title
stringlengths 1
108
| article
stringlengths 150
266k
| summary
stringlengths 126
13.8k
| url
stringlengths 31
613
|
|---|---|---|---|
Λιποβάνοι
|
Η προέλευση του ονόματος των Λιποβάνων δεν είναι γνωστή με ακρίβεια, αλλά ίσως προέρχεται από τις φλαμουριές ("λίπα" ή "Липа" στο ρωσικά) της περιοχής που κατοικούν η οποία συνορεύει με τα Άγρια Πεδία. Ωστόσο, μια ιστορία ισχυρίζεται ότι το όνομα των Λιποβάνων προέρχεται από τον Φίλιππο (1672-1742) που είναι σύμφωνα με ισχυρισμούς το πραγματικό όνομα του Νικίτα Πουστόσβιατ (πέθανε το 1683), ο οποίος σύμφωνα με τον αμφίβολο θρύλο ηγήθηκε μιας ομάδας αντιφρονούντων που μετανάστευσαν στη Ρουμανία, υιοθετώντας το όνομα Φιλίποφτσι που έγινε έπειτα Λιπόφτσι και Λιποβάνε. Μια άλλη ιστορία λέει ότι προέρχεται από το "Φιλίποφκα", όνομα αργίας αφιερωμένη στον Άγιο Φίλιππο της Μόσχας. Οι Λιποβάνοι μετανάστευσαν από τη Ρωσία τον 18ο αιώνα, ως αντιφρονούντες από την κύρια Ρωσική Ορθόδοξη Εκκλησία. Εγκαταστάθηκαν κατά μήκος του Προύθου στη Μολδαβία και στο Δέλτα του Δούναβη. Έχουν διατηρηθεί ισχυρές θρησκευτικές παραδόσεις που προηγούνται των μεταρρυθμίσεων της Ρωσικής Ορθόδοξης Εκκλησίας που έγιναν από τον Πατριάρχη Νίκωνα. Όταν ο Πατριάρχης έκανε αλλαγές στον τρόπο προσκυνήματος το 1652, κάποιοι πιστοί άρχισαν να προσκυνούν με τον παλαιό τρόπο. Συνέχισαν έτσι να μιλάνε παλαιά ρωσικά, να κάνουν τον σταυρό τους με δύο αντί για τρία χέρια, και μεγάλωναν το μούσι τους. Η ρωσική κυβέρνηση και η επίσημη εκκλησία τους κυνήγησε και κάποιοι αυτοκτόνησαν αυτοπυρπολούμενοι (γνωστοί ως σοσιγκάτιελι), με πολλούς άλλους να μεταναστεύουν.Το 1876, οι Λιποβάνοι διευρύνθηκαν με την άφιξη των Σκόπτσι, που μετανάστευσαν στη Ρουμανία για να διαφύγουν τη δίωξη. Οι Λιποβάνοι θεωρούνται σχισματικοί από τη Ρωσική Ορθόδοξη Εκκλησία, παρόλο που οι τελευταία οι σχέσεις έχουν βελτιωθεί. Δείτε το άρθρο για τους Παλαιούς Πιστούς. Το κύριο κέντρο των Λιποβάνων της Ουκρανίας είναι το Βίλκοβε, στο οποίο διατηρούν την εκκλησία του Αγίου Νικόλα. Για να φτιάξουν τα σπίτια τους οι Λιποβάνοι δημιουργούν νησίδες ξερής γης σκάβοντας λάσπη από τάφρους και δημιουργώντας μια σειρά καναλιών. Οι τοίχοι των σπιτιών φτιάχνονται από καλαμιές και λάσπη, ενώ τα καλάμια είναι το υλικό της σκεπής. Λόγω των χαρακτηριστικών αυτών των υλικών, αυτά τα σπίτια τείνουν να βυθίζονται στη λάσπη και πρέπει να ξαναφτιάχνονται κάθε λίγα χρόνια. Ο πληθυσμός είναι γνωστός για το γεγονός ότι έχει κόκκινα μαλλιά.Για λεπτομέρειες σχετικά με τους Λιποβάνους της Βουλγαρίας, βλέπε Ρώσοι στη Βουλγαρία. Κοινότητα των Λιποβάνων Ρώσων στη Ρουμανία Ορθόδοξη Παλαιοχριστιανική Εκκλησία των Λιποβάνων
|
Οι Λιποβάνοι (ρωσικά: Липовáне, ρουμανικά: Lipoveni, ουκρανικά: Липовани, βουλγαρικά: липованци) είναι Παλαιοί Πιστοί από τη Ρουμανία, τη Μολδαβία και την Ουκρανία, κυρίως ρωσικής καταγωγής. Εγκαταστάθηκαν στο πριγκιπάτο της Μολδαβίας, στην ανατολική Βλαχία (Μουντενία) και στις περιοχές της Δοβρουτσάς και του Μπουντζάκ, κατά τη διάρκεια του 17ου και 18ου αιώνα. Σύμφωνα με τη ρουμανική απογραφή του 2002, υπάρχουν συνολικά 35.791 Λιποβάνοι στη Ρουμανία, εκ των οποίων οι 21.623 ζουν στη Δοβρουτσά.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9B%CE%B9%CF%80%CE%BF%CE%B2%CE%AC%CE%BD%CE%BF%CE%B9
|
Άνταμ Καζίμιες Τσαρτορίσκι
|
Ήταν ο γιος του Πρίγκιπα Αούγκουστ Αλεξάντερ Τσαρτορίσκι, βοεβόδα του Βοεβοδάτου Ρουθηνίας και της Μάρια Ζόφια Τσαρτορίσκα (το γένος Σιενιάφσκα). Παντρεύτηκε την Ιζαμπέλα Φλέμινγκ στις 18 Νοεμβρίου 1761, στο Βόλτσιν της Πολωνίας. Ήταν μέλος του κόμματος Familia και το 1763 αρνήθηκε να είναι υποψήφιος για το πολωνικό στέμμα, προτιμώντας να είναι προστάτης των τεχνών, και αποσύρθηκε υπέρ του Στανίσουαφ Αύγουστου Πονιατόφσκι. Με τη σύζυγό του, Ιζαμπέλα Τσαρτορίσκα, δημιούργησε στο Παλάτι Τσαρτορίσκι στο Πουουάβι ένα σημαντικό κέντρο της πολωνικής πνευματικής και πολιτικής ζωής. Υπηρέτησε από το 1758 ως γενικός σταρόστα της Ποδολίας. Το 1765 συνίδρυσε την εφημερίδα Monitor, την κορυφαία εφημερίδα του Πολωνικού Διαφωτισμού. Το 1766 αναδιοργάνωσε το στρατό του Μεγάλου Δουκάτου της Λιθουανίας. Το 1767 εντάχθηκε στη Συνομοσπονδία του Ράντομ. Το 1768 έγινε διοικητής της Σχολής Ιππέων της Βαρσοβίας. Το 1788-1792 ήταν βουλευτής από το Λούμπλιν στο «Μείζων Σέιμ». Πλησιάζοντας ξανά τον βασιλιά, έγινε αρχηγός του Πατριωτικού Κόμματος και συνιδρυτής της Επιτροπής Εθνικής Παιδείας της Πολωνίας. Υποστήριξε το πολωνικό Σύνταγμα της 3ης Μαΐου 1791, και ηγήθηκε μιας διπλωματικής αποστολής στη Δρέσδη, προσπαθώντας να πείσει τον Φρειδερίκο Αύγουστο Α΄ της Σαξονίας να υποστηρίξει την Κοινοπολιτεία και να αποδεχθεί το θρόνο της (μετά τον μελλοντικό θάνατο του Πονιατόφσκι). Αρνήθηκε να ενταχθεί στη Συνομοσπονδία της Ταργκοβίτσα που δημιουργήθηκε για να καταρρίψει το Σύνταγμα. Έλαβε το Τάγμα του Λευκού Αετού στις 25 Νοεμβρίου 1764. Ήταν ο Διευθύνων του Συνεδρίου του Σέιμ της 7ης Μαΐου - 23 Ιουνίου 1764, και του έκτακτου Σέιμ της 26-28 Ιουνίου 1812, που πραγματοποιήθηκε στη Βαρσοβία. Έτσι έγινε ο Στρατάρχης της Γενικής Συνομοσπονδίας του Βασιλείου της Πολωνίας. Είναι μια από τις φιγούρες που αποθανατίστηκαν στον πίνακα του Γιαν Ματέικο του 1891, Σύνταγμα της 3ης Μαΐου 1791. Τάγμα του Λευκού Αετού (25 Νοεμβρίου 1764) Τάγμα του Αγίου Στανίσλαου Τάγμα του Αγίου Ανδρέα (1762) Τάξη της Αγίας Άννας Ιππότης του Τάγματος του Χρυσόμαλλου Δέρατος (Αυστρία) (1808) Ο Τσαρτορίσκι ήταν συγγραφέας πολλών κωμωδιών και θεατρικών έργων. Έχει επίσης γράψει ένα κριτικό δοκίμιο για τη σύγχρονη πολωνική λογοτεχνία, Myśli o pismach polskich (Σκέψεις για τα πολωνικά γραπτά) (1810). Panna na wydaniu (1771). Katechizm kadecki (1774). Kawa (Καφές, 1779). Myśli o pismach polskich (1810). Άνταμ Γέζι Τσαρτορίσκι
|
Ο Πρίγκιπας Άνταμ Καζίμιες Τσαρτορίσκι (πολωνικά: Adam Kazimierz Czartoryski) (1 Δεκεμβρίου 1734 - 19 Μαρτίου 1823) ήταν επιδραστικός Πολωνός ευγενής, συγγραφέας, κριτικός λογοτεχνίας και θεάτρου, γλωσσολόγος, ταξιδιώτης και πολιτική προσωπικότητα. Ήταν ένας μεγάλος προστάτης των τεχνών και υποψήφιος για το πολωνικό στέμμα. Σπούδασε στην Αγγλία και μετά την επιστροφή του στην Πολωνία το 1758, έγινε μέλος του Σέιμ (κοινοβούλιο), Στρατηγός του Στέμματος της Ποδολίας και Στρατάρχης της Γενικής Συνομοσπονδίας του Βασιλείου της Πολωνίας.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%86%CE%BD%CF%84%CE%B1%CE%BC_%CE%9A%CE%B1%CE%B6%CE%AF%CE%BC%CE%B9%CE%B5%CF%82_%CE%A4%CF%83%CE%B1%CF%81%CF%84%CE%BF%CF%81%CE%AF%CF%83%CE%BA%CE%B9
|
Μύλχαϊμ
|
Το κέντρο του Μύλχαϊμ βρίσκεται 10 ως 12 χιλιόμετρα ανατολικά του σημείου εκβολής του Ρουρ στον Ρήνο. Ο Ρουρ διασχίζει την έκταση της πόλης σε μήκος συνολικά 14 χιλιομέτρων. Σε αντίθεση με τις γειτονικές πόλεις, το ποτάμι διασχίζει και το κέντρο του Μύλχαϊμ, ανεβάζοντας έτσι την ομορφιά του. Στον περιφερειακό προγραμματισμό η πόλη είναι ταξινομημένη ως μεσαίο αστικό κέντρο. Η πόλη του Μύλχαϊμ έχει επιφάνεια 91 χμ². Εκτείνεται σε απόσταση 13,4 χμ από βορρά προς νότο και 10,7 χμ από ανατολή προς δύση. Το ψηλότερο σημείο της πόλης (152,7 μέτρα) βρίσκεται στο αεροδρόμιο Έσσεν-Μύλχαϊμ, ενώ το χαμηλότερο (26 μέτρα) βρίσκεται στο σημείο, που ο ποταμός Ρουρ περνά στην περιοχή του Ντούισμπουργκ. Το 1975 η πόλη διοικητικά διαιρέθηκε σε τρεις δήμους: Λίνκσρουρ, Ρέχτσρουρ-Νορντ και Ρέχτσρουρ-Ζυντ, από τους οποίους ο κάθε ένας διαθέτει αντιπροσωπεία περιοχής. Οι αντιπροσωπείες περιοχής αποτελούνται (αναλόγως με τον πληθυσμό του συγκεκριμένου δήμου) από 15-19 μέλη, τα οποία ψηφίζονται κάθε πέντε χρόνια στις τοπικές εκλογές. Για λόγους στατιστικής οι δήμοι διαιρούνται σε 9 συνοικίες, οι οποίες συνήθως έχουν τα παραδοσιακά ονόματα παλιών χωριών από τα οποία προήλθαν. Η πόλη Μύλχαϊμ αναφέρεται για πρώτη φορά σε ένα έγγραφο του Μοναστηριού του Βέρντεν το 1093. Αργότερα ανήκε στο Δουκάτο του Μπεργκ και έγινε ελεύθερη πόλη το 1808. Μετά το Συμβούλιο της Βιέννης το Μύλχαϊμ πέρασε στην κατοχή της Πρωσίας και από το 1822 ήταν μέρος της Πρωσικής Περιοχής του Ρήνου. Το Μύλχαϊμ αποτέλεσε το κέντρο της Αναγέννησης του Ρήνου το 1920. Το Μύλχαϊμ συνορεύει προς βορρά με το Όμπερχαουζεν, ανατολικά με το Έσσεν, νότια με το Ράτινγκεν και δυτικά με το Ντούισμπουργκ. Το συνολικό μήκος των συνόρων του Μύλχαϊμ με τις γειτονικές πόλεις ανέρχεται στα 49 χιλιόμετρα. Το Μύλχαϊμ είναι αδελφοποιημένο με τις παρακάτω πόλεις: Ντάρλινγκτον, Ηνωμένο Βασίλειο, από το 1953 Τουρ, Γαλλία, από το 1962 Κουουσανκόσκι, Φινλανδία, από το 1972 μέχρι και το 2008 Οπόλε, Πολωνία, από το 1989 Κφαρ Σαβά, Ισραήλ, από το 1993 Κωνσταντινούπολη-Μπεϊκόζ, Τουρκία, από το 2007 Κουβόλα, Φινλανδία, από το 2009 Καλκίλια, Παλαιστίνη, φιλία Επίσημη ιστοσελίδα του Μίλχαϊμ Μύλχαϊμ στο Curlie
|
Το Μύλχαϊμ (γερμ. Mülheim an der Ruhr) είναι μια γερμανική πόλη στο δυτικό τμήμα της κοιλάδας του Ρουρ στο ομοσπονδιακό κρατίδιο της Βόρειας Ρηνανίας-Βεστφαλίας. Βρίσκεται ανάμεσα στις πόλεις Ντίσελντορφ, Έσσεν, Ντούισμπουργκ και Όμπερχαουζεν. Ο ποταμός Ρουρ διασχίζει το κέντρο της πόλης. Με 170.739 κάτοικους ανήκει στις μικρότερες μεγαλουπόλεις της Γερμανίας. Το Μύλχαϊμ ξεπέρασε τους 100.000 κατοίκους και έγινε μεγαλούπολη το 1908.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9C%CF%8D%CE%BB%CF%87%CE%B1%CF%8A%CE%BC
|
Darksiders
|
Σκοτώνοντας τέρατα ο παίκτης συλλέγει τις ψυχές τους. Αυτές τον βοηθούν να αγοράσει αντικείμενα όπως όπλα και powerups. Μέσα στο παιχνίδι βρίσκεται αντιμέτωπος με παζλ τα οποία είτε επιλύονται γρήγορα είτε απαιτούν από τον παίκτη να βρει ένα ειδικό αντικείμενο ή να γυρίσει μια τροχαλία ώστε να λυθεί το εν λόγω παζλ, π.χ. ώστε να ανυψωθεί μια γέφυρα. Το παιχνίδι έχει κατά καιρούς συγκριθεί με τα God of War, Devil May Cry και The Legend of Zelda. Επίσης, ο πρωταγωνιστής κρατά το portal gun του Portal. Για να υπάρξει μια ισορροπία μεταξύ Παραδείσου και Κολάσεως ένα συμβούλιο που αποκαλείται Charred Council στέλνει τους τέσσερις καβαλάρηδες της Αποκάλυψης για να παρέμβουν και να σταματήσουν τον πόλεμο αρκετούς αιώνες αργότερα. Πολλά χρόνια μετά πιστεύοντας πως ο Άνθρωπος θα είναι ένας πολύ σημαντικός παράγοντας στον πόλεμο δημιουργείται η Έβδομη Σφραγίδα και αυτός ο παράγοντας θα χαρακτηριστεί από το σπάσιμό της. Αυτό σημαίνει ότι ήρθε η ώρα να εμφανιστούν οι τέσσερις καβαλάρηδες φέρνοντας ξανά ειρήνη. Ο πρωταγωνιστής του παιχνιδιού ονομάζεται War και είναι ένας από τους τέσσερις καβαλάρηδες του οποίου το καθήκον είναι να διατηρεί την ισορροπία μεταξύ Παραδείσου και Κολάσεως και να βεβαιωθεί ότι και οι δύο πλευρές παίζουν δίκαια στον αιώνιο πόλεμο τους. Το πιο σημαντικό καθήκον του είναι να «απαντά» στις κλήσεις του Endwar και να τιμωρεί όποιον άγγελο και δαίμονα βρεθεί στη Γη πριν την ώρα που θα γίνει ο πολυαναμενόμενος πόλεμος. Όταν ο War εμφανιστεί για έναν ανεξήγητο λόγο στην Γη θα ανακαλύψει ότι οι υπόλοιποι τέσσερις καβαλάρηδες δεν βρίσκονται εκεί και η Έβδομη Σφραγίδα δεν έσπασε. Η εμφάνιση του αυτή θα πυροδοτήσει μια σειρά από γεγονότα που θα οδηγήσουν στον πόλεμο ανάμεσα στον Παράδεισο και στην Κόλαση με αποτέλεσμα να καταστραφεί η ανθρωπότητα και να υπερισχύσει ο Destroyer ένα τέρας που ο μόνος σκοπός του είναι να κυριαρχήσει .Ταυτόχρονα απελευθερώνεται και o Straga που σκοτώνει τον Abaddon (εξηγήσεις για αυτό το πρόσωπο θα δοθούν στη συνέχεια) και νικά τον War που σώζεται τελευταία στιγμή και μεταφέρεται στο Charred Council. Έτσι ο War καταδικάζεται για το ότι διατάραξε την ισορροπία και στέλνεται ξανά στη Γη με σκοπό να ανακαλύψει το άτομο που κρύβεται πίσω από αυτήν την δολοπλοκία για να εκδικηθεί ή να πεθάνει στην προσπάθεια. Στο πλευρό του War βρίσκεται ο Watcher ένας παρανοϊκός και αντιπαθητικός δαίμονας που συμβουλεύει τον War στο ταξίδι του. Σημαντικό ρόλο στο παιχνίδι παίζει και ο Vulgrim ένας δαίμονας που προμηθεύει τον War με όπλα με αντάλλαγμα έναν συγκεκριμένο αριθμό ψυχών που έχει συγκεντρώσει ο War από τους δαίμονες που έχει σκοτώσει. Στην διάρκεια του παιχνιδιού ο War θα ανακαλύψει αντικείμενα όπως γάντζους, λεπίδες κ.ά. που θα ανοίξουν νέους δρόμους για τη λύση αυτού του μυστηρίου. Μετά από κάποιο χρονικό διάστημα λίγων ωρών ο War θα συναντήσει τον Samael έναν δαίμονα που βρίσκεται φυλακισμένος .Μετά από ένα διασκεδαστικό boss battle ο War θα ελευθερώσει τον Samael και θα του ζητήσει να τον βοηθήσει στην εξιχνίαση του μυστήριου. Όμως ο Samael του ζητεί για αντάλλαγμα τις τέσσερις καρδιές των δαιμόνων που προστατεύουν τον πύργο που ζει ο Destroyer. Όταν ο War φτάνει νικά και τον τελευταίο ο Samael τον στέλνει στον πύργο του Destroyer και του λέει ότι θα ξανασυναντηθούν. Από εκεί και μετά το πραγματικό ταξίδι του War ξεκινά και ο War θα βρεθεί αντιμέτωπος με τον Azrael τον άγγελο του θανάτου που βρίσκεται φυλακισμένος εκεί. Ο Azrael παραδέχεται ότι συνωμότησε με τον Abaddon (που ήταν ο πρώτος στρατηγός των αγγέλων) και ότι κάλεσε τον War νωρίτερα προκαλώντας έτσι την Αποκάλυψη επειδή φοβόταν ότι οι στρατιές των αγγέλων θα έχαναν τη μάχη ενάντια στους δαίμονες. Τότε ο Watcher υπενθυμίζει το καθήκον του War δηλαδή να επαναφέρει την ισορροπία. Έτσι ο War κατευθύνεται στο εσωτερικό του κάστρου αντιμετωπίζοντας τον Straga και παίρνοντας εκδίκηση για την ήττα του. Με το θάνατο του Straga το κάστρο αρχίζει και καταρρέει ενώ ταυτόχρονα απελευθερώνεται ο Azrael σώζοντας τον War και μεταφέροντας τον στον Κήπο της Εδέμ. Εκεί ο Azrael λέει στον War ότι για να μάθει τον τρόπο με τον οποίο μπορεί να σκοτώσει τον Destroyer πρέπει να απευθυνθεί στο Δέντρο της Γνώσης. Liam O'Brien ως War Mark Hamill ως The Watcher Phil LaMarr ως Vulgrim Troy Baker ως Abaddon, Straga, Tormented Gate Moon Bloodgood ως Uriel Lani Minella ως Silitha, Tiamat Vernon Wells ως Samael J.B. Blanc ως Ulthane Fred Tatasciore ως The Charred Council Το παιχνίδι απέσπασε θετική υποδοχή, με την εκδοχή για το PlayStation 3 να βαθμολογείται με 82/100 και την εκδοχή για το Xbox 360 με 83/100 από το Metacritic. Ωστόσο, απαγορεύτηκε στα Αραβικά Εμιράτα διότι θεωρήθηκε ότι είναι αντίθετο με τα ήθη και παραδόσεις της χώρας. Επίσημη ιστοσελίδα
|
Το Darksiders είναι βιντεοπαιχνίδι hack and slash το οποίο κυκλοφόρησε στις 5 Ιανουαρίου 2010 στην Αμερική και στις 7 Ιανουαρίου του 2010 στην Ευρώπη. Ένα remaster του παιχνιδιού με τίτλο Darksiders: Warmastered Edition κυκλοφόρησε στις 29 Νοεμβρίου του 2016 για τα Microsoft Windows και το Steam, και στις 22 Νοεμβρίου για το PlayStation 4 και το Xbox One, στις 23 Μαΐου του 2017 για το Wii U, ενώ στις 2 Απριλίου του 2019 θα κυκλοφορήσει για το Switch.Το παιχνίδι πούλησε περισσότερα από 1 εκατομμύριο κομμάτια παγκοσμίως.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/Darksiders
|
Γκαντούλκα
|
Το σώμα και ο λαιμός του οργάνου είναι σκαλισμένα σε ένα κομμάτι ξύλου και το σώμα που σχηματίζει ένα μπολ ή κολοκύθα σαν ένα λαούτο. Η κορυφή (soundboard), είναι από ευαίσθητο μαλακό ξύλο επίσης χαραγμένο, με μια ρηχή αψίδα. Η συνολική κατασκευή είναι αρκετά βαριά σε σύγκριση με, για παράδειγμα, ένα βιολί, αν και κάποιες γκαντούλκες είναι εξαιρετικά φτιαγμένες. Το όργανο γενικά στερείται οποιασδήποτε διακόσμησης, εκτός από το σχεδιασμό της κεφαλής (περιοχή των κλειδιών). Η γέφυρα ή αλλιώς "καβαλάρης", τοποθετημένη μεταξύ των δύο περίπου "D" διαμορφωμένων θόλων, έχει το ένα πόδι τοποθετημένο στην κορυφή, ενώ το άλλο πόδι στηρίζεται επί του ηχητικού στύλου που έρχεται σε επαφή με το εσωτερικό του πίσω μέρους. Η δόνηση των χορδών μεταφέρεται απευθείας τόσο στην κορυφή όσο και στην πλάτη του οργάνου. Σε αντίθεση με πολλά άλλα όργανα με χορδές, δεν υπάρχει παξιμάδι στην κορυφή των χορδών: οι χορδές απλά τεντώνονται ανάμεσα σε ένα στίγμα συντονισμού στην κορυφή και στην ουρά στο κάτω μέρος, περνώντας πάνω από τη γέφυρα (οι κύριες χορδές) ή μέσα από τρύπες στην γέφυρα (οι συμπαθητικές).. Το τεμάχιο της ουράς είναι συνήθως κατασκευασμένο από οστά και στερεώνεται στο σκαλιστό προεξέχον "άκρο" από το χαλύβδινο σύρμα. Ο ακροδέκτης χρησιμεύει επίσης για τη συγκράτηση του κάτω μέρους του οργάνου σε ένα ιμάντα ή ζώνη που φοριέται από τον παίκτη του οργάνου. Οι χορδές της γκαντούλκας είναι χαλύβδινες, είτε απλές στις μικρότερες διαστάσεις είτε με χαλκό στις μεγαλύτερες. Είναι βασικά χορδές κιθάρας. Οι χορδές είναι ασφαλισμένες στο ακραίο κομμάτι από τις σφαίρες των άκρων τους. Ενώ χρησιμοποιούνται διαφορετικές ρυθμίσεις, ο τυπικός συντονισμός για την γκαντούλκα είναι A-E-A για τις τρεις κύριες χορδές. Οι συμπαθητικές χορδές συντονίζονται χρωματικά για να καλύψουν όλες τις σημειώσεις εκτός των Α και Ε (ανάλογα με τον αριθμό των συμπαθητικών). Θράκη:1η σειρά - A1, 2η σειρά -E1, 3η σειρά - ΑΔοβρουτσά:1η σειρά - A1, 2η σειρά - A, 3η σειρά - E1Lingourie:1η σειρά - A1, 2η σειρά - E1, 3η σειρά - D1Μια άλλη παραλλαγή:Α, Ε, DSELIGRA-MINCHEV 5 σειρών1η σειρά-G2, 2η σειρά-C2, 3η σειρά-G1, 4η σειρά-D1, 5η σειρά-GM https://web.archive.org/web/20040712142500/http://colanmc.siu.edu/lilia/gadulka.html Sound sample
|
Η γκαντούλκα (βουλγαρικά: Гъдулка) είναι ένα παραδοσιακό όργανο με χορδές. Οι εναλλακτικές ορθογραφίες της "gadulka" είναι "gǎdulka", "gudulka" και "g'dulka". Το όνομά της προέρχεται από μια ρίζα που σημαίνει "να κάνει θόρυβο, βουητό ή buzz". Η γκαντούλκα αποτελεί αναπόσπαστο κομμάτι των βουλγαρικών παραδοσιακών οργανικών σχημάτων, που παίζονται συνήθως στο πλαίσιο της χορευτικής μουσικής.Η γκαντούλκα συνήθως έχει τρεις (μερικές φορές τέσσερις ή πέντε Mincho Minchev) κύριες χορδές και έως και δεκαέξι συμπαθητικές χορδές συντονισμού κάτω από την εισαγωγή του θρυλικού Mincho Nedyalkov. Μόνο τις κύριες μελωδικές χορδές αγγίζουν τα δάχτυλα του παίκτη και οι χορδές δεν πιέζονται ποτέ καθόλου για να αγγίξουν το λαιμό. Η γκαντούλκα κρατιέται κατακόρυφα, με το τόξο να κρατιέται κάθετα. Υπάρχει μια μικρότερη παραλλαγή του οργάνου στην περιοχή Δοβρουτσά χωρίς καθόλου συμπαθητικές χορδές. Η γκαντούλκα σχετίζεται με το ρωσικό gudok. Μια άλλη πιθανή προέλευση της γκαντούλκας μπορεί να είναι η βυζαντινή λύρα, της βυζαντινής αυτοκρατορίας του 9ου αιώνα μ.Χ. Παρόμοια παραμορφωμένα όργανα και απόγονοι λυρών συνεχίζουν να παίζονται στη Μεσογειακή λεκάνη και στα Βαλκάνια μέχρι σήμερα, όπως η Κρητική λύρα στην Κρήτη και τα Δωδεκάνησα της Ελλάδας, η Λύρα Καλαβρίας στην Καλαβρία της Ιταλίας, η Λύρα Καππαδοκίας στην Καππαδοκία και η Πολίτικη λύρα στην Κωνσταντινούπολη της Τουρκίας.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%93%CE%BA%CE%B1%CE%BD%CF%84%CE%BF%CF%8D%CE%BB%CE%BA%CE%B1
|
Σούπερ Λιγκ Δυτικής Ασίας
|
Στις 31 Μαρτίου 2022, η FIBA ανακοίνωσε τη δημιουργία της Σούπερ Λιγκ Δυτικής Ασίας. Η εταιρεία eVulpa με έδρα τα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα ορίστηκε ως εταίρος για τα εμπορικά της δικαιώματα.Η εναρκτήρια σεζόν ξεκίνησε στις 19 Δεκεμβρίου 2022 και ολοκληρώθηκε το Μάιο του 2023, με συνολικά 18 ομάδες να παίζουν τη σεζόν 2022-2023. Η Κουβέιτ ΣΚ ήταν ο εναρκτήριος πρωταθλητής του Πρωταθλήματος Κόλπου, ενώ η Αλ Ριάντι Μπεϊρούτ κέρδισε τον εναρκτήριο τίτλο του Πρωταθλήματος Δυτικής Ασίας. Το πρώτο Final Eight φιλοξενήθηκε στο Ντουμπάι. Η Σούπερ Λιγκ Δυτικής Ασίας έχει τρεις πρωταθλητές κάθε σεζόν: τον νικητή του Πρωταθλήματος Κόλπου, του Πρωταθλήματος Δυτικής Ασίας και τον γενικό νικητή, που βγαίνει νικητής από το τελικό στάδιο. Ευρύτερη νίκη +55, Αλ Χιλάλ εναντίον Αλ Μπασαέρ (103–48), στις 6 Μαρτίου 2023Νεότερος παίκτης που εμφανίστηκε σε παιχνίδι Ο 17χρονος Χουσαΐν Αλμπαλούσι (Σαμπάμπ Αλ Αχλί), στις 6 Μαρτίου 2023 (εναντίον της Αλ Μπασαέρ)Περισσότεροι πόντοι σε ένα παιχνίδι 46 πόντοι από τον Έντγκαρ Σόσα (Αλ Ναφτ), στις 9 Μαρτίου 2023 (εναντίον της Σπόρτινγκ Αλ Ριάντι Μπεϊρούτ)
|
Η Σούπερ Λιγκ Δυτικής Ασίας (αγγλικά: West Asia Super League, WASL) είναι διεθνές πρωτάθλημα καλαθοσφαίρισης που διοργανώνεται από τη FIBA Asia, που αποτελείται από συλλόγους από τη Δυτική Ασία και τις περιοχές του Κόλπου, συν τους εκπροσώπους της Ινδίας και του Καζακστάν. Το πρωτάθλημα ανακοινώθηκε το 2022 και ξεκίνησε με την εναρκτήρια σεζόν από το Δεκέμβριο. Το πρωτάθλημα αποτελείται από 18 ομάδες, χωρισμένες σε δύο υποζώνες. Οι πρωταθλητές και οι δευτεραθλητές κάθε σεζόν προκρίνονται για το Κύπελλο Πρωταθλητριών Καλαθοσφαίρισης Ασίας.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A3%CE%BF%CF%8D%CF%80%CE%B5%CF%81_%CE%9B%CE%B9%CE%B3%CE%BA_%CE%94%CF%85%CF%84%CE%B9%CE%BA%CE%AE%CF%82_%CE%91%CF%83%CE%AF%CE%B1%CF%82
|
Περιαγωγή
|
Η διαφορά μεταξύ του οικείου δικτύου και του δικτύου επίσκεψης είναι τεχνική και εξαρτάται από τον τύπο της εισόδου του συνδρομητή σε ένα δίκτυο. Εάν δεν έχει καμία εγγραφή στην Αρχική Τοποθεσία Μητρώου (HLR) για δίκτυα GSM ή τοπική βάση δεδομένων πελατών για WLAN, τα απαιτούμενα στοιχεία συνδρομητή πρέπει πρώτα να ζητηθούν από το Μητρώο Τοποθεσίας δικτύου που επισκέφθηκε (VLR) ο συνδρομητής. Ζητούνται δηλαδή από το οικείο δίκτυο του συνδρομητή, ώστε να μπορεί να πιστοποιηθεί ο συνδρομητής και κάθε άδεια για τη χρήση των υπηρεσιών δικτύου να μπορεί να ελεγχθεί. Ο "επισκέπτης" συνδρομητής αποκτά μια καταχώρηση μητρώου σε μια βάση δεδομένων χρηστών του δικτύου τοποθεσίας επίσκεψης (VLR) και οι εξουσιοδοτημένες υπηρεσίες δικτύου ενεργοποιούνται. Για τη διαδικασία της περιαγωγής, η δυνατότητα ανάθεσης των δεδομένων συνδρομητή είναι πάντα απαραίτητη ώστε η πιστοποίηση, η εξουσιοδότηση και η χρέωση του συνδρομητή να μπορεί πραγματοποιηθεί στο αντίστοιχο δίκτυο επίσκεψης. Έτσι, ο όρος της περιαγωγής δεν συνδέεται με ένα συγκεκριμένο πρότυπο δίκτυο, αλλά μάλλον με τον τύπο της εισόδου του συνδρομητή, στο μητρώο του δικού του οικείου δικτύου κινητής τηλεφωνίας. Αν ο συνδρομητής μπορεί να χρησιμοποιήσει το προσωπικό προφίλ των υπηρεσιών του, το οποίο χρησιμοποιεί στο οικείο του δίκτυο στο δίκτυο επίσκεψης, αυτό οφείλεται στη Παγκόσμια Υπηρεσία Δυνατοτήτων Περιαγωγής Οι λεπτομέρειες της διαδικασίας περιαγωγής διαφέρουν μεταξύ τους, ανάλογα με τους τύπους κυψελοειδών δικτύων, αλλά σε γενικές γραμμές η μέθοδος μοιάζει με την ακόλουθη: Ενημέρωση τοποθεσίας είναι ο μηχανισμός που χρησιμοποιείται για τον προσδιορισμό της θέσης του κινητού τηλεφώνου, σε κατάσταση αδράνειας (συνδεδεμένο στο δίκτυο, αλλά χωρίς ενεργό κλήση). Όταν η κινητή συσκευή είναι ενεργοποιημένη ή μεταφέρεται μέσω παραπομπής (handover) στο νέο δίκτυο, αυτή η νέα «επίσκεψη» γίνεται αντιληπτή. Το δίκτυο επίσκεψης βλέπει τη συσκευή, παρατηρεί ότι δεν έχει καταχώρηση στο δικό του σύστημα και επιχειρεί να προσδιορίσει το οικείο δίκτυο της συσκευής. Αν δεν υπάρχει συμφωνία περιαγωγής μεταξύ των δύο δικτύων (οικείο-επίσκεψης), η συντήρηση των υπηρεσιών είναι αδύνατη, και το δίκτυο επίσκεψης αρνείται τη συνέχιση των υπηρεσιών. Το δίκτυο επίσκεψης επικοινωνεί με το οικείο δίκτυο ζητώντας πληροφορίες, συμπεριλαμβανομένου του κατά πόσον ή όχι θα πρέπει να επιτρέπεται η περιαγωγή στη νέα αυτή συσκευή, και άλλα αιτήματα για τη συσκευή, με τη χρήση του αριθμού της διεθνούς ταυτότητας συνδρομητή κινητής τηλεφωνίας (IMSI). Αν η επικοινωνία είναι επιτυχής, το δίκτυο επίσκεψης αρχίζει να δημιουργεί μια προσωρινή εγγραφή συνδρομητή για τη συσκευή. Ομοίως, το οικείο δίκτυο ενημερώνει τις πληροφορίες του, για να δείξει ότι η κινητή συσκευή είναι στο δίκτυο υποδοχής, έτσι ώστε κάθε πληροφορία που αποστέλλεται στη συσκευή αυτή να μπορεί να δρομολογηθεί σωστά. Για παράδειγμα όταν μια κλήση περιαγωγής γίνεται σε ένα κινητό τηλέφωνο, συμβαίνουν τα εξής. Διαδικασία σήμανσης: Ο συνδρομητής που καλεί μέσα από δημόσιο τηλεφωνικό δίκτυο (PSTN) καλεί τον αριθμό κινητού τηλεφώνου του συνδρομητή κινητής τηλεφωνίας (MSISDN,Mobile Station International Subscriber Directory Number). Με βάση τις πληροφορίες: εθνικός κωδικός προορισμού και κωδικός χώρας που περιέχονται στον αριθμό κινητού τηλεφώνου του συνδρομητή κινητής τηλεφωνίας (MSISDN), η κλήση δρομολογείται στη Πύλη του Κέντρου Μεταγωγής του Δικτύου Κινητής Τηλεφωνίας GMSC (Gateway Mobile Switching Center). Η δρομολόγηση αυτή γίνεται με μήνυμα ISUP (Integrated Services Digital Network User Part) που χρησιμοποιεί διάφορα πρωτόκολλα προσαρμογής των δεδομένων κλήσης, για συμβατότητα. Για να εντοπιστεί η συσκευή κινητού τηλεφώνου, το Κέντρο Μεταγωγής του Δικτύου Κινητής Τηλεφωνίας MSC στέλνει στη Κεντρική βάση δεδομένων Εγγραφής Αρχικής Τοποθεσίας HLR(Home Location Register) η οποία περιέχει λεπτομέρειες για κάθε συνδρομητή κινητής τηλεφωνίας με εξουσιοδότηση μόνο του πυρήνα των παρόχων GSM δικτύων, ένα μήνυμα Αποστολής Δρομολόγησης Πληροφοριών ΜΑΡ(Mobile Application Part) SRI(Send Routing Information). Το μήνυμα ΜΑΡ SRI περιέχει τον αριθμό κινητού τηλεφώνου του συνδρομητή κινητής τηλεφωνίας (MSISDN) και με τον αριθμό αυτό η Κεντρική βάση δεδομένων Εγγραφής Αρχικής Τοποθεσίας HLR θα λάβει τη διεθνή ταυτότητα συνδρομητή κινητής τηλεφωνίας IMSI (International Mobile Subscriber Identity). Λόγω των τελευταίων ενημερώσεων τοποθεσίας, η Κεντρική βάση δεδομένων Εγγραφής Αρχικής Τοποθεσίας HLR γνωρίζει ήδη τη Βάση Δεδομένων Εγγραφής της Τοποθεσίας Επίσκεψης VLR(Visitor location register) που εξυπηρετεί σήμερα το συνδρομητή. Η HLR θα στείλει στη VLR ένα μήνυμα με τον αριθμό παροχής της περιαγωγής PRN(Provide Roaming Number) για να πάρει τον αριθμό: διεθνής ταυτότητα περιαγωγής συνδρομητή κινητής τηλεφωνίας MSRN (Mobile Station Roaming Number). Επίσης ότι η HLR θα είναι σε θέση να δρομολογεί την κλήση προς το σωστό Κέντρο Μεταγωγής του Δικτύου Κινητής Τηλεφωνίας MSC(Mobile Switching Center). Με την διεθνή ταυτότητα συνδρομητή κινητής τηλεφωνίας που περιέχεται στο μήνυμα, η Βάση Δεδομένων Εγγραφής της Τοποθεσίας Επίσκεψης VLR εκχωρεί έναν προσωρινό αριθμό γνωστό ως αριθμός περιαγωγής κινητού τηλεφώνου MSRN (mobile station roaming number) προς την συσκευή περιαγωγής (κινητό τηλέφωνο). Αυτός ο αριθμός MSRN στέλνεται πίσω στην Κεντρική Βάση Δεδομένων Εγγραφής Αρχικής Τοποθεσίας HLR σε μορφή μηνύματος περιέχοντας Πληροφορίες Αναγνώρισης Δρομολόγησης RIA (Routing Information Acknowledgement). Τώρα, με τον αριθμό περιαγωγής κινητού τηλεφώνου MSRN, η Πύλη του Κέντρου Μεταγωγής του Δικτύου Κινητής Τηλεφωνίας GMSC ξέρει πώς να δρομολογεί την κλήση για να φτάσει στη κινητή συσκευή περιαγωγής. Στη συνέχεια, η κλήση γίνεται χρησιμοποιώντας ISUP σηματοδότηση (Integrated Services Digital Network User Part) μεταξύ της Πύλης του Κέντρου Μεταγωγής του Δικτύου Κινητής Τηλεφωνίας GMSC και του Κέντρου Μεταγωγής του Δικτύου Κινητής Τηλεφωνίας επίσκεψης MSC. Η GMSC θα δημιουργήσει ένα ISUP μήνυμα με τον αριθμό κινητού τηλεφώνου περιαγωγής MSRN ως τον αριθμό καλούμενου και όχι τον αριθμό κινητού τηλεφώνου του συνδρομητή κινητής τηλεφωνίας. Όταν το Κέντρο Μεταγωγής του Δικτύου επίσκεψης MSC λάβει το ISUP μήνυμα, αναγνωρίζει τον αριθμό κινητού τηλεφώνου περιαγωγής (MSRN) και γνωρίζει τη διεθνή ταυτότητα συνδρομητή κινητής τηλεφωνίας (IMSI), για τον οποίο ο αριθμός MSRN διατέθηκε. Το Κέντρο Μεταγωγής του Δικτύου επίσκεψης MSC επιστρέφει έπειτα τον MSRN στην λίστα δεδομένων, για μελλοντική χρήση σε μια άλλη κλήση. Στη συνέχεια, το Κέντρο Μεταγωγής του Δικτύου επίσκεψης MSC, στέλνει στη Βάση Δεδομένων Εγγραφής της Τοποθεσίας Επίσκεψης VLR ένα μήνυμα MAP SI (Mobile Application Part Send Information) για να ζητήσει πληροφορίες, όπως τις δυνατότητες κλήσης, τις υπηρεσίες που έχει πρόσβαση, κτλ. του καλούμενου συνδρομητή . Εάν ο καλούμενος συνδρομητής έχει λάβει άδεια και είναι ικανός να λάβει την κλήση, η Βάση Δεδομένων Εγγραφής της Τοποθεσίας Επίσκεψης VLR στέλνει ένα μήνυμα για να ολοκληρώσει την κλήση ΜΑΡ CC (Mobile Application Part Complete Call) πίσω στο Κέντρο Μεταγωγής του Δικτύου επίσκεψης MSC.Μια συμφωνία περιαγωγής πρέπει να είναι σε ισχύ ανάμεσα στο δίκτυο επίσκεψης και το οικείο δίκτυο για να έχει ο συνδρομητής τη δυνατότητα να εγγραφεί σε ένα δίκτυο επίσκεψης. Η συμφωνία αυτή δημιουργήθηκε μετά από μια σειρά διαδικασιών που ονομάζονται Διεθνής Ομάδα Εμπειρογνωμόνων για την περιαγωγή (IREG,International Roaming Expert Group) και Ομάδα Ανταλλαγής και Μεταφοράς Δεδομένων Λογαριασμού (TADIG, Transferred Account Data Interchange Group). Η διαδικασία IREG είναι για να δοκιμαστεί η ορθή λειτουργία των καθιερωμένων δεσμών επικοινωνίας (links) και η δοκιμή TADIG είναι για να ελεγχθεί η χρέωση των κλήσεων. Η χρήση του συνδρομητή σε ένα δίκτυο επίσκεψης καταγράφεται σε ένα αρχείο που ονομάζεται Διαδικασία Μεταφοράς Λογαριασμού (TAP, Transferred Account Procedure) για το GSM(Groupe Spécial Mobile) και Εγγραφή Τιμολόγησης της Ανταλλαγής Δεδομένων (CIBER, Cellular Intercarrier Billing Exchange Record) για CDMA(Code Division Multiple Access), το οποίο και μεταφέρεται στο οικείο δίκτυο. Ένα αρχείο TAP / CIBER περιέχει λεπτομέρειες σχετικά με τις κλήσεις που πραγματοποιούνται από το συνδρομητή δηλαδή: τοποθεσία, κλήσεις, απαντήσεις, την ώρα της κλήσης τη διάρκεια, κλπ. Τα αρχεία TAP / CIBER χρεώνονται σύμφωνα με τις τιμές που χρεώνει ο φορέας εκμετάλλευσης του δικτύου επίσκέψης. Το οικείο δίκτυο τιμολογεί στη συνέχεια αυτές τις κλήσεις στους συνδρομητές του και ενδέχεται να χρεώσει προσαύξηση / φόρου που εφαρμόζεται τοπικά. Πρόσφατα πολλοί φορείς ξεκίνησαν τα δικά τους σχέδια λιανικής για την περιαγωγή, οπότε οι εγγραφές TAP χρησιμοποιούνται γενικά μόνο στη χονδρική. Οι νομικές πτυχές των επιχειρήσεων περιαγωγής και η διαπραγμάτευση μεταξύ των εταίρων περιαγωγής για την τιμολόγηση των υπηρεσιών που παρέχονται, συνήθως ορίζονται στις λεγόμενες συμφωνίες περιαγωγής. Η GSM Association περιγράφει σε γενικές γραμμές το περιεχόμενο των εν λόγω συμφωνιών περιαγωγής, σε τυποποιημένη μορφή για τα μέλη του. Για τις νομικές πτυχές της ταυτότητας, της εξουσιοδότησης και της χρέωσης του επισκέπτη συνδρομητή, οι συμφωνίες περιαγωγής τυπικά μπορούν να περιέχουν ελάχιστες προδιαγραφές ασφαλείας, όπως π.χ. διαδικασίες ενημέρωσης θέσης ή διαδικασίες οικονομικής ασφάλειας ή διαδικασίες εγγύησης. Τα τέλη Περιαγωγής παραδοσιακά χρεώνονται με βάση ανά λεπτό και είναι αποφασισμένο τυπικά από τη πολιτική τιμολόγησης του παρόχου υπηρεσιών. Αρκετοί φορείς τόσο στις Ηνωμένες Πολιτείες όσο και στην Ινδία έχουν εξαλείψει τα τέλη αυτά σε εθνικό επίπεδο. Όλες οι μεγάλες αεροπορικές εταιρείες προσφέρουν τώρα στους καταναλωτές ελεύθερα εθνικά λεπτά περιαγωγής. Ωστόσο, οι μεταφορείς καθορίζουν το «εθνικό» με διαφορετικούς τρόπους. Για παράδειγμα, ορισμένοι αερομεταφορείς ορίζουν το "εθνικό" ως οπουδήποτε στις ΗΠΑ, ενώ άλλοι το ορίζουν ως οπουδήποτε εντός του δικτύου του αερομεταφορέα. Στην Ευρωπαϊκή Ένωση , ο κανονισμός σχετικά με τα τέλη περιαγωγής έχει τεθεί σε ισχύ από τις 30 Ιουνίου του 2007, που είναι ο εξαναγκασμός των παρόχων υπηρεσιών να μειώσουν τα τέλη περιαγωγής τους σε όλο το μπλοκ 28 κράτη-μέλη. Ο κανονισμός ορίζει ένα ανώτατο όριο τιμής 0,39 ( 0,49€ το 2007, 0,46€ το 2008, 0,43€ το 2009) ανά λεπτό για εξερχόμενες κλήσεις, και 0,15€ ( 0,24€ το 2007, 0,22€ το 2008, 0,19€ το 2009) ανά λεπτό για εισερχόμενες κλήσεις πλην φόρου[ 2 ] Σε περίπτωση που η Επιτροπή είναι πεπεισμένη ότι ο ανταγωνισμός θα συνεχίσει να διατηρεί τις τιμές σε αυτό το επίπεδο, ή χαμηλότερο, ο κανονισμός θα λήξει στα μέσα του 2012. Από τα μέσα του 2009 υπάρχει επίσης ένα 0.11€ (εξαιρουμένου του φόρου) μέγιστη τιμή για το μήνυμα κειμένου SMS που περιλαμβάνονται σε αυτόν τον κανονισμό. Στις 11 Ιουνίου 2013, η Ευρωπαϊκή Επιτροπή ψήφισε να σταματήσει τα τέλη περιαγωγής της κινητής τηλεφωνίας. Αναμένεται να τεθεί σε ισχύ την 1η Ιουλίου 2014. [ 3 ] Αν όλα πάνε σύμφωνα με το σχέδιο, τη 15η Δεκεμβρίου 2015, δεν θα υπάρχουν χρεώσεις περιαγωγής εντός της Ευρωπαϊκής Ένωσης, ενώ η Ευρωπαϊκή Επιτροπή (EC) πιστεύει ότι ο τερματισμός των τελών περιαγωγής θα τονώσει την επιχειρηματικότητα και το εμπόριο. Φορείς εκμετάλλευσης της κινητής τηλεφωνίας έχουν όμως τις αμφιβολίες τους σχετικά με τις αλλαγές. [ 4 ] Οι χώρες που δεν μοιράζονται μια υπερεθνική αρχή, έχουν επίσης αρχίσει την εξέταση της παροχής υπηρεσιών διεθνούς περιαγωγής. Τον Απρίλιο του 2011, η Σιγκαπούρη και η Μαλαισία ανακοίνωσαν ότι είχαν συμφωνήσει με τους φορείς εκμετάλλευσης, να μειώσουν τις τιμές στη φωνή και τα SMS, για την περιαγωγή μεταξύ των χωρών τους. [ 5 ] Τον Αύγουστο του 2012, η Αυστραλία και η Νέα Ζηλανδία δημοσίευσαν ένα σχέδιο έκθεσης, που προτείνει συντονισμένη δράση για τις υπηρεσίες περιαγωγής. [ 6 ] Αυτό ακολουθήθηκε από μια τελική έκθεση το Φεβρουάριο του 2013 προτείνοντας: ότι οι δύο χώρες εξοπλίζουν τις ρυθμιστικές αρχές τηλεπικοινωνιών τους, με μια εκτεταμένη παλέτα ρυθμιστικών διορθωτικών μέτρων, όταν ερευνούν τη διεθνή περιαγωγή. [ 7 ] Οι Πρωθυπουργικές αρχές της Αυστραλίας και της Νέας Ζηλανδίας στη συνέχεια ανακοίνωσαν ότι θα θεσπίσουν νομοθεσία για την πραγματοποίηση των συστάσεων της τελικής έκθεσης. [ 8 ] Αυτό το είδος της περιαγωγής αναφέρεται στην ικανότητα μετάβασης, από τη μία περιοχή στην άλλη περιοχή εντός των εθνικών συνόρων κάλυψης του πάροχου κινητής τηλεφωνίας. Αρχικά, οι φορείς (πάροχοι) μπορούν να παρέχουν εμπορικές προσφορές που περιορίζονται σε μια περιοχή (μερικές φορές σε μια πόλη). Λόγω της επιτυχίας του GSM και την μείωση του κόστους, την περιφερειακή περιαγωγή σπάνια τη προσφέρουν στους πελάτες, εκτός από τα έθνη με μεγάλες γεωγραφικές περιοχές όπως οι ΗΠΑ, η Ρωσία, η Ινδία, κλπ, στην οποία υπάρχει ένας αριθμός περιφερειακών φορέων (παρόχων). Αυτό το είδος της περιαγωγής αναφέρεται στην ικανότητα να μετακινούνται από τον ένα φορέα (πάροχο) στον άλλο μέσα στην ίδια χώρα. Για εμπορικούς λόγους και λόγους άδειας, αυτό το είδος της περιαγωγής δεν επιτρέπεται παρά μόνο κάτω από πολύ ειδικές συνθήκες και υπό κανονιστικό έλεγχο. Αυτό γίνεται μόνο, όταν σε μια νέα επιχείρηση έχει εκχωρηθεί άδεια κινητής τηλεφωνίας, για να δημιουργηθεί μια πιο ανταγωνιστική αγορά, επιτρέποντας στη νεοεισερχόμενη επιχείρηση να προσφέρει κάλυψη συγκρίσιμη με εκείνη των καθιερωμένων επιχειρηματιών (επιβάλλοντας στους υφιστάμενους φορείς εκμετάλλευσης να επιτρέψουν την περιαγωγή, ενώ η νεοεισερχόμενη επιχείρηση να έχει χρόνο για να δημιουργήσει το δικό της δίκτυο). Σε μια χώρα όπως η Ινδία, όπου ο αριθμός των περιφερειακών φορέων (παρόχων) είναι μεγάλος και η χώρα χωρίζεται σε κύκλους , αυτό το είδος της περιαγωγής είναι κοινό [ παραπομπή που απαιτείται ] .Μετά τη συγχώνευση της Orange UK και T-Mobile UK , την 1η Ιουλίου 2010, η εθνική περιαγωγή κατέστη δυνατή μεταξύ αυτών των δύο δικτύων από τις 5 Οκτωβρίου 2010, χωρίς επιπλέον κόστος, εν αναμονή της τεχνικής συγχώνευσης των δύο δικτύων. Αυτό το είδος της περιαγωγής αναφέρεται στην ικανότητα ενός συνδρομητή να κινείται στο δίκτυο ενός ξένου φορέα παροχής υπηρεσιών. Είναι ενδιαφέρον για τους διεθνείς τουρίστες και τους επαγγελματίες ταξιδιώτες. Σε γενικές γραμμές, η διεθνής περιαγωγή είναι πιο εύκολο με το πρότυπο GSM, επειδή χρησιμοποιείται από πάνω από το 80% των φορέων εκμετάλλευσης κινητής τηλεφωνίας στον κόσμο. Ωστόσο, ακόμη και τότε, μπορεί να υπάρξουν προβλήματα, δεδομένου ότι οι χώρες έχουν κατανεμηθεί σε διαφορετικές ζώνες συχνοτήτων για τις επικοινωνίες GSM (υπάρχουν δύο ομάδες χωρών: οι περισσότερες χώρες χρησιμοποιούν το GSM 900/1800 MHz, αλλά οι Ηνωμένες Πολιτείες και ορισμένες άλλες χώρες στην Αμερική χρησιμοποιούν το GSM 850/1900 MHz): το τηλέφωνο για να λειτουργεί σε μια χώρα με διαφορετική κατανομή συχνοτήτων, θα πρέπει να υποστηρίζει μία ή δύο από τις συχνότητες της χώρας αυτής, και έτσι να είναι tri ή quad band . Τα Inter-Πρότυπα περιαγωγής αναφέρονται στην περιαγωγή μεταξύ δύο προτύπων. Αυτός ο όρος χρησιμοποιείται πλέον ευρέως στις κινητές επικοινωνίες όπου ειδικά CDMA πελάτες θέλουν να χρησιμοποιούν το τηλέφωνό τους σε περιοχές όπου δεν υπάρχει δίκτυο CDMA ή δεν υπάρχει συμφωνία περιαγωγής σε θέση να υποστηρίξει την περιαγωγή στο πρότυπο που χρησιμοποιούν. Στην Ευρώπη δεν υπάρχει σχεδόν κανένα δίκτυο CDMA. Οι περισσότεροι πελάτες CDMA προέρχονται από την Αμερική ή την Άπω Ανατολή. Για να μπορέσουν να ταξιδεύουν στην Ευρώπη, ένα Inter-πρότυπο για την περιαγωγή, είναι η λύση. Οι πελάτες CDMA που φθάνουν στην Ευρώπη μπορούν να εγγραφούν στα διαθέσιμα GSM δίκτυα. Δεδομένου ότι οι τεχνολογίες κινητής επικοινωνίας έχουν εξελιχθεί ανεξάρτητα σε ολόκληρες ηπείρους, υπάρχει σημαντική πρόκληση για την επίτευξη απρόσκοπτης περιαγωγής σε όλες αυτές τις τεχνολογίες. Συνήθως, αυτές οι τεχνολογίες εφαρμόζονται σύμφωνα με τις τεχνικές προδιαγραφές που καθορίζονται από διάφορους φορείς του κλάδου. Ένας αριθμός προτύπων τα οποία διευκόλυναν τους φορείς του κλάδου έχουν έρθει μαζί για να καθορίσουν και να επιτύχουν τη διαλειτουργικότητα των τεχνολογιών ως μέσο για την επίτευξη περιαγωγής μεταξύ των προτύπων. Αυτή είναι σήμερα μια συνεχής προσπάθεια.
|
Η περιαγωγή (roaming) διασφαλίζει ότι μια ασύρματη συσκευή που μετακινείται (συνήθως κινητό τηλέφωνο, φορητός υπολογιστής, τάμπλετ), διατηρείται συνδεδεμένη σε ένα δίκτυο χωρίς να διακόπτεται η σύνδεσή της. Στις ασύρματες τηλεπικοινωνίες, περιαγωγή είναι ένας γενικός όρος που αναφέρεται στη δυνατότητα συνδρομητών κυψέλης να κάνουν και να δέχονται φωνητικές κλήσεις, αποστολή και λήψη μηνυμάτων-δεδομένων, ή πρόσβαση σε άλλες υπηρεσίες, όταν ταξιδεύουν εκτός της γεωγραφικής περιοχής κάλυψης του οικείου τους δικτύου, μέσω της χρήσης ενός άλλου δικτύου επίσκεψης (ξένο δίκτυο). Η περιαγωγή τεχνικά υποστηρίζεται από τη διαχείριση της κινητικότητας, την πιστοποίηση, την εξουσιοδότηση και την λογιστική χρέωση (διαδικασίες γνωστές ως «ΑΑΑ» ή «τριπλό Α», στην Αγγλική: authentication, authorization και accounting).
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A0%CE%B5%CF%81%CE%B9%CE%B1%CE%B3%CF%89%CE%B3%CE%AE
|
Google Free Zone
|
Νοέμβριος 2012: το Google Free Zone ανακοινώθηκε από την Google, στις 8 Νοεμβρίου, 2012, ξεκινώντας στις Φιλιππίνες , σε συνεργασία με την Globe Telecom, με τον πειραματικό κύκλο προγραμματισμένο να διαρκέσει μέχρι τις 31 Μαρτίου του 2013. Η Telkom Mobile στη Νότια Αφρική, που στη συνέχεια απέκτησε την επωνυμία 8ta, προσέφερε το Google Free Zone από τις 13 Νοεμβρίου του 2012, αλλά διέκοψε την υπηρεσία στις 31 Μαΐου του 2013. Απρίλιος 2013: έναρξη στη Σρι Λάνκα από το δίκτυο κινητής τηλεφωνίας Dialog. Ιούνιος 2013: η Google ξεκίνησε το Google Free Zone στην Ινδία σε συνεργασία με τον πάροχο Airtel, και στην Ταϊλάνδη με το AIS δίκτυο. Δεκέμβριος 2013: η Airtel επέκτεινε το Google Free Zone στις υπηρεσίες της στη Νιγηρία. Μάρτιος 2014: η Safaricom στην Κένυα είχε ξεκινήσει 60 ημερών προώθηση του Free Zone. Ορισμένοι διαδικτυακοί σχολιαστές είδαν το Google Free Zone ως μια καλή έμπνευση και ως έναν πιθανό ανταγωνιστή του Facebook Zero.Το Subsecretaría de Telecomunicaciones της Χιλής έκρινε ότι οι υπηρεσίες Zero-rating (μηδενικής χρέωσης) όπως το Wikipedia Zero, το Facebook Zero και το Google Free Zone, που επιδοτούν τη χρήση δεδομένων κινητής τηλεφωνίας, παραβιάζουν τους νόμους για τη δικτυακή ουδετερότητα (net neutrality) και αναγκάστηκαν να τερματίσουν την πρακτική αυτή μέχρι την 1η Ιουνίου του 2014. Alliance for Affordable Internet Facebook Zero Internet.org Project Loon Wikipedia Zero Μηδενική χρέωση
|
Το Google Free Zone ήταν μια παγκόσμια πρωτοβουλία που ανέλαβε η εταιρία Διαδικτύου Google, σε συνεργασία με παρόχους υπηρεσιών Διαδικτύου που βασίζονται στην κινητή τηλεφωνία, σύμφωνα με την οποία οι πάροχοι άρουν τις χρεώσεις δεδομένων (bandwidth)—η λεγόμενη "μηδενική χρέωση" (zero-rate)— για πρόσβαση σε επιλεγμένα προϊόντα της Google, όπως το Google Search, το Gmail και το Google+. Για να χρησιμοποιήσουν αυτή την υπηρεσία, οι χρήστες πρέπει να έχουν ένα λογαριασμό Google και ένα τηλέφωνο που να έχει πρόσβαση σε μια σύνδεση στο internet.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/Google_Free_Zone
|
Συλλογή Κωστάκη
|
Μετά τον Πρώτο παγκόσμιο πόλεμο οι εστίες της καλλιτεχνικής πρωτοπορίας μετατοπίστηκαν σε ασφαλέστερες μητροπόλεις όπως η Μόσχα, η Ζυρίχη και η Νέα Υόρκη. Οι Ρώσοι καλλιτέχνες διεσπαρμένοι σε όλη την Ευρώπη επιστρέφουν στην εστία τους και αρχικά συνεπικουρούμενοι από τη Ρωσική επανάσταση επιδίδονται σε δημιουργικό οργασμό. Τα έργα τους διαμορφώνουν και διαμορφώνονται, μεταξύ άλλων, από τα κινήματα του ραγιονισμού του κυβοφουτουρισμού του σουπρεματισμού και του κονστρουκτιβισμού. Το κλίμα ευφορίας αντανακλά την τεράστια πολιτική αλλαγή που συντελείται στη Ρωσία και υλοποιείται με την ίδρυση του τμήματος Καλών Τεχνών το 1918 (ΙΖΟ) με επικεφαλής τον Ρότσενκο και συμμετέχοντες τους Καντίνσκι, Άλτμαν, Πούνιν και Ροζάνοβα. Το τμήμα καλών τεχνών επιχορηγείται με 2 εκατομμύρια ρούβλια και άμεσα ιδρύει 36 μουσεία. Σημαντικοί καλλιτέχνες αυτών των κινημάτων ήταν οι Καντίνσκι, Μάλεβιτς και Τάτλιν. Το 1920 στα πλαίσια του ΙΖΟ ιδρύεται το Ινστιτούτο Καλλιτεχνικής Παιδείας (Ίνχουκ) στο οποίο ο Καντίνσκυ δημιουργεί ένα παιδαγωγικό πλαίσιο συγχώνευσης του σουπρεματισμού και κονστρουκτιβισμού. Τα παιδαγωγικά προγράμματα εφαρμόζονται στις σχολές της Πετρούπολης, της Μόσχας και του Βιτέμπσκ. Οι καλλιτέχνες της ρωσικής πρωτοπορίας συνεισφέρουν σημαντικά στην καλλιτεχνική αναγέννηση που ακολουθεί τη Ρωσική επανάσταση και συμβάλλουν με τα έργα τους στην ιδεολογική επικράτηση της. Ο οργασμός καλλιτεχνικής δημιουργίας φθάνει στο αποκορύφωμα της με τον Μαγιακόφσκι να οραματίζεται σειρήνες εργοστασίων να δημιουργούν συμφωνία και τον Καντίνσκι να προτείνει μνημείο για τη μεγάλη ουτοπία (κομμουνισμό). Ο θάνατος του Λένιν, η απομάκρυνση του Λουνατσάρσκι και η επικράτηση του Στάλιν καθηλώνουν τη δυναμική της δημιουργίας απαγορεύοντας τα έργα της ρωσικής πρωτοπορίας και επιβάλλοντας τον σοσιαλιστικό ρεαλισμό Ο Γεώργιος Κωστάκης (Ρωσικά: Γκεόρκι Ντιονίσοβιτς Κοστάκι) γεννήθηκε από Έλληνες γονείς στη Μόσχα το 1913. Πατέρας του ήταν ο Διονύσης Κωστάκης εύπορος έμπορος με καταγωγή από τη Ζάκυνθο. Μέχρι το 1977 παρέμεινε στη ρωσική πρωτεύουσα όπου και συνέλεξε την περίφημη συλλογή του. Ο Κωστάκης ήταν υπάλληλος της ελληνικής πρεσβείας ως οδηγός (και μετέπειτα της καναδικής πρεσβείας), ωστόσο στα πλαίσια των επαγγελματικών του καθηκόντων συνόδευε ξένους διπλωμάτες στις επισκέψεις τους σε παλαιοπωλεία και χώρους τέχνης. Μολονότι δεν είχε καλλιτεχνική παιδεία και επαφή με τη μοντέρνα τέχνη, όταν είδε το 1946 ένα πίνακα της Όλγας Ροζάνοβα (Olga Rozanova) εντυπωσιάστηκε και άμεσα άρχισε να μελετά το έργο της ρωσικής πρωτοπορίας. Το θεωρητικό ενδιαφέρον δεν άργησε να μετατραπεί σε πράξη και ο Κωστάκης ξεκίνησε τη συλλογή έργων η οποία συνεχίστηκε για τουλάχιστον τριάντα χρόνια. Το τίμημα εξαγοράς των έργων ήταν συχνά πολύ χαμηλό, λόγω της απαξίωσης τους από το σταλινικό καθεστώς. Η αξία της συλλογής διέσωσε σημαντικά έργα τέχνης από τη λήθη και την επίθεση που δέχθηκαν από τον σοσιαλιστικό ρεαλισμό. Πέθανε στις 9 Μαρτίου του 1990 στην Αθήνα. Το 1977 ο Κωστάκης και η οικογένεια του μετακομίζουν στην Ελλάδα με τον όρο, που του θέτει η τότε κυβέρνηση της Σοβιετικής Ένωσης, ότι το 50% της συλλογής του θα παραμείνει στην πινακοθήκη Τρετιακόφ. Κατά μία άποψη η φυγή του Κωστάκη από τη Μόσχα οφείλεται στις οχλήσεις της KGB (σοβιετικής μυστικής αστυνομίας). Εντέλει το έργο που παρέμεινε στη Μόσχα προσεγγίζει το 80%. Υπολογίζεται πως το σύνολο των έργων της πλήρους συλλογής του προσεγγίζει τις 5.000 πίνακες, σχέδια και κατασκευές. Το 1981 η συλλογή που εξήχθη από τη Ρωσία εκτίθεται στο μουσείο Γκούγκενχαϊμ της Νέας Υόρκης όπου παρατίθεται και κατάλογος με το σύνολο των έργων του. Η συλλογή όσο δεν αποκτά ένα μόνιμο εκθεσιακό χώρο ταξιδεύει σε πολλά μουσεία και γίνεται αντικείμενο μελέτης από καλλιτέχνες και ιστορικούς τέχνης. Αμέσως μετά το θάνατο του Κωστάκη τον Απρίλιο 1990 ο οίκος Σόθμπι του Λονδίνου διενεργεί δημοπρασία 21 έργων ένα μέρος της μεγάλης συλλογής του Κωστάκη που αποτελείται από υδατογραφίες και σχέδια του Αλεξάντρ Ρότσενκο, λάδια του Ιβάν Κλιουν κλπ. Η δημοπρασία δεν έχει την προσδοκώμενη επιτυχία καθώς πωλούνται δέκα από τα 21 έργα που είχαν δημοπρατηθεί ενώ οι τιμές είναι κατώτερες από προγενέστερες αξιολογήσεις του ιδίου του συλλέκτη. Ο τζίρος που διαμορφώνεται από τη δημοπρασία προσεγγίζει τα 230 εκατομμύρια δραχμές τίμημα που δεν αντικατοπτρίζει την αξία των έργων Η δημοπρασία ήταν και η τελευταία πράξη αγοραπωλησίας που αφορούσε στη συλλογή και έγινε μολονότι η επιθυμία του Κωστάκη πριν το θάνατό του ήταν να μην πουληθεί κανένα έργο του πριν περάσει μία δεκαετία. Ο χρόνος των δέκα ετών επέτρεψε την ωρίμανση της αξίας της συλλογής και την καλύτερη αξιοποίηση της από τους διαχειριστές. Οι διαχειριστές της συλλογής ήταν η κόρη του Αλίκη Κωστάκη και ένα τραστ με την επωνυμία Art co Ltd με έδρα τις Μπαχάμες και ιδρυτή τον ίδιο τον Κωστάκη Το 2000 επί υπουργίας του Ευάγγελου Βενιζέλου οριστικοποιήθηκε η αγορά της συλλογής με τίμημα που καθορίστηκε από διεθνή ομάδα ειδικών η οποία αποτίμησε την καλλιτεχνική της αξία βάσει της μοναδικότητας και αυθεντικότητας που τη χαρακτήριζε. Η αξία της συλλογής Κωστάκη συνίσταται στο γεγονός της αυθεντικότητας των έργων. Σύμφωνα με την ιστορικό τέχνης Margit Rowell η οποία ασχολήθηκε επισταμένως με τη συλλογή η επιλογή των αυθεντικών έργων από τον Κωστάκη ήταν έργο εξαιρετικής δυσκολίας λόγω της πληθώρας των πλαστών έργων και της μικρής ποσότητας έργων προς σύγκριση. Ως εκ τούτου η Rowell συμπεραίνει ότι ο Κωστάκης αγόραζε απ'ευθείας από τους δημιουργούς ή τις οικογένειες και τους φίλους τους χωρίς βέβαια να είναι σε θέση να γνωρίζει την εκ των υστέρων τεράστια εξέλιξη τους. Σύμφωνα με την Evelyn Weiss η οποία γνώριζε τον συλλέκτη από το 1975, η συλλογή δεν αποτελεί τυχαία συγκέντρωση έργων τέχνης αλλά προϊόν συστηματικής και επιλεκτικής δουλειάς ενός ανθρώπου με βαθιά γνώση του αντικειμένου. Εν κατακλείδι η συλλογή Κωστάκη είναι σημείο αναφοράς στην τέχνη και αναβαθμίζει το επίπεδο αξιοπιστίας και εγκυρότητας του παγκόσμιου πολιτισμού. Κρατικό μουσείο σύγχρονης τέχνης
|
Η συλλογή Κωστάκη είναι μόνιμη συλλογή έργων τέχνης της ρωσικής πρωτοπορίας που συνέλεξε ο συλλέκτης και ζωγράφος Γεώργιος Κωστάκης. Η συλλογή των έργων ξεκίνησε το 1946 και αφορούσε έργα δημιουργημένα από τις αρχές του 20ου αιώνα μέχρι και το τέλος του μεσοπολέμου. Η συλλογή περιλαμβάνει 1.275 έργα (λάδια, σχέδια, κεραμικά και κατασκευές), υποσύνολο της πλήρους συλλογής, και είναι η μεγαλύτερη στον κόσμο συλλογή έργων ρωσικής πρωτοπορίας εκτός Ρωσίας. Αγοράστηκε από το ελληνικό κράτος το 1997 επί υπουργίας Ε. Βενιζέλου ενώ θεωρήθηκε μία από τις υψηλότερες σε τίμημα αγορές του Υπουργείου Πολιτισμού. Η οριστικοποίηση της απόκτησης της συλλογής από το ελληνικό κράτος έγινε στις 31 Μαρτίου 2000, οπότε υπογράφηκε η σχετική σύμβαση αγοράς ανάμεσα στους πωλητές και στη διοίκηση του Κρατικού Μουσείου Σύγχρονης Τέχνης που βρίσκεται στη Σταυρούπολη της Θεσσαλονίκης και στεγάζεται στο ιστορικό κτιριακό συγκρότημα της Μονής Λαζαριστών. Το μουσείο ιδρύθηκε ταυτόχρονα με την απόκτηση της συλλογής.Ο Γεώργιος Κωστάκης (1913 - 1990) ήταν σημαντικός συλλέκτης έργων τέχνης κυρίως Ρώσων καλλιτεχνών. Για την αγορά της δαπανήθηκαν περίπου € 40 εκατομμύρια και τα ανελαστικά ετήσια έξοδα της ανέρχονται σε 460.000, ενώ για την απαραίτητη φύλαξη και τα ασφάλιστρα απαιτούνται επιπλέον 200.000.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A3%CF%85%CE%BB%CE%BB%CE%BF%CE%B3%CE%AE_%CE%9A%CF%89%CF%83%CF%84%CE%AC%CE%BA%CE%B7
|
Ρέσιτσα
|
Το όνομα της Ρέσιτσα μπορεί να προήλθε από το λατινικό recitia, που σημαίνει "κρύα πηγή", όπως κάποτε υποστήριξε ο ιστορικός Νικολάε Γιόργκα, εννοώντας ότι οι Ρωμαίοι έδωσαν αυτό το όνομα στη Ρέσιτσα, από μια πηγή νερού στην κοιλάδα Ντομάν. Μια πολύ πιθανότερη εκδοχή, σύμφωνα με το Γιόργκου Γιορντάν, είναι ότι το όνομα στην πραγματικότητα προέρχεται από μια σλαβική λέξη: οι άνθρωποι που ζουσαν στο γειτονικό χωριό Καράσοβα σε απόσταση 15 χιλιομέτρων, αναφέρονταν σε αυτό το μέρος, που τότε ήταν ένα χωριό παρόμοιο με το δικό τους, ως "u rečice" (στο ρέμα). Μπορεί επίσης να σημειωθεί ότι σχεδόν όλες οι σλαβικές χώρες έχουν τοποθεσίες με το όνομα Rečice (προφέρεται"ρέσιτσε" στα Ρουμανικά). Ιστορικά η πόλη έχει τις ρίζες της στο 15ο αιώνα με το όνομα Rechyoka και Rechycha. Αρχαιολογικές έρευνες βρήκαν ίχνη κατοίκησης της Νεολιθικής, της Δακικής και της Ρωμαϊκής εποχής. Τα αρχαιολογικά ευρηματα από ανασκαφές στην περιοχή φυλάσσονται στο Επαρχιακό Ιστορικό Μουσείο, που βρίσκεται στην πόλη.. Αναφέρεται το 1673 με το όνομα Reszinitza, οι πολίτες της οποίας κατέβαλλαν φόρους στην Τιμισοάρα, και τα χρόνια 1690 έως 1700, αναφέρεται ως μέρος της Επαρχίας Μπόξα μαζί με άλλες πόλεις στην Κοιλάδα Μπίρζαβα. Η πόλη αναφέρεται σε πράξεις στρατολόγησης του 1717 με το όνομα Retziza. Το 1768 η αυτοκράτειρα της Αυστρίας Μαρία Θηρεσία διέταξε την κατασκευή εργοστασίων μεταλλουργίας.Στις 3 Ιουλίου 1771 έγινε σημαντικό μεταλλουργικό κέντρο στην περιοχή. Η θεμελίωση της βιομηχανικής Ρέσιτσα τέθηκαν με την ίδρυση των εργοστασίων κοντά στα χωριά Reşiţa Română (Reschiza Kamerală ή Oláh Resitza) και Reşiţa Montană (Eisenwerk Reschitza, Nemet ή Reschitza ή Resiczbánya). Η Reşiţa Montană αρχικά κατοικείτο από Ρουμάνους και αργότερα, το 1776, εγκαταστάθηκαν εκεί 70 γερμανικές οικογένειες. Μεταξύ 1880 και 1941 στην πόλη πλειοψηφούσαν οι Γερμανοί με 12.096 το 1941, με 9.453 Ρουμάνους και 1861 Ούγγρους. Μεταξύ των ετών 1910-1925, η Ρέσιτσα ήταν αγροτική περιοχή και το 1925 ανακηρύχθηκε πόλη, χάρη στη βιομηχανική ανάπτυξή της. Οι εγκάταστασεις εκσυγχρονίστηκαν μετά το Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο και στην πόλη υπήρχε η λεγόμενη βαριά βιομηχανία, καθώς υπήρχε ένα εργοστάσιο που κατασκεύαζε μηχανές ντίζελ για τρένα. Η μεταλλουργική βιομηχανία καθορίζει ακόμη και σήμερα την οικονομική ζωή της πόλης αν και τα τελευταία χρόνια λειτουργούν και μονάδες επεξεργασίας κρεάτων, ζυμαρικών και ειδών ένδυσης. Στην πόλη υπάρχει ένα μουσείο για ατμομηχανές τρένων.Μετά το 1989 η Ρέσιτσα έχασε το μεγαλύτερο μέρος της σημασίας της και η οικονομία της αντιμετώπισε κρίση, μαζί με τη ρουμανική οικονομία. Ο πληθυσμός υπέστη επίσης μείωση, από 110.000 το 1989 σε 86.000 το 2006. Μετά την πτώση του κομμουνισμού, η Χαλυβουργία της Ρέσιτσα (Combinatul Siderurgic Reşiţa, CSR) αγοράστηκε από Αμερικανό επενδυτή που έφερε το εργοστάσιο μόλις ένα βήμα πριν τη χρεοκοπία. Σήμερα η χαλυβουργία διοικείται από την ΤΜΚ Europe GmbH, γερμανική θυγατρική της OAO TMK,Moscow, που σχειάζει εκσυγχρονισμό της CSR. Πάντως πιστεύεται ότι η CSR δεν θα επανακτήσει ποτέ τη θέση που είχε την κομμουνιστική εποχή. Η πόλη βρίσκεται κατά μήκος του ποταμού Μπάρζαβα, που συναντά τον ποταμό Ντόμαν στο κέντρο της πόλης. Το μεγαλύτερο μέρος της αστικής περιοχής είναι συγκεντρωμένο κατά μήκος του Μπάρζαβα, με κάποια ανάπτυξη, ως επί το πλείστον κατοικιών, στους γύρω λόφους. Αποτελείται από τρεις κύριες περιοχές, δύο πρώην χωριά που ήταν πολύ κοντά: τη Ρουμανική Ρέσιτσα (Ρουμανικά: Reşiţa Română ή Olah Resitza) και την Ορεινή Ρέσιτσα(Ρουμανικά Reşiţa Montană, Eisenwerk Reschitza ή Nemet Reschitza), μια νέα περιοχή, που χτίστηκε πρόσφατα, από πολυκατοικίες σε ένα μεγάλο λιβάδι, που ονομάζεται Λιβάδι Μπάρζαβα. Το κέντρο της πόλης έχει μερικώς ανακαινιστεί από το 2006. Ένα σημαντικό σημείο έλξης που βρίσκεται στο κέντρο της πόλης είναι το εντυπωσιακό κινητό συντριβάνι, σχεδιασμένο από τον Κονσταντίν Λουκάτσι, την κομμουνιστική εποχή. Υπάρχουν, επίσης, σημαντικά πολιτιστικοί χώροι στη Ρέσιτσα που ανακαινίστηκαν το 2006, όπως η Σχολή κυροδέματος (Şcoala de Beton), το κέντρο της πόλης και η Πολυκλαδική Αίθουσα (Sala Polivalentă). Ενα μουσείο ατμομηχανών που έχει την πρώτη ατμομηχανή της Ρουμανίας, που κατασκευάστηκε στη Ρέσιτσα, βρίσκεται στη συνοικία Σιδηροδρομική Διακλάδωση (Ρουμανικά: Triaj). Σημαντικό κέντρο σιδήρου και χάλυβα, η Ρέσιτσα είναι περιοχή υψικαμίνων, χυτήριων σιδήρου και εργοστασίων, που παράγουν ηλεκτρικές συσκευές, χημικά προϊόντα και μηχανήματα. Στην τελευταία απογραφή του 2011 κατοικούσαν στην πόλη της Ρέσιτσα 65.509 άνθρωποι, καθιστώντας τη την 29η μεγαλύτερη πόλη της Ρουμανίας. Η εθνοτική σύνθεση είναι ως εξής: Σύμφωνα με την Αυστροουγγρική απογραφή του 1880 οι κάτοικοι ήταν: 6569 Ρωμαιοκαθολικοί 2129 Ορθόδοξοι 304 Λουθηρανοί 163 Ανατολικοί Καθολικοί (Ουνίτες) 126 Μεταρρυθμιστές 72 ΕβραίοιΣήμερα υπάρχουν σε λειτουργία πολλές από τις παλιές και μερικές νέες εκκλησίες: Ρωμαιοκαθολικές εκκλησίες Εκκλησία της Παναγίας των Χιονιών (Παλιά Πόλη) (ρουμανικά: Biserica Maria Zăpezii) Εκκλησία της Κυριακής της Αγίας Τριάδας (Govândari) (ρουμανικά: Biserica Duminica Preasfintei Treimi) Ορθόδοξες εκκλησίες Εκκλησία του Νέου Ιωσήφ του Πάρτος (Κέντρο Πόλης) (ρουμανικά: Sfântul Ierarh Iosif cel Nou de la Partoș) Εκκλησία της Πεντηκοστής (Govândari) (ρουμανικά: Pogorârea Sfântului Duh) Εκκλησία Αγίων Πέτρου και Παύλου (Govândari) (ρουμανικά: Sfinții Apostoli Petru și Pavel) Εκκλησία Αγίων Πέτρου και Παύλου (Lend) (ρουμανικά: Sfinții Apostoli Petru și Pavel) Εκκλησία του Αγίου Βασιλείου του Μεγάλου (Moroasa) (ρουμανικά: Sfântul Vasile cel Mare) Εκκλησία των Αγίων Αρχαγγέλων Μιχαήλ and Γαβριήλ (Moroasa) (ρουμανικά: Sfinții Arhangheli Mihail și Gavriil) Ορθόδοξος καθεδρικός Adormirea Maicii D-lui (Παλιά Πόλη) Schimbarea la Față (Govândari) Λουθηρανική εκκλησία (Παλιά Πόλη) - του 19ου αιώνα Μεταρρυθμιστική εκκλησία (Παλιά Πόλη) Ανατολική Καθολική εκκλησία (Govândari) Συναγωγή (Παλιά Πόλη) Η Ρέσιτσα έχει θεωρείται προ πολλού το δεύτερο μεγαλύτερο βιομηχανικό κέντρο της Ρουμανίας. Είναι σημαντικό κέντρο παραγωγής χάλυβα και οχημάτων. Το C.S.R. (Combinatul Siderurgic Reşiţa) και το U.C.M.R., το πρώτο ρουμανικό εργοστάσιο (Uzina Constructoare de Masini Reşiţa)στήριξαν τη ζωή της πόλης για πάνω από 300 χρόνια. Τα πρώτα εργοστάσια χτίστηκαν το 1771, κατά τη διάρκεια της βασιλείας της Μαρίας Θηρεσίας. Κατά τη διάρκεια του 19ου αιώνα, τα χαλυβουργεία ήταν γνωστά ως Steg. Μετά το τέλος του Α' Παγκοσμίου Πολέμου, όταν το Βανάτο έγινε μέρος της Ρουμανίας, άλλαξαν το όνομά τους και πάλι, αυτή τη φορά σε Uzinele şi Domeniile Reşiţa ή UDR. Μόνο αργότερα, υπό το κομμουνιστικό καθεστώς, ήταν η UDR διαχωρίστηκε σε CSR και UCMR. Η οικονομία της Ρέσιτσα αντιμετώπισε πρόβλημα από το 1989, αλλά άρχισε να ανακάμπτει καθώς οι επενδύσεις αυξάνονται Βιομηχανία: αυτοκινήτων, σιδήρου, υφαντρουργίας, ιδιωτικών κατασκευών Γεωργία: 1% του εργατικού δυναμικού της πόλης εργάζεται στη γεωργία Υπηρεσίες: δημόσια τροφοδοσία, εσωτερικές και διεθνείς μεταφορές Τουρισμός: 2 τουριστικές εταιρείες (Tourist Semenic ΑΕ και BIRTA ΑΕ). Κριστιάν Κίβου (1980–), ποδοσφαιριστής Φλάβιους Κότσι (1987–), αθλητής καλλιτεχνικής γυμναστικής Κοσμίν Μότσι (1984-), ποδοσφαιριστής Φράντσισκ Βάσταγκ (1969–), πυγμάχος Καναδάς, Μόνκτον Ιταλία, Πέζαρο
|
Η Ρέσιτσα (Reșița, κροατικά: Ričica, τσεχικά: Rešice, γερμανικά: Reschitz, ουγγρικά: Resicabánya, σερβικά: Решица/Rešica, τουρκικά: Reşçe) είναι πόλη της δυτικής Ρουμανίας, πρωτεύουσα της επαρχίας Κάρας-Σεβερίν, στην περιφέρεια του Βανάτου με πληθυσμό 73.282. Η πόλη βρίσκεται κοντά στα σύνορα με τη Σερβία. Η περιοχή έχει πλούσια κοιτάσματα μεταλλευμάτων και ορυκτών καυσίμων.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A1%CE%AD%CF%83%CE%B9%CF%84%CF%83%CE%B1
|
Γεωγραφία της Τσεχίας
|
Τοποθεσία: Η Τσεχία βρίσκεται στην Κεντρική Ευρώπη νοτιοανατολικά της Γερμανίας. Γεωγραφικές συντεταγμένες: 49°45′N 15°30′E Ήπειρος: Ευρώπη Έκταση: συνολικά: 78.867 τ.χλμ. γη: 77.247 τ.χλμ. νερό: 1.620 τ.χλμ.Σύγκριση της έκτασης της Τσεχίας με άλλες περιοχές: ελαφρώς μικρότερη από την Νότια Καρολίνα και λίγο μεγαλύτερη από την Σκωτία Χερσαία σύνορα: Ολικό μήκος: 2.290 χιλιόμετρα Μήκος συνόρων με γειτονικές χώρες: Αυστρία (466 χιλιόμετρα), Γερμανία (810 χιλιόμετρα), Πολωνία (762 χιλιόμετρα), Σλοβακία (252 χιλιόμετρα)Προεξοχές: Λωρίδα του Ας, προεξοχή του Σλούκνοφ, προεξοχή του Φρύντλαντ, προεξοχή του Μπρόουμοφ, προεξοχή του Γιαβόρνικ, προεξοχή Οσόμπλαχα, προεξοχή Μπρέτσλαφ (τρίγωνο Μοράβα-Τάγια). Μήκος ακτογραμμής: 0 χιλιόμετρα (μεσόγειο κράτος) Θαλάσσιες αξιώσεις: καμία (μεσόγειο κράτος) Κλίμα: εύκρατο, με ζεστά καλοκαίρια και κρύους, συννεφιασμένους υγρούς χειμώνες Έδαφος: Η Βοημία (δύση) αποτελείται από τραχιές πεδιάδες, λόφους και οροπέδια περιβαλλόμενα από χαμηλά βουνά. Η Μοραβία (ανατολή) είναι πολύ λοφώδης περιοχή. Υψομετρικά άκρα: χαμηλότερο σημείο: ποταμός Έλβας - 115 μέτρα υψηλότερο σημείο: όρος Σνέζκα - 1.603 μέτραΦυσικοί πόροι: σκληρός άνθρακας, μαλακός άνθρακας, καολίνης, πηλός, γραφίτης, ξυλεία, ουράνιο Χρήση γης: αρόσιμη γη: 40.88% μόνιμες καλλιέργειες: 0.98% άλλες χρήσεις: 58.14% (εκτίμηση 2012)Αρδευόμενες εκτάσεις: 385.3 τ.χλμ. (2007) Έκταση : 1.315 κυβικά μέτρα (2011) Φυσικοί κίνδυνοι: πλημμύρες Περιβάλλον - διεθνείς συμφωνίες: μέρος των παρακάτω συμφωνιών: Για την ατμοσφαιρική ρύπανση, για την ρύπανση του Αέρα με οξείδια του αζώτου, για την Ρύπανση του Αέρα με Έμμονους Οργανικούς Ρύπους, για την ατμοσφαιρική Ρύπανση με Θείο 85, για την Ρύπανση του Αέρα με Θείο 94, για την Ρύπανση του Αέρα με Πτητικές Οργανικές Ενώσεις, το Περιβαλλοντικό Πρωτόκολλο της Ανταρκτικής, την Συνθήκη της Ανταρκτικής, την συμφωνία για τη Βιοποικιλότητα, για την Κλιματική Αλλαγή, για την Κλιματική Αλλαγή-Πρωτόκολλο του Κιότο, για τα Είδη υπό Εξαφάνιση, τη σύμβαση για τη Περιβαλλοντική Τροποποίηση, για Επικίνδυνα Απόβλητα, για το Δίκαιο της Θάλασσας, τη συνθήκη πλήρους απαγόρευσης των Πυρηνικών Δοκιμών, την συνθήκη για την Προστασία της στιβάδας του Όζοντος, για την ρύπανση από πλοία, την συνθήκη για τους υγρότοπους και τη φαλαινοθηρία Υπέγραψε αλλά δεν επικύρωσε: καμίαΓεωγραφία - σημείωση: Είναι μεσόγειο κράτος, ωστόσο βρίσκεται σε στρατηγική θέση πάνω σε μια από τις παλαιότερες και σημαντικότερες χερσαίες οδούς στην Ευρώπη. Η Μοραβιανή Πύλη είναι παραδοσιακός στρατιωτικός διάδρομος ανάμεσα στην Πεδιάδα της Βόρειας Ευρώπης, τον Δούναβη και την Κεντρική Ευρώπη. Το λήμμα ενσωματώνει περιεχόμενο από το CIA World Factbook, το οποίο είναι κοινό κτήμα. Πολυμέσα σχετικά με το θέμα Geography of the Czech Republic στο Wikimedia Commons
|
Η γεωγραφία της Τσεχίας είναι αρκετά πλούσια. Η Βοημία, στο δυτικό τμήμα της Τσεχίας, αποτελείται από μια λεκάνη απορροής την οποία αποστραγγίζει ο Έλβας, γνωστός ως Λαμπέ στα τσεχικά, και ο παραπόταμός του Μολδάβας, γνωστός στα τσέχικα ως Βλτάβα. Η Τσεχία περιβάλλεται κυρίως από χαμηλά βουνά (π.χ. Σουδητικά όρη) και υψηλότερο σημείο της χώρας είναι η Σνέσκα σε υψόμετρο 1.603 μέτρων. Η Μοραβία, στην ανατολική πλευρά, είναι επίσης αρκετά λοφώδης και αποστραγγίζεται κυρίως από τον ποταμό Μοράβα. Εκεί πηγάζει και ο ποταμός Όντερ. Το νερό από τη μεσόγεια Τσεχία ρέει σε τρεις διαφορετικές θάλασσες: τη Βόρεια Θάλασσα, Βαλτική Θάλασσα και τη Μαύρη Θάλασσα. Η Τσεχία κατέχει επίσης το Μολνταουχάφεν, έναν θύλακα έκτασης 30.000 τετραγωνικών μέτρων στη μέση του λιμανιού του Αμβούργου, ο οποίος παραδόθηκε στην Τσεχοσλοβακία σύμφωνα με το άρθρο 363 της Συνθήκης των Βερσαλλιών, ώστε η μεσόγεια χώρα να έχει ένα μέρος στο οποίο μπορεί να γίνει η εκφόρτωση αγαθών σε πλοία. Αυτή η επικράτεια θα επανέλθει υπό τον έλεγχο της Γερμανίας το 2028.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%93%CE%B5%CF%89%CE%B3%CF%81%CE%B1%CF%86%CE%AF%CE%B1_%CF%84%CE%B7%CF%82_%CE%A4%CF%83%CE%B5%CF%87%CE%AF%CE%B1%CF%82
|
Βιέρα Τσασλάφσκα
|
Γεννήθηκε στην Πράγα από πατέρα εστιάτορα, ενώ η μητέρα της ήταν στο σπίτι μεγαλώνοντας τις τρεις κόρες ζευγαριού. Αρχικά αθλήτρια της καλλιτεχνικής παγοδρομίας, η Τσασλάφσκα το 1957 στέφθηκε εθνική πρωταθλήτρια στην κατηγορία των νεανίδων το 1957 και έκανε το διεθνές ντεμπούτο της την επόμενη χρονιά στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα Ενόργανης Γυμναστικής, κερδίζοντας το αργυρό μετάλλιο στο σύνθετο ομαδικό. Ο πρώτος της διεθνής τίτλος ήρθε το 1959 στο Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα Ενόργανης Γυμναστικής, όπου κέρδισε το χρυσό μετάλλιο στη δοκό ισορροπίας και το αργυρό μετάλλιο στο άλμα. Συμμετείχε στους Θερινούς Ολυμπιακούς Αγώνες του 1960, κερδίζοντας αργυρό μετάλλιο με την ομάδα της Τσεχοσλοβακίας και στη συνέχεια κέρδισε το χάλκινο μετάλλιο στο σύνθετο ατομικό στο Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα του 1961. Αγωνίστηκε για το σύνθετο ατομικό στη χώρα της στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα του 1962, το οποίο κατέκτησε η Λαρίσα Λατίνινα, και κατάφερε να κερδίσει τον πρώτο της παγκόσμιο τίτλο, στο άλμα. Δεν αγωνίστηκε στο Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα του 1963 στο Παρίσι.Μεταξύ 1964 και 1968, η Τσασλάφσκα κέρδισε 19 ατομικά χρυσά μετάλλια σε μεγάλους διεθνείς αγώνες. Ήταν στο απόγειό της στους Θερινούς Ολυμπιακούς Αγώνες του 1964 στο Τόκιο, κερδίζοντας το συνθέτο ατομικό και κατακτώντας χρυσά μετάλλια στη δοκό ισορροπίας και στο άλμα, εκτός από ένα άλλο αργυρό μετάλλιο στο ομαδικό αγώνισμα. Οι Ιάπωνες οικοδεσπότες την ονόμασαν «αγαπημένη των Ολυμπιακών Αγώνων». Στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα του 1966, η Τσασλάφσκα υπερασπίστηκε τον τίτλο της στο άλμα, κερδίζοντας ακόμα το ομαδικό χρυσό - σπάζοντας το σοβιετικό μονοπώλιο σε εκείνο το αγώνισμα - και έγινε παγκόσμια πρωταθλήτρια στο σύνθετο ομαδικό. Κυριάρχησε στα Ευρωπαϊκά Πρωταθλήματα του 1965 στη Σόφια και του 1967 στο Άμστερνταμ, κατακτώντας και τους πέντε ατομικούς τίτλους και στις δύο διοργανώσεις και παίρνοντας το τέλειο 10 το 1967 δύο φορές, στη δοκό ισορροπίας και στις ασκήσεις εδάφους, η πρώτη αθλήτρια ενόργανης γυμναστικής που βαθμολογήθηκε με το άριστα.Πριν από τους Θερινούς Ολυμπιακούς Αγώνες του 1968 στην Πόλη του Μεξικού, η Τσασλάφσκα έχασε την προπονητική της εγκατάσταση λόγω της σοβιετικής εισβολής στην Τσεχοσλοβακία. Αντίθετα, χρησιμοποίησε σάκους πατάτας ως βάρη και κορμούς ως δοκάρια, ενώ προπονούνταν στα δάση της Μοραβίας. Ήταν και πάλι κυρίαρχη στους Θερινούς Ολυμπιακούς Αγώνες του 1968, κερδίζοντας μετάλλια και στα έξι αγωνίσματα. Υπερασπίστηκε τον τίτλο της σε όλα τα επίπεδα και κέρδισε επιπλέον χρυσά μετάλλια στις ασκήσεις εδάφους, ασύμμετρους ζυγούς και άλμα, καθώς και δύο αργυρά, για το σύνθετο ατομικό και τη δοκό ισορροπίας. Η Τσεχοσλοβάκα και η Λατίνινα είναι οι μόνες αθλήτριες που κέρδισαν το χρυσό μετάλλιο στο ατομικό σύνολο σε διαδοχικούς Ολυμπιακούς αγώνες, καθώς και η μόνη αθλήτρια που υπερασπίστηκε το χρυσό της μετάλλιο στο άλμα. Εκείνη την εποχή την ονόμασαν ως «το κορίτσι της γοητείας των Ολυμπιακών Αγώνων του 1968», αιχμαλώτισε την αγάπη του κόσμου με τη χάρη της στο άθλημα. Η χρήση του «Jarabe Tapatío» ως μουσική για τις υποχρεωτικό πρόγραμμα των ασκήσεων εδάφους και ο μετέπειτα γάμος της στην πόλη την έκαναν εξαιρετικά δημοφιλή στο μεξικανικό πλήθος.Η παρουσία της Τσασλάφσκα στους Ολυμπιακούς Αγώνες του 1968 είχε αρνητικό αντίκτυπο στην μετέπειτα πορεία της λόγω της πολιτικής αναταραχής στην Τσεχοσλοβακία. Είχε υπογράψει το μανιφέστο διαμαρτυρίας «Δύο χιλιάδες λέξεις» την άνοιξη του 1968. Για να αποφύγει την πιθανή σύλληψη, πέρασε τρεις εβδομάδες πριν από τους Ολυμπιακούς Αγώνες κρυμμένη στην ορεινή πόλη Σούμπερκ και της χορηγήθηκε άδεια να ταξιδέψει στην Πόλη του Μεξικού ελάχιστα πριν την έναρξη της διοργάνωσης.Στους Ολυμπιακούς Αγώνες, η Τσασλάφσκα φάνηκε ότι κέρδισε το χρυσό μετάλλιο στις ασκήσεις εδάφους, η κριτική επιτροπή αναβάθμισε περιέργως τις προκαταρκτικές βαθμολογίες της Σοβιετικής Λαρίσα Πέτρικ και κήρυξε ισοπαλία για το χρυσό. Αυτά συνέβησαν μετά από μία αμφιλεγόμενη κριτική απόφαση που κόστισε στην Τσεχοσλοβάκα το χρυσό στη δοκό, απονέμοντας τον τίτλο στη Σοβιετική αντίπαλο, Νατάλια Κουτσίνσκαγια. Σαφώς απογοητευμένη από την εξέλιξη που ευνοούσε την Σοβιετική Ένωση, διαμαρτυρήθηκε σιωπηρά και στις δύο τελετές απονομής μεταλλίων γυρνώντας ήσυχα το κεφάλι της κάτω και μακριά κατά την ανάκρουση του σοβιετικού εθνικού ύμνου. Η Τσασλάφσκα το 1968 έλαβε το βραβείο του Αθλητή της Χρονιάς της Τσεχοσλοβακίας για τέταρτη φορά (μετά το 1964, 1966 και 1967), ενώ την ίδια χρονιά ονομάστηκε η καλύτερη αθλήτρια στον κόσμο. Παραμένει η πιο βραβευμένη αθλήτρια της χώρας της όλων των εποχών. Ο τσεχοσλοβακικός λαός την υποδέχθηκε με τις τιμές που της άξιζαν, συμπεριλαμβανομένων υψηλών πολιτικών προσωπικοτήτων, αλλά η κυβέρνηση της χώρας δεν συγχώρησε την εν γένει στάση της. Της ζητήθηκε να υπογράψει δήλωση μετανοίας στο μανιφέστο και εκείνη αρνήθηκε, γεγονός που οδήγησε στο τέλος της καριέρα της. Από τις 3 Σεπτεμβρίου 1970 ξεκίνησε νέο αγώνα: ζήτησε δουλειά ως προπονήτρια της Εθνικής Κορασίδων από τον τότε υπουργό, αλλά παρέλαβε αρνητική απάντηση που επαναλήφθηκε για άλλα τέσσερα χρόνια. Εκείνη την εποχή, δούλευε επίσης για το βιβλίο της, «Ο Δρόμος προς τον Όλυμπο», το οποίο τελικά εκδόθηκε το 1972 υπό σκληρή λογοκρισία.Το 1974 αποφοίτησε από τη Σχολή Φυσικής Αγωγής και Αθλητισμού του Πανεπιστημίου του Καρόλου στην Πράγα. Της δόθηκε άδεια να εργαστεί ως προπονήτρια στο Μεξικό το διάστημα 1979–81. Στα τέλη της δεκαετίας του 1980, μετά από πίεση από τον Χουάν Αντόνιο Σαμαράνκ, τον τότε πρόεδρο της Διεθνούς Ολυμπιακής Επιτροπής, ο οποίος τη συνάντησε το 1985 (και το 1991 της απένειμε το Ολυμπιακό Τάγμα), επιτράπηκε τελικά στην Τσασλάφσκα να εργαστεί ως προπονήτρια γυμναστικής και κριτής στην πατρίδα της.Μετά τη Βελούδινη Επανάσταση το Νοέμβριο του 1989, η θέση της Τσασλάφσκα βελτιώθηκε σημαντικά. Έγινε σύμβουλος του Προέδρου Βάτσλαβ Χάβελ για αθλητικά και κοινωνικά θέματα και Επίτιμη Πρόεδρος της Τσεχο-Ιαπωνικής Ένωσης. Αργότερα, αφού αποχώρησε από το γραφείο του Προέδρου, εξελέγη Πρόεδρος της Τσεχοσλοβακικής και της Τσεχικής Ολυμπιακής Επιτροπής (1990–95), και στη συνέχεια επίτιμη πρόεδρός της. Το 1995 διορίστηκε στην επιτροπή μελών της ΔΟΕ, θέση που κράτησε έως το 2001. Δεν εγκατέλειψε ποτέ την πολιτική της διαφωνία, μιλώντας τα τελευταία χρόνια κατά της ξενοφοβίας και υποστηρίζοντας τους πρόσφυγες. Η Τσασλάφσκα έλαβε πολλές διακρίσεις για τη συνεισφορά της στο άθλημα της γυμναστικής. Εκτός από το Ολυμπιακό Τάγμα, της απονεμήθηκε το 1989 το Διεθνές Τρόπαιο «Ευ Αγωνίζεσθε Πιερ ντε Κουμπερτέν» από την UNESCO και διακρίθηκε στην τελετή για την «υποδειγματική αξιοπρέπειά της». Το 1995, τιμήθηκε με το Μετάλλιο Αξίας της Δημοκρατίας της Τσεχίας. Εισήχθη στο Διεθνές Αθλητικό Γυναικείο Hall of Fame το 1991 και στο Διεθνές Hall of Fame Γυμναστικής το 1998. Το 2010 της απονεμήθηκε το Τάγμα του Ανατέλλοντος Ηλίου, τρίτης τάξης.Το 2014, ήταν η κοινή παραλήπτρια (με τη δημοσιογράφο του Ίβα Ντρπόλοβα) του Βραβείου Ιθαγένειας «Χάνο Ρ. Έλενμπογκεν», που απονέμεται κάθε χρόνο από την Εταιρεία Διεθνούς Συνεργασίας της Πράγας και το Ίδρυμα Παγκόσμιας Ομάδας, για το εξαιρετικό κουράγιο των πολιτών.Ο αστεροειδής εσωτερικής κύριας ζώνης (26986) Caslavska ονομάστηκε από αυτήν το 1997. Στις 26 Οκτωβρίου 1968, μία ημέρα μετά την κατάκτηση του τελευταίου χρυσού της μεταλλίου, η Τσασλάφσκα παντρεύτηκε τον δρομέα Γιόζεφ Οντλοζίλ, ο οποίος είχε κερδίσει το αργυρό μετάλλιο στα 1.500 μέτρα του στίβου στους Ολυμπιακούς Αγώνες του 1964 στο Τόκιο. Η τελετή, που πραγματοποιήθηκε στον Καθεδρικό Ναό της Πόλης του Μεξικού, συγκέντρωσε πλήθος χιλιάδων. Είχαν μια κόρη, τη Ράντκα, και έναν γιο, τον Μάρτιν. Το ζευγάρι χώρισε το 1987. Το 1993, ο γιος της και ο πρώην σύζυγός της ενεπλάκησαν σε έναν καυγά, με τον Μάρτιν να φέρεται να γρονθοκόπησε τον Γιόζεφ, ο οποίος χτύπησε το κεφάλι του και πέθανε. Η Τσασλάφσκα μετά και για μεγάλο χρονικό διάστημα σπάνια εμφανίστηκε δημόσια. Τελικά επέστρεψε τόσο στην κοινωνική όσο και στην αθλητική ζωή, προπονώντας νεαρές αθλήτριες της γυμναστικής. Διαγνώστηκε με καρκίνο του παγκρέατος το 2015. Η υγεία της επιδεινώθηκε σημαντικά το καλοκαίρι του 2016, και μεταφέρθηκε σε νοσοκομείο της Πράγας στις 30 Αυγούστου, όπου απεβίωσε σε ηλικία 74 ετών. Η κορυφαία αθλήτρια της χώρας της εξακολουθεί να διατηρεί υψηλή δημοτικότητα ακόμα και μετά το τέλος της. Ολυμπιακοί Αγώνες 1960 (Ρώμη) Ασημένιο μετάλλιο : σύνθετο ομαδικό Ολυμπιακοί Αγώνες 1964 (Τόκιο) Χρυσό μετάλλιο (3) : σύνθετο ατομικό, δοκός ισορροπίας, άλμα Ασημένιο μετάλλιο : σύνθετο ομαδικό Ολυμπιακοί Αγώνες 1968 (Πόλη του Μεξικού) Χρυσό μετάλλιο (4) : σύνθετο ατομικό, δίζυγο, άλμα, ασκήσεις εδάφους Ασημένιο μετάλλιο (2) : δοκός ισορροπίας, σύνθετο ομαδικό Παγκόσμιο Πρωτάθλημα 1958 (Μόσχα) Αργυρό μετάλλιο : σύνθετο ομαδικό Παγκόσμιο Πρωτάθλημα 1962 (Πράγα) Χρυσό Μετάλλιο : άλμα Αργυρό μετάλλιο (2) : σύνθετο ατομικό, σύνθετο ομαδικό Χάλκινο μετάλλιο : ασκήσεις εδάφους Παγκόσμιο Πρωτάθλημα 1966 (Ντόρτμουντ) Χρυσό Μετάλλιο (3) : σύνθετο ατομικό, σύνθετο ομαδικό, άλμα Αργυρό μετάλλιο (2) : δοκός ισορροπίας, ασκήσεις εδάφους Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα 1959 (Κρακοβία) Χρυσό μετάλλιο : δοκός ισορροπίας Αργυρό μετάλλιο : άλμα Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα 1961 (Λειψία) Χάλκινο μετάλλιο (2) : σύνθετο ομαδικό, ασκήσεις εδάφους Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα 1965 (Σόφια) Χρυσό μετάλλιο (5) : σύνθετο ατομικό, άλμα, δίζυγο, δοκός ισορροπίας, ασκήσεις εδάφους Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα 1967 (Άμστερνταμ) Χρυσό μετάλλιο (5) : σύνθετο ατομικό, άλμα, δίζυγο, δοκός ισορροπίας, ασκήσεις εδάφους Ολυμπιακό Τάγμα (Olympic Order) : 1991 Τάγμα του Ανατέλλοντος Ηλίου, τρίτη τάξη : 1995 Vera CÁSLAVSKÁ στη Διεθνή Ολυμπιακή Επιτροπή Věra Čáslavská Αρχειοθετήθηκε 2021-11-27 στο Wayback Machine. Φωτογραφικό αφιέρωμα
|
Η Βιέρα Τσασλάφσκα (τσεχικά: Věra Čáslavská, 3 Μαΐου 1942 – 30 Αυγούστου 2016) ήταν Τσεχοσλοβάκα αθλήτρια της ενόργανης γυμναστικής και Τσέχα αθλητική αξιωματούχος. Μία από τις κορυφαίες του αθλήματος όλων των εποχών, κέρδισε συνολικά 22 διεθνείς τίτλους μεταξύ 1959 και 1968, συμπεριλαμβανομένων 7 χρυσών Ολυμπιακών μεταλλίων. Είναι μία από τις δύο μόνο γυναίκες αθλήτριες, μαζί με τη Σοβιετική Λαρίσα Λατίνινα, που κέρδισαν το χρυσό μετάλλιο στο σύνθετο ατομικό σε δύο διαδοχικούς Ολυμπιακούς Αγώνες. Παραμένει η μόνη αθλήτρια, άνδρας ή γυναίκα, που έχει κερδίσει χρυσό Ολυμπιακό μετάλλιο σε κάθε μεμονωμένο αγώνισμα και κατέχει το ρεκόρ για τον απόλυτο αριθμό ατομικών χρυσών Ολυμπιακών μεταλλίων μεταξύ των γυμναστών.Εκτός από τις κορυφαίες επιτυχίες της στη γυμναστική, η Τσασλάφσκα έγινε γνωστή για την ειλικρινή υποστήριξή της στο κίνημα πραγματικού εκδημοκρατισμού της Τσεχοσλοβακίας. Στους Αγώνες του 1968 στην Πόλη του Μεξικού, η σιωπηρή διαμαρτυρία της κατά τη διάρκεια απονομής των μεταλλίων σε δύο αγωνίσματα, οδήγησε στο να βρεθεί σε δυσμενή θέση από το νέο καθεστώς. Κατά τη δεκαετία του 1990 κατείχε πολλές τιμητικές θέσεις, συμπεριλαμβανομένης της θητείας της ως προέδρου της Τσεχικής Ολυμπιακής Επιτροπής.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%92%CE%B9%CE%AD%CF%81%CE%B1_%CE%A4%CF%83%CE%B1%CF%83%CE%BB%CE%AC%CF%86%CF%83%CE%BA%CE%B1
|
Heavy Load
|
Οι Heavy Load δημιουργήθηκαν το 1976 από τους αδελφούς Ράγκνε Γουάλκβιστ (φωνητικά και κιθάρα) και Στίρμπιορν Γουάλκβιστ (φωνητικά, τύμπανα), μαζί με τον Μίκαελ Μπάκλουντ (μπάσο). Τον Ιούλιο του 1978, ηχογράφησαν το πρώτο τους άλμπουμ με τίτλο "Full Speed at High Level", με μπασίστα τον Νταν Μολέν, το οποίο κυκλοφόρησε το Νοέμβριο του ίδιου έτους μέσω της Heavy Sound. Η δισκογραφική εταιρεία χρεοκόπησε λίγους μήνες αργότερα και τα μέλη του συγκροτήματος ίδρυσαν τη δική τους εταιρεία με την ονομασία Thunderload Records.Το 1979, εντάχθηκε στη σύνθεση του συγκροτήματος ο κιθαρίστας Έντι Μαλμ, πρώην μέλος των Highbrow, και οι Heavy Load κυκλοφόρησαν το ΕΡ "Metal Conquest" τον Σεπτέμβριο του 1981. Το καλοκαίρι του επόμενου έτους, ηχογράφησαν στο Decibel AB Studio τον δίσκο "Death or Glory", ο οποίος εκδόθηκε τον Οκτώβριο του 1982, με σινγκλ του άλμπουμ το "Take Me Away".Στις 4 Ιανουαρίου του 1983 βιντεοσκοπήθηκε το "Heavy Load Live", το οποίο κυκλοφόρησε αργότερα μέσα στη χρονιά σε μορφή VHS. Ακολούθησε ο δίσκος "Stronger than Evil" τον Οκτώβριο του ίδιου έτους, ο οποίος ήταν και ο τελευταίος που κυκλοφόρησε το συγκρότημα. Γκεστ συμμετοχή πραγματοποίησε ο Φιλ Λάινοτ των Thin Lizzy στα κομμάτια "Free" και "Stronger than Evil". Η επιτυχία του άλμπουμ ώθησε το συγκρότημα να προγραμματίσει μία ευρωπαϊκή περιοδεία, η οποία τελικά ακυρώθηκε λόγω της αποχώρησης του μπασίστα Τόμπιορν Ράνιεσε.Το 1985, ο Αντρέας Φριτζ έγινε μέλος του σχήματος και υπέγραψαν στη δισκογραφική εταιρεία WEA, κυκλοφορώντας το σινγκλ "Monsters of the Night". Την επόμενη χρονιά, οι αδελφοί Γουάλκβιστ ίδρυσαν τα Thunderload Studios, όπου οι Candlemass ηχογράφησαν το άλμπουμ "Epicus Doomicus Metallicus". Μετά από αυτό, οι Heavy Load πέρασαν στον πάγο και σύντομα διαλύθηκαν. Το συγκρότημα αναγνωρίζεται ως μεγάλη επιρροή του power metal κινήματος και κομμάτια τους έχουν διασκευάσει γνωστά συγκροτήματα του είδους όπως οι HammerFall, Battleroar, Noble Savage και Axevyper. Τον Μάρτιο του 2017, ανακοινώθηκε ότι οι Στίρμπιορν και Ράγκνε Γουάλκβιστ έχουν αναλάβει το remastering των αυθεντικών αναλογικών ταινιών ηχογράφησης στο studio Atlantis Grammofon της Στοκχόλμης, με σκοπό την επανέκδοση της δισκογραφίας τους μέσω της ελληνικής δισκογραφικής εταιρείας No Remorse, γιορτάζοντας έτσι την τεσσαρακοστή επέτειο από την κυκλοφορία του ντεμπούτου τους. Heavy Load | Biography & History | AllMusic Heavy Load - Encyclopaedia Metallum: The Metal Archives Heavy Load - Metal Storm
|
Οι Heavy Load ήταν σουηδικό heavy metal συγκρότημα, το οποίο δημιουργήθηκε στη Στοκχόλμη το 1976. Έχουν χαρακτηριστεί ως το πρώτο metal συγκρότημα που βγήκε από τη Σουηδία. Μετά από τρία άλμπουμ, διαλύθηκαν αρχικά το 1983 και οριστικά το 1987.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/Heavy_Load
|
Τζέιμς Μπράντλεϋ
|
Ο Τζέιμς Μπράντλεϋ γεννήθηκε στο χωριό Σέρμπορν, κοντά στο Τσέλτναμ της κομητείας Γκλόστερσερ, στην Αγγλία, και ήταν γιος του Γουίλιαμ Μπράντλεϋ και της Τζέιν Πάουντ. Στις 15 Μαρτίου 1711 εισάχθηκε στο Κολέγιο Μπέιλιαλ του Πανεπιστημίου της Οξφόρδης, από όπου απεφοίτησε με πτυχίο το 1714 και master of arts το 1717. Οι πρώτες αστρονομικές παρατηρήσεις του έγιναν στο Ουάνστηντ (σήμερα προάστιο του Λονδίνου), υπό την καθοδήγηση και τα μαθήματα του αιδεσιμότατου Τζέιμς Πάουντ, θείου του και ικανού ερασιτέχνη αστρονόμου. Ο Πάουντ τον γνώρισε στον Έντμοντ Χάλλεϋ, ο οποίος με τη σειρά του, διακρίνοντας το ταλέντο του, συνετέλεσε στο να εκλεγεί ο Μπράντλεϋ εταίρος της Βασιλικής Εταιρείας στις 6 Νοεμβρίου 1718. Το επόμενο έτος ο Μπράντλεϋ χειροτονήθηκε ιερέας της Αγγλικανικής Εκκλησίας για να γίνει βικάριος στο χωρίο Μπρίντστοου, αλλά παραιτήθηκε το 1721, όταν διορίσθηκε στη Σαβιλιανή έδρα της Αστρονομίας στο Πανεπιστήμιο της Οξφόρδης, ενώ ως λέκτορας της «πειραματικής φιλοσοφίας από το 1729 ως το 1760, έδωσε 79 κύκλους διαλέξεων στο Ασμόλειο Μουσείο. Το 1722 ο Μπράντλεϋ μέτρησε τη διάμετρο του πλανήτη Αφροδίτη με ένα σύστημα φακών με εστιακή απόσταση 65 μέτρων. Η ανακάλυψη της αποπλανήσεως του φωτός έγινε ενώ ο Μπράντλεϋ προσπαθούσε να ανιχνεύσει την αστρική παράλλαξη. Συγκεκριμένα, συνεργάσθηκε επί τριετία με τον βουλευτή και ερασιτέχνη αστρονόμο Σάμουελ Μολυνέ μέχρι τον θάνατο του τελευταίου το 1728, επιχειρώντας να μετρήσουν την παράλλαξη του αστέρα Ελτανίν (γ Δράκοντος). Αν υπήρχε, αυτή η ηλιοκεντρική παράλλαξη θα έπρεπε να διαπιστωθεί ως μία μικρή ετήσια κυκλική κίνηση της φαινομενικής θέσεως του αστέρα. Παρότι λοιπόν οι Μπράντλεϋ και Μολυνέ δεν παρατήρησαν την αναμενόμενη μετατόπιση, ανίχνευσαν μία διαφορετική και ανεξήγητη ετήσια κυκλική κίνηση. Λίγο μετά τον θάνατο του Μολυνέ, ο Μπράντλεϋ συνειδητοποίησε ότι την προκαλούσε το φαινόμενο της αποπλανήσεως του φωτός, κάτι που δημοσιοποίησε με επιστολή του προς τον Χάλλεϋ. Η μοναδική διαφορά της παραλλακτικής από την αποπλανητική μετατόπιση στη θέση ενός αστέρα (αμφότερες είναι φαινομενικές και οφείλονται στην κίνηση της Γης περί τον Ήλιο) είναι η διαφορά στην κατεύθυνση της μετατοπίσεως σε σχέση με την εποχή. Στη περίπτωση του Ελτανίν, η παραλλακτική μετατόπιση θα έφερνε τον αστέρα στη νοτιότατη θέση του τον Δεκέμβριο και την βορειότατη τον Ιούνιο. Αντίθετα, ο Μπράντλεϋ βρήκε ότι η νοτιότερη θέση ήταν τον Μάρτιο και η βορειότατη τον Σεπτέμβριο. Στην αρχή δεν μπόρεσε να σκεφθεί ποια ήταν η αιτία. Σύμφωνα με μία συχνά αναφερόμενη ιστορία, η λύση του αινίγματος τού ήρθε όταν ιστιοπλοούσε στον Τάμεση. Πρόσεξε πως όταν η βάρκα του στρεφόταν, η σημαιούλα στην κορυφή του ιστού άλλαζε διεύθυνση, παρότι η διεύθυνση του ανέμου παρέμενε σταθερή: το μόνο που άλλαζε ήταν η κατεύθυνση και η ταχύτητα της βάρκας. Ο Μπράντλεϋ τότε κατάλαβε ότι αν η Γη μετέβαλλε συνεχώς τη διεύθυνση της ταχύτητάς της περί τον Ήλιο ενώ η ταχύτητα του φωτός που ερχόταν από τον αστέρα παρέμενε πεπερασμένη και σταθερή, τότε η διεύθυνση από την οποία φαινόταν να έρχεται το φως του θα μεταβαλλόταν αντιστοίχως, όπως ακριβώς η διεύθυνση της σημαιούλας της λέμβου. Ο Μπράντλεϋ διεπίστωσε ότι η ερμηνεία αυτή ταίριαζε καλά με τις παρατηρήσεις τους. Κι αυτό πρόσφερε αρκετά «δώρα»: μπορούσε να δώσει μία εκτίμηση για το πόση περίπου ήταν η ταχύτητα του φωτός και φανέρωνε ότι η αστρική παράλλαξη, αν υπήρχε, ήταν υπερβολικά μικρή για να ανιχνευθεί με την ακρίβεια που ήταν διαθέσιμη στον Μπράντλεϋ (κι αυτό με τη σειρά του υπεδείκνυε ότι οι απλανείς αστέρες βρίσκονταν σε πολλαπλάσιες αποστάσεις από όσο θα μπορούσε κανείς να πιστέψει την εποχή εκείνη). Η ανακάλυψη αυτή ήταν εξίσου πειστική απόδειξη ότι η Γη περιφερόταν περί τον Ήλιο όσο θα ήταν η ανίχνευση της ηλιοκεντρικής παραλλάξεως. Ανακοινώθηκε στη Βασιλική Εταιρεία (το αντίστοιχο των Ακαδημιών της ηπειρωτικής Ευρώπης) τον Ιανουάριο του 1729 (Phil. Trans. xxxv. 637). Η ακρίβεια στον υπολογισμό της ταχύτητας του φωτός που απέφερε η θεωρία της αποπλανήσεως ήταν καλύτερη από εκείνη των προηγούμενων εκτιμήσεων, όπως π.χ. του Όλε Ρέμερ. Οι πρώτες παρατηρήσεις της αποπλανήσεως του φωτός έγιναν στο σπίτι του Μολυνέ στο Κιου Γκρην. Αργότερα, συνεχίσθηκαν στο σπίτι του Τζέιμς Πάουντ, στο Ουάνστηντ. Μετά τη δημοσίευση της ανακαλύψεως, ο Μπράντλεϋ συνέχισε να παρατηρεί και να επαληθεύει επί εικοσαετία τη δεύτερη μεγάλη του ανακάλυψη την κλόνιση του άξονα της Γης, την οποία δημοσίευσε μόλις στις 14 Φεβρουαρίου 1748 (Phil. Trans. xlv. I), έχοντας επιβεβαίωσει την προέλευσή της από παρατηρήσεις ακριβείας κατά τη διάρκεια μιας πλήρους περιφοράς των συνδέσμων της σεληνιακής τροχιάς (18,6 έτη). Το 1742 ο Μπράντλεϋ διαδέχθηκε τον Χάλλεϋ στη θέση του Βασιλικού Αστρονόμου. Το αυξημένο κύρος του, τον βοήθησε να έχει επιτυχία όταν ζήτησε από τον βασιλιά για το Αστεροσκοπείο του Γκρήνουιτς νέου τύπου όργανα κόστους χιλίων λιρών για ακριβέστερες παρατηρήσεις και μετρήσεις, όπως ένα τεταρτημόριο 8 ποδών που ολοκληρωσε για λογαριασμό του το 1750 ο Τζων Μπερντ (John Bird). Συγκέντρωσε έτσι μέσα σε δέκα χρόνια στο Γκρήνουιτς υλικά ανεκτίμητης αξίας για την αναμόρφωση της αστρονομίας στη Μεγάλη Βρετανία. Το 1748 ο Μπράντλεϋ τιμήθηκε με το Μετάλλιο Copley της Βασιλικής Εταιρείας, ενώ το 1752 του χορηγήθηκε μία βασιλική σύνταξη 250 λιρών τον χρόνο. Εννέα χρόνια αργότερα ο Μπράντλεϋ αποσύρθηκε για λόγους υγείας στο χωριό Τσάλφορντ του Γκλόστερσερ, όπου και απεβίωσε στο Skiveralls House σε ηλικία 69 ετών. Τάφηκε στον ενοριακό ναό του γειτονικού Minchinhampton. Η δημοσίευση του σώματος των παρατηρήσεών του καθυστέρησε εξαιτίας διαφωνιών σχετικά με την κυριότητά τους. Τελικώς εκδόθηκαν από τον εκδοτικό οίκο Clarendon Press (σήμερα Πανεπιστημιακές Εκδόσεις της Οξφόρδης) σε δύο τόμους, το 1798 και το 1805. Η αξιοποίηση και η ανάπτυξη της σημασίας τους χρειάσθηκαν ωστόσο τη διαίσθηση και την επιμέλεια του Φρίντριχ Βίλχελμ Μπέσελ. Ο αστεροειδής 2634 Τζέιμς Μπράντλεϋ Το όρος Μπράντλεϋ στην οροσειρά των Απεννίνων στη Σελήνη Rigaud's Memoir, προλεγόμενο στο Miscellaneous Works and Correspondence of James Bradley, D.D. (Οξφόρδη 1832) New and General Biographical Dictionary, xii. 54 (1767) Andrew Kippis: Biog. Brit. Fouchy: Eloge, Paris Memoirs (1762), σελ. 231 (Histoire) Online κατάλογος των εργασιών του Μπράντλεϋ (μέρος των αρχείων του Βασιλικού Αστεροσκοπείου του Γκρήνουιτς, που φιλοξενούνται στη Βιβλιοθήκη του Πανεπιστημίου του Κέμπριτζ)
|
Ο Τζέιμς Μπράντλεϋ (James Bradley, Μάρτιος 1693 – 13 Ιουλίου 1762) ήταν Άγγλος αστρονόμος, γνωστός κυρίως από δύο σημαντικές ανακαλύψεις: την αποπλάνηση του φωτός (1725–1728) και την κλόνιση του γήινου άξονα (1728–1748). Αυτές οι ανακαλύψεις αποκλήθηκαν «οι χρησιμότερες του αιώνα» από τον Ντελάμπρ, ιστορικό της αστρονομίας και αστρονόμο, διευθυντή του Αστεροσκοπείου των Παρισίων στην ιστορία του για την αστρονομία του 18ου αιώνα, επειδή «σε αυτές τις δύο ανακαλύψεις του Μπράντλεϋ χρωστούμε την ακρίβεια της σύγχρονης αστρονομίας. .... Αυτή η διπλή υπηρεσία προς την Αστρονομία εξασφαλίζει στον ανακαλύψαντα την πλέον διακεκριμένη θέση (μετά τον Ίππαρχο και τον Κέπλερ) μεταξύ των μεγαλύτερων αστρονόμων όλων των εποχών και χωρών.»
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A4%CE%B6%CE%AD%CE%B9%CE%BC%CF%82_%CE%9C%CF%80%CF%81%CE%AC%CE%BD%CF%84%CE%BB%CE%B5%CF%8B
|
Διαγόρας ο Ρόδιος
|
Καταγόταν από την αριστοκρατική οικογένεια των Ερατιδών της Ιαλυσού (αρχαίας ροδιακής πόλης). Ο πατέρας του ονομαζόταν Δαμάγητος και ήταν εγγονός του βασιλιά της Ιαλυσού Δαμάγητου που παντρεύτηκε την τρίτη κόρη του Μεσσήνιου ήρωα Αριστομένη.Για την αθλητική του απόδοση στο άθλημα της πυγμής, μας δίνονται στοιχεία από τον Πίνδαρο, ο οποίος στην ωδή προς τιμήν του Διαγόρα τον χαρακτηρίζει «πελώριο» και «ευθυμάχα». Ο πρώτος χαρακτηρισμός προφανώς αναφέρεται στη σωματική διάπλαση του Διαγόρα· από τον Σχολιαστή του Πινδάρου πληροφορούμαστε ότι είχε ύψος 4 πηχών και 5 δακτύλων, δηλαδή περίπου 1,94 μ. Ο χαρακτηρισμός «ευθυμάχας» αναφέρεται στο αγωνιστικό του στυλ, που επεξηγείται πάλι από τον Σχολιαστή του Πινδάρου, που αναφέρει πως δεν έκανε πίσω στον αγώνα, αλλά πήγαινε ευθύς κατά του αντιπάλου του.Για τις νίκες του Διαγόρα στους Πανελλήνιους Αγώνες, ο Πίνδαρος μας πληροφορεί πως στέφθηκε νικητής στα Ολύμπια (79η Ολυμπιάδα - 464 π.Χ.) και στα Πύθια. Αλλά λέει πως ο Διαγόρας νίκησε και σε άλλους αγώνες: δυο φορές στα Τληπολέμια στη Ρόδο , τέσσερις στα Ίσθμια, δυο φορές απανωτά στα Νέμεα· και στην Αθήνα, στο Άργος, στην Αρκαδία, στη Θήβα, στη Βοιωτία, στην Πελλήνη, στην Αίγινα έξι φορές και στα Μέγαρα. Ο Willian Smith αναφέρει πως ο Διαγόρας ήταν και περιοδονίκης.Όμως, στη δόξα του Διαγόρα δεν συντέλεσαν μόνο οι νίκες του στους αγώνες, αλλά και η οικογένειά του. Είχε αποκτήσει 5 παιδιά· τρεις γιους και δυο κόρες. Και οι τρεις γιοι του στέφθηκαν και οι ίδιοι ολυμπιονίκες και οι δυο κόρες του απέκτησαν γιους που έγιναν ολυμπιονίκες. Πιο συγκεκριμένα, ο πρωτότοκος γιος του, ο Δαμάγητος, ήταν παγκρατιαστής και στέφθηκε δύο φορές ολυμπιονίκης. Ο δεύτερος γιος του, ο Ακουσίλαος, ήταν πύκτης και στέφθηκε μια φορά ολυμπιονίκης. Ο νεότερος γιος του, ο Δωριέας ίδρυσε την πόλη της Ρόδου το 408 πΧ, ήταν πολυνίκης παγκρατιαστής που στέφθηκε τρεις φορές στα Ολύμπια, οκτώ στα Ίσθμια, επτά στα Νέμεα και στα Πύθια μια φορά μάλιστα νίκησε ακονιτί, ενώ ήταν και περιοδονίκης. Από τις δυο του κόρες, την Καλλιπάτειρα και τη Φερενίκη, ολυμπιονίκες στέφθηκαν τα εγγόνια του, Ευκλής στην πυγμή και Πεισίρροδος στην πυγμή παίδων. Μία από τις κόρες του (υπάρχει μια σύγχυση στις ιστορικές πηγές για το αν ήταν η Καλλιπάτειρα ή η Φερενίκη) ήταν η πρώτη γυναίκα την οποία επιτράπηκε να παρακολουθήσει τους αγώνες στην Ολυμπία, αφού επικαλέστηκε τις νίκες του πατέρα και των αδελφών της. Σε ένα περιστατικό που έμεινε γνωστό στην ιστορία ως ο «Θρίαμβος του Διαγόρα», ο Διαγόρας είχε την ευτυχία να ζήσει την επιτυχία των δυο γιων του, του Δαμάγητου και του Ακουσίλαου, που νίκησαν την ίδια ημέρα στους αγώνες των Ολυμπίων. Οι δυο γιοι του, αφού στέφθηκαν νικητές, σήκωσαν τον Διαγόρα και τον περιέφεραν στο στάδιο υπό τις επευφημίες των θεατών. Ο Σχολιαστής του Πινδάρου σημείωσε, πως ποτέ άλλοτε δεν είχε συμβεί για στεφθούν ολυμπιονίκες και ο πατέρας και οι γιοι. Η παράδοση λέει, πως ένας από τους θεατές εν μέσω των επευφημιών και της πλήρους ευδαιμονίας αναφώνησε «Κάτθανε, Διαγόρα, οὐ καὶ ἐς Ὄλυμπον ἀναβήσῃ» (Πέθανε Διαγόρα, δεν θα ανέβεις και στον Όλυμπο) και ο Διαγόρας τότε άφησε την τελευταία του πνοή. Αν η τελευταία αφήγηση ισχύει, τότε ο Διαγόρας πέθανε το καλοκαίρι του 448 π.Χ. και δεν πρόλαβε να ζήσει τις πολλές επιτυχίες, αλλά και τις συμφορές των απογόνων του, των Διαγοριδών, που διώχθηκαν από την πατρίδα τους υπό την απειλή του θανάτου . Κατά τη διάρκεια της ζωής του Διαγόρα, ο Πίνδαρος συνέθεσε για αυτόν μία από της ωδές του, που οι μεταγενέστεροι λόγιοι κατέταξαν στα Επινίκια και πιο συγκεκριμένα στους Ολυμπιόνικους ύμνους. Αυτή την ωδή προς τιμήν του Διαγόρα έστησε ο Γόργων στο ιερό της Λινδίας Αθηνάς, χαραγμένη με χρυσά γράμματα.Ο Παυσανίας, που έζησε αρκετούς αιώνες αργότερα, μαρτυρά πως στην Άλτι της Ολυμπίας είχαν στηθεί ανδριάντες του Διαγόρα, των γιων και των εγγονών του. Η εικόνα (ανδριάντας) του, φιλοτεχνήθηκε από τον Καλλικλή, που είχε δημιουργήσει και το άγαλμα του Δία στα Μέγαρα. Από τον Σχολιαστή του Πινδάρου μαθαίνουμε πως ο ανδριάντας αυτός είχε το φυσικό ύψος του Διαγόρα και τον απεικόνιζε με το δεξί χέρι σηκωμένο και το αριστερό λυγισμένο προς το σώμα του.Η φήμη του Διαγόρα ήταν τόσο μεγάλη που στη Ρόδο άρχισε να διαδίδεται ο μύθος πως ήταν γιος του θεού Ερμή. Όπως αναφέρεται, η μητέρα του πορευόταν σε έναν αγρό όταν έπιασε σφοδρός καύσωνας· θέλοντας να προστατευτεί, μπήκε στο τέμενος του θεού Ερμή, όπου ο θεός έσμιξε μαζί της. Παρά τους πολλούς αιώνες που πέρασαν από τον θάνατό του, η ιστορία του αποτέλεσε πηγή έμπνευσης. Στη Ρόδο ειδικότερα ο Διαγόρας τιμάται ποικιλοτρόπως. Τον 19ο αιώνα, που άνθιζε ο Φιλελληνισμός στην Ευρώπη, διάφοροι ζωγράφοι εμπνεύστηκαν από το λεγόμενο «θρίαμβο του Διαγόρα» και απεικόνισαν τη σκηνή στα έργα τους. Την 25 Μαρτίου 1905 ιδρύθηκε στην πόλη της Ρόδου αθλητικό σωματείο που προς τιμήν του ονομάστηκε Γυμναστικός Σύλλογος Διαγόρας.Μετά την ενσωμάτωση των Δωδεκανήσων στο ελληνικό κράτος, το γήπεδο Arena Del Sol στην πόλη της Ρόδου, που χτίστηκε την περίοδο της Ιταλοκρατίας, μετονομάστηκε σε Δημοτικό Στάδιο Ρόδου «Διαγόρας». Το 1955 κατασκευάστηκε το γήπεδο μπάσκετ πίσω από τη Λέσχη φίλων του Συλλόγου και από το 2000 μετατράπηκε σε κλειστό γυμναστήριο με το όνομα Κλειστό Γυμναστήριο Διαγόρα (γνωστό ως Τέντα). Το 1977 εγκαινιάσθηκε ο Κρατικός Αερολιμένας Ρόδου «Διαγόρας» στο χωριό Παραδείσι.Στην πόλη της Ρόδου, στην περιοχή Ψαροπούλα, έχει ανεγερθεί σύμπλεγμα αγαλμάτων που αναπαριστά τον «θρίαμβο του Διαγόρα», δηλαδή τη στιγμή που ο Δαμάγητος και ο Ακουσίλαος σηκώνουν τον πατέρα τους Διαγόρα και τον περιφέρουν στο στάδιο της Ολυμπίας. Η 95η Ανώτερη Διοίκηση Ταγμάτων Εθνοφυλακής που έχει την έδρα της στη Ρόδο χρησιμοποιεί στο έμβλημά της ως παράσταση τον «θρίαμβο του Διαγόρα» και το ρητό «ΦΥΛΑΞΑΣΘΑΙ ΧΡΕΟΣ» (από την ωδή που συνέθεσε ο Πίνδαρος για τον Διαγόρα). Αποκαλείται και 95η Ανώτερη Διοίκηση Ταγμάτων Εθνοφυλακής «Διαγοριδών» προς τιμήν του γένους του Διαγόρα. (οι ολυμπιονίκες με κίτρινη σκίαση) Drachmann, Anders Bjorn (1964). «Scholia Vetera in Pindari Carmina, Vol. 1 Scholia in Olympionicas». Smith, William (1848). «Diagoras». A Dictionary of Greek and Roman biography and mythology. perseus.tufts.edu. Παυσανίας. Ελλάδος Περιήγησις - (Βιβλίο Δ΄) Μεσσηνιακά. Wikisource. Παυσανίας. Ελλάδος Περιήγησις - (Βιβλίο Ε΄) Ηλιακά Α΄. Wikisource. Παυσανίας. Ελλάδος Περιήγησις - (Βιβλίο Στ΄) Ηλιακών Β΄. Wikisource. Πίνδαρος. Ολυμπιόνικοι - Z΄. Wikisource. Ξενοφών. Ελληνικά - Βιβλίο Α΄. Wikisource.
|
Ο Διαγόρας από την Ιαλυσό της Ρόδου ήταν ένας από τους διασημότερους πύκτες (πυγμάχους) της αρχαιότητας. Έζησε τον 5ο π.Χ. αιώνα και ο Πίνδαρος τον εξύμνησε με μία από τις επινίκιες ωδές του. Τα κατορθώματά του στους Πανελλήνιους Αγώνες και τα κατορθώματα της οικογένειάς του τον είχαν κάνει θρύλο ήδη από την αρχαιότητα. Ο Διαγόρας ήταν ο γενάρχης των Διαγοριδών.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%94%CE%B9%CE%B1%CE%B3%CF%8C%CF%81%CE%B1%CF%82_%CE%BF_%CE%A1%CF%8C%CE%B4%CE%B9%CE%BF%CF%82
|
Ιερός Ναός Αγίου Βασιλείου (Γλώσσα Κισάμου)
|
Ανδριανάκης, Μιχάλης Γ., Γιαπιτσόγλου, Κωνσταντίνος, Χριστιανικά Μνημεία της Κρήτης, Συνοδική Επιτροπή Θρησκευτικού Τουρισμού της Εκκλησίας Κρήτης: Μ.Κ.Ο. "Φιλοξενία", Ηράκλειο 2012. Ψιλάκης, Βασίλειος, Ιστορία της Κρήτης: από της απωτάτης αρχαιότητος μέχρι των καθ' ημάς χρόνων, τ. Γ΄, εκδ. Νέα Έρευνα, εν Χανίοις, 1909. Ανδριανάκης, Μιχάλης, «Μοναστήρια του νομού Χανίων», εφ. Χανιώτικα Νέα, 5-14/06/1985.
|
Ιερός Ναός Αγίου Βασιλείου (Γλώσσα Κισάμου). Ο ναός του Αγίου Βασιλείου στις Πάνω Βούβες Κισάμου είναι κτισμένος πάνω στα ερείπια παλαιού Ναού, του οποίου σώζεται ένα μικρό μέρος. Πρόκειται για εκκλησία του 14ου αιώνα, στον αρχιτεκτονικό ρυθμό βασιλικής, τοιχογραφημένη με ιδιαίτερου ενδιαφέροντος και καλοδιατηρημένο λαϊκότροπο διάκοσμο. Σήμερα ο ναός έχει ανακαινιστεί από την αρχαιολογία.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%99%CE%B5%CF%81%CF%8C%CF%82_%CE%9D%CE%B1%CF%8C%CF%82_%CE%91%CE%B3%CE%AF%CE%BF%CF%85_%CE%92%CE%B1%CF%83%CE%B9%CE%BB%CE%B5%CE%AF%CE%BF%CF%85_(%CE%93%CE%BB%CF%8E%CF%83%CF%83%CE%B1_%CE%9A%CE%B9%CF%83%CE%AC%CE%BC%CE%BF%CF%85)
|
Β-γλουκουρονιδάση
|
Η ανθρώπινη β-γλουκουρονιδάση συντίθεται ως μονομερές 80 kDa (653 αμινοξέα ) προτού η πρωτεόλυση αφαιρέσει 18 αμινοξέα από το C-τερματικό άκρο για να σχηματίσει ένα μονομερές 78 kDa. Η βήτα-γλουκουρονιδάση υπάρχει ως ομοτετραμερές 332 kDa. Η βήτα-γλουκουρονιδάση περιέχει αρκετούς αξιοσημείωτους δομικούς σχηματισμούς, συμπεριλαμβανομένου ενός τύπου βήτα βαρελιού που είναι γνωστό ως βαρέλι jelly roll και ενός βαρελιού TIM . Η ανθρώπινη β-γλoυκουρονιδάση είναι ομόλογη με το ένζυμο β-γαλακτοσιδάση της Escherichia coli . Αυτή η σχέση, μαζί με τη γνώση ότι οι γλυκοσιδάσες συχνά εκτελούν υδρόλυση που καταλύεται από δύο όξινα υπολείμματα, οδήγησε στην ανάπτυξη της υπόθεσης για το μηχανισμό δράσης. Σύμφωνα με αυτή, τα δύο υπολείμματα γλουταμικού οξέος Glu540 και Glu451 (πυρηνόφιλαο και όξινο υπολείμμα, αντίστοιχα) καθώς και το υπόλειμμα τυροσίνης Tyr504 εμπλέκονται στην κατάλυση. Πειράματα κατά τα οποία οποιοδήποτε από τα τρία αυτά αμινοξέα υπόκεινται σε μετάλλαξη οδηγούν σε δραματική μείωση της ενεργότητάς της, υποστηρίζοντας αυτή την υπόθεση. Αυξημένη ενεργότητα παρατηρήθηκε όταν το Glu451 αντικαταστάθηκε από αλανίνη, γεγονός που επιβεβαιώνει πως το Glu451 είναι το όξινο/βασικό υπόλειμμα. Χρησιμοποιώντας την ανάλυση επισημασμένων πεπτιδίων β-γλουκουρονιδάσης μετά από υδρόλυση ενός υποστρώματος που εισέρχεται σε ένα πολύ σταθερό ενδιάμεσο στάδιο, οι ερευνητές κατέληξαν ότι το Glu540 είναι το πυρηνόφιλο υπόλειμμα.Αν και ο συγκεκριμένος τύπος πυρηνόφιλης υποκατάστασης που χρησιμοποιείται από τη β-γλουκουρονιδάση είναι ασαφής, στοιχεία από ομόλογα ένζυμα της οικογένειας των γλυκοσιδασών υποδηλώνουν ότι αυτές οι αντιδράσεις είναι ποιοτικώς SN2. Οι αντιδράσεις αυτές λαμβάνουν χώρα με ενδιάμεσα στάδια (μεταβατική κατάσταση) με χαρακτηριστικά ιόντων οξοκαρβενίου. Αρχικά, λόγω αυτού του χαρακτηριστικού οξοκαρβενίου του ενδιάμεσου σταδίου, οι αντιδράσεις αυτές θεωρήθηκαν SN1 (ξεκάθαρο ενδιάμεσο ιόν οξοκαρβενίου). Ωστόσο, πιο πρόσφατα στοιχεία υποδηλώνουν ότι αυτές οι καταστάσεις ιόντων οξοκαρβενίου έχουν διάρκεια ζωής 10 femtoseconds - 0,1 nanoseconds (παρόμοια με αυτή μιας περιόδου δόνησης δεσμού ). Αυτές οι διάρκειες ζωής είναι πολύ μικρές για να αντιστοιχούν σε ενδιάμεσο της αντίδρασης. Έτσι, φαίνεται πως αν και αυτές οι αντιδράσεις έχουν τα χαρακτηριστικά μιας SN1 αντίδρασης, είναι ποιοτικώς SN2.Όσον αφορά την Tyr504 στον μηχανισμό κατάλυσης, ο ακριβής της ρόλος δεν είναι ξεκάθαρος. Συγκρίνοντας τη δομή της β-γλουκουρονιδάσης με το ομόλογο ένζυμο ξυναλάση, η Tyr504 ίσως σταθεροποιεί το πυρηνόφιλο που αποχωρεί (Glu540) ή ρυθμίζει την ενεργότητά του. Επιπλέον σε αυτά τα υπολείμματα, ένα διατηρημένο υπόλειμμα ασπαραγίνης (Asn450) θεωρείται πως σταθεροποιεί το υπόστρωμα μέσω της δράσης ενός δεσμού υδρογόνου στη 2-υδροξυλομάδα του υποστρώματος σακχάρου. Ανεπάρκειες στη β-γλυκουρονιδάση έχουν ως αποτέλεσμα την αυτοσωματική υπολειπόμενη κληρονομική μεταβολική νόσο γνωστή ως σύνδρομο Sly ή Βλεννοπολυσακχαρίδωση VII. Ανεπάρκεια σε αυτό το ένζυμο έχει ως αποτέλεσμα τη συσσώρευση μη υδρολυμένων βλεννοπολυσακχαριτών στον ασθενή. Αυτή η ασθένεια μπορεί να είναι εξαιρετικά εξουθενωτική για τον ασθενή ή μπορεί να οδηγήσει σε εμβρυϊκό ύδρωπα πριν από τη γέννηση. Επιπλέον, σε επιζώντες ασθενείς παρατηρούνται διανοητική υστέρηση, κοντό ανάστημα, τραχιά χαρακτηριστικά του προσώπου, ανωμαλίες της σπονδυλικής στήλης και διεύρυνση του ήπατος και του σπλήνα. Ως μοντέλα αυτής της ασθένειας έχουν χρησιμοποιηθεί ένα στέλεχος ποντικιού και μία οικογένεια σκύλων, ενώ πρόσφατα ανακαλύφθηκε και μία οικογένεια αιλουροειδών που παρουσιάζουν ανεπάρκεια β-γλουκουρονιδάσης. Πηγή αυτής της μείωσης της δραστικότητας έχει ταυτοποιηθεί ως η μετάλλαξη E351K (το Glu351 μεταλλάσσεται σε ένα υπόλειμμα λυσίνης). Το Glu351 διατηρείται σε είδη θηλαστικών, γεγονός που υποδηλώνει μια σημαντική λειτουργία για αυτό το υπόλειμμα. Εξέταση της κρυσταλλικής δομής ακτίνων Χ του ανθρώπινου ενζύμου υποδηλώνει ότι αυτό το υπόλειμμα (Glu352 στο ανθρώπινο ένζυμο), το οποίο είναι θαμμένο βαθιά μέσα στην περιοχή του κυλίνδρου TIM, μπορεί να είναι σημαντικό για τη σταθεροποίηση της τριτοταγούς δομής του ενζύμου. Στην κρυσταλλική δομή, φαίνεται ότι η Arg216, μέλος του jelly roll της πρωτεΐνης, σχηματίζει μια γέφυρα άλατος (ιοντικοί και δεσμοί υδρογόνου) με το Glu352. Επομένως, το Glu352 πιθανώς εμπλέκεται στη σταθεροποίηση της αλληλεπίδρασης μεταξύ δύο διαφορετικών τρισδιάστατων περιοχών του ενζύμου. Στη μοριακή βιολογία, η β-γλουκουρονιδάση χρησιμοποιείται ως γονίδιο αναφοράς για την παρακολούθηση της γονιδιακής έκφρασης σε κύτταρα θηλαστικών και φυτών. Η παρακολούθηση της δραστηριότητας της β-γλουκουρονιδάσης μέσω της χρήσης δοκιμασίας GUS επιτρέπει τον προσδιορισμό της χωρικής και χρονικής έκφρασης του εν λόγω γονιδίου. Οι εικόνες μοριακών γραφικών δημιουργήθηκαν χρησιμοποιώντας το πακέτο UCSF Chimera από το Resource for Biocomputing, Visualization, and Informatics στο Πανεπιστήμιο της Καλιφόρνια, Σαν Φρανσίσκο (υποστηριζόμενο από το NIH P41 RR-01081). Άλφα-γλυκουρονιδάση Γλυκουρονοσυλο-δισουλφογλυκοζαμινική γλυκουρονιδάση Γλυκυρριζινική βήτα-γλυκουρονιδάση Glucuronidase Ενημερωμένη έρευνα για τη γλουκουρονιδάση ανταποκριτή Αρχειοθετήθηκε 2020-11-21 στο Wayback Machine. και άλλους δημοσιογράφους από το Reportergene Database of Catalytic Mechanism Research και άλλες πληροφορίες για τη βήτα-γλυκουρονιδάση
|
Οι βήτα-γλουκουρονιδάσες είναι μέλη της οικογένειας των ενζύμων γλυκοσιδασών που καταλύουν τη διάσπαση των σύνθετων υδατανθράκων. Η ανθρώπινη β-γλουκουρονιδάση είναι ένας τύπος γλουκουρονιδάσης (μέλος της οικογένειας γλυκοσιδάσης 2) που καταλύει την υδρόλυση των υπολειμμάτων β-D-γλουκουρονικού οξέος από το μη αναγωγικό άκρο των βλεννοπολυσακχαριτών (που αναφέρονται επίσης ως γλυκοζαμινογλυκάνες) όπως η θειική ηπαράνη. Η ανθρώπινη β-γλουκουρονιδάση βρίσκεται στα λυσοσώματα. Στο έντερο, η β-γλουκουρονιδάση μετατρέπει τη συζευγμένη χολερυθρίνη στη μη συζευγμένη μορφή για επαναρρόφηση. Η βήτα-γλουκουρονιδάση υπάρχει επίσης στο μητρικό γάλα, το οποίο συμβάλλει στον νεογνικό ίκτερο. Η πρωτεΐνη κωδικοποιείται από το γονίδιο GUSB στους ανθρώπους και από το γονίδιο uidA στα βακτήρια.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%92-%CE%B3%CE%BB%CE%BF%CF%85%CE%BA%CE%BF%CF%85%CF%81%CE%BF%CE%BD%CE%B9%CE%B4%CE%AC%CF%83%CE%B7
|
Εθνική Εταιρεία
|
Η Εθνική Εταιρεία οργανώθηκε κατά το σύστημα της Φιλικής Εταιρείας σε συνδυασμό με το αυστηρό απόρρητο τυπικό των Τεκτόνων. Συστήθηκε την άνοιξη του 1894, αποτελούμενη αρχικά από 14 μέλη και αποκλείοντας από αυτή αξιωματικούς με βαθμό ανώτερο του υπολοχαγού. Η αρχή αποδοχής μόνο χαμηλόβαθμων αξιωματικών παραβιάστηκε πολύ γρήγορα. Τα πρώτα στελέχη της προέρχονταν από παλαιότερη οργάνωση που έφερε το όνομα «Εθνική Άμυνα» που είχε δράσει στη Κρήτη και τη Θεσσαλία την οποία και είχε διαλύσει ο Χ. Τρικούπης το 1882. Ιδρυτές της Εθνικής Εταιρείας, όπως αποδείχθηκε αργότερα, ήταν οι στρατιωτικοί Χρ. Σολιώτης, Πέτρος Λυκούδης, Νικόστρατος Καλομενόπουλος και Αλ. Σοφιανός, οι οποίοι και τη συνέστησαν το 1894. Ακολούθησε μύηση και άλλων αξιωματικών αλλά και προσώπων που κατείχαν εξαιρετικές θέσεις στην τότε Αθηναϊκή κοινωνία όπως καθηγητές, δικαστικοί κ.λπ. Στην ομάδα πρωτοστάτησαν οι Λ. Φωτιάδης, Γ. Σουλιώτης, Κ. Πάλλης, και Παύλος Μελάς, ενώ οι πλέον ενεργοί πυρήνες της βρίσκονταν στο Άργος και το Ναύπλιο. Τμήμα της εταιρείας στο Ναύπλιο ίδρυσε ο Ιωάννης Μεταξάς. Μέχρι το Σεπτέμβριο του 1895, η Εθνική Εταιρεία διέθετε εξήντα μέλη και με νέο καταστατικό που συντάχθηκε το ίδιο έτος συγκροτήθηκε ενδεκαμελές συμβούλιο. Μέσα σε δύο χρόνια η Ε.Ε. απέκτησε μεγάλη ισχύ με τη μύηση της πλειονότητας των αξιωματικών τόσο του στρατού ξηράς όσο και του ναυτικού καθώς και πολλών πολιτευτών και μεγάλου μέρους δημοσιοϋπαλληλικού και δικαστικού ακόμα κλάδου. Κατάφερε να προσελκύσει σημαντικούς παράγοντες της δημόσιας ζωής, καθώς και διανοούμενους ή καλλιτέχνες της εποχής, όπως ο Ανδρέας Καρκαβίτσας, ο Γρηγόριος Ξενόπουλος, ο Νικόλαος Λύτρας, ο Κωστής Παλαμάς, ο Νικόλαος Πολίτης και άλλοι. Χάρη στο μυστηρίου που την περιέβαλλε και την «αόρατη δύναμη» της «Υπέρτατης Αρχής» της, (όπως έλεγαν τότε), η εταιρεία επεκτάθηκε και εκτός των τότε συνόρων, στις ελληνικές παροικίες του εξωτερικού, εξασφαλίζοντας έτσι τεράστια οικονομικά μέσα αλλά και ασφαλώς εξίσου μεγάλη ηθική επιρροή. Την Άνοιξη του 1896 η Εθνική Εταιρεία αριθμούσε ήδη 56 παραρτήματα σε διάφορες ελληνικές πόλεις της τότε Ελλάδας, (που σημαίνει σχεδόν σε όλες), με 83 υποοργανώσεις στις ελληνικές κοινότητες του εξωτερικού, ενώ ο συνολικός αριθμός των μελών της υπολογίζονταν σε 3.185 ενεργά μέλη. Με την υποστήριξη όμως και άλλων παρεμφερών πατριωτικών ομίλων καθώς και πολιτικών προσώπων ιδίως της αντιπολίτευσης, όπως π.χ. το προσωπικό κόμμα του Ράλλη, άσκησε εντονότατη πίεση και κριτική στη τότε κυβέρνηση του Δεληγιάννη. Έτσι η Εταιρεία αυτή μεταβλήθηκε σιγά - σιγά σε «κράτος εν κράτει», ενώ οι δραστηριότητές της επεκτάθηκαν εκτός της Κρήτης στη Μακεδονία και την Ήπειρο. Ενίσχυσε ηθικά και υλικά την Κρητική Επανάσταση του 1896 και πράγματι αντέταξε κατά της διείσδυσης της Βουλγαρικής Εξαρχίας στη Μακεδονία, (που ήταν τμήμα ακόμη της Οθωμανικής αυτοκρατορίας), πολλά αντιανταρτικά σώματα. Το 1896 πρόεδρος της Εταιρείας ανέλαβε ο ιστορικός και καθηγητής Σπ. Λάμπρος, μη κοινοποιήσιμος στα μέλη που πίστευαν σε κάποια «υπέρτατη Αρχή». Η σφραγίδα της Εταιρείας, που φέρονταν στα διάφορα ψηφίσματα, προσκλητήρια κ.λπ. έφερε στο άνω ημικύκλιο τον 16άκτινο ισόκερο σταυρό με τη ρήση από κάτω «ΕΝ ΤΟΥΤΩ ΝΙΚΑ», στο δε κάτω ημικύκλιο έφερε χιαστί δύο ξίφη μεταξύ των γραμμάτων Ε Ε (κεφαλαία) και κάτω δε απ΄ αυτό, επί της περιφέρειας τις λέξεις «Η ΑΝΩΤΑΤΗ ΑΡΧΗ». Η εταιρεία εξασφάλιζε έσοδα μέσα από τακτική εισφορά των μελών της, που είχε καθοριστεί στο ποσό των τριών δραχμών μηνιαίως. Άλλες έκτακτες εισφορές γίνονταν επίσης δεκτές, προερχόμενες κυρίως από μέλη του εξωτερικού, οι οποίες συγκέντρωναν τελικά ποσό σημαντικότερο εκείνου των τακτικών εισφορών. Σημαντικά ποσά αντλούνταν επίσης μέσα από φανερούς εράνους στο εξωτερικό. Πολύτιμη για την εταιρεία ήταν η εισφορά από την κοινότητα της Αιγύπτου και ειδικότερα από το παράρτημα της Αλεξάνδρειας. Η πρώτη επίσημη εμφάνισή της, και μάλιστα με διεθνή τότε αντίκτυπο, ήταν το πανελλήνιο μνημόσυνο που οργάνωσε την Κυριακή 1 Νοεμβρίου του 1896 για τη μνήμη Ελλήνων πατριωτών που είχαν σκοτωθεί σε διάφορες ανεπιτυχείς μέχρι τότε εξεγέρσεις στη Μακεδονία και Ήπειρο. Το μνημόσυνο αυτό τελέσθηκε σε όλες τις εκκλησίες της ελληνικής επικράτειας και όχι μόνο, αλλά και όπου υπήρχε τότε απόδημος Ελληνισμός όπως στην Αλεξάνδρεια, τη Βενετία, τη Βιέννη, την Κριμαία, το Λονδίνο, ακόμα και στη Νέα Υόρκη. Την ημέρα εκείνη οι ιερείς διάβασαν ειδική επιμνημόσυνη προσευχή όπου όλο το εκκλησίασμα έλαβε μέρος γονατιστό και με ευλάβεια. Στη πραγματικότητα όμως η δράση της ξεκίνησε από το Θέρος του 1896 όταν συγκρότησε τις πρώτες αντιανταρτικές ομάδες κατά των συμμοριών των Βούλγαρων κομιτατζήδων που δρούσαν από την Άνοιξη του ίδιου έτους σε βάρος των ελληνογενών πληθυσμών της Μακεδονίας προβαίνοντας σε λεηλασίες, σφαγές και άλλα φοβερά έκτροπα προκειμένου να τους υπαγάγουν στη Βουλγαρική Εξαρχία, αντί του Πατριαρχείου, μετά την άρνηση του Σουλτάνου για παραχώρηση και νέων επισκοπών (μητροπόλεων). Τα πρώτα αυτά σώματα δεν πέτυχαν σπουδαία πράγματα, είτε από κακή οργάνωση, είτε και με προδοσίες, όπου γρήγορα και διαλύθηκαν, πλην όμως ο ηρωισμός τους συγκλόνισε τη κοινή γνώμη και εμψύχωσε το εθνικό φρόνημα. Επ΄ αυτών ακολούθησαν τα διάφορα μνημόσυνα και εκτενή δημοσιεύματα μαχών, (κάποιων ακόμη και φανταστικών), προκειμένου έτσι να εμπνεύσουν την εμπιστοσύνη προς την Εθνική Εταιρεία. Ένας από τους βασικός σκοπούς της εταιρείας ήταν η διενέργεια εράνων για αγορά οπλισμού που προοριζόταν όπου θεωρούσε αναγκαίο. Πολλές από τις ενέργειές της παρέμεναν μυστικές στα διάφορα τμήματά της, ενώ ακολουθούνταν ειδικά μέτρα ασφαλείας. Εν γένει απέδιδε μεγάλη σημασία στη συλλογή πληροφοριών. Ανέπτυξε σύστημα αστυνόμευσης και μια ιδιαίτερη υπηρεσία που εκτελούσε χρέη αντικατασκοπείας. Από τον Ιανουάριο του 1897, η δράση της Εθνικής Εταιρείας άρχιζε να παίρνει χαρακτήρα ακόμα και διοίκησης του κράτους με σαφή αντικυβερνητικό και αντικαθεστωτικό χαρακτήρα μη ελεγχόμενο αφενός, αλλά και να προβάλλεται ως πραγματικό εμπόδιο στις απόρρητες διασυμμαχικές δεσμεύσεις με τις οποίες κινούνταν η ελληνική διπλωματία. Ειδικότερα από τις αρχές του 1897 το Κρητικό Ζήτημα άρχισε να περιπλέκεται ακόμη περισσότερο λαμβάνοντας διεθνείς διαστάσεις. Αιτία αυτής της περιπλοκής ήταν οι ατυχείς ενέργειες του Σουλτάνου, Αμπντούλ Χαμίτ Β΄, που αντί να σταθεί ως Ηγεμόνας υπεράνω των εθνολογικών και θρησκευτικών διαφορών των υπηκόων του, παρασυρόμενος πιθανώς από κακούς συμβούλους, άρχισε να ενεργεί υπό καθαρά θρησκευτικό πάθος. Έτσι μετά την τραγική σφαγή των Αρμενίων που σημειώθηκε στην Κωνσταντινούπολη, (από την οποία και χαρακτηρίστηκε ο «αιμοσταγής Σουλτάνος»), προκειμένου αφενός ν΄ αποφύγει την επέμβαση των Μεγάλων Δυνάμεων, και αφετέρου να τονώσει το φανατισμό του μουσουλμανικού όχλου, που και αυτόν κάποιοι κύκλοι τον παρακινούσαν, σε αντιπερισπασμό, ενίσχυσε τους Τουρκοκρήτες με ένοπλα τμήματα που οδήγησαν σε νέες μεγάλης έκτασης ταραχές σε βάρος των Ελληνοχριστιανών της Κρήτης, με σφαγές και λεηλασίες. Η είδηση της σφαγής αυτής των Κρητών ήταν επόμενο να προκαλέσει θύελλες αντιδράσεων στην Ελλάδα. Και ενώ η αντιπολίτευση εξαπέλυε μύδρους κατά της κυβέρνησης ακόμη και του Βασιλιά για προδοσία, λόγω απραξίας, η Εθνική Εταιρεία μετατράπηκε αιφνίδια ο κυρίαρχος εκπρόσωπος και καθοδηγητής της κοινής γνώμης, οργανώνοντας συλλαλητήρια, εκδίδοντας ψηφίσματα, φανατίζοντας και εξωθώντας τον λαό για πόλεμο. Μάλιστα μέσα σ΄ εκείνη τη ψύχωση και του άκρατου ενθουσιασμού, του έτους αυτού, οι διοικούντες την Εταιρεία και κατευθύνοντες τα μέλη της άρχισαν να διασπείρουν διάφορες φαντασιώσεις και απίθανα ψεύδη μέχρι και απάτης. Τέτοια εκπληκτικά ήταν για παράδειγμα, μεταξύ των άλλων, ότι μέλη της βρίσκονται ήδη στη Κωνσταντινούπολη έτοιμοι να την ανατινάξουν, ή έχουν διεισδύσει στο σουλτανικό ανάκτορο του Γιλντίζ, σε συνεννόηση με τούρκους, περιμένοντας το σύνθημα για να δολοφονήσουν τον Σουλτάνο, κ.ά. παρόμοια που, αν και παιδαριώδη, ο κόσμος όμως τα πίστευε και ενδυνάμωνε έτσι επικίνδυνα τις τάξεις της, φορτίζοντας και τη γενική ατμόσφαιρα της εποχής. Η τότε Κυβέρνηση Θ. Δηλιγιάννη βρισκόμενη σε αδυναμία γνώσης της πλήρους έκτασης της οργάνωσης αυτής, αλλά και προ του επαπειλούμενου κινδύνου εμφυλίου, μη προβλέψιμου μεγέθους, εκ του δεσμευτικού όρκου που είχαν δώσει τα μέλη της, σε περίπτωση που θα επιχειρούσε να την πλήξη, προτίμησε να υποκύψει και να υιοθετήσει έστω και μερικώς την υποδεικνυόμενη απ΄ αυτή πολιτική στο Κρητικό ζήτημα. Έτσι απέστειλε ναυτική μοίρα υπό την ηγεσία του ναυάρχου Α. Ράινεκ και του Πρίγκιπα Γεωργίου, καθώς και μικτό ένοπλο απόσπασμα υπό τον Τιμολέοντα Βάσσο με τα οποία και προσπάθησε να επιβάλει ναυτικό αποκλεισμό της Κρήτης από τουρκικές ενισχύσεις καθώς και την επιβολή της τάξης, παρά την αντίθετη θέση των Μεγάλων Δυνάμεων και στη συνέχεια τη γενική επιστράτευση, όταν αρνήθηκε ο Σουλτάνος την πρόταση της Ελλάδας για διενέργεια δημοψηφίσματος, με αποτέλεσμα την εμπλοκή σε πολεμική σύρραξη, γνωστότερη ως Ελληνοτουρκικός Πόλεμος (1897). Τα μεσάνυχτα της 28ης Μαρτίου του 1897 2.600 εξοπλισμένοι από την οργάνωση αυτή άτακτοι διέσχισαν την ελληνοτουρκική μεθόριο στο «Μέτωπο Θεσσαλίας» και επιτέθηκαν κατά των τουρκικών θέσεων προσφέροντας έτσι στις τουρκικές μεραρχίες ίσως την αφορμή για τη κήρυξη του πολέμου. Απ΄ ότι όμως ιστορικά αποδείχτηκε το πέρασμα αυτό των ατάκτων δεν ήταν η αφορμή δεδομένου ότι ο Τούρκος αρχιστράτηγος Ετέμ Πασάς έλαβε σχετική εντολή από τον Σουλτάνο, και έδωσε διαταγή επίθεσης μία εβδομάδα μετά την υπό του ίδιου καταστολή των ατάκτων. (Δείτε σχετικά εισβολή των ατάκτων). Η αποτυχία όμως του πολέμου και η υποχώρηση που ακολούθησαν, ή καταστροφή όπως χαρακτηρίσθηκε τότε, υπήρξαν αρκετά όχι μόνο να μειώσουν το γόητρο της Εθνικής Εταιρείας, η οποία και θεωρήθηκε ως ο κύριος αίτιος του ατυχούς εκείνου πολέμου, αλλά και να καταστεί ο «αποδιοπομπαίος τράγος», με το κύρος της στους κόλπους του λαού να έχει καταρρακωθεί. Ο καταμερισμός των ευθυνών της, ανατέθηκε σε ανακριτική επιτροπή της Βουλής, η οποία όμως λόγω διάλυσης του Σώματος δεν έφερε σε πέρας τη αποστολή της (με πιθανό λόγο τον μεγάλο αριθμό εμπλοκής πολιτικών προσώπων). Μία από τις ατυχέστερες και επικίνδυνες εμπνεύσεις και αποφάσεις της Εθνικής Εταιρείας, η ακρότητα της οποίας ξέφευγε κάθε λογικής ήταν η διάδοση περί εμπρησμού της Κωνσταντινούπολης και του ανακτόρου του Γκιλντίζ, (Παρόμοιες λέγονταν και για τη Σμύρνη και τη Θεσσαλονίκη, που όμως τίποτα εξ αυτών δεν έγινε ποτέ γνωστό). Ειδικότερα όμως για την Κωνσταντινούπολη υπάρχουν τα ακόλουθα στοιχεία: Την εποχή εκείνη κάποιος εκπρόσωπος (με συστατική επιστολή) της Εταιρείας επισκέφθηκε την ελληνική πρεσβεία της Κωνσταντινούπολης, όπου πρέσβης ήταν ο Νικόλαος Μαυροκορδάτος (1837-1903) και Γραμματέας ο γαμπρός του (από την κόρη του), Γεώργιος Μπαλτατζής (ένας εκ των έξι που τουφεκίστηκαν το 1922 - Δίκη των έξι), τους οποίους αφού προηγουμένως τους μύησε στους σκοπούς της εταιρείας στη συνέχεια ζήτησε να του χορηγήσουν συστατική επιστολή προκειμένου να τον δεχθεί επίσημα ο Οικουμενικός Πατριάρχης. Πράγματι ο τότε Οικουμενικός Πατριάρχης Άνθιμος Ζ΄ τον δέχθηκε σε ακρόαση παρισταμένου και του Μέγα πρωτοσύγκελου Χρυσόστομου (μετέπειτα επισκόπου Σμύρνης). Μετά τη λήξη της ακρόασης ο Άνθιμος δεν απάντησε στα ανούσια εκείνα σχέδια ζητώντας πίστωση μιας δύο ημερών να το σκεφθεί. Στη συνέχεια όμως ο Πατριάρχης δήλωσε στον Πρωτοσύγκελο: «αυτός ο δάσκαλος, (κατά το πραγματικό επάγγελμα του εκπροσώπου της Ε.Ε), θέλη απολύση καθ΄ ημάς συμφοράς ομοίας τας των Αρμενίων και είμαι υποχρεωμένος να τον καταγγείλω εις την αστυνομίαν ίνα εξελαθή εντεύθεν. Τότε ο Χρυσόστομος που ίσως να μη γνώριζε εκτενώς περί της οργάνωσης συμβούλευσε τον Πατριάρχη να μη προβεί σε τέτοια ενέργεια που ενδεχομένως με τις επιστολές της ελληνικής πρεσβείας κατά την ανάκριση, να ενοχοποιούταν και η πρεσβεία με απροσδιόριστες περιπλοκές. Έτσι αντ΄ αυτού και κατ΄ εντολή του Πατριάρχη ο Χρυσόστομος συνέταξε αμέσως απόρρητη επιστολή προς πρεσβεία απειλώντας πως αν εντός του πρώτου ημερονυκτίου δεν αναχωρούσε από Κωνσταντινούπολη ο εκπρόσωπος της ΕΕ, ο πατριάρχης θα καταγγείλει αυτόν στις Αρχές προκειμένου ν΄ αποσοβήσει τον εκ της μωρίας αυτού απειλούμενο κατά της πόλης και του έθνους γενικότερα όλεθρο. Πράγματι την επόμενη ημέρα ο μυστηριώδης εκείνος «προσηλυτιστής» εγκατέλειψε την Κωνσταντινούπολη. Όταν δε αυτός έφθασε στην Αθήνα οι ιθύνοντες της Εταιρείας διέδιδαν αντίθετα πως από ημέρα σε ημέρα θα σημειωθούν εμπρησμοί στη Κωνσταντινούπολη και πως θα δολοφονηθεί και ο Σουλτάνος. Ίσως στο φόβο των απειλουμένων εξελίξεων αυτών, και η Πρεσβεία της Κωνσταντινούπολης να ενημέρωσε σχετικά την κυβέρνηση και τον Βασιλιά Γεώργιο. Ένα άλλο εξίσου σημαντικό επεισόδιο που δημιούργησαν οι ακρότητες των διαδόσεων της «διαβόητης Εταιρείας» που λίγο έλειψε να τινάξει στον αέρα τις μυστικές διπλωματικές επαφές που είχε ο Βασιλιάς Γεώργιος και η Κυβέρνηση Θ. Δηλιγιάννη ήταν το περιστατικό με τις δηλώσεις του Γάλλου υπουργού εξωτερικών Γαβριήλ Ανοτώ. Το όλο θέμα ξεκίνησε από το καλοκαίρι του 1896 όταν ο Γεώργιος έκανε περιοδεία στην Ευρώπη για τουρισμό και λουτροθεραπείες όπως επίσημα δηλώθηκε διαμένοντας όμως πάντα κοντά στα ανάκτορα των ευρωπαϊκών πρωτευουσών επιχειρώντας μυστικές επαφές. Όμως η κοινή γνώμη βλέποντας μόνο τα εξωτερικά φαινόμενα των επισκέψεων εκείνων θεωρούσε ότι ο βασιλιάς αδιαφορούσε τελείως για τα εθνικά θέματα. Όταν μάλιστα έφθασε στην Αθήνα σχετικό τηλεγράφημα ότι ο Γεώργιος παρακολούθησε στο Παρίσι μία θεατρική παράσταση, χωρίς ν΄ αναφέρεται μαζί με ποιόν, και στη συνέχεια συνάντησε την πρωταγωνίστρια Σάρα Μπερνάρ στο καμαρίνι της εξήγειρε ακόμη περισσότερο την αγανάκτηση ακόμη και των φιλοβασιλικών. Τότε ο Δ. Ράλλης σε συνεδρίαση της Βουλής φώναζε στον πρωθυπουργό: «Τι θέλει ο Βασιλεύς εν Παρισίοις αφού η θέση αυτού είναι εν Βάμω;» (= όπου η έδρα της επαναστατικής κυβέρνησης της Κρήτης). Βέβαια ο πρωθυπουργός που γνώριζε δεν απαντούσε. Ανέλαβε όμως τότε η εθνική εταιρεία την οργάνωση ενός μεγάλου συλλαλητηρίου στους δρόμους της Αθήνας με το σύνθημα – κραυγή «εν Βάμω – εν Βάμω». Την εποχή εκείνη η Γαλλία αν και συνταράσσονταν με την υπόθεση Ντρέιφους στην εξωτερική της πολιτική ακολουθούσε εκείνη του Τσάρου. Ο Γεώργιος τότε προωθούσε δια των μυστικών του επαφών ως προσωρινή λύση του Κρητικού προβλήματος την πρόταση του Τσάρου της δημιουργίας αυτόνομης ηγεμονίας με την ανάληψή της υπό τον δευτερότοκο πρίγκιπα Γεώργιο. Τη θέση αυτή ασπάστηκε ο Γάλλος υπουργός Αννοτώ που προσφέρθηκε να μεταφέρει στη γαλλική βουλή ως επίσημη θέση πίεσης προς τον Σουλτάνο, ως μοναδική εγγύηση του ελληνικού χριστιανικού στοιχείου της Κρήτης και της τήρησης των προβλεπομένων μεταρρυθμίσεων. Μόλις οι δηλώσεις αυτές του Γ. Ανοτώ στη γαλλική βουλή έγιναν γνωστές στην Αθήνα νέες διαδηλώσεις ξέσπασαν κατά της Γαλλίας και του Βασιλιά, όπου κατά τα δημοσιεύματα του υπό την Εταιρεία εμπνεόμενου τύπου, φέρονταν να μηχανεύονταν την αποκατάσταση των πριγκίπων ως ηγεμόνων και όχι την ένωση, που θα έπρεπε τελικά να ζητηθεί με πόλεμο και μόνο με πόλεμο. Οι αποκαλύψεις όμως αυτές εξώθησαν τις άλλες Ευρωπαϊκές δυνάμεις ιδιαίτερα τη Γερμανία και Αυστροουγγραρία κατά της Ελλάδας. Έφθασε μάλιστα ο Κάιζερ Γουλιέλμος Β΄ της Γερμανίας, στο απρεπές εκείνο επίπεδο για ηγεμόνα, να περιέρχεται ο ίδιος μία προς μία τις πρεσβείες του Βερολίνου, ως κατώτερος διπλωματικός εκπρόσωπος, εξορκίζοντας τις κυβερνήσεις αυτών και καλώντας τις όπως «λαλήσωσι προς την Ελλάδα δια του στόματος των κανονίων», (κοινώς: «να μιλήσουν τα κανόνια»), τινάζοντας έτσι κάθε πολιτική και ηθική γοητεία του τίτλου του, προκειμένου να προωθήσει την προβαλλόμενη ως αναγκαία, την παρουσία του στη Βαλκανική και τη Μεσόγειο, θέση την οποία ήδη κατείχε με τη διείσδυσή του στην Οθωμανική Αυτοκρατορία. Παρά ταύτα, ιστορικά τουλάχιστον όπως αποδείχθηκε, ουδεμία άλλη από τις Μεγάλες Δυνάμεις, εκτός της Αυστροουγγαρίας, έδωσε ιδιαίτερη σημασία και έμφαση στις κινήσεις και στις προτροπές του Κάιζερ, αντιλαμβανόμενες πολύ καλλίτερα τους απώτερους σκοπούς του. Μάλιστα συνέβη το ακριβώς αντίθετο, να τον αποτρέψουν από τα σχέδιά του. Έτσι η Εθνική Εταιρεία διαλύθηκε το 1899 αφού παρέδωσε, στο Εθνικό Σκοπευτήριο, όλο το υπό κατοχή της πολεμικό υλικό που κατείχε, καθώς και το ποσόν των τότε 300.000 δραχμών εκ της περιουσίας που παρουσίασε ότι διέθετε. Παρατίθεται ο όρκος των μελών της Εθνικής Εταιρείας, (εμφανείς το πνεύμα και οι σκοποί), που έδιναν κατά την ένταξή τους σ΄ αυτήν:Ορκίζομαι εις το ιερόν ευαγγέλιον Πίστιν εις την αγαπητήν Πατρίδα και εις το μεγαλείον της και ότι η δόξα της θα είναι ο παντοτεινός λογισμός μου. Ορκίζομαι να φυλάξω μυστικάς μέχρι του τάφου μου τας ενεργείας της Εταιρείας και να μη ζητώ ποτέ να μάθω ούτε ποιοι την Κυβερνούν ούτε πως Κυβερνάται Ορκίζομαι να χύσω το αίμα μου, αν διαταχθώ, προς απελευθέρωσιν των σκλαβωμένων αδελφών μου και να προσφέρω ότι δύναμαι, χάριν του Αγίου σκοπού της "Εθνικής Εταιρείας". Ο Ιωάννης Μεταξάς αναφέρει στο ημερολόγιό του το πανελλήνιο εκείνο μνημόσυνο ευνοϊκά, συμπληρώνοντας αποκαλυπτικά:«Όλη η Ελλάς χθες γονατισμένη, παρεκάλει τον Θεόν δια την Μακεδονίαν. Μνημόσυνα παντού. Ο ανεξάρτητος τύπος δίνει εις το γεγονός την πολιτικήν του διάστασιν. Ο κυβερνητικός τύπος σιωπά. Η Εταιρεία μας επεβλήθη και παρουσιάζεται ακαταγώνιστος. Πρέπει τώρα να εργασθούμε διότι την Άνοιξη το κίνημα θα επεκταθεί.» (Ηερομηνία εγγραφής 21 Οκτωβρίου 1896, - παλ. ημερολόγιο).Γενικά με την Εταιρεία και τη σχέση της με τ΄ Ανάκτορα ο δημοσιογράφος Στέφανος Στεφάνου έγραφε στην εφημερίδα Ελεύθερον Βήμα στις 16 Μαρτίου 1927, (30 χρόνια μετά, όταν είχε εκπέσει η Βασιλεία, χωρίς ν΄ αναφέρει στοιχεία ή πηγές): «Η Εθνική Εταιρεία υπήρξεν ένας τεράστιος οργανισμός. Η σπουδαιοτέρα των ανευθύνων οργανώσεων από της εποχής της ιδρύσεως του ελληνικού κράτους. Επήγασεν εκ νοσηρού πατριωτισμού. Απέβη κολοσσιαία δύναμις. Κατέστησεν την κυβέρνησιν της χώρας υποχείριον των σκοπών της και το Στέμμα αιχμάλωτον των σχεδίων της. Επίστευε δηλαδή μάλλον ότι είχε αιχμαλωτίσει το Στέμμα, χωρίς να υποπτεύεται ότι το Στέμμα εγνώριζε κάλλιστα τον τρόπον και τον σκοπόν της συστάσεώς της και χωρίς να φαντάζεται ότι εξυπηρετούσε τα σχέδια του Στέμματος, το οποίον ενόμιζε τάχα ότι έτρεμε...». Ιστορικά η άποψη αυτή είναι ανακριβής, δεν βρέθηκε κανένα στοιχείο που να συνηγορεί περί αυτού. Χαρακτηριστική η εποχή που δημοσιεύτηκε, με προφανείς τους λόγους. Ο Κορδάτος στο έργο του Ιστορία της Νεώτερης Ελλάδος, τόμ. 4ος, σελ. 561, εκφράζει την άποψη πως: «Είναι όχι πιθανό, αλλά βέβαιο, ότι πίσω από τα ηγετικά στελέχη της Εθνικής Εταιρείας ήταν πράκτορες της Γερμανίας. Αυτοί πιθανόν άμεσα ή έμμεσα είχαν πλησιάσει και τον Δ. Ράλλη και του ενέπνευσαν την πολεμοκαπηλεία». Η άποψη αυτή που βασίζεται κυρίως στην αποδεδειγμένα τότε προσπάθεια της Γερμανίας, δια της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, να καταστεί κυρίαρχη δύναμη στη Μεσόγειο, κρίνεται με πολλά νεότερα στοιχεία που είδαν το φως της δημοσιότητας αναμφισβήτητα αληθής. Σκοπευτική Εταιρεία Ελληνισμός (εταιρεία) Μακεδονική αλληλεγγύη Ιστορία του Ελληνικού Έθνους, τόμ. ΙΔ', Εκδοτική Αθηνών, Αθήνα 1978 Κωνσταντίνος Παπαρρηγόπουλος: Επίτομος Ιστορία του Ελληνικού Έθνους, σσ. 864-865 Νεώτερον Εγκυκλοπαιδικόν Λεξικόν Ηλίου, τόμ. 6ος, σελ. 384 Μεγάλη Ελληνική Εγκυκλοπαίδεια, τόμ. Θ΄, σσ. 724-725. Σπυρίδων Μαρκεζίνης: Πολιτική Ιστορία της Νεωτέρας Ελλάδος, τόμ. 2ος, σελ. 275 Κ. Rose: Με τους Έλληνες στη Θεσσαλία [With the Greeks in Thessaly], London 1897. Ντάγκλας Ντέικιν: Η Ενοποίηση της Ελλάδας 1770-1923, (μτφρ. Α. Ξανθόπουλου), ΜΙΕΤ, Αθήνα 1984, σελ. 229.
|
Το όνομα Εθνική Εταιρεία έφερε ελληνική μυστική οργάνωση, κυρίως από στρατιωτικούς, που συστάθηκε στην Αθήνα τον Μάιο του 1894, (κατ΄ άλλους από 15 χαμηλόβαθμους αξιωματικούς στις 12 Νοεμβρίου του 1894), με την πρώτη τότε απλή επωνυμία «Εταιρεία». Στις 4 Σεπτεμβρίου του 1895 τροποποιήθηκε το καταστατικό της και μετονομάσθηκε σε «Εθνική Εταιρεία». Απευθυνόμενη προς τους Έλληνες «εν ονόματι του Θεού και της Πατρίδος» φερόμενος κύριος σκοπός της, όπως καταγράφεται στο καταστατικό του 1895, ήταν «η αναζωπύρωση του εθνικού φρονήματος, η επαγρύπνηση επί των συμφερόντων των δούλων Ελλήνων» και η «προπαρασκευή της απελευθέρωσης αυτών δια πάσης θυσίας». Βαθμιαία όμως μέσα σε μία ατμόσφαιρα αγωνίας και εκνευρισμού, παρά το φλογερό και άδολο πατριωτισμό των μελών της, μεταβλήθηκε σε «κράτος εν κράτει». Κάτω από έντονο συναισθηματικό φόρτο, εξερχόμενη των ορίων της λογικής και της πραγματικότητας, έπαιξε τελικά ιδιαίτερα αρνητικό ρόλο κατά τα γεγονότα λίγο πριν τον Ελληνοτουρκικό πόλεμο του 1897.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%95%CE%B8%CE%BD%CE%B9%CE%BA%CE%AE_%CE%95%CF%84%CE%B1%CE%B9%CF%81%CE%B5%CE%AF%CE%B1
|
Σάντρα Μέισον
|
Η Σάντρα Προυνέλα Μέισον γεννήθηκε στο Σεντ Φίλιπ του Μπαρμπάντος στις 17 Ιανουαρίου 1949 Το 1968 ξεκίνησε τη διδασκαλία της στο Γυμνάσιο της Πριγκίπισσας Μαργαρίτας και την επόμενη χρονιά άρχισε να εργάζεται ως υπάλληλος στην τράπεζα Barclay's. Εγγράφηκε στο Πανεπιστήμιο Δυτικών Ινδιών (UWI) και απέκτησε μπάτσελορ Νομικών Επιστημών. Φοίτησε στο Πανεπιστήμιο ως το 1973. Το 1975 έγινε δεκτή ως η πρώτη γυναίκα του δικηγορικού συλλόγου της χώρας της. Η καριέρα της στον δικαστικό κλάδο συνεχίστηκε τη δεκαετία του '70, του '80 και του '90. Το 1992 εγκατέλειψε το οικογενειακό δίκαιο και υπηρέτησε ως πρεσβευτής στη Βενεζουέλα ως το 1994.Το 2008 ορκίστηκε εφέτης και το 2012 ανέλαβε υπηρεσιακή Γενική Κυβερνήτρια για 4 ημέρες. Η εφημερίδα Loop News την ονόμασε ως μία από τις 10 ισχυρότερες γυναίκες του Μπαρμπάντος.Το 2017 η Μέισον διορίστηκε ως η όγδοη γενική κυβερνήτρια του Μπαρμπάντος, με τη θητεία της να αρχίζει από τις 8 Ιανουαρίου 2018. Το 2020 η Μέισον ανακοίνωσε στη διάρκεια του επίσημου "λόγου του θρόνου" που συνέταξε η κυβέρνηση της πρωθυπουργού Μία Μότλεϊ, ότι το Μπαρμπάντος θα γίνουν δημοκρατία, απομακρύνοντας την Ελισάβετ Β΄ από αρχηγό κράτους. Εξελέγη σε μια έμμεση εκλογή στις 20 Οκτωβρίου 2021 και ήταν η μοναδική υποψήφια. Η Μέισον ορκίστηκε Πρόεδρος της Δημοκρατίας στις 30 Νοεμβρίου 2021. Brathwaite, Joan A. (1999). Women and the Law: A Bibliographical Survey of Legal and Quasi-legal Materials with Special Reference to Commonwealth Caribbean Jurisdictions and Including Relevant Commonwealth Caribbean Legislation and Case Material. Kingston, Jamaica: University of the West Indies Press. ISBN 978-976-640-069-9. Erickson, Martha Farrell· Cohen, Cynthia Price· Hart, Stuart (2001). Malfrid Grude Flekkoy, επιμ. Children's Rights in Education. London: Jessica Kingsley Publishers. ISBN 978-0-85700-174-0.
|
Η Σάντρα Μέισον (Sandra Mason, γεννήθηκε στις 17 Ιανουαρίου 1949) είναι πολιτικός από το Μπαρμπάντος, πρώτη Πρόεδρος της Δημοκρατίας από τις 30 Νοεμβρίου 2021 και τελευταία Γενική Κυβερνήτρια της χώρας.Ασκούμενη δικηγόρος, στη συνέχεια υπηρέτησε ως δικαστής στην Αγία Λουκία της και εφέτης στο Εφετείο του Μπαρμπάντος. Ήταν η πρώτη γυναίκα δικηγόρος στο Μπαρμπάντος. Υπηρέτησε ως πρόεδρος τς επιτροπής στην CARICOM για την αξιολόγηση της περιφερειακής ένταξης και ήταν η πρώτη δικαστικός που διορίστηκε πρεσβευτής στα νησιά και η πρώτη γυναίκα εφέτης. Το 2017 διορίστηκε ως η 8η Γενική Κυβερνήτρια του Μπαρμπάντος, αναλαμβάνοντας καθήκοντα στις 8 Ιανουαρίου 2018. Ταυτόχρονα με τον διορισμό της, η Μέισον τιμήθηκε με τον Μεγαλόσταυρο της Λαίδης του Αγίου Μιχαήλ και Αγίου Γεωργίου και όταν ανέλαβε καθήκοντα, έλαβε τον τίτλο του τάγματος της Λαίδης του Αγίου Ανδρέα (Chancellor and Principal Dame of Saint Andrew)..
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A3%CE%AC%CE%BD%CF%84%CF%81%CE%B1_%CE%9C%CE%AD%CE%B9%CF%83%CE%BF%CE%BD
|
Κυβερνείο Ντακάχλια
|
Οφείλει το όνομα του στην πόλη Ντακάχλ και βρίσκεται στο βορειοανατολικό Δέλτα του Νείλου. Στην απογραφή του 1913 είχε 912.428 κατοίκους κι έκταση 2.634 τ.χλμ.. Στην απογραφή του 1937 είχε 1.215.663 κατοίκους κι έκταση 2.650 τ.χλμ., στην απογραφή του 1947 είχε την ίδια έκταση και πληθυσμό 1.413.905 κατοίκους.
|
To Κυβερνείο Ντακάχλια (αραβικά :محافظة الدقهلية Muhāfazat ad Daqahliyya) είναι διοικητική διαίρεση (Κυβερνείο) της Αιγύπτου με πρωτεύουσα την πόλη Μανσούρα . Έχει πληθυσμό 4.985.187 κατοίκους κι έκταση 1.300 τ.χλμ..
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9A%CF%85%CE%B2%CE%B5%CF%81%CE%BD%CE%B5%CE%AF%CE%BF_%CE%9D%CF%84%CE%B1%CE%BA%CE%AC%CF%87%CE%BB%CE%B9%CE%B1
|
Yemenia
|
Η Yemenia είναι η αεροπορική εταιρεία που ιδρύθηκε το δεύτερο μισό της δεκαετίας του 1940. Όταν η Αραβική Δημοκρατία της Υεμένης κηρύχθηκε το 1962, η Yemen Airlines εκδόθηκε στις 4 Αυγούστου του ίδιου έτους με νέα άδεια αερομεταφορών (η οποία παραμένει σε ισχύ μέχρι σήμερα). Το 1967, η αεροπορική εταιρεία εισήλθε σε συνεργασία με την United Arab Airlines, η οποία διήρκεσε μέχρι το 1972. Κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου, ήταν γνωστή ως Yemen Arab Airlines . Τον Ιούλιο του 1980, το εργατικό δυναμικό ανερχόταν σε 750 άτομα και η προεδρία πραγματοποιήθηκε από τον Shaif M. Saeed. Μέχρι αυτή τη χρονική στιγμή, πέντε Boeing 727-200, δύο Boeing 737-200, ένα Douglas DC-6A και τρία DC-3 αποτελούσαν τον στόλο της αεροπορικής εταιρείας. Οι εγχώριες προγραμματισμένες υπηρεσίες μεταφοράς επιβατών συνδέουν τη Sana'a με τους Baydhan, Hodeida, Mareb και Taiz . Το Αμπού Ντάμπι, η Αθήνα, το Κάιρο, η Δαμασκός, το Ντάχραν, το Ντουμπάι, η Τζέντα, το Καράτσι, το Κουβέιτ, το Μουσκάτ, η Ρώμη και το Σάρτζα. Επίσης, αναλήφθηκαν υπηρεσίες φορτίου. Μέχρι τον Μάρτιο του 1985 μπήκαν στο στόλο δύο Dash 7 μαζί με πέντε Boeing 727-200 και ένα Boeing 737-200. Όταν η Νότια Υεμένη ενώθηκε με την Αραβική Δημοκρατία της Υεμένης για να σχηματίσει τη σημερινή Υεμένη το 1990, καταρτίστηκαν σχέδια για τη δημιουργία μιας ενιαίας εθνικής αεροπορικής εταιρείας με τη συγχώνευση της εταιρείας Alyemda της Νότιας Υεμένης με την Yemenia. Για να επιτευχθεί αυτό, οι μετοχές της Σαουδικής Αραβίας αγοράστηκαν από την κυβέρνηση της Υεμένης το 1992. Η συγχώνευση πραγματοποιήθηκε το 1996. Η Yemenia έγινε ένας αερομεταφορέας με δύο μισθωμένα αεροσκάφη A310-200. Τον Μάρτιο του 2000, η προεδρία διεξήχθη από τον Hassan Sohbi και ο αριθμός των εργαζομένων ήταν 4.017. Ο στόλος της αεροπορικής εταιρείας αποτελούταν από τρία Airbus A310-300s, δύο Antonov An-26s, πέντε Boeing 727-200 Advanced, ένα Boeing 737-200 Advanced, ένα Boeing 737-200C, τέσσερα Dash 7s, δύο DHC-6 300 και δύο Lockheed C130H Hercules . Το πρώτη Boeing 737-800 προσχώρησε στο στόλο τον Μάιο του 2002. ενώ το πρώτο Airbus A330-200 εισήχθη στο στόλο το 2004 με μίσθωση από την ILFC. Από το 2008, έχουν αναληφθεί πολλές ενέργειες ασφάλειας από την Ευρωπαϊκή Ένωση κατά της Yemenia λόγω φερομένων κακών προτύπων συντήρησης στην Υεμένη. Πτήση προς την Φρανκφούρτη εγκαινιάστηκε τον Δεκέμβριο του 2009. Έκτοτε, πραγματοποιούνται συστηματικοί έλεγχοι των αεροσκαφών της Yemenia που σταθμεύουν στους αερολιμένες της ΕΕ, προκειμένου να αξιολογούνται και να επαληθεύονται τα πρότυπα ασφαλείας. Στις 20 Ιανουαρίου 2010, ο βρετανός πρωθυπουργός Γκόρντον Μπράουν ανακοίνωσε ότι, λόγω ανησυχιών για τρομοκρατική δραστηριότητα στην Υεμένη, οι πτήσεις μεταξύ Ηνωμένου Βασιλείου και Υεμένης ειχαν ανασταλει μέχρι η κατάσταση ασφαλείας να βελτιωθεί. Τον Μάρτιο του 2015, η Yemenia αναγκάστηκε να αναστείλει όλες τις πτητικές λειτουργίες μέχρι νεωτέρας, λόγω όσο της στρατιωτικής σύγκρουσης που είχε ως στόχο τις αεροπορικές επιδρομές στο διεθνές αεροδρόμιο Sana'a όσο και τους περιορισμούς στον εναέριο χώρο της Υεμένης. Τον Αύγουστο του 2015, η Yemenia επανέφερε τις πτήσεις στης στο Διεθνές Αεροδρόμιο του Άντεν, με την πρώτη πτήση που προέρχεται από τη Σαουδική Αραβία. Ο αποκλεισμός επαναφέρθηκε στις 21 Φεβρουαρίου του 2016 και άρθηκε στις 14 Νοεμβρίου του 2017, όταν η πρώτη εμπορική πτήση έφθασε στο αεροδρόμιο του Άντεν. Οι πτήσεις ακυρώθηκαν για άλλη μια φορά, αυτή τη φορά για λιγότερο από μία εβδομάδα και ξανα επανήλθαν στις 1 Φεβρουαρίου του 2018. Σύμφωνα με την Εθνική εφημερίδα τον Νοέμβριο του 2018, η Yemenia ανακοίνωσε ότι θα επιδιώξει να ξαναρχίσει πτήσεις από το Διεθνές Αεροδρόμιο Αδέν προς το Ντουμπάι, το Αμπού Ντάμπι, το Μουσκάτ, το Σαλάλα το Asmara, Moroni και το Τζιμπουτί στην Αφρική. Η έδρα βρίσκεται στην περιοχή Hassaba, στο Downtown της Sana'a, ωστόσο το κτίριο καταστράφηκε από πυρκαγιά κατά τη διάρκεια μαχών το Μάιο του 2011. Στις 3 Ιουνίου του ίδιου έτους, κατά τη διάρκεια της επανάστασης της Υεμένης το 2011, το κτίριο πυροδοτήθηκε και πάλι. Από το 2019, η Yemenia λειτουργεί τακτικές πτήσεις προς 29 προορισμούς. Το δίκτυο διευρύνεται με πτήσεις κοινού κωδικού με την Felix Airways . Από τον Δεκέμβριο του 2018 ο στόλος της Yemenia αποτελείται από τα ακόλουθα αεροσκάφη: Το 2008, κατά τη διάρκεια του Air Show του Ντουμπάι, ο αερομεταφορέας υπέγραψε σύμβαση για την αγορά δέκα Airbus A350-800s . Στη συνέχεια η παραγγελία τροποποιήθηκε για να συμπεριλάβει την μεγαλύτερη έκδοση -900 . Τον Νοεμβρίου 2009 (2009-11) , η Yemenia υπέγραψε μνημόνιο συμφωνίας με την Airbus για δέκα αεροσκάφη A320 της Airbus . η παραγγελία επιβεβαιώθηκε τον Ιανουαρίου 2010 (2010-01) . Το πρώτο Airbus A320 εντάχθηκε στον στόλο τον Απριλίου 2011 (2011-04). Η παραγγελία των A320 αναδιαρθρώθηκε αργότερα και τέσσερα αεροσκάφη μετατράπηκαν σε A320neo . Το χειρότερο ατύχημα της εταιρείας συνέβη στις 30 Ιουνίου 2009, όταν η πτήση Yemenia 626 από τη Σαναά προς το Moroni συνετρίβει στην θάλασσα λίγο πριν την προσγείωση. Από τους 142 επιβάτες και τα έντεκα άτομα πλήρωμα που ήταν στο Airbus A310-300 μόνο ένα νεαρό κορίτσι επέζησε από το ατύχημα. Υπήρξαν πολλά άλλα περιστατικά και ατυχήματα: Στις 3 Νοεμβρίου 1958, η Yemen Airlines με αεροσκάφος ένα Douglas C-47 Skytrain ( καταχωρημένος ως YE-AAB) συνετρίβη κοντά στο Poggiodomo της Ιταλίας, σκοτώνοντας τους οκτώ ανθρώπους που ήταν στο αεροπλάνο. Το αεροσκάφος εκτελούσε πτήση από το αεροδρόμιο Ciampino της Ρώμης πρό την Υεμένη με προγραμματισμένη ενδιάμεση στάση στο Βελιγράδι. Στις 19 Μαρτίου 1969, ενα αεροσκάφος της Yemen Airlines C-47 (καταχωρημένο ως 4W-AAS) συνετρίβη κοντά στο Ta'izz κατά τη διάρκεια δοκιμαστικής πτήσης μετά τη συντήρηση, σκοτώνοντας τους τέσσερις επιβαίνοντες. Στις 16 Σεπτεμβρίου 1971, ένα αλλο αεροσκάφος της Yemen Airlines C-47 (καταχωρημένο ως 4W-ABI) συνετρίβη κοντά στην Rajince της Σερβίας όταν αντιμετώπισε έντονες συνθήκες παγοποίησης, σκοτώνοντας τους πέντε επιβάτες. Το αεροσκάφος ήταν σε πτήση πολλαπλών στάσεων από την Υεμένη προς την Ευρώπη και είχε μόλις αναχωρήσει από το αεροδρόμιο του Βελιγραδίου . Την 1η Νοεμβρίου 1972, ένα αλλο αεροσκάφος της Yemen Airlines Douglas DC-3 (καταχωρημένηο ως W-ABJ) καταστράφηκε καθώς προσγείωνοταν στο αεροδρόμιο κοντά στο Beihan . Στις 25 Αυγούστου 1973, ένα αλλο αεροσκάφος τη Yemen Airlines Douglas DC-6 έγινε αεροπειρατία ατά τη διάρκεια πτήσης επιβατών από το Ta'izz έως την Asmara . Ο δράστης ανάγκασε τους πιλότους να εκτρέψουν το αεροσκάφος με δεκαπέντε επιβάτες και έξι μέλη πληρώματος στο αεροδρόμιο του Κουβέιτ, για το οποίο κρίθηκε απαραίτητη μια στάση ανεφοδιασμού στο αεροδρόμιο του Τζιμπουτί . Στο Κουβέιτ, ο αεροπειρατής παραδόθηκε στις τοπικές αστυνομικές δυνάμεις. Στις 13 Δεκεμβρίου 1973, ένα αλλο αεροσκάφος της Yemen Airlines DC-3 (καταχωρημένηο4ως W-ABR) συνετρίβη κοντά στο Ta'izz. Στις 23 Φεβρουαρίου 1975, ένα αλλο αεροσκάφος της Yemen Airlines DC-3 υπέστη σε αεροπειρατία κατά τη διάρκεια πτήσης από Al Hudaydah στη Σαναά και αναγκάστηκε να προσγειωθεί σε αεροδρόμιο της Σαουδικής Αραβίας . Εκεί, το αεροσκάφος κατακλύστηκε και ο δράστης εξουδετερώθηκε. Στις 14 Νοεμβρίου 1978, ένα αλλο αεροσκάφος τ ςY emen Airlines C-47 (καταχωρημένηο4ως W-ABY) υπέστη βλάβη πέρα από την επισκευή σε μια βαριά προσγείωση σετοαεροδρόμιο κοντά στο Ma'rib . Στις 26 Ιουνίου 2000, ένα αλλο αεροσκάφος τη Y emenia Boeing 737-200C, εγγεγραμμένο σως7O -ACQ, υπέστη ζημιά πέρα από την επισκευή όταν προσγείωθηκε στο διεθνές αεροδρόμιο του Χαρτούμ μετά από μια πτήση φορτίου από την Υεμένη. Την 1η Αυγούστου 2001, ένα Boeing 727-200 (καταχωρημένο 7O-ACW) υπέστη βλάβη πέρα από την επισκευή όταν υπερέβη τον διάδρομο κατά την προσγείωση στο Διεθνές Αεροδρόμιο Asmara μετά από πτήση από τη Sana'a με 107 επιβάτες και τέσσερα άτομα πληρώμα στο αεροπλάνο, οι οποίοι τραυματίστηκαν σοβαρά. Τον Μάρτιο του 2015, ένα αεροσκάφος Boeing 747SP 7O-YMN το οποίο λειτουργούσε το εμπορικό σήμα Yemenia για την Yemen Govt. είχε καταστραφεί από πυρκαγιά κατά τη διάρκεια μιας επίθεσης πολιτοφυλακής στο αεροδρόμιο του Άντεν. Μεταφορές στην Υεμένη Πολυμέσα σχετικά με το θέμα Yemenia στο Wikimedia Commons Επίσημος ιστότοπος
|
Yemenia ( αραβικά: اليمنية ) είναι αεροπορική εταιρεία της Υεμένης, με έδρα τη Σαναά . Λειτουργεί προγραμματισμένες εσωτερικές και διεθνείς πτήσεις επιβατών με προορισμούς στην Αφρική και τη Μέση Ανατολή, καθώς την Ασία και την Ευρώπη από τους κόμβους της στο Διεθνές Αεροδρόμιο Sana'a και στο Διεθνές Αεροδρόμιο του Aden . Η Yemenia είναι μέλος του Οργανισμού Αραβικών Αερομεταφορέων .
|
https://el.wikipedia.org/wiki/Yemenia
|
Σέρτζιαν Μπλάζιτς
|
Τον Ιανουάριο του 2010 υπέγραψε συμβόλαιο με τη Σταντάρ Λιέγης, αφού έμεινε ελεύθερος από το Λεβαδειακό. Τον Αύγουστο του 2011 υπέγραψε στον Παναιτωλικό, από τον οποίο αποδεσμεύτηκε στις 28 Μαΐου 2012, μετά που η ομάδα υποβιβάστηκε από τη Σούπερ Λιγκ.Στις 29 Μαΐου υπέγραψε συμβόλαιο δύο χρόνων με την Ανόρθωση, όπου του δόθηκε η ευκαιρία να αποδείξει την αξία του απέναντι στη γεωργιανή Ντίλα Γκόρι αλλά σε ένα καθοριστικο σημείο του παιχνιδιού καταδίκασε την ομάδα του δεχόμενος τρία εύκολα γκολ με τα οποία η Ανόρθωση αποκλείστηκε από τα πλέι-οφ του Γιουρόπα Λιγκ. Από τότε η Ανόρθωση προσπαθούσε να ξεφορτωθεί το συμβόλαιο του αλλά χωρίς θετικό αποτέλεσμα και για τις δύο πλευρές. Τον Ιανουάριο του 2013 δόθηκε δανεικός στη Νέα Σαλαμίνα. Κλήθηκε για πρώτη φορά στην Εθνική Μαυροβουνίου, για ένα αγώνα με αντίπαλο την Εθνική Σλοβενίας, τον Αύγουστο του 2007. Αγωνίστηκε με την Εθνική Μαυροβουνίου μία φορά το 2009 και μία φορά το 2010. Καριέρα στη σελίδα National-football-teams. Προφίλ στο transfermarkt.co.uk.
|
Ο Σέρτζιαν Μπλάζιτς (Κυριλλικά: Cpђaн Блaжић, γεννηθείς στις 26 Νοεμβρίου 1982 στην Ποντγκόριτσα) είναι Μαυροβούνιος ποδοσφαιριστής, που αγωνίζεται στη θέση του τερματοφύλακα. Αγωνίζεται στον Α.Σ. Λαμία.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A3%CE%AD%CF%81%CF%84%CE%B6%CE%B9%CE%B1%CE%BD_%CE%9C%CF%80%CE%BB%CE%AC%CE%B6%CE%B9%CF%84%CF%82
|
Κατερίνα Καρνάρου
|
Γεννήθηκε στις 25 Ιουλίου 1905. Υποστήριζε ότι είχε γεννηθεί στην Μούντριζα Ηλείας (σημερινός Γρύλλος). Το γεγονός ότι το 1933 παντρεύτηκε τον Σοφοκλή Καρνάρο αποδεικνύει την ηλικία της. Στα Κρέστενα απέκτησε τέσσερα τέκνα. Είχε επτά εγγόνια, οκτώ δισέγγονα και δύο τρισέγγονα. Ήταν εύρωστη για την ηλικία της, περπατούσε, ενώ είχε κάνει και μια χειρουργική επέμβαση στα πόδια το 2018. Είχε μεγάλη πνευματική διαύγεια. Το 2019 ψήφισε στις ελληνικές βουλευτικές εκλογές και έγινε εκ των γηραιοτέρων ψηφοφόρων παγκοσμίως. Στις 25 Ιουλίου 2020 έκλεισε τα 115 της χρόνια, ηλικία-ρεκόρ στην Ελλάδα. Απεβίωσε στις 29 Οκτωβρίου 2020 σε ηλικία 115 ετών και 96 ημερών καταρρίπτοντας κάθε ρεκόρ στην Ελλάδα αφού ήταν το πέμπτο μεγαλύτερο εν ζωή πρόσωπο στον κόσμο, το 53ο που υπήρξε ποτέ και ο γηραιότερος ψηφοφόρος της ανθρωπότητας.
|
Η Κατερίνα Καρνάρου (Γρύλλος Ηλείας, 25 Ιουλίου 1905 - 29 Οκτωβρίου 2020) ήταν Ελληνίδα υπεραιωνόβια, ο 5ος επιβεβαιωμένα γηραιότερος εν ζωή άνθρωπος στον κόσμο (πριν τον θάνατό της), ο γηραιότερος ψηφοφόρος της ανθρωπότητας και η γηραιότερη Ελληνίδα όλων των εποχών. Γεννήθηκε στις 25 Ιουλίου του 1905 στο Νομό Ηλείας. Απεβίωσε στις 29 Οκτωβρίου 2020.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9A%CE%B1%CF%84%CE%B5%CF%81%CE%AF%CE%BD%CE%B1_%CE%9A%CE%B1%CF%81%CE%BD%CE%AC%CF%81%CE%BF%CF%85
|
Μπραζίλια
|
Η Μπραζίλια είναι μια ανεξάρτητη ομοσπονδιακή περιοχή, που δημιουργήθηκε με απόφαση του Προέδρου της Βραζιλίας Ζουσελίνο Κουμπιτσέκ (Juscelino Kubitschek) μέσα στην πολιτεία του Γοϊάς. Η περιοχή οριοθετείται από τον ποταμό Πρέτο στην ανατολή και από τον ποταμό Ντεσκομπέρτο στη δύση. Η Μπραζίλια είναι τοποθετημένη στο Κεντρικό Πλάναλτο, ένα υψηλό οροπέδιο 1000 μέτρα. Απέχει 207 χιλιόμετρα από την Γκοϊάνια,1.531 χιλιόμετρα από το Σαλβαδόρ, 930 χιλιόμετρα από το Ρίο ντε Τζανέιρο, 716 χιλιόμετρα από το Μπέλο Οριζόντε και 1.015 χιλιόμετρα από το Σάο Πάολο. Το σχέδιο πόλης σχεδιάστηκε από τον Λούσιο Κόστα και όλα τα σημαντικότερα κτήρια από τον Όσκαρ Νίεμαϊερ. Η πόλη χτίστηκε με κολοσσιαίο κόστος μέσα σε 41 μήνες, από το 1956 μέχρι τις 21 Απριλίου του 1960 οπότε και εγκαινιάστηκε. Αποκύημα ενός ψυχρού φορμαλισμού που βύθισε σε κρίση ολόκληρη τη σύγχρονη αρχιτεκτονική, η Μπραζίλια εντυπωσίασε ωστόσο το πλήθος με τους δίδυμους πύργους της γραμματείας του κοινοβουλίου ή το προεδρικό "Ανάκτορο της Αυγής" -που κάποιοι αποκάλεσαν "Καρδιογράφημα του αρχιτέκτονα Νίεμαϊερ". Το 2001 εγκαινιάστηκε το Μετρό Μπραζίλιας. Σήμερα το κέντρο της πόλης είναι μέρος της παγκόσμιας κληρονομιάς της UNESCO. Πολυμέσα σχετικά με το θέμα Brasília στο Wikimedia Commons Μπραζίλια στο Curlie
|
Η Μπραζίλια (πορτογαλικά: Brasília) είναι η πρωτεύουσα της Βραζιλίας, με πληθυσμό 2.282.049 κατοίκων. Τοποθετημένη στην Ομοσπονδιακή Περιοχή (Distrito Federal), η πόλη είναι διάσημη για τη μοντέρνα και τολμηρή αρχιτεκτονική της και την ταχεία ανάπτυξη του πληθυσμού της.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9C%CF%80%CF%81%CE%B1%CE%B6%CE%AF%CE%BB%CE%B9%CE%B1
|
Μήτρα
|
Η μήτρα είναι ένα όργανο σε σχήμα αχλαδιού. Έχει διαστάσεις σε μια φυσιολογική νεαρή γυναίκα 8εκ χ 5εκ χ1,5εκ. Αποτελείται από τον τράχηλο, το σώμα και τον θόλο της μήτρας. Ο τράχηλος αποτελεί το σημείο επικοινωνίας με τον κόλπο της γυναίκας και χωρίζεται σε υπερκολεϊκό και ενδοκολεϊκό μέρος. Το ενδοκολεϊκό μέρος εμφανίζει το έξω στόμιο της μήτρας.Το τοίχωμα της μήτρας είναι σχετικά παχύ και σχηματίζεται από τρεις στιβάδες: ανάλογα με την περιοχή της μήτρας, υπάρχει είτε ένας εξωτερικός ορογόνος χιτώνας (συνδετικός ιστός και μεσοθήλιο) είτε έξω χιτώνας (συνδετικός ιστός). Οι άλλες στιβάδες της μήτρας είναι το μυομήτριο, μια παχειά στιβάδα λείου μυός και το ενδομήτριο, δηλαδή ο βλεννογόνος της μήτρας. Το μυομήτριο, ο παχύτερος χιτώνας της μήτρας, αποτελείται από δεσμίδες λείων μυϊκών ινών που χωρίζονται με συνδετικό ιστό. Οι δεσμίδες των λείων μυϊκών ινών σχηματίζουν τέσσερις ασαφώς καθορισμένες στιβάδες. Η πρώτη και η τέταρτη στιβάδα αποτελείται κυρίως από δεσμίδες που διατάσσονται παράλληλα με τον επιμήκη άξονα του οργάνου. Οι μεσαίες στιβάδες περιέχουν τα μεγάλα αιμοφόρα αγγεία. Κατά τη διάρκεια της εγκυμοσύνης το μυομήτριο διέρχεται μια περίοδο έντονης ανάπτυξης που είναι αποτέλεσμα τόσο της υπερπλασίας (αύξηση στον αριθμό των λείων μυϊκών κυττάρων) όσο και της υπερτροφίας (αύξηση στο μέγεθος των κυττάρων) της μήτρας. Μετά την εγκυμοσύνη, ακολουθεί καταστροφή μερικών λείων μυϊκών κυττάρων, ελάττωση του μεγέθους σε άλλα κύτταρα και ενζυμική αποδόμηση του κολλαγόνου. Η μήτρα ελαττώνεται σε μέγεθος και επανέρχεται σχεδόν στις διαστάσεις που είχε πριν την κύηση. Το ενδομήτριο αποτελείται από επιθήλιο και χόριο που περιέχει απλούς σωληνοειδείς αδένες, οι οποίοι διακλαδίζονται ενίοτε στις βαθύτερες μοίρες τους. Τα κύτταρα του μονόστιβου καλυπτικού επιθηλίου, είναι ένα μείγμα κροσσωτών και εκκριτικών κυττάρων. Ο συνδετικός ιστός του χορίου είναι πλούσιος σε ινοβλάστες και περιέχει άφθονη θεμέλια ουσία. Οι ίνες του συνδετικού ιστού αποτελούνται κυρίως από κολλαγόνο τύπου ΙΙΙ. Η στιβάδα του ενδομητρίου είναι δυνατόν να διαιρεθεί σε 2 ζώνες: 1) Τη βασική ζώνη, την πιο βαθιά στιβάδα στη συμβολή με το μυομήτριο, που περιέχει το χόριο και το αρχικό τμήμα των αδένων της μήτρας, 2) τη λειτουργική ζώνη που αποτελείται από το υπόλοιπο του χορίου και των αδένων, καθώς επίσης και από το επιπολής επιθήλιο. Ενώ η λειτουργική ζώνη υπόκειται σε ριζικές μεταβολές κατά τη διάρκεια του εμμηνορρυσιακού κύκλου, όπου συγκεκριμένα κατά την έμμηνο ρύση τμήμα της απορρίπτεται, η βασική ζώνη παραμένει κατά το πλείστον αμετάβλητη. Οι τοξοειδείς αρτηρίες είναι διατεταγμένες περιφερικά στις μεσαίες στιβάδες του μυομητρίου. Από τα αγγεία αυτά, εκφύονται 2 σειρές αρτηριών που χορηγούν αίμα στο ενδομήτριο: Οι ευθείες αρτηρίες οι οποίες αιματώνουν τη βασική ζώνη, και ο σπειροειδείς (ελικοειδείς) αρτηρίες που αιματώνουν τη λειτουργική ζώνη του ενδομητρίου. Η μήτρα προέρχεται από την συνένωση των δύο πόρων του Muller (παραμεσονέφριοι πόροι) στο κύημα θηλυκού γένους. Η μήτρα βρίσκεται μέσα στη γυναικεία λεκάνη (πύελο) συνήθως σε θέση τέτοια ώστε το πάνω μέρος της έρχεται ελαφρώς προς τα εμπρός. Ο καρκίνος του τραχήλου της μήτρας προέρχεται από το πολύστιβο πλακώδες επιθήλιο του. Αν και παρατηρείται συχνά το ποσοστό θνησιμότητας είναι μικρό (8 περίπου θάνατοι ανά 100.000 νοσούσες).
|
Η μήτρα αποτελεί μέρος του θηλυκού αναπαραγωγικού συστήματος, και είναι ένα από τα εσωτερικά γεννητικά όργανα. Η μήτρα παίζει σημαντικότατο ρόλο στην εγκυμοσύνη, καθώς φιλοξενεί το γονιμοποιημένο ωάριο και στη συνέχεια το έμβρυο κατά τη διάρκεια της κύησης.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9C%CE%AE%CF%84%CF%81%CE%B1
|
Θέμα Σεβαστείας
|
Το θέμα ιδρύθηκε γύρω από πόλη της Σεβάστειας (το σύγχρονο Σίβας). Η περιοχή ήταν μέρος του Θέματος Αρμενιακών από τα μέσα του 7ου αιώνα. Το θέμα δεν αναφέρεται σε καμία πηγή πριν τον 10ο αιώνα. Το 908 η Σεβάστεια εμφανίζεται για πρώτη φορά ως οχυρωμένη συνοριακή περιφέρεια (κλεισούρα) και μέχρι το 911 είχε πλήρες στάτους Θέματος.Το θέμα περιελάμβανε όλες της παραμεθόριες Βυζαντινές περιοχές κατά μήκος του κεντρικού ρου του βόρειου Ευφράτη. Με την επέκταση των ορίων του Βυζαντίου, επεκτάθηκε νότια και ανατολικά ως την Μαλάτεια, τα Σαμόσατα και την Τεφρική, αντιστοιχώντας περίπου με τις Ρωμαϊκές επαρχίες της Ρωμαϊκής Αρμενίας (Αρμενία Πρώτη, Armenia Prima) και μέρη των Αρμενία Δευτέρα (Armenia Secunda) και Ευφρατησίας (Syria Euphratensis). Μετά τα μέσα του 10ου αιώνα όμως η έκταση του θέματος περιορίστηκε από τη δημιουργία νέων μικρότερων θεμάτων.Κατά το 10ο αιώνα η περιοχή γνώρισε μεγάλη είσοδο Αρμενίων, οι οποίοι έγιναν ο κυρίαρχος πληθυσμός. Μετά το 1019/1021, η Σεβάστεια και τα γύρω εδάφη δόθηκαν ως φέουδο στον Αρμένο Seneqerim Ardzruni, ως αντάλλαγμα για την παραχώρηση στην Αυτοκρατορία του Βασιλείου του του Βασπουρακάν. Από το περίπου 1074, μετά την ήττα του Βυζαντίου εναντίον των Σελτζούκων Τούρκων στη Μάχη του Ματζικέρτ το 1071, οι Ardzruni κυβερνούσαν την περιοχή ως αυτόνομη άρχοντες, μέχρι την κατάκτησή της από τους Τούρκους περίπου το 1090.
|
Το Θέμα Σεβάστειας ήταν επαρχία (θέμα) της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας που βρισκόταν στην βορειοανατολική Καππαδοκία και την Μικρά Αρμενία στην σημερινή Τουρκία. Ως θέμα ιδρύθηκε το 911 και επέζησε ως την πτώση του στους Σελτζούκους Τούρκους ως επακόλουθο της Μάχης του Ματζικέρτ το 1071.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%98%CE%AD%CE%BC%CE%B1_%CE%A3%CE%B5%CE%B2%CE%B1%CF%83%CF%84%CE%B5%CE%AF%CE%B1%CF%82
|
S7 Airlines
|
Η S7 κάνει τακτικές επιβατικές πτήσεις προς τους προορισμούς στη Ρωσία, καθώς και διεθνείς πτήσεις στην Αρμενία, Αυστρία, Αζερμπαϊτζάν, Βουλγαρία, Κίνα, Κύπρος, Τσεχική Δημοκρατία, Γαλλία, Γεωργία, Γερμανία, Ελλάδα, Χονγκ Κονγκ, Ιράν, Ιρλανδία, Ιταλία, Ιαπωνία, Καζακστάν, Νοτια Κορέα, Κιργιστάν, Μολδαβία, Μαυροβούνιο, Ισπανία, Τατζικιστάν, Ταϊλάνδη, Τουρκμενιστάν, Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα και Ουζμπεκιστάν. Η S7 έχει κοινό κωδικό με τις ακόλουθες αεροπορικές εταιρείες:Aegean Airlines, Aeroflot, Air Berlin, Air Moldova, Asiana Airlines, Belavia, British Airways, Cathay Pacific, El Al, Emirates, Etihad Airways, Hainan Airlines, Iberia, Japan Airlines, Meridiana, Montenegro Airlines, Nordavia, NordStar, Qatar Airways, Royal Jordanian,Singapore Airlines, TAP Portugal, Uzbekistan Airways, Qantas Airways Από το Μάρτιο του 2016 ο στόλος S7 Airlines αποτελείται από τα ακόλουθα αεροσκάφη Στις 4 Οκτωβρίου 2001, η πτήση 1812, με αεροσκάφος τύπου Tupolev Tu-154M και νηολόγιο RA-85693, ήταν καθ 'οδόν από το Τελ Αβίβ προς Νοβοσιμπίρσκ και συνετρίβη στη Μαύρη Θάλασσα. 78 άτομα σκοτώθηκαν. Στις 24 Αυγούστου 2004, η πτήση 1047, με αεροσκάφος τύπου Tupolev Tu-154B2, και νηολόγιο RA-85556, ήταν καθ 'οδόν από τη Μόσχα στο Σότσι. Εξερράγη και συνετρίβη λόγω τρομοκρατική βομβιστική επίθεση κοντά στο Ροστόφ επί του Ντον στη Ρωσία, σκοτώνοντας 46 άτομα. Στις 9 Ιουλίου του 2006, η πτήση 778, με αεροσκάφος τύπου Airbus A310 που μετέφερε 193 επιβάτες και 10 μέλη του πληρώματος, υπέστη ατύχημα στην προσγείωση στο διεθνές αεροδρόμιο του Ιρκούτσκ στη Σιβηρία. Το αεροσκάφος συνετρίβη σε ένα τσιμεντένιο οδόφραγμα. 124 άνθρωποι έχασαν τη ζωή τους. Η Sibir Technics LCC, η οποία είναι θυγατρική της S7, χρησιμοποιεί ως βάση της το χώρο του αεροδρομίου Τολμάτσεβο. Επίσης, η Cyprus Airways είναι θυγατρική της S7, με τη βάση της να βρίσκεται στον διεθνή αερολιμένα Λάρνακας. https://web.archive.org/web/20170307232703/https://www.s7.ru/
|
S7 Airlines είναι αεροπορική εταιρεία με έδρα την Περιφέρεια Νοβοσιμπίρσκ στη Ρωσία. έχει γραφεία και στη Μόσχα. Από το 2008 είναι η μεγαλύτερη εγχώρια αεροπορική εταιρεία της Ρωσίας. Κύριες βάσεις της είναι το Διεθνές Αεροδρόμιο Domodedovo και το αεροδρόμιο Tolmachevo.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/S7_Airlines
|
Έλληνες στην Κιργιζία
|
Σύμφωνα με την επίσημη απογραφή του 1920, οι Έλληνες της Κιργιζίας αριθμούσαν μόνο 344 άτομα. Από το 1939 και κατά τη διάρκεια του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου οι Έλληνες που ζούσαν στη Σοβιετική Ένωση, από τους οποίους οι περισσότεροι ήταν έμποροι, αλλά υπήρχαν και ορισμένοι αγρότες, υπέστησαν απελάσεις, κυρίως προς τις στέπες της Κεντρικής Ασίας, ιδίως προς το Καζακστάν, το Ουζμπεκιστάν, το Κιργιστάν και τη Σιβηρία. Για αρκετά χρόνια μετά το τέλος του πολέμου, οι απελαυμένοι Έλληνες δεν είχαν αποκατασταθεί και δεν είχαν τη δυνατότητα να επιστρέψουν στην περιοχές εποικισμού πριν την απέλαση. Έτσι, κάποιοι από αυτούς επέλεξαν να φύγουν από τη Σιβηρία για να εγκατασταθούν στο Καζακστάν και (σε μικρότερο βαθμό) στο Κιργιστάν. Οι περισσότεροι από αυτούς τους Έλληνες τελικά συγκεντρώθηκαν στην Περιφέρεια Ος και την πόλη του Νοοκάτ ειδικότερα.Κατά τη διάρκεια ενός δεύτερου κύματος απελάσεων (1944–1949) που ξεκίνησε από το Σταλινικό καθεστώς, περισσότερες από 31.000 οικογένειες (Πόντιοι και Έλληνες από την Κριμαία) εστάλησαν στο Μπισκέκ. Μόνο 5.000 βρήκαν καταφύγιο οι οποίοι ζούσαν σε άθλιες συνθήκες. Αυτή τη φορά, η απελαυμένοι Έλληνες τελικά εγκαταστάθηκαν στην περιφέρεια Ταλάς. Στις αρχές της δεκαετίας του 1990, η ελληνική κοινότητα της Κιργιζίας ήταν ακόμα ζωντανή, και αριθμούσε 3.000 άτομα. Ωστόσο, από το 1985 και μετά, ο αριθμός τους μειώνεται, λόγω της μετανάστευσης από τους Έλληνες σε αναζήτηση εργασίας. Σύμφωνα με τα στατιστικά στοιχεία, κατά τη διάρκεια της δεκαετίας του 1990 860 μέλη της ελληνικής κοινότητας της Κιργιζίας (που αποτελεί το 0.57% του συνολικού αριθμού των ελλήνων μεταναστών από την πρώην Σοβιετική Ένωση) εγκαταστάθηκαν στην Ελλάδα. Η κοινότητα εκπροσωπείται από το Σύνδεσμο Φιλίας των Εθνοτικών Ελλήνων, με επικεφαλής την πρόεδρο Όλγα Κουπριγιάνοβα. Σύμφωνα με αυτήν, ο σύλλογος έχει 300 μέλη. Λειτουργεί ένα ελληνικό σχολείο με έλληνα δάσκαλο του οποίου ο μισθός καλύπτεται από την ελληνική κυβέρνηση, μέσω της Γραμματείας Απόδημου Ελληνισμού. Το Πανεπιστήμιο του Μπισκέκ άνοιξε τμήμα ελληνικής γλώσσας το 2003. Σχέσεις Ελλάδας-Κιργιζίας Έλληνες στο Καζακστάν Έλληνες στο Ουζμπεκιστάν
|
Οι Έλληνες στην Κιργιζία αποτελούν μια από τις μικρότερες μειονοτικές ομάδες της χώρας. Τα υπάρχοντα δεδομένα είναι αντιφατικά. Σύμφωνα με την απογραφή του 2009 υπάρχουν 451 Έλληνες. Σύμφωνα με το ελληνικό Υπουργείο Εξωτερικών, υπάρχουν 150 οικογένειες ελληνικής καταγωγής (650–700 άτομα). Ωστόσο, τα στοιχεία της Γενικής Γραμματείας Απόδημου Ελληνισμού δίνουν ένα ακόμη μικρότερο αριθμό (50 άτομα).
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%88%CE%BB%CE%BB%CE%B7%CE%BD%CE%B5%CF%82_%CF%83%CF%84%CE%B7%CE%BD_%CE%9A%CE%B9%CF%81%CE%B3%CE%B9%CE%B6%CE%AF%CE%B1
|
Νίκος Ξανθόπουλος
|
Γεννήθηκε στην Νέα Ιωνία της Αθήνας στις 14 Μαρτίου 1934. Ήταν παιδί Πόντιων προσφύγων και μεγάλωσε φτωχικά μαζί με τη μητέρα του. Ο πατέρας του Παναγιώτης, με καταγωγή από την Κερασούντα και συγκεκριμένα την Πουλαντζάκη, ήταν τσαγκάρης, ψαράς και αντιστασιακός, μεταξύ άλλων. Η μητέρα του Μαρία, με καταγωγή από το Ακ Ντάγ Ματέν, τον μεγάλωσε μόνη της καθώς ο πατέρας του απουσίαζε για μεγάλα χρονικά διαστήματα. Κατά τα εφηβικά του χρόνια υπήρξε αθλητής της ΑΕΚ. Εκτός από τον αθλητισμό, λάτρευε και το διάβασμα. Μεγαλώνοντας αποφάσισε να ασχοληθεί με το θέατρο, παρότι αρχικά τον γοήτευε η ιδέα να γίνει φιλόλογος. Ίνδαλμά του τότε υπήρξε ο Μάνος Κατράκης. Σπούδασε στη Δραματική Σχολή του Εθνικού Θεάτρου. Αν και ηθοποιός του θεάτρου από το 1957 έως το 1963, αφοσιώθηκε τελικά στον κινηματογράφο. Το 1970 ίδρυσε τον δικό του θίασο και περιόδευσε στην Ελλάδα. Η τελευταία του κινηματογραφική εμφάνιση, μετά από απουσία 24 ετών, ήταν το 1995 στην ταινία Με τον Ορφέα τον Αύγουστο του Γιώργου Ζερβουλάκου. Στα τέλη του 2005 εξέδωσε σε βιβλίο την αυτοβιογραφία του με τίτλο «Όσα θυμάμαι και όσα αγάπησα» και διοργάνωσε εμφανίσεις σε διάφορα μέρη ανά την Ελλάδα για την προώθηση του έργου του. Η ιδέα για το βιβλίο δημιουργήθηκε μετά από συνέντευξή του στο περιοδικό Εικόνες. Παντρεύτηκε δύο φορές και απέκτησε τέσσερα παιδιά και πέντε εγγόνια. Απεβίωσε στις 22 Ιανουαρίου 2023 . Η πρώτη του επαγγελματική εμφάνιση στο θέατρο έγινε με τον θίασο Κατερίνας στην κομεντί Βιργινία. Συνέχισε στο ελεύθερο θέατρο με διάφορους ρόλους όπως στις ταινίες Η κυρία δε με μέλει, Λα μάμα, Ηλέκτρα (θίασος Ροντήρη, όπου έπαιξε τον ρόλο του Ορέστη), Είσοδος υπηρεσίας, Σκάνδαλα στην εξοχή και το Τραγούδι του νεκρού αδερφού (θίασος Κατράκη). Συμμετείχε σε 24 θεατρικές παραγωγές και έπαιξε όλα τα είδη του θεάτρου. Η πρώτη του εμφάνιση στον κινηματογράφο έγινε το 1958 στην κωμωδία του Φίλιππα Φυλακτού Το εισπρακτοράκι, στο πλευρό του Βασίλη Αυλωνίτη και του Νίκου Ρίζου. Ως κινηματογραφικός πρωταγωνιστής καθιερώθηκε από τον σκηνοθέτη-παραγωγό Απόστολο Τεγόπουλο (Κλακ Φιλμ), με τον οποίο είχε αποκλειστική συνεργασία από το 1964 μέχρι το 1971, σε μουσικές δραματικές ταινίες. Εκκίνηση στις ταινίες της νεοσύστατης Κλακ Φιλμ έκανε το 1963 στην ταινία Πληγωμένες καρδιές, στον ρόλο του κακού κουνιάδου. Η αρχή της τυποποίησης των ρόλων του Ξανθόπουλου έγινε έναν χρόνο αργότερα στην ταινία Αγάπησα και πόνεσα, όπου παρουσιάζονται όλα τα στοιχεία που καθιέρωσαν τον Ξανθόπουλο στη συνείδηση του κόσμου σαν παιδί του λαού. Τηλεόραση - Εποχή Βιντεοκασετών Στην τηλεόραση πρωτοεμφανίστηκε το 1973 στη σειρά Αγρίμια. Οκτώ χρόνια μετά τα Αγρίμια, το 1981, παίζει στο σίριαλ του Ερρίκου Θαλασσινού Το ημερολόγιο ενός θυρωρού. Υποδύεται τον καπετάνιο που θέλει να μπαρκάρει και δεν μπορεί να βρει κάπου να αφήσει τον γιο του. Ο ρόλος ήταν αφορμή να ξαναρχίσει το κάπνισμα. Το 1994 έπαιξε στην τηλεοπτική δραματική σειρά Στην κόψη του ξυραφιού. Το 1989 συνεργάζεται με τον Απόστολο Τεγόπουλο και τον Πάνο Κοντέλλη στο Μινόρε μιας καρδιάς που κυκλοφόρησε σε 3 κασέτες και κατόπιν παίχτηκε στην ΕΡΤ σε 16 επεισόδια. Κατόπιν προέκυψε το Η αγάπη που δε γνώρισε σύνορα της οποίας τα γυρίσματα έγιναν στην Αθήνα, την Κωνσταντινούπολη και το Παρίσι. Κυκλοφόρησε σε δύο κασέτες. Αργότερα προβλήθηκε σε 8 επεισόδια στο MEGA. Ακολούθησαν άλλες δύο βιντεοπαραγωγές, Η καρδιά του πατέρα και Έρωτας στο περιθώριο, που παίχτηκε και στην τηλεόραση στο κανάλι ΑΝΤ1, το 1992. Για τις ανάγκες των ταινιών έγινε τραγουδιστής υπό την καθοδήγηση του Απόστολου Καλδάρα και της Ευτυχίας Παπαγιαννοπούλου. Μετά το 1971 σταμάτησε τις εμφανίσεις του στον κινηματογράφο και μεταπήδησε σε νέα καριέρα στο λαϊκό τραγούδι. Συνολικά έχει κυκλοφορήσει 9 άλμπουμ και 55 σινγκλ. Η δισκογραφία του περιλαμβάνει γύρω στα 300 τραγούδια. Τα τραγούδια του υπογράφουν μεταξύ άλλων οι Άκης Πάνου, Χρήστος Νικολόπουλος, Σταύρος Ξαρχάκος και άλλοι. Στην μακρά αποχή του από κινηματογράφο και τηλεόραση είχε την ευκαιρία να επισκεφθεί και περιοδεύσει σε ΗΠΑ, Αυστραλία και σχεδόν όλη την Ευρώπη, γνωρίζοντας πάντα την αποδοχή και την αποθέωση από την ελληνική ομογένεια. * Δεν αναφέρονται οι τηλεοπτικές εμφανίσεις. 1966 ΔΙΠΛΟΠΕΝΙΕΣ ΚΑΙ ΑΝΑΜΝΗΣΕΙΣ ~PHILIPS LP 1968 ΣΤΟ ΣΤΕΝΟ ΤΗΣ ΓΕΙΤΟΝΙΑΣ ~POLYDOR LP 1969 100% ~POLYDOR LP 1971 ΑΡΑΜΠΑΣ ΠΕΡΝΑΕΙ ~POLYDOR LP 1974 ΜΑΣ ΧΩΡΙΖΟΥΝ ΟΙ ΔΡΟΜΟΙ ~POLYDOR LP 1978 ΠΟΣΑ ΘΕΛΕΙΣ ΝΑ ΜΑΣ ΤΡΕΛΛΑΝΕΙΣ ~VENUS LP 1979 ΑΣΕ ΜΕ ΖΩΗ ~OLYMPIC LP & CD 1979 14 ΜΕΓΑΛΕΣ ΚΙΝ/ΚΕΣ ΕΠΙΤΥΧΙΕΣ ~POLYDOR LP & CD 1989 ΤΟ ΜΙΝΟΡΕ ΜΙΑΣ ΚΑΡΔΙΑΣ ~POLYDOR LP 1995 ΤΑ ΠΡΩΤΑ ΜΟΥ ΤΡΑΓΟΥΔΙΑ 1964-1971 ~POLYDOR CD 1996 ΟΙ ΕΠΙΤΥΧΙΕΣ ΜΟΥ ~POLYGRAM CD 1996 ΟΙ ΜΕΓΑΛΕΣ ΕΠΙΤΥΧΙΕΣ ~POLYDOR CD:l 1996 ΜΕ ΤΟΝ ΟΡΦΕΑ ΤΟΝ ΑΥΓΟΥΣΤΟ ~ΑΚΤΗ LP & CD 1997 ΜΙΘΡΙΔΑΤΗΣ ΤΟΥ ΠΟΝΤΟΥ ~ΘΕΡΜΑΙΚΟΣ CD 1998 ΣΠΑΝΙΕΣ ΘΕΑΤΡΙΚΕΣ ΗΧΟΓΡΑΦΗΣΕΙΣ ~FM RECORDS 2CDs 2006 ΤΑ ΤΡΑΓΟΥΔΙΑ ΜΟΥ ~POLYDOR / UNIVERSAL MUSIC 2CDs www.nikosxanthopoulos.com
|
Ο Νίκος Ξανθόπουλος (14 Μαρτίου 1934 - 22 Ιανουαρίου 2023) ήταν Έλληνας ηθοποιός και τραγουδιστής. Έγινε ευρύτερα γνωστός την δεκαετία του 1960 ως πρωταγωνιστής δραματικών ταινιών, ερμηνεύοντας κυρίως το ρόλο του φτωχού και κατατρεγμένου λαϊκού παιδιού, που ζει μέσα στη δυστυχία αλλά τελικά λυτρώνεται.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9D%CE%AF%CE%BA%CE%BF%CF%82_%CE%9E%CE%B1%CE%BD%CE%B8%CF%8C%CF%80%CE%BF%CF%85%CE%BB%CE%BF%CF%82
|
Παγίδα Χίου
|
Οι γεωγραφικές συντεταγμένες του χωριού είναι πλάτος 38°15,5΄ Βόρειο και μήκος 26°05΄ Ανατολικό. Είναι χτισμένο στην εύφορη λοφώδη περιοχή της νοτιοανατολικής Χίου. Τα κοντινότερα χωριά σε ευθεία γραμμή είναι κατά σειρά η Κοινή προς τα νοτιοδυτικά (1 χιλιόμετρο), η Έξω Διδύμα προς τα βόρεια (1,3 χιλιόμετρα) και το Βουνό. Από τη θάλασσα απέχει 2,2 χιλιόμετρα σε ευθεία γραμμή, ακριβώς προς τα ανατολικά. Οι κάτοικοι του χωριού ασχολούνται κυρίως με τη γεωργία, με βασικές καλλιέργειες αυτές του μαστιχόδεντρου και της ελιάς. Διοικητικά η Παγίδα υπάγεται σήμερα στην ομώνυμη τοπική κοινότητα (της οποίας αποτελεί τον μοναδικό οικισμό), της Δημοτικής Ενότητας Ιωνίας του Δήμου Χίου, στην Περιφερειακή Ενότητα Χίου της Περιφέρειας Βορείου Αιγαίου. Παλαιότερα, εντελώς αντίστοιχα, ήταν έδρα ομώνυμης κοινότητας, της Επαρχίας και του Νομού Χίου. Ο ταχυδρομικός κώδικας του χωριού είναι 82102. Η εξέλιξη του πληθυσμού της Παγίδας στις επίσημες απογραφές φαίνεται στον παρακάτω πίνακα. Μέχρι τον 19ο αιώνα το χωριό χωριζόταν σε Μέσα Παγίδα και Έξω Παγίδα, κατά τα γειτονικά χωριά Μέσα και Έξω Διδύμα. Ο κάτοικος του χωριού αποκαλείται Παγιδούσης στο τοπικό γλωσσικό ιδίωμα (και το θηλ. Παγιδούσαινα), από την παραφθορά του οποίου προέκυψε κατά πάσα πιθανότητα το χιακό επώνυμο «Παϊδούσης». Το παλαιό χωριό ισοπεδώθηκε από τον μεγάλο σεισμό της Χίου το 1881. Η «Παναγιά το Ρουχούνι» είναι βυζαντινή μονή σε κατάφυτη τοποθεσία με νερά, βορειοανατολικά του χωριού και σε απόσταση μικρότερη του χιλιομέτρου. Σύμφωνα με μια πηγή, Ρουχούνι ήταν το όνομα του παλαιού οικισμού του Καταρράκτη, πριν τη μεταφορά του χωριού αυτού στην παραλία. Παλαιοί χριστιανικοί ναοί στο χωριό ήταν του Αγίου Ιωάννου του Θεολόγου, του Προφήτη Ηλία και του Αγίου Κωνσταντίνου. Ο σημερινός ενοριακός ναός (η «χωριοεκκλησιά») της Παγίδας τιμάται στο όνομα των Ταξιαρχών. Το χωριό υπάγεται εκκλησιαστικώς στην αρχιερατική επιτροπεία Νενήτων της Ιεράς Μητροπόλεως Χίου, Ψαρών και Οινουσσών. Το αντίστοιχο λήμμα στη Νέα Ελληνική Εγκυκλοπαίδεια «Χάρη Πάτση», τόμος 18, σελ. 916 Γεωργίου Ι. Ζολώτα: Ιστορία της Χίου, τόμος Α΄ («Ιστορική Τοπογραφία και Γενεαλογία»). Τύποις Π.Δ. Σακελλαρίου, Αθήναι 1921, σελ. 615. Σύντομη περιγραφή Αρχειοθετήθηκε 2019-02-15 στο Wayback Machine. με εικόνα
|
Η Παγίδα είναι μικρό χωριό και Μαστιχοχώρι της Περιφερειακής Ενότητας Χίου στην Περιφέρεια Βορείου Αιγαίου, επάνω στη νήσο Χίο, στο νότιο τμήμα της, με πληθυσμό 129 κατοίκων (απογραφή 2011). Είναι κτισμένη σε μεσοσταθμικό υψόμετρο 150 μέτρα πάνω από την επιφάνεια της θάλασσας, σε οδική απόσταση 19 χιλιομέτρων νότια από την πόλη της Χίου.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A0%CE%B1%CE%B3%CE%AF%CE%B4%CE%B1_%CE%A7%CE%AF%CE%BF%CF%85
|
Αεροδρόμιο Σεΐχ Λαρμπί της Τεμπέσα
|
Κατά τη διάρκεια του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου, η εγκατάσταση ήταν γνωστή ως Αεροδρόμιο της Τεμπέσα. Ήταν μια από τις βάσεις της 12ης Σμηναρχίας κατά τη διάρκεια της εκστρατείας της Βόρειας Αφρικής εναντίον των γερμανικών Άφρικα Κορπς. Χρησιμοποιήθηκε επιχειρησιακά από το 31ο Σμήνος Μαχητικών, το οποίο επιχειρούσε με αεροσκάφη Supermarine Spitfire από το αεροδρόμιο μεταξύ 17 και 21 Φεβρουαρίου 1943. Ήταν επίσης έδρα της 12ης Διοίκησης Μαχητικών μεταξύ Δεκεμβρίου 1942 και 12 Ιανουαρίου 1943. Το αεροδρόμιο βρίσκεται σε υψόμετρο 811 μ. πάνω από τη μέση στάθμη της θάλασσας. Διαθέτει δύο διάδρομους με άσφαλτο: τον 11/29 ο οποίος έχει διαστάσεις 3.000 x 45 μ. και τον 12/30 ο οποίος έχει διαστάσεις 2.400 x 30 μ.. Τρέχουσες καιρικές συνθήκες Ιστορικό ατυχημάτων
|
Το Αεροδρόμιο Σεΐχ Λαρμπί της Τεμπέσα (αραβικά: مطار الشيخ العربي التبسي) είναι δημόσιο αεροδρόμιο το οποίο βρίσκεται 2,5 χλμ. βόρεια της Τεμπέσα, πρωτεύουσας της ομώνυμης επαρχίας (βιλάγια) στην Αλγερία.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%91%CE%B5%CF%81%CE%BF%CE%B4%CF%81%CF%8C%CE%BC%CE%B9%CE%BF_%CE%A3%CE%B5%CE%90%CF%87_%CE%9B%CE%B1%CF%81%CE%BC%CF%80%CE%AF_%CF%84%CE%B7%CF%82_%CE%A4%CE%B5%CE%BC%CF%80%CE%AD%CF%83%CE%B1
|
Νεκρό φορτίο
|
Το νεκρό φορτίο είναι ένα μέτρο της μεταφορικής ικανότητας του σκάφους, συμπεριλαμβανομένου του κενού βάρους του πλοίου. Διαφέρει από τη μετατόπιση (βάρος του εκτοπισμένου νερού), η οποία περιλαμβάνει το βάρος του πλοίου ή τα ογκομετρικά μέτρα της ολικής χωρητικότητας ή της καθαρής χωρητικότητας. Το νεκρό φορτίο εκφραζόταν ιστορικά σε μεγάλους τόνους, αλλά τώρα συνήθως δίνεται διεθνώς σε τόνους (μετρικοί τόνοι). Σε σύγχρονες διεθνείς ναυτιλιακές συμβάσεις όπως η Διεθνής Σύμβαση για την Ασφάλεια της Ζωής στη Θάλασσα και η Διεθνής Σύμβαση για την Πρόληψη της Ρύπανσης από Πλοία, το νεκρό φορτίο ορίζεται ρητά ως η διαφορά σε τόνους μεταξύ της μετατόπισης ενός πλοίου σε νερό συγκεκριμένης βαρύτητας 1,025 (που αντιστοιχεί στη μέση πυκνότητα του θαλάσσιου νερού) στο βύθισμα που αντιστοιχεί στον καθορισμένο ύψος εξάλων θέρους και την ελαφριά μετατόπιση του πλοίου.
|
Το νεκρό φορτίο (Deadweight tonnage, deadweight, DWT, D.W.T., d.w.t., ή dwt) είναι μια μονάδα μέτρησης που ορίζει το βάρος του φορτίου που επιτρέπεται να κουβαλήσει ένα πλοίο. Είναι το άθροισμα των βαρών του φορτίου, των καυσίμων, του πόσιμου νερού, του έρματος, των προμηθειών, των επιβατών και του πληρώματος.Το DWT χρησιμοποιείται συχνά για τον καθορισμό του μέγιστου επιτρεπόμενου νεκρού βάρους ενός πλοίου (δηλαδή όταν είναι πλήρως φορτωμένο έτσι ώστε η γραμμή του Πλίμζολ να βρίσκεται στη στάθμη νερού), αν και μπορεί επίσης να υποδηλώνει το πραγματικό DWT ενός πλοίου που δεν έχει φορτωθεί πλήρως.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9D%CE%B5%CE%BA%CF%81%CF%8C_%CF%86%CE%BF%CF%81%CF%84%CE%AF%CE%BF
|
Darkthrone
|
Οι Darkthrone σχηματίστηκαν στο Κόλμποτν το 1986 με την ονομασία Black Death. Η σύνθεση τους περιελάμβανε τον τραγουδιστή και ντράμερ Γκίλβε Νάγκελ και τον κιθαρίστα Άντερς Ρισμπεργκέτ. Οι πρώτες τους ηχογραφήσεις ήταν για το ντέμο Trash Core και πραγματοποιήθηκαν στη σοφίτα του σπιτιού του κιθαρίστα.Το συγκρότημα ηχογράφησε και άλλα κομμάτια τον Οκτώβριο του 1987 για το ντέμο Black Is Beautiful με τον Ίβαρ Ένγκερ στο μπάσο. Το 1988 μετονομάστηκαν σε Darkthrone εμπνευσμένοι από το τραγούδι Jewel Throne των Celtic Frost. Ο Νάγκελ πήρε το παρωνύμιο Fenriz και ο Ένγκερ ανέλαβε την κιθάρα και μετονομάστηκε σε Zephyrous. Τον Μάρτιο του 1988 ηχογράφησαν το ντέμο Land of Frost, με τον Ρισμπεργκέτ να συνεχίζει στο συγκρότημα και τον Νταγκ Νίλσεν να αναλαμβάνει το μπάσο. Ακολούθησε το A New Dimension τέσσερις μήνες αργότερα, με τον Τεντ Σκγιέλουμ (Nocturno Culto) να αντικαθιστά τον Ρισμπεργκέτ.Τον Μάρτιο του 1989 ηχογράφησαν άλλο ένα ντέμο με τίτλο Thulcandra, ακολουθούμενο από το ζωντανά ηχογραφημένο Cromlech τον επόμενο Δεκέμβριο, το οποίο έφερε για πρώτη φορά το λογότυπο του συγκροτήματος.Ένα αντίτυπο του Cromlech έφθασε στα γραφεία της Peaceville Records στην Αγγλία, η οποία τους πρότεινε συμβόλαιο συνεργασίας. Το συγκρότημα ταξίδεψε στη Σουηδία για την ηχογράφηση του πρώτου τους άλμπουμ με παραγωγό τον Τόμας Σκόγκσμπεργκ. Ο Fenriz αναγράφεται ως Hank Amarillo στο εσώφυλλο του άλμπουμ με τίτλο Soulside Journey, τη μοναδική κυκλοφορία των Darktrhone σε death metal ύφος. Τον Μάιο του 1991, το συγκρότημα πραγματοποίησε μία σύντομη περιοδεία στη Φινλανδία μαζί με το speed metal συγκρότημα Prestige. Οι συγκεκριμένες εμφανίσεις ήταν οι τελευταίες συναυλίες που έδωσαν για περισσότερο από μία δεκαετία. Οι Darkthrone υιοθέτησαν ένα ύφος παραδοσιακού black metal επηρεαζόμενοι από τις πρώιμες κυκλοφορίες των Bathory και των Celtic Frost. Τον Αύγουστο του 1991 επέστρεψαν στο στούντιο για να ηχογραφήσουν το δεύτερο τους άλμπουμ με τη σύνθεση των Fenriz, Zephyrous και Nocturno Culto. Οι φωτογραφίες της εποχής παρουσιάζουν ένα συγκρότημα με corpse-paint σε ασπρόμαυρο φόντο στο απόλυτο κοντράστ με σκοπό να περιορίσουν τις λεπτομέρειες. Ο δίσκος κυκλοφόρησε στις 26 Φεβρουαρίου 1992 με τίτλο A Blaze in the Northern Sky, λαμβάνοντας διθυραμβικές κριτικές. Αυτό ήταν το τελευταίο άλμπουμ στο οποίο συμμετείχε ο Νίλσεν, με το συγκρότημα να ακυρώνει την προγραμματισμένη βρετανική περιοδεία έχοντας ως σκοπό να μην εμφανιστούν ζωντανά στο μέλλον, την ίδια περίοδο που απείχαν από τα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης. Στις αρχές του 1993, κυκλοφόρησαν το Under a Funeral Moon με το Nocturno Culto στο μπάσο και τα φωνητικά, τον Fenriz στα τύμπανα και τον Zephyrous στην κιθάρα. Το άλμπουμ εμφανίστηκε λίγο πριν ξεκινήσει μία περίοδος όπου εκκλησίες καίγονταν στη Νορβηγία από μέλη black metal συγκροτημάτων. Παράλληλα με το μηδενιστικό και πένθιμο ύφος του δίσκου, το συγκρότημα συνέχισε να αποφεύγει οποιαδήποτε επαφή με τον Τύπο. Ακολούθησε το Transilvanian Hunger τον Φεβρουάριο του 1994, με τον Varg Vikernes των Burzum να συνθέτει τα μισά κομμάτια του άλμπουμ ενώ βρισκόταν σε σωφρονιστικό ίδρυμα. Η συγκεκριμένη κυκλοφορία έδωσε την ταμπέλα του ακροδεξιού συγκροτήματος στους Darkthrone λόγω της επιγραφής "Norsk Arisk black metal" (Νορβηγικό Άριο black metal), ενώ τα έξι από τα οκτώ τραγούδια του άλμπουμ ήταν σε νορβηγική γλώσσα, κάτι πρωτότυπο εκείνη την εποχή. Οι Darkthrone υπέγραψαν στην ανεξάρτητη δισκογραφική εταιρεία Moonfog Productions και κυκλοφόρησαν το άλμπουμ Panzerfaust τον Ιούνιο του 1995, με πολλά στοιχεία των πρώιμων Celtic Frost να χαρακτηρίζουν τον ήχο του συγκροτήματος, ενώ ο Vikernes συμμετείχε και πάλι προσφέροντας τους στίχους του κομματιού Quintessence. Η σύνθεση του συγκροτήματος αποτελούνταν από το Nocturno Culto στα φωνητικά και τον Fenriz να παίζει τύμπανα, μπάσο, κιθάρα και σινθεσάιζερ, ενώ έκανε και τα φωνητικά του τραγουδιού Snø og granskog (Utferd). Ακολούθησε το Total Death του 1996, με όλους τους στίχους του άλμπουμ να γράφονται από το Nocturno Culto, ενώ από ένα κομμάτι έγραψαν ο Ihsahn των Emperor, o Garm των Ulver, ο Carl-Michael Eide των Ved Buens Ende και ο Satyr των Satyricon. Την ίδια χρονιά κυκλοφόρησαν τη συλλογή Goatlord, με ντέμο τραγούδια που προοριζόταν να αποτελέσουν το δεύτερο άλμπουμ του συγκροτήματος.Το 1998, η Moonfog κυκλοφόρησε ένα άλμπουμ με τίτλο Darkthrone Holy Darkthrone, όπου συγκροτήματα όπως οι Satyricon, Thorns, Immortal, κ.α. διασκεύαζαν κομμάτια του συγκροτήματος. Την επόμενη χρονιά, το συγκρότημα κυκλοφόρησε το Ravishing Grimness και το 2000 κυκλοφόρησαν τη συλλογή Preparing for War με ντέμο ηχογραφήσεις.Το συγκρότημα επέστρεψε στη δισκογραφία με το Plaguewielder του 2001 και πέρασε την επόμενη χρονιά προετοιμάζοντας το επόμενο άλμπουμ του. Ο δίσκος με αρχικό τίτλο Leper Unction, ηχογραφήθηκε σε διάστημα 26 ωρών τον Δεκέμβριο του 2002 και κυκλοφόρησε ως Hate Them στις 10 Μαρτίου 2003. Το 2004 κυκλοφόρησαν το Sardonic Wrath και τον Αύγουστο του 2004 εμφανίστηκαν ξανά ζωντανά, όταν στο Wacken Open Ai οι Satyricon ανακοίνωσαν ότι κατά το τελευταίο ημίωρο της εμφάνισης τους θα έπαιζαν μαζί με τον Nocturno Culto, κομμάτια των Darkthrone. Στις αρχές του 2005, κυκλοφόρησε στην Ιαπωνία το ΕΡ Under Beskyttelse av Mørke, με την έκδοση βινυλίου να κυκλοφορεί στον περιορισμένο αριθμό των 666 αντιτύπων. Ακολούθησε το άλμπουμ The Cult Is Alive με πολλά πανκ στοιχεία στον ήχο τους. Το σινγκλ Too Old, Too Cold ανέβηκε στο # 11 των νορβηγικών τσαρτ, ενώ ο δίσκος έφθασε στο # 22. Την επόμενη χρονιά, ο Nocturno Culto εξέδωσε το ντοκιμαντέρ του με τίτλο The Misanthrope, το οποίο περιελάμβανε ανέκδοτες εικόνες του συγκροτήματος και περιστρεφόταν γύρω από τη ζωή στη Νορβηγία. Τον Σεπτέμβριο του 2007 κυκλοφόρησαν το άλμπουμ F.O.A.D., με τον ήχο του συγκροτήματος να εστιάζει στο παραδοσιακό χέβι μέταλ. Ακολούθησε το Dark Thrones and Black Flags τον Οκτώβριο του 2008 στο ύφος του προκατόχου του, όπως και το Circle the Wagons του 2010, το οποίο έφθασε στο # 23 των τσαρτ της πατρίδας τους.Τον Ιούλιο του 2012, οι Darkthrone ανακοίνωσαν την κυκλοφορία του The Underground Resistance για τον Φεβρουάριο του επόμενου έτους. Ο δίσκος ανέβηκε στο # 22 των νορβηγικών τσαρτ. Το καλοκαίρι του 2016 ανακοινώθηκε ότι το επόμενο τους άλμπουμ με τίτλο Arctic Thunder θα κυκλοφορήσει στις 14 Οκτωβρίου του ίδιου έτους. Ο δίσκος ανέβηκε στο φινλανδικό Top-40, ενώ το συγκρότημα κυκλοφόρησε τη συλλογή "The Wind of 666 Black Hearts" μία εβδομάδα αργότερα. Στούντιο ηχογραφήσεις Επίσημη ιστοσελίδα Darkthrone στο Facebook Darkthrone στο Myspace
|
Οι Darkthrone είναι ένα νορβηγικό metal συγκρότημα, το οποίο σχηματίστηκε το 1986 στο Κόλμποτν. Το συγκρότημα είχε υιοθετήσει αρχικά το death metal ύφος, πριν αλλάξει το 1991 προς το νορβηγικό black metal. Από το 2006 και έπειτα, έχουν υιοθετήσει στοιχεία πανκ και παραδοσιακού χέβι μέταλ στο ύφος των Motörhead.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/Darkthrone
|
Κροκοδειλάκι
|
Άλλες ονομασίες περιλαμβάνουν τις σκούτζικας, σκουτζίκι, δράκος, κασιδιάρης, κουρκούταβλος (Ρόδος, Όλυμπος Καρπάθου), κουρκουτάς (Κύπρος), κουρκούδιαλος (Κάλυμνος / Πάτμος), κουρκούβιακος (Κως), κροκάς (Χάλκη), κορκόφιλας (Ικαρία). Εξαπλώνεται στη Μικρά Ασία, στη Μέση Ανατολή, τη Β. Αφρική και την Κύπρο. Στην Ελλάδα απαντάται στους νομούς Θεσσαλονίκης και Χαλκιδικής, σε ορισμένα νησιά των Κυκλάδων (Μύκονος, Δήλος, Πάρος, Αντίπαρος, Νάξος κ.α.) και σε πολλά νησιά του Α. Αιγαίου (Σάμος, Λέσβος, Χίος, Ικαρία κ.α.) και των Δωδεκανήσων (Ρόδος, Κως, Νίσυρος, Λέρος, Σύμη, Τήλος, Καστελλόριζο) καθώς και στο Ιόνιο Πέλαγος (Κέρκυρα, Παξοί).
|
Το κροκοδειλάκι, Stellagama stellio (Linnaeus, 1758) είναι μια μεγάλου μεγέθους σαύρα, με σχετικά πεπλατυσμένο σώμα, καλοσχηματισμένα πόδια και μακριά ουρά. Το μήκος της φτάνει συνολικά τα 30 εκ. μαζί με την ουρά, η οποία είναι σε μήκος περίπου όση και το σώμα. Είναι ημερόβια σαύρα που αρέσκεται να λιάζεται αρκετά και προτιμά πετρώδη και ξηρά ενδιαιτήματα.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9A%CF%81%CE%BF%CE%BA%CE%BF%CE%B4%CE%B5%CE%B9%CE%BB%CE%AC%CE%BA%CE%B9
|
Τίκφες
|
Οι Τίκφες είναι μια πεδιάδα που βρίσκεται στο νότο της Βόρειας Μακεδονίας (και συνορεύει προς νότο με την Ελλάδα), όπου υπάρχει και η ομώνυμη τεχνητή λίμνη. Σημαντικότερες πόλεις των Τικφών είναι το Καφαντάρι και το Νεγκότινο (η αρχαία Αντιγόνεια). Οι Τίκφες είναι διάσημες για το κρασί τους, το γιαούρτι και το ξινόγαλα, αν και το όνομά τους το οφείλουν στις κολοκύθες (τίκφα είναι η κολοκύθα). Η εύφορη πεδιάδα των Τικφών εκτείνεται σε 2.000 τ.χ. περίπου και περιβάλλεται από όρη και υψίπεδα. Αποτελείται από κυματιστούς λόφους με υψόμετρο, κατά μέσο όρο 300 μέτρα πάνω από την επιφάνεια της θάλασσας. Το κλίμα χαρακτηρίζεται από μακρά, θερμά καλοκαίρια και ήπιους, βροχερούς χειμώνες. Η άνοιξη είναι σύντομη και δροσερή ενώ το φθινόπωρο πιο εκτεταμένο και θερμό. Η περιοχή παράγει κρασί για πάνω από 2.500 χρόνια. Τοπικές ποικιλίες σταφυλιών είναι σμεντερέφκα, το βράνετς και η τεμιανίκα. Στην αρχαιότητα, την περιοχή κατοικούσαν Παίονες, οι οποίοι βαθμιαία είχαν εξελληνιστεί, όπως μαρτυρούν και επιγραφές στην περιοχή. Εντάχθηκε στο Μακεδονικό βασίλειο και αργότερα στη Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία. Η περιοχή κατά την τουρκοκρατία κατοικούνταν κυρίως από χριστιανούς με ελάχιστους μουσουλμάνους. Στο βόρειο τμήμα επικρατούσαν οι Βούλγαροι, ενώ στο νότιο τμήμα υπήρχε ισχυρή Ελληνική παρουσία. Οι σλαβική διάλεκτος που ομιλούσαν οι Τικφαίοι χαρακτηρίζονταν ως "τα καλύτερα βουλγάρικα". Μετά το 1850, οι περισσότεροι κάτοικοι προσήλθαν στην καθολική ουνία. Κατά το Μακεδονικό Αγώνα δρούσαν τρία ντόπια Ελληνικά ένοπλα σώματα κατά των κομητατζήδων: του Αθανάσιου Καπετανόπουλου, του Πέτρου Αβραμίδηκαι του Ιωάννη Ραδιναλή, καθώς και αρκετά Βουλγαρικά. Κατά τους Βαλκανικούς Πολέμους καταλήφθηκε από τους Σέρβους και από το 1993 ανήκει στη Βόρεια Μακεδονία. Χαρακτηριστικός είναι ο παραδοσιακός Ελληνικός Τικφαίος χορός, κουτσός (ή τικφέσκος). χορός τικφέσκος, Πολιτιστικός Σύλλογος Λευκαδίων Ημαθίας χορός τικφέσκος, Πολιτιστικός Σύλλογος Θεσσαλονίκης "Οι Φίλοι της παράδοσης"
|
Οι Τίκφες (ή και το Τίκφες) ή Τικφέσι είναι περιοχή της Μακεδονίας, βόρεια της Αλμωπίας, ανατολικά της Δευριόπου και βορειοδυτικά της Παιονίας. Σήμερα ανήκει στη Βόρεια Μακεδονία. Μεγαλύτερη πόλη και ιστορική πρωτεύουσα των Τικφών είναι το Καφαντάρι.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A4%CE%AF%CE%BA%CF%86%CE%B5%CF%82
|
Υποθαλάσσια αρτηρία Θεσσαλονίκης
|
Η κατασκευή της παράκαμψης του κέντρου της Θεσσαλονίκης από τη μεριά της θάλασσας είτε μέσω γέφυρας είτε μέσω υποθαλάσσιας σήραγγας άρχισε να οριστικοποιείται με τη Χωροταξική Μελέτη Θεσσαλονίκης του 1968, όπου παρουσιάστηκε με τη μορφή της ζεύξης του Θερμαϊκού. Η μελέτη όμως δεν υιοθετήθηκε επίσημα και η ιδέα έμεινε στο περιθώριο για δύο δεκαετίες, μέχρι που συμπεριλήφθηκε και θεσμοθετήθηκε στο Ρυθμιστικό Σχέδιο Θεσσαλονίκης (ΡΣΘ) του 1985. Η προτεινόμενη τότε υπόγεια παραλιακή αρτηρία προέβλεπε την απευθείας σύνδεση του λιμανιού με την Καλαμαριά. Αποτελούσε μέρος μιας ευρείας δέσμης προτάσεων για την πολεοδομική ανασυγκρότηση της πόλης., η πλειοψηφία των οποίων δεν εφαρμόσθηκε. Η αρτηρία πάντως συμπεριλήφθηκε στο Γενικό Πολεοδομικό Σχέδιο (ΓΠΣ) της Θεσσαλονίκης και υιοθετήθηκε από τη Γενική Κυκλοφοριακή Μελέτη που έγινε το 2000, με διαφοροποιήσεις ως προς τον ρόλο της και τα κυκλοφοριακά της χαρακτηριστικά. Τον Ιούνιο του 2002 ξεκίνησαν οι διαδικασίες για τη δημοπράτηση του έργου με σύμβαση παραχώρησης. Ήταν πλέον ένα έργο μικρότερου μήκους από αυτό που είχε ενταχθεί στο ΓΠΣ και προβλεπόταν να συνδέει τη Δυτική Είσοδο της Πόλης με τη Λεωφόρο Μεγάλου Αλεξάνδρου με προβλεπόμενο μήκος 3,8 χλμ, εκ των οποίων τα 1,24 χλμ υποθαλάσσια. Η κατασκευή του έργου προβλεπόταν να ξεκινήσει στις αρχές του 2003, χρονοδιάγραμμα από την αρχή αμφίβολο που τελικά δεν τηρήθηκε. Ο διεθνής διαγωνισμός τελικά ξεκίνησε τον Νοέμβριο του 2003, τον Αύγουστο του 2004 όμως η τότε νέα κυβέρνηση Καραμανλή άλλαξε τους όρους παραχώρησης και λειτουργίας του έργου. Τον Μάιο του 2005 αναδείχθηκε προσωρινός ανάδοχος η κοινοπραξία «Θερμαϊκή Οδός». Αφού ολοκληρώθηκε το στάδιο των προσφυγών και απορρίφθηκαν από την Ευρωπαϊκή Ένωση, η σύμβαση υπογράφηκε με τον ανάδοχο τον Οκτώβριο 2006. Ακολούθησε η κύρωσή της στη Βουλή. Οι εργασίες του έργου προβλεπόταν να ξεκινούσαν τον Απρίλιο 2007 και υπολογίστηκε ότι θα διαρκούσαν τέσσερα χρόνια, ενώ ο προϋπολογισμός του έργου ήταν 472 εκατομμύρια ευρώ.Ενάντια στο έργο εκδηλώθηκαν πολλές αντιδράσεις επιστημονικών φορέων και κατοίκων. Οι αιτιάσεις ήταν πολλές, ανάμεσα τους πως ο σχεδιασμός του δεν ανταποκρινόταν στις νέες κυκλοφοριακές συνθήκες της πόλης, το έργο που δημοπρατήθηκε ήταν ουσιαστικά διαφορετικό από αυτό που προέβλεπε το ΡΣΘ και για το οποίο είχε γίνει η Μελέτη Περιβαλλοντικών Επιπτώσεων (ΜΠΕ), ενώ ανησυχία προκαλούσαν η διχοτόμηση του πάρκου της νέας παραλίας και τα φουγάρα που απαιτούνταν για τον εξαερισμό της σήραγγας. Οι ενστάσεις αυτές είχαν ως αποτέλεσμα να ασκηθούν πολλές προσφυγές ενάντια στο έργο, και να επέλθουν αλλαγές στον σχεδιασμό του. Μια από τις σημαντικότερες εξελίξεις ήταν η απόφαση του Κεντρικού Αρχαιολογικού Συμβουλίου (ΚΑΣ) να κηρύξει μια σειρά κτισμάτων στο λιμάνι της Θεσσαλονίκης διατηρητέα, γεγονός που απαιτούσε την εκβάθυνση της σήραγγας από τα 15 στα 25 μέτρα με σημαντική αύξηση του κόστους κατασκευής και την ανάγκη διεξαγωγής νέων περιβαλλοντικών μελετών. Οι τράπεζες που χρηματοδοτούσαν την κατασκευή της σήραγγας άρχισαν να αντιδρούν με αποτέλεσμα η κοινοπραξία να καταγγείλει τη σύμβαση και το έργο να ακυρωθεί. Το Δημόσιο έπρεπε να αποζημιώσει την κατασκευάστρια εταιρεία για τα έξοδα που είχε ήδη κάνει. Μετά από πολλές δικαστικές διαμάχες αποφασίστηκε πως το ελληνικό Δημόσιο, έπρεπε να καταβάλλει στην εταιρεία αποζημίωση € 67,4 εκατομμύρια. Το Δημόσιο άσκησε ενστάσεις και δεν πλήρωσε κανένα ποσό λόγω της οικονομικής κρίσης, με αποτέλεσμα στις αρχές του 2015 το συνολικό χρέος του προς την κοινοπραξία να υπολογίζονταν στα €100 εκατομμύρια. Εκείνη την περίοδο ξεκίνησε η πληρωμή των πρώτων δόσεων της οφειλής. Η υλοποίηση υποθαλάσσιας αρτηρίας επανήλθε στο προσκήνια μετά από κοινή τηλεοπτική εμφάνιση του Περιφερειάρχη Κεντρικής Μακεδονίας Απόστολου Τζιτζικώστα και του Δημάρχου Θεσσαλονίκης Γιάννη Μπουτάρη τον Μάρτιο του 2013. Η νέα μελέτη φαίνεται να αφορά την κατασκευή μιας μικρότερης έκτασης και δυναμικότητας αρτηρίας με σκοπό να αντικαταστήσει τη λεωφόρο Νίκης. Η υποθαλάσσια αρτηρία θα συνέδεε το δυτικό με το ανατολικό τμήμα της πόλης παρακάμπτοντας το κέντρο της, και θα ήταν σε μεγάλο μήκος υπόγεια, με ένα τμήμα της υπόγειας έκτασης της να είναι υποθαλάσσιο. Το συνολικό μήκος της ήταν 6,5 χλμ, εκ των οποίων τα 4,0 χλμ υπόγεια (2,5 χλμ σήραγγες και 1,5 χλμ Cut and Cover). Θα είχε τρεις λωρίδες κυκλοφορίας ανά κατεύθυνση και λωρίδα έκτακτης ανάγκης (ΛΕΑ) και πεζοδρόμια. Η αρτηρία ξεκινούσε από την οδό Κωλέττη στην δυτική είσοδο της πόλης και κατέληγε μέσω της Λεωφόρου Μεγάλου Αλεξάνδρου στην οδό Συνδίκα. Θα κατασκευαζόταν και ένας κλάδος ο οποίος θα κατέληγε υπογείως στη Λεωφόρο Στρατού. Ο κύριος κορμός της αρτηρίας στα δυτικά ήταν σχεδιασμένος επάνω στον άξονα της Δυτικής Εισόδου. Μετά την οδό Κωλέττη, όπου θα βρισκόντουσαν τα πρώτα διόδια, συνέχιζε επιφανειακά ως κλειστός δρόμος 2+2 μέχρι την οδό Κυρίλλου, όπου ξεκινούσε η βύθιση της. Άρχιζε να αναδύεται αμέσως μετά το ξενοδοχείο Μακεδονία Παλλάς μέσα από όρυγμα και συνέχιζε ως κλειστός αυτοκινητόδρομος με έξι λωριδες εξόδου και τρεις εισόδου μέχρι την οδό Καλλιδοπούλου. Ο βασικός αυτός κορμός του έργου συμπληρωνόταν με πρόσθετους κλάδους εισόδου–εξόδου. Δυτικά, μεταξύ του πολυώροφου σταθμού αυτοκινήτων και του κόμβου των Δικαστηρίων, καταργούνταν η οδός Κουντουριώτου και προβλεπόταν άλλος ένας σταθμός διοδίων εισόδου/εξόδου, προκειμένου να δεχθεί οχήματα που προέρχονται από την Πλατεία Δημοκρατίας, την οδό 26ης Οκτωβρίου και τη νότια παράπλευρη της πρώην οδού δυτικής εισόδου . Μετά τα διόδια εισόδου, ένας κλάδος μιας λωρίδας κυκλοφορίας βυθιζόταν, και υπόγεια συνέβαλε με τον κύριο κορμό της Υποθαλάσσιας. Η έξοδος από την Υποθαλάσσια στον κόμβο των Δικαστηρίων γινόταν με κλάδο δύο λωρίδων που αποχωριζόταν υπόγεια από τον κύριο κορμό και αναδυόταν στα διόδια εξόδου. Ανατολικά του κέντρου κατασκευαζόταν πρόσθετος κλάδος εισόδου μίας λωρίδας, που ξεκινούσε επίγεια από τη διασταύρωση Λεωφόρο Στρατού και Καυταντζόγλου, και με όρυγμα διέτρέχε κατά μήκος και διχοτομούσε το πάρκο. Στα πλαίσια της δημιουργίας προαστιακού σιδηρόδρομου διαμπερούς κυκλοφορίας από Θεσσαλονίκης προς Νέα Μουδανιά Χαλκιδικής είχε προταθεί από τον Ι.Μαγκανάρη τέως διευθυντή του ΟΣΕ η χρησιμοποίηση της υποθαλάσσιας αρτηρίας Θεσσαλονίκης και για σιδηροδρομική σύνδεση προκειμένου η Κασσάνδρα Χαλκιδικής αλλά και το Αεροδρόμιο Μακεδονία να αποκτήσουν άμεση σύνδεση με την Θεσσαλονίκη. Οι υποστηρικτές θεωρούσαν ότι το σχέδιο θα δημιουργούσε μια παράκαμψη για το μεγαλύτερο μέρος της κυκλοφορίας των αυτοκινήτων μεταξύ Ανατολής - Δύσης, οι οποίοι σήμερα έχουν να διασχίσουν το κέντρο της πόλης (δεδομένου ότι η Θεσσαλονίκη είναι ιδιαίτερα γραμμική ως πόλη). Οι πολέμιοι αντέτασσαν το υψηλό κόστος κατασκευής, αμφισβητούσαν την αποτελεσματικότητα μιας τέτοιας λύσης και εξέφραζαν ανησυχίες για τις επιπτώσεις στο αστικό περιβάλλον, λόγω των φουγάρων που απαιτούνταν για τον εξαερισμό της σήραγγας.
|
Η υποθαλάσσια αρτηρία Θεσσαλονίκης ήταν ένας προγραμματισμένος διαμπερής αυτοκινητόδρομος κατά μήκος της παραλίας της πόλης, μέρος του οποίου θα ήταν υποθαλάσσιο. Θα ένωνε τη Δυτική Είσοδο της Θεσσαλονίκης με τη Λεωφόρο Μεγάλου Αλεξάνδρου. Η κατασκευή της θα γινόταν με σύμβαση παραχώρησης σε ιδιωτική κοινοπραξία, η οποία είχε επιλεγεί. Το έργο ακυρώθηκε το 2009 λόγω προβλημάτων στη χρηματοδότηση του εξαιτίας των συνεχόμενων καθυστερήσεων στην έναρξη κατασκευής του.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A5%CF%80%CE%BF%CE%B8%CE%B1%CE%BB%CE%AC%CF%83%CF%83%CE%B9%CE%B1_%CE%B1%CF%81%CF%84%CE%B7%CF%81%CE%AF%CE%B1_%CE%98%CE%B5%CF%83%CF%83%CE%B1%CE%BB%CE%BF%CE%BD%CE%AF%CE%BA%CE%B7%CF%82
|
Τζιοβάνι Αουρίσπα
|
Ο Αουρίσπα γεννήθηκε στη μικρή πόλη Νότο, κοντά στις Συρακούσες της Σικελίας το 1376. Νεαρός έζησε για λίγο στη Νάπολη δουλεύοντας σε εμπορικό οίκο. Μια υποτροφία από τον βασιλιά της Σικελίας του επέτρεψε να σπουδάσει νομικά στην Μπολόνια από το 1404 έως το 1410. Ωστόσο συνέχισε να εργάζεται περιστασιακά για εμπορικούς οίκους και για λογαριασμό τους ταξίδεψε και στον ελληνικό χώρο όπου έμαθε τα πρώτα ελληνικά. Αφού τελείωσε τις σπουδές το 1413-4, πήγε στη Χίο, τότε κτήση των Γενοβέζων, ως δάσκαλος για τους γιους ενός εμπόρου από τη Γένοβα ονόματι Racanelli. Εκεί έμαθε καλά ελληνικά και άρχισε να συλλέγει βιβλία, μεταξύ των οποίων τραγωδίες του Σοφοκλή και του Ευριπίδη . Συνέλεξε επίσης πολλά αρχαιοελληνικά χειρόγραφα, όπως την Ιστορία του Θουκυδίδη που αργότερα το 1417 πούλησε στον άρχοντα της Φλωρεντίας Νικολό ντε Νικολί . Επέστρεψε στην Ιταλία το 1414, μένοντας στη Σαβόνα, όπου βιοπορίζονταν διδάσκοντας ελληνικά και πουλώντας τα πολύτιμα έργα που είχε συλλέξει στην Ελλάδα. Το 1418 ο Αουρίσπα γύρισε στην Ανατολή κι επισκέφθηκε την Κωνσταντινούπολη, όπου παρέμεινε για αρκετά χρόνια, τελειοποιώντας τις γνώσεις του για την ελληνική γλώσσα και αναζητώντας χειρόγραφα. Βρήκε κι αγόρασε μεταξύ άλλων τα έπη του Ομήρου και έργα του Αριστοτέλη. Δούλεψε τόσο αφοσιωμένα γι' αυτό που όπως έγραψε αργότερα, τον είχαν καταγγείλει στον Βυζαντινό αυτοκράτορα Μανουήλ Παλαιολόγο ότι μάζευε ό,τι υπήρχε από σημαντικά χειρόγραφα στην Πόλη. Μετά την επιστροφή του από το ταξίδι αυτό το 1419, πήγε στη Φλωρεντία, όπου μπήκε στην υπηρεσία του παπικού δικαστηρίου, το οποίο εκδιωγμένο από τη Ρώμη προσωρινά είχε έδρα στην πόλη εκείνη την εποχή. Μετακόμισε στη Ρώμη το επόμενο έτος, όταν το δικαστήριο μεταφέρθηκε εκεί. Εκεί δίδαξε ελληνικά τον Λορέντζο Βάλλα, που έγινε αργότερα ο ίδιος αξιόλογος μελετητής κλασικών έργων . Το 1421 ο Αουρίσπα εστάλη από τον Πάπα Μαρτίνο Ε' ως μεταφραστής του Μαρκήσιου της Μάντοβας Ιωάννη Φραγκίσκου Γκονζάγκα σε διπλωματική αποστολή στην Κωνσταντινούπολη στον βυζαντινό αυτοκράτορα Μανουήλ Β´ Παλαιολόγο κι ήταν παρών στην πολιορκία της από τον Οθωμανό Μουράτ Β΄ τον Ιούνιο του 1422. Εκεί κέρδισε την εύνοια του γιου και διαδόχου του αυτοκράτορα Ιωάννη του Η΄ Παλαιολόγου, που τον πήρε ως γραμματέα του. Στα τέλη του 1423 συνόδευσε τον βυζαντινό εργοδότη του σε διπλωματική αποστολή στην Ευρώπη. Ταξίδεψε με αυτή την αποστολή μέχρι τη Βενετία, όπου εγκατέλειψε την αυτοκρατορική υπηρεσία. Στις 15 Δεκεμβρίου 1423 ο Αουρίσπα έφτασε στη Βενετία με τη μεγαλύτερη και ωραιότερη συλλογή ελληνικών κειμένων στη Δύση πριν από εκείνες που έφερε ο Βησσαρίωνας και σήμερα μένουν στη Μαρκιανή Βιβλιοθήκη. Απαντώντας σε μια επιστολή του ηγούμενου του Τάγματος Camaldolese και λόγιου Αμβρόσιο Τραβερσάρι, λέει ότι έφερε 238 χειρόγραφα. Ανάμεσά τους τα άπαντα του Πλάτωνα, όλα από Πλωτίνο, από Πρόκλο, αρκετά από Ιάμβλιχο, πολλούς Έλληνες ποιητές, όπως του Πινδάρου, και αρκετά από ελληνική ιστορία, όπως τόμους του Προκόπιου και του Ξενοφώντος που του είχαν δοθεί από τον αυτοκράτορα Μανουήλ . Επίσης, τα ποιήματα του Καλλίμαχου και Οππιανού, όπως κι Ορφικές ωδές. Τέλος τα ιστορικά έργα του Δίωνα Κάσσιου, του Διόδωρου Σικελιώτη και του Αρριανού. Τα περισσότερα έργα ήταν ως τότε παντελώς άγνωστα στη Δύση. Άλλα έργα ήταν το παλαιότερο χειρόγραφο του Αθηναίου, ένας κώδικας του δέκατου αιώνα που περιέχει επτά έργα του Σοφοκλή και έξι από τον Αισχύλου - το μοναδικό χειρόγραφό τους στον κόσμο, καθώς και την Αργοναυτική του Απολλώνιου του Ρόδιου, την Ιλιάδα, έργα του Δημοσθένη, ένα έργο του Ηροδότου και η Γεωγραφία του Στράβωνα. Όλα τα κείμενα παρατίθενται στην επιστολή προς τον Τραβερσάρι. Το μόνο πατερικό κείμενο που είχε φέρει από την Ελλάδα ήταν ένας τόμος που περιείχε περίπου 200 γράμματα του Αγίου Γρηγορίου Ναζιανζηνού. Στην επιστολή προς τον Τραβερσάρι εξηγεί: Δεν έφερα ιερά κείμενα, εκτός από τις επιστολές του Γρηγορίου, οι οποίες είναι, νομίζω, 200. Αυτό το βιβλίο βρίσκεται σε άψογη κατάσταση και όλες οι σελίδες είναι ευανάγνωστες, αλλά η ομορφιά του είναι δύσκολο να προσκαλέσει τον απρόθυμο αναγνώστη. Πριν από πολύ καιρό έστειλα από την Κωνσταντινούπολη στη Σικελία έναν μεγάλο αριθμό ιερών τόμων μεγάλης ποικιλίας, γιατί ειλικρινά παραδέχομαι ότι δεν ήταν τόσο πολύτιμα για μένα και πολλοί με κατηγόρησαν στον Έλληνα αυτοκράτορα ότι λεηλατούσα της πόλης τα ιερά βιβλία. Όσον αφορά τα λαϊκά βιβλία αυτά, δεν είναι δα και τόσο μεγάλο έγκλημα. Πίσω στη Βενετία, λέγεται ότι ο Αουρίσπα υποχρεώθηκε να πουλήσει όσο όσο τους θησαυρούς του για 50 χρυσά φλωρίνια για να καλύψει τα έξοδα του ταξιδιού του που ακόμα χρωστούσε. Όμως η φήμη του είχε ήδη μεγαλώσει και του έφερε βοήθεια από τη Φλωρεντία. Ο παικός γραμματέας Τραβερσάρι έγραψε στον τραπεζίτη γνωστό του Λαυρέντιο των Μεδίκων για λογαριασμό του, ο οποίος έδωσε δάνειο στον Αουρίσπα για να καλύψει τα χρέη του. Ο Τραβερσάρι επίσης κανόνισε την ανταλλαγή των μεταφράσεων του Νικολό ντε Νικολί με τα πρόσφατα ανακαλυφθέντα κείμενα του Κικέρωνα για τις μεταγραφές του Αουρίσπα των έργων του Αριστοτέλη Ρητορική και Ηθικά Ευδήμεια. Το 1424 πήγε στην Μπολόνια, όπου έγινε καθηγητής της ελληνικών στο πανεπιστήμιο, αλλά χωρίς ιδιαίτερη επιτυχία. Με προτροπή του Τραβερσάρι, από το 1425 έως το 1427 κατέλαβε την περίοπτη έδρα ελληνικών σπουδών στη Φλωρεντία. Αυτό εξασφάλισε ότι η συλλογή χειρογράφων του αντιγράφηκε ευρέως μεταξύ των λογίων. Οι πολιτικές διαμάχες στη Φλωρεντία τον οδήγησαν να εγκαταλείψει την πόλη στα τέλη του 1427 και να μετακομίσει στη Φερράρα, όπου, κατόπιν σύστασης του φίλου του λογίου Γκουαρίνο ντα Βερόνα, διορίστηκε δάσκαλος του πλούσιου Meliaduse d'Este, νόθο γιο του Νικολό Γ των Έστε, Μαρκήσιου της Φερράρα. Δίδαξε ελληνικά εκεί, χειροτονήθηκε ιερέας κι διορίστηκε σε ενορία. Ο βασιλιάς Αλφόνσο της Νάπολης του ζήτησε με τον φίλο του Πανορμίτα να πάει στη Νάπολη, αλλά αρνήθηκε. Μέχρι το 1430 ο Αουρίσπα κατάφερε να ανακτήσει μια στοίβα των χειρογράφων του από τη Σικελία. Εκεί υπήρχε ένας τόμος βίοι αγίων, μαζί με έναν του Αγίου Γρηγορίου Ναζιανζηνού, καθώς και ένα από τα κηρύγματα του Αγίου Ιωάννου του Χρυσόστομου, ένα Ψαλτήριο, έναν τόμο των Ευαγγελίων και τις κωμωδίες του Αριστοφάνη. Τα υπόλοιπα των χειρογράφων του φαίνεται να μην έχουν επιστραφεί ποτέ σε αυτόν. Το 1433 συνόδευσε τον μαθητή του Meliaduse στη Σύνοδο της Βασιλείας, κάνοντας ένα μακρύ ταξίδι κατά μήκος του Ρήνου, επισκεπτόμενος το Μάιντς, την Κολωνία και το Άαχεν, ανακαλύπτοντας νέους Λατινικούς αλλά και ελληνικούς κώδικες. Το 1438, στο Συμβούλιο παραβρέθηκε (πιθανόν ως μεταφραστής) στη Σύνοδο Φερράρας Φλωρεντίας. Εκεί κέρδισε την εμπιστοσύνη του Πάπα Ευγένιου Δ, ο οποίος τον όρισε Αποστολικό Γραμματέα. Κατά τη μακρόχρονη Σύνοδο άκουσε τη διδασκαλία του Γεωργίου Γεμιστού Πλήθωνα κι εντυπωσιάστηκε από τις νεοπλατωνικές του θεωρίες. Μετά τη Σύνοδο το 1439 μετακόμισε στη Ρώμη. Κράτησε την ίδια θέση με τον Πάπα Νικόλαο Ε΄, που του έδωσε δύο συγχαρητήριες επιστολές. Στα τελευταία του χρόνια μετέφρασε στα ιταλικά έργα του Πλούταρχου και του Λουκιανού. Ο Αουρίσπα πια 74 χρονών αποφάσισε να αποσυρθεί, επέστρεψε στην αγαπημένη του Φερράρα το 1450 και πέθανε εκεί το 1459, πλήρης ημερών σε ηλικία 83 ετών. Αν κι ήταν εξαιρετικός λόγιος, συλλέκτης και δάσκαλος, δεν ήταν συγγραφέας. Λαμβάνοντας υπόψη τη μακρά ζωή και τη φήμη του, ο Αουρίσπα παρήγαγε λίγα γραπτά: Λατινικές μεταφράσεις στα σχόλια του Ιεροκλή της Αλεξάνδρειας στους χρυσούς στίχους του Πυθαγόρα (1474) και της Philisci Consolatoria ad Ciceronem από τον Δίωνα Κάσσιο (που δεν δημοσιεύθηκε μέχρι το 1510) και, σύμφωνα με τον ιστορικό Gesner, μια μετάφραση των έργων του Αρχιμήδη Η φήμη του στηρίζεται στην εκτεταμένη συλλογή των χειρογράφων που συνέλεξε, αντέγραψε και διένειμε. Επίσης συγκινητικές ήταν οι επίμονες προσπάθειές του για αναβίωση και την προώθηση μελέτης της αρχαίας ελληνικής φιλοσοφίας και λογοτεχνίας. http://www.metmuseum.org/collection/the-collection-online/search/195435 «Aurispa, Giovanni». New International Encyclopedia. 1905. New International Encyclopedia. 1905.Emilio Bigi: Aurispa, Giovanni. In: Alberto M. Ghisalberti (Hrsg.): Dizionario Biografico degli Italiani (DBI). Band 4: Arconati–Bacaredda. Istituto della Enciclopedia Italiana, Rom 1962. Adriano Franceschini: Giovanni Aurispa e la sua biblioteca. Notizie e documenti. Antenore, Padova 1976 Fritz Schalk: Aurispa (Piciuneri[o]), Giovanni. In: Lexikon des Mittelalters. Bd. 1 (1980) Sp. 1245.
|
Ο Τζιοβάνι Αουρίσπα Πιτσουνέριο (ή Πιτσουνέρι) (Ιούνιος / Ιούλιος 1376 - περ. 25, Μάη του 1459) ήταν Ιταλός λόγιος, ιστορικός και φιλόλογος του 15ου αιώνα. Έμεινε γνωστός ως συλλέκτης αρχαιοελληνικών χειρογράφων κι ένθερμος υποστηρικτής της αναβίωσης μελέτης της ελληνικής γλώσσας στην Ιταλία. Χάρη στον Αουρίσπα ο κόσμος έμαθε στην εποχή του πόσο μεγάλη αξία έχει η γνώση των κλασικών έργων των Ελλήνων συγγραφέων.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A4%CE%B6%CE%B9%CE%BF%CE%B2%CE%AC%CE%BD%CE%B9_%CE%91%CE%BF%CF%85%CF%81%CE%AF%CF%83%CF%80%CE%B1
|
Αλέξανδρος Μαουντμπάττεν, μαρκήσιος του Κάρισμπρουκ
|
Ο Αλέξανδρος Αλβέρτος Βίκτωρ γεννήθηκε στο Κάστρο του Ουίνδσορ στο Μπέρκσιρ και ήταν ο πρωτότοκος γιος του Ερρίκου του Μπάττενμπεργκ και της Βεατρίκης, κόρης του Αλβέρτου της Σαξονίας-Κόμπουργκ & Γκότα. Ο πατέρας του ήταν γιος του Αλέξανδρου της Έσσης-Ντάρμστατ και της Ιουλίας φον Χάουκε· ο γάμος ήταν μοργανατικός και στην Ιουλία και στους απογόνους της δόθηκε ο τίτλος του πρίγκιπα του Μπάττενμπεργκ. Η μητέρα του ήταν κόρη της Βικτωρίας του Ηνωμένου Βασιλείου. Το 1886 η μάμμη του Βικτωρία με διάταγμα αναγνώρισε τον τίτλο και την προσφώνησή του. Έπειτα από εξετάσεις το 1902, ο Αλέξανδρος εισήλθε στο Ναυτικό και υπηρέτησε στο πλοίο Μπριτάννια ως το 1908. Έπειτα αποσύρθηκε και έγινε από τα πρώτα μέλη της λέσχης Κάσταγουεϊς για απόστρατους αξιωματικούς του Βασιλικού Ναυτικού. Το 1909 εισήλθε στον στρατό ως δόκιμος υπολοχαγός στη Φρουρά Γρεναδιέρων. Το 1913 έγινε υπολοχαγός και δύο έτη μετά λοχαγός. Λόγω διακεκριμένης υπηρεσίας στους Συμμάχους, το 1917 του απονεμήθηκε η διάκριση του Τάγματος του Αγίου Βλαδίμηρου. Αποσύρθηκε το 1919. Έλαβε τον Μεγαλόσταυρο του Τάγματος του Καρόλου Γ΄ της Ισπανίας, του Τάγματος του Λεοπόλδου Α΄ του Βελγίου, του Αγίου Αλεξάνδρου Νιέφσκι της Ρωσίας, του Τάγματος της Ναυτικής Αξίας της Ισπανίας, του Τάγματος του Νείλου της Αιγύπτου, του Τάγματος του Στέμματος της Ρουμανίας και του Σταυρού του Πολέμου της Γαλλίας. Κατά τη διάρκεια του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου υπηρέτησε στη Βασιλική Αεροπορία ως ανθυποσμηναγός και μετά υποσμηναγός. Εργάστηκε στο προσωπικό του πτέραρχου Σερ Τράφφορντ Λη-Μάλλορυ. Το 1945 αποσύρθηκε με το βαθμό του σμηναγού. Τα αντιγερμανικά αισθήματα μετά τον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο έκαναν τον εξάδελφό του Γεώργιο Ε΄ να αλλάξει την επωνυμία του Οίκου του από Σαξονίας-Κόμπουργκ & Γκόττα σε Ουίνδσορ και αποκήρυξε τους γερμανικούς τίτλους του γι' αυτόν και όλα τα μέλη της βασιλικής οικογένειας. Παρομοίως τα μέλη του Οίκου Μπάττενμπεργκ αποκήρυξαν τον τίτλο τους του πρίγκιπα του Μπάττενμπεργκ και με βασιλικό διάταγμα απέκτησαν για τον Οίκο τους το όνομα Μαουντμπάττεν, αντικαθιστώντας το γερμανικό Berg (βουνό) με το αντίστοιχο αγγλικό Mount. Είχαν τον τίτλο του Σερ. Ο Αλέξανδρος έγινε μαρκήσιος του Κάρισμπρουκ, κόμης του Μπέρκαμστεντ και υποκόμης του Λώνστον. Στη δεκαετία το 1930 ο συγγραφέας Ε. Φ. Μπένσον αφιέρωσε δύο μυθιστορήματά του στον Αλέξανδρο. Νυμφεύτηκε την Φ. Α. Ντέννισον, αλλά τα τελευταία του χρόνια είχε άρρενα σύντροφο, τον Σάιμον Φλιτ, σύμφωνα με το δημοσιευμένο ημερολόγιο του Σέσιλ Μπήτον. Επειδή δεν είχε κρατικό επίδομα, εργάστηκε πρώτα ως υπάλληλος στα γραφεία των τραπεζιτών Αδελφών Λαζάρ και μετά σε μία εταιρεία επίβλεψης κτημάτων. Έγινε διευθυντής της εταιρείας Αφοί Λέβερ και σε άλλες εταιρείες. Ήταν το πρώτο μέλος της ευρύτερης βασιλικής οικογένειας που εργάστηκε. Ο τελευταίος εγγονός της Βικτωρίας απεβίωσε το 1960 σε ηλικία 73 ετών στο Ανάκτορο Κένσιγκτον. Η τέφρα του εναποτέθηκε στο παρεκκλήσιο των Μπάττενμπεργκ στον ναό της Αγίας Μιλδρίθης του Ουίπινγχαμ στη νήσο Ουάιτ. Ο τίτλος του μαρκησίου του Κάρισμπρουκ εξέλιπε με τον θάνατό του. Νυμφεύτηκε το 1917 την Αϊρήν Φράνσες Έιτζα Ντέννισον (1890-1956), κόρη και κληρονόμο του Κόμη του Λόντσμπρω, και απέκτησε μία κόρη: Άιρις Βικτόρια Μπίατρις Γκρέις (1920 - 1982), ηθοποιός και μοντέλο, παντρεύτηκε πρώτα τον Χάμιλτον Τζόζεφ Κις Ο' Μάλλυ, έπειτα τον Μάικλ Νήλυ Μπράυαν (με τον οποίο απέκτησε έναν γιο) και τέλος τον Ουίλλιαμ Αλεξάντερ Κεμπ.
|
Ο Αλέξανδρος (αγγλ. Alexander, 23 Νοεμβρίου 1886 - 23 Φεβρουαρίου 1960) από τον Οίκο του Μπάττενμπεργκ ήταν αρχικά πρίγκηπας του Μπάττενμπεργκ και μετέπειτα μαρκήσιος του Κάρισμπρουκ. Ήταν αξιωματικός του Βασιλικού Ναυτικού της Βρετανίας.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%91%CE%BB%CE%AD%CE%BE%CE%B1%CE%BD%CE%B4%CF%81%CE%BF%CF%82_%CE%9C%CE%B1%CE%BF%CF%85%CE%BD%CF%84%CE%BC%CF%80%CE%AC%CF%84%CF%84%CE%B5%CE%BD,_%CE%BC%CE%B1%CF%81%CE%BA%CE%AE%CF%83%CE%B9%CE%BF%CF%82_%CF%84%CE%BF%CF%85_%CE%9A%CE%AC%CF%81%CE%B9%CF%83%CE%BC%CF%80%CF%81%CE%BF%CF%85%CE%BA
|
Τζον Μπίζλι
|
Ο Μπίζλι γεννήθηκε στη Γλασκώβη της Σκωτίας στις 13 Σεπτεμβρίου 1885 και ήταν γιος του Μαρκ Τζον Μάρει Μπίζλι (θ. 1940) και της Μαίρης Κάθριν Μπίζλι (πατρ. Ντέιβιντσον) Έλαβε τη βασική του εκπαίδευση στο σχολείο Κινγκ Έντουαρντ VI, στο Σαουθάμπτον και στο Κράιστς Χόσπιταλ, στο Σάσεξ. Κατόπιν παρακολούθησε το Μπάλιολ Κόλετζ, στο πανεπιστήμιο της Οξφόρδης. Αποφοίτησε με ΒΑ το 1907. Όντας στην Οξφόρδη, συνδέθηκε με στενή φιλία με τον ποιητή Τζέιμς Ελρόι Φλέκερ. Μετά την αποφοίτησή του ο Μπίζλι πέρασε αρκετό χρόνο στη Βρετανική Σχολή Αθηνών. Επέστρεψε στο πανεπιστήμιο της Οξφόρδης ως φοιτητής και επιμελητής των Κλασικών Σπουδών στον Κράιστ Τσερτς της ΟξφόρδηςΚατά τον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, ο Μπίζλι υπηρέτησε στη στρατιωτική υπηρεσία πληροφοριών. Τη μεγαλύτερη περίοδο του πολέμου εργάστηκε στην Αίθουσα 40, του Τμήματος Ναυτικών Πληροφοριών του Ναυαρχείου, με τον προσωρινό βαθμό του σημαιοφόρου από τον Μάρτιο έως τον Οκτώβριο του 1916, όταν αποσπάστηκε στον στρατό ξηράς. Το 1925 έγινε καθηγητής της κλασικής αρχαιολογίας και τέχνης στο πανεπιστήμιο της Οξφόρδης. Εξειδικεύτηκε στην αρχαιοελληνική κεραμική (ιδιαίτερα στον μελανόμορφο και τον ερυθρόμορφο ρυθμό), γενόμενος παγκοσμίως αυθεντία επί του θέματος. Υιοθέτησε την ιστορικο-καλλιτεχνική προσέγγιση του Τζιοβάνι Μορέλλι (Giovanni Morelli) για να αποδώσει το ιδιαίτερο στιλ συγκεκριμένων εργαστηρίων και καλλιτεχνών, ακόμα και σε ανυπόγραφα αγγεία, όπως για παράδειγμα ο Ζωγράφος του Βερολίνου. Ουσιαστικά μέσω της μελέτης ολοκληρωμένων αγγείων αλλά και μικρών ή μεγάλων ενεπίγραφων οστράκων κατόρθωσε να διαμορφώσει την ιστορία των εργαστηρίων και των καλλιτεχνών στην αρχαία Αθήνα. Η ενασχόλησή του με τους ζωγράφους των αττικών αγγείων άρχισε το 1911, όταν ασχολήθηκε με το Ζωγράφο του Βερολίνου. Συνέχισε το 1919 με το βιβλίο «Attic Red-Figure Vases in American Museums». Το 1925 εξέδωσε στη γερμανική γλώσσα το Attische Vasenmaler des rotfigurigen Stils, έναν κατάλογο ερυθρόμορφων αγγείων συσχετισμένο με τους δημιουργούς - καλλιτέχνες τους. Η αγγλική έκδοση του βιβλίου, «Attic Red-figure Vase painters για τους ζωγράφους ερυθρόμορφων αγγείων, έγινε το 1942. Το 1956 εκδόθηκε το «Attic Black-figure Vase-painters» (γνωστού στη βιβλιογραφία για την αρχαία ελληνική κεραμική ως ABV). Το 1956 εξέδωσε την τελική έκδοση, σε τρεις τόμους, του Attic Red-figure Vase painters για τους ζωγράφους των μελανόμορφων αγγείων. Συνέχισε να γράφει και να ενημερώνει τα βιβλία αυτά για την υπόλοιπη ζωή του. Ο Μπίζλι συνταξιοδοτήθηκε το 1956, αλλά συνέχισε να εργάζεται ως τον θάνατό του. Το προσωπικό του αρχείο βρισκόταν στο Ασμόλειο Μουσείο, αλλά το 2007 επονομάστηκε ως "Ερευνητικό κέντρο κλασικής τέχνης" και μετακινήθηκε στη σχολή Κλασικών Σπουδών της Οξφόρδης, με δικό του διαδικτυακό τόπο ("The Beazley Archive"). Πέθανε στην Οξφόρδη στις 6 Μαΐου 1970. Ο Μπίζλι εκλέχθηκε μέλος της Βρετανικής Ακαδημίας το 1927. Έγινε ιππότης (Knight Bachelor) το 1949. Το 1954, έγινε μέλος της Αμερικανικής Ακαδημίας Τεχνών και Επιστημών. Έγινε μέλος του Τάγματος των Συντρόφων της Τιμής το 1959 "Για τις υπηρεσίες του στη γνώση". Επίσης ήταν μέλος της Ελληνικής Αρχαιολογικής Εταιρείας, της Academie des Inscriptions et Belles Lettres , της Αmerican Philosophical Society, του Γερμανικού Αρχαιολογικού Ινστιτούτου, της Pontificia Academia Romana , της Academia dei Lincei, της Ακαδημίας της Δανίας, της Αυστριακής Ακαδημίας. Το 1919, ο Μπίζλι νυμφεύτηκε τη χήρα Μαρί Έζρα (γεν. Μπλούμφιλντ), ο πρώτος σύζυγος της οποίας σκοτώθηκε στον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο. Η Μαρί Έζρα απεβίωσε το 1967. Η θετή του κόρη Τζιοβάνα Μαρί Τερέζ Μπαμπέτ "Μέρι" Έζρα παντρεύτηκε τον Ιρλανδό ποιητή Λούις ΜακΝις. Attic Red-figured Vases in American Museums, 1918 Attische Vasenmaler des rotfigurigen Stils. Tübingen, 1925αγγλική έκδοση: Attic Red-Figure Vase-Painters, Clarendon Press, Oxford, 1942, 2a ed. 1963Greek Vases in Poland, 1928 The Pan Painter, 1931 και 1974 The Berlin Painter, 1932 και 1974 The Kleophrades Painter, 1933 και 1974 Attic Red-figure Vase-painters, Oxford, 1942 Potter and Painter in Ancient Athens, 1944 Attic White Lekythoi, 1946 Etruscan vase painting. Oxford, 1947 The Development of Attic Black-figure. Berkeley 1951. Revised edition Dietrich von Bothmer und Mary B. Moore. Berkeley: University of California Press, 1986 ISBN 0-520-05593-4 Attic Black-Figure Vase-Painters, Clarendon Press, Oxford, 1956 Donna C. Kurtz (a cura di). Paralipomena: additions to Attic black-figure vase-painters and to Attic red-figure vase-painters. Oxford University Press, Oxford, 1971 Donna C. Kurtz (a cura di). Greek Vases, Lectures by J. D. Beazley. Oxford, 1989 Μερικές από τις δημοσιεύσεις του Μπίζλι: Master of the Achilles Amphora in the Vatican, in Journal of Hellenic Studies, 34, 1914, pp. 179–226. Citharoedus, in Journal of Hellenic Studies, 42, 1922, pp. 70–98 The little Master Cups, in Journal of Hellenic Studies, 52, 1932, pp. 167–204 (Αγγλικά) Herbert A. Cahn. John Davidson Beazley στο: Kleine Schriften zur Münzkunde und Archäologie. Basel, 1975, pp. 168–170 (Αγγλικά) Martin Robertson: Beazley and after στο: Münchner Jahrbuch, 27, 1976, pp. 29–46 (Αγγλικά) Donna Kurtz (Hrsg.): Beazley and Oxford. Lectures delivered at Wolfson College, Oxford on 28 June 1985. Oxford, 1985. ISBN 0-947816-10-0 (Αγγλικά) Philippe Rouet. Approaches to the study of Attic vases. Beazley and Pottier. Oxford 2001. ISBN 0-19-815272-8 (Αγγλικά) The Beazley Archive (Αγγλικά) Dictionary of Art Historians
|
Ο Τζον Μπίζλι (Σερ Τζον Ντέιβιντσον Μπίζλι Sir John Davidson Beazley) (13 Σεπτεμβρίου 1885 - 6 Μαΐου 1970) ήταν Βρετανός κλασικός αρχαιολόγος και ιστορικός της τέχνης, γνωστός κυρίως για την ταξινόμηση των αττικών αγγείων βάσει του καλλιτεχνικού στιλ. Ήταν καθηγητής της κλασικής αρχαιολογίας και τέχνης στο πανεπιστήμιο της Οξφόρδης από το 1925 έως το 1956.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A4%CE%B6%CE%BF%CE%BD_%CE%9C%CF%80%CE%AF%CE%B6%CE%BB%CE%B9
|
Βιολάντε του Βιλαράγκουτ
|
Ήταν κόρη του Μπερενγκουέρ ντε Βιλαράγκουτ και της δεύτερης συζύγου του Σάουρα του Οίκου της Βαρκελώνης, που ήταν νόθη κόρη του Ιακώβου Β΄ της Μαγιόρκα. Το συμβόλαιο γάμου για τη Βιολάντε και τον εξάδελφό της Ιάκωβο Γ΄ της Μαγιόρκας υπογράφηκε στις 10 Νοεμβρίου 1347. Αυτός ήταν ο δεύτερος γάμος του Ιακώβου Γ΄, μετά το τέλος της πρώτης του συζύγου Κωνσταντίας της Αραγονίας. Έτσι η Βιολάντε απέκτησε δύο προγονούς, τον Ιάκωβο (Δ΄) και την Ισαβέλλα. Ο αδελφός τής Βιολάντε διορίστηκε Σύμβουλος και μέγας Καγκελάριος του συζύγου της. Η Βιολάντε έκανε με τον σύζυγό της μία κόρη, την Eσκλαραμούνδα, που απεβίωσε νέα. Ο Ιάκωβος Γ΄ είχε χάσει το βασίλειό του το 1343 (πριν από το γάμο) και σκοτώθηκε διεκδικώντας το στη μάχη του Λλουκμάχορ στις 25 Οκτωβρίου 1349 από τον Πέτρο Δ΄ της Αραγονίας. Το ζευγάρι ήταν παντρεμένο μόνο τρία χρόνια. Η Βιολάντε και τα δύο παιδιά τού ανδρός της (από τον 1ο του γάμο) συνελήφθηκαν από τον Πέτρο Δ΄ -μετά τη μάχη στην οποία σκοτώθηκε ο σύζυγός της- και η Βιολάντε κλείστηκε στη μονή των Κλαρισών στη Βαλένθια με την Ισαβέλλα. Η Βιολάντε ελευθερώθηκε γύρω στο 1358/59 και σύντομα απελευθέρωσε την Ισαβέλλα, με τον όρο ότι η Ισαβέλλα παραιτείτο από τα δικαιώματά της στη Μαγιόρκα. Η Βιολάντε έφυγε αργότερα από την Ισπανία και ταξίδεψε στη Γαλλία, όπου έγινε υποκόμισσα του Ωμλάς από τον Ιωάννη Β΄ της Γαλλίας το 1352. Περίπου την ίδια στιγμή, παντρεύτηκε τον Όθωνα δούκα του Μρπάουνσβαϊγκ-Γκρούμπενχαγκεν και βοήθησε να κανονιστεί ο γάμος της προγονής της Iσαβέλλας με τον Ιωάννη Β΄ Παλαιολόγο μαρκήσιο του Μομφερράτου. Ο Βιολάντε απεβίωσε λίγο πριν το 1372, χωρίς επιζήσαντα παιδιά. Στη συνέχεια ο 2ος σύζυγός της νυμφεύτηκε την Ιωάννα Α΄ της Νάπολης, χήρα του Ιακώβου (Δ΄), προγονού της Βιολάντε. Παντρεύτηκε πρώτα το 1347 τον εξάδελφό της ΙΘάκωβο Γ΄ της Μαγιόρκας και είχε τέκνο: Εσκλαραμούνδα, απεβ. νωρίς.Ο Ιάκωβος Γ΄ σκοτώθηκε το 1349 (34 ετών) και η Βιολάντε έκανε περί το 1352 2ο γάμο με τον Όθωνα των Γουέλφων δούκα του Μπράουσβαϊγκ-Γκρούμπενχαγκεν. Δεν απέκτησαν απογόνους.
|
Η Βιολάντε ντε Βιλαράγκουτ, ισπαν. Violante de Vilaragut (1320 ή 1325 - πριν από το 1372) ήταν υποκόμισσα του Ωμλάς. Με τους γάμους της έγινε πρώτα τιτουλάρια βασίλισσα της Μαγιόρκα και μετά δούκισσα του Μπράουνσβαϊγκ-Γκρούμπενχαγκεν.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%92%CE%B9%CE%BF%CE%BB%CE%AC%CE%BD%CF%84%CE%B5_%CF%84%CE%BF%CF%85_%CE%92%CE%B9%CE%BB%CE%B1%CF%81%CE%AC%CE%B3%CE%BA%CE%BF%CF%85%CF%84
|
Μαυρονέρι Βοιωτίας
|
Στο χωριό το Σάββατο προ της Κυριακής των Απόκρεω τηρείται το έθιμο χέγια ή αλλιώς χέι, το οποίο έχει τις ρίζες του στη διονυσιακή λατρεία. Οι χωρικοί ανάβουν φωτιά στο κέντρο του χωριού και διασκεδάζουν χορεύοντας, τρώγοντας και πίνοντας γύρω από αυτή. Οι κάτοικοι ασχολούνται κυρίως με την κτηνοτροφία και τη γεωργία. Σε απόσταση 600 μ. από το χωριό και δίπλα σε έναν λόφο βρίσκεται το ξωκλήσι του Αγίου Ιωάννη. Δίπλα από το εκκλησάκι υπάρχουν οι Πηγές του Αγίου Ιωάννη και ο ποταμός Μαυρονέρι από τον οποίο το χωριό πήρε το όνομά του. Ο Λόφος όπου από τη μία πλευρά είναι χτισμένο το χωριό και από την άλλη βρίσκεται το ποτάμι και το εκκλησάκι του Αγίου Ιωάννη ονομάζεται Κάστρο διότι εκεί βρισκόταν κατά παράδοση το κάστρο του Αρχαίου Μαυρονερίου, από το οποίο δε σώζεται κανένα ίχνος. Στο χωριό βρίσκεται το εκκλησάκι των Αγίων Αναργύρων που γιορτάζει την 1η Ιουλίου. Η εικόνα των Αγίων βρέθηκε στο μέρος όπου σήμερα βρίσκεται το ξωκλήσι. Σύμφωνα με προφορικές μαρτυρίες η εικόνα φανερώθηκε με όραμα σε έναν γέροντα του χωριού και αυτός ενημέρωσε τους χωριανούς του με σκοπό την εύρεση της. Η εικόνα βρέθηκε την ώρα που κάτοικοι έσκαβαν στην τοποθεσία αυτή. Εκεί χτίστηκε και το ξωκλήσι προς τιμήν των Αγίων. Η ενορία του χωριού είναι ο Ιερός Ναός Αγίου Γεωργίου με το μαρμάρινο τέμπλο του. Χτίστηκε το 1953 πάνω στα ερείπια του παλιού ομωνύμου ναού. Έξω από το χωριό έχουν βρεθεί τα ερείπια του ναού του Αγίου Προκοπίου. Το εκκλησάκι σήμερα είναι χτισμένο λίγα μέτρα πιο δίπλα από τα ερείπια. Στο χωριό υπάρχουν πολλά πετρόχτιστα σπίτια, δείγματα της αρχιτεκτονικής του προηγούμενου αιώνα. Το χωριό ονομαζόταν Κασνέσιο μέχρι το 1927, οπότε μετονομάστηκε σε Μαυρονέρι, από το όνομα του παραπόταμου του Κηφισού (ποταμός Μαυρονέρι) που ρέει κοντά στο χωριό. Σε κοντινή απόσταση από το χωριό έχουν βρεθεί ίχνη νεολιθικής εγκατάστασης. Τα ευρήματα σήμερα εκτίθενται στο Αρχαιολογικό μουσείο της Χαιρώνειας. Κοντά στο Μαυρονέρι βρισκόταν η αρχαία πόλη Παραποτάμιοι η οποία αναφέρθηκε στα κείμενα του Ηρόδοτου και του Ομήρου. Η πόλη καταστράφηκε από τους Πέρσες και από την κάθοδο των Μακεδόνων υπό τον Φίλιππο. Οι κάτοικοι κατέφυγαν σε γειτονικές πόλεις και τελικά δημιούργησαν την Τιθορέα μαζί με τους Νέωνες και Πατρώνιδες. Στο Κάστρο Μαυρονερίου (ανατολικά του χωριού) πιθανόν να βρίσκονταν Βοιωτοί του Μαυρονερίου, Πανοπέα και της Διαυλίδας πόλεις που καταστράφηκαν και αυτές από τους Πέρσες και τους Μακεδόνες του Φιλίππου. Όσο αφορά την περίοδο του Α΄ Παγκόσμιου Πολέμου, των Βαλκανικών πολέμων καθώς και του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου οι χωρικοί συμμετείχαν ενεργά στις μάχες για ελευθερία και τη ζωή τους θυσίασαν 15 εξ αυτών. Στην κεντρική Εκκλησία, τον Άγιο Γεώργιο, υπάρχει μνημείο αφιερωμένο στους 15 πεσόντες. Ο οικισμός αποτελούσε έδρα ξεχωριστής κοινότητας στο διάστημα 1912-1998 (Κοινότητα Μαυρονερίου). Με την εφαρμογή του προγράμματος Καποδίστριας, το 1999, εντάχθηκε στον Δήμο Δαυλείας και από το 2011, με την εφαρμογή του προγράμματος Καλλικράτης, στον Δήμο Λεβαδέων. Το χωριό το έτος 1946 μετρούσε 521 κατοίκους. Το 1951 είχε πληθυσμό 449 κατοίκους. Το 1961 ο οικισμός είχε πληθυσμό 402 κατοίκους. Το 1971 ο πληθυσμός του ανερχόταν στους 378 κατοίκους. Το 1981 αριθμούσε 356 κατοίκους. Ο πληθυσμός του το 1991 ανερχόταν στους 323 κατοίκους. Το 2001 ο οικισμός είχε πληθυσμό 289 κατοίκους. Ο πληθυσμός του τα τελευταία χρόνια μειώνεται με γρήγορο ρυθμό. Σήμερα στην τοπική κοινότητα ζουν 214 κάτοικοι.
|
Σχετικά με τις ονομασίες Κασνέσι, Καζνέσι, Καρνέσι, δείτε: ΚασνέσιΤο Μαυρονέρι είναι γραφικό χωριό του Δήμου Λεβαδέων του Νομού Βοιωτίας. Βρίσκεται 6.5 χλμ. ανατολικά του Παρνασσού. Έχει πληθυσμό 211 κάτοικους (απογραφή του 2021). Μαζί με τον μικρό οικισμό Σταθμός Δαυλείας (3 κατ.) αποτελεί την Τοπική Κοινότητα Μαυρονερίου, που αριθμεί 214 κατοίκους. Συνδέεται με τη Λιβαδειά, τη Λαμία αλλά και άλλες πόλεις της ηπειρωτικής Ελλάδας μέσω της Εθνικής Οδού 3 που διέρχεται πλησίον του χωριού, μόλις 3 χιλιόμετρα ανατολικά του. Επίσης με Αθήνα και Λιανοκλάδι, μέσω του Σιδηροδρομικού Σταθμού Δαύλειας, που υπάγεται διοικητικά στην Τοπική Κοινότητα Μαυρονερίου.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9C%CE%B1%CF%85%CF%81%CE%BF%CE%BD%CE%AD%CF%81%CE%B9_%CE%92%CE%BF%CE%B9%CF%89%CF%84%CE%AF%CE%B1%CF%82
|
Λυροπετεινός
|
Καθοδική ↓ Η επιστημονική ονομασία του γένους, Lyrurus, είναι άμεση εκλατινισμένη απόδοση της ελληνικής Λύρουρος και παραπέμπει στο σχήμα της ουράς του πτηνού (βλ. Μορφολογία). Ο όρος tetrix στην επιστημονκή ονομασία του είδους είναι, επίσης, άμεση εκλατινισμένη απόδοση της ελληνικής τέτριξ και, πιθανότατα, συνδέεται με τον όρο τέτραξ, με το επίθημα -ιξ (πρβλ. πέρδ-ιξ). Ο τύπος τέτραξ (-ακος ή -αγος), με τη σειρά του, σήμαινε στην αρχαιότητα κάποιο πτηνό, πιθανόν είδος αγριόγαλου ή τον τσαλαπετεινό. Ωστόσο, είναι αβέβαιης ετυμολογίας και, μάλλον, είναι προϊόν ονοματοποιίας όπως, λ.χ. η λέξη κόρ-αξ. Η αγγλική λαϊκή ονομασία του είδους, black grouse ή blackgame, παραπέμπουν στο μαύρο πτέρωμα του -αρσενικού- πτηνού, ενώ η ελληνική λαϊκή ονομασία αναφέρεται στο σχήμα της ουράς του. Το είδος περιγράφηκε για πρώτη φορά από τον Λινναίο, στο έργο του Systema naturae, ως Tetrao tetrix (Σουηδία, 1758). Υβριδίζεται συχνά με τον αγριόκουρκο (Tetrao urogallus), λιγότερο συχνά με τον κοινό λαγόποδα (Lagopus lagopus), και σπανιότερα με την αγριόκοτα (Bonasa bonasia). Ο λυροπετεινός απαντά αποκλειστικά στην Ευρασία, στα μεσαία και μεγάλα γεωγραφικά πλάτη των δύο ηπείρων. Ωστόσο, η παρουσία του στην Ευρώπη χαρακτηρίζεται από γεωγραφική ασυνέχεια, με τους πυκνότερους πληθυσμούς στη Σκανδιναβία και το Ηνωμένο Βασίλειο (όχι όμως στην Ιρλανδία), ενώ σημαντική είναι η παρουσία του στην περιοχή των Άλπεων και στην ΑΚ. Ευρώπη. Στις περιοχές της Γερμανίας, του Βελγίου και της Γαλλίας, υπάρχουν διάσπαρτοι θύλακες, ενώ στα Βαλκάνια, φαίνεται να περιορίζεται κυρίως σε κάποιες περιοχές της Αλβανίας, της Ρουμανίας και της Σλοβενίας. Αντίθετα, πιο συμπαγείς και πυκνοί είναι οι πληθυσμοί στην Ασία, σε ολόκληρη τη ζώνη από τη Ρωσία στα δυτικά και διαμέσου της Κ. και Ν. Σιβηρίας, μέχρι την Κορέα στα ανατολικά. Το νότιο όριο του φάσματος κατανομής φθάνει μέχρι τις ορεινές περιοχές της Μογγολίας, της Κίνας και του Καζακστάν. Ο λυροπετεινός έχει εισαχθεί σε περιοχές του Καναδά και των ΗΠΑ. Πηγές: (σημ. με έντονα γράμματα το υποείδος που -πιθανόν- απαντά στον ελλαδικό χώρο) Τα τυπικά οικοσυστήματα του λυροπετεινού περιλαμβάνουν τα μεγάλα δάση των υποαρκτικών περιοχών και τη μεταβατική ζώνη μεταξύ δάσους και στέπας, ενώ μπορεί να συχνάζει, εν μέρει, και στην ίδια τη στέπα, ή τυρφώνες (bogs). Στη Σκανδιναβία, κυρίως στη Σουηδία, απαντά σε όλα τα οικοσυστήματα πλην της άδενδρης τούνδρας και των ορεινών ράχεων. Μέσα στα δάση κινούνται σε σχετικά ανοικτά εδάφη, με συστάδες από θάμνους και δέντρα. Αναπαράγονται σε ανοικτές περιοχές όπου, όμως, απαιτούν την παρουσία έστω και χαμηλής βλάστησης, ώστε οι νεοσσοί να αναζητούν τροφή σε θέσεις με πλούσια θρεπτικά συστατικά. Τον χειμώνα, αντίθετα, οι δασικές εκτάσεις μπορούν να προσφέρουν τροφή, όπως π.χ. οι πευκόφυτες πλαγιές των Άλπεων. Ο λυροπετεινός είναι ορνιθόμορφο πτηνό μέσου μεγέθους που χαρακτηρίζεται από έντονο φυλετικό διμορφισμό, κάτι που συμβαίνει στα περισσότερα πτηνά της συγκεκριμένης τάξης. Τα αρσενικά είναι μεγαλύτερα, βαρύτερα και με πιο λαμπερά χρώματα από τα θηλυκά. Χαρακτηριστικές λευκές μπάρες υπάρχουν στο άνω μέρος των πτερύγων και των δύο φύλων, ιδιαίτερα διακριτές κατά την πτήση. Το πτέρωμα είναι πολύ πυκνό, ιδιαίτερα κατά τη διάρκεια του χειμώνα, καλύπτοντας το ράμφος μέχρι τα ρουθούνια και τους ταρσούς μέχρι τα δάκτυλα των ποδιών. Τα τελευταία φέρουν χαρακτηριστικά κερατινοποιημένα λέπια που λειτουργούν ως «χιονοπέδιλα», βοηθώντας το πουλί να μη βυθίζεται στο βαθύ χιόνι. Η ίριδα είναι μαύρη, οι ταρσοί και τα πόδια είναι καφέ, ενώ το ράμφος είναι κοντό, ισχυρό, με αγκιστρωτή ραμφοθήκη και μαυριδερό χρώμα. Ο αρσενικός λυροπετεινός είναι από τα πλέον αναγνωρίσιμα πτηνά στην παρατήρηση πεδίου (indistinguishable). Το κύριο διαγνωστικό του στοιχείο είναι τα ημισεληνοειδή, άλικα-κόκκινα σαρκώδη υβώματα/λειριά πάνω στα οφρυικά τόξα, που διογκώνονται έντονα κατά τη διάρκεια της περιόδου ζευγαρώματος, σχεδόν αγγίζοντας την κορυφή του κεφαλιού (στέμμα). Κάθε ένα, αποτελείται από μικρές, λεπτές σαν καρφίτσες, κροσσωτές διογκώσεις και κονδυλώματα. Το πτέρωμα είναι κυανό-μαυριδερό, σχεδόν μαύρο στον λαιμό και το στήθος, με έντονη ιριδιζίζουσα ανταύγεια (μπλε και μοβ, πιο πρασινωπή στα ωτικά καλυπτήρια). Οι πτέρυγες είναι καφετί-μαυριδερές στο πάνω μέρος, με λευκές μπάρες που κάνουν έντονη αντίθεση. Με τις πτέρυγες κλειστές, τα πρωτεύοντα ερετικά δείχνουν πιο ανοικτόχρωμα καφέ από τα άλλα φτερά. Το κάτω μέρος των πτερύγων είναι λευκό, αλλά με σκουρόχρωμες άκρες. Τό άλλο σημαντικό διαγνωστικό στοιχείο του αρσενικού είναι η ουρά του, με τα χαρακτηριστικά εξωτερικά δρεπανοειδή πηδαλιώδη φτερά. Από τα, 18 συνολικά, πηδαλιώδη φτερά τα 3-4 εξωτερικά είναι εκείνα που, όταν η ουρά είναι κατεβασμένη, τής δίνουν σχήμα λύρας, κάτι που ανταποκρίνεται απόλυτα στην ονομασία του γένους. Ωστόσο, αυτό το σχήμα δεν είναι εμφανές όταν το πουλί βρίσκεται στον αέρα, αν και η ουρά εξακολουθεί να καμπυλώνεται στις άκρες της. Το πάνω μέρος της είναι μαυριδερό, με κυανοπράσινη μεταλλική απόχρωση, ενώ το κάτω μέρος είναι λευκό, ιδιαίτερα εμφανές κατά την αναπαραγωγική περίοδο, όταν το αρσενικό την ανορθώνει κάθετα. Ο θηλυκός λυροπετεινός ουδόλως διαθέτει τα λαμπερά χρώματα του αρσενικού, χωρίς κάποιο ιδιαίτερο διαγνωστικό χαρακτηριστικό. Το πτέρωμα είναι, ως επί το πλείστον, «μονότονο» σκούρο καφέ, «διατεταγμένο» σε χαρακτηριστικά, μικρά γεωμετρικά μοτίβα όπου εναλλάσσεται το γκρίζο και το μαυριδερό καφέ. Ωστόσο, το πίσω μέρος της ράχης εμφανίζει αχνή, μπλε μεταλλική λάμψη. Περισσότερο λευκό χρώμα υπάρχει στις άκρες των καλυπτηρίων φτερών των πτερύγων ενώ, όπως στο αρσενικό, η κάτω επιφάνειά τους είναι λευκή. Τα φτερά της ουράς είναι σκωριόχρωμα καφέ-μαύρα, με αποχρώσεις του γκρίζου, ενώ η ίδια η ουρά είναι ελαφρά διχαλωτή. Μήκος σώματος: ♂ (49-) 55 έως 58 (-60) εκατοστά, ♀ (40-) 44 έως 45 εκατοστά Άνοιγμα πτερύγων: 68-72 εκατοστά Μήκος χορδής εκάστης πτέρυγας: ♂ 25 έως 29 εκατοστά, ♀ 21 έως 26 εκατοστά Μήκος ουράς: ♂ 17 έως 22 εκατοστά, ♀ 11 έως 13 εκατοστά Βάρος: ♂ (820-) 1.100 έως 1.250 (-1750) γραμμάρια, ♀ 750 έως 1.100 γραμμάρια(Πηγές: ) Οι λυροπετεινοί τρέφονται τόσο με φυτική όσο και με ζωική ύλη, ανάλογα με την εποχή και την ηλικία τους. Οι νεοσσοί και τα ενήλικα άτομα που υφίστανται αλλαγή πτερώματος τρέφονται κυρίως με έντομα και άλλα ασπόνδυλα. Σε άλλη περίπτωση, προτιμούν φυτική ύλη, ιδιαίτερα τους νέους βλαστούς, μπουμπούκια και άνθη από φυτά της οικογένειας Salicaceae, όπως ιτιές και πόες Cyperaceae (Eriophorum sp. ). Το καλοκαίρι, τα ανθοφόρα λιβάδια προσφέρουν περισσότερο ποικίλη διατροφή, ενώ το φθινόπωρο προτιμώνται οι καρποί από διάφορα είδη βάτων και ρεικιών (Empetrum sp., Vaccinium sp.). Κατά τη διάρκεια του χειμώνα καταναλώνονται τα μπουμπούκια και οι βλαστοί φυλλοβόλων και κωνοφόρων δένδρων. Οι λυροπετεινοί δραστηριοποιούνται κυρίως κατά το λυκαυγές και το λυκόφως, ενώ καταφεύγουν και πάνω στα δένδρα, ιδιαίτερα κατά την περίοδο του χειμώνα. Η πτήση του λυροπετεινού μοιάζει με εκείνην του αγριόκουρκου, ενώ η απογείωση παράγει χαρακτηριστικό θόρυβο. Γενικά, πετάει αρκετά ψηλά για ορνιθόμορφο, ενώ η πτήση περιλαμβάνει και αρκετές αερολισθήσεις (glides). Δείγματα φωνής (εξωτερικός σύνδεσμος) Από τον Μάρτιο/Απρίλιο έως τον Ιούνιο, οι λυροπετεινοί εκτελούν τους τελετουργικούς «χορούς» τους. Αυτοί λαμβάνουν χώρα σε ειδικές «αρένες επίδειξης», που χρησιμοποιούνται από αρκετά γένη πτηνών και είναι διεθνώς γνωστοί ως λεκ. Οι χώροι αυτοί χαρακτηρίζονται, γενικά, από χαμηλή βλάστηση έτσι, ώστε να υπάρχει ανεμπόδιστη θέα από τους συμμετέχοντες αρσενικούς λυροπετεινούς. Σε αυτούς τους «χορούς» τα γηραιότερα και πιο «υψηλόβαθμα» στην ιεραρχία πτηνά καταλαμβάνουν τα κέντρα των λεκ. Οι συμμετέχοντες κινούνται διαρκώς σε μικρούς ατομικούς «ζωτικούς» χώρους εντός του λεκ, με ανορθωμένα τα φτερά της ουράς και κεκλιμένο το σώμα, αρθρώνοντας χαρακτηριστικούς «πολεμικούς» ήχους. Συχνά, υιοθετούν επιθετική συμπεριφορά, εκτελώντας μικρά πηδήματα στον αέρα, αλλά μόνον χάριν εκφοβισμού. Τα θηλυκά παρακολουθούν τις «εκδηλώσεις» αυτές από, αρχικά, υπερυψωμένες θέσεις (θάμνους, δένδρα) στην άκρη της αρένας. Αργότερα, εισέρχονται σε αυτές και επιλέγουν το αρσενικό που θέλουν, συνήθως το ισχυρότερο. Λίγο μετά το ζευγάρωμα, η διαδικασία επαναλαμβάνεται με τις εικονικές μάχες, για τη διεκδίκηση και άλλων θηλυκών. Γενικά, αυτά τα τελετουργικά μπορεί να διαρκέσουν μέχρι τα μέσα Ιουνίου, ενώ αργότερα μπορεί να παρατηρούνται μόνον περιστασιακά. Κατά τη διάρκεια αυτών των επιδείξεων, τα -φύσει πολυγαμικά- αρσενικά μπορεί να μην κάνουν διάκριση μεταξύ των θηλυκών του είδους τους και άλλων ορνιθόμορφων που συχνάζουν στις αρένες, κάτι που οδηγεί σε συχνούς υβριδισμούς με αυτά (βλ. Συστηματική ταξινομική). Ο αριθμός των συμμετεχόντων πτηνών στα λεκ μπορεί να κυμαίνεται από μερικά άτομα μέχρι 40, αλλά έχουν καταγραφεί έως και 150-200 άτομα, ανάλογα με τη γεωγραφική περιοχή. Η φωλιά είναι, συνήθως, μια ρηχή κοιλότητα στο έδαφος, συχνά κρυμμένη κάτω από χαμηλούς θάμνους ή τούφες από γρασίδι, κοντά στα λεκ. Η ωοτοκία πραγματοποιείται άπαξ σε κάθε φώλιασμα -αν και έχουν καταγραφεί αναπληρωματικές ωοτοκίες εάν χαθούν οι αρχικές-, από τα τέλη Απριλίου και μετά, ενώ στα βουνά κατά το τέλος Μαΐου. Συνήθως αποτελείται από (5-) 7 έως 10 (-16) ωχροκίτρινα αβγά με καφέ στίγματα, διαστάσεων 50 Χ 36 χιλιοστών και βάρους 35,5 γραμμαρίων, από τα οποία ποσοστό 7% είναι κέλυφος. Η εναπόθεση των αυγών γίναται ανά 36-48 ώρες, η επώαση γίνεται μόνον από το θηλυκό και διαρκεί (24-) 25 έως 27 (-28) ημέρες. Οι νεοσσοί είναι φωλεόφυγοι (precocial), μπορούν γρήγορα να ακολουθήσουν τους γονείς και, αρχικά, τρέφονται με ζωική ύλη (έντομα, σκουλήκια), ενώ από την ηλικία των λίγων εβδομάδων και μετά, αρχίζουν να τρώνε και φυτά. Πτερώνονται μετά από (10-) 14 έως 15 (-20) ημέρες. Η επιβίωσή τους εξαρτάται σε μεγάλο βαθμό από τις καιρικές συνθήκες, με τα ζεστά και ξηρά καλοκαίρια να είναι ευνοϊκότερα από τον κρύο και βροχερό καιρό. Οι κυριότερες απειλές για το είδος είναι η υποβάθμιση και ο κατακερματισμός των ενδιαιτημάτων του, λόγω της αλλαγής στη χρήση της γης. Επίσης, η ανθρώπινη όχληση στις φωλιές αποτελεί σημαντικό κίνδυνο στις περιοχές όπου αναπαράγεται, όπως και η παρουσία σκύλων σε αυτές. Σημαντική απειλή αποτελεί, επίσης, ο συχνός υβριδισμός με άλλα ορνιθόμορφα, κυρίως φασιανούς. Παλαιότερα, κατά τα τέλη της βικτοριανής εποχής, οι ουρές των αρσενικών υπήρξαν ιδιαίτερα δημοφιλή στολίδια για καπέλα (glengarry, balmoral), που συνόδευαν επίσημες ενδυμασίες στη Μεγάλη Βρετανία. Μάλιστα, ακόμη και σήμερα στολίζουν τα καπέλα σε παραδοσιακές μπάντες στη Σκωτία. Οι ευρωπαϊκοί πληθυσμοί των λυροπετεινών έχουν μειωθεί σε σχέση με εκείνους που υπήρχαν, μερικές δεκαετίες πριν. Ωστόσο, κυρίως λόγω του μεγάλου φάσματος κατανομής του στην Ασία, το είδος δεν προσεγγίζει τα κατώτατα όρια για τα Τρωτά (VU) είδη, βάσει του κριτηρίου του μεγέθους εύρους κατανομής. Παρά το γεγονός ότι η τάση του πληθυσμού φαίνεται να είναι καθοδική, η μείωση αυτή δεν θεωρείται αρκετή για να προσεγγίσει τα κατώτατα όρια για τα Τρωτά, βάσει του κριτηρίου τάσης του πληθυσμού (> 30% πτώση πάνω από δέκα χρόνια ή τρεις γενεές). Για τους λόγους αυτούς, το είδος αξιολογείται ως Ελαχiστης Ανησυχίας από την IUCN. Λυροπετεινοί είχαν παρατηρηθεί στην οροσειρά της Ροδόπης, ήδη από το 1935, ενώ το 1968 υπήρχαν αναφορές για αρκετά άτομα, σε περιοχές με σημύδες και άγριες φουντουκιές. Ελάχιστα, ακόμη, άτομα είχαν καταγραφεί στην Κόνιτσα και στην ευρύτερη περιοχή της Ηπείρου, με τα περισσότερα από αυτά να έχουν πυροβοληθεί από κυνηγούς. Η μεγάλη διασπορά στο φάσμα κατανομής του είδους, η εξάρτησή του από τις καιρικές συνθήκες (εποχικές μετακινήσεις) και ο κρυπτικός του χαρακτήρας, καθιστούν πολύ δύσκολη την παρατήρησή του και αυτό, ίσως, δίνει κάποιες ελπίδες για την παρουσία του στην ευρύτερη περιοχή των βορείων συνόρων της χώρας, αν και η πλησιέστερη επικράτεια που είχε παρατηρηθεί ήταν στα κεντρικά της πρώην Γιουγκοσλαβίας. Γενικά, τα στοιχεία για την παρουσία του λυροπετεινού στην Ελλάδα είναι ελλιπή (NE) και χαρακτηρίζεται ως τυχαίος Επισκέπτης (ACC). i. ^ Συμπεριλαμβάνει και το υποείδος L. t. fedjuschini Howard and Moore, Checklist of the Birds of the World, 2003 Helm Dictionary of Scientific Bird Names Alfred Newton A Dictionary of Birds, 1896 Bertel Bruun, Birds of Britain and Europe, Hamlyn 1980. Bob Scott and Don Forrest, The Birdwatcher’s Key, Frederick Warne & Co, 1979 Christopher Perrins, Birds of Britain and Europe, Collins 1987. Colin Harrison & Alan Greensmith, Birds of the World, Eyewitness Handbooks, London 1993 Colin Harrison, Nests, Eggs and Nestlings Of British and European Birds, Collins, 1988. Dennis Avon and Tony Tilford, Birds of Britain and Europe, a Guide in Photographs, Blandford 1989 Detlef Singer, Field Guide to Birds of Britain and Northern Europe, The Crowood Press, Swindon 1988 Hermann Heinzel, RSR Fitter & John Parslow, Birds of Britain and Europe with North Africa and Middle East, Collins, 1995 Jim Flegg, Field Guide to the Birds of Britain and Europe, New Holland, London 1990 Mary Taylor Gray, The Guide to Colorado Birds, Westcliffe Publishers, 1998 Peter Colston and Philip Burton, Waders of Britain and Europe, Hodder & Stoughton, 1988 Killian Mullarney, Lars Svensson, Dan Zetterström, Peter J. Grant, Τα Πουλιά της Ελλάδας Της Κύπρου και της Ευρώπης, ΕΟΕ, 2007 R. Grimmett, C. Inskipp, T. Inskipp, Birds of Nepal, Helm 2000 Handrinos & Akriotis, The Birds of Greece, Helm 1997 Γιώργος Σφήκας, Πουλιά και Θηλαστικά της Κρήτης, Ευσταθιάδης, 1989 Γιώργος Σφήκας, Πουλιά και Θηλαστικά της Κύπρου, Ευσταθιάδης, 1991 Πάπυρος Λαρούς, εκδ. 1963 (ΠΛ) Πάπυρος Λαρούς Μπριτάνικα, εκδ. 1996 (ΠΛΜ) Ιωάννη Όντρια (I), Πανίδα της Ελλάδας, τόμος Πτηνά. Ιωάννη Όντρια (II), Συστηματική Ζωολογία, τεύχος 3. Ντίνου Απαλοδήμου, Λεξικό των ονομάτων των πουλιών της Ελλάδας, 1988. Σημαντικές Περιοχές για τα Πουλιά της Ελλάδας (ΣΠΕΕ), ΕΟΕ 1994 «Το Κόκκινο Βιβλίο των Απειλουμένων Σπονδυλοζώων της Ελλάδας», Αθήνα 1992 Ιωάννου Χατζημηνά, Επίτομος Φυσιολογία, εκδ. Γρ. Παρισιάνου, Αθήνα 1979 Βασίλη Κλεισούρα, Εργοφυσιολογία, εκδ. Συμμετρία, Αθήνα 1990 Γεωργίου Δ. Μπαμπινιώτη, Λεξικό της Νέας Ελληνικής Γλώσσας, Αθήνα 2002 Linnaeus, Carolus (1758). Systema naturae per regna tria naturae, secundum classes, ordines, genera, species, cum characteribus, differentiis, synonymis, locis. Tomus I. Editio decima, reformata (in Latin). Holmiae (Laurentii Salvii). BirdLife International. 2004. Birds in Europe: population estimates, trends and conservation status. BirdLife International, Cambridge, U.K. Brazil, M. 2009. Birds of East Asia: eastern China, Taiwan, Korea, Japan, eastern Russia. Christopher Helm, London. del Hoyo, J.; Collar, N. J.; Christie, D. A.; Elliott, A.; Fishpool, L. D. C. 2014. HBW and BirdLife International Illustrated Checklist of the Birds of the World. Lynx Edicions BirdLife International. Lehmann, R: Artenschutzprogramm Birkhuhn, 2000. Hrsg.: Ministerium für Landwirtschaft, Umweltschutz und Raumordnung des Landes Brandenburg (MLUR) Franckh, Broschüre, 48 S. Lütkepohl, M.: Vögel. In: Cordes et al.: Naturschutzgebiet Lüneburger Heide, 1997 Verlag M. Hauschild, ISBN 3-931785-36-X Raethel, Heinz-Sigurd: Hühnervögel der Welt, Verlag J. Neumann-Neudamm GmbH & Co. KG, Melsungen 1988, ISBN 3-7888-0440-8, S. 250–257 Urs N. Glutz von Blotzheim, Kurt M. Bauer: Handbuch der Vögel Mitteleuropas, Band 5, Galliformes – Gruiformes. Aula-Verlag, Wiesbaden, 2. Auflage 1994: S. 322–370, ISBN 3-923527-00-4, S. 105–172 Visser, M. E.; Both, C. 2005. Shifts in phenology due to global climate change: the need for a yardstick. Proceedings of the Royal Society of London Series B 272: 2561-2569.
|
Ο Λυροπετεινός είναι ορνιθόμορφο πτηνό της οικογενείας των φασιανιδών. Η επιστημονική ονομασία του είδους είναι Lyrurus tetrix και περιλαμβάνει 6 υποείδη. Ο λυροπετεινός είναι γνωστός για τα τελετουργικά επίδειξης των αρσενικών κατά τη διάρκεια της περιόδου αναπαραγωγής (βλ. Αναπαραγωγή). Στο παρελθόν, είχε εμφανιστεί και στον ελληνικό χώρο (υποείδος L. t. tetrix), αλλά η παρουσία του στη χώρα αμφισβητείται, πλέον (βλ. Κατάσταση στην Ελλάδα).
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9B%CF%85%CF%81%CE%BF%CF%80%CE%B5%CF%84%CE%B5%CE%B9%CE%BD%CF%8C%CF%82
|
Boardwalk Empire
|
Η σειρά τοποθετείται στο Ατλάντικ Σίτι και εστιάζει στον Ίνοκ Μ. "Νάκυ" Τόμσον, τον Ταμία της Κομητείας Ατλάντικ, που αναδεικνύεται και ελέγχει το Ατλάντικ Σίτι στο απόγειο της ιστορίας του, τις δεκαετίες του '20 και του '30, περίοδοι κατά τις οποίες η πόλη ήταν γνωστή για το παράνομο ποτό (οι Ηνωμένες Πολιτείες ήταν κάτω από Ποτοαπαγόρευση εκείνη την περίοδο), τον παράνομο τζόγο και την πορνεία. Μέσα από την θέση του ως αφεντικό της πολιτικής και του εγκλήματος στην πόλη, ο Νάκυ έρχεται σε επαφή με πολλά από τα μεγάλα πρόσωπα της εποχής, συμπεριλαμβανομένων πολιτικών, γκάνγκστερ, διάσημοτήτων, αλλά και κοινων ανθρώπων. Ο Τόμσον απεικονίζεται ως αδίστακτος και διπρόσωπος , ενώ δείχνει την καλή του πλευρά στους ψηφοφόρους και στους ανθρώπους κοντά του. Στον πρώτο κύκλο, ο διεφθαρμένος και ισχυρός πολιτικός μηχανισμός του Νάκυ Τόμσον αναγνωρίζει τις εγκληματικές ευκαιρίες, που ανοίγονται με την Ποτοαπαγόρευση και έτσι η οργάνωση εμπλέκεται στο λαθρεμπόριο αλκοόλ, συμμαχώντας με πολλούς γκάνγκστερ, πολιτικούς και λαθρέμπορους , όπως τον Άρνολντ Ρόθσταϊν, τον Τζόνι Τόριο, τον Μπιγκ Τζιμ Κολοσίμο και τον Φρανκ Χεγκ του Τζέρσεϊ Σίτι, αλλά και πολλούς ανερχόμενους μαφιόζους, όπως τον Αλ Καπόνε. Οι ιστορικές και πολιτιστικές αλλαγές του πρώτου χρόνου της εποχής της Ποτοαπαγόρευσης, καθώς και το ασταθές πολιτικό ανάγλυφο της μεταπολεμικής Αμερικής, διαδραματίζουν κύριο ρόλο στην αφήγηση. Στον δεύτερο κύκλο, ο Νάκυ βρίσκεται σε άσχημη θέση, αφού οι συνεργάτες του, οι συγγενείς του και οι φίλοι του στρέφονται εναντίον του σε μία προσπάθεια να καταλάβουν τον έλεγχο της πόλης με την βία. Αυτό θα οδηγήσει σε μια εσωτερική διαμάχη στον πολιτικό μηχανισμό και θα αναγκάσει τον Νάκυ και τους λίγους πιστούς συνεργάτες του να δείξουν το σκοτεινό τους πρόσωπο. Στον τρίτο κύκλο, ο Νάκυ και οι συνεργάτες του στο οργανωμένο έγκλημα αντιμετωπίζουν έναν αρρωστημένο, οξύθυμο και ψυχοπαθή μαφιόζο, ο οποίος θα εξελιχθεί σε απειλή για όλο το παράνομο εμπόριο ποτού στην χώρα. Απεικονίζονται τα πρώτα βήματα για την δημιουργία των Πέντε Οικογενειών. Στον τέταρτο κύκλο, ο Νάκυ έχει αποξενωθεί από την "μεγάλη ζωή" και την πολιτική, μπαίνοντας ανάμεσα σε μια διαμάχη μεταξύ δύο ισχυρών συνεργατών του. Στον πέμπτο κύκλο, που τοποθετείται το 1931, ο Νάκυ, γνωρίζοντας πλέον την απειλή των νεότερων γκάνγκστερ, σχεδιάζει την ζωή του μετά την άρση της Ποτοαπαγόρευσης. Στιβ Μπουσέμι ως Ίνοκ Μ. "Νάκυ" Τόμσον: ο Ταμίας της Κομητείας Ατλάντικ και ο ισχυρότερος πολιτικός στο Ατλάντικ Σίτι. Είναι διεφθαρμένος, ελέγχει την πολιτική στην πόλη και στην Κομητεία και έχει διασυνδέσεις στο οργανωμένο έγκλημα.Μάικλ Πιτ ως Τζέιμς Ντάρμοντι: ο φιλόδοξος προστατευόμενος του Νάκυ, που άφησε το Πανεπιστήμιο του Πρίνστον για να υπηρετήσει στον Α' παγκόσμιο Πόλεμο. Ο Νάκυ τον έχει σαν γιό του. Στην αρχή της σειράς, ο Ντάρμοντι δουλεύει για τον Νάκυ, αλλά αργότερα τον προδίδει και δολοφονείται από τον μέντορα του. Η δολοφονία του στοιχειώνει τον Νάκυ μέχρι το τέλος της σειράς.Κέλι Μακντόναλντ ως Μάργκαρετ Τόμσον: μια μετανάστρια από την Ιρλανδία, που γίνεται η ερωμένη και αργότερα σύζυγος του Νάκυ.Βίνσεντ Πιάζα ως Λάκι Λουτσιάνο: ένας φιλόδοξος και αδίστακτος Σικελός γκάνγκστερ στην δούλεψή του Άρνολντ Ρόθσταϊν, που στην πορεία γίνεται ένα από τα ισχυρότερα αφεντικά της Μαφίας.Μάικλ Σάνον ως Νέλσον Βαν Άλντεν: ένας ομοσπονδιακος πράκτορας, που διερευνά την εγκληματική οργάνωση του Νάκυ.Μάικλ Στούλμπαργκ ως Άρνολντ Ρόθσταϊν: ένας Εβραίος εκατομμυριούχος επιχειρήματιας και γκάνγκστερ, που είναι και από τους ισχυρότερους στην αρχή της σειράς.Σέι Γουίγκαμ ως Ελαίας Τόμσον: Ο αδερφός του Νάκυ και ο σερίφης της Κομητείας Ατλάντικ. Αν και δημόσια παριστάνουν τους αγαπημένους, τα δύο αδέρφια έχουν μια περίπλοκη και ανθυγιεινή σχέση.Στίβεν Γκράχαμ ως Αλ Καπόνε: ένας μικροκακοποιός στο Σικάγο, που δουλεύει για τον Τζόνι Τόριο, έναν από τους συνεργάτες του Νάκυ στο λαθρεμπόριο αλκοόλ. Η φιλία του με τον Τζέιμς Ντάρμοντι παίζει κύριο ρόλο στην πλοκή των δύο πρώτων κύκλων.Γκρέτσεν Μολ ως Τζίλιαν Ντάρμοντι: μια χορεύτρια σε καμπαρέ του Ατλάντικ Σίτι και η μητέρα του Τζέιμς. Όταν ήταν παιδί, κακοποιήθηκε σεξουαλικά από τον Λουίς Κάεστνερ, τον πολιτικό μέντορα του Νάκυ εν γνώση του Νάκυ και αυτός νιώθει υποχρέωση στην οικογένεια Ντάρμοντι από τότε. Ο Νάκυ γίνεται προστάτης της Τζίλιαν και του Τζέιμς και αναλαμβάνει την εκπαίδευση του, παρότι αυτός συνέχεια τον απογοητεύει.Μάικλ Κ. Γουίλιαμς ως Άλμπερτ Γουάιτ: ένας Αφροαμερικανός πολιτικός και θρησκευτικός ηγέτης, που ηγείται της έγχρωμης κοινωνίας του Ατλάντικ Σίτι. Είναι πιστός στον Νάκυ και αυτός τον εκμεταλλεύεται για πολιτικό όφελος.Πολ Σπαρκς ως Μίκι Ντόιλ: ένας Πολωνός λαθρέμπορος από την Φιλαδέλφεια, που διευθύνει ένα παράνομο αποστακτήριο αλκοόλ στο Ατλάντικ Σίτι.Μπόμπι Κανβάλι ως Τζουζέπε "Τζιπ" Ροσέτι: ένας αρρωστημένος, ψυχοπαθής και επικίνδυνος μαφιόζος, Κάπο της Οικογένειας Μασερία. Ο Τζιπ παθαίνει εμμονή με τον Νάκυ και εξελίσσεται ως μεγάλη απειλή για το διεθνές λαθρεμπόριο ποτών. Η σειρά έχει λάβει εξαιρετικές κριτικές από τους κριτικούς, με πολλούς να επαινούν τους ολοκληρωμένους χαρακτήρες, την πλοκή, τα κουστούμια, τις τοποθεσίες, τις ερμηνείες, ιδιαίτερα αυτές του Μπουσέμι, του Πιτ και του Γκράχαμ, και την σωστή απεικόνιση μιας ολόκληρης εποχής. Άλλοι πάλι επέκριναν την εξέλιξη του Νάκυ στη διάρκεια της σειράς και την αργή πλοκή. Η σειρά έχει βαθμό έγκρισης 92% στο Rotten Tomatoes. Η σειρά έχει λάβει πολλά βραβεία και υποψηφιότητες, συμπεριλαμβανομένων βραβείων Έμμυ και Χρυσών σφαίρων. Ο πρώτος κύκλος έλαβε 18 υποψηφιότητες για Έμμυ, ανάμεσα τους και για Έμμυ Καλύτερης Δραματικής Σειράς και κέρδισε 8, ανάμεσα τους και Καλύτερης Σκηνοθεσίας για τον Μάρτιν Σκορσέζε, σκηνοθέτη του 1ου επεισοδίου. Στις Χρυσές σφαίρες, ο πρώτος κύκλος ήταν υποψήφιος για 3 βραβεία και κέρδισε δύο από αυτά,τα Καλύτερης Δραματικής Σειράς και Α' Ανδρικού ρόλου για τον Μπουσέμι.Ο δεύτερος κύκλος έλαβε 12 υποψηφιότητες για Έμμυ, ανάμεσα τους και Καλύτερης Δραματικής Σειράς και κέρδισε 4, ανάμεσα τους και Καλύτερης Σκηνοθεσίας για τον Τιμ Βαν Πάτεν. Στις Χρυσές σφαίρες έλαβε 3 υποψηφιότητες, αλλά δεν κέρδισε κανένα. Ο τρίτος κύκλος έλαβε 10 υποψηφιότητες για Έμμυ και κέρδισε 5, ανάμεσα τους και Β' Ανδρικού ρόλου για τον Μπόμπι Κανβάλι. Στις Χρυσές σφαίρες έλαβε 1 υποψηφιότητα, αλλά δεν κέρδισε κανένα. Ο τέταρτος κύκλος έλαβε 7 υποψηφιότητες για Έμμυ και κέρδισε μόνο ένα. Ο πέμπτος κύκλος έλαβε 10 υποψηφιότητες για Έμμυ και κέρδισε δύο.
|
Boardwalk Empire είναι ο τίτλος Αμερικανικής δραματικής ιστορικής πολιτικής αστυνομικής τηλεοπτικής σειράς του HBO, η οποία δημιουργήθηκε από τον Τέρενς Γουίντερ και έκανε πρεμιέρα στις 19 Σεπτεμβρίου του 2010. Η σειρά βασίζεται στο μη - μυθοπλαστικό βιβλίο Boardwalk Empire: The Birth, High Times and Corruption in Atlantic City, τοποθετείται την εποχή των Roaring Twenties και της Ποτοαπαγόρευσης στο Ατλάντικ Σίτι του Νιού Τζέρσεϊ και ακολουθεί τον διεφθαρμένο πολιτικό και γκάνγκστερ Ίνοκ Μ. "Νάκυ" Τόμσον, βασισμένο στο ιστορικό πρόσωπο Νάκυ Τζόνσον, από το 1920 έως το 1931. Στην σειρά πρωταγωνιστεί ο Στιβ Μπουσέμι. Η σειρά έχει αποσπάσει πολύ καλές κριτικές με ποσοστό 92% στην ιστοσελίδα Rotten Tomatoes. Μια ταινία μεγάλου μήκους βρισκόταν στα σκαριά, σύμφωνα με τον Μαρκ Γουόλμπεργκ, αλλά αυτά τα σχέδια τελικά δεν τέθηκαν σε εφαρμογή.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/Boardwalk_Empire
|
Μελάνη
|
Τα πιο γνωστά είδη μελάνης, που έχουν άμεση χρήση σήμερα είναι: Η μαύρη μελάνη για γράψιμο, που είναι και το παλαιότερο είδος. Η σύνθεσή της είναι από αιθάλη (καπνιά) και νερό.Οι χρωματιστές μελάνες, που η σύνθεσή τους είναι από διάλυμα χρωστικών ουσιών και νερού.Η ειδική μελάνη που έχουν τα αυτογραφικά όργανα, όπως αυτά που μετρούν τη βαρομετρική πίεση, τη θερμοκρασία κ.ά. Η χρωστική ύλη διαλύεται σε μείγμα γλυκερίνης και νερού, για να μην ξεραίνεται.Οι ανεξίτηλες μελάνες είναι αυτές που διατηρούν την ισχύ της και μετά από πλυσίματα με αποχρωστικά μέσα. Κυρίως περιέχουν άργυρο.Οι μελάνες κόπιας ή πολυγράφων, το καρμπόν. Περιέχουν υγροσκοπικές ουσίες, όπως σάκχαρο, γλυκερίνη, χλωριούχο κάλιο κ.ά. Η μελάνη του πολύγραφου είναι μείγμα ελαίων, χρωστικών υλών και στερεών ουσιών.Η σινική μελάνη που χρησιμοποιείται στο σχεδίασμα και περιέχει αιθάλη.Συμπαθητική μελάνη. Αυτή που τα γράμματά της είναι αόρατα και μπορούν να γίνουν ορατά μετά από ειδική κατεργασία, όπως μετά τη χρήση διάφορων ουσιών, χυμού λεμονιού, γάλακτος κλπ. καθώς και μετά από θέρμανση του γραμμένου με συμπαθητική μελάνη χαρτιού.Μελάνη τυπογραφείου. Υπάρχουν πολλά είδη τέτοιας μελάνης που είναι γνωστή από παλιά. Οι Κινέζοι χρησιμοποιούσαν αυτήν τη μελάνη (οι πρώτοι που την ανακάλυψαν). Γίνεται από μείγμα λινελαίου και αιθάλης.
|
Η μελάνη (ή το μελάνι) είναι χρωματιστή υγρή ουσία που χρησιμοποιείται στη γραφή, στην τυπογραφία, στη σχεδίαση, στη ζωγραφική και αλλού. Λέγεται μελάνι, γιατί το πρώτο χρώμα που χρησιμοποιήθηκε ήταν το μαύρο. Σήμερα υπάρχουν πολλά είδη και χρώματα μελανιού, που είναι κυρίως διαλύματα χρωστικών διάφορων ουσιών και αραβικού κόμμεος. Η μελάνη είναι γνωστή σε αρκετούς λαούς από τα αρχαία χρόνια, όπως στους Αιγυπτίους, τους Βαβυλώνιους και τους Κινέζους, απ' όπου και το όνομα σινική μελάνη του ανεξίτηλου μελανιού. Αυτά τα μελάνια κατασκευάζονταν τότε με διάφορες ζωικές ή φυτικές ουσίες στις οποίες προσθέτονταν ζωική κόλλα ή κόμμι, όπως και μερικές πικρές ουσίες για να μην καταστρέφονται από τα έντομα.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9C%CE%B5%CE%BB%CE%AC%CE%BD%CE%B7
|
Ρίο ντε Τζανέιρο
|
Ο κόλπος Γκουαναμπάρά ανακαλύφθηκε την 1η Ιανουαρίου του 1502, και σε αυτό οφείλει η πόλη το όνομά της (Ρίο ντε Τζανέιρο = ποταμός του Ιανουαρίου). Η ανακάλυψη έγινε από μία πορτογαλική αποστολή από τον εξερευνητή Γκασπάρ ντε Λέμος, κυβερνήτη ενός πλοίου του στόλου του Πέντρο Άλβαρες Καμπράλ. Στην αποστολή συμμετείχε και ο Αμέρικο Βεσπούτσι από τη Φλωρεντία ως παρατηρητής, απεσταλμένος του βασιλιά Μανουέλ του Α'. Στην περιοχή του Ρίο εκείνη την εποχή κατοικούσαν οι αυτόχθονες φυλές των Τούπι, Πούρι, Μποτοκούντο και Μαξακαλί. Σύμφωνα με το σχετικό θρύλο, οι Πορτογάλοι ναυτικοί ονόμασαν την περιοχή Ρίο καθώς πίστεψαν ότι η είσοδος του κόλπου ήταν ουσιαστικά η εκβολή ενός ποταμού, αν και κανένας έμπειρος ναυτικός δεν θα έκανε τέτοιο λάθος στην πραγματικότητα. Εκείνη την εποχή, η ονομασία Ρίο αφορούσε κάθε μεγάλη υδάτινη επιφάνεια στην πορτογαλική γλώσσα. Ο πρώτος οικισμός ιδρύθηκε στην περιοχή την 1η Μαρτίου του 1565. Μέχρι τις αρχές του 18ου αιώνα, η πόλη απειλήθηκε ή κατακτήθηκε από αρκετούς, κυρίως Γάλλους, πειρατές και τυχοδιώκτες, όπως οι Ζαν Φρανσουά Ντουκλέρκ και Ρενέ Ντουγκουάι Τρουάν. Στο τέλος του 17ου αιώνα, όταν ανακαλύφθηκε χρυσός και διαμάντια στη γειτονική περιοχή του Μίνας Γκεράις, το Ρίο ντε Τζανέιρο μετατράπηκε σε ένα λιμάνι ιδιαίτερης σημασίας για τις εξαγωγές, σε σύγκριση με το Σαλβαντόρ της Μπαία, το οποίο βρίσκεται αρκετά βορειότερα. Το 1763, η πορτογαλική διοίκηση των αποικιών της Αμερικής μεταφέρθηκε στο Ρίο, και η πόλη παρέμεινε η κύρια αποικιακή πρωτεύουσα των πορτογαλικών κτήσεων της Αμερικής μέχρι το 1808. Τότε, η βασιλική οικογένεια της Πορτογαλίας μαζί με αρκετούς ευγενείς της αριστοκρατίας της Λισαβόνας μεταφέρθηκαν στο Ρίο ως διαφυγή από την κατάκτηση της Πορτογαλίας από τον Ναπολέοντα. Έτσι, το Ρίο έγινε πρωτεύουσα του βασιλείου της Πορτογαλίας, ενώ ήταν η πρώτη Ευρωπαϊκή πρωτεύουσα εκτός της Ευρώπης. Σύμφωνα με τα στοιχεία του 2010, υπήρχαν 5.940.224 κάτοικοι στην πόλη του Ρίο ντε Τζανέιρο. Οι αριθμοί της απογραφής ήταν 3.239.888 λευκοί (51,2%), 2.318.675 μιγάδες (36,5%), 708.148 μαύροι (11,5%), 45.913 ασιάτες (0,7%), 5.981 ιθαγενείς (0,1%). Η κατανομή ως προς το γένος ήταν 53,2% γυναίκες, και 46,8% άντρες.Πριν τον αποικισμό της περιοχής από τους Ευρωπαίους, στην περιοχή υπήρχαν τουλάχιστον 7 διαφορετικές ιθαγενείς φυλές οι οποίες μιλούσαν 20 γλώσσες. Ένα μέρος από αυτές συμμάχησε με τους Πορτογάλους, και το υπόλοιπο με τους Γάλλους. Η επικράτηση των Πορτογάλων στην περιοχή, έφερε και την εξόντωση των ιθαγενών που συμμάχησαν με τους Γάλλους, ενώ οι υπόλοιποι ιθαγενείς αφομοιώθηκαν στα ήθη και έθιμα των Πορτογάλων αποίκων.Η πόλη διαθέτει τον μεγαλύτερο αριθμό ομιλητών της πορτογαλικής γλώσσας, εκτός της Λισαβόνας στην Πορτογαλία. Μετά την ανεξαρτησία της Βραζιλίας από την Πορτογαλία, το Ρίο έγινε ο προορισμός για εκατοντάδες χιλιάδες μετανάστες από την Πορτογαλία, κυρίως στις αρχές του 20ου αιώνα. Οι μετανάστες αποτελούνταν κυρίως από φτωχούς χωρικούς, οι περισσότεροι από τους οποίους κατάφεραν να ευδαιμονίσουν στη νέα αυτή γη και να αποκτήσουν περιουσίες ως εργάτες στην πόλη και ως μικροέμποροι. Η επιρροή του πορτογαλικού πολιτισμού εξακολουθεί να είναι αισθητή σε πολλά τμήματα της πόλης, κυρίως σε τομείς όπως η αρχιτεκτονική των κτηρίων, και με τις εξαιρέσεις των διαφόρων τοπικών διαλέκτων και η ίδια η πορτογαλική γλώσσα. Οι κάτοικοι οι οποίοι διαθέτουν πορτογαλική καταγωγή αποτελούν το κυρίαρχο κομμάτι του πληθυσμού. Κατά την απογραφή του 1920, βρέθηκε πως το 39,74% των Πορτογάλων που ζούσαν στη Βραζιλία, βρίσκονταν Ρίο ντε Τζανέιρο, ενώ με τη συμπερίληψη και των προαστίων της πόλης ο αριθμός αυτός έφτανε στο 46,30%. Επίσης ως ποσοστό επί των ξένων κατοίκων, οι Πορτογάλοι ήταν και πάλι η κυρίαρχη εθνοτική ομάδα με το ποσοστό να αγγίζει το 72%.Τα στοιχεία στα τέλη του 19ου αιώνα εμφάνιζαν παρόμοια εικόνα. Ο πληθυσμός των μαύρων κατοίκων προέρχεται κυρίως από ανθρώπους των οποίων οι πρόγονοι πάρθηκαν από την Αφρική ως σκλάβοι, κυρίως από τις περιοχές της σημερινής Ανγκόλα και της Μοζαμβίκης, και μεταφέρθηκαν στην Πορτογαλική αυτή αποικία. Μέρος των αφρικανικών παραδόσεων διατηρείται ακόμα και σήμερα στον χορό της σάμπα, καθώς και στο διάσημο καρναβάλι της πόλης. Σχεδόν ο μισός σύγχρονος πληθυσμός της πόλης, αποτελείται από άτομα μαύρης ή μιγαδικής μαύρης καταγωγής, και η ευρεία πλειοψηφία διαθέτει τουλάχιστον έναν πρόγονο με καταγωγή από την υποσαχάρια Αφρική.Ως αποτέλεσμα της εισροής των Ευρωπαίων μεταναστών στη Βραζιλία από τα τέλη του 19ου έως τις αρχές του 20ου αιώνα, η πόλη διαθέτει πολλές παροικίες οι οποίες αποτελούνται από ξένους, όπως Ισπανούς, Ιταλούς, Γερμανούς, Εβραίους, καθώς και Άραβες και Ιάπωνες, αλλά και κατοίκους άλλων περιοχών της Βραζιλίας.Η αριθμητική κυριαρχία των Ευρωπαίων ως προς την καταγωγή των κατοίκων της πόλης έχει κατά καιρούς επαληθευθεί από πολλές ανεξάρτητες μελέτες, οι οποίες δείχνουν πως το 80% περίπου προέρχεται είτε απευθείας από Ευρωπαίους προγόνους είτε από επιμειξίες. Το Ρίο είναι η 2η μεγαλύτερη πόλη στη Βραζιλία μετά το Σάο Πάολο, και ο πληθυσμός της πόλης αυξάνεται με σημαντικό ρυθμό. Στη μητροπολιτική περιοχή της πόλης, σύμφωνα με τα στοιχεία του 2009 το μεγαλύτερο ποσοστό των θρησκευομένων είναι καθολικοί χριστιανοί (51.09%). Το ποσοστό των άθρησκων είναι επίσης υψηλό φτάνοντας το 13.33%. Είναι επίσης η πόλη με το μεγαλύτερο ποσοστό πνευματιστών στη Βραζιλία (5-6%). Υπάρχουν έντονες ανισότητες μεταξύ των ευπόρων και των φτωχών πληθυσμών της πόλης, με τους λιγότερο προνομιούχους να είναι κυρίως συγκεντρωμένοι σε συγκεκριμένες περιοχές της πόλης. Παρότι η πόλη κατατάσσεται ανάμεσα στις παγκόσμιες μητροπόλεις, μεγάλα τμήματα του πληθυσμού της ζουν σε φτωχογειτονιές οι οποίες είναι γνωστές ως φαβέλες. Το 95% των ανθρώπων που ζουν στις φαβέλες είναι φτωχό, ενώ ως ποσοστό επί του γενικού πληθυσμού μεταφράζεται ως το 40% των κατοίκων της πόλης ζουν υπό καθεστώς φτώχειας.Υπήρξε μια σειρά από κυβερνητικές πρωτοβουλίες για την αντιμετώπιση του φαινομένου, οι οποίες επικεντρώθηκαν στη μετακίνηση του πληθυσμού από τις φαβέλες σε νεόκτιστα κτήρια, και πιο πρόσφατα στη βελτίωση των συνθηκών ζωής στις ίδιες τις φαβέλες ενώ παράλληλα αυξήθηκε η αστυνόμευση. Σε άκρα αντίθεση με τις φαβέλες, υπάρχουν εύπορες γειτονιές στην πόλη, όπου ο δείκτης ανθρώπινης ανάπτυξης το 2000 τις κατέτασσε υψηλότερα από τις περισσότερες ανεπτυγμένες χώρες του κόσμου. Συνοικία Λεμπλόν (ΔΑΑ: 0.967, στο ίδιο ποσοστό με τη Νορβηγία, τη χώρα με τον υψηλότερο δείκτη ανθρώπινης ανάπτυξης) Συνοικία Μπανγκού (ΔΑΑ: 0.794, στο ίδιο επίπεδο με τη χώρα της Αργεντινής)Ο δείκτης της πόλης συνολικά είναι 0.799, με αυτόν της ευρύτερης περιοχής να είναι 0.761, και συνολικά ο δείκτης της Βραζιλίας 0.744. Το Ρίο ντε Τζανέιρο βρίσκεται σε στίγμα 220 54' νότια και 430 14 δυτικά, ενώ η συνολική περιοχή του εκτείνεται σε έκταση 1.182,3 τετρ.χλμ. και φιλοξενεί περισσότερους από 6 εκατομμύρια κατοίκους. Η ευρύτερη μητροπολιτική περιοχή έχει πληθυσμό 11 ως 13,5 εκατομμύρια κατοίκους. Το Ρίο βρίσκεται χαρακτηρίζεται από τον κλιματικό τύπο των τροπικών μουσώνων, με τύπο Am σύμφωνα με την κλιματική ταξινόμηση του Κέπεν, ενώ χαρακτηριστικές είναι οι μακρές περίοδοι βροχής από το Δεκέμβριο ως το Μάρτιο. Η θερμοκρασία συχνά υπερβαίνει τους 40 °C στις εσωτερικές γειτονιές της πόλης, ενώ μέγιστα θερμοκρασίας μεγαλύτερα από 30 °C μπορεί να παρατηρηθούν κάθε μήνα. Στις κυριότερες τουριστικές περιοχές, δηλαδή τη νότια πλευρά όπου βρίσκονται και οι περισσότερες παραλίες, η θερμοκρασία δεν ανεβαίνει πολύ λόγω της δροσερής θαλάσσιας αύρας του ωκεανού. Η ετήσια ελάχιστη θερμοκρασία κυμαίνεται στους 20 °C, ενώ η αντίστοιχη μέγιστη στους 26 °C, συνεπώς το θερμοκρασιακό εύρος παραμένει μικρό σε όλη τη διάρκεια του χρόνου. Η μέση ετήσια θερμοκρασία είναι 23 °C. Αντίστοιχα, η μέση ετήσια βροχόπτωση φτάνει το ύψος των 1.086 χιλιοστών, υποδηλώνοντας τόσο ιδιαίτερη συχνότητα όσο και σημαντική ποσότητα βροχής μέσα στο έτος. Η ελάχιστη θερμοκρασία που έχει ποτέ καταγραφεί στην πόλη ήταν 4.8 °C τον Ιούλιο του 1928, αλλά γενικά θερμοκρασίες μικρότερες από 10 °C είναι πλέον σπάνιες. Η απόλυτη μέγιστη θερμοκρασία είχε φτάσει τους 43.2 °C τον Ιανουάριο του 1984. Η μέση ετήσια θερμοκρασία της θάλασσας είναι 23-24 βαθμοί Κελσίου, από 22 βαθμούς την περίοδο Ιουλίου-Οκτωβρίου έως 26 βαθμούς τον Φεβρουάριο και τον Μάρτιο. Το κυρίαρχο ωκεανικό ρεύμα είναι το ρεύμα της Βραζιλίας. Η περίοδος με τις μεγαλύτερες βροχοπτώσεις είναι ο Δεκέμβριος, ενώ η ξηρότερη περίοδος ο Αύγουστος. To Άγαλμα του Χριστού Λυτρωτή Η παραλία Κόπακαμπάνα είναι η διασημότερη παραλία με 4,5 χλμ. μήκος, μπροστά από τις πιο πυκνοκατοικημένες περιοχές στον κόσμο. Οι παραλίες Ιπανέμα και Λεμπλόν (η μία συνέχεια της άλλης) είναι οι πιο πλούσιες και κομψές. Στην πόλη βρίσκεται το Στάδιο Μαρακανά. Αθλητικοί σύλλογοι με ισχυρές ποδοσφαιρικές ομάδες είναι το Φλαμένγκο, το Μποταφόγκο, το Αμέρικα Ρίο ντε Τζανέιρο, ο Ναυτικός Όμιλος Vasco da Gama και το Fluminense Football Club. Η πόλη ήταν διοργανώτρια των Θερινών Ολυμπιακών Αγώνων το 2016. Εθνική Βιβλιοθήκη της Βραζιλίας Στη σκιά των ανθρώπων (Αρχείο ντοκιμαντέρ της ΕΡΤ) Εξάντας: Στρατιώτες των λόφων - Οι συμμορίες (μέρος 1ο) (Αρχείο ντοκιμαντέρ της ΕΡΤ) Εξάντας: Στρατιώτες των λόφων - Οι συμμορίες (μέρος 2ο) (Αρχείο ντοκιμαντέρ της ΕΡΤ) Εξάντας: Στρατιώτες των λόφων - Οι συμμορίες (μέρος 3ο) (Αρχείο ντοκιμαντέρ της ΕΡΤ) Εξάντας: Στρατιώτες των λόφων - Η αστυνομία (μέρος 1ο) (Αρχείο ντοκιμαντέρ της ΕΡΤ) Εξάντας: Στρατιώτες των λόφων - Η αστυνομία (μέρος 2ο) (Αρχείο ντοκιμαντέρ της ΕΡΤ) Εξάντας: Στρατιώτες των λόφων - Η αστυνομία (μέρος 3ο) (Αρχείο ντοκιμαντέρ της ΕΡΤ)
|
Το Ρίο ντε Τζανέιρο (πορτογαλικά: Rio de Janeiro, προφέρεται: [ˈʁi.u dʒi ʒɐˈnejɾu], κυριολεκτικά: Ποταμός του Ιανουαρίου) είναι πόλη στη νοτιοανατολική Βραζιλία, πρωτεύουσα της ομώνυμης πολιτείας. Η πόλη ήταν η πρωτεύουσα της Βραζιλίας (1763-1960) και της πορτογαλικής αυτοκρατορίας (1808-1821). Ευρύτερα γνωστή ως Ρίο, η πόλη παρονομάζεται επίσης ως Cidade Maravilhosa - «η θαυμάσια πόλη». Είναι διάσημη για τη θεαματική φυσική θέση της, τους εορτασμούς καρναβαλιού, τη σάμπα και άλλα είδη μουσικής, παραλίες όπως οι Κοπακαμπάνα, Ιπανέμα και Λεμπλόν, τους πεζόδρομους με τα μαυρόασπρα μωσαϊκά, και το χαλαρό τρόπο ζωής τον κατοίκων. Κάποια από τα πιο γνωστά αξιοθέατα της πόλης, εκτός από τις παραλίες, είναι το τεχνοτροπίας Αρ Ντεκό γιγαντιαίο άγαλμα του Ιησού στη κορυφή του λόφου Κορκοβάντο, ο Πάο ντε Ασούκαρ (κώνος της ζάχαρης - Pão de Açúcar) με το τελεφερίκ, το Σαμποδρόμιο (Sambódromo) ένας πεζόδρομος για τη παρέλαση του Καρναβαλιού, και ένα από τα μεγαλύτερα γήπεδα του κόσμου, το περίφημο Στάδιο Μαρακανά. Στο Ρίο βρίσκεται επίσης το μεγαλύτερο δάσος του κόσμου ενδιάμεσο αστικής περιοχής, το δάσος Τιζούκα. Ο πληθυσμός της πόλης είναι περίπου 6.094.183, σε μια περιοχή 1182,3 τ.χλμ.. Ο πληθυσμός της ευρύτερης μητροπολιτικής περιοχής εκτιμάται στα 11-12 εκατομμύρια. Είναι η δεύτερη μεγαλύτερη πόλη της Βραζιλίας μετά από το Σάο Πάολο και ήταν η πρωτεύουσα της χώρας έως το 1960, όταν η Μπραζίλια πήρε τη θέση της. Οι κάτοικοι της πόλης είναι γνωστοί ως Καριόκας (Cariocas). Στην πόλη διεξήχθησαν οι Θερινοί Ολυμπιακοί Αγώνες του 2016.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A1%CE%AF%CE%BF_%CE%BD%CF%84%CE%B5_%CE%A4%CE%B6%CE%B1%CE%BD%CE%AD%CE%B9%CF%81%CE%BF
|
Μαγδαληνή Βισκόντι
|
Ήταν η έβδομη κόρη τού Μπερναμπό κυριάρχου τού Μιλάνου και της Βεατρίκης-Ρεγκίνας ντελα Σκάλα, κόρης τού Μαστίνο Β΄ κυριάρχου της Βερόνας. Παντρεύτηκε το 1381 τον Φρειδερίκο των Βίττελσμπαχ δούκα της Βαυαρίας και είχε τέκνα: Ερρίκος ΙΣΤ΄ 1386-1450, δούκας της Βαυαρίας-Λάντσουτ. Ελισάβετ 1383-1442, παντρεύτηκε τον Φρειδερίκο Α΄ των Χοεντσόλερν εκλέκτορα του Βρανδεμβούργου. Μαγδαληνή 1388-1410, παντρεύτηκε τον Ιωάννη-Μάινχαρτ Ζ΄ κόμη της Γκορίτσια. Μαργαρίτα 1384, Ιωάννης απεβίωσαν νήπια. Barbara W. Tuchman, A Distant Mirror, p.263 Foundation of Medieval Genealogy, Medieval Lands, Milan
|
H Μαγδαληνή, ιταλ. Maddalena Visconti (1366 - 17 Ιουλίου 1404) από τον Οίκο των Βισκόντι ήταν κόρη τού κυριάρχου τού Μιλάνου και με τον γάμο της έγινε δούκισσα τη Βαυαρίας.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9C%CE%B1%CE%B3%CE%B4%CE%B1%CE%BB%CE%B7%CE%BD%CE%AE_%CE%92%CE%B9%CF%83%CE%BA%CF%8C%CE%BD%CF%84%CE%B9
|
Χανιώτικα Νέα
|
Ιδρυτής της εφημερίδας είναι ο δημοσιογράφος Γιάννης Γαρεδάκης, ενώ ιδιοκτήτρια η ομότιτλη εκδοτική και εκτυπωτική ανώνυμη εταιρεία.Η έδρα της εφημερίδας είναι στην οδό Καραϊσκάκη 49 στα Χανιά σε ιδιόκτητα γραφεία και τα δημοσιογραφικά της γραφεία βρίσκονται στην οδό Μπουνιαλή 11 - 19 (Εμπορικό κέντρο "Ερμής") σε ιδιόκτητο χώρο. Το τυπογραφείο της εφημερίδας βρίσκεται σε ιδιόκτητες εγκαταστάσεις στο Βιοτεχνικό Πάρκο Χανίων στην περιοχή της Σούδας. Εκδότης της εφημερίδας είναι ο Μανώλης Α. Γαρεδάκης, και διευθυντής ο Παρασκευάς Ν. Περάκης. Η εφημερίδα είναι μέλος του Συνδέσμου Ημερήσιων Περιφερειακών Εφημερίδων Ελλάδος Τα Χανιώτικα νέα έχουν δημιουργήσει στα Χανιά το μοναδικό στην Ελλάδα Μουσείο αφιερωμένο στην Τυπογραφία. Το μουσείο ιδρύθηκε από τον Γιάννη και την Ελένη Γαρεδάκη και διευθύντρια σήμερα είναι η Ελευθερία Μ. Κουμή. Το Μουσείο βρίσκεται λίγο πριν την είσοδο της πόλης, στο Βιοτεχνικό Πάρκο Σούδας και αναπτύσσεται σε δύο μεγάλες πτέρυγες, και τρεις επιμέρους αίθουσες που καλύπτουν έκταση περίπου 1.200 τ.μ. Προσωπικό μεράκι και στοίχημα του δημιουργού του Γιάννη Γαρεδάκη, ιδρυτή της εφημερίδας “Χανιώτικα νέα” και της συζύγου του Ελένης, το Μουσείο ξεκίνησε ως ιδιωτική συλλογή σε περιβάλλον φυσικό για ένα τεχνολογικό – βιοτεχνικό μουσείο. Το 2005 εγκαινιάστηκε επίσημα και το 2012 προστέθηκε σε αυτό νέα πτέρυγα. Το 2015 εγκαινίασε μία ακόμα αίθουσα με σπάνιες εκδόσεις, γκραβούρες, ξυλογραφίες κλπ. Από το 2012 το Μουσείο είναι μέλος του Ευρωπαϊκού Συνδέσμου Μουσείων Τυπογραφίας (Association of European Printing Museums). Το 2016 το Μουσείο Τυπογραφίας ήταν υποψήφιο για το σπουδαίο βραβείο “Ευρωπαϊκό Μουσείο της Χρονιάς 2016”, European Museum of the Year Award (EMYA 2016) που απονέμεται από το Φόρουμ των Ευρωπαϊκών Μουσείων (European Museum Forum – EMF) και τελεί υπό την αιγίδα του Συμβουλίου της Ευρώπης. Πρόκειται για ένα ιδιαίτερο Μουσείο που μέσα από την ξενάγηση “αφηγείται” διαδραστικά, (συμμετοχή επισκεπτών, σχετικά βίντεο) πως ξεκίνησε και πως αναπτύχθηκε η σπουδαιότερη – ίσως- εφεύρεση του ανθρώπου, η Τυπογραφία. Κατά τη διάρκεια της ξενάγησης μικροί και μεγάλοι επισκέπτες έχουν την ευκαιρία να τυπώσουν στα παλιά πιεστήρια και να ανακαλύψουν ένα ξεχασμένο αυτονόητο: τον κόπο και την ανθρώπινη ευφυΐα που βρίσκονται πίσω από κάθε τυπωμένο κείμενο. Παράλληλα το Μουσείο είναι χώρος πολιτισμού και γραμμάτων. Στους χώρους του φιλοξενούνται συνέδρια, παρουσιάσεις βιβλίων, θεατρικές παραστάσεις, μουσικές εκδηλώσεις, κάθε χρόνο διοργανώνει διεθνή διαγωνισμό αφίσας κλπ. Πρόκειται για ένα Μουσείο “ζωντανό”, που διαρκώς εξελίσσεται και αλλάζει, όπως ακριβώς η Τέχνη που παρουσιάζει, η Τυπογραφία. Σύμφωνα με ανεξάρτητες έρευνες τα Χανιώτικα νέα είναι η πρώτη περιφερειακή εφημερίδα σε αναγνωσιμότητα με 48.000 καθημερινούς αναγνώστες στον μετρούμενο πληθυσμό των 92.000 κατοίκων της Περιφερειακής Ενότητας Χανίων. Το 2005 τα Χανιώτικα νέα έλαβαν τιμητικό έπαινο στο πλαίσιο των βραβείων Περιφερειακού Τύπου «για τη συνεχή τους εκδοτική παρουσία, τη σοβαρότητα και το υψηλό επίπεδο ενημέρωσης που παρέχουν» Η επίσημη ιστοσελίδα της εφημερίδας Επίσημη σελίδα της εφημερίδας στο Facebook Επίσημος λογαριασμός της εφημερίδας στο Twitter
|
Τα Χανιώτικα νέα είναι καθημερινή εφημερίδα στα Χανιά της Κρήτης, και κυκλοφορούν ανελλιπώς από τις 17 Δεκεμβρίου 1967Η εφημερίδα κυκλοφορεί καθημερινά Δευτέρα - Σάββατο από 56 έως 64 σελίδες. Κάθε Σάββατο εμπεριέχει το 18σελιδο πολιτιστικό ένθετο "Διαδρομές" και κάθε Δευτέρα το αθλητικό ένθετο "Ματιές στα Σπορ". Η εφημερίδα πωλείται σε περίπτερα και πρακτορεία Τύπου ενώ γίνεται και διανομή σε συνδρομητές. Η διάσταση του εντύπου είναι 38 εκατοστά ύψος και 26,5 πλάτος. Η εκτύπωση γίνεται με την περιστροφική μέθοδο όφσετ με δυνατότητα 16 τετράχρωμων σελίδων.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A7%CE%B1%CE%BD%CE%B9%CF%8E%CF%84%CE%B9%CE%BA%CE%B1_%CE%9D%CE%AD%CE%B1
|
Λουίτζι Μποκερίνι
|
Ο Μποκερίνι γεννήθηκε στη Λούκκα της Τοσκάνης, ως το τρίτο παιδί μιας οικογένειας μουσικών. Πήρε τα πρώτα μαθήματα θεωρητικών και τσέλου από τον πατέρα του, ικανότατο κοντραμπασίστα, και τον αββά Βανέτσι (ή Βανούτσι) διευθυντή παρεκκλησίου (Chapel-master) στην αρχιεπισκοπή της πόλης. Οι ικανότητες του Λουίτζι ήταν μεγάλες, γι αυτό συνέχισε τις σπουδές του στη Ρώμη, με τον τσελίστα Κοστάντσι (Giovanni Battista Costanzi), μουσικό διευθυντή στον Άγιο Πέτρο. Στην ιταλική πρωτεύουσα δέχθηκε τις πολυφωνικές επιρροές των Παλεστρίνα και Κορέλλι. Το 1757 πήγαν και οι δύο στη Βιέννη, όπου είχαν προσληφθεί ως αυλικοί μουσικοί στο νεοϊδρυθέν Μπούργκτεατερ (Burgtheater), το Αυτοκρατορικό Θέατρο της πόλης. Κατόπιν επέστρεψαν στη Λούκα, για να επανέλθουν στην αυστριακή πρωτεύουσα το 1760, όπου ο Λουίτζι ντεμπουτάρισε ως συνθέτης με τα πρώτα του τρίο για δύο βιολιά και τσέλο (G 77-82), τα οποία εκτιμήθηκαν θετικά από τον διάσημο εκείνη την εποχή Γκλουκ. Το 1764 επέστρεψε στη γενέτειρά του, όπου εξασφάλισε μόνιμη θέση στην τοπική εκκλησία και σε διάφορες θεατρικές ορχήστρες, ενώ συνέθετε διαρκώς. Το 1765 συμμετείχε στην ορχήστρα που είχε δημιουργήσει στη Λομβαρδία ο Σαμαρτίνι, ο οποίος τον επηρέασε στις συνθέσεις του, ιδιαίτερα στα κουαρτέτα εγχόρδων, όπου ο Μποκερίνι ανέθετε πολύ σοβαρό ρόλο στο «αγαπημένο» του βιολοντσέλο. Το 1766 ο Μποκερίνι έχασε τον πατέρα του, γεγονός που τού προκάλεσε τόσο μεγάλη λύπη που, ουδέποτε επέστρεψε στη γενέτειρά του. Κατόπιν υπόδειξης ενός μελετητή της μουσικής, του Ταρτίνι, πήγε στο Παρίσι. Η συμμετοχή του στα «Πνευματικά Κοντσέρτα» ( Concerts Spirituels) της πόλης, καθώς και η συμφωνία με τους εκδότες Venier & La Chevardiere για την έκδοση των πρώτων τρίος και κουαρτέτων του, δείχνουν τη μεγάλη αποδοχή που είχε στη γαλλική πρωτεύουσα. Επίσης, απέκτησε φιλικές σχέσεις με την ευγενή Μπριγιόν ντε Ζουί (Brillon de Jouy) ερασιτέχνιδα τσεμπαλίστρια, στην οποία αφιέρωσε τις Έξι σονάτες για τσέμπαλο και βιολί (G 25-30). Τότε αποφάσισε να αποδεχθεί πρόταση του Ισπανού πρεσβευτή στη Γαλλία, για να πάει και να συνεχίσει την καριέρα του στη Μαδρίτη, ένα από τα μεγαλύτερα μουσικά κέντρα της Ευρώπης, εκείνη την εποχή. Έφθασε εκεί το 1768, και εργάστηκε για τον Λουδοβίκο (Infante Luis Antonio), νεότερο αδελφό του βασιλιά Καρόλου Γ΄ (Charles III), σε μια Αυλή, όμως, που είχε κακή φήμη λόγω συχνών μηχανορραφιών από τον πρίγκηπα των Αστουριών και κατοπινό βασιλιά Κάρολο Δ΄. Στην αρχή, έτυχε ψυχρής υποδοχής διότι εκεί εργαζόταν ένας πολύ γνωστός βιολονίστας της περιόδου, ο Αντόνιο Μπρουνέττι — για τον οποίο ο Μότσαρτ είχε γράψει το Κοντσέρτο για βιολί σε Ρε, Κ. 61 — ενώ είχε και πρόβλημα με την εγγραφή του στα μητρώα της πόλης. Η κατάσταση χειροτέρεψε μετά από ένα περιστατικό στην ορχήστρα, όταν ο βασιλιάς εξέφρασε την αποδοκιμασία του σε ένα μουσικό πέρασμα και διέταξε τον Μποκερίνι να το αλλάξει (!). Ο συνθέτης, βέβαια, αρνήθηκε ενοχλημένος με αυτή την παρέμβαση στην τέχνη του και, αντίθετα, επανέλαβε το πέρασμα, γεγονός που οδήγησε στην άμεση απόλυσή του. Ωστόσο, στη συνέχεια η κατάσταση βελτιώθηκε σημαντικά, κυρίως χάρη στις προσπάθειες του Λουδοβίκου, ο οποίος τον πήρε υπό την προστασία του μακριά από τη Μαδρίτη, ενοχλημένος και ο ίδιος από τις μηχανορραφίες στην βασιλική αυλή. Τον έκανε επίσημο συνθέτη και διευθυντή της προσωπικής του ορχήστρας, όπως ο ίδιος ο Μποκερίνι αναφέρει στις παρτιτούρες των Έξι Κουαρτέτων για έγχορδα (G 177-82), που συνέθεσε εκεί. Η περίοδος αυτή ήταν η ευτυχέστερη για τον συνθέτη, διότι μπορούσε να ασκεί την τέχνη του, παίζοντας και συνθέτοντας, σε ένα ήσυχο και απομονωμένο περιβάλλον, μακριά από τους αυλικούς μουσικούς της Μαδρίτης που τον ζήλευαν. Μάλιστα, αποφάσισε να κάνει και οικογένεια, ενώ απέκτησε και πέντε παιδιά. Όμως αυτή η πολύ καλή περίοδος κράτησε λίγο, διότι ο θάνατος του προστάτη του, το 1785, ανάγκασε τον Μποκερίνι να στραφεί αλλού. Ευτυχώς, μέσα στον μικρό κύκλο γνωριμιών του, ήταν και ο Φρειδερίκος Γουλιέλμος Β’ της Πρωσίας, που ήταν ερασιτέχνης μουσικός -έπαιζε τσέλο και φλάουτο-, ο οποίος προσφέρθηκε να τον βοηθήσει, μαζί με τον Λουκιανό Βοναπάρτη, αδελφό του Ναπολέοντα. Τού πρόσφερε εργασία με ετήσιο μισθό και τον έκανε βασιλικό συνθέτη, υπό τον όρο να συνθέτει μόνον για εκείνον. Στον Φρειδερίκο, ο Μποκερίνι αφιέρωσε δεκάδες έργα του (κουαρτέτα, κουιντέτα, κ.α.)., ενώ συνέθεσε και πολλά φωνητικά έργα. Επίσης, για μια διετία (1786-7), εργάστηκε για τη Μαρία Γιοζέφα, δούκισσα της Οσούνα, για την οποία συνέθεσε και την όπερά του La Clementina (G 540). Μετά το θάνατο της πρώτης γυναίκας του, ο Μποκερίνι νυμφεύτηκε για δεύτερη φορά, το 1787. Μέχρι το θάνατο του τελευταίου πάτρονά του, Φρειδερίκου, το 1797, τα στοιχεία για τη ζωή του Μποκερίνι είναι ελλιπή, αλλά φαίνεται ότι είχε εργαστεί και στο Βερολίνο σε θέση που τού είχε εξασφαλίσει ο Φρειδερίκος. Όπως και να είχαν τα πράγματα, όμως, μετά το θάνατο του Φρειδερίκου, η ζωή του Μποκερίνι χειροτέρεψε. Ο ίδιος εμφάνισε προβλήματα υγείας που τον ανάγκασαν να εγκαταλείψει το αγαπημένο του τσέλο, ενώ απέμεινε χωρίς κύκλο γνωριμιών. Βέβαια, είχε ακόμη τη στήριξη του Λουκιανού Βοναπάρτη, ο οποίος από το 1800 είχε διοριστεί πρεσβευτής της Γαλλικής Δημοκρατίας, μετά την Επανάσταση, στη Μαδρίτη. Σ’ αυτόν αφιέρωσε ο Μποκερίνι πολλά κουαρτέτα εγχόρδων, αλλά και το Stabat Mater του. Όμως, όλα αυτά, δεν μπορούσαν να τού αποφέρουν σημαντικές οικονομικές απολαβές και σιγά-σιγά, με την είσοδο του19ου αιώνα, άρχισε να ζει σε συνθήκες απόλυτης φτώχειας. Ο θάνατος της δεύτερης συζύγου του και δύο κοριτσιών του από κάποια επιδημία στην Μαδρίτη και, το ότι δεν μπορούσε να συντηρήσει τους δύο εναπομείναντες γιους του, τού απέφεραν το τελειωτικό χτύπημα. Ο θάνατός του το 1805, μάλλον θα πρέπει να ήταν ανακούφιση για το συνθέτη, με το τελευταίο καταχωρημένο του έργο, το Κουαρτέτο Εγχόρδων σε Φα ματζόρε (G 248), να είναι γραμμένο εκείνη τη χρονιά. Ενταφιάστηκε στο νεκροταφείο της Βασιλικής του Αγίου Μιχαήλ στη Μαδρίτη και τα λείψανά του έμειναν εκεί μέχρι το 1927, οπότε μεταφέρθηκαν στον Άγιο Φραγκίσκο της γενέτειράς του, Λούκκα και, μάλιστα, μέσω της μεσολάβησης του Μπενίτο Μουσολίνι. Είναι αξιοσημείωτο ότι, οι απόγονοί του συνέχισαν το γενεαλογικό του δένδρο στην Μαδρίτη, όπου απαντάται το επώνυμο Μποκερίνι μέχρι σήμερα. Άλλωστε, η ισπανική πρωτεύουσα τον θεωρεί δικό της «τέκνο». Η ικανότητα και η «ευκολία» του Μποκερίνι να συνθέτει έργα μουσικής δωματίου, μόνο με εκείνη του Φραντς Γιόζεφ Χάυντν μπορεί να συγκριθεί. Τα έργα του Χάυντν υπερτερούν σε δυναμική και αντιθέσεις, όμως τα έργα του Μποκερίνι διακρίνονται για την εκφραστικότητα, την κομψότητα και κάποιον μελαγχολικό υπαινιγμό. Κυρίως όμως, διαφοροποιούνται ως προς τον ρόλο του βιολοντσέλου, που είναι πρωταγωνιστικός, ενώ στα έργα του Χάιντν, απλά συνοδευτικός, κάτι φυσιολογικό, αφού το τσέλο ήταν το αγαπημένο όργανο του Μποκερίνι. Οι δύο συνθέτες πιθανόν να γνώριζαν ο ένας τον άλλον, ή και να είχαν συναντηθεί, αν και δεν υπάρχουν επιβεβαιωμένες πηγές γι’ αυτό, σίγουρα όμως υπήρχε αλληλοεκτίμηση για το συνθετικό τους έργο. Ο Μποκερίνι αναφέρει σε μία επιστολή του, ότι σέβεται τον Χάιντν ως συνθέτη, ενώ ο δεύτερος σε δύο επιστολές του, αναφέρει ότι θα ήθελε να αλληλογραφήσει με τον Μποκερίνι και τού αποδίδει τα εύσημα για τη μουσική του. Η μουσική συγγένεια των έργων του με εκείνα του Χάυντν, ήταν η αιτία για το -μάλλον απαξιωτικό- προσωνύμιο που τού δόθηκε ως «η σύζυγος του Χάυντν» (sic).Ο Μποκερίνι σε αρκετά έργα του φαίνεται να έχει δεχτεί και την επιρροή του Τσίρρι (1724-1808), ενός σπουδαίου Ιταλού τσελίστα της εποχής, αλλά και της ισπανικής παραδοσιακής μουσικής, αφού η Ισπανία θεωρείται η δεύτερη πατρίδα του συνθέτη. Δεν είναι τυχαίο ότι το «Φαντάνγκο» ("Fandango") από το ομώνυμο κουιντέτο με κιθάρα, αποτελεί μία από τις ομορφότερες διασκευές του ομότιτλου ισπανικού χορού στην ιστορία της έντεχνης δυτικής μουσικής. Η βιογράφος του, Elisabeth Le Guin σημειώνει μεταξύ άλλων ότι τα έργα του Μποκερίνι του διαθέτουν «...εκπληκτική επαναληπτικότητα, προσήλωση στα εκτενή περάσματα με συναρπαστικές υφές, αλλά σχεδόν καθόλου μελωδική γραμμή, εμμονή στην ήπια δυναμική, μοναδικό ηχόχρωμα και μιαν ασυνήθιστα πλούσια παλέτα εσωστρεφών και μελαγχολικών χαρακτηριστικών...». Στα έργα του διακρίνεται μια ιδιαίτερη προτίμηση για το μινουέτο. Όταν ήταν μικρός, στις εκκλησίες της Ρώμης, άκουγε τη μουσική που παιζόταν στους εκεί εσπερινούς και τελείωναν με ένα μινουέτο. Αργότερα, στις συνθέσεις του, προτιμούσε να εξιδανικεύει τον συγκεκριμένο χορό, παρά να τον στυλιζάρει. Ο Μποκερίνι επέδρασε καθοριστικά στην ανάπτυξη του κουιντέτου εγχόρδων, ως μουσικής φόρμας, με τη χρησιμοποίηση πέραν των κλασσικών εγχόρδων, της κιθάρας, του πιάνου ή του φλάουτου ως 5ου οργάνου. Επίσης ενίσχυσε το «συνομιλητικό» ύφος του κουαρτέτου για έγχορδα, με τη γραμμή του τσέλου να είναι πλέον το ίδιο σημαντική με τις παλαιότερες αντιστικτικές γραμμές. Το Κοντσέρτο για Τσέλο, αρ. 6 σε ρε ματζόρε (G 479) του Μποκερίνι, αποτέλεσε το πρότυπο για το Κοντσέρτο για Βιολί στη ίδια τονικότητα, του Μότσαρτ (Κ 218). Αν και, σε γενικές γραμμές, παρέμεινε οπαδός της κλασικής μουσικής φόρμας (ροκοκό, κλασική εποχή της μουσικής), δεν απαρνήθηκε -το αντίθετο, μάλιστα- την επίδραση της ισπανικής, λαϊκής μουσικής παράδοσης. Υπήρξε, λοιπόν, κατά κάποιο τρόπο το μουσικό «αντίστοιχο» του μεγάλου Ισπανού ζωγράφου Γκόγια (1746-1828), με τον οποίο μάλιστα ήταν φίλος.Ιδιαίτερη μνεία πρέπει να γίνει για τις εξαιρετικές του δυνατότητες στο βιολοντσέλο, το οποίο αντιμετώπιζε ως «υψίσυχνο βιολί» (sic). Αυτό απαιτούσε ιδιαίτερες ικανότητες από μέρους του, κάτι που καλλιέργησε στις περιοδείες του στη Γαλλία και Ισπανία και, μάλλον, ήταν η αιτία για τις προστριβές του με τους καταξιωμένους βιολονίστες της εποχής. Το χαρακτηριστικό αυτό αποτελεί αναπόσπαστο στοιχείο κάποιων συνθέσεών του με τσέλο, σε τέτοιο βαθμό που, αντί για «κουιντέτα με τσέλο», μάλλον θα πρέπει να κάνουμε λόγο για «κοντσέρτα για τσέλο με συνοδεία κουαρτέτου εγχόρδων (!)». Ξεχασμένος μετά το θάνατό του, και έχοντας το περιφρονητικό παρατσούκλι «η σύζυγος του Χάιντν», ο Μποκερίνι άρχισε να αποκτά αναγνώριση μόλις στον 20ό αιώνα. Σε αυτό συνέβαλε, αδιαμφισβήτητα, η διάδοση του περίφημου μινουέτου του από το Κουιντέτο Εγχόρδων, έργο 11 αρ. 5 (G 275)) που, μάλιστα, ήταν το κεντρικό μουσικό μοτίβο στην κινηματογραφική, μαύρη κωμωδία Ladykillers. Οι συνθέσεις του για κουιντέτα εγχόρδων (δύο βιολιά, βιόλα, δύο βιολοντσέλα), παραμελημένα για καιρό μετά το θάνατό του, έχουν έλθει ξανά στην επικαιρότητα από το σύνολο μουσικής δωματίου «Κουιντέτο Μποκκερίνι», στο δεύτερο μισό του 20ου αιώνα. Η ικανότητα και η δαψίλεια του Μποκερίνι στο να συνθέτει, έχει περιγραφεί ως «βρύση», που αρκεί να γυρίσεις τον «κρουνό» για να αρχίσει να τρέχει. Η παραγωγή του ήταν πολύ μεγάλη, ιδιαίτερα στον τομέα της μουσικής δωματίου, που την εμπλούτισε καταλυτικά. Το σύνολο του έργου του περιλαμβάνει περισσότερες από 550 συνθέσεις, τις οποίες ανέλαβε να καταλογογραφήσει ο Γάλλος μουσικολόγος και μελετητής Υβ Ζεράρ (Yves Gérard), το 1969. Γι’ αυτό και τα έργα του Μποκερίνι έχουν το πρόθημα G, μπροστά από τον αριθμό τους. + i. ^ Στο «Λεξικό Μουσικής και Μουσικών» (Dictionary of Music and Musicians, DMM) του George Grove, D.C.L (Oxford, 1880), δεν αναφέρεται κάτι για το θάνατο του πατέρα του Μποκερίνι, αλλά αντίθετα, ότι έκαναν μαζί αυτό το ταξίδι και τις εμφανίσεις στο Παρίσι. «Λεξικό Μουσικής και Μουσικών» (Dictionary of Music and Musicians, DMM) του George Grove, D.C.L (Oxford, 1880) classical-composers.org Le Guin, Boccherini's Body: An Essay in Carnal Musicology, 2006:3. Kennedy, Michael Λεξικό Μουσικής της Οξφόρδης (Oxford University Press Αθήνα: Γιαλλέλης, 1989) ISBN 960-85226-1-7 Εγκυκλοπαίδεια Πάπυρος Λαρούς Μπριτάνικα, εκδ. 1991, τόμος 43. Enciclopedia Bompiani-Musica, Milano (εκδ. ΑΛΚΥΩΝ, 1985)
|
Ο Λουίτζι Ροντόλφο Μποκερίνι (Luigi Rodolfo Boccherini, Λούκκα, 19 Φεβρουαρίου 1743 – Μαδρίτη, 28 Μαΐου 1805), ήταν Ιταλός συνθέτης και βιολοντσελίστας, της κλασικής περιόδου. Η μουσική του, παρόλο σαφώς επηρεασμένη από το, «αυλικού» περιεχομένου, γκαλάν ύφος των ευρωπαϊκών κέντρων της εποχής, θεωρείται αρκετά ωριμότερη από αυτή πολλών συγχρόνων του. Συνεπώς, το γεγονός ότι είναι γνωστός παγκοσμίως μόνον από το διάσημο μινουέτο του έργου του, Κουϊντέτο Εγχόρδων σε Μι μείζονα, έργο 11 αριθ. 5 (G 275), μάλλον τον αδικεί, λαμβανομένης υπ’ όψιν και της ανεκτίμητης προσφοράς του στη μουσική φιλολογία του τσέλου.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9B%CE%BF%CF%85%CE%AF%CF%84%CE%B6%CE%B9_%CE%9C%CF%80%CE%BF%CE%BA%CE%B5%CF%81%CE%AF%CE%BD%CE%B9
|
Αρχιπέλαγος Αγίων Πέτρου και Παύλου
|
Η πλησιέστερη στεριά είναι το νησί Φερνάνδου ντε Νορόνια 630 χλμ προς τα νοτιοδυτικά. Οι βραχονησίδες είναι τμήμα της πολιτείας Περναμπούκο της Βραζιλίας. Ο ψηλότερος από τους βράχους, ο νοτιοδυτικός, έχει ύψος 22,5 μέτρα, και όλοι μαζί αποτελούν τις κορυφές, της υποθαλάσσιας μεσοατλαντικής ράχης που προεκτείνεται πάνω από το επίπεδο της θάλασσας. Οι βραχονησίδες είναι διάσπαρτες σε μια περιοχή που εκτείνεται από Βορρά προς Νότο για 350 μέτρα και από Ανατολικά προς τα Δυτικά 200 μέτρα. Η συνολική χερσαία έκταση είναι 13.000 μ² και το μέγιστο ύψος τα 18 μ. Η ακριβής γεωγραφική θέση δίνεται στις 00°55′08″Β, 29°20′35″Δ. Αποτελούνται από 5 νησίδες: Νήσος Μπελμόντ ή Νοτιοδυτική, 5.380 μ² Νήσος Τσάλλεντζερ ή Άγιος Παύλος ή Νοτιοανατολική, 3.000 μ² Βορειοανατολική Νήσος ή Άγιος Πέτρος, 1.440 μ² Νήσος Καμπράλ ή Βορειοδυτική, 1.170 μ² Νότια Νησίδα, 943 μ²και πολυάριθμους βράχους: Βράχος Μπηγκλ, βόρεια του Καμπράλ Βράχοι Πιλλάρ, ΒΑ της Βορειοανατολικής Νήσου Βράχοι Καίμπριτζ, ανατολικά του Τσάλλεντζερ Βράχος Κοουτίνιο, δυτικά της Νότιας Νησίδας Βράχος Έλεμπους, νοτιοδυτικά του Βράχου Κοουτίνιο Υπάρχει ένας φάρος ύψους 6 μέτρων στην κορυφή του Νοτιοδυτικού Βράχου, που αρχικά σηκώθηκε το 1930. Λιγότερο από 30 μέτρα προς τα νότια υπάρχει ένα κατάλυμα για στρατιωτικό προσωπικό και ερευνητές. Μόνον η μεγαλύτερη από τις νησίδες, ο Νοτιοδυτικός Βράχος, 80 επί 40 μέτρα σε διαστάσεις, καλύπτεται από βρύα και χλόη. Οι υπόλοιποι βράχοι είναι άγονοι. Οι βράχοι κατοικούνται από θαλασσοπούλια, καβούρια, έντομα και αράχνες. Το πρωινό της 16ης Φεβρουαρίου 1832 τους βράχους επισκέφθηκε ο Κάρολος Δαρβίνος στο πρώτο σκέλος του ταξιδιού του με το "Μπηγκλ" γύρω από τον κόσμο. Μέχρι το 1988 τα νησιά ήταν τμήμα της Ομοσπονδιακής Περιοχής του Φερνάνδου ντε Νορόνια, που διαλύθηκε και ενσωματώθηκε στην πολιτεία Περναμπούκο.
|
Το Αρχιπέλαγος των Αγίου Πέτρου και Παύλου (Penedos de São Pedro e São Paulo στα Πορτογαλικά) αποτελείται από 12 μικρές βραχονησίδες περίπου 950 χλμ βορειοανατολικά του Νατάλ, στη Βραζιλία. Αντίθετα από πολλά άλλα ωκεάνια νησιά, οι βραχονησίδες δεν είναι ηφαιστειογενείς αλλά κατά το μεγαλύτερο μέρος τους αποτελούνται από περιδοτίτη.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%91%CF%81%CF%87%CE%B9%CF%80%CE%AD%CE%BB%CE%B1%CE%B3%CE%BF%CF%82_%CE%91%CE%B3%CE%AF%CF%89%CE%BD_%CE%A0%CE%AD%CF%84%CF%81%CE%BF%CF%85_%CE%BA%CE%B1%CE%B9_%CE%A0%CE%B1%CF%8D%CE%BB%CE%BF%CF%85
|
Άννα Μόρτιμερ
|
Γεννήθηκε στο Νιου Φόρεστ, Ουέστμιθ. Η μητέρα της Ελεονώρα Χόλλαντ ήταν κόρη του Τόμας Χόλλαντ, 2ου κόμη του Κεντ και της Λαίδης Αλίκης Φιτς Άλαν της κόρης του Ριχάρδου Φιτς Άλαν, 10ου κόμη του Αρουντέλ και της δεύτερης συζύγου του Ελεονώρας της κόρης της κόρης του Ερρίκου, 3ου κόμη του Λάνκαστερ του εγγονού του Ερρίκου Γ΄ της Αγγλίας. Ο Τόμας Χόλλαντ ήταν εγγονός και διάδοχος της Ιωάννας του Κεντ. Η Άννα Μόρτιμερ ήταν απόγονος του Εδουάρδου Γ΄ της Αγγλίας μέσω των παππούδων της Εδμόνδου Μόρτιμερ, 3ου κόμη του Μαρς και της Φιλίππης, 5ης κόμισσας του Ούλστερ της κόρης του Λάιονελ της Αμβέρσας του δεύτερου γιου του Εδουάρδου Γ΄. Ο Ριχάρδος Γ΄ της Αγγλίας εγγονός και διάδοχος του Εδουάρδου Γ΄ μεσω του μεγαλύτερου γιου του δεν είχε παιδιά και ο πατέρας της Άννας Ρογήρος Μόρτιμερ, 4ος κόμης του Μαρς θεωρούσε τον εαυτό του φυσικό διάδοχο του Ριχάρδου Β΄, όταν πέθανε στην Ιρλανδία στις 20 Ιουλίου 1398 τα κληρονομικά του δικαιώματα πέρασαν στον μεγαλύτερο γιο του Εδμόνδο. Οι τύχες της Άννας Μόρτιμερ και των αδελφών της άλλαξαν σημαντικά στις 30 Σεπτεμβρίου 1399 όταν ο Ριχάρδος Β΄ εκθρονίστηκε από τον πρώτο ξάδελφο του Ερρίκο Μπόλινμπροκ που ανέβηκε στον θρόνο ως Ερρίκος Δ΄ της Αγγλίας και αναγνώρισε το Κοινοβούλιο διάδοχο τον γιο του Ερρίκο. Οι αδελφοί της Άννας Εδμόνδος και Ρογήρος κρατήθηκαν στην συνοδεία του νέου βασιλιά στο κάστρο του Ουίνδσορ και στο κάστρο του Μπέρχαμστεντ αλλά βρήκαν τιμητική συμπεριφορά και μεγάλωσαν μαζί με τα παιδιά του βασιλιά Ιωάννη και Φιλίππη. Οι αδελφές του Εδμόνδου Μόρτιμερ Άννα και Ελεονώρα σύμφωνα με τον Ραλφ Γκρίφιθς (γεν. 1937) ήταν στην φροντίδα της μητέρας τους αλλά μετά τον θάνατο της (1405) δεν αντιμετωπίστηκαν καλά από τον Ερρίκο Δ΄ και περιγράφονται σαν "άπορες". Η Άννα Μόρτιμερ παντρεύτηκε τον Μάιο του 1406 τον Ριχάρδο του Κέιμπριτζ δεύτερο γιο του Εδμόνδου του Λάνγκλεϊ και της πρώτης του συζύγου Ισαβέλλας της Καστίλης, κόρης και διαδόχου του Πέτρου της Καστίλης. Ο γάμος έγινε χωρίς πατρική συγκατάθεση και επικυρώθηκε με παπική απαλλαγή στις 23 Μαΐου 1408. Η Άννα Μόρτιμερ και ο Ριχάρδος του Κέιμπριτζ απέκτησαν : Ισαβέλλα του Κέιμπριτζ, κόμισσα του Έσσεξ (1409 - 2 Οκτωβρίου 1484) σε ηλικία τριών ετών (1412) αρραβωνιάστηκε τον Σερ Τόμας Γκρέυ γιο και διάδοχο του Σερ Τομας Γκρέυ του Χίτον στην Νορθουμβρία και της συζύγου του Αλίκης Νέβιλ, της κόρης του Ραλφ Νέβιλ 1ου κόμη του Γουέστμορλαντ με τον οποίο απέκτησε ένα γιο. Η Ισαβέλλα παντρεύτηκε σε δεύτερο γάμο πριν από τις 25 Απριλίου 1426 τον Ερρίκο Μπικυρτσιερ, 1ο κόμη του Έσσεξ με τον οποίο απέκτησε επτά γιους και μια κόρη, ο γάμος επικυρώθηκε από τον πάπα. Ερρίκος της Υόρκης. Ριχάρδος της Υόρκης, παντρεύτηκε την Σεσίλ Νέβιλ, δούκισσα της Υόρκης, νεώτερη κόρη του Ραλφ Νέβιλ, 1ου κόμη του Γουέστμορλαντ με τον οποίο απέκτησε 12 παιδιά : Άννα της Υόρκης, δούκισσα του Έξετερ, Ερρίκος, Εδουάρδος Δ΄ της Αγγλίας, Εδμόνδος, κόμης του Ράτλαντ, Ελισάβετ της Υόρκης, δούκισσα του Σάφοκ, Μαργαρίτα της Υόρκης, Γουλιέλμος της Υόρκης, Ιωάννης της Υόρκης, Γεώργιος, 1ος δούκας του Κλάρενς, Τόμας της Υόρκης, Ριχάρδος Γ΄ της Αγγλίας και Ούρσουλα της Υόρκης. Η Άννα Μόρτιμερ πέθανε στις 22 Σεπτεμβρίου 1411 αμέσως μετά την γέννηση του τελευταίου της παιδιού. Τάφηκε στο Χερτφορτσάιρ στα ανάκτορα των βασιλεων του Λάνγκλεϊ στα οποία είχαν ταφεί ο πεθερός της και η πεθερά της Εδμόνδος του Λάνγκλεϊ και Ισαβέλλα της Καστίλης. Ο Ριχάρδος του Κέιμπριτζ μετά τον θάνατο της παντρεύτηκε σε δεύτερο γάμο την Ματθίλδη Κλίφορντ που ήταν διαζευγμένη με τον Τζων Νέβιλ, 6ο βαρόνο του Λάιμερ και ήταν κόρη του Τόμας Κλίφφορντ, 6ου βαρόνου του Κλίφφορντ, δεν είχε μαζί της παιδιά. Cokayne, George Edward (1912). The Complete Peerage, edited by H.A. Doubleday. II. London: St. Catherine Press. pp. 493–5. Cokayne, George Edward (1932). The Complete Peerage, edited by H.A. Doubleday. VIII. London: St. Catherine Press. pp. 445–53. Griffiths, R.A. (2004). Mortimer, Edmund (V), fifth earl of March and seventh earl of Ulster (1301–1425). Oxford Dictionary of National Biography. = Harriss, G.L. (2004). Richard , earl of Cambridge (1385–1415). Oxford Dictionary of National Biography. Keenan, Desmond (2010). Ireland 1170–1509, Society and History. pp. 509–10. Pugh, T.B. (1988). Henry V and the Southampton Plot of 1415. Alan Sutton. ISBN 0-86299-541-8 Richardson, Douglas (2011). Magna Carta Ancestry: A Study in Colonial and Medieval Families, ed. Kimball G. Everingham. I (2nd ed.). Richardson, Douglas (2011). Magna Carta Ancestry: A Study in Colonial and Medieval Families, ed. Kimball G. Everingham. II (2nd ed.). Richardson, Douglas (2011). Magna Carta Ancestry: A Study in Colonial and Medieval Families, ed. Kimball G. Everingham. III (2nd ed.). Richardson, Douglas (2011). Magna Carta Ancestry: A Study in Colonial and Medieval Families, ed. Kimball G. Everingham. IV (2nd ed.). Tout, Thomas Frederick (1885–90). Mortimer, Edmund de (1391–1425). 39. Dictionary of National Biography, 1885–1890. pp. 123–5.
|
Η Άννα Μόρτιμερ, κόμισσα του Κέιμπριτζ (Anne de Mortimer, 27 Δεκεμβρίου 1390 - 22 Σεπτεμβρίου 1411) ήταν μεγαλύτερη κόρη και παιδί του Ρότζερ Μόρτιμερ, 4ου κόμη του Μαρς και της Λαίδης Ελεονώρας Χόλλαντ. Η Άννα Μόρτιμερ ήταν μητέρα του Ριχάρδου της Υόρκης και γιαγιά του Εδουάρδου Δ΄ της Αγγλίας και του Ριχάρδου Γ΄ της Αγγλίας. Είχε δυο αδελφούς τον Εδμόνδο Μόρτιμερ, 5ο κόμη του Μαρς και τον Ρογήρο (1393 - 1413) και μια αδελφή την Ελεονώρα που παντρεύτηκε τον Σερ Εδουάρδο Κουρτεναί (πέθανε στις 5 Δεκεμβρίου 1419) και δεν είχε παιδιά.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%86%CE%BD%CE%BD%CE%B1_%CE%9C%CF%8C%CF%81%CF%84%CE%B9%CE%BC%CE%B5%CF%81
|
Αλβανοποίηση
|
Στα πρόσφατα προσαρτημένα εδάφη στην Αλβανία του Κοσσυφοπεδίου και της δυτικής Γιουγκοσλαβικής Μακεδονίας από τις Δυνάμεις του Άξονα, οι μη Αλβανοί (Σέρβοι και Σλαβομακεδόνες) έπρεπε να παρακολουθήσουν αλβανικά σχολεία που δίδασκαν ένα πρόγραμμα σπουδών που περιείχε τον εθνικισμό μαζί με τον φασισμό και αναγκάστηκαν να υιοθετήσουν αλβανικές μορφές για τα ονόματά και επώνυμα τους. Μια εκστρατεία αλβανοποίησης ξεκίνησε μόλις η πόλη της Κορυτσάς παραδόθηκε στις αρχές του νεοσύστατου Πριγκιπάτου της Αλβανίας τον Μάρτιο του 1914: τα περισσότερα ελληνικά σχολεία έκλεισαν, η ελληνική ομιλία απαγορεύτηκε στις εκκλησίες, ενώ επιγραφές καταστημάτων και άλλες ελληνικές επιγραφές στην πόλη αφαιρέθηκαν. Αυτή η εκστρατεία ήταν ένας από τους κρίσιμους παράγοντες που επιτάχυναν την τοπική εξέγερση κατά των αλβανικών αρχών. Κατά τη διάρκεια της διακυβέρνησης του Βασιλιά Ζογ Α΄ και του κομμουνιστικού καθεστώτος, η κυβέρνηση ενθάρρυνε την αλβανοποίηση των Ελλήνων της Νότιας Αλβανίας (η περιοχή ονομαζόταν και «Βόρειος Ήπειρος», ιδιαίτερα μεταξύ των Ελλήνων).«Το καθεστώς της μειονότητας περιοριζόταν σε όσους ζούσαν σε 99 χωριά στις νότιες παραμεθόριες περιοχές, αποκλείοντας έτσι σημαντικές συγκεντρώσεις ελληνικών οικισμών στην Αυλώνα (ίσως 8.000 άτομα το 1994) και σε γειτονικές περιοχές κατά μήκος της ακτής, προγονικές ελληνικές πόλεις όπως η Χιμάρα και Έλληνες που ζούσαν αλλού σε όλη τη χώρα. Τα μικτά χωριά εκτός αυτής της καθορισμένης ζώνης, ακόμη και εκείνα με σαφή πλειοψηφία εθνοτικών Ελλήνων, δεν θεωρούνταν μειονοτικές περιοχές και ως εκ τούτου τους στερούνταν οι ελληνόγλωσσες πολιτιστικές ή εκπαιδευτικές διατάξεις. Επιπλέον, πολλοί Έλληνες απομακρύνθηκαν βίαια από τις μειονοτικές ζώνες σε άλλα μέρη της χώρας ως προϊόν κομμουνιστικής πληθυσμιακής πολιτικής, σημαντικό και σταθερό στοιχείο της οποίας ήταν η πρόληψη των εθνικών πηγών πολιτικής διαφωνίας. Τα ελληνικά τοπωνύμια άλλαξαν σε αλβανικά ονόματα, ενώ η χρήση της ελληνικής γλώσσας, απαγορευμένη παντού εκτός των μειονοτικών ζωνών, απαγορευόταν για πολλούς επίσημους σκοπούς και εντός αυτών».Το 1967, το Κόμμα Εργασίας Αλβανίας ξεκίνησε την εκστρατεία εξάλειψης της οργανωμένης θρησκείας. Οι δυνάμεις τους κατέστρεψαν πολλές εκκλησίες και τζαμιά κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου και απαγόρευσαν πολλά ελληνόφωνα βιβλία λόγω των θρησκευτικών τους θεμάτων ή προσανατολισμού. Ωστόσο, είναι συχνά αδύνατο να γίνει διάκριση μεταξύ των ιδεολογικών και εθνοπολιτιστικών κινήτρων της κυβέρνησης για καταστολή. Η αντιθρησκευτική εκστρατεία της Αλβανίας ήταν απλώς ένα στοιχείο στην ευρύτερη «Ιδεολογική και Πολιτιστική Επανάσταση» του Χότζα που ξεκίνησε το 1966. Είχε περιγράψει τα κύρια χαρακτηριστικά του στο Τέταρτο Συνέδριο του ΚΕΑ το 1961. «Στον κομμουνισμό, οι μαθητές διδάσκονταν μόνο την αλβανική ιστορία και πολιτισμό, ακόμη και σε ελληνικές τάξεις στο επίπεδο δημοτικού». Επίσης, η εθνική ελληνική μειονότητα διαμαρτυρήθηκε για την απροθυμία της κυβέρνησης να αναγνωρίσει εθνικές ελληνικές πόλεις εκτός «μειονοτικών ζωνών» της κομμουνιστικής εποχής, να χρησιμοποιήσει τα ελληνικά σε επίσημα έγγραφα και σε δημόσιες πινακίδες σε εθνοτικές ελληνικές περιοχές ή να συμπεριλάβει περισσότερους εθνοτικούς Έλληνες στη δημόσια διοίκηση.Η ετήσια έκθεση των ΗΠΑ για το 2012 αναφέρει ότι η εμφάνιση έντονων εθνικιστικών ομάδων, όπως η Ερυθρόμαυρη Συμμαχία, αύξησε τις εθνοτικές εντάσεις με τις ελληνικές μειονοτικές ομάδες. Οι Αρμάνοι αναγνωρίστηκαν για πρώτη φορά στη Διάσκεψη του Λονδίνου του 1912-1913 ως μειονοτική ομάδα μέχρι την κομμουνιστική εποχή (1967). Από το 1967 έως το 1992 ήταν γνωστοί ως απλοί Αλβανοί και από το 1992 έως το 2017 ήταν γνωστοί ως πολιτιστική και γλωσσική μειονότητα. Από το 2017, οι Αρμάνοι είναι επίσημα αναγνωρισμένη εθνική μειονότητα στην Αλβανία. Η αναγνώριση των Αρμάνων ως αλβανικής μειονότητας έχει προκαλέσει αρνητικές αντιδράσεις από την Ελλάδα, υποστηρίζοντας ότι η Αλβανία, μαζί με τη Ρουμανία, «συνεργάζονται σε μια ανθελληνική ενέργεια». Υποτίθεται ότι η Αλβανία θα το έκανε με την πρόθεση να αποδυναμώσει την ελληνική μειονότητα στη Βόρεια Ήπειρο, ενώ η Ρουμανία θα το έκανε με την πρόθεση να «ρουμανοποιήσει» τους «λατινόφωνους Έλληνες» της Αλβανίας με υποτιθέμενο στόχο να αποκτήσει περισσότερο πληθυσμό. Το 1921, η αλβανική κυβέρνηση δήλωσε ότι οι Έλληνες έπρεπε να εγγραφούν ως μειονότητα, οι Ορθόδοξοι Σέρβοι ωστόσο έπρεπε να εγγραφούν ως Αλβανοί (άρα να γίνουν υπήκοοι της Αλβανίας) σε μια περίοδο δύο ετών. Στην αλβανική απογραφή οι Έλληνες αριθμούσαν 15.000 ενώ οι Σέρβοι και οι Βούλγαροι 200 οικογένειες. Την περίοδο 1921-1928, η σερβική κοινότητα στην Αλβανία ενισχύθηκε με τις προσπάθειες του Βασιλείου της Γιουγκοσλαβίας, το οποίο άνοιξε αρκετά σερβικά ιδιωτικά σχολεία το 1923-1924, εκ των οποίων το σχολείο του Βράκε είχε 72 μαθητές το 1930 και 3 σχολεία στη Σκόδρα. Μια ομάδα ποδοσφαίρου σερβικής καταγωγής υπήρχε στη Σκόδρα που αγωνιζόταν στο αλβανικό πρωτάθλημα. Δύο οργανώσεις νεολαίας υπήρχαν στη Σκόδρα. Η συγκρότηση της Ορθόδοξης Αυτοκέφαλης Εκκλησίας της Αλβανίας αποδυνάμωσε τους Σέρβους και τους Έλληνες στη χώρα. Οι 14 ενεργές εκκλησίες και το μοναστήρι έκλεισαν σιγά σιγά από την αλβανική κυβέρνηση. Το σερβικό σχολείο στο Βράκε καταστράφηκε το 1934.Στο πλαίσιο της πολιτικής αφομοίωσης κατά τη διάρκεια της διακυβέρνησης του κομμουνιστικού καθεστώτος στην Αλβανία, δεν επιτρεπόταν στους Σερβο-Μαυροβούνιους να έχουν σερβικά ονόματα, ειδικά οικογενειακά ονόματα που τελειώνουν με το χαρακτηριστικό επίθημα «ιτς». Πολλοί Σέρβοι πήραν απλές λέξεις ως επώνυμα: Ντρούρι ( drvo, δέντρο), Άρα (orah, καρυδιά), Γκούρι (kamen, πέτρα), Χεκούρι (gvožđe, σίδερο), Τσερσία (trešnja, κεράσι), Ντριτάρια (prozor, παράθυρο).Ο Ενβέρ Χότζα αποφάσισε να καταστρέψει τα σερβικά νεκροταφεία και 2 από τους σερβικούς ναούς. Το 1966 το κράτος κατάργησε τη θρησκεία και το 1968 ανάγκασε τους γονείς να ονομάσουν τα παιδιά τους με σύγχρονα και επαναστατικά (ιλλυρικά) ονόματα. Τα επώνυμα άλλαξαν αναγκαστικά από την αλβανική κυβέρνηση, από σλαβικά σε αλβανικά, στο πλαίσιο της αλβανοποίησης.Μετά τη φοιτητική διαμαρτυρία του 1981 στο Κοσσυφοπέδιο, οι Αλβανοί Σέρβοι παραπονέθηκαν για παρενόχληση και πίεση να εγκαταλείψουν τη χώρα. Ο πρώην Πρόεδρος της Αλβανίας, Μπαμίρ Τόπι και ο πρωθυπουργός Σαλί Μπερίσα υπέβαλαν προτάσεις το 2009 για τη δημιουργία μιας κυβερνητικής επιτροπής για την αντικατάσταση των σλαβικών τοπωνυμίων με τοπωνύμια της αλβανικής γλώσσας. Το αλβανικό κοινοβούλιο τον Απρίλιο του 2013 αποφάσισε να ακυρώσει μια διάταξη του 1973 που άλλαξε τα σλαβικά τοπωνύμια αρκετών χωριών του Δήμου Πουστέτς με αλβανικούς τύπους που οδήγησε στις τοπικές αρχές του Πουστέτς να ψηφίσουν για την αποκατάσταση των τοπωνυμίων πριν από το 1973. Η έννοια εφαρμόζεται συνήθως στο Κοσσυφοπέδιο. Κατά τις απογραφές στην πρώην Γιουγκοσλαβία, πολλοί Μποσνιάκοι, Ρομά και Τούρκοι καταγράφηκαν ως Αλβανοί, καθώς ταυτίστηκαν με τον μουσουλμανικό αλβανικό πολιτισμό σε αντίθεση με τον χριστιανικό σερβικό πολιτισμό. Αλβανοποίηση έχει συμβεί επίσης με τους Τορμπέσους, μια μουσουλμανική σλαβική μειονότητα στη Βόρεια Μακεδονία, και τους Γκοράνους στο νότιο Κοσσυφοπέδιο, που συχνά έχουν αλβανικά επώνυμα. Για να οριστεί το Κοσσυφοπέδιο ως αλβανική περιοχή, ιδρύθηκε μια επιτροπή τοπωνυμίων (1999) με επικεφαλής Αλβανούς ακαδημαϊκούς του Κοσσυφοπεδίου για τον καθορισμό νέων ή εναλλακτικών ονομάτων για ορισμένους οικισμούς, δρόμους, πλατείες και οργανισμούς με σλαβική προέλευση που υπέστησαν διαδικασία αλβανοποίησης κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου. Αυτά τα μέτρα προωθήθηκαν από τομείς της αλβανικής ακαδημαϊκής, πολιτικής, λογοτεχνικής και ελίτ των μέσων ενημέρωσης του Κοσσυφοπεδίου, τα οποία προκάλεσαν διοικητική και κοινωνική σύγχυση με πολλαπλά τοπωνύμια που χρησιμοποιούνταν με αποτέλεσμα τη σποραδική αποδοχή από την ευρύτερη αλβανική κοινωνία του Κοσσυφοπεδίου. Το 1987, Γιουγκοσλάβοι κομμουνιστές αξιωματούχοι άλλαξαν την αρχική τάξη από την 4η στην 1η για τους Σέρβους και Αλβανούς μαθητές του Κοσσυφοπεδίου που διδάσκονταν ο ένας στον άλλον γλώσσες, με στόχο να φέρουν πιο κοντά και τις δύο εθνότητες. Οι Σέρβοι του Κοσσυφοπεδίου αντιτάχθηκαν στο μέτρο για την εκμάθηση της αλβανικής γλώσσας, ισχυριζόμενοι ότι ήταν ένας άλλος τρόπος επιβεβαίωσης της αλβανικής κυριαρχίας και το θεώρησαν ως περισσότερη αλβανοποίηση της περιοχής. Οι γιουγκοσλαβικές αρχές απέρριψαν τον ισχυρισμό δηλώνοντας ότι εάν και οι Αλβανοί αρνούνταν να μάθουν σερβικά με την αιτιολογία ότι επρόκειτο για σερβοποίηση, θα ήταν μη αποδεκτό. Το 1982, Σλαβομακεδόνες κομμουνιστές αξιωματούχοι κατηγόρησαν Αλβανούς εθνικιστές (συμπεριλαμβανομένων ορισμένων Αλβανών μουσουλμάνων κληρικών) ότι άσκησαν πίεση στους Σλαβομακεδόνες Ρομά, Τούρκους και Τορμπέσους να δηλώσουν τους εαυτούς τους ως Αλβανοί κατά την απογραφή. Η Ισλαμική Κοινότητα της Γιουγκοσλαβίας που κυριαρχούταν από Σλάβους Μουσουλμάνους αντιτάχθηκε κατά τη διάρκεια της δεκαετίας του 1980 στους Αλβανούς υποψηφίους που ανέβαιναν στην ηγετική θέση του Reis ul-ulema λόγω ισχυρισμών ότι Αλβανοί Μουσουλμάνοι κληρικοί προσπαθούσαν να αλβανοποιήσουν τους Μουσουλμάνους Σλάβους της Μακεδονίας. Οι κομμουνιστικές αρχές της Βόρειας Μακεδονίας που ανησυχούσαν για τον αυξανόμενο αλβανικό εθνικισμό υποστήριξαν ότι οι Τούρκοι και οι Τορμπέσοι αλβανοποιούνταν μέσω αλβανικών πολιτικών και πολιτισμικών πιέσεων και ξεκίνησαν μια εκστρατεία κατά του αλβανικού εθνικισμού που ονομάζεται διαφοροποίηση, η οποία περιλαμβάνει τον έλεγχο των γεννήσεων, τον έλεγχο των μουσουλμανικών θεσμών και την αλβανική εκπαίδευση., απολύσεις δημοσίων υπαλλήλων, κ.ο.κ.Ο Ρίζα Μεμεντόφσκι, πρόεδρος μιας μουσουλμανικής οργάνωσης για τους Τορμπέσους στη Βόρεια Μακεδονία, κατηγόρησε το πλειοψηφικό αλβανικό πολιτικό κόμμα, το Κόμμα για τη Δημοκρατική Ευημερία, το 1990 ότι προσπαθεί να αφομοιώσει τους ανθρώπους, ιδιαίτερα τους Τορμπέσους και Τούρκους και να δημιουργήσει μια «... Αλβανοποίηση της δυτικής Βόρειας Μακεδονίας».Από σλαβομακεδονική σκοπιά, η Παλαιά Αγορά των Σκοπίων μετά τη δεκαετία του 1960 και σε διάστημα είκοσι έως τριάντα ετών υπέστη μια δημογραφική αλλαγή της αλβανοποίησης που αντικατοπτρίστηκε στη χρήση του λατινικού αλφαβήτου και της αλβανικής γραφής στα καταστήματα της περιοχής. Στη δεκαετία του 2000, η κατασκευή ενός αγάλματος του Σκεντέρμπεη στην είσοδο της Παλαιάς Αγοράς σήμανε για κάποιους στη Βόρεια Μακεδονία ότι η περιοχή υφίσταται μια αργή αλβανοποίηση. Τορμπέσοι Αλβανοποίηση ονομάτων Babuna, Aydin (2004). «The Bosnian Muslims and Albanians: Islam and Nationalism». Nationalities Papers 32 (2): 287–321. doi:10.1080/0090599042000230250. https://www.researchgate.net/publication/233460310. Duijzings, Ger (2000). Religion and the Politics of Identity in Kosovo. C. Hurst & Co. Publishers. σελίδες 43–. ISBN 978-1-85065-431-5. Liotta, P. H. (1999). The Wreckage Reconsidered: Five Oxymorons from Balkan Deconstruction. Lexington Books. σελίδες 101–. ISBN 978-0-7391-0012-7. Sremac, Danielle S. (1999). War of Words: Washington Tackles the Yugoslav Conflict. Greenwood Publishing Group. σελίδες 43–. ISBN 978-0-275-96609-6. Grečić, Vladimir· Lopušina, Marko (1994). «Srbi – nacionalne manjine u starim i novim susednim zemljama: Albanija». Svi Srbi Sveta (στα Σερβοκροατικά). IP Princip. σελίδες 69–73. ISBN 9788682273028. Glišić, Venceslav (1991). Albanizacija Kosova i Metohije 1941-1945. Pavlović, Blagoje K. (1996). Albanizacija Kosova i Metohije. Evropsko slovo. Radovanović, Milovan (1998). Desrbizacija i albanizacija kosovsko-metohijske stare Srbije. Trifunoski, Jovan (1989). «"ARNAUTAŠI" - POSEBNA GRUPA ŠARPLANINSKOG STANOVNIŠTVA». Etnološke Sveske 10: 59–64. http://www.anthroserbia.org/Content/PDF/Articles/ES-X_(1989)_03_Jovan_F._Trifunoski.pdf.
|
Αλβανοποίηση είναι η διάδοση του αλβανικού πολιτισμού, του λαού και της γλώσσας, είτε με ενσωμάτωση είτε με αφομοίωση. Διάφοροι λαοί επηρεάστηκαν από την αλβανοποίηση, συμπεριλαμβανομένων λαών με διαφορετική εθνοτική καταγωγή, όπως Τούρκοι, Σέρβοι, Κροάτες, Κιρκάσιοι, Μποσνιάκοι, Έλληνες, Αρμάνοι, Ρομά, Γκοράνοι, Σλαβομακεδόνες από όλες τις περιοχές των Βαλκανίων.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%91%CE%BB%CE%B2%CE%B1%CE%BD%CE%BF%CF%80%CE%BF%CE%AF%CE%B7%CF%83%CE%B7
|
Μικοουάικι
|
Το Μικοουάικι είναι μια παλιά μαζουρική εκκλησιαστική πόλη, η οποία καταγράφηκε για πρώτη φορά ως Νίκλεσντορφ (Nickelsdorf, «Άγιος Νικόλαος») το 1444 και Νίκλασντορφ (Niklasdorf) το 1493. Το όνομα αναφέρεται στον Άγιο Νικόλαο (Mikołaj στα πολωνικά). Από νωρίς ήταν μέρος του Κράτους του Τευτονικού Τάγματος. Το 1454 ο Πολωνός Βασιλιάς Καζίμιρ Δ΄ της Πολωνίας ενσωμάτωσε την περιοχή στο Βασίλειο της Πολωνίας κατόπιν αιτήματος της αντιτευτονικής Πρωσικής Συνομοσπονδίας και επακολούθως ξέσπασε ο Δεκατριετής Πόλεμος (1454-1466). Μετά το τέλος του πολέμου το 1466, έγινε μέρος της Πολωνίας, ως φέουδο που κατείχαν οι Τεύτονες Ιππότες και, από το 1525, το Δουκάτο της Πρωσίας, ιδρύθηκε ως υποτελές κράτος της Πολωνίας. Παρόμοια με όλη τη Μαζουρία, κατοικήθηκε κυρίως από τους Πολωνούς, προερχόμενοι από την κοντινή Μασοβία. Το 1539 οι κάτοικοι του οικισμού ήταν σχεδόν εξ ολοκλήρου Πολωνοί, οι οποίοι τον ονόμασαν με το πολωνικό του όνομα Mikołajki. Οι πρώτοι προτεστάντες πάστορες αναφέρθηκαν το 1552. Ο οικισμός, που τότε βρισκόταν στο Βασίλειο της Πρωσίας, αναπτύχθηκε κατά τον 18ο αιώνα, έχοντας τα προνόμια πόλης ως Νικολάικεν το 1726. Λόγω της θέσης του στη λίμνη Σνιάρντβι, η αλιεία του Νικολάικεν εξασφάλισε συνεχή ευημερία. Οι κορέγονοι της περιοχής ήταν ιδιαίτερα δημοφιλής σε όλη την επαρχία της Ανατολικής Πρωσίας. Από το 1871 ήταν μέρος της Γερμανικής Αυτοκρατορίας, όπου βρισκόταν στην περιοχή Ζένσμπουργκ (Landkreis Sensburg) στην επαρχία της Ανατολικής Πρωσίας. Ωστόσο, το 1877, ο πληθυσμός εξακολουθούσε να αποτελείται κυρίως από Πολωνούς, κυρίως από Προτεσταντών. Στις γερμανικές ομοσπονδιακές εκλογές του 1898, ο Πολωνός υποψήφιος του Λαϊκού Κόμματος Μαζουρίας, Ζένον Εουγκένιους Λεβαντόφσκι, ο οποίος καταγόταν από το Πόζναν και υποστηριζόταν από το Γερμανικό Φιλελεύθερο Λαϊκό Κόμμα, έλαβε το 50% των ψήφων στο Μικοουάικι. Ως αποτέλεσμα της Συνθήκης των Βερσαλλιών, το δημοψήφισμα της Ανατολικής Πρωσίας του 1920 διοργανώθηκε στις 11 Ιουλίου 1920 υπό τον έλεγχο της Κοινωνίας των Εθνών, με αποτέλεσμα να παραμείνουν 1.800 ψήφοι στη Γερμανία και καμία για την Πολωνία. Κατά τη διάρκεια του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου, ήταν μια από τις λίγες πόλεις της Μαζουρίας που δεν καταστράφηκαν από τις μάχες και μετά τον πόλεμο έγινε και πάλι μέρος της Πολωνίας με το πολωνικό της όνομα, Μικοουάικι. Ο γερμανόφωνος πληθυσμός εκκενώθηκε και εκδιώχθηκε από Πολωνούς και Σοβιετικούς στρατιώτες, σύμφωνα με τη Συμφωνία του Πότσνταμ. Η πόλη ήταν ένα αναπτυσσόμενο τουριστικό κέντρο πριν από τον πόλεμο και είναι πλέον ένα από τα μεγαλύτερα τουριστικά αξιοθέατα της Μαζουρίας. Η ιστιοπλοΐα στον πάγο το χειμώνα είναι ένας ιδιαίτερα δημοφιλής πόλος έλξης. Από το 2005, το Ράλι Πολωνίας έχει τη βάση του στο Μικοουάικι. Η τοπική ομάδα ποδοσφαίρου είναι η Κουόμπουκ Μικοουάικι (Kłobuk Mikołajki). Συμμετέχει στις χαμηλότερες κατηγορίες πρωταθλημάτων. Το Μικοουάικι είναι αδελφοποιημένο με τις: Βιλάρ-ντε-Λανς, Γαλλία Βαρένα, Λιθουανία Μικοουάικι, στον ιστότοπο Phorum Επίσημος ιστότοπος (πολωνικά)
|
Το Μικοουάικι (πολωνικά: Mikołajki, προφέρεται: [mʲikɔˈwai̯kʲi], γερμανικά: Nikolaiken) είναι παραθεριστική πόλη στο Πόβιατ Μρονγκόβο του Βοεβοδάτου Βαρμίας-Μαζουρίας στη βορειοανατολική Πολωνία, με 3.852 κατοίκους (το 2017). Η πόλη βρίσκεται κοντά στη λίμνη Σνιάρντβι, τη μεγαλύτερη λίμνη τόσο της περιοχής λιμνών της Μαζουρίας όσο και της Πολωνίας. Βρίσκεται στο κέντρο της εθνοπολιτισμικής περιοχής της Μαζουρίας.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9C%CE%B9%CE%BA%CE%BF%CE%BF%CF%85%CE%AC%CE%B9%CE%BA%CE%B9
|
Πλέι-Οφ NBA 2017
|
Στα Πλέι Οφ προκρίθηκαν οι 8 πρώτες ομάδες από κάθε περιφέρεια του NBA (δυτική και ανατολική). Σε κάθε περιφέρεια, οι 8 ομάδες παίζουν μεταξύ τους σειρές αγώνων μέχρι εν τέλει να μείνει 1 ομάδα από κάθε περιφέρεια και αυτές οι 2 ομάδες θα αναμετρηθούν στου Τελικούς του NBA και ο νικητής θα κατακτήσει το πρωτάθλημα. Σε όλες τις σειρές αγώνων νικήτρια είναι η ομάδα που φτάνει τις 4 νίκες. Πλεονέκτημα έδρας έχει η ομάδα που είχε καλύτερο ρεκόρ στην κανονική διάρκεια. Οι πρώτοι 2 αγώνες διεξάγονται στην έδρα της ομάδας με το πλεονέκτημα, οι 2 επόμενοι είναι στην έδρα της άλλης ομάδας και μετά αν χρειαστούν και άλλα ματς πάει ως εξής: 5ο ματς στην έδρα της ομάδας με το πλεονέκτημα, 6ο ματς στην έδρα της άλλης ομάδας και 7ο ματς στην έδρα της ομάδας με το πλεονέκτημα. Στους τελικούς του NBA έχει πλεονέκτημα έδρας η ομάδα με το καλύτερο ρεκορ στην κανονική διάρκεια. Σε περίπτωση ισοβαθμίας τότε μετράει το ρεκόρ μεταξύ των 2 ομάδων των τελικών. Ο πρώτος στις 4 νίκες περνά στην επόμενη φάση. Οι ομάδες που θα κερδίσουν τον τελικό της κάθε περιφέρειας θα παίξουν μεταξύ τους στους τελικούς του NBA τον ερχόμενο Ιούνιο Οι Γκόλντεν Στέιτ Ουόριορς είναι πρωταθλητές Δύσης. Όλες οι ώρες είναι σε Ανατολική Ζώνη Ώρας (UTC-04:00) (1) Μπόστον Σέλτικς - (8) Σικάγο Μπουλς (2) Κλίβελαντ Καβαλίερς - (7) Ιντιάνα Πέισερς (3) Τορόντο Ράπτορς - (6) Μιλγουόκι Μπακς (4) Ουάσινγκτον Ουίζαρντς - (5) Ατλάντα Χοκς (1) Μπόστον Σέλτικς - (4) Ουάσινγκτον Ουίζαρντς (2) Κλίβελαντ Καβαλίερς - (3) Τορόντο Ράπτορς (1) Μπόστον Σέλτικς - (2) Κλίβελαντ Καβαλίερς Όλες οι ώρες είναι σε Ανατολική Ζώνη Ώρας (UTC-04:00) (1) Γκόλντεν Στέιτ Ουόριορς - (8) Πόρτλαντ Τρέιλ Μπλέιζερς (2) Σαν Αντόνιο Σπερς - (7) Μέμφις Γκρίζλις (3) Χιούστον Ρόκετς - (6) Οκλαχόμα Σίτι Θάντερ (4) Λος Άντζελες Κλίπερς - (5) Γιούτα Τζαζ (1) Γκόλντεν Στέιτ Ουόριορς - (5) Γιούτα Τζαζ (2) Σαν Αντόνιο Σπερς - (3) Χιούστον Ρόκετς (1) Γκόλντεν Στέιτ Ουόριορς - (2) Σαν Αντόνιο Σπερς Στους τελικούς του NBA αναμετρήθηκαν ο νικητής των τελικών της Ανατολικής Περιφέρειας με τον νικητή των τελικών της Δυτικής Περιφέρειας. Το πλεονέκτημα έδρας το είχε η ομάδα με το καλύτερο ρεκόρ στην κανονική διάρκεια (νίκες-ήττες). Ο πρώτος στις 4 νίκες αναδείχθηκε πρωταθλητής για το 2017. Οι Γκόλντεν Στέιτ Ουόριορς κέρδισαν τους τελικού με 4-1 και αναδείχθηκαν πρωταθλητές για το 2017. (1) Γκόλντεν Στέιτ Ουόριορς - (2) Κλίβελαντ Καβαλίερς NBA 2016-17 Επίσημος ιστότοπος του NBA[1]
|
Τα Πλέι Οφ του NBA για το 2017 ξεκίνησαν στις 15 Απριλίου 2017 και θα ολοκληρωθούν στις 12 Ιουνίου 2017. Οι Γκόλντεν Στέιτ Ουόριορς αναδείχθηκαν πρωταθλητές NBA για 5η φορά στην ιστορία τους νικώντας τους Κλίβελαντ Καβαλίερς με 4-1 στους τελικούς του NBA.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A0%CE%BB%CE%AD%CE%B9-%CE%9F%CF%86_NBA_2017
|
Γιώργος Μουκέας
|
Ο Μουκέας ξεκίνησε το ποδόσφαιρο στην ερασιτεχνική ομάδα της Θύελλας Κορυδαλλού και το καλοκαίρι του 1973 εντάχθηκε στους ερασιτέχνες του Αιγάλεω, χωρίς τελικά να προωθηθεί στην πρώτη ομάδα. Το 1975 υπέγραψε στον Παναρκαδικό, με τον οποίο έπαιξε για τρία συνεχόμενα έτη στο πρωτάθλημα της Β΄Εθνικής. Το καλοκαίρι του 1978 μεταγράφηκε στον Εθνικό, όπου έπαιξε 7 συνεχόμενες χρονιές με ιδιαίτερη επιτυχία. Το 1985 υπέγραψε με πολλά όνειρα στον Ολυμπιακό, αλλά δεν κατάφερε να καθιερωθεί. Την τριετία 1987-1989 ήταν ο βασικός γκολκίπερ του Αχαρναϊκού, για να κλείσει τη σταδιοδρομία του στην Προοδευτική, το 1991. Ο γιος του Άγγελος Μουκέας (γεν. 1986) είναι επίσης ποδοσφαιριστής που παίζει στη θέση του τερματοφύλακα και έχει αγωνιστεί σαν επαγγελματίας με Προοδευτική, Καλαμάτα, Αστέρα Τρίπολης, Εθνικό Αστέρα, Ηλυσιακό, Δόξα Βύρωνα και Αιγάλεω. Αναλυτικά η πορεία της ποδοσφαιρικής του σταδιοδρομίας ανά αγωνιστική περίοδο: "40 Χρόνια Ποδόσφαιρο και ΠΡΟ-ΠΟ"-Έκδοση εφημερίδας "ΠΡΟΠΟΡΑΜΑ" (2000) Γεώργιος Παγιωτέλης, "Το έπος της Α΄Εθνικής" (ένθετο περιοδικού "Οι Παγκόσμιοι", έκδοση "Κλ. Γεωργαλάς Ε.Π.Ε.") Διεθνής αθλητική ιστοσελίδα Ηλεκτρονικό αρχείο εφημερίδας "Αθλητική Ηχώ"
|
Ο Γιώργος Μουκέας (γεν. Νίκαια, Πειραιάς, 17 Ιανουαρίου 1957, ύψος 1,90 μ.) είναι Έλληνας παλαίμαχος πρώην διεθνής ποδοσφαιριστής, που αγωνίζονταν στη θέση του τερματοφύλακα. Έπαιξε για πολλά χρόνια στον Εθνικό Πειραιώς και μια χρονιά στον Ολυμπιακό, στο πρωτάθλημα της Α' Εθνικής, συμπληρώνοντας 139 συμμετοχές σε επίσημους αγώνες της μεγάλης κατηγορίας. Με την Εθνική Ομάδα έχει δυο συμμετοχές, σε διεθνείς φιλικούς αγώνες με την Κύπρο και την Αυστραλία.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%93%CE%B9%CF%8E%CF%81%CE%B3%CE%BF%CF%82_%CE%9C%CE%BF%CF%85%CE%BA%CE%AD%CE%B1%CF%82
|
Βικέντιος Λάντσας
|
Γεννήθηκε το 1822 στη Βενετία και σπούδασε ζωγραφική στην Accademia di Belle Arti της πόλης. Μετά την ολοκλήρωση των σπουδών του εργάστηκε στην ακαδημία ως βοηθός στην έδρα της προοπτικής. Συμμετείχε στην ιταλική επανάσταση του 1848 εναντίον των Αυστριακών και μετά την αποτυχία της κατέφυγε ως πολιτικός εξόριστος πρώτα στην Πάτρα και μετά από δύο χρόνια, στην Αθήνα. Κέρδισε την εύνοια του βασιλικού ζεύγους της Ελλάδας το οποίο του ανέθεσε πρώτα τη διακόσμηση της εξοχικής τους κατοικίας και αργότερα τη φιλοτέχνηση του πίνακα «Το στρατόπεδο των Θηβών» που του προσέδωσε αναγνώριση εντός της χώρας. Αργότερα ανέλαβε την εικονογράφηση της ρωσικής εκκλησίας της Αθήνας, εργασία που είχε ως αποτέλεσμα τη βράβευση του. Το 1863. μετά την απόλυση του Φίλιππου Μαργαρίτη προσλήφθηκε στο Σχολείο των Τεχνών όπου ως το 1901 δίδαξε προοπτική, κοσμηματογραφία, σκηνογραφία και γραφική ενώ δίδαξε ζωγραφική και στη Σχολή Ευελπίδων. Επιπλέον συμμετείχε σε πλήθος εκθέσεων που διοργανώθηκαν στην Αθήνα ενώ συμμετείχε και στις συνθέσεις αρκετών κριτικών επιτροπών καλλιτεχνικών διαγωνισμών. Πέθανε το 1902 στην Αθήνα. Απέκτησε δύο γιους, τους Λοΐζο και Στέφανο Λάντσα οι οποίοι υπήρξαν και οι ίδιοι ζωγράφοι. Για την πατριωτική του δράση, ο Λάντσας τιμήθηκε από το ιταλικό κράτος με διάφορα παράσημα. Ως ζωγράφος ο Λάντσας ασχολήθηκε κατά κύριο λόγο με την τοπιογραφία και με την απεικόνιση αρχαιολογικών χώρων και μνημείων, ένα είδος που γνώρισε σημαντική άνθηση κατά τον 19ο αιώνα. Στα έργα του πραγματοποιούσε συγκερασμό ανάμεσα στα ακαδημαϊκά και κλασικιστικά στοιχεία και τον ρεαλισμό, ενώ απέδιδε ιδιαίτερη σημασία στα χρώματα.
|
Ο Βικέντιος Λάντσας (ιταλικά: Vicenzo Lanza, Βενετία, 1822 – Αθήνα, 1902) ήταν Ιταλός ζωγράφος και καθηγητής που πέρασε το μεγαλύτερο μέρος της ζωής του στην Ελλάδα.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%92%CE%B9%CE%BA%CE%AD%CE%BD%CF%84%CE%B9%CE%BF%CF%82_%CE%9B%CE%AC%CE%BD%CF%84%CF%83%CE%B1%CF%82
|
Μαρία του Ηνωμένου Βασιλείου (1776-1857)
|
Γεννήθηκε στις 25 Απριλίου 1776 στα Ανάκτορα του Μπάκιγχαμ στο Λονδίνο και βαπτίσθηκε στις 19 Μαΐου 1776 στο Παλάτι του Αγίου Ιακώβου από τον Αρχιεπίσκοπο του Κάντερμπερυ, Φρέντερικ Κορνουάλλις. Ανάδοχοί της ήταν ο Φρειδερίκος της Έσσης-Κάσσελ, η Καρλόττα της Σαξονίας-Μάινινγκεν και η Φρειδερίκη της Έσσης-Ντάρμστατ. Γύρω στο 1796 η Μαρία ερωτεύτηκε τον Ολλανδό Φρειδερίκο της Οράγγης-Νάσσαου, όταν εκείνος και η οικογένειά του ζούσαν εξόριστοι στο Λονδίνο. Ο Φρειδερίκος και η Μαρία δεν παντρεύτηκαν ποτέ, καθώς ο γάμος τους απαγορεύθηκε από τον Γεώργιο Γ΄. Το 1799 όταν ο Φρειδερίκος πέθανε από μια μόλυνση, επετράπη στην Μαρία να πενθήσει. Ο πρόωρος θάνατος της μικρότερης αδελφής της Αμαλίας το 1810, υπήρξε άλλο ένα βαρύ πλήγμα για την Μαρία.Στις 22 Ιουλίου 1816 η Μαρία παντρεύτηκε τον εξάδελφό της Γουλιέλμο Φρειδερίκο του Γκλώστερ και του Εδιμβούργου, γιο του θείου της Γουλιέλμου Ερρίκου, στο Βασιλικό Παρεκκλήσι του Παλατιού του Αγίου Ιακώβου. Την ημέρα του γάμου τους, ο αδελφός της Μαρίας, Γεώργιος, Πρίγκηπας της Ουαλίας, απένειμε στον γαμπρό τον τίτλο Βασιλική Υψηλότητα, ένα τίτλο που η Μαρία κατείχε ήδη. Το ζευγάρι έζησε αρχικά στο Μπάγκσοτ Παρκ και μετά τον θάνατο του Γουλιέλμου μετακόμισε στο Ουάιτ Λοτζ. Δεν απέκτησαν απογόνους, κυρίως λόγω της προχωρημένης ηλικίας τους. Θεωρείται ότι η Μαρία ήταν η αγαπημένη θεία της βασίλισσας Βικτωρίας.Από τα παιδιά του Γεωργίου Γ΄, η Μαρία ήταν εκείνη με τη μακροβιότερη ζωή. Απεβίωσε στις 30 Απριλίου 1857 σε ηλικία 81 ετών και ετάφη στο Παρεκκλήσι του Αγίου Γεωργίου στο Κάστρο του Ουίνδσορ.
|
Η Μαρία, Δούκισσα του Γκλώστερ και του Εδιμβούργου (αγγλ. Princess Mary, Duchess of Gloucester and Edinburgh, 25 Απριλίου 1776 - 30 Απριλίου 1857), ήταν παιδί του Γεωργίου Γ΄ του Ηνωμένου Βασιλείου και της Καρλόττας του Μεκλεμβούργου-Στρέλιτς.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9C%CE%B1%CF%81%CE%AF%CE%B1_%CF%84%CE%BF%CF%85_%CE%97%CE%BD%CF%89%CE%BC%CE%AD%CE%BD%CE%BF%CF%85_%CE%92%CE%B1%CF%83%CE%B9%CE%BB%CE%B5%CE%AF%CE%BF%CF%85_(1776-1857)
|
Πολιορκία της Ιερουσαλήμ (70 μ.Χ.)
|
Στα τέλη Μαρτίου του 70 ο Τίτος έθεσε σε εφαρμογή το σχέδιο περικύκλωσης της Ιερουσαλήμ. Αφήνοντας την IVη (4η) Σκυθική λεγεώνα (Legio IV Scythica) να επιτηρεί την υπόλοιπη Παλαιστίνη ο Τίτος περικύκλωσε την πόλη με την XIIη (12η) Κεραυνηφόρο λεγεώνα (Legio XII Fulminata) που εγκαταστάθηκε στα βόρεια της πόλης και την XVη (15η) Απολλιναρία λεγεώνα (Legio XV Apollinaris) που εγκαταστάθηκε στα βορειοδυτικά (στην περιοχή του όρους Σκοπός). Η Vη (5η) Μακεδονική λεγεώνα (Legio V Macedonica) που βάδισε από την Εμμαούς εγκαταστάθηκε στα μετόπισθεν των δυο προηγούμενων λεγεώνων. Η Χη (10η) λεγεώνα των Στενών (Legio X Fretensis) που ήρθε από την Ιεριχώ στρατοπέδευσε στο όρος των Ελαιών ανατολικά της πόλης. Όταν οι Ιουδαίοι ηγέτες (Σίμων γιος του Γιώρα, Ιωάννης από τα Γίσχαλα και Ελεάζαρος γιος του Σίμωνα) είδαν τις ρωμαϊκές λεγεώνες αποφάσισαν να σταματήσουν τις εμφύλιες διαμάχες και να αντιδράσουν δυναμικά. Έτσι μια ομάδα από αυτούς βγήκε από τα τείχη και περνώντας από το φαράγγι του Κεδρώνος επιτεθήκαν στο όρος των Ελαιών όπου η Χη (10η) λεγεώνα προσπαθούσε να οχυρωθεί. Οι Ρωμαίοι κατάφεραν και με την ενίσχυση του Τίτου να απωθήσουν τους επιτιθεμένους ύστερα από σκληρή μάχη. Εκείνη την εποχή ήταν η γιορτή των Αζύμων και χιλιάδες προσκυνητές είχαν εγκλωβιστεί μέσα στην πόλη. Επιπλέον ο Ιωάννης επωφελήθηκε από το προσκύνημα στον Ναό για να τον καταλάβει με τέχνασμα. Ο Ελεάζαρ του Σίμωνος και οι υπόλοιποι επικεφαλής της παράταξης των Ζηλωτών δολοφονήθηκαν. Οι υπόλοιποι τέθηκαν υπό τις διαταγές του Ιωάννη (αρχές Απριλίου του 70). Κατά την έναρξη της πολιορκίας οι ένοπλοι υπερασπιστές της πόλης ήταν 23.500 άντρες. Ο Σίμων διέθετε 10.000 άντρες και υποστηρίζονταν επιπλέον από 5.000 Ιδουμαίους που είχαν επικεφαλής τους τον Ιάκωβο του Σωσά και τον Σίμωνα του Καθλά. Ο Ιωάννης διέθετε 6.000 άντρες και τους Ζηλωτές που ήταν 2.500 ένοπλοι. Η άμυνα της πόλης στηρίζονταν σε τρία τείχη κυρίως στη βόρεια πλευρά της, μια και στις υπόλοιπες πλευρές αρκούσε μόνο ένα τείχος καθώς προστατεύονταν από βαθιά φαράγγια (του Εννώμ στα δυτικά και του Κεδρώνος στα ανατολικά). Η πόλη της Ιερουσαλήμ ήταν χτισμένη επάνω σε αντικριστούς λόφους οι οποίοι χωρίζονταν από την κοιλάδα (φαράγγι) των Τυροποιών που είχε κατεύθυνση από τα βόρεια προς τα νότια και νοτιοανατολικά. Στη δυτική πλευρά της πόλης υπήρχε ο λόφος της Άκρας ύψους 787 μέτρων και αμέσως πιο νότια ένας μικρότερος λόφος. Μεταξύ τους υπήρχε ένα μικρό φαράγγι που είχε επιχωματωθεί από την εποχή των Ασμοναίων σχηματίζοντας μια ενιαία περιοχή που ονομάζονταν Άνω Πόλη. Εκεί βρίσκονταν τα παλάτια των Ασμοναίων και του Ηρώδη καθώς και οι κατοικίες των πλουσίων. Ο ανατολικός λόφος χωρίζονταν σε τρία μικρά οροπέδια. Το υψηλότερο από αυτά ήταν το οροπέδιο του Μορία (750 μέτρα). Εκεί βρίσκονταν ο Ναός. Στα βόρεια του υπήρχε το οροπέδιο του Βελιθά (735 μέτρα) και στα νότια του εκείνο του Οφέλ (650 μέτρα). Τα τρία φαράγγια (των Τυροποιών, του Εννώμ και του Κεδρώνος) ενώνονταν στις νότιες απολήξεις των λόφων σχηματίζοντας το φαράγγι ενός ξεροπόταμου (του Εν-Ναρ) ο οποίος κατέληγε στην Νεκρά θάλασσα. Τα τείχη της πόλεως είχαν χτιστεί σε διαφορετικές περιόδους. Το αρχαιότερο ανήκε στην εποχή των βασιλέων του Ιούδα. Το πρώτο τείχος ξεκινούσε από τον πύργο που ονομάζονταν Ιππικός (τον είχε κτίσει ο Ηρώδης δίνοντας του το όνομα ενός στενού του φίλου) και εκτείνονταν με κατεύθυνση από τα δυτικά προς τα ανατολικά ως τη δυτική πύλη του Ναού καλύπτοντας από τον βορρά τη μεγάλη λιθόστρωτη πλατεία με τις περιμετρικές στοές που ονομάζονταν Ξυστό (ένα είδος ελληνορωμαϊκής Αγοράς). Το ίδιο τείχος με αφετηρία τη νότια πλευρά του Ιππικού εκτείνονταν με κατεύθυνση από βορρά προς νότο από τη δυτική πλευρά του ανακτόρου του Ηρώδη μέχρι την πύλη των Εσσήνων. Κατόπιν προχωρούσε προς τα νοτιοανατολικά περικλείοντας την Κολυμβήθρα του Σιλωάμ ή του Σολομώντα. Σε εκείνο το σημείο το τείχος άλλαζε κατεύθυνση και στρέφονταν προς τα βορειοανατολικά. Αφού περνούσε την περιοχή της Κολυμβήθρας στρέφονταν προς βορρά, παρεκλείνοντας προς τα ανατολικά ώστε ερχόμενο από τον νότο να ενωθεί τελικά με τη νότια άκρη της ανατολικής στοάς του Ναού. Το δεύτερο τείχος χτίστηκε στο βορρά από τον Ηρώδη. Άρχιζε από την πύλη του πρώτου τείχους που ονομάζονταν Γενάθ και κατέληγε στη δυτική πλευρά του φρουρίου Αντωνία. Το τρίτο τείχος ξεκινούσε από τον Ιππικό πύργο και ανέβαινε βόρεια μέχρι τον Ψήφινο πύργο. Έπειτα στρέφονταν προς τα βορειοανατολικά κατά μήκος των μνημείων της βασίλισσας της Αδιαβηνής Ελένης και των βασιλικών ταφών των σπηλαίων. Συνεχίζοντας στρέφονταν απότομα προς νότο στην περιοχή του μνημείου του Γναφέα και ενώνονταν (ερχόμενο από τον βορρά) με τη βόρεια άκρη της ανατολικής πλευράς του Ναού. Το τείχος αυτό είχε θεμελιωθεί από τον Ηρώδη Αγρίππα Ι για να προστατεύσει μια νέα συνοικία που ονομάζονταν Βεζεθά (Νέα Πόλη). Είχε αφεθεί μισοτελειωμένο και συμπληρώθηκε από τους επαναστάτες. Οι ομάδες των υπερασπιστών της πόλης καθορίσαν τις περιοχές άμυνας τους. Έτσι ο Σίμων υπεράσπιζε τα τείχη της Άνω Πόλης και το τείχος του Αγρίππα ως τον Κεδρώνα. Επίσης στην Κάτω Πόλη κατείχε τα αρχαία τείχη ως την περιοχή της Σιλωάμ. Ο Ιωάννης υπερασπίζονταν τον Ναό, την περιοχή του Οφέλ και το φαράγγι του Κεδρώνα. Ο Τίτος αρχικά εγκατέλειψε τον Σκοπό και χρησιμοποίησε ένα μέρος των δυνάμεων του για να ισοπεδώσει τον χώρο μέχρι τα τείχη. Οι υπερασπιστές βρήκαν από τα τείχη και παρουσιάστηκαν στους Ρωμαίους ως αποστάτες οι οποίοι βάλλονταν από τις επάλξεις των τειχών από τους δήθεν εξοργισμένους ομοεθνείς τους. Αρκετοί Ρωμαίοι χωρίς να έχουν διαταγές κινήθηκαν να τους βοηθήσουν. Όταν πλησίασαν έπεσαν σε ενέδρα καθώς οι δήθεν φυγάδες ήταν φυσικά ένοπλοι. Έτσι είχαν πολλές απώλειες και υποχώρησαν άτακτα. Όταν ο Τίτος αντιλήφθηκε το τι είχε συμβεί εξοργίστηκε και απείλησε τους στρατιώτες με βαριές τιμωρίες. Τότε επενέβησαν οι ψυχραιμότεροι και κατάφεραν με παρακλήσεις να τον πείσουν να αλλάξει γνώμη. Τελικά ο Τίτος συγχώρησε τους στρατιώτες και αφού επήλθε γενική συμφιλίωση οι επιχειρήσεις συνεχίστηκαν. Ο Τίτος ύστερα από επιθεώρηση των οχυρώσεων αποφάσισε να προσβάλει το τείχος του Αγρίππα στην περιοχή του μνημείου του αρχιερέα Ιωάννη (Υρκανού)(τρίτο δεκαήμερο του Απριλίου του 70. Οι κάθε είδους βαλλιστικές μηχανές που διέθεταν και οι δυο πλευρές ανέλαβαν δράση. Αυτή η κατάσταση συνεχίζονταν μέχρι τη στιγμή που οι ρωμαϊκές ελεπόλεις έφτασαν εμπρός στα τείχη και οι κριοί άρχισαν να τα σφυροκοπούν. Τα τείχη σε γενικές γραμμές άντεξαν. Τότε οι υπερασπιστές έκαναν έξοδο από τον Ιππικό πύργο και προσπάθησαν να κάψουν τις μηχανές. Ύστερα από σκληρή μάχη απωθήθηκαν και κατά την υποχώρηση σκοτώθηκε ο Ιωάννης ο Ιδουμαίος που οργάνωσε την επίθεση και είχε τη φήμη ικανού πολεμιστή. Ένας Ιουδαίος που συνελήφθη αιχμάλωτος σταυρώθηκε για παραδειγματισμό με εντολή του Τίτου). Την επόμενη νύχτα δημιουργήθηκε πανικός στο στρατόπεδο των Ρωμαίων όταν μια ελέπολις κατέρρευσε. Η επίθεση των Ρωμαίων συνεχίστηκε. Οι Ιουδαίοι δεν μπορούσαν να αντισταθούν σε αυτούς τους πύργους οι οποίοι καθώς ήταν καλυμμένοι με σιδερένιες πλάκες ήταν απρόσβλητοι όχι μόνο από τα βλήματα των αμυνομένων αλλά και από τη φωτιά. Μια ισχυρή ελέπολις που ονομάστηκε από τους Ιουδαίους Νίκων κατάφερε να συντρίψει ένα τμήμα του τείχους. Οι Ρωμαίοι μπήκαν στη Βεζεθά και κατάφεραν να καταλάβουν και να ανοίξουν τις πύλες του τείχους (τέλη Μαΐου του 70). Οι υπερασπιστές υποχώρησαν προς το τείχος του Ηρώδη. Η Βεζεθά ισοπεδώθηκε. Ο Τίτος μετέφερε το στρατόπεδό του στη θέση στρατόπεδο των Ασσυρίων κοντά στον Κεδρώνα και ξανάρχισε την επίθεση. Αντιμετώπιζε τους μαχητές του Ιωάννη από την Αντωνία, τη βόρεια πλευρά του Ναού και την περιοχή του τάφου του Αλεξάνδρου Ιανναίου και τους μαχητές του Σίμωνα από την περιοχή του μνημείου του αρχιερέα Ιωάννη μέχρι τον Ιππικό πύργο. Ο Τίτος συγκέντρωσε τις επιθέσεις του σε έναν μεγάλο πύργο του τείχους, τον οποίο υπερασπίζονταν κάποιος Κάστορας, ο οποίος προσπάθησε να κερδίσει χρόνο προσποιούμενος ότι παραδίδεται. Όταν ο Τίτος κατάλαβε την άπατη συνέχισε την επίθεση και σύντομα ο πύργος κατέρρευσε. Τελικά οι Ρωμαίοι κατάφεραν να φτάσουν ως το αρχαίο τείχος και το συγκρότημα του Ναού μέσα στο πρώτο δεκαήμερο του Ιουνίου του 70, ύστερα από αρκετές ημέρες σκληρών οδομαχιών. Ευθύς αμέσως, ο Τίτος άρχισε τις εργασίες για την κατάληψη της Αντωνίας. Ταυτόχρονα έστειλε τον Ιώσηπο να προτείνει στους επαναστάτες να συνθηκολογήσουν. Οι πολιορκημένοι όμως τον αντιμετώπισαν με περιφρόνηση και τον έστειλαν πίσω. Ο Τίτος αποφάσισε να εντείνει τον αποκλεισμό της πόλης. Έτσι αυτοί που έβγαιναν τη νύχτα για να προμηθευτούν τροφές συλλαμβάνονταν και βασανίζονταν ή σταυρώνονταν. Σύντομα οι λόφοι γύρω από την Ιερουσαλήμ γέμισαν σταυρούς και μόνο η έλλειψη ξυλείας ανάγκασε τους Ρωμαίους να σταματήσουν. Στο μεταξύ οι εργασίες για την κατασκευή αναχωμάτων συνεχίζονταν εντατικά και μέχρι τα μέσα Ιουνίου του 70 είχαν υψωθεί τέσσερα αναχώματα γύρω από το φρούριο Αντωνία. Ο Ιωάννης όμως υπονόμευσε κάποια από αυτά, σκάβοντας υπόγειες στοές. Κατόπιν έβαλε φωτιά στα ξύλινα υποστηρίγματα τους και αυτές κατέρρευσαν παρασύροντας μαζί και τα αναχώματα που βρίσκονταν από πάνω. Ακολούθησε ύστερα από δυο ημέρες μια έξοδος των υπερασπιστών εναντίον των ελεπόλεων που είχαν προωθήσει οι Ρωμαίοι στα αναχώματα και καταπονούσαν το τείχος. Οι υπερασπιστές, με επικεφαλής κάποιους Τεφθέο και Μεγάσσαρο, κατάφεραν όχι μόνο να τις πυρπολήσουν αλλά και να επιτεθούν στο ρωμαϊκό στρατόπεδο. Ο Τίτος κατάφερε με κόπο να τους αναχαιτίσει, αλλά τα πολιορκητικά έργα είχαν καταστραφεί και δεν υπήρχαν αρκετές πρώτες ύλες για να κατασκευαστούν άλλα. Τελικά κατάφερε να καταστήσει απόλυτο τον αποκλεισμό, οικοδομώντας γύρω από την πόλη μέσα σε τρεις ημέρες ένα πρόχειρο τείχος με πολυάριθμα φυλάκια και σκοπιές. Μέσα στην πόλη έπεσε τρομερή πείνα και οι κάτοικοι έφτασαν σε σημείο να αλληλοσκοτώνονται για λίγη τροφή. Ταυτόχρονα ξέσπασαν άγριες εμφύλιες διαμάχες, που κατέληξαν στη δολοφονία του αρχιερέα Ματθία και άλλων επιφανών πολιτών από τον Σίμωνα. Ένας από τους υπαρχηγούς του Σίμωνα, ο Ιούδας, ο γιος του Ιούδα, προκειμένου να θέσει τέλος σε αυτό το αδιέξοδο, ήρθε σε επαφή με τον Τίτο και προσπάθησε να ανοίξει μια πύλη για να εισέλθουν οι Ρωμαίοι στην πόλη. Ο Σίμων όμως πληροφορήθηκε έγκαιρα τη συνωμοσία και τον θανάτωσε με φρικτό τρόπο. Την ίδια εποχή κάποιοι Σύριοι βοηθητικοί συνέλαβαν κάποιον από τους απελπισμένους που διέφευγαν από την πόλη να μαζεύει από τα περιττώματα του χρυσά νομίσματα τα οποία είχε καταπιεί. Τότε ξέσπασε ένα κύμα δολοφονιών εναντίον των φυγάδων και όταν ο Τίτος πληροφορήθηκε τα συμβάντα, ήδη 2.000 από αυτούς είχαν πεθάνει. Ενεργώντας αμέσως ο Τίτος, σταμάτησε αυτή την αγριότητα, απειλώντας με θάνατο όποιον στο μέλλον επαναλάμβανε τέτοιες πράξεις. Τα πολιορκητικά έργα των Ρωμαίων ξεκίνησαν πάλι και νέα αναχώματα υψώθηκαν γύρω από την Αντωνία. Οι υπερασπιστές της παράταξης του Ιωάννη επιχείρησαν νέα έξοδο στην αρχή του τρίτου δεκαημέρου του Ιουλίου του 70, η οποία συνετρίβη. Ακολούθησε η προώθηση των ρωμαϊκών ελεπόλεων, οι οποίες κομμάτιασαν το τείχος σε ελάχιστο χρόνο. Τότε ο Τίτος είδε ότι οι υπερασπιστές είχαν ήδη υψώσει ένα πρόχειρο τείχος πίσω από αυτό που κατέρρευσε. Αντιλαμβανόμενος ότι η επιχείρηση κατάληψης θα ήταν δύσκολη, μίλησε στους στρατιώτες και υποσχέθηκε γενναία ανταμοιβή σε αυτούς που θα αναλάμβαναν εθελοντικά να πραγματοποιήσουν το εγχείρημα. Αρκετοί εθελοντές εμφανίστηκαν και ύστερα από αρκετές αποτυχημένες προσπάθειες που κράτησαν τέσσερις ημέρες, μερικοί υπό την ηγεσία ενός εκατόνταρχου από την Βιθυνία που ονομάζονταν Ιουλιανός κατάφεραν να εισχωρήσουν στο φρούριο, δίνοντας το σύνθημα της γενικής εφόδου. Κατά τη διάρκεια της μάχης που ακολούθησε, ο Ιουλιανός σκοτώθηκε, οι Ρωμαίοι όμως κατάφεραν να καταλάβουν το φρούριο (στα μέσα του τρίτου δεκαήμερου του Ιουλίου του 70). Από τους υπερασπιστές διακρίθηκαν κατά τη μάχη ο Αλεξάς και ο Γυφθέος από την παράταξη του Ιωάννη, ο Μαλαχίας και ο Ιούδας του Μέρτωνα από την παράταξη του Σίμωνα, ο Ιάκωβος του Σωσά από τους Ιδουμαίους και από τους Ζηλωτές οι Σίμωνας και Ιούδας γιοι του Αρί. Ο Τίτος έστειλε για ακόμη μια φορά τον Ιώσηπο να μιλήσει δημόσια στους επαναστάτες, χωρίς όμως αποτέλεσμα. Κατόπιν αποφάσισε να επιτεθεί στον Ναό αιφνιδιαστικά κατά τη διάρκεια της νύχτας από την πλευρά της Αντωνίας. Ο αιφνιδιασμός όμως απέτυχε και ύστερα από σφοδρή μάχη οι Ρωμαίοι απωθήθηκαν. Κατά τη μάχη διακρίθηκαν από τους Ιουδαίους ο Ιούδας του Μαρεώτου και ο Σίμων του Οσαΐα από την παράταξη του Σιμώνα, ο Ιάκωβος του Σωσά και ο Σίμων του Ακατελά από τους Ιδουμαίους, ο Αλεξάς και ο Γυφθέος από την παράταξη του Ιωάννη και από τους Ζηλωτές ο Σίμωνας του Αρί. Έτσι οι Ρωμαίοι άρχισαν να κατασκευάζουν αναχώματα. Μέχρι το τέλος του Ιουλίου του 70 είχαν υψωθεί τέσσερα αναχώματα. Το ένα βρίσκονταν στη βορειοδυτική πλευρά του Ναού, τα άλλα δύο στη βόρεια πλευρά και το τελευταίο στη δυτική πλευρά. Οι υπερασπιστές της πόλης αποφάσισαν να πραγματοποιήσουν έξοδο και ύστερα από το πρώτο δεκαήμερο του Αυγούστου επιτεθήκαν στο όρος των Ελαιών. Η επίθεση αποκρούστηκε από τους Ρωμαίους (λίγο μετά την αρχή του δεύτερου δεκαήμερου του Αυγούστου του 70). Ο περίβολος του Ναού είχε μεταβληθεί από τις συνεχείς συμπλοκές σε ένα σύνολο χαλασμάτων ενώ η βόρεια και η δυτική στοά είχαν πυρποληθεί από τους δυο αντιπάλους. Μέσα στην πόλη, λόγω της μεγάλης πείνας σημειώθηκαν περιστατικά ανθρωποφαγίας, με αποκορύφωμα μια περίπτωση τεκνοφαγίας.Κοντά στα τέλη του Αυγούστου του 70 τα αναχώματα ολοκληρώθηκαν και οι ελεπόλεις επιτέθηκαν και από τη δυτική και από τη βόρεια πλευρά του Ναού. Οι πολιορκητές κατάφεραν να καταλάβουν ένα μέρος της βόρειας πύλης του Ναού και όταν διαπίστωσαν ότι η αντίσταση ήταν λυσσαλέα, ο Τίτος διέταξε την πυρπόληση των θυρών. Εκείνη τη στιγμή αυτομόλησαν προς τον Τίτο ο Άννας από την Εμμαούς και ο Αρχέλαος, γιος του Μαγγαδάτη, που ήταν στενοί συνεργάτες του Ιωάννη. Αν και ο Τίτος ήταν σίγουρος ότι η κίνηση τους είχε σχέση με την προσπάθεια τους να διασωθούν, δεν τους συνέλαβε, αλλά τους άφησε να φύγουν. Την επόμενη μέρα, αφού οι φλόγες έσβησαν, ο Τίτος συγκάλεσε συμβούλιο στο οποίο συμμετείχαν ο Τιβέριος Ιούλιος Αλέξανδρος οι διοικητές τριών λεγεώνων, της Vης (5ης), της Χης (10ης) και της XVης (15ης), Σέξτιος Κερεάλιος, Λάρκιος Λέπιδος και Τίτος Φρύγιος, ο Φρόντος Ετέριος που είχε έρθει μαζί με τον Τίτο από την Αλεξάνδρεια και ο επίτροπος της Ιουδαίας Μάρκος Αντώνιος Ιουλιανός. Εκεί αποφασίστηκε να καταβληθεί κάθε προσπάθεια ώστε να διασωθεί ο Ναός από την καταστροφή. Η ρωμαϊκή επίθεση στον περίβολο του Ναού ξανάρχισε και οι Ιουδαίοι απωθήθηκαν κατά το τέλος της ημέρας στον εσωτερικό περίβολο του Ναού. Ο Ναός περικυκλώθηκε και ο Τίτος αποσύρθηκε. Οι εχθροπραξίες όμως ξανάρχισαν και οι Ρωμαίοι, αφού νίκησαν τους Ιουδαίους, τους καταδίωξαν, φτάνοντας δίπλα στο ιερό. Τότε ένας στρατιώτης, βοηθούμενος από κάποιον συνάδελφο του πέταξε έναν αναμμένο πυρσό μέσα από ένα άνοιγμα στη βόρεια πλευρά των δωματίων που βρίσκονταν γύρω από τον Ναό. Αμέσως ξέσπασε πυρκαγιά στον γύρω χώρο. Όταν το πληροφορήθηκε αυτό ο Τίτος, έτρεξε προς το μέρος της συμπλοκής διατάσσοντας τους στρατιώτες να πετάξουν τους πυρσούς που είχαν στα χεριά τους και να αποσυρθούν. Κανένας όμως δεν υπάκουγε. Το μόνο που κατάφερε ο Τίτος ήταν να μπει μέσα στο εσωτερικό του Ναού και να κοιτάξει τους χώρους του, ενώ η φωτιά μαίνονταν γύρω από το κτίσμα. Κατόπιν έκανε άλλη μια προσπάθεια να συγκρατήσει τους στρατιώτες του μέχρι τη στιγμή που ένα πυροφόρο βλήμα από καταπέλτη χτύπησε τις πύλες του Ναού. Σύντομα ξέσπασε φωτιά στο εσωτερικό. Ο Ναός είχε καταστραφεί (τέλη Αυγούστου του 70).. Καθώς η νύχτα είχε πέσει και ο Ναός είχε γίνει παρανάλωμα του πυρός, οι κραυγές πόνου και αγωνίας των καταδιωκόμενων από τους Ρωμαίους αναμειγνύονταν με τον θρήνο για την οικτρή τύχη του Ναού. Όσοι από τους υπερασπιστές του Ναού είχαν απομείνει ζωντανοί κατάφεραν επιτέλους να διαφύγουν προς τα νότια και από εκεί στην πόλη. Όταν ξημέρωσε όλος ο περίβολος του Ναού είχε γεμίσει με πτώματα και ήταν βαμμένος στο αίμα, ενώ η φωτιά είχε αφανίσει τα πάντα. Οι λίγοι ιερείς που αποκλείστηκαν στα τείχη του Ναού αιχμαλωτίστηκαν και εκτελέστηκαν. Όσοι επαναστάτες είχαν απομείνει κατέφυγαν στην Άνω Πόλη όπου βρίσκονταν το ανάκτορο του Ηρώδη, το οποίο κατέλαβε ο Σίμων. Ο Τίτος ζήτησε για ακόμη μια φορά από τους επαναστάτες να παραδοθούν. Αυτοί όμως ζήτησαν να εγκαταλείψουν την πόλη ένοπλοι μαζί με τις οικογένειες τους και να φύγουν στην έρημο. Ο Τίτος δεν δέχθηκε. Οι εχθροπραξίες συνεχίστηκαν και οι Ρωμαίοι κατέλαβαν και πυρπόλησαν όλη την Κάτω πόλη μέχρι την περιοχή του Σιλωάμ. Μέσα στο πρώτο δεκαήμερο του Σεπτεμβρίου του 70, είχαν αποκλείσει την Άνω Πόλη και άρχισαν να κατασκευάζουν αναχώματα. Τότε οι Ιδουμαίοι αποφάσισαν να αυτομολήσουν στους Ρωμαίους ο Σίμων όμως συνέλαβε ή σκότωσε τους αρχηγούς τους. Ωστόσο, δεν μπορούσε να αναχαιτίσει το ρεύμα αυτών που κατέφευγαν στους Ρωμαίους. Τα αναχώματα ολοκληρωθήκαν το τρίτο δεκαήμερο του Σεπτεμβρίου του 70 και οι Ρωμαίοι επιτέθηκαν. Οι επαναστάτες τράπηκαν σε άτακτη φυγή (στα μέσα του τρίτου δεκαήμερου του Σεπτεμβρίου του 70) χωρίς να προβάλουν ιδιαίτερη αντίσταση. Όλη η Άνω Πόλη ακόμη και τα ανάκτορα του Ηρώδη κυριεύτηκαν απροσδόκητα εύκολα και όσοι ζωντανοί απέμειναν είτε διέφυγαν προς την Κάτω πόλη, ακολουθούμενοι από τους Ρωμαίους που τους σκότωναν αδιάκριτα, είτε κατέφευγαν σε υπόγειες στοές και ορύγματα. Αυτή την τακτική ακολούθησαν ο Ιωάννης και ο Σίμων. Ύστερα από λίγες ημέρες, ο Τίτος έδωσε τη διαταγή καταστροφής της πόλης. Στα τέλη του 70, όλη η Ιερουσαλήμ πυρπολήθηκε και τα τείχη της ισοπεδώθηκαν. Όταν σταμάτησαν οι εχθροπραξίες, άρχισαν να βγαίνουν όσοι ζωντανοί είχαν απομείνει μέσα από τα ερείπια, οι οποίοι συλλαμβάνονταν αιχμάλωτοι. Επιπλέον, οι Ρωμαίοι άρχισαν να ανακαλύπτουν τις υπόγειες στοές και τα ορύγματα. Έμπαιναν μέσα σ' αυτά και σκότωναν όσους είχαν απομείνει εκεί, καθώς οι περισσότεροι είτε ήδη είχαν αλληλοσκοτωθεί μεταξύ τους, είτε είχαν πεθάνει από την πείνα. Ο Ιωάννης σπρωγμένος από την πείνα παραδόθηκε, ενώ ο Σίμων έσκαψε με τους συντρόφους του μια σύρραγα προκειμένου να διαφύγει από την πόλη. Οι Ρωμαίοι διαχώρισαν τους αιχμαλώτους. Όσοι ήταν ανάπηροι και ηλικιωμένοι είτε εκτελέστηκαν, είτε πέθαναν από την πείνα (11.000). Όσοι επέζησαν ανήλθαν σε 97.000. Από αυτούς, όσοι ήταν κάτω από δεκαεπτά ετών πωλήθηκαν ως δούλοι, ενώ όσοι ήταν άνω των δεκαεπτά καταδικάστηκαν είτε σε καταναγκαστικά έργα στην Αίγυπτο, είτε βρήκαν τον θάνατο στις αρένες διαφόρων πόλεων. Ο αριθμός των νεκρών υπολογίζεται σε 500.000. Η πόλη δεν ξαναχτίστηκε, αλλά στα ερείπια του ανακτόρου του Ηρώδη εγκαταστάθηκε η Χη (10η) λεγεώνα. Η σύνδεση της Καινής Διαθήκης και ειδικότερα των τριών Συνοπτικών Ευαγγελίων (Κατά Μάρκον,Κατά Ματθαίον,Κατά Λουκάν) με την τύχη της Ιερουσαλήμ έχει άμεση σχέση με τις πράξεις του Ιησού ύστερα από την είσοδο του στην Ιερουσαλήμ κατά την τελευταία εβδομάδα της ζωής του. Συγκεκριμένα όταν ο Ιησούς εισέρχεται στον Ναό ανατρέπει "τας τράπεζες των αργυραμοιβών και τα καθίσματα των πωλούντων τας περιστεράς"(Μαρκ. 11.15 και παράλ.) και κάνει μια δήλωση σχετικά με την τύχη του Ναού. Οι συγγραφείς των Συνοπτικών του αποδίδουν την πρόβλεψη πως ο Ναός πρόκειται να καταστραφεί (Μαρκ.13.1 κ.ε.και παράλ). Κατόπιν παρουσιάζουν τους κατηγόρους του στη δίκη να ισχυρίζονται ότι είχε απειλήσει να καταστρέψει το Ναό(Μαρκ.14.58//Ματθ.26.61). Στη σκηνή της σταύρωσης μερικοί του φωνάζουν "Ούα, ο χαλών τον ναόν..."(Μαρκ.15.29 κ.ε//Ματθ.27.40)ενώ ένας από τους πρώτους χριστιανούς ο Στέφανος κατηγορήθηκε ότι είχε πει πως ο "Ιησούς ο Ναζωραίος ούτος θέλει καταλύσει τον τόπον τούτον" δηλαδή τον Νάο.(Πραξ.6.14). Το ερώτημα που προκύπτει μέσα από όλες αυτές τις δηλώσεις και έχει σχέση με το άρθρο μας μπορεί να διατυπωθεί ως εξής: Αν οι δηλώσεις του Ιησού δεν αναφέρονται σε κάποιο είδος κάθαρσης, αλλά σε μια επερχόμενη καταστροφή, τότε αυτές οι δηλώσεις αποτελούν αληθινή πρόβλεψη ή όχι; Προφανώς καμία πιθανότητα δεν μπορεί να αποκλειστεί, θα πρέπει όμως να σημειώσουμε ότι ο Ιησούς δεν έκανε δηλώσεις πολιτικού περιεχομένου (όπως για παράδειγμα ο προφήτης Ιερεμίας) εκτός από μια ρήση στο Κατά Λουκάν:"Όταν δε ιδήτε την Ιερουσαλήμ περικυκλούμενην υπό στρατοπέδων τότε γνωρίσατε ότι επλησίασεν η ερήμωσις αυτής" (Λουκ.21.20). Υπάρχουν ερευνήτες που υποστηρίζουν ότι αυτό το απόσπασμα αναθεωρεί και "εκσυγχρονίζει" ένα αντίστοιχο που υπάρχει στον Ματθαίο και τον Μάρκο"όταν δε ιδήτε το βδέλυγμα της ερημώσεως...ιστάμενον όπου δεν πρέπει"(Μαρκ.13.14//Ματθ.24.15). Το τμήμα αυτό αναφέρεται προφανώς στα γεγονότα που έγιναν στην Ιερουσαλήμ όταν Καίσαρας ήταν ο Καλιγούλας και αφορούσαν την τοποθέτηση του αγάλματος του. Προφανώς αναφέρεται σε γεγονότα που έγιναν το 40, έπειτα από τη ζωή του Ιησού. Στο συγκεκριμένο τμήμα ο Λουκάς μετακινεί την ημερομηνία περίπου 30 χρόνια αργότερα(70). Αν αυτό είναι σωστό σημαίνει ότι όταν ο Λουκάς έγραψε αυτό το τμήμα απέδωσε τα λόγια του Ιησού με συγκεκριμένο τρόπο εφόσον ήδη γνώριζε την τύχη της Ιερουσαλήμ και προφανώς θα πρέπει να αναθεωρήσουμε την άποψη που αναφέραμε για την έλλειψη πολιτικών δηλώσεων από τα Ευαγγέλια, στο βαθμό βέβαια που θεωρούμε μια πρόβλεψη για την τύχη του Ναού ως πολιτική δήλωση. Για ακόμη μια φορά, καμιά πιθανότητα δεν μπορεί να αποκλειστεί. Είναι πολύ πιθανό ο Ιησούς να διέθετε πολιτική διορατικότητα. Στον Μάρκο υπάρχει όπως αναφέραμε το εξής περιστατικό :"Και εκπορευομένου αυτού εκ του ιερού λέγει αυτώ είς των μαθητών αυτού διδάσκαλε, ίδε ποταποί λίθοι και ποταπαί οικοδομαί, και ο Ιησούς αποκριθείς είπεν αυτώ βλέπεις ταύτας τάς μεγάλας οικοδομάς; ού μη αφεθή ώδε λίθος επί λίθον ός ού μη καταλυθή"(Μαρκ.13.1 κ.ε.) δηλαδή : Και καθώς έβγαιναν από την αυλή του Ναού του είπε ένας από τους μαθητές "διδάσκαλε κοίτα τι ωραίες πέτρες και πόσο μεγαλοπρεπή κτίρια είναι αυτά"! Και ο Ιησούς απάντησε και του είπε "βλέπεις αυτές τις μεγάλες οικοδομές, δεν θα μείνει εδώ πέτρα πάνω στην πέτρα που να μην γκρεμιστεί". Όταν στο Ευαγγέλιο αυτό (Μαρκ.13.1 κ.ε.) ο Ιησούς διατυπώνει την πρόβλεψη :"... ού μη αφεθή ώδε λίθος επί λίθον ός ού μή καταλυθή" απευθυνόμενος σε ένα μαθητή και αντίστοιχα στον Μάτθαιο (Ματθ 24.1 κ.ε.), όπου απευθύνεται σε όλους τους μαθητές και στον Λουκά(Λουκ.21.5 κ.ε.), όπου απευθύνεται σε μερικούς ανθρώπους, τότε πρέπει να αναφέρουμε ότι αυτή η πρόβλεψη δεν εκπληρώθηκε με ακρίβεια. Ένα μέρος του τείχους του Ναού (Τείχος των Δακρύων) έχει διασωθεί ως σήμερα, ενώ ο Ιησούς είπε ότι δεν θα έμενε ούτε μια πέτρα πάνω στην άλλη. Αυτό σημαίνει πιθανότατα ότι η πρόβλεψη αυτή ειπώθηκε πραγματικά από τον Ιησού, εφόσον αν ήταν διατυπωμένη ύστερα από την καταστροφή του Ναού θα έπρεπε λογικά να συμφωνεί απόλυτα η πρόβλεψη με το γεγονός. Μετά την καταστροφή οι συναγωγές γίνονται τόποι προσεύχης και μνήμης, ενώ στην καθημερινή ζωή των Ιουδαίων εμφανίζονται σημάδια που τη θυμίζουν. Η μνήμη του ιουδαϊκού λαού θα παραμένει ο θεματοφύλακας του ολέθριου γεγονότος της καταστροφής της ιερής πόλης το οποίο μνημονεύεται κάθε χρόνο κατά τον εορτασμό της Τισά Μπαβ. Η καταστροφή της Ιερουσαλήμ σηματοδοτεί την Εβραϊκή Διασπορά. Ιστορία του Ελληνικού Έθνους Τομ.ΣΤ Ελληνισμός και Ρώμη Εκδοτική Αθηνών 1979 Rostovtzeff M. Ρωμαική Ιστορία Εκδόσεις Παπαζήση 1984 Ιώσηπος Ιστορία του ιουδαϊκού πολέμου προς Ρωμαίους. Αρχαία Ελληνική Γραμματεία «Οι ΄Ελληνες» Κάκτος 1997 Γάιος Σουητώνιος. Η ζωή των Καισάρων Παρασκήνιο 1993 Ρόπς Ν. Η καθημερινή ζωή στην Παλαιστίνη στους χρόνους του Ιησού Εκδόσεις Παπαδήμα 2005 Σάντερς Ε.Π. Το ιστορικό πρόσωπο του Ιησού Φιλίστωρ 2000 Η ΚΑΙΝΗ ΔΙΑΘΗΚΗ υπο του Ι.θ.Κολιτσάρα Αδελφότης Θεολόγων η "Ζωή" 1979 Corpus Αρχαιολογία. Ιστορία των πολιτισμών . Περισκόπιο. Τεύχος - 35, Άρθρο – Ο Ναός του Σολομώντα. Η ιστορία του ιερού λόφου(2002) Ιστορία Εικονογραφημένη ΠΑΠΥΡΟΣ ΠΡΕΣΣ .Τεύχος - 317, Άρθρο – Η καταστροφή της Ιερουσαλήμ(1994) Στρατιωτική Ιστορία Εκδότης Σ. Πανέλης Τεύχος -118, Άρθρο – Το πρώτο ολοκαύτωμα του Ισραήλ. Η ιουδαϊκή εξέγερση και η καταστροφή της Ιερουσαλήμ από τους Ρωμαίους (66-70 μ.Χ.)(2006)
|
Μέχρι τον Μάρτιο του 70 ο Τίτος είχε ολοκληρώσει τη συγκέντρωση και την αναδιοργάνωση των ρωμαϊκών και των συμμαχικών δυνάμεων που αριθμούσαν 50.000 άντρες τοποθετώντας ως αρχηγό του επιτελείου του τον Τιβέριο Ιούλιο Αλέξανδρο. Κοντά στον Τίτο βρίσκονταν ο Ηρώδης Αγρίππας ΙΙ και η αδελφή του Βερενίκη. Εκείνη τη γεμάτη ένταση εποχή πιθανολογείται ότι ξεκίνησε η προσωπική σχέση μεταξύ του Τίτου και της Βερενίκης. Ο Ιώσηπος είχε προαχθεί σε ειδικό σύμβουλο του Τίτου για τα ιουδαϊκά θέματα.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A0%CE%BF%CE%BB%CE%B9%CE%BF%CF%81%CE%BA%CE%AF%CE%B1_%CF%84%CE%B7%CF%82_%CE%99%CE%B5%CF%81%CE%BF%CF%85%CF%83%CE%B1%CE%BB%CE%AE%CE%BC_(70_%CE%BC.%CE%A7.)
|
Τζεφ Νόρντγκαρντ
|
Ο Τζεφ Νόρντγκαρντ τελείωσε το λύκειο Ντόσον-Μπόϊντ και το 1992 σε ηλικία 19 ετών εισήχθη στο Πανεπιστήμιο Γκριν Μπέϊ, με τη μπασκετική ομάδα του οποίου, τους Γκριν Μπέις Φοίνιξ, αγωνίστηκε για πρώτη φορά στην καριέρα του σε Κολλεγιακό πρωτάθλημα. Ο Νόρντγκαρντ αποφοίτησε από το Κολλέγιο Γκριν Μπέι το 1996 σε ηλικία 23 ετών. Μετά την αποφοίτησή του από το Πανεπιστήμιο, ο Νόρντγκαρντ συμμετείχε στα Ντραφτ του ΝΒΑ το 1996, στα οποία μάλιστα κατάφερε να διακριθεί και να επιλεγεί από τους Μιλγουόκι Μπακς στη θέση 53. Τελικώς, δεν υπέγραψε συμβόλαιο συνεργασίας με την ομάδα του Μιλγουόκι και αποφάσισε να αφήσει την Αμερική προκειμένου να ταξιδέψει στην Ευρώπη και συγκεκριμένα στη Γαλλία για λογαριασμό της ΤΝΑ Ντιζόν, στην οποία παρέμεινε για λίγους μήνες. Το 1997 μεταπήδησε από τη Γαλλία στην Ισπανία για λογαριασμό της Πατρονάτο Μπιλμπάο. Στην ομάδα του Μπιλμπάο παρέμεινε επίσης για λίγους μήνες, καθώς μέσα στο 1997 έκανε το όνειρό του πραγματικότητα και υπέγραψε επαγγελματικό συμβόλαιο συνεργασίας με ομάδα του ΝΒΑ για πρώτη φορά στην καριέρα του. Ο λόγος για τους Μιλγουόκι Μπακς, οι οποίοι μάλιστα ήταν εκείνοι που τον είχαν επιλέξει στα Ντραφτ που είχαν πραγματοποιηθεί ένα χρόνο νωρίτερα. Ωστόσο, ο Νόρντγκαρντ πραγματοποίησε με τους Μπακς ελάχιστες συμμετοχές καθώς λίγο καιρό μετά την υπογραφή του συμβολαίου του με την ομάδα του Μιλγουόκι, μετεγγράφη στους Φόρτ Ουέιν Φούρι, με τη φανέλα των οποίων έπαιξε μέχρι το τέλος της σεζόν 1997-98. Το 1998, ο Νόρντγκαρν επέστρεψε για δεύτερη φορά στην Ευρώπη ταξιδεύοντας αυτήν τη φορά στην Ιταλία για λογαριασμό της Βιόλα Ρέτζιο Καλάμπρια, στην οποία παρέμεινε για μία σεζόν. Στη συνέχεια, επέστρεψε για δεύτερη φορά στην καριέρα του στη Γαλλία, αυτή τη φορά για λογαριασμό της Μπεσανκόν Μπασκέτ, με την φανέλα της οποίας αγωνίστηκε την περίοδο 1999-2000. Το 2000 επέστρεψε για τρίτη φορά στην καριέρα του στην Αμερική αυτή τη φορά για λογαριασμό των Ιντιάνα Λέτζεντς, στους οποίους παρέμεινε ωστόσο για λίγους μήνες καθώς λίγο καιρό αργότερα επέστρεψε στην Ευρώπη και τη Γαλλία για λογαριασμό της Ελάν Σαλόν. Το 2001, ο Νόρντγκαρντ μεταπήδησε στην Πολωνία παίρνοντας μεταγραφή στην Άνβιλ Βλοσκάβεκ, στην οποία παρέμεινε μέχρι το 2003, έχοντας μάλιστα καταφέρει να κατακτήσει το πρωτάθλημα Πολωνίας του ίδιου έτους. Στις αρχές της περιόδου 2003-04 αγωνίστηκε με τη φανέλα της Πολώνια Βαρσοβίας, ωστόσο λίγους μήνες αργότερα μεταπήδησε για δεύτερη φορά στην καριέρα του στην Ιταλία για λογαριασμό των Ροζέτο Σαρκς, με τους οποίους αγωνίστηκε μέχρι το τέλος της αγωνιστικής περιόδου 2003-04. Το Φθινόπωρο του 2004 ταξίδεψε για πρώτη φορά στην καριέρα του στην Ελλάδα για λογαριασμό του Ολυμπιακού Πειραιώς. Η παρουσία του στην ομάδα του Πειραιά ήταν ιδιαίτερα σύντομη, καθώς λίγο καιρό μετά την υπογραφή του συμβολαίου του με την ελληνική ομάδα, ο Νόρντγκαρντ επέστρεψε στην πολωνική Πολώνια Βαρσοβίας, στην οποία παρέμεινε μέχρι το τέλος της αγωνιστικής περιόδου 2004-05. Το 2005, ο Νόρντγκαρντ μετεγγράφη στην Πρόκομ Τρεφλ Σόποτ, στην οποία παρέμεινε για δύο χρόνια έχοντας μάλιστα καταφέρει να κατακτήσει τρεις τίτλους. Ο λόγος για τα πρωταθλήματα Πολωνίας του 2006 και του 2007 αλλά και για το Κύπελλο Πολωνίας το οποίο κατέκτησε με την Σόποτ το 2006. Μετά το επιτυχές πέρασμά του από την Πρόκομ Σόποτ, ο Νόρντγκαρντ αποφάσισε να συνεχίσει την καριέρα του στην ΑΖΣ Κότσαλιν, η οποία έμελλε να αποτελέσει και τον τελευταίο σταθμό της καριέρας του, καθώς μετά το πέρας της αγωνιστικής περιόδου 2008-09 ο Νόρντγκαρντ αποφάσισε να αποσυρθεί από την ενεργό δράση και να βάλει τέλος στην πολυετή του καριέρα σε ηλικία 36 ετών. Ο Τζεφ Νόρντγκαρντ ήταν διεθνής με την εθνική ομάδα καλαθοσφαίρισης της Πολωνίας για δύο χρόνια και συγκεκριμένα από το 2004 έως και το 2006 πραγματοποιώντας μάλιστα αρκετές συμμετοχές. 3 Πρωταθλήματα Πολωνίας: 2003, 2006, 2007 1 Κύπελλο Πολωνίας: 2006 Το προφίλ του Τζεφ Νόρντγκαρντ στο sports-reference.com Το προφίλ του Νόρντγκαρντ στο basketball-reference.com Το προφίλ του Νόρντγκαρντ στο legabasket.it Αρχειοθετήθηκε 2014-08-13 στο Wayback Machine.
|
Ο Τζεφ Ουάλας Νόρντγκαρντ (γεννημένος στις 23 Φεβρουαρίου 1973) είναι Αμερικανός με πολωνική υπηκοότητα πρώην διεθνής καλαθοσφαιριστής. Έχει ύψος 2,03 μ. και αγωνιζόταν στη θέση του σμολ φόργουορντ.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A4%CE%B6%CE%B5%CF%86_%CE%9D%CF%8C%CF%81%CE%BD%CF%84%CE%B3%CE%BA%CE%B1%CF%81%CE%BD%CF%84
|
Αθανάσιος Χατζηπανταζής
|
Ο Αθανάσιος Χατζηπανταζής γεννήθηκε το 1873 στην Σκοτούσσα Σερρών, η οποία τότε ονομαζόταν Πρόσνικ, ονομασία που προήλθε από την αντίστοιχη βυζαντινή (Προσάνικο > Πρόσνικ). Αποτέλεσε έναν από τους σημαντικότερους φρουρούς του Ελληνισμού στις περιοχές Καλών Δένδρων, Ηρακλείας, Σιντικής και Μελενίκου. Προσπάθησε να εκμηδενίσει τις Βουλγαρικές επιθετικές ενέργειες στην περιοχή.Στις 19 Αυγούστου του 1906, σε επίθεση αυτοκτονίας με το σώμα του στην πόλη των Σερρών, εξόντωσε τον πράκτορα του κομιτάτου Αθανάς Νίκωφ που έδρευε στην πόλη ως βιβλιοπώλης, καθώς και άλλους δύο κομιτατζήδες. Η επίθεση έγινε στις 9 π.μ. στη γέφυρα του Αγίου Παντελεήμονος. Κατά την καταδίωξή τους από Οθωμανικό απόσπασμα, οι δράστες διασκορπίστηκαν προκειμένου να διαφύγουν. Ο υπαρχηγός του Αθανασίου Χατζηπανταζή, Τάκης Κηπουρός, βλέποντάς τον ξαφνικά από πίσω (ενώ ήταν ήδη τραυματισμένος), και νομίζοντας ότι επρόκειτο για Τούρκο χωροφύλακα, τον μαχαίρωσε αντανακλαστικά και τον τραυμάτισε. Το ίδιο βράδυ μεταφέρθηκε κρυφά στο Ελληνικό Προξενείο Σερρών προκειμένου να νοσηλευτεί, μετά από υπόδειξη του προξένου Σερρών Αντωνίου Σαχτούρη. Τη νοσηλεία του ανέλαβαν οι γιατροί Αναστάσιος Χρυσάφης, Πάνου και Καρατζάς. Κατά τη διάρκεια της μυστικής νοσηλείας του εκεί, στο προξενείο κατεύθασαν Οθωμανοί αστυνομικοί προκειμένου να διεξάγουν έρευνα. Τότε, ο συνεργάτης του Αθανάσιος Κυριακόπουλος από το Νέο Σούλι Σερρών (πρώην Σουμπάσκιοϊ) τον επωμίστηκε και τον περιέφερε στη συνοικία "Εβραίικα" των Σερρών, έως ότου απομακρυνθούν οι Τούρκοι χωροφύλακες από το προξενείο. Η κατάστασή του χειροτέρεψε και πέθανε στις 2 Σεπτεμβρίου του 1906 από οξεία περιτονίτιδα. Η ταφή του πραγματοποιήθηκε κρυφά καθώς ο θάνατός του δεν ανακοινώθηκε προκειμένου να μην καμφθεί το ηθικό των Ελλήνων (κρατήθηκε μυστικός για δυο χρόνια). Το σώμα του συνέχισε την ένοπλη δράση υπό την αρχηγία της συζύγου του, Σοφίας Χατζηπανταζή. Η Σκοτούσσα τον τίμησε, στήνοντας την προτομή του στην κεντρική πλατεία του χωριού. Επιπλέον, η πόλη των Σερρών έχει δώσει το όνομά του σε μία οδό.
|
Ο Αθανάσιος Χατζηπανταζής (Σκοτούσσα Σερρών, 1873 - Σέρρες, 2 Σεπτεμβρίου 1906) ήταν σημαντικός Μακεδονομάχος οπλαρχηγός. Σύζυγός του ήταν η Σοφία Χατζηπανταζή, επίσης Μακεδονομάχος οπλαρχηγός αλλά και πράκτορας του Μακεδονικού Αγώνα.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%91%CE%B8%CE%B1%CE%BD%CE%AC%CF%83%CE%B9%CE%BF%CF%82_%CE%A7%CE%B1%CF%84%CE%B6%CE%B7%CF%80%CE%B1%CE%BD%CF%84%CE%B1%CE%B6%CE%AE%CF%82
|
Βασίλι Κιρντιάπα
|
Ήταν γιος του Ντμίτρι πρίγκιπα του Σούζνταλ. Το 1364 εστάλη μαζί με τον αδελφό του Συμεών από τον πατέρα του να διαπραγματευθεί με τον θείο του Μπορίς Κωνσταντίνοβιτς πρίγκιπα των Σούζνταλ, Νίζνι-Νόβγκοροντ & Γκορόντετς. Όμως ο Μπορίς αρνήθηκε την είσοδό τους στην πόλη, έτσι ο Βασίλι μετέβη στη Χρυσή Ορδή και έλαβε το jarlig (έγγραφο διάταγμα), που όριζε τον πατέρα του πρίγκιπα τού Βλαντίμιρ-Σούζνταλ. Ο πατέρας του Ντμίτρι πήγε στον Ντμίτρι Ντονσκόι πρίγκιπα της Μόσχας, το έδειξε και με τη βοήθεια των στρατευμάτων εκείνου έδιωξε τον Μπορίς από το Νίζνι-Νόβγκοροντ. Έλαβε το Γκορόντετς, ενώ στον Βασίλι έδωσε το Σούζνταλ. Είχε τέκνα: Ιβάν Κιρντιάπιν, πρίγκιπας του Νίζνι-Νόβγκοροντ. Γιούρι (Γεώργιος) Κιρντιάπιν, πρίγκιπας του Νίζνι-Νόβγκοροντ και Σούζνταλ. Οι απόγονοί του ονομαζόταν πρίγκιπες Σουίσκι (Shuysky). Είχε γιο τον Βασίλι, που είχε γιο τον Μιχαήλ, που είχε γιο τον Αντρέι, που είχε γιο τον Ιβάν, που είχε γιο τον Βασίλειο Δ΄ Σουίσκι τσάρο της Ρωσίας. Φιοντόρ (Θεόδωρος) Κιρντιάπιν, άτεκνος. Ντανιίλ, πρίγκιπας του Γκορόντετς. Απεβίωσε το 1412 σε μάχη κοντά στο Λίσκοβο. Василий Димитриевич Кирдяпа //Энциклопедический словарь Брокгауза и Ефрона: В 86 томах (82 т. и 4 доп.). — СПб., 1890—1907. Соколов А. Поборник Российской Державы в смутное время: (о жизни князя М. В. Скопина-Шуйского)/Александр Соколов, митрофор. протоиер. Nizhny Novgorod. 2008. p. 236. "Prince Shuysky and Boyars". malabar.net. Πολυμέσα σχετικά με το θέμα Vasily Dmitrievich Kirdyapa στο Wikimedia Commons
|
Ο Βασίλι Ντμιτρίεβιτς Κιρντιάπα, ρωσ. Василий Дмитриевич Кирдяпа (π. 1350 - 1403) από τον Οίκο των Ρουρικιδών ήταν πρίγκιπας του Σούζνταλ και του Γκορόντετς (1387-1403). Από αυτόν και μετά ο κλάδος του ονομάστηκε των πριγκίπων Σουίσκι.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%92%CE%B1%CF%83%CE%AF%CE%BB%CE%B9_%CE%9A%CE%B9%CF%81%CE%BD%CF%84%CE%B9%CE%AC%CF%80%CE%B1
|
Απία
|
Η Απία ήταν αρχικά ένα μικρό χωριό (ο πληθυσμός το 1800 ήταν 304 κάτοικοι), από τον οποίο πήρε το όνομά της η πρωτεύουσα της χώρας. Το χωριό Απία εξακολουθεί να υπάρχει μέσα στην ευρύτερη πρωτεύουσα, η οποία έχει εξελιχθεί σε μια ευρύτερη αστική περιοχή με πολλά χωριά. Όπως κάθε άλλος οικισμός στη χώρα, το χωριό Απία έχει τους δικούς του τοπικούς ηγέτες και φα'αλουπέγκα (γενεαλογία και συνηθισμένους χαιρετισμούς) σύμφωνα με την φα'α Σαμόα.Η σημερινή πρωτεύουσα ιδρύθηκε τη δεκαετία του 1850 και υπήρξε επίσημη πρωτεύουσα της Σαμόα από το 1959.Στις 15 Μαρτίου του 1889, επτά πλοία από τη Γερμανία, τις ΗΠΑ και τη Βρετανία αρνήθηκαν να φύγουν από το λιμάνι ενώ ένας τυφώνας πλησίαζε το λιμάνι, καθώς κάθε πλοίο θεωρούσε ντροπή να φύγει πρώτο από το λιμάνι. Όλα τα πλοία βυθίστηκαν, εκτός από τον βρετανικό καταδρομικό Calliope, το οποίο μόλις και κατάφερε να φύγει από το λιμάνι και να ξεφύγει από τη θύελλα. Σχεδόν 200 αμερικανικές και γερμανικές ζωές χάθηκαν, καθώς και έξι πλοία βυθίστηκαν ή υπέστησαν πολύ μεγάλες ζημιές.Η Δυτική Σαμόα κυβερνήθηκε από τη Γερμανία ως γερμανική Σαμόα από το 1900 ως το 1914 με την Απία ως πρωτεύουσα.Τον Αύγουστο του 1914 ξεκίνησε η Κατοχή της Γερμανικής Σαμόα από εκστρατευτική δύναμη από τη Νέα Ζηλανδία. Στη συνέχεια, η Νέα Ζηλανδία ανέλαβε τη διοίκηση των νησιών από το 1920 μέχρι την ανεξαρτησία τους το 1962.Κατά τη διάρκεια του αγώνα της χώρας για πολιτική ανεξαρτησία στις αρχές της δεκαετίας του 1900, που οργανώθηκε στο πλαίσιο του εθνικού κινήματος Μάου, οι δρόμοι της Απία έγιναν το κέντρο μη βίαιων διαμαρτυριών και πορειών όπου συνελήφθησαν πολλοί διαμαρτυρομενοι. Στις 28 Δεκεμβρίου του 1929, σε αυτό που αργότερα έγινε γνωστό ως «Μαύρο Σάββατο», κατά τη διάρκεια μιας ειρηνικής συγκέντρωσης Μάου στην πόλη, ο στρατός της Νέας Ζηλανδίας σκότωσε τον πρωταρχικό αρχηγό, Τούπου Ταμάσσε Λεαλόφι Γ'. Η Απία βρίσκεται σε φυσικό λιμάνι, στις όχθες του ποταμού Βαϊσγκάνο. Βρίσκεται πάνω σε μια παράκτια πεδιάδα και στα νότια βρίσκεται το Όρος Βάεα (472 μ.). Το κλίμα της Απία είναι τροπικό με πολλά τροπικά δάση. Οι ξηρότεροι μήνες είναι ο Ιούλιος και ο Αύγουστος με ύψος βροχής, κατά μέσο όρο, μέχρι 80 χιλιοστόμετρα. Οι υγρότεροι μήνες είναι ο Μάρτιος και ο Δεκέμβριος με ύψος βροχής, κατά μέσο όρο, πάνω από 300 χιλιοστόμετρα. Η μέση θερμοκρασία είναι 26 βαθμοί Κελσίου. Λήμμα Σαμόα στην Εγκυκλοπαίδεια των Κρατών
|
Η Απία (αγγλικά: Apia) είναι η πρωτεύουσα και η μεγαλύτερη πόλη του νησιωτικού κράτους των Σαμόα. Η πόλη βρίσκεται στην κεντρική βόρεια ακτή του νησιού Ουπόλου, του δεύτερο μεγαλύτερου νησιού της Σαμόα. Η Απία είναι η μόνη «πόλη» στη Σαμόα και είναι επίσης η πρωτεύουσα της περιοχής Τουαμασάγκα. Η αστική περιοχή της Απία έχει πληθυσμό 37.391 (απογραφή του 2016). Βρίσκεται στις όχθες του ποταμού Βαϊσγκάνο και βρέχεται από το νότιο Ειρηνικό ωκεανό. Αποτελεί το κυριότερο οικονομικό κέντρο, από το οποίο εξάγονται κόπρα (αποξηραμένη σάρκα καρύδας), κακάο, μπανάνες και καφές. Εκεί είναι η έδρα του Εθνικού Πανεπιστημίου των Σαμόα, το οποίο είναι παράρτημα του Πανεπιστημίου του Νοτίου Ειρηνικού.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%91%CF%80%CE%AF%CE%B1
|
Ζαν Προυβέ
|
Γεννήθηκε το 1901 και μεγάλωσε στο Νανσί της Γαλλίας. Γόνος καλλιτεχνικής οικογένειας, το δεύτερο από τα επτά παιδιά του διάσημου καλλιτέχνη Βικτόρ Προυβέ και της πιανίστα Μαρία Ντιαμέλ. Ο πατέρας του συνεργάστηκε με μεγάλους αρτ νουβό καλλιτέχνες, όπως ο Λουί Μαζορέλ και η Εμίλ Γκαλ, δημιουργώντας έναν καλλιτεχνικό κύκλο που επέδρασε στις καλλιτεχνικές του τάσεις και αναζητήσεις από μικρή ηλικία. Παρακολούθησε τη σχολή μεταλλουργών στο Νανσί και δούλεψε κοντά στον Εμίλ Ρομπέρ και στο εργαστήρι του Szabo (Enghien και Szabo). Η αγάπη του για το μέταλλο παρέμεινε το θεμέλιο της εργασίας καθ' όλη τη διάρκεια της καριέρας του. Το 1930, ο Ζαν Προυβέ ήταν ιδρυτικό μέλος της Ένωσης Σύγχρονων Καλλιτεχνών (UAM). Όπως αναφέρει στο μανιφέστο της ομάδας: "Μας αρέσει η λογική, ισορροπία και καθαρότητα". Το 1931 άνοιξε το επιτυχημένο "Ateliers Jean Prouve" στον κλάδο τον επίπλων. Τόσο από δικό του σχεδιασμό, καθώς και σε σχέδια άλλων δημιουργών. Συνεργάζεται με μερικά από τα πιο γνωστά γαλλικά ονόματα, όπως ο Λε Κορμπυζιέ, Σαρλότ Περιάν, Πιέρ Ζανερέ, Εζέν Μποντουάν, Μαρσέλ Λοντ για έργα, έπιπλα και αρχιτεκτονικά στοιχεία σε έργα όπως το Σπίτι του Λαού στο Κλισί. Κατά τη διάρκεια του πολέμου, ο Προυβέ ήταν πολιτικά ενεργός ως μέλος της Αντίστασης. Μετά το τέλος του πολέμου, του ανατέθηκαν από το Υπουργείο Ανοικοδόμησης η μαζική παραγωγή ξύλινων σπιτιών για τους πρόσφυγες, σε μια εποχή που η ανάγκη για σπίτια φθηνά και γρήγορα ήταν επιτακτική. Το 1947 έχτισε το εργοστάσιο Maxéville, μια εγκατάσταση 25.000 τετραγωνικών μέτρων, όπου ασχολήθηκε με σχεδιασμό επίπλων και τη γενική αρχιτεκτονική εφαρμογή του αλουμινίου. Προώθησε και σχεδίασε την κατασκευή κτισμάτων με προκατασκευασμένα στοιχεία, μειώνοντας το κόστος κατασκευής και την ταχύτητα ολοκλήρωσης του έργου. Πέρασε στη κατασκευή βιομηχανικών κτιρίων από αλουμίνιο και ελαφριών κατασκευών. Στο οικιστικό πλαίσιο μετά τον πόλεμο σχεδίασε το προκατασκευασμένο σπίτι, το Maison Tropicale, για χρήση στην Αφρική, αν και μόλις 3 χτίστηκαν. Λόγω της σπανιότητας του χάλυβα που παρουσιάζεται στον Β 'Παγκόσμιο Πόλεμο, ο Προυβέ σχεδιάζει έπιπλα από ξύλο. Λόγω των διαφωνιών με τους μετόχους, ο Ζαν Προυβέ αποχώρησε από την εταιρεία το 1953. Σχεδίασε και έχτισε τη δική του κατοικία το 1954 και εργάστηκε ως επικεφαλής του κτιρίου γραφείων των Βιομηχανικών Υλικών Μεταφορών της Εταιρείας (CIMT) στο Παρίσι μεταξύ 1957-68. Το 1971, ο Προυβέ ήταν ο Πρόεδρος της Κριτικής Επιτροπής για το σχεδιασμό του Κέντρου Πομπιντού στο Παρίσι. Έπαιξε ένα πολύ σημαντικό ρόλο για την επιλογή του νικητήριου σχεδίου από τον Richard Rogers και Renzo Piano. Μεταξύ 1980-84, ο Προυβέ γύρισε πάλι στην σχεδίαση επίπλων. Πέθανε στο Νανσί το 1984. Encyclopedia of 20th- century architecture- R. Stephen Sennott Jean Prouve Complete Works- Volume 1: 1917-1933 Από το ντοκιμαντερ A film by Stan Neumann -The House of Jean Prouvé https://web.archive.org/web/20130129094005/http://www.vitra.com/en-gb/home/designers/jean-prouve http://www.jean-prouve-architect.com/
|
Ο Ζαν Προυβέ (γαλλικά: Jean Prouvé, 8 Απριλίου 1901 - 23 Μαρτίου 1984) ήταν ένας από τους πιο σημαντικούς σχεδιαστές επίπλων, ακολουθώντας τις αρχές του μοντέρνου κινήματος. Ο Προυβέ ασχολήθηκε και ως μεταλλουργός και αυτοδίδακτος αρχιτέκτων. Κύριος στόχος του ήταν η εύκολα προσβάσιμη τέχνη από όλους, το να δημιουργήσει δεσμούς ανάμεσα στην τέχνη και τη βιομηχανία, καθώς και ανάμεσα στην τέχνη και την κοινωνική συνείδηση. Εργάστηκε πάνω στη μεταφορά τεχνολογίας κατασκευής από τη βιομηχανία για την αρχιτεκτονική, με κύριο μέλημα την αισθητική επάρκεια. Κατά τη διάρκεια της καριέρας του ο Προυβέ ασχολήθηκε με τον αρχιτεκτονικό σχεδιασμό, τον βιομηχανικό σχεδιασμό, την στατική μελέτη και το σχεδιασμό επίπλων. Ο Προυβέ εισήγαγε στη Γαλλία το βιομηχανικό μοντέρνο σχεδιασμό υψηλής αισθητικής στους τομείς του χάλυβα και του αλουμινίου, υλικά που αρχικά πειραματίστηκε και στην αρχιτεκτονική του δημιουργία. Θεωρούσε τον εαυτό του πάντα ως περισσότερο μηχανικό και κατασκευαστή αντί ενός σύγχρονου σχεδιαστή.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%96%CE%B1%CE%BD_%CE%A0%CF%81%CE%BF%CF%85%CE%B2%CE%AD
|
Νικολά Ανελκά
|
Ο Νικολά Ανελκά γεννήθηκε στις 14 Μαρτίου 1979 στις Βερσαλλίες της Γαλλίας. Οι γονείς του, Ζαν-Φιλίπ και Μαργαρίτα, προέρχονται από τη Μαρτινίκα, από όπου είχαν μεταναστεύσει στη Γαλλία το 1979. Από το 2005 ασπάστηκε τον ισλαμισμό, έπειτα από ένα ταξίδι στη Σαουδική Αραβία. Το μουσουλμανικό του όνομα είναι Αμντούλ-Σαλάμ Μπιλάλ (Abdul-Salam Bilal). Είναι παντρεμένος με την Barbara Tausia. Ο Ανελκά ξεκίνησε την καριέρα του ως έφηβος στην Παρί Σ. Ζερμέν. Το Φεβρουάριο του 1997, σε ηλικία 17 ετών μεταγράφηκε στην Άρσεναλ του Αρσέν Βενγκέρ αντί 500.000 λιρών. Αγωνίστηκε στην Πρέμιερ Λιγκ για δυόμισι περιόδους σκοράροντας 28 γκολ σε 90 συνολικά ματς. Το 1997-98 κέρδισε με την Άρσεναλ το νταμπλ σκοράροντας το δεύτερο γκολ της ομάδας του στον τελικό του Κυπέλλου εναντίον της Νιούκαστλ. Την επόμενη σεζόν 1998-99 ανακηρύχθηκε καλύτερος νέος παίκτης του πρωταθλήματος. Ακολούθησε η μεταγραφή του στη Ρεάλ Μαδρίτης αντί του ποσού ρεκόρ των 22,3 εκατ. λιρών. Αγωνίστηκε τη σεζόν 1999-2000 και με την ομάδα του κατέκτησε το Τσάμπιονς Λιγκ. Το 2000 επέστρεψε στην ομάδα που ξεκίνησε, την Παρί Σεν Ζερμέν, σε μια μεταγραφή που κόστισε 20 εκατ. λίρες. Αγωνίστηκε για μιάμιση σεζόν, ως το Δεκέμβριο του 2001, οπότε δόθηκε δανεικός στη Λίβερπουλ για το β΄ μισό της σεζόν 2001-02. Το καλοκαίρι του 2002 υπέγραψε στη Μάντσεστερ Σίτι αντί του ποσού των 12 εκ. λιρών που αποτελούσε ρεκόρ για το σύλλογο. Τότε πρωτοφόρεσε τον αριθμό 39 στη φανέλα του, τον οποίο έκτοτε καθιέρωσε στις επόμενες ομάδες που αγωνίστηκε καθώς και στην Εθνική Γαλλίας. Στη Σίτι έμεινε δυόμισι σεζόν σκοράροντας 43 γκολ σε 94 ματς συνολικά. Όμως, η ομάδα δεν κατάφερε σπουδαία πράγματα, αφού τερμάτισε 9η και 16η. Έτσι τον Ιανουάριο του 2005 έφυγε για την τουρκική Φενερμπαχτσέ, αντί 7 εκ. λιρών. Με την ομάδα της Κωνσταντινούπολης κατέκτησε το πρωτάθλημα Τουρκίας το 2005 και την επόμενη σεζόν αγωνίστηκε στο Τσάμπιονς Λιγκ. Το καλοκάιρι του 2006 επέστρεψε στην Αγγλία, υπογράφοντας στην Μπόλτον Γουόντερερς του Σαμ Αλαρντάις, αντί του ποσού των 8 εκ. λιρών που αποτελούσε ρεκόρ για την Μπόλτον. Στην Μπόλτον έμεινε ως τον Ιανουάριο του 2008, οπότε εντάχθηκε στη δύναμη της Τσέλσι αντί 15 εκ. λιρών. Με το ποσό αυτής της μεταγραφής έγινε ο πιο δαπανηρός ποδοσφαιριστής στην ποδοσφαιρική ιστορία, αφού συνολικά έχουν δαπανηθεί 87 εκ. λίρες για τις μεταγραφές που έκανε από το 1997 που έφυγε από την Παρί Σεν Ζερμέν. Ως νέος αγωνίστηκε με την Εθνική Νέων Γαλλίας (κάτω των 20) στο Παγκόσμιο Κύπελλο Νέων του 1997. Στην ανδρική Εθνική ομάδα έκανε ντεμπούτο στις 22 Απριλίου 1998 εναντίον της Σουηδίας. Ήταν βασικό μέλος της ομάδας που κέρδισε το Ευρωπαϊκό πρωτάθλημα ποδοσφαίρου το 2000 αλλά δεν κλήθηκε στην Εθνική που συμμετείχε στο Παγκόσμιο κύπελλο ποδοσφαίρου του 2006. Στην εθνική Γαλλίας αγωνίστηκε μέχρι το 2010 και είχε 69 συμμετοχές και 14 γκολ. 1997-98: Πρέμιερ Λιγκ με την Άρσεναλ 1997-98: Κύπελλο Αγγλίας με την Άρσεναλ 1998-99: Τσάριτι Σιλντ με την Άρσεναλ 1999-00: Τσάμπιονς Λιγκ με τη Ρεάλ Μαδρίτης 2000: Πρωτάθλημα Ευρώπης με τη Γαλλία 2001: Κύπελλο Συνομοσπονδιών με τη Γαλλία 2001-02: Κύπελλο Ιντερτότο με την Παρί Σεν Ζερμέν 2004-05: Πρωτάθλημα Τουρκίας με τη Φενερμπαχτσέ ΕΤ Sports, 21-1-2008, σελ. 70-71. FWC 2010 - List of Players
|
Ο Νικολά Σεμπαστιάν Ανελκά (Nicolas Sébastien Anelka, 14 Μαρτίου 1979) είναι ένας πρώην Γάλλος διεθνής επιθετικός ποδοσφαιριστής, που έχει αγωνιστεί σε πολλά ευρωπαϊκά πρωταθλήματα. Το 1997-99, ως παίκτης της Άρσεναλ, κέρδισε το έπαθλο του καλύτερου νέου ποδοσφαιριστή της σεζόν στην Αγγλία.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9D%CE%B9%CE%BA%CE%BF%CE%BB%CE%AC_%CE%91%CE%BD%CE%B5%CE%BB%CE%BA%CE%AC
|
Φωτοβολταϊκά
|
Το φωτοβολταϊκό (Φ/Β) φαινόμενο αφορά τη μετατροπή της ηλιακής ενέργειας σε ηλεκτρική. Το Φ/Β φαινόμενο ανακαλύφθηκε το 1839 από τον Εντμόντ Μπεκερέλ (Alexandre-Edmond Becquerel ). Περιληπτικά πρόκειται για την απορρόφηση της ενέργειας του φωτός από τα ηλεκτρόνια των ατόμων του Φ/Β στοιχείου και την απόδραση των ηλεκτρονίων αυτών από τις κανονικές τους θέσεις με αποτέλεσμα τη δημιουργία ρεύματος. Το ηλεκτρικό πεδίο που προϋπάρχει στο Φ/Β στοιχείο οδηγεί το ρεύμα στο φορτίο. Τα Φ/Β πλαίσια έχουν ως βασικό μέρος το ηλιακό στοιχείο (solar cell) που είναι ένας κατάλληλα επεξεργασμένος ημιαγωγός μικρού πάχους σε επίπεδη επιφάνεια. Η πρόσπτωση ηλιακής ακτινοβολίας δημιουργεί ηλεκτρική τάση και με την κατάλληλη σύνδεση σε φορτίο παράγεται ηλεκτρικό ρεύμα. Τα Φ/Β στοιχεία ομαδοποιούνται κατάλληλα και συγκροτούν τα φωτοβολταϊκά πλαίσια ή γεννήτριες (module), τυπικής ισχύος από 20W έως 300W. Οι Φ/Β γεννήτριες συνδέονται ηλεκτρολογικά μεταξύ τους και δημιουργούνται οι φωτοβολταϊκές συστοιχίες (arrays). Ένα φωτοβολταϊκό σύστημα αποτελείται από ένα ή περισσότερα πάνελ (ή πλαίσια, ή όπως λέγονται συχνά στο εμπόριο, «κρύσταλλα») φωτοβολταϊκών στοιχείων (ή «κυψελών», ή «κυττάρων»), μαζί με τις απαραίτητες συσκευές και διατάξεις για τη μετατροπή της ηλεκτρικής ενέργειας που παράγεται στην επιθυμητή μορφή. Το φωτοβολταϊκό στοιχείο είναι συνήθως τετράγωνο, με πλευρά 120-160mm. Δύο τύποι πυριτίου χρησιμοποιούνται για τη δημιουργία φωτοβολταϊκών στοιχείων: το άμορφο και το κρυσταλλικό πυρίτιο, ενώ το κρυσταλλικό πυρίτιο διακρίνεται σε μονοκρυσταλλικό ή πολυκρυσταλλικό. Το άμορφο και το κρυσταλλικό πυρίτιο παρουσιάζουν τόσο πλεονεκτήματα, όσο και μειονεκτήματα, και κατά τη μελέτη του φωτοβολταϊκού συστήματος γίνεται η αξιολόγηση των ειδικών συνθηκών της εφαρμογής (κατεύθυνση και διάρκεια της ηλιοφάνειας, τυχόν σκιάσεις κλπ.) ώστε να επιλεγεί η κατάλληλη τεχνολογία. Στο εμπόριο διατίθενται φωτοβολταϊκά πάνελ – τα οποία δεν είναι παρά πολλά φωτοβολταϊκά στοιχεία συνδεδεμένα μεταξύ τους, επικαλυμμένα με ειδικές μεμβράνες και εγκιβωτισμένα σε γυαλί με πλαίσιο από αλουμίνιο – σε διάφορες τιμές ονομαστικής ισχύος, ανάλογα με την τεχνολογία και τον αριθμό των φωτοβολταϊκών κυψελών που τα αποτελούν. Έτσι, ένα πάνελ 36 κυψελών μπορεί να έχει ονομαστική ισχύ 70-85 W, ενώ μεγαλύτερα πάνελ μπορεί να φτάσουν και τα 200 W ή και παραπάνω. Η κατασκευή μιας γεννήτριας κρυσταλλικού πυριτίου μπορεί να γίνει και από ερασιτέχνες, μετά από την προμήθεια των στοιχείων. Το κόστος είναι άπίθανο να είναι χαμηλότερο από την αγορά έτοιμης γεννήτριας, καθώς η προμήθεια ποιοτικών στοιχείων είναι πολύ δύσκολη. Εκτός από το πυρίτιο χρησιμοποιούνται και άλλα υλικά για την κατασκευή των φωτοβολταϊκών στοιχείων, όπως το Κάδμιο - Τελλούριο (CdTe) και ο ινδοδισεληνιούχος χαλκός. Σε αυτές τις κατασκευές, η μορφή του στοιχείου διαφέρει σημαντικά από αυτή του κρυσταλλικού πυριτίου, και έχει συνήθως τη μορφή λωρίδας πλάτους μερικών χιλιοστών και μήκους αρκετών εκατοστών. Τα πάνελ συνδέονται μεταξύ τους και δημιουργούν τη φωτοβολταϊκή συστοιχία, η οποία μπορεί να περιλαμβάνει από 2 έως και αρκετές εκατοντάδες φωτοβολταϊκές γεννήτριες. Η ηλεκτρική ενέργεια που παράγεται από μια Φ/Β συστοιχία είναι συνεχούς ρεύματος (DC), και για το λόγο αυτό οι πρώτες χρήσεις των φωτοβολταϊκών αφορούσαν εφαρμογές DC τάσης: κλασικά παραδείγματα είναι ο υπολογιστής τσέπης («κομπιουτεράκι») και οι δορυφόροι. Με την προοδευτική αύξηση όμως του βαθμού απόδοσης, δημιουργήθηκαν ειδικές συσκευές – οι αναστροφείς (inverters) - που σκοπό έχουν να μετατρέψουν την έξοδο συνεχούς τάσης της Φ/Β συστοιχίας σε εναλλασσόμενη τάση. Με τον τρόπο αυτό, το Φ/Β σύστημα είναι σε θέση να τροφοδοτήσει μια σύγχρονη εγκατάσταση (κατοικία, θερμοκήπιο, μονάδα παραγωγής κλπ.) που χρησιμοποιεί κατά κανόνα συσκευές εναλλασσόμενου ρεύματος(AC). Το φωτοβολταϊκό σύστημα αποτελείται από ένα αριθμό μερών ή υποσυστημάτων: (α) Τη φωτοβολταϊκή γεννήτρια με τη μηχανική υποστήριξη και πιθανόν ένα σύστημα παρακολούθησης της ηλιακής τροχιάς. (β) Μπαταρίες (υποσύστημα αποθήκευσης)- πλέον δεν χρησιμοποιούνται, εκτός σε απομακρυσμένες εγκαταστάσεις όπως είναι π.χ. οι Φάροι, διαφορετικά η σύνδεση του πάνελ γίνεται απευθείας με το υφιστάμενο δίκτυο του ΔΕΔΔΗΕ. (γ) Καθορισμό ισχύος και συσκευή ελέγχου που περιλαμβάνει φροντίδα για μέτρηση και παρατήρηση. (δ) Εφεδρική γεννήτρια. Η επιλογή του πώς και ποια από αυτά τα στοιχεία ολοκληρώνονται μέσα στο σύστημα εξαρτάται από ποικίλες εκτιμήσεις. Υπάρχουν δυο κύριες κατηγορίες συστημάτων, το διασυνδεδεμένο με το δίκτυο και το αυτόνομο. Τα συνδεδεμένα στο δίκτυο συστήματα μπορούν να υποδιαιρεθούν σ’ εκείνα στα οποία το δίκτυο ενεργεί απλώς ως μια βοηθητική τροφοδοσία (εφεδρικό δίκτυο) και εκείνα τα οποία ίσως λάβουν επίσης πρόσθετη ισχύ από τη Φ.Β. γεννήτρια (αλληλοεπιδρώμενο δίκτυο). Μέσα στους Φ.Β. σταθμούς όλη η παραγόμενη ισχύς τροφοδοτείται στο δίκτυο. Αυτόνομα φωτοβολταϊκά συστήματα ηλεκτροδότησης Τα αυτόνομα φωτοβολταϊκά (off-grid) είναι συστήματα ηλεκτροδότησης με τη βοήθεια της ηλιακής ενέργειας. Διαφοροποιούνται από τα διασυνδεδεμένα φωτοβολταϊκά (grid-tied ή on grid) συστήματα στο ότι δεν απαιτείται διασύνδεση με το δημόσιο δίκτυο (π.χ. ΔΕΗ) για να λειτουργήσουν. Τα αυτόνομα συστήματα πέρα από την ηλιακή ενέργεια μπορούν να εκμεταλλευτούν και την αιολική οπότε και ονομάζονται αυτόνομα υβριδικά συστήματα. Συνήθως τα αυτόνομα συστήματα περιλαμβάνουν μπαταρίες (συσσωρευτές) και ονομάζονται αυτόνομα συστήματα με αποθήκευση. Σε αυτά τα συστήματα κατά τη διάρκεια ανυπαρξίας ενέργειας από ήλιο ή άνεμο το φορτίο τροφοδοτείται μέσω των συσσωρευτών. Υπάρχουν και συστήματα απευθείας τροφοδότησης του φορτίου χωρίς συσσωρευτές με το μειονέκτημα της χρήσης τους μόνο όσο υπάρχει ηλιοφάνεια ή ανεμόπτωση και ονομάζονται αυτόνομα συστήματα χωρίς αποθήκευση. Τα αυτόνομα συστήματα ηλεκτροδότησης χρησιμοποιούνται σε κτίρια που είναι απομακρυσμένη και κατά συνέπεια κοστοβόρα ή αδύνατη η σύνδεση με το δημόσιο δίκτυο, σε πλωτά σκάφη, εξοχικά, τροχόσπιτα κ.α. Δεν είναι λίγοι οικισμοί στην Αφρικανική ήπειρο που τροφοδοτούνται πλήρως από αυτόνομα φωτοβολταϊκά συστήματα. Συνήθως τα ηλιακά στοιχεία σε μια βασική μονάδα συνδέονται μεταξύ τους σε μια βασική σειρά. Αυτό οφείλεται στα ηλεκτρικά χαρακτηριστικά του κάθε ηλιακού στοιχείου. Ένα τυπικό (διαμέτρου 4 ιντσών) ηλιακό στοιχείο κρυσταλλικού πυριτίου ή ένα (10 cm Χ 10 cm) πολυκρυσταλλικό στοιχείο θα παρέχουν κάτω από κανονικές συνθήκες ισχύ μεταξύ 1 και 1,5 W, εξαρτώμενη από την απόδοση του ηλιακού στοιχείου. Αυτή η ισχύς παρέχεται συνήθως υπό τάση 0,5 ή 0,6 V. Από τη στιγμή που υπάρχουν πολύ λίγες εφαρμογές, οι οποίες μπορούν να λειτουργούν σε αυτή την τάση, η άμεση λύση είναι να συνδεθούν τα ηλιακά στοιχεία σε σειρά. Ο αριθμός των ηλεκτρικών στοιχείων μέσα σε μια βασική μονάδα ρυθμίζεται από την τάση της βασικής μονάδας. Η ονομαστική τάση λειτουργίας του συστήματος συνήθως πρέπει να ταιριάζει με την ονομαστική τάση του υποσυστήματος αποθήκευσης. Οι περισσότερες εκ των φωτοβολταϊκών βασικών μονάδων, που κατασκευάζονται βιομηχανικά έχουν σταθερές διατάξεις, οι οποίες μπορούν να συνεργασθούν ακόμη και με μπαταρίες των 12Volt. Προνοώντας για κάποια υπέρταση προκειμένου να φορτιστεί η μπαταρία και να αντισταθμιστεί χαμηλότερη έξοδος, κάτω από συνθήκες χαμηλότερες των κανονικών, έχει βρεθεί ότι μια ομάδα των 33 έως 36 ηλιακών στοιχείων σε σειρά συνήθως εξασφαλίζουν αξιόπιστη λειτουργία. Έτσι η ισχύς των βασικών μονάδων πυριτίου συνήθως κυμαίνεται μεταξύ 40 και 60 W. Οι παράμετροι της βασικής μονάδας καθορίζονται από τον κατασκευαστή κάτω από τις ακόλουθες κανονικές συνθήκες: Ακτινοβολία 1 ΚW/m2 Φασματική κατανομή ΑΜ 1,5 Θερμοκρασία ηλιακού στοιχείου 25 °CΠρόκειται για τις ίδιες συνθήκες με αυτές που χρησιμοποιούνται για να χαρακτηρισθούν τα ηλιακά στοιχεία. Η ονομαστική έξοδος συνήθως ονομάζεται ισχύς κορυφής μιας βασικής μονάδας και εκφράζεται σε W κορυφής (W). Τα τρία περισσότερο σημαντικά ηλεκτρικά χαρακτηριστικά μιας βασικής μονάδας είναι το ρεύμα βραχυκυκλώματος, η τάση ανοικτού κυκλώματος και το σημείο μέγιστης ισχύος σε συνάρτηση με τη θερμοκρασία και την ακτινοβολία. Αυτές οι χαρακτηριστικές μοιάζουν με τη χαρακτηριστική Ι-V ενός ηλιακού στοιχείου, ωστόσο υπάρχουν συγκεκριμένες ιδιομορφίες. Ο βαθμός απόδοσης εκφράζει το ποσοστό της ηλιακής ακτινοβολίας που μετατρέπεται σε ηλεκτρική ενέργεια στο φωτοβολταϊκό στοιχείο. Τα πρώτα φωτοβολταϊκά στοιχεία, που σχεδιάστηκαν τον 19ο αιώνα, δεν είχαν παρά 1-2% απόδοση, ενώ το 1954 τα εργαστήρια Bell Laboratories δημιούργησαν τα πρώτα Φ/Β στοιχεία πυριτίου με απόδοση 6%. Στην πορεία του χρόνου όλο και αυξάνεται ο βαθμός απόδοσης: η αύξηση της απόδοσης, έστω και κατά μια ποσοστιαία μονάδα, θεωρείται επίτευγμα στην τεχνολογία των φωτοβολταϊκών. Στη σημερινή εποχή ο τυπικός βαθμός απόδοσης ενός φωτοβολταϊκού στοιχείου βρίσκεται στο 13 – 19%, ο οποίος, συγκρινόμενος με την απόδοση άλλου συστήματος (συμβατικού, αιολικού, υδροηλεκτρικού κλπ.), παραμένει ακόμη αρκετά χαμηλός. Αυτό σημαίνει ότι το φωτοβολταϊκό σύστημα καταλαμβάνει μεγάλη επιφάνεια προκειμένου να αποδώσει την επιθυμητή ηλεκτρική ισχύ. Ωστόσο, η απόδοση ενός δεδομένου συστήματος μπορεί να βελτιωθεί σημαντικά με την τοποθέτηση των φωτοβολταϊκών σε ηλιοστάτη. Οι προϋποθέσεις αξιοποίησης των Φ/Β συστημάτων στην Ελλάδα είναι από τις καλύτερες στην Ευρώπη, αφού η συνολική ενέργεια που δέχεται κάθε τετραγωνικό μέτρο επιφάνειας στη διάρκεια ενός έτους κυμαίνεται από 1400-1800 kWh. Η παγκόσμια ανάπτυξη των φωτοβολταϊκών ήταν εκθετική μεταξύ των ετών 1992-2017. Κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου, τα φωτοβολταϊκά εξελίχθηκαν από μια εξειδικευμένη αγορά εφαρμογών μικρής κλίμακας σε σημαντική πηγή ηλεκτρικής ενέργειας. Όταν τα ηλιακά φωτοβολταϊκά συστήματα αναγνωρίστηκαν για πρώτη φορά ως πολλά υποσχόμενη τεχνολογία ανανεώσιμων πηγών ενέργειας διάφορες κυβερνήσεις εφάρμοσαν προγράμματα προκειμένου να παράσχουν οικονομικά κίνητρα για επενδύσεις. Για αρκετά χρόνια, η ανάπτυξη προήλθε κυρίως από την Ιαπωνία και τις πρωτοπόρες ευρωπαϊκές χώρες.Από τότε, η ανάπτυξη των φωτοβολταϊκών εγκαταστάσεων έχει αποκτήσει δυναμική σε παγκόσμια κλίμακα, ιδιαίτερα στην Ασία, αλλά και στη Βόρεια Αμερική και σε άλλες περιοχές. Η αύξηση της φωτοβολταϊκής ενέργειας προχώρησε ακόμη πιο γρήγορα όταν η παραγωγή ηλιακών κυψελών και μονάδων άρχισε να αυξάνεται στις ΗΠΑ με το έργο Million Solar Roofs, καθώς και με την πρόσθεση των ΑΠΕ στο πενταετές σχέδιο της Κίνας για την παραγωγή ενέργειας για το 2011. Η Ευρωπαϊκή Ένωση έχει θέσει ως στόχο της για το 2020 το 20% της κατανάλωσης ενέργειας να προέρχεται από ανανεώσιμες πηγές. Ως προς την ηλιοθερμική ενέργεια η Ελλάδα ήταν πρωτοπόρος χώρα στην Ευρώπη τις τελευταίες δεκαετίες με περίπου ένα εκατομμύριο εγκατεστημένους ηλιακούς θερμοσίφωνες, που συμβάλουν σημαντικά στην εξοικονόμηση ενέργειας και στην προστασία του περιβάλλοντος, αξιοποιώντας το ανεξάντλητο ηλιακό δυναμικό. Τώρα μένει να γίνει το ίδιο και ως προς την παραγωγή ηλεκτρικής ενέργειας. Οι προϋποθέσεις μάλιστα για τα Φωτοβολταϊκά Συστήματα είναι ακόμα καλύτερες, αφού τα Φ/Β συστήματα παρουσιάζουν τη μέγιστη παραγωγή ακριβώς εκείνες τις ώρες της ημέρας που και η κατανάλωση (ζήτηση) φτάνει στο μέγιστο και η ΔΕΗ ζητά από όλους τους καταναλωτές να περιορίσουν τη ζήτηση ή αναγκάζεται να κάνει περικοπές (ελεγχόμενη συσκότιση). Τα φωτοβολταϊκά συστήματα επιδοτούνται από το Ελληνικό κράτος μέσω του νέου επενδυτικού νόμου Ν. 3522/06 και του αναπτυξιακού νόμου Ν. 3299/04 για επενδυτές μεσαίας και μεγάλης κλίμακας (επιδότηση αγοράς εξοπλισμού έως και 40% ανάλογα με την περιοχή της εγκατάστασης και τα επιχειρηματικά κριτήρια που ικανοποιούνται). Στη συνέχεια, με βάση το νόμο Ν. 3468/06 για τις Ανανεώσιμες Πηγές Ενέργειας ο επενδυτής συνάπτει δεκαετές συμβόλαιο – με μονομερή δυνατότητα ανανέωσης της σύμβασης από την πλευρά του επενδυτή για ακόμη δέκα χρόνια – για την πώληση της ηλεκτρικής ενέργειας που παράγει στον ΔΕΣΜΗΕ (Διαχειριστής Ελληνικού Συστήματος Μεταφοράς Ηλεκτρικής Ενέργειας) για τις διασυνδεδεμένες περιοχές, ή απευθείας στη ΔΕΗ για τις μη-διασυνδεδεμένες περιοχές. Η τιμή πώλησης κυμαίνεται από 0,40 έως 0,50 Ευρώ ανά κιλοβατώρα (kWh) ανάλογα με το μέγεθος και την περιοχή της εγκατάστασης. Όμως, και ο ιδιώτης μπορεί να επωφεληθεί του νόμου 3468, πουλώντας την πλεονάζουσα ενέργεια της εγκατάστασης ιδιόχρησης που διαθέτει στις ίδιες ανταγωνιστικές τιμές, με επιπλέον όφελος φοροελάφρυνση έως και 700 Ευρώ. Τα κίνητρα αυτά έχουν ήδη δείξει τα πρώτα αποτελέσματα, και πλέον βλέπουμε τη δημιουργία φωτοβολταϊκών πάρκων σε πολλές περιοχές της χώρας, και την εγκατάσταση φωτοβολταϊκών συστημάτων σε καινούργια ή και παλιότερα σπίτια. Με την τρέχουσα νομοθεσία η Ελληνική πολιτεία στοχεύει στη δημιουργία μεγάλων ως πολύ μεγάλων φωτοβολταϊκών πάρκων, σε αντίθεση με άλλες χώρες, που όπως η Γερμανία στοχεύουν στην ανάπτυξη πολλών μικρών συστημάτων. Μία σχετική σύγκριση φαίνεται στο διάγραμμα που ακολουθεί. Τα στοιχεία του διαγράμματος προέρχονται από τον σύνδεσμο εταιρειών ηλιακής ενέργειας της Γερμανίας (BSW) και από την Ελληνική Ρυθμιστική Αρχή Ενέργειας (ΡΑΕ). Η ευρωπαϊκή νομοθεσία είναι αντίστοιχη με την ελληνική. Πολλές πόλεις χωρών της Ευρωπαϊκής Ένωσης έχουν παράσχει ανάλογα κίνητρα για την εγκατάσταση Φ/Β τόσο σε οικιακές όσο και σε εταιρικές εγκαταστάσεις. Πρόσφατα, η πόλη με τη μεγαλύτερη ηλιοφάνεια στη Γερμανία, το Φράιμπουργκ (Freiburg im Breisgau) διατηρώντας τον τίτλο της "πράσινης πόλης" ανακοίνωσε την εγκατάσταση Φ/Β σε οικίες και δημόσια κτίρια. Οι οικιακοί καταναλωτές στην πόλη πωλούν τα ποσά ενέργειας που περισσεύουν στον παροχέα ηλεκτρικής ενέργειας. Παρόμοιες προσπάθειες γίνονται, επίσης, στη Νότια Γαλλία και στην Ιταλία, καθώς οι περιοχές αυτές πλεονεκτούν από την άποψη ημερήσιας ηλιοφάνειας. Προσδοκάται, ωστόσο, η εγκατάσταση Φ/Β και σε βορειότερες περιοχές, ιδιαίτερα όταν βελτιωθεί ο συντελεστής απόδοσής τους. Τα φωτοβολταϊκά είναι διατάξεις που παράγουν ηλεκτρικό ρεύμα από την ηλιακή ακτινοβολία. Το ηλεκτρικό αυτό ρεύμα χρησιμοποιείται για να δώσει ενέργεια σε μια συσκευή ή για τη φόρτιση μπαταρίας. Η τεχνολογία αυτή χρησιμοποιείται ευρέως σε μικροϋπολογιστές τσέπης που λειτουργούν χωρίς μπαταρία, απλώς με την έκθεσή τους στο φως. Τα φωτοβολταϊκά χρησιμοποιούνται συχνά σε συστοιχίες για την παραγωγή ενέργειας σε μεγάλη κλίμακα. Σε τέτοια μορφή χρησιμοποιούνται για να δίνουν ενέργεια σε δορυφόρους, διαστημόπλοια, αλλά και σε απλούστερες εφαρμογές, όπως για την ενεργειοδότηση απομακρυσμένων τηλεφώνων εκτάκτου ανάγκης σε εθνικές οδούς, σε σπίτια κλπ. Σε πολλές χώρες έχουν ξεκινήσει προγράμματα επιδότησης των επενδύσεων σε φωτοβολταϊκά, τα οποία παράγουν ηλεκτρική ενέργεια που μεταπωλείται και εισάγεται στα δημόσια δίκτυα μεταφοράς. Τα προγράμματα αυτά έχουν στόχο τη διαφοροποίηση της παραγωγής ηλεκτρικής ενέργειας και τη σταδιακή απεξάρτησή της από το πετρέλαιο. Η θερμοκρασία είναι μια σημαντική παράμετρος λειτουργίας ενός Φ/Β συστήματος. Όπως έχουμε δει ο συντελεστής θερμοκρασίας για την τάση ανοικτού κυκλώματος είναι κατά προσέγγιση ίσος με -2.3 mV/◦C για καθένα ηλιακό στοιχείο. Ο συντελεστής τάσης μιας βασικής μονάδας είναι επομένως αρνητικός και πολύ μεγάλος από τη στιγμή που συνδέονται σε σειρά 33 έως 36 ηλιακά στοιχεία. Ο συντελεστής ρεύματος, από την άλλη πλευρά, είναι θετικός και μικρός, περίπου +6 μΑ/◦C ανά τετραγωνικό εκατοστό της βασικής μονάδας. Συνεπώς, μόνο η μεταβολή τάσης σε σχέση μ’ αυτή της θερμοκρασίας λαμβάνεται υπόψη για πρακτικούς κυρίως υπολογισμούς, ενώ για κάθε βασική μονάδα αποτελούμενη από nc ηλιακά στοιχεία συνδεδεμένα σε σειρά ισούται προς: Είναι σημαντικό να σημειώσετε ότι η τάση καθορίζεται από τη θερμοκρασία λειτουργίας των ηλιακών στοιχείων, η οποία διαφέρει από τη θερμοκρασία περιβάλλοντος. Όπως και για καθένα ηλιακό στοιχείο, το ρεύμα βραχυκυκλώματος Isc μιας βασικής μονάδας είναι ανάλογο προς την ακτινοβολία και επομένως θα ποικίλλει κατά τη διάρκεια της ημέρας κατά τον ίδιο τρόπο. Εφόσον η τάση είναι λογαριθμική συνάρτηση του ρεύματος, θα εξαρτάται επίσης λογαριθμικά και από την ακτινοβολία. Κατά τη διάρκεια της ημέρας επομένως η τάση θα μεταβάλλεται λιγότερο από ότι το ρεύμα. Στο σχεδιασμό της Φ/Β γεννήτριας είναι συνηθισμένο να παραμελείται η μεταβολή της τάσης και να λαμβάνεται το ρεύμα βραχυκυκλώματος ανάλογο προς την ακτινοβολία. Η λειτουργία μιας βασικής μονάδας θα πρέπει να βρίσκεται όσο το δυνατόν πιο κοντά στο σημείο μέγιστης ισχύος. Είναι ένα σημαντικό γνώρισμα της χαρακτηριστικής της βασικής μονάδας, το ότι η τάση του σημείου μεγίστης ισχύος Vm είναι σχεδόν ανεξάρτητη από την ακτινοβολία. Η μέση τιμή αυτής της τάσης κατά τη διάρκεια της ημέρας μπορεί να εκτιμηθεί στο 80% της τάσης ανοικτού κυκλώματος κάτω από κανονικές συνθήκες ακτινοβολίας. Αυτή η ιδιότητα είναι χρήσιμη για τη σχεδίαση της μονάδας ελέγχου της ισχύος της συσκευής. Ο χαρακτηρισμός της βασικής Φ.Β. μονάδας συμπληρώνεται με τη μέτρηση της θερμοκρασίας ενός κανονικά λειτουργούντος ηλιακού στοιχείου (NOCT) (Normal Operating Cell Τemperature), οριζόμενης ως η θερμοκρασία του ηλιακού στοιχείου, όταν η βασική μονάδα λειτουργεί κάτω από τις ακόλουθες συνθήκες σε ανοικτό κύκλωμα: Ακτινοβολία 0,8 Φασματική κατανομή ΑΜ 1,5 Θερμοκρασία περιβάλλοντος 20 °C Ταχύτητα ανέμου 1 m/sΗ NOCT (συνήθως μεταξύ 42 °C και 46 °C) χρησιμοποιείται τότε για να καθορίσει τη θερμοκρασία του ηλιακού ηλεκτρικού στοιχείου Tc κατά τη διάρκεια της λειτουργίας βασικής μονάδας. Συνήθως υποθέτουμε ότι η διαφορά μεταξύ Τc και θερμοκρασίας περιβάλλοντος Ta εξαρτάται γραμμικά από την ακτινοβολία Gr. Με τα φωτοβολταϊκά σε στέγες η Ευρωπαϊκή Ένωση θέλησε να ωθήσει τους πολίτες της να αξιοποιήσουν την ηλιακή ενέργεια. Έτσι ξεκίνησε το Πρόγραμμα «Φωτοβολταϊκά σε Στέγες» με πολύ ευνοϊκές ρυθμίσεις και πολλά κίνητρα. Το Πρόγραμμα αφορά στέγες και δώματα στα οποία μπορούν να τοποθετηθούν φωτοβολταϊκά συνολικής ισχύος 10 kWp (κιλοβάτ). Σε αυτό μπορούν να μετέχουν όλοι οι πολίτες και, προκειμένου για την Ελλάδα, να πωλούν το ρεύμα που παράγουν στη ΔΕΗ. Το κέρδος για τον κάτοχο φωτοβολταϊκών είναι διπλό: Εισπράττει χρήματα από τη ΔΕΗ για το ρεύμα που παράγει ενώ δεν χρειάζεται να πληρώνει για το ρεύμα που καταναλώνει. Δικαίωμα συμμετοχής στο Πρόγραμμα «Φωτοβολταϊκά σε Στέγες» έχουν όλοι οι κάτοικοι της Ελλάδας, ιδιώτες ή μικρές επιχειρήσεις, με μοναδική προϋπόθεση να είναι ιδιοκτήτες του ακινήτου που θα τοποθετηθούν τα φωτοβολταϊκά και το ακίνητο τους να είναι σε σύνδεση με τη ΔΕΗ. Δεν ισχύει για περιοχές που δεν βρίσκονται στο διασυνδεδεμένο σύστημα. Ο ιδιώτης ή η επιχείρηση που ενδιαφέρεται να τοποθετήσει τα φωτοβολταϊκά πρέπει να απευθυνθεί στα γραφεία της ΔΕΗ της περιοχής του. Αργότερα θα κληθεί να υπογράψει δυο συμβάσεις, η πρώτη αφορά την εγκατάσταση του μετρητή ρεύματος και η δεύτερη αφορά την πώληση του ρεύματος στη ΔΕΗ. Εξίσου σημαντικό για όσους αποφασίσουν να τοποθετήσουν φωτοβολταϊκά στις στέγες τους είναι ότι δεν φορολογούνται για τα έσοδα που προκύπτουν από την πώληση του ρεύματος, λόγω του μικρού μεγέθους του συστήματος που δικαιούται το κάθε κτίριο. Εκτός από τα φωτοβολταϊκά σε στέγες μονοκατοικιών, τοποθετούνται και σε στέγες και δώματα πολυκατοικιών. Απαιτείται η σύμφωνη γνώμη όλων των ιδιοκτητών και η διαδικασία πραγματοποιείται από το διαχειριστή. Η τοποθέτηση των φωτοβολταϊκών είναι μια επένδυση για το μέλλον αφού εξασφαλίζει κέρδη για τον κάτοχο του φωτοβολταϊκού συστήματος για 25 χρόνια. Ειδικά σε κάποιες περιοχές της Ελλάδας που επικρατεί ηλιοφάνεια τους περισσότερους μήνες του χρόνου, η απόδοση είναι εγγυημένη. Τα κέρδη εξαρτώνται από το μέγεθος της εγκατάστασης και όσο μεγαλύτερη είναι αυτή(μέχρι 10 kWp[κιλοβάτ]), τόσο πιο πολλά τα κέρδη. Η τιμή αγοράς της kWh(κιλοβατώρας) από τη ΔΕΗ με βάση τον νόμο 3851 ήταν 0,55 ευρώ μέχρι τον Ιούλιο του 2012, ενώ από τον Αύγουστο του 2012 μετά από τροποποίηση του νόμου έπεσε στα 0,25 ευρώ. Η τιμή θα μειώνεται κάθε εξάμηνο ως εξής: και μάλιστα μέχρι το 2019 όταν και θα ολοκληρωθεί το Πρόγραμμα «Φωτοβολταϊκά σε Στέγες». Η τιμή πώλησης της κιλοβατώρας παρ' όλες τις προσαρμογές είναι κατά πολύ μεγαλύτερη από την τιμή που πληρώνουμε για ρεύμα. Η χρηματοδότηση από τις τράπεζες για το Πρόγραμμα που αφορά τα φωτοβολταϊκά σε στέγες, φτάνει έως και το 100%. Εφόσον φυσικά κάποιος πληροί τις προϋποθέσεις για τραπεζικό δανεισμό. Σε αυτή την περίπτωση το κόστος για την τοποθέτηση των φωτοβολταϊκών είναι μηδαμινό για τον κάτοχο του ακινήτου, αφού άμεσα μπορεί από τα κέρδη του να αποπληρώσει το δάνειο. Χάρη σε μαζικότερες παραγωγές και τεχνολογικές εξελίξεις στην παραγωγική διαδικασία, μεταξύ των ετών 2010 και 2018, η τιμή κατασκευής μιας μέσης φωτοβολταϊκής εγκατάστασης μειώθηκε κατά 57%. Ένα σημαντικό πρόβλημα που αντιμετωπίζει ο σχεδιαστής μιας διάταξης είναι το που θα στερεωθούν οι βασικές μονάδες, αν θα στερεωθούν σε σταθερές θέσεις ή οι προσανατολισμοί τους θα ακολουθούν (ιχνηλατούν) την κίνηση του ηλίου. Στις περισσότερες διατάξεις οι βασικές μονάδες στερεώνονται σ’ ένα σταθερό κεκλιμένο επίπεδο με την πρόσοψη προς τον ισημερινό. Αυτό έχει την αρετή της απλότητας, δηλαδή κανένα κινούμενο τμήμα και χαμηλό κόστος. Η άριστη γωνία κλίσης εξαρτάται κυρίως από το γεωγραφικό πλάτος, την αναλογία της διάχυτης ακτινοβολίας στην τοποθεσία και το είδος του φορτίου. Στερεώνοντας τη διάταξη πάνω σε σύστημα με δύο άξονες παρακολούθησης του Ηλίου, μπορεί να συλλεχθεί μέχρι 25% περισσότερη ηλιακή ενέργεια κατά τη διάρκεια ενός έτους, σε σύγκριση με την εγκατάσταση σταθερής κλίσης. Κάτι τέτοιο όμως αυξάνει την πολυπλοκότητα και έχει ως αποτέλεσμα μια χαμηλότερης αξιοπιστίας και υψηλότερου κόστους συντήρηση. Η μονού άξονα παρακολούθηση (ιχνηλάτηση) είναι λιγότερο σύνθετη αλλά παρουσιάζει μικρότερο κέρδος. Ο προσανατολισμός μπορεί να ρυθμίζεται χειροκίνητα, εκεί που η προσφορά εργασίας είναι διαθέσιμη, αυξάνοντας έτσι τις όποιες απολαβές. Έχει υπολογιστεί ότι σε κλίματα με ηλιοφάνεια μια διάταξη επίπεδης κινούμενης πλάκας που έχει κατάλληλη ρύθμιση ώστε να στρέφεται προς τον ήλιο δυο φορές την ημέρα και να παίρνει την κατάλληλη κρίση τέσσερις φορές το χρόνο, μπορεί να συλλαμβάνει το 95% της ενέργειας, που συλλέγετε με ένα σύστημα δυο αξόνων παρακολούθησης πλήρως αυτοματοποιημένο. Το σύστημα παρακολούθησης είναι ιδιαίτερα σημαντικό στα συστήματα, που λειτουργούν κάτω από συγκεντρωμένο ηλιακό φως. Η δομή αυτών των συστημάτων εκτείνεται από έναν απλό σχεδιασμό βασισμένο πάνω σε πλευρικούς ενισχυτικούς καθρέπτες μέχρι τα συγκεντρωτικά συστήματα, τα οποία χρησιμοποιούν υπερσύγχρονες οπτικές τεχνικές, για να αυξήσουν την είσοδο φωτός προς τα ηλιακά στοιχεία κατά μερικές τάξεις του μεγέθους. Αυτά τα συστήματα πρέπει να προνοούν για ένα σημαντικό γεγονός, ότι δηλαδή συγκεντρώνοντας το ηλιακό φως ελαττώνουν το γωνιακό άνοιγμα των ακτίνων, που το σύστημα μπορεί να δεχθεί. Η παρακολούθηση γίνεται απαραίτητη από τη στιγμή που ο λόγος συγκέντρωσης υπερβαίνει το 10 περίπου και το σύστημα μπορεί να μετατρέψει μόνο την άμεση συνιστώσα της ηλιακής ακτινοβολίας. Φωτοβολταϊκά Συστήματα, Κέντρο Ανανεώσιμων Πηγών και Εξοικονόμησης Ενέργειας Ηλιακός ηλεκτρισμός στο σπίτι σας: Ένας πρακτικός οδηγός από την Greenpeace για την εγκατάσταση φωτοβολταϊκών συστημάτων Αρχειοθετήθηκε 2008-10-14 στο Wayback Machine. Πώς Τοποθετούνται τα Φωτοβολταϊκά: Βήμα προς Βήμα Οδηγός NovaVolt Ενεργειακές κοινότητες Ν. 4513 23/01/2018 Υπουργική απόφαση-Νέες τιμές αναφοράς ΑΠΕ ΑΠΕΕΚ/30971/1190 26/03/2020 Μανταλένα Πίου (8 Ιουλίου 2009). «Οδηγός για φωτοβολταϊκά στις στέγες». Ημερησία. Ανακτήθηκε στις 17 Ιουλίου 2009. «Φωτοβολταϊκά στην ταράτσα από 1ης Ιουλίου». Η Καθημερινή. 19 Ιουνίου 2009. Ανακτήθηκε στις 17 Ιουλίου 2009.
|
Με τον γενικό όρο Φωτοβολταϊκά πάνελ ονομάζεται η βιομηχανική διάταξη πολλών φωτοβολταϊκών κυττάρων σε μία σειρά. Στην ουσία πρόκειται για τεχνητούς ημιαγωγούς (συνήθως από Πυρίτιο) οι οποίοι ενώνονται με σκοπό να δημιουργήσουν ένα ηλεκτρικό κύκλωμα σε σειρά. Οι ημιαγωγοί αυτοί απορροφούν φωτόνια από την ηλιακή ακτινοβολία και παράγουν μια Ηλεκτρική τάση. Αυτή η διαδικασία ονομάζεται"Φωτοβολταϊκό φαινόμενο". Τα φωτοβολταϊκά ανήκουν στη κατηγορία των Ανανεώσιμων Πηγών Ενέργειας (Α.Π.Ε). Στην κατηγορία των ανανεώσιμων ηλιακών πηγών ενέργειας, τα ηλιοθερμικά συστήματα είναι πιο αποδοτικά από τα φωτοβολταϊκά.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A6%CF%89%CF%84%CE%BF%CE%B2%CE%BF%CE%BB%CF%84%CE%B1%CF%8A%CE%BA%CE%AC
|
Ecosia
|
Στην αρχή της εταιρείας, η μηχανή αναζήτησης Ecosia εμφάνιζε αποτελέσματα από τη μηχανή αναζήτησης της Yahoo! σε συνδιασμό με την μηχανή αναζήτησης της Microsoft, Bing αλλά και από την Βικιπαίδεια. Οι διαφημίσεις προέρχονταν από την Yahoo! που εμφανίζονταν μαζί με τα αποτελέσματα της μηχανής αναζήτησης Ecosia. Τα έσοδα αυτών των διαφημίσεων μοιράζονταν μεταξύ των δύο εταιρειών.Την σήμερον ημέρα, τα αποτελέσματα της Ecosia παρέχονται από το Bing μαζί με τους δικούς της αλγόριθμους.Το 2018, η Ecosia δεσμεύτηκε πως είναι φιλική προς την ιδιωτικότητα (privacy-friendly). Οι αναζητήσεις είναι κρυπτογραφημένες και δεν αποθηκεύονται μόνιμα ενώ παράλληλα, τα δεδομένα των χρηστών, δεν πουλιούνται σε τρίτους διαφημιστές. Η εταιρεία στην Πολιτική Απορρήτου της επισημαίνει πως δεν αποθηκεύει τις αναζητήσεις των χρηστών δημιουργώντας ιδιωτικά προφίλ για τον καθένα, και πως δεν χρησιμοποιεί εργαλεία παρακολούθησης όπως το Google Analytics. Η εταιρεία έχει συνεργαστεί με πολλούς οργανισμούς. Η Ecosia έχει φυτεύσει δέντρα, μέχρι στιγμής, στις χώρες: Περού, Νικαράγουα, Κολομβία, Βραζιλία, Μαρόκο, Ισπανία, Σενεγάλη, Μπουρκίνα Φάσο, Γκάνα, Μαδαγασκάρη, Ουγκάντα, Τανζανία, Αιθιοπία, Κένυα, Ινδονησία, Ινδία, Ακτή Ελεφαντοστού, Ηνωμένο Βασίλειο, Καναδάς, Ρουάντα, Βολιβία, ΗΠΑ, Αυστραλία, Μαλάουι.Τον Ιούλιο του 2020, η Ecosia φύτευσε συνολικά 100 εκατομμύρια δέντρα, ως αποτέλεσμα πάνω από 50.000 τόνους διοξειδίου του άνθρακα να «αφαιρούνται» από την ατμόσφαιρα κάθε μήνα. Κατά μέσο ώρα, η Ecosia ανέφερε εκείνον τον μήνα, κάθε 0.8 δευτερόλεπτα φυτεύεται ένα δέντρο, 75 δέντρα το λεπτό και 108.000 την ημέρα από τα έσοδα των διαφημίσεων. Η μηχανή αναζήτησης Ecosia είναι διαθέσιμη σε Mozilla Firefox, Brave, Microsoft Edge, Google Chrome και Safari για προεπιλεγμένη μηχανή αναζήτησης. Μέσω του Mozilla Firefox μπορεί να κατέβει ως πρόσθετο.Στις 21 Αυγούστου 2019, η Ecosia ανακοίνωσε πως δεν θα συμμετέχει στη δημοπρασία “Επιλογή αναζήτησης” για τις συσκευές Android της Google. Αυτό σημαίνει πως το 2020, οι Ευρωπαίοι χρήστες των κινητών με λειτουργικό σύστημα Android δεν θα έχουν την δυνατότητα να επιλέξουν την Ecosia ως προεπιλεγμένη μηχανή αναζήτησης. Ο Κρίστιαν Κρολ, ως ιδρυτής της Ecosia, δήλωσε «Είμαστε βαθιά απογοητευμένοι που η Google αποφάσισε να εκμεταλλευτεί τη δεσπόζουσα θέση της στην αγορά με αυτόν τον τρόπο. Αντί να παρέχει ευρεία και δίκαιη πρόσβαση, η Google επέλεξε να δώσει στην διακρίση μια διαφορετική μορφή και να κάνει όλους τους άλλους εκτός από τον εαυτό της να πληρώσουν, κάτι που δεν μπορούμε να δεχτούμε.» Ecosia Ecosia Blog
|
Η Ecosia είναι ευρωπαϊκή μηχανή αναζήτησης με έδρα το Βερολίνο, της Γερμανίας, η οποία δωρίζει το 80% του πλεονάσματος των εσόδων, σε μη κερδοσκοπικούς οικολογικούς οργανισμούς, με έμφαση στην δεντροφύτευση. Ως "κοινωνική επιχείρηση",με κάθε αναζήτηση μέσω της Ecosia, «αφαιρείται» ένα κιλό διοξειδίου του άνθρακα από την ατμόσφαιρα, υποστηρίζει την πλήρη οικονομική διαφάνεια, και είναι πιστοποιημένη από την B Lab ως B-corporation.Η Ecosia ιδρύθηκε στις 7 Δεκεμβρίου 2009 την ίδια μέρα με το συνέδριο των Ηνωμένων Εθνών για την κλιματική αλλαγή στην Κοπεγχάγη. Στο πέρασμα του χρόνου, η Ecosia έχει υποστηρίξει πολλά προγράμματα δεντροφύτευσης. Τον Απρίλιο του 2021, η εταιρεία υποστηρίζει πως με τις συνεισφορές τις έχουν φυτευθεί πάνω από 124 εκατομμύρια δέντρα με 15 εκατομμύρια ενεργούς χρήστες.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/Ecosia
|
Σεληνιακή φάση
|
Υπάρχουν τέσσερις γενικές σεληνιακές φάσεις: Νέα Σελήνη, Πρώτο Τέταρτο, Πανσέληνος, Τελευταίο Τέταρτο, όταν το εκλειπτικό γεωγραφικό μήκος της Σελήνης βρίσκεται σε γωνία προς τον Ήλιο (όπως φαίνεται από το κέντρο της Γης) 0, 90, 180, και 270 μοιρών αντίστοιχα. Η διάρκεια από Νέα Σελήνη σε Πανσέληνο (και το αντίθετο) διαφέρει από περίπου 13 ημέρες, 22 ώρες και 30 λεπτά σε περίπου 15 ημέρες, 14 ώρες και 30 λεπτά. Η εκκεντρική τροχιά της Σελήνης την κάνει να αλλάζει ελαφρώς το μέγεθός της όπως φαίνεται από την Γη, και το να μπορεί να φανεί από ελαφρώς διαφορετικές γωνίες. Η Λίκνηση προκαλεί ένα μικρό μέρος της αόρατης πλευράς της Σελήνης να είναι ορατή στην Γη για κάποιο χρονικό διάστημα. Ως αποτέλεσμα, το 59% της Σεληνιακής επιφάνειας έχει φωτογραφηθεί από την Γη.
|
Εντός του σεληνιακού μήνα ο οποίος διαρκεί 29,53 ημέρες όπως φαίνεται από την Γη, η σεληνιακή φάση είναι το σχήμα του άμεσα φωτισμένου τμήματος της Σελήνης, όπου μπορεί να εκφραστεί με την χρήση περιοχών ή γωνιών ή να περιγραφτεί με την χρήση των τεσσάρων πιο γνωστών φάσεων (Νέα Σελήνη, Πρώτο Τέταρτο, Πανσέληνος, Τελευταίο Τέταρτο) και τις ενδιάμεσες μεταξύ τους φάσεις (Αύξων Μηνίσκος, Αύξων Αμφίκυρτος, Φθίνων Αμφίκυρτος, Φθίνων Μηνίσκος). Όταν η Σελήνη είναι φωτισμένη κατά 0%, τότε βρίσκεται σε Νέα Σελήνη. Όταν είναι φωτισμένη 100% βρίσκεται σε Πανσέληνο.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A3%CE%B5%CE%BB%CE%B7%CE%BD%CE%B9%CE%B1%CE%BA%CE%AE_%CF%86%CE%AC%CF%83%CE%B7
|
Ανρί ντ'Ορλεάν (1908-1999)
|
Ήταν γιος του Ιωάννη δούκα του Γκιζ, διεκδικητή βασιλιά, ως Ιωάννη (Γ΄), της Γαλλίας και της Ισαβέλλας της Ορλεάνης, κόρης του Φιλίππου δούκα της Ορλεάνης, γνωστού ως κόμη του Παρισιού. Το 1931 νυμφεύτηκε την τρίτη εξαδέλφη του Ισαβέλλα της Ορλεάνης-Μπραγκάνσα, κόρη του Πέτρου ντε Αλκάνταρα πρίγκιπα του Γκράο-Παρά και είχε τα εξής τέκνα: Ισαβέλλα-Μαρία (γενν. 1932), παντρεύτηκε τον Φρίντριχ-Καρλ, κόμη του Σένμπορν-Μπούχαϊμ. Ερρίκος (1933), κόμης του Παρισιού. Ελένη-Αστρίντ (γενν. 1934), παντρεύτηκε τον Εβράρ κόμη του Λίμπουργκ-Στίρουμ. Φραγκίσκος, (1935-1960), απεβίωσε 25 ετών. Άννα-Μαργαρίτα (γενν. 1938), παντρεύτηκε τον Κάρολο των Βουρβόνων-Δύο Σικελιών, δούκα της Καλαβρίας. Ντιάν-Φρανσουάζ (1940), παντρεύτηκε τον Κάρολο δούκα της Βυρτεμβέργης. Μιχαήλ (γενν. 1941), κόμης του Εβρέ. Ιάκωβος (γενν. 1941), δούκας της Ορλεάνης. Ο γιος του Κάρολος-Λουδοβίκος γενν. 1972, νυμφεύτηκε την Ιλεάνα Μάνου της Οικογένειας Μάνου με καταγωγή από το Φανάρι της Κωνσταντινούπολης. Κλωντ/Κλαούντια (γενν. 1943), παντρεύτηκε τον Αμεδαίο των Σαβοΐας, δούκα της Αόστης. Ιωάννα-Σαντάλ (γενν. 1946), παντρεύτηκε τον Φρανσουά-Ξαβιέ Σαμπουσύ, βαρόνο του Σοργκ. Τιμπώ (1948-1983), κόμη του Μαρς. Franck Hériot, Laurent Chabrun, La fortune engloutie des Orléans, Plon, 2005. (ISBN 2-259-19843-0)
|
Ο Ερρίκος (5 Ιουλίου 1908 - 19 Ιουνίου 1999) από τον Οίκο των Βουρβόνων-Ορλεάνης ήταν κόμης του Παρισιού και διεκδικητής βασιλιάς, ως Ερρίκος (ΣΤ΄), της Γαλλίας.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%91%CE%BD%CF%81%CE%AF_%CE%BD%CF%84%27%CE%9F%CF%81%CE%BB%CE%B5%CE%AC%CE%BD_(1908-1999)
|
Κλίμα Τροπικό
|
"Τρελαίνομαι (Κλίμα Τροπικό)" "Και Τι Έγινε" "Παραλύω" "Πάρτε τα όλα" "Εκατομμύρια" "Σεντόνια" "Τρελαίνομαι (Κλίμα Τροπικό)" "Και Τι Έγινε" "Παραλύω" "Πάρτε τα όλα" "Σεντόνια" "Ελένη" Γιάννης Αγαπητός: μπουζούκι (στο 12) Νίκος Βαρδής: μπάσο (στα 1, 2, 3, 4, 5, 6, 7, 8, 9, 10, 11) Θανάσης Βασιλόπουλος: κλαρίνο (στα 2, 3, 4, 6) Άννα Βίσση: β' φωνή (στο 8) || φωνητικά (στα 2, 6, 12) Νίκος Καρβέλας: ενορχήστρωση || κιθάρες (στα 2, 4, 5, 6, 7, 8, 9, 10, 11, 12) || τύμπανα (στα 5, 7) || πλήκτρα, προγραμματισμός (στο 3) || φωνητικά (στα 2, 6) Νίκος Κολιακουδάκης: Κρητική λύρα (στο 10) Πέτρος Κούρτης: κρουστά (στα 1, 2, 4, 6, 7, 9, 10, 12) Παναγιώτης Κυριαζής: drum programming (στο 5) Παντελής Κωνσταντινίδης: μπουζούκι (στα 4, 8) || ούτι (στα 4, 10) Γιάννης Λιονάκης: κιθάρες (στα 1, 2, 3, 5, 8, 10, 11, 12) || λαούτο (στο 1, 6, 7) || μπαγλαμάς (στα 8) || τζουράς (στα 1, 2, 7) Φαίδων Λιονουδάκης: ακορντεόν (στα 7, 8, 12) Ανδρέας Μουζάκης: τύμπανα (στα 1, 2, 3, 4, 6, 8, 9, 10, 11, 12) Σάκης Πιλάτος: μπάσο (στο 12) Γιώργος Τσολάκος: πλήκτρα, προγραμματισμός (στα 1, 2, 4, 5, 6, 7, 8, 9, 10, 11, 12) Νίκος Καρβέλας: διεύθυνση παραγωγής Γιώργος Ράγκος (Echo studio): ηχογράφηση, μίξη Γιάννης Ιωαννίδης (D.P.H.): mastering Πέτρος Σιακαβέλας (D.P.H.): mastering Γιάννης Αγγελάκης: make up Τάσος Βρεττός: φωτογράφος εξωφύλλου Γιάννης Δόξας: art direction Γιάννης Μιχαηλίδης: hair styling Στα Βραβεία Ποπ Κορν 1996, η Άννα Βίσση κέρδισε τρία βραβεία: Καλύτερο Τραγούδι Ακροατών Sfera (για το τραγούδι Σεντόνια) Καλύτερη Ερμηνεία (για το Παραλύω) Καλύτερη Τραγουδίστρια Αναλυτική δισκογραφία της Άννας Βίσση
|
Κλίμα Τροπικό είναι ο τίτλος του 17ου άλμπουμ της Άννας Βίσση. Κυκλοφόρησε στις 29 Φεβρουαρίου του 1996 από τη Sony Music Greece σε Ελλάδα και Κύπρο, το οποίο έγινε διπλά πλατινένιο στην Ελλάδα φτάνοντας τα 120.000 αντίτυπα, και τριπλά πλατινένιο στη Κύπρο ξεπερνώντας τα 20.000 αντίτυπα. Το άλμπουμ περιλαμβάνει 11 νέα τραγούδια και το "Ελένη", που είχε ήδη κυκλοφορήσει, ως bonus track σε μουσική και στίχους του Νίκο Καρβέλα, με στιχουργική συμμετοχή του Απόστολου Διαβολίκη (Πάρτε Τα Όλα) και της Ναταλίας Γερμανού (Σεντόνια, Διχασμένο Κορμί).
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9A%CE%BB%CE%AF%CE%BC%CE%B1_%CE%A4%CF%81%CE%BF%CF%80%CE%B9%CE%BA%CF%8C
|
Ε.Π.Γ.Σ. Παλλεσβιακός
|
Ο «Παλλεσβιακός Γυμναστικός Σύλλογος» ιδρύθηκε το 1923 στη Μυτιλήνη από μια παρέα παλιών φιλάθλων που προέρχονταν από τα παλιότερα σωματεία «Διαγόρας», με έτος ίδρυσης πριν από το 1906 (ενδεχομένως το 1899) και «Άτλας» που είχε ιδρυθεί από διάσπαση του Διαγόρα το 1906. Τα προπολεμικά χρόνια είχε αθλητικά τμήματα ποδοσφαίρου, κλασικού αθλητισμού, κολύμβησης και υδατοσφαίρισης. Τον Απρίλιο του 1924 είχε ήδη κατασκευάσει γυμναστήριο σε χώρο που του παραχώρησε ο Δήμος Μυτιλήνης, το είχε περιφράξει με συρματόπλεγμα και είχε διαμορφώσει γήπεδο ποδοσφαίρου, σκάμματα αλμάτων και βαλβίδες ρίψεων. Στο γυμναστήριο γυμνάζονταν οι αθλητές-μέλη του, κυρίως μαθητές του τοπικού γυμνασίου, όπως οι: Δ. Δημητριάδης, Ν. Κουφέλλης, Α.Χ. Χάββας, Θ. Τυραδέλλης, Ε. Κόκκαλης, Σ. Στεφανίδης, Κ. Βαλετόπουλος, Τζάννος Αυτζής, Παν. Καρράς, Μιχ. Φίλιος. Ο σύλλογος δήλωσε συμμετοχή στο Πανελλήνιο πρωτάθλημα στίβου ανδρών 1924, αλλά δεν είναι γνωστό αν μετείχε. Όμως, τον Σεπτέμβριο του 1924 είχε ήδη ολοκληρώσει το γυμναστήριό του και διοργάνωσε τους Α΄ Παλλεσβιακούς Αγώνες, με συμμετοχή και αθλητών του Παγχιακού, τους οποίους συνόδεψαν πάνω από 300 εκδρομείς από τη Χίο καθώς και στρατευμένων της Μεραρχίας Αρχιπελάγους. Οι αγώνες διεξήχθησαν σε τρεις ημέρες: Κυριακή 14, Τετάρτη 17 και Κυριακή 21 Σεπτεμβρίου και περιλάμβαναν αγωνίσματα δρόμων, αλμάτων, ρίψεων και σκυταλοδρομίας ανδρών και εφήβων, αγώνα δρόμου δημοσίας οδού 10χλμ και αγώνες διελκυστίνδας ομάδων. Στους διακριθέντες αναφέρονται οι: Κλεάνθης Παλαιολόγος, Μιχ. Φίλιος, Στέφανος Στεφανίδης, Ευστρ. Κονάκας, Στρατής Πραΐδης,Το 1925 μετείχε στους Πανιώνιους Αγώνες στην Αθήνα με τον δρομέα Κ. Παλαιολόγο που τερμάτισε 3ος στα 100μ και στα 200μ. Επίσης, μετείχε στο Πανελλήνιο πρωτάθλημα στίβου ανδρών 1925, στο οποίο κατέκτησε χάλκινο μετάλλιο στα 5.000μ με τον Ν. Διαλεκτό. Το 1926 μετείχε στην ίδρυση της "Ένωσης Ποδοσφαιρικών Ομάδων Μυτιλήνης" μαζί με άλλους έξι συλλόγους της πόλης και σύμφωνα με την προκήρυξη πρωταθλήματος εντάχθηκε στην Α΄ κατηγορία με αρχηγό τον Μ. Σάββα. Από το 1932 εντάχθηκε στη νέα "Ένωση Ποδοσφαιρικών Σωματείων Αιγαίου", η οποία ουσιαστικά δεν λειτούργησε, αφού επισημοποιήθηκε μόλις το 1939. Έτσι μεταπολεμικά εντάχθηκε στη νεοϊδρυθείσα Ε.Π.Σ. Λέσβου, στην οποία μετέχει μέχρι σήμερα. Την προπολεμική περίοδο με δική του πρωτοβουλία ξεκίνησαν οι Αιγαιοπελαγίτικοι Αγώνες Στίβου, που μεταπολεμικά καθιερώθηκαν για πολλά χρόνια, για να ξεκινήσουν ξανά τη δεκαετία του '80. Ο Παλλεσβιακός διοργάνωσε τους πρώτους Αιγαιοπελαγίτικους Αγώνες το 1927 στη Μυτιλήνη με τη συμμετοχή αθλητών από τα νησιά Χίος, Σάμος, Λήμνος και Λέσβος. Είχαν σημειώσει λαμπρή επιτυχία αλλά δεν υπήρξε συνέχεια κατά την προπολεμική περίοδο. Μεταπολεμικά, τις δεκαετίες του '50 και '60, ανασυστάθηκαν και ο Παλλεσβιακός είχε τακτική συμμετοχή, ενώ τους διοργάνωσε κάποιες φορές στη Μυτιλήνη, όπως το 1961.Τέλος, την προπολεμική περίοδο είχε επιτυχημένο τμήμα κολύμβησης και υδατοσφαίρισης που μετείχε με επιτυχία στα πανελλήνια πρωταθλήματα του 1928, 1929 και 1930 (με το Σαρόγλου στα 400 μ. ελευθέρας). Μάλιστα, το 1929 αναδείχθηκε πολυνίκης σύλλογος και στη γενική βαθμολογία κατέλαβε την τρίτη θέση. Το 1932 το κολυμβητικό τμήμα του Παλλεσβιακού συγχωνεύτηκε με εκείνο και του Άρη Μυτιλήνης και δημιουργήθηκε ο Ν.Ο. Μυτιλήνης.. Ποδόσφαιρο Μεταπολεμικά, η ποδοσφαιρική του ομάδα ξεκίνησε δυναμικά. Το 1946 αναδείχθηκε πρωταθλητής Μυτιλήνης και στη συνέχεια πρωταθλητής Νήσων Αιγαίου, αν και η επικράτησή του αμφισβητήθηκε από τον Ολυμπιακό Σάμου, ο οποίος διαμαρτυρήθηκε στον τύπο πως ο Παλλεσβιακός δεν αγωνίστηκε με τον πρωταθλητή Σάμου, όπως όφειλε. Το 1948 επανέλαβε το ίδιο κατόρθωμα (πρωταθλητής Λέσβου και Αιγαίου), νικώντας στον τελικό την Λαίλαπα Χίου με 2-1. Το 1948 κατέκτησε και το Κύπελλο Αιγαίου νικώντας στον τελικό τον Αστέρα Χίου με 3-0. Την εποχή αυτή στο σύλλογο αγωνίζονταν, μεταξύ άλλων, οι: Παχόγλου, Τσουλάτης, Φινάκης, Γιαννίκος, Τριαντάφυλλου, Αξαρλής, Διαμαντόπουλος, Παπαπάντου, Σβώρος, Κουλούρας, Ψαρρός. Στη συνέχεια, η ΕΠΣ Αιγαίου διαλύθηκε, με την ίδρυση της ΕΠΣ Λέσβου το 1948, οπότε αγωνιζόταν εκεί. Κατέκτησε τρεις τίτλους στο τοπικό πρωτάθλημα της Ε.Π.Σ. Λέσβου και τη σεζόν 1961-62 αγωνίστηκε στη Β΄ Εθνική κατηγορία, στον Β΄ όμιλο του Νότου, όπου τερμάτισε στην 7η θέση με 27 β. (16-37 γκολ). Το 1963 κατέκτησε τον τίτλο και στη συνέχεια συγχωνεύτηκε με τον Άρη Μυτιλήνης δημιουργώντας την «Αθλητική Ένωση Μυτιλήνης», η οποία έπαιξε στη Β΄ Εθνική τη σεζόν 1963-64, χωρίς ιδιαίτερη επιτυχία, αφού τερμάτισε 14η με 57 β. (36-49 γκολ) και υποβιβάστηκε. Το 1965 η ΑΕ Μυτιλήνης απορρόφησε τον ΑΟ Αιολικό και ως «ΠΓΣ Μυτιλήνη» αγωνίστηκε άλλες δυο σεζόν στη Β΄ Εθνική: 1965-66 (11η - 59β.) και 1966-67 (15η-60 β.), οπότε υποβιβάστηκε. Το 1969 ο ΠΓΣ Μυτιλήνη συνενώθηκε με τον Λεσβιακό και δημιούργησαν τον «Απόλλωνα Μυτιλήνης» που έπαιξε τρεις φορές στη Β΄ Εθνική (1969-70, 1971-72, 1973-74). Το 1975 ο Απόλλων συγχωνεύτηκε με τον Άτλαντα και δημιούργησαν τον «Α.Ε.Π.Σ. Αιολικός Μυτιλήνης». Στίβος Μέχρι και το 1963 που συγχωνεύτηκε με τον Άρη Μυτιλήνης, ο Παλλεσβιακός διατηρούσε ακμαίο τμήμα κλασικού αθλητισμού, το οποίο μετείχε στους Αιγαιοπελαγίτικους αλλά και στο πανελλήνιο πρωτάθλημα. Από τον Παλλεσβιακό ξεκίνησε η πρωταθλήτρια Ελλάδος Άλκη Κατσικαδέλλη. Το 1973 ο Παλλεσβιακός επανιδρύθηκε με την επωνυμία «Παλλεσβιακός Εκπολιτιστικός Ποδοσφαιρικός Γυμναστικός Σύλλογος», που προέκυψε από τη μετονομασία του σωματείου «Αναγέννηση Μυτιλήνης», που είχε ιδρυθεί το 1971. Την ίδια χρονιά επανιδρύθηκε και ο «Άρης Μυτιλήνης». Λίγο αργότερα ίδρυσε και τμήμα μπάσκετ ανδρών, ενώ τη δεκαετία του '80 ιδρύθηκε και τμήμα βόλεϊ ανδρών και γυναικών. Η ποδοσφαιρική ομάδα αγωνίζεται στην Ε.Π.Σ. Λέσβου και έχει κατακτήσει έξι πρωταθλήματα (1975, 1980, 1982, 1986, 1988, 1991). Η ομάδα μπάσκετ κατάφερε να κυριαρχήσει στο τοπικό πρωτάθλημα, το οποίο κατέκτησε 14 φορές: (1979, 1980, 1982, 1984, 1990, 1991, 1992, 1993, 1994, 1996, 1997, 1998, 2011, 2013), ενώ πήρε τίτλους και στα παιδικά-εφηβικά πρωταθλήματα. Το τμήμα βόλεϊ ιδρύθηκε τη δεκαετία του '80. Το ανδρικό τμήμα αγωνίστηκε τρεις φορές στη Γ΄ Εθνική, ενώ το γυναικείο στη Β΄ Εθνική. Ποδόσφαιρο: Πρωταθλήματα ΕΠΣ Αιγαίου: 1946, 1948. Κύπελλα ΕΠΣ Αιγαίου: 1948. Πρωταθλήματα ΕΠΣ Λέσβου: 1949, 1953, 1963, 1975, 1980, 1982, 1986, 1988, 1991 Κύπελλα Λέσβου: 1963, 1978, 1987, 1988 Μπάσκετ: Πρωταθλήματα Λέσβου (ανδρών): 1979, 1980, 1982, 1984, 1990, 1991, 1992, 1993, 1994, 1996, 1997, 1998, 2011, 2013,2021 Κύπελλα Λέσβου (ανδρών): 2009 Βόλεϊ: Συμμετοχές στη Γ΄ Εθνική (ανδρών): 1992, 1994, 1995 Πρωταθλήματα Λέσβου (ανδρών): 1988, 1989, 1990, 1991, 1993, 1996 Συμμετοχές στη Β΄ Εθνική (γυναικών): 1995 Πρωταθλήματα Λέσβου (γυναικών): 1989, 1990, 1991, 1992, 1993, 1994, 1996 Κολύμβηση Πανελλήνιοι κολυμβητικοί αγώνες 1929: πολυνίκης και τριταθλητής Ελλάδος. ΕΠΓΣ Παλλεσβιακός Παλλεσβιακός Σωκράτη Στ. Μάκρα, "Ιστορία του Λεσβιακού Αθλητισμού μέχρι το 1982", 1982.
|
Ο Παλλεσβιακός Εκπολιτιστικός Ποδοσφαιρικός Γυμναστικός Σύλλογος είναι αθλητικός σύλλογος με έδρα τη Μυτιλήνη και ένας από τους ιστορικότερους αθλητικούς συλλόγους της Λέσβου με επίσημο έτος ίδρυσης το 1923. Ιδρύθηκε με την επωνυμία «Παλλεσβιακός Γ.Σ.» και καλλιέργησε τα αθλήματα ποδοσφαίρου, κλασικού αθλητισμού, κολύμβησης και υδατοσφαίρισης και λειτούργησε μέχρι και το 1963, όποτε και συγχωνεύτηκε με τον Άρη Μυτιλήνης. Το 1973 επανιδρύθηκε με την ονομασία υπό την οποία λειτουργεί μέχρι σήμερα. Χρώματα του συλλόγου είναι το κόκκινο και το λευκό. Σήμερα διατηρεί τμήματα ποδοσφαίρου, μπάσκετ και βόλεϊ.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%95.%CE%A0.%CE%93.%CE%A3._%CE%A0%CE%B1%CE%BB%CE%BB%CE%B5%CF%83%CE%B2%CE%B9%CE%B1%CE%BA%CF%8C%CF%82
|
UGG
|
Το στυλ που έχουν οι μπότες από δέρμα προβάτου επινοήθηκε από τον Αυστραλό σέρφερ Σέιν Στέντμαν (Shane Stedman). Σχεδίασε τις μπότες για να διατηρεί τα πόδια του ζεστά μετά το σέρφινγκ στα παγωμένα αυστραλιανά νερά. Το 1971 ο Stedman καταχώρησε το σήμα UGH-BOOTS στην Αυστραλία και το 1982 καταχώρησε το σήμα UGH.Το 1978, ένας άλλος Αυστραλός σέρφερ, ο Μπράιαν Σμιθ (Brian Smith) έφερε στις ΗΠΑ αρκετά ζευγάρια μπότες από δέρμα προβάτου φτιαγμένες στην Αυστραλία, ξεκίνησε να τις πουλά στη Νέα Υόρκη και την Καλιφόρνια και ίδρυσε την εταιρεία υποδημάτων UGG Australia στις Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής. Ως πελάτες του είχε τους σέρφερ της Καλιφόρνια και τον κόσμο του Χόλιγουντ. Το 1985, ο Smith ζήτησε την καταχώρηση του λογοτύπου UGG που κατείχε στην Αυστραλία και στις Ηνωμένες Πολιτείες, και απέκτησε την καταχώρηση το 1987. Το 1995, η αμερικανική εταιρεία Deckers Outdoor Corp. εξαγόρασε την εταιρεία του Σμιθ UGG Holdings Inc. για 15 εκατομμύρια δολάρια. Το 1996, ο Στέντμαν πούλησε το δικαίωμα του στο αυστραλιανό σήμα UGG στην Deckers για 10.000 λίρες Αγγλίας και για τρία ζευγάρια μπότες UGG για κάθε επόμενο χρόνο μέχρι το τέλος της ζωής του.Η Deckers Outdoor Corporation (NASDAQ:DECK) είναι εταιρεία που κατασκευάζει υποδήματα και εδρεύει στην Γκολέτα (Goleta) της Καλιφόρνιας των Ηνωμένων Πολιτειών. Ξεκίνησε το 1973 κατασκευάζοντας σανδάλια υπό τη διοίκηση του Doug Otto. Η Deckers σήμερα διαθέτει, εκτός από τα UGG, έξι επιπλέον εμπορικά σήματα-προϊόντα, συγκεκριμένα τα Τeva, Simple Shoes, Sanuk, Tsubo, Ahnu και Mozo. Κάθε ένα από αυτά τα σήματα-προϊόντα είναι πρωτοπόρο στην κατηγορία του και στην περίπτωση του UGG και του TEVA δημιούργησαν μια νέα κατηγορία υποδημάτων. Κάθε ένα από αυτά τα σήματα-προϊόντα έχει τη δική του μοναδική προσωπικότητα. TEVA. To 1984, ο Μαρκ Θάτσερ (Mark Thatcher), ένας νεαρός οδηγός ποταμών στο Γκραν Κάνιον της Αριζόνα επινόησε το πρώτο στον κόσμο αθλητικό (σπορ) σανδάλι και δημιούργησε το εμπορικό σήμα και προϊόν TEVA. Η σειρά TEVA από τότε έχει επεκταθεί από τα σανδάλια σε υποδήματα και μπότες και παραμένει πρωτοπόρος στα υποδήματα για υπαίθριες δραστηριότητες. Η λέξη «Teva» σημαίνει φύση στην εβραϊκή γλώσσα.SIMPLE. Το 1991, η εταιρεία Simple Shoes ιδρύθηκε από τον Eric Meyer κάτοικο Καλιφόρνιας. Η Simple καθιερώθηκε ως μια μικρή εταιρεία υποδημάτων, η οποία προσέφερε οικολογικώς φιλικά υποδήματα χωρίς το υπερβολικό στερεότυπο των πολύ μεγάλων εμπορικών ονομάτων.SANUK. Ιδρύθηκε το 1997 από τον Jeff Kelley, κάτοικο της Βόρειας Καλιφόρνιας. Η Sanuk παράγει υποδήματα σχεδιασμένα με ιδιαιτερότητα και έμπνευση για εξωτερικούς χώρους. Πήρε το όνομά της από την ταϊλανδέζικη λέξη «διασκέδαση», και προσπαθεί να παράγει πρωτοποριακά προϊόντα τα οποία και ακολουθούν τη μόδα και είναι λειτουργικά.TSUBO. Το εμπορικό σήμα και προϊόν Tsubo δημιουργήθηκε από τον Patrick McNulty και τον Βρετανό σχεδιαστή Nick O’Rorke το 1997 και έγινε παγκοσμίως γνωστό όνομα με πωλήσεις στις ΗΠΑ, το Ηνωμένο Βασίλειο, τον Καναδά, τη Γαλλία, το Βέλγιο, την Ολλανδία, την Αυστρία, την Ιαπωνία, το Χονγκ Κονγκ και την Κορέα. To Tsubo είναι παπούτσι πόλης με εξαιρετικό σχέδιο, άνεση και λειτουργικότητα. Η λέξη «Tsubo» σημαίνει στα Ιαπωνικά σημείο πίεσης.MOZO. Το 1997, ένας Αμερικανός, ο Jim Agnew δημιούργησε το εμπορικό σήμα και προϊόν Mozo για να σχεδιάσει παπούτσια για άτομα που στέκονται πολλές ώρες όρθια στην εργασία τους. Στα παπούτσια Mozo χρησιμοποιείται χαρακτηριστική ποιότητα δέρματος, εξωτερικές σόλες που αποδεδειγμένα δεν γλιστράνε και είναι δημοφιλή στους επαγγελματίες στον χώρο της εστίασης στις ΗΠΑ. Στα ισπανικά «Mozo» είναι ο νεαρός άνδρας που βοηθά στις βαριές δουλειές στο ράντσο.AHNU. Το Ahnu δημιουργήθηκε στη Βόρεια Καλιφόρνια το 2001 από τους πρώην εργαζομένους της Keen Footwear, τους Jim Van Dine, Jacqueline Lenox, Jenny Fredericks και Scott McGuire. Στόχος του Ahnu ως προϊόν είναι να πετύχει ασυναγώνιστη επίδοση στο παπούτσι. Η ομάδα του Ahnu εργάζεται με κορυφαίους βιομηχανικούς σχεδιαστές και αθλητές ώστε να αναπτύξουν ένα παπούτσι το οποίο θα παρέχει την κατάλληλη ισορροπία ανάμεσα στην αντίσταση λόγω τριβής, το κράτημα, την ευκαμψία, την προστασία από τα τραντάγματα και την αντοχή για ένα πλήθος υπαίθριων δραστηριοτήτων είτε για πορεία σε ανώμαλο δρόμο, σε παραλίες ή σε βουνοπλαγιές. Η λέξη «Ahnu» προέρχεται από την Κελτική μυθολογία, τη θεά της ισορροπίας και της ευζωίας. Στις αρχές της δεκαετίας του 2000 οι μπότες UGG δημιούργησαν τάση μόδας και έγιναν πολιτισμικό φαινόμενο. Μεγάλο μέρος της δημοτικότητας τους οφείλεται στην Oprah Winfrey, διάσημη προσωπικότητα της αμερικανικής τηλεόρασης. Ξεκινώντας το 2000 η Oprah συμπεριέλαβε τις μπότες ως ένα από «τα αγαπημένα της πράγματα» και τις παρουσίασε πέντε φορές στο ειδικό πρόγραμμά της για τις Διακοπές. Αστέρες του αμερικανικού κινηματογράφου όπως η Kate Hudson, η Sarah Jessica Parker, η Jennifer Anniston και η Cameron Diaz έχουν φωτογραφηθεί φορώντας μπότες UGG. Το Footware News ανακήρυξε την ετικέτα UGG «Σήμα-Προϊόν της Χρονιάς». Το εμπορικό σήμα UGG συνήθως εμφανίζεται πάνω σε μια παραλληλόγραμμη πινακίδα στη φτέρνα της μπότας. Το πιο γνωστό λογότυπο UGG σχηματίζεται από τα γράμματα U-G-G σε γοτθική γραμματοσειρά, το δε κεντρικό (μεσαίο) γράμμα “G” είναι μεγαλύτερο και καλύπτει τα (εκατέρωθεν) πλευρικά του γράμματα. Το UGG αποτελεί κατοχυρωμένο σήμα της Deckers Outdoor Corporation σε περισσότερες από 145 χώρες, περιλαμβανομένων των ΗΠΑ, της Ευρώπης και της Κίνας.Στις αρχές του 2000 η ζήτηση για μπότες από δέρμα προβάτου με το σήμα UGG αυξήθηκε, εν μέρει λόγω της υποστήριξης των διασημοτήτων. Οι Αυστραλοί κατασκευαστές άρχισαν να πωλούν μέσω του Διαδικτύου μπότες από δέρμα προβάτου οι οποίες έφεραν σήματα πανομοιότυπα η παρόμοια με το σήμα UGG. Η εταιρεία τότε ξεκίνησε μια σοβαρή προσπάθεια να σταματήσει την παραβίαση του σήματός της και απέστειλε προειδοποιητικές επιστολές στους Αυστραλούς κατασκευαστές προκειμένου να απέχουν από τη χρήση και παραβίαση των δικαιωμάτων της επί του σήματος. Κατόπιν διαιτησίας σχετικά με τη χρήση του domain name, απαγορεύθηκε στους ανταγωνιστές να κάνουν χρήση της λέξης UGG ως ονομασία ιστοτόπων. Το Αυστραλιανό Γραφείο Σημάτων απείλησε σχετικώς τις εν λόγω αυστραλιανές επιχειρήσεις. «Το Διαδίκτυο παρέχει εύκολη πρόσβαση στις παγκόσμιες αγορές και δεν περιορίζεται στα εθνικά σύνορα. Εάν συναλλάσσεστε μέσω του Διαδικτύου πρέπει να αντιλαμβάνεσθε τους νόμους της χώρας στην οποία πουλάτε τα προϊόντα ή τις υπηρεσίες σας. Όταν εισάγετε μέσω Διαδικτύου προσφορά για πώληση στην Αυστραλία η οποία προϋποθέτει αγορά από το εξωτερικό, αυτό ισοδυναμεί με συναλλαγή με το εξωτερικό και μπορεί να σας εκθέσει σε αγωγές και δαπανηρή αντιδικία.» Σε απάντηση των ενεργειών αυτών της Deckers, οι Αυστραλοί κατασκευαστές ίδρυσαν την Ένωση Αυστραλιανού Δέρματος Προβάτου για να αντιμετωπίσουν το αίτημα της εταιρείας. Οι Αυστραλιανές εταιρείες κατέθεσαν αγωγές για να ακυρώσουν τα Αυστραλιανά σήματα της Deckers. Ο McDougall πετυχε να ακυρώσει ένα καταχωρημένο σήμα το UGH-BOOTS στην Αυστραλία για μη χρήση Παρ' όλα αυτά η Luda Productions απέτυχε στην προσπάθειά της να ακυρώσει την καταχώρηση της Deckers για το σήμα UGG AUSTRALIA και απεικόνιση το οποίο είχε γίνει δεκτό με απόφαση του 2006 και παραμένει καταχωρημένο στην Αυστραλία.Σχετικά με την ισχύ του εμπορικού σήματος UGG έχουν γίνει δικαστικοί αγώνες στην Αυστραλία, τις Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής, την Ευρώπη και την Τουρκία. Δικαστικές αποφάσεις στις Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής, την Ολλανδία, την Τουρκία και την Κίνα απέρριψαν τον ισχυρισμό ότι η λέξη UGG είναι κοινόχρηστη και επικύρωσαν την καταχώρηση του εμπορικού σήματος UGG. Στις ΗΠΑ η Deckers άσκησε αγωγή για να απαγορεύσει στους αντιδίκους της να χρησημοποιούν τον όρο «μπότες ug». Οι εναγόμενοι υποστήριξαν ότι το εμπορικό σήμα UGG είχε καταστεί κοινόχρηστο. Το δικαστήριο απέρριψε τον ισχυρισμό, δηλώνοντας ότι οι εναγόμενοι προσήγαγαν μόνον αστεία αποδεικτικά στοιχεία σχετικά με το ότι ο όρος «μπότες ug» χρησιμοποιείται ευρέως από πάρα πολλούς σε πλήθος περιπτώσεων. Το Δικαστήριο προσέθεσε ότι οι εναγόμενοι αγνόησαν τα αποτελέσματα της έρευνας τα οποία υποβλήθηκαν και από τις δυο πλευρές και τα οποία εμφανώς αποδεικνύουν ότι ο όρος UGG δεν είναι κοινόχρηστος ..84% όσων απάντησαν στην έρευνα πίστευαν ότι το UGG αποτελεί εμπορικό σήμα προϊόντος. Τέλος, το Δικαστήριο απεφάνθη ότι, ακόμα και αν ο όρος είναι κοινόχρηστος στην Αυστραλία, δεν έχει επίδραση στην ισχύ του εμπορικού σήματος στις Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής. Επίσης απεφάνθη ότι το εμπορικό σήμα UGG της Deckers έχει εξαιρετικά διακρίνουσα δύναμη.Στην υπόθεση της Ολλανδίας, ο Δικαστήριο αποφάσισε ότι το UGG αποτελεί έγκυρο εμπορικό σήμα. Απέρριψε τον ισχυρισμό του αντιδίκου ότι «έχει καταστεί κοινόχρηστο στην Αυστραλία» και έκρινε ότι κανείς δεν μπορεί να υποστηρίξει ότι ο όρος αυτός έχει καταστεί κοινόχρηστη λέξη στο Βέλγιο, την Ολλανδία και το Λουξεμβούργο βασιζόμενος στη γνώμη μιας η περισσοτέρων εταιρειών της Αυστραλίας. Το Δικαστήριο δεν είχε λόγο να αμφισβητήσει ότι το UGG δεν αποτελεί πασίγνωστο εμπορικό σήμα στις χώρες της Μπενελούξ.Στην υπόθεση της Τουρκίας, το Δικαστήριο αποφάσισε ότι το σήμα δεν αποτελούσε κοινόχρηστο η περιγραφικό όρο αλλά ήταν πράγματι ιδιαίτερα γνωστό στους Τούρκους καταναλωτές ως δηλωτικό προέλευσης του προϊόντος. Σύμφωνα με τον Τουρκικό Νόμο, λέξεις οι οποίες έχουν περιγραφική έννοια σε άλλες γλώσσες θα αποκλείονται από καταχώρηση ως εμπορικά σήματα μόνον αν είναι ευρέως γνωστές στην Τουρκία. Το Δικαστήριο έκρινε ότι το UGG δεν έχει κάποιο νόημα ως λέξη στα Τουρκικά εκτός από το ότι αποτελεί εμπορικό σήμα. Επίσης, το Δικαστήριο αναφέρθηκε σε μια ανεξάρτητη έρευνα που κατέληξε στο ότι το σήμα UGG είναι ευρύτατα αναγνωρίσιμο από τους Τούρκους καταναλωτές.Στην υπόθεση της Κίνας, το Δικαστήριο αποφάσισε ότι το UGG αποτελεί έγκυρο σήμα και έκρινε περαιτέρω ότι εφόσον τα δικαιώματα επί των σημάτων έχουν τοπικό χαρακτήρα, το θέμα του αν το UGG αποτελεί κοινόχρηστο όνομα για μπότες από δέρμα προβάτου στην Αυστραλία είναι άσχετο με την παρούσα υπόθεση. Επισης, απεφάνθη ότι το αίτημα της Deckers για την επιδίκαση αποζημιάσεως και δικαστικής δαπάνης επί της εφέσεως είχε έρεισμα (συν τοις άλλοις) την αξία και τη φήμη των σημάτων της. Το εμπορικό σήμα και προϊόν UGG έχει καταστεί θύμα απομιμήσεων, κυρίως στην Κίνα. Ιστοσελίδες μέσω των οποίων πωλούνται προϊόντα απομιμήσεων δημιουργούνται εύκολα, και εκείνοι που προβαίνουν στις απομιμήσεις αντιγράφουν τις φωτογραφίες και το κείμενο από την αυθεντική ιστοσελίδα, έτσι ώστε η ιστοσελίδα με τις απομιμήσεις να μοιάζει με την αυθεντική. Υπηρεσίες που επιβάλλουν τον νόμο έχουν σταματήσει χιλιάδες δημοπρασίες μέσω eBay και ιστοσελίδες με τις οποίες πωλούνται απομιμήσεις των μποτών UGG. Στις ΗΠΑ και το Ηνωμένο Βασίλειο υπάλληλοι των Τελωνείων επιβάλλοντας τον νόμο έχουν κατάσχει μεγάλες ποσότητες απομιμητικών προϊόντων UGG και άλλων προϊόντων πολυτελείας.Σύμφωνα με την εφημερίδα Evening Times της Γλασκώβης τον Ιούλιο του 2010, σπείρες εγκληματιών κατέκλυσαν τη Γλασκώβη με κίβδηλα παπούτσια. Οι Αρχές μέχρι τη Βόρεια Σκωτία κατέσχεσαν εκατοντάδες ζευγάρια «απαραίτητα» (“must-have”) παπούτσια.... Ο Neil Coltart, του Δημοτικού Συμβουλίου της Γλασκώβης, λέει: “Αυτές οι μπότες έρχονται σε κουτιά που μοιάζουν με τα αληθινά, με ετικέτες και ταμπέλες. Ομως το προϊόν εμφανώς δεν έχει την ποιότητα που θα περίμενες από τη UGG. Έξω από την έξυπνη συσκευασία τους, οι μπότες εμφανώς δεν είχαν κατασκευαστεί από το άνετο δέρμα προβάτου της UGG, αλλά από μια φτηνή χειροποίητη γούνα. Μια μάλιστα είχε το χαρακτηριστικό της σήμα UGG κολλημένο στη φτέρνα της ανάποδα. Κρατώντας ένα ζευγάρι ο Coltart είπε «Πιστεύω ότι οι πιο πολλοί θα ήταν δυσαρεστημένοι αν είχαν αγοράσει μπότες UGG και έφερναν στο σπίτι αυτές».(αναφορά) Το 2009 υπάλληλοι τελωνείου στις ΗΠΑ κατέσχεσαν 60.000 ζευγάρια μη αυθεντικές μπότες UGG, και η εταιρεία ήγειρε αγωγές εναντίον 2500 ιστοσελίδων οι οποίες πωλούσαν παραποιημένα προϊόντα, καθώς και εναντίον κάποιων 170,000 καταχωρήσεων στο eBay, στο Craigslist και σε άλλες συναφείς ιστοσελίδες. Ο Leah Evert-Burks, διευθυντής του τμήματος προστασίας σημάτων της Deckers είπε στους Times της Νέας Υόρκης «Ο καταναλωτής είναι τυφλός ως προς την πηγή του προϊόντος.... Οι παράνομες ιστοσελίδες ανεβαίνουν σχετικά εύκολα, και οι απομιμητές αντιγράφουν φωτογραφίες από το αρχείο, το κείμενο της ιστοσελίδας, έτσι ώστε να εμφανίζεται σαν την ιστοσελίδα της Deckers».
|
Το UGG® (προφέρεται αγκ) είναι εμπορικό σήμα για υποδήματα και ενδύματα μόδας που ανήκει στην Αμερικανική εταιρεία Deckers Outdoor Corporation.. Το εμπορικό σήμα UGG είναι πασίγνωστο για τις κλασικού στυλ μπότες από δέρμα προβάτου, αλλά η σειρά περιλαμβάνει υποδήματα, σανδάλια, πλατφόρμες, παντόφλες, πλεκτά, πανωφόρια και τσάντες. Το δέρμα προβάτου που χρησιμοποιείται στις μπότες UGG είναι διπλής όψεως, σουέτ από την εξωτερική πλευρά και μάλλινη προβιά από την εσωτερική. Η γούνα είναι πορώδης ώστε να διατηρεί τα πόδια δροσερά το καλοκαίρι και ζεστά τον χειμώνα.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/UGG
|
Σύγκλητος (Κωνσταντινούπολη)
|
Η μεταφύτευση του θεσμού της Συγκλήτου από τον Κωνσταντίνο Α΄ στην Κωνσταντινούπολη, αποτελεί μια καθοριστική κίνηση αναφορικά με την ενίσχυση του κύρους της Κωνσταντινούπολης ως νέας πρωτεύουσας της Αυτοκρατορίας. Καθώς η Ρώμη ήταν η μοναδική πόλη της αυτοκρατορίας, που διέθετε Σύγκλητο, η νέα πρωτεύουσα θα ήταν αδύνατο να μη διαθέτει και αυτή τη δική της. Διαφορετικά με όσα λαμπρά κτήρια και αν κοσμούσε ο Κωνσταντίνος Α΄ τη Νέα Ρώμη, αυτή θα παρέμενε απλώς ως ένας ακόμη τόπος διαμονής του αυτοκράτορα, όπως και τόσοι άλλοι στο παρελθόν. Επομένως η σημασία της παρουσίας του θεσμού της Συγκλήτου είναι σημαντική, ώστε η Κωνσταντινούπολη να μπορέσει να καταστεί πραγματική πρωτεύουσα του κράτους. Τα δύο κτήρια, τα οποία στέγαζαν τη Σύγκλητο στην Κωνσταντινούπολη ήταν λαμπρά οικοδομήματα, όπως μαρτυρούν οι πηγές. Η δυαδικότητα όμως αυτή δημιουργούσε σύγχυση τόσο στις βυζαντινές πηγές, όσο και σήμερα, αφού το ερώτημα παραμένει μετέωρο: εφόσον το σώμα ήταν ένα, γιατί υπήρχαν δύο διαφορετικά και σε απόσταση κτήρια για να το στεγάζουν;Πάντως σύμφωνα με τις πηγές το "αληθινό" κτήριο της Συγκλήτου βρισκόταν στο Αυγουσταίον. Στο συμπέρασμα αυτό οδηγούμαστε μέσα από τον τρόπο με τον οποίο οι πηγές μιλούν για τις δύο Συγκλήτους. Μια από τις πιο αξιόπιστες πηγές, η Notitia urbis constantinopolitanae, αναφέρεται σε αυτή στο Αυγουσταίον χωρίς άλλους προσδιορισμούς, παρά μόνο ως «Σύγκλητο». Αντιθέτως η ανάγκη προσδιορισμών παρατηρείται μόνο για τη Σύγκλητο του Φόρου του Κωνσταντίνου, πράγμα που σημαίνει ότι αυτή δεν ήταν η βασική και ερχόταν δεύτερη σε σημασία. Ενδεχομένως ο υποδεέστερος θεσμικός χαρακτήρας της Συγκλήτου του Φόρου και το ξεθώριασμα του συγκλητικού θεσμού γενικότερα οδήγησε τους επόμενους αιώνες στη γένεση της μυθολογικής ετυμολογίας του ονόματος του κτηρίου (Σινάτον) σύμφωνα με την οποία αυτό πήρε το όνομά του από κάποιον ονόματι Σινάτο, ο οποίος το έκτισε.Σύμφωνα με τις πηγές αρχικά τα δύο κτήρια έμοιαζαν αρκετά, αφού είχαν μορφή βασιλικής, διέθεταν στοές και παρόμοια διακόσμηση. Επίσης και στις δύο λάμβαναν χώρα τελετές στις οποίες συμμετείχαν Συγκλητικοί. Το πιθανότερο είναι ότι οι καθιερωμένες συνεδριάσεις των Συγκλητικών διεξάγονταν στο κτήριο του Αυγουσταίου, όμως υπάρχει η πληροφορία ότι τελετές, οι οποίες είχαν ή έπρεπε να έχουν δημόσιο χαρακτήρα, λάμβαναν χώρα στο κτήριο του Φόρου. Δεδομένου ότι η πλατεία του Αυγουσταίου δεν ήταν ανοιχτή προς τους πολίτες, σε αντίθεση με το πολύ "ζωντανό" Φόρο του Κωνσταντίνου, τότε μπορεί ευκολότερα να εξηγηθεί η πληροφορία του Ζωναρά ότι η Σύγκλητος του Φόρου χρησιμοποιούνταν για την τελετή αναγόρευσης του αυτοκράτορα σε ύπατο από το συγκλητικό σώμα. Μια τέτοια τελετή, σύμφωνη με την παράδοση και τη νομιμότητα της αυτοκρατορικής εξουσίας, έπρεπε οπωσδήποτε να γίνει γνωστή στους πολίτες μέσα από πομπές προς και από το Φόρο, πράγμα που θα ήταν αδύνατο, αν η τελετή γινόταν στο κλειστό Αυγουσταίον. Η Σύγκλητος στο Αυγουσταίον Η Σύγκλητος στο Φόρο του Κωνσταντίνου
|
Σύγκλητος της Κωνσταντινούπολης ή Σενάτον ή Σινάτον (Λατινικά: Senatum) ονομαζόταν δύο δημόσια κτήρια της Κωνσταντινούπολης, τα οποία στέγαζαν το ομώνυμο νομοθετικό και συμβουλευτικό σώμα. Πρόκειται για τη Σύγκλητο του Φόρου του Κωνσταντίνου και τη Σύγκλητο του Αυγουσταίου. Στις πηγές εκτός από τις πιο πάνω ονομασίες απαντώνται και οι πιο κάτω: Σενάτα (τα), βουλευτήριον και μεγάλη βουλή.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A3%CF%8D%CE%B3%CE%BA%CE%BB%CE%B7%CF%84%CE%BF%CF%82_(%CE%9A%CF%89%CE%BD%CF%83%CF%84%CE%B1%CE%BD%CF%84%CE%B9%CE%BD%CE%BF%CF%8D%CF%80%CE%BF%CE%BB%CE%B7)
|
Πάουλ Μπριλ
|
Ο Πάουλ Μπριλ ήταν γιος του ζωγράφου Ματάις Μπριλ του πρεσβύτερου (ημερομ. γέννησης άγνωστη, ίσως στη Μπρέντα - περ. 1550 Αμβέρσα). Μαζί με τον αδελφό του, Ματάις Μπριλ τον νεότερο πιθανότατα άρχισαν να εκπαιδεύονται ως ζωγράφοι από τον πατέρα τους στην Αμβέρσα. Ο Πάουλ είναι επίσης πιθανόν να υπήρξε μαθητής του ζωγράφου Νταμιέν Βόρτελμανς (Damiaen Wortelmans), ο οποίος είχε ειδικευθεί στη διακόσμηση αρψιχόρδων. Ο Ματάις μετακόμισε στη Ρώμη πιθανόν γύρω στα 1575. Εκεί εργάστηκε πάνω σε μερικές τοιχογραφίες στο Αποστολικό Παλάτι του Βατικανού. Πιστεύεται ότι ο Πάουλ ακολούθησε τον αδελφό του στη Ρώμη γύρω ή μετά το 1582. Ο Ματάις απεβίωσε το 1583 και ίσως ο αδελφός του να συνέχισε την εργασία του, αναλαμβάνοντας πολλές από τις παραγγελίες του Ματάις. Οι παλαιότερες γνωστές εργασίες του Πάουλ χρονολογούνται γύρω στα τέλη της δεκαετίας του 1580. Εδραίωσε τη φήμη του αναλαμβάνοντας παραγγελίες από τον Πάπα Γρηγόριο ΙΓ΄ στο Collegio Romano. Η επιτυχημένη του σταδιοδρομία εξασφαλίστηκε όταν ο Πάπας Σίξτος Ε΄ έγινε ο κύριος προστάτης του. Ο Μπριλ ήταν μέλος μιας ομάδας που ειδικευόταν στην τοπιογραφία και με τον τρόπο αυτό συμμετείχε σε οποιαδήποτε εργασία περιλάμβανε διακοσμητικά τοπία, όπως στη Βασιλική της Σάντα Μαρία Ματζόρε, το Ανάκτορο του Βατικανού και την Scala Sancta.Μια ακόμη σημαντική πρώιμη ανάθεση ήταν ο κύκλος τοιχογραφιών στην Αγία Καικιλία του Τραστέβερε στη Ρώμη περίπου στα 1599. Απέκτησε, επίσης, την προστασία του Πάπα Κλήμεντος Η΄, ο οποίος του ανέθεσε να φτιάξει μια μνημειώδη θαλασσογραφία με το μαρτύριο του Αγίου Κλήμεντος. Ο Μπριλ τη δημιούργησε με τη συνεργασία των αδελφών Τζοβάννι Αλμπέρτι και Κερουμπίνο Αλμπέρτι στη Sala Clementina κατά την περίοδο 1600-1602/3. Το 1601 ο Πάουλ έλαβε νέα μεγάλη ανάθεση, να ζωγραφίσει μια σειρά από μεγάλους πίνακες με σκηνές από τη ζωή της οικογένειας Ματτέι. Επιπλέον, ζωγράφισε τοιχογραφίες με τοπία στο Casino dell'Aurora του Ανακτόρου Παλλαβιτσίνι - Ροσπιλιόζι στη Ρώμη. Οι προστάτες του συγκαταλέγονταν ανάμεσα στους πλέον ισχυρούς άνδρες στη Ρώμη της εποχής και περιλάμβαναν μέλη της οικογένειας Κολόννα, του οίκου των Μποργκέζε, των Ματτέι και της οικογένειας Μπαρμπερίνι. Επιπλέον, προστάτες του] ήταν ο Καρδινάλιος Φεντερίκο Μπορρομέο στο Μιλάνο, ο Καρδινάλιος Κάρλο των Μεδίκων στη Φλωρεντία και ο δούκας Φερνάντο Γκοντζάγκα στη Μάντοβα.Το 1621 ο Πάουλ Μπριλ έγινε διευθυντής στην «Ακαδημία του Αγίου Λουκά», όπως ονομαζόταν η ακαδημία των καλλιτεχνών στη Ρώμη. Αυτό ήταν σαφής ένδειξη της εκτίμησης της οποίας έχαιρε από τους συναδέλφους του ζωγράφους στη Ρώμη, καθώς ήταν ο πρώτος μη Ιταλός που αναλάμβανε αυτή τη θέση.Ο Πάουλ Μπριλ είχε πολλούς μαθητές, περιλαμβανομένου του γιου του Συριάκους Μπριλ και των Λουίτζι Καρμπόνι, Μπαλτάσαε Λάουβερς, Βίλλεμ φαν Νιούλαντ ΙΙ, Πήτερ Σπίερινκς (Pieter Spierinckx), Αγκοστίνο Τάσσι και Χέντρικ Κορνέλις Φρόομ. Πιθανόν για σύντομο χρονικό διάστημα να διετέλεσε μαθητής του και ο Κάρελ Φίλιπς Σπίερινκς (Karel Philips Spierincks). Ο Πάουλ Μπριλ αρχικά ζωγράφιζε με μανιεριστικό ύφος, το οποίο ανέπτυξε ο αδελφός του. Τα πρώιμα αυτά τοπία εγκαινιάζονται στη φλαμανδική παράδοση από τους Γιοάχιμ Πατινίρ και Πίτερ Μπρίγκελ τον πρεσβύτερο και στη συνέχεια εξελίσσονται από τον αδελφό του. Τα έργα αυτής της πρώιμης περιόδου του χαρακτηρίζονται από γραφική διάταξη των επιμέρους στοιχείων και βίαιες αντιθέσεις μεταξύ φωτός και σκιάς. Εμφανίζουν, επίσης, ισχυρές αντιθέσεις στις μορφές, ώστε να δημιουργείται η αίσθηση μιας δραματικής κίνησης. Ο Μπριλ δημιουργούσε αντιθέσεις απότομων βράχων με σκοτεινά χάσματα, στρεβλά δένδρα που φυτρώνουν από κεκλιμένες επιφάνειες, πλάι σε επίπεδες, καλοφωτισμένες βουκολικές σκηνές. Το ύφος του αλλάζει κατά τη διαμονή του στη Ρώμη. Οι συνθέσεις του γίνονται πιο ήρεμες και το ύφος του περισσότερο κλασικιστικό γύρω στα 1605. Αυτό μπορεί να συνέβη λόγω της επιρροής του Αννίμπαλε Καρράτσι και του Άνταμ Ελζχάιμερ. Οι εργασίες αυτής της περιόδου έχουν χαμηλότερο ορίζοντα και λιγότερο απότομες μεταβάσεις από το προσκήνιο στο παρασκήνιο. Τα θέματα είναι τυπικά βουκολικά και μυθολογικά. Αυτό το τελευταίο ύφος του άσκησε ισχυρή επιρροή στην εξέλιξη της φλαμανδικής τοπιογραφίας και ήταν αποφασιστικής σημασίας για τη διαμόρφωση του "κλασικού τοπίου" του Κλωντ Λορραίν. Ο Αγκοστίνο Τάσσι ίσως υπήρξε μαθητής του. Ο Τάσσι ήταν ο δάσκαλος του Κλωντ Λορραίν. Ο Πάουλ Μπριλ σχηματίζει έτσι έναν από τους συνδέσμους μεταξύ των πανοραμάτων του Γιοάχιμ Πατινίρ και του ιδεώδους τοπίου, που διαμόρφωσαν ο Λορραίν με τον Νικολά Πουσέν. Ο Μπριλ θεωρείται πρόδρομος των επηρεασμένων από Ιταλούς Φλαμανδών, όπως οι Κορνέλιους φαν Πούλενμπουρχ (Cornelius van Poelenburgh) και Μπαρτολομέους Μπρέινμπερχ (Bartholomeus Breenbergh) και, ως ένα βαθμό των Ιταλών και Φλαμανδών ζωγράφων της καθημερινότητας που δραστηριοποιήθηκαν στη Ρώμη και έγιναν γνωστοί με το προσωνύμιο Bamboccianti.Ο Πάουλ ζωγράφισε, επίσης, μικρούς πίνακες, από αυτούς που αποκαλούνται «πίνακες του ερμαρίου» (Peinture de cabinet), δηλ. πίνακες σε μικρές διαστάσεις, που απεικονίζουν πλήρεις ανθρώπινες μορφές σε μικρή κλίμακα, σε πλάκες χαλκού και σε πάνελς, αρχίζοντας από τη δεκαετία του 1590. Μερικές από αυτές τις δημιουργίες τις υπέγραφε με ένα ζευγάρι γυαλιά, λογοπαίγνιο του ονόματός του, καθώς Bril στα φλαμανδικά μεταφράζεται ως «γυαλιά». Οι μικρών διαστάσεων πίνακες αυτοί απεικονίζουν θέματα που αυτός και ο αδελφός του είχαν πριν απεικονίσει σε μεγάλες διαστάσεις, όπως θαλασσογραφίες με θύελλα, ασκητές στην ερημιά, προσκυνητές ταξιδιώτες, χωρικούς ανάμεσα σε αρχαία ερείπια, κυνηγούς και ψαράδες.Ήταν επιδέξιος σχεδιαστής και τα σχέδιά του ήταν ιδιαίτερα δημοφιλή στους συλλέκτες, αντιγράφηκαν από τους μαθητές του, που εργάζονταν μαζί του στο εργαστήριό του, που αποτελούσε δημοφιλή προορισμό για τους Φλαμανδούς και Ολλανδούς ζωγράφους που επισκέπτονταν τη Ρώμη.Συχνά συνεργαζόταν στους πίνακές του με τον Γιόχαν Ροττενχάμμερ. Σύμφωνα με την επιστολή κάποιου εμπόρου έργων τέχνης του 1617, ο Ροττενχάμμερ ζωγράφισε τις μορφές στη Βενετία και στη συνέχεια έστειλε τις ζωγραφισμένες πλάκες στη Ρώμη, για να τις συμπληρώσει ο Μπριλ με τοπία. Ο Μπριλ συνεργάστηκε, επίσης, με τους φίλους του Γιαν Μπρίγκελ τον πρεσβύτερο και Άνταμ Ελζχάιμερ, τους οποίους επηρέασε αλλά και από τους οποίους επηρεάστηκε. Η συνεργασία του με τον Ελζχάιμερ είναι εμφανής σε πίνακα που σήμερα βρίσκεται στο Chatsworth House στο Ντέρμπυσαϊρ. Κατάλογος Φλαμανδών ζωγράφων Peter and Linda Murray, The Penguin Dictionary of Art and Artists. Fifth Edition: Revised and Enlarged (Penguin Books, London, 1988), 51. Carla Hendriks, Northern Landscapes on Roman Walls: The Frescoes of Matthijs and Paul Bril. (Florence : Centro Di della Edifimi, c2003). Rudolf Baer, Paul Bril: Studien zur entwicklungsgeschichte der Landschaftsmalerei um 1600. (Munich: J.B. Grassi, 1930). Hanno Hahn, Paul Bril in Caprarola. Miscellanea Bibliothecae Hertzianae, Roma, 1961. Francesca Cappelletti, Paul Bril e la pittura di paesaggio a Roma, 1580-1630. (Rome: Ugo Bozzi, c.2006). Louisa Wood Ruby, Paul Bril: The Drawings. (Turnhout: Brepols, 1999). Anton Mayer, Das Leben und die Werke der Brueder Matthaeus und Paul Brill. (Leipzig: K.W. Hiersemann, 1910). Πολυμέσα σχετικά με το θέμα Paul Bril στο Wikimedia Commons
|
Ο Πάουλ Μπριλ (φλαμανδικά: Paul Bril, Αμβέρσα, 1554 - Ρώμη, 7 Οκτωβρίου 1626) ήταν Φλαμανδός ζωγράφος, ο οποίος δημιουργούσε κατά κύριο λόγο τοπία και δραστηριοποιήθηκε, για το μεγαλύτερο μέρος της σταδιοδρομίας του, στη Ρώμη. Οι ιταλικής τεχνοτροπίας τοπιογραφίες του επηρέασαν σημαντικά την τοπιογραφία στην Ιταλία αλλά και στη βόρεια Ευρώπη.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A0%CE%AC%CE%BF%CF%85%CE%BB_%CE%9C%CF%80%CF%81%CE%B9%CE%BB
|
Ισραηλινές βουλευτικές εκλογές 2021
|
Μετά τις προηγούμενες εκλογές, της 2ης Μαρτίου 2020, τα κόμματα Λικούντ και Κυανόλευκοι συμφώνησαν να σχηματίσουν κυβέρνηση συνεργασίας. Για πρώτη φορά στην ιστορία του Κνέσετ, στις 17 Μαΐου 2020, έγινε η ορκωμοσία της 35ης κυβέρνησης του Ισραήλ με δύο Πρωθυπουργούς: τον Μπενιαμίν Νετανιάχου και τον Μπένι Γκαντς, και με 34 υπουργούς. Στις αρχές του Δεκεμβρίου του 2020 η κυβέρνηση άρχισε να διαλύεται, όταν έφτασε σε αδιέξοδο για τον προϋπολογισμό. Στις 2 Δεκεμβρίου 2020 το Κνέσετ ψήφισε υπέρ της πρόωρης διάλυσής του και προκήρυξης νέων εκλογών με 61–54, και η απόφαση επικυρώθηκε στις 21 Δεκεμβρίου με 47–49. Στις 23 Δεκεμβρίου 2020 η κυβέρνηση συνεργασίας διαλύθηκε. Επειδή σύμφωνα με το νόμο οι επόμενες εκλογές έπρεπε να διεξαχθούν εντός 90 ημερών, η 23η Μαρτίου 2021 ορίστηκε αυτόματα ως ημέρα διεξαγωγής. Το Ισραήλ δεν έχει Σύνταγμα, αλλά 14 συνταγματικούς νόμους με τους οποίους ορίστηκε ο τρόπος οργάνωσης του Κνέσετ. Βάσει των νόμων, όπως τέθηκαν σε ισχύ το 1958 και με τις μετέπειτα τροποποιήσεις, το Κνέσετ αποτελείται από 120 μέλη που εκλέγονται με γενικές, άμεσες εκλογές, με μυστική και καθολική ψηφοφορία, που διεξάγεται ταυτόχρονα και ισότιμα σε όλη την επικράτεια, για τετραετή θητεία. Το εκλογικό σύστημα είναι αναλογική εκπροσώπηση, από κλειστές λίστες κομμάτων, από μία πολυεδρική περιφέρεια που καλύπτει όλη την επικράτεια. Το εκλογικό όριο για είσοδο στο κοινοβούλιο είναι 3,25% του αριθμού των έγκυρων ψηφοδελτίων. Η κατανομή των εδρών γίνεται με μία μέθοδο μεγαλύτερων μέσων, όπως η Ντ'Οντ. Δεν υπάρχουν έδρες που να προορίζονται για μειονότητες ή τους Ισραηλίτες του εξωτερικού. Η προσέλευση στην ψηφοφορία δεν είναι υποχρεωτική, και δικαίωμα ψήφου έχουν όλοι οι πολίτες του Ισραήλ που είναι ηλικίας άνω των 18 ετών και δεν έχουν αποστερηθεί το δικαίωμα με δικαστική απόφαση ή ιατρική διάγνωση. Οι εκλογείς ψηφίζουν από κλειστές λίστες κομμάτων, δηλαδή ψηφίζουν κόμμα και όχι μεμονωμένο υποψήφιο. Στις 5 Απριλίου 2021 ο Πρόεδρος Ριβλίν συναντήθηκε με τους αρχηγούς των κομμάτων που μπήκαν στο Κνέσετ. Μετά από διαπραγματεύσεις ανέθεσαν στον Νετανιάχου να σχηματίσει την 36η κυβέρνηση του Ισραήλ. Η προθεσμία του έληξε στις 4 Μαΐου 2021 και δεν επιτεύχθηκε συμφωνία. Στις 3 Ιουνίου 2021 ανακοινώθηκε ότι ο ΓΙάιρ Λαπίντ του Γες Ατίντ και ο Ναφτάλι Μπένετ του Γιαμίνα σχεδιάζουν να σχηματίσουν οκταμελή κυβέρνηση ενότητας με τα κόμματα της αντιπολίτευσης και να εκτοπίσουν τον Νετανιάχου από τη θέση του Πρωθυπουργού.Σχηματισμός της κυβέρνησης
|
Στις 23 Μαρτίου 2021 διεξήχθησαν βουλευτικές εκλογές στο Ισραήλ, για να εκλεγούν τα 120 μέλη του 24ου Κνέσετ.Οι κάλπες άνοιξαν στις 7.00 το πρωί για τους 6,6 εκατομμύρια εγγεγραμμένους ψηφοφόρους της χώρας, και κλείνουν στις 10 μ.μ. Αυτή είναι η τέταρτη φορά που διεξάγονται εκλογές για το Κνέσετ σε περίοδο δύο χρόνων, και η δεύτερη φορά από τότε που ξέσπασε η πανδημία κορονοϊού.Μετά τις εκλογές, και κατόπιν πολλών διαπραγματεύσεων, ο Γιαΐρ Λαπίντ και ο Ναφτάλι Μπένετ συμφώνησαν να σχηματίσουν κυβέρνηση συνεργασίας με τα κόμματα: Μελλοντικό Κόμμα, Γιαμίνα, Εργατικό Κόμμα, Ισραήλ Πατρίδα Μας, Κυανόλευκοι, Νέα Ελπίδα, Δύναμη (Μέρετζ) και Ενωμένη Αραβική Λίστα (Ράαμ), που μαζί έχουν 61 έδρες. Στις 13 Ιουνίου, ο Ναφτάλι Μπένετ ανέλαβε καθήκοντα ως Πρωθυπουργός.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%99%CF%83%CF%81%CE%B1%CE%B7%CE%BB%CE%B9%CE%BD%CE%AD%CF%82_%CE%B2%CE%BF%CF%85%CE%BB%CE%B5%CF%85%CF%84%CE%B9%CE%BA%CE%AD%CF%82_%CE%B5%CE%BA%CE%BB%CE%BF%CE%B3%CE%AD%CF%82_2021
|
Βιτέρμπο
|
Η πρώτη καταγραφή για την πόλη ήταν το "κάστρο του Βιτέρμπο", το εξόπλισε ο Λομβαρδός βασιλιάς Δεζιδέριος στις προσπάθειες του να κατακτήσει την Ρώμη (773). Όταν οι πάπες απέκτησαν την Φραγκική υποστήριξη το Βιτέρμπο έγινε ένα από τα Παπικά Κράτη, οι αυτοκράτορες αμφισβήτησαν το καθεστώς ως την εποχή που έγινε ελεύθερη κοινότητα (1095). Σε μια εποχή που οι πάπες είχαν δυσκολίες να επιβάλουν την εξουσία τους στην Ρώμη το Βιτέρμπο έγινε η αγαπημένη κατοικία του πάπα Ευγένιου Γ΄ που πολιορκήθηκε στα τείχη της πόλης. Ο Φρειδερίκος Α΄ Βαρβαρόσσα έκανε το Βιτέρμπο έδρα του αντίπαπα Πασχάλη Γ΄ (1164). Τρία χρόνια αργότερα (1167) πήρε τον τίτλο της "Πόλης" και χρησιμοποιήθηκε σαν βάση σε εκστρατείες εναντίον της Ρώμης, αργότερα επεκτάθηκε αφού κατέστρεψε τη παλιά πόλη Φερέντο και κατέκτησε τα εδάφη των κατοίκων της (1172). Την εποχή εκείνη το Βιτέρμπο βρέθηκε σε ευημερία και ήταν από τις μεγαλύτερες πόλεις στην κεντρική Ιταλία με 60.000 κατοίκους. Ο Πάπας Ιννοκέντιος Γ΄ συγκάλεσε Συμβούλιο και αφόρισε το Βιτέρμπο (1207) επειδή ήταν η έδρα των αιρετικών Παταρίνων, στην συνέχεια ηττήθηκε από τους Ρωμαίους. Ο Όθων Δ΄ της Αγίας Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας συγκρούστηκε με τον πάπα (1210) και το Βιτέρμπο βρέθηκε ξανά σε πόλεμο με την Ρώμη. Ο αυτοκράτορας Φρειδερίκος Β΄ Χοενστάουφεν ανάγκασε το Βιτέρμπο να υποστηρίξει τους Γιβελλίνους (1240), όταν οι κάτοικοι έδιωξαν τα Γερμανικά στρατεύματα ο αυτοκράτορας πολιόρκησε την πόλη αλλά χωρίς επιτυχία (1243). Το Βιτέρμπο από τότε έμεινε με φανατισμό πιστό στους Γουέλφους, την περίοδο 1257 - 1261 έγινε η έδρα του πάπα Αλεξάνδρου Δ΄ όπου πέθανε εκεί. Ο διάδοχος του Πάπας Ουρβανός Δ΄ εξελέγη στο Βιτέρμπο. Ο Πάπας Κλήμης Δ΄ επέλεξε το Βιτέρμπο σαν έδρα του για να συνεχίσει τον σκληρό πόλεμο που είχε ξεσπάσει εναντίον των Χοενστάουφεν. Ο Δούκας της Σουαβίας Κορραδίνος αφορίστηκε με την προφητική φράση "είναι ένα αρνί που προορίζεται για θυσία". Οι επόμενοι πάπες που εξελέγησαν στην πόλη ήταν ο Πάπας Γρηγόριος Ι΄ (1271), ο Πάπας Ιωάννης ΚΑ΄ (1276) που πέθανε όταν κατέρρευσε η οροφή της βιβλιοθήκης την ώρα που κοιμόταν, ο Πάπας Νικόλαος Γ΄ και ο Γάλλος Πάπας Μαρτίνος Δ΄. Οι κάτοικοι του Βιτέρμπο δεν δέχτηκαν ότι έγινε πάπας ένας ξένος υποτακτικός στο Βασίλειο της Νεαπόλεως και στον Κάρολο τον Ανδεγαυό, επιτέθηκαν στο Παπικό κονκλάβιο την ώρα που συνεδρίαζε και συνέλαβαν δύο Καρδινάλιους. Οι κάτοικοι στην συνέχεια αφορίστηκαν και οι πάπες απέφευγαν το Βιτέρμπο για 86 χρόνια. Μετά την εκδίωξη των παπών η πόλη πέρασε στα χέρια της οικογένειας Ντι Βίκο, ο Τζιοβάννι ντι Βίκο επεκτάθηκε τον 14ο αιώνα στην Ταρκυνία, την Μπολσένα, το Ορβιέτο, την Τόντι, την Νάρνι και την Αμέλια. Η κυριαρχία του διαλύθηκε όταν απεστάλη από την Αβινιόν ο Χυλ Άλβαρεσ Καρίγιο ντι Αλμπορνόζ (1310 - 1367) για να ανακτήσει τα Παπικά Κράτη που οικοδόμησαν το κάστρο (1354). Η πόλη δόθηκε στον Φρανσέσκο ντι Βίκο, γιο του Τζιοβάννι (1375), σε 13 χρόνια δολοφονήθηκε από τον λαό της πόλης, την Βιτέρμπο κυβέρνησε στην συνέχεια ο Πάπας Ουρβανός ΣΤ΄ και ο Τζιοβάννι ντι Σιάρα ντι Βίκο ξάδελφος του Φρανσέσκο. Ο Πάπας Βονιφάτιος Θ΄ με τα στρατεύματα του τον έδιωξαν τελικά (1396) και αποκατέστησαν την παπική κυριαρχία, ο τελευταίος εκπρόσωπος της οικογένειας Τζιάκομο ντι Βίκο ηττήθηκε (1431). Όταν κατακτήθηκε από τα Παπικά Κράτη το Βιτέρμπο έγινε πόλη δεύτερης κατηγορίας, τον 16ο αιώνα γεννήθηκε ο λόγιος Λατίνος Λατίνι, τελικά ενσωματώθηκε στην υπόλοιπη Ιταλία (1871). Το Βιτέρμπο περιέχει δύο βασικά σύμβολα στο Εθνόσημο του : το Λιοντάρι και το δέντρο του φοίνικα. Το λιοντάρι συμβολίζει τον Ρωμαίο Ηρακλή έναν από τους μυθικούς ιδρυτές της πόλης, το δέντρο του φοίνικα προστέθηκε τον Μεσαίωνα (4ος - 9ος αιώνας) και σχετίζεται με την γειτονική πόλη Φερέντο που κατακτήθηκε από το Βιτέρμπο. Το τετράγραμμο "FAUL" που εμφανίζεται στο εθνόσημο δεν έχει διευκρινιστεί με τι σχετίζεται, σύμφωνα με μερικούς είναι τα αρχικά των τεσσάρων Ετρουσκικών οικογενειών που ίδρυσαν το Βιτέρμπο, με άλλους με τους τέσσερις λόφους γύρω από την πόλη. Στα δυτικά του Βιτέρμπο βρίσκεται η κοιλάδα του ποταμού Αρσιόν με αμέτρητες πηγές, τα νερά τους ήταν πασίγνωστα στους Ετρούσκους και στην Ρωμαϊκή αυτοκρατορία για τις θεραπευτικές τους ικανότητες. Τα ερείπια ενός μεγάλου Ρωμαϊκού λουτρού ήταν ορατά στην Αναγέννηση και περιγράφονται από σπουδαίους καλλιτέχνες όπως ο Τζουλιάνο ντα Σανγκάλλο (1443 - 1516), ο Μιχαήλ Άγγελος και ο Τζόρτζο Βαζάρι. Μία από τις πιο διάσημες πηγές την "Θερμοπηγή" περιγράφει ο Δάντης Αλιγκέρι στο έργο του Θεία Κωμωδία (Γραμμές 79 - 81) : "Στην απόλυτη σιωπή φτάσαμε σε ένα σημείο στο δάσος όπου ακούσαμε έναν ήχο ένα ρυάκι έρεε έξω από το δάσος, η ερυθρότητα των νερών του με έκανε να τρομάξω Τα νερά της Θερμοπηγής δημιούργησαν ένα ρυάκι, τα νερά του μοιράστηκαν στα κλαριά καθώς έρεαν κάτω από την άμμο". Σε απόσταση κοντά στην "Θερμοπηγή" που τα νερά της ήταν πάντοτε ανοιχτά υπήρχε το "Λουτρό των παπών". Μια σύγχρονη ξενοδοχειακή μονάδα περιλαμβάνει στο εσωτερικό της ένα μεσαιωνικό λουτρό που είχε προσελκύσει την προσοχή σε δύο πάπες, τον Μεσαίωνα ονομαζόταν "Μπάνιο του Σταυρού" χάρη σε έναν Σταυροφόρο που τα είχε ανακαλύψει. Τα έγγραφα των αρχών του 15ου αιώνα περιγράφουν ένα λουτρό που κάλυπτε τρεις πηγές κάτω από μία οροφή. Τα λουτρά ανακαίνισε ο Πάπας Νικόλαος Ε΄ (1454), τα μετέτρεψε σε λουτρικά ανάκτορα, όπως αναφέρει ο βιογράφος του Τζιανότσο Μανέτι (1396 - 1459) "με τέτοια μεγαλοπρέπεια που δεν είχαν μόνο την χρήση λουτρού αλλά και την διαμονή πριγκίπων που ζούσαν βασιλικά". Την δεκαετία του 1470 ο χρονικογράφος από το Βιτέρμπο Νικολά ντελλα Τούτσια περιγράφει ότι είχαν διαστάσεις 30 επί 20 μέτρα με πύργους στις γωνίες της νότιας πρόσοψης. Τα λουτρά χρειαζόντουσαν εξοπλισμό επειδή θα μπορούσαν να γίνουν εύκολα στόχος ληστών, είχε με μικρότερους θολωτούς θαλάμους που εξυπηρετούσαν τους χρήστες.Οι εργασίες στα "Παπικά λουτρά του Βιτέρμπο" δεν σταμάτησαν στον πάπα Νικόλαο Ε΄ αλλά συνεχίστηκαν και με τους διαδόχους του. Τα έγγραφα στο Βατικανό καταγράφουν ότι συνέχισαν τις προσθήκες οι πάπες Πάπας Κάλλιστος Γ΄, Πάπας Παύλος Β΄, και ο Πάπας Σίξτος Δ΄. Υπάρχουν επιπλέον πολλές αποδείξεις ότι ο Πάπας Πίος Β΄ είχε προσθέσει επιπλέον μία πτέρυγα στην κατασκευή. Οι περιγραφές των ταξιδιωτών τους μετέπειτα αιώνες δείχνουν ότι το μεγαλύτερο τμήμα της πολυτελούς κατασκευής του 15ου αιώνα είχε εξαφανιστεί ή καταστραφεί. Το κτίριο είχε τον 20ο αιώνα την χρήση θερμικού ξενοδοχείου (1927), δέχτηκε σκληρό πλήγμα από τις Γερμανικές δυνάμεις την ώρα που υποχωρούσαν (1944). Το μεγαλύτερο τμήμα του κτιρίου ωστόσο, τα τείχη και οι πύργοι διασώζονται σήμερα παρά τις αρνητικές περιγραφές των ταξιδιωτών. Charles R. Mack, "The Bath Palace of Nicholas V at Viterbo", in An Architectural Progress in the Renaissance and the Baroque: Sojourns In and Out of Italy, Papers in Art History VIII, Pennsylvania State University, Τόμος. I, 1992 Charles R. Mack, "The Renaissance Spa: Testing the Architectural Waters", Southeastern College Art Conference Review, XI, 3, 1988 Valtieri, Simonetta, "Rinascimento a Viterbo: Bernardo Rossellino", Architettura, croniche e storia, XVII, 1972
|
Το Βιτέρμπο (ιταλικά: Viterbo, λατινικά: Viterbium) είναι πόλη στην Ιταλική επαρχία του Βιτέρμπο που ανήκει στην Ιταλική περιφέρεια Λάτιο. Τα πρώτα χρόνια της ιστορίας της κατέκτησε την γειτονική πόλη Φερέντο, βρίσκεται περίπου 50 χιλιόμετρα βόρεια από την Ρώμη. Το ιστορικό κέντρο της πόλης περιβάλλεται από μεσαιωνικά τείχη που οικοδομήθηκαν τον 11ο και τον 12ο αιώνα, η είσοδος στο κέντρο μέσω των τειχών γίνεται από την αρχαία πύλη. Οι κύριες ασχολίες των κατοίκων εκτός από την γεωργία ήταν η κεραμική, η μαρμαροποιία και η ξυλεία. Η πόλη έχει σημαντικά αποθέματα χρυσού, Ακαδημία Καλών Τεχνών, Πανεπιστήμιο και είναι η έδρα της Αεροπορικής εκπαίδευσης του Ιταλικού Στρατού Ξηράς, φιλοξενεί πολλούς τουρίστες από ολόκληρη την κεντρική Ιταλία.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%92%CE%B9%CF%84%CE%AD%CF%81%CE%BC%CF%80%CE%BF
|
Δημοκρατία της Γένοβας
|
Η Δημοκρατία της Γένοβας κατείχε, εκτός από την πόλη της Γένοβας, διάφορες περιοχές στη Μεσόγειο για ορισμένα χρονικά διαστήματα, τις οποίες κυρίως χρησιμοποιούσε ως εμπορικούς σταθμούς: Κορσική, ακριβώς νότια από την πόλη της Γένοβας Περιοχές της Κύπρου Χίος Σάμος Κριμαία ΣαμψούνταΕπίσης έλεγχε τον 14ο και 15ο αιώνα τις περιοχές του Γαλατά και Περάματος στην Κωνσταντινούπολη και στις ακτές τις Τυνησίας την νήσο Ταμπάρκα. Η Δημοκρατία της Γένοβας ιδρύθηκε τον 11ο αιώνα. Κατά τους πρώτους αιώνες της ύπαρξής της εξελίχθηκε σε σημαντικό εμπορικό κέντρο. Ιδιαίτερη ανάπτυξη γνώρισε κατά τη διάρκεια των Σταυροφοριών, καθώς διέθετε τον στόλο της για τη μεταφορά των σταυροφορικών στρατευμάτων μέσω θαλάσσης. Ως απόρροια αυτής της συμβολής απέκτησε πολλά οικονομικά ανταλλάγματα με τη μορφή ευνοϊκών εμπορικών συμφωνιών, την εκμετάλλευση μονοπωλίων και τη δημιουργία εμπορικών σταθμών στην ανατολική Μεσόγειο. Κατά τον 13ο αιώνα η Γένοβα συμμάχησε με την Αυτοκρατορία της Νίκαιας, στην προσπάθειά της να καταλάβει ως διάδοχο κράτος της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας την Κωνσταντινούπολη. Όταν αυτό επιτεύχθηκε το 1261, η Βυζαντινή Αυτοκρατορία των Παλαιολόγων σύναψε εκτεταμένης μορφής εμπορική συμφωνία που προέβλεπε εκτός από παροχή ναυτικών ενισχύσεων στους Βυζαντινούς και την κατάληψη πολλών περιοχών και νησιών για λογαριασμό των Γενουατών, όπως της Χίου (η οποία παρέμεινε κάτω από τον έλεγχό τους έως το 1566). Κατά το ίδιο διάστημα το προάστιο του Γαλατά στην Κωνσταντινούπολη παραχωρήθηκε οριστικά από τον βυζαντινό αυτοκράτορα στους Γενουάτες, για την κάλυψη των εμπορικών τους αναγκών. Την ίδια εποχή η εμπορική δραστηριότητα επεκτάθηκε και στον χώρο του Εύξεινου Πόντου, όπου ιδρύθηκαν εμπορική σταθμοί στην περιοχή της Κριμαίας. Για την απερίσπαστη δραστηριότητα στην περιοχή συνήφθηκαν συμφωνίες με την Αυτοκρατορία της Τραπεζούντας. Στη δυτική Μεσόγειο η Γένοβα είχε να αντιμετωπίσει την Πίσσα, η οποία γρήγορα δεν άντεξε τον ανταγωνισμό. Μετά την Κορσική αποκτήθηκε και ο έλεγχος σημαντικών λιμανιών της Σαρδηνίας. Κατά τον Σικελικό Εσπερινό το 1283, οι Γενουάτες αφού είχαν συνάψει οικονομικές συμφωνίες με την Αραγωνία, κατάφεραν να ελέγξουν εμπορικά και τη Σικελία. Το εμπόριο ζάχαρης, μεταξιού και σιταριού στην ευρύτερη περιοχή κατά τον 13ο αιώνα μονοπωλούνταν από τη Δημοκρατία της Γένοβας. Προς το τέλος του 15ου αιώνα, σταδιακά η δύναμη των Γενουατών άρχιζε να φθίνει: ο μακροχρόνιος πόλεμος και ανταγωνισμός με τους Βενετούς, η επικράτηση της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας στο Αιγαίο και τον Εύξεινο Πόντο, είχαν ως αποτέλεσμα οι εμπορικές δραστηριότητες να περιοριστούν σημαντικά. Η Γένοβα καταλήφθηκε από του Γάλλους και τους Μιλανέζους για κάποιο χρονικό διάστημα μεταξύ 15ου και 16ου αιώνα. Το 1528 ανέκτησε την ανεξαρτησία της. Τις επόμενες δεκαετίες, οι Γενουάτες σύναψαν συμμαχία με την Ισπανία. Γενουάτες τραπεζίτες χρηματοδότησαν πολλές ισπανικές ναυτικές αποστολές προς την Αμερική και τον εκτός Ευρώπης κόσμο, μέσω των τραπεζικών τους οίκων στη Σεβίλλη. Αυτή η μορφή οικονομικής σχέσης είχε ευεργετικά αποτελέσματα για τη Γένοβα για όσο διάστημα η ισπανική αυτοκρατορία ήταν δυνατή στο παγκόσμιο στερέωμα. Από τον 17ο αιώνα με την πτώχευση όμως της ισπανικής οικονομίας πολλοί γενουατικοί εμπορικοί οίκοι έπαψαν να υπάρχουν. Το 1768, μετά από επανάσταση των Κορσικανών, η Γένοβα υποχρεώθηκε να παραχωρήσει την Κορσική στη Γαλλία. Το 1742 απωλέσθηκε η τελευταία γενουατική κτήση, η νήσος Ταμπάρκα στις ακτές της Τυνησίας. Κατά το 1797 η ίδια η πόλη της Γένοβας καταλήφθηκε από τον επαναστατικό στρατό του Ναπολέοντα Α΄ Βοναπάρτη, ο οποίος κατάργησε όλα τα προνόμια των παλιών αριστοκρατικών οικογενειών, εγκαθιδρύοντας στη θέση της τη Λιγουριανή Δημοκρατία. Το 1805 η πόλη έγινε τμήμα της Γαλλικής Αυτοκρατορίας, όμως το 1814 με την πτώση του Ναπολέοντα, αποφασίστηκε η πόλη να ενσωματωθεί στο Βασίλειο της Σαρδηνίας, το οποίο αποτέλεσε τον πυρήνα του μετέπειτα ιταλικού κράτους. Γαληνοτάτη Δημοκρατία της Βενετίας Braudel, Fernand (1984). "The Perspective of the World". Civilization and Capitalism. p. 157-174. (Αγγλικά) Τσουρής, Ι. (2018, Σεπτέμβριος). Α' Γενοβενετικός Πόλεμος 1261-1270. Στρατιωτική Ιστορία, τ. 258, 45-51. Γενουάτες στο Αιγαίο Οι Μεγάλοι Κομνηνοί, οι Τούρκοι, οι Γενουάτες και οι Βενετοί (Ανακτήθηκε 26 Απριλίου 2011)
|
Η Δημοκρατία της Γένοβας (Ιταλικά: Repubblica di Genova, Λιγουριανά: Repúbrica de Zêna) ήταν ανεξάρτητο κράτος στη σημερινή Λιγουρία της βορειοδυτικής Ιταλίας από τον 11ο αιώνα ως το 1797, οπότε και κατελήφθη κατά τους Ναπολεόντειους πολέμους. Υπήρξε σημαντική ναυτική και εμπορική δύναμη στη Μεσόγειο και ανταγωνιστής της Γαληνότατης Δημοκρατίας της Βενετίας. Ο πληθυσμός της Δημοκρατίας αυτής αναφέρεται από στην ελληνική βιβλιογραφία ως Γενουάτες ή Γενοβέζοι, ή η Δημοκρατία και ως Αυτοκρατορία των Γενουατών.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%94%CE%B7%CE%BC%CE%BF%CE%BA%CF%81%CE%B1%CF%84%CE%AF%CE%B1_%CF%84%CE%B7%CF%82_%CE%93%CE%AD%CE%BD%CE%BF%CE%B2%CE%B1%CF%82
|
Σύνταγμα της Σοβιετικής Ρωσίας του 1918
|
Οι τελικοί στόχοι του κράτους περιγράφηκαν ως: «η κατάργηση της εκμετάλλευσης του ανθρωπου απο τον ανθρωπο, η πλήρης κατάργηση της διαίρεσης του λαού σε τάξεις, η καταστολή των εκμεταλλευτών, [και] η δημιουργία μιας σοσιαλιστικής κοινωνίας». Το σύνταγμα ανέφερε ότι είχε σχηματιστεί μια ιστορική συμμαχία μεταξύ των εργατών και των αγροτών, οι οποίοι μαζί θα κυβερνούσαν το κράτος μέσω των σοβιέτ. Το σύνταγμα αρνήθηκε ρητά την πολιτική εξουσία σε ανώτερες τάξεις της ρωσικής κοινωνίας ή σε εκείνους που υποστήριξαν τον Λευκού στρατο στον Εμφύλιο Πόλεμο (1918-21). Για να αποφευχθεί η εκ νέου αξίωση των ανώτερων τάξεων από την κρατική εξουσία, το πρώτο άρθρο ζήτησε από όλους τους εργαζόμενους και τους αγρότες να οπλιστούν και να οργανωθούν στον Κόκκινο Στρατό, ενώ οι ανώτερες τάξεις να αφοπλιστούν πλήρως. Η ανώτατη εξουσία ανήκε στο Πανρωσικό Συνέδριο των Σοβιέτ, αποτελούμενο από βουλευτές από τα τοπικά σοβιετικά σε ολόκληρη τη Ρωσία. Η διευθύνουσα επιτροπή του Κογκρέσου των Σοβιέτ - γνωστή ως Κεντρική Εκτελεστική Επιτροπή - ενήργησε ως «ανώτατο όργανο εξουσίας» μεταξύ των συνόδων του συνεδρίου και ως συλλογική προεδρία του κράτους. Το συνέδριο εξέλεξε το Συμβούλιο των Λαϊκών Επιτρόπων (Σοβναρκόμ, Sovet narodnykh kommissarov) ως διοικητικό σκέλος της νέας κυβέρνησης και καθόρισε τις ευθύνες του ως «γενική διοίκηση των υποθέσεων του κράτους». (Το Σοβναρκόμ είχε ασκήσει κυβερνητική εξουσία από το Νοέμβριο του 1917 έως την έγκριση του συντάγματος του 1918 στις 10 Ιουλίου από το Κογκρέσο των Σοβιετικών.) Μία από τις πρώτες σοβιετικές επαναλήψεις μιας πολυετούς βιβλικής φράσης εμφανίστηκε στο άρθρο 18, το οποίο δηλώνει ότι η εργασία είναι καθήκον όλων των πολιτών της Δημοκρατίας, και εχει ως σλόγκαν: « Αυτός που δεν εργάζεται, δεν θα φάει! Είναι σημαντικό ότι οι βασικές αρχές του Ρωσικού Συντάγματος του 1918 χρησίμευαν ως πρόδρομος των συναφών συντάξεων τόσο των ενωμένων όσο και των αυτόνομων σοβιετικών δημοκρατιών. Αναγνωρίστηκαν ως θεμελιώδεις για το Σοβιετικό Σύνταγμα του 1924, το οποίο ήταν το διαμορφωτικό έγγραφο της Ένωσης Σοβιετικών Σοσιαλιστικών Δημοκρατιών. Το πρώτο σοβιετικό Σύνταγμα – 1918 (in ρωσική) Full Text of the 1918 Constitution of the R.S.F.S.R. English translation of the 1918 Constitution of the R.S.F.S.R. The Russian Constitution of 1918 Αρχειοθετήθηκε 2020-03-26 στο Wayback Machine. reprinted in The Nation
|
Το σύνταγμα της Ρωσίας από το 1918, που ονομάζεται επίσης Βασικός Νόμος (Основной закон, Osnovnoy zakon) που διέπει τη Ρωσική Σοβιετική Δημοκρατία, περιέγραψε το καθεστώς που ανέλαβε την εξουσία στην Οκτωβριανή Επανάσταση του 1917. Αυτό το σύνταγμα, το οποίο επικυρώθηκε αμέσως μετά τη Διακήρυξη των Δικαιωμάτων των Εργαζομένων και των Εκμεταλλευόμενων, αναγνώρισε επίσημα την εργατική τάξη ως την κυρίαρχη τάξη της Ρωσίας σύμφωνα με την αρχή της δικτατορίας του προλεταριάτου, κάνοντας τη Ρωσική Σοβιετική Δημοκρατία. το πρώτο στον κόσμο συνταγματικά σοσιαλιστικό κράτος.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A3%CF%8D%CE%BD%CF%84%CE%B1%CE%B3%CE%BC%CE%B1_%CF%84%CE%B7%CF%82_%CE%A3%CE%BF%CE%B2%CE%B9%CE%B5%CF%84%CE%B9%CE%BA%CE%AE%CF%82_%CE%A1%CF%89%CF%83%CE%AF%CE%B1%CF%82_%CF%84%CE%BF%CF%85_1918
|
Χούιτεν Πικ
|
Η κορυφή βρίσκεται στην επαρχία Σιντζιάνγκ Ουιγούρ στο δυτικό άκρο της χώρας στα σύνορα με την Κίνα. Το ύψος της κορυφής είναι 4.374 μ και είναι μόνιμα χιονοσκέπαστη. Είναι μία από τις πέντε ιερές κορυφές των ορέων Ταβάν Μπογκντ, ανάμεσα στη Ρωσία, τη Μογγολία και την Κίνα. Γεωλογικά το βουνό, αποτελεί ασκολουθεί τη γεωλογία του βόρειου τεκτονικού τμήματος της Μογγολίας και αποτελείται από εκρηξιγενή και μεταμορφωσιγενή πετρώματα, καθώς και ιζηματογενή συμπλέγματα από την έναρξη της Νεογενούς έως τη σύγχρονη εποχή. Οι γρανίτες της περιοχής είναι αποτέλεσμα ηφαιστειακής δράσης, ενώ η καινοζωικές ζώνες παρέχουν μαρτυρία σημαντικής ηφαιστειακής δραστηριότητας κατά το παρελθόν. Η πρώτη ανάβαση του Χούιτεν Πικ φέρεται ότι έγινε το 1963 από Πολωνούς και Μογγόλους ορειβάτες με αποστολή της μογγολικής κυβέρνησης. Εξαιτίας της απομόνωσής του και της δυσκολίας προσέγγισής του, το βουνό θεωρείται πρόκληση για τους ορειβάτες. Η τυπική διαδρομή για το βουνό περιλαμβάνει ανάβαση του παγετώνα Ποτίνιι στην κατασκήνωση βάσης στα 3.100 μ. και κατόπιν στην Βόρεια Όψη. Σε άλλες διαδρομές ακολουθείται η Νότια Όψη και 2.000 μέτρα αναρρίχηση σε πεδίο πάγου/χιονιού. Η ΝΑ κόψη περιλαμβάνει μεικτό πεδίο βράχου και πάγου. Peaklist.org: China II, Sinkiang - Xinjiang «Tavan Bogd Uul, Mongolia/China». Peakbagger.com. "Mt Khuiten" on Peakware
|
Το Χούιτεν Πικ (μογγολικά: Хүйтэн оргил, κυρ. "ψυχρή κορυφή", Κινεζική 友誼峰 Yǒuyì Fēng, κυρ. "κορυφή της φιλίας") είναι το υψηλότερο σημείο στη Μογγολία, 2,5 χλμ βόρεια στο τριεθνές Ναϊράμνταλ Πικ.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A7%CE%BF%CF%8D%CE%B9%CF%84%CE%B5%CE%BD_%CE%A0%CE%B9%CE%BA
|
Σέου δ' Ουρζέλ
|
Το όνομα της πόλης σημαίνει «ο Καθεδρικός του Ουρζέλ» και αναφέρεται στην ομώνυμη εκκλησιαστική επισκοπή που έχε τη θέση της στην πόλη. Το όνομα Ουρζέλ έχει μάλλον προ-ρωμαϊκή προέλευση και σχετίζεται με την παρουσία νερού. Ο ρωμαϊκός οικισμός της Orgellia είχε κτιστεί πάνω από την προ-ρωμαϊκό οικισμό του Arse-durgui (πρωτεύουσα μάλλον των ιβήρων Κερετανών), που βρισκόταν στον σημερινό λόφο της Καστελσιουτάτ. Ο εκχριστιανισμός της πόλης και της περιοχής μάλλον έλαβε χώρα μεταξύ του 516 και 527. Κατά τον 8ο αιώνα, η πόλη καταστράφηκε από τους Μαυριτανούς και εισήλθε σε παρακμή όταν ο επίσκοπος του Ουρζέλ, Φέλιξ, υιοθέτησε την χριστιανική αίρεση του υιοθετισμού. Τότε χτίστηκε ο πρώτος καθεδρικός της Αγίας Μαρίας, που αποτέλεσε το κέντρο της νέας πόλης (και που ταυτίζεται και με την σύγχρονη), σε αντίθεση με την παλιά, που έμεινε μόνο ως φρούριο και κατοικία των μετέπειτα κόμητων του Ουρζέλ, μέχρι την κατάκτηση του Αγραμούν και του Μπαλαγέ. Η συνεχώς αυξανόμενη περιουσία της επισκοπής του Ουρζέλ, βοηθημένη από την κατάκτηση του κάτω Ουρζέλ (σήμερα κομητεία του Ουρζέλ), που έφτασε στο αποκορύφωμά της με τον επίσκοπο και μετέπειτα άγιο της καθολικής εκκλησίας, Ερμενγκόλ έντυσε την πόλη με έναν νέο καθεδρικό και νέα έργα πολεοδομίας που περιελάμβαναν κυρίως ένα σύστημα γεφυρών πάνω στον ποταμό Σέγρε. Στη συνέχεια, το 1195, έζησε μια πολιορκία από τον κόμη της Φουά, που ανάγκασε τους περίπου χίλιους κατοίκους της και την τοπική εκκλησία να του αποτίνει φόρο υποτέλειας. Σταδιακά ωστόσο η νέα πόλη του Ουρζέλ αύξησε τον πληθυσμό της, περιτειχίστηκε και μεταμορφώθηκε σε κέντρο της ευρύτερης περιοχής. Η παραγωγή σιταριού, η άνοδος των τεχνικών επαγγελμάτων και η εβδομαδιαία αγορά συνέβαλαν σε αυτό. Η διαμάχη των επισκόπων με τους κόμητες της Φουά ολοκληρώθηκε το 1278 με την απόδοση δικαιωμάτων συγκυριαρχίας πάνω στην πόλη. Ακολούθησε η μεγάλη επιδημία πανώλης στα μέσα του 14ου αιώνα και διάφοροι πόλεμοι οι οποίοι δεν άφησαν αδιάφορη την πόλη. Στον Πόλεμο της Ισπανικής διαδοχής ένας από τους γνωστότερους υποστηρικτές του αρχιδούκα Καρόλου υπήρξε ο κληρικός από την Λα Σέου, Πάου Κλάρις ενώ κατά τον Πόλεμο της Τετραπλής Συμμαχίας εναντίον του βασιλιά Φιλίππου Ε' της Ισπανίας η Λα Σέου πολιορκήθηκε και τελικά έπεσε στα χέρια των Γάλλων. Επίσης, κατά την διάρκεια της Φιλελεύθερης Τριετίας της Ισπανίας (1820-1823) η πόλη έπεσε στα χέρια των Απολυταρχικών, σε μια προσπάθειά τους να αντισταθμίσουν την εξουσία των Φιλελεύθερων στην χώρα. Αντίστοιχα συντηρητικόστροφη ήταν και η σταθερή συμμετοχή της πόλης στους Καρλικούς Πολέμους, κατά τους οποίους παρέμεινε πλειοψηφικά φιλικά προσκείμενη στους καρλικούς υποψηφίους. Στις αρχές του 20ού αιώνα η Λα Σέου δ' Ουρζέλ άλλαξε κατεύθυνση όσον αφορά τις οικονομικές δραστηριότητες των κατοίκων της, με την κτηνοτροφία να κερδίζει έδαφος μπροστά στην αδύναμη πλέον γεωργία, που είχε κτυπηθεί από την φυλλοξήρα. Τότε κατασκευάστηκε και ο δρόμος προς την Ανδόρρα και την Σερδάνια και ξεκίνησαν τα πρώτα έργα σύγχρονης πολεοδομικής παρέμβασης στην πόλη. Μετά τον Εμφύλιο Πόλεμο, η Σέου δ' Ουρζέλ επανέκαμψε σε συνδυασμό με την εμπορική ακμή της γειτονικής της Ανδόρρας. Στην δεκαετία του 1980 επιτελέστηκε η καναλικοποίηση του Σέγρε και η δημιουργία του Πάρκου του Σέγρε, με αφορμή τους Ολυμπιακούς Αγώνες της Βαρκελώνης. Ιστοσελίδα του δημαρχείου Γραφείο Τουρισμού της Λα Σέου δ' Ουρζέλ Ιστοσελίδα της Κύριας Γιορτής της Λα Σέου δ' Ουρζέλ
|
Η Λα Σέου δ' Ουρζέλ (La Seu d'Urgell στα καταλανικά, La Seo de Urgel στα ισπανικά) είναι μία κωμόπολη της Καταλονίας στην επαρχία της Λιέιδα. Εντάσσεται στην ευρύτερη περιοχή της πυρηναϊκής Καταλονίας και είναι η μεγαλύτερη ισπανική πόλη κοντά στην Ανδόρρα. Ιστορικά αποτέλεσε σημαντική πόλη της Κομητείας του Ουρζέλ.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A3%CE%AD%CE%BF%CF%85_%CE%B4%27_%CE%9F%CF%85%CF%81%CE%B6%CE%AD%CE%BB
|
Πέργκολα
|
Πρόκειται ουσιαστικά για σύστημα σκίασης το οποίο επιλέγεται συχνά στην Ευρώπη και ιδίως στη Μεσόγειο, και δημιουργεί συνθήκες άνεσης και προστασίας των εξωτερικών χώρων. Συναντάται συχνά και σε αστικό περιβάλλον, ειδικά για την κάλυψη μπαλκονιών στις σύγχρονες πολυκατοικίες. Βασικά υλικά δόμησης της πέργκολας είναι η πέτρα, το ξύλο, το αλουμίνιο, ο χυτοσίδηρος και διάφορα άλλα συνθετικά υλικά. Ως "τύπος - κιόσκι", η πέργκολα μπορεί επίσης να αποτελεί επέκταση ενός κτιρίου, ή να χρησιμεύει για προστασία σε μια ανοιχτή βεράντα, ή να αποτελεί τη σύνδεση μεταξύ δύο περιπτέρων. Η πέργκολα σχηματίζει μια σκιασμένη διάβαση πεζών, διάδρομο ή καθιστικό, συνήθως δομείται από κατακόρυφους στύλους ή κολόνες που υποστηρίζουν εγκάρσια δοκάρια και ένα ανθεκτικό ανοιχτό πλέγμα, συχνά πάνω στα οποία φύονται αναρριχώμενα φυτά ή αμπέλι. Ορισμένες φορές και από κλειστό πλέγμα, λ.χ. όταν σκεπάζεται από πανιά, καλάμια, μακούτι, ή άλλα φυτά, από ξύλινες σανίδες ή πλεξιγκλάς). Οι πέργκολες μπορούν να συνδέσουν περίπτερα ή να εκτείνονται από την πόρτα ενός κτιρίου σε έναν ανοιχτό κήπο, όπως μια απομονωμένη βεράντα ή πισίνα. Οι ανεξάρτητες πέργκολες, αυτές που δεν συνδέονται με μια οικία ή άλλη δομή, παρέχουν χώρο καθιστικού που παρέχει έτσι αερισμό και σκίαση, αλλά προσφέρει και προστασία από το δυνατό, έντονο καλοκαιρινό ηλιακό φως. Οι πέργκολες βοηθούν επίσης στα αναρριχητικά φυτά ώστε να αναπτυχθούν. Η προέλευση της λέξης είναι λατινική, από τη λέξη pergula, που σημαίνει ως ένα προεξέχον γείσο. Ο αγγλικός όρος είναι λέξη-δάνειο από τα ιταλικά. Αναφέρθηκε σε ένα ιταλικό πλαίσιο το 1645 από τον John Evelyn στο μοναστήρι του Trinità dei Monti στη Ρώμη. Η σαφώς τεχνητή φύση της πέργκολας την έκανε να ευνοηθεί από τα νατουραλιστικά στυλ κηπουρικής του 18ου και 19ου αιώνα. Ωστόσο, όμορφες πέργκολες σε πυλώνες από τούβλα και πέτρα με ισχυρά δοκάρια ήταν ένα χαρακτηριστικό των κήπων που σχεδιάστηκαν στα τέλη του 19ου και στις αρχές του 20ού αιώνα από τους Sir Edwin Lutyens και Gertrude Jekyll και αποτελούν το σήμα κατατεθέν της σταθερής δομής τους που φυτεύτηκε. Μια ιδιαίτερα εκτεταμένη πέργκολα εμφανίζεται στους κήπους του The Hill στο Hampstead (Λονδίνο), που σχεδιάστηκε από τον Thomas Mawson για τον πελάτη του WH Lever. Η πέργκολα στο Βρότσλαβ σχεδιάστηκε το 1911 και έγινε Μνημείο Παγκόσμιας Κληρονομιάς της UNESCO το 2006. Τα μοντέρνα υλικά για την πέργκολα, όπως επικολλητή ξυλεία, υαλοβάμβακας, αλουμίνιο και χλωριωμένο πολυβινυλοχλωρίδιο (PVC) προτιμούνται, ωστόσο, παραδοσιακές πέργκολες γίνονται και από τούβλα ή πέτρες, κοντά στην ύπαιθρο. Οι ξύλινες πέργκολες κατασκευάζονται είτε από είδη ξύλου ανθεκτικά στις καιρικές συνθήκες, όπως η τούγια (Thuja plicata) ή η σεκόγια (Sequoia sempervirens), καθώς επίσης και δρυς, καστανιά και δασική πεύκη ή ψευδοτσούγκα. Συχνά, είναι βαμμένα για προστασία, ή είναι επεξεργασμένο με συντηρητικά κατάλληλα για εξωτερική χρήση. Για λιγότερη συντήρηση, και ως εναλλακτική λύση, και αντί για ξύλο, χρησιμοποιούνται συχνότερα αλουμίνιο και PVC. Αυτά τα υλικά δεν απαιτούν ετήσια βαφή ή συντήρηση όπως ξύλινη πέργκολα, και η κατασκευή τους μπορεί να τα κάνει ακόμα πιο ισχυρά και πιο ανθεκτικά, σε σύγκριση με την ξύλινη πέργκολα. Ωστόσο, η ξύλινη πέργκολα υπερέχει σε ομορφιά και σε φυσική αισθητική. https://www.treehouse.gr/portfolio_entries/pergoles/page/2/ http://mantanis.users.uth.gr/TXK-05.pdf Αρχειοθετήθηκε 2021-05-19 στο Wayback Machine. "Πέργκολες - κιόσκια - υπόστεγα"
|
Η πέργκολα (αγγλ. pergola, ιταλ. pergolato) είναι εξωτερική κατασκευή που προσφέρει στους χρήστες προστασία από τον ήλιο και τον άνεμο και συνήθως απαντάται σε εξώστες, κήπους, μπαλκόνια, παραθεριστικές κατοικίες αλλά επίσης και σε δημόσιους χώρους και χώρους αναψυχής λ.χ. εστιατόρια, μπαρ, πισίνες, παραδοσιακές ταβέρνες, καθώς επίσης και σε ξενοδοχεία, αίθρια, εμπορικά κέντρα και αλλού.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A0%CE%AD%CF%81%CE%B3%CE%BA%CE%BF%CE%BB%CE%B1
|
Ντμίτρι του Ούγκλιτς
|
Ήταν ο τέταρτος γιος τού Ιβάν Δ΄ τού τρομερού τσάρου της Ρωσίας και της 7ης συζύγου του Μαρίας Ναγκάγιας, κόρης τού Φέοντορ Ναγκόι. Το 1533 πνίγηκε ο ενός έτους ομώνυμος αδελφός του Ντμίτρι, το 1581 ο δευτερότοκος χτυπήθηκε θανάσιμα από τον Ιβάν Δ΄, ενώ το 1584 απεβίωσε ο Ιβάν Δ΄ και τον διαδέχθηκε ο τριτότοκος Φιοντόρ Α΄. Ο τελευταίος νυμφεύτηκε την Ειρήνα, της οποίας ο αδελφός Μπορίς Γκοντουνόφ ήταν ο πραγματικός κύριος τού κράτους. Ο Φιοντόρ Α΄ ήταν άτεκνος και ο Μπορίς ήθελε να απαλλαγεί από τον διάδοχο Ντμίτρι. Το 1584 ο Γκοντούνοφ εξόρισε τη μητέρα του, τον Ντμίτρι και τους αδελφούς του στο Ούγκλιτς, περιοχή που είχε ο διάδοχος ως εισόδημα. Το 1591 ο Ντμίτρι βρέθηκε μαχαιρωμένος, υπό αδιευκρίνιστες συνθήκες. Sergey Platonov. Очерки по истории смуты в Московском государстве XVI-XVII вв. Moscow, 1937. Ruslan Skrynnikov. Лихолетье. Москва в XVI-XVII веках. Moscow, 1988.
|
Να μην συγχέεται με τον ομώνυμο ετεροθαλή αδελφό του Ντμίτρι Ιβάνοβιτς τσάρεβιτς.Ο Ντμίτρι Ιβάνοβιτς, ρωσ. Дмитрий Иванович (19 Οκτωβρίου 1582 - 15 Μαΐου 1591) από τον Οίκο των Ρουρικιδών ήταν διάδοχος (tsarevitch) της Ρωσίας και του είχε δοθεί ως πρόσοδος (appanage) το Ούγκλιτς. Όταν απεβίωσε επτά έτη μετά τον πατέρα του, πολλοί διεκδικητές εμφανίστηκαν με το όνομά του (ψευδο-Δημήτριοι). Έγινε θαυματουργός άγιος.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9D%CF%84%CE%BC%CE%AF%CF%84%CF%81%CE%B9_%CF%84%CE%BF%CF%85_%CE%9F%CF%8D%CE%B3%CE%BA%CE%BB%CE%B9%CF%84%CF%82
|
Αταίριαστοι εραστές
|
Ο Μέικον Λίρι είναι συγγραφέας ταξιδιωτικών οδηγών. Είναι παντρεμένος με τη Σάρα πολλά χρόνια, αλλά ο γάμος τους διαλύθηκε από τον θάνατο του 12χρονου γιου τους ένα χρόνο νωρίτερα. Η Σάρα υποβάλλει αίτηση διαζυγίου και ο Μέικον δεν καταφέρνει να την πείσει για το αντίθετο. Φεύγοντας για ένα ακόμη ταξίδι, ο Μέικον εμπιστεύεται τον σκύλο του σε μια πανσιόν ζώων όπου συναντά τη Μιούριελ, την ιδιοκτήτρια, η οποία τον ερωτεύεται και αμέσως αρχίζει να τον φλερτάρει. Ένα χρόνο αργότερα, ο Μέικον ζει με τη Μιούριελ και τον γιο της Αλεξ. Η πρώην σύζυγος Σάρα έχει θρηνήσει τον χαμό του γιου της, τουλάχιστον εν μέρει, και έρχεται πιο κοντά με τον Μέικον, ο οποίος δεν μπορεί να αντισταθεί στην ιδέα ότι όλα μπορούν να επιστρέψουν στην προηγούμενη ρουτίνα. Έτσι παίρνει την απόφαση να αφήσει τη Μιούριελ και να επιστρέψει στη Σάρα. Ωστόσο η Μιούριελ αποφασίζει να ακολουθήσει τον Μέικον στο Παρίσι, εν αγνοία του. Ο συγγραφέας προσπαθεί να αποφύγει την ερωτοτροπία της Μιούριελ αδέξια αλλά χωρίς επιτυχία. Ένα πρωί, λόγω μιας ξαφνικής κίνησης, βρίσκεται με την πλάτη του να πονά αφόρητα. Η Σάρα φτάνει για να τον σώσει, όπου συναντά τυχαία τη Μιούριελ, η οποία βρίσκεται στο ίδιο ξενοδοχείο. Ο Μέικον διαβεβαιώνει την Σάρα ότι διέκοψε τη σχέση με τη Μιούριελ και ότι ήταν αυτή που τον ακολούθησε εν αγνοία του. Η Σάρα και ο Μέικον κοιμούνται μαζί στο δωμάτιο του ξενοδοχείου. Ξυπνώντας, ο Μέικον λέει στη Σάρα ότι καταλαβαίνει ότι δεν τον χρειάζεται πια, ενώ εκείνος χρειάζεται τη Μιούριελ. Ο Μέικον φεύγει από το ξενοδοχείο με ένα ταξί για να πάει στο αεροδρόμιο και συναντά τη Μιούριελ που επίσης έφευγε από το ξενοδοχείο. Σταματάει τον ταξιτζή και του ζητά να πάρει τη νεαρή γυναίκα. Γουίλιαμ Χερτ ως Μέικον Λίρι Κάθλιν Τέρνερ ως Σάρα Λίρι Τζίνα Ντέιβις ως Μιούριελ Πρίτσετ Μπιλ Πούλμαν ως Τζούλιαν Ετζ Έιμι Ράιτ ως Ρόουζ Λίρι Ντέιβιντ Όγκντεν Στίερς ως Πόρτερ Λίρι Εντ Μπέγκλεϊ ως Τσαρλς Λίρι Ρόμπερτ Γκόρμαν ως Άλεξ Πρίτσετ Μπράντλεϊ Μοτ ως κύριος Λούμις Σεθ Γκρέιντζερ ως Ίθαν Λίρι Τζέικ Κάσνταν ως Σκοτ Κάνφιλντ Τζόναθαν Κάσνταν ως αγόρι στο ιατρείο Πέγκυ Κόνβερς ως κυρία Μπάρετ Γουόλτερ Σπάροου ως πωλητής χοτ ντογκ Πολ Γουίλιαμσον ως διευθυντής ξενοδοχείου στο Λονδίνο Ώντρει Ράπαπορτ ως κορίτσι στο αεροπλάνο Μεγκ Κάσνταν ως ρεσεψιονίστ Ο Ρότζερ Ίμπερτ επαίνεσε την ταινία, δίνοντάς της τέσσερα στα τέσσερα αστέρια, συνοψίζοντας στην κριτική του: Οι "αταίριαστοι εραστές" ξεκινά με αυτή τη νότα συναισθηματικής στειρότητας και ολόκληρη η ταινία είναι ένα ταξίδι προς ένα χαμόγελο στο τέλος.Στο Rotten Tomatoes η ταινία έχει βαθμολογία αποδοχής 82% βασισμένη σε 33 κριτικές με μέσο όρο 7.20/10. Η συναίνεση του ιστότοπου αναφέρει: "Γενναιόδωρη με τις αδυναμίες και τις αρετές του χαρακτήρα της, οι "αταίριαστοι εραστές" είναι ένα στοχαστικό δράμα που διαθέτει εικόνα για τις επιπλοκές των σχέσεων". Στο Metacritic η ταινία έχει βαθμολογία 53 στα 100 βασισμένη σε 12 κριτικές, υποδεικνύοντας "ανάμικτες ή μέσες κριτικές". Το κοινό που δημοσκοπήθηκε από το CinemaScore έδωσε στην ταινία βαθμό B σε μία κλίμακα από το A έως το F. Η ταινία αναγνωρίζεται από το Αμερικανικό Ινστιτούτο Κινηματογράφου στον εξής κατάλογο: 2002: AFI's 100 Χρόνια...100 Πάθη – Υποψηφιότητα Αταίριαστοι εραστές στην IMDb Αταίριαστοι εραστές στο Box Office Mojo Συνέντευξη με την Τζίνα Ντέιβις σχετικά με την ταινία στο Texas Archive of the Moving Image
|
Οι αταίριαστοι εραστές (Πρωτότυπος τίτλος:The Accidental Tourist) είναι ρομαντική δραματική ταινία αμερικανικής παραγωγής του 1988 σε σκηνοθεσία και συμπαραγωγή Λόρενς Κάσνταν και σενάριο των Φρανκ Γκαλάτι και Κάσνταν, βασισμένο στο ομότιτλο μυθιστόρημα του 1985 της Αν Τάιλερ. Στην ταινία πρωταγωνιστεί ο Γουίλιαμ Χερτ ως Μέικον Λίρι, ένας μεσήλικας ταξιδιωτικός συγγραφέας του οποίου η ζωή και ο γάμος έχουν διαλυθεί από τον τραγικό θάνατο του γιου του. Πρωταγωνιστούν επίσης η Κάθλιν Τέρνερ και η Τζίνα Ντέιβις. Οι "αταίριαστοι εραστές" κυκλοφόρησαν στις κινηματογραφικές αίθουσες στις Ηνωμένες Πολιτείες στις 23 Δεκεμβρίου 1988, από την Warner Bros.. Η ταινία απέσπασε την αποδοχή των κριτικών και είχε έσοδα πάνω από 32,6 εκατομμύρια δολάρια στο box office. Ήταν υποψήφια για τέσσερα βραβεία Όσκαρ, συμπεριλαμβανομένης της Καλύτερης Ταινίας, με την Τζίνα Ντέιβις να κερδίζει το Όσκαρ Καλύτερου Β' Γυναικείου Ρόλου. Ήταν επίσης υποψήφια για δύο Χρυσές Σφαίρες, συμπεριλαμβανομένης της Καλύτερης Δραματικής Ταινίας.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%91%CF%84%CE%B1%CE%AF%CF%81%CE%B9%CE%B1%CF%83%CF%84%CE%BF%CE%B9_%CE%B5%CF%81%CE%B1%CF%83%CF%84%CE%AD%CF%82
|
Κατάλογος αστέρων του Βοώτη
|
ESA (1997). «The Hipparcos and Tycho Catalogues». Ανακτήθηκε στις 26 Δεκεμβρίου 2006. Kostjuk, N. D. (2002). «HD-DM-GC-HR-HIP-Bayer-Flamsteed Cross Index». Ανακτήθηκε στις 26 Δεκεμβρίου 2006. Roman, N. G. (1987). «Identification of a Constellation from a Position». Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 3 Μαρτίου 2016. Ανακτήθηκε στις 26 Δεκεμβρίου 2006. Gould, B. A. «Uranometria Argentina». Reprinted and updated by Pilcher, F. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 27 Φεβρουαρίου 2012. Ανακτήθηκε στις 19 Ιουλίου 2010. Samus, N. N.· Durlevich, O. V.· και άλλοι. (2004). «Combined General Catalogue of Variable Stars (GCVS4,2)». Ανακτήθηκε στις 3 Απριλίου 2012. Samus, N. N.· Durlevich, O. V.· και άλλοι. (2012). «General Catalog of Variable Stars (GCVS database, version 2012Feb)». Ανακτήθηκε στις 3 Απριλίου 2012.
|
Ο παρών κατάλογος αστέρων του Βοώτη παραθέτει τους σημαντικότερους αστέρες στον αστερισμό Βοώτη κατά φθίνουσα φωτεινότητα (φαινόμενο μέγεθος), μαζί με τους προσδιορισμούς και κωδικοποιήσεις των αστρονομικών καταλόγων που διαθέτουν και τα βασικά χαρακτηριστικά τους.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9A%CE%B1%CF%84%CE%AC%CE%BB%CE%BF%CE%B3%CE%BF%CF%82_%CE%B1%CF%83%CF%84%CE%AD%CF%81%CF%89%CE%BD_%CF%84%CE%BF%CF%85_%CE%92%CE%BF%CF%8E%CF%84%CE%B7
|
Ντένις Κάλφερτ
|
Αφού σπούδασε τοπιογραφία για κάποιο διάστημα στη γενέτειρα πόλη του, (στο "Αρχείο Καλλιτεχνών" της Αμβέρσας ("Liggeren") καταγράφεται, το 1556-57 ως Caluwaert), τον ανέλαβε ο Κρίστιαν φαν Κούεμπορν (Christian van den Queborn ή Christiaen van Queecborn). Στη συνέχεια μετακόμισε στη Μπολόνια, όπου αρχικά εργάστηκε υπό τον Ιταλό ζωγράφο Πρόσπερο Φοντάνα (Prospero Fontana). Τα έργα του χαρακτηρίζονται από τον μανιερισμό της φλαμανδικής τέχνης και έμοιαζαν κατασκευασμένα από κάποιον Ιταλό. Φεύγοντας από τη Μπολόνια μετέβη στη Ρώμη, το 1572, όπου βοήθησε τον Λορέντσο Σαμπατίνι (Lorenzo Sabbatini) στις εργασίες του στο παπικό Ανάκτορο του Βατικανού και αφιέρωσε πολύ από τον χρόνο του αντιγράφοντας και μελετώντας τις εργασίες του Ραφαήλ.Επιστρέφοντας στη Μπολόνια δημιούργησε το δικό του εργαστήριο. Απέκτησε κάποιους πολλά υποσχόμενους νέους μαθητές, ανάμεσά τους οι Γκουίντο Ρένι, Τζοβάννι Μπαττίστα Μπερτούζιο, Φραντσέσκο Αλμπάνι και Ντομενικίνο, που σύντομα ακολούθησε το παράδειγμα του Αννίμπαλε Καρράτσι και ανέλαβε σημαντικές παραγγελίες στη Ρώμη. Οι Βιτσέντσιο Γκόττι, Φραντσέσκο Γκέσσι, και Τζάκομο Σεμέντσα εργάστηκαν, επίσης, στο εργαστήριό του, πριν προσχωρήσουν στο εργαστήριο του Γκουίντο Ρένι. Με τον Κάλφερτ εργάστηκαν, επίσης, οι Βιτσέντο Σπιζανέλλι και Γκαμπριέλλο Φερραντίνι.Ο Κάλφερτ έχαιρε του σεβασμού των συμπολιτών του στη Μπολόνια, καθώς και των συναδέλφων του, όπως φαίνεται από την παρουσία του Λουντοβίκο Καρράτσι, επικεφαλής του "ανταγωνιστικού" εργαστηρίου, μαζί με όλους του τους μαθητές, στη νεκρώσιμη ακολουθία του Κάλφερτ στη Βασιλική Santa Maria dei Servi της Μπολόνια. Ο Κάλφερτ χρησιμοποιούσε χαρακτηριστικά την τεχνική του κιαροσκούρο (chiaroscuro) για να αποδώσει το ύφος που επιζητούσε στις μορφές του προσκηνίου, τεχνική που προερχόταν από τον Κορρέτζο, με παρασκήνιο βορειοευρωπαϊκά τοπία. Η από πλευράς του χρήση των χρωμάτων αντικατοπτρίζει την επιρροή του Φεντερίκο Μπαρρότσι (Federico Barocci). Συνεχίζοντας να ακολουθεί τη μανιεριστική αισθητική σε όλη του τη σταδιοδρομία, ο Κάλφερτ συνέβαλε σημαντικά στον κλασικισμό που χαρακτήριζε τη Σχολή της Μπολόνια στη ζωγραφική από τις αρχές του 17ου αιώνα.Τα κύρια έργα του σήμερα βρίσκονται στη Μπολόνια, στη Φλωρεντία, στην Αγία Πετρούπολη, στην Πάρμα και την Καν, ενώ πολλοί πίνακές του έχουν γίνει και χαρακτικά. Πολλά από τα έργα του βρίσκονται στην Εθνική Πινακοθήκη Τέχνης της Μπολόνια, ενώ ένα από τα πλέον ξακουστά έργα του, ο "Αρχάγγελος Μιχαήλ" βρίσκεται στη Βασιλική του Αγίου Πετρωνίου της Μπολόνια. Κατάλογος Φλαμανδών ζωγράφων Herbermann, Charles, ed. (1913). Catholic Encyclopedia. New York: Robert Appleton. Πολυμέσα σχετικά με το θέμα Denys Calvaert στο Wikimedia Commons Denys Calvaert On-Line. ArtCyclopedia.
|
Ο Ντένις Κάλφερτ (φλαμανδικά: Denis (ενίοτε και Denys) Calvaert (1540 – 16 Απριλίου 1619) ήταν Φλαμανδός ζωγράφος, ο οποίος γεννήθηκε στην Αμβέρσα και έζησε το μεγαλύτερο μέρος της ζωής του στην Ιταλία, όπου έγινε γνωστός ως Dionisio Fiammingo ή απλώς Il Fiammingo (= «ο Φλαμανδός»). Ο Κάλφερτ ήταν εμβριθής μελετητής της αρχιτεκτονικής, της ανατομίας και της ιστορίας και τα έργα του χαρακτηρίζονται από την προηγμένη τους σύνθεση και τον πλούσιο χρωματισμό.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9D%CF%84%CE%AD%CE%BD%CE%B9%CF%82_%CE%9A%CE%AC%CE%BB%CF%86%CE%B5%CF%81%CF%84
|
Ο Δρόμος προς τη Δουλεία
|
Το βιβλίο δημοσιεύθηκε αρχικά τον Μάρτιο του 1944 στο Ηνωμένο Βασίλειο για το βρετανικό κοινό από τον εκδοτικό οίκο Routledge Press, στη συνέχεια και στις Ηνωμένες Πολιτείες από τον εκδοτικό οίκο του Πανεπιστημίου του Σικάγο τον Σεπτέμβριο του 1944. Προσδοκία του εκδότη στις ΗΠΑ ήταν να πουλήσει το βιβλίο μεταξύ 900 και 3.000 αντίτυπα. Η πρώτη έκδοση ήταν 2.000 αντίτυπα τα οποία εξαντλήθηκαν αμέσως και άλλα 30.000 αντίτυπα πωλήθηκαν επιπλέον μέσα σε έξι μήνες. Το 2007 ο εκδοτικός οίκος του Πανεπιστημίου του Σικάγο υπολόγισε ότι είχαν πωληθεί περισσότερα από 350.000 αντίτυπα. Μια περίληψη 20 σελίδων του βιβλίου δημοσιεύθηκε στη συνέχεια τον Απρίλιο του 1945 στο Reader's Digest, σε μια έκδοση που διαβάστηκε από αρκετά εκατομμύρια αναγνώστες. Μια 95σέλιδη συντομευμένη έκδοση δημοσιεύθηκε επίσης το 1945 και το 1946. Το Φεβρουάριο του 1945 δημοσιεύθηκε μια εικονογραφημένη έκδοση στο περιοδικό «Look», και αργότερα σε ένα φυλλάδιο για να διανεμηθεί από την General Motors. Το βιβλίο έχει μεταφραστεί σε περίπου 20 γλώσσες και είναι αφιερωμένο στους «σοσιαλιστές όλων των κομμάτων». Η εισαγωγή στην 50ή επετειακή έκδοση είναι γραμμένη από τον Μίλτον Φρίντμαν (άλλος ένας αποδέκτης του Νομπελίστας Οικονομικών του 1976). Το 2007 ο εκδοτικός οίκος του Πανεπιστημίου του Σικάγο εξέδωσε μια «Οριστική Έκδοση», τόμος Νο 2 στη σειρά «Άπαντα του Χάγιεκ». Τον Ιούνιο του 2010 το βιβλίο απασχόλησε τη δημοσιότητα με την άνοδο στην κορυφή της λίστας ευπώλητων βιβλίων (best sellers) του Amazon.com μετά από εκτεταμένη παρουσίασή του από την τηλεοπτική εκπομπή του Glenn Beck. Μετά την ημερομηνία αυτή, έχει πουλήσει 250.000 αντίτυπα έντυπη και ψηφιακή έκδοση. Το 2013 κυκλοφόρησε και στα ελληνικά. Ο Χάγιεκ υποστηρίζει πως οι Δυτικές Δημοκρατίες, συμπεριλαμβανομένων της Μεγάλης Βρετανίας και των Ηνωμένων Πολιτειών, έχουν «σταδιακά εγκαταλείψει την ελευθερία στις οικονομικές σχέσεις, όπου χωρίς αυτήν, οι ατομικές και πολιτικές ελευθερίες δεν έχουν υπάρξει στο παρελθόν». Η κοινωνία λανθασμένα έχει προσπαθήσει να εξασφαλίσει διαρκή ευημερία μέσω του κεντρικού σχεδιασμού, η οποία πρακτική οδηγεί αναπόφευκτα στον ολοκληρωτισμό. «Έχουμε επιλέξει να πορευθούμε χωρίς τις δυνάμεις που παρήγαγαν απρόσμενα αποτελέσματα και αντικαταστήσαμε τους απρόσωπους και ανώνυμους μηχανισμούς της αγοράς με τη συλλογική και ενσυνείδητη χειραγώγηση των κοινωνικών δυνάμεων προς εξαρχής επιλεγμένους στόχους». Ο σοσιαλισμός, παρόλο που παρουσιάζεται ως μέσο εξασφάλισης της ισότητας, το κάνει μέσω του «περιορισμού και της υποδούλωσης», ενώ «η δημοκρατία αναζητεί ισότητα στην ελευθερία». Ο σχεδιασμός, επειδή είναι καταναγκαστικός, είναι μια κατωτέρου επιπέδου μέθοδος ρύθμισης, ενώ ο ανταγωνισμός της Ελεύθερης Αγοράς είναι ανώτερος «αφού είναι η μόνη μέθοδος μέσω της οποίας οι δραστηριότητές μας μπορούν να προσαρμοστούν σε αυτές των άλλων χωρίς την υποχρέωση ή αυθαίρετη ανάμειξη των αρχών». Ο κεντρικός σχεδιασμός είναι εγγενώς αντιδημοκρατικός κατά την άποψη του Χάγιεκ, διότι απαιτεί «η βούληση μιας μικρής μειονότητας να επιβάλλεται στο σύνολο των ατόμων». Η δύναμη αυτών των μειονοτήτων να δρουν παίρνοντας χρήματα και να κατάσχουν περιουσίες για να ολοκληρώσουν τους κεντρικά θεσπισμένους στόχους, καταστρέφει το θεσμό του Κράτους δικαίου και καταπατά τις ιδιωτικές ελευθερίες. Εκεί που υπάρχει κεντρικός σχεδιασμός, το άτομο δεν είναι τίποτα άλλο παρά ένα απλό μέσο, το οποίο θα χρησιμοποιήσουν οι αρχές για να εξυπηρετήσουν αφηρημένες ιδέες όπως είναι η «κοινωνική πρόνοια» και το «καλό της κοινότητας». Ακόμα και ο πιο φτωχός έχει περισσότερη προσωπική ελευθερία σε μια ανοιχτή κοινωνία παρά σε μια κεντρικά σχεδιασμένη. Ενώ σε μια ανταγωνιστική οικονομία η τελευταία λύση είναι ο δικαστικός κλητήρας, στη σχεδιασμένη οικονομία η ύστατη λύση είναι ο δήμιος. Ο Σοσιαλισμός είναι ένα υποκριτικό σύστημα, διότι οι φανεροί του στόχοι μπορούν να πραγματοποιηθούν μόνο μέσω βάρβαρων τακτικών, «τις οποίες οι σοσιαλιστές απορρίπτουν». Επιπλέον, τα κεντρικοποιημένα συστήματα απαιτούν μαζική προπαγάνδα ούτως ώστε τα άτομα να πειστούν πως οι στόχοι του κράτους είναι και δικοί τους. Ο Χάγιεκ υποστηρίζει πως οι ρίζες του Ναζισμού βρίσκονται στον σοσιαλισμό και έπειτα βρίσκει ομοιότητες και στις σκέψεις των Βρετανών ηγετών: Ο αυξανόμενος σεβασμός για το κράτος, ο θαυμασμός της δύναμης, το μεγαλείο για το μεγαλείο, ο ενθουσιασμός για «οργάνωση» των πάντων (τώρα το αποκαλούμε σχεδιασμό) και η «ανικανότητα να αφήσουμε τα πάντα στην απλή δύναμη της οργανικής ανάπτυξης»... όλα αυτά εκφράζονται ελάχιστα λιγότερο στην Αγγλία τώρα, από ό,τι εκφράζονταν στη Γερμανία τότε. Ο Χάγιεκ πίστευε πως μετά τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο, «η σοφία στη διοίκηση των οικονομικών σχέσεων θα είναι ακόμη πιο σημαντική από ό,τι ήταν πριν, και πως το μέλλον του πολιτισμού μας εξαρτάται απόλυτα από το πώς θα λύσουμε τα οικονομικά προβλήματα που θα αντιμετωπίσουμε. Ο μόνος τρόπος για να οικοδομήσουμε έναν καλύτερο κόσμο είναι «να αυξήσουμε το γενικό επίπεδο πλούτου» μέσω των δραστηριοτήτων της ελεύθερης αγοράς. Η διεθνής οργάνωση αποτελεί κίνδυνο για την ατομική ελευθερία. Τέλος, θεωρεί πως «η βασική αρχή πως μια πολιτική ελευθερίας του ατόμου είναι η μόνη προοδευτική πολιτική παραμένει τόσο επίκαιρη σήμερα όσο ήταν και τον 19ο αιώνα». Παρότι ο Χάγιεκ πίστευε ότι η κρατική παρέμβαση στις αγορές θα οδηγούσε σε απώλεια ελευθεριών, αναγνώριζε έναν περιορισμένο ρόλο στο κράτος για την εκτέλεση έργων για την οποία η ελεύθερη αγορά δεν ήταν ικανή: Η επιτυχής χρήση ανταγωνισμού ως αρχής κοινωνικής οργάνωσης αποκλείει ορισμένα είδη καταναγκαστικής παρέμβασης στην οικονομική ζωή, επιτρέπει όμως, άλλα τα οποία ενίοτε στηρίζουν το έργο της και μάλιστα ορισμένες φορές απαιτούν κάποιου είδους κυβερνητική δράση. Παρά την αντίθεσή του προς τις ρυθμίσεις που περιορίζουν την ελευθερία προσέλευσης στο εμπόριο, ή της αγοραπωλησίας σε οποιαδήποτε τιμή, ή του ελέγχου ποσοτήτων, ο Χάγιεκ αναγνωρίζει τη χρησιμότητα των ρυθμίσεων που περιορίζουν τις νόμιμες μεθόδους παραγωγής, από τη στιγμή που αυτές οι ρυθμίσεις ισχύουν εξίσου για τους πάντες και δεν χρησιμοποιούνται έμμεσα για έλεγχο των τιμών ή ποσοτήτων, και χωρίς να παραβλέπεται το κόστος τέτοιων περιορισμών: Η απαγόρευση χρήσης ορισμένων δηλητηριωδών ουσιών, η απαίτηση ειδικών προφυλάξεων κατά τη χρήση τους, η οριοθέτηση εργατοωρών, ή η απαίτηση ορισμένων εξυγιαντικών κανονισμών είναι απολύτως συμβατά με τη διατήρηση του ανταγωνισμού. Το ερώτημα εδώ είναι εάν σε οποιαδήποτε περίπτωση τα προνόμια που έχουν αποκτηθεί υπερέχουν του κοινωνικού κόστους που επιβάλλουν. Σημειώνει πως υπάρχουν τομείς, όπως το περιβάλλον, όπου οι δραστηριότητες που ζημιώνουν τρίτους (γνωστές στους οικονομολόγους ως «αρνητικές εξωτερικότητες») δεν μπορούν να ρυθμιστούν αποτελεσματικά αποκλειστικά από την αγορά: Ούτε μπορούν ορισμένες βλαβερές επιπτώσεις της αποδάσωσης, ή ορισμένων μορφών καλλιέργειας, ή του καπνού και του θορύβου εργοστασίων, να περιοριστούν στον κάτοχο του εν λόγω κτήματος ή σε αυτούς που είναι διατεθειμένοι να υποβάλλουν μια συμφωνημένη αποζημίωση. Το κράτος έχει επίσης ρόλο στην πρόληψη απάτης: Ακόμη και η πιο αναγκαία προϋπόθεση της ορθής λειτουργίας της [αγοράς], η πρόληψη απάτης και παραπλάνησης (συμπεριλαμβανομένης και της εκμετάλλευσης της άγνοιας) προσφέρει ένα μεγάλο και σε καμιά περίπτωση πλήρως ολοκληρωμένο αντικείμενο της νομοθετικής δραστηριότητας. Το κράτος έχει επίσης ρόλο στη δημιουργία δικτύου ασφαλείας: Δεν υπάρχει λόγος για τον οποίο το πρώτο είδος ασφαλείας σε μια κοινωνία που έχει φτάσει το επίπεδο πλούτου που έχει φτάσει η δική μας, να μην μπορεί να διασφαλιστεί στους πάντες δίχως να διακινδυνεύεται η γενική ελευθερία, ήτοι: ένα ελάχιστο φαγητού, στέγης και ρουχισμού, τόσο ώστε να διατηρείται η υγεία. Ούτε υπάρχει οποιοσδήποτε λόγος γιατί το κράτος δεν πρέπει να βοηθάει να οργανωθεί ένα σύνθετο σύστημα παροχής κοινωνικής ασφαλείας κατά των κοινών κινδύνων της ζωής στους οποίους ελάχιστοι δύνανται να κάνουν τις απαραίτητες προβλέψεις. Και καταλήγει: «Σε κανένα σύστημα που να μπορεί να δικαιολογηθεί ορθολογικά δεν θα έμενε το κράτος απολύτως αμέτοχο». Ο Τζων Κέυνς είπε σχετικά: «Κατά τη γνώμη μου είναι σπουδαίο βιβλίο... Ηθικά και φιλοσοφικά βρίσκομαι σε συμφωνία σχεδόν με το σύνολό του: και όχι απλώς σε συμφωνία με αυτό, αλλά σε βαθιά συγκινημένη συμφωνία. Τούτου λεχθέντος, ο Κέυνς δεν πίστευε ότι η φιλοσοφία του Χάγιεκ είχε πρακτική εφαρμογή. Αυτό εξήγησε αργότερα στην ίδια επιστολή, σχολιάζοντας: «Αυτό που χρειαζόμαστε συνεπώς, κατά τη γνώμη μου, δεν είναι μια αλλαγή στα οικονομικά μας προγράμματα, η οποία θα οδηγούσε στην πράξη μόνο στην απογοήτευση με τα αποτελέσματα της φιλοσοφίας σας, αλλά ίσως ακόμα και το αντίθετο, δηλαδή, τη διεύρυνσή τους (των οικονομικών προγραμμάτων). Ο μεγαλύτερος σας κίνδυνος είναι η πιθανή πρακτική αποτυχία της εφαρμογής της φιλοσοφίας σας στις Ηνωμένες Πολιτείες». Ο Τζωρτζ Όργουελ απάντησε τόσο με έπαινο όσο και με κριτική, δηλώνοντας, «στο αρνητικό μέρος της διατριβής του καθηγητή Χάγιεκ υπάρχει σε μεγάλο βαθμό αλήθεια. Δεν μπορεί να ειπωθεί υπερβολικά συχνά - εν πάση περιπτώσει, δεν λέγεται καθόλου αρκετά συχνά - ότι ο κολεκτιβισμός δεν είναι εγγενώς δημοκρατικός, αλλά αντίθετα, δίνει σε μια τυραννική μειονότητα εξουσίες που οι Ισπανοί Ιεροεξεταστές δεν είχαν καν ονειρευτεί». Ωστόσο, προειδοποίησε επίσης ότι «[Η] επιστροφή στον "ελεύθερο" ανταγωνισμό σημαίνει για τη μεγάλη μάζα των ανθρώπων τυραννία μάλλον χειρότερη, γιατί είναι πιο ανεύθυνη από εκείνη του κράτους». Το έργο του Χάγιεκ είχε τόση επιρροή ώστε να δικαιολογεί σχετική αναφορά κατά τη διάρκεια των βρετανικών βουλευτικών εκλογών του 1945, όταν σύμφωνα με τον Χάρολντ Μακμίλαν, ο Ουίνστον Τσώρτσιλ «οχυρωνόταν στις αντιλήψεις του [σχετικά με μια κυβέρνηση Εργατικών] διαβάζοντας τον Δρόμο προς τη Δουλεία του καθηγητή Hayek» όταν προειδοποίησε σε μια προεκλογική εκπομπή το 1945 ότι ένα σοσιαλιστικό σύστημα θα «αναγκαζόταν να εξελιχθεί σε κάποια μορφή της Γκεστάπο». Ο ηγέτης των Εργατικών Κλέμεντ Άττλη απάντησε στη δική του προεκλογική εκπομπή ισχυριζόμενος ότι αυτό που είχε πει ο Τσώρτσιλ ήταν η «από δεύτερο χέρι ερμηνεία της ακαδημαϊκής άποψης ενός Αυστριακού καθηγητή, Friedrich August von Hayek». Το Κεντρικό Γραφείο των Συντηρητικών θυσίασε 1,5 τόνο από το πολύτιμο χαρτί που τους είχε διανεμηθεί με δελτίο και διέθεταν για τις εκλογές του 1945 έτσι ώστε να μπορούν να τυπωθούν περισσότερα αντίτυπα του «Δρόμου προς τη Δουλεία», αν και χωρίς αποτέλεσμα, καθώς το Εργατικό Κόμμα είχε μια σαρωτική νίκη. Ο Δρόμος προς τη Δουλεία τοποθετήθηκε στην τέταρτη θέση της λίστας των 100 καλύτερων μη λογοτεχνικών βιβλίων του εικοστού αιώνα σύμφωνα με το περιοδικό National Review. Βρίσκεται επίσης 16ο στις επιλογές των αναγνωστών για τα εκατό καλύτερα μη λογοτεχνικά βιβλία του εικοστού αιώνα, στο Modern Library. Ο Δρόμος προς τη Δουλεία εμφανίζεται στη λίστα Martin Seymour-Smith των 100 βιβλίων με τη μεγαλύτερη επιρροή που γράφτηκαν ποτέ, ενώ έφτασε νούμερο 1 το 2006 στο «Human Events: Top 10 βιβλία που κάθε συντηρητικός γερουσιαστής πρέπει να διαβάσει». Εκτίμηση του Μίλτον Φρίντμαν: Νομίζω ότι ο ρόλος του Άνταμ Σμιθ παίχτηκε σε αυτόν τον κύκλο [δηλαδή την κατάρρευση στα τέλη του εικοστού αιώνα του σοσιαλισμού, στην οποία πέτυχε πρώτα η ιδέα της ελεύθερης αγοράς και στη συνέχεια ειδικά γεγονότα ήταν καταλυτικά για μια πλήρη αλλαγή της κοινωνικοπολιτικής πολιτικής σε χώρες όλου τον κόσμου] από τον «Δρόμο προς τη Δουλεία» του Φρίντριχ Χάγιεκ. Εκτίμηση Alan Brinkley: Η έκδοση δύο βιβλίων... βοήθησε να κινητοποιηθούν ισχυρά οι ανησυχίες που είχαν αρχίσει να εμφανίζονται ανάμεσα στους διανοούμενους (και πολλούς άλλους) σχετικά με τις επιπτώσεις του ολοκληρωτισμού. Το ένα ήταν «Η Διοικητική Επανάσταση» του James Burnham ... [Το δεύτερο] «Ο Δρόμος προς τη Δουλεία» του Φρίντριχ Χάγιεκ.. ήταν πολύ πιο αμφιλεγόμενο – και με μεγαλύτερη επιρροή. Ακόμη περισσότερο και από τον Burnham, ο Χάγιεκ έσπρωξε στη δημόσια συζήτηση το ζήτημα της συμβατότητας της δημοκρατίας και του κρατισμού... Απαντώντας σε Burnham και Χάγιεκ... φιλελεύθεροι [με την κρατικιστική έννοια του όρου, όπως χρησιμοποιείται από κάποιους στις Ηνωμένες Πολιτείες] στην πραγματικότητα ανταποκρίνονταν σε ένα ισχυρό παρακλάδι του αντί-κρατισμού του Τζέφερσον στην αμερικανική πολιτική κουλτούρα... Το αποτέλεσμα ήταν μια αδιόρατη αλλά σημαντική στροφή της φιλελεύθερης [δηλαδή κρατικιστικής για τους Αμερικάνους] σκέψης. «Ο Δρόμος προς τη Δουλεία» δέχτηκε επικρίσεις από διάφορες πλευρές. Ο κοινωνιολόγος της οικονομίας Karl Polanyi διατύπωσε μία θέση αντιδιαμετρική ως προς αυτή του Χάγιεκ, διατεινόμενος ότι οι χωρίς περιορισμούς αγορές είχαν υπονομεύσει την κοινωνική τάξη και ότι η οικονομική κατάρρευση έστρωσε το δρόμο για δικτατορία. Ο Herman Finer, σοσιαλιστής της ομάδας Fabian, δημοσίευσε τον αντίλογό του το 1946 με τον τίτλο «Ο Δρόμος προς την Αντίδραση». Ο Χάγιεκ χαρακτήρισε το βιβλίο του Finer ως «δείγμα αυθαιρεσίας και υβρεολογίου πιθανόν μοναδικού στα χρονικά της σύγχρονης ακαδημαϊκής συζήτησης. Η Barbara Wootton συνέγραψε την «Ελευθερία υπό Προγραμματισμό» έχοντας διαβάσει ένα πρώτο αντίγραφο του Δρόμου προς τη Δουλεία, που της έδωσε ο ίδιος ο Χάγιεκ. Στην εισαγωγή του δικού της βιβλίου η Wootton ανέφερε το Δρόμο προς τη Δουλεία και ισχυρίσθηκε ότι «Μεγάλο μέρος αυτών που έγραψα, αποτελεί κριτική των απόψεων του Καθηγητή Χάγιεκ σε αυτό και σε άλλα βιβλία.» Το βασικό επιχείρημα της Ελευθερίας υπό Προγραμματισμό είναι ότι «δεν υπάρχει τίποτα στον συνειδητό προγραμματισμό των οικονομικών προτεραιοτήτων εγγενώς ασύμβατο με τις σημαντικότερες για το σύγχρονο Άγγλο ή Αμερικανό, ελευθερίες. Οι ελευθερίες των πολιτών δεν επηρεάζονται. Μπορούμε, αν το επιθυμούμε, να σχεδιάσουμε σκοπίμως έτσι ώστε να προσφέρουμε το πληρέστερο δυνατό πεδίο για την επιδίωξη, από μεμονωμένους πολίτες και κοινωνικές ομάδες, πολιτιστικών στόχων, οι οποίοι επ’ ουδενί δεν καθορίζονται από το κράτος.» Η Wootton ασκεί κριτική στον Χάγιεκ επειδή αυτός διατείνεται ότι ο σχεδιασμός πρέπει να οδηγεί στην καταπίεση, ενώ, κατά την άποψή της, αυτή είναι μία μόνο δυνατότητα από τις πολλές. Υποστηρίζει ότι «πολύ δύσκολα προκύπτει ως ορθότερο το να θεωρείται δεδομένο πως ο προγραμματισμός θα φέρει στην επιφάνεια τα χειρότερα, παρά η αντίθετη υπόθεση πως τα διάφορα αξιώματα θα κατέχονται από «αγγέλους». Έτσι η Wootton αναγνωρίζει τη δυνατότητα ο προγραμματισμός να συνυπάρχει με την τυραννία, αλλά ισχυρίζεται ότι είναι το ίδιο πιθανό ο προγραμματισμός να συνδυασθεί με την ελευθερία. Συμπεραίνει ότι «Με λίγα λόγια είναι δυνατός ένας ευτυχισμένος και πετυχημένος γάμος μεταξύ προγραμματισμού και ελευθερίας». Όμως ο Frank Knight, ιδρυτής της Οικονομικής Σχολής του Σικάγο, αντικρούει τον ισχυρισμό ότι η «Ελευθερία υπό Προγραμματισμό» έρχεται σε αντίθεση με το «Δρόμο προς τη Δουλεία». Σε μίαν ακαδημαϊκή ανασκόπηση του βιβλίου της Wootoon έγραψε: «Θα επαναλάβω ότι το βιβλίο της Wootton, με κανένα λογικό επιχείρημα δεν μπορεί να θεωρηθεί ως απάντηση στο Δρόμο προς τη Δουλεία, ανεξαρτήτως της άποψης που μπορεί να έχει κανείς ως προς την πειστικότητα του επιχειρήματος του Χάγιεκ ή την ορθότητα της θέσης του». Στην ανασκόπησή του (που περιλαμβάνεται στο «Το παρόν ως Ιστορία», 1953) ο μαρξιστής Paul Sweezy αστειευόμενος ανέφερε ότι ο Χάγιεκ μπορούσε να κάνει κάποιον να πιστέψει ότι αν υπήρχε υπερπαραγωγή βρεφικών καροτσιών, ο κεντρικός σχεδιασμός θα απαιτούσε από τον πληθυσμό να αποκτήσει περισσότερα παιδιά από το να αποθηκεύσει προσωρινά το πλεόνασμα και να μειώσει την παραγωγή την επόμενη χρονιά. Τα επιχειρήματα κυβερνητικής του Stafford Beer στη σειρά διαλέξεων του CBC Massey του 1974 με τίτλο «Σχεδιάζοντας την Ελευθερία» – ότι ο ευφυής προσαρμοστικός προγραμματισμός μπορεί να αυξήσει την ελευθερία – είναι ενδιαφέροντα από αυτή την άποψη, όπως επίσης η τεχνική εργασία των Herbert A. Simon και Albert Ando επί της δυναμικής των ιεραρχικών σχεδόν αναλυσίμων συστημάτων στα οικονομικά – και συγκεκριμένα το ότι οτιδήποτε σε ένα τέτοιο σύστημα δεν συζεύγνυται στενώς με οτιδήποτε άλλο. Ο Jeffrey Sachs έγραψε ότι τα κράτη πρόνοιας, με υψηλά ποσοστά φορολογίας και κοινωνικών δαπανών, έχουν υψηλότερες επιδόσεις απ’ ό,τι οι οικονομίες της σχετικώς ελεύθερης αγοράς, βάσει εμπειρικών αποδεικτικών στοιχείων. Ο William Easterly αντέκρουσε την αιτίαση αυτή και ο Sachs ανταπάντησε. Ο Eric Zencey έγραψε ότι η οικονομία της ελεύθερης αγοράς υπέρ της οποίας συνηγορεί ο Χάγιεκ έχει σχεδιασθεί για έναν πλανήτη απείρων διαστάσεων και πως όταν λάβει κανείς υπόψη του τα φυσικά όρια (όπως πρέπει να γίνεται για κάθε αυξανόμενο σύστημα), προκύπτει η ανάγκη ενός κεντρικού σχεδιασμού για να λειάνει τα προβλήματα μεταξύ οικονομίας και φύσης. «Ο προγραμματισμός είναι προγραμματισμός, είτε για να ελαχιστοποιήσει τη φτώχεια και την αδικία, όπως συνηγορούσαν τότε οι σοσιαλιστές, ή για να διατηρήσει την ελάχιστη ροή των υπηρεσιών του οικοσυστήματος, όπως επιτάσσει ο πολιτισμός, κάτι το όλο και αναγκαιότερο σήμερα Ο ελευθεριακός/αναρχοκαπιταλιστής οικονομολόγος και συνεργάτης του Ινστιτούτου Μίζες, Γουόλτερ Μπλοκ, έχει επικρίνει το «Δρόμο προς τη Δουλεία» γιατί ενώ το βιβλίο προβάλλει δυνατά επιχειρήματα εναντίον του κεντρικού σχεδιασμού της οικονομίας, δεν υποστηρίζει με ιδιαίτερο ενθουσιασμό την ελεύθερη αγορά και τον laissez-faire καπιταλισμό. Μάλιστα, ο Χάγιεκ φτάνει μέχρι το σημείο να υποστηρίξει ότι «πιθανότατα τίποτα δεν έχει βλάψει τόσο τα φιλελεύθερα αιτήματα όσο η «ξύλινη» εμμονή κάποιων φιλελεύθερων σε ορισμένους εμπειρικούς κανόνες, και ιδιαίτερα στην αρχή του laissez-faire καπιταλισμού». Στο βιβλίο, ο Χάγιεκ ισχυρίζεται ότι η κυβέρνηση έχει ρόλο να παίξει στην οικονομία, μέσα από το νομισματικό σύστημα (μια άποψη που αργότερα ανακάλεσε), τη ρύθμιση του εργασιακού ωραρίου, την κοινωνική πρόνοια, και θεσμούς που διασφαλίζουν τη ροή κατάλληλων πληροφοριών. Μέσα από την ανάλυση αυτού του βιβλίου, καθώς και πολλών άλλων έργων του Χάγιεκ, ο Μπλοκ ισχυρίζεται ότι «επιχειρηματολογώντας εναντίον του σοσιαλισμού, ο Χάγιεκ οδηγήθηκε σε πολλούς συμβιβασμούς που τον απομάκρυναν από την, κατά τα φαινόμενα, φιλοσοφική του άποψη - σε τέτοιο μάλιστα βαθμό ώστε, αν δημιουργούνταν ένα σύστημα στη βάση των συμβιβασμών αυτών, δεν θα ήταν και πολύ διαφορετικό απ’ το σύστημα με το οποίο ο ίδιος ο Χάγιεκ ρητά διαφωνούσε». Ο Γκόρντον Τάλοκ έχει υποστηρίξει ότι η ανάλυση του Χάγιεκ προέβλεπε την εγκαθίδρυση απολυταρχικών κυβερνήσεων σε μεγάλο μέρος της Ευρώπης ως τα τέλη του 20ου αιώνα. Χρησιμοποιεί ως παράδειγμα τη Σουηδία, της οποίας η κυβέρνηση την περίοδο εκείνη έλεγχε το 63% του ΑΕΠ της χώρας, για να υποστηρίξει το επιχείρημά του ότι το βασικό πρόβλημα με το «Δρόμο προς τη Δουλεία» είναι «ότι έκανε προβλέψεις που αποδείχτηκαν λανθασμένες. Η σταθερή πρόοδος της κυβέρνησης σε μέρη όπως η Σουηδία δεν έχει οδηγήσει σε καμία απώλεια μη-οικονομικών ελευθεριών». Αν και ασκεί κριτική στον Χάγιεκ, παρ'όλα αυτά ο Τάλοκ επαινεί την κλασική φιλελεύθερη έννοια της οικονομικής ελευθερίας, λέγοντας ότι «Τα επιχειρήματα υπέρ της οικονομικής ελευθερίας είναι ισχυρά, όπως και τα επιχειρήματα υπέρ της πολιτικής ελευθερίας. Δεν χρειάζεται να εξαρτούμε τα μεν από τα δε». Παρόλα αυτά, σύμφωνα με τον Ρόμπερτ Σκιντέλσκι, ο Χάγιεκ «προφύλαξε τον εαυτό του από μια τέτοιου είδους εκ των υστέρων διάψευση». Ο Σκιντέλσκι ισχυρίζεται ότι το επιχείρημα του Χάγιεκ ήταν εξαρτημένο από συγκεκριμένες προϋποθέσεις, και ότι «Στη δεκαετία του 1970, υπήρχαν τα πρώτα σημάδια της ολισθηρής πλαγιάς … και μετά ήρθε η Θάτσερ. Η προειδοποίηση του Χάγιεκ έπαιξε κρίσιμο ρόλο στην αποφασιστικότητά της να μειώσει το κράτος». Ebenstein, Alan O. (2003). Friedrich Hayek: a biography. University of Chicago Press. ISBN 978-0-226-18150-9. Hayek, Friedrich August (1994). The Road to Serfdom. University of Chicago Press. ISBN 978-0-226-32061-8. Hayek, Friedrich August (2001). The Road to Serfdom (Routledge Classics έκδοση). Routledge. ISBN 978-0-415-25543-1. Hayek, Friedrich August· Caldwell, Bruce (2007). The Road to Serfdom: text and documents (Οριστική έκδοση). University of Chicago Press. ISBN 978-0-226-32055-7. Wootton, Barbara (1945). Freedom under Planning (PDF). University of North Carolina Press. ISBN 978-0-313-21099-0. «The publication history of The Road to Serfdom». University of Chicago Press. «The condensed version of The Road to Serfdom by F. A. Hayek as it appeared in the April 1945 edition of Reader's Digest» (PDF). Institute of Economic Affairs. «The Road to Serfdom in cartoons». Ludwig von Mises Institute; originally published in LOOK Magazine. «Friedrich Hayek's 'The Road to Serfdom' in 5 Minutes» (video). YouTube. (cartoon version) Matthew Lymburner (25 Μαρτίου 2008). «The Road to Serfdom is a Good Book». Cultural Shifts (δημοσιεύτηκε Ιανουαρίου 2008). Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 2 Φεβρουαρίου 2008. Ανακτήθηκε στις 14 Ιανουαρίου 2008. «Milton Friedman discussing F.A. Hayek's book, The Road to Serfdom». Booknotes.org. 28 Οκτωβρίου 1994. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο (59 minute video) στις 17 Νοεμβρίου 2010. Ανακτήθηκε στις 4 Ιουλίου 2014. Barbara Wootton. «Freedom under Planning» (PDF). University of North Carolina Press.
|
«Ο Δρόμος προς τη Δουλεία» είναι βιβλίο που γράφτηκε από τον Αυστριακό οικονομολόγο και φιλόσοφο Φρίντριχ Χάγιεκ (1899 - 1992) μεταξύ των ετών 1940-1943, στο οποίο «προειδοποίησε για τον μεγάλο κίνδυνο της τυραννίας που αναπόφευκτα προκύπτει από τον κρατικό έλεγχο της οικονομίας μέσω του κεντρικού σχεδιασμού», και στο οποίο υποστηρίζει ότι η εγκατάλειψη του ατομισμού και του κλασικού φιλελευθερισμού οδηγεί στην απώλεια ελευθερίας, στη δημιουργία καταπιεστικής κοινωνίας, στην τυραννία ενός δικτάτορα και τη δουλεία του ατόμου. Έχει ιδιαίτερη σημασία το γεγονός ότι ο Χάγιεκ αμφισβήτησε την επικρατούσα άποψη μεταξύ των Βρετανών ακαδημαϊκών, ότι ο φασισμός αποτελούσε την καπιταλιστική αντίδραση στον σοσιαλισμό. Αντιθέτως υποστήριξε ότι ο φασισμός και ο σοσιαλισμός έχουν κοινές ρίζες στον κεντρικό οικονομικό σχεδιασμό και στην ενδυνάμωση της ισχύος του κράτους έναντι του ατόμου. «Ο Δρόμος προς τη Δουλεία» είναι ανάμεσα στα πιο δημοφιλή και σημαντικά έργα που παρουσιάζουν τον οικονομικό φιλελευθερισμό. Το έργο διατηρεί τη δημοφιλία του και συνεχίζει να επηρεάζει ακόμα και σήμερα τον ακαδημαϊκό και πολιτικό διάλογο, έχοντας πάνω από 2 εκατομμύρια πωλήσεις, γεγονός που το καθιστά ακόμα και σήμερα best-seller. «Ο Δρόμος για τη Δουλεία» κέρδισε τη δημοτικότητά του ως ο δεύτερος τόμος του δοκιμίου του Χάγιεκ με τίτλο «Η κακοποίηση και υποχώρηση της λογικής». Ο τίτλος του ήταν εμπνευσμένος από τα γραπτά του κλασικού φιλελεύθερου του 19ου αιώνα, Αλεξίς ντε Τοκβίλ, σχετικά με τον «δρόμο προς την υποδούλωση». Το βιβλίο εκδόθηκε για πρώτη φορά στη Μεγάλη Βρετανία από τον εκδοτικό οίκο Routledge τον Μάρτιο του 1944, εν μέσω του Β' Παγκοσμίου Πολέμου. Η μεγάλη ζήτηση του βιβλίου, αλλά και η έλλειψη χαρτιού στη Μεγάλη Βρετανία λόγω πολέμου, οδήγησε τον Χάγιεκ στο να το χαρακτηρίσει ως το «δυσεύρετο βιβλίο». Στις ΗΠΑ το βιβλίο εκδόθηκε για πρώτη φορά το Σεπτέμβριο του 1944 από τον εκδοτικό οίκο του Πανεπιστημίου του Σικάγο (University of Chicago Press) και αμέσως γνώρισε μεγάλη επιτυχία. Έπειτα από ενέργειες του αρχισυντάκτη Μαξ Ήστμαν (Max Eastman), το αμερικανικό περιοδικό Reader's Digest δημοσίευσε μία περιληπτική έκδοση τον Απρίλιο του 1945, επιτρέποντας στον Δρόμο για τη Δουλεία να προσελκύσει ένα ευρύτερο κοινό, πέραν των ακαδημαϊκών. «Ο Δρόμος για τη Δουλεία» είχε σημαντικότατη επιρροή στα φιλελεύθερα οικονομικά κινήματα αλλά και στον δημόσιο διάλογο του 20ού αιώνα. Ακόμα και σήμερα, οι αναφορές στο περιεχόμενό του είναι αρκετά συχνές από διάφορους σχολιαστές.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9F_%CE%94%CF%81%CF%8C%CE%BC%CE%BF%CF%82_%CF%80%CF%81%CE%BF%CF%82_%CF%84%CE%B7_%CE%94%CE%BF%CF%85%CE%BB%CE%B5%CE%AF%CE%B1
|
Εσκούδο του Πράσινου Ακρωτηρίου
|
Το εσκούδο έγινε το νόμισμα του Πράσινου Ακρωτηρίου το 1914. Αντικατέστησε το ρεάλ του Πράσινου Ακρωτηρίου σε ισοτιμία του 1 εσκούδου προς 1000 ρέις. Ως το 1930, το Πράσινο Ακρωτήριο χρησιμοποιούσε πορτογαλικά κέρματα, παρά το γεγονός ότι τυπώνονταν χρήματα από την Εθνική Τράπεζα Υπερποντίων Περιοχών (Banco Nacional Ultramarino) ειδικά για το Πράσινο Ακρωτήριο, αρχής γενομένης από το 1865. Μέχρι την ανεξαρτησία του 1975, το εσκούδο του Πράσινου Ακρωτηρίου ήταν ίσο με το εσκούδο της Πορτογαλίας. Στη συνέχεια υποτιμήθηκε, χάνοντας σχεδόν το 30% της αξίας του το 1977-78 και έπειτα το 40% το 1982-84. Ύστερα από αυτά, η αξία του σταθεροποιήθηκε έναντι του πορτογαλικού εσκούδου. Στα μέσα του 1998 συμφωνήθηκε με την Πορτογαλία να "κλειδωθεί" η ισοτιμία του αφρικανικού εσκούδου προς το εσκούδο της Πορτογαλίας σε 1 εσκούδο Πορτογαλίας= 0,55 εσκούδα του Πρασίνου Ακρωτηρίου. Έπειτα από την αντικατάσταση του πορτογαλικού εσκούδου με το Ευρώ, το 1 ευρώ ισούται με 110,265 εσκούδα του Πράσινου Ακρωτηρίου. Υπό πορτογαλικό καθεστώς, εισήχθησαν κέρματα το 1930 σε ονομαστικές αξίες των 5, 10, 20 και των 50 σεντάβος (centavos) όπως επίσης και του ενός εσκούδου (1 escudo). Τα σεντάβος των 5, 10 και 20 φτιάχτηκαν από χαλκό και τα κέρματα των 50 σεντάβος και του 1 εσκούδου από νικέλιο και χαλκό. Το 1953 εισήχθησαν κέρματα του 1 , των 2½ εσκούδο και τα αργυρά των 10 εσκούδο, που ακολουθήθηκαν από τα χάλκινα των 50 σεντάβος και άλλα των 5 εσκούδος το 1968. Έπειτα από την ανεξαρτησία, κέρματα κυκλοφόρησαν το 1977 σε ονομαστικές αξίες των 20 και των 50 σεντάβος, του 1, 2½, 10, 20 και 50 εσκούδος. Τα κέρματα των σεντάβος ήταν αλουμινένια και τα εσκούδα των 1 και 2½ ήταν από νικέλιο και χαλκό. Τα κέρματα μεγαλύτερης αξίας ήταν από χαλκονικέλιο. Η τρέχουσα σειρά κερμάτων κυκλοφόρησε το 1994 και είναι το 1 εσκούδο , καθώς επίσης και τα 5, 10, 20, 50 και τα 100 εσκούδα (τα τελευταία ήταν διμεταλλικά). Το 2005 κυκλοφόρησε αναμνηστικό κέρμα των 200 εσκούδων για την 30ή επέτειο από την ανεξαρτησία της χώρας. Το 1914 η Εθνική Τράπεζα Υπερπόντιων Περιοχών τύπωσε τραπεζογραμμάτια σε ονομαστικές αξίες των 4, 5, 10, 20 και 50 σεντάβος. Το 1921 κυκλοφόρησαν χαρτονομίσματα των 1, 5, 10, 20, 50 και 100 εσκούδων, με την επόμενη σειρά (1945) να παραλείπει όλες τις ονομαστικές αξίες που ήταν μικρότερες από τα 5 εσκούδα. Υπήρχαν επίσης χαρτονομίσματα των 500 εσκούδων. Τα τραπεζογραμμάτια των 10 εσκούδων αντικαταστάθηκαν από κέρματα το 1953, με το χαρτονόμισμα των 5 εσκούδων επίσης να αποσύρεται. Έπειτα από την ανεξαρτησία, τυπώθηκαν χαρτονομίσματα για 100, 500 και 1000 εσκούδα το 1977. Η επόμενη σειρά κυκλοφόρησε το 1989 και αποτελούνταν από 100, 200, 500, 1000 και 2.500 εσκούδα. Η σημερινή, τρίτη, σειρά τυπώθηκε το 1992 σε ονομαστικές αξίες των200, 500, 1000, και το 1999 επιπρόσθετα των2.000 και των 5.000 εσκούδων. Το 2005, το χαρτονόμισμα των 200 εσκούδων επανασχεδιάστηκε κα ακολούθησαν αυτά των 500 και των1000 το 2007. ¹ - το νόμισμα αυτό δεν ήταν σε κυκλοφορία μέχρι τις 1 Ιανουαρίου του 1999 ² - Από την 1η Μαρτίου του 2002 δεν είναι νόμιμο νόμισμα. Krause, Chester L. and Clifford Mishler (1991). Standard Catalog of World Coins: 1801-1991 (18th ed. ed.). Krause Publications. ISBN 0-87341-150-1. Pick, Albert (1994). Standard Catalog of World Paper Money: General Issues. Colin R. Bruce II and Neil Shafer (editors) (7th ed. ed.). Krause Publications. ISBN 0-87341-207-9.
|
Το εσκούδο (escudo) είναι το νόμισμα του Πράσινου Ακρωτηρίου (πορτογαλικά: Cabo Verde), μιας πρώην αποικίας της Πορτογαλίας. Ο κωδικός του νομίσματος ISO 4217 είναι CVE. Η γραφή των ποσών γίνεται συνήθως με τη χρησιμοποίηση του συμβόλου $ για το διαχωρισμό των δεκάδων, όπως 20$00 για τα 20 εσκούδος, ή 1.000$00 για τα 1000.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%95%CF%83%CE%BA%CE%BF%CF%8D%CE%B4%CE%BF_%CF%84%CE%BF%CF%85_%CE%A0%CF%81%CE%AC%CF%83%CE%B9%CE%BD%CE%BF%CF%85_%CE%91%CE%BA%CF%81%CF%89%CF%84%CE%B7%CF%81%CE%AF%CE%BF%CF%85
|
Τήλεφος
|
Μόλις γεννήθηκε, ο Τήλεφος αφέθηκε από τον παππού του Αλέο στο όρος Παρθένιο για να πεθάνει. Σώθηκε όμως με την επέμβαση των θεών: Θήλασε από ελάφι και στη συνέχεια ανατράφηκε από τους βουκόλους που τον βρήκαν. Μόλις ο Τήλεφος ενηλικιώθηκε πήγε στη Μυσία, μετά από χρησμό που του έδωσε το Μαντείο των Δελφών. Εκεί συνάντησε τη μητέρα του Αύγη, η οποία είχε παντρευτεί τον βασιλιά Τεύθραντα μετά τη διάσωσή της από την οργή του πατέρα της. Στην αρχή την ερωτεύθηκε και ήθελε να την πάρει για γυναίκα του χωρίς να γνωρίζει ότι είναι μητέρα του, αλλά με τη θεϊκή επέμβαση αποκαλύφθηκε η συγγένεια και ο Τήλεφος τελικώς έλαβε ως σύζυγό του την κόρη του Τεύθραντα, την Ιέρα, και διαδέχθηκε έτσι τον Τεύθραντα στον θρόνο της Μυσίας. Ως γιος του Τηλέφου αναφέρεται ο Ευρύπυλος. Στον Τρωικό Πόλεμο ο Τήλεφος ήταν σύμμαχος με τους Τρώες και τραυματίσθηκε μονομαχώντας με τον Αχιλλέα. Για τη θεραπεία της πληγής του πήγε στις Μυκήνες (βλέπε Τηλέφεια τραύματα), όπου και έγινε καλά. Κατόπιν από ευγνωμοσύνη έδωσε οδηγίες στους Αχαιούς για την κατάληψη της Τροίας. Υπήρχε ναός του Τηλέφου στο Παρθένιο Όρος και στην Πέργαμο, ενώ η ιστορία του ενέπνευσε αρχαίους τραγικούς ποιητές και καλλιτέχνες. Η ζωή του Τηλέφου είναι το θέμα της μικρότερης από τις δύο ζωφόρους του Βωμού της Περγάμου που εκτίθεται στο Μουσείο Περγάμου του Βερολίνου. Η κατασκευή της ζωφόρου υπολογίζεται ότι άρχισε το 165 π.Χ. Τα τμήματα της ζωφόρου βρέθηκαν διάσπαρτα στη βάση του Βωμού. Μετά από δεκαετίες μελέτης και αναστήλωσης μεταφέρθηκαν στο Βερολίνο με συμφωνία με την τότε Οθωμανική κυβέρνηση και τοποθετήθηκαν σε ένα παλαιότερο μουσείο το 1901-1908. Αργότερα μεταφέρθηκαν στο σύγχρονο μουσείο που εγκαινιάστηκε το 1930. Μεταφέρθηκαν για προστασία στη διάρκεια του Β' ΠΠ και σε διάφορα μέρη μετά τον πόλεμο. Η ζωφόρος επανατοποθετήθηκε το 1994/95. Δεν υπάρχει αναφορά στην Ιλιάδα ή την Οδύσσεια για μάχη στο έδαφος της Μυσίας. Τα Κύπρια Έπη ωστόσο που γράφτηκαν τον 8ο αιώνα π.Χ. αναφέρουν σε ποίημα την ιστορία ότι οι Αχαιοί έφτασαν στην Μυσία επειδή την μπέρδεψαν με τον Τροία, ο Τήλεφος σκότωσε τον Θέρσανδρο αλλά τραυματίστηκε από τον Αχιλλέα. Ο Τήλεφος μετά από συμβουλή που πήρε από κάποιο όραμα ήρθε στο Άργος, με την επιστροφή του ο Αχιλλέας τον θεράπευσε από τα τραύματα με αντάλλαγμα να τους οδηγήσει στην Τροία. Ο Πίνδαρος περιγράφει την ιστορία με την οποία ο Αχιλλέας τραυμάτισε τον Τήλεφο με την φράση "ο Αχιλλέας στάθηκε στις αμπελοκαλλιέργειες της Μυσίας και τις ράντισε με το σκοτεινό αίμα του Τήλεφου". Ο καθένας από τους τρεις Τραγικούς ποιητές Αισχύλος, Σοφοκλής, Ευριπίδης έγραψαν πολλά έργα σχετικά με την ιστορία του Τήλεφου αλλά χάθηκαν όλα. Ο Ευριπίδης έγραψε Δράμα (438 π.Χ.) με το οποίο ο Τήλεφος ταξίδευσε στο Άργος για να θεραπεύσει τα τραύματα του ντυμένος ζητιάνος. Όταν αποκαλύφθηκε η βασιλική του καταγωγή συνελήφθη όμηρος από τον Τήλεφο ο γιος του Αγαμέμνονα Ορέστης με στόχο να τους πιέσει έντονα να τον θεραπεύσουν. Ο Τήλεφος συμφώνησε να οδηγήσει τους Αχαιούς στην Τροία με αντάλλαγμα να τον θεραπεύσουν από τα τραύματα του Αχιλλέα. Η αιχμαλωσία του Ορέστη από τον Τήλεφο απεικονίζεται σε ένα Ερυθρόμορφο αγγείο που κατασκευάστηκε στα τέλη του 5ου αιώνα π.Χ. Η σκηνή απεικονίζει την απαγωγή του Ορέστη όπως την περιγράφει παλιότερη ιστορία του Αισχύλου. Ένας Ετρουσκικός πίνακας το 2ο μισό του 4ου αιώνα π.Χ. και ένα ανάγλυφο του 1ου αιώνα π.Χ. από το Ερκολάνο που βρίσκεται στο Εθνικό Αρχαιολογικό Μουσείο της Νάπολης απεικονίζουν την θεραπεία του Τήλεφου από τον Αχιλλέα με το δόρυ του. Ο Πλίνιος ο Πρεσβύτερος περιγράφει τον 1ο αιώνα μ.Χ. άγνωστο παλιότερο πίνακα που απεικονίζει τον Αχιλλέα να θεραπεύει τον Τήλεφο ρίχνοντας στην πληγή την σκουριά του βέλους του. Μια παρόμοια απεικόνιση δημιούργησε τον 5ο αιώνα π.Χ. ο Αθηναίος καλλιτέχνης Παρράσιος ο Εφέσιος. Τα πρώτα λογοτεχνικά κείμενα που σχετίζονται με την θεραπεία του Τήλεφου από το βέλος του Αχιλλέα έγραψαν τον 1ο αιώνα π.Χ. οι Ρωμαίοι συγγραφείς Προπέρτιος και Οβίδιος.Η Βιβλιοθήκη Απολλόδωρου περιγράφει αναλυτικά την ιστορία με πληροφορίες που στηρίχτηκαν στα Κύπρια Έπη. Ο Τήλεφος θανάτωσε πολλούς Αχαιούς όπως τον Θέρσανδρο αλλά όταν βρέθηκε στις αμπελοκαλλιέργειες έπεσε στην παγίδα και τραυματίστηκε από τον Αχιλλέα. Ο Απόλλων έδωσε συμβουλή στον Τήλεφο "ο μόνος ικανός να τον θεραπεύσει θα είναι ο ίδιος που τον τραυμάτισε". Ο Τήλεφος κατέφυγε στο Άργος και προσφέρθηκε να τους οδηγήσει ο ίδιος στην Τροία, σε αντάλλαγμα θα τον θεράπευε ο Αχιλλέας με την σκόνη του βέλους του, κατόπιν έδειξε στους Αχαιούς τον δρόμο. Ακούγεται ότι όταν βρέθηκε στα αμπέλια τον έριξε στην παγίδα του Αχιλλέα ο Διόνυσος, ήταν εξοργισμένος μαζί του επειδή δεν έκανε τις προσφορές που του είχε υποσχεθεί. Ο Τήμενος υποσχέθηκε επιπλέον ότι όχι μόνο θα βοηθήσει τους Αχαιούς να πάνε στην Τροία αλλά δεν θα πολεμήσει ούτε ο ίδιος στο πλευρό των Τρώων. Ο Ρωμαίος Υγίνος στηρίχθηκε στις τραγωδίες του Αισχύλου, του Σοφοκλή και του Ευριπίδη και τόνισε επίσης το γεγονός με την φράση "ο Απόλλων του έδωσε συμβουλή ότι θα τον θεραπεύσει μόνο ο άνθρωπος που τον τραυμάτισε". Ο Τήλεφος σύμφωνα με τον Υγίνο μετέβη στο Άργος, με συμβουλή της Κλυταιμνήστρας πήρε όμηρο τον μικρό Ορέστη και απείλησε τους Αχαιούς ότι θα τον σκοτώσει αν δεν ζητήσουν από τον Αχιλλέα να τον θεραπεύσει. Οι Αχαιοί δεν μπορούσαν να κάνουν διαφορετικά επειδή είχαν πάρει και οι ίδιοι χρησμό ότι μόνο ο Τήλεφος θα μπορούσε να τους οδηγήσει στην Τροία. Ο Αχιλλέας δήλωσε αδυναμία επειδή δεν είχε ιατρικές γνώσεις, ο Οδυσσέας του εξήγησε ότι δεν θα τον θεραπεύσει ο ίδιος αλλά η σκόνη του βέλους που τον τραυμάτισε κάτι που έγινε. Οι Αχαιοί ζήτησαν κατόπιν από τον Τήλεφο την συμμετοχή του στην πολιορκία της Τροίας αλλά τους εξήγησε ότι ήταν αδύνατο αυτό επειδή η σύζυγος του Λαοδίκη ήταν κόρη του βασιλιά Πριάμου, το μόνο που μπορούσε να κάνει ήταν να τους οδηγήσει. H αρχαιότερη αναφορά για τον Τήλεφο βρίσκεται στην Οδύσσεια που έγραψε ο Όμηρος, καταγράφει τον γιο του Ευρύπυλο που πέθανε στην Τροία. Δεν υπάρχει καμιά αναφορά στην Οδύσσεια για το όνομα της μητέρας του αλλά οι υπόλοιπες πηγές συμφωνούν ότι ήταν η Αστυόχη αδελφή του Πριάμου. Ο Ευρύπυλος είχε μιά μεγάλη στρατιωτική δύναμη από Μυσούς που την εποχή που ξέσπασε ο Τρωικός Πόλεμος βρέθηκε στο πλευρό των Τρώων. Ο Ευρύπυλος ήταν γενναίος πολεμιστής, σκότωσε πολλούς αντιπάλους όπως ο Μαχάων, ο Νιρέας αλλά βρήκε και ο ίδιος τον θάνατο από τον γιο του Αχιλλέα Νεοπτόλεμο. Η ειρωνεία είναι ότι τον σκότωσε με το ίδιο σπαθί με το οποίο ο πατέρας του Αχιλλέας τον τραυμάτισε και τον θεράπευσε, την ιστορία περιγράφει ο Σοφοκλής στην τραγωδία του Ευρύπυλος. Ο Μαύρος Σέρβιος Ονοράτος καταγράφει ότι ο Ευρύπυλος είχε έναν γιο τον Γρύνειο που έγινε βασιλιάς της Μυσίας, έγινε επώνυμος στο Γρύνειον και ίδρυσε την Πέργαμο.Σε τρεις άλλες συζύγους του Τήλεφου δεν αναφέρονται παιδιά, μία από αυτές όπως καταγράφει ο Γάιος Ιούλιος Υγίνος ήταν η Λαοδίκη της Τροίας κόρη του Πριάμου. Ο Διόδωρος Σικελιώτης γράφει ότι παντρεύτηκε την Αγριόπη, κόρη του Τεύθραντα. Ο Φλάβιος Φιλόστρατος καταγράφει άλλη μία σύζυγο του την Ίερα, οδηγούσε ένα σύνταγμα γυναικών Μυσών ιππέων, σκοτώθηκε σε μάχη από τον Νιρέα. Η Αμαζόνα Ίερα που οδήγησε τις γυναίκες ιππείς της Μυσίας παριστάνεται τον 2ο αιώνα π.Χ. στην Ζώνη του Τήλεφου στον Βωμό της Περγάμου. Άλλα τρια παιδιά του Τήλεφου είναι συνδεδεμένα με Ιταλικούς μύθους. Ο Λυκόφρων ο Χαλκιδεύς στο έργο του Αλεξάνδρα καταγράφει σαν γιους του τους θρυλικούς ιδρυτές της Ετρουσκικής Δωδεκάπολης: Τάρχωνας και Τυρρηνός. Ο Διονύσιος ο Αλικαρνασσεύς καταγράφει επίσης τον Τυρρηνό σαν γιο του Τήλεφου. Δεν υπάρχει καμιά αναφορά για το όνομα της μητέρας τους αλλά θεωρείται δεδομένο ότι ήταν η Ίερα. Ο Πλούταρχος τέλος αναφέρει ότι είχε μια κόρη την Ρώμα από τον οποίον πήρε το όνομα της η πόλη της Ρώμης. Ο αστεροειδής 5264 Τήλεφος (5264 Telephus) της Τρωικής Ομάδας, που ανακαλύφθηκε το 1991, πήρε το όνομά του από τον ήρωα αυτό. Emmy Patsi-Garin: Επίτομο λεξικό Ελληνικής Μυθολογίας, εκδ. οίκος «Χάρη Πάτση», Αθήνα 1969 Aelian. On Animals, Volume I: Books 1-5. Translated by A. F. Scholfield. Loeb Classical Library No. 446. Cambridge, Massachusetts: Harvard University Press, 1958. Aeschylus, The Eumenides in Aeschylus, with an English translation by Herbert Weir Smyth, Ph. D. in two volumes. Vol 2. Cambridge, Massachusetts. Harvard University Press. 1926. Apollodorus, Apollodorus, The Library, with an English Translation by Sir James George Frazer, F.B.A., F.R.S. in 2 Volumes. Cambridge, Massachusetts, Harvard University Press; London, William Heinemann Ltd. 1921. Aristophanes, Acharnians, in Acharnians. Knights. Edited and translated by Jeffrey Henderson. Loeb Classical Library No. 178. Cambridge, Massachusetts: Harvard University Press, 1998. Aristophanes, Women at the Thesmophoria in Birds. Lysistrata. Women at the Thesmophoria. Edited and translated by Jeffrey Henderson. Loeb Classical Library No. 179. Cambridge, Massachusetts: Harvard University Press, 2000. Aristotle, Poetics in Aristotle in 23 Volumes, Vol. 23, translated by W.H. Fyfe. Cambridge, Massachusetts, Harvard University Press; London, William Heinemann Ltd. 1932. Athenaeus, The Deipnosophists or Banquet of the Learned of Athenaeus, translated by C.D. Yonge, London 1854, 3 volumes. Internet Archive Bauchhenss-Thüriedl, Christa, "Auge" in Lexicon Iconographicum Mythologiae Classicae (LIMC) III.1 Artemis Verlag, Zürich and Munich, 1981. Collard, Christopher and Martin Cropp (2008a), Euripides Fragments: Aegeus–Meleanger, Loeb Classical Library No. 504. Cambridge, Massachusetts: Harvard University Press, 2008. Collard, Christopher and Martin Cropp (2008b), Euripides Fragments: Oedipus-Chrysippus: Other Fragments, Loeb Classical Library No. 506. Cambridge, Massachusetts: Harvard University Press, 2008. Deiss, Joseph Jay, Herculaneum, Italy's Buried Treasure, Getty Publications, 1989. Dictys Cretensis, The Trojan War. The Chronicles of Dictys of Crete and Dares the Phrygian, translated by R. M. Frazer (Jr.). Indiana University Press. 1966. Dignas, Beate, "Rituals and the Construction of Identy in Atallid Pergamon" in Historical and Religious Memory in the Ancient World, editors Beate Dignas, R. R. R. Smith, OUP Oxford, 2012. Diodorus Siculus, Diodorus Siculus: The Library of History. Translated by C. H. Oldfather. Twelve volumes. Loeb Classical Library. Cambridge, Massachusetts: Harvard University Press; London: William Heinemann, Ltd. 1989. Dionysius of Halicarnassus. Roman Antiquities, Volume I: Books 1-2. Translated by Earnest Cary. Loeb Classical Library No. 319. Cambridge, Massachusetts: Harvard University Press, 1937. Dowden, Ken, "Telling the Mythology: From Hesiod to the Fifth Century" in A Companion to Greek Mythology, edited by Ken Dowden and Niall Livingstone. Wiley-Blackwell; 1 edition (January 28, 2014). Dreyfus, Renée, "Introduction" in Pergamon: The Telephos Frieze from the Great Altar, Volume 1, Renée Dreyfus and Ellen Schraudolph, editors, Fine Arts Museums of San Francisco, 1996. Fowler, R. L. (2000), Early Greek Mythography: Volume 1: Text and Introduction, Oxford University Press, 2000. Fowler, R. L. (2013), Early Greek Mythography: Volume 2: Commentary, Oxford University Press, 2013. Fullerton, Mark D., Greek Sculpture, John Wiley & Sons, 2016. = Gantz, Timothy, Early Greek Myth: A Guide to Literary and Artistic Sources, Johns Hopkins University Press, 1996. Garagin, M., P. Woodruff, Early Greek Political thought from Homer to the Sophists, Cambridge 1995. Goldberg, Sander M., Gesine Manuwald, Fragmentary Republican Latin, Volume II: Ennius, Dramatic Fragments. Minor Works, Edited and translated by Sander M. Goldberg, Gesine Manuwald. Loeb Classical Library No. 537. Cambridge, MA: Harvard University Press, 2018. Grenfell, Bernard P., Arthur S, Hunt, The Oxyrhynchus Papyri Part XI, London, Egypt Exploration Fund, 1915. Grimal, Pierre, The Dictionary of Classical Mythology, Wiley-Blackwell, 1996. Hard, Robin, The Routledge Handbook of Greek Mythology: Based on H.J. Rose's "Handbook of Greek Mythology", Psychology Press, 2004. Heres, Huberta, "The Myth of Telephos in Pergamon" in Pergamon: The Telephos Frieze from the Great Altar, Volume 2, Renée Dreyfus and Ellen Schraudolph, editors, Fine Arts Museums of San Francisco, 1996. Heres, Huberta, Matthias Strauss, "Telephos" in Lexicon Iconographicum Mythologiae Classicae (LIMC) VII.1 Artemis Verlag, Zürich and Munich, 1994. Herodotus; Histories, A. D. Godley (translator), Cambridge: Harvard University Press, 1920. Homer, The Iliad with an English Translation by A.T. Murray, Ph.D. in two volumes. Cambridge, Massachusetts., Harvard University Press; London, William Heinemann, Ltd. 1924. Homer, The Odyssey with an English Translation by A.T. Murray, PH.D. in two volumes. Cambridge, Massachusetts., Harvard University Press; London, William Heinemann, Ltd. 1919. Horace. Odes and Epodes. Edited and translated by Niall Rudd. Loeb Classical Library No. 33. Cambridge, Massachusetts: Harvard University Press, 2004. Huys, Marc, The Tale of the Hero Who Was Exposed at Birth in Euripidean Tragedy: A Study of Motifs, Cornell University Press (December 1995). Hyginus, Gaius Julius, Fabulae in Apollodorus' Library and Hyginus' Fabulae: Two Handbooks of Greek Mythology, Translated, with Introductions by R. Scott Smith and Stephen M. Trzaskoma, Hackett Publishing Company, 2007. Jebb, Richard Claverhouse, W. G. Headlam, A. C. Pearson, The Fragments of Sophocles, Cambridge University Press, 2010 (first published 1917). Jouanna, Jacques, Sophocles: A Study of His Theater in Its Political and Social Context, translated by Steven Rendall, Princeton University Press, 2018. Kerényi, Carl, The Heroes of the Greeks, Thames and Hudson, London, 1959. Knight, Richard Payne, The symbolical language of ancient art and mythology, Kessinger Publishing, 1892 Kotlinska-Toma, Agnieszka, Hellenistic Tragedy: Texts, Translations and a Critical Survey, Bloomsbury Publishing, 2014. Lloyd-Jones, Hugh, Sophocles: Fragments, Edited and translated by Hugh Lloyd-Jones, Loeb Classical Library No. 483. Cambridge, Massachusetts: Harvard University Press, 1996. Kästner, Volker, "The Architecture of the Great Altar and the Telephos Frieze" in Pergamon: The Telephos Frieze from the Great Altar, Volume 2, Renée Dreyfus and Ellen Schraudolph, editors, Fine Arts Museums of San Francisco, 1996. Leutsch, Ernst Ludvig von, and Friedrich Wilhelm Schneidewin (editors), Corpus Paroemiographorum Graecorum, Volume 1, Vandenhoeck et Ruprecht, 1839. Internet Archive Lycophron, Alexandra (or Cassandra) in Callimachus and Lycophron with an English translation by A. W. Mair; Aratus, with an English translation by G. R. Mair, London: W. Heinemann, New York: G. P. Putnam 1921. Internet Archive Margoliouth, David Samuel, The Poetics of Aristotle, Hodder and Stoughton, London, New York, Toronto, 1911. Most, G.W., Hesiod: The Shield, Catalogue of Women, Other Fragments, Loeb Classical Library, No. 503, Cambridge, Massachusetts, 2007. Ovid, Tristia. Ex Ponto. Translated by A. L. Wheeler. Revised by G. P. Goold. Loeb Classical Library NO. 151. Cambridge, Massachusetts: Harvard University Press, 1924. Ovid, Ibis in Art of Love. Cosmetics. Remedies for Love. Ibis. Walnut-tree. Sea Fishing. Consolation. Translated by J. H. Mozley. Revised by G. P. Goold. Loeb Classical Library No. 232, Cambridge, Massachusetts: Harvard University Press, 1929. Online version at Harvard University Press. Ovid. Metamorphoses, Volume II: Books 9-15. Translated by Frank Justus Miller. Revised by G. P. Goold. Loeb Classical Library No. 43. Cambridge, Massachusetts: Harvard University Press, 1916. Page, Denys Lionel, Sir, Select Papyri, Volume III: Poetry. Translated by Denys L. Page. Loeb Classical Library No. 360. Cambridge, Massachusetts: Harvard University Press, 1941. Parada, Carlos, Genealogical Guide to Greek Mythology, Jonsered, Paul Åströms Förlag, 1993. Paton, W. R. (ed.), Greek Anthology, Volume I: Book 1: Christian Epigrams. Book 2: Description of the Statues in the Gymnasium of Zeuxippus. Book 3: Epigrams in the Temple of Apollonis at Cyzicus. Book 4: Prefaces to the Various Anthologies. Book 5: Erotic Epigrams. Translated by W. R. Paton. Revised by Michael A. Tueller. Loeb Classical Library No. 67. Cambridge, Massachusetts: Harvard University Press, 2014. Online version at Harvard University Press. Pausanias, Pausanias Description of Greece with an English Translation by W.H.S. Jones, Litt.D., and H.A. Ormerod, M.A., in 4 Volumes. Cambridge, Massachusetts, Harvard University Press; London, William Heinemann Ltd. 1918. Pentadius, De Fortuna (On Fortune) in Minor Latin Poets, Volume II: Florus. Hadrian. Nemesianus. Reposianus. Tiberianus. Dicta Catonis. Phoenix. Avianus. Rutilius Namatianus. Others. Translated by J. Wight Duff, Arnold M. Duff. Loeb Classical Library No. 434. Cambridge, Massachusetts: Harvard University Press, 1934, 1935 revised. Philostratus, On Heroes, editors Jennifer K. Berenson MacLean, Ellen Bradshaw Aitken, BRILL, 2003, ISBN 9789004127012. Online version at Harvard University Center for Hellenic Studies Pindar, Odes, Diane Arnson Svarlien. 1990. Platter, Aristophanes and the Carnival of Genres, JHU Press, 2007. Pliny the Elder, Natural History, Volume VII: Books 24-27. Translated W. H. S. Jones, A. C. Andrews. Loeb Classical Library No. 393. Cambridge, MA: Harvard University Press, 1956. Pliny the Elder, Natural History, Volume IX: Books 33-35. Translated by H. Rackham. Loeb Classical Library No. 394. Cambridge, MA: Harvard University Press, 1952. Plutarch, Romulus in Lives, Volume I: Theseus and Romulus. Lycurgus and Numa. Solon and Publicola. Translated by Bernadotte Perrin. Loeb Classical Library No. 46. Cambridge, Massachusetts: Harvard University Press, 1914. Post, Chandler Rathfon, "The Dramatic Art of Sophocles as Revealed by Fragments of Lost Plays" in Harvard Studies in Classical Philology, Volume 33, Harvard University Press, 1922. Proclus, The Epic Cycle, translated by Gregory Nagy, revised by Eugenia Lao, Harvard University's Center for Hellenic Studies, Washington DC, November 2, 2020. Propertius, Elegies Edited and translated by G. P. Goold. Loeb Classical Library 18. Cambridge, Massachusetts: Harvard University Press, 1990. Quintus Smyrnaeus, Quintus Smyrnaeus: The Fall of Troy, Translator: A.S. Way; Harvard University Press, Cambridge MA, 1913. Internet Archive Rosivach, Vincent J., When a Young Man Falls in Love: The Sexual Exploitation of Women in New Comedy, Psychology Press, 1998. Schraudolph, Ellen, "Catalogue" in Pergamon: The Telephos Frieze from the Great Altar, Volume 1, Renée Dreyfus and Ellen Schraudolph, editors, Fine Arts Museums of San Francisco, 1996. Seneca, Troades, in Seneca's Tragedies. With an English translation by Frank Justus Miller. Vol. I, Harvard University Press 1938. Internet Archive Servius, Commentary on the Eclogues of Vergil, Georgius Thilo, Ed. 1881. Online version at the Perseus Digital Library (Latin). Sommerstein, Alan H., Aeschylus: Fragments. Edited and translated by Alan H. Sommerstein. Loeb Classical Library No. 505. Cambridge, Massachusetts: Harvard University Press, 2009. Stewart, Andrew, "Telephos/Telepinu and Dionysos: A Distant Light on an Ancient Myth" in Pergamon: The Telephos Frieze from the Great Altar, Volume 2, Renée Dreyfus and Ellen Schraudolph, editors, Fine Arts Museums of San Francisco, 1996. Strabo, Geography, translated by Horace Leonard Jones; Cambridge, Massachusetts: Harvard University Press; London: William Heinemann, Ltd. (1924). Warmington, E. H., Remains of Old Latin, Volume II: Livius Andronicus. Naevius. Pacuvius. Accius. Translated by E. H. Warmington. Loeb Classical Library No. 314. Cambridge, MA: Harvard University Press, 1936. Webster, Thomas Bertram Lonsdale, The Tragedies of Euripides, Methuen & Co, 1967. West, M. L. (2003), Greek Epic Fragments: From the Seventh to the Fifth Centuries BC. Edited and translated by Martin L. West. Loeb Classical Library No. 497. Cambridge, Massachusetts: Harvard University Press, 2003. Winnington-Ingram, Reginald Pepy, Sophocles: An Interpretation, Cambridge University Press, 1980. Wright, Matthew, The Lost Plays of Greek Tragedy (Volume 1): Neglected Authors, Bloomsbury Publishing, 2016.
|
Στην Αρχαία ελληνική μυθολογία ο Τήλεφος (το όνομα του σημαίνει "λαμπρός") ήταν γιος από παράνομο έρωτα του Ηρακλέους και της Αυγής, της κόρης του βασιλιά της Τεγέας ή του τιτάνα Ιαπετού και της Τιτανίδας Θείας. Σύμφωνα με τον μύθο γεννήθικε στην Αρκαδία και πιο συγκεκριμένα κοντά στον ποταμό Άλεο. Τον υιοθέτησε ο βασιλιάς της Μυσίας Τεύθρας που τον διαδέχθηκε ως βασιλιάς. Ο Τήλεφος τραυματίστηκε από τον Αχιλλέα την εποχή που οι Ομηρικοί Αχαιοί προχώρησαν σε εκστρατεία στην Τροία για να φέρουν πίσω την Ωραία Ελένη που είχε κλαπεί από την Αρχαία Σπάρτη, θεραπεύθηκε από τον ίδιο τον Αχιλλέα. Ο γιος του Ευρύπυλος όταν ξέσπασε ο Τρωικός Πόλεμος πολέμησε γενναία στο πλευρό των Τρώων. Η ιστορία του Τήλεφου ήταν πασίγνωστη στην Αρχαία Ελλάδα και στην Αρχαία Ρώμη σε εικονογραφίες και Τραγωδίες. Το όνομα του ήταν γνωστό και στην μυθολογία των Χετταίων όπου λατρευόταν ως ο θεός Τελιπίνου.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A4%CE%AE%CE%BB%CE%B5%CF%86%CE%BF%CF%82
|
Πρόγραμμα Βοσχόντ
|
Ο κύριος σκοπός του προγράμματος ήταν η πραγματοποίηση του πρώτου «διαστημικού περιπάτου» (ή εξωοχηματικής δραστηριότητας, EVA), καθώς και η πρώτη πτήση πολυμελούς πληρώματος. Μάλιστα, αναφέρεται ότι κύριος λόγος ύπαρξης του προγράμματος αυτού ήταν η απόσπαση των πρωτιών αυτών από τις ΗΠΑ. Το πρόγραμμα πέτυχε και τους δυο στόχους και, αν και είχαν προγραμματιστεί επιπλέον αποστολές από τις δυο που πραγματοποιήθηκαν, εγκαταλείφθηκε για να δοθεί βάρος στο Πρόγραμμα Σογιούζ και τη Σοβιετική προσπάθεια για την κατάκτηση της Σελήνης. Στόχος των επόμενων αποστολών θα ήταν η πολυήμερη παραμονή ανθρώπου στο διάστημα, κάτι που πέτυχε το πρόγραμμα Σογιούζ. Μια ακόμα πρωτιά του Βοσχόντ ήταν και η πρώτη πτήση πολιτών στο διάστημα, ενός γιατρού κι ενός μηχανικού. Η κάψουλα Βοσχόντ ήταν βασικά ένα Βοστόκ τροποποιημένο για να μεταφέρει πολυμελές πλήρωμα. Για το λόγο αυτό, καταργήθηκε κάθε τι το περιττό μέσα στο Βοστόκ προκειμένου να εξοικονομηθεί χώρος. Αφαιρέθηκε επίσης το εκτινασσόμενο κάθισμα του Βοστόκ, κι έτσι το πλήρωμα δεν είχε δυνατότητα διαφυγής σε περίπτωση προβλήματος κατά την απογείωση και προσγείωση. Το πλήρωμα του Βοσχόντ 1 δεν διέθετε ούτε ειδικές διαστημικές στολές. Η θέση του πίνακα ελέγχου έμεινε στη θέση που ήταν στα Βοστόκ, κι έτσι το πλήρωμα έπρεπε να γυρίσει το κεφάλι 90 μοίρες προκειμένου να δει τα όργανα. Ένας επιπλέον ειδικός κινητήρας ανάσχεσης στερεών καυσίμων προστέθηκε αντιδιαμετρικά με τον ήδη υπάρχοντα, κι αυτό επειδή, καθώς το ύψος τροχιάς ήταν μεγαλύτερο, σε περίπτωση που δεν λειτουργούσε ο κύριος κινητήρας το πλήρωμα δεν θα είχε τη δυνατότητα να περιμένει επανείσοδο μέσω της βαρύτητας μέσα σε 10 μέρες, όπως στην περίπτωση των Βοστόκ. Ακόμα προστέθηκαν και μικροί πύραυλοι επιβράδυνσης κατά την προσγείωση· αυτό επειδή, αντίθετα με τα Βοστόκ, το πλήρωμα προσγειωνόταν μέσα στην κάψουλα. Το Βοσχόντ 2 περιελάμβανε και έναν σωλήνα εξόδου που άνοιγε σαν ακορντεόν και ήταν τοποθετημένος αντιδιαμετρικά με τη θυρίδα εξόδου. Ο σωλήνας χρησιμοποιούνταν σαν θυρίδα αποπίεσης για έξοδο στο διάστημα, και μετά τη χρήση του απορριπτόταν. Οι αποστολές Βοσχόντ ήταν: Κόσμος 47 - 6 Οκτωβρίου, 1964. Μη επανδρωμένη δοκιμαστική πτήση πιστοποίησης του εξοπλισμού. Βοσχόντ 1 - 12 Οκτωβρίου, 1964. Πρώτη πτήση στο διάστημα περισσότερων του ενός ατόμου (τριμελής), πρώτη πτήση μη στρατιωτικού προσωπικού. Κόσμος 57 - 22 Φεβρουαρίου, 1965. Μη επανδρωμένη δοκιμαστική πτήση, ανεπιτυχής. Βοσχόντ 2 - 18 Μαρτίου, 1965. Πρώτη παγκόσμια εξωοχηματική δραστηριότητα («διαστημικός περίπατος») από τον Αλεξέι Λεόνοφ. Κόσμος 110 - 22 Φεβρουαρίου, 1966. Μη επανδρωμένη αποστολή, έστειλε δυο σκύλους, τους Veterok και Ugolyok, σε πτήση 22 ημερών.Στο στάδιο του σχεδιασμού έμειναν οι αποστολές: Βοσχόντ 3, αποστολή 19 ημερών για τη μελέτη της πολυήμερης έλλειψης βαρύτητας. Βοσχόντ 4, αποστολή 20 ημερών για τη μελέτη της πολυήμερης έλλειψης βαρύτητας. Βοσχόντ 5, αποστολή 10 ημερών με το πρώτο πλήρωμα αποτελούμενο αποκλειστικά από γυναίκες. Βοσχόντ 6, αποστολή για τη δοκιμή νέου συστήματος προώθησης εκτός οχήματος. Πρόγραμμα Βοστόκ Πρόγραμμα Μέρκιουρι Gemini
|
Το πρόγραμμα Βοσχόντ (στα ρώσικα Восход, που σημαίνει «Αυγή», αγγλικά Voskhod) ήταν Σοβιετικό διαστημικό πρόγραμμα επανδρωμένων πτήσεων. Αποτέλεσε συνέχεια και εξέλιξη του προγράμματος Βοστόκ, χρησιμοποιώντας το ίδιο ουσιαστικά σκάφος, ειδικά τροποποιημένο για να μεταφέρει πολυμελές πλήρωμα. Τροποποιήσεις έγιναν και στον πύραυλο Βοστόκ με την προσθήκη ενός επιπλέον ορόφου, προκειμένου να αντιμετωπίστεί το επιπλέον βάρος. Το πρόγραμμα είχε διάρκεια μόλις έξι μηνών και πραγματοποιήθηκε σαν ενδιάμεσος σύνδεσμος μεταξύ των Βοστόκ και Σογιούζ, αλλά και για να μπορέσει η Σοβιετική Ένωση να ανταγωνιστεί το πρόγραμμα Τζέμινι των ΗΠΑ και να αποσπάσει την πρωτιά για το πρώτο πολυμελές πλήρωμα και τον πρώτο διαστημικό περίπατο.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A0%CF%81%CF%8C%CE%B3%CF%81%CE%B1%CE%BC%CE%BC%CE%B1_%CE%92%CE%BF%CF%83%CF%87%CF%8C%CE%BD%CF%84
|
Λιπόξαϊς
|
[...] Ὣς δὲ Σκύθαι λέγουσι, νεώτατον πάντων ἐθνέων εἶναι τὸ σφέτερον, τοῦτο δὲ γενέσθαι ὧδε. ἄνδρα γενέσθαι πρῶτον ἐν τῇ γῆ ταύτῃ ἐούσῃ ἐρήμῳ τῳ οὔνομα εἶναι Ταργιτάον· τοῦ δὲ Ταργιτάου τούτου τοὺς τοκέας λέγουσι εἶναι, ἐμοὶ μὲν οὐ πιστὰ λέγοντες, λέγουσι δ᾽ ὦν, Δία τε καὶ Βορυσθένεος τοῦ ποταμοῦ θυγατέρα. 2 γένεος μὲν τοιούτου δὴ τινος γενέσθαι τὸν Ταργιτάον, τούτου δὲ γενέσθαι παῖδας τρεῖς, Λιπόξαϊν καὶ Ἀρπόξαϊν καὶ νεώτατον Κολάξαιν. 3 ἐπὶ τούτων ἀρχόντων ἐκ τοῦ οὐρανοῦ φερομένα χρύσεα ποιήματα, ἄροτρόν τε καὶ ζυγόν καὶ σάγαριν καὶ φιάλην, πεσεῖν ἐς τὴν Σκυθικήν· καὶ τῶν ἰδόντα πρῶτον τὸν πρεσβύτατον ἆσσον ἰέναι βουλόμενον αὐτὰ λαβεῖν, τὸν δὲ χρυσόν ἐπιόντος καίεσθαι. 4 ἀπαλλαχθέντος δὲ τούτου προσιέναι τὸν δεύτερον, καὶ τὸν αὖτις ταὐτὰ ποιέειν. τοὺς μὲν δὴ καιόμενον τὸν χρυσὸν ἀπώσασθαι, τρίτῳ δὲ τῷ νεωτάτῳ ἐπελθόντι κατασβῆναι, καὶ μιν ἐκεῖνον κομίσαι ἐς ἑωυτοῦ· καὶ τοὺς πρεσβυτέρους ἀδελφεοὺς πρὸς ταῦτα συγγνόντας τὴν βασιληίην πᾶσαν παραδοῦναι τῷ νεωτάτῳ. [...] [...] Ἀπὸ μὲν δὴ Λιποξάιος γεγονέναι τούτους τῶν Σκυθέων οἳ Αὐχάται γένος καλέονται, [...] Ηροδότου Ἱστοριῶν τετάρτη ἐπιγραφομένη Μελπομένη
|
Στην ελληνική μυθολογία ο Λιπόξαϊς ή Λιποξάιος ήταν μυθικός βασιλιάς των Σκυθών και γενάρχης λαών της Σκυθίας. Κατά τον Ηρόδοτο, ήταν γιος του πρώτου βασιλιά Ταργίταου κι εγγονός του Δία. Όταν πέθανε ο πατέρας του, βασίλεψε αρχικά μαζί με τους αδελφούς του Κολάξαϊ και Αρπόξαϊ. Ο μύθος λέει ότι κάποια μέρα έπεσαν από τον ουρανό τέσσερα χρυσά αντικείμενα, ένα αλέτρι, ένας ζυγός, ένας πέλεκυς και μία φιάλη. Τα αδέλφια πλησίασαν με πρώτους τους Λιπόξαϊ και Αρπόξαϊ, αλλά μόλις αυτοί πήγαν να τα πιάσουν τα αντικείμενα έπαιρναν φωτιά. Όταν προσπάθησε ο Κολάξαϊς, η φωτιά έσβησε και τα πήρε στα χέρια του. Θεωρώντας το θεϊκό σημάδι, οι Λιπόξαϊς και Αρπόξαϊς παραιτήθηκαν από τον θρόνο και έμεινε μόνος βασιλιάς ο Κολάξαϊς. Ο Λιπόξαϊς αναφέρεται ότι έγινε γενάρχης του σκυθικού φύλου των Αυχατών.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9B%CE%B9%CF%80%CF%8C%CE%BE%CE%B1%CF%8A%CF%82
|
Ζακ Λεμερσιέ
|
Ο Λεμερσιέ γεννήθηκε περίπου το 1585 στο Ποντουάζ, γόνος γνωστής οικογένειας οικοδόμων-κατασκευαστών. Πιθανώς από περίπου το 1607 έως το 1614 ταξίδεψε στην Ιταλία με μακρά παραμονή στη Ρώμη, όπου πιθανόν σπούδασε με τον Ροζάτο Ροζάτι, του οποίου το παρεκκλήσιο στο Σαν Κάρλο άι Κατινάρι, σχεδιασμένο το 1612, είχε ο Λεμερσιέ ως πρότυπο για την κατασκευή του παρεκκλησίου της Σορβόννης στο Παρίσι, το γνωστότερο έργο του. Κατά την επιστροφή του στη Γαλλία, μετά από αρκετά χρόνια εργαζόμενος ως μηχανικός οικοδόμησης γεφυρών, η πρώτη του μεγάλη παραγγελία ήταν να ολοκληρώσει την εκκλησία των Ορατοριανών στο Παρίσι (1616), η οποία είχε ξεκινήσει από τον Κλεμάν Μετεζώ. Η επιτυχία του τον έκανε διάσημο και αναγνωρίσθηκε ως ο νέος μαιτρ του κλασικισμού στη Γαλλία. Ο καρδινάλιος Ρισελιέ έγινε σύντομα προστάτης του. Ήδη από το 1618 εμφανίζεται ως βασιλικός αρχιτέκτονας, με μισθό 1200 λιβρών.Κατά τη διάρκεια του 1638 και του 1639, ο Λεμερσιέ διορίστηκε πρώτος αρχιτέκτονας επιφορτισμένος με την εποπτεία όλων των βασιλικών οικοδομικών κτηρίων, ιδιότητα με την οποία ήρθε σε ρήξη με τον ζωγράφο Νικολά Πουσέν σχετικά με τις διακοσμήσεις στο παλάτι του Λούβρου.Ο Ζακ Λεμερσιέ πέθανε σε ηλικία 69 ετών στις 13 Ιανουαρίου 1654 στο Παρίσι, μόλις είχε αρχίσει την ανέγερση της εκκλησίας του Σαιν-Ροκ το 1653. Ο αρχιτέκτονας, που φημιζόταν ότι δεν δεχόταν δωροδοκίες από εργολάβους – κάτι σπάνιο για τους αρχιτέκτονες της εποχής του – πέθανε χρεωμένος.Ως πρώτος βασιλικός αρχιτέκτονας τον διαδέχτηκε ο Λουί Λε Βω. Ο ανδριάντας του βρίσκεται στο Λούβρο, ανάμεσα στους 86 Επιφανείς Άνδρες της Γαλλίας. Ο Ζακ Λεμερσιέ ανέλαβε πολλά έργα, τα σημαντικότερα είναι: Το 1623 ανέλαβε την επέκταση του μεγάρου του δούκα του Λιανκούρ στο Παρίσι, δημιουργώντας έτσι το πρότυπο των μετέπειτα παρισινών αστικών κατοικιών. Υπήρχε μια οργανική ακολουθία στην αντιμετώπιση των εσωτερικών χώρων, ο καθένας από τους οποίους λειτουργούσε ως αυτόνομη μονάδα.Το 1625 ο καρδινάλιος Ρισελιέ του ανέθεσε το κύριο βασιλικό έργο, την επέκταση της αυλής του παλατιού του Λούβρου, που είχε δημιουργήσει ο Πιέρ Λεσκό, μια γενιά πριν. Κατασκεύασε το μεγαλύτερο τμήμα της Τετράγωνης αυλής του Λούβρου και το Περίπτερο του ρολογιού. Το 1626 ανήγειρε το παρεκκλήσιο της Σορβόννης, το παλαιότερο ίσως γαλλικό κτήριο με τρούλλο τοποθετημένο σε υψηλό τύμπανο.Το 1629 ανήγειρε το μέγαρο Ρισελιέ στο Παρίσι, που μετονομάσθηκε στη συνέχεια σε Παλαί Ρουαγιάλ. Το θέατρο του μεγάρου, ένα από τα πρώτα της Γαλλίας που κατασκευάστηκαν για αποκλειστική θεατρική χρήση, διέθετε μια μόνιμη προοπτική διάταξη, κατά τα ιταλικά πρότυπα. Το 1631 άρχισε ένα εκτεταμένο πρόγραμμα πολεοδομίας, ένα από τα πιο φιλόδοξα μη στρατιωτικά γαλλικά έργα του αιώνα: ήταν η ανακτορική κατοικία, η μεγάλη ενοριακή εκκλησία και ολόκληρη η νέα πόλη Ρισελιέ, στο Πουατού (Άντρ-ε-Λουάρ). Πολυμέσα σχετικά με το θέμα Jacques Lemercier στο Wikimedia Commons
|
Ο Ζακ Λεμερσιέ (γαλλικά: Jacques Lemercier) (περ. 1585 - 1654) ήταν Γάλλος αρχιτέκτονας και μηχανικός. Μαζί με τον Λουί Λε Βω και τον Φρανσουά Μανσάρ διαμόρφωσαν τη γαλλική κλασική αρχιτεκτονική, συνδυάζοντας έναν ανανεωμένο κλασικισμό με τις γαλλικές παραδόσεις του προηγούμενου αιώνα. Υπήρξε βασιλικός αρχιτέκτονας την εποχή του Λουδοβίκου ΙΓ΄ και την πρώτη δεκαετία της βασιλείας του Λουδοβίκου ΙΔ΄.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%96%CE%B1%CE%BA_%CE%9B%CE%B5%CE%BC%CE%B5%CF%81%CF%83%CE%B9%CE%AD
|
Spark Records
|
Η Spark Records, είναι μία από τις νεότερες δισκογραφικές εταιρίες στην Ελλάδα, ιδρύθηκε στην Αθήνα μόλις το 2018. Σκοπός για τη δημιουργία της αποτέλεσε η ανακάλυψη και προώθηση νέων ταλαντούχων καλλιτεχνών. Η Spark Records δίνει το βήμα έκφρασης φρέσκων και πρωτότυπων μουσικών ιδεών αναλαμβάνοντας η ίδια τόσο την παραγωγή όσο και την διανομή και προώθηση τους. Το ρεπερτόριο της δεν περιορίζεται σε ένα και μόνο μουσικό είδος, ενώ στο roster της περιλαμβάνονται και καλλιτέχνες μεγάλου βεληνεκούς που την εμπιστεύτηκαν από την πρώτη στιγμή. Η εταιρία ήδη απαριθμεί αρκετές επιτυχίες στο ιστορικό της και θεωρείται μια από τις πιο επιτυχημένες νεοσύστατες δισκογραφικές εταιρίες στην Ελλάδα. Έχει αφήσει το στίγμα της ωστόσο και εκτός των ελληνικών συνόρων με τη συμμετοχή της σε διεθνή project , σε Ευρώπη , Αμερική και Ασία. Οι ακόλουθοι καλλιτέχνες είναι μέλη της Spark Records. Δείτε τους αναλυτικά, με αλφαβητική σειρά: Argo Julie Massino Konstantinos Sklivanos Αλέξανδρος Αγγελούσης Αλέξανδρος Μαυρίδης Βαγγέλης Αραβαντινός Γιώργος Γιασεμής Γιάννης Βασιλείου Γιάννης Μωραϊτης Δημήτρης Νέζης Δημήτρης Τσολάκης Ντίμης Πάνος Μεντής Πέτρος Λινάρδος Επίσημη Ιστοσελίδα Αρχειοθετήθηκε 2021-04-14 στο Wayback Machine. Facebook Instagram Youtube
|
Η Spark Records Αρχειοθετήθηκε 2021-04-14 στο Wayback Machine. είναι ελληνική δισκογραφική εταιρία που ιδρύθηκε στη Αθήνα το 2018, με στόχο την ανακάλυψη και παρουσίαση νέων ταλαντούχων καλλιτεχνών.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/Spark_Records
|
Νικηφόρος Ξιφίας
|
Ο Νικηφόρος Ξιφίας γεννήθηκε πιθανώς κάποια χρονιά λίγο πριν από το 980, και πιθανότατα ήταν γιος του Αλέξιου Ξιφία, ο οποίος υπηρέτησε ως Κατεπάνος της Ιταλίας το 1006-1008. Λίγα μέλη από τους Ξιφίες είναι γνωστά και η καταγωγή της οικογένειας είναι ασαφής, αλλά κατά πάσα πιθανότητα καταγόταν από τη Μικρά Ασία, όπως και πολλές άλλες φημισμένες οικογένειες της στρατιωτικής αριστοκρατίας της εποχής. Ο Νικηφόρος εμφανίζεται για πρώτη φορά στους Βουλγαρικούς πολέμους του αυτοκράτορα Βασιλείου Β΄, το 999/1000, 1000/1 ή 1002, ανάλογα με την πηγή. Εκείνη την εποχή ήταν πρωτοσπαθάριος, και μαζί με τον πατρίκιο Θεοδωροκάνο, διοίκησε μια εκστρατεία βαθιά στα βουλγαρικά εδάφη. Ξεκινώντας από τη Μοσυνόπολη, οι δύο στρατηγοί διέσχισαν τα βουνά των Βαλκανίων και κατέλαβαν της παλιές βουλγαρικές πρωτεύουσες Πλίσκα και Μεγάλη Πρεσλάβα, μαζί με τη Μικρή Πρεσλάβα. Στη συνέχεια λεηλάτησαν τη Δοβρουτσά, άφησαν πίσω φρουρές και επέστρεψαν στη βάση τους. Δεν είναι σαφές αν ο ίδιος ήταν ήδη ο στρατιωτικός διοικητής (στρατηγός) της Φιλιππούπολης εκείνη την εποχή, ή διορίστηκε σ 'αυτή μετά την επιτυχή ολοκλήρωση της εκστρατείας, όπως αναφέρει ο Ιωάννης Σκυλίτζης, όταν ο Θεοδωροκάνος, που είναι γνωστό ότι προηγουμένως κατείχε τη θέση, αποσύρθηκε λόγω της προχωρημένης ηλικίας του.Ο Ξιφίας μετά αναφέρεται στη Μάχη του Κλειδίου το 1014, όταν ο Βασίλειος Β΄ προσπαθούσε να καταλάβει το πέρασμα γνωστό ως Κλειδί ή Λόγγος Κιάβα, που είχαν οχυρώσει οι Βούλγαροι υπό τον ηγεμόνα τους Σαμουήλ. Ο Ξιφίας, ακόμα στρατηγός της Φιλιππούπολης, πρότεινε στον αυτοκράτορα να παρακάμψει τις βουλγαρικές θέσεις και να τους χτυπήσει στα μετόπισθεν. Ο Βασίλειος συμφώνησε και ο Ξιφίας ηγήθηκε ενός αποσπάσματος πεζικού πάνω από το όρος Μπέλλες, και στις 29 Ιουλίου 1014, οδήγησε τα στρατεύματά του σε μια επίθεση στους ανυποψίαστους Βούλγαρους, που πανικοβλήθηκαν και διαλύθηκαν με την απρόσμενη επίθεση. Γι' αυτό το κατόρθωμα, το οποίο είχε ως αποτέλεσμα μία από τις πιο αποφασιστικές νίκες στον μακρόχρονο βουλγαρικό πόλεμο, αμείφθηκε με προαγωγή στο βαθμό του πατρικίου. Στις αρχές του 1015, ο Ξιφία, μαζί με τον Κωνσταντίνο Διογένη, υπέταξε την περιοχή των Μογλενών, που είχαν επαναστατήσει ενάντια στην αυτοκρατορική εξουσία. Προς το τέλος της ίδιας χρονιάς εκστράτευσε από τη Μοσυνόπολη στην περιοχή του Τριαδίτσα (Σόφια), ισοπεδώνοντας τα περίχωρα της και καταλαμβάνοντας το φρούριο της Μπογιάνα. Τέλος, κατά το τελευταίο έτος του βουλγαρικού πολέμου, το 1018, ξεκινώντας από την Καστοριά υπέταξε τα υπόλοιπα βουλγαρικά οχυρά στην περιοχή των Σερβίων. Σε 1021-1022, ωστόσο, ο Ξιφίας, τώρα διορισμένος στην Καισάρεια ως στρατηγός του Θέματος Ανατολικών, δυστρόπησε προς τον Βασίλειο Β΄, επειδή δεν του επετράπη να συνοδεύσει τον Αυτοκράτορα στην εκστρατεία κατά του Βασιλείου της Γεωργίας. Ο Ξιφίας συμμάχησε εναντίον του Αυτοκράτορα με τον μεγιστάνα Νικηφόρο Φωκά Βαρυτράχηλο, του οποίου ο πατέρας, Βάρδας Φωκάς, είχε ξεσηκωθεί κατά τα πρώτα χρόνια της βασιλείας του Βασιλείου Β'. Οι δύο άνδρες σχεδίαζαν να σκοτώσουν το Βασίλειο, και ένας από αυτούς να πάρει τη θέση του. Το ποιος θα ήταν δεν είχε αποφασιστεί, αλλά ήταν κυρίως το όνομα του Φωκά του οποίου οι οπαδοί έδιναν βάρος στη συνωμοσία. Η συνωμοσία ήταν προφανώς γνωστή και υποστηριζόταν από τον βασιλιά Γεώργιο Α' της Γεωργίας, ο οποίος έτσι ήλπιζε να αναγκάσει τον Βασίλειο να εγκαταλείψει την εισβολή του. Όταν ο αυτοκράτορας πληροφορήθηκε το σχέδιο, ωστόσο, δεν γύρισε πίσω, αλλά, αντίθετα, απέστειλε επιστολές προς τους δύο ηγέτες των επαναστατών ξεχωριστά, με στόχο να σπείρει τη δυσπιστία μεταξύ τους. Το τέχνασμα του Βασιλείου απέφερε καρπούς πολύ σύντομα, αφού στις 15 Αυγούστου 1022 ο Ξιφίας δολοφόνησε τον Φωκά. Οι υποστηρικτές του τελευταίου διαλύθηκαν, και η εξέγερση κατέρρευσε. Ο Ξιφίας στη συνέχεια αναγκάστηκε να παραδοθεί στον απεσταλμένο του αυτοκράτορα, Θεοφύλακτο Δαλασσηνό, οποίος έγινε ο νέος στρατηγός των Ανατολικών.Οδηγημένος στην Κωνσταντινούπολη, ο Ξιφίας κουρεύτηκε και εξορίστηκε στην Αντιγόνη, ένα από τα Πριγκηπονήσια. Μετά την επιστροφή του Βασιλείου Β΄ στην πρωτεύουσα, μετά την Γεωργιανή εκστρατεία του, οι περισσότεροι από του συν-συνωμότες του Ξιφία φυλακίστηκαν και οι περιουσίες τους δημεύτηκαν. Ο πατρίκιος Φέρσης ο Ίβηρας εκτελέστηκε, ενώ σκοτώθηκαν επίσης δύο αυτοκρατορικοί ευνούχοι: ένας από το χέρι του ίδιου του Βασιλείου, και ο άλλος, ο οποίος είχε προσπαθήσει να δηλητηριάσει τον αυτοκράτορα, ρίχτηκε στα θηρία. Σύμφωνα με τον σύγχρονο ιστορικό Γιαχία Αντιόχειας, οι συνωμότες του 1022 ελευθερώθηκαν από τον Κωνσταντίνο Η΄ μετά το θάνατο του Βασιλείου το 1025, αλλά ο Ξιφίας παρέμεινε στην εξορία μέχρι το 1028, όταν ο νέος αυτοκράτορας, ο Ρωμανός Γ΄, τον απελευθέρωσε. Ο Ξιφίας, όμως, ήταν ήδη πολύ ηλικιωμένος και κουρασμένος, και σύντομα αποσύρθηκε στη Μονή Στουδίου. Τίποτα περισσότερο δεν είναι γνωστό γι' αυτόν. Cheynet, Jean-Claude (1990). Pouvoir et Contestations à Byzance (963–1210) (στα Γαλλικά). Paris: Publications de la Sorbonne. ISBN 978-2-85944-168-5. Σαββίδης, Αλέξης (1994). «Προσωπογραφικό σημείωμα για τον Βυζαντινό στρατηλάτη Νικηφόρο Ξιφία». Βυζαντινή προσωπογραφία, τοπική ιστορία και βυζαντινοτουρκικές σχέσεις Βυζαντινή προσωπογραφία, τοπική ιστορία και βυζαντινοτουρκικές σχέσεις. Athens: Κριτική Ιστορική Βιβλιοθήκη. σελίδες 23–30. ISBN 960-218-089-7.
|
Ο Νικηφόρος Ξιφίας (fl. c. 1000–1028) ήταν Βυζαντινός στρατηγός κατά τη διάρκεια της βασιλείας του Αυτοκράτορα Βασιλείου Β΄. Έπαιξε διακριτό ρόλο στην Βυζαντινή κατάκτηση της Βουλγαρίας, και ήταν καθοριστικός στην αποφασιστική Βυζαντινή νίκη στη Μάχη του Κλειδίου το 1014. Το 1022 οργάνωσε μια ανεπιτυχή επανάσταση κατά του Βασιλείου Β΄, εξετέθη και εξορίστηκε. Τελευταία φορά αναφέρεται το 1028, όταν ανακλήθηκε από την εξορία και αποσύρθηκε σε μοναστήρι.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9D%CE%B9%CE%BA%CE%B7%CF%86%CF%8C%CF%81%CE%BF%CF%82_%CE%9E%CE%B9%CF%86%CE%AF%CE%B1%CF%82
|
Μεδεών Φωκίδας
|
Η πόλη ήταν κτισμένη στη νότια πλευρά του όρους Σκάρτζη (Σκαριτσά) στη θέση Κονάκια Παληομελισσιού περιοχή του Στειρίου και έλεγχε τα τρία φυσικά περάσματα που οδηγούσαν στην ενδοχώρα .Στη πόλη υπάρχει τετράγωνος πύργος διαστάσεων 5,5 Χ 5,5 μ.,κτισμένος σύμφωνα με το ορθογώνιο σύστημα τοιχοδομίας.Στο εσωτερικό του φέρει κλίμακα με τέσσερα σκαλοπάτια που οδηγούν σε επίπεδη επιφάνεια , απ΄όπου θα γινόταν κατά πάσα πιθανότητα σηματοδοσία με την ακρόπολη του Μεδεώνα.Τα οικιστικά κατάλοιπα που υπάρχουν , είναι ορθογώνια και μακρόστενα σπίτια, έχουν μία πόρτα και ορισμένα διατηρούν τοίχους σε αρκετό ύψος. Ο Μεδεώνας ήταν μία από τις πόλεις που κατέστρεψε ο Περσικός στρατός του Ξέρξη στο πέρασμά του από την Φωκίδα. Το σημαντικότερο ιστορικό στοιχείο για τον αρχαίο Μεδεώνα είναι η επιγραφή που βρήκε ο Γάλλος αρχαιολόγος Μπωντουέν, αναφερόμενη στην ένωση της Στείριδας με τον Μεδεώνα και το δημοσίευσε το 1881. Πρόκειται για μια ισότιμη πολιτική και θρησκευτική ένωση που έγινε γύρω στο 200 π.Χ. Σε μετάφραση, το αρχαίο κείμενο έχει ως εξής:Ο θεός δίνει καλή τύχη. Όταν ήταν στρατηγός των Φωκέων ο Ζεύξιος τον έβδομο μήνα, έγινε συμφωνία ανάμεσα στην πόλη των Στειρίων και την πόλη των Μεδεωνίων. Οι Στείριοι και οι Μεδεώνιοι είχαν τα ίδια πολιτικά δικαιώματα έχοντες τα ιερά, την εξοχή, τα λιμάνια, όλα ελεύθερα γι΄αυτούς. Ας είμαστε όλοι εμείς δηλ. οι Μεδεώνιοι ίσοι και όμοιοι με όλους τους Στειρίους και να συμμετέχουμε στην εκκλησία του δήμου και να εξουσιάζουμε μαζί με τους Στειρίους και να δικάζουμε στις δίκες που γίνονται σε όλες τις πόλεις τους ενήλικες. Ας προΐσταται κι ένας ιεροταμίας από τους Μεδεωνίους, αυτός που θυσιάζει στους πατροπαράδοτους θεούς των Μεδεωνίων. Ας μην είναι αναγκαίο να συμμετέχουν στις δημόσιες λειτουργίες στο Στείρι όσοι Μεδεώνιοι έχουν γίνει άρχοντες στην πόλη τους, ξενοδίκες, πρακτήρες, τεχνίτες, ιερείς, ιεράρχες και από τις γυναίκες όσες ήσαν ιέρειες, εάν τυχόν δεν το επιθυμούν με τη θέλησή τους. Ας προΐστανται από τους Μεδεωνίους και τους Στειρίους όσοι δεν έχουν αξιώματα και να χρησιμοποιούν(λειτουργούν)τα ιερά όπως ορίζει ο νόμος. Και η χώρα τόσο των Μεδεωνίων όσο και Στειρίων να είναι κοινή σε όλους. Να συμμετέχουν από κοινού σε όλες τις θυσίες, να μην είναι δυνατόν να αποσχιστούν από την συμμαχία, ούτε ο ένας ούτε ο άλλος. Στην περίπτωση δε που κάποιος από τους δύο δεν μείνει πιστός στους όρους της συνθήκης, να πληρώσει δέκα τάλαντα πρόστιμο. Να γραφτεί η συμφωνία σε στήλη και να αφιερωθεί στο Ιερό της Αθηνάς. Να δοθεί η συμφωνία σφραγισμένη και σε ιδιώτες, μάλιστα στον Θράσωνα τον Λιλέα, μάρτυρες...(ακολουθούν τα ονόματα ενός Ελατέα, ενός Λιλέα, γιου του Θράσωνα που θα φύλαγε την ομολογία σφραγισμένη και ενός από την Τιθορέα). Στη συμφωνία τους αυτή οι δυο πόλεις ορίζουν να είναι η Στείριδα η έδρα των αρχών και ο Μεδεώνας το επίνειο και ο φρουρός του δρόμου της Κλεισούρας. Όταν την επισκέφθηκε ο Παυσανίας και αργότερα κατοικούνταν μόνο ο παραθαλάσσιος χώρος στην θέση που είναι κτισμένο το εργοστάσιο Αλουμίνιο της Ελλάδος. Κήρυξη ιστορικών διατηρητέων μνημείων.α) Τα ερείπια της βυζαντινής εκκλησίας στη θέση Πύργος - Μετόχι Οσίου Λουκά και β) Το παρεκκλήσιον «Άγιος Σπυρίδων» στη θέση Μετόχι Οσίου Λουκά.(ΦΕΚ 32/Β/28.01.1963)Κήρυξη θέσης Φαρυγγίου Άκρου ως αρχαιολογικού χώρου.(ΦΕΚ 603/Β/22.05.2001) Η ακρόπολη του Μεδεώνα βρίσκεται πάνω στον λόφο των Αγίων Θεοδώρων. Από το οχυρωματικό τείχος που περιβάλει την ακρόπολη σώζεται ένα κομμάτι στα βόρεια ,στα ανατολικά δεν επεκτείνεται πολύ γιατί ακουμπά σε απόκρημνο βράχο ,στα νότια δεν έχει τείχος γιατί η πλαγιά είναι απόκρημνη και καταλήγει στην θάλασσα ,ενώ στα δυτικά σώζεται μικρό μέρος.Το 1940 ο Γάλλος αρχαιολόγος Amardy ταύτισε τα αρχαία κατάλοιπα με την αρχαία πόλη Μεδεών. Η πρώτη ανασκαφή στην περιοχή έγινε το 1907 από τον Έλληνα αρχαιολόγο Γ. Σωτηριάδη και έφερε στο φως τμήμα μυκηναϊκού νεκροταφείου στη βορειοανατολική πλαγιά. Με την εγκατάσταση του εργοστασίου Αλουμίνιο της Ελλάδος Β.Ε.Α.Ε. στις αρχές της δεκαετίας του 1960, ξεκίνησε πάλι αρχαιολογική έρευνα και έγιναν σωστικές ανασκαφές, από την ελληνική αρχαιολογική υπηρεσία και την γαλλική αρχαιολογική σχολή. Οι ανασκαφές φανέρωσαν οικιστικά κατάλοιπα από την εποχή του χαλκού έως τα ελληνιστικά χρόνια. Η ανασκαφή 270 περίπου τάφων , μυκηναϊκής, γεωμετρικής, αρχαϊκής, κλασικής και ελληνιστικής εποχής έδωσε πάρα πολλά ευρήματα. Ο ΜέδωνΓιος του Πυλάδου και της Ηλέκτρας. Ο Μέδων αυτός ταυτίζεται με τον Μεδέωνα, τον επώνυμο ήρωα της πόλεως της Φωκίδας. Κάποιες πηγές γράφουν ότι σκότωσε μαζί με τον αδελφό του τον Ηρακλείδη Αριστόδημο. Emmy Patsi-Garin: «Επίτομο λεξικό Ελληνικής Μυθολογίας», εκδ. οίκος Χάρη Πάτση, Αθήνα 1969 Παυσανία « Φωκικά »35,8. Φώτης Ντάσιος « Έρευνες στη νοτιοανατολική Φωκίδα » Φωκικά Χρονικά Τόμος Ε΄ 1994 Φώτης Ντάσιος « Συμβολή στην τυπογραφία της Αρχαίας Φωκίδας» Φωκικά Χρονικά 4, 1992 Αντωνία Λιβιεράτου "Η θέση του Μεδεώνα στον κόλπο της Αντίκυρας κατά τη μετάβαση από την Ύστερη Εποχή του Χαλκού στην Πρώιμη Εποχή του Σιδήρου" Ευθύμιος Δάλκας « Λειβαδιά Β, Ιστορικοί περίπατοι στα Δυτικά της» - 1983, σελ.114,115,116,117 https://web.archive.org/web/20100313090416/http://www.greece.strabon.org/cecd/pm_delphes/Medeon/index_el.html
|
Ο Μεδεώνας ήταν παραθαλάσσια πόλη της αρχαίας Φωκίδας στον όρμο του Αγίου Σπυρίδωνα στα βόρεια παράλια του Κορινθιακού κόλπου,περιοχή της κοινότητας Στειρίου Βοιωτίας.Στην τοποθεσία αυτή είναι εγκατεστημένο το εργοστάσιο Αλουμίνιο της Ελλάδος Β.Ε.Α.Ε.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9C%CE%B5%CE%B4%CE%B5%CF%8E%CE%BD_%CE%A6%CF%89%CE%BA%CE%AF%CE%B4%CE%B1%CF%82
|
Σάνεν Ντόχερτι
|
Η Ντόχερτι γεννήθηκε στο Μέμφις του Τενεσί στις ΗΠΑ. Η μητέρα της Ρόζα ήταν ιδιοκτήτρια ενός κέντρου αισθητικής ενώ ο πατέρας της Τομ ήταν σύμβουλος υποθηκών. Έχει ρίζες Ιρλανδοκαθολικές, παρ' όλα αυτά όμως, μεγάλωσε με τη θρησκεία της μητέρας της, δηλαδή την Προτεσταντική. Στην ηλικία των εφτά ετών (το 1978) η οικογένειά της μετακόμισε στο Λος Άντζελες, όπου εκεί κατάλαβε πως ήθελε να γίνει ηθοποιός. Στα πρώτα χρόνια της καριέρας της συμμετείχε σε πολλές σειρές, σε κάποιες από αυτές πρωταγωνίστησε σε κάποια επεισόδια, σε κάποιες άλλες έμεινε περισσότερο και σε άλλες έμεινε σε όλες τις σεζόν. Οι σημαντικότερες από αυτές είναι τα: Το Μικρό Σπίτι στο Λιβάδι, Our House, Magnum, P.I. και η ταινία του 1988 Heathers. Ένας από τους γνωστότερους ρόλους της ήταν αυτός της Μπρέντα Γουόλς στην αμερικανική σειρά Χτυποκάρδια στο Μπέβερλι Χιλς, για τον οποίο βραβεύτηκε και αναφέρθηκε σε πολλά περιοδικά. Μάλιστα στο Ε! κατατάχτηκε στην 10η θέση στο 50 Most Wicked Women of Prime Time. Αργότερα αποχώρησε από την σειρά, στην οποία παρουσιάστηκε να φεύγει στο Λονδίνο για να σπουδάσει εκεί. Το 1998, ο Άαρον Σπέλινγκ, ο παραγωγός του Χτυποκάρδια στο Μπέβερλι Χιλς της ζήτησε να πρωταγωνιστήσει σε μια νέα τηλεοπτική σειρά με τον τίτλο Οι Μάγισσες. Το 2007, το AOL ονόμασε την Σάνεν την 10η καλύτερη μάγισσα που υπήρξε ποτέ στην τηλεόραση. Η Ντόχερτι συμμετείχε στο Scare Tactics ως παρουσιάστρια. Αργότερα έπαιξε στη σειρά North Shore (2004-2005). Η Σάνεν επίσης προώθησε και πρωταγωνίστησε στο δικό της ριάλιτι show: Breaking Up With Shannen Doherty το 2006. Το 2007 έπαιξε σε δύο ταινίες: Kiss Me Deadly: A Jacob Keane Assignment και Christmas Caper. Το 2008 εμφανίστηκε στη σουηδική εκπομπή High Chaparall στο δεύτερο επεισόδιο του 4ου κύκλου. Αργότερα συμμετείχε στο νέο Beverly Hills, 90210, το οποίο παρουσιάζει νέα επεισόδια της σειράς Χτυποκάρδια στο Μπέβερλι Χιλς. Για κάθε επεισόδιο θα έδειχνε πάλι τον παλιό της χαρακτήρα (Μπρέντα Γουόλς) και θα έπαιρνε $40,000–50,000. Εμφανίστηκε επίσης στην ταινία The Lost Treasure of the Grand Canyon. Στις 22 Μαρτίου 2010 συμμετείχε στη δέκατη σεζόν της εκπομπής Dancing with The Stars. Η Ντόχερτι παντρεύτηκε για μικρό χρονικό διάστημα τον Άσλεϊ Χάμιλτον. Επίσης υπήρξε σύζυγος του Ρικ Σάλομον και ήταν για μικρή περίοδο αρραβωνιασμένη με τον Τζουντ Νέλσον. Στις 15 Οκτωβρίου του 2011, παντρεύτηκε τον Κερτ Ισβαριένκο στο Μαλιμπού.Το 1999, η Ντόχερτι αποκάλυψε ότι έχει διαγνωστεί με τη Νόσο του Κρον.Το Μάρτιο του 2015, διαγνώστηκε με καρκίνο του μαστού, ο οποίος επεκτάθηκε στους λεμφαδένες. Τον Φεβρουάριο του 2016, η Ντόχερτι αποκάλυψε ότι παίρνει αντιιστρογονική θεραπεία ώστε να συρρικνωθεί ο όγκος και να μπορέσει να γίνει θεραπεία με ογκεκτομή, παρά με μαστεκτομή.Λόγω της παρουσίας πολλαπλών όγκων, δεν ήταν δυνατή η ογκεκτομή και έτσι προχώρησε σε μονόπλευρη μαστεκτομή τον Μάιο του 2016. Με την εγχείρηση αποκαλύφθηκε κάποια καρκινικά κύτταρα μπορεί να έχουν εξαπλωθεί πέρα από τους λεμφαδένες. Επειδή ο καρκίνος ήταν πιο προχωρημένος απ' ότι θεωρούνταν, η Ντόχερτι έκανε χημειοθεραπεία και ραδιοθεραπεία μετά την επέμβαση. Στις 29 Απριλίου του 2017, η Ντόχερτι αποκάλυψε ότι ο καρκίνος της άρχισε να υποχωρεί. Στις 4 Φεβρουαρίου του 2020, η Ντόχερτι ανακοίνωσε ότι ο καρκίνος της επέστρεψε πριν ένα χρόνο και ότι είναι στο τέταρτο στάδιο.Τον Οκτώβριο του 2012, έκανε μια αναφορά σχετικά με τη θεραπεία της κατά τη διάρκεια μιας συνέντευξης στον Τζούτζου Τσανγκ του ABC News.Τον Ιούνιου του 2023, ανακοίνωσε ότι ο καρκίνος της έκανε μετάσταση στον εγκέφαλό της και ότι κάνει ραδιοθεραπείες. Σάνεν Ντόχερτι στο IMDb Σάνεν Ντόχερτι στο AllMovie Σάνεν Ντόχερτι στο Instagram
|
Η Σάνεν Ντόχερτι (αγγλικά: Shannen Maria Doherty), (12 Απριλίου 1971) είναι Αμερικανίδα ηθοποιός, περισσότερο γνωστή για τη συμμετοχή της στις αμερικανικές τηλεοπτικές σειρές Χτυποκάρδια στο Μπέβερλι Χιλς (90210, 1990-1994) στο ρόλο της Μπρέντα Γουόλς και Οι Μάγισσες (1998-2001) στον ρόλο της Πρου Χάλιγουελ.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A3%CE%AC%CE%BD%CE%B5%CE%BD_%CE%9D%CF%84%CF%8C%CF%87%CE%B5%CF%81%CF%84%CE%B9
|
Εδουάρδος Φραγκίσκος του Λίχτενσταϊν
|
Ο Εδουάρδος-Φραγκίσκος-Λουδοβίκος γεννήθηκε στη Βιέννη και ήταν ο πέμπτος γιος του Ιωάννη Α΄ πρίγκιπα του Λίχτενσταϊν και της Ιωσηφίνας, κόρης του Ιωακείμ-Έγκον λαντγκράβου του Φύρστενμπερκ-Βάιτρα. Γεννήθηκε στη Βιέννη και απεβίωσε στο Κάρλμπαντ (Κάρλοβυ Βάρυ της Ουγγαρίας) σε ηλικία 55 ετών. Νυμφεύτηκε το 1839 την Ονωρία Χραμπίνα Χολόνιοβνα-Χολονιέβσκα (1813-1869) και είχε τέκνα: Μαρία-Ιωάννης-Άλοϋς 1840-1885, νυμφεύτηκε την Άννα κόμισσα του Ντέγκενφελτ-Σόνμπουρκ. Είχε τέκνα: Φρειδερίκος-Άλοϋς-Ιωάννης-Μαρία 1871-1959. Γιος του ήταν ο: Άλφρεντ-Ιωσήφ-Κάρολος-Μαρία 1900-1972. Γιος του ήταν ο: Αλέξανδρος-Φρειδερίκος-Μάνφρεντ-Μαρία γενν. 1929-2012 Εδουάρδος-Βίκτωρ-Μαρία 1872-1951. Μαρία-Ιωσηφίνα-Κελεστίνη-Μελανία-Σοφία 1844-1858, απεβ. 14 ετών. Theroff, Paul. "Grand-Ducal House of Tuscany". www.angelfire.com/realm/gotha/ (Paul Theroff’s Royal Genealogy Site
|
Ο Εδουάρδος-Φραγκίσκος, γερμ. Eduard-Franz (22 Φεβρουαρίου 1809 - 27 Ιουνίου 1864) από τον Οίκο του Λίχτενσταϊν ήταν νεότερος αδελφός του Άλοϋς Β΄ πρίγκιπα του Λίχτενσταϊν.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%95%CE%B4%CE%BF%CF%85%CE%AC%CF%81%CE%B4%CE%BF%CF%82_%CE%A6%CF%81%CE%B1%CE%B3%CE%BA%CE%AF%CF%83%CE%BA%CE%BF%CF%82_%CF%84%CE%BF%CF%85_%CE%9B%CE%AF%CF%87%CF%84%CE%B5%CE%BD%CF%83%CF%84%CE%B1%CF%8A%CE%BD
|
Πανελλήνιο πρωτάθλημα κανοέ καγιάκ σλάλομ 2008
|
Κ1: 1. Γιαννόπουλος (ΝΟΑ), 2. Μ. Καλτσής (Εύηνος), 3. Κωστούλας-Καρακατσάνης (Τύμφη)C1: 1. Τσακμάκης (Μέθανα), 2. Νικολάου (Χαλκίδα), 3. Παπαδόπουλος (Χαλκίδα)C2: 1. Β. Μοίρας - Εμμ. Μοίρας (Χαλκίδα), 2. Χρ. Νικολάου - Αντ. Νικολάου (Χαλκίδα), 3. Γαλιανός - Νταντάκος (Χαλκίδα),3ΧΚ1: 1. Εύηνος (Γ. Καλτσής, Δ. Καλτσής, Μ. Καλτσής), 2. Τύμφη (Κωστούλας-Καρακατσάνης, Μουρεχίδης, Αγόρου), 3. Αθηναϊκή Λέσχη (Ν. Χειμώνας, Ξ. Χειμώνας, Ζάγκας - Τσακίρης),3ΧC1: 1. Χαλκίδα (Γ. Νικολάου, Κατσιαδράμης, Παπαδόπουλος)3ΧC2: 1. Χαλκίδα (Χρ. Νικολάου - Αντ. Νικολάου, Β. Μοίρας - Εμμ. Μοίρας, Γαλιανός - Νταντάκος) Κ1: 1. Φερεκίδη (Οδυσσέας Γαλατσίου), 2. Δημητριάδη (Αθηναϊκή Λέσχη), 3. Ελ. Τσουκνάκη (Αθηναϊκή Λέσχη)3ΧΚ1: 1. Αθηναϊκή Λέσχη (Ελ. Τσουκνάκη, Δημητριάδη, Δ. Τσουκνάκη)ΕΦΗΒΟΙ Κ1: 1. Αργυρίου (Χαλκίδα), 2. Αγόρου (Τύμφη), 3. Κουβαράς (Εύηνος)C1: 1. Μαντάς (Χαλκίδα), 2. Μαμασούλας (ΝΟΑ)3ΧΚ1: 1. Χαλκίδα (Κάμφωνας, Αργυρίου, Πατρώνας), 2. Τύμφη (Κίτσιος, Γελαδάρης, Λάκκας)3ΧC1: 1. Χαλκίδα (Παπαθανάσης, Μαντάς, Κυρίτσης) https://web.archive.org/web/20080617130833/http://sports.pathfinder.gr/other-sports/kayak/608901.html
|
Ο Ναυτικός Όμιλος Χαλκίδας κατέκτησε την πρώτη θέση στο πανελλήνιο πρωτάθλημα κανοέ καγιάκ σλάλομ 2008, που διεξήχθη στην πίστα του Ελληνικό. Η ομάδα της Χαλκίδας συγκέντρωσε 15 μετάλλια (10 χρυσά, 4 αργυρά και 1 χάλκινο). Στη δεύτερη θέση πλασαρίστηκε η Αθηναϊκή Λέσχη Καγιάκ με 4 μετάλλια (1 χρυσό, 1 αργυρό και 2 χάλκινα) και στην τρίτη ο Εύηνος με 3 μετάλλια (1 χρυσό, 1 αργυρό και 1 χάλκινο).
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A0%CE%B1%CE%BD%CE%B5%CE%BB%CE%BB%CE%AE%CE%BD%CE%B9%CE%BF_%CF%80%CF%81%CF%89%CF%84%CE%AC%CE%B8%CE%BB%CE%B7%CE%BC%CE%B1_%CE%BA%CE%B1%CE%BD%CE%BF%CE%AD_%CE%BA%CE%B1%CE%B3%CE%B9%CE%AC%CE%BA_%CF%83%CE%BB%CE%AC%CE%BB%CE%BF%CE%BC_2008
|
Δρυόβουνο Κοζάνης
|
Το όνομα του χωριού βγαίνει από την αρχαία ελληνική λέξη Δρυς που σημαίνει βελανιδιά. Η ονομασία του χωριού προήλθε από το φυσικό τοπίο το οποίο το περιβάλλει και συγκεκριμένα από το πανέμορφο και πλούσιο δάσος βελανιδιάς που βρίσκεται βορείως του οικισμού. Στον παλιό κώδικα της Ιεράς Μονής Οσίου Νικάνορα (Ζάβορδας) του έτους 1534 μ.Χ. το χωριό μνημονεύεται ως Τριάνοβον. Στην πρόθεση 421 της Μονής του Μεγάλου Μετεώρου σε χειρόγραφο 114 σελίδων αναφέρονται ονόματα διαφόρων συνδρομητών της Επισκοπής Σισανίου κατά τα έτη 1592/93 μ.Χ. και συγκεκριμένα το χωριό φέρει την ονομασία Τράνοβω (όπως αναφέρεται στο φ. 85β).Επίσης το χωριό ονομαζόταν Δρι(υ)άνοβο και προφερόταν κατά την τοπική διάλεκτο της ελληνικής γλώσσας ως Ντρ(ι)άνοβο. Ως Δριάνοβον αναφέρεται και στον κατάλογο του Μητροπολίτη Σισανίου Νεόφυτου κατά το έτος 1797 μ.Χ.. Με το αριθμ. 179/1927 τεύχος Α ΦΕΚ μετονομάστηκε από Δρυάνοβο σε Δρυόβουνο, ονομασία που φέρει έως σήμερα. Το χωριό βρίσκεται στην αριστερή όχθη του ποταμού Αλιάκμονα στους δυτικούς πρόποδες του βουνού Άσκιο νοτιοανατολικά της Καστοριάς και βορειοδυτικά της Σιάτιστας. Η πρόσβαση στο χωριό είναι εφικτή μέσω του σύγχρονου αυτοκινητοδρόμου 29 κάνοντας χρήση είτε του κόμβου του Αλιάκμονα είτε του κόμβου του Βογατσικού. Επίσης συνδέεται οδικώς μέσω του υφιστάμενου επαρχιακού οδικού δικτύου με όλα τα ανωτέρω αναφερόμενα γύρωθεν ευρισκόμενα χωριά. Το χωριό απέχει χιλιομετρικά από την πόλη της Κοζάνης 50,8 χιλιόμετρα, από την πόλη της Καστοριάς 29,3 χιλιόμετρα, από την έδρα του Δήμου Βοϊου, Σιάτιστα, 22,1 χιλιόμετρα ενώ τέλος από την ομώνυμη έδρα του Καποδιστριακού Δήμου Νεάπολης Κοζάνης, 11,1 χιλιόμετρα. Κατά την αρχαιότητα η περιοχή πιθανότατα αποτέλεσε συνοριακή περιοχή μεταξύ δυο αρχαίων μακεδονικών βασιλείων της Άνω Μακεδονίας, του Βασιλείου της Ελίμειας και του Βασιλείου της Ορεστίδος. Περιμετρικά της σημερινής τοποθεσίας του χωριού έχουν έρθει στην επιφάνεια αρχαιολογικά ευρήματα που μαρτυρούν την ύπαρξη οικισμών πέριξ της σημερινής του τοποθεσίας από αρχαιοτάτων χρόνων. Χαρακτηριστικά βρέθηκαν πιθάρια στην περιοχή με το τοπωνύμιο "Σαϊτα" και ενδείξεις πρότερων οικισμών στις περιοχές με τα τοπωνύμια "Βακούφκα", "Βαϊνάθκα" και "Μπέστιανη". Στην περιοχή "Σαϊτα" πιθανολογείται η πρότερη ύπαρξη του χωριού ήτοι πριν το 1500 μ.Χ.. Η θέση είναι στρατηγική καθώς είναι πέρασμα ήδη από αρχαιοτάτων χρόνων και περιβάλλεται από τα υψώματα με τα τοπωνύμια "Άγιος Γεώργιος¨και "Ριζός" όπου έχουν βρεθεί ίχνη οχυρώσεων. Οι οχυρώσεις χρονολογούνται στην προΒυζαντινή περίοδο ενώ αν μελετηθούν σε συνδυασμό με τα Πελασγικά Τείχη του γειτονικού χωριού της Εράτυρας η χρονολόγηση ανάγεται στην περίοδο προ του 700 π.Χ.. Οι οχυρώσεις πρέπει να επανακτίσθηκαν κατά την εποχή του Ιουστινιανού καθώς ο ιστορικός Προκόπιος μνημονεύει το φρούριο που βρίσκεται στο ύψωμα του "Αγίου Γεωργίου" με την ονομασία "Πέλεκα". Το στρατηγικό πλεονέκτημα της τοποθεσίας επαναβεβαιώνεται κατά την εποχή της τουρκοκρατίας όταν και στο ύψωμα αυτό υπήρχε τουρκικό φυλάκιο. Όπως αναφέρεται ανωτέρω η τοποθεσία "Σαϊτα" ήταν πέρασμα ήδη από αρχαιοτάτων χρόνων το οποίο ένωνε τις σημερινές περιοχές της Καστοριάς με την περιοχή της Κοζάνης και την περιοχή του Μοναστηρίου (Μπίτολα) Πελαγονίας με την περιοχή της Ανασέλιτσας και κατ' επέκταση των Ιωαννίνων. Άλλωστε η μετέπειτα ονομασία της περιοχής ως "Ντερβένι" καθώς και το γεγονός ότι εξωτερικά του χωριού περνούσε οδός την οποία οι κάτοικοι του χωριού ονόμαζαν "τουρκόστρατα" και η οποία συνέχιζε στην περιοχή "Σαϊτα" φανερώνει τον κομβικό χαρακτήρα της τοποθεσίας. Αυτός ο καθοριστικής σημασίας χαρακτήρας της πρότερης τοποθεσίας του χωριού στην περιοχή "Σαϊτα" ήταν πιθανότατα και ο λόγος εγκατάλειψης αυτής της τοποθεσίας λόγω της εύκολης πρόσβασης επιδρομέων και η μεταφορά του στην λιγότερο ορατή και προσβάσιμη τοποθεσία του σημερινού χωριού. Τέλος ο στρατηγικός χαρακτήρας της περιοχής της "Σαϊτας" φανερώνεται και από ένα ακόμα περιστατικό. Κατά τον Αντώνη Κεραμόπουλο (ακαδημαϊκό, συγγραφέα και αρχαιολόγο) υποστηρίζεται ότι σε αυτή την τοποθεσία έλαβε χώρα μάχη μεταξύ δυο ρωμαϊκών ιστορικών προσωπικοτήτων κατά το 48 π.Χ. και συγκεκριμένα μεταξύ του Μέτελλου Σκιπίωνα και του Δομιτίου Καλβίνου που είχε ως αποτέλεσμα την καταστροφή μέρους του ιππικού του Σκιπίωνα. Η επιχειρηματολογία του Αντωνίου Κεραμόπουλου ως προς την σύνδεση της περιοχής "Σαϊτας" με το πεδίο σύγκρουσης των στρατευμάτων των ανωτέρω αναλύεται στην μελέτη του "Ανασκαφαί και Έρευναι εν τη Άνω Μακεδονία" στο περιοδικό Αρχαιολογική Εφημερίδα τόμος 72 του έτους 1933 σελ 37 επόμ.Την ύπαρξη του οικισμού από αρχαιοτάτων χρόνων και την στρατηγική τοποθεσία αυτού συνηγορούν μεταξύ άλλων και τα ίχνη κάστρων τα οποία έχουν ευρεθεί στους παρακείμενους λόφους με τις ονομασίες Αη-Γιώργης και Ριζός. Η ύπαρξη αυτών σε συνδυασμό με την ύπαρξη ιχνών κάστρων και οχυρώσεων στα γειτονικά χωριά του Πελεκάνου και της Ερατύρας καταδεικνύει την ύπαρξη οχυρώσεων από την αρχαιότητα έως την περίοδο του Βυζαντίου με σκοπό την προστασία του πληθυσμού και τον έλεγχο των εμπορικών δρόμων. Η μελέτη και πιστοποίηση ύπαρξης των κάστρων αυτών αναφέρεται από τον Αντώνιο Κεραμόπουλο στην μελέτη του "Ανασκαφαί και Έρευναι εν την Άνω Μακεδονία" στο περιοδικό Αρχαιολογική Εφημερίδα τόμος 71 του έτους 1932 σελ 80 επόμ. Η ύπαρξη δε οχυρώσεων επί του λόφου με το τοπωνύμιο Ριζός επιβεβαιώνεται και από το γεγονός ότι επί του λόφου αυτού ευρίσκεται περιοχή με την ονομασία "Πόρτες". Η ονομασία δε αυτή, όπως προκύπτει και από τις μελέτες του Αντωνίου Κεραμόπουλου, συγκεκριμένα "Έρευναι και Ανασκαφαί εν Δυτική Μακεδονία" στο περιοδικό Πρακτικά της Αρχαιολογικής Εταιρείας τόμος 87 έτους 1932 σελ 44 επόμ. και "Ανασκαφαί και Έρευναι εν την Άνω Μακεδονία" στο περιοδικό Πρακτικά της Αρχαιολογικής Εταιρείας τόμος 90 έτους 1935 σελ 42 επόμ., συνάγεται ότι είναι δηλωτική ύπαρξης οχυρής τοποθεσίας και περάσματος στρατηγικής σημασίας. Το χωριό σε άγνωστη χρονικά περίοδο, πιθανότητα μετά από κάποια επιδρομή, μετακινήθηκε από την τοποθεσία "Σαϊτα" στην λιγότερο ορατή και προσβάσιμη σημερινή του θέση. Χρονολογικές ενδείξεις για την μεταφορά του χωριού μπορούν να συναχθούν από την χρονολόγηση της εκκλησίας του χωριού. Η σημερινή κεντρική εκκλησία του χωριού είναι δισυπόστατη καθώς είναι αφιερωμένη τόσο στον Πολιούχο του χωριού Άγιο Μηνά όσο και στον Άγιο Δημήτριο. Η εκκλησία με την σημερινή της μορφή χρονολογείται από τις 18 Απριλίου 1859 στον ίδιο χώρο όπου προϋπήρχε ο ναός του Αγίου Δημητρίου με χρονολογία ίδρυσης στις 18 Απριλίου 1509. Σε γειτονική τοποθεσία του χωριού βρίσκεται η Ιερά Μονή Μεταμορφώσεως του Σωτήρος της οποίας η ίδρυσης ανάγεται στο 1592 και η αγιογράφηση στο 1652. Ενώ μαρτυρίες επιβεβαιώνουν την ύπαρξη επιγραφής που δεν διασώθηκε με χαραγμένο το έτος 1101 ως έτος θεμελίωσης του καθολικού.Επίσης σχεδόν στα όρια του σημερινού οικισμού βρίσκεται το έτερο μοναστήρι του χωριού, η Ιερά Μονή Γενέσιον της Θεοτόκου, του οποίου η ίδρυση πιθανολογείται κατά τον 13ο αιώνα και λειτουργούσε έως το έτος 1835.Στις αρχές του 19ου αιώνα, άνοιξη του 1806, κατά την περιήγηση του στην Μακεδονία ο Γάλλος περιηγητής Φρανσουά Πουκεβίλ ευρίσκεται στην Δυτική Μακεδονία και κατά την διαδρομή του από το Βογατσικό προς την Σιάτιστα διήλθε εξωτερικά του χωριού προσφέροντας την κάτωθι περιγραφή: ".... Οι εκτάσεις που διατρέχαμε κι όπου παρεμβάλλονται χείμαρροι με κοκκινωπό βυθό, ήταν την εποχή εκείνη σπαρμένες με σιτάρι, και σε απόσταση μιάμισης λεύγας από το Βογατσικό, αφού αναρριχηθήκαμε σε κάμποσες ραχούλες του Βερμίου, φτάσαμε στον ποταμό Σάδοβο, που πηγάζει δυόμιση λεύγες ανατολικότερα, πάνω στην ακρώρεια του βουνού. Από τις όχθες εκείνου του ποταμού, όπου υπάρχουν δυο μύλοι, κάναμε μισή λεύγα μέχρι να φτάσουμε λίγο πιο κάτω από το Δρένοβο, ένα χωριό με σαράντα χριστιανικές οικογένειες, όπου τα σπίτια είναι κτισμένα κοντά σε πάμπολλες πηγές με γάργαρα νερά, τα οποία διοχετεύονται σε δυο ξεχωριστά ποταμάκια για να εκβάλλουν στον Αλιάκμονα. Μετά από μισή λεύγα, διακρίνουμε τον Πέλκα..." . Από την ανωτέρω περιγραφή μπορούμε να εξάγουμε τα εξής: ο περιηγητής αποδίδει το χωριό με την ονομασία "Δρένοβο" προφανώς ως παραφθορά της ονομασίας Ντρ(ι)άνοβο - Δρ(ι)άνοβο, επίσης αναφέρεται στο τοπωνύμιο Σάδ(ντ)οβο το οποίο έχει διασωθεί έως σήμερα και βρίσκεται εντός των ορίων της κτηματικής περιοχής Δρυοβούνου και συγκεκριμένα στα σύνορα αυτής με τά όρια των γειτονικών χωριών Βογατσικού και Γέρμα. Ο περιηγητής αναφέρει και την ύπαρξη μύλων στην περιοχή Σάντοβο λόγω της ύπαρξης χειμάρρου γεγονός το οποίο έρχεται σε απόλυτη συμφωνία με την μετέπειτα ιστορική πραγματικότητα καθώς και στα νεότερα χρόνια στην περιοχή λειτουργούσαν μύλοι και δριστέλλες. Τέλος από την αφήγηση αυτή συνάγεται η θρησκευτική σύνθεση του χωριού η οποία ήταν αποκλειστικά χριστιανική καθώς και η ύπαρξη άφθονων πηγών νερού γεγονός το οποίο επιβεβαιώνεται και στις μέρες μας. Κατά την περίοδο της Τουρκοκρατίας το χωριό αποτελούσε μέρος του καζά Ανασελίτσης του Σαντζακίου Σερβίων, διοικητικές υποδιαιρέσεις οι οποίες άνηκαν στο Βιλαέτι του Μοναστηρίου. Κατά την περίοδο του Μακεδονικού Αγώνα το χωριό αποτέλεσε καταφύγιο των ελληνικών αντάρτικων σωμάτων τα οποία απολάμβαναν την φιλοξενία τόσο των κατοίκων του χωριού όσο και του μοναστηριού της Μεταμορφώσεως του Σωτήρος. Από προφορικές πηγές κάτοικοι του χωριού αναφέρουν την διαμονή στο χωριό του μακεδονομάχου Παύλου Μελά (Μίκης Ζέζας) καθώς και του μακεδονομάχου Γεωργίου Δικώνυμου ( καπετάν Μακρής). Το έτος 1912 μ.Χ., κατά τη διάρκεια του Πρώτου Βαλκανικού Πολέμου, το χωριό απελευθερώθηκε όπως και η υπόλοιπη περιοχή του Βοϊου (Ανασέλιτσας) από τον ελληνικό στρατό και ενώθηκε με τον εθνικό κορμό. Τον Απρίλιο του 1943 το Δρυόβουνο κάηκε από τα Ιταλικά κατοχικά στρατεύματα ως αντίποινα για μια ενέδρα ανταρτών που έλαβε χώρα στην θέση "Δραγασιά" εντός της κτηματικής περιοχής του χωριού. Η καταστροφή αφορούσε τόσο υλικές ζημίες όσο και ανθρώπινες απώλειες. Από το μένος των Ιταλικών κατοχικών στρατευμάτων δεν γλύτωσε ούτε η Μονή Μεταμορφώσεως του Σωτήρος την οποία πυρπόλησαν καταστρέφοντας το σύνολο των κτιριακών της συγκροτημάτων πλην του Καθολικού της Μονής. Εξαιτίας της πυρπόλησης καταστράφηκε η πλούσια βιβλιοθήκη της Μονής καθώς και διάφορα κειμήλια αυτής. Ιερός Ναός Αγίου Μηνά και Αγίου Δημητρίου (Δισυπόστατος)Αποτελεί την κεντρική εκκλησία του χωριού. Η ίδρυση του Ιερού Ναού Αγίου Μηνά ανάγεται στις 12 Απριλίου 1859, όπως μαρτυρά επιγραφή δεξιά της εισόδου του ναού. Παλαιότερα υπήρχε ο Ιερός Ναός Αγίου Δημητρίου του οποίου η χρονολογία ίδρυσης ανάγεται στις 18 Απριλίου 1509. Ο υπάρχων Ιερός Ναός είναι δισυπόστατος και προέκυψε μετά την ανάγκη των κατοίκων του χωριού για μεγαλύτερο λατρευτικό χώρο λόγω αύξησης του πληθυσμού του χωριού. Η λαϊκή παράδοση διασώζει ότι ο υπάρχων Ιερός Ναός αφιερώθηκε και στον Άγιο Μηνά κατόπιν εύρεσης εικόνας του Αγίου στην είσοδο του Ναού. Η εικόνα αυτή προερχόταν από το γειτονικό χωριό Βογατσικό. Η εύρεση και επανεμφάνιση της εικόνας του Αγίου αποδίδεται σε θαύμα καθώς διασώζεται ότι κάθε φορά που η εικόνα αποδιδόταν στο γειτονικό χωριό, αυτή επέστρεφε στο Δρυόβουνο. Η εικόνα θεωρείται θαυματουργή και ο Άγιος Μηνάς αποτελεί τον πολιούχο και προστάτη του χωριού. Η διάσωση των κατοίκων του χωριού από την σφαγή κατά την πυρπόληση του χωριού από τα ιταλικά κατοχικά στρατεύματα αποδίδεται στον Άγιο Μηνά. Ιερά Μονή Μεταμορφώσεως του Σωτήρος Ιερά Μονή Γενεσίου της ΘεοτόκουΗ ίδρυση της Ιεράς Μονής ανάγεται στον 13ο αιώνα μ.Χ. και έπαυσε να λειτουργεί κατά το έτος 1835 μ.Χ. όταν μέσα από τις βίαιες ταραχές και τις πολεμικές συρράξεις στην ευρύτερη περιοχή της Μακεδονίας καταστρέφεται ολοκληρωτικά και σώζεται μόνο το Καθολικό στο οποίο υπήρχαν ιδιαίτερης αξίας και σημαντικότητας βυζαντινές τοιχογραφίες στο ιερό βήμα του. Εν τέλει κατά το έτος 1960 μ.Χ. καταστράφηκε και το Καθολικό και από το 1969 μ.Χ. ξεκίνησαν οι εργασίες ανοικοδόμησης νέου Ναού από τον τότε ιερέα του χωριού Δρυοβουνο τον αείμνηστο πατέρα Ανδρέα Λαζαρόπουλο. Κατά την ανέγερση δε του νέου Ναού αυτού βρέθηκαν στην θέση του παλαιού Ναού 4 λαξευτοί τάφοι καθώς και νομίσματα του 18ου αιώνα, κάτι που πιθανολογείται ότι ήταν τάφοι Νεομαρτύρων και σημαντικών εν γένει ανθρώπων αφού μέσα σε Ναό ενταφιάζονταν μόνο πνευματικοί κι άγιοι. Η παράδοση μάλιστα αναφέρει ότι ένας εκ των ενταφιασμένων ήταν δεσπότης από το τότε Δεσποτάτο της Ηπείρου κάτι που αναδεικνύει και την γενικότερη μεγάλη φήμη του μοναστηριού.Τελευταίος Ηγούμενος της Μονής πριν την παύση της λειτουργίας της κατά το έτος 1835 μ.Χ. φέρεται ο Ιερομόναχος Διονύσιος ο Βατοπεδινός, λόγω του τόπου ασκήσεως του, ή Σιατιστεύς, λόγω της καταγωγής του από την πόλη της Σιάτιστας, ο οποίος θεωρείται εγνωσμένης και αναγνωρισμένης αξίας τόσο από τους σύγχρονους του όσο και από τους μεταγενέστερους αυτού.Ο Ιερομόχανος Διονύσιος ασκήτευσε στην σκήτη του Αγίου Δημητρίου της Μεγίστης Μονής Βατοπεδίου όπου λόγω της πνευματικής του καλλιέργειας και εξέλιξης έλαβε τον τίτλο "Πνευματικός" ο οποίος σημαίνει εξομολόγος και αποτελούσε μέγιστη τιμή και αναγνώριση της αξίας και της αρετής του. Κατά την περίοδο 1810-1820 εγκαθίσταται στην Ιερά Μονή Γενεσίου της Θεοτόκου στο Δρυόβουνο όπου και αναπτύσσει ιδιαίτερο πνευματικό έργο μεταξύ και του οποίου η λειτουργία σχολείου για τον υπόδουλο ελληνισμό. Βρήκε μαρτυρικό θάνατο σε ηλικία 80-85 ετών μετά από βασανιστήρια στα οποία υποβλήθηκε από στρατιώτες του γειτνιάζοντος τουρκικού φυλακίου το οποίο ευρισκόταν στην κορυφή του λόφου στους πρόποδες του οποίου ευρίσκεται ακόμα και σήμερα η Ιερά Μονή. Στον τόπο του μαρτυρίου του εντός του περιβόλου του καθολικού της Μονής ευρίσκεται η βελανιδιά από την οποία κρεμάστηκε και αναθηματική πλάκα. Η Ιερά Μονή με την σημερινή της μορφή ξεκίνησε να οικοδομείται το 1990. Ο θεμέλιος λίθος τέθηκε από τον μακαριστό μητροπολίτη Σισανίου και Σιατίστης κ. Αντώνιο Κόμπο, με δωρεές των κατοίκων του χωριού αλλά και των απανταχού πιστών και με πρωτεργάτη της προσπάθειας αυτής, τον σημερινό Ιερέα του Δρυοβούνου και πρωτοπρεσβύτερο Στέφανο Τσαντίρη. Κατά το έτος 1993 μ..Χ η Μονή ανακηρύσσεται γυναικεία και στις μέρες μας εγκαταβιεί μια μοναχή. Ιερός Ναός Αγίου Τρύφωνα Ιερός Ναός Αγίου Λογγίνου του Εκατόνταρχου και Τριανταφύλλου του Νεομάρτυρος, κτισμένος στην κορυφή λόφου που στις μέρες μας φέρει το τοπωνύμιο «Λόφος του Γολγοθά». Ιερός Ναός Αγίου Νικολάου Το 1918, ο συνοικισμός Δρυάνοβον αποτελεί την «Κοινότητα Δρυανόβου» με έδρα τον ομώνυμο συνοικισμό. Το 1927, ο οικισμός και η κοινότητα Δρυάνοβον μετονομάζεται σε Δρυόβουνον. Το 1997, με την εφαρμογή του προγράμματος Καποδίστριας (νόμος 2539/97), η κοινότητα Δρυόβουνου καταργείται και ο ομώνυμος οικισμός προσαρτάται στο δήμο Νεάπολης με έδρα τον οικισμό της Νεάπολης. Συγκεκριμένα, με το πρόγραμμα Καποδίστριας υπαγόταν στο Δημοτικό Διαμέρισμα Δρυόβουνου, του Δήμου Νεάπολης, του νομού Κοζάνης, στο γεωγραφικό διαμέρισμα της Μακεδονίας. Το 2010, με την εφαρμογή του προγράμματος Καλλικράτης (νόμος 3852/2010), καταργείται ο δήμος Νεάπολης και ο οικισμός Δρυόβουνο προσαρτάται στο νεοσύστατο δήμο Βοΐου με έδρα τον οικισμό Σιάτιστα.Σήμερα, μετά τη τελευταία μεταβολή του 2010 (πρόγραμμα Καλλικράτης), αποτελεί έδρα της Τοπικής Κοινότητας Δρυόβουνου, που υπάγεται στην Δημοτική Ενότητα Νεάπολης, του Δήμου Βοΐου, της Περιφερειακής Ενότητας Κοζάνης, της Δυτικής Μακεδονίας. Εναέρια παρουσίαση του «Δρυόβουνου», από Tovoion Tv (video 11') Εναέρια παρουσίαση του Ιερού Ναού Αγίου Λογγίνου, Αγίου Τριανταφύλλου, του Δρυόβουνου και της γύρω περιοχής, από Tovoion Tv (video 17') Το έθιμο της αποκαθήλωσης στο Δρυόβουνο Βοϊου Κοζάνης https://webtv.ert.gr/ert3/8emataeidiseon-2-2/ Το έθιμο της αποκαθήλωσης στο Δρυόβουνο Βοϊου Κοζάνης https://kozanionline.blogspot.com/2019/04/blog-post_963.html «Ιερά Μονή Μεταμορφώσεως του Σωτήρος»:Το περίφημο μοναστήρι στο Δρυόβουνο Κοζάνης(ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ) από giapraki.com. Αρχειοθετήθηκε 3 Απρ. 2017 Ανασκαφαί και έρευναι εν τη Άνω Μακεδονία, Αντώνιος Κεραμόπουλος, έγγραφο σε μορφή pdf, http://ir.lib.uth.gr/bitstream/handle/11615/3590/article.pdf?sequence=1&isAllowed=y
|
Το Δρυόβουνο είναι ημιορεινό χωριό και τοπική κοινότητα του Δήμου Βοΐου. Την περίοδο του σχεδίου Καποδίστριας από το 2001 μέχρι το 2011 ήταν μέρος του Δήμου Νεάπολης, του οποίου αποτελούσε δημοτικό διαμέρισμα. Η απογραφή του 2011 κατέγραψε 251 κατοίκους στο χωριό. Βρίσκεται σε υψόμετρο 800 μέτρων.Το χωριό υπάγεται διοικητικά στην Περιφερειακή Ενότητα Κοζάνης (πρώην Νομός Κοζάνης). Γειτνιάζει με τις Τοπικές Κοινότητες (χωριά) Σισανίου, Πελεκάνου, Αλιάκμονα, Μελιδονίου, Μολόχας και Πλατανιάς της Περιφερειακής Ενότητας Κοζάνης και τις Τοπικές Κοινότητες (χωριά) Βογατσικού και Γέρμα της Περιφερειακής Ενότητας Καστοριάς. Εκκλησιαστικά υπάγεται στην Ιερά Μητρόπολη Σισανίου και Σιατίστης.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%94%CF%81%CF%85%CF%8C%CE%B2%CE%BF%CF%85%CE%BD%CE%BF_%CE%9A%CE%BF%CE%B6%CE%AC%CE%BD%CE%B7%CF%82
|
Οικολογική Συμμαχία
|
Η «Οικολογική Συμμαχία» συγκροτήθηκε τον Ιούλιο του 2018 ως ενεργή συλλογικότητα με πρωτοβουλία στελεχών του Οικολογικού χώρου και αδέσμευτων ενεργών πολιτών και συλλογικοτήτων του χώρου των Κινημάτων. Στόχος, η προβολή του προτάγματος της Πολιτικής Οικολογίας στο επίκεντρο της πολιτικής της χώρας, αρχικά με την συμμετοχή στις Περιφερειακές εκλογές στην Αττική ως Περιφερειακή Παράταξη και με επικεφαλής τον Αρχιτέκτονα Γιώργο Δημητρίου. Στις Περιφερειακές εκλογές της 26ης Μαΐου 2019 παρουσιάστηκε πλήρης αρχών, θέσεων και διακήρυξης, βάσει της θεματολογίας της αναγκαίας περιφερειακής αυτονομίας και των σύγχρονων περιφερειακών πολιτικών από την σκοπιά της κυρίαρχης οπτικής της Πολιτικής Οικολογίας, της ΟΙΚΟΛΟΓΙΚΗΣ ΜΕΤΑΒΑΣΗΣ σε μία Κοινωνία Βιώσιμης Ευημερίας. Το άνοιγμα της κάλπης την ανέδειξε 6η δύναμη στο Περιφερειακό Συμβούλιο Αττικής επί 11 Παρατάξεων, με 2,8%, 44.694 ψήφους και 3 Συμβούλους. Στα 4 χρόνια της θητείας στο Περιφερειακό Συμβούλιο - 2019-2023 - η ΟΙΚΟΛΟΓΙΚΗ ΣΥΜΜΑΧΙΑ για την ΠΕΡΙΦΕΡΕΙΑ ΑΤΤΙΚΗΣ πραγματοποίησε πληθώρα παρεμβάσεων και κατέθεσε περισσότερες από 90 εισηγήσεις, ερωτήσεις και επερωτήσεις, είτε επί πολιτικών προς υιοθέτηση από την Διοίκηση, είτε επί πολιτικών προς εγκατάλειψη από την Διοίκηση, είτε επί πολιτικών και νομικών ατοπημάτων της, είτε επί καταγγελιών, με μοναδικό οδηγό την κυρίαρχη οπτική της Πολιτικής Οικολογίας, την ΟΙΚΟΛΟΓΙΚΗ ΜΕΤΑΒΑΣΗ σε μία Κοινωνία Βιώσιμης Ευημερίας, με σημαντικά αποτελέσματα μεταξύ των οποίων: 1. Η ανάκληση της άδειας λειτουργίας του Δελφινάριου του Αττικού Ζωολογικού Πάρκου στα Σπάτα, ως παράνομου, βάσει του νόμου περί απαγόρευσης θεαμάτων με χρήση ζώων 2. Η σύσταση διαπαραταξιακής επιτροπής με στόχο την ομαδοποίηση των εγκαταλελειμμένων κτιρίων της Περιφέρειας – ιδιοκτησίας της ή ιδιοκτησίας Δήμων - και την παροχή της χρήσης τους σε συλλογικότητες κοινωνικού χαρακτήρα 3. Η έγκριση της χάραξης των 2 προβλεπόμενων ποδηλατικών διαδρομών EUROVELO εντός της Αττικής δ. Η θεσμοθέτηση του ετήσιου Βραβείου Περιβάλλοντος Λήκυθος «Χρόνης Μίσιος» 4. Η καταψήφιση της υλοποίησης παράνομων γεωτρήσεων στην Πολιτεία (Κηφισιάς) 5. Η υιοθέτηση της πρότασης του θεσμού των Οικομουσείων από μέρους της Περιφέρειας Αττικής 6. Η υλοποίηση έκθεσης trash art - τέχνης με απόβλητα - από την Περιφέρεια, στο Πεδίο του Άρεως, σε συνέργεια με το Εικαστικό Επιμελητήριο της Ελλάδας 7. Η ενεργοποίηση του θεσμού των «Πράσινων Συμβάσεων» από την Περιφέρεια Αττική 8. Η πραγματοποίηση συστηματικών παρεμβάσεων υπέρ του θεσμού της Κοινωνικής Οικονομίας στο χώρο της Περιφέρειας 9. Η πραγματοποίηση συστηματικών παρεμβάσεων υπέρ της επιβολής της νομιμότητας στη διαχείριση του Πεδίου του Άρεως 10. Η πραγματοποίηση συστηματικών παρεμβάσεων κατά της οχετοποίησης των ρεμάτων 11. Η πραγματοποίηση συστηματικών παρεμβάσεων κατά της συστηματικής καταστροφής των αττικών υγροτόπων 12. Η πραγματοποίηση συστηματικών παρεμβάσεων κατά της καταστροφικής διαχείρισης των απορριμμάτων 13. Η πραγματοποίηση συστηματικών παρεμβάσεων κατά της διαχρονικής κακοποίησης του αρχαιολογικού χώρου της Σαλαμίνας 14. Η πραγματοποίηση συστηματικών παρεμβάσεων υπέρ της προστασίας του αστικού και περιαστικού Πράσινου 15. Η πραγματοποίηση συστηματικών παρεμβάσεων κατά της παντελούς απουσίας οργάνωσης της Πολιτικής Προστασίας 16. Η στήριξη πρωτοβουλιών κατά της Κλιματικής Αλλαγής 17. Η πραγματοποίηση συστηματικών παρεμβάσεων υπέρ της προστασίας των δικαιωμάτων των ζώων – οικόσιτων, παραγωγικών και άγριας φύσης – στον χώρο της Περιφέρειας 18. Η επιβολή διενέργειας ελέγχων παραβίασης περιβαλλοντικών όρων σε περιπτώσεις, όπως εκείνες: α) του master plan της ΟΛΠ ΑΕ και των έργων κατασκευής των προβλητών κρουαζιέρας στην Πειραϊκή β) της καταστροφικής εγκατάστασης βιομηχανικών ιχθυοκαλλιεργειών στον Σαρωνικό γ) της απόρριψης μπάζων δ) της παράνομης λειτουργίας υπεραγορών και εγκαταστάσεων εκτροφής παραγωγικών ζώων ε) της κοπής καλαμιώνων σε υγρότοπους Α Προτεραιότητας στ) της χημικής εντομοκτονίας ζ) των φαινόμενων μόλυνσης της ατμόσφαιρας και των ρεμάτων λόγω απόρριψης αποβλήτων, όπως στην περίπτωση του Κηφισού ή και του Ιλισσού Η Οικολογική Συμμαχία για την ΠΕΡΙΦΕΡΕΙΑ ΑΤΤΙΚΗΣ διεκδικεί την ψήφο των πολιτών δεσμευόμενη, ακόμη πιο δυνατά, ότι «… Θα είμαστε η φωνή των γυρίνων, των αδέσποτων, του κακοποιημένου δένδρου και του καταπατημένου δάσους, του κακοποιημένου ρέματος και του αλλοιωμένου και καταπατημένου γιαλού, η φωνή της άγριας φύσης, του οικότοπου και του βιότοπου, θα είμαστε η εξοικονόμηση και το πράσινο σημείο, ο πεζός και ο ποδηλάτης, η καθαρή ενέργεια, το αναγεννημένο έδαφος και ο αναγεννημένος οικιστικός ιστός, θα είμαστε τα δικαιώματα όλων ανεξαιρέτως. Θα είμαστε το πνεύμα του συντάγματος και το δίκαιο του κράτους δικαίου, η διεκδίκηση της αυτονομίας της περιφέρειας, η περιφερειακότητα και ο περιφερισμός. Θα είμαστε το όχημα του ριζικού αναπροσανατολισμού των πολιτικών της Περιφέρειας για την διοικητική και πολιτική της αυτονομία και την «Οικολογική Μετάβαση» σε μία κοινωνία βιώσιμης ευημερίας. «Θα είμαστε» για τον άνθρωπο, τα ζώα και το περιβάλλον». Με 108 υποψήφιους Περιφερειακούς Συμβούλους - απ’όλα τα θεματικά πεδία της οικολογικής οπτικής, του Περιβαλλοντισμού και της Πολιτικής Οικολογίας - και ποσόστωση της τάξης του 48%, ως Οικολογική Συμμαχία δηλώνει παρούσα στις Περιφερειακές Εκλογές της 8ης Οκτωβρίου 2023, για δεύτερη φορά μετά το 2019. Ιστολόγιο της Οικολογικής Συμμαχίας Καραγεωργάκης, Σ., & Γεωργόπουλος, Α. (2005). Όταν η Περιβαλλοντική Ηθική συναντά την Πολιτική Οικολογία. Στό: Α. Γεωργόπουλος (επιμ.) Περιβαλλοντική Εκπαίδευση: Ο νέος πολιτισμός που αναδύεται. Gutenberg, Αθήνα, 819-839..
|
Η «Οικολογική Συμμαχία» είναι αυτοδιοικητική παράταξη του χώρου της Πολιτικής Οικολογίας, η οποία συμμετέχει στις Περιφερειακές εκλογές του 2023 στην Αττική ως Περιφερειακή Παράταξη με επικεφαλής τον Αρχιτέκτονα Γιώργο Δημητρίου.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9F%CE%B9%CE%BA%CE%BF%CE%BB%CE%BF%CE%B3%CE%B9%CE%BA%CE%AE_%CE%A3%CF%85%CE%BC%CE%BC%CE%B1%CF%87%CE%AF%CE%B1
|
Ομιλίες του Γρηγορίου Ναζιανζηνού
|
Το χειρόγραφο γράφτηκε το έτος 879 ως 882 στην Κωνσταντινούπολη υπό την αυστηρή επιμέλεια του Πατριάρχη Φωτίου Α΄. Ο Φώτιος το δώρισε στον Αυτοκράτορα Βασίλειο Α΄ ως ψυχαγωγικό και επιμορφωτικό ανάγνωσμα. Το βιβλίο αυτό έγινε το σημαντικότερο θρησκευτικό ανάγνωσμα στην Βυζαντινή αυτοκρατορία. Η χρήση του ήταν καθιερωμένη στις λειτουργικές τελετές όλο το χρόνο. Αντίγραφά του ήταν διαδεδομένα. Το πέρασμα του χρόνου έχει φέρει σημαντική φθορά στο χειρόγραφο. Η μελέτη του σήμερα γίνεται μόνο σε αντίγραφα. Περιέχει 46 ολοσέλιδες μινιατούρες, καθώς και εικονογραφίες στην κορυφή των σελίδων και πολλά μονογράμματα. Πάνω από χίλια γράμματα είναι επίχρυσα. Περιέχει περισσότερες από 200 εικόνες από την ζωή της αυτοκρατορικής οικογένειας, του Γρηγορίου Ναζιανζηνού, πολλώ Αγίων και Μαρτύρων. Leslie Brubaker: Vision and Meaning in Ninth-Century Byzantium: Image as Exegesis in the Homilies of Gregory of Nazianzus. Cambridge Studies in Palaeography and Codicology, 6. Cambridge University Press. New York 1999. ISBN 0-521-62153-4. George Galavaris: The illustrations of the Liturgical Homilies of Gregory Nazianzenus. Princeton 1969. George Galavaris: Homilienillustrationen, Reallexikon zur byzantinischen Kunst III. Hiersemann. Stuttgart 1978. Henri Omont: Miniatures des plus anciens manuscrits grecs de la Bibliothèque Nationale du VIe au XIVe siècle. Paris 1929. Glenn Peers: Patriarchal Politics in the Paris Gregory (B.N. gr. 510), Jahrbuch der Österreichischen Byzantinistik 47. 1997, 50-71. Sirarpi Der Nersessian: The Illustrations of the Homilies of Gregory of Nazianzus: Paris Gr. 510. A Study of the Connections between Text and Images Dumbarton Oaks Papers. Vol. 16, 1962.
|
Οι Ομιλίες του Γρηγορίου Ναζιανζηνού είναι εικονογραφημένο χειρόγραφο που φυλάσσεται στην Εθνική βιβλιοθήκη της Γαλλίας με αριθμό MS. gr. 510. Είναι έξοχο δείγμα εικονογραφίας από την εποχή της Μακεδονικής αναγέννησης και της Βυζαντινής τέχνης γενικότερα. Θεωρείται το πολυπλοκότερο και πλέον εξειδικευμένο εικονογραφημένο χειρόγραφο που κατασκευάστηκε ποτέ στο Βυζάντιο.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9F%CE%BC%CE%B9%CE%BB%CE%AF%CE%B5%CF%82_%CF%84%CE%BF%CF%85_%CE%93%CF%81%CE%B7%CE%B3%CE%BF%CF%81%CE%AF%CE%BF%CF%85_%CE%9D%CE%B1%CE%B6%CE%B9%CE%B1%CE%BD%CE%B6%CE%B7%CE%BD%CE%BF%CF%8D
|
Ίαν Σομερχάλντερ
|
Γεννήθηκε στις 8 Δεκεμβρίου του 1978 και μεγάλωσε στο Κόβινγκτον της Λουιζιάνα. Οι γονείς του πήραν διαζύγιο, ενώ εκείνος ήταν ακόμη παιδί. Η μητέρα του, Έντνα, εργαζόταν ως φυσιοθεραπεύτρια και ο πατέρας του, Ρόμπερτ, ως ανεξάρτητος εργολάβος οικοδομών. Το επίθετό του το έχει αποκτήσει από τον θετό παππού του. Ο βιολογικός του παππούς ήταν ένας ευκατάστατος Άγγλος γαιοκτήμονας που το επίθετό του ήταν Hull, όπου πλήρωσε έναν μετανάστη που δούλευε για αυτό να παντρευτεί την έγκυο ερωμένη του και να δώσει ένα όνομα στο μωρό. Ο Ίαν ζούσε με την μητέρα του και με τα δύο του αδέρφια, τον Τζόσουα και την Ρόμπιν. Πήγε σχολείο στο St. Paul's, ένα ιδιωτικό καθολικό σχολείο στο Κόβινγκτον. Το κολύμπι, το ψάρεμα και η εκπαίδευση αλόγων γέμιζαν ένα μεγάλο μέρος του χρόνου αναψυχής του, καθώς και η συμμετοχή του στη θεατρική ομάδα του σχολείου και σε παραστάσεις με την τοπική θεατρική ομάδα. Στην ηλικία των 10 ετών ξεκίνησε την καριέρα του ως μοντέλο, για την οποία έπρεπε να βρεθεί το ίδιο καλοκαίρι στη Νέα Υόρκη. Ο ίδιος δηλώνει ότι χωρίς την ενθάρρυνση της μητέρας του δεν θα κατάφερνε τίποτα μόνος του. Αρχίζοντας το γυμνάσιο αποφάσισε να αφήσει σε δεύτερη μοίρα την καριέρα του ως μοντέλο και να επικεντρωθεί στο σχολείο και στα αθλήματα. Λίγα χρόνια αργότερα, όταν του δόθηκε η ευκαιρία να ακολουθήσει το μόντελινγκ στην Ευρώπη, ο Ίαν την άρπαξε ανοίγοντας έτσι τον δρόμο για τον εμπλουτισμό της δουλειάς του. Λόγω των υποχρεωτικών ταξιδιών και των σπουδών του βρέθηκε σε πόλεις όπως το Παρίσι, το Μιλάνο και το Λονδίνο. Στην ηλικία των 17 ετών άρχισε να σπουδάζει υποκριτική και μέχρι τα 19 είχε δεσμευτεί στην τέχνη με τον διαπρεπή εκπαιδευτή William Esper. Η μοίρα του σφραγίστηκε καθώς εργάστηκε ‘’έκτακτος’’ σε μια σκηνή σε ένα κλαμπ στην ταινία μεγάλου μήκους Black & White (1999). Ένας ερευνητής ταλέντων επισκέφτηκε έναν πελάτη του και τυχαία συνάντησε τον Ίαν σε ένα πλήθος 400 ατόμων και αμέσως υπέγραψε για να τον εκπροσωπεί. Ευτυχισμένος που έχει εγκατασταθεί στην Νέα Υόρκη, ξοδεύει πολύ από το χρόνο του μελετώντας την υποκριτική, το γράψιμο και την πρακτική της γιόγκα. Kάποια από τα αγαπημένα του αθλήματα είναι το θαλάσσιο σκι, το σκι στο χιόνι αλλά και η ιππασία. Ο πρώτος σημαντικός ρόλος του ήταν αυτός στο The Rules of Attraction. Στην τηλεόραση έχει παίξει σε διάφορες σειρές, με πιο γνωστές το Smallville (ως Adam Knight), το Lost, (ως Boone Carlyle), και το The Vampire Diaries (ως Damon Salvatore) και τέλος στην πιο πρόσφατη σειρά που γυρίστηκε V-Wars (ως Luther Swann) . Επίσης, έπαιξε σε ταινίες όπως το The Tournament. Από το 2011 μέχρι το 2013 διατηρούσε σχέση με την ηθοποιό και συμπρωταγωνίστρια του Νίνα Ντόμπρεβ. Στα μέσα του 2014 ξεκίνησε τη σχέση του με την ηθοποιό Νίκι Ριντ. Επιβεβαίωσαν τον αρραβώνα τους τον Φεβρουάριο του 2015 και παντρεύτηκαν στις 25 Απριλίου του ίδιου έτους. Η κόρη τους, Μπόντι Σολέιλ γεννήθηκε στις 25 Ιουλίου του 2017. Ο Σομερχάλντερ και ο πρώην συμπρωταγωνιστής του από το The Vampire Diaries και καλός του φίλος Πόλ Γουέσλι, αποφάσισαν να δημιουργήσουν το δικό τους αγαπημένο ποτό Bourbon με το όνομα Brother's Bond. Το ποτό είναι διαθέσιμο για αγορά από το 2021, όπως αποκάλυψε ο Σομερχάλντερ στο Instagram. http://www.bornrich.com/ian-somerhalder.html Αρχειοθετήθηκε 2013-01-21 στο Wayback Machine. http://www.ishow.gr/personBio.asp?guid=C5C16698-BAD5-4BA2-B66C-D1FD96B461DA view-source:https://www.instagram.com/p/CAjPc9ypfRM/ https://brothersbondbourbon.com/
|
Ο Ίαν Τζόζεφ Σόμερχαλντερ (αγγλικά: Ian Joseph Somerhalder, 8 Δεκεμβρίου 1978) είναι Αμερικανός ηθοποιός και μοντέλο. Είναι περισσότερο γνωστός για τη συμμετοχή του στην τηλεοπτική σειρά The Vampire Diaries, όπου υποδύεται το ρόλο του Ντέιμον Σάλβατορ ( Damon Salvatore).
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%8A%CE%B1%CE%BD_%CE%A3%CE%BF%CE%BC%CE%B5%CF%81%CF%87%CE%AC%CE%BB%CE%BD%CF%84%CE%B5%CF%81
|
1,2-διμεθυλενοκυκλοβουτάνιο
|
Η ονομασία «κυκλοβουτάνιο» προέρχεται από την ονοματολογία κατά IUPAC. Συγκεκριμένα, το πρόθεμα της κύριας ονομασίας «βουτ-» δηλώνει την παρουσία τεσσάρων (4) ατόμων άνθρακα ανά μόριο της ένωσης, το ενδιάμεσο «-αν-» δείχνει την παρουσία μόνο απλών δεσμών μεταξύ ατόμων άνθρακα στο μόριο και η κατάληξη «-ιο» φανερώνει ότι δεν περιέχει χαρακτηριστικές ομάδες, δηλαδή ότι είναι υδρογονάνθρακας. Το αρχικό πρόθεμα «κυκλο-» δηλώνει την παρουσία ενός (1) ισοκυκλικού δακτυλίου στο μόριο της ένωσης. Τέλος, το πρόθεμα υποκαταστατών «1,2-διμεθυλενο-» δηλώνει την παρουσία δύο (2) μεθυλενομάδων συνδεμένων με δύο (2) γειτονικά κυκλοβουτανικά άτομα άνθρακα. Η ακριβέστερη συστηματική ονομασία της ένωσης είναι 1,2-δι(μεθυλιδενο)κυκλοβουτάνιο. Οι δεσμικές γωνίες μεταξύ των ατόμων άνθρακα είναι σημαντικά παραμορφωμένες σε σχέση με τις αντίστοιχες γωνίες των αλκανίων αλλά και των κυκλοαλκανίων με μεγαλύτερο δακτύλιο, οπότε και πάλι προκύπτει «ενέργεια τάσης δεσμών», όπως στα κυκλοπροπάνια, αλλά μικρότερη. Υπολογίστηκε σε ΔQ = 109 kJ/mole, για το «μητρικό» κυκλοβουτάνιο, αλλά η παρουσία των δύο (2) συζυγών διπλών δεσμών απαγορεύει την «πτύχωση» του μορίου και αυξάνει επιπλέον την ενέργεια τάσης δεσμών. Με επίδραση μετάλλων [συνήθως ψευδάργυροu ή μαγνήσιου (αντίδραση Freund), γιατί γενικά τα δισθενή ηλεκτροθετικά μέταλλα δίνουν καλύτερη απόδοση] και σε 2,3-δι(αλομεθυλο)-1,3-βουταδιένιο. Π.χ.: Με μικρή απόδοση, γιατί υπάρχει και η ανταγωνιστική διαμαριακή αντίδραση, που οδηγεί στη σύνθεση 3,6-διμεθυλενο-2,7-δι(βρωμομεθυλο)-1,7-οκταδιένιο [BrCH2C(=CH2)C(=CH2)CH2CH2C(=CH2)C(=CH2)CH2Br]. Με απόσπαση δύο (2) ισοδυνάμων υδραλογόνου από1,2-δι(αλομεθυλο)κυκλοβουτάνιο παράγεται 1,2-διμεθυλενοκυκλοβουτάνιο: Συνδυάζει τις ιδιότητες συζυγούς διενίου και κυκλοβουτανίου. Δίνει αντιδράσεις προσθήκης, συνήθως πρώτα 1,4- και έπειτα 2,3-, και τελικά (κυρίως και αρκετά δύσκολα) 1,2-κυκλοπροσθήκης. Η σειρά των αντιδράσεων προσθήκης είναι δυνατό να μεταβληθεί, με την επιλογή των κατάλληλων συνθηκών. Δίνει αντιδράσεις Diels–Adler, τόσο ως διένιο, όσο και ως διενόφιλο. Με επίδραση θειικού οξέος και στη συνέχεια νερού (ενυδάτωση), παράγονται τα ακόλουθα παράγωγα: Η 1,4-ενυδάτωση δίνει 1-κυκλοβουτενυλομεθανόλη. Η 1,2-ενυδάτωση δίνει 2-μεθυλενο-1-μεθυλοκυκλοβουτανόλη. Η 2,3-ενυδάτωση, μετά από αρχική 1,4-προσθήκη, δίνει 2-μεθυλο-1-υδροξυμεθυλοκυκλοβουτανόλη. Με επίδραση (προσθήκη) υποαλογονώδους οξέος (HOX), όπου X: Cl, Br, I, παράγονται τα ακόλουθα παράγωγα: Η 1,4-προσθήκη δίνει 2-αλομεθυλοκυκλοβουτενυλομεθανόλη. Η 1,2-προσθήκη δίνει 1-αλομεθυλο-2-μεθυλενοκυκλοβουτανόλη. Η 2,3-προσθήκη, μετά από αρχική 1,4-προσθήκη, δίνει 2-αλομεθυλο-1-υδροξυμεθυλοκυκλοβουτανόλη.Αν ως υποαλογονώδες οξύ χρησιμοποιηθεί υποφθοριώδες οξύ (HOF), παράγονται τα ακόλουθα παράγωγα: Η 1,4-προσθήκη δίνει 2-φθορομεθυλοκυκλοβουτενυλομεθανόλη. Η 1,2-προσθήκη δίνει 2-μεθυλενο-1-φθοροκυκλοβουτυλομεθανόλη. Η 2,3-προσθήκη, μετά από αρχική 1,4-προσθήκη, 1-υδροξυμεθυλο-2-φθορο-2-φθορομεθυλοκυκλοβουτανόλη. Με καταλυτική υδρογόνωση παράγονται τα ακόλουθα παράγωγα: Η 1,4-προσθήκη δίνει 1-μεθυλοκυκλοβουτένιο. Η 1,2-προσθήκη δίνει 2-μεθυλο-1-μεθυλενοκυκλοβουτάνιο. Η 2,3-προσθήκη, μετά από αρχική 1,4-προσθήκη, δίνει 1,2-διμεθυλοκυκλοβουτάνιο. Η 1,2-κυκλοπροσθήκη, τελικά δίνει εξάνιο. Με επίδραση αλογόνου (X2) (αλογόνωση) παράγονται τα ακόλουθα παράγωγα: Η 1,4-προσθήκη δίνει 1,2-δι(αλομεθυλο)κυκλοβουτένιο. Η 1,2-προσθήκη δίνει 1-αλο-1-αλομεθυλο-2-μεθυλενοκυκλοβουτάνιο. Η 2,3-προσθήκη, μετά από αρχική 1,4-προσθήκη, δίνει 1,2-διαλο-1,2-δι(αλομεθυλο)κυκλοβουτάνιο. Με προσθήκη υδραλογόνου, παράγονται τα ακόλουθα παράγωγα: Η 1,4-προσθήκη δίνει 1-αλομεθυλο-2-μεθυλο-1-κυκλοβουτένιο. Η 1,2-προσθήκη δίνει 1-αλο-2-μεθυλενο-1-μεθυλοκυκλοβουτάνιο. Η 2,3-προσθήκη, μετά από αρχική 1,4-προσθήκη, δίνει 1-αλο-1-αλομεθυλο-2-μεθυλοκυκλοβουτάνιο. Η 1,2-κυκλοπροσθήκη, τελικά δίνει 1,2,2-τριαλεξάνιο (CH3CH2CX2CH2X). Με προσθήκη υδροκυανίου (HCN) (υδροκυάνωση), παράγονται τα ακόλουθα παράγωγα: Η 1,4-προσθήκη δίνει 2-μεθυλοκυκλοβουτενυλαιθανονιτρίλιο. Η 1,2-προσθήκη δίνει 2-μεθυλενο-1-μεθυλοκυκλοβουτυλομεθανονιτρίλιο. Η 2,3-προσθήκη, μετά από αρχική 1,4-προσθήκη, δίνει 1-κυανομεθυλο-2-μεθυλοκυκλοβουτυλομεθανονιτρίλιο. Ν. Αλεξάνδρου, Γενική Οργανική Χημεία, ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ 1985: Σελ.126, 6.1. Α. Βάρβογλη, «Χημεία Οργανικών Ενώσεων», παρατηρητής, Θεσσαλονίκη 1991 SCHAUM'S OUTLINE SERIES, ΟΡΓΑΝΙΚΗ ΧΗΜΕΙΑ, Μτφ. Α. Βάρβογλη, 1999 Ασκήσεις και προβλήματα Οργανικής Χημείας Ν. Α. Πετάση 1982
|
Το 1,2-διμεθυλενοκυκλοβουτάνιο (αγγλικά 1,2-bis(methylene)cyclobutane) είναι οργανική χημική ένωση, που περιέχει άνθρακα και υδρογόνο, με χημικό τύπο C6H8. Πιο συγκεκριμένα, το 1,2-διμεθυλενοκυκλοβουτάνιο είναι ένα κυκλοβουτάνιο με δυο εξωδακτυλικούς συζυγείς διπλούς δεσμούς. Το χημικά καθαρό 1,2-διμεθυλενοκυκλοβουτάνιο, στις κανονικές συνθήκες περιβάλλοντος, δηλαδή θερμοκρασία 25°C και υπό πίεση 1 atm, είναι υγρό. Έχει πάνω από 100 ισομερή θέσης.
|
https://el.wikipedia.org/wiki/1,2-%CE%B4%CE%B9%CE%BC%CE%B5%CE%B8%CF%85%CE%BB%CE%B5%CE%BD%CE%BF%CE%BA%CF%85%CE%BA%CE%BB%CE%BF%CE%B2%CE%BF%CF%85%CF%84%CE%AC%CE%BD%CE%B9%CE%BF
|
Subsets and Splits
No community queries yet
The top public SQL queries from the community will appear here once available.