πλανήτη (Gliese 667 Cb). Το μητρικό άστρο είναι μέρος ενός τριπλού συστήματος αστέρων με τους Gliese 667 A και B να είναι πιο ογκώδεις. Ο Gliese 667 C έχει μάζα 0,1 ηλιακές μάζες και ακτίνα 0,42 ηλιακές ακτίνες. Έχει θερμοκρασία 3.700 Κ, αλλά η ηλικία του εκτιμάται ότι είναι μεγαλύτερη από δύο δισεκατομμύρια χρόνια. Σε σύγκριση, ο Ήλιος είναι 4,6 δισεκατομμυρίων ετών και έχει θερμοκρασία επιφάνειας 5.778 Κ. O Gliese 667 ακτινοβολεί μόνο το 1,4% από τη φωτεινότητα του Ήλιου από την εξωτερική ατμόσφαιρα του. Είναι γνωστό ότι έχουμε ένα σύστημα δύο πλανητών με ενδείξεις ακόμη και για επτά, με πιθανότητα ωστόσο η υπερεκτίμηση αυτή να οφείλεται σε λάθος υπολογισμούς. Δεδομένης της μικρής εκπομπής υπεριώδους ακτινοβολίας των ερυθρών νάνων, οι πλανήτες είναι πιθανό να λαμβάνουν ελάχιστη ποσότητα επιβλαβούς για τη ζωή υπεριώδους ακτινοβολίας. Ο Gliese 667 Cc είναι ο δεύτερος επιβεβαιωμένος πλανήτης σε τροχιά γύρω από τον Gliese 667 C στη μέση της κατοικήσιμης ζώνης. Από την επιφάνειά του, το αστέρι έχει μια γωνιακή διάμετρο 1.24 βαθμούς και φαίνεται να είναι ορατό με μέγεθος 2,3 φορές την οπτική διάμετρο του Ήλιου μας, όπως φαίνεται από την επιφάνεια της Γης. Ο Gliese 667 C θα έχει οπτική περιοχή 5,4 φορές μεγαλύτερη από αυτή του Ήλιου, ωστόσο θα καταλαμβάνει μόνο το 0,003% του ουρανού του Gliese 667 Cc ή το 0,006% του ορατού ουρανού, όταν είναι ακριβώς από πάνω. Το φαινόμενο μέγεθος του αστέρα είναι 10,25, δίνοντας ένα απόλυτο μέγεθος στο 11,03. Είναι πολύ αμυδρός για να φαίνεται από τη Γη με γυμνό μάτι, ακόμη και τα μικρότερα τηλεσκόπια δεν μπορούν να διακρίνουν το λαμπρότερο φως από τους Gliese 667 Α και Β. Η τροχιά του Gliese 667Cc έχει ημιμεγάλο άξονα ίσο με 0,1251 αστρονομικές μονάδες, ως εκ τούτου η διάρκεια του έτους του είναι 28,155 γήινες μέρες. Με βάση τη βολομετρική φωτεινότητα του άστρου του ο GJ 667 Cc λαμβάνει το 90% της φωτεινής ακτινοβολίας που λαμβάνει η Γη, ωστόσο σημαντικό μέρος αυτής της ηλεκτρομαγνητικής ακτινοβολίας είναι στο αόρατο υπέρυθρο μέρος του φάσματος. Με βάση τον υπολογισμό της θερμοκρασίας μέλανος σώματος του GJ 667 Cc, ο εξωπλανήτης θα πρέπει να απορροφά παρόμοια, αλλά ελαφρώς περισσότερη ηλεκτρομαγνητική ακτινοβολία από ότι η Γη, καθιστώντας τον λίγο πιο ζεστό (277,4 K ή 4,3 °C) και, κατά συνέπεια ελαφρώς πιο κοντά στην «καυτή» εσωτερική άκρη της κατοικήσιμη ζώνης σε σχέση με τη Γη (254 K). Σύμφωνα με το PHL, ο Gliese 667 Cc είναι (Νοέμβριος 2017) ο τρίτος παρόμοιος με τη Γη εξωπλανήτης που βρίσκεται στη συντηρητική κατοικήσιμη ζώνη του μητρικού του άστρου.Το άστρο του είναι ένας ερυθρός νάνος, με περίπου το ένα τρίτο της μάζας του Ήλιου. Ως αποτέλεσμα, τα αστέρια όπως ο Gliese 667 C έχουν τη δυνατότητα να ζήσουν μέχρι 100-150 δισεκατομμύρια χρόνια, 10-15 φορές μεγαλύτερη από του Ήλιου. Ο πλανήτης είναι πιθανά παλιρροϊκά κλειδωμένος, με τη μία πλευρά του ημισφαιρίου μόνιμα στραμμένη προς το μητρικό του άστρο ενώ η απέναντι πλευρά του είναι τυλιγμένη στο αιώνιο σκοτάδι. Ωστόσο, μεταξύ αυτών των δύο έντονων περιοχών, θα υπάρχει μια λωρίδα κατοικησιμότητας η οποία ονομάζεται terminator line, όπου οι θερμοκρασίες μπορεί να είναι κατάλληλες (περίπου 273 K (0 °C; 32 °F)) για την ύπαρξη υγρού νερού. Επιπλέον, ένα πολύ μεγαλύτερο μέρος του πλανήτη μπορεί να είναι κατοικήσιμο αν υποστηρίζει αρκετά παχιά ατμόσφαιρα για τη μεταφορά θερμότητας προς την πλευρά που βρίσκεται μακριά από το αστέρι. Ωστόσο μία εργασία του 2015, αποκάλυψε ότι ο Gliese 667 Cc υπόκειται σε παλιρροϊκή θέρμανση 300 φορές μεγαλύτερη από εκείνη της Γης. Αυτό εν μέρει οφείλεται στη μικρή εκκεντρική τροχιά γύρω από το άστρο. Εξαιτίας αυτού, οι πιθανότητες κατοικησιμότητας μπορεί να είναι χαμηλότερες από τις αρχικά αναμενόμενες. Ο Gliese 667 Cc ανακοινώθηκε για πρώτη φορά σε μια προδημοσίευση στις 21 Νοεμβρίου 2011 από το το HARPS του Ευρωπαϊκού Νοτίου Παρατηρητήριου χρησιμοποιώντας τη μέθοδο ακτινικής ταχύτητας (Doppler). Η ανακοίνωση της δημοσίευσης σε διεθνή περιοδικά έγινε στις 2 Φεβρουαρίου 2012 από ερευνητές στο Πανεπιστήμιο του Γκέτινγκεν και το Ίδρυμα Carnegie για την Επιστήμη και τη δημιουργία αντιγράφων ασφαλείας της ESO HARPS ανακάλυψη της ομάδας. KELT-4Ab, άλλος ένας εξωπλανήτης γύρω από τριπλό αστρικό σύστημα. Κατάλογος πιθανώς κατοικήσιμων εξωπλανητών. Κατοικησιμότητα στα πλανητικά συστήματα των ερυθρών νάνων Υπεργαία
|
Ο Gliese 667 Cc (επίσης γνωστός ως GJ 667Cc, HR 6426Cc, ή HD 156384Cc, προφέρεται Γκλίζε)είναι εξωπλανήτης σε τροχιά μέσα στην κατοικήσιμη ζώνη του ερυθρού νάνου αστέρα Gliese 667 C, ο οποίος είναι μέλος του τριπλού αστρικού συστήματος Gliese 667, σε απόσταση περίπου 23,62 έτη φωτός (6,8 παρσέκ), στον αστερισμό του Σκορπιού. Ο εξωπλανήτης βρέθηκε με τη χρήση της μεθόδου της ακτινικής ταχύτητας,μέσω παρατήρησης των μετατοπίσεων Doppler στο φάσμα του μητρικού άστρου
|
https://el.wikipedia.org/wiki/Gliese_667_Cc
|
Γκρατσιέλα
|
Η Γκρατσιέλα αρχικά περιλαμβάνονταν στο αυτοβιογραφικό έργο του Λαμαρτίν Εξομολογήσεις το 1849, εκδόθηκε αυτοτελώς το 1852 και είναι το πιο πολυδιαβασμένο βιβλίο του συγγραφέα. Αναφέρεται στην Ιταλία και ιδιαίτερα στην περιοχή της Νάπολης, όπου ο συγγραφέας έμεινε δύο φορές, πρώτα κατά τη διάρκεια της νεότητάς του, το 1811 και το 1812 και αργότερα το 1844, με τη σύζυγό του. Το έργο περιλαμβάνει ορισμένα θέματα χαρακτηριστικά του ρομαντισμού: την πλήξη, τα πάθη, την ορμή και τα ιδανικά της νεότητας, τα ταξίδια, την αρμονία ανθρώπου και φύσης, τον έρωτα και τον θάνατο. Πέραν της ρομαντικής ιστορίας, χαρακτηρίζεται από τη γραφική ποίηση των περιγραφών, ιδιαίτερα του νησιού Προτσίντα, της Νάπολης και του Βεζούβιου. Ο Λαμαρτίν περιγράφει την Ιταλία των χωρικών και των ψαράδων, που ζουν στις ακτές και τα αμπέλια τους τόσο απλά στη φαντασία του όσο στις ωραιότερες μέρες του αρχαίου κόσμου. Ο Λαμαρτίν εκφράζει επίσης στο έργο την αγάπη του για τη ρομαντική λογοτεχνία, αναφέρει έργα όπως την Κορίννα ή η Ιταλία της Μαντάμ ντε Σταλ, Τα χρόνια της μαθητείας του Βίλχελμ Μάιστερ (1796) καιΤα πάθη του νεαρού Βέρθερου (1774) του Γκαίτε, τις Τελευταίες επιστολές του Γιάκοπο Όρτις (1802-1803) του Ούγκο Φόσκολο και εξομολογείται τον θαυμασμό του για το μυθιστόρημα Παύλος και Βιργινία (1788) του Μπερναρντέν ντε Σαιν-Πιερ. Ο δεκαοχτάχρονος αφηγητής ταξιδεύει από το σπίτι του στη Βουργουνδία στην Ιταλία. Μένει πρώτα στη Φλωρεντία, έπειτα στη Ρώμη. Στη συνέχεια φεύγει για τη Νάπολη όπου συναντά έναν Γάλλο παλιό φίλο του με τον οποίο περνάει τον χρόνο του με περιπάτους και συζητήσεις. Παρακολουθούν τους ψαράδες στην παραλία να βγαίνουν στη θάλασσα με τις βάρκες τους και μια μέρα αποφασίζουν να ρωτήσουν έναν από αυτούς αν μπορούν να επιβιβαστούν και εκείνος να τους μάθει το ψάρεμα. Για αρκετές εβδομάδες ψαρεύουν κάθε μέρα μέχρι τη μέρα που κατά τη διάρκεια μιας μεγάλης καταιγίδας που έθεσε τη ζωή τους σε κίνδυνο, αναγκάζονται να καταφύγουν στο σπίτι του Αντρέα στην Προτσίντα, όπου περνούν τη νύχτα. Καθώς η καταιγίδα συνεχίζεται, μένουν στο νησί για 9 ημέρες και συναντούν την υπόλοιπη οικογένεια του ψαρά. Εδώ ο αφηγητής συναντά για πρώτη φορά την εγγονή του ψαρά, τη 16χρονη Γκρατσιέλα. Ζουν μαζί τους, τους βοηθούν στις δουλειές, κάνουν βόλτες στο νησί και το βράδυ τους διαβάζουν ιστορίες, ιδιαίτερα τον Παύλο και Βιργινία του Μπερναρντέν ντε Σαιν-Πιερ που συγκινεί όλη την οικογένεια και ιδιαίτερα τη Γκρατσιέλα. Όταν ο καιρός βελτιώθηκε, όλοι επιστρέφουν στη Νάπολη και ο φίλος του αφηγητή καλείται πίσω στη Γαλλία για τον γάμο της αδερφής του. Ο νεαρός παραμένει μόνος στη Νάπολη και αρρωσταίνει. Η Γκρατσιέλα έρχεται να τον φροντίσει και ανακτά τις δυνάμεις του. Στη συνέχεια πηγαίνει να επισκεφθεί την οικογένεια του ψαρά στο σπίτι τους στη Νάπολη, όπου τον υποδέχονται θερμά. Περνούν μήνες και ο αφηγητής θεωρεί ότι η οικογένεια του Αντρέα είναι δική του. Ο αφηγητής επιχειρεί να αντιμετωπίσει τη Γκρατσιέλα σαν αδερφή του. Τη συνοδεύει στην εκκλησία και της μαθαίνει να διαβάζει και να γράφει, και εκείνη του ζητά να περνά περισσότερο χρόνο μαζί της, μιλώντας και μαθαίνοντας να σκαλίζει κοράλλια παρά να γράφει ποίηση. Ωστόσο, ο νεαρός συνειδητοποιεί τα αισθήματά του όταν, λίγες μέρες πριν τα Χριστούγεννα, η Γκρατσιέλα πρόκειται να παντρευτεί τον εξάδερφό της Τσέκο, γράφει: «Η ζωή μου χωρίς την παρουσία της δεν θα ήταν τίποτε». Η επικείμενη απώλεια της Γκρατσιέλα οδηγεί τον αφηγητή να εγκαταλείψει τη Νάπολη και να περιπλανηθεί στη γύρω περιοχή, επιστρέφοντας μόνο μετά το νέο έτος.Αν και η Γκρατσιέλα δέχεται τον προτεινόμενο γάμο την ημέρα που ο αφηγητής επιστρέφει, αργότερα δραπετεύει μέσα στη νύχτα, με σκοπό να πάει σε ένα μοναστήρι. Την επόμενη μέρα η οικογένεια την αναζητά μάταια. Τελικά, ο αφηγητής καταλαβαίνει ότι πρέπει να επέστρεψε στο νησί και σπεύδει εκεί, όπου πράγματι βρίσκει τη Γκρατσιέλα και εξομολογούνται τον έρωτά τους. Για τρεις μήνες απολαμβάνουν τον έρωτά τους, κρυφά από την οικογένεια της Γκρατσιέλα. Ωστόσο, η κοπέλα υποφέρει στη σκέψη της επιστροφής του στη Γαλλία και προβληματίζεται για την κοινωνική τους διαφορά. Όταν οι γονείς του τον καλούν πίσω στη Γαλλία, η Γκρατσιέλα καταρρέει και ο αφηγητής - αν και αποκαρδιωμένος - δεν μπορεί να παραμείνει. Αρχίζουν να αλληλογραφούν, αλλά ο αφηγητής όταν βρέθηκε στη γαλλική κοινωνία και στο περιβάλλον του νιώθει ντροπή για τον έρωτά του για την εγγονή του φτωχού ψαρά. Ένα βράδυ μετά την επιστροφή του από έναν χορό, λαμβάνει ένα γράμμα. Η Γκρατσιέλα του ανακοινώνει την ασθένειά της και τον επικείμενο θάνατό της και του ζητά να μην την ξεχάσει ποτέ. Ο αφηγητής θα κρατήσει αυτό το γράμμα για όλη του τη ζωή μαζί με τη μνήμη της πρώτης του αγάπης. Το μυθιστόρημα κλείνει με ένα ποίημα, Le Premier Regret (Η πρώτη λύπη), αφιερωμένο στη μνήμη της. Γκρατσιέλλα, μετάφραση: Γιώργος Τσουκαλάς, εκδόσεις ΄Αγκυρα, 1969 Γκρατσιέλλα, μετάφραση: Άννα Μαρουδιά, εκδόσεις Σίγμα Λι Λάμδα, 2022
|
H Γκρατσιέλα (γαλλικός τίτλος: Graziella) είναι μυθιστόρημα του Αλφόνς ντε Λαμαρτίν που εκδόθηκε μόνο του το 1852, εμπνευσμένο από το πρώτο του νεανικό ταξίδι στην Ιταλία. Αναφέρεται στην ιστορία ενός νεαρού Γάλλου αριστοκράτη που ερωτεύτηκε μια φτωχή κοπέλα από οικογένεια ψαράδων κατά τη διάρκεια ενός ταξιδιού στη Νάπολη της Ιταλίας.Το βιβλίο, χαρακτηριστικό του Ρομαντισμού στη γαλλική λογοτεχνία του 19ου αιώνα, διασκευάστηκε σε όπερα και κινηματογραφικές ταινίες και επηρέασε πίνακες, ποιήματα και μυθιστορήματα.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%93%CE%BA%CF%81%CE%B1%CF%84%CF%83%CE%B9%CE%AD%CE%BB%CE%B1
|
Γερουσία του Βέρμοντ
|
Οι γερουσιαστές εκλέγονται από ένα σύνολο 13 μονομελών και πολυμελών περιφερειών της Γερουσίας. Οι περιφέρειες πλέον ή ελάσσον ανταποκρίνονται στα σύνορα των 14 κομητειών με προσαρμογές για να εξασφαλισθεί η ισότητα της αντιπροσώπευσης. Δύο μικρές κομητείες (Έσσεξ και Ορλίανς) συνδυάζονται σε μία περιφέρεια. Κάθε περιφέρεια εκλέγει μεταξύ 1 και 6 γερουσιαστών ανάλογα με τον πληθυσμό. Επιπλέον, το Βέρμοντ είναι μία από τις 14 πολιτείες όπου η άνω βουλή του πολιτειακού νομοθετικού σώματος υπηρετεί σε διετή κύκλο, αντί για την πιο συνήθη τετραετή θητεία όπως στην πλειοψηφία των πολιτειών. Νομοθετική Συνεδρίαση 2013-2014 Ο Αναπληρωτής Κυβερνήτης του Βέρμοντ χρηματίζει Πρόεδρος της Γερουσίας, αλλά συνεισφέρει μία νομοθετική ψήφο αν απαιτείται για να λυθεί μια ισοπαλία. Εν την απουσία του ή της, ο Προσωρινός Πρόεδρος προεδρεύει της Γερουσίας. Ο Προσωρινός Πρόεδρος εκλέγεται από την ομάδα του πλειοψηφούντος κόμματος και ακολουθεί επιβεβαίωση ολόκληρης της Γερουσίας μέσω μιας ψηφοφορίας της Γερουσίας. Ο Προσωρινός Πρόεδρος είναι η ανώτερη ηγετική θέση στη Γερουσία. Οι άλλοι αρχηγοί της πλειοψηφίας και της της μειοψηφίας εκλέγονται άπό τις αντίστοιχες κοινοβουλευτικές τους ομάδες. Τρέχουσα ηγεσία Η ολομέλεια της Γερουσίας συνέρχεται τα πρωινά της Τρίτης και της Παρασκευής μόνο για τις πρώτες επτά εβδομάδες της ετήσιας συνεδρίασης. Vermont General Assembly Project Vote Smart - State Senate of Vermont
|
Η Γερουσία του Βέρμοντ (αγγλικά: Vermont Senate) είναι η άνω βουλή της Γενικής Συνέλευσης του Βέρμοντ, του πολιτειακού νομοθετικού σώματος της πολιτείας του Βέρμοντ. Η Γερουσία αποτελείται από 30 μέλη. Η περιφερειοποίηση της Γερουσίας διαιρεί τα 30 μέλη σε τρεις μονοεδρικές περιφέρειες, έξι διεδρικές περιφέρειες, τρεις τριεδρικές περιφέρειες, και μια εξαεδρική περιφέρεια. Κάθε Γερουσιαστής εκπροσωπεί τουλάχιστον 20.300 πολίτες. Οι γερουσιαστές εκλέγονται για διετείς θητείες, και δεν υπάρχει όριο στον αριθμό των θητειών που μπορεί να υπηρετήσει ένας Γερουσιαστής. Όπως σε άλλες άνω βουλές των πολιτειακών και εδαφικών νομοθετικών σωμάτων και της ομοσπονδιακής Γερουσίας των ΗΠΑ, η Γερουσία είναι επιφορτισμένη με ειδικές εξουσίες όπως η επιβεβαίωση ή η απόρριψη κυβερνητικών διορισμών σε εκτελεστικά τμήματα, στην πολιτειακή κυβέρνηση (το σώμα υπουργών της κυβέρνησης), τις επιτροπές, τα συμβούλια, και να εκλέγει τα μέλη του Ανώτατου Δικαστηρίου του Βέρμοντ. Η Γερουσία του Βέρμοντ συνέρχεται στο Πολιτειακό Καπιτώλιο του Βέρμοντ στο Μονπελιέ.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%93%CE%B5%CF%81%CE%BF%CF%85%CF%83%CE%AF%CE%B1_%CF%84%CE%BF%CF%85_%CE%92%CE%AD%CF%81%CE%BC%CE%BF%CE%BD%CF%84
|
Air France
|
Ιδρύθηκε στις 7 Οκτωβρίου του 1933, με τη συγχώνευση των Air Orient, Compagnie Générale Aeropostale, Societé Generale de Transport Aerien, Air Union και CIDNA (Compagnie Internationale de Navigation). Η νέα εταιρεία είχε πυκνό ευρωπαϊκό δίκτυο, ενώ πρόσθετοι προορισμοί ήταν και οι γαλλικές αποικίες στη Βόρεια Αφρική και αλλού. Κατά τη διάρκεια του Β' Παγκοσμίου Πολέμου μετέφερε τη λειτουργία της στην Καζαμπλάνκα, Μαρόκο. Μετά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο, η εταιρεία κρατικοποιήθηκε, και η νέα εταιρεία με το όνομα Societé Nationale Air France δημιουργήθηκε την 1η Ιανουαρίου 1946. Η εταιρεία άλλαξε όνομα με ειδικό νομοσχέδιο στις 16 Ιουνίου 1948, οπότε και οριστικοποιήθηκε η σύνθεση των μετόχων της. Η Compagnie Nationale Air France, όπως ονομάστηκε, ήταν κατά 70% κρατική, και το κράτος εξακολουθούσε να έχει ένα σημαντικό ποσοστό (54%) στην εταιρεία μέχρι του 2002. Στις 4 Αυγούστου 1948 ο νέος τότε πρόεδρος της εταιρείας, Μαξ Υμάνς (Max Hymans), ξεκίνησε ένα πρόγραμμα ανανέωσης και ανάπτυξης της εταιρείας, με τη χρήση μοντέρνων τζετ αεροσκαφών και συστημάτων, ειδικά των νέων αεροσκαφών Sud Aviation Caravelle και του νέου Boeing 707. Το 1949 η εταιρεία ήταν ιδρυτικό μέλος της SITA (Societé Internationale de Telecommunications Aeronautiques). Η εταιρεία χρησιμοποίησε το De Havilland Comet για σύντομο χρονικό διάστημα από το 1953 και το αντικατέστησε με το Vickers Viscount. Το 1959 η εταιρεία ξεκίνησε να χρησιμοποιεί το Sud Aviation Caravelle. Σύντομα ξεκίνησε τη χρήση αεροσκαφών Boeing, ενώ από το 1974 ως κρατική εταιρεία της Ευρώπης, προμηθεύεται κυρίως αεροσκάφη Airbus για το στόλο της. Το 1976, η εταιρεία ξεκίνησε πτήσεις Παρίσι - Νέα Υόρκη με το νέο υπερηχητικό αεροσκάφος Concorde, αλλά χρησιμοποίησε αυτόν τον τύπο αεροσκάφους και σε άλλα δρομολόγια (τα οποία και εγκαταλείφθηκαν το 1982). Με τη χρήση αυτού του αεροσκάφους, η πτήση Παρίσι - Νέα Υόρκη, ολοκληρωνόταν σε 3 ώρες και 20 λεπτά, με ταχύτητα διπλάσια αυτής του ήχου. Στις 12 Ιανουαρίου 1990, όλες οι αεροπορικές εταιρείες της Γαλλίας, οι Air France, Air Inter, Air Charter και UTA, συγχώνευσαν τις δραστηριότητές τους στον Όμιλο Air France. Μια νέα εταιρεία συμμετοχών, η Groupe Air France, δημιουργήθηκε στις 25 Ιουλίου 1994. Είχε την πλειοψηφία των εταιρειών Air France και Air Inter (που μετονομάσθηκε σε Air France Europe). Το 1997 η Air France Europe απορροφήθηκε πλήρως από την Air France. Τον Φεβρουάριο του 1999, η γαλλική κυβέρνηση ιδιωτικοποίησε εν μέρει με μετοχές που διέθεσε στο χρηματιστήριο στο Παρίσι. Έγινε ιδρυτικό μέλος της συμμαχίας SkyTeam το 2000. Τα πέντε Concorde της AF αποσύρθηκαν από την υπηρεσία στις 31 Μαΐου 2003 λόγω μειωμένης κίνησης μετά το ατύχημα του 2000 και λόγω του συνεχώς αυξανόμενου κόστους λειτουργίας. Λίγους μήνες αργότερα και η τελευταία εταιρεία που χρησιμοποιούσε ακόμη τα Concorde, η British Airways, απέσυρε αυτού του τύπου τα αεροσκάφη. Στις 30 Σεπτεμβρίου 2003, η Air France και η ολλανδική KLM Royal Dutch Airlines ανακοίνωσαν την συγχώνευσή τους σε μία νέα εταιρεία με την ονομασία Air France - KLM. Η συγχώνευση ολοκληρώθηκε στις 5 Μαΐου 2004. Οι μέτοχοι της Air France κατέχουν το 81% της εταιρείας (το 44% η γαλλική κυβέρνηση, το 37% άλλοι ιδιώτες μέτοχοι). Το μερίδιο της γαλλικής κυβέρνησης μειώθηκε από 54,4% (στην πρώην AF) στο 44%, κάνοντας έτσι ιδιωτική την εταιρεία. Τον Δεκέμβριο του 2004, το γαλλικό κράτος αποφάσισε να πωλήσει το 18,4% του μεριδίου της στην Air France - KLM, κατέχοντας σήμερα ποσοστό κάτω του 20%. Τον Αύγουστο του 2021, ο στόλος της Air France περιλαμβάνει τα ακόλουθα αεροσκάφη: Η Air France πετάει σε 20 προορισμούς εσωτερικού και 181 εξωτερικού, σε 83 χώρες σε Ευρώπη, Ασία, Αφρική, Αμερική και Ωκεανία. Η Air France έχει κοινό κωδικό με τις ακόλουθες αεροπορικές εταιρείες: Aeroflot Aerolíneas Argentinas Aeroméxico Air Antilles Express Air Astana Air Austral Air Burkina Air Corsica Air Europa Air France Hop Air Malta Air Mauritius Air Serbia Air Seychelles Air Tahiti Nui airBaltic Aircalin Alitalia Austrian Airlines Azerbaijan Airlines Bangkok Airways Belavia Bulgaria Air China Eastern Airlines China Southern Airlines CityJet Comair Copa Airlines Copa AIrlines Colombia Croatia Airlines Czech Airlines Delta Air Lines Etihad Airways Finnair Flybe Garuda Indonesia Gol Transportes Aéreos HOP! Japan Airlines Jet Airways Kenya Airways KLM Korean Air LATAM Brasil Luxair Middle East Airlines MNG Airlines Montenegro Airlines Saudia Singapore Airlines Swiss International Air Lines TAAG Angola Airlines TAROM Ukraine International Airlines Vietnam Airlines WestJet Winair Στις 1 Ιουνίου 2009 αεροσκάφος Airbus A330-200 που εκτελούσε την πτήση 447 από Ρίο ντε Τζανέιρο προς Παρίσι κατέπεσε στον Ατλαντικό Ωκεανό. Δεν υπήρξαν επιζώντες. Air France - KLM Air France Ελλάς Air France International Οι στολές των αεροσυνοδών της Air France
|
Η Air France (Compagnie Nationale Air France) αποτελεί θυγατρική εταιρεία της Air France-KLM. Πριν την εξαγορά της KLM, ήταν ο κρατικός αερομεταφορέας της Γαλλίας, με 71,654 άτομα προσωπικό (τον Ιανουάριο του 2005). Τα κεντρικά γραφεία της εταιρείας (τώρα της Air France-KLM) βρίσκονται στο αεροδρόμιο Σαρλ ντε Γκωλ, κοντά στο Παρίσι. Η εταιρία μετέφερε 43.3 εκατομμύρια επιβάτες στο διάστημα μεταξύ Απριλίου 2001 και Μαρτίου 2002 και είχε έσοδα 12.53 δισεκατομμύρια Ευρώ. Η θυγατρική της Air France, Régional, εκτελεί πτήσεις σε περιφερειακά αεροδρόμια της Ευρώπης. Τον Μάιο του 2004 η AF απέκτησε την πλειοψηφία των μετοχών της ολλανδικής KLM Royal Dutch Airlines και δημιούργησε την εταιρεία Air France-KLM. Η Air France-KLM είναι η μεγαλύτερη εταιρεία του κόσμου από πλευράς εσόδων και η τρίτη μεγαλύτερη (μεγαλύτερη στην Ευρώπη) από πλευράς επιβατικής κίνησης. Η Air France-KLM είναι κομμάτι της αεροπορικής συμμαχίας SkyTeam, μαζί με τις Delta Air Lines, CSA Czech Airlines, Aeroméxico, Alitalia, Aeroflot, Air Europa, China Airlines, China Eastern, China Southern, Kenya Airways, Korean Air,Tarom Air και Vietnam Airlines(Μάιος 2012) . Τόσο η Air France όσο και η KLM εξακολουθούν να πετούν χρησιμοποιώντας τα δικά τους χρώματα και εμπορικά σήματα. Είναι όμως πιθανό στο μέλλον αυτό να αλλάξει.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/Air_France
|
Βαλεριανός
|
Ανήκε σε παλιά αριστοκρατική οικογένεια, και ως εκ τούτου γρήγορα έγινε συγκλητικός και princeps senatus το 238. Παντρεύτηκε τη Μαρινιάνα και απέκτησε δύο γιούς: τον μετέπειτα αυτοκράτορα Γαλλιηνό και τον Βαλεριανό τον μικρότερο. Την εποχή που ο αυτοκράτορας Δέκιος επανέφερε το αξίωμα του τιμητή εκλέχτηκε με απόλυτη πλειοψηφία από την σύγκλητο. Το 253 εστάλη από τον αυτοκράτορα Τρεβονιανό ως επικεφαλής στρατευμάτων στη Γαλατία για να αντιμετωπίσει τον διεκδικητή του θρόνου Αιμιλιανό. Ο στρατός που βρισκόταν εκεί, σχεδόν αμέσως τον ανακήρυξε de facto αυτοκράτορα. Η υπόλοιπη αυτοκρατορία δεν άργησε να τον αναγνωρίσει και αυτή αμέσως μετά τον θάνατο του Τριβωνιανού, και ενώ είχε μεσολαβήσει μια μικρή βασίλεια του Αιμιλιανού για τρεις μήνες. Ο Βαλεριανός αμέσως μετά την ανάρρησή του στον θρόνο, έστρεψε το ενδιαφέρον στο δυτικό τμήμα της αυτοκρατορίας, το οποίο σπαρασσόταν από εξεγέρσεις. Απέστειλε τον γιο του Γαλλιηνό με σκοπό την επίτευξη ειρήνης στις ευαίσθητες και πάντα ανήσυχες δυτικές περιοχές. Ο ίδιος αναχώρησε προς ανατολάς όπου οι Σκύθες, οι Γότθοι και κυρίως οι Πέρσες λεηλατούσαν αδιάλειπτα. Ο Πέρσης βασιλιάς Σαπώρ είχε εισβάλλει στη Συρία καταλαμβάνοντας την Αντιόχεια. Ο Βαλεριανός κινήθηκε εναντίον του, ταυτόχρονα όμως ήλθε σε συνεννοήσεις με τον Σαπώρ ώστε να διαπραγματευτεί τη λήξη του πολέμου. Προδόθηκε, συνελήφθη από τους Πέρσες και φυλακίστηκε (260). Η αιχμαλωσία του πιθανότατα κράτησε 10 χρόνια, διάστημα στο οποίο βασανίστηκε και εξευτελίστηκε. Ο Σαπώρ ισχυριζόταν ότι κόσμησε την οροφή των ανακτόρων του με το δέρμα του. Αυρήλιος Βίκτωρ, Epitome de Caesaribus Ευτρόπιος (ιστορικός), Breviarium ab urbe condita Historia Augusta, The Two Valerians Ιωάννης Ζωναράς, Compendium of History extract: Zonaras: Alexander Severus to Diocletian: 222–284 Ζώσιμος, Historia Nova Εγκυκλοπαίδεια Πάπυρος Λαρούς Μπριτάννικα, τόμος 13, σελίδα 267 "Valerian and Gallienus"Αρχειοθετήθηκε 2012-02-04 στο Wayback Machine., at De Imperatoribus Romanis.
|
Ο Βαλεριανός, αναφέρεται και ως Ουαλεριανός, (λατ. Caesar Publius Licinius Valerianus Augustus, 193 ή 200 – 260 ή 264) ήταν Ρωμαίος Αυτοκράτορας. Με καταγωγή από αριστοκρατική οικογένεια, ανέβηκε ταχύτατα τα σκαλιά της ιεραρχίας. Συγκλητικός το 238, αυτοκράτορας το 253, ήταν ο πρώτος αυτοκράτορας της Ρώμης που αιχμαλωτίστηκε και δολοφονήθηκε, από τον Πέρση βασιλιά Σαπώρ.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%92%CE%B1%CE%BB%CE%B5%CF%81%CE%B9%CE%B1%CE%BD%CF%8C%CF%82
|
Το Μαγικό Κλειδί (άλμπουμ)
|
Ο δίσκος περιλαμβάνει έντεκα κομμάτια, εκ των οποίων οι στίχοι των περισσότερων γράφτηκαν ενώ ο Παρασκευάς Καρασούλος υπηρετούσε τη θητεία του στο στρατό και μελοποιήθηκαν και ενορχηστρώθηκαν από τον εικοσιεπτάχρονο, τότε, Στέφανο Κορκολή, που είχε ήδη διαγράψει μία σημαντική πορεία ως μουσικός. Την παραγωγή του δίσκου υπογράφει ο Πέτρος Πρωτοπαπαδάκης, την καλλιτεχνική επιμέλεια ο Patrick Marin, και το εξώφυλλο, όπου εμφανίζονται οι τρεις συντελεστές του δίσκου, ο Αντώνης Γιαννακόπουλος. Με την κυκλοφορία του δίσκου, το 1987, ξεχώρισαν τα τραγούδια «Έτσι όπως έμπαινε το φως», «Χάρισμά σου αν το βρεις» και «Το μαγικό κλειδί». Μάλιστα, ο συνθέτης και η ερμηνεύτρια εμφανίστηκαν αρκετές φορές στην τηλεόραση είτε παρουσιάζοντας τα τραγούδια του δίσκου, είτε παίζοντας τραγούδια προηγούμενων δεκαετιών. Αργότερα ακολούθησε και η επανέκδοσή του σε CD.
|
Το Μαγικό Κλειδί κυκλοφόρησε το 1987 από τη MINOS E.M.I. και αποτελεί την πρώτη εμφάνιση στη δισκογραφία, τόσο του συνθέτη Στέφανου Κορκολή, όσο και του στιχουργού Παρασκευά Καρασούλου, ενώ είναι η δέκατη τρίτη δουλειά της ερμηνεύτριας του δίσκου, Μαρίας Δημητριάδη.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A4%CE%BF_%CE%9C%CE%B1%CE%B3%CE%B9%CE%BA%CF%8C_%CE%9A%CE%BB%CE%B5%CE%B9%CE%B4%CE%AF_(%CE%AC%CE%BB%CE%BC%CF%80%CE%BF%CF%85%CE%BC)
|
Αλέξανδρος Δουμάς (υιός)
|
Ο Αλέξανδρος Δουμάς γεννήθηκε στις 27 Ιουλίου 1824 στο Παρίσι, ως νόθο τέκνο του συγγραφέα Αλέξανδρου Δουμά και της Μαρί-Λωρ-Κατερίν Λαμπαί (Marie-Laure-Catherine Labay, 1794-1868), μιας γειτόνισσάς του μοδίστρας. Το 1831, όταν ήταν σε ηλικία επτά ετών, ο πατέρας του τον αναγνώρισε νομικά και εξασφάλισε ότι ο γιος του θα λάμβανε την καλύτερη δυνατή μόρφωση στο Ίδρυμα Γκουμπώ (Institution Goubaux) και στο Κολλέγιο Μπουρμπόν (Collège Bourbon). Εκείνη την εποχή ήταν που έλαβε χώρα η δικαστική διαμάχη για την κηδεμονία του, η οποία κατέληξε σε απόφαση του δικαστηρίου να την αναλάβει ο πατέρας του. Ο χωρισμός από τη μητέρα του και το μαρτύριο της στέρησης από το παιδί της, ήταν που τον ενέπνευσαν να γράψει σχετικά με τραγικούς γυναικείους χαρακτήρες. Σχεδόν σε όλα τα γραπτά του, έδωσε έμφαση στον ηθικό σκοπό που οφείλει να έχει η λογοτεχνία, και στο έργο του Ο νόθος γιος (Le Fils naturel, 1858) ενστερνίζεται την πίστη ότι αν ένας άνδρας γίνει πατέρας ενός νόθου παιδιού, έχει την υποχρέωση στη συνέχεια να το αναγνωρίσει και να παντρευτεί τη μητέρα. Οι πρόπαπποι του Δουμά από την πλευρά του πατέρα του ήταν ένα Γάλλος ευγενής και μια Αϊτινή. Εξαιτίας αυτού του γεγονότος, στα εσωτερικά σχολεία όπου μαθήτευσε, γινόταν συνεχώς ο στόχος λοιδορίας από τους συμμαθητές του, γεγονός το οποίο επέδρασε έντονα στις σκέψεις, τη συμπεριφορά και το συγγραφικό ύφος του.Σε ηλικία 17 ετών παράτησε το κολέγιο και μετακόμισε στο Σαιν-Ζερμαίν-αν-Λεΐ (Saint-Germain-en-Laye) για να ζήσει μαζί με τον πατέρα του. Εκεί παραδόθηκε σε μια αργόσχολη και έκλυτη ζωή εξασφαλίζοντας τα χρήματα από αυτόν. Το 1844 συνάντησε στο Παρίσι τη Μαρί Ντυπλεσί (Marie Duplessis), μια νεαρή εταίρα, με την οποία σύναψε σχέση μέχρι τον Αύγουστο του 1845. Αυτή η κοπέλα, η οποία πέθανε το 1847, αποτέλεσε την έμπνευση για τη ρομαντική νουβέλα του Η κυρία με τις καμέλιες (La Dame aux Camélias). Το έργο του διασκευάστηκε από τον ίδιο για να παρουσιαστεί στη θεατρική σκηνή, και αποτέλεσε τη βάση για την όπερα Τραβιάτα του Τζουζέπε Βέρντι. Αν και παραδέχθηκε ότι έκανε τη διασκευή εξαιτίας της ανάγκης χρημάτων, με το έργο αυτό γνώρισε μεγάλη επιτυχία. Κατ' αυτόν τον τρόπο ξεκίνησε την καριέρα του ως θεατρικός συγγραφέας, και όχι μόνον απόκτησε μεγαλύτερη φήμη από τον πατέρα του καθόλη τη διάρκεια της ζωής του, αλλά κυριάρχησε στη σοβαρή γαλλική θεατρική σκηνή για το μεγαλύτερο διάστημα του δεύτερου μισού του 19ου αιώνα. Ύστερα από αυτήν την επιτυχία του, ουσιαστικά εγκατέλειψε τη συγγραφή μυθιστορημάτων, αν και το ημι-αυτοβιογραφικό του έργο Η υπόθεση Κλεμανσώ (L'Affaire Clemenceau, 1867) γνώρισε κάποια επιτυχία. Τα επόμενα χρόνια προσπάθησε να θίξει, με την εκθαμβωτική του πένα, θέματα αμφιλεγόμενα για την εποχή του, όπως η κοινωνική θέση της γυναίκας, το διαζύγιο και η απιστία. Τα πιο αξιομνημόνευτα έργα του αυτής της περιόδου είναι Le Demi-Monde (1855), L’Ami des femmes (1864), Les Idées de Mme Aubray (1867), La Femme de Claude (1873), και Francillon (1887). Στις 31 Δεκεμβρίου 1864, ο Δουμάς παντρεύτηκε τη Ναντιέσντα φον Κνόρινγκ (Nadjeschda von Knorring, 1826-Απρίλιος 1895), κόρη του Γιόχαν Ράινχολντ φον Κνόρινγκ (Johan Reinhold von Knorring) και χήρα του Αλεξάνδρου, πρίγκιπα Ναρίσκινε (Alexander, Prince Naryschkine), στη Μόσχα. Το ζεύγος απόκτησε δύο κόρες: τη Μαρί-Αλεξαντρίν-Εριέτ Δουμά το 1860, και τη Ζανίν Δουμά το 1867. Μετά τον θάνατο της γυναίκας του, παντρεύτηκε την Εριέτα Ρενιέ ντε λα Μπριέρ (Henriette Régnier de La Brière, 1851–1934), τον Ιούνιο του 1895 λίγους μήνες πριν τον θάνατό του. Ο Δουμάς έζησε τη ζωή του σαν ένας από τους θεατρικούς ήρωές του, μεταξύ ταραγμένων ερώτων και φανταστικών περιπετειών. Ήταν μεγάλος θαυμαστής της Γεωργίας Σάνδη, την οποία αποκαλούσε "αγαπημένη μαμά". Πέρασε μεγάλο χρονικό διάστημα στο σπίτι της και φρόντισε για τη θεατρική διασκευή τού ρομάντσου της Ο μαρκήσιος του Βιλμέρ (Le Marquis de Villemer). Το 1874 έγινε δεκτός ως μέλος της Γαλλικής Ακαδημίας (Académie française) και το 1894 τιμήθηκε με το παράσημο της Λεγεώνας της Τιμής (Legion d'Onore). Πέθανε στις 27 Νοεμβρίου 1895 στο σπίτι του στο Μαρλύ-λε-Ρουά του Ιβλίν (Marly-le-Roi, Yvelines) και κηδεύθηκε στο κοιμητήριο της Μονμάρτης στο Παρίσι. Ο τάφος του, ίσως τυχαία, βρίσκεται μόλις 100 μέτρα από αυτόν της Μαρί Ντυπλεσί. Η κυρία με τις καμέλιες (La Dame aux Camélias, 1848) ― ελλην.μετάφρ.Γ.Τσουκαλάς(Άγκυρα) Η υπόθεση Κλεμανσώ (L'affaire Clemenceau, 1867) Atala (1848) Η κυρία με τις καμέλιες (La Dame aux Camélias, 1852) Diane de Lys (1853) Le Bijou de la reine (1855) Le Demi-monde (1855) La Question d'argent (1857) Ο νόθος γιος (Le Fils naturel, 1858) Ένας παράλογος πατέρας (Un Père prodigue, 1859) Un Mariage dans un chapeau (1859) coll. Vivier L'Ami des femmes (1864) Le Supplice d'une femme (1865) Les Idees de Madame Aubray (1867) Le Filleul de Pompignac (1869) Une Visite de noces (1871) La Princesse Georges (1871) La Femme de Claude (1873) Monsieur Alphonse (1873) L'étrangère (1876) Les Danicheff (1876) La Comtesse Romani (1876) La Princesse de Bagdad (1881) Denise (1885) Francillon (1887) La Route de Thebes (ημιτελές) Maurois, André (1957). The Titans, a three-generation biography of the Dumas. trans. by Gerard Hopkins. New York: Harper & Brothers Publishers. OCLC 260126. Lewis H. D. "A Critical Edition of the Manuscripts of 'La Route de Thebes' by Alexandre Dumas fils" Doctorate, University of Leeds, 1982 Έργα του/της Alexandre Dumas, fils στο Project Gutenberg
|
Ο Αλέξανδρος Δουμάς (Alexandre Dumas, fils) (27 Ιουλίου 1824 - 27 Νοεμβρίου 1895) ήταν Γάλλος συγγραφέας και δραματουργός. Ήταν γιος (γαλλικά fils) του Αλέξανδρου Δουμά (πατέρα) (γαλλικά père), ο οποίος ήταν επίσης συγγραφέας και δραματουργός. Όπως ακριβώς και ο πατέρας του, γνώρισε μεγάλη επιτυχία, κυρίως με το ρομάντσο του Η κυρία με τις καμέλιες, από το οποίο εμπνευσμένος ο Τζουζέπε Βέρντι σύνθεσε την όπερά του Τραβιάτα, αλλά και από τα θεατρικά έργα του Ο νόθος γιος (Le Fils naturel, 1858) και Ένας παράλογος πατέρας (Un Père prodigue, 1859).
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%91%CE%BB%CE%AD%CE%BE%CE%B1%CE%BD%CE%B4%CF%81%CE%BF%CF%82_%CE%94%CE%BF%CF%85%CE%BC%CE%AC%CF%82_(%CF%85%CE%B9%CF%8C%CF%82)
|
Κάρλος Παβόν
|
Ο πατέρας του ήταν ποδοσφαιριστής από την Κόστα Ρίκα και η μητέρα του από την Ονδούρα. Ξεκίνησε την καριέρα του στη Ρεάλ Κλουμπ Ντεπορτίβο Εσπάνια της Ονδούρας, ομάδα στην οποία αγωνίστηκε άλλες δύο φορές στη σταδιοδρομία του και στην τελευταία τετραετία της ενεργού δράσης. Αγωνίστηκε σε πολλούς άλλους συλλόγους του Μεξικού, αλλά είχε και μικρά χρονικά διαστήματα αγωνιζόμενος στην Ευρώπη και στους Λος Άντζελες Γκάλαξι των ΗΠΑ. Κλείνοντας την καριέρα του ήταν πρώτος σκόρερ στην ιστορία της Ρεάλ Εσπάνια.Με την εθνική ομάδα της του αγωνίστηκε 101 φορές και σημείωσε 57 γκολ, επίδοση που αποτελεί εθνικό ρεκόρ. Το 2004 αποσύρθηκε από την εθνική ομάδα της Ονδούρας εξαιτίας μιας κήλης που προκάλεσε την αποχώρησή του από το διεθνές ποδόσφαιρο, επανήλθε όμως με επιτυχία συνεχίζοντας έως το 2010 με την τελευταία συμμετοχή του στο Παγκόσμιο Κύπελλο του 2010. Το 2007 ήταν πρώτος σκόρερ του ΚΟΝΚΑΚΑΦ Γκολντ Καπ με 5 γκολ.Ένας νέος τραυματισμός στον ώμο ήταν η αιτία που αναγκάστηκε να σταματήσει τη διεθνή του παρουσία, ενώ ουσιαστικά τελείωσε και η ενεργός του δράση. Ήταν αρχικά τεχνικός βοηθός για την ποδοσφαιρική ομάδα της Ονδούρας. Στις 10 Ιανουαρίου 2015 αποχώρησε επίσημα ως ποδοσφαιριστής σε φιλικό αγώνα με την Μπαρτσελόνα του Ισημερινού. Ακολούθησε μικρής διάρκειας προπονητική καριέρα χωρίς επιτυχία και στη συνέχεια δούλεψε ως αθλητικός αναλυτής. Ρεάλ Εσπάνια Πρωτάθλημα Ονδούρας: 1993–94, 2003–04, 2006–07, 2010–11 Κύπελλο Ονδούρας: 1992Ονδούρα Κύπελλο Κεντρικής Αμερικής: 1993, 1995Ατομικές διακρίσεις Μεξικό πρώτος σκόρερ πρωταθλήματος: 1997 Ονδούρα πρώτος σκόρερ πρωταθλήματος: 2006–07 Ονδούρα ποδοσφαιριστής της χρονιάς: 2009 Κορυφαίος σκόρερ ΚΟΝΚΑΚΑΦ Γκολντ Καπ: 2007 Καλύτερη ομάδα ΚΟΝΚΑΚΑΦ Γκολντ Καπ: 2007 Κορυφαίος σκόρερ όλων των εποχών της Εθνικής ομάδας της Ονδούρας: 57 γκολ Κατάλογος ποδοσφαιριστών ανδρών με 50 ή περισσότερα διεθνή γκολ Κατάλογος κορυφαίων διεθνών σκόρερ ποδοσφαίρου ανδρών ανά χώρα
|
Ο Κάρλος Αλβέρτο Παβόν Πλούμερ (ισπανικά: Carlos Alberto Pavón Plummer, γεννήθηκε 9 Σεπτεμβρίου 1973) είναι πρώην διεθνής ποδοσφαιριστής της Ονδούρας, κάτοχος του ρεκόρ διεθνών τερμάτων με την εθνική του ομάδα.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9A%CE%AC%CF%81%CE%BB%CE%BF%CF%82_%CE%A0%CE%B1%CE%B2%CF%8C%CE%BD
|
Μαξ Σλίχτινγκ
|
Γεννήθηκε ως γιος του Γιούλιους Σλίχτινγκ, ο οποίος αργότερα εργάστηκε ως καθηγητής υδραυλικής μηχανικής στο Πολυτεχνείο του Βερολίνου, το Technische Hochschule, Charlottenburg. Σπούδασε στην Πρωσική Ακαδημία Καλών Τεχνών (1885-1892) στους Φρανς Σκαρμπίνα, Βόλντεμαρ Φρίντριχ και Όιγκεν Μπραχτ και στη συνέχεια στην Ακαδημία Ζυλιάν στο Παρίσι. Έμενε στο Βερολίνο στην Κνέσσεμπεκ Στράσε No. 99 και είχε το στούντιο του στο Ζίγκμουντσχοφ 9. Ηταν αρχικά μέλος της Ένωσης Καλλιτεχνών του Βερολίνου και το 1899 εντάχθηκε στο Σετσεσσίον του Βερολίνου (Berliner Secession), αλλά έφυγε το 1901 με άλλους 16 καλλιτέχνες. Κατηγόρησαν το Secession ότι δεν ήταν ανοιχτό σε όλα τα καλλιτεχνικά κινήματα. Αυτό δεν μείωσε την επιτυχία του, το 1902, μαζί με τους παλαιότερους Μπραχτ και Σκαρμπίνα, εκπροσώπησε το Βερολίνο στην ετήσια έκθεση του Γκλασπαλάστ στο Μόναχο. Το 1904 πήρε μέρος στην Παγκόσμια Έκθεση στο Σεντ Λούις, στη μεγάλη έκθεση τέχνης του Βερολίνου το 1904 έγινε ειδική έκθεση έργων του Σλίχτινγκ, αργότερα ως επί το πλείστον ξεχωριστή αίθουσα και το 1911 το Χρυσό Μετάλλιο ως βραβείο. Το 1912 και το 1916 έως το 1923 ήταν υπεύθυνος της Μεγάλης Έκθεσης Τέχνης του Βερολίνου. Το 1917 διορίστηκε καθηγητής. Στην Ένωση Καλλιτεχνών του Βερολίνου κατείχε τη θέση του προέδρου από το 1919 έως το 1921 και εν συνεχεία του επίτιμου προέδρου. Πολυμέσα σχετικά με το θέμα Max Schlichting στο Wikimedia Commons
|
Ο Μαξ Σλίχτινγκ (γερμ. Max Schlichting, 16 Ιουνίου 1866 στο Σαγκάν, 23 Ιουνίου 1937 στο Μπαντ Τολζ) υπήρξε Γερμανός ιμπρεσιονιστής ζωγράφος. Ο Μαξ Σλίχτινγκ, ο οποίος εργάστικε επίσης ως καθηγητής και υπεύθυνος τέχνης, είναι γνωστός για τα γαλλικά θέματα και τις απεικονίσεις τοπίων στη Φλάνδρα και την Ολλανδία.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9C%CE%B1%CE%BE_%CE%A3%CE%BB%CE%AF%CF%87%CF%84%CE%B9%CE%BD%CE%B3%CE%BA
|
Γκαουντεμούντα της Λιθουανίας
|
Ήταν το μόνο τέκνο του Τραϊντένις μεγάλου δούκα της Λιθουανίας (π.1270-82). Τον Τραϊντένις διαδέχθηκε ο Νταουμάντας και μετά ο Οίκος των Γκεντιμινιδών. Δεν γνωρίζουμε πώς συνδέονται οι ηγεμόνες αυτοί. Παντρεύτηκε το 1279 τον Μπολέσλαφ Β΄ των Πιαστ δούκα της Μαζοβίας & υψηλό δούκα της Πολωνίας και είχε τέκνα: Σιεμόβιτ Β΄ 1283-1345, δούκας της Βαρσοβίας και Λιφ. Τρόιντεν Α΄ 1284/6-1341, δούκας της δυτικής Μαζοβίας στο Τσερσκ. Άννα (;) π. 1288-μετά το 1329, παντρεύτηκε τον Βλάντισλαφ των Πιαστ-Σιλεσίας δούκα της Λεγκνίτσα. Rowell, S. C. (1994). Lithuania Ascending: A Pagan Empire Within East-Central Europe, 1295-1345. Cambridge Studies in Medieval Life and Thought: Fourth Series. Cambridge University Press. pp. 7–8. ISBN 978-0-521-45011-9.
|
Η Γκαουντεμούντα/Γκαουντιμαντέ, λιθουαν. Gaudemunda Lietuvos, που βαπτίστηκε Σοφία, (π. 1260 - 1288/1313) ήταν κόρη του μεγάλου δούκα της Λιθουανίας και με τον γάμο της έγινε δούκισσα της Μαζοβίας & υψηλή δούκισσα της Πολωνίας.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%93%CE%BA%CE%B1%CE%BF%CF%85%CE%BD%CF%84%CE%B5%CE%BC%CE%BF%CF%8D%CE%BD%CF%84%CE%B1_%CF%84%CE%B7%CF%82_%CE%9B%CE%B9%CE%B8%CE%BF%CF%85%CE%B1%CE%BD%CE%AF%CE%B1%CF%82
|
Ανάβρα Λάρισας
|
Η τοπική κοινότητα Ανάβρας είναι χαρακτηρισμένη ως αγροτικός πεδινός οικισμός, με έκταση 23,286 χμ² (2011). Περιλαμβάνει και τον οικισμό Πρινιάς. Σύμφωνα με την απογραφή του 2011, ο πληθυσμός του οικισμού της Ανάβρας ήταν 599 άτομα, δηλαδή αυξημένος σχεδόν 8% σε σύγκριση με τον πληθυσμό της προηγούμενης απογραφής του 2001. (σε παρένθεση ο πληθυσμός της τοπικής κοινότητας) Ο Α.Ο. Προοδευτική Ανάβρας ιδρύθηκε το 1965 και εκπροσωπεί την Ανάβρα στο ποδόσφαιρο, αγωνιζόμενη στα τοπικά πρωταθλήματα της Ε.Π.Σ. Λάρισας. Εγκυκλοπαίδεια Πάπυρος Λαρούς Μπριτάνικα, 1981, 2006 (ΠΛΜ) Εγκυκλοπαίδεια Πάπυρος Λαρούς, 1963 (ΠΛ)
|
Η Ανάβρα είναι χωριό και έδρα ομώνυμης τοπικής κοινότητας του Δήμου Αγιάς. Πριν από τη μεταρρύθμιση της τοπικής αυτοδιοίκησης το 2011, ήταν μέρος του Καποδιστριακού Δήμου Αγιάς. Η απογραφή του 2011 κατέγραψε 599 κατοίκους στο χωριό.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%91%CE%BD%CE%AC%CE%B2%CF%81%CE%B1_%CE%9B%CE%AC%CF%81%CE%B9%CF%83%CE%B1%CF%82
|
Γλώσσα Λομαβρέν
|
Η γλώσσα είναι επίσης γνωστή ως (ντραμ) Μπόσα/Μποσά. Στερείται γραμματικού γένους και έχει 7 γραμματικές πτώσεις. Η γραμματική είναι στενά συνδεδεμένη με εκείνη της αρμενικής διαλέκτου του Ερζερούμ, αλλά το λεξιλόγιο είναι σχεδόν αποκλειστικά Ινδικής προέλευσης. Παρακάτω αναφέρονται οι βασικοί αριθμοί στα Ρομάνι, Ντομάρι και Λομαβρέν, με τις μορφές στα περσικά και χίντι για λόγους σύγκρισης. Στα ρομάνι, οι λέξεις των αριθμών 7-9 προέρχονται από τα ελληνικά.
|
Η Λομαβρέν (αρμενικά: Լոմավրեն lomavren) είναι σχεδόν εξαφανισμένη μικτή γλώσσα η οποία ομιλούταν από τους Λομ. Προέκυψε από γλωσσική επικοινωνία ανάμεσα σε μια γλώσσα που σχετίζονται με τα Ρομάνι και Ντομάρι και την αρμενική γλώσσα.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%93%CE%BB%CF%8E%CF%83%CF%83%CE%B1_%CE%9B%CE%BF%CE%BC%CE%B1%CE%B2%CF%81%CE%AD%CE%BD
|
Ιππαρέτη
|
Σύμφωνα με τον Πλούταρχο, ο οποίος ωστόσο δέχεται κριτική επειδή χρησιμοποιεί «αβάσιμες και αναξιόπιστες ιστορίες» για να φτιάξει το πορτραίτο του Αλκιβιάδη, ο Αλκιβιάδης «έδωσε χαστούκι στο αυτί του Ιππόνικου, ο οποίος λόγω της καταγωγής του ήταν άτομο μεγάλης επιρροής». Αυτή η πράξη αποδοκιμάστηκε, καθώς «δεν προκλήθηκε εν θερμώ από κάποια φιλονικία μεταξύ τους». Για να δώσει τέλος στο περιστατικό, ο Αλκιβιάδης πήγε στο σπίτι του Ιππόνικου και, αφού παρουσιάστηκε γυμνός, «ζήτησε να τον μαστιγώσουν ως τιμωρία, ως ηθική ικανοποίηση». Ο Ιππόνικος όχι μόνο τον συγχώρησε, αλλά του έδωσε το χέρι της κόρης του.Σύμφωνα με άλλη εκδοχή της ιστορίας, που επίσης προέρχεται από τον Πλούταρχο, δεν ήταν ο Ιππόνικος, αλλά ο Καλλίας Γ´, ο γιος του, που έδωσε την Ιππαρέτη στον Αλκιβιάδη, με προίκα 10 τάλαντα - «και όταν έγινε μητέρα, ο Αλκιβιάδης ζήτησε άλλα 10 τάλαντα, καθώς αυτή ήταν η συμφωνία τους, όταν γεννηθούν παιδιά. Και επειδή ο Καλλίας ήταν τόσο φοβισμένος από τις ραδιουργίες του Αλκιβιάδη που εποφθαλμιούσε να αποκτήσει τον πλούτο του, που παρέδωσε στον λαό την περιουσία και το σπίτι του σε περίπτωση που πεθάνει χωρίς απογόνους».Σύμφωνα με τον Πλούταρχο, η Ιππαρέτη αγαπούσε τον άνδρα της, αλλά προσπάθησε να τον χωρίσει επειδή συναναστρεφόταν με εταίρες. Σύμφωνα με τον Πλούταρχο, στο δημόσιο λόγο που απηύθυνε για να αιτιολογήσει το διαζύγιο με τον Αλκιβιάδη, όπως απαιτούσε ο νόμος, είπε: «Ο Αλκιβιάδης ήρθε και την άρπαξε από την Αγορά για να την πάρει σπίτι του, και κανένας δεν τόλμησε να τον αντιμετωπίσει ή να τη σώσει». Ζούσε μαζί του μέχρι το τέλος της ζωής του, και γέννησε 2 παιδιά, μια κόρη και ένα γιό, τον Αλκιβιάδη. Smith, William (editor); Dictionary of Greek and Roman Biography and Mythology, "Callias III", Boston, (1867)
|
Η Ιππαρέτη (α-ε: Ἱππαρέτη) ήταν κόρη του Ιππόνικου Γ', ενός πλούσιου Αθηναίου. Παντρεύτηκε το 424 π.Χ. (ή νωρίτερα) με τον εξέχοντα Αθηναίο πολιτικό και στρατηγό Αλκιβιάδη.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%99%CF%80%CF%80%CE%B1%CF%81%CE%AD%CF%84%CE%B7
|
Α.Σ. Τρίκαλα 2000
|
Τη αγωνιστική περίοδο 2002-03 η ομάδα των Τρικάλων αναδείχθηκε Πρωταθλήτρια της Γ' Εθνικής Κατηγορίας και συγκεκριμένα στον 1ο Όμιλο Βορρά. Έχοντας προβιβαστεί στη Β' Εθνική, το πέρας της χρονιάς 2003-04 τη βρήκε στη 12η θέση του τελικού βαθμολογικού πίνακα, με αποτέλεσμα να επιστρέψει στην αμέσως χαμηλότερη κατηγορία. Παρόλα αυτά, την περίοδο 2004-05 κατέκτησε και πάλι την κορυφή στη Γ' Εθνική ανακτώντας το χαμένο έδαφος.Την αγωνιστική περίοδο 2005-06 ισοβάθμισε στη 2η θέση της τελικής βαθμολογίας με τον Ιωνικό Λαμίας, με 20 νίκες και 10 ήττες, καταλαμβάνοντας επισήμως την 3η θέση λόγω των μεταξύ τους αποτελεσμάτων. Ο σύλλογος ήταν ανάμεσα σε εκείνους που έλαβαν εισιτήριο για την Α2 Εθνική, όπου και παρέμεινε για μία διετία.Συγκεκριμένα, την περίοδο 2006-07 ολοκλήρωσε τις αγωνιστικές του υποχρεώσεις στην 8η θέση της βαθμολογικής κατάταξης, ενώ την περίοδο 2007-08 κατέκτησε το Πρωτάθλημα της Α2 Εθνικής, έχοντας εξασφαλίσει μαθηματικά την άνοδο δύο αγωνιστικές πριν το τέλος της χρονιάς. Προπονητής του συλλόγου ήταν ο Γιάννης Τζήμας, ο οποίος πέντε χρόνια μετά επανέλαβε το ίδιο επίτευγμα με μια έτερη ομάδα από την ίδια πόλη, τα Τρίκαλα BC. Τον Αύγουστο του 2008 το σωματείο το Δ.Σ. του συλλόγου ανακοίνωσε τη σύσταση Ανώνυμης Εταιρίας (Κ.Α.Ε.), με την εκλογή προσωρινής διοικούσας επιτροπής, που θα είχε ως πρόεδρο τον Γιώργο Γιαννούλα.Έχοντας φτάσει στην κορυφαία κατηγορία της ελληνικής ανδρικής καλαθοσφαίρισης, τα Τρίκαλα την περίοδο 2008-09 συγκέντρωσαν 6 νίκες και 20 ήττες. Η κατάληψη της 12ης θέσης - ισοβάθμισαν με το 13ο Αιγάλεω - τους επέτρεψε να παραμείνουν στην κατηγορία. Στη διοργάνωση του Κυπέλλου Ελλάδος αποκλείστηκαν στη 2η Αγωνιστική της Β' Φάσης όπου και γνώρισαν την ήττα με σκορ 70-63 από την Ολυμπιάδα Πατρών.Η πορεία της ομάδας ολοκληρώθηκε το 2009-10 οπότε και, τερματίζοντας στη 13η θέση της βαθμολογίας, υποβιβάστηκε ως άτυχη ισοβαθμίας με τον Ηλυσιακό. Στο Κύπελλο αποκλείστηκε προσπαθώντας να μπει στην οκτάδα από τον ΠΑΟΚ με σκορ 89-83.Αντιμετωπίζοντας οικονομικές δυσκολίες, η ομάδα των Τρικάλων αποφάσισε να αποχωρήσει εντελώς από τα εθνικά πρωταθλήματα και εν τέλει διαλύθηκε.
|
Ο Αθλητικός Σύλλογος Τρίκαλα 2000 ήταν ελληνικό αθλητικό σωματείο με κέντρο δραστηριοτήτων την πόλη των Τρικάλων, στον ομώνυμο νομό, όπου και βρίσκεται η έδρα του, το Δημοτικό Κλειστό Γυμναστήριο Τρικάλων. Ιδρύθηκε στις 13 Σεπτεμβρίου 1999 μετά από συγχώνευση των συλλόγων Δαναός Τρικάλων και Σπόρτιγκ Τρικάλων. Διατηρούσε τμήματα καλαθοσφαίρισης για αθλητές όλων των ηλικιακών ομάδων. Αγωνιζόταν με χρώματα το μπλε και το λευκό.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%91.%CE%A3._%CE%A4%CF%81%CE%AF%CE%BA%CE%B1%CE%BB%CE%B1_2000
|
Ανάχαρσις
|
Το 589 π.Χ. πήγε στην Αθήνα επί Σόλωνος, του οποίου έγινε φίλος. Όταν επέστρεψε στην πατρίδα του επιχείρησε να εισαγάγει τον ελληνικό πολιτισμό, ώς και την λατρεία της θεάς Δήμητρας. Δολοφονήθηκε από τον αδερφό του με ένα τόξο, ο οποίος για να δικαιολογηθεί είπε ότι ο Ανάχαρσις ήθελε να εισάγει στη Σκυθία τα Ελευσίνια Μυστήρια. Δεν έχει διασωθεί κανένα συγγραφικό του έργο. Λέγεται ότι είχε γράψει ένα έργο που σύγκρινε τους νόμους των Σκυθών με τους νόμους των Ελλήνων, καθώς κι ένα ακόμη για την τέχνη του πολέμου. Έγινε γνωστός για την απλότητα του τρόπου ζωής του και για τις ακριβείς παρατηρήσεις του επάνω στα έθιμα και τα μορφώματα των Ελλήνων. Όταν κάποτε ένας, ονόματι Άττικος, τον κορόϊδευε για την Σκυθική καταγωγή του, σε απάντηση ο Ανάχαρσις του είπε το γνωστό: "Ἐμοὶ μὲν ἡ πατρὶς ὄνειδος, σὺ δὲ τῇ πατρίδι·", δηλαδή: "`Εμένα μεν η πατρίδα μου με ντροπιάζει, ενώ εσύ (με τον τρόπο σου αυτό) ντροπιάζεις την πατρίδα σου". Ήταν ο πρώτος μέτοικος που έλαβε δικαιώματα Αθηναίου πολίτη. Ο Λουκιανός έγραψε δύο διαλόγους για τον Ανάχαρση, τον Ανάχαρσιν και τον Σκύθην, Ο Γάλλος αρχαιοδίφης του 18ου αιώνα Ζαν-Ζακ Μπαρτελεμύ έγραψε ένα τετράτομο μυθιστορηματικό έργο σχετικά με έναν απόγονο του Ανάχαρση ο οποίος πραγματοποίησε παρόμοια περιήγηση στην αρχαία Ελλάδα. Ο Ανάχαρσις είχε πεί και την σοφή φράση: "Πολέμιον ανθρώποις αυτοί εαυτοίς." Πού σημαίνει: "Ο εχθρός του ανθρώπου είναι ο ίδιος ο εαυτός του." Ανάχαρσις ή Περί γυμνασίων Herodotus, with a comm. by J.W. Blakesley, Τόμος 1
|
Ο Ανάχαρσις ήταν Σκύθης ηγεμόνας και σοφός του 6ου αιώνα π.Χ., γιος του Γνούρου, θαυμαστής του ελληνικού πολιτισμού επηρεασμένος από την μητέρα του, ελληνικής καταγωγής.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%91%CE%BD%CE%AC%CF%87%CE%B1%CF%81%CF%83%CE%B9%CF%82
|
Αγία Ειρήνη Θηρασίας
|
Η Αγία Ειρήνη βρίσκεται στο νησάκι Θηρασία της Σαντορίνης και, συγκεκριμένα, στο βόρειο άκρο της απέναντι από την Οία, σε υψόμετρο 15. Απέχει περίπου 3,5 χλμ. Β. του Μανωλά. Η Αγία Ειρήνη αναγνωρίστηκε επίσημα ως οικισμός το 1991. ΦΕΚ - 17/03/1991 Αναγνώριση του οικισμού Αγία Ειρήνη και προσάρτησή του στην κοινότητα Θηρασίας ΦΕΚ 244Α - 04/12/1997 Ο οικισμός Αγία Ειρήνη αποσπάται από την κοινότητα και προσαρτάται στην κοινότητα Οίας (Πηγή: https://www.eetaa.gr/metaboles/dkmet2pdf.php?sid=793) Η εκκλησία της Αγίας Ειρήνης στην οποία οφείλεται η ονομασία του οικισμού Η παραλία του οικισμού με τα μαύρα βότσαλα Το πανηγύρι της Αγίας Ειρήνης στις 5 Ιουλίου Εγκυκλοπαίδεια Πάπυρος Λαρούς Μπριτάνικα, 1978, 2006 (ΠΛΜ) Εγκυκλοπαίδεια Δομή, 2002-4 Οργανισμός εκδόσεων «Ελλάδα», χάρτες (Βαρελάς) Ελληνική Στατιστική Αρχή (ΕΣΑ) eetaa.gr Thirasia.gr Αρχειοθετήθηκε 2014-01-03 στο Wayback Machine. Τουριστική πύλη Δήμου Θήρας
|
Η Αγία Ειρήνη είναι οικισμός της Σαντορίνης. Διοικητικά υπάγεται στη δημοτική κοινότητα Θηρασίας, της δημοτικής ενότητας Οίας, του δήμου και περιφερειακής ενότητας Θήρας, στην περιφέρεια Νοτίου Αιγαίου, σύμφωνα με το πρόγραμμα Καλλικράτης. Το λιμάνι του οικισμού είναι περισσότερο γνωστό με την ονομασία Ρίβα. Από εδώ υπάρχει ακτοπλοϊκή σύνδεση με το Αμμούδι και το Αθηνιό της Σαντορίνης.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%91%CE%B3%CE%AF%CE%B1_%CE%95%CE%B9%CF%81%CE%AE%CE%BD%CE%B7_%CE%98%CE%B7%CF%81%CE%B1%CF%83%CE%AF%CE%B1%CF%82
|
Κουρδοτουρκική σύγκρουση
|
Με την θέληση και το χάρισμα του ηγέτη, ο Οτζαλάν κατάφερε γρήγορα να κερδίσει το ενδιαφέρον των Κούρδων συμπατριωτών του, ενω το ίδιο συνέβη γενικότερα, όταν το κόμμα του έλαβε υποστηρίξεις. Οι πρώτες κινήσεις που πραγματοποιούσε το κίνημα του ήταν επιθέσεις σε αντίπαλες Κουρδικές φιλοτουρκικές οργανώσεις ενω ακολούθησαν και ψυχρές δολοφονίες Κούρδων που είχαν επαφές με πολιτικά πρόσωπα της εγχώριας πολιτικής αριστεράς. Χάρη σε αυτές τις δραστηριότητες, το κίνημα έγινε γνωστό για την καταποπολέμηση της πίεσης που βίωναν οι Κούρδοι. Το έτος του 1980 ήταν σημαδιακό για το ίδιο το κίνημα και εν τέλει για το ίδιο το έθνος, καθώς 600 μέλη είχαν συλληφθεί εκ των οποίων οι 50 θανατώθηκαν απο τον Τουρκικό στρατό, πολλοί απο αυτούς αφου προφυλακίστηκαν, υπέστησαν βασανιστικές διαδικασίες, ενω δεν ήταν λίγοι αυτοί που επέλεξαν να πεθάνουν μέσα στις φυλακές. Εξ αιτίας των γεγονότων, μέλη του ΕΕΚ και ο Οτζαλάν διέφυγαν στην Ένωση Σοβιετικών Σοσιαλιστικών Δημοκρατιών.
|
Η Κουρδοτουρκική σύγκρουση (Κου: Şerê PKK û Tirkiyê - Τουρ: Türkiye-PKK çatışması) είναι μια μακροχρόνια σύγκρουση μεταξύ των Κουρδικών ανταρτικών ομάδων και της Τουρκικής κυβέρνησης που επιθυμούν την ανεξαρτησία τους από την Τουρκία ή έστω την αυτονομία τους, αλλα η δεύτερη τα αμφισβητεί εντόνως. Αποτελεί την συνέχεια της Κουρδικής ανταρσίας απο το 1925. Με βάση πάντως τις καταστάσεις που επικρατούν μέχρι και σήμερα, η έναρξη της έχει το έτος 1978, αφού το δημοκρατικό πολίτευμα επέστρεψε στην Τουρκία το 1974, όταν και συνέβη η ίδρυση του Εργατικού Κινήματος στην επαρχία του Ντιγιαρμπακίρ με αρχηγό τον Αμπντουλάχ Οτζαλάν. Η ιδέα του ίδιου βασίστηκε στην ένωση των Κουρδικών φυλών, οδηγώντας στην ανάφλεξη του λαϊκού εθνικισμού και της εθνικής επανάστασης. Η αρχή αυτού φάνηκε οτι θα γινόταν απο το πολυπόθητο για τους ίδιους, Βόρειο Κουρδιστάν ή Μπακούρ.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9A%CE%BF%CF%85%CF%81%CE%B4%CE%BF%CF%84%CE%BF%CF%85%CF%81%CE%BA%CE%B9%CE%BA%CE%AE_%CF%83%CF%8D%CE%B3%CE%BA%CF%81%CE%BF%CF%85%CF%83%CE%B7
|
Βρωμομεθάνιο
|
Η ονομασία «μεθάνιο» προέρχεται από την ονοματολογία κατά IUPAC. Συγκεκριμένα, το πρόθεμα «μεθ-» δηλώνει την παρουσία ενός (1) ατόμου άνθρακα ανά μόριο της ένωσης, το ενδιάμεσο «-αν-» δείχνει την παρουσία μόνο απλών δεσμών μεταξύ ατόμων άνθρακα στο μόριο και η κατάληξη «-ιο» φανερώνει ότι δεν περιέχει χαρακτηριστικές ομάδες που έχουν χαρακτηριστικές καταλήξεις. Το αρχικό πρόθεμα «βρωμο-» δηλώνει την παρουσία ενός (1) ατόμου βρωμίου ανά μόριο της ένωσης. Ο κωδικός HBC-40B1 παράγεται ως εξής: Το HBC προέρχεται από την αγγλόφωνη λέξη HydroBromoCarbon. Το πρώτο ψηφίο (4) σημαίνει ότι η ένωση περιέχει 4 - 1 = 3 άτομα υδρογόνου (ανά μόριο). Τέλος, το Β1 σημαίνει ότι η ένωση περιέχει ένα (1) άτομο βρωμίου. Ο κωδικός H-1001 παράγεται ως εξής: Το H προέρχεται από την αγγλόφωνη λέξη Halo(carbo)n, που υπονοεί αλ(υδρογον)άνθρακας. Το πρώτο ψηφίο (1) σημαίνει ότι η ένωση περιέχει 1 άτομο άνθρακα. Το δεύτερο ψηφίο (0) σημαίνει ότι η ένωση περιέχει 0 άτομα φθορίου. Το τρίτο ψηφίο (0) σημαίνει ότι η ένωση περιέχει 0 άτομα χλωρίου. Τέλος, το τελευταίο ψηφίο (1) σημαίνει ότι η ένωση περιέχει 1 άτομο βρωμίου. Η μοριακή δομή του είναι τετραεδρική, με το άτομο άνθρακα στο κέντρο του και τα τρία άτομα υδρογόνου και το άτομο βρωμίου στις κορυφές του. Το βρωμομεθάνιο στη φύση προέρχεται και από φυσικές και από ανθρωπογενείς πηγές. Στους ωκεανούς, οι θαλάσσιοι οργανισμοί εκτιμήθηκε ότι παράγουν 1 - 2 δισεκατομμύρια χιλιόγραμμα ετησίως. Παράγεται ακόμη, σε μικρές ποσότητες, και από μερικά φυτά της ξηράς, όπως μέλη της οικογένειας Βρασσικάκες (Brassicaceae family). Με φωτοχημική βρωμίωση μεθανίου: Ακολουθεί το συνηθισμένο μηχανισμό φωτοχημικής αλογόνωσης αλκανίων. Παράγονται και πολυβρωμοπαράγωγα. Η συγκέντρωση των τελευταίων περιορίζεται με χρήση περίσσειας μεθανίου. 1. Με επίδραση υδροβρωμίου (HBr) σε μεθανόλη (CH3OH): Η αντίδραση γίνεται και χωρίς την παρουσία του καταλύτη, αλλά πολύ πιο αργά. 2. Η υποκατάσταση του OH από Br στη μεθανόλη μπορεί να γίνει και με βρωμιωτικά μέσα, όπως είναι ο τριβρωμιούχος φωσφόρος (PBr3): Συνήθως ο τριβρωμιούχος φωσφόρος παράγεται επίσης «επιτόπου» (in citu), με επίδραση βρωμίου σε ερυθρό φωσφόρο, διαλυμένα στη μεθανόλη με την οποία αντιδρά ο παραγώμενος τριβρωμιούχος φωσφόρος. Με επίδραση βρωμίου σε αιθανικό άργυρο παράγεται μεθυλοβρωμίδιο - Αντίδραση Χάνσντεκερ (Hunsdiecker): Οι αντιδράσεις είναι πιο γρήγορες σε σύγκριση με τα αντίστοιχα αλκυλαλογονίδια των άλλων αλογόνων, εκτός του ιωδίου, γιατί ο μηχανισμός που επικρατεί σ' αυτές τις αντιδράσεις υποκαταστάσεως είναι ο SN2. Υποκατάσταση από υδροξύλιο Υδρόλυση με αραιό διάλυμα υδροξειδίου του νατρίου (NaOH) προς μεθανόλη (CH3OH): Υποκατάσταση από αλκοξύλιο Με αλκοολικά άλατα (RONa) προς αλκυλμεθυλαιθέρα (CH3OR): Υποκατάσταση από αλκινύλιο Με αλκινικά άλατα (RC≡CNa) προς 2-αλκίνιο (RC≡CCH3). Π.χ.: Υποκατάσταση από ακύλιο Με καρβονικά άλατα (RCOONa) προς καρβονικό μεθυλαλκυλεστέρα (RCOOCH3): Υποκατάσταση από κυάνιο Με κυανιούχο νάτριο (NaCN) προς αιθανονιτρίλιο (CH3CN): Υποκατάσταση από αλκύλιο Με αλκυλολίθιο (RLi) προς αλκάνιο: Υποκατάσταση από σουλφυδρίλιο Με όξινο θειούχο νάτριο (NaSH) προς μεθανοθειόλη (CH3SH): Υποκατάσταση από σουλφαλκύλιο Με θειολικό νάτριο (RSNa) προς αλκυλμεθυλοθειαιθέρα (RSCH3): Υποκατάσταση από ιώδιο Με ιωδιούχο νάτριο (NaI) προς μεθυλοϊωδίδιο (CH3I): Υποκατάσταση από φθόριο Με επίδραση φθοριούχου υφυδραργύρου (Hg2F2) σε βρωμομεθάνιο παράγεται φθορομεθάνιο: Υποκατάσταση από αμινομάδα Με αμμωνία (NH3) προς μεθαναμίνη (CH3NH2): Υποκατάσταση από αλκυλαμινομάδα Με πρωυτοταγείς αμίνες (RNH2) προς αλκυλμεθυλαμίνη (RNHCH3): Υποκατάσταση από διαλκυλαμινομάδα Με δευτεροταγείς αμίνες (R'NHR) προς διαλκυλμεθυλαμίνη [R'N(CH3)R]: Υποκατάσταση από τριαλκυλαμινομάδα Με τριτοταγείς αμίνες [R'N(R)R"] προς βρωμιούχο τριαλκυλομεθυλαμμώνιο {[R'N(CH3)(R)R"]Br}: Υποκατάσταση από φωσφύλιο Με φωσφίνη (PH3) προς μεθυλοφωσφίνη (CH3PH2): Υποκατάσταση από νιτροομάδα Με νιτρώδη άργυρο (AgNO2) προς νιτρομεθάνιο (CH3NO2): Υποκατάσταση από φαινύλιο Με επίδραση τύπου Friedel-Crafts σε βενζολίου παράγεται τολουόλιο: 1. Με λίθιο (Li). Παράγεται μεθυλολίθιο: 2. Με μαγνήσιο (Mg) (αντιδραστήριο Grignard): 1. Με λιθιοαργιλλιοϋδρίδιο (LiAlH4): 2. Με «υδρογόνο εν τω γενάσθαι», δηλαδή μέταλλο + οξύ: 3. Με σιλάνιο, παρουσία τριφθοριούχου βορίου: 4. Αναγωγή από ένα αλκυλοκασσιτεράνιο. Π.χ.: 1. Σε αλκένια. Π.χ. με αιθένιο (CH2=CH2) παράγει προπυλοβρωμίδιο (CH3CH2CH2Br): 2. Σε αλκίνια. Π.χ. με αιθίνιο (HC≡CH) παράγει 1-βρωμοπροπένιο (CH3CH=CHCl): 3. Η αντίδραση του βρωμομεθανίου με συζυγή αλκαδιένια αντιστοιχεί κυρίως σε 1,4-προσθήκη, αν και είναι επίσης δυνατές η 1,2-προσθήκη και η 3,4-προσθήκη, με τη χρήση κατάλληλων συνθηκών. Π.χ: 4. Σε κυκλοαλκάνια που έχουν τριμελή ή τετραμελή δακτύλιο. Π.χ. με κυκλοπροπάνιο παράγει βουτυλοβρωμίδιο:: 5. Σε ετεροκυκλικές ενώσεις που έχουν τριμελή ή τετραμελή δακτύλιο. Π.χ. με εποξυαιθάνιο παράγει 2-βρωμομεθοξυαιθάνιο: Με επίδραση πυκνού διαλύματος υδροξείδιου του καλίου αποσπάται υδροβρώμιο, παράγοντας μεθυλένιο: Το ασταθές μεθυλένιο παρεμβάλλεται σε δεσμούς C-Η ή προσθέτεται σε πολλαπλούς δεσμούς, σχηματίζοντας τριμελή δακτύλιο. Παραδείγματα:1. Παρεμβολή στον εαυτό του: 2. Παρεμβολή και προσθήκη στο αιθένιο: 3. Παρεμβολή και προσθήκη στο αιθίνιο: 4. Παρεμβολή και προσθήκη στο βενζόλιο: 5. Παρεμβολή και προσθήκη στη μεθανάλη: Το 1999, εκτιμήθηκε ότι η παγκόσμια ετήσια συνθετική παραγωγή βρωμομεθανίου ήταν 71.500 τόνοι. Το 97% από αυτό εκτιμήθηκε ότι χρησιμοποιήθηκε για υποκαπνισμό και το 3% για παραγωγή άλλων προϊόντων. Πάνω από το 75% της κατανάλωσης βρωμομεθανίου γίνεται στις «ανεπτυγμένες χώρες», πιο συγκεκριμένα το 43% στις ΗΠΑ και το 24% στην Ευρώπη. Στην Ασία και στη Μέση Ανατολή καταναλώνεται το 24%, ενώ στη Λατινική Αμερική και στην Αφρική γίνεται η μικρότερη κατανάλωση στο 9%. Μέχρι η παραγωγή και η χρήση του να ελεγχθεί από το Πρωτόκολλο του Μόντρεαλ, το βρωμομεθάνιο χρησιμοποιούνταν ευρύτατα ως ένα αποστειρωτικό εδάφους, κυρίως για την παραγωγή υβριδίων για σπορά, αλλά επίσης και κάποιων αγροτικών καλλιεργειών προϊόντων κατανάλωσης, όπως φράουλας και αμυγδάλων. Στις εμπορικές μεγάλης κλίμακας μονοκαλλιέργειες υβριδίων, αντίθετα απ' ότι συνηθίζεται στην παραγωγή αγροτικών καλλιεργειών προϊόντων κατανάλωσης, είναι ζωτικής σημασίας η αποφυγή της μόλυνσης των παραγώμενων σπόρων με άλλης ποικιλίας σπόρους έστω και του ίδιου είδους. Γι' αυτό το λόγο τα επιλεκτικά ζιζανιοκτόνα δεν μπορούν να χρησιμοποιηθούν. Παρόλο που το βρωμομεθάνιο είναι επικίνδυνο, είναι σχετικά ασφαλέστερο και αποτελεσματικότερο από κάποια άλλα αποστειρωτικά εδάφους. Η απώλεια της διαθεσιμότητάς χρήσης του (λόγω του Πρωτοκόλλου) είχε σαν συνέπεια την αλλαγή καλλιεργητικών πρακτικών και η αυξανόμενη εξάρτηση από αποστείρωση του εδάφους με τη χρήση ατμού και άλλων πρακτικών. Επίσης το βρωμομεθάνιο χρησιμοποιήθηκε ως γενικής χρήσης υποκαπνιστικό για να σκοτώνει μεγάλο εύρος ανεπιθύμητων ειδών, που περιλαμβάνει τους αρουραίους και διάφορα έντομα. Το βρωμομεθάνιο έχει ωστόσο φτωχική απόδοση ως ζιζανιοκτόνο. Το βρωμομεθάνιο είναι το μόνο υποκαπνιστικό που επιτρέπεται η χρήση του (ουσιαστικά με μόνο τη θερμαντική μέθοδο ως εναλλακτική) υπό από τους περιοριστικούς κανονισμούς των ISPM 15 στις χώρες που υπέγραψαν το πρωτόκολλο. Χρησιμοποιήθηκε για την προετοιμασία γηπέδων γκολφ, ιδιαίτερα για τον έλεγχο του γρασιδιού Βερμούδα (Bermuda grass). Το Πρωτόκολλο του Μόντρεαλ προβλέπει ότι η χρήση του βρωμομεθάνιου να καταργηθεί σταδιακά. Το βρωμομεθάνιο είναι επίσης ενδιάμεση ύλη για την παραγωγή άλλων χημικών, ως ένα μεθυλιωτικό μέσο και χρησιμοποιήθηκε ως διαλύτης για την εκχύλιση ελαίων από σπόρους και από μαλλί. Το βρωμομεθάνιο χρησιμοποιήθηκε κάποτε σε ειδικούς πυροσβεστήρες, πριν από την ανακάλυψη λιγότερο τοξικών αλοπαραγώγων που δεν είναι ηλεκτρικά αγώγιμα και που δεν αφήνουν υπολείμματα. Χρησιμοποιήθηκε ειδικότερα για κατάσβεση πυρκαγιών σε ηλεκτρικές διατάξεις, σε πολεμικά αεροσκάφη και άλλες βιομηχανικές καταστροφές. Ποτέ ωστόσο δεν ήταν τόσο λαοφιλές όσο άλλα πυροσβεστικά μέσα, εξαιτίας του σχετικά μεγάλου οικονομικού κόστους και της τοξικότητάς του. Χρησιμοποιήθηκε από τη δεκαετία του 1920 ως αυτήν του 1960 και συνεχίστηκε η χρήση του σε πυρκαγιές σε κινητήρες αεροσκαφών μέχρι του τέλους της δεκαετίας του 1960. Το βρωμομεθάνιο γρήγορα φωτολύεται στην ατμόσφαιρα ελεθερώνοντας στοιχειακό βρώμιο που είναι πολύ πιο καταστροφικό για το στρατοσφαιρικό όζον από το χλώριο. Γι' αυτόν το λόγο η χρήση του υπόκειται σε περιοριστικούς κανονισμούς από το 1987 που υπογράφηκε το Πρωτόκολλο του Μόντρεαλ για τις ουσίες που καταστρέφουν το στρώμα του όζοντος. Η τροποποίηση του 1990 στο Λονδίνο πρόσθεσε το βρωμομεθάνιο στη σχετική λίστα των ουσιών που πρέπει να αποφεύγεται η απελευθέρωση τους στο περιβάλλον. Το 2003 η Παγκόσμια Περιβαντολλογική Διευκόλυνση (Global Environment Facility) έλαβε πόρους από το πρόγραμμα UNEP-UNDP για το σταδιακό τερματισμό της ανοικτής χρήσης του βρωμομεθανίου σε επτά (7) χώρες της Κεντρικής Ευρώπης και της Κεντρικής Ασίας μέχρι το 2007. Σύντομη έκθεση σε υψηλές συγκεντρώσεις, αλλά και παρατεταμένη εισπνοή σε χαμηλές συγκεντρώσεις δημιουργούν προβλήματα. Έκθεση σε επίπεδα που οδηγούν στο θάνατο κυμαίνονται από 1.600 ως 60.000 ppm, που εξαρτώνται από τη διάρκεια της έκθεσης. Το επίπεδο του 1 ppm μέσης συγκέντρωσης για 8ωρο προτείνεται για επαγγελματικἠ έκθεση σε βρωμομεθάνιο. Άμεσα επικίνδυνη για τη ζωή ή την υγεία θεωρείται η συγκέντρωση από 250 ppm, με βάση τα δεδομένα τοξικότητας της ένωσης. Αυτή η άποψη ίσως είναι συντηρητική εξαιτίας της έλλειψης σχετικών δεδομένων τοξικότητας για εργαζόμενους που εκτίθενται σε συγκεντρώσεις άνω των 220 ppm και αυτό είναι μέρος της αντικαρκινικής πολιτικής, κατά την οποία πρέπει να υπάρχει προειδοποίηση για χρήση αναπνευστήρων αν υπάρχει ανιχνεύσιμη συγκέντρωση βρωμομεθανίου από 0,5 ppm και άνω. Οι επιπτώσεις της εισπνοής του βρωμομεθανίου εμφανίζονται με μεγαλύτερη ένταση στο αναπνευστικό σύστημα, στα νεφρά και στο νευρικό σύστημα. Σε σημαντική δόση βρωμομεθανίου έχει δειχθεί σημαντική επίπτωση σε αυξημένο κίνδυνο για καρκίνο του προστάτη. Η εκδήλωση της τοξικότητας που ακολουθεί την έκθεση μπορεί να εμφανιστεί αρκετές ώρες ώρες μετά, αλλά ακολουθείται από συμπτώματα όπως ναυτία, κοιλιακός πόνος, αδυναμία, σύγχυση, πνευμονικό οίδημα και επιληψία. Άτομα που επιβιώνουν από την οξεία φάση της δηλητηρίασης από βρωμομεθάνιο χρειάζονται μακροχρόνια ανάρρωση. Μόνιμες νευρολογικές βλάβες όπως εξασθένιση, γνωστική δυσλειτουργία, οπτική ατροφία, και παραισθησία είναι συχνά παρούσες μετά από μέτρια ως σοβαρή δηλητηρίαση. Συγκεντρώσεις ανόργανων ανιόντων βρωμίου (Br-), που είναι ένας μεταβολίτης του βρωμομεθανίου ,στο αίμα ή στα ούρα είναι χρήσιμες για να επιβεβαιωθεί η διάγνωση για δηλητηρίαση από βρωμομεθάνιο σε ασθενείς που έφθασαν ως το νοσοκομείο ή ως υποβοήθηση σε νεκροτομική έρευνα, στην περίπτωση θανατηφόρας υπερδόσης. Γ. Βάρβογλη, Ν. Αλεξάνδρου, Οργανική Χημεία, Αθήνα 1972 Α. Βάρβογλη, «Χημεία Οργανικών Ενώσεων», παρατηρητής, Θεσσαλονίκη 1991 SCHAUM'S OUTLINE SERIES, ΟΡΓΑΝΙΚΗ ΧΗΜΕΙΑ, Μτφ. Α. Βάρβογλη, 1999 Ασκήσεις και προβλήματα Οργανικής Χημείας Ν. Α. Πετάση 1982 Ν. Αλεξάνδρου, Α. Βάρβογλη, Δ. Νικολαΐδη: Χημεία Ετεροχημικών Ενώσεων, Θεσσαλονίκη 1985
|
Τo βρωμομεθάνιο είναι οργανική χημική ένωση, που περιέχει ένα άτομο άνθρακα,τρία άτομα υδρογόνο και ένα άτομο βρώμιο, με χημικό τύπο CH3Br. Το χημικά καθαρό βρωμομεθάνιο, στις «συνηθισμένες συνθήκες», δηλαδή θερμοκρασία 25°C και υπό πίεση 1 atm, είναι άχρωμο και όχι πολύ εύφλεκτο αέριο αλκυλογονίδιο. Ενώ σε χαμηλές συγκεντρώσεις είναι άοσμο , σε μεγαλύτερες συγκεντρώσεις η οσμή του μοιάζει με εκείνη του χλωροφόρμιου . Αναγνωρίστηκε ως βλαβερό για το στρώμα του όζοντος της γήινης στρατόσφαιρας. Χρησιμοποιούνταν για αποστειρώσεις εδάφους αεροψεκασμούς, αλλά αντικαταστάθηκε, για τον παραπάνω λόγο, από τις περισσότερες χώρες στις αρχές της δεκαετίας του 2000.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%92%CF%81%CF%89%CE%BC%CE%BF%CE%BC%CE%B5%CE%B8%CE%AC%CE%BD%CE%B9%CE%BF
|
Coroner
|
Οι Coroner σχηματίστηκαν το 1984 από τον μπασίστα και τραγουδιστή Ρον Μπρόντερ, τον κιθαρίστα Όλιβερ Άμπεργκ και το ντράμερ Μάρκους Έντελμαν, με τον Άμπεργκ να αντικαθίσταται λίγο αργότερα από τον Τόμι Βέτερλι. Στο πρώτο τους ντέμο, το οποίο ηχογραφήθηκε τον Οκτώβριο του 1985 με τίτλο '"Death Cult", συμμετείχε ο Τόμας Γκάμπριελ Φίσερ των Celtic Frost. Από εκεί και έπειτα, οι Coroner δεν κατάφεραν να αποφύγουν την σύγκριση με τους συμπατριώτες τους, ιδιαίτερα μετά την υπογραφή του πρώτου συμβολαίου με τη "Noise Records", με την οποία συνεργάζονταν και οι Celtic Frost. Ο πρώτος τους δίσκος με τίτλο "R.I.P." ηχογραφήθηκε στα "Music Lab studios" του Βερολίνου και κυκλοφόρησε τον Μάρτιο του 1987, λαμβάνοντας θετικές κριτικές και πουλώντας περισσότερα από 50.000 αντίτυπα στην Ευρώπη. Η προγραμματισμένη περιοδεία με τους M.O.D. του Μπίλι Μιλάνο ακυρώθηκε λόγω απειλών για σαμποτάζ από διαδηλωτές. Το δεύτερο τους άλμπουμ με τίτλο "Punishment for Decadence" κυκλοφόρησε σε παραγωγή Γκάι Μπίντμιντ, τον Αύγουστο του 1988, περιλαμβάνοντας μία διασκευή στο "Purple Haze" του Jimi Hendrix. Η αμερικάνικη περιοδεία του δίσκου, στην οποία θα εμφανίζονταν με τους Sabbat και τους Rage, ακυρώθηκε και οι εμφανίσεις τους στο Ηνωμένο Βασίλειο αναβλήθηκαν λόγω προβλημάτων με τις άδειες εργασίας τους επί βρετανικού εδάφους. Παρ' όλα αυτά, το συγκρότημα κατάφερε να πραγματοποιήσει μερικές συναυλίες ανοίγοντας τις εμφανίσεις των Sacred Reich. Το 1989, κυκλοφόρησαν τον δίσκο "No More Color" με παραγωγό τον Πιτ Χίντον και για την προώθηση του περιόδευσαν στην Ευρώπη ανοίγοντας τις εμφανίσεις των Watchtower. Ακολούθησε το "Mental Vortex" τον Αύγουστο του 1991, με μία διασκευή στο "I Want You (She's So Heavy)" των The Beatles, το οποίο ηχογραφήθηκε στα "Sky Trax Studios" του Βερολίνου με παραγωγό τον Τομ Μόρις.Η τελευταία κυκλοφορία των Coroner με τίτλο "Grin" ηχογραφήθηκε στα "Greenwood Studios" της Ελβετίας με τον Πέτερ Χάας των Mekong Delta στα τύμπανα. Η κυκλοφορία του δίσκου πραγματοποιήθηκε τον Σεπτέμβριο του 1993 και για την προώθηση του το συγκρότημα άνοιγε τις εμφανίσεις των Annihilator στην Μεγάλη Βρετανία. Οι Coroner διαλύθηκαν μετά από μία τελευταία περιοδεία στην Ευρώπη τον Ιανουάριο και τον Φεβρουάριο του 1996, με το συγκρότημα να δωρίζει σε κάθε θεατή μία κασέτα με τίτλο "The Unknown unreleased tracks (1985-1995)". Τον Ιούνιο του 2010, το συγκρότημα επανενώθηκε παίζοντας σε διάφορα φεστιβάλ όπως το "Deathfest", "Hellfest" και "Bloodstock Open Air". Η σύνθεση των Coroner αποτελούνταν από τον Ρον Μπρόντερ, τον Τόμι Βέτερλι και τον Μάρκους Έντελμαν, με τον τελευταίο να αποχωρεί τον Φεβρουάριο του 2014. Ο Ντιέγκο Ραπατσιέτι ανακοινώθηκε ως αντικαταστάτης του, τρεις μήνες αργότερα.Στις 23 Σεπτεμβρίου του 2016, κυκλοφόρησαν το box-set "Autopsy" στον περιορισμένο αριθμό των τριών χιλιάδων αντιτύπων, ενώ παράλληλα έγινε γνωστό ότι επέστρεψαν στο στούντιο για την ηχογράφηση του επόμενου τους άλμπουμ. Επίσημος ιστότοπος (Αγγλικά) Coroner στο Facebook Coroner στο Twitter
|
Οι Coroner είναι ελβετικό Thrash metal συγκρότημα, το οποίο σχηματίστηκε το 1983 στη Ζυρίχη και διαλύθηκε στα μέσα της δεκαετίας του '90, έχοντας κυκλοφορήσει πέντε στούντιο δίσκους. Το συγκρότημα επανενώθηκε το 2010 πραγματοποιώντας ζωντανές εμφανίσεις και σχεδιάζοντας την κυκλοφορία ενός νέου άλμπουμ.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/Coroner
|
Χίλντεγκαρτ της Βαυαρίας
|
Η Χιλδεγάρδη Λουίζα Καρλόττα Θηρεσία Φρειδερίκη ήταν η τρίτη κόρη του Λουδοβίκου Α΄ της Βαυαρίας και της Θηρεσίας των Βέττιν, κόρης του Φρειδερίκου της Σαξονίας-Χίλντμπουργκχαουζεν (μετά της Σαξονίας-Άλτενμπουργκ). Ήταν νεότερη αδελφή του Όθωνα της Βαυαρίας, Βασιλιά της Ελλάδας. Παντρεύτηκε το 1844 τον Αλβέρτο της Αυστρίας, Δούκα του Τέσσεν, και είχε τέκνα: Μαρία Θηρεσία (1845 - 1927), παντρεύτηκε τον Φίλιππο της Βυρτεμβέργης. Κάρολος (1847 - 1848). Ματθίλδη (1849 - 1867). Robert A. Kann, A History of the Habsburg Empire 1526–1918. Berkeley: University of California Press, 1974. George R. Marek, The Eagles Die: Franz Joseph, Elisabeth, and Their Austria. New York: Harper & Row, 1974. ISBN 978-0-246-10880-7 Frederic Morton, A Nervous Splendour. Vienna 1888–1889. London: The Folio Society, 2006 (first published in 1979).
|
Η Χιλδεγάρδη (γερμ. Hildegard, 19 Ιουνίου 1825 - 2 Απριλίου 1864) από τον Οίκο του Βίττελσμπαχ ήταν Πριγκίπισσα της Βαυαρίας και με τον γάμο της έγινε Δούκισσα του Τέσσεν.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A7%CE%AF%CE%BB%CE%BD%CF%84%CE%B5%CE%B3%CE%BA%CE%B1%CF%81%CF%84_%CF%84%CE%B7%CF%82_%CE%92%CE%B1%CF%85%CE%B1%CF%81%CE%AF%CE%B1%CF%82
|
Χρυσοπηγή Δεβετζή
|
Γεννήθηκε στις 2 Ιανουαρίου 1975 στην Αλεξανδρούπολη. Στη διάρκεια της καριέρας της αγωνίστηκε με τα χρώματα του Παναθηναϊκού και στη συνέχεια του Ολυμπιακού ΣΦΠ. Η Δεβετζή ψηφίστηκε από τους αθλητικούς συντάκτες ως η κορυφαία της χρονιάς τον Δεκέμβριο του 2008, κυρίως λόγω του χάλκινου μεταλλίου που είχε κατακτήσει στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Πεκίνου της ίδιας χρονιάς --ένα μετάλλιο που της αφαιρέθηκε το 2016 λόγω του ότι βρέθηκε ντοπαρισμένη σε αυτούς τους αγώνες-- με 2.016 ψήφους και τιμήθηκε από τον ΠΣΑΤ για 4η συνεχή χρονιά, που αποτελεί ρεκόρ. Θεωρείται μια από τις μεγαλύτερες αθλήτριες στην ιστορία του τριπλούν αφού κατέχει την τέταρτη καλύτερη επίδοση όλων των εποχών στο αγώνισμα με 15,32 μέτρα, επίδοση που πέτυχε στον προκριματικό του τριπλούν στους Ολυμπιακούς Αγώνες του 2004 στην Αθήνα, στις 21 Αυγούστου 2004. Στον τελικό του αγωνίσματος κέρδισε το ασημένιο μετάλλιο με επίδοση 15,25 μ. στην τέταρτη από τις 6 προσπάθειες που επιχείρησε στον τελικό. Την ίδια χρονιά κέρδισε το χάλκινο μετάλλιο στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα Κλειστού Στίβου στη Βουδαπέστη το Μάρτιο με 14,73 μ.. Το 2005 κατέκτησε την πέμπτη θέση στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα Στίβου στο Ελσίνκι με επίδοση 14,64μ.. Το Σεπτέμβριο του 2005 κατέκτησε την πρώτη θέση στον τελικό των Γκραν Πρι που διεξήχθη στο Μονακό στις 9 - 10 Σεπτεμβρίου με επίδοση 14,89 μ.. Το 2006 δεν μετείχε σε αγώνες κλειστού στίβου, ενώ ξεκίνησε τη θερινή σεζόν με πολύ καλές επιδόσεις και στο τριπλούν και στο μήκος. Κέρδισε το Πανελλήνιο Πρωτάθλημα Στίβου στο μήκος με επίδοση 6,83 μ., που είναι η τρίτη καλύτερη όλων των εποχών στην Ελλάδα, ενώ στο τριπλούν έχει επίδοση 14,88 μ., επίδοση που πέτυχε στα Τσικλιτήρεια 2006. Πήρε μέρος στους αγώνες της πρώτης κατηγορίας (δεύτερο γκρουπ) του Ευρωπαϊκού Κυπέλλου Στίβου "Μπρούνο Ζάολι" που διεξήχθη στο Καυτανζόγλειο στάδιο της Θεσσαλονίκης το διήμερο 17 - 18 Ιουνίου 2006. Συμμετείχε στα αγωνίσματα του τριπλούν και του μήκους και κέρδισε και στα δύο με επιδόσεις 14,44 μ. και 6,71 μ. αντιστοίχως χαρίζοντας 16 υπερπολύτιμους βαθμούς στην ελληνική ομάδα και βοηθώντας την να τερματίσει πρώτη στο δεύτερο γκρουπ και να ανέβει στη Σούπερ Λίγκα. Έλαβε μέρος στον προκριματικό του τριπλούν στο Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα Στίβου στο Γκέτεμποργκ της Σουηδίας και πέρασε στον τελικό κάνοντας 14,64 στη δεύτερή της προσπάθεια. Στον τελικό του αγωνίσματος που έγινε στις 9 Αυγούστου 2006 κατέκτησε το ασημένιο μετάλλιο με επίδοση 15,05 που έκανε στην πρώτη της προσπάθεια στον αγώνα. Χαρακτηριστικό είναι ότι βρισκόταν στην πρώτη θέση μέχρι το προτελευταίο άλμα στον αγώνα, όταν η Τατιάνα Λεμπέντεβα έκανε στην τελευταία προσπάθεια της 15,15 και πήρε το χρυσό μετάλλιο από τη Χρυσοπηγή Δεβετζή. Στις 31 Αυγούστου 2007 κατέκτησε το χάλκινο μετάλλιο στο πλαίσιο του Παγκοσμίου Πρωταθλήματος Στίβου στην Οζάκα της Ιαπωνίας με επίδοση 15,04, την οποία πέτυχε στην πρώτη της προσπάθεια. Είχε, ακόμη, τέσσερις άκυρες προσπάθειες και μία ακόμα επιτυχημένη στα 14,75. Ωστόσο, σε επανέλεγχο που έκανε η ΙΑΑF στο δείγμα του 2007 τον Νοέμβριο του 2015, βρέθηκαν παράνομες ουσίες και ο ΣΕΓΑΣ γνωστοποίησε την έναρξη της πειθαρχικής της διαδικασίας.Ακολούθησε, τον επόμενο μήνα (23 Σεπτεμβρίου 2007), η δεύτερη θέση στον τελικό των Γκραν πρι, στη Στουτγάρδη, με άλμα στα 14,75 μέτρα. Στις 16 Οκτωβρίου 2007 η Δεβετζή κατέκτησε ένα χρυσό μετάλλιο στο μήκος στους Παγκόσμιους Στρατιωτικούς Αγώνες στην Ινδία, με 6,69μ.. Στις 10 Δεκεμβρίου του 2007 ψηφίστηκε από τους αθλητικούς συντάκτες ως κορυφαία του ελληνικού αθλητισμούγια τρίτη συνεχή χρονιά. Στο Βαλκανικό Πρωτάθλημα στις 9 Φεβρουαρίου του 2008 έκανε άλμα 6,85 μ. στο μήκος. Αυτό ήταν η δεύτερη καλύτερη επίδοση της ελληνικής ιστορίας στον κλειστό στίβο, μετά το πανελλήνιο ρεκόρ της Νίκης Ξάνθου (7,03). Το Μάρτιο του 2008, στο Παγκόσμιο πρωτάθλημα κλειστού στίβου στη Βαλένθια της Ισπανίας, η αθλήτριαπροκρίθηκε από το πρώτο της άλμα (14,63μ.) στον τελικό του αγωνίσματος. Τον ίδιο μήνα ορίστηκε η τελευταία λαμπαδηδρόμος κατά την αφή της Ολυμπιακής Φλόγας. Η Δεβετζή πρώτευσε στο άλμα εις μήκος στο γκαλά γυναικών στη Φιλοθέη στις 28 Μαΐου του 2008 πετυχαίνοντας 6,66μ. στην πρώτη προσπάθειά της. Η πρωταθλήτρια πέτυχε παγκόσμια επίδοση με 15,22 μέτρα στο τριπλούν στη διάρκεια του μίτινγκ "Θεσσαλονίκη 2008". Στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Πεκίνου το 2008, αφού προκρίθηκε με την πρώτη προσπάθεια κατευθείαν στον τελικό του τριπλούν, κέρδισε το χάλκινο μετάλλιο (που της αφαιρέθηκε αργότερα εξαιτίας χρήσης απαγορευμένης ουσίας) με επίδοση 15,23 μ. που αποτέλεσε την καλύτερη επίδοσή της εκείνο το χρόνο. Τον Απρίλιο του 2009 στο Γκραν Πρι του Ντακάρ στις 14 Απριλίου η αθλήτρια ήταν 4η με άλμα στο τριπλούν 14,08 μ.. Όλες οι παραπάνω συμμετοχές, επιδόσεις και μετάλλια της περιόδου από τις 31 Αυγούστου του 2007 έως τις 30 Αυγούστου του 2009, ακυρώθηκαν. Η εξέλιξη της Πηγής Δεβετζή: Τα επίσημα ατομικά ρεκόρ με βάση τον ιστότοπο της World Athletics (πρώην IAAF). Έχουν αφαιρεθεί τα ατομικά ρεκόρ της περιόδου για την οποία τιμωρήθηκε. Ανοιχτός Στίβος Τρίτη επίδοση όλων των εποχών στην Ελλάδα, μετά τις Νίκη Ξάνθου (7.03) και Παρασκευή Τσιαμήτα. Κλειστός Στίβος Τον Μάρτιο του 2011 στην αθλήτρια επεβλήθη αποκλεισμός από όλες τις διοργανώσεις για δύο χρόνια από τη Διεθνή Ομοσπονδία Στίβου, με την αιτιολογία ότι «απέτυχε να δώσει δείγμα» σε αιφνίδιο έλεγχο που πραγματοποιήθηκε στις 23 Μαΐου 2009 στη Γιάλτα της Ουκρανίας, όπου έκανε προετοιμασία.Η Παγκόσμια Ομοσπονδία Στίβου την τιμώρησε το 2016 για παραβίαση των κανονισμών ντόπινγκ και στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα στην Οσάκα το 2007, καθώς σε επανέλεγχο δείγματος το οποίο είχε δώσει κατά την διάρκεια των αγώνων, το δείγμα βρέθηκε θετικό. Έτσι ακυρώθηκαν όλα τα αποτελέσματά της για δύο ολόκληρα χρόνια, από τις 31 Αυγούστου του 2007 έως τις 30 Αυγούστου του 2009, με αποτέλεσμα να αφαιρεθούν αρκετά μετάλλια και να διαγραφούν όλες οι επιδόσεις από την αθλητική της καριέρα.Στις 17 Νοεμβρίου 2016 η Διεθνής Ολυμπιακή Επιτροπή της αφαίρεσε το χάλκινο μετάλλιο που κατέκτησε στους Ολυμπιακούς Αγώνες του 2008, λόγω της χρήσης στανοζολόλης κατά τη διάρκεια των Αγώνων. Το 2006 παντρεύτηκε τον Γιώργο Πούλο με πολιτικό γάμο ενώ η σχέση τους είχε ξεκινήσει από το 2000. Ωστόσο, αργότερα πήρε διαζύγιο και καταφέρθηκε κατά του πρώην συζύγου της. Έχει συμμετάσχει σε τηλεοπτικές καλλιτεχνικές διαγωνιστικές εκπομπές. Σπορ ιστορίες: Πηγή Δεβετζή (Αρχείο ντοκιμαντέρ της ΕΡΤ)
|
Η Χρυσοπηγή Δεβετζή (Αλεξανδρούπολη, 2 Οκτωβρίου 1976) είναι Ελληνίδα πρώην αθλήτρια του άλματος εις τριπλούν και του άλματος εις μήκους, με μεγάλες διακρίσεις αλλά και τιμωρίες σχετικά με ντόπινγκ.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A7%CF%81%CF%85%CF%83%CE%BF%CF%80%CE%B7%CE%B3%CE%AE_%CE%94%CE%B5%CE%B2%CE%B5%CF%84%CE%B6%CE%AE
|
Πόλα Νέγκρι
|
Η Νέγκρι γεννήθηκε ως Μπάρμπαρα Απολονία Χάλουπιετς τις 3 Ιανουαρίου 1897 στο Λίπνο, Ρωσική Αυτοκρατορία (σημερινό Λίπνο, Πολωνία) και ήταν μόνο επιζών παιδί της Πολωνής μητέρα της, Ελεονόρα (γένος Κιέλτσεβσκα, απεβίωσε στις 24 Αυγούστου 1954), και του Γιουράι Χάλουπετς (απεβίωσε το 1920), έναν πλανόδιο Σλοβάκο τενεκετζή. Αφότου ο πατέρα της συνελήφθη για επαναστατικές δραστηριότητες και στάλθηκε στη Σιβηρία, η Πόλα και και η μητέρα της μετακόμισαν στη Βαρσοβία, όπου έζησαν στη φτώχεια.Η νεαρή Μπάρμπαρα έγινε δεκτή την Αυτοκρατορική Ακαδημία Μπαλέτου της Βαρσοβίας. Η πρώτη της παράσταση ήταν στο χορό των μικρών κύκνων στη λίμνη των κύκνων του Τσαϊκόφσκι και συνέχισε μέχρι που είχε τη πρώτη της σόλο παράσταση στο έργο του Αρτύρ Σαιν-Λεό στο μπαλέτο Κοππέλια. Όμως αρρώστησε με φυματίωση και αναγκάστηκε να σταματήσει το χορό. Στάλθηκε σε σανατόριο για να αναρρώσει και εκείνη τη χρονική περίοδο υιοθέτησε το ψευδώνυμο Πόλα Νέγκρι, από την Ιταλίδα λογοτέχνη Άντα Νέγκρι και τη σύντμηση του μεσαίου ονόματός της Απολόνια (Πόλα).Αφότου επέστρεψε ασχολήθηκε με την υποκριτική και έγινε δεκτή στη Δραματική Σχολή της Βαρσοβίας και πραγματοποίησε το θεατρικό ντεμπούτο της το 1913 σε ένα έργο του Χένρικ Ίψεν, με αποτέλεσμα να δεχθεί προσφορές από πολλά επιφανή θέατρα της Βαρσοβίας, αποδεχόμενη την προσφορά του Εθνικού Θεάτρου Πολωνίας σε ηλικία 17 ετών. Μαζί με τον συνεργάτη της Έντβαρτ Κουρίλο έφεραν το τανγκό στο βοντβίλ της Βαρσοβίας. Το 1914 έπαιξε στη βουβή ταινία Niewolnica Zmysłów (σκλάβος των αισθήσεων). Αργότερα εμφανίστηκε σε πολλές πολωνικές ταινίες.Μετά τον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, ο Πολωνός σκηνοθέτης Ρίζαρντ Ορντίνσκι, ο οποίος δούλευε στο Βερολίνο, την ανακάλυψε και την έκλεισε άμεσα για την πολωνική πρεμιέρα της παντομίμας Sumurun, η οποία αργότερα έγινε ταινία. Τότε γνώρισε τον Ερνστ Λιούμπιτς. Η διεθνής καταξίωση ήρθε ερμηνεύοντας τους ρόλους της Κάρμεν και Μαντάμ Μποβαρί σε ταινίες σκηνοθετημένες από τον Ερνστ Λιούμπιτς, ο οποίος εκείνη την εποχή δούλευε στο στούντιο UFA. Η Πόλα Νέγκρι συμμετείχε και σε άλλες ταινίες του στούντιο, οι οποίες διανεμήθηκαν και στην Αμερική.Στο μέγιστο σημείο της καριέρας, η Νέγκρι σύναψε προσοδοφόρο συμβόλαιο με την Paramount στις ΗΠΑ το Σεπτέμβριο τις 12 Σεπτεμβρίου 1922. Αυτό κατέστησε στη Νέγκρι την πρώτη Ευρωπαία ηθοποιό η οποία προσκλήθηκε στο Χόλιγουντ, δημιουργώντας προηγούμενη για την εισαγωγή άλλων Ευρωπαίων σταρ, όπως η Γκρέτα Γκάρμπο και η Μαρλέν Ντίτριχ. Παρόλα αυτά, δε σημείωσε την ίδια επιτυχία και έτσι η Νέγκρι συνεργάστηκε ξανά με τον Λιούμπιτς το 1924 στην ταινία Forbidden Paradise, όπου είχε το ρόλος της Αικατερίνης της Μεγάλης. Αν και έλαβε θετικές κριτικές για τον ρόλο της, αυτή ήταν η τελευταία οικονομική επιτυχία της ηθοποιού, με την εξαίρεση του Hotel Imperial το 1927. Το 1928 γύρισε την τελευταία ταινία της υπό την Paramount. Με την έλευση της εποχής του ήχου στις ταινίες, η καριέρα της σταμάτησε, λόγω της έντονης προφοράς της. Η τελευταία βουβή ταινία της ήταν η The Way of Lost Souls το 1929. Το 1931 επέστρεψε για τα γυρίσματα της ταινίας A Woman Commands (1932). Αν και η ταινία έλαβε κακές κριτικές, το τραγούδι που ερμήνευσε η Νέγκρι, το "Paradise", σημείωσε σημαντική επιτυχία. Έπειτα επέστρεψε στην Ευρώπη, αποδεχόμενη την πρόσκληση Βίλι Φορστ για να συνεργαστεί με την UFA. Η πιο διάσημη ταινίας ήταν η Mazurka (1935), στην οποία προσκλήθηκε να παίξει προσωπικά από τον Χίτλερ, η οποία κρίθηκε «καλλιτεχνικά πολύτιμη» (künstlerisch wertvoll) από το ναζιστικό Reichsfilmkammer. Η ταινία έγινε πολύ δημοφιλής στη Γερμανία και ήταν μια από τις αγαπημένες ταινίες του Χίτλερ. Δύο χρόνια αργότερα η ταινία ξαναγυρίστηκε στις ΗΠΑ με τον τίτλο Confession. Η Νέγκρι διέμενε στη Γαλλία όσο εργαζόταν για την UFA, μέχρι τη Γερμανική εισβολή στη χώρα, οπότε και επέστρεψε στις ΗΠΑ. Εκεί αντιμετώπισε σημαντικές δυσκολίες λόγω της φημολογούμενης στενής σχέσης με τον Χίτλερ. Το 1943 συμμετείχε στο επιτυχημένο Hi Diddle Diddle και ακολούθησε μια περιοδεία βοντβίλ. Το 1948 την προσέγγισε ο Μπίλι Γουάιλντερ για να παίξει το ρόλο της Νόρμα Ντέσμοντ στην ταινία Η Λεωφόρος της Δύσης, αλλά τον αρνήθηκε επειδή δεν θεωρούσε το σενάριο έτοιμο και ότι ο Μοντγκόμερι Κλιφτ δεν ήταν σωστή επιλογή (στο ρόλο τελικά έπαιξε ο Γουίλιαμ Χόλντεν). Τελικά την Νόρμα Ντέσμοντ υποδύθηκε η Γκλόρια Σουάνσον.Το 1957 μετακόμισε στο Σαν Αντόνιο, Τέξας. Εμφανίστηκε άλλη μια φορά στον κινηματογράφο, στην ταινία του Γουόλτ Ντίσνεϊ Τα Σμαράγδια της Μεσογείου, του 1964, στο ρόλο της εκκεντρικής συλλέκτριας κοσμημάτων. Το 1964, η Νέγκρι παρέλαβε ένα τιμητικό βραβείο από τη γερμανική βιομηχανία κινηματογράφου, ακολουθούμενο από ένα βραβείο Hemis-Film το 1968. Το 1970 δημοσίευσε την αυτοβιογραφία της Memoirs of a Star. Η Πόλα Νέγκρι απεβίωσε την 1η Αυγούστου 1987, σε ηλικία 90 ετών, λόγω πνευμονίας. Επίσης, είχε διαγνωστεί εγκεφαλικός όγκος, για τον οποίο αρνήθηκε να λάβει θεραπεία. Η Πόλα Νέγκρι έχει ένα αστέρι στη Λεωφόρο της Δόξας στο Χόλυγουντ και ήταν ο εντέκατος ηθοποιός στην ιστορία του Χόλιγουντ ο οποίος τοποθέτησε τα αποτυπώματα των χεριών και των ποδιών του μπροστά από το κινεζικό θέατρο του Γκράουμαν. Ο πρώτος γάμος της Νέγκρι ήταν με τον κόμη Ευγκένιους Ντάμπσκι, ο οποίος θα αποδεικνυόταν βραχύβιος. Η Νέγκρι παντρεύτηκε τον Ντάμσκι στο Σοσνόβιετς τις 5 Νοεμβρίου 1919, και έτσι έγινε η Κόμισσα Απολόνια Ντάμπσκα-Χάλουπετς. Μετά από μακρά περίοδο διάστασης, το διαζύγιο εξεδώθηκε το 1922.Αφότου άρχισε να εργάζεται στις Ηνωμένες Πολιτείες, έγινε πρωτοσέλιδο λόγω των ερωτικών σχέσεων που είχε με διάσημους, ανάμεσα στους οποίους ξεχωρίζουν οι αστέρες του κινηματογράφου Τσάρλι Τσάπλιν, Ροντ Λα Ροκ και Ροντόλφο Βαλεντίνο. Η Νέγκρι συνάντησε τον Τσάπλιν στη Γερμανία, όπου και άρχισε μια πλατωνική σχέση η οποία εξελίχθηκε σε πολυδημοσιευμένη σχέση και φήμες για γάμο. Όμως η σχέση ατόνισε, και η Νέγκρι ενδιαφέρθηκε για τον συμπρωταγωνιστεί της στην ταινία Forbidden Paradise (1924) Ροντ Λα Ροκ. Η Νέγκρι συνάντησε τον Ροντόλφο Βαλεντίνο σε χορό μεταμφιεσμένων στο κάστρο του Χερστ, και θεωρείται ότι ήταν η εραστής του Βαλεντίνο μέχρι τον θάνατό του το 1926. Προκάλεσε αρνητική εντύπωση στη κηδεία του στις 24 Αυγούστου 1926, όταν «λιποθύμησε» αρκετές φορές, και, σύμφωνα με τον ηθοποιό Μπεν Λίον, ζήτησε να τοποθετηθεί μια μεγάλη ανθοδέσμη, η οποία έγραφε «P-O-L-A», στο φέρετρο του Βαλεντίνο.Η Νέγκρι παντρεύτηκε ξανά, τον Γεωργιανό Σέργκε Μντιβάνι. Αυτή η πράξη ενόχλησε τη κοινή γνώμη, καθώς έλαβε χώρα σύντομα μετά τον θάνατο του Βαλεντίνο. Η Νέγκρι και ο Μντιβάνι παντρεύτηκαν τις 14 Μαΐου 1927, και σύντομα έμεινε έγκυος. Η Νέγκρι άρχισε να φροντίζει καλύτερα την υγεία της και σκέφτηκε να αποχωρήσει από τις ταινίες ώστε να αναλάβει το ρόλο της μητέρας. Όμως, απέβαλε. Θρηνούσε και την απώλεια του παιδιού της για την υπόλοιπη ζωή της. Στις 2 Απριλίου 1931 χώρισαν. The Pola Negri Appreciation Site Αρχειοθετήθηκε 2011-12-18 στο Wayback Machine.
|
Η Πόλα Νέγκρι (Pola Negri, 3 Ιανουαρίου 1897 - 1 Αυγούστου 1987), γεννημένη Μπάρμπαρα Απολόνια Χάλουπιετς (Barbara Apolonia Chałupiec), ήταν Πολωνή ηθοποιός η οποία έγινε παγκοσμίως γνωστή την εποχή του βουβού κινηματογράφου και της χρυσής εποχής του Χόλιγουντ για τους τραγικούς και femme fatale ρόλους της. Ήταν ο πρώτος Ευρωπαίους ηθοποιός που προσκλήθηκε στο Χόλιγουντ. Η καριέρα της περιελάμβανε επίσης παραστάσεις σε θέατρο και βοντβίλ, μπαλέτο, δισκογραφική δουλειά και ήταν επίσης και συγγραφέας.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A0%CF%8C%CE%BB%CE%B1_%CE%9D%CE%AD%CE%B3%CE%BA%CF%81%CE%B9
|
Ματθίλδη του Ρίνγκελχαϊμ
|
Ήταν κόρη του Ντήτριχ/Θεοδώριχου κόμη του Ρίνγκελχαϊμ στη Βεστφαλία και της Ράινχιλντ με βασιλική καταγωγή από τη Δανία και τη Φρισία. Ο Ντήτριχ ήταν από τον Οίκο των Ιμμεντινγκεριδών της Σαξονίας, απογόνων του Βίντουκιντ ηγεμόνα των Σαξόνων. Ίδρυσε το αβαείο του Κουέτλινμπουργκ το οποίο αποτέλεσε καταφύγιο αλλά και φυτώριο για πολλές λόγιες γυναίκες που αποτέλεσαν μέρος της λεγόμενης Οθωνικής Αναγέννησης. Παντρεύτηκε τον Ερρίκο Α΄ των Οθωνιδών τον Ορνιθοθήρα, δούκα της Σαξονίας & βασιλιά της Ανατολικής Φραγκίας. Ήταν η 2η σύζυγός του και είχε τέκνα: Χέντβιχ π.910-958, παντρεύτηκε τον Ούγο των Ροβερτιδών τον Μέγα, δούκα των Φράγκων & κόμη του Παρισιού. Όθων Α΄ 912-973, δούκας της Σαξονίας, βασιλιάς της Ανατολικής Φραγκίας & της Λομβαρδίας. Ίδρυσε το βασίλειο της Γερμανίας. Γκέρμπεργκα π.913-968/9 ή 984;, παντρεύτηκε πρώτα τον Γιλβέρτο των Ρέγκιναρ δούκα της Λωρραίνης και μετά τον Λουδοβίκο Δ΄ των Καρολιδών βασιλιά της Δυτικής Φραγκίας. Ερρίκος Α΄ π.920-955, δούκας της Βαυαρίας. Μπρούνο 925-965, δούκας της Λοθαριγγίας & αρχιεπίσκοπος της Κολωνίας. Widukind, Res gestae Saxonicae, ed. Paul Hirsch and H.-E. Lohmann, Die Sachsengeschichte des Widukind von Korvei. MGH SS rer. Germ. in usum scholarum 60. Hanover, 1935. Available online from the Digital Monumenta Germaniae Historica Vita Mathildis reginae antiquior (c. 974, written for her grandson Otto II), ed. Bernd Schütte. Die Lebensbeschreibungen der Königin Mathilde. MGH SS rer. Germ. in usum scholarum 66. Hanover, 1994. 107-142. Available from the Digital MGH; ed. Rudolf Koepke. MGH SS 10. 573-82; tr. in Sean Gilsdorf, Queenship and Sanctity, 71-87. Vita Mathildis reginae posterior (c. 1003, written for her great-grandson Henry II), ed. Bernd Schütte. Die Lebensbeschreibungen der Königin Mathilde. MGH SS rer. Germ. in usum scholarum 66. Hanover, 1994. 143-202. Available from the Digital MGH; ed. Georg Pertz. MGH SS 4: 282-302; tr. in Sean Gilsdorf, Queenship and Sanctity, 88-127.
|
Η Αγία Ματθίλδη, γερμ. Matilda (π. 894/7 - 14 Μαρτίου 968) από τον Οίκο του Ρίνγκελχαϊμ ήταν κόρη του κόμη του Ρίνγκελχαϊμ και με τον γάμο της έγινε δούκισσα της Σαξονίας (912-) & βασίλισσα της Ανατολικής Φραγκίας (919-).
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9C%CE%B1%CF%84%CE%B8%CE%AF%CE%BB%CE%B4%CE%B7_%CF%84%CE%BF%CF%85_%CE%A1%CE%AF%CE%BD%CE%B3%CE%BA%CE%B5%CE%BB%CF%87%CE%B1%CF%8A%CE%BC
|
Απόστολος Αρσάκης
|
Ο μέγας ευεργέτης της Φιλεκπαιδευτικής Εταιρείας Απόστολος Αρσάκης, γεννήθηκε στις 6 Ιανουαρίου του 1792 στο χωριό Χοταχόβα της Πρεμετής της Αλβανίας. Ήταν γιος του Κυριάκου Αρσάκη, ο οποίος ήταν ξάδερφος με τους αδερφούς Τοσίτσα. Σε ηλικία 8 ετών πήγε στο Βουκουρέστι και μετά από τέσσερα χρόνια, το 1804, στάλθηκε σε ένα Γυμνάσιο στη Βιέννη, ενώ συγχρόνως μάθαινε ελληνικά από τον μεγάλο διδάσκαλο Νεόφυτο Δούκα. Όταν τελείωσε το Γυμνάσιο γράφτηκε στην Ιατρική Σχολή του Πανεπιστημίου της Χάλλης της Σαξονίας. Το 1813 πήρε το πτυχίο του και το 1814 εγκατάσταθηκε στο Βουκουρέστι, όπου άσκησε το επάγγελμα του ιατρού. Από πολύ νέος ο Αρσάκης έδωσε δείγματα της μεγάλης φιλολογικής του μορφώσεως και της πρώιμης διανοητικής ωριμότητάς του. Όταν ήταν φοιτητής, σε ηλικία 19 ετών, το 1811, έγραψε με την ευκαιρία της γεννήσεως του παιδιού του Μέγα Ναπολέοντα βουκολικό ειδύλλιο, σε δωρική διάλεκτο, κατ' απομίμηση των ειδυλλίων αυτών του Θεοκρίτου. Με το ποίημά του αυτό, παρακαλούσε τον πανίσχυρο τότε αυτοκράτορα να βοηθήσει την υπόδουλη Ελλάδα για να αποκτήσει την ελευθερία της από τους Τούρκους. Το 1813, σε ηλικία 21 ετών, ο Αρσάκης έγραψε περισπούδαστη διατριβή, επί διδακτορία, σε λατινική γλώσσα «Περί του εγκεφάλου και του νωτιαίου μυελού των ιχθύων», η οποία σχολιάστηκε εγκωμιαστικά. Η διατριβή αυτή μεταφράσθηκε σε πολλές ευρωπαϊκές γλώσσες θεωρούμενη ότι προήγε τη συγκριτική ανατομία. Παράλληλα, δημοσίευσε στον «Λόγιο Ερμή» άρθρα σχετικά με την ιστορία της Ιατρικής και συνέγραψε πολλές ακόμα επιστημονικές εργασίες, τις οποίες δημοσίευσε σε επιστημονικά περιοδικά και εγκυκλοπαίδειες. Το 1822 προσλήφθηκε ως ιδιαίτερος γραμματέας του ηγεμόνα της Βλαχίας, ενώ από το 1836 μέχρι το 1839 διετέλεσε γραμματέας επικρατείας του ηγεμόνα της Βλαχίας Αλέξανδρου Γκίκα. Το 1857 πρωτοεκλέχθηκε βουλευτής και την περίοδο 1857-1859 χρημάτισε μέλος της τετραμελούς επιτροπής για την ένωση της Βλαχίας και της Μολδαβίας, οι οποίες αποτέλεσαν αργότερα τη Ρουμανία. Το 1862 έγινε Υπουργός Εξωτερικών της Ρουμανίας και λίγο καιρό αργότερα διετέλεσε προσωρινός πρωθυπουργός, αντικαθιστώντας τον δολοφονημένο πρωθυπουργό Καρατζίο. Στον πρωθυπουργικό θώκο παρέμεινε μέχρι τις 23 Ιουνίου του 1862. Το όνομα, όμως, του Αρσάκη δεν έγινε ένδοξο ούτε από τα πρώιμα πνευματικά προϊόντα της εξαιρετικής διανοίας του, ούτε από την αξιόλογη δράση του στις παραδουνάβιες ηγεμονίες, αλλά από τις μεγάλες δωρεές του στη Φιλεκπαιδευτική Εταιρεία. Οι δωρεές αυτές είχαν αποσπάσει την αγάπη, την εκτίμηση και την ευγνωμοσύνη όλου του ελληνισμού, ο οποίος καταλάβαινε ότι το νόημα των δωρεών αυτών ήταν η μόρφωση κατάλληλων μητέρων και παιδαγωγών. Μετά την αποτίναξη της δουλείας, χρειαζόταν εξυγιαντική πνοή για σωστή εκπαίδευση και αγωγή. Με δικές του δαπάνες βοήθησε στην αποπεράτωση του Μεγάρου της Φιλεκπαιδευτικής Εταιρείας επί της οδού Πανεπιστημίου, ενώ διέθεσε μεγάλα ποσά για τη συντήρησή του. Το 1850 το Διοικητικό Συμβούλιο της Φιλεκπαιδευτικής Εταιρείας τον ανακήρυξε μεγάλο ευεργέτη και ονόμασε τα σχολεία της Αρσάκεια. Εκτός από αυτές τις δωρεές, μεγάλα ποσά και πολύτιμα αντικείμενα δώρησε ο Αρσάκης και στην εκκλησία του Αρσακείου, η οποία ετιμάτο, χάριν της συζύγου του Αναστασίας, επ' ονόματι της Αγίας Αναστασίας της Ρωμαίας. Επίσης δώρισε σημαντικά ποσά για την ανέγερση στη πατρίδα του, σχολείων και ναών. Επιπλέον, δημοσίευσε την αρχαιολογική πραγματεία «Περί του ει εξήν ταις γυναιξί ταις δραματικαίς επιδείξεσι παρείναι». Ο Αρσάκης υπήρξε αγαθός και ευτυχής οικογενειάρχης και απέκτησε έναν γιο, τον Γεώργιο, και δύο κόρες: την Ελένη, σύζυγο Καντακουζηνού, και την Ολυμπία, σύζυγο Λαχοβάρη, πρεσβευτή της Ρουμανίας. Δύο μήνες προ του θανάτου του αφιέρωσε στην εκκλησία του Αρσακείου έναν Επιτάφιο και ένα χρυσοκέντητο Σταυρό. Όταν απεβίωσε ο Αρσάκης, στις 16 Ιουλίου του 1874 στο Βουκουρέστι, το συμβούλιο της Φιλεκπαιδευτικής Εταιρείας όρισε πένθος 40 ημερών σε όλο το προσωπικό του Αρσακείου και του έκανε μνημόσυνο στη Μητρόπολη Αθηνών, κατά το οποίο εξεφώνησε ιστορικό λόγο ο Κωνσταντίνος Κοντογόνης. Όρισε, επίσης, όπως σε κάθε εορτή να ευλογεί το όνομά του στην εκκλησία του Αρσακείου ο εκκλησιαστικός χορός των Αρσακειάδων ψάλλοντας το τροπάριο "Αποστόλου και Αναστασίας, των αοιδίμων ιδρυτών του ιερού τούτου τεμένους, αιωνία η μνήμη" και κάθε χρόνο, στις εξετάσεις, οι μαθήτριες ψάλλουν τον "Αρσάκειο Ύμνο", που γράφτηκε και μελοποιήθηκε προς τιμή του από το 1866. Απόστολος Αρσάκης «Μία από τις μεγαλύτερες προσωπικότητες του 19ου αιώνα» reporter.gr Απόστολος Αρσάκης Αρχειοθετήθηκε 2016-03-04 στο Wayback Machine. Σύλλογος Βορειοηπειρωτών Γιάννενα Πόλη των Ευεργετών giannena-e.gr Ο Απόστολος Αρσάκης – ο πολιτικός άνθρωπος Αρχειοθετήθηκε 2016-03-05 στο Wayback Machine. Ευρωπαϊκή Εταιρεία Νεοελληνικών Σπουδών Απόστολος Αρσάκης Συντονιστική Φοιτητική Ένωση Βορειοηπειρωτικού Αγώνα Δημήτρης Μιχαλόπουλος, "Αρσάκης", Εκδόσεις Κάκτος Εθνικό Κέντρο Βιβλίου Αρσάκης, Απόστολος Εκδοτική Αθηνών Η Φιλεκπαιδευτική Εταιρεία Αρχειοθετήθηκε 2014-09-28 στο Wayback Machine. Στοά του Βιβλίου Μορφές Ελλήνων Λογίων στη Ρουμανία του 19ου αιώνα Elena Lazar Οι Εθνικοί Ευεργέτες Μέρος Α’ History Of Macedonia
|
Ο Απόστολος Αρσάκης (Χοταχόβα Πρεμετής, 6 Ιανουαρίου 1792 - Βουκουρέστι 16 Ιουλίου 1874) ήταν Έλληνας βλάχικης καταγωγής ευεργέτης και πολιτικός στη Ρουμανία, όπου διετέλεσε και πρωθυπουργός. Ήταν ένας από τους σημαντικότερους ευεργέτες στην Ελλάδα του 19ου αιώνα, ενώ την ίδια στιγμή έγινε μία ηγετική πολιτική προσωπικότητα στη Ρουμανία.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%91%CF%80%CF%8C%CF%83%CF%84%CE%BF%CE%BB%CE%BF%CF%82_%CE%91%CF%81%CF%83%CE%AC%CE%BA%CE%B7%CF%82
|
Χίλλις Μπάκερεελ
|
Ο Μπάκερεελ γεννήθηκε στην Αμβέρσα το 1572. Είναι γνωστό ότι κατά το χρονικό διάστημα 1639 - 1643 βρισκόταν στη Ρώμη. Επέστρεψε στη γενέθλια πόλη του, οι εκκλησίες της οποίας κάποτε κατείχαν σημαντικό αριθμό έργων του. Η Προσκύνηση των Βοσκών και το Όραμα του Αγίου Φέλιξ βρίσκονται στα Βασιλικά Μουσεία Καλών Τεχνών του Βελγίου στις Βρυξέλλες, ενώ το έργο του Ήρως θρηνεί τον Λέανδρο στο Kunsthistorisches Museum. Η χρονολογία θανάτου του δεν καταγράφεται. Κατάλογος Φλαμανδών ζωγράφων Στο λήμμα αυτό έχει ενσωματωθεί κείμενο από το λήμμα "BACKEREEL, Gilles" του Bryan's Dictionary of Painters and Engravers του Μάικλ Μπράιαν, επιμέλεια Robert Edmund Graves και Sir Walter Armstrong, έκδοση 1886–1889 σήμερα Κοινό Κτήμα. Vlieghe, Hans (1998). Flemish art and architecture, 1585-1700. New Haven: Yale University Press. ISBN 9780300104691.
|
Ο Χίλλις Μπάκερεελ (φλαμανδικά: Gillis Backereel, 1572 - προ του 1662) ήταν Φλαμανδός ζωγράφος. Το επώνυμό του απαντάται υπό αρκετές μορφές, όπως Baccarelles, Bakanel, Baccarelli, Bacareel και Bakkarell.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A7%CE%AF%CE%BB%CE%BB%CE%B9%CF%82_%CE%9C%CF%80%CE%AC%CE%BA%CE%B5%CF%81%CE%B5%CE%B5%CE%BB
|
Αλπικές χώρες
|
Η περιοχή περιλαμβάνει 83 διοικητικές διαιρέσεις 3 επιπέδων NUTS και περίπου 6.200 δήμους. Ο όρος "Άλπικές χώρες" θα μπορούσε να εφαρμοστεί στην Αυστρία (28,7% της συνολικής έκτασης), την Ιταλία (27,2%) και τη Γαλλία (21,4%), που αντιπροσωπεύουν περισσότερο από το 77% της επικράτειας των Άλπεων και περισσότερο από τα τρία τέταρτα του πληθυσμού των Άλπεων. Ωστόσο, το μερίδιο των Άλπεων που αντιστοιχεί στην Ιταλία και τη Γαλλία ανέρχεται μόνο σε 17% και 7% αντίστοιχα. Από αυστηρά εθνική άποψη, και με εξαίρεση τα μικροκράτη Λιχτενστάιν και Μονακό, οι Άλπεις κυριαρχούν κυρίως σε δύο χώρες: την Αυστρία (65,5% της επικράτειάς της) και την Ελβετία (65%). Ένωση των Αλπικών Κρατών (σε κρατικό επίπεδο)
|
Ο όρος Αλπικές χώρες ή Αλπικά κράτη αναφέρεται στην επικράτεια οκτώ ευρωπαϊκών χωρών που συνδέονται με την περιοχή των Άλπεων, όπως ορίζεται από τη Σύμβαση των Άλπεων του 1991: Αυστρία, Γαλλία, Γερμανία, Ιταλία, Λιχτενστάιν, Μονακό, Σλοβενία και Ελβετία.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%91%CE%BB%CF%80%CE%B9%CE%BA%CE%AD%CF%82_%CF%87%CF%8E%CF%81%CE%B5%CF%82
|
Βενσάν Πουαριέ
|
Ο Πουαριέ άρχισε να παίζει μπάσκετ τον Μάιο του 2010 στην Μπουσύ Μπασκέτ Κλουμπ. Την περίοδο 2013-14, ήταν ο κορυφαίος ριμπάουντερ του πρωταθλήματος ελπίδων, με μέσο όρο 12 πόντους και 10.8 ριμπάουντ σε 27 λεπτά σε 30 αγώνες. Στις 24 Απριλίου 2014, υπέγραψε τριετές συμβόλαιο με την Παρί-Λεβαλουά, αλλά δόθηκε δανεικός στην Υέρ-Τουλόν της 2ης Γαλλίας. Ξεκίνησε την χρονιά όντας σταθερός παίκτης στο ροτέισον με τον Νταβόντ Γκαρντνέρ. Στις 14 Φεβρουαρίου 2015 συνέβαλε στο παιχνίδι απέναντι στην Ανζέρ ολοκληρώνοντας με 10 πόντους και 4 ριμπάουντ σε μόλις 10 λεπτά. Την περίοδο 2015-16, επέστρεψε στην Παρί-Λεβαλουά. Από τον Δεκέμβριο και έπειτα, υπόκειται σε ειδικό χαρακτηρισμό που του επιτρέπει να αγωνίζεται τόσο με την Παρί-Λεβαλουά όσο και με την ΣΦΜΜ στην 3η Γαλλίας. Τον Δεκέμβριο του 2015, ο Φρεντερίκ Φωτού αντικατέστησε τον Αντουάν Ριγκοντό ως προπονητή, κάτι που έδωσε στον Πουαριέ περισσότερες ευκαιρίες να δείξει τις δυνατότητές του. Τον Απρίλιο του 2016, αναδείχθηκε Πολυτιμότερος Παίκτης (MVP) του Γύρου αφού τελείωσε τον αγώνα έναντι της ΜΚΜ Γκραβελίν-Ντανκέρκ με 23 πόντους, 12 ριμπάουντ και 2 ασίστ σε 25 λεπτά, όταν ξεκίνησε το παιχνίδι ως αναπληρωματικός. Τον Ιούλιο του 2016 συμμετείχε στο Σάμερ Λιγκ του ΝΒΑ με τους Ορλάντο Μάτζικ. Στο πρώτο του παιχνίδι τελείωσε με 6 πόντους, 5 ριμπάουντ και 1 ασίστ σε 15 λεπτά. Σε πέντε αγώνες, είχε μέσο όρο 4.2 πόντους, 4.4 ριμπάουντ, 0,6 ασίστ και 0.4 τάπες σε 11,5 λεπτά ανά αγώνα. Στις 11 Σεπτεμβρίου 2016, ως μέρος της προετοιμασίας, αυτός και η ομάδα του κέρδισαν το τρόπαιο Σαρτ/Παιΰ ντε λα Λουάρ σε ένα τουρνουά τριών ομάδων κερδίζοντας την Λε Μαν και την Αμβέρσα. Στις 14 Ιουνίου 2017, ο Πουαριέ υπέγραψε τριετές συμβόλαιο με την Μπασκόνια της 1ης Ισπανίας και της Ευρωλίγκα. Την περίοδο 2018-19, ο Πουαριέ ηγήθηκε της Ευρωλίγκας στα ριμπάουντ, με μέσο όρο 8,3 ανά παιχνίδι. Στις 10 Μαΐου 2019, ο Πουαριέ κέρδισε μία θέση στη δεύτερη ομάδα της Ευρωλίγκα. Στις 15 Ιουλίου 2019, ο Πουαριέ χώρισε με την Μπασκόνια για να υπογράψει συμβόλαιο με τους Μπόστον Σέλτικς. Στις 19 Νοεμβρίου 2020, ανταλλάχτηκε στους Οκλαχόμα Σίτι Θάντερ για μία μελλοντική επιλογή δευτέρου γύρου υπό όρους. Στις 8 Δεκεμβρίου, ο Πουαριέ μαζί με τους Ντάνι Γκριν και Τέρανς Φέργκιουσον ανταλλάχθηκαν στους Φιλαδέλφεια 76ερς.Στις 25 Μαρτίου 2021, ο Πουαριέ ανταλλάχθηκε στους Νιου Γιορκ Νικς σε μία ανταλλαγή τριών ομάδων που αφορούσε τους Οκλαχόμα Σίτι Θάντερ και ακυρώθηκε τέσσερις ημέρες αργότερα. Στις 12 Απριλίου 2021, υπέγραψε συμφωνία με τη Ρεάλ Μαδρίτης μέχρι το τέλος της περιόδου 2023–24. Στις 12 Σεπτεμβρίου 2021, κατέκτησε το Σούπερ Καπ Ισπανίας, αφού η Ρεάλ κέρδισε στον τελικό την Μπαρτσελόνα 88-83. Τη σεζόν 2021-22, έφτασε μέχρι τον τελικό της Ευρωλίγκα, όπου έχασε το τρόπαιο καθώς η Ρεάλ ηττήθηκε στον τελικό από την Αναντολού Εφές 58-57 με τον ίδιο να έχει 5 πόντους. Σε 37 αγώνες στην διοργάνωση είχε 7.4 πόντους, 5.5 ριμπάουντ και 11.7 PIR κατά μέσο όρο. Επίσης αναδείχτηκε MVP του δεύτερου γύρου των πλέι οφ της Ευρωλίγκα, αφού κόντρα στην Μακάμπι σε 24 λεπτά συμμετοχής, είχε 16 πόντους, (8/11 βολές, 4/5 δίποντα), 10 ριμπάουντ, 2 ασίστ, 2 κλεψίματα, 2 τάπες και 6 κερδισμένα φάουλ. Στις 19 Ιουνίου 2022, κατέκτησε το Πρωτάθλημα Ισπανίας για πρώτη φορά, αφού η Ρεάλ κέρδισε στη σειρά των τελικών την Μπαρτσελόνα με 3-1.Στις 25 Σεπτεμβρίου 2022, κατέκτησε το δεύτερο Σούπερ Καπ Ισπανίας στην καριέρα του, αφού η Ρεάλ κέρδισε στον τελικό την Μπαρτσελόνα 89-83, με τον ίδιο να πετυχαίνει 2 πόντους με 2 ριμπάουντ. Στις 21 Μαΐου, η Ρεάλ νίκησε στον τελικό της Ευρωλίγκα τον Ολυμπιακό 79-78 και έτσι ο ίδιος κατέκτησε την πρώτη Ευρωλίγκα της καριέρας του. Στις 17 Σεπτεμβρίου 2023 κόντρα στην Μάλαγα, κατέκτησε το Σούπερ Καπ Ισπανίας με τον ίδιο να έχει 8 πόντους. Με την Εθνική Γαλλίας, συμμετείχε για πρώτη φορά σε μεγάλη διοργάνωση στο Ευρωμπάσκετ 2017, όπου η Γαλλία κατετάγη δωδέκατη. Το 2019 συμμετείχε στο Παγκόσμιο Κύπελλο της Κίνας στο οποίο η Γαλλία κατέκτησε το χάλκινο μετάλλιο, κερδίζοντας στον μικρό τελικό την Αυστραλία 67-59. Ήταν παρών στους Ολυμπιακούς Αγώνες του 2020, όπου η ομάδα κατέκτησε το αργυρό μετάλλιο. Τον Σεπτέμβριο του 2022, συμμετείχε με τη Γαλλία στο Ευρωμπάσκετ 2022, όπου η ομάδα κατέκτησε το αργυρό μετάλλιο, αφού ηττήθηκε στον τελικό στην Mercedes-Benz Arena του Βερολίνου από την Ισπανία με 88-76. Κανονική περίοδος Πλέι οφ Παρί Λεβαλουά Κύπελλο Γαλλίας: (2013) Σούπερ Καπ Γαλλίας: (2013) Ρεάλ Μαδρίτης Ευρωλίγκα: (2023) Πρωτάθλημα Ισπανίας: (2022) 3x Σούπερ Καπ Ισπανίας: (2021, 2022, 2023) Δεύτερη καλύτερη ομάδα στην Ευρωλίγκα: (2019) Πρώτος στα ριμπάουντ στην Ευρωλίγκα: (2019) 3x MVP της αγωνιστικής στην Ευρωλίγκα: (12η αγωνιστική, 2017/18, 2η αγωνιστική πλέι οφ, 2018/19, 2η αγωνιστική πλέι οφ, 2021/22) Δεύτερη καλύτερη ομάδα στο Πρωτάθλημα Ισπανίας: (2019) Στατιστικά σταδιοδρομίας και πληροφορίες παίκτη από το Vincent Poirier at eurobasket.com Vincent Poirier at euroleague.net Vincent Poirier at lequipe.fr (in γαλλική) Vincent Poirier at lnb.fr (in γαλλική)
|
Ο Βενσάν Πουαριέ (Κλαμάρ, 17 Οκτωβρίου 1993) είναι Γάλλος επαγγελματίας, διεθνής καλαθοσφαιριστής. Με ύψος 2.13 μ. αγωνίζεται ως σέντερ και πάουερ φόργουορντ στη Ρεάλ Μαδρίτης του Πρωταθλήματος Ισπανίας και της Ευρωλίγκα. Αποτελεί επίσης βασικό στέλεχος της Εθνικής Γαλλίας.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%92%CE%B5%CE%BD%CF%83%CE%AC%CE%BD_%CE%A0%CE%BF%CF%85%CE%B1%CF%81%CE%B9%CE%AD
|
Έβα Κότσεβερ
|
Η Χάβα Ζλοτσόβερ γεννήθηκε το 1891 στην Πολωνία. Ίδρυσε το "Σύχνασμα της Έβας" το 1925 στο Μανχάταν Νέας Υόρκης. Ίδρυσε στο Σικάγο μια επιχείρηση με τίτλο Το Γκρι Εξοχικό (The Grey Cottage) με την συνεργάτιδα της, την σουηδή Ρουτ Νορλάντερ. Ήταν φίλη της Έμα Γκόλντμαν.Έξω από την είσοδο του συλλόγου της είχε βάλει μια πινακίδα με τίτλο "Οι άνδρες επιτρέπονται αλλά δεν είναι ευπρόσδεκτοι".Μετά από αστυνομική επιδρομή τον Ιούνιο του 1926, βρέθηκε ένοχη για αισχρότητα. Η αστυνομία βρήκε ένα ποίημα της με τίτλο "Λεσβιακή αγάπη".Ο σύλλογος της έκλεισε και απελάθηκε από τις Ηνωμένες Πολιτείες τον Δεκέμβριο του 1926.Στο Παρίσι, σύχναζε στο Καφέ Ντομ.Στη συνέχεια μετακόμισε στο Παρίσι, όπου άνοιξε ένα νέο λεσβιακό σύλλογο και ένα βιβλιοπωλείο κοντά στη Μονμάρτρη . Στη δεκαετία του 1930, πολέμησε μαζί με το στρατόπεδο των δημοκρατικών κατά τη διάρκεια του ισπανικού εμφυλίου πολέμου . Μετά τον πόλεμο επέστρεψε στη Γαλλία. Συνελήφθη στη Νίκαια το 1943 και απελάθηκε στο στρατόπεδο του Ντρανσί. Απελάθηκε στο Άουσβιτς όπου εκτελέστηκε. Η Μπάρμπαρα Καν έγραψε ένα έργο με τίτλο Άφταστη Έντεν (Unreachable Eden) για τη ζωή της Έβα Κότσεβερ το 2014 . Διαβάστηκε το 2014 στο Θέατρο για τη Νέα Πόλη στη Νέα Υόρκη.Σήμερα ο σύλλογος της αποτελεί μέρος της κληρονομιάς της ΛΟΑΤ.,, Μια οδός στο Παρίσι ονομάζεται οδός Έβα Κότσεβερ, στη Μονμάρτρη. Το γειτονικό σχολείο φέρει επίσης το όνομά της.. Πολυμέσα σχετικά με το θέμα Eva Kotchever στο Wikimedia Commons
|
Η Έβα Κοτσέβερ (γεν. το 1891 στην Μουάβα ως Χάβα Ζλοτσόβερ και πέθανε στο Άουσβιτς στις 17 Δεκεμβρίου 1943) ήταν Πολωνοεβραία φεμινίστρια, βιβλιοθηκάριος και συγγραφέας. Ήταν γνωστή και ως Ιβ Άνταμς. Είναι γνωστή για τον ανοιχτά λεσβιακό σύλλογο "Το σύχνασμα της Έβας" (Eve's Hangout) τον οποίο λειτούργησε για δύο χρόνια στην Νέα Υόρκη.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%88%CE%B2%CE%B1_%CE%9A%CF%8C%CF%84%CF%83%CE%B5%CE%B2%CE%B5%CF%81
|
Αβελιανή ομάδα
|
Μια αβελιανή ομάδα ( A , ∘ ) {\displaystyle (A,\circ )} είναι μία ομάδα με σύνολο A {\displaystyle A} και δυαδική πράξη ∘ {\displaystyle \circ } , η οποία ικανοποιεί την αντιμεταθετική ιδιότητα: Για κάθε a , b ∈ A {\displaystyle a,b\in A} , ισχύει ότι a ∘ b = b ∘ a {\displaystyle a\circ b=b\circ a} .Επομένως, συνολικά η αβελιανή ομάδα ( A , ∘ ) {\displaystyle (A,\circ )} ικανοποιεί τις εξής ιδιότητες: Κλειστότητα: Για κάθε a , b ∈ A {\displaystyle a,b\in A} , ισχύει ότι a ∘ b ∈ A {\displaystyle a\circ b\in A} . Προσεταιριστική ιδιότητα: Για κάθε a , b , c ∈ A {\displaystyle a,b,c\in A} , ισχύει ότι a ∘ ( b ∘ c ) = ( a ∘ b ) ∘ c {\displaystyle a\circ (b\circ c)=(a\circ b)\circ c} . Ύπαρξη ουδέτερου στοιχείου: Υπάρχει ένα στοιχείο e ∈ A {\displaystyle e\in A} , ώστε για κάθε a ∈ A {\displaystyle a\in A} , a ∘ e = e ∘ a = a {\displaystyle a\circ e=e\circ a=a} . Ύπαρξη αντιστρόφου στοιχείου: Για κάθε a ∈ A {\displaystyle a\in A} , υπάρχει b ∈ A {\displaystyle b\in A} ώστε a ∘ b = b ∘ a = e {\displaystyle a\circ b=b\circ a=e} . Αντιμεταθετική ιδιότητα: Για κάθε a , b ∈ A {\displaystyle a,b\in A} , ισχύει ότι a ∘ b = b ∘ a {\displaystyle a\circ b=b\circ a} . Το σύνολο των πραγματικών αριθμών μαζί με την πρόσθεση ( R , + ) {\displaystyle (\mathbb {R} ,+)} , καθώς a + b = b + a {\displaystyle a+b=b+a} για οποιουσδήποτε πραγματικούς αριθμούς a , b ∈ R {\displaystyle a,b\in \mathbb {R} } .:19:39 Κάθε κυκλική ομάδα ( G , ⋅ ) {\displaystyle (G,\cdot )} είναι αβελιανή.:59 Ως κυκλικές ομάδες, οι ακέραιοι Z {\displaystyle \mathbb {Z} } φτιάχνουν μια αβελιανή ομάδα με πράξη την πρόσθεση, και το ίδιο και οι ακέραιοι με υπόλοιπο n {\displaystyle n} με πράξη την πρόσθεση, Z n {\displaystyle \mathbb {Z} _{n}} . Κάθε δακτύλιος μαζί με την πρόσθεση. Κάθε ομάδα με 4 {\displaystyle 4} στοιχεία είναι αβελιανή.:27 Κάθε ομάδα ( G , ∘ ) {\displaystyle (G,\circ )} με g 2 = e {\displaystyle g^{2}=e} για κάθε g ∈ G {\displaystyle g\in G} , είναι αβελιανή.:32:48 Ο πίνακας Cayley μίας αβελιανής ομάδας είναι συμμετρικός ως προς την διαγώνιο, καθώς a ∘ b = b ∘ a {\displaystyle a\circ b=b\circ a} .:11 Κάθε υποομάδα μία αβελιανής ομάδας είναι κανονική.:5 Έστω ϕ : G → H {\displaystyle \phi :G\to H} ένας μονομορφισμός μεταξύ δύο ομάδων ( G , ∘ ) {\displaystyle (G,\circ )} και ( H , ⋅ ) {\displaystyle (H,\cdot )} . Αν η ( H , ⋅ ) {\displaystyle (H,\cdot )} είναι αβελιανή, τότε είναι και η ( G , ∘ ) {\displaystyle (G,\circ )} .:59:126 Πεπερασμένα παραγόμενες αβελιανές ομάδες Επιλύσιμες ομάδες
|
Στα μαθηματικά, αβελιανή ομάδα ή αντιμεταθετική ομάδα είναι μια ομάδα ( A , ∘ ) {\displaystyle (A,\circ )} στην οποία, πέρα από τις συνήθεις ιδιότητες, η πράξη της ικανοποιεί και την αντιμεταθετική ιδιότητα, δηλαδή για κάθε στοιχεία a , b ∈ A {\displaystyle a,b\in A} , έχουμε a ∘ b = b ∘ a {\displaystyle a\circ b=b\circ a} .Οι αβελιανές ομάδες πήραν την ονομασία τους από τον Νορβηγό μαθηματικό Νιλς Χένρικ Άμπελ (Nils Henrik Abel) διότι ο Abel ήταν ο πρώτος που βρήκε ότι η μεταθετικότητα των στοιχείων μίας ομάδας ενός πολυωνύμου σχετίζεται με τον υπολογισμό των ριζών του. Η χρήση της λέξης «αβελιανή» έχει γίνει τόσο κοινή στα Μαθηματικά, ώστε καθιερώθηκε να γράφεται με μικρό «α». Η έννοια των αβελιανών ομάδων είναι από τις πρώτες που εισάγονται στον τομέα της αφηρημένης άλγεβρας πάνω στην οποία βασίζονται βασικές έννοιες όπως τα πρότυπα, οι διανυσματικοί χώροι κ.ά.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%91%CE%B2%CE%B5%CE%BB%CE%B9%CE%B1%CE%BD%CE%AE_%CE%BF%CE%BC%CE%AC%CE%B4%CE%B1
|
Άνγκελα Μέρκελ
|
Κόρη του λουθηρανού πάστορα Χορστ Κάσνερ και της δασκάλας Χέρλιντ Κάσνερ, η Μέρκελ γεννήθηκε στις 17 Ιουλίου 1954 στο Αμβούργο. Λίγο μετά τη γέννησή της, ο πατέρας της ανέλαβε θέση σε εκκλησία της Ανατολικής Γερμανίας. Έτσι η οικογένεια μετακόμισε στο Τεμπλίν, 80 χιλιόμετρα περίπου βόρεια του Βερολίνου. Η Άνγκελα Μέρκελ έζησε μέχρι το 1990 στη σοσιαλιστική Γερμανική Λαϊκή Δημοκρατία. Όπως οι περισσότεροι μαθητές, έτσι και η Μέρκελ ήταν μέλος της επίσημης νεολαίας του σοσιαλιστικού κόμματος, της Ελεύθερης Γερμανικής Νεολαίας (FDJ). Αργότερα έγινε μέλος περιφερειακού προεδρείου και γραμματέας αγκίτ-προπ της οργάνωσης, που έμεινε μέχρι το 1984. Από το 1973 μέχρι το 1978 σπούδασε φυσική στη Λειψία. Στο διάστημα αυτό (το 1977) παντρεύτηκε τον συμφοιτητή της Ούλριχ Μέρκελ. Ο γάμος αυτός διήρκεσε μέχρι το 1982. Από το 1978 μέχρι το 1990 εργάστηκε στο Κεντρικό Ινστιτούτο Φυσικής Χημείας (ZIPC) στο Ανατολικό Βερολίνο, όπου γνώρισε τον χημικό Γιοάχιμ Ζάουερ, τον οποίο παντρεύτηκε στις 30 Δεκεμβρίου 1998. Ο παππούς της, Λούντβικ Μάριαν Καζμιέζτσακ ήταν Πολωνός. Στη διάρκεια του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου υπηρετώντας το γερμανικό στρατό, κάτω από αδιευκρίνιστες συνθήκες βρέθηκε στη γαλλική πλευρά, οπού εθελοντικά υπηρέτησε τον νεοσύστατο πολωνικό στρατό. Μένοντας στη Γερμανία, το 1930 άλλαξε το επίθετο του σε Κάσνερ.. Πολωνικές ρίζες παρατηρούνται και στην οικογένεια της μητέρας. Η Άνγκελα Μέρκελ μιλάει επίσης αγγλικά και ρώσικα. Στο σχολείο η Μέρκελ έμαθε άπταιστα ρωσικά και βραβεύθηκε για την ευχέρεια της στα ρωσικά και τα μαθηματικά. Ήταν η καλύτερη στην τάξη της στα δύο παραπάνω μαθήματα και ολοκλήρωσε το Αμπιτούρ της με βαθμό 1.0 (το υψηλότερο δυνατό).Η Μέρκελ συνέχισε τις σπουδές της στο πανεπιστήμιο Καρλ Μαρξ της Λειψίας, όπου σπούδασε φυσική από το 1973 έως το 1978. Ενώ ήταν φοιτήτρια συμμετείχε στην ανακατασκευή του ερίπειου του Μοριτσμπαστάι, μια πρωτοβουλία των φοιτητών για να κατασκευάσουν τον δικό τους σύλλογο και χώρο αναψυχής στην πόλη. Αυτή η πρωτοβουλία ήταν κάτι ασυνήθιστο στην Ανατολική Γερμανία της εποχής και το πανεπιστήμιο αρχικά αντιστάθηκε στην ιδέα. Με τη υποστήριξη της τοπικής ηγεσίας του Κόμματος της Σοσιαλιστικής Ενότητας της Γερμανίας το εγχείρημα προχώρησε. Το Δεκέμβριο του 1989, λίγες εβδομάδες μετά την κατάρρευση του τείχους του Βερολίνου, η Μέρκελ προσχώρησε στη Δημοκρατική Αφύπνιση (Demokratischer Aufbruch, DA), δημοκρατικό πολιτικό κόμμα της Γερμανικής Λαϊκής Δημοκρατίας, που είχε ιδρυθεί πρόσφατα από τους πάστορες Ράινερ Έπελμαν, Φρίντριχ Σορλέμερ και τον δικηγόρο Βόλφγκανγκ Σνουρ. Δυο μήνες αργότερα έγινε υπεύθυνη ενημέρωσης τύπου του DA, το οποίο, ακολουθώντας την πορεία του δυτικογερμανικού CDU, είχε ως κύριους στόχους την επανένωση των γερμανικών κρατών και την εγκατάσταση της ελεύθερης οικονομίας στην ανατολική Γερμανία. Αφού το DA πήρε στις ανατολικογερμανικές κοινοβουλευτικές εκλογές του Φεβρουαρίου του 1990 μόνο το 0,9% των ψήφων, ο πρόεδρος του συμμαχικού ανατολικογερμανικού CDU Λόταρ ντε Μεζιέρ, του κόμματος που είχε βγει πρώτη δύναμη του νέου κοινοβουλίου, διόρισε τη Μέρκελ κυβερνητική εκπρόσωπο, ενώ ο ίδιος διατέλεσε τελευταίος πρωθυπουργός του ανατολικογερμανικού κράτους. Με την επανένωση των γερμανικών κρατών τον Οκτώβριο του ίδιου έτους χάθηκε μαζί με το ανατολικογερμανικό κράτος και η θέση της Μέρκελ. Το DA, που είχε ενωθεί με το ανατολικό CDU, τώρα προσχώρησε στο δυτικό αντίστοιχό του. Με προώθηση του τότε καγκελαρίου της ενωμένης Γερμανίας Χέλμουτ Κολ (CDU), δόθηκε η ευκαιρία στον ντε Μεζιέρ, ο οποίος διορίστηκε υπουργός ιδιαιτέρων καθηκόντων, και μαζί του στη Μέρκελ να συμβάλλουν στην πολιτική της Ομοσπονδιακής Δημοκρατίας. Μέλος του CDU πλέον, η Μέρκελ υπέβαλλε υποψηφιότητα σε εκλογική περιφέρεια του κρατιδίου του Μεκλεμβούργου-Προπομερανίας στις κοινοβουλευτικές εκλογές του Δεκεμβρίου του 1990. Ο ενθουσιασμός για την επανένωση και ειδικά οι ανατολικές ψήφοι εξασφάλισαν στον Κολ θριαμβευτική νίκη και στον αντίπαλό του Όσκαρ Λαφοντέν (τότε SPD) το χειρότερο αποτέλεσμα του κόμματός του μετά το 1957. Έτσι ένα χρόνο μετά την προσχώρησή της στο DA και μετά από έξι μήνες περίπου συμμετοχή ως μέλος στο CDU, η Άνγκελα Μέρκελ έγινε ομοσπονδιακή υπουργός γυναικείων υποθέσεων και νεολαίας. Η μικρότερη σε ηλικία υπουργός στην ιστορία της Γερμανικής Ομοσπονδιακής Δημοκρατίας ορκίστηκε στις 18 Ιανουαρίου 1991. Στην κυβέρνηση Χέλμουτ Κολ ήταν από το 1991 μέχρι το 1994 υπουργός γυναικείων υποθέσεων και νεολαίας και από το 1994 μέχρι το 1998 υπουργός περιβάλλοντος. Σαν βουλευτής του CDU σύντομα αποδείχτηκε μέρος του συντηρητικού ρεύματος του κόμματος. Έτσι, π.χ., σχετικά με τον νόμο για την έκτρωση (παράγραφο 218) ήταν κατά του "κανόνα προθεσμίας" σύμφωνα με τον οποίο γυναίκες μπορούσαν να κάνουν έκτρωση εντός τριών μηνών. Με το ανατολικογερμανικό παρελθόν της η Μέρκελ διέφερε από τους "κλασικούς" βουλευτές του CDU. Ενώ οι συνομήλικοι της βουλευτές στηρίζονταν στις κλίκες που είχαν δημιουργήσει στα χρόνια τους στη Χριστιανοδημοκρατική Νεολαία ("Junge Union"), η Μέρκελ στηρίζονταν αποκλειστικά στον καγκελάριο Χέλμουτ Κολ (οι εφημερίδες της περιόδου εκείνης τη χαρακτήριζαν "το κορίτσι του Κολ"). Πέραν αυτού δεν είχε καμία ιδιαίτερη θέση στην ιεραρχία του κόμματος. Έτσι το Νοέμβριο του 1991 υπέβαλλε υποψηφιότητα για την προεδρία της κρατιδιακής κομματικής οργάνωσης του Βρανδεμβούργου, όπου όμως δεν ψηφίστηκε. Ένα μήνα αργότερα ο ομοσπονδιακός αναπληρωτής πρόεδρος του CDU και παλιός της υποστηρικτής Λόταρ ντε Μεζιέρ αναγκάστηκε να αποσυρθεί από τη θέση του λόγω αποκαλύψεων του γερμανικού τύπου σχετικά με τη συνεργασία του με την ανατολικογερμανική υπηρεσία κρατικής ασφάλειας "Στάζι". Η Μέρκελ ψηφίστηκε διάδοχός του στο συνέδριο της Δρέσδης στα τέλη του 1991. Αφού το 1993 ο πρόεδρος της κρατιδιακής κομματικής οργάνωσης Μεκλεμβούργου-Προπομερανίας και ομοσπονδιακός υπουργός Μεταφορών Γκίντερ Κράουζε (επίσης πρώην Ανατολικογερμανός πολίτης) αναγκάστηκε μετά από διάφορα σκάνδαλα να αποσυρθεί, η Μέρκελ ανέλαβε τον Μάιο, με την υποστήριξη του Κολ, την προεδρία του κρατιδιακού CDU Μεκλεμβούργου-Προπομερανίας. Στις κοινοβουλευτικές εκλογές του 1994 η κυβέρνηση Κολ κατάφερε να εξασφαλίσει μικρή πλειοψηφία και η Μέρκελ έγινε υπουργός περιβάλλοντος. Αφού τον Απρίλιο του 1995 επιστρατεύθηκε ισχυρή αστυνομική δύναμη (περισσότεροι από 7.000 αστυνομικοί) για την πρώτη μεταφορά φορτίου πυρηνικών αποβλήτων σε υπόγειες αποθήκες της πόλης Γκορλέμπεν, η Μέρκελ, σταθερή στο θέμα αυτό απέναντι στην πλειοψηφία του γερμανικού πληθυσμού και στη διαμαρτυρία του κρατιδίου της Κάτω Σαξωνίας απέκτησε τη φήμη βοηθού της πυρηνικής βιομηχανίας. Το 2004 χαρακτήρισε στη συλλογή συνεντεύξεων Mein Weg ως μια από τις "μεγαλύτερες επιτυχίες" της την "επιβολή του μονοπωλίου δύναμης του κράτους" στην τότε κατάσταση. Στις κοινοβουλευτικές εκλογές του 1998 το CDU απέσπασε με 35,2% των ψήφων το χειρότερο αποτέλεσμα στην ιστορία του. Ενώ ο Γκέρχαρντ Σρέντερ (SPD) ανέλαβε την καγκελαρία, το κόμμα της Μέρκελ έπεσε σε βαθιά κρίση. Με την παραίτηση του Χέλμουτ Κολ από πρόεδρο του κόμματος άρχισαν μεγάλες εσωκομματικές διαμάχες. Το διάστημα αυτό, με πρόταση του νέου προέδρου Βόλφγκανγκ Σόιμπλε, η πρώην υπουργός Άνγκελα Μέρκελ έγινε γενική γραμματέας του κόμματος (Νοέμβριος 1998). Η θέση της αυτή στο ομοσπονδιακό κόμμα ήταν σημαντική στα πλαίσια του νέου αντιπολιτευτικού ρόλου του CDU. Η αποκάλυψη του σκανδάλου των "μαύρων λογαριασμών" του CDU τον Νοέμβριο του 1999 σημάδεψε την πολιτική ζωή της χώρας το 2000 και αποτέλεσε σημαντικό σταθμό στη σταδιοδρομία της Μέρκελ. Αποκαλύφτηκε ένα σύστημα παράνομης χρηματοδότησης της κομματικής οργάνωσης μέσω λογαριασμών στην Ελβετία. Οι ανώνυμες αυτές "δωρεές" ανέρχονταν συνολικά στα 6,1 εκατομμύρια περίπου ευρώ, ενώ ο Χέλμουτ Κολ κατηγορηματικά αρνιόταν να προβεί σε οποιαδήποτε αποκάλυψη σχετικά με την προέλευση των παράνομων δωρεών. Τον Δεκέμβριο του 1999 η Μέρκελ δημοσίευσε άρθρο στη γερμανική εφημερίδα Frankfurter Allgemeine Zeitung (FAZ), όπου (δίχως να έχει συμβουλευτεί πριν τον πρόεδρο Σόιμπλε) απαίτησε στο όνομα του κόμματος την ανεξαρτητοποίηση από τον Κολ. Η ανοιχτή αυτή αποστασιοποίηση του "κοριτσιού του Κολ" από τον παλιό της υποστηρικτή εξέπληξε τον γερμανικό πληθυσμό. Επίσης στο άρθρο της FAZ παρουσίασε τον εαυτό της ως μέλος του προεδρείου, που ήταν αποφασισμένο όπως κανένα άλλο να θέσει ένα τέλος στο "σύστημα Κολ", παραπέμποντας έτσι στη διστακτικότητα του Σόιμπλε. Σχετικά με την αποστασιοποίηση από τον Κολ θα πει αργότερα σε συνέντευξη: "Εμείς οι Ανατολικογερμανοί μάθαμε να συμβιβαζόμαστε με τους εξουσιαστές, δίχως όμως να δημιουργούμε απόλυτες δεσμεύσεις." ([1]) Στις 18 Ιανουαρίου 2000 ο Χέλμουτ Κολ παραιτήθηκε από το αξίωμα του επίτιμου προέδρου της παράταξης (αξίωμα που του εξασφάλιζε μεταξύ άλλων θέση στο κομματικό προεδρείο) μετά τις πιέσεις και τις κατηγορίες που δέχτηκε από συμπολίτευση και αντιπολίτευση. Στις 16 Φεβρουαρίου παραιτήθηκε και ο διάδοχος του Κολ, Βόλφγκανγκ Σόιμπλε, από την ηγεσία του κόμματος και της κοινοβουλευτικής ομάδας, αφού πριν παραδέχτηκε ότι και αυτός είχε δεχτεί παράνομη δωρεά για το κόμμα από εκπρόσωπο της πολεμικής βιομηχανίας. Στις 10 Απριλίου η Μέρκελ εκλέχτηκε στο συνέδριο του Έσσεν ομοσπονδιακή πρόεδρος του CDU. Ωστόσο η προέλευση των παράνομων δωρεών έμεινε άγνωστη μέχρι σήμερα. Αμέσως μετά την ήττα του υποψήφιου καγκελαρίου Έντμουντ Στόιμπερ στις κοινοβουλευτικές εκλογές του 2002 ζήτησε και ανέλαβε την ηγεσία της κοινοβουλευτικής ομάδας για να αντιμετωπίσει την κυβέρνηση Σρέντερ ως επικεφαλής της αντιπολίτευσης. Αξιοσημείωτη είναι η στάση της απέναντι στην απόφαση της γερμανικής κυβέρνησης το 2003, να μην συμπράξει στον πόλεμο των ΗΠΑ κατά του Ιράκ. Ενώ το διάστημα εκείνο πραγματοποιήθηκαν πολλές αντιπολεμικές διαδηλώσεις και βάσει δημοσκοπήσεων περίπου τα 80% του γερμανικού πληθυσμού ήταν κατά του πολέμου, η ίδια, υποστηρίζοντας απόλυτα τη θέση της κυβέρνησης Μπους, δημοσίευσε στις 22 Φεβρουαρίου 2003 άρθρο στην αμερικανική εφημερίδα Washington Post με τίτλο "Ο Σρέντερ δεν αντιπροσωπεύει όλους τους Γερμανούς". Στις 20 Σεπτεμβρίου 2005 ξαναψηφίστηκε πρόεδρος της κοινοβουλευτικής ομάδας του κόμματός της. Μετά από δύσκολες διαπραγματεύσεις συμφωνήθηκε στις 10 Οκτωβρίου 2005 ο μεγάλος συνασπισμός των κομμάτων CDU, CSU και SPD. Η Άνγκελα Μέρκελ διαδέχτηκε ως επικεφαλής της νέας κυβέρνησης τον Γκέρχαρντ Σρέντερ. Μετά τη νίκη του CDU στις Γερμανικές ομοσπονδιακές εκλογές του 2009 στις 27 Σεπτεμβρίου ανανεώθηκε η θητεία της στην καγκελαρία, ενώ ξεκίνησαν διαπραγματεύσεις για συνασπισμό με το Ελεύθερο Δημοκρατικό Κόμμα. Εξελέγη επίσημα καγκελάριος από το κοινοβούλιο στις 28 Οκτωβρίου 2009. Μετά τη νίκη της στις εκλογές του 2013, σχηματίστηκε η τρίτη κυβέρνησή της. Η Μέρκελ επανεξελέγη καγκελάριος και ορκίστηκε κυβέρνηση μεγάλου συνασπισμού. Εξελέγη καγκελάριος για τέταρτη συνεχόμενη φορά στις εκλογές του 2017. Στις 14 Μαρτίου 2018 σχηματίστηκε η τέταρτη κυβέρνησή της με τη συμμετοχή των κομμάτων CDU, CSU και SPD.Στις εκλογές του 2021 δεν έβαλε εκ νέου υποψηφιότητα και η θητεία της τελείωσε στις 8 Δεκεμβρίου 2021 με την εκλογή στην Καγκελαρία του διαδόχου της, Όλαφ Σολτς. Ιστοσελίδα της Καγκελαρίου Προσωπική ιστοσελίδα της Άνγκελα Μέρκελ
|
Η Άγγελα Δωροθέα Μέρκελ (Angela Dorothea Merkel, γεννήθηκε Kasner) (Αμβούργο, 17 Ιουλίου 1954) είναι Γερμανίδα πολιτικός (CDU), η οποία διετέλεσε Καγκελάριος της Γερμανίας από τις 22 Νοεμβρίου 2005 έως τις 8 Δεκεμβρίου 2021. Ήταν η πρώτη γυναίκα καγκελάριος της Γερμανίας από την ίδρυση του Ομοσπονδιακού Κράτους το 1871. Επίσης ήταν η πρώτη πρώην πολίτης της Γερμανικής Λαϊκής Δημοκρατίας που υπήρξε ηγέτης της επανενωμένης Γερμανίας. Το Νοέμβριο του 2007 της απονεμήθηκε το Βραβείο Καρλομάγνος για το έτος 2008. Συμπεριλήφθηκε στη λίστα που εξέδωσε το περιοδικό Time για τα «Πρόσωπα με τη Μεγαλύτερη Επιρροή Παγκοσμίως» για το έτος 2012, ενώ το 2015 ανακηρύχθηκε ως "Πρόσωπο της Χρονιάς" από το ίδιο περιοδικό. Το 2019 το Forbes για 14η συνεχόμενη χρονιά την κατέταξε πρώτη στη λίστα με τις ισχυρότερες γυναίκες του κόσμου.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%86%CE%BD%CE%B3%CE%BA%CE%B5%CE%BB%CE%B1_%CE%9C%CE%AD%CF%81%CE%BA%CE%B5%CE%BB
|
Νεανική υποκουλτούρα
|
Οι πρώτες μελέτες για τη νεανική υποκουλτούρα πραγματοποιήθηκαν από κοινωνιολόγους και εστίαζαν στη νεολαία ως μία ενιαία μορφή κουλτούρας. Για να εξηγήσουν την ανάπτυξη της κουλτούρας, χρησιμοποίησαν την έννοια της ανομίας. Οι γενικεύσεις που εμπλέκονται σε αυτή τη θεωρία αγνοούν την ύπαρξη υποκουλτούρων.Οι μαρξιστικές θεωρίες εξηγούν την ποικιλομορφία, επειδή επικεντρώνονται στις τάξεις και τις υποδιαιρέσεις τους και όχι στη νεολαία ως σύνολο. Ο Στιούαρτ Χολ και ο Τόνι Τζέφερσον περιγράφουν τις νεανικές υποκουλτούρες ως συμβολικές ή τελετουργικές προσπάθειες να αντισταθούν στη δύναμη της αστικής ηγεμονίας υιοθετώντας συνειδητά συμπεριφορές που φαίνονται απειλητικές για το κατεστημένο. Αντίθετα, οι μαρξιστές της Σχολής της Φρανκφούρτης υποστηρίζουν ότι η νεανική υποκουλτούρα είναι εγγενώς καταναλωτική και αναπόσπαστο μέρος της στρατηγικής "διαίρει και βασίλευε" του καπιταλισμού. Υποστηρίζουν ότι δημιουργεί χάσμα γενεών και φέρνει ομάδες νέων σε αντιπαράθεση (π.χ. μοντ και ρόκερ), ειδικά καθώς η κουλτούρα των νέων είναι η κυρίαρχη κουλτούρα στη Δύση. Ο θεωρητικός Σταν Κοέν υποστηρίζει ότι οι νεανικές υποκουλτούρες δεν είναι συνεκτικές κοινωνικές ομάδες που προκύπτουν αυθόρμητα ως αντίδραση στις κοινωνικές δυνάμεις, αλλά ότι ο καθορισμός τους από τα μέσα μαζικής ενημέρωσης επιβάλλει ένα ιδεολογικό πλαίσιο στο οποίο οι άνθρωποι μπορούν να εντοπίσουν τη συμπεριφορά τους. Οι μεταστρουκτουραλιστικές θεωρίες της υποκουλτούρας χρησιμοποιούν πολλές από τις ιδέες από αυτές τις άλλες θεωρίες, συμπεριλαμβανομένης της ηγεμονίας και του ρόλου των μέσων ενημέρωσης. Στο βιβλίο του Subculture: The Meaning of Style, ο Ντικ Χέμπντιτζ θεωρεί τις υποκουλτούρες αντίδραση υποταγμένων ομάδων που αμφισβητούν την ηγεμονία της κυρίαρχης κουλτούρας. Αυτή η θεωρία λαμβάνει υπόψη παράγοντες όπως το φύλο, η εθνότητα και η ηλικία. Η νεολαία μπορεί να θεωρηθεί υποδεέστερη ομάδα σε σχέση με την κυρίαρχη, κοινωνία ενηλίκων. Ο ιστορικός θεωρητικός Σ. Μιντς ισχυρίζεται ότι μέχρι το 1955 περίπου, η νεανική υποκουλτούρα αυτή καθαυτή δεν υπήρχε. Τα παιδιά φιλοδοξούσαν (ή αναγκάζονταν) να ενηλικιωθούν τόσο γρήγορα όσο το επέτρεπε η φυσική τους ανάπτυξη. Ο Μαρσέλ Ντανέζι υποστηρίζει ότι από τότε, τα μέσα ενημέρωσης, οι διαφημιστές και άλλοι έχουν κάνει τη νεανική υποκουλτούρα την κυρίαρχη κουλτούρα των δυτικών κοινωνιών, σε σημείο που πολλοί διατηρούν ανώριμες συμπεριφορές μέχρι την ενηλικίωση. Αυτό υποστηρίζεται περαιτέρω από τον Π. Λούις, ο οποίος ισχυρίζεται ότι η νεανική υποκουλτούρα ξεκίνησε μόλις τη δεκαετία του 1950, με την εμφάνιση του ροκ εν ρολ. Ωστόσο, άλλοι ιστορικοί έχουν υποστηρίξει ότι η νεανική υποκουλτούρα μπορεί να είχε αναπτυχθεί νωρίτερα, ιδιαίτερα στην περίοδο του μεσοπολέμου.Οι υποκουλτούρες μπορούν επίσης να αναδυθούν μέσα σε ένα συγκεκριμένο σχολείο. Ορισμένες ομάδες (αθλητές, σπασίκλες, πρεζόνια, emo) βρίσκονται σε πολλά λύκεια στις Ηνωμένες Πολιτείες, αν και οι συγκεκριμένοι όροι που χρησιμοποιούν οι έφηβοι σε αυτά μπορεί να διαφέρουν. Οι περισσότερες από αυτές υπάρχουν και σε άλλες δυτικές χώρες. Αντικουλτούρα της δεκαετίας του 1960 Τεντιμποϊσμός Χίπις Υποκουλτούρα
|
Η νεανική υποκουλτούρα είναι μια υποκουλτούρα που βασίζεται στη νεολαία με διαφορετικά στιλ, συμπεριφορές και ενδιαφέροντα. Οι νεανικές υποκουλτούρες προσφέρουν στους νέους μια ταυτότητα πέρα από αυτήν που προβάλλεται από κοινωνικούς θεσμούς όπως οικογένεια, εργασία, σπίτι και σχολείο. Οι νεανικές υποκουλτούρες που δείχνουν συστηματική εχθρότητα προς την κυρίαρχη κουλτούρα περιγράφονται ενίοτε ως αντικουλτούρες.Τα νεανικά μουσικά είδη συνδέονται με πολλές νεανικές υποκουλτούρες, όπως χιπ χοπ, πανκ, emo, ρέιβ, juggalo, metalheads, manelisti και γκοθ. Η μελέτη των υποκουλτούρων συχνά συνίσταται στη μελέτη του συμβολισμού που συνδέεται με τα ρούχα, τη μουσική και άλλες ορατές προτιμήσεις των μελών της υποκουλτούρας, καθώς και στους τρόπους με τους οποίους αυτά τα σύμβολα ερμηνεύονται από τα μέλη της κυρίαρχης κουλτούρας.Η κοινωνικοοικονομική τάξη, το φύλο, η ευφυΐα, η συμμόρφωση, η ηθική και η εθνότητα, ενδέχεται να είναι σημαντικά στις νεανικές υποκουλτούρες. Οι νεανικές υποκουλτούρες μπορούν να οριστούν ως συστήματα, τρόποι έκφρασης ή τρόποι ζωής, που αναπτύσσονται από ομάδες δευτερεύουσες στην κοινωνική ιεραρχία ως απάντηση σε κυρίαρχα συστήματα, προσπαθώντας να επιλύσουν δομικές αντιφάσεις που προκύπτουν από το ευρύτερο κοινωνικό πλαίσιο.Ο όρος σκηνή μπορεί να αναφέρεται σε μια κλειστή υποκουλτούρα. Οι σκηνές διακρίνονται από την κυρίαρχη κουλτούρα μέσω της μόδας, της ταύτισης με συγκεκριμένα (μερικές φορές ασαφή ή πειραματικά) μουσικά είδη ή πολιτικές προοπτικές και μια ισχυρή νοοτροπία εντός μιας ομάδας ή φυλής. Ο όρος μπορεί να χρησιμοποιηθεί για να περιγράψει γεωγραφικά υποσύνολα μιας υποκουλτούρας, όπως η drum and bass σκηνή του Ντιτρόιτ ή η γκοθ σκηνή του Λονδίνου.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9D%CE%B5%CE%B1%CE%BD%CE%B9%CE%BA%CE%AE_%CF%85%CF%80%CE%BF%CE%BA%CE%BF%CF%85%CE%BB%CF%84%CE%BF%CF%8D%CF%81%CE%B1
|
Γιελένα Νελίπιτς
|
Το 1401 η Γιελένα παντρεύτηκε τον πρίγκιπα Χρβόγιε Βούκσιτς Χρβατίνιτς, ένα πολύ εξέχον μέλος της βόσνιας ευγενικής οικογένειας Χρβατίνιτς, και τον ισχυρότερο από τους τρεις κύριους μεγάλους φεουδάρχες της μεσαιωνικής Βοσνίας, φέρνοντας μαζί της μία σημαντική προίκα. Ο Χρβόγιε Βούκσιτς ήταν μπαν της Κροατίας, μέγας δούκας της Βοσνίας και δούκας του Σπλιτ. Δύο χρόνια αργότερα η Γιελένα έγινε δούκισσα τού Σπλιτ, όταν ο σύζυγός της έγινε δούκας τού Σπλιτ. Η Γιελένα ήταν Ρωμαιοκαθολική, αλλά ο σύζυγός της ήταν μέλος της Βοσνιακής Εκκλησίας (Βογόμιλοι). Το 1416 ο σύζυγος της Γιελένα απεβίωσε. Όντας μία πλούσια χήρα, που έμεινε υπεύθυνη για τα εδάφη του αείμνηστου συζύγου της, η Γιελένα έγινε αμέσως αντικείμενο προτάσεων γάμου. Έτσι η δούκισσα Γιελένα παντρεύτηκε τον βασιλιά Οστόγια της Βοσνίας, και έγινε βασίλισσα της Βοσνίας. Η προίκα της περιελάμβανε τις κτήσεις του πρώτου συζύγου της, όπως τη βασιλική πόλη Γιάγιτσε, και αυτή η προίκα είναι ο λόγος, για τον οποίο ο Οστόγια είχε χωρίσει τη δεύτερη σύζυγό του Kουγιάβα το 1415 και έκανε τρίτο γάμο με Γιελένα. Ο δεύτερος σύζυγός της ήταν επίσης μέλος της Βοσνιακής Εκκλησίας. Ο δεύτερος γάμος της Γιελένα διήρκεσε πολύ λιγότερο από τον πρώτο της. Έμεινε ξανά χήρα το 1418, μετά από μόλις δύο χρόνια γάμου. Διάδοχος τού συζύγου της ήταν ο Στέφαν Οστόγιτς, ο γιος του από τη δεύτερη σύζυγό του Kουγιάβα. Ως χήρα βασίλισσα, η Γιελένα δεν είχε ούτε επιρροή, ούτε εξουσία. Η Kουγιάβα, η μητέρα του νέου βασιλιά και δεύτερη σύζυγος τού Οστόγια, έγινε για άλλη μία φορά ισχυρή. Η δεύτερη χηρεία της Γιελένα σημαδεύτηκε από συγκρούσεις με την Kουγιάβα. Οι συγκρούσεις έληξαν το καλοκαίρι του 1419, όταν η βασίλισσα Γιελένα φυλακίστηκε από τον Στέφαν Οστόγιτς. Τρία χρόνια αργότερα, η βασίλισσα Γιελένα απεβίωσε στη φυλακή κάτω από μυστηριώδεις συνθήκες. Παντρεύτηκε πρώτα τον Χρβόγιε Βούκσιτς Χρβατίνιτς, μπαν της Κροατίας, μέγα δούκα της Βοσνίας και δούκα του Σπλιτ. Είναι πιθανό ο: Μπάλσα Χερτσεγκόβιτς να ήταν ο γιος της Γιελένα από τον πρώτο της γάμο, αλλά δεν είναι ακόμη ξεκάθαρο. Το 1416 απεβίωσε ο Χρβόγιε Βούκσιτς και η Γιελένα έκανε δεύτερο γάμο, με τον Οστόγια των Κοτρομάνιτς βασιλιά της Βοσνίας. Η Γιελένα δεν είχε άλλα γνωστά παιδιά από κάποιον από τους συζύγους της.
|
Η Γιελένα, σερβικά κυριλλικά: Јелена Нелипић/Jelena Nelipić (απεβ. 1422) ήταν δούκισσα του Σπλιτ από τον πρώτο της γάμο και βασίλισσα της Βοσνίας με τον δεύτερο γάμο της. Εκ γενετής, ήταν μέλος της κροατικής οικογένειας ευγενών Nελίπιτς, έχοντας κτήσεις στη Δαλματική Ζαγκόρα. Η Γιελένα ήταν κόρη του πρίγκιπα Iβάν Β΄ Νεπίπιτς και της συζύγου του Mαργαρίτας. Ο πατέρας της ήταν γιος του Iβάν Α΄ Νελίπιτς και η μητέρα της Mαργαρίτα καταγόταν από την ευγενή οικογένεια Mερίνι του Σπλιτ. Ο αδελφός της Iβάν Γ΄ Νελίπιτς ήταν ο μπαν της Κροατίας, που κυβέρνησε από το βουνό Βελέμπιτ έως τον ποταμό Τσετίνα.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%93%CE%B9%CE%B5%CE%BB%CE%AD%CE%BD%CE%B1_%CE%9D%CE%B5%CE%BB%CE%AF%CF%80%CE%B9%CF%84%CF%82
|
Άνω Σκαφιδωτή
|
Η Άνω Σκαφιδωτή είναι ορεινός οικισμός στο βόρειο τμήμα του νομού Πρεβέζης, αρκετά κοντά στα όρια με τον νομό Θεσπρωτίας. Βρίσκεται στις νότιες προεκτάσεις των ορέων Παραμυθιάς, μεταξύ των κορυφών «Τούρλα» (1.080 μ.) και «Λαγού Ποδάρι» (1.090 μ.), ανατολικά του ποταμού Αχέροντα και στο τέλος της επαρχιακής οδού από το Καναλλάκι, σε μέσο σταθμικό υψόμετρο 620 (τo υψόμετρο στην κεντρική πλατεία του χωριού είναι 720 ). Απέχει 12 χλμ. ΒΔ. από το Καναλλάκι και 51 χλμ. περίπου Β. ΒΔ. της Πρέβεζας. Η τοπική κοινότητα είναι χαρακτηρισμένη ως αγροτικός ορεινός οικισμός, με έκταση 6,428 χμ² (2011). Ο οικισμός αναγνωρίστηκε το 1919 ως Άνω Κορύτιανη και ορίστηκε έδρα της ομώνυμης κοινότητας του νομού Πρεβέζης. Το 1927 μετονομάστηκε σε Άνω Σκαφιδωτή. Με το ΦΕΚ 244Α - 04/12/1997 προσαρτήθηκε στον δήμο Φαναρίου. Με το ΦΕΚ 87Α - 07/06/2010 αποσπάστηκε από τον δήμο Φαναρίου και προσαρτήθηκε στον δήμο Πάργας. Είναι πιθανόν, η ονομασία του χωριού να οφείλεται στο ότι είναι κτισμένο μέσα σε μιά κοιλάδα που μοιάζει με σκάφη (σκαφίδα) και περικλείεται από τις κορυφές «Τούρλα» και «Λαγού Ποδάρι». . Το χωριό έχει πολύ καλό κλίμα και γειτονεύει με ιστορικούς, αρχαιολογικούς και τουριστικούς χώρους. Είναι σε κομβικό σημείο, μεταξύ του Ιστορικού Σουλίου και του Ζαλόγγου, των Πυλών του Άδη και του Νεκρομαντείου και της ιστορικής διαδρομής ανεφοδιασμού Εθνικής Αντίστασης 1941-1944 Αλωνάκι – Δερβίζιανα. Ο ναός Γένεσης της Θεοτόκου στο βόρειο τμήμα του οικισμού Το μνημείο πεσόντων 1949-1974 Η Άνω Σκαφιδωτή περιλαμβάνεται σε πολλές πεζοπορικές διαδρομές της περιοχής, είτε ως αφετηρία-τερματισμός, είτε ως ενδιάμεσος σταθμός. Κάποιες από αυτές είναι: Σκάλα Τζαβέλαινας- Περιχάτι- Τσεκούρι- Άνω Σκαφιδωτή-Παναγία του Κάμπου- Σκόζα- Κάκαβος- Κορυφούλα-Δεσποτικά- Κρυοπηγή- Ζάλογγο Κορυφογραμμή της οροσειράς Λαγοποδάρι-Βελανιδοδάσος Βόκαμπος-Πρ. Ηλίας-Κορυφούλα- Δεσποτικά Πηγές Αχέροντα-πύλες Άδη Άνω Σκαφιδωτή-Κιάφα-Καλύβια-Τούρλα-Γκλαβίτσα-Βεντερίκος-Κάτω Σκαφιδωτή Διαδρομή Εθνικής Αντίστασης 1941-1945 και Νεκρομαντείο-Πύλες Άδη Στην περιοχή του χωριού, ιδιαίτερα στη θέση «Μποζούρες» ή «Μποζοριές» της κορυφής «Λαγού Ποδάρι», φύεται το είδος Paeonia peregrina, μία από τις παιώνιες της ελληνικής χλωρίδας, ενός γένους που περιλαμβάνει πολύ σημαντικά, σπάνια και απειλούμενα φυτά. Το «Αντάμωμα», που διοργανώνει ο πολιτιστικός σύλλογος του χωριού, κάθε χρόνο τέλος Ιουλίου/αρχές Αυγούστου, στην πλατεία του χωριού. Το πανηγύρι της Παναγίας, κάθε Δεκαπενταύγουστο Το Γενέσιο της Θεοτόκου, κάθε 8 Σεπτεμβρίου, που εορτάζει η εκκλησία του χωριού Εγκυκλοπαίδεια Πάπυρος Λαρούς Μπριτάννικα, 1993, 2006 (ΠΛΜ) Εγκυκλοπαίδεια Πάπυρος Λαρούς, 1964 (ΠΛ) Οργανισμός εκδόσεων «Ελλάδα», χάρτες (Βαρελάς) Περιοδικό «Διακοπές», εκδ. Δ.Ο.Λ., 2010 Google Earth eetaa.gr https://www.facebook.com/groups/50931315251/ http://anoskafidoti.blogspot.com/p/blog-page.html https://www.youtube.com/watch?v=NkWQ-Z0JVvg
|
Η Άνω Σκαφιδωτή είναι οικισμός και έδρα ομώνυμης τοπικής κοινότητας, της δημοτικής ενότητας (τέως δήμου) Φαναρίου, του δήμου Πάργας, της περιφερειακής ενότητας (τέως νομού) Πρεβέζης, στην περιφέρεια Ηπείρου, σύμφωνα με το πρόγραμμα Καλλικράτης. Πριν το σχέδιο Καποδίστριας και το πρόγραμμα Καλλικράτης, ανήκε στην επαρχία Νικοπόλεως και Πάργας του νομού Πρέβεζας, στο γεωγραφικό διαμέρισμα Ηπείρου. Μέχρι το 1927 ο οικισμός ονομαζόταν Άνω Κορύτιανη.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%86%CE%BD%CF%89_%CE%A3%CE%BA%CE%B1%CF%86%CE%B9%CE%B4%CF%89%CF%84%CE%AE
|
Γαβρολίμνη Αιτωλοακαρνανίας
|
Η Γαβρολίμνη είναι κτισμένη σε υψόμετρο 100 μέτρων σε μια πλαγιά του λόφου Καλιακούδα ανάμεσα στο όρη της Βαράσοβας και της Κλόκοβας και του Ευήνου ποταμού. Κοντά από τον οικισμό περνάει το ρέμα της Αργαλιούς. Δύο χιλιόμετρα βόρεια από τον οικισμό βρίσκεται η κοιλάδα της Γαβρολίμνης η οποία διαθέτει πυκνή βλάστηση αποτελούμενη από πεύκα, ελαιόδεντρα και κυπαρίσσια.Σημαντική οικιστική θέση της Τοπικής Κοινότητας Γαβρολίμνης είναι τα Χάνια Γαβρολίμνης που βρίσκονται πάνω στην Εθνική Οδό 5 (Αντιρρίου-Ιωαννίνων). Παλαιότερα ο οικισμός ήταν κτισμένος σε τοποθεσία 3 χιλιόμετρα ανατολικά από την σημερινή του θέση, φαίνεται όμως να καταστράφηκε στις αρχές της δεκαετίας του 1800 λόγω μάχης μεταξύ των στρατευμάτων του πασαλικίου των Ιωαννίνων και των ανδρών του αρματωλού Λουκά Καλιακούδα, ο οποίος σκοτώθηκε κατά τη διάρκεια της συμπλοκής. Το 1844, υπαγόταν στον δήμο Ναυπάκτου και σύμφωνα με τα στοιχεία της απογραφής εκείνου του έτους είχε πληθυσμό 170 κατοίκων.Διοικητικά, η Γαβρολίμνη ανήκε μέχρι το 1997 στην επαρχία Ναυπακτίας. Αργότερα υπήχθη μέσω του σχεδίου «Καποδίστριας» στο δήμο Χαλκείας ενώ το 2010 συμπεριλήφθηκε εντός των ορίων της δημοτικής ενότητας Χαλκείας του καλλικρατικού δήμου Ναυπακτίας. Σε απόσταση δύο χιλιομέτρων από την Γαβρολίμνη ο βυζαντινός ναός της Κοίμησης της Παναγίας Παναξιώτισσας ο οποίος είναι σταυρεπίσταγος με τρούλο και χρονολογείται στα τέλη του 10ου - αρχές 11ου αιώνα. Χαρακτηρίζεται ως το καλύτερο δείγμα της βυζαντινής ναοδομίας, ειδικότερα τουρλωτός - σταυροειδής (μεταβατικός), στην ευρύτερη περιοχή της Ναυπακτίας. Λόγω των συνεχών προσχώσεων στο πέρασμα των αιώνων ο ναός βρίσκεται κατά μισό μέτρο κάτω από την επιφάνεια του εδάφους. Άλλα αξιοθέατα είναι το παλιό ελαιοτριβείο του χωριού το οποίο λειτουργούσε μέχρι το 1960 αλλά και τα απομεινάρια αρχαίου οικισμού στη θέση Μάρμαρα.
|
Η Γαβρολίμνη ή Γαυρολίμνη είναι χωριό της περιφερειακής ενότητας Αιτωλοακαρνανίας. Υπάγεται στον δήμο Ναυπακτίας και την τέως επαρχία Ναυπακτίας και σύμφωνα με τα επίσημα στοιχεία της απογραφής του 2011, ο πληθυσμός του ανέρχεται σε 187 κατοίκους.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%93%CE%B1%CE%B2%CF%81%CE%BF%CE%BB%CE%AF%CE%BC%CE%BD%CE%B7_%CE%91%CE%B9%CF%84%CF%89%CE%BB%CE%BF%CE%B1%CE%BA%CE%B1%CF%81%CE%BD%CE%B1%CE%BD%CE%AF%CE%B1%CF%82
|
Άντες
|
Μποζ (κυβ. 376–80), βασιλέας και πρώτος γνωστός κυβερνήτης Νταμπραγκέζας(κυβ. 555–56), οδήγησε τον ρωμαϊκό στόλο στην Κριμαία κατά περσικών θέσεων Ίνταριτς (κυβ. 562), πατέρας του Μέζαμιρ Μέζαμιρ (κυβ. 562), ισχυρός άρχων Κέλαγκαστ (κυβ. 562), αδελφός του Μέζαμιρ Μουσόκιος (κυβ. 592), μονάρχης Άρνταγκαστ (κυβ. 584–97), διοικητής του Μουσόκις Πίρογκαστ Volodymyr Baran (1988), «The Veneti, Sclaveni and Antae in the Light of Archaeology», Ukrainian Review 45 Mark B. Shchukin (1986), «The Balto-Slavic Forest Direction in the Archaeological Study of the Ethnogenesis of the Slavs», Wiadomosci Archeologiczne 1 Gimbutas, Marija (1971), The Slavs, Thames & Hudson Ltd Valentin Sedov (1996). «Tribal Societies in Eastern Europe». Στο: Sigfried J. de Laet. History of Humanity: From the seventh century B.C. to the seventh century A.D. UNESCO. ISBN 923102812X. * Γεώργιος Θ. Καρδαράς, Οι Άντες. Ιστορία και πολιτισμός (4ος – 8ος αι.), Αθήνα, Εθνικό Ίδρυμα Ερευνών, 2016 "Antes", Encyclopedia of Ukraine, vol. 1 (1984). Slavs, Early settlement patterns.
|
Οι Άντες ή Άνται ήταν πρώιμη σλαβική φυλετική πολιτική οντότητα του 6ου αι. στον κάτω Δούναβη και τη βορειοανατολική περιοχή της Μαύρης θάλασσας (Σύγχρονη Μολδαβία και κεντρική Ουκρανία). Συνδέονται με τον αρχαιολογικό πολιτισμό Πενκόβκα. Αναφερθέντες για πρώτη φορά το 518, οι Άντες εισέβαλαν στις περιοχές της βυζαντινής Διοίκησης Θράκης σε κάποιο σημείο μεταξύ του 533 και του 545. Λίγο μετά έγιναν Βυζαντινοί φοιδεράτοι και τους αποδόθηκαν πληρωμές σε χρυσό και ένα φρούριο που ονομάστηκε Turris, βόρεια του Δούναβη σε στρατηγικά σημαντική θέση, έτσι ώστε να αποφευχθεί εχθρική εισβολή των βαρβάρων στα ανατολικά ρωμαϊκά εδάφη. Μεταξύ του 545 και του 580 οι Άντες πολέμησαν σε διάφορες βυζαντινές εκστρατείες. Οι Άντες καταστράφηκαν από τους Παννόνιους Αβάρους στις αρχές του 7ου αιώνα. Αναφέρονται από τον Γότθο Βυζαντινό ιστορικό Ιορδάνη τον Αλανό του 6ου αι. και τον Βυζαντινό ιστορικό Προκόπιο της Καισαρείας, επίσης του 6ου αιώνα.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%86%CE%BD%CF%84%CE%B5%CF%82
|
Αλεξέγιεφ
|
Γεννήθηκε στις 18 Μαΐου 1993 στην πρωτεύουσα της Ουκρανίας, το Κίεβο. Όταν ήταν ενάμισι ετών η οικογένειά του μετακόμισε στην Τσιτά, δύο χρόνια αργότερα η οικογένειά του επέστρεψε στο Κίεβο. Ο Alekseev παρακολούθησε την Εξειδικευμένη Σχολή Κιέβου Νο 106. Μεταξύ των μουσικών προτιμήσεών του από την παιδική ηλικία, ο Alekseev σημειώνει τη μουσική των Queen, του Led Zeppelin, του Michael Jackson, του George Michael και του Justin Timberlake. Ο Αλεξέγιεβ αποφοίτησε από το πανεπιστήμιο με πτυχίο Marketing.Σε ηλικία 12 ετών, ο Αλεξέγιεφ ένιωσε πολύ ενδιαφέρον για τη μουσική και το τραγούδι και διδάχθηκε από τον Κωνσταντίνο Πόννα. Αργότερα ξεκίνησε το δικό του συγκρότημα που ονομάζεται "Mova". Κατά τη διάρκεια των blind auditions στο The Voice, η Ani Lorak γύρισε την καρέκλα της για τον Alekseev, αλλά δεν πέρασε από την πρώτη ζωντανή εκπομπή. Ως βραβείο παρηγοριάς, η Ani Lorak βοήθησε τον Αλεξέγιεφ να γυρίσει το μουσικό βίντεο για το ντεμπούτο single του "Everything in Time". Αλλά δεν κέρδισε δημοτικότητα μέχρι την εμφάνιση του στο Voice Of The County: Reload, όπου τραγούδησε το "I'm Drowning" της Iryna Bilyk και γύρισε ένα μουσικό βίντεο για αυτό.Τον Σεπτέμβριο του 2015, ο Alekseev κυκλοφόρησε το Pyanoye solntse, με στίχους του Vitaly Kurovsky και τη μουσική της Rusland Quint. Τον επόμενο μήνα, γυρίστηκε ένα μουσικό βίντεο σε σκηνοθεσία του Alan Badoyev, στο οποίο ο Alekseev σκοτώνει το alter ego του, μετά το χωρισμό του με ένα κορίτσι. Στα τέλη Μαΐου του 2016, έλαβε το βραβείο RU.TV για το καλύτερο τραγούδι. Έλαβε επίσης ένα βραβείο Yuna για το "Drunken Sun". Τα επόμενα singles, "Dreams of Shards", "Oceans of Steel" και "Feeling Soul", είχαν τα μουσικά τους βίντεο σε σκηνοθεσία του Alan Badoev. Στις 29 Ιουνίου 2016, εκτέλεσε το τραγούδι στο Miss Ukraine Universe 2016.Τον Ιούνιο του 2016, ο Alekseev κέρδισε το βραβείο του Καλλιτέχνη της Χρονιάς στα ρωσικά βραβεία MUZ-TV και το βραβείο του Καλλιτέχνη της Χρονιάς στα βραβεία μουσικής M1 της Ουκρανίας τον Δεκέμβριο του 2016. Τον Μάρτιο του 2017, ο καλλιτέχνης κέρδισε τα βραβεία ZD και τα Μουσικά Βραβεία Κορφαίων Χιτ σε διάφορες κατηγορίες: "Breakthrough Artist of the Year", "Καλλιτέχνης της Χρονιάς", "Take-Off της Χρονιάς", "Συχνότερα Παίζεται στο Ραδιόφωνο" για το κομμάτι Drunken Sun και "Πιο δημοφιλής ραδιοφωνικός καλλιτέχνης". Στις 14 Φεβρουαρίου του 2017, ο Αλεξέγιεφ ξεκίνησε την πρώτη του περιοδεία στην Ουκρανία. Η τελευταία παράσταση έλαβε χώρα στις 18 Μαΐου, στο Παλάτι Oktyabrsky. Pyanoye solntse (Drunken Sun) (2016) Держать (Hold) (2017) "Всё успеть" (Everything Is In Time) "Больно, как в раю" (It Hurts Like In Paradise) "А я плыву" (And I'm Swimming) "Пьяное солнце" (Drunken Sun) "Снов осколки" (Dreams of a Shard) "OMA" "Океанами стали" (Became Oceans) "Чувствую душой" (I Feel My Soul) "Forever" "Всё успеть" (Everything Is In Time) "А я плыву" (And I'm Swimming) "Пьяное солнце" (Drunken Sun) "OMA" "Снов осколки" (Dreams of a Shard) "Океанами стали" (Oceans Of Steel) "Чувствую душой" (I Feel My Soul)
|
Ο Νικίτα Βλαντιμίροβιτς Αλεξέγιεφ (Ουκρανικά: Микита Володимирович Алєксєєв, Ρώσικα: Никита Владимирович Алексеев, 18 Μαΐου 1993), γνωστός και ως Alekseev, είναι Ουκρανός τραγουδιστής και τραγουδοποιός. Ξεκίνησε την καριέρα του το 2014 μετά τον τερματισμό του ως ήμι-φιναλίστ στην τέταρτη σεζόν του The Voice της Ουκρανίας. Αργότερα κυκλοφόρησε το σίνγκλ "Pyanoye solntse", το οποίο συνέχισε να αποτελεί το πρώτο χιτ σε ολόκληρη την πρώην Σοβιετική Ένωση και ξεκίνησε την καριέρα του στη μουσική . Εκπροσώπησε τη Λευκορωσία στο διαγωνισμό τραγουδιού της Eurovision 2018 στην Πορτογαλία.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%91%CE%BB%CE%B5%CE%BE%CE%AD%CE%B3%CE%B9%CE%B5%CF%86
|
Μάχη του Στέρλινγκ
|
Στις 11 Σεπτεμβρίου 1297 ο στρατός του Μάρεϊ και του Γουάλας, ενώθηκαν με αυτές των JΤζων ντε Βάρεν, του Κόμητα του Σάρεϊ, του Λόρδου Θησαυροφύλακα και του Χιου ντε Κρέσινχαμ έξω από το Στέρλινγκ. Από εκεί οι στρατιές των Σκωτσέζων προχώρησαν και συγκεντρώθηκαν στο Abbey Craig βόρεια του ποταμού Φορθ. Εκεί οι άνδρες κατατάχθηκαν σε στρογγυλούς σχεδιασμούς προστατευόμενοι από τις ασπίδες τους και οπλισμένοι με σπαθιά και ακόντια. Οι σχηματισμοί αυτοί ήταν άγνωστοι και πρωτοπόροι για την εποχή εκείνη και ήταν μάλλον ιδέα του εφευρετικού μυαλού τού Γουάλας. Ο Αγγλικός στρατός είχε παραταχθεί στην νότια όχθη του ποταμού. Με το μέρος των Εγγλέζων ήταν πολλοί Σκωτσέζοι ιππότες και ακόλουθοι τους, υποταγμένοι του Εδουάρδου. Ένοιωθαν υπεροχή επειδή την εποχή εκείνη ο κόσμος πίστευε ότι ένας στρατός από αρματωμένους ιππότες ήταν αδύνατον να ηττηθεί από το πεζικό. Εκτός αυτού ήταν περίπου τετραπλάσιοι του αριθμού των Σκωτσέζων και ήταν πιο καλά οργανωμένοι και εκγυμνασμένοι. Τις δυο στρατιές χώριζε μόνο ο ποταμός και μια μικρή ξύλινη γέφυρα. Έτσι ο Σάρεϊ, νοιώθοντας ασφαλής επειδή οι άλλοι δεν είχαν ιππικό, ξεκίνησε να διασχίσει το γεφυράκι. Οι δυνάμεις του Γουάλας δεν επιτέθηκαν αμέσως, αλλά ούτε όμως περίμεναν πολύ. Άφησαν μερικούς από τους Εγγλέζους να περάσουν τη γέφυρα και τους επιτέθηκαν με δυο τμήματα στρατού, ένα για να τους χτυπά κατά μέτωπο και ένα άλλο αποκόπτοντάς τους από τους υπολοίπους. Οι Εγγλέζοι κατ αυτόν τον τρόπο διαμελίστηκαν ενώ στο βαλτώδες έδαφος στις όχθες του ποταμού δεν μπορούσαν να ελιχθούν και γι' αυτό τον λόγο ήταν ανίσχυροι. Στον πανικό που επικράτησε μεταξύ των Άγγλων φάνηκε η υπεροχή του Γουάλας και του στρατηγικού του μυαλού. Από την πλευρά των Σκωτσέζων οι απώλειες ήταν ελάχιστες. Ο Μάρεϊ πληγώθηκε βαριά και πέθανε λίγο αργότερα μετά από την μάχη. Οι Εγγλέζοι όμως ηττήθηκαν με μεγάλες απώλειες. Ο Σάρεϊ κατέφυγε στο Μπέργουικ (Berwick), ο Κρέσινχαμ σκοτώθηκε. Η μάχη του Στέρλινγκ έμεινε στην ιστορία όχι μόνο ως απελευθερωτικός αγώνας της Σκωτίας, αλλά και επειδή για πρώτη φορά ένα μικρό πεζικό σώμα νίκησε ισχυρότερο ιππικό σώμα. Η Μάχη του Στέρλινγκ αναφέρεται στο έργο Braveheart, όμως ανακριβώς παραλείπονται ποταμός και γεφυράκι και έτσι αλλοιώνεται το ιστορικό της διαδραματισμένης τακτικής. David Ross: Scotland - History of a Nation; Lomond Books; 1998; ISBN 0 947782 583
|
Η μάχη της γέφυρας Στέρλινγκ ήταν μάχη του πρώτου πολέμου της σκωτσέζικης ανεξαρτησίας. Στις 11 Σεπτεμβρίου 1297, οι δυνάμεις των Άντριου ντε Μάρεϊ και Γουίλιαμ Γουάλας νίκησαν τις συνδυασμένες αγγλικές δυνάμεις των Τζων ντε Βάρεν, του κόμητος του Σάρεϊ και του Χιου ντε Κρέσινχαμ κοντά στο Στέρλινγκ, στον ποταμό Φορθ.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9C%CE%AC%CF%87%CE%B7_%CF%84%CE%BF%CF%85_%CE%A3%CF%84%CE%AD%CF%81%CE%BB%CE%B9%CE%BD%CE%B3%CE%BA
|
Lettre à M. Dacier
|
Αφού κατά την εκστρατεία του Ναπολέοντα στην Αίγυπτο, ο Γάλλος αξιωματικός Πιέρ Φρανσουά Ξαβιέ Μπουσάρ όλως τυχαίως στις 15 Ιουλίου 1799 ανακάλυψε την στήλη της Ροζέτας, μετά την ήττα των Γάλλων, το εύρημα αυτό περιέπεσε ως πολεμικό λάφυρο στα χέρια των Άγγλων και κατέληξε στο Βρετανικό Μουσείο. Στους Γάλους έμειναν μόνο αντίγραφα του κειμένου. Έκτοτε, Γάλλοι και Βρετανοί μάταια ανταγωνίζονταν ποιος θα αποκρυπτογραφήσει πρώτος τα ιερογλυφικά. Όλες οι προσπάθειες έμεναν άκαρπες, ώσπου και οι επιστήμονες της εποχής θεωρούσαν ακατόρθωτη την μετάφραση των ιερογλυφικών. Ο Σαμπολιόν, από μικρό παιδί είχε την έμμονη επιθυμία να κατανοήσει την αρχή του κόσμου, που σύμφωνα με την πεποίθηση της εποχής και όπως δίδασκε η θρησκεία, ο κόσμος είχε δημιουργηθεί από τον παντοδύναμο Θεό μέσα σε επτά ημέρες, και από τότε πέρασαν γύρω στα τέσσερις χιλιάδες χρόνια. Από μικρός ο Σαμπολιόν σπούδαζε την Αγία Γραφή, και σε νεαρή ηλικία πήγε στο Παρίσι και γράφτηκε στο Πανεπιστήμιο με σκοπό να μάθει όσο το δυνατό περισσότερες αρχαίες γλώσσες. Ένας από τους στόχους που από μικρός έβαλε στη ζωή του, ήταν η αποκρυπτογράφηση του κειμένου της στήλης της Ροζέτας. Την ίδια εποχή από την μεριά των Βρετανών ο Τόμας Γιανγκ επιχειρούσε με μαθηματικές μεθόδους να σπάσει τον κώδικα, κάνοντας στατιστική ανάλυση και μετρώντας τις λέξεις του ελληνικού και του ιερογλυφικού κειμένου. Παρόλες τις προσπάθειες όμως, και αν και βρήκε πολλές αντιστοιχίες ελληνικών λέξεων και ιερογλυφικών σχημάτων, δεν μπορούσε να κατανοήσει τη ροή του ιερογλυφικού κειμένου, ούτε και να διαβάσει, πόσο μάλλον να κατανοήσει το ιερογλυφικό κείμενο. Ο Σαμπολιόν διάλεξε μια άλλη, πιο φυσική προσέγγιση. Εφόσον τα κοπτικά ήταν και αυτά αιγυπτιακά, νεώτερα των ιερογλυφικών, τότε ίσως η κατανόηση του ενδιάμεσου κειμένου αυτού να έδινε πρόσβαση και στην κατανόηση των αρχαιότερων αιγυπτιακών ιερογλυφικών. Κατά τύχη στο Παρίσι υπήρχε και μια μικρή κοινότητα Κόπτων. Εκεί ο Σαμπολιόν άρχισε να μαθαίνει κοπτικά. Η πρώτη ιερογλυφική λέξη που μετάφρασε ήταν η βασιλική δέλτος του Πτολεμαίου, αφού ήταν γνωστό ότι στο σχήμα αυτό περιέχονταν πάντα το όνομα του Φαραώ, το οποίο ήταν γνωστό χάρη στο ελληνικό κείμενο. Η δεύτερη μεγάλη του ανακάλυψη ήταν η αποκρυπτογράφηση της βασιλικής δέλτου στο εξωτερικό του ναού του Αμπού Σίμπελ που είχε μόλις ανακαλυφθεί, και η φωτογραφία του έκανε τον γύρω του κόσμου. Ο Σαμπολιόν συνδυάζοντας τις γνώσεις του στα ιερογλυφικά και κοπτικά, ερμήνευσε το εικονιζόμενο όνομα του Φαραώ ως Ραμσής. Την ανακάλυψη αυτή παρουσίασε σε ομιλία του με καλεσμένους αρχαιολόγους, στην οποία παρευρέθηκε και ο Γιάνγκ. Μπροστά στα μάτια του κοινού μετέφρασε την βασιλική δέλτο του Φαραώ Τούθμωσις, και απέσπασε μεν συγχαρητήρια, αλλά και ενδοιασμούς. Ο Σαμπολιόν εξέφρασε την εικασία, ότι τα ιερογλυφικά είναι φωνητική γραφή, και ότι οι γλύφοι αντιστοιχούν σε σύμφωνα που προφέρονται, ή και έννοιες που ηχούν παρόμοια με την αντίστοιχη κοπτική λέξη, αφού τα κοπτικά ήταν και αυτά αιγυπτιακά. Στην ομιλία του αυτή που έγινε στις 27 Σεπτεμβρίου 1822 ο Σαμπολιόν παρουσίασε μια συνοπτική πρόχειρη έκδοση του βιβλίου, που αποτελείτο από οκτώ σελίδες. Η πλήρης έκδοση έγινε στα τέλη του επόμενου μήνα με εκδότη τον Firmin-Didot και είχε 44 σελίδες με τέσσερις εικονογραφημένους πίνακες. Του έργου αυτού προηγήθηκε ένας κατάλογος αντιστοιχιών που είχε εκδώσει ο Τόμας Γιάνγκ. Σε αντίθεση με το έργο του Γιανγκ που ερμήνευσε μεν ορισμένα σύμβολα χωρίς να μπορέσει να ερμηνεύσει και το κείμενο, το έργο του Σαμπολιόν αποτέλεσε το κλειδί για την αποκρυπτογράφηση της ιερογλυφικής γραφής, και έγινε καθοριστικό για την εξέλιξη της επιστήμης της Αιγυπτιολογίας. Το βιβλίο σε ηλεκτρονική έκδοση: Ζαν-Φρανσουά Σαμπολιόν (1790–1832), Bon-Joseph Dacier (1742–1833) (1822). Lettre A M. Dacier, ... Relative A L'Alphabet Des Hiéroglyphes Phonétiques: Employés Par Les Égyptiens Pour Inscrire Sur Leurs Monuments Les Titres, Les Noms Et Les Surnoms Des Souverains Grecs Et Romains. Paris: Didot. σελίδες 44 με πίνακες 1-4. Ανακτήθηκε στις 26 Οκτωβρίου 2012.
|
Lettre à M. Dacier (πλήρης τίτλος: Lettre à M. Dacier relative à l'alphabet des hiéroglyphes phonétiques, επιστολή προς τον κύριο Dacier περί της αλφαβήτου των φωνητικών ιερογλυφικών) είναι σημαντική μελέτη του Σαμπολιόν, και πρώτη επιστημονική μετάφραση της αιγυπτιακής ιερογλυφικής γραφής, με την βοήθεια του κειμένου της Στήλης της Ροζέττας.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/Lettre_%C3%A0_M._Dacier
|
Πλάτη (ανατομία)
|
Το κεντρικό χαρακτηριστικό της ανθρώπινης πλάτης είναι η σπονδυλική στήλη, συγκεκριμένα το μήκος από την κορυφή των θωρακικών σπονδύλων έως το κάτω μέρος των οσφυικών σπονδύλων, το οποίο προφυλάσσει τον νωτιαίο μυελό στον σπονδυλικό σωλήνα και το οποίο γενικά έχει κάποια καμπυλότητα που δίνει σχήμα στην πλάτη. Η χοάνη εκτείνεται από την σπονδυλική στήλη στο πάνω μέρος της πλάτης (με την κορυφή του σκελετού που αντιστοιχεί στον σπόνδυλο Τ1), περισσότερο από το μισό μήκος της πλάτης, αφήνοντας μια περιοχή με λιγότερη προστασία μεταξύ του πυθμένα του σκελετού και τους γοφούς. Το πλάτος της πλάτης στην κορυφή ορίζεται από την ωμοπλάτη, τα φαρδιά επίπεδα οστά των ώμων. Το δέρμα της ανθρώπινης πλάτης είναι παχύτερο και έχει λιγότερες νευρικές απολήξεις από το δέρμα σε οποιοδήποτε άλλο μέρος του κορμού. Με μερικές αξιοσημείωτες εξαιρέσεις, τείνει να έχει λιγότερες τρίχες από το ανδρικό στήθος. Η άνω-μεσαία πλάτη είναι επίσης η μία περιοχή του σώματος που ένας άνθρωπος υπό κανονικές συνθήκες μπορεί να μην είναι σε θέση να αγγίξει.
|
Στην ανατομία πλάτη εννοείται η μεγάλη οπίσθια περιοχή του ανθρώπινου σώματος, που ανεβαίνει από την κορυφή των γλουτών στο πίσω μέρος του λαιμού και των ώμων. Είναι η επιφάνεια του σώματος απέναντι από το στήθος. Η σπονδυλική στήλη τρέχει κατά μήκος της πλάτης. Το πλάτος της πλάτης δημιουργείται από τους ώμους στην κορυφή και στη λεκάνη στο κάτω μέρος.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A0%CE%BB%CE%AC%CF%84%CE%B7_(%CE%B1%CE%BD%CE%B1%CF%84%CE%BF%CE%BC%CE%AF%CE%B1)
|
Τζένη Καρέζη
|
Ο πατέρας της, Κωνσταντίνος Καρπούζης, ήταν γυμνασιάρχης και μαθηματικός με καταγωγή από το Μεσολόγγι και η μητέρα της, Θεώνη Καρπούζη (το γένος Λάφη), δασκάλα. Πέρασε τα σχολικά της χρόνια πρώτα στη Θεσσαλονίκη, εσωτερική στην «Ελληνογαλλική Σχολή Καλαμαρί» και κατόπιν στην Αθήνα, στην Ελληνογαλλική Σχολή «Άγιος Ιωσήφ». Ως μαθήτρια έπαιξε στο έργο «Αντιγόνη» του Σοφοκλή στο θέατρο Rex, σε μια παράσταση των τελειοφοίτων της Σχολής «Άγιος Ιωσήφ». Αποφοίτησε από τη Δραματική Σχολή του Εθνικού Θεάτρου για να πρωταγωνιστήσει επί τέσσερις δεκαετίες στο θέατρο και τον κινηματογράφο. Η Τζένη Καρέζη, παρά την αρνητική στάση του πατέρα της, κατάφερε και μπήκε στη Δραματική Σχολή του Εθνικού Θεάτρου το 1951. Δάσκαλοι της ήταν οι Δημήτρης Ροντήρης (ο οποίος ήταν και διευθυντής του Εθνικού Θεάτρου), Άγγελος Τερζάκης, Γεώργιος Παππάς, Έλεν Τσουκαλά, Κωστής Μιχαηλίδης, Πέλος Κατσέλης κ.ά.Συμμαθητές της ήταν μεταξύ άλλων οι Ρίκα Διαλυνά, Πέτρος Λοχαϊτης, Κώστας Κοκκάκης, Αλίκη Βουγιουκλάκη και Δημήτρης Παπαμιχαήλ. Αποφοίτησε από την Δραματική Σχολή το 1954 με άριστα. Τον Οκτώβριο του 1954 έκανε την πρώτη της εμφάνιση στο θέατρο, στο έργο «Ωραία Ελένη», δίπλα στη Μελίνα Μερκούρη και τον Βασίλη Διαμαντόπουλο. Την ίδια χρονιά έπαιξε πλάι στην Κατίνα Παξινού στο έργο του Φεδερίκο Γκαρθία Λόρκα «Το Σπίτι της Μπερνάρντα Άλμπα». Το 1955 πρωτοεμφανίζεται στον κινηματογράφο, συμμετέχοντας -ως πρωταγωνίστρια μάλιστα- στην ταινία «Λατέρνα, φτώχεια και φιλότιμο». Η ταινία σημείωσε μεγάλη επιτυχία, κάτι που έδωσε το έναυσμα να γυριστεί και η συνέχειά της, το Λατέρνα, φτώχεια και γαρίφαλο το 1957. Η ταινία αυτή αποτέλεσε το πρώτο σίκουελ στον Ελληνικό κινηματογράφο.Στο Εθνικό Θέατρο έμεινε μέχρι το 1959. Από το 1960 στράφηκε στο ελεύθερο θέατρο, συγκροτώντας θιάσους με όλα σχεδόν τα διάσημα ονόματα του ελληνικού θεάτρου, όπως ενδεικτικά τον Κώστα Μουσούρη. Παράλληλα με την εμπορική άνθιση του Ελληνικού κινηματογράφου, η Τζένη Καρέζη καθιερωνόταν ως μια από τις μεγαλύτερες σταρ της Ελλάδας. Ο Τύπος της εποχής την έχρισε ως «το αντίπαλον δέος» της Αλίκης Βουγιουκλάκη. Ωστόσο η μεγαλύτερη δύναμη της Καρέζη βρισκόταν πάντα στο θέατρο, ενώ αντίθετα της Αλίκης στον κινηματογράφο.Στον κινηματογράφο γύρισε συνολικά 33 ταινίες. Το 1958 πρωταγωνίστησε στην ταινία του Γιώργου Ζερβού «Η λίμνη των πόθων», η οποία διακρίθηκε στο Φεστιβάλ Κινηματογράφου Κορκ στην Ιρλανδία, παίρνοντας το αργυρό μετάλλιο. Την επόμενη χρονιά έπαιξε στην ταινία «Το νησί των γενναίων», στο οποίο ερμήνευσε αξέχαστα το τραγούδι του Μάνου Χατζιδάκι «Μην τον ρωτάς τον ουρανό». Το 1960 μετέφερε τη μεγάλη της θεατρική επιτυχία «Το κοροϊδάκι της δεσποινίδος» στον κινηματογράφο, σε σκηνοθεσία Γιάννη Δαλιανίδη και με συμπρωταγωνιστές τους Διονύση Παπαγιαννόπουλο και Ντίνο Ηλιόπουλο.Το 1963 ήταν μια χρονιά σταθμός για την κινηματογραφική της καριέρα. Πρωταγωνίστησε στην ταινία του Βασίλη Γεωργιάδη «Τα κόκκινα φανάρια». Η ταινία ήταν υποψήφια για το Όσκαρ Ξενόγλωσσης Ταινίας στην 36η απονομή τον Απρίλιο του 1964, ενώ έλαβε μέρος και στο Διεθνές Φεστιβάλ των Καννών την άνοιξη του 1964. Η τεράστια επιτυχία της ταινίας έκανε τον Φιλοποιμένα Φίνο να την εντάξει στην εταιρία του Φίνος Φίλμ, ως αδιαμφισβήτητη σταρ. Με την επιστροφή της στη Φίνος Φιλμ η Καρέζη γύρισε τις δραματικές ταινίες «Λόλα» και «Ένας μεγάλος έρωτας» και την κλασική πλέον κωμωδία «Δεσποινίς Διευθυντής». Την περίοδο 1965-1966 γύρισε τις δυο μεγαλύτερες κινηματογραφικές της επιτυχίες «Μια τρελή... τρελή οικογένεια» και «Τζένη Τζένη», οι οποίες εκτόξευσαν την δημοτικότητα της στα ύψη.Το 1966 γύρισε τη μοναδική ξενόγλωσση ταινία της «Μια σφαίρα στην καρδιά», ελληνογαλλικής παραγωγής σε σκηνοθεσία Ζαν Ντανιέλ Πολέ και με μουσική Μίκη Θεοδωράκη. Η ταινία αποδείχθηκε εμπορική αποτυχία, όπως και η επόμενη ταινία της, το «Εκείνος και Εκείνη» της Φίνος Φιλμ. Το 1967 συμπρωταγωνίστησε για πρώτη φορά με τον Κώστα Καζάκο στο πολεμικό δράμα «Κοντσέρτο για πολυβόλα». Η ταινία είχε μεγάλη εμπορική επιτυχία, κόβοντας συνολικά 427.698 εισιτήρια. Το 1972 γύρισε την ταινία «Ερωτική συμφωνία» σε σενάριο δικό της και σκηνοθεσία Κώστα Καζάκου. Η «Λυσιστράτη» ήταν η τελευταία κινηματογραφική ταινία της. Σε όλη την δεκαετία του 60 θεατρικά η Καρέζη σημείωσε τεράστιες εμπορικές επιτυχίες, παίζοντας συνήθως μπουλβάρ, όπως το «Μαίρη Μαίρη», «Δεσποινίς Διευθυντής», «Ένας Ιππότης για την Βασούλα», «Η Κυρία δε με μέλει» κ.ά. Μετά το 1968 και την θεατρική επιτυχία «Θεοδώρα η Μεγάλη» σε σκηνοθεσία Αλέξη Μινωτή, θα συνεργαστεί αποκλειστικά με τον ηθοποιό και πλέον σύζυγό της Κώστα Καζάκο. Η Τζένη Καρέζη το 1973 συμμετείχε στην ιστορική παράσταση «Το μεγάλο μας τσίρκο» σε κείμενα του Ιάκωβου Καμπανέλλη και σκηνοθεσία του Κώστα Καζάκου. Μαζί της έπαιξαν ο Κώστας Καζάκος, ο Διονύσης Παπαγιαννόπουλος, ο Νίκος Κούρος, ο Τίμος Περλέγκας και ο Χρήστος Καλαβρούζος. Τη μουσική έγραψε ο Σταύρος Ξαρχάκος και τραγούδησε ο Νίκος Ξυλούρης, ενώ τα σκηνικά είχε επιμεληθεί ο Ευγένιος Σπαθάρης. Η παράσταση σημείωσε θριαμβευτική επιτυχία, κόβοντας περί τα 550.000 εισιτήρια, αριθμό ρεκόρ για την εποχή. «Το μεγάλο μας τσίρκο» πέρα από την τεράστια επιτυχία του ήταν μια παράσταση με έντονα πολιτικά μηνύματα κατά της Χούντας των συνταγματαρχών, γεγονός που οδήγησε την ίδια και τον Καζάκο στη φυλακή. Μετά την πτώση της δικτατορίας η παράσταση ανέβηκε ξανά και οι εισπράξεις κατατέθηκαν υπέρ της Κύπρου, ενώ το 1975 ανέβασε το έργο του Καμπανέλλη «Ο εχθρός λαός». Το 1982 η Τζένη Καρέζη και ο Κώστας Καζάκος ανέβασαν το «Ποιος φοβάται τη Βιρτζίνια Γουλφ;» σε σκηνοθεσία Ζυλ Ντασέν. Η παράσταση έσπασε ταμεία και η ερμηνεία της Καρέζη αποθεώθηκε από τους κριτικούς. Ενδεικτικά για την ερμηνεία της στον ρόλο της Μάρθας έγραψαν: «Η Τζένη Καρέζη ήταν ένα τέλειο ηχείο του ρόλου της. Αυτού του ανείπωτου ρόλου-ανέμου, που διαπερνούσε όλες τις κλίμακες μιας μουσικής τραγωδίας. Από τους αργούς ρυθμούς του αναφιλητού μέχρι την τρομαχτική αναταραχή ενός άγριου κρεσέντο. Η Μάρθα της βρισκόταν πάντοτε στο κέντρο του στροβίλου, πότε τελεσίδικα επιθετική, άλλοτε αποκρουστικά μαινόμενη και μόνιμα τραγικά εύθραυστη. Θα τη χαρακτηρίζαμε σαν μια ηθοποιό που ανταποκρίθηκε στο ρόλο της με υποδειγματική αφοσίωση». (Η Αυγή, 1982). «Η Καρέζη παίζει με κάθε ίνα της και κάθε κύτταρο της, ιδιαίτερα όμως στον εξορκισμό φτάνει σε στιγμές σπάνιας υποκριτικής. Εκεί η κριτική αφοπλίζεται και το μόνο για το οποίο μακαρίζεις τον εαυτό σου, είναι πως ευτύχησες να είσαι παρών». (Τα Νέα, 1982).Το 1985 ερμήνευσε τον πρώτο της πρωταγωνιστικό ρόλο σε αρχαία τραγωδία, την Μήδεια του Ευριπίδη στο Ηρώδειο. Ο Κώστας Γεωργουσόπουλος σημείωνε σχετικά με την Μήδεια: «Η Τζένη Καρέζη κέρδισε με το σπαθί της τη θέση της στων τραγικών μεγεθών την πόλιν. Έχω πολλά χρόνια να δω ηθοποιό σε τραγωδία με τέτοια συναισθηματική πληρότητα. Ήταν από την πρώτη ως την τελευταία στιγμή γεμάτη, παλλόμενη, άνετη και πλαστική. Ρυθμικά και μουσικά σωστά κουρδισμένη. Δεν υπήρχε κενό στην ερμηνεία της. Οι ήσσονες καταστάσεις της ήταν λίγες και είχαν σχέση με τη σκηνοθετική γραμμή. Εννοώ κάποιες ρομαντικές νότες και κάποιες συμβολικές κινήσεις». (Τα Νέα, 1985).Το 1988 η Καρέζη ανέβασε το κλασσικό έργο του Αντόν Τσέχωφ Ο Βυσσινόκηπος με τεράστια επιτυχία. Ο Τάσος Λιγνάδης έγραψε για την ερμηνεία της: «Αν δεχτούμε ότι η Λιούμποβα είναι ρόλος ιλαροτραγικής διπλότητας, πρέπει να παρατηρήσουμε ότι η κα. Τζένη Καρέζη ευνόησε κατά προτίμηση τη δραματική πλευρά. Και ομολογουμένως η υποκριτική της εύνοια έδωσε ισχυρά τεκμήρια ευαισθησίας και πάθους στη μια ψυχική όψη, αφήνοντας ασχολίαστη την άλλη». (Η Καθημερινή, 1988). Ο Κώστας Γεωργουσόπουλος ανέφερε μεταξύ άλλων «Η Καρέζη έπαιξε την Λιούμποβα επιθετικά και σύνθετα. Η γνωστή άποψη για τη λυρική και φευγάτη Λιούμποβα απορρίφθηκε ως μονοσήμαντη. Η αφέλεια της έγινε στην Καρέζη καλύπτρα, η απογείωση της άλλοθι. Βγήκε στην επιφάνεια ο κρυφός σπαραγμός και μια θεατρική πόζα, πρόσχημα για να σκεπαστεί ο σπαραγμός του χρόνου». (Τα Νέα, 1988).Το 1990 πρωταγωνίστησε στην τελευταία της παράσταση, στο έργο της Λούλας Αναγνωστάκη, «Διαμάντια και μπλουζ». Η παράσταση σημείωσε μεγάλη επιτυχία, τόσο καλλιτεχνική όσο και εμπορική. Αποτέλεσε το καλύτερο κύκνειο άσμα μιας μεγάλης πρωταγωνίστριας. Η Ροζίτα Σώκου έγραψε για την ερμηνεία της: «Η Καρέζη δεν αφήνει αναπνοή, λέξη, παύση, βλέμμα, χαμόγελο πικρό ή χαμόγελο γλυκό, ανεκμετάλλευτα. Όλη η γκάμα των αμέτρητων εκφράσεων που μπορεί να πάρει το πρόσωπο, τα μάτια, το στόμα μιας ηθοποιού, όλα τα έχει ρίξει στην υπηρεσία του ρόλου του δικού της σε σημείο που να προκαλεί τρόμο.» (Απογευματινή, 1990). Η πολιτικοποίηση της Τζένης Καρέζη φαίνεται να ξεκινάει, έστω και ακόμα χωρίς συγκεκριμένη κατεύθυνση, από την θεατρική παράσταση «Βίβα Ασπασία» (1966) του Ιάκωβου Καμπανέλλη. Παρά την αρχική κοσμοπλημμύρα των θεατών, οι οποίοι αποθέωναν τους συντελεστές, ξεκίνησε μια συντονισμένη επίθεση από κριτικούς της εποχής, χαρακτηρίζοντας το έργο ως «επαίσχυντη ύβρις προς την Εθνική Αντίσταση!». Το κοινό διαβάζοντας τις κριτικές τρόμαξε, φοβούμενο ότι στηρίζει ένα «εθνικό αμάρτημα». Οι επιστολές συμπαράστασης από προοδευτικούς πολιτικούς, συγγραφείς και καλλιτέχνες δεν στάθηκαν ικανές να ανατρέψουν την δυσφήμηση του έργου. Η «Βίβα Ασπασία» κατέβηκε άρον-άρον. Η Καρέζη συνειδητοποίησε για πρώτη φορά, ότι το θέατρο και η πολιτική δεν είναι χώροι άσχετοι μεταξύ τους.Στη συνέχεια, λόγω των ιστορικών πολιτικών γεγονότων και κυρίως μετά τον γάμο της με τον Κώστα Καζάκο, η Τζένη Καρέζη απέκτησε έντονη πολιτική συνείδηση, με δράση και συμμετοχή στα κοινά.Ήταν στρατευμένη στο κομμουνιστικό κίνημα, συμμετέχοντας σε πολλές πορείες ειρήνης. Στα χρόνια της Χούντας συμμετείχε ενεργά στον αντιδικτατορικό αγώνα. Το 1973 ανέβασε μαζί με τον σύζυγό της Κώστα Καζάκο το θεατρικό έργο του Ιάκωβου Καμπανέλλη «Το μεγάλο μας τσίρκο». Ήταν μια επιθυμία του ζευγαριού να μιλήσει με κάποιο τρόπο ενάντια στο δικτατορικό καθεστώς, που είχε επιβληθεί στην Ελλάδα. Το θεατρικό μπόρεσε να περάσει από την επιτροπή λογοκρισίας, έχοντας δοθεί στους υπεύθυνους με μπερδεμένες τις σκηνές του έργου, ώστε να μην βγαίνει κάποιο συγκεκριμένο νόημα. Η επιτροπή λογοκρισίας έδωσε την έγκριση και το έργο έκανε πρεμιέρα στις 22 Ιουνίου 1973 στο Θέατρο Αθήναιον απέναντι από το Πολυτεχνείο. Η μεγάλη προσέλευση θεατών και φοιτητών προκάλεσε το ενδιαφέρον των αστυνομικών αρχών. Έτσι διαπίστωσαν ότι ενέκριναν στην πραγματικότητα ένα αντικαθεστωτικό έργο. Σύντομα οι Καρέζη, Καζάκος, Καμπανέλλης και άλλοι συντελεστές καλούνταν όλο και συχνότερα από τους ανακριτές ώστε να δώσουν εξηγήσεις. Με τα γεγονότα της εξέγερσης του Πολυτεχνείου και την υιοθέτηση των συνθημάτων της παράστασης από τους φοιτητές («Ψωμί - Παιδεία - Ελευθερία», «Φωνή Λαού - Οργή Θεού») η Καρέζη συνελήφθη και οδηγήθηκε στο ΕΑΤ-ΕΣΑ Νέας Φιλαδελφείας, όπου και κρατήθηκε στην απομόνωση από τις 22 Νοεμβρίου ως τις 15 Δεκεμβρίου 1973. Αμέσως μετά την πτώση της Χούντας η Καρέζη συμμετείχε στη μεγάλη εκδήλωση συμπαράστασης για την Κύπρο στο Παναθηναϊκό Στάδιο (24 Σεπτεμβρίου 1974). Επίσης συμμετείχε στην Δημοκρατική Αντιμοναρχική Ένωση κατά την περίοδο του δημοψηφίσματος για το πολίτευμα. Λόγω της πολιτικής της δράσης ήταν αποκλεισμένη από την ΥΕΝΕΔ, όπως το 1975 που κόπηκε η ταινία «Δεσποινίς Διευθυντής» (Φεβρουάριος 1975). Ο πρώτος της γάμος ήταν με τον εφοπλιστή και δημοσιογράφο Ζάχο Χατζηφωτίου (1962-1964). Ο γάμος τους έγινε στις 7 Μαΐου 1962 στην Κρύπτη Αγίας Φιλοθέης με κουμπάρα την Μάγια Καλλιγά, ενώ το γαμήλιο πάρτι δόθηκε στο ξενοδοχείο Auberge στη Βαρυμπόμπη. Η Καρέζη φορούσε νυφικό δημιουργίας του Έλληνα σχεδιαστή Ντίμη Κρίτσα, με τον οποίο διατηρούσε φιλική και επαγγελματική σχέση. Ο γάμος τους δεν είχε διάρκεια, καθώς όπως υποστήριξε ο Χατζηφωτίου είχαν μεγάλη διαφορά στον τρόπο ζωής τους. Από τη μία τα συχνά επαγγελματικά ταξίδια του Χατζηφωτίου και από την άλλη οι επαγγελματικές υποχρεώσεις της Καρέζη δημιούργησαν απόσταση στο ζευγάρι, που οδήγησε στο διαζύγιο. Το 1966 κατά τη διάρκεια των γυρισμάτων της ταινίας «Κοντσέρτο για πολυβόλα» του Ντίνου Δημόπουλου, παραγωγής Φίνος Φιλμ γνώρισε και ερωτεύτηκε τον συμπρωταγωνιστή της Κώστα Καζάκο. Η σχέση επισημοποιήθηκε στις 5 Αυγούστου 1968, με το γάμο τους να τελείται παρουσία λίγων και αγαπημένων ανθρώπων τους. Η ζωή της άλλαξε και άνοιγε μπροστά της ένα νέο κεφάλαιο, που την έκανε να νιώθει σύμφωνα και με δικές της δηλώσεις ολοκληρωμένη. Τον επόμενο χρόνο (25 Απριλίου 1969) η Τζένη Καρέζη και ο Κώστας Καζάκος απέκτησαν ένα γιο, τον Κωνσταντίνο Καζάκο, που μετέπειτα ακολούθησε επίσης την υποκριτική. Η Καρέζη και ο Καζάκος παρέμειναν μαζί ως τον πρόωρο θάνατο της το 1992. Την περίοδο 1988-1989 η Καρέζη έπαιζε στον «Βυσσινόκηπο» του Τσέχωφ. Τον Μάρτιο του 1989 η παράσταση διακόπηκε και η Καρέζη ταξίδεψε για εξετάσεις στο Λονδίνο. Εκεί της διαγνώστηκε γυναικολογικός καρκίνος. Η Καρέζη όμως έδωσε ακόμα μια παράσταση, το «Διαμάντια και Μπλουζ» την περίοδο 1990-1991. Έκτοτε η κατάσταση της υγείας της επιδεινώθηκε αρκετά, ενώ τις τελευταίες μέρες της ζωής της η υγεία της χειροτέρεψε ακόμα περισσότερο. Απεβίωσε στις 26 Ιουλίου 1992 τρία λεπτά πριν τα μεσάνυχτα προς 27 Ιουλίου μετά από τριετή αντιμετώπιση καρκίνου. Η σορός της τέθηκε σε λαϊκό προσκύνημα στο παρεκκλήσι της Μητρόπολης Αθηνών. Στις 29 Ιουλίου έγινε η κηδεία στον Καθεδρικό Ιερό Ναό Αθηνών και η ταφή της πραγματοποιήθηκε στο Α' Νεκροταφείο Αθηνών δημοσία δαπάνη, παρουσία πολλών συναδέλφων της και απλού κόσμου. Λίγους μήνες πριν το θάνατό της είχε συγγράψει την αυτοβιογραφία της, που εκδόθηκε ένα χρόνο μετά τον θάνατό της υπό τον τίτλο «Τετράδια Ζωής».Τον Σεπτέμβριο του 1992 ιδρύθηκε η Αστική μη Κερδοσκοπική Εταιρία «Ίδρυμα Τζένη Καρέζη», στόχος της οποίας είναι η ανακουφιστική φροντίδα για καρκινοπαθείς και ασθενείς με άλλες χρόνιες νόσους. Ιδρυτικά μέλη της ήταν μεταξύ άλλων ο Κώστας Καζάκος, η Μελίνα Μερκούρη, η Αλίκη Βουγιουκλάκη, ο Νίκος Κούρκουλος, η Νόνικα Γαληνέα και ο Αλέξανδρος Λυκουρέζος. Η Καρέζη πρωτοεμφανίστηκε το 1951 με το Λύκειο Καλογραιών στο Θέατρο Κοτοπούλη (Rex), με το έργο "Αντιγόνη" ως Τζένη Καρπούζη, στον ρόλο της τραγικής βασιλοπούλας Αντιγόνης σε σκηνοθεσία-διδασκαλία Θάνου Τράγκα. Δελαπόρτας, Μάκης (2018). Μεγάλοι Έλληνες ηθοποιοί: Τζένη Καρέζη. Αθήνα: Καθημερινές εκδόσεις ΑΕ. ISBN: 978-960-585-180-4 Νιάρχος, Θανάσης (2012). Τζένη Καρέζη: 20 χρόνια μετά. Αθήνα: Ίδρυμα Τζένη Καρέζη. ISBN: 978-618-80306-0-2 Τζαννετάτος, Στέφανος (2010). Τα μάτια της Τζένης Καρέζης: ένα σύγχρονο αφήγημα. Αθήνα: Εκδόσεις Σόκολη - Κουλεδάκη. ISBN: 978-960-6801-35-8 Τάσκου, Ηλίας (2006). Τζένη Καρέζη & Αλίκη Βουγιουκλάκη: βίοι παράλληλοι. Αθήνα: Ιδιωτική Λούπης, Μιχάλης (2006). Life & Style Βιογραφία: Τζένη Τζένη. Αθήνα: Εκδόσεις Λυμπέρη Δελαπόρτας, Μάκης (2003). Τζένη Καρέζη, το άρωμα μιας ζωής. Αθήνα: Εκδόσεις Άγκυρα. ISBN: 960-422-006-3 Τζαννετάτος, Στέφανος (2002). Μόνο η Καρέζη. Αθήνα: Ανατολικός. ISBN: 960-8429-42-0 Χατζηφωτίου, Ζάχος (1998). Η Τζένη Καρέζη όπως τη γνώρισα. Αθήνα: Εκδόσεις Ωκεανίδα. ISBN: 960-410-083-1 Βασιλειάδου, Τέα & Μοσχοχωρίτου, Όλγα (1993). Η Τζένη Καρέζη. Αθήνα: Εκδόσεις Καστανιώτη. ISBN: 960-03-1135-8 Καρέζη, Τζένη (1993). Τετράδια ζωής. Αθήνα: Εκδόσεις Καστανιώτη. ISBN: 960-03-1116-1 Θέατρο Τζένη Καρέζη Αρχειοθετήθηκε 2019-02-14 στο Wayback Machine. Ίδρυμα Τζένη Καρέζη Τζένη Καρέζη στον Πανδέκτη, του Εθνικού Ιδρύματος Ερευνών
|
Η Τζένη Καρέζη (γεννημένη ως Ευγενία Καρπούζη (Αθήνα 12 Ιανουαρίου 1932 - 26 Ιουλίου 1992) ήταν μία από τις δημοφιλέστερες Ελληνίδες ηθοποιούς του θεάτρου και του κινηματογράφου, με σημαντική αντιδικτατορική δράση,αλλά και σημαντική θεατρική επιχειρηματίας. Υπήρξε ένα από τα εμπορικότερα και πιο ακριβοπληρωμένα ονόματα του κινηματογράφου και του θεάτρου.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A4%CE%B6%CE%AD%CE%BD%CE%B7_%CE%9A%CE%B1%CF%81%CE%AD%CE%B6%CE%B7
|
Στάραγια Λάντογκα
|
Η επιστημονική μέθοδος της δενδροχρονολόγησης έδειξε πως η πόλη ιδρύθηκε από τους Βαράγγους το 753 μ.Χ. και έφερε το όνομα Λάντογκα από τη λίμνη. Η σύνθεση του πληθυσμού ήταν πολυεθνική, για αυτό και έφερε πολλά διαφορετικά ονόματα - Αλόντε Γιόκι (κάτω λιμάνι) για τους φίννους, Αλντέιγκιουμποργκ για τους σκανδιναβούς, Λάντογκα για τους σλάβους. Μέχρι το 950 η Λάντογκα είχε εξελιχθεί σε έναν από τους σπουδαιότερους εμπορικούς σταθμούς του Κράτους των Ρως και ολόκληρης της ανατολικής Ευρώπης. Τα βαραγγικά πλοία ξεκινούσαν από τη Σκανδιναβία, διέπλεαν την ανατολική Βαλτική και έφθαναν στη λίμνη μέσω του ποταμού Νέβα. Στην πόλη τα εμπορεύματα μεταφορτώνονταν σε ποταμόπλοια ή καραβάνια με προορισμό το Νόβγκοροντ και την Κωνσταντινούπολη. Η εμπορική αυτή οδός λειτούργησε για πολλούς αιώνες και έμεινε στην ιστορία ως Εμπορική Οδός Βαράγγων - Ελλήνων. . Το μεσαιωνικό Πρώτο Χρονικό τοποθετεί την ίδρυση της Λάντογκα αργότερα, στο 862, από τον Βάραγγο βασιλιά Ρούρικ. Αν και η ακρίβεια του εν λόγω χρονικού είναι αμφισβητήσιμη, γύρω από την πόλη έχουν βρεθεί βασιλικοί τάφοι παρόμοιοι με αυτούς που συναντώνται στη Σκανδιναβία. Αυτό κάνει πολλούς να πιστεύουν ότι εκεί είναι πράγματι θαμμένος ο Ρούρικ και ο διάδοχός του Όλεγκ. Επίσης, νορβηγικές πηγές αναφέρουν ότι λίγο πριν το 1000 ο βασιλιάς τους Έιρικρ Χακονάρσον λεηλάτησε και πυρπόλησε την πόλη. Η επόμενη φορά που συναντάμε τη Λάντογκα σε ιστορικές πηγές, είναι για το γάμο του Γιαροσλάβ του Σοφού, ηγεμόνα Κιέβου και Νόβγκοροντ, με την σουηδή πριγκίπισσα Ίνγκερ-γκερντ το 1019. Ο Γιαροσλάβ παραχωρεί την πόλη (μαζί με την ευρύτερη περιοχή Βοντ) στη σύζυγό του, η οποία διορίζει διοικητή το θείο της Ράγκβαλντ Ούλφσον. Η απόπειρα "εκσουηδισμού" της Βοντ επιβεβαιώνεται από διάφορα αρχαιολογικά ευρήματα, αλλά και την μετονομασία της ευρύτερης περιοχής σε Ίνγκρια. Οι ιστορικοί είναι επίσης βέβαιοι πως οι σουηδοί βασιλείς Στένκιλ και Ίνγκε Α΄, ίσως και ο Άνουντ Γκάρντσκε, πέρασαν τα παιδικά τους χρόνια ως πρίγκηπες στη Λάντογκα. Κατά το 12ο και 13ο αι. οι ρώσοι της Δημοκρατίας του Νόβγκοροντ ξαναπαίρνουν το πάνω χέρι - κτίζουν την ακρόπολη και χρησιμοποιούν το λιμάνι ως πύλη εξόδου των εμπορευμάτων τους προς το βορρά. To 1311 οι Σουηδοί κάνουν απόβαση στην πόλη και την πυρπολούν, ως προειδοποίηση για να σταματήσουν οι ρωσικές αξιώσεις στη Φινλανδία. Από εκείνη τη χρονιά μέχρι και το 17ο αι. η πόλη αλλάζει πολλές χέρια μεταξύ ρώσων και σουηδών. Αυτό έχει ως αποτέλεσμα να ακολουθήσει καθοδική πορεία και να μην ξαναβρεί ποτέ πια τη χαμένη της αίγλη. Η Ρωσία ανέκτησε τη Λάντογκα οριστικά το 1703 κατά το Μεγάλο Βόρειο Πόλεμο. Αμέσως μετά την ανάκτησή της, ο Μέγας Πέτρος ίδρυσε δίπλα στην παλαιά πόλη τη Νόβαγια (Νέα) Λάντογκα. Από τότε η παλαιά πόλη ονομάζεται Στάραγια (παλαιά) εξ αντιδιαστολής. Κύριο αξιοθέατο της Στάραγια Λάντογκα είναι η ακρόπολή της με τους πέντε πύργους. Στο εσωτερικό της ακρόπολης βρίσκονται αρκετοί ναοί, με κυριότερους αυτούς του Αγ. Γεωργίου (με τις εξαιρετικές τοιχογραφίες) και της Κοιμήσεως της Θεοτόκου, οι οποίοι κτίσθηκαν το 12ο αι. αλλά διατηρούνται σε άρτια κατάσταση. Υπάρχει επίσης η μονή του Αγ. Νικολάου, κτισμένη το 17ο αι. Πολυμέσα σχετικά με το θέμα Staraya Ladoga στο Wikimedia Commons
|
Η Στάραγια (Παλαιά) Λάντογκα (ρωσ. Ста́рая Ла́дога) είναι χωριό της βορειοδυτικής Ρωσίας, στις όχθες του ποταμού Βόλχοφ, λίγο πριν την εκβολή του στη λίμνη Λάντογκα. Υπάγεται στην Περιφέρεια Λένινγκραντ και απέχει περί τα 140 χμ από το κέντρο της Αγίας Πετρούπολης. Αν και κατά το παρελθόν υπήρξε σπουδαίο εμπορικό και πνευματικό κέντρο σε βαθμό που αποκαλείται "πρώτη πρωτεύουσα της Ρωσίας", σήμερα είναι ένα μικρό επαρχιακό χωριό. Κέντρο της περιοχής στη σύγχρονη εποχή είναι η (νεότερη) πόλη Νόβαγια Λάντογκα, η οποία βρίσκεται σε μικρή απόσταση.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A3%CF%84%CE%AC%CF%81%CE%B1%CE%B3%CE%B9%CE%B1_%CE%9B%CE%AC%CE%BD%CF%84%CE%BF%CE%B3%CE%BA%CE%B1
|
Αυγούστα Βικτωρία του Χοεντσόλερν
|
Η Αυγούστα Βικτωρία Βιλελμίνη Αντωνία Ματθίλδη Λουδοβίκα Ιωσηφίνα Μαρία Ελισάβετ γεννήθηκε στο Πότσδαμ της Γερμανικής Αυτοκρατορίας στις 19 Αυγούστου 1890. Ήταν η κόρη του Γουλιέλμου του Χοεντσόλλερν και της Μαρίας Θηρεσίας των Βουρβόνων-Δύο Σικελιών.Οι γονείς του πατέρα της ήταν ο Λεοπόλδος του Χοεντσόλλερν και η Αντωνία της Πορτογαλίας, μία από τους διαδόχους του θρόνου της Πορτογαλίας. Οι γονείς της μητέρας της ήταν ο Λουδοβίκος των Βουρβόνων-Δύο Σικελιών και η Ματθίλδη Λουδοβίκα, κόρη του Μαξιμιλιανού Ιωσήφ, Δούκα εν Βαυαρία. Η Αυγούστα Βικτωρία ήταν ανιψιά του Φερδινάνδου της Ρουμανίας. Στις 4 Σεπτεμβρίου 1913 η Αυγούστα Βικτωρία παντρεύτηκε τον Εμμανουήλ Β΄ της Πορτογαλίας. Εκείνος είχε ανέλθει στον πορτογαλικό θρόνο μετά τη δολοφονία του πατέρα του Καρόλου Α΄ της Πορτογαλίας και του μεγαλύτερου αδερφού του Λουδοβίκου Φίλιππου της Πορτογαλίας, την 1η Φεβρουαρίου 1908. Έπειτα καθαιρέθηκε με την Επανάσταση της 5ης Οκτωβρίου 1910. Όταν παντρεύτηκαν, η Αυγούστα Βικτωρία ήταν 23 ετών και ο Εμμανουήλ 24. Ο Εμμανουήλ πέθανε στις 2 Ιουλίου του 1932 στο Φούλγουελ του Λονδίνου. Από το γάμο τους δεν απέκτησαν παιδιά. Στις 23 Απριλίου 1939 εκείνη παντρεύτηκε σε δεύτερο γάμο τον Ρόμπερτ Ντάγκλας, ο οποίος προερχόταν επίσης από αριστοκρατική οικογένεια. Η Αυγούστα Βικτωρία δεν απέκτησε απογόνους ούτε με τον δεύτερο σύζυγό της. Ο Ντάγκλας πέθανε στις 26 Αυγούστου 1955. Η Αυγούστα πέθανε στις 29 Αυγούστου 1966 στο Άιγκελτινγκεν της Δυτικής Γερμανίας σε ηλικία 76 ετών.
|
Η Αυγούστα Βικτωρία του Χοεντσόλλερν (γερμανικά: Auguste Viktoria von Hohenzollern, 19 Αυγούστου 1890 - 29 Αυγούστου 1966) ήταν Γερμανίδα πριγκίπισσα, η οποία υπήρξε σύζυγος του Εμμανουήλ Β΄ της Πορτογαλίας. Στην πράξη δεν υπήρξε ποτέ βασίλισσα, καθώς ο Εμμανουήλ είχε ήδη εκθρονιστεί όταν παντρεύτηκαν.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%91%CF%85%CE%B3%CE%BF%CF%8D%CF%83%CF%84%CE%B1_%CE%92%CE%B9%CE%BA%CF%84%CF%89%CF%81%CE%AF%CE%B1_%CF%84%CE%BF%CF%85_%CE%A7%CE%BF%CE%B5%CE%BD%CF%84%CF%83%CF%8C%CE%BB%CE%B5%CF%81%CE%BD
|
1341 Εντμέ
|
Η μέση διάμετρος της Εντμέ εκτιμάται σε 27,48 χιλιόμετρα. Ο φασματικός τύπος της είναι XB (κατά Tholen), ενώ το γεωμετρικό άλβεδό της είναι 0,1371. Η Εντμέ περιστρέφεται γύρω από τον εαυτό της μία φορά κάθε 12 ή 24 περίπου ώρες. Τροχιά από το JPL (Java) / Εφημερίδα
|
Η Εντμέ (Edmée) είναι ένας αστεροειδής της Κύριας Ζώνης Αστεροειδών με απόλυτο μέγεθος (όπως ορίζεται για το Ηλιακό Σύστημα) 10,403. Ανακαλύφθηκε το 1935 από τον Βέλγο αστρονόμο Εζέν Ντελπόρτ, που παρατηρούσε από την Υκλ του Βελγίου, και ονομάσθηκε προς τιμή της Γαλλίδας αστρονόμου Εντμέ Σαντόν (Edmée Chandon).
|
https://el.wikipedia.org/wiki/1341_%CE%95%CE%BD%CF%84%CE%BC%CE%AD
|
Citroën C-Airplay
|
Το ιδιαίτερα συμπαγές C-Airplay ήταν ένα αυστηρά διθέσιο όχημα πόλης, μήκους μόλις 3,30 μέτρων, δηλαδή ήταν 13,5 εκατοστά κοντύτερο από το Citroën C1 πρώτης γενιάς, του 2005 - 2014, ενώ είχε και πολύ έντονα καμπυλωτό σχήμα, που θύμιζε κάπως το ντιζάιν του Fiat 500 που εισήχθη το 2007. Μηχανικά, το C-Airplay έφερε έναν 4-κύλινδρο σε σειρά (I4) κινητήρα βενζίνης, 1.6 λίτρων και ισχύος 110 ίππων, σε συνδυασμό με αυτόματο κιβώτιο ταχυτήτων SensoDrive, που διέθετε και χειροκίνητη λειτουργία, με έλεγχο μέσω μοχλών paddles πάνω στο τιμόνι. Επιπλέον, το C-AirPlay διέθετε την τεχνολογία Stop & Start για μείωση της κατανάλωσης και των εκπομπών καυσαερίων, μια τεχνολογία ήδη γνωστή την τότε εποχή από το Citroën C2 και το Citroën C3 πρώτης γενιάς. Πρωτίστως, ωστόσο, το C-AirPlay είχε ως στόχο να παρέχει στον οδηγό και στον συνοδηγό μια διαφορετική αντίληψη του περιβάλλοντός τους, με μια αίσθηση ελευθερίας, καθώς: Το εσωτερικό του C-Airplay ήταν πολύ φωτεινό, λόγω της ημιανοιχτής οροφής του. Το κάτω μισό τμήμα των 2 θυρών του, ήταν από γυαλί, συμβάλλοντας έτσι στην ενίσχυση της άμεσης αίσθησης της ταχύτητας και παρέχοντας στους επιβάτες και μια «διαφάνεια» προς τον δρόμο. Επιπρόσθετα, ένα σύστημα εξαερισμού επέτρεπε στους επιβάτες να αισθάνονται τον αέρα γύρω τους. Τέλος, το μοντέλο διέθετε ιδιαίτερα ελκυστικά και φωτεινά χρώματα, μέσα και έξω. Επισήμως ανακοινώθηκε τότε ότι αυτό το αυτοκίνητο δεν επρόκειτο να περάσει στην παραγωγή στο άμεσο μέλλον. Ωστόσο, πολλά σχεδιαστικά στοιχεία του C-Airplay θα έχουν άμεση εφαρμογή σύντομα. Γενικότερα, η έντονα καμπυλωτή εμφάνιση και η γενικότερη σχεδιαστική φιλοσοφία του C-Airplay φαίνεται να παραπέμπουν κάπως στο μεταγενέστερο πρωτότυπο Citroën DS Revolte του 2009, για το οποίο είχαν υπάρξει τότε πιθανά σχέδια να φτάσει στην παραγωγή μελλοντικά, με πιθανότερη τελική ονομασία Citroën DS2, αν και με κάποιες διαφορές στην αισθητική. Αφιέρωμα στο Citroën C-Airplay από το Citroënët (στα αγγλικά) Citroën C-Airplay
|
Το Citroën C-Airplay ήταν ένα πρωτότυπο αυτοκίνητο (concept car) από τη γαλλική αυτοκινητοβιομηχανία Citroën. Παρουσιάστηκε στο Σαλόνι Αυτοκινήτου της Μπολόνια τον Δεκέμβριο του 2005, ως μια σχεδιαστική σπουδή για ιδέες που θα μπορούσαν να εφαρμοστούν σε κάποιο μελλοντικό αυτοκίνητο πόλης.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/Citro%C3%ABn_C-Airplay
|
Ταχύτητα του ήχου
|
Η ταχύτητα με την οποία διαδίδεται ένα ηχητικό κύμα δια μέσω ενός οποιουδήποτε ελαστικού στερεού μέσου υπολογίζεται από τη σχέση c = E ρ {\displaystyle c={\sqrt {\frac {E}{\rho }}}} (m/s)όπου, E {\displaystyle \ E} είναι το μέτρο ελαστικότητας (Ν/ m 2 {\displaystyle m^{2}} ) ρ {\displaystyle \rho \,} είναι η πυκνότητα (kg/ m 3 {\displaystyle m^{3}} ) Η ταχύτητα του ήχου δια μέσω ιδανικού αερίου υπολογίζεται από τη σχέση c I A = γ ⋅ R ⋅ T {\displaystyle c_{\mathrm {I} \mathrm {A} }={\sqrt {\gamma \cdot R\cdot T}}} όπου, R = R ∗ / M {\displaystyle \ R=R_{*}/M} R ∗ = 8.315410 ⋅ J ⋅ m o l − 1 ⋅ K − 1 {\displaystyle \ R_{*}=8.315410\cdot \mathrm {J\cdot mol^{-1}} \cdot K^{-1}} η σταθερά των αερίων M {\displaystyle \ M} το μοριακό βάρος του αερίου ( 0.0289645 ⋅ k g ⋅ m o l − 1 {\displaystyle 0.0289645\cdot \mathrm {kg\cdot mol^{-1}} } για τον αέρα) ο λόγος των ειδικών θερμοτήτων γ = C P C V {\displaystyle \gamma ={\frac {C_{P}}{C_{V}}}} μπορεί να ληφθεί για ιδανικό διατομικό αέριο ίσος περίπου με γ = 1.4000 {\displaystyle \ \gamma \,=1.4000} C P {\displaystyle \ C_{P}} η ισόθλιπτη (ή ισοβαρής) θερμοχωρητικότητα και C V {\displaystyle \ C_{V}} η ισόχωρη θερμοχωρητικότητα T {\displaystyle \ T} η θερμοκρασία σε °Κ Μαθιουλάκης, Δ., Συμπιεστά ρευστά, ΕΜΠ, 2000.
|
Η ταχύτητα του ήχου σε ατμοσφαιρικό ξηρό αέρα στους 20 °C είναι 343 m/sec ή 1.235 km/h. Γενικά δεν είναι σταθερή, αλλά εξαρτάται από τις καταστατικές μεταβλητές του συστήματος (πίεση, θερμοκρασία). Είναι σημαντική παράμετρος για ρευστομηχανικά συστήματα συμπιεστών ρευστών στα οποία η ταχύτητα της ροής πλησιάζει ή ξεπερνά το 0.8 Mach (πρακτικώς αεριοστρόβιλοι και υπερηχητικά αεροσκάφη), οπότε το ρευστό παύει να συμπεριφέρεται ως ασυμπίεστο και είναι πλέον συμπιεστό.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A4%CE%B1%CF%87%CF%8D%CF%84%CE%B7%CF%84%CE%B1_%CF%84%CE%BF%CF%85_%CE%AE%CF%87%CE%BF%CF%85
|
Τρόπαιο Νέισμιθ
|
Ήδη από την πρώτη διοργάνωση το 1950, η FIBA είχε αποφασίσει να ονομάσει το τρόπαιο προς τιμήν του Τζέιμς Νέισμιθ, αλλά δεν είχε τα χρήματα για τη δημιουργία του. Τελικά, το 1965, η FIBA έλαβε δωρεά 1.000 $ και ανέθεσε τη δημιουργία ενός τροπαίου. Το τρόπαιο εισήχθη στη διοργάνωση του 1967 και απονεμήθηκε στη Σοβιετική Ένωση, η οποία κέρδισε τον πρώτο από τους τρεις τίτλους της Παγκόσμιου Πρωταθλήματος. Το αρχικό τρόπαιο αναδιαμορφώθηκε και ένα νέο, ενημερωμένο τρόπαιο εισήχθη στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα του 1998. Το πρωτότυπο τρόπαιο βρίσκεται τώρα στο Ίδρυμα Πέδρο Φεράντιθ στην Ισπανία. Το νέο Τρόπαιο Νέισμιθ σφυρηλατήθηκε από την αυθεντία της Goldsmith, Γκούντερ Σόμπελ, ο οποίος ήρθε από το Μπατ Κρόιτσναχ της Γερμανίας. Ο σχεδιασμός του τροπαίου εμπνεύστηκε από τα ταξίδια του μακροχρόνιου Γενικού Γραμματέα της FIBA Ρενάτο Ουίλιαμ Τζόουνς. Το νέο τρόπαιο παρουσιάστηκε στην Παγκόσμια Πρωταθλήτρια Γιουγκοσλαβία για πρώτη φορά μετά τους Τελικούς στις 9 Αυγούστου 1998 στην Αθήνα. Το άνω μέρος του πρόσφατα δημιουργημένου Τροπάιου Νέισμιθ έχει σχέδιο λουλουδιών λωτού. Το δεκαγώνιο περιστρεφόμενο μεσαίο κομμάτι, με σκαλιστούς χάρτες των ηπείρων και ένθετους πολύτιμους λίθους, συμβολίζει τις πέντε ηπείρους. Ο μαύρος όνυχας, ο κίτρινος κιτρίνης, η πράσινη χρυσοπράση, ο κόκκινος γρανάτης και το μπλε τοπάζι αντιπροσωπεύουν όλες τις περιοχές του κόσμου. Ο Τζόουνς ήταν ιδιαίτερα ερωτευμένος με την Αίγυπτο. Ο σχεδιασμός του λωτού εμπνεύστηκε από τους Ναούς του Καρνάκ και το όνομα του Δρ. Νέισμιθ είναι χαραγμένο και στις τέσσερις πλευρές, σε λατινικές και αραβικές γραφές, κινεζικούς χαρακτήρες και αιγυπτιακά ιερογλυφικά.Το ασημένιο στέλεχος 975/1000 από πάνω και κάτω μέρη - επιχρυσωμένο στο εσωτερικό - και το μεσαίο τμήμα από κίτρινο χρυσό 14 καρατίων, κάνει το κύπελλο ιδιαίτερα πολύτιμο. Η βάση είναι κατασκευασμένη από γρανίτη Rosa Porrino και έχει διαστάσεις 20 x 20 εκατοστά (7,9 ίντσες). Η κορυφή του κυπέλλου έχει περιφέρεια 21 εκατοστά (8.3 ίντσες). Το τρόπαιο έχει ύψος 47 εκατοστά (18,5 ίντσες) και ζυγίζει εννέα κιλά.Μια νέα έκδοση του Τροπαίου Νέισμιθ παρουσιάστηκε στις 7 Μαΐου 2017, κατά τη διάρκεια των τελετών κλήρωσης των προκριματικών του Παγκοσμίου Κυπέλλου του 2019. Το τρόπαιο, ύψους περίπου 60 εκατοστών (13 εκ. υψηλότερο από την έκδοση του 1998), είναι κατασκευασμένο σχεδόν εξ ολοκλήρου από χρυσό και περιλαμβάνει τα ονόματα των προηγούμενων πρωταθλητών του Παγκοσμίου Κυπέλλου στη βάση. Το αρχικό όνομα της FIBA (Federation Internationale de Basketball Amateur) είναι επίσης χαραγμένο στο στεφάνι του τροπαίου. Το τρόπαιο σχεδιάστηκε από το δημιουργικό πρακτορείο Radiant Studios Ltd και δημιουργήθηκε από τον αργυροχόο Τόμας Λάιτ. Πρωτότυπο τρόπαιο ΕΣΣΔ - 1967, 1974, 1982 Γιουγκοσλαβία - 1970, 1978, 1990 Ηνωμένες Πολιτείες - 1986, 1994 Αναδιαμορφωμένο Γιουγκοσλαβία - 1998, 2002 Ισπανία - 2006 Ηνωμένες Πολιτείες - 2010, 2014 Επανασχεδιασμός Ισπανία - 2019 TBD - 2023 FIBA Παγκόσμιο Κύπελλο Καλαθοσφαίρισης Το Τρόπαιο Νέισμιθ ενώνει πέντε ηπείρους Αρχειοθετήθηκε 2010-01-30 στο Wayback Machine. FIBA official website
|
Το Τρόπαιο Νέισμιθ είναι τρόπαιο που απονέμεται στην πρωταθλήτρια ομάδα ανδρών του Παγκόσμιου Κυπέλλου Καλαθοσφαίρισης της FIBA και ονομάζεται προς τιμήν του εφευρέτη της καλαθοσφαίρισης, Τζέιμς Νέισμιθ. Το τρόπαιο απονεμήθηκε για πρώτη φορά στον νικητή του Παγκόσμιου Πρωταθλήματος του 1967. Η τρέχουσα έκδοση του τροπαίου απονεμήθηκε για πρώτη φορά στο Παγκόσμιο Κύπελλο του 2019.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A4%CF%81%CF%8C%CF%80%CE%B1%CE%B9%CE%BF_%CE%9D%CE%AD%CE%B9%CF%83%CE%BC%CE%B9%CE%B8
|
Στάδιο Μιλούντ Χαντεφί
|
Το στάδιο έχει εμπνευστεί από το Στάδιο Σαν Νικόλα στο Μπάρι, που χτίστηκε το 1990, το οποίο σχεδιάστηκε από τον Ιταλό αρχιτέκτονα Ρέντσο Πιάνο. Στις 20 Δεκεμβρίου 2006 σχεδιάστηκε το έργο κατασκευής του Ολυμπιακού Συγκροτήματος. Το στάδιο είχε προγραμματιστεί για χωρητικότητα 75.000 θέσεων, αλλά μειώθηκε σε 40.000. Στις 5 Δεκεμβρίου 2011, ο υπουργός Νεολαίας και Αθλητισμού, Ελ Χαχεμί Ντζιάρ, ανακοίνωσε ότι το στάδιο θα ολοκληρωνόταν πριν από το τέλος του 2012. Πρόσθεσε επίσης ότι το όλο έργο θα ολοκληρωθεί το 2015. Αλλά λόγω καθυστερήσεων στις κατασκευαστικές εργασίες, το συγκρότημα ολοκληρώθηκε το 2019. Το 2014, ο πρόεδρος της Αλγερινής Ποδοσφαιρικής Ομοσπονδίας, Μοχάμεντ Ρουράουα, πρότεινε ότι το στάδιο μπορεί να πάρει το όνομα του πρώην θρυλικού ποδοσφαιριστή της ΜΚ Οράν και της Εθνικής Αλγερίας, Αμπντέλκαντερ Φρέχα. Προτάθηκαν κάποια άλλα ονόματα, όπως ο άλλος πρώην θρυλικός ποδοσφαιριστής, Μιλούντ Χαντεφί. Τελικά επιλέχθηκε το όνομα του τελευταίου. Στις αρχές Ιουνίου 2022, το ολυμπιακό συγκρότημα ονομάστηκε Benhaddou Bouhadjar ή αλλιώς Ολυμπιακό συγκρότημα Συνταγματάρχη Οτμάνε. Όμως στις 23 Ιουνίου 2022, το συγκρότημα εγκαινιάστηκε και μετονομάστηκε από τον Πρόεδρο Αμπντελματζίντ Τεμπούν στο όνομα του πρώην διεθνούς ποδοσφαιριστή, Μιλούντ Χαντεφί και ως εκ τούτου έγινε το Ολυμπιακό Συγκρότημα Μιλούντ Χαντεφί. Αρχείο σταδίου στο stadiumdb.com Αρχείο σταδίου στο goalzz.com
|
Το Στάδιο Μιλούντ Χαντεφί (αραβικά: ملعب ميلود هدفي) είναι στάδιο πολλαπλών χρήσεων στο Οράν της Αλγερίας. Ολοκληρώθηκε το 2019 και χρησιμοποιείται κυρίως για ποδοσφαιρικούς αγώνες. Έχει χωρητικότητα 40.143 θεατών. Η αξία των εργασιών κατασκευής του σταδίου ήταν περίπου 142,3 εκατομμύρια δολάρια ΗΠΑ. Είναι ένα Ολυμπιακό στάδιο με στίβο και αποτελεί μέρος του Ολυμπιακού Συγκροτήματος Μιλούντ Χαντεφί, το οποίο είναι το πρώτο μεγάλο συγκρότημα στην Αλγερία που υπερβαίνει το Ολυμπιακό συγκρότημα Μοχάμεντ Μπουντιάφ στο Αλγέρι και είναι επίσης το πρώτο στάδιο που καλύπτεται εξ ολοκλήρου στην Αλγερία. Το στάδιο αναμένεται να είναι η έδρα της Εθνικής Αλγερίας, μαζί με το Στάδιο 5ης Ιουλίου 1962 και το Στάδιο Νέλσον Μαντέλα, καθώς και των συλλόγων του Οράν, ειδικά της ΜΚ Οράν. Το Στάδιο Μιλούντ Χαντεφί και όλο το συγκρότημα, που εκτείνεται σε συνολική έκταση 105 εκταρίων, περιλαμβάνει όλες τις υποδομές που είναι απαραίτητες για τη διοργάνωση διεθνών αθλητικών και ποδοσφαιρικών διοργανώσεων. Το στάδιο χρησιμοποιήθηκε ως τόπος τελετής έναρξης και λήξης των Μεσογειακών Αγώνων του 2022. Ο εναρκτήριος αγώνας του σταδίου διεξήχθη στις 17 Ιουνίου 2021, όταν η Αλγερία κέρδισε τη Λιβερία με 5-1 σε φιλικό αγώνα.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A3%CF%84%CE%AC%CE%B4%CE%B9%CE%BF_%CE%9C%CE%B9%CE%BB%CE%BF%CF%8D%CE%BD%CF%84_%CE%A7%CE%B1%CE%BD%CF%84%CE%B5%CF%86%CE%AF
|
Οδοντικός πολφός
|
Ο πολφός, διαχωρίζεται (τυπικά, όχι ουσιαστικά καθότι αποτελεί ενιαία και συνεχόμενη ανατομική οντότητα) σε μυλικό (που βρίσκεται εντός του μυλικού θαλάμου και αφορίζεται από τα πολφικά τοιχώματα) και σε ριζικό τμήμα (εντός των ριζικών σωληνών των ριζών του δοντιού) Αυτές προκύπτουν συνήθως με τη δράση εξωτερικών ερεθισμάτων (χημικές ουσίες, ιατρογενή αίτια, πτώση, κακώσεις γνάθου, λήψη υπεβολικά ζεστής ή κρύας τροφής), είτε λόγω εσωτερικών διεργασιών (τερηδόνα, απορρόφηση ρίζας). Διακρίνονται κατά σειρά εκδήλωσης και βαρύτητας σε πολφίτιδα, που μπορεί να είναι ήπιας μορφής όπως η ορώδης ή μια βαρύτερη κατάσταση όπως η πυώδης, νέκρωση και εν τέλει, γάγγραινα του πολφού. Η τελευταία, μπορεί να οδηγήσει σε άμεσες ή χρόνιες επιπλοκές, όπως το ακρορριζικό (ή ακροφατνιακό) κοκκίωμα ή και απόστημα, το οποίο χαρακτηρίζεται από πόνο, οίδημα και συχνά πυρετική κίνηση. Η ενδεικνυόμενη θεραπεία σε περιπτώσεις οξείας πολφίτιδας είναι συνηθέστερα, η ενδοδοντική θεραπεία, η οποία μόνο εάν αποτύχει επανειλημμένα, μπορεί να οδηγήσει τελικά, στην απώλεια του πάσχοντος δοντιού από τον φραγμό. Σε αρκετές ήπιες πολφίτιδες, μπορεί να εφαρμοσθεί η πολφοτομή. Η αντοχή ενός πολφού στα ερεθίσματα εξαρτάται (και ποικίλλει αναλόγως) από την ιδιοσυγκρασία του ασθενούς. Έχει λεχθεί εμφατικά πως "Πολφοί τίνες αποθνήσκουν και κατόπιν εντόνου βλέμματος, έτεροι δε ανθίστανται γενναίως ακόμη και εάν πληγούν δια πελέκεως" Ελληνική Ενδοδοντική Εταιρεία-Συχνές ερωτήσεις Ενδοδοντία-Δ.Ο.Α.Τ.Α.Π.
|
Ο οδοντικός πολφός είναι ζωντανός ιστός(πιο συγκεκριμένα στην επιστημονική γλώσσα περιγράφεται σαν "αγγειοβριθής και νευροβριθής συνδετικός ιστός") που κατασκηνώνει (δηλαδή βρίσκεται εγκατεστημένος) μέσα στην εσωτερική κοιλότητα κάθε δοντιού και με την παρουσία του συμβάλλει σε τέσσερις βασικές λειτουργίες. Την πλάση κυττάρων, τη θρέψη του δοντιού (μέσω του ακρορριζικού τμήματός του), την αίσθηση (χωρίς πολφό ο άνθρωπος δεν αισθάνεται κανέναν οδοντικό πόνο) και την άμυνα.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9F%CE%B4%CE%BF%CE%BD%CF%84%CE%B9%CE%BA%CF%8C%CF%82_%CF%80%CE%BF%CE%BB%CF%86%CF%8C%CF%82
|
Φαρμακοποιός
|
Μια από τις πρωταρχικές υποχρεώσεις του φαρμακοποιού είναι η διασφάλιση της αποτελεσματικότερης φαρμακευτικής αγωγής και πώς θα πρέπει να εφαρμόζεται με τον καταλληλότερο τρόπο. Ο φαρμακοποιός επίσης καθοδηγεί τον ασθενή σχετικά με φάρμακα που χρειάζονται ειδικούς χειρισμούς ή με μη συνταγογραφούμενα φάρμακα. Δίδει οδηγίες στους ασθενείς σχετικά με τον τρόπο φύλαξης και λήψης των φαρμάκων, τις προφυλάξεις που θα πρέπει να λαμβάνουν, τις ανεπιθύμητες ενέργειες, τη δοσολογία, τις αλληλεπιδράσεις αλλά και σχετικά με τη διατροφή και τις λοιπές δραστηριότητες που θα πρέπει να εφαρμόζουν ή να αποφεύγουν κατά τη φαρμακευτική αγωγή. Έτσι λοιπόν ο φαρμακοποιός ρυθμίζει και εξασφαλίζει την ασφαλή και αποτελεσματική χρήση των φαρμάκων. Επομένως είναι ο επιστήμονας επί θεμάτων υγείας μεταξύ του ασθενούς και των άλλων επιστημόνων υγείας, ο εξειδικευμένος και υπεύθυνος ώστε να επιλέγεται η κατάλληλη φαρμακευτική αγωγή και να εφαρμόζεται κατά τον καλύτερο τρόπο. Ο κοινοτικός φαρμακοποιός εργάζεται στο χώρο του φαρμακείου και ασχολείται με τη διάθεση και φύλαξη φαρμακευτικών και παραφαρμακευτικών ιδιοσκευασμάτων, με τον έλεγχο και εκτέλεση ιατρικών συνταγών, με την παροχή οδηγιών, συμβουλευτικής και εκπαίδευσης σε θέματα που σχετίζονται με τα φάρμακα και τη χρήση τους, με την παρακολούθηση της συμμόρφωσης των ασθενών στη φαρμακευτική τους αγωγή και με την πραγματοποίηση ιατρικών πράξεων που δύνανται να εκτελεστούν στο χώρο του φαρμακείου. Τέλος, διαδραματίζει σημαντικό ρόλο στην πρόληψη ασθενειών, στην έγκαιρη διάγνωση νόσων και στην παροχή Πρώτων Βοηθειών, αν χρειαστεί. Συνήθως είναι ελεύθερος επαγγελματίας, όμως μπορεί να απασχοληθεί και ως μισθωτός. Ο κλινικός φαρμακοποιός προωθεί την ορθολογική χρήση των φαρμάκων και των φαρμακευτικών συσκευών που προορίζονται για ανθρώπινη χρήση, μεριμνώντας για την αύξηση της κλινικής τους αποτελεσματικότητας και την ελαχιστοποίηση του κινδύνου εμφάνισης παρενεργειών, με ταυτόχρονη ελαχιστοποίηση των αντίστοιχων δαπανών. Οι κλινικοί φαρμακοποιοί εργάζονται σε δημόσια και ιδιωτικά νοσοκομεία, σε κλινικές, σε ιδιωτικά φαρμακεία ή/και οπουδήποτε αλλού συνταγογραφούνται και χρησιμοποιούνται φάρμακα. Ο κλινικός φαρμακοποιός μπορεί να συμβάλλει σε θέματα: Επιλογής φαρμάκων Καθορισμού δόσεων Αλληλεπιδράσεων φαρμάκων Ανεπιθύμητων ενεργειών και τοξικότητας τους Προσδιορισμού επιπέδων φαρμάκων και μεταβολιτών τους σε βιολογικά υγρά για συσχέτιση με τη δόση και τη θεραπευτική ή τοξική δράση φαρμάκων.Υποειδικότητες της κλινικής φαρμακευτικής που έχουν παρουσιάσει ιδιαίτερη ανάπτυξη σε ορισμένες χώρες αποτελούν ο ογκολόγος φαρμακοποιός, ο φαρμακοποιός επειγόντων περιστατικών, ο φαρμακοποιός λοιμώξεων, ο φαρμακοποιός στη μονάδα εντατικής θεραπείας κλπ. Ο βιομηχανικός / ερευνητής φαρμακοποιός ασχολείται με την ανακάλυψη, το σχεδιασμό, τη σύνθεση και ταυτοποίηση βιολογικώς δραστικών ενώσεων, τη μελέτη του μεταβολισμού τους, τη διευκρίνηση του μηχανισμού δράσης τους σε μοριακό επίπεδο και την ανεύρεση σχέσεων μοριακής δομής και φαρμακολογικής δράσης Η ενασχόληση των φαρμακοποιών με τα φάρμακα μπορεί να είναι στην έρευνα και ανάπτυξη, στο σχεδιασμό,στην ανακάλυψη, στην παραγωγή, στη μορφοποίηση, στον έλεγχο ποιότητας, στη φύλαξη και διανομή, στην ενημέρωση, στη διάθεση, στον κλινικό έλεγχο επιπέδων φαρμάκου και μεταβολιτών τους σε βιολογικά υγρά, στην εκπαίδευση. Οι ειδικότητες και τα πεδία υπευθυνότητας των φαρμακοποιών σήμερα είναι: Ερευνητής φαρμακοποιός Φαρμακοποιός βιομηχανίας Νοσοκομειακός φαρμακοποιός Κοινοτικός φαρμακοποιός Κλινικός φαρμακοποιός Φαρμακοποιός σύμβουλος επί θεμάτων υγείας και φαρμάκων Φαρμακευτικός/Ιατρικός επισκέπτης Πυρηνικός φαρμακοποιός Φαρμακοποιός ογκολογίας Φαρμακοποιός στην ανώτατη και δευτεροβάθμια εκπαίδευση Φαρμακοποιός δημοσίων ρυθμιστικών και ελεγκτικών αρχών Φαρμακοποιός κτηνιατρικών φαρμάκων Φαρμακοποιός υπεύθυνος καλλυντικών και παραφαρμακευτικών προϊόντων. "Σημειώσεις καθηγήτριας Φαρμακευτικής Χημείας του ΑΠΘ κυρίας Ελένης Ρέκκα" https://users.auth.gr/hadjipav/istoria_kai_antikeimena_farmakeytikis-rekka.pdf
|
Φαρμακοποιός ονομάζεται ο επαγγελματίας υγείας που ειδικεύεται στην παρασκευή, διαχείριση και διακίνηση των φαρμάκων, καθώς και στην παροχή φαρμακευτικών συμβουλών και οδηγιών. Ο φαρμακοποιός λειτουργεί και ως πάροχος πρωτοβάθμιας φροντίδας υγείας στην κοινότητα, παρέχοντας συμβουλές σε ζητήματα υγείας, καθώς και απλές ιατρικές πράξεις στον πληθυσμό. Ακόμη, συχνά οι φαρμακοποιοί δραστηριοποιούνται ερευνητικά και βιομηχανικά σε τομείς ανακάλυψης, σχεδιασμού, ανάπτυξης, σύνθεσης, ανάλυσης, δράσης και μάρκετινγκ φαρμάκων, συμπληρωμάτων διατροφής και καλλυντικών. Ο φαρμακοποιός κατανοεί πώς αλληλεπιδρούν τα φάρμακα με το σώμα και συμβουλεύει μεμονωμένα ασθενείς και υγειονομικούς φορείς σχετικά με τη δοσολογία των φαρμάκων, τις παρενέργειες και τον τρόπο λήψης τους. Ο φαρμακοποιός κάνει χρήση της εξειδικευμένης γνώσης του ώστε να παρέχει υπηρεσίες για όφελος των ασθενών, των υπόλοιπων λειτουργών της υγείας και των δημόσιων οργανισμών υγείας. Επίσης λόγω της επιστημονικής του συγκρότησης σαν υγειονομικός, είναι υπεύθυνος για την κάλυψη όχι μόνον φαρμακευτικών αλλά και υγειονομικών αναγκών των ασθενών, της τοπικής κοινότητας και της πολιτείας. Ο κοινωνικός ρόλος του φαρμακοποιού είναι η κάλυψη των αναγκών του ασθενή που σχετίζονται με το φάρμακο. Στην περίπτωση που χρειάζεται, παρασκευάζει, διαθέτει και δίνει οδηγίες για την χρήση του φαρμάκου στον ασθενή, μέσα από μια εξατομικευμένη και εστιασμένη διαδικασία παροχής φροντίδας. Συμβουλεύει τόσο για την διατήρηση και βελτίωση της υγείας του ατόμου, όσο και για την επιλογή των κατάλληλων προϊόντων που χρειάζεται ο ασθενής ή /και ο ενδιαφερόμενος. Παρέχει επίσης υπεύθυνη πληροφόρηση και οδηγίες για την σωστή και ασφαλή χρήση των φαρμάκων και των διαφόρων παραφαρμακευτικών προϊόντων τα οποία διατίθενται στο φαρμακείο Όλες οι έρευνες έχουν τεκμηριώσει ότι ο ρόλος του φαρμακοποιού είναι πολλαπλός, αφού δρα ως πληροφοριοδότης, ως προμηθευτής φαρμάκων, ως εκπαιδευτής και επόπτης, ως συνεργάτης και ως προαγωγός της υγείας. Ο φαρμακοποιός διαθέτει άριστη γνώση των φαρμάκων, του μηχανισμού δράσης τους, του τρόπου χειρισμού τους, των ανεπιθύμητων ενεργειών, των αλληλεπιδράσεων, της κινητικής και της τοξικότητας τους. Ταυτοχρόνως, διαθέτει γνώσεις θεραπευτικής και κατανοεί την παθολογική διαδικασία. Ορισμένες ειδικότητες φαρμακοποιών, όπως αυτή του κλινικού φαρμακοποιού, απαιτούν και άλλες ιδιότητες,π.χ. και γνώσεις γύρω από την απόκτηση και εκτίμηση φυσικών και εργαστηριακών δεδομένων. Επομένως, ο Φαρμακοποιός είναι ο μοναδικός ενδεδειγμένος επιστήμονας που μπορεί να εξασφαλίσει τον τρόπο με τον οποίο τα φάρμακα πρέπει να χρησιμοποιούνται ώστε να επιτυγχάνεται η μέγιστη ωφέλεια, η ελάχιστη ανεπιθύμητη δράση και να αποφεύγονται αλληλεπιδράσεις φαρμάκων.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A6%CE%B1%CF%81%CE%BC%CE%B1%CE%BA%CE%BF%CF%80%CE%BF%CE%B9%CF%8C%CF%82
|
Οξίμη
|
Οι οξίμες υπάρχουν ως δύο γεωμετρικά στερεοϊσομερή: ένα ισομερές συν και ένα ισομερές αντι. Οι αλδοξίμες - εκτός από τις αρωματικές αλδοξίμες, που υπάρχουν μόνο ως αντι ισομερή - και οι κετοξίμες μπορούν να διαχωριστούν σχεδόν πλήρως και να ληφθούν ως ένα συν ισομερές και ένα αντι ισομερές. Οι οξίμες έχουν τρεις χαρακτηριστικές ζώνες στο υπέρυθρο φάσμα, σε μήκη κύματος 3600 (O-H), 1665 (C=N) και 945 (N-O).Σε υδατικό διάλυμα, οι αλειφατικές οξίμες είναι 102- έως 103-φορές πιο ανθεκτικές στην υδρόλυση από τις ανάλογες υδραζόνες. Οι οξίμες μπορούν να συντεθούν από συμπύκνωση μιας αλδεΰδης ή μιας κετόνης με υδροξυλαμίνη. Η συμπύκνωση των αλδεϋδών με υδροξυλαμίνη δίνει αλδοξίμη και η κετοξίμη παράγεται από κετόνες και υδροξυλαμίνη. Γενικά, οι οξίμες υπάρχουν ως άχρωμοι κρύσταλλοι και είναι ελαφρώς διαλυτές στο νερό. Συνεπώς, οι οξίμες μπορούν να χρησιμοποιηθούν για την ταυτοποίηση κετονών ή αλδεϋδών. Οι οξίμες μπορούν επίσης να ληφθούν από την αντίδραση νιτρωδών όπως το νιτρώδες ισοαμύλιο (Isoamyl Nitrite) με ενώσεις που περιέχουν ένα όξινο άτομο υδρογόνου. Παραδείγματα είναι η αντίδραση του ακετοξικού αιθυλεστέρα (ethyl acetoacetate) και του νιτρώδους νατρίου σε αιθανικό οξύ, η αντίδραση της βουτανόνης με νιτρώδες αιθύλιο (ethyl nitrite) σε υδροχλώριο και μια παρόμοια αντίδραση με προπιοφαινόνη (propiophenone), η αντίδραση του φαιναλυλοχλωριδίου (phenacyl chloride), η αντίδραση του μηλονονιτριλίου (malononitrile) με νιτρώδες νάτριο σε οξικό οξύΜια εννοιολογικά σχετική αντίδραση είναι η αντίδραση Τζαπ-Κλίνγκεμαν (Japp–Klingemann). Η υδρόλυση των οξιμών προχωρεί εύκολα με θέρμανση παρουσία διάφορων ανόργανων οξέων και οι οξίμες διασπώνται στις αντίστοιχες κετόνες ή αλδεΰδες και υδροξυλαμίνες. Η αναγωγή των οξιμών από μεταλλικό νάτριο, αμάλγαμα νατρίου, υδρογόνωση, ή αντίδραση με αντιδραστήρια υδριδίου παράγει αμίνες. Συνήθως η αναγωγή των αλδοξιμών δίνει και πρωτοταγείς και δευτεροταγείς αμίνες· όμως, οι συνθήκες της αντίδρασης μπορούν να μεταβληθούν (όπως με προσθήκη υδροξειδίου του καλίου σε μια μοριακή αναλογία 1/30) για να παραγάγουν μόνο πρωτοταγείς αμίνες.Γενικά, οι οξίμες μπορούν να μετατραπούν στα αντίστοιχα παράγωγα αμιδίου με επεξεργασία με διάφορα οξέα. Αυτή η αντίδραση λέγεται αναδιάταξη Μπέκμαν (Beckmann). Σε αυτήν την αντίδραση, ένα υδροξύλιο ανταλλάσσεται με την ομάδα που είναι στη θέση αντί της υδροξυλομάδας. Τα παράγωγα του αμιδίου που λαμβάνονται με την αναδιάταξη Μπέκμαν μπορούν να μετασχηματιστούν σε καρβοξυλικά οξέα μέσω μιας υδρόλυσης (καταλυόμενης από βάση ή οξύ). Μια αμίνη με αποσύνθεση Χόφμαν του αμιδίου παρουσία υποχλωριωδών αλκάλεων στους 80 βαθμούς Κελσίου σχηματίζει διουρίες ή κυανικά πολυμερή. Για να αποφευχθούν οι παράπλευρες αντιδράσεις, είναι απαραίτητος ο αυστηρός έλεγχος της θερμοκρασίας· η αντίδραση πρέπει να γίνεται σε επαρκή θερμοκρασία για να ισομεριωθεί το κυανικό σε ισοκυανικό. Η καλή επιδιαλύτωση είναι επίσης κρίσιμη για να είναι επιτυχής η αντίδραση. Η αναδιάταξη Μπέκμαν χρησιμοποιείται για τη βιομηχανική σύνθεση της καπρολακτάμης (δείτε παρακάτω). Η αντίδραση Πόνζιο (Ponzio) (1906) που αφορά τη μετατροπή της m-νιτροβενζαλδοξίμης (m-nitrobenzaldoxime) σε m-νιτροφαινυλδινιτρομεθάνιο (m-nitrophenyldinitromethane) με τετροξείδιο του διαζώτου ήταν το αποτέλεσμα της αναζήτησης σε έντονα εκρηκτικά παρόμοια με το TNT: Στην αναδιάταξη Νέμπερ (Neber) κάποιες οξίμες μετατρέπονται στις αντίστοιχες άλφα-άμινο κετόνες. Κάποιες αμιδοξίμες αντιδρούν με βενζολοσουλφονυλοχλωρίδιο (benzenesulfonyl chloride) για να υποκατασταθεί η ουρία στην αναδιάταξη Τίμαν (Tiemann) Στη μεγαλύτερη εφαρμογή της, μια οξίμη είναι ένα ενδιάμεσο προϊόν στη βιομηχανική παραγωγή της καπρολακτάμης, μιας πρόδρομης ένωσης του νάιλον-6. Περίπου το ήμισυ της παγκόσμιας παραγωγής σε κυκλοεξανόνη, περισσότερο από ένα δισεκατομμύριο κιλών ετησίως, μετατρέπεται στην οξίμη. Παρουσία θειικού οξέος ως καταλύτη, η οξίμη υφίσταται την ανδιάταξη Μπέκμαν (Beckmann) για να δώσει το κυκλικό αμίδιο καπρολακτάμη: Η διμεθυλογλυοξίμη (dmgH2) είναι ένα αντιδραστήριο για την ανάλυση του νικελίου και ένας δημοφιλής προσδέτης από μόνη της. Στην τυπική αντίδραση, ένα μέταλλο αντιδρά με δύο ισοδύναμα του dmgH2 που ακολουθείται από ιονισμό ενός πρωτονίου.Οι ενώσεις της οξίμης χρησιμοποιούνται ως αντίδοτα για νευρικούς παράγοντες. Ένας νευρικός παράγοντας απενεργοποιεί τα μόρια της ακετυλοχολινεστεράσης με φωσφορυλίωση του μορίου. Οι ενώσεις της οξίμης μπορούν να επανενεργοποιήσουν την ακετυλοχολινεστεράση με προσκόλληση στο άτομο του φωσφόρου σχηματίζοντας μια φωσφονική οξίμη, που έπειτα αποχωρίζεται από το μόριο της ακετυλοχολινεστεράσης. Τα πιο αποτελεσματικά αντίδοτα οξίμης σε νευρικούς παράγοντες είναι η πραλιδοξίμη (γνωστή και ως 2-PAM), η οβιδοξίμη, η μεθοξίμη, HI-6, Hlo-7 και TMB-4. Η αποτελεσματικότητα της θεραπείας με οξίμη εξαρτάται από τον συγκεκριμένο νευρικό παράγοντα που χρησιμοποιείται. Η περιλαρτίνη (Perillartine), η οξίμη της περιλαλδεΰδης (perillaldehyde) χρησιμοποιείται ως τεχνικό γλυκαντικό στην Ιαπωνία, επειδή είναι 2000 φορές πιο γλυκιά από την σακχαρόζη (sucrose). Η σαλικυλαλδοξίμη (Salicylaldoxime) είναι μια χηλική ένωση. Η γλυοξίμη παράγεται μέσω της συμπύκνωσης της γλυοξάλης με υδροξυλαμίνη, σχηματίζει άλατα πολύ δραστικού χαλκού, μολύβδου και αργύρου (γλυοξιμικό (glyoximate) χαλκό, μόλυβδο και άργυρο, αντίστοιχα). Όμως αυτές οι ενώσεις είναι υπερβολικά ασταθείς για να έχουν εμπορική χρήση. Η διαμινογλυοξίμη (Diaminoglyoxime), ένα παράγωγο της γλυοξίμης, είναι μια βασική συνθετική πρόδρομη ένωση, που χρησιμοποιείται στην προετοιμασία διάφορων ενώσεων, που περιέχουν τον πολύ δραστικό δακτύλιο φουραζάνιο (furazan). Η μεθυλαιθυλκετοξίμη (Methyl ethyl ketoxime) είναι ένα πρόσθετο προστασίας του δέρματος σε πολλές βαφές με βάση το λάδι. Μερικές αμιδοξίμες όπως η πολυακρυλαμιδοξίνη (polyacrylamidoxime) μπορούν να χρησιμοποιηθούν για να δεσμεύσουν ίχνη ποσοτήτων ουρανίου από το θαλάσσιο νερό
|
Μια οξίμη (oxime) είναι μια χημική ένωση που ανήκει στις ιμίνες, με τον γενικό τύπο R1R2C=N O H, όπου R1 είναι μια οργανική πλευρική αλυσίδα και R2 μπορεί να είναι υδρογόνο, σχηματίζοντας μια αλδοξίμη (aldoxime), ή μια άλλη οργανική ομάδα, σχηματίζοντας μια κετοξίμη (ketoxime). Οι υποκατεστημένες με Ο οξίμες σχηματίζουν μια στενά σχετική οικογένεια ενώσεων. Οι αμιδοξίμες (Amidoximes) είναι οξίμες των αμιδίων με γενική δομή RC(=NOH)(NRR'). Οι οξίμες παρασκευάζονται γενικά με την αντίδραση της υδροξυλαμίνης και αλδεϋδών ή κετονών. Ο όρος οξίμη χρονολογείται από τον 19ο αιώνα, μια σύνθεση των λέξεων οξυγόνο και ιμίνη.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9F%CE%BE%CE%AF%CE%BC%CE%B7
|
Μαρία Καρολίνα της Αυστρίας, πριγκίπισσα της Σαξονίας
|
Η Μαρία Καρολίνα Φερδινάνδη Θηρεσία Ιωσηφίνα Δήμητρα ήταν η τέταρτη κόρη του Φραγκίσκου Β΄ της Αυστρίας και Βασιλιά της Ουγγαρίας, Βοημίας & Γερμανίας, και της Μαρίας Θηρεσίας των Βουρβόνων-Ισπανίας, κόρης του Φερδινάνδου Α΄ των Δύο Σικελιών. Απεβίωσε το 1832 σε ηλικία 31 ετών. Ο σύζυγός της νυμφεύτηκε ξανά το 1833 και το 1836 έγινε βασιλιάς της Σαξονίας. Παντρεύτηκε το 1819 τον Φρειδερίκο Αύγουστο της Σαξονίας. Η Μαρία Καρολίνα ήταν επιληπτική και δεν απέκτησε τέκνα. Wurzbach, Constantin, von, ed. (1861). "Habsburg, Maria Theresia (deutsche Kaiserin)" . Biographisches Lexikon des Kaiserthums Oesterreich [Biographical Encyclopedia of the Austrian Empire] (in German). 7. p. 60 – via Wikisource.
|
Η Μαρία Καρολίνα (γερμ. Maria Carolina von Habsburg-Lorraine, 8 Απριλίου 1801 - 22 Μαΐου 1832) από τον Οίκο των Αψβούργων-Λωρραίνης ήταν κόρη του Αρχιδούκα της Αυστρίας και Βασιλιά της Ουγγαρίας, Βοημίας, Γερμανίας και με τον γάμο της έγινε Πριγκίπισσα Διαδόχου της Σαξονίας.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9C%CE%B1%CF%81%CE%AF%CE%B1_%CE%9A%CE%B1%CF%81%CE%BF%CE%BB%CE%AF%CE%BD%CE%B1_%CF%84%CE%B7%CF%82_%CE%91%CF%85%CF%83%CF%84%CF%81%CE%AF%CE%B1%CF%82,_%CF%80%CF%81%CE%B9%CE%B3%CE%BA%CE%AF%CF%80%CE%B9%CF%83%CF%83%CE%B1_%CF%84%CE%B7%CF%82_%CE%A3%CE%B1%CE%BE%CE%BF%CE%BD%CE%AF%CE%B1%CF%82
|
Φουτσέκκιο
|
Collegiata di San Giovanni Battista (11ος αιώνας, αν και ανακατασκευάστηκε σε νεοκλασικό αρχιτεκτονικό ρυθμό κατά τον 18ο αιώνα). Αββαείο του San Salvatore, με έτος ίδρυσης το 1001. Φιλοξενεί έναν πίνακα του Τζάκοπο Κιμέντι, ο οποίος προέρχεται από αντίστοιχου περιεχομένου πίνακα του Τζόρτζιο Βαζάρι Ορατόριο της Madonna della Ferruzza. Palazzo Corsini. Στους ανθρώπους που έχουν γεννηθεί στο Φουτσέκκιο περιλαμβάνονται οι: Μάρκο Μπράτσι, αθλητής του βόλεϊ Λούκα Σετσόνι, προπονητής ποδοσφαίρου και πρώην επιθετικός Ενρίκο ντα Φουτσέκκιο, Επίσκοπος του Λούνι Μανουέλα Φαλόρνι, περισσότερο γνωστή ως "la Venere bianca", ηθοποιός σε αισθησιακού περιεχομένου ταινίες Αλεσσάντρο Λαμπρουσίνι, δρομέας μεγάλων αποστάσεων Τζουζέπε Μοντανέλλι, συγγραφέας και πολιτικός Ίντρο Μοντανέλλι, συγγραφέας και δημοκσιογράφος Αντρέα Τάφι, ποδηλάτης (Ιταλικά) Επίσημος ιστότοπος
|
Το Φουτσέκκιο (ιταλικά: Fucecchio) είναι πόλη και comune της Επαρχίας της Φλωρεντίας στην ιταλική περιοχή της Τοσκάνης. Κύριος οικονομικός πόρος της πόλης είναι τα εργοστάσια υφαντουργίας, το εμπόριο υποδημάτων καθώς και άλλες βιομηχανικές δραστηριότητες, αν και τα τελευταία χρόνια ο αριθμός τους έχει μειωθεί, ελέω και της δημογραφικής υποχώρησης της πόλης. Η μεσαιωνική πόλη του Φουτσέκκιο αναφέρεται σε αρκετές περιπτώσεις στην όπερα Gianni Schicchi (1917) του Τζάκομο Πουτσίνι - ένα από τα πρόσωπά της, ο Σιμόνε, ήταν κάποτε podestà της, ενώ ορισμένες από τις εκτάσεις που πρέπει να μοιραστούν βρίσκονται εκεί.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A6%CE%BF%CF%85%CF%84%CF%83%CE%AD%CE%BA%CE%BA%CE%B9%CE%BF
|
Metroid
|
Το Metroid είναι παιχνίδι δράσης - περιπέτειας ,στο οποίο ο παίκτης ελέγχει την Samus Aran σε δισδιάστατα τοπία. Το παιχνίδι παίρνει μέρς στον πλασματικό πλανήτη του Zebes, ενός μεγάλου, ανοιχτού κόσμου με περιοχές που συνδέονται με πόρτες και ανελκυστήρες. Ο παίκτης ελέγχει την Samus καθώς ταξιδεύει στα σπήλαια του πλανήτη και κυνηγά τους Space Pirates. Ξεκινά με μια αδύναμη δέσμη ισχύος ως το μόνο όπλο της, και μόνο με την ικανότητα να πηδά. Ο παίκτης εξερευνά περισσότερες περιοχές και συλλέγει power-ups που παρέχουν στη Samus ειδικές ικανότητες και ενισχύουν την πανοπλία και τα όπλα της, επιτρέποντάς της να εισέλθει σε περιοχές που προηγουμένως δεν ήταν προσβάσιμες. Μεταξύ των power-ups που περιλαμβάνονται στο παιχνίδι είναι το Morph Ball, το οποίο επιτρέπει στον Samus να κυρτώ σε μια μπάλα για να κυλήσει σε σήραγγες. η βόμβα, η οποία μπορεί να χρησιμοποιηθεί μόνο σε μορφή μπάλας και μπορεί να ανοίξει κρυφές διαδρομές δαπέδου / τοίχου. και το Screw Attack, μια κίνηση τέρματος που καταστρέφει τους εχθρούς στο δρόμο της. Εκτός από τους κοινούς εχθρούς, η Samus συναντά δύο αφεντικά, τον Kraid και τον Ridley, τους οποίους πρέπει να νικήσει για να προχωρήσει. Οι συνηθισμένοι εχθροί συνήθως αποδίδουν πρόσθετη ενέργεια ή πυρομαχικά όταν καταστρέφονται και ο παίκτης μπορεί να αυξήσει τη μεταφορική ικανότητα του Samus βρίσκοντας δεξαμενές αποθήκευσης και νικώντας αφεντικά. Μόλις ο Κράιντ και ο Ρίντλεϋ νικήθουν, ο παίκτης μπορεί να ανοίξει το δρόμο προς την τελική περιοχή και να αντιμετωπίσει το Mother Brain. Το 20Χ5, οι Διαστημικοί Πειρατές επιτέθηκαν σε ένα σκάφος διαστημικής έρευνας που ανήκει στη Γαλαξιακή Ομοσπονδία και κατέλαβαν δείγματα πλασμάτων Metroid - τις παρασιτικές μορφές ζωής που ανακαλύφθηκαν στον πλανήτη SR388. Επικίνδυνοι πλωτοί οργανισμοί, τα Metroids μπορούν να κολλήσουν σε οποιονδήποτε οργανισμό και να εξαντλήσουν τη ζωή του για να τον σκοτώσουν. Οι Space Pirates σχεδιάζουν να αναπαράγουν Metroids εκθέτοντάς τους σε ακτίνες beta και στη συνέχεια χρησιμοποιώντας τα ως βιολογικά όπλα για να καταστρέψουν όλα τα ζωντανά όντα που αντιτίθενται σε αυτά. Κατά την αναζήτηση των κλεμμένων Metroids, η Γαλαξιακή Ομοσπονδία εντοπίζει τη βάση των διαστημικών πειρατών στον πλανήτη Zebes. Η Ομοσπονδία επιτίθεται στον πλανήτη, αλλά οι Πειρατές αντιστέκονται, αναγκάζοντας την Ομοσπονδία να υποχωρήσει. Ως έσχατη λύση, η Ομοσπονδία αποφασίζει να στείλει έναν μοναχικό κυνηγό γενναιοδωρίας για να διεισδύσει στη βάση των Πειρατών και να καταστρέψει το Mother Brain, τη βιομηχανική μορφή ζωής που ελέγχει το φρούριο του Space Pirates και την άμυνά του. Θεωρείται ο μεγαλύτερος από όλους τους κυνηγούς γενναιοδωρίας, η Samus Aran επιλέγεται για την αποστολή. Η Samus προσγειώνεται στην επιφάνεια του Zebes και εξερευνά τον πλανήτη, ταξιδεύοντας στα σπήλαια του πλανήτη. Τελικά συναντά τον Κράιντ, σύμμαχο των Διαστημικών Πειρατών, και τον Ρίντλεϋ, τον διοικητή των Διαστημικών Πειρατών, και τους νικά και τους δύο. Τελικά, η Samus βρίσκει και καταστρέφει το Mother Brain. Στη συνέχεια τοποθετείται μια χρονομετρημένη βόμβα για να καταστρέψει τη φωλιά και πρέπει να διαφύγει πριν εκραγεί. Μετά απο τα εμπορικά επιτυχημένα παιχνίδια πλατφόρμας της Nintendo στη δεκαετία του 1980, συμπεριλαμβανομένων των Donkey Kong (1981), Ice Climber (1985) και Super Mario Bros. (1985), καθώς και του κριτικά αναγνωρισμένου παιχνιδιού περιπέτειας The Legend of Zelda (1986), η εταιρεία άρχισε να εργάζεται σε ένα παιχνίδι δράσης. Το παιχνίδι ονομάστηκε Metroid, το οποίο είναι ένα portmanteau των λέξεων "metro" και "android". Δημιουργήθηκε από κοινού από το τμήμα έρευνας και ανάπτυξης 1 και τα ευφυή συστήματα Nintendo, και παράχθηκε από τον Gunpei Yokoi. Το Metroid σκηνοθετήθηκε από τους Satoru Okada και Masao Yamamoto (αναγνωρίστηκε ως "Yamamoto") και χαρακτήρισε μουσική γραμμένη από τον Hirokazu Tanaka (πιστώθηκε ως "Hip Tanaka"). Ο Makoto Kano (που πιστώθηκε με το επώνυμό του) ανέλαβε να δημιουργήσει το σενάριο, και ο Hiroji Kiyotake (πιστώθηκε με το επώνυμό του), ο Hirofumi Matsuoka (πιστώθηκε ως "New Matsuoka") και ο Yoshio Sakamoto (πιστώθηκε ως "Shikamoto") σχεδίασαν τους χαρακτήρες του παιχνιδιού. Ο σχεδιασμός χαρακτήρων για την Samus Aran δημιουργήθηκε από τον Kiyotake. Η παραγωγή περιγράφηκε ως πολύ ελεύθερη από τον Tanaka, ο οποίος δήλωσε ότι, παρά το γεγονός ότι ήταν συνθέτης, έδωσε επίσης συμβουλές για τα γραφικά του παιχνιδιού και βοήθησε να ονομάσει τις περιοχές του παιχνιδιού. Μέχρι την ανάπτυξη, ένας από τους προγραμματιστές ρώτησε τους άλλους, δεν θα ήταν τόσο ωραίο αν αποδείχθηκε ότι αυτό το άτομο μέσα στο κοστούμι ήταν γυναίκα;" Αυτή η ιδέα ενσωματώθηκε στο παιχνίδι, αν και το αγγλικό εγχειρίδιο οδηγιών για το παιχνίδι χρησιμοποιεί την αντωνυμία "αυτός" πολλές φορές σε σχέση με τhν Samus. Η ταινία τρόμου Alien του Ridley Scott το 1979 περιγράφηκε από τον Sakamoto ως «τεράστια επιρροή» στο Metroid μετά τη δημιουργία του κόσμου του παιχνιδιού. Το προσωπικό ανάπτυξης επηρεάστηκε από το έργο του σχεδιαστή πλάσματος της ταινίας H. R. Giger και βρήκε τις δημιουργίες του να ταιριάζουν στο σύμπαν του Metroid. Ακόμα, υπήρχαν προβλήματα στην πρόοδο της ανάπτυξης παρά την ημερομηνία κυκλοφορίας που πλησίαζε που τελικά οδήγησε τον Sakamoto να "ζητηθεί δυνατά να συμμετάσχει" από τους ανωτέρους του, ελπίζοντας ότι η προηγούμενη εμπειρία του θα μπορούσε να βοηθήσει την ομάδα Metroid να ολοκληρώσει τη δουλειά. Ο Σακαμότο δήλωσε ότι βρήκε έναν τρόπο να παρακάμψει τους περιορισμένους πόρους και το χρόνο για να αξιοποιήσει τα υπάρχοντα περιουσιακά στοιχεία "για να δημιουργήσει παραλλαγές και να δημιουργήσει μια συναρπαστική εμπειρία". Η Nintendo προσπάθησε να ξεχωρίσει το Metroid από άλλα παιχνίδια, καθιστώντας το ένα μη γραμμικό παιχνίδι με βάση την περιπέτεια, στο οποίο η εξερεύνηση ήταν ένα κρίσιμο μέρος της εμπειρίας. Το παιχνίδι συχνά απαιτεί από τους παίκτες να ακολουθούν προηγούμενα βήματά τους για να προχωρήσουν, αναγκάζοντας τον παίκτη να μετακινηθεί στην οθόνη αριστερά και να το μετακινήσει προς τα δεξιά, όπως συνέβαινε στα περισσότερα σύγχρονα παιχνίδια. Το Metroid θεωρήθηκε επίσης ένα από τα πρώτα βιντεοπαιχνίδια που εντυπωσαν την αίσθηση της απελπισίας και της μοναξιάς στον παίκτη. Μετά το The Legend of Zelda, το Metroid βοήθησε να πρωτοπορήσει την ιδέα της απόκτησης εργαλείων για την ενίσχυση των χαρακτήρων και να βοηθήσει στην πρόοδο στο παιχνίδι. Μέχρι εκείνο το σημείο, τα περισσότερα power-ups που βελτιώνουν την ικανότητα, όπως το Power Shot στο Gauntlet (1985) και το Starman στο Super Mario Bros. προσέφεραν μόνο προσωρινές βελτιώσεις στους χαρακτήρες και δεν ήταν υποχρεωμένοι να ολοκληρώσουν το παιχνίδι με αυτο. Στο Metroid, ωστόσο, τα στοιχεία ήταν μόνιμα. Συγκεκριμένα, απαιτούνται πύραυλοι και δέσμες πάγου για να ολοκληρωθεί το παιχνίδι. Αφού νικήσει το Mother Brain, ο παίκτης έχει μια τελική οθόνη με βάση το χρόνο που τους πήρε να φτάσουν εκεί. Το Metroid είναι ένα από τα πρώτα παιχνίδια που περιέχει πολλαπλά τελοι, με πέντε συνολικά. Στο τρίτο, τέταρτο και πέμπτο τέλος, η Samus Aran εμφανίζεται χωρίς το κοστούμι της και για πρώτη φορά αποκαλύπτεται ότι είναι γυναίκα. Στην Ιαπωνία, τα μέσα κάρτας δίσκων που χρησιμοποιούνται από το σύστημα δίσκων επέτρεψαν στους παίκτες να αποθηκεύσουν έως και τρία διαφορετικά παιχνίδια στο Metroid, παρόμοια με τα τρία πλαίσια αποθήκευσης στο The Legend of Zelda στη Δύση. Η χρήση μιας εσωτερικής μπαταρίας για τη διαχείριση αρχείων δεν ολοκληρλωθηκε εγκαίρως για τη διεθνή κυκλοφορία του Metroid. Οι δυτικές εκδόσεις του Metroid χρησιμοποιούν ένα σύστημα κωδικού πρόσβασης που ήταν καινούργιο στον κλάδο εκείνη την εποχή, στο οποίο οι παίκτες γράφουν έναν κωδικό 24 γραμμάτων και τον εισάγουν ξανά στο παιχνίδι όταν επιθυμούν να συνεχίσουν μια προηγούμενη περίοδο. Οι κωδικοί επιτρέπουν επίσης αλλαγές στο παιχνίδι. το "NARPAS SWORD" χορηγεί στη Samus άπειρα πυρομαχικά, ζωή, όλα τα power-ups και ένα τροποποιημένο Ice Beam. Ο κωδικός "JUSTIN BAILEY" επιτρέπει στον παίκτη να παίζει ως Samus χωρίς το Power Suit, το οποίο θεωρούν ορισμένοι ότι ήταν ο μόνος τρόπος χρήσης της δυνατότητας. Ωστόσο, είναι διαθέσιμο απλά τελειωνωντας το παιχνίδι αρκετά γρήγορα για να αποκαλύψει ότι ο Samus φοράει κορμάκι στο τελευταιο τέλος. Το Metroid έλαβε σε μεγάλο βαθμό θετικά σχόλια από κριτικούς και πούλησε σχετικά καλά. Στην αναδρομική NES της Nintendo Power το 1990, το Metroid βαθμολογήθηκε με 5/5 για γραφικά και ήχο, 4,5 / 5 για Play Control, 5/5 για Challenge και 5/5 για Theme Fun. Το 2006, η Nintendo Power κατέταξε τη Metroid ως το 11ο καλύτερο παιχνίδι στη λίστα των κορυφαίων 200 παιχνιδιών σε μια κονσόλα βιντεοπαιχνιδιών της Nintendo. Δύο χρόνια αργότερα, το περιοδικό ονόμασε επίσης το Metroid το πέμπτο καλύτερο παιχνίδι για το Nintendo Entertainment System στο χαρακτηριστικό Best of the Best, περιγράφοντάς το ως συνδυασμό του στυλ του Super Mario Bros. και της εξερεύνησης και αναβαθμίσεων χαρακτήρων του The Legend of Zelda. Το παιχνίδι κατατάχθηκε 44η στα αρχικά 100 καλύτερα παιχνίδια του Electronic Gaming Monthly όλων των εποχών το 1997, έπεσε στην 69η θέση το 2001, αλλά κατατάχθηκε 11η. Στα "Μεγαλύτερα 200 βιντεοπαιχνίδια του χρόνου τους" το 2006, τα οποία ως Το όνομα υποδηλώνει ότι ήταν μια λίστα που ταξινόμησε τα παιχνίδια με βάση τον αντίκτυπο που έκαναν εκείνη τη στιγμή (ενώ οι προηγούμενες λίστες της EGM κατατάσσουν τα παιχνίδια με βάση τη διαρκή έκκληση, χωρίς να δίνεται προσοχή στην καινοτομία ή την επιρροή). Το Game Informer κατέταξε το 6ο καλύτερο παιχνίδι όλων των εποχών το 2001 και έπειτα το 7ο το 2009, λέγοντας ότι "ξεκίνησε την έννοια της ανοιχτής εξερεύνησης στα παιχνίδια". Το GamesRadar το κατέταξε ως το πέμπτο καλύτερο παιχνίδι NES που έγινε ποτέ. Το προσωπικό ένιωσε ότι είχε παλαιωθεί μετά την κυκλοφορία του Super Metroid αλλά ήταν "φανταστικό για την εποχή του". Οι πολλαπλές απολήξεις του Metroid προσέλκυσαν τους παίκτες να τρέχουν μέσα στο παιχνίδι όσο το δυνατόν γρηγορότερα, μια μέθοδος παιχνιδιού γνωστή ως speedrunning. Η Entertainment Weekly επέλεξε το παιχνίδι ως το # 18 καλύτερο παιχνίδι που ήταν διαθέσιμο το 1991, λέγοντας: "Τα οπτικά είναι απλοϊκά, αλλά λίγα παιχνίδια σας κάνουν να σκέφτεστε τόσο το ίδιο με το πεντάχρονο Metroid. Προσπαθήστε να μην συμβουλευτείτε το βιβλίο υπόδειξης της Nintendo, το οποίο παρέχει λεπτομερείς χάρτες του εδάφους που πρέπει να πλοηγηθεί ο ήρωάς σας για να ολοκληρώσει την αποστολή του.
|
Το Metroid είναι παιχνίδι δράσης - περιπέτειας που αναπτύχθηκε και κυκλοφόρησε από τη Nintendo. Το πρώτο παιχνίδι της σειράς Metroid, κυκλοφόρησε αρχικά στην Ιαπωνία για το περιφερειακό Family Disk System τον Αύγουστο του 1986. Στη Βόρεια Αμερική η κυκλοφορία τον Αύγουστο του 1987 στο Nintendo Entertainment System σε μορφή κασέτας ROM, με την κυκλοφορία στην Ευρώπη να ακολουθεί τον Ιανουάριο του 1988. Η ιστορία ακολουθεί την Samus Aran καθώς προσπαθεί να ανακτήσει τους παρασιτικούς Metroid οργανισμούς που είχαν κλαπεί από τους Space Pirates, οι οποίοι σχεδιάζουν να αναπαράγουν τα Metroids εκθέτοντάς τους σε ακτίνες beta και στη συνέχεια τα χρησιμοποιούν ως βιολογικά όπλα για να καταστρέψουν την Samus και όλους όσοι τους αντιτίθενται. Το Metroid αναπτύχθηκε από τη Nintendo Research & Development 1 (Nintendo R & D1) και τα Intelligent Systems. Παρασκευάστηκε από τον Gunpei Yokoi, σε σκηνοθεσία Satoru Okada και Masao Yamamoto, και συνθέτης ο Hirokazu Tanaka. Το στυλ του παιχνιδιού, εστιάζοντας στην εξερεύνηση και την αναζήτηση power-ups που χρησιμοποιούνται για να φτάσει ο παίκτης σε προσιτές περιοχές, επηρέασε άλλα βιντεοπαιχνίδια. Οι ποικίλες απολήξεις για γρήγορους χρόνους ολοκλήρωσης το καθιστούν ένα δημοφιλές παιχνίδι για speedrunning. Επαινείται για το ότι ήταν ένα από τα πρώτα βιντεοπαιχνίδια που παρουσίασε γυναίκα πρωταγωνίστρια, αν και ο παίκτης πρέπει να ολοκληρώσει το παιχνίδι σε λιγότερο από πέντε ώρες για να αποκαλυφθεί αυτό, γιατί το εγχειρίδιο αγγλικής γλώσσας του παιχνιδιού ακόμη χρησιμοποιει το "he" για να αναφερθεί ο πρωταγωνιστής. Ήταν τόσο κριτική όσο και εμπορική επιτυχία. Οι κριτικοί επαίνεσαν τα γραφικά, το soundtrack και τον αυστηρό χειρησμο. Η Nintendo Power κατέταξε την Metroid 11ο στη λίστα των καλύτερων παιχνιδιών για μια κονσόλα Nintendo. κατατάχθηκε 7ο από το Game Informer και 69ο από το Electronic Gaming Monthly. Το παιχνίδι κυκλοφόρησε ξανά για το Game Boy Advance το 2004 ως μέρος της σειράς Classic NES. μεταφέρθηκε για την υπηρεσία virtual console σε διάφορες πλατφόρμες της Nintendo από το 2007. Αυτή τη στιγμή είναι διαθέσιμο για αναπαραγωγή μέσω του Nintendo Switch Online.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/Metroid
|
Μαρία Πάρνη
|
Στις παραμονές του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου, η Μαρία Πάρνη, που είναι μια φεμινίστρια της εποχής, πεθαίνει σε βαθιά γεράματα. Ο νευρικός εγγονός της, ανοίγει το ημερολόγιό της, για να μάθει τη ζωή της γιαγιάς και των γονιών του. Τα γυρίσματα της σειράς ξεκίνησαν το Δεκέμβριο του 1980 και έλαβαν χώρα στο Studio ATA 1, αν ήταν και σε παραγωγή της εταιρείας Αστήρ TV. Το σίριαλ αυτό βασίστηκε στο μυθιστόρημα του 1933 «Ο προορισμός της Μαρίας Πάρνη» του Ακαδημαϊκού συγγραφέα Θανάση Πετσάλη - Διομήδη, ενώ η διασκευή του σεναρίου για την τηλεόραση έγινε από τον Τάκη Χατζηαναγνώστου. Επίσης, σηματοδότησε την επιστροφή της Ζωής Λάσκαρη στην τηλεόραση για πρώτη φορά μετά τη σειρά Ρωμαίος και Ιουλιέτα του 1975 στην ΥΕΝΕΔ. Η σειρά Μαρία Πάρνη είναι μία από αυτές που, δυστυχώς, δεν διασώζονται στο Αρχείο της ΕΡΤ. Μάλιστα δεν έχει ποτέ προβληθεί σε επανάληψη από την ΕΡΤ, είχε όμως προβληθεί το 1981 στο ΡΙΚ, αλλά τελικώς διαγράφηκε το 1983. Ζωή Λάσκαρη (Μαρία Φωκά Πάρνη) Νικήτας Τσακίρογλου (Αλέκος Πάρνης, γιος της Μαρίας) Τάκης Χρυσικάκος (Πέτρος Πάρνης, σύζυγος της Μαρίας) Κώστας Δίγκας (Πετράκης Πάρνης,εγγονός της Μαρίας) Γιώργος Διαλεγμένος (Σταύρος Κουκάς, θείος της Μαρίας) Ρίκα Διαλυνά (Δασκάλα του πιάνου στον Πετράκη Πάρνη) Γιάννης Ζαβραδινός (Νίκος Λαζάρου, γιος της Ειρήνης) Τζένη Ζαχαροπούλου Σπύρος Μαβίδης (φίλος του Πέτράκη Πάρνη) Νίκος Παπαχρήστος (Αλέξανδρος Πάρνης) Όλγα Πολίτου (Ασπασία Πάρνη, σύζυγος του Αλέκου, μητέρα του Πετράκη) Σοφία Σεϊρλή (Ειρήνη Κουκά Λαζάρου) Γιώργος Κυρίτσης (Γιάννης Λαζάρου) Άννα Κουρή (πρώτη τηλεοπτική εμφάνιση της ηθοποιού) Φρύνη Αρβανίτη Χρυσάνθη Κορνηλίου Άλκηστις Γάσπαρη (Λουκία Πάρνη, μητέρα του Πέτρου Πάρνη) Άντα Χρηστίδου (αναγραφόταν ως Άντα Χριστίδου) «Μαρία Πάρνη» στο retrodb.gr
|
Μαρία Πάρνη ήταν η ονομασία ελληνικής κοινωνικής σειράς που προβλήθηκε στα μέσα του 1981 από τον τηλεοπτικό σταθμό ΕΡΤ, σε 24 επεισόδια. Ήταν από τις τελευταίες ασπρόμαυρες σειρές των πρώτων ετών της έγχρωμης, από τον Ιανουάριο του 1979, ΕΡΤ.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9C%CE%B1%CF%81%CE%AF%CE%B1_%CE%A0%CE%AC%CF%81%CE%BD%CE%B7
|
Διαμελισμός της χέρσου
|
Τα στοιχεία του οριζόντιου διαμελισμού είναι τα εξής: οι χερσόνησοι, οι κόλποι, τα νησιά, τα ακρωτήρια, οι πορθμοί,οι ήπειροι,οι ισθμοί κ.λπ. Όσο πλουσιότερος ή εντονότερος παρατηρείται ο οριζόντιος διαμελισμός μιας χώρας τόσο περισσότερο είναι ανεπτυγμένος ο πολιτισμός της. Οι λαοί παράκτιων περιοχών με την ανάπτυξη ναυτιλίας και εξ αυτής εμπορίου και συναλλαγών εκπολιτίστηκαν πολύ νωρίτερα από λαούς ενδοχωρίων περιοχών. Κατά τον γεωμορφολογικό κάθετο διαμελισμό της ξηράς αυτή διακρίνεται κατά πρώτον σε υψίπεδα και βαθύπεδα . Στα μεν υψίπεδα περιλαμβάνονται τα όρη και οι οροσειρές, τα οροπέδια και οι λόφοι. Στα δε βαθύπεδα που διακρίνονται επιμέρους σε παράκτια και ενδοχωρικά περιλαμβάνονται οι λιμνοθάλασσες, οι πεδιάδες, οι εσωτερικές θάλασσες και λίμνες (π.χ. Νεκρά θ. Κασπία θ. κ.λπ.) Στην έννοια των βαθυπέδων περιλαμβάνονται και οι μεγάλες ωκεάνιες και θαλάσσιες λεκάνες, που ο βυθός τους θεωρείται ξηρά που καταβυθίστηκε ή κατακλύστηκε από νερό από διάφορες γεωλογικές αιτίες. Έχει υπολογιστεί πως το μέσον ύψος της χερσαίας επιφάνειας της Γης, δηλαδή αν ισοπεδωνόταν κάθε προεξοχή της λιθόσφαιρας θα έφθανε τα 825 μέτρα. Αντίστοιχα το μέσο βάθος των ωκεανών και όλων των θαλασσών, δηλαδή της υδρόσφαιρας, υπολογίζεται περίπου στα 3.700 μέτρα. "Εγκυκλοπαιδικόν Λεξικόν Ηλίου" τομ.Ε΄, σελ.1021.
|
Στη Γεωγραφία και ειδικότερα στη Γεωμορφολογία με τον όρο χέρσος διαμελισμός, ή διαμελισμός της χέρσου, χαρακτηρίζεται η παρατηρούμενη διείσδυση της λιθόσφαιρας στις δύο άλλες γήινες ζώνες, δηλαδή στην υδρόσφαιρα και στην ατμόσφαιρα, ή απλούστερα η διείσδυση της ξηράς στη θάλασσα και τον αέρα. Εξ αυτού διακρίνονται δύο τέτοιες διεισδύσεις που ονομάζονται αντίστοιχα "οριζόντιος διαμελισμός" και "κατακόρυφος διαμελισμός" αντίστοιχα.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%94%CE%B9%CE%B1%CE%BC%CE%B5%CE%BB%CE%B9%CF%83%CE%BC%CF%8C%CF%82_%CF%84%CE%B7%CF%82_%CF%87%CE%AD%CF%81%CF%83%CE%BF%CF%85
|
Ο Δαίμονας της διαστροφής (Πόε)
|
Ο αφηγητής, που δεν κατονομάζεται, γράφει την παραμονή της εκτέλεσής του και αρχικά εξηγεί λεπτομερώς τη θεωρία του για τον Δαίμονα της διαστροφής, όπως αναφέρει την ψυχαναγκαστική, αυτοκαταστροφική παρόρμηση, που πιστεύει ότι ωθεί τους ανθρώπους να διαπράττουν πράξεις ενάντια στο προσωπικό τους συμφέρον. Αυτή η αφήγηση, που μοιάζει με δοκίμιο, παρουσιάζεται θεωρητικά, αν και ο αφηγητής παραδέχεται ότι είναι «ένα από τα πολλά, αμέτρητα θύματα» και απευθύνεται στους αναγνώστες «για να μην τον παρεξηγήσουν ή να τον περάσουν για τρελό». Στη συνέχεια εξηγεί πώς η καταδίκη του για φόνο ήταν αποτέλεσμα αυτής της συμπεριφοράς: Ο αφηγητής εξηγεί ότι δολοφόνησε έναν άνδρα για να τον κληρονομήσει, χρησιμοποιώντας ένα κερί που εξέπεμπε δηλητηριώδεις αναθυμιάσεις: το θύμα συνήθιζε να διαβάζει στο κρεβάτι το βράδυ και το δηλητηριασμένο κερί προκάλεσε τον θάνατό του, καθώς το δωμάτιο δεν αεριζόταν καλά. Αμέσως φρόντισε να εξαφανίσει όλα τα στοιχεία του εγκλήματός του, κάνοντας τον ιατροδικαστή να πιστέψει ότι ο άτυχος άνδρας πέθανε από φυσικά αίτια. Ο αφηγητής κληρονομεί την περιουσία του άνδρα και, βέβαιος ότι δεν θα συλληφθεί ποτέ, απολαμβάνει τα οφέλη της δολοφονικής του πράξης για πολλά χρόνια.Διηγείται ότι για χρόνια έζησε ανέμελα, αν και κατά καιρούς καθησύχαζε τον εαυτό του επαναλαμβάνοντας χαμηλόφωνα: «Είμαι ασφαλής». Μια μέρα, συνειδητοποίησε ότι θα παραμείνει ασφαλής μόνο αν έχει τη λογική να μην ομολογήσει το έγκλημα. Ωστόσο, μετά από αυτή την σκέψη, άρχισε να αναρωτιέται αν είναι ικανός να ομολογήσει και σταδιακά κυριεύτηκε από μια ξαφνική παρόρμηση να ομολογήσει τη δολοφονία. Τρέχει έντρομος στους δρόμους σαν τρελός για να ξεφύγει από αυτή τη σκέψη, τραβώντας την προσοχή πάνω του και κινώντας υποψίες. Όταν τελικά σταμάτησε, ένοιωσε έναν «αόρατο δαίμονα» να τον χτυπάει και αποκάλυψε το μυστικό του δημόσια, πολύ καθαρά και τόσο βιαστικά σαν να φοβόταν ότι θα τον διακόψουν. Η ομολογία του οδήγησε στη δίκη του για φόνο και καταδικάστηκε σε θάνατο με απαγχονισμό. Ο Δαίμονας της διαστροφής αρχίζει σαν δοκίμιο, μια λογοτεχνική φόρμα που χρησιμοποίησε ο Πόε στο παρελθόν, όπως στο διήγημα Η Πρόωρη Ταφή (1844). Περιγράφει τη «διαστροφή» ως ένα είδος πρωτόγονης παρόρμησης που η φρενολογία έχει παραβλέψει επειδή φαινόταν παράλογη και οι ηθικολόγοι έχουν αγνοήσει. Είναι μια κίνηση χωρίς κίνητρα που ωθεί το άτομο να επιμένει να διαπράττει λάθη, ακόμη και ενάντια στα δικά του συμφέροντα και αναφέρει παραδείγματα:...Στεκόμαστε στο χείλος ενός γκρεμού. Κοιτάζουμε κάτω στην άβυσσο —αρρωσταίνουμε και ζαλιζόμαστε. Η πρώτη μας παρόρμηση είναι να απομακρυνθούμε από τον κίνδυνο. Ανεξήγητα παραμένουμε... δεν είναι παρά μια σκέψη, αν και τρομακτική, μια σκέψη που παγώνει τα κόκαλα ως το μεδούλι με την αγριότητα της απόλαυσης της φρίκης. Είναι απλώς η ιδέα του τι θα νοιώθαμε κατά τη διάρκεια της πτώσης μας από τέτοιο ύψος... γι' αυτόν ακριβώς τον λόγο την επιθυμούμε τόσο πολύ....Ο αφηγητής θεωρεί ότι όπως και ο ίδιος, όλοι οι άνθρωποι έχουν αυτοκαταστροφικές τάσεις και παρορμήσεις. Η τελική ομολογία του για τη δολοφονία δεν εμπνέεται από τύψεις ή κάποιο αίσθημα ενοχής αλλά, αντίθετα, από μια καταναγκαστική ανεξέλεγκτη επιθυμία να δημοσιοποιήσει τις πράξεις του, παρόλο που γνωρίζει ότι δεν πρέπει.Ο Πόε ήταν από τους πρώτους που επέστησαν την προσοχή σε μια τέτοια απόκλιση της ανθρώπινης ψυχής. Τα συμπτώματά του είναι παρόμοια με αυτά που οι σύγχρονοι ψυχολόγοι αποδίδουν στις ιδεοψυχαναγκαστικές διαταραχές.Είναι ένα από τα πιο σκοτεινά διηγήματα του Πόε και στην εποχή του έλαβε μικτές κριτικές από κριτικούς λόγω των πολύπλοκων ψυχολογικών και μεταφυσικών του στοιχείων. Θεωρείται πρώιμο παράδειγμα υπερβατικής γραφής και πολλά από τα στοιχεία που αφορούν το υποσυνείδητο θεωρούνται πρόδρομοι του έργου του Σίγκμουντ Φρόιντ. Μια αξιοσημείωτη πτυχή αυτού του διηγήματος είναι η έλλειψη ταυτότητας ή ονομάτων. Ο αφηγητής ομολογεί έναν διαβολικό φόνο και παραμένει ανώνυμος σε όλη την ιστορία, όπως συμβαίνει σε πολλά έργα του Πόε. Η ανωνυμία του αφηγητή και οι αοριστίες είναι μια σκόπιμη τεχνική του συγγραφέα για να προσελκύσει τον αναγνώστη και να αυξήσει την ένταση του διηγήματος. Μελετητές και κριτικοί θεωρούν ότι ο Πόε υπέφερε ο ίδιος από τον δικό του Δαίμονα της διαστροφής. Ο βιογράφος του Πόε, Τζέφρι Μάγιερς, θεωρεί ότι ο συγγραφέας έγραψε το διήγημα για να δικαιολογήσει τις δικές του αυτοκαταστροφές ενέργειες (συμπεριλαμβανομένων των προβλημάτων με το αλκοόλ). Ο James M. Hutchisson έγραψε ότι αυτό το διήγημα αντανακλά την πικρία και το αίσθημα της προδοσίας που βασάνιζαν τον συγγραφέα κατά τη διάρκεια μιας περιόδου οξείας δημόσιας αντιπαράθεσης με τον Χένρι Λονγκφέλοου και τη λογοτεχνική κοινότητα της Νέας Αγγλίας, που συνέβη την ίδια εποχή που ο Πόε έγραφε το διήγημα. Τρεις μήνες μετά τη δημοσίευση του διηγήματος, ο Πόε παρουσίασε ως νέο το παλαιότερο σκοτεινό ποίημά του «Αλ Ααραάφ» σε μια διάλεξη. Η λογοτεχνική κοινότητα της Βοστώνης εξοργίστηκε από τη φάρσα. Ο βιογράφος Daniel Stashower γράφει ότι η σκόπιμη προσπάθεια του Πόε να προκαλέσει το κοινό του με μια τόσο παράξενη πράξη και να αποξενωθεί περαιτέρω ήταν εμπνευσμένη από τον κακό του Δαίμονα. Ο Δαίμονας της διαστροφής σε συλλογή διηγημάτων του Πόε, μετάφραση: Γιάννης Ευαγγελίδης, εκδόσεις Γράμματα, 1982 Ο Δαίμονας της διαστροφής σε συλλογή διηγημάτων του Πόε, μετάφραση Κώστας Μηλτιάδης, εκδόσεις Κοροντζής, 2005
|
Ο Δαίμονας της διαστροφής (πρωτότυπος τίτλος: The Imp of the Perverse) είναι διήγημα του Έντγκαρ Άλαν Πόε που δημοσιεύτηκε για πρώτη φορά στο περιοδικό Graham's Lady's and Gentleman's Magazine το 1845. Αναφέρεται στην ψυχαναγκαστική και αυτοκαταστροφική συμπεριφορά, ένα ψυχολογικό φαινόμενο που ο αφηγητής απεικόνισε μεταφορικά ως Δαίμονα της διαστροφής, μια παρόρμηση που επηρεάζει ένα άτομο να κάνει πράξεις απλώς και μόνο επειδή «δεν πρέπει».Ο αφηγητής έχει διαπράξει έναν τέλειο φόνο και δεν απειλείται από τίποτε, αλλά ξαφνικά, καταλαμβάνεται από αυτήν την παρόρμηση και ομολογεί τα πάντα.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9F_%CE%94%CE%B1%CE%AF%CE%BC%CE%BF%CE%BD%CE%B1%CF%82_%CF%84%CE%B7%CF%82_%CE%B4%CE%B9%CE%B1%CF%83%CF%84%CF%81%CE%BF%CF%86%CE%AE%CF%82_(%CE%A0%CF%8C%CE%B5)
|
Τα ερωτικά πείσματα
|
Ένας νεαρός άνδρας, ο Έραστος είναι ερωτευμένος με τη Λουσίλ, την κόρη του Αλβέρτου. Η νεαρή κοπέλα δεν του κρύβει ότι τον αγαπάει κι εκείνη και τον ενθαρρύνει να τη ζητήσει σε γάμο από τον πατέρα της. Αλλά η Λουσίλ έχει και έναν άλλο υποψήφιο μνηστήρα, τον Βαλέριο. Της είναι αδιάφορος, αλλά μαζί του είναι ερωτευμένος ο Ασκάνιος, ο υποτιθέμενος αδερφός της Λουσίλ, ο οποίος στην πραγματικότητα είναι κορίτσι μεταμφιεσμένο σε αγόρι, λόγω μιας κληρονομικής υπόθεσης που απασχόλησε παλιότερα την οικογένεια. Ο Ασκάνιος, στην πραγματικότητα αδερφή της Λουσίλ, απεργάζεται σχέδια για τον έρωτά της.Ο Έραστος μαθαίνει από τον Μασκαρίλο, τον υπηρέτη του αντιζήλου του, ότι πριν από τρεις ημέρες η Λουσίλ και ο Βαλέριος παντρεύτηκαν. Οργισμένος και πικραμένος για την προδοσία της αγαπημένης του, ο Έραστος αναθέτει στη Μαρινέτ, την υπηρέτρια της Λουσίλ, να πει στην κυρία της ότι η σχέση τους τελείωσε. Ο Γκρο-Ρενέ, ο υπηρέτης του Έραστου, επίσης μαλώνει με τη Μαρινέτ, με την οποία είχαν δεσμό και οι δύο άνδρες ορκίζονται να μην εμπιστευθούν ξανά γυναίκα. Στη συνέχεια ακολουθεί μια σκηνή ερωτικής λογομαχίας, μια πραγματική σύγχυση όπου η Λουσίλ διαψεύδει τον υποτιθέμενο γάμο της σθεναρά. Στη χαρακτηριστική σκηνή, οι δύο ερωτευμένοι απειλούν ασταμάτητα ο ένας τον άλλον ότι θα φύγει, χωρίς να μετακινούνται εκατοστό. Στο τέλος αποκαλύπτεται η ιστορία: Για να εισπράξει την κληρονομιά ενός πολύ πλούσιου συγγενή, ο Αλβέρτος έπρεπε να αποκτήσει γιο. Δυστυχώς, η γυναίκα του γέννησε κόρη, έτσι την αντικατέστησε με τον γιο της κηπουρού, αλλά αυτό το μωρό πέθανε σε ηλικία δέκα μηνών. Η γυναίκα του πήρε πίσω την κόρη της στο σπίτι και τη μεγάλωσε με το όνομα Ασκάνιος, στη θέση του αγοριού που πέθανε. Ο Ασκάνιος, μέχρι τότε φορώντας ανδρικά ρούχα, παριστάνοντας τη Λουσίλ παντρεύτηκε κρυφά μια νύχτα με τον Βαλέριο, ενώ ο τελευταίος πίστευε ότι παντρεύεται τη Λουσίλ. Ωστόσο, ο Βαλέριος γρήγορα παρηγορείται για την ατυχία του βρίσκοντας τη σύζυγό του γοητευτική και εγκαταλείπει πρόθυμα το χέρι της Λουσίλ στον αντίζηλό του Έραστο. Ο Γκρο-Ρενέ και η Μαρινέτ ακολουθούν το παράδειγμα των κυρίων τους και παντρεύονται. Ο Μολιέρος διπλασίασε τη γοητευτική σκηνή μεταξύ των πρωταγωνιστών του με μια κωμική σκηνή ανάμεσα στους υπηρέτες τους, τεχνική που επανέλαβε συχνά, με μεγάλη επιτυχία. Τα ερωτικά πείσματα, μετάφραση: Νικόλαος Ποριώτης, εκδόσεις Δωδώνη, 1993, 2013.
|
Τα ερωτικά πείσματα (γαλλικός τίτλος: Le Dépit amoureux) είναι έμμετρη πεντάπρακτη κωμωδία του Μολιέρου, που δημιουργήθηκε στο Μπεζιέ στις 16 Δεκεμβρίου 1656 και παίχτηκε για πρώτη φορά στο Παρίσι στο θέατρο του Πετί Μπουρμπόν τον Ιούνιο 1659. Σε παραστάσεις του 1679, τη μουσική συνέθεσε ο Μαρκ-Αντουάν Σαρπαντιέ.Ο Μολιέρος εμπνεύστηκε πολύ από το ιταλικό θέατρο. Έτσι, το θέμα της κοπέλας που για κληρονομικούς λόγους εμφανίζεται σαν αγόρι και παντρεύεται μυστικά, ενώ ο σύζυγος φαντάζεται πως στεφανώνεται με άλλη, ακολουθεί την κωμωδία του Νικολό Σέκι Ο ενδιαφερόμενος.Το έργο βασίζεται στις συμβάσεις της κωμωδίας της εποχής: μεταμφιέσεις, κρυφά παιδιά, μυστικοί γάμοι, εραστές που χωρίζουν λόγω παρεξηγήσεων και τελικά επανασυμφιλιώνονται. Το έργο είχε μεγάλη επιτυχία, όπως και η προηγούμενη κωμωδία του Ο ασυλλόγιστος (1655), που επέτρεψε στον θίασο του Μολιέρου να επιβληθεί στη γαλλική θεατρική σκηνή. Ο τεράστιος θρίαμβος της κωμωδίας Οι γελοίες κομψευόμενες, λίγους μήνες αργότερα, προσέλκυσε την υποστήριξη του Λουδοβίκου ΙΔ΄.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A4%CE%B1_%CE%B5%CF%81%CF%89%CF%84%CE%B9%CE%BA%CE%AC_%CF%80%CE%B5%CE%AF%CF%83%CE%BC%CE%B1%CF%84%CE%B1
|
Κρωπίδες
|
Ο δήμος των Κρωπιδών, ήταν δήμος των Μεσογείων. Ο δήμος ήταν βόρεια του κύριου οικισμού της Αθήνας, κοντά στους δήμους των Πηλήκων και των Ευπυριδών, οι οποίοι μαζί με τους Κρωπίδες, ευρισκόμενοι και οι τρεις στην ίδια πεδιάδα, συναποτελούσαν τους Τρικώμους, όπως αναφέρει ο Στέφανος Βυζάντιος. Σήμερα εκεί που βρισκόταν η Κρωπιά εκτείνεται τμήμα της περιοχής των Άνω Λιοσίων, του παλαιότερου Δήμου Άνω Λιοσίων (τμήμα του σημερινού Δήμου Φυλής), το οποίο είναι ανάμεσα στη αρχαία οδό–διαδρομή, από την αρχαία Ελευσίνα και το Θριάσιο πεδίο, μέσω των στενών του Δαφνίου, προς τις αρχαίες Αχαρνές, έχοντας στα δεξιά το Αιγάλεω Όρος. Σύμφωνα με τον John S. Traill, το κέντρο του δήμου βρίσκεται σε θέση δυτικά των Άνω Λιοσίων.Κατά τον 19ο αιώνα ανακαλύφθηκε ένα χωριό, μετά τις ανατολικές πλαγιές του Υμηττού, (πρόκειται για την περιοχή του χωριού Κορωπί), το οποίο τότε εσφαλμένα ταυτιζόταν με τις Κρωπίδες, ωστόσο, δεδομένου ότι οι πηγές καταδεικνύουν σαφώς ότι ο Σπαρτιάτης βασιλιάς Αρχίδαμος Β΄, κατά τη διάρκεια του Πελοποννησιακού Πολέμου, βάδισε με τα στρατεύματά του μέσω της «Κρωπιάς» για να φτάσει στις Αχαρνές, ο προσδιορισμός του δέκατου ένατου αιώνα, πιστεύεται ότι ήταν λάθος, αλλά πάντως αυτός επηρέασε τις ονομασίες τόσο στην σήμερα αναφερόμενη ως περιοχή της Κρωπίας, δηλαδή το σύγχρονο Κορωπί, όσο και τον αντίστοιχο Δήμο Κρωπίας, τα οποία βέβαια δεν έχουν καμιά σχέση με τον αρχαίο δήμο. Πιθανώς οι «Κρωπίδες» να ήταν το όνομα του δήμου και «Κρωπία» η ονομασία σε μια από τις μεγαλύτερες πόλεις του. Πάντως διαχρονικά γίνεται σύγχυση μεταξύ αυτών των ονομάτων, καθώς και της περιοχής, η οποία ονομαζόταν Κεκροπία και αποτελούσε την ονομασία της Αρχαίας Αθήνας ή/και της Αρχαίας Αττικής στο σύνολό της. Όπως αναφέρεται η «Κεκρωπία», η οποία ήταν στην σημερινή Ακρόπολη Αθηνών και νότια αυτής, έτσι αναφέρονται και οι λέξεις «Κεκροπίδες», «Κεκροπίδος», που παραπέμπουν είτε στην Κεκροπίδα φυλή, είτε στον κάτοικο της ίδιας της αρχαίας Αθήνας ή/και της αρχαίας Αττικής, ο οποίος αναφερόταν σε προγενέστερες εποχές και ως «Κεκροπίδης». Ακόμα και ο Αριστοφάνης, στο έργο του «Ιππείς», υποδυόμενος τον Παφλαγόνα, την καρικατούρα του πρώην βυρσοδέψη και τότε πολιτικού Κλέωνα, «μπερδεύει» το όνομα, λέγοντας νοερά ότι ο Παφλαγών είναι «κλοπίδης», όνομα που προέρχεται από τη ρίζα του «κλέβω» (αρχαία ελληνικά: κλέπτω), μεταμορφώνοντας αυτό το ρήμα σε ένα προφανές όνομα, όπως αυτό του «Κεκροπίδη». Ο δήμος, η ύπαρξη του οποίου επιβεβαιώνεται και από διάφορες επιγραφές, ως μέλος της Λεοντίδας φυλής, συμμετείχε με 1 βουλευτή στην αρχαία Βουλή των 500, κατά την πρώτη περίοδο (508 – 307/306 π.Χ.). Κατά τη δεύτερη (307/306 – 224/223 π.Χ.) και την τρίτη περίοδο (224/223 – 201/200 π.Χ.) ο δήμος αντιπροσωπευόταν επίσης με 1 βουλευτή στη Βουλή των 600. Κατά την τέταρτη (201/200 π.Χ. – 126/127) και την πέμπτη περίοδο (126/127 – 3ος αιώνας) είναι άγνωστος ο αριθμός βουλευτών–αντιπροσώπων του δήμου. Ο δημότης των αρχαίων Κρωπιδών ονομαζόταν Κρωπίδης. Οι Κρωπίδες ήταν μέρος θρησκευτικής ένωσης, μαζί με τους γείτονες τους από τους δήμους των Πηλήκων και των Ευπυριδών, αλλά δεν είναι γνωστές άλλες λεπτομέρειες για την λατρεία αυτής της ένωσης. Υπήρξαν διάφοροι γνωστοί πολίτες από τον δήμο των Κρωπιδών, όπως ο βουλευτής Γλαύκων ο Κρωπίδης γιος του Φιλοκτήμονος, ο Διόδοτος ο Κρωπίδης γιος του Αντιπάτρου, ο βουλευτής Διόδωρος ο Κρωπίδης, ο βουλευτής Δίπολις ο Κρωπίδης, ο Δωρόθεος ο Κρωπίδης γιος του Θεοφίλου κ.α. Αρχαία Αθήνα Λεοντίδα φυλή Πρωτογενείς πηγές Αριστοφάνης, «Ιππείς», Ιππείς, διαφ. στιχ.. Θουκυδίδης, «Ιστορία του Πελοποννησιακού Πολέμου», Βιβλίο Β΄, 18. Ελληνικές επιγραφές - IG Κρωπιδ Attica (IG I-III).Δευτερογενείς πηγές Cropidae, στην ιστοσελίδα: referenceworks.brillonline.com, John S. Traill: The political organization of Attica: a study of the demes, trittyes, and phylai, and their representation in the Athenian Council,“Attica”. Princeton: American School of Classical Studies at Athens (ASCSA), 1975, ISBN 978-0-87661-514-0 John S. Traill: Demos and trittys. Epigraphical and topographical studies in the organization of Attica. Athenians Victoria College, Toronto 1986, p. 131. Peter Siewert, "Die Trittyen Attikas und die Heeresreform des Kleisthenes", C.H. Beck, München 1982, ISBN 3406080634, ISBN 9783406080630 Ludwig Ross, "Die Demen von Attika und ihre Vertheilung unter die Phylen", nach Inschriften, herausg. und mit Anmerkungen begleitet von M.H.E. Meier (Moritz Hermann E. Meier), Halle 1846, "Κρωπίδαι": p. 124. «Kropidai». www.ancientworlds.net (στα Αγγλικά). Ανακτήθηκε στις 19 Αυγούστου 2014. "Σύντομη Ανασκόπηση Της Αρχαίας Ιστορίας Των Άνω Λιοσίων Αρχειοθετήθηκε 2016-10-20 στο Wayback Machine.", από την ιστοσελίδα: www.dikep.gr του Δημοτικού Κέντρου Πνεύματος Άνω Λιοσίων (ΔΗΚΕΠ Άνω Λιοσίων). Δήμος Φυλής, στην ιστοσελίδα:www.fyli.gr του Δήμου Φυλής. Traill, J. «Places: 579996 (Kropidai)». Pleiades. Ανακτήθηκε στις 28 Φεβρουαρίου 2017. Kropidai, W Ano Liosia, στις ιστοσελίδες: http://imperium.ahlfeldt.se & https://web.archive.org/web/20170808012018/http://dare.ht.lu.se/, Ψηφιακός Άτλας της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας, ("Digital Atlas of the Roman Empire", Johan Ahlfeldt, Department of Archaeology and Ancient History, Lund University, Sweden), Πανεπιστήμιο Λουντ, Λουντ, Σουηδία, πρόγραμμα: Pelagios. Kropides στην ιστοσελίδα: ASCSA Digital Collections και https://web.archive.org/web/20170422162836/http://www.ascsa.edu.gr/ της Αμερικανικής Σχολής Κλασικών Σπουδών στην Αθήνα. 294, Athènes, Musée de l'Agora, I 3699, Fragment d'une base ronde. - Μουσείο Αρχαίας Αγοράς: Επιγραφή σε θραύσμα βάσης: «ΕΥΧΕΙΡ ΚΑΙ ΕΥΒΟΥΛΙΔΗΣ ΚΡΩΠΙΔΑΙ ΕΠΟΙΗΣΑΝ», στην ιστοσελίδα: www.beazley.ox.ac.uk και Margaret Crosby, "Greek Inscriptions', (pdf), p. 463, no 11, στην ιστοσελίδα: www.ascsa.edu.gr της Αμερικανικής Σχολής Κλασικών Σπουδών στην Αθήνα.
|
Δεν πρέπει να συγχέεται με την Κρωπία (το σύγχρονο Κορωπί) και τον Δήμο Κρωπίας.Οι Κρωπίδες ή Κρωπία ή Κρωπιά (αρχαία ελληνικά: Κρωπίδαι ή Κρωπία), (ο δήμος: Κρωπιδών) ήταν αρχαίος οικισμός - πόλη και δήμος της Λεοντίδας (περιοχή της Αρχαίας Αττικής και φυλή της αρχαίας Αθήνας). Με το ίδιο όνομα (Κρωπίδες) ονομάζονταν οι δημότες του δήμου αυτού.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9A%CF%81%CF%89%CF%80%CE%AF%CE%B4%CE%B5%CF%82
|
Μάχη της Ναϊσσού
|
Η μάχη συνέβη εξαιτίας δύο μαζικών ναυτικών εισβολών Ερούλων και Γότθων σε ρωμαϊκό έδαφος, κατά τα έτη 267-269. Η πρώτη εισβολή, αυτή των Ερούλων, ξεκίνησε με λεηλασία πόλεων των δυτικών παραλίων του Ευξείνου Πόντου. Στη συνέχεια, οι Έρουλοι επιτέθηκαν ανεπιτυχώς στο Βυζάντιο και την Κύζικο. Αν και ηττήθηκαν από το ρωμαϊκό ναυτικό, κατάφεραν να περάσουν στο Αιγαίο όπου λεηλάτησαν τη Λήμνο και τη Σκύρο. Στη συνέχεια λεηλάτησαν την Κόρινθο, τη Σπάρτη, το Άργος και την Αθήνα από την οποία τους εκδίωξε η πολιτοφυλακή που οργάνωσε ο ιστορικός Δέξιππος. Απωθούμενοι προς βορρά, οι Έρουλοι συνάντησαν τον στρατό του επερχόμενου αυτοκράτορα Γαλλιηνού, από τον οποίο ηττήθηκαν στη μάχη του ποταμού Νέσσου (Νέστου), και συνθηκολόγησαν με τους Ρωμαίους. Στη συνέχεια, ο Γαλιηνός αναχώρησε βιαστικά για την Ιταλία, προκειμένου να αντιμετωπίσει τον στασιαστή στρατηγό Αυρίολο. Τελικά, το καλοκαίρι του 268, ο Γαλλιηνός δολοφονήθηκε από αξιωματικούς του ενώ πολιορκούσε το Μεδιόλανο (Μιλάνο) το οποίο κρατούσε ο Αυρίολος. Εν τω μεταξύ είχε αρχίσει η 2η, και μεγαλύτερη, εισβολή από Γότθους μαζί με Γέπιδες, Έρουλους και άλλους λαούς. Οι δυνάμεις των εισβολέων αριθμούσαν 2.000–6.000 πλοία και 325.000 άνδρες, κατά μεταγενέστερες πάντα πηγές οι οποίες πιθανώς υπερβάλλουν σοβαρά στις εκτιμήσεις αυτές, Οι εισβολείς επιτέθηκαν ανεπιτυχώς σε πόλεις των δυτικών παραλίων του Ευξείνου Πόντου όπως η Τόμις και η Μαρκιανούπολη. Μετά από επίθεση εναντίον του Βυζαντίου και της Χρυσούπολης, ο στόλος των εισβολέων καταστράφηκε εν μέρει είτε κατά τη διέλευση από την τρικυμιώδη Προποντίδα είτε από επιτυχή επίθεση του ρωμαϊκού ναυτικού. Και πάλι όμως οι εισβολείς κατάφεραν να περάσουν στο Αιγαίο όπου ένα απόσπασμά τους έφτασε μέχρι την Κρήτη και τη Ρόδο. Το κύριο σώμα των εισβολέων πολιόρκησε τη Θεσσαλονίκη και την Κασσάνδρα τις οποίες έφτασαν πολύ κοντά στο να τις καταλάβουν. Στο άκουσμα όμως της προσέγγισης του ρωμαϊκού στρατού υπό τον νέο αυτοκράτορα, Κλαύδιο Β' τον Γοτθικό, οι εισβολείς έλυσαν αυτές τις πολιορκίες και πορεύθηκαν προς το εσωτερικό της Βαλκανικής χερσονήσου, αφού λεηλάτησαν την Πελαγονία και τη Δοβηρό (Παιονία;). Ο ρωμαϊκός στρατός, ερχόμενος από τα βόρεια, συνάντησε τουςΓότθους κοντά στη Ναϊσσό, κατά πάσα πιθανότητα το 269. Η μάχη ήταν αιματηρή με πολλές απώλειες και από τις δύο πλευρές. Στο κρισιμότερο σημείο της, οι Γότθοι έπεσαν σε ενέδρα των Ρωμαίων οι οποίοι προηγουμένως είχαν υποκριθεί πως τρέπονται σε φυγή. Είναι πιθανό πως ο μετέπειτα αυτοκράτορας Αυρηλιανός, επικεφαλής του ιππικού κατά τη βασιλεία του Κλαυδίου, ήταν αυτός που ηγήθηκε της τελικής επίθεσης των Ρωμαίων. Κατά τον Ζώσιμο, Οι απώλειες των Γότθων ήταν περίπου 50.000 νεκροί και αιχμάλωτοι. Μεγάλος αριθμός Γότθων αμύνθηκε πίσω από την οχυρωματική γραμμή τους από άμαξες και στη συνέχεια διέφυγε προς τη Μακεδονία. Σύντομα, πολλοί από τους ειβολείς, μαζί με τα υποζύγιά τους, πέθαναν, ταλαιπωρημένοι από τις στερήσεις και την παρενόχληση του ρωμαϊκού ιππικού. Οι Ρωμαίοι τους καταδίωξαν μεθοδικά και κατάφεραν να τους περικυκλώσουν στο όρος Αίμος. Εκεί μια επιδημία έπληξε τους παγιδευμένους Γότθους οι οποίοι όμως κατάφεραν να ξεφύγουν από τον κλοιό, μετά από αιματηρή μάχη. Οι Ρωμαίοι συνέχισαν να τους καταδιώκουν και τελικά τους εξανάγκασαν σε παράδοση. Οι αιχμάλωτοι ενσωματώθηκαν στον ρωμαϊκό στρατό ή έγιναν καλλιεργητές γης (κολονοί). Οι επιβαίνοντες στον πειρατικό στόλο, ο οποίος είχε επιτεθεί ανεπιτυχώς στην Κρήτη και τη Ρόδο, υποχώρησαν επίσης και πολλοί από αυτούς είχαν την ίδια τύχη με τους άλλους εισβολείς. Όμως η επιδημία έπληξε και τους ίδιους τους Ρωμαίους. Θύμα της ήταν και ο αυτοκράτορας Κλαύδιος, ο οποίος πέθανε το 270. Τα προβλήματα της αυτοκρατορίας στην Ανατολή, όπου η βασίλισσα Ζηνοβία της Παλμύρας είχε καταλάβει πολλές επαρχίες και στη Δύση, όπου μεγάλο τμήμα είχε αποσχιστεί επίσης, ήταν τέτοιας έκτασης που η νίκη της Ναϊσσού μόνο ως προσωρινή ανακούφιση μπορούσε να λειτουργήσει για τους Ρωμαίους. Αν και οι Γότθοι νικήθηκαν, η απειλή δεν εξαφανίστηκε έως το 271, όταν ο αυτοκράτορας Αυρηλιανός απώθησε μια ακόμη γοτθική εισβολή στα Βαλκάνια. Τότε εγκαταλείφθηκε οριστικά η επαρχία της Δακίας και το σύνορο της Ρωμαϊκής αυτοκρατορίας επανήλθε στον ποταμό Δούναβη.
|
Η Μάχη της Ναϊσού έλαβε χώρα το 268 ή το 269 μ.Χ. ανάμεσα στους Γότθους και τους Ρωμαίους, στην περιοχή της σημερινής Νις στη Σερβία, κατά τη βασιλεία του Γαλλιηνού ή, πιθανότερα, του Κλαύδιου Β' του Γοτθικού.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9C%CE%AC%CF%87%CE%B7_%CF%84%CE%B7%CF%82_%CE%9D%CE%B1%CF%8A%CF%83%CF%83%CE%BF%CF%8D
|
Γεώργιος Τρυφωνίδης
|
Γεννήθηκε στην Πρέβεζα στις 30.4.1945. Σπούδασε στο Εθνικό Μετσόβιο Πολυτεχνείο, στο Τμήμα Πολιτικών Μηχανικών, από όπου αποφοίτησε το έτος 1968. Το 1974 ίδρυσε την πρώτη τοπική επιτροπή του κόμματος της Νέας Δημοκρατίας στην Πρέβεζα, στην οποία συμμετείχε ως αντιπρόεδρος. Ήταν υποψήφιος δήμαρχος Πρέβεζας στις δημοτικές εκλογές του Οκτωβρίου 1986, χωρίς να εκλεγεί. Είναι ο βουλευτής με τη δεύτερη μακρότερη θητεία στην εκλογική περιφέρεια Πρέβεζας (4.443 ημέρες, ή 12 χρόνια και 2 μήνες), καθώς και τη δεύτερη μακρότερη συνεχόμενη θητεία (3.721 ημέρες, ή 10 χρόνια και 2 μήνες). Πολιτεύτηκε με τη Νέα Δημοκρατία στην εκλογική περιφέρεια Πρέβεζας στις εκλογές της 18.6.1989 και της 5.11.1989, χωρίς να εκλεγεί. Εκλέχθηκε βουλευτής Πρέβεζας τέσσερες φορές: α) στις εκλογές της 10.10.1993, β) τις εκλογές της 22.9.1996, γ) τις εκλογές της 9.4.2000 και δ) τις εκλογές της 16.9.2007.Εκλέχθηκε, μεταξύ άλλων, αντιπρόεδρος της Ομάδας Κοινοβουλευτικού Ελέγχου (Ο.Κ.Ε.) Υ.ΠΕ.ΧΩ.Δ.Ε. της Νέας Δημοκρατίας κατά την περίοδο 1993-1996, και από το 1997 πρόεδρος της Ο.Κ.Ε. Περιβάλλοντος και Χωροταξίας της Ν.Δ. Στην κυβέρνηση του 2004 του Κώστα Αλ. Καραμανλή διορίσθηκε Γενικός Γραμματέας του Υπουργείου ΠΕ.ΧΩ.Δ.Ε. στον τομέα Δημοσίων Έργων με υπουργό τον Γιώργο Σουφλιά. Κατάλογος βουλευτών Πρέβεζας
|
Ο Γεώργιος Π. Τρυφωνίδης (γεν. Πρέβεζα, 30.4.1945) είναι Έλληνας πολιτικός μηχανικός και πολιτικός. Διετέλεσε 4 φορές βουλευτής Πρέβεζας (1993-2004, 2007-2009) και είναι ο βουλευτής με τη δεύτερη μακρότερη θητεία στην εκλογική περιφέρεια Πρέβεζας (12 χρόνια και 2 μήνες).
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%93%CE%B5%CF%8E%CF%81%CE%B3%CE%B9%CE%BF%CF%82_%CE%A4%CF%81%CF%85%CF%86%CF%89%CE%BD%CE%AF%CE%B4%CE%B7%CF%82
|
Βατσλάου Ιβανούσκι
|
Ο Ιβανούσκι γεννήθηκε σε μια οικογένεια ανώτερης μεσαίας τάξης στο κτήμα Λιαμπιόντκα στην επαρχία Βίλνια της Ρωσικής Αυτοκρατορίας (τώρα στο χωριό Χαλαβίτσπολιε, στην περιοχή Σκούτσεν, στην περιοχή Χρόντνα της Λευκορωσίας). Το 1898 αποφοίτησε από το 5ο Γυμνάσιο της Βαρσοβίας και εισήλθε στο Τεχνολογικό Ινστιτούτο της Αγίας Πετρούπολης στο Τμήμα Χημείας, το οποίο τελείωσε το 1904. Συνέχισε για σπουδές στο εξωτερικό στη Δανία και τη Γερμανία. Το 1909 πήρε διδακτορικό από το Πολυτεχνείο του Μονάχου.Επιστρέφοντας στη Ρωσική Αυτοκρατορία το 1910, ξεκίνησε μια σταδιοδρομία στον τομέα της μικροβιολογίας και εργάστηκε στο Υπουργείο Γεωργίας της Αγίας Πετρούπολης και στο Σύλλογο Γεωργίας Βίλνια. Εκτός από την καριέρα του ως επιστήμονας, ο Ιβανούσκι ασχολήθηκε ενεργά με το νεοεμφανιζόμενο κίνημα ανεξαρτησίας της Λευκορωσίας. Ενώ ήταν φοιτητής στην Αγία Πετρούπολη, έγινε ιδρυτής του Λευκορωσικού Επαναστατικού Κόμματος, ηγήθηκε της Εταιρείας Δημόσιας Εκπαίδευσης και Πολιτισμού της Λευκορωσίας και ήταν μέλος της Κεντρικής Επιτροπής της Λευκορωσικής Σοσιαλιστικής Συνέλευσης. Ασχολήθηκε με τις εκδόσεις, ίδρυσε αρκετούς λευκορωσικούς εκδοτικούς οίκους, επιμελήθηκε το πρώτο αλφαβητάρι της σύγχρονης λευκορωσικής γλώσσας και συνεργάστηκε με τις πρώτες λευκορωσικές εφημερίδες "Nasha Dolya" και "Nasha Niva ". Το 1917 ο Ιβανούσκι συμμετείχε στο Πρώτο Πανλευκορωσικό Συνέδριο στο Μινσκ και ένα χρόνο αργότερα έγινε Υπουργός Παιδείας στην κυβέρνηση της Λαϊκής Δημοκρατίας της Λευκορωσίας. Τον Φεβρουάριο και τον Μάρτιο του 1920, ως εκπρόσωπος της Ράντα της Λαϊκής Δημοκρατίας της Λευκορωσίας, συμμετείχε στις διαπραγματεύσεις Λευκορωσίας-Πολωνίας, προσπάθησε να αποτρέψει τη διχοτόμηση της Λευκορωσίας μεταξύ Πολωνίας και Σοβιετικής Ρωσίας και υποστήριξε τη δημιουργία μιας ομοσπονδίας Πολωνίας και Λευκορωσίας. Μεταξύ 1922 και 1939 ο Ιβανούσκι ήταν καθηγητής στο Πολυτεχνικό Ινστιτούτο της Βαρσοβίας. Μετά την εισβολή της ναζιστικής Γερμανίας στην Πολωνία το φθινόπωρο του 1939 μετακόμισε στη Βίλνια και δίδαξε στο τοπικό πανεπιστήμιο.Τους πρώτους μήνες της γερμανικής κατοχής της Λευκορωσίας, μετακόμισε στο Μινσκ, όπου ηγήθηκε της Εθνικής Επιτροπής της Λευκορωσίας και το 1942 διορίστηκε δήμαρχος από τις γερμανικές αρχές - στον οποίο ρόλο «έκανε πολλά για να σώσει τους ανθρώπους από τη γερμανική καταστολή». Τον Ιούνιο του 1943 ο Γερμανός κυβερνήτης Βίλχελμ Κούμπε δημιούργησε ένα Συμβούλιο Γερόντων με επικεφαλής τον Ιβανούσκι. Στη σύζυγο του Ιβανούσκι, Σαμπίνα και στην κόρη του Άννα, απονεμήθηκε ο τίτλος των «Δίκαιων μεταξύ των Εθνών» για τη διάσωση δύο Εβραίων γυναικών, φίλων του Ιβανούσκι, το 1941 κατά τη διάρκεια της ναζιστικής κατοχής. Στις 6 Δεκεμβρίου 1943, ο Ιβανούσκι τραυματίστηκε θανάσιμα από άγνωστους ένοπλους και πέθανε την επόμενη μέρα. Η ταυτότητα των δολοφόνων του δεν έχει εξακριβωθεί ποτέ οριστικά.Είναι θαμμένος στο νεκροταφείο Καλβαρίγια στο Μινσκ, όπου τον Δεκέμβριο του 2006 έγιναν τα αποκαλυπτήρια ενός μνημείου του Ιβανούσκι.
|
Ο Βατσλάου Ιβανούσκι (Vacłaŭ Ivanoŭski) (λευκορωσικά: Вацлаў Іваноўскі, επίσης γνωστός ως Vatslaw Ivanowski ή Wacław Iwanowski; 25 Μαΐου 1880 - 7 Δεκεμβρίου 1943) ήταν Λευκορώσος πολιτικός και δημόσια προσωπικότητα του πρώτου μισού του 20ου αιώνα.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%92%CE%B1%CF%84%CF%83%CE%BB%CE%AC%CE%BF%CF%85_%CE%99%CE%B2%CE%B1%CE%BD%CE%BF%CF%8D%CF%83%CE%BA%CE%B9
|
RealD 3D
|
Η τεχνολογία κινηματογράφου RealD 3D είναι ένα πολωμένο σύστημα 3D που χρησιμοποιεί κυκλικά πολωμένο φως για την παραγωγή στερεοσκοπικής προβολής εικόνας . Το πλεονέκτημα της κυκλικής πόλωσης έναντι της γραμμικής πόλωσης είναι ότι οι θεατές μπορούν να γέρνουν το κεφάλι τους και να κοιτάζουν το σινεμά κανονικά, χωρίς να βλέπουν διπλές ή σκοτεινές εικόνες. Ωστόσο, όπως και με άλλα συστήματα, οποιαδήποτε σημαντική κλίση της κεφαλής θα οδηγήσει σε εσφαλμένη παράλλαξη και θα εμποδίσει τον εγκέφαλο να συγχωνεύσει σωστά τις στερεοσκοπικές εικόνες. Ο υψηλής ανάλυσης, προτζέκτορας κινηματογράφου προβάλλει εναλλάξ τα καρέ του δεξιού και αριστερού ματιού, εναλλάσσοντας μεταξύ τους 144 φορές το δευτερόλεπτο. Ο προβολέας είναι είτε συσκευή DLP της Texas Instruments, είτε συσκευή LCOS (υγρός κρύσταλλος σε σιλικόνη) της Sony. Ένας ηλεκτρο-οπτικός διαμορφωτής υγρών κρυστάλλων push-pull που ονομάζεται ZScreen τοποθετείται ακριβώς μπροστά από τον φακό του προβολέα για να πολώνει εναλλάξ κάθε καρέ. Πολώνει κυκλικά τα πλαίσια δεξιόστροφα για το δεξί μάτι και αριστερόστροφα για το αριστερό μάτι. Το κοινό φοράει κυκλικά πολωμένα γυαλιά που έχουν αντίθετα πολωμένους φακούς που διασφαλίζουν ότι κάθε μάτι βλέπει μόνο το καθορισμένο πλαίσιο. Στο RealD Cinema, κάθε καρέ προβάλλεται τρεις φορές για να μειώσει το τρεμόπαιγμα, ένα σύστημα που ονομάζεται τριπλό φλας. Το αρχικό βίντεο παράγεται συνήθως με 24 καρέ ανά δευτερόλεπτο σε μάτι (συνολικά 48 καρέ/δευτερόλεπτο), που μπορεί να οδηγήσει σε ήπια θολώματα και κολλήματα στις οριζόντιες κινήσεις της κάμερας. Χρησιμοποιείται μια ασημένια οθόνη για τη διατήρηση της πόλωσης του φωτός κατά την ανάκλαση και για τη μείωση της απώλειας ανάκλασης για την αντιμετώπιση ορισμένων από τις σημαντικές απώλειες φωτός λόγω της απορρόφησης του φίλτρου πόλωσης. Το αποτέλεσμα είναι μια τρισδιάστατη εικόνα που φαίνεται να εκτείνεται πίσω και μπροστά από την ίδια την οθόνη. Επίσημος ιστότοπος
|
Το RealD 3D είναι μια τεχνολογία ψηφιακής στερεοσκοπικής προβολής, που κατασκευάζεται και πωλείται από την RealD. Αυτή τη στιγμή είναι η περισσότερο ευρέως χρησιμοποιούμενη τεχνολογία για την παρακολούθηση ταινιών 3D στους κινηματογράφους. Σε όλο τον κόσμο, το RealD 3D έχει εγκατασταθεί σε περισσότερα από 26.500 σινεμά, από περίπου 1.200 εκθέτες σε 72 χώρες από τον Ιούνιο του 2015.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/RealD_3D
|
Ad hominem
|
Ο πρώτος φιλόσοφος ο οποίος μελέτησε τα Ad hominem σφάλματα ήταν ο Αριστοτέλης στο έργο του Σοφιστικοί Έλεγχοι. Ο Τζον Λοκ δυο χιλιάδες περίπου χρόνια μετά ήταν ο επόμενος φιλόσοφος που ασχολήθηκε με το συγκεκριμένο είδος λογικής πλάνης. Η απλή πλάνη ad hominem συνίσταται στον ισχυρισμό ότι το επιχείρημα κάποιου είναι εσφαλμένο εξαιτίας κάποιων μειωτικών χαρακτηριστικών του ή εξαιτίας έλλειψης κύρους από μέρους του, αντί να γίνεται απευθείας αναφορά στην βασιμότητα του επιχειρήματος. Ουσιαστικά υπονοείται ότι το επιχείρημα ή η ικανότητα κάποιου να φέρνει επιχειρήματα στερείται αυθεντίας. Το να προσβάλλει κάποιος κάποιον άλλο κατά την διάρκεια μίας κατά τα άλλα λογικής συζήτησης, δεν αποτελεί κατ' ανάγκην πλάνη ad hominem. Αυτό θα ίσχυε μόνον εάν ο σκοπός της προσβολής είναι να μειώσει το άτομο που επιχειρηματολόγησε, με αποτέλεσμα οι υπόλοιποι να μην λάβουν υπόψη το επιχείρημά του. Εσφαλμένη χρήση του όρου ad hominem είναι η κατά γράμμα δηλαδή η απ' ευθείας προσβολή εναντίον κάποιου ή ο σχηματισμός επιχειρήματος με βάση κάποιον. Το αντεστραμμένο ad hominem ή αλλιώς προσφυγή στην αυθεντία συνίσταται στον ισχυρισμό ότι το επιχείρημα κάποιου είναι ορθό και/ή ότι κάθε επιχειρηματολογία του θα είναι ορθή, αποκλειστικά και μόνον επειδή το άτομο διαθέτει χαρακτηριστικά που το καθιστούν αξιόπιστο ή αυθεντία και όχι γιατί τα επιχειρήματά του είναι ισχυρά. Κατά συνέπεια, αυτό το άτομο δεν χρειάζεται καν να φέρει αντίλογο σε κάποια επίθεση εναντίον της ποιότητας του επιχειρήματός του, ακριβώς επειδή ο ίδιος είναι αξιόπιστος ή αυθεντία. Εξ ου προκύπτει ότι οποιοσδήποτε επίδοξος αντιρρησίας στερείται των χαρακτηριστικών αυθεντίας/αξιοπιστίας (απλό ad hominem). Αυτή η «προσφυγή στην αυθεντία» και/ή η «προσφυγή στην έλλειψη αυθεντίας» τοποθετεί τον πλανώντα σε στενωπό καθώς σε αυτήν υποβόσκει μία κρυμμένη πρόταση, η οποία αναιρεί το υπό-επιχείρημα-αντιπερισπασμό του και αναφέρεται στην δική του ιδιότητα ως αυθεντίας. Εν συνεχεία, κάθε θύμα της πλάνης μπορεί να χρησιμοποιήσει αυτή την πρόταση —τουλάχιστο όσον αφορά το εσφαλμένο υπο-επιχείρημα— χωρίς να χρειάζεται τίποτε επιπρόσθετο επιχειρηματολογικά. Παράδειγμα στενωπού: Ένας αναγνωρισμένος και διαπιστευμένος καθηγητής Λογικής (πλανών) εναντίον ενός μη ειδήμονα (θύμα). Σημείωση: σε αυτό το παράδειγμα τόσο η προσφυγή στην αυθεντία όσο και στην έλλειψη αυθεντίας αναφέρονται ευθέως χάριν σαφήνειας. Στην πραγματικότητα, η αξία της χρήσης του όρου Αντεστραμμένο Ad Hominem έγκειται στο να εξαρθεί ο προσβλητικός και ταυτόχρονα λεπτός υπαινιγμός μίας Προσφυγής στην Αυθεντία. Πλανών: «Κακώς διαφωνείς μαζί μου σε ζητήματα λογικής, διότι σε αυτόν τον τομέα εγώ είμαι ο ειδικός. Επειδή εσύ δεν έχεις πείρα, αρνούμαι να συνεχίσω την συζήτηση μαζί σου επί του ζητήματος». Σημείωση: Η σκοπιμότητα αποτελεί καλό λόγο για να χρησιμοποιήσει κανείς μία μη εσφαλμένη «Προσφυγή στην Αυθεντία», εφόσον αυτή είναι βασισμένη στην Λογική. Θύμα: «Θα σου υποβάλω την εξής πρόταση: Θα ήμουν ανόητος, εάν διαφωνούσα μαζί σου αναφορικά με αυτό, απλώς και μόνον επειδή οι περισσότεροι αν όχι όλοι οι καθηγητές Λογικής συμφωνούν ότι η 'προσφυγή στην αυθεντία' αποτελεί πλάνη». Υποβάλλοντας αυτήν την πρόταση, το θύμα αναγνωρίζει και υποχρεώνει τον πλανώντα επίσης να αναγνωρίσει ότι: (1) ήδη διαφωνούν και (2) είναι απαραίτητο να διαφωνήσουν βάσει των θεμελιωδών αρχών, εάν χρειαστεί, προκειμένου να αποδείξει ο καθένας την θέση του. Το θύμα εννοείται ότι οφείλει να παρουσιάσει ένα λογικό επιχείρημα, αλλά το ίδιο οφείλει να κάνει και ο πλανών. Αξιοσημείωτο είναι ότι εάν ο πλανών αρνηθεί να δεχτεί την πρόταση του θύματος, αυτομάτως αναγνωρίζει (1) το δικαίωμα του θύματος να επικαλεστεί άλλες πηγές για να αποδείξει το σφάλμα του επιχειρήματος του πλανώντος ή (2) το δικαίωμα του θύματος αντιστοίχως να αγνοήσει τους νόμους της Λογικής και να αποπειραθεί να ισχυριστεί ότι αποτελεί αυθεντία ο ίδιος (το οποίο ασφαλώς οδηγεί σε άτοπο). Εάν όμως ο πλανών αποδεχτεί την υποβεβλημένη πρόταση, τότε έχει ηττηθεί--όσον αφορά τον αντιπερισπασμό του, τουλάχιστον--διότι αναγνωρίζει ότι θα πρέπει να είναι ανόητος εάν προτιμήσει να χρησιμοποιήσει την ειδικότητά του με τέτοιον τρόπο. Σε κάθε περίπτωση, το θύμα έχει κατοχυρώσει δικαιώματα αμφισβήτησης επί της αυθεντίας του πλανώντα και αναγκάζει τον πλανώντα να υπερασπίσει την αυθεντία του με την Λογική. Πρέπει να ληφθεί υπ' όψιν, επίσης το ότι στο παραπάνω παράδειγμα, ο πλανών προβαίνει σε πλάνη Φαύλου κύκλου, επιβεβαιώνοντας την αυθεντία του μέσω της ίδιας της αυθεντίας του και σε εξαπάτηση μέσω αντιπερισπασμού, μεταθέτοντας το επιχείρημα από το πεδίο της λογικής στο πεδίο της προσωπικής διαφωνίας σχετικά με την ιδιότητά του ως αυθεντία και την αντίστοιχη έλλειψη του θύματος. Το επιχείρημα μετατρέπεται σε επιχείρημα περί επιχειρήματος, πραγμά κατανοητό, μεν, δεδομένου ότι και το πρώτο επιχείρημα αφορούσε 'λογικά ζητήματα'. Η θέση του πλανώντα, όμως, αποδεικνύεται εσφαλμένη από την στιγμή που έφερε την διαφωνία στο επίπεδο των επιχειρηματολογούντων και όχι των επιχειρημάτων, μολονότι κατά τα φαινόμενα αυτό συνέβη γιατί τέθηκε υπό αμφισβήτηση το status quo και των δύο σε σχέση με το αν είναι λογικοί συζητητές. Ωστόσο, το status quo κάποιου ως λογικού συζητητή είναι σχετικό και είναι ισότιμο με την ποιότητα του τελευταίου επιχειρήματός του. Αν και το παραπάνω παράδειγμα είναι μάλλον απλοϊκό, η αρχή που μεταδίδει είναι μία σοβαρή αλλά και σύνηθης κατάσταση. Αρκεί να αναλογιστεί κάποιος τον φαύλο κύκλο που δημιουργεί κάποιος όταν υπερασπίζεται την θρησκεία του επικαλούμενος ως αυθεντική πηγή τον θεό της ίδιας της θρησκείας του, προκειμένου να υπερασπιστεί π.χ. την εγκυρότητα της εκκλησίας, της Αγίας Γραφής και λοιπών στοιχείων της ίδιας θρησκείας. Ταυτόχρονα, όμως, το κύρος της αυθεντίας αυτής της θρησκείας χρησιμοποιείται για την υπεράσπιση του ίδιου θεού και των ίδιων θρησκευτικών στοιχείων--για να μην πούμε «και της ίδιας της της εγκυρότητας». Αυτό ουσιαστικά αποτελεί την αντιστροφή όλων των κοινότυπων απλών (φαύλων) επιχειρημάτων ad hominem, από μέρους όσων ακυρώνουν τις απόψεις των μη θρησκευόμενων εξαιτίας της απουσίας πίστης από μέρους τους. Από την άλλη μπορούν να υφίστανται «ενδοκειμενικες αποδείξεις» αυθεντικότητας ενός κειμένου, π.χ. όσον αφορά την ιστορική, αρχαιολογική, επιστημονική του αξία, οι οποίες δεν δημιουργούν φαύλο κύκλο. Παραδείγματα τέτοιων αποτελούν τα γραπτά του Θουκυδίδη και του Ξενοφώντα. Αντιστρόφως, δεν είναι όλα τα απλά ad hominem επιχειρήματα προσβλητικά. «Η Ελένη λέει ότι της είναι αδύνατο να σκοτώσει κάποιον, αλλά αυτό δεν μπορεί να ισχύει διότι η Ελένη ποτέ δεν έχει χάσει την ψυχραιμία της». Παρομοίως, δεν είναι όλα τα αντεστραμμένα ad hominem επιχειρήματα αλαζονικά: «Λέω ότι μου είναι αδύνατον να σκοτώσω κάποιον, και αυτό ισχύει ακριβώς διότι χάνω την ψυχραιμία μου συχνά». Tindale, Christopher W. (22 Ιανουαρίου 2007). Fallacies and Argument Appraisal. Cambridge University Press. ISBN 978-1-139-46184-9. Ανάλυση του ad hominem από το Nizkor Project
|
Το ad hominem επιχείρημα, γνωστό και ως argumentum ad hominem (λατ.), αποτελεί επιχείρημα «ενάντια στο άτομο» και λογική πλάνη, η οποία συνίσταται στην ανταπάντηση σε κάποιο επιχείρημα μέσω άμεσης προσβολής προς το πρόσωπο που το διετύπωσε σαν αυτό να αποτελούσε έγκυρη βάση για την απόρριψη του επιχειρήματος ως εσφαλμένου και δίχως ουσιαστική κατάδειξη των ελαττωμάτων του επιχειρήματος. Το επιχείρημα ad hominem αποτελεί μία από τις πιο διαδεδομένες λογικές πλάνες και βρίσκει τη θέση του στα συγγράμματα εισαγωγής στη λογική και στην κριτική σκέψη. Τόσο η ίδια η πλάνη όσο και οι κατηγορίες περί εφαρμογής της καταδικάζονται στην διαλεκτική. Είναι αποτελεσματική ρητορική τεχνική και χρησιμοποιείται συχνά παρά το γεγονός ότι είναι εγγενώς εσφαλμένη και επιπλέον στερείται λεπτότητας.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/Ad_hominem
|
Όντον του Πόζναν
|
Ήταν ο πρωτότοκος γιος τού Μιέσκο Γ΄ τού γηραιού δούκα της Μεγάλης Πολωνίας & υψηλού δούκα της Πολωνίας και της πρώτης συζύγου του Ελισάβετ των Άρπαντ, κόρης τού Μπέλα Β΄ της Ουγγαρίας. Εμφανίζεται για πρώτη φορά να υπογράφει έγγραφο τού 1161 στη Βέντσιτσα, θέση της πρώτης Κάτω Βουλής. Το 1177 ο Όντον συμμετείχε στην εξέγερση των Χαμηλών ευγενών εναντίον τού ίδιου του τού πατέρα, διότι ο Μιέσκο Γ΄ είχε δείξει εύνοια στα τέκνα του από τον δεύτερο γάμο. Επιπλέον ο πατέρας του τον είχε πιέσει να γίνει ιερέας, με σκοπό να τον απαλείψει από τη διαδοχή. Επίσης ο Όντον ήθελε να επεκτείνει τις κτήσεις του και βρήκε την ευκαιρία να κατακτήσει το δουκάτο της Μεγάλης Πολωνίας. Ο θείος του Καζιμίρ Β΄ ο Δίκαιος το πρόσφερε μόνο το Πόζναν. Ο Όντον επεδίωξε τον πόλεμο εναντίον τού πατέρα του για ένα έτος, ωσότου ο Μιέσκο Γ΄ αναγκάστηκε να παραιτηθεί και να φύγει. Νυμφεύτηκε π. το 1184 τη Βιατσεσλάβα των Ρουρικιδών, κόρη τού Γιαροσλάβ τού νουνεχούς πρίγκιπα της Γαλικίας και είχε τέκνα: Βλάντισλαφ π. 1190-1239, δούκας τού Κάλις, Πόζναν. Ρίκσα π. 1191-μετά το 1238. Ευφροσύνη π. 1192/4-1235, παντρεύτηκε τον Σβιεντόπελκ Β΄ δούκα της Πομερελίας. Włodzimierz Dworzaczek, Genealogia, Warszawa 1959, tabl. 31; Jerzy Wyrozumski, Dzieje Polski piastowskiej, Kraków 1999, p. 153.
|
Ο Όντον, πολων. Odon (π.1149 - 20 Απριλίου 1194) από τον Οίκο των Πιαστ ήταν δούκας της Μεγάλης Πολωνίας, δούκας τού Πόζναν (1177-82) και τού Κάλις (1193-94).
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%8C%CE%BD%CF%84%CE%BF%CE%BD_%CF%84%CE%BF%CF%85_%CE%A0%CF%8C%CE%B6%CE%BD%CE%B1%CE%BD
|
Eurofurence
|
Το Eurofurence έχει πραγματοποιηθεί στις ακόλουθες τοποθεσίες: 30-06-1995 με 03-07-1995 : Κάιζερ-Βιλχέλμ-Κογκ, Σλέσβιχ-Χόλσταϊν, Γερμανία (Eurofurence 1) 18-07-1996 με 22-07-1996 : Λινκόπινγκ, Εστεργκότλαντ, Σουηδία (Eurofurence 2) 21-08-1997 με 24-08-1997 : Μπόντστεντ, Μεκλεμβούργο-Δυτική Πομερανία, Γερμανία (Eurofurence 3) 01-08-1998 με 05-08-1998 : Χέεζε, Βόρεια Βραβάντη, Ολλανδία (Eurofurence 4) 22-07-1999 με 25-07-1999 : Βερολίνο, Γερμανία (Eurofurence 5) 10-08-2000 με 13-08-2000 : Γκέτινγκεν, Κάτω Σαξονία, Γερμανία (Eurofurence 6) 22-07-2001 με 25-07-2001 : Κίρχεν (Ζιγκ), Ρηνανία-Παλατινάτο, Γερμανία (Eurofurence 7) 15-08-2002 με 18-08-2002 : Ομπερμπέρνχαρντς, Έσση, Γερμανία (Eurofurence 8) 21-08-2003 με 24-08-2003 : Σαμόπσε, Κεντρική Περιφέρεια Βοημίας, Τσεχία (Eurofurence 9) 26-08-2004 με 29-08-2004 : Όλπε, Βόρεια Ρηνανία-Βεστφαλία, Γερμανία (Eurofurence 10, κοινώς αποκαλούμενο EFX από την οργανωτική επιτροπή) 21-07-2005 με 24-07-2005 : Νυρεμβέργη, Βαυαρία, Γερμανία (Eurofurence XI) 23-08-2006 με 27-08-2006 : Νυρεμβέργη, Βαυαρία, Γερμανία (Eurofurence 12) 05-09-2007 με 09-09-2007 : Ζουλ, Θουριγγία, Γερμανία (Eurofurence 13) 27-08-2008 με 31-08-2008 : Ζουλ, Θουριγγία, Γερμανία (Eurofurence 14) 26-08-2009 με 30-08-2009 : Ζουλ, Θουριγγία, Γερμανία (Eurofurence 15) 01-09-2010 με 05-09-2010 : Μαγδεβούργο, Σαξονία-Άνχαλτ, Γερμανία (Eurofurence 16) 17-08-2011 με 21-08-2011 : Μαγδεβούργο, Σαξονία-Άνχαλτ, Γερμανία (Eurofurence 17) 29-08-2012 με 02-09-2012 : Μαγδεβούργο, Σαξονία-Άνχαλτ, Γερμανία (Eurofurence 18) 21-08-2013 με 25-08-2013 : Μαγδεβούργο, Σαξονία-Άνχαλτ, Γερμανία (Eurofurence 19) 20-08-2014 με 24-08-2014 : Βερολίνο, Γερμανία (Eurofurence 20) 19-08-2015 με 23-08-2015 : Βερολίνο, Γερμανία (Eurofurence 21) 17-08-2016 με 21-08-2016 : Βερολίνο, Γερμανία (Eurofurence 22) 16-08-2017 με 20-08-2017 : Βερολίνο, Γερμανία (Eurofurence 23) Επίσημος ιστότοπος
|
Το Eurofurence είναι ένα συνέδριο furry που πραγματοποιείται σε διαφορετικά μέρη στην Ευρώπη κάθε χρόνο. Αρχικά ξεκίνησε το 1995 ως μια ιδιωτική συγκέντρωση από δεκαεννέα Ευρωπαϊκούς φανς των furries που γνωρίστηκαν στο Διαδίκτυο. Η παρουσία αυξάνεται σταθερά από τότε, με 2.573 παρευρισκόμενους στο Eurofurence 22 (που πραγματοποιήθηκε το 2016), κάνοντάς το, το μεγαλύτερο συνέδριο furry εκτός των Ηνωμένων Πολιτειών. Το όνομα του συνεδρίου απορρέει από το τότε αντίστοιχο Αμερικάνικο ConFurence, δίνοντας έμφαση στον Ευρωπαϊκό χαρακτήρα της συγκέντρωσης. Από το 2000, Το Eurofurence δεν οργανώνεται πλέον από μεμονωμένα άτομα, αλλά από την Γερμανική Ένωση Eurofurence e.V., η οποία χρησιμεύει ως ένα διοικητικό όργανο για το συνέδριο. Αντίθετα με τα περισσότερα Αμερικάνικα συνέδρια furry, το Eurofurence παραδοσιακά πραγματοποιούταν σε ξενώνες νεότητας. Το 2007, το Eurofurence πραγματοποιήθηκε για πρώτη φορά σε ξενοδοχείο (το ξενοδοχείο Ρίνγκμπεργκ στο Ζουλ της Γερμανίας).
|
https://el.wikipedia.org/wiki/Eurofurence
|
Subsets and Splits
No community queries yet
The top public SQL queries from the community will appear here once available.