ID
stringlengths 5
12
| summary
stringlengths 0
1.73k
| text
stringlengths 0
68.7k
|
|---|---|---|
NOS_29665 | O desemprego rexistrado baixou en agosto no noso país en 2.639 persoas e a filiación á Seguridade Social aumentou nun 0,56%. O 95% dos contratos laborais feitos nese mes foron temporais. | O mes de agosto despediuse deixando en Galiza 2.639 persoas menos no paro rexistrado, un descenso do 1,2% que contrasta cos dados de suba do paro a nivel de Estado, onde aumentou en máis de 22.000 o número de desempregad@s. Tamén aumentou en agosto o número de persoas rexistradas na Seguridade Social: 5.317 máis que en xullo. Na comparación inter-anual (agosto 2015 con agosto 2014) ese incremento foi de 21.558. Mais setembro irrumpe con 213.732 anotad@s no rexistro do paro, sendo as mulleres as que supoñen a maioría: 116.981 fronte a 96.751 homes. Desas máis de 213 mil parad@s, só 108.239 son beneficiari@s dunha prestación por desemprego, o 50,6 por cento do total. Así pois, a metade das persoas que en Galiza están rexistradas no paro non perceben esta prestación, máis de 105.000. Temporalidade e precariedade Aliás, e en base aos dados do propio Ministerio de Emprego español, a inmensa maioría dos contratos que nese mes de agosto se asinaron en Galiza foron temporais, case o 95 por cento: 72.082 temporais e 3.882 indefinidos (incluídos os bonificados). Por sectores, o de servizos é o que rexistra maior número de persoas anotadas no paro, 134.071 dun total de 213.731. Síguenlle industria (27.307 parad@s rexistrad@s) e construción (26.470). Na categoría de 'sen emprego anterior' figuran 18.599 persoas e en agricultura 7.285. |
NOS_26051 | Máis de 1.700 nenos de 20 centros escolares da comarca de Compostela participaron esta segunda feira na 19ª edición do Correlingua. Co lema "O galego é a formula" manifestáronse a favor do uso da lingua nas materias de ciencias. | Aínda que o bo tempo non continua na Galiza, si deu un descanso para a celebración do Correlingua en Santiago de Compostela. A Praza da Quintana foi o lugar de reunión dos nenos, nenas e profesorado que acudiron á segunda xornada da 19ª edición deste evento organizado pola Mesa, AS-PG e CIG-Ensino. Desde ese mesmo emprazamento dou comezo unha carreira que continuou polas rúas do casco vello compostelán. Ás 11 da mañá, 1.700 alumnos (segundo cifras achegadas pola organización) de 20 centros de Santiago e de vilas próximas (como Ames e Ordes) e non tan próximas (Ribeira e Arzúa) marcharon por rúas e prazas da cidade como A Conga, Toural, Caldeiraría, Preguntoiro ou a Praza do Obradoiro en prol da defensa da lingua. Baixo o lema O galego é a formula os máis pequenos encabezaron un correlingua que clamou en todo momento pola defensa do galego no ensino e, cunha chiscadela de homenaxe aos 150 anos da táboa periódica. Ataviados con cartaces de "non a deixes caer" ou "espreme a túa lingua", a serpe estudantil non cesou en gritar "non nos mires, únete" aos transeúntes. A poucos minutos de que deran as 12 do mediodía, o ruído da multitude volveu ao punto de saída. Tales foron os berros dos nenos e nenas ó chegar a Praza da Quintana que chamaron a atención das persoas visitantes alí presentes. Este barullo foi reforzado pola voz dunha enérxica e reivindicativa Isabel Risco. "Grazas a todos vós por facer unha festa rachada coa lingua galega, sodes o futuro do noso idioma" foron as primeiras palabras da actriz, quen, un ano máis, presentou o manifesto e a entrega de galardóns. O IES de Carral, gañador do concurso do manifesto, foi o encargado de ler a proclama. Nove alumnas subiron ao escenario para reivindicar a lingua galega como idioma vehicular na ciencia. "O galego é o noso símbolo, temos química ca nosa lingua, agora é o momento" clamou unha das rapazas, "berrade connosco, berrade ben forte que se nos escoite, o galego é a formula e nos somos o elemento". Tras esta lectura, foi a quenda de que as institucións organizadoras tomasen a palabra. Os representantes da Mesa pola Normalización e da CIG Ensino dedicaron sendas palabras (ademais da Deputación da Coruña e do Concello de Compostela). O secretario comarcal da CIG Ensino, Rubén Fernández, fixo referencia ó decreto do Plurilingüísmo aprobado pola Xunta, "este ano cúmprense dez do decreto que cambiou para sempre e para mal a historia do galego". Pola súa parte, o presidente da Mesa, Marcos Maceira, reivindicou que "a lingua precisa que un país enteiro a fale, algo que representamos no Correlingua". Para rematar, Isabel Risco dou paso á entrega de premios do Concurso de Banda Deseñada. En 3º lugar quedou o IES Leliadoura (Ribeira). A alumna Paula Barreiro, que cursa 1º de primaria, declarou a Sermos Galiza que "o Correlingua é unha boa iniciativa que promove o uso do galego. No colexio hai materias que non podemos dar nesta lingua na que nos gusta falar". No 2º posto quedou o CPI Antonio Orza Couto (Boqueixón). Emma, que cursa 5º de primaria neste colexio, afirmou a este medio que "o galego estase perdendo substituído polo castelán" e mostrouse partidaria da existencia de "máis canles en galego e tamén máis materias, para que este non se perda". O concurso de cartaces gañouno o CEP de Ventín (Biduído). Uxía, María, Martina e Saínza, alumnas de 5º de primaria, amosáronse concordantes no carácter divertido da iniciativa e da súa necesidade á hora de defender a lingua nai, a cal afirman "hai que falala máis". Fotografía 1: Os nenos e nenas co cartaz "o galego é a formula" encabezando o corredoiro. Fotografía 2: As alumnas do IES de Carral lendo o manifesto. Fotografía 3: Os rapaces e as rapazas do CEP Ventín recollendo o 1º premio. |
PRAZA_6938 | Nos últimos anos máis de 80 proxectos empresariais baseados no coñecemento saíron da USC, UVIGO e UDC en forma de spin-off. Os centros acollen outras iniciativas, ás que ofrecen asesoramento, instalacións e servizos, e que no futuro poden tamén iniciar un camiño independente. | Nos últimos anos as tres universidades galegas foron quen de apoiar, acoller e impulsar ducias de proxectos empresariais a partir dalgúns dos proxectos dos seus grupos de investigación ou de iniciativas construídas de xeito individual ou colectivo por membros da comunidade universitaria. Son as spin-off, empresas baseadas no coñecemento que dan os seus primeiros pasos no seo da universidade, para despois ter unha vida completamente independente en cadanseu ámbito. Este proceso comezou a finais dos anos noventa, e dende entón creáronse dende as universidades galegas máis de 80 empresas, unha media de máis de cinco por ano que creceu nos últimos tempos. O pasado ano foron 11 en total, catro na USC, outras catro na UdC e tres máis na Uvigo. O Observatorio para o Seguimento da I+D+i Universitaria Española sitúa os tres centros galegos ocupando unha posición semellante (entre o décimo e o duodécimo posto dun total de 45 universidades) polo numero de empresas creadas. Nos últimos 15 anos creáronse dende as universidades galegas máis de 80 empresas, unha media de máis de cinco por ano que creceu nos últimos tempos. Todas as universidades teñen entre os seus obxectivos o desenvolvemento profesional dos membros da súa comunidade universitaria, sobre todo do seu alumnado. E por que non facelo a través de proxectos propios. A clave que se persegue é a transferencia de coñecemento, que o traballo realizado en materia de investigación nos distintos departamentos e grupos sirva para a posta en marcha de proxectos innovadores, cunha gran capacidade para competir no mercado e de xerar valor engadido e emprego. As empresas saídas da USC xeraron ao redor de medio milleiro de empregos, e as cifras son semellantes nas compañías xurdidas da UdC e a Uvigo. Hai uns meses María Jesús Rodríguez Gulías presentou a súa tese de doutoramento na Facultade de Ciencias Económicas e Empresariais da USC, centrada en analizar se a súa orixe universitaria exerce algún efecto sobre os resultados empresariais das spin-offs universitarias españolas. Rodríguez Gulías concluíu que, aínda que os efectos non eran "rotundos", a orixe "universitaria" ten un "efecto positivo sobre o crecemento empresarial, tanto en termos de vendas netas como de emprego, así como sobre a actividade de innovación aproximada mediante as patentes". A tese destacaba que as spin-off universitarias "contribúen ao desenvolvemento económico e social da súa contorna mediante a creación de riqueza e de emprego e dinamizando a innovación". Exemplos de éxito GalChimia foi unha das primeiras spin-off saídas da Universidade de Santiago, en 2001. Dedicada á análise e preparación de produtos químicos, é hoxe líder en España en servizos de química orgánica sintética orientada á prestación de servizos avanzados para a industria farmacolóxica. En 2011 foi recoñecida co Premio Fulget como mellor empresa do ano e en 2012 saíu ao Mercado Alternativo Bursátil. Outros exemplos son Advancell, empresa de biotecnoloxía creada no ano 2001; ou Nanogap, centrada na Nanotecnoloxía; Neoker, que traballa na creación de novos materiais, todas saídas da USC. Máis recentemente, veñen de xurdir dende a Universidade de Santiago MD.Use!, dedicada á realización de consultaría a medida na aplicación de Dinámica Molecular para a simulación computacional de sistemas biolóxicos, químicos ou nanosistemas; ou Deroceras, unha spin-off de base tecnolóxica dedicada ao desenvolvemento de modelos preditivos para a prevención, xestión e control eficiente de pragas e enfermidades dos cultivos agrícolas; ou Acuigen, centrada no campo da xenética evolutiva dos peixes; ou Biostatech, que quere ser referente nos servizos de formación e consultoría altamente especializada no campo da Bioestatística. Software 4 Sciencie Developments, Cilenis, Innolact ou Helionova son algunhas das ao redor de trinta empresas xurdidas dende a USC nos últimos 15 anos. A orixe "universitaria" ten un "efecto positivo sobre o crecemento empresarial, tanto en termos de vendas netas como de emprego, así como sobre a actividade de innovación aproximada mediante as patentes" O mesmo atopamos en Vigo. Nanoimmunotech é unha das empresas europeas punteiras no sector da Nanobiotecnoloxía, dedicada á caracterización físico-química e á funcionalización de nanopartículas. Sound of Numbers realiza software usado por enxeñeiros de son en todo o planeta. Azteca é unha consultoría en enxeñaría. Biotecnogal é unha das máis recentes spin-off da Universidade de Vigo, dedicada ao aproveitamento de residuos vitivinícolas e á enoloxía. Teltek Video Research ofrece solucións audiovisuais para o ámbito educativo. HCTech están centrada no deseño, fabricación e comercialización de produtos de tecnoloxía hidrográfica. Imatia é unha empresa tecnolóxica especializada no desenvolvemento de sistemas de información para empresas. Umana Ingeniería, Geodem, Planesga, Q Coach ou Inbiogal tamén saíron da Universidade de Vigo nos últimos anos. Dende A Coruña saíron, entre outras, Appentra Solutions, dedicada á realización de ferramentas de software que permitan un uso extensivo das técnicas de computación de alto rendemento en todas as áreas de aplicación da enxeñaría, a ciencia e a industria. Ou Torus Software Solutions, empresa de solucións de software de comunicacións ultrarrápido que permite acelerar aplicacións en entornos onde o rendemento é crítico. Health [in] Code é unha compañía biotecnológica, creada en el año 2006, especializada no diagnóstico molecular e na xestión do coñecemento médico. Sedaqua, centrada no deseño de Sistemas Ecolóxicos de Depuración de Augas. Syntheractive empresta servizos visualmente avanzados para a televisión dixital. Bilega Energía é unha consultora de eficiencia enerxética e enerxías renovables. Ou Enxenio, empresa desenvolvedora de software. Viveiros de empresas A USC foi pioneira en 1998 coa creación de Uniemprende. A UdC creou en 2004 o seu viveiro de empresas Outro dos conceptos manexados nestas iniciativas empresariais é o de start-up, proxectos que acaban de ver a luz e aos que as universidades emprestan o seu apoio, os seus medios e instalacións. As tres universidades galegas poñen a disposición dos proxectos emerxentes servizos de asesoramento, e edificios coma o Emprendia, no Campus Vida da USC, ou o ESCI (Edificio de Servizos Centrais de Investigación) da Universidade da Coruña. A USC foi pioneira en 1998 coa creación de Uniemprende. A UdC creou en 2004 o seu viveiro de empresas, co compromiso de "acoller e axudar xente emprendedora na posta en marcha e supervivencia dos seus proxectos empresariais". As empresas solicitantes deben ter base tecnolóxica ou certo compoñente innovador e estar promovidas por membros da comunidade universitaria. Destacan os premios Incuvi-Emprende, convocados dende hai tres anos pola Universidad de Vigo en colaboración con outras entidades Tamén destacan os premios Incuvi-Emprende, convocados dende hai tres anos pola Universidad de Vigo en colaboración con outras entidades. Os proxectos gañadores (seis no primeiro ano e oito en cada un dos dous anos seguintes) gañan unha bolsa para traballar nunha oficina da Incubadora de empresas da Universidade de Vigo, cos gastos pagados durante un ano, ademais dun teléfono fixo con liña, un smartphone, web televisión e un bono de formación de 1.000 euros. Xa son 24 as iniciativas que foron recoñecidas neste certame, centradas en ámbitos tan diferentes coma a seguridade vial, as vivendas intelixentes, a recollida selectiva de residuos, tecnoloxías sen fíos para explotacións agrícolas, gandeiras e acuícolas, desenvolvemento de picosatélites, ou o aforro enerxético. |
NOS_823 | O Sindicato Labrego Galego (SLG) amosou a súa contariedade pola decisión dalgúns municipios de suspender os mercados tradicionais. Aseguran que hai "máis posibilidades de contaxios nos supermercados". | Algúns concellos galegos decretaron na última semana o feche dos seus mercados tradicionais de alimentos, segundo denuncia o Sindicato Labrego Galego (SLG). Aseguran nun comunicado que municipios como Melide ou Cambre contribuirán "a incrementar os contaxios" por non permitir esta actividade "no aire libre" e forzar que se realice "en recintos fechados como supermercados" onde "é imposíbel controlar a manipulación dos produtos os andeis". Ademais, alertan de que se incrementará o número de persoas neses estabelecementos polo que haberá "máis riscos de contaxio por aglomeración". Atrancos para a venda directa de produtos Dende o SLG aseguran que non entenden "a fixación dalgúns gobernos municipais por entorpecer e prohibir a venda directa de alimentos cando, ademais, se trata de produtos de primeira necesidade cuxa circulación está protexida polas autoridades comunitarias e estatais en tempos de crise". Apuntan que "nin sequera existe unha orde oficial, nin do Goberno español nin da Xunta, que obrigue a fechar estes mercados de alimentos". Esta organización agraria indica que "se a lóxica é a de reducir a incidencia de contaxio, daquela deberían fechar os supermercados, pois o perigo de contaxio é maior neles". Ademais, sinalan que "os mercados labregos venden produtos de cercanía, favorecendo o desenvolvemento económico local e, especialmente, o rural". Dende o SLG estudan a posibilidade de organizar "accións de protesta e de desobediencia civil" co obxectivo de "denunciar unha prohibición que non se pode xustificar desde ningún punto de vista". Da mesma maneira os seus servizos xurídicos estudan "a elaboración dunha demanda legal polos riscos sanitarios que supoñen estas prohibicións e por impedir o desenvolvemento da actividade". |
PRAZA_15192 | O economista grego Yanis Varoufakis destrúe o mito de que a financiarización, a regulación ineficaz dos bancos e a globalización foron as causas da crise económica global. | Nada nos humaniza tanto como a aporía, ese estado de intensa perplexidade no que nos atopamos cando as nosas certezas fanse cachizas; cando, de súpeto, quedamos atrapadas nun punto morto, sen poder explicar o que ven os nosos ollos, o que tocan os nosos dedos, o que oen os nosos oídos. Neses raros momentos, mentres a nosa razón esfórzase con valentía para comprender o que rexistran os nosos sentidos, a nosa aporía humíllanos e prepara á mente ben disposta para verdades antes insoportables. E cando a aporía desprega a súa rede para prender a toda a humanidade, sabemos que estamos nun momento moi especial da historia. Setembro de 2008 foi un deses momentos. O mundo acababa de quedar pasmado dun xeito non visto desde 1929. As certezas que nos custou décadas de condicionamento recoñecer desapareceron, todas de golpe, xunto con 40 billóns de dólares de activos en todo o globo, 14 billóns de dólares de riqueza doméstica só en Estados Unidos, 700.000 postos de traballo mensuais en Estados Unidos, incontables vivendas embargadas en todas partes... A lista é case tan longa como inimaxinables as cifras que hai nela. Empezaron a inxectar billóns de dólares, euros, iens, etc., nun sistema financeiro que, ata poucos meses antes, vivira unha racha magnífica, acumulando fabulosos beneficios e manifestando, provocador, que atopara a pota de ouro ao final dun arco iris globalizado. A aporía colectiva viuse intensificada pola resposta dos gobernos que, ata aquel instante, aferráronse tenazmente ao conservadurismo fiscal como quizá a última ideoloxía de masas sobrevivente do século XX: empezaron a inxectar billóns de dólares, euros, iens, etc., nun sistema financeiro que, ata poucos meses antes, vivira unha racha magnífica, acumulando fabulosos beneficios e manifestando, provocador, que atopara a pota de ouro ao final dun arco iris globalizado. E cando esa resposta resultou demasiado frouxa, os nosos xefes de estado e primeiros ministros, homes e mulleres con impecables credenciais antiestatais e neoliberais, embarcáronse nunha esmorga de nacionalizacións de bancos, compañías de seguros e fabricantes de automóbiles que faría palidecer ata as fazañas do Lenin posterior a 1917. A diferenza de crises previas, como a da picada da burbulla puntocom en 2001, a recesión de 1991, o Luns Negro, o desastre latinoamericano dos oitenta, o devalo do Terceiro Mundo na atroz trampa da débeda ou ata a devastadora depresión de principios dos oitenta en Gran Bretaña e partes de Estados Unidos, esta crise non estaba limitada a unha xeografía específica, unha determinada clase social ou a sectores particulares. Todas as crises anteriores a 2008 eran, en certo xeito, localizadas. As súas vítimas a longo prazo apenas tiveran importancia algunha para os poderes fácticos e cando (como no caso do Luns Negro, o fracaso do fondo de investimentos Long-Term Capital Management [LTCM] de 1998 ou a burbulla das puntocom dous anos despois) foron os poderosos quen sentiron a sacudida, as autoridades foron quen de acudir ao rescate rápida e eficazmente. En contraste, o crash de 2008 tivo efectos devastadores tanto globalmente como no corazón do neoliberalismo. É máis, os seus efectos estarán connosco por un longo, longo tempo En contraste, o crash de 2008 tivo efectos devastadores tanto globalmente como no corazón do neoliberalismo. É máis, os seus efectos estarán connosco por un longo, longo tempo. En Gran Bretaña, foi probablemente a primeira crise da que se teña memoria que golpeou realmente as rexións máis ricas do sur. En Estados Unidos, aínda que a crise das hipotecas subprime empezase nos recunchos menos prósperos daquela gran terra, estendeuse a cada recuncho e esquina das privilexiadas clases medias, as súas comunidades cercadas, os seus frondosos barrios residenciais, as universidades da Ivy League onde se congregan os podentes, facendo cola por mellores papeis socioeconómicos. En Europa, o continente enteiro retumba cunha crise que se nega a marchar e que ameaza ilusións europeas que conseguiran manterse intactas durante seis décadas. Os fluxos de migración investíronse, a medida que traballadores polacos e irlandeses abandonaban Dublín e Londres por igual para ir a Varsovia e Melbourne. Ata China, que se librou estupendamente da recesión cunha saudable taxa de crecemento en tempos de contracción global, está en apertos pola caída da súa cota de consumo nos ingresos totais e a súa forte dependencia dos proxectos de investimento estatal que están alimentando unha preocupante burbulla, dous presaxios que non auguran nada bo nunha época en que se cuestiona a capacidade do resto do mundo a longo prazo para absorber os excedentes comerciais do país. Para maior aporía xeral, as altas esferas deron a coñecer que tamén elas deixaran de comprender os novos xiros da realidade. En outubro de 2008, Alan Greenspan, antigo presidente da Reserva Federal (a Fed) e considerado o Merlín dos nosos tempos, confesou descubrir «un defecto no modelo que eu consideraba a estrutura funcional crítica que define o funcionamento do mundo». Dous meses despois, Larry Summers, anteriormente secretario do Tesouro do presidente Clinton e, naquel momento, asesor xefe en economía (director do Consello Económico Nacional) do presidente electo Obama, dixo que «nesta crise, facer demasiado pouco supón unha maior ameaza que facer demasiado...». Cando o Gran Mago confesa basear toda a súa maxia nun modelo defectuoso de como funciona o mundo e o decano dos asesores económicos presidenciais propón abandonar toda precaución, o público enténdeo: o noso barco está sulcando augas traizoeiras e inexploradas, a súa tripulación non ten nin idea, o seu patrón está aterrado. Un tras outro, artigos, extensos ensaios, ata películas comezaron a saír a gallarón polas tubaxes, creando un desbordamento de posibles explicacións sobre o que fallara Deste xeito entramos nun estado de tanxible aporía compartida. Unha ansiosa incredulidade substituíu á indolencia intelectual. As autoridades parecían privadas de autoridade. As políticas, era evidente, estábanse improvisando sobre a marcha. Case inmediatamente unha desconcertada opinión pública sintonizou as súas antenas en toda dirección posible, buscando desesperadamente explicacións para as causas e natureza do que acababa de sucederlle. Como para demostrar que a oferta non necesita asistencia cando a demanda é abundante, as imprentas empezaron a rodar. Un tras outro, artigos, extensos ensaios, ata películas comezaron a saír a gallarón polas tubaxes, creando un desbordamento de posibles explicacións sobre o que fallara. Pero aínda que un mundo perplexo sempre está preñado de teorías sobre os seus apuros, a sobreprodución de explicacións non garante a disolución da aporía. Seis explicacións de por que sucedeu Era a esencia dunha carta enviada á Raíña de Inglaterra pola Academia Británica o 22 de xullo de 2009, en resposta a unha consulta que ela presentara a unha reunión de ruborizados profesores da London School of Economics: «Por que non o viron vir?» 1. «Principalmente é un fracaso da imaxinación colectiva de xente moi brillante... á hora de entender os riscos que corre o sistema no seu conxunto» Esa era a esencia dunha carta enviada á Raíña de Inglaterra pola Academia Británica o 22 de xullo de 2009, en resposta a unha consulta que ela presentara a unha reunión de ruborizados profesores da London School of Economics: «Por que non o viron vir?» Na súa carta, trinta e cinco dos máis destacados economistas británicos practicamente responden: «Confundimos unha burbulla grande cun Feliz Mundo Novo.» O miolo da súa resposta era que, aínda que estaban ao tanto e cos datos á vista, había dous erros de diagnóstico relacionados: o erro da extrapolación e o (bastante máis sinistro) erro de caer na trampa da súa propia retórica. Todo o mundo podía ver que os números se estaban desmadrando. En Estados Unidos, a débeda do sector financeiro disparouse desde un xa considerable 22% do produto nacional (Produto Interior Bruto ou PIB) en 1981 a un 117% no verán de 2008. Mentres tanto, os fogares americanos viron a súa participación na débeda do produto nacional elevarse do 66% en 1997 ao 100% dez anos despois. Reunida, a débeda agregada de EEUU en 2008 superaba o 350% do PIB, cando en 1980 mantivérase nun xa avultado 160%. En canto a Gran Bretaña, a City de Londres (o sector financeiro no que a sociedade británica se xogou a maioría das súas cartas, logo da rápida desindustrialización de principios dos oitenta) lucía unha débeda colectiva de case dúas veces e media o PIB de Gran Bretaña, mentres que, sumado a iso, as familias británicas debían unha suma maior que o PIB anual. Entón, se unha acumulación de débeda exorbitante introducía máis risco do que o mundo podía soportar, como é que ninguén viu vir o desastre? Entón, se unha acumulación de débeda exorbitante introducía máis risco do que o mundo podía soportar, como é que ninguén viu vir o desastre? Esa era, á fin e ao cabo, a razoable pregunta da Raíña. A resposta da Academia Británica confesaba de mala gana os pecados combinados dunha retórica petulante e unha extrapolación lineal. Xuntos, eses pecados alimentábanse da xactanciosa convicción de que se produciu un cambio de paradigma que permitía ao mundo das finanzas crear unha débeda ilimitada, benigna, sen riscos. O primeiro pecado, que adoptou a forma dunha retórica de formalización matemática, induciu en autoridades e académicos a falsa crenza de que a innovación financeira extirpara o risco do sistema; que os novos instrumentos permitían unha nova forma de débeda coas propiedades do mercurio. Unha vez xerados os préstamos, troceábanse despois en diminutos pedazos, agrupábanse en paquetes que contiñan diferentes graos de risco e vendíanse por todo o globo. Ao estender deste xeito o risco financeiro, sostiña tal retórica, nin un só axente se enfrontaba a un perigo tan significativo como para facerlles dano se algúns debedores caían en bancarrota. Era unha fe da Nova Era nos poderes do sector financeiro para crear un «risco sen risco», que culminaba na crenza de que agora o planeta podería soportar débedas (e as apostas que se facían sobre esas débedas) que eran moito maiores que os ingresos globais reais. O vulgar empirismo apontoaba ditas crenzas místicas: alá en 2001, cando a chamada «nova economía» veu abaixo, destruíndo moita da riqueza de papel sacada da burbulla puntocom e de estafas como a de Enron, o sistema resistiu. A burbulla da nova economía de 2001 foi, de feito, peor que o seu equivalente das hipotecas subprime que estalou seis anos despois. E aínda así os efectos adversos foron eficazmente contidos polas autoridades (aínda que o emprego non se recuperou ata 2004-05). Se unha sacudida tan inmensa puido ser absorbida con tanta facilidade, seguramente o sistema podería soportar impactos máis pequenos, como as perdas de 500.000 millóns de dólares en subprimes de 2007-08. De acordo coa explicación da Academia Británica (a cal, todo hai que dicilo, é amplamente compartida), o crash de 2008 sucedeu porque, para entón -e sen que o soubesen os exércitos de hiperintelixentes homes e mulleres cuxo traballo era haberse decatado mellor-, os riscos que se presumiron non arriscados eran calquera cousa menos iso. Bancos como o Royal Bank of Scotland, que empregaba a 4.000 «xestores de riscos», acabaron consumidos por un buraco negro de «risco deteriorado». O mundo, segundo esta lectura, pagaba o prezo por crerse a súa propia retórica e por presumir que o futuro non sería diferente do pasado máis recente. Ao crer que diluíra o risco con éxito, o noso mundo financiarizado creaba tanto que foi consumido por el. 2. Captura regulatoria Os mercados determinan o prezo dos limóns. E fano cunha mínima achega institucional, posto que as compradoras recoñecen un bo limón cando llo venden. Non se pode dicir o mesmo dos bonos ou, o que é aínda peor, de instrumentos financeiros sintéticos. Quen compra non pode saborear o «produto», tocalo para ver se está maduro nin cheirar o seu aroma. Depende de información institucional externa e de regras ben definidas que son deseñadas e supervisadas por autoridades desapaixonadas e incorruptibles. Suponse que este era o papel das axencias de cualificación de riscos e dos organismos reguladores do estado. Non cabe dúbida de que ambos os tipos de institución resultaron non só deficientes, senón culpables. Cando, por exemplo, unha obriga de débeda garantida (CDO) -un activo de papel que agrupa multitude de porcións de tipos de débeda moi diferentes- obtiña unha cualificación tripla A e ofrecía un rendemento dun 1% por encima das Letras do Tesouro de EEUU, o significado era dobre: quen a compraba podía confiar en que a súa compra non era unha porcallada e, se o comprador era un banco, podía tratar aquel pedazo de papel exactamente da mesma forma (e sen un chisco de risco máis) que o diñeiro real co que fora comprado. Esta pretensión axudou aos bancos a conseguir impresionantes beneficios por dúas razóns: 1. Se se aferraban ao seu recentemente adquirida CDO -e, recordemos, as autoridades aceptaban que unha CDO cualificada con triplo A era tan boa como os billetes de dólar do mesmo valor nominal-, os bancos nin sequera tiñan que incluíla nos seus cálculos de capitalización. Isto significaba que podían usar con impunidade os depósitos dos seus clientes para comprar as CDO cualificadas como tripla A sen comprometer a súa capacidade de conceder novos préstamos a outros clientes e outros bancos. Mentres puidesen cargar taxas de interese máis altas que as que pagaran, comprar as CDO cualificadas con triplo A aumentaba a rendibilidade dos bancos sen limitar a súa capacidade de conceder préstamos. As CDO eran, en efecto, instrumentos para saltarse as normas deseñadas para salvar ao sistema bancario de si mesmo. 2. Unha alternativa a gardar as CDO nas cámaras do banco era endosarllas a un banco central (por exemplo, a Reserva Federal) como garantías de préstamos, que os bancos podían usar entón como desexasen: para prestar a clientes, a outros bancos ou para comprar aínda máis CDO. Aquí o detalle crucial é que os préstamos obtidos do banco central co aval das CDO cualificada con triplo A tiñan as ínfimas taxas de interese que cobraba o banco central. Entón, cando as CDO maduraba, a unha taxa de interese dun 1% por encima do que o banco central estaba cobrando, os bancos quedaban coa diferenza. A combinación destes dous factores significaba que os emisores de CDO tiñan boas razóns para: a) emitir tantas como lles fose fisicamente posible; b) pedir prestado tanto diñeiro como fose posible para comprar as CDO doutros emisores; e c) manter enormes cantidades deste tipo de activos de papel nos seus libros. Os incentivos eran incendiarios: canto máis se endebedaban as institucións financeiras para comprar as CDO cualificadas como tripla A, máis diñeiro facían. O soño de ter un caixeiro automático no salón de casa fíxose realidade, polo menos para as institucións financeiras privadas e a xente que as dirixía Ai, era unha invitación para que imprimisen o seu propio diñeiro! Non é de estrañar que Warren Buffet botase unha ollada ás lendarias CDO e as describise como armas de destrución masiva. Os incentivos eran incendiarios: canto máis se endebedaban as institucións financeiras para comprar as CDO cualificadas como tripla A, máis diñeiro facían. O soño de ter un caixeiro automático no salón de casa fíxose realidade, polo menos para as institucións financeiras privadas e a xente que as dirixía. Con estes datos ante os nosos ollos, non é difícil chegar á conclusión de que o crash de 2008 foi o inevitable resultado de outorgar aos cazadores furtivos o papel de gardabosques. O seu poder era impúdico e a súa imaxe de bruxos postmodernos que sacaban da nada nova riqueza e novos paradigmas resultaba incontestable. Os banqueiros pagábanlle ás axencias de cualificación de riscos para que estendesen o status de triplo Á as CDO que eles emitían; as autoridades reguladoras (incluído o banco central) aceptaban esas cualificacións como lexítimas; e as novas promesas que se fixeron cun emprego mal pagado nunha das autoridades reguladoras deseguida comezaron a avanzar nas súas carreiras pasando a Lehman Brothers ou Moody's. Supervisándoos a todos eles había unha hoste de secretarios do tesouro e ministros de Finanzas que, ou ben xa prestaran anos de servizo en Goldman Sachs, Bear Stearns, etc., ou ben esperaban unirse a aquel círculo máxico tras deixar a política. Supervisándoos a todos eles había unha hoste de secretarios do tesouro e ministros de Finanzas que, ou ben xa prestaran anos de servizo en Goldman Sachs, Bear Stearns, etc., ou ben esperaban unirse a aquel círculo máxico tras deixar a política Nun ambiente no que reverberaban as cortizas das botellas de champaña e os motores revolucionados de brillantes Porsches e Ferraris; nunha paisaxe no que torrentes de curmás bancarias alagaban áreas xa adiñeiradas (estimulando aínda máis o boom inmobiliario e creando novas burbullas desde Long Island e o East End de Londres nos arredores de Sydney e os bloques de apartamentos de Xangai); nesa contorna no que en aparencia a riqueza de papel se autopropagaba, necesitouse unha disposición heroica, temeraria, para dar a alarma, facer as preguntas incómodas, pór en dúbida a pretensión de que as CDO cualificadas con triplo A supuñan un risco cero. Ata se algunha reguladora, corredora de bolsa ou executiva bancaria incurablemente romántica pretendese dar a voz de alarma, sería varrida do mapa e acabaría como unha tráxica figura arroxada ao arroio da historia. Os irmáns Grimm teñen un relato cunha pota máxica que encarna os soños temperáns da industrialización, con cornucopias automáticas que cumpren todos os nosos desexos, sen freo. Era tamén un relato cru e moralizante que demostraba como aqueles soños industriais podían converterse en pesadelo. Pois, cara ao final do relato, a marabillosa pota tolea e termina alagando o pobo de gachas. A tecnoloxía rebelouse, do mesma xeito que a propia creación do enxeñoso doutor Frankenstein de Mary Shelley volveuse encarnizadamente contra el. Dun xeito similar, os caixeiros automáticos virtuais materializados por Wall Street, as axencias de cualificación de riscos e os organismos reguladores en conivencia con eles alagaron o sistema financeiro cunhas gachas do noso tempo que ter- minaron afogando a todo o planeta. E cando, no outono de 2008, os caixeiros automáticos deixaron de funcionar, un mundo adito ás gachas sintéticas detívose en seco cun chirrido. 3. Cobiza irreprimible «É a natureza da besta», di a terceira explicación. Os humanos son criaturas codiciosas que só simulan civismo. Á máis mínima oportunidade, roubarán, saquearán e abusarán dos demais «É a natureza da besta», di a terceira explicación. Os humanos son criaturas codiciosas que só simulan civismo. Á máis mínima oportunidade, roubarán, saquearán e abusarán dos demais. Esta lóbrega visión da humanidade deixa pouco espazo para un chisco de esperanza de que os intelixentes abusóns acepten regras que prohiban os abusos. Porque, aínda que acepten, quen vai facer que se cumpran? Para manter aos abusóns baixo control sería necesario un Leviatán dotado dun poder extraordinario. Pero, entón, quen lle porá o cascabel ao Leviatán? Así é como funciona a mente neoliberal, chegando á conclusión de que quizais as crises sexan males necesarios; de que ningún modelo humano pode impedir os desastres económicos. Durante unhas décadas, comezando cos intentos posteriores a 1932 do presidente Roosevelt para regular os bancos, a solución do Leviatán foi amplamente aceptada: o Estado podía e debía xogar o seu papel hobbesiano regulando a cobiza e equilibrándoa coa decencia. A Lei Glass-Steagall de 1933 é posiblemente o exemplo máis citado dese esforzo regulador. Con todo, os anos setenta viron un firme afastamento deste marco regulatorio e un avance en dirección ao restablecemento da perspectiva fatalista de que a natureza humana sempre atopará camiños para frustrar as súas mellores intencións. Esta «retirada cara ao fatalismo» coincidiu co período en que o neoliberalismo e a financiarización comezaban a asomar as súas feas caras. Isto significou unha nova versión do vello fatalismo: o abafador poder do Leviatán, aínda que era necesario para manter aos abusóns no seu sitio, estaba afogando o crecemento, constreñendo a innovación, pondo freo ás finanzas creativas e, en consecuencia, mantendo o mundo ao ralentí xusto cando as innovacións tecnolóxicas ofrecían o potencial de empuxarnos cara a planos máis elevados de desenvolvemento e prosperidade. O hábil manexo das súas consecuencias por parte de Greenspan valeulle a reputación de arranxar as cousas eficientemente logo dun colapso do mercado monetario. Faría o mesmo «milagre» unha e outra vez ata a súa xubilación en 2006 En 1987, o presidente Reagan decidiu substituír a Paul Volcker (nomeado pola Administración Carter) como presidente da Reserva Federal. A súa elección foi Alan Greenspan. Meses máis tarde, os mercados monetarios experimentaban o peor día da súa existencia, o infame episodio do «Luns Negro». O hábil manexo das súas consecuencias por parte de Greenspan valeulle a reputación de arranxar as cousas eficientemente logo dun colapso do mercado monetario. Faría o mesmo «milagre» unha e outra vez ata a súa xubilación en 2006. Greenspan fora escollido polos acérrimos neoliberais de Reagan non a pesar de, senón por mor da súa crenza profundamente arraigada de que os méritos e capacidades da regulación estaban sobrevalorados. Greenspan dubidaba verdadeiramente de que calquera institución estatal, incluída a Reserva Federal, puidese pór freo á natureza humana e conter a cobiza de xeito efectivo sen, ao mesmo tempo, matar a creatividade, a innovación e, en última instancia, o crecemento. A súa crenza levouno a adoptar unha receita simple, que deu forma ao mundo durante os seus bos dezanove anos: posto que nada disciplina a cobiza humana como os implacables amos da oferta e a demanda, deixemos que os mercados funcionen como queiran, pero que o Estado se manteña alerta e disposto a intervir para arranxar as desfeitas cando chegue o inevitable desastre. Como un pai liberal que lle permite aos seus fillos meterse en todo tipo de leas, esperaba os problemas pero pensaba que era mellor facerse a un lado, preparado sempre para entrar, limpar logo da escandalosa festa ou curar as feridas e os ósos rotos. Como un pai liberal que lle permite aos seus fillos meterse en todo tipo de leas, esperaba os problemas pero pensaba que era mellor facerse a un lado, preparado sempre para entrar, limpar logo da escandalosa festa ou curar as feridas e os ósos rotos Greenspan cinguiuse á súa receita, e a ese modelo subxacente do mundo, en todas e cada unha das épocas difíciles que se produciron durante a súa presidencia. Durante as épocas boas, quedaba sentado, sen facer case nada, aparte de soltar algunha que outra arenga sibilina. Despois, cando estalaba algunha burbulla, intervíñase agresivamente, baixaba os tipos de interese en picado, alagaba os mercados con diñeiro e polo xeral facía calquera cousa necesaria para refrotar o barco que se afundía. A receita parecía funcionar ben, polo menos ata 2008, ano e medio logo do seu retiro dourado. Despois deixou de funcionar. No seu favor, Greenspan confesou ter malinterpretado o capitalismo. Aínda que só sexa por este mea culpa, a historia debería tratalo con benevolencia, pois hai moi poucos exemplos de homes poderosos dispostos a e capaces de sincerarse, en especial cando quen adoitaban ser os seus amigotes seguen negándose a admitir os seus erros. De feito, o modelo do mundo de Greenspan, ao que el mesmo renunciou, aínda segue vivo, san e volvendo imporse. Apoiado e incitado por un renacente Wall Street empeñado en facer descarrilar calquera intento serio, posterior a 2008, de regular o seu comportamento, a perspectiva de que a natureza humana non pode ser contida sen comprometer simultaneamente a nosa liberdade e a nosa prosperidade a longo prazo volveu. Como un doutor que cometese unha neglixencia criminal e cuxo paciente sobrevivise por sorte, o establishment anterior a 2008 segue insistindo en ser absolto amparándose en que o capitalismo, logo de todo, sobrevive. E se algunhas de nós seguimos insistindo en asignar as culpas do crash de 2008, por que non censurar a natureza humana? Seguramente unha introspección honesta revelaríanos a todas e cada unha de nós un lado escuro culpable. O único pecado que confesou Wall Street é proxectar ese lado escuro sobre unha pantalla máis grande. 4. Orixes culturais En setembro de 2008, os europeos miraban con condescendencia cara ao outro lado do charco, sacudindo a cabeza coa interesada convicción de que os anglo-celtas, finalmente, estaban recibindo o seu merecido En setembro de 2008, os europeos miraban con condescendencia cara ao outro lado do charco, sacudindo a cabeza coa interesada convicción de que os anglo-celtas, finalmente, estaban recibindo o seu merecido. Tras anos e anos de sermóns sobre a superioridade do modelo anglo-céltico, sobre as vantaxes dos mercados laborais flexibles, sobre o idiota que era pensar que Europa podería manter unha xenerosa rede de benestar social na era da globalización, sobre as marabillas dunha cultura emprendedora agresivamente atomizada, sobre a bruxería de Wall Street e sobre a brillantez da City de Londres posterior ao Big-Bang, as noticias do crash, os seus sinais e avisos mentres se transmitían por todo o mundo, encheron o corazón europeo dunha mestura de Schadenfreude e temor. Desde logo, non pasou moito tempo antes de que a crise migrara a Europa, metamorfoseándose no proceso en algo moito peor e máis ameazante do que os europeos podían chegar a anticipar. No entanto, a maioría dos europeos seguen convencidos das raíces culturais anglo-célticas do crash. Culpan á fascinación que senten os pobos angloparlantes pola noción da propiedade da vivenda a toda costa. Teñen dificultades para introducir nas súas mentes un modelo económico que xera ridículos prezos inmobiliarios ao estigmatizar a quen alugan vivenda en lugar de comprar (por estar subxugados aos seus caseiros) mentres enaltecen aos falsos propietarios (que están aínda máis endebedados cos banqueiros). Europa e Asia por igual viron o obsceno tamaño relativo do sector financeiro anglo-céltico, que estivera crecendo durante décadas a expensas da industria, e convencéronse de que o capitalismo global estaba en poder de lunáticos. Así que cando o desastre empezou precisamente neses lugares (EEUU, Gran Bretaña, Irlanda, o mercado inmobiliario e Wall Street), non puideron evitar sentirse reafirmadas. Mentres o sentido europeo de reafirmación recibiu o salvaxe golpe da consecuente crise do euro, Asia aínda pode permitirse unha gran dose de condescendencia. De feito, en gran parte de Asia alúdese ao crash de 2008 e as súas secuelas como «a Crise do Atlántico Norte». 5. A teoría tóxica En 1997, Robert Merton e Myron Scholes recibiron o premio Nobel de Economía por desenvolver «unha fórmula pioneira para a tasación de opcións financeiras». «A súa metodoloxía», pregoaba a nota de prensa do comité do premio, «abriu o camiño para as tasacións económicas en moitas áreas. Tamén xerou novos tipos de instrumentos financeiros e facilitou unha xestión de riscos máis eficiente na sociedade.» Ai, se o desafortunado comité do Nobel soubese que, nun par de breves meses, a moi encomiada «fórmula pioneira» causaría un espectacular desastre de centos de miles de millóns de dólares, o colapso dun importante fondo de investimento libre (o infame LTCM, no que Merton e Scholes investiran todo o seu prestixio) e, naturalmente, un rescate por parte das sempre serviciais contribuíntes estadounidenses. As finanzas tóxicas e a teorización económica tóxica convertéronse en procesos que se reforzaban mutuamente A auténtica causa da quebra de LTCM, que foi un mero ensaio do desastre maior que suporía o crash de 2008, foi bastante simple: inmensos investimentos apoiábanse na indemostrable premisa de que se pode calcular a probabilidade das acontecementos que o propio modelo desestima non só como improbables, senón, de feito, como inteorizables. Adoptar unha premisa loxicamente incoherente nas teorías propias xa é bastante malo. Pero xogarse a fortuna do capitalismo mundial baseándose en semellante premisa bordea o criminal. Entón, como lograron os economistas que coase? Como convenceron ao mundo e ao comité do Nobel de que podían calcular a probabilidade de acontecementos (tales como unha sucesión de falta de pagamentos) que o seu propio modelo presumía que eran incalculables? A resposta reside máis no campo da psicoloxía de masas que na propia economía: os economistas puxeron unha nova etiqueta á ignorancia e comercializárona como unha forma de coñecemento provisional. Despois os financeiros construíron novas formas de débeda sobre esa ignorancia reetiquetada e levantaron pirámides sobre a premisa de que o risco eliminouse. Cantos máis investidores eran convencidos, máis diñeiro facían todos os implicados e mellor era a posición dos economistas para acalar a calquera que se atrevese a pór en dúbida as súas premisas subxacentes. Deste xeito, as finanzas tóxicas e a teorización económica tóxica convertéronse en procesos que se reforzaban mutuamente. Mentres os Mertons do mundo financeiro dedicábanse a recoller premios Nobel e acumular fabulosos beneficios ao mesmo tempo, aqueles de os seus colegas que permanecían nos grandes departamentos de economía estaban cambiando o «paradigma» da teoría económica. Se un tempo atrás, os economistas destacados dedicábanse ao asunto de dar explicacións, a nova tendencia era reetiquetar. Copiando a estratexia dos financeiros de disfrazar a ignorancia como coñecemento provisional e a incerteza como risco sen risco, os economistas renomearon o desemprego inexplicado (por exemplo, unha taxa observada do 5% que se resistía a cambiar) como a taxa natural de desemprego. O bo da nova etiqueta era que, de súpeto, o desemprego parecía natural e, xa que logo, xa non necesitaba explicación. Neste punto, merece a pena profundar un pouco máis no elaborado timo dos economistas: cada vez que eran incapaces de explicar as desviacións observadas na conduta humana a partir das súas predicións, a) etiquetaban tal comportamento como «desequilibrio» e despois, b) presupuñan que este era aleatorio e incluíano no seu modelo como tal. En tanto as «desviacións» fosen acaladas, os modelos funcionaban e os financeiros conseguían beneficios. Pero cando rendeu a desazón e comezou o pánico no sistema financeiro, quedou demostrado que as «desviacións» eran de todo menos aleatorias. Naturalmente, os modelos viñeron abaixo, xunto cos mercados que axudaran a crear. Calquera que investigue sen prexuízos estes episodios debe, din, concluír que as teorías económicas que dominaron o pensamento de persoas influentes (no sector bancario, os fondos de cobertura, a Reserva Federal, o Banco Central Europeo... en todas partes) non eran máis que formas levemente veladas de fraude intelectual, que proporcionaban as follas de parra «científicas» tras as cales Wall Street intentaba esconder a verdade acerca das súas «innovacións financeiras». Presentábanse con nomes impresionantes, como Hipóteses do Mercado Eficiente (HME), Teoría das Expectativas Racionais (TER) e Teoría do Ciclo Económico Real (TCER). En realidade, non eran máis que teorías moi ben empaquetadas cuxa complexidade matemática logrou ocultar a súa debilidade durante demasiado tempo. Tres teorías tóxicas que apontoaron o pensamento do establishment ata 2008 HME: Ninguén pode facer diñeiro sistematicamente dubidando do mercado. Por que? Porque os mercados financeiros llas enxeñan para asegurarse de que os prezos actuais revelen toda a información privada que hai. Algúns axentes dos mercados reaccionan esaxeradamente ante a nova información, outros reaccionan con pasividade. Polo tanto, ata cando todos equivócanse, o mercado acerta. Pura teoría panglossiana! TER: Ninguén debería esperar que ningunha teoría sobre as accións humanas faga predicións acertadas a longo prazo se a teoría presupón que os humanos a malinterpretan a diario ou a ignoran totalmente. Por exemplo, imaxinemos que unha brillante matemática desenvolvese unha teoría para farolear no póker e instruísenos no seu uso. A única forma de que funcionase para nós sería se as nosas opoñentes non tivesen acceso á teoría ou a malinterpretaran. Porque se as nosas opoñentes tamén coñecesen a teoría, todas poderían usala para pescudar cando imos de farol, frustrando así o propósito do farol. Ao final, abandonariámola e elas farían o mesmo. A TER dá por sentado que tales teorías non poden predicir ben o comportamento porque a xente darase conta e, co tempo, infrinxirá os seus mandatos e predicións. Non cabe dúbida de que isto soa radicalmente antipaternalista. Presupón que a sociedade non pode recibir moitas aclaracións de teóricos que cren coñecer os seus comportamentos mellor que Fulano e Mengano. Pero a puntilla vén ao final: para que a TER se sosteña, ten que ser certo que os erros da xente (cando predicir algunha variable económica, como a inflación, os prezos do trigo, o prezo dun derivado financeiro ou dunha acción) sempre teñen que ser aleatorios, é dicir, sen un patrón, sen correlación, sen teorización posible. Só se necesita reflexionar un momento para ver que a adhesión á TER, especialmente cando se asocia coa HME, é equivalente a non esperar nunca recesións, por non mencionar as crises. Así que, como responde un crente da HME e a TER cando os seus ollos e oídos grítanlle ao seu cerebro: «¡recesión, quebra, colapso!»? A resposta é dirixíndose á TCER en busca dunha explicación reconfortante. TCRN: Tomando a HEM e a TER como punto de partida, esta teoría describe o capitalismo como unha Gaia perfectamente axustada. Sen interferencias, permanecerá en equilibrio e nunca sufrirá unha contracción (como a de 2008). Con todo, ben podería ser «atacada» por algún shock «esóxeno» (proveniente dalgún Estado entrometido, unha caprichosa Reserva Federal, os abxectos sindicatos, produtores de petróleo árabes, estranxeiros, etc.), á que debe responder e adaptarse. Como unha benevolente Gaia que reaccionase ao impacto dun inmenso meteorito, o capitalismo responde con eficiencia ás sacudidas esóxenas. Quizais lle leve un tempo absorber o golpe, e poida que haxa moitas vítimas no proceso, pero, con todo, o mellor xeito de xestionar as crises é deixar que o capitalismo lide con elas sen ser sometido a máis choques administrados polas egoístas autoridades estatais e as súas compañeiras de viaxe (que finxen defender o ben común para promover os seus propios intereses). En resumo, os derivados financeiros tóxicos foron apontoados pola teoría economía tóxica, que, á súa vez, non eran máis que delirios interesados en busca dunha xustificación teórica; tratados fundamentalistas que só recoñecían os feitos cando estes acomodaban as demandas da fe lucrativa. A pesar das súas altisonantes etiquetas e a súa aparencia técnica, os modelos económicos eran simples versións matemáticas da enternecedora superstición de que os mercados saben que é mellor, tanto en tempos de tranquilidade, como en períodos tumultuosos. 6. Fallo sistémico E se o capitalismo non é un sistema «natural» senón, máis ben, un sistema particular propenso ao fallo sistémico? E se non se puidese culpar do crash nin á natureza humana nin á teoría económica? E se resulta que se debeu a que os banqueiros fosen cobizosos (aínda que a maioría o sexan) ou a que fixesen uso de teorías tóxicas (aínda que sen dúbida fixérono), senón a que o capitalismo foi presa dunha trampa creada por el mesmo? E se o capitalismo non é un sistema «natural» senón, máis ben, un sistema particular propenso ao fallo sistémico? A esquerda, con Marx como o seu profeta orixinal, sempre advertiu que, como sistema, o capitalismo esfórzase por converternos en autómatas e por converter a nosa sociedade de mercado nunha distopía ao estilo de Matrix. Pero canto máis se achega a alcanzar o seu obxectivo, máis se aproxima ao momento da súa propia ruína, de forma moi parecida ao mítico Ícaro. Despois, tras o crash (e a diferenza de Ícaro), levántase do chan, sacode o po e volve embarcarse na mesma ruta unha e outra vez. Nesta explicación final da miña lista, parece coma se as nosas sociedades capitalistas fosen deseñadas para xerar crises periódicas, que empeoran cada vez máis canto máis afastan o traballo humano do proceso de produción e o pensamento crítico do debate público. A quen culpan á avaricia, a cobiza e o egoísmo humanos, Marx replicáballes que están seguindo un bo instinto, pero están mirando no lugar equivocado; que o segredo do capitalismo é a súa tendencia á contradición, a súa capacidade para producir ao tempo riqueza masiva e pobreza insoportable, magníficas novas liberdades e as peores formas de escravitude, refulxentes escravos mecánicos e traballo humano depravado. A vontade humana, nesta lectura, pode resultar escura e misteriosa; pero, na Idade do Capital, converteuse máis nun derivado que nunha forza motriz. Pois é o capital o que usurpou o papel da forza primaria que dá forma ao noso mundo, incluída a nosa vontade. O impulso autorreferencial do capital búrlase da vontade humana, do empresariado e da clase traballadora por igual. A pesar de ser inanimado e inconsciente, o capital -abreviatura de máquinas, diñeiro, derivados titularizados e toda forma de riqueza cristalizada- evoluciona rapidamente coma se funcionase en por si, usando axentes humanos (banqueiros, xefes e man de obra en igual medida) como peóns do seu propio xogo. De xeito similar ao noso subconsciente, o capital tamén implanta ilusións nas nosas mentes, por encima de todas, a ilusión de que, ao servirlle, facémonos valiosas, excepcionais, potentes. Enorgullecémonos da nosa relación con el (xa sexa como financeiros que «crean» millóns nun só día, xa como empresarias das que dependen multitude de familias traballadoras, ou como traballadoras que gozan dun acceso privilexiado a unha brillante maquinaria ou a ridículos servizos fose do alcance de emigrantes ilegais), pechando os ollos ao tráxico feito de que é o capital o que, en efecto, é dono de todas nós, e que somos nós quen o servimos a el. O filósofo alemán Schopenhauer reprendeunos a nós, as humanas modernas, por enganarnos crendo que as nosas crenzas e accións están sometidas á nosa conciencia. Nietzsche coincidiu con el ao suxerir que todas as cousas nas que cremos, en calquera momento dado, non reflicten máis verdade que a do poder doutro sobre nós. Marx meteu á economía na estampa, reprendéndonos por ignorar a realidade de que os nosos pensamentos foron secuestrados polo capital e a súa ansia acumuladora. Por suposto, aínda que segue a súa propia e férrea lóxica, o capital evoluciona inconscientemente. Ninguén deseñou o capitalismo e ninguén pode civilizalo agora que vai a toda máquina. Tras evolucionar sinxelamente, sen consentimento de ninguén, liberounos rapidamente de formas máis primitivas de organización social e económica. Xerou máquinas e instrumentos (materiais e financeiros) que nos permitiron apoderarnos do planeta. Permitiunos imaxinar un futuro sen pobreza, onde as nosas vidas xa non están a mercé dunha natureza hostil. Pero, ao mesmo tempo, do mesmo xeito que a natureza produciu a Mozart e o sida usando o mesmo mecanismo indiscriminado, tamén o capital produciu forzas catastróficas con tendencia a provocar discordia, desigualdade, guerra a escala industrial, degradación ambiental e, por suposto, crises financeiras. De vez, xeraba -sen xeito nin dereito- riqueza e crise, desenvolvemento e privación, progreso e atraso. Podería ser entón que o crash de 2008 non fose máis que a nosa oportunidade periódica para darnos conta de ata onde permitimos que a nosa vontade estea subxugada ao capital? Podería ser entón que o crash de 2008 non fose máis que a nosa oportunidade periódica para darnos conta de ata onde permitimos que a nosa vontade estea subxugada ao capital? Seica foi unha sacudida que debía espertarnos á realidade de que o capital se converteu nunha «forza á que debemos someternos», nun poder que desenvolve «unha enerxía cosmopolita, universal que creba calquera límite e calquera vínculo e preséntase como a única política, a única universalidade, o único límite e o único vínculo»? |
NOS_12784 | A marcha a Madrid de Alberto Núñez Feixoo deixou ao descuberto as costuras do Partido Popular na Galiza. A aparente cohesión interna da formación saltou polos aires cando tocou escoller o novo máximo responsábel do partido e da Xunta da Galiza. Alfonso Rueda ten por diante o labor de coser as feridas abertas no partido. | O Partido Popular galego sangra por múltiples partes. Malia que atención mediática sobre a conflitividade interna está posta nos procesos de renovación orgánica nas cidades, con máis dunha candidatura para liderar o partido en localidades como Compostela -ao igual que xa aconteceu en Vigo-, a situación non é máis tranquila nos núcleos vilegos ou rurais. De feito, os recentes congresos provinciais decorridos no mes de setembro de 2021 xa deixaron ver as fendas abertas en diversas circunscricións. Un caso paradigmático é o de Lugo, onde Elena Candia e José Manuel Balseiro levan anos disputándose o poder orgánico. Malia que Candia chegou en 2016 á presidencia do PP na circunscrición patrocinada por José Manuel Barreiro e José Manuel Balseiro, non tardaron en facerse evidentes as diferenzas. Un punto e á aparte neste proceso foi a exclusión de Balseiro da dirección da formación en Lugo no último congreso de setembro de 2021, véndose obrigada Candia posteriormente a integralo por decisión directa de Núñez Feixoo. Candia contra Balseiro O acordo entre Candia e Balseiro, fechado nunha reunión en Outeiro de Rei baixo a tutela de Feixoo e Tellado, non devolveu a paz ao partido. Unha e outro continúan pelexando polo control das agrupacións e das candidaturas de cara ás municipais, nunha carreira na que Balseiro, antigo delegado da Xunta en Lugo e actual parlamentario no Hórreo, leva vantaxe. Está por ver se a previsíbel integración de Candia no Goberno galego reforza a súa posición na circunscrición, porén os críticos coa súa xestión sinalan que uns malos resultados nas eleccións locais de 2023 apartaríana da Presidencia da formación. Ourense, punto quente Ourense é outro punto quente. Ao temor, cada día máis estendido entre a militancia popular, de perder o Goberno da Deputación en 2023, súmanse os problemas do seu presidente, José Manuel Baltar, cunha parte dos alcaldes da circunscrición. Estes rexedores critican o trato discriminatorio aos seus concellos por parte do Executivo da Deputación ourensá e acusan Baltar de favorecer só aqueles municipios presididos por persoas que, ao tempo, son deputados na corporación provincial. A este respecto, poñen como exemplo os investimentos recibidos polos seus concellos no Plan único da institución, nas súas palabras moi inferiores a aqueles municipios dirixidos polas persoas do círculo de confianza de Baltar. A situación non é mellor na Coruña e Pontevedra. Nestes casos, como no resto das outras dúas circunscricións, o PP é cada día unha forza máis irrelevante nos espazos urbanos pero tamén con grandes dificultades nas áreas rurais. Nesa dialéctica interna tócalle a Rueda vestirse de bombeiro e tentar apagar os lumes que queiman por dentro a formación. Porén, boa parte da militancia critica a quen será o novo líder do PP galego a falla de man esquerda e, sobre todo, de autoridade para resolver esta situación. |
NOS_43693 | Sob o pretexto de que o presidente Fernando Lugo teria sido negligente na resolução de conflitos agrários, Câmara paraguaia, dominada pelos partidos de direita, abriu processo de impeachment nesta quinta (21). Não é a primeira vez que setores dos grandes proprietários de terra aliados ao empresariado tentam interromper a vida democrática do Paraguai. | Gilberto Maringoni/Carta Maior A Câmara paraguaia, dominado pelos partidos de direita, abriu processo de impeachment nesta quinta-feira (21) contra o presidente Fernando Lugo. Senado agora também discutirá a medida. Trata-se de um eufemismo para golpe de Estado, segundo analistas consultados por Carta Maior. Não é a primeira vez que setores dos grandes proprietários de terra aliados de setores empresariais tentam interromper a vida democrática do país vizinho. À diferença de outras situações ao longo do século XX é que a ação atual recobre-se de uma fachada legal. O pretexto é que Lugo teria sido negligente na resolução de conflitos agrários, como o ocorrido há uma semana em Curuguaty, próximo a fronteira com o Brasil. Na ocasião morreram nove camponses e seis policiais. Por "negligência" entenda-se as tentativas do mandatário de resolver os problemas com negociação e não através de violência pura que caracteriza historicamente a resolução de conflitos sociais no país. Os presidentes da Unasul, reunidos no Rio de Janeiro, colocam-se frontalmente contra o golpe. A situação em Assunção é de calma aparente. Manifestações populares de apoio começam a acontecer na capital. Em pronunciamento feito nesta manhã e transmitido pela tevê paraguaia, Lugo descartou a possibilidade de renúncia. |
NOS_7987 | Un tanto de Gotze na prórroga dálle a Copa do Mundo á selección xermana fronte á unha Arxentina que estivo perto de levarse a final dun campionato que supuxo un fracaso para Brasil no futbolístico e no social e que tamén destacou pola desfeita de 'La Roja', que baleirou de bandeiras españolas as rúas. | Un tanto de Gotze na prórroga dálle a Copa do Mundo á selección xermana fronte á unha Arxentina que estivo perto de se levar final dun campionato que supuxo un fracaso para Brasil no futbolístico e no social e que tamén destacou pola desfeita de 'La Roja', que baleirou de bandeiras españolas as rúas. Alemaña corouse como campioa do mundo de fútbol masculino cun tanto na prórroga de Gotze, que bateu así a Arxentina, que durante a primeira hora foi bastante superior -e tivo que sufrir un par de erros arbitrais- pero que acabou cedendo ante o combinado xermano, que por fin acada así o título que levaba merecendo desde 2006, cando mudou o seu estilo futbolístico e iniciou unha xeira que sempre acababa ás portas dun título que agora si ten, e que por certo é o primeiro dunha selección europea no continente americano. A inxusta elección de Messi como mellor xogador do Mundial demostra o peso das decisións comerciais para a FIFA Pagou a albiceleste a queda física de Messi, desaparecido na segunda hora do partido e de máis a menos no Mundial, o que non impediu que, nunha decisión claramente comercial, fose declarado pola FIFA como o mellor xogador do campionato, honra que debía ter recaído en Müller, Robben, Mascherano, Keylor Navas ou James, nunca no dianteiro do Barça. Pero o negocio manda. Decepcións Rematou así unha Copa do Mundo vistosa, moi igualada e que alumeou sorpresas como a de Costa Rica e Arxelia ou decepcións como as de Inglaterra, Italia (que aínda así disputaron entre elas o mellor encontro) ou Uruguai, que marchou tamén con polémica logo da forte sanción que recibiu a súa estrela, Luis Suárez, por morder a un rival. Porén, sen dúbida a desfeita tivo dous nomes propios: Brasil e España. O combinado de Del Bosque caeu eliminado tras perder con rotundidade os dous primeiros encontros, con especial mención para a goleada que lle propinou a Holanda de Van Gaal, terceira sen perder nin un encontro. Finaliza así un ciclo para unha selección que gañara todo, pero que chegou entre dúbidas e polémicas a Brasil, como as esaxeradas primas que pretendía cobrar. Caeu España e, como mostra de que era unha moda ventaxista o que había detrás, desapareceron as bandeiras 'rojigüaldas' penduradas dos balcóns. E o españolismo perdeu así o seu meirande símbolo dos últimos anos. Unha derrota con efectos políticos, xa que era xa moeda común o usar os triunfos da chamada 'La Roja' como anestésico contra unha sociedade convulsionada. Non puideron aplicalo desta vez. E ben que se nota no ambiente político xeral, arriba e abaixo. Desta volta non se deron os triunfos da selección española que os poderes adoitaban usar como anestésico social, como quería Brasil até que foi o 1-7 Conflito Desastre foi tamén a Copa para Brasil. En todos os sentidos. Sen dúbida, para a historia do fútbol quedara como un fito o Mineiraço, ese 1-7 que lle endosou Alemaña na semifinal ao combinado local, que viu así castigada a súa aposta por un fútbol de forza, moi afastado do feliz estilo clásico da verde-amarela. Foi este equipo de Scolari o anfitrión máis goleado na historia dos mundiais, triste récord que se une á crise política que abriu a organización do campionato, rodeada de protestas -que medraron após a eliminación- que supoñen unha moción á totalidade ao modelo adoptado polo PT, moi semellante ao que aplicou no Estado español o PSOE no seu momento, pero agravado polas condicións sociais do país. E non parece que ese ambiente vaia amainar. En dous anos, Río acollerá os Xogos Olímpicos. E a tensión popular xa situou aí o seu punto de mira. Porque detrás destes grandes eventos hai enormes negocios para uns poucos, coas lóxicas protestas que despois o nesgo emocional do deporte tranquiliza, pero que sempre volven. Cousas das desigualdades, das que sabe tamén moito a Alemaña da Merkel que repartía apertas no palco. |
NOS_55413 | O BNG de Oleiros lembrou esta terza feira as vítimas do franquismo con música e flores. | Tal e como vén acontecendo nos últimos anos, o Bloque Nacionalista Galego (BNG) de Oleiros conmemorou o Día da Galiza Mártir esta terza feira cun acto na localidade oleiresa. "Para rachar coa imposición dos silencios da (des)memoria e recuperar a luz do día e do futuro voces, historias e persoas que loitaron por e para a liberdade", salientou a formación nacionalista. Multitude de actos lembran as persoas represaliadas polo Día da Galiza Mártir Este ano, a conmemoración centrouse principalmente na figura de tres persoas represaliadas pola ditadura franquista: Julio Teijo Fernández, panadeiro e militante da Confederación Nacional do Traballo (CNT), fusilado en setembro de 1936; a súa prometida María Carreira Miragaya, morta de tuberculose meses despois e vítima dunha represión non visíbel, e Julio Sanz Martín, practicante da Mariña e alférez de fragata, preso no cárcere da Coruña e atopado nunha cuneta en Tatín, Ouces (Bergondo). En declaracións a Nós Diario, o responsábel local do BNG de Oleiros, Uxío Pedreira, salientou que o acto "pretendeu ser unha homenaxe a todas aquelas persoas que dunha maneira ou outra sufriron a represión no seu día". Pedreira destacou especialmente o caso de María Carreira Miragaya, xa que foi "unha vítima practicamente anónima. Non morreu dun modo violento así que, ás veces parece que non conta como vítima da represión franquista pero debe ser lembrada como tal". Vicepresidencia da Deputación de Lugo avoga pola institucionalización do 17 de agosto como Día da Galiza Mártir O acto que o BNG de Oleiros organiza cada ano ten unha parte importante de divulgación acerca do acontecido neses anos após a guerra civil. A este respecto, Pedreira manifestou que "o que queremos é que a xente teña lembranza da represión, porque segue estando aí en rúas e museos e no caso galego a represión foi brutal. É a nosa maneira de facer que a cidadanía reflexione". O que queremos é que a xente teña lembranza da represión, porque segue estando aí. 'A memoria viva' A Mocidade Galega pola Memoria organizou tamén esta terza feira un acto na cidade de Pontevedra que levou por título A memoria viva. O acto foi presentado polo cantante e escritor Xurxo Souto e contou coa presenza da responsábel da área de Memoria da Deputación de Pontevedra, María Ortega, así como por Kiko da Silva, Pepe Álvarez, Mariña Paz, Conchi Candán e Diego Bará. O acto contou coa música de Eladio Santos. |
NOS_20209 | Con motivo do Día das Letras Galegas, Sermos Galiza edita un número especial sobre Florencio Delgado Gurriarán, o poeta e activista homenaxeado este ano. O monográfico 'O poeta da resistencia no exilio', de 40 páxinas, nunha coidada edición, publícase este sábado, día 14 de maio, canda Nós Diario. | Florencio Manuel Delgado Gurriarán regresa a Valdeorras en 1928 e, se cadra, é nesa data onde nace o Delgado Gurriarán que se celebra neste Día das Letras. Ten vinte e cinco anos e vén de estudar dereito en Valladolid, onde abriu os ollos ao nacionalismo que se daba a coñecer no voceiro das Irmandades da Fala, A Nosa Terra. O seu regreso é o comezo dunha actividade colectiva que o leva a promover actividades culturais na bisbarra, a organizar festas, a levar preitos veciñais desde o seu posto nun bufete do Barco. As Irmandades axiña mudan a acción cultural pola política, e Delgado Gurriarán fai parte da Irmandade de Valdeorras como representante de Córgomo, a súa aldea natal. Ou se cadra non, se cadra o compromiso xa comezara antes, nas visitas á casa familiar de Córgomo onde, na biblioteca, Florencio lía nos libros de Rosalía, de Curros, de Cabanillas. Aí espertou unha vocación poética que axiña o leva a publicar poemas en diferentes publicacións periódicas, até que, en 1934, aparece Bebedeira, o seu primeiro volume de poemas, da man da editorial Nós. O libro foi moi ben recibido pola crítica: Carvalho Calero, por exemplo, sitúao na órbita da poesía de Amado Carballo. Nós Diario, por medio do semanario Sermos Galiza, explora esas dúas vocacións de Florencio Delgado Gurriarán cun especial de 40 páxinas que recolle distintas visións sobre unha personalidade caracterizada polo compromiso, ben desde a acción cívica e política, ben desde a actividade literaria. Dúas facetas inseparábeis que se entrecruzan constantemente e que converten Delgado Gurriarán nunha das personalidades máis atractivas e representativas dunha parte da nosa historia na que aínda queda moito por afondar. Combinar literatura e política, non debeu ser doado. A actividade literaria de Gurriarán despois da publicación de Bebedeira diminúe na mesma medida en que se incrementa a política, desde a celebración da Diada de Galiza até os contactos co núcleo ourensán, con Otero Pedraio, que visita Valdeorras en varias ocasións. Escribe artigos nos que critica o caciquismo e o centralismo. Afíliase ao Partido Galeguista e, na asemblea anual de 1934, en Ourense, coñece a Castelao. Os galeguistas de Valdeorras asumen a liña de esquerdas que abandeiraba Castelao e, cando Bóveda e o propio Castelao son desterrados, Delgado Gurriarán e outros galeguistas da comarca acompáñanos no tren que viaxaban desde Monforte até O Barco. Axiña comezan unha campaña de recollida de sinaturas pedindo o indulto. O labor político é intenso durante todos os anos republicanos e culmina co traballo na busca de alianzas que levarían á celebración do referendo do Estatuto de 1936. A resistencia e o exilio Logo do golpe de Estado de 1936, o ronsel de Gurriarán viaxa a través da resistencia -desde o Exército Republicano e desde a Secretaría de Propaganda do Partido Galeguista até a Solidaridad Gallega Antifascista, que deseñou unha operación de rescate dos que resistían en zonas ocupadas- até o exilio, onde Gurriarán se converte no protagonista de varios dos capítulos máis ilustres da acción galeguista no exterior: desde a publicación das revistas Saudade e Vieiros e a edición do Cancioneiro de loita galega até a súa participación na constitución da Alianza Nazonal-Galega ou a redacción e sinatura do pacto Galeuzca. Un Sermos Galiza especial para afondar en Gurriarán O especial de Sermos Galiza non pretende dar conta dunha traxectoria que precisaría de varios volumes para ser considerada con xustiza, mais si chamar a atención sobre certos aspectos da vida e da obra de Florencio Delgado Gurriarán que poden iluminar os pasos básicos dun percorrido vital que recolle varias das constantes históricas da Galiza de mediados do século XX. Así, Miro Villar resume a contribución de Gurriarán a través de Saudade e de Vieiros, un exemplo da afervoada defensa da lingua e do ideario galeguista que sempre mantivo o poeta ao longo da súa vida. De igual maneira, o crítico e historiador da literatura Xosé Ramón Pena afonda nalgúns aspectos da poesía mexicana do autor. Débora Álvarez Moldes, pola súa banda, reconstrúe os vínculos da poesía de Gurriarán coa súa terra natal de Valdeorras. A xornalista Cristina de la Torre dará a súa visión sobre a recuperación contemporánea da figura do autor homenaxeado este ano, mentres que Montse González conversa co cantautor Anxo Rei, o primeiro divulgador da súa poesía. Finalmente, Manuel Xestoso entrevista a Ricardo Gurriarán para dar unha visión de conxunto da vida do autor. O especial venderase conxuntamente con Nós Diario o vindeiro sábado 14 de maio. As 40 páxinas ao prezo de sempre do semanario. Nos quiosques e puntos de venda habituais e na loxa. Se non es subscritora ou subscritor, non dubides en adherirte. |
PRAZA_139 | Varios Estados poñen en cuestión a limitación de dereitos básicos que suporía a Lei de Seguridade Cidadá no Exame Periódico sobre a situación dos dereitos humanos, no que o trato aos inmigrantes e os escasos esforzos por investigar os crimes franquistas tamén foron criticados. | España sométese este mércores ao Exame Periódico Universal sobre a situación dos dereitos humanos no Estado. Foi na sede da ONU, en Xenebra, onde a Rede Europea pola Igualdade Lingüística (ELEN) presentará tamén o seu informe sobre a precaria situación do galego e doutras linguas diferentes ao castelán no Estado, un informe na que se relatan diferentes casos de discriminación lingüística. O EPU é un mecanismo do Consello de Dereitos Humanos das Nacións Unidas que implica a revisión periódica da situación destes nos 193 Estados membros da ONU por parte dos Estados membros do comité. Este é o segundo exame que pasa España tras o de maio de 2010. Durante a sesión, foron varios os Estados que cuestionaron a España e expresaron as súas dúbidas sobre o respecto a liberdades públicas como o dereito de manifestación, en especial en referencia á nova Lei de Seguridade Cidadá. Tamén houbo abondosas recomendacións para impulsar a memoria histórica ante os insuficientes esforzos do Estado na reparación das vítimas do franquismo e na investigación dos crimes cometidos durante a ditadura. Varios países cuestionaron o recorte de liberdades públicas e criticaron o nulo esforzo en investigar os crimes do franquismo Na sesión, representantes do Goberno español presentaron o seu segundo informe global sobre o respecto aos dereitos humanos que tiña que ser examinado polo Reino Unido, Serra Leoa e Macedonia, pero avaliado por todos os países presentes, que levan a cabo preguntas e expresan as súas dúbidas. Foi o secretario de Estado de Asuntos Exteriores, Ignacio Ybáñez Rubio, quen presentou o relatorio e quen advertiu que moitos grupos de control das Nacións Unidas visitaran xa España, aínda que obviou reparar nas dificultades que moitos destes colectivos criticaron, especialmente no caso da análise do respecto da memoria histórica e da reparación dos crimes cometidos durante a ditadura franquista. No seu discurso, no que ningunha referencia se fixo á situación das linguas diferentes ao castelán, o voceiro do Executivo español reiterou o seu compromiso cos dereitos humanos e destacou, por exemplo, a "vangardista" loita contra a violencia de xénero por parte do Goberno, que foi louvada tamén por outros voceiros e posta en cuestión por outros. Ante as preguntas de representantes de varios países, España repasou os avances levados a cabo nunha loita que "debe ser política de Estado". O Grupo de Traballo da ONU, non obstante, xa denunciara que os recortes en políticas sociais e a eliminación de Educación para a Cidadanía eran factores que perpetúan a discriminación, tras advertir da pervivencia dunha "cultura machista" e de "actitudes patriarcais" no Estado. Tamén foron varios os países que expresaron as súas dúbidas sobre a atención sanitaria aos inmigrantes en España e que advertiron de que calquera ser humano debería ser atendido. O secretario de Estado de Sanidade, Rubén Moreno, asegurou que todas as persoas con residencia legal en España "teñen a asistencia médica nas mesmas condicións que os nacionais" e aclarou que os que están en situación ilegal son atendidos "por programas sociais das autonomías", pero tamén do mesmo xeito que os empadroados no caso de "situacións graves ou na asistencia por embarazo". España defendeu a súa actuación en Ceuta e Melilla polo "carácter constante, masivo e violento" nos intentos de entrada de inmigrantes Foi un dos temas más abordados, pero non máis que as polémicas devolucións en quente en Ceuta e Melilla, pola que se interesaron Estados como Israel, Xapón, Noruega, Australia ou Rusia, moitos deles reclamando o dereito ao asilo. Neste caso, España diferenciou entre "procedementos de expulsión e denegación de entrada" e defendeu as medidas levadas a cabo na fronteira polo "carácter constante, masivo e violento" dos intentos de entrada de cidadáns africanos. Ademais, varios países presentaron tamén preguntas escritas sobre a reforma lexislativa que legalizaría esas controvertidas devolucións nas que acotío se denuncian vulneracións dos dereitos humanos. Segundo Ybáñez, a legalización prevista das devolucións sumarias de inmigrantes en Ceuta e Melilla, que definiu como "denegación de entrada", estará "en consonancia coas obrigas de España en materia de protección internacional e o principio de non devolución". Ademais, foron moitos os diplomáticos que insistiron no respecto aos dereitos dos traballadores migrantes. Arxentina, Chile ou Suíza reclamaron un maior impulso de España na reparación das vítimas da ditadura franquista Ademais, varios representantes preguntaron sobre os avances do Estado español en canto á reparación das vítimas do franquismo e o respecto á memoria histórica, así como os traballos contra os delitos de odio e a xenofobia e a necesidade de evitar as discriminacións racistas. "O pasado franquista segue a ser un reto", espetoulle o representante de Suíza ao Estado, tras lle reclamar xustiza e reparación, ao igual que o Líbano, que pediu un maior compromiso coa Lei da Memoria Histórica e coas consecuencias da guerra civil. Arxentina foi un dos países que lle pediu a España a "adopción de medidas lexislativas" e que se "tipifique o delito de desparición forzada e se leven a cabo os cambios de orde que permitan que estas desaparicións sexan investigadas de maneira exhaustiva e imparcial". Chile reclamou tamén que se investiguen os crimes do franquismo. En canto ás consecuencias da crise, tamén varios Estados amosaron a súa preocupación polos efectos sociais das dificultades económicas, poñendo especial énfase na necesidade de que España "retome as medidas de protección social aos máis afectados" ou "impulse acordos entre particulares e entidade financeiras para evitar desafiuzamentos", tal e como asegurou o voceiro de Venezuela. España contestou que se levaron a cabo medidas para protexer os afectados e citou a suspensión temporal dos desaloxos a persoas en vulnerabilidade como exemplo. Chequia ou Reino Unido amosaron as súas dúbidas sobre a Lei de Seguridade Cidadá Ao tempo, representantes de varios países tamén pedir que se garanta en España o dereito de manifestación e, como no caso do Reino Unido, púxose en cuesitón que a nova Lei de Seguridade Cidadá non limite "as protestas públicas lexítimas". Chile foi outro país, pero non o único, que amosou as súas dúbidas sobre o respecto ás liberdades públicas. e a República Checa chegou a pedir que non se aproben novas leis para limitar os dereitos civís. HABERÁ AMPLIACIÓN |
PRAZA_17138 | Manuel Taboada, antigo edil en Silleda ben relacionado co PP galego, converteu a súa pequena empresa na construtora que máis contrata coa Xunta. Durante a súa amizade con Cuiña a construtora iniciou un crecemento que chega ata hoxe HEMEROTECA | A Xunta fíalle un traxe á medida á construtora da autovía da Costa da Morte | A biografía do construtor Manuel Taboada Gómez encaixa ben na lenda do home feito a si mesmo e do gran soño americano. A súa epopea arrincou en 1988 cando fundou unha pequena empresa cun millón de pesetas de capital (6.000 euros) que reuniu xunto á súa esposa, Elisa Ramos. Ningún dos dous tiña máis que os estudos básicos e aquela sociedade buscaba ir un paso máis alá e facer medrar a cuadrilla de obreiros coa que Taboada empezara realizando chapuzas nas granxas da comarca do Deza e levantando o esqueleto dalgunhas vivendas unifamiliares. Manuel Taboada, antigo edil en Silleda ben relacionado co PP galego, converteu a súa pequena empresa na construtora que máis contrata coa Xunta Hoxe Taboada y Ramos é un emporio con filiais en Perú que constrúe autoestradas, xestiona depuradoras e servizos de recollida de lixos, ademais de explotar parques de enerxía eólica. Só entre 1998 e 2016 -o último ano que presentou contas- o grupo empresarial facturou 752 millóns de euros e declarou beneficios por 65 millóns. A iso habería que sumar as contas da súa primeira década que non son públicas. Segundo os datos do rexistro mercantil case todos os seus ingresos proceden das administracións públicas, fundamentalmente das gobernadas polo Partido Popular. O último informe da Federación Galega da Construción sinala que en 2017 foi o primeiro adxudicatario de obras do Goberno de Alberto Núñez Feijóo, con 13 contratos e un montante de 9,6 millóns. Como nos vellos tempos. A vida do albanel Manuel Taboada cambiou de golpe nas eleccións municipais de 1987. Aquel ano, tras ser parte da candidatura de Alianza Popular en Silleda, asumiu a concellería de Obras. Aí estableceu amizade con Xosé Cuiña, alcalde daquela do veciño Lalín, e que logo se convertería en capo da política galega durante décadas á sombra de Manuel Fraga. Despois de vencer naqueles comicios locais, Cuiña compatibilizou o Concello coa presidencia da Deputación de Pontevedra, e en 1990 converteuse en conselleiro de Obras Públicas do primeiro Goberno de Fraga. En 2017 foi o primeiro adxudicatario de obras do Goberno de Alberto Núñez Feijóo, con 13 contratos e un montante de 9,6 millóns Taboada tampouco aguantou moito no Goberno municipal. En 1988, co seu amigo xa á fronte da Deputación, constituíu a sociedade xunto á súa muller e a súa raquítica construtora empezou a recibir obras. As máis importantes chegaron da propia Deputación e dos mesmos alcaldes da comarca aos que tratara nas reunións de partido. En 1989 decidiu cambiar definitivamente a política local polos negocios. Renunciou á acta de edil en Silleda e iniciou unha espectacular expansión empresarial. A súa cuadrilla, que ata daquela edificaba chalés na zona, entrou de cheo nos grandes concursos de obra pública. Para gañalos. Nada máis nacer Taboada y Ramos sumouse ao club dos 500 millóns de pesetas de facturación anual (tres millóns de euros). E ao cumprir os cinco anos, en 1993, xa ingresaba 858 millóns de pesetas (5,1 millóns de euros). Todo iso era posible cun persoal fixo de seis traballadores. Axudáronlle a despegar a adxudicación de obras como o polígono industrial de Lalín (que realizou en tres fases distintas). Logo construíu tamén o de Silleda, onde fora concelleiro. Pero o mellor estaba aínda por vir. Durante a década dos 90, con Fraga de volta en Galicia empeñado en vertebrala a través dunha ambiciosa rede de infraestruturas que incluíu estradas, autovías, polígonos de empresas e redes de saneamento, chegaron os contratos millonarios. Manaban os cartos dos fondos europeos e en Galicia todo estaba por facer. De facer chapuzas en granxas a súa empresa pasou a construír autoestradas e xestionar infraestruturas e renovables: en 18 anos facturou 752 millóns A irrupción de Taboada y Ramos na repartición das obras levantou certo rebumbio nos escasos medios de comunicación críticos co fraguismo. En 1995 El País preguntou a Cuiña polo crecemento exponencial da firma do seu amigo e o conselleiro e número dous da Xunta -que ademais era secretario xeral do PP- asegurou que o éxito se explicaba polas políticas expansivas do Goberno galego que servían para potenciar ás empresas locais. De paso, o conselleiro esgrimiu unha normativa interna pola cal os directores xerais de Obras Públicas eximíano a el de calquera responsabilidade na adxudicación de contratos. O empresario Taboada, pola súa banda, contou ao xornal que todo eran faladurías: "Hai tempo que non vexo a Cuiña". "De facer nichos en cemiterios ás autovías" Durante a súa amizade con Cuiña a construtora iniciou un crecemento que chega ata hoxe A espectacular transformación que viviu daquela Taboada e Ramos asombrou á veciñanza case tanto como á competencia no sector. Antonio, un dos clientes que contratara á súa cuadrilla nos oitenta para levantar a estrutura da súa vivenda, lembra agora por teléfono como foi aquel cambio: "Tratábase dunha empresa de albanelería. Traballaba o dono xunto a algún familiar. Ían todos nunha pequena furgoneta. Aquí levantaban o armazón das vivendas, alí facían nichos de panteóns nos cemiterios... Diso pasaron en pouco tempo a gañar contratos para facer estradas e autovías. Que salto que deu, foi unha tolemia. Empezaron a verse retroexcavadoras, apisoadoras rotuladas co nome de Taboada y Ramos..." Ao mesmo ritmo que os gobernos do PP foron multiplicando os seus plans de infraestruturas, engordaba a conta de resultados de Taboada y Ramos. Galicia viviu unha era de maiorías absolutísimas do PP, que controlaba a Xunta, as deputacións provinciais e a gran maioría dos concellos. Eran anos de expansión do orzamento público, a miúdo con cargo ás axudas europeas. Estradas, obras de rede de sumidoiros, polígonos empresariais, pontes, depuradoras... Taboada y Ramos fixo de todo. En 1998 bateu o seu récord, aínda en pesetas, 2.000 millóns de facturación (12 millóns de euros). Ao ano seguinte, foron 3.395 millóns (20,2 millóns de euros). En 2004, xa co euro instaurado, 34 millóns. En 2010 ingresou case 70. Aquel foi un ano propicio para a construtora. Lémbrao aínda hoxe a propia páxina web da empresa: "A compañía recibiu un importante respaldo no ano 2010, ao resultar seleccionados pola Xunta de Galicia [con Feijóo á fronte] un total de catro anteproxectos de novos parques eólicos, cunha potencia conxunta asignada de 96 megawatts". Cando Cuiña caeu en desgraza no partido en 2003, o empresario xa se gañara a confianza do recentemente nomeado presidente da Deputación de Pontevedra, Rafael Louzán Portas cara a dentro, durante as dúas últimas décadas os traballadores foron testemuñas das excelentes relacións que Taboada -sempre discreto nas aparicións públicas e coa prensa- soubo manter nos despachos dos dirixentes mellor colocados do PP galego. Cando Cuiña caeu en desgraza no partido en 2003, o empresario xa se gañara a confianza do recentemente nomeado presidente da Deputación de Pontevedra, Rafael Louzán, que mandou neste organismo durante doce anos ata 2015 que se foi a presidir a Federación Galega de Fútbol. "Era imposible competir con eles", di a competencia "Apareceu unha empresa sen moita estrutura nin unha gran profesionalidade, coa que era imposible competir nas adxudicacións públicas de determinadas administracións", di un directivo da competencia Un directivo dunha empresa da competencia relata a este diario como viviu aquela época: "Apareceu unha empresa sen moita estrutura nin unha gran profesionalidade, coa que era imposible competir nas adxudicacións públicas de determinadas administracións, en especial da Deputación de Pontevedra. Teño serias dúbidas da súa estrutura aínda hoxe, a pesar das adxudicacións que recibe. Se un estuda a etapa das súas adxudicacións da Deputación de Pontevedra sobre todo ata 2009, pódese ver que algunhas empresas arrasaban nos concursos públicos. Taboada e Ramos era unha delas. Era un escándalo, os demais iamos ás licitacións para que quedase constancia de que estabamos vivos. Sabíase que non se podía acceder salvo a contratos moi pequenos que se repartían a outras empresas para tratar de lexitimar un pouco a institución". Un empregado que traballou nos anos de expansión preto do despacho de Taboada sostén que a construtora investía importantes cantidades de diñeiro en ter contentos a cargos públicos, funcionarios e técnicos de distintas administracións. "Todas as semanas había festas en restaurantes onde se convidaba a enxeñeiros, a alcaldes, concelleiros e outros cargos públicos. Na forma na que se relacionaba con eles, ás veces Taboada parecía o xefe de todos eles. E na contabilidade figuraban compras de obras de arte, cadros de pintores galegos. Acudíase sempre ás poxas no Hostal dos Reis Católicos. E logo algunhas desas obras utilizábanse como agasallos e atencións", sostén este ex-traballador. Inauguración da polémica Autovía da Costa da Morte, en cuxa construción participou Taboada y Ramos [Xunta de Galicia] Durante os próximos 25 anos explotará xunto a outras tres empresas a autovía da Costa da Morte, unha das infraestruturas máis polémicas do Goberno de Feijóo, que perdoou ás construtoras a execución de parte da infraestrutura. Nos últimos anos, o conglomerado empresarial abriu negocio en Perú a través dunha das súas filiais e penetrou no sector das concesións públicas. Durante os próximos 25 anos explotará xunto a outras tres empresas a autovía da Costa da Morte, unha das infraestruturas máis polémicas do Goberno de Feijóo, que perdoou ás construtoras a execución de parte da infraestrutura. Sen ter ningunha experiencia no sector, o Concello de Lalín durante o mandato de Xosé Crespo adxudicoulle en 2010 o servizo de recollida de lixos por vinte anos dentro dunha UTE coa firma Geseco. E baixo a mesma fórmula accedeu á concesión de tres depuradoras en diferentes puntos da costa galega. Polo menos un fiscal e unha xuíz rastrexaron algúns dos movementos da construtora e tomaron declaración a testemuñas que alertaron de manobras estrañas nalgunhas adxudicacións, pero a Xustiza non achou probas sólidas para abrir unha investigación. Manuel Taboada asegura que non existe ningunha irregularidade e que todo é froito de décadas de traballo Manuel Taboada asegura que non existe ningunha irregularidade e que todo é froito de décadas de traballo. Por teléfono, este venres mostrouse molesto ante as preguntas de este diario. "A miña empresa leva 20 anos crecendo. Que o ano pasado aparecese como a que máis facturou á Xunta non quere dicir nada. Ingreso menos que hai quince anos. Hai unha empresa que vén de recibir un contrato de 20 millóns da Xunta, xa non somos os que máis ingresamos. Cada un pode tentar establecer os vínculos que queira, pero eu empecei a traballar en 1974 e estiven na política dous anos a partir de 1987. Dedícome á obra pública desde antes de coñecer a Cuiña. E fun nas listas de AP, pero por que ía influír iso. Había moitos concelleiros de AP que non saíron adiante como fixen eu. Inflúe o traballo, e a sorte. Esta empresa ten moitos anos detrás". Cando se lle pregunta cal é a facturación total da empresa desde que a fundou hai 30 anos, Taboada alega que non se lembra. E que se comprou tantos cadros é porque el é un amante da pintura. |
PRAZA_18389 | O líder do PP defende que a interrupción do embarazo "non é un dereito" das mulleres e, na liña do mantido por Feijóo mentres estivo sobre a mesa a contrarreforma de Ruiz-Gallardón, asegura que a lei do aborto de 1985 tivo o "acordo dos dous grandes partidos", aínda que non é certo HEMEROTECA | A loita das mulleres tomba a reforma do aborto do PP e 'varre' a Gallardón HEMEROTECA | Foi "unilateral" e "imposta" a lei do aborto de 2010? | En setembro de 2014 o Goberno de Mariano Rajoy viuse obrigado a retirar o que presentara abertamente como contrarreforma da lexislación en materia de interrupción voluntaria do embarazo, que supuña a grandes trazos un regreso á lexislación de 1985 e só daba poder de decisión real á muller en caso de violación. Tras defender durante case un ano o proxecto entre fortes protestas que os populares atribuían ao "feminismo rancio" que sente "animadversión polos homes", a presión social e o inicio do devalo electoral nas eleccións europeas daquel ano tombou a modificación legal e levou por diante o ministro de Xustiza que dera en personificala, Alberto Ruiz-Gallardón. Catro anos despois daquela frustrada derrogación da vixente lei do aborto, aprobada por folgada maioría absoluta no Congreso en 2010, o novo presidente do PP, Pablo Casado, elixiu a defensa dunha contrarreforma semellante como unha das súas primeiras bandeiras dende que accedeu ao liderado do partido. Se dá chegado ao Goberno de España, reitera, activará outra volta a contrarreforma para volver á lei de 1985 e ademais, bosquexa, poría en marcha normas para doatar de "información" e "recursos" ás mulleres cun embarazo non desexado. Dito doutro xeito, o plan de Ruiz-Gallardón combinado cunha normativa semellante á vixente en Galicia dende o ano 2009, cando o PP de Alberto Núñez Feijóo asumiu as propostas da antiabortista Red Madre inmediatamente despois de chegar ao poder.Casado defende que o aborto "non é un dereito" e, na liña do afirmado por Feijóo mentres estivo sobre a mesa a contrarreforma de Gallardón, asegura que a lei de 1985 contou co "acordo dos dous grandes partidos", aínda que non é certoNa liña do que vén afirmando nos últimos meses, Casado resumiu este domingo o seu roteiro para recortar a lei do aborto durante unha entrevista en laSexta. O seu "compromiso", afirmou, é volver á lei de 1985 porque "a nova lei", que leva oito anos en vigor, "recoñece o aborto como un dereito" mediante un sistema de prazos: catorce semanas como regra xeral e vinte e dúas só no caso de "graves anomalías no feto". Segundo o presidente dos populares, o aborto "non é" un dereito da muller porque "tamén hai outro dereto, que é o do que non naceu: ten dereito a vivir".Como xa fixera o propio Feijóo mentres a contrarreforma de Ruiz-Gallardón estivo sobre a mesa, Pablo Casado tamén esgrime que a lei do 2010 naceu sen consenso, mentres que a de 1985 contou co "acordo dos dous grandes partidos". No entanto, estas afirmacións non se corresponden coa realidade. A despenalización do aborto en 1983 contou co voto en contra de Alianza Popular e a lei do aborto de 1985, tamén. Ademais, aquela lei foi recorrida polo propio Grupo Popular ante o Tribunal Constitucional. O deputado encargado daquel recurso fora José María Ruiz Gallardón, pai do que despois sería dirixente do PP madrileño e ministro de xustiza. En 2010 o PP tamén se opuxo á lei promovida polo Goberno de Zapatero e, igualmente, recorreuna no TC.Na liña da 'Red Madre'Alén de defender que o aborto deixe de ser un dereito, Casado tamén suxire que, se chega a ter responsabilidades de Goberno, no canto de "empregar recursos" para a realización de interrupcións voluntarias do embarazo, destinaríaos a "apoiar a maternidade". Aínda que non ofreceu excesivos detalles ao respecto, as liñas xerais desta idea correspóndense coas da lei vixente dende hai case unha década en Galicia, cando o PP estreou a súa maioría absoluta no Parlamento galego para aprobar unha iniciativa lexislativa popular (ILP) impulsada polo Foro Español de la Familia que, baixo o enunciado de "establecer e regular unha rede de apoio á muller embarazada". A norma deu cobertura legal á denominada Red Madre, entidade antiabortista cuxos membros pasaron a asumir funcións como o asesoramento a mulleres xestantes con dificultades socioeconómicas.Dende a entrada en vigor da lei do aborto de 2010 o número de interrupcións voluntarias do embarazo diminuíu cada ano tanto en Galicia como no conxunto do EstadoEntre os froitos daquela lei estiveron numerosas inxeccións económicas da Xunta á Red Madre, difusión das súas mensaxes en instalacións públicas e normativas anexas como o "protocolo de renuncia de bebés no hospital". Os populares tamén puxeron nas mans desta entidade antiabortista recursos públicos dende outras institucións como o Concello de Santiago; cando gobernaron na capital galega (2011-2015) outorgáronlle de balde o uso dun piso de emerxencia social. Esta cesión foi retirada tras o cambio de Goberno na cidade e o actual equipo de goberno (Compostela Aberta) cedeu o inmoble a unha entidade que traballa con persoas sen fogar.Tanto as vantaxes para a Red Madre como os intentos de derrubar a lexislación do 2010 sobre interrupción voluntaria do embarazo cadraron, no caso galego e tamén no conxunto do Estado, cunha diminución sostida do número de abortos. Así, os datos do Servizo Galego de Saúde -que, polo momento, chegan a 2016- indican que dende o primeiro ano completo de aplicación da nova lei cada exercicio os abortos practicados en Galicia foron menos que no ano previo, pasando de máis de 4.000 en 2011 a un milleiro menos en 2016. |
NOS_13359 | O Grupo de Traballo de Nacións Unidas exixiu maior responsabilidade do goberno español neste tema. A embaixadora española apelou á Transición "como vontade de esquecemento e perdón". | O presidente do Grupo de Traballo (GT) da ONU sobre desaparicións forzosas ou involuntarias da ONU, Ariel Dulitzky, presentou perante o Consello de Dereitos Humanos da ONU o informe no que exixe máis compromiso do goberno español aliás de criticar ao executivo que recoñeza cada vez menos dereitos ás vítimas do franquismo. "Desde a volta da democracia déronse pasos importantes se ben tímidos para asegurar a verdade, a xustiza, a reparación e a memoria fronte ás desaparicións forzadas cometidas durante a Guerra Civil e a ditadura", sinalou. Porén, indica o informe, o Grupo de traballo considera que o Estado español debe asumir a súa responsabilidade e un rol de lideranza para asegurar que estas se desenvolven. Dulitzky lembrou que "a desaparición forzada non é só un crime internacional, senón que é rexeitábel ética e politicamente". O GT marcou como prioridade o buscar as persoas desaparecidas durante o franquismo. Transición Na súa quenda de resposta a embaixadora española perante a ONU, Ana María Menéndez, criticou o que cualificou de excesivo ámbito competencial do GT da ONU, "tanto desde o punto de vista material como temporal". Menéndez afirmou que "non é correcto" que o grupo se atribuíse competencias para o exame de "feitos do pasado" que aconteceron antes mesmo da creación da ONU. A embaixadora botou man da Transición española para dicir que todos os actores daquela etapa "tiñan a vontade de reconciliación, co convencemento de que só a través do esquecemento e o perdón era posíbel a reconciliación". |
NOS_31675 | Pasaron polo Suns Europe en novembro estreando a nova formación após ano e medio afastadas dos escenarios. As Ataque Escampe (no feminino plural tan empregado por elas) despediron os anos dez, aqueles que prometeran violentos, e déronlle a benvida á década co EP A Alma. A amizade pálpase como subtexto neste grupo que tanto evolucionou nos case dous decenios de andaina. E de que imos falar, preguntaranse, deixando agromar, inevitábel, a melodía da harmónica queixosa de "Segunda División". Pois da vida, do amor e da rebeldía, que tamén é supervivencia. O matrimonio, a morte e o sexo ficarán para outra ocasión. | Após esgotárense as entradas anticipadas na Gentalha do Pichel o pasado 28 de decembro, fóra unha cola de xente agardaba para facerse cos poucos billetes que restaban. Ataque Escampe liberaba A Alma despois de ano e medio de silencio. Inaugurou así os anos vinte, tamén cunha nova formación. Aos habituais Miguel Mosqueira (M.M.), Samuel Solleiro (S.S.) e Lois García (L.G.), súmase o retorno do vocalista Álex Charlón (A.C.) e as novas fichaxes de Cibrán Tenreiro (C.T.) na batería e Julio Vilariño (J.V.) nos sintetizadores. Nas estreas vai tamén un son ambiental que volve sobre os vellos temas para reinterpretalos nesa enerxía potente e envolvente que define o seu novo directo. —Parece que había moita expectación pola presentación d'A Alma, moita xente ficou sen a posibilidade de velos. J.V. A Gentalha é un sitio pequeno e ao Guateque de Inverno adoita vir moita xente. Esperabamos que se enchese, pero non isto. S.S. Danos entre pena e vergoña. Pero facíanos ilusión que o primeiro concerto que dabamos en tempo non fose unha cousa de alugar unha sala, senón algo máis apegado, máis da xente, como en Santiago pode ser o Pichel. Ao final si que chegou demasiada xente. Tamén o facemos de proba. Se tocamos mal, non hai tanta testemuña. J.V. Moitos temos relación co Pichel, a través do cineclube ou Estaleiro, que tivo a sede aquí. É bonito regresar volvendo aquí. —A que respondeu a decisión de Álex Charlón de voltar? A.C. Penso que nos buscamos mutuamente o grupo e mais eu. Sempre quero lembrar que foron eles os que me buscaron, pero igual foi mutuo. A perspectiva desde fóra escoitando Primeiros Bicos é moi positiva, e entroume de novo esa ansia no corpo por volver. Pensei que este era un bo momento. S.S. A nosa banda sempre funcionou como unha crew, é dicir, como un grupo aberto onde pode haber unha xente ou outra. Collemos baixas temporais ou definitivas. Eu, por exemplo, estiven dous anos en Francia e non facía concertos. A xente entra e sae como lle vai apetecendo. —Para os que se incorporan agora, como foi a entrada? J.V. Enganáronme. Eu xa estiven en Primeiros bicos e nas cancións do recompilatorio. En principio, cando marcharon Roi [Vidal] e Álvaro [Trillo], falaron comigo Lois, Samuel e Miguel para facer outra cousa. Logo veu Álex e entrou Cibrán. A cousa foise liando e acabamos así [ri]. C.T. A min chamáronme o ano pasado para tocar nun par de concertos aos que Álvaro non podía ir. Fixérame moita ilusión, porque son moi fan de Ataque Escampe. Igual agora menos [rin], porque tampouco está ben ser fan de ti mesmo. Estou lembrando agora unha vez que vos vira hai moitos anos. Iades con bases e, como non me gustara nada, coméralle a cabeza a Roi: "Pero se precisades un batería, chamádeme!". Por volta de cinco anos despois, funcionou. S.S. Porque non eran bases de verdade, senón unha especie de rítmica gravada que poñiamos mentres tocabamos por enriba. Con bases pódense facer outro tipo de cousas. Aquilo era algo chapuza. C.T. De feito, no disco novo hai un tema que vai case todo con base. S.S. Pero aí xa está pensada. O outro tiña un toque máis a karaoke que a concerto electrónico. —Como foi o proceso creativo deste último EP, A Alma? A.C. Complexo, porque os que estaban a bordo naquel momento inicial -Samuel, Miguel, Lois e Julio- xa tiñan adiantado traballo e algún tema solto. Tamén hai achegas de Roi, que está de baixa temporal. Vimos que tiñan en común ese son atmosférico e tamén as localizacións en vilas galegas, por aquilo da Galiza baleira ou baleirada. A partir desas coordenadas fomos construíndo outras cousas. Ao final, os temas iniciais conxugáronse ben con temas que no proceso foron creando un conxunto moi equilibrado. De feito, un pode escoitar A Alma en clave platónica, nunca mellor dito. Non quero pórme moi pedante, pero aí están os tres tipos de alma: a racional, a irascíbel... e a outra cal era? C.T. Concupiscente. J.V. Foi un proceso difícil porque as tres cancións principais veñen de épocas diferentes. E longo, pois tivemos que facer moitos axustes ao pasar por formacións diferentes. A maior parte do tempo que levamos este ano foi para conseguir definir un son, uns temas e un método de traballo. C.T. Si, eu creo que a gravación co Hevi axudou moito a que houbese máis cohesión e coherencia entre as cancións. Porque a maneira que ten de traballar, máis baseada en conseguir unha boa interpretación tocando todos xuntos que en estarmos gravando cada un por separado e facendo edición, foi útil para sacar ese son de conxunto. J.V. Esa dinámica de tocar entre nós serviunos para preparar este directo. Ao final, o traballo conxunto é a alma do grupo. —Desde aquel rock de serie b que marcou os seus inicios, o seu estilo mudou moito. Como definirían o seu último traballo? S.S. Definir é complicado. Dixo Álex antes o adxectivo atmosférico. O que destaca máis a respecto do anterior é un pouco iso, o traballo con sons por enriba da propia estrutura da canción, un pouco máis etéreos. O disco previo era en xeral máis de ritmos sincopados e bailábeis. Outros tiñan máis temas dalgún xénero, como o soul. J.V. – O Primeiros Bicos nese senso era o punto cero, pola marcha de Álex e o paso de Roi a vocalista. Chegouse a unha especie de acordo de facermos un disco moi directo para podermos ter un repertorio novo que tocar en vivo, tirando de guitarras, baixo, ou algún teclado. Con algunha das cancións que se gravaron para o recompilatorio, como a versión nova de "A vida en Fujifilm", empezamos a traballar máis cunha certa densidade sonora, con paisaxes, ambientes. Agora somos seis e iso permite desenvolver os matices das cancións, o cal é moi oposto a Primeiros bicos. Búscanse máis esas leves diferenzas, non é un disco tan directo como aquel. C.T. De todas formas, iso sería comparando o son dos discos, pero o do directo agora eu creo que é unha recompilación de moitos paus diferentes. Non sei se hai unha etiqueta capaz de os xuntar. S.S. É unha nova forma de facer as cancións. Tanto Primeiros Bicos como este último son traballos que se fixeron dun xeito diferente a cando nos autodenominabamos rock de serie b. Daquela un facía unha canción e os demais poñiámoslle acordes, cadaquén facía os seus arranxos e ninguén se metía nos dos demais, e aquilo soaba ou non soaba. Agora é un traballo máis de conxunto. —Como suxería, dirían que A Alma é un disco platónico? A.C. Se un o quere escoitar nesa clave, vai poder comprobar que as tres almas que aí aparecen están como incompletas. Semella que se precisan as unhas ás outras, pero non se coñecen, porque son seres illados, perdidos, que teñen certa dificultade para contar cos demais. Porén, as correspondencias non rematan aí, está tamén a cuestión das tres vidas, e a do corpo, que aparece nas tres cancións. Logo tamén están o desexo, a fe e a razón. Mais iso debería ser o que saque cada persoa que escoita. S.S. De feito isto vímolo despois. —Iso ía preguntar: era esta unha intención previa ou buscaron o sentido a posteriori? J.V. Atopouse polo camiño. A.C. Si, pero certo imaxinario foise inserindo nas cancións e nas letras a partir do diálogo coas outras. E isto é moi importante, porque ao final si que quedou un asunto absolutamente coherente. J.V. Si, unha vez atopas iso si que se modifican certas cousas e fanse falar os temas entre eles. De aí apareceu o título do disco. S.S. Tamén é certo que nós isto o tomamos un pouco a brincadeira. Por exemplo, a descrición do disco é un texto sobre Platón, dun autor que existe, pero inventado. Aínda que non sei moito de filosofía, imaxino que Platón é bastante reaccionario, pero xa é tan antigo que dá un pouco igual. Non o interpretas en clave política. A.C. Claro, de feito isto é unha contestación a Platón. El censuraría este disco. Acaba dicindo Miguel Pernas, ese estupendo orador: "a vida non depende de orde nin de proporción". Quixemos facelo ver para que ninguén considerase que apoiamos esa forma de entender a vida con regras estritas. —Dicía Samuel Solleiro nunha entrevista que ían alternando entre discos cun contexto máis político e outros máis evasivos. A este seica lle tocaba ser político. S.S. Sabes o que pasa? Nesa regra que fixemos os EP non os contabamos [escachan de risa]. J.V. Regra trampa! S.S. Tocáballe ser político, pero será para o próximo LP. É certo que primeiro fixemos Galicia es una mierda, que era moi político en clave cómica. En resposta, A grande evasión ía de viaxes imaxinarias. Con Violentos Anos Dez volvemos á política, nun rexistro máis serio. O Disco Vermello si que era político. Vaia, pois daquela si que contabamos os EP, que Noites de agosto foi antes. C.T. Entón agora tes que argumentar que este é político. J.V. Cibrán e mais eu comentabamos unha vez a suposta non politicidade do Primeiros Bicos. É un disco que fala de facerse vello e estar perdido, non é de evasión. Xa asumimos hai moito tempo que "o persoal é político". M.M. Tamén é certo que os títulos condicionan bastante o contido. Se Violentos Anos Dez se chamase Amor, verías as cancións noutra óptica. De feito, ese disco de 2011 ao principio íase chamar Violentos Anos 2000, que xa pasaran, marcados por Al Qaeda. Porén, iso xa o sabía todo o mundo, era unha obviedade. Ao cambiar a década e dicilo daqueles que aínda non foron, méteste no descoñecido. Era previsíbel que fosen violentos, pero estabamos a nos internar nunha hipótese máis poética. A.C. En calquera caso, os artificios son moito máis ricos cando non se desvelan, Miguel [rin]. C.T. É coma un xogo, nós mesmos discutimos sobre as interpretacións do que acabamos de facer dez minutos antes. Pero non creo que a nosa sexa máis válida que a doutra persoa. S.S. Se este EP, xa gravado e todo, en vez de titularse A Alma se chamase Venceremos xeraría un imaxinario e un relato diferentes. Pero, no fondo, todos os nosos discos son bastante políticos. Ao final, ser político non é só o contido. O político tamén é a forma en que editas os discos e en que participas do tecido social ao tocar. É máis político facer A Alma e presentalo no Pichel que facer Violentos Anos Dez e presentalo nunha sala calquera. M.M. Hai dez anos tocabamos en todos os sitios nos que nos chamaban. Con coller o teléfono, xa diciamos que si. Como moitas eran asociacións, underground e políticas, demos unha imaxe de grupo político -que o somos- mais tocabamos alí non tanto por militancia -que tamén-, senón porque aceptabamos case todo. Agora non, porque sabemos que en certos locais non vai soar ben e vaino pasar mal o que toca e o que escoita, e para iso é mellor dicir que non. Nalgúns sitios, cando te negas, xa din: fascista. Pero non é por iso, senón por sensatez. Os títulos condicionan bastante o contido. Se Violentos Anos Dez se chamase Amor, verías as cancións noutra óptica —En case dúas décadas de historia de Ataque Escampe, que puntos de inflexión houbo? A.C. Eu quero lembrar un, que foi o gañarmos aquel concurso de canción de autor en Vigo. Porque aínda que non tiña demasiada relevancia, fixo que decidísemos continuar co grupo, pois naquela altura había moitas dúbidas da viabilidade do asunto. Entrar na Regueifa Plataforma foi outro. Noel Feáns fixo moito por nós, non só dándonos soporte, senón ánimos e crendo no que faciamos. S.S. Ese concurso gañámolo en 2006 e para min o que hai antes é como unha especie de prehistoria. Non gravaramos ningún disco, só unhas maquetas que nunca sacamos. Eramos uns amigos que se xuntaban para tocar e nada máis. O grupo comezou aí. Despois, eu poría o momento no que entrou Álvaro a tocar a batería. Nos discos igual non se nota tanto, pero no directo o grupo profesionalizouse. Até daquela, nunca se sabía que podía pasar nos nosos concertos, era todo moi desastre, pero despois comezaron a ser unha cousa máis seria. Aí tamén deixamos o rock de serie b porque non viña tanto a conto. —Falando de concertos desastre, contan as malas linguas que perdían bastante material. Segue acontecendo isto? M.M. Antes, os beneficios dos concertos ían para o grupo e comprabamos cousas con eles que, como non sentiamos como propias, deixabamos esquecidas. Non nos doía tanto porque parecía que eses cartos choveran do ceo. Perdemos unha mesa de 700 euros, platos... S.S. Unha vez arrincamos o coche cunha guitarra apoiada nel e non o soubemos até varias horas máis tarde. E apareceu. C.T. A min iso das "malas linguas" faime graza, porque era o propio grupo o que o dicía e encántame esa transparencia. A.C. Tamén hai que subliñar que esa lenda negra tiña unha base real, pero xa está esgotada. Xa non facemos ese tipo de cousas. Os nosos directos son mellores e non perdemos o material. Agora tomamos a música moi en serio. —Foron ao final os anos dez tan violentos como apuntaban? M.M. [bufan] Superaron as nosas expectativas. A.C. Realmente ás veces dános medo botar fóra profecías e despois ver que se fan realidade. Un verso de Noites de agosto di que "o mundo comeza a dar medo / pero na Galiza non hai cámara de gas". Agora temos aí a extrema dereita, parece que a piques de entrar no Parlamento galego. Igual logo temos que cambiar a canción. —E que agardan dos anos vinte? S.S. Xa nolo preguntaron noutra entrevista e chegamos á conclusión de que van ser cansados, fatigosos. C.T. Porque hai cousas que parece que van ser pasaxeiras, mais ao final convértense no día a día. J.V. Falamos tamén da sensación da paisaxe despois da batalla. M.M. Eu vexo unha parte climática preocupante, así como social en canto á perda de dereitos que parecían conquistados, que se volven pór en dúbida. C.T. Eu noto que a miña xeración ten dificultade para pensar a medio ou longo prazo que as cousas poden ir a mellor. Non hai unha imaxinación esperanzada ou revolucionaria, senón unha sensación de desesperación. Por iso tamén serán cansos. M.M. Pero no movemento feminista hai forza. E iso arrastra. J.V. Si que é certo que, en cuestións de xénero, o feito de que se saquen á palestra debates que antes non existían visibiliza unha serie de problemas que se daba por suposto que non eran tal. S.S. Si, fálase máis do conflito e iso é bo. Porque nos anos dez o problema era que había moito conflito, pero non se falaba del. M.M. E, a nivel de nacionalidades, o caso catalán fai que se recupere o debate que estaba paralizado sobre as identidades oprimidas. |
NOS_6509 | Hai xa preto dun ano que viu a luz un disco que pasaría máis ou menos desapercibido dentro do panorama musical galego, máis que ben merece un rescate dese baúl das lembranzas. | Pois en Retratos -disco producido por Error e 2pasøs- Thomas Dylan & Balea despregan con mestría un universo poético que cae do lado da anomalía, entregado á intimidade do verso. Retratos | Thomas Dylan & Balea | Inuk Records | 2019 | Doce pezas | 12 euros Quen se atopa detrás das letras non é un descoñecido, senón Thomas Dylan Harris, polifacético artista nado en Pazos de Borbén que se viu vencellado en Vigo ao colectivo multidisciplinar Verso Libre. Os seus comezos na música remóntanse ao grupo Nubes de Pedra, co que viu a luz Claroscuro. O uso do galego neste álbum chamou a atención da discográfica Língua Nativa, selo de música independente que nacía en 2014 coa vontade de achegar público galego e portugués. O primeiro disco que lanzaron incluía o seu tema "Para sempre calar", xunto a outros de artistas de Portugal ou Angola. Tamén da man de Língua Nativa chegaría Chove (2015), disco no que Thomas Dylan concilia a súa faceta profesional no audiovisual coa de vocalista, acompañado desta volta por Frank e tamén 2pasøs. O disco contiña 10 cancións ilustradas con fotografías de Javi H, para alén de vídeos tocando en directo con sintetizadores, procesadores de efectos, pratos ou drum pads. Este peso do audiovisual mantense en Retratos, con até cinco das pezas traducidas a propostas próximas ao videoarte, que mostran desde remesturas de imaxes de Cocteau até un formato máis achegado ao videoclip convencional como o de "Aneis", mais atrapando a atmosfera funesta e misteriosa do tema, con ritmo de agoiro. Na súa colaboración con Balea, Thomas Dylan intérnase nun territorio hip hop moito máis etéreo. As atmosféricas bases de guitarra, baixo, saxo e sintetizadores serven de alicerce para despregar esa potencia inparábel do verso. Hai un fondo desacougante no que as palabras transmiten, un dó contido nos acordes que nos rozan coa pel de galiña. O traballo unicamente adoece en contados momentos dunha lixeira falta de fluidez, pero logra compensalo cunha fonda carga poética que non deixa para nada indiferente, como non podía ser doutro xeito ousando apropiarse do nome invertido do popular escritor galés. Retratos é un disco no que a palabra é protagonista e fala da dor, arrodeada sempre pola ineludíbel presenza da morte. Desde ese suxestivo "Imos voar a contra do vento" co que abren o seu "Autorretrato", pasando polo desafiante "se che conto quen tira dos fíos / un vello camiña da man de asubío" á desacougante ladaíña de "sabe a morte da familia", as poderosas imaxes son a forza lírica que convoca o trance para atopar o persoal no outro. |
NOS_26804 | Os 27 Estados membros aceptan impor resticións ás persoas migrantes para acceder ás axudas sociais británicas. Unha medida que podería ser aplicada tamén noutros territorios. O referendo do Reino Unido terá lugar o 23 de xuño. | Esta sexta feira (19 de febreiro) os 27 Estados membros alcanzaron un acordo na negociación que o Consello mantén co Reino Unido para evitar a súa saída da Unión no referendo que o goberno de David Cameron convocará o vindeiro 23 de xuño. "Traballarei en corpo e alma polo non", sinalou o primeiro ministro británico á saída da xuntanza após tirar das autoridades comunitarias as mudanzas exixidas durante as últimas semanas para se posicionar contrario ao denominado Brexit. As restricións no acceso ás axudas sociais para migrantes intracomunitarias serán aplicadas tamén noutros países como Dinamarca No concreto, os 27 representantes políticos dos territorios que compoñen a UE asumiron introducir nos Tratados a posibilidade de que o Reino Unido impoña restricións ás persoas traballadoras, migrantes, intracomunitarias á hora de accederen a axudas sociais por un período de 7 anos. Un doce nos beizos doutros países, como Dinamarca, que tamén son receptores de migración procedente do leste e sur de Europa e que, após o acordo, poderán implementar medidas semellantes. Ora ben, só coas traballadoras e traballadores que sexan utentes destas axudas e prestacións a partir da entrada en vigor do acordo e non con carácter retroactivo. Cameron di non ver "ningunha discriminación" na medida mais a todas luces supón unha fenda entre nacionais e intracomunitarias. Persoas refuxiadas Sobre a mesa de negociación tamén se situou a crise de persoas refuxiadas. O primeiro ministro grego, Alexis Tsipras, exixiu aos demais estados membros solucións á situación que atinxe Grecia e advertiu --tomando nota da estratexia británica-- coa posibilidade de vetar o acordo --que precisa unanimidade-- se non se garantía o mantemento do país no espazo Shengen e solidariedade entre os estados membros perante a maré de persoas deslocadas forzosamente que están a chegar ás súas costas. Os países centroeuropeos queren a Grecia fóra de Shengen Porén, Tsipras ficou só na reclamación. Os países centroerupeos queren Grecia fóra do espazo de libre circulación --unha medida sobre a que traballa desde hai semanas a UE-- e reforzar o muro construído na fronteira de Macedonia para frear o acceso de persoas refuxiadas ao tempo que se torna Turquía nun tapón. |
NOS_2760 | Disputas ideolóxicas e reivindicacións de territorios rematan sempre por pasar por enriba das vidas de civís inocentes. A comunidade internacional faise cómplice dos muros co seu silencio, mentres que observa como fronteiras trazadas sobre un papel cobran vida a través de formigón e ferro. | De acordo con informacións de Courrier International, en 1989, ano da caída do muro de Berlín, podíanse documentar no mundo un total de 11 muros ou barreiras físicas. A día de hoxe ese cifra alcanza os 70. Que pasou nestes últimos 30 anos para que se producise tal aumento? O medo ao terrorismo, á inmigración ilegal, ao tráfico de armas... mesmo o recordo de guerras pasadas segue a erixir muros que separan poboacións enteiras. Familias divididas polo conflito e xente illada que trata de facer unha vida normal entre valados de espiño e minas. Eis un repaso polos principais muros do mundo. Sáhara Occidental: Un conxunto de oito muros –compostos por búnkeres, valados e campos de minas– que superan os 2.720 quilómetros de lonxitude "protexe" o territorio saharauí ocupado por Marrocos. Foron construídos en 1980 polo exército marroquí, coa axuda de expertos israelitas e financiamento saudita. Os números apuntan a unha cifra entre 10 e 40 millóns de minas e ao redor de 1000.000 soldados. A súa intención non é outra que evitar incursións da Fronte Polisaria para recuperar a súa terra. Dous terzos do Sáhara Occidental están invadidos por Marrocos. É considerado o segundo muro máis grande do mundo, só superado pola Muralla Chinesa. Exipto-Gaza: Na cidade palestina de Rafá, sobre a fronteira con Exipto, un muro subterráneo corta o paso de subministros básicos á Franxa de Gaza. Xa no 2009 Exipto, naquel entón baixo o goberno de Hosni Mubarak, decidiu reforzar o control militar na súa fronteira co territorio palestino cun valado de aceiro de 12 quilómetros. Mais o tráfico de alimentos e outros bens continuou baixo terra até que no 2013 os túneles foron derrubados e controlados. Desde Tel Aviv presionaron o Cairo, xa que Hamas podía obter armas a través destas galerías. O paso fronteirizo abre en contadísimas ocasións, resultando pois nun bloqueo total e efectivo de Gaza. Israel-Cisxordania: A zona considerada polo dereito internacional e as Nacións Unidas como territorio ocupado por Israel, conforma xunto con Gaza o Estado Palestino (separado do país hebreo pola denominada Liña Verde). O Goberno israelita comezou a construír a barreira coa rexión no ano 2002, supostamente para evitar ataques terroristas. O proxecto final estima que a lonxitude sexa de 721 quilómetros. En 2004, a Corte Internacional de Xustiza declarou este bordo ilegal e instou a desmantelalo. Nun 90% está constituído por valados e nun 10% por muros de formigón. Amnistía Internacional, Intermón-Oxfam, Human Rights Watch, UNICEF e outras organizacións de dereitos humanos téñense declarado en numerosas ocasións na súa contra por violar os dereitos básicos do pobo palestino e illar a poboacións enteiras (arredor de 65.000 persoas vivirían totalmente rodeadas por barreiras). [Podes ler a reportaxe íntegra no número 331 de Sermos Galiza, á venda na loxa e nos quiosques] |
PRAZA_20545 | As empresas argumentan que non está xustificada a adxudicación directa dos contratos ANÁLISE | A folga na que a patronal quixo marcar o ritmo | ANÁLISE | A folga na que a patronal quixo marcar o ritmo As empresas argumentan que non está xustificada a adxudicación directa dos contratos Tres das catro asociacións de empresas de autobuses de Galicia, as principais (Anetra, Fegabús e Transgacar), veñen de interpor un recurso ante o Tribunal Administrativo Central de Recursos Contractuais co que reclaman a anulación do procedemento administrativo que está a seguir a Xunta para adxudicar os 41 novos contratos do seu contestado plan de transporte para o rural. A patronal, que asegura que varias empresas tamén presentaron recursos a nivel particular, reclama a suspensión cautelar das adxudicacións á espera de que o tribunal resolva sobre o fondo do asunto. O recurso chega cando a Xunta, que insiste na legalidade do seu procedemento e di que está avalado pola UE, viña de ampliar ata o próximo luns o prazo para que as empresas amosen o seu interese polos contratos antes de que o Goberno galego comece a invitar a unha negociación sobre os mesmos ás firmas que considere máis oportuno. A patronal salienta que a propia Xunta é a que anula os contratos do transporte escolar que estaban en vigor e argumenta e emprega ese feito como xustificante da urxencia do procedemento de adxudicación directa Segundo informan nun comunicado, as patronais sustentan o seu recurso fundamentalmente no procedemento elixido pola Xunta, a "adxudicación directa dos contratos en vez de utilizar un procedemento aberto. Esa vía ten un carácter extraordinario e a Xunta practicamente non xustifica o seu uso, salvo cunha puntual referencia nos pregos ao manido argumento de que en agosto supostamente poden quedar sen servizo decenas de liñas de autobús". As empresas salientan que "ese camiño excepcional da adxudicación directa só podo seguirse se a Administración non é precisamente a responsable desa urxencia, e foi ela quen lanzou en 2009 un plan de modernización finalmente anulado polo Tribunal Supremo e quen puido iniciar xa hai máis dun ano un procedemento de contratación aberto que dera completas garantías á libre competencia". A patronal tamén fixa a súa atención no límite económico dos contratos, "pois non podería recorrerse a ese procedemento directo en contratos de máis de cen mil euros". Por outra banda, as empresas tamén critican a "suposta urxencia que aduce a Consellería de Infraestruturas" pola posibilidade de que o transporte escolar quede sen servizo en setembro, algo que para a patronal "sería completamente incongruente coa decisión adoptada en relación aos moitos contratos que estaban garantidos ata o ano 2020 e que a Xunta, unilateralmente, optou por resolver para diluír o servizo escolar no transporte de uso regular". Sindicatos e patronal seguen a negociar os convenios coa ameaza dunha folga que só está suspendida temporalmente O recurso contra os pasos que está a dar o Goberno galego para adxudicar o seu novo modelo de transporte chega coa folga de condutores vivida nas últimas semanas suspendida temporalmente mentres empresas e sindicatos negocian os novos convenios colectivos do sector. Porén, as empresas seguen a ligar eses convenios co novo plan de transporte da Xunta, do que argumentan que a redución de servizos que suporá ao integrar as liñas escolares coas regulares implicará unha redución dos seus ingresos e con eles a imposibilidade de mellorar as condicións dos traballadores. |
NOS_11757 | A emigración galega a Barcelona foi unha realidade tan real como dolorosa para millares de familias que tiveron que saír do país en busca dun futuro mellor. O proxecto Proximidade Llunyana achega agora unha perspectiva en feminino do que foi ese éxodo rural de posguerra, unha visión moitas veces esquecida. | Proximidade Llunyana (proximidade afastada en galego) é un proxecto impulsado pola Rede Museística de Lugo que pretende plasmar a "dimensión espacial e temporal" da emigración de Lugo a Barcelona no século XX, representada polo testemuño de mulleres que nos achegan á realidade do éxodo rural da posguerra. Esta exposición itinerante que deu comezo en 2022 e que xa se puido ver na cidade de Lugo, en Monforte e, até o 7 de outubro, na Fonsagrada achega unha perspectiva moitas veces esquecida do que foi a emigración no país e conmemora as vidas de mulleres que renunciaron por necesidade a todo aquilo que coñecían en busca dunha vida mellor. "O proxecto pretende revivir as súas historias, mostrando os museos como contedores e conectores da memoria colectiva e construíndo historias individuais que acheguen unha perspectiva global de como a emigración afectou as netas, nais e avoas", segundo indican desde a Rede Museística de Lugo. Afonso Eiré: "A emigración non é só a xente que se vai, é un estado tamén dos que quedan" Na exposición pódese observar un diálogo do presente co pasado a través de obxectos, cartas e fotografía de mulleres do rural que ofrecen á persoa visitante conexión e empatía. Toda unha dualidade entre o que queremos vivir e facer e o que as circunstancias nos obrigan a soportar, é por iso que desde a organización da exposición consideran que se pode aprender moito non só do que foi a época de posguerra mais tamén acerca da vida nos nosos días e as decisións que en moitas ocasións nos vemos forzados a tomar. Non obstante, a emigración cara a destinos como Barcelona tamén debe ser aproveitada para abrazar unha conexión entre dous países, Galiza e Catalunya. Fogar e destinos conectados a través das dúas linguas que abrazan unha comunidade, unha cultura e raíces que se deron grazas a quen algún día se viu obrigada a facer as maletas e emprender unha viaxe cara ao descoñecido. Centro Galego de Barcelona. Salvar o pasado ollando cara ao futuro "Indagar, investigar e conservar" De acordo coa Rede Museística de Lugo, "o obxectivo desta mostra é indagar, investigar e conservar de modo transversal as historias familiares, converténdoa nunha mostra itinerante en constante evolución, co fin de buscar respostas do pasado para poder ollar cara ao futuro". |
NOS_501 | Unha libraría con cafetaría abre as portas na Cidade Vella nun momento no que o tristemente habitual é o peche destes establecementos. Poñerá especial interese no ensaio e terá programación propia | Un novo espazo para a cultura na Coruña, unha nova sempre importante e máis en tempos como os actuais, onde adoito toca comentar o peche destes recintos. Porén, o filólogo Alberto Pombo e o politólogo Daniel R. Cao veñen de abrir na Cidade Vella unha libraría-café, Linda Rama, que esperan converter en nova referencia da actividade na urbe, desde a rúa Porta de Aires. Inaugurada o pasado sábado, Linda Rama, apostará tamén por unha programación propia, con oco para "exposicións, debates, espectáculos de vídeo-creación ou musicais". Por suposto, o libro en galego terá un lugar privilexiado na proposta do café-libraría, que "polas propias características e intereses" dos donos estará especialmente centrado no ensaio, tanto o socio-político como o adicado á cultura popular contemporánea. "Non atopabamos as cousas que nos interesaban, como o catálogo de moitas novas editoriais cuxa distribución non chegaba aquí e pretendemos paliar esa eiva", aseguran Pombo e Cao, que desde Linda Rama aspiran a dinamizar o abanico cultura da Coruña, e seguramente moito máis que iso. |
NOS_32562 | O Bloque presentou un decálogo de idiomas a prol do idioma. O seu portavoz, Xavier Vence, ritica o "desprezo" ao idioma tanto de Feijóo como de Rajoy, comparable á actitude "que exercía Franco". | O portavoz nacional do BNG. Xavier Vence, presentou nun acto con candidat@s da formación nacionalista en Ferrolterra o decálogo de compromisos a favor do galego. Asegurou que "as e os concelleiros e alcaldes nacionalistas van ser a garantía" de que o galego se use "de forma efectiva" na administración local, e criticou as políticas de "desprestixio e desprecio" do PP cara ao idioma propio do país. Manifestou que BNG-Asembleas Abertas asumen como compromiso promover a normalización do uso do galego desde todos os concellos, "como administración máis próxima á cidadanía". Lembrou que os municipios gobernados polo Bloque "xa son un exemplo" no uso e promoción da lingua, máxime nun contexto de retroceso do galego "que é necesario reverter" e que Vence atribuíu "ás políticas de abandono do noso idioma que practica tanto a Xunta de Feijóo como a inmensa maioría dos concellos nos que goberna o PP". Rajoy e a despensa de votos O portavoz nacional tamén se referiu á visita de Mariano Rajoy a Galiza nesta campaña electoral, afirmando que "ve Galiza como unha simple despensa de votos do PP para despois aplicar desde Madrid políticas que van en contra dos intereses de Galiza, esnaquizando os nosos sectores produtivos, triturando os nosos dereitos sociais e os nosos servizos públicos, e desmantelando o noso autogoberno". |
NOS_36957 | Unha frente interna —IU, Anticapitalistas e Comúns— presiona Pablo Iglesias para que acepte viabilizar a investidura de Sánchez sen pelexar polo goberno de coalición. Isto é, presiónano para que acepte o marco estabelecido polo PSOE após o fracaso da investidura. | Primeiro foi IU. Despois Anticapitalistas. E agora os comúns, embora estes de forma máis suave. Todos, porén, apuntan na mesma dirección: en ningún caso se debe propiciar unha nova convocatoria electoral, o que significa que —desbotada a coalición polo propio PSOE— son favorábeis a viabilizar a investidura de Sánchez previo acordo programático que xustificase o voto afirmativo ao candidato socialista. Tamén hai matices entre os que presionan Iglesias. IU e Comúns ven unha fórmula á portuguesa, isto é, sustentar a acción do Goberno Sánchez desde fóra do gabinete, en tanto que Anticapitalistas —cuxo maior activo é Teresa Rodríguez, líder de Adelante Andalucía—propón votar si ao secretario xeral do PSOE e a seguir pasar á oposición para fiscalizar o executivo desde a esquerda. Ningunha destas presións están a facer aparentemente mella no discurso oficial da contorna máis directa de Iglesias. De feito, Pablo Echenique —un dos negociadores de Podemos—desbotou a fórmula de goberno á portuguesa co argumento de que esta xa foi ensaida durante os meses posteriores á moción de censura que derrubou Raxoi: "O problema é que iso xa o ensaiamos. Fracasou", dixo. Echenique deitou toda a responsabilidade do fracaso na negociación da investidura no PSOE, ao que identicamente responsabilizou por no seu momento non ter conseguido os apoios suficientes para aprobar os orzamentos do Estado [ao non logralo, Sánchez disolveu as cámaras e convocou eleccións]. Por tanto, Podemos continúa oficialmente a defender a coalición como a única vía que o seu grupo parlamentar está disposto a transitar para viabilizar a investidura de Sánchez. O PSOE, en troca, mantén inalterada a posición que adoptou após a derrota parlamentar do seu candidato: morreu o goberno de coalición e só é posíbel un acordo de colaboración no Parlamento. |
NOS_40430 | A Fiscalía de Moscova advertira que os organizadores da manifestación non solicitaran o permiso para levar a cabo as protestas, polo que a participación nelas podía ser constitutiva de delito. | 38 cidades rusas acolleron na tarde desta cuarta feira concentracións e protestas contra a mobilización de 300.000 reservistas anunciadas polo presidente Vladimir Putin, no marco da guerra en Ucraína. Putin mobiliza 300.000 reservistas para a guerra en Ucraína Entre as cidades nas que tiveron lugar estas manifestacións están Moscova, San Petersburgo, Ekaterimburgo, Perm, Ufá, Krasnoyarsk, Cheliábinsk, Irkutsk, Novosibirsk, Yakutsk, Ulán-Udé, Arjánguelsk, Korolev, Vorónezh, Zheleznogorsk, Ízhevsk, Tomsk, Salavat, Tiumén, Volgogrado, Petrozavodsk, Samara, Surgut, Smolensk, Bélgorod. Segundo a asociación OVD-Info nestas protestas producíronse 1,054 arrestos. Porén, varias contas de redes sociais vinculadas ao opositor político Alexéi Navalny afirmaron que o número de detencións era maior. As repúblicas de Donetsk e Lugansk convocan un referendo este mes para a adhesión destes territorios a Rusia Durante as primeiras horas da tarde, a Fiscalía de Moscova advertira que os organizadores da manifestación non solicitaran o permiso para levar a cabo as protestas, polo que a participación nelas podía ser constitutiva de delito. Mobilizacións de reservistas O presidente da Federación Rusa, Vladímir Putin, anunciou a primeira hora desta cuarta feira unha mobilización militar "parcial" da poboación para contrarrestar a ofensiva protagonizada polas tropas ucraínas nas últimas datas. "A liberación de todo o territorio do Donbass segue a ser o obxectivo inamovíbel da operación militar", dixo, nunha mensaxe dirixida á nación na que instou a "defender a patria, a súa soberanía e a integridade territorial". A UE restrinxe os visados para a cidadanía de Rusia As campañas de mobilización comezarán esta mesma cuarta feira e, segundo apuntou Putin, só serán chamadas a prestar o servizo militar aquelas persoas que estean xa na reserva, servisen nas Forzas Armadas e teñan "competencias e experiencia relevantes". Serán arredor de 300.000 efectivos, precisou o ministro de Defensa, Sergéi Shoigu. Os reservistas recibirán un adestramento especial antes de desprazarse a territorio ucraíno e contarán co status e os pagamentos aos que teñen dereito os militares profesionais, dixo. Rusia acusa Ucraína de usar armas químicas en Zaporiyia Horas antes, a Duma estatal rusa aprobou unha serie de emendas ao Código Penal para endurecer as penas de prisión por actos cometidos na guerra como a rendición, a deserción ou os saqueos, un texto que inclúe os conceptos de "mobilización", "lei marcial" e "período de guerra". |
PRAZA_4313 | Nas últimas vinte e catro horas rexistráronse en Galicia só 7 novos diagnósticos da covid-19, aos que se une o reporte de 11 positivos en test de anticorpos. O Sergas dá conta dun único falecemento e o total chega ás 613 persoas, 271 delas residentes en centros de maiores e dependentes. Nesta xornada houbo só unha nova hospitalización e foi nunha UCI | Tras a lixeira repunta do pasado sábado con datos correspondentes ao venres, día 22, a actualización deste domingo sobre a evolución da pandemia do coronavirus reflicte o menor número de casos novos en Galicia en vinte e catro horas dende os primeiros días da pandemia. A información divulgada polo Ministerio de Sanidade -transmitida dende o Sergas ao Estado, pero non publicada pola Xunta- reflicte nesta xornada só 7 novos diagnósticos da covid-19 mediante proba PCR, as máis precisas. Nas últimas vinte e catro horas rexistráronse en Galicia só 7 novos diagnósticos da covid-19, aos que se une o reporte de 11 positivos en test de anticorposA eses 7 novos diagnósticos engádese o reporte de apenas 11 novos positivos mediante test de anticorpos, que non se corresponden necesariamente coa última xornada. Ambos indicadores deixan o número de novos casos coñecidos este domingo en apenas 18, un nivel que non se rexistraba no país dende arredor do 10 de marzo, cando aínda non se declararan nin o estado de alarma nin a emerxencia sanitaria e o total de positivos do coronavirus en territorio galego non chegaba á vintena. O gráfico baixo estas liñas amosa a serie de novos casos por día en Galicia actualizada polo Ministerio de Sanidade tras a "revisión" anunciada a pasada semana, cando o Sergas introduciu medio milleiro de curacións sen referencia temporal concreta. A Consellería de Sanidade fixo público que esa revisión dos datos se ía producir, pero segue sen divulgar unha serie histórica completa da evolución da pandemia en Galicia e sen achegar unha fonte de datos abertos [O Estado actualiza a serie histórica completa do coronavirus en Galicia, que a Xunta segue sen divulgar].Nesta xornada o Sergas dá conta dun único falecemento e o total chega ás 613 persoas, 271 delas residentes en centros de maiores e dependentesEstes datos de escaso número de casos novos prodúcense nunha xornada na que o incremento de falecementos é tamén mínimo. É só un máis que no día previo, un home de 86 anos que estaba ingresado no hospital Clínico de Santiago, e o total de persoas falecidas con diagnóstico positivo pola covid-19 chega ás 613. Delas, 271 viviran en residencias de maiores -non se rexistran novos falecementos procedentes destes centros dende o pasado día 19- e 132 morreron nos propios centros, mentres que as restantes 139 faleceron en hospitais ou nas residencias "integradas" que foron habilitadas para maiores contaxiados. No caso desas 139 persoas, a Xunta non indica a residencia da que procedían. Os "positivos activos" dos que dá conta a Xunta seguen a baixar e quedan en 869, quince menos que un día antesFronte á información de novos casos que transmite ao Estado -en cumprimento do protocolo de datos vixente- pero non fai pública, a Xunta segue divulgando comunicados diarios coa evolución dos positivos "activos", isto é, do global de persoas que deron positivo e aínda non son consideradas como recuperadas por dar negativo noutro test. Esa cifra segue a baixar un día máis e descende este domingo en 15 casos, quedando en 869. Mentres, o número de persoas que a Xunta dá por "curadas" -aínda que inclúe tamén os test de anticorpos negativos, que non en todos os casos se refiren a persoas que pasasen a enfermidade- ascende ata as 9.716; 32 máis que no día previo.Con estas cifras, o número acumulado de persoas que deron positivo pola covid-19 dende o comezo da pandemia en Galicia chega ás 11.198. Faino nunha xornada na que foron procesadas 1.537 novas probas PCR para un total de 134.690, indica o Sergas.Unha nova hospitalización na UCI mentres segue a baixar o global de ingresosNestas últimas vinte e catro horas continuou a descender o número de persoas ingresadas nos hospitais galegos con test positivo de coronavirus -as persoas ingresadas por esta causa desaparecen da estatística cando dan negativo na covid-19, aínda que sigan hospitalizadas máis tempo- porque as altas seguen aumentando máis do que o fan as novas hospitalizacións. A única nova hospitalización rexistrada foi na UCI, onde permanecen doce persoas con test positivo da covid-19Desta volta, indica o Ministerio de Sanidade -o Sergas tampouco ofrece este dato-, nas últimas vinte e catro horas houbo só unha nova hospitalización e foi nunha UCI, o que fai que o total de persoas que precisan atención nestas unidades a causa da covid-19 pase de 11 a 12. Mentres, o número de pacientes en unidades de hospitalización ordinaria -en planta- con positivos por coronavirus queda en 61, cinco menos que un día antes. O total de persoas hospitalizadas con test positivo sitúase, deste xeito, en 73. Nos días do pico da pandemia chegou a haber 1.072 persoas ingresadas con test positivo, cifra acadada o 7 de abril.Os datos deste domingo tamén indican un descenso das persoas en illamento domiciliario con positivos por coronavirus. Quedan en 796; son 11 menos que un día antes e inclúen a 74 persoas usuarias de residencias de maiores e persoas en situación de dependencia.Lixeiro aumento de positivos activos na área de LugoNo que atinxe á información por áreas sanitarias, o atranco para coñecer a evolución da pandemia segue a ser a ausencia de información sobre casos novos nos partes xerais que comunica o Sergas, toda vez que a información do Ministerio só chega ao nivel autonómico. Daquela, non é posible coñecer directamente a través da información xeral da Consellería de Sanidade en que área se sitúan os devanditos 7 casos novos.Por segundo día consecutivo, a área con maior incidencia de positivos activos é a de Vigo, condición que ostentara ininterrompidamente a de Ourense dende finais de marzoCos positivos activos como única referencia, a única área sanitaria que rexistra un incremento neste indicador nas últimas vinte e catro horas é a de Lugo e é, en todo caso, moi leve, con só dous positivos activos máis que o día anterior. Mentres, todas as demais agás Pontevedra, sen variacións, ven descender o seu número de casos positivos activos encabezadas pola da Coruña.No que atinxe á incidencia -número de casos activos por cada 100.000 habitantes-, a maior rexístrase por segunda xornada consecutiva na área de Vigo, con algo máis de 45 positivos activos. Estes dous días son os primeiros dende o 27 de marzo nos que a área sanitaria con maior incidencia no é a de Ourense. |
NOS_52622 | Bieitta James e Pepe King son os integrantes desta banda que fusiona blues e soul coa idiosincrasia e a retranca galegas. Detrás deles están Iseo Agilda e Brais das Hortas, compañeiras na banda Sacha na Horta, que comezaron con versións de temas clásicos do blues "e non tan clásicos", puntualiza Iseo, e a base de improvisación acabaron irmanando o rhythm 'n' blues coas cantigas galegas. | Iseo fai con nós un breve percorrido polos comezos de Blues do País e cóntanos que "unha vez que as personaxes tomaron vida propia, as letras foron saíndo dun modo moi orgánico", e o dúo gravou o seu primeiro disco. Un par de anos despois chegaba 'Ruta 120', disco para o que xa contaron coa colaboración de Sindicato da Verbena. Logo do parón que supuxo para Blues do País o confinamento pola pandemia da Covid-19, o dúo retoma agora a creación dun novo espectáculo. "A intención é facer outro disco ou polo menos espectáculo novo, porque xa dubidamos moito" comenta Iseo referíndose ao sentido que adquire hoxe en día facer un disco ou quedar só nas plataformas dixitais, e engade, "polo menos queremos sacar espectáculos novos e músicas novas e ver de que maneira llo facemos chegar ao público". "Sempre apostamos pola música libre e polo traballo en directo, aquí é onde somos fortes", asegura. A vantaxe de Blues do País, segundo eles mesmos afirman, é que dispón de dous formatos, con banda ou sinxelamente a dúo, caraterísticas que a converten nunha "formación moi cómoda, con formato para festival ou formato dúo para festas particulares, salas...". "Somos moi adaptábeis polo formato e polo público, tanto pequenos como para maiores" aseguran. O Sindicato da Verbena compóñeno Manu Alonso no baixo, Martiño Mato no saxo e Gustavo Agassi nas percusións e súmanse a Bieitta James e Pepe King para transformar "toda a enerxía do blues, multiplicala por 5 e elevala a onde a diva de Blues do País a queira levar". Nesta nova era pospandemia, a formación en banda ten a súa primeira cita en setembro no festival The Wild Fest, "o festival sustentábel", no parque San Miguel de Oia en Vigo, que afronta neste 2020 a súa segunda edición. CALENDARIO — Valdoviño: 1 de agosto / Área Recreativa (Club Náutico) / 20.00 h.— Moaña: 7 de agosto / Eirado do Ferreiro / 21.30 h.— Oleiros: 8 de agosto / Praza de Santa Cruz / ás 22.30 h. con Sindicato da Verbena.— Outes: 15 de agosto / Praza de Galicia / 13.00 h.— Celanova: 16 de agosto / Alameda / 21.30 h.— Oia: 5 de setembro / Wild Fest, Parque forestal San Miguel / 22.00 h.— Melide: 9 de outubro / Bar A Fundación Melide / ás 22.00 h. coa banda Sindicato da Verbena. Esta peza publicouse con 'máis', suplemento de agosto de Nós Diario que podes adquirir en quioscos ou na nosa loxa. |
NOS_51906 | O xuri destaca a coidada escrita e a destreza coa que o autor fornece "unha intensa e heterodoxa" carga erótica". | O escritor e colaborador de Sermos Galiza Xavier Queipo acaba de ser distinguido co XI Certame de Poesía Erótica Illas Sisargas por un poemario intitulado O Home Invisíbel. O xuri do certame reuniuse na Coruña a pasada sexta feira e estivo composto por, na súa calidade de presidente, Francisco Souto, secretario da asociación cultural Caldeirón, ben como polo gañador da edición anterior, Mario J. Herrero, e por Antón Lois Noceda, animador sociocultural do concello de Malpica, que actuou como secretario. Un total de 19 obras concorreron a este premio. O fallo do xuri foi emitido por unanimidade e nel valorouse "a perfeita estructura do libro con elementos recurrentes en formación de bucle. Así como o coidado uso da lingua a fornecer unha intensa e heterodoxa carga erótica". Convocou este premio a asociación cultural Caldeirón, coa colaboración do concello de Malpica. |
NOS_57160 | Unha maré branqui-azul desprázase até Pucela para animar ao Deportivo da Coruña no seu transcendental partido contra o Valladolid. Unha praza difícil mais non imbatíbel | Por volta de cinco mil afeccionad@s do Deportivo estarán hoxe no José Zorrilla, en Valladolid, para animar ao equipo coruñés no seu partido contra a escuadra pucelana (18:00 horas). Non é esta cidade castelá unha praza doada para o Depor, que ten embarrancado nese campo no pasado en máis dunha ocasión. Mais está conxurado (equipo e afección) para que desta vez non sexa así. Son tres puntos que o Deportivo precisa conquistar si ou si para poder se manter en Primeira. Os coruñeses teñen agora mesmo 32 puntos e son 18 na táboa. Os tres últimos empates sitúanos en postos deixa. #Pódese Fernando Vázquez leva a toda a armada, 20 xogadores. É consciente da importancia da cita. Mais sabe que vai arroupado por milleiros de deportivistas. As redes sociais son un fervedoiro. HT clásicos deste tramo final de liga (#pódese, #forzadepor) vense reforzados por outros específicos para a ocasión: #invasionblanquiazul #todosapucela ou #oucelablanquiazul. |
NOS_24698 | De luns a venres, a Feira do Libro de Vigo ábrese de maneira especial coa Semana da Música Infantil "Lemos cantamos, gozamos" que ofrecerá concertos todos os días ás 20 horas. Mamá Cabra, Uxía ou Magín Blanco cantarán para o público máis novo na Alameda. | O popular grupo Mamá Cabra abre este luns ás 20 o Festival de música e literatura infantil que convocará todos os días ás 20 horas ao público máis cativo da Feira do Libro de Vigo. Uxía con "Cantaruxa coa Bruxa Maruxa" seguirá na terza feira nunha programación que terá continuidade ata venres. O mércores Susa Herrera ofrecerá "Animais enCantadores" para o xoves Magín Blanco traer o seu entusiasta "A nena e o grilo nun barquiño" na programación preparada por Galaxia. Mamá Cabra de novo, desta volta con "Bicos de música" e o obradoiro de música tradicional "De roda en roda" completarán o venres o "Lemos, cantamos, gozamos". A Feira do Libro, primeira da campaña que se desenvolve en tempo de ferias infantís, ten unha especial atención ao público máis novo e así, ademais da sesión da noite, todas as mañás ofrece actividades para facer lectores a través do teatro e a animación. Contacontos para 0 a 3 con Avoa Youja, obradoiro de reciclaxe con Cucarandainas, relatos arredor do medio ambiente con Servando Barreiro, contacontos con O Titiribaile, a Xanela do Maxín ou Fátima ou a maxia con Toño son algunhas das propostas por volta das 12.30 da mañá A Alameda estase a converter até o próximo domingo día 7 no verdadeiro centro cultural de Vigo cunha amplísima programación arredor do libro con presenza de autores, debates, espectáculos ou presentación de libros. Manuel Rivas, Agustín Fernández Paz, Xavier Correa Corredoira, Xabier Paz, Elena Gallego, Manuel Portas Suso de Toro, Miguel Anxo Fernández, María Reimóndez, Antón Riveiro Coello, Chisco Fernández Naval ou Manuel Portas son algúns dos autores que estarán presentes nunha feira do libro que está a piques que na próxima edición chegará aos seus corenta anos. Toda a programación na páxina web das Feiras do Libro. |
NOS_53279 | Non chegaba aos 60 anos. A súa música, e a súa figura rebelde e destemida, revolucionaron a cultura do norte de África. Entre o raï, as incursións electrónicas e o rock, Rachid Taha foi unha das máis grandes figuras do pop africano. Morreu esta cuarta feira en París a causa dun infarto. | Taha iniciárase na música a través do raï, ese peculiar r&b urbano e indíxena do Magreb. Fíxoo na emigración: aos dez anos marchou para Lyon (Francia) cos pais, obreiros de mono azul. Aos 17 anos el mesmo traballaba xa nunha central eléctrica, ao tempo que se dedicaba a absorber músicas de toda a parte. Pero o punk cruzouse no seu camiño ben cedo, en especial The Clash, aos que viu na capital francesa en 1981. A banda de Joe Strummer, que o alxeriano nado en Sig en 1958 consideraba "militante e hedonista" en igual medida, foi o espello de Carte de Séjour. Con este grupo -cuxo nome significa "Permiso de Residencia"- puxo patas arriba o rock en árabe dos oitenta. Encarnación do malestar migrante na metrópole poscolonial, as súas cancións respondían ao ascenso da ultradereita e conformaron parte da banda sonora do gueto. Foi despois de catro discos con Carte de Séjour que Rachid Taha se aventurou en solitario. Trasladouse a París e, entre 1989 e 2013 facturou máis dunha ducia de traballos cos que definiu un territorio sonoro único, insurrecto e salvaxe. Os dous volumes de Diwan (1998 e 2006), o contundente Tékitoi (2004) -que incluía a súa célebre versión de The Clash Rock El Casbah-, o regreso ao raï de 1,2,3 Soleils (1999) canda os seus compatriotas e estrelas do xénero Khaled e Faudel, ou o melancólico Bonjour (2009) puntuaron un impecábel corpo musical. |
NOS_4053 | O Goberno convoca unha nova poxa de interrumpibilidade na que rebaixa de 2.400 a 1.000 os megavatios dispoñíbeis. | Á espera de que o Goberno español aprobe o novo estatuto da industria electrointensiva, os grandes consumidores de electricidade da Galiza terán que pelexar o vindeiro 16 de decembro para facerse cun dos escasos bloques que sairán na poxa de interrumpibilidade. Segundo recolle esta terza feira o Boletín Oficial do Estado (BOE), serán 1.000 megavatios (MW) repartidos en 200 bloques de 5MW. Non haberá por tanto bloques de 40MW, que son os que máis interesan a industrias como Megasa, Ferroatlántica, Celsa ou Alcoa. O prezo de saída destes bloques situarase en 125.000 euros por megavatio. Desde a planta de Alcoa en San Cibrao advirten de que a rebaixa proposta polo Ministerio de Transición Ecolóxica "é un perigo para as electrointensivas porque ao final este servizo de interrumpibilidade que estabamos a dar non vai ser rendible para estas empresas", e aseguran que "o sistema enerxético español vai ter problemas". Chamada á mobilización Após de coñecer as condicións da nova poxa, o presidente do comité de empresa da planta de Alcoa en Cervo, Xosé Antonio Zan, chamou á xente a mobilizarse. "Coa publicación da poxa de interrumpibilidade metéronlle un recorte moi severo, por non dicir que fixeron desaparecer esta poxa. Agora mesmo a xente tense que mobilizar. Non podemos ter por parte do Goberno medidas tan duras contra as empresas electrointesivas", denunciou. Ante a ausencia de respostas, en parte pola falta de interlocutor con Industria, Zan non descarta levar as súas propostas á cidade de Lugo. "Seguramente haberá unha gran mobilización para reclamar ao Goberno que abra os ollos e nos atenda". A manifestación, apuntou, convocarase "pronto", antes de que remate o ano. |
PRAZA_19853 | ENTREVISTA | O xornalista Luís Alfonso Gámez, autor do blog Magonía e condutor do programa Escépticos (EiTB 2), pechou a xornada do xoves da Semana Galega de Filosofía, na que alertou dos riscos para a saúde dos falsos remedios médicos, coma a homeopatía. | Luis Alfonso Gámez é xornalista en El Correo, onde cobre a información de ciencia, e é autor do blog Magonía, dedicado á análise crítica das afirmacións extraordinarias. Presentador e condutor do programa de televisión Escépticos (EiTB 2), participou tamén en Órbita Laika (TVE 2) e vén de publicar El peligro de creer (2015). Este xoves foi o protagonista da sesión de noite da Semana de Filosofía cun relatorio titulado precisamente así, O perigo de crer, no que alertou sobre os riscos e prexuízos do espiritismo, das pseudoterapias (homeopatía, reiki, acupuntura...) ou de prácticas coma a antivacinación; riscos e prexuízos non só económicos, a través da estafa, senón tamén para a saúde. A Enquisa de Percepción Social da Ciencia coñecida esta semana alerta de que un 60% dos españois e españolas cre que a acupuntura funciona ou que o 53% que os produtos homeopáticos teñen efectos Este mércores presentouse a última entrega da Enquisa de Percepción Social da Ciencia, realizada pola Fundación Española para a Ciencia e a Tecnoloxía. O estudo sinala un incremento do "interese espontáneo pola ciencia e a tecnoloxía", do 15% ao 16,3% no último ano, crecendo dende o 9,6% do ano 2008. Esta mellora deuse, sobre todo, nas mulleres, mentres que nos homes se produciu un pequeno descenso no ano 2016. Porén, a enquisa tamén alerta de que un 60% dos españois e españolas cre que a acupuntura funciona ou que o 53% que os produtos homeopáticos teñen efectos, porcentaxes de confianza que se reducen ao 23% para os curandeiros ou o 15% para os horóscopos. Curiosamente, a crenza na acupuntura ou na homeopatía é maior naquelas persoas con estudos universitarios ou secundarios, e inferior nas persoas con só estudos primarios. "No caso das chamadas terapias alternativas hai unha grande inacción da administración, que non impide que calquera charlatán se publicite dicindo que cura a sida ou o cancro" Cada persoa é libre de crer ou non crer no que queira, pero cando falamos de temas de saúde e de remedios falsos, sobre todo se a confianza neles fai que se abandonen os remedios de eficacia comprobada pola ciencia. Crer ou non crer pode ter perigos para a vida das persoas? Si, na conferencia desta tarde vou falar de dous tipos de persoas que se aproveitan de algo moi humano que é o medo á morte: unhas son os mediums e outras son os chamados médicos alternativos e tanto uns coma outros, ademais de quitarnos os cartos poden provocar danos importantes de saúde, ata o punto de matarnos. Estes campos están suficientemente controlados pola administración, para evitar estes abusos e riscos para a saúde? Non. Aínda que as crenzas son libres, todos os mediums sen excepción son uns estafadores, son xente que se aproveitan das debilidades humanas para facernos crer en cousas que non existen, coma a comunicación co máis alá e cos mortos. Non hai moito que facer aí, porque non hai lexislación que prohiba que a min me vendan un servizo que non existe. E no caso das chamadas terapias alternativas ou falsas medicinas hai unha grande inacción da administración, que non impide que calquera charlatán se publicite dicindo que cura a sida ou o cancro. Hai tamén inacción por parte dos colexios profesionais, que non toman medidas contra médicos ou farmacéuticos que promoven ou venden remedios que non teñen efecto ningún, en prácticas que violan todos os códigos deontolóxicos. Hoxe mesmo merquei en Pontevedra unha caixa de produtos homeopáticos que tomarei enteira no escenario e o farmacéutico non me advertiu, só lle importou recibir os cartos. "Estamos vivindo en Europa unha crise por culpa dos colectivos antivacinas, que están avanzando en Romanía por culpa dalgúns popes ortodoxos e algúns xornalistas, ou en Italia por culpa do Movemento 5 Estrelas" Un caso aínda máis grave é o das persoas que optan pola non-vacinación, que teñen risco non só para esas persoas ou os seus fillos, senón para toda a sociedade, polo perigo de contaxio, mesmo de enfermidades controladas ou erradicadas... No tema das vacinas efectivamente estamos vivindo en Europa unha crise por culpa dos colectivos antivacinas, que están avanzando en Romanía por culpa dalgúns popes ortodoxos e algúns xornalistas, ou en Italia por culpa do Movemento 5 Estrelas. E o problema coas vacinas é que non só afectan ás persoas que deciden vacinarse ou non. Se mañá detectamos dez casos de sarampelo en Pontevedra, as medidas de illamento que habería que tomar teñen un gran custo económico para a sanidade pública. E, ademais, estamos falando dunha enfermidade contaxiosa que estaba controlada e que se pode estender pola irresponsabilidade dunhas poucas persoas. Non vacinar os fillos debería ser considerado malos tratos a menores. A varíola non se retirou aos seus cuarteis de inverno porque si, e a polio non está practicamente erradicada porque si, senón que son consecuencia da aplicación sistemática da vacinación. As vacinas están a sufrir os efectos do seu éxito: as persoas que defenden abandonar a vacinación contra o sarampelo argumentan que a enfermidade non existe. Claro, non existe grazas ás vacinas. "Se mañá aparece un tolo dicindo que a Terra é plana, os medios dirían que é un tolo ou simplemente non lle darían unha soa liña. Esa é a actitude que deben manter cos que promoven a homeopatía, o reiki ou cos que aseguran que poden curar o cancro cunhas follas" Cal é o papel dos medios de comunicación? Os medios de comunicación fomos moi irresponsables durante moito tempo. Onte, vendo a cobertura que se facía dos resultados da enquisa da Fundación Española para a Ciencia e a Tecnoloxía, que alertaba de que a metade das persoas cre nos efectos da homeopatía, a maioría dos medios si lembraron que esta práctica non está apoiada por probas. Porén, durante moito tempo, nos medios a homeopatía si tivo un espazo e boa prensa. Se mañá aparece un tolo dicindo que a Terra é plana, os medios dirían que é un tolo ou simplemente non lle darían unha soa liña. Pois esa é a actitude que deben manter cos que promoven a homeopatía, o reiki ou cos que aseguran que poden curar o cancro cunhas follas. "Alguén que cre en fenómenos paranormais ou noutras crenzas racionais non o fai porque sexa parvo, senón porque lle faltan datos e información certeira" Este tipo de crenzas están en retroceso na nosa sociedade ou estanse fortalecendo? Cambian. A enquisa da Fecyt de onte amosa que por exemplo o horóscopo ou os fenómenos paranormais teñen hoxe moita menos credibilidade que hai uns anos, pero si que rexistra unha crenza moi estendida nas pseudomedicinas. Hai unhas décadas as aparicións de ovnis tiñan espazo na prensa, e hoxe este tema nin sequera foi obxecto de pregunta na enquisa. O movemento antivacinas moderno non xorde ata hai 20 anos. De igual xeito, hai 20 anos a ninguén se lle ocorría que a telefonía móbil puidese provocar cancro, e hoxe si hai algunha persoa que o di. As crenzas irracionais, fundadas en tecnofobias e outros medos, van variando co tempo. Ollo, alguén que cre en fenómenos paranormais ou noutras crenzas racionais non o fai porque sexa parvo, senón porque lle faltan datos e información certeira. De feito, a propia enquisa amosa que é a xente con máis formación a que máis cre nas falsas medicinas. |
NOS_12128 | Escrachos diante das sedes do Partido Popular en Compostela e na Coruña deixaron claro o rexeitamento á última embestida dos ministerios de Sanidade e Xustiza contra os seus dereitos: a reprodución asistida fica reservada a parellas heterosexuais e nas estatísticas só aparecerán as maltratadas que boten máis dun día no hospital | As decisións dos ministerios de Sanidade e Xustiza que se fixeron públicas durante a fin de semana supoñen máis unha embestida contra o dereito á autodeterminación das mulleres sobre os seus corpos que as galegas non están dispostas a consentir. Axiña reaxiron após coñecer o documento que documento a Ana Mato vai aprobar no Consello interterritorial (esta terza feira) e que veta o acceso gratuíto á reprodución asistida a mulleres que decidan ser nais en solitario, a mulleres lesbianas, a parellas que xa teñan crianzas agás no suposto de que padezan algunha enfermidade e a homes e mulleres que se tivesen sometido voluntariamente a unha esterilización (vasectomía ou ligadura de trompas). Porén, coñeceuse despois que a medida da custodia compartida xa non será unha excepcionalidade nin tomará en conta o parecer de nais e pais, senón que a súa imposición déixaa o departamento que dirixe Gallardón á discrecionalidade da xuíza ou xuíz. A aprobación da contrarreforma da lei do aborto que prepara este mesmo ministro vaise concretando: no próximo trimestre darase a coñecer. E, por derradeiro, as estatísticas do terrorismo machista non contabilizarán nin sequera as mulleres que procuran atención médica, senón unicamente aquelas que requiran dunha hospitalización de máis de 24h. Contra todas estas medidas e contra a idea de familia heteropatriarcal en que se basean as políticas do Goberno español, que o galego acata sen rechistar, revolvéronse esta segunda feira centos de mulleres en sendos escrachos convocados diante das sedes do Partido Popular da Coruña e Compostela. A faixa, onde se lia que 'Os dereitos sexuais e reprodutivos non son negociáveis. As mulleres decidimos como e cando queremos ser nais', deixa claro que non van consentir. |
NOS_23299 | Prevé que en 2019 a demanda de aluminio medre entre 3 e 4%. | Alcoa gañou en 2018 case 5% máis que no exercicio anterior ao tempo que o seu valor incrementou en 27% (Ebitda) da man do aumento do prezo da alúmina e do aluminio no ano pasado. O informe de resultados da multinacional en 2018 contempla as estimacións de Alcoa sobre un 2019 no que haberá déficit entre a produción e a venda de aluminio de perto de 2% ao tempo que prevé unha suba na demanda de entre 3 e 4%. Así pois, e após un ano de aumento de ganancias e valor, e iniciando un 2019 no que falta aluminio e aumenta a demanda, Alcoa vai executar o seu adeus ás factorías da Coruña e Avilés pois entende que producir aluminio aquí é caro. A multinacional calcula que o fechamento paricial destas dúas factorías vaille costar por volta de 200 millóns de euros. E calcula tamén que ese fechamento achegará ás súas arcas entre 60 e 70 millóns de euros anuais. Alcoa anunciou en outubro o feche das factorías coruñesa e avilesina e o despedimento de 700 traballadores. Esta cuarta feira chegou a un principio de acordo co comité de negociación (a CIG non o asinou) para manter o cadro de persoal até o 30 de xuño mentres esperaba un comprador. Se finalmente non hai investidor, a multinacional iniciará o feche parcial das fábricas e activará un plan para trasladar 106 empregados, con otras tantas Baixas incentivadas en San Cibrao, pre-xubiladar con 53 anos a 44 operarios e despedir 268. O cadro de persoal vota en asemblea esta segunda feira se apoian ese principio de acordo. O comité de emrpesa de San Cibrao xa mostrou o seu desacordo co mesmo. |
NOS_46992 | Traballadoras e traballadores de diversos macro festivais, algúns subvencionados pola Xunta de Galiza, denuncian reiterados casos de impago e a precariedade laboral que padecen, chegando a realizar xornadas laborais de até 20 horas diarias detrás dunha barra a cambio dunha media de oito euros por hora. Persoal afectado denuncia, en declaracións a Sermos Galiza, que o único que se coñece ao chegar á barra é a hora de entrada, mais nunca a de saída. | Xornadas de entre 15 e 20 horas laborais son as que soportan traballadoras e traballadores que acoden como persoal camareiro a varios dos macro festivais do verán, a cambio dunha remuneración media de oito euros por hora que nunca se incrementa ao pasar das oito horas. Denuncian, en declaracións a Sermos Galiza, que o único que coñecen ao chegar á barra é a hora de entrada, mais non a de saída. Na última edición do festival O Son do Camiño recibiron mensaxes para que fixesen máis horas para labores de desmontaxe após a fin do evento, cando non foran comunicadas previamente, segundo afirman. "Nunca sabes a que hora sairás do traballo e estas xornadas que che fan realizar prexudican a saúde das e dos traballadores mais tamén restan moitos postos de traballo", lamenta Manuel "Hai xente que fai 15 ou 20 horas por xornada cobrando o mesmo por hora, fagas 5 ou superes as 8", sinala a Sermos Galiza Manuel Fernández, nome figurado, traballador que acode asiduamente como camareiro a este tipo de festivais. "Nunca sabes a que hora sairás do traballo e estas xornadas que che fan realizar prexudican a saúde das e dos traballadores mais tamén restan moitos postos de traballo", lamenta Manuel. Este ano no Son do Camiño "fixemos entre 9 e 10 horas o primeiro día, e a seguinte xornada foron unhas 13 ou 14 horas", afirma este traballador. "Cobres un formulario on-line e aceptas clicando co rato, mais non adoitan comunicarche as horas nin o horario que vas realizar". Logo, engade Manuel, "a mecánica depende das subcontratas e da persoa encargada en cada festival, así, na maioría dos casos tes descansos para xantar algo rápido, mais noutros casos nin iso". No Son do Camiño "fixemos entre 9 e 10 horas o primeiro día, e a seguinte xornada foron unhas 13 ou 14 horas" Fernández sinala o caso dun dos últimos festivais en que traballou onde desde a subcontrata lle enviaron un whatsapp solicitándolle que levase o seu abre latas. Impago de salarios no Son do Camiño Esta semana, varias persoas que traballaron como camareiras no festival o Son do Camiño, macro evento subvencionado pola Xunta de Galiza con 2,5 millóns de euros, denunciaron nas redes sociais o impago dos seus salarios durante máis de dous meses. A raíz de facelo público, Manuel Fernández sinalou a Sermos Galiza que a subcontrata xa se puxo en contacto con varias das súas compañeiras para anunciarlles que nas vindeiras horas se realizarían os ingresos. A denuncia pública xurdiu a través de conversaren entre elas, e dárense de conta de que unhas 20 persoas, que elas soubesen, aínda non recibiran ningún euro polo seu traballo no festival O Son do Camiño. Fernández tamén indicou que a problemática afecta 20 persoas que se saiba, mais nese evento traballaron máis de 300 persoas como camareiras, polo que sospeita de que deben ser moitas máis as que aínda non cobraron polo seu traballo. Estas traballadoras aseguran que solicitaron o pago dos seus salarios en reiteradas ocasións a Trosma Estas traballadoras aseguran que solicitaron o pago dos seus salarios en reiteradas ocasións a Trosma, subcontrata encargada da xestión do persoal camareiro no festival O Son do Camiño. "Non colleron o teléfono durante estes días e ao enviarlles mensaxes a través do móbil sempre se nos dicía que se nos pagaría en breve, e así levamos máis de dous meses". |
NOS_56124 | O Elche rachou as ilusións das porriñesas por seguir na competición. | As xogadoras de Abel Estévez loitaron até o final por darlle unha alegría á máis de mil persoas que enchían o pavillón Municipal da capital da Louriña. As perdas de balón acumuladas en todo o partido fixeron imposíbel a remontada final. O soño de chegar a semifinais esmagouse contra a agresividade dun Elche que non deu oportunidades. O primeiro tempo rematou cun dificil 21-12 que lastrou a seunda parte. No minuto 43 chegouse a un esperanzador 20-25 mais foi unha ilusión. Pasaban os minutos e as visitantes aumentaban a diferenza polo que ao treinador non lle quedou máis opción que premiar a todas as súas xogadoras pola histórica clasificación para a Copa da Raiña, rematando o partido con todas as súas xuvenís en pista. |
NOS_39648 | "Necesitamos á fronte do PSdeG un secretario xeral que non renuncie a gobernar o país", sostivo o candidato a liderar o PSdeG e secretario xeral do PSOE coruñés, Valentín González Formoso, e subliñou que o obxectivo da formación "non é gañar ao BNG" senón ao Partido Popular. | O candidato a liderar o PSdeG e secretario xeral do PSOE coruñés, Valentín González Formoso, subliñou que o obxectivo da formación "non é gañar ao BNG" senón ao Partido Popular e "cambiar Galiza". "Necesitamos á fronte do PSdeG un secretario xeral que non renuncie a gobernar o país", sostivo. Formoso mantivo na mañá deste sábado un encontro coa militancia de Boiro, do que informou a súa candidatura nun comunicado e no que reivindicou un PSdeG "forte e unido", que "non renuncie a gobernar Galiza". "Os compañeiros e compañeiras comparten que o PSdeG ten que ser unha forza que ilusione a militancia, que estea á beira da xente e, como fixo noutros tempos, volva ter criterios obre asuntos de país e non se limite a sinalar problemas, senón tamén a achegar solucións", manifestou. Neste sentido, Formoso apostou por un socialismo útil para a sociedade. "Porque esa é a nosa forma de ser e a nosa forma de gobernar", afirmou. Cultura, lingua e igualdade O secretario xeral dos socialistas coruñeses asegurou que a cidadanía "sabe observar perfectamente a aqueles que están nas institucións para mudar a vida das persoas. "Non son as palabras as que hai que ter en conta, senón os feitos cos que xestionamos as administracións nas que gobernamos, onde a protección social dos máis desfavorecidos, a reactivación económica e social, o fomento da cultura, da lingua e da igualdade son os alicerces fundamentais", dixo. González Formoso continuará na comarca do Barbanza e na de Santiago a súa rolda de encontros coa militancia con motivo da celebración das primarias. |
NOS_57843 | Este domingo, 25 de outubro, terá lugar en Chile o plebiscito consitucional adiado pola pandemia no mes de abril. | Case 15 millóns de chilenos e chilenas están acreditadas para responder este domingo á consulta, mediante votación, sobre a posibilidade de que o seu país conte cunha nova Constitución. O plebiscito, previsto para o pasado 26 de abril, tivo que ser adiado por mor da pandemia da Covid-19. Na practica é o resultado dun amplo consenso asinado no Congreso na madrugada do 15 de novembro do ano pasado, no medio dunha serie de protestas e manifestacións pacíficas, mais tamén de altercados públicos consecuencia do estalido social do 18 de outubro. Aprobo ou rexeito Os electores terán que decidir se aproban ou rexeitan o inicio dun proceso para a redacción dunha nova Constitución, a cargo ben dunha Convención Constitucional -paritaria, integrada por cidadáns electos para este propósito- ben dunha Convención Mixta -formada por 86 cidadáns electos e 86 parlamentarios designados polo Congreso-, unha escolla que tamén recolle o sufraxio. De ganar o 'rexeito', en Chile seguirá vixente a Constitución actual, de 1980, redactada e baixo o réxime militar de Pinochet. De triunfar o 'aprobo' abrirase un procedemento para a redacción dun novo texto constitucional que ha de ser consensuado e ratificado. O presidente de Chile, Sebastián Piñera, condenou nos últimos días os actos de violencia rexistrados durante o primeiro aniversario do estalido social no país. Nese sentido, asegurou que non permitirá que "algúns grupos minoritarios" violentos impidan que o plebiscito deste domingo transcorra de forma pacífica, para o que o Goberno acordou, ademais a suspensión do recoller obrigatorio, co fin de "facilitar a mobilidade e a circulación das persoas". |
PRAZA_2893 | Repasamos os resultados nas xerais nos espazos vilegos nos que o PP comezou a retroceder o pasado maio. | O Partido Popular non foi quen de amañar o devalo que sufriu nas municipais galegas nas vilas medias. Así, neste tipo de núcleos, consolidouse a tendencia á baixa que comezou para os populares en maio. Con todo, o partido de dereita continúa a ser primeira forza en moitas delas. Lalín era un dos bastións históricos do PP galego. Porén, Rafael Cuíña, o actual alcalde de Compromiso por Galicia, conseguiu arrebatarlle a vila grazas a un tripartito. Crespo logrou 5.326 votos nas municipais. Esta baixada repetiuse nestas xerais, ao pasar de 8.557 no 2011 a 5.661. Como dato curioso cómpre mencionar que, malia todo, os lalinenses tampouco optaron pola opción do seu alcalde. Cuíña apoiou a Nós-Candidatura Galega durante a campaña e só obtiveron na vila 604 votos. Foron quinta forza, por debaixo de PP, PSOE, EnMarea e Ciudadanos. O PP baixa en Lalín de 8.557 a 5.661. PSOE e EnMarea situáronse por enriba de Nós-CG, opción que apoiaba o alcalde Rafael Cuíña En Cangas é paradigmático o resultado da Marea, ao irrumpir con 6.478 sufraxios, un 40%. O PP descende algo máis de 2.000 votos ao pasar de 6.717 a 4.525, un resultado similar aos 4.213 das municipais de maio. O Grove é, desde maio, vila socialista. Porén, os mecos votaron en clave diferente para estas xerais e EnMarea impúxose como primeira forza con 2.315 votos. O PP pasou de 2.700 en 2011 a 1.511, un dato similar ao das municipais, con 1.261 sufraxios. O PSOE tivo que conformarse con ser terceira forza con 1.385 papeletas. Vilagarcía tamén foi un pesadelo para os populares. Baixaron 4.000 votos nestas xerais: 10.202 no 2011 fronte a 6.318 no 2015. Con todo, melloran o resultado de 5.338 das municipais. EnMarea foi a segunda forza con 5.958 votos e o PSOE terceira, con 4.873. No Grove e en Narón abriuse camiño con forza EnMarea, que logrou ser primeira forza En Narón irrumpiu con forza EnMarea ao ser primeira forza con 7.059 sufraxios. Sufriu unha gran baixada o PP ao pasar de 9.853 en 2011 a 6.444. A terceira forza foi o PSOE e a seguinte Cidadáns, seguidos por Nós. Outro caso curioso é Arzúa. A forza progresista Alternativa por Arzúa lograba a maioría absoluta e o PSOE tan só un representante nas municipais. Porén, os socialistas experimentaron unha subida nestas xerais e situáronse como segunda forza con 723 sufraxios. O PP tamén confirmou nesta vila a tendencia á baixa, ao pasar de 2.286 en 2011 a 1.551 e 2015. EnMarea foi terceira forza. Outro bastión do PP era Ortigueira, que cambiaba de goberno nas municipais. O PP baixa de 2.654 votos a 1.843 nestas xerais. En Teo, malia que o PP baixa uns 2.000 votos, 5.632 en 2011 fronte a 3.890 nestas xerais, logra impoñerse a EnMarea por uns 700 votos, opción apoiada por Rafa Sixto, o alcalde de Son de Teo. Ribadeo, Vimianzo e Tomiño non foron quen de fidelizar electorado para Nós-CG Malas novas para os populares tamén en Fene. Empeoraron mesmo o resultado de 2.239 sufraxios das municipais ao baixar a 2.178, practicamente 1.000 votos menos que no 2011. Vimianzo, Tomiño e Ribadeo experimentan o mesmo fenómeno. As vilas están gobernadas en maioría absoluta polo BNG e lograron desprazar amplamente ao PP naqueles comicios. Porén, Antelo, González e Suárez non foron quen de fidelizar voto cara o Nós-CG nestas xerais. O PP en Vimianzo obtiña 440 votos nas locais e pasou a 1.935 nas xerais, aínda que descende en relación con 2011, onde tiña 2.674. A segunda forza foron os socialistas, a terceira EnMarea e a cuarta Nós-CG. En Tomiño o PP baixa case 2.000 sufraxios con respecto a 2011, de 4.586 a 2.926 pero mellora o resultado das locais, 1.887. O segundo posto é para EnMarea, o terceiro para os socialistas e o cuarto para Nós-CG. Canto a Ribadeo, ocorre o mesmo que en Tomiño. O PP empeora con respecto a 2011, 3.041 votos fronte a 2.224, pero mellora en relación ás locais nas que obtivo 1.201. O segundo posto foi para EnMarea, o terceiro para os socialistas, o cuarto para Cidadáns e Nós-CG non aparece ata o quinto |
NOS_22884 | Ambos ficaron apagados, segundo a última actualización de Medio Rural, por volta das 12.30 horas. | Os incendios que afectaron á parroquia de Vilardemilo (Viana do Bolo) e á de Queirugás (Verín) quedaron extinguidos após calcinaren case 355 hectáreas entre os dous, segundo informou este domingo a Consellaría do Medio Rural. De acordo coa última actualización, ambos quedaron apagados por volta das 12.30 horas. O de Viana do Bolo deixou afectada unha superficie de 210 hectáreas, das que 159 son de monte raso e o resto, arboredo. O Goberno galego apunta a unha orixe intencionada neste caso, posto que se rexistraron até cinco focos diferentes a cuarta feira. Pola súa banda, o de Verín calcinou case 144 hectáreas, das que 105 son arboredo. O lume que continúa activo no concello de Monterrei, após queimar unhas 450 hectáreas, converteuse no máis grande do que vai de tempada na Galiza. |
NOS_38194 | O Concello chama aos veciños a participar o vindeiro mércores nun velorio simbólico dedicado á oficina bancaria. | O rural comeza a rebelarse contra as intencións de Abanca de fechar oficinas. O alcalde de Campo Lameiro, o popular Carlos Costa, iniciará os trámites para declarar 'persona non grata' ao presidente de Abanca, Juan Carlos Escotet, no caso de que finalmente se efectúe o feche dunha sucursal. Previsiblemente, a iniciativa sairá adiante co voto unánime do tres grupos con representación no pleno -PP, Porvir e PSOE-, que consideran que é un xesto de "dignidade dun pobo que expresa de modo institucional a súa rebeldía fronte a un atropelo ante o cal non se pode resignar". Ademais, o Concello convocou a un velorio simbólico para a noite da cuarta feira, 8 de setembro, en protesta contra o feche da sucursal. O acto, segundo informa o Consistorio, comezará ás 21,30 horas e as persoas que asistan acompañarán un cadaleito confeccionado "para escenificar a morte do rural galego coa desaparición paulatina de servizos esenciais" cono as oficinas bancarias. Alén diso, esta mesma semana a xunta de portavoces do Consistorio acordaba facultar ao alcalde para que iniciase contactos con avogados para buscar asesoramento para interpor accións xudiciais no caso de que Abanca feche a sucursal. A entidade bancaria afirma que manterá o servizo Fronte a estas accións de protesta, celebradas tamén por outros concellos, a dirección de Abanca subliñou esta mesma semana que garantiría os "servizos financeiros" en todas as localidades nas que se suprimen entidades como consecuencia do que xustifica como "reordenación" de oficinas. A idea de Abanca, tal e como explicaron fontes da entidade, é estar presentes no rural a través de "caixeiros, oficinas móbil e as oficinas de Abanca que ten nas localidades próximas". "Con este modelo darase solución á case totalidade de necesidades financeiras que se realizaban nelas, xa que todas as oficinas situadas nestas localidades teñen unha operativa moi reducida, algunhas presentan unha media inferior a seis operacións ao día", sinalaban as mesmas fontes. |
NOS_6212 | A maxistrada do Xulgado de Primeira Instancia número 1 da Coruña considera no auto que as dúas administracións teñen un interese "directo e lexítimo na causa". | O Xulgado de Primeira Instancia número 1 da Coruña acordou nun auto emitido hoxe aceptar as solicitudes do Concello de Sada e da Xunta para intervir no proceso iniciado polo Estado o pasado mes de xullo para reclamarlle á familia Franco a propiedade do pazo de Meirás. As administracións adhírense desta forma ao procedemento xudicial, pero non teñen carácter autónomo, pois a súa lexitimación para intervir está subordinada á parte demandante, é dicir, ao Estado. Tanto o Concello como a Xunta, polo tanto, intervirán no proceso en calidade de parte coadxuvante adhesiva simple do demandante. A maxistrada considera no auto que as dúas administracións teñen un interese directo e lexítimo na causa e estima os argumentos que presentaron nas súas solicitudes. Á hora de acordar a súa intervención no proceso tivo en conta o papel relevante do Concello de Sada nas accións tendentes a recuperar o pazo, así como que, segundo o Concello, non só se pretende a recuperación do patrimonio, senón darlle un uso público. En canto á Xunta, a resolución sinala que o Parlamento de Galicia foi quen iniciou as accións para recuperar o ben, que foi declarado en 2008 pola comunidade autónoma ben de interese cultural, coa categoría de sitio histórico. Ademais, indica que o Goberno autonómico ostenta as competencias respecto a protección do patrimonio. |
NOS_11497 | Un concurso procura fomentar a creación de vídeos en galego para difundir en internet. | Un idioma sen complexos que reclama o seu espazo e protagonismo na segunda rede mundial máis usada, Youtube. 'Youtubeiros' nace coa vontade de que haxa máis vídeos en galego na rede. Para elo, este concurso procura formnat a creación de vídeos no noso idioma, quer de opinión, quer vídeo-titoriais. É unha iniciativa dos servizos de normalización lingüística dos concellos da Baña, Coruña, Ames, Carballo, Mazaricos, Ourense, Pontevedra, Ribadeo, Santiago de Compostela, Teo e O Grove e das Universidades da Coruña, Santiago de Compostela e Vigo. O proxecto ofrece, tamén formación específica de videocreación para compartirmos os saberes todos e aprendermos a comunicar coa linguaxe audiovisual. Saca o youtubeir@ que levas dentro! De que se trata? Entre o 1 de decembro e o 28 de abril de 2017 todas aquelas persoas, sexan de onde sexan e estean onde estean, poden participar de balde nesta iniciativa. Só teñen que ser maiores de 14 anos e inscribirse. Cada autor ou autora pode inscribir tantos vídeos como desexe. No momento da inscrición o autor ou autora debe escoller a categoría na que quere inscribir cada vídeo: vídeo-facermos (Vídeo-titorial no que se mostran saberes e procesos de elaboración para que outra xente os poida aprender. Por exemplo, unha receita, un truco de maxia, o uso dun programa informático, manualidades…) ou vídeo-opinarmos (.Vídeo no que, de xeito argumentado, se expón unha opinión ou valoración arredor dun tema). A duración máxima de cada vídeo presentado é de 5 minutos e teñen que estar realizados en galego. Deben, tamén, estar licenciados baixo calquera das licenzas Creative Commons. Cada unha destas categorías premiarase cun premio en metálico de 1.000 euros e catro mencións honoríficas de 500 euros, segundo os criterios de valoración do xurado, composto por profesionais da comunicación audiovisual. |
PRAZA_3028 | Quen fora líder de EU, edil en Ferrol e deputada de AGE terá baixo a súa responsabilidade aplicar o amplo capítulo laboral do acordo da coalición de PSOE e Unidas Podemos. Pablo Iglesias é ratificado como vicepresidente e responsable de políticas sociais, con Irene Montero como ministra de Igualdade, Manuel Castells de Universidades e Alberto Garzón, de Consumo | Algo máis de sete anos despois da súa primeira incorporación ao Parlamento de Galicia como número dous de Alternativa Galega de Esquerda (AGE), a coalición daquela formada por Anova, Esquerda Unida e Equo, a ferrolá Yolanda Díaz será a ministra de Traballo da primeira coalición que se porá á fronte do Goberno de España dende os tempos da II República. Así o confirmou este xoves o gabinete de Pedro Sánchez, que avanzou ademais a intención de que o Goberno de PSOE e Unidas Podemos conte con catro vicepresidencias, a liderada por Pablo Iglesias e tres máis a cargo de ministras socialistas.Díaz, coordinadora nacional de Esquerda Unida de 2005 a 2017, chegara ao Pazo do Hórreo procedente da política ferrolá, municipio onde chegou a exercer a Tenencia da Alcaldía en coalición co PSdeG de 2007 a 2008. Foi tamén fundamentalmente en Ferrolterra onde exercera maioritariamente o seu traballo como avogada laboralista. Como detalla Anxo Lugilde no seu libro De Beiras a Podemos (Praza Pública, 2014), naquela campaña galega de 2012 Díaz tivera como asesor a Pablo Iglesias. Apenas dous anos máis, o agora futuro vicepresidente fundaría Podemos.Díaz, avogada de profesión, foi líder de EU, concelleira en Ferrol e deputada de AGE no Parlamento O novo partido foi coligado en dúas ocasións ás eleccións xerais (2015 e 2016) con EU e Anova baixo a marca En Marea. En ambas, Díaz foi elixida deputada como número dous da súa lista coruñesa. Tras a ruptura de En Marea, a vindeira ministra de Traballo recuncou como candidata ao Congreso nas dúas xerais de 2019, pero baixo as siglas de Galicia en Común -alianza de Podemos e EU- como cabeza de lista por Pontevedra e en ambas obtivo a acta. Durante ambos períodos formou parte do núcleo máis próximo a Iglesias no traballo parlamentario en eidos como as pensións ou a política industrial, ademais dos asuntos laborais que agora terá que abordar como ministra. Farao, non obstante, nun Ministerio que reformula a súa estrutura, toda vez que perde as competencias en materia de Seguridade Social.A política laboral no acordo da coaliciónO acordo asinado por PSOE e Unidas Podemos para gobernaren en coalición dedica un amplo capítulo á política laboral, que dende a constitución do novo Executivo corresponderá encabezar a Díaz. Así, por exemplo, ambas formacións afirman a súa intención de elaborar un novo Estatuto dos Traballadores nun marco no que fiquen "recuperados os dereitos laborais arrebatados pola reforma laboral de 2012", a do goberno de Mariano Rajoy.Máis concretamente, o pacto rubricado por Sánchez e Iglesias contempla "derrogar a posibilidade de despedimento por absentismo causado por baixas por enfermidade", suprimir as "limitacións ao ámbito temporal do convenio colectivo" ou cancelar a "prioridade dos convenios de empresa sobre os convenios sectoriais". A suba do salario mínimo, limitacións contra os abusos dos contratos en prácticas ou "reforzar o control da contratación a tempo parcial" son outras das medidas que corresponderán a un Ministerio que, no eido das políticas activas de emprego, terá necesariamente que coordinarse coas comunidades autónomas.Os outros ministerios de UP e as tres vicepresidentasIrene Montero será ministra de Igualdade, Manuel Castells de Universidades e Alberto Garzón, de ConsumoA Secretaría de Estado de Comunicación ratificaba tamén este xoves o resto de ministerios que corresponderán a Unidas Podemos e os nomes das persoas que os dirixirán. Como avanzara a formación que dirixe Pablo Iglesias a algúns medios nos últimos días, o líder de Podemos será titular da Vicepresidencia de Dereitos Sociais e Axenda 2030. Irene Montero ocuparase do Ministerio de Igualdade, que volve recuperar a condición de departamento independente que xa tivera de 2008 a 2010, con José Luis Rodríguez Zapatero. O sociólogo Manuel Castells será o responsable do Ministerio de Universidades e o líder de Izquierda Unida, Alberto Garzón, será ministro de Consumo.Carmen Calvo mantense como vicepresidenta primeira; Calviño liderará unha Vicepresidencia Económica e Ribera, a de Transición Ecolóxica"Nos próximos días iremos avanzando dende a Presidencia do Goberno a composición e filosofía do novo Executivo", sinalaba a mensaxe remitida aos medios dende La Moncloa, se ben pouco despois o gabinete de Pedro Sánchez xa fixo transcender algúns detalles máis. Entre eles, que a vicepresidencia primeira seguirá sendo o cargo de Carmen Calvo, baixo cuxo mando quedarán competencias como Memoria Histórica e laicidade, segundo confirmou eldiario.es. Ademais, ese posto outórgalle un peso político de especial importancia na coordinación interna do Executivo, competencias que adquiren desta volta maior relevancia ao tratarse dun goberno compartido entre dúas forzas políticas.Este mesmo xoves o PSOE confirmaba, ademais, os nomes das súas outras dúas vicepresidentas: Nadia Calviño e Teresa Ribera. A coruñesa, ata agora ministra de Economía, asumirá a Vicepresidencia de Asuntos Económicos e Tranformación Dixital. A actual ministra para a Transición Ecolóxica ve elevado o rango do seu ministrio ao de Vicepresidencia, que suma ademais as competencias de Reto Demográfico. Horas despois, a Secretaría de Estado de Comunicación divulgaba unha nova confirmación: María Jesús Montero seguirá a dirixir o Ministerio de Facenda e, ademais, exercerá como voceira do goberno de coalición. |
PRAZA_10167 | As eleccións municipais en Lugo son as primeiras en vinte anos sen Orozco como protagonista principal. A alcaldesa Lara Méndez enfróntase ás súas primeiras eleccións como cabeza de lista e pon a proba os barrios que tradicionalmente apoian o PSdeG nun contexto no que aos seis partidos con representación no Concello hai que engadir a incerteza na dereita e a nova fragmentación na esquerda | Hai catro anos, o entón alcalde de Lugo, Xosé Clemente López Orozco (8 concelleiros e 29,5% dos votos), buscaba revalidar o que sería o seu quinto mandato. Como rexedor municipal, e durante dezaseis anos, coñeceu a maioría absoluta, o pacto de coalición, o goberno en solitario e ata a ruptura cos seus socios do BNG en pleno mandato. En 2015, o alcalde vírao case todo na política municipal, pero faltáballe unha renuncia á altura do mito.O PPdeG de Jaime Castiñeira (9; 32%) quedou a 400 votos da alcaldía -sempre que se concretase un pacto con Ciudadanos (2; 7,4%)- e todo parecía indicar que Orozco chegaría ás dúas décadas de goberno municipal. Pero entrou en escena Lugonovo, unha forza heteroxénea, directamente xurdida das Mareas e dos procesos de confluencia, á que non se uniu a Esquerda Unida de Carlos Portomeñe (Alternativa Cidadá de Esquerdas: 1; 5%), pero si Xosé Anxo Laxe, antigo concelleiro do BNG que, desde 2012, era secretario local de Compromiso por Galicia. Lugonovo (con Santiago Fernández Rocha á cabeza) centrou a súa campaña na rexeneración política, e insistiu na dimisión de Orozco, quen tiña naquel momento dez imputacións e unha investigación aberta polo caso do Garañón, urbanización próxima ao Parque Rosalía de Castro e con vistas ao río Miño que foi paralizada polos tribunais. Lugonovo conseguiu tres concelleiros (11,4%), un resultado sensiblemente máis baixo do esperado, pero fundamental -xunto cos dous do BNG de Rubén Arroxo (8,6%)- para os pactos post electorais. A esixencia básica de Lugonovo en 2015 para apoiar os socialistas foi a renuncia de Orozco e o equilibrio municipal e provincial que o PSdeG tiña dende anos atrás en Lugo fíxose cachizasA súa esixencia básica para apoiar aos socialistas foi a renuncia do alcalde. O equilibrio municipal e provincial que o PSdeG tiña en Lugo desde había uns anos fíxose cachizas. Lara Méndez, candidata a presidir a Deputación, despois de que José Ramón Gómez Besteiro marchase liderar o PSdeG, pasou a ser a alcaldesa, e ese movemento fixo correr os postos en concello e, sobre todo, deputación, nun dos mandatos máis axitados da institución provincial. Manuel Martínez, alcalde de Becerreá e candidato do PSdeG para presidir a deputación despois do movemento de Méndez, foi rexeitado á súa vez polo BNG por estar tamén imputado, e de xuño a setembro, a presidencia foi para Elena Candia, alcaldesa de Mondoñedo e presidenta provincial do PPdeG, grazas a que Martínez se votou a si mesmo en rebeldía. En 2019, a alcaldesa Lara Méndez enfróntase ás súas primeiras eleccións como cabeza de lista, e diante ten a outro debutante: Ramón Carballo, un veterinario que construíu a súa carreira política na Consellería do Medio Rural e, antes, como concelleiro da Fonsagrada. Antes de ser alcaldable, Carballo era subdelegado do goberno en Lugo, unha praza política de perfil baixo. Unha vez máis, non se esperan maiorías absolutas de PPdeG e PSdeG, e todo vai depender dos pactos posteriores. Con tanto candidato debutante, e unha fragmentación maior, tanto na dereita como na esquerda, a incerteza é alta. Ata agora o PP controlaba as parroquias rurais e o recinto amurallado, mentres o Sagrado Corazón e Paradai son zonas fortes dos socialistasAta agora, o PPdeG controlaba as parroquias rurais e o recinto amurallado, un patrón que se repite bastante no voto urbano dos populares en Galicia. Onde máis sofre é nos barrios novos de Acea de Olga, Fingoi, Casás e A Milagrosa, este último o máis poboado por lucenses novos migrantes (un 13% fronte ao 8% do resto de Lugo). Pero estes non son, precisamente, os barrios onde ten mellores porcentaxes o PSdeG. A zona forte dos socialistas é Sagrado Corazón e Paradai, cun voto relativamente estable en toda a cidade gás dentro de murallas. Hai que lembrar, con todo, que este era o voto a Orozco, e que xa sufría un desgaste evidente. O de Méndez, sen dúbida, será diferente. O problema é que aínda non o temos identificado.Lugonovo foi un voto fundamentalmente urbano e de barrios mozos, igual que ACE; o BNG conservou forza na Cheda e nas torres do Bulevar NorteLugonovo foi, como a maioría das confluencias, un voto fundamentalmente urbano e de barrios novos. En Lugo son os de Acea de Olga e Fingoi, que creceron no últimos vinte anos, os que concentraron os maiores apoios á confluencia, en municipais, e a En Marea, en eleccións xerais e autonómicas. Aí é onde a esquerda ten os seus mellores resultados: Lugonovo anda polo 18% e ACE pasa do 7%. En 2015, o BNG conservou a forza que tivo hai unha década na Cheda e nas torres do Bulevar Norte, unha pequena urbanización ao norte da cidade. E Ciudadanos conseguiu entrar no concello nos distritos onde Lugonovo ten peso, cunha excepción: a zona vella (en torno ao 12% para C's). O 26 de maio, os lucenses teñen doce papeletas para elixir. Aos seis partidos con representación (PPdeG, PSdeG, Lugonovo, BNG, Cidadáns e ACE) hai que engadir a Vox, que é aínda unha incerteza. Aínda non sabemos ben como é o perfil do seu votante en Galicia nin, o que é máis importante, como se vai comportar en eleccións locais. Os seis partidos con representación hai que engadir a incerteza na dereita e a nova fragmentación na esquerdaA esquerda, por outro lado, está moi fragmentada. O Lugonovo de 2015 subdivídese en tres: Lugonovo-Mareas Locais, Podemos e Compromiso por Galicia (sen Laxe, que pecha a lista dos primeiros). Un terceiro bloque compóñeno outros tres partidos que, con toda probabilidade, van quedar lonxe do 5%. Foro Lugo Independente (o seu número un, Ildefonso Saavedra, foi afiliado do Partido Popular), Converxencia 21 (a formación de Carlos Vázquez Padín preséntase por primeira vez ás municipais en Lugo) e Galicia Sempre, o partido fundado por Manuel Martínez para conservar a súa acta na Deputación Provincial.Cambian os actores principais (Lara Méndez, Ramón Carballo) e permanecen os secundarios (Louzao, Arroxo, Portomeñe e Martínez). As eleccións municipais en Lugo son as primeiras, en vinte anos, sen Orozco como protagonista principal. |
PRAZA_19500 | O CPXG aproveita o Día das Mulleres para volver "apelar á responsabilidade" das direccións dos medios para un "tratamento máis axeitado das noticias sobre violencia contra a muller" | Unha reivindicación das mulleres no xornalismo. Tras meses desenvolvendo a campaña #NonDifundasMachismo o Colexio Profesional de Xornalistas de Galicia activou este 8 de marzo un segundo treito da iniciativa: #IgualdadeDePrensa. Trátase, explican, de "reivindicar o nome e a figura de compañeiras de profesión que fixeron posible un xornalismo menos machista". "Como o resto da sociedade", indica a entidade profesional galega, "o eido do xornalismo non é alleo á discriminación patriarcal" nas súas diversas manifestacións: "fendas salariais de xénero, teitos de cristal que impiden o acceso a postos de direfcción, acoso e violencia...". E xunto a elas, a "invisibilización" que "deixou no esquecemento o labor e a herdanza" de moitas xornalistas durante a historia, a mesma que na actualidade "minusvalora a capacidade de traballo de moitas compañeiras". Fronte a estas actitudes o CPXG está a compartir en Twitter baixo a etiqueta #IgualdadeDePrensa nomes, imaxes e historias das "mulleres que contribuíron de maneira central ao desenvolvemento do xornalismo, como símbolo para reivindicar a igualdade plena de mulleres e homes nos medios". Entre as traxectorias profesionais recuperadas están, por exemplo, a da fotoxornalista de guerra Gerda Taro -"moitas de cuxas fortos foron atribuídas a Robert Capa", lembran-, o da que foi primeira directora dun xornal no Estado, María Luz Morales. O CPXG volve "apelar á responsabilidade" das direccións dos medios para un "tratamento máis axeitado das noticias sobre violencia contra a muller" Oriana Falacci, Irene Polo ou Ángela Rodicio son outras das xornalistas que o Colexio reivindica nun contexto no que, ademais, a entidade "aproveita" para "apelar á responsabilidade das persoas que ocupan as xefaturas de redacción e edición" e "ao seu compromiso para avanzar cara a un tratamento máis axeitado das noticias sobre violencia contra a muller". Nestas informacións, advirte, "séguense a detectar eivas imperdoábeis nunha prensa libre, democrática e comprometida co desenvolvemento social do país". A xuízo do CPXG "a perspectiva de xénero debe ser un asunto transversal" e por iso "cómpre, con urxenicia, abordar as necesidades de formación neste eido" para o conxunto da profesión. É necesario, en definitiva, "tomar en serio a igualdade". |
NOS_47670 | A policía denunciou a militantes do BNG perante o xulgado de instrución número 3 de Santiago o 28 de agosto. No texto da denuncia, á que tivo acceso Sermos Galiza, a policía describe a un dos militantes do BNG, ao que acusan de tirarlle a pistola a un axente, como "varón, español, de acento galego". | Tres militantes do BNG -o portavoz nacionalista en Santiago e candidato á Alcaldía, Rubén Cela; o responsábel comarcal do Bloque na Coruña, Paulo Carballada e o militante do BNG de Guitiriz Alfonso Losada- terán de responder a cargos formulados pola policía pola súa participación na concentración convocada contra a Troika e contra a visita de Angela Merkel a Santiago e que decorreu o 26 de agosto. O relato da policía consiste nos seus trazos grosos en que a concentración contra Merkel non foi convocada previamente perante "o organismo competente" e que parte das 300 ou 400" persoas que a secundaron "bateron contra o cordón policial" cando este tentaba interceptarlles o paso ao Obradoiro en Fonseca. A concentración non foi convocada formalmente por ningunha entidade e foi produto dunha chamada feita desde ás redes a activistas dos movimentos sociais achegados ao nacionalismo. A policía afirma que un axente suxeitou a "un dos manifestantes", o cal conseguiu "coller a pistola de dotación ao devandito policía, caíndo a pistola ao chan, sendo recuperada polos funcionarios acompañantes". Prosegue a denuncia policial referindo que non foi posíbel deter "o suxeito", dada a súa "agresividade e a necesidade [por parte da policía] de controlar a masa". O "suxeito" é descrito así pola policía: "Varón, español, acento galego, de entre 35 e 40 anos, medindo 1,70 centímetros, pelo rubio, pelo curto, complexión normal, barba de varios días, vestindo polo de cor beige, pantalón vaqueiro azul e zapatillas desportivas". "Estamos perante un retroceso brutal nas liberdades públicas. Queren criminalizar a protesta social. E quéreno facer especialmente na Galiza" Na denúncia afírmase que varios axentes resultaron "feridos" durante os "empurróns e agresións dos manifestantes". Non se refere, en troca, as mazaduras producidas ás persoas concentradas e que foron recollidas por fotografías de diversos meios, entre eles Sermos Galiza. O propio Rubén Cela afirma no seu perfil de Facebook que "naquela concentración pacífica recibín un forte porrazo na cabeza por parte de quen agora me denuncia...", ao tempo que proclama que "non nos calarán nin con porrazos, nin con multas nin con leis mordazas". A policía xustifica o uso da violencia contra os manifestantes -a todas luces desproporcionado- por que "continuaban as agresións da manifestación aos axentes", o cal obrigou a estes a "utilizaren a forza mínima imprescindíbel para repeler a agresión e controlar a multitude agresiva". No atestado, a policía consigna que a efeitos de identificar os responsábeis das supostas agresións se valeu "dos links emitidos nas redes sociais por meios de comunicación", entre os que cita ElMundo.Es, Galizaconfrainfo.org, Lasexta.Com e Lavozdegalicia.es. A Subdelegación do Goberno comunicoulle a Rubén Cela que hai aberto contra el un expediente administrativo e paralelamente unha vía penal Na denuncia formulada perante o xulgado santiagués só aparecen os nomes de Carballada e Losada, e non o de Cela. O candidato do BNG en Santiago si que está, porén, acusado. Coñeceu esta circunstancia ao ser informado dela por parte da Subdelegación do Goberno, quen lle comunicou que está aberto un expediente sancionador contra el que podería resultar na imposición dunha multa que iría entre os 300 e os 6.000 euros. Aliás, a Subdelegación comunicoulle que en paralelo se ten aberto contra el unha "vía penal". "O alucinante", manifesta a Sermos Galiza o secretario de Organización do BNG, Bieto Lobeira, "é que nen Rubén nen o BNG temos coñecimento de ningún tipo de denuncia penal, así que teremos que ir ao xulgado a pedirmos información". Segundo comunicou a Subdelegación do Goberno a Rubén Cela, as actuacións contra el decorren do feito de que nalgún momento da concentración mantivo "interlocución" cos axentes, daí decorrería a presunción de que o concelleiro do BNG era un dos "cabecillas" da manifestación. Retroceso brutal "Estamos perante un retroceso brutal nas liberdades públicas. Queren criminalizar a protesta social. E quéreno facer especialmente na Galiza porque saben que non somos un pobo sumiso e saben que a mobilización na Galiza sempre é útil", avalía Bieito Lobeira. "Nos últimos tempos, pensemos nas preferentes ou nos emigrados retornados, tense visto como o pobo galego reaxe cando é agredido e que obtén conquistas ao actuar dese xeito. Iso é o que queren cortar de raíz". "Ao BNG non lle van calar a boca. Continuaremos a defender os nosos dereitos sociais e nacionais. Non nos van meter o medo no corpo", proclama Lobeira. Paulo Carballada terá que comparecer xa a vindeira segunda feira na Coruña, apartir das 11 horas, nos xulgados da rúa Monforte. A esa hora o BNG convoca unha concentración en solidariedade co seu militante, contra a criminalización da protesta social e en defensa da liberdade de expresión. Aliás, o BNG, no Congreso dos Deputados, demandará explicacións ao ministerio de Interior. |
PRAZA_7670 | O PP desbota as emendas coas que PSdeG, AGE e BNG pretendían reordenar parte dos Orzamentos de 2013 e instaurar tributos para, por exemplo, gravar as rendas altas e as grandes superficies comerciais. A conselleira de Facenda acúsaos de "pintar ingresos". | Os debates de Orzamentos son as sesións parlamentarias máis densas do ano. Nelas o debate político habitual mestúrase cunha marea de cifras por veces difícil de seguir, máis aínda se, como este martes, a cuestión das contas públicas é fagocitada pola fenomenal treboada política provocada pola prohibición de que os grupos parlamentarios conviden a cidadanía ao hemiciclo. Neste contexto foi no que PSdeG, AGE e BNG presentaron ante o pleno as emendas coas que pretendían reordenar parte do proxecto económico do PP. Esencialmente, os grupos da oposición pretendían incrementar os ingresos e paliar os recortes, pero as iniciativas bateron coa maioría absoluta do PP, que neste caso se saldou con 41 votos en contra, os conservadores e 3 a favor, un por cada representante da oposición. Coa bancada opositora despoboada e con sensibles ocos nos escanos conservadores pola banda do BNG o encargado de presentar a alternativa na sesión de tarde foi o seu vicevoceiro, Carlos Aymerich. Entre as partidas que os nacionalistas propuñan mobilizar estaban "149 millóns para políticas de recuperación do emprego", nomeadamente un "plan extraordinario de fomento do emprego", con "contratación directa para xente nova". O Bloque reclamaba tamén "50 millóns para reforzar a protección social", 26 para "mellorar o ensino público" ou 18 para vivenda, dos cales 14 irían "para combater de forma efectiva os desafiuzamentos". "Non imos cambiar o mundo, pero algunhas persoas poderían pasar a noite nunha cama quente", ilustrou Aymerich, quen reprochou tamén que os populares non contemplasen aceptar a emenda coa que o BNG pretendía "un millón para axuda á cooperación e desenvolvemento". O BNG reclamaba 149 millóns para emprego, AGE un paquete de medidas fiscais de 150 millóns A materia social foi tamén o cerne da intervención da vicevoceira de AGE, Yolanda Díaz, que contrapón a vontade do seu grupo para "explorar todas as posibilidades tributarias" coa política "contumaz" da Xunta, que "goberna sempre para os seus aliados de clase". Nomeadamente, explica Díaz, AGE apostaba por levar adiante "un paquete de medidas fiscais por importe de 150 millóns de euros". Este plan contemplaría, por exemplo, subir o tramo autonómico do IRPF "para as rendas por riba dos 60.000 euros". Tamén avoga polo "mantemento do imposto de patrimonio con carácter permanente" para así "conseguir 20 millóns de euros", ou por crear novos impostos "sobre vendas retallistas de hidrocarburos" e "sobre o dano ambiental causado por usos de auga ancorada", por importe doutros 20 millóns. O PSdeG censura que a Xunta non aplicase un imposto sobre os depósitos bancarios Impostos sobre grandes superficies ou sobre "bebidas de alto contido en azucres" son outras das propostas de Alternativa que desbotou o PP, o mesmo que lle aconteceu á emenda coa que o PSdeG pretendía "incrementar os fondos dispoñibles en 464 millóns". Como os outros dous grupos da oposición, os socialistas reclamaban incrementos "no IRPF e no imposto de patrimonio", explica Abel Losada, quen tamén debullou os motivos polos que, ao seu xuízo, en Galicia sería positivo "un imposto que grave os depósitos das entidades financeiras", aínda que agora o Ministerio de Facenda "fixo o truco" fixándoo "no tipo cero". "As comunidades que o tiñan implantado van recibir unha compensación, aquí miramos para o aire", lamenta. O "rescate" para o control público do novo hospital de Vigo ou o control da débeda pública foron outras das demandas que tamén caeron en saco roto. Á oposición "gústalle moito pintar ingresos", di a conselleira de Facenda, Elena Muñoz, que entre recorrentes referencias á "época do bipartito" defendeu as "medidas tributarias claras" da Xunta, mellores, ao seu xuízo, que os impostos "claramente regresivos" que propón á oposición. Ao cabo, conclúe, socialistas, nacionalistas e AGE "queren que esta comunidade resulte rescatada" por parte do Estado. |
NOS_18435 | Cristina de la Torre, xornalista e unha das persoas que pertencen á asociación Valdeorras Infinda, escribe neste artigo sobre a importancia do Día das Letras para unha cultura de base que contribúa a crear comunidade, identidade e autoestima. Sobre como un Día das Letras Galegas pode ser o detonante para que unha comarca se atope consigo mesma e erga un facho orgulloso que a reconcilie consigo mesma. | "Aquelo que comezou en 1963 sendo un acto académico en Fonseca arredor da figura de Rosalía, é hoxe unha explosión social de participación que nos reborda [...] xa non é o día das Letras, é o ano das Letras". Así definiu Víctor Freixanes, presidente da Real Academia Galega, unha realidade que as que nos dedicamos ao sector cultural e á comunicación vimos experimentando nos últimos tempos, que as Letras Galegas son dende hai tempo algo máis que o mero trámite dentro do calendario escolar que vivimos na nosa xuventude, aló polo século pasado. Agora son unha oportunidade cada vez mellor aproveitada para poñer en valor a cultura, a lingua, a creación ou simplemente para celebrar coa comunidade, que tamén é importante. O da explosión díxoo Freixanes a semana pasada na inauguración no Barco de Valdeorras dunha mostra sobre Florencio Delgado Gurriarán, a quen se lle dedica o Día das Letras Galegas do 2022. Un dato obvio a estas alturas? Pode ser, sobre todo tendo en conta que este artigo forma parte dun especial das Letras, pero é que non sei vós, pero eu levo semanas mencionando a Florencio nas miñas conversas, compras, plans, traballos… e a pregunta: "Florencio, quen?" segue aparecendo. Aínda así, é evidente que o impacto da celebración é moito maior que antes, e o mérito débese, en boa medida, aos centros educativos e á cultura de base. Explícome. No ano 2013 tiven unha experiencia profesional moi reveladora. No instituto de Guitiriz pedíronme que os axudase a facer un documental sobre a figura do poeta local Xosé María Díaz Castro. Ao ano seguinte cumpríanse cen anos do seu nacemento e querían reivindicar que fose o homenaxeado das Letras Galegas. A realización da peza prolongouse, e cando os prazos apretaban para chegar a tempo de facer algo de ruído de cara á elección da Academia, tratei de reducir a presión co seguinte argumento: "Non hai que obsesionarse, o Día das Letras Galegas non é tan importante". Olga Aguiar, directora do centro naquel momento, respondeu tallante: "As Letras Galegas na Educación son importantísimas". Rematamos aquel documental a tempo de presentalo na sede da Real Academia na rúa Tabernas e incluso de cantarlle unha alborada na porta ao presidente de entón, Xesús Alonso Montero (disto hai probas, podedes fisgar os vídeos en alusdomundo.com). Querían demostrar que, se ben o poeta só publicara un libro e a súa familia estaba bastante desvinculada das súas raíces galegas, o IES Poeta Díaz Castro estaría aí, facendo propostas didácticas, cancións, vídeos, roteiros e o que fixese falla para amosar o valor poético e cultural do autor e da súa terra. E que o farían collidos da man da Asociación Cultural Xermolos, que conserva o legado do autor e que xunto ao seu presidente, Alfonso Blanco Torrado, tanto ten feito pola proxección da cultura galega e da Terra Chá. E así foi. Educación e o asociacionismo cultural estiveron á altura. En 2014 houbo Letras para Díaz Castro, houbo produción de contidos, houbo fastos e sobre todo, houbo o tesón de crear proxectos con continuidade. Case dez anos despois, levan pasado polos roteiros A fábrica de poetas e Un neno de aldea que organiza o instituto máis de mil estudantes de toda Galicia. Son ademais actividades que guía o propio alumnado, inspirando neles unha mirada nova sobre a súa contorna máis próxima. Ao final, ese traballo multidisciplinar e de proxección do territorio e da cultura local impregnou as dinámicas de aprendizaxe, instalándose na alma do centro. Foi unha experiencia marabillosa, pero tamén esgotadora. Uns anos despois, coas Letras de Carlos Casares —nas que axudei con algúns proxectos ao instituto de Vigo que leva o seu nome— puiden comprobar de novo ese traballo intenso de alumnado e profesorado por ofrecer contidos. De feito, cando no mes de xuño se revela a persoa homenaxeada do ano seguinte, sempre penso nalgún centro educativo botándose a tremer. Porque se che toca preto, por nome ou por territorio, é unha motivación pero que vén con moitas expectativas. O profesorado sabe que o país agarda as cancións, actividades e homenaxes que as escolas poidan ofrecer. E cando digo país inclúo administracións, institucións culturais, medios de comunicación, etcétera. Creo que todo o mundo ten pensado, escoitado ou dito algunha vez cando se achega unha data sinalada: "Xa farán algo os do colexio…". E non pasa só coas Letras Galegas, tamén co Día do Libro, co pacifismo, coa igualdade, coa xustiza social ou coa transmisión do galego. A educación é servizo á comunidade pero dende fóra ás veces pasámonos de deixadez de funcións. O caso é que as escolas fan moito, pero non estou certa de que lle recoñezamos suficientemente ese esforzo e implicación. Así que poderiamos exixir melloras na financiación educativa e que o profesorado dispuxese de máis horas da súa xornada laboral para seguir sendo os animadores culturais e sociais de Galicia, especialmente nos contextos rurais, onde a cultura impulsada pola oficialidade chega menos. Pero mentres eses recursos extra non suceden, estou segura de que o persoal docente seguirá aprendendo a gravar e editar vídeos, a publicar cancións, a deseñar cartaces, a organizar actividades nas prazas dos concellos, a montar concertos, a coordinarse con outros colexios para intercambios, a deseñar e maquetar unidades didácticas, e sobre todo, a compartilo todo, todo, todo no blog do centro e nas redes sociais. Á parte desta manifestación da paixón docente, existe outro argumento que sustenta que este feirón de ledicia, música e creatividade que son agora as Letras non sería o mesmo sen os colexios: o alumnado do ensino obrigatorio é un público cativo que xa quixera para si calquera departamento de publicidade. No curso 2021/22 matriculáronse na Galiza 224.961 nenos e nenas de entre 6 e 16 anos, os cales, aínda que sexa con desgana, van saber da existencia dun poeta chamado Florencio Delgado Gurriarán e dunha comarca chamada Valdeorras. E ese é en realidade o motivo polo que dez anos atrás me responderan que as Letras Galegas son importantísimas: colocábante no mapa. Iso, hai unha década. Agora, coas plataformas web e o uso xeneralizado das narrativas dixitais, lánzante directamente á estratosfera co impulso dun volume inxente de contido que sería moi complicado de afrontar desde unha institución. A non ser que sexas a Real Academia Galega, que soubo ver o nicho e dende hai uns anos aplica unha estratexia de comunicación moi prolífica centrada en contidos breves e formatos dixitais, sobre todo de vídeo e grafismo, máis achegada ás novas xeracións. Contidos moi partillábeis e que serven de acicate a esoutra creatividade popular que se desata se a personaxe ten gancho na atmosfera e no ton cultural do momento. E aí, no artístico espontáneo, pode que a figura de Florencio non estea despuntando pola distancia histórica e lírica co que se considera moderno. Pois vale, supoño que non se pode ter todo e a vibración expresiva que sucedeu arredor de Xela Arias no 2021 deixou o listón moi alto, amigas. Non haberá trending topic para Florencio, pero sen dúbida para Valdeorras, a lingua e a memoria histórica está actuando de auténtico influencer, traendo á conversa temas que seguen tan vixentes como nos anos trinta, corenta e cincuenta. Ademais, van ser as primeiras Letras dende hai dous anos nas que poidamos ver as caras enteiras, así que os encontros, as lecturas públicas, as foliadas e demais eventos programados serán máis especiais. De feito, ao mellor até pousamos os móbiles e poñemos de moda o vello costume no que o que sucedía era sobre todo para os presentes, non para rexistrar ou transmitir. E aquí é onde chega o segundo recoñecemento, a outra pólvora, ben interesante, para que esta explosión das Letras suceda: a da cultura discreta, pequena, de base, a que non sae das cátedras, das editoriais ou da programación oficial. Estoume a referir aos eventos de asociacións veciñais, mulleres rurais, colectivos literarios, cuadrillas de sendeiristas, colectivos de emigrantes, grupos de Erasmus, teleclubs ou círculos recreativos (si, aínda existen) que aproveitan o Día das Letras Galegas para celebrar o patrimonio cultural que lles dá identidade, contribuíndo a que se conserve, se transforme e se pareza máis ao futuro. No caso de Valdeorras e Florencio hai varias iniciativas que ilustran moi ben esa achega cultural da sociedade. Por unha banda, a do Instituto de Estudios Valdeorreses, unha asociación nacida a principios dos oitenta e que foi das primeiras en proxectar a obra e traxectoria de Florencio Delgado Gurriarán. No IEV teñen ademais decenas de publicacións de investigación histórica e de creación literaria de Valdeorras, algo moi valioso para unha comarca de apenas 25.000 habitantes. Outro caso é o do colectivo Valdeorras Infinda —do que eu participo— e que organiza palestras divulgativas sobre a comarca na sede da Agrupación Cultural Alexandre Bóveda na Coruña. Dende setembro de 2021, cando nos xuntamos por vez primeira para concretar a idea, xa levamos organizados quince encontros sobre Florencio, claro, pero tamén sobre memoria histórica, arqueoloxía, viticultura ou cinema. Todo feito na comarca ou sobre a comarca. E crédeme cando vos digo que fun a primeira sorprendida non só ao ver que Valdeorras puidese interesar na Coruña, tamén ao descubrir que somos ben poucos os valdeorreses que asistimos ás convocatorias. E que acadamos organizando estas actividades? Coñecemento, divulgación, identidade, encontro, autoestima… Así e todo, nestes colectivos participan investigadores profesionais e activistas culturais, así que poderían asemellarse ao que se entende por cultura elevada, excepto polo feito de que o fan gratis. Por iso vou pechar con outro exemplo máis emocional do que entendo por cultura de base. Se lestes algo de Florencio seguramente xa nos tedes collida a medida aos valdeorreses. Somos festeiros. A paisaxe que nos rodea é embriagadora. Tamén o viño. E cando hai música ou un canto, alá que nos xuntamos. Aínda que sexa para organizar conferencias. Temos unha identidade moi forte. Valdeorras é casa e andamos coas bondades da comarca sempre na boca. Eu, até cando me preguntan a hora, aproveito para meter cuña: "Son as doce, aquí e mais en Valdeorras". Así que non é de estrañar que a Asociación das Mulleres Rurais de Córgomo leve semanas preparando a decoración da súa aldea para o Día das Letras, que a veciñanza se xunte para pintar un mural e facer pequenos arranxos, ou que a Asociación de Comuneiros colabore co xantar popular que encherá as rúas de música e troula tras a sesión plenaria da Real Academia prevista a escasos metros, na Aira dos Bolos. E será así, coa xuntanza da celebración académica e mais da festa popular na aldea natal de Florencio, que este 17 de maio experimentaremos a magnitude desa explosión de literatura, memoria, lingua, música e vitalidade que son as Letras Galegas. Agardo que con mecha para longo. |
NOS_2164 | O prezo mínimo desta segunda feira, segundo os datos proporcionados pola Rede Eléctrica de España, deuse entre as 3 e as 4 horas, mentres que o máximo será de 21 a 22 horas. | O prezo medio da electricidade no mercado maiorista sobe esta segunda feira até os 290,9 euros o megawatt/hora (euros/MWh) —incluíndo os custos de comercialización, peaxes e outros cargos, isto é, o prezo real sobre a factura—, segundo os datos publicados no día de hoxe por Rede Eléctrica de España. Por treitos horarios, o prezo máximo da luz para esta segunda feira darase entre as 21 e as 22 horas, con 371,48 euros/MWh, mentres que o mínimo, de 249,27 euros/MWh, rexistrouse entre as 3 e as 4 horas. Esta segunda feira o prezo medio do 'pool' —prezo base que negocian as compañías produtoras e comercializadoras de enerxía— é de 208,74 euros/MWh. Deste modo, experimenta un incremento de case 36 euros a respecto dos 172,39 euros/MWh de media deste domingo, segundo datos publicados polo Operador do Mercado Ibérico de Enerxía (OMIE). 2021 fechou como o ano máis caro da serie histórica, cun prezo medio de 111,93 euros/MWh debido á espiral alcista rexistrada no 'pool' no segundo semestre. En comparación con hai xusto un ano, o prezo do 'pool' para esta segunda feira será 1.882% superior aos 10,53 euros/MWh do 9 de maio de 2021. Por outra parte, o prezo medio do mes de abril foi de 191,52 euros/MWh, case 90 euros por baixo de marzo, que deixou o rexistro máis elevado da historia (283,3 euros/MWh). |
NOS_14299 | Deses casos, 33 están relacionados co foco de Mallorca e o resto están 'en estudo'. | Representantes da Consellaría de Sanidade informaron esta cuarta feira que o número de casos na Galiza relacionados co foco de Mallorca aumentou a 155 - eran 108 esta terza - e que hai 550 contactos, o que implica corentena. Nas últimas horas, indicaron, no cribado realizado a todos os pasaxeiros que chegaron ao aeroporto de Santiago de Compostela nun avión procedente de Mallorca detectáronse 49 positivos. Deles, 33 están relacionados co foco de estudantes de Mallorca mentres que os 16 restantes están en "estudo". Dese cribado aínda non está a secuenciación completa realizada, polo que non se pode determinar cantos positivos si que son da coñecida como variante Delta. Porén, desde Sanidade si que adiantaron que esta variante atopouse tamén neste cribado. A directora xeral de Saúde Pública explicou que se considera todas as persoas do voo, agás o persoal que ía na cabina do piloto, "contactos estreitos", polo que se están enquisando os afectados para pescudar os seus contactos e proceder a prescribir as oportunas corentenas "canto antes". En rolda de prensa, a directora xeral de Saúde Pública, Carmen Durán Parrondo, explicou que se considera todas as persoas, con excepción do persoal que ía na cabina do piloto, "contactos estreitos", polo que se están enquisando os afectados para pescudar os seus contactos e proceder a prescribir as oportunas corentenas "canto antes". Este 29 de xuño chegaron ao aeroporto de Santiago de Compostela, procedentes de Balears, 86 mozas e mozos cos seus monitores, que se atopaban en Mallorca gozando de viaxes de fin de curso (organizados pola súa conta). Todas e todos eles accederon a someterse ás probas PCR do coronavirus, que son voluntarias. Cando menos outra ducia de estudantes galegos permanecen confinados no hotel Bellver de Palma, segundo confirman fontes sanitarias de Balears, e permanecerán illados nesas instalacións, independentemente do resultado das súas probas PCR (algúns deles explicaron a Europa Press que o resultado foi negativo), até facer 10 días de corentena, por considerarse "contactos estreitos" de persoas contaxiadas ou vinculadas co macrofoco en Mallorca. |
NOS_12454 | A concelleira do PP de Cambre anuncia querela contra o concelleiro do BNG que a acusou de vincular homosexualidade e drogadicción. Daniel Carballada fai pública a gravación do pleno. | O concelleiro do BNG de Cambre, Daniel Carballada, fai pública a gravación sonora na que confirma as declaracións nas que a concelleira de Igualdade vincula homosexualidde e drogadicción. Móstrase así tranquilo co anuncio de querela da concelleira do PP. Daniel Carballada, concelleiro do BNG de Cambre, fai pública a gravación do pleno do 26 de xuño no que se insiren as declaracións da concelleira do PP, Mª Jesús González nas que vincula homosexualidade e drogadicción. O grupo nacionalista fíxose no concello, tres días despois, cunha copia íntegra do pleno no que se recolle a intervención da concelleira, no derradeiro apartado de rogos e preguntas cando xa marcharan da sala os medios de comunicación. "Saímos todos moi sorprendidos pola barbaridade do que dixo. Na nota de prensa que enviamos o único que fixemos foi entrecomiñar as súas declaracións", explica Carballada A concelleira do PP anunciou a varios medios de comunicación que ía presentar unha querela contra Carballada para defenderse por medio da xustiza do que cualificou de "inxurias. O concelleiro nacionalista non ten sobre o tema maior noticia do que apareceron en varios xornais e radios mais, sen notificación directa algunha, móstrase tranquilo e amosa a proba que confirma as súas palabras, a gravación íntegra do pleno que ten na súa posesión. Segundo lembra Carballada, a intervención da concelleira do PP provocara o balbordo do resto dos grupos da oposición e mesmo do público asistente. "Saímos todos moi sorprendidos pola barbaridade do que dixo. Na nota de prensa que enviamos o único que fixemos foi entrecomiñar as súas declaracións", explica Carballada que conta coa confirmación por parte do secretario de organización do BNG, Bieito Lobeira e da deputada Carme Adán de que o tema chegará ao Parlamento. "A vinculación de homosexualidade e drogadicción non é cousa miña. Sácase de maneira limpa e literal das súas palabras", engade Carballada. |
NOS_24870 | Os tradicionais entroidos de Viana do Bolo e Vilariño de Conso recibiron o recoñecemento da Sociedad Española de Antropología y Tradiciones Populares, unha sociedade de afeccionados á antropoloxía presidida por Ramos Perera. | Viana do Bolo e Vilariño de Conso recibiron un recoñecemento conxunto, relativo á mascarada ibérica do seu entroido no que son protagonistas os boteiros, fulións e carrozas. Os festexos tradicionais das localidades ourensás chamaron a atención desta sociedade que tamén entregou diplomas de honra a Comisión do entroido 2016, de Viana do Bolo e a Asociación Cultural Xuntos polo Entroido, de Vilariño de Conso. Desde o concello bolés móstranse congratulados: "Este é un premio para todas as veciñas e veciños de Viana do Bolo, para un pobo que leva no sangue o entroido e, especialmente, para os Fulións que ano tras ano reviven esta tradición tan nosa". En declaracións a Sermos, O alcalde, o nacionalista Secundino Fernández (BNG), valorou este premio "moi positivamente" e puxo en destaque que "é un premio que no 2013,14 e 15 quedou deserto". |
NOS_46370 | O "poder excepcional, temible e admirable" da música centra o último programa do ano do ciclo Do Audible. | Co título "A música e o diabólico" o colectivo Vertixe Sonora Ensemble arma un concerto que terá lugar o venres 14 de novembro ás 20h no Sexto Edificio do Museo de Pontevedra. Para facelo contarán coas composicións de Salvatore Sciarrino, Mauricio Pauly e Pierluigi Billone e cunha agrupación convidada: o Distractfold Ensemble de Manchester. Ademais o programa "A música e o diábolico" conta coa introdución dun dos maiores especialistas en Wagner, Enrique Gavilán, profesor de Historia Medieval na Universidade de Valladolid e autor de, entre outros libros, Entre la historia y el mito: El tiempo en Wagner (Akal, 2013). Os músicos de Vertixe Sonora Ensemble contan neste último concerto do ano coa colaboración do Distractfold Ensemble, de Manchester, que, desde o seu debut en 2011, estableceuse como unha voz potente e arriscada na comunidade británica. O grupo especialízase en música instrumental,acusmática e híbrida do século XXI, escrita por compositores da nova xeración. Este é o segundo ano que se celebra O ciclo Do Audible, promovido pola Consellería de Cultura, Educación e Ordenación Universitaria e dirixido por Vertixe Sonora. O ciclo, que investiga puntos de encontro entre a música, a ciencia, a arte e o pensamento, que faciliten o achegamento do público non especializado e a conquista dunha percepción musical máis consciente, arrancou en xuño deste ano no campus Ourense. Encheu de público as singulares propostas levadas a cabo no Museo do Mar de Galicia, coa presentación do karnix, instrumento ancestral que imita o son das baleas, construído por Abraham Cupeiro, e na interpretación de Tierkreis de Karlheinz Stockhausen o pasado mes de outubro no Planetario da Coruña. Beleza demoníaca da música No concerto "A música e o diabólico", destácase a beleza demoníaca da música, a súa capacidade para o encanto e a posesión, a súa ambigüidade insoluble, cuxa manifestación máis sinalada sería o intervalo de cuarta aumentada ou "diabolus in musica". O repertorio está formado por Tre notturni Brillanti (1974-75) de Salvatore Sciarrino, Its fleece electrostatic (2012) de Mauricio Pauly e Mani.Giacometti (2014) de Pierluigi Billone. Vertixe Sonora Ensemble, que organiza o festival de música contemporánea Vertixe Vigo, a celebrar estes días, é un dos colectivos da península máis destacados na difusión da música e dos autores contemporáneos. Impulsa xunto a Gare du Nord de Basel (Suiza), Institut für Elektronische Musik und Akustik – IEM de Graz (Austria), Sound and Music de Londres (Reino Unido), Sonic Arts Research Centre de Belfast, (Reino Unido) e Sofa Music de Oslo (Noruega), a rede europea CYCLOID. |
PRAZA_2923 | En Marea e PSdeG coinciden en ler os resultados das xerais como un síntoma de cambio en Galicia mentres os populares galegos tentan desligar ambos procesos e mesmo afastar a súa actuación política da de Mariano Rajoy. | "Ese centralismo arrogante español hace que se mire con desdén o directamente que no se mire, lo que ocurre en otros lugares de España. Yo no me cansaré de repetir que lo que había ocurrido en Galicia era señal de que las cosas eran posibles". No ano 2014 o actual secretario xeral de Podemos, Pablo Iglesias, resumía así, tal e como recolle o xornalista Anxo Lugilde no seu libro De Beiras a Podemos (Praza Pública, 2014) a súa experiencia como asesor de Alternativa Galega de Esquerda na campaña galega de 2012. Tres anos despois daqueles comicios o partido que lidera Iglesias vén de colleitar un notable éxito electoral en Galicia como membro de En Marea, da que fan parte tamén os socios principais daquela AGE. A súa emerxencia como segunda forza impulsada dende as municipais de maio, por unha banda, e a abrupta caída do PP, pola outra, dispararon definitivamente a precampaña das eleccións galegas de 2016 que, paradoxalmente, aínda non teñen candidatas ou candidatos definidos por ningunha forza política. Xa durante a campaña, á calor dos actos electorais, dende a banda esquerda do espectro político se formulaba o 20-D como unha caste de primeira volta dos comicios galegos que están por vir. Así, por exemplo, no multitudinario acto de En Marea con Pablo Iglesias na Coruña, o alcalde da cidade, Xulio Ferreiro, apostaba pola estender o resultado das municipais "ao Estado e a Galicia no 2016". Asemade, o secretario xeral do PSdeG, José Ramón Gómez Besteiro, atribuíu en varias ocasións as críticas lanzadas por Mariano Rajoy lanzadas contra el mesmo durante a campaña a que os populares eran conscientes de que ían "perder" tanto o Goberno de España como o de Galicia. "Algo se está movendo no país e, se en maio cambiaron os gobernos de moitas cidades, cambiará o Goberno de Galiza" Tras estas consideracións durante a campaña, o día despois dos comicios nos que o PP perdeu máis de 250.000 votos e ficou con 10 escanos -cinco menos que en 2011 e dous menos dos fixados por Feijóo como obxectivo-, as lecturas en clave galega non se fixeron esperar. Nesta liña, o alcalde de Santiago, Martiño Noriega, consideraba ás poucas horas do peche dos colexios que o devalo conservador e os 6 escanos de En Marea constataban a "consolidación dun relato de cambio político" en Galicia. "Algo se está movendo no país e, se en maio cambiaron os gobernos de moitas cidades do país, en menos dun ano, seguramente, cambiará o Goberno de Galiza", afirmou. Petición de eleccións a un Feijóo "derrotado" Aínda máis contundente se amosaba o propio luns a aínda vicevoceira de AGE no Parlamento e futura deputada de En Marea pola Coruña. Para Yolanda Díaz a "lectura" do 20-D en Galicia é "evidente e clara", unha lectura de "cambio" fronte a un Feijóo "derrotado" ao que só compre pedirlle unha cousa: que "faga as maletas, convoque eleccións, disolva o Parlamento e nos deixe respirar". Esa mesma esixencia lanzoulla a propia Díaz ao presidente este mércores, na que previsiblemente será a derradeira sesión de control da parlamentaria no Pazo do Hórreo. En Marea e PSdeG coincidiron en ler o resultado do 20-D como un augurio de cambio en Galicia O "cambio" para Galicia foi lido de igual xeito nos resultados das xerais por Besteiro. Entre o alivio de manter os 6 escanos do PSdeG malia ser superado en votos por En Marea, o líder socialista amosouse convencido de que, se alguén "sae danado" do proceso electoral ese "é Feijóo". O titular da Xunta, resalta, levou o PP galego aos seus "peores resultados en democracia", e "a xente saberá ver" que, en menos dun ano, "o cambio é posible" no país. O PP procura desligar o devalo de Rajoy do PPdeG, afirmando mesmo que en Galicia non hai corrupción que atinxa ao partido nin "un presidente que non compareza ante os medios" Ante a coincidencia da oposición o partido que sustenta ao Goberno estendeu o argumentario que o propio Feijóo desplegara na noite electoral, centrado esencialmente en sacar peito ante o resto do partido e mesmo ante o propio Rajoy, lembrando que se agora resta algún goberno "estable" no Estado, ese é o da Xunta. Así, por exemplo, o voceiro dos populares na Cámara galega, Pedro Puy, ubica o seu partido nun proceso de "remontada" que ilustra asegurando que no país o Estado do Benestar "aguantou moi ben" durante a vaga de recortes e, ao contrario do que aconteceu no PP a nivel estatal, aquí "non hai nada de corrupción" atribuíble aos conservadores "por moito que se tentase vencellar". E aínda por riba, vén dicir, Feijóo non é como Rajoy, toda vez que en Galicia non hai "un presidente que non compareza ante os medios". Sexa como for, mentres En Marea administra o seu bo resultado e tanto PP e PSdeG como, en maior medida, o BNG fan exame de conciencia tras as súas respectivas caídas, a sesión parlamentaria deste mércores constatou, por se ficaba algunha dúbida, que a carreira electoral galega está lanzada e que o estará aínda máis comezo do ano. Comeza así a compoñerse un panorama electoral para o que faltan pezas esenciais. O congreso do PPdeG, as primarias do PSdeG e a evolución xudicial de Besteiro, o proceso asemblear do Bloque e o traballo interno e externo das mareas -a Marea Atlántica, por exemplo xa chama á construción dun "proceso de confluencia para as autonómicas"- marcarán liñas políticas, alianzas e caras cara uns comicios que tocarían en outubro pero para os que xa pouca xente se atreve a prognosticar nin sequera a data. |
NOS_21277 | Conversamos con María Xestal, a persoa que denunciou a discriminación lingüística sufrida após serlle negada a posibilidade de presentar unha reclamación na petroleira Cepsa por estar redixida en galego. | Que aconteceu con Cepsa?Coincidiume ir o sábado a Compostela e parei nunha estación de servizo. Xa estivera noutra en Abegondo e os baños estaban moi suxos aínda que a folla de rota puña que había 20 minutos que os limparan. Vin que, nunha das ocasións, era o propio dono da estación --a quen coñecía-- o que asinaba a folla. Queixeime alí mesmo mais non me fixo caso polo que decidín entrar na páxina web da petroleira e pór unha reclamación. Fíxeno en galego porque falo e escribo habitualmente na miña lingua. Pedíronme, en castelán, que enviase por privado o meu número de teléfono. Despois xa me dixeron que só atendían reclamacións en castelán. Non temos por que aturar isto. Terán que molestarse en entender porque haberá quen non saiba traducir ao castelán. Pedirían a un inglés ou un francés que redixisen en castelán a súa reclamación? Quédame a dúbida diso. Estou cansa de ter que reclamar a miña lingua. Xa que se molestan en levar os meus cartos que o fagan tamén coa miña lingua. Por que decidiches facer pública a conversa?Porque me respostaron en privado. Non hai nada mellor que facer públicas as bulras e deixar en evidencia a quen as fai. O que máis me molestou foi a cara co sorriso. Coido que van atender a miña reclamación só para me sacar de diante. Sei que non todo o mundo ten a mesma forza para non se deixar pisar. Lembro o que lle aconteceu a un amigo poeta. Foi ao Sergas e por máis que insistiu non o atenderon en galego. Se non exiximos os nosos dereitos non poderemos pedir nada máis. "Grazas a unha queixa perante a empresa que xestiona a tarxeta Red Visa, hai unha persoa que está a traballar para atender en galego" A SXPL descartou actuar no caso de Casas Novas. Que papel está a xogar a Xunta a respeito dos dereitos lingüísticos?De destrución masiva do galego. Non está a facer nada para que se respecten os nosos dereitos lingüísticos. Se o propio presidente non mira pola lingua... Pasan por riba cunha prepotencia incríbel. Eu paro e digo 'non'. Grazas a unha queixa que interpuxen, como fixeron máis persoas, perante a empresa que xestiona a tarxeta Red Visa, hai unha persoa que está a traballar para atender en galego as cuestións vencelladas ao seu uso. Esa persoa agradeceu a quen exixiu ese servizo. Hai moitas persoas que non se molestan nen en galeguizar o seu apelido no Documento de Identidade embora o teren en galego nas redes sociais, por exemplo. Iso paréceme moi deprimente. A Mesa iniciou trámites para denunciar o acontecido...Falaron comigo e díxenlles, adiante! Veremos a ver que acontece. |
PRAZA_2051 | O presidente da Xunta remóntase á accidentada inauguración do Meixoeiro en 1989 para xustificar a xestión do Goberno galego no novo complexo vigués. PSdeG e AGE esíxenlle que escoite o "clamor cidadán" e "rescate" a concesión do centro. | Volven os clásicos e mesmo volven os 80. O 30 de novembro de 1989 restaban 17 días para as eleccións autonómicas que o atribulado PSdeG de Fernando González Laxe perdeu fronte a Manuel Fraga malia sumar 6 escanos e lograr un dos mellores resultados electorais dos socialistas no país. Malia non destacar polo seu apoio á candidatura de Laxe, o Goberno central de Felipe González tivo un xesto cara ao candidato e promoveu que o desaparecido INSALUD inaugurase aquel derradeiro día de novembro o novo hospital de Vigo, o Meixoeiro, que días despois pecharía instalacións temporalmente a causa de diversos defectos motivados polas présas. Ata ese episodio remontouse este mércores o presidente da Xunta para cargar contra a oposición e a súa petición de explicacións a respecto do conflito pola controvertida posta en marcha do que agora é o novo hospital, o Álvaro Cunqueiro, no que segundo Alberto Núñez Feijóo participan empresas privadas por culpa do bipartito. Despois de que o PP vetase a súa comparecencia durante o verán Feijóo tivo que abordar a polémica derivada do seu proxecto estrela na primeira sesión de control do curso. Preguntábanlle ao respecto PSdeG e AGE, que apelaron ao "clamor cidadán" expresado na masiva manifestación do pasado día 3 para esixir o "rescate" do complexo sanitario, para que pase da vía público-privada ao "modelo tradicional da sanidade pública", pediu o socialista José Luis Méndez Romeu. "Vou rescatar o hospital de Vigo", pero "das mentiras da oposición", clamou Feijóo, que ante a acusación de "levar vinte anos privatizando a sanidade", lanzada por Yolanda Díaz, afirma que leva "vinte anos facendo hospitais públicos". "Fixen moitos máis dos que vostede pode facer no que nos resta de vida aos dous", espetoulle á vicevoceira de AGE antes de detallar por que, na súa perspectiva, a participación privada no hospital vigués, tivo que adxudicarse pola vía da concesión privada, o mesmo que "fan vostedes en Baleares ou Andalucía", en referencia ao PSOE, ou o mesmo que, "manexaba" o bipartito, acusa, esgrimindo unha nova do ano 2008. Feijóo: "Vou rescatar o hospital de Vigo das mentiras da oposición" "O buraco que recibimos do seu goberno foi de 1.200 millóns". Polo tanto, "para facer un hospital de máis de 400 millóns tiñamos ou que acudir a débeda pública ou buscar un pago aprazado". Unha vez feita a elección, "todo o que fixemos foi de acordo co Goberno socialista de Madrid" e agora boa parte das dificultades, como o aparcadoiro de pago, son segundo o xefe do Executivo culpa doutro socialista, Abel Caballero, por non facilitar terreos para construir unha zona de parking de balde. PSdeG e AGE reprochan os "defectos estruturais" do edificio e insta a Xunta a recuperar a xestión pública A xuízo do voceiro socialista sería "máis simple aceptar o erro, da conselleira e sobre todo de vostede, que pensar na conspiración de moitos contra un hospital", sinalou Romeu, que lembra as "deficiencias estruturais" do edificio apuntadas non dende instancias partidarias, senón dende voces "cualificadas" como o Colexio Médico de Pontevedra. Nesta liña, Yolanda Díaz insta o presidente a clarar se "recoñece" as imaxes nas que se observa como "está chovendo dentro" do hospital. "Se chovendo dentro van pagar o canon á empresa privada estarán cometendo unha estafa á cidadanía", di a parlamentaria de Alternativa. "Se queren falar de defectos estruturais vaian ao Meixoeiro", resolve Feijóo, que dá en reprochar que "vostedes -en referencia ao PSOE- o inauguraron 17 días antes das eleccións autonómicas". |
NOS_16605 | Máis dun cento de profesionais do dereito subscriben 'Os dereitos da persoa tamén son para as pandemias', un manifesto "por unha xestión da crise sanitaria da COVID-19 democrática e con dereitos" | Máis dun cento de profesionais do dereito de Galiza e outros territorios do Estado impulsan un manifesto que nace con vontade de servir de "reflexión" para un diálogo e debate sobre os dereitos e liberdades nunha situación de crise como a actual. As asinantes de 'Os dereitos da persoa tamén son para as pandemias', que así se titula o manifesto, recoñecen o seu "malestar" e "preocupación" polo que consideran "inxustificados recortes e retrocesos que a xestión desta crise sanitaria esta supoñendo para os dereitos e liberdades e, nomeadamente, para os dereitos fundamentais". Sendo conscientes, indican, da "complexidade e dificultades" que implica xestionar unha crise sanitaria como a derivada da pandemia do coronavirus, advirten sobre "unha actividade sancionadora masiva e centralizada, que parece transformar un problema sanitario nun de orde pública". A isto engaden "o uso expansivo das habilitacións legais que fan irrecoñecíbeis os dereitos de manifestación e reunión, e buscan limitar a liberdade de expresión...". O que consideran que supón unha "deriva, como mínimo, pouco respectuosa cos principios democráticos". Inciden, neste punto, en que o poder xudicial e o Tribunal Constitucional teñen a responsabilidade de facer un control que "garanta o exercicio real dos principios e dereitos constitucionais". As asinantes do manifesto apelan aos poderes públicos para que garantan, "sen arbitrariedades -proscritas polo artigo 9.3 da Constitución-, o exercicio dos dereitos fundamentais e liberdades públicas, que non foron suspendidos polo actual estado de alarma". "Para que saiamos desta crise sanitaria, que en ningún caso é unha guerra, máis reforzados como sociedade e como democracia, o virus non debe infectar a integridade e plena efectividade dos nosos valores fundamentais", conclúen. Entre as asinantes, hai catedráticos de Universidades galegas como Alba Nogueira e Carlos Amoedo, avogados de sindicatos como a CIG e da CUT, así como profesionais da avogacía en diferentes ámbitos. |
PRAZA_4655 | Rajoy e Montoro, outravolta, deixan en papel mollado as súas supostas medidas pro emprendemento e ratifican a súa fin de seguir a se financiar con cargo ás pemes e autónomos, canda os asalariados | 2014 trouxo malas novas para os autónomos. Principiou a vixencia do réxime de caixa do IVE para aqueles que o escollan, que supostamente cumpriría a promesa electoral do 2011 de que os autónomos e pemes só pagarían o IVE cando o desen cobrado. E non hai tal, porque o sistema é impracticábel, ao vencellar tamén ás empresas que pagan as facturas. Aturan de bo grao as grandes empresas que a súa peme provedora lles vincule en todas as súas relacións coa mesma? Xa saben a resposta. A opción polo réxime de caixa conleva na práctica o carimbo de "empresa problemática". Velaí a inutilidade deste sistema, cando pola Europa adiante había exemplos abondo de sistemas operativos. Das resultas desta mentira, menos dun 8% dos 2,3 millóns de autónomos e pemes que poderían optar por este sistema ( restrinxido aos que facturan menos de dous millóns de euros por ano) poderán usalo. Menos dun 8% dos 2,3 millóns de autónomos e pemes que poderían optar por este sistema (restrinxido aos que facturan menos de dous millóns de euros por ano) poderán usalo As pemes (considerando nesta categoría ás empresas de menos de 25 traballadores) tamén sufriron a supresión da norma que lle atribuía ao Fondo de Garantía Salarial (FOGASA) o pagamento do 40% das indemnizacións por despedimento obxectivo. E viron como subía un 22% a cota mínima de cotización á Seguridade Social dos autónomos que operan a medio de sociedades mercantís (case sempre S.L. unipersonais ou de moi poucos socios), penalizando deste xeito a decisión xurídica máis acaida para garantir a separación entre patrimonio empresarial e persoal. Separación imprescindíbel para emprender con mínimas garantías. Ao tempo, os salarios reais minguaban e os impostos empresariais medraban coa implantación da cotización dos bonos para xantar de empresa e outros pagamentos "en especie". O PP segue a lle dar as costas aos autónomos e pemes e a privilexiar ás corporacións do IBEX 35 e demais beneficiarios do capitalismo castizo do BOE Rajoy e Montoro, outravolta, deixan en papel mollado as súas supostas medidas pro emprendemento e ratifican a súa fin de seguir a se financiar con cargo ás pemes e autónomos, canda os asalariados. Mentres, arromban a precisa reforma do Imposto de Sociedades para suprimirmos as deducións que privilexian á grande empresa (que foi quen de introducir cadansúa dedución por "lobby"). Xusto o grande burato da recadación fiscal que está a pexar o Estado do Benestar. O PP segue a lle dar as costas aos autónomos e pemes e a privilexiar ás corporacións do IBEX 35 e demais beneficiarios do capitalismo castizo do BOE. |
PRAZA_2125 | Outra vez espertei sobresaltado. Desta foi que dona Carme Adán Villamarín era a Presidenta da Xunta de Galiza | Outra vez espertei sobresaltado. Desta foi que dona Carme Adán Villamarín era a Presidenta da Xunta de Galiza. Chimpei da cama e cando baixaba as escaleiras, tropecei coa muller, que subía despois de xa arranxar media vida. Veño de soñar que Carme era a Presidenta da Xunta, balbucín. Mira ti, ho! Vas vello, rapaz, agora xa soñas cara atrás, respondeume ela sen deixar de subir. Varado no medio da escaleira, eu xa non sabía se seguir baixando ou dar a volta. Pregunteille que me estaba a querer dicir e se era unha retranca das súas. "Non, home, non ... e que non lle vexo mérito ningún a soñar que Carme é Presidenta ... porque leva xa un ano que o é", berroume dende o fondo dalgún cuarto. Como era posible que eu non o soubera? Andará o bicho da memoria xa facendo das súas? Angustiado polos negros pensamentos, pensei que o mellor era botar porta fóra e respirar o aire limpo da mañá camiño da taberna, a ver se aclaraba as ideas e temperaba o corpo. "Se tes pensado ir á taberna, fai o favor de vestirte", escoitei a voz dende as alturas. Ostras, tamén é certo!, exclamei para min xa no van da porta. "Que vai ser?" Un sol e sombra, que non teño o día moi alá ... e unhas madalenas para estrar, contesteille ao taberneiro. Polo camiño viñera remoendo o asunto da Presidenta, sen darlle creto ao soño e pensando que igual a muller me metera unha pulla; pero agora tiña alí diante no mostrador o Diario de Arousa, cun titular a 5 columnas: "A Presidenta Adán visita o Salnés" e un feixe de fotos: na adega Valdamor, no Miradoiro de San Cibrán en Covas, nun furancho de Tremoedo, e baixando unha mirinda no merendeiro dos muíños da Armenteira. O Taberneiro debeu ver o abraio nos meus ollos e botouse a falar: "Aí a tes ... a que da gusto mirala? ... A nosa Indira Gandhi, ou Margaret Thatcher, ou Angela Merkel, ou Dilma Russeff ou quen ti queiras ... agora xa estamos á altura de calquera!" Eu non sabía xa que raios dicir. Pero onde estaba eu cando todo isto pasou? E como demos chegou a pasar sen eu decatarme? Porque unha cousa é que eu desexara que Carme fora candidata á Presidencia e outra moi distinta que a maioría do Bloque pensara o mesmo; e xa unha carambola de meigas, trasnos e bruxas, que sendo case imposible o seu nomeamento como candidata, aínda por riba se fixera coas chaves dos pendellos de Monte Pío. Con pullas, arrodeos e moita paciencia funlle sacando a lingua a pacer ao taberneiro. Resulta que nas primarias nacionalistas polarizárase tanto o voto entre os duros e mailos brandos que, por medo a outra escisión mais, decidiron uns e mailos outros queimar un candidato provisional que lle caera mal aos dous bandos e así librarse del coa escusa do mais ca probable fracaso electoral. E todos miraron a Carme: muller, abondo preparada e ben feita, un refugallo daquel nefasto quintanismo que tanto dano causara nas tropas de Breogán. Intentei sacarlle os nomes dos candidatos duro e brando; pero nada, ou xa se esquecera ou non o lembraba ou non mo quixo dicir. "Boh, a historia de sempre ... mira, vouche dicir ... para min o Bloque é unha especie de trebello aerostático e xa sabes, se colle peso baixa cara terra e se solta lastre sobe cara o ceo ... e claro, uns pensan que é bo ir cara o ceo e outros que cara a terra e moitos outros están aí colgados no aire mirando de non caer ao chan ... pero que che vou contar a ti que xa non saibas ..." Coná!, exclamei sorprendido e un chisco asustado pola comparanza, que nunca tal oíra. Que resulta que nas augas revoltas do 2016, con Rajoy xa facendo cestos nas beiras do Umia, Feijoo gañou as eleccións sen maioría absoluta, e contra todo prognóstico asisado, o retrato de Carme Adán foi mais votado ca o do PSOE, o de AGE, o de PODEMOS ... E como non podía ser doutro xeito (que se di agora moito), os perdedores axuntáronse, repartiron Consellarías e para grande ledicia de mulleres, cativos e homes con gusto, nomearon 1ª Presidenta da Xunta de Galiza a Dona Carme Adán Villamarín, para grande ledicia de mulleres, cativos e homes con gusto. "E así foi como che pasou, cuarta arriba cuarta abaixo e ás carreiras... pero ti xa o sabías, non sei para que cho conto .. Póñoche outro sol e sombra?" Mireino aos ollos durante un anaco, coma se non entendera ben o que me dixera ou buscara as palabras para contestarlle. Despois, baixei a mirada á portada do xornal. "Non, deixa a cousa así ... Non vaia ser que esperte ...", díxenlle, deixando caer as palabras. "Que esperte quen?" "O dinosauro", contesteille mirando a borra que deixara o licor no cu da copa. Agora foi o taberneiro quen agrandou os ollos cara min. |
NOS_50212 | "Mentres o inimigo non sexa derrotado non sairemos de aquí. Mentres non alcancemos a vitoria, non soltaremos as mans", dixo un seguidor de Bolsonaro durante unha protesta. | Decenas de seguidores de Jair Bolsonaro continúan por cuarto día consecutivo acampados na zona sur de São Paulo fronte ás portas dunha das sedes do Exército, ao que se pide entre oracións que interveña militarmente tras a derrota da ultradereita nas eleccións de Brasil, mentres que en Santa Catarina xuran bandeira baixo o saúdo nazi. "Mentres o inimigo non sexa derrotado non sairemos de aquí. Mentres non alcancemos a vitoria, non soltaremos as mans", dixo unha destas persoas facendo referencia ao lema utilizado durante a derrota da esquerda brasileira nas pasadas eleccións de 2018. Estas persoas están acampadas en concreto fronte ás portas da sede do Comando Militar do Sueste, na zona sur de São Paulo, estado en que aínda continúa a haber estradas bloqueadas por estes movementos antidemocráticos, que piden abertamente un golpe de estado. Gobernadores brasileiros mobilizan a policía para eliminar os bloqueos de estradas de seguidores de Bolsonaro Víronse imaxes moi polémicas protagonizadas por estes manifestantes, que nalgúns casos utilizaron menores de idade para levar a cabo os seus actos de protesta. É o caso de tres nenos nun municipio de Santa Catarina, que ataviados con máscaras de Lula e do xuíz do Supremo, Alexandre de Moraes, foron paseados nun vehículo simulando que están encarcerados, en referencia ao encarceramento hai anos de Lula da Silva. Crianzas como escudos Isto está a ser xa investigado do mesmo modo que un posíbel caso de neglixencia duns pais que colocaron os seus fillos menores de idade como unha especie de escudos durante os bloqueos en estradas dos municipios de Itajaí e Itapema, tamén no estado de Santa Catarina. A pesar de que o propio Bolsonaro pediu esta cuarta feira aos seus seguidores que levantasen os bloqueos, centos deles congregáronse en varias zonas do país para seguir protestando pola vitoria de Lula, quen a partir de agora terá o reto de dirixir un país con 58 millóns de votantes bolsonaristas e un Congreso de maioría conservadora. Bolsonaro confirma ao Supremo do Brasil que as eleccións "terminaron" Case unha vintena de Estados, con máis de cen puntos de bloqueos, rexistraron protestas e mobilizacións desde o triunfo de Lula nas eleccións do pasado domingo. Moitos gobernos locais víronse na obriga de mobilizar a Policía Militar debido á suposta inacción da Policía de Estradas, da cal depende o Goberno Federal, aínda en mans de Bolsonaro. |
PRAZA_5812 | Intensa e quente é a túa humidade azul non é, nin moitísimo menos, unha novela de tese. É simplemente unha novela pornográfica galega, unha novela de sexo, unha obra cunha forte presenza do sexo explícito que cometeu o gran pecado de recrear por veces unha actividade sexual non convencional. | Foi Alisa Zinóvievna Rosenbaum quen baixo o pseudónimo Ayn Rand, en 1950 e na súa novela Atlas Shrugged, fíxolle dicir a unha das súas personaxes: "cando advirtas que para producir necesitas a autorización de quen non producen nada; cando comprobes que os cartos flúen cara a quen trafican non con bens senón con favores; cando percibas que moitos se fan ricos polo suborno e as influencias máis que polo traballo, e que as leis non te protexen contra eles senón que, pola contra, son eles os que están protexidos contra ti; cando repares que a corrupción é recompensada e a honradez convértese nun sacrificio persoal, entón poderás afirmar sen temor á equivocación que a túa sociedade está condenada". E aínda que, por suposto, pertencen a un mundo propiamente dirixido cara á literatura, xa que logo non son, non o pretenderon nunca, os xuízos dunha pensadora, senón máis ben os que unha creadora, que por certo dado o momento en que viviu aposta polo machismo lingüístico, fai expresar a unha das personaxes dun seu traballo artístico; quero traer esta cita a colación para tratar da ignominia que parte da nosa sociedade dedica ou infrinxe á outra, algo tan normalizado en todas as comunidades que, por desgraza, a galega tamén coñece ben de preto. Daquela, aínda que nunca tratarei de me xustificar –creo que aquelas persoas que, como eu, son libres e conscientes da súa liberdade, non necesitan practicar a xustificación— , por mor da miña actividade profesional docente, si aposto pola semente dos argumentos ben apontoados, pola liberdade de opinión e polo exercicio da formación, nunca polo tráfico de favores, polo suborno, polas gavillas de amigos e amigas que crean empresas nas que poderen manifestarse (doutro xeito non poderían) e pola corrupción. Do mesmo xeito, tampouco creo nese tipo de medios onde a xente semella que se pode proclamar con liberdade e exercicio crítico mais que, tras facelo e podermos comprobar moitos e moitas calquera disconformidade co alí apuntado, calquera crítica ben substentada e argumentada que dea contas da necedade alá expresada, axiña é censurada e borrada. Esa é a realidade que impera nalgún que outro infiltrado medio dixital galego ao pretender facer cultura non sendo máis que un travestido ao abandeirar a independencia e a liberdade de expresión. Mais falo agora da saída da miña novela Intensa e quente é a túa humidade azul, que por desgraza, malia que en chave positiva, algún medio xornalístico cualificou como axitación "do panorama cultural do país". Si, en pleno século XXI, cando os medios da comunicación poden pór ao dispor de calquera de nós todo tipo de imaxes e información, cando o sexo transbordou todo tipo de esferas, servindo mesmo para anunciar produtos alimenticios como un po co que poder facermos un chocolate quente; proclámanse voces, afortunadamente poucas –talvez iso dea índice de que as más herbas medran en todos os xardíns, mesmo nos máis sacros e conventuais— , que froito da máis tristenta formación, da falla de rigor máis absoluta e da ignorancia máis atrevida, deixan patente a súa propia estulticia através de fáciles e simples xuízos, personalistas en todo caso e emanados do pouco vagar de quen se proclama crítico ou crítica literaria desde unha palestra de baiuca e que, de novo teño de apelar á investigación, afunden a súa propia realidade nun pasado conectado co favoritismo, mesmo en decepción tras decepción ao acudiren a calquera editora para que confíe nos seus proxectos ou en afiliacións políticas quen de outorgarlles postos en medios xornalísticos através dos que facer saber á Galiza que queren ser aludidos como escritores e críticos literarios. Ño!, que dicimos en Lugo os galegos e as galegas que seguimos a nos asombrar pola estupidez humana. Si, proclameime estes días como creador literario, proclameime como autor dun texto pornográfico, e semella que hai xente que se chama escandalizada, malia que sen saber que, en verdade, eu nunca procurei, nunca usei e agora menos, do escándalo nin de o provocar para manifestarme nas letras galegas. Nunca o necesitei, que vai! Son xa máis de vinte anos de exercicio profesional apostando polo rigor, a seriedade e a creatividade; e son máis de vinte anos denunciando a falsidade, o amiguismo, o ánimo de lucro do xorne que sexa e a incultura de quen por veces se traviste tal que pope dun mundo cultural en que, en suma, non ten cabida real. Por certo, algo semellante xa lle pasara a Correa Calderón con Risco, daquela autoproclamado sacerdote supremo dunha cultura que comezaba a despuntar no panorama europeo e que, como é sabido, sen a intervención de Correa non o tería logrado nunca. Orabén, Intensa e quente é a túa humidade azul é unha aposta literaria, unha proposta artística que, con efecto, afunde a súa trama no mundo D/s, non BDSM como se ten sinalado. Nada hai nela nin de sadismo nin de masoquismo, pese a que alguén na súa ignorancia pense que un sádico é o mesmo que un Amo, ou que unha masoquista é unha submisa ou escrava. Si, Intensa e quente é a túa humidade azul é unha proposta literaria que recrea unha trama amorosa desde a perspectiva da Dominación e a submisión, simplemente. Dominación e submisión sexual, por suposto. E quen pense que se fala de sexo non ortodoxo, quen opine que retrata unha historia machista ou quen crea que proclama a dominación dun xénero en concreto, e quen, en consecuencia, considere que no sexo existe unha ortodoxia ou que nel pode habitar o machismo ou o feminismo; mostra un completo descoñecemento da fantasía que pode –e debe— rexer no sexo. Non é, nin o pretendeu, ser unha novela de tese como sinalou hai pouco un individuo que demostra unha comprensión lectora escasísima ademais dunha formación filolóxica inexistente: unha novela de tese, como sabemos polo menos os e as filólogas rigorosas, é unha proposta novelada onde se dá máis importancia ás intencións narrativas do autor ou autora que á propia narración. Daquela, e xa non como autor senón como filólogo, como docente universitario e como investigador, debo expor que Intensa e quente é a túa humidade azul non é, nin moitísimo menos, unha novela de tese. É simplemente unha novela pornográfica galega, unha novela de sexo, unha obra cunha forte presenza do sexo explícito que cometeu o gran pecado de recrear por veces unha actividade sexual non convencional. Non por casualidade, parte da miña vida investigadora, e gran parte ademais, asenta en empresas en que, con grande fortuna se analizou e estudou o feito do machismo, tanto lingüístico como literario. Non vou apelar nada máis que á miña última Tese de Doutoramento en Didáctica da Lingua e a Literatura, un groso traballo que se ocupaba de estudar o comportamento da mitoloxía feminina da muller da auga nas literaturas europeas, onde, como é lóxico, se estabeleceron non poucos proxectos educativos a prol dunha loita consciente cara ao desleixo xenérico que, en chave de invisibilización e denigración da muller, inza a nosa actual sociedade, lacrada por unha problemática que desa simple invisibilización do xénero feminino na escrita prorrompe en malos tratos diarios á muller. Xa que logo, calquera demagoxia facilona que proclame que na miña novela se avoga polo machismo e a denigración da muller cae no retardamento mentireiro máis diáfano. Nin eu son nin a miña novela é, portanto, machista; e na cama, meus señores e miñas donas, cada un e cada unha debe practicar o que crea consecuente e satisfactorio, non xulgándoo nin atrevéndome a facelo eu nunca, mais moito menos apostando pola existencia dunha ortodoxia que estabeleza que o bon, para un home, é foder unha muller na postura do misioneiro e coa luz apagada, e se a fodida implica un interese reprodutivo mellor aínda … Con efecto, todos e todas fodemos –ou deberiamos, polo menos quen o así desexe— e todos e todas –uns e unhas máis e mellor, outros e outras menos ou peor, como no sexo— comemos. E ninguén se escandaliza porque se publiquen libros, mesmo obras artísticas relacionadas coa comida. Sen embargo, si semella que se revolucionan certos grupos da nosa sociedade cando se publica unha obra literaria erótica ou pornográfica, e se esta se ocupa de deseñar algunha imaxe de sexo non convencional, o pecado é maior. Mais aínda por riba, esas voces disconformes e temerosas coa saída dunha obra libre, publicada nunha editora igual de libre que ela, unha editora, Positivas, das máis libertarias e prestixiosas da nación; non contentas con relacionala co machismo, fano através dun texto falto de calidade e habelencia lingüística, enchido de incorreccións e desaxustes morfosintácticos e léxicos que aposta por un soez machismo lingüístico que só dá contas dos vellos medos masculinos, da pouca enteireza e pericia imaxinativa que en materia de sexo seguen a posuír certos homes e que, tristemente, apela ao feminismo para, de xeito ridículo, relacionar a carne de porco celta cunha peza de encaixe de guipura, tal é a relación que ten o sometemento da muller co exercicio dun sexo libre, san e consensuado que aposta por un xogo particular fóra do que aconsella o catolicismo. O machismo, para quen non o saiba aínda, constitúe unha ideoloxía que promove a negación da muller como suxeito en calquera ámbito, algo que eu moi ben e con moita dedicación levo a estudar desde hai anos. Tal vez por iso, mesmo polo feito de tratar eu sempre de ser rigoroso e serio, e de non descontextualizar a crítica literaria que desenvolvo, nunca se me ocorrería expor que Bataille, o Bataille autor de Historia do ollo ou Miña nai, é un apoloxeta do incesto, unha práctica sexual deostada nas sociedades occidentais, ou un facedor de novelas de tese levando en consideración simples argumentos que sinalen a súa querenza polo masoquismo, a coprofaxia, a necrofilia e, en suma, a transgresión sexual máis evidente. Claro que todo isto, ademais, nin ocorreu nin ocorrería xamais na crítica francesa, onde semella que nos levan moitas horas de voo e algo máis de tolerancia, rigor e compromiso. Mais bobaxes e burramias puntuais á parte –que de todo ten de haber— , calumnias, má fe e críticas digamos literarias preguizosas, volvendo ás fodidas, que creo que é dos asuntos máis interesantes e exquisitos que ten a vida humana porcerto, se alguén quere coñecer máis sobre o mundo do BDSM –na miña novela ben pouco vai achar deste planeta, que lle chaman— talvez poida permitirse perder o seu tempo e ler o meu ensaio Amor y deseo en el calabozo, publicado hai poucos meses na Serie Universitaria das así mesmo prestixiadas Edicions Bellaterra de Barcelona, onde en chave comparatista e de verdadeira crítica literaria, analizo este planeta polo miúdo e onde estudei a dimensión das imaxes bedesemeiras que elaboraron plumas tan destacadas como Joyce, Correa Calderón, Cernuda, Lorca, Juan de la Cruz, Fernand'Esquio, o rei Afonso ou Neruda, por citar só uns exemplos. Daquela, non será mellor que fodamos e gocemos, e que tamén critiquemos a literatura fóra de personalismos? Eu, aínda que pareza pouco habitual, penso desde a miña ignorancia que mentres todo aquilo se faga con liberdade, consenso, respecto, formación, rigor e educación, ben feito está. |
NOS_42130 | Os cálculos de Gestha apuntan a que supón unha cuarta parte do PIB da Galiza. Mais coñecedores do tema desconfían que a amnistía fiscal do goberno sirva para facer 'aflorar' eses cartos en B | As actividades non declaradas (e sen incluir aquelas que serían ilícitas, como as relacionadas coas drogas, por exemplo) supoñen na Galiza en torno aos 14.000 millóns de euros. Unha cifra dada por Gestha, colectivo que reúne a técnicos da Facendo do Estado, e que viría supoñer algo máis dunha cuarta parte do PIB do noso país. Destes case 14.000 millóns, a maior parte (uns 9.200) procederían da fraude fiscal. E os outros 4.700 da fraude laboral. A nivel de estado español, a fraude rondaría os 250.000 millóns de euros. Unha cifra máis que impoñente . Os datos ofrecidos polos técnicos do Ministerio de Facendo corresponden ao exercicio 2009, o último fiscalizado neste sentido por Gestha. Mais todo parece indicar que desde entón esta cifra se movese a grandes rasgos. Naquel estudo de Gestha situábase a Galiza como o cuarto territorio do Estado español no que se rexistraba unha maior fraude á facenda pública. Amnistía fiscal, non serve A sección sindical da CIG na Axencia de Tributaria fixo no seu momento unha valoración negativa das medidas de "amnistía fiscal" aprobadas polo goberno español para facer aflorar o dineiro negro. Consideraba que "as medidas que está a tomar o Goberno para efectuar o que eles denominan regularización fiscal, non son máis que a constatación do fracaso dun modelo de xestión dos tributos que leva anos obsoleto". A isto, a central sindical nacionalista engadía a denuncia de que "viamos como a fraude fiscal e a economía somerxida non paraban de crecer mentres que a Axencia Tributaria se limitaba a perseguir a pequena fraude ou a requirir os cidadáns que, sen ánimo de defraudar, cometían algún erro ou se esquecían de facer algún pago no prazo previsto". Mentres, prosegue o sindicato, as e os defraudadores profesionais "vivían pracidamente e as facilidades de branqueo facían do Estado Español o paraíso das distintas mafias que fixaban aquí a súa residencia". Para a CIG, a Axencia Tributaria é incapaz de recadar a maior parte das débedas tributarias que liquida, "chegando a un pírrico 47% para as débedas inferiores a 1.000 euros, e non chega ao 13% para as débedas superiores a 50.000 euros". |
NOS_44191 | O Ministerio do Interior español poderá ordenar a interceptación de mensaxes ou conversas sen pedir permiso se considera que existe unha situación de "excepcionalidade" que sempre quedará ao seu criterio. | O ministerio de Interior poderá ordenar escoitas telefónicas sen o permiso dos xuíces "nos casos de urxencia", segundo establece a reforma da Lei de Enxuízamento Criminal aprobada no Consello de Ministros. O ministro de Interior e o secretario de Estado de Seguridade poderán dar estas ordes, que deberán comunicar en 24 horas desde o seu inicio ao maxistrado, segundo informa Europa Press. A reforma afirma quen existe un límite para o borrado das gravacións pero non precisa o prazo, o que abre a porta a un baleiro legal. A norma, que afecta a mensaxeira instantánea, escoitas ambientais e en domicilios, ampliará a interceptación de comunicacións coa autorización xudicial tras valorarse os principios de "especialidade, excepcionalidade, idoneidade e proporcionalidade dous anos como máximo". |
PRAZA_20614 | Máis do 16% das mulleres traballadoras recoñece que a súa situación laboral condiciona a decisión de ser nai, segundo a Enquisa Estrutural a Fogares do IGE | A conciliación familiar élles complicada a case catro de cada dez persoas ocupadas en Galicia. Esa é unha das conclusións dos resultados da Enquisa Estrutural a Fogares do pasado ano 2016 que vén de facer públicos o Instituto Galego de Estatística (IGE). Segundo se tira das cifras, ao 37,7% das persoas ocupadas no país resúltalles difícil ou moi difícil compaxinar a vida familiar e laboral, metres que ao 62,3% lles é doado ou moi doado. Ao 37,7% das persoas ocupadas en Galicia resúltalles difícil ou moi difícil compaxinar a vida familiar e laboral En concreto, ao 7,2% dos traballadores en Galicia resúltalles moi doado a conciliación, mentres que ao 55,10% élles doado; pola contra, o 29,38% recoñecen que lles é difícil compaxinar ambos aspectos da vida e ao 8,33% resúltalles moi difícil. Aínda que escasas, si hai algunha diferenza segundo o sexo: a porcentaxe de mulleres que aseguraron que lles resultaba doado ou moi doado compaxinar o traballo coa vida familiar sitúase por debaixo da dos homes: 61,33% fronte a 63,14%. Xa que logo, o 36,86% dos homes din que lles resulta difícil ou moi difícil fronte ao 38,68% das mulleres. De afondar máis nos resultados da enquisa, o 29,3% das persoas ocupadas recoñece sentirse case sempre demasiado canso despois de traballar como para encargarse dalgunhas tarefas do fogar. Ademais, o 21,8% admite que o traballo sempre ou case sempre lles impide dedicar o tempo que quererían á familia. Máis do 16% das mullleres ocupadas en Galicia recoñecen que a situación laboral condiciona a decisión de ser nai No caso da maternidade, son algo máis do 16% das mulleres ocupadas en Galicia as que recoñecen que a súa situación laboral condiciona a súa decisión de ser ou non nai, ao tempo que o 12,7% asume que o traballo inflúe na idade á que terá fillos e o 14,5% que tamén determina o número de proxenitores que terá. En todos estes casos, a incidencia destas casuísticas nos homes é lixeiramente menor. A enquisa do IGE aborda outras cuestións como as características dos empregos e as diferentes situacións laborais. Segundo os datos recollidos, en 2016 case o 40% das persoas ocupadas en Galicia (37,8%, case 300.000) prolongaron habitualmente a súa xornada laboral e máis da metade delas (58,5%), sen recibir compensación de ningún tipo por facelo. O 16,7%, pola súa banda, di ter recibido sempre unha compensación económica ou en tempo libre, mentres que o 24,8% di que só nalgunha ocasión. Case o 40% dos traballadores prolongan habitualmente a súa xornada laboral e o 60% deles sen recibir compensación ningunha O principal motivo polo que os asalariados e as asalariadas de Galicia prolongan a súa xornada habitual de traballo é porque teñen máis traballo do que poden facer no tempo asignado (o 54%). O 27,5% din que o fan porque é unha condición necesaria para poder manter o traballo. Ademais, entre outros datos relevantes, a enquisa do IGE revela que o 68,3% das persoas ocupadas en Galicia traballa cinco días á semana, pero que máis dunha cuarta parte faino máis, ben sexa durante seis (o 20,1%) ou mesmo de luns a domingo (6,4%). Alén disto, o 48% traballa a xornada partida -tanto pola mañá como pola tarde-, mentres que o 27,5% faino en xornada continua de mañá. |
PRAZA_15580 | A Secretaría Xeral de Medios, con dependencia directa da Presidencia da Xunta, asinou catorce convenios entre abril e agosto coas principais empresas editoras de diarios impresos para colocar información gobernamental nas súas cabeceiras | De novo, os convenios. De entre todos os sistemas polos que a Xunta achega cartos ás empresas editoras dos medios de comunicación do país os convenios son, probablemente, a figura máis opaca. Coa única diferenza de que, dende 2006, os trazos básicos destes acordos de colaboración -esencialmente, o seu título e importe- teñen que ser públicos en virtude da Lei de Transparencia, os gobernos presididos por Manuel Fraga, Emilio Pérez Touriño e Alberto Nüñez Feijóo viñeron inxectando regularmente substanciosas partidas orzamentarias nas diferentes cabeceiras sen que medie concurso público ou un réxime de concorrencia competitiva, un método apenas empregado para estes procedementos, tal e como constatou o Consello de Contas. O último reparto coñecido produciuse entre abril e agosto deste ano e achegouse aos 800.000 euros. Segundo os datos liberados pola Xunta hai poucos días a Secretaría Xeral de Medios, órgano con dependencia orgánica directa da Presidencia da Xunta, asinou no segundo cuadrimestre do ano catorce convenios para achegar cartos a outros tantos diarios impresos. Concretamente, a suma dá un resultado de 765.000 euros, se ben o reparto é dispar e os obxectivos enunciados, diversos, aínda que todos cun punto en común: mercar espazos nestes diarios para que presenten como informacións propias contidos xerados polo Goberno. Algúns dos convenios son "para a difusión informativa das actuacións da Xunta, do presidente e do Consello da Xunta" Moitos deles teñen como obxecto o "desenvolvemento do programa A prensa nas aulas: que medios? que fins?, que malia ter este nome está financiado por Medios e non pola Consellería de Educación. Este é o título dos convenios asinados con, por exemplo, El Correo Gallego (90.000 euros), El Progreso (90.000 euros), Diario de Ferrol (25.000 euros) ou La Voz de Galicia (150.000 euros). Non obstante, o obxectivo enunciado por outros destes convenios é aínda máis explícito e neles a Xunta admite que realiza pagamentos "para a difusión informativa das actuacións da Xunta, do presidente e do Consello da Xunta de Galicia". Este é o caso, por exemplo, do convenio asinado coa Axencia EFE (30.000 euros) ou con Europa Press (30.000 euros). Por empresas, as máis beneficiadas por estes convenios son La Voz e o grupo empresarial de El Progreso. A editora do xornal coruñés obtivo os devanditos 150.000 euros e a empresa luguesa logrou os mesmos cartos entre El Progreso (90.000), Diario de Pontevedra (35.000) e a Axencia Galega de Noticias (25.000). En segundo lugar sitúase o obtido por Prensa Ibérica, que suma 140.000 euros entre Faro de Vigo (110.000) e La Opinión de A Coruña (140.000). A continuación atópanse os fondos achegados a convenios con La Región (90.000 para a súa cabeceira ourensá e 20.000 para Atlántico Diario) e co grupo La Capital, que inclúe o Diario de Ferrol (25.000), El Ideal Gallego (20.000) e Diario de Arousa (20.000). Convenios da S.X. de Medios no segundo cuadrimestre de 2012 La Voz de Galicia Programa "A prensa nas aulas: que medios? que fins?" 150.000€ Faro de Vigo Programa "A prensa nas aulas: que medios? que fins?" 110.000€ El Correo Gallego Programa "A prensa nas aulas: que medios? que fins?" 90.000€ El Progreso Programa "A prensa nas aulas: que medios? que fins?" 90.000€ La Región Programa "A prensa nas aulas: que medios? que fins?" 90.000€ Diario de Pontevedra Programa "A prensa nas aulas: que medios? que fins?" 35.000€ La Opinión de A Coruña Programa "A prensa nas aulas: que medios? que fins?" 30.000€ Axencia EFE Difusión informativa das actuacións da Xunta, do presidente e do Consello da Xunta de Galicia 30.000€ Europa Press Difusión informativa das actuacións da Xunta, do presidente e do Consello da Xunta de Galicia 30.000€ Diario de Ferrol Programa "A prensa nas aulas: que medios? que fins?" 25.000€ Axencia Galega de Noticias Difusión informativa das actuacións da Xunta, do presidente e do Consello da Xunta de Galicia 25.000€ El Ideal Gallego Programa "A prensa nas aulas: que medios? que fins?" 20.000€ Diario de Arousa Programa "A prensa nas aulas: que medios? que fins?" 20.000€ Atlántico Diario Programa "A prensa nas aulas: que medios? que fins?" 20.000€ TOTAL 765.000€ |
NOS_17967 | A finais de 2020 saía do prelo da Edicións Embora a cuarta obra narrativa de Suso Lista, Como a roda no muíño. Unha novela que relata algunhas das aventuras e desventuras de Ulises, fillo da emigración galega en Suíza que fai o Camiño de Santiago para chegar á súa particular Ítaca, a Costa da Morte. | Unha das personaxes que protagonizan as 427 páxinas da primeira novela longa de Suso Lista, Como a roda no muíño (Edicións Embora, 2020), chámase Ulises e durmía entre as libretas do autor de Corme até que, logo de publicar o seu terceiro libro de relatos, "animado pola xente", conta o propio escritor, "rebusquei entre as anotacións que tiña de tempo atrás". E alí estaba el, un fillo da emigración galega en Suíza que á morte dos seus pais queda nunha mala situación e decide viaxar a Galiza a través do Camiño francés a Compostela. "Máis que aventuras son desventuras as que lle van pasando na viaxe polo Camiño de Santiago", explica Suso Lista que aclara que, Como a roda no muíño é diferente ás publicacións xacobeas ás que estamos afeitas. "Excepto ao Códice Calixtino, que unha vez que o vin respirei tranquilo, porque na comparativa eu non trato peor Camiño", asegura. Este Ulises moderno, e galego, entre moitas peripecias chega até a Costa da Morte, onde orixinalmente o autor tiña a personaxe. E chega para seguir vivindo unhas "aventuras bastante rockambolescas, berlanguianas", di Lista. Lembra que el se criou nun cine e que por xeración tamén lle tocou vivir a época do director Luis García-Berlanga (do que en 2021 se fan os 100 anos do nacemento) e do guionista Rafael Azcona, dos que está influído para as súas creacións. Así a súa é unha novela "divertida, a xente vaino pasar moi ben, e ademais é fácil de ler porque vai estruturada segundo as etapas do Camiño, co que se pode deixar e descansar", explica. Para engadir que a lectura "vén moi ben neste tempo de pandemia, para quen non realizara o Camiño é unha maneira de facelo e para quen o faga é outra maneira, porque estou seguro que a ninguén lle pasou o que lle pasou a Ulises". E o que lle acontece, sen desvelar a trama de Como a roda no muíño, é que "basicamente tenta pasalo ben, pero as cousas non son sempre como un quere", di o seu creador. Senón que as cousas son cómicas, ou traxicómicas. Mais desta volta "cunha maior carga de humor" que as obras anteriores. Outra das singularidades desta obra de Suso Lista é que se desenvolveu, dunha maneira distinta ás outras, desde hai catro anos, e "houbo cousas que escribín e logo tiven que dar marcha atrás porque sucederon". Un destes eventos foi a iniciativa de Ulises para "que houbese unha lei que prohibise cocer o marisco, e cando xa estaba escrito sae unha lei en Suíza" en relación con cociñar o polbo. E nesa liña 'Nostradamus' saen as Brigadas Deseucaliptizadoras, "cando aínda non existían, porque eu non son brigadista pero si un comando especial que leva máis de 30 anos arrincando eucaliptos", reivindica Lista. E así, o propio Ulises "alaba a iniciativa e quere ir coas brigadas facer a revolución". Como a roda no muíño está aínda a chegar ás librarías e neste 2021, até agora tamén marcado pola Covid-19, as presentacións literarias, tal e como as coñeciamos, non se poden producir. Así, o público de Suso Lista deberá estar atento ás redes sociais do autor para non quedar sen o seu exemplar. A narrativa oral dun rapaz de Corme que se criou soñando enriba dun cine Suso Lista naceu en Corme en 1962 e, até ir estudar á Universidade Laboral de Cheste, pasou as noites escoitando as películas que se proxectaban no cine sobre o que durmía. Unhas circunstancias que, sen dúbida, marcaron a maneira de contar deste autor, que escribe como se estivese falando e que le como se llo estivesen contando. E así se desprende, con facilidade, da lectura de Salseiros (2014), o seu primeiro libro de relatos, onde o conto e a idiosincrasia da Costa da Morte imperan. E dominan tanto que se continúan en Seixos (2015) e en Charamuscas (2017), as outras dúas obras de Lista, que agora se estrea no mundo da novela longa con Como a roda no muíño. Unha historia de viaxe a pé desde Suíza e na que de novo priman o humor e a anécdota do local para o universal. |
PRAZA_10538 | Consideramos que se están dando pasos en positivo cas luces e sombras que relato neste artigo. O tempo dará e quitará as razóns a todos/as nós. E os/as asegurados/as do Sistema Sanitario Público Galego estarán mellor atendidos do que o están agora. | O pasado 13 de xuño, tivemos a 3ª xuntanza do Consello Técnico de AP de Galicia. A valoración que facemos da mesma é que tivo luces e sombras. Cousas positivas foron que as comisións previstas, constituiranse en 10 días e estarán en funcionamento na primeira quincena de xullo, onde teremos a 4ª xuntanza do Plenario do CT e se presentarán as Comisións e comenzarán a funcionar ese día.O pasado 13 de xuño, tivemos a 3ª xuntanza do Consello Técnico de AP de Galicia. A valoración que facemos da mesma é que tivo luces e sombrasConseguimos que nos dixeran dende o SERGAS (e que non estivemos de acordo) quénes serán o Presidente do CT (o Xerente do SERGAS) o Vicepresidente (Aboal) e o/a Secretario/a (alguén tamén do SERGAS…….).Luces tamén no número e funcionalidade das Comisións (serán 14): teremos unha por cada categoría de traballador@s nos Centros de Saúde e PACs e unha Multidisciplinar onde estemos representados tod@s. Nesta, se describirá a Carteira de Servizos de cada categoría e se elaborará o Novo Modelo de Atención Primaria. Teremos outra Comisión para evaluar a Coordinación entre Atención Primaria e Atención Especializada. Outra para realizar a desburocratización das consultas (IT, informes, certificados, etc.). Outra para valorar cómo realizar o Triaxe das persoas que acuden na sobredemanda de cada profesional. Outra comisión sectorial para a potenciación de actividades de promoción e prevención, así como de intervención comunitaria. Outra comisión sectorial sobre análise demográfico e avaliación de necesidades asistenciais. Outra para valorar a prescrición eficiente de medicamentos e probas diagnósticas e recomendacións de "non facer".Estas comisións, de 10 membros, máis ou menos, poderán incorporar expertos/as na materia de que se trate, terán un prazo de realización de traballos establecido previamente e dar as conclusións non máis alá de 3 meses. Calculamos que no mes de Outubro, teremos un Novo Modelo de Atención Primaria en Galicia, consensuado por todolos estamentos da AP.Pero tamén temos cousas cas que non estamos de acordo: solicitamos dende a primeira xuntanza do CT un censo de traballadores/as do SERGAS por categorías (...e o pedimos varias veces) e non se nos da. Sin éste censo, non podemos saber os/as profesionais que fan falta en cada estamento de traballo nos Centros de Saúde, algo importantísimo para poder definir as prazas que se necesitan en cada categoría.A administración considera que unha das medidas para quitar burocracia os/as médico/as é a posibilidade de que dende os Centros Concertados, podan emitirse receitas a cargo do Sergas, algo co que estamos radicalmente en contra pois será a porta de entrada das entidades privadas a medicalización... a costa do SERGAS e de todos/as nós.Si consideramos que a falta de sustitutos/as nas diferentes categorías, é a causa fundamental de casi todolos males da AP, o contrato de sustitución que oferta a administración (e que o Grupo de Precarias pola mellora da AP considera de "escravitude"), ten que cambiar. Ofertar algo digno, que dé estabilidade, que faga que regresen todolos/as profesionais que se marcharon do sistema e un salario acorde co esforzo feito durante moitos anos para poder exercer con profesionalidade un posto de traballo digno na administración sanitaria.Resolver o problema dos PACs, que levan en folga permanente máis dun ano, é prioritario. Dende o CT, fixemos fincapé en buscar solución o conflicto e solidarizámonos cas súas demandas e ca concentración que se fixo diante da consellaría para reivindicar as súas medidas de mellora.Non estamos de acordo ca previsión que fai o Sergas para evitar a sobredemanda de persoas nos C. de S. (persoas que non piden a cita e queren ser atendidos/as). Falan de que primeiro sexa o PSX o que o determine e logo pase a enfermaría para definir quen atende a esa persoa (e si debe ser atendida ese día). Non sabemos si o sistema é operativo ou non, pero teremos, na comisión correspondente, que resovelo de forma eficiente.O SERGAs fala de que a Atención Primaria terá unha Dirección independente da de Hospitalaria, pero non o concreta. Fala dunha persoa e nos consideramos que ten que ser un equipo, con orzamento propio e diferenciado da Hospitalaria, con capacidade de autoxestión e que ten que chegar ata o 25% do orzamento total nos vindeiros anos.O que están facendo os colectivos que estamos no CT, é unha negociación co SERGAS, e por suposto, non está reñido cas medidas de presión que se podan realizar, neste momento e no futuroCando a administración éncheselle a boca decindo que quere máis prazas MIR, lle decimos que primeiro ten que ter as Unidades Docentes para poder formalos: pedir está ben, pero ter a capacidade de atendelos/as, tamén.A administración ven de adicar 21 millóns de euros en mobiliario, ordenadores e impresoras...nós lle dicimos que pedimos persoas, non tanto o material (que tamén…) pero si aparecen 21 millóns de euros para ésto: non é prioritario atender as demandas de diferentes colectivos que levan demandando solucións moitos meses?Tamén lle decimos a administración que faltan categorías importantísimas nos Centros de Sáude: os/as Psicólogos/as, Logopedas, Fisioterapéutas, Terapeutas Ocupacionais, Xeriatras, etc. Débese ter en conta a estos/as colectivos pois, aparte de facer o seu traballo de forma eficiente, quitarían carga de traballo a outros/as profesionais (e a larga aforrarían costes o sistema).O que están facendo os colectivos que estamos no CT, é unha negociación co SERGAS, e por suposto, non está reñido cas medidas de presión que se podan realizar, neste momento e no futuro. Si consideramos que as iniciativas da administración non satisfacen o que estamos expoñendo, que consideramos de xustiza e moitas delas de fácil realización, teremos que considerar facer as mobilizacións contundentes, que consideremos oportunas.Se pensamos en como estabamos fai 6 meses e en como estamos agora, consideramos que se están dando pasos en positivo cas luces e sombras que relato neste artigoEvidentemente, todo o exposto non é posible si a administración non pon un orzamdnto axeitado e que de resposta o que se pretende facer, que é un Novo Modelo de AP en Galicia.Despois da desconvocatoria de folga do 8 de abril, por parte do Comité de Folga (que considerou que a administración cumpleu no momento o falar dos 5 puntos que considerábamos irrenunciables) estamos no momento da negociación. Si pensamos en como estabamos fai 6 meses e en como estamos agora, consideramos que se están dando pasos en positivo cas luces e sombras que relato neste artigo. O tempo dará e quitará as razóns a todos/as nós. E os/as asegurados/as do Sistema Sanitario Público Galego estarán mellor atendidos do que o están agora. |
PRAZA_13247 | A Asociación Animalista Libera e a agrupación Abeiro critican a xestión económica do refuxio compostelán, o recurso continuado á eutanasia de animais sans "por falta de espazo" e afirman que a dúas persoas se lles comunicou que "deixan de ser aceptadas como voluntarias" por realizaren críticas nas redes sociais. | A Asociación Animalista Libera e a agrupación Abeiro instaron este martes á Fundación Refuxio de Animais a realizar unha auditoría completa da xestión que realiza a dirección do centro dende o ano 2005. As dúas entidades explican a necesidade desta auditoría "por un uso pésimo dos recursos públicos e dos propios voluntarios, aos que se expulsa por discordar coa política do equipo directivo". A memoria do centro explica que "o motivo das eutanasias é por falta de espazo, non por cartos" As entidades denuncian, por unha banda, que a eutanasia de animais sans se converteu "nunha práctica habitual nas instalacións de Bando a pesar de ser o centro de recollida de animais domésticos con maior dotación orzamentaria da comunidade". A memoria do centro explica que "o motivo das eutanasias é por falta de espazo, non por cartos". Para Libera e Abeiro, "resulta paradoxal que un centro que chega a gastar máis de 300.000 euros ao ano poida recurrir a matar animais por falta de espazo, cando en Galicia existen refuxios xestionados por sociedades sen ánimo de lucro que contan con menos do 5% do orzamento anual das instalacións santiaguesas". Critican, así mesmo, gastos que consideran excesivos "en supostas campañas de adopción que superan os 10.000€, sen que estas accións tiveran un mínimo impacto na cidadanía". Finalmente, as dúas entidades denuncian que este luns dúas voluntarias que viñan colaborando nos últimos meses foron informadas pola dirección do centro de que deixaban de ser aceptadas como voluntaria da Fundación Refuxio de Animais "por motivo de publicar en facebook información". Estes grupos críticos e algúns voluntarios levan semanas criticando nas redes sociais e nalgún blog a xestión realizada no refuxio. |
QUEPASA_286 | O P.E. Pena dos Mouros tamén afectaría dúas rutas de capital importancia: a Ruta dos Naufraxios da Costa da Morte, no seu 2º percorrido de Laxe a Santa Mariña (segundo a obra pioneira de José Baña Hein, 1979), e a exitosa Ruta de sendeirismo O Camiño dos Faros, no seu 4º tramo. | Novos rexeitamentos aos proxectos eólicos do "Monte Chan" e da "Pena dos Mouros". Desta vez, é o Seminario de Estudos Comarcais da Costa da Morte (Semescom) o que vén de enviar á Dirección Xeral de Calidade Ambiental e Cambio Climático da Consellería de Medioambiente, Territorio e Vivenda da Xunta de Galicia alegacións en contra do documento de inicio do procedemento de impacto ambiental dos parques. A súa grave afectación aos espazos naturais dos Penedos de Pasarela e Traba e aos seus veciños do Piñeo da serra da Pena Forcada, é a chave. O SEMESCOM e a Plataforma Salvemos os Penedos invitan á Consellería de Medio Ambiente da Xunta de Galicia a "que transforme esta ameaza contra os Penedos nunha oportunidade inmellorable para recuperar o Plan de Conservación dos Penedos", esquecido dende hai 12 anos. Alegacións contra o proxecto eólico Monte Chan Contra o de Monte Chan ofrecen razóns lexislativas; científicas e naturais; históricas, culturais e literarias; económicas; e mesmo Didácticas. Que os Penedos estean declarados Paisaxe Protexida é algo fundamental: "impacto visual dos xigantescos aeroxeradores de 90 m a 150 m de altura (sen contar as aspas) que se pretenden instalar, tres veces máis altos ca Torre de Hércules da Coruña ou cá fachada do Obradoiro da catedral de Santiago". O apartado das razóns científicas e naturais céntrase primeiro nos estudos xeolóxicos, pois os Penedos de Pasarela e Traba xa interesaran no séc. XIX ao famoso enxeñeiro hispano- alemán Guillermo Schulz, e no XX ao xeólogo Isidro Parga Pondal, para finalmente pasar ao recente estudo científico pormenorizado do Prof. Dr. Juan Ramón Vidal Romaní (Universidade da Coruña) -resumido nas alegacións-, que as denominou "formas graníticas únicas no mundo". O Semescom pon 12 páxinas sobre as razóns arqueolóxicas, históricas, culturais e literarias. Tamén ofrecen razóns económicas centradas sobre todo no turismo. Alegacións contra o proxecto eólico Pena dos Mouros Contra o P.E. " ́Pena dos Mouros" o Semescom tamén presentou alegacións, que neste caso se centraron en razóns lexislativas, científicas, naturais e paisaxísticas, pois afecta, polo oeste, á área Protexida, e invalidarían a chamada Ruta dos Penedos do Piñeo que propoñen varias guías turísticas, que se desenvolve no primeiro tramo da Serra da Pena Forcada, que vai bordeando a costa a mar aberto desde Pasarela (Vimianzo) e Mórdomo (Laxe) a Camelle (Camariñas); ruta que conta con espectaculares penedos -no informe adxúntanse fotografías- con nomes tan suxerentes como A Capela de Lucas, A Pena dos Mouros. O Castelo, Pena Tellada, Pena Orelluda, Pedra do Frade ou do Home ou Pena da Aiga. Ademais, este afectaría dúas rutas de capital importancia: a Ruta dos Naufraxios da Costa da Morte, no seu 2º percorrido de Laxe a Santa Mariña (segundo a obra pioneira de José Baña Hein, 1979), e a exitosa Ruta de sendeirismo O Camiño dos Faros, no seu 4º tramo. Novas sobre Os Penedos O BNG oponse ao PE Monte Chan, "unha ferida de morte na paisaxe dos Penedos". Constitúen a Plataforma Salvemos os Penedos. 22-02-2021: O BNG de Laxe presenta unha moción para que o pleno rexeite os Parques Eólicos de Monte Chan e Pena dos Mouros. Xan Fdez. Carrera: Novo ataque á Costa da Morte. 18-02-2021: Os Concellos de Laxe e Vimianzo plántanse ante o parque eólico Monte Chan pola súa afectación aos Penedos. PE Monte Chan: Adiante Vimianzo e BNG presentan alegacións ao PE Monte Chan por afectar á Paisaxe Protexida dos Penedos. PE Monte Chan e Pena dos Mouros: A veciñanza de Laxe denuncia dous proxecto eólicos sobre Laxe, Camelle e Vimianzo. Xaneiro 2020: Vimianzo e Laxe únense de novo para esixir que a Xunta comece o Plan Estratéxico dos Penedos. Novembro 19: Os Concellos de Laxe e Vimianzo retoman, en serio, o proxecto dos Penedos de Traba e Pasarela. Decembro 2018: Os Penedos xa ten imaxe para o seu póster. Novembro 2018: 10 anos despois a Xunta comeza a traballar no Plan dos Penedos. Setembro 2018: Os penedos cobran vida. 2018: Laxe e Vimianzo únense para reivindicar os Penedos como #moitomáisquepedras. 2018: Augusto Pérez-Alberti: "É lamentable que a Xunta non fixera nada dez despois da declaración dos Penedos de Traba e Pasarela como Paisaxe Protexida". 2018: Unindo forzas entre Concellos para salvar os Penedos 2016: O SEMESCOM presenta dous calendarios para o 2016 con imaxes dos Penedos de Pasarela e Traba. 2014: Vimianzo esixe o Plan de Conservación dos Penedos de Traba e Pasarela. Os vídeos da Semescom: Os penedos de Traba e Pasarela. 2009: Os Penedos de Traba e Pasarela son oficialmente Paisaxe Protexida. |
NOS_55119 | Tras o paso por Cannes, o último filme de Ignacio Vilar cruzará o Atlántico. O cinema, a lingua e a paisaxe galega serán proxectadas en Times Square. | Vilamor vén de ser seleccionada para concorrer no Festival Internacional de Cinema de Nova Iorque, que terá lugar entre o 9 e o 16 de agosto. A película participará na categoría de longametraxes narrativas.A noticia coincide coa chegada de Vilamor á capital galega, onde se estreará este sábado. Será no local da SGAE, tras negárense tanto os multicines Compostela como os de Área Central á estrea. Vilamor chega á capital galega tras percorrer o equipo a xeografía galega nunha furgoneta Volkswagen dos anos 70, nunha xira promocional corpo a corpo. Unha caste de "campaña de guerrilla", que procura solucionar os problemas de promoción levando a película cidade a cidade e vila a vila, nesa furgoneta que é en si imaxe viva do espírito do filme. A previa de Vilamor será esta sexta feira, ás doce da mañá, no restaurante Pedro Roca, onde terá lugar un encontro co director da película e coas actrices e actores que a protagonizan: Rubén Riós, Sabela Arán e Xoel Yáñez. O restaurante creará para a ocasión o Menú Vilamor, a modo de proposta para a fusión de cinema e gastronomía. A estrea da película terá lugar ao día seguinte no local da SGAE, tras negárense tanto os multicines Compostela como os de Área Central á súa estrea. Vilamor recupera a historia da que foi no seu momento unha das comunas máis coñecidas de Europa, a de Nogueira. Fía o relato no encontro dun rapaz da aldea co microcosmos de utopía e liberdade da comuna. O de Ignacio Vilar é, unha vez máis, cinema cen por cen galego, que aposta, ao igual que xa fixo o director en Pradolongo, por levar ás salas o rural galego. |
NOS_41929 | Manifesta a súa "máis absoluta repulsa" polos feitos obxecto da denuncia e expresa a súa "solidariedade e apoio" a Iria Pinheiro. | Esclarece o comité intercentros que Con amor e compañía "non é unha produción propia da TVG, senón contratada a unha produtora externa, Ficción Producciones". No curso das gravacións dese espazo o seu director tería acosado a actriz Iria Pinheiro, segundo a denuncia interposta por esta perante o xulgado de garda número tres de Compostela. Embora non ser un espazo de produción propia da TVG, a representación laboral da compañía pública entende que a TVG "ten toda a responsabilidade moral e debe adoptar as medidas necesarias para proceder ao cesamento imediato do director do programa, así como para impedir que o futuro esta persoa poida voltar a prestar servizos para a radio ou a televisión públicas da Galiza". Este tipo de situacións pódense producir con máis facilidade porque nos procesos de produción contratados a empresas externas non existe unha delegación "real e efectiva" en representación da TVG que "vixile" que "as producións externas cumpran coa legalidade e cos principios inspiradores dos medios públicos de Galiza, nomeadamente o respeito á dignidade humana, a igualdade entre homes e mulleres, o respeito á diversidade e á diferenza, a integración da perspectiva de xénero, o fomento de accións positivas e o uso da linguaxe non sexista". |
PRAZA_19882 | Interplay, o festival de contidos dixitais que a vindeira semana celebra a súa cuarta edición, acollerá a estrea mundial de Peter Brandon. Ademais, outros catro títulos competirán polo galardón ao mellor proxecto, cun premio de 1.500 euros que permite gravar os primeiros tres capítulos | As tres edicións celebradas ata o momento do Festival de Contidos Dixitais Carballo Interplay (CIP) converteron a cita e a localidade nun referente para as webseries de todo o Estado. Máis aínda para as producidas en Galicia, que nos últimos anos foron crecendo e multiplicándose en paralelo co CIP. Non só pola visibilidade achegada polo Carballo Interplay, senón tamén por un gorentoso premio ao mellor proxecto de webserie en galego, dotado con 1.500 euros para a gravación dos primeiros tres capítulos. Na edición 2016 o proxecto gañador foi Peter Brandon, producida por Porco Bravú, que na edición 2017 que comeza a vindeira semana, terá en Carballo a súa estrea absoluta. Será o venres 5 de maio, ás 22h30, o Auditorio do Pazo da Cultura de Carballo. Peter Brandon é un falso documental que amosa a vida do popular cómico Pedro Brandariz fóra dos escenarios e, no camiño, satiriza o sector audiovisual galego coa complicidade de caras coñecidas como Xosé Antonio Touriñán, Evaristo Calvo, María Tasende, David Amor ou Isabel Risco, entre moitos outros. Con claras referencias ás series de Louis CK ou Ricky Gervais e cun ton pouco habitual no noso audiovisual, Peter Brandon está asinada polos gañadores do Mestre Mateo á mellor webserie nas edicións De 2015 e 2016, os Porco Bravú: Jorge Boquete (director), Javi Lopa (productor), Óscar Cruz (guionista), Dani Graña (director de fotografía) e Diego Bouzón (xefe de son). Pero hai máis. Un día antes, o xoves 4 ás 19 horas, catro proxectos de webserie competirán nun pitching público polo beneplácito dun xurado composto por Mafalda González-Alegre, de Flooxer; David Sainz, da produtora Diffferent Entertanment; Xosé Regueira, concelleiro de Promoción Económica de Carballo; e Sonia Méndez, directora do Carballo Interplay. Trátase do drama existencialista Albedrío, creado por J.S. Raimundi e Álex Vázquez e protagonizado por Melania Cruz e Tito Asorey; da comedia de situación Efectos Secundarios, creada e protagonizada por Pablo Cobos e Paula Ballesteros-Arias; da comedia con pequenas tinturas dramáticas Hai vida en Bran, creada e protagonizada por Ángela Andrada, que se acompaña por un nutrido grupo de personaxes que rompen estereotipos; e máis da comedia fantástica Megamadriñas, que mestura o mellor da épica dos superheroes co máis enxebre do rural galego, baixo a batuta de Antón Coucheiro, Paulo Rubal e Joseba Muruzábal. |
QUEPASA_960 | Impresionante a resposta inmediata de todo Carballo á agresión homófoba vivida hai 10 días. O concello reaccionaba mantendo unha reunión co Observatorio coruñés contra a LGTBIfobia e sacando a bandeira do arco da vella ao balcón, e de contado xa comezaron as actividades, como a emocionante cita vivida no Casino 1889. | Da man da asociación ALAS e do propio Observatorio LGTBIFobia da Coruña, coa presencia do Concello e do Círculo Feminista de Carballo, o Casino acollía un encontro para debater a situación. #CarballoSenOdio era o lema do encontro. Se ben as rapazas que foron agredidas non pudieron estar presentes, si que quixeron enviar unha mensaxe por medio dunha amiga agradecendo o apoio. "Unhas rapazas que agradecen, non só o apoio que a sociedade lles está a mostrar, senón tamén que se realicen este tipo de actos, como o que acollemos no Casino, porque é necesario contar todo isto que está pasando", cóntannos dende a comprometida entidade carballesa. A cita serviu para escoitar algunhas experiencias persoais aterradoras nos tempos que corren que dan unha idea de que non vivimos no mundo civilizado que nos parece a algunhas, senón noutro máis cruel. Tamén serviu para sacar á luz os recursos que existen e os apoios que dan para as personas do colectivo LGTBI. Ao remate do encontro, houbo unha concentración no parque onde foron agredidas como mostra de rexeitamento. Membros do Colectivo ALAS na citaNovas relacionada Carballo móvese ante as agresións homófobas. Todas as actividades arredor do 25N. |
NOS_45103 | Nove vilas e cidades da Galiza, perto de cento cincuenta en todo o mundo, acollen hoxe concentracións e manifestacións dos 'indignad@s' | Vai un ano alá e semella que pasaron cen. Desde o estoupido de mobilizacións e protestas diferentes e diversas que atravesaron Galiza e o Estado español naquel maio de 2011, plasmando o cansanzo da cidadanía con formas e fórmulas dun sistema que os tiña á marxe; a vaga de medidas, recortes, axustes e decisións que alentaron aquelas mobilizacións non recuou, senón que foi a máis. Precisamente por iso, desde as diferentes asambleas d@s 'indignad@s' gales@s consideran que hai máis razóns ca nunca para volver facer das rúas e prazas un "ágora" onde expresar o malestar co que está a acontecer, si, mais tamén para debater, analizar e propor actuacións, ideas e proxectos que achegen eses graos de millo cos que encher unha graneira máis xusta e solidaria. Nestes 12 meses, recoñecen algúns 'indignados" pasaron moitas cousas en torno ao 15M. Que os medios baixasen a luz dos focos non quer decir, apuntan, a que desaparecesen ou ficasen cruzados de brazos. Artelláronse proxectos en barrios, construíronse plataformas de base, traballouse en eidos coma a loita contra os desfiuzamentos ou a favor da integración de inmigrantes. E mesmo houbo, coma en Vilagarcía, onde participantes no 15M impulsaron asambleas contra o paro. Hoxe o 15M volve á rúa consciente de que pode ser unha ferramenta para un 'cambio global' que poña couto, e aí está quizás o debate aínda por dar no seo do colectivo, ao Sistema o só aos aspectos máis desfavorábeis deste. Mobilizacións na Galiza: A Coruña: 17:30 dende a Praza da Palloza. Ferrol: ás 12h diante do Concello Lugo: 18:30 na Praza Maior Santiago de Compostela: ás 18h, na Alameda O Morrazo: en Cangas, ás 18:30 Ourense: ás 19h na Alameda Pontevedra: ás 18:30 na rúa Montero Ríos Tui: ás 17h na Praza da Catedral Vigo: ás 19h na Praza de España |
NOS_6063 | Esta quinta feira entran en vigor na Galiza os abonos para os trens de Media Distancia e Avant. | A ministra de Políticas Territoriais e portavoz do Goberno español, Isabel Rodríguez, detallou esta cuarta feira que o Ministerio de Transportes está a traballar para incluír o traxecto Ourense-Santiago nos abonos gratuítos de Renfe. Primeiro día para adquirir o abono gratuíto de Renfe, entre o aplauso e o temor a quedar sen prazas As declaracións da ministra chegan menos de 24 horas antes de que os usuarios e usuarias que adquirisen este abono poidan facer uso del, xa que estará en vigor desde o 1 de setembro até o 31 de decembro deste ano. Neste sentido, Rodríguez asegurou que, aínda que nun primeiro momento o Executivo estatal non tiña entre as súas previsións estender os descontos ao treito entre Ourense e Santiago, finalmente si se engadirá este traxecto. Os abonos gratuítos do tren e a bonificación do combustíbel poderían estenderse até o próximo ano A portavoz do Goberno español explicou que esta decisión foi tomada para evitar que "non haxa un agravio entre os viaxeiros e viaxeiras dunha mesma autonomía". Abonos de Renfe Desde que o pasado 24 de agosto se abrise o prazo para solicitar estes abonos de Renfe, milleiros de persoas xa os solicitaron, tanto para desprazarse de balde nos trens de Media Distancia como para contar cun desconto de 50% nos trens Avant. O abono gratuíto de Renfe, dispoñíbel desde hoxe: Como podo solicitalo? Aínda que os abonos entran mañá en vigor, os usuarios e usuarias interesadas en adquirilos seguirán podendo facelo nos puntos de venta físicos habilitados por Renfe. Para a compra do abono, será necesario depositar unha fianza. No caso dos trens de proximidade e Rodalies, a fianza para pagar á hora de adquirir o abono será de 10 euros, preferibelmente por medio de tarxeta bancaria, para que o reembolso poida ser devolto automaticamente a esa tarxeta, sempre e cando a persoa usuaria realizase un mínimo de 16 viaxes. A chegada á Galiza dos trens Avril segue sen data No caso da Media Distancia Convencional, a fianza será de 20 euros. Seleccionaranse as estacións de orixe e destino ás que se viaxará durante estes catro meses e posteriormente formalizarase cada viaxe que se desexe facer en calquera dos medios habituais, aínda que se recomenda o dixital. |
NOS_51120 | Os países occidentais afirman que na fronteira hai 100.000 soldados rusos, mentres Moscova fala dunha "campaña" orquestrada para "preparar as súas propias provocacións a grande escala". | O xefe da diplomacia estadounidense, Antony Blinken, reuniuse onte en Berlín cos ministros de Exteriores de Alemaña, Francia e Reino Unido para coordinar a resposta de Occidente á crise na fronteira ruso-ucraína. Fíxoo horas despois de que o presidente dos EUA, Joe Biden, ameazase cun "desastre" para Rusia se finalmente decide invadir Ucraína. A respecto desta declaración, o portavoz do Kremlin, Dmitry Peskov, sinalou que "en ningunha medida serve para aliviar as tensións que xurdiron en Europa". Blinken, porén, manifestouse na mesma liña que Biden: "Deixamos claro que se Rusia move as súas tropas cara á fronteira ucraína e comete novos actos de agresión haberá unha resposta rápida, contundente e unida de EUA e dos nosos aliados". Non obstante, Moscova culpa as potencias occidentais e os medios de comunicación ucraínos de publicar especulacións sen fundamento sobre unha inminente invasión rusa para encubrir as propias intencións. "Estamos convencidos de que o obxectivo desta campaña é crear unha cobertura informativa para preparar as súas propias provocacións a grande escala, incluídas as de carácter militar, que poden ter as máis tráxicas consecuencias para a seguridade rexional e mundial", asegurou Maria Zakharova, portavoz do Ministerio de Exteriores ruso. Neste mesmo sentido, Peskov asegurou que "todas estas declaracións provocan unha desestabilización, porque algúns descerebrados dentro das autoridades ucraínas xestaron a ilusión de que poden reactivar a guerra civil no seu país e tentar xestionar o problema do Sueste [a zona separatista pro rusa de Donetsk e Lugansk] por medio da forza". Medidas disuasorias Sobre o terreo, a situación segue sendo tensa. Imaxes por satélite mostran un amplo despregue militar ruso en varios puntos estratéxicos perto da fronteira ucraína. Segundo Occidente, hai posicionados máis de 100.000 militares rusos. Moscova xustificou os últimos movementos ante o que considera "provocacións". Nomeadamente, unha posíbel integración de Ucraína na OTAN, algo que percibe como unha ameaza; e a axuda militar comprometida a Kiev nestes últimos días por varios países, que Blinken di que é "defensiva" e "disuasoria". |
NOS_49872 | Terceira entrega da triloxía. Nesta ocasión a parella está en Grecia onde se retoma a vida de Celine (Julie Delpy) e Jesse (Ethan Hawke) nove anos despois do seu segundo encontro resolvendo o misterio sobre como acabou. | Título orixinal: Before Midnight Ano: 2013 Duración: 108 min. País: Estados Unidos Director: Richard Linklater Guión: Richard Linklater, Julie Delpy, Ethan Hawke Música: Graham ReynoldsFotografía: Christos Voudouris Reparto: Julie Delpy, Ethan Hawke, Seamus Davey-Fitzpatrick, Xenia Kalogeropoulou, Walter Lassally SINOPSE Terceira entrega da triloxía. Nesta ocasión a parella está en Grecia onde se retoma a vida de Celine (Julie Delpy) e Jesse (Ethan Hawke) nove anos despois do seu segundo encontro resolvendo o misterio sobre como acabou. CRÍTICA Derradeira película, de momento, de Richard Linklater tras "Antes do amencer" (1995) e "Antes do atardecer" (2004). Unha historia de amor e parella contada en tres actos e tamén en tempo real. As personaxes fanse maiores ao mesmo tempo que o público. Representan exactamente a mesma idade que teñen na vida real tras case 20 anos da primeira parte. Algo que non é a primeira vez que se fai pero que é moi pouco común no cinema e que, como mínimo, provoca que nos identifiquemos e lles pillemos cariño as personaxes. Tras unha primeira parte onde se coñecen e o aberto desenlace da segunda no que Jesse leva a Celine ao seu piso para que ela lle cante unha canción aquí se resolve o misterio de cómo acabou esa noite. Agora teñen dúas fillas aparte dun fillo que xa tiña Jesse dun matrimonio anterior e que vai ser o que prenda a mecha dunha posible fin da relación entre os protagonistas. Todo contado nun día mentres gozan dunhas vacacións polas illas gregas en familia. Importante, aínda que non imprescindible, ver as dúas anteriores para comprender a evolución, o desgaste e a decadencia dunha parella, neste caso encarnada por Jesse e Celine. A película é realmente unha conversa redonda chea de grandes doses de complicidade e temperada con momentos de retranca de parella que xa lle gustaría firmar ao mismísimo Woody Allen Os diálogos da película son bestiais. É case un non paran de falar sen pausa. A película é realmente unha conversa redonda chea de grandes doses de complicidade e temperada con momentos de retranca de parella que xa lle gustaría firmar ao mismísimo Woody Allen. Lonxe de aburrir tanto diálogo é precisamente o que fai manter a atención xa que todo está perfectamente hilado até o milímetro. Iso sí, dentro desa perfección hai unha naturalidade apabullante. Ethan Hawke e Julie Delpy lograron tal identificación coas súas propias personaxes que gran parte dos diálogos están improvisados por eles mesmos, polo que figuran tamén como autores do guión xunto ao director. A fotografía do grego Christos Voudouris capta esa luz mediterránea do seu propio país creando un entorno preciosista no que se desenrola a historia. Non é casualidade que a película transcurra nun país plagado de ruinas e con tanta historia detrás: a metáfora está servida. Destacaría tres momentos do filme: a conversa inicial de case 15 minutos no coche feita nun só, aínda que trampeado, plano secuencia; a comida entre catro xeraciones de parellas onde cada un aporta o seu punto de vista ao que é unha relación; e a escena final na habitación do hotel que destaca polos seus detalles visuais narrativos, que non vou desvelar pero que son absolutamente impresionantes. Estamos ante a mellor película do tríptico de Linklater sobre a parella. Un filme realista, intelixente e máxico, e un dos mellores do ano. |
NOS_12074 | Xa son 30 os municipios participantes neste proxecto de socialización da infancia en galego. Máis de 2.500 familias formalmente adheridas, máis de 400 actividades desenvolvidas ou case 250.000 visualizacións de vídeos son algunhas das cifras do programa. | Novos concellos súmanse a Apego, o proxecto de solicialización da infancia en galego. Ademais de nos 23 municipios en que xa se viña desenvolvendo, agora está xa en marcha o proxecto Apego tamén en Lugo e Sada, e nos próximos meses estarao ademais en Cee, Nigrán, O Carballiño, Ponteareas ou Vilagarcía de Arousa, que se suman a Ames, A Baña, Carballo, Carnota, Coruña, Ferrol, Mazaricos, Moaña, Muros, Narón, Negreira, Oleiros, Ourense, Ponteceso, Pontevedra, Redondela, Rianxo, Ribadeo, Rois, Teo, Santiago de Compostela, Vigo e Vimianzo. Deste xeito, o proxecto Apego chega agora a unha poboación que supera os 1.300.000 habitantes (aproximadamente a metade da do país), entre a que está a das sete cidades galegas e das principais áreas urbanas, onde máis cómpre incentivar e facilitar a socialización en galego da infancia. Boa acollida e recoñecemento O proxecto Apego naceu para incentivar e facilitar a socialización en galego das nenas e dos nenos desde a primeira infancia. Unha aposta que está a ter recoñecemento, como o que se expresa a través dos dous máis importantes premios a iniciativas normalizadoras que hai no país: o Premio Rosalía de Castro da Deputación da Coruña e o Premio da Cultura Galega da Xunta de Galicia, na modalidade de Lingua. Desde os servizos de normalización lingüística (SNL) faise, así, unha avaliación moi positiva do programa, tanto pola acollida ata o momento, como polo número de familias directamente implicadas –xa están adheridas formalmente máis de 2.500–, polos recursos creados, pola participación nas actividades e polos resultados que se van percibindo. Apego é un proxecto de dinamización sociolingüística que procura incrementar a porcentaxe de nenos e nenas que reciben o galego desde o berce e arroupar o seu uso no proceso de socialización ata os 6 anos. |
NOS_4438 | Os Comités e a Liga Estudantil Galega veñen de acordar un calendario de mobilizacións conxuntas para plantarlle cara á LOMCE (Lei Orgánica para a Mellora da Calidade Educativa). | As dúas principais organizacións de representación estudantil no ensino galego rematarán o proceso cunha xornada de folga o próximo 6 de febreiro en defensa do ensino público galego. A través dunha conferencia de prensa conxunta convocada para hoxe segunda feira 14 en Compostela, os Comités e a Liga Estudantil Galega farán público o calendario de mobilizacións que rematará coa folga do estudantado no ensino público.Por medio dun manifesto conxunto, as dúas organizacións estudantís defenden que a LOMCE supón "un retroceso de máis de corenta anos e da volta do fracasado modelo educativo do franquismo. O ministerio de Educación pretende con esta Lei privatizar e elitizar o ensino, españolizalo, recentralizalo e cedelo en exclusiva ao poder da Igrexa Católica". Critican a "privatización" encuberta do ensino universitario afogado polo recorte orzamentario. "Mentres reducen 150 millóns de euros no ensino público e transfiren máis de 230 millóns ao privado concertado queren converter os centros de ensino e as universidades en comparsas do desmantelamento da rede pública de ensino", sinalan ao tempo que convocan toda a sociedade para apoiar as mobilizacións e a xornada de folga do próximo 6 de febreiro. "Apostar por un ensino público de calidade é apostar, ao mesmo tempo, por unha sociedade xusta e democrática. Nas antípodas da defensa do carácter público do ensino está o modelo educativo do Partido Popular, inspirado nun proxecto profundamente reaccionario e que ten a única intención de converter o ensino nun privilexio" sinalan. |
NOS_48302 | O rexedor lembra que a vía foi nomeada cando exercía de ministro de Franco e desvincula a decisión da súa etapa na Xunta | O pleno do Concello de Cedeira retirou unha rúa ao expresidente galego, Manuel Fraga Iribarne, nunha sesión extraordinaria celebrada o pasado 9 de marzo. Así, a corporación municipal decidiu cambiar de nome a rúa 'Fraga Iribarne' por 'a Fraternidade', no cumprimento da Lei de Memoria Histórica e de respecto ás vítimas do Franquismo. O Goberno local xustificou esta decisión en que a vía recibiu o nome do histórico dirixente do PP "na época na que desempeñaba un cargo no Franquismo" e desvinculouno do seu posterior papel á fronte da Xunta e do partido das populares galegas. A instancias do Senado "En Cedeira hai outras cousas que inaugurou Fraga na súa etapa como presidente da Xunta que non imos tocar", asegurou o rexedor, Pablo Moreda, en declaracións a Europa Press, quen engadiu que se recibiron diversas notificacións nas que se instaba á corporación a cambiar a denominación da rúa. En concreto, referiuse aos escritos remitidos desde a Presidencia do Senado en febreiro de 2018, setembro de 2019 e xaneiro de 2020, nos que se indicaba ao Concello os acordos adoptados nestas datas "para a admisión a trámite da solicitude de remisión, por parte do Concello de Cedeira, dos expedientes municipais nos que se comunica ao Instituto Nacional de Estatística (INE) o cambio de denominación" desta rúa. Tras iniciar un expediente informativo e levar o asunto a comisión, o alcalde elevou ao pleno a proposta que finalmente foi aprobada en en a devandita sesión extraordinaria. A medida saíu adiante cos votos do Goberno municipal, que ostenta o PSOE, e do grupo municipal do BNG, mentres que o Partido Popular votou en contra. "Nin pés nin cabeza", di o PP Pola súa banda, o portavoz do grupo municipal de PP en Cedeira, Luís Rubido, censurou esta medida, que "non ten pés nin cabeza", lembrando que o político vilalbés "fixo bastante por Cedeira". "Sacarlle o nome a unha rúa dunha persona que foi reiteradamente votada de forma maioritaria en todas as ocasións que se presentou á Presidencia da Xunta, elección tras elección, e que é como dar un pouco as costas á vontade de Cedeira", argumentou. O portavoz popular na localidade tamén incidiu que o requirimento do Senado é "un documento xenérico ao que se quixeron agarrar para tomar esta decisión", e insistiu en que o aprecio que lle tenia Fraga a Cedeira quedou patente "no momento en que foi ministro de Información e Turismo, nunha época onde se crearon por vez primeira os municipios de Interese Turístico" e a localidade galega "inaugurou esta lista". O alcalde, no entanto, insiste na decisión e na importancia de cumprir coa Lei de Memoria Histórica, por respecto ás vítimas do Franquismo. "Recibimos tres avisos desde o Senado de que tiñamos que cambiar o nome da rúa", reiterou. |
NOS_54015 | A reactivación das visitas nos centros de maiores chega logo dunhas intensas semanas para o seu persoal e usuarias entre o medo ao contaxio pola COVID-19 e a xestión da enfermidade nas residencias con casos. Sindicatos e colectivos de profesionais reclaman prudencia e extremar as precaucións na reapertura de portas mentres que, cos comicios no horizonte, as forzas da oposición reclaman unha comisión de investigación sobre a xestión dos centros con casos de coronavirus. | Nestas semanas, familiares de maiores residentes poderán visitalas por primeira vez en máis de dous meses. É o caso de María Cabarcos, que relataba a súa experiencia en conversa con Nós Diario. A súa tía é unha das residentes do centro San Carlos en Celanova. "Quería vela cos meus ollos. Verlle a cara. Estar. Pero te quedas cunha sensación agridoce. Noteina apagada, bastante triste, cansada. Era o que agardaba dalgunha maneira, pero é un impacto psicolóxico bastante forte. Ela sabía que non a podía abrazar nin tocar", explicou. A reapertura das residencias coincide cunha carreira electoral na que todos os partidos da oposición demandan unha investigación arredor dos centros que concentraron un maior número de contaxios pola COVID-19 e mais cambios nos modelos de xestión. O 16 de maio a Consellaría de Política Social achegou o protocolo de reactivación das visitas aos propios centros residenciais. As centrais sindicais formularon cadansúas propostas de mellora ao documento e, consultadas por este diario, piden prudencia na reapertura das portas. O principal requisito para que as familiares das usuarias poidan achegarse de novo ás residencias é a ausencia de novos contaxios nas últimas dúas semanas e a súa localización nun municipio cunha incidencia de tres ou menos contaxios novos por cada 5.000 habitantes nas tres xornadas previas. Logo dos brotes da COVID-19 en centros de toda Galiza, a incidencia da enfermidade foi diminuído na maioría. Na noite do 25 de maio, segundo os últimos datos proporcionados pola Consellaría de Sanidade, os centros de maiores rexistraban 60 usuarias e 52 contaxiadas. A excepción sitúase na Coruña, onde a residencia Santa Teresa de Jornet rexistrou un repunte dos casos. Se o sábado contabilizaba 11 usuarias enfermas, o domingo a cifra aumentou até as 24. Ante a posibilidade de casos similares, centrais sindicais e colectivos de traballadoras reclaman extremar as precaucións. Primeira etapa O documento elaborado pola Xunta da Galiza e remitido aos centros residenciais divide a reapertura ás visitas en tres fases. Na primeira, na que se atoparían arredor de 80% dos centros na actualidade, permítese unha visita semanal por familiar ás residencias que contan cun informe favorábel da área sanitaria na que se atopan. Estas solicitaranse con cita previa. Nesta etapa poderán ingresar novas usuarias sempre que se lles realice unha proba PCR, de detección do coronavirus, nos tres días previos e con resultado negativo. O cambio de etapa prodúcese aos quince días se a evolución do centro é favorábel e non se detectan novos contaxios da COVID-19. Na segunda as visitas poderanse incrementar a dúas á semana. Na terceira e última o réxime de visitas volverá á normalidade e as residentes sen problemas de mobilidade poderán saír á contorna urbana evitando as zonas con moita aglomeración. As voceiras das centrais sindicais contactadas valoran que a reapertura das residencias ás visitas foi prematura. "Unha pedra angular do protocolo da Xunta son os plans de continxencia da enfermidade dos centros, pensamos que se debera ter comprobado que están efectivamente en marcha antes de permitir a entrada de familiares", explica Alfonso García, de CCOO. Zeltia Burgos, da CIG, cuestiona que nin as directrices da Administración galega nin a reapertura dos centros fosen consultadas coas propias traballadoras. "Cando falamos dun risco non só para usuarias, senón tamén para elas", di. E tacha de precipitada a decisión da Xunta, se ben valora a necesidade da compañía familiar baixo determinadas circunstancias: "O benestar das persoas maiores tamén ten que estar asegurado, hai que lograr un equilibrio". "Todo parece indicar unha relación causa-efecto entre as visitas ás residencias e os contaxios nas mesmas", valora Javier Martínez, de UXT, matizando que as usuarias "non poden estar permanentemente recluídas" e que por iso é necesario "un nivel de protección moi grande". Desde Trega, Traballadoras de Residencias da Galiza, Maribel Barreiro apunta a que os seus temores non chegan tanto coa volta das familiares, senón cos vindeiros pasos do desconfinamento: "Cómpre reforzar o persoal, desde equipos de limpeza até as técnicas auxiliares de coidados auxiliares de enfermaría". Mudanzas na xestión Máis alá da progresiva reapertura dos centros residencias, no pano de fondo continúan as críticas da oposición, colectivos de familiares de residentes e profesionais á xestión da emerxencia sanitaria nos centros residenciais e ao propio modelo das mesmas, principalmente en mans privadas. Desde o inicio da pandemia, a Xunta interviu tres centros de titularidade privada en Cangas, Vigo e Valdeorras e habilitou dúas residencias medicalizadas para atender usuarias que contraeran a COVID-19 en Compostela e Baños de Molgas. "É evidente que cómpren mudanzas estruturais", asegura Javier Martínez, de UXT. Unha nova normalidade dos centros. Co debate enriba da mesa, este xornal tratou de pórse en contacto coa patronal da Asociación Galega de Residencias da Terceira Idade (Agarte) para coñecer a súa opinión, sen éxito. En tanto, desde os sindicatos as súas voceiras coinciden na necesidade prioritaria de modificar as ratios de persoal por residentes nos centros. O plan de reapertura ao público dos centros de maiores elaborado pola Xunta da Galiza recomenda a menor rotación posíbel do persoal, "organizando equipos estábeis". Isto choca coa realidade laboral que describen as representantes sindicais nos centros de maiores. "As condicións non son boas, polo que o persoal en canto pode marcha", asegura Javier Martínez. Esta mesma semana o Tribunal Superior de Xustiza da Galiza recoñeceu nunha sentenza o dereito das traballadoras a un descanso semanal de 48 horas e a compensación dos festivos traballados. O auto vén motivado polo conflito colectivo denunciado polos sindicatos CIG, CCOO e UXT. Paralelamente, estas aseguran que os centros privados e os xestionados pola Xunta seguen sen respectar as vacacións das profesionais. "A Administración galega modificou unilateralmente as condicións das vacacións acolléndose á excepcionalidade da situación. O que non ten sentido é apelar á normalidade reactivando as visitas e ao extraordinario no caso das traballadoras", expón Zeltia Burgos. Por este motivo, a CIG está a artellar a convocatoria de concentracións ante os centros residenciais na vindeira semana. |
NOS_40965 | O acto, ás 20:00 horas, no Antigo Hospicio está organizado pola sociedade cultural Medulio. | Juan José Ibarretxe, lehendakari do gobernó vasco polo PNV entre 1999 e 2009, estará esta cuarta feira en Ferrol, nun acto organizado pola SC Medulio, para falar do problema das nación no Estado español. Será ás 20:00 horas no Antigo Hospicio. Ibarretxe foi lehendakari durante tres lexislaturas, sempre en gobernos de coligazón. Impulsou unha reforma do estatuto de autonomía co nome de 'Estatuto político da comunidade de Euskadi', máis coñecido como 'Plan Ibarretxe'. Era unha proposta que propoñía camiñar cara á soberanía, baseándose na 'libre asociación' entre Euskal Herria e España. Presentábase como unha 'terceira vía' entre os partidos constitucionalistas e o independentismo da esquerda abertzale. Nos últimos tempos Ibarretxe tomou parte en diferentes actos de apoio e solidariedade para co proceso soberanista catalán. |
NOS_38208 | "Temos disposición ao diálogo, mais ten que haber concreción aos problemas de Galiza", indica a portavoz nacional do BNG. | "Seguimos negociando". A portavoz nacional, Ana Pontón, dirixiuse aos medios de comunicación que agardaban ás portas da sede nacional do BNG, en Compostela, para coñecer do debate da Executiva nacionalista e o estado das conversas co PSOE sobre a investidura de Pedro Sánchez. A negociación lévaa directamente o deputado no Congreso, Pedro Sánchez, lembrou Pontón, que incidiu en que o nacionalismo ten "disposición ao diálogo" mais que este debe ter uns "compromisos" coa "axenda galega" para que se traduza nalgún tipo de apoio. "É importante que se constitúa un goberno", indicou, mais este debe de partir de compromisos dar "resposta" a necesidades de Galiza. Non mencionou ningunha en concreto, mais apuntou que a presenza dun deputado do BNG no Congreso demostra que está a servir para "poñer Galiza" no debate. |
PRAZA_7527 | A páxina realizou un ano máis unha enquisa entre os seus lectores para escoller o mellor da literatura, a edición, a tradución e a critica galega no último ano. Medio milleiro de respostas situaron a Manuel Rivas, Agustín Fernández Paz, Miguelanxo Prado ou Xavier Rodríguez Barrio como gañadores. | Fervenzas Literarias realizou un ano máis unha enquisa entre os seus lectores para escoller o mellor da literatura, a edición, a tradución e a critica galegas no último ano. Medio milleiro de respostas situaron a Manuel Rivas, Agustín Fernández Paz, Miguelanxo Prado ou Xavier Rodríguez Barrio como gañadores. A web especializada comezou a súa andaina en 2007 a partir do Máster en Edición da USC e leva dende 2008 escollendo o mellor do ano a través das respostas da súa comunidade. Nesta ocasión os lectores de Fervenzas escolleron Praza como o mellor medio de comunicación do 2012, o que agradecemos profundamente. Mellor libro de... Narrativa de adultos: As voces baixas. Xerais. Manuel Rivas Mellor libro de... Poesía: Calado testamento. Espiral Maior. Xavier Rodríguez Barrio Mellor libro de... Ensaio e Investigación: O rastro que deixamos. Xerais. Agustín Fernández Paz Mellor libro de... Literatura dramática: Banqueiros. Laiovento. V.V.A.A. Mellor banda deseñada: Ardalén. El Patito editorial. Miguelanxo Prado Mellor libro de... Tradución para adultos: Mr. Gwyn. Galaxia. Alessandro Baricco. Tradución de Carlos Acevedo Mellor libro de... Xuvenil: Palabras de auga. Xerais. Marcos Calveiro. Ilustracións de Ramón Trigo Mellor libro de... Infantil: María Fumaça. Galaxia. V.V.A.A. Ilustracións de P. Pastor Mellor libro de... LIX traducida: Lilus Kikus. Trifolium. Elena Poniatowska. Ilustracións de Santy Gutiérrez. Tradución de Teresa Moure Autor/a do 2012: Agustín Fernández Paz Ilustrador/a do 2012: Miguelanxo Prado Mellor portada de... Adultos: Tonas de laranxa. Xerais Mellor portada de... Literatura Infantil e Xuvenil: Palabras de auga. Xerais Mellor editorial do 2012: Xerais Mellor crítico/a do 2012: Armando Requeixo O mellor acontecido no 2012: Culturgal 2012 O peor acontecido no 2012: A política cultural da Xunta Mellor Libraría do 2012: Couceiro (Santiago de Compostela e A Coruña) Mellor medio de comunicación do 2012: Praza Mellor blog do 2012: Bretemas. Manuel Bragado |
NOS_58508 | As persoas demandantes de asilo son as principais vítimas. En 2015 cometéronse catro ataques cada día. | Os ataques e agresións cometidas pola extrema-dereita en Alemaña experimentan un preocupante ascenso, aumentando un 42% nun ano, según o servizo de intelixencia xermano. Os demandantes de asilo son as principais vítimas dos ataques. En 2015 rexistráronse 1.408 agresións e atques violentos, catrocentos máis que en 2014 (cando foron 990). Houbo 75 ataques incendiarios contra centros de refuxiados, máis dun por semana. O informe da BFV, Oficina federal para protexer a constitución, cifra en 11.800 as persoas violentas de extrema-dereita, unha cifra que desde diferentes organizacións e entidades de axuda aos inmigrantes e refuxiados considérase superior. En 2015 chegaron a Alemaña máis dun millón de persoas migrantes, o que derivou nun incremento dos sentimentos contra o estranxeiro e da actividade violenta de organizacións de extrema-dereita. A BFV tamén recolle no seu informe ataques que atribúe á 'extrema-esquerda', por volta de 1.500. Neste caso, os destinatarios principais son persoas, locais ou organizacións vinculadas á extrema-dereita ou á xenofobia e racismo. |
NOS_45718 | Música, disfraces, luces e proxeccións. As fiestras e os balcóns locen durante o confinamento como o mellor escenario. Co paso das semanas chegan os primeiros límites co fin de respectar os tempos de descanso. | O confinamento encheu de vida os balcóns e as terrazas de moitas rúas de vilas e cidades galegas. Vermús musicais, aniversarios, saúdos, cancións dedicadas ou proxeccións. As celebracións iniciáronse os primeiros días contra as oito da noitiña, coincidindo coa homenaxe ao persoal sanitario, pero o paso dos días, eses primeiros aplausos deixaron a porta aberta a novas celebracións a calquera hora do día. Os encontros a través das ventás representan un respiro e un reforzo positivo para moitas persoas mais tamén acabna por incomodar a quen está convalence ou precisa descanso. É por isto que o Concello de Sada vén de estabelecer uns límites para estes festexos. Horarios "Debido á proliferación nos últimos días deste tipo de festas o Goberno municipal entende que deben regularse os horarios, especialmente das festas con música, para para garantir o descanso da veciñanza entre as que se atopan persoas enfermas, traballadores por turnos e veciños e veciñas en xeral e por solidariedade con eles". Así, o executivo local informa que, desde esta semana, as celebracións en balcóns e terrazas só poden celebrarse de segunda feira a domingo entre as 20 horas e as 20.30 horas, ademais dunha hora adicional os domingos, desde as 15 horas ás 16 horas. Con todo, asegura o executivo local nun comunicado, seguirá analizando a situación co paso dos días para adaptar estas medidas en función da evolución do confinamento e das propostas lúdicas que se queiran levar a cabo. Noutras localidades, a falta de bandos municipais específicos, é a propia veciñanza quen marca os horarios, e no seu canto, a Policía Local, a raíz das queixas dalgunhas persoas con problemas de saúde ou de descanso. |
NOS_41593 | [ACTUALIZACIÓN 14:38H] As organizacións estudantís cifran o seguimento da folga entre o 90-95%. VÍDEO NO INTERIOR. | Contra a LOMCE e o decreto 3+2. O estudantado galego saiu esta cuarta feira ás rúas deixando baleiras as aulas dos seus centros de ensino "na defensa do ensino público". "Nos últimos anos puidemos ver como o ensino avanzou cara a unha total mercantilización que resposta aos intereses do capital", sinalan no manifesto publicado por Erguer e ao que se deu leitura en diversas vilas e cidades do país. Nos últimos anos puidemos ver como o ensino avanzou cara a unha total mercantilización O estudantado clamou contra a aplicación da LOMCE e exixiron a súa derrogación. Unha lei "españolizadora, confesional, antipedagóxica, privatizadora, elitista e patriarcal", denunician, "que afonda na falta de igualdade de oportunidades no ensino". Neste senso, baten contra as "reválidas" por "segregar o alumnado e impor barreiras ao final de cada etapa educativa". É unha norma, critican, "recentralizadora" e "uniformadora" tamén a respeito da "realidade histórica, social, lingüística e cultural" da Galiza. Aliás, exixen a non implantación do decreto 3+2 que fai parte da Estratexia Universitaria 2020 e coa que, aseguran, visan "converter o ensino público" e "as universidades" nun "criadeiro para as empresas capitalistas". As organizacións estudantís afirman que este marco "afonda nos falsos mitos que comezaron con Boloña" e que "venderon a especialización e empregabilidade" no que se tornou "en elitización e precariedade" para o estudantado. Defenden un "ensino público, galego, de calidade, democrático, non patriarcal e pensado por e para Galiza" "É por iso que baleiramos as aulas e saímos ás rúas", sinalaron ao remate das concentracións e manifestacións, a prol dun "ensino público, galego, de calidade, democrático, non patriarcal e pensado por e para Galiza", sentenciaron. A xornada transcorreu sen incidencias agás a identificación por axentes da policía española dalgunhas persoas que facían parte da manifestación de Vigo, entre elas algunha fotógrafa que traballaba cubrindo a mobilización. Segundo fontes da organización estudantil Erguer as cifras de seguimento da greve estudantil convocada para esta cuarta feira na Galiza sitúanse entre o 90% no ensino medio e o 95% no universitario. Un "clamor rotundo" contra a LOMCE Desde a CIG-Ensino sinalarou ao fío da greve estudantil convocada esta cuarta feira (13 de abril) que o "éxito" da xornada de mobilización reflicte un "clamor rotundo e unánime" contra a LOMCE polo que instan a Consellaría de Educación a "cesar no seu intento de continuar realizando a proba xeral de 3º de Primaria e a proba de avaliación final de 6º de Primaria, como prólogo das futuras reválidas", sinalou o secretario nacional da central sindical, Anxo Louzao. Anxo Louzao: "Sufrimos unha Consellaría que actúa exclusivamente en función dos seus intereses ideolóxicos e partidarios" Para o sindicato nacionalista que o goberno teime en manter estas probas "evidencia que sufrimos unha Consellaría que actúa exclusivamente en función dos seus intereses ideolóxicos e partidarios e con total submisión ao Goberno de Madrid, no canto de proceder en función das necesidades do sistema educativo galego". A CIG-Ensino, integrada na Plataforma galega en defensa do ensino público, participou nas mobilizacións convocadas esta cuarta feira e tildou de "totalmente inaceptábel" que se continúe avanzando na aplicación dunha norma, a LOMCE, que cuestiona, din, "o dereito á educación" e "a igualdade de oportunidades". |
PRAZA_20372 | O plan forestal aínda vixente prevía chegar a 2032 cunhas 245.000 hectáreas de masas puras de eucalipto, pero os datos máis recentes indican que xa supera ás 300.000. Entre 2000 e 2013 o eucalipto foi a segunda especie máis afectada polos incendios todos os anos agás dous | En 1992 o Goberno galego aprobou entre un notable consenso político o Plan Forestal de Galicia (PFG), un documento aínda vixente que traba a as principais liñas de planificación do monte galego para os seguintes 40 anos, ata 2032. A promoción da industria madeireira e a prevención dos incendios forestais eran dous dos aspectos principais dun proxecto sobre o que agora se volven pousar moitas miradas. A súa inminente revisión -proceso en marcha dende 2015-, a prórroga á permanencia de ENCE na ría de Pontevedra ata 2073 e tamén os incendios devolven o documento a un debate que ten a expansión do eucalipto polo país como un dos seus elementos principais. Non en van, a superficie prevista para esta especie no PFG xa se superou amplamente e tan só no que vai de século a súa extensión disparouse un 65%. Aquel plan elaborouse sobre fontes como o Mapa Forestal de Galicia de 1986, que reflectía un monte no que o piñeiro do país era a especie máis abondosa , con 291.985 hectáreas sobre un total de algo menos de 980.000. Mentres, o eucalipto ocupaba daquela unhas 36.400 hectáreas en masas puras e outras 185.000 mesturado con outras especies. A partir dun modelo con diversas variables o mapa fixaba tamén un obxectivo de futuro: en 2032 o piñeiro do país roldaría as 334.000 hectáreas, un 14% máis, mentres que o eucalipto avanzaría ata a contorna das 245.000. O plan forestal de 1992, aínda vixente, prevía chegar a 2032 cunhas 245.000 hectáreas de masas puras de eucalipto, pero os datos máis recentes de Medio Rural indican que xa supera ás 300.000 Menos dunha década despois, a comezos do século XXI, a Xunta repasou o panorama forestal galego con publicacións divulgativas como O monte galego en cifras que reflectían as primeiras distorsións a respecto das previsións do plan. O piñeiro superaba xa as 383.000 hectáras e o eucalipto achegábase ás 175.000. Ademais, ambas especies compartían outras 160.000 hectáreas mesturadas. As masas de eucalipto estaban naqueles anos, así e todo, aínda por baixo do previsto no PFG, pero iso xa non acontece na actualidade. Os datos máis recentes da Consellería do Medio Rural indican que "en Galicia o eucalipto ocupa unhas 288.000 hectáreas en masas puras", segundo debullou o departamento autonómico en 2016, o que supón un crecemento do devandito 65% en apenas dúas décadas e superar sobradamente a superficie prevista no plan forestal 15 anos antes do horizonte previsto. Ademais, indicaba a consellería, o eucalipto esténdese "en mesturas" por 21.500 hectáreas máis e supón "máis do 22% da superficie forestal arborada", mentres que a comezos do século non chegaba ao 6%. Previsións da expansión das especies arbóreas no monte galego para 2032 incluídas no PFG de 1992, co eucalipto en destaque O eucalipto que arde Con este pano de fondo episodios como o incendio de Pedrógão Grande reavivaron o debate sobre a pertinencia de limitar a expansión do eucalipto, xa sexa parcialmente ou cunha moratoria total como a que Portugal xa estaba a ultimar antes da recente traxedia incendiaria. Ante a esixencia de actuacións dende as bancadas da oposición galega e mentres o Goberno opta por unha postura morna a que decidiu subir o ton da controversia foi a dirección de ENCE, que nun comunicado feito público este luns puxo no albo a portavoz nacional do BNG, Ana Pontón, e descualificou as ligazóns que o Bloque e outras forzas realizan entre eucaliptos e incendios como valoracións "indocumentadas, inxustificadas e malintencionadas" que "sinalan falsos culpables". Entre 2000 e 2013 o eucalipto foi a segunda especie máis afectada polo lume todos os anos agás dous e foi a que máis ardeu na gran vaga de 2006 Para sustentar as súas duras críticas a dirección da pasteira esixe que os líderes políticos se limiten a reproducir a información recollida polo Ministerio de Agricultura nos seus informes anuais sobre os incendios forestais, que nas súas versións definitivas chegan polo momento só ata o ano 2013. Esas análises reflicten que, dentro da superficie arborizada afectada polos incendios a especie que máis arde é tamén a máis abondosa, o piñeiro do país. Non obstante, tamén amosan que entre 2000 e 2013 o eucalipto foi a segunda especie máis afectada polo lume todos os anos agás dous (2003 e 2008) e que na gran vaga de 2006 os eucaliptais foron as superficies forestais que máis arderon. Así, os balances oficiais reflicten que nese período arderon en Galicia unhas 71.000 hectáreas de piñeiro e arredor de 46.000 de eucalipto. As restantes especies arbóreas afectadas polo lume suman algo menos de 27.000 hectáreas, segundo a mesma fonte estatística. Estas cifras prodúcense nun contexto xeral no que en algo menos da metade do monte ardido en Galicia nos últimos anos -21.000 hectáreas en 2016- corresponde a superficie arborizada e mentres voces expertas sitúan a proliferación do eucalipto como parte dun problema máis amplo e complexo. Así, por exemplo, nunha recente entrevista con Praza.gal ao fío dos incendios de Portugal o profesor de Enxeñaría Forestal Juan Picos, un dos maiores expertos no sector forestal galego, explicaba que "ninguén vai defender repoboacións de eucaliptos preto das casas ou de lugares de importancia medioambiental" ou patrimonial, se ben chamaba tamén a realizar unha reflexión máis ampla a respecto de elementos como a despoboación ou o coidado do monte. "Non podemos pensar que agora mesmo seríamos quen de quitar de diante as plantacións de eucalipto e ter outra alternativa que xere o mesmo movemento económico cando, ademais, ninguén quita que provoque o mesmo abandono no monte", sinalaba. Expertos na materia sinalan a combinación do eucalipto co abandono do monte e a ausencia de planificación como factores de risco ante incendios forestais Tamén co acontecido en Portugal como pano de fondo outro experto neste ámbito, o enxeñeiro técnico agrícola Óscar Antón Pérez sinalaba para Praza.gal que "o monocultivo" dunha especie tan sensible ao lume como o eucalipto "provoca que a propagación" dos incendios "sexa moito máis grande e rápida", se ben pon tamén o foco na ligazón entre ese monocultivo e "a ausencia de coidados e podas na superficie rasa" que trae consigo "a acumulación de moita materia combustible". "Se non se fai ningunha intervención e a zona se enche de matogueira, o eucalipto ten incidencia porque crea unha maior cantidade de sotobosque; o modo de xestión é o importante", agregaba Juan Picos, nun contexto xeral no que, alén das especies concretas, "o aproveitamento curtopracista e o impulso do eucalipto sen planificación a futuro e entregada a empresas" é para Pérez tamén outro dos factores determinantes. Ciencia e tecnoloxía en Praza.gal ofrecida por <a data-cke-saved-href='http://taboleiro.praza.gal/delivery/ck.php?n=a9393ebb&cb=INSERT_RANDOM_NUMBER_HERE' href='http://taboleiro.praza.gal/delivery/ck.php?n=a9393ebb&cb=INSERT_RANDOM_NUMBER_HERE' target='_blank'><img data-cke-saved-src='http://taboleiro.praza.gal/delivery/avw.php?zoneid=126&cb=INSERT_RANDOM_NUMBER_HERE&n=a9393ebb' src='http://taboleiro.praza.gal/delivery/avw.php?zoneid=126&cb=INSERT_RANDOM_NUMBER_HERE&n=a9393ebb' border='0' alt='' /></a> |
NOS_33650 | A policía tamén @s responsabiliza dos delitos de desordes e permanencia en espazo público fóra do horario. Reclamaban unha reunión co titular de Servizos Sociais para negociar unha vivenda para Aurelia, que ten até o 1 de maio para abandonar o inmoble de Padre Feijóo, en virtude do acordo coa familia Pereira | Entraron nas dependencias da concellaría de Servizos Sociais da Coruña para pedir unha reunión co seu titular, Miguel Lorenzo, en que explicarlle a situación actual de Aurelia Rey. E saíron con tres denuncian enriba: desordes, desobediencia á autoridade e ocupación dun lugar público fóra de horario. Por volta de sete horas durou o seu peche, iniciado no momento en que souberon que nin Lorenzo nin o director técnico de Servizos Sociais, o ex delegado territorial de Intermon-Oxfam Xosé Luís Quintela tiñan a ben recibil@s. "Pedimos a demisión do concelleiro, do alcalde e de toda a equipa de Goberno porque isto é unha vergoña", sinala un activista de Stop-desafiuzamentos A Coruña rexeitando as "largas" que ao longo da mañá foi dando o titular de Servizos Sociais informando de que ora non estaba nas dependencias municipais ora non tiña canda si a axenda e non podía marcar unha data para a xuntanza, tal e como Lorenzo llo fixo saber á concelleira do BNG María Xosé Bravo, con quen se comunicou por mensaxe de móbil. Coa ameaza dunha carga policial desde o mediodía, cando varias grilleiras de antidisturbios se desprazaron até o número 64-66 da rúa Fernández Latorre, onde se atopan as oficinas de Servizos Sociais, @s activistas ficaron pechad@s até as 17h, unha vez que o persoal funcionario do Concello abandonara xa o edificio. Finalmente a intervención dos antidisturbios non se produciu, mais @s activistas decidiron baixar á rúa porque "ninguén os atendía, estaban sen comer e non podían nin ir ao baño", pois a entrada aos aseos foilles vetada. A única solución que lles deron foi encher un formulario para solicitar por escrito e vía rexistro a reunión con Lorenzo. Na ocupación da concellaría estiveron presentes, para alén de Bravo, @s concelleir@s do BNG Avia Beira e Xosé Manuel Carril e o seu homólogo en EU César Santiso, quen abandonou o edificio ao mediodía "acatando a orde da policía". Fóra da concellaría, unha concentración de apoio @s compañeir@s pechad@s mantivo a presión na rúa. Indemnización de 5.000 euros e dous meses de tempo para Aurelia As protestas chegaron tras o acordo "acordo amigábel e confidencial" ao que chegaron a inquilina Aurelia Rey e a familia Pereira, propietaria da casa en que leva vivindo os últimos 34 anos e da cal querían botala pola forza. Malia que os detalles apalabrados Sermos Galiza puido saber que @s Pereira terán que indemnizar Aurelia con 5 mil euros e, pola súa banda, a octoxenaria terá de prazo até o 1 de maio para abandonar a vivenda en que morou os últimos 34 anos. "Non haberá despexo forzoso" informou o avogado de Aurelia, Antonio Vázquez, nunha rolda de imprensa realizada diante do portal nº9 da céntrica rúa coruñesa Padre Feijóo, onde mora aínda a octoxenaria. "Chegouse a unha solución pactada cuxos termos preferimos manter na confidencialidade mais que paraliza unha sentencia firme en proceso de execución, o que supón un fito moi importante na loita contra unha lei inxusta", subliñou Vázquez, quen enfatizou, así mesmo, que é esta a primeira vez en que se logra paralizar a execución xudicial dun desafiuzamento forzoso cunha sentenza firme de por medio e após dúas tentativas de lanzamento. "Trátase dunha saída que non é a perfecta, pero que logra por vez primeira evitar un desaloxo forzoso. Agora faremos un seguimentos para ver se hai axuda por parte do concello", acrecentou o letrado de Aurelia namentres ela "descansa logo duns días moi tensos". Stop-desafiuzamentos cualifica de "fito" a paralización do despexo Perante os medios compareceu tamén o integrante de Stop-desafiuzamentos Héctor Tejón quen, moi emocionado, agradeceu a "veciñanza, comerciantes, medios, bombeiros e activistas que fixeron isto posíbel". Entre bágoas, remarcou que "seguiremos na loita para non permitir nin un abuso máis". A súa rápida intervención rematou con berros de 'Si se pode'. Malia non debullaren os termos do acordo asinado entre inquilina e propietaria, este non incluiría unha vivenda. Con todo, Stop-desafiuzamentos anunciou a súa intención de solicitar para a coruñesa unha vivenda social por parte do Concello, e fixérono inmediatamente. Tan pronto concluíu a rolda de imprensa na que comunicaron a fin da súa mobilización diante da casa de Aurelia, transladaron esta cara ás dependencias da concellaría de Servizos Sociais. Unhas 30 persoas lograron entrar na concellaría antes de seren informadas de que o seu titular, Miguel Lorenzo, non podería recibil@s hoxe, polo que decidiron ficar no interior até seren ouvidas as súas reclamacións, quer polo director técnico de Servizos sociais quer polo concelleiro, ou até que o Concello non estableza "unha data en firme" para unha reunión entre a concellaría e dúas persoas representantes de Stop-desafiuzamentos. Ao lles preguntar a est@s últim@s polos termos do acordo alcanzado coa familia Pereira, membr@s da plataforma cidadá recalcaron que, malia non seren públicos os detalles, "se estamos aquí é porque Aurelia necesita axuda".NOTA: Imaxes de Óscar Paris |
NOS_23697 | Todo indica que o sector ferrinista non é quen de artellar unha proposta alternativa. | O escritor e profesor de xornalismo será presidente da Real Academia Galega se obtén os votos suficientes no pleno da vindeira terza feira. A candidatura de Freixanes foi avalada por Alonso Montero -actual presidente-, Antón Santamarina e Margarita Ledo. O prazo hábil de apresentación de candidaturas -48 horas antes da realización do pleno- concluíu esta sexta feira sen que se formalizase ningunha candidatura. Isto ten todo o aspecto de que obedece a que o sector ferrinista non foi quen de artellar un nome de consenso alternativo nas súas propias filas. En todo caso, a formalidade dos prazos apunta a que con efeito só haberá un candidato -Víctor Freixanes-, embora algunhas fontes indican a Sermos que será a segunda feira cando a RAG comunique formalmente se hai ou non outra candidatura. Freixanes sabe que existe un núcleo de académicos moi críticos coa xestión de Alonso Montero na que el tomou parte, tal e como mostraron as recentes declaracións de Xosé Lois Axeitos, secretario da RAG durante a etapa de Méndez Ferrín. Moi contundente, Axeitos afirmaba nesas declaracións que no actual proceso de escolla dunha persoa para a presidencia da Academia darían a cara aquelas e aqueles que puxeron ao fronte da institución "un home de palla". Para saír eleito presidente, Freixanes debe obter a maioría absoluta dos votos do plenario -15-. De non o conseguir na primeira votación, bastaríalle con obter a maioría simples. |
NOS_7902 | O Executivo presenta 32 proxectos de mobilidade para captar fondos europeos. | O presidente da Xunta da Galiza, Alberto Núñez Feixoo, apremou o Goberno estatal para que dea a coñecer os criterios de repartición dos fondos europeos de recuperación Next Generation, co fin de que as comunidades "compitan" na obtención de fondos en "igualdade de condicións". Así o pediu esta terza feira, 20 de abril, en Santiago, no marco do foro Next Generation sobre os proxectos que a Xunta quere presentar ao Estado para candidatar Galiza a fondos da UE para mobilidade. "Estamos absolutamente interesados en cales son os criterios de concorrencia e poder así competir en igualdade de condicións que o resto de comunidades ", afirmou. Críticas á opacidade Feixoo reclamou desta maneira transparencia ao Estado no reparto dos fondos, cando na Galiza a opacidade que rodea os proxectos Next Generation da Xunta centra a críticas dos partidos da oposición e dos movementos sociais. De facto, O BNG non deixa pasar pleno do Parlamento galego sen acusar o Executivo de Feixoo de ocultar o contido dos seus proxectos Next Generation e as empresas coas que a Xunta os están a crear, advertindo ademais dun incongruente "baile de cifras" en cada rolda de prensa que o propio Feixoo ofrece sobre estes proxectos. "A 17 de outubro Feixoo anunciou sete proxectos por 3.200 millóns de euros e 18.000 empregos pero a 22 de outubro os proxectos multiplicárense até 108 por 9.400 millóns e a 29 de xaneiro, após o encontro co presidente do Estado, Pedro Sánchez, os 108 proxectos pasaron a ser cinco", reprochou a líder do BNG, Ana Pontón, na sesión de control ao Goberno de febreiro. Nese sentido, o secretario xeral do PSdeG, Gonzalo Caballero, instou esta semana Feixoo a superar a "opacidade, falla de rumbo e de compromiso" do Goberno galego cos Next Generation e ofreceu a man tendida do seu partido para alcanzar acordos e que a Galiza non perda a oportunidade dos fondos. Proxectos de mobilidade A Xunta quere presentar para captar fondos 32 proxectos relacionados coa mobilidade, dos cales 11 son de carácter privado. A iniciativa da automoción céntrase no programa Autoancora, liderado polo Grupo PSA, que supón 1.200 millóns de investimento. Tamén figura o proxecto Smart Logistic, promovido entre outras entidades pola Confederación de Empresarios da Galiza. Ademais, hai proxectos de Naturgy, Iberdrola, así como da Federación Galega de Estacións de Servizos para crear unha rede de cargadores rápidos e ultrarrápidos de vehículos eléctricos. |
NOS_3366 | O BNG levará ao Congreso dos Deputados unha iniciativa que quere rematar cos privilexios fiscais de que goza a Igrexa Católica. Só en Compostela, de teren que pagar o IBI, a facenda municipal ingresaría 200.000 euros cada ano. | Francisco Jorquera defenderá no Congreso dos Deputados unha iniciativa encamiñada a rematar cos privilexios fiscais da Igrexa Católica polo que o fisco deixa de cobrar o Imposto de Bens Inmóbeis de 7.691 propiedades que posúe na Galiza. O candidato á presidencia da Xunta presentou a iniciativa xunto coa voceira parlamentaria Ana Pontón e mais o grupo municipal da capital galega, cidade que deixa de recadar 200.000 euros ao ano pola exención do imposto. Explicou o deputado que, ao seu ver, "é xustificable a exención do IBI se se tratar de bens inmobles destinados ao culto relixioso, como é o caso da catedral de Santiago, ou se tiveren usos sociais, caso dos comedores sociais, ou educativos, mais cremos que é totalmente inxustificábel esa exención cando afecta a bens inmobles con fins lucrativos, como por exemplo a hospedaría de San Martiño Pinario, pois iso ademais constitúe unha competencia desleal aos empresarios do sector hoteleiro, que si cumpren co pagamento dos seus impostos". Puxo como exemplo a decisión tomada nun país como Italia, de grande influencia da Igrexa, en que terá que pagar o imposto polas propiedades a partir do ano próximo. Assegurou tamén que a maioría dos crentes "apoian esta petición e cren que é de xustiza e equidade social acabar cos privilexios fiscais das confesións relixiosas". No artigo "Reforma inaprazábel", publicado no Sermos Galiza semanal, o voceiro do BNG en Compostela destaca ademais que, en tempos de recortes de servizos públicos básicos, a Igrexa " disporá unha asignación de 13 millóns de euros mensuais para os seus gastos procedentes do IRPF". Fai tamén referencia ás críticas efectuadas pola Comisión Europea a estes privilexios. |
NOS_53604 | Ambos os incendios, dos que se informou ao longo da tarde desta cuarta feira, están xa controlados. | A Consellaría de Medio Rural vén de informar dun incendio forestal iniciado na parroquia de Manín (Lobios) ás 19.15 horas desta cuarta feira, un lume que afectou o territorio do parque natural da Baixa Limia-Serra do Xurés. O lume estaba estabilizado desde as 19.47 horas e, segundo anunciou o servizo de extinción de incendios da Xunta, foi controlado contra as 20.30 horas, e finalmente extinguido apenas uns minutos despois. A superficie afectada roldaría, segundo as primeiras estimacións, as 0,07 hectáreas de monte raso dentro deste parque natural, se ben nun primeiro intre o Goberno galego falaba de "perto dunha hectárea". Mobilizáronse dous axentes, unha brigada e unha motobomba. Medio Rural lembra que está a disposición da cidadanía o teléfono gratuíto 085, ao que se debería chamar en caso de detectar algún incendio forestal. 6,5 hectáreas calcinadas na Mezquita Por outra parte, o xornal La Región informou na tarde desta cuarta feira dun segundo lume no concello da Mezquita, que afectou perto de 6,5 hectáreas. O lume, segundo indica este medio, orixinouse ás 13.11 horas e declarouse extinguido contra as 16.15 horas desta mesma cuarta. Nesta ocasión mobilizáronse dous axentes, cinco brigadas, dúas motobombas, tres helicópteros e dous avións. |
NOS_37918 | Desde Adega apuntan a que, sendo Sogama e a Xunta da Galiza as encargadas pola xestión de residuos no país, son estas as responsábeis da mala situación. | A Galiza encóntrase á cola en recollida separada e reciclaxe no Estado, incumprindo actualmente os obxectivos da lexislación para 2020, segundo os datos do Ministerio para a Transición Ecolóxica e o Reto Demográfico (Miteco), e "sen perspectivas de mellora nin de poder cumprir cos obxectivos para 2025 ou 2030", así o asegura a Asociación para a Defensa Ecolóxica da Galiza (Adega). Gráfica elaborada por Adega sobre as porcentaxes de reciclaxe nas plantas de Sogama. (Fonte: Adega). Desde a asociación ecoloxista apuntan a que, sendo Sogama e a Xunta da Galiza as encargadas pola xestión de residuos no país, son estas as responsábeis da mala situación. As conexións do grupo Valtalia coa Xunta Ademais, apuntan a que "A situación fica claramente posta de manifesto polos últimos datos dispoñíbeis a nivel estatal, nos cales Galiza pasou de cuarta (2018) a terceira (2019) pola cola en reciclaxe, só despois de Melilla e Asturies. O "fracaso" do contedor amarelo Os datos do Ministerio de Economía e Empresa (Mineco) mostran que o contedor amarelo de Ecoembes, tras 24 anos de experimentación e operación, conseguiu unicamente captar 19,3% da masa en bruto dos residuos de envases xerados no ámbito Sogama. Mais como se detalla no propio informe do Mineco, 33,4% dos residuos recollidos nese contedor amarelo xestionado por Sogama, acaban na incineradora. Gráfica sobre reciclaxe de envases. (Foto: Adega). Ao descontar eses materiais impropios ou non clasificados para recuperación na planta de selección de Sogama, a porcentaxe derivada de reciclaxe descende a 11,2% dos residuos de EnL (Envases Lixeiros). Os contratos de Sogama, baixo sospeita Para Adega, " o modelo de contedor amarelo de Sogama, tras máis de dúas décadas de funcionamento, fracasou completamente no obxectivo de poder cumprir os requirimentos legais de reciclaxe destes residuos. Dada a lonxitude dos circuítos de recollida e a baixa densidade dos EnL, este modelo debería mudarse radicalmente". |
NOS_17889 | Eirín, a vella Irlanda, é o espello no que se mirarán os pobos asoballados, negados, entre eles a súa "irmá celta, filla do pai Breogán: Galiza". Fixérono aqueles que seguían os mozos que en 1856 brindaron en Conxo pola liberdade, os que naquel romanticismo cantarían "Érguete Galiza e anda / como en Irlanda, como en Irlanda..." e a lección seguiu. Eis unha aproximación ao panceltismo, á figura de Yeats e á súa vinculación con 'Nós'. | O Romanticismo abre portas ao Modernismo e faino cun fondo sentimento esteticista e simbolista. O Dublín contrafío está nas miras creativas, o de Oscar Wilde, de George Bernard Shaw, membros do Rhymmers Club, como Willians Morris. Agrupación masculina, elitista, constituída nun pub da metrópole londiniense , o "Cheshire Chesee". Entón a personalidade e a sona dun dos seus fundadores, o poeta Willian Butler Yeats, atrae mozos creadores para acollerse baixo as saudades e as sombras de misterio do seu "Celtic Twiling" ("O crepúsculo Celta"). Antoloxía de inspiradores mitos que acontecen nesa iteración paisaxe/paisanaxe, entre panteísmo e simbolismo adubados coa saudade celta, a señardade polo Paraíso Perdido. Comportamentos e asuntos seguidos nos parladoiros de café , no Ateneo de Madrid. Un destes curiosos concorrentes era Vicente Risco, mesmo Otero Pedraio e a cousa espallábase. Seguidores do tratado nos selectivos cenáculos nigrománticos de Mario Rosso de Luna, masón, astrónomo, teósofo, coñecido como o "Mago roxo de Logrosán", introducido e introdutor do ocultismo, tradutor e difusor das obras de Madame Blavatsky (1831-1891), coñecedora de arqueoloxías orientais e clásicas, fundadora da londiniense Sociedade Teosófica, grupo ao que se incorporou un Yeats portador de ansias druídicas celtas irlandesas, de magos e meigas. Risco xa coñecía as obras da Blavastsky, as que lle regalara a condesa ourensá de Atalaya Bermeja, caracterizada pola súa cultura e esteticismo. Inquedanzas que translocen na revista La Centuria (1917-18) onde Risco é o "armadanzas" que pide e recibe colaboracións dos escritores de misterios, "diferentes", para da singularidade pór os pés na terra, "célula de universalidade" e así nacer Nós, plural e culturalmente maxestático. Yeats e a revolución cultural irlandesa: O Renacemento celta Irlanda está enguedellada nunha historia labiríntica con fondas raiceiras nos seus megálitos prehistóricos, nos hillforts, como castros; na Pedra do Destino, símbolo do pobo, que se di levada aos outeiros de Tara por Ith, fillo de Breogán; nos senlleiros eremitorios e nos recintos monacais, coutos onde se vencella ao pobo, a toque de campá sagrada, a venerar e compartir cálices, lecturas de libros miniados que contaban sagas, asceses... Confín de illas, montes, pedras e fontes sacras, onde aínda se segue a memorar e se imita os druídas en festas panteístas. Onde continúa vivo, entre novos ritos de taberna, entre paisaxe e paisanaxe, o canto dos bardos, contando o sufrido no camiño, as nostalxias do perdido. Celtismo, filosofía ao fin e ao cabo tinxida de orientalismo orixinario. O pobo irlandés e o dublinés Willian Butler Yeats dalgún modo reaccionan fronte á colonización e á conseguinte aculturación que sufría o seu país. A súa proposta é unha revolución cultural: a recuperación tradicional e a anovación do espírito de Eirín, o "Renacemento celta". O Risco, escudriñador de canto acontecía na Europa, entre xermanismo, mediterraneísmo, nordismo e outros ismos, atopa no Renacemento celta irlandés paralelismo co seu sentir: a teoría do un entre os demais, o misterio, o panteísmo, a teosofía, o sentimento político de Terra, as raiceiras orientais, indoeuropeas, revestidas de dandismo fronte ao esperpento. A importancia do teatro, da escenografía, a posta en escena dun país Nada mellor para coñecer Yeats que lelo en boas traducións. Na revista Nós intentárono e abriron camiños, para mellor tripar a súa terra, Irlanda: de Dublín –onde naceu no barrio de Sandymount un 13 de xuño de 1865– ao condado de Sligo, e alí Drumcliffe, onde está enterrado a carón do Monte Sacro do Ben Bulben, de obrigada peregrinación céltica. En Dublín, cidade con nostalxias dos escritores Jonathan Swift, de Samuel Beckett, Joyce, Oscar Wilde, Yeats, Bran Stoker... pasaremos pola Biblioteca Nacional de Irlanda, a carón do Museo Nacional do Eire, que un non debe perder a fin de afirmar os vencellos coa Galiza. Nesa biblioteca atoparemos unha exposición permanente dedicada a Yeats, coas doazóns da súa muller Georgie e do seu fillo Michael: manuscritos, obxectos das súas devocións, guións para radio, debuxos, pezas de teatro, psicografías para ritos ocultistas e até facturas e declaracións da renda. Modelo de exposición en fondo e forma, espazos sobre a que pousa e se contaxia o ambiente de misterio e saudades celtas, como guiada polas estrelas, entre dous legados, o das raíces e o das alas da poesía. Teoría e praxe pola que se entende a necesidade de coidar o que se fai, o que nos define, tanto como o mesmo fin. Preocupado polas edicións do libro: papel, tipografía, ilustración, encadernación. Suxestiva exposición onde manda o humanismo sobre a virtualidade Apuntes sobre a vida de Yeats Willian Butler Yeats por parte de nai proviña do condado de Sligo, do clan familiar dos Pollxfen e dos Midleton, de oficio muiñeiros. O seu bisavó e avó paterno foran pastores protestantes, mentres que o seu pai, John Butler Yeats, formouse en xurisprudencia. Casado con Susan Pollexfen, deixará os litixios para cultivar a pintura e a través dela e da súa tendencia expresionista interpretar a paisaxe irlandesa. Pintor que marca hoxe un fito na contemporaneidade irlandesa. Os problemas económicos afundiron a nai nunha depresión. En 1889 Yeats coñece na casa familiar Maud Gonne, a que lle semellou como "provir dun pasado lendario": revolucionaria irlandesa, musa pola que profesa un amor platónico non correspondido. Outra das íntimas colaboradoras de Yeats no que significaban as artes escénicas, as que entende tan necesarias para revitalización da cultura, foi Lady Augusta Gregory, cofundadora do Abbey Theatre, con concorrido parladoiro. Teimudo coa idea de crear un Teatro Nacional irlandés, o que conseguiron en 1899. Tendo 23 anos Yeats participa na Sociedade Hermética de Dublín e na Irmandade Republicana. Sen deixar nunca de sentirse atraído polas tradicións e polos misterios ocultos (por descoñecidos) do seu pobo, nas que atopa inspiración para unha serie recentemente recollida no volume Mitoloxías. Yeats casa en 1917 con Georgie Hyde, ela con 25, el con 52, tamén, como el, e por tradición que considera "celta" fascinada polo ocultismo, o Trasmundo e as influencias astrais. Sentimentos como unha peregrinación interior, ascese entre o caos e o cosmos, o ben e o mal, a vida e a morte. Curioso e insatisfeito matrimonio do que naceu Anne (1919) e Michael (1921). En 1884 Yeats matricúlase na escola de arte de Dublín a un tempo que comezan a espallarse os seus poemas de A peregrinaxe de Osin e outros poemas como "A illa do Lago de Innisfree" (1889). O alzamento irlandés de Pascua de 1916 pilla a Yeats en Londres, cidade na que ademais Ezra Pound o introduce na estética teatral xaponesa. Escribe entón "Easter 1916" "Sixteen Daead Men", "The Rose Tree", " On a Political Prisoner", páxinas cheas de admiración ao alzamento da súa nación e de pesar polos mortos... Libros tramados desde o prisma teosófico, co misterio da numeroloxía. Poemas que se espallaron por Europa e que atopan solidariedade coa causa irlandesa e co Irish Republican Army (IRA). Vicente Risco será un dos seducidos e tomará nota para a súa aventura. En 1922 Yeats é elixido senador, doutor honoris causa do Trinity College e en 1923 concédeselle o Nobel, que considerará como un premio a Irlanda "Europe´s welcome to the Free State" ("Benvida Europa ao Estado Libre"). En 1925 publica "A visión", sobre esa súa ansia de querer saber o que pasa tras as cancelas do Trasmundo. Tres anos despois ve a luz "A Torre", poema no que segue a expresar esa teima pola asces: da nenez á decrepitude da vellez, cara á espiritualidade, como un modo de peregrinación mistérica oriental, coincidente coas tradicións celtas. Os cadernos vellez están escritos na fermosísima e selecta vila amalfitana de Rapallo. Un 28 de xaneiro de 1939 morre na costa azul, en Rocabrune, cando seguía a tratar temas célticos arredor de Cuchulain e da identidade. Esto é un estrato do tema que sae publicado hoxe na sección de Cultura de Nós Diario. Podes rematar a lectura mercando o xornal nas librarías ou na nosa tenda online. Para non quedar máis a media reportaxe podes facer agora mesmo a túa subscrición! |
PRAZA_7143 | É a festa da cultura vista desde media ou baixa altura, na nosa lingua, tamén o picho da fonte da que bebermos os pais e os profesionais. Trátase dun Culturgal para miúdos, un abano ben amplo do que se coce nun sector, o da LIX, ateigado de propostas orixinais e divertidas representacións. | É a festa da cultura vista desde media ou baixa altura, na nosa lingua, tamén o picho da fonte da que bebermos os pais e os profesionais. Trátase dun Culturgal para miúdos, un abano ben amplo do que se coce nun sector, o da literatura infantil e xuvenil (LIX), ateigado de propostas orixinais e divertidas representacións. Este venres, sábado e domingo no Pazo da Cultura de Pontevedra estarán representadas as principais editoras, autores e ilustradores, músicos, actrices, produtores e libreiros do país. Un lugar para o teatro, a música en directo e un bo feixe de obradoiros nos que enredar. Este venres, sábado e domingo estarán representadas as principais editoras, autores e ilustradores, músicos, actrices, produtores e libreiros do país. Un lugar para o teatro, a música en directo e un bo feixe de obradoiros nos que enredar A gran festa da Feira das Industrias Culturais comezará este venres con encontros con escolares da man de editoriais como Xerais, Baía, Urco Editora e Fol Música. Rapaces da Guarda abrirán a porta desta edición con Anxo Fariña, autor e ilustrador que falará da saga de aventuras Os Megatoxos, de Xerais, unha proposta xuvenil que ten como protagonistas a Ruxe, Faísca, Ninfa e Lúa. Baía Edicións aproveitará este marco para facer un traballo de promoción das últimas novidades editoriais (Colección Emocións, A cerna do segredo, Sanadoira. Historia dos nenos raros) e especialmente da gañadora do VI Premio Meiga Moira 2014, a obra Miña querida Sherezade, de Andrea Maceiras. Pere Tobaruela e Andrés Meixide presentarán Formig4s, toda unha brigada especial de simpáticos insectos que se desprazan a París e a Nova York. Xa pola tarde, Urco editora organiza os monicreques de Fariñeiro, o burro larpeiro, a compañía Barafunda levará á escena esta obra da súa colección de Libros da Merenda. Magín Blanco presentará Gatuxo, un proxecto para bebés que inclúe Libro-Cd de Fol Música e que, ao igual que A nena e o grilo nun barquiño, representarase da man de Urdime, distribuidora de artes escénicas, que contará con expositor propio no que todas as compañías que a integran terán presenza: Fantoches Baj, Teatro Ghazafelhos (representarán o domingo Non é país para cabaleiros), Títeres Babaluva, Magín Blanco, Os tres TENedORES, Raquel Queizás, A tropa de Trapo e Teatro da Semente (representarán Chíos e O ritmo do camiño, os sábado e o domingo respectivamente). Dentro dos obradoiros aos que poderán asistir os escolares atopamos a proposta da científica Luísa Martínez respondendo á curiosidade que esperta o mundo dos peixes nos pícaros con Kaleid@Labs, unha iniciativa de CSIC-Galicia. Haberaos arredor do teatro da man de Tanxarina Títeres, empregando siluetas animadas, explicándolles ás crianzas o problema do desafiuzamento e a solidariedade na peza A casa do avó ou arredor da música e a lingua galega coa Fundación Barrié. A Xanela do Maxín empregará monicreques e outros obxectos para mergullar os cativos nun espazo lendario e mariñeiro. Dentro dos obradoiros aos que poderán asistir os escolares atopamos a proposta da científica Luísa Martínez respondendo á curiosidade que esperta o mundo dos peixes nos pícaros con Kaleid@Labs O espertar do sábado vai ser un bulebule de actividades con Galaxia, Urdime, Oqo Editora, Kalandraka e a compañía Peter Punk, entre outros. Galaxia aposta este ano polo Libro-Cd e ao longo de toda a fin de semana presentará traballos como os de Charo Pita e Xoán Curiel, Estamos no verán, a ritmo de funk, bossanova ou rock; Pitusa Semifusa, incluída na colección Sonárbore, Serxio Tannus, Uxía, Xiana Lastra e Quim Farinha acompañarán a pandereteira Olga Brañas e a súa proposta didactico-musical para pequenos. O galo Quirico e os seus amigos, nunha versión deste conto tan noso de Bernardino Graña, faranse cun teatriño formado por marionetas de cartón tradicionais e música interpretada en directo polo acordeonista Carlos Quintá. Xa pola tarde a música de conto invadirao todo e pais e cativos sorprenderanse coa calidade que a nosa LIX ofrece. As Maimiñas presentaranse no Espazo Infantil, trátase dun Libro-CD editado por Galaxia e da autoría de Lucía Lago Fernández e Irene Álvarez Lago, ou o que é o mesmo, Mai e Miña. A contacontos e fotógrafa Soledad Felloza, que deu o salto á edición da man de Oqo Editora coa Cociñeira do rei, gañadora do Premio Europeo Cociña de Contos, explicará o proceso de elaboración da obra e a editora presentará as súas últimas novidades. Kalandraka aterra no Curtulgal coa enérxica figura de Paco Nogueiras e o ciclón do Brinca Vai!, ilustrado por David Pintor, ás 18.30 horas, todo un fenómeno que engaiola os cativos cunha posta en escena dinámica e teatral (o videoclip do tema, Meu o mundo é! xa superou as 10.000 reproducións na rede e No Samaín vai camiño das 8.000 visualizacións da obra de Sr.Sagüillo). Preséntase tamén a interesante concepción A cidade dos nenos, un modelo de cidade ideado por Francesco Tonucci e que contará con representación do Concello de Pontevedra Preséntase tamén a interesante concepción A cidade dos nenos, un modelo de cidade ideado por Francesco Tonucci e que contará con representación do Concello de Pontevedra. Kalandraka completa os actos que ten previsto levar ademais de con Libros para Soñar coa presentación para adultos da obra Non hai berce coma o colo, necesario labor de recuperación de arrolos musicados. A oferta do sábado péchase coa representación da compañía teatral Peter Punk, Peor imposible, unha peza clown ateigada de humor retranqueiro e equilibrio. O domingo non é para acougar e esperta con Daboapipa de Vero Rilo e Santi Prieto para cativos de dous a seis anos. A tropa festeira de María Fumaça recuncará con Xiqui Xoque Fiú Fiú e coa súa locomotora capitaneada por Uxía cun concerto no Auditorio. Té, chocolate, café é un espectáculo de golfiños con Elena Paz, Xosé Liz e Diego Paz que completará a mañá con Mamá Cabra e a súa Estación Nadal editada por Galaxia. A tropa festeira de María Fumaça recuncará con Xiqui Xoque Fiú Fiú e coa súa locomotora capitaneada por Uxía cun concerto no Auditorio Pola tarde, atacará a banda dos cueiros cun espazo de lectura para nenos de 0 a 6 anos; Teatro dos Gazafellos e o obradoiro Peregrinus onde todos poderemos coñecer as criaturas lendarias galegas acompañados por Xosé Tomás; Lucecús do Grupo Prilampo, o novo libro CD de Galaxia; Pepiña Maruxiña e a presentación do orixinal e gorentoso Premio Merlín deste ano, Escarlatina, a cociñeira defunta, de Ledicia Costas completan a oferta xunto cunha oferta específica bebés. O Culturgal miúdo deste ano é un escaparate móbil e dinámico onde os cativos non acougarán Ademais haberá eventos, obradoiros, charlas con autores e exposicións. Algúns libreiros con stand propio, como os composteláns Ciranda e Lillith, amosarán as novidades de Triqueta Verde, Hércules, Primeira Persona, Oxford, Sotelo-Blanco, Edicións Embora, Edicións Positivas, Apiario Editora e libros autoeditados. Pequenas e grandes editoriais e distribuidoras compartirán espazo de promoción haberá libros de Cumio ou de Sushi Books, que estará presente de novo este ano no Culturgal dentro do stand de Rinoceronte Editora xunto a Lata de Sal. Bululu tamén presentará as súas novidades Erik e Pasen e miren. O Culturgal miúdo deste ano é un escaparate móbil e dinámico onde os cativos non acougarán. Descarga aquí a programación infantil do Culturgal (.pdf) |
PRAZA_599 | A Coordinadora Galega maniféstase o vindeiro sábado en Compostela para rexeitar as "deficiencias" da reforma tributaria do Goberno central, que consideran que segue a "discriminar" os emigrantes e que impón a "retroactividade" aos milleiros de afectados. | Os emigrantes retornados volven saír á rúa o vindeiro 21 de marzo en Compostela. Nunha manifestación que sairá ás 11 do Obradoiro, a Coordinadora Galega, xunto con vinte plataformas comarcais, volve reclamar "a equiparación da presión fiscal independentemente da existencia de un ou mais pagadores", un marco "homoxéneo para todas as pensións", así como a modificación do marco actual regulatorio para "evitar a retroactividade" que establece Lei 26/2014 de reforma tributaria tanto para aqueles que xa tributaron por rendas percibidas en exercicios anteriores durante 2013 e 2014 como para os que aínda están pendentes de tributar todas as rendas desde 2010 durante o período aberto para a súa regularización. Os emigrantes retornados volven manifestarse ante as "deficiencias" que atopan na reforma tributaria do Goberno central A Coordinadora Galega advirte sobre este período de regularización de seis meses que tamén terá carácter "retroactivo", xa que os afectados terán que "realizar a tributación correspondente aos catro exercicios anteriores". Ademais, aos que xa "regularizaron" a súa situación con anterioridade tamén se lles aplica esa retroactividade, ao devolvérselles os importes correspondentes ás sancións, recargas e intereses, "pero non as cantidades pagadas en concepto de débeda tributaria". En definitiva, os emigrantes retornados reclámanlle á Axencia Tributaria "unha regulación legal clara e precisa" sobre a tributación das súas pensións, partindo do principio de "non discrimación respecto da tributación doutras pensións, para que dispoñan dun marco tributario homoxéneo para todas as pensións, incluíndo particularmente as exencións de presentar declaración do IRPF de non superar determinados limiares de rendas, realizando para tal fin as modificacións oportunas da Lei 35/2006". Os afectados reclaman "unha regulación legal clara e precisa" sobre a tributación das súas pensións O caso é que o límite xeral sitúase nos 11.200 euros anuais, polo que todos aqueles pensionistas que entre a pensión de España e a do país onde emigraron superen esa exigua cantidade estarían obrigados a poñerse ao día ao ter dous pagadores. A barreira, no entanto, sitúase nos 22.000 euros para calquera outro pensionista. Tamén solicitan que se modifique o marco actual no sentido de evitar a retroactividade que establece a disposición adicional primeira da Lei 26/2014, tanto en relación coas persoas que xa tributaron por rendas percibidas en exercicios anteriores durante o ano 2013 e 2014, como para as que están pendentes de tributar todas as rendas desde o exercicio 2010 durante este período extraordinario de regularización. "E recoñecemento de oficio das pensións de invalidez, recoñecidas, nos países de procedencia", lembran. Os retornados rodearán San Caetano reclamando "un trato xusto" e as "desculpas da Axencia Tributaria do PP" A manifestación do vindeiro sábado rematará nos edificios de San Caetano da Xunta, que serán rodeados polos emigrantes "como un acto simbólico co que queren dignificar a loita da emigración galega retornada ante o roubo da Axencia Tributaria do PP" e para "reclamar un trato xusto e igualitario das súas pensións", "Que nos pidan desculpas e nos devolvan a honra", insisten. A Coordinadora Galega chama a asistir á manifestación a todos os afectados "por esta inxusta decisión, xa que nin a propia Axencia Tributaria lles meteu a pensión aos emigrantes retornados na declaración do IRPF, por poñer un exemplo". "É ademáis inmoral a imposición de sancións a un colectivo perceptor das pensións máis baixas despois de traballar toda unha vida no estranxeiro", conclúen. |
NOS_43252 | Chegou á fotografía nos anos 80, de maneira autodidacta e independente, pero como el mesmo di "foi a partir de 2012 cando realmente me implico". A fotografía é "o que máis me enche" e descubriuno vendo sobre todo os profesionais americanos dos anos 30 do século XX. Agora, con décadas de traballo ás súas costas, o fotógrafo ten á venda o seu primeiro libro, Fragmentos, e ultima os detalles da súa próxima exposición na Galería Sargadelos de Vigo. | Fragmentos é o seu primeiro foto-libro. Cóntenos como é. Trátase dun traballo co que empecei en 2016, ao que lle quixen dar tempo de maduración, e no que traslado a miña visión sobre o desasosego que provoca a cidade contemporánea, a soidade que se vive nela... No foto-libro, naquelas fotografías nas que aparecen persoas, aínda que sempre están de costas e son anónimas, o que quero reflectir, realmente, é que non me interesa a identidade de ninguén senón demostrar que as urbes, e máis as grandes metrópoles, son un espazo hostil coa xente. Utilízase moito, no noso tempo, o termo 'humanizar' referido ás cidades, pero nelas o que vexo son, practicamente, zoombies que van polas rúas sen saudarse, sobre todo nas grandes cidades. Así, no libro hai dúas chaves, a presenza e a ausencia. A presenza das persoas e a ausencia, naquelas fotos nas que hai anacos de territorio, paisaxes sen horizonte onde non hai ninguén. Xogo tamén coa cor e coas formas. É un relato visual, un libro estético e emocional, que non ten unha narrativa en liña, porque non pretendo contar unha historia senón trasladar un discurso visual. En outubro expón na Galería Sargadelos de Vigo. En que vai consistir a mostra? Titúlase Ángulos mortos e responde á práctica de descubrimento coa que eu traballo. Se con Fragmentos falo de desasosego e soidade, aquí falo da cara B das cidades, por dicir dalgunha maneira. Trato, precisamente, o que non aparece nas guías turísticas. Atopamos espazos negativos, a cidade que se ve pero que non se mira... é unha especie de guía antiturística dunha cidade imaxinaria, porque non fotografo un único lugar, senón que son fotos feitas en diferentes localidades. Que quere dicir coa 'práctica de descubrimento'? Gústame moitísimo perderme. Cando vou a unha cidade, non me interesa seguir unha guía turística, senón ir descubrindo recunchos. A mediados do século pasado, o chamado Movemento situacionista creou un método para descubrir as cidades indo á deriva, deixarse caer, perderse aínda que a cidade fose coñecida e ir descubríndoa de novo... Creaban o que chamaron mapas psicoxeográficos. Eu non fago iso exactamente, pero si uso ese método dalgunha maneira. Voume atopando coas imaxes, coas fotografías, sen andar á busca de nada en concreto. Durante o confinamento participou no proxecto Miradas adentro. Foi un proxecto con outros 18 fotógrafos e fotógrafas de rúa ou documentalistas e tratábase de fotografar o confinamento, como nós o estabamos a vivir, con fotos por dentro da casa, se pasaba alguén por fóra... Aínda que o meu confinamento foi diferente ao da xente que vive nun piso na cidade, vivo nunha casa que ten case 4.000 metros de horta e froiteiras. Que nos conta da súa achega no libro Street photographer? Editouno un grupo de fotografía de Teherán, no Irán. Convidáronme a participar nesa obra colectiva xunto a outros 50 fotógrafos de todo o mundo. Para min foi especial porque hai, entre os fotógrafos do libro, xente de moito renome. Membros do colectivo InPublic, o primeiro colectivo de fotografía de rúa que houbo en Europa, hai obras de profesionais como Matt Stuart, Jesse Marlow, Gustavo Minas, Dimitri Mellos que formou parte do grupo de artistas Calle 35, o primeiro colectivo de foto de rúa no Estado español. |
PRAZA_20175 | O Concello comeza a recuperar os topónimos legais do rueiro cun acto co alcalde Ferreiro e o seu homólogo popular de Arteixo. A cidade di adeus á avenida de 'Arteijo', e proximamente a 'Villa de Lage' ou 'Finisterre', máis de tres décadas despois da aprobación da Lei de Normalización | Con 34 anos de atraso, desde que en 1983 se aprobara a Lei de Normalización Lingüística. Máis de tres décadas despois, A Coruña comeza a adaptar o seu rueiro á toponimia oficial, retirando varias placas que empregaban denominacións deturpadas para referirse a varias localidades galegas en diferentes rúas da cidade. Os alcaldes da Coruña e Arteixo descobren nun acto simbólico a nova placa da avenida de Arteixo, co topónimo coa súa forma legal Serán, en total, 22 correccións coas que deixarán de lerse nomes aberrantes como Villa de Lage, Mellid, Sobrado de los Monjes ou Puenteceso para pasar a lucir os topónimos na súa única denominación válida e oficial, segundo a devandita Lei de Normalización. Este xoves, nun acto simbólico, o alcalde da Coruña, Xulio Ferreiro, e mais o de Arteixo, Carlos Calvelo, descubriron a placa que devolve á localidade o seu nome nunha avenida que foi sempre símbolo da recuperación das formas non deturpadas. De feito, placas alternativas e correccións veciñais sobre a oficial anticipaban o que agora é real e que tanto reclamou tamén o rexedor popular arteixán. Foi só a primeira. A de Arteixo recupera o seu único nome oficial e a esta avenida seguiralle proximamente a de Finisterre e a rúa Villa de Lage, que pasarán a denominarse avenida Fisterra e rúa Vila de Laxe. Ferreiro destacou "o simbolismo" do acto deste xoves, "co que o Concello dá inicio a unha regularización do rueiro coruñés, dando cumprimento a unha demanda de normalización". "O que é normal en todos os ámbitos do noso país, nas vilas e nas cidades, tamén debe ser normal no rueiro da nosa cidade", dixo o rexedor, que avanzou que nas próximas semanas se procederá ao cambio doutras placas, de cara a normalizar a toponimia. Calvelo, pola súa banda, destacou "o xesto da corporación coruñesa, que con este acto reflicte o nome verdadeiro de Arteixo". "O que é normal en todos os ámbitos do noso país, nas vilas e nas cidades, tamén debe ser normal no rueiro da nosa cidade", di Ferreiro Nin nos catro anos de mandato do PP con Carlos Negreira, nin nos vinte e pico co socialista Francisco Vázquez, nin nos do executivo bipartito se respectou a toponimia oficial en varias rúas da Coruña. Nin tan sequera se cumpriu coa mudanza que fora aprobada en pleno, hai xa varios anos, froito dunha moción presentada polo BNG. Nin aquel goberno de coalición entre PSOE e Bloque nin o último e único popular fixeron efectivas as modificacións. O alcalde Xulio Ferreiro ordenou o pasado mes de novembro poñer en marcha os cambios. As denominacións que serán modificadas, tanto nos rexistros coma na sinaléctica fixa, son as seguintes: Arteijo (Arteixo), Baldayo (Baldaio), Baños de Arteijo (Baños de Arteixo), Cabañas (Cabanas), Cangas de Morrazo (Cangas do Morrazo), Faro Finisterre (Faro Fisterra), Finisterre (Fisterra), Forcarey (Forcarei), Mellid (Melide), Monasterio de Jubia (Mosteiro de Xubia), Monasterio de Toxos Outos (Mosteiro de Toxosoutos), Noya (Noia), Orense (Ourense), Oza de los Ríos (Oza dos Ríos), Puentedeume (Pontedeume), Rianjo (Rianxo), Río Jallas (Río Xallas), Sobrado de los Monjes (Sobrado dos Monxes), Tuy (Tui), Villa de Lage (Vila de Laxe) e Villa de Órdenes (Vila de Ordes). Entre elas hai pequenas rúas situadas no interior dos barrios, pero tamén importantes vías, coma a Avenida de Arteixo, a Avenida de Fisterra ou a céntrica Praza de Ourense. O cambio dos topónimos deturpados no rueiro coruñés chega logo de que, en cumprimento da Lei de Memoria Histórica, o goberno local retirase tamén aquelas placas con referencias a dirixentes fascistas ou que homenaxearan o réxime ditatorial. |
Subsets and Splits
No saved queries yet
Save your SQL queries to embed, download, and access them later. Queries will appear here once saved.